| بدان ماند اندرز شوریده حال | که گویی به کژدم گزیده منال | |
| یکی را نصیحت مگو ای شگفت | که دانی که در وی نخواهد گرفت | |
| ز کف رفته بیچاره‌ای را لگام | نگویند کاهسته را ای غلام | |
| چه نغز آمد این نکته در سندباد | که عشق آتش است ای پسر پند، باد | |
| به باد آتش تیز برتر شود | پلنگ از زدن کینه ورتر شود | |
| چو نیکت بدیدم بدی می‌کنی | که رویم فرا چون خودی می‌کنی | |
| ز خود بهتری جوی و فرصت شمار | که با چون خودی گم کنی روزگار | |
| پی چون خودی خودپرستان روند | به کوی خطرناک مستان روند | |
| من اول که این کار سر داشتم | دل از سر به یک بار برداشتم | |
| سر انداز در عاشقی صادق است | که بد زهره بر خویشتن عاشق است | |
| اجل ناگهی در کمینم کشد | همان به که آن نازنینم کشد | |
| چو بی شک نبشته‌ست بر سر هلاک | به دست دلارام خوشتر هلاک | |
| نه روزی به بیچارگی جان دهی؟ | پس آن به که در پای جانان دهی |