| کسی گفت پروانه را کای حقیر | برو دوستی در خور خویش گیر | |
| رهی رو که بینی طریق رحا | تو و مهر شمع از کجا تا کجا؟ | |
| سمندر نه‌ای گرد آتش مگرد | که مردانگی باید آنگه نبرد | |
| ز خورشید پنهان شود موش کور | که جهل است با آهنین پنجه روز | |
| کسی را که دانی که خصم تو اوست | نه از عقل باشد گرفتن به دوست | |
| تو را کس نگوید نکو می‌کنی | که جان در سر کار او می‌کنی | |
| گدایی که از پادشه خواست دخت | قفا خورد و سودای بیهوده پخت | |
| کجا در حساب آرد او چون تو دوست | که روی ملوک و سلاطین در اوست؟ | |
| مپندار کو در چنان مجلسی | مدارا کند با چو تو مفلسی | |
| وگر با همه خلق نرمی کند | تو بیچاره‌ای با تو گرمی کند | |
| نگه کن که پروانه‌ی سوزناک | چه گفت، ای عجب گر بسوزم چه باک؟ | |
| مرا چون خلیل آتشی در دل است | که پنداری این شعله بر من گل است | |
| نه دل دامن دلستان می‌کشد | که مهرش گریبان جان می‌کشد | |
| نه خود را بر آتش بخود می‌زنم | که زنجیر شوق است در گردنم | |
| مرا همچنان دور بودم که سوخت | نه این دم که آتش به من درفروخت | |
| نه آن می‌کند یار در شاهدی | که با او توان گفتن از زاهدی | |
| که عیبم کند بر تولای دوست؟ | که من راضیم کشته در پای دوست | |
| مرا بر تلف حرص دانی چراست؟ | چو او هست اگر من نباشم رواست | |
| بسوزم که یار پسندیده اوست | که در وی سرایت کند سوز دوست | |
| مرا چند گویی که در خورد خویش | حریفی بدست آر همدرد خویش |