| به شهری در از شام غوغا فتاد | گرفتند پیری مبارک نهاد | |
| هنوز آن حدیثم به گوش اندرست | چو قیدش نهادند بر پای و دست | |
| که گفت ارنه سلطان اشارت کند | که را زهره باشد که غارت کند؟ | |
| بباید چنین دشمنی دوست داشت | که می‌دانمش دوست بر من گماشت | |
| اگر عز وجاه است و گر ذل و قید | من از حق شناسم، نه از عمرو و زید | |
| ز علت مدار، ای خردمند، بیم | چو داروی تلخت فرستد حکیم | |
| بخور هرچه آید ز دست حبیب | نه بیمار داناترست از طبیب |