| چو یعقوبم اردیده گردد سپید | نبرم ز دیدار یوسف امید | |
| یکی را که سر خوش بود با یکی | نیازارد از وی به هر اندکی | |
| رکابش ببوسید روزی جوان | برآشفت و برتافت از وی عنان | |
| بخندید و گفتا عنان برمپیچ | که سلطان عنان برنپیچد ز هیچ | |
| مرا با وجود تو هستی نماند | به یاد توام خودپرستی نماند | |
| گرم جرم بینی مکن عیب من | تویی سر برآورده از جیب من | |
| بدان زهره دستت زدم در رکاب | که خود را نیاوردم اندر حساب | |
| کشیدم قلم در سر نام خویش | نهادم قدم بر سر کام خویش | |
| مرا خود کشد تیر آن چشم مست | چه حاجت که آری به شمشیر دست؟ | |
| تو آتش به نی در زن و درگذر | که نه خشک در بیشه ماند نه تر |