| ندانم که گفت این حکایت به من | که بوده‌ست فرماندهی در یمن | |
| ز نام آوران گوی دولت ربود | که در گنج بخشی نظیرش نبود | |
| توان گفت او را سحاب کرم | که دستش چو باران فشاندی درم | |
| کسی نام حاتم نبردی برش | که سودا نرفتی از او بر سرش | |
| که چند از مقالات آن باد سنج | که نه ملک دارد نه فرمان نه گنج | |
| شنیدم که جشنی ملوکانه ساخت | چو چنگ اندر آن بزم خلقی نواخت | |
| در ذکر حاتم کسی باز کرد | دگر کس ثنا کردن آغاز کرد | |
| حسد مرد را بر سر کینه داشت | یکی را به خون خوردنش بر گماشت | |
| که تا هست حاتم در ایام من | نخواهد به نیکی شدن نام من | |
| بلا جوی راه بنی طی گرفت | به کشتن جوانمرد را پی گرفت | |
| جوانی به ره پیشباز آمدش | کز او بوی انسی فراز آمدش | |
| نکو روی و دانا و شیرین زبان | بر خویش برد آن شبش میهمان | |
| کرم کرد و غم خورد و پوزش نمود | بد اندیش را دل به نیکی ربود | |
| نهادش سحر بوسه بر دست و پای | که نزدیک ما چند روزی بپای | |
| بگفتا نیارم شد این جا مقیم | که در پیش دارم مهمی عظیم | |
| بگفت ار نهی با من اندر میان | چو یاران یکدل بکوشم به جان | |
| به من دار گفت، ای جوانمرد، گوش | که دانم جوانمرد را پرده پوش | |
| در این بوم حاتم شناسی مگر | که فرخنده رای است و نیکو سیر؟ | |
| سرش پادشاه یمن خواسته‌ست | ندانم چه کین در میان خاسته‌ست! | |
| گرم ره نمایی بدان جا که اوست | همین چشم دارم ز لطف تو دوست |