| مروت ندیدم در آیین خویش | که مهمان بخسبد دل از فاقه ریش | |
| مرا نام باید در اقلیم فاش | دگر مرکب نامور گو مباش | |
| کسان را درم داد و تشریف و اسب | طبیعی است اخلاق نیکو نه کسب | |
| خبر شد به روم از جوانمرد طی | هزار آفرین گفت بر طبع وی | |
| ز حاتم بدین نکته راضی مشو | از این خوب تر ماجرایی شنو |