| شنیدم که از پادشاهان غور | یکی پادشه خر گرفتی بزور | |
| خران زیر بار گران بی علف | به روزی دو مسکین شدندی تلف | |
| چو منعم کند سفله را، روزگار | نهد بر دل تنگ درویش، بار | |
| چو بام بلندش بود خودپرست | کند بول و خاشاک بر بام پست | |
| شنیدم که باری به عزم شکار | برون رفت بیدادگر شهریار | |
| تگاور به دنبال صیدی براند | شبش درگرفت از حشم دور ماند | |
| بتنها ندانست روی و رهی | بینداخت ناکام شب در دهی | |
| یکی پیرمرد اندر آن ده مقیم | ز پیران مردم شناس قدیم | |
| پسر را همی‌گفت کای شادبهر | خرت را مبر بامدادان به شهر | |
| که آن ناجوانمرد برگشته بخت | که تابوت بینمش بر جای تخت | |
| کمر بسته دارد به فرمان دیو | به گردون بر از دست جورش غریو | |
| در این کشور آسایش و خرمی | ندید و نبیند به چشم آدمی | |
| مگر این سیه نامه‌ی بی‌صفا | به دوزخ برد لعنت اندر قفا | |
| پسر گفت: راه درازست و سخت | پیاده نیارم شد ای نیکبخت | |
| طریقی بیندیش و رایی بزن | که رای تو روشن تر از رای من | |
| پدر گفت: اگر پند من بشنوی | یکی سنگ برداشت باید قوی | |
| زدن بر خر نامور چند بار | سر و دست و پهلوش کردن فگار | |
| مگر کان فرومایه‌ی زشت کیش | به کارش نیاید خر لنگ ریش | |
| چو خضر پیمبر که کشتی شکست | وز او دست جبار ظالم ببست | |
| به سالی که در بحر کشتی گرفت | بسی سالها نام زشتی گرفت |