| دگر خواست کافزون کند تخت و تاج | بیفزود بر مرد دهقان خراج | |
| طمع کرد در مال بازارگان | بلا ریخت بر جان بیچارگان | |
| به امید بیشی نداد و نخورد | خردمند داند که ناخوب کرد | |
| که تا جمع کرد آن زر از گر بزی | پراگنده شد لشکر از عاجزی | |
| شنیدند بازارگانان خبر | که ظلم است در بوم آن بی‌هنر | |
| بریدند ازان جا خرید و فروخت | زراعت نیامد، رعیت بسوخت | |
| چو اقبالش از دوستی سربتافت | بناکام دشمن بر او دست یافت | |
| ستیز فلک بیخ و بارش بکند | سم اسب دشمن دیارش بکند | |
| وفا در که جوید چو پیمان گسیخت؟ | خراج از که خواهد چو دهقان گریخت؟ | |
| چه نیکی طمع دارد آن بی‌صفا | که باشد دعای بدش در قفا؟ | |
| چو بختش نگون بود در کاف کن | نکرد آنچه نیکانش گفتند کن | |
| چه گفتند نیکان بدان نیکمرد؟ | تو برخور که بیدادگر برنخورد | |
| گمانش خطا بود و تدبیر سست | که در عدل بود آنچه در ظلم جست | |
| یکی بر سر شاخ، بن می‌برید | خداوند بستان نگه کرد و دید | |
| بگفتا گر این مرد بد می‌کند | نه با من که با نفس خود می‌کند | |
| نصیحت بجای است اگر بشنوی | ضعیفان میفگن به کتف قوی | |
| که فردا به داور برد خسروی | گدایی که پیشت نیرزد جوی | |
| چو خواهی که فردا بوی مهتری | مکن دشمن خویشتن، کهتری | |
| که چون بگذرد بر تو این سلطنت | بگیرد به قهر آن گدا دامنت | |
| مکن، پنجه از ناتوانان بدار | که گر بفگنندت شوی شرمسار |