|
شهنشه که بازارگان را بخست
|
|
در خیر بر شهر و لشکر ببست
|
|
کی آن جا دگر هوشمندان روند
|
|
چو آوازه‌ی رسم بد بشنوند؟
|
|
نکو بایدت نام و نیکو قبول
|
|
نکودار بازارگان و رسول
|
|
بزرگان مسافر بجان پرورند
|
|
که نام نکویی به عالم برند
|
|
تبه گردد آن مملکت عن قریب
|
|
کز او خاطر آزرده آید غریب
|
|
غریب آشنا باش و سیاح دوست
|
|
که سیاح جلاب نام نکوست
|
|
نکودار ضیف و مسافر عزیز
|
|
وز آسیبشان بر حذر باش نیز
|
|
ز بیگانه پرهیز کردن نکوست
|
|
که دشمن توان بود در زی دوست
|
|
قدیمان خود را بیفزای قدر
|
|
که هرگز نیاید ز پرورده غدر
|
|
چو خدمتگزاریت گردد کهن
|
|
حق سالیانش فرامش مکن
|
|
گر او را هرم دست خدمت ببست
|
|
تو را بر کرم همچنان دست هست
|
|
شنیدم که شاپور دم در کشید
|
|
چو خسرو به رسمش قلم درکشید
|
|
چو شد حالش از بینوایی تباه
|
|
نبشت این حکایت به نزدیک شاه
|
|
چو بذل تو کردم جوانی خویش
|
|
به هنگام پیری مرانم ز پیش
|
|
غریبی که پر فتنه باشد سرش
|
|
میازار و بیرون کن از کشورش
|
|
تو گر خشم بروی نگیری رواست
|
|
که خود خوی بد دشمنش در قفاست
|
|
وگر پارسی باشدش زاد بوم
|
|
به صنعاش مفرست و سقلاب و روم
|
|
هم آن جا امانش مده تا به چاشت
|
|
نشاید بلا بر دگر کس گماشت
|
|
که گویند برگشته باد آن زمین
|
|
کز او مردم آیند بیرون چنین
|