| قبا گر حریرست و گر پرنیان | بناچار حشوش بود در میان | |
| تو گر پرنیانی نیابی مجوش | کرم کار فرمای و حشوم بپوش | |
| ننازم به سرمایه‌ی فضل خویش | به دریوزه آورده‌ام دست پیش | |
| شنیدم که در روز امید و بیم | بدان را به نیکان ببخشد کریم | |
| تو نیز ار بدی بینیم در سخن | به خلق جهان آفرین کار کن | |
| چو بیتی پسند آیدت از هزار | به مردی که دست از تعنت بدار | |
| همانا که در پارس انشای من | چو مشک است کم قیمت اندر ختن | |
| چو بانگ دهل هولم از دور بود | به غیبت درم عیب مستور بود | |
| گل آورد سعدی سوی بوستان | بشوخی و فلفل به هندوستان | |
| چو خرما به شیرینی اندوده پوست | چو بازش کنی استخوانی در اوست |