| در اقصای گیتی بگشتم بسی | بسر بردم ایام با هر کسی | |
| تمتع به هر گوشه‌ای یافتم | ز هر خرمنی خوشه‌ای یافتم | |
| چو پاکان شیراز، خاکی نهاد | ندیدم که رحمت بر این خاک باد | |
| تولای مردان این پاک بوم | برانگیختم خاطر از شام و روم | |
| دریغ آمدم زان همه بوستان | تهیدست رفتن سوی دوستان | |
| بدل گفتم از مصر قند آورند | بر دوستان ارمغانی برند | |
| مرا گر تهی بود از آن قند دست | سخنهای شیرین‌تر از قند هست | |
| نه قندی که مردم بصورت خورند | که ارباب معنی به کاغذ برند | |
| چو این کاخ دولت بپرداختم | بر او ده در از تربیت ساختم | |
| یکی باب عدل است و تدبیر و رای | نگهبانی خلق و ترس خدای | |
| دوم باب احسان نهادم اساس | که منعم کند فضل حق را سپاس | |
| سوم باب عشق است و مستی و شور | نه عشقی که بندند بر خود بزور | |
| چهارم تواضع، رضا پنجمین | ششم ذکر مرد قناعت گزین | |
| به هفتم در از عالم تربیت | به هشتم در از شکر بر عافیت | |
| نهم باب توبه است و راه صواب | دهم در مناجات و ختم کتاب | |
| به روز همایون و سال سعید | به تاریخ فرخ میان دو عید | |
| ز ششصد فزون بود پنجاه و پنج | که پر در شد این نامبردار گنج | |
| بمانده‌ست با دامنی گوهرم | هنوز از خجالت سر اندر برم | |
| که در بحر لل صدف نیز هست | درخت بلندست در باغ و پست | |
| الا ای هنرمند پاکیزه خوی | هنرمند نشنیده‌ام عیب جوی |