| به امرش وجود از عدم نقش بست | که داند جز او کردن از نیست، هست؟ | |
| دگر ره به کتم عدم در برد | وزان جا به صحرای محشر برد | |
| جهان متفق بر الهیتش | فرومانده از کنه ماهیتش | |
| بشر ماورای جلالش نیافت | بصر منتهای جمالش نیافت | |
| نه بر اوج ذاتش پرد مرغ وهم | نه در ذیل وصفش رسد دست فهم | |
| در این ورطه کشتی فروشد هزار | که پیدا نشد تخته‌ای بر کنار | |
| چه شبها نشستم در این سیر، گم | که دهشت گرفت آستینم که قم | |
| محیط است علم ملک بر بسیط | قیاس تو بر وی نگردد محیط | |
| نه ادراک در کنه ذاتش رسد | نه فکرت به غور صفاتش رسد | |
| توان در بلاغت به سحبان رسید | نه در کنه بی چون سبحان رسید | |
| که خاصان در این ره فرس رانده‌اند | به لااحصی از تگ فرومانده‌اند | |
| نه هر جای مرکب توان تاختن | که جاها سپر باید انداختن | |
| وگر سالکی محرم راز گشت | ببندند بر وی در بازگشت | |
| کسی را در این بزم ساغر دهند | که داروی بیهوشیش در دهند | |
| یکی باز را دیده بردوخته‌ست | یکی دیده‌ها باز و پر سوخته‌ست | |
| کسی ره سوی گنج قارون نبرد | وگر برد، ره باز بیرون نبرد | |
| بمردم در این موج دریای خون | کز او کس نبرده‌ست کشتی برون | |
| اگر طالبی کاین زمین طی کنی | نخست اسب باز آمدن پی کنی | |
| تأمل در آیینه‌ی دل کنی | صفائی بتدریج حاصل کنی | |
| مگر بویی از عشق مستت کند | طلبکار عهد الستت کند |