| کلاه سعادت یکی بر سرش | گلیم شقاوت یکی در برش | |
| گلستان کند آتشی بر خلیل | گروهی بر آتش برد ز آب نیل | |
| گر آن است، منشور احسان اوست | وراین است، توقیع فرمان اوست | |
| پس پرده بیند عملهای بد | همو پرده پوشد به آلای خود | |
| بتهدید اگر برکشد تیغ حکم | بمانند کروبیان صم و بکم | |
| وگر در دهد یک صلای کرم | عزازیل گوید نصیبی برم | |
| به درگاه لطف و بزرگیش بر | بزرگان نهاده بزرگی ز سر | |
| فروماندگان را به رحمت قریب | تضرع کنان را به دعوت مجیب | |
| بر احوال نابوده، علمش بصیر | بر اسرار ناگفته، لطفش خبیر | |
| به قدرت، نگهدار بالا و شیب | خداوند دیوان روز حسیب | |
| نه مستغنی از طاعتش پشت کس | نه بر حرف او جای انگشت کس | |
| قدیمی نکوکار نیکی پسند | به کلک قضا در رحم نقش بند | |
| ز مشرق به مغرب مه و آفتاب | روان کرد و گسترد گیتی بر آب | |
| زمین از تب لرزه آمد ستوه | فرو کوفت بر دامنش میخ کوه | |
| دهد نطفه را صورتی چون پری | که کرده‌ست بر آب صورتگری؟ | |
| نهد لعل و فیروزه در صلب سنگ | گل لعل در شاخ پیروزه رنگ | |
| ز ابر افگند قطره‌ای سوی یم | ز صلب اوفتد نطفه‌ای در شکم | |
| از آن قطره لولوی لالا کند | وز این، صورتی سرو بالا کند | |
| بر او علم یک ذره پوشیده نیست | که پیدا و پنهان به نزدش یکیست | |
| مهیا کن روزی مار و مور | وگر چند بی‌دست و پایند و زور |