قسمت اول

هر ساعتم اندرون بجوشد خون را		واگاهی نیست مردم بیرون را
الا مگر آنکه روی لیلی دیدست		داند که چه درد می‌کشد مجنون را؟

□

عشاق به درگهت اسیرند بیا		بدخویی تو بر تو نگیرند بیا
هرجور و جفا که کرده‌ای معذوری		زان پیش که عذرت نپذیرند بیا

□

ای چشم تو مست خواب و سرمست شراب		صاحبنظران تشنه و وصل تو سراب
مانند تو آدمی در آباد و خراب		باشد که در آیینه توان دید و در آب

□

چون دل ز هوای دوست نتوان پرداخت		درمانش تحملست و سر پیش انداخت
یا ترک گل لعل همی باید گفت		یا با الم خار همی باید ساخت

□

دل می‌رود و دیده نمی‌شاید دوخت		چون زهد نباشد نتوان زرق فروخت
پروانه‌ی مستمند را شمع نسوخت		آن سوخت که شمع را چنین می‌افروخت

□

روزی گفتی شبی کنم دلشادت		وز بند غمان خود کنم آزادت
دیدی که از آن روز چه شبها بگذشت		وز گفته‌ی خود هیچ نیامد یادت؟

□

صد بار بگفتم به غلامان درت		تا آینه دیگر نگذارند برت
ترسم که ببینی رخ همچون قمرت		کس باز نیاید دگر اندر نظرت

□

آن یار که عهد دوستاری بشکست		می‌رفت و منش گرفته دامان در دست
می‌گفت دگرباره به خوابم بینی		پنداشت که بعد از آن مرا خوابی هست

□

شبها گذرد که دیده نتوانم بست		مردم همه از خواب و من از فکر تو مست
باشد که به دست خویش خونم ریزی		تا جان بدهم دامن مقصود به دست

□

هشیار سری بود ز سودای تو مست		خوش آنکه ز روی تودلش رفت ز دست
بی‌تو همه هیچ نیست در ملک وجود		ور هیچ نباشد چو تو هستی همه هست