| از بهر خدا، که مالکان، جور | چندین نکنند بر ممالیک | |
| شاید که به پادشه بگویند | ترک تو بریخت خون تاجیک | |
| دانی که چه شب گذشت بر من؟ | لایأت بمثلها اعادیک | |
| با اینهمه گر حیات باشد | هم روز شود شبان تاریک | |
| فی‌الجمله نماند صبر و آرام | کم تزجرنی و کم اداریک | |
| دردا که به خیره عمر بگذشت | ای دل تو مرا نمی‌گذاری ک | |
| بنشینم و صبر پیش گیرم | دنباله‌ی کار خویش گیرم |
□
| چشمی که نظر نگه ندارد | بس فتنه که با سر دل آرد | |
| آهوی کمند زلف خوبان | خود را به هلاک می‌سپارد | |
| فریاد ز دست نقش، فریاد | و آن دست که نقش می‌نگارد | |
| هرجا که مولهی چو فرهاد | شیرین صفتی برو گمارد | |
| کس بار مشاهدت نچیند | تا تخم مجاهدت نکارد | |
| نالیدن عاشقان دلسوز | ناپخته مجاز می‌شمارد | |
| عیبش مکنید هوشمندان | گر سوخته خرمنی بزارد | |
| خاری چه بود به پای مشتاق؟ | تیغیش بران که سر نخارد | |
| حاجت به در کسیست ما را | کاو حاجت کس نمی‌گزارد | |
| گویند برو ز پیش جورش | من می‌روم او نمی‌گذارد | |
| من خود نه به اختیار خویشم | گر دست ز دامنم بدارد | |
| بنشینم و صبر پیش گیرم | دنباله‌ی کار خویش گیرم |
□
| بعد از طلب تو در سرم نیست | غیر از تو به خاطر اندرم نیست |