| این جور که می‌بریم تا کی؟ | وین صبر که می‌کنیم تا چند؟ | |
| چون مرغ به طمع دانه در دام | چون گرگ به بوی دنبه در بند | |
| افتادم و مصلحت چنین بود | بی‌بند نگیرد آدمی پند | |
| مستوجب این و بیش ازینم | باشد که چو مردم خردمند | |
| بنشینم و صبر پیش گیرم | دنباله‌ی کار خویش گیرم |
□
| امروز جفا نمی‌کند کس | در شهر مگر تو می‌کنی بس | |
| در دام تو عاشقان گرفتار | در بند تو دوستان محبس | |
| یا محرقتی بنار خد | من جمرتها السراج تقبس | |
| صبحی که مشام جان عشاق | خوشبوی کند اذا تنفس | |
| استقبله و ان تولی | استأنسه و ان تعبس | |
| اندام تو خود حریر چینست | دیگر چه کنی قبای اطلس؟ | |
| من در همه قولها فصیحم | در وصف شمایل تو آخرس | |
| جان در قدمت کنم ولیکن | ترسم ننهی تو پای بر خس | |
| ای صاحب حسن در وفا کوش | کاین حسن وفا نکرد با کس | |
| آخر به زکات تندرستی | فریاد دل شکستگان رس | |
| من بعد مکن چنان کزین پیش | ورنه به خدا که من ازین پس | |
| بنشینم و صبر پیش گیرم | دنباله‌ی کار خویش گیرم |
□
| گفتار خوش و لبان باریک | ما أطیب فاک جل باریک | |
| از روی تو ماه آسمان را | شرم آمد و شد هلال باریک | |
| یا قاتلتی بسیف لحظ | والله قتلتنی بهاتیک |