اگر مانند رخسارت گلی در بوستانستی
|
|
زمین را از کمالیت شرف بر آسمانستی
|
چو سرو بوستانستی وجود مجلس آرایت
|
|
اگر در بوستان سروی سخنگوی و روانستی
|
نگارین روی و شیرین خوی و عنبربوی و سیمین تن
|
|
چه خوش بودی در آغوشم اگر یارای آنستی
|
تو گویی در همه عمرم میسر گردد این دولت
|
|
که کام از عمر برگیرم و گر خود یک زمانستی
|
جز این عیبت نمیدانم که بدعهدی و سنگین دل
|
|
دلارامی بدین خوبی دریغ ار مهربانستی
|
شکر در کام من تلخست بی دیدار شیرینش
|
|
و گر حلوا بدان ماند که زهرش در میانستی
|
دمی در صحبت یاری ملک خوی پری پیکر
|
|
گر امید بقا باشد بهشت جاودانستی
|
نه تا جان در جسد باشد وفاداری کنم با او
|
|
که تا تن در لحد باشد و گر خود استخوانستی
|
چنین گویند سعدی را که دردی هست پنهانی
|
|
خبر در مغرب و مشرق نبودی گر نهانستی
|
هر آن دل را که پنهانی قرینی هست روحانی
|
|
به خلوتخانهای ماند که در در بوستانستی
|