| جهانجوی چون شد سرافراز و گرد | سپه را بدشمن نشاید سپرد | |
| سرشک اندر آید بمژگان ز رشک | سرشکی که درمان نداند پزشک | |
| کسی کز نژاد بزرگان بود | به بیشی بماند سترگ آن بود | |
| چو بی‌کام دل بنده باید بدن | بکام کسی داستانها زدن | |
| سپهبد چو خواند ورا دوستدار | نباشد خرد با دلش سازگار | |
| گرش زآرزو بازدارد سپهر | همان آفرینش نخواند بمهر | |
| ورا هیچ خوبی نخواهد به دل | شود آرزوهای او دلگسل | |
| و دیگر کش از بن نباشد خرد | خردمندش از مردمان نشمرد | |
| چو این داستان سربسر بشنوی | ببینی سر مایه‌ی بدخوی | |
| چو خورشید بنمود بالای خویش | نشست از بر تند بالای خویش | |
| بزیر اندر آورد برج بره | چنین تا زمین زرد شد یکسره | |
| تبیره برآمد ز درگاه طوس | همان ناله‌ی بوق و آوای کوس | |
| ز کشور برآمد سراسر خروش | زمین پرخروش و هوا پر ز جوش | |
| از آواز اسپان و گرد سپاه | بشد قیرگون روی خورشید و ماه | |
| ز چاک سلیح و ز آوای پیل | تو گفتی بیاگند گیتی به نیل | |
| هوا سرخ و زرد و کبود و بنفش | ز تابیدن کاویانی درفش | |
| بگردش سواران گودرزیان | میان اندرون اختر کاویان | |
| سپهدار با افسر و گرز و نای | بیامد ز بالای پرده‌سرای | |
| بشد طوس با کاویانی درفش | بپای اندرون کرده زرینه کفش | |
| یکی پیل پیکر درفش از برش | بابر اندر آورده تابان سرش |