|
ای سرو بلند قامت دوست
|
|
وه وه که شمایلت چه نیکوست
|
|
در پای لطافت تو میراد
|
|
هر سرو سهی که بر لب جوست
|
|
نازک بدنی که می‌نگنجد
|
|
در زیر قبا چو غنچه در پوست
|
|
مه پاره به بام اگر برآید
|
|
که فرق کند که ماه یا اوست؟
|
|
آن خرمن گل نه گل که باغست
|
|
نه باغ ارم که باغ مینوست
|
|
آن گوی معنبرست در جیب
|
|
یا بوی دهان عنبرین بوست
|
|
در حلقه‌ی صولجان زلفش
|
|
بیچاره دل اوفتاده چون گوست
|
|
می‌سوزد و همچنان هوادار
|
|
می‌میرد و همچنان دعاگوست
|
|
خون دل عاشقان مشتاق
|
|
در گردن دیده‌ی بلاجوست
|
|
من بنده‌ی لعبتان سیمین
|
|
کاخر دل آدمی نه از روست
|
|
بسیار ملامتم بکردند
|
|
کاندر پی او مرو که بدخوست
|
|
ای سخت دلان سست پیمان
|
|
این شرط وفا بود که بی‌دوست
|
|
بنشینم و صبر پیش گیرم
|
|
دنباله‌ی کار خویش گیرم
|