قطعات

متی حللت به شیراز یا نسیم الصبح		خذالکتاب و بلغ سلامی الاحباب
اگر چه صبر من از روی دوست ممکن نیست		همی کنم به ضرورت چو صبر ماهی از آب

□

گر مرا بی‌تو در بهشت برند		دیده از دیدنش بخواهم دوخت
کاین چنینم خدای وعده نکرد		که مرا در بهشت باید سوخت

□

گفتا چه کرده‌ام که نگاهم نمی‌کنی		وآن دوستی که داشتی اول چرا کمست؟
گفتا به جرم آنکه به هفتاد سالگی		سودای سور می‌پزی و جای ماتمست

□

آشفتن چشمهای مستت		دود دل یار مهربانست
وین طرفه که درد چشم او را		خونابه ز چشم ما روانست
دو فتنه به یک قرینه برخاست		پیداست که آخرالزمانست

□

خوب را گو پلاس در بر کن		که همان لعبت نگارینست
زشت را گو هزار حله بپوش		که همان مرده‌شوی پارینست

□

در قطره‌ی باران بهاری چه توان گفت؟		در نافه‌ی آهوی تتاری چه توان گفت؟
گر در همه چیزی صفت و نعت بگنجد		در صورت و معنی که تو داری چه توان گفت؟

□

سخن عشق حرامست بر آن بیهده گوی		که چو ده بیت غزل گفت مدیح آغازد
حبذا همت سعدی و سخن گفتن او		که ز معشوق به ممدوح نمی‌پردازد

□

من بگویم ندیده‌ام دهنی		کز دهان تو تنگتر باشد
تنگتر زین دهان فراخ ولیک		نه همه تنگها شکر باشد

□

کوه عنبر نشسته بر زنخش		راست گویی بهیست مشک آلود
گر به چنگال صوفیان افتد		ندهندش مگر به شفتالود

□

تو آن نه‌ای که به جور از تو روی برپیچند

گناه تست و من استاده‌ام به استغفار