قسمت هفدهم

بسته در آن گوی و زه جیب قبای ظلم

□

ز دیبای چینی گشادست تنگی

□

دجله را پر حلقه‌ی زنجیر مطران دیده‌اند

□

از که می‌پرسی که من خود عاجزم در کار خویش

□

هر دو چو ز آن سو شدی از همه کم داشتن

□

بر ذات دعاوی ز معانی رقمی زن

□

لابل چهل قدم ز بر ماهتاب شد

□

صورتی کس ننماید که بدو می‌مانی

□

جرعه‌کش جام دل، زله خور خوان او

□

همچو بلخیر گشت هیهاتی

□

خویشتن را در آذر اندازد

□

سوزنی باید کز پای برآرد خاری

□

کاستان تنگ است ما را برنتابد بیش از این

□

خصم بر کارست هان بر کار باش

□

بر جهان خرمن زر افشانده است

□

پیغام آن دو طوطی شکرفشان بگوی

□

کان بوی ز دل نهان مبینام

□

چیست کن نیست ترا تا سوی تو آن آرند

□

رضای ثانی ابونصر بوتراب رکاب

□

گر دوستان داری بسی ما نیز هم بد نیستیم

□

ازین برگ ریز وفا می‌گریزم

□

آب رخ در باز تا روزی رسی در گرد عشق

□

بر دو محک سپیدشان چه مصاف است

□

راکبی تندست و مرکوبی جمام

□

در حظیره‌ی انس حوا دیده‌ام

□

که هرگز عالم جافی نگیرد با کس آرامی

□

در گوهر آدم بود این گوهر نایاب

□

که به معشوق برنیفشانم

□

عودی خاک ز دندانش مطرا بینند

□

خرقه بفروشیم و خود را بر صراحی می‌زنیم

□

باش تا او گوید ای جان آن مائی آن ما

□

برتافتی و پنجه صبرم بشکستی

□

گر خود به جمله جز پسر ذوالیزن نیند

□

گه بپوشاندت چو آب شجر

□

من چنین بی‌روزیم یا نیست در عالم وفا

□

تو شوخ دیده مگس بین که می‌کند بازی

□

داده‌ی او چیست با من پنج خایه‌ی روستاست

□

بر زبان می‌نگذرانم نام عشق

□

بر حوت یونسی به تماشا برافکند

□

بگذرد از چرخ اطلس همچو سوزن از حریر

□

که نه زوری نه فری خواهم داشت

□

سیمست ویحک اصل بلای عظیم ما

□

سایه پروردان خم را مهر بر در ساختند

□

که شربت غم هجران تلخ نوشیدی

□

بر در این دار ملک، کی شوی این بینوا

□

هر کرا باشد چنان زلف و چنان رخساره‌ای

□

چون فتنه برانگیزی از فتنه چه پرهیزی

□

آتش عشق آن چنان نیست که وانشانمش

□

بام بنشست و آستان برخاست

□

من ز دست تو به یزدان دستها بردارمی

□

زهر در حلق و خار در جگر است

□

با کمان ابرو اگر جنگ نیاغازی به

□

گفتا که تو من شو ار توانی

□

گیریم دو زلف آن دلارام

□

بر سرش هر هفت و شش عقد جمان افشانده‌اند

□

می‌رسد و نمی‌رسد نوبت اتصال من

□

طوبی به غصن طوبی گر زین صفت دهد بر

□

وز حسن در انفاس ملک وصف صلاتی

□

هجر ستمکار و وصل دادگرت را

□

که دانشمند از این صورت برآرد سر به شیدایی

□

کس نشنود افسون کس چون واقف اسرار شد

□

با محنت و غم جنابه زادیم

□

می‌دمم بادی بر آتش، تا بتر سوزد مرا

□

چه التفات بود بر ادای منکر زاغ

□

پادشاهان روز کین خلعت بخونخواران دهند

□

وز بهر جانسوزی دست فلک و کوکب

□

نماند در این خانه‌ی استخوانی

□

تو عشق گلی داری من عشق گل اندامی

□

ساقی که قبای او از حلم تگل دارد

□

تا تو، ای بی‌خطر، خطیر شوی

□

گر یافتی نسیم گلستان کوی تو

□

و انگشت به هیچ برنسودم

□

عاشقان را دایم این سرمایه داد

□

آن تواناییش بین کز ناتوانی آمدست

□

چه شد که جامه گسست و سیاه شد پیکر

□

تا مگر بر من ببخشد خاطری

□

برسکلد بند تو را عاقبت آواره شود

□

ای وهم ز تو حیران آخر چه جمالست این

□

چو بگشاد بر شاخ صد در شکوفه

□

به در غیر ببینی ز در خویش برانم

□

که ز سلطان خبری سوی گدا می‌آرد

□

کسی عالم عقل خواند سزاست

□

هر جا که رود این دل آنجات همی جویم

□

دیده بردوختی از خلق جهان چون بازم

□

قافله‌ام ایمنست قافله سالارم اوست

□

تا ز دل پیمانه‌ی غم بر سر پیمان کشد

□

در دل بیچارگان شور و فغان انداخته

□

نمی‌بینم بجز زنهارخواران

□

ورنه هندوی رسن باز تو در تاب چراست

□

خاکپایش را ز بهر آب سر گردم همی

□

درو گرگ چوپان نخواهیم یافت

□

اختیار اینست دریاب ای که داری اختیاری

□

فرهاد هم از بهر او بر کوه می‌کوبد کلند

□

ور تیر وصال آید بر بسته کمانست

□

قول او استوار داشتمی

□

تو آب چشمه حیوان و خاک غالیه بویی

□

تا چه حالست این که برمه خال مشکین کرده‌اند

□

تا شبه از سیم درآویختی

□

ز آن جان خطاب می‌کنم اندر ترسلش

□

هر چه پسند شماست بر همه عالم حرام

□

مغز نداری مگر تا کی از این پوست پوست

□

درد دلها را ز دو یاقوت او درمان بود

□

با او بگفتمی که: من از یار مانده‌ام

□

ور نکنی اثر کند دود دل سحرگهی

□

شد صحن گلستان صدف للی خوشاب

□

هم چشم گشادستی هم گوش نهادستی

□

ناز مستانه‌ی تو بیخ قرارم برکند

□

رفت از بر من هزار فرسنگ

□

وز هجر تو هست‌ها فنا شد

□

کز من به جز از گوش من آواز نیابد

□

ز هر گوری دو صد بی‌دل ز بوی یار برخیزد

□

که باز می‌نتواند گرفت نظره ثانی

□

خالی که برعقیق چو شکر نشانده‌اند

□

با مدد چون عمر سال و ماه باد

□

نی راحت تن نه انس جان است

□

که نظر نمی‌تواند که ببیندت که ماهی

□

افتان شده خیزان شده کز بزم مستان می‌رسد

□

گهی در وصف تو خوانیم شعر آبداری خوش

□

بر در لطفت فرستادم، تو دان

□

زود باشد که تو نیز از نظرم برخیزی

□

هم جگرهای دریده داشتند

□

میان چار مخالف مجوی عیش لذیذ

□

کین یکی بس بود از بهر دهان شیرینی

□

پرده بردار ای بهار و لاله و نسرین من

□

وان سو که بارگاه امیرست بار نیست

□

همی باشد گرو هم کفش و هم دستار من هر شب

□

که در چشمم نزد خاری دریغا

□

از قفا باید برون کردن زبان سوسنش

□

تکیه بر خار مغیلان چه کند گر نکند

□

شاخ حرص از ابر احسان تو می‌یابد نما

□

نه اندوهیش بهر آشیانه

□

ور نه دور از نظرت کشته هجران بودم

□

کز تابش حسنش مه و خورشید فغان کرد

□

مرکب گفتار پی کن چنگ در کردار زن

□

در ره کوی دوست منزل نیست

□

ما تو را در همه عالم نشناسیم نظیر

□

دستها بسته و از سرو درآویخته است

□

سنایی را به ماه نو نسیم نوبهارستی

□

صد گرفتار همچو من داری

□

نه عجب که خوبرویان بکنند بی‌وفایی

□

هر چند چو خورشیدی بر پاک و پلید آمد

□

هم شربت طیلسان چشیدیم

□

چو می‌داند که او را دوست دارم؟

□

نیشکر گفت کمر بسته‌ام اینک به غلامی

□

خون دل در صحن شادروان بجوش آورده‌اند

□

هم صبح نمودستی هم شام نهادستی

□

چون من که دیده‌ای که شب و روز مبتلاست

□

خویشتن را به طفیلی به میان اندازم

□

که شهر شهر قفص‌ها به شب ز مرغ تهیست

□

هم مومن و بسته‌ی زنارم

□

پیمانه همان لب که به هنجار گرفتم

□

چشم امیدم به راه تا که بیارد پیام

□

و الرکب قد ساروا الی الایحاد و الحادی حدا

□

اگر باشم درین کفه دگر کفه گران دارد

□

همی نشسته و بر خوان ظلم مهمانند

□

دل ببردند و ضرورت نگران گردیدیم

□

تو خوش بر عازل و معزول می‌خند

□

تا بدانم که تو در دام که آویخته‌ای

□

به چنان روی نظر نتوان کرد

□

تا بشنوی ز هر سو فریاد دادخواهی

□

چکنم کاین دل محنت زده از کار برفت

□

جز خصال و نام سرهنگ و عمید نامور

□

بسان خاک گورستان درون پرمردگان دارد

□

شفقتی بر که به جان می‌سوزم

□

آخر تو چه چیزی که جهان از تو چنین شد

□

کزین بازی ناخوش من پشیمانم پشیمانم

□

که یک عالم پر از سیم و زر آید

□

بریده‌اند لطافت چو جامه بر بدنش

□

کو همچو بندگان دهدت بوسه بر جناب

□

سقم سوزد رگ و پی را و عاشق را سقم سازد

□

تویی آن بی‌میانی کو کمر بست

□

که کام از عمر برگیرم و گر خود یک زمانستی

□

تو را هستی همی‌زیبد مرا مستی همی‌زیبد

□

بی خلافی صورت ایمانش دلخواهی کند

□

ایا نشانده ز در در عقیق تر دندان،

□

حیف باشد که دهی دامن گوهر به خسی

□

که کار ما به جامی برنیاید

□

خواهی که گنج در شمری دنب مار گیر

□

ما را به تیر غمزه ابروی چون کمانت

□

شمع و شرابست و شید پیش تو نفروختن

□

ترک کن اندیشه که مستور نیست

□

حقا که شود بنده‌ی خرگاه خرابات

□

که باشم؟ خود کیم؟ کز من چنین آزار می‌داری؟

□

دست غمش درشکست پنجه نیروی من

□

می‌چکد خون می‌نگارد ای دریغ

□

زان که اشک عاشقانش لولو منثور بود

□

با شفا یک دو سخن از من بیمار بگو

□

که برگرد از غمش بی روی زردی

□

کاسیر حکم آن عشقم که صد طبل و علم دارد

□

پس مدارم چون بنفشه سوگوار

□

چه بازم در ره عشقت؟ که جان شایان نمی‌دانم

□

بی‌خبرست عاقل از لذت عیش بیهشان

□

هردم از غمزه خدنگی بکمان در فکند

□

خواب در دیده‌ی او جز سر پیکان نشود

□

شهد با چندان حلاوت چون تو شیرین‌کار نیست

□

بگیرند آستین من که دست از دامنش بگسل

□

صافی ار می‌ندهی کم ز یکی جرعه درد

□

وز زلف آن ستمگر ما را گزید باید

□

چو ماه ماهرخان دست بر دهان دارند

□

مرکبست و تو از فرق تا قدم جانی

□

بر گوشه‌ی چشم آمد و برجای تو بنشست

□

کز شکر و آب کرد روح لبان ترا

□

در قدمش مشک بیخت زلف پریشان سرش

□

امکان برابری ندیدم

□

مست لبم گر چه کناریم نیست

□

کم ز یک ماه دل و چشم مرا کار نداد

□

دل و جان را درین بلا عشاق

□

چو زر عزیز ولیکن به دست اغیاری

□

مرا که قوت بازوی زورمند تو نیست

□

ماه بر چرخ شده بسته‌ی آن سینه و بر

□

بهر ذره نوری، حدیثی ز شامی

□

عجب ار قدر نبود آن شب و نادان بودم

□

که تقدیر از کمین عقلت رباید

□

پس میان ما دو تن زین‌ست گرد

□

این بار مکن همچو دگربار، ببخشای

□

از چنین روی در به روی فراز

□

برکنار دانه دام از مشک ناب انداختست

□

ببین دلدار اگر دیدار داری

□

تا ز شرم آب شود بار دگر مروارید

□

که دیده در همه عالم بدین صفت هوسی

□

منکر مشو مگو کی دانم که هست یادت

□

خود را ز پی تو ملحدی کردم

□

راحتی از خود ندارم، مرگ به زین زندگی

□

میسرش نشود بعد از آن شکیبایی

□

حاصل از عمر گرانمایه‌ی ما خود نفسیست

□

خشنود به سوی خانه‌ها تازم

□

از چه رو، کرد آسمانم خوار

□

بسا نفس که فرورفت و برنیامد کام

□

مگسل آن رشته اول که مبارک رشته‌ست

□

حاجت ناید به روشنایی

□

همچو پروانه ز شمع ارچه بسی پرهیزیم

□

کردیم و عشق را به پدیدست غایتی

□

چه شوی منکر منصور که بر دار بسوخت

□

یک شبه بیداریی چون چرخ و چون انجم بیار

□

که ترا چشم، بایوان و در است

□

سنگیست فراق و دل محنت زده جامی

□

لاجرم بر چرخ گردون تا ابد تابنده شد

□

کان صنم طاقست اندر حسن و خواهد طاق را

□

که صدهزار چو من دلشده در آن بند است

□

دشمن شوند و سر برود هم بر آن سریم

□

بدین زاری و غمخواری بگوئید

□

در سراپرده‌ی سعیر مباش

□

خوار همچون خر در اصطبل ثنا خوانی مرا

□

به دیده هر چه تو گویی به سر چه می‌خواهی

□

نبرد سر نبرد جان اگر انکار تو دارد

□

با طوق تو گردنان سرناک

□

از غایت تنگ آمد کین بار نمی‌گنجد

□

هنوز با همه عیبت به جان و دل بخریدم

□

هیچ کس فی الجمله نپسندید ازو

□

تا به شمشیر بلا جان تو قربان نشود

□

که بی تو هر دو عالم آن ندارد

□

خاک سر هر کویی بی فایده می‌بیزم

□

سلطان و خسرو ما آن‌ست و صد چنانست

□

کام و لب خشک‌ست و سرد از خوی تو

□

جان پیش سگ درت فشاند

□

در کوی خرابات نباشد سر و سامان

□

بسته‌ی پسته‌ی شیرین شکر بار نبود

□

زان که می‌بینم که میلت با هوا یکسان بود

□

دم به دم پیرهنی پر ز گل و نسرین کن

□

سر هلاک نداری مگرد پیرامون

□

خواجه را این جا خیالی هست آری هست نیست

□

چشم خیره در رخ زیبای تو

□

پس جان بدهم، نیست تمنی بجز اینم

□

آن چه به عمری بشد اندوخته

□

لاجرم یک تن ندید آن سر پاک

□

صحرای فلک جمله سمن زار منستی

□

که بر رخ گل سرخ است روی لاله‌ی آل

□

سختتر زین مخواه سوگندی

□

که در بزم خدا غمگین نشاید

□

تا نمانی ناگهان انگشت حیرت در دهن

□

چون که عمرم برنشست، اکنون تو دان

□

وی قامت تو سروی وی روی تو بهاری

□

که حال بلبل بیدل بنوبهار رساند

□

به عزت ملکوتی بری ز شکل و مثال

□

سرخ نگینی بسر راه دید

□

تا به سر حضور ما ره نبرد موسوسی

□

ز عرش آید دو صد هدیه چو او درس نظر گوید

□

کز سلامت ترا سلام بود

□

نی چنین درهم که اکنون است باز

□

که التفات بود بر جهان و بر جانش

□

گفت کاین دلشده را بین که چه کوته نظرست

□

نه بر فلک و نه بر زمینی

□

به ترک هر دو به دست آورم رضای تو را

□

فقیر از رقص در حالت خطیب از می خرابستی

□

کسمان همچو زمین امر تو را منقادست

□

در عالم تحقیق کمالی دگر آمد

□

من بیچاره به عشق تو کجا افتادم؟

□

نگهی بازکن که منتظریم

□

ساکن دیر مغانم بخرابات نهشت

□

رضوان بگشاید همه درهای جنان را

□

لایق میدان تو سپاه ندارد

□

تو به صورتم نگه کن که سرایرم بدانی

□

ببین اصل هر دو بجز سنگ نیست

□

تا جان بود به تن تو خداوند و من غلام

□

کز خودم زخم هست مرهم نیست

□

همت حلال نباشد ز خون بنده تغافل

□

من بسم جان تو، تو جان کن مباش

□

خانه‌ی حرص تو و آز تو ویران نشود

□

تا همانجا نهمش باز اگر فرمایی

□

گر سرو بوستانت بیند که می‌خرامی

□

که او را صد هزار انوار باشد

□

کشت بی‌بر درود نتوانم

□

هر آن لطفی که بتوان می‌نماید

□

اگر چیزی نگوید باغبانم

□

بر سر پاسبان نمی‌افتد

□

نرگس بیکار را بر کار ازین به داشتی

□

برگ دولت، زاد هستی، توش کار آورده‌ای

□

محرمی نیست که آرد خبری سوی توام

□

تا عشق شد خال و عمش کالصبر مفتاح الفرج

□

خرمن طاعت به آتش سوختم

□

وز جام می لعلش گشتیم همه سرمست

□

خون می‌رود از دل چو نمک خورده کبابی

□

کیست کز پای برون آورد این خار مرا

□

بر سر سوداییان زن تیغ گر محکم زنی

□

تن نیک‌دار، تا ندهندت به تن فشار

□

که من آن وقع ندارم که گرفتار تو باشم

□

جبرئیل اندر فسونش سحر مطلق می‌زند

□

تا گه جگر یار خورد گه جگر دل

□

تا کی دهی، ای جان، دم، آخر نظری فرمای

□

تا دامنت نگیرد دست خدای خوانان

□

چون سگ از پیش براندند که این محرم نیست

□

که بر وی چنو خواجه‌ای پادشاست

□

با دل پر آتش و چشم پر آب

□

می‌شنوم که دم به دم پیش دل شکسته‌ای

□

کدام شاه و امیری که او گدای تو نیست

□

ای اصل همه شادی آخر چه وصالست این

□

او را به سر زلف نگونسار درآویز

□

بر آنم صبر هست الا جدایی

□

بت پرستی راست ناید، کژ مباز

□

تا بدان قبله بتان را به نماز آوردی

□

هر گل سرخی، گلستانی شده

□

بر که افتد که تو یک دم نگرانش باشی

□

به فلک غلغله افتد ز هیاهوی و خروشت

□

چون برق میگریزی چون باد می‌ربایی

□

جز بر در میخانه این بار نخواهم شد

□

که چو رفت از کمان نیاید باز

□

نوای بلبل شوریده در چمن چه خوشست

□

ز من برخاست فرهادی ازو برخاست شیرینی

□

خوشتر ز ماه عیدی در چشم روزه‌داران

□

و گر جنگ مغل باشد نگردانی ز محرابم

□

که قفل طرب را کلیدی که نوشت

□

سنگ را رحمت نباشد این حدیثی بیهدست

□

که ز درد تیره یابد دل و دیده روشنایی

□

باز نگه می‌کنم سخت بهشتی وشی

□

همچو از مور و ملخ بگرفته راه

□

تکیه کی بر مسند «لا خوف» و «لا بشری» زند

□

مشک در نافه بوی او دارد

□

چنان که دوست به شمشیر غمزه قتال

□

دانک آن همت عالی اثر همت تو است

□

هرچند تو را بنده شود رومی و طنجی

□

تعجیل مکن که اندر آنم

□

در هیچ بقعه نیست که تخمی نکشته‌ای

□

خود در دل تنگ من وطن بود

□

همچو از اوصاف تو، چشم زمانه پر ضیا

□

بر حلق و بر دهان شما نیز بگذرد

□

تا تو خورشیدروی در نظری

□

از لطف بود گر به سطرلاب درآمد

□

ای لطیف چابک زیبای من

□

ز زلفش هر چه بر بندم، مرا زنار اولی‌تر

□

سود بود دیدن آن مشتری

□

این بسی به زان که اندر کام زهر

□

یاد کرد ایزد به جان او به قرآن در قسم

□

لبان چون شکر و شکر سخن‌گو

□

به گاه جلوه گری چون تذرورفتاری

□

لیک هر جان بنداند ز چه خندان شده است

□

گزافست این چنین زیرک ز ناجنسی کمر رندد

□

پیدا نمی‌شود، که نهانم بسوختی

□

جهانم تیره باشد بر جهان بین

□

نام لل نتوان برد که لالای منست

□

روی تو در آن میانه وردی

□

خجلت و شرم، کم ز مردن نیست

□

گر امید صلح باری در جوابت دیدمی

□

غدرش مرا بسوزد غدارم آرزوست

□

و آنگاه به وصل من زبان داد

□

ز آن روی همچو آتش و خط چو عنبرش

□

بی تو همه هیچ حاصل من

□

رو که مویزم همی باید خرید

□

تو از میان دو ابرو هزار قبله بسازی

□

مطبخیش هیمه زد و سوخت پشت

□

تا کسی همچو تو باشد که در او خیره بمانی

□

از جفته و از لگد نترسد

□

زان که هر بیگانه‌ای شایسته‌ی این نام نیست

□

تا مگر بینم رخ نیکوی تو

□

که فرق کند که ماه یا اوست؟

□

شمه‌ئی از غم عشق تو بیان نتوان کرد

□

یا شود متصل روز یکی گوشه ز شب

□

به آب چشمه‌ی حیوان شکر در پسته‌ی تنگش

□

که برآید ز جیب پیرهنی

□

گفت دلبر که بلی کرد ولی زود نکرد

□

گر از سر لاف خود برآریم

□

محروم از عطای تو، این نیز بگذرد

□

بگوی از آن لب شیرین که شهد می‌باری

□

خود را به زر نگر که چنان بر تو بسته است

□

ندیدم در غمت مونس بجز باد سحرگاهی

□

گر چه بکرد بلبل بی گل فغان و زاری

□

در زیر هفت پرده خیالی نیافته

□

تا از ملاء اعلا چون مه سپهی یابد

□

محمل عشق مرا خاک نیارد کشید

□

حقیقت مردن آن باشد که دور از دوستان میری

□

باری نگه کن ای که خداوند خرمنی

□

مخمور مداوم آب خواهد

□

بباید سوخت چون شمعش که صحبت با لگن گیرد

□

آب خورد فیض چون باران اوست

□

آن کس که نهد در طلب وصل تو پایی

□

شود غازی ز بعد آنک صد باره شهید آید

□

عاشق جانباز بین مرد کفن‌پوش بین

□

وز ماتم دل پلاس پوشیم

□

که لب به لب برسد جان به لب رسانیدی

□

روی بنمای که چندین دل خلقت ز قفاست

□

شایسته‌ی سکان سماوات نگردی

□

حاجت از وی طلب که اوست غنی

□

و فی ودادکم قد هجرت احبابی

□

پر گردن کشان غل می‌توان کرد

□

همچو عقرب دستها بر سر نهادیم ای پسر

□

خانه‌ی دین را که بس باریک شد استون عدل

□

جفای دوست زنم گر نه مردوار کشم

□

نقاش ازل که نقش رویت بست

□

تا شدی بر مسند حکم شریعت پادشا

□

نه چنانست که دانند سترد

□

میوه پنهان کرده از خورشید و مه در آستین

□

که لطفش را نهان‌ها برنتابد

□

بی تصرف چون شه شطرنج کن

□

مگر سیری نمی‌داند سگ مردار خوار تو

□

من از تو دست ندارم به بی‌وفایی باز

□

روان در پای جانان ریز اگر دستت دهد جانرا

□

تنگ میدان بسان هفتو رنگ

□

ورنه نارفتنم ای دوست ز بی‌پایی نیست

□

بدین قدر که تو از ما عنان بگردانی

□

تا بیان سر حق لایزالی او کند

□

من چو معزولان چرا در گوشه‌ای بنشسته‌ام

□

دایم از یار اگرچه مهجور است

□

هل تا برود نام من ای یار به زشتی

□

اگر چه رفت بتلخی و جان شیرین داد

□

هر فاضلی به داهیه ای گشته مبتلا

□

وز خشمم انده تو خون جگر گشاده

□

روان و خرد را جزین راه نیست

□

بی شبهه و بی‌خوابی او قوت جگر سازد

□

خلق عالم برآورند خروش

□

در طریق دوستی آخر کجا باشد روا؟

□

بکام کسی داستانها زدن

□

مآخذت نکند هیچکس حبیبان را

□

تا آب ز چشم خود نرانی

□

ایکاش، از نخست سر و تن نداشتم

□

ز فرجام گیتی یکی یاد کن

□

چه نامبارک مرغی که در هوای تو نیست

□

یا مردوار سر به سر دار برکنم

□

نام ما دیوانه و رسوا نهاد

□

چو دراج زیر گلان با تذرو

□

گر انعامی نمی‌شاید ثوابی هم نمی‌ارزد

□

از دو زلفین چه تنبل آموزی

□

این آرزوت اگرچه کند در دل اختلاج

□

از اندیشه جان برفشانم همی

□

از سر لطف و نازکی از مگسی چه می‌شود

□

یک دیدن از دیدار تو خوشتر ز کل کاینات

□

نشسته با تو یکدم جای خالی

□

سر و پای گیتی نیابم همی

□

چون نداری رزق کمترآفرین

□

هر کرا بهر هنر بخت بپرورد به بر

□

همچو پروانه که شمعش ز مقابل برود

□

خردمند و بینادل و دوستدار

□

بجز خود هیچ نگذارد و با خود نیز بستیزد

□

چون به نماز اندرید روی به پس کم کنید

□

دانی که حقیقت ز چه دربند مجاز است؟

□

نهاد از بر پیل و بستند بار

□

مژده‌ی خاتم دولت بسلیمان دادند

□

کارنامه‌ی ناف آهو از دو جعدش ماند خوار

□

چراغ ایمن نمود، از فتنه‌ی باد

□

سه چیزست و هر سه به‌بنداندرست

□

زانک دریا آن کند زیرا که گوهر این کند

□

سال و ماه و روز و شب مشغول شاهد باز تست

□

تا که برین صفت بود، دل که برد ز چنگشان؟

□

کجا نام آن شاه کیخسروست

□

چند بینی غیر اگر احول نه‌ای

□

ور چه با معصیتی از در او «لا تیاس»

□

این راز که شاه یا گدائی

□

زنان اندر ایران چه شیران شوند

□

هله ای سرده مستم برهانم به تمامت

□

که به شمشیر جفا جز دل عشاق نخست

□

نظر چنین نکند آن که او به خود بیناست

□

همه رخ ز کین سیاوش پر آب

□

ننشیند مگر از خویش جدا بنشینند

□

در سقر زینهار خواهد کرد

□

که مردم چون سخن گویند بر هیچ

□

که آورد کلباد بد با سپاه

□

همه خوبی و ملاحت ز عطاهای تو دارد

□

گردان چو سها کردن تا کی بود ای دلبر

□

جرم بر دور زمان نتوان نهاد

□

که دهقان همی گوید از باستان

□

لب بسته پیش منطق گویای مصطفی

□

آنجا که خدت آید ناید ز ماه ماهی

□

که چون خورشیدم از روزن نظر کرد

□

تنش را به خون غرقه بر دار کرد

□

گر پنجه شیر را شکارید

□

چو من با او سخن گویم چو موسی گاه لن باشم

□

در حقیقت آدمی نبود که حیوانی بود

□

سرش را سر اندر مغاک آوری

□

زانکه از بهر خرابی بخرابات آیند

□

در سلسله‌ی زلف چو زنار کشیدی

□

تو خویشتن بستانی که دست آن داری

□

که ما نیزه و تیغ داریم جفت

□

گر نماید بدو شکرت نبات

□

تا سرشگم سرخ چون عناب کرد

□

ز نیش لب چرا جانم بخستی؟

□

که باشد خردمند هم داستان

□

بمطمح نظر و طبع کان یسار خودست

□

کس بر تو درین ره ز تویی تو بتری نیست

□

چو کودک گهی آن و گه این خوهد

□

پیاده همی‌رفت ژوپین بدست

□

خلق کشد عقل کند فاش کند محشر خود

□

یا سیاه و تیره بی تو روزگارم نیست هست

□

آب زلال چبود؟ کوثر چه کار دارد؟

□

جهان کرده بر خویشتن تار و تنگ

□

بر سر کوی ستم تا خبر او چه رسد

□

آن را که با جمال نکو خوی یار نیست

□

عجب نبود که چون مجنون برآرد سر به شیدایی

□

توانگر کنم تانماند به رنج

□

آن گفتنت که بیش مرنجانم آرزوست

□

چون شه و فرزین نباشد خاک بر سر فیل را

□

گرچه عالم خود برون از جام نیست

□

به دربان چنین گفت کای نامجوی

□

گر چه صید نیکوان دولت شمارد دام را

□

قبه از بیجاده سازد پایه از مینا زند

□

ز خون هر روز، رنگین آن چراگاه

□

نهانی دگر آشکارا دگر

□

کید به کوی عشق که آن جا مبارکست

□

غازیانه زان کمان ابروی تو

□

در دست یکی مغ‌بچه دادیم دگربار

□

چهارم چوب فروخت گیتی فروز

□

پیرانه سرم آگهی از بخت جوان آر

□

نکو بگذاشتی الحق نکو پیمان به سر بردی

□

شود در حلق زنبور انگبین گل

□

همه فاش کرد آنچ بودی نهان

□

گفتم این شاه کیست خسرو و سلطان کیست

□

فتنه به میدان درست عافیت اندر حرس

□

دل و مویم که بد سپید و سیاه

□

کجا روز جنگ از در کار بود

□

پس به ملک عالمش بخریده‌ام

□

مشک را قدر خوار خواهد کرد

□

هزار حیف که تختی و بارگاهی نیست

□

که شاخی گهر زین کمر بازکش

□

محتشمی کو که گدای تو نیست

□

ما را بسست اینکه برو آمدست کار

□

گرچه دشوار است، آسان می‌کشم

□

بسی گفت و انداخت از بیش و کم

□

ز طرف بارگاهی برنیاید

□

قولت نه به لفظ ناهی شر

□

که مادری و پرستاری و نگهبانی است

□

وزان تا زیان نام مردی ببرد

□

کز بهر نثار آن شه دربار درآمد

□

فریاد ز بزاز و ز عطار برآمد

□

غمی که بر دل این جان فگار می‌گذرد

□

نوشت و زهر کارش آگاه کرد

□

حالی آن سرگشته را بر دار کرد

□

که ترا در امید و بیم افگند

□

مار را کودک به نادانی گرفت

□

نوشتند بر پهلوی نامه‌یی

□

مذنان صبح فالق الاصباح

□

از خیالت روز و شب در چشم من تصویر چیست

□

که شمع روشنی آنگه دهد که بگدازی

□

بر آمد بکام دل نیک خواه

□

سر بگرداند و جان در سر عذرا نکند

□

کز لعابش انگبین ناب جان‌پرور برند

□

خاک پایت چو سرمه اندر چشم

□

شکست اندر آمد به ایرانیان

□

دگر کس سخره ماتم نگردد

□

دوزخ بی مالک و فردوس بی رضوان تراست

□

که اهل دیده به مردم نگاه باز کند

□

نوشته به ابیات صدبار سی

□

چشمم از درج عقیقت گهر انگیزترست

□

همه ساله با خلق در شر و شورم

□

چه دانایی بوقت چینه چیدن

□

نشستی به آرام بر تخت عاج

□

همچو دزد آویخته بر دار ماست

□

کاتش دل را به آب دیدگان بنشانده‌ام

□

عاشقم بر روی خوبان، عاشقم، آری چه شد؟

□

چو من شاه باشم نگردد بلند

□

سرفرازست ولی چون تو سهی بالا نیست

□

همچو بیژن بند کن در چاه خواری جاه را

□

گه گوی دل به زلف چو چوگان همی بری

□

دژم روی با زیردستان ژکان

□

به نظرهای الهی به یکی لحظه کجا شد

□

از دیده سرشگ از آن نباریم

□

فارغ گردم ز نام و از ننگ؟

□

نهد بر سر آن خسروانی کلاه

□

روز محشر در برم بینی دل خونین کباب

□

از آنست کین چنینم خوار داری

□

همچنین بی خودم از باده‌ی نوشین لبت

□

کمان و کمند و کمین آورند

□

کز عشق سر سپر ندارد

□

آب دریاها بسوزم عالمی هامون کنم

□

بر آب نقش لطیف نگار نتوان کرد

□

هر آنکس که از مهتری داشت بهر

□

ز بهر خوردن خون تو جمله تن شکمست

□

از نیش جنگجویی وز نوش عذرخواهی

□

همی مکیم چو طفلان شیرخوار انگشت

□

کزین گونه بر پای دارد سپهر

□

از نکته دل که آتشین باشد

□

خواجه سلام علیک عاشق مدهوش بین

□

کی دل و دیده پر از خون جگر داشتمی؟

□

تو را بر سر سرکش افسر کند

□

آخرم آن خشت زیر سرنهید

□

بست او میان به پیش یکی بت به چاکری

□

چون رو بمن نمودی دیگر ز من مپوشان

□

خداوند دانا و پروردگار

□

بنگر که چه خوش بر سر خمار برآمد

□

حقا که به فردوس همش چاکر می من

□

پس بیهده ما چه می‌فروشیم؟

□

درفش بزرگی و چندان سپاه

□

سیلم از خون جگر برکمر آمد

□

غم کند ناچار خاکی را بنسبت اقتضا

□

نزد بیمار تو خوشتر ز شفا، رنجوری

□

دلیر و خداوند توران سپاه

□

قرارش از کجا باشد کسی کز سایه بگریزد

□

نشنیده‌ای که عشق برای بلا بود

□

در خانه‌ی او نکرد منزل

□

ز گفتار بیهوده شادان شود

□

میفروشند بخر یوسف کنعانی را

□

زخم او بر هیچ جانداری نگشتی کارگر

□

بت سنگین دل سیمین ندیدم

□

گرامی تنش را به یزدان سپرد

□

محجوب بود چشمی کو جمله سبب بیند

□

وز دو گیتی دل به یکبار از خوشی بیزار کن

□

آن یار نکرد یاد ما را

□

گشاده زبان باد و یزدان پرست

□

کز هر دو جهان قبله‌ی من روی تو باشد

□

تا شوی رسته ازین الفاظهای قیل و قال

□

ناچیزی توام، همه جا کرد شرمسار

□

همی‌بگذرد چون بود خویش من

□

آخر کار عاقبت جان مرا گزین کند

□

ای از بر من دور ندانم که کجایی

□

از گل گلزار عالم بوی تو

□

جهاندیدگان را همه پیش خواند

□

زانک هرگز کس ندیدست این مقام

□

پیش گفتارش جهل آمده هوش هوشنگ

□

هر که را تکیه بر عنایت اوست

□

که شاهی و گردنکشی را سزی

□

گر محتشمید وگر فقیرید

□

راه مست انگیز بر زن مست بیگه خیز را

□

لطف تو به کام دل رساند؟

□

ندیدی کس او را مگر گرمگاه

□

لشکر زنگت آورده بر چین حشر

□

تا بر گل مورد چون خوابگاه داری

□

از پسته‌ی دهان لب چون شکر آفتاب

□

کزین پس همه خشت بالین کنیم

□

کف موسی یکایک را به جای خویش بنشاند

□

زهی بیخ و زهی شاخ و زهی برگ و زهی بار

□

فرو گرفت زمین دلم خس و خاشاک

□

بدان تا تو را گردد ایران زمین

□

دل در آن زلف دلگسل بستست

□

افتاده چو زلف سیهت یک به دگر بر

□

بی تو مر دیده‌ی سنایی را

□

به خشکی چو پیل و نهنگ اندر آب

□

در سایه بود از تو کسی کو منی نداشت

□

زین قبل درد و بلای عاشقی بر سر کشیم

□

با عیش عاشقانت رضوان چه کار دارد؟

□

همه چشمه‌ی باغ پر ماغ دید

□

گو دمی بنشین که مهتابی خوشست

□

پرداخته مخزن امانی

□

خلق آزرده مدار از خود و حق ناخشنود

□

ابا هر یکی موبدی رهنمون

□

بگو ای مه نمی‌دانم تو را خانه کجا باشد

□

بر بلایی که به جای تو برای تو کشم

□

از آن معنی رقیبان را خبر کردن توان؟ نتوان

□

بخندد همی لشکر و کشورت

□

گرچه غمت با گلم آمیختست

□

ز طبع و روی من آن ماه دلبر آتش و آب

□

عشق بی‌بال جان فشان برود

□

نه نیکو بود مردم پیرکش

□

به کف شحنه وصلش به سر دار برآمد

□

با نبید ناب بودم دی و دوش

□

کنون عمری که فایت شد قضا کردن توان؟ نتوان

□

به پیچید یکسر ز فرمان شاه

□

دست حیرت نتواند که بدندان نبرد

□

چو ابر پرده‌ی خورشید سایه‌ی بالاش

□

دردمندم، نه عجب گر به دوا می‌نگرم

□

که بنهاد پیروز و فرخ قباد

□

او مرغ هواست و در هوا شد

□

کجا سودم کند پندت بدین طالع که من زادم

□

اگر دولت تو را جا داد در دلهای درویشان

□

ابا جامه‌ی روم گوهر نگار

□

در هوای شکر شیرین بسوخت

□

چون یوسف پیشگاه داری

□

کینه میجوئی، چو می‌بندی دهن

□

شد آن نامور دخت قیصرنژاد

□

چو آوازی به نزد کوه و گنبد

□

در او مجاز و حقیقت همی جدال کند

□

که ناامید ز درگاه یار می‌گذرد

□

شده لعل رخسار او شنبلید

□

ز سر طمع ببرم گر درو هوای تو نبود

□

بر سخت همه فایده‌ی روح به معیار

□

پشیمان گردد از آوردن گل

□

نیامد به زخم اندرون پایدار

□

ز دشت و کوه برویید صد هزار نبات

□

بی روی تو جاودان نخواهم

□

از تو دو کون بی‌خبر، پس تو عیان کیستی؟

□

وزان هرکسی دل بپرداختند

□

کرد بیهوده زبان خود دراز

□

چون از دم ماهی به سروی حمل آمد

□

سر اندر زیر پای آورد و زین کرد

□

سخن هرچ دانی که باید بگوی

□

با مرغ دلم گوید کو دام کجا دارد

□

تا کی سفر و نشاط صحرا

□

اسلام ترک کرده و ایمان فروخته!

□

چویابم به بیغاره بشتابمش

□

بجای جامه صوف ار صفا بود غم نیست

□

در جانت کتاب بردباری

□

این جماعت که نایبان تواند

□

بدان کار تاب اندر آورده بود

□

الشمس من الحیا توارت

□

ایمان من آن روی چو خورشید جهان بود

□

کان بی‌تو به این و آن برآید

□

خردمند و گرد و جهاندار بود

□

نثار خنجر خون‌ریز او کنم جان را

□

ندهی ور بدهی بوسه به هنگام دهی

□

دهنش پسته‌ی سخن‌گو بود

□

که بی‌مهر ماکس به ایران زمین

□

و اعوذ من راح یزید مزاحی

□

مه ز ترکستان گزین و ز ماه گردون دون عار دار

□

در میکده رو، شراب می‌نوش

□

بران شخ بی‌آب ننهاد چنگ

□

گنجشک مگر در نظر باز نیاید

□

به فعل زهرم اگر چه به قول چون شکرم

□

از بیخ هر نباتی شاخ شکر برآید

□

بزرگان بیدار و کنداوران

□

کز وهم و گمان زان سو می‌راند و می‌تازد

□

زیبا خوانند ترا و شیرین

□

ناله ز درد دل همه شب تا سحر کنیم

□

به درگاه مرد تن آسان رسید

□

عمر خود چون می‌گذارم روز و شب

□

خونش از بیم چو شاخ به قمست

□

زمانی دلکش و گاهی غم‌انگیز

□

به باغ از گیا یافت خواهد گزند

□

صد نوحه برآرد سر هر موی همی‌موید

□

گر بخوانی بنده باشم ور برانی چون کنم

□

بوی گل و بوستان نیابم

□

چرا بازماندم چنین سست و خوار

□

عاقبت قصد دل خسته ما کرد و برفت

□

بوحنیفه را چراغ امتان گفت او سه بار

□

او محتشم است و من فقیرم

□

به ایران گنکار ترکس تویی

□

نقش آهو را بگیرد دردمد آهو کند

□

ناکرده به جای من یکروز وفایی

□

صد بلا بر جان من بگماشتی

□

یکی رزم پیش آمدت سودمند

□

پس دگر بیرون نهادند از جهان

□

وی ظریفان از سیاهی رویتان شد همچو قار

□

به همه کس همی رسد دستش

□

سوی آسیابان رفت نزدیک شاه

□

ور تو عاشق نشدی پس طلب برهان چیست

□

گر نیست دلگشای تو این نیز بگذرد

□

که مس از ابلهی باشد به کان زر فرستادن

□

بیار ای و دل را به فردا مپای

□

زانکه تا من هستم از شادی نیم یک لحظه شاد

□

هم دوست‌تر از من نبود هر که گزینی

□

زمان دلربائی، دیده بستم

□

بلند و بزرگیش برتر ز راغ

□

از راه ببرد و همنشست آمد

□

در پای هزار خار داریم

□

آید به عیادت بر بیمار که داند؟

□

چه گویم جز از خامشی نیست روی

□

گوئی که بوی عیسی مریم گرفته است

□

درد جان عاشقان را نطق او مرهم بود

□

که باشد گل که در بستان برآرد سر به رعنایی

□

دودست گرامی به سر برنهاد

□

جان رفت جانبی که بدان جا گمان نرفت

□

هفت سلطان باده و دو جمله با هم دشمنست

□

سال‌ها انتظار باید کرد

□

سپرده هوا را بزنگار و گرد

□

چون شمع هر که سرکشی از سر بدر نکرد

□

اجل کار دگر دارد، امل کار دگر دارد

□

کاین عذر بیش با همگانم نمی‌رود

□

سرای سپنجی چه پهن و چه تنگ

□

بی پا چو من پوید کسی مستان سلامت می‌کنند

□

آخر کاری برای ما کن

□

از خوی خجلت زمین خشک را تر آینه

□

گر چه برون به رنگ و نگاری مزینند

□

بود فرزند نبود آمد چه سود

□

روی دادی به سوی حرب و کمین

□

کودک نگفت، جز سخن کودکانه‌ای

□

بر دیده‌ی هر دعوی بر دوخته پیکانها

□

ور بگویی پیش نی ره پیش نیست

□

دارم ز تو تا جان بود در دل هوا در جان هوس

□

بشنو این سازی که ما از خون دل بنواختیم

□

بهر این نو خاستگان در کهنه پیرایی شدند

□

کانکه نظاره‌ی لیلی نکند مجنونست

□

که جادو بندهای سخت در وقت سحر بندد

□

ما از همه پس تریم در راه

□

ای بی‌خبر از رنج حقیری چه حقیری

□

کاین مملکتت از ملک الموت رهاند

□

کت همه جامه چکانه بر چکید

□

جرم بر دور زمان نتوان نهاد

□

نبود از عاجزی وامق که عذرا ماند ازو عذرا

□

در کشد خوش خوش بر آتش صد جهان

□

جای کی ماند درین دل توبه و پرهیز را

□

چو تو را برد، بخندید به نادانی من

□

در طرب و خنده و درهای و هوی

□

آن جا چه مجال عقل‌ها بود

□

صومعه را هیچ عمارت مکن

□

دیدم به حقیقت که جزین کار مجاز است

□

کی قسم گفتی بدان زلف و بدان رخ پادشا

□

اگر چه مجلس او در جهان نمی‌گنجد

□

آن بود ز عشق او فتوحم

□

شهد عقیق رنگ تو چون موم قابل است

□

نه عبای خویش داند نه قبای شهریار

□

او کم از دیو بود زانک تن بی‌جانست

□

زانچه ناگفتنیست درگذریم

□

که اندر جهان روشناسست از آن گل

□

زر پختست نقره‌ی خامش

□

در چو می‌دانی برو، گو بسته باش

□

دل آزرده ز عشق یار زود آزار چون باشم

□

مرا برد بی آبی از چهر، رنگ

□

کامسال بهر شاخ یک آسیب صبا کرد

□

در همه مذهبی حلال و رواست

□

گهی با ساتکینی در مناجات

□

آن عیش و خوشی و آن زمان کو؟

□

در میان دین و عقلت در سفر باشد سفیر

□

مریض عاشقی درمان نخواهد

□

هل تا شوم هلاک تو آبم میار رو

□

با تو ای شادی جان غمهای دل

□

دیوانه‌ی اصلی شده از مهر تو عاقل

□

عقل به یک گوشه نشستن گرفت

□

پیش کس می بدین روایی نیست

□

و آن باده هنوز در سر ماست

□

قدر او بحر محیط و جود او ابر مطیر

□

روی یوسف دید دل بارش نداد

□

زیرا که دلم در ندبی باخته دارد

□

هر که در آینه‌ای می‌نگرد خودبین است

□

هر لحظه جام جام زلال بقا کشد

□

هیچ التفات شاه به سوی نثار نیست

□

جانا چه توان ساخت بدین رخت و کیایی

□

در کنار مهوشی غلتید رفت

□

عل را در شرع او خوانند غمخوار و کیا

□

کام دل از جام غم انجام برآمد

□

کو گل لعل روش بستودست

□

آب خاکت را دهد ناگه بباد

□

گشتمان روشن که تو بوالقاسمی نه بوالحکم

□

با تنگی چشم او کان خوب ختن دارد

□

تن او را ز من کفن نبود

□

نظری کن تو، مرا عمر نمانده است بسی

□

بر روی تو صورت عیانی

□

گرد آتش گاه گبری در طواف

□

توده توده سنبلست و دسته دسته یاسمین

□

گفت: والی از کجا در خانه‌ی خمار نیست

□

ضیاء روز و شمع شب شکر لب بر کسان خمری

□

غیرت تو ساخت مرا شست شست

□

گر نگیری دست کار از دست رفت

□

به کف وصل در سپار کنیم

□

درین آتش اینجا رهایی مبادم

□

ور هوای کعبه داری از بیابان درگذر

□

زان که در عشق روی و رایت نیست

□

چو یک خطا ز تو بینند، صد گناه کنند

□

صلح‌جویان جدا شوند از هم

□

از بهر چه کارم آفرینند

□

ناگاه به رسته‌ی درون شو

□

عیش همه در دل شب می‌کند

□

غلام و اسب و سلاح و سوار و خیل و حشم

□

چه حاجتست به گل بزم ویس و رامین را

□

تا من به شب آفتاب بینم

□

بنهاد بر اسب خویشتن، زین

□

منم آن عالم اسرار که هر غیب بدانم

□

شد نفسش آتشین عشق یکی اژدهاست

□

به جان جوینده‌ی روی تو باشم

□

فتنه‌ی روزگار خویشتنی

□

مرکز درگاه را سد سکندر کرده‌اند

□

رسم و آئینش ببین و عدل و یا ساقش نگر

□

بنده‌ی آن خواب خرگوش شما

□

وی گفته هر آنچه دیده از یار

□

تنگ بر آفتاب و ماه کند

□

یوسفی بی‌خیال در چه نیست

□

من بر تو نگزینم دگر گر تو گزینی شو گزین

□

شور و شغبی از در خمار برآمد

□

خون حسرت کرده او را در لحد چون لاله‌زار

□

گر بود خواری چه خواهد بود نیز

□

چون با تو فتادم آشنایی

□

کاندر اندیشه‌ی تیغ آختن است

□

در جهان عاشقی هم خواب و هم تعبیر نیست

□

که تو بر جوی روانی چو بخوردی دگر آید

□

هم در گذرد خوبی و زیبایی تو بیش

□

بی‌دلی از غم به جان آزرده گیر

□

شاخی که بد چو هیکل افعی تهی ز بار

□

کمان پیوسته بر بالین بیمار

□

چون تو مهمان علیک عین‌الله

□

که آن خورشید در روزن نیاید

□

در قدح جرعه‌ای و ما هشیار

□

جمال یار و شراب مغانه را چه شدست

□

از لبت گم بودگان را رهنمایی نیست هست

□

که از گلشن مرا یاد از رخ دلدار می‌آید

□

برگ زرین شود از دولت او در مه تیر

□

خراج روم بر قیصر نوشتست

□

عیار نیک بر کف گیر و یک ساعت عبارت کن

□

چون جگری بیش نیست سوخته بر خوان دل

□

روح‌القدس آشیان ندارد

□

بر عدد اختران ماه ورا مشتریست

□

جز بار ملامت نکشد محمل ایشان

□

با فراقش چه کار داشتمی؟

□

همه هیچند شما قبله رخ شاه کنید

□

طوطی شیرین سخن را بی شکر بگذاشتند

□

خون شود لعل از پی رخسار یار

□

گویم المنةلله که مرا یاری هست

□

نیست ممکن که تو اندر خور میدان باشی

□

یک بار از این خانه بر این بام برآیید

□

خود ببخشایی بر آن کش این هوس درسر بود

□

لذت شکر از شکر دیدن

□

کمزن و قلاش و مست و رند و دردی خوار باش

□

و آب شکر بلب لعل شکر خا می‌ریخت

□

در کنار افشان ز چشم و چشمه‌ی حیوان شمر

□

بتاریکی درون، این روشنی چیست

□

چون که جان در جام کردی تنگ در کش جام را

□

یعقوب قرین پیرهن گردد

□

ساعتی از عزل معزولان عالم یاد کن

□

به امید آنکه شاید تو به چشم من درآیی

□

ز شوق دیدن و گفتار جانان

□

حشمت و مملکت خسرو ایران ارزد

□

از مهر دگر خوبان دل پاک نباشد

□

مه من ار خوهد از عقد سال بگشاید

□

گهی از رنج گردم باز شهمات

□

وز تبشی شب مرا رشک بهار می‌کند

□

خوانند ترا بت زره پوش

□

آخر به غلط روزی بر من گذرت افتد

□

من چه گویم زبان گویا هم

□

ای خوشا آنکس که او دل بر جهان ننهاده است

□

تو گویی کم مزن من می‌زنم کم

□

خانه بر بامت کند کبک دری

□

در پیش هوا بایستادیم

□

چون ساغر می به قهقه آمد

□

قلاش‌ترین روزگارم

□

زحمتم آید، ار کنم از غم تو حکایتی

□

بوسه گه چشم و لب گه در و گه بام تست

□

چرا گاه بیمار و گاهی خوشست

□

از برای فتنه را شاگردی آزر گرفت

□

بر همه دیوار و بامش میفکند

□

الا به من مغ مسپارید علی‌الله

□

تا به چرخ هفتمین جستیم نیست

□

آبروی خود به عمدا ریخته

□

همچو یارم ز دست می‌برود

□

در چلیپاهای زلف آویخته

□

اولین و آخرین را درکشید

□

گه به لطف از لعل نوشین شمعها افروخته

□

بلبل از گلشن بی گل به نوایی نرسد

□

در هوا چون فاخته پری و بال آخته

□

خون مرا باز خوریدن گرفت

□

پای اندر چنان ستانه منه

□

مخمور میم، می مغان کو؟

□

کس را بگذشتن ز سر حد گدایی

□

از شرش شور شکر خنده شیرین که برد

□

اشگ همی بیختم چو مشک همی بیخت

□

چگونه جسم بود آن تن چو جان که توراست

□

کیست کو هم بسته و پا بسته‌ی این دام نیست

□

غم پالان و افساری ندارد

□

هزاران جان فدای جان جانان

□

که چون جام طرب نوشد دو عالم جرعه‌دان سازد

□

خاک پایش از عزیزی توتیایی دیگرست

□

بردلم چند زنی ناوک دلدوز امشب

□

فخر حوران خوانمت یا رامش جان ای پسر

□

جامه‌ی کعبه بی‌نماز مکن

□

عاشقی جانانه خودکامی و خودرایی بود

□

دلم داغ شما دارد یقین پیش شما باشد

□

کرد ما را بسته و ناگاه کرد

□

مرگ خوشتر تا چنین با درد هجران زیستن

□

مر مرا دوست همی وعده‌ی دیدار دهد

□

در مجلس وجود شراب از عدم خورند

□

چون عین و قاف باش همه ساله پشت قوز

□

می‌زن به دروغ مرحبایی

□

گفتا که حال منکری از شرط منکریست

□

کفگیر می‌زند که چنینست خوی دوست

□

گه همه دردی کنی گاه همه دارویی

□

بیهوده قصه‌ی خود در پیش تو چه خوانم؟

□

من قیاسی گیرم آن را هم ز خود

□

زود از دنیا برآریمت مدام

□

کز کدامین مکمنی سر بر کند

□

تو حقه‌ی در بگشا سنگش به گهر بشکن

□

آفتابش آن زمان گردد معین

□

مسلم نیست عریانی مر آن کس را که عر باشد

□

گفت اگر مکرست یک ره مرده گیر

□

فرو گذاشته بر روی پرده‌های حروف

□

زهد و تقوی فضل را محراب شد

□

چون قلم رفت بهر سوی و به سر باز آمد

□

گفت بنما یا فتادم من به زیر

□

رنج چو از تو باشدم راحت خویش خوانمش

□

قصه با طالب بگو بر خوان عبس

□

جنس موسی هر آنک در پاکیست

□

کانچ خواهی و آنچ گویی آن شود

□

ای آنکه مرا همیشه یادی

□

تا نیاید از من این منکر خطا

□

عذر خواهد من سرش برم ز تن

□

خیره گشت و جام از دستش فتاد

□

کز گله گرگ راند همچو سگ شبانان

□

کشتمش کان خاک ستار ویست

□

که زامقلو تو را درد و زانقلوه عناست

□

می‌کشندت سوی کفران و کنشت

□

که آن را نیست آرامی دریغا

□

هر کس از پندار خود مسرور به

□

جان عزیز من مگر دیگر به کنعان می‌رسد

□

بندگی را چون تو دادی زندگی

□

که کس به شهد نپرورد در نمکدان در

□

غیر حق را من عدم انگاشتم

□

خنب نگون گشت و قرابه شکست

□

تا به زیر کوه تازان نعل ریز

□

مرا چه‌ای؟ و ندانم که با کس دگر آیی؟

□

آن حقی کرده‌ی من نیستی

□

نقل مجلس همه بادام و شکر بود مرا

□

گویمت چیزی منه نامم شحیح

□

خانه‌ی دولت تو، محکم نیست

□

و آن درختی که یکش هفصد بود

□

رقص رقصان گشته در پهنای چرخ

□

بلک بر دریای پر اشکوه زد

□

از فراق تو بگو: چند بلاها بینیم؟

□

بی‌خبر از مستی و ذوق میش

□

که آن همای بدین استخوان نمی‌ارزد

□

در جمادی می‌دمی سر کهن

□

چون فاخته بر چنار می‌نالم

□

از قدیم این کارها کار منست

□

باطن و ظاهر همه با عشق خوش خو خو کند

□

کین علف‌زاریست ز اندازه برون

□

این همه سنگ محن بر سر ما زان آید

□

پر فزود از حد و ناخن شد دراز

□

کار تو چونست آنجا، بازگوی

□

پس کراهت باشد از وی در نماز

□

نشسته‌ایم و بر این گنج، پاسبان شده‌ایم

□

کش بیابم مار بستانم ازو

□

تا سر تجلی ازل جمله بیان شد

□

که بود حی از حیات آن دمی

□

عاشق بی سر و سامان چه خوش است

□

وان دگر در چشم او می‌دید زنگ

□

چشم بیمار پرسی از رنجور

□

خلق دلدار و کم‌آزار و ملیح

□

دام، مانند گلشنی زیباست

□

بی‌بهارش غنچه‌ها ناکفته بود

□

نک زهره غزل گویان در برج قمر آمد

□

ز اندکی پیدا بود قانون کل

□

حیف باشد به هر زبان گفتن؟

□

کابر بیماری بپوشد ماه او

□

بود مرا دل سرگشته در قفای شما

□

زین رئیس و اختیار شاه ما

□

هر که هستی، از خرد بیگانه‌ای

□

محو نور دانش سلطان ما

□

این بار قدح لبالب آمد

□

او بناکفوی ز تخویف فساد

□

رنگ رخش آخر از چه زیباست؟

□

چون شود عنقا شکسته از غراب

□

خود پرستی نکند هر که بود باده پرست

□

بهر عشق او را خدا لولاک گفت

□

خرما ببصره زیره بکرمان همی برند

□

جست و جویی کرد هم ز اسرار او

□

حلوا شده کلی حلوات مبارک باد

□

دیده‌ی صبر و توکل دوختی

□

عیسیی؟ آب حیاتی؟ جانی؟

□

دست دست تست دست از من بدار

□

نظر دریغ ندارند مالکان قلوب

□

لیک مسخ دل بود ای بوالفطن

□

کنون هنگام گوهر سفتن تست

□

کرد حق بهر خلیل از ریگ آرد

□

چیزیست که از آتش بر عشق کمر سازد

□

نارسیده از وی او را زحمتی

□

سپرش تن است، ترسم که بدور رسد خدنگش

□

خوش بخوردند از نهیب طمع را

□

ماه چون در برج آبی شد ز باران چاره نیست

□

او در خانه‌ی مرا زد لاجرم

□

بت پرستی مکن، این ملک خدائی دارد

□

زو گریزان تا بزیر یک درخت

□

چو زندان بشکستید همه شاه و امیرید

□

در کف تو خاک گردد زر بده

□

چو کافر در مسلمان اوفتاده

□

بر سر آتش کسان هوشمند

□

مشنو که باده‌ی طرب انگیز خوشترست

□

بخل بر خوان خداوند غنی

□

بزد چنگی و نالان کرد ما را

□

من بشر بودم ولی یوحی الی

□

نخواهم صبر گر چه او گهی هم کار می‌آید

□

این زمان هم‌چون زنان از ما گریخت

□

بیچاره بماند بی‌تو ناچار

□

این چنین چشم شقی گو کور شو

□

همبازی آن زلف رسن باز نیاید

□

جست در خر دل نه دل بد نه جگر

□

گه بخرمن و زم، زمان حصاد

□

زهره‌اش بدریدی و دل خون شدی

□

ور سفری در دلست جز بر دلدار نیست

□

بهر مهمان گستر آن سوی دگر

□

کانجا که آن جمال است انسان چه کار دارد؟

□

لیک ای جان در اگر نتوان نشست

□

گر ز عشق سر زلفت ندهم جان همه شب

□

تا نباشد عشق اوتان گوش کش

□

آن را که ز عشق تو دل ریش ندارد

□

پیشتر از دانه‌ها نان دیده‌اند

□

دل ما عیش را از سر نگیرد

□

کو فرو مرد از یکی خش خشت موش

□

مانده‌ام چون خاک بر خاک درت خوار و حقیر

□

که ز اسپر بگذرد نوک سنان

□

قد چون تیر من کمان گردد

□

عدل آری بر خوری جف القلم

□

خون چکد از دیده‌ی گریان من

□

آتش او ریشهاشان می‌ربود

□

نگه دار این نشانی را میان ما نشان باشد

□

بت بر آن بت‌پرست اولیترست

□

مبتلای درد هجرانم مکن

□

ای برادر مر ترا این خرس کیست

□

خبر از مقدم یاران که دهد یارانرا

□

که آن فزون آمد ز کوششهای جان

□

که دل نگیرد همچون هدف به خویشتنش

□

کوه را از بیخ و از بن برکند

□

نظر عشق گزیدش همه حاجات روا شد

□

که ز بادش گونه گونه رقصهاست

□

سر دو جهان، ولی مکن فاش

□

سوی این روبه نشاید شد دلیر

□

بلبل دلشده را بوی بهار آوردند

□

تا به چیزی خویشتن پیدا کند

□

چکیده‌ایم اگر هر یک از تن دگری

□

کاد فقر ان یعی کفرا یبیر

□

تا بزنم بانگ و فغان خود حشری می‌نشود

□

تا میان رسته قصیل سبز و کشت

□

کاتش سودای او در دل شیدا گرفت

□

هم بر ادبار و بر افلاسش گوا

□

کار هرگز بر تو نگشاید مدام

□

او چنان لرزان که عور از زمهریر

□

پشت سرش برآمده و گردنش دوتاست

□

در فراق دوست سوزید از شرر

□

پس سزای متکبر سر بی‌ذوق بس است

□

مرد آمد گفت دفع ناصواب

□

وز دو چشمش خمار بشکستیم

□

پای درویشان بخستی زار زار

□

همچو من فتنه بر آن شکل و شمائل می‌شد

□

بیست کرت رمح و تیر از وی شکست

□

غیر مه هیچ نباشد که بدو می‌مانی

□

زانک شرح این ورای آگهیست

□

میان روز و شب پنهان دلش همچون سحر باشد

□

از دل یعقوب کی شد ناپدید

□

چو عاشق تو شدم قصه واژگون کردی

□

همچنین بودست پیدا و نهان

□

آن یک اندر یک، یکی باشد تمام

□

می‌فکندی از غم و اندوه او

□

با لعل تو شکر است همشیره

□

سر صحن خانه شد بر ما پدید

□

وی راحت و آرام دل مستان سلامت می‌کنند

□

چون نه‌ای با جنگ مردان آشنا

□

وندر دل من الا سودات نمی‌افتد

□

بگذرانید از تک افلاکیان

□

لیکن نتوان گفت که زیباتر از اینست

□

تا در آید شادی نو ز اصل خیر

□

دل بی دوست دلی غمگین است

□

چون قلم بر تو چنان خطی کشید

□

خانه ش بده بادا که او بر شهر ما عاشق نشد

□

به از آن زنده که باشد دور و رد

□

کسی دارد که خواهانش تو باشی

□

زشت‌آوازی و کوری شد دوتا

□

می بیارید و بخوانید خوش آوازانرا

□

نیک‌خواه مخزن و مالت منم

□

اصلی است آنچنان که سیاهی کلاغ را

□

پیش ازین تن بوده هم پیوند و خویش

□

بنگر که چه خوش بر سر خمار برآمد

□

خفت کیرش شهوتش کلی رمید

□

بر من آخر این چه نام افتاد باز؟

□

هر کسی را اصطلاحی داده‌ام

□

چندین جفای خار مغیلان که می‌برد

□

باز گشته با غنایم سودمند

□

من نمی‌دانم چه سر دارد دلم

□

چیزی از بخشش ز من درخواست کن

□

هر که ندارد دلی طالب دلدار نیست

□

این تنم از تیر چون پرویز نیست

□

به بوی آنکه یک باری تو هم مهمان من باشی

□

وقت خواب آید بروبم جایکت

□

داند او تا بر که می‌باید گریست

□

که ترا من ره‌برم تا مرغزار

□

بهاروار به گل سر به سر بیارایی

□

این بود پیوندی بی انتها

□

ای زهره کلید در خمار کی دارد

□

دست داد آن لحظه نادر حکمتش

□

با حریفان سرگرانی ساقیا

□

حس چو کفی دید و دل دریاش دید

□

بسکه از چشمم بدامن للی لالا گرفت

□

سر آن بشنو ز من در ماجرا

□

هم نیروی نشستن و هم راه رفتن است

□

می‌گذشت از سوی مکتب آن زمان

□

تا تابش خورشیدش از عرش فرازآید

□

ورنه بودی شاه مردان کیر خر

□

خود که بینم، که بر تو بگزینم؟

□

از وقاحت بی صلا و بی سلام

□

کافری نه بندگی باشد ترا

□

گرچه آید ظاهرا زیشان جفا

□

گفتم اینک نوبت دانستن است

□

روبها خرگوش بستان بی غلط

□

تو برو چاکر او شو که به یک بار بداند

□

ز اختیار خویش گشتی مهتدی

□

نغز پرداختی آخر تو نگویی که چه بود؟

□

چون نمی‌بینم هلال پاک را

□

دیو باشد اگرش ملک سلیمان باید

□

بر درش بنهاده باشد رو و سر

□

بیا رویم سوی مسجد و نماز کنیم

□

چشمکم زد آستین من درید

□

تا او شکری شیرین در سرکه درآمیزد

□

حال ظاهر گویمت در طاق وجفت

□

به شادی چون نیم لایق، مرا تیمار اولی‌تر

□

سجده آرد پیش او در سجده‌گاه

□

گر چه درد از قبلت عین دواست

□

جز به خواری و گدایی نامدم

□

عشقی که زنده‌ای چو تواش در میان بود

□

آن طبیبان مرضهای نهان

□

آنچ این دلم از نیاز گوید

□

کی بود خود دیده مانند شنود

□

بر سر کویت تماشایی خوش است

□

کی فراق روی شاهان زان کمست

□

از بلبل شوریده فغان در چمن افتد

□

حکم حقست این که اینجا باز نه

□

به گدایان کوی تو محتاج

□

تا ببینم چون شود این عاقبت

□

ذره ذره همچو مجنون عاشق مشهور بود

□

خود بیامد کافری با جامه‌ای

□

زنار سر زلفش دربند هر ایمانی

□

چون نپرسیدی تو از روی کرم

□

زر به از بت، می‌ببایستش فروخت

□

بود شیخ اسلام را صد کبر و ناز

□

مگرد ایمن و فارغ، زمانه راهزن است

□

با یکی جغدی که او فرشی بود

□

از شکر مصر را شکایت نیست

□

ای کریم ابن الکریم ابن الکریم

□

هیهات! که خورشید پرستیم دگربار

□

لیک کرد اکرام و همراهی نمود

□

ازین شکسته‌ی دلخسته هم دریغ مدار

□

کرم باشد کش وطن سرگین بود

□

کز زیت فیض تست چراغ قمر منیر

□

گفت آنک در سبو مخفیست آن

□

ترک تاز غم سودای وی از چند گذشت

□

خالی از کدیه مثال جنتست

□

از یک سر مویی که ز رخسار گشادند

□

مسجد و سجده‌کنان را سوختن

□

هر زمان مرغی بطرف گلستان می‌آمدت

□

غالب آمد خنده بر سود و زیان

□

نبود روز شب عاشق سودایی را

□

بوک قطبی باشد و شاه جلیل

□

هر دم بت نو سازد گویی که شمن دارد

□

تا نسوزاند چنان آهی حجاب

□

نهانی از همه عالم، ز بسکه پیدایی

□

زو برون شو کرد و در لاغش کشید

□

بی نصیب از دردی دلگیر هجران تو باد

□

چاشتگه بیرون شدی آن خوب‌کیش

□

حزن فراق تو کرده بود ضریرم

□

باید اول طالب مردی شوی

□

می‌دان که کان لعل و عقیق است و معدنیست

□

نیست این باری نشان عاشقان

□

گر به گلزاری گذر خواهیم کرد

□

تا ازین ره بشنوی بانگ نماز

□

ملک اینجا بایدت در باختن

□

چونک پیغامبر بدادست السلام

□

از افق جان تو هلال حقیقت

□

از قدوم این شه بی حاشیت

□

یاد آن افسانه کردی عاقبت

□

از دل تو کی رود حب الوطن

□

فریب چشم تو تا چند خون من ریزد؟

□

برگ بی برگی بود ما را نوال

□

شوریدگی از سلسله‌ی موی تو نبود

□

جمع آمد رنجتان زین کربلا

□

حال بلبل بین و با گل عمر ضایع کردنش

□

پس ببرمشان نخست از همدگر

□

همه از نرگس مخمور تو خمار شدند

□

نه درو بوی طعام و نه نشان

□

اوفتاده بسی سگان در وی

□

کاینه‌ی جانند و ز آیینه بهند

□

چون دو بت در دیده‌ی جان عزیز

□

دایه را بگذار کو بدرایه است

□

گر از تو کار نیاید، زمانه را چه گناه

□

مست کرد آن بانگ آبش چون نبیذ

□

کان خوبی و زیبایی بی‌مثل و ندید آمد

□

از پی هر مشکلش مفتاح داد

□

هیچ نگویی بدو کین چه پریشانی است؟

□

لایق انفاس و گفتار تو نیست

□

سبک جان در نیفشاندن گرانیست

□

گویدم که پاسبانی می‌کنم

□

دارم ز تو من درین نشیمن،

□

آتشی در وی ز دوزخ شد پدید

□

نهلد کشته خود را کشد آن گاه کشاند

□

که کمم در وقت جنگ از پیرزن

□

بی‌خبر شد، شور و مستی می‌کند

□

چاشت‌خوردت باشد ای شاه گزین

□

زانک خود را از تو می‌نشناختم

□

در شب و در روزها آرد دعا

□

ز روی نسبت ما قطره‌ایم و دریا تو

□

شیر خواهد گاو را ناچار کشت

□

مر مرا در هیچ صفی آن زمان آن جا ندید

□

از چه آخر تشنه‌ی خون منید

□

چون که من پیوسته غمخوار توام

□

بر رخ خفته گرفته جای و ساز

□

جهلست خردمندی و دیوانه خردمند

□

من نخواهم چشم زودم کور کن

□

پرده برانداز از آن یقین گمان سوز

□

خاص بسپارید و یک آن شما

□

وان ابروی چون کمان چه می‌شد

□

از خلافت مردمان را نیست بد

□

مفلسی را بی‌سر و سامان مکن

□

مغز جوزی کاندرو مغزی نبود

□

خط غبار تو خود زان نکوتر آمده است

□

خرد می‌خایید آهن را پدید

□

ور نه در راه، پیچ و تاب نبود

□

او گداچشمست اگر سلطان بود

□

مستیش به سر برشد و از اسب درافکند

□

درد سر افزون شدم بیرون شوید

□

در بزم بحر نوشان پیمانه‌ای چه سنجد؟

□

گر به پیش تو دل و جان آورم

□

بخلوت کی دهد دستش که بی پیمانه بنشیند

□

شاخه‌های خشک را بر می‌کنم

□

در ندبی ملک هر دو کون نمانی

□

آسمان قدرست و اخترباره‌ای

□

این لگن گر نبود شمع تو را صد لگنست

□

آنچنان لقمه نی بخشش نه سخاست

□

با من آن یار اگر عشق نبازد چه کنم؟

□

طعن بر پیغامبری‌ام می‌زدی

□

آن طناب چنبری بهر چه چندان تافتست

□

کاروان شد دور و نزدیکست شب

□

آنرا که تو نباشی دنیا و دین نباشد

□

اندر آن سودا فرو شد تا عنق

□

کخر دل من بدان دهان ماند

□

بر گرفت و برد تا پیش تبار

□

بادی که می‌وزد ز گلستان صبحگاه

□

خود ورا پروای غیر دوست کو

□

هلالش حاجب خورشید پیوست

□

صاحب آن باشد اندر طبع و خو

□

مرا که نیست به جز دامن تو دست آویز

□

نیست ما را از قضای حق گله

□

کز خاک سیه قافله مور برآمد

□

تا نباید که خدا در یابد آن

□

فریاد و فغان از دل ابرار برآمد

□

زین قدر گمراه شد آن بوالفضول

□

بخطا مشک ختن بر سمنت پاشیدست

□

این گناه از ما و از تقصیر نیست

□

گریه‌ی بلبل، ندانستم ز چیست

□

جز دل اسپید همچون برف نیست

□

آن مه نادر که او در خانه جوزا نبود

□

در شکستند و تن واحد شدند

□

چو می کشیش، میفگن، ببند بر فتراک

□

نهاده بر خویش گوپال و رخت

□

با زمانی دگر افکن که کنون بیهوشند

□

از سیه‌رویان کند فردا ترا

□

این مادر دهر الحق شیرین پسری دارد

□

خداوند شمشیر و گوپال را

□

آن که گرفت دست تو خاصبک زمان بود

□

کودکی دارد ولیکن پرفنیست

□

که نیست از وی گزیرم، با که گویم؟

□

بپیچی ازین بد نگردی کهن

□

کان گدایی گشت عاشق بر ایاز

□

تا رهانم مر شما را از ندم

□

بسر کوی تو، هر شب غوغاست

□

فزاینده‌ی دانش و فر و زور

□

عیسی زایید اگر بزایید

□

از حکایت گیر معنی ای زبون

□

زان زمان کاندوه جانانم گرفت

□

نرستی کس از تیر او بی‌گمان

□

زو همه ناله‌ی دلهای گرفتار آید

□

یک به یک زان سان که اندر شیر مو

□

زین مکان، خیره عزم راه مکن

□

بگفت آنچ از آتش و دود دید

□

زیرا که ما بردیم زر تا پاسبان آگاه شد

□

آب رویش پیش لشکر برده‌اند

□

بیا، تا مونس غارم تو باشی

□

خرامان به چنگ نهنگ آمدید

□

ذره‌ی سرگشته کو در مهرورزی ماهرست

□

قلب و نیکو را محک بنهاده است

□

این چه نقش است، این چه تار است، این چه پود

□

ببخشای بر مردم تنگدست

□

خاک چه دانست که او غمزه غمازه شود

□

از سجود و از تحیرهای خلق

□

می‌کنم از آب چشم خانه‌ی دل را خراب

□

سر مایه‌ی کارها بنگرد

□

چو گوش بر سخن بلبل سحر می‌کرد

□

هر دو معنی بود پیش فهم نیک

□

پادشاهان همه نان از در ما می‌خواهند

□

به داغ سپهدار توران گروه

□

دو هزار بولهب هم خوش و پرنیاز گردد

□

از مسلمانان نهان اولیترست

□

در خانه‌ی طفیلی مهمان چه کار دارد؟

□

شده گوش کر یکسر از بانگ کوس

□

منج نیکوتر بود در انگبین

□

ور نماید مشتری مکرست و فن

□

که مطلوب است در شب روشنایی

□

یکی چاره سازم بداندیش را

□

بدین قندی که در دندان درآمد

□

تا شناسی از طنین اشکسته را

□

و آن وعده‌ی خود وفا نکردی

□

دو رخ کرد از خواهران ناپدید

□

به هیچ روی مهی شب نقاب نتوان دید

□

هر که یابد اجرتش آورده‌ام

□

نمیشناخت کس این راه تیره را پایان

□

ز نیک و بد گردش روزگار

□

عاشق درگاه را خلق حسن واجبست

□

کی برد جان غیر آن کو صادقست

□

مقصود من پر غم ز اشیا همه او دیدم

□

که خورشید گشت از جهان ناپدید

□

رقعه برخواند و برو خون بار شد

□

از سر ما دست دار ای پای‌مرد

□

ملک عالم به من رها که کند؟

□

که دستور فرخنده گشتاسپ بود

□

امروز زلف دوست بود کان مشوش است

□

صد هزاران قصر و ایوانها و باغ

□

تو نیز این قدر از میهمان دریغ مدار

□

بیامد نوان پیش اسفندیار

□

پرست کافت جان عقاب می‌گردد

□

تو به از من حافظی دیگر مجو

□

هم رفیق خانه، هم یار سفر

□

همی گیتی از دادش آباد گشت

□

معدن نقره و زرست و یقین پرگهرست

□

چیست آکنده بگو مصدوق حال

□

ز برگ بی‌نوایی‌شان نوایی

□

ز تو دور بادا بد بدکنش

□

خضر راهی برگزین گر آب حیوان بایدت

□

در چرا از اخرج المرعی چران

□

بصف سرو و لاله میروئی

□

نه آن تیز چنگ اژدهای بزرگ

□

بنمای که را دیدی کز عشق رقم دارد

□

زهره کی دارد که آید در نظر

□

بی روز رخت در شب دیجور بماندیم

□

جهان را یکی خواستار آمدست

□

بعاریت نتوان گشت از این صفت مغرور

□

جمله را جستیم نتوانی تو رست

□

پشت زمین همچو گور جمله دهان بود

□

ز پیروزه بر سر نهاد افسرش

□

چو ببینند رخ ما طرب از سر گیرند

□

بی توقف بی تامل بی امان

□

بس کن و بر من جفا چندین مکن

□

چه پیچان همانا که بیجان شود

□

بوک جایی یک دمش آرم به دست

□

یار ما آنجا کریم و دلکشست

□

هر دو، رو کردند بر جای دگر

□

بر کوهه‌ی ریگ بر پای باش

□

جز گوهر ثنای تو ما را نثار نیست

□

تا ببینی این علامات بلا

□

به حال من نظری کن که، سخت مسکینم

□

چو دیدار او دید پس شهریار

□

چو نام دیده‌ی ما برسحاب بنویسند

□

نه از فتیل و پنبه و روغن بود

□

من آن بلبل نیم باری که گل را بر تو بگزینم

□

که بر تخت تو ناسزایی نشست

□

دوست چو بالاست به بالا خوشست

□

او کند هر خصم از خصمی جدا

□

مرا هوای خرابات و باده و چنگ است

□

تهی کردم از بت‌پرستان زمین

□

که کام دل بستانم چنانکه معهودست

□

هی سخن گفتی و باطل شد نماز

□

همیشه جان بکف و سر بر آستان دارم

□

بسی داشتی رزم رستم به یاد

□

با قد به خم رفته در حین به میان آید

□

دید در خواب او خضر را در خضر

□

بیا، زان پیش کز عالم بکلی رخت بربندم

□

که اکنون چه گویی چه بینم شگفت

□

که رفت روزه و هنگام عید باز آمد

□

کز بهاری لافد ایشان در دیند

□

در دامت اوفتادم چون مرغ پر شکسته

□

سراپرده و خیمه زد با سپاه

□

چون من قفص پرداخته سوی سلیمان می‌رود

□

خویشتن را بر شغالان عرضه کرد

□

کند ایثار بر تو مرجان را

□

همی گفت و لبها پر از بادسرد

□

نشود چشم من تهی ز گلاب

□

تا گمان آید که ایشان زان ده‌اند

□

از شوق شود پاره هر جامه که بردوزم

□

که هرگز نیابد تنم خواب و خورد

□

دانم که از او عالم غوغای دگر دارد

□

وان رمیدن از لقای صالحان

□

جز مردم آرد می‌نکند آسیای خاک

□

ورا نزد من نیز دیدار نیست

□

که شمه‌ئی ز غم روزگار بنویسد

□

در خورش افزون خورد از بیست کس

□

مکانی همچو من، فرخنده و پاک

□

همان نیز ژوپین و شمشیر کین

□

برو جاروب لا بستان که لا بس خانه روب آمد

□

که ندارد تجربه در مسلکی

□

من غریب ندارم مگر تو را ای دوست

□

روانش ز آواز او تیره شد

□

آفتابی نو به صحرا آمدی

□

کو بود منبع ز نور آسمان

□

بهر راهی که روئی، خار راهی

□

مفرمای و مپسند چندین خروش

□

وین بنفشه و سوسن و ریحان کیست

□

پابرهنه کین چه غلغلهاست هان

□

گر ازین مزرعه کس پر نکند انباری

□

بدادند و گشتند زان شادکام

□

زبان ناطقه دربست چون دهان بگشاد

□

بی‌خبر کز بام افتادم چو طشت

□

ندیده زحمت سوزن، کدام پیرهن است

□

به کین خواستن هیچ کندی مدار

□

شاباش زهی ارزان یعنی بنمی ارزد

□

زانک در ظلمات شد او را وطن

□

ولی پیش که خوانم؟ با که گویم؟

□

نه در چنگ ترکان سرگشته شد

□

وانگه از ابروش در قوس آمده

□

ان تمارضتم لدینا تمرضوا

□

نیک بنگر به کار درهم خویش

□

دژم بودم از اختر کینه‌کش

□

چشمه‌های سلسبیل از مهر آن عیار خود

□

گردن ایشان بدین حیلت زدند

□

چه سیل خواهد ازین تیره خاکدان برخاست!

□

ز گردنکشان برگزیند ترا

□

بشرط آنکه جرس ناله و فغان نکند

□

تا زلال حزم خواجه تیره شد

□

چو نور صبحگاهی در بهاران

□

بزرگان گیتی ورا بنده باد

□

صوفی تو نگر که آن کی دارد

□

هست او چون سنگ خارا بر قرار

□

گر از این بیش نگدازد، زهی دولت زهی دولت

□

دگر سوی ز اول کشید اندکی

□

زانرو که ترک ترک ختائی بود و صواب

□

جان تو ما را نبودست زین خبر

□

ز دروازه بیرون جهانی خوش است

□

ازو برکشیدند ببر بیان

□

همیشه این چنین صبحی هلاک کاروان باشد

□

پس مترس از جسم و جان بیرون شدن

□

ورای این رواق هفت طاقی

□

بماند اندر آن خوردن اندر شگفت

□

ولیکن از لب من جان بلب توانی برد

□

فخر دنیا خوان مرا و رکن دین

□

ای بسا دام، که در پیش و پس است

□

وزان روی اسپ یل تاج‌بخش

□

هندوی شب نعره زنان کان ترک در خرگاه شد

□

تا نگردد ز اعتراض او روی‌زرد

□

در انتظار تو صد زهر خورده بی تریاک

□

بران دین که خوانی همی پهلوی

□

رقص می‌کردی و برگفتی مدام

□

فرخ آنکس کو سوی معنی شتافت

□

این، لحافش پاره بود، آن یک قبا

□

دو شاه گرامی دو فرخ سروش

□

کی قصد ملک من دارد چو او خاقان من باشد

□

بار اسپان و استران نتوان نهاد

□

کرسی مملکت و مسند شاهنشاهی!،

□

در کین به گشتاسپ بر بسته شد

□

در دمم سیم مذاب از دیده بر زر می‌چکد

□

قاضی مسکین چه داند زان دو بند

□

چنان خو کرد با دردت که نارد یاد، درمان را

□

به گیتی فزونی ندارد نژاد

□

ساقی دشت می‌کند برکه و غار می‌کشد

□

عاشقست آن خواجه بر آهنگری

□

بقای خویش چندانی نمی‌بینم نمی‌بینم

□

خداوند پیل و خداوند مور

□

من از بادام ساقی مست وساقی مست خواب

□

گر بدین راضی شوم باشد شقاق

□

یار نام‌آور که از ما ننگ داشت

□

به بالای آن پر لختی بسوخت

□

چو خلق حق نشناسد نه نیک خوست بدست

□

که بدرد پرده‌ی جود و سخا

□

که من با تو بگویم: کان که دارد؟

□

خلیده رخان تیره گشته روان

□

برفت و مشعله‌ی عمر مرد و زن بنشست

□

مسجدی جز مسجد او ساختند

□

چون تو به گاه خنده، گیری در آستین لب

□

ازو شاد شد دوده‌ی نامدار

□

وان نور به نور بازدادند

□

ای غلام و چاکران ما روت را

□

چو جان من به لب آمد چه می‌کنم تریاک؟

□

برآویز با رستم کینه‌کش

□

طاسش اندر ناله آمد زار زار

□

وز کرم نگرفت در جرمم اله

□

نیست راهی که درو پای من و خار تو نیست

□

نماند به کس جز به سام سوار

□

بفکند سپر را سبک و بر سپر افتاد

□

و آن سلامت در میان آفتش

□

قلاش وار بر در خمار مانده‌ام

□

ز بدخواه وز شاه کابلستان

□

صیقل فریاد من زنگار گردون می‌زدود

□

لحن خواندن لفظ حی عل فلاح

□

سترد از چهره، گرد بید و عرعر

□

بزرگست و بادانش و نیک‌نام

□

چو فرهاد و چو شداد دمی کوه نکندید

□

گشت دیوانه ز عشق فتح باب

□

جهان نمی‌شود آباد جز به سلطانی

□

کجا پیش رو داشتی ساروان

□

و آه دلسوز نفیر و سینه نفخ صور ماست

□

تیز رو گو پیش ره بگرفته‌ام

□

بزنم بر سپه آنگه به سپهدار رسم

□

کمند آر و گرز گران آر و گبر

□

غم نخورم غم نخورم غم نخورم تا چه شود

□

شکل دیگر گشته خلق و خلق او

□

تا کشم از دو لعل او باده‌ی ناب می‌روم

□

یکی جام می خواست و بگشاد لب

□

بباده لعل لب آبدار می‌شویند

□

ترک کن خواهیم استافیل را

□

وه که طاوس جمال تو چه پرها دارد

□

ز ناموران وز گردان شاه

□

به سوی طره پرتاب رفتند

□

چون بود دفع خیال و خواب شوم

□

علی‌رغم من مسکین شنیدی

□

دریغ آن شده رنجهای کهن

□

گوئیا زلف تو دارد که بسی آشفتست

□

همچو اصحاب عزا بوسیده خاک

□

ننگری جز خشمگین، بر روی ما

□

ز باران همی جست راه گریز

□

ور دل ندهد دل را ویران چو حلب بیند

□

حق نجس را پاک گرداند بدان

□

بر رمح جدل سنان معقول

□

بزرگی برین رهنمای آوری

□

بیادگار من خسته دل نگه می‌دار

□

شد دو پر آن مرغ یک‌پر پر گشود

□

کس، درین پرده نیست محرم راز

□

جوانی سرافراز و اسپی بلند

□

کان طره ز حسن بر سر آمد

□

که سر اینها ندارد درد دین

□

بده بار دگر، گر هست باقی

□

پر و بالش بی‌گناهی می‌کنند

□

پیرگشتم ، خط آزادیم بخش

□

گفت از شوق و قضای ایزدی

□

آب شیرین ببرد لعل شکر گفتارش

□

آنچ خواندی کن عمل جان پدر

□

به زر او ربوده شد که چو تو دلربا ندارد

□

دار با من یادم آید ساعتی

□

سر سودای بی‌پایان ندارم

□

باغها در مرگ و جان کندن رسند

□

طرف کله برشکست وماه برآمد

□

گفت بنگر فسق و عشرت کردنی

□

فوت شود وصل دوست از تو به تاخیر او

□

صبح صادق صبح کاذب از چه خاست

□

از آنک کار پری خوان همیشه افسونست

□

للخبیثات الخبیثین زد فروغ

□

به سر کنیم هر آن خدمتی که فرمایی

□

بوی جنسیت کند جذب صفات

□

تراشیده‌ی ناتراشیده است

□

از مقام خفتنش آگه شوید

□

ز حیله‌سازی تو، گشته مطبخی نالان

□

آمنی با خوف ناوردی کرب

□

و آنچ بگفت ناید آن کز تو به جان عطا رسد

□

خویشتن را کر مکن هر سو مجه

□

دامن ناز اندر آن عالم کشان خواهیم کرد

□

زانک بد مرگیست این خواب گران

□

اقرار کن برندی و زانکار غم مخور

□

موسی اندر صدر خانه در درون

□

مانا که رنج و سعی فقیران، ثمر نداشت

□

که درین خانه درون خود هست کس

□

مهلتی دادش که او را بعد فردا می‌کشد

□

هیچ نندیشم بجز دلخواه تو

□

ای دوست بزرگواریی کن

□

کز یزید و شمر دید آن خاندان

□

گر آب میخورم بهوایت وگر شراب

□

که طلب در راه نیکو رهبرست

□

جان راز همی گوید با لعل تو در بوسه

□

قادرست ار غصه را شادی کند

□

احمدی باید تا راه چلیپا بزند

□

گفت همچون ناودانست این نهاد

□

بیگانه چنان شد که سر خویش ندارد

□

که بپختم از پی تو لوبیا

□

کشته شد و تیر و کمانش ندید

□

از برون آدم درون دیو لعین

□

دل می‌ندهد مگر ندارد

□

چون بگفتی ای شجاع و ای حکیم

□

کان زیر خرد و زیر بزرگانم آرزوست

□

زانک عاشق را بسوزد دوستش

□

دل خود چه طاقت آرد؟ویرانه‌ای چه سنجد؟

□

از منت این هر دو هست و نیست کم

□

هست دایم در ترقی و زوال

□

تا نسوزانی تو چیزی چاره نیست

□

منم منم به تو لایق تویی تویی به من اولی

□

آن ستاره‌ش را کف حق می‌کشد

□

زیرا که آن مه بیشتر در ابرها پنهان شود

□

نی که دوزخ بود راه مشترک

□

شادمان کن، که بی‌تو غمگین است

□

تو چنین خشکی ز سودای ثرید

□

مه دو هفته ازین خوبتر نمی‌باشد

□

از دو چشم تو مثال مشکها

□

بهر دل مصطفی بگریید

□

پنج حس دیگری هم مستتر

□

کاین مملکتت از ملک الموت رهاند

□

تا که جهل تو نمایم شهر را

□

پیوسته چرا ز تو جداییم؟

□

شاه فرماید مرا زجر و قصاص

□

هرگزت روزی به کس نفروختم

□

راست کردی مرد شهری رایگان

□

هر لحظه در آردم به گفتار

□

از غیوری رسول رشکناک

□

این فروبستن درها ز کجاست

□

تا بیابد هر یکی چیزی که خواست

□

با قلب عیار در نگنجد

□

حرفش ار عالی بود نازل کنند

□

گر خاک شود باد به کرمان نرساند

□

چون سمک در شست او شد از سماک

□

در دو عالم نیافت جای نماز

□

می‌ندانم من کجاام تو کجا

□

که آواز تو جان می‌آزماید

□

هست با ابله سخن گفتن جنون

□

تو رخ ز شکسته برشکسته

□

بس بخوان آن را به خلوت ای حزین

□

خور رخشان مه نقاب کجاست

□

کز سجودش در تنم افتاد درد

□

حسن رخسار گل افزود جمال گلزار

□

این نمی‌دید او که دزدش می‌کشد

□

خواب چون ماهی اندر آب گریخت

□

کیست کین گستاخی و جرات نمود

□

همه زنار شد بند قبایم

□

گفت پنداری که هست این آسیا

□

آه من راه کهکشان بگرفت

□

چند باید عقل ما را رنج برد

□

نیکویی در صورت تو همچو نور اندر قمر

□

من چو مشرک روی نارم با حجر

□

چو نرگس چشمکش می‌زد که وقت اعتبار آمد

□

کرد پران سوی او ده پیک کار

□

کمند زلف خوبان دام کردند

□

آب رویش آب روها ریخته

□

می‌پرستیدیم نه از اومید و بیم

□

وز سفر یابید یوسف صد مراد

□

که چنو زاده بود مادر ایام پسر

□

جست او از خواب خود را شیر دید

□

گفتم که این به دمدمه و های هوی نیست

□

مقعد خود را بلب می‌استرد

□

نگوید: چون شد آخر مبتلایی؟

□

بر سرم جانا بیا می‌مال دست

□

مطرب عشاق گو بنواز راهی از حجاز

□

گفت هر چه می‌خورم نبود گوار

□

و گرنه قیمت خود می‌کند بیان گوهر

□

محو گردد پیش ایثارت نهان

□

دل آن گول از این ترس چو سیماب شدست

□

سوی هندوستان روان کرد از طلب

□

چون سگان بر سر کویت گذرم؟

□

سیم‌اندامی گشی خوش‌گوهری

□

یک غرفه بر در حرم کبریای تست

□

وین نشان چرب و شیرین خوردنست

□

که بر تو راست کنند از کمان حادثه تیر

□

منفعت دادن به خلقان هم‌چو ابر

□

طبیب آمد طبیب آمد طبیب هوشیار آمد

□

کاندرو گشتی زبون پیل سترگ

□

در مقامات بقا یکتا شود

□

پس توان آسان خریدن ای پدر

□

اشکم که ازین دیده‌ی گریان بدر آید

□

تا در آمد امتحانات قضا

□

دگر عزم رفتن چو آیی مکن

□

آن احد گفتن به گوش او برفت

□

رخ معشوق هشیارم چه خوش بود

□

باز گوید اختلاط جفت را

□

که در بهشت نیارد به هوش رضوانش

□

بر کن آن موضع که تیرت اوفتاد

□

مدبری در آستان او نهاد

□

اشک می‌بارید مانند سحاب

□

به بخت بنده به جز خار بر نمی‌آید

□

در کلام آن بزرگ دین بجو

□

این دل آفتاب من هر سحری چه می‌شود

□

که ز سیلی تیره گردد صاف او

□

مخمو تو از شراب ساقی

□

وآنچ یادت نیست کو اندر جهان

□

تشنه را آرزوی آن نکند چون نکند

□

کی یطوف حوله من لم یطف

□

که همچو دیگ نجوشیدی از حرارت عشق

□

که شوی یاوه تو در تزویرهاش

□

هرک از تو نه سرفراز آمد

□

گفت امیری را برو ای متفک

□

نز خویش گردی آگه، نز جام، نز شعاعات

□

بی‌تو بر من محنت و بیدادیست

□

سر نهادند از سر حسرت به راه

□

تا نگردد صبر و پرهیزت زحیر

□

که چمن خرم و گلشن خوشبو است

□

روی او از دم او می‌دان که به

□

هر نفسی چنین حشر بر در ما چه می‌کند

□

رقعه را آن شخص پیش او نهاد

□

آفتاب از ذره رخ بنهفت؟ نی

□

چونک دانستیم تو اولیتری

□

لیکن امید بنده بانعام عام اوست

□

وز نحوس و قبض و کین‌کوشی او

□

جمله جهان نیکوان خوب صور گیر

□

آب اندر دلو از چه کی رود

□

زیرا که ما بردیم زر تا پاسبان آگاه شد

□

زین سبب پس پس رود آن خودپرست

□

که بی‌تو زیستن امکان ندارد

□

وین شراب تن ازین مطرب چرد

□

یا رب آن شعر سیه برقد خوبت که بریدست

□

گفت همیان زرم در چه فتاد

□

مرگ بیرون در انتظار من است

□

رفت از دل دعوی پیشانه‌اش

□

آخر حشم حسنش صد طبل و علم دارد

□

چون سوار مرده آرندش به گور

□

چاره‌ی من بکن، مجو بی سببی زوال من

□

هیچ بسیاری ما منکر مبین

□

رخ زردم بچه وجه اینهمه زر گرد آورد

□

عقل بر وی این چنین رشکین چراست

□

پایم به گل فرو شد در کوی تو قضا را

□

که بسوزد گل بگردد گرد خار

□

چو خارم سوخت در عشقت گلم بر تو نثار آمد

□

خود به عشر اینش بفروشیدمی

□

سوزم، چو نساخت محرم راز

□

خواجه از ایام و سالش بر رسید

□

در پلیدی هریک از هم پاک تر

□

نه پذیرای قبول مایه‌ای

□

هر آنچه کرد، بدیدیم و همچو او کردیم

□

در میا با آن کای ن مجلس سنیست

□

اندر پی صد چون آن صد دام دگر باشد

□

عقل صد چون قلزمش هر جا رسان

□

نصیب خسته دلم هجر جانگداز آمد؟

□

می‌زند یا لیت قومی یعلمون

□

بباغ عرضه دهد زهره‌ی چمن بدرد

□

می‌بچفسانید بر رو آن پلید

□

همچو بر برگ سمن بود غبار عنبر

□

سوی دام حرف و مستحقن شدند

□

عیش شما نقد شد نسیه فردا کجاست

□

در غبار و جنبش برگش ببین

□

جان چه باشد؟ پرده‌داری بر در جانان دل

□

مذهبی‌ام بخش و ده‌مذهب مکن

□

در میان حقه ماند مبتلا

□

که در آن دانه به جان پیچیده‌ای

□

ز آب دیده‌ی من بر زمین مکانی خشک

□

می حکایت کرد او با آن و این

□

کان را که گداز آمد او محرم راز آمد

□

عشق صید و پاره‌پاره گشته دام

□

که از بیداد هجر آمد به فریاد

□

وحی ناوردی ز گردون یک بشیر

□

چرا که قصد حبیبان بجز عنایت نیست

□

آن خیالاتی که گم شد در اجل

□

چشم و ابروی تو نشان به تو داد

□

ربنا انا ظلمنا نفسنا

□

هر گلی کز ما بروید خار ماست

□

رختها بردند از پیشم شتاب

□

شور و غوغا ز جرعه‌دان برخاست

□

پس طوافی کرد و پیش مرد تاخت

□

حصه‌ی ما گفت آمد، اینت درد

□

ببسته طاعت او گردن صبا و دبور

□

پرگاردار نقطه‌ی کل نقد بوتراب

□

باره‌ی حزم تو حصار جهان

□

قابل داروست و تب افشاریست

□

ورنه تاثیر حوادث خط به عالم درکشد

□

که آفتاب فگندست سایه بر سایه

□

دوش خورشید ردا تارک گردون اکلیل

□

چو ترک سیم عذارم نغوله شانه کند

□

از پسش لعبتان سیم‌اندام

□

که در ثناش زبون است خامه دو زبان

□

که نبد آشنا هوای رواق

□

تو پنداری که او چون تو از این خمار می‌آید

□

گه ز نزدیکی او باز همی گشت نزار

□

ز که پرسم، که داند؟ تا کجایی؟

□

همه بربسته حلی و همه پوشیده حلل

□

هر دو جهان عرصه‌ی میدان ماست

□

چونی بماندگی و چگونست حال و کار

□

با دگر مردم چه باشد داب این بیداد کیش

□

مرا تنی ز وداعش چو اندر آب شکر

□

وین گاو ببیند شه اگر ژاژ نخاید

□

بر آن قیاس که رای منجمست و حکیم

□

سر ازل مرا داد، از لطف خود، کلیدم

□

وز اجرام فلک ذاتش مثر

□

در چنین وقت تمنای کجایت باشد

□

آن دورنگی که داشت لیل و نهار

□

از شرم زردتر شد رنگ خزانی من

□

سر برزند ز مشرق عمرم شب اجل

□

که کسی را هوس ملکت سنجر نکند

□

چه بهاری که ز دلها ببرد صبر و قرار

□

در حلقه‌های زلف تو صاحب محل شده

□

به پیش رای مصیبش زبان حجت لال

□

تا درین هر دو برآید روزگار

□

ز عدلت فتنه‌ای الا که مستور

□

در دری قیمت او را گشت تاریخ دگر

□

زاندیشه چو بر خواب خماری حشر آمد

□

کان کان بلور می‌خرامد

□

نماند همت و بی‌شوی ماند دختر جود

□

کس نداند کرد درمانم، دریغ

□

دور این مایه‌ساز صورت‌سوز

□

که هرتاری ز گیسویش رگی با جان ما دارد

□

که نه قدرش بود از قدر تو کم

□

طراز آفرینش نسخه‌ی الطاف ربانی

□

یکی از نم دیده در موج طوفان

□

اندر مناقضات خلافی مستریست

□

همه کشور ز آه من بیدار

□

نی محرمی که یابد با وی دمی مراعات

□

عشقشان در دل از آن گرمتر آمد صدبار

□

پیش چشم خلق ناآوردنست

□

وزان هر اختر در جان من دو صد اخگر

□

کز همه گوی صلاحیت ربود

□

باد فکرت نه باد خاک پریش

□

صاحب نظری باشد شیرین لقبی باشد

□

کان دم به پای می روم از عشق یا به سر

□

چو عیسی رفت، بر مریم بگرییم

□

اندرین منزل شادی و غم و ناز و نیاز

□

آن صنم را بمن بی سر و پا باز گذار

□

وانکه سهمش ببرد رنگ ز روی بهرام

□

وان هم شد راست

□

سعی سحاب و لطف صبا کرد روزگار

□

ترک سرد و خشک و ادباری ماه دی کنید

□

چو ابر گاه مسیر و چو پیل گاه توان

□

عاجزی را چند سرگردان کنی؟

□

آن به از جنبش و پیش از آرام

□

خیز و در کنارش گیر ماه نیمروزی را

□

چنان که آمده بی‌اختیار و بی‌تدبیر

□

کاغذی باوی که کوتاهیش در دنباله نیست

□

اسرار نهان آفرینش

□

که پیش رومیی زنجی بزنجد

□

آن به رای و کلک چون خورشید و تیر

□

وانگه نشان هستی بر بی‌نشان نهاده

□

جز نو عروس غم نشد از عمر همسرم

□

بال زد وز پیت روان بپرید

□

مسندت اصلی است او را کمترین فرعی مدیر

□

از کف زر نثار سیم افشان

□

بغلطد گاه کینش مرگ در خون

□

بویست اشارت دل چو دو دیده اشک بیزد

□

روان پاک محمد به ایزد متعال

□

گه‌از خال لبش سرمست همچون چشم خونخوارش

□

دیباچه‌ی قضا نکند پود و تار ملک

□

مرده کی گوید سخن، شرمی بدار

□

تا تو عماد دینی شد شش همه معظم

□

برای شمع راه من چراغ روزن و منظر

□

واسان به نزد عزم تو دشوار روزگار

□

بس شیرینست لا چو فرهاد

□

دست تو گنج رزق را گنجور

□

دل نزد تو یادگار رفتم

□

هیچ سیرت که آن بود مذموم

□

خروش ولوله از خیل زنگبار برآمد

□

ورای قوت ادراک در لباس سخن

□

وز توجه کرد قالب را تهی

□

به گرد او زده از بحر بی‌کران خندق

□

با کفر بگفت ایمان رفتیم که بس باشد

□

با روضه‌ی تو یاد نیاید ز گلشنم

□

نچشیده طعم شکر ز دهان تنگ او من

□

تا جهانی بدو کند تسلیم

□

سمن و عارض و لعلت شکر و جام شراب

□

ملک تایید تو ملک لایزال

□

آن چه در پای تو ای کوه وقار اندازد

□

از تحرک میل و تحریک مجدد می‌رود

□

سوی خانه باید اکنون دژم و کشان کشان شد

□

بر هندسه‌ی جهان مقدم

□

که در آفاق می‌گردند این تاریک و آن روشن

□

وز کاهلی که بود نه سک‌سک نه راهوار

□

ناتوانی کاندرین منزل بماند

□

چو دل درآرد و بر جای جانش بنشاند

□

شهسوار نامدار نوجوان

□

عرصه‌ی روزگار نزد تو تنگ

□

هر که از وی لقمه یابد حکمتش لقمان کند

□

نسیج کلک تو عنوان نامه‌ی تقدیر

□

ندیمم بخت بود و یار ساقی

□

دهر شوریده‌تر و تیره‌تر از زلف ایاز

□

کمال قدرت بیچون پدیدست

□

همی خیره بماند چشم ناظر

□

به لطفش بار دیگر شد حلی بند

□

وافکنده رشک بزم تو ناهید را به ماتم

□

تا باد نپیماید تا باده بپیماید

□

صاحب خسرو نشان دستور سلطان دار و گیر

□

که از گلزار در چشمم رخ دلدار می‌آید

□

هوا نهفته در آبش حلاوت کوثر

□

که زور و زر به آزاری نیرزد

□

روز هیجا ای سپاهت انجم و میدان فلک

□

بهر هیچ آفریده ننهادی

□

عیب نبود زانکه از اطوار نسناسند ناس

□

لبیک زنم نفخه خون جگر آید

□

چرخ در خدمتت ببسته کمر

□

گر آمدی به تقاضای وام، باده بیار

□

سطر عنوانش از دیده‌ی محرومان تر

□

هم ظاهر پنهانی و هم باطن پیدا

□

من چو باد از خاک کوی او شوم عنبر عذار

□

گر دیده‌ی پهن گوش امید از نوید دوش

□

روی باغ از لاله و نسرین چو نقش قندهار

□

تا سر نهد بر آسیا چون دانه در پیمانه شد

□

نه به طبع تو در دو پیکر تیر

□

که روی نیکو از من در کشیدی

□

نمود کار دل و دست اوست ابر مطیر

□

محققست که او ابن مقله ثانیست

□

شادی بزاد و منفعت او به جان رسید

□

خویش را بیرون ز کنج انزوا خواهم کشید

□

عقل را بی‌رای تو اندیشه خام

□

چه مراد ماند زان پس که میسرم نیامد

□

وانکه در ذات او کرم تضمین

□

درین رنج و غم بسیار چونی؟

□

به عهد تو در ششتر آفرینش

□

رو که چندان رنگ جز یک چیز نیست

□

وصلت تو گشته اندر شادکامی داستان

□

نشود نا امید هوش امید

□

به حدیثی که چو موی کف دستست محال

□

دست غلبیرزنش سخره صاحب بلدست

□

در طاعتش آورد بر نگین

□

با حریفان سرگرانی ای پسر

□

باد با طبع او چو خاک ثقیل

□

روشنست این که بجز باده نخواهد مخمور

□

هرچه بر شاخ خواطر از سخن پخته است و خام

□

حفیظ ملک و ملل پاسبان کون و مکان

□

آن بر از جنبش و مه از آرام

□

که تا ز خرمن لطفت برند جمله زکات

□

در خاک تیره شد ملک روم را مکان

□

جز سوز و گداز در نگنجد

□

بگسست هر دو پله‌ی میزان روزگار

□

چشم مردان بیند اونه چشم تو

□

بربسته قضا خواص مردم

□

وزو سه ماه دگر زیب داشتی دنیا

□

هرگه که بر سپهر حدیث زمین کنند

□

که دام بلبل عقل‌ست در گلستانت

□

جبار تو ذوالجلال اکرم

□

زهر جانب دو صد خونخوار بینی

□

قرةالعین و فخر آل نظام

□

شور در جان خروشنده دریا افتاد

□

با خلافش اسد چرخ حمل

□

بود تاریخ فوت میر همان

□

نه به قوت کمال مغبونم

□

ز تو چنگ اجل جز غم نرندد

□

بیمار و مسکین را بگو تا بشکند پرهیز را

□

گشتم این لحظه خوار، چتوان کرد؟

□

برای دفع چشم بد، سپند است

□

سر به سر سیمن برو زرین سپر

□

این که تو بینی نه منم بلکه اوست

□

بر تارک هفتم آسمان باد

□

چون سوی تو آفتاب جمله به سر می‌رود

□

اندر سری کاین می‌رود او کی فروشد یا خرد

□

به یکسو گذار آنک داری سپاه

□

ماهی‌آسا، میان شست افتاد

□

عاشقان را دوای رنجوری

□

سودای آن عقیق گهر پوش نیست هست

□

من و غم تو به کار دگر چکار مرا؟

□

آن چنان کرده که می‌بارد از اشجار نمک

□

وز عشق تو هر سود که کردند زیان است

□

در تماشاگه جان صورت بی‌جان چه کند

□

ترا خویش باد راه و منزل خویش

□

به چنگ زهره بریشم دهد چغانه‌ی تو

□

گیرد آن دکان و بازارم رواج

□

جوهر روح پروریده‌ی تست

□

شعبه‌ی تازه درو ریختم

□

صورت دایره غبغب جانان دارد

□

وگر درونه صد برج و صد بدن باشد

□

همه خاکیش پاکی شد زیان‌ها جمله سود آمد

□

این ورق ساده که بستم طراز

□

نه روی آنکه ز دست بلا شود بیرون

□

خواست به زیر افکند بخت نگونم گرفت

□

راه بر مردمک چشم جهان بین بگرفت

□

اژدری افتاده ز کوه بلند

□

وان عقده‌ها نمونه چین‌های معجر است

□

گرچه نه خداوند کامران است

□

در دل نظر فاحشه آثار مدارید

□

ای آهوی رمیده شکار که بوده‌ای ؟

□

بنالم زار: کای همدم، کجایی؟

□

راه زیارت است این، نه راه گشت بازار

□

باشد که بزداید دلم ز آئینه جان زنگ را

□

یادم آمد رخ او ،پای من از کار برفت

□

حارث ایران و توران باعث امن و امان

□

در نوحه اوفتاد و به گریه سحاب شد

□

غم به کناره می‌رود مه به کنار می‌رسد

□

باغ من آنست و تماشا همان

□

گوی زلفش در خم چوگان ماست

□

دایم از من می‌گریزد آن که صیاد منست

□

کس نشان ندهد که ماهی را دو شب یلدا بود

□

که آفتاب نیارد شدن بلند آنجا

□

موکب نشین خسرو آخر زمانیان

□

وعده‌ی قتل مرا نی می‌دهی نی می‌کنی

□

قاعده خود شکایتست ور نه جفا چرا بود

□

باز نمودم به خداوند گار

□

آن یار که دوستدار اوییم

□

گرچه بی‌مسول فعل آمد محال

□

با تو گفتم فهم کن ای بی‌خبر

□

کان شمع دیده در شب هجران رسیدنی است

□

دور گوئی شد بهی زان شاعر شیرین کلام

□

تا کهنه‌هاش را جدید کنند

□

شوری درافتد در جهان، وین سور بر ماتم زند

□

جوابی ازو باز نشنیده‌ام

□

وز دوست بمانده روزگاری

□

یک سر مو غالیه را بوی نیست

□

نتوان گفت که این طلعت زیباست که نیست

□

خسته دلم رابجو در شکن موی دوست

□

زمین را لرزه بر اعضا فتاده

□

نادان گر چشم هشت یابد کور است

□

مست تو از دست تو پیوسته برخوردار باد

□

وز پس مرگ نوبت کفن است

□

جز آب دیده که بر چشم من روان آمد

□

دوست بهر دوست، لاشک خیر جوست

□

کی خبر یابد ز عیب چشم یار

□

تربر کنیم بخت نگونساز خویش را

□

سمند عزم برون رانده از غبار آمد

□

چو سرمست تو باشیم بیفتد سر و دستار

□

این که جا می‌طلبد در تن ما هست کجاست

□

گوشها می‌بینم از هر سو پس دیوار خویش

□

ما و شراب و شاهد، کنج شرابخانه

□

آن که آتش می‌زند در ملک ایمانم توئی

□

کار او چون ز بهاران بنظامست امروز

□

جانی که به کف نهاده باید

□

قیصر فغفور بزم اسکندر جمشید جام

□

تویی آیین و کیش من به هر کیشی و هر دینی

□

کری گوش عشق از آن نیز قاعده‌ست

□

که مرهمی برسانم گزیده‌ی خود را

□

که شبنم سوی آب حیوان فرستم

□

هرگز نبری، به حقایق پی

□

زانک افتادست چون هند و بترکستان غریب

□

چرا برخویش مشکل می کنی این کار آسان را؟

□

از نی کلکت شکر همچون نبات از نیشکر

□

عجب مدار ز تشنه که دل به آب سپارد

□

از آتش و آب و خاک و از باد

□

که من عقلی و فرهنگی ندارم

□

فگند سایه برین دل همای اندیشه

□

این قصه اگر گویم با چنگ و رباب اولی

□

سماع ارغنونی و شراب ارغوانی بود

□

من لذت آن گفتن دشنام گرفته

□

فلک ز صولت آن پرده‌های گوش کران

□

با تو مرا هنوز نه هنگام داوری است

□

ز پیش دیده بینا گریزد

□

این چنین عشقت که در دل خانه کرد

□

مجرد شو، ز سر برکش دو تویی

□

گهی که سر کنم از غم، حکایت دوران

□

روشنم گشت چو خورشید که طورست اینجا

□

چه آمدت که فراموش کرده‌ای میثاق

□

که روی اخگر پیکر گداخته ز رماد

□

گنبد نیلی سره نیلی کشید

□

بر سر اوج هوا تخت سلیمان ننشست

□

گفتی بتوان جان من اما نتوان رفت

□

برخیز، لیکن از در او برمدار پای

□

کام بستانم از او یا داد بستاند ز من

□

پیش روی شمع چون پروانه نتوانم نشست

□

ریزه‌ی چین کمتر شان خسروست

□

کشور گشای تخت ده مملکت ستان

□

به روی روشن او چشم تیره‌ی چون شب

□

سوی آسمان دیگر که به آسمان نماند

□

که بنوشت این سپیدی و سیاهی

□

که پرده از رخ تو برنمی‌توان انداخت

□

روز من شب شد، شبم روز از جنون

□

کی توانی بود هرگز غیب بین

□

غریبی زیر دیوارش چگونه می‌کند تنها

□

بس که رخساره‌ی خود سوده به رو چرخ کبود

□

تو مرا منتظر و کشته دیدار مگیر

□

زیرا که از آن خنده رعنای تو می‌آید

□

خون من هست جگر سوز مبویید مرا

□

طلعت خوب جهان پیمای دوست

□

نیازی عرضه کن بر نازنینی

□

بی زر و زوری بدین مسکینی و زاری که دید

□

چشم غارتگران ترک مرا خوش باشد

□

به عنوان غلامی بیش ازین ممتاز گردانی

□

زاغ زار آید، او زی گلزار آید

□

جز که آیینه دار جانان نیست

□

یاریش کن کو مرا در بند رسوا کردن است

□

ماتم‌زده سوکوار باشد

□

به کرشمه کن حواله، که جواب صد سوال است

□

دارو فروش خسته دلانرا دکان کجاست

□

حاجت سنگ نیست خنجر او را

□

که باری از دلم بردار بر طبعش گران آمد

□

خوی بد را چیست درمان بازدیدن روی یار

□

که از دهان و لب من پری رخی گویاست

□

که پس از دوری بسیار به یاری برسد

□

این غم سر مردمی ندارد

□

مرغ روحش گرد من می‌گشت امسالش چه شد

□

ورنی ز قدوم و قدم ما چه برآید

□

سرو را گویند مانند قد رعنای تست

□

که رخش بر سمن زدی خنده

□

هر چه در هر دو جهان شد از تو راست

□

آتش او تا چه آرد بر من و بر خاک و باد

□

بباید دل درو ناچار بستن

□

در جان چو مهرت افتد، عشق روان نگنجد

□

زان باده که از دست تو نوشیده‌ام امروز

□

که نسیمی رسد از جانب بغداد مرا

□

ای سرت گردم چه می‌پرسی به دشواری گذشت

□

کشور تجوید مسخر تمام

□

و یا گیاه بپژمرده‌ای صبا خواهد

□

هر عقل کجا پرد آن جا که جنون باشد

□

در گرفتی درون و بیرون را

□

با جان تو محرمی ندارد

□

که بر مرگم رگ جان بعد ازین خصمانه‌تر گیرد

□

صد طعنه بر طویله‌ی در عدن زند

□

در ره او ازین هوس خاک شد استخوان من

□

نگاشت سرور حاتم نهاد شخص دگر

□

ورچه نه ایدرند به افعال ایدرند

□

در میان جان شیرین منست

□

مسکین به پای خویش به زنجیر می‌رود

□

شوربختی بین که: عیشم شور شد

□

واقفند از کار و بار هر کسی

□

دام ما چیست آنچه دانه‌ی ماست

□

خار می‌گیرد آستین مرا

□

وز آه و گریه بردند آرام پیر و برنا

□

نک ز یاقوتش زکاتم می‌دهد

□

به شمشیری که از پولاد باشد

□

لولوی خوشاب هرگز دیده‌ای ؟

□

که هیچ قدر ندارد بهای قطره‌ی خون

□

چو تیر غمزه آن شوخ از کمان بدر آید

□

مقصود من سوخته دل بوی شما بود

□

کین جراحت سزای مرهم نیست

□

ای فلک پرگار عالم مرکز دوران مدار

□

مشتری عارض و خورشید رخ و زهره لقاست

□

کان روی نکوت را بدیدند

□

روی خود در روی من بین روی من در روی خویش

□

چون مصیبت زده، ز سور افتاد

□

کز حباب اشگ ما امروز گردش خیمه‌هاست

□

لاله در مشک نهان کرده که این چیست عذارست

□

اگر از مرگ پیش‌تر برهم

□

به ابلیس دادند بلقیس را

□

کز صفا دری شوی تو شاهوار

□

جذبه اوست کز بشر صوم و صلات می‌رسد

□

دری کرده ست دولت بهر تو راز

□

با تو نفسی خوش بنشستیم دگربار

□

مرد آن بادش که می‌گفت از دو عالم بگذرد

□

نه از مستی ز عین روبهی بود

□

عاشق سوخته‌ی دربدری بود مرا

□

من که پیوند بر دیده‌ی خویشم از خواب

□

از مرد سزاوار ناسزا نیست

□

چو او باشد قرار جان چرا جان بی‌قرار آمد

□

همه غیرتم زعودت همه رشکم از سپندت

□

مرا ز بهر چه آخر بر آستان انداخت؟

□

دیگران را نیز نیکویی به اوست

□

زانکه دل بگرفت از آن خود مرا

□

زانکه خاطرها پریشان می‌شود

□

به دست او نیش اگر زند فصاد

□

ای که جهان فراخ بی‌تو چو گور و لحد

□

جان خصم نیک و بد شود هر لحظه‌ای خنجر زند

□

دیده فروز همه قیمت گران

□

داد جای مادرم صد گونه شیر

□

که کرد آخر سر خود در سر و کار تو من بودم

□

نبود سر یار ار ز سر دار بنالد

□

ولیک عمر ندانم گذشت یا نگذشت

□

ماه فلک فطرت جم پاسبان

□

هر که را در کوی عشقت منزل است

□

به رغم هر خری کاهل که مشک او کمیز آمد

□

که بنده هر چه بود اختیار خواهد کرد

□

چه جای صومعه و زهد و وجد و حالات است؟

□

این حرف شنید

□

آمدش مستی دگر در راه پیش

□

از ان به که با کس کند آشنایی

□

هنوز سیل جهانگیر چشم گریانم

□

تن بخفت و دانه‌ها بی‌کاه شد

□

گر نی به وقت آی که اسرار نازکست

□

دشت بهر جوی بابی دگر

□

تا در نگری به دوستداری

□

مطرب نگاه دار همین ره که می‌زنی

□

چشمم جواب داد که از ما پدید شد

□

با دل بر غبار دیرینه

□

بهر تشخیص مرض بر سر تصحیح مزاج

□

مر اسپ تن را زین و لگام باید کرد

□

از می و شاهد که در این پست نیست

□

مخور ا ین قدح که فردا به خمار خواهی آمد

□

بر در وصل بار چتوان کرد؟

□

دردی خریدند و غم دنیای دون بفروختند

□

تا بدان عالم ازو یک گام بود

□

بس سر انگشت به دندان گرفت

□

فخر کرد از جوهر ذاتش زمین بر آسمان

□

یک بهانه جست و دست انکاز کرد

□

گر این سر سگ نمود آن سر نباشد

□

من گویم : خوابگاه تنهاست

□

نه زیاری روزگار بود

□

اما به دیده‌ی دل شیرین حقیر نیست

□

نسیم صبا بوی عنبر گرفت

□

غم می برد ولی غم هجران که می برد؟

□

در عرصه‌ی سیاست گوی صلابت از تو

□

بعد از اینش سجده باید بر جبینت

□

که بر او وظیفه تو ابدا مقرر آمد

□

داد بهر گوش ز تیزی خبر

□

زین دل جانگداز درداندوز

□

در چشمه‌ی خورشید کند غسل زیارت

□

صفت سرو به تقریر کجا آید راست

□

چو نبینم آشکار به کدام جات جویم؟

□

ز صحرای غبرا به ایوان کیهان

□

بر آب و گل بساز که هنگام می‌رود

□

حاکمند و نی دعا دانند و نه نفرین کنند

□

هر که عید است زمیخانه به عید ای ساقی

□

در راه به سر دوان چو گوییم

□

که غیر بی جگر آنجا دوا قبول کند

□

دورش از روی چو خورشید درفشان مگذار

□

چون بوی تو ز باد سحرگاه بشنوم

□

پی تاریخ گفتم حیف و آه از مریم ثانی

□

تنت را میارای کاین بتگری است

□

هندوی زلفش شکسته رو به ترکستان نهاد

□

خبر برید به دهقان که سرو بنشاند

□

تا ز دست او ز پا افتاده‌ام

□

وز قناعت، داشت در دل صد سرور

□

چون بمعنی نگری این دل ویرانه‌ی ماست

□

لب برلب و رو به ررو و او با من و من با او

□

در ظلمت زمانه ماتم نشین نگه

□

سه پیل هم نخورد مر تو را مگر به سه بار

□

تا باخبری والله او پرده بنگشاید

□

به یک پایه فرود از پایه‌ی وحی

□

چه باشد با کمند شیرگیری صید آهویی؟

□

نمی‌دیدم به حال خویش و می‌دیدم گرفتارت

□

هر دم هوا بگیرد و افغان بر آورد

□

تو گفتی بدم پیش مزدورشان

□

به صبر آورد جنبش در پر و بال

□

خبری باز دهد بی‌خبر است

□

لاله گردی گر چه زردی عاقبت

□

درون او ز جان بیرون گریزد

□

آن را مدار دشمن کت دوستدار باشد

□

لیکن از ننگ سرافرازی، لقب گم کرده‌ای

□

سایه نگردد جدا ذره‌ئی از آفتاب

□

اقبال به سر رشته‌ی کارم نرسانید

□

که از دهشت بزیر ران او هموار می‌آید

□

رایت احمد رسید کفر بشد زار زار

□

ز در جفا برون شد ز در وفا درآمد

□

ز تیغ کوه بریده است روزگار او را

□

شب هجر است، تا فردا چه زاید؟

□

افتاب از نظر خلق نهان خواهد شد

□

الا سری که پیشکش خاک پای اوست

□

خنده می زد به ناز و نه می گفت

□

بر خر هجو سوارت سازم

□

خانه‌ی خویش به ار چند خراب است و یباب

□

والله که نیندیشد هر زنده که جان دارد

□

بنوش با من صهبای ناب در سایه

□

که جانم بس پریشان می‌نماید

□

ولی به وقت ضرورت، روا بود اظهار

□

کز چه کردند آن دو شیخم احترام

□

تافته شد بر خط مغرب چو برق

□

بعد صد سجده به پای تو سرافکنده شود

□

کرد یکتا و در شمار نهاد

□

ابروی کمان شکلش از تیر همی‌درد

□

زینسان مرو دامنکشان کارام جانم می‌بری

□

چشم ما شاید که خون افشان بود

□

تا در آن آب و هوا نشو و نمایی بکنیم

□

از آن آتش که نا گاهی برآید

□

خوشاکسی که ازین بندگی بود آزاد

□

که این‌جا ساز سلطانیست با شاهی به یک قانون

□

خار جفای او را خوردم به هر زمانی

□

گرفته زیر بغل‌ها کلیدهای نجات

□

تا حدیث سنبل زلف تو در چین کرده‌اند

□

چون سایه مرا زوال تا کی؟

□

گاه ذم حکمت و گاهی کلام

□

در بزرگی خرده دان و خرده گیر

□

کاش بران چشم نمی‌خواب نویسند

□

داور دارا تجمل والی والامقام

□

خیز که مستیم ما تا به ابد بی‌خمار

□

تا جز تو کسی محرم اسرار نماند

□

که از خود بگسلم سوی تو آیم

□

بسا که چشم مرا آب در دهان آمد

□

تیغ به دست تو داد خود به کناری نشست

□

با سر لن ترانی هامان چه کار دارد

□

دهانش داد بوی شیر چون است؟

□

چو کند مدعی از مدعای خود دندان

□

رخ از گلنار و از لاله دهانت

□

بازجو آن بو ز سیبستان کیست

□

دانم که زنجیر از چه رو، در گردن مجنون بود

□

کز سرایم خوار بیرون کرده‌ای

□

بسته دل در یاد «حی لایموت»

□

جمله را شد چشم از آن غیرت سیاه

□

ور زلف تو صبح شام دیجور

□

ز چشم من آموز سیلاب رانی

□

سوی هر روزنی درون افتاد

□

تا که کنار لطف تو جان مرا قبا بود

□

کاین مزد زخوبان پریزادنیا بند

□

اگر دیوانه‌ای زنجیر بگسست

□

مگر اسباب بزرگی همه آماده کنی

□

خشتی ز رهگذار در بام ما بود

□

او را چه توان گفت که او مست مدامست

□

نقدش نثار بر ملک نکته‌دان کند

□

چون دلش بگرفت در زندان نشست

□

آخر نه به روی آن پری بود

□

شبی دارم که پایان نیست او را

□

بنمای رخ، که قوت دل و جانم آرزوست

□

پایبند راه ایمان تو شد

□

که آب چشمه‌ی حیوان حجابست

□

بگو به روح ستم کشتگان ناز رسان

□

صد دست از نظاره‌ی حربش رود به کار

□

یا رب فریاد رس ز آتش دل داد داد

□

که آن همراه جان افزا کجا شد

□

تا ابد بنشین که آنجا هم تو میدانی نشست

□

چرا پیوسته در بند سبویی؟

□

بی‌نیاز از گفتن و مستغنی از اظهار بود

□

زانکه بی لعل توام باده نوشین نیشست

□

نتوانیم پای بند توایم

□

بینوایان را ز کوچک پروری‌ها دلنواز

□

با اهل وفا و فضل خو دارد

□

گوی میدان خود کی باشد تا ز چوگان سر کشد

□

کز افسون مرغ بسمل باز نامد

□

از جانش، چو جان، نیاز داریم

□

دل در ازل و ابد نبستند

□

این دگر را هست در باطن نهان

□

چو به شهر می پرستان نرسیده‌یی چه دانی؟

□

به آن رسید که آنها که داده بستاند

□

ز دست رفتن این بار نیست چون هر بار

□

رو به جامع چو نهادند دو صد فرق فزود

□

سر کوه افگند در دامن کوه

□

رخت برگیرد از میانه ظلام

□

ای ملامتگو خدا را رو مبین آن رو ببین

□

وز تو دوری نجستمی یک روز

□

سالها شد که ز من رفت و در آن کوی بماند

□

یافت به شهبال توجه نجات

□

که ترحم به گدایان به از این باید کرد

□

یا آتشتان مرد شما نور خدایید

□

گر مرا پیوند واری نیست هرگز گو مباش

□

پرواز گیرد از خود، بگذارد آشیانه

□

قانع به خزف ز در عدنی؟

□

خستگان را میکشی وز کس نمیباشد حیات

□

نکهت دوستی از ز کفن می آید

□

سردهم سیلی و بگشایم دهان خود بد هجو

□

زیرا که مرا نمود دیدار

□

گر نیست بدانک زنگ دارد

□

ای آفت دل من وآشوب کار من

□

زین قطره چه برخیزد؟ آخر چه قتال است این؟

□

که ای تیر ملامت را نشانه

□

گو در رخ من خنجر آنکار برآرید

□

مردن مراست از گره او چه می‌رود؟

□

پادشه حسن فتاده ز بام

□

کان دگر کیمیای دلبند است

□

او آدمی نباشد او سنگ مرمرست

□

نقش وجود از همه بیگانه بود

□

دیدار می‌نمودی، هر روز یک دو باری؟

□

با هنر انباز مکن عار را

□

سروران را چند اندازی ز پای

□

بکر شمه خنده‌یی زن سحرنمای مارا

□

نیست یارای خامه مانی

□

رقص کنان سوی مکان آمدند

□

دی مست بدان بودم کز وی خبرم آمد

□

مست است چو آن نرگس فتان ز که پرسم

□

اگر آن ماه ننماید مرا رخسار چتوان کرد؟

□

کار خویش از مدد قوت بازوی تو ساخت

□

که سلطان آمرست و بنده مامور

□

جویان سکندر در طلب تا چشمه‌ی حیوان کجا؟

□

دفتر احسان حاتم را سراسر برد آب

□

از مصر رو به جانب کنعان نمی‌کنی

□

کانگور وجودم را در جهد و عنا کوبد

□

چون نیستش ز کردن خونها ندامتی

□

بجز یوسف سر زندان که دارد؟

□

و ز کلاه نمد کنم افسر

□

درد من از آنست که درمان من آنجاست

□

که خزان دیده بود پس به بهاری برسد

□

جهان بگشود چشم خفته از خواب

□

گل‌ها به عقل باشد یا خار خار ماند

□

کز دیده جان خود لوح ازلی خواند

□

ملک دو جهان کند فراموش

□

وزان خاک آب حیوان آفریدند

□

به تفرج گذری بر لب دریا نکنی

□

هر که او با ساغر و پیمانه نیست

□

از تو ستانم ، بکه خواهم سپرد ؟

□

هرچه هست از سخنانش منقول

□

چون بودش ما را سبب و مایه شمائید

□

کو جوش کنار ما ندارد

□

غنچه‌ی شکرین خودبازگشا که همچنین

□

کرده‌ای در به روی بنده فراز

□

جمله وهم است و خیال و وسوسه

□

زاهدی در مذهب عشاق کاری دیگرست

□

رحمت تو از پی این روز راست

□

که بستنش ز زبونی به هیچ نتوان داد

□

سوگند خورد و گفت مرا نیست هیچ یاد

□

از شراب جان جهان تا گردن اندر نور بود

□

که آنجا هم، چو اینجا، ملک رانی

□

مرا کان نیست این بهتر، شبت خوش باد من رفتم

□

که بازخواست به صد عذر و شادمانش کرد

□

سفینه ساز و میندیش ازینکه طوفانست

□

دیده نشد نقش شب الا به خواب

□

چه جای مبارک شد او را نصیب

□

به پیچ کرده همی زلف او حکایت لام

□

از دم روح نفخنا دل سرنا چه خوشست

□

آشنا با تو و بیگانه زمن خویش من است

□

نایافته مراد ز کوی تو بگذرم

□

در قمار عشق ای دل، کی بود پشیمانی؟

□

صاحب هفتمین قرآن خواجه‌ی هشتمین سرا

□

آبله در پاش شده از حباب

□

بام اندای منازل هست لازم‌تر از آن

□

از سینه به چشم آید از نور عیان زوتر

□

رخش سرعشر من خواند لبش آیات من گردد

□

از لب بخوریم و ز مژه باز فشانیم

□

که هرگز زو نیابی راحت دل

□

ناوک مژگان به دلها بی‌خبر می‌افکند

□

ور تو خنجر می‌کشی یکسو نهم خفتان و خود

□

برخاسته و به جان نشسته

□

همت من نبوده احسان خواه

□

تنت چون بت پر ز نقش آزر است

□

عاشق و مسکین آن بی‌ضد و همتای ماست

□

یارب آسوده از کارم کجاست؟

□

تا کنی یاد خود و سود و زیان

□

طاعت از بهر طمع، مزدوری است

□

جمله برسانم به درویشان راه

□

خسرو به جان و دیده خرید این بلای خوش

□

جوهر خالص گران مقدار علم

□

چرا دلیر نباشد حذر چرا دارد

□

ز جمال او دو دیده ز دو کون برتر آمد

□

یک دم چو گل سرخی در پیش گل زردی

□

راز مستان جمله بر صحرا نهاد

□

آهوان را ز چراگاه به در خواهی کرد

□

چه اوفتاد که او هم ز ما کنار گرفت

□

ریزه خور خو آنچه‌ی تو دیگران

□

تحمل باعدا ز خلق عظیم

□

تو گفتی موی سنجابست بر پیروزه‌گون دیبا

□

تو نکنی ور کنی از تو رواست

□

مگر در گوش دانا و خردمند

□

به در نظم مرصع کند چو زیور سنگ

□

سیلی سبک عنان که کران تا کران رسید

□

آن غلام او را جوابی داد باز

□

خدمت درویش کن کاین مایه فراذ فرتر است

□

نه به حرف و افسانه می‌خواهم

□

ور یکی ام پس هم آب و روغنم این الفرار

□

بر رخ من گرم بزن یک دو مشت

□

ازین خوشتر، جهان خوابی ندیده

□

که: من از عشق یار می‌گریم

□

مانده تا روز قیامت خون‌فشان مژگان من

□

گر می‌دهد کام دلم چندم جگر خواری کند

□

در قدح می‌چکد آب نمک آلود کباب

□

برده از روی جهان رنگ شب ظلمانی

□

دادم نشانی‌ای به مثل همچو آفتاب

□

مه پاسبانی هر شبی بر گرد بامت می‌کند

□

پرده داری ست نشسته ز پس شاد روان

□

در جفا و دشمنی افزوده‌ای

□

استفاضه باید از شیخ کبیر

□

خواهی ببخش و خواه بکش رای رای تست

□

برآوردی به درد از سینه وائی

□

بر در شهر سبا تخت سلیمان رسید

□

زیرا که فاز من شکر زیرا که خاب من کفر

□

که جویبار سعادت که اصل جاست کجاست

□

همه اسلام بینی بر یکی آب

□

بوی گل و گلستان نمی‌یابم

□

به کف قباله‌ی دعوی چو مار شیدایی

□

خروش و ناله من در دل رباب افتاد

□

لب تو کز می ناب آلودست

□

نگذارد صمد چاره برت بیچاره

□

که گنج خانه‌ی کنج دل خراب منی

□

سودت نکند حسرت آنگه که قضا آمد

□

بر آستان تو از خون دیده حرف وفا را

□

کز پی دنیا درو نفروختی صد بار دین

□

لحن خوش مطربان شنیدیم

□

در میان گوسفندانم گذار

□

در نتوان باز به در یافگند

□

صدارت از شرفش در تفاخر است مدام

□

خون من در دست آن لولی فسرد

□

به کف و تف و به جوش و به غلغله پیداست

□

به هر بت مسلمانی آویختست

□

به امید آنکه یابم شکر از دهان تنگش

□

خطی که گرد گلت صد بهار از آن پیداست

□

وز مرغ سلامی به گلستان که رساند

□

والله از زیستن پشیمانم

□

ز بار حلم او گر نقطه بارا شود حامل

□

زین شهره درخت تو بیوشاند

□

چشمه این نوش‌ها در سر و چشم شماست

□

برسانش ار چه دانم که کم استوار دارد

□

ورنه به خواب دیدمی، بو که شبی وصال تو

□

الهی به موسی، الهی به جعفر

□

از تو داناتر نخیزد آدمی

□

آن طبیبی را که من بیمار مش

□

روشن کن این شراره و اشرار را بکش

□

دید دغل‌هاش بدآموز شد

□

خار از کفت بیرون کشد وز گل تو را بالین کند

□

سفال باده نماید به چشم جام جمش

□

فضلی که تو آشکار کردی

□

گل یکرنگ دامن از خسان برچیده‌ی من کو

□

کو تواند که روان از سر زر در گذرد

□

بروکرد گوینده آن کاریاد

□

چون رود غمزه‌اش به صیادی

□

زانکه عاشق را جهانی دیگر است

□

که دیگر گرد این عالم نگردد

□

که باغ هشت‌در ماوا ندارد

□

عاقبت چون سر زلف تو شدم سودایی

□

خوش آنکه از یک جرعه می، سازی مرا از من جدا

□

پیش او شد کای سپه سالار طور

□

اول شب صبح دوم می‌دمید

□

تاریخ وفاتش ای سخندان

□

به دانک بسته شود جان او به کان نرسد

□

هر لحظه بر زبان و دل الله اکبرست

□

که می‌روند نه ز انسانکه باز پیوندند

□

از شادی آن در پوست چون نار نمی‌گنجد

□

در او شرار چراغ سحرگهان گیرد

□

وان جان شیرین از جفا ما را بجان می‌آورد

□

گر هیچ یک ره جان برم، از غمزه‌ی خون‌خوار تو

□

کاشوب در تمامی ذرات عالم است

□

ولیکن آنکه تو را غله او دهد به غم است

□

چه ره گیرم که یار راستین شد

□

کو زان خودت گوید من زان خودت خوانم

□

عجب نبود که جان را دوست دارم

□

دع کوسا و اسقنیها بالدنان

□

چه قافله‌ست مگر کاروان تاتارست

□

من بعد گر صبوری نتوانم از که باشد؟

□

به عیش و خرمی کز زندگانی داد بستانی

□

ز طبل دعوت من گر نگار بازآید

□

گه چو مرغ سربریده الله الله می‌زند

□

بشارت یافت از بخت نکوخواه

□

در دیده‌ی هر دلشده پیدا همه او دان

□

گر چنین دود کند آتش سودای همه

□

که تاج ما سر تیغست و تخت ما سر دار

□

به خون دیده دشنامی که بشنیدم از آن لبها

□

برو نام حیدر علیه الثنا

□

همه جا سلسله دار دل شیدای منی

□

بر شمار خاک شیران پیش او نخجیر بود

□

که کرد این کار شاهان در امیری

□

تا مشکل تو همه شود حل

□

سخن کوتاه، من اینها ندارم

□

از فرود فرش تا عرش مجید

□

آری سفال گرم به جوش آرد آب را

□

که تا برگردد از تف هوا در گیردش پیکر

□

خواب و خورم را ببر تا برسم نزد خور

□

زین پس سر بوستان ندارد

□

خام بود پختن سودای خام

□

بنگرید اکنون چه خوارم؟ الغیاث ای دوستان

□

به گلزار آی کز بلبل غزل گفتن بیاموزی

□

ز سرمستی ره بستان نداند

□

خبرگوئی زلیخاش آمد از راه

□

قطب زمین تاج سر اهل دین

□

زبنده بند ملعون دیو را پند

□

این جهان در هوسش درهم و شوریده خوش است

□

زان گلستانها که روزی با تو بودم یاد داد

□

تا روی دل از جهان بتابم

□

فرصت شمار وقت تماشا را

□

حال خود گویید با ما حسب حال

□

به شگفت گلی دیگر ای غنچه دهن بشنو

□

مرا ز گردش دوران هزار چندانست

□

ای نور ز سر تا پا از پای مگو وز سر

□

این که شهش یوسف کنعان ماست

□

خارکش سوخته صد بار به ...

□

ندارد جز غم تو غمگساری

□

سیر کنم ز صحبت آن هم دم دل‌ربای را

□

جادوی مردم فریبش هوش مستان می‌ربود

□

بود حد «تلپت» و «افغان پور»

□

چون زبان از نطق و گوش از سامعه‌ی چشم از بصر

□

لشکر خویش و بنده و آزاد

□

هزار ساله از آن سوی نفی و اثباتست

□

بباید شمع را پروانه‌یی چند

□

در بند کمند زلف یاریم

□

شرط شوق این و آن دان، نه سبب

□

این دل شیفته حال آمد و بنشست اینجا

□

چشمه چه گویند که دریا شده

□

وی نور بخش چشم خوانین نامور

□

ماه بودی یا پری یا جان حور

□

همچو چشم خوش او خیره کش و بیمارند

□

منم فرهاد سرگردا ن تویی شیرین زبان من

□

چشم خوش دلربای ساقی

□

چو عشق خانه برانداز نام و ننگ شود

□

کانکه از خویش کند بیخبرم خویش آنست

□

محب صانع و محبوب او نیز

□

شود وسیله تاریخ او بوجه حسن

□

او همی بر تو بخندد روز و شب در زیر لب

□

چرخ را برهم دراند عرش را لرزان کند

□

هر که را باز نمودیم نشانی به تو داد

□

بودی او را در همه عالم وجودی کاشکی

□

چه خواب گران است، الله اکبر

□

در رنج بمیریم و نخواهیم دوا را

□

خسرو که خرابی ز می ناب دگر داشت

□

که چه او صالحی زمانه ندید

□

مرگ این روح مر او راست مدد

□

چه ره است آن ره پنهان که از آن راه کشید

□

توبودی من آواز را می شناسم

□

اندر ابر لطیف پیدایی

□

که آنجا زا وفا به می‌نماید بی‌وفائیها

□

بدوست مشتغلیم و ز غیر دوست نفور

□

باد به زنجیر نگاهش نه داشت

□

که مثل او گوهری در صدف نداشت جهان

□

تو را کج می‌کند هم دایه‌ی توست

□

تو منشین منتظر بر در که آن خانه دو در دارد

□

گفت باید طلبید ازلب شیرین منش

□

تو را چه غم؟ که تو خو کرده‌ای به تنهایی

□

مژده‌ای عشاق، کسان گشت کار

□

که دور کرد بدستان ز دوستان ما را

□

اگر خون ریزیم راضی بدان هم

□

یکباره هر که زد دو جهانش مسخر است

□

جز به گوش هوس و جز به زبانی نرسد

□

به گوشش سرو می‌گوید که یار بردبار آمد

□

حربه خورد هر که دراید به حرب

□

از فراغت شدیم سودایی

□

ز گوشه‌ای بدرآ سرخوش ای سهیل سعادت

□

بسا که دیده بدامن گهر نثار کند

□

تا نزند تیغ دو بسی

□

دایره‌ی چرخ ازو خاتم رخشان نگین

□

بالا نشناسد کسی ز پهنا

□

گر بنشد از شمار ساغر پیشین که راست

□

نقل معاشران کنم این دل خام سوز را

□

از دست غمت شکسته پایی

□

گفت: می‌ترسم که بگذارد در آن پیکان من

□

نه شما را نه مرا هرگز کمال

□

خوانچه از آن ساخت سه پایه بلند

□

چون رسد از زهر بود تلخ‌تر

□

کاین جمله حیله کردی ویشانت مات کردند

□

آینه‌ای کرد و برابر گرفت

□

کرده به یک غمزه جهانی خراب

□

آخر این خسته نیز جان دارد

□

ای قرار جان و دل با بی قراران این کنند

□

کانکه از کوه در افتد بکمر باز نماند

□

نی غلطم بلکه خود از جن و انس

□

حاتم او را کمینه سایل شد

□

خیره همچون در آب تیره نهنگ

□

پخته شود از این سپس چون به تنور می‌رود

□

که در شهر مسلمانان نباید این چنین آمد

□

که چمن خلد آشکار آمد

□

رو نهان شو! چون پری از مردمان

□

کاردی در دست می‌آمد دوان

□

خود اهل عشق را ایمان نباشد

□

شاه راه عمر را پایان پدید

□

گر چه شمشیر صد هزار بود

□

نوروز و چنین باران باریده مبارک باد

□

که آن آواره‌ی از کوی بتان آواره تر بادا

□

دید جهانی دگر برتر ازین نه نقاب

□

التفاتش به می صاف مروق نکنیم

□

ز راه دیده بیرون می‌دواند

□

کاورد آن بی نمکان را به شور

□

تاریخ آن لطیف گل گلشن مراد

□

که او وفا نکند هیچ عهد و پیمان را

□

وین خرقه ز دوزنده خود را چه جدا داند

□

مس به زر اندوده‌ی ناقص عیار

□

دلی را چون بجنباند تنش ناچار در جنبد

□

سازد سیه ز آه محبان نوحه دار

□

گوئی که دود سوخته‌ئی در قفای ماست

□

گوهر خود بر لب دریا بدید

□

بی‌شک ز عنایت حسین است

□

به کف بحر بمنگر که آن حجاب کند

□

وان مصحف خاموشان سی پاره نخواهد شد

□

بسته او قبه هفت اسمان

□

گرد دل ما یک دم برآیی

□

می‌نمودم به حریفان لب خود را خندان

□

دشمن جان خودست آنکس که برگردد ز دوست

□

پیش تو بیش از تو درایم به کار

□

ماه می‌جستی ز اقبال آفتابی شد عیان

□

نصیب جان غمخواری فتادست

□

مه پاسبانی هر شبی بر گرد بامت می‌کند

□

فگنده چشم بد را پرده‌ی خواب

□

گویی که غمت را جز ازین رای دگر نیست

□

بر مراد هرکسی، می‌زد رقم

□

کافتاب خاوری در سایه‌ی گیسوی تست

□

کی به زمین در خورد آبی چنین

□

نواب آفتاب لقای فلک مقام

□

این بی‌خبریست اصل اخبار

□

قصد آن صحرا کنید و نیت آن چه کنید

□

ناز بدو کن که شد او بی نیاز

□

دانم نرسد به بنده بویی

□

می‌میارید و ازین بیش خرابم مکنید

□

آن دو افعی سیه بر سر دوشش نگرید

□

از تنگ‌دلی طاقت گفتار ندارم

□

خور به تشریف چاکری خرسند

□

زیرا ز بی‌فایی شکرش بی حجر نیست

□

به دست اوست آن دانه چه گرد دام می‌گردد

□

جهان‌را دو شاه جهانبان یکی شد

□

که دستم می‌نگیرد آشنایی

□

نمی‌بایست زنجیری، ولی این بار می‌باید

□

هم افول و هم عروج آرد پدید

□

و گرچه می زنی تیغ زبانم

□

وضع گران رتبتش زیور صد انجمن

□

زهی علتی کان دوایی ندارد

□

آخر نه به روی آن پری بود

□

چو تره بایسته‌ی آرام گاه

□

مرا مگذار و خود مگذر، درین تیمار دستم گیر

□

چو وقتا کار من آمد به اتفاق تو کرد

□

ور بینی در حقیقت کعبه جز بتخانه نیست

□

کرد کرم آنچه که بد پیش از آن

□

گاو و ماهی در خیال پس خمند از تاب آن

□

همچو برگ زعفران بر گرد شاخ زعفران

□

با چنین چهره و سیما خوشکست

□

علت ومعلول درو ، هر دو گم

□

کوثر و تسنیم جان افزا شکر

□

پرده‌ی تزویر ما، سد سکندر نبود

□

وصف او بر قدر فهم آغاز کرد

□

از پی چشم بد خلق دعا نیز کنند

□

شهزاده‌ی بزرگ نسب مرشد رشید

□

شرح دل احمدی هفت مجلد رسید

□

چند غم بردار بودستم که غم بر دار بود

□

شیوه‌ی ما دگر و شیوه‌ی مردم دگر است

□

خواه راحت رسان و خواه گزند

□

جان هزار دل شده در یک بدن بود

□

کی چو نرگس چشم او بر سیم و زر خواهد فتاد

□

گفتا که چرا غم را پروانه نمی‌یابد

□

منت از شاه کشیدیم ولی زر او داد

□

باز روان جانور از چپ و راست

□

که او عاشق چو من بسیار دارد

□

یادم آمد رخ او پای من از کار برفت

□

بیچاره دلم ، که نیک خوار است

□

بی‌کم و بی‌کیف و أین و متی است

□

حاصلم از چه سبب زو همه خون جگرست

□

آن رخ پرخوی و آن زلف پریشان چون است؟

□

سخن را بهترین میزان و معیار

□

هیچ مگو هر طرف خواهد تا می‌رود

□

فراز هفت چرخ مهتری شد

□

پرده دری آموختی آن امن صد چاک را

□

و آن نیز نهاده بر کف دست

□

کشفتگی مبادت از آشوب باد دی

□

خرگه گلریز بر صحرا زدند

□

زو از خورشید عیاری نمود

□

قبای خاصه‌ی شاعر پسند اعلا هم

□

تا که بعداز رنج گنج شایگانی باشدت

□

نهاده روی بر آن خاک خوش که او ره توست

□

خار خرما نمی‌توان کردن

□

باشد که به گوش تو رسد ناله‌ی زارم

□

تا ندانی عاقبت، کار تو چیست

□

عشق آن بی‌دل یکی صد بیش شد

□

این درد دل است آخر افسانه نمی‌خوانم

□

مه چارده را باو توامان

□

مر خرش را ای مسلمانان بر آن بالا چه کار

□

بوی که در مغزهاست رنگ که در چشم‌هاست

□

زانم چه کاید درچمن سرو روان از هر طرف

□

کافتابی را به گل اندوده‌ای

□

نیاز اهل دل و ناز نازنینان بین

□

که روز و شب سبق عشق می‌کند تکرار

□

سکه‌ی این ملک به خسرو دهم

□

که ابر همت او می‌دهد به دریا آب

□

اندر خر من چونکه نگوئیت چه بار است؟

□

که مددهای وجود از عدمست

□

چون بوی تو زباد سحرگاه بشنوم

□

از دو عالم دو دیده بردوزیم

□

اوفتاده همچو غل در گردنت

□

گر به مستی دوشم آمد دوش بر دوش شما

□

تفرقه گر نفگند نرگس جادوی تو

□

که کار روز و شب از سیرشان به سامان است

□

نترسم و نگریزم ز کشتن دلدار

□

گلشن بی‌خار بود و نوش او بی‌نیش بود

□

کاین جاه را به نزد خدا اعتبار نیست

□

جفات تا به من غمزده چه کرد؟ چه دانم؟

□

ز انگیز آن ابرو کمان بر جان من ناوک زنان

□

گر رشته‌ی جانست بهم در گسلاند

□

بنالد دیگ چون زآتش کند جوش

□

چون فروشد عقل کارد در دریای دگر

□

پاک شد تا همچو جان شد پر ضیا

□

جهان پرست ز نقش وی او مصور نیست

□

چه جای پند خسرو شوریده رای را

□

که گر گردم هلاک از غم من مسکین، روا داری

□

می‌رسی گویا ز درگاه نجف

□

کانک خوش می‌زد انا الحق او کجاست

□

لذت ندهد تشنه‌ی می را شکر و قند

□

که ذره ذره دهد خاک هستیم بر باد

□

هر مس اسعدی را هم کیمیا ببرد

□

بشنو که تو را زیان ندارد

□

من از برای دردم و درد از برای من

□

لطف کن ار چه نیستم در خور مرحبای تو

□

که پیک آه گران خاطر سبک خیز است

□

کام خسرو همه از شکر شیرین دادند

□

این را تو ببر که خسروان برد

□

پا ز حیز برون نهند اجسام

□

شکل و رنگ و هیات و جنبش بذات؟

□

سایه دولت او بر همگان تابان باد

□

من دل خسته آه می‌کردم

□

بگریم، که ابر بهاری نداند

□

که رقیبی از او به رشک آید

□

عذارش کاب او آتش نقابست

□

چون ندانند از تو بی‌گفت دهان

□

زیب ذریت شه لولاک

□

خود مرا شاگرد گیر ستا مگیر

□

چون چاکر اربز بود از مطبخ اربز خورد

□

جنتست ارچه که باشد قعر چاه

□

دست من گویی: بدان گوی گریبان کی رسد؟

□

چو گرد از هم به پا شده محمل جانان برون آید

□

در بحر خون فکند و جنیبت براند و رفت

□

ما چو اهل عید خندان همچو گل

□

به کام مسیح زمان زهر قاتل

□

چند مانده است زمانی که توراست

□

یوسف که زلیخا را پرده بدرید آمد

□

چون ز ابر فضل حق حکمت بریخت

□

نه نه، طلب ندارم، دانم نباشد او را

□

دلق کهن، ساتر تن بس تو را

□

نکشم سر ز خطت زانک بوجهست برات

□

بنده‌پرور گوش کن اقوال من

□

لیک از وی نبوده قلب تری

□

از برای زندگی آبی دگر

□

بگویید بگویید اگر مست شبانید

□

در عدم نادیده او حشری نهان

□

سر مویی نفروشند به صد حور ترا

□

گه صدهزار شهید است هر نگاهی را

□

با نامه‌ی الهی عنوان چه کار دارد

□

میل تن در باغ و راغست و کروم

□

وزین مقوله شود نکته‌ای بر او ظاهر

□

بنگر بدین کتابت پر نادر عجب

□

کاندر این هستی نیامد وز عدم هرگز نزاد

□

کرد زاهد را ز نذرش بی‌وفا

□

ورنه بسی دل که بخواهد شکست

□

خالی از عیب و عاری از عار

□

خشمگین او را بر قاضی کشید

□

وآن فسادش گفته رو من لا شی‌ام

□

طعنه‌ی کوته کمندی بر حواس

□

در گور مکن مرا نگهدار

□

در این ثبات که قاف کمتر آحادست

□

دامن مرد برهنه چون درند

□

مگر از ره بصارت خللیست در بصرها؟

□

ولی تو سنگ دل اول دل رقیب ستانی

□

جز نسیمی که برآن زلف پریشان گذرد

□

عزة الاشباح من ارواحها

□

که غرق لجه لاتقنطو شد

□

آمد آن آشنای بوس و کنار

□

این وام از کی خواهم و آن چشم خود که راست

□

ز آفتاب چرخ چه بود ذره را

□

نیابد وجودم گزند از وبا

□

عالمی در دم کند زیر و زبر

□

در خدای خویش کافر نعمتی

□

سوی مخزن ما چه بیگار اندریم

□

آه از آن شاهباز اوج شرف

□

ربنا اصلح شأننا اوجد به عفو یا جواد

□

شمع‌ها یک صفتند ار به عدد بسیارند

□

که بهر شب چشمه‌ای بینی روان

□

گر من درین حدیث کنم روزگارها

□

به دست آصف صاحب عیار بایستی

□

غریب نبود اگر خاطرش بدست آرند

□

نور ز آهک پاره‌ها تابان شده

□

یا هلیله نامشان یا آمله

□

هنگام خورو بطر خوشی زینها

□

که تو ابله شکر بینی و گویی زین بتر چه بود

□

فال چه بر جه ببین در روشنی

□

که آن ذره خالی ز سودای اوست

□

که پست است همت، بلند آسمانرا

□

خاصه مرد پاسبان عاشق بود

□

چون عصا شد مار آنها گشت عار

□

دارد سر تو طن دیوار بام تو

□

من سجده کنان گشته یعنی که از این بگذر

□

و من گر هم نمی‌نالم دلم بیمار می‌ماند

□

یا بدو گرگی رسید و کشته شد

□

در فراق رخت، ای دلبر شیرین حرکات

□

درین گلشن که مرغ زیرکی نیست

□

چون دم مهر از دل گرمست از آنرو سرد نیست

□

می‌رسید و می‌شنیدم از هوا

□

کز بحر گنه رسی به ساحل

□

در شب هجرم چه قدر حوصله باشد»

□

در دلو نگارینی چون تنگ شکر یابد

□

کیت افکند این شهادت را بگوش

□

بگذار تا دودیده به خون تر شود مرا

□

بر اوجت اگر ببرد، پستی

□

یا رب که قیامت ز قیام تو چرا خاست

□

حلیه‌اش وا گفت ز ابرو و ذقن

□

نشود ناامید گوش امید

□

رخ عجوزه دنیا ببین چه را شاید

□

فلک‌ها را مسخر می‌توان کرد

□

در امامت پیش کردن کور را

□

سنگ بر سینه زنان آید و فریاد کند

□

غریو از مردم آن چابک ز پشت زین خمیدنها

□

اگر بگوش وی آوازه حجاز آید

□

کین طرف دانه‌ست یا خود دامگاه

□

درین زمانه به لطف خصال و حسن شیم

□

گوهرنیند اگرچه به اوصاف گوهرند

□

مباش آن جا خران میدان چه دانند

□

زان نظر بر کند و بر صحرا گماشت

□

نبی را در ولایت محرم آمد

□

وز درون، قهر خدا عز و جل

□

که از تو بردل ما خود غبار بسیارست

□

از کمی اجرای نان شد ناتوان

□

کز تزلزل شد خلل در چار دیوار جهان

□

کای رحمت پیوسته به ادراک و نظر بر

□

به قاصد است و به مکر است و آن دروغینست

□

زانک بر دل می‌رود عاشق یقین

□

نور هدایت او تا یار دل نباشد

□

بر خاک کوی دوست گذاری نمی‌کنی

□

بوی انفاس دوستان آورد

□

زانک در زنجیر قهر ده‌منند

□

سوی گلزار بهشتش بشتاب

□

آفتاب طلعت زیبای توست

□

زیرا که در این حضرت جز ذره نمی‌شاید

□

آنچنان کز شرق روید آفتاب

□

دم بدم آن تیر هم بر سپری می‌کشد

□

دنها قلبی و صدری طورها

□

می‌نمایند مه رخان ز نقاب

□

در میان کوی می‌گیری تو کور

□

به آیین او نبوت اشتهار

□

جز به معراج آسمان نبرد

□

گفتم گواه اشکم زردی رخ علامت

□

که جز او را نیست اینجا باش و بود

□

عقلی نبودست این فقیه دنگ را

□

ز طوفانی که دارد در قفا پرشور می‌بینم

□

کاین زمان در دامن کهسار می‌یابم هنوز

□

پیش شه خاکست هم زر کهن

□

احسان تو را نه حد نه پایان

□

صانع خویش تو پس خود و، این قول خطاست

□

پیشتر زانک خردمان سوی افسانه برد

□

کو ترا می‌خواند آن سو که بیا

□

غم تو آمد و از دست من زمام ببرد

□

به زهادت باقر علم و رشاد

□

بی شک او مویی شود در موی او

□

ده هزاری که بگفتم اندکست

□

که یک دل می‌تواند بود و صد عالم دل‌افکاری

□

شد گلشن و گلستان پرنور

□

هر نباتی این نیرزد آنک چون سر زد شود

□

مشت خاک اشکست لشکر کی شود

□

بگو: بی‌دوست چون سازد؟ طلب‌کاری که خود داند

□

بر سر مجنون عشق شوق شتابان رسید

□

کان سهی سرو روان میل تمایل می‌کند

□

دیگری جویم رسول ذو فنون

□

بالا ترش ز منظره‌ی لامکان مکان

□

نگار لاله رخ با ما به خرم لاله‌زار آید

□

عین و عرض در پیش او اشکال جادویی بود

□

کو همی‌دوزد کهن بی سوزنی

□

زبان در کشیدست و افتاده پست

□

در راه طلب، ز یشان بگذر

□

دل ازو برخاست ، در سودا نشست

□

تا تو با من روشنی من روشنم

□

عزیمت را به این نیت کمر بست

□

ز آفتاب عشق ما را روز شد

□

ما بدهیمش اگر ندارد

□

او همی‌جوید ترا با بیست چشم

□

چون شعله زد، آشوب ز ذرات بر آورد

□

از تفرقه‌ی عشق تو فرداست که فرداست

□

در میانشان چو نکو در نگری خون برود

□

شد به کعبه و آمد او اندر حطیم

□

نور او گر کور مادرزاد را گردد دلیل

□

این خلق بداندیش کزین گونه جرااند

□

پامزد ویم که سر برآرد

□

بر صور و اشخاص عاریت بود

□

رود تا گردد او انسان کامل

□

حاصلت زان چیست؟ گفتا: اندکی

□

و آهنگ مناجات من آواز ربابست

□

حبه‌ای چندست این بدهم بدو

□

ثباتی و بر عکس آن همچنان

□

که گور پرده جمعیت جنان باشد

□

تا برکشی کز صفا چه دارد

□

کو یم و کشتی و کو طوفان نوح

□

فغان از قامت چالاک و آه از غمزه‌ی شنگت!

□

سپه جمعست میدان گرم و سلطان دیر می‌آید

□

دل فرشته و هنگامه‌ی پری بشکست

□

کی شدی پیدا برو مقهوریش

□

به نعل رخش تو مشکل اگر کنند قران

□

هر که در خون می‌نگردد ناخوش است

□

در دل سفر عراق خیزد

□

کیسه و همیانها را کن دوتو

□

کان قاعده بی‌شکن نباشد

□

مرغابی بحر گناه مباش

□

کانک رخ بر رخ نهی او را چه غم باشد ز مات

□

شمع اندر شب بود اندر قیام

□

کند بوسه کاری به صد خاکساری

□

تا چنین شش جهت از نور تو رخشان باشد

□

دستت گیرم به فضل خود زود

□

اژدها بد سر او لب می‌گشود

□

در او بالفعل شد وسواس عالم

□

برو ای خواجه عاقل هنری بهتر از این

□

فصل نوروز با نوای هزار

□

ظلم بودی کی نگهبانی بدی

□

گوی نصرت ز کائنات ربود

□

بر کند از پیش خویش خوار مرا؟

□

امروز یکی هزار باشد

□

احمقانه در فتاد از جان برید

□

ولی چه سود؟ که دوریم از آن جمال امشب

□

بر تو حجت باشد این علم حدیث

□

پس ببخشود از کرم یک بارگیم

□

چون جرا کم دید شد تند و حرون

□

فرسوده شد ز ناصیه‌ی شاه و شهریار

□

یا رب چه باده خوردند یا رب چه مل چشیدند

□

بر چه فرود آمدیت بار کنید این چه جاست

□

نه ز آتشهای مستنجم بود

□

تا چه گل بود که از هجر تو ما را بشکفت؟

□

اگر بود ید بیضا در آستین ما را

□

جان من نعره زنان پیش رهش باز آید

□

سر به سر زر گردد و در ثمین

□

از سیلی که می‌خورم از دست روزگار

□

وز هر بدایعی که بجویی بر او نشان

□

سرمست به مرغزار آمد

□

لیک مخفی دار این را ای کیا

□

کین رندی و دردی کشی اهل صفا را می‌رسد

□

بس که بودی در رکوع و در سجود

□

بر سرش آمد همی خشتی ز بام

□

کشتی اندر خفته‌ای ره می‌روی

□

خواجه مولای علی و آل بود از جان ودل

□

از جهت زخم تیغ ساخت حقم چون سپر

□

می‌دود در پی آن بوسه به تعجیل و به تفت

□

نیم‌شب مرگ هلاهل آمدش

□

بود چون کور مادرزاد دنیا

□

کدام در بزنم چاره از کجا جویم

□

عمر گرامی بجز حبیب نباشد

□

شد مسلم وز غنایم نفعها

□

تخت افلاک تحت اقدام است

□

عقلی که پدید آرد برهان و بیان را

□

گه می به جوش آید از چاشنی جامت

□

پاش را می‌خواست هم کردن سقط

□

یا بر که عرضه دارم این رنج بنهایت؟

□

ورنه خواهی بود ناقص، والسلام

□

مروه از پرتو انوار تو در عین صفاست

□

آب در پستیست از تو دور در

□

ساختندش حاسدان یکسان به خاک رهگذر

□

که جوانی تو ز سر گیر و بر او مژده بیار

□

امروز چرا جفا نماید

□

که معطر شد زمین و آسمان

□

ور به رزش در آوری، غوره و رز تلف کند

□

با آن که در هلاک من او را شتاب بود

□

مست و بیخود دوش بردوش آورندم یا برند

□

کین زمان رضوان در جنت گشاد

□

در زیر پای خیل بغال آتش از امال

□

شور از جان خسروان برخاست

□

در ذات تو تلخیی نماند

□

آن زمان دستارخوان را هوشمند

□

کسی که روی تو بیند به از خزینه‌ی دارا

□

تا چند زنی تو به پا تیشه؟

□

آن خط پر غدر با یوسف رسید

□

ایستادی تا ضحی اندر حضور

□

سر بر زد از سپهر وجودش دو آفتاب

□

از فتنه روز و شبت پنهان شدستم چون سحر

□

کان رونق کار ما نیامد

□

ای دقوقی مفخر و تاج کرام

□

که او چون عارضی شد بر حقیقت

□

هر که مشهور جهان گشت به مشکین نفسی

□

میان لیلی و مجنون وصال خواهد بود

□

بی‌نصیب از باغ و گلزاریم ما

□

فرو تر پایه‌اش از هیزم راغ

□

کز لطافت خاک بی‌جان را همی با جان کنند

□

از مقیمان فلک بانگ امان برخیزد

□

بر سگان و سایلان ریزد سبک

□

تا لاجرم در عشق او نامی که دیدی ننگ شد

□

ره به کنجی از آن مثلث یافت

□

نقشها بر بحر کی ماند بجای

□

بوی را از باد استنشاق کرد

□

در خرابی است عمارت شدن مخبر من

□

ز دست و کیسه توست ار کفم سخا دارد

□

مژده نو بشنید از گل و دست افشان شد

□

که چه می‌سازی ز حلقه تو بتو

□

چون ببینی تو، هم از غایت نیکو خواهیست

□

کوه سیم از کمر آویختنش را نگرید

□

از شکنج زلف آن پیمان شکن یاد آورید

□

که سیه کافور دارد نام هم

□

چون فاخته ما پران فریادکنان کوکو

□

ز بس یافتم لذت بی‌زبانی

□

تن او تا به نسوزد ز لگن می‌نرود

□

بر بهانه‌ی مسجد او بد سالمی

□

آتش ز خلق و دود ز عالم بر آورد

□

گرد گله، توتیای چشم گرگ

□

در مذهب عشاق چه محتاج حجازست

□

سکته و بی‌عقلیش افزون شود

□

در براق احدی دید کسی لنگیدن

□

هر جان که دید چشم تو را گفت داد داد

□

تو بده داد دل من دگران بیدادند

□

که عدو آفتاب فاش بود

□

کاتش غم زود کشد اشک روان گشته‌ی ما

□

شهید خنجر تو با جان مبتلا چکند

□

باری آن خسته‌ی بیدل ز کجا می‌نالد

□

فارغست از واقعه آمن دلست

□

چون تو خری کی رسد در جو انبار من

□

خدای عزوجل نه فزود و نه فرسود

□

دزد شب باشد کز نور قمر بگریزد

□

کاشکی بحرم روان بودی درون

□

چرا هر لحظه در نقص و وبالند

□

و انی ثابت باق علی عهدی و میثاقی

□

در نیاز افتند، خو کرده به ناز

□

نیست را نه زود و نه دورست و دیر

□

این ماجرا را یک دم رها کن

□

کز دم دجال جفا مرده‌اند

□

بر کف ما باده بود و در سر ما بود باد

□

که عصا را دستش اژدرها کند

□

که آهنگ پدر دارم به بالا

□

با تواضعهای عام از من به استغنا گذشت

□

خوناب دلش دامن کهسار بگیرد

□

مهتران بزم و رزم و ملحمه

□

بشکن تو نذر خود را چه شود کفارتی کن

□

نافه‌ها را همی‌گشاید سر

□

عوض شرب فنا شربت کوثر گیرند

□

خاک را گویی که گل شو جایزست

□

بدان ابرو و چشم و قامت و رفتار بنویسد

□

آنکه سازد کوی حرمان جای مرد

□

کاین عروسیست که در عقد بسی دامادست

□

بین که حرفش هست در خورد شهان

□

به هر سو می‌کند یعنی که کو کو

□

چو خواب نقش جهان را از او فروساید

□

تا نسوزد پر و بالش ز لگن می‌نرود

□

در گذار از بدسگالان این بدی

□

نافها در دامن باد صبا خواهد نهاد

□

ستاره‌ی سحر روز مرگ روشن بود

□

دمبدم چون شمع مجلس دودم از سر می‌رود

□

سنگ میزان هر چه خواهی باش گو

□

نمی‌ترسی برای تو ضمان کو

□

خوار داریشان، همیشه کندمند

□

زانک شاید نیست گشتن از برای آن وجود

□

باشد از تدبیر هنگام گذر

□

طریقت را دثار خویش سازد

□

بوده گوئی بهر استیصال خلق ایجاد تو

□

تو فروده اینت خواهد کشت زار

□

کایم آیم بر سرت ای مستفید

□

ور نه بی‌تعلیم تو آن را مکن

□

نه ذره ذره من عاشق نگار بود

□

ازیرا صورت و سیماش نبود

□

بازگشت عاریت بس سود نیست

□

دو بدور ار چه گشت، در همه دوران یکیست

□

تیر عشق از رگ جان بس که دمادم گذرد

□

یا چراغ زهره یا روی جهان آرای دوست

□

خشم زشتش از سبع هم در گذشت

□

چرخ نگرددی اگر نشنودی صلای تو

□

از پی یک بوسه که بردم به نرد

□

شب قبر از شب قدرش کرامات و مدد بیند

□

شد عبادتگاه گردن‌کش سقر

□

کز او پیداست عکس تابش حق

□

خوش می‌کشد پیاله و خوش بو نمی‌کند

□

با آن علو مرتبه مامور رای ماست

□

ما همی گردیم شب بهر طلب

□

بس شنیدم بانگ نوشانوش من

□

آتش دل به دهان می‌آید

□

پنهان مدار زر را بی‌زر صنم نهانست

□

نیست آن تسبیح جبری مزدمند

□

همچو فرهاد به کوه و کمرم گرداند

□

نکته کش از لعل سخنگوی توست

□

باری درین هوا که منم سودمند نیست

□

سوی خانه باز گردد از دکان

□

خود را نکال و قهر خدا می‌کنی مکن

□

ازان آید پس خرداد مرداد

□

کز نرگس و لاله‌ها چه دارد

□

مرغ مرگ‌اندیش گشتیم از شما

□

دشنام نیز دادن بر بی‌دهن نباشد

□

عرش تا فرش در کشیده به کام

□

دود برآید از جگر ز آتش دل کباب را

□

بر شد و بنشست آن محمودبخت

□

بدان میی که نگنجد در آسمان و زمین

□

ولی غرض همه تا آن برون شود ز غبار

□

در دو لب لعل تو آن هست هست

□

چون نکردت سست اندر جست و جوت

□

ولی وحدت همه از سیر خیزد

□

ز تخت جم سخنی مانده است و افسر کی

□

مگر خدای تعالی بلا بگرداند

□

ناپدید از جاهلی کش نیست دید

□

احیی بکم و قتیلکم اتلقب

□

کز کثرت قتلشان در آزار شدم»

□

گر یکی دم خوش نشیند یار با یاری چه شد

□

دیگران اندر پس او در قیام

□

در وی به حیرتم که: بهشتست یا عذاب؟

□

اطلق الاشباح من اسر الغموم

□

بنده با قد تواز سرو سهی آزادست

□

لیک ز آصف نه از فن عفریتیان

□

هله گنج من هله کان من

□

دور باد از مهد عیسی کون خر

□

خواب من و قرار من بی‌تو به سر نمی‌شود

□

کهنه را صد سال گویی باش نو

□

زیر هر توی آن سخن توییست

□

غارت گر عشق تو رد قافله‌ی جان‌ها

□

ز خاک من شنوی بوی بوستان وداد

□

در دهان تو به همتهای ما

□

به خویشی چو موسی و هارون من

□

گرچه باعقل و فضل وهش یارند

□

ورای گنبد گردان براق جان همی‌رانند

□

باز داودش به پیش خویش خواند

□

ره بر سر آن نمی‌توان برد

□

گاه، جغدی و گاه، خرمگسی؟

□

وصف لل نتوان کرد که لالاست ترا

□

می‌نبودش چاره از بی‌خود شدن

□

من ز آتش صد گلستانت کنم نیکو شنو

□

آن چنگ پرنوای خالی شکم درآید

□

بر پرده زیر و بم بزارید

□

که بترسانید پیلان را شغال

□

دست زمانه بهتر ازین شاخ گل نکشت

□

گوهری دارم و صاحب نظری می‌جویم

□

بدرد دل دودمانی نیرزد

□

یولهون فی الحوائج هم لدیه

□

اکنون بکش از پایم خاری من و خاری تو

□

هنوز با من بی دل تو بر سر کینی

□

تا ز خرمنگه آن ماه عطایی برسد

□

کرد یزدان آشکارا حال او

□

از ذره‌ای چه نقصان در آفتاب افتد؟

□

گمره شوی، چو او کند ارشادت

□

بر سر کلاه شمعی زرکش چو آفتاب

□

جملگان لاحول‌گو درمان کنان

□

چون سوی درویش رود برق زند ژنده او

□

دردی آن سره سرهنگ بیار

□

که مسجود قانی و جان همایی

□

لا صلوة گفت الا بالطهور

□

اگر چه نرگس مستت جزین خیال کند

□

که بر سر سپه فتنه بهترین علم است

□

ز بهر نقل حریفان شکر ز پسته فرو ریز

□

هان و هان بی خصم قول او مگیر

□

ای شیر بیشه دل چنگال در جگر کن

□

چرا چون علت سابق توانا باشد و دانا؟

□

لاوراد العطا خیرالورود

□

برگذر زد آن طرف خیمه‌ی عظیم

□

هیچ به فرصت نگه کرد و قضا شد

□

دردی کش ایام، هوشیار است

□

وی بسته خواب من زان چشم نیم‌خواب

□

او مکرر کرد رقعه پنج بار

□

رشک جان ماه سیم افشان خوش سیماست این

□

همچنان جانب گلزار بیار

□

چو جهت نیست خدا را، چه روم سوی بوادی؟!

□

زیر آب شور رفته تا به حلق

□

ای همه شغلی بتو خوش، با همه اشغال بیا

□

سرمه کش نرگس شهلای توست

□

اگرت سیرت ایازی نیست

□

آب را دیدی که در طوفان چه کرد

□

عشقا چه عشرت دوستی ای شادی اقران تو

□

در گره جعد هزاران شکن

□

چو واگردد این کاروان واپسی

□

سخت‌دل چونی بگو ای نیک‌خو

□

از آب دیده پرس، که او ترجمان ماست

□

آنکو فقیر کرد هوای را توانگر است

□

تا همه خلق ببینند بدین رنگ مرا

□

هم‌چو حیوان از علف در فربهی

□

شاید ای نبات خو این همه در زمان تو

□

نیست عجب گر بر تو نیست مرا بار

□

پا در چه اندیشه و سودا بتنیده

□

سالها نتوان نمودن از زبان

□

بوسه‌ای خواهم و گویی که: روانیست، چرا؟

□

آنقدر در آتش افتادم که افتاد از حساب

□

گر زانکه بزنجیر مقید کندم پیر

□

بت سجود آرد نه ما در معبده

□

ز آوردن من و تو چه می‌خواست آرزو

□

چند نالی تو چو دیوانه ز دیو ناپدید

□

تو آب حیاتی که در تن روانی

□

از بخارا یافت و آن شد مذهبش

□

دلش پیوسته در بندست و جان در زیر بار او را

□

ای بره، این گرگ بسی ناشتاست

□

این سلطنت بسست که گوئی گدای ماست

□

گر به صورت از شجر بودش ولاد

□

شود چون جانور از شیوه تو

□

کاندر این بحر تو را خوف نهنگی نبود

□

تا نور نه‌ای در زیر دری

□

پیش سگ شد آن خروسش روی‌زرد

□

نازک شکفید آن گل، بی‌خار کنش، یارب

□

تیغ کرشمه نیم کشست از نیام ناز

□

پریرخان که بعالم بدلبری علمند

□

تو چرا بی‌رویی از حد می‌بری

□

سیم بده به سیم بر نیست زیان مصادره

□

عزیزتر بود از دل هزار بار و ز جان

□

مگو که صبحم صبحی ولی دروغینی

□

این دعا نه از برون نه از درون

□

وز او در پیچش آمد راه طالب

□

قاله فی حقنا، اهل الحما

□

هنوزت برگ گل سنبل نقابست

□

بر وی افتاد و شد او را دلربا

□

که جان شده‌ست به پیش جماعتی بی‌جان

□

خشک لب و چشم تر بوده‌ای از خشک و تر

□

ز برای آن را که در این سرایی

□

تا نبینم خواب هندستان و باغ

□

در ضمیرم گر بگردد، هم نپندارم رواست

□

تگزارم از حسد که نگاهی درو کنند

□

نشان چهره برین رهگذار خواهد ماند

□

و آن مکرر کرد تا نبود نهفت

□

جولانگه ما کوی خوش تو

□

ما را ز کردگار همی هدیه یا عطاست»

□

که تا ز آن دلبر زیبا نمانی

□

اندرین لابه بسی خون خورده‌ام

□

اثر حرقت درون باشد

□

قبله‌ی اسلام را از چارحد حصن حصین

□

بود آیا که بمقصود رسانند او را

□

بر گرفته تیز می‌آمد چنان

□

دل خود بر دل چون شیشه من خاره مکن

□

گاه از سرنای عشقش عقل مسکین سنگسار

□

تو آب حیاتی که در تن روانی

□

روح گشتم پس ترا استا شدم

□

من نیز هم بگذاشتم تا: روزگاری می‌برد

□

مزن به پای که معلوم نیست نیت او

□

کامروز کسی نیست که صاحب هوسی نیست

□

ور نباشد حق زبون ماش کن

□

چون دشمنان بودیم ما اندر جفا آویخته

□

کشیده نرگس بر گرد او قطار قطار

□

بی‌تو ز جان و جا شدم، تو ز برم کجا شدی؟

□

آن ببین کز وی گریزان گشت موت

□

ترسم که: نرگست بفریبد گواه را

□

کلام برون از حد و از حساب

□

می فشاند دمبدم بر چهره زردم گلاب

□

چون منافق اندرون رسوا و زشت

□

بلبل مست تو را شرط بود گلستان

□

چون دو شود پادشاه شهر رود در فساد

□

آن چیز شدم کلی، کو بر همه سوگندست

□

چون تلف کردی تو ملک محترم

□

بنفشه خاک پای ارغوان شد

□

همه بربود به یک دم فلک چوگانی

□

صید زلفت گشت هر دیو سلیمانی که هست

□

کز نظرانداز خورشیدست کان

□

قفل گشا کلید نی کنده هزار سلسله

□

جملگی خاک و باد و آتش و آب

□

همه حمدگویان که خجسته رویی

□

ناطقه‌ی ناطق ترا دید و بخفت

□

نباشد نور و ظلمت هر دو با هم

□

خانه سوز صد چو من، بی‌خانمان

□

بر سینه زنم سنگ چو فرهاد ز دستت

□

می‌نکردی جز خبیثان را دعا

□

علیها دماء العاشقین خمار

□

وز آب زندگانی اندر جگر چه آید

□

هر نفسی رخت کجا می‌بری؟

□

تا به خواری در بخارا ننگری

□

گو: سعی کن، که حاجت راه حجاز نیست

□

حیف باشد که ز کار همه غافل باشی

□

ای بس که خاک پای صنوبر بدیده رفت

□

کیست حاضر کیست مانع زین گشاد

□

عشق نگردد کهن حق خدا همچنین

□

همه بر بسته و بر در زده هر یک مسمار

□

در خواب، گرگ بیند، یا خوف ره‌زنی

□

نرگس و گلبرگ و لاله می‌شکفت

□

باغبان از سرزنش می‌کشت سرو کشته را

□

چند پیمایی گزاف اندر گزاف؟

□

خون درویشان بی طاقت بریزد میر ما

□

رحمت ما را نمی‌دانست نیک

□

شرح جان ای جان نیاید در دهن

□

تا همه روح بود فر و نشان تو بود

□

بگو بگو که چرا دیر دیر می‌آیی

□

این عجب نبود ز اصحاب ضلال

□

که بت از روی هستی نیست باطل

□

که در برابر چشمی و غایب از نظری

□

عیش گدایان سلطان ندارد

□

در نیاید زود نادانانه‌ای

□

همه حق بود که می گفت مرا عشق تو پیشین

□

نم نیست غم است مر غمامش را

□

خود من از دیگ بلا برداشته سر پوشه‌ی

□

کز پیش کره‌ی فلک صد نعل ریخت

□

من برسانم به باد، اگر برساند

□

به حسرت یاد خواهی کرد ایام جوانی را

□

که بود خاک آستان شما

□

کای تری باز آ ز غربت سوی ما

□

گفت کاهش دهدم فایده بالیدن

□

خواب را هشتند و بیدار آمدند

□

بنگر بسوی او که صلا می‌زند ترا

□

دیو آدم را نبیند جز که طین

□

به بوی آن رخ چون سیب ساده باید رفت

□

گریه بر خواننده عقل حیل پرداز داشت

□

او با می لعل و نغمه‌ی زیر

□

تا ستانند از کف مجنون سنان

□

می‌دوانند جانب دریای تو دریای تو

□

می‌خر که هنوز رایگان است

□

چو خون بجستم از تن زهی سبک دستی

□

بهر من از همدمان ببریده‌ای

□

گر دو گیتی می‌کنند انکار ما

□

تافته از مطالع اسرار

□

آبیست عارض تو که در عین آتشست

□

می‌کشدشان سوی دکان و غله

□

عشق گزین عشقباز دولت بسیار بین

□

لایق حلوا شکر لایق سرکا کبر

□

تا خنگ مرا بی‌زین نکنی

□

می‌نخواهد غوث در آتش خلیل

□

اگر دانم که: فردا من نخواهم دید دیدارت

□

آن دم که اشک و اه من در بحر و بر طوفان کند

□

قامت بلند و دسته‌ی ریحان تازه پست

□

او چو ماه بدر ما را پیش‌رو

□

سر و ریش این چنین کنی که سلام علیکم

□

صحبت او اصل ننگ و مایه‌ی عار است

□

گفت در برج‌های پنهانی

□

که نبیند ماه را بیند سها

□

باده‌ی توحید در کامم کند

□

کاین گره از کار من یک دست نتواند گشاد

□

پیکرم بین غرقه در خونست چون چنبر در آب

□

که من آن را جانم و این را حمام

□

تیغ به سوسن کی داد نرگس خون خوار تو

□

به هر پیاده شهی را به طرح مات کنند

□

در کف او مشعله آذری

□

کای خدا پیش تو ما قربان شدیم

□

بر من گذار کردی تنها؟ عجب، عجب!

□

ظاهر شود که کار درین کارخانه چیست

□

لعلی که ازو خون جگر در دل کانست

□

اعتمادی کن بحفظ حق تمام

□

وز پرتو نشاط به فریاد وقت تو

□

قدرت حق زان که با خاکش عجین شد

□

چو مرا زهد و اجتهاد تویی

□

صبر کی داند خلاعت را نشاند

□

صید چنین کس به روزگار نگیرد

□

مرغ و ماهی، چند سازی زیب خوان؟

□

بگشای ز مه کمند بردار ز رخ نقاب

□

وا گریزی در ضلالت از یقین

□

صوفیانش بی‌سر و پا غلبه قبقاب کو

□

توبه کردم نتراشم ز شما چون نجار

□

ولی چو دوش مکن کز میان برون جستی

□

مثل ماهیات حلوا ای مطاع

□

چه نسبت دارد او با قلب انسان

□

فرداست که در کویت دیار نمی‌ماند

□

هر که مشک تتار خواند خطا کرد

□

گفت خروبست ای شاه جهان

□

غفلت و انکار و جنایات من

□

همت گردون دون اگر دون شد؟

□

زمین درنگنجد از آن آسمانی

□

سر بر آرد از ضمیر آن و این

□

چو مغزش پخته شد بی‌پوست نغز است

□

برد آخر، رونق اسلام تو

□

پاسبان بیخبر افتاده و دربان در خواب

□

کای خبیر از سر شب وز راز روز

□

پنج انگشت بلیسند کنون هر شش از او

□

آخر کنار مرده کند جان و جسم سرد

□

قلبی مقیم، وسط الوفء

□

خاصه کشتیی ز سرگین گشته پر

□

وز عنایت خبر پدید نشد

□

به سر شک آبده خنجر مژگان تو کیست

□

ماه نو گر چه شب و روز نباید طلبید

□

که منم شاه و رئیس گولحن

□

چون دو دم خوردی ز جامش بخت را دمساز بین

□

صد هزار اثبات در محو ای عجب

□

فضاعت فی مناهجه ثباتی

□

در دل مردم خیال نیک و بد

□

می به شرم لب او چون عرق از جام برفت

□

که بود نام او گم از عالم

□

کی کشش بودی به آهن سنگ مقناطیس را

□

لیک عاجز شد بخاری ز انتظار

□

آب حیوان در فراقت گر خورم دارد زیان

□

کسی که ساقی باقی ماه رو دارد

□

قند و شکر ارزان منی

□

گشت جان او ز بیم آتشکده

□

صرف خواهم کرد، تا بر گردنم وامی نباشد

□

که می‌داند که جم کی بود و کی کی

□

ولی از بخت یاری کو چو یار از دست بیرون شد

□

آدمی را عقل و جانی دیگرست

□

هر که در پستی است در دریا فکن

□

دخترکان تو همه خوب و شاب

□

زود منزل کنی فرود آیی

□

هست تعجیلت ز شیطان لعین

□

زان روز می‌شمارم و صد بامداد رفت

□

گفت: از ایمان بود حب الوطن

□

بر خسته غوغا میکنی نشنیده‌ئی یاساق را

□

بر زمان رفته هم افسوس خورد

□

وز سگ چرا هراسم میر شکار با من

□

پس بدین نادره گنبد چه کند

□

تدرجه راقة فی نظر الا خفش

□

صبح آمد خواب را کوتاه کن

□

چو دید قامتش آنرا صواب کرد و برفت

□

از عصمت تو چشم حوادث به خواب بود

□

معلوم می‌شود که فراموش کرده‌اند

□

تا رسد والی و بستاند قود

□

وز سر زلف خوش یار ندارد سر مو

□

همین بسست وگر چند نعمتش بسیار

□

کزین اندیشه دادم دل به دست موج دریایی

□

تشنه‌ی زارم به خون خویشتن

□

تیری که کنون بر دلم افتاد ز دستت

□

افسوس کنان، لب به تبسم، شکر آمیز

□

در تاب کرده طره که هندوی کافرست

□

تا بود گرمابه گرم و با نوا

□

به زمستان نه که دیدی همه را چون سگ گرگین

□

هزار موج برآورد جوش دریابار

□

نمی‌رود ز هوا هیچ تلخی و سردی

□

گنج می‌جو در همه ویرانه‌ها

□

در زمان شیرین شود گر بر زبانت بگذرد

□

بر سر غیری که ما را شعله از جان برنخاست

□

زبان خامه ازین دل شکسته باز مگیر

□

سوی این آثار رحمت آر رو

□

باد ای ماه بتان قربان تو

□

میفگن به فردا مر این داوری را

□

بیرون شو ازین بیضه تا باز شود پرها

□

آمد اندر گوش سنقر در ملا

□

ساقی آن ساغر گران برداشت

□

شکر گویان کش میسر گشت قوت

□

دلم از چشم تو در عین عذاب افتادست

□

صورت اندر سر دیوی می‌نمود

□

هر کجا خوبی بود او طالب غوغاست این

□

دگر نیارم گفتن که در میانه چه بود

□

که اگر بمیرم، نکنم امیری

□

سوی پیلان در شب غره‌ی هلال

□

که نه آیین شهر ما باشد

□

در ناسفته گوهر نثاری کرده‌ام پیدا

□

بدل مضایقه با دوستان نشاید کرد

□

تا که شکر از حد و اندازه ببرد

□

گر چه به شکل آتش است باده صافی است آن

□

همی‌ندانم کان را که بوی داد چنان

□

واسکر نفرا من الکفاة

□

گر خورد دریا رود جایی دگر

□

به یاد دجله‌ی بغداد هیلا

□

کل علم لیس ینجی فی‌المعاد

□

هر فتنه که هست از قد آن سیم بدن خاست

□

آن رسول از رشک گشتی راه‌زن

□

تحسب انا ابدا ضایعون

□

لیک اندر چشم عامه بسته بود و برقرار

□

به گوش ابر چه گفتی که کرد درباری

□

تو کیی گفتا دهل‌زن ای سنی

□

نه شگفت اگر به شادی نفسی برآرم امشب

□

وصف آن ماه که در حسن ندارد ثانی

□

هیچکس برصفت قیس بنی عامر نیست

□

بنده گردی ژنده‌پوشی را بریو

□

رفت کنون از میان آن من و آن تو

□

آنگاه راست گوی بود گویا

□

چه زیان دارد ترا؟! تو یاربی و یاربی

□

مهلتم ده وین دعاوی را مکاو

□

ننشینیم که دست طلب از کار بماند

□

که با هزار زبان در مقابل تو خموشم

□

صفت مشک باخط تو خطاست

□

خلق گفتند این فسونی بد شگفت

□

گر غرض نقصان کس دارم نه مردم من نه زن

□

او با تو سخن گوی و تو را گوش سمر بر

□

که غم نجوید عشرت ز خرمن شادی

□

تخم طعن و کافری می‌کاشتید

□

کندرین دام بلا بی‌دانه نتوانم نشست

□

تا ابد کوته بماند دستم از دامان او

□

وز سنبل تر غالیه بر برگ سمن ریز

□

آمده سر گرد او گردان شده

□

که نیست از سیهی زنگ را بکا و حزن

□

بیا تا به جانم رسانی گزندت

□

تا ز من ای پری رمیدستی

□

هم ز دین‌داری او دین رشک خورد

□

بر دل آشفته کاری این چنین مشکل نشد

□

لب تلخ گفتار گویاست گوئی

□

چنین که مست بمحراب می‌رود پیوست

□

عاقبت بینی تو هم روی کسی

□

هم بر آن عادت بر او احسان مکن

□

وان دگرش زینهار او هو رب العباد

□

ینادی، یا حذاری، یا حذاری

□

پاره‌ای نان بیات آثار زاد

□

غلاف در او از صوت و حرف است

□

اگر کنم گله‌ای غمگسار من باشی

□

شمه‌ئی از ویس گلعذار بگوید

□

که مرا گویی که مسجد را مساز

□

چند پیغامبر بگریست پی حب وطن

□

تا نکشد رنج بنده کی شود آزاد؟

□

دوری ز شیوه ما زیرا که شیوه گری

□

که ازین خو وا رهانش ای خدا

□

وی لب تو در غارت دین از همه باب

□

از پا فتادی صد باره عاشق

□

می پرستی که بود بیخبر از جام الست

□

با خود آ از بی‌خودی و باز گرد

□

از فضل بی‌نهایت بر ما دو گام گردان

□

فنا شود که اگر تند و بر ولا گوید

□

والحوت فیه روح‌الرجال

□

تا بدانم من که چون باید بزیست

□

حالت ما همه معنی شد و اسما بنماند

□

بر تن من خلعت از خاکستر گلخن برید

□

وگر پرسید از پروانه پرسید

□

می‌کنم هر روز در سود و زیان

□

دست بجنبان دست بجنبان

□

چونانکه زهره روز میزدست داه تو

□

دو جهان بی‌تو آفتاب کجا یافت روشنی

□

کز چنین نعمت به شکری بس کند

□

روا بود، چو به حکم حدیث و آیت کرد

□

که یار بر سر لطفست و می‌زند در دل

□

تا بنزد میر کاریز آن زمان

□

همی بر نوشتند روی زمین

□

از غم تو ای بت گلرنگ من

□

طمع من از یار بردبار نه این بود

□

ضدک یا ذاالغنا مختدع احمق

□

چون شهان رفتند اندر لامکان

□

بیش ازین نتوان نهادن خار ما

□

آفرین بر تو که شایسته صد چندینی

□

چون بت من گره‌ی زلف چلیپا بنمود

□

برفتند با زیج رومی به چنگ

□

حلقه‌های زلف خود را زو برافشان همچنین

□

همین بود نقش نگین محمد

□

هر سوی یکی خسرو، خندان لب و شیرین خو

□

خوش بجوش و بر مجه ز آتش‌کنی

□

بر هم نزنم دیده گر در نظر او باشد

□

مرادت ازین لطف ایذاست گوئی

□

کی رسد دستم بدین بالای پست

□

بهاری به کردار روشن چراغ

□

جانب تو مواصله جانب من مباینه

□

عشق کان از جان نباشد آفسانست ای پسر

□

ببین چه صرصر باهیبتست این باری

□

چون همی‌خوانی همی‌بینی سطور

□

نکهت زلف عنبرین بویت

□

آن گه عیان شود که بود موسم درو

□

جان فدای لب شیرین شکرخا نکند

□

به داد و به آیین فرخنده‌رای

□

بنشان به آب رحمت به کرم غبار مستان

□

خلل در اختیارم اوفتادست

□

ز هر خاکی برآید قرص ماهی

□

جستن دفع قضاشان شد حرام

□

آگاه کن، یکی به صدای جرس مرا

□

می‌شوم از تو به این تلخ زبانی قانع

□

کان چشم مست تست که مخمور خوشترست

□

همه دل پر از خون و دیده پر آب

□

هواه کاشف البلوی کعسق او یاسین

□

وان چشم اشکبار به دیدار می‌رسد

□

تخاسر عندنا کل بعید

□

تای چندی مست و بی‌خود می‌شدند

□

چو زخمم به دل رسید، بنه مرهمی مرا

□

ای بد ز نیک نشناس گر نیک اوست بد کیست

□

ز چندین دل غمی چندان ندارد

□

از آن شاد شد شهریار جهان

□

فتنه هر مرد و زنی همدم گفتار تو کو

□

زین اگر بررسی سزاوار است

□

کز من به هر گنهی دل را تو برنکنی

□

پر همی‌بینم ز نور حق سپاه

□

آب نبد او، که به سرما فسرد

□

روشن شده از داغ جنون از تو چه پنهان

□

داد بستان اندکی از خویش نیز

□

خبر نزد پور فریدون رسید

□

و آن ساقی هر هستی با ساغر شاهانه

□

اگر رسم به لب دوست کوزه وار چه باشد

□

به هر سویی ازو باشد دو صد خورشید اشراقی

□

زیرتر از گاو و ماهی بد یقین

□

گوش تو چو بر سال ما نیست

□

آن خرامش را زمانی صرف صورت خانه ساز

□

بستر خواب من از قاقم و سنجاب چه سود

□

ببوسید و بر شاه کرد آفرین

□

ای روح این جا مست شو وی عقل این جا دنگ شو

□

در گلستان بیش از آن دیباست کاندر شوشتر

□

چو به شب پرده می‌کشد تو به شب پرده می‌دری

□

می‌رمی هر ساعتی زین استقا

□

سلطان گناه کرد، چه خواهم ز عام داد؟

□

جائی که من طرح سخن از طبع موزون افکنم

□

چونیک بنگرم آنهم ز شوق بیخبرست

□

به بالا بلند و به دیدار کش

□

ترک فلک چاکر شود آن را که شد هندوی او

□

خاکش ز شراب جان مخمر

□

رسید معدن تریاق و کرد تریاقی

□

ماهی از سر گنده باشد نه ز دم

□

جامی بده، که محو کنیم این نقوش را

□

گل تبخاله ز شیرین رطبت سرزده است

□

من سینه سپر ساخته‌ام پیش سنانت

□

که دارد گذشته سخنها بیاد

□

خون ببارد از خم طغرای او

□

این پیر گشته صورت دنیا را

□

مرا ز چشم همه مردمان نهان داری

□

تا معین چشمه‌ی غیبی بدید

□

گاهی پیاده بیدل و گاهی سوار مست

□

عقده‌ی زلف برگشا آن چه نکرده‌ای بکن

□

هر زمان بر من دلخسته شکستی دگرست

□

که شد تیره آن تخت شاهنشهی

□

جهد می‌کن به پارسا بودن

□

ز قافله بممانید و زود بار کنید

□

حتی تقع قهوة حمرآء فی رأسی

□

ما کییم ای خواجه دست از ما بدار

□

که نه خارج توان گفتن نه داخل

□

شرمنده است چرخ ز خورشید و ماه خود

□

که گر چه هست غمم نیست از غمم غم هیچ

□

سرافراز گردان و فرخ ردان

□

بی‌رفیقان و صاحبان و کسان

□

من و وصل تو که هم جانی و هم جانانی

□

مست گشتی و بند بشکستی

□

روزیی بی رنج و نعمت بر طبق

□

بیفتم، کسم رایگان برنگیرد

□

هزار مرتبه داد خروش و گشت خموش

□

گوئیا سرو روان تو روانی دگرست

□

خروشیدن بوق و آوای زنگ

□

تا بدید آید نشان از بی‌نشان ای عاشقان

□

از رهش اهل خبر را چه خبر

□

آه از فضولیهای تو، یکسان شو از صد شانگی

□

که شمارد خویش از پیغامبران

□

مراتب را یکایک باز دانی

□

در آن فرخ زمان کان آفتاب مه جبین آید

□

وگرنه خلد ز بهر عوام خواهد بود

□

پس افراسیاب و سپه را بدید

□

تا که برآرد سرم سر ز گریبان تو

□

تو رها کن دیو را تا زو بباشی خود رها

□

با نغمه‌ی داودی، مرغ خوش الحانی

□

نقش کم ناید چو من باقیستم

□

همی گردد به ذات خویش ظاهر

□

تیر پران و کمان گوشه نجنبانیده

□

منقطع گردد همه اومید پاک

□

درخت بلا کینه آورد بار

□

شنیدی نور رخ نسیه ز قرص ماه تابنده

□

همه عالم گل و ریحان چه شود

□

و صار ساجدیک‌المشرقان

□

موزه را بربود از دستش عقاب

□

رخ و زلف بتان را زان دو بهر است

□

پیشت به عاشقان فدائی برابر است

□

بر ماه کس ندید که زاغ آشیان نهاد

□

چو سرو سهی بر سرش ماه تام

□

این هم نه‌ام فزونم تو فتنه را مشوران

□

معتقد و پاکدل و پارساست

□

خار صفت بر سر دیوارمی؟

□

از پری میوه ره‌رو در شگفت

□

شرطست که نگریزی، گر روز جزا باشد

□

کی توان از سیم ناب این خط و خال انگیختن

□

هیچ هشیار دگر عیب نگیرد برمست

□

فریدون و ضحاک را کارزار

□

در ولادت‌های روحانی بگو ارحام کو

□

بر در ساقی به زنهار آمدند

□

ای دل ار آتشی و ار بادی

□

کین دو دیده‌ی خلق ازینها دوختست

□

یک سخن در گوش سلطانم نشد

□

باده‌ی تلخی که بهر کوه کن می‌پرورد

□

کجا یاد آورد از خویش و پیوند

□

که پیداست تابان درفش بنفش

□

ببسته فتنه را حلق و مسام او

□

که فعل دهر فریبنده را ز بر دارد

□

پاره کند کفن را، گیرد قدح ربایی

□

در عدم من شاهم و صاحب علم

□

که در کمند تو دیگر چو من شکار کم افتد

□

گر مهربانی ای فلک هرگز دل شادم مده

□

هفت دوزخ همچو یخ افسرده ایست

□

برفت و جهاندیدگان را ببرد

□

هلا منشین چنین بی‌کار برگو

□

زهی قیامت و جنات و تحتها الانهار

□

بشراک بغیهة النعیم

□

پس بجد جد عیسی را بخواند

□

این ناله به گوشت نرسیدست همانا

□

که آواز پر شهباز و بانک طبل باز آمد

□

ور واسطه‌ی جان نبود تن به چه پاید

□

کزو ماند اندر جهان یادگار

□

که تا رهند خلایق ز حمله ایشان

□

در گوش گل فکند ز بیجاده گوشوار

□

این سفر را قرار بایستی

□

بر تف ریگ و ره صعب و سترگ

□

مردم ز جورت، آخر مردم، نه سنگ خارا

□

ز دیدنش چو طپیدن گرفت پیکر دل

□

دید او را همچنین مشغول کار

□

جهان را کهن شد سر از شاه نو

□

دو ده مختصر بود دو جهان در جهان تو

□

سرخی و فربهی عاشق سرد

□

وانچ ماند همه را باده‌ی انگور کنیم

□

خنده نگذارد نگردد منثنی

□

ز خطش چشمه‌ی حیوان طلب کن

□

مرغ آتشخواره‌ام قانع به آبی نیستم

□

مرغ سحر از ناله‌ام آهنگ بگیرد

□

چو لاله کفن روی چون سندروس

□

ای همه را دیده تو آنچ گزیدی بگو

□

ناگهان گر بجهد تا نکنی «آوخ »

□

یار ازان می‌گزدت، تا همه شکرخایی

□

عشق آن مسکن کند در من فروز

□

تو به آسانی از گزافه مدیش

□

که شد حدیث دگر درد پروران منسوخ

□

و گرنه هندوی زلفت چرا زره پوشست

□

نه زهر گزاینده تریاک شد

□

مایه هر خجستگی ماه تو است و سال تو

□

میلی بود به رحمت فضل کبیر باشد

□

خود را نکشد فرش ز پاکی و پلیدی

□

بر مراد او روانه کو بکو

□

یکی هر لحظه وان بر حسب ذات است

□

این لطفهای دم به دم از من دریغ داشت

□

بهشتی بر سر سرو روانست

□

همان درد و کین است و خون خستنست

□

جان ماندم ز غصه این یا دل و زبان

□

کاندر مه تموز بخندد بهار او

□

دشمنم شاد شد و سخت بیاسود بیا

□

در قضا و در بلا و زشتیی

□

نگوید این سخن را مرد کامل

□

به ایماعرض شوقی چون به آن پرکار می‌کردم

□

شکنج طره پرخم حجابست

□

پس پشت او سالخورده گوان

□

آتشی دست آور و در نظم و اندر کار زن

□

که در او عقل کس بدید آید

□

بجستم از خود و گفتم زهی سبک دستی

□

تا نکاری دخل نبود آن تو

□

شود بسته دهان او به صد بند

□

باد امان بجنبد برقع از آن برافتد

□

کان دو زلف سیهش سلسله می‌جنبانند

□

به پشتش بیفشاردی دست خویش

□

کمد سرمست به میقات من

□

مریخ چون صحیفه‌ی پر خون است

□

تا باز رهد جان تو از ننگ گدایی

□

که هویدا کن مرا ای دست و پا

□

که از بیم مردم مجالی نداشت

□

که ز گویائی از آن طرز کلام افتادم

□

گفت ای دلال کنعانی فروش

□

که او داد بر آفرین دستگاه

□

نه موج تیغ برآرد ببردش گردن

□

گر چه با دامان گلگون می‌رود

□

که بر جانها حاکم مطلقی

□

از توهمها و تهدیدات نفس

□

چون سنگ می‌زنی، نبود بر سبو گرفت

□

در تکلیف زدم بر در دیگر زد و رفت

□

نمی‌گردد دلت یا رب چه سنگست

□

بگویش که ای نیک دل ماه نو

□

تو چه دودی و چه عودی حی قیومی بگو

□

منصب آفتاب از آن بشکست

□

و قلب‌المعنی بما نفتدی

□

بر نهی پنبه بسوزد زان شرر

□

دوستان مژده، که آن ناخوش بیمار نماند

□

پیش خیال تو نیز ناله نهفته

□

دیده‌ای کس را که او زنار بست

□

نباید به جنگ اندرون آبروی

□

افندی اوتی تیلس ثیلو که براکالو

□

ساعت کوچ بار خواهد بود

□

لما اتلفنی بلن اتانی

□

چند گردی چند جویی تا کجا

□

به دوستی، که پشیمان شود کسی که نکوشد

□

که بر بالین این بیمار گریان دیر می‌آید

□

دیان عدل گستر و ستار بردبار

□

که بر ما شود زین دژم روزگار

□

شاخ مشکن مرغ را پران مکن

□

با تو کجا بی‌وفا قرار کند؟

□

زندگانی دو بار بایستی

□

استخوانها پهن گردد پوست شاد

□

هزار سال گر افاق طی کند سیاح

□

که در زمین و زمان بود شور ولوله‌ی تو

□

زیرا که بود در کف کافی تو راحت

□

ز گلبرگ رخ داشت و ز مشک موی

□

تا ببرم شرم ز هنباز نو

□

جان و جهان خندان شده چون داد جان‌ها را ظفر

□

به بیداریست این عجب یا به خوابی

□

از پس ظلمت بسی خورشیدهاست

□

سر بر کند ز هر طرفی آفتابها

□

گر می‌نوشت جرم تو را بی حساب بود

□

پیش صاحب درد باشد دارو و درمان عزیز

□

جهان را سراسر همه مژده داد

□

بس ماه لقایی تو آخر چه بلایی تو

□

هست و خواهد بود از یک موی توست

□

شرب القلب و ماذاق فمی

□

زین شکایت آن زن از درد نذیر

□

آنست میسر که: میسر بنماند

□

گر نکند ز مژده غش تیغ بکش مرا بکش

□

پس نهاد او سوی بت بر خاک سر

□

که خورشید گفتی شد اندر نهان

□

شاگرد چشم تو نظر بی‌گنه کشان

□

شکنجه می‌کند و بی‌گناه می‌فشرد

□

سوی وطنگاه بقا می‌روی

□

تهلکه خواندی ز پیغام خدا

□

از غلغلم رواق فلک پر خروش گشت

□

که دل فرسائی بار جفا نازک دلم سازد

□

نگار صف شکنم را ز شست برخیزد

□

که اندیشه اندر دلم شد دراز

□

می‌دانک همچنین است بر مرد جان سپردن

□

اگر چه گشاد است مر هر دوان را

□

یا من عشقه نور نظری

□

این بچربکها نخواهد گشت کاست

□

بدین طریق که آن ترک پرده در بگذشت

□

سر آن زلف پر شکن مشکل

□

تا ز عارض برنیندازی نقاب

□

ابا ناله‌ی کوس و هندی درای

□

شرم ندارد کسی یاد کند از کهان

□

همه عالم گل و اشکوفه و ریحان چه شود

□

نمود باز بدیشان فزودشان شادی

□

گر کنی بالای ما طشتی نگون

□

سجده کردی پیش تو چون بت پرست

□

هرگه به جنبش آمده آن زلف مشگبیز

□

خوش باش که مقصود تو این لحظه برآید

□

همه دیده پر خون همه جامه چاک

□

بسته‌ست تو را زانو ای عقل عقال تو

□

برو بجه ز چنین پل که نیست جای نشست

□

کسی ندید چنین بی‌هشی و هشیاری

□

تا کشد از جان تو ده ساله کین

□

به من چه سود؟ به دلدار من به باید گفت

□

اگر آن بی‌تفاوت یار از اغیار دانستی

□

دردمندی می‌گذشت این جایگاه

□

چو شیر از پسش روی بنهاد و تفت

□

ای ماه تو را چاکر از مات سلام الله

□

چون سپرش مه بود کی رسدش زخم تیر

□

والصبح قد تبدی فی مهجةالضلام

□

نیشکر پاکان شما خالی‌نیید

□

که او کل است و ایشان همچو جزوند

□

این قدر هست که صاحب نظری پیدا نیست

□

مثل ابروی دلارای تو طغرائی نیست

□

سراپرده‌ی شاه نوذر بدید

□

خاک تیره بر سر ایام کن

□

که جو کار جز جو همی ندرود

□

در صورت جیم آمد، و جیمست مقید

□

مستمع خواهند اسرافیل‌خو

□

که تا نظر به تو کرد او، بکرد ترک امامت

□

صبر فرار کرده است از دل بی‌قرار من

□

تابیست از دو سنبل عنبر فشان ما

□

همان زال با نامور موبدان

□

گفت ز دست من و دستان من

□

سراسر همه دشت و صحرا چه می‌شد

□

تو احتیاط کن آخر که مرد هشیاری

□

زود زد آن مدعی تشنیع زفت

□

هر بیدلی، که عقرب زلف تو گاز کرد

□

قید هر صید مکن زلف خم اندر خم را

□

بس پریشانم ازین رانک پریشان خوابیست

□

سراپای پر بوی و رنگ و نگار

□

جنبشی که همی‌کنیم جمله قسری است فاعلموا

□

پیشوای هر غمی می‌بایدت

□

چون او مسافر آمد، اینها مسافرند

□

همتی می‌دار از بهر خدا

□

پس از درمان او هرگز نمیرد

□

که ز خسروی چو مجنون به ستیزه باج خواهم

□

داغ نیکوتر بود مجروح را

□

که برگاشتش سلم روی از نبرد

□

و انت بالوفا اولی فلا تشمت بی الشیطان

□

از برای تنگدستان می‌رسند

□

سیل شان برد رو چه می‌جویی

□

در بیابان فراخی می‌روی

□

روزی که اتفاق پریدن در اوفتد

□

که ترسد محرمی در بند صلح انگیختن باشد

□

چون صوفیان بچرخ درآید هزار بار

□

ابا تیغ و با گرز و بخت بلند

□

ور درآید عاشقی دستش بگیر و درکشان

□

گفتا «ز که نالیم؟ که از ماست که بر ماست»

□

تا نشنوی آهوه وفغانم

□

منبلی چستی کزین پل بگذرد

□

خون هزار عاشق در جزع فتنه کوشت

□

می‌نوازی بنده را ای بنده رای تو

□

بقصد خونم ازینسان سپر بر آب انداخت

□

هم از تور بر زد یکی تیز دم

□

رو به بازار غمش جان چو علف ارزان بین

□

چرا به موی و به روی خوشش نمی‌نگرید

□

اسقیتنا کسا صرفا علی‌الخمار

□

بوی خون می‌آیدم از بیخ او

□

کان مرغ ندانست که: انجیر چه باشد؟

□

فرصتت بادا که هفت و نیم با ده می‌کنی

□

پیش سرچشمه‌ی نوشت ز حیا آب شود

□

لب رود لشکرگه زال بود

□

و آنگهی دکان بگیرد بر سر بازار من

□

نه چندانکه یکسو نهی آشنایی

□

دوست قندست و می‌کند قندی

□

هنوز از تو حرفی نپرداختند

□

که راحت همه گشت و جراحت جگر ما

□

ناموس زهد زاهد صد ساله میرود

□

زانک دایم تو بسی از تو مرا

□

بگویند با سرفراز جهان

□

چون آن عنایت دید دل اندر عنا پا کوفته

□

گشتیم به یک غمزه چنین سغبه دلدار

□

که واصل تویی هجر گیرا تویی

□

ز گردان گیتی برآورد گرد

□

سجاده و تسبیح به خمار برند اوست

□

در میان داشته آشوب سپاه که تو را

□

ز لعل ساقی و جام شراب باید کرد

□

بدان شادمانی که بگشاد روی

□

مگریز اگر چه حالی شور و شر است مردن

□

چون خوار و زار کرد پس این بی خطر مرا؟

□

بفسری و برف زمستان شوی

□

پدید آمد از سرخ گل سندروس

□

زان زیر دست دشمنم و پایمال دوست

□

هزار بار فتد در زبانه قلم آتش

□

بنده و زندانی راه توم

□

پلنگ از پس پشت و صیاد پیش

□

راز گلستان برگو برگو

□

کسی که ساقی باقی ماه رو دارد

□

لا ترجه لاترجه فاللیل ذا حبلی

□

وزان قلب آراسته چون عروس

□

یوسف ما را، که مصر پر ز زلیخای اوست

□

به من حرفی که در ظرف بنی‌آدم نمی‌گنجد

□

وانگه بیا و دامن بخت جوان بگیر

□

می و رود و رامشگران خواستی

□

آیینه کند آهنگر من

□

بیهده نیست پس آن کبر که اندر سر اوست

□

چو می در تن بنده هرسو دویدی

□

ز هر گوشه می‌رفت خون موج موج

□

همیشه منتظر موکب صبا باشد

□

به گوشه‌ای رو و زاری کنان ز ما بنشین

□

گر چه تحقیق ندانم که مقام تو کجاست

□

چه بودت که گشتی چنین زرد فام

□

کنون تو چهره من زرد بین و چین بر چین

□

ساعتی دیگرش ببینی سرد

□

خلتمنی کالجماد ذاک من نکس العیون

□

خیالی نماید به رنگی دگر

□

به خانه‌ی چو سرای سرور گشته‌ی ما؟

□

در عشوه وصالت ما و خیال و خوابی

□

چنین در خون مسکینان نکوشند

□

به تنگی دل از جای برخاستند

□

به که آید به وقت گردیدن

□

تو مادر این خانه‌ی این گوهر والا

□

از زمزمه‌ی دم خزانی

□

شده تنگ از انبوه ایشان زمین

□

که دست او چو کمر در چنین میانی رفت

□

لبش را گفته‌ام قند و مکرر می‌توان گفتن

□

گر به چین باید شدن او را بجوی

□

کشم زارتان بر سر انجمن

□

تا ز جیبت سر برآرد حوریان

□

که این دم ار که قافی هم از بنت بکنند

□

کیف اردیتنی بنسیان

□

خرد را به درگاه او رهنمون

□

که از قدوس اندر وی نشانی است

□

حرفی از آن یگانه بگو این افسانه چیست

□

به چین سنبل هندوی لعبت نوشاد

□

یکی کینه‌ی نو برانگیختن

□

بده سیم و بنه همیان و می‌رو

□

کان آتش تیز توبه بنشست

□

زشت باشد که زیر خر، کند این روح مرکبی

□

بسی داده بر نیکنامان درود

□

تا ببینند این جوانان عشق پیرآموز را

□

تو هم ای دل پس ازین پای ازین راه مگش

□

داد حالی آن سلیمان را جواب

□

چه پیشم خزروان چه یک مشت خاک

□

ما را به سقا چه می‌فریبی تو

□

چون بدیدی روز دان کز شب نتان کردن حذر

□

رسد تا نماند حقیقت نهانی

□

ز سر مغز می‌برد و از روی رنگ

□

همه تشویشم از آنست که خووا نکند

□

بر سرم آی و از سرم باز کن این عذاب را

□

که یک ذره هفت آسمان برنگیرد

□

چو شاه نو آیین ابر گاه نو

□

این لبان خشک مدحت گوی تو

□

تا بماندم تافته بی‌نور و تاب

□

مثال ده که کند توبه خار از خاری

□

سوخت بر غبن زندگانی او

□

کند بیخود دو صد هفتاد ساله

□

چه شد ارتو نیز داری قدری دگر نگاهم

□

از خلیل خود که دارد جان دریغ

□

همی داشت اندر برش یک زمان

□

بسته ز ناسور تو تیمار تو

□

از این فراق ملولیم عزم فرمایید

□

وآنگهان جلوه شود که مه تابان تو

□

ز دانش قلم رانده بر لوح خاک

□

بارها رفتم، ولی بارم کجاست؟

□

ز بد مستی که بزم آراید و ناگه به خواب افتد

□

مست خفتست و کمان برسر بالین دارد

□

نخستین سر من بباید درود

□

من از جان و جهان گویم زهی رو

□

بی او همه فسق یا فجور است

□

که برو ملامت آمد ز خلایق و جفایی

□

تو ده ز آنچه کشتم برومندیم

□

جز دل و جان نثار نتوان یافت

□

من که امروز این چنینم وای بر فردای من

□

کاتش نمرود ما را با بت آذر خوشست

□

می و رود و رامشگران خواستند

□

تا قدحی می‌بکشی ز آنک گرفتارم از او

□

چو در مکانش بجویی به لامکان بگریزد

□

که دل ضیا دهدت در لحد شب تاری

□

فروغ همه آفرینش بدوست

□

راه دورست، درین میکده بگذار مرا

□

بر عهدهای بسته نا استوار اوست

□

گفتا بسان روی من از حسن آیتیست

□

کزان روی شان چاره بایست جست

□

چو عباس دبس زودتر ز شکرفروش کدکن

□

همی کاهی برین هموار و فرزندت می‌افزاید

□

هر آنکس را که روحش شد سمایی؟!

□

ز چندین خلیفه ولیعهد بود

□

پسته را دیدم و همچون شکرش خندان نیست

□

حاتم وقتی ولی نسبت به خیل خود به خیل

□

شرطست کاحتمال کند زورمند را

□

خداوند تاج و خداوند گرز

□

تا قفص را بشکند اندر هوای آن شکن

□

داد نیابد خرد چونک چنین فتنه زاد

□

که مس تیره را ببخشد ضو

□

فرو برده سر صبح صادق به آب

□

مشغله از ره براند، مشعله‌دار تو شد

□

چراگاهی ندارد خرم و خوش

□

که اگر دلت نجویم ندهد دلم بجانت

□

دوان زی منوچهر بشتافتند

□

چو در بگشاد وقت آمد که درریزیم مستانه

□

باده‌ی کهنه بی آشام و گل تازه ببوی

□

یغن عنی ادب یصرف عنی دائی

□

مصلحت را به عدل چاره کنان

□

در حال همچو عود بسوزد صلیب را

□

من دست هوس ندارم از وی

□

پیش دو رخ تو شاه ماتست

□

که پوینده را راه دشوار گشت

□

برون خویش و جهان گشته‌ای ز مشهوران

□

گر تو ز مایی درآ کاسه بزن کوزه خور

□

گو: « همان صورتی که بنگاری »

□

بخند ای لب برق چون صبحگاه

□

ناوک غمزه چو در قلب سپاه اندازد

□

تاج کاووس ببرد و کمر کیخسرو

□

ولیکن یک سر مویش دهانست

□

همه ساله با بخت همره بوید

□

که از اکسیر لطف او عقیق و لعل شد خاره

□

رهگذارت به حساب است نگه‌دار حسیب

□

که بر رخ دل من هست تازه صفرایی

□

دور شو کز تو دور باد هلاک

□

پیشکش کردیم و اندر پیش او خوار آمدست

□

کو نیز شد ز نهار خواه از تیغ بی‌زنهار تو

□

ایستاد از روی شفقت بر سرش

□

گه و بیگه از تاختن نغنوی

□

روی تو واپس مکن جانب خود هان و هان

□

در خدمت مطیعان جز چون زمین نباشد

□

که شادی فزاید می درغمی

□

گنه بخش بسیار بخشودنی

□

وز فراق تو در آمد به سرم دود، بیا

□

جان سازمش نثار گر آزار دم هنوز

□

جامه‌ی کعبه ز خمار بباید پوشید

□

پر از مهر دل پیش ایشان دوید

□

ای شه جان شاهد شهمات من

□

جمعی از موی تو در حلقه‌ی بی سامانی

□

گلشن و سبزه زار بایستی

□

کمر بست گردش ز گردان سپهر

□

ناله‌ی چنگ و رباب انداختست

□

عرصه خالی شد از آشوب و من آرامیدم

□

در حلقه‌ی زنجیر بین شیران خون‌آشام را

□

نافه خر گشت باد نافه فروش

□

در آن آیینه این هر دو چو زلفینش بپیچیده

□

تخت بود جایگه کیقباد

□

خیره که تو آتشی یا روغنی

□

بسی بازی چابک آرد برون

□

سینه سپر بوده‌ایم زخم بلا را

□

همچو تبم نمی‌رود آتش مهر از استخوان

□

زانکه بی آتش درون تیره‌ام را نور نیست

□

بخت ایشوع و رای بختیشوع

□

که این دم جام را از می نمی‌دانم به جان تو

□

ازیرا سخن را درین رویهاست

□

ای که بهار دل افسرده‌ای

□

تا ز دل هم به خون بشوید خون

□

تا نگذاری که: گرد خال بگردد

□

زبانم تا به سحر غمزه بندد چشم جادویش

□

ایدل از چنبر این ماه کجا خواهی جست

□

در گران‌مایه و دینار خویش

□

آمدیم از قحط ما هم سوی تو

□

ز تو گریزد آن ماه بر اسد باشد

□

سرمست یوسفی قمرین روی خوش عذار

□

کار خواجه‌ی خود کند یا کار او

□

کز آب دیده‌ی من کاروان شناه کند

□

ور نه چون بنگری از دایره بیرون باشی

□

عزیز من برو از دیده‌ی زلیخا پرس

□

چون به کردار رسد یکسره بیدند و چنارند

□

ماری است زهر دارد تو زهر او شکر کن

□

وز خاطر غمین ببر این دم جفای ما

□

از چشم مستش دم زنم، یا عارض او ، یا جبین

□

اینست از مروت تو التماس ما

□

هیچ کس را نکرد مست خراب

□

به سهو تیر نگاهی که می‌جهد ز کمانش

□

بهر تار مویش دلی مبتلاست

□

سرو سالار جهان بودی خورشید منیر

□

آن رشک چه بابل سحاره ما کو

□

غم مخور ار زیر تو آتش بود

□

چو گرگ آنجا رود، گردد شبانی

□

قول پیغامبر بجان و دل گزید

□

وگر خود خاک کوی او سراسر توتیا باشد

□

غم به من داد و تو را پروای غمخواری نداد

□

در قید غمت حال گرفتار نداند

□

وزیر و شاه بی‌فرمان و عاجز

□

لیک غرقه گشته هم چنگی زند در آن و این

□

بر تو به دیوانگیم تهمت است

□

ماهیم من تو بحر اکرامی

□

که ببینم و بدانم که چه در خیال داری

□

اگر جور کردی به مقدار ما

□

در عمر خود نشنیده‌ام پندی به این بیهودگی

□

انبیا را آن همه در پیش بود

□

معنی بود آن مشک که از نافه برآرند

□

کی درآید در میان این بتان

□

در میان این دو مرده چون نمی‌باشی نفور

□

تن تو حیله شدی سر به سر ز ما رستی

□

هست خسران بهر شاهش اتجار

□

که یک روزش بود یک سال اینجا

□

از در عیش درآ و به ره عیب مپوی

□

زاهدان از چه سبب منکر میخوارانند

□

دوان زین برادر سوی آن برادر

□

درآ به دور و قدح‌های بی‌شمار بجو

□

گفتی که تافته شدی از مهمان

□

به ناله‌های پرآتش که آه واحذری

□

منع جفا و جور ز بهر خدا چه بود

□

رخی داری که از خوبی بیاراید تجمل را

□

از خانه سر بدر نکند دیگر آفتاب

□

گفت شیخا چون دلت گم‌راه شد

□

کرد نداند به جهان کس داوش

□

زیت را و آب را در یک محل تنها شدن

□

ز هر ذره شنو اقرار دیگر

□

جان برهنه شده خود خوشتری

□

بند حرفی کرده‌ای تو یاد را

□

کو لحظه لحظه خون نشد و دم بدم نسوخت؟

□

که مرگ کشت مرا یا تو بی‌وفا کشتی

□

یاری آنست که یار از غم یار اندیشد

□

که‌ت زود کند چو خویشتن زایل

□

که من چو حلقه بر درم چون لب نهم بر گوش تو

□

در آویزند فرزندان بسیارش ز پستان‌ها

□

گذشتی بدان شه که او را سزایی

□

وضع نشست و خاست به بزم وصال چیست

□

راه جویی، پیش نابینا نباید رفتنت

□

که هم یاران پریشانند و هم اغیار آشفته

□

می‌گریست و این سخن می‌گفت زار

□

این زاب شود زنده و زاتش بمرد زاد

□

ای دل و ای دیده ما خلعت و ادرار تو کو

□

چونک بنده پروری آیین کند

□

و مراکبا علیها بهوی الهوا سواری

□

رفت خواهی اول ابراهیم شو

□

که بت من از رقیبان به منش گذار بادا

□

غیرت عشق مرا نیز به استغنا داشت

□

که دلم خسته‌ی پیکان کمان ابروئیست

□

جامه‌ش بدرید ز خود، خود منم

□

در جان سفر کن درنگر قومی سراسر جان شده

□

چون جعد خوبان شاخ او پر شکن

□

انت حیاتی و تعدی، طال حیاتی بحیاتی

□

داند جهان که مادر ملک است حصن نای

□

آن الف را دام زلفت لام کرد

□

به این رسیده که خونم خورند غم‌خواران

□

ببینم آن مه نامهربان را

□

نیستم همچو سلیمان که چو سلمانم

□

تا که گواهی ندهد بر کیان

□

دارد درویش جوش دیگر

□

نه محمد گریخت در غاری

□

دست خود خایان و انگشتان گزان

□

همه در حلقه‌ی آن زلف چو مارست امشب

□

مردم ظاهر نگر تهمت به گلگون بسته‌اند

□

گر در مسجد نبندی سگ بمسجد در شود

□

چو آفتاب سوی عاقلان پدیداریم

□

کهنه گشتم صد هزاران بار و نو

□

به هزاران بصر ایشان به سوی من نگرند؟

□

ضمیر عشق دل اندر سحر به سحر آری

□

در چشم عدو همچو قار کرده

□

آب رخم بریخت، که خون منش بهاست

□

چون دگران نه عاشقی با خط و خال می‌کنم

□

کیست کو در من مسکین کند از لطف نگاه

□

مار درین خانه‌ی معمور مار

□

من از جا و مکان گویم زهی رو

□

در چنین معصره‌ای غوره چرا افشارید

□

نیشکر از قند تو، پر شده بین بند بند

□

سایه کی گردد ورا سرمایه‌ای

□

آن تو دانی، روی را از من متاب

□

ز باد جلوه چو آن جعد عنبرین برخاست

□

کشته‌ئی را از هوا برخاک میدان افکند

□

به دست تو او کرد بر من ستم

□

ای قاب قوس تیری بر پشت اسپرش زن

□

رو بر دوست هر چه باداباد

□

باشی به بالا کامشب نخسپی

□

مخصوص به سد شیوه‌ی بیگانگی آمد

□

از بهر عاشقی بکشم هر زیان که هست

□

همه سرخوش تو مست لایعقل

□

راهی بمسافر بنمایند مقیمان

□

مرا پست بسپرد زیر سبل

□

توبه من گناه من سوخته پیش روی او

□

کی کند التفاتی دل به دلدار دیگر

□

بر نپری تا نشنوی چون پری

□

جمله عالم صورت و جانست علم

□

باری به اوفتادن بارت نگه کند

□

زان میان پروانه را در اضطراب انداختی

□

هر دم آتش همچو باد اندر سرائی می‌زند

□

بیدار شد این دهر شده بیهش و مدهوش

□

جان به بوسه نرسد مست شد از بوی دهن

□

چون ندانی که دل عالم جسم بشر است؟

□

می‌بروبد از سرای وهم خود هم جاه را

□

او گذاری بر دل خاکی نهاد ما نکرد

□

تا چه در ساغرشان بود؟ که بی‌هوش تواند

□

گر بود صد جدل و خشم و کدورت واقع

□

الام الام فی حب الملاح

□

مرا، زیرا که بفزاید چو نرگس را بیاید نم

□

که رمیدند ز دارو همه درمان طلبان

□

کامروز بزم عامست این را به عاشقان بر

□

در گوشها فتاده صریر صلای او

□

این چه بودت این چرا گشتی چنین

□

او نیز داد رخصت، چون دید قاتلم را

□

به دل از جرم دو پیمانه نگردد هرگز

□

از شب چه آیتیست که برخور نوشته‌اند

□

برکش اکنون بر اسپ رفتن تنگ

□

تازه می‌کن این جهان کهنه را از شور نو

□

از نام و ننگ آزاد شد نیک است این بدنام را

□

بستان قدح، نظر کن، که تو با کی می‌ستیزی

□

حسن را در دست استغنا سر زنجیر کیست

□

بر میان کفر همی بندم و زنارم هست

□

طرح صرحی که من از بهر تو انداخته‌ام

□

مباش منکر محمود اگر مقر ایازی

□

هشیار به دل کور و کر نباشد

□

زان سرو روان عبهری رو

□

باده منصور بین جان و دلی بی‌قرار

□

چون دگران بی‌دم و فریادمی

□

مرد با نامحرمان چون بندی است

□

اشارت گونه‌ای از طاق ابروی تو بس باشد

□

تا با رفیق تو دو سه منزل نمی‌رود

□

یا رب که در آن شام غریبان به چه حالست

□

زان جوهر تر همی کند تر

□

هر کی تو در چهش کنی یافت جهان روشن او

□

مر او را همی لاله تیمار دارد

□

ور بگریزیم تو خود سابقی

□

مهمیز کن سمند و بزن تازیانه هم

□

همانا بشکفانیدی گل وصلی ز خار ما

□

گر باز یوسفی به جهان آورد کسی

□

جان من خون شده از رنج و ز درمان محروم

□

بیدار شناسد مزه‌ی منفعت و ضر

□

بازگو آن ماجرا را بازگو

□

کز کجا وصل و لقا می‌آید

□

که در جحیم طبیعت چنین گرفتاری

□

حکم و فرمان جملگی فرمان تست

□

ز زلف او که درازست وتیر دریازد

□

کاین داوری افتاد به فردای قیامت

□

خواهدت بود یا نخواهد بود

□

تا شوی از بندگی آزاد زود

□

ور نه برون تافتی نور تو ای خوش ذقن

□

نصیب عاشقان دایم حضور است

□

که سرافراز و قطب خلقانی

□

بودیم نه آخر به تو یکبار مصاحب

□

نگار ساعد خود را به خونم رنگ در بندد

□

روزنی کن تا شوم از دود این گلخن خلاص

□

کز راه شرع خون حرامی بود حلال

□

گشت روی پر صقالت چون شکال

□

روی من او پشت من او پشت طرب خارم از او

□

دور باشد از دل او رمز و ایما دور دور

□

وز تو بود خوبی و زیبا خدی

□

جمله را وعده بداد آن نیک مرد

□

لب لعلش شفای جان بیمار

□

دریاب نیم کشته ز هر عتاب را

□

با رخش چشمه‌ی خورشید درخشان کم گیر

□

امروز امتان رسولند و رعیتش

□

بر آب دیده ما صد جای آسیا کن

□

تا باز که او را بکشد آنکه تو را کشت؟»

□

بی خطا و گناه گفت آری

□

گرچه امکان درستی نیست پیمان ترا

□

که برآتش غم کباب از تو شد

□

گردد پسند خاطر مشکل پسند تو

□

توئی ای غم که شب تا روز ما را محرم رازی

□

ور به تنگی نیست نیم از چشم میم

□

مشتی گدای را شه بااحتشام کن

□

چو آب را بدهد جوش از او هوا سازد

□

علی ظاهری احرقت کل العواذل

□

حاجتش نبود تقاضایی دگر

□

بگذر تو، که ناستوده باشد

□

از خلوتم به خانه خمار می‌کشی

□

در عالم حقیقت عیب و هنر نباشد

□

گر نفرساید ایچ نفزاید

□

ذات ما کان است وآنگه کان نو

□

از کوی وفا بگذر چندان که جفا بینی

□

طوطی و کبک و فاخته گفته ترا خطبه‌ی ثنا

□

دل را نگهبانی دهم خود را تماشایی کنم

□

ندهی بار، کجا میل به عامت باشد؟

□

که ازین به نگهی می‌دانم

□

مگر طلوع کند آفتاب روز وصال

□

گرچه از دین و شریعت بر زیانند، ای رسول

□

بر سر این خوان نشین و کاسه در روغن بزن

□

خانه‌ها خرد بود ویران شد

□

گهی چو موسی عمران روی شبان باشی

□

مشورت کالمستشار متمن

□

عیشی که نیست با تو، دینیست بی‌شهادت

□

سر فرو بردن چو گل در جیب و خندیدن چه بود

□

بنده تا قد ترا دید شد از سروآزاد

□

چو سیل تیره و پر خس به پستی از سر تل

□

والله که مکر است و دغا ای ناگه این جا آمده

□

چونش ننگ و عار نادانی به دل صفرا کند

□

فیض دل قطره‌های مرجانی

□

نگه گو باش شرم آلود و اظهار حیا می‌کن

□

می‌کشم در پای خود چندان که بتوانی مرا

□

گوئی ز سر سرو غرابیست معلق

□

بگذار تا بمیرم بر چشم ناتوانش

□

تو را در خدائی وزیر ای قدیر

□

که نگنجید در این حد و نه در جان و مکان رو

□

تا که چنین لقمه‌ها سوی دهان آمدند

□

سابقه‌ی بود که گشت آشنا

□

کز مصیبت بر نژاد آدمست

□

که گور من هم از آن خاک آستانه کند

□

عمرم ز دیر آمدنت رفته رفته رفت

□

آن فتنه بهر جائی چون ما دگری دارد

□

در دام کسی کام یابد ای خام؟

□

عشقت دهن نی را پرقند و شکر کرده

□

هر که نقشی در جهان پیراسته است

□

بجوشم همچو می در بی‌قراری

□

زانکه خواهیم آمد و دیگر به سد عزت نشست

□

از خویشتن جدا دار این شهوت و غضب را

□

به سمع نکته رس او دوان دوان برسان

□

که روشن باز می‌داند فروغ آفتاب از می

□

از چه قبل گشت باز صانع و فاعل؟

□

ندارد او جز مستی و بیخودی جوشن

□

کب از جوار آتش همطبع آتش آمد

□

بگشا دمی کنارت صفرام کرد صفرا

□

مظهر بخشایش وهاب بود

□

آنها که از سلاسل زلف تو جسته‌اند

□

یا رب مبادا کام رقیبان

□

هم آب دیده که در دم بسر دوان آید

□

زیرا که چنین ندید پارم

□

هله ای مطرب برگو که زهی باده پرست او

□

بر ستاره‌ی سعدو نحس اندر فلک مسمار نیست

□

آن قرص مه را کی می‌نمایی

□

شاخی کش این بر است چرا پرورد کسی

□

برون آید نبات سبز و خرم

□

ورزیدن تحمل و حلم و ثبات فرض

□

تبسم می‌کند در بوستان گل

□

شست و دو سال برآمد که در این ژرف گوم

□

کان فلانت گبر گوید وان فلانت مرد دین

□

به سوی خوان کرم دیگ‌های خام برید

□

آنک گله کرد که دلدار نیست

□

درهای عقد دل ز انعام تست

□

دهر پر فتنه شد از سنبل نسرین پوشت

□

زنهار دل مبند بر اسباب دنیوی

□

درد دلش از راه مداوات درآمد

□

که جهان جز به فنا کرد مکافات و جزاش

□

گل تازه به زمستان بستان

□

حلقه‌ای بر در زن و گر در نیایی هم رواست

□

به پیش افکند گل سر، از شرمساری

□

من عادت مرغان نو آموخته دارم

□

کین نامها نه نیک نویسد دبیر ما

□

که چون پیکان گذشت از دل من افکار فهمیدم

□

وانگه از نیل سرشکم برود آب بقم

□

لشکری انبوه بیند بر رهی پر جوی و جر

□

به شب هنگام ظلمانی چو اختر باش سیاره

□

مصادف صدف او گشت و شد یکی گوهر

□

از همه بیندت، مقتدی ایم هو کی

□

لیک پذرفتند آن را همچو جان

□

شربتی داد خیال تو، که بیمارم کرد

□

پس از آن بگو که مسکین ز پیت چرا نیامد

□

کی از این کشته شمشیر عدم یاد کنید

□

می‌جست چو من همیش جستم

□

جهان است او جهان است او جهان شهد و شیر است او

□

وز قول رو اندکی فرو رند

□

امان اندر نواییها، به تدبیر، و دوا دانی

□

در شغل عنان گیری یکران تو باشم

□

با دل پرخون و پرخارم همی باید گریست

□

دامن گه گریه می‌فشردم

□

در جادوان پیوسته ابروی تو از ناراستی

□

وز لفظ‌های خوب درختان کنم

□

بحر منی گوهر و غواص من

□

بگشاد سر و دست که وقت کنار شد

□

به کوهسار چو سارم، تو نیز می‌دانی

□

آنک جان پنداشت خون‌آشام بود

□

کم نویس آن خط که مردیم از برات

□

طغرانویس ابروی مشکین مثال تو

□

نسبت گل با رخ ویس از دل رامین بپرس

□

همو مایه‌ی کفر و شرک و ضلال

□

گوش و پس سر مخار برگو

□

توبه‌ی زهاد می‌باید شکست

□

لا تنفروا فرارا کن هکذا حبیبی

□

زور بازوی غم مرد آزمای خود نگر

□

گر پس از عمری میسر شد مرا کاری چه شد؟

□

پیدا شد از برای تو جائی ورای دل

□

خسته جانی دل فگار افتاده‌ئی

□

زر سخن را به نفس ناطقه کانم

□

از آنک بر لب فضلش چشم ز شربت او

□

ترسد که خزان آید آرد دغلی دیگر

□

زبان ز جهل بدوز و دگر مکن دغلی

□

روح او سیمرغ بس عالی‌طواف

□

وی درد دل ما را درمان، ز که پرسیمت؟

□

نوید آمدنت گفت عنقریب و برفت

□

یوسف ما را که در مصرش خریداران بسند

□

زجور زمستان به پیش بهار

□

درخت خار از آن سو یار از این سو

□

تا دلم از درد برآورد آه

□

نور حقی یا حقی، یا فرشته یا نبی

□

مدعایش دیگر از این جستجوی گنده چیست

□

در خانقاه جز دو سه دردی پرست نیست

□

هست این سیاه روز دل من پسند تو

□

دست بدار از سر و زر این همه دستان چکنی

□

به طمع گردن آزاد چنین سخت مبند

□

وز قل تعالوهای او جان‌ها به درگاه آمده

□

هزار حلقه ربا را چو حلقه او بربود

□

اگر نباتی بدانک بدخویی

□

جمله جانهامان طفیل جان تست

□

سر آن نیست که یک قطره بما نیز چشاند

□

کاین همه باران رد بر اهل استعداد ریز

□

طلایه‌ی سپه زنگبار می‌گیرد

□

بند آن ناز تو را چیست مگر مایه‌ی آز؟

□

حدیث نو نرود در شکاف گوش کهن

□

دل ز دستش برود هر چه که هشیار بود»

□

غیرک یا اصلی یا معدنی

□

زین پیش با منت گرهی بر جبین نبود

□

حدیث یوسف و جاه و رسن بخواهم گفت

□

می‌نماید میل دیدارت چه دیدارست این

□

نتواند که برآید شه سیاره پگاه

□

گفتی که یکی نو شده هلالم

□

کار خامان بود از فتح و ظفر خندیدن

□

تا گردد هر کجا گدا سیر

□

ترا قبله عشقست اگر مقبلی

□

از ره دجله‌ش بود نزدیکتر

□

تا عشق او در آید و بیع و شری کند

□

در دیده‌ی تیز بین نظری میشکد مرا

□

برو نسیم و پیامی از آن دیار بیار

□

کوه شد آن نال و نال که به تبدل

□

چند بسوزد فلک از تبش و آه من

□

ما ز پی نیستی عاشق هست آمدیم

□

تو او را توبه‌ی ده از رسولی

□

جوری که به این قوم روا داشت ندارد

□

وز آن ترکیب کرد اندیشه‌ها را

□

آلت اعراض غیرم خوب گردانیده‌ی

□

شمع را از شرر سینه بجان آوردیم

□

که مر پهلوت را گیتی به خواب و خور همی خارد

□

ای صبر درختم را تو زیر و زبر کرده

□

کاین چنین صنعتی کسی ناورد

□

و نزلکم مزید کلوا بلا غرام

□

جان چنین باید که نیکوپی بود

□

هر زمان در گردن دل پالهنگی دیگرست

□

هزار نافه گشائی ز جعد غالیه بویت

□

بمرغ زار که بوئی ز مرغزار آرد

□

این مرکب بی‌قرار ابلق

□

من کنت مناه کیف یحزن

□

گریه‌ی خونین من زان لب خندان خوش است

□

به غیر شیر حق و ذوالفقار برانی

□

ز میی که داغ آن می نرود به هیچ بابی

□

عشق می‌آمد و او نیز مسخر می‌شد

□

به نخل خشک آموزد خرامش سحر رفتارش

□

سنبلت دام سرفرازان دهنت کام تنگ دستان

□

تا بکشتش بدین حسد قابیل

□

آمد اندر خانه همسایگان

□

از حبس خاکدانی مکدر مکدر

□

یا معتمدی و یا شفایی

□

از کجایی چونی از راه و تعب

□

روی میپیچد، که دشمن در قفاست

□

ناقه‌اش از اشک من تا سینه در گل می‌رود

□

کامروز علی رغم بدآموز نیامد

□

جز شر و شور از شب آبستنش

□

به عشق روی آن مه وش برون از چرخ و استاره

□

باده‌ی خوش آمد به ماهتاب درافکن

□

فکرهای خل را بردست غول

□

بر بت و بتخانه و بتگر زدیم

□

چون نهم بر خاک پایی را که جایش دیده باشد؟

□

صید ناوک خورده آن ترک یغمائی است این

□

شبان تیره از حال شبانان

□

به یمگان چون نشینی خوار و بی یار؟»

□

از پی جان خواستن پیغام تو

□

خود تو را این هوس نمی‌آید

□

بهار عدل بازآمد، کزو انصاف بستاند

□

که ز بن بر کنده شد زان مکر کوه

□

کزان خاک او ندارد سر که بی‌دیدار برخیزد

□

آری طریق دولت چالاکی است و چستی

□

کان دل که بود صافی از درد نپرهیزد

□

او نه به بسیار چی ز عمر تو بسیار

□

بگشاید و بدزدد کمر هزار مست او

□

کمر تست هست و نیست میان

□

تا خود کرا پیش از همه امروز دربر می‌کشی

□

آخر ای منعم نگاهی کن به حاجتمند خویش

□

از خاک بر گرفته و در بر کشیده‌اند

□

خوش ملتفت به حال من خسته بوده‌ی

□

که بی تو هست مرا خود دلی جگرخواره

□

همان ابر بدخوی کافور بارش

□

این نه بس بت را که باشد چون خلیلش بت شکن

□

چو سر باشد بیاید نیز دستار

□

دلا ملرز چو برگ ار از این گلستانی

□

یا بحیلت کشف سرم می‌کنی

□

یا طناب شوق، یا دام بلا، یا بوی تست؟

□

ناآشنا سگی ره صید حرم گرفت

□

که تیر غمزه بدینگونه در کمان آرد

□

نستانی ز شاه آز جواز؟

□

جز که پیوند و ملاقات مکن

□

کی من مسکین سزاوار توام

□

شرابیست نادر که آن را نهفتی

□

اثر خنده ز لب های تو پیدا باشد

□

تو مپندار کزین کار حذر خواهم کرد

□

ز در سنگ بارد ز دیوار تیغ

□

بدیده آب زند آستان باده فروش

□

باز گشته به سوی خانه سلیم

□

لشکرکش هجرانت بر بنده ستم کرده

□

چه کند جفاها که وفا نباشد

□

گر درین داد، بپیچیم یقین نامردیم »

□

سر من بعدی ز بخل او مدان

□

خاصه آن پسته و بادام که قندش باشد

□

که بر سمند جفا طبل جان شکاری زد

□

از سیم اشک کار رخم همچو زر شود

□

چون خاک کهن را به بهار ابر گهربار

□

نیاشامم شراب خوش مگر خون عدوی او

□

بر جهان جسم دایم سر گران می‌بایدت

□

یدهشنا بعشرة، قلت له فهکذی

□

به هر کس شرح آب دیده‌ی گریان خود کردم

□

تا بنای کفر را در چین و ماچین بسته‌اند

□

به ذلت ز بذل حاتم طی می‌دهد نشان

□

دل بسته‌ی زلف پر شکستش

□

می خورد خواهد مادرش

□

سجدوا جمیعا للبشیر و زاروا

□

چون کف موسی عمران چه شود

□

جمله‌ی ذرات چو ما نیستی

□

روز سرد و برف وانگه جامه تر

□

مشبکهای مشکات وجودیم

□

چو ناز او کمر سعی در شبانی بست

□

کز درد بمردیم بفرما که دوا چیست

□

اندر فراق زلفک مشکینم

□

دردی بریخت بر رخ گلزار شرم تو

□

بنمود جمال در افولم

□

که از بهر رفتن کمر را ببندی

□

جایی است‌خوش آراسته آیا وثاق کیست این

□

عجب نباشد اگر خونم از جگر بچکد

□

بلی مقصود من این بود دیگر نیست مقصودم

□

مگر گهی که زنی خیمه بر جهان عدم

□

ور جای تو دیر است مزن پنهان ناقوس

□

چون چراغ روشنی کز وی تو برگیری لگن

□

این قدح را ز می‌شرع به کفار دهید

□

مجنون شو ای جان، عاقل چرایی؟!

□

از بیان حال خودمان ده نصیب

□

تا روزگاز نوبت این محتشم بزد

□

مرغ قفس شکن دگر میل قفس نمی‌کند

□

سوز بود گر چه هیچ ساز نباشد

□

ره نمی‌داند بدو در خاطرم

□

نه از آنم که سر کشم ز غم بی‌امان تو

□

خوش دل از او به غمزه‌ای قانع ازو به دیدنی

□

اعشق فان فیه تخلیص کل غانی

□

که ازو عالمی گلستان است

□

نمی‌بودم بدین سان پایمالت

□

با استقامت ابدی یافت اقتران

□

که قربان شوم پیش قربان او

□

کاریت جز که خور نه قلیل است و نه کثیر

□

خوردم از آن و هر نفس من بترم به جان تو

□

حسن شمس الدین دثار و عشق شمس الدین شعار

□

ای قمر سیمایم، تو کرا می‌پایی؟

□

در مفازه هیچ به زین آب نیست

□

از بوسه گر بیابم، دستی بر آستینت

□

در سر کلاه بشکن در بر قبا بگردان

□

پیوسته ز ابروی تو پشتم چو کمانست

□

شاید که نپرسی ز پدر وز عم خالش

□

چه زنی تیر سوی بی‌سپران

□

دل منه بر وصل و بر هجران او

□

که امشب بخندی و فردا نرنجی

□

این زمان معلوم ما شد کان همه افسانه بود

□

تو سرمکش، که دلم خود ستم کشیده‌ی تست

□

از التفات ظاهر و لطف نهان شدم

□

خیز که ما کرده‌ایم توبه ز تقوی

□

قولت نه به لفظ ناهی شر

□

و لا یغشاک فقر انت مخزن

□

یأس کلی را رعایت می‌کند

□

که می سوری خوری و کام رانی

□

شرقی و غربی ز تو میوه چنند

□

ور نفروخت میبریم آنچه بها نمی‌کند

□

حماک الله یا عهد التلاقی

□

نا گشته فنا دار بقا را نشناسند

□

وز آب روان شرمش بربود روانیش

□

تا خواجه شود غلام برگو

□

گفت غیر از وجود حق عدما

□

با ملکان کرد بشر آشتی

□

هرکرا بودست آه سرد، می‌داندکه چیست

□

راستی را گر بدیدی اعتدال رستنت

□

جان تو در دست ماست جان تو و جان خان

□

نعلم علی‌الدوام بر آتش نهاده‌ای

□

چیست سوی دانا؟ سحر حلال

□

بوسه‌ها مست شدند از طرب بوی دهن

□

آه از آن گل که چه‌ها می‌کند

□

چون گلستان ز صبا و بچه از ذوق صبا

□

گفت آری حق از آن قادرترست

□

باز آر به درد دوری درمانم، از که باشد؟

□

که در خانه‌ی عصمت به گل اندوده تو را

□

چیزی بگو بسوز که حاجت بساز نیست

□

به سپاست بر آورم انفاس

□

تو آمده که حدیث لب چو شکر گو

□

به لب آید بدین امید جانم

□

نه کت می‌نوازد نه اندر کناری

□

بشتاب ای پای طلب یارب مبادت سودگی

□

برون انداز از خود جمله را پاک

□

کرده او را به هلاک دل بیمار حریص

□

چه حالتست که با خویشم آشنا نکنی

□

تو به حیلت چه بری نسبت خود سوی تمیم؟

□

گفت مزن بخیه بر این چاک من

□

از دل ما کی برد میمنه دیو حسود

□

بسته شدست راه من، زانک به تن کبوترم

□

نقصهاشان جمله افزونی گرفت

□

چهره‌ای دارم برو همواره گرد

□

که جا بگوشه‌ی ایوان کبریا دارد

□

با جمال تو دو عالم بجوی نستانند

□

بر کن به شب یکی سوی گردون سر

□

سخن تو بخشی و گویی که گفت آن الکن

□

ز چرخ ماه سوی چهره‌ی تو کرد نگاه

□

بشنو از چنگ ناله و زاری

□

که بردارد مرا ناگاه و بیخود آورد سویت

□

چمان اندر چمن مستانه فرزین‌وار خوش باشد

□

که افکند است از پا حسرت آن سرو آزادم

□

همره قافله‌ی باد فتادیم و شدیم

□

چون گربه شوی جوید و برخیزد

□

عاشقان را دستگیر و چاره رنجور کن

□

به حق شاهی آن شه که شاهوار نگر

□

لا تسر الی صدری، انی لک یا ساری

□

دست بردی دست و بازویت درست

□

عالمی را پر شکر خواهیم کرد

□

المی شود ز برای من ستمی که از دگری رسد

□

کاین بشیر، از بر گمگشته‌ی ما می‌آید

□

چو بندگان ذلیل و حقیر بسته‌ستند

□

ولی بشتاب لنگانه که می‌بندند دروازه

□

تا تو مرا باز خود از چه برآورده‌ای

□

بپرسمت ز وفاهای بی‌وفا چونی

□

الاهی ره سوی مقصد نبینی

□

تو نیز جهد کن، ای دیده و بکوش امشب

□

که هرچند از تو جستم چاره‌ی بیچاره‌تر گشتم

□

گیرد از سر با من دلخسته دیگر خرخشه

□

با گوشوار و قرطه‌ی دیبا شد

□

از عشق باشد او بحل کو را نشد که خردله

□

کل بستان انیق من جناک مستفید

□

کحلش کش و نور مصطفی ده

□

مر ورا بگذاشت و اندر چه جهید

□

تا چو ایشان همه تن گردی اندر حرکات

□

کند ناوک فکن بازوی حسن زورمندش را

□

رفت در خنده ز شادی مگرش باور کرد

□

نشگفت که بسیار بود قول مبصر

□

پاسبانان درشده در گفت و گو

□

تا که افتاده‌ی آن صف زده مژگان نشوی

□

سکران عاشق بشراب مطهر

□

چند روزی چون منش آزار می‌بایست کرد

□

تا دم صبح بجز آه سحر چیزی نیست

□

ندانم چون کنم در وادی حیرت گرفتارم

□

بیخویشی و غریبی رندی و نامرادی

□

چه نازی که ناید بدین هیچ آزش؟

□

وعده فردا رها کن یا چنان کن یا چنین

□

حاشا که با چنین جو بر پل گذار ماند

□

که عاشق هست آن بحر فزونی

□

مر مرا زان هم مکدر کرده‌ای

□

روزی که باشد آن بت سوسن عذار مست

□

آن گه رسی به خویش که بی خواب و خور شوی

□

کسی کو برلب آب زلالست

□

اگر همچو ایشان خوریم و مریم

□

مغفرت بنهد بر فرق سرش مغفر او

□

نعره زن و جان فشان ما باش

□

ای ولی نعمت همه هستی

□

که دوست نیز کمان ساز و ناوک انداز است

□

به سر شعلهای غم برزد

□

تقلید مهربانی ایام کرده‌ی

□

خلاف عقل بود درس گفتن از معقول

□

خادم جان گرانمایه همی دارش

□

تا با همگان باشد از عین ابد خنده

□

چو رفت سایه سلطان حشر چه سود کند

□

هذا عمادی هذا لوایی

□

مال حق را جز به امر حق مده

□

مرو آنجا، که شهر بندانست

□

ترسم از رشک بگویند که این به سمل کیست

□

شاه جهان چگونه شود بنده‌ی عسس

□

اگر چند لشکر ندارم امیرم

□

با رطل گران پیش آ با ضرب گران برگو

□

زانست که نظار همی‌نگسلد از هم

□

تو همایی میان مرغانی

□

او خود چه کرده بود بداند گناه خود

□

کین کار به آخر در، دشوار همی باشد

□

که در زمین دل خسته کاشتی رفتی

□

چو مست گشتم ز خود برستم

□

نه هرگز بدانند به را ز بتر

□

صد غلغله عشق که تعالوا

□

چو دل به عید سپاری تو را برد بر عید

□

میان آب حیوانی که باشد خضر را منهل

□

در نظر چون مردمک پیچیده بود

□

وین سر ببین که: در قدم او چه می‌کند؟

□

به جنبش مژه از دود دل به هم خبر آید

□

بگذشت آبش از سر و از یم خبر نداشت

□

جز به رای وزیر و تیغ امیر؟

□

شکست او خوشم آید ز شوق و ذوق رفو

□

تا به جانبازان عالم وصف جانان گفته‌ایم

□

در نیست، وجود می‌نمایی

□

ولی خوارم مکن چندین اگر بیگانه‌ای باشد

□

زان پرده به در هیچ میابید، که چاهیست

□

که کس ندیده یکی را به دیگری مانا

□

چه پسندد از حسودم سخنان ناپسندش

□

کز وام کرد مرد درو فرش و اوستام

□

ساعتی ترسان چو دزد ساعتی چون پاسبان

□

لیک بی‌او طرب نمی‌شاید

□

یاد آور اگر وفاداری

□

روز و شب در جنگ و اندر ماجرا

□

ما همی کوشیم و پیش از ما همی کوشیده‌اند

□

در گداز از بی‌ثباتی‌ها چو برف اندر تموز

□

گر گدائی را به چیزی بر نگیرد گو مگیر

□

سرخ و زرد و بی‌نظام و با نظام

□

چرخ و زمین را مجو از نفسش آن زمان

□

همی‌گریند بر من همچو من زار

□

شرط هر حجتست و برهانی

□

آن خنده‌ی نهانی لب را چه می‌کنی

□

چون نیک نگه کند گمانست

□

یکی به قامت رعنا بلای روی زمین

□

مگر در روز می‌بینیم ستاره

□

مندیش به دانگی کنون ز عالم

□

سودت ندارد آن‌ها الا که همچنین کن

□

هر صنعتی که خواهی تانی و چیز دیگر

□

آن همه در تست، ز خود می‌رمی

□

نان مرده زنده گشت و با خبر

□

آن نیست که بر سر زبانست

□

غیر بی‌غیرت درین معنی کسی را نیست شک

□

بلبل شب خیز کارش ناله‌ی شبگیر بود

□

وین باز نخواهد بجز این پر و جز این بال

□

و قضی الحجب علینا فتنا بعد فتن

□

به دمی دفع صد سپاه کنم

□

چونک در آغوش قبا بوده‌ای

□

مرا بال و پری ده مرغ آن پرواز گاهم کن

□

شره همچون خمود از وی شده دور

□

روز را از شب جدا روی جهان آرای او

□

پسته‌ی شکر شکنت یا شکرست آن

□

داده است به سیب گونه وشم

□

ای دل همچو شیشه‌ام خورده میت کدو کدو

□

تا خانه یکی کردی ای خوش قمر انور

□

ز نخلستان ز جوهای فراتی

□

بانگ کم زن ای محمد بر گدا

□

گل آب گردد و از دست باغبان بچکد

□

زان شد کنار دیده و دل تکیه گاه تو

□

مگر بجرعه‌ی دردی کشان باده پرست

□

رنگ قدح و ترنگ طنبور

□

کمر بستم به عشق اندر به اومید قبای تو

□

از چشمه‌ی نوشینت یک قطره به کامم کن

□

حاکم ارواح و شه مطلقی

□

حکایتی که نگه می‌کند زبان نکند

□

سنبل او خواجه سرای گلست

□

ساعتی باش که صحبت به ازین خواهد بود

□

نسبت زلف تو کردند بمشک ختنی

□

یکبارگی مخسپ همه عمر بر ستور

□

همه غیبش مصور شد زهی سرمست اندیشه

□

یا گر کشد به رحم و به هنجار می‌کشد

□

آوه که چه کاسد شد بازار شکر جانا

□

گفت کشتیبان بدان نحوی بلند

□

زنده نداند شدن به حشر و اعادت

□

گر سخت جانی تا ابد زان دلستانت می‌برم

□

خنک آن باد که از زلف تو بوئی دارد

□

نه شرم داشتم که ضمیری خطا شدم

□

بر تو زند نور مگویش بزن

□

ز خون چشم رخم شد چو لاله‌زار دریغ

□

وان معشوق نادرتر کز او آتش فروزانست

□

که به یک آه سحر بهر تو کارش سازم

□

سوی آن آتش بگو راه از کجاست؟

□

جنبیدن لبی که شود عذرخواه او

□

ولی عجب که خیالت نمی‌رود ز ضمیرم

□

جز تخم رضای تو نکارم

□

در جوی آب خون چه روان می‌کنی مکن

□

گه خرد را نردبانی می‌کند

□

امه العشق عشقهم آداب

□

خشم و شهوت وصف حیوانی بود

□

صبح خرد نجویم، تا شام عشق باشد

□

بر سر به قدر سایه‌ی بال مگس نبود

□

یقین میدان که سامان برنتابد

□

بازستاند ز تو می عمر وام

□

بی دل و جان می نویسد گر چه در انشی است آن

□

اندر آویخته زان سلسله‌ی زلف دراز

□

طلب‌ها گوش گیری و بشیریست

□

غریب و دردمندی هر کجا دور از وطن گرید

□

که بسی کاسه سوده گشت و سبوست

□

باکی از مرد ندارد غمزه‌ی بی‌باک او

□

آنچه پیوسته ز ابروی شما می‌شنوم

□

چونکه بری سوی خویش خویش شبیخون؟

□

مرا زنهار از هجرت که بس بی‌زینهاری تو

□

ما را فقیر معنی چون بایزید باید

□

ز خون ما گرفتست این علامات

□

هر که آخر کافر او را شد پدید

□

تو را از هستی خود وا رهاند

□

پیرهن گل سرسمن رخ نسترن خط مشگناب

□

کانرا که بود جانی برخاک درت میرد

□

پیش تو بفگنم این داشته پیراهن

□

بوالفتوحی سر برآرد از کفن

□

پس به یک ضربه به پایان رفتن

□

روز کجا باشد همتای شب

□

یعقوب که دل در کف مهر پسرش داشت

□

که از نالیدن من عندلیب استاد خواهد شد

□

با رقیبان در مقام احترازش داشتم

□

که من یکباره پیمانرا گرفتم جام و بشکستم

□

بیش و بهتر رودت فسق و فجور

□

نظر به روزن و دهلیز و آستانه مکن

□

کاسه آلوده به اجسام داد

□

که بر فلک مه تابان میان کوکب‌ها

□

می‌دود چون کاسه‌ها بر روی آب

□

تا بساط فستقی بر جویبار انداختند

□

یا رب آن کوکب رخشان به یمن بازرسان

□

چو آب دیده‌ی گوهرفشان مگر دیوار

□

به رخ بر بست خورشید آن نقاب خز خلقانش

□

چو در بحر آیم بود گوهر او

□

ازو دعوی مستی ناپسند است

□

تاج و تخت و چتر این سلطان مبادا بی‌شما

□

منتظر جز بر ره دریوزه‌ی درویش نیست

□

در صنعت آن کار که انگشت گزانست

□

روز و شب چیست به خاصان تو بد گوه مخصوص

□

گشت چون زلف تو آشفته مرا صورت حال

□

خداوند شمشیر و خفتان و رنج

□

در شاه چه جا کردی ای آیبکی بوده

□

هر چه ز خورشید جدا شد فسرد

□

گر چه چو درخت نو از بن بکند ما را

□

عذر نادان زهر هر دانش بود

□

اگر چه خلق بسیار آفریدند

□

من غیرک یاقرة عینی و قطعنا

□

در شب تیره فروغ قمرم یاد آمد

□

آن هست صفا ولی ز ما نی

□

فاخته نعره زنان کوکو عطا را تازه کن

□

چون صبر نماند چون توانم

□

آخر تو به اصل اصل خویش آ

□

دشوارتر از هجر عذابی نکشیدیم

□

مخلصان را درین خطر دارد

□

غیر از آن لذت که ایزد آفرید اندر گناه

□

ما بعشق دام آن زلف دوتا باز آمدیم

□

باز طالع شو ز مشرق چون مهی

□

چه کند بی‌تو در این قالب تن

□

آن لعل بی‌بها را کانی و چیز دیگر

□

بین المشارق لا تظلمونا

□

لوت نوشد او ننوشد از خدا

□

آن طره‌ی دراز دو تا کرده می‌کند

□

گوشه تاج سلطنت می‌شکند گدای تو

□

می‌فرستد درد و می‌گویم که درمان می‌فرستد

□

بس که لرزیدند و افتادند و تو برداشتی

□

ما سرخ و سپید از طرب و کور و کبود او

□

چه مرد دین و چه شایسته‌ی عبادات است

□

می‌بسوزد هر دو عالم را ز آتش‌های لا

□

غم را ازین شکست که بر لشکر آمدست

□

عقرب زلف ترا هیچ کس افسون نکرد

□

خون من قطعا نخواهند از بت خونخوار من

□

از دل برون کند غم درمان چنانکه من

□

جان بفشان کان نگار کرد گل افشانیی

□

آمد و من در خمار یا رب چون بود چون

□

روحک روح البقا حسنک نور البصر

□

مها دشمن چه گوید جز چنان‌ها

□

ز اندرون خود می‌دهد رنگم خبر

□

تا نیک بنشناسد عیار، که دزد آمد

□

تا کی کند سیاهی چندین درازدستی

□

هر کرا در نظر آن شکل و شمایل بگذشت

□

عقل‌ها را چو کبوتربچگان پرانی

□

خواب مرا بست باز دلبر بیدار من

□

در حلقه‌های زلف تو صاحب محل شده

□

جان احمد نعره زن از شوق او واشوقنا

□

سپر افکنده خود را کرده از تیر وکمان فارغ

□

لوزینه‌ی او وحشت، پالوده‌ی او سودا

□

به آن عنوانکه من ز آئینه‌ی ادراک می‌بینم

□

جانم چو جام می به لب آید هزار پی

□

گفت بنویسید توقیعش پی پروانگی

□

تو هم از صحبت اصحاب مرو

□

چون شنوند نام تو یاوه کنند پا و سر

□

عجب تو رق منشوری کز او نوشند شربت‌ها

□

نور کی یابند از وی دیگران

□

که چو سرمست شوی غصه به سر خواهد شد

□

او غیر را به بارگه وصل بار داد

□

هیچ دانی که شب هجر تو چون می‌گذرانند

□

حبس کند در زمین خوبی هر دانه‌ای

□

مطربا دف را بزن بس مر تو را طاعت همین

□

همچو روی تذرو و سینه‌ی باز

□

چو نرگس خواب او رفته برای باغبانی را

□

در دست همین شیشه و پیمانه نگه دار

□

قندیل زهبان نیم شب تابان ز رخسار شما

□

به گلستان چه نماید گل و سمن بر او

□

گنجت چو بدست اوفتد از مار میندیش

□

پرباد شده چو ساتگینی

□

آن شمع و چراغ و آن ضیا کو

□

خنک مرا و کسی را که عیش خو دارد

□

کی تخترق الجب و یروین وصالا

□

خوش معلق می‌زند سوی وجود

□

رقیب او ز جفا خاک بر سرم بیزد

□

شیدای سر خوشانه عتابت که بوده است

□

دگر از آرزوی تنگ شکر باز آمد

□

بکنم شور و بگردم به خدا و به خدایی

□

از رشک من و پشمینه من

□

تا که بر روی تو افتد نظرم

□

از برای آن بیازردم تو را

□

بی وجه تند گشتن و رنجیدنش چه بود

□

تا دل مقام او شد و تا دیده جای اوست

□

باد در کف چون گل از وی بی‌دلی پا در گلی

□

تیر مژگان تواش بر جگر آید روزی

□

و اگر نه به چه بازو کشد او قوس خدایی

□

پخته نی و خام جستن مایه خامی است آن

□

بدان که از طمع خام سوی دام پرید

□

نتاند خواندن مقری دهان پرپست آیت‌ها

□

یا ربی زو شصت لبیک از خدا

□

رنگ چهره‌ی کاهی بهر گندمست اینجا

□

خون من گرم بریزید و امانم مدهید

□

خواب هاروت ببندد به فسون جادویت

□

ثواب کن سوی او رو اگر چه غرق ثوابی

□

خوش و فارغ ز خرافات پریشان من و تو

□

زندوافان درون شده به خیام

□

بر امید خلد و خوف نار را

□

با اینهمه حق وفا خواری و ذلت کم نشد

□

گر به ساحل می‌رسیدیم، از میان اندیشه نیست

□

جان من از ناله‌ی جانکاه من

□

چو رفت آب رخم عزم ماجرا کردی

□

چو تیر زه به دهان گیر چون درافتادی

□

ای تو هزار دولت و اقبال تو به تو

□

از آنک خفته چو جنبید خواب شد مهجور

□

که من دامم تو صیادی چه پنهان صنعتی یارا

□

وانک گوشستش عبارت می‌کنند

□

کرا بود طمع آشنا شدن ز شما؟

□

در کینه‌ی هم آخر کردند زه کمان را

□

لاله می‌چینم و در لحظه دگر می‌روید

□

که تا دست از تبرک بر تو مالم

□

جان و جهان است و تمنای من

□

من سر ز خط تو برنتابم

□

کاین چرخ کوژپشت کند قد تو دوتا

□

رخصت نظاره‌اش ده منع دیدارش مکن

□

که به جان می‌خریم جنگ ترا

□

تو پاس خرمن و من پاس خوشه‌چین دارم

□

دست مستی از سرهستی مکش در آستین

□

یا در میان هر دو تو شکل میانه‌ای

□

از بهر اهل دل را یک قلیه جگر کن

□

ای سبک روح ز تو بار گران برخیزد

□

که مکر عقل بد در تن کند بنیاد صورت را

□

در کنی اندر شراب خلد پوز

□

که تا برخیزد از پیش تو این شک

□

روی شب مرا به زلال سحر هنوز

□

وز لب جان پرور شیرین روان پرورده گیر

□

از حلاوت‌ها که دیدم در فنای بیخودی

□

ای نظر بی‌من مبین و ای روان بی‌من مرو

□

یاد جنت نکنم تا تو در این انجمنی

□

نه دشمن بشنود اسرار ما را

□

با آتش زبانه کش شمع روی کیست

□

از کف من به جهانی نجهانند او را

□

که این سگان تو را طوق و آن طناب شود

□

می‌رود آب فرات از چشم دریا بارمن

□

غم این و آن نماند بدهد صفا صفایی

□

خوفم از رفتن توست ای شه ایمان تو مرو

□

مرا دیدی نهفتی یاد می‌دار

□

از رخ عاشق فروخوان قصه معراج را

□

کی شود یک دم محیط دو عرض

□

دستیش بر دلست و فغانی همی کند

□

دست قدرت نگر و منصب صاحب جاهی

□

گفتا که مرا همچو دلت تنک دهانست

□

نه آن حرفی که آید در بیانی

□

بر مثال هفت پایه نردبان

□

کز میان جان هوای روی جانان می‌کنم

□

فما ابقین فی التضییق صدرا

□

که گلگون را به گردن گیرد و از بیستون آرد

□

کان بجز تیر و کمان او نکرد

□

بد خوئی هزار بت تندخو درو

□

بخدا که در ده از می قدحی بمی پرستان

□

آن حجاب از اول است و آخر و پایان تویی

□

بر پرده‌های واصلان در روضه خضرای تو

□

به دست ساقی نابش مگر سرم چو کدو شد

□

ز سودای تو می‌ترسم که پیوندد به من سودا

□

پای دار ای سگ که قهر ما رسید

□

بصر مشکل ببیند چونکه غرق آب و نم باشد

□

که جمشید کی بود و کاووس کی

□

لیکن نیاز من همه عین نماز بود

□

حال گل چونک چنین است چه باشد خاری

□

ز اندیشه‌ای احسن تند هر صورتی احسن شده

□

شاخ گل بینی چو گوش نیکوان پر گوشوار

□

تو را چون پخته شد جانی مگیر ای پخته خامی را

□

که زینسان غیر را پهلوی او هرگز نمی‌دیدی

□

که درد خویش بینی را دوا نیست

□

در نه فلک آتش زنم از آه دمادم

□

اگر خود باغ رضوان می‌نهندش

□

کی شرط بود که تو بمویی

□

که از زنجیر جنبیدن بجنبد شور دیوانه

□

گفت بی‌چون باشد و بی‌خارخار

□

هر جان که به هر روز از این رنج بتر نیست

□

چند بفریبد مرا این دهر چند

□

نظر ز روی تو بر دوختن میسر نیست

□

که همچو قطره که بر برگ گل چکد پاکی

□

دل شکسته من چون شکسته‌تر نشود

□

ساکن سقف دماغی و چراغ نظری

□

بشکن صفرا بنشین بنشین

□

جان تشنه‌ی شیر همچنانم

□

میل دارد سوی داماد لطیف دلربا

□

نی ز درد من بنالید و فغان از رود خاست

□

که در دست اوفتاد این بی‌نوا را

□

که در راز تو را باشد ای نگار صدف

□

ترسم که همچو من متعلق شود رسول

□

ذره ذره در طریقش باپر و باپاستی

□

و انتقال للطیور فوق جو للامان

□

اگر حقی و تحقیقی چرایی این جوال اندر

□

راحا یطهر عن شح و شحنا

□

باغ را باران پاییزی چو تب

□

یا نسیم روضه‌ی فردوس؟ یا بوی شماست؟

□

نکته‌ای هرگز نشد فوت از دل دانای تو

□

گل صد برگ را چه غم ز هزار

□

شو همنشین شاهان گر مرد سرفرازی

□

خشک لبم ز سوز دل چشم ترم به جان تو

□

مانده در انتظار دیدارت

□

و ان ثقلت عن ظعنهن الترائب

□

که فرق تا به قدم سیل اشک و شعله‌ی آهم

□

چون عشق استادی کند، در گفتن آرد لال را

□

کاشکی خوی پری رویان دیگر داشتی

□

که اینست اعتقاد پاک دینان

□

هم از آن رو بی‌سر و بی‌پاستی

□

صورتت نی لیک مقناطیس صورت‌های من

□

خویش را جمله گاز باید کرد

□

بشنوید از ما الی الله المأب

□

کم نگردد سوزش آن خلق‌سوز

□

زین طرف نالهای زار آمد

□

گریه‌ی بنده که آب چمن خنده‌ی توست

□

ورنه مجموع کجا حال پریشان داند

□

نی که مرا عاقبت بر سر در می‌کشی

□

از بحر چه کم گردد زین یک دو سه پیمانه

□

چون بار دهد دل را چون دل ندهد بارش

□

هر یکی شکرستان و هر یکی کان نبات

□

هر که می‌آید به کوی ما تماشا می‌کند

□

که او قبله‌ی چشم بیدار ماست

□

خوش بودی ار نشستی از اقبال گاه گاه

□

نسخه‌ی کلی قانون نجات آورده‌ئی

□

وی گوهری فزوده ز دریا چگونه‌ای

□

جان‌هاست برپریده ره برده تا به جانان

□

پیری نه کز قدیدی مویش چو شیر باشد

□

ببین لعل بدخشان را و یاقوت زکاتی را

□

پس برهنه به که پوشیده نظر

□

گر وجود ما ازین ترتیب بگذاری که هست

□

خانه‌ی چشم مرا از گریه ویران کردو رفت

□

روی چون ماه ترا مشتری آمد برجیس

□

در عشق و ولا چو پهلوانی

□

عید شده‌ست و عام را گر رمضان است باش گو

□

سد ما در راه ما پندار ماست

□

ما را تو به دست غم مسپار مخسب امشب

□

ولیک بخت بدم با تو هم وثاق نکرد

□

خویش بین طاعت بر پرگناه برخیزد

□

نقد عصمت باختن عشق از هوس نشناختن

□

منزل هندوی کافر کرده‌ئی

□

سوار اسب فرهنگ و کیانی

□

گر سوی مستان می‌روی مستانه شو مستانه شو

□

چه حیله دارد مقهور در کف قهار

□

از آن خوشتر کجا باشد تماشا

□

پرده بدریده گریبان می‌درد

□

گرد خود از نعل آن سمند بر آرد

□

این زمان خود رخنه در بنیاد ایمان می‌شود

□

بجز خیال توام در نظر نمی‌آید

□

در بحر هوای آشنایی

□

او را خبر کجاست ز رنج و ملال تو

□

خاک کف پای تو را چشمم به دیدار آمده

□

چه سود ار خواجه بر بالای تختست

□

خشم ارچه کرد هر چه در این یک دو هفته خواست

□

این دل خسته که محبوس و گرفتار اینجاست

□

گنهی نیست ز تهدید جزا چیست غرض

□

ببوی آنکه گیاهی ز بوستان تو باشم

□

که گوش دارد دیوار و این سریست نهانی

□

تو پا بردار و با دستار می‌رو

□

تا دل او خوش نگردد من نباشم برقرار

□

که عین ذوق و راحت شد همه رنج و تعب ما را

□

شد کمینی در هلاک طالحان

□

نی چو کسان دگر عاشق رنگیم و طیب

□

ازو زخمی که بر دل از نگاه اولین آمد

□

کز وجودم اینکه می‌بینی نشانی بیش نیست

□

تا نوبهار حسنت بر من کند بهاری

□

بی‌علم و عمل شد عامل تو

□

هر که دارند از نسیم او نسب

□

کز ابر برآ ای مه تابان خرابات

□

حکم او می‌رفت چندانی که اینجا شاه بود

□

که در وی همچو باء بسمل آمد

□

تا شوم رسوا اگر گردم به گرد کوی تو

□

راهی بزن ای مطرب تا خرقه دراندازم

□

والله که نه حاجبی حجابی

□

شهمات می‌شود ز رخش ماه بر زمین

□

ز حال دل چو شما عاشقید برخوانید

□

چو بادی رقص‌های شاخ بیدیست

□

ور بخندیم آن زمان برق وییم

□

وانگه به روزنی که ز دیوار دیگرست

□

تا در به در بگردم قلاش و لاابالی

□

از صحبت خویشتن ملالست

□

دل لشکر حقست و تویی شه چه شسته‌ای

□

خون‌ها می می‌شود چون می‌رود در جام او

□

مخموری چشم دلربای تو

□

در بیشه جهان ز برای شکار ما

□

ترسم که مرغ روح پرد از قفس مرا

□

کز آن منزل ره بیرون شدن نیست

□

صد دعوی ازین به گواهی که تو داری

□

دانای بی تفکر و دارای بی ملال

□

تا شود کن فیکون صدر جهان مرتبسی

□

همچو بخت و طالع بیدار تو بیدار تو

□

چونک آن دلربای شنگ آمد

□

رازی که میان گلستان گفت

□

ابروان بر چشم همچون پالدم

□

کز آنجا باز دانی اصل فکرت

□

آن چه هجران کرد با جان بلا پرورد ما

□

وانگه بسیه کاری مشک از قمر انگیزد

□

کز نتیجه خویش شاخ سنبلی افراشتی

□

وقف کن دیده و دل روی به هر سوی مکن

□

آید از دریا برون بیرون میا

□

فاستترنا کنجوم بضیاکم و اهتدینا

□

برآی ابر مشکین سایه پوش طلعت مه شو

□

دیدن او سهل گشت، دادن جان خوار شد

□

تن برون بردیم ازین میدان ولی جان باختیم

□

رخشنده چو شمع در شبستان

□

فتادم زین حدیث اندر گمانی

□

جان معلق می‌زند بر ریسمان

□

وان دگری شد کمرش را گشود

□

لقمه نتوان کردن کان شکر ما را

□

پر گره باشی ازین هر دو چو نی

□

آن دم که بینم او را، ماهی تمام باشد

□

پیش ازین گر داشت خوی بد ولی اینها نداشت

□

قدح نوشیدنم امشب خماریست

□

نی هزاران بار تو در زندگی خود مرده‌ای

□

شکسته عشق درهاشان قماش از خانه دزدیده

□

بر سر چو قلم دونده‌ی تو

□

در کوه کند رخنه تا روز مشین از پا

□

بر بحری و به شکل دماوندی

□

چو مه را بدید، اعتباری نکرد

□

تا دگری نیاردش مست ز پشت زین فرو

□

بوی پیراهن یوسف ز کجا می‌شنوم

□

من شیرم و یار ماهتابی

□

شکر کساد شد از قند خوش زبانی من

□

کو دو جهان را بجوی می‌شمرد

□

ور نه بدنام کنی آینه را ای مولا

□

دایما پر علت‌اند و نیم‌کور

□

از برای خویش چاهی می‌کند

□

کش پرده از هم می‌درد گر قطره‌ای افزون شود

□

خاطر صحراست یا عزیمت نخجیر

□

زنبیل هر گدایی در پیش شهریاری

□

مانند بت پرستان دور از بهار و ممن

□

که ز پنجاه فزون است و صد آید به شمار

□

دربار کند موجت این جسم سحابی را

□

شوخی طبع تو و یک جا دمی نشستنت

□

در بها سیم سیاه انداختند

□

شاه عاشق حشمی خسرو یک دل سپهی

□

خویشتن می گوی و مینه گوش بر گفتار خویش

□

ستارگان ز چه رو گرد خاک گردندی

□

صفت این دل تنگ شررآشام بگو

□

ز شرم سست بخندد ولی کجا گوید

□

چون ببیند آن خطت را می‌شود خط خوان چرا

□

خود ندا آنست و این باقی صداست

□

آنکه ما را بسته‌ی صورت شناسد غافلست

□

این زمان زان لطف اندک می‌کنم بسیار یاد

□

کانکه رفت از پی خاطر ز خطر نندیشد

□

هر دو چو دست تواند چه یمنی چه دنی

□

تو ساده پوستین بر بوی زهره روی چینی تو

□

زانکه جانم را سزایی یافتم

□

تا از دل بیداران صد تحفه بری امشب

□

از بهر چیست اینهمه غوغا چه کرده‌ایم

□

ستاره در قدم آفتاب می‌ریزد

□

یک دم به من چون برخورد در دم شود پیدا کسی

□

ور عاشق و مستم چه توان کرد چو هستم

□

یافت عزیزی از پس خواری

□

اول غلام عشقم و آن گاه آن تو

□

مثال ظلک ان طال هو الیک یعود

□

بسپار بدو دم شماری را

□

گفت بر زن صورت شیر ژیان

□

تن من سر به سر دل شد، دل من جان عشق آمد

□

از دل بی‌اعتقاد بدگمان خود بپرس

□

روشنست این همه کس را که منور نشود

□

و آن جا همه هستی است جا نی

□

در دست کی افتادی زان طرفه خبر برگو

□

یا ز خاک در او پای بکش، دست بشوی

□

اگر نواله‌ای رسد نیمی مرا نیمی تو را

□

کانچه با جانم نکرد آن زلف، کاکل می‌کند

□

از پیش قند خویش مران چون مگس مرا

□

محمود را شده است سجود ایاز فرض

□

ورنه هر روز کج! گرم شود بازارش

□

گنج ظاهر شود ار تو ز میان برخیزی

□

مقیم لاله زار و ارغوان شو

□

چه چو بهشتی شد و قصر مشید

□

بر مزبله پرحدث آن گاه تماشا

□

دست را در هر گیاهی می‌زند

□

بسیار کند سرزنش آن سرو که کشتست

□

آن که این در به من داد دوا می‌داند

□

خواب در چشم عبهر اندازد

□

چه گیاه و گل بروید چو تو خوش کنی سقایی

□

سرو من آمد به گلستان من

□

مکن داویم ده آخر که در ششدر فرو ماندم

□

پس بروید جمله عالم لاله و ریحان ما

□

حاضرش سازید تا من کار سازی می‌کنم

□

اگر چه پیر بود، دولتی جوان دارد

□

ورنه نظر رگویا ابروی کسی داری

□

صید روبه بازی آهوی تو

□

وز قد من بپرس که از کی خمیده‌ای

□

هرچ او کرده‌ست با آن دیگران

□

مشو خراب به ناگه مرا بکن اخبار

□

تا گرمی و جلادت و قوت دهد تو را

□

ای رهیده تو ز دنیای نه چیز

□

هر کرا او بزد، کسی ننواخت

□

چون بالش زر نیست بسازیم به خشتی

□

بر مه و مشتری کمانکش کرد

□

کسی مر عقل را گوید کجایی

□

الیس العیش فی هم حرام

□

سرکشی می‌کنی آغاز امشب

□

تا کی بود ای سلطان این با تو و آن تنها

□

ای خاک جان عالمی در عرصه جولان تو

□

ز رنگ چهره‌ی خود در گرفتمی به زرت

□

کشتی در آب انداختم تا چون ز آب آیم برون

□

ز تو کی کنار گیرم که تو در میان جانی

□

ز دو دیده خون ببارم هله تا تو شاد باشی

□

هم به بزم و هم به رزم لطف کیهان نازنین

□

با بسته کسی گوید کان جاست شکار آخر

□

هر جا که روی آیی فرشت همه زر بادا

□

لیک ما را قحط نان بر ظاهرست

□

هیات آن روی مستنیر ندارد

□

مژده‌ی پرسش او بس که به دل شور انداخت

□

شرف و منزلت مه بسفر کم نشود

□

همه شه زاده دولت شده در لبس گدایی

□

جمله افق را گرفت ابر شکرریز من

□

در پیش عشق سرکش چون پیش باد گردی

□

چه مغزست و چه نغزست چه بیناست خدایا

□

ورنه ز نزدیک هم رخصت دیدار هست

□

از نسیم طره‌ی جان پرورت

□

صید افکنان دست هوس در کمین تو

□

مژده بلبل را که دیگر با گلستان آمدیم

□

در جان قرار داشتیی گر تو جانیی

□

بستان گرو از من به جان کز حزم تو پا کوفته

□

فضل خدای بخشد معدوم را وجود

□

بزند گره بر آب او و ببندد او هوا را

□

تا بدین بس عیب ما پوشیده‌ای

□

این فتنه، که از سر تو برخاست

□

سوی چشمم ابر خون باری شتابان می‌رود

□

کزان بترس که او از خدا نمی‌ترسد

□

بی دست و پای باش چه دربند آلتی

□

چون گنج بدید آید زین گوشه ویرانه

□

که در پیرامن بدر منیر است

□

در دو عالم می‌نگنجد آنچ در چشم منست

□

که از تو در دل ما راه بدگمانی نیست

□

زین ستم و داوری داد نخواهیم خواست

□

چشم من نور چشم آنها تو

□

لیکن نرسد قصه عشق تو بپایان

□

تا چه سر است اینک تو اندر لگن پنهان شدی

□

انه یحکی صفاتا من صفات شمس دین

□

وانگهان از یک نظر آن وام‌ها را می‌گزار

□

آری چه توان کردن آن سایه عنقا را

□

گفت فرما باد را ای جان پناه

□

مراد دشمن ما اختیار دانی کرد

□

بر سرم مرغ جنون آمد و بسیار نشست

□

اوست کاندر حرم عشق تو می‌یابد بار

□

نی کدخدای ماهی نی شوهر مهستی

□

چون ستودی حق را داخل شود نقش وثن

□

هم ز نادان هم ز دانا ایمنیم

□

ای دف تو بنال از دل وی نای به فریاد آ

□

معلوم می‌شود ز گریبان چاک ما

□

ما به ترک زهد گفتیم، این حکایت بر کجاست؟

□

قدمی پیش نهادم قدحی نوشیدم

□

که هست خون غریبان مباح و مال سبیل

□

اما برهد چو تو شبانی

□

خیز دلا تو نیز هم تا نکنم سزای تو

□

چنین تنها مرا در غار مگذار

□

طیبوا ما حولنا و استشرقوا دیجورنا

□

هفتصد دینار در کف نه تمام

□

یاد آن گنج دوانید به ویرانه مرا

□

چو برقفا فکنی موی عنبر آسا را

□

عمر بر باد می‌رود بفسوس

□

سازید مرغ روح در آن حلقه لانه‌ای

□

ما را خراب و زیر و زبر می‌کنی مکن

□

تاختن آورد همچون شیر مست

□

درونش گوهر انسان کدامست

□

این چه اوقاتست راه خان و مان خود بپرس

□

تا نگه کردم سر زلفت که بر زانوی تست

□

پیرامنت اگر همه پیراهنت شوم

□

ببریدم ز همه خلق و درو پیوستم

□

هم قدیمی هم نوی بیگانه و خویش آمدی

□

آن زخمه که دل می‌زد کان پرده دیگر به

□

تا چیست اینک او را بازار می‌نماید

□

ولیکن آدمی او را زبونست

□

هم بر آن صورت قناعت کرده‌اند

□

دل بیچاره در میان خجلست

□

تا ناقه‌ی او بر من مسکین گذر آورد

□

ای بسا لعل که در دامن کهسار افتد

□

زان می لعل چو بر مردم شرمنده زنی

□

مگو که نگفتم مرنجان مرنجان

□

جان و دل ایثار کن گر به وفا مانده‌ای

□

ای روشنی دل‌ها اندر دم تو جانا

□

بود پر ، کش لیک پیکان جگر دوزش نبود

□

که جز نیستی آشیانی ندارد

□

ز استقامت دیگر نجوم رجعت تو

□

پیش آئینه جمالش آه

□

کز عشق هزار دلگشا دیدی

□

ای گسسته رگت از زخمه آهسته من

□

عارفان آنچ نداری بر تو آن آرند

□

بربای نقاب از رخ معشوق نقابی را

□

بی زبان معلوم شد او را مراد

□

سرو دیگر چه نشانیم؟ گر این این برخیزد

□

گرانی‌های مشتی دلق پوشان

□

چشم عقلم بر جمال گلرخان شنگ بود

□

چاکر آن کس شوم کش به کس اشمرده‌ای

□

و انی بین عشاق اسوق حیث ما ساقوا

□

کاتشت در میان جوهر ماست

□

چرا باید حیلت پی لقمه بری‌ها

□

ای دل این صبر از کجا آموختی

□

صبر پندار که امروزی و فردایی کرد

□

ازو به گریه و زاری طلب کن آن که تو دانی

□

گفت خاموش که ما را بفغان آوردی

□

از ما وفا و خدمت وز یار بی‌وفایی

□

بادا فدای عشق و فریب و ولای تو

□

مداد شب دهد آن خامه را ز علم مدد

□

رهیده از تک زندان جوع و رخص و غلا

□

چون قفص اندر شدی ناکام او

□

که آب خویش به دریای عشق می‌رانند

□

بر عقل و دانش او خندند مرغ و ماهی

□

تا یکنفس از خویشتنت باز رهانند

□

جفت گردد ورد و نیلوفر بلی

□

جور مکن که بنده را نیست کسی به جای تو

□

واندر طلب نشان و نامیم

□

احیی بکم و قتیلکم اتلقب

□

معاذالله اگر روزی به دست روزگار افتم

□

حق وفای هزار باره ندانست

□

دور می‌برد به ته بخت کشیدش به کنار

□

وز سفاهت عیب افلاطون یونانی کنی

□

گوش آنم کم از آن چرب زبان ترسانی

□

بی‌گوش سر شنیدن بی‌دیده ماه دیدن

□

وز سینه غصه‌ها را رانی و چیز دیگر

□

عجز خود را ارمغانی فاسقنا

□

تا ازین هم وانمانی خواجه‌تاش

□

حذر از پیش بلایی، که سرانجام منست

□

که بسته راه نگه کردن حریف ربایت

□

کیست کز جانب یثرب بقرن می‌آید

□

وی خاک هم در این غم خاموش و در حضوری

□

راه من این است تو راهم مزن

□

سپه گذاشته از آبهای بی فرناد

□

از آن سویی که آوردند جان را

□

هر جنس بسی تهنیت کنی

□

چون که دست عقلم ز کار شد

□

که دارد با جدائی خوی مشتاق جمال تو

□

تا بزم می‌پرستان از چهره بر فروزی

□

برسان قوت حیاتم که تو یاقوت زکاتی

□

تا جسم نمی‌کاهد جان می‌نشود فربه

□

عاقلان را رنگ و سیما می‌رود

□

از ما چه خبر داری ای دوست مخسب امشب

□

هیچ پیلی داند آن گون حیله را

□

ولی زلف سیه کار تو ما را زنده می‌دارد

□

این چه سر بود که بربست به فتراک تو را

□

در حقیقت چون ببینی پارسائی بیش نیست

□

به یک نظر تو ببخشی سعادت دوجهانی

□

ده بر دهن او زن تا کم کند افسانه

□

ساقی شراب اندر قدح از حوض حورا ریخته

□

بدید و نابدیدی بیست این جا

□

گر سد آزار ببینم ز دل آزار دگر

□

یارب، این ترک چه تیریست که در کیش ندارد؟

□

مردم کش التفاتی شمشیر زن نگاهی

□

تا خود چه بر سرم گذرد از گذار خویش

□

تو را گهر نپذیرد ازانک بدگهری

□

چو تو پیدا شوی بر من مسلمانم به جان تو

□

بر صورت مصطفی پیمبر

□

علو موج چو کهسار و غره دریا

□

افکنید ان مکرها را درمیان

□

چه ناچخ که اندر کمانت نباشد؟

□

ماش آیینه رخ چو مهیم

□

تیغ جفای او را جز جان سپر نباشد

□

تا چند زهره بخش کند جام احمری

□

بوده‌ام نعره زنان رقص کنان بر درشان

□

دست من و آن زلف پر از حلقه و پرچین

□

گرمی جانش برانگیزد ز جانشان طمع‌ها

□

کو قصد جان من کند من جان برای او دهم

□

مرغ توام، رها کن، تا می‌پرم به بالت

□

غم حلقه بر در می‌زند ای دل برو در باز کن

□

در حرم خاص مده بار عام

□

همه شه زاده دولت شده در دلق گدایی

□

این دل ترسان بدپندار من

□

گر سر مویی از این یابی خبر

□

چون مشتری تو بودی قیمت گرفت کالا

□

از جهات شش بماند اندر هوا

□

بر سر کوی تو این هم کاسه و انباز چیست؟

□

کف پای بت دیگر به از آئینه‌ی رویت

□

که دمید از عقیق در پوشت

□

بنواخت که ما خوشیم یعنی

□

گفت من آن توام دست مخا هیچ مگو

□

خویش را با تو برابر چون کنم

□

که دزدیدست عقل صد زبون را

□

هر صید که از قید کمند دگران جست

□

این به دست آورد و آن در پا ببرد

□

به تمنای دوای تو غلط بود غلط

□

بده بدست من ای ماه دلستان شیشه

□

او را به سقا چه می‌فریبی

□

تو خوه از گل سخن تراش و خوه از خار یاد کن

□

هزار جان مقدس به شکر آن بنهند

□

نشاید شیخ خرقه دوز ما را

□

شب نهالین و لحاف از ماهتاب

□

بی‌درد سر مجازم آورد

□

ساز ز آواز حدی می‌باید و بانگ جرس

□

دل پرخون کباب خواهم کرد

□

گر نه خزان دیده‌ای پس ز چه روزرده‌ای

□

که تو ترش نکنی روی ای گل خندان

□

هر دم برآید ستاره‌ی بام

□

چند خود را پست دارد آن کسی کو پست نیست

□

بیرون دوید ناگه و مارا درون کشید

□

جز سرکه در قدمش بازد؟

□

تا غاقل از محافظت خرمنت شوم

□

وز دو عالم شسته دست و آب حیوان باخته

□

می‌نوازد خوش نوایی دلکشی بنشسته‌ای

□

از آن خیاط بی‌مقراض و سوزن

□

هر جنس جنس گوهر خود کرد اختیار

□

که بهر حق گذارد مهتری را

□

گفت رفتم در هلاک جانور

□

از کجا این همه تشویش به دست آوردند؟

□

نرسد به خاطر ستمی که به مستمندی نرسد

□

که بی قدح نبود در صلاح و تو به صلاح

□

در خود همی‌بسوزد دارد علامتی

□

بر تن و جان وصف او بنواز تن تن تن تنن

□

می‌سازم و سوخت این وجودم

□

باقی همه شاهدان شما را

□

که نبودند و نباشند به فرمان کسی

□

کز آن قامت حمایل شد

□

طوطی از لعلت دمادم می‌کند گفتار وام

□

به گیسو کمندی به ابرو کمانی

□

درآ در من بیاموز آشنایی

□

می تو می تو می چون زر تو

□

چو در دل جای گلشن پر شود خار

□

دستم بهل دل را ببین رنجم برون قاعده‌ست

□

پیش سلطانان مه و بگزیده‌ام

□

زان نشود شادمان دل که گزینم کند

□

گل را اگر نه بوی تو کردی رعایتی

□

ولی ز آتش دل بر زبان نمی‌آید

□

به میان پاکبازان به عطا مشار باشی

□

آنچ می تابد ز اوصافش دلا مکنی است آن

□

چون مرا دید بخندید و مرا برد نماز

□

ولی هرگز نرست ای جان ز نان آب

□

قهقه شیشه که در انجمن عشرت تست

□

بر همه گوش کن ولی این مشنو که آن کند

□

هزار سال بگرد شکارگاه تو گردم

□

ز چشم مست تو تعبیر خواب می‌شنوم

□

بر گوهر است هر دم دیگر اشارتی

□

عاشق تشنه زده را از خم خمار بده

□

رهی ز ضربت مار و جهی ز وحشت مور

□

آنی تو و صد چندان زنهار مخسب امشب

□

سر برآورد و حریف باد شد

□

تیری که چشم و ابرویش اندر کمان کند

□

این دود بین که نامه من شد سیاه از او

□

رو بهر سو که آوری داریست

□

گر به سوی شکرش راه برد خرمگسی

□

قانع شو ای دو دیده این بار تا به گردن

□

شرق تا غرب جهان از زلف مشک افشان او

□

ذا نعیم لیس یحصیه الحساب

□

نمی‌خواهم بر این باشد ، خداوندا برآن دارش

□

نقش چو بر سنگ بود شستم و آسان نرفت

□

نور چشم من پر از در کرده‌ام دامان چشم

□

تا چو بر من گذرد یاد کند یار قدیم

□

چه غم است اگر چو قارون به جوال زر نداری

□

نفسی سجده طرب نفسی جنگ و گفت و گو

□

ترس را نیست اندر او امید

□

یا خیال الوصل روحی عند ما جمشتنا

□

بانگ دیوانست و غولان آن همه

□

دو ماه رفت که در چشم ما جز آب نیامد

□

گر فراق از من بگیرد من همان گیرم نبود

□

بس کشته که هر لحظه بر یکدگر اندازد

□

بگداز کز مرض‌ها ز افسردگی بتر نی

□

مانند دل روشن در پیشگه سینه

□

بچه‌ی نازنین کند قربان

□

پرنور کرده از رخ آفاق آسمان را

□

نشنیدم که مرا اخگری از جا ببرد

□

بدان امید که راهی به جانب تو برند

□

هرچه گفتم ز زبان تو غلط بود غلط

□

چنانکه فرقت درویش از آستان کریم

□

نظر چرات نبیند چو مایه نظری

□

آن را که هوشیار بیابی گزند کن

□

که ز مستی نشناسد که کجا می‌آید

□

ماییم همیشه شاد بی‌ما

□

چون نسوزی چیست قادر نیستی

□

حیف باشد که بدین بی‌بصران بگذارند

□

دوش که افکند در صف رندان جام هلالی شور علالا

□

وز ناله دلم بشکل نالست

□

تو به پیمانه نگنجی تو نه عمر زمنی

□

صورت نو نو از آن عشق کهن

□

عقل ز تشویر او بسته دهان آمده

□

چون نباشد آدمی را راه بینی سود نیست

□

گرش ز بال درستی شکسته بالی هست

□

به پیششان چو زمین خاک شو، که بارانند

□

چون شیر وحشی آن بت زنجیر مو مرا

□

ره رندان خرابات بمژگان رفتن

□

سخت ارزان می‌فروشی لیک انبان می‌خری

□

سینه‌های عیب دان را برشکن

□

دل قوی کن که وقت آن آمد

□

بگشاده به طمع آن دهان‌ها

□

همچو درویشان مر او را کازه‌ایست

□

از فکر جام لاله که: خالی ز می چراست؟

□

به جانب تو زند در قلم بنان من آتش

□

هزار قهقهه چون کبک بر غراب زنند

□

که جهان پیر یابد ز تو تابش جوانی

□

عجب چه بود بهر دو جهان که آن نبود میسر او

□

من جهد کرده‌ام که به عهدت وفا کنی

□

زمین لب بسته است و گل نهفته‌ست

□

مینا شکست جایی ساغر فکند جایی

□

زنگ هر نقش که بر صفه‌ی ایوانی هست

□

گنه داند خدا وانگه به فعل آرد جزای من

□

چو خواهمت که در آیم درم بروی ببندی

□

چو شود موسی عمران ارنی گو به سقایی

□

جنگ که می‌افکند یار سخن چین من

□

بر سر شاهان معنی مر مرا نازیده گیر

□

بنموده ز گندمی جوی را

□

چاه مغ را دام جانش کرده بود

□

کم در درون محبت او جایگیر شد

□

هر نفس با بوی رحمان می‌وزد باد یمن

□

روی تو پشت و پناهی روشنست

□

نه عقل پره کاه‌ست و تو به لطف چو بادی

□

از روی میر ممنان شد فخر صد بغداد از او

□

خراباتی صفت خود را ز بهر یار می‌دارم

□

گفتمش که بنده کمین را

□

کش در آن کو نپسندند که جاروب شود

□

کم ز سنگی نیستی کاهن به رفتار آورد

□

به شکل خوی که از آن صد حباب برخیزد

□

نیست جز آه جگر سوز مرا همنفسی

□

سوی صورتگر به مهمان می‌روی

□

از جام شراب خود یک جرعه به دریا ده

□

دل نور گشت فربه تن موم گشت لاغر

□

چون در سر اوست شانه ما

□

می‌زید خوش‌عیش بی زیر و زبر

□

روزی اگرم با تو به کنجی بنشاند

□

تا به خلوتگه خورشید رسی چرخ زنان

□

هر زمان گوی دلم در خم چوگان آرد

□

کی بی‌نوا نشینی چون صاحب امیری

□

ور ز کبر و خشم دلشادی برو غمناک شو

□

در دست ز محصول جهان موی تو دارم

□

تا روز چنگیان را تنتن تنست امشب

□

در هر غمی کش افتد انبازم

□

هر دم به شیوه‌ای دگر از ما جدا مگرد

□

که به کاهی نخرد سجده زرین کلهی

□

چه منزلست مگر طرف بوستانست آن

□

گلی به دست نداری چه خار می‌خاری

□

ابروی خود از وسمه آن کور سیه کرده

□

شب من روز شدستی زده رایت به سحر بر

□

بر وسوسه محال پیما

□

تا نیاید زخم از رب الفلق

□

آب چشم من روانی رفت و دامن گیر شد

□

روزی من گر شود وصل تو روز جزا

□

برگ بنفشه برطرف سرو جویبار

□

کز صداع این و آن بگریختی

□

عثمان جگر کرده گرو و آن بوهریره انبان گرو

□

از بهر سجود شهسواران

□

که پیشش که کمربسته‌ست هیهات

□

گردن جان من که شد طوق پرست موی تو

□

تابیدن عکس گهر از بند کلاهت

□

به غیر شربت شمشیر آب‌دار مده

□

که بی ویس پری پیکر ز گل فارغ بود رامین

□

وقت ناز از آهن پولاد تو آهنتری

□

حیران شود دیو و پری در خیز و در برج است او

□

جان را به تیغ عشق فروشنده می‌شود

□

آغاز نهاد کف زنی را

□

بانگ بر زد شیرهای ای ناخلف

□

با هر کسی و با تو کسی را وصال نیست

□

به ز اندام تو در روی زمین اندام نیست

□

بیرون ز صحن روضه‌ی قدس آشیان نبود

□

پنهان نگردد این رو گر صد هزار پوشی

□

برداشته هر مطرب آن بر دف و شبابه

□

به شکر آن که در اقلیم حسن بر همه شاهی

□

شرم آید عدل و داد و دین باانصاف را

□

عادت به قفس کرده به گلزار نیاید

□

با طالع ما چرا نباشد؟

□

که ناگه من روم از راه و پیش غیر وا گویم

□

کند عظام رمیمم هوای خاک درش

□

رست درخت قبول از بن چون دانه‌ای

□

خون چو تازه است بدانید که هست آن فلان

□

دلق برون کن ز سر خلعت سلطان رسید

□

ان روحی فی الهوی من لا تری امثالها

□

چون نظرشان کیمیایی خود کجاست

□

خرابات آستان لامکان است

□

در دیر ساقیان به می ناب می‌دهند

□

خیمه بر صحرا زد اینک ساربان بدرود باش

□

قمر از فلک درافتد چو نقاب برگشایی

□

وگر عوریم احسان شو بهشتی باش و رضوان شو

□

چند کند عمر شتاب ای غلام

□

آن قبله جان اولیا را

□

من و پروردن آن نخل برومند قدیم

□

که اینت غلامست و آن پیشکار

□

آن قدر بگذار تا منهم دلی پیدا کنم

□

چون بنده مقرست چه حاجت بقباله

□

آن جا که بلا کند بلایی

□

سوی او خنبد هر یک که منم بنده تو

□

در آن مقام تحیر ز روی یار چه می‌شد

□

بکن رحمت بکن شاهی که از تو مانده‌ام تنها

□

مختلط چون میهمان یک‌شبه

□

تا نگویی که: سپهر از بر بیداد برفت

□

کز رهنمائی دل دیوانه جویمت

□

گر دم بزنم آتش دل در قلم افتد

□

تارهای صبر را بگسیختی بگسیختی

□

در دل ما بزن شرر بر سر ما برآ بگو

□

مونس من به حضر خسته جگر

□

گر چه به خوابی بود به ز اغانی مرا

□

چون در حرم شمع ره باد نباشد

□

باد فراقت به باغ بر زد و برها ببرد

□

لیک امید من خسته چنان است که تو

□

آری خوشست سروی سهی بر کنار جوی

□

ندید خلق و نبیند ز شادی آثاری

□

خندد و گوید سخنی خندمین

□

کف کرد و کف زمین شد وز دود او سما شد

□

نوری دگر بباید ذرات مختفی را

□

سر نبرد آنکس که گیرد پای خلق

□

حالی بنویسند و سلامی برسانند

□

وصلی چنین بهشت به کافر نمودن است

□

از آن دو زلف پریشان بیقرار بگوید

□

چو دنیا مایه سودا چرایی

□

در میان هفت دوزخ عنصر تو سرد کو

□

ور گفت که کافر شو هان تا نشوی سرکش

□

تو چون عصای موسی بگشا برو زبان‌ها

□

جماعتی که از ایشان بهینه فرزندند

□

دل چو شود ز غصه پر، هم به سر زبان رسد

□

گر روش این است بس دلها زره خواهد شدن

□

نرفت یکسر مو نقشش از خیال خیال

□

پس نقد خویش را برو از کان خویش جوی

□

هین ده ویران تو را نیز به بغداد مده

□

دل هزاران محنت و ضربت کشید

□

آن جان شریف غیب دان را

□

می‌نمودش آن قدر بیرون ز حد

□

چون کند بیچاره رنجوری؟ که تیمارش نباشد

□

بزور صبر جرات در شکست آن کمان کردم

□

میانش بی سخن همچون دهان هیچ

□

که کند بر کف ساقی قدح باده سواری

□

در زمان سجده کنان گردند همچون خادمان

□

هر زمان گیرد نهادی، هر زمان دیگر شود

□

چون قند و شکر درون حلوا

□

بی درد پندارد که من گشت گلستان می‌کنم

□

همه اشکال گردد بر تو آسان

□

گیرم که بسازد قلمی تیزتر از مو

□

چون رخ مردان ندیدی مرد میدان را چه دانی

□

کز مجلس اختیار می‌آیی

□

آنج سزد از کرم دوست به پیش آر و مرو

□

بر دبه عاشق شدم در دبه زیت پلید

□

گنج دل ناپدید با ماست

□

تا نگردد تلخ بر ما این گیا

□

«و ان من شیء» را یک ره فرو خوان

□

آن که پا بر سرم از دست تو ننهاد که بود

□

چون گل به صحن گلشن رضوان رسید باز

□

چون لولیان گرفته دل من مسافری

□

خوش خفته و جمله شب این عشرت آماده

□

چون دلق زرق من است چند از سیه گریم

□

تنها به کناره‌های دریا

□

شد ز یوسف سخن عشق زلیخا مشهور

□

ننگ دارم گر ز راه چرخ فرتوتم برند

□

پا ز سر کردم و سر تا سر دنیا گشتم

□

از آن دو لعل لب آبدار می‌شنوم

□

درون باغ گلستان و یار و چشمه جاری

□

غیر ان لم یعرفوا عشقی به من

□

ز سحر چشم خوشت آن همه گره بگشاد

□

آن چشم خمار عبهری را

□

مردگان را جان در آرد در بدن

□

کاندکی کرد مرا چاره و بسیار بسوخت

□

هزاران گونه پیغام است و حاجب در میان ابرو

□

از جام لبت واله و مدهوش توان کرد

□

چون آن او است خالق عالم به یک سوی

□

زیرا که از دی آمد افسردگی جو

□

بر درختان صحیفه‌ی مینا

□

میان خلق نشستست در خست خ

□

که مگر به عمر خویشم نشینده نام هرگز

□

شرابش آتش و شمعش شجر شد

□

که بی تو بس که به جانم ز جان ندارم حظ

□

که کس را بر نیاید زان دهان کام

□

وگر چه پیر نماید به صورت بشری

□

جفن بکا فی عشقه لا تحسبوه ترمد

□

بر بی‌گناهی بهتان چه باشد

□

که حسن تو دهد صد جان کرم را

□

در کمینت ایستد چون داند او

□

ز چشم مدعی پنهانم اینجا

□

نگه دارش به لطف لایزالی

□

خط تو طوطییست پرافکنده برشکر

□

گر چه نگنجد نگار ما به کناری

□

معذورم آخر من کمتر نیم از مرده

□

ما ز بهر شکست آمده‌ایم

□

گر نگردد این که باشد نانبا

□

که یکجا بودن از یاران بازاری طمع دارد

□

میان ما عجبست ار به داوری نکشد!

□

مانی خود ز تو در بازی اول دیدم

□

زنجیر کشان بردم و در زلف تو بستم

□

دوستی و کار دشمن کرده‌ای

□

خاک را داند آسمان کردن

□

که عشق وقت نظاره نثار جان بفشاند

□

هر چشم از او در اعتباریست

□

جای گند و شهوتی چون کاف ران

□

بدرد دامن هر گل که درین خار گرفت

□

بهر سرگردانی مجنون زبان بند جرس

□

ز شوق لعل روان برقدت گهرباریست

□

هم رایگان ببینی هم رایگان بیابی

□

گو که شرمت باد از آن رخ ترک گلزاری بگو

□

گهی از روی خود خون می‌ستردست

□

چون بلی گفتید اول درروید اندر بلا

□

خاک کویت کز سرشک اشک ما گل می‌شود

□

خون از دهن ساغر و پیمانه برانداخت

□

زان نرگس سخن گو دزدیده عذر گوئی

□

که یاد آوری از شحنه کرا بیم از عسس بودی

□

تا حشر ز دام دوست مستی

□

بی‌نظیرم کرده‌ای اندر دو فن

□

باز کند قفل را فقر مبارک کلید

□

رویشان چون ماه تابان پیش آن سلطان ما

□

کز آن دارو سر کل راست درمان

□

چو ابروی تو کسی را اگر کمانی هست

□

که صادق نیست صبح کاذب اما نور می‌دارد

□

که منزلت همه در دیده‌ی پر آب منست

□

گاوکان بر بانگ زر مستان سحر سامری

□

پیش شمس الدین درآید گشت باز راستین

□

اثری هم به گمان می‌یابم

□

ترک منبرها بگفته برشده بر دارها

□

اگر در سرو باشد اعتدالی

□

در روضات جنان همنفس حور عین

□

که در خون‌خواریش امروز ناپرهیزتر سازی

□

به حکم آنکه ز دست تو نوش باشد نیش

□

ای پاک ز جای از کجایی

□

فاش بود فاش مست خاصه ز بوی دهان

□

زهی ملکی که استانید آخر

□

تا که درسازند با هم نغمه داوود را

□

نخلهای خرم خود سوخت یک سر باغبان

□

ازو داد آن زمان یابی که از خود داد بستانی

□

مرغ روحم در حریم حرمتش محرم مباد

□

هر نفس راه شیخ و شاب زنند

□

در گشاد سر مشکل کی رسی

□

بوی شراب می‌زند از دم و از فغان تو

□

چه توان کرد گو برو بشکن

□

طفل خسپد چون بجنباند کسی گهواره را

□

همی به تیزی بر فرق من بگردانند

□

شکست از بازویت مقدار لات و عزت عزا

□

که عنان آن توانم نفسی نگاه دارم دارم

□

تو چون شمعی چنان خوشتر کزین پس پیش ما باشی

□

دل و جان مست شد و عقل و خرد سودایی

□

تو با این دو ماندی در این خاکدان

□

عشق بی‌درد آفسانست ای پسر

□

و ان نای شیبنی لا زال یوم الملتقی

□

هر که همدوش شاعران باشد

□

چون بترسند از ملامت خیمه بر صحرا زنند

□

نروند اهل نظر از پی نابینایی

□

وز جفا بر دل پر خون رقمی باید زد

□

بایزیدی بردمید از هر کجا می‌ریختی

□

روی من از اول بد بر روی تو بنهاده

□

مردان مرد بینی در اضطراب مانده

□

هین بگو چون نیست میوه برمبادا بی‌شما

□

گر توام خواهی که بفروشی خریداریم هست

□

غیر از تو هر که حال مرا دید یا شنید

□

امروز پند من مده کاشفته‌ام دیوانه هم

□

کز وصالش شاخ شادی را ببار آورده‌ئی

□

هیچ کس را کار و باری دیده‌ای

□

سلاح رزم بینداز و ترک تاز مکن

□

وان جان گوشمالی کو پای مال گیرد

□

کان چراگاه دلست و سبزه و صحرای ما

□

گشته بسی جغد در آن خانه پیر

□

یا لحظه‌ای خموش ز افغان شود نشد

□

تا تو می‌یابی خبر می‌بندد از افسون مرا

□

سیم اگر بی وجه می‌باشد بزر باید نوشت

□

که خوش تخریج و پاکیزه ادایی

□

پرورش آمد همه کار چمن

□

هیچ بازار ندیده‌ست چنین کالایی

□

تا ز کیوان بگذرد این کار و بارت ساقیا

□

بر لب تنگ شکر دست به شکر نکنم

□

مجلس عاشقان منور شد

□

تشویق تو من به صد تومن حظ

□

واهوانت شیر گیرانرا شکار انداخته

□

زنار روم گم کن در عشق زلف شامی

□

کنجی روم که یا رب این تیغ را سپر کن

□

خانه‌ام برد و بی‌دکانم کرد

□

نگنجد فکرتی کان همچو مویست

□

اول صحبت او مجلس غم را انجام

□

سروری در وی امیری عدل‌پرور سروری

□

زان که هر طاقی ز ابرویت هلالی دیگر است

□

مست پیمانه مهر از کم و بیشش چه خبر

□

در خیبر است برکن که علی مرتضایی

□

جمله سر تا پای تسخر بوده‌ست آن قلتبان

□

مضطرب گشتیم و مضطر سوختیم

□

چهره خون آلود کردی بردریدی شال‌ها

□

با نشو و نمای جاودان است

□

در بیابان عشق گفته‌ام این

□

در وادی رسوائی من پیش نهم گامی

□

بمژگانت در میخانه رفتن

□

چو خوان عشق کشی تو ز سنگ آب برآری

□

که تا گیری گریبانم کشی از مهر دامن تو

□

معطی صاحب عمل سیم شماران رسید

□

این شکر از کی گویم از شاه یا ز صاحب

□

که غیر آرزوی آن کسی نبرده به خاک

□

آه سحری اثر دعا هم

□

که یوسف امل از چاه آرزو بدرآمد

□

بود کار آنکس که کاریش نیست

□

یا طوطی روح از شکرخایی

□

زین‌ها که می‌کنی نشود زر بهل مکن

□

که هست مشتری و زهره را قران امشب

□

که ما را چشم و دل باری کبابست

□

دل مرده‌تر از غنچه‌ی پژمرده‌ام از تو

□

تا ز یاران که به عید رمضان خواهد بود

□

این حسن آدمی کش بی‌اعتدال بین

□

هیچکس گفت که احوال گدا چیست بگو

□

در هم ببسته موسی و فرعون و سامری

□

حارت و کلت نحوه الاحداق

□

ز ما تو روی مگردان مده قفا که نشاید

□

نرگس اگر چشم داشت هیچ ندید او تو را

□

همدم او آه سحرگاه او

□

مقصد علم و عالم مقصود

□

مخزن رازی که خود هم محرم آن راز نیست

□

در ره صورت گرم رهبر نباشد گو مباش

□

چون پی دارو ز یشم سرمه دهی سوده‌ای

□

پیش از آن کو برکشاند آن عنان این است او

□

شورشی در بحر و کان افکنده‌ای

□

بازبده به خوشدلی خواجه که واستانمت

□

رحمی به گریه‌های شب تار من نکرد

□

مطلعش بر سمای ایشان است

□

هم رهان ره سودای تو باری فرسان

□

عنبر شمامه‌ئی ز دو زلف معنبرش

□

چون آب در سبویی کلی ز کل پری

□

جان را که فلاحی شد با رطل گران کرده

□

کان شاه یک سواره در قلب لشکر آمد

□

همچو ادبیران چه در هستی خزیدستی دلا

□

نوبت داد شاه اسمعیل

□

ز گلگون غنچه‌ها رنگین حلی بر بند بر گردن

□

که از پای کسان فرسوده نبود سجده‌گاه من

□

ترک هستی در ره مستی نخستین منزلست

□

بر سر او ساقی استاده‌ای

□

سرمه یعقوب شود پیرهن

□

همه با زلفهای غالیه فام

□

کس ندیدی خالی از گل سال‌ها گلزار را

□

که ناگه بر سر راه کسی خاری ز من باشد

□

نسیمی در آن لذت وصل مضمر

□

تو با او دوست گشتی هرچه طبعش خواست هم کردی

□

زیر هر موی دلی واله و شیدا را بین

□

بفروش از رز خویشت همه انگور حلالی

□

بیش کند کمش کند این تو ز آفتاب جو

□

وگر مخمور و مغموری از این بگزیده صهبا خور

□

عقل دیوانه شده نعره زنان که مرحبا

□

با معجزه دم مسیحا

□

می‌میرم از شرمندگی بر من چو تنها بگذرد

□

تزاول آن روی نهکو بوادی

□

کز در مسجد مرا امید فتح الباب نیست

□

این چه بیع است بدین ارزانی

□

الیوم تکلموا و قالوا

□

بر سر کوی تو وفاداران

□

بر فلک بی‌نشان نور دهد نار را

□

تا انقراض عالم گردون دو تا بماند

□

ناگه از دور دگر باز سوی غبرا شد

□

عزیز کرده نگاهی که گاه‌گاه کنی

□

چون تو درآئی سوی گلستان

□

تو را خلاص نمایم ز روز و شب شمری

□

گفت آن چیز دگر نیست دگر هیچ مگو

□

آنک کردی زانوی ما را تو بالین یاد دار

□

با همین دیده دلا بینی همین تبریز را

□

نفتد عکسش اندر آب نگون

□

خوشا ایام آزادی و در گلشن دویدن‌ها

□

که من خود هم اگر باشم نخواهم شد گواه خود

□

گر کم از مور نی ملک سلیمان درباز

□

آن روح که یافت وصل و مستی

□

امشب نزید این پیکر من

□

دل تو را باد و جگرخواری مرا

□

مزن لاف و مشو خسته مگو زیر و مگو بالا

□

گرهی نیست که از جای دگر بگشاید

□

ور بسوزانیم تو در آتش

□

بر آسمان نگون که ببوسد تو را رکاب

□

دمی قرار نگیرد ز شور شکر تو

□

تو ز شاه شه نشان والله نشان دیگری

□

ز خوف و حرصشان کرده نزار او

□

چه صفیرست که دل بال زنان می‌آید

□

در میان آن گلم بیا بیا بیا بیا

□

نکردی فوق آن شب را کس از روز

□

جدا از مهر روی خویش شبگون میرعبدالله

□

پیش دست ساقی ما در ته پیمانه ایست

□

حال آن زلف پریشان دوتا می‌گوید

□

به دهان نی چه دادی که گرفت قندخایی

□

یا تشنه حق از علم لدن

□

گه در هوسش به سر دویدیم

□

رفته باشد عشق تا هفتم سما

□

نفرین کنم اراده‌ی بیجای خویش را

□

خواجه! به هیچ‌کس مده بنده‌ی زر خریده را

□

که تو سود وی و تاوان زیانش باشی

□

چون ندیم مجلس شادی فزائی بوده‌ئی

□

افسانه گشت بابل و دستان سامری

□

زنهار سفر با قافله کن

□

بدین خاری که پایت خست منگر

□

خود تشنه‌تر شد قم فاسقنیها

□

مهر بنگر که همانش خفقان است که بود

□

کار من در فراق مشکل شد

□

دیده آبی زد بر آتش ورنه می‌گشتم کباب

□

بقصد خون مسلمان برون نمی‌آید

□

غلطی غلط از آنی که میان این غباری

□

جامه چرا دری اگر شد کف پات آبله

□

در بر آن حسن جاویدان که هست

□

ز دل خور هیچ دست و لب میالا

□

ور حقی باطل کنم منکر نگردد کس مرا

□

داشت نور آن خاندان و روشنی آن دودمان

□

نه نیک خواهی که، گاهگاهی، ز من بپرسد، غم که داری

□

در پای گل ز دست بتی گلعذار جوی

□

بهر آتشخوارگانش بر سر خوان آتشی

□

رو فسون مسیح آیین کن

□

من حضرته الکریم مورود

□

تهدیه الی عین یسترجع ریانا

□

که چون غنچه پیچیده‌ای پا به دامان

□

دادش از لطف کردگار عباد

□

شکنج گیسوی سنبل ببین به روی سمن

□

قرص مه از عنبرین حجاب برآمد

□

راست بگویم مرنج سخته جگر عاشقی

□

نفسی پست و مست تو نفسی در خمار تو

□

از بوی دل شده است دماغی معنبرم

□

صد هزاران بلبلان اندر گل و گلزار ما

□

عتاب ظاهر و سد لطف و عذر خواه نهانی

□

والدهر یعتقب اللذات بالالم

□

که بیدارم نسازد نفخه صور قیامت هم

□

سر سودای ترا نقش سویدا کرده‌ایم

□

ای ماه بگو که از کجایی

□

چندان تو چنین گفته کز عشق چنان گشته

□

گر نیست بازگشت در این عشق عمر پار

□

بجهی چو آب چشمه ز درون سنگ خارا

□

زیر زلف تو سایه پرور گل

□

ما را به چه جرم قاتل ما

□

ناکهان باختم آن ملک مسخر به عبث

□

اسرار دل سوخته پیدا نتوان کرد

□

چونک مرگت شکند کی گهر فرد شوی

□

وی از پس نومیدی بشکفته گل از ساره

□

بشنود گو همه کس بوی شراب از دهنم

□

که جان عشق را اندیشه عارست

□

من از دعای نیم شب گردون پر از لشکر کنم

□

گردش چرخ بین چگونه برشت

□

پیدا کنم برای تو جائی ورای چشم

□

هجر در راه حقیقت نکند منع وصال

□

که مه بود به بالا سایه بود به پستی

□

از عرش نثار آید بس گوهر ناسفته

□

که گهی شاد و گاه غمگینید

□

چو تو را صید و شکارم چه کنم تیر و کمان را

□

که بی هم مادران را شیر نستانند از پستان

□

لیکن به نظر چنان نماید

□

کز شوخی آن چه نیست به یاد تو کین ماست

□

چاره‌ئی نیست چو دستم بتو در می‌نشود

□

تا در دل مهندس نقشش نشد نهانی

□

وز بوی گلت خوشدل چون روغن پرورده

□

چنین از دست آسانم میفکن

□

که نشد به غیر آتش دل انگبین مصفا

□

وان آرزوها خاک شد یک یک به زیر پای تو

□

به سیم و زر اگر بوده است یوسف را خریداران

□

داغ مرا کز ازل جسته درون آمدم

□

گرش با ما نظر بودی چه بودی

□

چو مهر عشق شکستم چه غم خورم ز حرونی

□

زان شه بی‌جهت نگر جمله جهات ریخته

□

صبحی شود ز صبح جمال تو شام عید

□

به جو اندرنگنجد جان که دریاست

□

مضطر از درک دهانت مردمان خرده بین

□

عهد نو سازد و پیمان تازه

□

در جنیبت بردنش هرچند دور اهمال کرد

□

شراب بر کف و آغاز انتقام کنند

□

نقلت چرا نچینیم چون قندبار گشتی

□

ای میخ زمین گشته وز شهر دل آواره

□

شور در لل خوشاب انداخت

□

تا تو همه تن چون گل در خنده شوی با ما

□

تو ز گل می‌نال و من از بی‌وفاییهای او

□

ملول گشت و روان شد به خلوت جنت

□

که شمع ماه را در جنب او بی تاب می‌دیدم

□

چون عود ره دل زندم چون نخروشم

□

صبح سعادت صبح سعادت درج شده در شام حبیبی

□

آتش کندت خدمت اندر شرر روزه

□

چو جغد هل که بگردد در این خراب دیار

□

زهی کار زهی بار که آن جاست خدایا

□

عبث محض نمایند پلنگان چنگال

□

طینت او ز نور حق طلعتش از بهای او

□

وان دم که بی تو باشم یک لحظه هست سالی

□

پیوسته چنین غرقه‌ی طوفان نتوان بود

□

زیرا که غرق غرقم از نکته مجازی

□

انصاف بده آخر با او چه کند یک که

□

با چنین لب چرا چنان کردی

□

ننوشیم آب ما زین سبز دولاب

□

تف نشان جگرش چشمه‌ی حیوانی بود

□

شاید ار وا رهم به همواری

□

چو خار در جگر خویشتن خلیدم و رفتم

□

سپیده دم بدمد حرزی از سر اخلاص

□

قاف تا قاف از میش خود موج طوفانیستی

□

عفریت همی‌رقصد در عشق یکی دیوه

□

وز بال تو برپرید جعفر

□

کان ناظر نهانی بر منظرست امشب

□

شکست در دلش آن موجهای توفانی

□

خود که بینم؟ که بر تو بگزینم؟

□

هست لب تشنه پابوس تو چندان که مپرس

□

جانم براستان که برآن آستان بماند

□

وز خلق دررمیده به عالم چو سامری

□

کاندر او دستان حایک یا که پود و تار کو

□

که گر سودی کنی آنجا زیان است

□

که چون کنجد همی‌کوبد به زیر آسمان ما را

□

سحر خود آمده‌ام باز و عذر خواه توام

□

بگو خیر بینند از یکدیکر

□

گو در زمان حسن تو ویرانه‌ایی آباد شو

□

ناله‌ی نایش نگر در پرده‌ی دل چنگ زن

□

حسرت رضوان شدی چونک رضا یافتی

□

هر کس که گشت عاشق رو دست از او بشو

□

صلوه خیر من النوم از آن مناره رسید

□

مرحبا ای کان شکر مرحبا

□

دست برآورد و مناجات کرد

□

جهدها کردم ولی برنامد این از دل مرا

□

ز بس که بوسه زنم زخمهای سنگ تو را

□

آن نقطه‌های خال چه زیبا چکیده‌اند

□

که مه و مهر به پیشش کند از عشق غلامی

□

دل‌ها همی‌نمایند آن دلبران چین

□

کی در رسم به گردت کان ذره بس ندارم

□

تا که آتش واهلد مر جنگ را

□

کدام روز دگر اینقدر فغانم بود

□

تا تو شمعی، تو راست پروانه

□

بعد دو جهانی داشت از طاقت انسانی

□

ولی خیال نماید بعین عقل جنون

□

کز غربت خاکدان گذشتی

□

تا شود این جان پاکت پرده سوز و گام زن

□

خنک کسی که به گفتار رازدار بود

□

مر مرده را سعادت و بیمار را دوا

□

غالیه‌اش پرده‌در مشک ناب

□

ز لطف بر دل من دستی، آسمان نگذاشت

□

اجل در قبض جان تن مضطرب من در تماشایت

□

در نفس جانها هوای خانه پردازی کنند

□

شکرستانی ولیکن ترش رویی اندکی

□

از زبانم به دلم آید و از دل به زبان

□

لیک در اصل جمله یک سوز است

□

زان پری تازه آیین شیوه‌ها

□

بی جرم باید سوختن مفتی منم این کیش را

□

لطف تو به او باری چون هست همین بادا

□

ریشه دجال ظلم کند ازین خاکدان

□

برو بمنزل آن ماه مهربان که تو دانی

□

بداد عقل که تا راه آسمان گیری

□

هله آن بار برفتی مکن این بار مرو

□

که خانه‌هاش نهان در زمین چو ری باشد

□

از کف پایم بکنده خارها

□

از آن رو که اطلاق دادن پراوست

□

قرةالعین نیک موزون بود

□

شده یک جهت نمازی به دو قبل می‌گذارد

□

آن خال هندوئی سیه مهره باز باز

□

پیش هر کوزه شکن چند کنی کاسه گری

□

ای چون مخنث غنج او چون قحبگان تخمیش او

□

دل ندهدم که در قلم آرم شکایتی

□

وان نفسی که بیخودی باده یار آیدت

□

که فرساید ز حسرت چون سگ کوی کسی بیند

□

که سوخت آتش هجر تو خانمان مرا

□

کز خدا نیز تمنای تو نتوان کردن

□

چون آن دو زلف قلب شکن در جهان جان

□

ور مس کاسدی کنمت زر جعفری

□

بسی شیران غرنده نهان در صورت آهو

□

اگر ز غیب به دل‌ها سنان نمی‌آید

□

از ما رسد سعادت یار و عدوی ما را

□

نهال بوستان دوستاریست

□

امشب امید که یاد از سخن دوشش باد

□

برگ سبزی و پیامی نفرستاد که بود

□

نبود ز هر دو کون مرادش بجز ایاز

□

جز کشته کی پذیرد عشق نگار خونی

□

همچون قدح شو سرنگون و آن گاه دردی خوار شو

□

گر در بلای هجر شبی را سحر کنی

□

کدامست و کدامست و کدامست

□

ار من به بلندی بر آسمانم

□

در جهان آوازه‌ی کون و مکان انداخته

□

ز نیم جنبش دریای لطف لجه سخائی

□

لعل لبت آب کوثر چشم

□

وز چه باشد هر زمانیشان چنین رقصانیی

□

از رخ ببری زردی فی لطف امان الله

□

چشم جهان حرف مرا گوش دار

□

نه در ماتم که آن جای فغانست

□

جان من اینهمه بی باک نمی‌یابد بود

□

گهواره‌تراش‌اند و کفن‌دوز و دگر هیچ

□

نگردد هیچ کس دوست دشمن

□

رهزن عشاق گو چنگ مزن در حجاز

□

گشت پری آدمی هم شد انسان پری

□

بر سر ره می‌زند قافله یا مسلمین

□

بر آتش سماع دلی بی‌قرار کو

□

چندین هزار یا رب مشتاق آن جواب

□

هر گه که در خاطر مرا آن جامه گلگون بگذرد

□

مایه‌ی جان و دل برافشاندم

□

افتاده‌ام چنان که در آتش فتد سپند

□

ترک یاری مکن ای یار که ما یار توایم

□

تو را به فقر بداند چه آفتی چه بلایی

□

ببین افتاده چون ماهی طپان بر خاک طالب‌ها

□

ز سحر چشم خوشت آن همه گره بگشاد

□

تو ز آخر سوی آغاز میا

□

به طریق ادب سالی چند

□

برانداخت بنیان اعمال زشت

□

دامن از جمله بتان بهر تو چیدم به عبث

□

زلف تو و ماه و شبان دراز

□

چه حبوب است زمین در که ز چرخ است نهانی

□

گرد غریبی از بال در آشیان فشانم

□

سودای تو بحر بی کران است

□

من کبک خورم که صید شاهند

□

در فرقت تو پیدا آمد خمار من

□

دوست را هر نفس اندر همه اشیا بینند

□

می‌کند از نگه تیز تو حظی و چه حظ

□

نقش رخسار تو از لوح دل و دیده نشستم

□

ای جهان زنده از تو غرقه زندگانی

□

بدل سیب دست پاره کنی

□

بنمای صفه‌ای که رخش پرصفا نکرد

□

در پختنت آتشست کاستاست

□

تو که سد من دل و شکم داری

□

رود از حال خویشتن هوشم

□

که خطای تو ثوابست و گناه تو ثواب

□

سایه‌ئی بر سر سپهر انداز

□

گل و لاله شاد و خندان ز سعادت عطایی

□

در ره کوی دوست منزل نیست

□

پس تو اگر عاشقی عاشق هشیار باش

□

اوتیت من کل شیء و لها

□

که با وجود دل سخت گریه‌ها نکند

□

می‌دهم تسکین و می‌دانم که حرف یار نیست

□

طلب نمای ز دستور عقل هم امضا

□

آتش دل بب آتش فام

□

دم به دم در می‌رسد پروانه دیوانگی

□

کشیدم محنت صد ساله هجر از دوش تا امشب

□

زان چشم‌های مست تو بشکن مرا خمار

□

در حفظ و در حمایت و در عصمت خدا

□

سیاه شد چو شبستان خاطر جهال

□

مجلس عاشقان بیارایم

□

دل بر او مانده احوالش از آن دلبر بپرس

□

که بلبل سحری می‌کند سماع آغاز

□

کان شراب آسمانی خورده‌ای

□

که ندارد بجز تو هیچ کسی

□

چنان دانی که هر کس را همی زو بوی یار آید

□

کاندر لحد ز نورت رقص است استخوان را

□

بوسیدن بساط سلیمان گذاشتیم

□

گر نه بر فرق زند تیشه ز رشک خسرو

□

منت ایزد را که زود آن روزگار آمد به سر

□

خاصه آنوقت که برطرف گلستان بودی

□

چون یار را ببینی در غار می‌کشانی

□

تو ندانم چرا چنین شده‌ای

□

صورتش چون گل سرخ از گل تر خوش بوتر

□

فی عیون فضله الوافی زلال للظما

□

در ره لیلی زند چون پای مجنون آبله

□

ولی چه حاصل؟ نگه ندارد

□

شب کند دوری سحر بیگانگی روز اجتناب

□

سنبلت سلسله بر گل نزدی کاش هنوز

□

ز زمینیان چه ترسی که سوار آسمانی

□

عفتش همدم و عصمت همراه

□

هم یک دم کارگر ندارم

□

ز پی سنگ کشیدن چو خری ساخته جان را

□

بیچاره آن اسیر که امیدوار تست

□

ما هم آخر در غمت خاکی به سر خواهیم کرد

□

آه تا کی خواری از دست زبان خود کشم

□

خالی نشد ز گوهر و لعلم دکان چشم

□

گه به بارانش همی سخره سیلاب کنی

□

ساخت چو آیینه ز غم منجلی

□

باز ما را سوی گردون برکشید

□

هم پنج چشمه می‌دان پویان به سوی مرعی

□

ای وای بر اهل عصمت تو

□

باده‌ای ده، که جرعه‌اش جان است

□

او سرافرازم به لطف گاه گاهی هم نکرد

□

چون شمع شبستان دل من در خفقان بود

□

باش تا در طلب و پویه جهان پیمایی

□

چیست تن؟ خاکی درو آب روان انداخته

□

نه آب و نه گل هوا نبودست

□

چو جان جعفری طیار امشب

□

که دامانش بگیرم هر کجا دامن کشان آید

□

آهوی شیر شکاری است که گفتن نتوان

□

زنده‌ام ساختی اعجاز تو را بنده شوم

□

در سایه‌ی آن سرو خرامان نرسیدیم

□

وی مه به کدام ماه زادی

□

بی‌وفایی به تو ای مونس جان خواهد ماند

□

رخسارزرد چون زرم از بیم و از امید

□

از سر بگیر از سر آن عادت وفا را

□

چرا که خرج نگردد به سالهای دراز

□

به طمع طره‌های طرارت

□

تا یاد صحبتش سوی ما رهبر آمدی

□

که خسروان جهان طالبان شیرینند

□

کفر باشد که از این سو و از آن سو نگری

□

گرد صحرای روح می گردید

□

جان ز سودای تو بیجان مانده

□

امانم ده امانم ده که بگدازم همین ساعت

□

هرتخته زان سفینه به موجی دگر دهم

□

نه مکتوبی ز یار آید نه پیکی زان دیار آید

□

پر ز خوناب جگر ساغر و پیمانه‌ی ما

□

تیغ ترا منم سپر گر تو اسیر می‌کشی

□

چون شدم می چون کنم انگوریی

□

همچو داود می‌زند در عشق

□

مرده از او زنده شد چونک به قربان رسید

□

با آن نشان که گفتی این بوسه نام زد را

□

عجب لعلیست پر قیمت به صاحب باد ارزانی

□

شکوه از جور تو ما را به زبان می‌گذرد

□

بیا ببین که که را می‌کند تماشایی

□

چون سر از دستم شد ار دستار نبود گو مباش

□

سخت بگیری کمر خانه خود درکشی

□

با پرتو و تجلی بی پرده و نقاب

□

چین ابروی تو جواب بس است

□

جهان خورشید لشکرکش گرفتست

□

آنکس که یافت آگهی از کیمیای عشق

□

جام گیتی‌نما به استقلال

□

که افکندست عشقم در بلای سرو بالائی

□

نرگس مستت بلای رندان

□

تار هم از لطف فنا زین فرح و زین زاری

□

سه طلاق خیال فاسد ده

□

شاهان روح زو سر از این کوی درکنند

□

خندان کند جهان را خیزان کند خزان را

□

ز حیرت چشم انجم مانده بر کیست

□

تا رهاند ز بار خود سر او

□

آن را تفضلی نه و این را تبدلی

□

طریق وصل را یکباره مسدود

□

ای صحابه عشق را چون مصطفی شاد آمدی

□

به عشرت‌خانه‌ی خلد برین رفت

□

گر خواهی دید بس عیانش

□

و شرابا و رحیقا فسقانا و سقینا

□

ز آنکه می‌کرده‌ام از دیده زمین پیمایی

□

با خود نفسی نبودمی کاش

□

همچو سنجر هزار خان باشد

□

رخ ماه چارده را بدو شب حجاب بسته

□

مکن مکن که کم افتد چنین به ایامی

□

دامان تو گیرند به این خون نه و هرگز

□

کو رستم سرآمد تا دست برگشاید

□

عاشق اندر ذوق باشد گر چه در پالایش است

□

ازو افتاده در عالم صدایی

□

دلبران، بعد از آنکه اندازند

□

ناله‌های نیم آهنگم به افغان می‌رسد

□

کز هر دو مرا مقصد و مقصود شمائید

□

خورشیدوار پرده افلاک می‌دری

□

که می‌دانم فرو می‌ماند افلاطون ز درمانش

□

زانکه جلاد اجل در انتظار جان ماست

□

فسبحان من ارسی و سبحان من اسری

□

که آن بی‌خانمان پیدا نشد در صحبت من کو

□

که چون آن نیست در روی زمین باغ

□

سر ز جیب ناز بیرون نرگس جادوی او

□

خیمه زن بر سر میدان سواری که تو دانی

□

کز ناله چو ارغنون نگشتی

□

یک شمه بنمودم به او عاشق نه مجنون کردمش

□

ز سرکشی و ز مکرش دلش قنینه خون شد

□

فسقی الله و سقیا لعیون رمقونا

□

الحذر از دود آه اژدها آسای من

□

بیدار کن به بوی می این خفته را ز خواب

□

دیگ سودای من از شعله‌ی آن جوش گرفت

□

شور در زنگبار می‌افتد

□

ساقی از مستان گرو خواهد همی

□

روزی آخر مژده‌ی عفو گناهم می‌رسد

□

تمامم کن که رندی ناتمامم

□

تحن الیها الوحش من جانب الفلا

□

شود لازم که پیشت وانمایم بیوفا خود را

□

«رامیات با سهم الاماق»

□

که چشم اشک فشانی که داشتم ز تو دارم

□

نرگس پرخواب هرگز دیده‌ئی

□

رقصانی شاخ را صلایی

□

که می‌رقصد ز شوق تیر او در خاک و خون بسمل

□

که سخت افتاده‌ام در دام دیگر

□

که به مردی بگشادند کمین مشعله‌ها را

□

یک لحظه کاغذ و قلم از دست می‌نهی ؟

□

با درخشان مهری و تابان مهی

□

که دندان می‌کنم یکباره از لعل سخنگویت

□

کو پنجه بخون من دلتنگ نگارد

□

تو دل از سنگ خارا درربایی

□

برد از شکایت خود زبان به تفقدات زبانیم

□

شاید که پس از انده، اندوهگساریست

□

صد باغ به خنده مذهب

□

گرد آن سر گردم و ریزم به پای توسنش

□

به دوش باری، کز حد پیل افزون است

□

که قرص آفتاب آنجا نمی‌ارزد به یک ارزن

□

شب سایه گستر مه خورشید منظرش

□

تا سمرقند و بخارا ساعتی

□

کنی سیاه، به زلفت قسم، نخواهد شد

□

چون سنان نظر از دولت او تیز کنید

□

از کفن مرده ایست در تن تو آن قبا

□

تا زندم طعنه ز بی‌مایگی

□

آستانش کنف گبر و مسلمان بنگر

□

چو چشم دیر خواب خویش مهد راحتی دارم

□

باده می‌بیند و از زنگ برون می‌آید

□

بستان میی که یابی ز تفش ز خود رهایی

□

همه در پای عشق پست شدند

□

در بدر از پیت دوان گفتم

□

یا رب چگونه باشد آن شاه بی‌حجاب

□

کاین سست بنا طاقت سیلاب ندارد

□

گلاب افشاند بر چشم خمارین نرگس شهلا

□

بی‌حسابست که تا سر بود افسر بازند

□

از عکس جام باده برافروز مشعله

□

لاجرم در عشق آن لب جان شده میخواره‌ای

□

لیکن این بار خود سبکبار است

□

در هم افتاده چو مستان ای پسر

□

به هر سویی شکرها بردمیدست

□

عرصه خاک همه گم شده در زیر جباه

□

این تن لاغر کجا بار غم هجران کجا

□

در میان جان هدف ساز نشان او که بود

□

رنگ روی من بیدل چو زر از بیماریست

□

خود کار باد دارد هر چند شد نهانی

□

نیست انجام، اگر بود آغاز

□

وصف یاقوت لبت هیچ نیاید به زبان

□

هر دم بازی نو عشق برآرد مرا

□

آنچه اهل تقویش پرهیزکاری گفته‌اند

□

از غرفات جنان در درکات سقر

□

مرا ز باغ چه حاصل ز نوبهار چه حظ

□

که از میان شما نیست این نشان بیرون

□

چون ضعیفان شور و شکوی می‌کنی

□

دل مجموع او پریشان شد

□

هم کلید هشت جنت هم برون از پنج و چار

□

بر پی دودش برو زود در این سوی‌ها

□

لطف کردید، کرمهای شماست

□

مست حالان جان و دل هشیار

□

ز ملک عافیت هرکس به جستجوی درد آید

□

عارفانش از حساب عاقلان نشمرده‌اند

□

ز فلک نبات یابد برهد از این زمینی

□

دل دانا و زبان صادق

□

زیرا که درد عشق مسلم خریده‌ام

□

که پیشم جمله جان‌ها هست یکتا

□

در چند مرغزار چریده

□

کز کاخ هنر نادره‌کاران همه رفتند

□

دزد چاوش کاروان باشد

□

رهروانرا مطرب عشاق گو راهی بزن

□

تا ننشیند بر آن نیاز غباری

□

جگر خویش را سپر کرده

□

لیک او گرفته حلقی ما را همی‌کشاند

□

چون شدی معشوق از آن پس هستیی مشتاق نیست

□

پدرش غوچ و مادرش میش است

□

زین دل جان گداز درداندوز

□

آن قدر تاب ز گیسوی تو دارم که مپرس

□

ز های و هوی سگ پاسبان نیندیشد

□

شورشی در بحر و کان افکنده‌ای

□

دارد کسی که حرمت از ایشان زیاده کیست

□

از بندگان خویش مرا کم نواختی

□

مر قبای کمین غلام تو را

□

جرم چشم ما چه باشد عرض زیبایی چه بود

□

شرفش خوشتر از شکوه کمال

□

صاحب اعجاز را تعلیم جادوئی مکن

□

تا درین بحر بود مردم چشمم غواص

□

زود بستان ساغر از دیوانگی

□

بلبل کند افغان به چمن فاخته ناله

□

که نیست از رخ او در دلم قرار قرار

□

که ما را زر و سیم بی‌شمارست

□

که به پرگار ضمیر تو شود ماه تمام

□

خدمت برسان، چنان که دانی

□

رسیده کار به آن هم که با تو بد کندم

□

یک ره ای خاصگیان بار من عام دهید

□

غم نیست چو هم تو غمگساری

□

درد عشق تو، درد بی‌درمان

□

کز ضلالت نفس را مزدور باش

□

گفت علیک السلام در چمن آی ای فتا

□

اینست کامدست و عنانگیر آمدست

□

خم شد و از پا فتاد زین فلک پشت خم

□

رسیده است دگر بر کنار بام نشاط

□

وی دل از غم بر تن چون موی موی

□

متمکن شده در کالبد جانوری

□

به عزم گلشن فردوس بال شوق زد برهم

□

نفسی کنار بگشا بنگر کنار دیگر

□

کاین عشق صوامع کرامست

□

هوایی چون هوای خلوت دل

□

سود آن کس که به جان است خریدار کسی

□

آه انجم شررم شمع هزار انجمن است

□

ارباب خرد بر دل هشیار نویسند

□

ندهد بی‌روز تو روزن من روزنی

□

روی آیینه را نگر ز آغاز

□

نمی‌دانم که آن بت را چه نام است

□

ز یوسف کش مه روی خویش گشته جدا

□

بخواهد جست ازین آماجگه چابک عنانی کو

□

در بیابان نفس اماره

□

فتاده غلغله در هفت گنبد دوار

□

کز شاهدان موی میان در گذشته‌ایم

□

اگر دمی بچری تو ز ما به خوش پوزی

□

وز غمش شد پشت یعقوب فلک خم چون هلال

□

ای خدا این طفل را در مکتبش پاینده دار

□

قیاس کن که چگونه کنند دل‌ها را

□

فشانیش به گریبان چو شد به ناف غزال

□

سلسله‌ای به پای دل بسته و سخت بسته‌ای

□

دست زدم به خون دل بهر خدا نگار کو

□

هر دم خروش و غلغله در کوه و در مبند

□

تا ندانند که تو بیماری

□

تاب جفا ازین بیش در من گمان ندارد

□

در مقام معرفت دیدار او

□

شکرلبان حقایق دهان گویا را

□

که ما را رهنمایی سوی اقلیم فنا کردی

□

ای دریغا متاع فضل و ادب

□

ز سودایت به صحرائی که بی‌گور و کفن میرم

□

برد آب آب و آتش ساقی بسیم ساقی

□

از تو پرسیدن چه حاجت کز کدامین مسکنی

□

به آن خجسته مکان رفت میرزامهدی

□

نگردد هیچ کس زان عالمم سیر

□

احسنت ای پیاله و شاباش ای شراب

□

هر چیز داشت وحشی بی خانمان فروخت

□

خشک بر جای مانده پا در گل

□

خود بر او خواهد شدن اکنون اگر حاضر شود

□

که دمی صحبت او ملک جهان می‌ارزد

□

ای بلای سیم و زر شاد آمدی

□

بشنوم تا ز لب لعل تو دشنامی چند

□

نثارش کن که جان‌ها بی‌شمار است

□

که گشت مادر شیرین و خسرو حلوا

□

کو رهد از درد سر ، من گردم از افغان خلاص

□

جز پری از من نخواهی دید فردا در قفس

□

چنان دارد که چون گویم نه آرامست و نه تسکین

□

شمع عشقش را کم افتد همچو ما پروانه‌ئی

□

گر بر سر بام خود برآیی

□

خط و شعر و ترسل می‌فرستم

□

به سوی خانه نیاید گزاف می‌پوید

□

عجب در مهر دل دلدار چونست

□

به تعظیم تمامش پیش بنشاند

□

مشکبیز و مشکریز و مشکبار است، ای حکیم!

□

با من امروز مدارای تو بی‌چیزی نیست

□

گمان مبر که جدائی باختیار منست

□

چو ز خویش طاق گشتی ز چه بسته طرنبی

□

اندر ابر لطیف پیدایی

□

بی روی تو در سوز و گداز است چگویم

□

ببین ببین چه زیان کرد از درنگ هوا

□

خصمی به بال خود کند مرغی که اینجا پرزند

□

زین گدایان خام نشماری

□

سگ باشم ار جدا ز سگ آستان شوم

□

تیر مژه‌اش را جگر خسته نشانه

□

مرم چو قلب ز کوره که کان شکر و سپاسی

□

صانع عالم شهادت و غیب

□

چو شفق بر سر افق همه گردون نشان شود

□

زانک ما را زین صفت پروای آن انوار نیست

□

سنان و تیغ تو از به هر پاس تاج و سریر

□

چون نشویم به خون دل رخسار؟

□

پدر را بازپرس آخر کجا شد مهر فرزندی

□

هر چه جستم جز رضایش باطلست

□

زان سرخوشیم و مست که دستار ما تویی

□

هان که صبح دم سعادتم بدمید

□

پیش دستی کرد عشق و جانم اندر بر بسوخت

□

تو از کجا و فشارات بدگمان ز کجا

□

انوار تجلیست کزان کوه ز پا شد

□

همه گر بود شیر چرخ اضطراب

□

ترسم به دیگری زند از اضطراب تیغ

□

مباد روی چو روز ترا زوال جمال

□

خوردی و محو گشتی در آفتاب جانی

□

به کف آریم جان نوش گوار

□

ولیک هیچ نرفتست قعر بحر به سر

□

به زخم نادره مقراض اهبطوا منها

□

دوای جان رنجورش نیامد

□

آزار جان ما مکن شکرانه‌ی آسودگی

□

فروشند مفتاح مشکل گشایی

□

نسبت سرو خرامان بگیا نتوان کرد

□

نوایی تو نوایی تو نوایی

□

عشق در نور او ملازم بود

□

سلطنت در جهان خرم عشق

□

که برو که روزگارت همه بی‌قرار بادا

□

پای پوشانیم اما هرگزش پر نشکنیم

□

عشق صورت رباط عشاق است

□

شاه حسنش را همانا حاجبست ابروی او

□

چون بمیدان زان صفت چابک سواری داشتم

□

گویند خوش بکش که به دیدار می‌کشی

□

نه به شه راه داد و نی به گدای

□

الحذر ای عاشقان از وی حذر

□

چه نقصان گر ز غیرت او زند برهم بهاری را

□

به اول حرف نام او رقم زد

□

حیف باشد به هر زبان گفتن

□

ازو چون قطره آب آهنین پیکان فرو ریزد

□

ز شادی جان شیرین برفشاند

□

می‌برد شاخش تو را با خواجه قارون تا ثری

□

پیره‌زالی در بغل شب بر گرفتن تنگ‌تنگ

□

طفل نادانی و در بردن دل دانایی

□

برکن هله ای گلرخ سغراق و شرابی را

□

بر زبان همه افسانه‌ی من بود امروز

□

یاری به مراد دل یاری نه و هرگز

□

حجاب از هر دو جانب گرچه میشد در میان مانع

□

سنبل پرچین تو سلسله بر ارغوان

□

باید که عظیم خوش بنالی

□

تا سحر چشم به ره مانم و دانم که نیایی

□

جز لب او نیست مرا هیچ سود

□

این چنین بیشی کند بر نقده کانی چرا

□

قمر ز آن هاله را بر چرخ جا داد

□

که به شمشیر مرا از تو جدا نتوان کرد

□

هر یکی را به طریق دگر از غیرت سوخت

□

کیست آنکو برخ سرو قدان مایل نیست

□

هزار عربده آورد و شورش و خامی

□

چار دیوار و شش جهت باشد

□

گر شبی پرتو آن شمع جمالت بینم

□

چو بشکنند خمارم چه خوش بود به خدا

□

هر تیر را که قصد کند بر جگر زند

□

نمایان گشته با ترتیب موزون

□

شود مقام گدا تکیه‌گاه سلطانی

□

نقش پرداز نطفه در ارحام

□

گشاد گلشن و باغی چو سرو تر نازیدی

□

نشینی با من و شب زنده‌داری‌های من بینی

□

در ره نقاش بشکن جمله این نقش و نگار

□

ترانه گویان کاین دم چنین فتاد مرا

□

فتد افسانه‌ی او در میانه

□

چرخ را از لطمه‌ی عزمش به سر باشد دوار

□

که ایمای تو شد بر جرات اغیار من باعث

□

که گر نکرد گناه از چه توبه کرد نصوح

□

که نداند او زمانی نشناسد او مکانی

□

در نیابد، مگر تو دریابی

□

آمدم تا چاره‌ای سازی مرا

□

کو بشکند و سوزد صد توبه به یک ساعت

□

نی زان گروه خانه نگهدار عالمیم

□

دو کون و هر چه درو زیر یک پر آورده

□

که خود را از چه سرگردان آن سیمین بد نکردم

□

و آه سهیل سوزم ره بر شهاب بسته

□

تویی بحر بی‌کرانه ز صفات کبریایی

□

شد روان از غرور کلبعلی

□

که مونس دل خسته‌ست و محرم اسرار

□

که می‌زنم ز بن هر دو گوش طال بقا

□

در میان فاصله ما را ز بقا تا به فنا

□

از آن سرچشمه من هم می‌خورم گاهی فریب اما

□

منت آخر بلائی از بلاهای خدا کردم

□

لیکن از شور شکر با مگسی نتوان بود

□

گفتم چیی تو گفتا من زنگ زندگانی

□

خبری ده ز صحت آبادم

□

منتظر خانه فروش توام

□

چو جان با تن ولیکن تن نبیند هیچ مر جان را

□

گر چه زهرم می‌چشانی از شکر شیرین تری

□

صفتش فهم کرد از استدلال

□

دین ایزد را مدد ایزد مددکار تو باد

□

مکن در کار مسکینان تغافل

□

که تا مرا نکشی ای هوس نیارامی

□

پر گشت ز شادی دل خلقی، تهی از غم

□

آن دعا از آسمان مردود باد

□

چو شد ز جسم جدا اوفتاد اندر پا

□

زمین از دست ما بر سرکند خاک

□

به پای یکی بست رنگین حنا

□

با چو من بدعهد شرط و بی‌وفائی حیف بود

□

آب سر چشمه‌ی مقصود ز ما می‌خواهند

□

ای ماه بگو که کی برآیی

□

میوه‌ی شاخ «واتقوا» خوردن

□

زلف پر تاب تو هم عقده و هم عقده گشا

□

سگ نه‌ای شیری چه باشد بهر نان چندین شتاب

□

شرم بادت زین غلامی، بی خداوندی هنوز

□

اگر دو روز در این گلشن آشیان بستند

□

زاری بر من که پنداری ز دنیا می‌روم

□

رخسار زر اندوده به خونابه نگاریم

□

خوش برآید همچو گل با ما بلی

□

میان دلربایان است و جانبازان قماری خوش

□

جداییست و ملاقات بی‌نظام بود

□

نقش‌ها می‌رست و می‌شد در نهان آن طاق را

□

اهل جهان زله خور خوان او

□

از چشم که خونبهات جویم

□

در بزم شد عیان که نهان با که همدمست

□

ترا سرو خرامان می‌توان یافت

□

به ظاهر آفتاب آفتابی

□

که در ایام او نو شد جهان و تازه شد کیهان

□

برخاست ز ره زیان و سودم

□

درکش قدحی با من بگذار ملامت را

□

رو زردی تمام کشید آفتاب از او

□

جسم من در رهگذارش خاک بودی کاشکی

□

یک نفس بنشین دوای دردمندی چند کن

□

مگر بباده رهائی دهی مرا ز صداع

□

هیچ عقلی نپذیرد ز تو که زین نفری

□

ناله‌ی زیر عاشقان زار است

□

ولیک بی‌شه شهره قبا چه سود کند

□

به بلبل گفت گل گلزار اینست

□

تا فروزان دید آن رخسار آتشبار گل

□

ساعتی چشم خویشتن وا کن

□

آری آری زین عمل هشیاریت معلوم شد

□

شکسته دلم بسته‌ی زلف پستش

□

مخواه دیده بینا خنک تن اعمی

□

سینه‌ی خصم کج نهاد نیام

□

عشق را نیز جایگاه کجاست

□

که پخته‌اند ملایک بر آسمان حلوا

□

پس از عمری که حرفی با من بیمار می‌گویی

□

از فکر نوبهار و اندیشه‌ی خزانم

□

کار یک ساله به یک روزه دعا می‌سازم

□

آن زلف مشکبار معنبر گرفته‌ایم

□

که من بیایم فردا زهی فریب و سودا

□

نور او در همه آفاق درخشان آید

□

ور نی ندیدی تو در آفاق جانور

□

وفای عشق تو دارم به جان پاک وفا

□

رنگ خورشید کند رشک فروغش کاهی

□

وز مریدان فزون ز صد در پی

□

شدی بیگانه خوش تا یقین کردی گمانم را

□

عشق نخواهد شدن که نقش نگینست

□

از کتم عدم علم برآری

□

یک قطره و صد هزاز منهل

□

در زلف تو دست تا بپیوستم

□

خاک کسی شو کز او چاره ندارد قلوب

□

زیرا که وارهاند ز سد درد سر مرا

□

به خیال تو کی شود خرسند؟

□

از گریه‌ی شهره گشت به آلوده دامنی

□

که این نه آسمانها مجمرستم

□

ز آنک در دیده بدیده جان از آن سر پایه‌ای

□

ذوق جان‌ها عبادت تو بود

□

رقص رقصان در سواد آن بصر

□

نگیرد و نکشد ور کشد چنین کشدا

□

چو صورتخانه‌ی چین دوش بر دوش

□

بر روی هم غمت در شادی فراز گشت

□

زان ناوک خطا که ندارد خطا بترس

□

که همه عمر دعاگوی و هوادار تو نیست

□

نگر اولین قدم را که تو بس نکو نهادی

□

پی امتحان تیغ بر خر زدم

□

گفتا: که ماه را نتوان دید هر زمان

□

مرا چو مطرب خود کرد دردمم سرنا

□

دوستی از دل و خصمی به زبان باید کرد

□

شکنی پیاله‌ی ما که خون به دل شکسته‌ی ما کنی

□

دور مباد یه نفس از سر من بلای او

□

وز نقش دلفریبت آشفته نقش بندان

□

چون رو بدان کنند از آن جا نهان شوی

□

منفعل گوهر و خجل عمان

□

خار از پی لقای تو گشتست خوش عذار

□

بشکن تو سبوی جسم و جان را

□

ابر بر قامت اشجار دو سد گونه حلل

□

که بی‌نیاز جهانند اگر تهی دستند

□

نگار خویش چو دیدم به دست بیگانه

□

مزن ای جان چو بر نمی‌تابد

□

بر شر و خیر جهان همچو شرر می‌خندی

□

دیگ سودای ما بر آذر عشق

□

تا نگردی همچو من پروانه نا پروای او

□

که تا شوم ز دم تو سوار بر دریا

□

گر ز حرمانت بسوزد هجر منت دار باش

□

مرغ روح لامکان سیرش ازین تنگ آشیان

□

من بیشتر از حسرت گرد شکرت گردم

□

دارم طمع که روضه‌ی رضوان من شوی

□

شه چین بس خجسته تو چنین شکر چرایی

□

برگ و بارش ناگه از دمسردی باد خزان

□

یک بار پاس داری آن عهد را چه باشد

□

خوان رحمت گسترید و ساقی اخوان شدست

□

سبزه‌ی او را نبود برگ ریز

□

گوید: منم که عین کمال است منظرم

□

دستیازی به خیال تو نماید گستاخ

□

خبر از دشمن و اندیشه بدگویان نیست

□

امروز ناز کردم با اصل نازنینی

□

یا خود از ما فراغتی دارد

□

تا چند خون ز رشک مرا در جگر کنی

□

فلیعبد فلیعبد فرقانا فرقانا

□

بر توتیان که بر شکرستان پریده‌اند

□

محرم پرده‌ی وصال شده

□

می می‌کشد به بزم حریفان سبو سبو

□

سودی نکند چون دل بیدار نداریم

□

سر برزن از میانه نی چون شکروشی

□

نخل رطب فشان تو را باغبان پر است

□

بی زحمت مصادره زرها همی‌دهند

□

صرفه اندر عاشقی باشد وبا

□

در بوته گداز زر و نه نار و نه دود است

□

همان دعای تو با ناله‌های نیمه شبی است

□

از درون رخش برون تاز که جمازه رسید

□

بی‌حاصلست خوردن مستسقی آب را

□

خواجه اسرار همچنانک تو دیدی

□

تبرزین نه نشان شوکت و شان

□

گر مرد این حدیثی زنهار برنگردی

□

اسکر نفرا لدا و السکر بنا اولی

□

تخم مهری کشتم و ، شاخ وفایی سرزدست

□

ستم بین کخر از من رخ نهان کرد

□

پرتکیه بر تسخیر من در قوت بازو مکن

□

مرا که میل عراقست و شاهدان عراقی

□

چونک از آتش چنین کامل شدی

□

هر زمانم نتیجه‌ای می‌داد

□

بدان زبان که شد این بنده شرمسار سفر

□

مالک الملاک فی رق الهوی

□

به کنجی ساخت جا از همدمان دور

□

که وصف آب خضر کرد در برابر می

□

سریر عزتم آن خاک آستان بودی

□

وان خال بناگوش مگر دانه دامست

□

خوش گریبان کشی و گوشه دامن گیری

□

به گلزار جنان جا میر ممن

□

در خم زلفت گرفتار آمدست

□

که پر کنند ز آهوی مشک صحرا را

□

دل همچو غنچه باز به سوی تو می‌کشد

□

گر تو نه نه شماری ای آگاه

□

گر به گلشن رسد از پیرهن او بوئی

□

مگر آن آب چو آتش بنشاند جوشم

□

که چرا ستارگان را سوی کهکشان کشیدی

□

ظلم است با سگ تو بود آشنا رقیب

□

طوطی جان هم شکرخاینده باد

□

کز چشمه جان تازه کند او جگری را

□

غباری می‌رساند زان به خاطر

□

جا به دل خاک ازین خاکدان

□

گو این سخن معاینه در چشم ما بگو

□

تا شب نرود صبح پدیدار نباشد

□

جا نگردانیدمی هرگز به یک جا بودمی

□

منزلش زیر بود و بالا شد

□

آنها که ره برند درین پرده پاره‌ای

□

رخ خورشید آن دم در نقابست

□

پیش ازین خوش روزگاری بوده است

□

هم به دیدارت آرزومندیم

□

می‌گذارم با تو وحشی انس تنها می‌روم

□

پشه بازیچه شمارد بحقارت بازش

□

فتنه و شور و قیامت نکنی پس چه کنی

□

از دم جانبخش او روح روانی می‌رسد

□

عاشقان این نشان مبارک باد

□

فغان و یارب و یارب کنی به زار مخسب

□

چو دستار بر تارک مولتانی

□

ولا عن یمینی لو نظرت شمالیا

□

ناوکی سردهد آهسته که تا دل برود

□

وین نامه در چه داشت که عنوان معطرست

□

بر سر آن موج چون خاشاک من هرجاییی

□

به حقیقت کنون شناختمت

□

شادیش مصلحان را غم یادگار ما را

□

دمید از دل مسکین هزار خار چرا

□

به ما بخند که خوش بازیت به انگیز است

□

که نماند در آن میانه سیاه

□

در دل چاک چاکم ای مژه خارخاری

□

درمقام بیخودی طفل دبستان یافتم

□

بگو آخر کی دیده‌ست یا تو دیدی

□

زمین از فراق، آسمان از جدایی

□

در سر بتافتست پس از دست رفت سر

□

ذره ذره هر دو عالم گشته موسی وار مست

□

کور شده بسکه زده سر به سنگ

□

فرستاد بهر دل من شکر

□

سهو کردم جان من این مردمی در حور نیست

□

کو باشد و من باشم و اغیار نباشد

□

بنواز جان ما را از راه آشنایی

□

از دو عالم دو دیده بردوزیم

□

ای دل و جان من بگو تا دل وجان کیستی

□

اگر چه ناید آن در گوش صما

□

بیش از حوصله‌ی نطق و بیانست امروز

□

پر باغ لاله ساخت کنارم را

□

که جز به مدح شه نخل برنیاری دم

□

قلب که شکستی و بمیدان که بودی

□

گنج آید جانب ویران بلی

□

در بهار زندگی افتاد از باد خزان

□

پر مکنش از مس شهوت و حرص و حسد

□

هر دو غمازند لیکن نی ز کین بل ز احتساب

□

قصر حور است و بوستان ارم

□

دایم از یار اگرچه مهجور است

□

که این نهفته از آن گوشه‌های ابرو زد

□

باد نوروز علی رغم خزان بازآمد

□

معشوق نه‌ای مرا بلایی

□

دل و جان را درین بلا عشاق

□

گر ز مینا گل رنگ به ساغر نکنی

□

اسرار همه پاکان آن جا شفقی مانده‌ست

□

که در سراسر بازار کاینات نباشد

□

کز آه شررفشان ما جست

□

خویش را در سایه دارای دوران یافتند

□

خورشید صفت بر در و دیوار فرود آی

□

تو چرا چست چو قرص قمری

□

کی به زنجیرها شود عاقل؟

□

چون معاشر که گه گه در می احمر آید

□

نثار شادی اولاد شیخ و مهتر ما

□

ز بزم وصلشان مهجوری اولا

□

سکه‌ی عشق بر درست سخن

□

گر در شب از یک روزه ره در دیده‌ی مور افکند

□

دامن دوست بحمدالله از آن پاکترست

□

صفراییان زر را بس زار می‌کشانی

□

افتاده‌ی شیوه‌ی خرامت

□

نه بوده و نه نابوده نی مانده عیان مانده

□

ما خرابیم و تویی از کرم معمار ما

□

مشتاب که معلوم کنم یک خبر از تو

□

بر دو عالم کشیده‌اند رقم

□

وز برای کوه کن جستن سراغ اندر سراغ

□

وانگه از جان طالب جانانه می‌باید شدن

□

کمد از سوی چین مرغ تو را چینه‌ای

□

اکنون که از برای تو بال و پری نماند

□

بر آب و گل بنهاده پا وز عین دل برکرده سر

□

گفتم بیا که خیر است گفتا نه شر به رقص آ

□

که در صحرا به گوران بایدم خفت

□

ترحم کنی بر رخ زرد من

□

محبتی که سرشتست در دل همه کس

□

تا ندیدست تو را بر منش انکاری هست

□

از سر چو رفت عقل چه ماند جز ابلهی

□

گوش بر آواز چنگ و ناله‌ی نی می‌کنی

□

وین غم کنمی بر دگر دل آسان

□

نرود کسی ز چنین سرا

□

بر در وصل ز اندیشه‌ی خویش نروم

□

ز باده‌ای که شد از لطف او قدح خندان

□

چون زیم گر شنوم روزی از آن لب رازی

□

چون سرو جویباری برطرف چشمه رسته

□

رمه و گرگ و شبان را تو به یک بار فریبی

□

تذرو بی‌پناهی قمری بی آشیانی را

□

از تو چو دریای و چو عمان شود

□

کس را مبر ای خدا از این جا

□

نوباوه‌ی باغ شیرخوار است

□

اکنون که گشت رشحه ز جور فلک هلاک

□

خاطرت پرده گشا نیست دگر چیزی هست

□

مانند من به تیر بلا محکم اوفتد

□

طفل گویا گشت در گهواره‌ای

□

در تمنایت آرزومندی

□

چرا خود را بسی ماتم ندارم

□

یکی گاوبارست و تو ره نما

□

انگار که دیدیم ندیدیم، ندیدیم

□

نخست صبحک الله بخوان به روی صباحی

□

از زکوة سلطنت سوی گدای خویش بین

□

نافه‌های مشک تاتاریش بین

□

می‌جوید از خدای یاری

□

آینه‌سان به هیچ سو رو ز تو برنتافتم

□

گوشه‌ای سرمست خفتم فارغم از خیر و شر

□

ز حال دی و فردا و خرافات

□

آن چمچه‌ی هریسه و حلوا از آن تو

□

تا به میخانه برم پیر و جوان آرم تو را

□

این است حریف ای دل تا باد نپیمایی

□

ز بس که عارف و عامی به رقص برجستند

□

جز باده جان گره گشایی

□

و اندر افکندی درون خانه‌ی دلبر مرا

□

این از همه، هیچ ناتمام است

□

می از لب من جوشد در مستی آن حالت

□

که ز سجده‌های شوقم شده منفعل زمین هم

□

به یمن همت عالیش چون گردید آبادان

□

نه آینه است عکس پذیر از رخت نه آب

□

دیوانه‌ی مدهوش ز دانش نزند لاف

□

جمله قراضه‌اند چو کان است آن یکی

□

دل می‌کشدم باز به آن جلوه‌ی قامت

□

چه داد ماند که آن حسن و خوبی تو نداد

□

کز گلشن جان وردست مرا

□

فروغ اختر بخت از جبین او تابان

□

نشاید گفت بلبل را که مخروش

□

که نهاده‌ست به هر مجلس وعظی دامی

□

یا توت سیاهست که بر جامه چکیدست

□

از آتش عشق چند تفسی

□

میل بیگانگی چگونه کنیم؟

□

جان و دلم بی سر و سامان مکن

□

گهی ز زهر چشید و گهی گزید فنا

□

زن شماری به همه چنگ زنی

□

که این سر در جهان فاش است و پندارم نهانستی

□

آن قدر داشت که انگشت نما گردیدم

□

پرده اکنون که دریدی ز چه می‌پوشانی

□

چون چنین دریای جوشان از بقا آورده‌ای

□

خزان عمر ندارد ز پی بهار افسوس

□

به جانشان خبر از وعده صبا مدهید

□

تا نشکنی آن خم را هرگز نچشی این را

□

ای تیز جنگ کند نگردید خنجرت

□

روز به بود و روز به‌تر شد

□

به نازک جنبشی از باد گاهی راست گاهی کج

□

تا نباید که بشوراند خواب سحرت

□

کان جان بهار را بدیدی

□

روز عالم شد سیاه از دور مهر و ماه آه

□

آه خون آلود من هر شب به یک یارب بسوخت

□

کو را به درونه گوهری هست

□

چیزی که نیست صحبت یاران جانی است

□

ز هجو جرعه‌ی خونت به کام خواهم کرد

□

محکم مبند ای سیمتن بند قبا را بیش از این

□

مصور نگردد ز آبی و خاکی

□

بی تو نزیند هین تو دانی

□

همه سرمست جام عشق توایم

□

باری ز شما خامان ما مستتریم آخر

□

از این پس بی‌نوایی مصلحت نیست

□

به زحمت خواب راه دیده می‌یافت

□

لعل او تابدار و ما هشیار

□

شعله‌ی آتشی کنم لوح مزار خویش را

□

که یک نظر بربایم مرا ز من بربود

□

چو ذوالعرشت کند می پاسبانی

□

«اعملوا صالحا» بر ایشان خواند

□

آتش بارد ز ریسمانش

□

رقصش نبود جز رقص هوا

□

ای که منع گریه بی‌اختیارم می‌کنی

□

زندگانی ما به جانان است

□

چون دل طفلان به پرواز است از پرواز او

□

صحف تکتب بالدمع علی‌الاوراق

□

گفتا که رسید آن فلانی

□

لیک این خون گشته دل را طاقت نظاره نیست

□

در کف کور ز قندیل عطا اولیتر

□

من چو طفلان سر انگشت گزیدم همه شب

□

که ای کار تو بر تدبیر و دانش

□

اقتباس کمال ازو کردند

□

در دل به صد شکفتگی نرد خسرو است

□

که جمال تو ببینند و به غوغا آیند

□

مانند آفتابش در کان زر کشیدی

□

ز ناکامی از خون جگر پیمانه پیمایی

□

گفتا: یکی به تنگ عبیر و یکی به من

□

گفت نی همچنین مکن همچنین در پیم بیا

□

ای ناخدا نخست بینداز رخت ما

□

که: شه ما همیشه باقی باد

□

از سعی اجل هم نه بامداد تو رفتم

□

چرا که باغ برافروخت از شکوفه چراغ

□

صف شکنی کی کند اسب گدا غازیی

□

تو میان خوبرویان مثلی به بی‌وفایی

□

سوی شکرلبی که به ایشان شکر دهد

□

کو نشد محبوس و بیمار قضا

□

هست و کم قیمت است یعنی کشک

□

کاننی خلف تلک العیس عزمول

□

هزار رشته‌ی جان را به پیچ و تاب انداخت

□

آن که صورت‌های دیبا می‌کند

□

آخر یکی بگو که چه دولاب آهنی

□

ز ماتمش الم بیکران غم بی‌حد

□

دل نبودی این چنین شیدای تو

□

آن کس که سبکتر از نسیمست

□

که رفت و تکیه به دیوار دیر چون خم کرد

□

ز من بریدی و مهر از تو بی‌وفا نبریدم

□

سگ خویش خوانیم از وفا سوی خویش اگرچه نخوانیم

□

مکن شتاب و شتر را بزیر بار مکش

□

زیرا که ناز و جورش دارد بسی روایی

□

در چمن ز آیینه‌ی دل زنگ غم پرداختن

□

ای فانی و شهید من و مفخر شهود

□

درده آن جام لعل چون خون را

□

چو جان ، عزیز وجود و چو روح، پاک نهاد

□

زدند از هر طرف از باغت ای سرو روان رفتم

□

حرف جرمم یک سر از بدخواه پرسیدن چه بود

□

وان که منظوری ندارد عمر ضایع می‌گذارد

□

از آتش و ناله نهانی

□

ز جیب روشن فجر آشکارا شد کف موسی

□

یکی چون عروس خوب، یکی چون رخان یار

□

که دیوانه دگربار ز زنجیر رهیده‌ست

□

دل نمی‌داند جفای خویش می‌گویم به او

□

تا معطر شود آفاق ز تو هر سحری

□

بر کجا بر پیشگاه غرفه‌ی چرخ برین

□

سرم ملازم بالین و دل بقافله مائل

□

پس چیست زاری تو چون در کنار مایی

□

کش خار خاری در دل است از گلعذاری همچو تو

□

که قدر و قیمت خود را بها توانی کرد

□

و نال قلبک منهم شقاوه و عنا

□

حوضه‌ی آیینه کردار تو از فرط صفا

□

شاید ار چوگان زلف یار خم در خم زنیم

□

نام بلا کشان تو در دفتر بلا

□

نادرش بالا و رفتن دلپذیرش طبع و خوست

□

زیر دامن طرفه پنهان کرده‌ای

□

زد به شمشاد محمد کاظم

□

در طلب درد عشق پشت دوتا ساختن

□

به طبل باز نیاید به سوی شاه غراب

□

بد افتادست کارش، ترک این سودا کند یا رب

□

فلکش بنده اخترش مزدور

□

کم شود حسن تو یا او کور یا من کر شوم

□

چون سرو ز طرف چشمه رسته

□

عجب تویی که هوای چنان عجب نکنی

□

افکنده در دو زلف سیه پیچ و تاب ها

□

که دل را تازه دارد برف و شکر

□

این دو ضدند و ضد نکرد بقا

□

داشته شاه خسروان ارسال

□

خروشان قلزمی جوشان و دروا

□

دشنام جان فزای تو هم تلخ و هم لذیذ

□

چاره جز پیرهن دریدن نیست

□

سزدت گر جهت سود و زیان می‌لرزی

□

گرش قوافی مطبوع و لفظها زیباست

□

بتی و بتپرستی اندر بر

□

ز زشتی کی خورد مار و نهنگت

□

که تعلیم خلاص بستگان دام می‌کردم

□

وین مردم نحس دیومانند

□

از مقدم مبارک او فرق افتخار

□

هیچ در سرو بوستان دیدی

□

صنما هزار آتش تو در آن سلام داری

□

بهشت برین جای سیدعلی

□

آب آنی که ندارد هیچ آبی بر جگر

□

روح را سوی مرغزار هدی

□

آسمان بی‌مهریی با بندگان شاه کرد

□

فارغ از هر محفل و هر انجمن

□

اعتبار سخن عام چه خواهد بودن

□

تو مرا بکش که خونم ز تو خوبتر نریزد

□

تو به لب چه شهد بخشی چو زبان ما درآیی

□

به خاک راه می‌افتاد گاهی راست گاهی کج

□

منتظر تا کی رسد فرمان عشق

□

حاشاک بل لقاک امن من البلا

□

بیهوده دویدیم و چه بیهود دویدیم

□

تا کی از دون همتی گردم به گرد آبگیر؟

□

داده عنان رخش کین صید کشی کمان کشی

□

بصورت ار نشوی زائر مزار چه غم

□

بر کنار و بوسه بربگریستی

□

گردنکشان عالم روبند خاک درگاه

□

شاخ خشک و شاخ تر آمیختند

□

زانک عرشیست اصل جوهر ما

□

ز خاکستر ببیند توده توده

□

باد جانش فدا ، که جان داروست

□

که به سوی خویش یک مو نگشیده‌ام هنوزش

□

بیم آن باشد که شیر بیشه زو بریان شود

□

بر سر آتش تو آتش آمدی

□

کرده مه و مهر از آن، کسب فروغ و ضیا

□

گر نیست بیش مویی صد کوه در میان است

□

راه بده در بگشا خویش را

□

حیله انگیزی آن عهد شکن بسیار است

□

نه طمع ز ابر بهاری و نه زیان ز باد خزانیم

□

سر فکنده است به پای تو دروغ

□

بر موی کمر بسته و مو تا بکمرگاه

□

وی گران جانی که سوی خویشتن بربوده‌ای

□

دلم را جان و جان را زندگانی

□

ماه تو تابنده باد و دولت پاینده باد

□

شکر بلی چیست کشیدن بلا

□

نبود آشفته‌ای جز طره یار

□

که سلطان می خرامد سوی میدان

□

که شب هجر مرا صبح قیامت سحر است

□

به خون خسته اگر تشنه‌ای هلا ای دوست

□

تماشا کن از این پس گیر و داری

□

نه باد از باد بستان خوش عنان‌تر

□

دربند نصیب دیگران باش

□

از من سلام و خدمت ریحان و لاله را

□

یافتی سر چشمه‌ی خضر از بن دندان مار

□

تا سبووار همه بر خم خمار زنیم

□

در لشکر حواس من افکنده انقلاب

□

تشنگانرا هر کجا آبی روان یابی بجوی

□

کرد به پیش نورش خورشید چاپلوسی

□

نشد بر هیچ کاغذ کازمودم

□

که اختلاف مقرر ز شورش اضداد

□

چو بگوید او چه خواهی تو بگو الیک ارغب

□

و ز سرکین کند به پایش نهند

□

ز چند گنده بغل خانه را برای کرام

□

فلک به سایه‌اش از آفتاب نگذارد

□

آن کام برنیامد ترسم که دم برآید

□

صفتی که نور گیرد ز خطاب لن ترانی

□

به همت رو که پای عمر کند است

□

می‌خواست طره‌ی تو ره فتح باب بست

□

صبح شود گشت چراغت فنا

□

بر هم وقدر هم یمین و یسار

□

بی نشان رو بی‌نشان رو بی‌نشان عاشقان

□

سروش که هنوز نوخرام است

□

اگر چه من همه از دست دل بفریادم

□

به درد حامله را مدتی بپیچانی

□

مجموعه هفت سبع خوانم

□

دور از ایشان که چون بشر میرند

□

تا بکشد چون تو گشاینده را

□

ز غیرت چشم کوثر پر زنم کرد

□

گشا این بند را از پای مستان

□

پاینده را به چشمه‌ی حیوان چه احتیاج

□

ولیک قاتل عمد از خطا چه غم دارد

□

دربند فتح باب و خروج و دخولمی

□

جز ایزد کس نمی‌داند که چونست

□

عمر تو آن است و آن خواهد بدن

□

چه حیلت کرد کز پرده به دام آورد مستان را

□

به سان گرد باد از غم به خود پیچیدم و رفتم

□

رفتیمش و بام و در گرفتیم

□

غالبا امروز شاه کامکار آمد برون

□

رخ ماهی بود و فرق شهی عالی رای

□

دولت مرغان دام افندی

□

علم را پای باد و تیغ را دست

□

جان چو گم شد وجود خویش بدید

□

در میان آن گلم باری بیا رویی نما

□

آن چشمه‌ای که خنده بر آب بقا زده‌ست

□

چون زلف تو دامم شد شب گشت مرا مشکین

□

چو این نبود و ندیدیم باری آن بودی

□

باد بهشت می‌گذرد یا پیام اوست

□

در نمدی تو در حلل آیی

□

کم و بسیار نه کارد تباهی

□

از چشم خمارینت سرمست شرابم کن

□

لیک زان لطف بجز عفو و کرم نیست سزا

□

که رنگ و بوی گل چون رفت از گلزار بگریزد

□

ز ضرر گر بگریزم تو یقین دان که ضریرم

□

ازان راهی که می‌رفتم پشیمان بازگردیدم

□

که مکروهست با اصنام رو در کعبه آوردن

□

آن تخم که گفته‌ای بکاری

□

سر مه را به زیر پای خود دید

□

هم نشد این نار و هم این نار شد

□

اگر چه خر خردمند عظیمست

□

زمین و آسمان آغاز کردی

□

دار مرا سنگسار ز آنچ من ارزانیم

□

چتر همایون گل بر سربلبل بس است

□

فخرست بر ما چین و چین از بهر تو املاق را

□

وز جهت دردها لطیف دوایی

□

شبان را کرد باید خرقه بازی

□

گرچه بسیار ز هر سوی نظر گردانم

□

این خرد پیر همه کاره را

□

آهنگ پرسش من بیمار کرده‌ای

□

تو را جز ریش کهنه نیست درمان

□

یک ذره بردلم ننشیند غبار تو

□

نافه‌ی تاتار نبود ور بود نبود چنین

□

ز کجا میوه تازه به درون سبدستی

□

درکش به پناه آن خداوند

□

تو پادشاهی و لطف تو بنده جو گردد

□

آن کس که در انبوهی اسرار مرا یافت

□

که هر سیاره خورشید دگر بود

□

همچو جان اندر بدن می آیدم

□

قلب دلها بر درد صفهای جان برهم زند

□

بنشین که هزار فتنه برخاست

□

چو برهنه گشت باید به چنین قمار باری

□

در راه ببدره زر فشاندن

□

که هر ذره به دیگر مهربان است

□

درکش قدحی با من بگذار ملامت را

□

که ترک سر بر این جمع و ننگ تاج یکیست

□

بدرید یقین انبان شکم

□

گرم شکار گردد سیمرغ کش عقابی

□

چگونه شام بصبح آورند و صبح بشام

□

شاهنشه جمله خسروانی

□

چگویم چون کسم دامن نگیرد

□

وگر کهم همه در آتش توم که دود

□

طوبی لمن یصیر لمعناه تالیا

□

که چون خالی شود عالم کند پر

□

بیار باده احمر که زار و رخ زردیم

□

مگر تو عفو کنی ور نه چیست عذر گناه

□

صبر پیدا و جگر خوردن پنهان تا چند

□

تو پنداری ز اکنون است کاری

□

برابر دست خود بوسید و بنشست

□

در حلق صبح مشک دم صد بیضه عنبر ریخته

□

در فلک انداخت ندا و صدا

□

ز هر دری که پرانند بیش ، بیشتر آید

□

دگر همه به تو بخشیدم ای بک و میرم

□

مور را درگذر شهد سکون فرسائی

□

نقد روان فدای خریدار کرده‌ایم

□

و اگر پرده دری تو همه را پرده دریدی

□

به پای خود دوم چون سگ بر آن در

□

که آبش خوشترست ای دوست یا نار

□

نور ده این گوشه ویرانه را

□

شود نابودتر از نقش بر آب

□

چون ماه نو ز بدر تو باریک می تنم

□

خیال سکه زدن بر زر دغل کردی

□

چشم بر هم نزدی سرو سهی بالا شد

□

گردن مپیچ زیرا دربند احتباسی

□

نیاری هیچ حرفی یاد از آنها

□

آتشی در جگر عنبر سارا فکنی

□

زود برآیید به بام سرا

□

این سری کز بار او فرسوده‌ام زانوی خویش

□

من نیز نورم ای جان گر چه ز دور نارم

□

از سحر خیالاتم در عرض تمنائی

□

از آب دیده پای فرو رفت در گلم

□

خنک آن سری که در وی می ما نهاد کامی

□

هزارت سال در شاهی بقاباد

□

آتش دل می‌فروخت دیگ هوس می‌پزید

□

که دل زنجیر زلفش را اسیرست

□

که داغ او زند سد طعنه بر باغ

□

آب چو آتش بیار ما نه بنان آمدیم

□

نه به نامه پیامی نه به خامه سلامی

□

وان سست عهد روی به دیوار می‌کند

□

تو بکش چون ماه روشن می‌روی

□

چو غنچه تیز شد چون گل برافروخت

□

صد شعله زین فروخته طارم برآورم

□

نک سرده مهمان شد تا باد چنین بادا

□

کردست اینچنین و ندیدست گرد ما

□

از پی لعل و گهر این بخورم آن بکشم

□

که هست ناطقه پیش ثنای او ابکم

□

کی به کنار ما رسد یک سر مو میان تو

□

کس دید روان بدین روانی

□

که صد عذر آورد در هر گناهی

□

که بر مذاق دهان‌ها بود مطاع شکر

□

کز او بشنوی سر پنهان ما

□

شود این عشق سازی در بدن نیز

□

چونک از شش حد انسان سخت افزون تاختیم

□

به دست مردم چشم از رخ تو گل چیدن

□

و گر غایب شوی در دل نشان هست

□

چون نمایند تو را نقش و نشان نستیزی

□

ولی آب تو آب زندگانی

□

بر نمی‌خیزد ز خواب آن سر که بالینش تویی

□

عقل دهد کله دیوانه را

□

با چنین زندگیی کز سر شب تا سحر است

□

او ننگ چرا دارد از در به در افتادن

□

در میان آمد ولی شد بی توقف برطرف

□

سروی و چو غنچه‌اش دهانی

□

رنجور نیستی تو چرا سر گرفته‌ای

□

زمین چون آسمان از جای برخاست

□

اندر او صد هزار کار کند

□

چه صیدی بی ز شستست این درون موج این دریا

□

که پر جانی در این اندیشه دادم

□

ای دایه بی‌الطاف تو ماندیم تنها نی مکن

□

آن گاه توبه استغفرالله

□

در روی همنشین وفاجوی خوشترست

□

قوت یابد ز چنین مایده دانشمندی

□

شده بارنده چون ابر بهاران

□

واله و سرگشته در صحرای عشق

□

کاندر آن جا گم شود جان و دل حیران ما

□

دارم گله از تو پس ندارم

□

چاره رطل گران کن که همه می زده‌ایم

□

ز تیزی مژه در ریشه‌های جان بدود

□

بهل که خاک شوم در ره وفاداران

□

هشت دفتر درج بین در رقعه‌ای رخساره‌ای

□

کدامین باد را باشد چنین بوی

□

تو که داری می‌خور و می‌ده شب و روز ای فقیر

□

چو عشق و مذهب تو خدعه و ریاست بخسب

□

دهان تنگ بسته راه خنده

□

سلیمانی است وین خلقان چو موران

□

که مدعی ز حسد بد ادایی نکند

□

قوت بازوی شوق بیخ صبوری بکند

□

ز نور خود چو مه نو چرا کمر نکنی

□

صلا در داد خسرو را که دریاب

□

مرقع چاک زد زنار در بست

□

ز برونیم متصل به درونه ز هم جدا

□

روز فکر محنت شبهای تارم می‌کشد

□

برداشتم پیش تو کف مخدوم جانم شمس دین

□

زان خطر کی به در از رخنه‌ی تدبیر شدیم

□

با بوی تو مستغنی از انفاس بهاریم

□

آخر تو جان نداری تا چند مستمندی

□

همه رسته به موئی از لب گور

□

ماده گرگ شیر نر زاید

□

بیامد آتشی در جان بسوزانید هستش را

□

پرستاران جنیبت‌ها کشیدند

□

صد شکار خسته و نی تیر پیدا نی کمان

□

آن فتنه زمان که قیامت قیام اوست

□

که بر موافقتم زهره نوحه گر می‌گشت

□

زین نیم زیان چه می‌گریزی

□

بی‌حجت نام تو مسجل

□

در آن ماتم بسی طوفان فشانیم

□

گر چه بر این نطع روی جا به جا

□

گو مژه تر مکن به خون خاک در سرای تو

□

چشم از این آینه چون بردارم

□

وعده‌های دیر دیر و لطفهای گاه گاه

□

در کنار من دلخسته ترا نیست سکون

□

آن دام دانه شد چون تو خوش لقا فریبی

□

بدانی خود که چونی وز کجائی

□

که دلم را شکمی شد ز تو پرجوع بقر

□

آخر تو چه پنداری این گنج عطایی را

□

«سلونی» گفتن از وی در خور آید

□

تا سوی بالای تو بازآمدیم

□

دل بیزار الفت دشمنی آفت پسندی را

□

امکان شکیب از تو محالست و قناعت

□

به خشم گفت چه گم کرده‌ای چه می‌طلبی

□

به زنجیر زرش بر مهره می‌بست

□

جان و تن شاهانش فدای تن و جان باد

□

گوش مالیدم بیازردم تو را

□

در کوی تو رسوای جهانی که مرا هست

□

وین پوست از آن آتش چون سفره بود پرچین

□

گویم همین که عالم یک سر مسخرت باد

□

عاشق آنست که هم درد بود درمانش

□

رو سوی هست نهد چون تو سوی هست روی

□

ولی جان بی جسد دیدن محالست

□

سنگ بلاها به سبو می‌رسد

□

الصید جل او صغر فالکل فی جوف الفرا

□

رفیق هم به کوی دوستداری

□

ما به مهمان خدا بر سر اسرار شویم

□

برون آر از حروف قرب طاعت

□

که چه گویم نتوان گفت که چون زیبا بود

□

دارند امید پرگشایی

□

زمانه حکم کش او حکمران باد

□

تو چرا بیهده از موی میان آوردی

□

با خواجه مگویید که او مست شبانه‌ست

□

نه بدیشان همی رسد خبرم

□

چون در این خانه جمله مهمانیم

□

بیا و طاق دلها را ز ماهی تا به مه بشکن

□

که هجران را نمی‌بینم کناری

□

قسمت این عاشقان مملکت و فرخی

□

توقیع ترا به (صح ذلک)

□

زهی راعی زهی داعی زهی راه و زهی رهبر

□

تا نکوبی نفع ندهد این حبوب

□

فلان نقش فلان سنگم پسندید

□

هزار پایه برآری به همت و به قدم

□

و از فعل عابد استغفرالله

□

که رویت بیند و خرم نباشد

□

خانه چرا گرفتی در کوی بی‌مرادی

□

فرمانده فتوی ولایت

□

بسوزی خرقه‌ی دعوی بیابی نور معنی را

□

که چشم دلبر کین دار مستست

□

الاهی ناامید از سجده‌ی آن خاک در گردم

□

جاء کم نادی القیامه فی الهوی نعم القیام

□

دلم از رشگ فکار است و رخ از اشک نگار

□

چه سحر کرد که بربود خوابم از دیده

□

بدهی می و قدح نی چه عظیم اوستادی

□

غبارت توتیای چشم دردم

□

لکن الفقر غناء و رغد

□

انا نقل و مدام فاشربانی و کلا

□

کند ویرانتر از روز نخستش

□

یک لقمه کنیم و غم نداریم

□

آری اسباب مهیا تر ازین می‌باید

□

در باغ دل رها نکنم جز نهال دوست

□

هفت دوزخ ز تو لرزان تو چه آتشکده‌ای

□

خواهم که ز شیر گم کنم راه

□

کردم همه کردار نکو زیر و زبر من

□

چو دل برفت برفت از پیش وفا و جفا

□

چو اشک از دیده‌ی گریان من رفت

□

زیرا که خیالش را هستم به خدا مسکن

□

تا آید از بهر جدل مرد از صف هیجا برون

□

گمان مبر که بهندوستان نباشد رای

□

تو را نمود که آنی چه در غم اینی

□

گمان افتاد خود کافاق من بود

□

مار کنند از فریب موسی و ثعبان رسید

□

انه المنان فی کشف الغشا

□

خموشی رخنه‌ی سد عیب بسته

□

ز چشم آموز ای زیرک به هنگام سکون رفتن

□

که پیش من عزیزش دارد اما می‌کشد زودش

□

که هر دم از در او چون تویی فراز آید

□

این چه قیامتی است که از سر گرفته‌ای

□

کلیدی خواه و بگشای از من این بند

□

شاخ او کرده بسدین مشجب

□

کانها ملات کاسنا و اسقانا

□

برگذر ، نه دام مرغ آسمان پرواز را

□

باده ده تا که از او ما به دو فرسنگ شویم

□

از جنبش نسیم بهر بوستان رسید

□

همچو انفاس مسیحا روح پرور یافته

□

به هجرش خاک را اکنون تو عاری

□

ز نرگس بر سمن سیماب ریزان

□

وز وصف لاله رویان رویش مزعفر آمد

□

یک زمانی سر نخارم روز و شب

□

که هر یک نغمه زان قانون جدا نیست

□

سیمین بر و زرین کمر چشم و چراغ مرد و زن

□

باشد که چو خورشید درخشان به درآیی

□

ولی دریغ که دولت به تیزچنگی نیست

□

تا به گوشش دردمیم افسانه‌ای

□

به چنگ زاغ و در خون چنگ آن زاغ

□

باز ماند تا ابد بیگانه‌ای

□

پابسته این شگرف دامست

□

زین آب سرشتند مرا ، طینتم اینست

□

بهر عشق شهریاری می کشم

□

گرچه می‌گویند این را بندگان با کردگار

□

وانگه از ناوک چشم تو حذر می‌کردم

□

ای جان بگذار این گرانی

□

یعنی که جلال دولت و دین

□

آمد شدیست دایم و راهیست ناپدید

□

بالین و لحاف ما ثریاست

□

نباشد عشق با طبعش موافق

□

خاصه دمی که گویی ای بی‌نوا فقیرم

□

از هوا مرغان قدسی بر سر هم ریختند

□

چون تو چوگان می‌زنی جرمی نباشد گوی را

□

هر کسی در چمن روح به کام آسودی

□

که غوغای مگس برخاست از راه

□

نیست خوش‌تر ز سر کوی تو دیگر جایی

□

اندر پس پرده طرفه بت‌هاست

□

امید نم از چشمه‌ی حیوان که داری

□

حیف نگر حیف نگر وازر من وازر من

□

تا بچه فرمان دهد حاکم دیوان عشق

□

شبی تاریک و مهتابیست و روشن

□

از جمله باوفاتر آخر چه بی‌وفایی

□

بر افروزند انجم را جمالت

□

بسته پیشش چو نقش قالی باد

□

این جا نبود ولیکن این جاست

□

نوایی می‌زنم بر عادت خویش

□

خواه ببند دیده را خواه گشا و خوش ببین

□

از سرخوشی نرگس خون‌خوار تو پیداست

□

ز دوستان نشنیدم که آشنایی هست

□

پر او در پای پیچد درفتد مستانه‌ای

□

همه بر یاد خسرو باده در چنگ

□

که من ورای الف هیچ در کمر دیدم

□

هر جا که ملامت‌ست آن جاست

□

اگر بعد از وفا این کارها کردی چه می‌کردم

□

ور زهد سخن گوید تو وعده به فردا کن

□

صورت شیرین او در چشم پرنم هم چنان

□

قصد من بی سر و پا یا دیده کند یا دل

□

دولت بر ماست چون تو هستی

□

ره اسلام گیر از کفر برگرد

□

چو او بتابد پرتو بگیرد آن همه نور

□

و لم یبق للعشاق حیلا و لا یدا

□

به پیش آرد خیال وصل یارش

□

نعره زنان همچو رعد گر چه چنین خامشیم

□

به نام غیر قلم چون نهاد بر کاغذ

□

چو موی تافتی‌ای نیکبخت روی متاب

□

مست و دست انداز و سرکش می‌روی

□

گریزد مرد از او چون آهو از شیر

□

مانع پروانه‌ام تا شمع ایوانم تویی

□

زیرا که در این خشک بجز ظلم و ستم نیست

□

طوق جیب فلکش دایره‌ی دامان باد

□

فضل توام ندا زند کان من است آن من

□

که شود هر نگه آلوده به صدگونه گناه

□

مطربان در شور و ما در های و هوی

□

چون معدن مهری و الوفی

□

روزم به نفس شده خجسته

□

دانی که مستان را بود در حال مستی خیر و شر

□

تا بازخرد ز ترهاتت

□

به غیر از خوبی لیلی نبینی

□

ساعتی از شکر او ما مگس می راندیم

□

که نیست نقد روان را بر تو مقداری

□

وزین جهت شرف روزگار ما باشد

□

گر برسانی رواست شکر چنین توانگری

□

ندارد هیچ بنیاد استواری

□

صد حیله زین بر ساخته صد فتنه زان انگیخته

□

جانش بکشید چون کمانت

□

هم به ظاهر یار بود و هم به باطن یار بود

□

چون یوز نه عاشق پنیریم

□

گهش قربان شوم از عجز و گاهی دست و پا بوسم

□

ای حریفان برسانید بدوشم بسرای

□

در نور آفتابی ما همچو ذره‌هایی

□

گذر بر چشمه نوشاب دارد

□

تا کنارم گیرد آن دم آشنایی سیر سیر

□

زانک از لطف تو ز آتش تندی و تیزی شدست

□

ز آب و گل کجا بگشایدش دل

□

چون مرغ دل او پرد زین گنبد بی‌روزن

□

گه سر عشقبازی از بلبلان شنیدن

□

نه نعمتیست که بازآورد فقیر از دوست

□

این چه رسوایی و ننگ است زهی بند قوی

□

کند سر پنجه را در کنگره چست

□

ره ندارند به جایی به جز از محفل تو

□

ور نه علت باقی و درمانت محو و زایلست

□

تا از آن خار که پرچین سر دیوار است

□

که من از نسل خلیلم که در این آتش تیزم

□

چون زنند از راه عبرت در ره اودار من

□

وفا از تو چشم چه دارم چو دانم که مهر نداری

□

تو اگر چه تلخ گفتی همگی مراد دادی

□

که نقد این جهانست آن جهانی

□

غلام چشمه عشقیم هر کجا بگشاد

□

مرده را تو زنده کردی بارها یک باره نیست

□

ز جام عشق خون دل چشیدن

□

کشد کنون کف شادی به خویش دامانم

□

کز بار مرگ پشت امیدم خمیده باد

□

گر وی به تیرم می‌زند استاده‌ام نشاب را

□

آنگه روا شود که تو حاجت روا کنی

□

زمین را آخرین بطن آدمی بود

□

گر نکنم ز دوستی از دل و جان هوای تو

□

یکی پرده برانداز این چه شیوه‌ست

□

نمی‌بایست رفتن سوی او دیگر چرا رفتم

□

ما ننگ را خریده و از عار فارغیم

□

شب تا به روز مشعله گردان آتش است

□

که کشف آن نکند محتسب برای رزین

□

بستم و می‌کشمت چون ز رسن بگریزی

□

که بود آن شب بر او مانند سالی

□

وان جوی را کز او شد گردنده چرخ پیر

□

ایمن کند خدای در این راه جمله را

□

غنی گردان وجود مفلست را

□

زخم بر رستم زنیم و زخم از رستم خوریم

□

عشق که بود این که داد حسن تو را این رواج

□

که دلی نیست کان اسیر تو نیست

□

آب حیات و جوی افندی

□

برون از گنبد است آواز آن مرد

□

بتی به پیش من اندر، چو تازه‌روی بهار

□

وز نور قدیم چتر و رایات

□

عقل سرگردان در آن بیرون و من حیران در او

□

وز ما مدزد دل که نه ما دل فشاره‌ایم

□

گنج تمکینش به نادانی تلف شد حیف حیف

□

من پرده سوز انسم من پرده ساز جانم

□

جان شمع و تن چو طشتی جان آب و تن چو رودی

□

وقت هنر است و سرفرازیست

□

تازه گردد ز آتشی کز وی رسد

□

از غمزه چشم پرخمارت

□

شود نامهربانی مهربانی

□

جاذب هر مسی چو قلابم

□

در میان من و آن مه خبری آمد و رفت

□

وی ماه درافشان نظری از رافت

□

همه غایب همه حاضر همه صیاد و شکاری

□

رصد بنمود کاین معنی محالست

□

کز دو کونش می نیابد آشیان

□

در نرگس و یاسمن چریده‌ست

□

اما به ستمکاری آن عهد شکن نیست

□

جان را برهانیدی از ناز فلان الدین

□

چو سیمایش به بحر اضطراب افکند سیمائی

□

از چه نالیم چو بی برگ و نوا آمده‌ایم

□

زان نفس من برقرارم اندکی

□

که از تن چون رود جان خردمند

□

بحر بی‌پایان در این شش چون بود

□

کاین سلیم القلب را بین کز کجا مست آمدست

□

به جان کوشم درین ره تا توانم

□

تا نمیریم مپندار که مردانه شویم

□

پیاده می‌کندم چون سواره می‌گذرد

□

چو چشم ترک تو بینند و زلف هندو را

□

نیست الا بانگ پر آن همای

□

خرابش چون توان کردن به بیداد

□

چون شعله‌های آذر گلهای نار

□

تا نگوید شب روی کامشب شب مهتاب نیست

□

وحشی مگر اینست که دیوانه‌ی من شد

□

شکر خدا کرد و ثنا بهر لقای دل من

□

فتراک بسته‌ی تو نشد جسم لاغرم

□

نبود آگهی از دیده‌ی بیدارانش

□

ای ابر چون نگریی کز یار خود بریدی

□

کیانی مهدی از عود قماری

□

میوه شیرین بسیارش نگر

□

پس به دیوان سرای عاشقان بیداد چیست

□

گمانم این که فرسودی در این کار

□

چند شکوفه و ثمر سر زده اندر آن فغان

□

نهانی عرضهای سر به مهرداد خواهان را

□

جان سپر کردند مردان ناوک دلدوز را

□

تو مقیم نظری یا نظری

□

که شیرین کاشگی بودی مرا جفت

□

زیرا که دل افتاده در کوی تو می‌بینم

□

تا بدانی کان مهم را آسمانی دیگرست

□

که ما خواهیم بردن زحمت خویش

□

آخر نه تویی با من شاباش زهی ای من

□

کز ستم بسمل به تیغ آب دارم ساختی

□

ز چرخ اگر چه یقینم که بر نیاید کام

□

آن مرگ به از دم جوانی

□

در آن عادت شود جانها پدیدار

□

وی آفتاب جهان شد بدو شتاب کنید

□

وین زبان چون ناودان باران از این جا نازلست

□

نماید آشیان سوراخ مارش

□

ما شطه شیبنی غیبته الف هرم

□

فلا تفرد عن روضها انین حمامی

□

به جانان زندگانی کن بهایم نیز جان دارد

□

سخن پدر نگویی هوس پسر نداری

□

سراسر سرخ موی و زرد خلخال

□

که گذرگاه آشنای تو است

□

روح مست و عقل مست و خاک مست اسرار مست

□

اول جفا کشان وفادار می‌کشد

□

میان آتش تو منزل و مقام کنیم

□

نگذاشت که تیغت شود آلوده به خونم

□

اگر مرد رهی بگذر ز بارانی و بورانی

□

نونش گوید که لن ترانی

□

که می‌دانست کان طبل رحیل است

□

گفت که‌های گم شدم این ملکست یا بشر

□

صبر تو و النازعات و شکر تو و الناشطات

□

بکلی نوشخندش شد فراموش

□

وان غیرت رهزن را بر روح امین می کن

□

پیش رخسار تو خطیست که بی‌تحریر است

□

ور بند نهی سلسله در هم گسلاند

□

تا بشود پرشکر در تن هر روده‌ای

□

خوش بودی تر از رحیق جامش

□

ترک کردن عقل و مجنون آمدن

□

این جا چه کنی که قفل هوش است

□

چون نیست احتمال رهایی ز چنگ تو

□

نبرد این رسن هیچ از گزیدن

□

از خدا می‌طلبم عمر ابد پیوندی

□

لیکن از منطقکش هر سخنی گوهرکی

□

ز طالبیت رسد طالبی به مطلوبی

□

هم از پای افکنی هم دست‌گیری

□

که چرا این زبون نمی‌خسبد

□

نک محک عشق آمد کو سالت کو جوابت

□

به ناکامی و خواری دل نهادن

□

از دیدن او جان است تنم

□

آن چین زدن بر ابرو وان هی زدن بر ابرش

□

گر بر آن دست و کمان چشم اوفتد نخجیر را

□

جز صورتی که داری تو به خاکیان چه مانی

□

رسن درگردنی چون من نیابی

□

درد بر دردم گر افزایی بس است

□

چو نبود عقل کل بر جزو لالا

□

از لبت آورده سد پیغام دشنامم هنوز

□

یوسفم گر چه در این زندانم

□

که در او مردم بیگانه ندارند قرار

□

امکان آن بود که علاجش کند حکیم

□

گر زوترک نرانی ناچار بشکنی

□

به دوزخ در کشد حکمش روانست

□

که ندیدند چنان رخ رخ گلگون دگر

□

بدان ماند که آن جان نگارست

□

ز سنگ او شکسته شیشه‌ی بخت

□

سخن فاش چه گویم که ز مرموز خموشم

□

جز خدا دیگر که پاس عصمتت دارد نگاه

□

وان ستمگر عزم هجران می‌کند

□

یابد از دولت او بندگشایی عجبی

□

مبادا چشم بد را سوی تو راه

□

از خدنگ نرگس رعنای تو

□

هم جنت فردوسی و هم سدره خضرا

□

بسی خود را در این کار آزمودم

□

بوالعجب بحر بی‌کران که منم

□

غلغله از ساحت ایوان عشق

□

ز شوق چشم رنجورت بمیرد پیش بیماران

□

بر سر آید تا تو بگریزی و هیهاتی کنی

□

مهتر ده خود تو و در ده نه‌ای

□

در خون دیده غرق به کهسار می‌رود

□

نشنود آن کس که بخفت الصلا

□

به صبح و شام مشغول می و جام

□

ماه می انداخت از غیرت علم

□

شکار پیشه‌تر اندر شکار بسیار است

□

کاین قفس بشکند و مرغ به پرواز آید

□

خم‌ها و باده‌های معانی نهاده‌ای

□

برارند بانگ اینت گویای دهر

□

که بیرون و درون گفت زبان است

□

خون چکید از بینی و چشم دل آونگ ما

□

بشنو سخن که عاشقم و مهربان منم

□

چه تشبیهت کنم دیگر چه دارم من چه دانم من

□

ما را به سینه خاری و صد خار خار ازان

□

اگر چه برق شود کی رسد بگرد فراق

□

خوش زن نوا اگر نی مردی ز بی‌نوایی

□

کند مدتی خلق را دلبری

□

رهد ز خوف و رجا و رهد ز باد و ز بود

□

از می خواب هر دو گشت خراب

□

ز آه آتش به مهر و ماه می‌زد

□

لطیفتر ز قمر گشت چهره زردم

□

ز عطرستان آن گیسوی عنبریار می‌آید

□

زنده آنست که با دوست وصالی دارد

□

چونک ز دریای غیب آیی و لشکر کشی

□

بگوئیم و ترسیم از ادراک او

□

می‌زنم تا خویش بسمل چون کنم

□

از طمع مپوش این عیان را

□

سد لطف با ادای تعرض رساندنت

□

سوختم و سوختم و سوختم

□

در بازی تو ماتی خود دیده‌ام ز دور

□

مرغ از تو در ترنم بر سرو جویباری

□

باید که همچو قیصر در کر و فر نخسپی

□

وانکه نمردست و نمیرد توئی

□

کز خجلت نور او بر چرخ نماند اختر

□

نباشد غصه اغیار ما را

□

خصوصا اول این جان گدازی

□

ز شکرخانه مجموع خصالت بردیم

□

کوه کن تا کمر از گریه چرا در خونست

□

یار عزیز جان عزیزش سپر بود

□

نردبان آسمان آید همی

□

به غواصی در به دریا شتافت

□

چون ازوست این درد جانم خرم است

□

در قعر چه سخن گو خلوت گزین سحر را

□

سخت خزانی گذشت، خوب بهاری رسید

□

شبدیز می رانند خوش هر روز در دریای خون

□

چو شد به غمزه و شوندت فدای چشم سیاه

□

مرو بخشم و ره صلح گیر و ترک جفا کن

□

نه چون خورشید گردون در زوالی

□

از تو و آدم به عمارت رسید

□

ز پشک باشد دود خبیث نی از عود

□

که من دامم تو صیادی چه پنهان صنعتی یارا

□

ز درد بی‌کسی فریاد می‌کرد

□

خود را چو قد هلال خواهیم

□

سخت می‌گفت و دل‌آزرده و گریان می‌رفت

□

مکن ای دوست که از دوست جفا نپسندند

□

لیک هم مطلق نه‌ای زیرا که در غوغاستی

□

فروشم به گنجینه‌ی کشوری

□

من روی به موج در نهادم

□

چه ذاالنون چه مجنون چه لیلی و چه لیلا

□

یارب نهاده گوش به سوی دهان کیست ؟

□

تیغ و علمیم نی سپاهیم

□

چو آن غریب که باشد به خانمان مشتاق

□

مس رخسار ز سودای تو زر می‌کردم

□

هم ز یار آشنا آموختی

□

زرده روز اینک و شبدیز شب

□

جان پاک تو که جان از تو شکورست و شکیر

□

گر تو شیری چون می احمر بیا

□

نبودی یک نفس بی‌آه جانسوز

□

بی خم ابروی کژت راست نگشت کار جان

□

زهریست این که بیشتر است از شکر لذیذ

□

لیکن بر ابروانش سحر مبین نباشد

□

لوح شست از هوز و ابجد بلی

□

که داند که هست این پژوهش نهان

□

یقینی برابر شده با گمانی

□

ز هر یک هزار آمدندی به جای

□

سرگرم شمع عارض تابنده‌ات شوم

□

بگشا و گشایش بین هاده چه به درویشان

□

تو داده به خون من گواهی

□

ورق مردمک دیده در آب افتاده

□

گشتیم فسانه چند خسبی

□

همه زیرکان آرد آن روزگار

□

در آن شکار و نشد جان از آن شکاری سیر

□

در ایوان یکی تاجور دید نو

□

زر بی سنگ باید در ترازو

□

زیرا به شهر عشقت بر عاشقان امیرم

□

کسی کاندر خرام آرام چابک توسنت بیند

□

که گر به خنده درآیی جهان شکر گیرد

□

نه ز خاکی نه ز آبی نه از این چرخ اثیری

□

گوهر او لعل گر آفتاب

□

لاجرم یا نه نیست یا هستم

□

نهان راستی آشکارا گزند

□

چه افتد آشنایی با میانت طرف دامان را

□

گه دل خاموش چون مریم شدم

□

از جگر پر گاله بسیار در خوناب دل

□

مرا که خون جگر می‌خورم ز ساغر دل

□

همه لطفی و ز سر لطف دگر آغازی

□

شباهنگ را صبح صادق دمید

□

به ماه پشت میار و ره غبار مگیر

□

به بالای سرو و به فر کیان

□

دلی در وی درون درد و برون درد

□

میل دارد تا که ما دل را در او پیچان کنیم

□

که بر قدم لباس شوق شد کوتاه رنجیدی

□

آن گنه را این عقوبت همچنان بسیار نیست

□

اگر چه کور بود گشت طور سینایی

□

ز چشم خرد هیچ پنهان نداشت

□

لاجرم با تیغ در کار آمدست

□

بباید سپردن به دیگر کسی

□

داد دشنام که تقریب مینگیز و برو

□

که من از جمله عالم به دو صد پرده نهانم

□

ولی دل را پر از آشوب و غوغای تو می‌بینم

□

لطف بود گر پیام من بگذاری

□

یک دو مگس از شکرفروشی

□

کز آغاز هستی نمایم شمار

□

که نفس می‌نگشاید به سوی شاه نظر

□

یکی دانشی داستانم بزن

□

به رفتن داد رخصت شهریارش

□

آرم اندر چرخ و گردانت کنم

□

ای شاخ گل رعنا از بهر که می‌رویی

□

متحیرم در اوصاف جمال و روی و زیبت

□

گه بگردانی لباس آیی قلاوزی کنی

□

نهد هر زمان از کلاه افسری

□

جان شیفته برخطر فکندم

□

نگارنده‌ی بر شده پیکرست

□

فریبم می‌دهند و می‌برندم

□

من یلاقی من یسوق الخیل فی مستورکم

□

بهر جنبشهای زلف مشگسای او هلاک

□

کافتاب خاوری تشریف داد از راه بام

□

باده تو و جام زندگانی

□

مرسله پیوند گلوی قلم

□

دگر نتاند کردن به فعل در تو اثر

□

مرا زیبد این تاج و گنج و سپاه

□

به دانایی ز هر صاحب خرد پیش

□

از خم سرکه است همه با شکرانش منشان

□

کم غایت توقع بوسیست یا کناری

□

وانگه شما حدیث تن مختصر کنید

□

زهره نی جان را که گوید های و هی

□

که جز آب جوهر نبود از نخست

□

به راه اندر ای بت همی دیر مانی

□

به فرمان او دیو و مرغ و پری

□

پرسد اکنون باعث سوز و گداز از من هنوز

□

چندین گمان بد مبر ای خایف از اهلاک من

□

ظلم مبدل به عدل فتنه به امن و امان

□

بر دور گردون چون برق خندم

□

جان‌ها را یک به یک بشناختی بشناختی

□

که پیدا کنم رازهای نخست

□

خار عشقست اگر بود گلزار

□

دو مرد گرانمایه و پارسا

□

که با خاک سیه گردید یکسان

□

چو تویی ساقی بگزیده گزین زمنیم

□

هیچت نمی‌گوید که هی نی جوانی ای پسر

□

هر جا که عاقلی بود این جا دم از جنون زد

□

عسل و قند چه دارند بجز سرکایی

□

مگر داد از این خسروی نام او

□

در کمال حسن افزون آمدی

□

که در پادشاهی کند پشت راست

□

باقی همه در دلم نهان است

□

وی کار دو لعل تو حاجات روا کردن

□

به غیر از ناله‌ی دم سازی ورای گریه‌ی دلسوزی

□

سقای سر کوی خرابات مغانیم

□

گر برج خیبر است بخواهیش برکنی

□

که آید به تو هر مرادی به دست

□

عاقلش نام نه مگو خمار

□

همه نامداران خورشیدچهر

□

که باید مایه دید و پایه بخشید

□

چون ما پر و بال برگشاییم

□

تو هم ز روی کرامت چنان بخوان که تو دانی

□

نه عارفست که هر روز خاطرش جاییست

□

ز آنک در خدمت نان چون تره ابلیسی

□

تازه ترنجی زسرای بهشت

□

چه باشد، ندانی، بجز جان گرانی

□

بویژه که زیبا بود گاه را

□

ز صبر و دین و دل بیگانه رفتم

□

زانک چو خر دور شود باشد عیسی بر من

□

کرده گل ریزی که خون از چشم بلبل ریخته

□

نوعروسان چمن را بگه جلوه‌گری

□

از آسمان نمودی صد ماه آسمانی

□

جواهر برون ریخت از کان کوه

□

مژده تو دادیش ز رزق و مطر

□

میان آب و باد از بر تیره خاک

□

ز زیر ماه تا بالای افلاک

□

از او بوسه به جانی زهی کاله ارزان

□

سوادی از خط مشکین بر ارغوان داری

□

تا همه خلق ببینند نگارستان را

□

از لطف توم همی‌کشانی

□

چنان در دل آمد مرا از قیاس

□

نقش غیر از لوح دل بسترده‌ایم

□

که فرزند و شیرین روانم یکیست

□

دلم به تیر عنا مسته‌ی عقاب کنند

□

مو به مو لطف و کرامات توام

□

نظر را در میان مشغول آن رخسار می‌کردم

□

نسیم تست مراد من شکسته نه سیم

□

که حیات مرغ زاری و بهار مرغزاری

□

می‌نپذیرند شهان در شکار

□

ثانی اثنین اذ هما فی الغار

□

ازو شادمان شد دل انجمن

□

تپان چون ماهی بی‌آبی از وی

□

گفتا پنهان صورت پیدا به فن و دستان

□

دل ستیزه کز جنگجوی جور پسندش

□

ز رشک سرو روان را به اهتزاز آرد

□

تا نبرد تیغ او پایت ز پی

□

که مارا بدو هست از ایزد سپاس

□

وابروی تو در تیز زدن سخت کمان است

□

کرا بود از آن برتران پایه بیش

□

ضامن رزق انس وجان باشد

□

لایق تو کجا بود دیده جان و دید من

□

همچو طوطی تلخ کام از شکرستان می‌رویم

□

عاقل بسیار گو دیوانه می‌گرداندم

□

در آب و گل به چه آمد پی خوش آیینی

□

زامدنش آمده شب در سماع

□

لیک این بنده زاده مهمانتر

□

همه نره دیوان جنگ آوران

□

که شاهش داد جا در پهلوی خویش

□

تا سمعنا و اطعنا کنی ای جان نامم

□

جز به تقصیر شدن پیش تو قایل چه علاج

□

مردم به شرع می‌نکشد ترک مست ما

□

که ریز بر سر ما نیز من و سلوایی

□

پژوهش‌گری کرد با رهنمای

□

از شکرریز شکر گفتار تو

□

به کردار تابنده خورشید بود

□

بسکه به ذوق می‌کشم این می ناگوار را

□

جز که در خون جگر می نروم

□

ما سر خود پیش تیغ آفتاب افکنده‌ایم

□

چون موی میانت شده باریکتر از موی

□

نیم به دولت عشق لب تو فردایی

□

درو در ناسفته نگذاشتم

□

جانب جمع عاشقی رنجور

□

نباشد ازین یک روش راست‌تر

□

حدیث شکوه‌ی او بر زبان داشت

□

می آسوده در قدح ریزیم

□

به چشم بد دگر این تیر را که تاب کشید

□

ور کوه محنتم به مثل بیستون شود

□

چو جان نماند بر جاش عشق بنشانی

□

وز سر زانو قدمی ساختم

□

بازار توبه‌شان شکن زلف لا شکست

□

گرازان سوی خاور اندرکشید

□

چگونه ساختمش رام صید قدرت خویشم

□

در کف موسی عصا گاهی و گه افعیستم

□

به آن وجود مبارک گزند آن مرساد

□

یار آن نبود کو را نبود خبر از یاران

□

ایا جهان ملاحت در این جهان چونی

□

سجودی بکن پیش پروردگار

□

این یک استاره را تو لاغر گیر

□

که مردم به معنی چه باشد یکی

□

کجا هر بوالفضولی را در او جاست

□

ای خسرو و شهریار خندان

□

دخل در تسخیر می‌دارد ولی تسخیر نیست

□

امشب نظر به روی تو از خواب خوشترست

□

از لذت عشرت شبانی

□

ما چو مرغان حریص بی‌نوا

□

بی تو چون موی از میان توام

□

گرفتند هر کس ره ایزدی

□

که امرت حکم فرمای جهان باد

□

در بحر تو رقصان شده خاشاک نقش مرد و زن

□

در خرام آی و به آن سرو خرامان برسان

□

وی خاک در تو محشردل

□

که نیست یک سر سوزن بهانه را جایی

□

جان و تن آمیزش هستی نداشت

□

بار گیر از کمیت احمر گیر

□

یکی کهتر از خوب چهر ارنواز

□

ز پی شد کورد با خویش بازش

□

وین عشق همچو آتش وین خلق همچو هیزم

□

شاه ترکان فارغ است از حال ما کو رستمی

□

که خداوندی از آن سیرت و اخلاق آید

□

چو باده را به گرو برده‌ای نمی‌آری

□

ساده به دیدار و کره در وجود

□

گر همه زهر است از جان خوشتر است

□

سپه را همی توشه بردند پیش

□

نه سست گردد پای من از طریق دراز

□

زانک جان این جاست و بی‌جان می روم

□

چنان کن باری ای نامهربان کز من بحل گردی

□

یک لحظه امانم ندهی خاصه امانی

□

بگیر صد زر و زور ای غریب زرزوری

□

زیر زبان مرد سخن سنج راست

□

ما نخواهیم قطره سنگ ببار

□

جز او بر کسی چشم نگماشتی

□

صفیری پرخراش از سینه‌ی ریش

□

تا خدنگ نظرش را به کمان بفریبم

□

خواهم به سنگ نرم کنم استخوان خود

□

گر در و دیوار ما از تو منور شود

□

به حیله برد مرا کشکشان به گلزاری

□

خانه اصلیم خرابات بود

□

از پس کنم و به یک مکانم من

□

بر شاخ آن سرو سایه فکن

□

به زهر چشم خود مگذار کار زهر خند من

□

چو بدیدم که تو جانی مثل جان پنهانم

□

به زور انداختم از پا من بیدادگر یا نه

□

کز جان نباشد تن را ملالی

□

ز آفتاب درآموختی جوامردی

□

نایبی باید ازومان یادگار

□

چون خر لنگست در آن مستدار

□

دد و مردم و مرغ و ماهی تراست

□

کند سر سبزش این شاخ برومند

□

به سوی بحرشان زیر و زبر بین

□

که دیگر دادخواهان را رگ فریاد نگشاید

□

گونه زردش دلیل ناله زارش گواست

□

مجاز بود چنین نام‌ها تو پنداری

□

خاص کن امروز به دامادیم

□

سد اسکندر یتاق افتاده است

□

جهاندار پیروز و فرمانروا

□

جان در بلا فتاد و تن اندر گزند ماند

□

ساکن و گردان دل من فوق ثریا دل من

□

هرکه را مجنون صفت آواره از حی میکنی

□

بصورت نیستم مایل بهر معنی که می‌دانم

□

رسید بوی گلستان به گل ستان رفتی

□

هست بیداری چو در بندان ما

□

تا برسیدند هزاران نگار

□

نشست از برگاه جادوپرست

□

مر بی سلبان را به زمستان سلب اینست

□

در درون مشک رفتم عنبری را یافتم

□

ای بدگمان به همچو منی این گمان مدار

□

نام مستوری و ناموس کرامت برخاست

□

جویای شاه تا که همایی بدیده‌ای

□

گر همه مستند تو باری نه‌ای

□

پیدا و نهان کجات جویم

□

خرد دست گیرد به هر دو سرای

□

تصرف کردن بادیش از کیفیت اندازد

□

هر لحظه موت گوید من ناف مشک بیزم

□

در جنب خوبی تو به یوسف گمان حسن

□

ای ماه پرده ساز خروش رباب کو

□

گفتا بکش تو دیگر گر مست نیم خوابی

□

شرح ده یوسف و پیراهنش

□

کای به غم دوست مرا دست یار

□

که جانت سخن برگراید همی

□

نگاهدار و مزن بخت خویش را به لگد

□

اگر ببارم از آن ابر بر سرت بارم

□

که می‌سوزد دلت بر من چه سوداهای خام است این

□

تو زینت ایوانی نه صورت ایوانت

□

بوی خوش می‌آیدم از قلیه و بورانیی

□

زو برون آر از وثاق آن شیشه را

□

اندر فریبی و دلم از جای برکنی

□

هم اندر زمان او شود ناپدید

□

نفسی گرم نشد دیده‌ی احباب امشب

□

در هر جمال از تو نمک ای دیده و دیدار من

□

اجل می‌برد اگر فرمان عاشق

□

آهو چه کند در نظر شیر شکاران

□

پیش تو شیر آید شیری و شیرزادی

□

بر کمر خدمت دل دوخته

□

تا بشود بی‌سر و بی‌پا نظر

□

خداوند امر و خداوند نهی

□

یکی را مسکنت چون خاک داده‌ست

□

که در این عهد چو تیرم که بر این چنگ چو تارم

□

که یمن همت او کارهای بسته گشاد

□

سوی شیراز گذر کن که مرا یار آن جاست

□

بدیده رخ یوسف که کف بریدستی

□

جام و صراحی عوضش ساخته

□

کین زمان صد بار چندان می‌خورم

□

به کشتی و زورق هم اندر شتاب

□

این اختلاط چیست که با خاره می‌کند

□

و لا مشرب العشاق یوما وصلتم

□

خانه‌ی دل را به دست آشنائی در زدن

□

باد صبا ببوی گل رو بچمن نهد چو من

□

آن چنگ را در این ره خوش برنواز تاری

□

چون علم افتاده و برخاسته

□

کو خاک را زبان‌ها تا نکته‌ای جهاند

□

پراگند پس تخم و کشت و درود

□

این کوه و کوهپایه و این جوی و جویبار

□

جهانی است زبان‌ها برون کرده چو سوسن

□

بالانشین مسند ایوان لامکان

□

و گر نه دل برود پیر پای برجا را

□

آتش بنه بسوز بمگذار آگهی

□

زین به نوا تر سفری ساز کن

□

بر هلاک دلم بر استادی

□

یکی نامجویی ز هر پهلوی

□

که راست ناید اگر در خطاب گویم من

□

گویی که مگر ز لطف زادم

□

که با نازک دلیها بردباریهای من بینی

□

کردست دلم حلقه‌ی گیسوی تو در گوش

□

زود سلامش رسان گو که خوشی خوشتری

□

در غله دان کرم انداخته

□

با نکوسیماش و بدسیما چه کار

□

نهاد از بر تاج خورشید تخت

□

بازش تو بدزدی ز من این کارنه کارست

□

و رعانی و سقانی هو فی الفضل مقدم

□

بسوزد بر اندام پیراهنم را

□

می خور که ز می باد همیشه پر و بالت

□

تو به تو همچون پیاز و گنده همچون سیرکی

□

بزم دو جمشید مقامی که دید

□

گاه می‌رفتیم و گه می‌بیختیم

□

گرفتند پرمایگان خیرگی

□

نبود اگر به بزم تو ، بند زبان مرا

□

جز که در جان و دلش ننشانم

□

پریشانی و احباب از تو دایم در پریشانی

□

چون سر زلف سیاهت بشکست آمده‌ایم

□

چو کسی به نزع افتد بزند دم شماری

□

از ریاضت گشته در خلوت دوتو

□

تا نشود پا روان کس نشود پای بند

□

که باشند شادان به کردار بد

□

که همی بلبل بر سرو کند بانگ نماز

□

که به کف شعشعه جوهر انسان داریم

□

رشک دهد ز کوه کن خسرو کامیاب را

□

خبر از مشغله بلبل سودایی هست

□

سیم و زر داری ولیکن مرد زرین نیستی

□

حلقه زنجیر فلک را بسود

□

تا خاک ز خون کنی گل از ما

□

میان کیان چون درخشان نگین

□

جان من اینهمه بی رحم چرایی، بازآ

□

بسته آن زلف کافر می کنم

□

نگاری که بی‌او قراری ندارم

□

وز نسیم گلشن وصلم معطر کن مشام

□

هر عقل همی‌گوید من خیره شدم باری

□

زانک مشغولم باحوال درون

□

تا نماند چون سگان مردار هر لقمه پذیر

□

گرفتند پرسش نه بر آرزوی

□

چون ورا تر کنی زنده شود اینت غریب

□

گشت گنج عجایبش مکتوم

□

زمام ناقه محمل کش اما ساربان دارد

□

تبم گرفت و دلم خوش به انتظار عیادت

□

این است که کشتی تو پس از کی همی‌نالی

□

چونکه بیفتد همه خنجر کشند

□

گو یک تن را دو پیرهن باش

□

گرفتش یکی سنگ و شد تیزچنگ

□

اگر خوان امیدی گستری یک استخوانم ده

□

خر عیسی مریم را رها کن

□

قتل من از دست یار و خاک من در زیر تاک

□

در دام مقید مشو و دانه رها کن

□

تا دم مهر نشنوی تا سوی دوست ننگری

□

زاری از ما نه تو زاری می‌کنی

□

بدین قریب شود مرد زان بعید شود

□

چون ندیدم صنم به هیچ کنشتی

□

وز بوسه‌ی شاهانش هر روز نثارست

□

تا که برهنه‌تر شود خفیه و آشکار من

□

گر زمان حسن میدانی که آن مقدار هست

□

تا بگویند پس از من که به سر برد وفا را

□

امروز قدح بستان ای عاشق فردایی

□

شد غلام آن کنیزک پادشاه

□

پا و سر پیدا نیامد این بیابان مرا

□

عمر کوتاهم از این قصه درازیها کرد

□

برفتد این بوده روزی ، مرد بیدار تو کیست

□

فراز سرو و گلشن چو صد هزاردستان

□

چسان بینم که باشد سر گران دل دار من با من

□

قبه‌ئی از زر بنام نرگس رعنا زده

□

و صد چندان بدان خوب ختن ده

□

وز دل شه قافیه‌شان تنگتر

□

هم شما داد جان مسکینید

□

هر چه افزون ز پی ناله‌ی شب گیر شدم

□

نشسته‌ست دیوی به زیر هر اصلی

□

وقت سحرها دل من رفته به هر جا دل من

□

نام او در ملک غیرت کشور بی‌غیرتی

□

مرا خیال کسی کز خیال بیرونست

□

ای شهر مکان تو شد از لطف زمانی

□

چون شکم کوس تهی خیز باش

□

گر سر عشق خواهی دعوی ز سر بدر کن

□

آن هم از دشمنی چرخ به کاشانه نبود

□

که یک ره بر مراد خویش روی یار می‌دیدم

□

که بازگشت فلان کس ز دوست دشمن کام

□

خورشیدوار بر در و بام که بوده

□

یا روی تست یا گل خود روی برطبق

□

دلدار چو شد ای دل در غار چرایی

□

نیست قضا ممسک و قدرت بخیل

□

در دو عالم بانگ نوشانوش باد

□

کنار سبزه پر از مشک تر توان کردن

□

به مقراط و سقط اللوی و عقیقا

□

خورشید سبو کشد نخواهم

□

همین کدیایت محل غمزه‌ی محل جویش

□

با من او گندم نمایی می‌کند

□

نمی‌دانی که کفر ما بود جان مسلمانی

□

کان همه رفتند و تو ماندی بجای

□

دو عالم در بر آن همچو خواب است

□

ره گذرگه باد سحر نمی‌بندد

□

که دو روزیست وفاداری یاران دو رنگ

□

فیالیتنی افننی کصبری ملالکم

□

وز آن گریز برآمد ز خامشان غزا

□

چنین که خون سیه می‌رود ز تیغ زبانش

□

کز این اندیشه دادم دل به دست موج دریایی

□

وز شکر آمیخته می تنگ تنگ

□

صورتم امروز و فرداییست او را مرده گیر

□

یا چه تشویشم ز دوزخ من که در خلد برینم

□

مرهم آن زخم را کژدم نهد کژدم فسای

□

به سوی طره هندو به ترک تاز روم

□

که باد می‌وزد و بوی آشنا دارد

□

تا صنع خدا می‌نگرند از چپ و از راست

□

هر دست و رو ناشسته‌ای چون شیخ ذاالنون آمدی

□

لاف ولی نعمتی دل زنی

□

دلبری سخت بی قراری تو

□

عاشقی می‌رود و بوالهوسی می‌آید

□

چسبیده به زخم دل ریشم بگذارید

□

صفت روح بهر طین گفتم

□

که خود را باز مقبول و مرا مردود پنداری

□

خاطر دلداده‌ئی بدست نیاری

□

کز بیضه دل زایدت مستی و وصل و قهقهی

□

از نظر شاه برون رسته بود

□

ما خفته خراب و فتنه بیدار

□

در دم افعی و در کام نهنگ آمده‌ای

□

چنگش چو برگ سوسن و پایش چو برگ نی

□

تا ز شاخی زان شکر این قندها را بشکنم

□

ز خار گلی داغهای من مجروح

□

خبر از دوست ندارد که ز خود با خبرست

□

بی‌امان خواهی امان را شب شده

□

وز سحر آموخته غمازیی

□

قلم عافیت ز جان برخاست

□

زان گلبن نو خیز چه گل ها که نچیدم

□

با دل بیدرد خود ما را خصومتها شدست

□

این درد بی‌درمان بود فرج لنا یا ذا المنن

□

کامد و کرسی نشین شد خسرو دارانشان

□

کس نیابد ز دهان تو نشان یک سر موی

□

گر تو ز ابر مرحمت بر سر من بباریی

□

خفت و به خفتن رگ خوابش گرفت

□

کرم را برفزایی جمله مردیم

□

مردم آگاه را از خویشتن بیگانه کرد

□

تا مگر صحبت دیرینه معادا نشود

□

که هزارساله ره من ز ورای گرم و سردم

□

که آخر کی شود این ناتوان به

□

پایت ضرورتست که در مهلکی شود

□

ای بی‌تو چراغ عیش مرده

□

گرچه گنه بود عذابش نبود

□

در سر آن یک نظر شد چون کنم

□

گفتا که کام آن که ببوسد زمین من

□

بیا خاک در میخانه باش و کامرانی کن

□

یک دمی جمله شبستان کندم

□

که ز یک سوی سموم است وز یک سوی دمه

□

گردد از مهر تو چون ماه نو انگشت نمای

□

گر نه که بنده توام باده شادم مده

□

در کس اگر نیست امانت دروست

□

نه آن دندان که لب را می گزیدم

□

من هر چه کردم امشب از تیر آه کردم

□

به اندک فرصتی در آتش افتاد

□

نی غلط گفتم ز راه و راهبان برخاستیم

□

ز عکس چین زلفش موج بی‌پایان درو پیدا

□

و گر گریخت خیالش به تاختن بکشد

□

از صبا معمور عالم با وبا ویران شده

□

دورتری جست چو تیر از کمان

□

زمینی و همسایه‌ی آسمان

□

چه کاسه‌ها که نپیمود لعل نوشینش

□

که استغنا زنی ، گر بینی اندر دام ، عنقا را

□

یا کبوتربچگان از پر و بالش رسدم

□

درد این خاک نشین گشت به درمان نزدیک

□

وانکه جان می‌دهد از حسرت تیغ تو منم

□

در خود منگر زیرا در دیده خود مویی

□

اقتدای جمله بر رفتار او

□

کو دیده کو دانش بگو کو گلستان کو بوی و شم

□

در راه عشق بازی تنها نه من چنینم

□

نه شبنم آید بر سمن، نه بر شکوفه اندیه

□

سرمست شما گردد یاد آرد هندستان

□

غیرت خلد برین ساحت ایوان تو باد

□

عشق لب شیرینت بس شور برانگیزد

□

صد هزاران بلبل آن سو از چمن بگریخته

□

تیرگی آرد چو نفس در چراغ

□

ورنه گردد بر تو آن هر حلقه‌ای بتخانه‌ای

□

روی تو دیده می‌شد تا دیده می‌گشادم

□

سازند دور و باز نشیند به بام خویش

□

بی‌پا و سریم ما چه دانیم

□

پیش لب آورده دورانم شراب بی‌غشی

□

و آن بسد گداخته در سیم ناب کن

□

کتش عشق خویش را تو به سپند می‌دهی

□

در تو زیادت نظری کرده‌اند

□

ولی را بنده شو گر نیستی میش

□

یا رحمتی به آهوی سر در کمند خویش

□

کوناف را میانه پر از ند کند همی

□

ور نه در مرج بقا صاحب جوع بقریم

□

فرخ شد از لطافت تو روزگار حسن

□

به دست باش که هر بامداد یغماییست

□

نگنجد در چنین حالت بجز ناله شما یاری

□

کار چنان کن که پذیرفته‌ای

□

اسم می‌گویند و چندان کاسم گویی دیگر است

□

نتوان ز خطازاده تمنای وفا کرد

□

با من آن گلپیرهن چون نیست در بستان چه حظ

□

خاک شود گوهر از آن فخر کند مادر از این

□

که غمش نیز به تنگ آمده است از دل من

□

ور دل از دست رود در سر زلفت باری

□

گر بت من ز مرده‌ای یاد کند حکایتی

□

هیکلی از قالب نو ریختم

□

زمانی در بر معدن همه دل همچو زر باشم

□

خواجه‌ی آزادگانم من که در بندت اسیرم

□

سیم چون گیسوی مریم، چهارم چون دم عیسی

□

از آن زیب و جمال فر برون کن

□

کز استیلا کمین بر صید و خود صیاد بگشاید

□

روزی خود می‌برند پشه و عنقا

□

به کنج خاطر مجنون نگنجی

□

من چه گویم چون تو می‌دانی نهان

□

پس جمله را بر دارها از چار راه آویخته

□

بر سر گوی قمر دست به چوگان شده‌ای

□

سوختن چون عود و از مجمر بخور انگیختن

□

تا چه کشد دگر از او گردن نرمسار من

□

در خواب که دربرت کشم تنگ

□

که افکند از کشتی ما تخته‌ئی بر ساحلی

□

آمد به سر گورم عشقت که هلا برجه

□

بعد ازین با گفت و گویم کار نیست

□

برد عرب رخت من برد قرارم طواف

□

یا سلسله بر گردن یا سلسله جنبان باش

□

در کیسه یکی بیضه‌ی کافور کلانست

□

گفتم که سلام علیک ای سرو بلند ای جان

□

دل آباد که ویران شده ویرانه‌ی توست

□

حدیث آن گه کند بلبل که گل با بوستان آید

□

وشت علی العیون من کثره ما سقیته

□

در بن چاهیش بباید نهفت

□

پای دل نیز در گل افتادست

□

شکستگان تو هم آه آتشین دارند

□

در رخش پیداست آثار پشیمانی هنوز

□

ای قبله هر قافله ای قافله سالار من

□

که پی پرکاری امشب در آن رفتار می‌فهمم

□

بعبادتگه لطفت بنماز آمده‌ایم

□

در این خواری نگر کبر خدایی

□

هرکه درو دید زبان را کشید

□

گشتم خرف و کهنه ار تازه نمی‌دانم

□

کاری است که با غمزه‌ی قتال تو افتد

□

بر مثال دامن شاهنشهی

□

ز خاک کوی تو آن آب را طراز کنم

□

گش فلک ز نعره‌ی مستانه پر شده است

□

چرا نظر نکنی یار سروبالا را

□

من و عشق و شب تیره نگار و باده پیمایی

□

چشم جهان را به سخن باز کرد

□

سد اسکندری من این دیدم

□

دستی به کمر نکرده باشم

□

مانده چشم حسرت خلقی به دست و خنجرش

□

جان نیز گشت خسته از تو کجا گریزم

□

ندانستم که پاس راز او می‌داشت یا از من

□

چون نهان دارم ز دست غمزه‌ی غماز او

□

دل بیچاره را می‌دان که او محتاج چاره ستی

□

اندرین ره مخلصی جز جود نیست

□

خواهی بیا در من نگر کز شید جان شیداییم

□

اگر غلط نکنم تکیه‌گاه جم دارد

□

باری نبید خوردن کم از هزار باشد؟

□

خاص شد بهر کمال معنی انسان صیام

□

پیاله گیر و بیاسا ز عمر خویش دمی

□

شاید که مسلمان را قبله صنمی باشد

□

باشد که نهان باشد او از پس دیواری

□

پیش قدرت ذره‌ای می‌دان که نیست

□

زان روی که نقطه گمان است

□

سخت برد آهوی چشمت دل به صد آسانیم

□

شبی که باده‌ی روشن مه است و هاله پیاله

□

چند خوری خون به ستم ای همه خویت خونین

□

بر خورد در ملامت مردم گشاده

□

پیوسته چون کشد دل ریشم کمان تو

□

چون برهد ز باز جان قالب چون سمانه‌ای

□

متهم شد پیش شه گفتار من

□

چو غارم تنگ و تاری گر ز یار غار بگریزم

□

هم عقده به دلها زدی از سنبل پر خم

□

که بهر گوشمال دشمن آید

□

عاشق سوخته خیره سری می رسدم

□

کار می‌ساخت به یک عشوه ممتاز مرا

□

جفای یار به سربار بر نمی‌گیرد

□

گرفتم من سر زلفش به بازی

□

چند شبانروز به کار آمده

□

هر یکی را شیوه‌ای در کوی تو

□

خیز و با دور قدح تازه کن ایمانی چند

□

حاکم تویی در آمدن دیر و زود خویش

□

باغ و بهار من تویی بهر تو بود بود من

□

خاری گر افتد در گذر سیلاب رانی را چه غم

□

ریحان برافشان از برگ نسرین

□

روز و شب مر تو راست دیده

□

ملتمس بودند مکر نفس غول

□

به آخر آن جا آیی که بوده‌ای اول

□

به صحن باغ گذر کن که رشک شمشادی

□

نشاط محفل جمشید و کی کو

□

چو دف شنید برآرد کفی نشان قوام

□

حاسدت از سماع آن محروم آه و ناله باد

□

کز عشق آن سرو روان گویی روانم می‌رود

□

که بر تبریزیان در ره دواسپه او برافزودی

□

ملک همانست سلیمان کجاست

□

سبز خنگ چرخ در زین من است

□

مردم کوته نظر در غم بیش و کمند

□

افراشت تازیانه و مرکب جهاند و رفت

□

چون غمش کند ز بیخم پس از آن روییدم

□

در تمنای زلال تو عبث بود عبث

□

بدل گشت دلقم به زنار عشق

□

بعد از تمامی لا شدن در وحدت الاستی

□

دست و جامه می سیه گردد ازو

□

چو اصل حرف بی‌حرفست چو اصل نقد کان اینک

□

یکی به عالم حیرت ز روی نیکویش

□

عاشقی آری، ولیکن هست معشوقت لگن

□

سرحلقه چو گوهر نگینیم

□

تواند مرده‌ی افسرده را خون در جگر کردن

□

همخانه من باشی و همسایه نداند

□

که از جمله مبرایی نه از جنی نه از انسی

□

نیکوئی افزون‌تر ازین چون بود

□

طاقت آن بحر بی کرانه ندارم

□

محض گناه است و قصور ای صنم

□

عجب که داعیه‌ی بیوفاییی نشدست

□

هیچ کسی بود شها دشمن جان خویشتن

□

برای نزهت دیرین سرای دوران داد

□

روا مدار که گردد چو وعده‌های تو باطل

□

اگر چشم تو سیرستی فلک ما را حشم بودی

□

که علاج اهل هر شهری جداست

□

راه بده راه بده یا تو برون آ ز حرم

□

با خبر از شاهد شیرین ادای من نبود

□

به چشم اندرنورست و به روی اندر، وردست

□

حیله کن و ازو بجه دفع دهش بهانه کن

□

که دلت داشت نهان کرد بیان تو صریح

□

که دست صبر برپیچید و بشکست

□

وگر بر چرخ آرندم از آن بالا اغا پوسی

□

دعوی او در خلافت بد همین

□

سرگشتگی از شمار بیرون است

□

زان خوانده‌ام بلای مسلمان و کافرش

□

راه می‌گردانم اکنون هر کجا می‌بینمش

□

چو طفلانت نهم گاهی به گردن

□

ز مهجه علمت طالع آفتاب ظفر

□

خون جان من دلسوخته در گردن دل

□

حان وفاتنا و لا یمکننا بیانه

□

رو نهادندی بر آن وصف لطیف

□

چنین حیران آن بی‌چون نبودم

□

ماه فروزنده‌ای تافته در خانه‌ام

□

نهد پهلوی خویش بر بستری

□

یعنی که مات شو که همی‌مات ضامنیم

□

ز رسوائی چو من زان رو به قتلم بی‌کمان آمد

□

که سیم و سمن یا بر و دوش بود

□

مگذار ناخوشی را گرد سرای سینه

□

شیشه‌های روغن گل را بریخت

□

تا که شد در خواب ازین افسانه خوش

□

زخمی نخورده‌ام که نماند نشان او

□

بر دهانش زن اگر نام تمنا ببرد

□

برای سایه نشینان چو خیمه برپایم

□

ولی ز سلخ مه روزه‌ی آخرش خوش‌تر

□

هر دم لطیفه‌ئی بوجود آید از عدم

□

اندر نظر حربی بشکافد محرابی

□

گرچه خدا نیست خداوند ماست

□

تیر است حدیث من و من همچو کمانم

□

چشمه‌ی جان بخش را در دهن آورده‌ای

□

بر زند بلبل بر تارک گل قالوسی

□

ای ذره چون گریزی از جذبه عیانم

□

که گوش و هوش به مرغان هرزه گو داری

□

طفل نادان و مار رنگینست

□

اشکوفه چرا کردی گر باده نخوردستی

□

سوی او نفرین رود هر ساعتی

□

چون سایه‌ای به خواری افتاده در زمین است

□

مرغان همه را کباب دیدم

□

مگذار که با اشک ندامت بنشینم

□

هم از دقایق مخبری پیش از ظهور یوم دین

□

از میان تیغ برآورد که زنهار مکن

□

می مروق نوشین ارغوانی کو

□

جان رهی باش تو جان و روانم مده

□

بوی او را جانب کویی برد

□

دزدیده ز رهبانان آهسته که سرمستم

□

تا مگر از دل برآید حسرت دیرین من

□

بر سر تصویر زنگاری و بند آینه

□

چه گویم باز را لیکن کجا پروانگی کردن

□

وقت وداع بر دل ریشم گشود و رفت

□

حیف باشد که بگیرند و دگر بگذارند

□

چو خیمه شش جهت برکنده باشی

□

طفل مسکین را از آن نان مرده گیر

□

زیرا که چنین کاری تنها نکنی دانم

□

برخیزم و بر چشم خود او را بنشانم

□

که من خود را نمی‌بینم چو شبهای دگر امشب

□

کز بیم او پشمین شود هر لحظه کوه آهنین

□

کشیت ساغر روان در قلزم می میکنی

□

گر برفکنی در شب تاریک نقابی

□

زان سوی عزت و شرف سخت بلندهمتی

□

سنگ وی افزون ز ترازوی تست

□

حریف مرغ وفا کرد دانه و دامش

□

پیمان ازو گرفتن، پیوند از او بریدن

□

به پر کبک بر، خطی سیه چون خط محبرها

□

دود من و نفیر من یارب و زینهار من

□

زان پیش که جوئید و نیابید نشانش

□

که چون ابروی زیبای تو باشد

□

در حلقه رندان شده کاین مفسده تا کی

□

تا قدم از فرق نمک یافته

□

فخر خوبان چین و ماچین است

□

جهان شد سراسر به زیر نگینم

□

دلی را صید کردن کوشش بسیار می‌خواهد

□

ای نقطه خوبی و کش در جان چون پرگار من

□

رشحه‌ای از دیده‌ی خون بار بار

□

و آهوی شیر گیر تو در عین روبهی

□

بر بام دماغ آید بنوازد طنبوری

□

با سر تیغت سپر انداختست

□

هفت فلک را بدهد خوبی و کش خوبی و کش

□

ز پرده گو به در آید که جان کنم به نثارش

□

شعر نیکو را به زرین سلسله پیش عزی

□

قره العین باغبان گردم

□

اگر بیداد می‌آید ز من هم داد می‌آید

□

همچنان طبعم جوانی می‌کند

□

جان‌های مقدس عدد ریگ پیاده

□

طعمه تو سینه کبک دری

□

راست بود آن زمان از تو تولای عشق

□

یک جهان کیفیت جام جهان‌بین می‌برند

□

اینقدرها جهد در تحصیل مطلوبی نکرد

□

بیرون شو از باغ و چمن ساکن شو اندر خاک و خون

□

یکی نکرد شفاعت که آشنای من است

□

لیکن از درد دل خسته بجان آمده‌ایم

□

ترک خطا چو آمد ای بس خطای توبه

□

باز جوید روزگار وصل خویش

□

کز او هر لحظه عیدی می ربایم

□

که سر مرهم و اندیشه‌ی درمان دارم

□

از آن جادو ، و زان آهو، سیه چشمش، دوته طاقش

□

به پیش چشم چاکر همچنین کن

□

ز هوس منزه آن را به دل این هوا بجنبد

□

بباید از تو سخن گفتن دری آموخت

□

نی فاخته طوقی نی در چمن مایی

□

کرده دلم را چو قصب رخنه گاه

□

چه بازم چون نه بازی و نه خانه است

□

دردمندی که در اندیشه‌ی درمان ماند

□

در دل خود کنم گره درد ایاغ دیگران

□

که ز روز و شب گذشتم خبر از سحر ندارم

□

به حاجب هم به جنبان گوشه‌ی چشمی برای من

□

چون فرود آئی بر اطراف حرم تقریر کن

□

کاین نفخه صور است که کرده‌ست صدایی

□

میلش اندر طعنه‌ی پاکان برد

□

که یابد آن سوی دیگر تف و سوز

□

چون خم طره او دست به چوگان می‌کرد

□

بر خداوندی و شاهی تو دارند اتفاق

□

هر عقلی به معقولی جفت و نگران ای جان

□

به بد عهدی مگردان شهره‌ای پیمان شکن خود را

□

کارش به هم برآمده باشد چو موی دوست

□

قهر النفوس سیاسه لجهاده

□

اختیارت کرد زیرا مهتری

□

کین توبه‌ی ماست بس مجازی

□

پس از این طوطی خوش لهجه، شکر هیچ نخاید

□

نمی‌ارزد به چندین درد سر جانی که من دارم

□

آن مرده‌ای اندر قبا وین زنده‌ای اندر کفن

□

پیوسته در کمین نگاهی نشسته‌ام

□

تا سحرگه رخ همچون قمرت یافته‌ام

□

تو پرده‌ای نگذاشتی چون سوی انسان تاختی

□

ماهیان را با یبوست جنگهاست

□

دان مثل بیشی او سرکه بسیار ترش

□

عباد ز سر دسته‌ی دستار گرفتند

□

تویی که کاشف مکروه این زمانه شوی

□

من چو دیده به نظر می نروم

□

آن شب به صد هزار فسون می‌کنم به سر

□

گر بدین مقدارت آن دولت میسر می‌شود

□

ببینی لعل اندر لعل می‌تابد چو مهتابی

□

زانک آن بت مار و این بت اژدهاست

□

آنکه ز کونین بی نشان و نشانه است

□

در چین سر زلف چلیپای تو باشد

□

بیرون ز زیر پرده‌ی گلبرگ تر نبود

□

با صد هزاران کر و فر در خدمت معشوق من

□

گوئی از جوی گلوی مرغ بسمل ریخته

□

کند کوه گرانم دل گرانی

□

جان قصه دل می‌کند کو عاشقی دل داده‌ای

□

گر چه در صورت میان آتشم

□

شوم سرمست و طوطی را بخایم

□

کز عشق رخ و زلف تو در آتش و آبم

□

که عاقل گاه فرصت ندهد از دست

□

لکم عیشه مرضیه و دوام

□

بازم از پای درانداخته‌ای یعنی چه

□

گر بدانستی چه بر ما می‌رود

□

بارگه جان و دلی گنجگه بوالحسنی

□

کافکنم در دین عیسی فتنه‌ها

□

ما در طلب به سود و زیان باز ننگریم

□

هم باده‌ی بی‌غش را با ساده‌ی بی غم زن

□

به ظرف تنگ من این باده‌ی بسیار کی گنجد

□

که طمع افتاد موران را سلیمان را فریبیدن

□

جزم ساید بر سپهر از سجده‌ی آن در کلاه

□

چون گلبن خندان ببرد باد خزانش

□

ترابی آتشی آبی هوایی

□

استعیذ الله مما یفترون

□

فریاد کز این حالت فریاد نمی‌دانم

□

بسی افسانه زین افسون گر مکاره می‌کردم

□

برنیاید صنما کار بدین آسانی

□

در عالم بی‌وفا وفا کن

□

و از رشک چشم نرگس رعنا به خواب کن

□

تا که را چشم این نظر باشد

□

بوی وصل شاه ما اندر صبا آمیخته

□

کان نمکش نیست کزین پیش بود

□

دل عشاق درد بگرفته است

□

هر عهد که بسته‌ای وفا کردی

□

می‌دهم اینک به تو لیک مجالی بده

□

که از تأثیر این آتش چنان آیینه شد آهن

□

سنبل و ریحان ز خطت شرمسار

□

که خواندت خرد پیر زاهد عملی

□

آراسته خود را و به بازار دویده

□

هرچه فرماید بود عین صواب

□

خاصه که منقار هجر کند تو را پر و بال

□

دیباچه‌ی ارواحی و شیرازه‌ی اجسام

□

برآورد آهی و از جان فغان کرد

□

که دم به دم ز غریبی دو صد زیان داریم

□

آزرده از گرانی بار مذلت است

□

نه چون تو پاکدامن و پاکیزه خو بود

□

مرجان و یاقوت من او بر رغم هر بدکاره‌ای

□

بی‌ادب گفتند کو سیر و عدس

□

دامن از کون و مکان افشانده‌ایم

□

سنگ بر شیشه نه طارم مینا زده‌ام

□

به نیم جنبش مژگان روا تواند کرد

□

مست گشتم سیب خوردن می روم

□

این گلبن بی‌خار که دارد که تو داری

□

بر یاد آن پیمان شکن پیمانه را در خون زنیم

□

گه گردد جمع و گاه پاره

□

یا به خدا چشم عنایت کراست

□

یوسف جان برگشاد جعد پریشان خویش

□

شهری همه شوریده‌ی آن نرگس جادو

□

مرغکان چون شاعران در پیش این یازان فراز

□

که شد در خانه دل شکل روزن

□

دولت احمدی و معجزه سبحانی

□

من می‌نگرم گوشه چشم نگرانت

□

شیرین شکرفروشی دکان من گرفته

□

یا بکش یا خود همی دارش اسیر

□

زانکه زلفت همچو عقرب کژدم است

□

که در کمین ز چپ و راست کج کلاهانند

□

بزم خود افسرده خواهی کرد هشیارم مکن

□

شیران بنیارند در آن دست چریدن

□

به تو کس چه می‌تواند مکن آن چه می‌توانی

□

چو کبکان دری بر کوهساران

□

فسانه و باد هر سباح تا کی

□

گفت شبت خوش که مرا جا خوشست

□

که ابر را و تو را من درآورم به نیاز

□

خواهد که سرش بر سر میدان تو افتد

□

کاندر میان حلقه‌ی زرین وتد بود

□

مرو به خشک که دریای باصفات منم

□

وصیت میکن از من گوش تا جلاد می‌آید

□

بخیلم ار نکنم خویشتن به قربانت

□

چون عقل در این مغزی چون حلقه در این گوشی

□

از عرب وز ترک و از رومی و کرد

□

ما از نهیب موج به ساحل بمانده

□

خضر مسیحا دم شوی، انفاست انسان پرورد

□

این دست شیشه پر کن سنگ قدح شکن هم

□

چون عاد و چون ثمود مقرنس نمی‌کنیم

□

یافتم در حرکاتش اثر معشوقی

□

می‌شنوم نعره‌ی تکبیر عشق

□

بی‌لقمه او در دل و جان رزق بیابی

□

تا خطاب ارجعی را بشنوید

□

امروز چنان شد که پر از پار ندانم

□

هم بنده می‌فروشی و هم بنده می‌خری

□

کی وثن بوسه دهد بر کف پای شمنا

□

عاقبت از فراق وارستیم

□

کاین حریفان خدمت جام جهان‌بین کرده‌اند

□

یا غم دوست خورد یا غم رسوایی را

□

تو جانی و به چونی درنیایی

□

کوره آهنگریم تنگ بود

□

می چه پرسی حال من هر دم به است

□

آن سر زلف چلیپای به من

□

جراحت دل از آن خط مشکبار خوش است

□

کم سخن شد آن کسی که عشق با او شد مکالم

□

گر نمی‌کشتی مرا از غصه میگشتم هلاک

□

از سر زلف پراکنده‌ی عذرا بشنو

□

تو اصل فصل‌هایی که جهانی

□

ظاهرش با تست و باطن بر خلاف

□

غیر کل و جمله چیست جز لاش

□

که دری غیر در میکده بگشاده نبود

□

بجستیم چون گو ز طبطابها

□

به میانه قشورم همه از لباب گویم

□

کمترین بازیچه‌ی طفل پریزاد من است

□

تشنه مسکین آب پندارد سراب

□

بر این دیوانه هم شاید که افسونی فروخوانی

□

معنی‌الصبر مفتاح الفرج

□

در بوته‌ی امتحان نهادم

□

که با وجود تو فارغ ز سیر روی زمینم

□

حدیث درد من هم از کناری در میان افتد

□

خاتم وقت شود پیش من از جود و کرم

□

سخن تلخ از آن لبان ملیح

□

زان در تو نگیرد که نداری رخ کاهی

□

چون دوست نمی‌خسپد با آن همه مطلوبی

□

دید که پیریش در آن خواب گفت

□

غیر بهشت روی تو نیست مطار ای صنم

□

کنون ز کرده‌ی بی حاصلت پشیمان باش

□

وان یکی بی شوی، چون مریم، چرا برداشت بار

□

در شیره کجا تو و کجا من

□

شیخ به فکر طوبی از همت پست می‌رود

□

کای مالک عرصه کرامات

□

رو که حجابی خوش است هیچ مگو ای سره

□

موی کشان بر سر کویم کشید

□

مسکن شیر شد، آوردگه گور و غزال

□

بر سر زلف تو افتاده‌ست چین تازه‌ای

□

ای شکار افکن بتاز از پی شکار خویش را

□

من ز سلطان سلاطین به حشر می نروم

□

زان ابرتر می‌داشت دل امیدباران بیش ازین

□

کاین زمان از روی کار خود نقاب افکنده‌ایم

□

هم ممن این راهم هم کافر حیرانی

□

دیو ز بدنامی پیوند ما

□

بنده و آزاد توام بنده شیطان نشوم

□

طناب عقل را درهم گسستم

□

گذشته مادرانم نیز مستور

□

ای غوره چون سنگ نخواهی تو پزیدن

□

در حدیث نمکین جنبش آن لعل ملیح

□

نهیست نه این نظر که ما راست

□

که تا غیری نبیند آن برون ناید ز اغیاری

□

مگر خورشید روشن را بیابم

□

که من خسته خاک پای توام

□

که سمن در بغل و گل به گریبان دارد

□

از خلق برخاست بر سر هر رهگذار داد

□

من ز حریفان به دو سر برترم

□

اکنون چرا نمی‌نگرددر نیاز من

□

دستی بساق بر زده و خوش برآمده

□

در روضه و بستان رو کز هستی خود جستی

□

فرو هشته نمدهای الانی

□

که بر گلبرگ و گلنارست امروز

□

کاین تیر گذشت از استخوانم

□

به ساعتی در، گه آشتی و گاهی جنگ

□

این چنین گو ره روانه لا نسلم لا نسلم

□

اما چنان نبسته که به توان گسستنش

□

هر گیاهی که به نوروز نجنبد حطب‌ست

□

که مادون را رها کردن نباشد کار هر دونی

□

که شاه چین و زنگ از تخت شد دور

□

چو صبر گردد تلخ، ارچه خوش بود چو شکر

□

که هر چه کرد به من آن دو چشم کافر کرد

□

رشک مگسی کان ز سر خوان تو آید

□

یک جوی زان یک نماند و ما صدیم

□

بیند این واقعه در خواب بریزد خونم

□

خط ریحان می‌کشد سنبل بر اوراق سمن

□

قانع نشود عاشق بی‌دل به نشانی

□

که نزد شه برند آن سرو بن را

□

برون رو کز تو وارستم من امروز

□

به جز مراد تو هیچ از خدا نمی‌جویم

□

بود همه بودنی، کلک فرو ایستاد

□

شادی و بزم و سور است با خود از آن نیایم

□

گردنزن آهوان چین است

□

که تو انگشت نمایی و خلایق نگرانت

□

تن ار فربه وگر لاغر ز جان باشد همی‌دانی

□

به بیماری کشید از تن درستی

□

چو گنج اندر زمین پنهان بمانده

□

سرت نازم که تعمیر دل ویران من کردی

□

اما نگاه را ز نگار احتراز چیست

□

وان دل که ملول آید خوش بوس و کنار است آن

□

ز نگاه در کمینی ز کرشمه در کمانی

□

باز نقشی دگر بر آب زده

□

هر قدمی عجایبی هر نفسی عنایتی

□

جز آن عصمت که باشد پرده‌داری

□

در حالت آرامش در شورش و غوغا هم

□

که به یک جلوه مرا صورت بی جان کردی

□

سرای او خراب، چون وفای او

□

من ز مصر عدم روان دارم

□

بر آن رفتار از جان آفرین صد آفرین آید

□

بس سر برود در آستانت

□

کرد خبر گوش مرا جان و روانم که تویی

□

نه کوه آن قلعه پولاد را دید

□

عشق ارچه درازست هم آخر به سرآید

□

که کس نمی کند این درد را دوا جز تو

□

رخساره به خون جگر آلودن ما چیست

□

من ننگ را شکستم وز عار توبه کردم

□

ما را دگر عجایب منصوبه‌ای نشسته

□

ما حدیث قد آن سرو سرافراز کنیم

□

یا ترک خوش ماست ز بلغار رسیده

□

دهش بر دست و دین بر پای می‌داشت

□

چون برسم به کوی او حلقه در بگیرمش

□

مردم همه دانند که دیوانه‌ی اویم

□

آن روز شد که آب گذشتی به جوی ما

□

سغراق می چشمان من عصار می مژگان من

□

زنهار کاسه سر ما پرشراب کن

□

چه کند که شیر گردن ننهد چو گوسفندت

□

راهیت بیاموزم کان راه نرفتستی

□

که کارش داشت الحق بینوائی

□

خون دل جمله چون جگر بسته

□

مشت خاکی به سر کوچه و بازار نماند

□

اگر آن شوخ قصد این دارد

□

دل ترسندگان را نیست ممن

□

بودش از بس که بیشتر نازک

□

من چو دور افتاده‌ام از می چرا افتاده‌ام

□

وگر خلخال زر دارم مرا خاری بود خاری

□

کشد مانی قلم در نقش ارژنگ

□

ای قاضی شیرین قضا باری فروخوان محضرم

□

مست است هر کسی ز می نوش‌فام خویش

□

به روزگار حزیران کندت خشت پزی

□

پس به هر محفل چرا دارند گفت و گوی خم

□

شکسته کسمه و بر برگ گل گلاب زده

□

وان چه در خواب نشد چشم من و پروینست

□

ای تریاق احمدی کی تو به بوالحسن رسی

□

همان کاغذ برابر باز کرده

□

که من به روی نگارین آن بت فرخار

□

زیرا که دست پرور مرغان گلشنم

□

افتاده کاری بس عجب دست گریبان دوز را

□

گر از آن رو سر یقین دارم

□

بسیار شیشه‌ی دل ما بر زمین زده

□

مرهمی بهر دل ریش فگارم برسان

□

صلا ای آنک می‌دانی که تو خود عین ایشانی

□

برهنه پا و سر گردد شب و روز

□

کو بگوید حال این ده راستک

□

تا بنگری که می به چه آهنگ می‌خورند

□

سرو چون معشوقه‌ایست تنش همه قد

□

در این زمان که چو منصور زیر دار توام

□

که با حکم خدایی کینه داری

□

بعد از تو روا باشد نقض همه پیمان‌ها

□

کی دامن و ریش تو به دست عسسستی

□

خرد را بی‌میانجی حکمت آموز

□

سر پای برهنگان دو جهانیم

□

چندان که در خرابه من جغد خانه کرد

□

اینست که از ناز قد افراخته، اینست

□

بر قدح بوسه دهم مست و خرامان میرم

□

به سان گلبنی کز نازکی گلها بر آن لرزد

□

روح را دل بگشاید چو تو برقع بگشائی

□

نبینی هیچ یک عاقل شوند از عقل‌ها عاری

□

فرو افتاد و می‌زد دست بر پای

□

سزد که زخم کشد از فراق سگسارش

□

مطلبم به دست آمد سخت کار آسان شد

□

مردم سرمست را کالیوه و شیدا کند

□

دل به دردش ز چه رو نسپارم

□

آن بی‌وفا عنان تکاور گرفت و رفت

□

روی باید در این قدم گسترد

□

تو سرسبزی بستان را چه دانی

□

نجست از هیچ دهقانی خراجی

□

از لب تو گلشکر نیکوتر است

□

سحر از در درآمد شاهد شیرین ادای من

□

عذر این خواهد اگر عمر امانی بدهد

□

در کف موسی عصا گاهی و گه افعیستم

□

که بدادت حق به بخشش رایگان

□

قلب سپاه کوکب سیار بشکنم

□

یا رب چه شود جان مسلمان صلاحی

□

ز دست دل نهاده دست بر دل

□

حریف سبزه و گلزار گردیم

□

کجاست نوح که حیرت برد ز چشم ترم

□

نگذارم که کسی قصد جفای تو کند

□

بر آتش دل شاد بسوزیم چو لادن

□

بر پرده‌های چشم خود منت کشان دامان تو

□

چون خارپشتم گوییا سوزن در اعضا می‌برد

□

بودم با یوسفی هم نمک و هم چهه

□

ز دیگر سو نظر بر یار می‌داشت

□

به نزدیک کس آب و جاهی ندارم

□

ندانم آن مه تابان چه در کمان دارد

□

که زور این کمان از بازوی طاقت فزون آمد

□

قره العین دیدگان گردیم

□

عشقشان بی‌پا و سر کرد و فقیر

□

صبحدم مستانه بر بام سماوات آمده

□

زین شکل برون جستی در شکل دگر رفتی

□

من استأسرت لاتکسر یدیه

□

ز هر بدبخت صد زحمت کشیدم

□

بی خبر شو که خبرهاست در این بی خبری

□

سنگش همه از گوهر و یاقوت ثمینست

□

جز یک جان که تویی آن به کس اقرار ندارم

□

از غم ناکس پرستی در تب هجران تو را

□

جز سر نمی‌دانم نهادن عذر این اقدام را

□

برق زد از گناه او هر طرفی کفارتی

□

سوی مریخ شیرافکن تماشا

□

باغ گویی لعبتان ساده دارد در کنار

□

تا ننوشی جرعه‌ای از باده‌ی رخشان عشق

□

گرچه هنوز اندکی مضطرب احوال هست

□

نشود دلم نمازی چو ببرد یار آبم

□

خفته‌ای هر خفته را بیدار کن

□

سوی بحر باران فرستاده‌ام

□

پی ملکی دگر افتد تو را اندیشه و زاری

□

به ترک خواب خواهم گفت ازین پس

□

ایمن و بی‌لرز شوم چونک به پایان برسم

□

زیرا که در شکستن دلها معینند

□

قرص خورشید، فرو خفته، نگونسار بود

□

چونک اندر پرده راز آمدیم

□

صد گنج کند روان خریدار

□

به اعتماد صبوری که شوق نگذارد

□

پا می نداند کفش خود کان لایق است و بابتی

□

پس از دوری خوش آید مهر و پیوند

□

یک ذره جمال او نبینیم

□

تا مهر تو ورزیدم، بستی کمر کینم

□

نی اندک اعتماد که هیچ اعتماد نیست

□

هستند لیک چون تو در خواب هم ندیدیم

□

این دم در میان بنه نیست کسی تویی و ما

□

بوی یوسف نتوان یافت جز از پیرهنش

□

از جز تو گر اشکستی بودی که نپیوستی

□

مگر عیدی کنم بی‌روستائی

□

ای که تو را سیصد نامی دگر

□

با تو چه گویم که در شمار دوابی

□

چاره‌ی هر دو بسازیم که ما چاره گریم

□

نیارامد به شرحش جان عیانش کن عیانش کن

□

غیر تا باشد چرا باید زد استغنا به یار

□

در پای فتادمش که ای دوست

□

بدان کس گو که او باشد چو تو بی‌عقل و هیهایی

□

شفاعت خواه کار افتاده‌ای چند

□

پیش آر مل سرخ و برون کن گل دو روی

□

به صورت خانه‌ای رفتم که جان می‌داد تصویرش

□

حاجت منع و لب گزیدن نیست

□

چو مرد حق شوی ای مرد عنین

□

یوسف یاد می‌کند عاشق کف بریده را

□

پای ملخ چون بریم نزد سلیمان عشق

□

نمی‌ارزد به رنج دام دانه

□

ز شیر آوردن او را دردسر بود

□

هر دو جهان را بخورد چون نهنگ

□

در محنت بسیارش بگذشت مه و سالم

□

نحلش ملکانند به گرد اندر و احرار

□

می من نیست ز شیره ز چه رو شیشه پرستم

□

اگر شکنجه زلفت ز من کشد اقرار

□

زلف و روی تو در اسلام صلیب و صنمند

□

در پی هر زمینیی مرتقب سماییی

□

به پیروزی جهان را مژده دادند

□

مویی ز جفاکاری تو کم نکنی دانم

□

خوش اثرها ز دعا خواهم دید

□

دستار را آشفته کن تابی بر آن رندانه ده

□

چند شود فلک سیه از غم و دود آه من

□

غیرت عاشقان تو نعره زنان که رو میا

□

ز چشمم ار چه ز سر برگذشت سیلابی

□

بداند یک به یک آن را بدیده نورافزایی

□

که بودند از پی شیرین پریشان

□

باشد بتر از کافری گر یاد دربانی کنم

□

بگسل همه زنارم، بشکن همه اصنامم

□

بنده هواخواه و وفادار دار

□

ان عقبا ملتقانا مشعر البیت الحرام

□

افروخت آتشی که مرا گرمتر کند

□

کام در کام نهنگست بباید طلبید

□

کجا جنبد جهانی بی‌هوایی

□

دم عیسی بر او می‌خواند هر دم

□

اندر آویخت به دو دست در آن زلف سیاه

□

همان خواص که سرچشمه‌ی بقا دارد

□

گشتیم سراپا لب و چون آب کشیدیم

□

زین روی زعفران به رخ ارغوان رویم

□

صد قرن نو پیدا شود بیرون ز افلاک و خل

□

چه خیزد ار بنشینی و آتشم بنشانی

□

هم ممن و کافر شد ای مه تو که را مانی

□

درین پرده به وقت آواز بردار

□

ای عاشق جمالت نور جلال خالق

□

چگونه بر سر هر آتشی سپند شدم

□

کی تواند باختن شطرنج را شطرنج باز

□

گر به از نوش ننوشیم پس از سگ بتریم

□

به حیله برد دل عشق‌باز و باخت مرا

□

که دعای دردمندان ز سر نیاز باشد

□

کهنه نه‌ام خواجه نوم در مدد اندر مددی

□

که افکند از جهان آوازه جور

□

از صد نه که از هزار درگیرم

□

چه خرمن‌ها کز این یک دانه دارد

□

زنهار اعتماد مکن بر وفای حسن

□

آیینه دل را ز خرافات زدودن

□

او نمی‌داند به جز تو مستند

□

لاله‌زاری گردد از خون دلم هر منزلی

□

جواهر بر طبق مانده چو زرکوبی کروبی

□

که شادی بیشتر خواهیم ازین راند

□

طبعم چو جنون آرد زنجیر بجنبانم

□

چو نافه غرق به خونابه‌ی جگر ماند

□

بنه تا سر نهم بر پات یارا

□

حیران شده بر جای تو چون تازه حضوران

□

رعشه بر دست تصرف چو میان بگشاید

□

نه حریفی که توقع به وصالش دارند

□

سبک رطل گران درده که تو ساقی آن جامی

□

خویشتن در بلا و هر که سرای

□

ز بن تا به سر جعد او پر شکن

□

گر زمانی سر سیمین تو در بر گیرند

□

که آن پری که شما دیده‌اید بازم نیست

□

آن سیمبر را ماند این شادی و آسانی است این

□

کرد کدیت را قبول او مرتجاست

□

برآید هر زمانی آفتابی

□

در دام کسی دانه خورد هیچ شنیدی

□

کمر می‌بست چون خورشید و چون ماه

□

وان یوسف کنعانی کز وی کف خود خستم

□

مرغی که به تنها قفسی داشته باشد

□

ور با دگری هیچ ببندم، بگشایی

□

خود را چو زنده بینیم در نوحه رو خراشیم

□

ما را ز انفعال به جز روی زرد نیست

□

هیچ کس می‌نپسندم که به جای تو بود

□

چون روی بدو آری مه روی جهان گردی

□

فرو آسود کز ره بود رنجور

□

این است کنون حاصل در بتکده جان من

□

هر تیشه که بر سنگ زند کوه کن تو

□

آنکه در قید کسش ذوق گرفتاری هست

□

تیر بلا چون دررسد چون دررسد هم اسپری هم جوشنی هم جوشنی

□

از نبیش تا غبی تمییز نیست

□

صبحدم چون غنچه بگشاید دهن

□

گلستان‌ها شدی آتش نکردی ذره‌ای تیزی

□

ضعیفان را کجا ضایع گذاری

□

خشک لبم دار تو هیچ تری گو مباش

□

کز تیر چشم مست تو در خون تپیده‌ام

□

برآورید گل مشکبوی سر ز تراس

□

چون زنان بر نوحه و ماتم زنیم

□

که اسیر تو به امید وفای تو شوند

□

بامدادت که نبینم طمع شامم نیست

□

نمی‌ترسد که خودکامی نهد داغش به پیشانی

□

زمانه تاج زرین بر سر آورد

□

ینزل‌الله مقابل افتادست

□

کافران بهر نثارت بت سیمین آرند

□

با آنکه مشکل است بر او ترک تاج خویش

□

شرط باشد هر دو کارش هر کی شد شمع لگن

□

بر سینه‌ها سیناستی بر جان‌هایی جان فزا

□

اهل دل را به تماشای گل و نسرین دل

□

مبادا ای خدا کس را بدین غایت پریشانی

□

سپهر دولت و دریای جود است

□

از ننگ کلی و کلهش بازرهانم

□

پس از برای چه آخر همیشه بی خور و خوابی

□

وز شامگاه تا به سحرگاه گل چنی

□

عذر دگران خواهد از باب هنرمندان

□

ما هم کنیم فکر سبکساری رقیب

□

باقی عمر ایستاده‌ام به غرامت

□

تن مرده شدی گویا دل الکن بخندیدی

□

بگفت از دل تو می‌گوئی من از جان

□

از دار همی کنند آونگ

□

حریف ضربت آن بازوان سیمین باش

□

کان داغدار با او در بیستون برآمد

□

چون نیست کرد آنگه بازآورد به هستم

□

بخت بهتر از لجاج و روی سخت

□

چه جابلقا چه جابلسا بیایم

□

ز لذت نظرش رست در قفا دیده

□

بسا عشق کهن کان تازه گردد

□

کز عشق شه کم بیشی است وز عشق شه بیشی است کم

□

آماجگه پیکان آماده‌ی قربان باش

□

از سر زلفین معشوقش کمر بسته‌ست تنگ

□

اندر آن دم که بی‌شمار خوریم

□

تا یک دم از دلم غم دنیا به دربری

□

برساناد و چشم بد مرساد

□

ای چشم بد مرگ بدان هر دو رسیده

□

ز رود خشک بانک تر در آورد

□

اگر توبه کنی یابی مراعات

□

تا تمام عمر میل صحبت پاکان کند

□

کی فروزان گشت جایی کاشتی دودی نداشت

□

در خدمت آن دزد بین تو شحنگان بی‌کران

□

دانه بنما لیک در خوردش مده

□

وز مهر آن سرو روان از نارون باز آمدم

□

هش دار تا نیفتی ای مرد نرم و ساده

□

تو بالغ دولتی هم شیر و هم مرد

□

بدین وعده من مسکین امید از عمر برکندم

□

تا زلف شکن بر شکنت شانه نکردی

□

باغ شد ایوان نور و راغ شد دریای گنگ

□

گردش آسیاها داری و پیچ ارقم

□

کز گرمی نگه ز تو آب حیا چکد

□

به سر سزاست که پیشش به پای برخیزند

□

تو در این شاه نگه کن که رسیده‌ست سواره

□

که خسرو شد جهان را کارفرمای

□

سوخته‌ام بی تو ز غم چون کنم

□

قلاش فکند و پارسا هم

□

یارب سرش به مجلس او شمعسان برند

□

دهمت بیم مبارات تو اما نکنم

□

یاد ناید از بلای ماضیش

□

سمن سا هندویش پریشان کاری

□

که پرزهرت کند آبش اگر چه نوش منقاری

□

شده بر من سپر بر خصم شمشیر

□

برخیز کز آن ماست سرجوش

□

گفتا که بکش پای امید از سر راهم

□

فروشد آفتاب از کوه بابل

□

زانک دزدی دزدتر از خویشتن بشنیده‌ام

□

دل ز احتراز کرده نهان جیب چاک چاک

□

چه جای چشمه که بر چشم‌هات بنشاند

□

چو او بر نردبان کوشد رسد ناگاه بر بامی

□

که گفت این را به جنب آن را بیارام

□

راغ همچون پر طوطی شود از سبز گیاه

□

دور فلک آزاد ز بند محنش کرد

□

اگر روم پی دفع خمار خواهم رفت

□

چو شیر شیر آشامد شود او شیر شیرافکن

□

رفت در صندوق از خوف آن فتی

□

یا ز بستان ارم نفحه‌ی بوی سمنش

□

اگر خواهی سفر کردن ز دانایی به بینایی

□

قزل شه کافسرش بالای ماهست

□

به میخانه روید آن دم از آن خمار جوییدش

□

آگاهی از آن موی میان هیچ ندادند

□

خوش سماع و خوش سرود و خوش کنار و خوش زبان

□

ناعمه لسعیها راضیه بود چنین

□

بر کنار چمنش وه که چه دامی داری

□

کس ندیدم که چنین تیر و کمانی دارد

□

درافتد سقف این گردون بیارد رو به ویرانی

□

ز دلها برده اندوه فراقی

□

در روی زمین اندک بسیار نمی‌بینم

□

بر یکدگر میفکن و عالم به هم مزن

□

رخصت پروازم اندر صیدگاه باز نیست

□

که به قصد کزدمی را سوی پای خود کشیدم

□

تا در آموزید نطق و داوری

□

بشنو از برگ گل آن بوی که من دانم و تو

□

به ناگاهش تو پیش آیی که سبحان الذی اسری

□

همه بازیست الا عشقبازی

□

چرا بر من و سلوی برگزیدم

□

هم فتنه‌ی ملکی هم آفت بشری

□

نزادند چونین پسر مادران

□

ما غلام خانه‌های روشنیم

□

عاقلا مکن کاری کورد پشیمانی

□

مگرم سر برود تا برود سودایت

□

آویزها و حلقه‌ها بی‌دستگاه زرگری

□

که بر آب از لطافت نقش بستی

□

گر چه امروز کم شدم ز میان

□

مست جام او نمی‌آید به هوش

□

امید منقطع و منفطع امید امید

□

از زر چو زر بجستم وز جاه خشم کردم

□

زنده بودن در فراق آمد نفاق

□

مگر گهی که ز من منقطع شود قاتل

□

زان رو تو کجا دانی چون مست زنخدانی

□

سحرگه پنج نوبت را به آواز

□

ور چه کنند عف عفی غم نخوریم ما ز عف

□

از حرم بانگ برآرند که اسلام نماند

□

آنجا همه گه باشد آمد شدن من

□

چه دوزد پالان گر هر جا که رود پالان

□

به بام قصر برآ و چراغ مه برکن

□

مرد ندانم که از کمند تو جستست

□

سیمبری که خون شود از بر خود خورد بری

□

نه بی‌مطرب شدی طبعش گشاده

□

ما به مستی جام جم برداشتیم

□

نه اشک سرخ و رخ زرد و رنگ کاهی من

□

بنشین تو که من در قدم موکب میرم

□

ای ننگ گلزار ضمیر از فکرت چون خار من

□

زان غذایی که ملایک می‌خورند

□

تحیتی شکر افشان چو پسته‌ی شیرین

□

نباشد لایق از حسنت که برگردی ز پیوندی

□

چو عیسی برکشد خود را صلیبی

□

که احتراق دهد آب گرم نارآمیز

□

خودرای و خودنما، خودآرای خودپسند

□

چو بیژن در میان چاه او من

□

بیا دریای سودا را بگردان

□

چون بدیدی خصم خود می‌پرورید

□

اگر چه کار بزرگست مختصر گیرند

□

نور به است از همه خاصه که نور سرمدی

□

وزو درمان طلب شد درد خود را

□

با لهو و طرب جفتم و با کام و هوا یار

□

ای کاش در این غمکده هشیار نبودم

□

گر چه سیلاب فنا گنبد والا ببرد

□

چو شعله‌های خلیلی نعیم باش نعیم

□

غره شدی به ذوق خود بشنو این جواب ما

□

تیغ زبان بین چو صبح کز سر صدق آختیم

□

به هر سویی عیان اندر عیانی

□

یکی برج از حصارش پاره کردی

□

وانگه بشنو سحر محقق ز دهانم

□

و آن جا که ترانه‌ای، خموشم

□

سه جام یکمنی خوردن حرامست

□

ای دیدن تو دین من وی روی تو ایمان من

□

شمشاد خوش خرامش در ناز پروریده

□

که نیم کشته به خون چند بار برگردد

□

قدر جنون بشناختم ز اندیشه‌ها گشتم بری

□

ملک را بارگه بر پای کردند

□

من از رد و قبول خلق رستم

□

سودی که ز سودای تو کردیم زیان شد

□

طبع از شگفت خیره و چشم از نظر کلیل

□

دست و پا را برگشایم پاگشا بشناختم

□

وز برون مثله تماشا می‌کنید

□

چون دیده در بار من لعلش گهر بار آمده

□

رد فلکی این دم اگر جان پلیدی

□

وزین در قصه‌ای با او برانید

□

بازگرد و جمله مرغان را مکش

□

گهی بر تار چنگی زن، گهی در جام صهبا کن

□

به آواز صدا همچون تو نالید

□

زفت شود وجود من تنگ شود قبای من

□

کشدش خوف به مهد اجل از بستر خواب

□

شب وصل من و معشوق مرا آخر نیست

□

به آب و گل کم آیم من مگر در وقت و هر حینی

□

به چربی گفت با شیرین زبانان

□

مفلسی مست پدیدار کجاست

□

بس که حیرت‌زده‌ی صورت زیبای توام

□

پندارد اوست ساکن و ساحل همی رود

□

این کی تواند گفت گل با لاله یا سرو و سمن

□

از کی دل پر سوز و بریان‌تر شدت

□

دفع غم را بمی حواله کنیم

□

چرا قید کله بودی چرا قید قبایستی

□

زمین گفتی که سر تا پای جنبید

□

اسرار عشق بلبل و حسن خصال گل

□

ای خون من به روز جزا عذرخواه تو

□

هر که بیماری دق دارد، کجا گردد سمین

□

چو شدم مست ببینی چه کسستم چه کسستم

□

که در بساط به کس رخ نمی‌نمود هنوز

□

که بر آن زلف و بناگوش و جبین می‌گذرد

□

ای جمله بلندی‌ها خاک در این پستی

□

زبانم را ثنای خود در آموز

□

گهی رندی و قلاشی گزیدیم

□

سرو بلند را همه کوتاه می‌کشند

□

باد رخسارت سیه چون مشق آن تابنده ماه

□

از اسیران شب هجران کافر یاد کن

□

گر بدو این گفته باشد مادرش

□

زلفش بگیر و میگو هذا نصیب لیلی

□

نثارش کن به شادی مرحبایی

□

به صید یکدیگر پرواز کردند

□

کو رهد از صدر و ز نام و ز ننگ

□

بی قرار عجبی داده قرار عجبی

□

آری عدوی خواب جوانان می نابست

□

یاد کن از من مسکین که تو را می پایم

□

کار چشمش همه دزدیده نگاهست امشب

□

او نافه مشک اذفر آورد

□

به خدا لقمه بازان نخورد هیچ سمانه

□

ز درمانش به عجز اقرار کردند

□

عقل زبون گشت و خرد زیر دست

□

شهری به نیرنگ، خلقی به افسون

□

سد زبان گردیده و سوی گلستان آمدست

□

در سفر طواف ایوان توییم

□

گفت که اندر حلق او کز تیر تست

□

حاصل نشود کام تو بی قطع علائق

□

پر ده تو شراب فقر پر ده

□

به خاکش داد و آمد باد در دست

□

مثال نقش من بر جامه بردوز

□

پس چارمین سپهر چرا جای او بود

□

گوید به گل حمری باده بستان، بلبل

□

تا پیش شهریاری من ساغری شکستم

□

فکنده زلزله در جان بی‌قرار من آمد

□

خرمن خاصان بسوخت خانگه عام رفت

□

وی نرگس عالی نظر با ارغوان آمیختی

□

که بر مریم سر آمد پادشاهی

□

گرچه می‌سوزم دهان در بسته‌ام

□

تا در لباس یوسف پیغمبر آمدی

□

درآ خوش از در یاری و احتراز مکن

□

کز جان دودرنگش آتش عیان برآرم

□

بعد از آن جام شراب مرگ خورد

□

صبح و صبوح و می ارغوانی

□

گهی مست جمالستی گهی سرمست باده ستی

□

که بر ناخورده بود از خواب دوشین

□

صد دجله خون بینی آهسته که سرمستم

□

زنهار پا مکش ز سر خاک راه خویش

□

زان سرخ‌ترین آب رهی را ده و مسته

□

همه شاهان عشق و تاجداران

□

سر چو از باده کند گرم چها خواهد کرد

□

ولی ترسم به عهد ما نپاید

□

وز خویش بجوش همچو باده

□

چنین تا پشت بنمود این گل زرد

□

بود و نابودت چه خواهی کرد چون نقصان توست

□

پس چرا یک باره از دل برد آرام و شکیبم

□

گر براندازد فلک بنیاد این ویرانه را

□

نابوده و بنموده رو کم ترکوا برخوان

□

هم خویش حاجت خواسته هم خویشتن کرده روا

□

می‌داد بصد دستش بالای تو بالائی

□

در خان خود تو بنگر از نه فلک زیاده

□

که چون سازد بهم خاشاک و آتش

□

رقص کنان شعله زنان برجه از این کار و مترس

□

خود را به زیر سایه پیر مغان کشید

□

از بس شکفه شده در اشکنجه

□

چگونه بوی برد این جان که هست او جان فزای من

□

پنجه در پنجه‌ی خورشید فکند است مهش

□

که قطره قطره باران چون با هم آمد جوست

□

بوده‌ست از آن من تو دانی و دیواری

□

صحرا و کوه پر شد از طبل و از علم

□

تا به دام اوفتاده عقل معاش

□

جان را به نقد دادم، وین نسیه را خریدم

□

برخاست باد شرطه و افتاد بر کنار

□

خاصه مرا که سوختم در آرزوی شاه من

□

خنده زنان گشاد لب گفت درازگردنا

□

کسی که گوش کند مست گردد از سخنم

□

یا قمر اندر قمر اندر قمر اندر قمری

□

باده جان شد مباح خوردن و خفتن حرام

□

سایه‌ها را بنواز و مبر از گوهر خویش

□

کی دهد باغ محبت ثمری بهتر از این

□

به جان تو که همی‌آیدم ز تو ضحکه

□

وی چهره تو خوبتر از روی گلستان

□

زهر تفتنده دشت انگیخت شورانگیز دریائی

□

تا بدیدم سحر که پایان داشت

□

کی آمده‌ای ای جان زان خاک به آسانی

□

خلقی عجب آید برون تا غیب‌ها گردد عیان

□

دلش بگشاد و زناریش بربست

□

قطره می از خجالت بخش دریا کرده‌اند

□

بی‌منت موافقت و همزبانیت

□

چو آب سجده کنان سوی جویبار روم

□

یک قطره خونی یافته از فضلت این افضال‌ها

□

که بی وجهست تشبیهش به ماه آسمان کردن

□

هم نرگس مخمورش بر ما نگرانستی

□

چون بهار من بیاید بردمد اسرار من

□

عجب چند داری برون سرایش

□

کام یک عمر به یک بوسه توان حاصل کرد

□

زیرا که خواستاری باشد ز دوستداری

□

چه کنم چاره چه دارم به کفت مهره نردم

□

که خود را ساختم گم در میانه

□

هر چه پیش عاشقان آید ز معشوقان نکوست

□

سلسله را زبون بود نی به طریق احمقی

□

یک دلی دارم پیش قربان کنم

□

از مردم دیده کرده مفرش

□

در این معامله گر عمر من وفا بکند

□

از جبین من غبار سجده آن رهگذار

□

کز آن شیر اجل شیران نمی‌میزند الا خون

□

کردم از خانه برون گمراه و شاد

□

چون طلعت او بر در خرگاه ندیدم

□

تو بی‌چین شو که آیینه است چینی

□

همه را مست و بی‌قرار کنیم

□

همی‌دوند که‌ای خوش لقا سلام علیک

□

همره ما بیا که خضر رهیم

□

با خوی بد از اول چندانت خریداری

□

این غم عشق را دگر بیش به چشم غم مبین

□

چشم بد دور که بس شعبده بازآمده‌ای

□

درش بگشای تا دل برگشاید

□

ماهی تو عجب نیست که در گرد و غباری

□

ذره به ذره می زند دبدبه فنای من

□

یعنی بلای من کش اگر می‌توان کشید

□

از دست آن که کرد لب غنچه را خموش

□

تا باز به دنبال تو بیهوده نگردد

□

بگفت خون همه زان سوست و من از این سویم

□

چندین کشش از بهر چه تا دررسی در اولیا

□

بنمود طبع من ید بیضا بساحری

□

نگویی ناله نی را جوابی

□

تو ماشی را بگیر و لوبیا کن

□

چون مار به آخر به تک خاک خزیدیم

□

بی خود فکند یوسف خود را به چه تو

□

در زمزمه شد چو موبدان، قمری

□

چنان دریای بی‌پایان شود بی‌آب چون هامون

□

دادرس شاهی که پیش او برم داد فراق

□

عجب کز حسن رویت در جهان غوغا نمی‌باشد

□

چه جای امان باشد و چه جای امانه

□

شعر گشتم در لطافت سرمه را می بیختم

□

فرق مشکین فرو فشانی تو

□

داغی به دل از عارض رخشان تو دارد

□

کسی دست تظلم بر عنان بردن نمی‌داند

□

دوش چه گفته است کسی با دلم

□

ای عجب منسوخ شد قانون چه شد

□

طوطیانرا شکری از شکرستان برسان

□

تا واکشندت صبحدم تا برنپری یک سری

□

همه را جمله یکی کن که در این افرادیم

□

عجب گردی برانگیزی که از وی مکتحل باشم

□

تا تو ای تنگ دهان صاحب تنگ شکری

□

زانکه شد از رنگ و بوی باغ بسان صنم

□

اگر چه صورت و شهوت بود به پیش عوام

□

به میان ناید اگز از طرفی پای تو شوخ

□

جام زهر ار تو دهی قوت روانم باشد

□

زهی خوشی ستم لا اله الا الله

□

دل نخواهم جان نخواهم آن من کو آن من

□

هر دو عکس طاق دو ابروی اوست

□

چون نامه فراق تو تحریر می‌کنند

□

اولش قوت بگریختن از پا ببرد

□

ای دیدن تو دین من وی روی تو ایمان من

□

آخر ببین کاین آب و گل چون بست گرد جان ما

□

گوئیا جور و جفا شرطست در میثاق او

□

جز تو که رخت خویش را سوی عدم همی‌بری

□

نصیب من بود افسوس خوردن

□

کز قفص سینه یافت عالم پهنای عشق

□

همه جا سرو و گل و سنبل و ریحان سر زد

□

همچو آذرشست، بتش همچو مرغابی، به جوی

□

چه شکار گیرم آن جا که شکار آن شکارم

□

که کسی در دلت از وسوسه راهی نکند

□

بر او شکرانه بودی گر بدادی ملک پرویزت

□

چون اشتر بر سر مناره

□

از سینه بپریدن هر ساعت برجستن

□

دهد خوش خوش نشانی هر زمانم

□

چشم امید مرا از دو جهان دوختی

□

کسی ندید که من بعد مهربان شده‌اند

□

فقر کند نام گنج تا غلط افتند عام

□

بیع ما زیر گلیم این راست نیست

□

غبار سر کویت از رخ نشویم

□

چو جانم را بر جانان فرستی

□

مخمور یتیمی را بر جام محرم زن

□

هیچ بود در وصال وقت تماشا ترش

□

یا تعلق مو به مو زان طره‌ی پیچان بکن

□

همانی همانی همانی همانی

□

خر اگر مرد بر او گو که بر این پشت سمندم

□

که به آن دست تصرف نرسد مجنون را

□

باز می‌گویم که هر دعوی که کردم باطلست

□

چو گوهر در بغل داری ز بدگوهر چه اندیشی

□

ما به جذبه حق تعالی می رویم

□

زانکه نشان و نام تو نام و نشان نمی‌کشد

□

کز تیر دعا رخنه در افلاک نکردند

□

بخندد بر من چو بگریستم

□

زانک من جان غریبم این سرایی نیستم

□

ز آتش هجر تو منم خشک دهان چرا چرا

□

ومن راسی الی رجلی حدیث العشق منموق

□

با زشت نیامیزم هر چند کند نیکی

□

یا رب اظهر بدرنا لا تعبدوا اربابکم

□

که آن علوست و تو پستی که تو نقصی و آن کامل

□

می‌رود جان گران مایه به استقبالش

□

اشعار بونواس همی‌خواند و جریر

□

این یک گره دیگر بر زلف مشوش زن

□

در طریق ضبط او صیاد بی‌تقصیر نیست

□

بردار که کوزه نباتست

□

که هر سو شعله اندر شعله داری

□

تو را از گفت برهاند خمش کن

□

چون قرعه بگشته‌ام به پهلویش

□

آن گه قرار الفت با زلف یار کردم

□

وای اگر عمل دهی چشم کرشمه ساز را

□

کز خنجر عشق روی زردیم

□

تا نگردم گرد دوران زمن

□

کی ندیده دود از آتش ترک گرمی کن که خامی

□

سر با تو چون خشمین شود آن گاه وای آشتی

□

من شب و روز اندرون مکتبم

□

که با یار قدیمی یار بودیم

□

بر لب رسید جان فگارم نیامدی

□

هوایش چون دماغ باده نوشان

□

شحنه عشق چو با ماست ز کی پرهیزیم

□

ما تحمل نکنیم ار تو روا می‌داری

□

از معتقد شنو که شکر می‌پراکنند

□

ای رخ تو چو گلشنی وی قد تو صنوبری

□

نافم بر آن برید او آن دم که من بزادم

□

مویی شد و در میان نمی‌گنجد

□

بر سر ما هوس خاک سر کوی تو بود

□

چون کنم کس نیست تا گویم غم دیرینه را

□

فقیر فقرم و افتاده فقیرانم

□

گفته او را ای ملیک خوب‌رو

□

بدان ماند که در آبان نشیند ژاله برآبی

□

و آن گاه بر جنازه هر یک نماز کرده

□

سگ لنگ را بگوید که برس بدان شکارم

□

مسلمانان در آن حالت چه پنهان ماند اسرارم

□

کو چنان برقی که تا یک سر به سوزاند گیاهم

□

شاید ار می‌نبود صافی و ناب

□

نفسی همتک بادم نفسی من هلپندم

□

اگر من جان برم صدخونت اندر گردنست امشب

□

بعد از غم رویت غم بیهوده خورانند

□

خبر ببر بر موران ز دشت و خرمنگاه

□

که می شکافد از او شقه‌های گفتارم

□

کز هر دو کون لایق او نیست چینه‌ای

□

آن که از سینه‌ی صد پاره سپرها دارد

□

از آن به خون دل آن را همی بیالاید،

□

ذره‌ای دزدیده‌اند از حسن و از احسان من

□

پا وامکش از کار ما بستان گرو دستار ما

□

عنبرش غالیه بوی و قمرش غالیه پوش

□

از ره نشانی یافته در بی‌نشانی می‌روی

□

مکش سر همچو فرعونان مکن استیزه چون هامان

□

لا یخاف رهقا من به محیاک قتل

□

با آن که در تکلم هر موی من زبان شد

□

یاسمین ابدال گردد خردما زائر شود

□

تو هم مر کشته خود را بیا برخوان یکی تلقین

□

بی او امتحانی نیز در بیداد کن ما را

□

الا که عاشق گل و مجروح خار اوست

□

تا سر نباشد ز آنک سر کافر شود از دوسری

□

من جفاکش از وفا نشکیفتم

□

در زیر تک فرس نمی‌آید

□

هم نسیمی ز گلستان عنایت نوزید

□

جان دادم و آه از دل ناشاد نکردم

□

زانک به عیب ننگرد دیده غیب دان من

□

ور بگوییم آن سخن دستور نیست

□

کند با دیده‌ی ما ماجرائی

□

غاشیه تو را کشد بر سر خود به چاکری

□

از صداع این و آن نگریختم

□

نوشخوارم در رهت گو خار باش

□

آن که از دست غمت خاطر محزون دارد

□

به رویش می‌رود از خون دل جوی

□

ما تا ابد جوان و دلارام و خوش قدیم

□

ز نقل وصل کاندر بزم خرمن خرمن اسب امشب

□

هر چه می‌بینم به چشمم نقش دیوار آمدست

□

چرا بر من دلت رحمی نیارد گویی سنگستی

□

بوسه بده به پیش او جان مرا که همچنین

□

از شوق زلف عنبری سرفراز تو

□

با خوی تو خوش فارغم از تندی افلاک

□

گر بنگری به دیده‌ی باطن محقر است

□

جان همچون قند را من زیر دندان می برم

□

پیش دو نرگس خوشش کشته نگر دل مرا

□

نروم ز پیش تیغت که بجان رسیدم

□

اگر بر دیگران تلخی به نزد ما چو حلوایی

□

هین شعله زن ای شمع جان ای فارغ از ننگ لگن

□

دل و دیده بدو دادم شدم مست و سبکسارش

□

قدح باده به یاد لب جانانه زدند

□

می‌دواند همچنان بخت بد از دنبال من

□

گر بنسوزد ز تو جمله بود خام خام

□

گر ز غیرت با نظر بازان به دست آن هم نکوست

□

بر اوفتاده مسکین چو گو نمی‌آید

□

کز عجز تو در تاسه حمام بمانی

□

مگیر عیب اگر من برون ز حد گردم

□

حلقه در گوش حلقه‌ی گوشت

□

یک چند چنان بودی، یک چند چنین باش

□

هنوزم آن قد و رفتار در پیش نظر مانده

□

کی از جانشان خبر باشد که آن تلخ است یا شیرین

□

ای فرخ پیروز من از روی آن شمس الضحی

□

زان تصور کن که هر شب پاسبانت بوده‌ام

□

تا عاشق نقشی ز کجا روح پذیری

□

آن باز بازگونه چون مرغ درربودم

□

ابر را در حین بسوزد برق جان افزای عشق

□

دوری نمی‌کند سرم از خاک پای تو

□

نکردی هیچ تقصیر، از تو دارم شرمساریها

□

به توست آگهی من اگر من آگاهم

□

چو اندازد هوای رقص جنبش در سر و پایش

□

کجا رود که هم آن جای جای می‌داند

□

در آتش عشق همچو خرده

□

چه مسکن ساختی ای باز مسکین

□

گر بمیرم به درد نپسندی

□

که بر بندد نظر زین دل فریبان

□

مرغ مسیحا نه‌ای بزم مسیحا طلب

□

سوزنش کرده‌ست چون تارم

□

چون شیشه گشتی برشکن بر سنگ ما بر سنگ ما

□

زین بیش نیست حد لطافت که هستشان

□

شیشه شکست زیر پا پای کسی خلید نی

□

برهم از این چو بلبل صفت بهار گویم

□

تدرک ما لا یری انت لطیف الخیال

□

که آگه از نگه گاه گاه من باشی

□

که به از جانت اختیار نداشت

□

زانک قرار برده‌ای ای دل و جان ز جان من

□

نکرده در چمن سرکشی نمود هنوز

□

همه گویند که این ماهی و آن پروینیست

□

شاهی به در خانه بواب رسیده

□

وان شیشه معنی را پرصافی صهبا کن

□

گر دلی نبود نه بس کاری بود

□

من حکایت از رفته می‌کنم، او حدیث از آینده می‌کند

□

که همان بلای خاطر شود اندر آن جهانم

□

ز کمرگاه منافق سر زنار برآرم

□

ممنان را ز انبیا آزادیست

□

ور نور بدست آمد از نار مترس ای دل

□

مرا بی‌حله وصلت بدین عوری روا داری

□

ما چه موقوف شراب و می و افیون باشیم

□

گویی که نه ای محرم هستم به خدا هستم

□

ساده لوحی بین که این افسانه باور کرده‌اند

□

بس است چند نشینم چو آب در تک چاه

□

هین که من بی‌این کمر خوش نیستم

□

شحنه را بر سر بازار اگر سر شکند

□

کسایشی نباشد بی دوستان بقا را

□

همه مغزم چو در مغزم نشستی

□

وگر نرگس وگر گلزار و نسرین

□

از میان جان شدم ای جان من

□

هم پای به میدان نه، هم دست به خنجر کن

□

سینه‌ام چون دل فکار است و درون چون سینه ریش

□

ما در این داد و ستد پرداختیم

□

تا نه دوزخ بر تو تازد نه شرار

□

مرغ دلرا هر نفس در آشیانی یافتیم

□

و آن باد اگر هیچ نشیند تو نشینی

□

پرسان به افسوس و ستم کو گلستان کو گلستان

□

زیرا میان گلرخان خوش نیست عفریت ای پسر

□

من هم از روی صفا کار پدر خواهم کرد

□

زانکه بر جان من بی‌خانمان آمد همه

□

وجه محالیش بیانت کنم

□

مه بر فلک ز شرم تو سیماب می‌شود

□

گویی که در آن نیم شب از روز دری بود

□

هم به زمین درفکند هیبت او زلزله‌ای

□

چگونه بوی برد این جان که هست او جان فزای من

□

آخر ز چو من مفلس دانی که چه زر خیزد

□

تار سر زلف تو نیفتاد به چنگم

□

قفلی که بود بر در گنجینه باقی است

□

اگر ز غم تن بیچاره را کمان کردیم

□

من که کشم که کی کشم زین کاهدان واخر مرا

□

اگر یک نوبتم در برکشی چون ساز و بنوازی

□

زین دام امان یابد جز جان امین یا نی

□

و استعشقوا ایمانکم لا تهدموا دارینکم

□

از آن بر نیک و بد فرمان ندارم

□

سر منزلم تو بودی هر جا که می‌نشستم

□

کز انفعال چشم تو بر پشت پا نماند

□

بار دگر گرفتمت بار دگر چنان مکن

□

مباد خسته سمندت که تیز می‌رانی

□

هزار شکر بگوییم هر جفایی را

□

ماننده بوی گل با باد صبا رفتی

□

جز لطف بی‌حد تو آن را سبب ندیدم

□

همچو مرغ نیم بسمل مانده‌ایم

□

بشکست جام دوستان، نامهربانی را ببین

□

به نگاه کن سفارش که به جستجو نیاید

□

من به دست وی و از بی‌خبران پرسیدم

□

آنچ گیرند از ضیا بدهند باز

□

نام نیکو پیش بدنامان بود ننگی تمام

□

وگر نی پشت بخت خود شکستی

□

من از این معنی ز صورت یاد نارم لاجرم

□

گشاد از نظرش صد هزار چشم کمال

□

آهوی چشم تو را رم ندهم

□

هلاکم ساز باری فارغم از طعن دشمن کن

□

ساخت معراجش ید کل الینا راجعون

□

جوهر روح به یاقوت مذاب آلوده

□

ولیک درخور امکان و اقتدار منست

□

گر تشنه بود صادق انعام کنی حالی

□

گردد هر لولیی صاحب طبل و علم

□

هر شکن از زلف تو بتخانه‌ای است

□

ما تیره نهادیم و تو روشن قمرستی

□

دایم این گلها مگر بر بار خواهی داشتن

□

زدم آن دیک در رویش ز بهر جوش شمس الدین

□

ور دامن او را کشی هم بر تو تنگ آید قبا

□

سزاوار بهشت جاودانی

□

هر لحظه باز جان‌ها تا عرش برپریده

□

بیخود از شربت لقای توییم

□

زان رو صفت او را بنمودم و بنهفتم

□

اشک سرخ و رخ زرد و تن لاغر دارد

□

سیمرغ به دام افتد و پروا نکند کس

□

ای ز لعلش مست گشته هم حسن هم بوالحسن

□

کاباد ساز کلبه‌ی ویران ما رسید

□

وان که شنعت می‌زند بر ساحلست

□

منگر سست به نخوت تو در این بیت و ترانه

□

لاجرم هم جوان و هم پیرم

□

من خطیری نیم خطر چکنم

□

وز راز دلم فتاد سرپوش

□

که طبیب آمد و در چاره‌ی ریش جگر است

□

چشم خمار کم گشا روی به ارغوان مکن

□

برجه گدارویی مکن در بزم سلطان ساقیا

□

چندین چه کند زلف دراز تو تطاول

□

ای چشم ز چشم تو چریده

□

از کبر در پیاله خورشید ننگریم

□

بجز خارش ننوشانم چو در باغ ارم باشم

□

که زنخدان تو آتش به چه زمزم زد

□

این نه جرم ما گناه پای نافرمان ماست

□

گنج عیشیم اگر چند در این ویرانیم

□

ور بود پوشیده و پنهان به دوزخ در روید

□

بر ما آی زمانی که زمان می‌گذرد

□

ای حال غلط کرده با مار دگر رفتی

□

تو خون من ز سنگ خاره بستان

□

به چشم او نشاید جاودان دید

□

که به سودای غمت بر سر بازار نشد

□

افشای آن ز نعره‌ی مستانه‌ی که بود

□

هین که بی‌اغیار چونت یافتم

□

هر که شب گردد وگر خویش منست

□

آرامشی بسا کن بیت الحزن رسان

□

زان روز که پرسیدی گفتی تو مرا چونی

□

به دست نفس مخنث چرا زبون باشم

□

چون من دم خود دارم همراز مهین خواهم

□

دست من و جعد سمن سای تو

□

بسته کمر آسمان به پیکارم

□

فانت الغوث و المجدی اذا ناجی مناجیکم

□

خدا را یک نفس بنشین گره بگشا ز پیشانی

□

کاین ره که برگرفت به جایی دلالتست

□

مستی و خرابی نگر و بی‌سر و پایی

□

که بر گردون روی نارفته در گور

□

در خلا و ملا نمی‌دانم

□

هم لعل قدح نوش تو برده‌ست ز هوشم

□

که آساید کسی در سایه‌ی سرو سرافرازت

□

برون غار حق حارس درون غار شمس الدین

□

تو دشمن خود نیستی بر وی منه تو پنجه را

□

در عالم جان معنی آن می‌طلبیدم

□

تا تو ننهی در کلمه فایده زایی

□

سازوار اندر مزاج و تلخ تلخ اندر زبان

□

آن روز که بشکنی چو خشخاش

□

کدام تیر گشادی که خسته‌ای نفکندی

□

آشفته بودم پیش ازین هستم پریشان همچنان

□

بر آن رشته برو گلزار می بین

□

همت در این عمل طلب از می فروش کن

□

من از کمند تو تا زنده‌ام نخواهم جست

□

اگر زهر است اگر شکر مرا ده

□

در حلقه عاشقان رسیدن

□

از لب تو خواستن شکر که پسندد

□

که نویسنده‌ی طومار سیه کارانم

□

بیجان شده، تو اکنون بی‌تن چگونه‌ای

□

باز در گلشن درآید سر برآرد از زمین

□

پرس که از برای که آن ز برای نفس ما

□

طناب خیمه‌ی لیلی نیابی

□

در من زدی تو آتشی خوشی خوشی خوشی خوشی

□

بی دولت داد و عدل سلطان

□

ای نشانه شاد زی و ای نشانی شاد باش

□

آسوده‌ام ز گردش ماه و ستاره کن

□

من درد کشم ذوق می ناب ندارم

□

در حسرت نیستند هستان

□

همه را نعره زنان جامه دران می‌داری

□

روزگارم به سر زلف پریشان ماند

□

چو رسن باز بهاری بجه از چنبر روزه

□

خنک این سر خنک آن سر که دارد این چنین جولان

□

بر رخ زردم فشاند اشک درافشان من

□

کی کسی طاقت نظاره آن رو دارد

□

او می‌گذارد تا کسی فکر سرو سامان کند

□

ما خواجه عجبتریم یا آن

□

تا غلغل افتد در عدم از عدل تو ای خوش صدا

□

دامن جانرا بخون چشم جام آلوده‌ام

□

می‌بیند و می‌خواند با تجربه خط خوانی

□

آن مونس جان و دشمن جان

□

با جنگ تو یکتاام با صلح تو همدستم

□

با سپاه غم او طرفه جدالی دارم

□

وطن گذاشته ، در آرزوی گلشن تست

□

خوشتر ز هزار سرو و سوسن

□

سروی که در ره تو سرش پایمال نیست

□

خلل پذیر نباشد ارادتی که مراست

□

گر چه اصیلکی ولی خواجه تو بی‌اصولکی

□

در وی تن خویش را بشستن

□

کم ز ذره نه‌ای او هم ز هوا می‌آید

□

به چرخم گر فروزان کوکبی بود

□

که در میان محک امتحان نمی‌باشد

□

بنشست خرد میانه خون

□

از شه و ساقی بگردانید چشم

□

مثال آب حیاتی که در میان ظلامی

□

که جمله قبه زجاجی شده‌ست چون تابه

□

وا شد ز تو با گشاد خندان

□

چو برگیری عصا گردم چو افکندیم ثعبانم

□

وین نیست یقین تو که در عین شکستی

□

بریز برگ که ابر امید آب ندارد

□

بی قرص بنفشه و فسنتین

□

چرا بر تیغ آه بیگناهی می‌زند خود را

□

هزار سال دگر گر چنین بهار آید

□

بربندد گردن زمانه

□

در شکست من بیان و صد بیان و صد بیان

□

مشک است یا عنبر بهم موی تو بر هم تافته

□

و آنجا که ز زلفت خبری مهره نهد مار

□

اگر همچون جرس ما را زبان آهنین باشد

□

بار دل هم دل کشد محرم کجا باشد زبان

□

از گل برآ بر دل گذر آن از کجا این از کجا

□

طره‌ات گیرم و زنجیر به هم درشکنم

□

که پنهان شد چو بادی در غباری

□

آواره شدند چون غریبان

□

به پیش صانع جبار بودیم

□

خاطر نگهداریش را خاطر نشان ما مکن

□

گهی دیده‌یی سازد از عبهری

□

یا جان چراغ را چو روغن

□

اثر مهر و گیاهش نگرید

□

زهرم از غالیه آید که بر اندام تو ساید

□

به هر دم این نگشتی آن نگشتی

□

از حیا گل آب گردد نی چمن ماند نه من

□

بی واسطه دادی تو وجودی ز سر جود

□

نوای عشق تو سر می‌زند ز هر بندم

□

آن بی‌محل سفر کن ما را خبر کنید

□

لیک نداند اشتری لذت نوشخوار من

□

ای موسی عمران بیا بر آب دریا زن عصا

□

بردیم آب خویش و مبی نیافتیم

□

جان خود چه قدر باشد در دین جوانمردی

□

سر از این روزن فروکن گر چه من چون سوزنم

□

زوترم دررسان سلام علیک

□

پاداش عمل در همه باب از تو نخواهند

□

می‌زدی خنجر و من پای تو می‌بوسیدم

□

وان لعل شده حیران در عزت کان من

□

پیرهن زان تن و اندام و قبازان برو دوش

□

دیوانه‌ام کند چو پری وار بگذرد

□

که بخشد تاج و تخت خود مگر چون تو کلهداری

□

ذره آفتاب تو این دل بی‌قرار من

□

در جان گدا و شاه افکنده

□

جلوه‌ی بالای دل آرای تو

□

تو می‌خواهی که من باشم سگ این آستان یا نه

□

تخت خود را من برآرم بر سر فرقد نهم

□

کی ذره‌ها پیدا شود بی‌شعشعه شمس الضحی

□

بر سر آتش و آبست ز بی‌آرامی

□

بر سر گور کشتگان بانگ نماز می‌کنی

□

آزمون کن که نه کمتر ز می انگورم

□

ولیک اکنون بلاها را بلایم

□

پیش طبیب گفته‌ام صورت حال ناخوشان

□

گو یک زبان بر سر آمد سد زبانه باش

□

سوی گشایشگه عرصه عدم

□

مطرب عشرت به گوشم نغمه‌ی پر خال زد

□

کاین زمانم گوش بر چنگست و دل در چنگ نیست

□

کان همه است مشترک می‌نبود ورا فری

□

همه موجم همه جوشم در دریای تو دارم

□

چو ترک من ز سر بیخودی خراب درآمد

□

صبر باید به جور درمانش

□

روی خود بنما و از شادی دیدارم بکش

□

با کس نگویم این ز فلانی خریده‌ام

□

با ما چه همره می‌کنی چیزی بده درویش را

□

پیش رخسار او ز خوش نظری

□

فسرده تخته گهواره گشتی

□

می غلطم چون شاهان در اطلس و در اکسون

□

ز عاشقی و ز مستی زهی گزیده فریق

□

نرسد بدین قیامت که تو در قیام داری

□

بر زبان آرم که این سوز و گداز از بهر چیست

□

پس تو بگو ما به چه کار آمدیم

□

غیرتم از صد جهت راضی به مردن کرده است

□

ز شوق پاره کنم تا به پیرهن چه رسد

□

افیون شود مرا نان مخموری دو دیده

□

گفتا ز شرم رویش رنگ نضار دارم

□

یک زمان در صفای معنی کوش

□

هنوز طالع برگشته‌ام به خوابستی

□

به یک پیمانه آن ساقی کش این می‌در سبو باشد

□

کالصلا بیچارگان ما عاشقان را چاره‌ایم

□

در گور تن تنگ آمدم ای جان باپهنا بیا

□

وین عجبتر که از آن مشک ختا می‌طلبی

□

بنما که بینم دولتی بس جاودان را ساعتی

□

تو پرده فروهشته ای دوست چه خوی است این

□

نظر را بر مشارق زن خرد را در مسائل کش

□

در زیر سبزه چشمه‌ی آب بقا ببین

□

ای من گدای کشور او پادشاه کیست

□

زان که در ظلمت نماید نقش‌های سهمگین

□

ز خاک صبح جزا مهر آن زمین بدر آید

□

هم بگیرد که دمادم یزکی می‌آید

□

از شیر عجب باشد بس نادره چوپانی

□

تا من از تو جدا بیاموزم

□

جان ببازند و پاک‌باز آیند

□

به بوی سدره ز کوی تو گر کناره کنم

□

باری تو چه مرغی و کدامت پر و بالست

□

تا نپندارد که ما تهی گفتاریم

□

بر چرخ بنهم نردبان تا جان برآید بر علا

□

کدام شربت خونابه کز غمت نچشیدم

□

هر پشه که پروردی صد همچو هما کردی

□

این بس نباشد خود تو را کگه شوی از خار من

□

با تو خوش است ای صنم لب شکر خوش ذقنم

□

اگر تو مست بیفتی شبی در آغوشم

□

مگر آب آن چشمه را زه نبود

□

چون ز رخ آتشین مایه صد پرتویم

□

هر که برد سرت گهر بخشش

□

کارش مدام با غم و آه سحر فتاد

□

آب حیاتی و حیا پشت دل و بقا تویی

□

بنای کار او بر بی‌وفائیست

□

از ذره ذره بگذر گر مرد هوشمندی

□

گاهی به یک تبسم دردی دوا توان کرد

□

که گاهی قطره‌ای ضایع شود هم بر گیاه من

□

ز آدم شده نی ز آل عباس

□

از چون مگو بی‌چون برو زیرا که جان را نیست جا

□

گمان مبر که برد باد ازو غبار بساحل

□

بی‌مرکب و بی‌پا روی چون آب اندر جو شوی

□

وین به لطافت همه تحسین نمود

□

ما بپزیم هم به هم ما نه کمیم از عدس

□

یکی قتیل دم تیغ او نکرده گناه

□

بر خوان ثنائی در دریوزه نبسته

□

بهای هر دری خرج سپاهان

□

کی باشد این ستمها گر امتیاز باشد

□

علی الخصوص که از دست یار زیبا خوست

□

یک سقایی حجری سینه سبکسارش ده

□

بدینها داشتی مشغول خود را

□

مگر خار از گلستان می برآرد

□

بس که در کوه غمش ناله و شیون کردم

□

ساقی مجلس شود هم مست و هم مخمور باش

□

یا پدر از حجله برون آمدی

□

شکر خدا کرد و ثنا گفت دعاها

□

از خانقه به خانه‌ی خمار می‌رویم

□

ز فر دولت آن خوش خصال در دیده

□

گهی لشکر کش و گه مجلس افروز

□

بدان همسایه کان جا داری امروز

□

ور نه کجا ممکن شود از جای خود جنبیدنم

□

زمین و آسمان در جوهر و گوهر نهان باشد

□

اگر بیگانه گشتی جای آن بود

□

نهفتگی ز نظرها به صد حجاب ندارد

□

با قضای آسمانی برنتابد جهد مرد

□

کو سینه ره بینی کو دیده شه بینی

□

پریشانست همچون روزگارم

□

که خوبی دارم و پیمان ندارم

□

برقع بگشاند و در خانه ببندند

□

زانرو که چون رقیب دغا باز نیستم

□

بینا کن چشم هوشمندان

□

کی داند آخر آب و گل دلخواه آن عیار را

□

می ارغوانی به روی غوانی

□

چو هی چفسیده بر دامان الله

□

یکی پر شیر و دیگر پر ز جلاب

□

محو است که عید است او باقی دهل و لم لم

□

کی توان با تو دم از حال گرفتاران زد

□

بر من مگیر نکته چو خوانم سمندرش

□

خر هم از اقبال تو صاحبدل است

□

از نرگسش نشانه تیر نظر نکرد

□

سایق علم‌ست این منتهی و مبتدی

□

تو آنی که خلاص مستمندی

□

ز ذوالقعده دوم حرف و سیوم روز

□

هم ز زهد خویش استغفار کرد

□

تا مرا آگاه از آن بالای موزون کرده‌اند

□

بازو مساز رنجه که حاجت به تیر نیست

□

دل از جوش شراب از پا درافتاد

□

چون تو هوا را بشکنی پا بر هوا نه هین بیا

□

خویش را دستخوش مردم بیگانه مکن

□

به زیر هر درختی خوش نگاری

□

وان درس تعلمش بهانه‌است

□

اگر از سوز دل دودی برآرم

□

راه امید بسته شد، چشم امیدوار هم

□

کلیدی وز در زندا ن غم این قفل بازم کن

□

از دست رها مکن که مستم

□

نایب ترکان چشم صد قدر انداز را

□

بس پریشانی بباید بردنش چون موی دوست

□

اندیشه گریخت بر کناره

□

بدید آن سنگها را روی دروی

□

پیران هزار ساله اطفال

□

خون ما قابل آن قبضه‌ی شمشیر نشد

□

هیچ عاشق را الهی هرگز این کوری مباد

□

به نام و نامه‌ای گردند خرسند

□

کرد او را هم بدان پرسش شکار

□

ماه مغنی گو بسرای مرغ صراحی گو بخروش

□

طره دلربات را بر دل من ببستیی

□

که باقی عمر دولت با تو رانم

□

ور چه که عف عفی کنند غم نخوریم ما ز عف

□

پی هوای توام گر بلند و گر پستم

□

هیچت ز هم‌آوازی این طایفه رو نیست

□

چو نیلوفر، سپر، بر آب شمشیر

□

اگرچه لشگر خط تو سر نکرده هنوز

□

وز جانب او عزیزتر نیست

□

ز عراق و از سپاهان تو به چنگ ما نوا ده

□

در دل از آن سوز اثر یافتی

□

چو زان چشم بینی تو بسیار باشد

□

زیرا که خرمنت را درویش خوشه چینم

□

خاکم به سر که قدر غباری نداشتم

□

پیشه ما چیست بجز بندگی

□

کاین دولت و اقبال را باشد از ایشان ننگ‌ها

□

وین عجبتر که تو خورشید جهان آرائی

□

باری تو نگویی ز کی مست و خرابی

□

وانکه بد و زنده بود زان ماست

□

نور بخشد شبش چو ایامش

□

که از هر حلقه‌دام عشق مرغ زیرکی دارد

□

نیست ما را طاقت و تاب جدایی اینهمه

□

سوی نهان خانه‌ی رازش گذشت

□

با تو صد زمزمه در زیر زبان بود مرا

□

چون می‌رود ز پیش تو چشم از قفا رود

□

نیابی بوسه گر چه اوستادی

□

به ماندی بی خبر چون سایه داران

□

تو درنگری به روی زردم

□

که چرخ از آن سر کو می‌برد به اکراهش

□

بسکه در زنجیر غم ماندم ز پا افتاده‌ام

□

عروسان فلک در جلوه‌ی ناز

□

شد حرف‌ها چون مور هم سوی سلیمان لابه را

□

وین چه حالست که حالت ز مه انگیزد مشک

□

به جان جمله مردان و بمردی

□

که آید سوی دهلی از پی رزم

□

دامن ز دل اندرمکش تا تن رسد بر بام دل

□

هم طبق گل بیار، هم رمق دل ببر

□

سیل بنای صبر و سکون کسی مباد

□

گرم ز توسن به زمین آمدند

□

چون سوسن آزاده چرا جمله زبانی

□

عنبرفشانده گرد سمن زار بنگرید

□

به پیش دشمن نامرد من ده

□

سیل درآمد رمه را برد پاک

□

شورشی سخت در حصار افتاد

□

آن که در صورت زیبای تو حیران نشود

□

در کمینگاه نظر غمزه مگر حاضر نیست

□

آب چکد ز ابر بر اندام شاخ

□

لیک هم‌چون ماه بدرش بود رو

□

هجر را باش و سر کوی غم از دست مده

□

زیرا که ز شیرینش در قهر جدا کردی

□

که رایت برآرد به کشور ستانی

□

یا رب که چنین بهتان می گوید در رویم

□

سر این سلسله باید که محکم دارد

□

جهانی لاله زار چشم خون پالای من باشد

□

گه از دلها غبار غم زدایند

□

قدمها تا به زانو گمرهان دشت پیما را

□

هیچ ارمغانیی نبرم جز سلام دوست

□

به سوی طاق و رواقش مرو به شب جفته

□

بحیب هفت گردون ریختی گنج

□

خون دهی بر روی آن دلدار ده

□

که همه عمر ثناخوان و دعاگوی توام

□

ز هر دری که برانند بیش ، بیشتر آید

□

به دشواری سپاسم بیش گردان

□

فردا ملک بی‌هش شود هم عرش بشکافد قبا

□

طعنه بر عروس چمن مزن

□

اگر زان سان من و ما را برون رانی که هر باری

□

کاهل نشوی به سفتن در

□

در تو درآویخته همچو دهل می‌زنش

□

آخر بدان کمند گرفتار می‌شود

□

اگر خواهی که خود را خوارسازی عرض حاجت کن

□

ولی یاری نکردش بخت چندان

□

این نگاه غلط انداز نمی‌دانم چیست

□

کش نافه مشک در میانست

□

سر تو چنین چنین مکن مشنو سست و سرسری

□

حنا بر دست خود زینگونه بندند

□

هم در زمان نیاید هم در مکان نگنجد

□

که این معامله نفع از پی ضرر دارد

□

ذکر اسیر بادیه قطعا نمی‌کنند

□

بیا! وین شعله چندانی مکن کند!

□

چون دود از حد بگذرد در خانه ننماید ضیا

□

عاقبت گشت دلم صید کمان ابروئی

□

دست به زلف او مبر هان که قرابه نشکنی

□

وزان نخل ترش خرمای تر داد

□

ید بیضا ز جیب جان برآریم

□

هر گوهر غلتان که به دامان تو کردم

□

چند روزی صبر خواهم کرد گو دشوار باش

□

به یک رشته درون صد قطره‌ی آب

□

زمین ز شوق به افغان و آسمان به خروش

□

ما هیچ نگفتیم و حکایت به درافتاد

□

غم هستی تو کمتر خور چه شیرین است بی‌خویشی

□

آلوده نشد به چربی میش

□

گاه خندان گاه گریان می‌زیم

□

حسن بنشست که من فتنه‌ی عالم گیرم

□

زین در میان حسرت و غربت ممات تو

□

ز مریم چند گاه آن نیز کم کرد

□

مست خداوندی خود کشتی گرفتی با خدا

□

گشت در عهد لب شیرین او ارزان نمک

□

گفتا شکفته می‌شوم اندر نسیم یاریی

□

کمر بر بست گل در پرده داری

□

آن سوی دو ای دل که گه درد دویدیم

□

زندگی از سر نگیری تا نمیری ز آرزویش

□

کجا ظاهر کنم وین عقده‌ی پنهان که بگشاید

□

که هر کو سیر باشد زود سیر است

□

سزای حور بده رونق پری بشکن

□

میان خسرو و شیرین شکر کجا گنجد

□

من قطره و او قطره گشتیم چو همراهی

□

یکی را ده شدی نیروی کارش

□

یک ذره به سر نخواهم آمد

□

بس که به دور نرگست باده نخورده، سر خوشم

□

زارم بکشی کز که ستمکار ترم من

□

همه گفتند شهرا یک به یک باز

□

گه جانب شهر بقا گه جانب دشت فنا

□

در دو جهان مرا کنون نیست کسی به جای تو

□

بر جام می‌نبشتم این بیع را قباله

□

نه در گیرد به گوش آواز چنگم

□

تن میان خلق گو آحاد باش

□

با کشتگان عشق حسابی نداشتند

□

خاصه اکنون که تبسم به تقاضا آمد

□

کلید گنج ایمان نیز دادی

□

چنان شیرین که از دل می‌برد ذوق وفای او

□

گفتا کدام دل چه نشان کی کجا که برد

□

وین دیده چو شمعدان خیره

□

یعنی که، نظام دین محمد

□

طاقتم نیست که فریاد از تو

□

که ز کویش تن بی تاب و توان برخیزد

□

کاین زمان با سد غم و اندوه یارم کرده‌ای

□

به تاراج شکر شد طوطی مست

□

ما بس خرابیم و تویی هم از کرم معمار ما

□

با قافله چین بخراسان گذری کن

□

ز اول آن کشاکش کش تو دادی

□

که خسف ماه روشن کن ذنب را

□

او به صورت مرغ باشد در حقیقات انگلوس

□

تا همه دم رطل گرانت دهند

□

که سخت رخش گریزی به زیر زین دارم

□

که شیرین کشت و خون بر خسرو افتاد

□

چو نم گیرد هوا ناچار بر آئینه‌ی زنگ آید

□

بی روی تو شاید که نبینند جهان را

□

پس آنگه عاشق کشته تو را گوید چو خوش خویی

□

کز فلک افتاد به سختی به زمین

□

کامیدهای باطل ما را شمار نیست

□

اول علاج فتنه‌ی آخر زمان کند

□

چین بر ابرو زدن و ناز و عتابش نگرید

□

بی رشته همی ننید چون مور

□

رطل گران هم حق دهد بهر سبکساران ما

□

و گرهست یاری من این دیده‌ام

□

هم پرده‌اش دریده و سرنا بسوخته

□

به دامان قیامت بسته دامان

□

کاندر آیینه زیان باشد نفس

□

روزی لبت رسد به لب روزه‌دار من

□

لیک باید جوهر قابل که گردد لعل ناب

□

به خرج آمد خزانه در خزانه

□

معذور دارمت که تو او را ندیده‌ای

□

خونش بریخت ابروی همچون کمان دوست

□

که خورشیدی و عالم بی‌تو تاری

□

برهمنان داشت از آن مایه فزون

□

ولیک این کوی چون یابم که پیشانش نمی‌بینم

□

تیره‌بختی بین که هجران کشت در عین وصالم

□

حقیقتی پس هر پرده‌ی مجازی هست

□

ز اندرز و نصیحت رقعه‌ای چند

□

داماد خوبان می‌شوی ای خوب شهرآرای ما

□

همچنان امید می‌دارم بلطف عام او

□

ای تو در نیک و بد دور زمان پیچیده

□

گردد مه چارده جمالت

□

وگر گیرم در آن هنگام گیرم

□

دلخسته‌ی فراق چه وحشت ز کشتنش

□

ای خوشم حال و ای خوشم احوال

□

که در وی رخت بندد دل نه بندد

□

روح انسان پیکری تهمت بر آب و گل مبند

□

من از کجا و کسانی که اهل پرهیزند

□

گلی که خندد و گرید کز او فکری بینگیزی

□

بنشست به دومین عماری

□

عقل حیلت‌گر به کلی دست ازیشان برگرفت

□

غیر خطر در این سفر هیچ نشد معینم

□

یار غم بود و شکایت ز غم یار نکرد

□

معین کرد کابینی ز حد بیش

□

از جان و دل نوشش کنم ای باغ اسرار خدا

□

چو تاب و پیچ آن گیسوی چون مضراب می‌بینم

□

وز سنگ دلی در دهنش شیر نکردی

□

مرادی در زمانی داشت تحریر

□

چون کان لعلی یافتم من چون دکانداری کنم

□

شکر اندر پسته بنگر، پسته در شکر ببین

□

همچو من بی‌عزتی یا قدر و مقداریت هست

□

به صد زنجیر نتوان بست با هم

□

که شبنم در صبوحی جای بر گلبرگ تر گیرد

□

که مرا در حق این طایفه انکار برفت

□

بر ره او هزار شه آه شگرف حاصلی

□

دو منزل راست شد چون بیت معمور

□

بدهم جان و داد بستانم

□

قلم قضا ندانم چه نوشته بر جبینم

□

از رنج راه دور و درازم زیاده شد

□

گر از دولت بنازد جای آن هست

□

در بی‌دلی دل بسته بین کاین دل بود دام بلا

□

لعل میگون تو در پاش ولیکن در پوش

□

بر آن بالای گردون شو که بودی

□

چو مه بر آسمان گشتی حصاری

□

ور نه شکافد دلم خون بجهد از شکاف

□

در حلقه‌ی مرجانت سرمایه‌ی جان داری

□

بار تو ای نهال خودرو چیست

□

دربان درش به پرده داری

□

دستم از دهشت چو بید امروز می‌لرزد هنوز

□

مرا که چشم به ساقی و گوش بر چنگست

□

بیا بنشین بگو آن را چه کردی

□

مدان مرد، آنکه گاه عهد سست است

□

لاجرم هر ذره دعوی‌دار شد

□

دشنام آن شکر لب خوش تر ز هر سلامی

□

نشان تیر تغافل شدن که خدمت ماست

□

همه مستی شمر چون ترک هستیست

□

بر سر خوان مصیبت خون‌فشان

□

بعد از دو هفته یافتمش چون دو هفته ماه

□

دریای شیرینش کنم هر چند باشد قله‌ای

□

می از دلهای صافی گشته غماز

□

چو اندر خواب بشنیدی تو مرموز

□

عاشقان را درد عشقت بهتر است از تندرستی

□

دارد نشستگاه تو بغداد من

□

که موج غزل هاش در عالم است

□

که بدام آمده و نیست خبر دار هنوز

□

پری را خاصیت آنست کز مردم نهان باشد

□

بگویم از کی می‌ترسم تویی در خانه‌ای ساقی

□

گریزان شب پرک هم سوی خورشید

□

می فروشان را غلامم، چون کنم، چون می‌پرستم

□

تا شده چشم مست تو هوش ربای عاشقان

□

کدامین بی‌گله را میکشد دیگر چه سر دارد

□

شناسائی ده جان خردمند

□

ای هست ما از هست تو در صد هزاران مرحبا

□

وز دل شده در عذاب دیده

□

از گوشه‌ای درآمد بنهاد در میانه

□

در آن ساعت برآمد بر سر تخت

□

صورت او چون قمر قامت من چون هلال

□

چون قدم در خیل مردان می‌زنی مردانه باش

□

این بود که ناگاه ز وصلت خبرآمد

□

بگشاد دری به مهمانی

□

حسن را دغدغه‌ی عرض سپاهست امروز

□

این نور تو داری و دگر مقتبسانند

□

بماندم بی‌تو تنها ای افندی

□

لیک شود کشته ز سر ما همه کس

□

با کسی نیز مشترک نبود

□

که بر لب آمده جان ها ز حسرت دهنش

□

کاش پرسد اول این معنی که خواب و خورد چیست

□

بی خودی از پای در افگندشان

□

گفت که دریا بخوری گفتم کری صنما

□

گفتم بمی پرستی جستم ز خود رهائی

□

جز رقص و هیاهوی و مراعات افندی

□

مه و خورشید باهم شد مقابل

□

آتش و زخم می خورم چونک صفا بخواستم

□

روزی به شب توان برد، شامی سحر توان کرد

□

مرغی بود که یادش از آشیان نیاید

□

به نور دیده‌ی خود خار خاری

□

آمدم اینک که میدان را کنم پرشور باز

□

طعنه بر بالای عرعر می‌زند

□

درخت‌های عجب سر کند ز یک دانه

□

که صد شه را کند یک لحظه درویش

□

یا پایمرد گشتی یا دستگیر بودی

□

که به گوشش نرسد ناله‌ی بیداری چند

□

رحمی که پهلو می‌نهد آنجا دل آزرده‌ای

□

تا به هر آسیب رباید سری

□

به قطره سیر کی گردد کسی کش هست استسقا

□

که با سرشک چو عناب می‌کند بازی

□

گرم به دکان چه روی در پی رزق عددی

□

بزرگان وکارآزموده سران

□

وی ترک برون آ که به خرگاه رسیدیم

□

تا ز مجموعه آن زلف پریشان شده‌ایم

□

بازگشت از کعبه مجنون رند و رسوا همچنان

□

سوی دیو شد کژی و کاستی

□

تکیه‌ی نخل گران بار تو بر بستر ناز

□

مخالفت نکنم آن کنم که فرمانست

□

هر طرف گرمدار پوشیده

□

ز گفتار بیدار کارآگهان

□

حالی قدم ز صورت و معنی نهاده‌اند

□

یک زمره به حسرت سر انگشت گزیدند

□

بر زبانت بگذرد روزی کز آن غمناک حیف

□

به مردی بهر جای گسترده گام

□

یوسف دزدیده تویی بر سر بازار بیا

□

گلستانی بر فراز سرو سیمین

□

وین قسمت چو آمد تو یوسف و من چاهی

□

همی سر به دانش برافراشتی

□

چه بی‌برگم ز هجرانش اگر در باغ و جناتم

□

که فتنه‌های نهانی به زیر سر دارد

□

هر چه گیتی پرورد در تحت امر اختیار

□

ز هر نامداری و هر مهتری

□

که بر تو عرض کنم قصه‌های دور و دراز

□

که ندانم به خویشتن پرداخت

□

پیران و جوانان را آموخت جوامردی

□

همی رفت هرگونه از بیش و کم

□

کاندرین ره تا ابد در بند موج و دم نباشی

□

سر کن به هر جفایی آنجا که پای بستی

□

او از شکاف روزن پرد بر آسمان!

□

نوشت آن جهاندار با دستگاه

□

قند تویی زهر تویی بیش میازار مرا

□

تو پیمان ندانی که پیمانه دانی

□

خصوصا از دو دیده سیل همچون چشمه جاری

□

ز هرگونه آمیختم رنگ و بوی

□

ولی نگزارمش تا از تقاضا ممتحن باشم

□

دل به دلبر می‌سپارد جان به جانان می‌دهد

□

هیچ عیبی نیست ما را نیز گاهی یاد کن

□

میان کهان و میان مهان

□

جهان ز فتنه‌ی نو خیز قد دلجویش

□

طراوت گل و بوی بهار من دارد

□

ز شادی آمدش گریه به سان ابر نیسانی

□

گهی شادمانم گهی پر ز درد

□

هم بره بینا و هم دانا بود

□

سبحه فکندم ز دست و جام گرفتم

□

آزار کشم گر ز تو بیگانه نباشم

□

بدان پاسخش بخت فرخ نهد

□

کمتر فضل خمشی کش نبود خوف و رجا

□

تا دیده چه آورد برویم

□

شاه و فتی باید شدن تا باده نوشی یا فتی

□

چو بر اوج شد تاج گیتی فروز

□

گردن عقل و صد چو او بسته به بند دام دل

□

آب حیوان در لب نوشش ببین

□

اثر می‌دارد اما کی شب عاشق سحر دارد

□

برآسود شد ایمن از کینه‌خواه

□

نخجیر چنین را به خدنگ دگر انداز

□

همچو چشمی که چراغش ز مقابل برود

□

هزاران باغ برسازی ز بی‌عقلی و شیدایی

□

فراوان خرد باشدم روز به

□

ای آفتاب جان من از قعر جان برآی

□

مگذر ز آشنای دیر آشنای خویش

□

دیوانه‌های طرفه به یک جا فتاده ایم

□

که ای پرهنر با گهر پیشگاه

□

کان گل خوش بوی کشد جانب گلزار مرا

□

ما همه شادی ز رنگ زعفرانی یافتیم

□

برخیز قدم بر آسمان نه

□

برو خواندندی بداد آفرین

□

اینک رسن بازی خوش همچون کدو آموختم

□

عاشق آن است که دارای علامت باشد

□

هر سحرگه که ز خاکستر گلشن برخاست

□

برآید به دست تو این کارکرد

□

غماز بود اشک و عیان کرد راز من

□

آسمان بر چهره ترکان یغمایی کشد

□

ولیک او را کجا بیند که این جسم است و او جانی

□

به روز سپید و شبان سیاه

□

این چنین عاشق زارم آن کرد

□

مرگ را آسان گرفتم در کنار خویشتن

□

شادمان گشتم که با من همچنان باشد ، نبود

□

فروهشته تا پای مشکین کمند

□

تازه کن اسلام دمی‌خواجه رها کن گله را

□

عیب مجنون کنی و خیمه‌ی لیلی طلبی

□

به مانند دلم نبود کبابی

□

بسی زر و گوهر برافشاندند

□

مرده شو با موج و با دریا مکوش

□

پروا ز کس ندارد مست شراب خواره

□

حالتی دیگر بود بیداد بیش از بیش را

□

دل ما پر از آفرین باد و مهر

□

او به فتراک خودش چون صید به سمل بست و رفت

□

صوفی طریق خانه خمار برگرفت

□

به یک رقعه قرانی را رهاند از بلا آری

□

سپاه پراگنده را کرد گرد

□

تا جمله به جملگی تورا گشتیم

□

طغرانویس دفتر او والی حجاز

□

به رنگ بال حواصل سفید پرغراب

□

همه بودنیها چوآتش برآب

□

بدرک بالصبح بدا هیج نومی‌و نفی

□

غلام سنبل هندوی ترکان

□

عروس پرده نموده‌ست مر تو را پرده

□

پس شاه بهرام لشکر براند

□

ز سرهنگ چه ترسم چو از میر بجستم

□

از مژه‌ات بر نگشت بخت نگون ساز من

□

جز جان زخم خورده‌ی خونابه بسته ای

□

زر و گوهر و جامه‌ها بشمرد

□

شد سوی باغ بهشت از دام این دار محن

□

خود حکایت می‌کند پیراهنت

□

سیلاب عشق خود را بر کار و حاصلم نه

□

گراینه تاج و شمشیر و داد

□

ای عجب یک چیز این و آن نمود

□

جامه را بدریدمی گر بی حجابت دیدمی

□

هر چه خواهد کوهکن تا من تظلم می‌کنم

□

به مال کسان از بنه ننگرد

□

ای ملک آن تخت تو را تخته این نرد مرا

□

در آشیان عنقا کرده ذباب منزل

□

چو داد آن باده ناری به اول دم فرومردی

□

که دارد به خان اندرون یادگار

□

از عربده کی ترسم من عربده پروردم

□

گریبان، چاک آن چاک گریبان است پنداری

□

می‌خورد با او کسی حیف از تو و حیف از شراب

□

جهانجوی با لشکر و گنج و کام

□

دیوانه‌ی بی دهشت گیرنده عنانیست

□

بنگر که لذت چون بود محبوب خوش آواز را

□

جنون را عقل‌ها کرده مریدی

□

ز بهر پرستش هم از بهر مهر

□

روی سوی حرمت می‌میرم

□

طایر دولت کجا تمکین دام من کند

□

که از ابرو گشاید تیر و تهمت بر کمان بندد

□

شد آن لعل رخساره چون زرد برگ

□

قهر به پیش او بنه تا کندش همه رضا

□

از گوهر قدح بنما لعل ناب می

□

بی‌فیض شربت‌های تو عالم تهی پیمانه‌ای

□

تویی که عرصه‌ی جاهت ندید ننگ تباهی

□

از پی هر ستاره گو ترک قمر چرا کنم

□

کز لب میگون او صهبای نابش می‌دهند

□

به دگر محنتیش نسپارد

□

گرچه هست از جهانیان ننگم

□

نظر بر آن تن و اندام نازنین دارد

□

کاندر همه روی زمین مسکین‌تر از من نیست کس

□

چون علی اه می‌کنم در قعر چاه

□

به شوخی می‌برم در پیش تو لنگی به رهواری

□

به حسن روی تو امکان ندارد

□

رفتم از آن آستان جان تو و جان دل

□

که گردد لال هر گه شرح باید کرد حال خود

□

لاله هرگز کی کند رمحی و سوسن ناچخی

□

استاده‌ام چو شمع مترسان ز آتشم

□

ز رهگذار تو برآستان نمی‌بینم

□

کنند اجزای عالم مست شوری

□

آنچه بولی می‌کنی تازانج آبی می‌خوری

□

تا بسته بگرد تو همچون کمرست این دل

□

تیری که به سینه بی‌درنگ آمد

□

مهر خاموشیست چون برگ شقایق بر زبان

□

زین سه دو دارم یکی فرست نهفته

□

به زهد همچو تویی یا به فسق همچو منی

□

ور نکند حاکمست بنده به فرمان اوست

□

چه جنبانی به دستان دم چو روباه

□

وقت کوشش آسمانی تیغ هندی بر یمین

□

چو خود واله چو خود حیران ندیدم

□

که طفل اشک من از سر دوید بر سر راهش

□

زانکه در بوته‌ی غیرت به گداز آمده بود

□

استری ماه نعل و گردون دو

□

بجز خیال جمالت نمی‌نماید باز

□

خوابگه ساخته بر گوشه‌ی محرابی خوش

□

که او لطیف و سبک روح گشت و برجسته

□

در یسار و یمین دولت و دین

□

گوش بر این بانگ نهم دیده به دیدار روم

□

که بسی کوه گران از کمر انداخته‌ای

□

بلای دانش سد هوشمند کرد و گذشت

□

که آز را بنبشته است آب در کوزه

□

که هر که راست دلی حبیب جان دریده‌ی است

□

تا ز تو بر خاطری غبار نماند

□

تو آنی که هلاک مستمندی

□

چرخ رایان مشتری رویان

□

که اینجا دامن تر درنگنجد

□

که سیر جسم تا جان فرق دارد

□

اینهمه تند گشتن و در پی من فتادنش

□

وینست جرم من که نه خائن نه طامعم

□

خاک بر سر نفس نافرجام را

□

دستکان کرده بخون دلکم رنگینک

□

گر قند و شکر خواهی نک قند و شکر باری

□

هم به سقفی نیک عالی هم به بنیادی قوی

□

باشد تکلیف بما لایطاق

□

قرین کفر و ایمان آفریدند

□

که گذرگاه تخت جمشیدی

□

فارغ منشین ز جان نه آنی

□

زان جوهر جان دور که در پیرهنستش

□

ز سیم سینه تو کار من چو زر می‌گشت

□

با سنگ دلان منشین چون گوهر این کانی

□

زنده شد بار دگر چون از صبا شاخ رزان

□

از موضع خود گذر نمی‌دانم

□

بر سر مهر نخست و عهد الستیم

□

یا ما بدین دقیقه‌ی مشکل نمی‌رسیم

□

که چون هلال به طفلی درآیدش کوزی

□

مگر به خواب ببینم خیال منظر دوست

□

بساز شربتی آخر ز آب چشم قلم

□

چو جعد خویش بگشاید نه دین ماند نه ترسایی

□

کی جفت گرددی اگر آزاد و فردمی

□

خون ز دو دیده می چکد تیز مرو ز منظرم

□

هر که را کامی از آن غنچه‌ی خندان باید

□

این عرصه‌ی شترنج فرو چیده‌ی ما را

□

که نگنجد در انقیادش کی

□

که نه هرگز نگران گشت و نه حیرانی داشت

□

چو برجی کفتابش در میانست

□

فارغ ز ثواب آمد فرد از ره و بیراهی

□

تو خود می‌شناسی به علم فراسه

□

چون سایه مرا ز راه برگیرد

□

گردش لیل و نهار اگر بگذار

□

گر نمک آرد از آن راهی که جولان کرده‌ای

□

از محیط فلک فرو رفته

□

تا سهی سرو تو را تازه‌تر آبی دارد

□

گرم چو شمع بسوزی ورم چو عود بسازی

□

شیر سجود می‌کند چون به سگ استخوان دهی

□

خر و روباهشان بود یکسان

□

که تا تنها مرا باشد پریشانی ز پنهانش

□

کو منظر زیبای تو بیند نظری چند

□

حسن است که می‌گردد و جویای نیاز است

□

یزدان همه نصرتت کند روزی

□

در رخت آثار مهر خود هویدا کرده‌ام

□

ماخولیای مهتری سگ می‌کند بلعام را

□

مر خاکیان را گوهری مر ماهیان را راحتی

□

کان دولت هست جاودانی

□

قطره‌ای خون است دل، در زیر طوفان چون کنم

□

تو بر آن خراج بستی و به سلطنت نشستی

□

تا به میل آتشین در چشم گریانم کشد

□

کانچه من جویم از این عمر تو آن کی جویی

□

پیداست از این شیوه که مست است شرابت

□

همچو فرهاد بده جان و بکهسار مرو

□

ای طلعت تو بیان نسیه

□

سرکش و بدخو میانه‌ی گله‌زاده

□

انما الروح و الفاد لدیک

□

جیب مهی گرفته‌ام، تا چه کند ستاره‌ام

□

آن مویها که سلسله جنبان حسن تست

□

پس بود قاعده‌ی نظم جهان چون ایشان

□

چو گوئی حیف از آن مسکین همین بس خونبهای من

□

او ز ناگه شد ز بخت نیک ما شیرین ما

□

همه دکان بفروشیم که کانیم همه

□

چو مویکی که ستاند هوا ز شانه‌ی تو

□

مشکل سفری پیش که چون هر سفری نیست

□

بر سر ز جعد مشکین چتر معنبرش بین

□

که سنگ تفرقه دورش ز آشیان دارد

□

کلام رشید آن خداوند خانه

□

تاج خورشید بلندش خاک نعل مرکب است

□

شاهد جام را ز طارم خم

□

بترس از مات و از قایم چو نطع عشق گستردی

□

من بدو داد خواهم از سه یکی

□

که من خاکی ز سعی تو ز روی خاک برجستم

□

ای بسا سر که شود خاک سر بازارش

□

اگر به لطف بگویی که باز گرد بیایم

□

بی‌دعوی خدایی و لاف پیمبری

□

به کشوری که وطن ساخت عاقبت به سفر شد

□

ما سر فدای پای رسالت رسان دوست

□

نیست دهان عشق را جز کف تو علف دهی

□

نگاه داری تا وقت عذر غم نخوری

□

وز نور شمع رویت بی بال و پر نموده

□

ترسم از ضعف به گوشت نرسد فریادم

□

اندکی هم در مقام رشک فرماییم هست

□

که گفتمش گفتم که ای روشنایی

□

نه سواریست که در دست عنانی دارد

□

تا برد ز آئینه‌ی جانم می چون زنگ زنگ

□

هم پوست بردریده هم استخوان شکسته

□

گر به دست آوری از آن دو سه من

□

ما عاشق آن ساعد سقای دمشقیم

□

که از کمال تحیر مثال تصویرم

□

به این افسانه گفتن عاقبت افسانه خواهم شد

□

نوباوه‌ی احمقی برسته

□

شوی به ناز و بتان حلقه‌ی رکاب کشند

□

بدر وجود من چرا در نظرت هلال شد

□

مبین بد هیچ را ور نی تو غولی

□

وز روان و خرد ار هیچ بود به زانی

□

می‌نیارم تاب تو تابم ببر

□

تا قوی پنجه آن طره‌ی پیچان چه کند

□

منتظر صدای پا مهد کش خیال را

□

نام را جز نام تو ناخواسته

□

که سالک بی‌خبر نبود ز راه و رسم منزل‌ها

□

گفت بی او نیست یک مو در دو عالم شانه کو

□

بس قافله ره یابد در عالم بی‌جایی

□

سبب جامه خرقه کردن ماه

□

چنین خو از درخت تر بگیریم

□

طرز بازیم بنگر، شیوه‌ی قمارم بین

□

در سبوی خود شراب خوشگواری کرده‌ام

□

آستانش انجم گیتی‌پیمای

□

بر گردن دل سلسله از موی تو دارد

□

زاغ بانگی می‌کنم چون بلبل آواییم نیست

□

سوسن وار گشتمی سر همه سر زبانمی

□

آن همی باید که با قارون فروشد در زمین

□

که تا چون زین جهان رفتی بدان زنده بمانی تو

□

باریک تر ز رشته باریک مریمی

□

به فکر صید دگر باشد و شکار دگر

□

قلقلش گوش نانیوشیده

□

هر که چون من در ازل یک جرعه خورد از جام دوست

□

تا کنون از صبح وصلش روشنائی یافتیم

□

تو نیز ای قالب سیار برجه

□

بس آتش و آب و خاک و بادیم

□

جان و جهان غلام تو جان و جهان تویی و بس

□

کی پی برد به سر حقیقت مجاز من

□

که نکو نیست ز عاشق گله از خواری یار

□

همت آمد بهینه پیرایه

□

فی بعدها عذاب فی قربها السلامه

□

کجاست مرد که با ما سر سفر دارد

□

کزاد شوم ز رنج و رسته

□

آنکه پیروزیست راتب وی

□

خلق برهم فتاده می‌آید

□

تا نشود در میان ما و تو حایل

□

جرم بازنده چه باشد که بد افتاد قمار

□

نمود از دل و دست تو مجمع‌البحرین

□

ای ساروان فروکش کاین ره کران ندارد

□

وگر چنانکه ترا قصد خون ماست بگو

□

قماش روح بر گردون کشیدی

□

از آن روز کز مادر دهر زادی

□

که احسان موفا داری امروز

□

که از کلاه نمد پادشاه تاجورم

□

ناوک پر کشی که داشت قدر

□

دست مه و آفتاب در گردن

□

شه حسن تو را تیغ تغافل در میان باشد

□

خویش را چون زلف او گه گوی و گه چوگان مکن

□

که از ترتیب‌ها بیزار گشتی

□

حاشا فلک کبود جامه

□

زنار و کلیسیا همی جویم

□

چشم عاشق همه شب باید بیدار بود

□

در عرصه‌ای که تیغ تو گردد زبان دراز

□

که بر انگشت نپیچند بدم بی‌خبران

□

چشم دریده ادب نگاه ندارد

□

جز خویش در آن حضرت بیگانه نمی‌بینم

□

کس نخرد نقد تو را تا سوی میزان نبری

□

که عشوه‌ای بخرم وان لباچه بفروشم

□

چرا ما از چنین سودی نفیریم

□

بین چه‌ها می‌بینم از دست دعای خویشتن

□

که عقاب دیگر آمد به شکار این کبوتر

□

یا خود مرا محل عیادت نمی‌نهی

□

پیش او اکنون به چندین اعتبارم شرمسار

□

که چشم سعی ضعیفست بی چراغ هدایت

□

که هم نوحی و هم کشتی جودی

□

دیر شد معذور می‌دار اندر آن اندیشه‌ایم

□

جان را به کمال دل رساند

□

محنت هجر تو گفتم که نبینم، دیدم

□

به بی باکی چو خود خوردی نه با فرزانه‌ای خوردی

□

تا به اندازه‌ی آن باز نخواهد ز زمین

□

ناقوس دیر راهب و نام صلیب هست

□

کنارم می‌کند هر شب پر از خون جگر دیده

□

شیخا تو چو دلتنگی با غم چه هواداری

□

بوستان را نقش نیسان بندد اندر ماه دی

□

نک به زمین گاه خاک سهل برون جست دوش

□

سنگ بر سینه زنان سیم برانند هنوز

□

در میان گر احتیاج قاصد و مکتوب بود

□

گه به فلان گاه به بهمان شوم

□

جمله رنگ آمیزی و تردامنی

□

این دانه هر که دید گرفتار دام شد

□

نگاهش داری از طوفان نخسبی

□

وز رکابت زمانه ناپروای

□

بر سر پایم نشسته سر چه فرازم

□

که به هیچ حیله آخر ز کمند او نجستم

□

گو به چشم آن مبین مارا که ما آن نیستیم

□

هیچ مختار نزد یک دم بی‌فرمانی

□

اگر امروز نبرده‌ست که فردا ببرد

□

بحر و کان از موج دریای عطایت شبنمی

□

بی‌جان کی رود جایی بی‌سر کی نهد پایی

□

اومید همه به دانه‌ی تو

□

تویی جان را چو من رنجور باشم

□

نماز کرده‌ات را راستی باید قضا کردن

□

چندین به کوی او مرو خود را دگر رسوا مکن

□

گر تو گوییش بیا خدمت این طایفه کن

□

خال جانان دانه‌ی دل زلف ساقی دام راه

□

به تماشای گل و سبزه و صحرا نرود

□

توشان از لطف خود برج حصین ده

□

نه من همچون توام کری و کوری

□

شما مستی اگر دارید از اسرار بنمایید

□

کز دیر و حرم رو به در دوست نمودم

□

من مفتی مسائل کیش محبتم

□

سایه بر کاینات پوشیده

□

ولی چه سود که سررشته در رضای تو بست

□

دامن گل بایدت سوی گلستانت برم

□

صافت چگونه باشد چون جان فزاست درده

□

راست چونان که طفل را دایه

□

زخمه به کف گرفته‌ام همچو سه تاش می زنم

□

در شیوه‌ی دلداری آتش نگر، اینش بین

□

بر قامت سرو بوستان بندم

□

آن سود ترا بود زیان نه

□

که کام بخشی او را بهانه بی سببیست

□

سر و زر هر دو فشانند و دعا نیز کنند

□

سر معشوقی مطلق در خلاء آموخته

□

تا ببینی دلیل این به عیان

□

جان هر دم از کمالت راهی دگر گرفته

□

که نه بر تربتشان مژده‌ی دیدار آرند

□

خوش نویدی داده‌ای اما نمی‌آری بجا

□

گران قلتبانی گران قلتبانی

□

بجوی از مردم صاحب کمالش

□

شکنج زلف چو ثعبان نهاده بر کف موسی

□

چندان صفتت کردم والله که دو چندانی

□

هفت اقلیمت که باقی باد، هفت اندام تو

□

پیش تصویر توست خدمت کوش

□

تا نشکنی ز سنگ ملامت سبوی خویش

□

آفت صبر و دل و آشوب دین من کجاست

□

کز کجا وز که و چون کسب کنم پنج درم

□

مباد کتش محرومی آب ما ببرد

□

جان عاشق به تماشاگه رضوان نرود

□

نظاره من بیا گر تو نظر کردن نمی‌آیی

□

هرگز از این سه مرتبه بیزاری

□

ز اژدها هرگز نترسی گنج جان آید پدید

□

هیچ در دل هوس سبحه‌ی صد دانه نکرد

□

مجوی و جوی ز حرص و قنوع در دل و سر

□

ای عقل خجل نیستم از تو که تو دانی

□

که ریخت مرغ دلم پر در آشیان فراق

□

بدین صفت که بزاری وفات می‌جوئیم

□

الحق خدنگ مرگ را پاینده اسپر ساختی

□

به زیر سایه‌ی عدل تو خاصه و عامه

□

دست دزد از دستشان و دستیار خویش باش

□

حال دل گم گشته خود یاد من آمد

□

گر چه ز افسون آب از آتش برون آورده‌ایم

□

بیمار به شود چو تو زان راه بگذری

□

غم اغیار مخور تا نکنی ناشادم

□

غرقه حالی دست و پایی می‌زند

□

و آنگهان ز میانشان تو بوده بگزیده

□

زند از کوره‌ی مشرق زبانه

□

خود از سگان کویش آثار می نبینم

□

روز ما شب شده از طره هم چون شبهش

□

در جنبش کند سیر کیوانم

□

تا به کی تا کائنا من کان کنم

□

که با من هر چه کرد آن آشنا کرد

□

وز ایشان در رگ جان نشترستم

□

در مکر خدا مانده آن قوم ز اغیاری

□

از زمین تا به آسمان مابین

□

ز رفعت‌های سوز او در این گردش خمیدستم

□

هر که بشکست در این میکده پیمانی چند

□

مردم و حال مرا یار ندانست دریغ

□

ما همه پیچیده در کمند تو عمدا

□

جز طرف جویبار و می خوشگوار چیست

□

سخن قند همان به که مکرر باشد

□

در پس پرده رفته‌ای پرده من دریده‌ای

□

شب سایه‌ی آفتاب کرده

□

که بو که خاتم مه نیز در میان فکند

□

آلت زندگانیم، علت تندرستیم

□

عمرند از این رو که به سرعت گذرانند

□

طاقت مجنون برفت خیمه لیلی کجاست

□

بیا که سود کسی برد کاین تجارت کرد

□

کان ترک شکارافکن با تیر و کمان آید

□

با درهای بسته در خانه جواز می‌کنی

□

که بود زلف سیاهت شب و رخ مهتابم

□

مانند بلبل مست شو زو رخت بر گلزار کش

□

تا خون من نخوردی تا جان من نخستی

□

جان که دادم در هوای او غلط کردم ، غلط

□

جانم ز فراق بی‌قرارست

□

در حضرت کریم تمنا چه حاجت است

□

با این چه می‌کنم که به جان جا گرفته‌ای

□

ز بی‌هوشی مطلق گوشواری

□

چو وحشی شد شکار کوه مالان

□

چون می‌نوشی خموش و مخروش

□

که از تیغ رو به قفا می‌گذارد

□

یک قطره بازمانده جامی مرا بس است

□

پیش ناکس همچو قمری طوق در گردن مباش

□

زین جفا رخ به خون بشوید باز

□

درد دل از باده دوا کرده‌ام

□

ندیدم از تو شیرینتر نشانی

□

وز می و مجلس اجتناب مکن

□

با عشق همی‌گویم کای عشق ببر خوابم

□

که به صد شعبده زین پرده پدیدار شدیم

□

هر گز نبود آن لب شیرین به کام من

□

که قیامت رسد این رشته به هم یا نرسد

□

به خون دختر رز خرقه را قصارت کرد

□

چنین متاع ندیدم به هیچ دکانی

□

چو باشد عاشق او حق که باشد روح روحانی

□

سگ صیاد ز چشمش نرود صورت رنگ

□

راه آن زلف پریشان بازیافت

□

گر نداری تاب این سوزنده آتش خام باش

□

کاش تمام کش کند نیمکش عتاب را

□

دشمن این نیک پسندد که تو گیری کم دوست

□

که زیر سلسله رفتن طریق عیاریست

□

یارب این صف زده مژگان ز کجا می‌آید

□

کلوخ خشک خواهی تا برآری

□

بلبل بفغان آید کز گل شنود بوئی

□

میوه‌ای اندر همه بستان ترش

□

منور شد چراغ چشم من از شمع رخسارش

□

بر لب ستاده منتظر تا از تو فرمان کی رسد

□

صبر و آرام و قرار از دست رفت

□

ز اهل معرفت این مختصر دریغ مدار

□

مهرت آمیخت در دل من

□

گهی گویی که این غم را چه چاره

□

دشت پر زمزمه و طرف چمن پرغلغل

□

گر داشتی دل تو یک ذره استوارم

□

وه که بر خرمن مه خوشه‌ی پروین داری

□

تاخت در میدان و بر بسیاری لشکر ندید

□

بی روی تو خوابگاه سنجاب

□

و آهنگ بازگشت به راه حجاز کرد

□

حال یک جمع پراکنده‌ی آن زلف پریش

□

آن کهنی کو دهدم هر نفسی جان نوی

□

ز آنکه عادت بعنا و الم او کردیم

□

ور بر اسب فضل بنشیند کجا دارد ردیف

□

در جهان جلوه‌ی آن حسن جهان گیر نبود

□

همه زهر دارد اما چه کند شکر ندارد

□

یا چه مورم کم سخن نزد سلیمان گفته‌اند

□

به کوی میکده دیگر علم برافرازم

□

کو سر زلف تو آماده کند زنجیرم

□

وز زیر سر خفته گلیمی نکشیدی

□

آتش رخ بر فروز و آتش ما را نشان

□

چندین غلط یکان یکان چیست

□

تا تو قرین قمر زلف دوتا کرده‌ای

□

مرا آخر به کام دشمنان کردی ، نکو کردی

□

چو ابلهان همه از راه عقل بر می‌گشت

□

مستان تو خواهم که گزارند نمازم

□

تا سراسیمه‌ی آن طره‌ی طرار شدیم

□

چند گدازید شکر تا تو بدو درنگری

□

چو من دلشده با دیده‌ی گریان بروم

□

من راه دهان بستم من ناله نمی‌آرم

□

که بر کسی نگشاید در بهشت برینش

□

به دل گاه جوی و روان راه جوی

□

تا سحر تسبیح گویان روی در محراب داشت

□

که آب روی تو آتش در ارغوان انداخت

□

محروم من که در حرم دوست محرمم

□

گفتم برو ای مسکین هشدار چه می‌جویی

□

قد ذبت فی نار الهوی هذا نصیبی لیلتی

□

زانکه آه از تنگنایی می‌کنم

□

که از هر سو هزاران کشته‌ی خونین کفن داری

□

بزرگان ایران و مردان گرد

□

من بنده فرمانم تا دوست چه فرماید

□

که امید کرمم همره این محمل کرد

□

بنگر چه میکند نگه ناتمام او

□

که از نسرین و نیلوفر چریدی

□

وین طرفه‌تر که ملکت سلطان طلب کنی

□

تا اختیار دارم کی باشم اختیارش

□

نظری شب همه شب بر مه و پروین دارم

□

کنون شاه دارد به گفتار گوش

□

تا خاطرم معلق آن گوش و گردنست

□

با خیال تو اگر با دگری پردازم

□

که بی‌تقصیر یوسف را نباید متهم کردن

□

بر درخت جسم جان نالان شده چون فاخته

□

ترک تو کردمی و خویش از همه وا رهاندمی

□

جان متحیر بماند عقل فغان در گرفت

□

هر نکته که شیرین لب او گفت شنیدیم

□

نهان گشته زو چشمه‌ی آفتاب

□

که یاد آب بجز تشنگی نیفزاید

□

به هوای سر کوی تو برفت از یادم

□

در عالم مودت هم پست و هم بلندیم

□

شاهد دین را میان ممنان برخاسته

□

صحبتم را زانکه شمع خاورم

□

چو شمعم جمله گشت آتش چرا اندر لگن باشم

□

ندانم روز کی خواهد شدن شب های هجرانم

□

دو روزه به یک روزه بگذاشتی

□

در دل نیافت راه که آن جا مکان توست

□

که در کمینگه عمرند قاطعان طریق

□

جواب داد که رمزی ز چشم پر فن من

□

درون پرده تو بس بی‌قراری

□

معینست که نبود برون ز پیراهن

□

در پا فتاده گوشه‌ی هجران گرفته‌ام

□

جانب من گر نظری داشتی

□

بگویم همه گفته‌ها بشنوم

□

هر چراغی که زمین از دل صهبا بگرفت

□

بازپرسید خدا را که به پروانه کیست

□

بر تو کی آسان شود هر مشکلی

□

در قرص آفتابی پاک از گناه و خرده

□

وی نفحه‌ی مشکین مگر از طره اوئی

□

بر آن یار نکوروی وفادار بگردیم

□

پیش کرمش رفتن ناکرده ثواب اولی

□

بدو نازد و لشگر و تاج و تخت

□

اینست که سوز من نهانست

□

که عمر در سر این کار و بار خواهم کرد

□

خم ابروی کمان دار نداری، داری

□

مبارک جا مبارک خاندانی

□

ز دست فکر پریشان و خواب شوریده

□

پیش تو یک مسله تقریر کرد

□

گر گذارد عشق در دست اختیاری

□

به کاخ آرد از باغ بوی گلان

□

لویشه بر سر اسبان بدلگام کنند

□

تبارک الله از این ره که نیست پایانش

□

کاین است دوستان را پاداش دوستاری

□

آن جهان بین وین جهان آمیخته

□

خاصه کشتی خلل آورده و دریا در جوش

□

این سوی نوش آن سوی صح این جوی شیر و آن عسل

□

گر تو بر باد دهی زان خم گیسو تاری

□

همه خیره دل گشته و جنگجوی

□

به حیاتی اوفتادی که دگر فنا نباشد

□

نسبت دوست به هر بی سر و پا نتوان کرد

□

گر از بیخم بیندازی و گر شاخم بسوزانی

□

بربود به قهر از من در راه حرمدانی

□

کس نبرد نام گل بمجلس رامین

□

گوا باشید ای مردان که من خود را فنا کردم

□

در دام من نیفتاد صیدی ز هیچ وادی

□

فراینده‌ی فره بنده اوست

□

که بیش زحمت اغیار در نمی‌گنجد

□

که فکر خویش گم شد از ضمیرم

□

تا مگر جمع کنی حال پریشانی چند

□

که مردن پیش دلبر به تو را زین عمر سردستی

□

عالمی قند در نمکدانی

□

از بهر دو سه خمار برخیز

□

لیک قهر آن به که گاهی باشد و گاهی نباشد

□

به جوی آبها چون می و شیر بود

□

دیگران چندین قدح چون خورده‌اند

□

وه که در کار غریبان عجبت اهمالیست

□

گر در این کار مرا غایت ابرام نبود

□

خاشاک کجا باشد در ساغر هشیاری

□

این زمان همرنگ او شو نیز تا همدم شوی

□

نام تو بر زبان و زبان از تو بی خبر

□

با نقش چهره‌ی او روی چمن بپوشم

□

کنون روز آسایش آمد بسر

□

نتوان گفت شمس یا قمرست

□

طبیبم قصد جان ناتوان کرد

□

بلبل دستان‌سرا هم داستانی می‌کند

□

این جاست تماشاها تو مرد تماشایی

□

که تو تا فوق عرش تو به توی

□

به جان تو که بی‌او هم بسازیم

□

بگو بیار که گویم بگیر هان ای دوست

□

چو خورشید برزد سنان از فراز

□

زانکه صورت نیست آن جز معنوی

□

که این مفرح یاقوت در خزانه توست

□

فرهاد بدانی که چرا سنگ بریدست

□

گلوله‌های پلیدی برای جلاله

□

ازین نه بم نوای زیر داده

□

پس ز برای چه دوتا مانده‌ایم

□

که بادل باشد الا بی بصارت

□

به تیغ و به گنج درم برترم

□

این لباس از سر براندازید هین

□

شرار رشک و حسد در دل گلاب انداز

□

که دوستان وفادار بهتر از خویشند

□

چه شد چون در زمین خوار رفتی

□

گر در ره درد مرد اویی

□

که تا شکر بگویند که ما از چه رهیدیم

□

گوش من و تا به حشر حلقه هندوی دوست

□

نبندد میان پیش رخشنده گاه

□

یک نفس اندر خور زنارمی

□

ناله‌ها کرد در این کوه که فرهاد نکرد

□

امید هست که خارم ز پای هم به درآید

□

شیر و نبید خلد را نیست حدی و غایتی

□

بی عشق مدار عاشقان را

□

دل عشاق به سر می‌آید

□

خوشتر ز بوی دوست دگر هیچ طیب نیست

□

سوار جهاندیده همتای سام

□

زانچ تو کردی بدین نتوان رسید

□

مسکین خبرش از سر و در دیده حیا نیست

□

کجا روند اسیران که بند بر پایند

□

تا مثالی وانمایم کان چنان بگریسته

□

جمله‌ی آفاق در فرمان بدید

□

رفتم و سرمست شدم وز طرب آکنده شدم

□

عجب آنست کز او خون جگر می‌نرود

□

نبیره‌ی جهاندار کاوس کی

□

باز ده از لب هزار جان که توانی

□

تا یار سر کدام دارد

□

وی دست نظر کوتاه از دامن ادراکت

□

ای زهره صد مشتری ای سر لطف ایزدی

□

تو می‌دان آن نفس از خود برایی

□

دور دور از خویشتن باید شدن

□

ور نه کدام قاصد پیغام ما گذارد

□

دلیرست و دانا و هم رزمساز

□

از خون عاشقانت روی زمین بشویی

□

جای دل‌های عزیز است به هم برمزنش

□

که خاطر پیش منظوری ندارد

□

چرا مانند سلطانان بر این طارم نمی‌گردی

□

برمکد از عرق آن سرگشته خون

□

که گرمم پرس چون بینی که گرم از سرد می دانم

□

تا بگذرد نسیمی بر ما ز بوستانت

□

به زیر کلاهش همی تافت ماه

□

بر طره‌ی هفت سقف مینا

□

وان شوخ دیده بین که سر از خواب برنکرد

□

نیک نامی در او چه کار کند

□

زین خدمت پوسیده زین طال بقا چونی

□

باز برگیرد شود در پیشگاه

□

آنچه هلاکت به زخم تیر بر آورد

□

لیکن به زیر سایه طوبی چریده‌اند

□

به پیش پدر شد پرستار فش

□

چون بماندی در غریبی شهر بند پنج و چار

□

هات الصبوح هبوا یا ایها السکارا

□

نرسیدی بگرد جولانت

□

فارغ ز شب و فردا چون باشم فردایی

□

چون منی را آهنین سازد قفس

□

که او یک مشت خاکی را کند در لامکان جایش

□

با قدم خوف روم یا رجا

□

که آهرمن بدکنش را بکشت

□

هرگز کسی ندانست گنجی بدین نهانی

□

سودای دام عاشقی از سر به درنکرد

□

خلاف آن چه خداوندگار فرماید

□

جان به تو روی آورد روی بدو گران کنی

□

که حق بی علتی کرد اختیارت

□

گاهم اندر ره اسرار کشی

□

مرهمی بر دل نهد امیدوار خویش را

□

خردمند و روشن‌دل و یادگیر

□

یا نه، در عشقم به ترک سر بگوی

□

که بر خاکم روان گردی به گرد دامنت گردم

□

روزی ار با تو نشد دست در آغوش مرا

□

اندر طواف نقطه چو پرگار آمده

□

نفس چگونه برآید کنون ز صبح وفا

□

کز دولت نور تو مطلوب طلب دارم

□

که از بانگ بلبل به سودا روند

□

فرود آمد از جایگاه نشست

□

چار دیوارش به زر بنگاشته

□

مضطرب حال مگردان من سرگردان را

□

ور تو ز ما بی نیاز ما به تو امیدوار

□

جان بود در آن بیعت با عشق به تنهایی

□

بگشاده دهن به دلستانی

□

کان که اینجا گم شد آنجا شد پدید

□

برست و ولوله در باغ و بوستان انداخت

□

همان تاج با کاویانی درفش

□

وز خجالت کار شد بس مشکلش

□

وه که با خرمن مجنون دل افگار چه کرد

□

هر کو به شر کند میل او خود بشر نباشد

□

تو را خواهم که در عالم بمانی

□

سرگشتگی است مصلحت ذره در هوا

□

جاء الکرم الادوم جاء القمر الاقمر

□

چون ماهی اوفتاده در شست

□

یکی کوه پارست گوی روان

□

بر سر گوهر فراوان گشته‌ام

□

اسیر عشق تو از هر دو عالم آزادست

□

یا لطف صورتیست دگر حشو عالمست

□

زهی اقبال و بخت و جاه روزه

□

بجز کویت ندارم خان و مانی

□

که کمر ماند بی میان از تو

□

گل به دستت خوبرویی پیش یوسف می‌فروشد

□

جهاندارشان رانده و کرده خوار

□

هم عیان کشف هم اسرار داشت

□

مکنش عیب که بر نقد روان قادر نیست

□

چشمی و هزار چشمه آبست

□

نقد در کاغذ است پیچیده

□

یعنی که رگی و استخوانی

□

سرتیزم سرتیزم پربادم پربادم

□

با ما کنی و گر نکنی حکم از آن توست

□

همی برکشید از جگر سرد باد

□

از میان انبیا و مرسلین

□

ساغر می ز کف تازه جوانی به من آر

□

این خرقه سترپوش زنار

□

دست کی رسد در تو گر پای نیفشاری

□

کاخرین روزی به سر باریش مرگی درخور است

□

چرا باید که دست از تو بشوید

□

وان چه سحرست که در غمزه فتان تو نیست

□

که شاهان ما درگه باستان

□

آفتاب جان و ایمان همه

□

آن چه با خرقه زاهد می انگوری کرد

□

به خاک پای تو وان هم عظیم سوگندست

□

فرشتگان مقرب برند از او بهره

□

او جنب میرد تو زو پاکی مجوی

□

از بیابان‌ها سوی دارالامان آوردمش

□

تا مشغله و خطر نباشد

□

چراغ بزرگان و اسپهبدان

□

سرخوش شو و دست در میان کن

□

و اندر آن آینه صد گونه تماشا می‌کرد

□

صحرا و باغ زنده دلان کوی دلبرست

□

در مشک تتاری نی در عنبر و لادن نی

□

یار خواهی، گفت خواهم ای سوار

□

بر امید کیمیایی می‌زنیم

□

که گلی همچو رخ تو به همه بستان نیست

□

جهاندیده و پاک و آزاده‌یی

□

کو چشم که بنگرد زهی روی

□

زین معما هیچ دانا در جهان آگاه نیست

□

انگبینست که در وی مگسی افتادست

□

بر کف بنه ساغر هلا بر رغم هر غم باره‌ای

□

که بسی زیر نمک پسته‌ی خندان دارد

□

استاره و مه ز رشک در جنگ

□

سزد که مادر گیتی به روی او نازد

□

ازان نامدارن برآورده یال

□

بدو بنموده‌ای دست تو زان پاک

□

به مذهب همه کفر طریقت است امساک

□

نکنی که چشم مستت ز خمار برنباشد

□

ابد امروز فردا این عروسی

□

معلوم نشد خود که چه چیزی به چه مانی

□

اما چو تو را بینم از خود خبرم نبود

□

انگشت غیرت را بگو تا چشم عبهر برکند

□

بر تاج و بر تخت او مگذرید

□

سر فروآرد به چیزی دون ما

□

گر این عمل بکنی خاک زر توانی کرد

□

پروای نفس خویشتن از اشتغال دوست

□

ای مانده اندر آب و گل از عشق دلدل چون خری

□

بدو گفت ای اسیر آب و جاهی

□

هستم از آن حلقه من سیر ز گفتار خویش

□

هر که بدین صورتش کشند نمیرد

□

بسان یکی دیو جسته ز بند

□

آتش اندر آب حیوان می زنی

□

سر آن دانه که شد رهزن آدم با اوست

□

نظر بدوز که آن بی‌نظیر می‌آید

□

پنهان پنهان فی ستر الله

□

مهر و مه را پشت پایی می زنی

□

لب فرو بستم قلم کردم زبان

□

حرت و المامول نحوی ما احتیالی ان هجر

□

وکرد ایزدش را برین بر گوای

□

از هیچ هیچ ناید ای جمله تو تو دانی

□

چون من از خویش برفتم دل بیگانه بسوخت

□

دیگر از وی خبر و نام و نشان می‌آید

□

که گردد در به در در عشق لوتی

□

دایما اندوهگین و مستمند

□

آن رخ خوش طلعت زیبا ترش

□

خون دل بود که از دیده به ساغر می‌شد

□

دهد بندگان را به جان زینهار

□

به بر عاشق شوریده خبر می‌آرد

□

تا به بویت ز لحد رقص کنان برخیزم

□

چو آفتاب برآید ستاره ننماید

□

چو موسی گر کمر بندی بر آن کوه کمر باری

□

زلف بفشانی و از هر حلقه چوگانی دهی

□

بازش از چنگ او رهایی نیست

□

تا ببرم از سرم زحمت خواب و خمار

□

بیارای پیل و بیاور سپاه

□

در بیابان فراخت تنگناست

□

چیست طاووس که در باغ نعیم افتادست

□

که بپوشم ز چشم اغیارت

□

ای تو خود را در میان پنداشته

□

هر دو کردندی پسر را پیشوا

□

شدم مست و قلم‌ها را شکستم

□

چندان بچکانید که بر سنگ نشان کرد

□

همه رزم‌جوی و همه نیزه‌دار

□

خرم بود آن بلاد و آزاد

□

بنفشه شاد و کش آمد سمن صفا آورد

□

که مبادا که چه دریام به ساحل نکند

□

درآور باغ مزمن را به پرواز و به طیاری

□

وان دگر را دایما آرام داد

□

که جرم من ز من است و بلای خویش منم

□

آوازه اش از خانه خمار برآمد

□

نجویم بدین روی پیوند کس

□

پیشوایی باید اندر حل و عقد

□

زین سیل دمادم که در این منزل خواب است

□

انصاف ملک عالم عشقش مسلمست

□

وز لطف تو هر خار برون رفته ز خاری

□

چنین واله چنین حیران دریغا

□

موج موج خون فراز جوشش و گرمای دل

□

نه در حنا که در خون قتیلست

□

سوی نامور خسرو و دین پذیر

□

فرخ آنک از های و هو درهای هوست

□

ناز از سر بنه و سایه بر این خاک انداز

□

نیکبخت آن سر که سامانیش نیست

□

الا ای اهل هندستان بیاموزید هندویی

□

لاجرم تا بود ازو تحقیق ریخت

□

وز همه کارث جهان یکبارگی بیگانه شد

□

وان که درآمد به کمندت نجست

□

مر او را نه استاد هرکش بدید

□

بر زه که کند چنان کمانی

□

ولی می‌ریخت خون و ره بدان هنجار می‌آورد

□

که یاد تو نتواند که یک نفس نکند

□

دل ما را مشوران خانه خانه

□

عاقبت هم سر پر کبر نگونسار کنی

□

گر مردنت آرزوست مگریز

□

باز گردد خشک لب دستی تهی

□

ازو زشت گفتی و طعنه زدی

□

نه یک همدم نه یک دلدار دارم

□

که روز واقعه پیش نگار خود باشم

□

جان طفل لب از شیر تر تن ناتوان سبحانه

□

عجب بردی اگر بردی تو جانی

□

جان بر تو فشانند چو پروانه جهانی

□

تسبیح بیفکندم و زنار ببستم

□

یک دمم فرمان یک طاعت نبرد

□

که ای پروریده بنام و بناز

□

دام من زان نرگس رهزن نهی

□

به هواداری آن سرو خرامان بروم

□

هم جهان نادیده خواهی مرد تو

□

تا دو صد حلاج عشقت بر رسن پا کوفته

□

همچو باد وزان همی‌یابم

□

سپاه وصل برآرد علم زهی اقبال

□

با بلبل عشق خود هم آواز

□

ز هر سو برآمد دم نای و کوس

□

به چشم عقل کم از ذره است هر دو جهان

□

می‌گزم لب که چرا گوش به نادان کردم

□

جمله‌ی شب می‌کنم تکرار عشق

□

به حق خویشی ای ساقی که بی‌خویشم تو بنشانی

□

یا مسلمان یا بمیرد در میان

□

پس به بوی وصل تو چون خواستاران می‌رسد

□

کس به هیچی کی دهد چیزی به کس

□

تو گفتی که بیستونست راست

□

صاحب اسرار سلونی آمده

□

جانا گناه طالع و جرم ستاره نیست

□

از دل پر نور ذی النورین یافت

□

تو اندر کشتی پربار چونی

□

از سر مویی هزار سر بربایی

□

رها کن داد و رسمی دیگر انداز

□

جمله ز نقد علم نمودار آمده

□

ز ترکان شایسته مردی هزار

□

که مبادا که در فراز کنی

□

بی غباری که پدید آید از اغیار بیار

□

تا رسد پایم به دست پادشاه

□

چو سر درکرد خمر بی‌خماری

□

واشکارا شد در آن وادی دو راه

□

در روی زمین یک تن هشیار نبودی

□

که تا صد دیده در یک دم شود زان نور نورانی

□

وزان راه گشتاسپ آگاه بود

□

کفی بحر و نمی امطار گردد

□

زهی رفیق که بختم به همرهی آورد

□

کز چه اینجا آمدی بر گوی حال

□

وزین خوبان نبینی گوشواری

□

از محو صفات صنع یزدان

□

چشم نهم سوی مال او دهدم گوشمال

□

هرگز برون نگنجد بوس از چنین دهانی

□

به سربر یکی نغز توزی کلاه

□

کس بدین سر نیست دانا چون کنی

□

آیا بود آن که دست گیرد

□

زیر هر آواز او رازی دگر

□

بر او بنگاشت هر سویی نگاری

□

عزلت از خلقم پدیدار آمدست

□

ز خط سبز طغرا می‌درآرد

□

خاکسارش سر فرودادی به خاک

□

حذر کن تا سر مستی نخاری

□

زو تصرف در چنان قومی خطاست

□

سیل خیز از نظرم رهگذری نیست که نیست

□

کی رسم در گرد سیمرغ عزیز

□

درون برج نوری اه چه ناری

□

هر شب سیاه کاسگی او ظهور یافت

□

شه باز بکوفت طبل شهباز

□

آنجاست اگر رسی بجایی

□

نه رنجوران ما را می‌گذاری

□

ز تف دلم به عالم پس از آن اثر نبینی

□

خوش فتاد آن خال مشکین بر رخ رنگین غریب

□

از دل پر عشق خود آتش زنی در جاه و آب

□

بسی رگ‌هاست کان تیره است و تاری

□

ز بیم خار سر رمح تو دل خارا

□

ناموس شوخ چشمان آنجا نمود خوابی

□

روزی که چو من شوی بدانی

□

قراری و قراری و قراری

□

کس نمی‌جنبید در صحرا و دشت

□

عجب گر آتش این زرق در دفتر نمی‌گیرد

□

از درون طبع منکر ریب و شک بیرون برم

□

در پوست نمی‌گنجد از لذت دلداری

□

کار بس مشکل پدر را اوفتاد

□

چرا در عشق همدیگر نخوانیم

□

امید خلاص ازو چو تریاک

□

ای دل به جفای او جان باز چه می‌پایی

□

همچو من نیست هیچ تنهایی

□

نشیمن تو نه این کنج محنت آبادست

□

که به بحر در نگنجی و ز قعر بر نیایی

□

که تو از لعل‌ها در می‌فشانی

□

چند پاره رشته بودم ریسمان

□

توشه‌ی این راه جز فنا نتوان کرد

□

بر درختش کرد مرغی آشیان

□

وز بهر سه نان تا کی شمشیر و سنان بینی

□

به ز چون تو صد هزاران، بی‌شکی

□

به آب و رنگ و خال و خط چه حاجت روی زیبا را

□

گفتم چکنم جانا گفتا که تو می‌دانی

□

عاشقان از لاابالی اژدها را کوفته

□

این چنین کس کی کند عنقا به چنگ

□

کز وی مثل خرگه صد بند کمر دارم

□

زانک بی جانان ندارم برگ آن

□

خواجه مگر ندیده‌ای ملک و مقام ایمنی

□

ولی پیچیده سر از پیش عالم

□

پخته گردد چو نظر بر می خام اندازد

□

خلق را از حد بشد سودای او

□

درآید بار دیگر از وصالش در فلک تازی

□

از کجا آوردی این عالی مقام

□

صد توبه به یک کرشمه بشکستش

□

تا سلیمان را تو باشی رازدار

□

آخر ببین احسان من باشد که با ما خو کنی

□

بر چهره‌ی او چو روز پیداست

□

گرش همچون قبا گیرم در آغوش

□

پس برافکن دیده و دیدار کن

□

پر پرخون سوی جانان آمده

□

بی دل و جان صد هزار سر عیان افکنی

□

سرش را می‌بخاری اندر این دل

□

جمله‌ی میدان نیشابور خاک

□

فتنه خورشید گشته آفت گردون شده

□

گنجی نیافت هیچ کس از بیم اژدها

□

ور نه با سعی و عمل باغ جنان این همه نیست

□

پس بدو گوی ای ز شه افتاده باز

□

جان مجنون ارمغان از سلسله

□

پس کمان کین به بازوی افکنی

□

قسم من آه آتشین افتاد

□

خار در چشمم شکست اندر رهی

□

چشمه مشک دیده‌ای جوشش خنب باده‌ای

□

ندارد درد من درمان کجایی

□

کلاهی دلکش است اما به ترک سر نمی‌ارزد

□

زانک او را نیست تاب آفتاب

□

بسوزد جمله عیبت را که او بس قهرمانستی

□

پیش آر قرابه‌ی مغانی

□

مجرم عشق است مکن مجرم خود را تو بحل

□

بسیار چیز هست جز این شرط روزه‌دار

□

کز شاه رخ من بر کاری است نهانی

□

کاژدر شد و از عصا برآمد

□

بود صبور دل اندر فراق تو حاشاک

□

وای که از فرق توست تا به قدم بندبند

□

مستان خرف از مستی آن جا قدح و می نی

□

نه اینم و نه آنم تن داده به رسوایی

□

در زیر دام دنیا بر بویت آرمیده

□

فی‌المثل در پیش ایشان گر من از خر گویمی

□

نی به وفا نی به جفا بی‌تو مبادم سفری

□

خرسند گرد و رنج جهان بیش ازین مبر

□

دست غیب آمد و بر سینه نامحرم زد

□

نیست چون من به جهان از غم درویش غنی

□

چو بر بام فلک رفتی ز خشک و تر چه غم داری

□

در نقش نگینش اسم اعظم

□

ز بامت سرفرو چون ناودانم

□

رفت بر من از قضا کاری نه نیک

□

نیستیم را تو لقب هست نه

□

که تویی کز جهان سزای منی

□

جای غم باد مر آن دل که نخواهد شادت

□

که خط دادندت انس و جان به خوشی

□

زهی شنگی و طراری زهی شوخی و پیشانی

□

گفت این نان را عیالت داد و بس

□

در منت به زین نظر بایست نیست

□

بر دکان پوستین دوزان شهر

□

که جان دادی برای خاکدانی

□

جامه نیلی کرده‌ام از درد او

□

ناکسم گر به شکایت سوی بیگانه روم

□

گر همه ز آهن بود گردد خراب

□

وان دماغ از مغز خالی می‌شود سوی سمک

□

شراب الفت وصلم چشانی

□

بکش او را و خونش را بیاشام

□

بر سر چارسوی رسوایی

□

کرمت خامشش بنگذارد

□

مانا که دگر مستی یا واله و سودایی

□

که چشم باده پیمایش صلا بر هوشیاران زد

□

در خرابی بایدش رفتن چو مست

□

گویی آن نیست بدین آسانی

□

مباش از خرده‌گیران کنونی

□

در دفتر عشق تو نظر کردم

□

گر جان طلبد درآ درآییم

□

که نور آفتاب آنجا نگردد جز به دشواری

□

روزی به صد زحیر همی با شب آورم

□

می‌زند هر لحظه تیغی مو بر اندامم هنوز

□

صد هزاران ساله طاعت از ملک

□

از سایه‌ی خورشید نه رنگی و نه بویی

□

عقل از لایعقلی رسوا شدی

□

محتسب عقل را دست فروبست دوش

□

سلطنت کی زیبد از مشتی سقط

□

ملکی می‌کند نه شیطانی

□

پس طره نیز مفشان گر فتنه می‌نشانی

□

ای دل این ناله و افغان تو بی چیزی نیست

□

مشک از آن مور شب موی برد بر خطا

□

سه قدح می طناب می‌باید

□

از قضا دیوانه‌ای او را بدید

□

که روز حشر دیوان برنتابد

□

خاک بر فرقت که مردار آمدی

□

پایه‌ی طاقتم بلند کنند

□

بر نگیرم ز خاک پیشانی

□

گلبانگ عشق از هر طرف بر خوش خرامی می‌زنم

□

جان در ره اضطراب بینی

□

نه زان قبل که ستوری پگاه تر بفرست

□

خواجه‌ی او باز می‌نفروختش

□

تصون مهجتنا من اصابه الانصال

□

این چه غم باشد، سزایت بیش از ینست

□

ترکیب حروف و رقم گرفته

□

از دست خود امروز همه جامه دریده است

□

زان شب که من از غم به دعا دست برآرم

□

بر سر آن آب از پس رفت نیز

□

تخته‌ی دیگران چرا بسترد

□

لاجرم چون تو شدی آبش نبود

□

اگر از شراب وصلت ببری ز سر خمارم

□

جبه‌ای نبود ترا به ز آفتاب

□

روزگار از پایه‌ی تخت تو برهان یافته

□

خورشید صفت بمانده تنهایی

□

از دولت هجر تو کنون دور نماندست

□

ریختن دارد بزاری برگ و روی

□

طبع با روی تو بیزار شد از حورالعین

□

هم برای جان او در باخت جان

□

نیست عسل خواره را چاره ز زنبور خویش

□

که وقت هست که سر تیزیی نماید خار

□

این سخن از وی دلم باور نداشت

□

ز سر طعنه در چمن شکنی

□

بگو بسوز که بر من به برگ کاهی نیست

□

اطلبو العلم و لو بالصین ازینست

□

ای رشک جان زهره بیا جای او بگیر

□

سزای قبه‌ی زرین که بر سپر بینی

□

طفل راه است اگر منتظر فردا شد

□

خاک از ظلم تو بر سر کرده بود

□

گرگ بی‌داغ طاعتت میشست

□

راه پیمودم به پهلو هفت سال

□

جام می مغانه هم با مغان توان زد

□

چو مرا بسوخت عشقت چه بر آتشم نشانی

□

مرغ لذات و عیش خوش نپرید

□

بادی به دست دید به سودا دراوفتاد

□

پرمی رخشنده همچون چهره رخشان خویش

□

هم دلش آغشته هم جان خسته بود

□

اندر آن دارویی که آمیزد

□

همه جهان ز تو پر گشت و تو برون ز جهانی

□

بس آب روی که با خاک ره برآمیزد

□

آنی تو که ضایعش نمانی

□

به نسبت چون ثری پیش ثریا

□

این چه جای تست آخر بازگوی

□

از بی رویی چو روی ما دیدی

□

آن غلام از بیم او بگداختی

□

جان به جاروب هیبت تو برفت

□

هم از روح معلی بر گذشته

□

وز دور بوسه بر رخ مهتاب می‌زدم

□

هر دو یک آبست، سر این بگوی

□

که با تخت زمرد بس نیاید کوشش مینا

□

پیش خویش آورد و بر کرسی نشاند

□

ز ماهت ماه ما روشن چه همراهی نمی‌دانم

□

اندر بر من بنشست گفتا اگر از مایی

□

جبرئیل آن به من نیاوردست

□

گشاده‌ای تو به خون دلی مگر روزه

□

به دلپذیری نقش نگار ما نرسد

□

چه سود که یک ذره نیابند اثر من

□

مدار جنبش قدرش ورای گردش ماه

□

رشته ابریشمین در گردنش

□

کو ازین هر دو کناری جست و ناگه از میان شد

□

که تو بس مفلسی و چرخ فلک پاک بر است

□

باد نوروزی و باران شبانروزی کرد

□

آن لحظه که از درم برانی

□

خرم آن کز نازنینان بخت برخوردار داشت

□

از آتش دل هر دم لب‌خشک‌ترم بینی

□

به تفاصیل او رساند و بس

□

پی نبردم، مرده کی یا بی تو باز

□

کماج و دوغ داند جان کردک

□

زهر من باشد اگر شربت خورم

□

برسد روز همچو من صد را

□

زانک بس خوش می‌خوری این خوش طعام

□

به روی یار بنوشیم و بانگ نوشانوش

□

ره ترا تا او هزاران سال هست

□

نامی از نامهای دشمن تست

□

خفته‌ی یا باز می‌گویی همی

□

چندان که بسوزم نه به هنجار بسوزم

□

تا گرفتم من پس زانو حصار

□

تا برت آفتاب ناز رسد

□

پس میان جمعش افکندند خوار

□

ترسم ای دوست که بادی ببرد ناگاهم

□

دست بریده به روی هم چو ماه

□

موزه‌ی خاص ترا زیبد که دستاری کند

□

عشق آمد و عقل را روان گفت

□

پهلوی چنین باده بالله منشانیدش

□

زو نگشت آگاه در هفت آسمان

□

تشریف دهد سبک بیاید

□

تدبیر دل رمیده کردم

□

اگرت میل لب جوی و تماشا باشد

□

کین رسول اسکندر است آنجا و بس

□

نیک سیاح روی و سالوسیست

□

حیدر اینجا خواهدم کشتن به زهر

□

کاندر فنای نفس روان‌ها بداده‌اند

□

جمله‌ی شب نایدم از کیک خواب

□

از مسند امامت صدری دگر نخاست

□

شرم داری وز میان پنهان شوی

□

در مکتب غم تو چنین نکته دان شدم

□

نیست باقی در کراماتم شکی

□

ز ما کی ترا این جواز آمدست

□

نباشد صید او جز شاه مختار

□

ز چهره‌ی طرب و لهو برگرفته نقاب

□

دیده گو آب رخ دجله بغداد ببر

□

کان چنان هیکل نه در کوه و نه در هامون کنند

□

چو بوقلمون هویدا و نهان نه

□

زان تخم در آن خاک چه پاشی که چه روید

□

دولت در آن سرا و گشایش در آن در است

□

در همه شهر و نواحیش یکی بخرد نیست

□

هیچم از صفرا و از سودا مپرس

□

زین دین خدای عبدالله

□

عشق کاریست که موقوف هدایت باشد

□

به سر تازیانه دربازی

□

چندین مرو ز پیش که پیشان پدید نیست

□

هم در آن بی‌خبری عمر همی فرساید

□

هر جا که رفت هیچ کسش محترم نداشت

□

در جوار صدر تو طوبی و کوثر یافته

□

به حق حرمت اسمای اعظم

□

شاه یوسف صدق یحیی انتباه

□

ای بسا رخ که به خونابه منقش باشد

□

ای خداوند خدایت مفکن در اقوال

□

گوش می‌دار این غم پنهان من

□

بی‌مشغله و بی‌غلبه یک دل و یکتاه

□

وعده از حد بشد و ما نه دو دیدیم و نه یک

□

کز آن به کیمیای مقبلی نیست

□

بر دبدبه قارون تسخر زده مسکینش

□

اشکال عقل سخره‌ی کشف و بیان تو

□

نکته‌ها هست بسی محرم اسرار کجاست

□

گفتیی او آفتابست و سپهرش منبرست

□

صد دلشده را زان رخ تو کار برآمد

□

با آتش فتنه سالها آبی

□

گرم نه خون جگر می‌گرفت دامن چشم

□

از پگه‌خیزی که هست از چشم صبح انداخته

□

که امروز همه روز خمیریم و خماریم

□

که ذکر او نکند هیچ کافری به کنشت

□

بخواه جام و گلابی به خاک آدم ریز

□

که نه من لنگم و نه ره دورست

□

خون جان‌ها مشک شد بر بوی تو

□

عیسی بود از در گدایی

□

در آن دیار که طوطی کم از زغن باشد

□

راستی بی‌حلاوت تو نمک

□

برانگیزان یکی مکری خوش ای عیار پنهانک

□

در حمل کدام کاروانست

□

بر آن سر است که از خاک ما بسازد خشت

□

امیری به صورت امیری به معنی

□

ولی صد جان پنهان برفشاند

□

بنده را فرموده بودی تا که بوسد خاک طوس

□

عاقلان دیوانه گردند از پی زنجیر ما

□

حالی از نامنطقی جذر اصم یابد نجات

□

عالم درخت زیتون ما همچو روغنیمش

□

یک جزو نیست کل کمال از جهان تو

□

نقشش به حرام ار خود صورتگر چین باشد

□

واله‌ی لمعه‌ی سراب منست

□

تو نه‌ای اما همه احسان ز تو

□

که به روئیت همه جهان دیدم

□

ببخشا بر کسی کش زر نباشد

□

که اگر سوی سد ره رای آرد

□

اعتق قلبی من شبکاتی

□

کنند انجم و ارکان ز روز طوفان یاد

□

مدعی گر نکند فهم سخن گو سر و خشت

□

توزی و کتان به گرما هفت و هشت

□

ایشان به حکم وقت به یکبار می‌روند

□

که ممکن نیست در تعجیل او گنج شکیبایی

□

و از می جهان پر است و بت میگسار هم

□

شغب از خوابگاه و خلوتگاه

□

شدم بی‌خویش و خود را من سبک بر تخته‌ای بستم

□

شدست بستر خاک و شدست بالین خشت

□

بی بوس و کنار خوش نباشد

□

فغان ز گردش این جان شکار جورپرست

□

ز بند ننگ و نام خویش رستم

□

ایمنی را کمینه بنیادست

□

با دوست بگوییم که او محرم راز است

□

که کله گوشه بر سپهر نخست

□

وگر جز دامنت گیرم بریده باد این دستم

□

گر دوات زر شود خورشید پیش مشتری

□

فاسالوا حالها عن الاطلال

□

واندرو از بزرگی انصافست

□

بود در هر ذره دیداری دگر

□

ای ز دست تو طمع رقص‌کنان بر سر گنج

□

هر که خاک در میخانه به رخساره نرفت

□

خدای بندد کار و خدای بگشاید

□

که ما چون جان نهانیم و عیانیم

□

وز افتراق تو روی خواص گشته سیاه

□

مجلس وعظ دراز است و زمان خواهد شد

□

دل تو سیر نگشت از سپیدکاری خویش

□

تا از شراب عشق خود، پر باده کردی جام دل

□

ننهد آفتاب هیچ دفین

□

این قدر هست که گه گه قدحی می نوشم

□

کین جوان مرد بر سر راهست

□

جهان درخور ما نیست که ما ناز و نعیمیم

□

زانچه از شیشه در پیاله کنند

□

هر قدر ای دل که توانی بکوش

□

نیمی مرا ادب کن و نیمی شراب را

□

اندوه شبان من بی‌یار ندانند

□

پس به هر دانه بیست باز دهد

□

به هیچ وجه دگر کار بر نمی‌آید

□

از روی رضا گوش قضا جمله شنیده

□

شکر که موسی نمود معجزه خوب خویش

□

که آمد گنبد پیروزه را جفت

□

که ساز شرع از این افسانه بی‌قانون نخواهد شد

□

که دل از دیده می‌بپالاید

□

دلم با خامشی ناورد تابی

□

چاکران حضرتی کو را چو من صد چاکرست

□

سیلاب سرشک آمد و طوفان بلا رفت

□

هر سه همت در آن کرم بستند

□

اندر آن که بهر لعلش می‌جهد جان سنگ سنگ

□

هر کجا آمد شفا شهنامه‌گو هرگز مباش

□

گو برون آی که کار شب تار آخر شد

□

چون تو مستاصل شدی یکبارگی مدروس شد

□

که گفت آن جایگه هرگز که شب بود

□

تا که گویندگان زبان دارند

□

که بس تاریک می‌بینم شب هجر

□

مکن ندانم کزین چه برخیزد

□

به اقبالت ز حبس تن برستم

□

چرخ با من در این سخن بودست

□

گدای شهر نگه کن که میر مجلس شد

□

نه به یک ملک به صد ملک جهان ارزانی

□

که خون عاشقان در گردن دل

□

تا کلاهه بخورد و لب بسترد

□

ز لعل باده فروشت چه عشوه‌ها که خریدم

□

از هر طرف که پیش گروهی کنم گذار

□

همچو اسیرکان ز غم تا به کی الامان کنم

□

که خری را به یک نواله کنند

□

بهتر از زهدفروشی که در او روی و ریاست

□

نه ملاقات چوب و صحبت خشت

□

لیک صبوح وصل را نعره به هوش می‌زند

□

الفیه شلفیه تبار و نسب

□

که موسم ورع و روزگار پرهیز است

□

اگر دانی که آن آتش نمردست

□

برجه بگیر زلفش درکش در این میانش

□

برخاک دریغ یادگارش

□

گر ملالی بود بود و گر خطایی رفت رفت

□

باز گفتم نه غلط کردم سخاست

□

تا نیاید هیچ‌کس ره سوی تو

□

بر جای نعل و میخ هلال و بنات باد

□

که دید در ره خود تاب و پیچ دام و نشد

□

هم پای تو پایگاه بالا

□

که من قفص تنگم که جعفر طیارم

□

عدل جهان‌پرور طغرل تکین

□

گوشمالی دیدم از هجران که اینم پند بس

□

اسدالله باغ و نعمه درخت

□

در حلقه‌ی بی شمار می‌پیچد

□

که از جام همت جراعی بریزد

□

تابش خورشید و سعی باد و باران را چه شد

□

نام را جز نام تو ناخواسته

□

تو ز گستاخی ناهنگام ترس

□

رونق رنگ با قیاس رکوست

□

در مصطبه دعای تو هر صبح و شام رفت

□

هر اساس ستم که مدروسست

□

پس چگونه چشم تر دارم ز تو

□

تو چو قرص آفتا و برج حوت

□

چراغ مرده کجا شمع آفتاب کجا

□

از سایه و آفتاب امانست

□

رها کن چونک سرمستم که تا لافی بپرانم

□

آخر در زکوة چرا نیز بسته شد

□

کشیده‌ایم به تحریر کارگاه خیال

□

برای دولت و عمرش دعا کنم بسیار

□

مر او را کعبه و زمزم نباشد

□

گفت برخیز که از شهر برون شد همراه

□

درکش زبان و پرده نگه دار و می بنوش

□

سخن کاه طبع کاه ربای

□

تو را چه کاین چنینیم و چنانیم

□

کز سموم انتقامت عاقبت بی‌پر نشد

□

در پی آن آشنا از همه بیگانه شد

□

رنگ رخ یاقوت شود کاهی

□

جرعه‌ای خوردم و ز خود رستم

□

همش بر اختران حکم نواهی

□

تا بدانند که قربان تو کافرکیشم

□

تاشبم را روشن و این حجره را گلشن کند

□

چهره چون زعفران اشک چو آب زلال

□

به جهان دست می‌نیالاید

□

در شب تار سفتنم هوس است

□

که چوب خیمه در آن نیز نیک بنشیند

□

که آنجا رسم مدح و ذم نماند

□

وانکه با رایش آفتاب سیاه

□

کان پاک پاکدامن بهر زیارت آمد

□

گر کند در سایه‌ی چترت نگاه

□

در درون حالی ببینی موسی و هارون خویش

□

و اسلام در حمایت عالی جناب تو

□

دیدی آخر که چنین عشوه خریدیم و برفت

□

زهی ادیب که تعلیم داد بی‌چوبم

□

دیدیم همه چیز ولی هیچ ندیدیم

□

پس ضرب کن تمامت این مال درچهار

□

آن جا که خیال حیرت آمد

□

فلک عنایت و خورشید رای و کیوان جاه

□

صد بار گشادیمش و صد بار ببستیم

□

که بشارت بر فتح تو نشاید بشری

□

حاش لله که روم من ز پی یار دگر

□

که به اطراف جهان منتشر و مشهورست

□

خود گشت بت و خود به پرستار برآمد، خود عین بتان شد

□

... خر در ... زن مخلوق

□

گفته خواهد شد به دستان نیز هم

□

ابر در باران نوروزی کفش را نایبست

□

تا غوطه خورم یک دم در شیره بسیارم

□

با زمین صحن او قیمت نیابد عنبری

□

گویی که پسته تو سخن در شکر گرفت

□

عقل اینجا همی فروماند

□

کنون عاجز فرو ماندم رهی دیگر نمی‌دانم

□

بل نسخه‌ی ماهیت اشیاست کماهی

□

شادی آورد گل و باد صبا شاد آمد

□

پیش طبعت عطا برابر دین

□

که بنماید در او سود و زیانم

□

نام او بر زبان اعلی راند

□

کاید به جلوه سرو صنوبرخرام ما

□

در پیش او نهاده به گوهر لگن بهست

□

بر سر آورد و به خون دل بسفت

□

کز پی نفع کس قضا راند

□

گل وجود من آغشته گلاب و نبید

□

زانکه از روز ولادت خود موئید بود مرد

□

مستیز به جان تو که مستیز

□

آب طرب روان کن و یاقوت ناب خواه

□

کان بت ماه رخ از راه وفا بازآمد

□

درد دندانت چون به خیره بخست

□

کز ملامت در شکست افتاده‌ام

□

آسمان تنگ و زمین مفلس و خورشید گدای

□

دوست را با ناله شب‌های بیداران خوش است

□

گفت هل تا برود هرکه بگیرد او را

□

متی یمتاز عین الشمس من عین له اعمش

□

به من فرست وگرنه بگوی تا بخرم

□

که در سراچه ترکیب تخته بند تنم

□

ز هرچه نسبت نقصان بود برآسودست

□

چو عودم بر سر آن می‌بسوزد

□

نص بل هم اضل از این معنیست

□

که کرد آگه ز راز روزگارم

□

کاین منت خلق کاهش جانست

□

شمع دلست او پیش کشیدش

□

عافیت را کی تواند بود قامت منتصب

□

که این سخن سحر از هاتفم به گوش آمد

□

باز دانی زمرد از مینا

□

بار کم کش باده‌ی گلفام ده

□

یزدان همه نصرتت کند روزی

□

از غیرت صبا نفسش در دهان گرفت

□

لعل و یاقوت ستامش خون ایتام شماست

□

وان لطف توبه سوزش وان خلق چون بهارش

□

صحن تو با بهشت خویشاوند

□

به هواداری آن عارض و قامت برخاست

□

کافرم گر جز قناعت سیر هست

□

که هر کو گم نشد داننده نبود

□

حدیثی از سر انصاف و دادست

□

ناله فریادرس عاشق مسکین آمد

□

نه به تدبیر عقل دوراندیش

□

در وصل بکوش آخر ای صبح وصالت خوش

□

طیرگیهای زهرخنده‌ی خویش

□

کاین اشارت ز جهان گذران ما را بس

□

فردا ز شکر هر سه برون آرمت ز پوست

□

پای‌کوبان کنم نثار تو من

□

زنخ مزن نه قیاسیست این نه برهانیست

□

که در گداصفتی کیمیاگری داند

□

خالی ز سیاهی شب نماند

□

الخیر ینال لا یوخر

□

بالله ار در خاک هرگز ابر آذاری نهاد

□

بر روی مه افتاد که شد حل مسائل

□

گویی دهنده از سر جودی نداده بود

□

کم زن و استاد گشت حیله گر و طاش شد

□

چو اندر دیده از پیکان او دایم خسک دارد

□

هم مشام دلم از زلف سمن سای تو خوش

□

دامنی بینی کزگرد فلک پاک بود

□

نه قدسی که افتد به دست فرنگ

□

حرکت جز به سعی زلزله نیست

□

به ترک صحبت یاران خود چه آسان گفت

□

اگز نه تیغ تو گفتیش التر

□

نتواند ریخت آب بر دستش

□

به موت بستر و بالین کند ز خاک و ز خشت

□

گو باده صاف کن که به عذر ایستاده‌ایم

□

قصب عهد را بفرساید

□

تا که چنین به عاقبت بر سر آن گمان شدم

□

چون صور بخش هیولی خاک آدم می‌سرشت

□

که هر چه ساقی ما کرد عین الطاف است

□

تیغست گوییا که به گوهر منقشست

□

دین نود ساله را از کف دیندار برد

□

همسایه را به عزل همی تعزیت کند

□

قصه ماست که در هر سر بازار بماند

□

که گردون گرد منت برفشاند

□

حال من از عشق پرس از من مضطر مپرس

□

اعتکاف سده‌ی درگاه حی لایموت

□

کلوده گشت جامه ولی پاکدامنم

□

پاره‌ای بر گفته‌ی خود اعتمادی کرده‌ام

□

مبر ظن که من اشک دیگر نبارم

□

از سهاء سپهر تا به سهیل

□

نی گرت زخمی رسد آیی چو چنگ اندر خروش

□

حدت خوی از عذار مه فرو شوید وسخ

□

هر که او دم زند ز اوصافش

□

گاه و بی‌گاهت دل صافی و طبع شاد باد

□

چو بر صحیفه هستی رقم نخواهد ماند

□

چون همه عمر خوش‌گواران باد

□

کفر و دین و گرم و سرد و خشک و تر

□

که بهشتش بنای ثانی باد

□

تا در این پرده جز اندیشه او نگذارم

□

جان من بنده در همه دل کرد

□

جان اخلاص و ریا اقبال عشق

□

وز تنم جان ز فرقت تو گریخت

□

فردا که شوم خاک چه سود اشک ندامت

□

کش توان کبش فدا ساختن این دمدمه را

□

نه که جانی، لیک چون گردی نهان

□

یک مکان‌شان مطعم و مشرب نهاد

□

به ندیم شاه ماند که به کف ایاغ دارد

□

وینکت سنگ اوفتاده به سر

□

ز من گر یک نشان خواهد نشانی‌هاش بنمایم

□

مگر که عهد تو شیرین شد و جهان فرهاد

□

ما نیستیم معتقد شیخ خودپسند

□

چه پای امروز در خواری فشردست

□

چون طره‌ی شبرنگ تو روزم سیه افتاد

□

گهی نشیب فتد کار و گه فراز افتد

□

جهان و کار جهان بی‌ثبات و بی‌محل است

□

تا رای فلک رسد به مقصود

□

گفتا بدید و داد من کز بهر این کار آمدم

□

در دلم فکرت صواب نماند

□

هشیار گرد هان که گذشت اختیار عمر

□

بر گوشهای کنگره‌ی بارگاه اوست

□

خوش نباشد گر نفس بی غم زنم

□

که از وجود من او را فراغتیست شگرف

□

که این قدر ز جهان کسب مال و جاهت بس

□

ز جود مکرمت یک شب وظائف

□

با نعل بازگونه چون ماه و چون سپاهش

□

گر تو تصدیقش کنی بر شرح و بسطش ماهرم

□

صبر از این بیش ندارم چه کنم تا کی و چند

□

وان تو بهر دیدن خویش آفریده‌ام

□

نیم‌شب نقد اختیارم برد

□

عرصه‌ی روزگار نزد تو تنگ

□

چشمی بدان دو گوشه ابرو نهاده‌ایم

□

تا بدیدستم ولوعی داشتستم بس تمام

□

گر نه چوبینست اسبت خواجه یک منزل بتاز

□

منی دو آردت از بهر راه بفرستم

□

در صحبت شمال و صبا می‌فرستمت

□

تا برفت آن سعادت از دستم

□

گفت ز خود هیچ مگو شو خموش

□

حاصل شده از کدیه به جوجو نه به مثقال

□

بوسه‌ای چند برآمیز به دشنامی چند

□

بود موزون طویلهای لال

□

وز غرقه آن قلزم زخار رهیدیم

□

صفت ندیدم از این به چو دل برافکندم

□

بنال هان که از این پرده کار ما به نواست

□

نه دست آنکه در این رنج پای بفشارم

□

پسته‌ی شیرینش شوری در جهان می‌افکند

□

چو در سواد و بیاض زمانه دایه نماند

□

که در آن جا خبر از جلوه ذاتم دادند

□

سال و ماه در رعایت مخلوق

□

او ز من دلقی ستاند رنگ رنگ

□

دارد این را دیده بر لب عالم اندر چاکری

□

شدیم در نظر ره روان خواب خجل

□

شرطی نه که طبع هرزه لاید

□

با دست هرچه دیدم جز باد می‌ندیدم

□

سیرشان جاودان بطیء و سریع

□

به راحتی نرسید آن که زحمتی نکشید

□

خدایگانا تدبیر بنده کن به شراب

□

بدنام کی شد آخر آن مسجد مقدس

□

جز چنین چیزها نبندد بر

□

چون ندیدند حقیقت ره افسانه زدند

□

وز خطرهای سپهری دیده‌ی سرت چه دید

□

غم آن غمزه‌ی غماز کند

□

شکوه بزم تو بشکست بربط ناهید

□

صد گونه جادویی بکنم تا بیارمت

□

قطب تدبیر تو را عروه‌ی تقدیر جدی

□

ز آنم چنین می سوختی تا شمع تاریکی شوم

□

نامنهضم غذای امل بر سر غذا

□

چشمم همه بر لعل لب و گردش جام است

□

همای گردد اگر جرعه‌ای بیابد بق

□

روز رومی و شب هندوی تو

□

سخن از گردن و سخا ز سرین

□

سخنانی شنیده‌ام که مپرس

□

به تجسس رسد به وهم حسود

□

می خنب خدا نبود محرم

□

زان یکی جولاهگی داند دگر برزیگری

□

که در این خیل حصاری به سواری گیرند

□

چنان که بی‌خبر سیب ماه رنگ به سیب

□

هر ذره اگر سیاه‌روی است

□

که تا فجی بنمیری ظریف دانندت

□

که من پیمودم این صحرا نه بهرام است و نه گورش

□

کاکنون نه روز جنگ و نه هنگام داوریست

□

ولیک نقد نیابی که بو بری سوی کانش

□

چون طالع مسعود تویی آمر و ناهی

□

ز عهد صحبت ما در میانه یاد آرید

□

مرغ و قفص نیست که مرده است و گور

□

کافتاده‌ام از نظر چه سازم

□

بسیط خاک جهان بادوار پیموده

□

نسبت مکن به غیر که این‌ها خدا کند

□

که بود در کمال بیم گزند

□

ان کذب الیوم صدق ان ظلم الیوم عدل

□

نقش الهی نتواند سترد

□

ما را غم نگار بود مایه سرور

□

داند آن کس که دمی با من و تو بنشستست

□

گر به یک قندیم خرسندی کند

□

که همی وام صحبت اندوزم

□

گو نگاهی کن که پیش چشم شهلا میرمت

□

شاخسار تو صدف‌وار شده گوهر زای

□

نمی‌ترسی که آیی من چه دانم

□

سوی بارگاه سلیمان فرستم

□

چو درد در تو نبیند که را دوا بکند

□

ور بگریم وان همه روزیست گوید خون‌گری

□

تا توان کردن نگاهی سوی تو

□

او نیم مست گشته و ما را شراب نیست

□

به گدایی به در خانه شاه آمده‌ایم

□

زانکه رعنا و محتشم زادست

□

وز خلعت وصل تو یک پاره کلهوارم

□

زشت و خوب از هم جدا و خیر و شر موزون کند

□

که اجتناب ز صهبا مگر صهیب کند

□

خاک‌بوسند اختران به جبین

□

تیغ افراسیاب می‌آرد

□

هرکه برتر شود ایمن بود از بیم هلاک

□

کان نیز بر کرشمه ساقی کنم نثار

□

که در وجود نگنجد کمال او آنست

□

تا که بترسانمش از ستم و از وبال

□

تو زنخ می‌زن که در من گنج پنهانی کجاست

□

که گشته‌ام ز غم و جور روزگار ملول

□

در ایام تو نوبت روزه آید

□

قصه‌ی خون یکان یکان گفتن

□

عارض تقدیر جهانی شمرد

□

که داشت دولت سرمد عزیز و محترمت

□

کاوردشان آسمان در بیعت طغرل تکین

□

می نرود سوی لبم سخت شده‌ست در برم

□

وز پی چیدن، چشیدن خواست‌اش

□

مگرش باد صبا گوش گذاری بکند

□

بگذار تا بکشتن من محضری کنند

□

کی تواند چو شمع شد جان‌باز

□

از قواهای انجم و فلکند

□

تو بفرما که من سوخته خرمن چه کنم

□

من بدروم آن تخم که خود کاشته بودم

□

کجا روند ز تو چونک بسته است سبل

□

ساخت‌اش در خلوت صحبت، حریف

□

من رخ زرد به خونابه منقش دارم

□

بنالم، تا بداند خصم: کز ناچار من رفتم

□

آید به فغان دو آستینم

□

آن گروه زن آمدند پدید

□

رموز جام جم از نقش خاک ره دانست

□

کز کافر چشمت به مسلمان نرسیده

□

من این جان طرب جو را نمی‌دانم نمی‌دانم

□

داده نیرو به بنده‌ی ایشان

□

که به رحمت گذری بر سر فرهاد کند

□

اشکم برویاند علف، آهم بسوزاند کفن

□

او عاشق از چه بود و چرا در بلا فزود

□

گفت: بنشین که آنقدر باشد

□

تو از این چه سود داری که نمی‌کنی مدارا

□

تا بر ما ننشینی ننشیند آن آز

□

که تند می‌رسد آواز عقل پردازش

□

چکنی نقش خانه از کاشی؟

□

بود کز دست ایامم به دست افتد نگاری خوش

□

کین متاعیست که بخشند و بها نیز کنند

□

بی صبح و صبوحی و صباحی‌ایم

□

جز به یک چشمشان نگاه مکن

□

سرها بریده بینی بی جرم و بی جنایت

□

که راز خویش را از دیده ننهفتم

□

تو بشنو ای شه ستارخویم

□

گرد کوی تو در زمین بوسی!

□

گفتا منش فرموده‌ام تا با تو طراری کند

□

جز خاک در او نبود جای نشستم

□

نیندیشید و لاف لاتذر زد

□

بر رخ غیر، خط نسیان کش!

□

ای نسیم سحری یاد دهش عهد قدیم

□

نه دریایی که رخت من ز موجش با کنار آید

□

آن جا همه لطفیم و دگر جا همه دردیم

□

مار این زخم را شدن راقی

□

من همی‌کردم دعا و صبح صادق می‌دمید

□

که تا بودیم کار این بود و تا باشم درین کارم

□

چه حاصل از شنیدن چون در عیان ندیدی

□

دست یازد به چادر و موزه

□

گناه بخت پریشان و دست کوته ماست

□

چه آتشست که در جان من نهادی باز؟

□

دل همچو دل میمک قد همچو قد دالک

□

صمدست او ولی ندارد یار

□

گوش کشیده است از آن گوش به من نمی‌کند

□

دلت را خاجها بر رخ ز نیل درد و غم در کش

□

مشو خرسند چون کرکس به مردار

□

گه گزافش ز مشرب توحید

□

سرد کن زان سان که کردی بر خلیل

□

وز پی عربده تیرت به کمان پیوسته

□

جرد العشق سیفه بادروا امه الفکر

□

هر دمش در فضای فرج مریز

□

ما همه بنده و این قوم خداوندانند

□

عجب ار نامه نسوزد! که بسوزست کلام

□

کز نظر کردن بصر می‌سوزدم

□

نه به سودای مال باید خواند

□

صبا را گو که بردارد زمانی برقع از رویت

□

ای مصر زیبایی نهان در زلف همچون شام تو

□

هر که را خورشید شد قبله چنین باشد نماز

□

روستایی ز خرقه سیر آمد

□

گفت آن زمان که نبود جان در میانه حائل

□

آه ازین پیش دوست بودن پار!

□

تکبیر کرد بر دل و بر وی نماز کرد

□

دامن و روی در کشید از خلق

□

محتسب نیز در این عیش نهانی دانست

□

که در وفا چو تو پیمان‌شکن نمی‌باشم

□

جانم فدای عاشقان امروز جان افشان کنیم

□

تا نگردد دلت چو تن تیره

□

رخ مهر از سحرخیزان نگردانند اگر دانند

□

هر زمان بیگانه‌ای را آشنا می‌کرده‌ای؟

□

اگر ز زلف نهد رسم کافری رسدش

□

که نیارد ز عشوه یاد آنجا

□

داوری دارم بسی یا رب که را داور کنم

□

هم دزد رخت برده، هم شحنه خر گرفته

□

تا روی شود از وی خمار بشوریدش

□

نقد تحقیق ازین میان بردند

□

گر چه خون می‌چکد از شیوه چشم سیهش

□

ز ترکان خورده تیغ جور و باز از خود جفا دیده

□

در مغز جهان لامکان یافت

□

چونکه بی‌یار بر نیاید کار

□

ای مسلمانان چه درمان الغیاث

□

از رشک شکر خنده‌ی تنگ دهن تو

□

مثال گل قبا در خون بشویم

□

کار هر کس به قدر همت اوست

□

که از تطاول زلفت چه بی‌قرارانند

□

من آن طمع نپسندم، که خاک درگاهم

□

در چشم من فروشد چون چشم باز دارم

□

با چنان علم و عقل و دانایی

□

دایما یک سان نباشد حال دوران غم مخور

□

خط در ورق زاده‌ی زنبور کشیده

□

بلی تا تو چنینی من چنانم

□

زو زیادت بخواه و زاری کن

□

زان که زد بر دیده آبی روی رخشان شما

□

بی‌لبش کامی نمی‌یابد دهن

□

حلقه‌ی زلف او پریشان کرد

□

وین تکاپوی منهیان حواس

□

لب چو قند تو برد از نبات مصر رواج

□

تن نیز گو: ممان و بکاه از فراق یار

□

جذب الهی کردت مقبل

□

وقت بین بیحضور نتوان شد

□

دل و دین می‌برد از دست بدان سان که مپرس

□

خون دل پالوده‌ای باید چو من

□

لیک درین پرده پود و تار نیابی

□

هر چه از اسباب دولت جست، یافت

□

آن به که کار خود به عنایت رها کنند

□

چون یک شب این بخت مرا بیدار نتوان یافتن

□

زهی کرم که ز روزن بکردیش آونگ

□

خود رسولست و این رسیلش بس

□

فراغ از سرو بستانی و شمشاد چمن دارم

□

که ز خاک من بروید گل سرخ و نم برآید

□

هزاران جان به ایثارم فرستد

□

گفت: فرداست روز نار و خلیل

□

هر چه فرمان تو باشد آن کنند

□

شرح سودای مرا موی به مو کرده بود

□

یکی دو نکته بگویم من از زبان سماع

□

عقل فرزانه را بدر مانند

□

که آشنا نکند در میان آن ملاح

□

هر لحظه به تنگ آیم زان تنگ دهان تو

□

کز سرشکم خاک ره گل کرده‌ام

□

گر چه دانند علم یونان را

□

اگر از جور غم عشق تو دادی طلبیم

□

که رفت عمر درین محنت و هنوز برینم

□

ز شعله‌ها که بسوزی ز سوز اسرارش

□

به ز صد منعم دروغینه

□

گفتا به کوی عشق هم این و هم آن کنند

□

کن چنان خوی پلنگ آورده‌ای

□

جان تشنه‌ی چشمه‌ی زلالت

□

یا به تزویر فصل و باب که ساخت؟

□

ناامید از در رحمت مشو ای باده پرست

□

زود گردد داستان از دست دل

□

ما نه زان اشتر عامیم که کوبیم وحل

□

حلقه‌ی گیسوی او تابش ببرد

□

کیمیاییست که در صحبت درویشان است

□

من دیده ز دیدار چنان حور گرفتم

□

زانکه سر زلف توست بر صفت جیم و میم

□

خرس مسکین در آب شد مضطر

□

اگر بیند قد دلجوی فرخ

□

بی‌باده حریفانش قولی ننوشیده

□

گر چنان دریات باید بی‌صدف دردانه باش

□

پیش بیگانه شب نخفتن دیر

□

کاین همه ناز از غلام ترک و استر می‌کنند

□

مرا در آتش اندوه در گداز مکش

□

که غم عشق بی‌نشانم کرد

□

پادشاهی؟ به خیر چستی تو

□

مشکل حکایتیست که تقریر می‌کنند

□

از برای دل گم گشته ضمانی بدهم

□

تو کژ باشی نه آیینه تو خود را راست کن اول

□

شرمساری مده روانم را

□

که فراموش مکن وقت دعای سحرم

□

ای مسلمانان، زبون افتاده‌ام یک باره من

□

یارب که به یک دم چه مقامات گرفتیم

□

گر نداری فغان و نعره رواست

□

در معرضی که تخت سلیمان رود به باد

□

تا ازو فرخنده گشتی فال من

□

یکی رنگی برآوردم که گویی باغ را وردم

□

پاک دارش،که خلوت شاهست

□

شهان بی کمر و خسروان بی کلهند

□

که عندلیب ز مرغول او برد دستان

□

در کوی تو خود چکار دارد

□

گرددش گنج سیم، کیسه ز من

□

گو می‌رسم اینک به سلامت نگران باش

□

بجای دل مرا سوزد که: در دل من بجا بودم

□

در آن دوشاب چون آچار گشتم

□

گریه شادی و خنده غم، دریاب

□

کو مجالی که سراسر همه تقریر کنم

□

هزار بار بنزدیکت باغبان رفته

□

هرچه از تو می‌آید من به جان خریدارم

□

چکند دست بد به دامن پاک؟

□

ز کاسه سر جمشید و بهمن است و قباد

□

عجب کز شست و پیکانم برآید!

□

برون از خرگه ایشان بگوییم

□

بچه‌ی خود بدو سپردندی

□

تا همه مغبچگان زلف دوتا بگشایند

□

وان بلا را کس نداند بعد از آن درمان که؟ من

□

پیک ره جان‌فزای من کیست

□

تیغ قهرش در آورد ز قفا

□

که موج می‌زندش آب نوش بر سر نیش

□

در نماز آیند آنهایی که قامت می‌کنند

□

در برگ بی‌برگی نگر هر شاخ را باغ ارم

□

گاهت از ریسمان به دار کند

□

کاین کسی گفت که در علم نظر بینا بود

□

چونم فروختی که خریدار بوده‌ای؟

□

کز چشم خلق عالم یکبارگی فتاده

□

سر بسر ساز و آلت نانست

□

مکن که آن گل خندان برای خویشتن است

□

چه آتشست جدایی؟ کزان بمرد چراغم

□

چون رستی از زندان بگو تا ما در این حبس آن کنیم

□

عشق او آتش به مجنون در نزد

□

رواق و طاق معیشت چه سربلند و چه پست

□

جهل بود کار عشق خوار گرفتن

□

میان درد و به بازار درد نوش بر آورد

□

سخن عاشقی کنم آغاز

□

وین دل سوخته پروانه ناپروا بود

□

پیش بالاش، ز بس دست که بر سر زده بود

□

که دیگر شکل می سوزد زبانم

□

کید آن علم از عدم به وجود

□

ما غلط کردیم و صلح انگاشتیم

□

دل در غمش ببین به چه سان اوفتاد باز؟

□

پوستی و استخوانی بی‌تو من

□

وندران منزلی و ماواییست

□

یا رب روان ناصح ما از تو شاد باد

□

هم من باشم که: پایدار آیم

□

کامسال طرب خواهد چون پار به آمیزش

□

هم غلام گلوی و فرجی تو

□

که درد خویش بگویم به ناله بم و زیر

□

دولتی باشد از پسند توام

□

مردی و زنی ز مرد و زن برد

□

حاضرش داند از هدایت و نور

□

بیا و نوگل این بلبل غزل خوان باش

□

ز هر سویش طلبکاری برآید

□

نه بر عاج و نه بر شمشاد کردم

□

روی دل کرده در سرای الست

□

راز این پرده نهان است و نهان خواهد بود

□

به گلزار پردامنی زر حواله

□

در فروغ شمع روی دوست ناپروا شدم

□

بر سرش سایه‌ی کمال کشد

□

گلشنی پیرامنش چون روضه دارالسلام

□

در دم او شد هزار ناله نهفته

□

پاها دراز کن خوش می‌خسب در امانش

□

نگذارد به دست بیگانه

□

دوستی و مهر بر یک عهد و یک میثاق بود

□

ز محنت شب هجران دیر باز چو سالش

□

چون من دو جهان خلق اگر هست و اگر نیست

□

دید، هم در حضیض و هم در اوج

□

کوشش آن حق گزاران یاد باد

□

فدای خاک پای تست، اگر باشد هزارم دل

□

عاشقانه نعره‌ای زن عاشقانه فوز فوز

□

امردی چند گرد او چون به در

□

قوافل دل و دانش که مرد راه رسید

□

که چون باید ز عکس او دگر بارش بر افروزم

□

سر مگر بر آسمانی داشتم

□

هر چه زائد، بشوی یا بتراش!

□

از جام شاه جرعه کش حوض کوثرم

□

به سر تو که سرت می‌دارم

□

که ز سوخته بیابد شررش نشان آتش

□

زورمندان و پهلوانانیم

□

آه از آن سوز و نیازی که در آن محفل بود

□

گر این از دل همی گویی، تو اینک دل، بیا، بستان

□

می‌گردد و پشت دست می‌خاید

□

علم را نیز مست سازد عشق

□

عشق آن لولی سرمست خریدار من است

□

هم مشتری کشیده، هم آفتاب داده

□

سر گنجستم و بر وی چو دم مار می گردم

□

نظرش هم ز کار باز مدار

□

همیشه غرقه در خون جگر باد

□

مرا این بس که در گنجم به کنجی در جهان تو

□

که درد عاشقان آنجا بجز شیون نمی‌دانم

□

هم بزاید گلی جهان افروز

□

تا چو زلفت سر سودازده در پا فکنم

□

مجمر ز زر پخته با عود خام گردان

□

ز خویشان بهر تو بیگانه گشتم

□

که ز اوصاف بد توانی مرد

□

به خاطر دار این معنی که در خدمت کجا گفتیم

□

گویی که: مگر به خواب می‌بینم

□

همچو آدم از پی یک دانه شد

□

فارغ از ننگ عالم فانی

□

زان که با زاغ و زغن شهپر دولت نبود

□

پیش آن خاک آستان مردن

□

ز عشق زرگر ما و ز لذت گازش

□

بارها خانه پدر رفته

□

بسیار تندروی نشیند ز بخت خویش

□

هم نپندارم که باشند این چنین شنگ، ای پسر

□

که سر این چنین گنجی نه بهر انجمن دارم

□

کودکی بی‌عیب و طفلی بی خلل

□

چون شناسای تو در صومعه یک پیر نبود

□

هر گوشه شادروانی از تخت سلیمان نیک‌تر

□

یا رب که چه‌ها دارد زان جانب پنج و شش

□

دید خط‌های سرخ و زرد بر آن

□

شرمی از مظلمه خون سیاووشش باد

□

وز لعل توشیرین عجم ساخته باده

□

هیچ کس راه تو به سر نکشد

□

نقد جان بر دست، پیش او شتافت

□

فتنه انگیز جهان غمزه جادوی تو بود

□

نه که من در حصار خود بودم؟

□

صد دیر را مسجد کنم صد دار را منبر کنم

□

جود و احسان، جهان جان روشن!

□

خلق را ورد زبان مدحت و تحسین من است

□

گو: آتشم منه، که در آیم به جوش باز

□

چون مشک خطا درم خریده

□

ور تو بگذاریش چها نکند؟

□

که نهانش نظری با من دلسوخته بود

□

زیر هر حرفیش دشنامی نهان پیچیده‌ای

□

چونک بغرید شیر رو چو فرس خون بمیز

□

به سماوات و عرش و لوح و قلم

□

آتشم عشق و دلم عود و تنم مجمر گیر

□

پای تا سر ز در بوس و کنار آمده بود

□

پس از آنجا در دل جان اوفتاد

□

وندرو از ریا مهل رنگی

□

رهش به سرو سهی قامت بلند مباد

□

چون مدد نیست که در گردن قاتل کنمش

□

بیا که چون تو زری را ندید کان سماع

□

ترک خوی به دست و عادت تو

□

هر که عاشق وش نیامد در نفاق افتاده بود

□

چشم غزال دارد، رخساره‌ی غزاله

□

نیست اندر زمانه ثانی من

□

صبح شیب از شب شباب دمید

□

سرو می‌نازد و خوش نیست خدا را بخرام

□

هر کسی را آبرویی هست و من خاک توام

□

در آفتاب بقا تا رهاندش ز زوال

□

گر نه سر با کسی دگر داری؟

□

همچنان در عمل معدن و کان است که بود

□

روی ترا بدیدم و رفتم ز جای من

□

جزوی به کل گنبد گردان نمی‌رسد

□

چشم عیسی ز رحم خواب نکرد

□

کافر عشق بود گر نشود باده پرست

□

کار باب عقل زحمت اوباش می‌دهند

□

ز زحمت‌های ما وز جور ایام

□

اینکه شان میروی تو بر سر گور

□

مهر لب او بر در این خانه نهادیم

□

ما را که جز دعایی از دست برنیاید

□

ملکی ز خطت آمد در نیمروز حاصل

□

در نویسی به درج طومارش

□

در حیرتم که باده فروش از کجا شنید

□

سهل باشد گر به روی خاربر باید شدن

□

بنالم کارغوان را ارغنونم

□

حمله کرد و گرفت به روی راه

□

چون گوهر اشک غرق خون باد

□

در لب خود نوش و اندر باده افیون می‌نهند

□

هرگز نتواندش گذر کرد

□

قرب سلطان و عز شاه بیافت

□

ساقیا جامی بده تا چهره را گلگون کنم

□

با چتر و علم باشم؛ با گرد و غبار آیم

□

دامش ندیدم ناگهان در وی گرفتار آمدم

□

متفاوت به چندی و چونی

□

کسی که رخصه نفرمودی استماع سماع

□

در یک رکعت جمله قضا کردم و رفتم

□

زین آتس از سینه به گردون شده‌ی من

□

مشتهر در مجامع آفاق

□

بیا و همدم جام جهان نما می‌باش

□

از خود به خون دیده فرو شسته‌ایم باز

□

من شاهم و شاهنشهم پرده سپاهان می زنم

□

لقب امی خدای از آن کردش

□

دولت مساعد آمد و می در پیاله بود

□

خون من شکسته‌ی بیدل به گردنش

□

جز نام از خیال دهانش نشان دهد

□

این دو بیت از مثنوی مولوی:

□

جز این خیال ندارم خدا گواه من است

□

وین نفس خوار کرده، چون خاک اوفتاده

□

گر چه چو کمان از زه احکام خمیدیم

□

بر زمین خدا قدم نزنی

□

ز نامساعدی بختش اندکی گله بود

□

ای سینه، همتی، که نیفتد به چاه دل

□

آتشی از دل برافروزیم و جان بریان کنیم

□

باغبان راست غصه‌ای گر هست

□

غیرت خلد برین ساحت بستان تو باد

□

با او به بازی بعد ازین می‌ده قرار بوسه‌ای

□

ولیک دیده ز هجرت نه روشنست نه صاف

□

محنت آیینه‌ی نمایش تست

□

به کنج عافیت از بهر عیش ننشستم

□

گاه مذکور شد به سوره‌ی نون

□

آب اگر نیست خون تمام بود

□

با وی از هر جا حکایت راندند

□

با حسن ادب شیوه صاحب نظری بود

□

میان بستم، که دربندم به دست خود میان تو

□

من زاده آن شیرم دلجویم و خون خوارم

□

که کلید بهشت را شاید

□

به بند و دام نگیرند مرغ دانا را

□

مپندار کز هیچ تنگی برآید

□

صد دشنامش جواب داده

□

فرجه‌ای در کدوی پردانه

□

گر از میانه بزم طرب کناره کنم

□

بوسه‌ای، گر خود به وامست، ای پسر

□

با چنین سر چه می‌کنی دستار

□

که نجنبید چون درخت از جای

□

یعنی طمع مدار وصال دوام را

□

در ارض و سمای خود نگذاشتم الاالله

□

لعل تو طرح می‌نهد روی تو مات می‌کند

□

قالب خفته سرفگنده بود

□

و از آن خط چون سلسله دامی نفرستاد

□

طره‌ی در هم شکسته‌ی تو

□

تمامم کن که زنده ناتمامم

□

از مزاجات جهل و نادانی

□

در خون دل نشسته چو یاقوت احمریم

□

ما را به هیچ داد، که ارزان خریده بود

□

همچو خرقه سر درافکن گر سر اسرار داری

□

مکن و روز نیک را دریاب

□

هم بدین کار کمربسته و برخاسته‌ام

□

گر تیر بر نشانه زنیم از قضا بود

□

گر پرد با پر جان جانب کیوان رسدش

□

عشوه‌ی قیل و قال او را دید

□

راح چون لعل آتشین دریاب

□

خویشتن رفته از میان بیرون

□

چرا عاشقان را چو پرگار دارد

□

وین چه بار گران‌تر از کوه است؟

□

چه دامنگیر یا رب منزلی بود

□

دست از ملامت باز کش، کانجا به سر دانم شدن؟

□

همه گم کننده ره را چو ستیزه شد قلاوز

□

آفت ملکی بلای کشوری

□

جام در قهقهه آید که کجا شد مناع

□

که بار افتاده همراهی نداند با سبک باران

□

رقص‌کنان نعره‌زنان گم شدم

□

بر وی از بر آن رسید شکست

□

شکنج طره لیلی مقام مجنون است

□

مرا از خویش خود عاریست بی‌تو

□

از هوس زخمه تو کم ز یکی تار شدم

□

شرح گردون ز جبرییل مخواه

□

زان که کنج اهل دل باید که نورانی بود

□

من همه دیدم، چو الف دیده‌ام

□

هیچکس نیست در میانه پدید

□

رهسپر گشتی به هنجار نشان

□

هر نافه که در دست نسیم سحر افتاد

□

پس چرا پیوسته با ما ده زبان چون شانه‌ای؟

□

وان جا که نه محمود و نه مذموم رسیدیم

□

برده از سرکشی به کیوان سر

□

زمین به اختر میمون و طالع مسعود

□

بهار وصالی ببینیم باز

□

بندگی در قعر چاهت نرسدش

□

رخ نپیچیده از عذاب و بلا

□

و افغان ز نظربازان برخاست چو او بنشست

□

رحمتی کن، کز غم هجر توام زار، ای پسر

□

دل من دار دمی ای دل تو بی‌غش و غل

□

رخ درو کن، بتاب رو از غیر

□

کز کجا سر غمش در دهن عام افتاد

□

که باشد وقت می خوردن ز لعل جامت افتاده

□

در خط تو با دل بریان رود

□

راه مردی علی شناسد و بس

□

بر روی ما رواست اگر آشنا رود

□

تا گذار باد بر پیراهنش

□

آب ز کوثر بخور خاک در او بلیس

□

آنچنان‌اش نهفته نپسندید

□

بیفتد آن که در این راه با شتاب رود

□

عجب گرد گر خان و مانی ببیند!

□

بیندازد ردای و فوطه از دوش

□

تا کنم قصه‌های عشق املا

□

تا من حکایت جم و کاووس کی کنم

□

مدار دور، که دیرینه آشنای تو بودم

□

آتش فتد اندر مه برهم زند ارکانش

□

هوشم از سر، قوتم از پا ببرد

□

خون مرا به چاه زنخدان یار بخش

□

شما هم حالیا بر خود بگردانید، من گفتم

□

نمیرم نیز و اینم آرزوی است

□

خویش را ارجمند ساز اینجا

□

حیف اوقات که یک سر به بطالت برود

□

گر نزند روی تو رای پشیمان شدن

□

با منکران دی صفت همچون خزان افسرده‌ام

□

حرز و تعویذ حق حمایلشان

□

همچو موسی ارنی گوی به میقات بریم

□

استخوانم ز نشاط تو به آواز آید

□

هر که را یک بوسه بر سر می کشی

□

برسانم به مقطع، این نامه

□

که در عاشق کشی سحرآفرین است

□

دیده که چون ابر بهاری بود

□

همه گل گشت و گشت از خار فارغ

□

نفسی خوش زدن چو نافه‌ی مشک

□

آن که آن داد به شاهان به گدایان این داد

□

و افتاده عالمی ز پی آن نشان همه

□

این دین مزورت ز اغیار

□

معن باشد مبخل و حاتم بخیل

□

برود از دل من و از دل من آن نرود

□

پیش خار غم چو گل بشکفته دل

□

چون است که می گنجی اندر دل مستورم

□

کو یکی و آن یکیش بر بادست

□

ان العهود عند ملیک النهی ذمم

□

معاذالله! چه روز غم؟ خطا گفتم، محالست این

□

زانکه من زنهار با جان خورده‌ام

□

چه دهی از برای یک صدیق؟

□

من آن نیم که از این عشقبازی آیم باز

□

بپذیرش، که به پای تو در انداخته‌ایم

□

که اصل مکر تویی و چراغ هر محتال

□

وز برای توست تختم زیر پای

□

چرا که بی سر زلف توام به سر نرود

□

زان باده خورده‌ام که نیایم دگر به هوش

□

بر دل و جان عاشقان سخت شکست می‌رود

□

نه که بی‌رحمت خدا باشد

□

گر اعتماد بر الطاف کارساز کنید

□

عاقل چگونه دل بنهد بر فسانه‌ای؟

□

گر پی هیبتش افکند سپر می‌رسدش

□

همچو مصروع دست و پای زنی

□

که دست دادش و یاری ناتوانی داد

□

ای دیده‌ی خونریز، میندیش و بباران

□

همچو باران اشک بر هامون ز تو

□

هم تو بر خویشتن بخوان «الموت»

□

کاین طفل یک شبه ره یک ساله می‌رود

□

بر کنم دل ز تو، ورنه بکنی بنیادم

□

که هر دم می‌رساند شه به ماتش

□

حاجت اربعین و خلوت تنگ

□

و از رفیقان ره استمداد همت می‌کنم

□

جماعتی که شکستند بال ما امروز

□

در خاک راه مانده و بی پا و سر زیند

□

بنجنبید از آن مقام که بود

□

که خواجه خاتم جم یاوه کرد و بازنجست

□

هیچ سودش نکند تا ز سفر باز آید

□

خشتست تو را بالین خاکست نهالینک

□

چون ملامت یار شد خون خوردن است

□

همه عالم گواه عصمت اوست

□

گر منتظر آنی، باید به خبر بودن

□

گه دست به سوی جام داریم

□

تا به پشت گاوماهی غور او

□

کی شدی روشن به گیتی راز پنهانم چو شمع

□

دانند که بنده‌ی اسیرم

□

من لیس سر عنده لم ینتفع مما ظهر

□

کرده از اشک مردمک را مرد

□

کی اتفاق مجال سلام ما افتد

□

چو روز صلح ز غوغای آشتی خواران

□

در زمین و آسمان فرسنگ نیست

□

وقت بین بی‌حضور نتوان شد

□

که روز بی‌کسی آخر نمی‌روی ز سرم

□

آن کلاه داران را در قبا چه دانی تو؟

□

بر غار عنکبوت تنیدن گرفت باز

□

شاخ تن را ز بار وبیخ درآر

□

باشد کز آن میانه یکی کارگر شود

□

هر که او نفس کشت غازی بود

□

محنت و رنج دگرگون می‌کشم

□

گو: منه رخ به راه بی‌توشه

□

کاین بود سرنوشت ز دیوان قسمتم

□

قدحی، ای منت غلام، بده

□

که تا خود من نمردم من نزادم

□

زود در کخ کخ اوفتد کارش

□

که به تلبیس و حیل دیو مسلمان نشود

□

تخم محبت تو، که در سینه کشته‌ایم

□

عشق بی چون و بی چرا بخشد

□

ترک را جبه، کرد را دستار

□

که در دست شب هجران اسیرم

□

باز بجز موی کشانش مبر

□

که عیش صورت چون حلقه ایست بر در عیش

□

سیاوش بپرسید از شهریار

□

خدا را در دل اندازش که بر مجنون گذار آرد

□

خود ندانم بر چه چیز این پیرهن پوشیده‌ام؟

□

داد دو جهان به یک زمان دادن

□

سرافراز بر مهتران و مهان

□

من اگر مهر نگاری بگزینم چه شود

□

صدر نداند گرفت، جز الف یک تنه

□

چو یار آب حیاتست از این پیام مترس

□

کمندی به فتراک بر شست خم

□

کان جا مجال بادوزانم نمی‌دهد

□

جنس فروشنده نگر، نقد خریدار ببین

□

هزار نعره‌زن بی شراب برخیزد

□

چو خورشید تابان به خرم بهار

□

چو آستانه بدین در همیشه سر دارد

□

صورت او در خیال آمد ز ناگاهم دگر

□

ای عشق بردریدی این هفت را از آن شش

□

که یارست با تو نبرد آزمود

□

که دست افشان غزل خوانیم و پاکوبان سر اندازیم

□

دریغ آمد مرا شمعی چنین در دست بی‌نوران

□

رو که نبود چون تو بخرد والسلام

□

علوفه چهل روزه را ساختند

□

راهرو گر صد هنر دارد توکل بایدش

□

ندارم دماغ نصیحت نیوش

□

دهل مست و دهلزن مست و بیخود می زند لم لم

□

به دیوان برین رنج کوته کند

□

که حلقه‌ای ز سر زلف یار بگشاید

□

وز دستم ار بنالی خاکسترت بسوزم

□

ایشان نفس نفس که زنند از خدا زنند

□

ستاره به خم کمند اندرست

□

گفتا اگر بدانی هم اوت رهبر آید

□

غمش بگسیخت تسبیحم، دمش دربست زنارم

□

شدم من گوی میدانش در این میدان همی‌گردم

□

بپیوستن اندر بد انداختی

□

تا در میان میکده سر بر نمی‌کنم

□

گر نه قلبی تو، در آتش رو و بگذار، ای دل

□

در شیوه‌ی دین خر خرافاتیم

□

کنون تخت بر ابر باید کشید

□

که خواب آلوده‌ایم ای بخت بیدار

□

در جان من به دست محبت دفینه‌ای؟

□

که تا چون دود از این روزن برآیم

□

به پیش خردمند رسوا کند

□

بیار ای باد شبگیری نسیمی زان عرق چینم

□

به من ده شربت باقی، که بیمار خراباتم

□

به میخانه فرو انداز دستار

□

که گفتی برآمد ز پهلوش پر

□

گر دهد دست که دامن ز جهان درچینم

□

گشتم چنان، که یاد نیاید مرا ز خود

□

سبزتر آمد سبزتر آمد از همه جاها کشت و گیاهش

□

کند پست و پیچد ز پیمان من

□

منم کز غایت حرمان نه با آنم نه با اینم

□

زهر قاتل در دهان ما مکن

□

هرگز به رخت چه کار دارم

□

سنان و سپرها بپیراستند

□

این همه از نظر لطف شما می‌بینم

□

در حرم اهل راز یافته بودم

□

وان دشت باپهنا تویی وان کوه و صحرای کرم

□

چنان چون بود جای مرد جوان

□

که در مشایخ شهر این نشان نمی‌بینم

□

لبم چو خنده کند زهر خند خواهد بود

□

بو که این کشتیم با هامون جهد

□

میان سوده از جنگ و از خنجرش

□

چند نشینی که خواجه کی به درآید

□

اگرم زهر دهی بر دل من نوش آید

□

بر عشق حق بچفسد بی‌صمغ و بی‌سریش

□

درشتی و تندی و مهر آفرید

□

این همه قول و غزل تعبیه در منقارش

□

از راه عشق او تو چه دیدی؟ بیا هنوز

□

شاید چو نمی‌بینمت ار باز ندانم

□

که از بزم رایش سوی جنگ شد

□

نگرفته هیچ کامی جان از بدن برآید

□

از رفرف دماغ روان بود صبح دم

□

تا بقا لطف کند جانب ایشان کشدش

□

که شد لاله رنگش به کردار قیر

□

که دم از خدمت رندان زده‌ام تا هستم

□

دهن تنگ تو بس توبه که بشکست امروز

□

حقا که اگر از من سرگشته‌ترت افتد

□

چو بینند رخشنده‌گاه بلند

□

به قول مفتی عشقش درست نیست نماز

□

نی، که بر جایست نقش یار و مشکل می‌رود

□

به امتحان به کف آور به دست خود تو سنگ

□

جو شیر دژاگاه نخچیر جوی

□

نهاده لاله ز سودا به جان و دل صد داغ

□

زین دامن مراد که در چنگ دیده‌ایم

□

بینی مرا ز شادی سر در جهان نهاده

□

سوی آسمان کرد روی آنگهی

□

که بی ملالت صد غصه یک نواله برآید

□

یا چو سگم جای ساز،یا بسگانم بده

□

بگفت آن دام لطف ماست کاندر پات پیچیدم

□

برآرم شما را سر از خواب خوش

□

بدان هوس که بدین رهگذار بازآید

□

قصه‌ی ما حاجب ابروی تو

□

هر دل که ز عشق تو خبر داشت

□

که شد تیره دیهیم شاهنشهی

□

بسا سرا که در این کارخانه سنگ و سبوست

□

از لب چون لعل او شکر فروش

□

ببین تو ماه بی‌چون را به شهر لامکان ای دل

□

برش چون بر رستم زال بود

□

غارت کنیم باده و شاهد به بر کشیم

□

اگرم دست دهد قند به خروار کشم

□

زانکه من این بحر را نه پا و نه سر یافتم

□

به چنگال و نیروی شیران تویی

□

شخصم ار بازنیاید خبرم بازآید

□

اکنون چو نظر کردم از دیده نهانی خود

□

ور بشکند این استخوان از عقل و جان مغزینترم

□

همی ز آهن آتش فرو ریختند

□

نهد به پای قدح هر که شش درم دارد

□

پس دست وصل با او خوش در کمر کن، ای دل

□

کزان آب حیوان شکر می‌ستاند

□

تو گفتی عروسیست باطوق و تاج

□

بی شمع عارض تو دلم را بود گداز

□

در آن زلف چون سنبل تر نهادم

□

گفت این هوس پزند همه منبلان راغ

□

نیاید همی یادش از هر کسی

□

کمین از گوشه‌ای کرده‌ست و تیر اندر کمان دارد

□

حکمی و من حکمی او، میراند و میرانم

□

از روی و ریا نهفته زراقی

□

کیان و بزرگان بیدار بخت

□

موی است آن میان و ندانم که آن چه موست

□

بر دل من محنت چون کوه الوندش ببین

□

ز شیرش وارهانید از بشیرش

□

فرستاد بر هر سویی لشکری

□

بنازم دلبر خود را که حسنش آن و این دارد

□

روزی مگر به مجلس او نام ما رود

□

کسی این بحر را شاید که او جانی دگر دارد

□

همی از تو تابوت خواهد نه کاخ

□

این نقش‌ها نگر که چه خوش در کدو ببست

□

زین غلامان مقبل آن خالست و مخلص موی تو

□

بر اسب نشین ای جان تا غاشیه برگیرم

□

یکی دشت پیش آمدش پر ز گور

□

کس نزده‌ست از این کمان تیر مراد بر هدف

□

که باستیزه‌ی چشم تو یار خواهد بود

□

در عشق تو نقد اختیارم

□

کلید در گنج و تاج و نگین

□

بر حسب آرزوست همه کار و بار دوست

□

آن باد مشک بیز که اید ز سوی تو

□

بس گرد که ما از ره اسرار برآریم

□

هم از تو نگردد به پرهیز باز

□

نگاه دار سر رشته تا نگه دارد

□

از کینه بنیادم مکن، بر سینه بیدادم مکن

□

تا حشر مست خفته در خلوت خیالت

□

کز ایدر برو با سیاوش بگوی

□

تا هواخواه تو شد فر همایی دارد

□

ننوشتی جواب آن که نمودم هزار پی

□

حلاوت عجبی یافت‌های و هوی ترش

□

که بر ما سرآمد نشاط و مزیح

□

چون از این غصه ننالیم و چرا نخروشیم

□

در قوس من چون تیر شو، تا تیر و بهرامت کنم

□

هر گه که شوی تو آشکاره

□

چو آگاهی از وی به دستان رسید

□

که یک مادر مه و خورشید زادست

□

قانونیان طب بقا را ذخیره‌ایم

□

به از عمر و جوانی من چه دانم

□

نشست از بر باره‌ی تیزتگ

□

و کرد ایزدش را برین بر گوای

□

گرم رسد به دو زلف تو دست چون شانه

□

جام بیا و درفکن، باده‌ی ناب ای پسر

□

وگر کوه البرز در جوشن‌ست

□

اگر در زیر این خاری نباشد

□

با غلام خود آن امیر امروز

□

در واسطه یادگار عاشق

□

که یارد بدین جایگاه آرمید

□

رضای او بجوید جان خریداری دگر گیرد

□

در ضمیر آمد و بی‌خود به سر کوچه دویدم

□

از خنجر هر عیار مندیش

□

زمانه مبادا ز تو یادگار

□

که همه صید شیر نر گیرد

□

کمر او ز کیسه پردازان

□

دهل مست و دهلزن مست و بیخود می زند لم لم

□

خم اندر خم و روی کرده دژم

□

تو گفتی که بیستون است راست

□

شرطیست که امروز نجوییم بهانه

□

به پیش مهد گل نعره‌زنان شد

□

چو خورشید تابان پر از رنگ و بوی

□

به سان یکی دیو جسته ز بند

□

شب تیره بر سر کوی او وطنم ببین

□

ای عیسی دوران بیا بر ما بخوان افسون خوش

□

که آیند با من به آباد بوم

□

همی برکشید از جگر سرد باد

□

زان بجست و جوی وصل اندر شتاب انداختم

□

لاجرم از سایه تنها می‌روم

□

ز ایران برآمد یکی ماه نو

□

بزرگان ایران و مردان گرد

□

گفت: ازین پیش بود لیل و نهاری دگر

□

گهی گل بویم و گه خار چینم

□

خداوند آرامش و کارزار

□

دهد بندگان را به جان زینهار

□

ز وصف قد تو چون بگذریم تنگ آید

□

دم ز بی نام و نشان خواهم زد

□

بدین پرده اندر ترا راه نیست

□

ما راست کلید آن خزینه

□

قربت خاصان درگاهم بده

□

این شهره امانت را هشدار سلام علیک

□

نکرد آزمون گاو با شیر تاو

□

ابری نه که تشنه را دهد آب

□

دشمن مادر و خصم پدرم باید بود

□

بعد از آن هرگز هدایت نبودش

□

بزرگان کدامند و سالار کیست

□

روی سوی من کند که رسم فلانست

□

چنان شود که تو گویی در آمدست به جوش

□

بسی بی‌عقل را استاد کردم

□

چو آمد به گوش اندرش آن غریو

□

همه خیره دل گشته و جنگجوی

□

کوته نظر مباش و بهمنشور می‌نگر

□

سالوس و سیه گری بر آورد

□

یکی رنجه کن دل به تیمار من

□

کان عاشق خسته را نوازد

□

یک بوسه زو طلب کن و پنجه بهانه بین

□

در دام چنانیم که ما دانه ندانیم

□

تو گفتی سپهر بلندش ببست

□

در بد و نیک گفت و گوی نمود

□

تا ببینیم جاودانت خوش

□

آب روی از چشم گریان می‌بسم

□

بیامد سوی بلخ دل پر شتاب

□

داغی از طعنه‌ی بدگوی تو نیست

□

کاندل چون سنگ را هیچ به فرمان مکن

□

دلم شاد است و می گوید غم رب الفلق دارم

□

همه رزم جویان کندآوران

□

بدو نازد و لشکر و تاج و تخت

□

آن بار خاص باشد و این بار عام بود

□

زان در رخ تو تیز نظر می‌نتوان کرد

□

که از گرد ایشان هوا تیره گشت

□

بر بست بروی من در روز

□

آن کس منم که در همه ایام فارغم

□

کادسنا برقتها یذهب نور البصر

□

زمین آمد از پای اسپان ستوه

□

مگر بر خون من منشور دارد

□

نعره زنم رعدوش، گریه کنم ابرسان

□

وانگاه ز خویش پی بریدن

□

نهاده به سر بر ز آهن کلاه

□

از آن سجاده زناری بیفتاد

□

از دوستان اندر مکش روی طربناک، ای صنم

□

چشمم مدوز هر دم ای شیر همچو یوز

□

همه بر ره راستی دیدمت

□

کاختر زدمش فغان برآورد

□

گر آن دلدار شهر آشوب من در کار میید

□

همه دیوان سترده باید شد

□

همی بگسلد زار جان از تنم

□

ازو زشت گفتی و طعنه زدی

□

با چنان لب چه جای شکر بود؟

□

زان سو روان نباشد این جان ما دروغ

□

تا ز کار درهم عالم، سری پیدا کنم

□

با غم به چه کار کار می‌گیرد

□

تا مرا در آتش اندوه نگذاری دگر

□

تا به جان راه برم راه ببردم به تنم

□

گر چه دایم در کنار جویبارم همچو سرو

□

ماه چو آن عارض دلجوی نیست

□

که رخت خویش بر آن خاک آستان دارم

□

ینفع الامراض طرا ینجلی منه الکلال

□

همین بس است که پروای انقلاب ندارم

□

تا هر نفسی روی ترا تازه جمالیست

□

ای یار ترسا، حلقه‌ای زان یار زناری بده

□

در پرده‌ی زلف توست جان‌باز

□

نشد که گل کند از لب، بهار خنده‌ی تو

□

یکی کوه پارست گویی روان

□

عجب! گر میوه بتوان چید ازین بستان که من دیدم

□

که مشرف شدم از طوق حیات ابدش

□

کز قامت خم گشته در آغوش کمانیم

□

افتاد، درونه، باز در جوش

□

ترک سر گفتی و پشتم بخمیدی، ای دل

□

صد فتنه‌ی نانشسته داری

□

همین تو سعی کن از آستانه بیرون آی

□

که از پیش او پس خزد کوه قاف

□

جز به می سالخورده‌ی کهنانه

□

مثال دانه‌های در که باشد در انار ای دل

□

مترس از دور باش لن‌ترانی

□

مه اندر چارخانه شاه ماتست

□

کز بهر ما هم گوشه‌ی ابرو بجنباند مگر

□

ورنه همه زهد و سوگواری است

□

دستش از کار ببر، راه به گلزارش ده

□

وعده‌ات در زبان نمی‌گنجد

□

سهل بود، چون که تو هستی، برو

□

چون بوی تو دارد جان جان را هله بنوازم

□

غنچه گردم گر نسیم از شاخسارم بگذرد

□

گرچه دل را دیده بد همسایه‌ایست

□

پریشانم، این داوری من چه دانم؟

□

غم نیست که مست باده باشیم

□

از طوطیان گرانی زنگار می‌کشم

□

که در عشق توام غم رهنمونست

□

گر آب زندگیست، که بیمارتر شود

□

چرا من خانه معمور خواهم

□

هر گه ز خانه روی به بازار می‌کنی

□

کز آنجا تا وفا صد ساله راهست

□

دشمنان در همه آفاق بشارت برده

□

برد شکلی که چنان نتوان برد

□

خانه دار گوشه‌ی چشم قناعت کن مرا

□

بازگشتم عاشق دیدار او تدبیر چیست

□

مرغ هوا را به زجر بال و پر انداختیم

□

از آن دم نیز بیزارم سر آن هم نمی‌دارم

□

زهری که ما ز تلخی غربت کشیده‌ایم

□

هیچ دل را که همی سخت به سامان ببرد

□

که من چو صنع ببینم خدای را بپرستم

□

گرچه چون اشک از کناری مانده‌ام

□

دل بی‌عشق، می‌گردد خراب آهسته آهسته

□

کار آن دارد که یک درم دارد

□

در آتش سودای خود میسوز و غمخواری مکن؟

□

فتفقد بالافتقاد تعال

□

در کنج دل خویش خزیدند عزیزان

□

به زیر کلاهش همی تافت ماه

□

از پیش ما گو: خرج کن چندان که باید بعد ازین

□

گر هست سر منت وگر نیست

□

مرغ قفس نیم که بسازم به دانه‌ای

□

بی‌آنکه زمانه زان خبر یابد

□

زانکه خاک چون تویی از خون ما بهتر بود

□

که می‌دیدم چو شمع اندر میانش

□

نقشی که ز دل محو شود در نظرم نیست

□

تا ترا شکرانه بر هر غم دلیست

□

کنون می‌دهی زلف را باد نیز

□

ترک خودی خویش به یکبار گرفتیم

□

غبار دیده فزاید ز پیرهن بی‌تو

□

وز لبت این قدر نمی‌یابد

□

قوت آن که گریبان مرادی گیرم

□

گر ز سرم کله برد من ز میان کمر برم

□

از چشمک شکوفه‌ی بادام تازه شد

□

حقا که اگر نه شش چهار ارزد

□

زیرا به شمار ما نمی‌آید

□

زآنروی که کفر است در آن ره به قدم شد

□

دار خون آشام را دارالامان پنداشتیم

□

دادم انصاف رنج‌کش جانیست

□

کجا رفتی از خاطر؟ که نقش حجر بود او

□

مبین تو ناله‌ام تنها که خانه انگبین دارم

□

بلبل به نای برده یکی مزمر

□

هرچند که او ز سر نمی‌گیرد

□

بهر زمین که رسی خاک او عبیر شود

□

راه ما در پرده‌ی عشاق زن

□

این بس، که باج و خرج به سلطان نمی‌دهیم

□

چون حادثه‌ی تو مشکلی نیست

□

قندرا لذت مگر نیکو نمیداند مگس؟

□

چو کرکس بوی مرداری نخواهم

□

حسود را دل از اندیشه سخت پژمان بود

□

کز تو یک غم دل به صد جان می‌خرد

□

گردد دل شکسته‌ی ما به اختیار ازو

□

لعل بین یعنی دلش خون تو یافت

□

ما نوبت خود را گذراندیم و گذشتیم

□

حلقه‌ی گوش حلقه در گوشت

□

رو هرچه بشنوی تو مپوشان و وارسان

□

ملک سجود کند و اختر و سما ای دل

□

چشمم گناه کرد و دلم سوخت بی‌گناه

□

کو یافت ترا همه جهان یابد

□

تا اجل در نرسد دامن ازو در ننوردم

□

گم شده پا و سر چه می‌طلبی

□

به قلب چرخ جفاپیشه می‌توانم زد

□

گشتند بهر چمن خرامان

□

دیدی که: چون شکسته شدی از سال خویش؟

□

جوش کند خون دلم آب شود برف تنم

□

پایم از خواب گران در سنگ خارا مانده است

□

نرمی چه طلب کنم ز پولاد

□

بکوش تا مگر این چند روز دریابی

□

این تن بدخوم نمی‌باید

□

این موج سبک جولان، دریای دگر دارد

□

از خوردن غم درونه شد پر

□

هم رخت براندازم و هم خانه بسوزم

□

با سرمستان مپیچ هیچ مگو رو خموش

□

لنگرانداخت خرد، خانه نگهدار شدیم

□

تا باز چه فتنه در کمین دارد

□

می‌رود جوی شراب و عسل و شیر درو

□

تا جز تو هیچ‌کس نبرده ره به سوی تو

□

نگاهش خرمن بدخواه سوزان

□

نه همانا که خواب و خور دارد

□

چو یاد صید که از دام من بجست کنم

□

بشکسته بادا پشت جان گر عهد و پیمان بشکنم

□

چو چشم آینه در خوب و زشت حیران باش

□

بس عشوه‌های شیرین کان دلفریب دارد

□

سر زلف عنبرین را همه بند پای من کن

□

قسم موجودات جز هجران که یافت

□

در وصل، انتظار خبر می‌بریم ما

□

نیک بنگر که جای آن دارد

□

زانکه کار ناتوانان بر نتابد بیش ازین

□

کو رسد فریادم از غوغای دل

□

از دل روشن چه زین فیروزه گلشن می‌کشم

□

زنده کسی نماند گر غمزه برگمارد

□

شرمسارش کردمی گر باز کردی بار خویش

□

پس دل بده که او را مست خراب برده

□

نفس چگونه کند راست، فرصتی که مراست؟

□

چون زلف خمیده‌ی عروسان

□

به سر برون رود آن کو به پا همی آید

□

کاین چیز نه پرده‌ست نه ما پرده درانیم

□

نمی‌دانم کجا خیزم، نمی‌دانم کجا افتم

□

دلم این هر دو هم حاصل ندارد

□

دیر بلند گشته را برج و حصار بشکنم

□

سود دل آن است کز زیان نشکیبد

□

ای پیر دیر، همتی امداد کن مرا

□

نباشد که با آن دغایی ندارد

□

نه‌نه، شبش چگونه توان گفت؟سال بود

□

یک لحظه روی پیشم یعنی که قلاوزم

□

دیده نمناک نکردیم درین فصل بهار

□

صبر کن چندان که این دوران دونان بگذرد

□

گل او غنچه‌وار در پرده

□

در خامشی و صبر چنین بی زبان شدم

□

چون صبح ما ز روز ازل پیر زاده‌ایم

□

چگویی جان بدان ارزد که او از من بیازارد

□

اعتمادم بر تو بود، ای بخت، چون خفتی تو نیز؟

□

راند عشق لاابالی از درش

□

می‌رساند نفس برق سواری که مراست

□

کشت بهشت خرم کاریز کوثر ارزد

□

مست مگذار مرا امشب و مخمور مرو

□

مگر خار از گلستان می بر آورد

□

صبر از دلها چو کوه قاف دامن چیده است

□

زینت بوستان بخواهد برد

□

حیرت من چه میکنی؟ بردن هوش او نگر

□

حبذا یا ربنا من جنه خلف الجدار

□

بهره‌ای بردار از بوس و کنار خویشتن

□

خونابه فشانده از دل ریش

□

او را چو کردی پیشکش، ما را نیاری خدمتی؟

□

با تاب چنان زلفی من تاب نمی‌آرم

□

جام لبریزم به دست رعشه‌دار افتاده‌ام

□

جان به صد شادیش در بر می‌کشد

□

مدعیان را خیال بود که: جستیم

□

خلاف مذهب استاد کردم

□

صبح خیزان واله چاک گریبان تواند

□

دانم ز بتر بتر نخواهد شد

□

که سال و ماه تو گویی به خیمه‌ی تو درم

□

همچو زلفت پشت پر خم می‌رود

□

چشم بر راه صبا چون پیر کنعان نیستم

□

آری از خاک درت این قدرم باد رسد

□

آگاه کنید از من و ناگاه بگیرید

□

بیست سلامت بودش درکشدش خوش خوردش

□

شد جهان پیر، همان روز که ما پیر شدیم

□

چون دلم بر تو مبتلا باشد

□

چون در حریفی دم زدی، رخ با حریفان تازه کن

□

آینه‌ی دل بزدود ای غلام

□

هیچ کس این خواب را تعبیر نتوانست کرد

□

عشق بی‌سیم دردسر باشد

□

با تو گوید که، نامه کو؟ برسان

□

تو را بشکافم ای دنبل گر از آغاز بنوازم

□

ازین تنگنا خیمه بیرون زنیم

□

به هرجو سنگ خرواری نباشد

□

چون گرد بر ضمیر نشستش چه می‌کشم؟

□

فارغ ز وجود خیر و شر شد

□

از رود سند تا بر دریای مرمره

□

هان تا نکنی دل از وفا سرد

□

گذار عاشق مسکین به جستجوی تو مشکل

□

می خنب خدا نبود محرم

□

سنگی گرفته در پی دیوانه‌ی خودیم

□

هرچند همی کوشم پنهان بنمی‌ماند

□

به بوسی زان دهن مشکل شوم خرسند، میدانم

□

در هزیمت دامن تر داشتن

□

گر به از مجنون نباشم، باز عاقل کن مرا

□

بنده را از کرم نوازنده

□

زان رسنها، دلم آن نیست، که در چاه شود

□

چون تیر پریدم و کمان بردم

□

زمین میکده خوش خاک بی‌غمی دارد!

□

که طریقت طریق ایشانست

□

یاد می‌داد دل من که عنایت برسید

□

ما ز جان خود سپر خواهیم کرد

□

درین زمانه که آثار مهربانی نیست

□

صد شاخ نشاطم چو درآمد به بر آمد

□

همچون کلیم در پی دیدار می‌روم

□

اسرار غم تو بی‌مکان گویم

□

فتنه‌ی شهری از دو نرگس پرفن

□

معلوم دلی و در میانه‌ست

□

گو: ای سپرده سینه‌ی ما را به پای غم

□

که پا و سر چو گویی می ندانم

□

مشت آبی گر کرم بهر وضویم می‌کنند

□

کم گشت و چو حلقه بر در آمد

□

از چشم من بی‌روی تو جز خون دل پالود؟ نه

□

از جمله بلا حصار دیدم

□

در وقت صبح، خواب فراغت به من رسید

□

مرا صد ساله محنت فاضل آمد

□

ساخته آوازها بر لب خندان گل

□

می‌نتواند کسی نشان داد

□

دست بریده‌ی که ترا شانه می‌کند؟

□

عدت جان خان و مان باشد

□

یا ز دانای نهان اندیشه کن

□

در غیر ساقی ننگرم وز امر ساقی نگذرم

□

بر دوش کسی همچو سبو بار نگشتیم

□

تر کرد به گریه پیکرش را

□

آخر آن دل را چرا از مهر ما پرداختی؟

□

به پهلو می‌رو و از پر میندیش

□

به یک قرار که در روزگار می‌ماند؟

□

بیا بیا که بدین خسته دل غمان آمد

□

من نامه‌ی خود در می‌نوردم

□

در حکم کمان او چو تیرم

□

گاه بپیچم همی به خویشتن اندر

□

رسید آنچه رسید و هنوز تا چه رساند

□

که هم نشان وجودم ببرد و هم اثرم

□

اجل بگسلد از همش تار و پود

□

قطره‌ی آبی به چشم روزن از دودم چو شمع

□

برخاسته گیر از این چه برخیزد

□

کزان بوسه دل جفت جان شود

□

چون باد صبا گذار داریم

□

این قوم را تصور سنگ مزار کن

□

عشقت ار آب بر جهان راند

□

زیشان چو من ز مویه کسی همچو موست؟ نه

□

دل نوحه کنان تا چند، جان نعره‌زنان تا کی

□

مرغ بی‌بال و پریم از آشیان افتاده‌ایم

□

کاتش دل را به آب دیده نشاند

□

یاری که چین زلف سیه می‌شکستشان

□

چون عشق تو باگشاد باشیم

□

حدیث راست مرا دار می‌شود، چه کنم

□

که هرکه دیده مرا بنده‌ی تو می‌خواند

□

گر بهر تجلی بود، ار طور پرستیم

□

کاتش ز رخت هر نفس اندر جگر افتد

□

هر چه در شیشه است، در پیمانه می‌ریزیم ما

□

خون دل و دیده در کنار بماند

□

بر تو خوانم همه تحقیق و مجاز دل خویش

□

هر لحظه به جانبی پرانیم

□

ما ناف دل به حلقه‌ی ماتم بریده‌ایم

□

در جهان بیگانه و خویشم نماند

□

دیده را مزدور و دل را کارفرمایت کنم

□

دیده بر روی گل رعنا فکن

□

من از خواری، به پیش چشم، از دلها فراموشم

□

دزد مطبخ جزای خوان ارزد

□

دل نیز می‌دهم، که نخواهم زیان او

□

می بر کف و گل در آستینیم

□

دارم امیدها به دل داغدار خویش

□

هم فدای لعل شکربار تست

□

که از نو می‌نهی بازار دیگر

□

گرچه صد قرن گرد در گردد

□

برگشودی پر و کردی بازی

□

یک دلشده در جهان نماند

□

مرا سه جرعه‌ی بر ناشتای میکده بس

□

کای نور بتاب تا زر آییم

□

در چشم می‌پرستان، چون قطره‌ی شرابیم

□

دل به بادی سرد گفت آری نماند

□

من نیز بکوشم که ز ناگاه بگیرم

□

خوش نفس چون عود در مجمر ببین

□

نیست اندیشه‌ی زیاده مرا

□

یک پشه ازو پرید نتواند

□

در چمن رفت، به برگی و نوایی برسید

□

چو من مخمور آن شیرم سر زمزم نمی‌دارم

□

به پای خفته نتوان ره بریدن

□

از آن دلها که در زلف تو بستند

□

در چنین سودای خام انداختی

□

باده بیار تا کنم، زود گذار ای پسر

□

وز غلط بینی در آیینه‌ی دیگر زدم

□

آمد قدری به تن درستی

□

ضنت مکن، فدا کن و منت پذیر ازو

□

ور حاضری پس من چرا در سینه دامت می کنم

□

پیش این سیلاب، کی دیوار می‌ماند به جا؟

□

هجران ترا کمینه کارست

□

مستم، حدیث مست نباشد بجای خویش

□

چو بی چونی تو آخر چونت جویم

□

درفرصتی که عقده‌گشا می‌توان شدن

□

چون ز می تست چه صافی چه درد

□

تا ندانم که تو بیدادگر انداخته‌ای

□

ای عشق برآی تا برآییم

□

ما تماشای گل از روزنه‌ی دل کردیم

□

کار جانم به یکی موی آویخت

□

چو تو ایستاده بودی، به چه روی می‌نشستم؟

□

زیانت سود کن سرمایه بگذار

□

خار از قدم آبله پایی نکشیدیم

□

زان ترا چه چو نوبهار تو نیست

□

به پایش زان در افتادم که می‌آرد به پایانم

□

دیوانه وانگهی سرانجام

□

هر چند سیل گوشه‌ی ویرانه‌ی خودیم

□

الا به دست او در یک غم نمی‌زند

□

لب شیرین ز هم بگشا و شوری در جهان افگن

□

چو رندان تماشایی بباشیم

□

جز دست اختیار که بر هم گذاشتیم

□

مر او را نه استاد هر کس بدید

□

و آن روز کو؟ که موقف دیدار بود طور

□

زیرا که به جان گلوپرستم

□

کاین نه صدف پوچ، گهر هیچ ندارد

□

تا شوی گر فراق بگذارد

□

که مهر در جگر و مهر بر زبانم بود

□

خونی که ز دیده‌ها برون گشت

□

کز سخن فهمان آن لبهای خاموشیم ما

□

با جادوی رفته هم فسونی

□

میان نقطه‌ی جانم تویی بس

□

گر هست بیاب من نخوردم

□

از درد باده ما را، تعمیر می‌توان کرد

□

که ازو حسن را چه آزارست

□

وز صورت حال تو داننده خبیری نه

□

نیست خبردار چنان دیده‌ام

□

هم ز یکدیگر جدا افتاده و هم با همیم

□

فرودآمد از جایگاه نشست

□

از خویش به مردم من، پس رخت بحی بردم

□

گر آه برآورم نه مردم

□

ما باده را به گوشه‌ی محراب می‌کشیم

□

این هست غم هجر تو نهمار ندارد

□

نخواهم خیمه برکندن من از پهلوی این ترکان

□

آفتاب آن رخ جانان بود

□

آب پوشیده زین خطر جوشن

□

بر سر از عشق تو سنجر می‌زند

□

تا پیش ازین چرا ننشستم بجای خویش؟

□

صد بار منش بیازمودم

□

تهیدست و خسته‌تن از لاغری

□

حاسد خرم شده مهجور باد

□

من ار ز پای درآیم چه باک؟ چون تو به دستی

□

در صفاتت زبان شیرین نه

□

این چکامه سرودی، آن چامه

□

همه رزمجوی و همه نیزه‌دار

□

کم از من کس نمی‌بینی، چرا فرسوده‌ای دیگر؟

□

تا شهد تو در میانه دیدم

□

دستی که در شکستن من سنگ برنداشت

□

به پیش پدر شد پرستارفش

□

زیبا محمدیست، که سلمان او شدیم

□

اکنون مرا بگو که نهان از که جویمت

□

کز گرانخوابی سر افسانه را گم کرده‌ام

□

که بر وصل لبت یک روز باشد دسترس ما را

□

نادیده خود را در جهان یک بار همزانوی او

□

می کش تو به سوی خود مهارم

□

وی پای ! طریق مردمی مسپر

□

عطارد ببوسید و بر سر گرفت

□

بیاری مدد خنجر تو برخیزم

□

مثل بماند است در جهان که نداری

□

مرا راهی به سوی عالم بالا کرامت کن

□

با ما به یادگاری از آن روزگار ما

□

باده دارم، چه ضرورت که به حسرت خوشم؟

□

من با اجل آمیخته در نیستی پریده‌ام

□

چون شب شود، گدای در خانه‌ی تواند

□

که جای یک غم دیگر ندارد

□

خدمتی کن، سخن وصل به هنجار بپرس

□

ز هر جزویش صورت‌های بسیار

□

گردن به تماشای تو از صبح کشیده است

□

تواضع ز تو نیست ما را دریغ

□

گفت: با چندین بلندی کی رسد پستی به من؟

□

شاید که به پیش تو چو مه شب سپر آییم

□

حال جان خسته را از چشم خونپالا مپرس

□

سوار جهاندیده همتای سام

□

ترکانه به یک تاختن اندر نهبوه

□

کو مرا کشت و من ازو خجلم

□

می‌کشد دریا نفس هرگاه مارا بشکند!

□

هیچ عاشق برگ هشیاری نداشت

□

بوسه بده، که نشکند باده خمار مست تو

□

با عشق وصال یار غارم

□

پژوهیدن و یافتن با شماست

□

جانم برون شدست و به جانان نمی‌رسد

□

ور چه جفا پیشه داشت ما نرمیدیم ازو

□

چاره‌ی کارم بکن کز تو مرا چاره نیست

□

وین جایگه بنفشه به خرمن توان درود

□

بر سرم آسیا نمی‌گردد

□

تقصیر میکنم ز فرستادن رسول

□

خوش کن نفسی بدان بخورم

□

پر می‌شود ز سنگ ملامت سبوی دل

□

دل به مقصود کار می‌نرسد

□

مژده‌ای در گوش اهل راز ده

□

تا بر سر بازاری یکبار گذر کرده

□

چون سایه‌ی ابر از سر گلزار گذشتیم

□

ز اندازه نمود مردی بیش

□

مقتول با ارادت قاتل یکی شود

□

چون مات توام دگر چه بازم

□

ز بس بر خویشتن از سردی بازار می‌لرزم

□

تیمار کار من بخور، کز جان خریدارم ترا

□

این دم که درو می‌نگرم هیچ مپرسید

□

در خورد رخت نیست از آن می‌نتوان داد

□

به دست و زانوی ماتم‌رسیده می‌ماند

□

چیزی بگذار روز کین را

□

که هیچ گونه ترا از برم کنار نبود

□

چیزی که بدان خوشم من آنم

□

کار ایران با خداست

□

صد تخته‌ی تازه کافری را

□

تا دولت وصال تو گردد میسرم

□

از حد گذشت ای جان و دل درد من و پرهیز تو

□

سر به صحرا داده‌ی زلف چلیپای که‌ای؟

□

هر دم که زد آتشی برون ریخت

□

ما طلعت خورشید یک انداز بدیدیم

□

بر پشت فلک همی‌دوانم

□

فارغ از هر صلح و جنگ بودمی

□

چونان که بخواستم چنان آمد

□

بار ده پیش خود و دور کن از دل بارم

□

می‌خوران نعره‌زنان روی به بازار نهاد

□

گر جامه از غبار به بر می‌کنیم ما

□

دانم که نه این ز دوستاریست

□

هم زیر پای کرده مرا زور دست عشق

□

زین مایده بیزارم بر خوان خراباتم

□

هم آفتابم و هم ماه، هم غصن و هم ثمرم من

□

آنرا که دست عشق وی از دل جدا کند

□

زین شوخی بر سمندی بسته‌ای

□

کز کمال حسن او حیران شدم

□

با سرمه‌ی سیاهی منزل برابرست

□

هم از دین و هم از دنیا برآورد

□

کو شناسنده؟ که از وی سخن ما پرسیم

□

بگرفته امت که گل فشانم

□

گر توبه‌ی من سد سکندر شده باشد

□

دل این وعده‌ی فردای تو نیست

□

اگر بر خاک او پایی ببینم

□

سودای سر زلفت صفرای سر انگیزد

□

زان در نیارد از پا، چرخ کبود ما را

□

چون ابر گریستی به فریاد

□

یاری کند دمادم و آنگاه با کدامان؟

□

مسلم گشته از هستی مسلم

□

به سیر عالم دیگر، دل رمیده مرا

□

چاک زد جامه باز و رنگ آورد

□

زیرا که دل خود را، من خستم و من خستم

□

شبرنگ خط تو تیزتازان

□

برگ می‌باید فشاند و بار می‌باید کشید

□

گم شد دو مه‌ی دو هفته‌ی من

□

گر چه در هیچ حلقه ننشستی

□

نامه عهد دوست را بر سر دل نهاده‌ام

□

خونابه‌ای که می‌دهد ایام، نوش کن

□

زانکه به یک روزه غم شکم ز بر آرد

□

وز چمن می‌رو و آن سرو روان را میپرس

□

حوصله‌ای بایدت تا بتوانی چشید

□

دگر هر عقده کید پیش من، مشکل نمی‌دانم

□

زانکه در مهد همی طفل سخن‌سنج کند

□

هر شبی شهری بسوزد آه آتشبار من

□

تو می را عقل دزدیدن میاموز

□

بجز از دامن شبها، نکشیدن به بود

□

کی درآید به چشم سیم و زرت

□

گر دست من رسد به سر زلف پست تو

□

جان ببر چند آوری کارم به جان

□

چون شود لبریز جامت، از خمار اندیشه کن

□

آخر به تیر غمزه فکندی سپر مرا

□

دل به دست و نطق در فرمان نبود

□

بجز خزینه شاه و عقیق آن شه ناز

□

دزد بیدل شب مهتاب نیاید بیرون

□

تا پاک دلش ببرده از هوش

□

با آنکه از کف او بسیار می‌گریزم

□

که این پرده پندار می‌برنتابد

□

ما رنگ گل ندیدیم، از سستی پر خویش

□

یارب مرسان هیچ بلایی به سر او را

□

که جز کافری نیست توفیر عشق

□

هش می‌خواهی ز مرد بی‌هوش

□

تا پای در خرابه‌ی دنیا گذاشتیم

□

ناله‌ی من از فلک برتر گذشت

□

کز یار برگزیده به یاران زیان رسید

□

در راه تو آستین فشانان

□

سیرها در خویشتن چون آسمان داریم ما

□

صد نعل فکنده آسمانها

□

تا نبندی در میان، ایمن مشو

□

وز خانه مکن دورش من خانه نمی‌دانم

□

که می‌توان ز صلاح هزار ساله گذشت

□

در آب دیده غرق و بر آتش جگر کباب

□

لطف کن و به دست خود پیرهنم قبا مهل

□

عشوه پیدا بوسه پنهان می‌دهد

□

زبان شکر جای سبزه دایم می‌دمید از من

□

دامن فکند زلفش بر روز روشن از شب

□

هیچ غم نیست، تو می‌سوز، که من میسازم

□

که یعنی چون زمینم مست و مدهوش

□

ما را به یک نگه به خدا می‌توان رساند

□

تو برکناری از ما، ما در میان کارت

□

یا اوست که بر صفه‌ی بارست؟ ببینید

□

آگاه نیستی که چه سانم بسوختی

□

دست تا ابر دست سودم، نوبهار از دست رفت

□

گر نمی‌روید گلی خاری کجاست

□

دوست بر دستگاه و ما مهجور

□

بر جبین خزان و دی نه داغ

□

که بر گریز بود موسم فراغت ما

□

پیرهنی را که درو بوی تست

□

بگذار تا ندانند احوال اندرونم

□

گرچه صواب نیست آن هیچ خطا نمی‌رسد

□

من از همواری این خلق ناهموار می‌ترسم

□

نکند ناز پس چه کار کند

□

دل این خستگان هر دم به خار غم چرا خستی؟

□

صبح شد ای پاسبانان الرحیل

□

ز افسردگی از شاخ به شاخی نپریدی

□

نو گرفتی تازه در کار آمدست

□

که حکم آن نشد، منسوخ چون تقویم پار من

□

سر ز گرانی به کنار ای غلام

□

بر سر دشمن ز برق ریخت صواعق

□

اندهانت چند فرسنگ آمدست

□

چون کند مسکین؟ که از دست اختیارش میشود

□

کز اصل وجود بت پرستیم

□

دیگر کدام خانه برانداز می‌رسد؟

□

اندوه تو در میان رسیدست

□

ز دستش درافتاده گل دسته‌ای

□

کز رخ هندوی شب پرده دریده است صبح

□

گشت آن غرور و نخوت فانی

□

از حساب جعل خود جانم ببرد

□

اندر میانش آر و شب اندر کنار کش

□

نیوفتاده درین سنگلاخ عبرت، کیست

□

یک داغ صد هزار شود داغدیده را

□

بر سیم بری و نازنینی

□

همین صبرست و تن داری، که کمتر می‌دهد دستم

□

دلسوختگان سوکواریم

□

که خرج آه سحر می‌شود نفس ما را

□

تا ببینی که سر به سر گیرد

□

من باز در عهد آمده، او از سر پیمان شده

□

مکان ایمنی و خانه برگزیدن نیست

□

آن که پندارد که حال مردم دنیا خوش است

□

گر محتشم و بزرگوارست

□

همچون هلال عید ببینیم و بگذریم

□

بویی از آن زلف پریشان نبرد

□

هر روز گردد تنگتر، سوراخ این غربالها

□

می‌بباید بردن او مستی به هشیاری مرا

□

این بار حدیث هوش کردم

□

سوختم یک عمر و صبر آموختم

□

گر همه پیراهن یوسف بود، زندانیم

□

مرا با این فضولی خود چه کارست

□

تا برون آید سر و دستی که در دامستمان

□

من نه درین و نه در آن بوده‌ام

□

گسسته عقد گهر بر ستاک شفتالود

□

چون که سر در جهان نمی‌آرد

□

چیزی که مرا بودی بر یاد، ز دست تو

□

مبحث فهمیدنیها را چنین فهمیده‌اند

□

بارها سیل تهیدست ازین خانه گذشت

□

وین هم ز خلاف روزگارست

□

بر اسب بلا بسته‌ای زین عشق

□

تو را گر در سر مویی رضا نیست

□

رحم است به جنسی که خریدار ندارد

□

وان گمانها نیز از هریک محالی دیگرست

□

سوزنی نیست ملامت، که بدوزد نظرم

□

متاع جوانی ببازار نیست

□

در آفتاب، سایه‌ی شاه و گدا یکی است

□

لبت را گو که آخر ترکتازست

□

از سخن عاشقان زود خبر می‌شود

□

ذره‌ای این شیوه را اقرار کن

□

دل آب گشت و چشم پر آبی ندید کس

□

کان نام به هر زبان دریغست

□

رویم به خون نگار وز دستم نگار دور

□

بیدار آنکه دیده بملک جهان نداشت

□

ارغوانی حله پوشد خاک مشک اندای او

□

صحبت ما بجز هدر نگرفت

□

کدامین ممن از بت باز رستی؟

□

از بد و نیک جهان بیزار شد

□

در چمن بیکار چون دست چنار افتاده‌ام

□

تا عشق من سزای تو در آستین کند

□

پخته بسیاری، ولی خام آمده

□

تو گمان میکنی که خار و خسی است

□

تا نفس چون مورداری، دانه می‌باید کشید

□

خوردن زهری به گمان خوشترست

□

گر چه از گرمی دلم را در جگر آبی نبود

□

غارتی نو تازه غوغایی ببین

□

به موج‌های سبکرو کنار نزدیک است

□

جام زهرآلود حلوایی خوشست

□

صد گلبن شکفته و صد لاله دسته‌ای

□

زین فسونسازی تو خود افسون شدی

□

در آرزوی یک نفس بی‌غمانه‌ایم

□

صد خرده‌ی عشق در میانست

□

خیال همدمان در جان چو نقشی در درم کرده

□

که خود از چشم گریانم نیامد

□

که از طلسم غم آزاد می‌کنیم ترا

□

آستانش به آستین می‌رفت

□

از دیدنش به سجده بپرداختی ملک

□

بارور باش، تو نخلی نه سپیداری

□

بمان تا عزیزی ز چاهی برآید

□

همه نورها پرتو نور اوست

□

که اندر راه جان بازی به فرهاد اقتدی کردم

□

پیش عشقت جان و دل درباختیم

□

که تیر آه به حکم کمان نمی‌باشد

□

کشتی چو صبا به خشک می‌راند

□

گر غم هجر تو اندر جگرم خست، مهل

□

رها کن که یک چند طوفان کنند

□

آنچه از توشه‌ی ره بر کمر خود داریم

□

شبانگه چو رفتش تهیدست، پیش

□

که دشمنی چو فراق تو در قفا دارم

□

زین بوی که از نافه به صحرا سمن آورد

□

چون گل رعنا خزان و نوبهار زندگی

□

لاحول ولا ز دور خوانده

□

مرد چون شوریده گشت، از خواب و ارامش مگو

□

زدی هر زخم، گشت آن زخم کاری

□

تا همچو گردباد نشد گرد ما بلند

□

مگر می‌نترسد ز تلخی خواست؟

□

پیر گشتیم و ز ما صرفه ببردند جوانان

□

تا بو که به دست آرد یک ذره وصال تو

□

یاد دریا می‌کند سیلاب و از خود می‌رود

□

بخت آمده گرچه دیر گشته

□

وصف تو می‌کنیم و مکرر نمی‌شود

□

بران زین خانه، نفس خودنما را

□

ز بس که منفعل از کرده‌های خویشتنم

□

بماند آنچه روباه از آن سیر خورد

□

پیوسته دوان در طلب پیک و دبیریم

□

بر درت چون خاک ارزان درنگر

□

نالان به نوای باستانی

□

چون شیر سیاه جنگ پویان

□

مشکل جدا شوم ز عنان سمند تو

□

پرده‌ام از حریر گلنار است

□

که خانه دیده‌ی مورست در شب مهتاب

□

نشاید بدین پنجه با شیر گفت

□

تو کس شهر خودم کن، که نه از شهر خسانم

□

اگر چشمت بود پیدا نهادیم

□

سنگ بر شیشه‌ی پیمانه گساری نزدم

□

جای آن کارگاه می‌شستند

□

کرد باریکم چو مویی کش برآرند از خمیر

□

که این یک ستمدیده بود، آن ستمگر

□

بی هم‌آوازی نفس از دل کشیدن مشکل است

□

که هرگز خطائی ز دستش نخاست

□

از مقامی که هست وا گوید

□

چون تو در هر طرفی هست مرا کشته هزار

□

با کشتی شکسته ز دریا گذشته‌ایم

□

هنجار دیار یار برداشت

□

به سنگم می‌زنی اکنون که ممکن نیست پروازم

□

اوفتادم بارها در راهها

□

که شبی روز در آغوش و کنار تو کنم

□

که آتش به من در زد این بار نی

□

چه گویم؟ زهی! غافل از خود که هستی

□

در جمع چو شمع می‌کشد زارم

□

چون تماشای رخت سیر توانم کردن؟

□

خود را و ترا وداع کردم

□

چون طلبم؟ که بر لبم جای سال بسته‌ای

□

نیک و بد خویش را تو باش نگهبان

□

دارم امید که دستش به گریبان نرسد!

□

به یک دم وجودش عدم خواست کرد

□

ما به سلامت شده، او به سلام آمده؟

□

جرعه‌ای بوی لبش یافته بر ما فکند

□

کاش پیش از خون شدن دل از تو برمی‌داشتم

□

میراث ستان ماه و خورشید

□

چه توفان بلا بود اینکه پیدا نیست پایانش

□

که دیناریش در جای درم بود

□

چون صبح ما دوبار درین نشاه زاده‌ایم

□

شبان خفته و گرگ در گوسفند

□

نه به بویم غره و نه برنگ

□

از ناوک مژگانش پر خار کنی حالی

□

کز دغدغه و سستی کاری نگشاید

□

وی سوخته چند خامکاری

□

روی چو گل را بگو تا: ننهد خار من

□

پنهان چنین حکایت پیدا چه می‌کنی

□

زین دلیل آسمانی هر که غافل ماند، ماند

□

که هرگز نبوده‌ست بر سرو سیب

□

خون خلقی گر بریزی بی‌گناه

□

لاجرم نه بار هفت و نی غم شش می‌کشد

□

هموار خویش را ز پی نام کرده‌ایم

□

مبدع و آفریدگار وجود

□

لحظه روز و روزو هفته، هفته ماهست، ای صنم

□

ننگست چون تو مرغک مسکین لاغری

□

نه با فسانه‌ی مرغی سرش به بالین بود

□

مصالح نبود این سخن گفت، گفت

□

باز می‌گویم و از گفته پشیمانستم

□

این چه باشد بیش ازین می‌بایدش

□

گر توانی بوی پیراهن به یوسف باز ده

□

رهیان کلیسیای افسوس

□

ورنه فردا من و پای علم و داد از تو

□

به پرند، از نخ و سوزن کردم

□

حیرتی دارم که جبر و اختیار من یکی است

□

کمان در زه آورده و زه را به گوش

□

که این دیار به چشمم چو آشیانه نمود

□

چشم پر شور و شرت می‌افتد

□

پر کرده‌ام چو غنچه گریبان ز بوی گل

□

سر برآرد ز آب چون ماهی

□

عهد خوبان را بقا چندین بود

□

جان بتن تنها برای جانفشانی داشتن

□

ز درویش خونین‌جگر می‌فرستم

□

که دیگر نیاید طبیبم به پیش

□

همتی با من محبوس گرفتار شده

□

پرده بر ذره ذره پاره کنم

□

مهر فزونی کند و ظلم کاست

□

زر جوید برگ و خاک یابد

□

که به ترک رخ آن ترک ختایی بکنم

□

با خاک خوی کردم و با خار ساختم

□

پر شرر کن

□

به بانگ نعره برآید که جان ماست هنوز

□

ورنه کجا خالی شدی کوی تو از پرواز من؟

□

بر زمین سر می‌نهد از آسمانت

□

بند قبا گشوده به آغوش من درآ

□

همه دشت استخوان گور گرفت

□

پیکر چینی سفید، هیکل زنگی سیاه

□

برای خدمت تن، روح را نفرسودن

□

به دامن دل بی‌مدعا گذاشته‌اند

□

خبر زین همه سیلی و سنگ نیست؟

□

خراب می‌شود از آب چشم خونبارم

□

چو سایه می‌گذارم روزگاری

□

بیشتر در گوشه‌ی محراب خوابم می‌برد

□

کای دور از اهل بیت و یاران

□

نمی‌یارم که از خلوت زمانی سر بدر دارم

□

تا که خود را برهانیم ز دود و دم

□

تلخ دارد زندگی بر ما دل خودکام ما

□

که دهقان نادان که سگ پرورید

□

زیرا که تو با آن دف و طنبور فرستی

□

صد او با آستان یکسان بود

□

گر به دلجویی دلهای فگار آمده‌ای

□

می‌زد دهل جریده‌رانی

□

جگرم نیز مکن خون، که نکردم تقصیر

□

گر یک سر آبست، صد سرابست

□

که کس امان نیابد از بلای او

□

عجب داشت سنگین دل تیره رای

□

آتش منه، ای دوست چنین ور نه بجوشم

□

از سر آنکه خیره شد از سر ناز دلبرم

□

که تا فردای محشر من خراب صحبت دوشم

□

افسانه آن زبان فروشی

□

بنارم درانداز و نورم مده

□

صیاد روزگار، بمن عرصه کرد تنگ

□

صفای این نفس بی غبار را دریاب

□

تو نیزم نمک بر جراحت مریش

□

به اعتماد تو یکسر پلاس بود،که رشتم

□

کس را ندید محرم با جای خویشتن شد

□

در زیر سنگ نشو و نما می‌دهد مرا

□

گه کرد به شانه جعد مویش

□

نزدیک دوربینان دورست باز رستش

□

که تا یک روز می انباشت انبار

□

سرگشته‌تر ز سبحه‌ی صد دانه‌ایم ما

□

درون دلم چون در خانه ریش

□

همنقد بده بوسه، که من وعده ندانم

□

نیست مجال نکته‌ای در صفت کمال تو

□

که هیچ‌کس بجز از کردگار نگشاید

□

توئی امشب یتاق دار خلاص

□

خاصه آن کش دل و تن زنده به جان تو بود

□

نیابی مرا، گر چه عمری بجوئی

□

همه تردامنان خشک‌لبیم

□

به شمشیر تدبیر خونش بریز

□

به منجنیق نگیرد کسی حصار دلم

□

کین چنین کاری به جان خواهیم کرد

□

در خواب کن دو دیده‌ی بیدار خویش را

□

پیچیده چو حلقه‌های زنجیر

□

مرا منظور در آفاق، باری، نیست غیر از تو

□

تن پروری چه سود، چو جان تو ناشتاست

□

ز درد باده کن تعمیر این ویرانه ای ساقی

□

وگرچه سرایت بود بر کنار؟

□

رها کنی، که برین آستان همی گردم

□

ورنه عاشق نیارمیدستی

□

گویی به جام، اختر ناهید در چکید

□

درمانده پدر به کار او سخت

□

می‌آن جام را خمار این بود

□

که نه این نامه بخوانیم و نه عنوانش

□

طبیعت از او اشک ریزنده شد

□

که جور خداوند حلوا برم

□

چشمش به سحر انگیختن، بند زبانها ساخته

□

سوی تو بی نور تو کس به نشان نمی‌رسد

□

مرا در حلقه‌ی اهل ریا مگذار ای ساقی

□

نظاره ترنج کف بریده

□

از دلم چون دور گردی؟ چون به جان پیوسته‌ای

□

مرا و خویش را بدنام کردی

□

منت‌پذیر از پر کاه کسی مباد

□

بدو داد یک نیمه از زاد خویش

□

سر که من دارم بخواهم باختن

□

چون اناالحق گفته شد بر دار شو

□

دیده تر شد

□

کس نبیند در او ز باریکی

□

موم دهانت بدید مهر گرفت از عسل

□

تو همچون بره غافل در چرائی

□

دو نماید، ولی زبانه یکی است

□

که جو خورده بود از کف مرد وخوید

□

دل کژ گمان من بین که: هنوز امیدوارم

□

فلک سرگشته و دریوزه‌گر شد

□

از روی ناز نامه‌ی عاشق دریدن است

□

در حرب شدند وصف کشیدند

□

دست گیریم، از کنار اندر کشیم

□

که کارآگاه، اندر کار مشکل

□

قامت چون شمع در محراب آغوشم گذار

□

ز لقمانش آمد نهیبی فراز

□

فریب نرگس مست تو زیب جامه و زیور

□

دایما در جمال خود نگران

□

بادبان کشتی از دامان تر باشد مرا

□

مونس نه به جز دریغ و آهی

□

هم غم ما نخورده‌ای، هم کم ما گرفته‌ای

□

بوقت کار، ضروری است کار سنجیدن

□

گرچه چون نخل خزان، از برگ عریان مانده‌ام

□

همی تاختم تیز و در سر فتادم

□

پی ایشان کجا روی؟ تو که در خفت و خیستی

□

همه در عالم شکرانه گردد

□

قدم بر سر چرخ و اختر زنیم

□

تیغ او شرع و تاج او معراج

□

و آن دگرها را سبک‌تر سر به سوی خانه ده

□

ترازوی چرخت گران کرده سنگ

□

عنقاصفت، نمود فراموش کرده‌اند

□

که در سایه‌ی عرش دارد مقر

□

دل ز کسان بردن و بگریختن

□

مویی آمد میانش مابین

□

زلف تو دامی و عالمیش گرفتار

□

زانسوی دگر حساب تقدیر

□

تا نخوری قسم خود وعده نیاید به سر

□

باید این مسله پرسید ز بیداری چند

□

در نوبهار سر به گریبان که می‌برد؟

□

ز شوخی به بد گفتن نیکمرد

□

مگر کس را نمی‌بینی کم از من؟

□

تا نه لال آید زلال جاودانی کی خورد

□

تو نیز در دل شب ای سیاهکار مخسب

□

عمری به امید خرج می‌کرد

□

باز گردد لشکر امید منصور از رخش

□

نیاموزدت شیوه‌ی پاسبانی

□

دامن و دست تهی زین باغ و بستان می‌بریم

□

بکار آید امروز یار شفیق

□

نخواهم دامن اندر چیدن از تو

□

واله شده در تو همچو مستان

□

که داد وحشت خاطر دهد رمیدن من

□

بر نوفل و آن خلاف رائی

□

وز صحبت من نباشدت عار

□

دام بر هر طرف انداخت گسست

□

هزاران نقش بر لوح عدم زد

□

کسی گفت صندل بمالش به درد

□

بگذاریم تا بجوشد خام

□

آب دریا آتش و موجش گهر

□

امام سالکان سید حسینی

□

شمشیر کشیدن سپاهت؟

□

درد نهان دل را درمان او بسنده

□

طبیب گشت، چه رنجوری کبوتر دید

□

نخستین نام وی باشد تذکر

□

که شد بدر سیمای مردم هلال

□

حال خود گفته و بر دوست گران آمده گیر

□

هرچه داریم خون توان کردن

□

نیاید اندر او تغییر و تبدیل

□

کافرینش به فضل اوست به پای

□

پیش زنخدان تو جمله بینباشتم

□

کاین موسم حاصل بود و نیست ترا بار

□

به خرابات نه از بهر نماز آمده‌ای

□

که از دست خویشت رهایی دهد

□

حکمت روان، اگر چه بر آتش نبشته‌ای

□

دل ز زلفش کافری یکتا شود

□

زان پیشتر که بند من از بند بگسلد

□

بر خاک دیار یار بگذشت

□

دل را چراغ مرده و روغن بسوخته

□

شکار گور شد ای دوست عاقبت بهرام

□

عمر باد و مزه‌ی عمر ترا ای ساقی!

□

به گرز گران مغز مردان مکوب

□

او را که بدین حال تو امروز بکشتی

□

چون روی تو بدیده پشتی چو دال کرده

□

کجا او گردد از عالم هویدا

□

کز بلندی رسی به چرخ بلند

□

چو یک ساعت نمی‌پایی بر آن عهد

□

در دل پاک نیز درگاهی است

□

دیوانه‌ای است برق که از بند جسته است

□

نمی‌کرد تا ناتوان مرد و ریش

□

رها نکرد که با یار آشنا برویم

□

بیش از همه بود و کم ز کم شد

□

مستی دنباله‌داری همچو چشم یار ده

□

در چاره‌گری چو سامری بود

□

هم سینه پر می‌شد ز غم، هم دیده تر می‌شد ز تو؟

□

آنگه که او ز کالبدی بیشتر نداشت

□

چون گل مگر گلاب کنم رنگ و بوی خویش

□

تو را به نخواهد شد الا به سیم

□

همچو گردون، گاه تند و گاه رام

□

زین گونه که عشق کرد خانه

□

این غنچه ناشکفته برین شاخسار ماند

□

زخم دف مطربان چشیده

□

نیک دور افتاده‌ای، سودا مپز

□

ز رنج خستگی درماند در راه

□

گر در خور این باده مرا حوصله بودی

□

به کشتن برش کرد باید درنگ

□

کز حضرت آن شاه من، با خط و دستور آمدم

□

تا کند بلبل خوش آهنگی پدید

□

در کعبه همان ساکن بتخانه‌ی خویشم

□

روز آور شب به روشنائی

□

میروم و نمی‌روی از نظرم، دریغ من!

□

در تاب و حلقه و سر هر زلف گفتگوست

□

بس که از دیدن اوضاع جهان سیرم من

□

همه عمر نادان برآید به هیچ

□

که دگر مثل تو فرزند بباید زادش

□

تا هوس حلقه‌ی دامت کنم

□

دست ز کار رفته به دامان نمی‌رسد

□

چون او همه عور و سرگشاده

□

گر چو سنگ از پای او سرباز گیرم سنگسارم

□

هر طرف چهره‌ی زیبائی هست

□

زآن دو زلف پرشکن و چین زن

□

خدا را به رحمت نظر سوی اوست

□

که: او گذر کند و در گذار او باشم

□

هر که او ذره‌ای بصر دارد

□

ارکان وجود شد مشید

□

اندوه نشین و رنج فرسای

□

چو من در شیوه‌ی آن چشم بی‌آهو سخن گویم

□

وین گران کشتی بی رهبر و لنگر گردد

□

صفحه‌ی خاطر ازین خواب فراموشم تهی است

□

چرا کردی امروز از این سو نماز؟

□

تسبیح اگر زحمت دهد، در حال زنارش کنم

□

از برهنگی فکنده قالی

□

چشم آن دارم که با یوسف به زندانم کنند

□

غم شاد به ما و ما به غم شاد

□

سگ استخوان خورد و من شکار خویش کنم

□

به خیره نبستند بر تو طنابی

□

تو هم خراب شوی، گر جهان خراب کنی

□

گهی از ذوق می‌گریم گهی از شوق می‌خندم

□

بندگان از پیش و پس حیران و شاه آراسته

□

کفر نیارد مرا محال نماید

□

زمانی بیم آن باشد که: گردم بی‌تو سودایی

□

منقار زمور کرد خالی

□

کنون ز هجر تو جان می‌کنم، دگر چه کنم؟

□

سفره‌ها از بهر تن میگستریم

□

که من تواضع و خدمت کنم، تو تندی و تیزی

□

بر آن گریه قهقه بخندید و گفت

□

چاره‌ی طبع بداندیش ندارم چه کنم؟

□

در بقا خود را پریشان یافتم

□

نه دیر و زود درین گیر و دار خواهد ماند

□

گه کوه گرفت و گاه صحرا

□

که لب نخواهم ازین ماجرا دگر بستن

□

ز تنها سر، ز سرها دور شد تاج

□

ولی ترسم که بد گویان بگویندم: سخن چینی

□

فرو برده دندان به لبهاش در

□

درد دل با ناله باشد، پس چه می‌پنداشتی؟

□

طاقت آن چنان جمالم نیست

□

اگر از راه کرم دست به بارم کردی

□

کیخسرو ثانی اختسان شاه

□

بدین تهمت ز شهر او را بدر کردن، توان؟نتوان

□

گل تقدیر نروید بیگاه

□

نپنداری که من هستم دگر بار

□

بده کاصل خالی نماند ز فرع

□

به عمر درازش ضمانی کنم

□

تا تو هستی یک نفس خشنود خویش

□

کجا با آن چنان رتبت به درویشان کند میلی؟

□

آن رهی وین غلام در همه کار

□

آنکس خورد، که سیم بریزد به سنگ تو

□

نهادن گوهر و برداشتن سنگ

□

کس شربتی نمی‌خورد، از دست او، هنی

□

نشاید زبان بداندیش بست

□

اگر حکمی کنی بر من، به چیزی کن که بتوانم

□

اما همه عمر همچنان بود

□

مباش غافل و کاری بکن تو نیز، که مردی

□

بچه یا سنگ یا گهر دارد

□

کمتر ز دام نیست دم دانه‌پاش تو

□

باید گران خرید که ارزان نمی‌شود

□

دیوانگیست این همه بی‌وجه حالتی

□

که بگشوده بر آسمان و زمی است

□

زین غصه بی‌شمار بخواهم گریستن

□

من بدان آموختم وقت سحر زان می‌روم

□

گرم دامن دیده جیحون کنی

□

بی‌زورتر و نزارتر گشت

□

کاروانها رود از نافه‌ی اشعار به چینم

□

درین صحیفه ز من نیز نقشی و اثریست

□

که زودت مات گرداند غمش، گر بی‌خبر بازی

□

که سر پنجگان تنگ روزی ترند

□

چو در شهر کسان بینی غریبی مبتلا بسته

□

تا رویم از آرزوی او زر زد

□

کندر دل ما جز هوست نیست هوایی

□

زندانی بند گشته بی‌بند

□

صد باره چهره‌ی نقاش چین بریده

□

بروز طفلیم از روزگار پیری گفت

□

به هر کجا که تو رفتی عزیز می‌آیی

□

گه از بخت شوریده، رویش ترش

□

در آن حال، ای مسلمانان، کرا غم دارد از هی‌هی؟

□

چون نیست بجز تو من که را باشم

□

که صوابی بگذاری و خطا گوش کنی

□

خازن خانه کو کلید کجاست

□

هر حرف از آن شکایت فصلی شدست و بابی

□

نابود گشت نام و نشانی ز دفتری

□

به قدر قوت خود بار جستن

□

نشاید قدم بر گرفتن ز جای

□

سودای تو نگذاشت که مستور نشینم

□

این همه زنجیر جنبان بسته‌اند

□

نیز در مردم و دگر حیوان

□

که دست جور زمان داغ دیگرش بنهاد

□

غنچه خزید در قبا، گل بدرید پیرهن

□

ز حیله‌ام همه کار آگهان بفریادند

□

چو آتش تیزتر شد باد را گفت:

□

ز هولش به شیران در افتاده شور

□

فاش کرد آب دیده‌ی غماز

□

فتنه‌ی آن سنبلستان بناگوش آمدم

□

صبر از تو چون کند دل بیچاره آدمی؟

□

نبشته بر گل رویش به خط سبز عذار

□

وقت خاموشی زیان افتاده‌ای

□

همنشینان سبکسار نداشت

□

کم از آن کز کف عشق تو بپوشیم قبایی

□

نیاید ز تخم بدی بار نیک

□

خوردن خون سهل اگر میل بما کرده‌ای

□

که تو را سود زین خرید آید

□

بود یا خود نبود و پیدا شد؟

□

به جان آمدم رحم کن بر تنم

□

که نه اندیشه‌ی قربست و نه امید زوال

□

ندیده چشم کس اینگونه میهمانی را

□

چو صنوبریست که بر سرش به مهندسی قمری کنی

□

که امروز سالار و سرپنجه‌ای

□

گفتا: ز من به صبر توان یافتن وصال

□

از بهر دردیی چه مراعات می‌کنیم

□

ور جزو خواهی این ارادت نیست

□

تلوح جباه العین شبه اهلة؟

□

زان بر تو روز خویش پدیدار میکنم

□

که زمانیت کند مات و گهی فرزین

□

پر شد حکایت من و شیرین حکایتی!

□

مبادا که ناگه درافتی به بند

□

گر نمی‌یاری چو مادر آفتابی داشتن

□

باد مشاطه فعل را، جلوه‌گر سمن نگر

□

عجب گر باز از آن کشتن پشیمانش نمی‌سازی!

□

که پیشانی کند چون میخ و همچون نعل خم گردد

□

سخنی گفتی و از یاد برفت آن سخنم

□

دیده را سوداگر یاقوت احمر داشتن

□

چون خاص تو باشیم چه اندیشه ز عامی؟

□

وز این فعل بد می‌برآید عیان

□

هم تو توانی درود تخم که خود کاشتی

□

زانکه یک شبرنگ را پنجاه گلگون یافتم

□

نگویی: از تو تا دشمن چه فرقست؟

□

فعلت از همسایه پنهانست و می‌داند علیم

□

فغان کنم ز تو،منکر شوی که: هیچ نگفتم

□

سینه‌ای آماده بهر تیرباران داشتن

□

پیش خورشید نشاید که چراغ افروزی

□

که تمکین تن نور جان کاهدت

□

که: بامداد بخوری بکن ز عود و سپندش

□

بی می و بی ساقی و پیمانه‌اند

□

ایدون مرا ببینی و خاموش میکنی

□

و فی ید حوراء المحلة کوبها

□

از هر چه تو میدانی، از ناخلفی، بیشم

□

بدید خیمه‌ی اهریمن و فرار نکرد

□

آب اندران فگندی آتش از آن نهادی

□

چو فرهادم آتش به سر می‌رود

□

که من این حدیث روز ز پدر شنیده دارم

□

نعره‌زن و جان فشان فرو شو

□

نقد می‌بینم که رنجی می‌نمایی

□

نصیحت نگیرند و حق نشنوند

□

که مستان را نیازاری چو هشیاری پدید آید

□

شیر جنگی را چه خویشی با شغال

□

همه همسایه بدیدند ز کوته بامی

□

که داور گناهان از او عفو کرد

□

باز ز هر جانبی روی فرا کرده بود

□

لب شیرینت جوشی در من آورد

□

رستنی خورد و خواب و راحت خواست

□

که همین سخن بگوید به زبان آدمیت

□

وین جیفه‌ی‌خاکی را در مزبله اندازم

□

تو که کارت همیشه خواب و خور است

□

غافل مباش و روز بد اندر شمار دار

□

برانگیختم خاطر از شام و روم

□

سر چه باشد؟ مهر میباید که باشد برقرار

□

نامت همه روز بر زبان دارم

□

ور بدانی که چه زارم؟ به سرم بازآیی

□

الیک، فما شکوای من مرض یبری

□

بدین سخن نتوانم ز دوست بر گشتن

□

یغماگر دهر گشت بیدار

□

ما را سر پرخاش نماندست و نبردی

□

یکی بر سرش خسروانی کلاه

□

دلم باور نمی‌دارد کزو بهتر بود حورش

□

با دوست فرو شد به مقامات برآمد

□

شاد کجا شویم؟ از آن چاره غم که میکنی

□

لا لهو بعد اشتعال الشیب فی راسی

□

سوختم، فردا کدامست؟ ای صنم

□

بگرگی سیه دل، بتاریک غاری

□

جمله را نفس ره نماینده است

□

نمی‌دانم که تا چون می‌نویسم

□

به کار من چه می‌ماند؟ که در عشق تو جان کندم

□

من آن دل را مزین می ندانم

□

کز بهر مار و مور تن خود بپرورند

□

که زندگی همه بر طبع شادمانه کند

□

چون جمع کنی هنر، نیفتی

□

غارتگری چرخ، ناگهانست

□

دوستان را نمیدهی جامی

□

نصیحت نگیرد مگر در خموش

□

که از جفای تو دستی بر آسمان دارم

□

هم مخر هم مقدم در نیافت

□

زیت این شیشه در چراغم ریز

□

که روزی دو پیش از تو کردم بسیچ

□

کزین دو بیم ندارم به پشتی کرم تو

□

که خیرگی مکن، این بزم میهمانی نیست

□

بهر فرش تو تخته بر تخته

□

به خاکستری روی درهم کشم؟

□

نیابد به عمرها نشان از نشان من

□

هین که رفت از دست ایام ای غلام

□

جفا کردی، که بر من چیر گشتی

□

یعلم‌الله که اگر گریه گریه کنم جو برود

□

یستوی تهامة بهمة السوداء

□

وین، ز بیرنگی رویش پرسید

□

من نمییارم گذشت از دور و او دارد مقامی

□

بباید چاره‌ای کردن کنون آن ناشکیبا را

□

سر ز جیب آسمان برکرد صبح

□

گرد شهر اندر نگونسارم کشد

□

روح آبی لطیف و نیز بلند

□

که دیگرانش به حسرت گذاشتند به جای

□

لختی اگر شمردمی زحمت بی شماره را

□

کالات میبرند و تو خوابیده‌ای مدام

□

چون دیده بر تو دوزم، نور از نظر بریزی

□

بخندید کای مامک دلفروز

□

واقف نشوی حال من خاک نشین را

□

من چه سان نه سر نه پایی پی برم

□

ای از تو پر این جهان، کجایی؟

□

سلاله‌ای چو تو دیگر نیافرید از طین

□

رحم ار نکنی گناه‌کاران را

□

شبهی بود که کردی چو گهر مخزون

□

ز آتش چه کم؟ باده آر از کنونی

□

ندهم تا به قیامت دگر از دست آن را

□

هیچ کیشی نتوان جست به از مطلب ما

□

تا قیامت روی درمان کس ندید

□

آب زمزم همه در عین سویداست مرا

□

دیگرش چاره نماند که تو بی‌شبه و نظیری

□

لعیسی مب بل لادریس مربع

□

شده آزرده، از دانه کشیدن

□

قوت هضم و دفع، بشنو پاک

□

که بی بهره باشند فارغ زیان

□

غلامی راکه بخت مقبلی نیست

□

اگر از رخت فروغی به جهانیان فرستی

□

در ره مصطفی کم از خاکند

□

وی ربوده گوی عقل از اعقلین

□

چشم دو عالم بدان یسار و یمین است

□

روزی باین شکاف فتادم ز گردنی

□

بر راه باز گشتن دریا پدید کردی

□

چنگ‌وار از غم هجران تو سر در پیشم

□

که بر این سبز تخت نرد گذشت

□

می‌نتوان خواند پادشاهت

□

از دل نمیروی خود بیرون به هیچ حالی

□

به هر بستان که برگ یاسمینست

□

ابهی نصالا نساء بغداد

□

در ره سیل قضا، بنیاد و بنیان داشتن

□

شما هم حال‌ها برخود بگردانید، من گفتم

□

به مأوای خود بازش آورد و گفت

□

هیچکس را ایمنی زان غمزه‌ی قتال نیست

□

دل پر آتش به روز بردیم

□

که: با تقصیرهای دیده‌ی بیدار من چونی؟

□

ظاهر آنست که از تیر بلا نگریزیم

□

ور به خونم بکشد عین ثواب است، ثواب

□

فارغ ز فسون و فتنه پنداری

□

چون نمی‌ورزی سلامت، نام سلمانی چه سود؟

□

که ملک خداوند جاوید باد

□

تا به تیر سحری دست قدر بربندیم

□

هر که به ذوق نیستی راه به جان نمی‌برد

□

از سر آن زلف بتایی رسی؟

□

زجر و نواخت هرچه کنی رای رای تست

□

اگر چون صبح صادق بینی آن چاک گریبان را

□

سفره بی توشه و شب تیره و بارانی

□

مویی وفا ندارد در شانه آشنایی

□

سر و مویش از برف پیری سپید

□

نکردی ز طبع امتحان عنصری

□

زانکه نه با اسب و نه با ساختیم

□

برون از راستی خود ناپسندست

□

سنح الدور بتبشیر حصول المقصود

□

بس دیده که گریان است از غنچه‌ی خندانت

□

بی نیاز از جهان، جهانی داشت

□

چو بگریزم ز پیش تو مرا هم باز پیش آیی

□

که معلوم کردت که غیبت نکوست؟

□

چه دیده‌ها که ز هر گوشه در کمین من است

□

این سخن روشن به برهان کی شود

□

دو ساغر بیشتر دادی، مرا از خویش کم کردی

□

کردست خاکشان گل دیوارهای باغ

□

کاروان نافه‌ی چین است گویی نیست هست

□

نیاسوده گر ماند، بیمار ماند

□

که یارد بردنت جایی؟ که داند کردنت نامی؟

□

برون رفت و بازش نشان کس ندید

□

تا طبیبان را دکان دربستمی

□

در دیر مغان مغی به هنجاریم

□

دیده زین سوت صبح و زان سو شام

□

وز بحر عمل در مکافات برآرید

□

که دست خلق دو عالم به دامن است تو را

□

بگذار این ره و از راه دگر بگذر

□

اگر نه نقش تو اندر خیال داشتمی

□

وزان جا به گردن در افتاد سخت

□

تا می به جام کردیم، خوردیم خون غم را

□

بعد از آن هرگزش عمارت نیست

□

شکر او، اندکی ز بسیاری

□

پدر بر پدر نامور جد بر جد

□

یوسف به چشم همت ایشان جمیل نیست

□

دیگران را ز دیو ترساندن

□

راه او بی‌زحمت اغیار باشد صبحدم

□

چو سنبل تو شب و روز از آن پریشانم

□

تو از دیوان دیوان خیز و زی قصر سلیمان شو

□

قفل بر لل خوشاب مزن

□

کز سنگ تو بیرون نتوان برد سبویی

□

کز بسی خلقست دنیا یادگار

□

فردای محشر از همه صاحب نشان‌تر است

□

کاله‌ی خویش در این کشتی بی لنگر

□

که مانند نمکدان در قفای سفره‌ی آشی

□

محال است دوزندگی از سگان

□

برداشتند از سر شاهان کلاه را

□

دل برافشاند و جان در بازد

□

که یارش اوست که بیرون خلوت استادست

□

قوت ادویه و ناله بیمار چه سود؟

□

تا من به یک مشاهده شیدا کنم تو را

□

در سرای عمر تعمیری کنی

□

غلط کردی گذر کردن بدین سوی

□

بخواهند وز دیگران کین او

□

هر آهویی که قابل نخجیر گاه تست

□

گویی نبودم پیش ازین عاشق هم اکنون آمدم

□

که پیش اهل حقیقت به خویش می‌خندی

□

که هست صورت دیوار را همین تمثال

□

بردار طمع خوشه که بی‌بر گذشتنی است

□

گفت، هستم همچو قاضی راهزن

□

درخت الف ببریدی و بیخ مهر بر کندی

□

جفائی کزان شخصش آمد به روی

□

مبارک دید صبح و شام خود را

□

وآن حال که کرد بس عجب کرد

□

جز حدیثش مگوی و پرده مساز

□

هر که زین راه به بادی چو خسی برخیزد

□

که ز تنگ شکر این پسته شکربارتر است

□

سرشک از دیده‌ی طفلان چکاندیم

□

پریشانست هر تاری به سویی

□

به هر یک پسر، زان نصیبی بداد

□

آن ارجل درشت سر نرم سم تویی

□

در غم معشوق آسان باختن

□

به خون لاله خطی از بهار بستدمی

□

کز ابروان تو انگشت بر دهان ماند

□

دیدند راه را و ندیدند چاه را

□

همنفس حضرت روح‌الامین

□

به دو چشم سیاه دلبندت

□

که شد نامور لل شاهوار

□

کاو به خاطر آورد خاطر پریشان تو را

□

گر بی تو دمی درنگم آید

□

چون شب گریز آید، یار غار ما باشی

□

نتوان دید در آیینه که نورانی نیست

□

الا بفضل‌الله ذی الالاء

□

یکی رونق گرفت از خور، یکی رنگ

□

تقصیر چه باشد؟ چو ندانم که: کجایی؟

□

مرا خود به یک‌باره خرمن بسوخت

□

تاصنوبر نزند لاف خوش اندامی ها

□

خون دل پالوده و جانها شده

□

تن تباهی ندید و جان دایم

□

بکندند از او باز کرمان گور

□

ورنه وصلش کیمیا شد چون نهان است آنچنان

□

چه حاصل، خانه دور از دسترس بود

□

چو رخ در پرده پوشیدی دگر پیدا نمی‌کردی

□

وگر وی نبودی ز من خواست شد

□

که از هر حلقه‌اش چندین دل مسکین شود پیدا

□

ناله از کون و مکان برخیزد

□

گفت: اگر بشنوی از وصل لبم دست بشویی

□

تا نگشتندی بدان در روی نیکان شرمسار

□

پیش که بیرون جهد آتش از اندام صبح

□

جفا کشید بس، از رعد و برق نیسانی

□

چارحدت ز شش جهة بیرون

□

که باد از پیش باز ماندی چو گرد

□

چون نگریم که بخت وارون است

□

تا به حلق آویختم در دام تو

□

قلمست و نرگس و گل نه دهان و چشم و بینی

□

که شبها به درگه برد سوز دل

□

هر گوشه کماندار بلایی به کمین است

□

نه میرویم بسودای خود، نه میئیم

□

تا برو چون علم شوی والا

□

که دریابم این پنج روزی که هست

□

مدد بایدم کاهرمن کشتمی

□

اندر چنان مقامی چوبک‌زنی چه سنجد

□

ولی روزیکه من جویم ترا، جای دگر باشی

□

رفیقی که بر خود بیازرد دوست

□

از میان قاعده‌ی مهر و وفا خواهد رفت

□

گه شدم سرگشته، گاهی پایبند

□

بجز لب تو نیاید بکار شیرینی

□

ندانستم از من گنه در گذار

□

دیده هنوز از شمایلش گله مند است

□

گشتم از می بستدن دل داده‌ای

□

در موج‌خیز حادثه زیر و زبر شود

□

فزبها من قبل ان یجعلک الدهر حطاما

□

چون آه مریدسان زند صبح

□

بسی بلند بنا قصر و زرنگار ایوان

□

خود را به آستان در دوست بردمی

□

هر آن کس که پیش آمدم گفتم اوست

□

آرزویم را ز لعلش سر به سر خواهم گرفت

□

کانچه او داشت آفتاب نداشت

□

ای دل، آنروز که در بند گشایش باشی

□

نگذرد تا صورت دیوست بر دیوار دل

□

یا آن که به صحرای طلب بار بسی هست

□

تا شود روشن که شاگردیست خام

□

درد دل خویش را دارو و درمان تویی

□

نه آنگه که دشمن فرو کوفت کوس

□

زان که تقاضای ترک زیب کمان دادن است

□

بی یاد تو در دهن شود نیش

□

کسوتی بر قد و بالای منست

□

دیگرش از دست مده بر محال

□

که به یک غمزه‌ی دو صد غرقه به خون بسمل داشت

□

قیمت هر قطره را سنجید و رفت

□

شاید ار گیرد از عطارد خشم

□

که مر دوستان را به دشمن شمرد

□

که محبت به اختیار من است

□

همیشه صبح کاذب می‌نماید

□

چو در بینی تو خود معشوق باشی

□

سالک راه و گزین همه عالم نشود

□

گاه در گوشه‌ی زندان و گهی در چه تست

□

وندران خون دست و پائی کن خضاب ای رنجبر

□

آن روز کسی را تو سرافراز نبینی

□

چو سعدی وفا زان بت سخت دل

□

خواجه به دیر و حرم بیهده جویای اوست

□

به یکی جرعه میش در صف کفار کشیم

□

جان شیرین را جدا کرد از تنی

□

نباید بر کس دوتا کرد و راست

□

سرش هماره به دیهیم گوهر آگین باد

□

چرا بگوش تو، از ژاله گوشواری نیست

□

کی سر نهد به مهری؟ سروی بدان بلندی

□

که بر خلق رنج است و زحمت بسی

□

که نتواند کشیدن هیچ بازویی کمانش را

□

گر در همه عمر خود از سوختن اندیشد

□

تا تو، ای دسته‌ی گل، باغ و بهارم باشی

□

هم سبکباری و چستی خوشترست

□

چشمه‌ی آب بقا در لب جان بخشا داشت

□

چرخ دیویست سیه دل، دل ازو بستان

□

این غم هنوز دارم آن دل کجاست گویی؟

□

که این همچنان پر نشد وان تهی

□

گل از فراز گلبن برقع دریده برخاست

□

در خون دل نشاندی در لامکان نشستی

□

بکه امید و التجا داری؟

□

ناممکن است عافیتی بی‌تزلزلی

□

مرا به خون دل آلوده آستینی هست

□

بخواه چاره ز عقل، این نه روز ناچاریست

□

بهتر ز کوی دوست نباشد نشیمنی

□

مکش بندگان کاین گناه از تو خاست

□

بیا فدای تو ساقی که وقت امداد است

□

زانکه نامرد مرد جانان نیست

□

مسعد اختر نحوی تویی

□

ز بیخش برآرد یکی باد سخت

□

من داده‌ام به عیسی انفاس جان‌فزا را

□

کار تو زمانه کرد دشوار

□

رهبرت غولست و میدانم که: در وادی بمانی

□

که آنم که پنداشتی نیستم

□

زان که قرار طبیب خسته دوا کردن است

□

تا همچو غنچه با دل پر خون نیامدم

□

که در وی لذت شیر و شراب و انگبین بینی

□

نمی‌زیبدت ناز با روی زشت

□

هر دو هفته عقیق‌دان بینی

□

نفس را بردن برین بازار و مغبون داشتن

□

بجز ندم نکند کس سیه رخ چو ادیم

□

کرامت به فضل است و رتبت به قدر

□

یا رب زیان مبادا در بی زیانی ما

□

تا من ز وجود خود بیزار نخواهم شد

□

دلم را غم بباید خورد، اگر جانان من باشی

□

در کوی دردمندان، روزی گذر بباشد

□

کاهل جحیم در خور باغ نعیم نیست

□

برخسار گل افتد روشنائی

□

عدل رخشنده‌تر ز مه کندت

□

دل دوستان کرده جان بر خیش

□

که به یک عشوه زند راه دو صد شیطان را

□

زنار چار کرده به‌بر در گرفته‌ایم

□

کین کار هم از اول سر داشت به ویرانی

□

تا درد معصیت به تدارک دوا کنیم

□

هیچ دوایی نکرده چاره‌ی غم را

□

بر گرفتی یک یک و انداختی

□

چیست بار سفر؟ چه میگویی؟

□

که یک دانه گندم به هامون برست

□

در هیچ کمانی به از این خم نتوان داد

□

که دایم بی سر و سامان نگردد

□

اجابت میکنی؟ یا عذر می‌آری؟ چه میگویی؟

□

نفروشند عیش مستقبل

□

که نشد بنده‌ی او از دل و اقرار نداشت

□

دیگر به کشور تو، امان و پناه نیست

□

در عهد آن نگار مکن یاد سنگ و روی

□

بروم ولی به جنت، نکنم گذار بی‌تو

□

آه از این خونی که اندر گردن آهوی تست

□

کاشکی هرگز قلم ننبشته‌ای

□

به کوی شاهدی گور شهیدی

□

این یوسفیست بر زنخ آورده چاه را

□

ولا لمصر صفاء بغداد

□

این اشک دیده‌ی من و خون دل شماست

□

سه به آسایش و تنعم و خواب

□

مورد و نرگس لعل و گل، سبزی و می وصل و فریب

□

که کشته را ز لب لعل خون بها داده‌است

□

که چنان تنی درین ره به کفن دریغم آید

□

اگر چنانکه به احوال ما نگاهش هست

□

که دست ملک با تو خواهد نبشت

□

سری که ز عشق بر سر افتاد

□

دی رفته و رفتنی بود بهمن

□

مدار از سایه‌ی این خواجه دورش

□

که داند که سیراب میرد غریق

□

به گمانی که مرا از تو شکیبایی هست

□

که مویی نیست تدبیرت مگر از خویش بیزاری

□

قدم بلند نه و دست همت اندر یاز

□

بیگانه شد به هر که رسد آشنای اوست

□

تا قبله گاه مهر درخشان کند تو را

□

هرگز بعمر خویش نیاساید

□

که خویش را به سر کوی آن نگار کشی

□

نگیرد همی بر بلندی قرار

□

کان تیر آتش پاش زد بدرید خفتان صبح را

□

این نفس بهیمی را از دار در آویزید

□

دمادم بر رسول و عترت او

□

که خلق در شکم مادرند پنداری

□

زان خوانده فلک نادره‌ی دور زمانت

□

خانه روشن گشت، اما خانه‌ی دل ماند تار

□

گفتم: از کیست چنین طیره سرت گفت: از شوی

□

بخندید و گفت ای دلارام حی

□

آرایش ماه آسمان رفت

□

خویش را می‌دهیم خرسندی

□

تا دیده بر گماری، گفتیم اگر شنیدی

□

که هست سایه‌ی امیدوار فرزندش

□

داغ سودای رخت بر جگری نیست که نیست

□

مورچه‌ای دید بپای درخت

□

با ایزدش معامله کن، گر مبصری

□

ولیکن مرا باشد از نیشکر

□

مصحف بنه و جامی بردار به صبح اندر

□

سر یک مژه هر کو دیده دارد

□

حکم بی‌عدل و علم اثر نکند

□

ت علی ان یعلم الناس سحرا

□

چیده‌ام به هر دستی میوه‌های سیمین را

□

از گلبنی هزار گل خوش رنگ

□

وصال گل به انبازی حرامست

□

ولی بی مروت چوبی بر درخت

□

کیمیائی است کز او هیچ اثر کس را نی

□

در سوختنت گریفتاری

□

خوشا کاری که سامانی پذیرد!

□

روی طلی کرده داشت، هیچ نبودش عیار

□

که دور چشم بد از کاخ من به ویرانی

□

هر کس که بود، برگ زمستان خود خرید

□

تو در اول قدم همی مانی

□

نه سلطان که این بوم و برزان اوست

□

زیرا که به هر ورطه نشیب است و فراز است

□

هر زمانی ملک صد شاهت دهند

□

که چو فرزین همیر وی چپ و راست

□

پشت دستی بر دهان عقل سودایی زدم

□

جز روی او کناره گرفتم ز هر که هست

□

ترا اندیشه باید کرد زین دریای طوفانی

□

که از آن یاد توان کرد به عمری قدری

□

که می‌دانمش دوست بر من گماشت

□

تا ساقی می‌خانه به من رطل گران داد

□

از هشت بهشت یادگاری

□

هر شبی دعوتست و مهمانی

□

مگر ز خاطر من بند بسته بگشاید

□

کس نیارد ز در خانه خمار گذشت

□

بر مردم چشم، دیدن آموز

□

گویی مگر ز دانه‌ی للست جوسقی؟

□

فردا بگیرم دامنت از من چرا رنجیده‌ای؟

□

گر ببیند باغبان آن شاخ نسرین مرا

□

هر نفس جلوه‌گر از دست دگر می‌گذرد

□

با چنان رحمت عجب گر در گناه آری مرا

□

وگر خود جنت‌المأوی بود مأوای درویشان

□

بس که از خوی بدش چشم دلم ترسیده‌ست

□

خود گلوبند ز سیم و زر کرد

□

ز برج غم بدر خواهد شد آخر

□

ک ای پسر بس ازین روزگار بی‌ترتیب

□

غارت ملک دلم باز از سپاهی کرد و رفت

□

چرا با دیگری غم می گساری

□

حیلت دزد و حالت تاجر

□

طمع مکن که درو بوی مهربانی نیست

□

کنون که باده‌ی عیشت به جام زرین است

□

بساط دیده اشک آلود از تست

□

شد حسابی ضرورت از آغاز

□

سر دست مردی و جهدم بتافت

□

که ندانست کسی قیمت این کالا را

□

این وصف بدان دریغم آید

□

که نیامد نظیر او به جهان

□

که خدا را چو تو در ملک بسی جانورند

□

من ز سرپنجه‌ای که بی‌زور است

□

چون بخاکت ریشه محکم کرده‌اند

□

پیوند آن دو واسطه‌ی کامکار چیست؟

□

که افتاد با تو مرا آشنایی

□

پری آن قرابه ده جرعه برای صبح‌دم

□

دردی کش درد او هرجا که طلب کاری

□

سرو گویند ترا، وای! ز کوته‌نظری

□

که تا باشد خلل در دین نباشد

□

چو میغ و شب پلاس مصیبت بگسترید

□

جز این سهمگین جای تاریک نیست

□

که از دریچه درآیم، گرم ز کوچه برانی

□

که سقای ابر آبت آرد به دوش

□

هم ز کف‌نامه و هم خامه ز تحریر افتاد

□

به ترسایی نترسیده درآمد

□

خود را مکن چو باد بهر آتشی کباب

□

که در دام شهوت به گنجشک مانی

□

زان که در خاک بشر این همه استغنا نیست

□

نه غم صیاد و نه پروای دام

□

آفت خفت و خیز و گریه و خواب

□

نیاسوده تا بوده از وی دلی

□

چون شنوم ز دیگران حرف شنیده‌ی تو را

□

شکری می نرسد بی جگری

□

به روز وصل بگذار آن حکایت

□

که نومید گردد برآورده دست

□

هزار ناوک حسرت به دل نشست مرا

□

روز و شب، این طفل به نشو و نماست

□

من از بیرون چو نقش پرده داران

□

که زیدم بیازرد و عمروم بخست

□

گو عدو کور شود از حسرت بینایی ما

□

چه راه راست این که در پیش من آمد

□

رهامکن که: به کلی اسیر آز شوی

□

و تقایض الدنیا بدولة سرمد

□

آن که در چشمش تفاوت نیست سنگ و سیم را

□

چون زمان سوختن شد سوختیم

□

از چه چیزش وبال خواهد بود؟

□

که سید به دوران نوشیروان

□

کاتش موسی عیان بنمود صبح

□

ز کمال غیرت خود تو هنوز می ستیزی

□

وقتی که بود ما را روزی و روزگاری

□

همچون تو نیک عاقبت و نیک نام باد

□

عدل را پیشوا فرستادی

□

که مرا دیده بسیم و زر نیست

□

باده نوشد در میان باغ و ما نیز از کناری

□

چرا سنگ زیرین نباشی به روز؟

□

بستی نظر ز نرگس سحر آفرین مرا

□

از ثری تا عرش اندر زیر گامی بسپرند

□

روزت خجسته باد! که ماهی مبارکی

□

چرخ انصافهای ناداده

□

گفتا تبسمی ز لب نوش‌خند ما

□

چو گه شام بیائی، کفن است

□

چه شاید گفت ازین بازارگانی؟

□

ندانند دستان روباه پیر

□

که این مقدمه هم گبر و هم مسلمان گفت

□

جامی بخورد باشی وز خود برست باشی

□

نه دانش را وقوفی درعلاجم

□

فعودی ربما یخضر عودی

□

قطره‌ی ژاله اشک مریم صبح

□

از برای صید، دائم در کمین

□

بر من نادان و رفتارم، خداوندا، ببخش

□

نه طیبت حرام است و غیبت حلال!

□

تا شیخ بداند ز چه افسانه‌ام امشب

□

هرکه در این بادیه خونخوار نیست

□

خاطر پیران عهد خود مکن ریش، ای جوان

□

اگرچه نیست به صورت زبان گفتارش

□

که جمع دل شدگان را چگونه تسکین داد

□

هم قدح، هم کاسه را پرتاب کرد

□

تا نباید رفتن از هوشم بگوی

□

مناخر به انگشت کوچک بخار

□

گر به مژگان بکند کوه گران این همه نیست

□

در خط خویشم ندانم چون کشی

□

سر خود گیر، که این مشغله فاری باشد

□

درمانده‌ی تقدیرند، هم عارف و هم عاملی

□

از رشک رقیبان نبود جای اقامت

□

سر خیش میدید و چون گل میشکفت

□

بهل، تا میرسد آزارم از تو

□

که بود اندر این مجلست پایمرد؟

□

که نبندند به جان قیمت این مرجان را

□

وان حلقه ز چشم من سرگشته نهان کرد

□

سخن‌ها در دل من کارگر نه

□

هم احتمال جفا به که صبر بر هجران

□

تا بر سرش اندیشه‌ی فرزند شعیب است

□

نشسته بودی و بیمزد کارگر بودی

□

به پایان بردم این در حال ضجرت

□

که چو من یک شبی به روز آری

□

بر سر راهش افکنم پیرهن دریده را

□

چون قلم خط بر جهان چندی کشی

□

چه میگویی؟وفاداری همین بود؟

□

کزو هر لحظه جزوی می‌شود کم

□

چین زلف عنبر افشان و خط مشکین تست

□

حجاب چهره‌ی خورشیدی روشن

□

نشان عنایت چه دیدی؟ بگوی

□

که بخشنده پروردگارست و بس

□

تا شیخ نگوید که می ناب حرام است

□

از چهره‌ی خورشید و مه آثار نماند

□

درو هر آنچه بگویی سخن، همان شنوی

□

ممکن بود که عفو کند گر خطا کنیم

□

تا سیر خود نکردم نشناختم خدا را

□

گفت آن دادست و اینت داوریست

□

این بوالعجب انگیزی در دور قمر تا کی؟

□

( ... ) الامانست

□

ز پای تا به سرم چشم مصلحت بین است

□

هر کجا در شهر جانی و دلی

□

در صورت روان مصور به من رسید

□

مثال چشمه‌ی خورشید و دیده‌ی خفاش

□

پرده‌ام پاره شد و پرده‌دری پیدا نیست

□

هیچ شامم با سر و سامان نیافت

□

روزم سیاه کردی، شب چون همی گذاری؟

□

در این شیوه‌ی زهد و طامات و پند

□

مستی است که با تیغ ستم آخته برخاست

□

در ره عشق تو با نام و نشان نتوان شد

□

به روی کار باز آورد آبت

□

که گفت خیر صلوة الکریم اعودها

□

سخن زان رو پریشان است ما را

□

بستدم خلعت سوی خاک آمدم

□

مبارک ناظری باید، که نیکو منظری داری

□

مکن بهر قالی زمین بوس کس

□

گوی زر آشکار بندد صبح

□

دام مشکین عنبر افشان کرده‌ای

□

دلت به دام بلا میکند، بکوش و مهل

□

کز او به شکر دگر نعمتش نپردازند

□

ساکن کوی تو از باغ جنان بیزار است

□

که خزانش می‌کند زیر و زبر

□

خیالی چون دهانت هیچ بر هیچ

□

بمیری و از تو نماند کسی

□

اما دل بشکسته‌ام نشکست پیمان تو را

□

در چشم کرده کوثر خاک در سرایت

□

ز پیر کار نیاید، تو، ای جوان، دریاب

□

باشد که در فتد شب قدر وصال دوست

□

که هم چو گوی ز چوگان او به سر می‌گشت

□

آن ز ما هر موسمی افزایدت

□

که ترسم دیدگانت را بسوزد

□

خجالت نبرد آن که ننمود و بود

□

ساقی مردم صاحب نظر از جا بر خاست

□

کمند طره‌اش زان سر بریدش

□

راز تو نگاهداشتن تا کی؟

□

شوخی، نمکینی، چو نمک شور جهانی

□

کس حریف آسمان جز گردش پیمانه نیست

□

که بدین تانی خلایق را ربود

□

ز تنگ شکر مصری چه خیزد؟

□

به زن گفت کای روشنایی، بساز

□

زآن که این حسن خدا داده برای نظر است

□

تاختن بر آسمان چون می‌کند

□

من ندانم که تو خود بر چه طریقی و چه ینگی

□

حور عینم تا کی آخر بار اهریمن کشم

□

کز دست داده‌ام دل و چشم و ضمیر را

□

بر سرش چفسیده در نم غرقه‌ای

□

به سیرت بهشتی، به صورت بهاری

□

بگویم گر آید جوابت پسند

□

نوسفر ماهی میان کاروان تازه است

□

وآن کشتی را چنان برانم

□

خاوری شهر و خاورانی شاه

□

که شب چگونه به پایان همی برد رنجور؟

□

تا نگاهش به من تیره سرانجام افتاد

□

اسم را چون دردیی بگذاشتست

□

یا چو با مستان نشستی ترک مستوری بگوی

□

چو عالم نباشی کم از مستمع

□

هم شکر هر کامی از پسته‌ی خندانت

□

که یکی در یکی هزار نهاد

□

که این کارت نمی‌آید به کاری

□

فردا غبار کالبدش در هوا رود

□

صحت کامل، شفای عاجل است

□

وز ره جان اندر ایمانش رود

□

دل راست کجا گردد؟ در زلف به خم رفته

□

قبایش دریدند و دستش شکست

□

که این معامله بیرون ز کفر و ایمان است

□

گر چشم دارم آخر چشم از تو بر ندارم

□

غم مستمند می‌خور، چه سمند می‌دوانی

□

لعل تنقذنی من قید وسواس

□

هر که را وقت سحر دیده‌ی بیداری نیست

□

عشق را عشقی دگر برد مگر

□

که گر بعضی بگویم شرم داری

□

بدو گفت از این نوع دیگر مگوی

□

مرغان گلستان غم بی دانگی ما

□

زان خشک گشت ای عجب و تر نمی‌شود

□

ور بمانی نه کم وقار شوی

□

به گورش پس از مدتی برگذشت

□

که کام بوالهوسان زلفت از رسایی داد

□

هر کجا باشم بهر جا که روم

□

بی‌خبرم خون مخور، هر چه بر آنی بگوی

□

چنان مست ساقی که می ریخته

□

گو هیچ دم مزن ز شهادت گواه ما

□

بس بود مرهم جانم غم تو

□

بردار مهر نامه، ببین تا درو چهاست؟

□

به ارادت ببرم درد که درمان هم ازوست

□

بنگر به یک نظاره چه‌ها کرد چشم دوست

□

خانه‌ی وحیش پر از حلوا شدست

□

بر گرد او کشیده از بید و گل حصاری

□

گفت هان فی‌الجمله در ( ... )

□

که به حسرت ز جهان گذران باید رفت

□

در خون جگر میرد هر کو ز جگر ترسد

□

گر ندانسته‌ای درست بدان

□

عدلا، و یجعل طاعتی تقصیرا؟

□

که چشم بد نرسد مست هوشیار مرا

□

از ویش پوشید دامان خدا

□

اکنون که جز سیاهی ما را نماند رنگی

□

ز شیران جنگی برآرند شور

□

بنگر آن سینه‌ی سیمین و دل سنگین را

□

تا ز دو چشم خون فشان، سیل روانه یافتم

□

محتاج دیدن لب و رخسار و خال نیست

□

در پای قاصد افتم و بر سر نهم کتیب

□

خضر مسیحا نفس، آب بقا دیدمت

□

نور یزدان‌بین خردها بر دهد

□

وی به دیدار یوسف ثانی

□

کند بول و خاشاک بر بام پست

□

بیار ساقی مجلس می مصفا را

□

همچو گویی در خم چوگان بماند

□

جان چو در پای تو کردیم ز سر هیچ مگوی

□

بلی فی مضیق الحب اغدر صاحب

□

که در پناه نگیرند بی‌پناهی را

□

حافظان در طی مصحف می‌نهند

□

نامه‌ی ذوالجلال و الاکرام

□

دویدی ز بوی پیاز بغل

□

الفتی با یکدگر دیوانه و فرزانه را

□

ما شده در خاک دژم ای غلام

□

سخن کز راستی بگذشت، شد لنگ

□

گل با شکفتن آمد و بلبل به بوستان

□

خم‌خانه مست می‌شود از فیض تاک ما

□

سحر را از ما میاموز و مچین

□

مرد چون شوریده گشت از خواب و آرامش مگوی

□

دگر مرگ خویش از خدا خواستی

□

همان بهتر که بندد از جهان چشم جهان بین را

□

طبع رند گلخنی داری هنوز

□

چشم توپروانه‌ایش داد به پروانگی

□

که چون فرو دود آبش چو شاخ تر بشکست

□

هر لاله که از خاک شهیدان تو برخاست

□

مسلمات ممنات قانتات

□

من خود این خیر از خدا خواهم به زاری

□

چه دانند مردم که دانشورم؟

□

کفر محبت تو ز اسلام خوش‌تر است

□

عرش مجید ذره‌ای بحر محیط شبنمی

□

بنده فرمانم و خشنود به هر حکم که دانی

□

والعبد لم یرج الا من موالیه

□

سختی که هیچ سست نگردد وفای ماست

□

کاه را می‌خورد خوشتر از شکر

□

زلال فیض و آب زندگانی

□

من و موش و ویرانه‌ی پیرزن

□

حیات خضر پیمبر ز آب حیوان است

□

ای غیر تو خیالی کرده ز تو سرایت

□

دل کفر از شعاع آن پر سوز

□

می‌کنم دعوی که بر طور غمش موسی منم

□

وگرنه از پی قتلم بهانه بسیار است

□

زانک عفت هست شهوت را گرو

□

روزی دو سه مهمان تو کرد این تن ساهی

□

که ممسک کجا کرد زر در زمین

□

من و این سینه‌ای که کانون است

□

نه به پرگار نه افلاک درند

□

که کس ز جام غرور زمانه مست مباد!

□

می‌رود تیر چرخ پرتابی

□

لیک ره اهل معرفت نه چنین است

□

که ازو هر دو جهان چون گل شکفت

□

ور پشت گیردت رخش از غم کنی چو زر

□

که در بند آسایش خلق بود

□

تا روزیم به تنگ دهانش حوالت است

□

حال او چون سر زلف تو پریشان آید

□

چه جای جامه؟ کین جا تو شهیدان در کفن داری

□

تو گوش باش که با اهل دل به گفتارند

□

وز سر گذشت آن که در این حلقه پا نهاد

□

لیک در وی شیر پنهان مردخوار

□

راز من پیدا کنی، وانگاه پنهانم بری

□

ز دست ستمگر گرستند زار

□

ترسم آخر که به گوشت نرسد زاری ما

□

دل تشنه الا سرابی نبیند

□

که شمعش نیرزد به پروانگی

□

خون سیاوشان زد و چشمش روان برفت

□

زخم بیداد و تیغ پنهان است

□

سوی دست راستش جوی خوشی

□

آسمان صورتی از آن دارد

□

پلنگان درنده‌ی صوف پوش

□

نرگس شهلای تو از همه شهلاتر است

□

نعره و فریاد از هفت آسمان برداشتند

□

ذات تو خالی از حسد، نفس تو از تهمت بری

□

هر بندی اوفتاده به جایی و مفصلی

□

کز نم ابر کرم دامن صحرا تر است

□

بی‌دریغی در عطا یا مستغاث

□

از تو من آزار چون گیرم بهر آزردنی؟

□

که دندان پیشین ندارد فلان

□

که سواری ز تو در خانه‌ی زین خوش‌تر نیست

□

که گنج زر است این به خاکش سپردم

□

که بدین گونه رنگ و بویستش

□

کش دوستی شود متبدل به دشمنی

□

مهر روشن دل و مهرش به دل‌ها جا گرفت

□

هیچ بی‌ارشاد استادی بود

□

گوشی که برگشودی، چشمی که باز داری

□

روان دست در بانگ و نالش نهاد

□

محت السماء بطلها المتقطر

□

نه روح لایق افتد نه عقل در خور آید

□

که: بازده دل ما را بدان نشان که تو دانی

□

ظفر العدو بما یمل و اشتفی

□

انداخت به راهی که برون از همه راهی است

□

چشمها را پیش سد و خلف سد

□

بر دل تنگ به خروار بگریم ز غمت

□

به شکرانه باکند پایان بپای

□

تا به چهره افشاندی، چین زلف مشکین را

□

مثال نور فرستاد آفتاب مثال

□

با یک دو سه جاهل آرمیده

□

و یسقون من کأس المدامع راح

□

ماه نو در عین خجلت از خم ابروی دوست

□

که ازین سو هست با تو کارها

□

درد بهتر که درد برجانم

□

که در می‌نیامد به درها سرش

□

عشقم گرهی ز کار نگشاد

□

کین بادیه از میان جان رفت

□

ای دل تویی، و این گهر کان «هل اتا» ست؟

□

بر بساط نرد درد اول ندب جان باختن

□

زان که سیمین بر و سیمین تن و سیمین ذقن است

□

بیند اشتر را سقط او راه بر

□

تو تیر غمزه به ابروی چون کمان چه دهی؟

□

فتاد اندر او ز آتش معده سوز

□

فریاد که یک باره فراموش تو افتاد

□

که خزان رنگم و نوروز لقائید همه

□

بدان نسبت که مژگان خار و دل برجاست پنداری

□

به ماه طلعت شاه و ستارگان حشم

□

خاکی که بر آن سایه‌ی بالای تو افتاد

□

کین شود باطل از آن روید ثمر

□

این بس که وقتها بترازیش کاکلی

□

حسد برد بر روز بازار او

□

اندر سفر عشق مرا هم سفری نیست

□

زانکه نزدیک تو کس را راه نیست

□

گر ورق کرده‌های خود بشماری

□

رویی که در آن ماه چو نو می‌طلبیدم

□

یک سلسله هر شام به سودای تو افتاد

□

تیر سوی من کشد اندر هوا

□

آشکارای آن و پنهانی

□

چپ آوازه افگند و از راست شد

□

یک بار اگر یوسف کنعان به چه افتاد

□

سر شانه همی کرد و یکی موی بیفگند

□

اگر خنجر کشد سلطان و گر ناوک زند والی

□

نبشته یک سخن خوش به آب زر دیدم

□

در بهای سخنت جان جهان باید داد

□

زین گرفت بیهده‌ش دارم شگفت

□

بر درش آویخته شد پرده‌وار

□

هم بکن گر می‌توانی یک مهم ما کفایت

□

عشق کامم داد تا خاطر پریشان شد مرا

□

هین که آنجا قسم تو کمتر رسید

□

دلم را زنده دار و زندگی ده

□

همچنان یاوگی و تن به حضر بازآمد

□

هر جا حدیث جلوه‌ی سرو بلند توست

□

در نگر زان پس که بعد لا چه ماند

□

هر کرا از نسیم او بوییست

□

بجز ملک فرمانده لایزال

□

گر طوق به گردن فکنی کبک دری را

□

در یک مکان هم آتش و هم کوثر آینه

□

جفا بر خود مکن چندین که چندان

□

من رام قوس الحاجبین تهدفا

□

کی به هر کس می‌دهند این دولت ناگاه را

□

غافل از شحنه‌ست و از آه سحر

□

نه در خورد هوای عشق بالی

□

همان کس که دندان دهد نان دهد

□

کار عشاق جگر خسته دعا بود، دعا

□

بر خاک اگر بریزد بس خوار می‌نماید

□

ترا از من چه سود؟ ار مهربانم

□

با صدهزار حسرت از اینجا روان شود

□

چون دیده بدان غمزه‌ی ناوک فکن افتاد

□

روی آورده به معدنهای کوه

□

که چون در پای افتم دست گیرد

□

چه تاوان زن و طفل بیچاره را؟

□

بر دست گدا گوهر ارزنده محال است

□

دانی که دانم این قدر کز موم سندان نشکند

□

از آن سو رو، که خرگاهت نه اینست

□

فرزند آدم از گل و برگ گل از گیا

□

کوشش راکب خوش است و جنبش مرکب

□

که همی‌بیند که می‌خندند قوم

□

خیالت چون کبوتر بازم آورد

□

چنان خوش بخسبد که سلطان شام

□

قد سرنی لازال فی السراء

□

نمکی داشت و شکرافشان بود

□

یکدم از درد سر نیسودند

□

کسم به حسن تو ای دلستان نداد نشان

□

بگذار تا بچینم برگی ز بوستانت

□

ما همه پیغامبریم و محتشم

□

گر نه دیوانه‌ای مشو جنبان

□

که روشن کنی مجلس ما چو شمع؟

□

گرهی نیست که در زلف گره گیرش نیست

□

من مکه نخواهم که ازو کعبه برون شد

□

بر حریفان مباش سرد و گران

□

بگفتم که دستم ز دامن مدار

□

ماییم و بساطی که نه جام است و نه میناست

□

من نپندارم که این حالت تهیست

□

اولین شرط مال باختنست

□

نه همچون پدر سیم و زر بند کرد

□

هم امید لطف و هم بیم ستم دادی مرا

□

در خیال آفرینش هیچ استظهار نیست

□

باطلی گر کنند یاد میار

□

با کس به سر همی نبرد عهد شوهری

□

دور دور می پرستان است گویی نیست هست

□

تا نباشند از حسد دیو رجیم

□

که مهر از یکطرف دیری نپاید

□

به دوزخ در افتادم از نردبان

□

که بر بالش جای آفرین است

□

رفته از پیش تو و جان وقت هجران آمده

□

گر ز دام در خوفی دم ز دانه برگیری

□

ز دست آنکه ندارد به حسن همتایی

□

تو در آن روز بکوشی و جفا بیش کنی

□

تا رود نیم ذکر وقت سپوز

□

گر به کف من اوفتی،کی بهلم که دم زنی؟

□

به درگاه او بر زمین نیاز

□

تا هر چه هست بنگری اندر صفای دل

□

که رهرو راه را آسان ندارد

□

ز هر بیهوده‌ای کامم بر آید؟

□

خصایصی که نگنجد به ذکر در افواه

□

در سماعم به صوت آن مزمار

□

سوی بی‌جایی شما را جا شود

□

رخ خوب می‌نگاری؟ سر زلف می‌ترازی؟

□

همه عمر ننهاده‌ام پای پیش

□

زیرا که مهر مهر خودم بر زبان کنی

□

زان مکن اندیشه که ناپاک شد

□

عنان از دوستداری برمپیچان

□

دست بر سینه نهندش که به پروانه درآی

□

ما را چو مرغان باخته، در باولی یللی بلی

□

تیزچشم و صیدگیر و دزدران

□

که: چون خاک زمین گشتم به خواری

□

که جهل است با آهنین پنجه روز

□

که هرگز کوی دلبندان نشد خالی ز سودایی

□

به چشم مور طوفان درنگنجد

□

رخم در زر گرفتی، یاد می‌دار

□

عطا دادی به فضل خویش ما را

□

گوهر آوردست کی ارزان دهد

□

ولیکن فرو مانده بی برگ سخت

□

بکشندش ز پی دفع گزند

□

خورشید و ماه و انجم و لیل و نهار کرد

□

بر کنم پر را که در قصد سرست

□

ور بمیرم در غریبی ز انتظارت خیر باد

□

زنده‌ی چشمه‌ی حیوان تو نیست

□

دل از محبت ایشان نمی‌توان پرداخت

□

تا قیامت عمر تن درخواست کرد

□

سلحدار خارست با شاه گل

□

زین غم عمود صبح چرا نیست لخت لخت

□

به آخر چون بیندیشی همانند

□

تا رساند سوی بحر بی‌حدش

□

میان خطر جای بودن ندید

□

ز خشکی ای عجب دامن تر آورد

□

که داری دل آشفته‌ی مهر من

□

ور تقی تا خانه زوتر آمدی

□

چو طنبور بی مغز بسیار لاف

□

ماهی گردون به دندان مزد دندان آورد

□

گرد هر در می‌نگردم استخوانی گو مباش

□

شد گواه آنک هستم با تو خوش

□

نه بر قد و بالای نیکوی اوست

□

هم طره‌ی طرارش بی تیغ سر اندازد

□

در خیال کس نیامد کانچنان گردد چنین

□

باد را نی جز به تعریف دلیل

□

سری که باشد او را، در هر بصر نباش

□

سوزنده‌تر ز سوزن دنبال کژدم است

□

شکر آن را که زمین از تب سرما برخاست

□

تا بدان شد او ز چشمه‌ی خود روان

□

که بخشایشش نیست بر حال کس؟

□

خدمت مخلوق افتخار ندارد

□

وآنگاه قرب موسی عمرانت آرزوست

□

عقده‌ی سختست بر کیسه‌ی تهی

□

همی کرد فریاد و می‌گفت شوی:

□

که طالع کند با دل من نزاعی

□

بنشسته و شراب مروق کشیده گیر

□

در شعاع از بهر او کی شمع ریخت

□

بگفت ارتو دانی از این به بگوی

□

کنون چو بحر دلم را هزار جوش رسد

□

به زنجیر و بندش بیارند باز

□

در وثاق مصطفی و آن را بدید

□

به مرده نپردازد از حرص خویش

□

من در شب هجران و تو در ابر خفائی

□

یکی گفت پرورده‌ی خویش را

□

وآن توانگر هم که بی‌دینار شد

□

که ای پای بند طمع پای دار

□

چون تو گویی یا کنی این عهد محکم کی شود

□

و فارق الفی والخیال مواظبی

□

توبره پر می‌کنند از آن و این

□

زر و خاک یکسان نماید برت

□

من شاکر صدور و شکایت فزای ری

□

شاهد اندر رقص و افیون در شراب افکنده‌ایم

□

که سخن دعویست اغلب ما و من

□

چو قوس قزح بود بر آفتاب

□

در روی تو همچون گل از زیر کفن خندد

□

ور مرائی نیستی در میکده فرزانه باش

□

وی که نان مرده را تو جان کنی

□

چه ماند به نادان نو خاسته؟

□

خرگه ماه ازو شود خلدوش از منوری

□

که بندگان خدایش کنند آزادی

□

تا نیفتی در نشیب شور و شر

□

که بیرون فرستم به دست غلام

□

هر دم ز روز عمر به دردی دگر گذشت

□

ما از سر تقصیر و خطا درنگذشتیم

□

هم ز گندم چون شدی از که جدا

□

نعمت فتح و گشایش به زمان باز آمد

□

خوش کن نفس از مشک و می انگار صبائی

□

گر مرا مونسی و همنفسیست

□

هم‌چو دارالحرب پر از کافری

□

مکن زور بر ضعف درویش و عام

□

دست ابرش پای کوبان باز بر می‌آورد

□

جهد کن تا بازیابی همرهان خویش را

□

خاک خود را در کشید و شد حذر

□

که زینت کنم بر خود و تخت و تاج

□

موکب دو اسبه رفت و همه راه‌گرد ماند

□

که کعبه بر سر ایشان همی کند پرواز

□

بو نبرد از حال و سر آن هوس

□

که من سخت نگرفتمی با کسی

□

زانکه به از آب چشم دیده گلابی نیافت

□

ببست دیده‌ی مسکین و دیدنش فرمود

□

تا قوی گردد مرا در رزق ظن

□

یکی نامور بلبل خوش‌سرای

□

خونش از نیلوفر چرخ ارغوان انگیخته

□

آوازه‌ی تعبد و خوف و رجای تو

□

شیر بود آنجا که صیدش پیشه بود

□

که رودی چنین پرورد در کنار

□

غارتگر صد هزار دین‌دار

□

ما به قلاشی و رندی در جهان افسانه‌ایم

□

پر شده حمام قد زال الحزن

□

بخواهید از این نامور حاکمم

□

در حرکات از آن کند، جدول جوی مسطری

□

ریح تمر بکام و اطواد

□

که آن نگنجد در ضمیر و عقل ما

□

که نتوان از این خوب تر راه رفت

□

از تو با حضرت بنالد آن نفس

□

مگر که دیگرش از یاد خویش بگذاری

□

وین نصوح تو کنون بیمار شد

□

به نزدیک شاه آمد از راه دور

□

دهر هارون آستانه‌ی اوست

□

ای خردمند که عیب من مدهوش کنی

□

باز جانش را خدا در پیش خواند

□

گویی آن روزگار خوابی بود

□

چون به جان آید جگر خواری شود

□

وفای عهد نکردست با کس این دوران

□

که آشنای صاحب خر بود مرد

□

که کس را نگشت این عمارت تمام

□

این بوزنینه ریشک پهنانه منظرک

□

در میان آری حدیثی در میان افکنده‌ای

□

نهی لا تلقوا بایدی تهلکه

□

اگر برشدی دودی از روزنی

□

چگونه عقل مجنون می‌نماید

□

در آن دم که بگذشت و عالم گذاشت

□

جز فسون آن ولی دادگر

□

چو مسمار پیشانی آورده پیش

□

کاندر سخنش گنج روان یافت هر که جست

□

خطا کنند سفیهان و عهده بر عاقل

□

بی‌خبر از مکر آن گرگ کهن

□

نه مطرب که مردی نیاید ز زن

□

گلزار پای تا سر از رشک خار گیرد

□

تخر بین یدیه سجدا ذللا

□

در فرو بسته‌ست و بر در قفلها

□

که دستت عسس تنگ بر هم نبست

□

که مگس در عقاب می‌نرسد

□

وین چه دارد که به حسرت بگذارد آن را

□

هم دروگر هم سقا هم حایکی

□

که احسان کند کند، دندان تیز

□

نافه‌ی مشک در گریبان یافت

□

که حق حاضر و شرم داری ز من؟

□

خر همی‌گیرند امروز از برون

□

که خود می‌درد پرده بر خویشتن

□

از خشت زر خاوری میناش دینار آمده

□

مصوری که تواند نگاشت نقش چنین را

□

لذت دوشاب یابی تو از آن

□

بید مگر فارغست، از ستم نابکار

□

پای پیش کاروان خواهم نهاد

□

چون حرکات ایاز بر دل محمود

□

بد نه اندیشیده‌ام با تو به فن

□

وگر خشم گیرد که بارش برد؟

□

یاد تو جز به جام جم نخورند

□

چه می‌کنم؟ دل گم کرده باز می‌جویم

□

داد سوگندش بسی سوگند خورد

□

که او را چو می‌پروری می‌کشی

□

می‌کند هر جفا که بتواند

□

زانکه هر کس محرم پیغام نیست

□

رگ‌زنی آمد بدانجا ذو فنون

□

بدو گفت دانای گردن فراز

□

صافی نهنگ و جای جواهر بسان آب

□

ز گرگان به در رفته آن تیز چنگی

□

این نگه دار ار دل تو صیدجوست

□

که ناگه بخوردند کرمان سرم

□

هر ذره کبوتر هوا گردد

□

که عیونست و جفونست و خدودست و قدود

□

سر برهنه جانب صحرا شدند

□

دل پردلان زو رمیدن گرفت

□

گلزار تخت شه که بر آب بقا شود

□

مولی تقاصرت الاوهام عن رائه

□

که رهانیدش ز نفرین و وبال

□

دل بیچاره را شکاری بود

□

گر به پیش قد آن سرو خرامان بگذرد

□

آمده مجموع در ظلال محمد

□

تندتر گشتی چو هست او رب دین

□

خدایا بحل کردمش خون خویش

□

در طغان شاهیش طغرا دادی احسنت ای ملک

□

جرم بد از این بتر نباشد

□

که به بوی روز بیرون آمدست

□

همی گفت با خود دل از فاقه ریش

□

حالی عدمت وجود گردد

□

تو خود از نشان مردی، مگر این کلاه داری

□

با سرشک پر ز خون سوگند داد

□

توانی طمع کردنش در کتیب

□

از ماهی بریان او نزل مهنا داشته

□

وانقضی العمر و مر الاطیبان

□

ور مرا خنجر کند خنجر شوم

□

که نفع است در آهن و سنگ و روی

□

توبه بشکن می‌ستان و جام خور

□

و هل یتواری نور وجهک بالخدر؟

□

چون روند از چاه و زندان در چمن

□

کز هوس روی او پگاه‌برآید

□

گوش را یک سر بین بارم هم از سیماب چشم

□

چرا سفر نکنی چون کبوتر طیار

□

بسته می‌دارد همیشه آن در او

□

جوان را به دست خلایق اسیر

□

بر جانم ریز جام خون‌خوار

□

که من پیرامن شمعش، نیارد بود پروانه

□

قسمت هر یک به پیشش می‌نهد

□

ازان دیو کردند، از این آدمی

□

خواه آب آر و خواه آتش زن

□

مبادا که زشت آیدش در نظر

□

هست عاشق رزق هم بر رزق‌خوار

□

که اوصاف مستغرق شأن اوست

□

یک ذره چو پا و سر ندارد

□

پنجروزست بقای دهن خندانش

□

ور خوری پر گیرد آروغت دماغ

□

ولی پایش از گریه در گل بماند

□

سوی مژه گنج شاهوار برافکند

□

آه لو کان فیه قلب رحیم

□

در وجودم جز تو ای خوش‌کام نیست

□

جز آن کس که در دشمنی یار اوست

□

گر به یک بانگ درا خواهم رسید

□

نه یاران مست برخیزند و تو مستور بنشینی

□

پر شود محشر خلایق از رمیم

□

همان جای تاریک و لعلند و سنگ

□

خود سیه پوشم که دیدی؟ گرنه خون آلودمی

□

چه دوستیست که با دوستان نمی‌پایی

□

تخم را در شوره خاکی کاشتی

□

چو چنگ، ای برادر، سر انداز پیش

□

غرق دریای آب چگشاید

□

همی برآورد از بیخ قامت شمشاد

□

در خراب خود در آید چون کنوز

□

مریدی ز حالش خبر یافت، گفت

□

به چشم زخم هزاران پسر یکی دختر

□

کامروز برهنست و برو عاریتی نیست

□

عقل حارس خیره‌سر گشت و تباه

□

که شرم آمدش بحث آن راز کرد

□

چون رفت مسلمانی بس نوحه که جانم کرد

□

به شیرینی از وی توانند برد

□

منذ عاینت البقاء فی الفنا

□

دهن جای گفتار و دل جای هوش

□

دست قضا به بنگه آخر زمان کشید

□

چون کام دوستان ندهی کام دشمنست

□

مستی هستی بزد ره زین کمین

□

که چون ما نه‌ای خام بر دست و پای

□

زانکه محجوبی عذاب جان بود

□

که باران بیشتر سیلاب خونست

□

در میان صد خیالیی حسود

□

پدر رفت و پای پسر در رکیب

□

قضائی که آید نهان خلق را

□

نه کم کردم ای بنده پرور نه بیش

□

علت حادث چه گنجد یا حدث

□

که گویی دو مغز و یکی پوستند

□

چشم خفاش ضیا نپذیرد

□

موقوف آستان در کبریای تست

□

هیچ‌کس دیدست این اندر جهان

□

وگر مفلسی شرمساری بری

□

که شدم فانی و در دام فنائید همه

□

دل ندارد که ندارد به خداوند اقرار

□

از برای کتم آن سر از عوام

□

نه چون ما لب از خنده چون پسته بود

□

گر نام برم زبان بسوزد

□

نیکش بود که نیک تأمل کند در آن

□

بی‌گنه را تو نظر کن چون کند

□

که پایت قیامت برآید ز گل

□

یارب آن آتش سوزانت رساد

□

وگرنه از گنه سر برنیاریم

□

کوه و صد کوهست این خود حلم نیست

□

که هر روزی از وی شبی قدر بود

□

تا مرده بیخود نعره‌زن مست از کفن افتاده شد

□

گرت خزانه و لشکر هزار خواهد بود

□

نک منادی می‌کند شاخ بلند

□

ولیکن بیابان به پیش اندرست

□

ملک خلق و بشر بنیاد عز الدین بوعمران

□

و علک السلام یا رمضان

□

تا که کار دلم به جان نرسد

□

گزندت رساند هم از پادشاه

□

تا کی بود اشک و نوحه بر خیر

□

جامگی خواهی سر از خدمت متاب

□

یقین نبود گمان باشد گمان نبود یقین باشد

□

که می‌خواهی امروز فریادرس؟

□

زهره شکاف افتاده شب، وز زهره صفرا ریخته

□

تا شب رهروان شود، روز به روشناییت

□

زود که خورشید عمر بر سر دیوار شد

□

پریشان دل و خاطر آشفته یافت

□

ذوالفقار کف رخشان اسد

□

گمان برند که نقاش غیراستادست

□

لعاب فلک شعبده‌باز است چه تدبیر

□

که سودا نرفتی از او بر سرش

□

گر کسی دامنم بپالاید

□

گرت دریغ نیامد، بقیت اندر باز

□

دل را محلی بیند جان را خطری داند

□

جواب بشنو و آنگه به آشکار بیار

□

صبح از جگر دم برزده، مرغ از که آوا داشته

□

شاه را گنج نهانی دیگرست

□

که از گلنار تو ریحان برآید

□

نگین سعادت به نام تو شد؟

□

قصه‌ی هندوی ایاز فرست

□

گو گردنت نمی‌زند الا جفای خویش

□

چون نقطه‌ی روشنایی آمد

□

از ارزان فروشان به رغبت خرد

□

خیل موسی نه سخره‌ی سحره است

□

بیا گر روی آن داری که طعنت در قفا ماند

□

دلسوخته شد ز جان برآمد

□

برهنه نخسبد چو در خانه زن

□

عذری بنه که دسترس آن دارند

□

که چه چاره‌ست اندرین وقت ای مشیر

□

فانی شدند جمله وز کس خبر نیامد

□

رمه گور سوی شاه گذشت

□

غرق سحاب جود گهر بار می‌روم

□

خود نگفتندی که بابایی بدست

□

پس همه بودها نبود بود

□

ما به می خوردنیم و او خفتنست

□

محک داند آن و ترازو شناسد

□

همره و هم‌سفره پیش هم‌دگر

□

تنگی ز لب لعل شکربار نهادند

□

صبحگه سوی سرخ گنبد تاخت

□

کز دیرباز داروی او آزموده بود

□

شد بگور آن کریم بس شگفت

□

دور فتد از ره و تاوان کند

□

یله کردند بر نشانه کار

□

یوسف گرگ مست ما دعوی روز پیکری

□

می‌کشید آبی نخیل آن پدر

□

نیل گردون سراب بنماید

□

کاولین روزی از زمستان بود

□

بهم اتفاق اثیر است و اخضر

□

چون نزاید از لبش سحر حلال

□

عمرها بر پیت دوان آمد

□

کهربا بر نگین صفرائی

□

بر شاه اخستان که ز امثال درگذشت

□

سجده پیش آینه‌ست از بهر رو

□

کز دست دلم بسی زیان بود

□

قدرت اوست نقشبند وجود

□

که ز حبل اللهش طناب کند

□

از نسیم یوسف و مصر وصال

□

کتشم از عشق ضمان می‌کند

□

کان صفت کرده بود پیشین یاد

□

در گوهر حسام سلیمان نگین گریخت

□

هم سواری می‌کند بر شیر مست

□

مالش عاشقان صواب دهد

□

گفت کای میر و مهتران دلیر

□

کز مرگ امام سوگوارم

□

او بگفتی نیست دکانی دگر

□

نهادم زهد و قرائی به در باز

□

شد به گنبد سرای صندل گون

□

لعل دارد میان زر تر او

□

سر نهادی خاک پای او شدی

□

می نتوان کرد از شکن باز

□

شه ز شادی نکرد میدان تنگ

□

با نور خیال او گسارد

□

خیر تو باشد نگردی زو غوی

□

نتوان یافت جز نهانی باز

□

عود سازی و عطرسازی کرد

□

گرم روان عشق را، کرده به چشمه رهبری

□

بر نشست و تا بترمد می‌دوید

□

از خجلت رخت به هلالی رسیده باز

□

سبزه در سبزه سایه در سایه

□

از خوشه‌ی سپهر خورم نان گندمین

□

باری آن حلوا و یخنی را بخور

□

بر آتش غم چو شمع بگداز

□

گوش کردم چو نامه بر خواندند

□

شاخ رادی به تیغ کرد قلم

□

بر شکار موش و بردش زان مکان

□

طاق آوردن ز ابروی تو بس

□

هم لقب با برادر بهرام

□

از بهر آب دست سراب قد خمیده‌اند

□

هر یکش خوشتر نمودی زان دگر

□

نه حقیقت بیافتی نه مجاز

□

شه ز نقابی نقیبان رست

□

در تنم آسیب تب همان شکن آورد

□

مرد زندانی دیگر را خلاص

□

در آتش فراق، خودم خشک و تر مسوز

□

باغ انجم فشاند برگ بهار

□

جز شناعت به روی مه نکنند

□

خانه‌ی آن شاه را جست او نشان

□

دانه نادیده صید دام تو اند

□

کوه ساید به زیر سم سمند

□

از غمزه‌ی چون نشترت مه خون جوزا ریخته

□

با غریب از قصه‌ی آن لب گشود

□

اشک دایم شست و شویش می‌کند

□

در قران با عطاردش پیوند

□

صبح قبا زره زند، ابر کند زره‌گری

□

نک قفا پیشت کشیدم نقد ده

□

زانجای درگذر به دمی و ز دم مپرس

□

زان گره‌زن این گره را حل کنم

□

کز دم اژدها گریخته‌ام

□

هر سه را انداخت در چاه بلا

□

در دو چشمم ز گریه نم برسید

□

کو چه دارد در جبلت از هنر

□

صبح عیدی نقره خنگی زیر ران انگیخته

□

آمدست از مصطفی اندر سنن

□

خون خارا ز سنگ خاره کند

□

محرمش در ده یکی دیار نیست

□

نیست مرا آستین چه جای طراز است

□

هم‌دگر را قصه‌خوان و مستمع

□

زیرا که کافر اینجا مست نبید آمد

□

ظلم ظاهر بین چه پرسی از نهفت

□

بسته میان به خدمت و هارون زبان شده

□

راتبه کردی وصال ای نیک‌خواه

□

پر برآرم ز خون دیده کنار

□

فی امان الله دست افشان روید

□

کالامان گویان به درگاه آمد و جان تازه کرد

□

وام را از بعض این گو بر گزار

□

در جان چو مهرت افتد عشق روان نگنجد

□

قصدش آنک ملک گردد پای‌بند

□

بر سلیمان هم پری هم اهرمن بگریستی

□

راتبه‌ی این قره درد دل بود

□

طور با موسی بهم مهجور شد

□

تا به قلعه‌ی صبرسوز هش‌ربا

□

چو سیم قل هواللهی مصفا

□

چالش و پیکار آنچ رفت رفت

□

نه غمی دگر گزیند نه رهی دگر بگیرد

□

وسوسه تا خفیه گردد مه ز گرد

□

مبدع فحل از دگر کشور بزاد

□

او ستورم داد و تو عقل سوار

□

یا به بتری گردد یا گلشکری سازد

□

صنعت قواسیی بر داشتی

□

تا شاه در مقرنس ایوان نو نشست

□

می‌نگردم از محاکات تو سیر

□

راه راه راهوی است اندر صبوح

□

کی بگرداند ز خاک این سرا

□

خاطر من مهوس است برفت

□

بداندیش را دل پر از دود باد

□

چون نباشم شاد چون غمخوارم اینک می‌رسد

□

شب آمد به ره گشت گیتی سیاه

□

کان شکار آهوان بدرود باد

□

دل او ز شاپور بریان بدی

□

چو ز سر سینه نامت به سر زبان برآید

□

به خوبی بیاراست گفتار راست

□

کاخرش دست بریدن الم است

□

که سروی بد اندر میان فرزد

□

سرو سعادت به جویبار بماناد

□

که خون در تن نامداران فسرد

□

کینه‌ی آرزو نگار تو گم شد

□

بر شیر با گردرانش ببست

□

دل کرد از آب خضر شکیبا من آن کنم

□

به رنگ طبرخون گل مشک بوی

□

طعنه نخست در گهر جام جم زند

□

سپه را به هر نیک و بد رهنمای

□

پشت از برای نقب خمیدم به صبح‌گاه

□

به آرام شایسته گاهی نبود

□

نه بر دل من و نی بر ضمیر کس بگذشت

□

دل شیر و چنگ و پلنگ آمدش

□

پیل را از پشه لگد چه رسد؟

□

نماند که بالا کند بی‌هنر

□

بسوختند و ز هر یک هزار دود برآمد

□

چه جویی نگویی به ما راه را

□

کند از بهر شکر سر بالا

□

که از رای باشد بزرگی به جای

□

باید که جان به قرب سجود آشنا کند

□

وز آتشکده روی بنهاد تیز

□

چون مرغان در امان کعبه

□

به رنج تن از مردمی مایه کرد

□

بر دلم تخته پوش می بشود

□

همی تا به سر برد روز دراز

□

کز رحم این دو باردار چه خیزد

□

بر تخت شاهی به زانو نشست

□

قضا چتر دولت برافراشتش

□

فراز آمد از هر سوی سی هزار

□

این قیاس از خویشتن کن گر نیاید باورت

□

بگردی به زاری بران گرم خاک

□

رویت به قفا گشاد چون ...

□

چو بهرام و کیوان و مهر آفرید

□

کز پی جان سلامت اندوز است

□

ببایدت بستن به فرجام رخت

□

چون آفتاب امیر خراسان شناسمش

□

دگر قارن گرد پور گشسپ

□

جوجوم از چه می‌کنی چیست بهانه بی زری

□

ز ما بنده بر کردگار جهان

□

چارجوی از دو سو نمی‌دارد

□

بیاراست کوس و درفش و سپاه

□

کاب هست اژدهای حلقه پذیر

□

ز شهر یمن هدیه‌ی شهریار

□

دعوت مستجاب من رانده است

□

چو بخشایش آورد یزدان من

□

بد او جز خدای باز نداشت

□

توان داد کز ما نبینی تو رنج

□

کبوتران را مقراض نوک منقار است

□

بیفروز تاج و بیارای گاه

□

خون از رگ جان امشب مگذار، نگه دارش

□

کزویست گیتی سراسر به پای

□

که از نیم جنسی نشان می‌دهد

□

سر نامداران پر از باد کرد

□

از آن قبل ز قبول فنا شده است آزاد

□

ترا نیکوی باد فریادرس

□

چون غراب البین آرنده‌ی بیم

□

که خرم به مردم بود روزگار

□

کخر چو صبح اولش اندک بقا نکرد

□

بشد سالیانش به هفتاد و اند

□

گریست بر من و حالم چو دید در بدرم

□

جهاندیدگان را خریدار باش

□

کن را که چیز نیست خرد هیچ چیز نیست

□

همه روزگار تو فرخنده باد

□

ور در دل محیط درافتی کران مخواه

□

بر و بوم ما را سپاهی ترا

□

بیرق ز صبح افراخته روزش سپهدار آمده

□

می و گوشت نخچیر و چنگ و رباب

□

نیز حجابم نشود بود و بار

□

که رنگ رخم کرد همرنگ موی

□

زانجا برون آورده پی، خون وی آنجا ریخته

□

بشد پیش او دست کرده به کش

□

در کام رومی بچگان پستان نو پرداخته

□

ازان کودک خرد شد شادکام

□

چون به بنگاه خسان دل دربست

□

جهانی به آتش برافروختند

□

جز از دست هر خاکپائی نیابی

□

نهفته بجستند کار جهان

□

بر در صدرش به مولائی فرست

□

به چنگال شیر ژیان ناتوان

□

رخسار روزگار پر از گرد کرده‌اند

□

گذر کرد بر آب و ریگ فرب

□

آبی که جز از آتش بر باد نخواهی شد

□

که ای مرد هشیار بی‌یار و جفت

□

سلطان تاجدار فلک طوق‌دار توست

□

ز دین‌آوران جهان برترم

□

پی نزهت اندر فضا می‌گریزم

□

دل از داد ما شاد و خندان کنید

□

مشو خرم که رنگ سوگوار است

□

دل و جان ازین کار پرداختن

□

که زبان صدق سرای است مرا

□

همه گفت بدگوی را باددار

□

تب آز را پیش از آهنگ بسته

□

چو مردی برهنه ز باد خزان

□

تا شبانی کز گیا دارد کلاه

□

سپاهی ز اندازه بیش اندرون

□

هم مکرمات عمر عبد العزیز کرد

□

به مرز اندرون پهلوان نیز نه

□

کژ نظمی و قصائد من خوانده چندگاه

□

بینداخت آرامش و خواب را

□

تو قحط بین و کوکبه‌ی یوسف ایدری

□

ندید اندرو مردم و چارپای

□

تهدید می‌رسد که رها کن ستمگری

□

ازین بنده بر کردگار جهان

□

خلق همه کودکند من نکنم کودکی

□

که تا کردهر یک به اختر نگاه

□

نه در نجوم آن خللی آمد از قضا

□

چو گیری بلندی و کنداوری

□

سنگ در بر می‌روم وز دل فغان انگیخته

□

که گیرد مگر شاه بر گاه جای

□

رندان خاک بیز به میدان صبح‌گاه

□

نگردد بر مرد دانا کهن

□

گوئی به میدان درهمی، کو رخش تنها داشته

□

همه بی‌بنه هر یکی با دو اسپ

□

کاین نیستی که هست مرا حشمت من است

□

ز کشتن به روی اندر آورده روی

□

باد آبان شوم انشاء الله

□

پر از خون هژبر از بر و گور زیر

□

در هر دلی که جویی پیکان تازه بینی

□

سراینده‌ی دانش و یادگیر

□

ز لوح محفوظ املا کند لسانش را

□

تو از هر سوی انجمن کن سپاه

□

ز بس دندانه گر بینی دهان زمزمش خوانی

□

هم از بویها نرگس و شنبلید

□

ز آینه‌ی تیره نور کار نیابی

□

ز در اسپ شاه یمن خواستند

□

که جان به قالب امید در دمیده‌ی اوست

□

چنین رفت کار آشکار و نهان

□

بشنو شبی فریاد من، داغ شب تار آمده

□

پدر بر پدر پادشاهی تراست

□

قباد چاوش روز سلام او زیبد

□

به تو شادمان کشور و تاج و تخت

□

به دور باش سنان فعل و تیرسان ماند

□

ابا سرو آزاده چنگی به دست

□

که وقت سیر سه خورشید یار می‌سازد

□

میان یلان پایگه ساختش

□

در سایه‌ی دوکدان مادر

□

ببینند تیزی و آرام من

□

گر خوری غبنی از آن خود خور، آن کس مخور

□

همی زار بگریست مامش ز بخت

□

کاندر احکام قضا رای عجیبش یافتم

□

کشیدند بر سبزه هر جای نخ

□

دولتش نام ساختم چو برفت

□

جهان گشته و کار دیده ردان

□

جوان شد چو برگ گل شنبلید

□

به آرایش خوان و گفتار خوش

□

چودیدند کردار تاریک اوی

□

برفتند با ساز نخچیرگاه

□

زره دار و برگستوان ور سوار

□

نباشد کسی را ز من هیچ رنج

□

ز نوشین روان در جهان یادگار

□

گرانمایه را کشور و تاج و گاه

□

اگر تیره شد روز گردد سپید

□

ز دزدان پرآشوب دارد زمین

□

چو خراد برزین زرین کلاه

□

در پرده و بارگاهش بدید

□

ببرد ز روم و ز ایران زمین

□

چنان هم نماید همی راه تو

□

چو بنشست بر نامور پیشگاه

□

کزین پس نبیند کلاه و کمر

□

همان پهلوانی سرشت مرا

□

کزان تخمه هرگز نخواهیم شاه

□

خردمند و با سنگ و با رای وکام

□

که از سینه پیکانش آید برون

□

چگونه شدی پیش خسرو بگوی

□

بپژمرد واندیشه اندر گرفت

□

بران شهر لشکر فرود آورید

□

ز هر بد که اندیشی آزاد باش

□

سخنهای بایسته چندی براند

□

شده روی خورشید چون پر زاغ

□

برآید بهنگام بانگ خروس

□

گشادم در گنجهای کهن

□

که بیدادی آرد همه کاستی

□

جز از آزمایش نه اندرخورست

□

که هرکس که هست ازشما ارجمند

□

همی از بد دشمنان جان گرفت

□

که از فیلسوفان پاکیزه رای

□

به پیمان روان را گروگان کنند

□

در شارستان را ببستند سخت

□

سپاهی بیاورد بسیارمر

□

پراز شرم با جامه‌های طراز

□

جهانجوی آواز راهب شنود

□

کجا یافتی تیز بازار آن

□

ازان پس و را نیز نوروز نیست

□

طلسمست گر کرده‌ی ایزدیست

□

بلشکر گه آمد دمادم سپاه

□

بباید نوشتن برین پرنیان

□

بیابان همی‌جست بر کوه راه

□

پیاده ببود اندران کارستان

□

نگه کرد قیصر سواری دلیر

□

وگر برتر آری سر از آفتاب

□

باده‌ای چون دم سیاووشان

□

که زمین و هوای خانه‌ی من

□

یکی نام ارمایل پاکدین

□

خم آورد بالای سرو سهی

□

بنده بدو جز به می سوار نگردد

□

به زمستان گر آتشی یابم

□

دمبدم مردمک چشم من افشاند آب

□

چو خراد برزین شنید این سخن

□

رخ تو آب حیاتست و تشنه‌تر هر روز

□

برو جان پدر تن در مشیت ده که دیر افتد

□

نخستین که آتش به جنبش دمید

□

چنین داد پاسخ که تا روی شاه

□

چهارم آنکه کسی کو به جای تو بد کرد

□

این چنین کارها زمانه کند

□

چو به پرده در نشینی چه بود که عاشقان را

□

بجای کسی نیست ما را سپاس

□

ملکی در محاسن و اخلاق

□

بر دست جوادت چرخ سفله

□

به بینندگان آفریننده را

□

همه دانش اوراست ما بنده‌ایم

□

گنجها خواهان ز دستت زان شدند

□

مقدسی است که آسیب دامن امکان

□

گفتمش مرغ دلم از چه بدام تو فتاد

□

گر او ازجوانی شود تیزوتند

□

فرعون و عذاب ابد و ریش مرصع

□

عقل را حیرت همی آید ز کلکت گاه‌گاه

□

جهان را فزوده بدو آبروی

□

بدو گفت روزی که ای خوب روی

□

رشید اختیار زمانه است و طبعش

□

روز و شب خدمت قضا و قدر

□

ور هیچ به ضد آن بود کار

□

نخست آفرین کرد بر کردگار

□

دگر آن کز دروغ باشم دور

□

چون نهادم بر سر و بر دیده آن تشریف را

□

کزین نامور نامه‌ی شهریار

□

به دخمه درون بس که تنهاشویم

□

عمر تو گوهری گران‌مایه است

□

مهر تو و سینه‌ی چو من کس

□

ای عزیزان چه بشیرست که از جانب مصر

□

همه روم یکسر تو را کهترند

□

ظل جاهت از آن کشیده‌ترست

□

زلف خط مشکین تو یک حلقه ندارد

□

چو بنهاد دل کینه و جنگ را

□

ز بس زشت گفتار و کردار اوی

□

نفسی که گر بدان دگری مبتلا شدی

□

به کشتی نوحم رسان هین که غم

□

گاه همچون آفتابی از جمال

□

بفرمود تا نامه‌های بزرگ

□

اگر ز روی ضرورت کرانه کردم دوش

□

نقل و اسباب و لوت حاصل شد

□

ز بی‌راه مر کاخ را بام و در

□

پراگنده گنج و سپاه ورا

□

هیچ باشد ترا ظرافت آن

□

به کم از فکرتی بود مازار

□

چو عیاران دو عالم برفشانید

□

هه غرقه در آهن و سیم و زر

□

جنبش فیض کرم وارام طوفان نیاز

□

باری از راه خویشتن برخیز

□

پدر نوز ناکرده از ناز نام

□

چنین گفت کای نامداران شهر

□

ز شرع جان تو آن شعلهای نور کشد

□

جبرئیل از پی رکاب رویش

□

ز غم تو جان عطار اگر از جهان برآید

□

مرا برگزیدند بر خسروان

□

فتنه از بیم بخت بیدارت

□

فلکی کوکبت عزیزالدین

□

از آن پس چنین گفت با موبدان

□

بشد خواب و آرام زان خوب چهر

□

من ز بیداری قضا و قدر

□

برحسب حال مطلع شعری گزیده‌ام

□

من دیوانه چو دل بر سر زلفت بستم

□

همان چون فرود آمد اندر زمان

□

بادی همه ساله شاد تا هست

□

باز بنمود آسمان دندان

□

دگر آنکه دو کشور آبشخورست

□

چو مهمان درویش باشی خورش

□

آن شب که در آن جناب میمون

□

امید ما پس از ایزد به جود تست که نیست

□

هر دو گر بودند حق از حق وران

□

ابا هرکسی رای ما آشتیست

□

کتاب و کراسه است اینجا تجمل

□

مودود احمد عصمی عشوه‌ایم داد

□

جهان از بدیها بشویم به رای

□

برزگان لشکر همی راندند

□

باری از آن نیمه‌ی پر نقش نتوانی شدن

□

نی گرم بوسه دهی جان منی

□

تو نه آنی که شوی یک نفس از چشمم دور

□

شما بر خروشید و اندر دهید

□

گفتی اندر شرف و قدر فزون از ملکم

□

اختران را شوکتت بر سمت طاعت رانده

□

جوانیش را خوی بد یار بود

□

همان مر تن سفله را دوستدار

□

در خانه نشسته بود داعی

□

در کشت‌زار روزی برگی نگشت سبز

□

دیو را وقتی که در زندان کنی

□

فروماند زان شاه گیتی فروز

□

به امینی که آورید بدو

□

مهدی جهانی تو که دجال حوادث

□

کمر بستن و رفتن شاهوار

□

همه نیکویها ز یزدان شناخت

□

به چیزی دیگر این تشریف را تشبیه نتوان کرد

□

به مباهات آسمان به صدا

□

به ترک نیک نامی کن که در عشق

□

ازین روی و زان رو پرستندگان

□

ای بر افلاک دست کرده به قدر

□

معده‌ای دارد که سیری را درو امید نیست

□

جهان را چو باران به بایستگی

□

بپرسید بهرام و بنواختش

□

سقطه‌ی تو سواد مسکون را

□

گشاده هیبت او از میان فتنه کمر

□

صاحب معراج و صدر کاینات

□

چو ایرانیان برکشیدند صف

□

شکر یزدان را که شد آباد و خرم تا به حشر

□

طالب مقصود را یک سمت باید مستوی

□

همان گاو دوشابه فرمانبری

□

همه مهتران نزد شاه آمدند

□

احوال مبرمی و گدایی شاعران

□

عز دین و ملک دولت آنکه هست

□

هرگز از گلبن ایام که چیدست گلی

□

ز شاهان ز ضحاک بتر کسی

□

حقوقی که در گردنت هست واجب

□

چون خبر یافت هم از خواجه بپرسد کانکیست

□

مگر مردمی خیره خوانی همی

□

چو خورشید تابان به گنبد رسید

□

ای ترا تا مرغ و ماهی مهر بیعت بر زبان

□

از شمر اعجاز تو اسباب دریا ساخته

□

تا وجود تو کل کل نشود

□

که بهرام شاهست و پیروزبخت

□

بگو او را که می‌گوید فلانی

□

عالمی دئر پناه نعمت تو

□

دل از داوریها بپرداختند

□

قبا جوشن و ترگ رومی کلاه

□

ز تست پسته‌ی سربسته‌ی سپهر حرون

□

زمین در احتمال بار حلم او چنان عاجز

□

بدین توسن کجا یارم که با او همعنان باشم

□

بفرمود تا کوس بیرون برند

□

ز رشک رای منیر تو هیچ روز نباشد

□

آنکه از رای کرد خورشیدی

□

ببرم پی از خاک جادوستان

□

ازویست پیروزی و فرهی

□

مرا از شکستن چنان باک ناید

□

خاک را طوفان اگر غسلی دهد وقت آمدست

□

گر ترا گویند از ایمان برآی

□

به قسطنیه در فراوان سپاه

□

شاد زی کامروز در اقطاع عالم سر به سر

□

شد یکی را سبک عنان شتاب

□

نشسته به آرام در پیشگاه

□

سواری بیاموزد و رسم جنگ

□

ماه تنهاست زین سبب شب و روز

□

ز پای اندر میفکن دست گیرش

□

شد گریه و ناله مونس من

□

به نزدیک دیر آمد آواز داد

□

غرض چرخ کمالیست که ایشان دارند

□

وحش و طیرت به صورت و به صفت

□

سخن هر چه گفتی پذیرم همی

□

بگویی که من بنده‌ی ناتوان

□

با شومی جهل هرکه در ساخت

□

خواستم تا بیایم و گویم

□

بوده‌ام پیوسته با تیغ و کمر

□

سخن گوی و روشن دل و یادگیر

□

این میان صوفیان باشد که هنگام خطاب

□

در سرایی که تو نخواهی بود

□

به تخت کیان اندر آورد پای

□

چو میلاد و چون پارس مرزبان

□

خطی به وکیل لهو بنویس

□

هرچه در مجلس ملوک بود

□

چه غم از دشمن اگر دست دهد صحبت دوست

□

چنین تا بنزد رباطی رسید

□

نی‌نی ز ابلهی است مرا از تو این طمع

□

بزرگیهات را روزی تصور کرد عقل کل

□

پژوهنده‌ی نامه‌ی باستان

□

اگر ز آهنی چرخ بگدازدت

□

باد رنگین بدل عمر که در خانه نهند

□

گر بر قضا روان شودی امر هیچ‌کس

□

گاه شب دیزی برون راندی به کوی

□

نبیند کسی شاه را جز بروم

□

شریف کسوت خاص خلیفه را که قضا

□

وآنگه ز زبان بی‌عناء سکه

□

ایا آنکه تو آفتابی همی

□

بیاراستند از برش تخت عاج

□

از طریق کرم توانی کرد

□

اندر آن وقتی که عالم جمله اسبان داشتند

□

آن مه بد عهد چندان شور بین در عهد او

□

بباید تنی چند بیداردل

□

در حمله درنده‌ای و دوزنده

□

ما را باری غم تو هر شب

□

فرانک بدو گفت کای نامجوی

□

چو بازارگانش فرود آورید

□

گر طبیعت را به دست آدمی بودی زمام

□

به پیش کف راد او فقر و فاقه

□

در مجلس عشق عاشقان را

□

به نستود فرمود تا برنشست

□

زان همی ترسم ای برادر من

□

در صحبت او به که بوی در شب و شبگیر

□

ازو شادمانی وزویت غمیست

□

بفرمود تا پیش او شد دبیر

□

تو از عصمت صرف و تایید محضی

□

سال و ماه از تواتر کرمش

□

گرم تو صید شوی گو حسود جان میده

□

سپه ماند از بردع واردبیل

□

تخم ذکر جمیل کاشته‌ای

□

عقل کل خطی تامل کرد ازو گفت ای عجب

□

نیاورد کشتی نگهبان رود

□

که اوراست بر نیکویی دست‌رس

□

لفظ و معنی صریرش همه این

□

حسودش گفت کز امثال این مرد

□

ور شما این جامه را اهل آمدید

□

بخسرو فرستاد به آیین دین

□

ایام گریز پای سرگردان

□

چو صد هزار خلایق ز بهر آمدنت

□

چو این کرده شد ساز دیگر گرفت

□

به نیکی گراییم و فرمان کنیم

□

چه رشک آید از آن چیزم که گردون

□

تو در آن جمع بدین منصب رسیدستی کزو

□

نام دل در نشان نمی‌آید

□

بمانیم تا سوی خاقان شود

□

من ز حج زیارتت عاجز

□

ای هنرمند مهتری که خرد

□

برنجید پس هر کسی نان خویش

□

چو آگاهی این به ایران رسید

□

فر او هرکه ببیند دهد انصاف که او

□

که صورتی که به عمری نگاشت خود بسترد

□

جانان به تو باز ننگرد راست

□

چنین گفت هرکو زراه خرد

□

دانی که چیست آن بشنو از من

□

باز در طاعت تو کبک نواز

□

سپه کرده و جنگ را ساخته

□

بیابان همی آتش افروختند

□

گر جانت به علم در ترقی است

□

تا به تاج هدهد و طاوس در کین عدوت

□

هستم بگمان که هست یا نیست

□

بگفتم سخن هرچ آمد ز پند

□

شادند به عدل ما جهانی

□

آنکه از دامن جلالت اوست

□

دگر شب نمایش کند بیشتر

□

سراینده باش و فزاینده باش

□

نفس من برتر از آن است که مجروح شود

□

پایه‌ی شعر از عذوبت برده‌ای بر آسمان

□

گفت چون خونم روان شد به رزمی

□

سرا پرده‌ی شاه بردشت دوک

□

خلقت آسیاء کی دارد

□

به سر تو که هیچ لحظه دلم

□

که خورشید بعد از رسولان مه

□

کزین تخمه پرداغ و دودیم و درد

□

دست به هم بر زده زان داوری

□

که این نتیجه‌ی جانست و آن دو قرع هوا

□

وقت را فرصت شمر زیرا که هنگام صبوح

□

اگرچه شود بخت او دیرساز

□

رسیده ابری از دریای اندوه

□

نطقم اندر حجاب شرم بماند

□

به فرمان یزدان پیروزگر

□

به در بر ستاره‌شمر هرک بود

□

چو جان خواهی همیشه زندگانی

□

ورنه فراش سرای مکرمت را نصب کن

□

در ادب خود را بسی پرورده‌ام

□

همی‌گفت هرکس کز ایدر مرو

□

در حجره‌ی فقر پادشاهی

□

با دل خود گفتم آیا کیست این شخص شریف

□

نهاد از بر تخت ضحاک پای

□

رهانید طینوشم از دست اوی

□

در او پیچید چون در گل گیائی

□

بگویم از چه جهت گفت خواجه می‌گوید

□

سخنم زاده‌ی جانست و گهر زاده‌ی کان

□

چنین یافت پاسخ زایرانیان

□

چه داغست این، که هر جا، می نشانم

□

تاکی از تشبیه تیغ و خامه خامی بایدت

□

کیانوش و پرمایه بر دست شاه

□

همی راند تا پیش التوینه

□

ز مردان راستی باید قلم وار

□

به شب گفت اندرو بودم ز نورش

□

دل چه بود خود که جان اگر طلبی تو

□

چو بهرام جنگی بدان بنگرید

□

سرو تر اندام ز لطف صبا

□

شادزی تا که دایگان فلک

□

و دیگر که گنجم وفادار نیست

□

ز اسپان تازی به زرین ستام

□

به نظاره شدی گه گه پریروی

□

مصون باد از حوادث نفس عالیت

□

برداشت دل شکسته از من دل

□

به غلتید در پیش یزدان به خاک

□

بهر نقش هنر چون نقش بینی

□

مایه‌شان داده از مزاج درست

□

زخاور بیاراست تا باختر

□

بدیدند هرگونه بازآمدند

□

ازین مشکین عبیر مغز پرور

□

مرو شهریست به ترتیب همه چیز درو

□

گیرم آنچت آرزو آن است حاصل شد همه

□

تو دانی که گر بودمی پشت تو

□

بنفشه سر براورد از لب جوی

□

گفتا ده ده ده گز حصصیری سره را چند

□

بجنبید مر سلم را دل ز جای

□

ز گیتی زیانکارتر کار چیست

□

لیک دل آن شد که هوایی دروست

□

سرورا وقت ضرورت خاصه چون من بنده را

□

ز مهر و کینه و بیداد و داد چرخ مگوی

□

عقیق و زبرجد که دادت بهم

□

همی رفت از طلبگاران نهانی

□

پهلوانان دل ز جان و جاه آنگه برکنند

□

از آنکو ز هر گونه دیده جهان

□

چو آگاهی آمد ز ایران به روم

□

چو تقدیر است ما را قطع پیوند

□

در وثاق من آمدند امروز

□

گفت چون گلگونه‌ی مردست خون

□

باغ فردوس میارای که ما رندان را

□

دفتر معنی تو ز بر خوانده‌ی

□

همه از آرزوی ... بزرگ

□

دو دل پر ز کینه یکی دل به جای

□

نگر تا به شاهی ندارد امید

□

شدش در دل به بنیاد خیرات مایل

□

لطفی نما که هست به راه قبای تو

□

نوشداروی من از لعل تو می‌فرمایند

□

گر بدیدی ز آینه او یک پشیز

□

چو وقت آمد کزان کامش بود بهر

□

عضد دولت و دین آن همه افریدونی

□

شده بر بدی دست دیوان دراز

□

بران بد که او پیش‌دستی کند

□

کسی کاین خواب بختش راستین است

□

تا نگویی که اینت طالب سیم

□

بعد از آن خشکش کند بر جایگاه

□

مباش غره و غافل چو میش سر در پیش

□

آنکه جهان سوخته‌ی شیر کرد

□

ای جوادی کز پی مدح و ثنات

□

به چیزی که باشد مرا دسترس

□

ازان پس چنین گفت کاین تاج و تخت

□

زو هر چه شنید یاد گیرد

□

در شب کین صبحدم فتح را

□

از حادثه‌ی دور زمان چند کنی یاد

□

چون بر آمد بر هوا موش از غراب

□

لیک ازیشان چو بجسته است کسی

□

دوش آز از نیاز می‌پرسید

□

برفتند با او به خیمه درون

□

ز چین نزد شاپور شد بار خواست

□

یک شیشه که خوش فرو توان برد

□

وانکه با فر او نمی‌فکند

□

دور از روی تو زان دورم ز تو

□

به روی همنفسان برگ عیش ساخته بود

□

سوی تو نی دعوی طاعت بریم

□

گر عرصه‌ی شطرنج به عرض تو درآید

□

به زور کیانی رهانید دست

□

چهارم چنان دان که بیم گناه

□

جوابش باز گفتی خسرو از درد

□

پس چو از قله‌ی‌المبالاتش

□

جز غبار دل شوریده من خاکی را

□

هرکه چون زنبور وحیستش نفل

□

که چون دوران چرخ از بی‌وفائی

□

رای تو که کسوت کواکب

□

چو از آمدنشان شد آگاه سرو

□

چنین گفت کاین جای شیران بود

□

بسی بینی عروسان قبا پوش

□

بر چرخ ز بهر اختیاراتت

□

نیم سارخکی چو در نمرود شد

□

مگر آدمی نبودی که اسیر دیو ماندی

□

هر چند تن گناه پرورد

□

اعجاز تو در شرع وزارت نه به حدیست

□

تا لاجرم از بگاه هر جان

□

همه جویباران پر از مشک دم

□

کواکب در میان سرمه‌ی ناب

□

گنجها خواهان دستت زان شدند

□

تا معتکفان حرم کعبه‌ی وحدت

□

گفت آنک ترک گویی کبر و فن

□

وی آن جانب شد اندر کار سازی

□

چو پادشه بشنید این سخن به خازن گفت

□

عقل و عشق و معرفت شد نردبان بام حق

□

به تاراج داد آن همه بوم و بر

□

این خرد و نطق که زان تواند

□

نه پشت آنکه ز اقبال روی برتابم

□

عطار در ره او از هر دو کون بگذر

□

ز صورت پرستیدنت می‌هراسم

□

ز آهی کز دو غم پرورده می‌خاست

□

نام آسایش همی بردم شبی

□

عشق را دیدم میان عاشقان ساقی شده

□

چو خورشید روی هوا کرد زرد

□

چو مرغی خرمنی بیند بهر گام

□

در بهار خدمتت شاخ وفاقی کی شکفت

□

این زمان بلبل دلسوخته گو دم در کش

□

خیر تو این است جامع می‌روی

□

شبانگه باز گشتی سوی خانه

□

همتش فتنه را گشاده کمر

□

چنان کن که طلب‌ها بیش گردد

□

بفرمود تا خلعتش ساختند

□

کردی از آن گریه‌ی دزدیده جوش

□

گردون ز پی کسب شرف کرده

□

بر زمین خونم روان شد از بصر

□

درویش و پادشه نشنیدم که کرده‌اند

□

مورخ چون شمار سال وی کرد

□

اخترت از پی سعود و شرف

□

قد سکرنا من حواشی بدرهم اکرم بهم

□

خداوند پیروزی و دستگاه

□

که من بر آتش اندازم کبابی،

□

چشم مسافران ظفر نیست بر قدر

□

یادگار کشتگان ضرب عشق

□

غیر آن یک قلعه نامش هش‌ربا

□

گر چه زد او خنجر پهلو گزای

□

روزگارش گلی شکفت و برو

□

ایا شاهنشه قاهر چه قحط رحمتست آخر

□

ببردند ز ایوان به راهام را

□

گفت ز علمی که مرا داده‌اند

□

چه روی راه تردد قضی‌الامر فقم

□

با تو گفتم کار تو یک بارگی

□

متی امتت کوس الشوق یغنی

□

جوابش داد شمشاد قصب پوش

□

پادشاهیست نسبت او را تاج

□

تا ز نیکی وز بدی من واقفم من واقفم

□

به یک هفته با او بکوشید سخت

□

بصارت بخش چشم پیش بینان

□

پیش مهدت چاوشان بیرون کنند

□

گردمی بر سر بالین من آئی

□

هم‌چنان دور دوم هابیل شد

□

به عشق ار بت پرستی دینت پاکست

□

آنکه بانقش وجودش ورق فتنه بشست

□

نادی المنادی فی کل وادی

□

سخنهای من چون شنودی بورز

□

چنان آراست ملک از دانش و داد

□

با چنین سابقه کس را به چنین روز که دید

□

چگونه نافه‌گشایی کند صبا به سحر

□

چو بر کس نیامد ز دستت ستم

□

تو هم بهر دل من گر توانی

□

دل برآنست که تنها بکشد بار فراق

□

شکر شکر چه بخندد به روی من دلدار

□

خرامان بیامد به شهر صطخر

□

رفتی پدرش چو مستمندان

□

فردا که بر من و تو زد باد مهرگان

□

پارسایان که می و میکده را نفی کنند

□

گرچه آن محسوس و این محسوس نیست

□

عصمت حق داشت همی چون نگهش

□

حکمت آن کرده در بحر شریعت گوهری

□

لا مل من العشق و لو مر قرون

□

که تا کی بود در جهان مرگ اوی

□

ز شیرین عیش مریم بود چون تلخ

□

در جوف سپهر تنگدل بود

□

ده غلام و ده کنیزک کرده راست

□

هر آنکه روی تو بیند برابر خورشید

□

اشارت کرد خواندن موبدان را

□

بیش از این چیزی دگر حادث نشد در نام او

□

این گفتن بود و ناگهانی

□

چه پیش آری از داد و از راستی

□

رساند تحفه‌ی شه بر دلارام

□

در خیال نقش بت‌رویان او واله شوند

□

گرچه دانم که تو داری دل ریشم یارا

□

لاف‌کیشی کاسه‌لیسی طبل‌خوار

□

سحر تا شام خارا سوختی زاه

□

راز دل زهره و عطارد

□

ما نگریزیم از این ملامت

□

نگه کرد روشن به قلب اسد

□

فتاد اندر دل شه خارخاری

□

ازکام شیر ملک چو کردی برون به تیغ

□

چون بجز بی حاصلی بهره نداشت

□

من و فردوس بدین نقد بضاعت که مراست؟

□

دگر گفت: کزوی شناسی به است

□

اینک دوحرف گفته شد اندر دو نیم‌بیت

□

ما را کرمش خواهد تا در بر خود گیرد

□

همی پوست کند این ازآن آن ازین

□

سپردان ساغر جلاب پر جوش

□

جاه تست ای ز جهان بیش جهانی که درو

□

باز از فلک پیر باومید وصالش

□

آن هنرمندان پر فن راندند

□

چو دریا لشکری دادش فرا پیش

□

همی ترسم از ریشخند ریاحین

□

از عشق تاجداران در چرخ او چو باران

□

ور ایدونک با ما نسازد جهان

□

گه جامه درید بهر سامانش

□

او که تا آب سبو پیوسته از ما خواسته است

□

در هر خم زلف دلفریبش

□

گر در کمند کافر و گر در دهان شیر

□

شد آن دیوانه‌ی بد خوش تابان

□

قدرش را بر سپهر تکیه زند

□

دوش گفتم عشق را ای شه عیار ما

□

همه گوش دارید فرمان من

□

نی چو خراسان که دو سه هفته گلش

□

کان و دریایی بنه در حبس دل بر اضطراب

□

مهش خوانم ولیکن روشنست این

□

گفت یا حادی انخ لی ناقتی

□

مشو چو خسروان سست بنیاد

□

این زمان آمد ولیکن کمترین

□

چو شهر لوط ویرانم چو چشم لوط حیرانم

□

پرستنده‌ی باده را پیش خواند

□

چراغم را چو خود بخشیده‌ای نور

□

ز حرص مدح تو باشد که از درخت سخن

□

وانجا که بحر نامتناهی است موج زن

□

وفایی گر نمی‌یابی ز یاری

□

آهی به جگر فرود می‌خورد

□

خسروا قاعده‌ی ملک چنان می‌فکنی

□

باده عشق ننگ و نام شکست

□

فرستاده‌ی موبد آمد دوان

□

جهان چون اژدهای پیچ در پیچ

□

ثالثا این قوام رعنا ریش

□

بلبل شوریده دلرا از چمن کردند دور

□

فضله ماند زین بسی گو خرج کن

□

واندر پس پرده ما درش نیز

□

پیش همچون خودی ز سیلی آز

□

در لحد مونس شوندت آن صفات باصفا

□

چو او گور و شیر دلاور بکشت

□

صراحی وار در مجلس زبونم

□

جهان بر هیچکس تا مرجعش اوست

□

چون نداری ز اول و آخر خبر جز بیخودی

□

بزارید در خدمتش بارها

□

منم کز استانت سر نتابم

□

کدام جان که قضاش از ورای چرخ نبرد

□

ای سرو گلستان را وی ماه شبستان را

□

به ایران همی دست یازد به بد

□

مرا کاین دولت امروز است در چنگ

□

زین سود چه سود اگر شود افزون

□

چشم پرخواب و رخسار همچون خورت

□

بعد نه سال آمد او هم عاریه

□

بر نکته‌ی عقل، دست سایی

□

لم در افعال او نیاید از آن

□

برم تیغ و کفن پیشش چو قربانی نهم گردن

□

همانا نهان داشت لختی نبید

□

سینه‌ش صدف در الهی

□

در تک چاه جهل چون مانی

□

ای دوست روا مدار دل را

□

صیاد قلب فوق حبة خاله

□

بران بالای شهرا رای پوشید

□

آسمانی که نیستت همتا

□

غلط کردم در آیینه نگنجی

□

دلارام او بود و هم کام اوی

□

روان شد خسرو از فرمان شیرین

□

مبرمی شرط شاعریست ولیک

□

ماه کنعائی ما گو ز پس پرده درآی

□

اهل دنیا جملگان زندانیند

□

ای جان به جسد فگنده‌ئی تو

□

زبان چو لاله به گرد دهان درافگندی

□

علیکم سلامی من صمیم سریرتی

□

به جایی رسیدی که مرغ و دده

□

امیدم را به جائی کش عماری

□

جمع ضدین کرده در زنبور

□

هیچ چیزی نیست ز آهن سخت‌تر

□

عاذلی کف عن ملامی فیهن

□

مرا در ملک خود کاری درافتاد

□

سده‌ی ساحت تو منبع امن

□

دیو شقا سرشته از لطف تو فرشته

□

ز ایوان شاه جهان تا به دشت

□

ز آنجا بسر بلندی بخت

□

کار فرمای مرا پایه‌ی من معلومست

□

گر آبروی نه در خاک کوش می‌طلبند

□

قول حق را هم ز حق تفسیر جو

□

روان شد نازنین کز راه یاری

□

بیش از این در زمانه دولت نیست

□

در صورت هر کس که از آن رنگ بدیدی

□

که ما را فزونی خرد داد و شرم

□

کرد یکی از جگر مهر زای

□

فلک با اختران گفتا که آن کیست

□

دل منه بر سیم و بر سیمین بران دهر از آنک

□

سر بندگی بر زمینش نهاده

□

سریر آراست ماه و آفتابش

□

گیتی به لب خشک نامرادان

□

کسی کز نام می‌لافد بهل کز غصه بشکافد

□

همین مه که با میوه و بوی بود

□

به باریدن درامد گوهر و در

□

گل آزادگی نکرده فزون

□

ره بمنزلگه قربت ندهندم که کسی

□

ترک این سخته کمانی رو بگو

□

که ای خون من و خونابه‌ی من

□

شاه شطرنج که در وقت ضرورت ستده است

□

ای دل جاسوس من در پیش کیکاووس من

□

چنین گفت کان تیر بی‌پر بود

□

ناگه از اطراف بیابان و دشت

□

نه همه مغز به که لختی پوست

□

ای آنکه نخوانده‌ای تو هرگز

□

به مشک سوده‌ی محلول در عرق ماند

□

به گرمی بس که دلها مایل افتاد

□

گر شما را با نوایی بد چه شد

□

ای کرمت شاه هزاران کرم

□

بدان را نمانم که دارند هوش

□

علمهای جهان بر عکس هم هست

□

گواهیش که گواهی خود در این محضر

□

در دیده کشم خاک کف پای کسی را

□

پس ردی اشراق آن نااحولی

□

هر چه برد مصادره از تن عاشقان گرو

□

پس پسندی ز پسندیده خصالت که سه روز

□

جان کهنه می‌فشان و جان تازه می‌ستان

□

بکوشیم تا نیکی آریم و داد

□

نرم شد استخوانم و نکشید

□

نام من گسترده شد یکبارگی از نظم تو

□

ای بلبل خوش نوا سرودی

□

مطلع برج سعادت فلک اختر سعد

□

چون مست شد این بنده بشنو تو پراکنده

□

صعوه‌ی ما مرد سیمرغ تو نیست

□

خود را چو به بیخودی ببستی

□

به بازی همی بگذارند جهان

□

گفت: آنگه شود مرا باور

□

فضله‌ی بزم توفراش به نوروز برفت

□

براستان که گدایان آستان توایم

□

گر بدادی تشنه را بحری زلال

□

ستیزه روی مرا لطف و دلبری تو کرد

□

میوها سر درکشند از شدت گرما به شاخ

□

وجودش گر چه یک پاره‌ست چون کوه

□

بپرسید زان کهتران کاین کیند

□

مرا پیاله چو جام جهان‌نما باشد

□

در استخوان هرکه ز مهر تو مغز نیست

□

چو خوشه ده زبان گشته نهم چرخ

□

رحمت بار خدایی که لطیفست و کریم

□

حلقه‌ای دیدم همه سرمست فقر

□

کم از بیتی بود وا و با

□

ز کف هر یکی دریای بخشش

□

ز دیبا بیاراسته صد شتر

□

بدو او را چو خواهی دید، پس دیده چه می‌داری؟

□

نشگفت اگر به قوت فتویش بعد از این

□

خون شد از رشک خطت نافه‌ی آهوی ختا

□

غیر چستی و گشی و روحنت

□

هر دمی هجر ستمکار تو دم می دهدم

□

مدتی شد که در مصالح من

□

همان سلطان همان سلطان که خاکی را نبات آرد

□

به پیش به راهام شد پیشکار

□

درافشان کرد از شادی فلک چون دیده‌ی مجنون

□

به عون عدل تو از شیر و یوز بستانند

□

تو آن وقتی نبی‌الله بودی

□

که اعتماد کند بر مواهب نعمت

□

دل بنمودم که ببین خون شده‌ست

□

مگر سیم سیماب شد دستش آتش

□

در حجب مشک موی روی ببین اه چه روی

□

بدو خانه زندان کن و بازگرد

□

موجی این بحر زد و گوهری آمد بیرون

□

گردون چو سگ به فضله‌ی خود بازگشت کرد

□

بنده‌ی آن سرو آزادم وگر نی راستی

□

چون به صد حرمت بزد حلقه‌ی درش

□

سکنت قلوب بعد ما سکن البلا

□

خیال تیغ فتح‌انگیز او دشمن گداز آمد

□

ما از لب و دندان اجل هیچ نترسیم

□

رخ بدسگالان تو زرد باد

□

شب هجر است و دارم بر فلک دست دعا اما

□

عذر آن اقدام چون خواهم که خاکش را سپهر

□

گر مرا یاری کنی چه بود از آن

□

فردا شنیده‌ای که بود داغ زر و سیم

□

بیا بیا که تویی آفتاب و من ذره

□

ولیکن چون تویی روز زمانه

□

هم ز حق رستیم اول در جهان

□

پر از راستی کرد یکسر جهان

□

تا به حدی است شکر دهنت

□

باد صبای کرمت چون بجست

□

سیاهی ار نبود مردمان دریائی

□

در قفص افتند زاغ و جغد و باز

□

هیچ نرفت و نرود از دل من صورت او

□

نی دست تصرفش ببرند

□

بستان باده دیگر جز از آن احمر و اصفر

□

برآورده‌یی بود سر در هوا

□

تو با من کردی از جور آنچه کردی

□

تویی که بر در امروز دی و فردا را

□

چون بدید آن سر، جنید پاک باز

□

ولم اربعدالیوم خلا یلومنی

□

جام وفا برداشته کار و دکان بگذاشته

□

هین که شاخ هجا به بار آمد

□

جمله اندیشه‌ها چو برگ بریخت

□

کسی باژ خواهد ز هندوستان

□

آه پیران کهن می‌گذرد از افلاک

□

جامه‌ی عیش را طراز برفت

□

بر آتش افکنم آندل که در غم تو نسوزد

□

تیر غمزه دوخت دل را بی‌کمان

□

ای کسی کز حدثان در حدثی افتادی

□

آن بخیل آباد ممسک خانه را

□

آن کس نه که از طریق تحصیل

□

چو در پیش شنگل نهادند خوان

□

چیست دانی نام آن شهر و کدام آن شهریار

□

در این چنین مه و موسم که درع ماهی را

□

پیش لبش آب خضر شد خاک

□

نه در قبیله‌ی آدم که در بهشت خدای

□

گر سیر شدند این مستمعان

□

باز چون با ز پارسیش افتاد

□

ای روح شکار دلبری گشتی

□

یکی پهلوان گفت کای شهریار

□

حافظ صفحه‌ی معانی دل

□

وز ریاضی مشکلی چندم به خلوت حل شده است

□

مرغ دل غمگین بهوای سر کویت

□

من به بادی نامدم هم‌چون سحاب

□

بگشا کار مشکلم تو دلم ده که بی‌دلم

□

روزها رفت و من نمی‌دانم

□

تا که هشیاری و با خویش مدارا می‌کن

□

بجستند موبد فرستاده‌یی

□

ازو هاتف به این امید دل خوش کردم و مردم

□

وگرنه جفته نهد با قبای کحلی خویش

□

پسته را زیر نمک از لب تو سوخت جگر

□

کاش کابن مقله بودی در حیات

□

ای بنده شیر تن هستی تو اسیر تن

□

شعر چند الحق به دست آورده‌ام فیما مضی

□

بفزای شراب ما بربند تو خواب ما

□

که بهرام فرزند او همچو اوست

□

گلاب تازه بر اندام ریز از شیشه‌ی نرگس

□

در شغل شاکرم به گه عزل صابرم

□

چشمه‌ی خورشید درخشان مروق

□

آن یکی گفت ای گروه فن‌فروش

□

آه دریغ مغز تو در ره پوست باخته

□

وان دگر روز همه روز در آن محنت و بند

□

تن همی‌گوید به جان پرهیز کن از عشق او

□

دو اسپ گرانمایه ز آخر ببرد

□

داشت چون وحشی غزالان روز و شب

□

الحق الحق بدانچه کردستم

□

با موکل شربتم چون خوش بود

□

دست در دامن عفوت زنم و باک ندارم

□

هذا سیدی هذا سندی

□

ور بفرمایی که دندان برکشم

□

هر چه می‌بارید اکنون دیده گریان ما

□

ای که نبوده بر درت مثل من از جفا کشان

□

سخن بی‌دلان به یاد آرد؟

□

چنان‌که تشنه به آب حیات و مرده به جان

□

درین چمن که منم بلبل خوش الحانش

□

گفت چون توفیق یابد بنده‌ای

□

از بانگ تو برجستم در عهد تو بنشستم

□

مثال رفعت گردون به جنب رفعت او

□

پیش تو از بسی شیدا می‌جست کرامت‌ها

□

بیا تا در می صافیت راز دهر بنمایم

□

در خاطر هاتف همه‌ی عمر گذشته است

□

می نیارم گریخت گرنه نه من

□

قرب پنجه حج بجای آورده بود

□

اینهمه رفتند و مای شوخ چشم

□

در تو در تو در بخشش تو

□

دفع چشم بد جهانی را

□

دلتنگ همی‌دانند کان جای که انصافست

□

وای بر صحرائیان کز شهر بیرون میرود

□

من نمی‌دانم این بلا، دل را

□

نزهت‌افزای چون می صافی

□

خون شد ز اشک ما دل سنگین کوهسار

□

قلعه را چون آب آید از برون

□

عشقش دل پردرد را بر کف نهد بو می‌کند

□

امید مکن راستی از پشت بنفشه

□

گر زان که نمی‌خواهی تا جلوه شود گلشن

□

گر نثار قدم یار گرامی نکنم

□

جان آشفته بر رخت فاش است

□

شود چو غنچه‌ی گل چاک ترک دشمن تو

□

ای جان و جهان نیست به هر جان و جهان هیچ

□

رو ملک دو عالم به می یکشبه بفروش

□

خواجه به خویش آ یکی چشم گشا اندکی

□

چون همه رنج هست و راحتی نی

□

مشو نومید از دشنام دلدار

□

از شکر نی قلمم هردم از عراق

□

بود از ماتمش از حد فزون داغ دل یاران

□

همه با داغ خدایند چه خرد و چه بزرگ

□

اگر صد روضه بر آدم کنی عرض

□

پنج وقت آمد نماز و رهنمون

□

گر که قافی تو را چون آسیای تیزگرد

□

گفته عقلش به کردها احسنت

□

بدرنا مثل خطیب امنا فی یوم عید

□

خرد ز پیری من کی حساب برگیرد

□

در عشق بود غمزده‌ی بیش ز هاتف

□

طمع ببر ز سرایی که نظم عیش درو

□

فسردی همچو یخ از زهد کردن

□

این همه نقش عجب بر در و دیوار وجود

□

و اشرتم بالصبر لی متسلیا

□

ز بهر حفظ حیات آنچه بایدم ز کفاف

□

گر خلق همه خفتند ای دل تو بحمدالله

□

قسم به نرگس مردم فریب عشوه فروشت

□

حاشای ما کنت من یختار فرقتهم

□

خشم چو دندان بزند همچو مار

□

هدهد ما دگر امروز نه بر جای خودست

□

مرکبی دو اندر آن ره شد سقط

□

ای بر شقایق رنگ تو جمله حقایق دنگ تو

□

آز محتاجان چو کلکش در مسیر آمد بسوخت

□

زندگی ز آویختن دارد چو میوه از درخت

□

زلفین سیاه تو به دلداری عشاق

□

کام‌بخشی که یافت از در او

□

دل او برده بارنامه‌ی بحر

□

پرده بر خویش متن لعب پس پرده مکن

□

قوت حافظه گر راست نیاید در فکر

□

عرصه چرخ بی‌تو تنگ آمد

□

ذات مقدس تو جهانیست از کمال

□

در خانه چنین جمعی در جمع چنین شمعی

□

هردم به داد آیم برت از ذوق بیداد دگر

□

بود تا مزرع جهانش جای

□

نام میمون تو تا بر ساق او بنوشته‌اند

□

تا ترا عاقبت شود محمود

□

گرچه پیران را درین دور لام

□

گر آرزو کژ است در او راستی بسی است

□

تکحیل آن ز هیچ‌کس اندر جهان مدان

□

سقاهم ربهم خوردند و نام و ننگ گم کردند

□

غمزه شوخ تو خونم به خطا می‌ریزد

□

ز افسانه‌ی وارستگی رستم ز شرم مدعی

□

پی نبری خاصه در این حادثه

□

از لبت یک بوسه نتوان زد به تیر

□

گرچه دوری به روش کوش که در راه خدای

□

چون شد گرو گلیمی بهر در یتیمی

□

باز اگر شاعر نباشد هیچ نقصانی فتد

□

صفراش نی سوداش نی قولنج و استسقاش نی

□

خود قصب پوشی و صد سرو مرصع پوش را

□

گر ز نظر نهان شوم چون تو به ره گذر کنی

□

نور در چشم دشمنت نارست

□

هر کو قدح ننوشد صافی درون نگردد

□

من بدین یک‌بار قانع نیستم

□

چرا ازرق قبای چرخ گردون

□

برده رضوان ز بهشت از پی پیوندگری

□

که سوی عقل کژبینی درآمد از قضا کینی

□

دل صنوبریم همچو بید لرزان است

□

بهر تاریخ زد رقم هاتف

□

چو دیده نیستیی بی‌سال بخشیده

□

در زمین گردید و در دریا بگشت

□

تو با دوست یکدل شو و یک سخن

□

ظللت من الدنیا علی طلب الهوی

□

لبش آهنگ کاه می‌نکند

□

گفتی که سلام علیک بگرفت همه عالم

□

پی نشاط فرو کوفتند نوبت غم

□

به حال مرگ افتاده است هاتف ای پرستاران

□

بر سر من مغفری کردی کله وان درگذشت

□

مرغ دل باز چو شد صید سر زلف کژش

□

آمدند از رغم عقل پندتوز

□

بر مثل زاهدان جمله چمن خشک بود

□

ای دل به عون مسهل سقمونیای صبر

□

وان دم که ز بدخویی دشنام و جفا گویی

□

دود آه سینه نالان من

□

نهنگان در چه دوزخ فتادند

□

مدار جنبش قدرش ورای خورشیدست

□

مقتدا بی‌شک به استحقاق اوست

□

تو خواهی نیک و خواهی بدکن امروز ای پسر کاینجا

□

تازه کند ملول را مایه دهد فضول را

□

در حمله درنده‌ای و دوزنده

□

تن ار کرد فغانی ز غم سود و زیانی

□

بهر چشم برهم زدن بهر قتلم

□

نفسی بگذرم ازین پس و پیش

□

چون بدیدش که کسی نیست رها کردش باز

□

آن لعل گهر پوش مگر چشمه‌ی نوشست

□

خاصه آن سیلی که از دست توست

□

روزه نم زمزم شد در عیسی مریم شد

□

زدهر سیه کاسه الحق چنانم

□

هله برجه هله برجه قدمی بر سر خود نه

□

تیری که زدی بر دلم از غمزه خطا رفت

□

به هزار خنجرم ار عیان زند از دلم رود آن زمان

□

به روزگار خزان زرگری کند شب و روز

□

من کیم مهمان تو، تو تنگ‌ها داری شکر

□

شب مردان خدا روز جهان افروزست

□

هر که در این روزگار دارد او کار بار

□

سهیل روی تو اندر یمن تافت

□

ای دل تو که زیبایی شیرین شو از آن خسرو

□

در حلقه‌ی فتراک تو دایم دل بریان

□

هر که مجنون شود درین سودا

□

ز رنگ آمیزی دوران مشو غافل ز من بشنو

□

آن نگارین مبرقع چو کند میل عراق

□

خواجه شمعم دادو تو چشم قریر

□

احسان و مردی بسیار کردی

□

چون فرهاد می‌کشی جان مرا به که کنی

□

برای لقمه‌ای نان چون گدایان

□

هر چند کان آرام دل دانم نبخشد کام دل

□

شهر کاشان را از همت او

□

بنالد مرغ با خوشی، ببالد مورد با کشی

□

گفته‌ای کار تو را رایی زنم

□

هنوز ار سر صلح داری چه بیم؟

□

زان غمزه چون تیرش و ابروی کمان گیرش

□

هر آن کس را که برداری به اجلالش فرود آری

□

رو فزون شو از دو عالم تا بریزم بر سرت

□

شدست معتبر از خلعت تو مادر دهر

□

به گرد سر و گرم پر فشانی قمری مفتون

□

وحشی اگر نبود زما یار ما به تنگ

□

نقاب عنبری از چهره بگشود

□

خاک را زربخش کی بود آفتاب

□

فایده زفت شدن در کمی و کاستن است

□

باد را یا رب نمودی مروحه پنهان مدار

□

ره لقمه چو بستی ز هر حیله برستی

□

عکس خوی بر عارضش بین کفتاب گرم رو

□

آن کس که ساغر می نابش دهد کدام

□

آتش و دود چو دنبال یکی طاووسی

□

گفت اگر اینجا نبودی تنگنا

□

باز می‌گویم نشاید راه نومیدی گرفت

□

و آن‌ها که به تسبیح بر افلاک بنامند

□

سراندازان سراندازان سراندازی سراندازی

□

و اشرتم بالصبر لی متسلیا

□

در وی مبین دلیر که ارباب عقل را

□

در مهاد هواش پیوسته

□

چه طور بد ز من دیدی که سویم

□

چو عین فتنه شد چشم تو چونست

□

کین چنین زن را چرا این شیخ دین

□

بوی خوش او رهبر ما شد

□

چه جای مکان است و چه سودای زمان است

□

الف گشت‌ست نون می‌بایدش ساخت

□

دل نشان شد سخنم تا تو قبولش کردی

□

حضرت عزتش وطن خلوت او در انجمن

□

کم افتد کز دری یاری درآید

□

عایشه کو بود هم چون جان ترا

□

واجل الظلام بشمس فی یدی قمر

□

چو مرا بر سر پا دید به سر کرد اشارت

□

در این مطبخ هزاران جان به خرج است

□

فروریخت فروریخت شهنشاه سواران

□

هیچ زخمی نزد آن غمزه که کاری نفتاد

□

رو نقطه‌ی آتشی بگردان

□

زمان قهقهه‌ی کبک ، خوش دراز کشید

□

برون از زلف و رخسارت ندیدم

□

تا ز فرزند آب این چشمه شتاب

□

قصر دهد از پی تقصیر من

□

گر ضعف و سستی نیستی در دیده خفاش تن

□

غلامانه است اشیاء را قباها

□

بس نگویم شمه‌ای از شرح شوق خود از آنک

□

چو سوی بزم جنان شد ز بزم هم‌نفسان

□

پیرهن در زیر تن‌پوشی و پوشد هر کسی

□

رهی بس دور می‌بینم من این راه

□

نصیحت همه عالم چو باد در قفس است

□

در جای می نگنجد از فخر جای تو

□

دامن ندارد غیر او جمله گدااند ای عمو

□

چو جان زار بلادیده با خدا گوید

□

به گوش مژده تخفیف ده ز درد سر من

□

چون جرس نالد اگر دل ز غمت بیجا نیست

□

وحشی آن چشمت اگر خواند به خود نادیده کن

□

دلبر شیرین سخن بیش نماید عتاب

□

رازگویان با زبان و بی‌زبان

□

چو گشاید در سرا تو مگو هیچ ماجرا

□

بخور که ساعتی دیگر نبینی

□

جان فرشته بودی یا رب چه گشته بودی

□

چنگ خمیده قامت می‌خواندت به عشرت

□

نه شنید از کسی، نه با کس گفت

□

خوشا منزلا، خرما جایگاها

□

تا کند در راه ما را رهبری

□

ملک آزادی نخواهی یافت و استغنای مال

□

دارد دو هزار سحر مطلق

□

آنک ز چشم شوخ او هر نفسی است فتنه‌ای

□

بر پرده‌های دنیا بسیار رقص کردیم

□

تن که نه قربانی بتان شود اولی

□

در لب یار است آب زندگی در حیرتم

□

گشته بودم مستعد عشق ، تقصیر از تو شد

□

بیاد لعل تو هر لحظه چشم من فصلی

□

آن خراسی می‌دود قصدش خلاص

□

آن چه آب است کز او عاشق پرآتش و باد

□

مسلمانان مسلمانان خبر آن کارفرما را

□

بر نقش فنا چه عشق بازد

□

خوش دولتیست خرم و خوش خسروی کریم

□

هر کجا آفتاب حسن تو تافت

□

به هر جانب از برف بر کوه صدی

□

دل من یا رسول الله خفته است

□

بگفت این سخن پیر و بگریست مست

□

تاج و تختی کاندرون داری نهان ای نیکبخت

□

در این مستان کجا وهمی رسیدی

□

بیرون شو از این هر دو بیگانه شو ای مردو

□

لب زمانه به حرف سمنبری جنبید

□

غیر از که شنید سر عشقت

□

درد سرت مباد ز فریاد دادخواه

□

قرار گیر زمانی که ملک روی زمین

□

نیم‌شب بگذشت و افسانه کنان

□

این نگارستان عالم پرنشان و نقش توست

□

گر غرقه دریایی این خاک چه پیمایی

□

همه کس بر عدو پیروز خواهد

□

بدان مثل که شب آبستن است روز از تو

□

چاکر آستان او قیصر

□

جویش پر از صنوبر و کوهش پر از سمن

□

گرچه شادروان چل فرسنگ داشت

□

عجب نیست بر خاک اگر گل شکفت

□

خاک ایازم که او هست چو من عشق خو

□

بر رسم زبردستی می‌کن تو چنین مستی

□

از دغا و مکر گوناگون او

□

نه ز روی دراز دستی‌ها

□

روی خود را گفته: ظاهر شو بهر صورت که هست

□

وحشی آن عربده جو کشت به خواری ما را

□

رشته‌ی دندانت از چشمم نمی‌گردد جدا

□

در تمنای هیچ پیوندی

□

در بزم چون نیایم ساقیم می‌کشاند

□

ای بی‌تو شراب درد گشته

□

به مبارکی و شادی چو نگار من درآید

□

که نام قند مصری برد آن جا

□

زین مدرسه هرگز مطلب علم که اینجاست

□

به روزگار دوشنبد نبیذ خور به نشاط

□

آن نه کام است که ناکام بجا بگذری

□

سعدیا چون دولت و فرماندهی

□

عقلی که نمی‌گنجد در هفت فلک فرش

□

وگر محتاج این طاعت نماندستی دل مسکین

□

پس اندر عشق دشمن کام گردم

□

سیه‌چشمی که درخوابست از کید بداندیشان

□

به ازل، چون قبول یافته‌اند

□

به ترشح عنایت غم باز مانده‌ای خور

□

با وجود آنکه بد گفتند و نیک انگاشتیم

□

باز پرسید کاین دیار کراست

□

چون نه‌ای بحری تو بحر اندرمشو

□

هر دمی روز است اندر کان جان

□

بخشد بت نهانی هر پیر را جوانی

□

دیدم و آن چشم دل سیه که تو داری

□

گر تو شکل و شمایلش بینی

□

چنان دو کفه‌ی زرین ترازو

□

مرا گویند کو عزلت گرفته است

□

کوتاه دیدگان همه راحت، طلب کنند

□

مست فکرت دگر و مستی عشرت دگر است

□

چو پیراهن برون افکندم از سر

□

هله ای روز چه روزی تو که عمر تو دراز

□

چو او میدید سوی من به سوی غیر می‌دیدم

□

هاتف از جور تو اینک ز جهان خواهد رفت

□

تو زخم ناز بر جان میزن و می‌آزما بازو

□

طوطی که شکر می‌شکند در شکرستان

□

باده خورشد ز دست لعبت چین

□

ز آنک قربان‌ها همه باقی شوند

□

بیا ای مونس روزم نگفتم دوش در گوشت

□

ای داده به دست ما کلیدی

□

عاشق که شد که یار به حالش نظر نکرد

□

روی بنما، نظر تو باز مگیر

□

یکی را بار نه کرد و قوی دست

□

بردار سفینه‌ی غزل را

□

عالم که عارفان را، گوید نظر بدوزید

□

هله تا جمع رسیدن بده آن می به کف من

□

برای تو جدا گردم ز عالم

□

یا فراق الشیخ شمس الدین من تبریزنا

□

تا ز نظاره‌ات مرا ساخت به عشق مبتلا

□

در آن شهر دلکش یکی باغ ساخت

□

یاری به دست‌آر موافق تو وحشیا

□

دل می‌دهد جان را خبر کارام جان می‌پرسدت

□

گرچه کاتب نبوده چابک دست

□

هر کی ماند زین قیامت بی‌خبر

□

اندر پس دیواری در سایه خورشیدش

□

الله واقی و السعد ساقی

□

در خیال این همه لعبت به هوس می‌بازم

□

خواه نوش است و خواه زهرآلود

□

لاله تو گویی چو طفلکیست دهن باز

□

باز گردیدند ازین بحر عجب

□

حاصل لهو ولعب دنیا چیست؟

□

آخر تو شبی رحمی نکنی

□

مگر خود دیده عالم غلیظ و درد و قلب آمد

□

مباد روزی کاندر جهان تو درندمی

□

پای طلب کوتاه گشت از بس که در ره سوده شد

□

بیا به ملک دل ار توانی

□

گفتم که خود رایی مکن گفت اینچنین باشد ولی

□

هیچ غمخور مباد بی غمخوار

□

چون شب از سرمه فلک پرورد

□

مگر بی‌قصد افتی کو کریم است

□

تو خواهی همچو ابر بازگونه

□

به سینه تو که آن پستان شیرست

□

چو نافه بر دل مسکین من گره مفکن

□

بود ذیل وی از آلایش دور

□

پنج دیبای ملون بر تنش

□

من در این زندان آهن مانده باز

□

روی از خدا به هر چه کنی شرک خالصست

□

کاین شهیدان ز مرگ نشکیبند

□

برو تو دست اندازان به سوی شاه چون باران

□

تا ز نیکی وز بدی من واقفم من واقفم

□

به غضب نگاه کردی و دگر نگه نکردی

□

ای دلبر گلچهره که مشاطه‌ی صنعت

□

وحشی به دل این آتش سوزنده‌چو فانوس

□

در دلم خون جگر جایش بغایت تنگ بود

□

شاه در مطرح ایستاده چو شیر

□

تا خود چه فسون گفتی با گل که شد او خندان

□

در اصل زمهریر گر افتد ز آتشت

□

همچو ماهی مانده در دام جهان زان بحر دور

□

به نیم جو نخرم طاق خانقاه و رباط

□

رفتی و غم‌ها در دلم خوش آنکه باز آیی و من

□

وان برگهای بید تو گویی کسی به قصد

□

در وصف ذاتت بی شکی از صد هزاران صد یکی

□

ترک دنیا نکنی نعمت عقبی طلبی؟

□

کودکی کو نشناسد وطن و مولد خویش

□

فتنه به شهر توام کشته قهر توام

□

شما را اطلس و شعر خیالی

□

به آن مه در سرمستی حدیثی گفته‌ام کین دم

□

سایه‌ی این سرای جان‌افزا

□

از چشم من به خود نگر و منع کن مرا

□

باز آی و بسوی من بیدل نظری کن

□

هم قوی رأی و هم تمام اندیش

□

گر چه دل بر مرگ خود بنهاده‌ایم

□

منم بیمار و تو ما را طبیبی

□

این قدر عقل نداری که ببینی آخر

□

کنون چه چاره که در بحر غم به گردابی

□

مست شوق توایم و باده‌ی وصل

□

بالش بسان دامن دیبای زربفت

□

چون دو عالم را به یک دم درکشید

□

روییست ماه پیکر و موییست مشکبوی

□

شد روم مست روی او شد زنگ مست موی او

□

قوسک حیث ما رمی السهم اصاب مقلتی

□

هلا در خواب کن اوباش تن را

□

خوشست صحبت شاه و گدا به خلوت انس

□

به دارالخلد چون بشنید جانش

□

وحشی برای صحبت یاران بی‌وفا

□

مه ز شرم جمال او هرماه

□

زر فشانان به زرد گنبد شد

□

زنهار نگهدارید زان غمزه زبان‌ها را

□

گناه این بود افتادم به عشقی

□

ان فی عتب الهوی الف الوفا

□

دل ضعیفم از آن می‌کشد به طرف چمن

□

گلشن کویش بهشتی خرم است اما دریغ

□

اندر میان لاله، دلی هست عنبرین

□

تا سر یک رشته یابم از تو باز

□

قد و عرالمسلک یا ذاالفتی

□

از تو دارم التماسی ای حریف رازدار

□

ای گل و ای بهار جان وی می و ای خمار جان

□

تا ز آتش می‌گریزی ترش و خامی چون پنیر

□

روزی که به دلبری میان بست

□

سر ما و آستانه‌ی در تو

□

در بزمگه یوسف اگر ره دهدم بخت

□

تا تلخی هجران نکشد خسرو پرویز

□

ز آهن الماس او حریر کند

□

شعاع وجهه یعلو علی شمس الضحی نورا

□

بنال ای بلبل بیخود که سوز دیگر آوردی

□

منشور بقا نموده سحرت

□

رخ برافروز که فارغ کنی از برگ گلم

□

در جمالت لطافتی است، که آن

□

تا دو سه روز درین سایه‌ی رز

□

چون خلافت خواست افکندن امیر

□

چه روزهات به شب رفت در هوا و هوس

□

چو خود سپید ندیده‌ست روسیه شاد است

□

ز طمع آدمی باشد که خویش از وی چو بیگانه است

□

تا روز ساغر می در گردش است و بخشش

□

ز جنون فزود هردم چو بلای ناگهانی

□

لیکن جهان به چشم خود اندر حجاب داشت

□

بگذار درس دانش که نهایتی ندارد

□

گر بپیری هدف ناوک خلقی گشتم

□

وان سراچه که هفت پیکر بود

□

ما را اسیر کردی اماره را امیری

□

گر رنج بشد مشکل نومید مشو ای دل

□

این جاست که مرگ ره ندارد

□

به بزمگاه چمن دوش مست بگذشتم

□

هاتف از من نغمه‌ی دلکش سرودن خوش مجوی

□

اگر فساد کند هر که او نبیذ خورد

□

اگر بود دو جهان و اگر نه ملکت او

□

گر آفتاب بشد سایه همچنان باقیست

□

قیصر رومی کنون زنگیکان را شکست

□

کشف الغطاء و لا انتظار و لا نسا

□

داستان خسروان بشنیده‌ایم

□

ای به قتل عاشقان خوشوقت چونوقتست آن

□

تا که ننشیند به دامانت غبار از خاک ما

□

باورت گر نیست از وحشی که می‌سوزد ز تو

□

ساربان خیمه برون می‌زد و اینم عجبست

□

بازش اندیشه مال خود نکنم

□

در نیم شبی جسته جمعی که چه دزد آمد

□

نی زان شراب خاکی بل کز جهان پاکی

□

از آن دستست این حلوا از آن دست

□

گر از سلطان طمع کردم خطا بود

□

که جزین باده بار نرهاند

□

امر القیس و لبید و اخطل و اعشی قیس

□

غرق دریا چنان شدم که در آن

□

روا داری از جهل و ناباکیت

□

یونس قدسی تویی در تن چون ماهیی

□

چون ساقی ما ریخت بر او جام شرابی

□

چون دوش اگر امشب نایی و ببندی لب

□

پر گیاه حسرتی خواهد دمانیدن ز خاک

□

هر که عاشق نگشت در معنی

□

چه جای مرهم راحت دل بیمار وحشی را

□

گه گاه اگر نه بنده نوازی کند نسیم

□

بانوی سرخ روی سقلابی

□

مطربا این دف برای عشق شاه دلبر است

□

آن باد بهاری بین آمیزش و یاری بین

□

عجایب بین که شیشه ناشکسته

□

کنون که چشمه قند است لعل نوشینت

□

بگشا سر قنینه، که در بند مانده‌ام

□

لاله‌ی رازی شکفته پیش برگ یاسمن

□

یا نه از گیسوی لیلی اثری یافت سحر

□

با دوستان خویش نگه می‌کند چنانک

□

صنما به چشم مستت دل و جان غلام دستت

□

خیال خوب تو در سینه بردیم

□

در کار شوید ای حریفان

□

گر شرم بودی هرگز نکردی

□

حریف عربده‌ی می کشان نه‌ای ای شیخ

□

طاقت آوردیم چندین سال ازو بیگانگی

□

گوئی مگر بتان تتارند کز ختا

□

زان خردمند سرو سبز آرنگ

□

اگر عالم شود گریان تو را چه

□

ما تشنه و هر جانب یک چشمه حیوانی

□

در شادی ما وهمی نرسد

□

مستور و مست هر دو چو از یک قبیله‌اند

□

نه باغی بل بهشتی زیبد آری

□

برنه به کف دستیم آن جام چو کوثر

□

نفس سگ را خوار دارم لاجرم

□

دیو ناری را سر از سودای مایی شد به باد

□

مرا تا وقت مردن کار این است

□

اعظم کل شهوه هان لدی وصاله

□

هر جا پر تیر او ببینی

□

نزدیک شد کامی زشت در بزم با نامحرمان

□

مخمور میم، بیار ساقی

□

ای شمع به هر شعله که خواهیش بسوزان

□

تا پریشان بود آنزلف سیه جمعی را

□

چون برافشاند شب به سنت شاه

□

عید بیاید رود عید تو ماند ابد

□

دوش بدادی مرا از کف خود باده را

□

نگیرم گور و نی هم خون انگور

□

خوش برانیم جهان در نظر راهروان

□

قرب سالی ز عشق می‌نالید

□

یا به منقار زجاجی برکند طاووس نر

□

تا که تو نظاره‌ی عالم کنی

□

روز قیامت که خلق، طاعت و خیر آورند

□

ای خدا در تو چون گریخته‌ام

□

در پرتو آفتاب رویت

□

تو اگر اوصاف خواهی هست فردوس برین

□

آن دلارام که منصوبه طرازی فن اوست

□

موی زلفت فراز عارض خوش

□

هان این پیام وصل که اینک روانه است

□

مشنو که گر آن طره‌ی زنگی وش هندوست

□

شمع و قندیل باغها مرده

□

من رستمم و روحم طوفان قوم نوحم

□

برهنه کن تو جزو جان و بنما

□

کردیم ز روزه جان و دل پاک

□

نماز در خم آن ابروان محرابی

□

عقل به هاتف پی تاریخ گفت

□

به سماعی که بدیعست، کنون گوش بنه

□

مرد می‌پرسید زانکش بود زر

□

به زیر سایه‌ی عدل تو آسمان را نیست

□

تو وقف خراباتی دخلت می و خرجت می

□

آن کهنی نوصفتی همچو خدا بی‌جهتی

□

هر پاره من جدا همی‌گفت

□

نوید وصل میده وز پی ضبط جنون من

□

هاتف غلامی تو خواهد بخر به هیچش

□

رخصت مجلس و بر وصل تغافل ای شوخ

□

سرمه‌ی چشم جهان بین من خاکی نهاد

□

شیر با شیر درهم افکندند

□

خواست که پر وا کند روی به صحرا کند

□

دل داده آن باشد که او در صبر باشد سخت رو

□

آنگه که فنا شد حدث اندر دل پالیز

□

نگشاید دلم چو غنچه اگر

□

گرچه در بادیه‌ی عشق به منزل نرسی

□

مرا بر عاشقان داده یکی منشور سالاری

□

از سر کین زان سنان غمزه کنی تیز

□

چه گفت ندانی که خواجه دریاییست

□

ساقیا هشیار نتوان عشق را دریافتن

□

چو اشترمرغ جان‌ها گرد آن برج

□

رو تو جباری رها کن خاک شو تا بنگری

□

دلم که صبر و خرد برده‌اند بی‌خبر از وی

□

دلبری دید همچو بدر تمام

□

ز حرف گرم وحشی آتشی در سینه افکندم

□

خوش آن آهوی شیرافکن که دایم

□

لشگر از بهر صلح باید و جنگ

□

کجا شد آن عنایت‌ها کجا شد آن حکایت‌ها

□

در آن تابش ببینی تو یکی مه روی چینی تو

□

عشرت ده عاشقان می را

□

سر سودای تو در سینه بماندی پنهان

□

گرم زنی چون قلم، بند بند، این سر من

□

بیار و در قدح ریز و به من ده

□

داد شه را میوه و شه چون چشید

□

نه آن دریغ که هرگز به در رود از دل

□

گر چه دو دستم بخست دست من آن تو است

□

همه مشتاق دیدار تو باشند

□

تو کارم زان بر سیمین چو زر کن

□

گرد خجالت تو نشوید ز روی خویش

□

تا خدنگی ندوختش بر جان

□

کم باد این فارغ دلی کو سد تمنا می‌کند

□

به عزم کعبه‌ی قربت چو بسته‌ایم احرام

□

زهره در ثور و مشتری در قوس

□

آب زلال ملک تو باغ و نهال ملک تو

□

حق است سلیمان را در گردن هر مرغی

□

وی صورت تو درون چشمم

□

بیا که توبه ز لعل نگار و خنده جام

□

با دلش مهر خود بیامیزد

□

اگر خسرو نیم فرهاد عشقم

□

بحری است غیر ساخته از موج‌های خویش

□

این سراییست که البته خلل خواهد کرد

□

همه روز آفتاب اگر ز ضیا تیغ می‌زند

□

در صید چون درآید بس جان که او رباید

□

ایشان چو ز خویش پرغمانند

□

مست و خنجر کشی و بی‌پروا

□

چون به شادی و نشاط آن هر دو یار

□

نوش عشرت نیست وحشی در جهان بی نیش غم

□

رخ تو در شکن زلف پرشکن دیدم

□

خواست تا بانوی فسانه سرای

□

دست بنه بر رگ او تیز روان کن تک او

□

از کوه شنو نعره صد ناقه صالح

□

عمر را نبود وفا الا تو عمر

□

محتاج قصه نیست گرت قصد خون ماست

□

دل و دستش که از آن بحر و ازین کان خجل است

□

اگر ز هیبت تو آتشی برافروزند

□

گرچه چون شمع سوختم ز غمت

□

لزمت اصطبارا حیث کنت مفارقا

□

هست جهاز گلبنان حله سرخ و سبز تو

□

عقل از تو بی‌عقلی شده عشق از تو هم حیران شده

□

ای باد سلام ما بدو بر

□

من که به مه نمی‌کنم نسبت نعل توسنت

□

شیخ شبلی ز عالم تجرید

□

کفران نعمتش سبب قطع وصل شد

□

تو خود چه آب و گلی کاب زندگی هردم

□

چون بر در آن قبیله زد گام

□

لطف تو نردبان بده بر بام دولتی

□

او است بهشت و حور خود شادی و عیش و سور خود

□

ما را مکنید یاد هرگز

□

دلم ز حلقه زلفش به جان خرید آشوب

□

عشق می‌گویدم که: ای عاشق

□

می بباید که کند مستی و بیدار کند

□

این نیارستند کرد و آن رواست

□

تا درین گله گوسفندی هست

□

چه گفتی دی که جوشیده‌ست خونم

□

ای شادی آن شهری کش عشق بود سلطان

□

گفتمش تو غم مخور پا اندرون نه مردوار

□

مدد که درین ملک رتبه سنجانند

□

تا شود سیراب ز آب معرفت هر دم گیا

□

جرعه‌ی پیر خرابات بران رند حرام

□

عجب آن نیست که شد با لب خشک از بردوست

□

مجنون مشقت آزموده

□

وگر درهای راحت بر تو بستند

□

جنبش پر ملکی مطلع بام فلکی

□

از آن سویی که هر شب جان روانست

□

بس که در خرقه آلوده زدم لاف صلاح

□

تو چه دانی درین میانه چه بود ؟

□

همی‌آمدند از هوا خرد خرد

□

هاتفی گفتش که‌ای صوفی درآی

□

محب صادق اگر صاحبش به تیر زند

□

در غریبستان جان تا کی شوی مهمان خاک

□

گر سبکی کند دلم خنده زنی که هین بپر

□

تا تو باشی در عزیزی‌ها به بند خود دری

□

تا بود اسم ملوک از بهر حکم او مدام

□

غنچه لطیف خندد و پسته ولی چو آن دهن

□

با کف او که معدن کرم است

□

مرا گویند دل برکن بافسون از لب لیلی

□

نرگس به جمازه بر نهد رخت

□

از آنک ایشان مر بحر را درآشامند

□

هم باده آن مستم هم بسته آن شستم

□

نظری به سوی خویشان نظری برو پریشان

□

لطیفه‌ایست نهانی که عشق از او خیزد

□

کنون در من اگر بیند به خواری و غضب بیند

□

مهربانی نکنی بر من و مهرم طلبی

□

برو بند قفس بشکن که بازان را قفس نبود

□

جهدت نکند آزاد، ای صید که در بندی

□

این نفس روشن چون برق چیست

□

چون عشق تو زاد حرص تو مرد

□

پس جانب آن صبوحیان کش

□

به هر حال آن چنان بهتر که از درد فراق تو

□

یا مدعی ز کوی تو بیرون رود نرفت

□

ای شحنه بی‌جرم کش این سر که در خون می‌کشی

□

شکوفه بهر تماشای باغ عارض دوست

□

از نافه شب هوا معنبر

□

دوش به زهره همه شب می‌رسید

□

آن وقت که از ناف همی‌خورد تنت خون

□

عقل و تدبیر و صفات تست چون استارگان

□

دلی که با سر زلفین او قراری داد

□

نامه‌ی دوست زیر پر دارد

□

که ای وصلت دوای درد هجران

□

نیست چون داود یک افتاده کار

□

چگونه تلخ نباشد شب فراق کسی

□

جمع و شمع خویش را برهم مزن

□

جادو و چشم بندی چشم کسش نبیند

□

در آتش عشق چون خلیلی

□

بنشین به عیش و ناز که از نازنین بتان

□

دارم به تو من توقع اینک

□

ای بی سبب اسیر کش بیگناه سوز

□

بشکرخنده در آور نه یقین می‌دانم

□

واندگر فصل خطبه نبوی

□

تو مگو کز این نثارم ز شما چه سود دارم

□

گر چه غمت به خون من چابک و تیز می‌رود

□

بادپیما بادپیمایان خود را آب ده

□

ای دل بیا که ما به پناه خدا رویم

□

به تاریخ آن کلک هاتف نوشت

□

ابر دیبادوز، دیبا دوزد اندر بوستان

□

گر خوشی جویی، در آن کن احتیاط

□

که زینهار به دنیا و مال غره مباش

□

شاهد جان چو شهادت ز درون عرضه کند

□

نفخت فیه جان بخشی است هر صبح

□

آن کسی را می‌فریبی کز کمینه حرف او

□

اگر لعل تو جانم برد برکندم ازو دندان

□

بر زبان سری از حقیقت راند

□

وحشی که شد گوهرفشان در وصف عقد گوهرش

□

بسا که مردمک چشم من ز خون جگر

□

هرکه بر شغل آن غرض برخاست

□

از در دل درشدم امروز دیدم حال او

□

هم دوری و هم خویشی هم پیشی و هم بیشی

□

طفل دل را شیر ده ما را ز گردش وارهان

□

چون نیست نماز من آلوده نمازی

□

رخت از دنیی فانی بربست

□

به گاه مستی چونان شود دو چشم بتم

□

چون بهر ثقبه بنالد زار زار

□

خفته در وادی و رفته کاروان

□

صوفیان را باز حلوا آرزو است

□

تو صدساله ره از چونی گذشتی

□

پروانه که گرد دود گردد

□

بر حرف من قلم شود انگشت اعتراض

□

پادشاهان تخت روحانی

□

عجب مرغی نه جایی در قفس نی از قفس بیرون

□

رو عشق را بچشم خرد بین که ظاهرست

□

بر سدیر خورنق از هر باب

□

مثال آبم در جوی کژروان چپ و راست

□

به پیش شاه شد پیری که بربندش به زنجیری

□

دل چو زناری ز عشق آن مسیح عهد بست

□

چو هر خاکی که باد آورد فیضی برد از انعامت

□

همنفسان وطن جمع به هر انجمن

□

عصیر جوانه هنوز از قدح

□

چون تو اندر عشق او پنهان شدی

□

لم یرضنی عبدا و بین عشیرتی

□

سرمست بخسپ ای دل در ظل مسیح خود

□

مگر ای عقل تو بر من همه وسواس می‌ریزی

□

چون سمندر در میان آتشش باشد مقام

□

ازین بزم اگر دفع من واجبست

□

دلش سخت است و پیمان سست از آن بی‌مهر سنگین‌دل

□

وحشی نگفتمت که کمانش نمی‌کشی

□

لب تو باده گساران روح را ساقیست

□

محراب نماز بت‌پرستان

□

ای خصم شمس تبریز ای دزد راه و منکر

□

آن دوست که می‌باید چون سوی تو می‌آید

□

عاشق خموش خوشتر دریا به جوش خوشتر

□

روی خاکی و نم چشم مرا خوار مدار

□

افسوس که افسانه‌سرایان همه خفتند

□

کبک ناقوس‌زن و شارک سنتورزنست

□

یوسف ثانی به قول مصطفا

□

مرا که سحر سخن در همه جهان رفتست

□

هر سو که خشک بینی تو چشمه‌ای روان کن

□

گرگ یوسف خلق گشته گرگی از وی گم شده

□

در جیب خاک کردی ارواح پاک جیبان

□

چه روم بی تو به گشت چمن ای حور که هست

□

بندگانیم جان و دل بر کف

□

نگفت یار که داد از که می‌زند وحشی

□

سرو ندیدم که در قبا بخرامید

□

گیتیش سلام نام کرده

□

ز کوی عشق می‌آید ندایی

□

از شکرینی که هست بهر بخاییدنش

□

چه داند عقل کژخوانش مپرس از وی مرنجانش

□

هر دم از روی تو نقشی زندم راه خیال

□

زین گرفته بها مدارج قدس

□

چو چنبرهای یاقوتین به روز باد گلبنها

□

آنک دارد بر صراط اول گذر

□

هر آن کو سر بگرداند ز حکمت

□

موسی که در این خشک بیابان به عصایی

□

در حیرت تو ماندم از گریه و از خنده

□

گل چه بود که گل تویی ناطق امر قل تویی

□

پادشه نامدار کز ازل از بخت داشت

□

دیده‌ی ایام ریخت از غم او سیل خون

□

وحشی چه پرسش است که شد با که آشنا

□

اگر بگلشن انظر الیک ره نبری

□

سازمند از تو گشته کار همه

□

جغد بود کو به باغ یاد خرابه کند

□

هر لحظه ز گردون برسد بانگ که ای گاو

□

ماجرا بسیار خواهد شد خمش

□

جمال کعبه مگر عذر ره روان خواهد

□

کار دگر از صبا نیامد

□

به جای او بماند جای او به من

□

ز آرزوی آب دل پر خون کنم

□

سعدی وفا نمی‌کند ایام سست مهر

□

ای شده شب روز ما ز آنک دل افروز ما

□

بداند عاقبت‌ها را فرستد راتبت‌ها را

□

لم تمل روحی الی مال الی ان اعشقت

□

چندم فتاده بینی و گوئی که کیست این

□

که شد آوردگاه طنز و فسوس

□

رفتیم به خواب غم از افسانه‌ی وحشی

□

بسکه می‌ریزد ز چشمم اشک میگون شمع‌وار

□

افتاد پدر ز کار بگری

□

دوری بگشت این تن کز دل بگشته‌ای

□

از سنگ برون کشید مکری

□

ساقیا تو تیزتر رو این نمی‌بینی که بس

□

مکن در این چمنم سرزنش به خودرویی

□

زنگ از آیینه‌ی درون بزدای

□

من پار بسی رنج و عنای تو کشیدم

□

چون درآمد امرش از حق آن زمان

□

دور از هوای نفس، که ممکن نمی‌شود

□

اگر مخمور اگر مستی به بزم او رو و رستی

□

چون همه جان روید و دل همچو گیاه خاک درت

□

بسی سرها ربوده چشم ساقی

□

دل کرد بسی کوشش و ننهفت ز مردم

□

پا مکش از سر خاکم که پس از مردن هم

□

من چون ملوک سر ز فلک بر گذاشته

□

اگر چو عود توام در نفس بخواهی سوخت

□

سخنی کو چو روح بی‌عیب است

□

جنبش آنگه کند صدف که بود جفت جوهر او

□

خوبی جان چو شد ز حد و آن مدد است بر مدد

□

نیاید در نظر آن سر یک تو

□

می‌دهد هر کسش افسونی و معلوم نشد

□

مرغ جانم ز آشیانه‌ی تن

□

واندر دل آن بیضه‌ی کافور ریاحی

□

چون چنان بودند ایشان تو چنین

□

بسا خاکا به زیر پای نادان

□

من بر درم تو واصلی حاتم کف و دریادلی

□

زین باده چشید آدم کز خویش برون آمد

□

عقل آمد و گفت من چه گویم

□

گر ره صومعه را گم کردم

□

ربنا جل قدره و علا

□

باغبان چمن حسن توام گو دگران

□

بگیر جامه و جامم بده که واعظ شهر

□

چشم که رسید در جمالت

□

غلام سوسنم ایرا که دید گلشن تو

□

تو نامی کرده‌ای این را و آن را

□

جیب‌ها بشکافته آن خویشتن داران ز عشق

□

به یاد چشم تو خود را خراب خواهم ساخت

□

جان، چو مامور شد به امر احد

□

مرا آگاهی از درد دلت داد

□

گر تو او را آفریده بودیی

□

لاله در غنچه‌ست تا کی خار در پهلو نهم

□

هر کی بفسرد بر او سخت نماید حرکت

□

چونک نماید جمال گوش سوی غیب دار

□

محو می‌گردد دلم در پرتو دلدار من

□

هنوز استمالت دهت در عذابم

□

یا مگر دریاست با آب مدادت تعبیه

□

وحشی به رخ ما در فیضی نگشودند

□

چه باشد ار نفسی ساربان در این منزل

□

جادوی نهفته دیو پیدا

□

جان همچو ایوب نبی در ذوق آن لطف و کرم

□

پا را ز کفش دیگری هر لحظه تنگی و شری

□

چون شکستی جان ناری را ببین

□

سروبالای من آن گه که درآید به سماع

□

دید آب روان و سبزه و گل

□

آبش همه از کوثر و از چشمه‌ی حیوان

□

پیش او این مرغ عاجز کی رسد

□

یا وحیدالجمال نفسی وحید

□

مرا گوید چه غم دارد دل آواره چه کم دارم

□

شعله آفتاب را بر که و بر زمین است رنگ

□

یافته معروفیی هر طرفی صوفیی

□

به قصه‌ی من زار از غرور اگر نرسد

□

ز خودبینی و رعنایی و شوخی است

□

گر سجده کند پیش تو چندان عجبی نیست

□

فریاد که گر تشنه در این شهر بمیرم

□

از گرمی آفتاب سوزان

□

ای غایب بس حاضر بر حال همه ناظر

□

در صورت آب خوشی ماهی چو برج آتشی

□

منشین با دو سه ابله که بمانی ز چنین ره

□

جهان فانی و باقی فدای شاهد و ساقی

□

مرغ روح لامکان سیرش ازین تنگ آشیان

□

همواره به گرد گل طیار بود نحل

□

خشک لب بنشسته‌ام مدهوش من

□

کرم کنند و نبینند بر کسی منت

□

شرم ناید مر ورا از روی من شرم از کجا

□

برو ای شاخ بی‌میوه تهی می‌گرد چون چرخی

□

رو جوامردی کن و رحمت فشان

□

چنان فصاد مژگانش به حکمت زد رگ جانم

□

ای که بر یاد لعل دلجویت

□

وحشی نمی‌زدم چو مگس دست غم به سر

□

مطربان گر جگر چنگ چنان نخراشند

□

سرعت برق این براق تراست

□

چون بکشتی نفس شومت را یقین

□

من پیش توام حاضر گر چه پس دیواری

□

در رکعات نماز هست خیال تو شه

□

بعد از اینم نبود شائبه در جوهر فرد

□

تو کمان کشیده و در کمین، که زنی به تیرم و من غمین

□

ای آنکه نخوردستی می گر بچشی زان

□

گر ببازم با فلک نرد سخن از یک دو ضرب

□

جادو فکنی، عشوه گری، فتنه پرستی

□

هم همه دانی هم همه جانی

□

وگر دربند نان مانی بیاید یار روحانی

□

گر نه لطف او بدی بودی ز جان‌های غیور

□

با وجود این همه مردم کشیها هیچ‌کس

□

به حیرتم چه شنید از فسانه‌ی ایام

□

به کنعانم مبر ای بخت من یوسف نمی‌خواهم

□

گر دم از دانه‌ی خال تو زند مشک فروش

□

چون بوی دمن شنید بنشست

□

آب حیات نزل شهیدان عشق توست

□

زین باده کسی را جگر تشنه خنک شد

□

ز جمع کردن و تفریق او شدم حیران

□

اگر چه مست و خرابم تو نیز لطفی کن

□

روان شد جانب گلزار جنت زین جهان و شد

□

می‌خور کت بادنوش، بر سمن و پیلگوش

□

گرچه عالم می‌نماید دیگران را آب خضر

□

که زینهار به کشی و ناز بر سر خاک

□

والله به ذات پاکش نه چرخ گشت خاکش

□

گر پیش روان بر تو عنایت فکنندی

□

در شهر و در بیابان همراه آن مهیم

□

هرکجا بوی می‌آمد رفتی آنجا همچو باد

□

چون در گنج دوست وا کردند

□

حدیث ترک وفا گو زبان به صرفه بگو

□

چون دوست در نظر بود از دشمنت چه غم

□

کامروز چه حیله نقش بستم

□

در چنین دولت و چنین میدان

□

امروز چو جانستی در صدر جنانستی

□

از نظرها امتزاج و از سخن‌ها امتزاج

□

نیست بر لوح دلم جز الف قامت دوست

□

در اول عشق مشکل‌تر ز هر مشکل نمود اما

□

گویند سردتر بود آب از سبوی نو

□

آسمان چون خیمه‌ی برپای کرد

□

رفتم اندر میکده دیدم مقیمانش ولیک

□

تاریک شده‌ست چشم بی‌ماهت

□

صورت بت نمی‌شود بی‌دل و دست آزری

□

پهلو منه که یاری پهلوی تست آری

□

چون نمی‌رنجی تو از کس جز به جرم دوستی

□

ای لبت را اسیر آب حیات

□

از من دهید مژده به مرغ شکر پرست

□

موی چو شد گرد میانش کمر

□

سر تا قدمش به مهر مالید

□

تیر غم را اسپری مانع نبود

□

همه اجزای عالم عاشقانند

□

تو پر و بال داری مرغ واری

□

به تن مقصرم از دولت ملازمتت

□

که گذارد که به خلوتگه آن شاه برآیم

□

بر بید، عندلیب زند، باغ شهریار

□

زین خوان اگر فضولی کاسه کجا برم

□

قضا خلعتی نامدارش دهد

□

که جان‌ها کز الست آمد بسی بی‌خویش و مست آمد

□

آتش و نفتم نخورد ور بخورد بازدهد

□

چو من اندر تک جویم چه روم آب چه جویم

□

از زخم اجل کشنده‌تر بود

□

سواری که زیبد ز چرخش سمند

□

فتاده‌ام به رهت چشم و گوش گشته سراپا

□

مرا زمانه ز بی مهری از تو دور افکند

□

آخرالامر مادیان گوری

□

کی سرد شود عشق ز آواز ملامت

□

یکی حمله دگر چون کر ببردم گوش و سر پیشش

□

چو مرد جنگ بانگ طبل بشنید

□

بدان سان سوخت چون شمعم که بر من

□

ساقی به پای خاسته چون سرو سیمتن

□

شاخ برانگیخت در، خاک برانگیخت نقش

□

گفتم به طبیب درد خود را

□

زاهدی بر باد الا، مال و منصب دادنست

□

چو صاف صاف برآمد ز کوره نقده تو

□

گرفتم گنج قارونی به خوبی

□

آن دلی را که به صد شیر و شکر پروردی

□

دیشبت به رکنابه بود مدار

□

بربود از مقام آزادی

□

به مذهب که عمل می‌کنی و کیش که داری

□

نه ز آب و خاک مجسم که روح پاکی از آنکه

□

تا کند صید سحرسازی تو

□

اگر تو ماه وصالی نشان بده از وصل

□

شاد آنک نهد پایی در لجه دریایی

□

اما صدفی که در ندارد

□

سایه تا بازگرفتی ز چمن مرغ سحر

□

چون ز غم آباد دهر، گشت ملول و به شوق

□

نکشم ناز ترا و ندهم دل به تو هم

□

ای دل بنشسته‌ای همه روز

□

وگر خواهند درویشان، ملک را صنع آن باشد

□

خورده می غفلت و منکر شده

□

ز ما رنجورتر آخر کی باشد

□

تو مرغ چارپری تا بر آسمان پری

□

ای مادر زمانه ببین کز خلاف عهد

□

از شراب و بنگ روز جمعه در ماه صیام

□

وحشی آمد از خمار زهد خشکم جان به لب

□

تاراج گشته صبر ز جادوی دلکشش

□

در ره ز بنی‌اسد جوانی

□

نه که کودکم که میلم به مویز و جوز باشد

□

بیا بنواز عاشق را که تو جانی حقایق را

□

چون ملاقات عشق نزدیکست

□

بعد از این دست من و زلف چو زنجیر نگار

□

فرخنده عاشقی که ز دلدار مهربان

□

آن بلبل کاتوره برجسته ز مطموره

□

هرک عنقا راست از جان خواستار

□

سمحت بدنیائی و دینی و مهجتی

□

این سخن همچو تیر راست کشش سوی گوش

□

گذشتم بر گذرگاهی بدیدم پاسبانی را

□

گر هست دلش خارا مگریز و مرو یارا

□

نطق سفیه گفت تو را بارگه نشین

□

اساس قصر جلالم عنایت ازلی

□

چرا از نسبت خود عشق را تهمت نهد وحشی

□

هر شب مغنیان ضمیرم ز سوز عشق

□

فارغ که ز پیش تو پسی هست

□

حدیثت در دهان جان نگنجد

□

قدح در کار شیران کن ز زرشان چشم سیران کن

□

مسبب اوست اسباب جهان را

□

ناصح به طعن گفت که رو ترک عشق کن

□

در وصل چو هجر سوزدم جان

□

وان رطل گران یک منی ما را

□

برو در آمده زان است نیم ترک سپهر

□

چون دیگران ز دل نروی گر روی ز چشم

□

جان مرا در این جهان آتش توست در دهان

□

صفای دل از آن رگ‌های صافی است

□

من نخواهم ماه را با حسن تو

□

گفتن چه احتیاج که غیری نبوده است

□

ماه فلکش ز چشم افتاد

□

بارد به وقت خود همه باران التفات

□

چو از تموج بحرین چشمم آگه شد

□

می‌راند جریده بر جریده

□

برجه ساقی طرب آغاز کن

□

ای غرقه سودای او ای بیخود از صهبای او

□

شراب صرف سلطانی بریزیم

□

مهندس فلکی راه دیر شش جهتی

□

چشم بد دور از رخت که نزاد

□

دم هر طوطیکی چون ورق سوسن تر

□

شورشی بر وی پدید آمد به زور

□

فریاد از آن زمان که تن نازنین ما

□

ور درآید چادر اندر رو کشند

□

چو موج موج درآمیخت چشم با دریا

□

آن نفسی که باخودی همچو خزان فسرده‌ای

□

پیش آن بت که سراپرده‌ی جان منزل اوست

□

خلق و خویش همه چون آمد خوب

□

کبک را در پناه مرحمتش

□

هندوی قیرگون او بکمند

□

چون بر کف او ترنج دیدند

□

در آن دو دیده مخمور و قلزم پرنور

□

در جان بلبل گل نگر وز گل به عقل کل نگر

□

خوش خوش اندر بحر بی‌پایان او غوطی خورد

□

از بهر خدا زلف مپیرای که ما را

□

خط برآوردی و عاشق کشتی آخر کرد عشق

□

داد کن ای کودک و بردار جور

□

من چنان رفتم که در وقت گذر

□

خواهی که پای بسته نگردی به دام دل

□

ای دل پران من تا کی از این ویران تن

□

بخورم گر نخورم من بنهد در دهن من

□

ای ببخشیده بسی سرها عوض

□

بخت کوس مقبلی زد کز قضا شد نامزد

□

آنکه از وی یافت کاخ کفر و ذلت انهدام

□

ترا سد کوه محنت کاشکی پیش آمدی وحشی

□

از دل آتش می‌زدم در صدره‌ی خارای کوه

□

می‌کرد نیایش از سر سوز

□

به پیش این دکان که کان شادی است

□

ای دل ببر از دام و برون جه تو به هنگام

□

ساکنان آب و گل گر عشق ما را محرمند

□

شب تاریک و بیم موج و گردابی چنین هایل

□

نفسی از دم مسیح دمی

□

در اول نکهت و تابش ببردند

□

گفت خواهم این زمان کایم به تگ

□

شکر شکر عافیت از کام حلاوت

□

با این عطای ایزدی با این جمال و شاهدی

□

بده تو داد اوباشی اگر رندی و قلاشی

□

برگ تمام یابد از او باغ عشرتی

□

چو بازآئی به قصد پرسشی برتربتم بگذر

□

چو دو لشکر که بندد خط زنجیر

□

انگبین زهر هلاک تست با دوری بساز

□

بحلقه‌ئی که ز زلفت حدیث می‌رانند

□

هر قهقهه کاین چنین زند مرد

□

کی نهان گردد ز چوگان گوی دل

□

از آن می کو ز بهر شه دهان خویش بگشادی

□

هیچ کس دزدیده روی عیش دید

□

می‌خواستم که میرمش اندر قدم چو شمع

□

یک ره از او نشد مرا کار دل حزین روا

□

سختم عجب آید که چگونه بردش خواب

□

موی میانم چو مور لاجرم اندر هوات

□

زخم خونینم اگر به نشود به باشد

□

قانع نشوم به نور روزن

□

ور سحر آن کس نیستی کو چشم بندی می‌کند

□

کسی کو جوهر خود را ندیدهست

□

بر رویم آستین چو فشانید در درون

□

من شیخ دامن پاک را آگاهم از حال درون

□

وحشی ز آستانه‌ی او بار بست و رفت

□

در چمن نرگس سرمست خراب افتادست

□

سالار قبیله با سپاهی

□

هر کس که بی‌سر آید تو دست بر سرش نه

□

به هنگامی که هر جانی به جانی جفت می‌گردند

□

دلم هر شب به دزدی و خیانت

□

فرورفت از غم عشقت دمم دم می‌دهی تا کی

□

چون بهر مکافات و سزای عمل خویش

□

شدم آبستن از خورشید روشن

□

جایی مرو و به خود فرو شو

□

که ای به دولت ده روز گشته مستظهر

□

دوش از شکم دریا برخاست یکی صورت

□

نه بترسم نه بلرزم چو کشد خنجر عزت

□

شمع طراز گشتیم گردن دراز گشتیم

□

شهباز اوج ابهت از باد تفرقه

□

جانی نماند لیک اگر جان طلب کنی

□

ای ترا آسمان جنیبت کش

□

خبرت هست که چندین دل صاحب‌نظران

□

شویش همه روزه داشتی پاس

□

یکی ابری ورای حس که بارانش همه جان است

□

در حلقه قلاشی زنهار تا نباشی

□

بالا نپرم نه لک لکم من

□

گر چه با دلق ملمع می گلگون عیب است

□

کمال هر شعر اندر کمال شاعر اوست

□

گویی: به رخ کس منگر جز به رخ من

□

دل ربایی عالم جان را

□

آن دور شد که ناخن درنده تیز بود

□

این کیست چنین خوان کرم باز گشاده

□

من مسکین دمی دارم فسرده

□

تا فسرده نشوی همچو جماد

□

یکی ز طره سرچین نموده مشگ ختا

□

پیش دریای کبریای تو هست

□

پروانه بر آتش زند از بهرتو خود را

□

در بست راه عقل چو آن بت قبا گشود

□

این رقیبش به دانش آموزی

□

صد چو تو و صد چو منش مست شده در چمنش

□

تو خورشیدی قبایت نور سینه است

□

عقل تا جوید شتر از بهر حج

□

هر کس که دید روی تو بوسید چشم من

□

به دست و کلک او نازند ملک و دین بود آری

□

ماند ورشان به مقری کوفی

□

بردم و بفروختم خوش شد دلم

□

سالها رفت مگر عقل و سکون آموزد

□

بس بود هستی او مایه هر نیست شده

□

لطیفان و ظریفانی که بودستند در عالم

□

چونک خورشید نمودی رخ خود

□

هزار برگ زهر شاخ رسته کز هر یک

□

بیاراست بر پیکر سرو بن

□

مرا ز کیش محبت همین پسند افتاد

□

اشکم از دیده از آن روی فتادست کزو

□

ناسود ز چاره باز جستن

□

یا بلدا مخلدا افلح من ثوی به

□

گر آن معشوق معشوقان بدیدستی به مکر و فن

□

غیر ان السیر و النقلان فی ذاک الهوی

□

بیرون ز لب تو ساقیا نیست

□

به جان از تنگنای شهر بند عقل آمد دل

□

بر ارغوان قلاده‌ی یاقوت بگسلی

□

یار شد با من به یک جا مار زشت

□

ساروا باقسی من جبال تهامه

□

خیره کشی است ما را دارد دلی چو خارا

□

دشوار بود با کر طنبور نوازیدن

□

اصل وجودها او دریای جودها او

□

صولت جباریش پوست ز سر برکشد

□

سرو روان من کو هاتف که بر سر من

□

جای دیگر دارد او شهباز اوج جان ماست

□

هودج ویس بمنزلگه رامین بردند

□

کم یابد کاتب قلم راست

□

دل دزدد و بستاند وز سر دلت داند

□

نور دمی که عاق شد طالب روح طاق شد

□

بده آن می رواقی هله ای کریم ساقی

□

منکران را هم از این می دو سه ساغر بچشان

□

وصف معشوق را ز عاشق پرس

□

همی نثار کند ابر شامگاهی در

□

زانک جانت روی دین نشناختست

□

یکی به حضرت او داغ خادمی بر روی

□

تاب رخسار گل و لاله خبر می‌دهدم

□

خوشا آن حالت مستی که با ما عهد می‌بستی

□

جهان از ترس می‌درد و جان از عشق می‌پرد

□

چون به عزم رقص می‌آید به جنبش قامتش

□

دوم از ملک ناشدن غافل

□

گر چه وحشی خاک شد بنشست همچون گردباد

□

هر گروهی مذهبی دارند و هر کس ملتی

□

دید از قلم وفا سرشته

□

عشق عشرت پیشه ای که دولتت پاینده باد

□

حبیب است در او پنهان کان ناید در دندان

□

از خاک بیشتر دل و جان‌های آتشین

□

ای صاحب کرامت شکرانه سلامت

□

هر طرف غول نوا خوان جرس جنبانی است

□

هم بدان رو کاشتقاق فعل از فاعل بود

□

در گنه بودی تو تا بودی همه

□

لبان لعل تو با هر که در حدیث آید

□

چو گفتی سر خود با او بگفتی با همه عالم

□

کوره دل درآ ببین زان سوی کافری و دین

□

ملامتم مکنید ار دراز می‌گویم

□

ترسم دمار از من بی‌ته برآورد

□

در این بستان به پای هر صنوبر جویی از چشمم

□

وحشی آمد بر در رد و قبولت حکم چیست

□

پروانه گر چو شمع بسوزد عجب مدار

□

آن بر همه ریش مرهم او

□

آمد نقاش تن سوی بتان ضمیر

□

طبیب عشق اگر دادی به جالینوس یک معجون

□

بی خبر بادا دل من از مکان و کان او

□

ساقیا جام می‌ام ده که نگارنده غیب

□

ننگ یار است که یاد آرد از اغیار مدام

□

زنگیی گویی بزد در چنگ او در چنگ خویش

□

زانک از سیبی هدف کردی مدام

□

سبحان من یمیت و یحیی و لااله

□

ای از فر و زیبایی وز خوبی و رعنایی

□

با جمله روان‌ها به تک روح روانی

□

خنک آن اشتری کو را مهار عشق حق باشد

□

لوای هجر که یک چند بود افکنده

□

سازگاری چون ندارد یار هاتف بایدت

□

گاهی به بانگ رعد همی نالی

□

هر که شد مشتری مهر رخت

□

سودا زده زمانه گشته

□

مخزن انا فتحنا برگشا

□

جز خویش نمی‌دیدی در خویش بپیچیدی

□

جهان بر روی تو از بهر روپوش

□

به سعی خود نتوان برد پی به گوهر مقصود

□

دیده را دیدن تو می‌باید

□

بمزیم آب دهان تو و می انگاریم

□

چو تو بر باد دیدی ملک عالم

□

زبان ز گفتن و ناگفتنی نگه می‌دار

□

از چهره چون ماهت وز قد و کمرگاهت

□

ببینی تو چه سلطانان معنی

□

تو را حق داد صیقل تا زدایی

□

چه اندیشم دگر از گرمی بازار بدگویان

□

لحظه‌ای درگذر ازین پس و پیش

□

همچو وحشی نیم بسمل در میان خاک و خون

□

ای مقیم در خلوتگه سلطان آخر

□

با هر دمنی از آن ولایت

□

خفته گروهی و گروهی به صید

□

گر صورتی آید به دل گویم برون رو ای مضل

□

بس مار یار گردد گل جفت خار گردد

□

ترسم این قوم که بر دردکشان می‌خندند

□

ناله بی‌تاثیر و افغان بی‌اثر چون زین دو من

□

چو وام ایزدی بنهاده باشم

□

اینچ می‌خواهی، بسی بشتافتم

□

این گدایانی که این دم می‌زنند

□

صد نقش سازد بر عدم از چاکر و صاحب علم

□

برخیز و به زه کن آن کمان را

□

هر چشمه را دو مشرف پنجاه میرابند

□

آن رتبه کو که بی‌حرکت سازم از دعا

□

وگر یک نفس آه من بشنوی

□

با بوی بسازم که گل باغچه وصل

□

در وصل حرم کی رسد آنکو ز حرامی

□

امی و امهات را مایه

□

ای که از ناز شهان می‌ترسی

□

دیوار ببر زین جا این عرصه به ما واده

□

خداوندا به احسانت به حق نور تابانت

□

عاقبت دست بدان سرو بلندش برسد

□

دولت ملک و دین تمام کند

□

روت از گل درج دارد، درجت از عنبر طراز

□

ای عجب گرچه مانده‌ام تنها

□

دنیا که درو مرد خدا گل نسرشتست

□

کف برآورده‌ست این دریا ز عشق

□

رخ خوبان روحانی که هر شاهی که دید آن را

□

ننگ آید عشق را از نور عقل

□

در تصرف عشوه‌ات از چان ستانان دل ستان

□

غرض از بزم دنیا چون شتابان

□

طلسم دوستی پرخوف و گنج وصل پردشمن

□

برآید از نفسم بوی مشک اگر بزبانم

□

افتاده چو زلف خویش درتاب

□

من آن دیوانه بندم که دیوان را همی‌بندم

□

ساقی این میکده‌ای نوبت عشرت زده‌ای

□

مغزی که بد اندیشد آن نقص بسست ای جان

□

اگر چه مستی عشقم خراب کرد ولی

□

بگذر تو ازین قیود مشکل

□

وانجا که تو بودستی ایام گذشته

□

بنگر که چند پند شنیدی ز یک به یک

□

به کین آوری با کسی بر ستیز

□

ای خدا داده تو را چشم بصیرت از کرم

□

که تا آن غم برون آید ز چادر

□

خوابی الحمیرا افتحوها لعشره

□

داشت او مستغنیم از ناز دیگر مهوشان

□

خامه‌ی هاتف پی تاریخ سال او نوشت

□

سود وحشی چهره بر خاک درش چندان که شد

□

من از عالم بجز کویش ندارم منزلی دیگر

□

تا من آنجا که شهر بند شوم

□

چو از مردان مدد یابی یکی عیش ابد یابی

□

صد جا بترنجیدی گفتی نروم زین جا

□

خرد نداند و حیران شود ز مذهب عشق

□

غنچه گلبن وصلم ز نسیمش بشکفت

□

خویشتن را ز دست از آن دادند

□

ثریا چون منیژه بر سر چاه

□

چون برو بی‌خاک میدان سر به سر

□

نفس پروردن خلاف رای دانشمند بود

□

روپوش چون پوشد تو را ای روی تو شمس الضحی

□

نی نه چشم زان چشمان چه گوید

□

من بودم و چرخ دوش گریان

□

دشمنان را دوست دارم تا پس از قتلم نهد

□

مایه‌ی جان و دل براندازیم

□

تکیه بر محراب دارد عابد و زاهد به زهد

□

تابی فکنده بر قمر از زلف تابدار

□

این بود حساب زورمندیت؟

□

کنون که نوبت خشم است لطف از این دست است

□

ز هر طرف که نظر کرد می برویاند

□

چه بودی که یک گوش پیدا شدی

□

گفتم این جام جهان بین به تو کی داد حکیم

□

حیف از آن سرو سرافراز سهی قد کاو فتاد

□

حاسدم گوید: چرا بر من به یک گفتار من

□

گر ترا گفتم که کن دنیا نثار

□

اسلام در امان و ضمان سالمتست

□

تعب تن راست لایق راح دل را

□

گرم و شتاب می‌روی مست و خراب می‌روی

□

رسید آن بانگ موج گوهرافشان

□

ز خاکروبی کاخ تو کام جو خاقان

□

نورم که از ظهور من اشیا وجود یافت

□

شد کعبه‌ی دل از بتان بتخانه وحشی چون کنم

□

گرم گزند رسانی بضرب تیغ فراق

□

تشنه جگر و غریق آبیم

□

کفر من و گوهر ایمان من

□

چندان در آتش درشدی کتش در آتش درزدی

□

چون راه رفتنی‌ست توقف هلاکت‌ست

□

معشوق عیان می‌گذرد بر تو ولیکن

□

آن که اشعار او که در هر یک

□

نرگس همی در باغ در، چون صورتی از سیم و زر

□

هر نفسی روی خویش باز بپوشی به زلف

□

به تنها نداند شدن طفل خرد

□

شاخ و درخت عقل و جان نیست مگر به باغ او

□

مشو پنهان که غیرت در کمین است

□

دریای عشق را دل من دید ناگهان

□

بندگیت جان من بینواست

□

گرچه ما خود نه مرد عشق توایم

□

گوید همه ساله بلند گردون

□

دل شکسته که مجذوب سالکش خوانند

□

ترکانه ز خانه رخت بربست

□

این شکر خور این شکر کز ذوق او

□

اندر حرم کعبه اقبال خرامید

□

غیرت و رشک خدا آتش زند اندر دو کون

□

شاه بیدار بخت را هر شب

□

تا که خاک درت پناه من است

□

من نیازومند تو گشتم و هر کو شد چنین

□

چو تو حیران خود را دست گیری

□

الوان نعمتی که نشاید سپاس گفت

□

بلندهمتی و چشم تنگ ترک مرا

□

تا چند کاسه لیسی این کوزه بر زمین زن

□

باز جانی شسته‌ای بر ساعد خسرو به ناز

□

بگسل ز من ای عاقل ورنه نفسی دیگر

□

یعنی ضیا که قهر وی و لطف عام او

□

فلک از رشته‌ی تدبیر نگردد به مراد

□

کافر زلف تو چون روی ز ایمان پیچد

□

بوئی که ز سوی یارش آمد

□

این روی پرگره را خندان و شاد کن

□

عشق پرست ای پسر عشق خوش است ای پسر

□

دریا به جوش از تو که بی‌مثل گوهری

□

بدین دو دیده حیران من هزار افسوس

□

در عاشقی هزار غم و درد هست و نیست

□

ای بسا شورا که از آن زلفکان انگیختی

□

بوی گل اندر دماغ جان ما

□

وز انعامت همیدون چشم داریم

□

چند بگوید دلم وای دلم وای دل

□

بازآ به زندان رحم تا خلقتت کامل شدن

□

بنگر اندر جان که هست او از بلندی بی‌خبر

□

اگر به عارض خوی کرده از چمن گذری

□

عاشقا، راز عاشقان بشنو

□

سهلست قتل عالمی بنشین تو و نظاره کن

□

در چمن نیست ببالای بلندت سروی

□

جانی ز قدم رسیده تا لب

□

بزن آتش به کشت من فکن از بام طشت من

□

با هیچ دل مست او تقصیر نکرده‌ست او

□

زنده ندیدی که تا مرده نماید تو را

□

این چه استغناست یا رب وین چه قادر حکمت است

□

با جمال قدم لقای تو را

□

همه صحرا گرفته لاله و گل

□

هر عضو را بدان که به تحقیق روزه‌ای است

□

پس آن بهتر که اول و آخر خویش

□

به یکی لحظه چریدند همه جان‌ها و پریدند

□

مشو تو منکر پاکان بترس از زخم بی‌باکان

□

مرغ اگر خطبه خواند شاخ اگر گل فشاند

□

چنان به عشق تو مستغرقم که همچو توئی

□

عقل گردون نورد گردنکش

□

سد چو وحشی بسته‌ی زنجیر عشقت شد ز نو

□

جان شیرین بلب آورد بتلخی فرهاد

□

خازن آمد به شه سپرد کلید

□

دو دست عشق مثال دو دست داوود است

□

سکست این کره تند دل من

□

نه قرار ماند و نی دل به دعای او ز یاری

□

به عزم مرحله عشق پیش نه قدمی

□

جدا از ماه رویت عاشقان از چشم تر هر شب

□

باده خوریم روشن، تا روزگار باشد

□

هر دو جان بازان راه او شدند

□

وگر مرا هنری نیست یا خطایی هست

□

یک شب آمد به وثاق من و آموخت مرا

□

دولت سنگ پاره‌ای گر چه بیافت چاره‌ای

□

زانک عقل از برای مادونی

□

تن که بر بستر ز درد هجر او پهلو نهاد

□

جز کلبه‌ی من جائی از رخش فرو نایی

□

بنده‌ای چون من که خواهد از تو قیمت یک نگاه

□

تنگ چشمانرا نیاید روی زیبا در نظر

□

گاهی آید ز گوهری سنگی

□

خاک خود را به زمین برمگذار

□

خلقان بنهاده چشم در جان

□

ز ناز اگر برود تا ستاره بار شوم

□

گو دلم حق وفا با خط و خالت دارد

□

ز ناز بر دل پیر و جوان در این محفل

□

نگیرد طعام و نخواهد شراب

□

عشق است براق جان درین راه

□

نخواهی که باشی چنین تیره روز

□

شده‌ایم آتشین پا که رویم مست آن جا

□

می‌ترسی از این سر که تو داری و از این خو

□

بر من گذشت عشق و من اندر عقب شدم

□

کویت چه گلشن است که از دجله‌های چشم

□

تا ازین راه بر کران نشوی

□

هوای باده ، ساقی ساده، صاف عشرت آماده

□

چو خضرم هر زمان می‌شد حیات جاودان حاصل

□

ای ختم قران پادشاهی

□

العقل رسولنا الیکم

□

اگر نی سوی آتش میل دارد

□

ز پروانه اگر این افترا بود

□

خیز و بالا بنما ای بت شیرین حرکات

□

در راه عشق آن صنم هر کس که بگذارد قدم

□

خدمت نکنی ما را، وز ما طلبی خدمت

□

چون دانه و زمین بود و آب بر سری

□

خدایگان معظم اتابک اعظم

□

از هجر عجب نبود این ظلم و ستم کردن

□

آبی میان جو روان آبی لب جو بسته یخ

□

مرد بحری دایما بر تخته خوف و رجا است

□

تصور می‌کنم کاب لطافت می‌چکد زان رخ

□

نه لعل راست نه یاقوت را نه مرجان را

□

نرگس از باد زند چشمک و گوید که بنال

□

آنکه زو شمشاد را پای خجالت در گلست

□

سیراب کن بهار خندان

□

ای مطرب دل زان نغمه خوش

□

رو تو به کیمیای جان مس وجود خرج کن

□

درآورند به رقص و طرب به یک جرعه

□

خرقه زهد مرا آب خرابات ببرد

□

تبرزین نه رگ ابری شرر بار

□

پی ز قوس و فش ز درع و رگ ز موی و تن ز کوه

□

ما زوال آریم بر وی هرچ‌هست

□

چون طمع یکسو نهادم پایمردی گو مخیز

□

با گل از تو گله‌ها می‌کردم

□

آن حلقه‌های زلفت حلق که راست روزی

□

در خرد طفل دوروزه نهد

□

شبی بود که چو از خواب دیده بگشایم

□

مکن آزار جان هاتف آزرده جان دیگر

□

قرب تا حاصل نشد دودم ز خرمن برنخاست

□

سلسبیلست می از دست تو در صحن چمن

□

برو پاس درویش محتاج دار

□

به هر شرطی که بنهی من مطیعم

□

وگر لب را به رحمت برگشایی

□

خیره کم گوی خمش مطرب مسکین چه کند

□

دل من در هوس روی تو ای مونس جان

□

انعم‌الله نعمت عشقت

□

غذا به گر خورم از پهلوی خویش

□

ذره گر صد بار غرق خون شود

□

دلی نماند که در عهد او نرفت از دست

□

راست بگو نهان مکن پشت به عاشقان مکن

□

مرا در معرکه هجران میان خون و زخم جان

□

صدق العشق مقالا کرم الغیب توالی

□

دل می‌رود ز دست بگویند کان حریف

□

به هر شاخ این باغ مرغی سراید

□

میی در کاسه دارم مایه‌ی سد گونه بد مستی

□

شرب از حیاض قدسی کروبیان کنند

□

به دلداریش مرحبایی بگفت

□

گر بگوید ور نگوید راز من

□

در خاک میامیز که تو گوهر پاکی

□

کی کرد در کف کان خاک را زر و نقره

□

صبا به خوش خبری هدهد سلیمان است

□

حیف از آن کوکب رخشان که ساخت

□

غبیتر کس، آن کش غنیتر کنی تو

□

آثار خصال جسم گم شد

□

این چه بوییست که از ساحت خلخ بدمید؟

□

و آنگهی به یکی بار کی شوی قانع

□

دست دراز کردمی‌گوش فلک گرفتمی

□

چو عنکبوت چنان صیدهای زفت گرفت

□

گر توکل را درین دریاست دخل ناخدا

□

گر منزلتی خواهی، با قلب قوی خواه

□

وحشی شده دمساز سگان سرکویت

□

گفتی که کرم باشد اگر بگذری از ما

□

رود روز و شب در بیابان و کوه

□

دست دستان صبا لخلخه را شورانید

□

حریف عشق پیش آید چو بیند مر تو را بیخود

□

حلقه این در مزن لاف قلندر مزن

□

دل ما را که ز مار سر زلف تو بخست

□

بعد وضع نهم نخواهد ماند

□

آستین نسترن پر بیضه‌ی عنبر شود

□

این همه ترهات می‌دانم

□

دیده بردار ای که دیدی شوکت باب‌الحرم

□

پیوند کرده‌ای کرم و لطف با دلم

□

عشاق بسی دارد من از حسد ایشان

□

چو آب بحر سفر کرد بر هوا در ابر

□

ای جای دلنشین تو مهمان سرای چشم

□

زنهار بعد مردن فرسوده چون شود تن

□

بهشتی هست نام آن مقام عشق و حیرانی

□

چنانش گرم رو بینم که چون آب

□

مرا گر چه هم سلطنت بود و بیش

□

در گردش چوگان او چون گوی شو چون گوی شو

□

نباشد عیب در نوری کز او غافل بود کوری

□

کم از سر کوه نیست عشقش

□

به قول مطرب و ساقی برون رفتم گه و بی‌گه

□

اذا غالنی یا قوم دائی خلالکم

□

تنش زار و دلش بیمار عشق است

□

دوش از غم فکر و دین یعنی که نه آن نه این

□

درم به جورستانان زر به زینت ده

□

بساختی ز هوس صد هزار مقناطیس

□

گر دستبوس وصل تو یابد دلم در جست و جو

□

آن سیه جانی که کفر از جان تلخش ننگ داشت

□

باد را نگذارد از تدبیر در کویت رقیب

□

شدم یار تو و از تو ندیدم یاری و خواهم

□

وحشی از دست جفا رست دلت واقف باش

□

اگر ز مهر تو یک ذره بر سپهر افتد

□

نه دوری دلیل صبوری بود

□

روزی مخنث بانگ زد گفتا که ای چوبان بد

□

نه من مانم نه دل ماند نه عالم

□

گر تو سر حق بدانستی برو با سر باش

□

در ره او چو قلم گر به سرم باید رفت

□

به خاک هاتف مسکین گذشت و گفت آن شوخ

□

تن من جمله پس دل رود و دل پس تو

□

از بسکه همچو نقطه‌ی موهوم شد دلم

□

ما انحل منعقد الا بهمته

□

یا در انافتحنا برگشا تا بنگرم

□

تویی گوهر ز دست تو که بجهد یا ز شست تو

□

گهی ز بوسه یار و گهی ز جام عقار

□

به نما به ملک روی که سازد ز رقابت

□

مستمع عاشقان گرم انفاس

□

گردن بنه ای بسته‌ی زنجیر محبت

□

بدانکه مرغ دل خسته‌ئی بقید آرد

□

نه هامون و دریا و کوه و فلک

□

در میان کوی بانگ دزد خاست

□

چون موسی شیر کس نگیریم

□

غمزه چشم بهانه‌ست و زان سو هوسی‌ست

□

از حسرت دهانش آمد به تنگ جانم

□

نخل شیرین بار باغ همت و جود و کرم

□

تو خوارکار ترکی، من بردبار عاشق

□

هر که چو نرگس به باغ دیده‌ی بیننده داشت

□

رنج‌بردار دیو نفس مباش

□

بدان صبح نجاتی رو بدان بحر حیاتی رو

□

هلا ای یوسف خوبان به مصر آ

□

باغی که برگ و شاخش گویا و زنده‌اند

□

ظلم بیداد است اما آتشی بی‌دود نیست

□

گر باغ لاله داد به من، پس چون

□

فغان که نغمه سرایان گل نیند آگه

□

کسی که ملکت جم پیش همتش بادست

□

ندیدم در این مدت از شوی من

□

کیله رزقش اگر درشکند میکائیل

□

گر باغ یقین خواهی پس رخت منه بر ظن

□

ز لطف خویش یارم خواند آن یار

□

او را به چشم پاک توان دید چون هلال

□

آفتاب جمال او دیدند

□

گاه آن آمد که عاشق برزند لختی نفس

□

مکن ای دوست تکبر که برآرم روزی

□

چون کودکان که دامن خود اسب کرده‌اند

□

گرفتم عشق را در بر کله بنهاده‌ام از سر

□

در قدم روندگان شیخ و مرید بی‌عدد

□

زهی پیاله که در چشم سر همی‌ناید

□

نقد جان بر طبق عرض نه ای دل که رسید

□

هرکه یک‌بار در همه عمرش

□

مرا خوانی و من دوری کنم با یک جهان رغبت

□

خاک ره بر من شرف دارد اگر مست و خراب

□

پسر را نشاندند پیران ده

□

تا چند نهان خندم پنهان نکنم زین پس

□

عرش و فلک و روح در این گردش احوال

□

میان عشق و دلم پیش کارها بوده‌ست

□

به جبر خاطر ما کوش کاین کلاه نمد

□

ننشستی چرا دمی با من

□

گشته روان ریگ در آن سرزمین

□

مرغ خوش الحان و خوش آواز بود

□

خلق جزای بد عمل، بر در کبریای تو

□

سبو سپرده به دو گوش با هزاران دل

□

هیچ تقاضا نکنم ور بکنم دفع دهد

□

ز مشرقست و ز خورشید نور عالم را

□

نرگس چشم ساحرت چون زند آتشم به دل

□

به یک کرشمه‌ی چشم فسونگر تو شود

□

وحشی از جانت علم زد آتشی

□

آن رفت که در تیره شب از غایت سودا

□

ز شوخی و مردم خراشیدنش

□

دامان پر ز گوهر کرد و نشست بر سر

□

نی باد صبا بودی نی مرغ هوا بودی

□

ای گیج سری کان سر گیجیده نگردد ز او

□

می‌نماید عکس می در رنگ روی مه وشت

□

هر دلی را که عشق روی نمود

□

بر زمین بارید آتش (ز) آسمان بر جای آب

□

کو کسی کاسرار چون بشنود دریابد ز من

□

هر بنده‌ای که هست به بلغار و هند و روم

□

چو یوسف با عزیز مصر باشید

□

تو گلا غرقه خونی ز چیی دلخوش و خندان

□

غلام پیر شود خواجه‌اش کند آزاد

□

با آن که خار غیرتم در پا بود از پی دوم

□

خبر حسن او به شیخ رسید

□

تظلم آنقدر دارم میان راهت افتاده

□

گر مدعای کشته‌ی شاهد شهادتست

□

که چند از مقالات آن باد سنج

□

خسرو خوبان بخواست از صنمان سرخراج

□

ای نیست بر هستی بزن بر عیش سرمستی بزن

□

کجاست آن هنر تو نه که همان دستی

□

خرم دل آن که همچو حافظ

□

سینه‌ام از تیر دلدوز تو چون دارد نشان

□

تا چند تلخ کام جهان را کنی هلاک

□

بس که خفتند عاشقان در خون

□

هیچکس بی‌دامنی تر نیست لیکن پیش خلق

□

گه اسیر چار و پنج گه میان گنج و رنج

□

چو تو از خویش آگاهی ندانی کرد همراهی

□

میان ابروت ای عشق این زمان گرهیست

□

باز از کشور افسرده دلی رفته برون

□

نیک در کار خویش حیرانم

□

سال نو آمد غم بیهوده خوردن خوب نیست

□

ما را بباد داد و گر آن کفر زلف تست

□

عداوت از طرف آن شکسته پیمانست

□

ای قند دو لعل تو خردسوز

□

ماییم و هوای تو دو چشم سقای تو

□

عشق و عاشق یکی‌ست ای جان

□

تا دم از شام سر زلف تو هر جا نزنند

□

ز من بریدی اگر مهر بی‌سبب دانم

□

سپهر از مه گلی بر چهره دیده

□

نقدی که خلاصه‌ی دو کون است

□

باز با دیگری همین گوید

□

بی‌تو دل را نبود برگ جهان

□

نبود هیچ غری را غم دلاله و شاهد

□

به حق این دل ویران و حسن معمورت

□

از همه دلبران شکیبم اگر

□

اگر به یاد غریبان این دیار برآید

□

وحشیم من جای من میدانگه نخجیر تست

□

بنظر کم نشود آتش مستسقی وصل

□

نه هر جا شکر باشد و شهد و قند

□

نور دو چشم و نور مه چون برسد یکی شود

□

ای ماه فلک پیما از منزل ما تا تو

□

دعوت خورشید به از زیت تو

□

در خلاف آمد عادت بطلب کام که من

□

چون پر کنی بلور و بداری به پیش چشم

□

بلند مرتبه عباس بیگ گردون قدر

□

مرد چون بشنید آن پاسخ تمام

□

در تو آن مردی نمی‌بینم که کافر بشکنی

□

برست او از خوداندیشی چنان آمد ز بی‌خویشی

□

خمش که گل مثل آب از تو یافت صفا

□

به آبریز برد چونک خورد حلوا تن

□

شود مقابله‌ی کوه و کاه اگر سنجد

□

ای باغبان! بسوز که در باغ خرمی

□

تو بد مزاج چه بی اعتدال و بد خویی

□

کام جانم ز نمکدان عقیقت شکریست

□

شنیدم که باری به عزم شکار

□

ای به گه بزم بهین عیش و نوش

□

ای داده مرا شراب گلگون

□

هر کی تشویش سر زلف پریشان تو دید

□

من این دلق مرقع را بخواهم سوختن روزی

□

عشق، روزی که درد من بفزود

□

حدیث ناخوش از اهل مودت

□

با قالب جسمانی با ما نرود کاری

□

بهشت گرچه پرآسایشست و ناز و نعیم

□

صبر مرا خواب برد عقل مرا آب برد

□

مانند مکوک کژ اندر کف جولاهه

□

لحق الفضل و الا لهتکنا و هلکنا

□

به هم زدی ز سبک دستی کرشمه‌ی جهانی

□

خوی با نسرین و سیسنبر گرفتم کاین دو یار

□

چینندت این هوس ز کجا ای نهال لطف

□

شاهد بربط زن از عشاق می‌سازد نوا

□

رسانیدن امر حق طاعت است

□

دامنت بر چنگل خاری زند

□

ای شاد مرغزاری کان جاست ورد و نسرین

□

اگر نه بیخ درختش درون غیب ملیست

□

تو را ز کنگره عرش می‌زنند صفیر

□

بنا شد خانه‌ی دلکش روان شد جوی آبی خوش

□

از تقویت شریعت تو

□

ز بس کامد به نزدیک تو جبریل

□

نصیب دوزخ اگر طلق بر خود انداید

□

فرج آمد برهیدیم ز تشویش جهان

□

از آن به دانه پوسیده مور قانع شد

□

چو خوبان سایه‌های طیر غیبند

□

گل به بویت گرچه می‌باشد نمی‌باشد بسی

□

ای بیمار ز جان گذشته

□

وحشی ازین موج خیز رست ولی بعد مرگ

□

سخن کوته کنم دور از جمالش

□

نه آخر در امکان تقدیر هست

□

چو در دشت آیم بود روضه او

□

ای راه نمای از می و منزل چو شوی مست

□

در هر آن مردار بینی رنگکی گویی که جان

□

روز در کسب هنر کوش که می خوردن روز

□

نسیمی از آن جیب جان دامن دل

□

عزم تو چون عنان بجنباند

□

حق که سلطان جهاندار آمدست

□

اندرین راه ار بدانی هر دو بر یک جاده‌ایم

□

من چه گویم خود عطارد با همه جان‌های پاک

□

از این اخوان چو ببریدی چو یوسف

□

بر سر ره جان و صد جان در شفاعت پیش تو

□

زین دستبردها چو نگین در حصار باش

□

رشته‌ی آمال ما زان در فاخر بس دراز

□

وحشی از هجر تو جان داد، تو باشی زنده

□

پند عاقل کی کند دیوانه گوش

□

به پنجاه تیر خدنگش بزد

□

بجز به حلقه عشاق روزگار مبر

□

چو عاشق بی‌کله گردد تو او را

□

غلبه جان‌ها در آن جا پشت پا بر پشت پا

□

ز دست بخت گران خواب و کار بی‌سامان

□

به مسجدها برآرم چند با زهاد بیکاره

□

بیا تا بر سرت پاشم که روید

□

پاک بستاند همه از لطف پاک

□

آهسته رو که بر سر بسیار مردمست

□

از چهره‌ام نشاط طرب می‌بری مبر

□

ز بس احسان که فرمودی چنانم آرزو آمد

□

من کان علویا قد جاء حلویا

□

کم می‌کنی نگاه ولی خوب می‌کنی

□

جام کیخسرو به کف داریم پس شاید که ما

□

چون عشق خواهم دشمنی این جان ایمن خفته را

□

گویند اگر زاری کنی دیگر نیازارد ترا

□

مکن ناله از بینوایی بسی

□

ای خمار عاشقان از باده‌های دوش تو

□

ای داده تو دندان و شکرها که بخایند

□

چراغ و شمع عالم گر بمیرد

□

پنج روزی که در این مرحله مهلت داری

□

محمود پادشاه که در روزگار او

□

اولا یک سالم این ز شماست

□

چرا باشی نه کافر نه مسلمان

□

اطفال و کسان و هم رفیقان

□

ای سگ که ز اصحابی در کهف تو در خوابی

□

گر چه به بتکده دلم هر نفسی است صورتی

□

روی‌های زعفران را از جمالش تاب‌ها

□

تا حشر عشق از بهر من خواهد فروزد آتشی

□

جان اگر خواهی مده تا می‌توانی دل ز دست

□

می‌گذری و داشته دست نیاز پیش رو

□

بهشتی روی اگر در گلشن آید

□

قناعت کن ای نفس بر اندکی

□

شمع بیدار نه در طشت زر است

□

فلک چتر است و سلطان عقل کلی

□

زهی خورشید کاین خورشید پیشش

□

اگر تو زخم زنی به که دیگری مرهم

□

کارش از دست خود بدر رفته

□

آنچه او گفته بنده می‌خواند

□

ای رند شراب‌خواره امروز

□

ندانم از چه گلست آن نگار یغمایی

□

تا چند ز ناسزا و دشنام

□

از ما بنماند جز خیالی

□

ساقیا پایان رسیدی عشق را از سر بگیر

□

شهدی که از عبارت شیرین به دل چشاند

□

همین نه هجو تو بی‌آبروی خواهم گفت

□

شب مارا به در صبح نه آن قفل زدند

□

همه شب تا سحر بیدار دارم

□

خدایش مگر تا ز مادر بزاد

□

تا کتاب جان او اندر غلاف تن بود

□

مردم چشم از خیالت چون شود پی کوب عشق

□

چو لب به خنده گشاید گشاده گردد دل

□

چه آسان می‌نمود اول غم دریا به بوی سود

□

چون مسخر شده است باد تو را

□

از آن چهره شد سرخ برگ رزانرا

□

گفت زر بنهاده‌ام این جایگاه

□

به ذکر و فکر و عبادت به روح شیخ کبیر

□

چون جوز کهن اشکسته شوی

□

آنچ بداد عامه را خلعت خاص نبود آن

□

شبی که مرگ بیاید قنق کرک گوید

□

وگر به ابروی پرچین گره زند به کرشمه

□

ز رنج و محنت دنیا برست و شد به جنان

□

کشیده جام و سر بی‌گنه کشی دارد

□

هست آن شرار سینه‌ی فرهاد کوهکن

□

چو دیدش که خندید و دیگر گریست

□

ای ارسلان قلج مکش از بهر خون من

□

کامل صفت آن باشد کو صید فنا باشد

□

از تقاضاهای مستان وز جواب لن تران

□

گردی از رهگذر دوست به کوری رقیب

□

ما همه ناقصیم و اوست تمام

□

صحن و سقفش به چشم صنعت بین

□

دوستی دیگر گزین ای یار تو

□

خانه آبادان درون باید نه بیرون پر نگار

□

طوطیان فلکی جمله شکرخوار شوند

□

چو بردابرد جاه تو ورای هر دو کون آمد

□

در عشق تو خمارم در سر ز تو می دارم

□

حریف بزم وصلم لیک کلفت ناکم از ساقی

□

به امیدی جوانی صرف عشقت کردم و آخر

□

بهر آن حلقه به گوشیم که بودیم ای باد

□

گر خویشتن پرستی کی ره بری بایمان

□

دلیر آمدی سعدیا در سخن

□

دلم را می‌کند پرخون سرم را پرمی و افیون

□

ای از کفت دریا نمی‌محروم کردی محرمی

□

گر چه شب بازرهد خلق ز اندیشه به خواب

□

دیگران قرعه قسمت همه بر عیش زدند

□

هاتف این پند ز من بشنو و تا بتوانی

□

فلک گو خاک بر سر کن که دورش

□

دوش از سر بی‌خودی و مستی

□

آن به در می‌رود از باغ به دلتنگی و داغ

□

چون می چون می تلخی تا کی

□

روان کردم ز سنگت آب حیوان

□

به همدمی و خوشی همچو شیر باد و عسل

□

دیر شد خسرو بهجت سپه‌انگیز ولی

□

تو درون پرده خلقی به تو مبتلا ندانم

□

کمند جذبه‌ی معشوق اگر در جان نیاویزد

□

ما را که درین حلقه سر از پای ندانیم

□

یتیمی که ناکرده قرآن درست

□

تا تو ز لعل بسته‌ات تنگ شکر گشاده‌ای

□

از آن رو خوش فسونی که مسیحی

□

پیچیده ورق بر وی نوری ز خداوندی

□

اگر پوسیده گردد استخوانم

□

ریحان داری، دمیده بر گل نسرین

□

بلائی خویش را شب نام کرده

□

گر نگشتی نقش پر او عیان

□

دود دل از دریچه برآمد که دود دیگ

□

بس شیوه‌ها که کردند جان‌ها و ره نبردند

□

در مطبخ ما آمد یک بی‌من و بی‌مایی

□

آب اندر طشت و یا جو چون ز کف جنبان شود

□

سنبل از تاب جمالت می‌نشیند در عرق

□

لا ضیر لولا منی فی حبها احد

□

وحشی چنین کشنده بلایی که هجر اوست

□

مگیر زلف سیاهش ببوی دانه خال

□

بگفت ای فلان ترک آزار کن

□

چند گویی مر مرا کز کار چون کاهل شدی

□

حیاتی چون شرار آن شه برافروخت

□

بهل این همه بده آن قدح

□

پرتو روی تو تا در خلوتم دید آفتاب

□

ای که حسن رخت دل افروز است

□

روزیست اینکه کشته‌ی بیداد کربلا

□

چون بدیدم روز بازاری چنین

□

خط ماهرویان چو مشک تتاری

□

ز بس پیوستگی بیگانه باشیم

□

نگذاشت آن قیامت تا من کنم ریاضت

□

از بهر زبردستی و دولت دهی آمد

□

خوی بد است مائده‌ی حسن را نمک

□

نگشتی گر طراز گلشن دین سر و بالایت

□

وحشی نماند هیچ سیاست که هجر یار

□

ما را جوی بدست نبینی ولی دو کون

□

تن خویشتن سغبه دونان کنند

□

سزای صد عتاب و صد عذابیم

□

گه به مثال ساقیان عقل ز مغز می‌بری

□

دگرگون است کوی اهل تمییز

□

من از آن حسن روزافزون که یوسف داشت دانستم

□

سال‌ها با جمال جان‌افروز

□

که می‌گرداند این چرخ مرصع

□

ای به دنیا بی سر و پای آمده

□

شاهد آنوقت بیاید که تو حاضر گردی

□

ایا جسما فنیت فی هواه

□

چه بجوشد نی بروید از لبش

□

آن باده بجز یک دم دل را نکند بی‌غم

□

بی‌اعتدال حسنی کز یک کرشمه سازد

□

زدی به تیغ جفایم فغان که نیست گناهی

□

عمر ابد ز عهده نمی‌آیدش برون

□

زلف سیه کارش نگر و آنچشم خونخوارش نگر

□

برو دوستی گیر با دشمنش

□

تو مرو گر بروی جان مرا با خود بر

□

خمره پرعسل سرش بسته

□

قوم عیسی لو راو احیائه

□

شکر ایزد که ز تاراج خزان رخنه نیافت

□

سر نپیچم ز کمندت به جفا آن صیدم

□

به راه ره زنان سدی کشیده تیغ انصافش

□

امروز گشت پیش دلم رستخیز نقد

□

مهمارجوت رجوت خیرالمرتجی

□

زان سوی کاندازی نظر آن جنس می‌آید صور

□

نی تراشی است که اندر نی صورت بدمد

□

در انبار فضل تو بس دانه‌هاست

□

شد زنده از یک پرسشت تا زنده‌ام مانند من

□

فخر زمانه حاجی آقا محمد آمد

□

غم هم به تنگ آمد ولی قفلست دایم بر درش

□

من چنین از تو دور و بر وصلت

□

بجز سنگدل ناکند معده تنگ

□

ای جان‌ها دیدارجو دل‌ها همه دلدارجو

□

از برای ما تو آتش را چو گلشن داشته

□

سینه چون خانه زنبور پر از مشغله بود

□

کدام آهن دلش آموخت این آیین عیاری

□

عمرم همه در هجر تو بگذشت که روزی

□

به روی خاک مستی مانده بیتاب

□

تکیه زده همچو پادشاهان

□

هیچ نقاشت نمی‌بیند که نقشی بر کند

□

روی چو بر خاک نهادم بگفت

□

گفتا که چه گلزار است کز وی نرسد بویی

□

در این مطبخ که قربانست جان‌ها

□

چشم بر چشم من سرگشته افکن تا تو را

□

بوسه زن خاک کف پای حمیدالدین را

□

وحشی وداع جان کن کامد به دیدن تو

□

بب چشم قدح کو کسی که دریابد

□

شنیدم که می‌گفت و خوش می‌گریست

□

رغم سپید ماخ را رقص درآر شاخ را

□

آن چنگ که می‌زارد گویم ز چه می‌زارد

□

در ژنده درآ یک دم تا زنده دلان بینی

□

دوش باد از سر کویش به گلستان بگذشت

□

الغرض چون آن بهشتی پیکر حوری سرشت

□

گرمی مهر تو هردم می‌شود در دل ز یاد

□

مرد می‌شد در میان ره مدام

□

وگر نصیحت دل می‌کنم که عشق مباز

□

شب ز نور ماه روی خویش را بیند سپید

□

هر مست میت خورده دو دست برآورده

□

بنه بر خوان جفان کالجوابی

□

پیراهن تو قصد تو خواهد نمود اگر

□

یار غارم ز دست رفت، دریغ!

□

صبر خواهم کرد وحشی از غم نادیدنش

□

نتواند که نهد بر سر کوی تو قدم

□

مروت نباشد که این مور ریش

□

ای به صورت خردتر از ذره‌ای

□

سر خم چو برگشایی دو هزار مست تشنه

□

دورم ز نظر فعلم بنگر

□

قسمت حوالتم به خرابات می‌کند

□

با شیر سپهر بسته پیمان

□

نسبت خود می‌کند گوهر به دندانش درست

□

قیامت نقد امروزت که هاتین

□

علت زفراتی فوق صوت حدائهم

□

ای عشق اگر بجوشد خونم به غیر تو

□

آن شاه نشد لیک پی چشم بد این گو

□

آن دانه آدم را کز سنبل او باشد

□

اگر در وادی وصلش بنودی یک جهان درمان

□

کوه از درخت گویی مردی مبارز است

□

آنچه کردی انفعالش عذر خواهد باک نیست

□

آدم که بشد کوثرش از دیده‌ی پر آب

□

که زنهار از این مکر و دستان و ریو

□

ای نور روان کرده از پیه دو چشم ما

□

مرا گویی اگر من جور کردم

□

در پیش چون روان شدم برگرفت تیز تیزپا

□

ای منعم آخر بر خوان جودت

□

به طرف مرز بر آن لاله‌های نشکفته

□

سیاهی شب دیجور تا بدان غایت

□

و آن قد چو تیرم که سبک دل بد ازو سرو

□

نیاسایی از جانب هیچ کس

□

آن گوشوار شاهدان هم صحبت عارض شده

□

تا باده نجوشید در آن خنب ز اول

□

جان کشیدم پیش عشقش گفت کو چیزی دگر

□

نسیم زلف پرچین تو می‌ارزد به ملک چین

□

به بیداد بدخواه امروز سر کن

□

پیش ما نیست ازین جنس بفرمای که ناز

□

چو نیست پای برون رفتنم ز منزل دوست

□

بدینگونه هرگز نیفتادم ارچه

□

جانی ز شرح افزون بالای چرخ گردون

□

بدانک خلوت شب بر مثال دریایی است

□

تو اگر خواب درآیی ور از این باب درآیی

□

درویش را نباشد برگ سرای سلطان

□

ساقیا صبح است و طرف باغ و هاتف در خمار

□

گه چو مرغابی و گاهم چون سمندر پرورند

□

همان به است که کنجی گزیند اسکندر

□

روز گلستان و نوبهار چه خسبی

□

هلا صوفی چو ابن الوقت باشد

□

اگر پیری درآید همچو کافور

□

ای جان چه جای دشمن روزی خیال دشمن

□

کلبه‌ی دل ز گدائی بستانند این قوم

□

نه دیده‌ام به ره چهره‌ای شدی گریان

□

جز رنگی و بویی نه و سد مایه‌ی آزار

□

بعشوه‌ام چه فریبی چرا که بلبل مست

□

که تا با خودی در خودت راه نیست

□

به عشق طره‌های او که جعد و شاخ شاخ آمد

□

برای رفع بویش این دو لب را

□

مرا گویی که از معنی نظر کن

□

غلام نرگس جماش آن سهی سروم

□

ای شبم روز با تو، بی‌رخ تو

□

بر آنم تا برآید جان و از غم وارهانم دل

□

گفت رو ده روز دیگر صبرکن

□

سرای آخرت آباد کن به حسن عمل

□

گر نزند او در من درد من

□

از شرق به غرب موج نور است

□

ز هوس‌ها گذشتیی به جنون بسته گشتیی

□

غرور سد نگه شد خدای را زین بیش

□

کرمی کن، گرم نخواهی کشت

□

رهی در پیشم افتادست و بیم رهزنی در پی

□

ز نور عشق برافروز شمع منظر دل

□

نهیبی از آن گیر و دار آمدش

□

یا فتی شتان بین انتقال و انتقال

□

چو تن را عقل بگذارد پریشانی کند این تن

□

جز در رخ جان مخند ای دل

□

نزدیک شد آن دم که رقیب تو بگوید

□

فارغی از درون صاحب درد

□

ز رفعت در حساب اهل ادراک

□

چون تو اندر حفظ جانی مانده

□

نعیم خطه‌ی شیراز و لعبتان بهشتی

□

چو شب در خانه آوردی بدیدی روش بی‌چادر

□

چون پیشترک رفتم دریا شد و بگرفتم

□

چه روزست و چه روزست چنین روز قیامت

□

به درد از آنرو، گرفته‌ام خو، به خاک از آن رو، نهاده‌ام رو

□

از صدفش شد پدید در گران قیمتی

□

وحشی اگر رحم نیست در دل او گو مباش

□

ایکه مرا باز داری از سر کویش

□

به پایش در افتاد و پوزش نمود

□

پیمانه و پیمانه در باده دوی نبود

□

تا نکنی شناس او از دل خود قیاس او

□

ابرت نبات بارد جورت حیات آرد

□

شیراز معدن لب لعل است و کان حسن

□

عالم عاشقان ز حیرت او

□

در گواهند دو مصرع که رقم گشته به ذیل

□

هیچ کس چون چشم اسکندر نداشت

□

آشنایان ره بدین معنی برند

□

در طره‌هاش نسخه ایاک نعبد است

□

گر نیست و گر هستم گر عاقل و گر مستم

□

لما تلا هواک صفاتا لمهجتی

□

درون پرده صبرم ز حد چو رفت تحمل

□

فغان که مدعیان از جفا برون کردند

□

به کویش گر ندارم صوت عشرت غم مخور وحشی

□

اگر چو خامه سرش تا به سینه بشکافند

□

شنیدم که در تنگنایی شتر

□

کی باشد کاین مستان آیند سوی بستان

□

در این منگر که در دامم که پر گشت است این جامم

□

دل از سخن پر آمد و امکان گفت نیست

□

فراز و شیب بیابان عشق دام بلاست

□

بودم چو رشحه دلی غمین، الم و فراق تو در کمین

□

سیه شد نامه ما تا به حدی

□

ما همه از بهر مردن زاده‌ایم

□

دلی کز عالم وحدت، سماع حق شنیدست او

□

بنهاد دست بر دل پرخون که آن کیست

□

دو طشت آورد آن دلبر یکی ز آتش یکی پرزر

□

نیر اعظم بدان شد آفتاب

□

به حریم حرمت پای سگانست دراز

□

فلک تیغ ملامت بر کشیده

□

گو ماتم خود دار و به نظاره قدم نه

□

چنین شنیده‌ام از راویان آیت عشق

□

بگفت آنچه دانست و بایسته گفت

□

همچو اشتر بمدو جانب هر خاربنی

□

در شهر دیگر نشنوی از غیر سرنا ناله‌ای

□

چون گشت عیان مجو کرامت

□

هزار نقد به بازار کائنات آرند

□

همایون گلبنی سر می‌کشد زین گلستان کزوی

□

زبان از درس و لب از گفتگو بست

□

گفت این قومند چون تردامنی

□

ازین درخت چو بلبل بر آن درخت نشین

□

ترک ساقی گشت در ده کس نماند

□

ز بیم و ترس آهن آب گشتی

□

تشنه را کی بود فراموشی

□

همانا آب حیوان بود جسم نازنین او

□

آن که در انواع کمالات بود

□

در جنت بگشا بر رخم ای خازن خلد

□

ای بس که بلبل سحر از شوق نغمه‌ات

□

چو با دوست دشخوار گیری و تنگ

□

هم پدری و هم پسر هم تو نیی و هم شکر

□

گلستانی کنش خندان و فرمانی به دستش ده

□

ای ماه که در گردش هرگز نشوی لاغر

□

خیز تا بر کلک آن نقاش جان افشان کنیم

□

قدر قدرتی کز صفات کمینش

□

برون آکه صبح است وطرف چمن خوش

□

گفت ای کودک چرایی غم‌زده

□

غم آلوده یوسف به کنجی نشست

□

به گوش‌ها برسد حرف‌های ظاهر من

□

ای سخره زمانه برهم بزن تو خانه

□

ز اول عشق من گمان بردم

□

گر به صید انداختن پردازد آن رعنا سوار

□

شاه عباس جهانگیر آفتاب بی‌زوال

□

به رهت مقام کردم ، نگذاشتی مقیمم

□

تا کی کشم از سوز دل این آه جگر سوز

□

که افتد کز این نیمه هم سروری

□

وعده‌های خام او در مغز جان جوشان شده

□

در آن گوهر نبوده‌ست هیچ نقصان

□

برات عمر جان اقبال چون برخواند پنجه شصت

□

چشمم به روی ساقی و گوشم به قول چنگ

□

یکی که شمع جهان‌تاب مشرق و فلکست

□

راست چون عینک نگشاده نماید به محاق

□

اگر با نام حق نامت نگویند

□

الوداع ای زمان طاعت و خیر

□

خرامان شو به گورستان ندایی کن بدان بستان

□

در آب و گل بنه پایی که جان آب است و تن چون گل

□

گشایش گره مشکلات عشاقست

□

مرا ز دولت صد ساله‌ی وصال آن به

□

این از همه خوب‌تر که او را

□

گر چه ناید بنده‌ای چون من به کار کس ولی

□

در آرزوی عارض و بالاش عندلیب

□

وجود تو شهری است پر نیک و بد

□

دل می‌نرود سوی دگران

□

زهی صبحی که او آید نشیند بر سر بالین

□

ساکنان فلک بخور کنند

□

ز کوی میکده دوشش به دوش می‌بردند

□

حجت این بس کز ندای ارجعی

□

خود را بکشی اگر بگویم

□

اگر سلوک کنی صد هزار قرن هنوز

□

عرصه‌ی گیتی مجال همت او نیست

□

چونک رضوان بهشتی تو صلایی درده

□

وصف لبش بگفتمی چهره جان شکفتمی

□

پیش دلبر بنهادن سر سرمست سزا است

□

خاک پای آن پری کز خون مردم بهتر است

□

معتدل پیکری که تعدیلش

□

وحشی ریاض همت ما زان فزونتر است

□

مرا مگوی که برگرد وترک ترکان گیر

□

چنان تنگش آورده اندر کنار

□

در عشق همچو آتش چون نقره باش دلخوش

□

اگر بالای که باشم چو رهبان عشق تو جویم

□

آمد کبریت بر آتشی

□

چون گل و می دمی از پرده برون آی و درآ

□

صعوه‌ای را شاهبازی ساخت هم پرواز بخت

□

ز روی درد افغان کرد بنیاد

□

هر روز ز تشنگی چو آتش

□

دهنی شیر به کودک ندهد مادر دهر

□

الا صوموا فان الصوم غنم

□

گمرهش کن که ره راست نداند سوی شهر

□

احسنت زهی یار او شاخ گل بی‌خار او

□

در کامیابی توست سعی از تو بیش ما را

□

شد روان با هودج گردون اساس

□

توان خورشید خواندن عارضش را

□

منکه از حلقه‌ی گوشش شده‌ام حلقه بگوش

□

مخور غم برای من ای پر خرد

□

تا حریف خود ببیند او یکی

□

چو چتر و سنجق آن رشک صد سلیمان دید

□

سر بلی چیست که یعنی منم

□

من که شب‌ها ره تقوا زده‌ام با دف و چنگ

□

که به حکمت در انجمن سازد

□

چیزی که از بلاد عراق آمدش به دست

□

گفت دنیا جمله اقطاع منست

□

این همان چشمه‌ی خورشید جهان افروزست

□

از جای نجنبیده لیک از دل و از دیده

□

در کعبه خوبی تو احرام ببستیم

□

چو صریر تو شنیدم چو قلم به سر دویدم

□

شد در و دیوار او از تن من لاله فام

□

شب عید است و دگر شاطر گردان ز هلال

□

این تویی، این تویی برابر من

□

چون وصالت بتضرع ز خدا خواسته‌ام

□

ز پیش خطر تا توانی گریز

□

یا حب حنا نیک تجلیت بوصل

□

چو آن کشتی نماید رخ برآید گرد آن دریا

□

هر آن کس کو هنر را ترک گوید

□

ای نور چشم مستان در عین انتظارم

□

ز حسن صنعت صحاف ماهر

□

هر که نه پرورده‌ی این نعمت است

□

در خرابی جای می‌سازم به رنج

□

یا خجلتا من وجوه الفائزین اذا

□

از دو پراکنده تو چونی بگو

□

یک طایفه را ای جان منشور خطا دادی

□

برو بدزد ز پروانه خوی جانبازی

□

به چنین کشنده هجری سگ بخت چاره سازم

□

فکر تاریخش چو گردم عقل گفت

□

از نشو و نما چگونه افتد

□

ز روزگار جفا نامه‌ئی که عرض افتاد

□

چو در مردم آرام و قوت ندید

□

خوارزمیان منکر شده دیدار بی‌چون را ولی

□

پر کرد جام اول زان باده مشعل

□

یا عابسا تفرق فی الهم حاله

□

یک قصه بیش نیست غم عشق وین عجب

□

چه شد آن مهربانیها که دایم بود در مجلس

□

به تحت الارض خورشید جهان سوز

□

گفت این قصر مرا در هیچ‌حال

□

الم ترنی احدی یدی تبسطت

□

سر کن ای بوالفضول ای ز کشاکش ملول

□

در این کاهش چو بیماران دقی

□

دیده قطار شترهای مست

□

ای بسته زبان از خشم خود گو که نمی‌باید

□

چه فیضهاست در این منزل ترقی بخش

□

بست وحشی با دل خرم ازین غمخانه رخت

□

مرغ وحشی گر ببوی دانه در دام اوفتد

□

به حالی شوی باز در قعر گور

□

ز مدح و آفرینت هوش‌ها را

□

چنان ابری به پیش ما چه بستی

□

ای مژده که آن غمزه غماز مرا جست

□

ساقی بیار باده و با محتسب بگو

□

گزیده نسخه‌ی لطف‌اله لطف الله

□

جنون از خانه اندارد برونش

□

تا چرا تلخ است آب خم چنین

□

میی خور کز سر دنیا توانی خاستن یکدل

□

حبذا سکر حیاتی مزیل للحیا

□

مبارک بادشان این ره به توفیق و امان الله

□

چونک طبعت خو کند با شرط تندش بعد از آن

□

گر روی بنمائی به من ای شمع بنمایم به تو

□

ماوای همای دولت او

□

سنگی به ره توسن شیرین نتوان یافت

□

بسکه چون فرهادم آب دیدگان از سر گذشت

□

یکی رفت پیش ملک بامداد

□

چه وعده می‌دهی و چه سوگند می‌خوری

□

نادره طوطی که تویی کان شکر باطن تو

□

بس ساکن بی‌قرار دیدم

□

بگشا پسته خندان و شکرریزی کن

□

آن قدر در کز ثنایت دردل ذخار اوست

□

به جز چشم نکویان در سوادی

□

ز روزه تا تو لب چون شکر فروبستی

□

آنکس که درو معرفتی هست کدامست؟

□

ور وثن را مدح گویی نیست داخل حسن حق

□

چرخ تو را ندا کند بهر تو جان فدا کند

□

روز من تابید جان و در خیالش بنگرید

□

تفاوت ارچه شد پیدا که در خیل هواداران

□

هرکه تاریخ وفاتش جوید

□

چون وحشی اگر عمر بود بر تو فشاندم

□

بیا که حلقه نشینان بزمگاه الست

□

کیت فهم بودی نشیب و فراز

□

دل چشم گشت جمله چو چشمم به دل بگفت

□

رخ اندر ماه روشن کرد و گفتا چون دهم شرحت

□

تنتن تنتن شنو و تن مزن

□

هر سر موی مرا با تو هزاران کار است

□

بحر مواج چنان بسته که هر موجی از آن

□

بانی مخزن که نهاد آن اساس

□

امشب بر ما باشی تاج سر ما باشی

□

تو را به کنج لحد سالها بباید خفت

□

ساقی چرخ در طرب مجلس خاک خشک لب

□

جدایی نیست این تلخی نزع است

□

قاف تویی مسکن سیمرغ را

□

مردم که وقت پرسش حالم به محرمی

□

ناگه از دست ساقی دوران

□

همچو وحشی سخن ما همه جا مشهور است

□

جانم چو رو به خیمه روحانیان نهاد

□

چنین است گردیدن روزگار

□

چو رسیدی به صدر او تو بدان حق قدر او

□

بس استت عزت و دوران ز ذوق عشق پرلذت

□

گه به فسوس او مرا گوید کنجی نشین

□

ناز پرورد تنعم نبرد راه به دوست

□

کسوت دولت او را ز بقای ابدی

□

به شکل زلف بتان بود در گذر گه باد

□

شاه آن سگ را سگ بخرد گرفت

□

تو دانایی آخر که قادر نیم

□

سبلت قوی مالیده‌ای از شیر نقشی دیده‌ای

□

از تو عدم وز من کرم وز تو رضا وز من قسم

□

صورت اقبال شکرریز گفت

□

شکسته طرف کله می‌رسی و می‌رسدت

□

بار جهان بست و باقدام این

□

خلاف عقل باشد می نخورده جامه آلود

□

کجا بملک جهان سردر آورد محمود

□

برو زان مقام شنیعش بیار

□

خانه لیلی است و مجنون منم

□

بگذر ز جوامردی کان هم ز دوی خیزد

□

ایا معشوق هر قدسی چو می‌دانی چه می‌پرسی

□

پیر میخانه سحر جام جهان بینم داد

□

مرا حالا عوام‌الناس از خاصان درگاهت

□

یار در قصرچنان مایحه‌ای ذیل جهان

□

بود تعبیر این که در وقت سحر

□

دگر خون سیاووشان بود رنگ

□

خوی ملکی بگزین بر دیو امیری کن

□

دو چشم تو عجمی ترک و مست و خون ریزند

□

زان طلعت شاهانه زان مشعله خانه

□

جز هندوی چشمت که به مژگان رگ جان زد

□

به زیر ران تو دوران کشیده خنگ مراد

□

گوهر ار در زیر پای آرم کنم سنگ سیاه

□

هدف ناوک او سینه‌ی من می‌باید

□

گه از دیدن عیش شیرین خلق

□

گستاخمان تو کردی گفتی تو روز اول

□

هر چند که این جوشم از آتش تو باشد

□

مگو آن سرو ما را تو نظیری

□

نخست روز که دیدم رخ تو دل می‌گفت

□

به خود تا نقش می‌بستم کزین غمخانه بگریزم

□

سیماب در او عقد وفا بسته بر آتش

□

تا بدانی آنک بی‌حرمت بود

□

وجود عاریتی خانه‌ایست بر ره سیل

□

گشای آن لب خندان که آن گوارش ماست

□

از آتش عشق نردبان ساز

□

موسی عمران نه به شب دید نور

□

تا ابد گرد سر باغ و بهاری گردم

□

چون یقین گشت این گمان از گفته‌ی موزون دل

□

من گوهرم ز آتش دل ترسم

□

چراغ مجلس روحانیون فرو میرد

□

چه داند طبیب از کسی رنج برد

□

ور دو هزار سال تو در پی سایه می‌دوی

□

کجا بختی که اندر آتش تو

□

آن می که چو صعوه زو بنوشد

□

دولت پیر مغان باد که باقی سهل است

□

پشت سپاه و پادشه عرصه زمین

□

به روی یکدگر نه پرده بستی

□

بندگی این باشد و دیگر هوس

□

اذ لامحالة ثوب العمر منتزع

□

نام شمس الدین چو شمعی همچو پروانه بسوز

□

وگر رسوا شود عاشق به صد مکروه و صد تهمت

□

فرمای به هندوان جادو

□

رضوان اگر شود به سکان تو مختلط

□

ای نصیبت سلطنت زنجیر بند معدلت

□

غلامی هست وحشی نام و می‌خواهد خریداری

□

گرچه فرهاد نماندست ولیکن ماندست

□

قضا را طبیب اندر آن شب بمرد

□

تو پاره می‌کنی و هم بدوزی

□

بسم الله ساقی ولی نعمت برخیز

□

در روی تو بنگرد بخندد

□

بیان شوق چه حاجت که سوز آتش دل

□

مرا سریست گران آن چنان که سرتاسر

□

«اسب لاغر میان به کار آید

□

من دانم و من حال خود اندر لحد تنگ

□

آری مثل به کرکس مردارخور زدند

□

تو چو سرنای منی بی‌لب من ناله مکن

□

بیچاره گوش مشترک کو نشنود بانگ فلک

□

صباح ماست صبوحش عشای ما عشوه ش

□

از چشم آفتاب برآید گر افکنی

□

اگرچه وقت حساب از غبارخانه فکر

□

به غارت دل ما تاخت غمزه وای اسیری

□

هیچ در خاطر یوسف گذرد کز غم هجر

□

مبر طاعت نفس شهوت پرست

□

طبق بر سر نهاده هر درختی

□

چو تو مستور و عاقل خواستی شد

□

پیش تو شب هست چو دیگ سیاه

□

وفا مجوی ز دشمن که پرتوی ندهد

□

محتشم که امسال افلاسش فزونست از قیاس

□

سد حشر رخش به پیراهن هر جولانگه

□

مادرش درجست او را برگرفت

□

قومی هوای نعمت دنیا همی پزند

□

چون تنم جان نشود زان ابدی آب حیات

□

خواهی که گرد شمعم پروانه روح باشد

□

زر چه جویی مس خود را زر بساز

□

به بزمت غیر پر گردیده گستاخ آمدم دیگر

□

کرده‌ای داعیه‌ی حرب و حصارت شده است

□

وحشی ببین اندوه دل وز سخت جانی دم مزن

□

زلف سیه چه آری در پیش چشم جادو

□

از این دوستان خدا بر سرند

□

یک دانه به یک بستان بیع است بده بستان

□

مرا غیرت همی‌گوید خموش ار جانت می‌باید

□

اسباب عشرت راست شد هر چه دلم می‌خواست شد

□

جام می و خون دل هر یک به کسی دادند

□

درین خانه نه رواق دو در

□

تیر بیداد فلک می‌گذرد از دل سنگ

□

بر چو تو سرگشته این ره کی رسد

□

بقلبی هوی کالنمل یا صاح لم یزل

□

بانشان از بی‌نشان پرده شده

□

هزاران رنگ پیدا شد از آن خم

□

چرا این خاک همچون طشت خون‌ست

□

همچو نرگس کنی از کج نظران قطع نظر

□

تو عیش ساز کن ای جان مضطرب که ز راه

□

نه گمان رستگی دارم نه امید خلاص

□

جادوی چشمش قلم در سحر بابل می‌کشد

□

ز خاکش بر آورد و بر باد داد

□

مستان مسلمند ز اندیشه‌ها و غم

□

هر خسروی مسکین تو صید کمین شاهین تو

□

خود کی رود کشتی در او که او تهی بیرون رود

□

پیاله بر کفنم بند تا سحرگه حشر

□

با آن که بر وجودت از دعوت و تحیت

□

بر سر پیک اجل گرم چو تازد گلگون

□

از بس‌که به سرگشتم چون چرخ فلک بر سر

□

سزای خصم تو گیتی دهد که سنگ خلاف

□

جان بهار و چمنی رونق سرو و سمنی

□

در این مطبخ هزاران جان به خرج است

□

نلرزد دست وقت زر شمردن

□

مرغ طبعش طیران داشت چو بر اوج غرور

□

آن که دارد اطلس زر دوز چرخ

□

خصمت که هست اندر قفس بگذار با آه منش

□

چون دلم در سر آنزلف سیه خواهد شد

□

بسی تلخی چشیدستم که رویت را بدیدستم

□

شرابی شرابی که دل جمع گردد

□

چو دریای عتاب تو بجوشد

□

در آسمان ز غلغل لبیک حاجیان

□

روی خوبت آیتی از لطف بر ما کشف کرد

□

اهل خلد از اهل دوزخ آب خواهند ار کند

□

بزرگی بین که خم شد چرخ از اکرام

□

دست و پایی نیز چند انداختند

□

اگر تو دیده‌وری نیک و بد ز حق بینی

□

از چهره تو زر می‌زن با چهره زر می‌گو

□

ای از دل و جان رسته دست از دل و جان شسته

□

هر چه گفتی یا شنیدی پوست بود

□

منم ای شمع بتان مرغ سمندر خوئی

□

چه مزاجی که فتد لرزه بر اعضای طبیب

□

ابر خیرات شاه بست تتق

□

از عذارش پرده گلبرگ و نسرین می‌درید

□

چو مستور باشد زن و خوبروی

□

او نگذارد که خلق صلح کنند و وفا

□

اگر چه هر طرفی بازگشت در طلبش

□

خاتم شاهیت در انگشت کرد

□

برو ای طایر میمون همایون آثار

□

گرفته کشور دلها که هست بر بازوش

□

ز آب خضر سرزده گلها در او

□

وگر همچون که یوسف خود پسندی

□

دانی که دیر زود به جای تو دیگری

□

ای ذوق تسبیح ملک بر آسمان از فر او

□

چو اندربافت این جانم به عشقش

□

چون در سر زلف یار پیچیم

□

سلطانی و خانی را شرمست ز شان وی

□

وانکه گنجور کزو آفرینش برنیافت

□

خان ضعیف پرور کز بهر حفظ جانش

□

درد دل را گفتم از وصلش دوا سازم ولیک

□

دگر روز باز اتفاقی فتاد

□

چون بخوانی والضحی خورشید بین

□

کو ره چو در این آبی کو سجده چو محرابی

□

بیا ای آفتاب جمله خوبان

□

بیا ای شیخ و از خمخانه ما

□

ستون کوه سکون بنای صبر مرا

□

همیشه پا به دامان الم داشت

□

آنک در جانش چنین شوری بود

□

خاکت در استخوان رود ای نفس شوخ چشم

□

خواهی که مه و زهره چون مرغ فرود آید

□

ای دشمن عقل و هش وی عاشق عاشق کش

□

تا که عشقت مطربی آغاز کرد

□

در دل تنگی و این طرفه که نه گردون را

□

رایتی گرد وی از واسطه‌ی فتح و ظفر

□

آه حسرت نه به آیینه وحشی آن کرد

□

ابر نیسانی چو لل بار گردد در چمن

□

فراهم نشینند تردامنان

□

گفتا تو کم ز خاری کز انتظار گل‌ها

□

بگفتم عین انکار تو بر من

□

اگر چه پوستینی بازگونه

□

ناامیدم مکن از سابقه لطف ازل

□

جهان را کوری چشم اعادی

□

یکی درس جفا آغاز کرده

□

گر شکر طعم لبش بشناختی

□

و عیبنی فی حبهم من به عمی

□

در جوی روان ای جان خاشاک کجا پاید

□

موجش گهی گوهر دهد لطفش گهی کشتی کشد

□

عجائب ظهرت بین صفو غرته

□

برنگ نخل خزان دیده بودم از غم دوران

□

به جنبش در آر آنچنان باره‌ات را

□

چو از اظهار عشقم خویش را بیگانه می‌داری

□

گر بر افروخته‌ئی شمع دل از آتش سودا

□

بسا چاره‌دانا بسختی بمرد

□

نفسی یار قندلب شکرین شکرنسب

□

زیرا که به فال نحس هستت

□

آواره دلا میا بدین سو

□

فی جمال الکمال نلت منی

□

آصفا وقت است تنگ و کاه و در دهها فراخ

□

که پیشم می‌توانست این ادا کرد

□

زاهد مرغان منم با رای پاک

□

گشته صد ره ز جان خویش نفور

□

خشم سگساران رها کن خشم از شیران ببین

□

مرا آن مه یکی شکلی نموده‌ست

□

منم آن کهنه عشقی که دگربار

□

ای در دل غم پرورم صد درد بی‌درمان ز تو

□

سعد اصغر آن که سعد اکبرش

□

نگفتی حال خود تا بود یارای سخن وحشی

□

همچو خسرو جان شیرین باختم در راه عشق

□

به دعوی چنان ناوک انداختی

□

بجز این ماه ماهی هست پنهان

□

دیدن به خواب در شب ماه تو را مبارک

□

من لیس له عین یستبصر عن غیب

□

هر نقش که دست عقل بندد

□

چو کردند از غنا عرض تجمل سایلان او

□

برگ از سر شاخه تازه جسته

□

تا حاصل ما ز می درآید

□

حکیمی باز پیچانید رویش

□

اری امما به سکروا و لا قدح و لا عنب

□

روشن کن جان من تا گوید جان با تن

□

هر بلبل مست بر نهالی

□

من ناصبور و طبع تو بسیار ذیرانس

□

پس ضیای زمان و شمس زمین

□

وحشی اگر چنین بود وضع زمانه بعد ازین

□

راستی را بنده‌ی شمشاد بالای توام

□

الا گر جفا کردی اندیشه کن

□

همه خون‌ها چو شود کهنه سیه گردد و خشک

□

گوید خلق عاقلی یک نفسی به خود بیا

□

این جوی کند غرقه ولیکن نکشد مرد

□

شرح شکن زلف خم اندر خم جانان

□

از عقبش فوج فوج لشگری آمد گران

□

به نام نامداری شد گهر سنج

□

مرتضا گفتا به حق کردگار

□

ز مشتی خاک ما را آفریدی

□

بعد از این شیوه دگر گیرم

□

عقل به دام تو رسد هم سر و ریش گم کند

□

سلام علی قوم تنادی قلوبهم

□

بگرد مفسد مسری مرض مرو که مدام

□

شام و سحر روزگار از ره آن کامکار

□

به کام شیر درون رفتن و به کام رسیدن

□

احوال پریشانی من موی به مو بین

□

نه در خشت و کوپال و گرز گران

□

هر روز برون آید ساغر به کف و گوید

□

مرا هم خواب می‌باید ولیکن خواب می‌ناید

□

گریه شمع همه شب نه که از درد سرست

□

هست امیدم که علیرغم عدو روز جزا

□

پس از طغیان طوفان حوادث

□

ساخته چون جغد به ویرانه‌ای

□

دگر سر من و بالین عافیت هیهات

□

قل لمن عیر اهل الحب بالجهل و لاما

□

ای صبا خوش آمدی چون بازگردی سوی دوست

□

تاب مشرق تن ما را مثل سایه بخورد

□

فکرتی کان نبود خاسته از طبع و دماغ

□

شهریارا گر ز دست اقتدارت تا به حشر

□

چو موجی زد این بحر یارب که یک سر

□

گفته خواهد کشت وحشی را به سد بیداد زود

□

شب نیست که فریاد بگردون نرسانم

□

خدایی که از خاک مردم کند

□

هر ضمیری که در او آن شه تشریف دهد

□

آن دست ز روی خویش برگیر

□

گنج یابی و در او عمر نیابی تو به گنج

□

در گلستان ارم دوش چو از لطف هوا

□

جو و کاهی برای استر من

□

پی محافظت بره از تعرض گرگ

□

ز آسمان بگذرم ار بر منت افتد نظری

□

طوبی لطالبه تعسا لتارکه

□

همچو خسان هر نفسی خویش به هر باد مده

□

برگذرم ز نه فلک گر گذری به کوی من

□

چون سلیمان نهان است که دیوانش دل است

□

خود به خواب خوش و پرداخته محفل از دل

□

دریا سخاوتی که چو گرم سخا شود

□

عرصه گاهی که شکوه تو کند عرض سپاه

□

بناسزای رقیب از تو گر کناره کنم

□

به قومی که نیکی پسندد خدای

□

منگر تو به خلخالش ساق سیهش را بین

□

ز گردش‌های جسمانی بجستی

□

تا در این آب و گلی کار کلوخ اندازیست

□

ای دل ار عشرت امروز به فردا فکنی

□

آن که نسبت به اوج رفعت او

□

سپهر مرتبه بکتاش بیگ ، ای که نجوم

□

مغان که خدمت بت می‌کنند در فرخار

□

خونت برای قالی سلطان بریختند

□

والله تیره شب تو به ز دو صد روز نکو

□

دلا گر سوختی چون عود بوده

□

هرچ از تو نهان کند بگوید

□

از اجل خواهم امانی محتشم کاین نظم را

□

بر عقاب طبع چون خواهم زدن با یک ستیز

□

لرزد دلم که خانه حسنت کند سیاه

□

گر بند می‌نهی و گرم پند می‌دهی

□

به بد گفتن خلق چون دم زدی

□

ای در هوست غرقه هم صوفی و هم خرقه

□

چندین بمخور این غم تا چند نهی ماتم

□

دل به جا دار در آن طلعت باهیبت او

□

مقیم زلف تو شد دل که خوش سوادی دید

□

از پی تاریخ وی اندیشه گفت

□

چو از هر در سخنها گفته گردید

□

مژدگانی بده ای نفس که سختی بگذشت

□

اگر قارون فرود آید شبی در خیل مهرویان

□

اقطعوا شملی و ان شتم صلوا

□

منم جزوی و از خود کل کل است

□

ابر رحمت هر سحر گر می‌ببارد آن ز تست

□

آن که نبود برون ز کشور او

□

از سوز دل تهیه‌ی تاریخ کرد و گفت

□

عذب فرات گو دگری خور که ما خوشیم

□

پیش عشاق لطف باشد قهر

□

دریغ آمدم زان همه بوستان

□

درکشد اندیشه گری دست خود

□

تو آفتاب مایی از کوه اگر برآیی

□

تنگ و لاغر گردد به مثال لب دوست

□

خاطر به دست تفرقه دادن نه زیرکیست

□

شد هیولی قابل صورت ولی رخصت نداد

□

کرد رسن بر سر و بردش کشان

□

دل رفت و دیده خون شد و جان ضعیف ماند

□

به چه خرمی و نازان، گرو از تو برد هامان

□

امر المحبین انطوی امراضهم خیر الدوا

□

بر آن پای گریزانت چه بربندم که نگریزی

□

آب از دل پاک آمد تا به بام سینه‌ها

□

ندانم چون کنم در صحبت او حفظ دین خود

□

از دعای او به آهنگ اجابت در عراق

□

وحشی و امید وصل و امتحان خود به صبر

□

زبان درکش از کار عالم که عالم

□

کند مرد را نفس اماره خوار

□

ز افسردگی غیر نرنجید گرم عشق

□

تا نشوی مست خدا غم نشود از تو جدا

□

عنایت‌های ربانی ز بهر خدمت آن شه

□

مجال من همین باشد که پنهان عشق او ورزم

□

کرده معزول چشم قتالش

□

مرا بگذار و خود بگذر به سویش

□

آهنگ دراز شب رنجوری مشتاق

□

بفرمود کوته نظر تا غلام

□

این نداری خود ولیکن گر تو این را طالبی

□

چو لقمه را ببریدی خیال پیش آید

□

رنج تو بر جان ما بادا مبادا بر تنت

□

زخم تیر عشق بر ما بود تهمت تا فکند

□

هست طول روز اقبالش فزون از روز حشر

□

پروانه محو کرد در آتش وجود خویش

□

حاصل از عمر بجز وصل نکورویان نیست

□

چو خواهی که گویی نفس بر نفس

□

آب تو چون به جو رود کی سخنم نکو رود

□

شب قدری که دادی وعده آن روز

□

جز این بنگوییم وگر نیز بگوییم

□

لطف خدا بیشتر از جرم ماست

□

به عبادات روز می‌طلبم

□

کند بر آن پا که رود ناصواب

□

گفتم دری ز خلق ببندم به روی خویش

□

پسر کان همه شوکت و پایه دید

□

پس چه عجب آید تو را چون با شهان این می‌کند

□

و آن دگر را ز امتحان اندر فراق انداخته

□

اکرم بحبی سامیا اضحی لصید رامیا

□

تو هرجا بگذری از سینه‌ها آتش برافروزی

□

خورشید نو طلوع جهانگیر کامکار

□

کردیم پا ز دیده به عزم ره حرم

□

مار ضحاکست یا شب یا طناب چنبری

□

ازان سجده بر آدمی سخت نیست

□

حبذا دستی که او بستم درازی کم کند

□

الممن حلوی و العاش علوی

□

آن کف بحر گهربخش وراء النهر است

□

از پای فتادیم چو آمد غم هجران

□

کز آن جلاب پرسازد سبوئی

□

بسا یاران که همدم می‌نمودند

□

مرا که قوت کاهی نه کی دهد زنهار

□

بلندی از آن یافت کو پست شد

□

بس بجستم آب حیوان خضر گفت

□

همگنان اشک و خون روان کرده

□

چو از یاری تو را جان خسته گردد

□

بدیده‌ی دگران جام کن به رغم من ای گل

□

هم سما رفعت و سامی رتبت

□

اقلیم‌ها به نام سپرده

□

مریز خون من خسته دل بتیغ جفا

□

تو بپذیر، ارچه من عذری نیارم

□

این صورت‌ها جمله از پرتو او باشد

□

خاطر همچو باد را نقش جحود می‌دهی

□

خاک و خس این خانه همه عنبر و مشک‌ست

□

چو مستم کرده‌ای مستور منشین

□

عقیم‌الطبع شد در زادن شه مادر دوران

□

آه کز بی‌مهری گردون شه باقی‌نماند

□

دل از دریچه فکرت به نفس ناطقه داد

□

سرش خالی از عقل و پر ز احتشام

□

خلدک الله لنا ساقیا

□

من زیر فلک چون او ماهی ز کجا یابم

□

مهتر تجار بودی خویش قارون می‌نمودی

□

نقش سم سمند او هر که نشان دهد بمن

□

در ثنای تو هم از یاوری طبع بلند

□

وحشی رمیده‌ایست که رامش کسی نساخت

□

از طبیبی نتوان جست دوای دل ریش

□

نشاید به دارو دوا کردشان

□

به نقش دیو چند این عشقبازی

□

عاشق در این ره چون قلم کژمژ همی‌رفتش قدم

□

علم‌های الهی ز پس کوه برآمد

□

ز غمزه بر دل ریشم چه تیر ها که گشادی

□

وانکه از کشتزار هستی خصم

□

طره که در پای خود انداخته

□

خسان خورند بر از باغ وصل او و مرا

□

که کس چون تو بدبخت، درویش نیست

□

دارد طامات ما بوی خرابات ما

□

بدانک عشق نبات و درخت او خشک است

□

دایم اقبالت جوان شد ز آنچ داد

□

من بندبندم بگسل از هم گرنباشم روز حشر

□

نشست از نو درین کاخ مخیم

□

شکرلله که رسیدم به تماشا گه وصل

□

بیرون ز من دلشده و شمع جگر سوز

□

ز اوصاف حاتم به هر بر و بوم

□

چو فتوی داد عشق تو به خون من نمی‌دانم

□

خود را تو نمی‌دانی جویای پری ز آنی

□

و ذلک شمس الدین مولا و سیدا

□

آن پریشانی شب‌های دراز و غم دل

□

کار فرماینده‌ی طبعش زبان علم و حلم

□

این غوچ شاخ کج که زند شاخ، از آن من

□

هر که با غمزه خوبان سر و کاری دارد

□

آبرویم چه بری آتش عشقم بنشان

□

مرغان فلک پربسته تو

□

عقل کجا که من کنون چاره کار خود کنم

□

عاشقان دردکش را در درونه ذوق‌ها

□

دل ساخت سینه را سیه از دود خود ببین

□

سرورا در دلم از قلبی بد سودایان

□

به امید تو زنده‌ام گرنه

□

در دیده کشم بجای مژگان

□

در این شهر مردی مبارک دم است

□

بهر خدا بیا بگو ور نه بهل مرا که تا

□

صلا که ساعتی دیگر نیابی

□

مرهم تو طالب مجروح‌هاست

□

خیال آب خضر بست و جام اسکندر

□

دل می‌زند به زمزمه بر گوش محتشم

□

با صفای او سیاهی کی بود ممکن اگر

□

شمایلی که در اوصاف حسن ترکیبش

□

تو دست از وی و روزگارش بدار

□

برای پاسبانی را بکوب آن طبل جانی را

□

کر و فر قلم باشد به قدر حرمت کاتب

□

مثال محتلم پندار عزلش

□

نوید بزم خاصم دوش باعث بود در مجلس

□

چو احسان را به همت قیمت ارزان کرده‌ای بادت

□

مگو در بزم او دایم به عیش و عشرتی وحشی

□

گر بدامن اشک در پایم گهر ریزی کند

□

نمی‌توان که به دست و دیده‌ام ز ( ... )

□

مگر ناگهان آن عنایت رسد

□

الا ای دل پری خوانی نگویی آن پری را تو

□

مرا یار شکرناکم اگر بنشاند بر خاکم

□

مجوی عیش خوش از دور باژگون سپهر

□

به آن زبان که به حرفی سه بار می‌گیرد

□

فلک درپیش طاق عالی او

□

که دید رنگ بهاری به رنگ رخسارت

□

همه فیلسوفان یونان و روم

□

شرح قد سرو و چهره گل

□

چنان مغرور و سرکش گشته بودی

□

ساقی جان در قدح دوش اگر درد ریخت

□

هنوز منت ازین سو بود اگر تا حشر

□

به لوح تربت وی از برای تاریخش

□

اجل گر رحم بر وحشی نکردی شام مهجوری

□

مرا که خال تو فلفل فکنده است برآتش

□

بر آن حمل کردند یاران و پیر

□

جمله نور حق گرفته همچو طور این جان از او

□

گفتی که از آن عالم کس بازنیامد

□

شیرین و ترش مراد شاهست

□

گر دلی از غمزه دلدار باری برد برد

□

آن گنبدی که بر سرش از چار خانگیست

□

کای ز تو خرم شده باغ و بهار

□

بی دهان تو اگر صد قدح نوش دهند

□

رئیس ده آمد که این را که کشت؟

□

شمس دین و شمس دین و شمس دین می گوی و بس

□

مثال عشق پیدایی و پنهان

□

زان روز که دیدیمش ما روزفزونیم

□

دهرم به حال مرگ نشانداست در حیات

□

داور دارا حشم دریا کف صاحب کرم

□

این سر پرآرزو در انتظار عشوه ایست

□

آن خط عنبرشکن بر برگ گل دانی چراست

□

چو می‌بگذرد ملک و جاه و سریر

□

سخنم مست و دلم مست و خیالات تو مست

□

در وقت جفا دل را صد تاج و کمر بخشی

□

آن آهوی خوش ناف به تبریز روان گشت

□

ما نه رندان ریاییم و حریفان نفاق

□

گر خوانمش قیامت دنیا بعید نیست

□

بحر را نیمیش شیرین چون شکر

□

هم عارفان عاشق دانند حال مسکین

□

زبان آوران رفته از هر مکان

□

داند سبل ببردن هم مرده زنده کردن

□

گل از سر مشتاقی بدریده گریبانی

□

ما شب روی آموخته صد پاسبان را سوخته

□

من آن مسکین کنعان مسکنم کز یوسف اندامی

□

سمی شاه ایوان رسالت آیت رحمت

□

داور دلم در تربیت شاخی برش نادیده کس

□

می‌فتد هر نفسی آتشم اندر دل ریش

□

سپاهی که کارش نباشد به برگ

□

مذهب زناربندان پیشه گیر

□

چون جان و دل یکتا شوی پیدای ناپیدا شوی

□

چو مرغ پای ببسته‌ست دور می‌نپرد

□

بدان هوس که به مستی ببوسم آن لب لعل

□

بگو ولی به زبانی کزو اثر بارد

□

از میان مشت او هر پاره سنگ

□

دانی کدام خاک بر او رشک می‌برم

□

مبادا که بر یکدگر سر کشند

□

گر تو بو می نبری بوی کن اجزای مرا

□

همه صحرا گل است و ارغوان است

□

چون که گندم رسید مغز آکند

□

جورت که پیش محتشم از صد وفا به است

□

ای شکار کم هراس غافل خرگوش خواب

□

شرح ویرانگی جغد غم از وحشی پرس

□

براستان که سرما چنین که در سر ماست

□

دگر نوبت آمد به نزدیک شاه

□

خذ الدنیا و خلینا فدنیا العشق تکفینا

□

لباست بر لب جوی و تو غرقه

□

همه انواع خوشی حق به یکی حجره نهاد

□

دلم رفت و ندیدم روی دلدار

□

ما را نه زر که سازیم او را تسلی از خود

□

گر بر آن آتش بماندی آدمی

□

تو امیر ملک حسنی به حقیقت ای دریغا

□

چه منصف بزرگان دین بوده‌اند

□

من به گوش تو سخن‌های نهان خواهم گفت

□

تن چو دیوار و پس دیوار افتاده دلی

□

اندر سخنش کشان و بو گیر

□

شوم او را بلاگردان چو رخش ناز بی‌پایان

□

ز آب و هوای چمن طبع من

□

ز آتش آب می‌جویم ببین فکر محال من

□

از کوی او چگونه توانم که بگذرم

□

قضا را خداوند آن پهن دشت

□

گریبانم دریدی تو و دامانم کشیدی تو

□

چرا چون حلقه بر درها برای بانگ و آوازی

□

ما موسییم و تو مها گاهی عصا گه اژدها

□

عشرت شبگیر کن می نوش کاندر راه عشق

□

چنان بازاری دل الفتی دارم درین کلفت

□

سخت در ماند امیر سست ریش

□

دو دوست قدر شناسند عهد صحبت را

□

گر او راه دوزخ گرفت از خسی

□

به مثل خلقت مردم نزاد از خاک و از انجم

□

که را بود این گمان که بازیابیم

□

به هر حالی که باشی پیش او باش

□

یک باره نگشته گرم جولان

□

گر خیل آصفان سلیمان وقار داد

□

وحشی مپرس مسأله عاشقی ز من

□

هر نسیمی که از آن خطه نیاید با دست

□

نگه دارد آن شوخ در کیسه در

□

جان شد چو کبوتر جان زوتر هله زوتر جان

□

آن کس که قرص بیند گوید که گشت زنده

□

جادت بالروح حین لاقت

□

شهر یاران بود و خاک مهربانان این دیار

□

هستم امیدورا که چون باد برگ ریز

□

ای دریغا مرغ خوش‌آواز من

□

به صبر خواستم احوال عشق پوشیدن

□

اگر عز وجاه است و گر ذل و قید

□

از پی نیم آبله شرم نیایدت که تو

□

دل چو شاه آمد زبان چون ترجمان

□

چه نقصان آفتابی را اگر تنها رود در ره

□

به زور غصه‌ام کشت آن که عمری از برای او

□

ای ملک الملک جود کز پی حجت خورد

□

راست شد دل با رضای یار و ، رست از هجر و وصل

□

ایدل ز دلبر پنهان چه داری

□

چو بی عزتی پیشه کرد آن حرون

□

من کان مبلسا قنوطا

□

بگشاد حرمدانم بربود دل و جانم

□

راز تو را بخوردم شب را گواه کردم

□

دل را که مرده بود حیاتی به جان رسید

□

زمانه داد گریبان من به دست بلا

□

گفت پیش آ زخمم او را قاهرست

□

من هم اول روز دانستم که عشق

□

فرو ماندگان را دعائی بکن

□

گران جانتر ز عنصرها نه خاک است

□

بس مست طرب خورده آهنگ برون کرده

□

زندگی عاشقانش جمله در افکندگیست

□

می‌شود نسرینش از خشم نهانی ارغوان

□

بر درت همچو چاکران همه شب

□

ز شوق او نرفتم سوی بستان ، بهر آن رفتم

□

سیلاب سرشکست که هنگام عزیمت

□

غذا گر لطیف است و گر سرسری

□

بر چرخ ز شادی جمال تو عروسی است

□

ای خواجه چرا جویی دلداری از آن جانان

□

صد شکوفه ز یکی جرعه بر این خاک ز چیست

□

آتش رخسار گل خرمن بلبل بسوخت

□

به شاعران دگر نسبتم مکن زان رو

□

عاشق حقست او بهر نوال

□

گر تو را کامی برآید دیر زود از وصل یار

□

تو اول نبستی که سرچشمه بود

□

یا برق کله گوشه خاقان شکاری است

□

در آن زمان که خران بول خر به بو گیرند

□

وقف کنم اشکم خود بر میت

□

به نیم جان که دلم راست شاه من چه عجب

□

سلاله‌ی نبوی شمع دوده صفوی

□

ساقیا پیشینه آن دردی که اندر شیشه بود

□

گر نه مستست جادوش ز چه روی

□

دگر ره چه حاجت به پند کست؟

□

از آن می جعفر طیار خورده‌ست

□

عاشق مست از کجا شرم و شکست از کجا

□

بمیرید بمیرید به پیش شه زیبا

□

اعتقادی بنما و بگذر بهر خدا

□

از گشاد بی‌محل تیر تو در صید مراد

□

قرعه بر هر که فتادی روز روز

□

ز عقل من عجب آید صواب گویان را

□

زغن را نماند از تعجب شکیب

□

ای دست تو بوسه گه لب‌های عزیزان

□

ز حلقه دوستان و همنشینان

□

ای جان جان جانان از ما سلام برخوان

□

چشم دشمن تا نبیند روی نصرت را به خواب

□

از بس که چو جد خود کریمی

□

حک کردنی چو نقطه‌ی سهویم بر ورق

□

بدرستی که در حدیث نیاید

□

نظر کردی این دوست در وی نهفت

□

چو فرموده‌ست حق کالصلح خیر

□

درده باده‌ای چو زر پاک ز خویشمان ببر

□

صد سر ببرد در دم از محرم و نامحرم

□

بر جهان تکیه مکن ور قدحی می داری

□

بلبل صفت برآر ز دل ناله‌ی حزین

□

وقت عرضه کردن آن برده‌فروش

□

گر نگهی دوست وار بر طرف ما کنی

□

سر باغ و بوستانم، به چه دل بود نگارا

□

من خشک لبم من چشم ترم

□

بخرام بخرام ای صنم زیرا تویی کاندر حرم

□

تو کیی آنک ز خاکی تو و من سازی و گویی

□

دشت تفتان‌تر ز صحرای قیامت می‌شود

□

در عموم رسوم معدلتش

□

مذاق تلخ دارم وحشی از زهری که می‌دانی

□

بقصد مرغ دل خستگان میفکن دام

□

از آن اهل دل در پی هرکسند

□

ای مطرب مشتاقان شمس الحق تبریزی

□

چون از این خانه برفتی سقف دولت درشکست

□

بر مثل گلستان رنگرزم خم اوست

□

در ره عشق که از سیل بلا نیست گذار

□

خر دزدیده رنگ کرده فروخت

□

بر نویس احوال پیر راه‌دان

□

مه دوهفته ندارد فروغ چندانی

□

خردمند باشد جهاندیده مرد

□

از آتش رخسارت وز لعل شکربارت

□

چون آفتاب آسمان می‌گرد و جوهر می‌فشان

□

که بی این دو عالم ندارد نظام

□

خورد و خوابی که درو نیست گزیر آن سان را

□

پیک مرگ از دشت آفت بی‌محل

□

ما درخت افکن نه‌ایم آنها گروهی دیگرند

□

یک شربت از آن لعل مفرح بمن آور

□

رزی داشتم بر در خانه، گفت

□

آن دل که سنگ بود ز شرم تو آب ریخت

□

مهمان توام ای جان ای شادی هر مهمان

□

زنخ بربسته و در گور خفته

□

ای صبا امشبم مدد فرمای

□

یعنی امین دین محمد که نام او

□

طالعم شیرست نقش شیر زن

□

خاطر به باغ می‌رودم روز نوبهار

□

من سعدی درگاه تو عاشق به روی ماه تو

□

همه زیر و زبر ز تو همگان بی‌خبر ز تو

□

می‌گفت کرایم من وقتی که برآیم من

□

روی بنمای و خمار دو جهان را بشکن

□

ز شادی جهان فارغ ز عیش دهر مستغنی

□

منادی طرب آهنگ بانگ زد که رسید

□

وحشی که نیم کشته به خون می‌تپد ز تو

□

ز رخ دور افکن آن زلف سیه را

□

اگر نه امید وصال تو بودی

□

گیر که خورشید و قمر هر دو فروشد به سقر

□

ز بهر قهر جان لوت خوارم

□

وگر تنهاست عاشق نیست تنها

□

امروز جای هر کس پیدا شود ز خوبان

□

حسبةلله بر کش از سر این گرگ پوست

□

تا مرا زینجا به هندستان برد

□

به خسته برگذری صحتش فرازآید

□

چه تدبیر سازم، چه درمان کنم؟

□

بنده و چاکر و پرورده و مولای توایم

□

چند جنون کرد خرد در هوس سلسله‌ای

□

جان ابراهیم مجنون گشت اندر شوق او

□

کعبه‌ی مقصودی الحق سر زگمراهان مپیچ

□

برای زمان سفر کردنش

□

سد لعب بلعجب شد و سد نقش بد نشست

□

خط مشکین که نباتست بگرد شکرت

□

صبا هم ز بهر تو فراش وار

□

کبر عاشق بوی کن کان خود به معنی خاکیی است

□

می‌کوبد تقدیرش در هاون تن جان را

□

گر سینه آیینه کنی بی‌کبر و بی‌کینه کنی

□

شد چمان در چمن حسن و لطافت لیکن

□

لیک نوبت به دوستان چو رسید

□

زانک لطف شاه خوب با خبر

□

دیده‌ام می‌جست و گفتندم نبینی روی دوست

□

بگفت ای خداوند ایران و تور

□

یعنی تو نیز دل بنما گر دلیت هست

□

همای عرش خداوند شمس تبریزی

□

بر زلف شب آن غازی چون دلو رسن بازی

□

ای جمالت شمع صد پروانه سر برکن ز بام

□

چون ساختم ازیشان تاریخ رحلت او

□

بازی عشقست کاینجا عاقلان در شش درند

□

اگر او بقصد جانم کمر جفا ببندد

□

گرت دیده بخشد خدواند امر

□

نور بد و شد بصر از آفتاب

□

ای جان بیا گوهر بچین ای دل بیا خوبی ببین

□

هزاران سیمبر بینی گشاییده بر او سینه

□

ساقی بهار می‌رسد و وجه می‌نماند

□

بلیغی کاندر اوصاف کمالش

□

سایه‌ی مرغی گرفته مرد سخت

□

راست گفتی که فرج یابی اگر صبر کنی

□

به لطف و لبق گرم رو مرد بود

□

گر آبی خوردم از کوزه خیال تو در او دیدم

□

آن دلبری که دل ز همه دلبران ربود

□

چه رعنا رقیبی چه شیرین طبیبی

□

نزدیکم و نزدیکست قطع نظرم از جان

□

گوهر بحر سعادت بود یک تاریخ او

□

چند گویند به وحشی که نهان کن غم خویش

□

قمر گفتم چو رویش دلفروزست

□

جهانبان دین پرور دادگر

□

زهی آب حیوان زهی آتشی

□

هزاران جان ما و بهتر از ما

□

رضا مده که دلم کام دشمنان گردد

□

از هر طرفی که گوش کردم

□

درین بزم فانی به کوشش رساند

□

گر بگویم تا قیامت نعت او

□

در خوابگاه عاشق سر بر کنار دوست

□

به امید ما کلبه این جا گرفت

□

نادی منادی عاشقیه بدعوه

□

نشان رحمت و توقیع دولت

□

آفتاب رخش امروز زهی خوش که بتافت

□

جراتم کرد چو در باغ تمتع گستاخ

□

انیس سلاطین جلیس خواقین

□

بر نیاوردن مروت بود خود انصاف بود

□

معینست که آنماه پیکر از سر مهر

□

که چون عاریت برکنند از سرش

□

ماهی که آب دید نپاید به خاکدان

□

یاری شنگی پروین رنگی

□

بار دگر آن صبح بخندید و بتابید

□

گر مساعد شودم دایره چرخ کبود

□

مبارزی که چو تیعش علم شود در رزم

□

بلک اندر ملک دید او صد خطر

□

دل ز نور و نار او آن وقت مگسل بهر آنک

□

به سبابه دندان پیشین بمال

□

خامش کنم تا حق کند او را سیه روی ابد

□

شدی دربان هر دونی به زیر بام گردونی

□

غلام موج این بحرم که هم عیدست و هم نحرم

□

در دیر رکرد غسل به می آن که زا ورع

□

به یکبار از تند باد اجل

□

ابر رحمت گر نبارد گو سمومش خود مسوز

□

خیال روی نگارم اگر نگیرد دست

□

چو از گلبنی دیده باشی خوشی

□

گردیدن است کار من، از ابتدای کار

□

سر عشق به گوشش برد سر گفت به گوش جان

□

آن کس که سعادت ازل دید

□

چو یار بر سر صلح است و عذر می‌طلبد

□

آسمان عظم تو سنجید و شکستی شد پدید

□

ور بگویی با یکی دو الوداع

□

عیسا نشسته پیش شما و آنگه از هوس

□

حلاوت ندارد شکر در نیش

□

من کجا و بلای محبس دیگ

□

بخندانی جهان را تو نخندی

□

زان شمع بی‌نظیر که در لامکان بتافت

□

گوش بر بد سخنم کی منهی امروز ای گل

□

برآمد از دو طرف بانگ طبل آسایش

□

وحشی تو بودی و من و دل، شاه وقت خویش

□

گل چو بر ناله‌ی مرغان چمن خنده زند

□

نه در خورد سرمایه کردی کرم

□

خواست نهمت تا نشاند چون داوت ظالمان

□

با همگان پلاس و کم با چو منی پلاس هم

□

چو هفت صد پرده دل را به نور خود بدراند

□

ای عروس هنر از بخت شکایت منما

□

کرده رایت برای راه صواب

□

بعد از آن آتش چهل گز بر فروخت

□

عاشق بگشتم ار چه دانسته بودم اول

□

اگر حق پرستی ز درها بست

□

من بپای تو فکندم دل و جان

□

بسی کژباز کاندر آخر کار

□

در خواب شوید ای ملولان

□

هیهات ما و عزم وصال محال تو

□

با آن که دوستان مدبر در آن مهم

□

خنده‌ات بر خود نیامد پاره‌ای بر خود بخند

□

ای گلبن خندان بچنین حسن و لطافت

□

نه خوابش گرفتی شبان یک نفس

□

جماعتی که در اوصاف تو همی گویند

□

بی‌برگ نشاید که دگر غوره فشارد

□

گفتند همه کس به سر کوی تحیر

□

بار غمی که خاطر ما خسته کرده بود

□

نه مشفقی که شود بر هلاک من باعث

□

گفت وجهم گر مرا وجهی دهید

□

اهل دل را گو نگه دارید چشم

□

همی گفت و بر خویشتن می‌گریست

□

نخوهم ملک دو عالم چو ببینم رویش

□

ز غمزه تیراندازش کرشمه ساحری سازش

□

آه دیدی که چه کردست مرا آن تقصیر

□

تنها ز کویت می‌روم دل گر نیاید کو میا

□

به عقل گفت که خوش دایه‌ایست عمر ولی

□

سد باغ بهار است و صلای گل و گلشن

□

آن دل که بیک تیر نظر صید گرفتی

□

بسا روزگارا که سختی برد

□

نه غافل گشته هیچ از رسم و رفتار

□

ز بالا الصلایی زن که خندان است این گلشن

□

از لذت جام تو دل ماند به دام تو

□

ای باد اگر به گلشن احباب بگذری

□

از یک طرف همای همایون که کام دهر

□

یا در آن عالم حقت سروی کند

□

عالم طفلی و جهل حیوانی بگذاشت

□

گر او در خور حاجت خویش خواست

□

بجانم بنده‌ی آزاده‌ای کو

□

ای گرفته چشمت آب از دود کفر

□

هر کی به جد تمام در هوس ماست ماست

□

می‌روم در پی بلای هجر از یاد وصال

□

به رمز نکته‌رسی گفت خواجه میر حسن

□

همه برای تو دارند نکته‌ها وحشی

□

هر دم که شب آهنگ کند ز آتش مهرت

□

درد مست نادان گریبان مرد

□

ز آن جماعت که ز تو طالب حورند و قصور

□

لاغری جان ز ذوقت آن چنان فربه شده

□

بنده عشق تو در عشق کجا سرد شود

□

اگر گفتم دعای می فروشان

□

خرد هر آینه گفتی برای تاریخش

□

جهد می‌کن تا توانی ای کیا

□

الغیاث از من دل سوخته ای سنگین دل

□

نیرزد عسل، جان من، زخم نیش

□

من از کجا و فتادن بمطبخ دهقان

□

برو بی‌سر به میخانه بخور بی‌رطل و پیمانه

□

مجنون ز حلقه عاقلان از عشق لیلی می‌رمد

□

روز و شب از خیالت با دل خویش دارم

□

که از زمره‌ی عترت وی توئی

□

وحشی چه دهی شرح به ما حرف غم خویش

□

در تابم از دو سنبل هندوت کز چه روی

□

خیالش چنان بر سر آشوب کرد

□

نه دلم را در غمت پروای من

□

از آن سر چون سر جان را شراب است

□

تو دریایی و من یک قطره ای جان

□

لاله بوی می نوشین بشنید از دم صبح

□

ناگهان در شش جهت شد وحشتی کز دهشتش

□

با زبان سبز و با دست دراز

□

دل که بیابان گرفت چشم ندارد به راه

□

سخن گفت و دشمن بدانست و دوست

□

در چنگ فراق آهنین پنجه

□

زهی آرامگاه جمله جان‌ها

□

از میان دل صبوحی کفتابت تیغ زد

□

وانکه از هیبت سیاست او

□

وی عادل رحیم دل معدلت پناه

□

گر توان خواند فسونی که در آیند به دل

□

خورشید که در پرده‌ی انوار نهانست

□

الا تا نگرید که عرش عظیم

□

در وی که چو خرمنت بکوبند

□

امروز چنان مستم کز خویش برون جستم

□

گل صدبرگ به پیش تو فروریخت ز خجلت

□

اگر ز خون دلم بوی شوق می‌آید

□

هرگز ز هم نمی‌گسلد کاروان لعل

□

گر خزینه‌ش پر متاع فاخرست

□

عاقل خبر ندارد از اندوه عاشقان

□

که ای پیر دانای فرخنده رای

□

نقد جان رفت درین کار خریدارش را

□

چه نور افزاید از برق آفتابی

□

میان موج حوادث هر آنک استادست

□

نرد دعویست که چون عرصه شود تنگ آنجا

□

یکی از خیل تیغ بندانت

□

طیلسان دار مذن نکند

□

بکنج میکده آن به که معتکف باشد

□

برآمد ز سودای من سرخ روی

□

ز آن به وصف تو زبانم چو لبت شیرین شد

□

پیاده گشته و رخ زرد ماندند

□

عشق تو صاف و ساده‌ای بحر صفت گشاده‌ای

□

نیست در بازار عالم خوشدلی ور زان که هست

□

سر نه به ره اطاعت او

□

تا عوض یابی تو گنج بی‌کران

□

تو سر ناز برآری ز گریبان هر روز

□

بکار آمد آنها که برداشتند

□

زهر وصفی که بود او را و اسمی

□

کجایید ای در زندان شکسته

□

چو خلوتگاه جان آیی خمش کن

□

دست سلطان را قوی کردند ارباب دعا

□

چو لطف کن که استر امیدوار من

□

رفتن از مجلس بدین صورت چه معنی داشت دوش

□

کام جانم ز لب این لحظه برآور ور نی

□

کسی را که دانی که خصم تو اوست

□

عقل را با عشق تو در سر جنون

□

لب و لنج کفوری را دریدی

□

وان دفع گفتنت که برو شه به خانه نیست

□

بیا که با تو بگویم غم ملالت دل

□

تا کار آفتاب بود سایه گستری

□

در فتاد اندر چهی کو کنده بود

□

چو شور عشق درآمد قرار عقل نماند

□

نشاط جوانی ز پیران مجوی

□

دل شده را قوت جان از لب لعل وی است

□

زبان داری تو چون سوسن نمایی آب را روغن

□

چون سخن من شنید گفت به خاصان خویش

□

کمال حوصله بنگر که مرغ دل هرگز

□

تا که ازین دیر پر آشوب کرد

□

شکرت به خون رقم شود ار سر بری به جور

□

حیف بود دست شه به خون گدایان

□

چو دیدی کزان روی بسته‌ست در

□

چون هر چه غیر اوست به دل ترک آن کنی

□

قرص قمرت گویم نور بصرت گویم

□

عشق آب حیات آمد برهاندت از مردن

□

چون سر آمد دولت شب‌های وصل

□

چه شد زین چهار اقتران در عدد

□

مردمش چون مردمک دیدند خرد

□

او می‌رود دامن کشان من زهر تنهایی چشان

□

تمنا کند عارف پاکباز

□

چون تو روزی مرهم وصلی نهی بر جان من

□

نک ساقی بی‌جوری در مجلس او دوری

□

جان من جام عشق دلبر دید

□

به خاک رفته فرو نظم آبدار تو به

□

احداث کرده جذبه راه دیار شوق

□

مگو وحشی کجا می‌باشد ای سلطان مهرویان

□

همچو نی گر در سماعت خرقه بازی آرزوست

□

اگر جز تو داند که عزم تو چیست

□

منتظرم لیک نیست وقت معین

□

منم آن کز دم عیسی بمردم

□

متصل اوصاف تو با جان‌ها

□

عروس غنچه رسید از حرم به طالع سعد

□

آراسته یکی به کمالات حیدری

□

اسم هر چیزی تو از دانا شنو

□

یعلم الله که شقایق نه بدان لطف و سمن

□

اگر یاری از خویشتن دم مزن

□

هر چند فقیرم من گر دوست مرا باشد

□

به ناگاهان نماید روی آن پشت و پناه من

□

گاه براند به نیم همچو کبوتر ز وطن

□

من دم بیزاری از عشق تو می‌خواهم دگر

□

کنون بالاتر از چرخش مکان است

□

دم به دم از درد وحشی سنگ بر دل می‌زند

□

در زلف تو بستم دل و این نقش نبستم

□

که چون گربه زانو به دل برنهند

□

بپهلوش، صیاد ناخوبرویی

□

ز شیران جمله آهویان گریزان دیدم و پویان

□

ای قوم گمان برده که آن مشعله‌ها مرد

□

ز فکر تفرقه بازآی تا شوی مجموع

□

هر که مجنون نشد درین سودا

□

پرتو حقست آن معشوق نیست

□

ز آب دیده من فرش خاک تر می‌شد

□

بدل گفت اگر لقمه چندی خورم

□

دوست با عاشقان همی گوید

□

به عشق و جست و جوی تو سبو بردم به جوی تو

□

بخت جوان یار ما دادن جان کار ما

□

به زکات قدمت بر لب بام آی امشب

□

سالها جستم، ندیدم روی تو

□

تا چه ها بر سر و دستار حریفان گذرد

□

محبت دام و محبوبست دانه

□

دگر با کست بر نیاید نفس

□

جز این فضا، به فضای دگر نمیگردند

□

هیچ عسل ترش شود سرکه اگر ترش رود

□

گفتا گواه جرحست تردامنست چشمت

□

آسوده بر کنار چو پرگار می‌شدم

□

ژاله از روی لاله دور مکن

□

ترک و کرد و پارسی‌گو و عرب

□

ای پری روی ملک صورت زیباسیرت

□

به پیر کهن بر ببخشد جوان

□

خبر آدم سرگشته به رضوان برسان

□

شرب مرا پیمانه شو وز خویشتن بیگانه شو

□

آنک افلاطون و جالینوس ماست

□

دستی که پیش روی تو گلشن طراز بود

□

اگر یک لحظه ننماید مرا سوز

□

برسان ز خرمن خود مددی به بی نصیبان

□

گوهر کند ز قطره و شکر دهد ز نی

□

نه تلخ است صبری که بر یاد اوست

□

سرگشته‌ای که گردن پیچید در کمندت

□

چون صبر بدید آن هزیمت

□

صورت هر دو جهان جمله ز آیینه عشق

□

مست بگذشتی و از خلوتیان ملکوت

□

زر طاعت زن و اخلاص عیار آن ساز

□

هیچ دانی آشنا کردن بگو

□

دگر به روی خود از خلق در بخواهم بست

□

چو نزدیک شد روز عمرش به شب

□

تو چنین چشم و ابروی فتان

□

جمله جان‌ها سوی تو آید بود

□

هرچ دادی عوض نمی‌خواهی

□

هر کرا بینم که دم گرمست ازو ایمن نیم

□

مرا گفتی که: فردا روز وصل است

□

چون تو در دیده نشینی نرود اشک بلی

□

من مگر دیوم اگر زانکه برنجم ز رقیب

□

بسا عقل زورآور چیردست

□

بنده ز پیوند جان حبل تعلق برید

□

ذره‌ها اندر هوا و قطره‌ها در بحرها

□

یک حمله دیگر به شکرخانه درآییم

□

مرغ دل باز هوادار کمان ابرویست

□

از فراق تو برای درد دل

□

آن بهاری نازپروردش کند

□

نه آزاد از سرش بر می‌توان خاست

□

تواناست آخر خداوند روز

□

ز آن پای تو می‌بوسم کانجاست سر زلفت

□

خوش آوازی من دیدی دواسازی من دیدی

□

ز پس ظلم رسیده همه امید بریده

□

میدان ظلم از اشک ما شد جای لغزشهای پا

□

کم خانقه گرفتم، سر مصلحی ندارم

□

وحشی آن صید افکنت گر افکند در خون منال

□

اگر چنانکه توانی جدا شدن ز نظر

□

شب سردشان دیده نابرده خواب

□

ای بسا شب که من خشک لب از حسرت تو

□

چونک خیالت نبود آمده در چشم کسی

□

اگر فاسق بود زاهد کنندش

□

خورشید چو آن خال سیه دید به دل گفت

□

اگرچه هر کسی از غم گریزد

□

چون گدا آیینه‌ی جودست هان

□

گر از مقابله شیر آید از عقب شمشیر

□

شب خلوت آن لعبت حور زاد

□

در عروسی جمال تو نمی‌دانم کس

□

هم شکننده تو هم اشکسته بند

□

گر چه بسی بیاورد در دل بنده سر کند

□

دل تنگ حوصله خون شود ز ستیزهای زبانیت

□

مرا دشمن چه می‌داری؟ که نیکت دوست‌می‌دارم

□

تو بگوی مردی است این به کجا رود اسیری

□

هر دل خسته که او صدرنشین غم تست

□

اگر عاشقی دامن او بگیر

□

به امثال من بعد ازین التفات

□

بود کاین ناله‌ها درهم شود آن درد را مرهم

□

در اول روز تازه ز آنید

□

نقد بازار جهان بنگر و آزار جهان

□

خرد از آن ز ره زلف تو پناه گرفت

□

زانک موسی را تو مه‌رو کرده‌ای

□

ز بخت بی ره و آیین و پا و سر می‌زیست

□

شنیدم سهی قامت سیم‌تن

□

ای تیغتان چو نیزه برای ستم دراز

□

امروز در این خانه همی‌بوی نگار است

□

مترسان دل مترسان دل ز سختی‌های این منزل

□

پوشیده کفن سوی مکافات گه حشر

□

تا مگر خاکستری گردم به بادی بر شوم

□

ما سپر انداختیم اینک حریف عشق نیست

□

در هوای گل رخسار تو شب تا سحرم

□

چنین گفت درویش صادق نفس

□

گفت، که ای، پیشه و نام تو چیست

□

مستند نه از ساغر بنگر به شتر بنگر

□

تارهای خشم و عشق و حقد و حاجت می‌زند

□

وفا و عهد نکو باشد ار بیاموزی

□

کاشکی دیدی من مسکین چگونه در غمش

□

تا بر آن امت ز حکم مرگ و درد

□

من اول روز دانستم که این عهد

□

زر و نعمت اکنون بده کان تست

□

بگیر دست من افتاده را که در ره عشق

□

سر نبرد هر آنک او سر کشد از هوای تو

□

من خانه تهی کردم کز رخت تو پر دارم

□

هر ذره شد ز جسم خراب من اختری

□

مرغ دل من بی‌پر و بی‌بال بمانده است

□

به زیر تیغ او نالید وحشی

□

چرا خورشید روز افروز رویت

□

دو صد رقعه بالای هم دوخته

□

گر نکوهش کند که کوزه چه شد

□

حلقه‌های عشق تو در گوش ماست

□

خود طرفه‌تر این که در دل آتش

□

من و مقام رضا بعد از این و شکر رقیب

□

بیم آن است که در خون جگر غرق شویم

□

گر ز درویشی دلم از صبر جست

□

گرد همه بوستان بگشتیم

□

نکو سیرتی بی تکلف برون

□

از خود مرو، ز دیدن هر دست زورمند

□

بر سر بام شدستی مه نو می‌جویی

□

من جوی و تو آب و بوسه آب

□

در حرکات پشت زین هست سبک‌تر از صبا

□

کو جام می عشقش؟ تا مست شوم زیراک:

□

از چشم پر فن او در یک فریب دادن

□

شبان تیره خیالست خوابم از غم هجران

□

نه گردن کشان را بگیرد بفور

□

ز انتظار شب وصل تو مرا روز گذشت

□

آن شکرستان رسید تا نگذارد

□

ترس را سر ببر و گردن تعظیم بزن

□

منم آن شاعر ساحر که به افسون سخن

□

ز بستان هیچ در چشمم نمی‌آید، مگر آبی

□

من چرا پیغام خامی از گزاف

□

ترش نباشم اگر صد جواب تلخ دهی

□

ملامت کنی گفتش ای باد دست

□

نه تو تنهاش آرزومندی

□

معانی را زبان چون ناودان است

□

نشان ماه می‌دیدم به صد خانه بگردیدم

□

بر زمین بهرجلوس آن جلیس تخت و بخت

□

چون حدیث لب شیرینش رود

□

کنند سلسله در گردنش به زلف تو حشر

□

هرنکته که در سکه من نقش بخوانند

□

چو باز آمد از عیش و بازی بجای

□

سر بر زمین نهاده پیش رخ تو شاهان

□

من هیکلی بدیدم اسرار عشق در وی

□

سر زلفش همی‌گوید صلا زوتر رسن بازی

□

شهباز دست پادشهم این چه حالت است

□

لبان لعل تو بر دارد از گهر پرده

□

من که پیلان را ز هم بدریده‌ام

□

تا مصور گشت در چشمم خیال روی دوست

□

نبینی که آتش زبان است و بس

□

برگ گل، شاداب و شبنم تابناک

□

سماع و شرب سقاهم نه کار درویش‌ست

□

عاشق که به صد تهمت بدنام شود این سو

□

خواستم از شربت وصلش دمی یابم حیات

□

زاتش چگونه سوزد پروانه؟ دیده‌ای؟

□

میسر چون نشد وحشی که بینم خلوت وصلش

□

گر من بیچاره نزدیک تو خوارم چاه نیست

□

که افتد که با جاه و تمکین شود

□

غم ما خور دمی کنجا که ماییم

□

تو را زلفی است به از مشک و عنبر

□

بی عقل نتان کردن یک صورت گرمابه

□

ببر ز خلق و چو عنقا قیاس کار بگیر

□

در آن دم که شاخ آستین برفشاند

□

آدم خاکی ز حق آموخت علم

□

خنک آن درد که یارم به عیادت به سر آید

□

چه کوشش کند پیر خر زیر بار؟

□

بی رخ تو کاسب راند بر سر خورشید

□

گویند عاقلان دم عاشق فسانه‌ای است

□

دل در کف تو از تو ولیکن ز شرم تو

□

خاشاک کی بماند بر ساحل سلامت

□

کسی کاهل مناجات است او را کنج مسجد به

□

وحشی به فریب همه کس می‌روی از راه

□

باش تا از شب مه پوش قمر فرسایت

□

در او دم چو غنچه دمی از وفا

□

گلی تو از گریبان تا به دامن

□

دردسر آید شور و شر آید

□

خبرت هست که جان مست شد از جام بهار

□

هر می لعل کز آن دست بلورین ستدیم

□

در راه جست و جوی تو هر جانبی دوید

□

چند دعوی و دم و باد و بروت

□

چشمی که تو را بیند و در قدرت بی چون

□

جوانی فرا رفت کای پیرمرد

□

دلداده‌ی صورت تو ای دوست

□

ازانک راستی تو غلام آن کژی است

□

تو آدینه بوی او وقت خطبه

□

علیم علم لدنی کزو ورای نبی

□

چون حجاب من است هستی من

□

گر چه وحشی دل ازو بر کند می‌رنجد به جان

□

پرتو روی چو ماه تودر آن زلف سیاه

□

غم و شادمانی بسر می‌رود

□

گربه‌ی همسایه، دمش را گزید

□

هم تو جان را گاه مسکین و اسیر انداختی

□

دل تو کرد چرایی به برون ز آخر قالب

□

سرود مجلس جمشید گفته‌اند این بود

□

از توبه و قرایی بیزار شدم، لیکن

□

آدمی را زین هنر بیچاره گشت

□

همه را دیده در اوصاف تو حیران ماندی

□

گرش رحمت حق نه دریافتی

□

عجب گر ملک روم و چین نگیرد

□

غلطی جان غلطی جان همه خود را بمرنجان

□

آن را که دلیر نیست در راه

□

هنوزم با نهال قامتش باقیست پیوندی

□

و آن جام که به دام سر زلف تو درافتاد

□

حیف از بازو نیاید، دست بر سیمرغ بند

□

مدام بهر جگر خوارگان دردیکش

□

در این بود و باد صبا بروزید

□

به سیل تیره ابر نوبهاری

□

هله عاشقان صادق مروید جز موافق

□

اهل المزاح و اهل راح‌هالک

□

تنت در جامه چون در جام باده

□

بس جان و دل مرده کز بوی تو شد زنده

□

بر دران ای دل تو ایشان را مه‌ایست

□

قدر آن خاک ندارم که بر او می‌گذری

□

مکن روی بر مردم ای زن ترش

□

صدسال اگر بسوزم از عشق

□

بگو به تست پیامی اگر چه حاضر جانی

□

شرابیست شرابیست خدا را پنهانی

□

نبود غریب اگر به ترحم نظر کنی

□

با وصل بگو که: عاشقان را

□

گفته‌ای تدبیر کارت می‌کنم وحشی منال

□

چه بود گرم بپرسش قدمی نهی ولیکن

□

پسر صبحدم سوی بستان شتافت

□

امیدوار وصلم از خود مبر امیدم

□

ای دم تو بی‌شکم ای غم تو دفع غم

□

بگذر از باغ جهان یک سحر ای رشک بهار

□

کار از تو می‌رود مددی ای دلیل راه

□

از دست بشد چون دل در طره‌ی او زد چنگ

□

موم و هیزم چون فدای نار شد

□

هرگز حسد نبرده و حسرت نخورده‌ام

□

کرم کن به جای من ای محترم

□

تن را به گرد کویت پای جواز بسته

□

بی دام اگرت شکار باید

□

دو شادیست عروسان باغ را امروز

□

وضع سرمستانه‌اش بازار سرمستان شکست

□

ز بود من اثری در جهان نبودی، گر

□

ساعتی کان ساعت ار طالع شود مهر از افق

□

جهان مشگ و عنبر نگیرد گر آن مه

□

ندانی که شوریده حالان مست

□

من سگ کویم و هر جای مرا ماوایی است

□

ای گشاده قلعه‌های جان به چشم آتشین

□

باطنت را لاله سازد ظاهرت را ارغوان

□

چو کحل بینش ما خاک آستان شماست

□

ای دوست، تو مرا همه دشنام می‌دهی

□

همچو اعمش کو کند داروی چشم

□

جنبش سرو تو پنداری کز باد صباست

□

چو همچون زنان حله در تن کنم

□

دو کون در ره عشق تو ترک باید کرد

□

ای مرغ عرش آمده در دام آب و گل

□

پایان فراق بین که جهان آمد این جهان

□

اگر در وادی عشقت دل از ظلمت کشد لشگر

□

من جگر تفتیده بر خاک درت

□

وحشی از من مطلب صبر بسی در غم دوست

□

شنیدم کان صنم با ما چنان نیست

□

به دست کرم آب دریا ببرد

□

هر زمانش، زیر پا شکر فشاند

□

تو چرا بی‌بنه چون دریایی

□

زان غول ببر بگیر سغراقی

□

ای آن که به تقریر و بیان دم زنی از عشق

□

این زهد مزوری که ما راست

□

هر که با سلطان شود او همنشین

□

آب حیوان نتوان گفت که در عالم هست

□

حقایق شناسی، جهاندیده‌ای

□

وصف آن حسن درازست و من کوته بین

□

هر کجا کاری فروبندد تو باشی چشم بند

□

ای آرزوی آرزو آن پرده را بردار زو

□

رد نشد تیر بلای تو به تدبیر از ما

□

ظالمان سر گشته چون چرخند تا سر گین جور

□

زبان خامه‌ی من سوخت زین غزل وحشی

□

ارباب عقل گر چه نظر نهی کرده‌اند

□

که بازار چندان که آگنده‌تر

□

آتش اندر بنه‌ی خویش زدی ای ظالم

□

آخر چرا تو خود را کردی چو پای تابه

□

دست بگشا دامن خود را بگیر

□

تا نگردی آشنا زین پرده رمزی نشنوی

□

نیک نومیدم ز امید بهی

□

از عطااش بحر و کان در زلزله

□

کسی نماند که بر درد من نبخشاید

□

که پیوسته در نعمت و ناز و نام

□

اگر به خار و خسی فتنه‌ای رسد در دشت

□

ماه فربه شود آن سان که نگنجد در چرخ

□

شه را تو شکاری شو کم گیر شکاری

□

بر سر خوان تو بر زهر بنان سائی به

□

طعامش لحم خنزیر است و چون آبش خوری شاید

□

وحشی صفت ز عیب کسان دیده بسته‌ام

□

ای خوشا آهوی چشمت که بهر گوشه که هست

□

تو خود را گمان برده‌ای پر خرد

□

هستی، وبال گردن من شد ز کودکی

□

ای گل چمن بیارا می‌خند آشکارا

□

خنک جانی که بر بامش همی چوبک زند امشب

□

ز آشفتگی حال من آگاه کی شود

□

در آن لحظه که بنماید جمال خود عجب نبود

□

تا نشد پر بر سر دریا چو طشت

□

رحمت نکند بر دل بیچاره فرهاد

□

رقیبان خبر یافتندش ز درد

□

از عطای او به ایمان شد عزیز

□

هیچ دل را بی‌صقال لطف او

□

موج دریاهای رحمت از دلش در جوش شد

□

ز تاب رفتن محمل مقیم هامون را

□

حال آشفته بر رخش فاش است

□

بادیست که با بوی تو یک بار نیامیخت

□

ساقیا چون پختگانرا ز آتش می سوختی

□

چنان سخت بازو شد و تیز چنگ

□

از عنایت مپرس کن معنی

□

چون حاجب باب را نشان‌هاست

□

دل مریم آبستن یک شیوه کند با من

□

زیادتی مطلب کار بر خود آسان کن

□

بود دل را با تو آخر آشنایی پیش ازین

□

این چنین شه را ز لشکر زحمتست

□

گر نمکدان پرشکر خواهی مترس

□

نه موری که مویی کزان کمترست

□

ز پا افتادی، از زخم و گزندی

□

ای جان تیزگوش تو بشنو هم از درون

□

چونک سلیمان برود دیو شهنشاه شود

□

داغ دیگر ستم‌اندیشی اعدا که نیند

□

چون عراقی را، درین ره، خام یافت

□

شدم آگاه زود از خوی آن بیداد جو وحشی

□

اکنون که در چمن گل سوری عروس گشت

□

بدیعی که شخص آفریند ز گل

□

گر به نزدیک تو سهل است مرا طاقت نیست

□

حمال آن امانت کان را فلکت نپذرفت

□

بنگر صنعت خوبش بشنو وحی قلوبش

□

بگیر طره مه چهره‌ای و قصه مخوان

□

معلوم کنی کز چه سبب خاطر محمود

□

سنگها و کافران سنگ‌دل

□

من ره نمی‌برم مگر آن جا که کوی دوست

□

نه از معرفت باشد و عقل و رای

□

هیچ کس را نماند آسایش

□

نکته می‌گویی در حلقه مستان خراب

□

باز در این جوی روان گشت آب

□

هر جوشنی که شبها من از دعا بسازم

□

وآنجا که بحر معنی موج بقا برآرد

□

می‌شنیدم من که این وحشی کسیست

□

بوسه‌ئی خواستمش گفت بپوش از زلفم

□

که سلطان از این روزه گویی چه خواست؟

□

چون آب و آتشند در و لعل در سخن

□

آن قراضه ازلی ریخته در خاک تن است

□

می زده را معالجه هم به می از چه می‌کند

□

مکش آن آهوی مشکین مرا ای صیاد

□

به نور طلعت تو یافتم وجود تو را

□

زلت او به ز طاعت نزد حق

□

یا رب هلاک من مکن الا به دست دوست

□

دلش بر جوانمرد مسکین بخست

□

در عشق صبر باید تا وصل رو نماید

□

عنایتیست ز جانان چنین غریب کرامت

□

ای کشته مرا به جرم آنک

□

کو آتش در دل که من چون دست در جیب آورم

□

ناگه ار رخ گر براندازد نقاب

□

در خم فتراک وحشی را نمیبندی چو صید

□

در چنین وقت که از دست برون شد کارم

□

تو کز خواب نوشین به بانگ رحیل

□

منم از عشق روی تو مقیم خاک کوی تو

□

ز عقل خود سفر کردم سوی دل

□

هلا بس کن هلا بس کن که این عشقی که بگزیدی

□

ز روی ساقی مه وش گلی بچین امروز

□

از پی عشق پری رخساره‌ای

□

در ببست و دشمن اندر خانه بود

□

ما همانیم که بودیم و محبت باقیست

□

بکن پنبه‌ی غفلت از گوش هوش

□

برو گذشت حکیمی و گفت، کای فرزند

□

چونک هر جزوی به غیر اصل خود پیوند نیست

□

ساغر می قهقهه آغاز کرد

□

زان نگه قطع نظر به کز پی تقریب آن

□

ز بهر کشتنم صد حیله کردی

□

به من یار است دشمن‌تر ز اغیار

□

چون بمیرم بدر میکده تابوت مرا

□

گوا کرد بر خود خدای و رسول

□

نکنی باور ار تو را گویم

□

گر آفتاب ازل گرمیی نبخشیدی

□

چشم خلایق از او بسته شد از چشم بند

□

تا لشکر غمت نکند ملک دل خراب

□

بمیرد دل چو دلداری نبیند

□

مرد گفت ای زن پیشمان می‌شوم

□

ما بی تو به دل برنزدیم آب صبوری

□

چو دستی نشاید گزیدن، ببوس

□

در جامه تنی چو ریسمانی

□

نی هزاران بار اندر کوره‌های امتحان

□

توبه بشکن که در چنین مجلس

□

زمین بوس در آن را گر نیم لایق اجازت ده

□

ما چو شکر گداخته، ز آب غم و عجبتر آنک:

□

لطف با اغیار و کین با ما تفاوت از کجاست

□

باد صبا که شد به هوای تو سوی باغ

□

تو هم قیمت عمر نشناختی

□

متاعی که من رایگان دادم از کف

□

فهرست یاد کینی با لطف ساتکینی

□

آب حیوان که نهفته‌ست و در آن تاریکیست

□

زاهد از کوچه رندان به سلامت بگذر

□

عشق تو مهمان و ما را هیچ نه

□

گشت آواز لطیف جان‌فزاش

□

هر چند نمی‌سوزد بر من دل سنگینت

□

ز حوضش مدار ای برادر نگاه

□

پذیره گر شوی، خدمت گذاریم

□

تو مرا چو شاد بینی سر و سینه پر ز کینی

□

آن خانه لطیفست نشان‌هاش بگفتید

□

چشم کرشمه ساز تو را از نگاه گرم

□

یک بار ندیدیم رخش وز غم عشقش

□

ای رقم فریب عقل از تو بسوخت هستیم

□

از دو عالم دست کوته کن چو سرو آزاده‌وار

□

همی گفت و هر لحظه سیلاب درد

□

اسیر کردن و کشتن، تفرج و بازی است

□

گلی نمود که گل‌ها ز رشک او می‌ریخت

□

بر ما خورشید سایه اندازد

□

مرا به کار جهان هرگز التفات نبود

□

چگونه دوست ندارد ایاز را محمود؟

□

گر به معنی رفت شد غافل ز حرف

□

رای رای توست خواهی جنگ و خواهی آشتی

□

خردمند مردم هنر پرورند

□

شمع رخساره‌ی تو می‌طلبم

□

ما همه یک گوهریم یک خرد و یک سریم

□

با چون تو مه آنک وقت دریافت

□

باز دل آن فارس مطلق عنان

□

آمدم بر درت از دوستیت

□

وحشی به کار غیر اگر شهره‌ای چه شد

□

سر وار ز لب چشمه برآید چو درآید

□

نیارست دشمن جفا گفتنم

□

کس نور صفا ندید در ما

□

برآ برآ هله ای مه که حیف بسیارست

□

عشقست و عاشقست که باقیست تا ابد

□

رواست نرگس مست ار فکند سر در پیش

□

ز جام وصل تو ناخورده جرعه‌ای دل من

□

ما چرا چون مدعی پنهان کنیم

□

در اندیشه ببستم قلم وهم شکستم

□

چو پاکیزه نفسان و صاحبدلان

□

در صحبت تو، پاک مرا تار و پود سوخت

□

از درد مپرس رنگ رخ بین

□

از پی غم یقین همه شادیست

□

خواهد به یاد رخش تو دادن شناوری

□

عجب‌تر آنکه جهان را ز تو برون انداخت

□

کسی داند که وحشی را چه برق افتاد در خرمن

□

حکایت لب شکر فشان ز من بشنو

□

چنین آدمی مرده به ننگ را

□

تا زلف همچو سلسله بر رویت اوفتاد

□

از آن میی که اگر بر کلوخ برریزی

□

در این آتش کبابم من خراب اندر خرابم من

□

من اگر کامروا گشتم و خوشدل چه عجب

□

گیرم که من نگویم لطف تو خود نگوید:

□

پیش او بر کای تو ما را اختیار

□

بس فتنه که در زمین به پا شد

□

شنید از درون عارف آواز پای

□

هر شب ز بار عشقت در گوشه‌های خلوت

□

گه دمد یک نفسی عیسی مریم سازد

□

بر گوش ما نهاده دهان او به دمدمه

□

تنی کز جا نجنبیدی ز آشوب قیامت هم

□

از جام طرب‌فزای ساقی

□

نه از سوز محبت بی نصیبم همچو پروانه

□

ملک دل را تا بکی بینم چنین ویران ولیک

□

مگر بازدانی نشیب از فراز

□

هرگز باشد که چون سوادت

□

چو من این وصل بدیدم همه آفاق دویدم

□

شادی و فرح بخشد دل را که دژم باشد

□

دی در گذار بود و نظر سوی ما نکرد

□

کرمی کن، گرم بخواهی کشت

□

او چو بیند خلق را سرمست خویش

□

همه سلامت نفس آرزو کند مردم

□

چو درویش بی برگ دیدم درخت

□

ز بند و بست، چون شد کیسه آگاه

□

بی دست و پا چو گوی به میدان حق بپوی

□

ز خر رست و روان شد پابرهنه

□

در گوش دلم تکرار بس راز همی‌گوید

□

گفتیم: صبر کن، از صبر برآید کارت

□

باز گشتم اسیر قلعه‌ی نای

□

هر کو رخ تو جوید از مه سخن نگوید

□

نه مردی است دشمن در اسباب جنگ

□

به جستن گل وصلش شده‌ست پای دلم

□

از جان من بپرس که با کفش آهنین

□

در فراق آفتاب جان ببین

□

شکر ایزد که میان من و او صلح افتاد

□

به چشم او رخ او بین، به دیده‌ی خفاش

□

بی‌خبر بودند از جان آن گروه

□

اگر این داغ جگرسوز که بر جان منست

□

فراموش کردی مگر مرگ خویش

□

به خیال تو خانه‌ی دل را

□

چو جهان فسرده باشد چو نشاط مرده باشد

□

در آن زمان که در این دوغ می‌فتی چو مگس

□

دارد ای اختر تابنده به دور تو جهان

□

در همه عمر ار برآرم بی غم تو یک نفس

□

میلم همه جاییست که خواری همه آنجاست

□

میلت ار جز بتماشای گلستان نکشد

□

دو بیتم جگر کرد روزی کباب

□

گر گمره و آزمند بودی

□

ای سهیلی کفتاب از روی تو بیخود شده‌ست

□

صلاح الدین به صید آمد همه شیران بود صیدش

□

خواهم که پیش میرمت ای بی‌وفا طبیب

□

در سر سودای عشق خوبرویان شد دلم

□

گفت والله عالم السر الخفی

□

جفای پرده درانم تفاوتی نکند

□

سرایی کنم پای بستش رخام

□

در دو عالم ز کس ندارد خوف

□

با نیک و بد بساختیی همچو دیگران

□

بهتر آن باشد که محو این شویم

□

صد شکر که چون لاله به داغ کهن دل

□

یکباره ز من ملول گشتی

□

وحشی همین نه جان تو فرسوده شد ز غم

□

گر من از خوی بد خویش نگردم چه عجب

□

شبستان گورش در اندوده دید

□

گر تو شرح کتاب حسن کنی

□

به درون توست مصری که تویی شکرستانش

□

نه چرخ فلک جمله در آن ماه فروشد

□

شوکت پور پشنگ و تیغ عالمگیر او

□

فراقک لا یفارقنی زمانا

□

تا کدامش دست گیرد در خطر

□

مرا و یاد تو بگذار و کنج تنهایی

□

نه چندان نشیند در این دیده خاک

□

گر بخندی، ور بگریی زار زار

□

چون آب تو جان نقش‌هایی

□

جان قبول خلق یابد خاطرش آن جا کشد

□

دیده‌ام بر پشت پا شد تا قیامت دوخته

□

گرنه گریخت جانم از پرتو جمالت

□

بر جایم و هر جایگه رسیده

□

می صافی بده که صوفی را

□

میسر نبودش کز او عالمی

□

ساقی عشق تو ما را به زبان شیرین

□

بستان باغی اگر گلی دادی

□

ایا ای دل برآور سر که چشم توست روشنتر

□

ما ملک عافیت نه به لشکر گرفته‌ایم

□

دستم بگیر، کز غمت افتاده‌ام ز پای

□

چون به کشتی در نشست و دجله دید

□

همه دانند که من سبزه خط دارم دوست

□

گره وقت پختن بر ابرو زدی

□

ز تو منازل ملک است ممتلی از خوف

□

ای دلبر پریرین وی فتنه تو شیرین

□

من عمارت نپذیرم که خرابم کردی

□

چاره‌ی کار خود از لطف تو می‌جستم مدام

□

کجاست آتش شوقت که در دل آویزد؟

□

وحشی نروم به خواب راحت

□

تا چه کردم که بدین روز نشستم هیهات

□

همه تخم نامردمی کاشتی

□

ز ما هرگز نیاید کار ایشان

□

به خاک هم چه نمودی که گشت آبستن

□

ای جان جان ای جان جان مستان سلامت می‌کنند

□

در مجلس ما عطر میامیز که ما را

□

هم از در تو گشایدم کار

□

زن همی‌خواهد حویج خانگاه

□

ساکن نمی‌شود نفسی آب چشم من

□

بگفتا خموش، این چه لفظ خطاست

□

هم از آثار روی تست اگر گل راست بازاری

□

گرم شد آن یخ ز جنبش بس گداخت

□

به سفر چون مه گردون به شب چارده پر شد

□

عالمی از خویشتن داری به مستوری مثل

□

دل در پی وصل یار جان داد

□

زحمت خار بود راحت بلبل اما

□

هر کس که سری دارد جان در قدمش بازد

□

دگر روز شد گرد گیتی دوان

□

خونی روانه کرده‌ام از دیده وین عجب

□

گرگ هجران پی من کرد و مرا ننگ آورد

□

عالم به خمار اوست معجب

□

من نمی‌یابم مجال ای دوستان

□

چو چشم مست خونریزت ز مژگان ناوک اندازد

□

ور بخشم و جنگ عکس قهر اوست

□

در صورت و معنی که تو داری چه توان گفت

□

بگفت ار پلنگم زبون است و مار

□

آن که در زیر زمین، داد سر و سامانت

□

ای تن آخر بجنب بر خود و جهدی بکن

□

میل تو سوی حشرست پیشه تو شور و شرست

□

از دو بیمارت یکی تا جان برد در بند غم

□

تو منقش بسان دست عروس

□

ملک دل مرا که سواری بس است عشق

□

برون رود ز درونم روان باستقبال

□

چو بر عقل دانا شود عشق چیر

□

ز چهرم برد گرما، رونق و تاب

□

ماییم چو میخ سر نهاده

□

چنگا تو سری برکن در حلقه سر اندر کن

□

یا رب این بچه ترکان چه دلیرند به خون

□

دانست که در غمیم بی او

□

جان آتش یافت زو آتش کشی

□

به بوی زلف تو با باد عیش‌ها دارم

□

بباید نهان جنگ را ساختن

□

آگاه و آزموده توانی شد، آن زمان

□

روح درآید در همه گلشن

□

روید ای جمله صورت‌ها که صورت‌های نو آمد

□

ماهی تو درین لباس شبرنگ

□

افتادم بر در قبولت

□

طرز نگاه نازم و جنبیدن مژه

□

ایدل چو در بتکده در کعبه‌گشودند

□

رخ و اسبی بنهد روز و رخت را آن‌کس

□

در همه نوع چو تو جنس بیابند ولیک

□

تاریک شده‌ست چشم بی‌تو

□

دست در دامن همچون گل و ریحانش زنید

□

در کارخانه‌ای که ره عقل و فضل نیست

□

بگیر، ای یار، دست من، که در گردابی افتادم

□

حاضران گفتند ای صدر الوری

□

زنبور اگر میانش باشد بدین لطیفی

□

با سایه ، غم دراز می‌گفت

□

تو ز کار دگران هیچ نمی‌پردازی

□

کژی که هست جهان را چو تیر راست کن آن را

□

دو کاشانه‌ست در عالم یکی دولت یکی محنت

□

اگر از مادر دوران همه یوسف زاید

□

حیف نبود ما چنین تشنه جگر؟

□

سبو به دوش و صراحی به دست و محتسب از پی

□

کسی که بیتو نخواهد جان و هر چه دروست

□

کی نامور دست بر دست زد

□

مرا گفت جانان خوهی جان بده

□

بر دل و جان قلندر ریش و مرهم هر دو تو

□

نه اصل این بنا باشد کلوخی

□

گر به کاشانه رندان قدمی خواهی زد

□

رسید از غم به لب جانم، رخت بنما و جان بستان

□

تا گره با نی بود همراز نیست

□

گر همه صورت خوبان جهان جمع کنند

□

بدان لشکر دشمن اندر فتاد

□

در روز وصلت از شب هجرم غم است و من

□

تا چند آفتاب به تف مطبخی کند

□

ای که تو بی‌غم نه‌ای می‌کن دفع غمش

□

رشگ بر شاه نشین دل من دارد خلد

□

چه باشد ار بگذاری که بگذرم ز درت؟

□

سود دریای محبت بس همین کز موجه‌اش

□

هر زمان سنبل هندوی تو درتاب شود

□

مرا کاندر کیایی خود دلی نیست

□

کرد سیه دل مرا به دود ملامت

□

چو بسی قحط کشیدم بنما دعوت عیدم

□

آمد شه معراجی شب رست ز محتاجی

□

گفته لعل لبم هم درد بخشد هم دوا

□

مقیم مقعد صدقند درویشان بی‌مسکن

□

عذرت ای خرگوش از دانش تهی

□

من به دیدار تو مشتاقم و از غیر ملول

□

سیم بهره را سوی خود باز داشت

□

طبع شوریده‌ی من این همه شیرین کاری

□

کلاه کژ بنهی همچو ماه و نورت نیست

□

ای خسته افتاده بنگر که که افکندت

□

نقد درست جان بنه ای دل به داد عشق

□

ای تو به گاو، تخت فریدون گذاشته!

□

حال بیماران خود هرگز نمی‌پرسد چرا

□

کدام یار که او بلبل سحر خوانرا

□

به دین اندر آییم و خواهش کنیم

□

مرا بود دشمن، فروزنده مهر

□

چو من این وصل بدیدم همه آفاق دویدم

□

شب رفت حریفان صبوحی به کجایید

□

تو با خدای خود انداز کار و دل خوش دار

□

ساحت آن دلگشای روضه‌ی آن جانفزای

□

باز بر موجود افسونی چو خواند

□

شوق را بر صبر قوت غالبست

□

باز از وطن خرد برون جست

□

پای در بستر راحت نکنم وز غم او

□

گویی میان مجلس آن شاه کی رسم

□

من همچو ایازم و تو محمود

□

مردم ز بیم مرگ به عمرند امیدوار

□

صید دلم به دام تو، توسن چرخ رام تو

□

می بی صفا، نی بی نوا ، وقتست اگر در بزم ما

□

از دست دیده نامه نیارم نوشت از آنک

□

زلف ترا مشک نخوانم از آنک

□

عجب از گمشدگان نیست، عجب

□

گفتمش ای غیب دان از تو چه دارم نهان

□

گل چه کند شانه را چونک ورا موی نیست

□

من شکسته بدحال زندگی یابم

□

تا چند چاشت ما همه از خوان غم بود؟

□

راند حق این آب را در جوی تو

□

وامقی بود که دیوانه عذرایی بود

□

چو گویم بوسه‌ای گویی که فردا

□

چندین هزار ترک تتاری نغوله را

□

گر اثر بودی از آن مه بر زمین

□

جان مخمور چون نگوید شکر

□

دو کشتی متساوی اساس را در بحر

□

مگذار که بی نصیب ماند

□

ز من عشقی بگو دیوانگان عشق را وحشی

□

دو چشم آهوی روباه باز صیادش

□

کرد آنچه ز چاره کردنی بود

□

به لشکر خرد و رای و عدل و علم گرای

□

هله بس که تا شهنشه بگشاید و بگوید

□

دل به پیش روی او چون بایزید اندر مزید

□

کلید گنج سعادت قبول اهل دل است

□

ور به کارم دمی نظر کردی

□

از برای فایده این کرده‌ای

□

با جمله برآمیزی و از ما بگریزی

□

همه خستگان را ببردند نیز

□

گر من از عشق تو دیوانه شوم باکی نیست

□

هیچ کس دارد ز باغ حسن او یک میوه‌ای

□

ای وای آن ماهی که او پیوسته بر خشکی فتد

□

شبی مشوش و ژولیده موی چون عاشق

□

مرا یاری است کز من یاد نارد

□

ای شعله‌ی افروخته این جان پر آتش

□

دلا گر عاشقی ترک خرد گیر

□

ای آمده و گذشته ناگاه

□

گفت: تا داروغه را گوئیم، در مسجد بخواب

□

کان طعنه از این سوی وجود است

□

عشق را بی‌خویش بردی در حرم

□

اگر ز مردم هشیاری ای نصیحتگو

□

ماتم بخت خویش می‌دارم

□

شکر می‌گوید خدا را فاخته

□

زهر نزدیک خردمندان اگر چه قاتلست

□

باستاد در پیش او شیر فش

□

از آن مردان شیرافگن طلب عشق

□

وگر چو حامله لرزان شوی به هر بویی

□

زان قدرت پیوستش داوود نبی مستش

□

به خونم کرد چابک دست دیگر دست خود رنگین

□

از ملاقات رخت شاید که ماند بعد ازین

□

ریشه تفسیده‌ی گیاهی ز لب کوثر رست

□

گر چشم تو جان خواهد در حال بر افشانم

□

هجر تو بر من همی جهان بفروشد

□

به روز نبود حاجت چو پرده‌ی شب، زلف

□

گر حسن حسن او است کجا عافیت کجا

□

چو اسیری به گه حکم به اقرار و گواهی

□

در این مقام مجازی بجز پیاله مگیر

□

سر برگ گل ندارم، به چه رو روم به گلشن؟

□

قطره‌ی دانش که بخشیدی ز پیش

□

تا چه کرد آن که نقش روی تو بست

□

نیست با این همه آزرم ازو

□

وحی آمد کاین چه فکر باطل است

□

بر گرد شید گردی ای جان عشق ساده

□

پهلوی او نشین که امیر است و پهلوان

□

جلای چهره روز سفید گردد اگر

□

برد به بازی دل جمله جهان

□

همین منادی عشقست در درون خراب

□

گر زانکه نرنجیده‌ئی از ما بخطائی

□

شهنشاه محمود گیرنده شهر

□

بهر تاب تو، بس رخشندگیهاست

□

هر کی در عهد تو از جور زمانه گله کرد

□

در هر آن کنج دلی که غم تو معتکفست

□

داده‌ام باز نظر را به تذروی پرواز

□

گفتمش: در بگشا، گفت: برو، هرزه مگوی

□

چون ز مقناطیس قبه‌ی ریخته

□

با هر که مشورت کنم از جور آن صنم

□

آن سایه‌ی آفتاب گشته

□

من از عشق تو افتاده بدین حال

□

بر سنگ کرده نقشی و آن نقش بند او است

□

چو دو دست همچو بحرت به کرم گهرفشان شد

□

همچو مور از پایه‌ی تخت سلیمان گشته دور

□

اگر همچو من از تو بویی بیابد

□

عشقم خراش سینه شد گو لطف تو مرهم منه

□

گر چه خسرو کام جان از شکر شیرین گرفت

□

انوری پایت ز راهی بازکش

□

نور حسنی‌ست در آن روی، بدان ملتفتم

□

دامن پرخاک و خاشاک زمین

□

از بحر عسل‌هاش چه دید آن دل زنبور

□

شب صحبت غنیمت دان و داد خوشدلی بستان

□

خون ما ز ابرو و مژگان ریختی

□

حق چو سیما را معرف خوانده‌ست

□

یار من اوباش و قلاشست و رند

□

ببست آن در آفرین خانه را

□

خسروان فرهادوارت عاشقند

□

پس روی انبیا چون می‌کنی

□

دل به میان چو پیر دین حلقه تن به گرد او

□

غرض مشاهده حسن توست از خوبان

□

چو مرا نماند رنگی همه رنگ او گرفتم

□

وحشی مبر به تیغ ز جانان که اهل دل

□

چشم دارم که من خسته‌ی دلسوخته را

□

مرغان چمن خزیده در شاخ

□

از بهر چون تو دلبر در پای چون تو گوهر

□

پاره پاره کند آن طوطی مسکین خود را

□

دست و پاشان تو شکستی چو نه پا ماند و نه دست

□

بیا که با سر زلفت قرار خواهم کرد

□

در خزان ار دلی به دست آرم

□

او چه کرد آنجا که تو آموختی

□

صورت روی تو ای ماه دلارای چنانک

□

بس کانده سینه شد فزونش

□

دوست بی‌همت نگردد ملک کس

□

چون قلم بر دست آن نقاش چست

□

گه جانب دل باشد گه در غم گل باشد

□

سر به سر قصه‌ی احوالم اگر گوش کند

□

آن نعره‌ی شور هم‌چنان هست

□

دانم همی که دانی در فضل دست من

□

با ما به شکر خنده درآ زانکه یقینم

□

ناگاه شبی، ز بعد سالی

□

هر مست که بود، هشیار است

□

بگذار سر بد را پنهان مکن تو خود را

□

در چشم من آی تا تو هم بینی

□

زاهد اگر به حور و قصور است امیدوار

□

خواهی که درون حرم عشق خرامی؟

□

این قدر تعظیم دینشان را خرید

□

تو قدر خویش ندانی ز دردمندان پرس

□

ناگه به چنین شکوفه ریزی

□

لب چون غنچه را بلبل نوا کرد

□

چه سماع‌هاست در جان چه قرابه‌های ریزان

□

چو دم میش نماند ز دم خود کندش پر

□

من که خود کم کرده‌ام دل در رهت دادم مده

□

ای دل شده، دم مزن ز عشقش

□

ای تازه گل نه گرم جهان دیده‌ای نه سرد

□

هر غریبی که مقیم در مه رویان شد

□

وصل تو بادا همه نزدیک ما

□

مرا گران بخریدند، تا بکار آیم

□

چه زهره دارد توبه که با تو توبه کند

□

اول این سوختگان را به قدح دریابید

□

شاه را به بود از طاعت صدساله و زهد

□

در وقت مناجات خیال رخش افروخت

□

این مگر خویشست با آن طوطیک

□

زین گونه صد هزار کس از پیر و از جوان

□

هر کس به عزیمت تماشا

□

تو گریه می‌کنی و خنده میکند گلزار

□

می لعل رمضانی ز قدح‌های نهانی

□

در گوهر جان بنگر اندر صدف این تن

□

چه پرسی حرف صبر از من چه میدانی نمی‌دانم

□

تا شبیخونی کنی بر جان من

□

ای گل اگر به گفته‌ی وحشی عمل کنی

□

تا که در حضرت شه نام گدا می‌راند

□

نظارگیان روی خوبت

□

ای از برای گوی هوا نفس خویش را

□

چه عقل دارد آن گل که پیش باد ستیزد

□

روی کسی سرخ نشد بی‌مدد لعل لبت

□

ورای طاعت دیوانگان ز ما مطلب

□

چه غمم بودی؟ ار درین تیمار

□

دست همچون بیل اشارتهای اوست

□

ناوکش را جان درویشان هدف

□

دادم دو جهان به باد در عشقش

□

توقع درین دور درد دل است

□

شود اجزای تن ما خوش از آن باده باقی

□

بی هشت بهشت و هفت دوزخ

□

ز قرب یار ننهادم ز جای خود قدم بالا

□

تا آب حیات رفت از جوی

□

شکر خدا که خصم ترا بر جگر نشست

□

خورشید چو رسمست که هر روز برآید

□

زان مرا وصلت به دست هجر داد

□

گم گشت و نشان همی نیابم

□

صنما تو همچو شیری من اسیر تو چو آهو

□

در دل مردان شیرین جمله تلخی‌های عشق

□

سوی من لب چه می‌گزی که مگوی

□

تو خود انصاف بده، بلبل جان مشتاق

□

چون نه‌ای سباح و نه دریایی

□

مبادا ور بود غارت در اسلام

□

خویشان بهم آمدند دل تنگ

□

ندهد عاشق تو دل به کسی

□

عاشق آن نور کیست جز دل نورانیی

□

دی رفت و پریر نقد بستان

□

محتشم نزد خرد تنگ فضائیست جهان

□

دل چو آرام دل خود بازیافت

□

خوش اختریست اینکه بر آمد به طالعت

□

چنگ در زنجیر زلفش چون زدم دیوانه‌وار

□

اگر بخشود خواهی هرگز ای جان

□

نیست، میدانم ترا انبار و توش

□

یک جو ز بلاش گنج زرهاست

□

ما شب روی آموخته صد پاسبان را سوخته

□

چشمت به غمزه ما را خون خورد و می‌پسندی

□

از تو بو نایافته، نه راحتی دیده ز عمر

□

از شهانم هیبت و ترسی نبود

□

بسیار می‌گفتم که دل با کس نپیوندم ولی

□

در عشق تو صوفی‌ایم و ما را

□

ز نور چهره‌ی تو پرتوی مه و خورشید

□

تو اگر منکر شدی گویم نشان گویم نشان

□

آنک زین جرعه کشد جمله جهانش نکشد

□

باده در خلوت کشیدن‌های او را در قفاست

□

عزیزی بودم اول بر در او

□

وحشی این دیده که گردید همه اشک امید

□

عاشقان با تو اگر زانکه بزندان باشند

□

ز عشوت روز عمرم در شب افتاد

□

بی‌من ار زنده ای به جان و به طبع

□

چون فلک سرکش مباش ای نازنین کز ناز او

□

چو مه روی نباشید ز مه روی متابید

□

شاه ترکان چو پسندید و به چاهم انداخت

□

برد ز من هوای تو جان عزیز، ای دریغ

□

برگها چون شاخ را بکشافتند

□

هر کو سر پیوند تو دارد به حقیقت

□

از غم تو در دلم قرار نمانده‌ست

□

چو چشمه‌ی خضر اندر میان تاریکی

□

این شهسوار عشق قطاریق می‌رود

□

چو خورشید آدمی زربفت پوشد

□

قهر تو باغیار به از لطف تو با ماست

□

عمری اندر جست‌و جویت دست و پایی می‌زدیم

□

درستی در کدامین کوی دل ماند نمی‌دانم

□

ما بیک کاسه چنین مست و خراب افتادیم

□

هجران سیه‌گر توام کشت

□

تو بر وضوی قدم باش و دل مده به کسی

□

هزار صورت جنبان به خواب می‌بینی

□

در خانقه سینه غوغاست فقیران را

□

دست رنج تو همان به که شود صرف به کام

□

چو بلبل در فراق گل ازین اندیشه خاموشم

□

مرغ کاب شور باشد مسکنش

□

نمی‌رود که کمندش همی‌برد مشتاق

□

حاصلم در عشق تو بی‌حاصلیست

□

هیزم سوخته، شمع ره و منزل نشود

□

ای دل مپذیر بیش صورت

□

هفتاد بار توبه کند شب رسول حق

□

چندان نیافریده دل اندر جهان مرا

□

ای ز جان خوشتر، بیا، تا بر تو افشانم روان

□

همچو وحشی گه به تیغم می‌نوازد گه به تیر

□

دل صید عشق او شد وآگه نبود عقل

□

دایم چو قلم به تارکم پویان

□

پیک فرخنده‌ای چو من سوی خلق

□

از تخت تن برون رو و بر تخت جان نشین

□

ای مرکب خود کشته وی گرد جهان گشته

□

همه شب در این امیدم که نسیم صبحگاهی

□

کجا نشان تو جویم؟ که در جهانت نیابم

□

چشم احمد بر ابوبکری زده

□

سودا مپز که آتش غم در دل تو نیست

□

وامروز غم من چو جمالت به کمالست

□

به وصف حسن جانان چند بیتی

□

از خلق جهان کناره می‌گیرد

□

می‌شد که به لاله رنگ بخشد

□

برای آزمایش بار من بر کوه نه یک دم

□

اسباب طرب همه مهیاست

□

ره پر تیغ و تیر غمزه پیش است

□

ثابت قدم آن باشد کاندر قدمت افتد

□

بر سر کوی غمت چون دور چرخ

□

هست بلای دل من حسن تو

□

چو بگذری تو ز دیوار باغ و در چمن آیی

□

تا کار و بار عشق هوای تو دیده‌ام

□

پشمینه پوش تندخو از عشق نشنیده‌است بو

□

ای دشمن بدخواه، چه باشی به غمم شاد؟

□

پس سلیمان گفت ای هدهد رواست

□

تو را چنان که تویی من صفت ندانم کرد

□

گفتم او را که صبر کن که به صبر

□

هزار قطره‌ی خون در پیاله یکرنگند

□

جان بسوز و سرمه کن خاکسترش

□

طره خویش ای نگار خوش به کف من سپار

□

تو ای مرغ دل از پروانه خود کم نه و باید

□

تا بود گوی دلم در خم چوگان هوس

□

در حشر چو بینند بدانند که وحشیست

□

برند دوش بدوشش بخوابگاه ابد

□

غم عشق تو با دلم خو کرد

□

هم به تیغی ملک دار و هم به ملکی کامران

□

شیرگیرا گاو و گوساله به بانگ زر سپار

□

آن آهوی شیرافکن پیداست در آن چشمش

□

با همه عطف دامنت آیدم از صبا عجب

□

فرو شد روز عمر و بر نیامد

□

قرص مه را قرص نان پنداشته

□

چه سود آب فرات آن گه که جان تشنه بیرون شد

□

در تو که رسد که در ره تو

□

گفت، فکر کم و بسیار مکن

□

بستان ز دیو خاتم که تویی به جان سلیمان

□

در بن دریا به تک آب تلخ

□

ساقیا طی کن بساط غم در آن بحر نشاط

□

بروم، ز چشم مستش نظری تمام گیرم

□

چه می بود اینکه ساقی داد وحشی

□

هر که نتواند سر اندر پای جانان باختن

□

گویی به هزار جان دهم بوسی

□

ای بسا رهنما که راهزن است

□

هر کی او عاشق جسم است ز جان محروم است

□

از جان هر سبحانیی هر دم یکی روحانیی

□

به حاجب در خلوت سرای خاص بگو

□

تا کند یار روی در رویت

□

ای برادر چون ببینی قصر او

□

در گلستانی کان گلبن خندان بنشست

□

دوش باز آمد خیالت پیش من

□

از فرط عجب و جهل، گمان میبرد که اوست

□

کشتی ز رشک ما را باری چو اشک ما را

□

ما طوطی غیبیم شکرخواره و عاشق

□

به این و آن چو رسد مژده‌های اهل زمین

□

حاش لله کزو کنیم گله!

□

فردا نمایمش که سوی جیب جان رود

□

بازار قتل ما که چو نیکو نظر کنی

□

ور عمر به کام من نشد کاری

□

راستی جز شربت وصلش مرا دارد زیان

□

پیش تو خندد چو گل پای درآید چو خار

□

رعد همی‌زند دهل زنده شدست جزو و کل

□

با لبی و صد هزاران خنده آمد گل به باغ

□

خرم به غم تو چون نباشم؟

□

بود بی‌حد آن چمین نسبت بدو

□

زندگان را نه عجب گر به تو میلی باشد

□

در آینه گر جمال بنمایی

□

قبله چون روی تست عاشق را

□

همچو آبی اندر این گل مانده‌ای

□

این صورت خلق جمله نقش اند

□

کشتی عالم که داشت صد خطر اندر قفا

□

غلام آن نگارینم که از رخ مجلس افروزد

□

از آن پیچم به خود چون مار ، وحشی

□

تنگ شکر بریزد ازین بوم شوره ناک

□

شادی ز دل منست غمگین

□

باغ را آب فزوده لب جوی از سبزه

□

در عالم کم زنان چه بیشی

□

چون بوی عنایت تو باشد

□

هان مشو نومید چون واقف نه‌ای از سر غیب

□

منم دایم تو را خواهان، تو و خواهان خود دایم

□

می‌شدند این هر دو تا نزدیک چاه

□

به دیدار و گفتار جان پرورش

□

دلم با عشق دست اندر کمر زد

□

ماه در معرض روی تو برآید چه عجب

□

بحری که کمترین شبه را گوهری کند

□

گوید چه سبب باشد آن خرم و این ویران

□

نشد در جام بهر امتحانم باده‌ی وصلت

□

خورشید رخت ندید روزی

□

جناب و سده‌ی فرهنگ و بختت

□

گوئی که دانه‌ئی بقمر برفشانده‌اند

□

دی بنده به دل خرید وصل تو

□

از آفتاب قدرت تو سایه پرتویست

□

ز اولین جرعه که بر خاک آمد آدم روح یافت

□

باشد ز بازی‌های خوش بی‌ذوق رود فرزین شود

□

چارده ساله بتی چابک شیرین دارم

□

تا به حدی است تنگی دهنت

□

گفت طوطی را چه خواهی ارمغان

□

دیگران را عید اگر فرداست ما را این دمست

□

گویی که سخن مگوی و دم درکش

□

خاک در دیده بسی جان فرساست

□

به پیش تو چو کفست و به وصف خود دریا

□

خیز ای عشق مجرد مهر را از سر بگیر

□

دل زارم چو برد آن شوخ و شد بیگانه دانستم

□

گفتم که: بده دادم، بیداد فزون کردی

□

شکاری نیستم کارایش فتراک را شایم

□

نگارا تکیه برحسن وجوانی

□

وصل هم نازموده‌ای که به لطف

□

نه دم و دودی، نه سود و مایه‌ای

□

روز شد های مستان بشنوید از گلستان

□

بجو آن صبح صادق را که جان بخشد خلایق را

□

با صبا همراه بفرست از رخت گلدسته‌ای

□

به تماشای تو آید همه کس

□

کرد وصف مکرهاشان ذوالجلال

□

گوشم همه روز از انتظارت

□

خاک پای ترا ز روی شرف

□

قفل از صندوق آهن میگشود

□

دهد آن حبوب علوی به زمین خوشی و حلوی

□

شاخ گل از بلبلان گویاترست

□

دلی دارم و دورم از دل نوازی

□

ببین در نان خلق این کژدمان را

□

منعش کنید از سفر و در میان منع

□

قامت سرو خرامان چو تصور کردم

□

جان همی خواهد و کرا نکند

□

همواره درون من به تو مایل

□

از زیر دامنت تو برون آر شمع را

□

تو آن خضری که از آب حیاتت

□

مفلسانیم و هوای می و مطرب داریم

□

آن دل شیفته‌ی ما بنگر

□

من ببینم دام را اندر هوا

□

ماجرای دل نمی‌گفتم به خلق

□

عشق زلف تو چو سلطان دلم شد گفتم

□

مشتاق وصلت ای جان دل در جهان نبندد

□

چه کیمیای زری تو چه رونق قمری تو

□

فراق دوست اگر اندک‌ست اندک نیست

□

ای صد هزار صید دل آزاد کرده‌ات

□

ور نه به جمال تو نظر کرد

□

فکر زلفت از سر وحشی سر مویی نرفت

□

کسی که روی بدیوار غم نیاوردی

□

نتابم روی از او هرگز اگرچه در غم رویش

□

برآرم نعره‌ی عشقت چو فرهاد

□

بازده خاک و بدان قیمت خود

□

نبیند روی من زردی به اقبال لب لعلش

□

و گر رسم فنا خواهی که از عالم براندازی

□

خورد زنگار غمت آینه‌ی دل به فسوس

□

ای بسا هندو و ترک همزبان

□

نه من از دست نگارین تو مجروحم و بس

□

رخ و دندان چو مه و پروینت

□

چگونه با تو دگر عشق من کمی گیرد

□

چون دین نشود مشوش و ایمان

□

امروز گریخت شرم از من

□

غراب شب که سحر شد کلاغ ابیض بال

□

وهم از دهان تنگت هرگز نشان نیاید

□

صبح و شام از پی دوانم روز تا شب منتظر

□

باغبان گر به گلستان نگذارد ما را

□

گرچه مهجورم تن اندر درد هجران کی دهم

□

معشوق روح بخش به اول قدم چو مرگ

□

زان هوس شد پای دل‌ها بسته‌ای

□

نطق عطاردانه‌ام مستی بی‌کرانه‌ام

□

دل داده‌ام به یاری شوخی کشی نگاری

□

گرچه می‌کاهد غم تو جان من

□

یا رسیلی بود اسرافیل را

□

سعدی در این کمند به دیوانگی فتاد

□

گویید ملک سنجر از قاف تا به قافست

□

طریق عشق جان بازی‌ست تا خود زین جوانمردان

□

تو نه آن بدر کمالی که دهی نور و نگیری

□

همه اندر غم اسباب و ایشان

□

می‌رسد مست جنون تیغ به کف گرم غضب

□

با عشق تو می‌بازم شطرنج وفا، لیکن

□

صبور گشتم و دل در بر آهنین کردم

□

کسی کز خاک کوی دوست ببرید

□

گل باغ وصالش را رها کردم به نادانی

□

بگفت، قدر کسی را نکاست سعی و عمل

□

آن خانه چگونه خانه ماند

□

پری من به فسون‌ها زبون شیشه نشد

□

بعد صد سال اگر بر سر خاکم گذری

□

چو درد او بود درمان، تن من ناتوان خوشتر

□

چو آتش یافتی بیتاب خود را

□

رنجور عشق به نشود جز به بوی یار

□

هر غم که نه از میان دل خیزد

□

سعی کردی و جزا جستی و گفتی هرگز

□

از خود به خود سفر کن در راه عاشقی

□

زد حلقه مشک فام و می‌گفت

□

سر من بر سر آن کو فکن از تن که فتد

□

بر مائده‌ی عیسی افزوده لبش حلوا

□

وحشی از جرم همین کز سر آن کو رفتی

□

گر توانی بعنایت نظری کن که ضعیفان

□

از ظریفان به خاصه از چو تویی

□

دل را برای روشنی و زندگی، غمت

□

قضا که تیر حوادث به تو همی‌انداخت

□

تن تو همچو خاک آمد دم تو تخم پاک آمد

□

دلبر آسایش ما مصلحت وقت ندید

□

چه خوش باشد دل امیدواری

□

ز رنگ آمیزی باد خزانی

□

سرو خرامان چو قد معتدلت نیست

□

از تو هر روز غمی می‌طلبم از پی آنک

□

ز راه چشم به دل می‌رسد خدنگ مژه

□

در عشق علم جهل است ناموس علم سهل است

□

چون آتش نو کردی عقلم به گرو کردی

□

رهزنان در صدد غارت و خوبان غافل

□

ز اشتیاق تو جانم به لب رسید، بیا

□

چوگان بنه که گوی تو اندر چه اوفتاد

□

فتنه دور قمر نزد خرد دانی چیست

□

حیرت زده مهر بر دهانش

□

دادن دل بدو صواب نبود

□

از نظر لم یزل دارد جانت تگل

□

همچو اسماعیل گردن پیش خنجر خوش بنه

□

بوسیدن لب یار اول ز دست مگذار

□

ور بر آن عزمی که ریزی خون من

□

به سوزی ده کلامم را روایی

□

کس ندانم که دل بدو ندهد

□

با بلا و غم تو عرض کنم

□

چون ز پی مژده‌ی وصال روان شد

□

افزونی از مساکن بیرونی از معادن

□

در خواب کرده‌ای ز رهاوی مرا کنون

□

رسید و به اعتاب از من گذشت آن ترک نازک خود

□

وعده‌ای می‌ده، اگر چه کج بود

□

وحشی ببین که یار به عشرت سرا نشست

□

درج یاقوت گهر پوشت چو گردد در فشان

□

دایم از نیستی عشق توام

□

طایر میمون عشق جو که در آرد

□

برگ چون زرد شود بیخ ترش سبز کند

□

باری تو بهل کام خود و نور خرد گیر

□

ز چشمم لعل رمانی چو می‌خندند می‌بارند

□

حال من می‌پرس گه گاهی به لطف

□

یکی را ساخت شیرین کار و طناز

□

چون بخت نیک انجام را با ما به کلی صلح شد

□

اگرچه پیش یاران گویم از شرم

□

بگفت، کارشناسان بما بسی خندند

□

ای گل تر راست گو بر چه دریدی قبا

□

هله ساقیا سبکتر ز درون ببند آن در

□

خسرو بیضا علم صاحب لوای کامکار

□

شاید ار شور در جهان فگنیم

□

به هیچ حالی هرگز دو تا نشد پشتم

□

بیم آنست که دیوانه شوم چون بینم

□

از همه بیش و کمی در مهر و حسن

□

چو شغل عشق تو کاری چو موی باریک است

□

زیرا چراغ روشن در ظلمت شب آید

□

ای شاد و خندان ساعتی کان ابرها گرینده شد

□

همچو حافظ روز و شب بی خویشتن

□

تا باز گشادند سر زلف ز رخسار

□

به سنگت هست چون پولاد پنجه

□

عافیت می‌بایدت چشم از نکورویان بدوز

□

دریغ آمدم کاینچنین گوهری

□

پنهان، ز خوشه‌ای بربائید دانه‌ای

□

الله الله بندگان را جمع دار

□

آینه رنج ز فرعون دور

□

چو نرگس بس که امشب یار استغنار کند با من

□

خوش سخنی داشتم، با دل پردرد خویش

□

من و آزردگی از عشق و عشق چون تویی حاشا

□

خون دل خور چون صراحی و بب آتشی

□

در میان محنت بسیار گشتم ناپدید

□

نور امانت ز تو چنان بدرخشد

□

همیان زر نهاده و معیوب می‌خرد

□

گر نه که روز روشنی پیشه گرفته رهزنی

□

نصیب ماست بهشت ای خداشناس برو

□

کنون اگر نرسی، کی رسی به فریادم؟

□

نه ذوق آنکه افشاند غباری

□

علت آنست که وقتی سخنی می‌گوید

□

یکی نام بهمن دوم مهرنوش

□

عشق چون پا در میان دل نهاد

□

تو به می چه جوش دادی به عسل چه نوش دادی

□

در سر خود پیچ لیک هست شما را دو سر

□

چنان بی‌اعتبارم پیش او کز بهر خونریزم

□

یکی دل داشتم پر خون شد آن هم از کفم بیرون

□

نیم شرر ز عشق بس تا ز زمین عافیت

□

گفتم که بگو تا بدهم جان گرامی

□

چنان که بود گمان رهی به بدعهدی

□

سیه، ای بی‌خبر، سپید نشد

□

عکس این آتش بزد بر آینه گردون و شد

□

پیاپی فتنه انگیزی ز فتنه بازنگریزی

□

گفت‌وگوهاست در این راه که جان بگدازد

□

مرنج، اگر به سر زلف تو در آویزم

□

صباحی از صبوحی عشرت اندوز

□

تو که با جانب خصمت به ارادت نظرست

□

خواهد که کند مر انوریت را

□

پس این تویی و منی در میانه چندان است

□

هزار گونه زلیخا و یوسفند این جا

□

زین قبله بجو نوری تا شمع لحد باشد

□

باده‌ای کامروز دارد سرخوشم از بوی خود

□

دل چو خواهم باختن در پای او

□

وحشی ز غمش جان تو فرسود عجب نیست

□

می‌ساختم چو بربط و می‌سوختم چو عود

□

در جهان یک آشنا نگذاشت چرخ

□

گرم به تیغ برانی ز پیش تو نروم

□

ز شه ار خبر نداری که همی‌کند شکارت

□

جان رفت که بی‌تو کار سازد

□

بازکش یک دم عنان ای ترک شهرآشوب من

□

بهر چه می‌نگرم صورت تو می‌بینم

□

خرد هر چند پوید گاه و بیگاه

□

هرگزم در سر نبود اندیشه سودا ولیک

□

گفتمت جان به بوسه‌ای بستان

□

من شوریده سر کوی تو را ترک کنم

□

همچون گدای هر در بر هر دری مزن سر

□

آن فتنه نگر که بار دیگر

□

پر برآتش زدن مرغ دل ما ز وفا

□

من به غم تو قانعم، شاد به درد تو، از آنک

□

شرر در جان وحشی زد غم آن یار سیمین تن

□

غم نبودی ز غم اگر ما را

□

مباش ایمن بر حسن و کامرانی خویش

□

کفی از خاک پای او به دست پادشا ندهم

□

ای یوسف جان که در نخاسی

□

روم برآورد دست زنگی شب را شکست

□

از این مرض به حقیقت شفا نخواهم یافت

□

برده‌ای، هوش دلم، اکنون مرا

□

بنای حسن را سست است بنیاد

□

گر منش دوست ندارم همه کس دارد دوست

□

دست ازین توبه و صلاح بدار

□

منم درویش همچون تو توانگر

□

از حرص آن گدازش وز عشق آن نوازش

□

ای روح دست برکن و بنمای رنگ خوش

□

من خود ره آن شهسوار از رشک می‌بندم ولی

□

آدمی‌زاده چون خورد چیزی

□

با تو اخلاصم دگر شد بسکه دیدم نقض عهد

□

ملامتم مکن ای پارسا که از رخ خوب

□

مرا زلفت عمل فرمود در عشق

□

حجلت است، این شاخه‌ی بی‌بار تو

□

وز ابر که حامله‌ست از بحر

□

ببین ای جان من کز بانگ طاسی

□

بی معرفت مباش که در من یزید عشق

□

از دل من خون چکید بر جگرم نم نماند

□

شد از تحت‌الثرا تا اوج افلاک

□

کمان چفته ابرو کشیده تا بن گوش

□

که در هر گلستانش گاه و بی‌گاه

□

چو مهر، گر که نمیتافت زن بکوه وجود

□

مخزن قارون مخزن قارون اختر گردون ملک همایون

□

خودپرستی نامبارک حالتیست

□

در شاه راه جور کشی پر تحملی

□

در خم زلفش نهان خواهیم شد

□

به اندک صبر دیگر رفته بود این ناز بی‌موقع

□

گر زلف سیه روزی از چهره براندازد

□

چشم سیه سپید کارت

□

مرا نبرد ز جا هیچ دست زور، ولیک

□

سری است زان نهانتر صد نقش از آن مصور

□

وان دانه که افتاد در این هاون عشاق

□

نقطه خال تو بر لوح بصر نتوان زد

□

چو از باد هوا دریا بجنبد بس عجب نبود

□

ز خاک او ز راه سیل شد چاک

□

از خون پیاده‌ای چه خیزد

□

یارب چه فتح باب بلایی است آن کزو

□

اینکه خواندیم شمع، نور نداشت

□

زین سر کوه چو سیلاب سوی دریا رو

□

آن کس که چنین باشد با روح قرین باشد

□

گفتمش محتشم دلشده را خوار مدار

□

در خلد هرچه نسیه تو را وعده داده‌اند

□

پیوسته دست بر سرم از عشق بود کار

□

خط کله برشکن گلاله برافشان

□

چون کنم تدبیر کارت چون کنم

□

لحظه‌ای خوش بوده‌ایم و رفته‌ایم

□

ای رخ چون زر شده گنج گهر برزدی

□

کشتگان خواهید دیدن سربریده جوق جوق

□

گرم صد لشکر از خوبان به قصد دل کمین سازند

□

روز بخت من چو شب تاریک شد

□

به خلق و لطف خاطرها شود رام

□

دعوی درست نیست گر از دست نازنین

□

عشق را در سر مکن جور و جفا

□

ما تو را سیر ندیدیم دمی

□

عشقش بگفته با تو یا ما رویم یا تو

□

قراضه کیست پیش شمس تبریز

□

جمشید مصطفی سیر مرتضی لقب

□

به بوی وصل او عمرم به سر شد

□

این قرب و بعد چیست نه ما جمله عاشقیم

□

بلبل مست نگر باز که چون باد بهار

□

از درد تو دل نماند و بیمست

□

از تو به نظر زین پس قانع نشوم می‌دان

□

برون بسیت بجستم درون بدیدم و رستم

□

در تو چو جنگ باشد گویی دو لشکر است

□

پیش چشمم کمتر است از قطره‌ای

□

گر گناهی کرده‌ام از من مدان

□

نه گوهرهاش کانی لامکانی

□

در سرم بود که هرگز ندهم دل به خیال

□

به پیش صف چینیان ایستاد

□

تمثال کارخانه‌ی مانی نقش بند

□

در وادیی رسیدم کان جا نبرد بوی

□

تاب آن حسن که در هفت فلک گنجا نیست

□

چون شهسوار طبع جهاند سمند فکر

□

آورد چو در کار لب و غمزه و رخسار

□

بر وجود ما طلسمی بسته حرمان درت

□

تا جان بود از مهر رخش برنکنم دل

□

از خجلت رویش به دهان تیره فروشد

□

این تن آواره هیچ جای نمی‌رفت

□

آفتاب و ماه را خود کی بدی زهره شعاع

□

زهراب ز دست وی گر فرق کنم از می

□

لب چو آب حیات تو هست قوت جان

□

یاد ناورد ز من هیچ و نپرسید مرا

□

به دشواری چنین گنجی توان یافت

□

چشمان ترک و ابروان جان را به ناوک می‌زنند

□

زینهمه ناقدان نکته‌شناس

□

خود عاشق صاحب نظر از عمر چه بیند

□

که عقل جنس فرشته‌ست سوی او پوید

□

آخر چه وفا کند بنایی

□

گنه‌کاران سمندر سان به آتش در روند آسان

□

آتش سوداش ناگه شعله زد

□

دست کردن در کمر با عشق کاری سهل نیست

□

گوشه‌های باغ از آب چشم ابر

□

باری از آن پای شوم پایمال

□

آن دکان عجب شد بی مشتری

□

از برج به برج رو چو خورشید

□

بازی مبین بازی مبین این جا تو جانبازی گزین

□

بجز آن نرگس مستانه که چشمش مرساد

□

ور خود نظری کنی به ساقی

□

گلی کش ناله‌ی دلها خوش آید

□

یا رب که تو در بهشت باشی

□

غارت جان می‌کند چشم خوشت

□

تو نیز آماده‌ی نشو و نما باش

□

این غزل را بین که خون آلود از خون دل است

□

دو سه روز شاهیت را چو شدم غلام و چاکر

□

تا بکی ای گلشن خوبی بود

□

هست دشوار دیدن تو چنان

□

اگر به چشم تو دعوی نکرد از سر مستی

□

مگرم نامزد زندگی از سر برود

□

عقل را چشم خوشش در نرد عشق

□

چو بزم من، بساط روشنی نیست

□

محتاج روی مایی گر پشت عالمی

□

تو بخند خنده اولی که روان شوی به مولی

□

آن که پیشش بنهد تاج تکبر خورشید

□

روز ار آید به شب بی رخ تو چه عجب؟

□

ترا جا در مغاک ، او را در افلاک

□

مرا به دست تو خوشتر هلاک جان گرامی

□

هنگام قیام خاک‌پایت را

□

ز خودبگذری، بی خودی دولتی‌ست

□

در آینه مبارک آن صاف صاف بی‌شک

□

خواب چون دید خصم بی‌زنهار

□

ز نایابی در وصل تو قیمت یاب‌تر گردد

□

بدین صفت که منم، از شراب عشق خراب

□

به یاد سبزه خطی گشت سبزه کن وحشی

□

هر که جانی دارد و در دل ندارد ترک جانان

□

حسن او در نرد خوبی داو خواست

□

بر آفتاب کجا سایه افگند هرگز

□

فرعون عالمی را بفریبد و نداند

□

نیست ترتیب زمستان و بهارت با شهی

□

به می پرستی از آن نقش خود زدم بر آب

□

ز سدره برتر ایشان را مقامی

□

نه کوه سنگ اگر باشد ز پولاد

□

دلم ز دست به دربرد سروبالایی

□

بی‌شک از حسنش ندارد آگهی

□

در اینجا، نکته‌دانان بی شمارند

□

دو سه عوعو سگانه نزند ره سواران

□

گه آب را آتش برد گه آب آتش را خورد

□

غافل است از دیده‌ی خون ریز شورانگیز من

□

از صدهزار خرمن یک دانه است عالم

□

پای طلب که در رهش الماس گرد شوند

□

مغلی قند ز چنبر صفتش قلب شکن

□

بر سر بازار عشقش در طواف

□

در گلستان جهان، یک گل نیست

□

کلهش بنهی وآنگه فکنی باز به سیلی

□

سرمست کاری کی کند مست آن کند که می‌کند

□

گفتم هوای میکده غم می‌برد ز دل

□

از بوی خوشت زندگیی یافته بودیم

□

همین میل است اگر دانی ، همین میل

□

نه اختیار منست این معاملت لیکن

□

ورچه فریادخوان شوند از تو

□

تا در مقام خدمت پیش تو خاک بوسد

□

چون ز دام تو گریزم تو به تیرم دوزی

□

بس عاشق آشفته آسوده و خوش خفته

□

عجب نباشد اگر پا کشم ز مسند قربت

□

هر لابه، که بر در تو کردیم

□

گلشن شوقی هوس دارم که رضوان از بهشت

□

سیل خونابه روان شد چو روان شد محمل

□

وین همه هست هم امان دهمش

□

عشق چو صبح است دید روی چو خورشید دوست

□

همچو نایم ز لبت می‌چشم و می‌نالم

□

از یکی روح در این راه چو رو واپس کرد

□

بده ساقی شراب ارغوانی

□

آن رفت، دریغا! که مرا دین و دلی بود

□

تو کی دانی که لیلی چون نکویی است

□

ای گوی حسن برده ز خوبان روزگار

□

از راه کرم، به رسم تازی

□

ور نیشکر مصری از قند زند لافی

□

همه مریمان کامل همه بکر و گشته حامل

□

ندارد رنگ آن عالم ولیک از تابه دیده

□

همه‌ی فتنه روید از خاک و ستیزه خیزد از گل

□

اگر چه سخت دشوار است کارم

□

بیخود شده بود از شعف وصل تو وحشی

□

هر خدنگی که غمزه‌اش بگشود

□

آخر این روزگار چندان ماند

□

ز همت عاشق رویت بمیرد تشنه در کویت

□

غلط تو هم نتوانی نگاه داشت مرا

□

به آب حسن و به تاب جمال جان پرور

□

ای گدای خانقه برجه که در دیر مغان

□

دل را خوش است با جان گر زآن توست، یارا

□

مرا این عاشقی دلکش فتاده‌ست

□

سخنی که نیست طاقت که ز خویشتن بپوشم

□

چو ارجاسپ دانست کان پورشاه

□

خراج جان و دل خواهی تو را زیبد که سلطانی

□

گر گرد پست شستی قرص فلک شکستی

□

شکرشیرینی گفتن رها کن

□

رخش خواهش را عنان گردیده بیش از حد سبک

□

دیدم همه پیش و پس، جز دوست ندیدم کس

□

گرنه عاشق صبر می‌دارد به تنهایی ز دوست

□

پیش شمع رخ زیبای تو گر جان بدهم

□

آوازه‌ی جمالش دلها همی نوازد

□

اولین فرض است خویشاوند را

□

مثال لذت مستی میان چشم نشستی

□

به مرده‌ای نگری صد هزار زنده شود

□

سمند دولت اگر چند سرکشیده رود

□

بیا کز عشق روی تو شبی خون جگر خوردم

□

فلان جا ماند گلگون از تک و پو

□

مرو ای دوست که ما بی تو نخواهیم نشست

□

نیک غمناکم از زمانه ازآنک

□

ملکم اگر جهان بود ترک کنم برای تو

□

صبحدم بر راه دیری راهبم همراه شد

□

ایمان فرسی دین را مر نفس چو فرزین را

□

از کمر بستنش امروز یقین شد که حریف

□

هر چه می‌خواهی بکن، بر من رواست

□

مپرس از من که ویران از چه شد غمخانه‌ات وحشی

□

بیار باده‌ی گلگون که صبحدم ز خمار

□

به زاری گفتمش در صبر زن دست

□

بدرازی و گردی من و تو

□

جان شیرینت نشانی می‌دهد

□

از سر ناز و غنج خود روی چنان ترش کند

□

ما از برون در شده مغرور صد فریب

□

به من، که گرد درت چون سگان همی گردم

□

به سودای یکی افسوس تاکی

□

غالب آنست که مرغی چو به دامی افتاد

□

دل به سوی دل برفتم بر درش

□

یا که همبوی مشک تاتاری

□

از طرب آن زمان جامه جان برکنی

□

آن حارس دل مشرف جان سخت غیورست

□

غرفه‌ام در گوهر و در بس که چشم خون فشان

□

چنینم زار نگذارد ، به تیماریم یاد آرد

□

ما به دامان تو نازیم که پاکست چو گل

□

پیش چین سر زلف تو نیرزد بجوی

□

هنرمندکش برگ نبود فراخ

□

آمدم بر در تو تا مگر از صحبت تو

□

آفتابی ظلم بر تو کی کند

□

تیر روانه می‌رود سوی نشانه می‌رود

□

طریق خدمت و آیین بندگی کردن

□

چو مرغ نیم بسمل در غم یار

□

خوشی چندان که در قربت فزون تر

□

چشم نابینا زمین و آسمان

□

باری به عمرها خبری یابمی ز تو

□

چون دلت نیست محرم توحید

□

مستی و خوشی و شادکامی

□

با بد و نیک بد و نیک مرا کاری نیست

□

ای از ازل بر آتشست ساکن سپند جان ما

□

نسیم زلفش ار ناگه به ترکستان گذر سازد

□

از قبل بچه‌ی آزر به تیغ

□

چند گویم هر نفس کاهم ز گردون درگذشت

□

خوانی که خواجه‌ی خرد از بهر جان نهاد

□

چرا زنی ره خلق، ای سیه دل، از پی هیچ

□

پنبه در گوشند جان و دل ز افسانه دو کون

□

مغز ما پرباد باد و مشک ما پرآب باد

□

حافظ گرت ز پند حکیمان ملالت است

□

بیا و آب رخ از تشنگان دریغ مدار

□

چو عاشق را مراد خویش باید

□

یک باره به ترک ما بگفتی

□

هر شب ز بر شام همی تا به سحرگه

□

روزها میرفت بر بازار و کوی

□

دیده جان شمس دین مفخر تبریز و جان

□

ویرانی دو کون در این ره عمارتست

□

از زخم و داغ تازه‌ام امشب هزار بار

□

دیدن رویت، که دیرینه تمنای دل است

□

وحشی دیوانه‌ام در راستگوییها مثل

□

چشم مستت کو طبیب درد بیدردمان ماست

□

برو برفگندند بر گستوان

□

ز گوهر ریزی ابر بهاری

□

بر تازیان چابک بندی تو زین زرین

□

مرا سوداست تا غم را ببینم

□

به هوش باش که هنگام باد استغنا

□

هست این همه نقش‌ها و اشکال

□

مراد از کیمیا تأثیر عشق است

□

گاه گاهی بگذر در صف دلسوختگان

□

با هجر تو گفتم که چه خیزد ز کسی کو

□

دل برفت و خانه بر غم شد فراخ

□

ز اندیشه دوست بو نبردی

□

آرام مده تو نای و دف را

□

به زمان حسن یوسف چه خلاص بوده دوران

□

و ان لم یبق فی‌الدن الحمیا

□

تویی که عزت ما می‌بری به کم محلی

□

چون لبش عکس در قدح فکند

□

شه خسروان گفت با موبدان

□

شربت وصل تو را وقت صلای عام است

□

رو به سر چون سیل تا بحر حیات

□

زین چار بسیط چون چلیپا

□

آن زمان کرزوی دیدن جانم باشد

□

به گیتی هرکجا درد دلی بود

□

هر آن شادی که بود اندر زمانه

□

زنهار که از دمدمه کوس رحیلت

□

از بس که کبریای جمالست در سرش

□

دیروز، در میانه‌ی بازی، ز کودکان

□

گنده پیر است جهان چادر نو پوشیده

□

همه جورها وفا شد همه تیرگی صفا شد

□

گوش مبارکت که ز من می‌شنید راز

□

خوشا شراب و خوشا ساقی و خوشا بزمی

□

وحشی چرا به ننگ نمیری که پیش او

□

چنان سفینه صبرم شکست وآب گرفت

□

در تاب و بند زلف دلاویز جان کشت

□

نقد روان جان را جو جو نثار کردم

□

هر کی بگرید به یقین دیده بود گنج دفین

□

عشق از او آبستن‌ست و این چهار از عشق او

□

ز آستین طبیبان هزار خون بچکد

□

دل قوی بودم به امید تو، لیک

□

سپاه بیشمارش کرد همراه

□

صید از کمند اگر بجهد بوالعجب بود

□

چند در انتظار خواهی ماند

□

مرغ مرده است دل که صید تو نیست

□

روز کن شب را به یک دم همچو صبح

□

ره آسمان درونست پر عشق را بجنبان

□

دی به دشنام گذشت از من و امروز به خشم

□

به احتیاط گذر بر سواد دیده‌ی من

□

جای خود در بزم خوبان شمعسان چون گرم کرد

□

دلم ز عشق تو شد قطره‌ئی و آنهم خون

□

مبتلاام به عشق و کیست که او

□

تو در مشاهده با دیگران و من شده قانع

□

در ذره کجا قرار ماند

□

گیرم که سوز و آتش عشاق نیستت

□

گیسوی چنگ ببرید به مرگ می ناب

□

در دل همه مهر او نویسیم

□

خموشی بر سخن گر در نبستی

□

روا بود همه خوبان آفرینش را

□

به آب چشمه‌ی حیوان حیاتی انوری را ده

□

نزد تو خریداران گر معدن سیم آرند

□

جانم فدات یا رب ای دل چه گوهری

□

ما بنده آن شب که به لشکرگه وصلش

□

من با حریف عشقت دیگر چگونه سازم

□

هان، ای دل خونخوار، سر محنت خود گیر

□

سد بند شوق پاره کند زور آرزو

□

جانم ز تاب مهر تو شمعیست در گداز

□

نیک می‌کوشد خدایش یار باد

□

وز معدن دل به اشک چون در

□

ای که آن رحمت نمودی از پی چندین فراق

□

کسی که عاشق روی پری من باشد

□

که آگه است که کاووس و کی کجا رفتند

□

مرا گفتی: رسم روزیت فریاد

□

نخستین شرط عشق است آزمودن

□

ساقی بده آن کوزه خمخانه به درویش

□

کاین نامه که هست چون نگاری

□

من در طلب تو گم شده‌ستم

□

بی کار شدی ز کار عالم

□

سماع آمد سماع آمد سماع بی‌صداع آمد

□

دل منه ای خواجه بر اسباب دهر

□

چه جای توست دل تنگ من؟ ولی یوسف

□

وحشی از او علاج کن سوز درون خویش را

□

ور گذری باشدش بمنزل لیلی

□

کرا پایاب پیوند تو باشد

□

گر بجهد آتشی ز زند عنایت

□

طریق ناز گرفتم که نی برو امروز

□

چه عروسیست چه کابین که فلک چون تتقیست

□

خون شد دلم از حسرت آن لعل روان بخش

□

ای دل، چو تو را فتاد این کار

□

نیامد باز و او می‌رفت از پی

□

با آن که اسیران را کشتی و خطا کردی

□

دل ز بی‌صبری همی زد لاف عشق

□

بفروخت در زجاجه‌ی تاریک کاینات

□

به خدا از همگان فاشتری

□

جمع شد آفتاب و مه این دم

□

جوانی جان من پند غلام پیر خود بشنو

□

بی‌رخت دین من همه کفر است

□

ساده فریب کسی وصل نبخشی مبخش

□

گر چه صیقل می‌برد آثار زنگ از آینه

□

هان ای صنم خواری مکن، ما را فرازاری مکن

□

کسی که نسبت گوهر کند به خاک درت

□

گر تو چون پشه به هر باد پراکنده شوی

□

شمس تبریزی که فخر اولیاست

□

دل چو پرگار به هر سو دورانی می‌کرد

□

چون عکس جمال تو ندیدیم

□

تنش چون جان چو آن غم در پذیرد

□

بی بخت چه فن سازم تا برخورم از وصلت

□

زارم اندر کار او وز کار او هر ساعتی

□

خلیفه‌وار بدیدی امام قرآن را

□

میرکی گشته اسیر او گرو کرده کمر

□

زمین بشکافت و بیرون شد از آن رو خنجرش خواندم

□

فاش در کشتن من گرچه نمی‌گوئی هیچ

□

وی ناخن بحث تو ز شبهه

□

تشنه‌ی دیدار کز وی تا اجل یک گام بود

□

نسخه‌ئی از پی تعویذ دل سوختگان

□

جفت غمم و خوشست آری

□

از نیکوان عالم کس نیست همسر تو

□

به خدا به ذات پاکش که میی است کز حراکش

□

دل شده پاره پاره‌ها در نظر و نظاره‌ها

□

خرم آن روز کز این مرحله بربندم بار

□

گرچه خوش است و دلکش کاشانه‌ای است جنت

□

به آهنگی که مطرب می‌کند ساز

□

ما خود افتادگان مسکینیم

□

در حجره‌ی دل خیال تو بنشست

□

بسی مجاهده کردیم در طریق نفاق

□

کان شکر آن لبست باد بقایش

□

تو عهدی کرده چون روح بودی

□

پیش چشمت هیچ می‌گردد که در دشت خیال

□

از کف ساقی همت ساغری خواهیم خورد

□

رو ، رو که وحشی آنچه کشید از تو سست عهد

□

از کعبه چه پرسی خبر اهل حقیقت

□

دودی که ز شوق در بر افتاد

□

اگر لب و دهن من به بوسه تر نکنی

□

اه چه محرومند و چه بی‌بهره‌اند

□

که موسی را درخت آن شب چو اختر

□

بر آن سرم که ننوشم می و گنه نکنم

□

چنان تنگ آمدم از غم که در وی

□

در آن پیری که سد غم حاصلش بود

□

به وفای تو که گر خشت زنند از گل من

□

دامیست چین زلفش عقل اندرو معلق

□

عشق تا چنگ در دل من زد

□

تو به صورت چه قناعت کنی از صحبت او

□

گویی که چگونه‌ام خوشم من

□

گر چو فرهادم به تلخی جان برآید باک نیست

□

عقل هر دم نامه‌ای دیگر نویسد نزد جان

□

گر پیش او گشتی خجل سهل است این خفت بکش

□

سکه روی مرا نقش نبینی زانروی

□

جان فدای یار کردن هست سهل

□

همه طفلان دبستان منند

□

مر ناقه شیر را چه نقصان

□

می‌نهلد می که خرد دم زند

□

به مشک چین و چگل نیست بوی گل محتاج

□

مگر خاکم ز میخانه سرشتند

□

مزاجی با تعرض دیر خرسند

□

حاجت موری به علم غیب بداند

□

سینه‌ی کس نشناسم به جهان

□

زین من و او دور شو، گز ز آن مایی کین طریق

□

چون کلام تو شنید از بخت نفس ناطقه

□

در ظلمات ابتلا صبر کن و مکن ابا

□

اجرها باشدت ای خسرو شیرین دهنان

□

شیر چون گربه درین ملک کند موش شکار

□

وحشی که به شترنج غم و نرد محبت

□

از زمرد ز دست خازن حسن

□

با مات در نگیرد ماییم و نیم جانی

□

ز شام تا به سحر، غیر از آن که سجده کنم

□

پای خود بر تارک خورشید نه

□

آن چاره همی‌کردم آن مات نمی‌آمد

□

از دام زلف و دانه خال تو در جهان

□

ناگشته دمی ز خویش فانی

□

اگر نه رحمتت کردی قلم تیز

□

چه روزها به شب آورد جان منتظرم

□

ندیدم از وصالش هیچ شادی

□

ای که گفتی: از سر و سامان بیندیش و منوش

□

بفشار که رخت ممنان را

□

او باز سپید پادشاهست

□

چه نقشه‌ها که برانگیختیم و سود نداشت

□

بر سنگ مزن تو سینه‌ی ما

□

عزت سگ هست در کوی تو وحشی خود چه کرد

□

ور چو منصور ز من بانگ انا الحق خیزد

□

شایدم گر جان و دل از دست رفت

□

بر رخم عشق تو نقشیست به خونابه نوشته

□

زان باد سبز گردیم زان باد زرد گردیم

□

از لطافت کوه‌ها را در هوا رقصان کنند

□

یاد باد آن که در آن بزمگه خلق و ادب

□

در بیخودی و مستی جایی رسی، که آنجا

□

ز گرمی توده‌ی گل شد چو دوزخ

□

ترسم تو به سحر غمزه یک روز

□

بنشست میان ما و برخاست

□

ز «ان کنتم تحبون» یابد او راه

□

تو نهادی قاعده عاشق کشی

□

در قدس دلت چو خوک دیدی

□

گرنه مرگ من به کام دشمنان می‌خواستی

□

ماتم زده‌ام، چرا نگریم؟

□

وحشی از طرز سخن بگذر که اینجا عام نیست

□

آفتابست که از برج شرف می‌تابد

□

گر از زحمت ما نیایی ستوه

□

ز درد دوری او تا بکی کشم خواری؟

□

چشم منش چون بدید گفت که نور منی

□

که خلیل حق که دستش همه سال بت شکستی

□

مقام عیش میسر نمی‌شود بی‌رنج

□

هر که دل بر نیستی خود نهاد

□

خوش آن بیکس که صحرایی گزیند

□

هرگز نشان ز چشمه کوثر شنیده‌ای

□

دلی ببرد که یک لحظه باز می‌نفرستد

□

عاشقان را زبر خویش مران، تا بر تو

□

تو بدان خدای بنگر که صد اعتقاد بخشد

□

دل را ز غم بروب که خانه خیال او است

□

می ده که سر به گوش من آورد چنگ و گفت

□

چون محو گشتم از خود همراه من عراقی

□

گر خروشان نیستی وحشی ز درد بی‌کسی

□

عالم آن گنده پیر بی آبست

□

دل بی‌رحم تو رحیم شود

□

سر زلفت پریشانی بسی کرد، از به چنک آید

□

با روی تو کیست قرص خورشید

□

درآ ساقی دگرباره بکن عشاق را چاره

□

خون شد دلم به یاد تو هر گه که در چمن

□

بر آستان درت صدهزار دل دیدم

□

چو چندی با خیالش عشق بازد

□

حال فلک را مجوی سیر ملک را مگوی

□

عمرها در رنج چون امروز و دی

□

ما را به می بشوی، چنان کز صفای ما

□

عاشقان سازیده‌اند از چشم بد

□

هر جان که اللهی شود در لامکان پیدا شود

□

خیال تیغ تو با ما حدیث تشنه و آب است

□

زنهار! دل مرا نگه‌دار

□

می‌کند بی نوگلی خونابه‌ی دل در کنار

□

با بتان اتصال خواهم جست

□

منم گفت بستور پور زریر

□

نی‌نی، ز دست تنگی و بیچارگی چه شک؟

□

ما کشت تو بدیم درودی به داس عشق

□

دم همدم او نبود جان محرم او نبود

□

صف نشینان نیکخواه و پیشکاران باادب

□

بمردم ز انتظار روز وصلت

□

که مرغی را چه ذوق از سرو شمشاد

□

مایه پرهیزگار قوت صبرست و عقل

□

خواب خرگوش داد یک چندم

□

کاشکی آن رخ نبودی در نقاب

□

ما خمره کی نهیم پر از سیم چون بخیل

□

چونک خاک شمس تبریزی شدی

□

گرچه حسن لن‌ترانی بست راه آرزو

□

حلقه بر در می‌زدم، گفتی: درآی

□

به رهگذارش اگر خاک ره شود سر من

□

صفدر خیل کواکب گر چه ترکی پردلست

□

دلداران بیش از این ندارند

□

گفته‌ای: مشکل برآید کام ازین طالع ترا

□

شد ذره آفتابی از خوردن شرابی

□

هر گه ز تو بگریزم با عشق تو بستیزم

□

ترک عاشق کش من مست برون رفت امروز

□

بیخشای از کرم بر خاکساری

□

به کوه و دشت میراندند ابرش

□

ای مدعی که می‌گذری بر کنار آب

□

لعلش به ستیزه در نموده

□

شهریان را به غریبان نظری باشد و من

□

چو جان جان شده‌ای ننگ جان و تن چه کشی

□

من نیم سلطان ولیکن خاک پای او شدم

□

خیل سلطان خیالت کز قیاس آمد برون

□

چنان گرفت جهان نور آفتاب رخت

□

دانی که گل ز باغ چرا زود می‌رود

□

ایکه از هجر تو در دریای خون افتاده‌ام

□

بودیم بر کنار ز تیمار روزگار

□

جایی که دام و دانه شود خال و زلف او

□

وگر ز کوره بترسی یقین خیال پرستی

□

چشم یعقوبی از این بو باز شد

□

عزیز مصر به رغم برادران غیور

□

ز آرزوی جمال تو، نیست مرا ز خود خبر

□

«سلونی » گفتن از ذاتیست در خور

□

برفت رونق بازار آفتاب و قمر

□

چرا اگر به همه عمر ناله‌ای شنوی

□

گرچه نداریم هیچ دل به سر کوی او

□

صورت او چون عصا و باطن او اژدها

□

برو در باغ پرس از باغبانان

□

بلا و عافیت آیند اگر به معرض عرض

□

جرعه با خاک در حدیث آمد

□

میرمد وحشی آن غزال از من

□

باده گساران مست شراب جمع رفیقان مست و خراب

□

نشسته بد او پیش فرخنده شاه

□

چون در شدم، آن قامت رعنا به قیامی

□

تو جام عشق چه دانی چه شیشه دل باشی

□

گر عشق نی مستستی یا باده پرستستی

□

سایه معشوق اگر افتاد بر عاشق چه شد

□

بسا جان عزیز مستمندان

□

بلی هر جا که باشد صاحب هوش

□

خواستم گفت خاک پای توام

□

از در خود عاشق خود را مران

□

ز رویش گر خطاب آید که: هستش میل من یا نه؟

□

ای ساقی شادکام خوش حال

□

همچو ابراهیم گاهم جانب آتش برد

□

هنوزت نامرتب بود بر تن جامه خوبی

□

پیوسته چو جام در دل آتش

□

میر مجلس راچه بگشاید ز من جز دردسر

□

در چنان وقت که طوفان بلا برخیزد

□

دل و دین می‌بری و عهد و قولت

□

یار نارنجی قبا را من بنیر نجات آه

□

صورت منصور دانک بود بهانه

□

ای بسا شب که ز نور مه او روز شود

□

گر چه صد رود است در چشمم مدام

□

اگر با آتش عشقت وزد بادی برو شاید

□

یکی میخانه باشد عشق دلکش

□

چشم رغبت که به دیدار کسی کردی باز

□

ابا پیردستان که بودش پدر

□

چو آفتاب ترا از کنار بام بدید

□

از گردشی کنار زمین چون ارم کنی

□

دیوانگی ار خواهی چون مرغ شو و ماهی

□

آن شکر لب به دیاری که گذر خواهد کرد

□

در بیابان غمم، وقت این دم است

□

نگر چگونه بود حال من که در شب و روز

□

آنکس که دلی دارد جان در رهت افشاند

□

بوی تو باد ار شبی برد به طوافی

□

باش، تا رنگ و بوی برخیزد

□

به وصال می‌بنالم که چه بی‌وفا قرینی

□

بوالحسن گفت حسن را که از این خانه برو

□

گلبن حسنت نه خود شد دلفروز

□

ساقی، بیار درد و از این درد یک زمان

□

که ای باعث به سرگردانی من

□

تا گل روی تو در باغ لطافت بشکفت

□

از آسمان تا به زمین منت است اگر

□

با نقد خریدارش آینده خه از رفته

□

خوش بچر ای گاو عنبربخش نفس مطمن

□

آن کس که همی‌جستم دی من به چراغ او را

□

زلف دل دزدش صبا را بند بر گردن نهاد

□

چو کار از دست رفت، این گریه‌ی ما

□

جان کندن عبث را بر خود کنیم شیرین

□

هر که را دست دهد حاصل اوقات عزیز

□

از این سنگین دلی با انوری بس

□

به بزم چمن غنچه هشیار ماند

□

یک دم ای خوش عذار حال مرا گوش دار

□

جمعیت جان‌های خرم

□

قدت گفتم که شمشاد است بس خجلت به بار آورد

□

و انی لم اصرح باتحاد

□

کشد چون ژاله در جیب صدف سر

□

جمال کعبه چنان می‌دواندم به نشاط

□

دل همی گویدم به باقی عمر

□

خانه‌ی عمر مرا عشق ز بنیاد بکند

□

گفتم که مکن نهان از این مس

□

فکر محدود بد و جامع و فارق بی‌حد

□

سایه از لطف تن پاکش نمی‌افتد به خاک

□

روحی بدین لطیفی در چاه تن فگنده

□

تو بی‌گناه کشی کن که ایستاده به عذر

□

مغان بساغر می آب ارغوان ریزند

□

تا ترا جان جهان خواند انوری

□

خویش بیگانه گردد از پی سود

□

اندر حیات باقی یابی تو زندگان را

□

هر ممنی که ز آتش او باخبر بود

□

طبله عطر گل و زلف عبیرافشانش

□

از وصل بریده بود امیدم

□

بر آنم تا نهال نوبر خویش

□

چون تشنه جان سپردم آن گه چه سود دارد

□

عقل را گفتم که پنهان شو برو

□

من دور ازین طرف نتوانم شدن به قصد

□

برخیز که ما و تو چو جانیم

□

مرغ دل هر عاشق کز بیضه برون آید

□

خون مرا گرچه داد عاشقی تو به باد

□

چه کرده‌ام که مرا مبتلای غم کردی؟

□

ز هر کس بیشتر مهر تو دارم وین دلیلم بس

□

بت پرستانرا رخ زیبای تو

□

پی بر، پی او، چنانک دانم

□

خراباتی خراب اندر خراب است

□

اگر چه خود سرمستی دهان چرا بربستی

□

دیوانه کنم خود را تا هرزه نیندیشم

□

خورده‌ام تیر فلک باده بده تا سرمست

□

فتنه‌هایی که زلفش انگیزد

□

طایر اقبال من شهپر دولت دماند

□

گر من از پای اندرآیم گو درآی

□

آمدم بر در تو بی‌خودوار

□

نزد خداپرستان دانی که: چیست طاعت؟

□

بکن ای دوست چراغی که به از اختر و چرخی

□

آن باد وبا گشت شما را فسرانید

□

کمان سخت کش است ابرویت ولی کششی

□

تو پیدایی ولیکن جمله پنهان

□

اگر دانی چو مرغان در هوای دامگه داری

□

موج افکن قلزم حقیقی

□

با روی چون نگار نگارم هزار شب

□

یک شبم پنهان پنهان آرزوست

□

گر شراب لعل دیدی این خمار

□

سیمرغ دل عاشق در دام کجا گنجد

□

در دلم بود که بی دوست نباشم هرگز

□

بلیت ان صبحی بالبلایا

□

جان من معذور فرما، من نبودم با خبر

□

فراغت زان طرف چندان که خواهی

□

این آب ز فرق برگذشته است

□

عقلم به عشق او، چون رخصت بداد، گفتم

□

به هیچ نقش نگنجی ولیک تقدیرا

□

به دست هر جان زنبیل زفت می‌آید

□

بگذر از نام و ننگ خود حافظ

□

به تیر غمزه مرا می‌زنی و می‌ترسم

□

وحشی چو تغافل زده از ما گذرد یار

□

پیش لب ضحاک تو بس فتنه وآشوب

□

تا مصاف وفا شکسته شدست

□

چو جزویات شد بر وی مرتب

□

ای طره او چه پای بندی

□

ذوق تو زاهدی برد جام تو عارفی کشد

□

بتا چون غمزه‌ات ناوک فشاند

□

گر آید در نظر کس را بجز رخسار او رویی

□

صبر خواهم کرد وحشی در غم نادیدنش

□

چشم از آن روز که برکردم و رویت دیدم

□

چشمش از بیشه‌ها جفا داند

□

چرخ را شرم آمدی کوکب نمایی با رخت

□

همه بیخودی پسندم همه تن چو گل بخندم

□

از تو اگر سنگ رسد گوهرست

□

شد در ره او جسمم با آن که ز خوبان بود

□

دل و دین به باد دادم به امید آنکه یابم

□

گفتم زمین ندارد اعراض مختلف

□

کس در جهان نبود مگر یار من ولیک

□

روز عمرم گذشت و وعده‌ی وصل

□

خال او حال مرا برهم زد و خونم بریخت

□

عجبا دو رکعت است این عجبا که هشتمین است

□

جهان طورست و من موسی که من بی‌هوش و او رقصان

□

در سماع آی و ز سر خرقه برانداز و برقص

□

لشکر عشق باز بیرون تاخت

□

جرعه‌ی پیر خرابات بر آن رند حرام

□

اگر هزار گزند آید از تو بر دل ریش

□

بوسی ندهد مگر به جانی

□

می و مطرب چو در میان آمد

□

این چار طبیعت ار بسوزد

□

از سبب هجر اوست شب که سیه پوش گشت

□

که خبر داشت که یک شهر در اندیشه‌ی تو

□

مگر که مرغ طرب درفتد به دام مرا

□

یک زخم دور باش چو کوته نظر نخورد

□

بستان اگر چه جای نشاطست و خرمی

□

یعنی ز من خراب رنجور

□

بجز ما نخواهد خریدن کسی

□

گاهی چو بوی گل مدد مغزها شوی

□

هر چند که کوه برقرارست

□

بوی بنفشه بشنو و زلف نگار گیر

□

بسی گفتم که: مشنو گفت دشمن

□

منت خدای را که بدل شد همه به شکر

□

ای متقی گر اهل دلی دیده‌ها بدوز

□

در هجر ز درد بی‌قرارم

□

بار چو تو دلبری کشیدن

□

قهر صد دندان ز لطفش پیر بی‌دندان شده

□

ساقیا این معجبان آب و گل را مست کن

□

گرچه بنیاد حضورم نیست زان مه بی‌قصور

□

ترک رخت، که هندوک اوست آفتاب

□

آه این چه غرور است که سد کشته گر افتد

□

بجز وصف دهان نیست هستش

□

یعلم‌الله که گرد موکب عشق

□

جانا، ستمی که می‌کنی تو

□

بدهیم جان شیرین به شراب خسروانی

□

آن کو ز خاک ابدان کند مر دود را کیوان کند

□

گر مدد خواستم از پیر مغان عیب مکن

□

در چنین جان کندنی کافتاده‌ام

□

به حال وحشی خود چشم رحمتی بگشای

□

به حال سعدی بیچاره قهقهه چه زنی

□

کارم چو نگار نیست با او

□

همه درجای و سیر و لون و اشکال

□

ایا بت ناموسی لب مرا گر بوسی

□

چو اهل دل ز دلم قصه تو بشنیدند

□

چو مجنونی ببینی در بیابانها بپرس ای مه

□

چه خوش بود خرابی! افتاده در خرابات

□

رفتی و از فراق تو از پا درآمدم

□

سر که هست از برای پای انداز

□

گرچه در عین کمالست از نکویی گوییا

□

آنرا که هست از عشق او رخ در سلامت بعد ازین

□

شبانگهانی عقرب چو کزدمک می‌رفت

□

وصف طلاق زن همسایه کرد

□

شاها اگر به عرش رسانم سریر فضل

□

بر مراد دلم نمی‌گردد

□

شب غم کشت ما را یاد باد آن روز خوش وحشی

□

مردم زیر زمین رفتن او پندارند

□

یا من از عشق زارتر بودم

□

رفت آن نگار خانگی در پرده‌ی بیگانگی

□

همچو گل ناف تو بر خنده بریده‌ست خدا

□

بهر خلیل خویشتن آتش دهد افروختن

□

نبندی زان میان طرفی کمروار

□

نی هیچ گبری او را دستی گرفت روزی

□

وحشی از و بر خاطرم پیوسته بود این گرد غم

□

گر دست دهد شادی وصل تو زمانی

□

جز وفا سیرت دلم نگذاشت

□

حقیقت خود مقام ذات او دان

□

تو چراغ طور سینا تو هزار بحر و مینا

□

ز گردش فارغست آن مه چه منزل پیش او چه ره

□

نازنینتر ز قدت در چمن ناز نرست

□

از آن خوشتر تماشایی تواند بود در عالم

□

گهی زیر سیمین ستامی شود

□

چو نتوان ساخت بی رویت بباید ساخت با خویت

□

در این ماتم‌سرا یعنی زمانه

□

حکایت ریزه‌ای زین عاشق دلخسته بر گوید

□

دو گونه رنج و عذابست جان مجنون را

□

ز دست غیر تو اندر دهان من حلوا

□

نقل هر جور که از خلق کریمت کردند

□

آمدم با دلی و صد زاری

□

به قعر چاه فنا اهل جاه از آن رفتند

□

دیوان کنون حکومت دیوان کجا کنند

□

قدر چو تویی زمین چه داند

□

تعین بود کز هستی جدا شد

□

امشب چو مه برآید داوود جان بیاید

□

از عکس ویست ای جان گر چرخ ضیا دارد

□

گر چه از کبر سخن با من درویش نگفت

□

مرا گر چه ز غم جان بر لب آمد

□

وحشی منم آن صید که از پا ننشستم

□

گویم قمری بود کس از من نپسندد

□

نیاید به سنگی در انگشت پایی

□

یک روز گرم به پرسش آیی

□

در پی تو می‌دود اقبال رو

□

دل یافت دیده‌ای که مقیم هوای توست

□

گرچه بود آن شمع شب تا روز در فانوس چشم

□

کنون چه چاره؟ که کار دلم ز چاره گذشت

□

زین طرف وحشی یکی سد گشته پیوند امید

□

بگو که پرده‌سرا ساز را بساز درآرد

□

بلعجبی می‌کند که راز نگهدار

□

چو کل از روی ظاهر هست بسیار

□

نه چشم گشته‌ای تو و ده گوش گشته جان

□

دیدم آن جا پیرمردی طرفه‌ای روحانیی

□

خواهی که سخت و سست جهان بر تو بگذرد

□

چو بر بساط سخن اسب خود روان کردی

□

زان بکشتت قضا که بر سر تو

□

هرگز نشنیده‌ام که بادی

□

هجرم، ز دو سو، کشید کینه

□

صوفیان کز حلقه‌ی زلفت بجستند، این زمان

□

چه کنم جان و بدن را چه کنم قوت تن را

□

چه گفت آن بید سرجنبان که از مستی سبک سر شد

□

که گر برون نهم از آستان خواجه قدم

□

نگذاشت که با سگان کویش

□

به هر کس گفته بی‌تقریب وحشی عرض حال خود

□

ز ابروی شوخ تو پیوسته همین دارم چشم

□

وصل تو روزی نشد و روز شد

□

با دوست هر کجا که نشینی تفرجست

□

عقل پابرجای من چون دید شور بحر او

□

مرا هم راه و همراهست یارم

□

من سرگشته هم از اهل سلامت بودم

□

اسب همت را چو در زین آوریم

□

ساده رو وحشی که می‌خواهد به عرض او رسید

□

مرا به هر چه کنی دل نخواهی آزردن

□

این قاعده گر چنین بماند

□

ندیدی رخش را، ز ما هم مپرس

□

من نکردم جلدیی با عشق او کان آتشش

□

گر نه صد مرغ مخالف این جاست

□

بردرت منتظرند اهل هوس وای اگر

□

ز من هر دم برآید ناله و آه

□

وحشی اگر ز کسوت رندی دلت گرفت

□

پسته خندان بفندق مشکین

□

گاه آهو می‌رمید از سو به سو

□

جان و دل مرا، که به هم انس یافتند

□

هر کی او منکر شود خورشید را

□

دلا این تن عدو کهنه تست

□

کفر زلفش ره دین می‌زد و آن سنگین دل

□

وعده ای می ده، اگر چه کج بود

□

عرض زر از جبلت مس سهل صنعتی‌ست

□

در قیامت چو سر از خاک لحد بردارم

□

زان برد غم تو روزگارم

□

گر چه از رطل گران کار خرد گردد سبک

□

سرو رحمت چون خرامان شد به باغ

□

چو جوش دیدی می‌دان که آتش‌ست ز جان

□

هرکه آگاه از رموز عشق شد دیوانه گشت

□

درین دریا گلیمت شسته گردد

□

آنکه بیند همه عیبم نرسیدست آنجا

□

مده دل بدنیا که در باغ عمر

□

چون بر آیند از تگ دریای ژرف

□

کار دلم ز دست شد، می‌خور و می‌پرست شد

□

گر چشم ببندم از تو کفر است

□

صاف صفا نمی‌رود راه وفا نمی‌رود

□

دولت فقر خدایا به من ارزانی دار

□

با عشق حقیقتی به هر حال

□

نه صلحت باعثی‌دارد نه خشمت موجبی ، یارب

□

غلامان را بگو تا عود سوزند

□

در آن منگر که نیل او سراب است

□

این پرده نشین چیست؟ که ما را غرض امروز

□

در جمع سست رایان رو زنگله سرایان