قسمت هفدهم

اشک خون کردم ز غم چون بر من از عمدا گذشت

□

بدین روشنی شراب، بدین نیکویی نگار

□

با غم و محنت آشنا بودن

□

خوبان جفا کنند ولی تا به غایتی

□

هم زبان کودکان باید گشاد

□

تا همه صومعه داران پی کاری گیرند

□

چه کنم بی‌وفاست دلدارم

□

نعمتی بود که از هستی خود سیر شدیم

□

بی عدد از دیدگانم اشگ فرو ریخت

□

جغد نیم بر خراب هیچ ندارم طواف

□

مقصود دو عالمش برآید

□

مرا به عشق تو آوازه در جهان رفته

□

تا بدان جنسیتش پیدا شود

□

بردش به بند خانه‌ی زلف سیاه خود

□

نمونه گشت جهان مرغزار عقبی را

□

تا نپیوستم به خاموشی نیاسودم چو شمع

□

وز نشاط عشق خوبان توبه‌ها بشکسته‌ام

□

جان و دردت هر دو در یک خانه خوش

□

بخت کارم قرار می‌ندهد

□

رها کن دست، گفتش با دل تنگ:

□

تیغ را از دست ره‌زن بستدند

□

ایزد گنه ببخشد و دفع بلا کند

□

چو نوری به کارم همی درنیاید

□

بلبل آمد خطیب و قمری ناطق

□

در ره عاشقی نهایت نیست

□

ظلام فی ظلام من فراق الحب قد اغطش

□

دانه‌ی دام هر فتوح بیار

□

کسی گل بر سرش کرد، آن جوان گفت

□

پرده‌ی پاکان حس ناپاک تست

□

به استقبال خیل او تزلزل در زمین آید

□

صبر یکبارگی ز من برمید

□

بر خلق رساندی الم و رنج دمادم

□

آسمان را نمای کل کمالا

□

ترک کن این چاه و زندان گر جهان می‌بایدت

□

وی شده از لب تو آب شکر

□

دلم ز اندیشه خون کردی که بس مشکل معمایی!

□

شرط کفویت بود در عقل نقل

□

گلبانگ زد که چشم بد از روی گل به دور

□

جز با غم هجر تو دلم کار ندارد

□

دو سه جامی بکش، از شرم برآ ای ساقی

□

چشم پر خوابت مرا بی خواب کرد

□

تا چه باشد عاقبتشان وای دل ای وای دل

□

ز دل نو باز عشقی درگرفتم

□

که در گوش تو گویم حسب حالی

□

بوالحسن از مردمان آن را شنود

□

غیر اگر بی غرضی نیست تو را چیست غرض

□

ندانم تا چه داری در سر امروز

□

کس ار بزرگ شد از گفته‌ی بزرگ، رواست

□

کاید رسول دوست هلا نزد ما خرام

□

اوفتادش بر خراباتی گذر

□

رخت غارت‌کنان می‌آید امروز

□

پیمان ما چه شد که فراموش میکنی؟

□

عین فقرش دایه و مطعم شود

□

خوش خرامان شو که پیش قد رعنا میرمت

□

بی‌رنگ او ببین که چه شیون گرفته‌ام

□

نقش پایی چند ازان طاوس بر جا مانده است

□

اندی که سال عیش همیشه به جا بود

□

چشمه و سبزه مقام شوخی و دزدی حلال

□

زمانی با تو بنشینم ز دل این جوش بنشانم

□

تا خود از جمله کرا وصل تو باشد روزی؟

□

بی امید نفع بهر عین نقش

□

که پادشاه جهان رشگ بر گدا دارد

□

یار فریادرس نمی‌آید

□

صاحب رای پیر و طبع جوان

□

بیم است که از کبر در این جای نگنجی

□

شکر در گدازش ز تشویر قندت

□

هرکس که مرا بیند داند که غمی دارم

□

مگذار تن مارا لاغر چو میان تو

□

او دلیل و پیشوای قافله‌ست

□

نیاز نیم شبی دفع صد بلا بکند

□

تا در تنم بود جان دل از تو برندارم

□

ز رشک ضمیرش رخ آفتاب

□

به در شاه و زی امیر شوی؟

□

مستانه شد حدیثش پیچیده شد زبانش

□

چه کنم دوستت همی دارم

□

زو نخواهی که خواست حاجت نیست

□

که ز حال بوالحسن پیشین چه دید

□

آن چه تو دوست میکنی دشمن کس نمی‌کند

□

همه دعوی عقلم باطل آمد

□

عکس خورشیدیم در آب روان افتاده‌ایم

□

بیمار و دلفگار و جدا مانده از نگار

□

حجاب تو تویی از پیش بردار

□

چه کنم اوست دستگیر و کسم

□

پیش تو کمر بسته اسیران به غلامی

□

پس سلیمان گفت بادا کژ مغژ

□

وظیفه گر برسد مصرفش گل است و نبید

□

جشن عالی سرای معمورست

□

می‌دهم جان، تا ز جان شیرین‌تری پیدا کنم

□

وندران زنجیر چندان پیچ و تاب از قیر چیست

□

برآمد موج آب چشم و خون دل نتانستم

□

بار نبود چون ز یاری می‌کشم

□

پیش تو داند دلم قرار گرفتن

□

واقعاتی که در آخر خواست بود

□

در به روی خوش دلی بستیم و باغم ساختیم

□

تویی یار پیدا و یار نهانم

□

صبحی ادراک نکردیم درین فصل بهار

□

تا جامه کنم ز عشق تو چاک

□

یک روز با تو بودن، یک روزگار مستی

□

یا کیم تا که حدیث لب و خال تو کنم

□

حسن تو عرب را و عجم را بتو داده

□

در ربیع اول آید بی جدال

□

که اعتراض بر اسرار علم غیب کند

□

سر جور و جفا باری چه داری

□

بر اندام گل دوخت رنگین قبا

□

گرد از دل عشاق به یک بار بر آمد

□

دل پر دارم ز خواب برخیز

□

نه روی هجر می‌بینم نه راه وصل می‌دانم

□

یا به عبیرست برگ لاله نهفته

□

چون ز حد برد آن عرب از گفت و گو

□

از گرد رهگذار تو کحلی برای چشم

□

نه یار دیگر می‌کنم نه رای دیگر می‌زنم

□

کشد بر سر خویش خورشید معجر

□

عاشقی از جان من نبست آدم برید

□

درش از سوزنی کنند فراز

□

اینکه از دست تو افغان می‌کنم

□

دورم به فراق تو ز هر خوابی و خوردی

□

که درو سه ماهی اشگرف بود

□

وجه می می‌خواهم و مطرب که می‌گوید رسید

□

سر فدای تیغ نهمت می‌کنم

□

روز و شب در دیده‌ی شب‌زنده‌دار من یکی است

□

وین دلم را طاقت اندیشه‌ی ایام نیست

□

نظر به حلقه مردان چه می‌کنید از دور

□

از خدمت محمدبن نصر احمدست

□

به ناگه فتنه شد بر دلستانی

□

بر سقام تو ز تو واقف‌ترند

□

وه که با من وعده می‌فرمود و با دل می‌رود

□

وز تو این معنی نهانی می‌کنم

□

درود باد بر این موکب خجسته، درود

□

بی تو یک شب غنود نتوانم

□

به طرب داشت مرا تا به گه بانگ نماز

□

از گردش روزگار می‌بینم

□

ای کم نموده رخ، که چه بسیار بوده‌ای

□

من نخواهم در بلا او را دلیل

□

که سر به کوه و بیابان تو داده‌ای ما را

□

کارت همه کبر و ناز می‌بینم

□

پشت پا بر تاج خاقان و افسر قیصر زدم

□

باده نهانی خورید بانگ جرس کم کنید

□

گفت کز دریا برانگیزان غبار

□

بر آن دلبر دردی‌کش عیار شوم

□

عاشقم وز من بپوشانید رخ چندان که؟ من

□

با حماقت عقل را آید شکست

□

به راهت فرق زرین افسران را خاک می‌بینم

□

غمی با تو فرو گویم دمی با تو برآسایم

□

به کرشمه‌های نهانی و به تفقدات زبانیم

□

از عشق بر او رقم نباشد

□

جان نخواهم چون به جانان می‌زیم

□

بر رخ ز غم عشق تو خونابه گشادیم

□

حقیقت نکتهای آتش اندود

□

گفت جان افشان برین ای دل‌سیه

□

حقوق خدمت ما عرضه کرد بر کرمت

□

یک روزه وصل تو طرب جاودانیم

□

صد تاک خشک گشت و شرابی ندید کس

□

جدا گردید یار از من جدا از یار چون باشم

□

خورشید او را ذره‌ام این رقص از او آموختم

□

صبرم رسید و هجر به پایان نمی‌رسد

□

که دور از خویش میداری تو ما را

□

چون بزد هم مست و خوش گشت آن غبی

□

بر پاکبازی توزمین و زمان گواه

□

تا دلم را در گمانی افکنی

□

رفتم سوی بوستان نهانی

□

جز که یکی جانور او کیستی؟

□

زان که هر یک هم‌سری با در غلطان می‌کند

□

شادمان جان مرا شیدا مکن

□

مشکل به ترهات جهان سر بر آورند

□

توبه آرم روز من هفتاد بار

□

آب روی خوبی از چاه زنخدان شما

□

جهان بر دل من چو زندان مکن

□

دعوی خون بیش ازین کی باشد از قاتل مرا

□

هم تو شریف هم تو دون هم گمره و هم رهنمون

□

تا بخت و رخت و تخت خود بر عرش و کرسی بر برم

□

غمی گشتم زکار مشکل خویش

□

غیر ازین نوبت که در پیوند مایی

□

بودم اندر عشق خانه بی‌قرار

□

خویش را مشهور سازم یار را رسوا کنم

□

شکستی عهد من یکسر دریغا روزگار من

□

پیداست به رخ از آن علامت

□

اندر طریق عشق مسلم نه‌ای هنوز

□

صد چشمه ز چشم من بارید روان من

□

دورم از روی تو دور از روی تو

□

زمین پر کواکب ز یاقوت لاله

□

مرغ او را گفت ای خواجه‌ی همام

□

دری دگر زدن اندیشه تبه دانست

□

هست آب چشم من همه چون آب جوی تو

□

خزان من چو حنا با بهار نزدیک است

□

زین سبب چشمم همیشه همچو رویش روشن است

□

نه منکرت بگذارد نه بر سر اقرار

□

آفت سودای دلش موی تو

□

وین دل و دیده‌ی مرا پر تف و نم که میکنی؟

□

از برای لشکر منصور خیل

□

بگذار ای طبیب زمانی باو مرا

□

بر پرند از مشک مار آورده‌ای

□

خرسند از محیط به پیمانه‌ی خودیم

□

شو بری از نام و ننگ و از خودی بیزار باش

□

هم بدان شرط که با من نکند دیگر ناز

□

بافرقت خویشم آشنا کرده

□

سوی مسجد نتوانم شدن از بدنامی

□

چونک با او جمع شد در آخری

□

یار بازآید و با وصل قراری بکند

□

بر دلم رنج از آن گماشته‌ای

□

آفرین باد به پروانه که مردانه گذشت

□

چون خرامان ز خرابات برون آمد مست

□

ز عشق بی‌نشان آمد نشان بی‌نشان اینک

□

صدر جهان خواجه‌ی زمان و زمین را

□

و آن صورت خوب و سیرت پاک ترا

□

کای بخیل از مطبخ شاه سخی

□

آب حیات میرود پیش تو در زمین فرو

□

از بلای غیرت خاک ره گرگانج و کات

□

اشاره‌ای است که آزاد می‌کنیم ترا

□

وز ماه من او خبر به جان داد

□

و آستینی بر جهان افشانده‌ایم

□

تیره‌رایم ز عمر محنت‌زای

□

که باشد دایم از مهرت گریزان

□

دین احمد را به فن برهم زدم

□

ببرد اجر دو صد بنده که آزاد کند

□

در حسن و جمال آیتی‌ای

□

نظام عالم و دستور گیتی آصف دوران

□

بر دل و جان پادشاهی هم دل و هم جان تراست

□

یک دو ابریشمک فروتر گیر

□

به گرد دلبری دیگر نگردم

□

تیغ ستم کشیده‌ای، ترک وفا گرفته‌ای

□

صحتی باشد تنت را پایدار

□

پس از انتظاری و مدتی خبری به بی‌خبری رسد

□

کار با یار چون نگارستی

□

با لشکر شکسته چه پیکار می‌کنی؟

□

دل مسکین من شمار مگیر

□

در روی زمین بس است یک گوشه مرا

□

یا از آن لب شکری بایستی

□

که نام من نفرمایی فراموش از زبان تو

□

گفت شد بر ناودان طفلی مرا

□

گر نکته دان عشقی بشنو تو این حکایت

□

بکن رحمی مکن کاخر نشاید

□

به لعلت زنده، نام بی‌نشانی

□

ور چه آزادم ترا تا زنده‌ام من بنده‌ام

□

ای آنک آن تو داری آنی و چیز دیگر

□

آتش زدی اندر من و چون دود برفتی

□

اگر چه خون دل من هزار بار بریزی

□

که اسیر پیرزن گشت آن پسر

□

اوقات خود ضایع مکن بر رغم چون من ناکسی

□

به یکباره دل از ما برگرفتی

□

سفر آن بود که ما در قدم دل کردیم

□

کارهای عاشقان ناساخته از ساز تست

□

کان درد برای جان نهادم

□

بردی دل و زان پسم جگر خوردی

□

پیش آن رخ کجا توان مردن؟

□

پر ز تشنیع و نفیر و پر فغان

□

بر جای بدکاری چو من یک دم نکوکاری کند

□

خه به نام ایزد به هنگام آمدی

□

وز خجلت دندانت گهر غرق در آب

□

ور چنان دانی که جز تو خواستگارم نیست هست

□

خون انگوری نخورده باده شان هم خون خویش

□

در تو وصف پیمبری بودی

□

بر جای خود چو بحری جوشان و ایستاده

□

که مرا با بوی جنت دار جفت

□

مهی نبوده بر اوج علا مقابل رویت

□

در وفا برخلاف آن بودی

□

کز گریه ز روی تو ببندد نظرم را

□

معذورم اگر آمده‌ام بر اثر دل

□

پرده بر بسته در ره شهناز

□

دیده گهربار همچنان که تو دیدی

□

نسیم عنبر از زلف تو بویی

□

کای گزیده دوست می‌دارم ترا

□

کلبه احزان شود روزی گلستان غم مخور

□

جزاک‌الله خیرا رنج دیدی

□

چون سایه در قفای تو افتاد بوی گل

□

هستی درین آخر زمان این منکران را معجزات

□

او نشاید عشق را ده سنگ سنگ

□

کامروز طراوتی دگر داری

□

ایزد ز آفرین فراوانت آفریده

□

به هر جنگ کافر و دفع فضول

□

گشاده روی سحرگه ز خواب برخیزد

□

دل گم نکند ز دوستداری

□

پیش پای یک جهان سیلاب خوابم می‌برد

□

وز غمت بی تاب بودم دی و دوش

□

بی نشان از شک و یقین دیدم

□

اسلام در حمایت و دین در پناه تست

□

دل بیچارگان از خود مرنجانید، من گفتم

□

مخبری از بادهای مکتتم

□

همدم گل نمی‌شود یاد سمن نمی‌کند

□

بهره از روزگار برگیرد

□

یا به افسون کرده پنهان در دل شب آفتاب

□

جهان پر خوبرویانند آن کن کت روا باشد

□

که روز و شب چو مجنونم سر زنجیر می خایم

□

عفاک‌الله دروغی هم نداری

□

وندر دل ورای خود نگذاشتم الاالله

□

در جهان کهنه زاده از نوی

□

کمترین بازی سوار از پشت زین انداختن

□

که آید در دو عالم محرم دل

□

کی از سپند سوخته گردد صدا بلند؟

□

خیز و مهرویا فراز آور نبید

□

ملتقی لم ترکت فی ندما

□

آن خواجه‌ی شرعست که سلطان قضاتست

□

گر دست اوفتاده نگیری تو، وای من!

□

خواست تا از وی برآرد دود و گرد

□

نسیم موی تو پیوند جان آگه ماست

□

نه جز تیمار تو تیمارداری

□

می‌برد نام شراب ناب و از خود می‌رود

□

تو ناپدید و پدید از تو بر شجر اثری

□

جز صلاح الدین صلاح الدین و بس

□

که راه عشق تو منزل ندارد

□

سودیت نمی‌باید چندین به سفر بودن

□

بود او خندان و گریان جمله رهط

□

تا شود آگاه اگر ناگاه بینم روی تو

□

اندوه غم تو شادخواری

□

بنای خانه‌بدوشی به جا گذاشته‌اند

□

یا مگر سودای عشق او ز سر بیرون کنم

□

تشنه‌ی جام جانفزای توام

□

کجایی و چون داری احوال کار

□

این توانی که به صد غصه دلم ریش کنی

□

وآن صاحب دل به نفخ صور بود

□

خرابم می‌کند هر دم فریب چشم جادویت

□

به نام ایزد الحق نکو قول یاری

□

ستاره خنده‌ی حورست در شب مهتاب

□

عمر و جان و دل کند در کار یار

□

بند بشکن ره عیان اندر عیانست ای پسر

□

یک ذره مرا حرمت و آزرم نداری

□

قصد کردم کت ببوسم دست و هم نگذاشتی

□

آمدست اندر خبر بهر دعا

□

کامران بنشین و در کام من ناشاد ریز

□

واندر کنار رحمت و لطفت بپروریده

□

شد ز احباب دور کلبعلی

□

فراق عشق همه حالها زوال کند

□

خاک در چشم آفتاب انداخت

□

دردا که در فراقت می‌بگذرد جوانی

□

گل را قبول کم شد زان روی همچو لاله

□

بایزید آمد که نک یزدان منم

□

من چنینم که نمودم دگر ایشان دانند

□

وز خاک برون برد قدر امن و امان را

□

حضور قلب نمازست در شریعت ما

□

میر میران خوانمت یا شاه میدان ای پسر

□

انجیرفروشی ای برادر

□

جور از همه جهان تو به من بیش کرده‌ای

□

دشمنی کردی روی از دوستان پیچیده‌ای

□

کوست بابای هر آنک اهل قل است

□

قرار خیمه با صحرای بی‌قراری زد

□

در دل مسکین من دندان مزن

□

عقده‌ای کز پیچ و تاب زلف در دل ماند، ماند

□

گر چه ما باری نه‌ایم از عشقبازی مرد عشق

□

عقل را سر چون قلم برداشتیم

□

ای اصل نشاط و شادمانی

□

وی از نظرم نهان کجایی؟

□

تا نماید زین تزوج نسل رو

□

که به پیمانه کشی شهره شدم روز الست

□

جز غمم زان نگار می‌نرسد

□

بوی پیراهن یوسف به گریبان نرسد

□

جان ابراهیم باید عشق اسماعیل را

□

به خون دل برآید کار درویش

□

واتش اندر خرمن من می‌زنی

□

و گر خود بلا بارد از ابر خونی

□

این بگفت و چشم کرد از اشک پر

□

مجنون آهوانه نگه کردنت شوم

□

خود را و ترا به هم بدیدیم

□

که بر جانم نهد دردی بتر از درد رحمانش

□

در غم تو روزگار از دست رفت

□

محرم دل مطلب تن مقصد جانم تویی

□

چه بود آخر ترا مقصود از این آزار بی‌معنی

□

آب این جا تیره شد، جای دگر باید شدن

□

جست هامان و گریبان را درید

□

گوهر هر کس از این لعل توانی دانست

□

دل مسکین مرا از غمت آزاد کنی

□

شمع بزم افروز زیبای شبستان جهان

□

بتن و جان و دل دیده خریدار توام

□

نه اخلاق سگان دارم نه بر مردار می گردم

□

گرچه ازو جز دل فکار ندارم

□

دلت چونست در عشق و تو با تیمار من چونی؟

□

اوج را بر مرغ دام و فخ کند

□

شد ناز بر تو واجب و بر ما نیاز فرض

□

آن عهد که با رهی ببستی

□

تیر دل دوزی به دل ز ابرو کمانی می‌رسد

□

کافتاده دلم ز عشق در دام

□

با هر مویش شمار درگیرم

□

جان نیابد چون تو جانانی دگر

□

آمد از شهر لامکان بیرون

□

از سیاهی دل ندارم آن دهن

□

پری رویان قرار از دل چو بستیزند بستانند

□

قصد جان مبتلایی می‌کنی

□

وز هر کرانه دامن خرگه فرو کشید

□

دور از لب و دندان شما بی خبران دوش

□

بس مشک نهان دارد زنهار بشوریدش

□

سر پیوند چو من باز فرود آرد یار

□

توفان موج خیزم زین چشم تر بریزی

□

کاندرین ده شهریاری می‌رسد

□

تو آن دری که برون ناید از هزار صدف

□

جان شیرین و جهان روشنی

□

شمع خورشیدم، نهان در زیر دامان مانده‌ام

□

که تو میزبانی نه بس نیک خوانی

□

کار کار ماست چون او یار ماست

□

دل را به پیش عهد وفای که می‌کشم

□

ماجرای پادشاهان کس نگوید با غلامی

□

باز پرسیدند یاران از فراق

□

هجر ما را نیست پایان الغیاث

□

با زلف جهان‌سوزت ایمان بنمی‌ماند

□

درخشی ز ابر سیاهی برآید

□

ای بسا خون دلا کز دیده بر رخ رانده‌ام

□

رسید بر سر من بعد از آن ز هر سو سنگ

□

در جور نظیر روزگار آیی

□

پس عشق دیدن آن در ما پدید کردی

□

نقش کردی باز چون کردی خراب

□

شاه مشرب پسری ترک و شی کج کلهی

□

این چنین از کجا همی آیی

□

گل شکفته درین بوستان نمی‌باشد

□

زاحداث زمانه را به پاکی افگند

□

دل باز نمی‌یابم دلدار نمی‌بینم

□

واندر غم و اندیشه و تیمار فتادم

□

اگر بر نام من تیری بیندازد کمان تو

□

پس ز من بستان عوض آن را چهار

□

سزد اگر همه دلبران دهندت باج

□

بر دلم هیچ می‌نبخشایی

□

همچو مهر از روی او روشن شبستان جهان

□

تماشا کرد خواهی در خرابات

□

نیکوست حال ما که نکو باد حال باغ

□

مه از تشویر واویلا برآورد

□

دست در دامن پیمبر زن

□

زیر ظل امر شیخ و اوستاد

□

او برقع شرم افکند من از حجاب آیم برون

□

حسن تو کمال خوبرویی

□

شکر خدا که آه سحر چاره ساز گشت

□

چون تو پیش من نباشی شادمانی چون کنم

□

رهزن دین و دلی، خانه کن مرد و زنی

□

بدخو چرا شدستی آخر مرا نگویی

□

از من چه رنجی؟ ای پسر، سهلست کار بوسه‌ای

□

بی‌جواب نامه خستست آن پسر

□

خراب باده لعل تو هوشیارانند

□

دیدی که دست جور و جفا باز برگشادی

□

حضرت میر محمد صادق

□

زنگیان سجده برند آن زلف جان آویز را

□

ای خسرو و ای شیرین ای نقش و خیالت خوش

□

روی بنمای که امروز چنین دارد روی

□

حدیثی پر شکیب و پر شکایت

□

کز تردد وا ردهد وز محبسی

□

ور کنی جزم که مهر تو در آب و گل کیست

□

خود رسم چنین بود شما را

□

شاخی که خم آورد، دگر راست نیاید

□

به مژگان در همی دانم مرا عقد درر بندد

□

کجایی که جز تو پناهی ندارم

□

هر دو جهانش به زیر پای درآرد

□

بی صبرم، ارنه کار من نوعی دگر می‌شد ز تو

□

صیقلی کن صیقلی کن صیقلی

□

آیا بود که گوشه چشمی به ما کنند

□

آنرا وفا شمارم اگرچه جفا کند

□

اوج دولت، طاق نسیان است در ایام ما

□

پندار بد آن عشق و یقین جمله گمان بود

□

بازگشادیم خوش بال و پر جان خویش

□

مگذر ز وفاداری مگذار برین سانم

□

قصه‌ی غصه این بی‌سر و پا گوش کنی؟

□

آنک شهوت می‌تند عقلش مخوان

□

زمین به بوس که منت در آن زمان که تو دانی

□

جان ز بهر تو بر میان دارم

□

من عاجز چه به تقدیر توانم کردن؟

□

آزرده‌ی جور روزگارم

□

دیوانگان سلسله‌ات را رها کنی

□

وی مرتبه‌ی نو ز بنان تو قلم را

□

کرد از فراق ما را دیوانه آشنایی

□

چونک ماند از سایه‌ی عاقل جدا

□

حقوق بندگی مخلصانه یاد آرید

□

وین کار به صبر شد تمام آخر

□

چون بوی گل، نهفته به این انجمن درآ

□

به دست عشق رخت دل به میخانه فرستادم

□

کل خد ببینکم مخدش

□

وین حال که نو گشت زمین را و زمان را

□

جان و تن را تو دل نوازنده

□

جانب قلعه و دز روحانیان

□

نیم شب آمد برون چون افتاب نیم روز

□

برداد به باد عهد و سوگندم

□

نمی‌دانم چه می‌گوید نسیم صبح در گوشم

□

قبله‌ی جانها بر و دوش شما

□

این بود سخن دگر ندارم

□

که نیکوتر ز ماه آسمانی

□

خود به گفتی چشم مالامال من

□

از عطش اندر وثاق سبطیی

□

مایه محتشمی خدمت درویشان است

□

چرا مجاری احوال برخلاف رضاست

□

تازه گل خرم باغ جهان

□

نهان کرده در لاژوردین نیامی

□

مردار بوی دارد دایم دهان کرکس

□

غمهای ترا با تو خریدار توان بود

□

درد بکش، تا به دوایی رسی

□

آمده پرسان ز احوال پدر

□

ناچار ترک او دل بی‌اختیار داد

□

گر این عمرم نباشد بی تو شاید

□

شوم فدای تو، احوال چشم تو چون است

□

سوگند خورم من که بجای تو کسم نیست

□

هر سر مویم هنری داشتی

□

هر زمانی تازه با وصل تو کاری دارمی

□

دعوی دل کرده‌ای، چون غافل از جانی چه سود

□

باطن و ظاهر مزین از هنر

□

صلاح ما همه آن است کان تو راست صلاح

□

کافریهای تو ایمانم ببرد

□

همه از مار و من از مهره‌ی این مار می‌ترسم

□

چهره‌ی او اصل جمالست و بس

□

وی آنک در ضمیری آنی و چیز دیگر

□

به بوسی حاجتم روزی روا کن

□

که چون زنار دربستی ز دستم نوش کن جامی

□

چون کنم کین خلق را تمییز نیست

□

باز خود را هدف تیر ملامت دیدم

□

ازاین زمانه‌ی دون برگذر که بر گذرست

□

محرم آیینه‌ی خورشید از پاس دمیم

□

در خراباتش آشنایی نیست

□

هیچ شدم هیچ نیم چون کنم

□

کلکی که فلک قدرت و سیاره مسیرست

□

همایون نامه‌ی یار خجسته

□

صد هزاران خانه شاید ساختن

□

زاهدان را رخنه در ایمان کنند

□

یا نمودار بیت معمورست

□

تمام چشم ز شوق فنای خویشتنم

□

زین سبب کار دلم زارست گویی نیست هست

□

مراست ملک سلیمان چو نقد گشت عیانش

□

سید و صدر جهان بار ندادست کجاست

□

یا خود به جور از پیش تو جایی دگر دانم شدن

□

که کژی بگذار اکنون فاستقم

□

یک جرعه از وصال چشیدیم و بس نبود

□

بهاء دین خدا آن جهان قدر و بها

□

غم از آن دارم که محروم از سر کوی تو رفت

□

بر کف ما نه سه باده گردش اجرام را

□

حلقه‌های او بشمر، عقده‌های کارم بین

□

بی‌نگارم از جهان سیر آمدم

□

دلم را قرعه‌ی عشق و هوس بر نامت افتاده

□

فانیست این چرخ و حقش وارثست

□

بود آشفته همچون موی فرخ

□

باز پای دلم به چنگ آورد

□

ای تماشاگاه عالم، در تماشای که‌ای؟

□

خفتگان از خواب ناپاکی برانگیز ای پسر

□

تا بدین حد مکن و جان مرا خوار مگیر

□

قد چون سرو بوستان داری

□

عاشق از دام جسته‌ی تو

□

بر زند در پیش شوی گول خود

□

من آفتاب ندیدم که ماه ماه برآید

□

خطت کشیده دائره‌ی شب بر آفتاب

□

ز باغبان طبیعت ملول و غمگین بود

□

شیرینی تو شکر ندارد

□

در راه تو کفر و دین به یک رنگ

□

دربر گرفته چنگ و به کف برنهاده جام

□

سر امرت ز کن فکان بیرون

□

وز جمادی در نباتی اوفتاد

□

گفتا به چشم هر چه تو گویی چنان کنند

□

دل زمانه و برگ جهان تواند بود

□

رفت از دار جهان فخر زمان شهبازخان

□

عالمی بر خویشتن بفروختم

□

جان بده در عشق و در جانان نگر

□

طعنه زده جمال تو بر ماه و آفتاب

□

چو دیر از غیر خالی شد در خلوت بهم کردی

□

دید او را کز زمرد بود صاف

□

صد فتنه می‌کند به سر نازنین تو

□

دین حق را مجد و گردون شرف را آفتاب

□

سر بر خط پیاله چو مینا گذاشتیم

□

تو چه دانی که چه بود از غم تو بر من دوش

□

یا تمام عمر از این حسرت به سختی جان بکن

□

نه چو روشن رخت قمر باشد

□

که چون بشکست نتوان باز بستن

□

گفت با مور دگر این راز هم

□

چون به خلوت می‌روند آن کار دیگر می‌کنند

□

حلقه در گوش روزگار کند

□

اخلای خلوتی ابیت و دائیا

□

و آفرین بادا بر آن کس کو ترا در خور بود

□

گرد غریبان چمن خیزید تا جولان کنیم

□

تو خداوندی و من بنده‌ام

□

عاشقان را نالهای زار باشد صبحدم

□

ابلهی فریاد کرد و بر نتافت

□

دردمندان فراموش کرده را میدار یاد

□

به زلف کافرت ایمان ندارم

□

خود همچو زلف می‌شکنم کار خویش را

□

ر من نهد ز عشق بتی صد هزار بار

□

راهنمای دیر را، پیر یگانه یافتم

□

تا قیامت شهریاری باد کارت

□

خانه‌پرداز من و با دیگران هم‌خانه‌ای

□

هین رها کن آن خران را در گیا

□

نوید فتح و بشارت به مهر و ماه رسید

□

راستی را روز من شب کرده‌ای

□

ساقی و می و مطرب و میخانه‌ی خویشم

□

در ره عاشقی شکایت نیست

□

که هر چه خواهی می‌کن ولی ز ما مسکل

□

وز دل من نشان نمی‌آرد

□

ماه از هوست هر سرمه چون سر مویی

□

زینجا به فلک بر دو قبای ملکی داد

□

رفتن از ره به زبان تو غلط بود غلط

□

که در آن عرصه چنان لشکر نامعدودست

□

تا شدم از کار واقف، وقت کار از دست رفت

□

پا بسته‌ی عشق بلفتوحم

□

کارم ز دست رفت و به کارم نیامدی

□

ناف هفته است اگر غره‌ی ماه رجبست

□

رعایت دل مردم به فال داشتمی

□

می باز ندانند مذکر ز مونث

□

هر آن چه ناصح مشفق بگویدت بپذیر

□

شهد شره جهان شرنگست

□

بحر من ساحل نخواهد گشت، در جوشم گذار

□

بر سر خوبان عالم پادشاهی نیست هست

□

هر کس به لایق گهر خود گرفت یار

□

ز آثار کمال‌الدین خالست

□

در طلب وصل تو زار و پریشان شدن؟

□

چون شود پیر تو آن روز جوان‌تر شمرش

□

می‌کند گرچه تغافل همه را می‌داند

□

روز بازار گل و ریحانست

□

دست از پیاله، پای ز صحبت کشیده‌ایم

□

آب چشمم قطره‌ی خون بود دوش

□

وان لعل به جز شکر که فرساید

□

راستی باید طفیل آب و خاک آدمست

□

وی بر سمن از سنبل تر غالیه سایی

□

خرد ما بدو نظر کردست

□

پنهان خورید باده که تعزیر می‌کنند

□

هرکه عاشق بود چنان باشد

□

وز چنگ من ربود نگارم را

□

همیشه پر است از نگار علی

□

ای مرد طالب کم طلب بر آب جو نقش قدم

□

هشیارترین مرغم و در دام بماندم

□

معاف باش و گر عاقلی معاف نگردی

□

در مکان آتش زنید ای طایفه‌ی ارباب حال

□

بیخودم من خبر از رفتن جانم مدهید

□

کز هجر یک شکایت در گوش وصل خوانم

□

آزاده را به عالمیان ناز می‌رسد

□

وثن خویش را شمن نبود

□

از در نوشاد رفتی یا ز باغ نوبهار

□

وگرنه جای بازی نیست جان‌گیر

□

تاریک بی‌تو چشم همین و همان همه

□

یک چمانه من و تو بی تو و من

□

گفتا شراب نوش و غم دل ببر ز یاد

□

مایه‌ی خوبی رخ زیبای تو

□

کتابی به خون جگر می‌فرستم

□

وندرین ره نفس کش کافر ز بهر کشتنست

□

من این نقاش جادو را نمی‌دانم نمی‌دانم

□

غم هجران چو حلقه بر در بود

□

که ما را می‌رسد رندی و بی‌باکی و قلاشی

□

کز جان قدمی سازی و در راه درآیی

□

تکیه برعهد و وفای تو غلط بود غلط

□

گویی که به روم آمد از زنگ سپاه تو

□

غمش مباد که فارغ ز هر گزند شود

□

اغلب انفاس ما را آه کرد

□

مرغ دلم ز شوق به شکرانه جان دهد

□

با آشنا و دوست کسی این‌چنین کند

□

به بیداری تو خود هرگز نمی‌پرسی: چه حالست این؟

□

به صحرا در نگر آن گه به کام دل تماشا کن

□

که زیرکان جهان از کمندشان نرهند

□

جهان در جهان آشنایی ندارد

□

شد از بزم احبا میر ممن

□

زهی خط و زهی زلف و زهی مور و زهی مار

□

در آن شبی که کنی از دکان و خانه عبور

□

یا هجر ترا نهایتی باید

□

پیوند و عهدشان همه نا استوار دار

□

گفت علمت جمله را «ما لم تکونوا تعلمون»

□

بی قید شهریاری بی‌سکه پادشاهی

□

مکن ای دل گرت نمی‌خارد

□

که تا ابد بریده باد نای او

□

دست ازین مشتی ریاست جوی دون بر سر گرفت

□

آنچنان شیفته گردی که گریبان بدری

□

از همه خوبان تبرا کرده‌ام

□

غمش مخور، که به غم خوردن تو دلشادست

□

کو دل آزاده‌ای کز تیغ او مجروح نیست

□

صلای سرخوشی ای صوفیان باده پرست

□

نه در فراق تو چرخم ز خویشتن برهاند

□

در حلقه‌ی تصرف پیمانه‌ایم ما

□

ز غم باریک چون موی تو باشم

□

عشق دارد در تصور صورتی صورت گداز

□

دل اندر وصل و هجر آن بت بیدادگر بندم

□

حاجی چه التفات نمودی به خانه‌ای؟

□

در دیده‌ی عقل روشنایی

□

مدعای دل او سوختن بنده‌ی توست

□

مرا نزد تو مقداری نباشد

□

ساخت یکی چنگ به روز ازل

□

دور از ره هجر تو وصالی دگر آمد

□

مجروح توام دانی مرهم نکنی دانم

□

بجز نام یزدان مگردان زبان

□

حرامست ار چنین صورت کند صورتگری چینی

□

که من خرمت خویش بر باد دادم

□

زدیم بر صف رندان و هر چه بادا باد

□

همه جنگجوی و همه نامدار

□

داغ مرا تازه‌تر کن

□

لباس مدعیان را بسوز و دور انداز

□

یک دو ابریشمک فروتر گیر

□

که شد روزگار سیاوش تباه

□

شادمان چون گل و خرم به بهارم کردی

□

سیرت و صورتت چو بستان کرد

□

مقوس ابروان در سجده‌ی مشگین هلال تو

□

به خواب اندرون مرغ و دام و دده

□

زیر کلاه عشق و حقیقت سری نماند

□

مملکت بر وی سهی شد ملک بر وی آرمید

□

سرو آزاد کرد رفتارت

□

جهان چند ازو شاد و چندی دژم

□

وی تب کشیده دل را زلف تو تاب داده

□

طبل قیامت زدند خیز که شد غافله

□

تا بنگری صفای می لعل فام را

□

سر شهریار اندرآمد به خواب

□

که بگشاید به روی خود دری چند

□

از باقیات مردان پیری قنلدریست

□

هله کز جنبش ساقی بدود باده به سر بر

□

سخنهای آگنده را برفشاند

□

تنم در قید بیماریست بی‌تو

□

وز پی هر دو شده جان و دلم در طلبی

□

تن غرق آب و آتش و دل پرشرر هنوز

□

بر پیر گودرز کشوادگان

□

غمزه‌ات جان می‌رباید عشوه‌ات دل می‌برد

□

به کمال و کرمش جان من اقرار دهد

□

چون قلم زان خط میان در بسته‌ام

□

برو تیره شد تابش آفتاب

□

که ما ز عشق تو زار و تو عاشق دگرانی

□

که در زندان سلطانی منم سلطان زندانی

□

گره از کار فروبسته ما بگشایند

□

سر شاخ سبزش برآید ز کاخ

□

ستاره‌ریزی صبح بهار را دریاب

□

آرام دل عاشق غمناک نباشد

□

به دوستگانی اول تمام شد کارش

□

سپه را بدشمن نشاید سپرد

□

از میان بنگریزی، در کنار ما باشی

□

ملک سلیمان تراست گم مکن انگشتری

□

بیا که کشت مرا آرزوی صحبت تو

□

که ابری برآمد ز ایران پرآب

□

همتی یاران! که بگذشته است آب از سر مرا

□

بی خشنودیت جان نخواهم

□

بر من آمد وقت سپیده دم به سلام

□

بگسترد یاقوت بر جویبار

□

گفت: چوگان که زد آخر؟ که تو سر گشته چو گویی

□

ازین آیین بی‌دینان پشیمانی پشیمانی

□

بکش به غمزه که اینش سزای خویشتن است

□

تنان پر ز خون و سران پر ز گرد

□

دژم گشته از رازهای نهفت

□

که جز بی معنیی چون تو چو تو دلدار نپسندد

□

وی مطربان ای مطربان دف شما پرزر کنم

□

ز بهر بزرگی پسندیده‌اند

□

یاد من کن، چو میدهم سوگند

□

تازان کله اینجا غذی جان ملک ساخت

□

زود نرخ جان درین بازار ارزان می‌شود

□

که دل را بنامش خرد داد راه

□

به زیر سایه‌ی پل موسم بهار مخسب

□

داغ حسرت عاشقان را سر به سر بر دل نهاد

□

هر زمان گشت صد بهانه پدید

□

ستایش گزین تا چه اندر خورد

□

مراد خویشتن از روزگار بستدمی

□

زین گهر خنده نگاری و شکر بوسه شهی

□

رونق میکده از درس و دعای ما بود

□

بدو نیک روزی سرآید همی

□

مستی و عمر جاودانه یکی است

□

دیده حمال کنم بار جفای تو کشم

□

خراب گنج تو دارد چرا شود دلتنگ

□

نه بهرام پیدا نه کیوان نه تیر

□

سگان را در بر خود جای و جای ما نمی‌کردی؟

□

ز آسمان بر دولت او آفرین باد آفرین

□

صحبت گذشت از زمزمه ای دل خروش آغاز کن

□

ز شیروی و شیرین گشایم سخن

□

اگر ز خود نتوانی، ز خانه بیرون آی

□

کار او در عاشقی زاری و رسوایی بود

□

میکده را ساختی، صومعه را سوختی

□

سخنهای با مغز و فرخ نوشت

□

ور چه مات می‌خوانیم، این دعا چه دانی تو؟

□

بجز از نام تو نامی نه برآید به زبانم

□

من نیز دل به باد دهم هر چه باد باد

□

نژادش ز طرخان و بیژن بنام

□

گلستان سر کوی تو با زاغ و زغن مانده

□

وین چه کمالست باز کز شرف نام تست

□

نظر القلب فیکم بکم ینجلی النظر

□

به خورشید و ماه و به تخت و کلاه

□

چیست؟ بیاور چراغ، پیش نه آتش‌زنه

□

تا کی این بیهده ثنا خوانی

□

آهوی چشم سیه مستان تو را قربان چشم

□

ز گفتار و کردار آن راستان

□

سنگ ملامت دل دیوانه‌ی خودیم

□

آراسته آمدی بر ما

□

ور نه‌ای این کار را انکار کن

□

بر پادشاه دلیران رسید

□

می گلرنگ لاله فام بده

□

زبده‌ی دور زمانی عمده‌ی روی زمین

□

رقم مهر تو بر چهره ما پیدا بود

□

که برنه سزاوار شاهی کلاه

□

زند هر صبح چون شانه به زلف عنبرین تارش

□

وین گفت مرا خوار مدار ای پسر خوش

□

بند بشکن ره عیانست ای پسر

□

بگویم که پیش آمد از راستان

□

در نگر از دیده‌ی جان در دل و دیدار ببین

□

ای به یک ضربت ربوده جان دشمن از بدن

□

چشم از همه پوشیده بر روی کسی داری

□

همی آرزو کرد نخچیرگاه

□

هر تشنه‌لب به چشمه‌ی حیوان نمی‌رسد

□

گر چه او را هر نفس بر من جفایی دیگرست

□

چون سرو زرین پر عقیق یمن

□

به سر برنهاد آن کیی تاج آز

□

بوسه‌ای، ار آشکار نیست، نهانم بده

□

با عیش چو زهرم به شکر بوسه شکاری

□

سر ما خاک ره پیر مغان خواهد بود

□

بزرگی و دیهیم شاهنشهی

□

آرایش وجود فراموش کرده‌اند

□

عاشقم بر عشق و هرگز نشکنم پیمان عشق

□

برآور سر ز جود من که لاتأسوا نمودستم

□

به اروند رود اندر آمد بخشم

□

وز گیسوی تو هر شکنی عنبرینه‌ای

□

نزد هر زیرکی کم از خر بود

□

پس از عمری که آمد بر سر من این چنین آمد

□

بگویم کنم تازه روز کهن

□

پادشاهان ملک نیمشبیم

□

وقت صبح آمده راح ای پسرا

□

که از مقصود خود بویی ندیدیم

□

شب و روز آسایش آموزگار

□

چه دانستم که در کارم ز صد دشمن بتر باشی؟

□

در باغ الاهی آشیان سازم

□

وز پی دیدن او دادن جان کار من است

□

به آرام بنشست با رای زن

□

پریشان زلف او را بر بناگوش

□

فتنه‌ی عشاق شهری شمسه‌ی خوبان کش

□

ز اشتر مست که جوید ادب و علم و عمل

□

ز گستهم پر درد شد جان شاه

□

به دهان و لب بگویم که : نبات و انگبینی

□

هان ای هلال خوبان «ربی و ربک الله»

□

مستغرق نظاره مرد افکنت شود

□

چوشد سال شاهیش بر بیست و هشت

□

وگر نفس کشم افگار می‌شود، چه کنم

□

و ا فزون شده جفای تو این نیز بگذرد

□

همچو سرمازده با زلزله گشت آب زلال

□

چه آمد بروی از پی نام را

□

روز مرا روشنی از روی تو

□

جان نگین مهر مهر شاخ بی‌بر داشتن

□

یاد باد آن روزگاران یاد باد

□

پر از خون دل و روی چون سندروس

□

که کردش کافل ارزاق لطف قادر منان

□

بر در تو عشق را بازارها

□

ای نازک و ای خشمک پابسته به خلخالک

□

فرستاد تازان به نزدیک سعد

□

سود ایشان و زیان ما مکن

□

منزهی که جلیل ست بر نعوت جلال

□

مرا ببین و به چشم خود اختیار مده

□

یکایک ببر سوی سالار نو

□

آمد اسفند مه به فر تهمتن

□

کان نه راه صورت و پایست کان راه دلست

□

به ترکی برد دین و دل ز دستم

□

شب تیره بفشاند گرد سیاه

□

به شرط آنکه در آن زلف دلستان بندی

□

قدر صدر اجل قوام‌الدین

□

مهرورزی تو با ما شهره آفاق بود

□

بیامد ز شهر کشان تا به مرو

□

گردن چو شیشه بر خط ساغر نهاده‌ایم

□

نیاید مرد را بنیاد محکم

□

ازیرا نعل اسبت را به هنگام چرا گردم

□

دل آگنده بودش همه برفشاند

□

که سر گردان و عاشق کم ندارم

□

ز سنت کرده دل خالی ز بدعت کرده سر مشحون

□

چو ریگ از هم بپاشد کوه اگر باشد به جای من

□

که زو بود خسرو بگرم و گداز

□

هر لاله‌ای پیاله جدا می‌دهد مرا

□

با دیدن تو کجا بود غم

□

وندر شکنج زلف شده پنهان

□

چو برخاست بهرام جنگی ز راه

□

در هجرش این مذلت و خواری نبردمی

□

شد جهان از نسیم او خرم

□

دیده را روشنی از خاک درت حاصل بود

□

بیاراست گلبرگ روی زمین

□

ز دستهای حنابسته کار نگشاید

□

تا به کام او شوم این کار جز ناکام نیست

□

تا تو بمانی چو عشق در دو جهان بی‌زوال

□

همی‌بود و کس را ندادی گذر

□

مگر ز دست تو کافر، که دشمن دینی

□

زلف گره بر گره جعد شکن بر شکن

□

صورت طلب نیم که درین خانه جویمت

□

به نزد بزرگان و نزد سپاه

□

برگ خزان رسیده به بستان که می‌برد؟

□

که آنگه خوش بود با من که من بی‌خویشتن باشم

□

چون شرح دهم تو را که آن خوش

□

چو زن شاه شد کارها گشت خام

□

در طارم این قبه هم آواز نبینی

□

تا یکی به ز ما قرین جوید

□

از یار آشنا سخن آشنا شنید

□

بر شهریار دلیران کشید

□

مرا مگذار زیر این کهن دیوار ای ساقی

□

کاندر طریق عاشقی یک رنگ بینی بیش و کم

□

گوش بنه عربده را دست منه بر دهنم

□

همی‌گفت چیزی که آمدش یاد

□

خال مشکین بر لب شیرین چون قندش ببین

□

خویشت را در خرابات جوانمردی فگن

□

شبان گه با مه و انجم سحر گه با صبا گویم

□

سخنهای بهرام چوبینه گوی

□

یا چو شیرین سخنت نخل شکرباری هست؟

□

وی دو لعلت نهان و پیدا هم

□

رفتم از این غزل شاه به یک بار از کار

□

به سر برنهاد آن کیانی کلاه

□

فرض واجب که به فرمان و برایش باشی

□

جان نزاید به سعی چار ارکان

□

گر تو بیداد کنی شرط مروت نبود

□

سراسر جهان شد ورا نیک خواه

□

یک تیر شد خطا و شدم باعث هلاک

□

دمادم کش قدح اینجا دمادم

□

بیا که سرو روانی به بوستان سماع

□

که خورشید شد آن کجا بود ماه

□

عالمی حسنی تو در پیراهنی

□

به چشم مختصر اندر نهاد مختصرم

□

چشم زخم عجبی از تو مرا دورانداخت

□

طلایه بیامد ز نزدیک شاه

□

شب سیه مست فنا بود که هشیار شدیم

□

وی غارت کرده این و آنم

□

گم شدم سر ز پا نمی‌دانم

□

کز ایران به خاقان کسی نامه برد

□

روی شادی آن زمان بینم که بینم روی تو

□

دل ببردی و چو بوبکر ربابی تن زدی

□

ز خوبی روی خوبت خوبتر باد

□

ازان یک دل ویک زبان راستان

□

لب فروبست از نوای زندگی ناگاه آه

□

نادیدنت آفت روانم

□

ساقی دیوانگانی همچو می دیوانه باش

□

بگفت آن کجا کرد و دید و شنید

□

وین باد و بارنامه ز سرها بدر شود

□

مایه‌ی انفاس را بر عمر خود تاوان مکن

□

چون مجمرم از کاسه‌ی سر دود برآورد

□

سپیده ز کوه سیه بر دمید

□

مرا از دست غم بستان به یک پیمانه ای ساقی

□

انس دل و راحت روانم

□

وین چه غوغاست کز تو در بر ماست

□

دلش گشت ترسان ازان تاج وتخت

□

چون این هوس دارد دلم، از دیگری یادم مکن

□

آفرین گوید همی بر جان پاکت آفرین

□

ور نه هیچ از دل بی‌رحم تو تقصیر نبود

□

که از بیشه بیرون خرامید گرگ

□

چون گل ز حسن خلق خود آزار می‌کشم

□

به نگاری و عاشقی مانم

□

هر جا نشینم خرمم هر جا روم در گلشنم

□

ز بست و نشاپور شد تا به طوس

□

گذر کن سوی آن دلبر به یاری

□

کرده در دل رنجهای تن گداز جانگزای

□

ور رود دل نیز یک دشمن همان گیرم نبود

□

نه نیکو بود گر بیازم به گنج

□

در پای خم ز دست ندادم سبوی خویش

□

از درد خمیده چو سر چنگ فلانم

□

شکرانه هزار جان فشانم

□

نبد گردیه را به چیزی نیاز

□

دور گردون کار فرمای منست

□

جاه کسرا زد به عالم‌های عزل اندر قدم

□

ور نه اندیشه این کار فراموشش باد

□

درخت بلند ازبرش سایه دار

□

از این عالم پرشر و شور شد

□

من روی ترا ای بت مانند ندانم

□

از دو سه ماده ابله طرار

□

شب و روز ترسان بد از روزگار

□

انفس و آفاق را میوه‌ی بستان تویی

□

کی به ناواجب رود فرمان جان در ملک تن

□

که فروشند در آن ملک به صدجان گنهی

□

بیاراست لشکر چو پر تذرو

□

آه است، درین باغ، نهالی که رسانیم

□

شوریده تنم عاشق و سرمست و جوانم

□

می همی‌خوردمی به رطل و به جام

□

ز خون شد همه کشور چین چوگل

□

بر گرد ماه بسته از رنگ شب هلالی

□

بر این غریب نه بر یک نهاد و یک راهی

□

پیرهن چاک و غزل خوان و صراحی در دست

□

گسی کرد و اندرز دادش بسی

□

والرکب مرتحل و القلب مبتول

□

گهی رنجی نهد بر دل گهی بی جان کند جانم

□

گه بوسه است تنها نه کنار و چیز دیگر

□

بران تخت شاهیش بنشاندند

□

کورا نظر بپوشد شوخی به چشم‌بندی

□

گام چو در کوی طریقت نهاد

□

حرف محرومان خویش از محرمان خود بپرس

□

از ایران برفتند برنا و پیر

□

یعنی کریمخان آن خان سپهر خرگاه

□

گر صلح کنی صواب بینم

□

وی درد تو هر زمان و هر دم

□

سپاه اندر آمد چو دریا ز جای

□

کجاست بند؟ که صحرا گرفت دیوانه

□

رای تو باشد حشم توفیق به فرزاد علم

□

غم این کار نشاط دل غمگین من است

□

سر مهتران رابه آغوش دار

□

ای گنبد گیتی! ای دماوند!

□

گستاخ‌وار بر سر کویش گذر کنم

□

چو ز تیر تست بنده بکشد کمان آتش

□

فرستاد تا جنگ جوید ز شاه

□

راستی بر باد خواهی داد نقد زندگانی

□

امتحان واجب نیامد سفتن الماس را

□

وز سم آتش می‌جهاند توسن تند هوس

□

که رو عرض گه ساز ودیوان بخواه

□

این برق در کمین گیاه کسی مباد

□

جان ده اندر عشق و آنگه جان ستان را جان شمر

□

حلق من است و حلقه‌ی زلف دوتای تو

□

بیامد که بهرام بد با سپاه

□

نه بدان تا تو به آشفتن کارم باشی

□

وی به اقبال تو زمان را ننگ

□

پیش شمع آتش پروا نه به جان گو درگیر

□

به نزدیک خاقان به زاری شدند

□

عهد و وفا پی‌سپر شد

□

هین که از عالم برآورد آن دو مار تو دمار

□

وان جان که هست این جان وین عقل مستعارش

□

به ماه سفندار مذ روز ارد

□

سخن عاشقان بدو، خبر بیدلان بوی

□

وی به شده از دست تو صد علت هایل

□

تن به جا می‌ماند و دل همره جان می‌رود

□

پذیره شدش با سپاهی چو گرد

□

باغهای دلگشا در زیر پر باشد مرا

□

دایم سر نیش بر جگر دارد

□

برون جستم ولیکن در میانم

□

ز تاج بزرگان رسیده به کام

□

گذری کن و گل و سوسن و سمنم ببین

□

مردمست آن روسبی زن مردمست

□

تا دل شب سخن از سلسله موی تو بود

□

بدانست کو نیست جز یزدگرد

□

از لطف خدای انس و جان شد

□

از سر برون کن سرکشی امروز با ما باده خور

□

که رخت عمر ز کی باز می‌برد طرار

□

ز لشکر همه زو شناسد گناه

□

اولین نسخه‌ی سواد وجود

□

چه خیزد گوی تنهایی زدن در پیش نامردان

□

هزار بار به گرد سر نگاه تو گردم

□

ز هرگونه انداخت با رای زن

□

بی تو گلخن بنماید به نظر گلزارم

□

زهی خوشخو زهی والا بنامیزد بنامیزد

□

بشنو کلام خسرو کشورگشای ما

□

به گیتی نبودش سراسر همال

□

طیره‌ی سنبل مخواه، طره پریشان مکن

□

ای شاد که خلقستی ای خوش که جهانستی

□

تا کجا باز دل غمزده‌ای سوخته بود

□

شاید ار دل اسیر بند بود

□

روبه هر جانب که آرم، سنگبارانم کنند

□

ز بد سیرتی سغبه‌ی شر و شورم

□

صحت به چه دریابد بیمار به آمیزش

□

وی غمزت زهر و خنده تریاک

□

گر بگذرد به خاطر او یاد چون منی

□

یک جهان جان دیدم آنجا رسته از زندان تن

□

حال من زان خال میدانم تبه خواهد شدن

□

بر خویش به بی دلی ندی کردم

□

از بزم جهان رفت به گلزار جنان

□

خانگاه محمد منصور

□

زلف تو درهم شکست توبه و پیمان من

□

لیکن چه توان کرد که وقت تو کنونست

□

روزی که درآیی ز درم مست شبانه

□

دلخواه جهان آمده‌ای قوم خهی کو

□

و از لب ساقی شرابم در مذاق افتاده بود

□

وی به گفتار درد و درمان هم

□

در دل دوزخ بهشت جاودان داریم ما

□

یک ره از ایوان برون آییم و بر کیوان شویم

□

چشم من اندرنگر از می و ساغر مپرس

□

وانچه‌ت ازو گریز چرا گوئی؟

□

با ما نمی‌نشیند بی ما چراست گویی؟

□

حیران شده از ذات لطیف تو جهانی

□

شه حسن بود آری بدر گدا نیامد

□

چرا نباری بر رخ ز دیده آب ندم

□

چون صدف زین گوهر شهوار آغوشم تهی است

□

تا به خدمت نشوی و نکنی قامت چنگ

□

که به چوگان نتوان گفت مرو در پی گوی

□

وی در نقاب غیب نهان گشته جان تو

□

از قدح کاری نیاید، بعد ازین پیمانه ده

□

داده یکباره عنان خود به دست اهرمن

□

وجود نازکت آزرده گزند مباد

□

گه از بن دامنت ماهست و گاهت ماه بر دامن

□

جز تو که بر مه ز مشک برزده زنار؟

□

وی به عمل و قدر و قدرت برتر از کون و مکان

□

خوردنی و خواب نی اندر هوای دلفروز

□

مطبخ او ز دود پاکیزه‌ست

□

یا مجال ناله و آهم بده

□

ز امتحان نفس حسی چند باشی در وبال

□

چنان که ز وصل آن چنان ندارم حظ

□

از جمال بت و بالای شمن

□

بدین خار و خس آتش اندر زنیم

□

تازگی جهل ز پژمردن اوست

□

چه خفتی عمر شد برخیز و هشدار

□

بر آن ظریف سخی و جواد و راد و جوان

□

چرا چندین گرفتار ایازی؟

□

لیک محبوس مانده در تن خویش

□

رویت همه ساله لاله گون باد

□

خواجه خیاطی از سر فرهنگ

□

سحاب جود و کرم میرزا شریف احمد

□

محمدت را همچنان چون ملک را تیغ و قلم

□

چو سگ صداع دهد تن مزن برآور سنگ

□

شبه از لعل پاکتر باشد

□

صافی به کوچها دود از جستجوی تو

□

صد گونه شراب از کف اقبال چشیدیم

□

فغان اگر سر موئی شود کم از سر او

□

ذکر و شعر توام چو دین و چو دین

□

که بینم از تو وفایی گذشت عمر و ندیدم

□

آن دو حمال گام گستر تو

□

کی کنی از سر روز و شب طرب

□

صدر چرخ ثانی از فضل تو پندارم قصب

□

گره بر مشکها زن، تا کساد مشک چین بینی

□

در سایه‌ی لطف بپروریده

□

حقه مهر بدان مهر و نشان است که بود

□

آنچنان کز دل عقل شدم جمله بری

□

گل مومیایی پر و بال شکسته است

□

که خطبه‌ها همی از نام تو بیاراید

□

رنگ من بین نقش برخوان ای پسر

□

دشوار ترا به محشر آسان

□

سلامت می‌فرستم با جهانی آرزومندی

□

بیش از این پرده‌ی ما پیش هر ابله مدران

□

شکار کرده خلقت دل صغار و کبار

□

چون جهان ناپایدار آمد جهان چون خوانمت

□

صیقل شکست و آینه‌ام در غبار ماند

□

گفتگویست از من و تو مرحبا بالقائلین

□

سایه را ز آفتاب چگشاید

□

هر که دید او مر ترا با طبع شد از دل بری

□

بنگر که: کیستی تو و مال که می‌بری؟

□

محرم روح‌الامینی دیو را تلقین مکن

□

دعای پیر مغان ورد صبحگاه من است

□

آنچه دید از هنر و ذات و خرد مردانشاه

□

همان خورشید تابانم اگر در زیر پا افتم

□

فضل یحیای صاعد هروی

□

بوک این همت ما جانب بستان کشدش

□

دل خوبان عالم را وفا کو

□

گشته از رویش سراسر عید گاه آراسته

□

غایب مشو نه نوبت بازی و برزنست

□

آن قدر کز رخ شرم تو خجل گردیدم

□

همیشه روز تو چون روز عید میمون باد

□

نشو و نما ز نخل برومند بگسلد

□

به کوه رفت فرود و ز چشم گشت نهان

□

موزون غزلی چون قد دل جوی تو دارم

□

ای نظام ابن النظام ابن النظام

□

بدان جرمش چو میکشتند، میگفت

□

که هست مشرق و مغرب ز عدل او معمور

□

تعبیر رفت و کار به دولت حواله بود

□

زمانه داد ترکیب عناصر

□

به هر چه می‌کشدت دل، ازان گریزان باش

□

سنقر آن آفتاب دولت و داد

□

جامه شویی کنیم صوفی وار

□

روزگارش خط خذلان تا ابد بر سر کشد

□

من از حکمت نپیچم سر، تو در فرمان من باشی

□

عید و نوروز بر تو میمون باد

□

که ازو چون ارم آراسته شد خانه‌ی ما

□

چنان کز پای موسی پایه‌ی طور

□

که بلبل در قفس از بوی گل خشنود می‌گردد

□

وز سراپرده‌ی شب گرد جهان کرد حصار

□

پیدا شده‌ای از آن نهانم من

□

می و معشوق و دف و رود و نی و بوس و کنار

□

جان عزیز من تویی، برجان من خواری مکن

□

همچون مه دو هفته و هر هفت کرده یار

□

الصبوح الصبوح یا اصحاب

□

جاودان چون هست معمور از حوادث دور باد

□

بی تکلف، حیله‌ی پرویز نامردانه بود

□

تاج دین خدای ابراهیم

□

جان مست گلستان تو آن گاه خار خار

□

بسی سال بودست آسان و آسان

□

ز کرده‌ی خود و اندیشه‌ی عذاب الیم

□

گشته در دیدها بهار نگار

□

ز خواب غم بگشا دیده کافتاب برآمد

□

شب چهارم ذی حجه‌ی سنه‌ی ثامیم

□

چشم بیمار بگیر و دل بیمارش ده

□

شب رفت و ز مشرق علم صبح برآمد

□

گفتا: ز حور بوسه نیابی درین جهان

□

در مکافات این و آن‌شب و روز

□

بگفت: ای عاشق سرگشته، صبرت نیست هم در پی؟

□

آن به که مطلع سخن از رکن دین کنند

□

که جوش شاهد و ساقی و شمع و مشعله بود

□

تا به روزم نبود خواب و قرار

□

عالم به دور زلف تو زنجیر خانه‌ای

□

روزگار آخر اعتبارگرفت

□

چشم‌ها کور و دیدنی بسیار

□

نماند در صدف مکرمات گوهر جود

□

که حور نرگسین چشمی و ماه عنبرین خالی

□

کان شد از بس که سیم و زر دارد

□

عاشقی کو که درین ره دو سه منزل برود

□

وز بزرگی دین یزدان را نصیر

□

چون نگاه آشنا از چشم یار افتاده‌ام

□

ملک را باز شرف داد و نظام

□

به زلف کافرت ایمان ندارم

□

در مزید شرف و دولت و پیروزی و ناز

□

سخن نوعی دگر خواهد شد آخر

□

ایام او همیشه چو رایش منیر باد

□

ساحت کون و مکان عرصه میدان تو باد

□

سوخت از آتش غم جان مرا هندووار

□

ز هیچ چشمه‌ی دیگر امید آب ندارم

□

پایه‌ی تست آنکه ناید از بلندی در ضمیر

□

عشوه مده عشوه مده عشوه مستان نخرم

□

به قد چو سرو بلند و برخ چو بدر منیر

□

به هر سختی نمی‌شاید بریدن

□

دی در وثاق خویش که دلبر بکوفت در

□

در جسم پاک حور است روح فرشته گوئی

□

ملک هم نام تو به نام تو باد

□

زیور این بوستان و زینت این گلستان

□

اقبال را به وعده وفا کرد روزگار

□

به فال نیک کنون سوی خانه روی نهاد

□

نور رای تو آفتاب دگر

□

همی بارند مسکین سوکواران

□

ملوک جهان جمله در اهتمامت

□

سر تا قدمش چون پری از عیب بری بود

□

به سعد اختر و میمون زمان و خرم حال

□

بیقراری داد با این دل قرار تازه‌ای

□

ملک را فرخنده هر روز از تو فال

□

که دوش هیچ نخفتم ز تشنگی و خمار

□

شب این روز و ماتم آن سور

□

انگشت رنگ داده و انگشتوانه بین

□

جز غم نبود بهره ز چرخ ستمگرم

□

باغ حیات را به قدح آب می‌دهند

□

منت وافر خدای را که چنین است

□

آن که چون یعقوب باشد ممتحن

□

کند ز شکل بخاری چو گنبد ازرق

□

دست بر سر پای در گل مانده‌ایم

□

که جهان زیر نگین ملک آرام گرفت

□

از بت من خبر چه میگویی؟

□

وز طرب شبهای عمرت روز باد

□

مست از می و میخواران از نرگس مستش مست

□

مشتری در قران قرین تو باد

□

معدن عز و شرف، منبع جود و سخا

□

وی گوهر کان آفرینش

□

جمشید تو را چاکر خورشید تو را مفرش

□

کل گیتی ترا مسلم باد

□

که کار سخت مخوفست و راه نیک دراز

□

بدان صفت که نه صبحش پدید بد نه سحر

□

به تو دود آهی مه من ز نیازمندی نرسد

□

آن به قدر و شرف عدیم عدیل

□

آشفته شد به دیده‌ی عشاق خوابها

□

وز بزرگی ز آسمان شده بیش

□

یا کنون دارمی از دوست خبر

□

ایامت از حوادث ایام رسته باد

□

قمر حسن ترا کمتر معیدی

□

یا سخن در سر این صرح ممرد می‌رود

□

ننوشت سلامی و کلامی نفرستاد

□

زمان زمان سوی این بنده‌ی غریب اسیر

□

ما مرکب ازین رخنه جهاندیم و گذشتیم

□

آه از حجاب حجره‌ی دل بر در اوفتاد

□

که عشق هست براق خدای می‌تازش

□

دل و دست خدایگان باشد

□

تا به کجا می‌رسد حدیث زمانه؟

□

کسی نشان ندهد در جهان چنان کشور

□

مرا رنجور کرد از هجر و از خود دور می‌دارد

□

به طالعی که سجودش همی کند تقدیر

□

روزگاری است که دیوانه‌ی زنجیرم من

□

مشتری طلعت و مریخ نبرد

□

زیر و زبر شدم ز تو، چیست صواب ای پسر

□

نامه‌ی اهل خراسان به بر خاقان بر

□

بر دوست کن کنار وز دشمن کنار جوی

□

که هرکه نام خداوند بر زبان راند

□

ببین که در طلبت حال مردمان چون است

□

همایون خلعت سلطان عالم

□

زندگی در سنگ خارا چون شرارم بگذرد

□

وز قدیم‌الدهر شاهان پیشوای خاص و عام

□

هزار شمع منور به خاندان سماع

□

وی یازدم سرشته به مهر تو در ازل

□

رندان سیکی خواره را گر ساغری داری، بده

□

نهان شد جرم خورشید منور

□

بچه روی عذر گویم که رخ سیاه دارم

□

دور سپهر بنده‌ی درگاه جاه اوست

□

ما پیر به روشندلی صبح ندیدیم

□

در خراسان تازه بنهادم اقامت را اساس

□

نه زر و به دیدار چون زر کانی

□

وی راست کرده خنجر تو کار روزگار

□

صد روی خراشیده موی تو به پیشانی

□

مه مبارک روزه برو همایون باد

□

که با وی گفتمی گر مشکلی بود

□

داده جان و خرد و جاه و جوانی و جمال

□

پستان سحر خشک شد از بس نمکیدی

□

درآمد از درم آن سرو قد سیمین‌بر

□

ز مرغزار برون آ و صف‌ها بشکاف

□

هست باد سرد من بر خاک از آن کافور بار

□

سینه‌ی ما را چو بخستی ، برو

□

وجود تو سر دفتر آفرینش

□

عفی‌الله خوب رفتی لطف فرمودی کرم کردی

□

چرخ در جنت همت تو قصیر

□

هر قطره ازو در دل، دریای دگر دارد

□

ابر آذاری علم افراشت باز از کوهسار

□

از نیک و بد جهان جدا گشتیم

□

نطقم به تحفه دادن کون و مکان رسید

□

قبول و منزلت آفتاب و ماهش هست

□

حبذا واسطه‌ی عقد شهور و ایام

□

وان راز که در دل بنهفتم به درافتاد

□

ای بهار از تو رشک برده به رنگ

□

وگرنه همچو نخل طور آتش می‌چکید از من

□

چین سر زلف تو رونق عنبر شکست

□

وگر از غمزه جادو برد ایمان رسدش

□

جاودان چشم بد از جاه و جلالش دور باد

□

چشمی که بیند غیر او ما را نشاید بعد ازین

□

دایه‌ی خاک و طفل گردونم

□

زد ساغر من بر سنگ دیوانه می‌آشامی

□

گشته ایمن چون سپهر از گرم و سرد

□

همی رفت بایست بر خیره خیر

□

هر روز عید باد به تایید کردگار

□

و اندر فکن می به یکمنی جام

□

نه یقین بر طول و عرض لشکرت واقف نه شک

□

بگفت آن شب که بودش درد دندان

□

او بی‌قرار و داده مسیرش قرار ملک

□

تا ابد جام مرادش همدم جانی بود

□

با حریفی همه وفا و وفاق

□

پس پشت جنگ آور افراسیاب

□

جمال داد جهان را به جود و جاه و کمال

□

نبشته گرد روی خود صلا نعم الادام الخل

□

روز مسعود مبارک مه میمون جلیل

□

راضی شدم که: بینم روی ترا به خوابی

□

سر به مغرب فرو کشید تمام

□

جهان بیک نفس از آه من سیاه کنی

□

ثانی اثنین صدر آل نظام

□

زبانه برآمد ز چرخ بلند

□

آنکه دستور شاه راست غلام

□

بر زلف تو وقف جان ابدال

□

ای سوسن گوش خیزران دم

□

دل من کافر چشم تو به غارت برده

□

ناگه در اوفتاد به دریای بی‌کران

□

بنفشه در قدم او نهاد سر به سجود

□

وی گوهر مطهر تو روی نسل آدم

□

جهانجوی رستم بپیموده راه

□

وی گوهر شریفت مقصود نسل آدم

□

روحیست بی‌مکان و سر تا قدم مکانش

□

وی روز تو عید دور آدم

□

دلت را چیست در خاطر چه سرداری؟ چه میگویی؟

□

به سعادت به مقر شرف و عزت و ناز

□

بر مو کمری نیست مناسب مگر از مو

□

ای سیده‌ی زنان عالم

□

درفش از دو رویه بپیراستند

□

کز قربت تو لاف زمین بوس می‌زنم

□

هر نغمه که سر کرد بسی با اثر ستی

□

کاندر آمد موکب میمون منصور وزیر

□

دلبر کافرم از چادر کافوری روی

□

عصمةالدین شرف داد و دول

□

ز روی صدق و صفا گشته با دلم دمساز

□

در نظم و نثر اخطل وحسان روزگار

□

بفرمود تا بازگردد به راه

□

ای نکوسیرت خجسته رسوم

□

زان می که در پیمانه‌ها اندرنگنجد خورده‌ام

□

زو بیشتر گرفت و به کمتر غلام داد

□

احوال خود به زاری گفتیم اگر شنیدی

□

فرمانده آن شهریار باشد

□

دور از سمنت ز یاسمن حظ

□

اشهب روز کند ادهم شب را ارجل

□

بیامد پر از کینه و جنگ سر

□

روز کورند یا اولی‌الابصار

□

تسبیح زبان بی‌زبانان

□

طراز آستین دلربائی

□

عشق زندان و حصارش که شدم پیر درو

□

بلبله را مرغ‌وار وقت سماع است هم

□

عارف از خنده می در طمع خام افتاد

□

خاطر از سودا مشوش کرده‌ام

□

گشاده دل و نیک خواه آمدند

□

بدین سرای فنا سر فرو نمی‌آرم

□

خطاب لطف چو شکر به جان رسد که تعال

□

جانم به لب آمد ز غم و درد نهانی

□

مگر مراد دل خویش در کنار کشی

□

سیماب آتشین زد در بادبان اخضر

□

صبر از من دیوانه برد آرام صد فرزانه هم

□

دل برد به پیشانی زلف به پریشانی

□

یکی داستانی بیرای نغز

□

کوکبی وصف ماه می‌گوید

□

من آسمان تو باشم، تو ماه من باشی

□

باد فرخ بر جناب شاه گردون اقتدار

□

بجزو در نظر عقل نیامد دگری

□

کز دست شاه جامه‌ی عیدی است در برش

□

بر روی ما ز دیده چه گویم چه‌ها رود

□

علی‌الصباح به من باده‌ی شبانه دهد

□

بیاورد گلرنگ را ساخته

□

مخراق اهل مخرقه مالک رقابشان

□

غایه الجد و المراد تعال

□

ز بند حادثه‌ی روزگار بگشاید

□

که ز جانم همی زدایی زنگ

□

جرم بر کرده‌ی ازل منهید

□

در خردی آن بزرگی و جاه و جلال بین

□

به شهرستان خوبی پادشاهی

□

چنان چون کسی راز گوید به تب

□

محنت برای مردم و مردم برای خاک

□

در میان جماعتی اوباش

□

پر غمی بیغمگسار افتاده‌ئی

□

گر هم فتاد بردم،بدهی دوای من کن

□

خنده زد اندر هوا بیرق او برق‌وار

□

شبی خوش است بدین قصه‌اش دراز کنید

□

خاطر از کوی توام جای دگر می‌نرود

□

که در پارس بد گنجها را کلید

□

آفتابم کز دم عیسی نشان آورده‌ام

□

زانک نیرزد کنون خون رهی یک لکیس

□

آن ترک مست آخر با ما چکار دارد

□

به خرابی کشید و ویرانی

□

کز پر گشادن او آفاق بست زیور

□

در عنان گیری عمر گذرانش باشی

□

با رخ آن جان جهان آرزوی جان چکنی

□

بدو اندرون چند بیم و امید

□

ای دل کرانه کن ز میان خانه‌ی جهان

□

زنجیر عدل آویخته، نوشیروانی را ببین

□

در او نشیمن ناهید تیر و کیوان کرد

□

که یوسف را نگه داری ز گرگان

□

خضر است رایتش، ملک الموت خنجرش

□

ز کارستان او یک شمه این است

□

شربت کوثر ترا و جنت اعلی

□

ز سهراب گردون همی خیره گشت

□

لب به فریاد نفس‌ران چکنم؟

□

شنگینک و منگینک سربسته به زرینک

□

هیچ دانی که سحرگاه چرا می‌خندد

□

زهی، سعادت آن خفته کش تو هم خوابی

□

عین منعل چراست در خط مغرب رقم

□

یک شب ای ماه ز بیداد تو بیداد که بود

□

که کار زنده‌دلان عشق بازی است نه بازی

□

هوا شد سیاه و زمین شد درشت

□

دم تسلیم سر عشر و سر زانو دبستانش

□

چون به جان و دل رسد بیچون جهد

□

گنه چشمان کره دل مبتلا بی

□

سینه داغ هجر آنان بر نتابد بیش ازین

□

عاجزم در نهاد خاقانی

□

ور آشتی طلبم با سر عتاب رود

□

در ده که هم به باده توان داد، داد عید

□

به ایران خرامید و رستم بماند

□

از منزل جان نشان ببینم

□

چون رسد نوبت خدمت نشوم هیچ خجل

□

وز بسی نعمت نهادی بر من مسکین سپاس

□

شور در شهر و یار در پرده

□

جان شد خیال بازی در پرده‌ی وصالش

□

دلبری را تا که در عالم نمی‌ماند به کس

□

جدا مشو که مرا طاقت جدائی نیست

□

بپیوندم از گفته‌ی باستان

□

غالیه برده پگاه بر گل سوری بکار

□

چون شب تاری همی از روز روشنتر شود

□

دل پر درد مرا نوبت درمان آمد

□

نور چشم منی، ای چشم مرا نور،مرو

□

خردی و زبون توست عالم

□

نرود کارش و آخر به خجالت برود

□

عقل و روح آفرید و مردم کرد

□

شگفتی فرو ماند ز افراسیاب

□

وز سر موی سر آغوش به زر بگشایید

□

با زهره درآ گویان در حلقه مستانش

□

هزار دولتم از غیب روی بنماید

□

بستان نگر،ز گل شده همچون خورنقی

□

کافرم گر هست تاج آفرینش بر سرم

□

آن که صد مشکلش از زلف تو نگشاد که بود

□

طف حول ربع سلمی یا ذارع البوادی

□

که سالار آن انجمن گشت کم

□

عشق دل جویی به جان خواهم گزید

□

لاف تقوی مزن ورع مفروش

□

در شهر خویش بنشین بالخیر والسلامه

□

که ما را در مشقت میگذاری؟

□

طولش چو عرض جنت و صد عرض اکبرش

□

صبر و آرام تواند به من مسکین داد

□

چو پیششس می‌نهادم روی بر خاک

□

یکی پورش آمد چو تابنده ماه

□

غم خلاصی به جان نخواهد داد

□

به شب فراق سوزان تو چو شمع باش تا روز

□

دل ما را مشکن بیش بپیمان شکنی

□

زهی شهر! و زهی رسم! و زهی خوی!

□

ذات سیمرغ آشکارا دیده‌ام

□

به گمانهای غلط رفتم از آن در به عبث

□

وین شب تیره‌ی هجران بسر آید روزی

□

که گر آب دریا بود نیز می

□

بگشای غنچه‌ی لب بسرای غنه‌ی تر

□

محو در محو و فنا اندر فناست

□

مه را نظیر رویش گفتن روا نباشد

□

با دوستان خویشتن اینها نکوست؟ نه

□

هم وفادار و هم جفا بردار

□

مبادا خالیت شکر ز منقار

□

به خون ما خطی آوردی و خطا کردی

□

جهانی به شادی نوافگند پی

□

باد وزان بر رزان گشت به دل کینه‌دار

□

وز تو خرابات چنین بی‌قرار

□

میکند باز جلوه در گلزار

□

گر رخ نمودی ترک ما «بعداللتیا واللتی»

□

مشعله داری گرفت کوکبه‌ی شاخ سار

□

آفت حسن بتان است هجوم مگسان

□

کشتن ما بر دل آسان کرده بود

□

که افگند سهراب کشتی بر آب

□

بحمدالله از هیچ غم غم ندارم

□

به دردی مبتلا گشتم که درمانش نمی‌بینم

□

خورشید پیش آتش روی تو کرده خوی

□

وین اختر ستیزه گر کینه کار چیست؟

□

زرین رسن نمائی چون زمزم آیی از بر

□

هرگز از یاد من آن سرو خرامان نرود

□

مرا از عشق او در جان زد آتش

□

نوشتن بر رستم نامدار

□

کام قنینه چو صبح لعل‌تر آورد

□

تا بخت در رو خفته را چون بخت سرواستان کنیم

□

دایما همنشین و همدم قرض

□

رحمتی بر من کنی وندر پناه آری مرا؟

□

جان را حنوط کن ز سموم معطرش

□

شرط عشق است که اول دل و دین دربازند

□

تباشیر المسرة والامان

□

که ناگه برآویخت با نره شیر

□

خنده‌ی صبح از دهان جام برآمد

□

سر و کمر بسته بالای تو

□

نشان افزودن و مجلس نهادن

□

ای دوستان، بسوخت مرا، زینهار ازو!

□

مایه جانی است ازو وام نظر باز دهید

□

که مونس دم صبحم دعای دولت توست

□

یا جعد مشک فام بر آتش نهاده‌ئی

□

همی ماند از گفت مادر شگفت

□

موئی ز جفا نمی‌کنی کم

□

هزیمتان ره عشق را قطار قطار

□

دل بدان زلفین شبگون میکشید

□

جان را به رخ دل بازده، دل را ز لب جان تازه کن

□

افعی تو دام دیو مهره‌ی تو مهر جم

□

یار غیری و فغان من از آن است که تو

□

دیوانه را طریقه‌ی عاقل پسند نیست

□

مر او را همی جست هر سو سپاه

□

رازم برآمداز دل، هم دلبری ندارم

□

در خود برسیدیم و بجایی نرسیدیم

□

صد فتنه برانگیزیم صد کیسه بپردازیم

□

شدم خاک آن پایی کزین پیش سر بود او

□

بیش بهاتر ز جان نعل بهایی بیار

□

به هر درش که بخوانند بی‌خبر نرود

□

نوعروسان چمن را زر و زیور بسته‌اند

□

ز هرگونه‌ای چاره جست اندران

□

هم از درد، دل را دوایی نبینم

□

پرده آن یار قدیمی بیار

□

که ملک عیش من معمور داری

□

که عنبر بر بیاض سیم و سنبل بر سمن داری

□

تن چه ارزد که توش می‌بشود

□

هر که این عالم ندارد زنده در عالم مباد

□

چرا جفا کنی و عهد را وفا نکنی

□

که روی زمین زو شد آراسته

□

عالمی از عالم وحدت به کف می‌آورم

□

ور تنگ شکر خواهی این نکته مکرر کن

□

پروای جان خویش و سر کاینات نیست

□

حدیثی دید همچون مغز در پوست

□

غنچه‌ی گل بیم که نوبهار درآورد

□

که تاب من به جهان طره فلانی داد

□

خرم دلی که دلبر او غمگسار اوست

□

کزو پیل گفتی نیابد رها

□

کمیخت کوه ادیم شد از خنجر زرش

□

سگ خویش را رها کن که کند شکار دیگر

□

ماه را از مشک زیور کرده‌ئی

□

پرده‌بردار، که داریم سر پرده‌دری

□

ای پیش آفتاب کرم ابر سایه‌دار

□

فغان کز چشم او آخر فتادم از گناه خود

□

ملک جان تاراج و رخت صبر یغما کرده بود

□

ز پیش پدر گرد گیتی فروز

□

زرین عذار شد چمن از گر لشکرش

□

روی در روی غمت می‌میرم

□

سر همان به که نثار کف پائی باشد

□

خون دل شکسته‌ی ما را چه می‌مکی؟

□

از جهان زو بوده‌ام خشنود و بس

□

دیده آیینه دار طلعت اوست

□

بتو از تو راه جویم بنشان بی‌نشانی

□

نهان کرد ازو روی و بنمود پشت

□

هر صبح بوی چشمه‌ی خضر آیدش ز کام

□

در خانه گر می باشدم پیشش نهم با وی خورم

□

روح را از ناله‌ی او مرحبائی میرسد

□

به جای آورد شرط دوستداری

□

یاد لبت خورم می سر دیگری ندارم

□

سگ کویت به فغان آمد رسوا گشتم

□

دل به تو می‌کشد مر از آنکه لطیف و دلکشی

□

که رنگ اندر آمد به خرم بهار

□

چهار طبع مخالف شدند جفت وفاق

□

باغ بنوشت مفرش دیبا

□

مه روی ترا شب در حوالی

□

که ما را بود از ایام جوانی

□

پرگار عجز، گرد سر و تن درآورم

□

وین بحث با ثلاثه غساله می‌رود

□

گفت از آنروی که دل دادی و جان نسپردی

□

چنان چون بود مردم راه‌جوی

□

جانی و به جان هوات جویم

□

که گردد آدمی غمخوار فارغ

□

از عبید آن فال را بشنو جواب

□

بر خاک نازنینی کردم گذر به زاری

□

بس به راحت روزگاری داشتم

□

گیسو به پشت گرمی آن گردن بلند

□

وی تیر چشم مستت در عین دیده دوزی

□

شب تیره بر دشت لشکر کشید

□

آتش دهم به روح طبیعی به جان نان

□

من ز می ننگی ندارم، می‌پرستم می‌پرستم

□

کین مردم دین‌شناسی و مسلمانی کنی

□

بگفت: از زخم سیخ و چوب دستی

□

گوهر دل را ز تف مجمر غم ساختن

□

اگر تو را گذری بر مقام ما افتد

□

زان پیش که برخیزد صد فتنه ز هر کوئی

□

سواری که اندر نوردید راه

□

که دار الملک عزلت ساخت مسکن

□

برهم زنیم کار تو را همچو کار خویش

□

دیده میدید جمال تو و دل غش میکرد

□

در دلش دار، از زبان اندیشه کن

□

چون شفق در خون نشیند چشم شب پیمای من

□

ماند تن از شعف و جان از ذوق استقبال کرد

□

عالمی در شور و در شر میگرفت

□

یکی جامه افگند بر جویبار

□

بر کران شو زین مغیلانگاه غولان بر کران

□

علاقه‌ی تو خلاصم نمود از هر بندی

□

بر لب رسید جان و به جانان نمیرسیم

□

طالع وقت را نگاهی کن

□

خانه فروشی بزن آستیی برفشان

□

وین راز سر به مهر به عالم سمر شود

□

جوابش داد کای فرزانه استاد

□

ز گرد سپه شد هوا ناپدید

□

پیش جمالت منم هندوی جان بر میان

□

چو در چرخم درآوردی به گردت زان همی‌گردم

□

فروزنده ماهی به لب دلستانی

□

آن کمان پنهان بدار، اکنونکه تیر انداختی

□

گوهر دل خاک توست رد مکن ای نازنین

□

که بردم جان ز هجر و می‌برم نام محبت هم

□

زین شوخ دلفریبی زین شنگ جانفزائی

□

دمادم سپه روی بنهاد و تفت

□

کار من از سایه شد سایه برافکن ببین

□

شدم بر بام بتخانه درین عالم ندا کردم

□

چکنم باز گرفتار شدم در هوسی

□

چو کار ساخته باشی به خانه باز شوی

□

نامزد عشق تو آمد جهان

□

تا ریا ورزد و سالوس مسلمان نشود

□

وز حبش بر خسرو خاور برات آورده‌ئی

□

که در پادشاهی بجنبد ز جای

□

بسته به سودای تو جان بر میان

□

که باشد نور و ظلمت محو ذاتش

□

نهال کین بنشاندی و بیخ مهر بکندی

□

کسی نامت نمیداند، چه نامی؟

□

در سخن از معجزه صاحب قران

□

چون جرس ز اندیشه در بر میطپد نالان دلی

□

چه چاره سازم از این پس چو چاره‌ساز برفت

□

شباهنگ بر چرخ گردان بگشت

□

وز بلاها امان نمی‌یابم

□

نگاه دار دلی را که برده‌ای به نگاهی

□

بر باد داده آب رخ من چو خاک کوی

□

و زان حضرت به غایت شرمسارم

□

دامن تر بردن آنجا برنتابد بیش از این

□

چه شکر گویمت ای کارساز بنده نواز

□

همای دولت و اقبال میگشاید بال

□

به سر بر همی گشت بدخواه بخت

□

تشنه‌ام مشرب احسان به خراسان یابم

□

که بنشست آن مه زیبا چو صد تنگ شکر پیشم

□

بترک خویش و بیگانه بگو تا خویش ما باشی

□

کردم زیان در عشق تو صد گنج و دیگر سود نه

□

وی کرده ز آتش آب حیوان

□

جعد مسلسل بر گشا گو بنده‌ای آزاد شو

□

واحسرتا که بخت عنایت نمیکند

□

خوی آلوده ببر بیان در برش

□

دست من و دامن گلستان

□

نجات تن خلاص جان ندیدم

□

ز غم در پای دل جوشی برآورد

□

وآن غمزه‌ی چو تیر و رخ مهربان او

□

یوسف صفتم، مقیم زندان

□

نهال دشمنی برکن که رنج بی‌شمار آرد

□

کشته‌ی شاهدان شیرازیم

□

بخاک افگند نارسیده ترنج

□

جبهت آمال را داغ عدم داشتن

□

قمارخانه درآ و ز ننگ وام مترس

□

گهی فریاد خوان گشتی گهم فریاد رس بودی

□

که کس دشمن ندارد دوستان را

□

جبهت جوز است یا لقای صفاهان

□

اقبال ولیخا نیست اقبال ولیخانی

□

چون ندیدی کان گوهر گوهر کانرا چه دانی

□

که تنگ اندر آمد ز دیوان سپاه

□

ایوان مدائن را آیینه‌ی عبرت دان

□

گفت آن تو نیز باغ و بستان منست

□

پای بند چین زلف دلگشائی بوده‌ئی

□

ز کوباکوب هجران پست گشته

□

گشت ز سیر شهاب روی هوا پر سنان

□

پیش پایی به چراغ تو ببینم چه شود

□

مرحبا کارام جان مرغ زار آورده‌ئی

□

سواران ترکان گزیده هزار

□

وز صور آه بر فلک آوا برآورم

□

بی‌چهره خوش او در خوش هزار ناخوش

□

دلم آتشکده و دیده چو دریا میکرد

□

چو در ریگ بیابان گشت خسته

□

بی‌داغ غمت روان مبینام

□

تابها دارم از آن زلف پریشان که مپرس

□

وز جام باده کام دل بیقرار جوی

□

که بشنید گفتار کارآگهان

□

النثار النثار کامد یار

□

در پرده‌ی دل غم تو دمساز

□

جز آستانه‌ی او آشیانه نتوان کرد

□

تا روشنت شود سخن گنج در خراب

□

به جان زین خراس فنا می‌گریزم

□

گفت در دنبال دل ره گم کند مسکین غریب

□

عتاب او چو جفای فلک ز حد بگذشت

□

برون کرد مردی چو مرغی به پر

□

با من به پای پیل کند جنگ عبهرش

□

مرغ دلم ز سینه پریدن گرفت باز

□

ز من بریده و خو کرده با تنعم و ناز

□

بمیرم، همچنانت بنده باشم

□

دل کان هلال دید نشیند برابرش

□

میسوزمش از صاعقه آه به یکدم

□

بدان زمین گذری کن در آن زمان که تو دانی

□

بیاورد و بنشاند مردی دبیر

□

در چار دری و هفت طارم

□

بازگشتی بکرد توبه‌ی من

□

درد دلسوز مرا مایه‌ی درمان بودی

□

این زمان از محنت پیری بیندیش، ای جوان

□

بحری که نزل جان فکند پیکر سخاش

□

محقق است که او حاصل بصر دارد

□

مکن بر جان خویش آخر ز راه کین کمین سازی

□

شه اندر زمان رزم را کرد ساز

□

هان ای حکیم پرده‌ی عزلت بساز هان

□

راه تو دیدم پس از این همره ایشان نشوم

□

سرم زین بیش سودا برنتابد

□

دلم سیر آمد از پیوند و یاری

□

کالبد خاک را نزل رسید از روان

□

به همین قطع تمنای تو نتوان کردن

□

مرا به بیخودی آوازه در جهان انداخت

□

سپهر از بر کوه تیره بگشت

□

حصن حرم ندیدی بر قصر شاه بگذر

□

بی سر و سامان شدم ای جان من

□

عنبر اندر تاب هرگز دیده‌ئی

□

چون جانت اوست، تن زن و دل برمگیر ازو

□

دردی است مرا در دل، باور نکنی دانم

□

دولت خبر ز راز نهانم نمی‌دهد

□

بر او افسونی از نو کرد بنیاد

□

سیه زاغ پران فرو برد سر

□

خود را به آستان عدم باز بستمی

□

چندانک سیلی می زنی آن می نیفتد از سرم

□

دریغ عمر و جوانی که میرود بر باد

□

درید آن عاشق از اندوه جامه

□

ز غمت چه شاد باشم که نه غم‌خور منی

□

عشق رسوا را هم از خود در حجاب افکنده‌ایم

□

چون به روزی قانعیم از روزگار آسوده‌ایم

□

که او دختری دارد اندر نهفت

□

کرد آنچه خواست با دل از جان چه خواست گوئی

□

تو چه خواجه‌ی تمامی که چنین غلام داری

□

وه کزین رفتن ناچار چه خونین جگرم

□

چون سر زلف خویشتن کار مرا بهم زنی

□

خنده‌ی شب گشت صبح خنده‌ی صبح آفتاب

□

چشم میگون لب خندان دل خرم با اوست

□

عرج علی اهیلی و اخبرهم اشتیاقی

□

کز ایدر برو زود روشن روان

□

به رهت چه گوش دارم که خبر دریغ داری

□

ور رخش طعنه زند بر گل تر می‌رسدش

□

در سراچه‌ی نیلی حصار بگشایند

□

میان عالمی خود را به رسوایی علم کرده

□

چشم خورشید بر ندوخته‌اند

□

کشت در ره بی‌گناهی را و آهی هم نکرد

□

لطف کن بسته لبان را به زلالی دریاب

□

خبر زو بشاه و بزرگان رسید

□

بادم که مرا تنی نیابی

□

سر عشقم آشکارا گشت پنهان چون کنم

□

یا حریم کعبه یا فردوس یا ایوان شاه

□

آن کش ز در درآید هر لحظه چون تو یاری

□

عکس شباهنگ بر پیاله فتاده

□

که بوی خیر ز زهد ریا نمی‌آید

□

می‌نماید لاله‌ی خود روی روی

□

ببستند شبگیر بر پیل کوس

□

لعل تو سنگ سرزنش بر افتاب انداخته

□

بی‌تو نه عیش دارم و نه خواب و نه قرار

□

خبری بر ز من خسته بیاری که تو دانی

□

بی‌یاد تو در عالم ذهنی و ضمیری نه

□

دامن گرفته بر اثر آن دویده‌ام

□

بارها در ره هجر تو کشیدم به عبث

□

بی‌صورتش حباب مصور نمی‌شود

□

که ای نازش شهریار و گوان

□

هم ناخنی کمتر نگشت اندوه روز افزون او

□

گفتا که چین زلف و خط عنبرین من

□

در کشیده از شراب نیستی پیمانه‌ئی

□

مرغ آدم را ز بام انداختی

□

وآتش غم روی ننماید ز من

□

خاک بر سر کن غم ایام را

□

« بامدادان که تفاوت نکند لیل و نهار»

□

یکی انجمن کرد پنهان ز شاه

□

از دوست کرشمه‌ی نهانی

□

دمی چو جان مجرد رویم در بر عیش

□

خیال زلف تو بستن خلاف سودا نیست

□

آرزوی حرم مکه و بطحاست مرا

□

وز پی نیکوئی سر اندازیم

□

نه میزنم به ره از بار هجر گام نشاط

□

تزویر و زرق و سالوس آیین ما نباشد

□

گر آید ز گردون برو بر گزند

□

ناتوان مورم و خود کی به سلیمان برسم

□

خون دلم چه ریزی چون دل دگر ندارم

□

چو بسیاری بنالیدم بزاری

□

حسودان را بخوابان چشم و بندی بر زبان افگن

□

چه اوفتاده که دست جفا برآوردی

□

که چو سرو پایبند است و چو لاله داغ دارد

□

ورش بر ما گذر بودی چه بودی

□

بدانگه که برخاست بانگ خروس

□

عشق جهان سوز تو بر دل ما پادشا

□

وز درون جان جمله باخبر

□

موی به شانه زدی زلف بیاراستی

□

جفا از سر گرفتی، یاد می‌دار

□

بر هر دلی هزار گره برنهاده‌ای

□

غم او نمی‌گذارد که نفس نگه ندارد

□

غنیمت خانه‌ی زین تو دارد

□

پس او بزرگان زرین کمر

□

جان منی مرا مکش اکنون به دوستی

□

پی به معنی برده‌ام در عالم صورت پرستی

□

فروزد ماه و مهر و تیر و کیوان

□

ز پایان و غایت چه دیدی؟ بگوی

□

در جهان ملک سخن راندن مسلم شد مرا

□

گفتم که ماه من شو گفتا اگر برآید

□

هیچ تنگ شکر چنان دیدی

□

فرستاد نزدیک کاووس شاه

□

دریاب کار عشرت گر مرد کار آبی

□

مرهم صبرم ده و رنجم ببر

□

دنیا به کام پادشه کامران ماست

□

دل بر شادی نخورد، تا ببریدیم ازو

□

وی زلف مشک‌بارت جان‌ها شکار کرده

□

میل آمیخته با ناز تو را بنده شود

□

فی حشای اضطرمت نایرة الا شواق

□

گر دمی با تو برآرد نه نکو کرده بود

□

در خم شست آسمان بسته منم، دریغ من

□

همچو طفلان مهر دارم بر زبان

□

میکند خاطر شوریده تمنای دگر

□

نکته‌ای شیرین‌تر از نوشم بگوی

□

خورشید ز روی و رای او بینی

□

دست به کاری زنم که غصه سر آید

□

مراد دیده‌ی باریک بینان

□

به سرش سایه‌ی اقبال و ظفر باز آید

□

علم الله که جان من چه کشید از جفای تو

□

هنوز خواجه در اینست ریش خواجه نگر

□

بریز خون صراحی بیار باده باقی

□

امروز قربان می‌شوم، گر می‌نمایی روی او

□

ای باد، مرا ز زلفش آگه کن

□

خانه‌ی قصاب مردم کش از آن کافر بپرس

□

دگر غریبیم از کوی یار ممکن نیست

□

کین مارها که بینی، جز مار دل نباشد

□

حقا که به یک خنده دو عالم بگشایی

□

وقت را دریاب اگر صاحب دلی

□

جاوید زنده مانم اگر جان من شوی

□

وز نافه بوی زلف پیمبر به من رسید

□

ماه من و عید شهر بوده

□

ساقی به روی شاه ببین ماه و می بیار

□

وی سرو روان دی بگلستان که بودی

□

بار غمش را دلم بی‌جگری می‌کشد

□

پشت برکن به چرخ کافر خوی

□

ز هر کجا که دهد دست جام جان دست آر

□

نوید کوکبه‌ی گل به گلستان آورد

□

ساقیی سرمست و جامی، مطربی موزون و یاری

□

کنی افتادگان را خواستاری

□

فلک زان رشحه‌تر گردد زمین زان شعله درگیرد

□

وردت اینست که بیگانه‌ی خویشم خوانی

□

از شب طره‌ی او روز نمایی بکنم

□

نه خاک تو شدم از من چه گام باز گرفتی

□

چون لاله دور از تو جز خون کفن ندارم

□

ای بی تو حرام زندگانی

□

همرهان خویش را آواز ده

□

دیر است تا در پرده‌ای از پرده بیرون می‌زنی

□

وز او به عاشق بی‌دل خبر دریغ مدار

□

طرب کردن در این کاخ کیانی

□

تا دمی در غمش بگریم زار

□

خود خس و خار نما آمده‌ای

□

من فضل رب عنده کل الخطایا تغتفر

□

با سبکروحان گران جانی مکن

□

وندر پی وصلت ما پوینده بسر تا کی؟

□

دانم که تو ز آن لب‌ها جانی دگرم بخشی

□

وانداران بهر تو وحدتکده‌ای ساخته‌ام

□

ورش ترس از خدا بودی چه بودی

□

هنوز دولت آن آستانه می‌خواهم

□

در یک نظر این همه فریبش بین

□

هر روز به ترکستان عیدی و بهاریست

□

تا زمین را مقرر است قرار

□

به عاشق برد بوی دوستداری

□

ز دیوان هواکارم چنان آمد که من خواهم

□

زار و بیمار غمم راحت جانی به من آر

□

که صد دفتر ز کونین ازبرستم

□

آسمان لطف را روی تو ماهست، ای صنم

□

یارب آخر یارب فریاد خوان چون نشنوی

□

گر با یکی نسازی آید یکی دگر

□

بیشم مجال صبر و سر انتظار نیست

□

هم آخرم بکشیدیی و چون کمان بشکستی

□

چهره‌ی پر گوهرم چو تیغ از تو

□

ز دست جورت، فغان برآرم، اگر تو دست از، جفا نداری

□

چو آسمان به بلندیش نیست همتائی

□

گو: به دشنام ز من یاد کن از لب، که تمام

□

داشتمت به خون دل خون دلم چرا خوری

□

با تو به هم وز تو جدا مانده‌ایم

□

ما را قرار و راحت و آرام و خواب نیست

□

بباید چاره‌ی بهبود کردن

□

دست گیریدم تا دست به زلفش نزنم

□

بازآ که ریخت بی گل رویت بهار عمر

□

بتن عود و بسینه مجمرستم

□

کی کند رغبت به درویشی چو من؟

□

بنشین و بنشان باد خویش ای جان عاشق خاک تو

□

یقین اندر یقین آمد قلندر بی‌گمان ای دل

□

گوی را منکر نشاید گشت با چوگان بگوی

□

بیفتاد این سخن در گوش رفته

□

کوه رحمت را اساس از گوهر کان دیده‌اند

□

بی‌حجاب این تحفه پیش دلستان خود کشم

□

در جهان شکر فراوان میشود

□

دی مست و خرابم به خرابات برآورد

□

دل بیمار تو چون است و تو در تیمار من چونی

□

هر بلایی که هست عاشق راست

□

وز روزگار بهره بجز از ملال نیست

□

آن فراق اندیش روزی باز پیوستی به من

□

رونق آفتاب شد زان رخ هم‌چو مشتری

□

ببر اندوه دل و مژده دلدار بیار

□

ببار باده‌ی گلرنگ هرچه بادا باد

□

دل ز آتش غم کباب می‌بینم

□

تو سر به جیب هوس درکشیده‌ای به خطا

□

هله کز جنبش تو کار همه نیکوتر

□

رهروان راه عشقت هر دمی در عالمی

□

صد دل ز مهر روی تو بر من بسوخته

□

یا درد مرا کرانه بایستی

□

بلی حال دگر دارد سخن کز روی درد آید

□

صبوری از رخ زیبا نمی‌تواند کرد

□

گوش دل بر خبرت می‌دارم

□

در مضیق حادثاتم بسته‌ی بند عنا

□

اما هزار جان عوض آن گرفته‌ام

□

ساقی گلرخ بیا باده‌ی گلگون بیار

□

و آن تن که کشیدی به کمنمدش جذبوه

□

ز دست این دل خاکی به دست خون درم باری

□

خم گو سر خود گیر که خمخانه خراب است

□

نشسته در میان لاله زاری

□

ورش دانسته‌ای، زنهار! خامش باش و دم درکش

□

عقد دو پیکر شده است پیکر باغ از هوا

□

جوابم داد کای زیرک بگاهت نیز هم دیدم

□

چو دیوانگان بیقراری مکن

□

بسوزانم بدین سودای خامت

□

که اکسیر زرهای آبان نماید

□

که هست آفت گمار از غمزه بر من چشم شهلائی

□

بخواه باده و بر دل در طرب بگشای

□

دامنم را چو لب دجله‌ی بغداد کند

□

در پیشت ایستادم چون شمع سر بریده

□

شهری به یک مشاهده زیر و زبر کنی

□

و غررت الودق و الدیک حاک

□

چون پیر شدی جهان ندیده؟

□

و آن ماه دو هفت از خم موی تو ندیدم

□

سلطانی جم مدام دارد

□

جهان را لاله رنگین میکند باز

□

خبری زان صنم ماهرخ مشکین خال

□

هدیه‌ی زلفت دل و دین آورم

□

نفیرش تلختر یا زخم تیرش

□

سر فرو کرده پری پیکرک از منظرکی

□

شد از جور و ستمگاری پشیمان

□

یا راست‌تر ز قد تو باشد صنوبری

□

از زبان ما دعا می‌بارد از دست تو زر

□

خرد بیرون شد و دل کار میکرد

□

و گر گوید: کدامست این؟ بگو: یاری که خود داند

□

رحم کن در خون جان ای جان مشو

□

جانی و چو جان کجات جویم

□

سر سبزی خط سیهت سر بسر از موی

□

چون گنه را عذر می‌آرم، خداوندا، ببخش

□

ماه نورا چون حمایل چفته پیکر ساختند

□

عشاق را به ناز تو هر لحظه صد نیاز

□

که بر لاله غالیه سائی و از طره غالیه باری

□

ای مسلمانان، فغان از دست دل

□

در سینه به جای جان نشستی

□

فغان که بنده مر او را نبود یار سفر

□

رو بترک گوی سر گردان بگوی

□

جهان بر چشم من تاریک چون شب

□

سر کیسه‌ی عهد سست کردی

□

وز عتاب شعف آمیز تو حظی و چه حظ

□

که جانرا انس ممکن نیست با این جن انسانی

□

عارضت ماه تمامست، ای صنم

□

هر لحظه به هر چشمی شور دگر انگیزی

□

که ننوشیده قدح بی خبر از خویشتنم

□

جگر بندم کبابه گر تو جویی

□

جدایی جوی ازین یاران، جدایی

□

مرا دارد مسلسل راهب آسا

□

یا تن رسد به جانان یا جان ز تن برآید

□

آخر نشد میانه‌ی ما ماجری هنوز

□

او را چو قبله کعبه‌ی هر کشوری کنند

□

کرد صراحی طلب، دید صبوحی صواب

□

زین پس مباش ماها در ابر و پرده در

□

غلغل بلبل به چمن در فتاد

□

زبان خامه را پاسخ بیاراست

□

دم گردون مستحل چه خوری

□

همچو او شاهی به همچون من گدائی حیف بود

□

فشاند بر رخ کافور عنبر سارا

□

دل ریش من بکاوی همه درد و غم برآید

□

ز آنجا سفر به خاک خراسان برآورم

□

او را دانم دگر نمی‌دانم

□

غریب شهر کسان و ز دیار خود محروم

□

که هم آشفته و هم زارم از تو

□

با که توانم نمود نالش از این بی وفا

□

که هر چه بر سر ما می‌رود ارادت اوست

□

یادل توانم یک زمان از کار او پرداختن

□

دمی به حال غریب دیار خود پرداز

□

جان به استقبال شد کای مهد جان‌ها تا کجا

□

هر چه خواهی بکنی لیک وفا اولیتر

□

یکدم خیال روی توام از نظر نرفت

□

جور مانند سایه در چاهست

□

کزین رواق طنینی که می‌رود دریاب

□

چاک جیب نیم چاک من به دامان می‌رسد

□

گهی رومی نماید گاه زنگی

□

آه! از جفای دشمن و آه از فراق یار!

□

نه از هوای دلبران بری شدم برای تو

□

دامی به راه خلق فکندی ز هر خمی

□

از غالیه فارغ شد و از مشگ برست

□

تا چه کردم که مرا از نظر انداخته‌ای؟

□

آسمان مرد گزین بایستی

□

ز باغ عارض ساقی هزار لاله برآید

□

غلام سایه‌ی چتر خدایگان باشد

□

که بوی دوست می‌آرد نسیم باد نوروزم

□

به خاک پای او کامید خاک پای او دارم

□

که بنوشت آن مه بی‌کیف دعوت نامه‌ای پیشم

□

یا راعی الرعایا یا مجری الجواری

□

مرد کشی و سرکشی عادت زلف پست تو

□

بس توبه‌های ما که بهم درشکسته‌ای

□

وگر پیش منی از لذت دیدار میمیرم

□

صورتی نیست که جائی بتوان گفتن باز

□

ز خود بیزار چون گشتم؟ برو ایمن چرا بودم؟

□

همچو جان بی‌سایه و چون سایه بی‌جان آمدم

□

از کوی تو کعبه‌ی دگر کردم

□

بهشت روی زمین است خطه‌ی شیراز

□

فغان و گریه و زاری همین بود

□

هر دلی را هزار بار کشی

□

به کام غمزدگان غمگسار بازآید

□

توئی که چرخ به جاه تو التجا دارد

□

کنون که قبله گرفتی سر از نماز مکش

□

برات عشق بر جان تازه گردان

□

از من نخواهد کس گوا که شاهدم نی ضامنم

□

کجا روم که فرس بر من شکسته نتازی

□

بتندید از پریشان کاری او

□

مرا به پرده‌ی تشریف راه نو دادی

□

وانکه تیر غمزه می‌خورد از کمان او که بود

□

در جهان جز فکر جانان گو مباش

□

از ما چرا رنجیده‌ای؟ حاشاک، حاشاک! ای صنم

□

انصاف ده که کار ز انصاف می‌بری

□

این روش تازه را تازه بنا کرده‌ای

□

کاجی بکویش بودی مجالی

□

زان سبب شادی نمیگردد به گرد کار من

□

اجب داعی معاطاة الملاح

□

ز خاتمی که دمی گم شود چه غم دارد

□

نافه‌ی مشک تتار از سر زلفت تاری

□

بده دو کاسه ازان آب لعل، یا بستان

□

موی در سر ز طالع هنر است

□

بس که می‌کرد او جهان زیر و زبر

□

بیخودی تا به کی و بیهده رائی تا چند

□

زود بینم چو خودش عاشق و غمخوار شده

□

آه در جان آشنا شکنی

□

آن قدر دغدغه از خوی تو دارم که مپرس

□

بحمد و قل هو الله کارشان بی

□

گفتم که: عاشقم، به گمان اوفتاد باز

□

لشکر آشوب سوارا که تویی

□

مستند جمله در خود هشیار می نبینم

□

دمید و بازدمش کیمیای جان دارد

□

ما را به جفا گذاشتن تا کی؟

□

چون کار به جان آری جان دگرت خوانم

□

عمر بگذشته به پیرانه سرم بازآید

□

خون دل ما خوری و باک نداری

□

وز روی او دیوانگی زلف دو تا را می‌رسد

□

سر خورشید در چنبر کشیدی

□

چشم جهانم چشم جهانم تا که بدیدم چشم سیاهش

□

در سرو کشیده پرنیانی

□

به هرزه می‌گذرد عمر، وارهان، دریاب

□

بس کن ای دل که کار من کردی

□

ظهورت بر زوال عقل دعوی دار من باعث

□

مونس روزگار ما باشی

□

چون روی تو یاسمن نباشد

□

در کوی تو از خطر نیندیشم

□

مستی جان از می مینای تو

□

به خرمی و سعادت به خطه‌ی شیراز

□

چنین بی موجبی بر گشته از من

□

رنگ هستی داد جان را بوی تو

□

کردم جنایتی و امیدم به عفو اوست

□

طراز آستین دلربائی

□

به نام من ز لبت بوسه‌ای سال کند؟

□

گوی کن سرها و گوها را به چوگان درفکن

□

وی چشم و چراغ و یار عاشق

□

وین مقرنس قبه‌ی نه توی مینا کرده‌اند

□

کامروز بی‌غم از در ما باز جسته‌ای

□

افسر توئی افسر سران را

□

تا به چشمی سوی او بینم به چشمی سوی او

□

لشگر رومی روان میکرد سوی زنگبار

□

دامن ز هوی و هوسش دور گرفتم

□

فسق بالراح یا ریحان روحی

□

اقتدا در دین به کافر داشتن

□

فکند سیب ز نخدان او به چاه مرا

□

نتوان شراب خوردن بی‌مطربی و یاری

□

دیده را از شوق کعبه زمزم افشان دیده‌اند

□

بهار عارضش خطی به خون ارغوان دارد

□

نتوان دیدن از آن موی میان یک سر موی

□

چاره‌ای نیست بجز جای که در دل کنمش

□

به چراغ آفتاب می‌جوئی

□

وقت کنارست بیا گو کنار

□

به پیش اهل نظر هیچش اعتباری نیست

□

لطفش تنم را داده دل، لعلش دلم را جان شده

□

جان پیش‌کشت جهان نهاده

□

نهان ز خلق لسانی که داشتم ز تو دارم

□

نوا و نغمه‌ی چنگ و رباب خوش باشد

□

بهل تا در وفا جانم برآید

□

رشوه‌ی رای تو زر بایستی

□

آرام جان او مشو، آزار جان ما مکن

□

درمانده‌ایم عاجز و حیران به کار خویش

□

ور ببخشاید، به جان ایمن مشو

□

بازیچه‌ی جهانم و بر تو به نیم جو

□

راه هزار چاره گر از چار سو ببست

□

بلبل ز شوق غلغه در بوستان فکند

□

امروز زانم تنگدل کان جای بر وی تنگ شد

□

فالقهوة من شرطی لاالتوبة من شانی

□

در گفتن و خاموشی ای یار سلام علیک

□

آن سخت دلان سست کوشان

□

اگر فردا به منزل حور باشد

□

گهر در پایت افشانم ز دیده

□

که چون خیزم ز جا سیلابم از دامان فرو ریزد

□

می‌فکند از ناله هر دم در گلستان غلغلی

□

پیش جانان نبود حیف؟ که جانی بدهم

□

صد یوسف گم گشته را در هر خمی وا یافتی

□

قلاش و قلندر شدم و توبه شکستم

□

ز ابرو و غمزه دست به تیر و کمان کند

□

همه یک دست و هر نقشی به دستی

□

کرد به آواز نرم صبحک الله خطاب

□

سعادت همدم او گشت و دولت همنشین دارد

□

خاک پایت چو بدین گنبد خضرا برسد

□

دل برت آمد، ز جهانش مبر

□

رفت به چرب آخوری گنج روان در رکاب

□

چه باده‌هاست بتم را در آن کدوی ترش

□

چگونه در نظر آید جمال طلعت لیلی

□

جز تو کس را نمی‌رسد هستی

□

دم عاشق و بوی پاکان نماید

□

به ابروی کمان دار و به گیسوی کمند افکن

□

کشید تیغ و بر اطراف شرق گشت روان

□

بنهم گردن، اگر خاک درم گرداند

□

چون نی عسکری همه شکر است

□

دعای او به در دیر مستجابستی

□

زنجیریان مویت سرها به باد داده

□

ندارد با تو پیوندی و میلی

□

یک نوبر از نهال دل ما به ما رسان

□

آورد حرز جان ز خط مشکبار دوست

□

نور رخت از طره شب برده سیاهی

□

کشی از خط مهرم سر، کنی از غم فگارم دل

□

وز گهر در دیده کانی می‌کنم

□

رویت خوش و مویت خوش و آن دیگرت بیرون خوش

□

بیا که موسم عیشست و آشتی و صفا

□

سر در جهان نهم به غریبی ز دست تو

□

فالدیک قدینادی هات السلاف هات

□

مدت هجر من و وصل رقیب آخر شود

□

به ما بینوایان نوائی بده

□

نقل منه، که او دگر کم سخن علف کند

□

مطلع خورشید زیر زلف مه جولان تو

□

از جهان بیرون ولی در قعر جان

□

بود و وجود ما را باک از عدم نباشد

□

به عاشق، گفت آن مهجور غمناک

□

که عمر بیش‌بها دادمش به شیربها

□

خداش در همه حال از بلا نگه دارد

□

بیش از این قوت سرپنجه‌ی هجرانم نیست

□

دل ما را به آن بالا ز دست این بلا بستان

□

چشمه‌ی دجله میان جگرم بایستی

□

نفس اگر سر بکشد گوش کشان می‌کشدش

□

ببرد از چهره‌ی گردون سیاهی

□

در ایران به زلف سیه کرد کاری

□

مرغ صبح از طرب پراندازد

□

این زمان نیست به صد لطف نهانی قانع

□

خوشا کسیکه کند عیش با نگاری خوش

□

عاشق قامت بلند توام

□

بسا عشق کهن کان تازه کردی

□

خاری از سوزن سودای تو در هر پایی

□

دل باز دارد میل بجائی

□

یا روضه‌ی مقدس فرزند مصطفاست؟

□

دانه‌ی مرغان روحانی بخواه

□

نقش هر نغمه که زد راه به جایی دارد

□

بر کس چه نهی تهمت کس را چه گنه باشد

□

پای دل از کمند بلاکم برآورد

□

گرد فتنه است اینکه از میدان جان انگیختی

□

دلم پرچشمه حیوان تنم در لاله زار ای دل

□

روشن بگو حکایت آن ماه خرگهی

□

آفتابی؟ یا پری، یا چهره‌ی نوری؟ بگوی

□

چون نور دل نماند برون راه چون بری

□

چشمی که بردارم ز تو بر دیگران چون افکنم

□

نوشته بر رخ منشور دولتش طغرا

□

خلق را آتش سوزنده به دل در زده بود

□

خسته‌ی چشم اوست جان، مرهم جان کیست او

□

گه غمش را مرحبایی می‌زنیم

□

تو دانی گر بخوانی ور برانی

□

نتوان دل به تو دادن، که به جوری و به جنگی

□

چون شمع گهی گریه و گه خنده همی دارم

□

و ای مرغ بهشتی که دهد دانه و آبت

□

قدح بروی صبوحی کشان لم یزلی

□

ساقیا، می ده، بهل، کایشان قیامت می‌کنند

□

کاندر طریق عشق تو گرم اوفتاده‌ایم

□

مستیم و عاشقیم و خماریم و بی‌قرار

□

گوام دایر دلی گویائی هست ؟

□

که فتح‌الباب هجرانست و تحویل نگار من

□

ور زخم زنی دل را بر خنجرت افشانم

□

تن خود را عیان از رعشه چون سیماب می‌دیدم

□

که بادا تا به نفخ صور معمور

□

به وصل روی دلداری برآید

□

به خبر، فتنه‌ی خیال توایم

□

که زلف دوست بلند است و دست من کوتاه

□

جهان فانیست رو ترک جهان گیر

□

پرده پیش رخ ببندی، پس در ایوانم بری

□

بر افکنده‌ی خود نظر بهتر افکن

□

بیا که در تن مرده روان درآید باز

□

آدمی نیست که مجنون پری‌روئی نیست

□

ز بهر آنکه اندک باشد، از بسیار بنویسد

□

زر و سر بر عشوه‌ی آن عشوه‌دان افشانده‌اند

□

الفوز فی لقایک طوبی لمن یفوز

□

غالیه بوئی مگر نسیم نگاری

□

زبان را در فصاحت کام بخشید

□

مرا کشتی و پس دامن فشاندی

□

نارسیده بر سر من باز گردیدن چه بود

□

عشقش خلاص داد ز دنیا و دین مرا

□

چون عارض تو ماهی در انجمن نباشد

□

حتی تجلی الصبح لی فی‌الساترین المعلم

□

میان نفس و هوا دست و پای چند زنم

□

بشکر خنده‌ی شیرین دل خلقی بربائی

□

وزان زاری ترا خود درد سر نه

□

که دل گم گشت و دل‌جویی ندارم

□

می‌سپارم به تو از چشم حسود چمنش

□

تا زمین پایدار خواهد بود

□

ز سجده گاه عبادت به پیش صدر جلالش

□

ساز وصل و سوز هجران برنتابد هر دلی

□

چشم بگشا چشم خمارش نگر

□

دودم ز سینه راه ثریا گرفته بود

□

خلقی همه سرگردان، دل مرده و دم رفته

□

هر چشم زد ز دستش داریم گوشمالی

□

رو سوی هر که آورد آتش زند در او

□

وز همه ملک جهان مهر تو حاصل دارد

□

عیبی نباشد، ای دل مسکین، بکوش باز

□

روشی است عشق او را که به گفت بر نیاید

□

ای بزرگان درگه سلطان

□

نه به ز کوی مغان گوشه‌ای و جائی هست

□

بتو سنگدل چه گوییم حکایت نهانی؟

□

لب را به جای جانی بنشان به کدخدائی

□

که نیست در سر من جز هوای خدمت او

□

چو این افسانه کردم پیشش آغاز

□

ور یار دلداری دهد خود چون بود زان نیک‌تر؟

□

ز جان خوش‌تر چه باشد آن تو باشی

□

نمی‌بینم میان حاضرانش

□

قلزم پر شور شوقت را نبینم ساحلی

□

چه جای پنجه کردن بود ما را با چنان دستی؟

□

ابری است کافتاب شرف در عنان اوست

□

حرفی ز من بپرسی و من بی‌زبان شوم

□

بسیط خاک چو خلد برین شد آبادان

□

دل من بجز بردباری نداند

□

از پری روئی مسلسل شد دل شیدای من

□

زنده بینم همه جهان از تو

□

هریک به کار و باری و من مبتلای قرض

□

که دور افتد از وصل پیوسته‌ای

□

یا بهم زلف و لب یار درآمیخته‌اند

□

خلاف مذهب آنان جمال اینان بین

□

گشت ز جنبش صبا دختر شاخ حامله

□

در کوی تو مستمند و زار آیم؟

□

کز اهل دلی نشان ندیده است

□

دیدم جمعیت تو چونک پریشان نشوم

□

نه بر هر میر و سلطان میبرم رشگ

□

چو دیدی حال من، پنهان چه داری؟

□

ور دست رسد جهان فرستیم

□

که دست حسن ویش صد طپانچه بر رو زد

□

بیگانه‌وار میگذرد آشنای ما

□

از آن سر گشته می‌باشم که این سوداست در بارم

□

وین دل غم‌خواره را خاری نهی

□

سلطان ز پیش و لشکرش اندر قفا ببین

□

نه محض جوهر روحی که روح جوهر جانی

□

دستی، که دل من شد بر باد ز دست تو

□

کرد بر آهنگ صبح جای به جای انقلاب

□

ما زدوریم مگس ران مگس خوان تو کیست

□

نگاری مهوشی بتی عیاری

□

چو رفتی در پی دشمن، مرا بگذار، من رفتم

□

درد مرا به بوسی درمان نمی‌کنی

□

که از لب شکرین بخش یک دو صاع شکر

□

خرده‌ای از هر کناری آمدی

□

خود با کمند عشقم وزنی نبود و سنگی

□

چو راز اندر دلت جائی نمی‌بینم، نمی‌بینم

□

وز پی آن زهر از ابرو چکانیدن چه بود

□

سرم زین بیش سودا بر نتابد

□

ز مردم تو دل می‌بری، من چه دانم؟

□

وز عارض تو خیزد نور شب تجلی

□

اندر پس دوکدان نشینیم

□

وی خاک آستانه‌ی تو کعبه‌ی امان

□

چاره ندانم که چیست؟ آنچه تو دانی بگوی

□

تخت شهنشاه عشق بر سر آفاق نه

□

خمیرمایه‌ی چندین هزار درد و غم است

□

بالدمع بل ذیلی هذا نصیب لیلی

□

زین بیابان خبر پدید نشد

□

با تو ننشینم به کام خویشتن بی‌خویشتن

□

طبله کالبد آورده‌ام آخر بنگر

□

صورت نتوان بستن نقشی بدلارائی

□

شام و صبح آید و لیلی و نهاری باشد

□

گر نگه کردی به سوی من نبودی سوی من

□

ز دور این ناله‌ی ما در دلت دارد اثر یا نه

□

بتندید و در آن آشفتگی گفت

□

عارضت ماه تمامست، ای پسر

□

خیمه‌ی روحانیان کرد معنبر طناب

□

ما را به هیچ صاحب عمر دوباره کن

□

بر مشتریت پرده‌ی دیبای ششتری

□

دل‌مرده را سماع نباشد چو حال نیست

□

آتش زده آب پیکران را

□

که دور شاه شجاع است می دلیر بنوش

□

علی غفلة من صروف الزمان

□

مطرب همیشه گویا، ساقی مدام گردان

□

دل در هوس جان می‌دهد، تو دلستان کیستی

□

وز غم دل نیستم پروای دل

□

ای نفسی وصل تو اصل تمنای ما

□

هر دو در دین مبارز و چالاک

□

که هیچ انس نیامد ز هیچ انس مرا

□

شهرت ده زبان دگر در زمان حسن

□

زلف تو دام جانها خال تو دانه‌ی دل

□

از پی کشتن فرهاد به غار آمده بود

□

تب‌ها شودم بسته چو لب‌ها بگشایی

□

کفر را سر به مهر آب دهد

□

هزار آتش بجان افروته دیرم

□

که در شوخی به عالم داستانم

□

با من دیرینه دوست چند کنی دشمنی

□

گر تو را عشق نیست معذوری

□

همه پیدا و پنهانت بسوزد

□

بنده‌ی قد خوش و رفتار چالاک توام

□

چو عمر نامده هم اعتماد را به نشایی

□

رخ زرین من منگر که پای آهنین دارم

□

اض الخد ام برق یمانی

□

نرگست با فتنه همنام آمده

□

وان صید کان اوست نگون‌سر نکوتر است

□

او صد هزار تندی ازین رهگذر کند

□

کلما اعرضت عنی زدت شوقا فی غرامی

□

پند نصیحت کنان به کار نگیرد

□

در کار من قدم ننهادی به پای‌مردی

□

از همه ترکان چون ترک من امروز کجاست

□

خورشید عدل گستر و جمشید روزگار

□

چون ترا از دل من نیست خبر هیچ مگوی

□

مراعاتی بجای ما نکردی

□

گرفتم باده با چنگ و چغانه

□

برآید نغمه‌ی دستانسرائی

□

در شاهد خیال تو پیوسته‌ایم باز

□

که گرد خاطر او برنگردی

□

ضاء بها اذ ظهرت باطن لیل کدر

□

چو روز وصل توام در خیال میگذرد

□

آنجا به حق دوستی کز دوستان یادآوری

□

شب است این یا غلط کردم که عید روزگار است این

□

در راه وصل این همه کوته عنان مدار

□

هیبت بانگ سیاست بر شه خاور زده

□

خاک پای تو چو گشتم چه دهی بر بادم؟

□

یک اهل به جان خریده خواهم

□

در پای از آن فتادم از دستش

□

زدود آینه‌ی آسمان ز زنگ ظلام

□

بسته شادروان خوبی گرد ماه

□

درد نوم به درد کهن برفزوده‌ای

□

عقل و جان را بسته زنجیر آن گیسو ببین

□

فراقش بر دل آسان چون توان کرد

□

عشق را پیشرو جنون باشد

□

کز غم مرا بکشت و نیازرد موی من

□

قبول تو دعاها را بر آن باری چه حق دارم

□

به عاشقی خبر یار غمگسار آورد

□

کرد ما را بدین پریشانی

□

پیشکش هم جان و هم مالش کنم

□

تو باشی بر سر بالین من گریان و من میرم

□

پرده بردار که تا خلق ببینند پری

□

با خود و روزگار خود بودم

□

لوقابلت شمس‌الضحی حارت و صارت آفله

□

این کاسه که من دارم سرشار شراب اولی

□

همه پیدا و پنهانت بسوزد

□

جان چو بر جانان رسید، از پیک و پیغامش مگو

□

زلف است تعالی الله یا تافته دام است آن

□

که حیا این همه آتش به گلت در زده است

□

با خبر نیست که مادر غم او بی‌خبریم

□

ور زانکه نگه داری، روزیت به کار آیم

□

به هر سوئی که کنم راه، راه سوی تو نه

□

نیست شوم نیست شوم تا بر جانان برسم

□

میکشد نرگس مست تو به میخانه مرا

□

کز چرخ پیرزن کمی، ای چرخ پرده در

□

وی ماه روز وش ز شبستان کیستی

□

قیامتست قیامت نشست و خیز سمندش

□

ز مهر قبله‌ی افلاک زرنگار کند

□

می‌دان که: در حریم حرم جاش می‌دهند

□

مرد آن زمان شوی که شوی از همه جدا

□

ساقیا هین بیا و باده بیار

□

دوستان چیست در این واقعه تدبیر مرا

□

در خون نشیند، تا کند چون روز روشن راز من

□

کین تو کمتر نگشت مهر چه بازم

□

سود و سرمایه بسوزی و محابا نکنی

□

کسی ندید و نشان کس نمیدهد جائی

□

رستم ز خودی، رخ به خدا کردم و رفتم

□

بت‌پرستی را میان دربسته‌ام

□

می‌نکنی باورم کاسه بگیر و بنوش

□

که آفتاب بلندی چو بر کناره‌ی بامی

□

چو بشنید این غزل با اوحدی گفت

□

بنده باید بودن و در بیع جانان آمدن

□

مرا بسیار جستی قدر من بسیار دانستی

□

وین کار ما به برگ و نوائی نمیرسد

□

رها کن، که نامم به ننگی برآید

□

بس دیده کز جمالت امیدوار بودی

□

گفتا:یکی شکفته گلست و یکی سمن

□

چون روضه دلفریبی و چون خلد جانفزای

□

رغبت نمی‌کند به شکر دردمند تو

□

خوش دلبری، ندانم جانان کیستی

□

چون روان بر سر کویت نبود پای همه

□

وجود خود هدف ناوک بلا کرده

□

حرف دگر زان نپسندیده‌ام

□

سنگ‌دلا، ستم‌گرا، آفت جان کیستی

□

زهی در راه عشق تو دل بریان که من دارم

□

خروش چنگ و لب زنده رود و جام شراب

□

بر تو مرا فتنه کرد این دل بی‌کار من

□

آب چشم آتشین نثار کند

□

غلط بود آن چه من دیدم خطا بود آن چه من کردم

□

وی لب لعل ترای عادت روح افزائی

□

صید ندیدم ز بند او، که رها شد

□

خود را ز دو کون بر سر آرم

□

واقعه‌ای مشکل است بسته دری بی کلید

□

که با کس نمانی و با کس نمانی

□

روی چو صبحش در آن زلف چو شام آمده

□

با انده او زشت است اندوه جهان خوردن

□

غم هجران تو را چاره ز جایی بکنیم

□

شکیبائی در این ره پیش گیری

□

زمین در سایه‌ی سنبل نهان شد

□

فرش سلطانیش در برتر مکان افشانده‌اند

□

اشتکی من طول لیلی الفرار این الفرار

□

می‌کند صید بلبل سحری

□

تا ز آفرینش تو جهان آفرین چه خواست؟

□

کار شکسته دلان تمام شکسته

□

از لن‌ترانی حسن هم آوازه در طور افکند

□

زمهر بر سر آفاق زرفشان کردند

□

آه و اشک من سر اندر کوه و هامون می‌نهند

□

کار شکستگان را سامان نمی‌دهی

□

خواندم این مطلع شه را و زدم رطل گران

□

مقر جاه و جلالست و جای ناز و نعم

□

ورنه به روی من چرا در همه سال بسته‌ای؟

□

مجلسی بر یاد عید از خلد خوش تر ساختند

□

چشم بگشا ای بلاگردان چشمت جان من

□

صبر بی‌دل کرد و بی‌دلدار نتوانست کرد

□

دگر با یادم آوردی قدیمی صحبت یاران

□

طیره منشین کز جمالت عید لشکر ساختند

□

تا درنرود درون هر گوش

□

غریب را وطن خویش میبرد از یاد

□

سراسر کار من بی‌نور شد سخت

□

وز راه هوای تو گذشتن نتوانم

□

شدست خانه‌ی چشمم نقش ایوانی

□

زانکه در شهر شدم شهره بدرد آشامی

□

توفان اشک تا به گریبان رسیده بود

□

طوق مرا چو تاج فلک آشکار کرد

□

الحق ارزد زانکه ارزان می‌دهد

□

نامه‌ی دل سیاه می‌بینم

□

تا بر سر گردون بزنم نوبت شاهی

□

ژاله‌ی صبح دم از نرگس تر بگشایید

□

به سال هفتصد و شصت از جهان بشد ناگاه

□

کجاست ساقی ما گو بیا و باده بیار

□

زان بستم اندر آن سر زلف سیاه دل

□

و آن نیل مکرمت که شنیدی سراب شد

□

خراب کار مرا شمس دین کند معمور

□

در شتاب است عمر بشتابیم

□

حلالت از آن می خرابی و مستی

□

شب و انجم چو دخان با شرر آمیخته‌اند

□

بگو حدیثی و بگشای مشکل همه کس

□

گفتم منم غریبی از شهر آشنائی

□

گر نبود نامه‌ای، زبر برساند

□

بر گستوان به دلدل شهبا برافکند

□

هر گوشه محشر دگری جلوه‌گر کنی

□

کفر زلف تو برآورد ز ایمان ما را

□

شد ز غم آن پری فاش به دیوانگی

□

پای کوبان دست همت بر جهان افشانده‌اند

□

در نزد آتش غیرت به دلم در زد و رفت

□

چشم تو مست خواب و تو مست و خراب می

□

کس را بدین قدر نتوان کرد سرزنش

□

خود آن بوی را هم درنگی نبینم

□

دریدم پرده بی‌چون سر آن هم نمی‌دارم

□

دو چشم من همه با آب می‌کند بازی

□

زانکه دولت باشد از خوی تو خواری

□

دامن عنبر تر افشانده است

□

صاحب این بیستون خرگه نگهدار تو باد

□

نه آخر توانی که ما را زیانی

□

به ترک یار بگفتند و بربارانند

□

کعبه را چهره در آن آینه پیدا بینند

□

بی تو به سر نمی‌شود، زین همه کار ای پسر

□

لذت رندی ز ترک پارسائی یافتیم

□

جان چو با جانان نشست از پیک و پیغامش مگوی

□

سر ز عشقت کله براندازد

□

چون گوی چه سرها که به چوگان تو بازم

□

نازکتر از گل تر و خوشبوتر از گلاب

□

چه جرم رفت؟ که مستوجب جفای تو بودم

□

راز دل زمانه به صحرا برافکند

□

دل خراب طپیدن گرفت از آغازش

□

چه نیکبخت کسی کش به روی تست نگاه

□

دست و زبان خود را از خلق بازداری

□

دست هستی بر جهان خواهم فشاند

□

مرا از آستان او زمین و آسمان مانع

□

بکلی ترک عقل و هوش کردم

□

هیچ سال این دردم اندر جان وغم در دل نشد

□

نه ز سلوت اثری خواهم داشت

□

همی بنفشه پدید آرد از دو لاله‌ستان

□

ورش ترس از خدا بودی چه بودی

□

نتوانم که زمانی نکنم یاد از تو

□

با من قران کنند وقرینان من نیند

□

ز جام وصل می‌نوشم ز باغ عیش گل چینم

□

در آن بیچارگی و ناتوانی

□

که بر سبزه زاری نشینیم باز

□

شه مرا نانی که داد ار باز می‌خواهد رواست

□

بگفتمش که زهی خوبی خدا ای دل

□

کاوازه‌ی سعادت جودش جهان گرفت

□

چشم بد دور ز رویت، که شگرفی و جوانی

□

بختیان را ز جرس صبح‌دم آوا شنوند

□

آن قدر ذوق تماشا ده که بینم روی او

□

جعدت از مشک سیه فرق ندارد موئی

□

که درین درد بی‌دوا باشد

□

ز پایم فکندی ز بس دست یازی

□

مات شدم نیز خانه نیست چه بازم

□

زبان بگشاد و با او همزبان شد

□

بیندیشیدن و پرورده گفتن

□

دلت بگرفت در خانه برون آتا جهان بینی

□

خداوندا نگه دار از زوالش

□

فراوان مرا خرج و زر هیچ نیست

□

با چنان رویی که دارد دشمنش؟

□

جان نگنجد در آن میان که توئی

□

گویند صبح نبود شام تو را دروغ

□

سمن به عزم صبوحی کلاله بردارد

□

اندکی خسبم و بسیار بگریم ز غمت

□

وای زلف تو سایبان نسرین

□

قد خلق از سجودت باد گاهی راست گاهی کج

□

فراوان ناله‌ی دلسوز کردم

□

سر به سر گفتند آن کو تن به تن پوشیده‌ام

□

کو هم نفسی تا نفسی رانم ازین باب

□

زانچه وصل و هجر او هم درد و هم درمان ماست

□

به امید کرمت روی به راه آوردیم

□

من له‌الحمد دائما متوال

□

ما عشق باز صادق و او عشق دان ماست

□

سلسله‌ی دل به جز آن موی نیست

□

وی آفتاب پرتوی از نور رای تو

□

با دل آشفته در دامم کند

□

قدم در موج خون نتوان نهادن

□

زیرا برهنه‌ای تو و اندیشه زمهریر

□

نوجوان است سر عیش و تماشا دارد

□

در اوفتاد، فرو برد پای مرد به گل

□

ماند بدان که بر سر آن عهد خود نمانی

□

بهانه جوی من از من جدایی نکند

□

خوشتر ز صحن جنت و خرمتر از بهار

□

هر که عاشق گردد، او را در دل آرامی نباشد

□

دل طلب کز دار ملک دل توان شد پادشا

□

به کسم مکن حواله که به جز تو کس ندارم

□

نوید خرمی از روزگار میید

□

در گوش سپر کرده فرمان تو نعل

□

لا در چهار بالش وحدت کشد تو را

□

ناز بنیاد مکن تا نکنی بنیادم

□

ز پیر مغان آشنائی طلب

□

بعد از آن یادم نکردی، یاد می‌دار، ای پسر

□

در هشت خلد مملکه بستان تازه کرد

□

بالهوی زلزلتنی و العقل فی الزلزال زال

□

صبرم اگر مدد شدی دل ز تو واستاندمی

□

گرد ماه از مشک بندی بسته‌ای

□

وی راحت جان ز تو به دردم

□

چو تن به خواب دهم اضطراب نگذارد

□

پیش تو نوش روان درد تو درمان ماست

□

چون او برود، گویم: آن دگر او باشد

□

من و صد جان ز پی عشوه خری

□

که روشن است ز رویش همه جهان امشب

□

بگذر ز سر اگر سر و سامان طلب کنی

□

بس می‌خروشد آن سخن دل‌خراش تو

□

عیسی نه‌ای و روزی صد رنگ برآمیزی

□

وگرنه شرح دهم با تو داستان فراق

□

پخته‌ای چند فرو ریز به ما جامی چند

□

وانکه در پای تو افتاد سرافراز آید

□

پایم به سر گنج است از مار نیندیشم

□

هین که بشد عمر چنین هوشیار

□

ای آنکه هرچه کرد ضمیرت صواب کرد

□

خاصه رویت که به روحست و روان پیوسته

□

که دل اکنون ز بند جان برخاست

□

داغ بر جان بار بر دل خار در پا می‌روم

□

شرطست که دست از من دیوانه بشوئی

□

دل بیچارگان از خود مرنجانید، من گفتم

□

عندلیبم به گلستان شدنم نگذارند

□

چو مادر هست شیر دایه بگذار

□

غمش ز رندی و میلش به پارسائی نیست

□

که بر کف تو نخواهد شد این خراب آباد

□

این دو خلف را بهم چه خشم و خلاف است

□

جامه کس سیه و دلق خود ازرق نکنیم

□

من از بادام ساقی مست و مستان مست خواب از می

□

تنی مرده باشد، که جانی ببیند

□

در سلسله‌ی زلف پری مار نمایی

□

هزار عاشق اگر مرد خون مات حلال

□

چشمش به یک کرشمه دل از دست ما ببرد

□

تو خواهی گریه میکن، خواه زاری

□

مرا درست شد اکنون که عهد بشکستی

□

در مشق با کشیدن زلف تو مشگ ناب

□

دروغ گفت چه باشد چرا نشاید کرد

□

عزت عشق از در خواری بود

□

برد به دست نخست هستی ما را ز ما

□

که به از گوشه‌ی می‌خانه ندیدم جایی

□

هزار آوا شود مرغ سحر خوان از خوش آوازی

□

راه چه جویی به غیر؟ بیش چه پویی به راه؟

□

دارند بتان لطف نه چندان که تو داری

□

که ای نتیجه‌ی کلکت سواد بینایی

□

خورشید در حمایت پر کلاه تو

□

در خون خود، که عاشق آن دست گشته‌ایم

□

آن آتش‌گون گلاب در ده

□

وین چرخ مردم خوار را چنگال و دندان بشکنم

□

باز در کوی مغان بی سر و سامان شده‌ام

□

این نیز توانی که بما نور فرستی

□

دل بیش کند ز جان‌سپاری

□

تا ابد با خود به این قیدم قوی پیوند کن

□

بدانست کو را شد آن تاج و گاه

□

بار بر گردن من چون تو نهی بار کشم

□

مانم به تو و به من نمانی

□

صد حلقه‌ی زلف در بناگوش

□

همه دوده را روز برگشته شد

□

وین درد جگر سوز به درمان نرسیده

□

راز، بی‌زحمت زبان بشنو

□

چمن ز لطف هوا نکته برجنان گیرد

□

جهان را دگرگونه شد داوری

□

ما پای به گل در شده زین اشک چو باران

□

از سکه گشت کارم، تدبیر کار من چه

□

چونک چشیدم از لبش یاد شکر چرا کنم

□

نگه کرد و مردم بی‌اندازه دید

□

مروت قحط شد، بی‌توشه زانم

□

صیدی ز خون و خاک چرا برنداشتی

□

دست به خونم آلود ماه لقا نگاری

□

به یزدان چنین گفت کای دستگیر

□

و گر من زو شوم پنهان به پیدایی کشد زارم

□

یا به تو دسترسی داشتمی

□

امسال دگرگون شد و دگرسان

□

جهان گشت بر نامداران سپاه

□

وزین عود و شکر بخورم مده

□

قدر کله قمر شکستی

□

از این باد ار مدد خواهی چراغ دل برافروزی

□

بیامد دمان تا زمین حبش

□

فردا طلب مرا به سر کوی می‌فروش

□

جان را کمر نیاز بستیم

□

تا غرقه شده‌ست از تو در خون جگر خوابم

□

به کاخ اندرون بنده‌یی ارجمند

□

چه دانستم که خواهد بودیا نه؟

□

صبح را چون محرمان کعبه عریان دیده‌اند

□

فتنه‌ای گردد زمین و آسمان برهم زند

□

ببد شاد کواز مردم شنید

□

تا آنکه رخش دیدم، او من شد و من آنم

□

ورای خرد پیشوایی طلب کن

□

همه روی جهان سیاه کنم

□

که با جان شاهان خرد باد جفت

□

قدحی ده، که خواب من بردی

□

دل که با غم بساخت خرم دان

□

و آن چه آن مه را به خاطر نگذرد یاد منست

□

بگفتند با شاه زان بارخواه

□

رحمتی کن بر من آشفته دل

□

بر چراگاه ناز می‌غلطم

□

تو کعبه‌ای هر جا روم قصد مقامت می کنم

□

ببخشید دینار چندی به نصر

□

گذر کنی ز بر من به نزد آنکه تو دانی

□

در راه بلا تعب کشیدم

□

ز گلیست خار در کف که نچیده‌ام هنوزش

□

بخوانیم بر شهریار زمین

□

میلش به دیدن گل و سوسن چرا بود؟

□

وز صاف تو درد خام روزی است

□

مرغ جان را نیز چون پروانه بال و پر بسوخت

□

چو خورشید بنمود چینی طراز

□

از تیر چشم مست خود آهنگ جانها ساخته

□

صد بار فغان کردم و یک‌بار نپذرفت

□

خون خوری گر طلب روزی ننهاده کنی

□

ز ره رنجه و مانده یکسر سپاه

□

خانه‌ی عقل به یک بار برانداخته‌ایم

□

چون پای دوست بوسم جانم بر لب آید

□

نه از آبم نه از خاکم سر عالم نمی‌دارم

□

برو ناگذشته زمانی دراز

□

مکن با من خسته بیگانگی

□

دیر وصلا رطل مرد افکن کجاست؟

□

ای پادشاه حسن مکش بی حساب تیغ

□

رها گشته از شاه دانش پژوه

□

از تو باطل شد نگارستان ارژنگ، ای پسر

□

به ساعت فتنه در میدان بیاید

□

آتشی زد در دل بریان من

□

همی جست رزم اندر آباد بوم

□

کسی دیگر درین عالم به کاری نیست غیر از تو

□

نی و هم من به وصف جمال تو در رسید

□

و از فلک خون خم که جوید باز

□

بدو گفت ازین خواب دل بد مکن

□

که شد خجسته از آن چهره فال ما امروز

□

زیرا که نه شب بود که تاریخ بقا بود

□

ور زانک تو عاشق نه‌ای رو سخره می‌کن خار کش

□

به آیین او جای پرداخته

□

بار دیگر چیست کندر دیگران پیوسته‌ای؟

□

بر اقلیم جان‌ها فرود آمده‌ست

□

در دیده ماند اشکی و آن نیز رفتنی

□

نبودی شب و روز روشن‌روان

□

صفات تجرد بیان برنگیرد

□

جوجوم کرد و چو بشنید آه من بر من گرفت

□

سجاده زاهدان را درد و قمار ما را

□

یکی باد سرد از جگر برکشید

□

کجا یادآوری از من؟ که از من بهتری داری

□

وین زلف عنبرینت آتش ز جان برآرد

□

که من نسیم حیات از پیاله می‌جویم

□

که علت بگفتی چو دیدی سرشک

□

همچو من سوخته و خسته دل و زار بماند

□

چرا ندهم؟ دهم جان در وصالت

□

چون مرا دیوانه کردی گوش دار

□

ازان مردی و تند گفتار اوی

□

نظری کن به خویش تا ز کجایی و کیستی!

□

عود الصلب من خط زنار سان اوست

□

از گرفتاری دلم اینجاست هرجا می‌روم

□

ازان مرز تا روم لشکر گرفت

□

ور حال دل نمایی، دل در برت بسوزم

□

که ریزد برون گنج‌های گهر

□

نه یکی بس دو ام نمی‌باید

□

برآشفت زان نامدار بزرگ

□

رخت نوروز و دیدار تو عید ماست پنداری

□

تا اوست اندر او دل خرم نیافت کس

□

هم دشمنی کردم به خود هم دوستی با دشمنان

□

نبود آن سخنها ورا دلپذیر

□

یک ذره دل از تو بر نگیرم

□

اینک سر و زر نقد دگر تا چه ستاند

□

مرگ و جسک نو فتاد اندر سرش

□

بدید آن سپه این سپه را ز دور

□

تا از خجالت تو نروید دگر گلی

□

فتنه سر از جیب روزگار برآورد

□

از دعای تو به مدح تو نمی‌پردازم

□

کسی را که نابردنی بد بماند

□

شد خار دلم، گر چه گل انگاشته بودم

□

وز جهان بر جانم آزاری رسد

□

کار را از همه سو تنگ به شکر نکنی

□

بیامد به نزدیک پیران روم

□

بتا، تعلق خاطر به سرو وبان چه دهی؟

□

به سلام خشک خوش کن دل ناتوان ما را

□

کجاست مرد که بازار امتحان تیز است

□

به رزم و به بزم و به دانش گرای

□

ما و من قصه‌ی مجازی بود

□

عشق را یک نازنین جستیم نیست

□

هین که آمد به تماشای تو دل خون دگر

□

چه داریی به پیری مرا مستمند

□

تو ماهی، مهر نتوان دیدن از تو

□

راحت نصیب گوهر آدم نیامده است

□

پروانه‌ی خویشم کن تا گرد سرت گردم

□

همی بود بی‌کار تاج و سریر

□

دلدارم اوست، در پی دلدار می‌روم

□

وصف تو به گفت برنمی‌آید

□

عقل گم کن نور آن جوهر ببین

□

بیارند پر کرده از آب سرد

□

نه بی‌رویت جدا گردد غم از من

□

بسیط زمین و زمان را گرفت

□

بنده عشقم و از هر دو جهان آزادم

□

بفرمود تا بازگردد سپاه

□

کار طرب را بساز یافته بودم

□

بوی تو نیاورد و پیامت نرسانید

□

این مرگ خود پیدا کند پاکی تو را کم خور تو غم

□

سر نامداران به بیرون کشید

□

هر دم لبش حیاتی در مرده‌ای دمنده

□

بیدلان را به جان زیان افتاد

□

خصمانه حرفهای تو هم تلخ و هم لذیذ

□

کنیزک بیامد بر اردشیر

□

اول قدم ز روی وفا جان فدی کند

□

از صحبت آن نگار موزون

□

رسوای اگر چنین گذرد روزگار من

□

برفتند با نیزه و تیغ و تیر

□

پرورش مشکل توان کرد از چنین پروردنی

□

در سینه‌ی جان‌بازان سودای تو اولی‌تر

□

که خوبان را زبان با دل یکی نیست

□

بدانگه که بگشاد راز از نهفت

□

ز دست این دم چون برف و اشک چون باران

□

رایت عشق پای برجای است

□

خویش را غیر مینگار و مران از در خویش

□

که ای شاه پیروز و دانش‌پذیر

□

رفتی و مرا در غم خود زار بهشتی

□

تحفه‌ای کز غم فرستی نزد ما هردم فرست

□

بی درد را به نعمت درمان چه احتیاج

□

وزان روی لشکر به مغرب کشید

□

عشق از کمین چو برون تازد

□

دارو بر آستانه‌ی عالم پدید نیست

□

بر درت چون خاک پست افتاده‌ام

□

فرستاده‌ی پادشا را بدید

□

مشک ختاست، گر چه صوابش نبشته‌ای

□

آن بت خورشید روی و آن مه یاقوت لب

□

طامات تا به چند و خرافات تا به کی

□

قلم خواست چینی و رومی حریر

□

که جفای تو مرا دیده چو دریا نکند

□

نوبت دی فوت شد نوبت اکنون بیار

□

تا که ببینند خلق دبدبه رستخیز

□

هم‌انگه ز لشکر سران برگزید

□

باز آی، که دل خسته شد از بار جدایی

□

آنجا که دردت آید درمان چه کار دارد

□

ترک خنجر کش مردم کش آتش خوئی

□

بدو جفت او گفت هست این درود

□

عشق ترا مشکل کاری به نوا باشد

□

بر سر هر سنگ باد غالیه‌سای آمده است

□

ملک وجود را همه یک جا گرفته‌ای

□

بزد نای رویین و لشکر براند

□

چاره‌ی کاری نمی‌کنی، به چه کاری؟

□

با وصل تو کس ملکت عالم نپذیرد

□

روی تو چند آینه‌ی مرد و زن بود

□

به رنج اندر از راه شاه و سپاه

□

هیچ ندیدیم و عمر در سر کار تو شد

□

پای من در دهان مار افتاد

□

بالهوی زلزلتنی و العقل فی الزلزال زال

□

ز گرد سپه شد هوا ناپدید

□

که گر تندی نماید کند گردی

□

عین کمال خسته باد ار به کمال تو رسد

□

به مراد دل برسی اگر به مراد خود برسانیم

□

همی این نهان دارم از انجمن

□

اگر چه هیچ به منزل نمی‌رسد بارم

□

به بهای جان از آن لب شکری فرست ما را

□

که شادی در همه عالم ازین خوشتر نمی‌دانم

□

به هر سو سواران فرستاد تفت

□

وندر آن خانه یک پری‌روییست

□

محنت دواسبه آمد و از سینه گرد خاست

□

به هر شکسته که پیوست تازه شد جانش

□

سپاهش همی کرد آهنگ کرم

□

ورنه هم بر گریهای زار من بخشیده باشد

□

گل نبویم، گل مرا بوی تو بس

□

دل پردرد و رخساران زردک

□

به روم اندرون بود یک‌چند بوس

□

چو دل گرمی کنم رنجور مانی

□

رستخیز از جهان برانگیزد

□

راه ریا گم میکنی در قبله‌ی ما رو مکن

□

خردمند و بادانش و بی‌گزند

□

این دل و دین و تن و جان و سر و پا بنماند

□

آواز بی‌نیازی از آسمان برآمد

□

اندر آمد به خیمه آن دلبر

□

بدانست کامد به تنگی گزند

□

در آن بیچارگی کردن فرو ماند

□

سرم کدو چکنی یک کدوی باده بیار

□

اسباب جمع داری و کاری نمی‌کنی

□

ز مردان رومی چنانچون سزید

□

او همی سوزدت از عشق و تو می‌ساز، ای دل

□

ز آن در کند این علاقه را پر

□

نپرسید او مرا بنشست خاموش

□

ز کار جهان در شگفتی بماند

□

بریدم مهر و پیوستم دگر بار

□

دل را قیامت آمد شادان چگونه باشد

□

به شکار آمده در دشت دلم شهبازی

□

چو آمد سخنهای دارا براند

□

آتش سودای او خاک زمینم کند

□

دستان زن این سرود دلکش

□

با رخ و زلف تو شرح کفر و ایمان گفته‌ایم

□

به کردار باد دمان بردمید

□

زان فراموش عهد یادم کن

□

صفات خیالت خبر برنتابد

□

بر آب نقطه‌ی شرمش مدار بایستی

□

ز گیتی همی رای رفتن گزید

□

درد دل برداد و درمانم نشد

□

جان تحفه‌ی وصل توست بپذیر

□

تا بکند جانب بالا نظر

□

بشد ساخته تا کند رزم کرد

□

بجوشید از غضب خون در تن او

□

سلامت کرانه کرد، خود اندر میان نشست

□

بادپای جلوه در زین باد جولان در دماغ

□

نبرده سواران نیزه گزار

□

که: درکارم، ار میتوانی، بکوش

□

بر خاک راه او مرا جو جو دل پر خون‌نگر

□

که منتی است ز شمشیر او به گردن من

□

که دارا به تخت افسر ماه شد

□

مرا روباه دیدی،شیر گشتی

□

وصل تو بقای جاودانی است

□

بهشتی دارم اما دوزخی از دور می‌بینم

□

پر از گوهر و بوی و رنگ و نگار

□

در کوی نیک نامی لختی گذر کن، ای دل

□

که گیتی از وفا بویی ندارد

□

که بزمست و چنگ و ترنگاترنگ

□

به دیدار بر تیغ شد بی‌گروه

□

در آن معنی که حق با جانب اوست

□

شد از علم یونانیان بهره‌ناک،

□

در کشور خود سرمده خیل بلا را بیش ازین

□

شگفت آیدت کاین سخن بشنوی

□

جزین کاری نمی‌دانم که: در کار خراباتم

□

به او گشت قانون آن استوار

□

بی تو دستی شاد چون برهم زنم

□

پسندیده داراب با رشنواد

□

کان قامت خوش خرام دارد

□

غمگساری ز کیمیا کم نیست

□

نگاه آشنای یار پیش از آشنائیها

□

ابا آلت و لشکر و رای پاک

□

چنین شیرین نباشد در سپاه خسرو توران

□

این رشحه برون دهد ز خامه

□

این بار من یک بارگی از عافیت ببریده‌ام

□

بروبر همی روز تاریک شد

□

چو خوبی بیش باشد، بیش سوزند

□

از جان گزیر هست و ز جانان گزیر نیست

□

سرشک من نگذارد مداد بر کاغذ

□

دلش گشت پربیم و تیره‌روان

□

روزی چنان شوی که ندانم ترا ز خود

□

در جان شکند پیکان چون در جگر اندازد

□

در باز کند ناگه و گستاخ درآید

□

به جایی که بودند ز ایران مهان

□

میر عباد عبد آصف صف

□

چنین رانده است از سکندر سخن

□

در دل چرا نکشتی از دست چون بهشتی

□

یکی کودک آمد چو تابنده مهر

□

گر زین شراب صرف من یک جرعه در جامت کنم

□

تسکین جان سوختگان یک نظر فرست

□

وگر فرصت بود بوسی درانداز

□

به یک هفته کس را ندادند راه

□

کزان عاشق به خواری ذکر میکرد

□

لطف کن لطف، خبر بازمگیر

□

کان دو رعنا نرگس از بستان حسن انگیختند

□

دمان تا به شهر برهمن رسید

□

دگر خاک آن کوچه بر سر نهادم

□

هوای تو ز دلم زاستر نمی‌گردد

□

وز غمزه نشسته در کمینم

□

پذیره شدن را بپیمود راه

□

نسیم زلف یار آورده‌ای، باد

□

چه گوهری تو که کمتر بهای تو جان است

□

زبان بنده ببندی به التفات زبانی

□

کجا نام او مهرک نوش‌زاد

□

کین زمان میخوردم و در حال می‌خواهم دگر

□

در گنج حکمت بدو باز بود

□

دررسد در حین مدد از ساقی صهبای عشق

□

بیاورد نزدیک گاهش نشاند

□

ترا با او چرا این دارو گیرست؟

□

سرگشته می‌دود به خیالش کجا رسد

□

دشمنان سر باختند و دوستان جان یافتند

□

سوی گاه اشکانیان بازگرد

□

دسترس نیست که روزی سر زلفت گیرم

□

ز عالم نصیبش همان بود و بس!

□

مهر و مه را خانه بر دوشش ببین

□

فراوان بمالید رخ بر برش

□

نباید کرد با تو دوستداری

□

صبر پی گم کرد چون هم‌دست دستانت نبود

□

گرت مدام میسر شود زهی توفیق

□

زمین شد به کردار زرین چراغ

□

مگر آن لحظه کش آواز تو در گوش آید

□

نه گرد خانه به دوشم نه خاک دامن‌گیر

□

چو هنگام وصال آمد بتان را بت شکن باشم

□

یکی بر شد کوه رخشنده دید

□

که شد از رونقت طرب زنده

□

بر وی نزنند عاقلان دست

□

کار ندارد به آب مرغ سمندر مزاج

□

بگفت آنچ بشنید و نامه بداد

□

مثل تو نمی‌یابم، آخر به چه مانی خود؟

□

وز بخت تیره رای صفایی نیافتم

□

بی تبرا و تولا می‌روم

□

به خورشید تاج مهی برفراشت

□

خلد خاصی ز روح جنت عام

□

این کار تو را بس است، جامی!

□

خروش و ولوله در جان شیخ و شاب انداز

□

بفرمود تا پیش او شد دبیر

□

ما بدانیم که در باغ گلی هست امروز

□

نترسی ز آن چنان سیلی کزو آتش چنین خیزد

□

وقت است جان پاک را تا میر میدانی کنم

□

چو بنشست خورشید بر جایگاه

□

نشدم غره، تا توانستم

□

شمعی و پنهان می‌روی پروانه جویان تا کجا؟

□

مرا شراره‌ی آه از ستاره می‌گذرد

□

پس‌انگه بجنبید و لشکر براند

□

زمان هجر ندانم که چند خواهد بود؟

□

به دو انگشت کاغذم دریاب

□

آفتاب و سایه را سرگرم یکدیگر ببین

□

برآمد غمی گشت زان رشنواد

□

چشم بد باد از آستان تو دور

□

از زلف تو بی‌قرارتر گردد

□

این عجب بین که چه نوری ز کجا می‌بینم

□

به قنوج شد گنجش آنجا بماند

□

کام کسی روا نکرد، اشک بسی روان کند

□

و آن شفق رنگ صبح تاب دهید

□

خوردم همه رخت خود مهمان خراباتم

□

بزرگان بیدار دل را بخواند

□

بپردازم غم دیرینه‌ی خویش

□

وز شبم روز عنا زاده است باز

□

عجب شمعی که از بالا به پایان می‌رود دودش

□

دلش گشت پردرد و سر پر ز باد

□

همچون دهان او دل خود تنگ دیده‌ایم

□

وز برائت به جهان داده برات

□

تا چند کنی کرشمه آغاز

□

کبرو یافت از او خاک نسف

□

درخت گل همه بیبرگ و بار خواهد ماند

□

بر هلالش نقط از شب چه خوش است

□

سنبل و شمشاد هندو چاکر نرگس و لاله بنده و لالا

□

چنین بیرون دهد از پرده آواز

□

چو خورد از خوان او هرگز نمیرد

□

جای فزاع نیست که گیتی مشوش است

□

کار ندارم جز از این گر بزیم تا به اجل

□

شدندش مصریان یک‌سر خریدار

□

چو آتش در فتادش خویش را گفت

□

بر باد شده در سر سودای تو سرها

□

خون گشته قطره قطره ز مژگان چکیده باد

□

هوای دولت دیدار بینی

□

راهی سبک بیار، که رطلم گران کند

□

می‌گشت به گرد کوه و وادی

□

مشکین کمند خسرو مسکین نواز من

□

وز آن میل دل یوسف به خود خواست

□

دل دردمند شد، ز که جویم دوای دل؟

□

تشنه است کاندر آب‌خور آتشین گریخت

□

سیه گزدید بزمم شمع مجلس دیده‌ی من کو

□

درین نامه چنین داد سخن داد

□

دلم آرام چون گیرد؟ که جان از وی جدا باشد

□

وز دور دهر عمر تن آسان نیافتم

□

سوی آن خورشید جانان الرحیل

□

هست صلای سر خوان کریم

□

از هوی اندر هوان افتاده‌ای

□

بر از آن بوستان به کس نرسد

□

چندان نگهم داشت که از یاد تو رفتم

□

بود پی جلوه کمر کرده چست

□

چون بخندد بشکند بازار نوش

□

چون تخم پیله زنده شوم باز دربرت

□

هر نفس دل خسته‌تر دارم ز تو

□

فارسیان را شه ایوان عشق

□

ما ز تو سرکش‌تریم،پس تو چه پنداشتی؟

□

چون لاله نشست غرقه در خون،

□

بارش دل پرخون و گلش چهره‌ی زردست

□

که: مشک و عشق را نتوان نهفتن!

□

عشقت به بر آید، چو ترا بر بنماند

□

نزدیک آفتاب وفا می‌فرستمت

□

چند ز برگ ریز غم زرد شوم خزان کنم

□

چو ماه نخشب اندر چاه نخشب

□

بچینم گل، نیندیشم ز خارت

□

ز سنبل سایبان بر یاسمن ساخت

□

تا نگویم در سر مستی به مردم راز او

□

چون سکندر صاحب تاج و نگین

□

گمان مبر که ز خاک درت جدا باشد

□

ز فیثاغرس آن الهی حکیم

□

آهوی خطایی را در عین خطا بینی

□

فلک زد سکه بر نام زلیخا

□

بیاورد و بدان آشفته دل داد

□

وز آتش جگر دل پردود می‌بریم

□

ای جلال تو به انواع هنر ارزانی

□

فروغ دولتش ظلمت زداید

□

عاشقان در پیش سراندازان

□

بر دل از خون دیده نم نزده است

□

خر او می‌کند ز کنجد کاغ

□

عرشیان در طلب‌ات باد به کف!

□

چون توان شد ز وصل برخوردار؟

□

رشته‌ی پندار نگسستی هنوز

□

تا تو نگاه کرده‌ای گشته بلند آتشی

□

عهد وزیری چو رسیدی به سال

□

چگونه راز دل خود ز چشم خلق بپوشد؟

□

در پرده‌ی عاج و آبنوسی،

□

همی پرسم ز کوی تو خبر باز

□

سخن نوباوه‌ی بستان عشق است

□

میگیر و زانو زن برش، گر مقبلی یللی بلی

□

نه جای آنکه به جوی تو بگذرد آبم

□

بر در میکده می کن گذری بهتر از این

□

مانده در حبس گرفتاری را،

□

به کوی عشق دلم را گذار خواهد بود

□

لعل تو را در عنان شهد و شکر می‌رود

□

گر بستیزد برود عشق تو برهم زندش

□

که از جان زلیخا بگسلد بند،

□

سوگند سخت من به دل همچو سنگ تو

□

آفاق ز سبزه تازه روی است

□

زهر تو از نبات کسان بیشتر لذیذ

□

نشاند از خیمه مه را در عماری

□

پیش لب و رویت شکر و شیر چه باشد؟

□

دو جهان ملک و یک زمان خلوت

□

هر گوشه شکاری را حسرت نگران داری

□

در میان فکر تم بربود خواب

□

چون دلم می‌بری به آسانی؟

□

از بلای عشق او روزی امانستی مرا

□

ای دل بدخواه من مژده که خونم گرفت

□

ز هر شادی و غم آزاد باشد

□

در تو پیوستم و از هر چه مرا بود بریدم

□

به دل چون رنگ بر گل می‌دود زخم نمایانش

□

کبوتر همچو من دیدی که من در جستن بازم

□

کنی مانند طفلان خاک‌بازی؟

□

که او هر ساعت از جایی گریزد

□

کز سحر بهار آزری ساخت

□

بر زر کشیده خفتان شاهانه بسته ترکش

□

به تو نازم! که مریدی و مراد

□

آبای انجم فلکی را نبیره‌ایم

□

گوهر اندر خاکدان نتوان نهاد

□

در دیر مغان راه خرابات گرفتیم

□

بالغان را غایت امید نیست

□

چه کردم که گشته‌ای جهان از جهان من

□

خردمندی بر همانان شنید

□

ای پسر جام می‌ام ده که به پیری برسی

□

دام دل‌ها زدی از مسک، رقم

□

نه به هوشم، ز من مگیر امروز

□

خون جگر آمد آب‌خوردش

□

نه آن خنجر به کف دارم کز این پیکار بگریزم

□

به محنت‌گاه زندان کرد آهنگ،

□

بنشین دمی، که خون شد دل من ز چاره سازی

□

طاقت جور تو روزگار ندارد

□

تا نشود ز آه من محو نشان پای او

□

ز کار عالم‌اش غافل کند عشق

□

دیدار ما به دیده‌ی جان بود صبح دم

□

یک موی سر به مهر به دست صبا فرست

□

به سر چاه زنخدان تو آید گه گاه

□

بی‌خبر خفته چو کوران و کران!

□

به حال من نظری کن، که مردم از ستم تو

□

بازت از نو وجود خاص دهند

□

دربست شد مسخر من کشور بلا

□

با خموشی ز شعر دمساز آی!

□

که خاک پای ترا از سپهر ننگ آید

□

چون مغان از قله‌ی می قبله‌ای برساختیم

□

هلا بیا شب لولی و کار هر دو بساز

□

سرخ رویی ده هر جا خجلی

□

که دارد چون کمر بستی و همچون زلف لالایی

□

جان ساکن فردوس شد از من چه نویسد

□

انتخاب نسخه‌ی صنع خدای خویش بین

□

همه از خود پرستی بت‌پرستان

□

گر دوست بر متابعت کام ما رود

□

سیمرغ وصل را دل و جان آشیانه بود

□

ندارند باور یکی از هزارم

□

غرق نور تو چه پیدا چه نهان!

□

وعده‌ی وصل که بود اینکه وفا کرده‌ای؟

□

از در ما چون درآمد دل ز روزن برپرید

□

حاصل خرقه و سجاده روان دربازم

□

راقم تخته‌ی تعلیم سخن

□

به تو مشغول وز خود بی‌خبرم باید بود؟

□

خوی تو یاری‌گر است یار بدآموز را

□

خطی که فاعتبروا منه یا اولی الابصار

□

بود در روز و شبش حال اینچنین

□

در دایره‌ی دگر نیفتی

□

از آن نعره‌ی من چنین خوش فتاده است

□

دلم هم میطپد الله امشب یار میید

□

وز فراق عمر کاه او رهید،

□

بر رخش از هفت ونه، نقش و نگاری دگر

□

نیک عهدی برنیامد، آشنائی برنخاست

□

جان را شب اندر آمد و دل در عذاب بست

□

سر جانش به حقیقت واصل

□

خطا ز سر بنهی، روی در صواب کنی

□

تو را صد جان به چشم اندر نیاید

□

مرگ بر من کرد آسان درد بی درمان او

□

بر او دست جفاکاری گشادند

□

جان خود در آتش و تن در عذاب انداختم

□

جفای دوست داور برنتابد

□

اسیر عشق نگردد ز رنج و خواری سیر

□

خوشا رسوایی و کوی ملامت

□

نباید بعد از آن خاییدنش دست

□

خاطر آسوده ازین گردش ایام بخسب

□

بیاید کاشکی در روزن چشم منت بیند

□

در به رخ تیره‌دلان گل زنند

□

شود چو باغ بهشت این زمین دیبا پوش

□

ز بدعهدان وفاداری نیاید

□

در بوته‌ی امتحان ما باش

□

مایه‌ی کام دو جهانی‌ست عشق

□

هیچ در آن پرده نمی‌داد بار

□

آزار او نکردم گوئی دگر چرا شد

□

بادت اندر شهریاری برقرار و بر دوام

□

خروس صبحگاه آواز برداشت

□

درخت شوقم از برگش به برگ و بار میید

□

زلف تو چون روزگار پرده‌دری می‌کند

□

دیو نیم پری نیم از همه چون نهان شدم

□

که چون یوسف برون آمد ز خانه،

□

خواهی که او شوی تو، جدا گرد از منی

□

پس تو را مشتری توانم شد

□

سلطان شاه مشرب جم قدر کامکار

□

یافت گیتی بر شه یونان قرار

□

و آن درد را که بود نکردم دوا هنوز

□

خنده‌ی او مهر کان خواهد شکست

□

بر دل آمد وز تف دل هم زبان هم لب بسوخت

□

دل تو نقطه‌ی اندوه شده!

□

ببین دلهای بی آرام خود را

□

وی از سزا بریده و بگزیده ناسزا

□

کوتاه کرد قصه زهد دراز من

□

می‌زنی گام پی وایه‌ی خویش!

□

رخت بردارید، همراهان، که محمل می‌رود

□

با کام جهان هم ز جهان کام توان یافت

□

با رخ چون آفتاب سایه نماید نگار

□

ملکش از بحر عطا دریا کفی

□

خون شو ای چشم که این سوز جگر کس را نی

□

ز دانش به دل گنج شاهی‌ش بود،

□

مهر من راست وفای تو دروغ

□

کرد در وی عشوه‌ی ابسال کار،

□

همه غم رفت و ه بغیر از غم آن یار نماند

□

کلاه بنهم و سر بر سر کلاه نهم

□

من از دردی کشان نیم مستم

□

محنت اندر محنت و غم در غم است

□

خون‌خوار منی زیان من من دانم

□

درین دیر دیرینه‌ی دیرپای

□

همی‌گفت این معما با قرینی

□

نامه‌ی عمرت ازین حرف سیاه!

□

عشق نوایی بزد، خرقه در انداختیم

□

میی به ساغر من همچو آفتاب بریز

□

فلک را راست گردیدن میاموز

□

رخت خود از باغ به راغی کشید

□

وان که در این جستجو است از همه پویاتر است

□

نوبر آن به که خسش نشناسد

□

ترک او گویم پرستار بت دیگر شوم

□

عقد محبت کشفی با دو بط

□

هزار نامه به نقش هوس سیاه کند

□

باغ جان‌ها بجز جمال تو نیست

□

ز رویت می‌کند روشن خیالت چشم موسی را

□

بسته به تو سلسله‌ی ممکنات!

□

بر نیاید ز خرابات مغان مطلب ما

□

سیم بناگوش او سکه‌ی کارم ببرد

□

علاج کی کنمت آخرالدواء الکی

□

شبان لایق بود پیغمبری را

□

و آن دل سنگین ز مهر من بپردازی دگر

□

به عالم آشنارویی نمانده است

□

هر کس که او مکی بود داند که من بطحاییم

□

پشته‌ای خار همی برد به پشت

□

چه آتش‌ها که بر جان است ما را

□

میدان دل از دو لشکر آراست

□

هزار تیغ ز مژگان برآفتاب کشید

□

ز آب لطفت تر، زبان عاشقان!

□

گر صبر صبر ماست عجب دارم ار شود

□

درد مرا نشانه کرد درد نشان من کجا

□

ننگری ای دوست تا چون می‌کشم

□

جان تو زخم بلاخورده‌ی عشق

□

کم کم از گنج تو گم شد آه آه

□

خوبان بجز از عاشق جان‌باز نخواهند

□

جوهرش از گوهر یکتای توست

□

صیت وی از مصر به کنعان رسید

□

بنده‌ی حلقه‌ی زلفین و بنا گوش تواند

□

سپه راند بر قصد خاقان چین

□

ما ز تو شادیم همه وقت تو خوش وقت تو خوش

□

با گروهی ز دوستان، همبر

□

در کمینی که تویی تیر و کمان بیکار است

□

همتش از بند روزگار بپرداخت

□

از همه حسن تو و عشق خود افزون دیدم

□

می‌شد از بهر مناجات به طور

□

چو گویم کرد سرگردان و می‌بازد به چوگانم

□

یا جز غم عشق تو در دل هوسی باشد

□

ای خوشا این جهان بدین هنگام

□

خلعت لطف سخن خاص به تو

□

و آن نه زلف است آنکه دست آویز جان است آنچنان

□

از صبا پیوند عنبر می‌برد

□

خیز اگر بر عزم تسخیر جهان ره می‌کنی

□

برده بهتان ز کلام تو فروغ!

□

تا به روز آن نگار در بر بود

□

جان که در زلف تو شد راه به ایمان نبرد

□

که هر دو آب حیاتست پخته و خامش

□

چنین کرد از کهن پیران روایت

□

فیروزی‌ام از اختر فرخنده محال است

□

صدف گهر نماید شکر عقیق رنگش

□

ور کشد سر ز علاج من بی دل چه علاج

□

طالع ابسال فر خفال شد

□

تا رسیدی به بلایی که شنیدی، ای دل

□

یاری دهید کز دل یار اوفتاده‌ایم

□

رنجه کن از لطف قدم ای غلام

□

در آن خیمه زلیخا بود و دایه

□

چاره کن درد کسی کز همه ناچارتر است

□

شوری ز کبریای تو در آسمان فتاد

□

که به آن شربت آلوده لب آلوده تو را

□

زند هر کس به نوبت کوس هستی

□

کسی دیگر نبیند اندر آنرو، آنکه من دیدم

□

کرد به من آنچه خواست، برد ز من آنچه بود

□

یفعل الله ما یشا اقبال عشق

□

نیست جز تاج جود، راس‌المال

□

چه خوش داشت نظم روان عنصری

□

کام از لب یار برنیامد

□

جوشد ز سوز سینه و از چشم ما چکد

□

که پیش او چو چشمش بود محبوب

□

که در حضور تو با خویشتن نمی‌باشم

□

بر سر کوی تو باد هم به خطر می‌رود

□

بر دشمنان نشستی، دل دوستان شکستی

□

ز نومیدی فزودش داغ بر داغ

□

راجت جان من آخر آفت جان شد مرا

□

گر همه رستم بود ز پای درآید

□

آن جا اگر روی و گر آئی برابر است

□

صیقلی شرک خفی و جلی

□

مرا ازان چه تفاوت؟ که رند بودم و هستم

□

جمال جهان پادشاهی تو راست

□

رفت سوی خانه با حالی تباه

□

آن به اسرار حقیقت مشحون

□

مانا ز بخت یافت نگین پیمبری

□

روز راحت را بقایی مانده نیست

□

آرزو سایه سپه فتنه جنبت کش شاه

□

روز و شب چشم نه و گوش‌گشای!

□

در خویش زنم آتش و مردانه بسوزم

□

حسن تو دارد ملک آنکه سلیمان نداشت

□

می‌شوم با خاک یکسان درنگر

□

خرده‌بینان را ز معنی حصه‌ای

□

که تا هستیم بشناسیم از کافر مسلمان را

□

ناکام جان نگر که چه در کام جان کشد

□

که بسی گل بدمد باز و تو در گل باشی

□

پندگویان را بر او دستی نماند

□

غلام تو شد سرو آزاد نیز

□

دلها در آتش افتد دود از میان برآید

□

بناگه روبهی کردش گرفتار

□

چون باد به سوی او عنان تافت

□

لاف از علی مزن که یزید دوم تویی

□

وان می به خمار عاشقی باید

□

هنوز از کوه تا دم میزنی فریاد می‌آید

□

چون ابروی خود به نیکویی طاق

□

پیغام به کار ما نمی‌آید

□

وز می وصل تو لبم بر لب جامی برسد

□

این مطلع شاهی را عنوان کتابم کن

□

که بندد با زلیخا عقد پیوند

□

لب فرهاد نبوسید لب شیرین را

□

یارب این رنگ سواد از چه خم است

□

آهی از من سر نزد کز مردم افغان برنخاست

□

بارگی راندی به میدان افق

□

یا آن ضرورت نامها خود بر نمیخواند مگر؟

□

آن را که نه عشق پخت خام است

□

لیک دوک تو نگردید ازین بهتر

□

لمعه‌ی خورشید الهی‌ست حسن

□

نه روز روشنی از پی شب سیاهی را

□

عشقت به دل جهان نهاده است

□

کمند عقل بگسستم ز نو دیوانه گردیدم

□

تن بی‌درد دل جز آب و گل نیست

□

ترک مراد کردم و از کام فارغم

□

از شرم روی توست رخ ماه زیر آب

□

جان می‌سوزدم دگر چه سازم

□

که بی‌تلخی نباشد عیش، شیرین

□

بر تخت گل نشاند و سلطان کند تو را

□

افغان چه توان کرد که داور نپذیرد

□

که من دلشده این ره نه به خود می‌پویم

□

عقل اول را مقدم آفرید

□

که گوی سیم به چوگان مشک می‌بازد

□

چنان سخت کمان کوست ازو کام توان خاست

□

دران خفتن، باو گنجی چنین گفت

□

دایم از بحر همی راند سخن

□

چون دگر کس شناخت شد دشمن

□

ازین بی‌نورتر کاری نپندارم که دارد کس

□

جانها فدای آهوی مردم شکار تو

□

پادشاوار وزیری بر راه

□

گر وفا ورزی بهر حالی ترا بهتر بود

□

سینه‌ی ما چه که ارواح ملایک هم نیست

□

کز دست او به صد جان نتوان گرفت جامی

□

کز او تا یوسف آمد یک دو منزل

□

خورشید فلک از پی فرمان تو برخاست

□

چشم جان در روی تو حیران بماند

□

پیشتر زان که شود کاسه سر خاک انداز

□

نیمه‌ی دیگر شب انجم فروز

□

هم به نوعی که تواند بکند چاره‌ی دردم

□

باز به پیرانه سر، عشق تو از سر گرفت

□

بهم برآمد و از پویه باز ماند و گریست

□

شهوت و زن را نکوهش پیش شاه

□

عاشق صادق کرم شمرده ستم را

□

وز یار در حجابم و از غم‌گسار هم

□

در پرده بازی کرد رخساره در نقابی

□

چون جرس هرزه‌درایی تا چند؟

□

وآن نظر کردن نهانت خوش

□

تا سر نمی‌شود غمت از سر نمی‌شود

□

تا گوش برگشادم آواز تو شنیدم

□

راه فکرت بر ضمیر من ببست

□

دست زمانه رسات طرازی بر آستین

□

کیسه‌ی صبر خالی افتاده است

□

تو را می‌بینم و میلم زیادت می‌شود هر دم

□

چنین آرد فسانه در میانه

□

باری نگه کنی، دوسه بارت نگه کند

□

نکو بشنو که این معنی نه زرق است

□

ماند خاکستری از دفتر و طوماری چند

□

که در گنجینه بودش از سخن گنج

□

تو نهفته ای در لب خنده‌های شیرین را

□

بربند عقد در که کنون دربر آیمت

□

نعوذبالله اگر افتدم به تو سرو کار

□

جهان پر بود از صیت جمالش

□

وز عشوه‌های نرگس مستش چه میکشم؟

□

در مسند فقر پادشاهند

□

سرم آن بخت ندارد که تو در پا فکنی

□

ز حد بگذشت استغنای یوسف

□

چندین سقاطه‌ی هوس افزای عقل کاه

□

نطق فروبست، حال دل به چه گویم

□

دواش جز می چون ارغوان نمی‌بینم

□

زیر ظل رافتش شد مستقیم

□

مگر همین دل مسکین چو ناگزیر شود

□

چنین می‌دهد از سکندر نشان

□

بهر لحظه میجست از آن اخگری

□

گلی از روضه‌ی جاوید بنمای

□

بی‌دل دم سرد از آن زند صبح

□

وز روش دهر زمان کس نیافت

□

کافتاب از شرم رویش شرمسار آمد برون

□

مانده در ربقه‌ی عادت مه و سال

□

دلم بر تو زین بد گمان شود

□

عقل، کافر بود آن رخ دید و ایمان تازه کرد

□

عارض تو بی قلم خط زده بر لوح سیم

□

به خوابی و خیالی آرمیده

□

که شاهی افکند بر صعوه‌ی بیچاره شاهین را

□

وز جهان با جان من آهنگ داشت

□

صد رشک تا سبب نیست با خود درین صدد کیست

□

چهره پر دود، ز آتش‌خانه

□

نه آخر دو چشمم پرآب از تو شد؟

□

با روی تو شام بر سحر خندد

□

زشتروئی چه کند آینه‌ی گردون

□

هست نسیم چمن‌آرای «کن»

□

تا سحر پیمانه پر کردی و کم دادی مرا

□

والله ار دشمن به دشمن می‌کند

□

به جز شیرین کسی بند از دل فرهاد نگشاید

□

نیست کار از کار او، دشوارتر

□

ز بس جمال که داری، نظر به روی تو مشکل

□

نور ده آفتاب بخت بلند تو باد

□

لعبگر گشت و لعبهاش عجب

□

صرف وصلش کرد ماه و سال را،

□

کر وی گزیر نیست دل ناگزیر را

□

لب‌ها بنفشه رنگ ز تب‌های بیقرار

□

طایر قدسم و از دام جهان برخیزم

□

خواستی ناکرده زه چاچی کمان

□

تا چرا این خسته‌دل را دور کرد از یار خویش؟

□

مجلس‌افروز جهان می‌خواندش

□

مخواه از درخت جهان سایبانی

□

روزی از قوم خویش ماند جدا

□

پیش او جان را میان دربستمی

□

همتش بر جهان فرو ناید

□

به رو بسیار می‌لرزم که باری بس گران دارد

□

فلک شد نوعروس عشوه‌انگیز

□

ناله و زاری من بر در و بامت باشد

□

و اندوه تو هر تنی نفرساید

□

صد توبه به یک کرشمه بشکستش

□

افسرت از گوهر احسان تهی!

□

لیکن به سوی دوست نجستیم راه را

□

بوی وفا خواهی ازیشان طلب

□

راحت جان طلبم و از پی جانان بروم

□

به پایان آمد این دلکش فسانه

□

با او مرا به بوسه جواب و سال بود

□

کو عقد عنبرین که شکوفه کند نثار

□

که این خلقان بنه، کز دوشت افتاد

□

شیرین‌رقم سخن ترازان

□

طبقات طبق ز نان بینی

□

زمانا طاب عیشی فی هواها

□

زان بت نوش دهن چون مگس از حلوائی

□

مجنون تو عقل هوشمندان!

□

وگر به جان طلبم بوسه‌ای رهانه کند

□

وزین بی‌نورتر کاری نپندارم که کس دارد

□

زین هر دو خانه بگذر گر مرد حق‌پرستی

□

در طی صحیفه این رقم کرد

□

گربه چشم و پلنگ خشم از کین

□

صورتگری اینچنین کند ساز

□

پر کن قدح که بی می مجلس ندارد آبی

□

محروم شد از زیارت روز

□

زلف و رخت ز نسترن و لاله رسته‌اند

□

غایت بیداد بود و عین جفا بود

□

به کز این پس کندش نطق خرد ابکم

□

وز زرد قصب، علم برآورد

□

گرد سر آن شوخ فدایم بکنید

□

به سه بوس خوش و فندق شکنت

□

می‌توان مرد از برای او تکلف برطرف

□

بی‌زخمه‌ی عیب‌جوی و غماز؟

□

چرا به دیده‌ی رحمت نمی‌کنی نظرم؟

□

وز درد هوا سبوی شستیم

□

فتنه‌ی روی چون نگار تو من

□

این نغمه زند به پرده‌سازی

□

به مرگش چراغ سخن کشتمی

□

ما را شکار کرد و بیفکند و برنداشت

□

به آب زندگانی برده‌ام پی

□

در یکی بادیه شد مرحله‌گیر

□

و آن دل صنمی ربوده باشد

□

سینه‌ی من سوخت چشمش نم نکرد

□

کاز قطره بهر گوش تو آویزه ساختم

□

ثنایش جوهر تیغ زبان‌هاست

□

فارغ ز تو با تو حسب حالی است مرا

□

دل دزدی و نگریزی، طرار چنین خوشتر

□

با قد خم شده طوق سر زنجیر شدیم

□

آن به کنه اصول طب بینا

□

ورزش عشق تو کار ماست، که مستیم

□

بر فرق زمانه پای دارد

□

کار فرمایش محبت، مصلحت بینش تویی

□

عرصه‌ی آمال من گلشن به توست

□

ز ناگه به تاری مغاکش سپردم

□

نرگس مست را خطت خوب سراب می‌دهد

□

از ماه ابروان منت شرم باد رو

□

به وصل دایمش آرام دل یافت

□

به پای خویش به دام بلا همی آید

□

احوال دلم باز دگر باره دگر شد

□

نیست گشتن، لیک عمر جاودانی داشتن

□

رفت به همسایگی مردگان

□

کی بوده‌ای نهفته که پیدا کنم تو را

□

وز دل من صبر را بیخ کنون می‌کند

□

دلت مباد به تیر دعای من مجروح

□

به فکر دینه خرم‌طبع و شادان

□

تا به نوک ناوک هجران دلم سفتی تو نیز

□

رویت انگشت بر قمر خاید

□

که ندانم که نیست یا هستم

□

در گلستان سخن دستان زن

□

مشک جو جو از دهان بنمود صبح

□

چشم و چراغ مرا جائی ئشگرف و چه جا

□

از آن گناه که نفعی رسد به غیر چه باک

□

وی به سخن نادره‌کار آمده

□

و آن مغلی مغولها بر سر و دوش او نگر

□

و آن بانوی کاخ خوبرویی

□

روزگاری زان خوشی خوش میگذاشت

□

وز تماشای چمن تافته روی!

□

خورشید سجده می‌کند آن جای‌گاه را

□

دودش ز دل حزین برآمد

□

هزار پیک نظر در قفای آن بدود

□

نشاط‌افزا چو ایام جوانی

□

رحمت کن آخر بر روی زردم

□

چه شادی بخش و غم برداری ای باد

□

با دولت پاینده و با بخت جوان باد

□

از بلاغت جمع، در حد کمال،

□

آن آفتاب از آن جگر شب برآورید

□

گلین خشت از طارم خم شکن!

□

پادشاهان ملک صبحگهیم

□

ز وصل دیگری کی کام گیرد؟

□

مشک را خوارتر از خاک به راه اندازد

□

خورشید سیاه شد ز سوزم

□

تا چشم بهم بر زنی خرابست

□

عاشق بیچاره را حالی عجب

□

وز مژه آب داده‌ام باغ نچیده‌ی تو را

□

مبرا ز تفریط و افراط بود

□

که موج از اثر جنبش صبا دارد

□

به غم همراز و با محنت هم آغوش

□

دزدست و شب تیره، برو راه بگیرید

□

نویسنده‌ی قصه‌ی هر گروه

□

شدم از دست و برفت از دل من صبر و قرار

□

صبحدم دست یکی پیر گرفت

□

بر لب من کجا نهد لعل شراب‌خواره را

□

بجز (خبر) نامه‌ی موعظت در نوشت،

□

مرادبخش دل بی‌قرار من باشی

□

قیرگون خیمه ز مخروطی ظل

□

هر دو عالم را به دشمن ده، که ما را دوست بس

□

آتشین آب و گلین رطل کند درمانم

□

ناله‌ها میکرد با صد آه و سوز

□

ز آن فراق جانگداز از عمرکاه،

□

که ناله‌ی هم نفس و گریه هم نشین من است

□

وز تف یارب دهانم سوخته است

□

آماده وداع توام خاک برسرم

□

یا رقم خامه‌ی مانی‌ست این

□

یک بوسه به زور از لب آن ماه بگیرم

□

دستیاری کن که دستی بر جهان خواهم فشاند

□

خوشا شبا که مرا دوش بود با رخ یار

□

مهر بر لب نه هر خاموشی!

□

که نیست حاجت دیبا وجود زیبا را

□

وین خود چه آفت است که من زیر دست اویم

□

ور نه هر فتنه که بینی همه از خود بینی

□

درد ما از دست درمان درگذشت

□

ور به وصلش شادمان گردید غم‌خواری چه شد؟

□

پای نومیدی به دامان درکشم هر صبح‌دم

□

وان مس که گشت همسر این کیمیا طلاست

□

درد از آن لب ستان که آن بخشد

□

حلقه‌ها در حلق من از حلقه‌های موی تست

□

باز هم در خط بغداد فکن بار مرا

□

آبرویم بردی و بی‌اعتبارم ساختی

□

طیره‌ام بر طالع پدرام خویش

□

آن به که دم فرو کشم از قیل و قال خویش

□

در پای تو هر ساعت جانی دگر افشاند

□

نعره‌زنان رقص‌کنان دردنوش

□

در سر شدی ندانمت ای دل چه در سر است

□

صد هزاران گره به کار من است

□

لب توقیمت شکر بشکست

□

دریای لطف بود و نم از من دریغ داشت

□

به یاد روی تو دردی، طبیب صد درد است

□

باز آمدم که پخته شود هر چه خام بود

□

وز توام جای تظلم زدن است

□

نور بودیم و شدیم از کار ناهنجار نار

□

فرصت آمدنت یارم جست

□

حلق الدروع و شمسها حرباء

□

وفا از هیچ روئی در نگیرد

□

زمین بر من زبان بهر مبارک باد بگشاید

□

مرا فرمود و هم در شب خبر کرد

□

بفگن حجاب ظلمت و در نور می‌نگر

□

ز شادی ارغوان با گل شراب وصل می‌نوشد

□

از یار خویشتن که خورد زینهار

□

نه مسلسل هم‌چو آبم تا هوسناک توام

□

تسلیم تو کردیم هم آن را و هم این را

□

آماج تو جز جگر ندارد

□

تا تن خاکی من عین بقا گردانی

□

تشنه از آن آب روان نشکیبد

□

چراغ مجلس ما پرتو روی تو بس باشد

□

هیچ کسان را به نقد از همه محرم‌تریم

□

کخر تو هم برون کن ازین آشیان سری

□

مرا دردی است اندر دل که مرهم بر نمی‌تابد

□

بخت سیه سپید کارم

□

جان نقش تو بر جبین نویسد

□

وین موجهای خون گل طوفان آتش است

□

لاجرم از خط صبر کار برون اوفتاد

□

با توبه‌ی خود باش، که من توبه شکستم

□

سر کویت از لاف زن در نماند

□

چه می‌خواهی ازین خون خوردن دل

□

جان به پیوند جمالش برسد

□

ای قهر زهردار الهی چنین کنی

□

ز راه کعبه به کوی مغانه باز آورد

□

مشعله گردان سر کوی توست

□

چون سایه ز خود رمیده باشم

□

مهر رویت در میان جان شیرین بسته‌اند

□

ز پاک‌بازی نقش فنا فرو خواندیم

□

که بیگه از چمن آزرد و زود روی نهفت

□

آب حیوان در دهان می‌آیدم

□

که خیالش مفرح جان است

□

جان خطبه‌ی عافیت نمی‌خواند

□

زیبا تن و اندامی رعنا قد و بالائی

□

حسن تو زوال برنتابد

□

چاره‌ی بزمی بساز، تا بنهی خوان گل

□

جام به زیارت لب آمد

□

عاجز شد از دل دوست یارب دگر چه چاره

□

مشک را با بوی زلفش بس خریداری نماند

□

به قوت آنکه ز هر شوخ چشمم آید خشم

□

دل در پی تو سر طلب دارد

□

شعله‌ای آتشی افروخته آه که تو را

□

که چون رخت بست از جهان فیلقوس

□

هم چنان در هوست زرد وز عشقت زارم

□

و آن را که جان توئی چه دریغ عدم خورد

□

که مرا حادثه بی مادر کرد

□

طره زیر کلاه می‌پوشد

□

وانچه دیدم به مکافات جفا بود ، جفا

□

سلطان عشقت ای مه هر دو جهان بگیرد

□

دیده را ضبط نگه کار است و دل را ضبط آه

□

برفت آب و سنگی که من داشتم

□

کارم از لعل گهربار تو چون زر می‌شد

□

هاتف صبح‌دم زبان بگشاد

□

همچو شمعی تا سحر می‌سوزدم

□

به زیر زلف تو هر موی مسکنی است مرا

□

و زاد روحی قضاء بغداد

□

آن مرغ صبح‌گاه دلم تیز پر گشاد

□

تا به فتوی خرد حرص به زندان کردم

□

زان نام تو بر زبان نرانم

□

به کسان درد فرستند و دوا نیز کنند

□

هستی من آب گشت، آب مرا آب شد

□

کای هرزه‌گرد بی سر و بی پا چه می‌کنی

□

انده نصیب گوهر آدم شد

□

پری به پوست همی دان که بس گران جانی

□

وز بلا کس امان دهد؟ ندهد

□

ظل همای دولت گسترده بر سرت باد

□

جز سایه نماند یادگارم

□

بخور خانه نسیم هوای میکده بس

□

کز ناله‌ی دل جهان شکستم

□

سخن نو آر که نو را حلاوتیست دگر

□

سرگردن کشان گردن نهادت

□

گفتم به هر وجودی کیفیت عدم را

□

از سر کوی تو پای بازنگیرم

□

صید این دامم از آن بی‌اضطرابی نیستم

□

لیکن از غم طرب گزین باشم

□

و آنگه برو، ز گل، علم زر کشیده‌اند

□

ور عافیتش صرف دهی هم نفروشم

□

دور از تو همرهان تو صد فرسنگ

□

زیر هر تار صد شکنجی جهان جان دیده‌ام

□

گلگون چو شفق کاسی پیش آر به صبح اندر

□

رحمی بکن که زخم سنان تو می‌خورم

□

طپانچه بر رخ خورشید می‌زند رویش

□

وز پی دیدار تو بر سر کوی تو نیست

□

یا کنم بر تو بیان شرح نیاز دل خویش؟

□

مشاطگی اینچنین کند ساز

□

در جمالت خیره چشم عقل و جان

□

شام با روی تو سحر گردد

□

نقش رخسار یار بندد صبح

□

بیمار او شدم قدم از من دریغ داشت

□

گریه‌های سحرم را اثری پیدا نیست

□

جان چون به شهر عشق رسد نورهان طلب

□

مستور چرایی؟ چو نه مستورپرستیم

□

در همه عالم توئی از همه بدخوی‌تر

□

کاوخ! فلک چه کجرو و گیتی چه تند خوست

□

ز مشکل‌گشای سپهر کهن

□

نمی دانم که بر می‌داشت این بار گرانش را

□

طیره منشین که قیامت برخاست

□

آفتابی بود نورش برطرف شد حیف حیف

□

نظام عقود این حکایت

□

چه نظر بر دل بیمار نژندش باشد؟

□

دارم به کفر عشقت ایمان چرا ندارم

□

تا چه کند این طبیب با دل بیمار من

□

کز اندیشه در مغزم افتاد دود

□

انی اتیتک عبدرق عانیا

□

درآ درآ که به جان آمدم ز تنهایی

□

لب بگشا که می‌دهد لعل لبت به مرده جان

□

ای ماه برهم می زنی عهد ثریا نی مکن

□

فریاد ازین سوار، که صید حرم بزد!

□

تو شوی نور علی نور که لم تمسسه نار

□

دهر دریاست، بیندیش ز طوفانش

□

هست کلید در گنج حکیم

□

افتابی است ده هلال بر او

□

که سخت فتنه عقلی و خصم هشیاری

□

دگر زحمت مکش جانا که تیرت بر نشان آمد

□

که لحظه لحظه تو را من عزیزتر دارم

□

چه خواهی کردن، ای دل، بار دیگر؟

□

یا جفا بر من دلخسته‌ی شیدا نکند

□

کامروز وقتش آمد کان در فراز دارم

□

سخن سکه‌ی قدر بر ماه زد

□

کی توانم برکشید از سینه پیکان تو را

□

غمزه او سحر دو صد سامری

□

به مویه‌های غریبانه قصه پردازم

□

غم را همه طاق برنهادم

□

چاره‌ی درد دلم کن، که به غایت برسید

□

بر تن باریک صد چوب و دوال

□

زانکه در آن اهرمنی رهنماست

□

ز گوهرخران گشت گیتی ستوه

□

و فوضت امری الی حالقی

□

سابق‌الحسن ما له ثانی

□

آمدی و فرض شد صد سجده بر ارباب دل

□

این دزد ما خود دزد را چون می بدزدد از میان

□

عهد به سر نمی‌برد، وعده وفا نمی‌کند

□

شاخ شمشاد چو آن قامت سروآسا نیست

□

آن هم از بخت سیه گرم عتابت دیدمی

□

کلیدی که شد گنج گوهر گشای

□

مرا هم قدوه هم استاد عز الدین بوعمران

□

ز پریشانی زلف توپریشان توم

□

بر امید جام لعلت دردی آشامم هنوز

□

بیرون شدم از زحیر و جان بردم

□

غم هجر تو بنیادم بخواهد کند، میدانم

□

ثانی اثنین اذهما فی الغار اوست

□

سوز و گداز شمع و من و دل اثر نداشت

□

نو آیین‌تر از ناله‌ی عندلیب

□

با صدهزار جام نیارد کسی به دست

□

بزم تو کو؟ باده کجا می‌خوری؟

□

کرد جنیبت کش سلطان عشق

□

هم عشق پری دارم هم مرد پری خوانم

□

به قامت سرو بستانم تویی بس

□

بیا که جان عزیزم فدای بوی تو باد

□

نیست عشق تو کار بی‌خبران

□

مرا یاریی ده در این داستان

□

تا بخربندی ستاند جان غمگین مرا

□

تو یکی نباشی تو هزارتویی

□

که از غروب و طلوعش دو شهر زیر و زبر شد

□

در درون ساغرش چشمه خوری را یافتم

□

دلم چو تیر برابر رود که: من سپرم

□

کان درد مرا دوا تو دانی

□

از جور تیر، زار بنالید سپیدار

□

بود بنده را از خدا ناگزیر

□

میان پیشت اصحاب فرهنگ بسته

□

افزودمان بیگانگی با هر بت یکدانگی

□

نوبت زنان از عشق تو آیم به صد غوغا برون

□

بس بند که بشکستم آهسته که سرمستم

□

ای بس که بی‌خبر بدوی در قفای خویش

□

سرو از اینسان روان نمی‌افتد

□

چو در ساغر چکد، لعل بدخشان است پنداری

□

بجز سازکان هست و بیغاره نیست

□

مرد الائمة خاضع الحنفاء

□

پرنور کن تو خیمه و خرگه چه شسته‌ای

□

نقشی به یاد خط تو بر آب می‌زدم

□

ز عقل و عافیت بیرون نبودم

□

دردم تو می‌فرستی، درمانم از که باشد؟

□

عید است نوای عاشقان کن

□

که روز گشت و شنا کردن و جهیدن نیست

□

بگو تا ز شب چندی رفتست پاس

□

آهم از چرخ لاجورد گذشت

□

از همه سعدان فلک اسعدی

□

جنون را پیش رو کن عقل را پشت سپه بشکن

□

من از آن خارکشانم که شود خار حریرم

□

ز شرم چون عرق از روی آن پسر بچکد

□

زین صفت نرگس سیراب تو بیخواب چراست

□

فتنه شد از چند فرسنگی پدید

□

نشاط مرا یک زمان بر فروز

□

دست ازین آب هم به آب بشوی

□

بدان نشان که مرا بی‌نشان همی‌داری

□

چرا نه خاک سر کوی یار خود باشم

□

پا دار که ما ز سر گرفتیم

□

خم می گو: سر خود گیر، که من در جوشم

□

در هر زبان خوشی لب تو مثل شده

□

که بلندی، مرا سزاوار است

□

به یادآر از آن خفتگان در سرود

□

ریزه خور خوان من عنصری و رودکی

□

جان مرا خوش بکش این نفس ار می‌کشی

□

داد سبک دستی دهم در سر فشانی ای پسر

□

که عاشق قدح و درد و خصم تدبیرم

□

بسیار بگردیدم تا راه بوی بردم

□

نقره داران چون نشان زر بطراران دهند

□

من کیم کز چون تویی بویی رسد جان مرا

□

گرفته رها کن که خوابم گرفت

□

عهد نامه‌ی بقا فرستادی

□

وی رشک ماه و گنبد مینا چگونه‌ای

□

می‌رسیم از گرد راه اینست راه آورد ما

□

وز جمله حاضران نهان گویم

□

نمی‌باشد دل ما را شکیب از روی این ترکان

□

نازش برود به هرچه گویی

□

بد و نیک و غم و شادی همه آخر گردد

□

دمیدند کافور بر مشک ناب

□

که بدین واسطه دل دست بتان بوسیده‌ست

□

مرا بپرس کجا برد آن طرف که ندانی

□

به این تقریب شاید دست آن کان حیا بوسم

□

از آن بی‌جا نمی‌دانم کجایم

□

گل به باغ آمد و دردش به دوایی برسید

□

در لب لعل تو جلایی خوشست

□

غم تو مرهم دل افکاران

□

نوازش کنم زان ره دل‌نواز

□

تا مدعی بمیرد از جان فشانی ما

□

شده‌ست صید شهنشاه خویش در مستی

□

خیمه‌ی صبر من دل شده را برپا داشت

□

پشت و پناه فقرم پشت طمع نخارم

□

به اختیار ز خاک در تو برخیزم

□

صد یوسف گم گشته را زلفت به چاه آویخته

□

در صف گل جا مده این خار را

□

که نقش ازل بسته را کس ندید

□

سفر الصباح نهعم صباحا و اسفر

□

من غلامم چو کیقباد تویی

□

صدای شهپر شاهین برآمد ناگه از جائی

□

باغم چه می بری چو تویی باغ و گلشنم

□

اکنون شویم شاه، که دربان او شدیم

□

مشاطه سر زلف پریشان تو بشکست

□

تا شود خوش‌دلی هر دو جهان حاصل تو

□

که این کار بی ساز ناید بساز

□

وز ما بجز محبت جرمی ندیده برخاست

□

و بشر حین یأتی بانتشار

□

ببین برای که ای بی‌وفا کرا کشتی

□

عالمی برهم زدیم و چست و بیرون تاختیم

□

وانکه دور افتد ازین دایره گمراه شود

□

دل در بر من خراب بینی

□

که چنین روز، مرا باور نیست

□

ز شاهان به شمشیر بستد خراج

□

فرق مکن دو قبله دان جام و صفای صبح‌دم

□

یا ویل روحنا بفسادالوسائل

□

به آن بهار ظفر آفت خزان مرساد

□

ور لبش جور کند از بن دندان بکشم

□

که مرگ بادا گر بی‌تو زنده دانم بود

□

از پی دل بشد و سوخته پر باز آمد

□

شهد دنیاش کی لذیذ آید

□

خاک ضعیف از تو توانا شده

□

آسوده دل آن است که در پرده‌ی غیب است

□

که ندهم آبت زیرا که کوزه بشکستی

□

بی زر و گنج به صد حشمت قارون باشی

□

مثال چنگ بود آدمی نه بیش و نه کم

□

که ز دیدن تو بی‌هوش و ز گفتن تو مستم

□

در جهان حسن بی‌مثل و مثال

□

که مرا از تو تمنائی هست

□

یکی پرده ز آهنگ خود بازگیر

□

پس چرا حال دل دگرگون است

□

یکی لعل دیدم شدم زر کانی

□

اشگ من می‌کند این خانه به صدرنگ نگار

□

دست با هم بدهیم و بر دلدار شویم

□

شراب تلخ با خوبان شیرین کار خوش باشد

□

از مشگ سوده سلسله بر نسترن زند

□

روز روشن به شب تار نداری، داری

□

برافروختم چهره چون آفتاب

□

آماده شد بلای دل دردمند ما

□

ز حسرت و ز فراقت همه بمردندی

□

من نگویم چه کن ار اهل دلی خود تو بگوی

□

امروز چنانم که گل از خار ندانم

□

راه ترا هزار و دو منزل یکی شود

□

از بد و نیک و جهان بیزارمی

□

چنین میکرد بلبل راز با ماه

□

ثنا گفت بر تاجدار بلند

□

الصبوح ای حریف محرم صبح

□

چون تو منی من توام چند تویی و منی

□

شرمسارم شرمسارم شرمسارم شرمسار

□

جانب دریای تو بازآمدیم

□

ناگاه در کمند تو رفتم به پای خویش

□

سروم از ریحان تر برگل نقاب انداختست

□

وگر بپروردم بنده‌پروری رسدش

□

برآور یکی ناله بر بانگ زیر

□

بجز رخ تو نبیند که مصلحت این است

□

بربند سر سفره بگشای ره بالا

□

یادم از کشته خویش آمد و هنگام درو

□

گل را ز تو شرمسار دیدم

□

. . .

□

گر بکنی راضیم چنان که توانی

□

شنیدم ذره با خفاش میگفت

□

بر اوتار این ارغنون بلند

□

واحضر کسری ثم نعمان اتبع

□

نگاه دار نظر از رخ دگر یاری

□

که نیست حد بشر سیر دیدن رویش

□

که چو خورشید جمله جان گردیم

□

دل شیفته می‌گردد، تن زار همی باشد

□

گل بستان اوخاری نیرزد

□

قدر تو بر سپهر برآورده گاه تو

□

که در باغ بلبل نباید خموش

□

نیست او را چو همای اصل کریم

□

کل سقیط ردی ترحمه تنعش

□

مرا با توست چندین آشنایی

□

ای تو چنین و صد چنین مخدوم جانم شمس دین

□

مگر با دشمنان ما قدح پیموده‌ای دیگر؟

□

بر سر این راه دور خفته چرا مانده‌ای

□

فکرت مکن نیامده فردا را

□

ز نام خدا سازد آنرا کلید

□

همه جا شاهد این نکته حباب است ، حباب

□

و اندر دل و جان ایمان منی

□

مهر برجا عشق باقی عهد محکم همچنان

□

وز گفت حسود برنگردیم

□

زارم، او را ز من شیفته‌ی زار بپرس

□

دست در دست جوانان و صراحی در دست

□

جان بده در عشق و در جانان نگر

□

به یادآور آن پهلوانی سرود

□

کاینک بوی بهشت می‌دمد از کام صبح

□

و قولوا ان ادوایی قد استولت لافنایی

□

گرم تو دوستی از دشمنان ندارم باک

□

تو را شکل عجب در خواب دیدم

□

مرا زمان فراق تو در شمار نبود

□

سرو آزاد بنده‌ی تو

□

مرغی بپرید سوی گلزار

□

ز زنجیر خائی درآمد کلید

□

هر که نظر می‌کنی محو تماشای اوست

□

خوی کن پاره پاره تنهایی

□

لله‌الحمد که شد کین نهان تو صریح

□

بنده چشم خوش آن یارم

□

دستم بگیر، تا مگر از عمر برخورم

□

زلف پرچین را چرا برصبح پرچین کرده‌اند

□

سده‌ی فرخ روز دهم بهمن ماه

□

از آن پس که بود آفرین خدای

□

دورانگه سپهر و سفرگاه انجمی

□

بیا بیا که شفا و دوای هر دردی

□

که دست نیست بدان هیچ پادشاهی را

□

گفتم می می نخورم گفت برای دل من

□

گم شد اثر من،اثرم هیچ مپرسید

□

ورنه به خانه بنشین چه مرد این نبردی

□

گاه سود و گه زیان میوریم

□

وی به ابد زنده و فرسوده ما

□

گویند صبر کن، نه همانا من آن کنم

□

وز روی خوب خویشت بودی نشانیی

□

رشک بر رخ تاب در دل داغ بر جان می‌رویم

□

یک لحظه پری شکلم یک لحظه پری خوانم

□

پوشیده رخ آن بت طناز بدیدیم

□

مدام معتکف آستان خمارند

□

زانکه نشکیبم زمانی بی‌تو من

□

زمین را طلسم زمین بوسه بست

□

تیره بخت آن که بدین صف نسپارد جان را

□

بر گرد حوض گردی و در حوض درفتی

□

خدا برای چه داده است چشم بینا را

□

بنوشت توقیعت خدا کاخرون السابقون

□

با این دل شکسته غم او چه می‌کند؟

□

دایما در بغض و در حب مانده

□

که با دسیسه و آشوب باز خواهد وام

□

خروسی سپیداست در زیر عرش

□

که آتش نمرود گلشن گشت ابراهیم را

□

خردم تو بردی، چه ز من بگیری؟!

□

که نظر جز به رخ خوب قبیح است قبیح

□

صد ساغر بشکستم آهسته که سرمستم

□

ز خاک لاله برآید، ز لاله جان بچکد

□

رقم از غالیه بر گل زده کاین خط غبارست

□

هر گوشه صد مسلمان، مقتول خنجرش بین

□

به نور تو بینیم در هر چه هست

□

انس طلب چون کنی که یار نیابی

□

بزن ای مطرب عارف، که زهی دولت و شادی

□

بت سنگین دل سیمین بناگوش

□

ره یافتگان کوی یاریم

□

کان پری رخ را چنین از چشم ما پوشیده‌اند

□

پیشه‌ی شبرنگ زلفت شبروی

□

بین که ما رخساره چون افروختیم

□

که نوباد شه در جهان کهن

□

پیشه‌ی اهل نظر دیدن جان دادن است

□

تا همچو خودم گرگین نکنی

□

لب سنگ خاره شاید که پی دعا بجنبد

□

هم بی‌دل و بیمارم هم عاشق و سرمستم

□

آمد شتر به منزل لیلی، مکن عبور

□

گفت خاموش که آن فتنه دور قمرست

□

زانکه استعداد باطل کرده‌ام

□

نوائی برانگیز و با او بنال

□

که بنده‌ی تو ز بند کدورت آزاد است

□

که هین بترس ز هر کس که دل بدو دادی

□

جز کوی تو رهگذر نیامد ما را

□

زن زنانش آریم کش کشانش آریم

□

که صحرا سبز و گلها سرخ و دلها شاد خواهد شد

□

چشم سیهت سفید کاری

□

گرگ سیه درون، سگ چوپان نمی‌شود

□

خلاصم ده از رنج این راه تنگ

□

باده به من ده که سلسبیل همین است

□

نما روی خود، گر عجب می‌نمایی

□

فرداست که سر حلقه ارباب جنونم

□

وین بلا از بهر کاری می کشم

□

خود هیچ یاد و هوش نیاورد مست عشق

□

وانگه بهانه زلف و بنا گوش کرده‌اند

□

مرا در خوابگه ریزد همی خار

□

سرودی برآور به آواز نرم

□

اسمی است شریف و معنیی دون

□

که شعله شعله به نور بصر درافزایی

□

ذکر تو به صد عنوان آرایش عنوان‌ها

□

ای بارها خریده از غصه و زحیرم

□

ور کار ببند آمد، من جستم و من جستم

□

تدبیر وصال ما تو دانی

□

خنده‌ها کرد بر او موی سیاه

□

چنین پاسخ آورد فرفوریوس

□

آسمان گفت که قرص قمر از جا بر خاست

□

اقسم بالخالق مثلک لم یخلق

□

ما و جنون می‌دهیم وعده به میدان عشق

□

به سر گردیم و چون پرگار گردیم

□

نقش مرا فرو شست از لوح نیک نامان

□

وان چشم پرخمار چنان ناتوان بماند

□

طلعت خورشید را زوال نماید

□

بر در محجوبه احمد نشست

□

مگر به دامن محشر برند مست مرا

□

صبح عشاق را کلیدستی

□

لطف کردی سایه‌ای بر آفتاب انداختی

□

بر یاد من پیمود می آن باوفا خمار من

□

می‌نشان جان و دل و آن دل و جان را میپرس

□

برقع ز جمال خود برانداز

□

تکیه بر بیهده گفتار نداشت

□

به ابریشم رود و چنگ و رباب

□

بود به ده فن ز راز نه فلک آگاه

□

فلست املک صبر نوبةالکاس

□

بنگر که در فراق تو چون می‌کنم به سر

□

به لطف و حسن تو کس را ندیدم

□

گفت: تب داری، غلط کرد، آن نبود

□

از ره میکده بر بام سماوات آیند

□

که تلخست بی تو مرا زندگانی

□

که غم شد به پایان و شادی رسید

□

دوست دارند این دو کوکب ناصرالدین شاه را

□

در کرم از آفتاب نیز سبق برده‌ای

□

گیرد بلا کناری عشق از میان برافتد

□

به ناگه خرمن که درربایم

□

کز خیال تو به خود نیز نمی‌پردازم

□

از سر زلفت شکست در دو جهان آمده

□

قبیله‌ی تو بسی تیره‌روز و ناشادند

□

جواهر چنین آرد از کان کوه

□

وین سلسله سرمایه‌ی دیوانگی ما

□

انشد فادی، واخبر بحال

□

به زان که ببینم به طفیل دگرانش

□

می گلرنگ بده تا همه یک رنگ شویم

□

که همچو بلبل مسکین از آن به درد و به داغم

□

ناز چه ارزد اگر نیاز نباشد

□

به تاریکی در افتادم ره روشن نمی‌دانم

□

رطب ریزشد خوشه نخل بن

□

عندلیبان کهن را داستان تازه است

□

دلم ز کار زمانه گرفت بیزاری

□

دگر آن جا که روم عاقل و فرزانه روم

□

آب حیات توایم گر چه به شکل آتشیم

□

شکرست آن لعل و دلها زان شکارش میشود

□

صدر و بدر هر دو عالم مصطفی

□

که هر که در صف باغ است صاحب هنریست

□

بر آهنگ ما ناله‌ی نو بساز

□

من و این طالعی که وارون است

□

فدای جاه و جمالت که روح بخش جهانی

□

گر ز پیش نمی‌روم کار ز دست می‌رود

□

من مرد غریبم نه از این شهر جهانم

□

دور بادا! که کند صبر ز یاد تو ضمیر

□

وین عجبتر که اگر جان ببرد جان نبرد

□

شب همی تحویل کرد از باختر بر آسمان

□

سماعی ده امشب مرا دل فریب

□

طلب بوسه‌ی جانان به لب آرد جان را

□

ملک قلندرست و قلندر از او بری

□

درمان نکردند مسکین غریبان

□

شکر خدا را که خرم برد صداع از سر من

□

وین نام اگر بر آریم، از نام عشق باشد

□

بر خاک عجز می‌فکند عقل انبیا

□

سالها کرده تباهی و هوسرانی

□

که این نیست ما را خطائی نخست

□

حوری که خدا وعده به من داده همین است

□

سه شاخ داری کور و کری و گرگینی

□

نقشی است دقت ید صنع آشکار ازان

□

یار تنهاماندگان را دم به دم می خواندیم

□

که گردن نپیچد ز زنجیر عشق

□

یا شنیدی ز کسی کان بت عیار برفت

□

بی لبت عالمی شکر چکنم

□

ز دریای دل گنج گوهر گشاد

□

در دور سپهر آن چه دلم خواست به کام است

□

گفتم نی گفت نک رنگ ترش کرده‌ای

□

بر آسمان ز لب غیب‌افرین برخاست

□

گه بال زنان همچون ملکم

□

زلف سنبل بر بنا گوش بهار انداختند

□

بیرون ز جان جان چیست آنی و بیش از آنی

□

چند باشی بسته‌ی زندان خاک

□

مغانه نوای مغانی بزن

□

جان بدین سختی سپردن مشکل است

□

نیکو نگر که منم آن را که می‌نگری

□

عاقبت داد گشادش بت شکر خندی

□

هم کودک و هم جوان و پیریم

□

یار خطاپرست را بر سر آن خطا مهل

□

مرغان این چمن را باید که پر نباشد

□

گر آنجا خانه‌ای گیری صواب است

□

ز طرزی دگر خواهد آموزگار

□

عمر دوباره شد نفس واپسین مرا

□

درون روزن عالم چو روز بخت فتادی

□

مشک سیاه مجمره گردان خال تو

□

لیکن ز ملولی تو کند است زبانم

□

دو دم به دل برآمد و آتش به جان رسید

□

افزون ز هرچه دانی برتر ز هرچه گویی

□

سپید جامه و از هر گنه مبرائیم

□

برآورد بازیچه روم و زنگ

□

نشنید کس از سروقدان یک سخن راست

□

نادیده حکم کردن باشد غرامتی

□

ز جام می لب ساقی گل عذار چه خط

□

درده آن باده جان را که سبک دل شده‌ایم

□

خبر کنش که: زهی بیخبر ز کار دلم!

□

خط تو آن نبات که از قند رسته است

□

راه بس دور است و پیشان کس ندید

□

درین سوزش غم مرا چاره ساز

□

فغان که دهر، خزان کرد نوبهار مرا

□

ورنه دستار کژ چرا بستی؟!

□

مرا گذاشت درین مملکت غریب و برفت

□

وگر از من طلبی جان نستیزم نستیزم

□

چون مست شدم خروش کردم

□

خویشتن را بر کران افکنده‌ای

□

با تن دون یار گشتی دون شدی

□

بزن زخمه‌ی پخته بر رود خام

□

راهی که رو به دوست ندارد ضلالت است

□

قلمی‌ام به دست تو که تراشی و بشکنی

□

با آن که قایم است ز من می‌برد به زور

□

ساکنان قدس را همدم شدم

□

وقتست کز وصال تو جانی بپروریم

□

عقلم از جام عشق سرمستست

□

خوشا با پریچهرگان زندگانی

□

ختم رسل خاتم پیغمبران

□

در پرده نشاندی صنم کاشغری را

□

به جان من که نترسی و هیچ غم نخوری

□

دلبری دادت بقدر ناز ودلداری نداد

□

چو شهر عشق من شهری ندیدم

□

می‌در بهار خور، که بود بی غبار و غش

□

می‌کشم چون نیست کس همتای تو

□

از رهزن ایام در امانست

□

ز کام صدف در درآرد به اوج

□

ابکاء عهد ام بکاء اخاء

□

به زیر سنگ نهان کرد و در بن غاری

□

ز بیدادی که بر من کرده باشی منفعل گردی

□

از ثور گریزیم و به برج قمر آییم

□

ما را ز هجر خویشتن آزرده می‌کند

□

که درد را چو امید دوا بود غم نیست

□

هرچه تو نه‌ای جانا من ز جمله بیزارم

□

کرد روان مشعل گیتی فروز

□

و آن کس کشد که از همه کس ناتوان‌تر است

□

نیمشب بر بام مایی، تا کرا می‌طلبی

□

مدهوش چشم مست و می صاف بی‌غشم

□

جمع مستان را بخوان تا باده‌ها با هم خوریم

□

همه آفاق را گرفت این نور

□

زهی تخت تو عرش و تاج لولاک

□

گیتی ننهد ز سر سیه‌کاری

□

روح تو پرورده روحی فداک

□

دردی که داشتیم دوا کرد چشم دوست

□

خمار چشم خوشش بین و فهم کن باقی

□

و آن خیرگی و طرف کله برشکستنش

□

از تو شکرافشانم این جا هم و آن جا هم

□

چون بود انکار با می خواره و با مستمان؟

□

ای بسا فتنه که هر دم بجهان در فکند

□

که باشد مرا روزی از تو جدایی

□

به گفتن گلو را خوش آواز کن

□

کار من دل سوخته را ساخته برخاست

□

الا یا ناسخا، حسن الغوانی

□

می‌خواند دوش درس مقامات معنوی

□

گر تو میی من قدحم ور ترشی من کبرم

□

که بی‌او آتش اندر جان و ناوک در جگر دارم

□

که هست عرصه‌ی بی‌دولتی سرای فنا

□

بجهان گذران تکیه مکن چندین

□

زمین را بوسه داد و داد پاسخ

□

که کسی نشکند این گونه صف اعدا را

□

فالقهوة من شرطی، لاالتوبة من شانی

□

نخستین رفتن خویشم در آن کو یاد می‌آمد

□

بدان سو که تو گردی چون نگردیم

□

دگر چو روی به پیچم به من در آویزد

□

چراغ عمر بباد وزان نمی‌ارزد

□

خورشید را ز رشکت صد گونه سوز حاصل

□

از آن شیرین سخن عاجز فرو ماند

□

فردای محشر هر کسی گیرد گریبان تو را

□

دیوانه کسی باشد، کو بی‌دل و پیوندست

□

خط بر صحیفه گل و گلزار می‌کشی

□

من بکشم دامن تو دامن من هم تو کشان

□

می درآید، که گل زرد به در خواهد شد

□

با سایه خو گرفته وز آفتاب مانده

□

بجرئت کرد روزی بال و پر باز

□

به گلرخ گفت کای سرو سمن چهر

□

در سیم سفید تو عجب سنگ سیاهی است

□

چو ما به هر دو جهان خود کجاست دلداری

□

قربان سرت شوم اللهی

□

وی بس که از آواز قش گم کرده‌ام خرگاه من

□

خرد را لبت کرد تلقین عشق

□

پشت فلک ز بار غمم خم گرفته است

□

نرد برافشاند و دو رخ سرخ کرد

□

بنمود سپیدی از سیاهی

□

رخت همت ز رصدگاه خطر بربندیم

□

در قهر اگر بروی که را ز بن بکنی

□

دروغ وعده و قتال وضع و رنگ آمیز

□

زان روی که حیرانم من خانه نمی‌دانم

□

رخت خود ازین منزل بردار، که دزد آمد

□

دیو بودی و قصد جان کردی

□

روی مانند پری از خلق پنهان داشتن

□

گویای جهان چرا خموش است

□

می‌توان یافت که آه دل ما بی‌اثر است

□

آن کس ملک ندید و نه انسان و نی پری

□

دو عالمت نگرستن بهای چشم سیاه

□

با چشم تو می گویم من مست چنین خواهم

□

به آخر چون در افتادم سر خود را فدی کردم

□

عقل بر دانه‌ی خال سیهت مفتونست

□

وقف کردم نیم جانی داشتم

□

فلک را غول وار از راه برده

□

اول از بیگانه باید کرد خالی خانه را

□

تو را کسی نشناسد نه آدمی نه پری

□

گفت بازآی که دیرینه این درگاهی

□

نه از اینم نه از آنم من از آن شهر کلانم

□

که گر چه خاک زمینم کنی، هوا دارم

□

در دست شراب ارغوانی

□

نگهدار ز آلودگی پاک جانرا

□

که پاداش عمل باشد سرانجام

□

بگذار نخوت از سر و بگذر به خاک ما

□

همدم ما یار ما نی دم بیگانه‌ای

□

ز شوق آن قد و رفتار جنبش در زمین آید

□

بیچاره نیستیم که درمان و چاره‌ایم

□

هر دم ز عشق ناله بسانی همی کند

□

نامه ویس گلندام برامین که برد

□

بر من از تو چراست بیدادی

□

ز سر بیرون نخواهد کردن آن ناز

□

مهمان عزیز آمده در خانه‌ام امشب

□

ور نه دستار کژ چرا بستی

□

از بخت شکر دارم و از روزگار هم

□

عاقبت شکر بازپیوستیم

□

که رویت میکند هشیار و بویت میکند مستم

□

اینک ببین خون شفق در طشت مینا ریخته

□

که کار من شد از جور تو مشکل

□

ز شکر کرد شه را حلقه در گوش

□

ولی دریغ که آن هم همیشه بیمار است

□

مرا چنانک بپرورده‌ای چنان داری

□

که میمیرم چو ماهی را به سیمای تو می‌بینم

□

دل و جان را ز تو دیدم دل و جان را به تو دادم

□

گلبن نه و گلهاش ببارست ببینید

□

تو مپندار که آن دلبرم از دل می‌شد

□

شبنمی بودم ز دریا غرقه در دریا شدم

□

در اندازد کسی خود را به غرقاب

□

که اولین نفسم جان سپردن آسان است

□

وز جهت دادن جان شادمی

□

که زیر ران او بی‌خود به رقص آرد سمندش را

□

وگر سگان تو را فرش سیم خام کنیم

□

رفتم از دست، دمی دست من از دست مهل

□

نثار روی چون تو دلستانی

□

کاین ستمکاری تو کردی، کس نکرد

□

که این دانش بر دانا عزیز است

□

درهای جنون بر من سودازده باز است

□

قمرا می‌رسد تو را که به خورشید بنگری

□

این کار هنوز ناتمام است

□

چند چراغ خرد افروختم

□

دلش هم‌خوابه‌ی اندوه و جانش جفت غم باشد

□

دو زلف افعی ضحاک و چهره جام جمست

□

در شرط ما نبود که با من تو این کنی

□

زمین را با هوا شرحی برانگیز

□

در کف دایه داده‌ام کودک نورسیده را

□

انصاف بده چه لایق آن دهن است

□

در سجده فتادم که سمعنا واطعنا

□

پس ما به جهان چه کار داریم

□

مرغ و ماهی خواب کردند و مرا خوابی نبود

□

مرا گفتا بگو تا در چه کاری

□

خلق بسیاری روان از پیش و پس

□

ستای باربد برداشت آواز

□

ما تماشایی او ، خلق تماشایی ما

□

شبست محرم عاشق گواه ناله و زاری

□

من جور تو را به جان خریدار

□

عاشق دولت آن سلطانم

□

که مرید توام و نیست مراد دگرم

□

یا سرو روان چون قد دلجوی تو باشد

□

بهتر از صد هزار ساله نماز

□

به گفتن گفتن از ما می‌رود روز

□

شد آه ما نتیجه روز سیاه ما

□

یقین شود که ز عشق خدای بی‌خبری

□

به دامن گرم آتشپاره‌ای اما خطا کردم

□

جهت توشه ره ذکر وصالت بردیم

□

دم به دمم درد دل بیش و بتر می‌شود

□

تاج عالم گردی و فخر بنی آدم شوی

□

ناگاه دید دانه‌ی لعلی به روزنی

□

بی‌نام تو نامه کی کنم باز

□

به مسیحا نرسد فکر پرستاری ما

□

آرام جان خویش ز جانان خویش جوی

□

داشتی دست از دلم دلداریت معلوم شد

□

کی ببینم مرا چنان که منم

□

با غم نشسته دایم و از غمگسار دور

□

سر در میان مجلس عشاق برنکرد

□

یک لحظه مباش غافل از ما

□

کله داری چنو بر تخت ننشست

□

کز یمن مقدمش سر مه زیر پای ماست

□

به جان آتشینم به رخ زعفرانی

□

رخش یکی به عرصه‌ی اقبال در دو است

□

بند را برگسلیم از همه بیگانه شویم

□

منتهای وصال یار این بود

□

بر من بفروختی جهانی

□

وی داده باد حادثه بر بادت

□

به بار آید پس آنگه مرد خواهد

□

بیار باده که هنگام مستی جان است

□

رو دلبر نوجوی، چو دربند قدیدی؟!

□

من از کمال محبت جهان جهان مشتاق

□

ز بیخودی سر و ریش و سبال گم کردم

□

که چنین حال نشاید که بگویند به آنان

□

بر سمنت مشگ سیه بیختست

□

پیش او شکرانه جان خویش را قربان کنیم

□

ز ناف مشک خود خود را رسن کرد

□

که داغ لاله‌رخان به ز باغ نسرین است

□

یا غمم را کنار بایست

□

هجران بلای ما شد یا رب بلا بگردان

□

چون نداند پرده را صاحب حرم

□

که فراوان طلبت کردم و نتوانستم

□

در نیستی مطلق مرغی بپر نگردی

□

که رازی که گویم به بلبل بگوئی

□

به خلوت در سرای ام هانی

□

غایت مقصود ما نه آن و نه این است

□

لایق آن وصال کو شادی

□

در فلک آتش افکندی آه آتش بار من

□

ز تف آتش عشقت من دلسوز خموشم

□

یا رخ که از فراق تو چون زر نمی‌شود؟

□

ورنه دود دل ما بیتو کجا بنشیند

□

قسم من زو اشتیاق افتاده است

□

به شخصی ماند اندر حجله ناز

□

لعل لبت ز باده‌ی گلفام خوش‌تر است

□

ز ارچلی جغد گشت حلقه چو ویرانه‌ای

□

وان گه برو که رستی از نیستی و هستی

□

به خواب دوش که را دیده‌ام نمی‌دانم

□

حسن فروشنده گشت، عشق خریدار شد

□

نیست از شفقت مگر پرواری او لاغر است

□

بگفت ای بیخبر، مرگ از چه نامی زندگانی را

□

باید همه شهر جام دادن

□

کاش بگوید که نرخ بوسه به چند است

□

ز هستی نرستی در این محبسی

□

گرنه این دم فکر برگی میکنی کی میکنی

□

از لطف تو پر و بال خواهیم

□

لاله بر طرف جویبار آمد

□

حلاوت سخنش در زبان نمی‌گنجد

□

ز سر تا پای او اقرار و انکار

□

چو در صافی و چون دریا عجب کار

□

خون ما گر بریخت معذور است

□

چو صیقلی غم‌ها را ز آینه رندیدی

□

کاندر شباب قد من زار خم گرفت

□

از آسمان خوشتر شده در نور او روی زمین

□

با غمش چو بنشیند از دو کون برخیزد

□

ماندند جنیبه را به دربان

□

آنکو وجود پاک نیالاید

□

ملک پرسیدش از تاج رسالت

□

سر نهم در خط جانان جان دهم بر بوی دوست

□

وصف قلندرست و قلندر از او بری

□

گرم صحبت شود و با تو درآید گستاخ

□

دریاب مرا ساقی والله که چنینستم

□

بر وصل تو یکروز ببینی که: امیریم

□

جگرم را هدف تیر بلا کرد و برفت

□

راحت طالبان بلای تو است

□

ز شمع آتش پرستیدن بیاموز

□

همه کس بسته‌ی آن زلف شکن بر شکن است

□

حیران آن جمال خوش و شیوهای او

□

حق نگه دار که من می‌روم الله معک

□

از شاخ درخت تو چنین خام فتیدیم

□

اگر دردت رها کردی که من درمان خود سازم

□

کوه حلم و باب علم و قطب دین

□

چو دید جلوه‌ی گلهای بوستانی را

□

گشاد ز درج لل تنگ شکر

□

او نار موسی لقاء بغداد

□

مزج‌الفرقة دمعی بدمی

□

صد کام تلخ کرده به کام که بوده

□

شاید که همیشه شاد باشیم

□

قبله‌ی خوبان آن ملک این بود

□

راستی را چه بلائیست که کارت بالاست

□

گویم نچنانم که دگربار بسوزم

□

ز دانش خواهد او را نیکنامی

□

مشغله‌ی زلف تو بستن و واکردن است

□

گهی به هجر گرایی چه آفتی چه بلایی

□

الاقی من نواها ما الاقی

□

همه خفتند و ما بر کار بودیم

□

زان پیش که روزی به غمت می‌گذرانم

□

کار کنارگی نبود جز نظاره‌ای

□

شد از باد خزان، برگی گریزان

□

که چون در عشق شیرین مرد فرهاد

□

آن‌جا که می‌رساند پیغامهای ما را

□

هذا حبیبی، عند الوء

□

وای بر من کز سلامت می‌شوم مهجور باز

□

دیده از روی نگارینش نگارستان کنیم

□

دیگر سیاه چرده ندیدم بدین نمک

□

کی رود از یادم آنکش من نمی‌آیم بیاد

□

تربیتی کن به آب لطف خسی را

□

ستای باربد برداشت آهنگ

□

پیرو چشم خوشش گردش هفت اختر است

□

شدست خاص شهنشاه روح در مستی

□

چو شمع ای سیم تن زین غصه خواهم سوختن خود را

□

دیوانه چون نگردم زنجیر چون نگیرم

□

زنار بسته محکم، زین نار میگریزم

□

در لباس فستقی با طوق زر

□

که چند بی سبب از بهر خلق کوشیدن

□

ز چشم افسای این لعبت فراغم

□

مملوک خویش دیدم فرمانده‌ی قضا را

□

و یا فرقة الحسب کم تعتدی

□

به خویش دشمنی کرده‌ام سزای منست این

□

من از این شهر سفر می نروم

□

خسروان را جای تشویشست ازان اقلیم گیر

□

نثار گوهرم از کلک در نثار خودست

□

نفس خود را راهزن باید شدن

□

کز او تاراج باشد خیل غم را

□

چنین مقام کسی را بگو کجا داده‌ست

□

گردن شیر فلک افشارمی

□

گر باز نامش می‌بری بی‌شک زبانت می‌برم

□

پخته و خام تو را گر نپذیرم خامم

□

به چشم من ز هجر آنکه بی‌ما میبرد خوابش

□

سرمه‌ی چشمم ز خاک پای تو

□

در ره عقل کاروانی داشت

□

نکیسا کرد از آن خوشتر ادائی

□

شکر فروش مصر خریدار قند توست

□

برادری پدری مادری دلارامی

□

هر قدم منزل صد قافله جان خواهد شد

□

به زلف کافرت ایمان ندارم

□

یا خود از پیش حکیمان توانا پرسیم

□

خط عنبرینت سیاهی خوشست

□

وان نه قد است سرو برفته است

□

که بر گردون کشد گیتی خداوند

□

کی اجل بندد زبانی را که در تحسین تست

□

زهی حسن و جمال و فر ذاتی

□

خاک می‌بوسم و عذر قدمش می‌خواهم

□

همه خفتند و ما بر کار بودیم

□

ما و جام شراب و نغمه‌ی چنگ

□

آنکه جان بخشید و ایمان خاک را

□

که بهر موی من دو صد هنر است

□

که دایم باد دولت بر جهاندار

□

تیری که بر نشانه نشیند نگاه تست

□

ای صنم زود بیا زود بیا زود بیا

□

بلا گردان جانت جان عاشق

□

چو بینم روی تو آرام گیرم

□

شادی قرار گیرد، عشرت مدام باشد

□

اختر بخت من مسکین بسوخت

□

زانکه در بند نگاری مانده‌ام

□

به مجلس بود شاه مجلس افروز

□

پس چرا هر سحر افتاده به جولان‌گه تست

□

کم قصور هدمت من عوج الارآء

□

در چه ز عنبرین رسنت رفته رفته رفت

□

تا که با یار شکرلب نفسی دم بزنیم

□

ز خواب هجر چشم دل به روی یار خیزد

□

بی جسم و جهت گشته بی نام و نشان مانده

□

آن به که نگردیش به پیرامن

□

به آزادی جهان را تخته بر دوخت

□

که مقصودم برون از آن و این است

□

مکش تو دامن خود را که شرط نیست بیاری

□

عشق‌بازی به خیال تو عبث بود عبث

□

کم عمارت کن که ویرانت کنم

□

چو او باشد بغیر از او نظر کردن، توان؟ نتوان

□

زلف دلبند تو هر لحظه دلاویزترست

□

رفتی و ساختی ز جفا هر چه ساختی

□

به چربی جستی از شیرین نشانی

□

آمد به دلو در طلب تخت مشتری

□

مرا چه می‌نگری کژ به شب خریدستی

□

خاک هجران بر سر وصلی که باشد مشترک

□

تا کی به گوشه گوشه از مکر تو گریزم

□

چو وقت آمدنم دیر شد بهانه نمود

□

در کمال از هرچ گویم بیش بود

□

بود یکی زاهد روشن روان

□

فرو گفت این غزل در پرده راست

□

کاش که هرگز سحر نمی‌شدی این شب

□

یا فاتح جنة الامعانی

□

که درو غیر غنیمانه نگاهی نکند

□

کز حلقه هشیاران این ساعت وارستم

□

گرگ او را در گناه انداختند

□

تن خاکی طلب جان چه کند گر نکند

□

نقل او از دست رضوان خورده‌ام

□

جهان دیدند یکسر نور در نور

□

سیحمی الخلق عن سخط الرفیع

□

چه جای غم که ز هر شادمان گرو ببری

□

آن چنان فرخ شبی دیگر نمی‌بینم به خواب

□

ما شیوه تر و تازه خواهیم

□

تا نپنداری گناهی می‌کند

□

جان کشد پیش لب لعل تو گر جان دارد

□

تیرگیها را ازین اقلیم بیرون داشتن

□

ستای باربد برداشت آهنگ

□

کاجتهاد حیدری رای مصیبش یافتم

□

آب دگر خورده‌ای زانک گل آلوده‌ای

□

یعنی از من بستان جان و به جانان برسان

□

وای از این خاک تنم تیره دل اکدر من

□

دلم با راهب دیرش جرس جنبان عشق آمد

□

لب لعلش مدد جان نکند چون نکند

□

خرقه بفکندم زنار کجاست

□

که در گفت آورد شیرین رطب را

□

گوئی به عود سوخته شستند دندان صبح را

□

در حسن حوریی تو و در مهر مادری

□

در آتش از رخ تو نشاند آفتاب را

□

آن روز سیه بادا کو را بنمی جویم

□

از ناله و زاری نتوان کرد خموشم

□

که نه عقلی گذاشت نه جانی

□

که بی من، کس از چه ننوشیده آبی

□

ندانم بر چه مرکوبند راکب

□

عطر آتش زای برکرد صبح

□

عکس لبت شهد ساخت تلخی هر غوره‌ای

□

شکار دوست بت آدمی شکار من آمد

□

درآ چون تنگ شکر در کنارم

□

روزی به دستگیری ما رنجه کن قدم

□

طوطی خوش نغمه را از شکرستان چاره نیست

□

بربند به روی خرقه زنار

□

کجا خواهیم رفتن وز کجائیم

□

به روز رزم چه حاجت به جوشن است تو را

□

ما را کشان کشان به سماوات می‌برند

□

هر گه که یاد روی تو کردم جوان شدم

□

با چشم تو ز باده و خمار فارغیم

□

بر ظلمتیان نوری زین مشعله اندازم

□

زین خوش نمکی شوخی، زین طرفه جگرخواری

□

گفت باید بود چون پیلان بزرگ

□

چهل قصه به چل نکته فرو گفت

□

رنج عشق آسایش جا است گویی نیست هست

□

بیا به دعوت شیرین ما چه می‌شوری

□

دل جدا شکر تو و دیده جدا خواهد کرد

□

عشق گوید تو خمش باش به جان بفریبم

□

دشمنم باد بدین شیوه که امروز منم

□

صبا در جیب گوئی نافه‌ی مشک ختا دارد

□

ناله از طاق آسمان برخاست

□

چه پنداری مگر افسانه خوانی

□

وین دل به بام گلشن جان برگذشتنی است

□

درآ در خرابی چو تو آفتابی

□

دل از پی نظر آید به سوی روزن چشم

□

تو قصه خود می گو من قصه خود گفتم

□

مگر همین که: به دل دوستار او باشم

□

دیده ز تو بینا و تو از دیده نهانی

□

ناگه ز دست چرخ بپایش رسید سنگ

□

مقام خویشتن در قاب قوسین

□

آخرم سوختی از حسرت ناکامی‌ها

□

آتش زند خوبی و در جمله‌ی خوبان چنین

□

جلوه‌ی شوخ تو رعنا قد رعنای تو شوخ

□

سر خویش و سر عالم نداریم

□

از نوش دهان تو چندین چه زنی نیشم؟

□

بشد چو جوهر فرد و فرید باز آمد

□

بماند تا قیامت مست و مدهوش

□

که غم پرداز شیرین است شاپور

□

نه از بیم جان در شما می‌گریزم

□

جهان و نهان و هویدا تویی

□

تا راهرو نباشی کی راهبر شوی

□

گوش بمال ماه را ای مه ناپدید من

□

مشنو: کز زبان ما گوید

□

ناشسته رخ و گره زده موی

□

صورت و سینه بناخن میخست

□

نه نقش کالبدها هست باطل؟

□

ز چین طره‌ی او فتنه‌ها در چین شود پیدا

□

کاسه بزن کوزه خور خواجه اگر عاشقی

□

در آن کار هم اختیاری ندارم

□

که از سفهش بس سر انگشت گزیدیم

□

حکایت دگران سر به سر زیاد بهشتم

□

دل مرا ز گلستان جان خبر می‌کرد

□

ناله از پیر و از جوان برخاست

□

عروس صبح را پیروز شد بخت

□

بس توبه شکسته توبه کاران را

□

روی ازینجا به جهانی عجبی آوردیم

□

خورشید سایه پرور طرف کلاه تو

□

گرم در کار آمدم موقوف مطرب نیستم

□

که: آستین تو بوسم، بر آستان تو افتم

□

صد صحن مروارید بین بر بحر اخضر ریخته

□

رفتی و نیامدی دگر بار

□

چگونه بر پرند از آشیانها

□

وازدم در این بازی، عقل مصلحت بین را

□

اختر و گردون اختر و گردون برده ز زهره جام حبیبی

□

نبردی دل ز من تا جان سپاریهای من بینی

□

وز غربت اجسام بالله رسیدیم

□

کزو پایم درین گل شد

□

شاهدان خوابم بچشم جادوی شهلا برند

□

نامت به زبان دریغم آید

□

سخن در داد و دانش می‌شد آن روز

□

بلای عشق را گر دوست داری دشمن جان شو

□

ز عشق جیب دریدی در ابتدای جنونی

□

سر نیاز به فتراک بدگمانی بست

□

نی خانه نشین و خانه بانیم

□

دل چو موی او بی‌قرار شد

□

هر دمش واجب بود شکرانه‌ای

□

عاقلان پیداست، کز دیوانگان ترسیده‌اند

□

نکیسا زود چنگ خویش بنواخت

□

به کمال بسطته عن المستنجد

□

به چشم آتش افکند در همه نادی

□

فشاند دست که این وقت آن نبود هنوز

□

عاشق خویش کن ببر خوابم

□

ولی امید می‌دارم که روزی گل به بار آید

□

زبان بی زبانان بی زبانیست

□

وینت نابوده میانی که توراست

□

وجودش تا ابد فیاض جود است

□

حال ترکانست گویی والسلام

□

خوش ز زمین سوی سما می‌روی

□

من خود نمی‌آورم دگری می‌کشد مرا

□

وا دل من وا دل من وا دل من وا دل من

□

ببردی از بر من دل، بخوردی از دل من بر

□

دل این سوخته را کار به جان آوردی

□

پرواز کن و پریدن آموز

□

کجا می‌رفتم و رختم کجا ماند

□

ور زانکه می‌سپردم در حال می‌شکستش

□

عجب جسمی، عجب عقلی، عجب عشقی، عجب جانی

□

پرید زاغ شب از روی بیضه‌ی بیضا

□

چو برویید نباتش چو شکر بست زبانم

□

همه خنب‌ها تهی گشت و هنوز در خمارم

□

و احوال درد من سوی درمان که می‌برد

□

وانکه پر آب است جاهت نرسدش

□

طبیبانه در آموزم یکی پند

□

به بوی وصل تو گرد جهان همی گردم

□

وامحوا بمدامة صفاتی

□

گفت ببخشند گنه می بنوش

□

تظنون ان الحق فیما عذلتم

□

عشق صافی را به کار اندر کشیم

□

وز کمال عشق نه نیست و نه هست

□

پایبند تله گشت اندر رهی

□

بیاد آرم حدیث این جهانی

□

ور بود، به عهد ما نباشد

□

که می‌شکافد دور زمانه از شادی

□

پادشاهی گر نکردی این زمان کی میکنی

□

جز شیوه آن غمزه غمازه نمی‌دانم

□

بر تو چو عاشق شدم آن همه بگذاشتم

□

دلم را دل نمی‌آید که بی جانانه بنشیند

□

با حله تنیده ز دل بافته ز جان

□

چنین آگاه کرد از صورت حال

□

از خرابات سوی صومعه مست آوردند

□

دل به دلم نه که تو گمشده را یافتی

□

که به ما می‌رسد زمان وصال

□

اشارتی که بکردی به سر به جای سلام

□

در همه عالم که دید عشق چنین بی‌خلل؟

□

بل خداوند دو نور پر حق است

□

خسته و رنجور، اما تندرست

□

سلطان خرد به چیره دستی

□

اگر آن چشم کمان کش به کمین برخیزد

□

گه لوح دل بخواندم و گه نقش کافری

□

کاین قلمرو به تو داده است خدا یک قلمه

□

انظرونا انظرونا نقتبس من نورکم

□

دلم از درد فراقت به فغان آمده گیر

□

وین چه نافه‌ست که از سوی تتار آوردند

□

سر غوغا و رسوایی بباشیم

□

کزان آمد خلل در کار پرویز

□

ماه را ماند که می‌تابد همی نور از رخش

□

بگیرد از سر عشاق خواب بیزاری

□

شهر را بر من ز هجر خویش زندان کرد و رفت

□

جان داده و دل بسته سودای دمشقیم

□

ببر این جامه و بیار آن جام

□

عافیت از چشم سلطان دور شد

□

برفت ذره بشوقی فزون بمهمانی

□

که دارم زین قیاس اندیشه بسیار

□

در دل و چشم آتش و آب دوصدگرمابه دارم

□

صف سلیمان نگر پیش رخ آن پری

□

نگاه گوشه‌ی چشم از متاع‌های گرانش

□

بر تو دل چون سنگ مرمر می کنم

□

ز عشق توبه بکردم، بگوی: تا دانند

□

کار من بیچاره بسامان که رساند

□

بشنو این بیت خوش از خسرو جاوید لقا

□

سوالی زیرکانه کرد سختش

□

سیر نگشتی تو ز خون ریختن؟

□

ای شیوهات شیرین، تو جان شیوهایی

□

تا بی‌خبر بمیرد در درد خودپرستی

□

اگر چه دلق کشانم نه یار غار توام

□

نزدیک من نه جام می، کز منزل دور آمدم

□

درآمد از در مسجد پگاهی

□

شب شد و آخر نشد کارت تمام

□

چنان خواهم چنان کافکنده باشی

□

چنین رویی نشاید آن چنان عهد

□

دلت بمیرد و خوی فسردگان گیری

□

مگردان روی از من تا ز قربان رونگردانی

□

گرم در کار آمدم موقوف مطرب نیستم

□

آنرا که تو در دام کشی کس نرهاند

□

که به یک جرعه‌ی می آب رخم بفروشند

□

خال و لبت از مشک و شکر باز ندانم

□

ستای باربد آبی بر او ریخت

□

چو بادش از پی و چون برقش از قفا برویم

□

تو غریبی و یا از این کویی

□

وان سهی سرو خرامان به چمن بازرسان

□

ای دم تو ندیم من ای رخ تو بهار من

□

یا چه گویم که نه در لوح و بیان تو بود؟

□

صد سیل خونین عشق تو از چشم جان انگیخته

□

که دشمن را ز پشت قلعه راندیم

□

سپر بفکند از آن شمشیر بازی

□

گر به رنگی قانعی در خرقه خز

□

من خمرة دنک القدیم

□

به تو ناز داد یاد این همه مختلف زبانی

□

تویی آرام دل من مبر ای دوست قرارم

□

مقبل آنست که آیی به مبار کبادش

□

لفظ خوشت ز لل منثور خوشترست

□

مه خلخ و آفتاب ختن

□

بودم به نشاط کیقبادی

□

لب من دمی بی‌دهانت نباشد

□

اصبحت مکابدا لویلی

□

خلد از هوس آید به تماشای قیامت

□

چندین زبون نیم که ز استیز تو گریزم

□

خیال روی تو در چشم در فشان دارم

□

دیده دلم بسی بلا آن همه از برای تو

□

در صف دخترکی چند، خزید

□

سر جمله جمله شهریاران

□

شیشه بیار و قدح، پسته بریز و شکر

□

کانی ما زجتها عن دمی

□

می‌گدازد جگر شیر ز طرز نگهش

□

ما کر و فر سعادت نه ز کیوان داریم

□

کامشب مرا تعلق او در ضمیر شد

□

یا ماه شب چارده بر روی زمینست

□

بر دل غم تو حرام داریم

□

دلخوش کن آدمی و آدم

□

کز آستان تو چون سایه در نمی‌گذرند

□

خنده نمی‌آیدت، بهر دل من بخند

□

از همچو مرگ به گسست پیوند جسم و جان را

□

از این بند و از این دام زبون گیر بجستم

□

خلاص من متصور کجا شود ز کمندش؟

□

وی از تو هم پر هم تهی هر دو جهان سبحانه

□

گشت طربناک بفصل بهار

□

چمن کرد از دل آن سرو سهی را

□

به گاه شیوه‌گری لعل بر شکر بستن

□

ان جسمی فی زجاج بالنوی لا تکسرونی

□

رایاو قتل منست و من برای او هلاک

□

برگشت سر از مستی تخلیط و خطا کردم

□

همه کار مرا بهم برزد

□

تا رنج نبیند شفا را نشناسند

□

همرنگ رخ خویش به باغ اندر گل جوی

□

بالغ نظر علوم کونین

□

نه با او دیگری مشغول و من با او سخن گویم

□

وین سفر را قرار بایستی

□

کرامت فزاید کمال آورد

□

حی و دانا و قادر و قیوم

□

تدبیر ما چه باشد؟ کار آن چنان که باید

□

ظل حق فاروق اعظم شمع دین

□

سیاه روزی و بدنامی اختیار نکرد

□

پس آنگه این غزل در راهوی ساخت

□

وندر سخنی درازم آورد

□

ارحم حنین قلبی لا تسع فی ضراری

□

یوسف مصر وفا گشت به کنعان نزدیک

□

و عاین روحی حسنکم و جمالکم

□

ز زلف پرشکنت مشک ناب می‌ریزد

□

باد بستان دشت را در عنبر سارا گرفت

□

کز نظر هر دو جهان گم شدم

□

هلاک جان شیرین بر سر آورد

□

تن ز استیلای هجر آن پریرخ پیر شد

□

اه که چه می‌زیبدش بدخوی و سرکشی

□

که به مژگان شکند قلب همه صف شکنان

□

جهان خاک را در زر بگیریم

□

رایگان باشی اگر، جان در کف پایت کنم

□

دل همی سوزی و بر جان می زنی

□

فساد از دل فروشوئی، غبار از جان برافشانی

□

که با گرگی گله راند شبانی

□

صدرنشین صفه را رونق کار بشکنم

□

تو خار را همه گل بین چو بهر گل زاری

□

نماند زنده غیر از نخل بند نخل بالایش

□

وا دل من وا دل من وا دل من وا دل من

□

انگور اگر منت نهد، من زنده بر دارش کنم

□

چرا که مرغ چمن ترک بوستان نکند

□

بر سر افتادم چه می‌تازی مرا

□

چنین گفت از ملوک پارسی دان

□

طویله‌ی گهر اندر کنار خویش کنم

□

کز غایت مستی ز کفش جام بیفتد

□

زینت تاج و نگین از گوهر والای تو

□

چگونه قبله گذارم چو در نماز روم

□

ز کوی عافیت افتاده‌ام بدر، چه کنم؟

□

آفت دلهای پرخون آمدی

□

کاوخ! ز پنبه ریشتنم موی شد سفید

□

نسل بریده به که موالید بی‌ادب

□

سپر جور تو با خویش ندارم، چه کنم؟

□

ازو یابند جانهای بقایی

□

که خواهد بیش گردد کینه‌ی اغیار من با من

□

مهل کز مجلس تو دور باشم

□

تا نگذرد از درت خریدار

□

ز رشک طلعت او شمع انجمن بنشست

□

نه عشوه فروش هر کراماتیم

□

که دولت در زمین گنجی نهان کرد

□

وقتی که میل سبزه و گلزار میکنم

□

به ناشتاب چشانید خام را خامی

□

مهر بر لب زده خون می‌خورم و خاموشم

□

پشک را عنبر ثمین گفتم

□

زارم ز عشق و زار بخواهم گریستن

□

کان سلیمان داشت در انگشتری

□

صد بیم خزانش بهر بهار است

□

فلک جنبش زمین آرام ازو یافت

□

به یاد لبت کامرانی کنم

□

ز اندیشه و غم می‌باش بری

□

عشوه می‌ریزد از آن مستانه گل بر سر زدن

□

به لب چشمه حیوان بکشم پای بمیرم

□

فروغ روی ترا جرم مشتری نکشد

□

چه خطست آن که بس در خور نوشتست

□

چه دور باید بودن همی ز روی نگار

□

نظرگاهش چو شیرین دل فروزی

□

وین شب تنهای تاریکی به پایان کی رسد؟

□

خرخاشی، آشوبی، جانها را مطلوبی

□

بیا که بی تو به جان آمدم ز غمناکی

□

وز لب چون شکر او شکری می رسدم

□

با مایه‌ی عشق تو آن نه باد و نه اینم

□

گشت عاشق بر غلام سیم بر

□

همی پوینده در راه خطائی

□

به درج گوهرین بر قفل زرین

□

بر من ترحمی کن،بنگر: که بی‌تو چونم؟

□

من چو کمین فلاحم تو دهیم سالاری

□

فتنه‌ی صد ناوک پر کش ز کمان بگشاید

□

بیا تا پیش میر خود بمیریم

□

دل من دوست ندارد که کسی بر تو گزینم

□

جان غمگین مرا مژده‌ی جانان دادند

□

جانی ز تو بی قرار دارم

□

که بودش داستانهای کهن یاد

□

با شیر شد در حلق دل، با جان برون آید ز تن

□

چرا بهر دشمن ز چاکر بریدی؟!

□

رخ از رندان بی‌سامان مپوشان

□

ای در دلم نشسته از تو کجا گریزم

□

ولی تعلق خاطر نمی‌هلد که نشینم

□

عذرها گفتند مشتی بی‌خبر

□

چو پر کاه پریدن ز جا سبکساریست

□

ولکن من هداه الله افلح

□

گر تو جفا چنین کنی، از تو دلم به جان رسد

□

جمع نشین، ورنه پریشان شوی

□

دامن افشاند و می ریزد و ساغر شکند

□

چه شور و شریم ما چه دانیم

□

نه مثلث سرو بالایی ببینم

□

ز تاب مهر تو جانم کباب می‌گردد

□

گویی که چگونه‌ست بر شاه ترا کار

□

چراغ روز را پروانه کردند

□

یا به دوش و سر خراب و مست و مبهوتم برند

□

با دو یار رازدان و هم‌ره و هم توشه‌ی

□

که دانم آشتی در قفاست جنگ تو را

□

تابشی نو به نو از حسن و جمالش رسدم

□

این قدر بس که ز دورم نگران بگذارند

□

می‌شدم تا به بر سیم‌بری

□

ایام عمر، فرصت برق جهان نداشت

□

برآورد از وجودش عشق فریاد

□

نه عجب گر به عشوه کوشد و ناز

□

شیر شگرف آمد و ضعیف شکاری

□

به که نابود به شمشیر جفای تو شوند

□

یار آمد در میان ما از میان برخاستیم

□

بی‌خبریم از لبت، هم خبری می‌رسان

□

بکوی خسته دلانت گذر نمی‌باشد

□

چند گویی آخر از خود والسلام

□

مه پرویز شد در برج شاهی

□

بویی ز کوی صدق به اهل صفا رسان

□

بهشت گشت جهان زانک تو جهان داری

□

از جدائی مر دو دست از دامن صحرا نداشت

□

دیده ایمان شود ار نوش کند کافر از این

□

نه چنان سرسری، نکو برسان

□

کرد از سر معالی پرده باز

□

عیب خود را مکن ایدوست ز خود پنهان

□

هزاران آفرین بر جان پاکش

□

عالمی را صید خواهد ساختن

□

نفسی در نظر خود نمکان شور کنیم

□

تو را با او دگر کاری نخواهد بود پنداری

□

مجلس آخر شد و ما تشنه و مخمورسریم

□

کس را خبر نشد که، چه دیدم ز دستشان؟

□

در حلقه آن کمند دلاویز خوشترست

□

همی‌دوید به گردون بر آفتاب طلب

□

بت سنگین دل سیمین بنا گوش

□

وانکه داغ او گرفت از بندگی عارش نباشد

□

لست انسی احبتی، والجفا لیس مذهبی

□

امروز هم شد اندکی فردا ندانم چون شود

□

آیینه نخواهد دم ای وای ز گفتارم

□

روزه از روی چنان باشد عذابی داشتن

□

تو به زیر پرده پنهان مانده

□

که هنگام دعا یاد آر ما را

□

بر آورد از رواق همت آواز

□

به زرش کجا فروشم؟ که به جان خریده دارم

□

مکانت کی یابد که تو بی‌مکانی

□

به رقیبم شده بیواسطه کلفت واقع

□

بر این نقطه اقبال چو پرگار بگردیم

□

ورنه چنان منزلی از چه رها کرده بود؟

□

فراقت از دل من لذت جوانی برد

□

انگشت نمای هر نواحی‌ایم

□

که بارگاه ملوک و صدور را شاید

□

گفتا: منم دوای تو از درد من منال

□

جان من از جان تو یابد صد ایمنی

□

به فراست سخنی گفتم و بر کار نشست

□

که عزم صد سفرستم ز روم تا سوی شام

□

نپسندم که: فریبی به فسون و به فسانم

□

اکنون من و زناری در دیر به تنهایی

□

که از چه روی، ترا هیچ برگ و باری نیست

□

که رای آهنین زرین کلید است

□

چو پیدا شد ز غیر اوت بیزاری پدید آید

□

عجب عجب به کدامین ره از جهان رفتی

□

ای درد وای بر تو که درمان ما رسید

□

چون خیالی ز خیالات توام

□

چو زندانی شدم،دیگر چه میخواهی؟ مرنجانم

□

مهر دل آب رخم ز آتش سودا می‌ریخت

□

عیش ابد کن که در میان بهشتی

□

مبادا تا زیم جز عشق کاری

□

تنها نه منم خود، که درین غصه بسانند

□

انت کالروح و نحن لک کالاعضء

□

گردون ورق هستی ما درننوشتی

□

بشکست جام توبه چو شراب عشق خوردم

□

به سوی ما خبر او به هیچ باب نیامد

□

چون من به وفای خود که را دیدی

□

که چه میخواهی ازین دریای شور

□

اقبال و دولت و شرفت مستدام باد

□

نخواهم شیشه‌ی نوش و نباید شربت قندم

□

چونک اندر عنایت یاری

□

در دلم افزون شده صد خار خار

□

خط را کنی مسلسل یعنی که من نخوانم

□

که ما صد بار گم گشتیم همچون سایه در نورش

□

از خبر رفتیم و ما را بیخبر بگذاشتند

□

تو فارغ و من در انتظارم

□

بگفت از دار ملک آشنائی

□

ضرورتست در آن آستان به سر گشتن

□

تو جز خیال نبینی که مست خواب و نعاسی

□

بوسه زن بر خاک آن وادی و مشکین کن نفس

□

همه شراب تو نوشم چو لب فراز کنم

□

گذر به کوچه‌ی آن ترک می‌پرست کنم

□

دل ز من بربوده‌ای باشد که تاوانی دهی

□

فریاد شوق بر سر هر کوی و بام خاست

□

سخن را دادم از دولت بلندی

□

اختیار اولین یارست و کردیم اختیار

□

دلست کعبه معنی تو گل چه پنداری

□

اشارتها که هست از هر طرف در کار می‌فهمم

□

در بادیه مردان محوست تو را جم جم

□

به تمنای تو افتاده‌ام، ای شمع طراز

□

و یا به قطره‌ی شبنم بهار می‌شویند

□

ابرش حسن برون تاز امشب

□

جهان گشته ز مغرب تالهاور

□

از آن امروز با تیمار و غم جفتم

□

چه عشق داد مرا فضل حق زهی روزی

□

ز ملک وصل اسباب اقامت را روان کردم

□

صبر تو کو ای صابر ای همه صبر و تمکین

□

بدین قدر که: تو بیرون کنی به آزارم

□

گفت ای مرغان من و تیمار خویش

□

بعمری داشتی زرعی و کشتی

□

جهان روشن به مهتاب شب‌افروز

□

گشت روان ز هر طرف آب چو نیل در چمن

□

بد نام عشق جان شو، اینست نیکنامی

□

محل رخ ز می افروختن نبود هنوز

□

گر آبی خوردم من دلشادم دلشادم

□

عاشق خویشتنست آنکه ازو صبر تواند

□

بیا گرم خبری زان نگار خواهی داد

□

یا زلف تو زیر چنگم آید

□

که جهاندیده‌تر ز عنقا بود

□

چه می‌گویم ؟ نمیدانم کجا بود ؟

□

دامان ما گرفته به گلزار می‌کشی

□

گدای کوی توام همچنین مبین ما را

□

مجلس و بزم می نهد تا شکند خمار من

□

خود را به عشوه گر چه دروغ است شاد کن

□

گاهیم به قهر می‌گدازی

□

ریختن از بهر نان از چهر آب ای رنجبر

□

مقصود وجود آفرینش

□

در پیچ پیچ زلف تو پوشیده شد چون عالمی

□

که عشق سلطنت است و کمال و خودکامی

□

وز مهر من گرجان دهم نامهربانی را چه غم

□

خورشید تو را مسخر آییم

□

مست کن عاشقان محزون را

□

بنفشه نسخه‌ی آن نوبهار بنویسد

□

وین همه آشوب را بهر من آورده‌ای

□

که برد از اوستادی در سخن رنج

□

میلش الا به سوی پستی نیست

□

نیست نکوتر ز بندگی تو کاری

□

رو که تا دم زده‌ام سوخته‌ام پاک تو را

□

گفتا که به غیر آن صد چیز عجب دارم

□

به وفا کوش که از دوست وفا خوش باشد

□

گشت در هر دو جهان هر ذره‌ای پروانه‌ای

□

نرهد مار فسای از بد مار آخر

□

که برخوردار باد از تاج و از تخت

□

اول نهم دو دیده و آنگاه پا نهم

□

ای آمده تا مرا بخوانی

□

گره گردیده حرفی در دل او گوئیا از من

□

ز بند اوست که من در میان غوغایم

□

بیمار به هوش آمد درمان که می آید ؟

□

جنت فراز سرو قیامت قیام اوست

□

خونین شودت دل ز غم خون شده‌ی من

□

بها روزا که آن روز جوانی است

□

سخن قند مگو با لب شکر شکنش

□

عربده آرد مرا از ره پنهانیی

□

به صورت تو نگاری ندیدم و نشنیدم

□

گر تو خواهی تا عجب گردی عجایب دان صیام

□

دلم زصبر بسی لاف زود ولیش نبود

□

آن زمان گفتند ترک جان همه

□

ره دیو لاخ و قافله بی مقصد و مرام

□

وثیقت نامه‌ای بر ما نوشتی

□

او مراکشت شدم زنده مپو یید مرا

□

اهد الی وصالهم، ذبت من‌التباعد

□

از عشوه گفت آری گر عشق‌باز باشد

□

نک کش کشانت می برند انا الیه راجعون

□

چسانش بینم و تدبیر چون است؟

□

اشکم آتش در دل لعل بدخشان افکند

□

ماه من آن لعبت سیمین ذقن

□

غناها را بلند آوازه کردند

□

ما در تو دل شکسته بسته

□

تو هر چه می‌فرمایی همه شکر می‌خایی

□

بیا که بوی تو را میرم ای نسیم شمال

□

در بیابان مغیلان می روم

□

در آرزوی مردنم ، از حسرت دیدار تو

□

از جان نهان چرایی چون در میان جانی

□

که ما را چند حیران میگذاری

□

به یاری خواستن لشگر طلب کرد

□

باغ همان سایه همان جا همان

□

خبر عشق می‌دهم بگرو

□

کز خجلت تو خاک مذلت به سر نکرد

□

چو شادی کم شود با غم بسازیم

□

معنی نو بود و خیال بلند

□

بدان نازک تنی چون می‌دواند

□

در نه قدم و ز کار مندیش

□

پنداشت که مهلتی و تأخیری هست

□

گل بر کشید بهر طرب را علامتی

□

رخت به بالای فلک می‌بری

□

که برده دل ز تو ای دلبران شهر فدایت

□

بسی علتیان را ز غم بازخریدیم

□

تازه کنم هر صفتی را جمال

□

ترک همه گفتم از برای تو

□

که کس ناسازگاری چون تو نشنید

□

سخن با آسمان پیوسته بودم

□

شادی من همین غم تو بس است

□

پر باشد جان او ز اسرار خدا

□

حل شده از تو به یک چشم زدن مشکل من

□

حاشا که چشم خویش از آن روی برکنیم

□

پنهان سخنی از لب یارم نرسانید

□

چون سخن می‌گوئی از لعل تو گوهر می‌چکد

□

پس تویی بی‌تو که از تو آن تویی پنهان توست

□

حوالت گاه تایید الهی

□

وندران کوی نهانی نظری بود مرا

□

باده‌ی شاهنشهی راوقی

□

در فکرت تو پنهان صد حکمت الهی

□

وز بام فلک پنهان من راه گذر دارم

□

وان شکر خنده‌ی شیرین تو از چشمه‌ی نوش

□

بنده بودن تو را خداوندی

□

تهی از سبزه و گل راغ و گلشن

□

فروغ ملک بر مه شد ز ماهی

□

دستم ز کار و کار ز تدبیر می رود

□

بجوشد از تک دل چشمه چشمه شیرینی

□

دارد سمنت ز ارغوان رنگ

□

مبادا قامت آن سرو را خم

□

مردمی را در جهان مردی نماند

□

بدود دل سبق مشک ناب بنویسند

□

دادیم دل از دست و پی یار گرفتیم

□

به هرمز برتبه شد پادشاهی

□

مفروش لذتش را به حیات جاودانی

□

کجا روم که نروید به پیش من دیوی

□

به این امید من هم چند روزی رفتم از کویت

□

یک لحظه برون دل نپاییم

□

یاد میکردم از آن شبها که در یاری گذشت

□

آتشی در مبتلایی می زنی

□

دل تهی از خوب و زشت چرخ اخضر داشتن

□

که دایم باد خسرو شاد و خندان

□

از پی سقف فلک شیشه رنگ

□

باد در سروری و خودکامی

□

وز جرم عشق دل به عقوبت نهاده

□

ما خانه زیر گنبد اطلس نمی‌کنیم

□

سودای همه سوختگان خام گرفتم

□

زانک پیش هرکسی راز دلم بگشاده است

□

مه دیده‌ای که مشک بپوشد کنار او؟

□

گرفته بربطی چون آب در دست

□

هر چند وصفت می‌کنم در حسن از آن زیباتری

□

دم می‌دهی تو گرم و دم سرد می‌کشی

□

شیوه مستی و رندی نرود از پیشم

□

بسته ره گریز من برده دل و قرار من

□

رخش طرب کرد روان پی به پی

□

از دیده دور گشته و در دل بمانده

□

برای خاطر بیچارگان نیاسودن

□

به تاریکی فرو شد روشنائی

□

مرهم این ریش پاره پاره ندانست

□

نهاده جام چو خورشید بر کف دستی

□

همتی یاران که خود را میزنم برآتشی

□

بوی یار سیمتن می آیدم

□

عنبر اندر تاب هرگز دیده‌ای ؟

□

وین مرغ فردوس آشیان از باغ رضوان می‌رسد

□

منبع هر گوهری دریای دیگر یافتم

□

ز سبزه بر کشد بیخ جوانی

□

کاندرون هر جگر زان زخم ناوک روزنی است

□

که پرده‌های شما بردرید از قمری

□

پرده غنچه می‌درد خنده دلگشای تو

□

سر صندوق گشادم گهری دزدیدم

□

دوست میدارم چو طفل کور دل آدینه را

□

ولیکن بر زبان مسمار دارم

□

بشکست بامکی و فرو ریخت بر سری

□

تفضل کن بدان فرصت که خواهی

□

که به عهدت سخن از یوسف کنعان نرود

□

به جان بقا رو ز جان هوایی

□

کین من از دل تو عنان تاب می‌شود

□

که تا ناگه ز یک دیگر نمانیم

□

ببوس از من خاکی نشانه‌ی قدمش

□

سبزه‌اش طرف گلستان بگرفت

□

فرخنده کناد ایزد بر خسرو عالم

□

نشست و زد درین معنی دمی چند

□

بنامت که بردیده ما لیده‌ام

□

و تحرقت ضلوعی و جوانحی بناری

□

حافظ قرابه کش شد و مفتی پیاله نوش

□

که تا در باغ عشقت درکشانیم

□

ساقی مست داده به مستان صلای خوش

□

با وثاقش برد دستش بسته باز

□

ببام لانه بیاراست پر، ولی نپرید

□

سپاه روم زد بر لشگر زنگ

□

چشم و دل هر دو به رخسار تو آشفته و مست

□

بیابی بوی عودی را که بوی او بود باقی

□

چشم از جنگ بغوغالب از اعراض خموش

□

عاشق دولت آن سلطانم

□

از بهر خوشی عمری اسباب توان کردن

□

کدام صید که در آرزوی بند تو نیست

□

در مشرکی اوفتاده باشیم

□

به صحرا رفت خسرو بامدادان

□

معذور دارشان که رخت را ندیده‌اند

□

چنان نمود مرا دوش در شب تاری

□

صد هزاران سرو هست اما بدین اندام نیست

□

آینه صبوح را ترجمه شبانه کن

□

کان کج کله بلند بالا ست

□

بماندم بی سر و سامان دریغا

□

فکندن بکشت امیدی شراری

□

چنانک از خشم شد بر پشت شبدیز

□

فریاد که غم دارم و غمخوار ندارم

□

آینه با جان من مونس دیرینه‌ای

□

بنفشه از سمنت سربدر نکرده هنوز

□

جز در تک خون دل نشینیم

□

در جهان شیرینی ارزان می‌شود

□

درآمد همچو شمعی شمع در دست

□

کلید باغ ما را ده که فردامان به کار آید

□

که ای خزانه‌ی ارزاق را کف تو کلید

□

دو چشم تیره ستاره شمار خواهد کرد

□

یک جان نخوانمش که جهان است آن یکی

□

یا رب چه درخور آمد گردش خط هلالی

□

من از این شهر سفر می نروم

□

کاهل فرسی باشد کزوی نجهد گردی

□

دهنت شور در شکر بسته

□

که چند بایدت اینگونه زیست سرگردان

□

الی ساق محبوب یشبه بالبرد

□

که بود آن بخت بیدارم درآغوش

□

چون گذری بر سر کویش، پای نکونه که نلغزی

□

زمانه دست تعدی ز آستین بدر آرد

□

من از این هوس چنانم که ز خود خبر ندارم

□

چشم من از هوس روی تو هر سوی بماند

□

بیا که عمر من این پنجروز معدودست

□

خطت را مشک کاتب می‌نماید

□

بدان تا نشکند ماه دل افروز

□

ور به زنجیر کردم و رفتم

□

زهی حلاوت و مستی و عشق و آسانی

□

شرح جمال حور ز رویت روایتی

□

بیا مگریز از یاران بدنام

□

مستم از عشق مست را چه زنی

□

سرخ رویی و سبز داری تو

□

مبحث تحقیق را در دفتر جان داشتن

□

چه شب کز روز عید اندوه کش‌تر

□

ایمن درین خرابه نشستن صواب نیست

□

لیس سوی صدرک من مصدر

□

گفت اگر یار مکنی شکوه ز آزار مکن

□

بیخود و بنشست به مجلس برم

□

به جز خون جگر رنگی ندارم

□

چشمم از درج عقیق تو گهر گرد آورد

□

لب بر ندارم از لب یاقوت فام او

□

فرو گفت این حکایت جمله با شاه

□

سینه زهجران بسوخت شربت دیدار کو

□

بدان نشان که مرا بی‌نشان همی‌داری

□

تا روز پرده‌سوز حجابت که بوده است

□

که چو خورشید جمله جان گردم

□

نیاز بنده به آن شوخ عشوه ساز رسان

□

به مصر عالم جان شو که مرد عالم جانی

□

آب هوی و حرص نه آبست، آذر است

□

یوم التغابن و استیقظ لمزدجر

□

نه دست آنکه دست به زلف تو در کنم

□

چون نماید یوسف من از زنخ آن چاه را

□

این قامت و رفتار که دارد که تو داری

□

هین وقت نماز شد بیارام

□

جز ترا نیکویی مسلم نیست

□

لب شکر شکنش گوهر بدخشانیست

□

یاران موافق را از خواب برانگیزید

□

سعادت رخ نمود و بخت یاری

□

ور به سامان روزگاری نیست گو هرگز مباش

□

شد دود و، اندر آمد خورشید روشنی

□

خرقه جایی گرو باده و دفتر جایی

□

که هر چیزی که اندیشی بدانم

□

اثری است جان شیرین ز لبان هم‌چو قندت

□

سود و سرمایه‌ی دین بر سر بازار کنی

□

ره نیکان چه سپاری که گرانباری

□

الیک الا اراد الله اسعاده

□

در و با امید و فا چند پایی

□

مجلس گل بین و به منبر برآ

□

دل ریش مرا در عشق ازین خونریزتر سازی

□

بیگانه و سخت آشناییم

□

برو ای جان تو هم بدنبالش

□

بزبان قلم نیاید راست

□

روی مراد دیدم در عین نامرادی

□

شکم پر کرد ازین یک دانه یاقوت

□

سوزشی در جان بی سامان ما خواهد فتاد

□

بگفتمش چه شد آن عهد گفت اول وردی

□

که از بالابلندان شرمسارم

□

در این سراب فنا چشمه حیات منم

□

مایده کردند ز مطبخ روان

□

مبهوت تو هر کجا که جانی

□

بسوی دیده هم ز دل راهی است

□

درر که بر همه باری ز ابر کف کریم

□

جنت عدن ست که آباد باد

□

وگر به یار رسیدی چرا طرب نکنی

□

ور از خوی بدش گویم سخن به جنگ آید

□

ای زندگی باغ‌ها وی رنگ بخش مرد و زن

□

وقت گل بانگ بلبل سحر است

□

وقت صبحست آفتاب کجاست

□

بی رخت از ماه تابان می‌بسم

□

سعادت روی در روی جهان کرد

□

رفت در آن خانه درون جا گرفت

□

جان پرانوار همچنانک تو دیدی

□

سنبلت را سرما نیست دگر چیزی هست

□

جت لکی تنذر خیر الامم

□

وگرکینه خوانیم ازین هفت گرد

□

بر همه می‌تابد الا بر رهی

□

بروزگار، مرا روی شادمانی نیست

□

ز چشم آب ریزش دور شد خواب

□

وز هجر به مردم خبرمان ز که پرسم؟

□

که وصف او نیاید در زبانی

□

لب از شراب در آتش گل از عرق در جوش

□

و عیشتنا فی غیرهم لحرام

□

اشک دوان آمد و دامان گرفت

□

وانکه اقرارش به بت‌رویان نباشد کافرست

□

تا به دامان تو ننشیند غباری

□

چرا گردند گرد مرکز خاک

□

فضل عرب ندانم کز روستای غورم

□

حق خدا را کامشب نخسپی

□

رسد به دولت وصل تو کار من به اصول

□

بجز عشق بجز عشق دگر کار نداریم

□

سر من فدای آن ره که سوار خواهی آمد

□

غلام خواجه‌ی احرار گردد

□

که جمال تو چراغ چمن است

□

ز صورت کاری دیوار آن سنگ

□

بد مگویید نازنین مرا

□

می‌زنی نعره‌های پنهانی

□

که رخش رفتنت از بزم ما به زین دارد

□

تو نمی‌آیی میا من می روم

□

شبی نرفت که برجان ما بلا نگذشت

□

خروش و ناله ز اهل نشست برخیزد

□

بی خبر عمر به سر می‌برم و دم نزنم

□

زمین عطف هلالی بر سر آورد

□

غریب ما به منزل باز نامد

□

وگر شراب نداری چرا خبر نکنی

□

بهرنوعی که بود ای نوش لب بسی زبانم را

□

ای دلبر و دلدار من ای محرم و غمخوار من

□

که تا دگر نکند غنچه زهر خند آنجا

□

چو مستی واله و حیران بمانده

□

از بدشان چهر جان پاک بگردان

□

این شهریار عادل و سالار سروران

□

شد بگه‌ی چاشت به دولت سوار

□

عزم رجوع می‌کنم، رخت به چرخ می‌برم

□

وگر چشم از تو می‌بندم به مردن می‌رسد کارم

□

ز بیضه سر کن و بنگر که ما کیان داریم

□

مرا یک آمدند به که ده بهار آید

□

بس که برنرگس مخمور چمن خندیدست

□

وادی بی منتهای عشق را طی می‌کنی

□

ملک را یافت از میعاد گه دور

□

گر همه نفرین کندم در خورست

□

بر دست شراب آشنایی

□

همراز عشق و همنفس جام باده‌ایم

□

لیک صد مهر بر زبان دارم

□

یعنی تو پهلوی منی یارب تویی این یا نه‌ای؟

□

تو مگر که جان جانی که چو جان جان عزیزی

□

روی پیچید و گفت این چه کسی است

□

که تا کی باشم از دلدار خود دور

□

عزم سفر کرد به مشرق درست

□

ایا ببرده دل از جمله دلبران چونی

□

جهان به دور تو حاجت به آفتاب ندارد

□

دل غریب بیابد ز نامه شان آرام

□

مصلحت آن ست که مانی خموش

□

کو بر سر من شب همه شب اشک فشاند

□

غم تو برده شادمانی من

□

تا آنکه نظر در او توان کرد کجاست؟

□

تا دل طلبیم باز جان برد

□

کی رود ز پیش یاری، قمری، قمر لقایی؟!

□

که امشب تیر تغافل در کمان ناز نیست

□

کاندر این مکتب ندارد کر و فری هر معلم

□

آب گهر صفوة و دریا شکوه

□

نبود کم از کم و بود از کم کمینه‌ای

□

بسی کار دشوار کسان کنند

□

به آیین مغان بنمود پرواز

□

خسته تیر بلایت جگر ریش من است

□

می‌زنی نعره‌های پنهانی

□

یاسمن را باغبان بر پای سنبل ریخته

□

چو مجنونان ز بند عقل جستم

□

یک جان زخم زلف تو آزاد نیابند

□

سرحد ختن خیل شه زنگ بگیرد

□

که رندان را کنم دعوت به طامات

□

به قول هوشمندان گوش داری

□

دانی ز کجا علم برافراخت همه

□

ولیکن دور شو، چون هوشیاری

□

شهد وصالم چشاند زهر فراق از قفا

□

نامم بها نهادند گر چه که بی‌بهایم

□

کزو بوی خوش گیسوی آن دلدار می آید

□

خلقی بدین طلسم گرفتار آمده

□

صبح آن گمراه را او راه داد

□

که چون می‌شد در آن صحرا جهان جوی

□

زین حسن و جمال چشم بددور

□

شکر ستان هله تا تو شکرستان باشی

□

ای سراپا ناز قربان سراپای تو من

□

زان کس که کند توبه زین واقعه بیزارم

□

نمونه گشت جهان بوستان مینو را

□

خط بسوی خاور از هندوستان می‌آمدت

□

عقل را سرنگون توان کردن

□

نظامی را ره تحقیق بنمای

□

به دل دردی که درمان نیست او را

□

این زرد چهرگان را حمرا دهید حمرا

□

به جانب تو کشد شعله از زبان من آتش

□

شرابیم و کبابیم و سهیلیم و ادیمیم

□

حکیم دروی ننهاد کارها بنیاد

□

بی تو دل را کجاست خرسندی

□

هم گواهی دادنست از اعتقاد

□

نشسته بود شیرین پیش یاران

□

هنوز از تو شکیب عاشقان نابود می‌گردد

□

که دم به دم ز دل من چه چیز رویانی

□

از وفای او به جان‌یم از برای او هلاک

□

من از این شهر مبارک به سفر می نروم

□

پندی بده دو نرگس خون‌خوار خویش را

□

خارم اندر پای و پا در گل بماند

□

که بود هوش رباینده‌ی هر دانایی

□

به کار خویشتن لختی فرو رفت

□

عالم به مراد دل و اقبال غلام است

□

در تمنای چون تو خون خواری

□

خوشا دمی که از آن چهره پرده برفکنم

□

وز لقمه دهان چرا نبستم

□

گر مرا بگذاشت من نگذارمش

□

وه که بس خون‌ها برانی تو

□

در مراتب از زمین تا آسمان

□

نخست از پرده بازیها نماید

□

به هرجایی که مشتاقان بمیرند

□

هم شیوه خوش هم میوه خوش هم لطف تو خوش هم جفا

□

چیزی که در حساب نبود آفتاب بود

□

نه شبم نه شب پرستم که حدیث خواب گویم

□

چشمه‌ی خورشید فرو شد باب

□

چه خطا رفت که ابروی کژت چین بگرفت

□

با من بساز و جانم ازین بیشتر مسوز

□

ز شیرین لب طبقها شهد بگشاد

□

نه دست آنکه دست به زلف تو در کنم

□

باطن او جد جد ظاهر او بازیی

□

بسته هر موی او صاحب کمالی دیگر است

□

که جز صورت ز یک دیگر ندانیم

□

فزون کردم اندیشه‌ی درد و رنج

□

دین از تو دور دور است بر خویشتن چه خندی

□

این چهار اطیار ره‌زن را بکش

□

ز گل گر دانه خیزد پاک خیزد

□

چشم ز رخسان مکن عارض همچو سیم را

□

فی النار قد تواری کن هکذا حبیبی

□

ز در درآ و ببین خانه‌ی مصور دل

□

فرح ابن الفرح ابن الفرح ابن الفرحم

□

مردم دیده‌ی من غرقه بخون جگر است

□

چشم جادوی تو در خوابست و ما را خواب نیست

□

دل تنوری گشته و زو دیده طوفان آمده

□

به امیدی که گردد بخت بیدار

□

صبح دم از مهر قبا پاره کرد

□

چه کنی خصومت چو از آن مایی

□

باز این چه مشگ بر ورق لاله سودن است

□

از هر گلی بریدم وز خار توبه کردم

□

در لعل لبت لولوی خوشاب نهاد

□

سرکشان را بار بر گردن نهی

□

طالب آغاز سفر پنجمست

□

غبار آتشین از نعل بر سنگ

□

دل عاشق، نه جان عاقلم بخش

□

زیرک نبودمی و خردمند گولمی

□

عشق این چنین است بیچاره عاشق

□

آشفته بگوییم که آشفته شدستیم

□

خدمت من گوی و پس آنگه بگوی

□

تو خوش برآی که با جان برابر آمده است

□

خون دلم بخوردی و در خورد جان شدم

□

خاص‌تر از ماه به خورشید بود

□

ای بسا ناله که از بلبل مفتون خیزد

□

مثلی نداری در جان فزایی

□

زین چمن سایه آن سرو روان ما را بس

□

هر چند که بی‌هوشم در کار تو هشیارم

□

آیت خوبی برآفتاب نویسند

□

وی هر سخنی از لب جان‌بخش تو جانی

□

اندر آخر کردش آن بی‌زینهار

□

گشت زمین را سپر افکن بر آب

□

که دستی نیست بر زلف درازش

□

هست کسی کو تلف یار نیست؟

□

نام ننگ‌آمیز من از لوح هستی ساز حک

□

که هر چیزی که اندیشی بدانم

□

گم گشتگان عشق را پنهان یکی آواز کن

□

مانند دسته‌ی گل و گلدسته‌ئی بدست

□

شش مهه داده ده نهش، قصر دوازده دری

□

زانکه وفا نیست درین تخته نرد

□

چنین که من به جمال تو آرزومندم

□

ده به کف ما که نور دیده مایی

□

و جاوبت المثانی و المثالی

□

مهر تو درون سینه دارم

□

زنگار گرفته همه پیکان تو یابند

□

صد توبه در زمانی بر هم شکست باشی

□

تا چنان شد که آب را رد کرد حس

□

از پس دامن فکن این دام را

□

زخلق اگر نکند رخ نهان که تاب آرد

□

ارنی وجهک ساعة، نقتدی ایم هو کی

□

بشارت است به توحید واحد یکتا

□

در میان محو نو اندرشدیم

□

گذری کن که زغم راه گذر نیست مرا

□

کار من همچو سر زلف تو در پا افتاد

□

دانم که ز ترسایی هرگز نبود عارم

□

شاه را زان شمه‌ای آگاه کرد

□

التماس همت از دلهای مسکین کرده‌اند

□

تو سر خزانی، تو جان بهاری

□

وزین شهرم سیه‌رو کرده چشم روسیاه من

□

کار دارم من به خانه لا نسلم لا نسلم

□

چرا هجر تو با ما می‌ستیزد

□

ملک تو شد جهان جان، جان و جهان کیستی

□

بسته‌اند اینجا به چاه سهمناک

□

وز علم صبح سبک سایه‌تر

□

خون گشته از جفاش دل ناتوان من

□

که دست کفر برو برنبست پالانی

□

بود قضا به رضایت بده رضا به قضا

□

ای تو همه شب حریف نردم

□

شخص معطل خجل وخوار به

□

وز غم عشق تو در شهر چه غوغاست که نیست

□

دیده جز بر سراب می‌نرسد

□

خاک به باد آب به آتش رسید

□

مرا شبی است سیه رو که ماهتاب ندارد

□

گرسنه آمد و با نان همی‌کند بینی

□

دل فدای او شد و جان نیز هم

□

بگیر ای دلبر عیار دستم

□

غم ز حد بگذشت غم‌خوارم کجاست؟

□

وز بهشت است نسیمی که سحر می‌آرد

□

هر صباحی درس هر روزه برد

□

رایت عباس به گردون رسید

□

که در کشید به بر سرو لاله رنگ تر

□

سوی من بیا و بستان بدو دست، تا نریزی

□

پیوند نهالی برگ جان من استش

□

جور مکن که بشنود شاد شود حسود من

□

از عدم این سو ، زده‌ام بارگاه

□

سنبلش در پیچ و ما را رشته‌ی جان تافتست

□

بجز مرگ آرزویی می ندانم

□

بر سر خاکی چه فرومانده‌ایم

□

نی رند تمامیم کز ین رند و شانیم

□

کار او کند که دارد از کار آگهی

□

جهان بس فتنه خواهد دید از آن چشم و از آن ابرو

□

در جبینش آفتاب و در یمینش جام جام

□

آب و حیات چون بود؟ خیز وبیا که همچنین

□

بر باد نهاده شهر بنیاد

□

ماند از الطاف آن شه در عجب

□

سایه نشین چند بود آفتاب

□

مرا بگذار تا می بینم آن سرو خرامان را

□

طمع به وصل تو دارم، تو نیز می‌دانی

□

روشنی بیرون نرفت از خانه‌ی من تا به روز

□

سوگند به جان تو بخوردم

□

روی رنگین تو آب گل خندان ببرد

□

بر امید گنج در ویرانه نتوانم نشست

□

مردمی در گوهر آدم نخواهی یافتن

□

تاج ده گوهر آزادگان

□

دل صید کرده هر سو نه یکی هزار دارد

□

یا تو مگر روزن یار منی

□

دیده گریان سینه‌ی بریان تن گدازان دل کباب

□

به کوی خسته دلانی رحیم باش رحیم

□

سرد شد از آب سخن دل مرا

□

مغز هر دو جهان همی‌یابم

□

که چنانک صورت تست ای خلیل

□

در عدم آوازه هستی نبود

□

انجمنی پر ز مه و مشتری

□

ببینی آنچ نبی دید و آنچ دید ولی

□

بر شاه بنده پرور مسکین نواز من

□

ای عقل عقل عقل من ای جان جان جان من

□

دل خون شد و حدیث بتان برزبان هنوز

□

شب تا بسحر خوابگهم کوی شما بود

□

هم نهایت هم بدایت نبودش

□

دور شد از کوکبه خسروان

□

هر که رویش بدید مه می گفت

□

ادرتم علینا صفیةالمدام

□

به قربانت شوم جانا بمیرم پیش بالایت

□

که آن مه رو نهد رویی به رویم

□

سخنی بگوی و از لب شکری نمای مارا

□

ره بینان را ز راه افکنده

□

گربه فرصت یافت او را در ربود

□

تا به باطل گوش و بینی باد داد

□

داد مرا گرمی هنگامه ای

□

پیش‌آ، به دست خویش سر بندگان بخار

□

سرور در دل عاشق گران درنگ شود

□

پیش کان شکر تو شکرافشان میرم

□

خنده‌ی باغ مرا گریه‌ی هجران آورد

□

پلنگ صید فکن قصد آهوان نکند

□

کز ظلمات بحر جست آینه‌ی سکندری

□

می‌شد و با پیر مریدی هزار

□

سایه فشان شد بحد« کنت پور»

□

نیمشب بر بام مایی، تا کرمی طلبی

□

هر گلی را بلبلی هر شمع را پروانه ایست

□

بام چه باشد بگو بر فلک سبزفام

□

خرم آنکس کونکو نام از جهان خواهد گذشت

□

لطف تو از کفی گل گنجی گهر نموده

□

جسم را هم زان نصیبست ای پسر

□

همچو عشق اندر دل و جانش گرفت

□

دل از شور نمکدانت کبابست

□

بست مرا از طعام دود دل مطبخی

□

دل من کس ندارد الا تو

□

زان سوی گردون عشق چرخ زنان آمدیم

□

شد وقت عیش دوستان آن لاله و ریحان کجا؟

□

صراحی طلب کرد و ساغر گرفت

□

عمری به نفاق می‌گذاریم

□

هست بر گوهریان گوهری

□

دام دلهای اسیران گرفتار بلاست

□

بیا، که گله را چوپان بسوی دشت می‌راند

□

یحیی بن مظفر ملک عالم عادل

□

دیدیم این جهان را تا آن جهان رویم

□

ور نرنجد لب چو شکر او را

□

که شمع از بی سری یابد کلاه از نور جباری

□

تلخشان آید شنیدن این بیان

□

وز سر حجت شده حجاج فن

□

آخر پرحمت باز کن آن چشم خواب آلوده را

□

درون غمزه مستش هزار بوالعجبی

□

جان سبک رفت و من از عشق گران بار هنوز

□

به گرد غصه و اندوه و بخت بد گردم

□

که شاه جهان گشت با خاک جفت

□

باختیار هلاک خود اختیار کند

□

لن‌تفلحوا به ناصیه‌ی انس و جان کشید

□

پیش غباری علم انداخته

□

در کام تشنه چشمه‌ی حیوان رسیدنی است

□

تو غریبی و یا از این کویی

□

لیکن از لطف لبت صورت جان می‌بستم

□

چون باد و آب و آتش در عشق تو دویدیم

□

بنفشه‌ی نسخه‌ی آن بربهار بنویسد

□

از عرش اعظم در گذر بر هر دو عالم تافته

□

زانک شرط این جهاد آمد عدو

□

وی ز می آسوده‌تر اینجور چند

□

پس از مردن نشان تیر سازد استخوان من

□

که تو رو تازه از اصل اصولی

□

زاری ببین خواری مکن با بردباران بیش از این

□

چنین مجنون چرایی من چه دانم

□

رخ از تو ز خفتن بتخانه‌یی چند

□

ز مهر روی تو گل جیب پیرهن بدرد

□

بده جان و ز جان دیگر میندیش

□

شد سخنی چند ز بیگانگی

□

دشوار جهد دل که در افتاد درین بند

□

در عشق آفتاب تو همخرقه منی

□

گنج خرابه‌ی دل اندوهگین ماست

□

جانب شه همچو شهباز آمدیم

□

دردها دادی و درمانی هنوز

□

کار بر عاشقان دراز کنی

□

هست را بنمود بر شکل عدم

□

اندک‌اندک جمع شد در کوی او

□

لبها فگار همدم و یار که بوده‌ای ؟

□

تاریک مکن جهان، ضیا ده

□

بنمایم به تو کز داغ نهانت چونم

□

صنما چه می شتابی که بکشتی از شتابم

□

وز تگرگ روح پرور مالش عناب داد

□

در چین هزار حلقه‌ی سودا پدید شد

□

عالم ناقه برده را، توشه دهد توانگری

□

قاعده کعبه روان ساز کرد

□

جانند یا فرشته و یا روح اعظمند

□

چگونه رطل گران خوار را به دست آری

□

به شادی رخ گل بیخ غم ز دل برکن

□

تویی تویی گلزار من گلزار من بگو بگو اسرار من اسرار من

□

یادی نکرد از من و از روزگار من

□

گه ز تنم جان به یک نظر بربایی

□

چونک چشم غیب را شد فتح باب

□

رفت فریدون به تماشا برون

□

درویش جمالش ما سلطان دل ما او

□

بر خدا اعتمادها داری

□

جهانیان قلم رد بر آفتاب کشند

□

سیر مشو ز رحمتم ای دو جهان پناه من

□

دل نیست بدستم سخن جان به که گویم ؟

□

ور سر کشد تنعم من در جفای اوست

□

جان برافشان هین که جان پرور رسید

□

در غم جان مانده و در رنج تن

□

سلام مردم چشم که گوید آن کف پا را

□

کان شکر می‌کشی با شکران می‌خوری

□

و روحی کل یوم لی ینادی

□

گفتم درآ پرنور کن از شمع رخ اسرار من

□

پرده برگیرد که دیوانه تر از من گردند

□

پنهان ز عاشقانت رویی به من نمای

□

بر خیال قبله سویی می‌تنند

□

نازکشت هم فلک و هم زمین

□

که در کوی فراموشان گذرشد یار زیبا را

□

تا بی‌کس و ممتحن نمانم

□

سیلاب سرشک که سر کوی تو دارد

□

زین وادی خم در خم پرخار رهیدیم

□

افگنده کمند زلف بردوش

□

مهر تو دودم از دل بریان بر آورد

□

چونان بسوخت کز فلک آبی نماندش

□

تا نفریبی به جوان رنگیش

□

ز باد صبح ما را بوی آن بد کیش می آید

□

شکر که دیدم روی افندی

□

صبح صادق کن عیان بعد از طلوع آفتاب

□

زیرا که تویی کارم زیرا که تویی بارم

□

درد جام خود برین رسوای تر دامن بریز

□

یک شبی محمود را دید او به خواب

□

تا که س العین نگشاید کمین

□

از جداییها حکایت می‌کند

□

کوکبش از منزلت کبریاء

□

که از جور دوری و با لطف جفتی

□

دل بردنی به این رنگ کاریست دست بسته

□

جمع بنشینیم و دم با هم زنیم

□

تا جان ندهی به خون بهائی نرسی

□

با باده پرستان بمناجات درآمد

□

صفت بر چو سیمت به سمن دریغم آید

□

وی گهر تاجوران پای تو

□

که از آن جام شود تازه‌ام این جان خراب

□

شرفنی بحضرة، قلت له فهکذی

□

کز عکس روی او شب هجران سر آمدی

□

بده ای حاتم عالم قدح زفت به دستم

□

گه در کف و گاه در دهن جاش کنند

□

خضر با او گفت ای مرد تمام

□

زان شراب زهرناک ژاژ مست

□

بازین از پرده برآرد غریب

□

چگونه با خرد دو صبر آشنا باشند

□

به جای سبزه تو از خاک خوب رویانی

□

بود خار وجودم از ره او زود برگیرد

□

از بد و نیک جهان همچو جهان بی‌خبریم

□

بت شکر لب من در کنار نیست چه سود

□

گنج ما محصول هر ویرانه نیست

□

کش به بغداد پرورش کردند

□

رهگذری کرد سوی بوستان

□

شیفته‌ی تر می‌کندم این چه خوست؟

□

واسبح سباح حوت فی قلزم‌المعانی

□

ورنه شهبازی ز چنگت می‌کشد بیرون مرا

□

یک عقده نماند از وجودم

□

وز تو دلم تافتگی یافته !

□

گفت ای دریا چرا داری کبود

□

وقت شام ایشان به مسجد آمدند

□

چون پری از خلق طرف گیر بود

□

خوش حالتی است عمر ولی پایدار نیست

□

ز بامداد پگه می‌زند یکی رایی

□

بنده‌ی آن صانعم کان پیکر از گل ریخته

□

تا نقش‌های خود را یک یک فروتراشیم

□

ترکیست صید افگن پنهانم از که باشد

□

چه جای تاب که آتش در آفتاب افتاد

□

چند کنی گفت و شنود ای غلام

□

چون خر و گاوی به علف‌خوارگی

□

یاد می‌دارد که از مات نمی آید یاد

□

سوگند بشکنی و جفا را رها کنی

□

خوش حلقه‌ایست لیک به در نیست راه از او

□

نی تن کشاند بار من نی جان کند پیکار من

□

صد عاشق گم کرده دل سویش دوان از هر طرف

□

جلوه‌گر بگذشت بر چین نیم شب

□

غره گشتم دیر دیدم حال تو

□

کاب نخوردند ز دریای جود

□

درد منی و از جان درمان خودت خوانم

□

چرخ را پر کردزینت و زیبایی

□

ز گریه رخت به غرقاب خون کشیدم ورفتم

□

ای دل نمی‌ترسی مگر از یار بی‌زنهار من

□

گل خندان من ازخار بگسل

□

بر در دل خیمه زن گر عالم جان بایدت

□

بالای این سه چیز در افزای کس نیافت

□

چون قلم از دست شدم دستگیر

□

دید دران آئینه خود را درست

□

پیر بمردی و جوان زیستی

□

خوش باش زان که نبود این هر دو را زوالی

□

در طلبت رفت به هر جا دلم

□

ما را به کرشمه جان گدازی می کرد

□

یا از تو جان و دل را یک‌دم گزیر بودی

□

کو کند جلوه برای نام و ننگ

□

ای خدای رازدان می‌دانیم

□

چشمه‌ی خورشید فرو شد باب

□

فارغ ز جمله اندیشهایی

□

فتاد ناگهم آواز آشنا در گوش

□

بس معلق زنانی شعله‌ها اندر اشکم

□

مشکن به ناز سلسله‌ی مشک ناب را

□

چارطاق لعل بر خضرا زدند

□

گوییا یک درد را بر خود دو چندان می‌کنم

□

نقش هر طومار دیگر مسلکی

□

درد ترا کم نتوانیم کرد

□

چو وام دار مرا می‌کند تقاضایی

□

و از شما پنهان نشاید کرد سر می فروش

□

به من بنگر که تا از تو برویم

□

تا به کمر تا به گلو تا بسر

□

دشنام تو خریده ارزان خران به جانی

□

او محمدوار بی‌سایه شود

□

کز تو مجنون شد پریشان و غوی

□

زین جهانش چه خبر کو به جهان دگر است

□

که تا به زانوی او نیست هیچ دریایی

□

ناز را خواب گه سیاهست امروز

□

لیک صد چشم خرده بین دارم

□

وز تو جهان در حد مغرب بتاب

□

این چه دامست که دور از تو مرا در پیشست

□

اختران تعویذ سیمین بی‌کران انگیخته

□

بادیه پیمای و مراحل گزین

□

زشت باشد که نکویی برود ناز بماند

□

تا سوی گلشن دست برآری

□

این چه ترکانه قباپوشی و لطف بدن است

□

کی چو اشتر گیاه و خار خوریم

□

به ایرانیان برکمین خواست کرد

□

در حریم وصل جانان یک نفس محرم نباشی

□

از وفور شهوت و فرط گزند

□

حرف نخستین ز سخن درگرفت

□

تنم از بی‌دلی بیچاره شد بیچاره تر بادا

□

به جان و عقل درآمد به رسم گل کوبی

□

ز چه دل گران نباشم که تو یار دیگرانی

□

گفتا چگونه بندی چیزی که من شکستم

□

بوی نهفته زان صنم دلربا بیار

□

کوثر حکایتی ز لب جام ما بود

□

شیوه‌ای دیگرم بر آب مزن

□

بلبلی با باز درآمد به گفت

□

دل بستگی از سنبل پرتاب تو دارد

□

اندیشه را رها کن کاری است کردنی

□

کز چاکران پیر مغان کمترین منم

□

پیش من نه دیده‌اش را کامتحان دیده‌ام

□

ترا خود هیچ بویی زان نباشد

□

پیش آر سبک مکن گرانی

□

ای خلیل حق چرا کشتی تو زاغ

□

رفت برون با دو سه همزادگان

□

با که گویم حال تنها ماندن دشوار خویش

□

بهانه نگیری و از ما نرنجی

□

شربت دیدار شیرین به ترش روئی مکن

□

مجو بیرون مرا در عین جانم

□

بود زمین تشنه که دریا رسید

□

در خلوت مسیحا رهبان چه کار دارد

□

برآمد آیت مستنجد از صحیفه‌ی حال

□

بر سر بازارچه‌ای میگذشت

□

ور پسری ، همچو پدر بی نظیر

□

یحاکی لطفه لطف‌الجنان

□

کنم چاک از گریبان تا به دامن

□

وامقت باشم هر لحظه و عذرا نکنم

□

به خامه راست نیاید شکایت ستمش

□

جان های بی قراران فریاد در گرفته

□

که تو رنگ و بوی را هستی گرو

□

روشن و خوش چون مه ناکاسته

□

دو روزه برگ اقامت دران نساخته‌اند

□

ز رنج‌های جهان و ز رنج ما چونی

□

ازو بیگانه بادا هرکه باشد آشنای من

□

وگر خفته بدم بیدار گشتم

□

فضل عرب ندانم کز روستای غورم

□

ره بمنزل برد آنکو ز سفر در گذرد

□

وقت سحر ز عشق گل، بلبل نعره زن نگر

□

صورت بیدادگری را به خواب

□

شست و فرود آمد و پیشش دوید

□

خنک آن را که به شب یار و رفیقست خدا

□

آمد به گوش ناگهم آواز بلبلی

□

ای نقش او شمع جهان ای چشم من او را لگن

□

مشنو از وی سخن عشق که او هشیار است

□

خلایق سر به سر در انتظارت

□

که هر آنک مرد و کرد از تن نزول

□

دشمن عیسی و نصرانی گداز

□

نه عاقلند که طفلان ناخردمندند

□

واستغرقنی الساقی من نائله‌الجاری

□

تنت از پای تا به سر نازک

□

من آن گدای عورم کز شاه خشم کردم

□

چون گل صد برگ بیامد بدست

□

بر سر و چشم من دلشده جایت باشد

□

که تو را بانگ و نام سرمد باد

□

دور کن هم خویش و هم بیگانه را

□

دل بران مهر چه بندی که جفا نیز کنند

□

زاریم نشنوی و مرا زار بشکنی

□

همچنان چشم گشاد از کرمش می‌دارم

□

بر امید وصل دستی می زنیم

□

که گفتن می نیارم مشکل خویش

□

خویش را بیهوده رسوا چون کنی

□

عرضه کرد ایمان و پذرفت آن فتی

□

خواجه سبک عاشقی از سر گرفت

□

عاشقم عاشقم چه چاره کنم؟

□

زین سفر چاره نداری، ای فضول

□

طرف کله شکسته گره بر جبین زده

□

بیگانه می باشم چنین با عشق از دست فتن

□

فدایش باد جان چون داغ یار است

□

واندل نبود کز غم دلدار بنالد

□

دلم خون شد مگر در خونت جویم

□

گرنه بر او این همه لعبت که بست

□

من آن شوخ بد ساز را می شناسم

□

گه چو شکاری در عجل آیی

□

احوال گل به بلبل دستان سرا بگو

□

سرو خرامان منی ای رونق بستان من

□

به شب دراز هجران مگر از خدات جویم

□

حال من بیچاره چنین زار نبودی

□

آنچ دادی دادم و ماندم گدا

□

خود چه باش‌د قوت تقلید عام

□

تا نکنی ملامتی غمزه‌ی کینه توز را

□

ای که درون دلی چند ز دل درکشی

□

ز مضطرب شدن من زمین به لرزه درآید

□

پی من تصوری را که بکرد هم بدیدم

□

بگو که آگهی از عاشقان دلشده یا نی

□

روز من بد روز را همچون شب تاری کند

□

طبع جهان بین که چه غمناک شد

□

از گره نه فلکم باز کرد

□

مه زنظاره‌ی تو بی تابست

□

برآمد از تک چه یوسفی معلایی

□

خیال سبزخطی نقش بسته‌ام جایی

□

دل در غم بی‌کرانه دیدم

□

رفتن و باز آمدنش توأمان

□

قدم در نه اگر هستی طلب‌کار معانی تو

□

در قتال سبزوار پر پناه

□

بی‌ادب محروم گشت از لطف رب

□

وی دیده گر صفرا کنم آبی بزن این خاک را

□

جننت فلا تحدث من جنونی

□

دل بی‌سر و برگ از آنجاست گوئی

□

جور مکن جفا مکن نیست جفا سزای من

□

لحظه‌یی باش که جان نیز برون می‌آید

□

که جز جانان کسی در جان نداند

□

بس خون که از دلها بریخت آن غمزه‌ی خون‌ریز تو

□

کو بر آب از مکر بر بستی گره

□

که هر شب من کجا و او کجا و دل کجا باشد؟

□

که جان را می‌کند فارغ ز هر ماضی و مستقبل

□

که مذن سحر از ناله‌ی من گوش گرفت

□

مردانه باش و غم مخور ای غمگسار مرد و زن

□

سندان بود آن دل که در او یار نگنجد

□

نه راه تو را سری نه پایی

□

جان من کان غنیا فافتقر

□

حاذقان و کافیان بس عدول

□

روش ، چو خورشید زمشرق، بتافت

□

که رود روز ما به هشیاری

□

امشب افکند به سویم نظر معشوقی

□

بر گرد حوالی گه آن خانه بگردیم

□

من همانجا که دل گمشده‌ی من آنجاست

□

کز نکورویان اگر بد در وجود آید نکوست

□

که چرخ بارگه احتشام او زیبد

□

خوش‌نوایی سبز و گویا طوطیی

□

خفته همه خلق ز بیداریش

□

یعنی که ز لارنده، می‌آید شفتالو

□

که به مستی دل مرغان حرم کرده کباب

□

بده ای حاتم مستان قدح زفت به دستم

□

نبود چنان کزان بت دلخواه بشنوم

□

نقش پرش صد چه بل که صد هزار

□

می‌زنند از چشم بد بر کرکسان

□

دست زد و دامن سنجر گرفت

□

وز بند تو جان رها نخواهد شد

□

زوتر بکش، زوتر بکش، ای جان که خوش برمی‌کشی

□

که جانب داری فهم از ادای یار می‌کردم

□

در گوش جانم می رسد طبل رحیل از آسمان

□

کبوتری است که از چنگ با ز بستاند

□

در آتشم ز آب رخش کاب رخ من می‌برد

□

چون من من نیستم، آخر چرا گویم که من دارم

□

باد سلیمان به چراغی رسید

□

بگرفت دلم زین گنه تقوی نام

□

ولا رأی فی‌الحب للعاقل

□

غیر در تاب شد و جان من از غیرت سوخت

□

هم به صبر این کار را آسان کنم

□

که دور از روی خویش بر چسانم

□

راستی چست و به هنجار کشی

□

پیشش آمد بعد به دریدن فرج

□

شاه را پنهان بدو آرامها

□

دلم بردی نه تنها بلکه جان هم

□

بنالی چو رنجور و سر را ببندی

□

پس ز صدق او دل آن کس شکفت

□

اندر جواب ایشان خوبی تو بسستم

□

گمره شدم برید برن را هم افگنید

□

زآتش روی تو آب گل سوری رفتست

□

که اصحاب فقه گرد سوادش سپاه برد

□

آستنی بر همه عالم فشان

□

که من این از زبان گفتم ؟ نگفتم!

□

هرجا که گریزی، بر ما باز بیایی

□

نسیم روضه شیراز پیک راهت بس

□

صد هزاران محنت و رنج و بلا بشناختم

□

وز خوشی طبع، نشانی دهد

□

از خروش خلق خالی دید شهر

□

تو چو شیطانی شوی آنجا حسود

□

باغ ترا نغمه‌سرا بلبلم

□

سرخ روئی ز رخ لاله و گلنار برفت

□

به جای عمر عزیزی چو عمر ما نشتابی

□

هست پاسخ‌ها چو نجم اندر سما

□

شب چه باشد روز و شب آن توییم

□

جان هم کشد یار غمش دل خود نه تنها می‌کشد

□

صبا نسیم سر زلف آن نگار گرفت

□

راه بر ناایمنی داری هنوز

□

روشنی دیده عالم به تو

□

سر و پا گم چو آب جوی رفتم

□

تو را کی گذارد که سر را بخاری

□

که کس مباد ز کردار ناصواب خجل

□

ز تو درشکست عهدم ز تو باد شد قرارم

□

باز عقلم را صبا بیگانه کرد

□

هرگز نتافت بر کس چون رویت آفتابی

□

گوش را چون حلقه دادی زین سخن

□

نه پی اومید بود و نه ز بیم

□

رهامکن که دلم را زغم رهایی نیست

□

به جان لاله زارم به رخ زعفرانی

□

یا چو باز آیم ز ره سوی وطن

□

ز گوش و چشم‌ها پنهان بگوییم

□

لب لعلت به شراب آلودست

□

لب غنچه برچشمه خندیده است

□

میوه افشاندنش نمی‌ارزد

□

حاکمانشان ده امیر و دو امیر

□

چشمه خور خواست ز دریا گذشت

□

اهلا و مرحبا بسراج منور

□

نمی‌گفتم که خواهد بست همت رختم از کویت

□

وز مصاف ای پهلوان نگریختم

□

چه گرد است اینکه می‌خیزد که جانان هم‌نشین آمد

□

دل خیمه‌ی جان زند برافلاک

□

چون بدیدی حضرت حق را بگو

□

خود حقیقت نقد حال ماست آن

□

کرده گهر پیش کش مشتری

□

کردم با قرص قمر آشتی

□

تا رود دود خلوصش بر سما

□

سر مست گفته باشد من از این خبر ندارم

□

واشکارا نمی‌توان کردن

□

نهایت ره مشتاقرا بدایت نیست

□

هشیار جهان کبریا باشم

□

روبهکی خازن کالاش بود

□

بیگانگی مکن که شدی آشنای من

□

سوخته باد آینه تا تو در او ننگری

□

درین کار آزمودم خویش را خوش طاقتی دارم

□

وگر شهری بدم ویرانه گشتم

□

تن بی سوز را جز گل نگویم

□

سرش سریر خود ز سرای سرور یافت

□

میر کونی خاک چون نوشی چو مار

□

قالبی از قلب نو آراستند

□

زبون شدم که بود کو زدست غم زبون نشد؟

□

گشتم من بر بام افندی

□

ما نه نر بودیم اندر نصح غیر

□

چو بیایی به زیارت سره بیرون آیم

□

چشم من است این پیش تو یا ابر نیسانی است این

□

پرتو نور تجلی در دل پر نور ماست

□

زاغند و زاغ را روشن کبک آرزوست

□

وز مزاج خم عیسی خو نداشت

□

بر شب حامل مه کامل گذشت

□

عجل فقد استضا صباحی

□

دل از تو می‌کنم ای بت خدا مدد کندم

□

می زن دهل به شکر دلا لم و لم و لم

□

زصد دیده یکی بینا ندارد

□

چون بمرد و زو بماند آن حقه زر

□

یاوه دید آن را و گشت او بی‌قرار

□

پنجه می‌زد با قدیم ناگزیر

□

تیغ چو آبست و زبان آتش است

□

بسته دمی، زانک نه‌ی آن دمی

□

آمد اندر یا رب و گریه و نفیر

□

چون او ببیند روی تو هر برگ او گردد سه من

□

توبه به زیر گنه آورده‌ای

□

آنکه دزدیده در آن دیده خونخوار تو دیدست

□

تا به تو از همه کناره کنم

□

وعظ را بگذاشت و در خلوت نشست

□

خاک آن سلسله‌ی مشکفشان خواهم گشت

□

و فوضت امری دلی خالقی

□

روی و ریای خلق به یک سو نهاده‌ایم

□

بیا کامروز من از خود نهانم

□

سرخ رویی رخ لاله وگلنار برفت

□

در معنی می‌چکد از لفظ معنی‌پرورم

□

زخم ناخنهای فکرت می‌کشد

□

وعظ و گفتار زبان و گوش جو

□

تکیه به دیوار و درش کرده بس

□

تعالوا نحو عشق منستزید

□

گفت نهصد بیشتر زر می‌دهند

□

در آن بهشت و گلستان و سبزه زار روم

□

عشق آمد و برآورد از سینه دود ما را

□

که رشک طلعت خورشید و طیره‌ی قمرست

□

خرچنگ ناپروا ز تف، پروانه‌ی نار آمده

□

لذتی می‌دید و تلخی جفت او

□

تا شود این نامه به نامش درست

□

دارد همیشه قصد جدایی

□

باد بهار می‌وزد باده خوشگوار کو

□

سرو خرامان منی ای رونق بستان من

□

نبود چنان کزان بت دلخواه بشنوم

□

عالمی پر عاشق و گمراه داشت

□

تو همی خواهی لب نان در به در

□

آنچه شده باز بدل یافته

□

این خون گرفته باز دران کوچه می‌رود؟

□

ما شدستیم گوی میدانی

□

که ترا این‌جا نمی‌داند کسی

□

دغل و عشوه که دادی به دل پاک بخوردم

□

تیر بکشای کز نظر برهم

□

سایبان آفتاب از شاخ سنبل می‌کند

□

تو زیبا بین که ما زیبا نهادیم

□

معتکف کوی خرابات شد

□

ازین سپس من و جانان و خواب در سایه

□

سکه تازه زن که سلطانی

□

فکر خود کن که سپه بر در دروازه رسید

□

منوش نکته مستان که یاوه می گویم

□

سواد روشن و اللیل، مویش

□

به حکم نیشکر آرد برون ز زهرگیا

□

یک حکیمی رفته بود آنجا بگشت

□

بود ملکزاده جوانی چو سرو

□

غالیه می‌ساخت گل از دود عود

□

این مه نو چیست که آورده‌ای؟

□

مشت و چوبش زد ز صفرا تا شکفت

□

گوش خود بر دم شش تای طرب بنهادیم

□

چارستون زیر که بی ستون

□

همچو ما دردیکشان در کوی خماران بسند

□

نه ورا عیب و نه تو را هنر است

□

این فریب و این جفا با ما مگو

□

آلوده به بوی آشنا می‌آیی

□

دو عالم را ز لطف او پناهی

□

دلم از عشوه شیرین شکرخای تو خوش

□

سرگشته و پابرجا ماننده پرگارم

□

وز گریه‌ی شادی جگرم آب دگر داشت

□

در میان جمع با خیر الثیاب

□

یافت یوسف هم ز جنبش منصرف

□

غول تو بیغوله بیگانگی

□

زهی عهد خوش چون دو پیمان یکی شد

□

فلا ادری عشائی من غداتی

□

هفت گردون دیده در یک مشت طین

□

که خواب شیرین بر عاشقان شده‌ست حرام

□

آمدم اندر وطن بندگی

□

مرغ جانم آتشش در بال و پر خواهد فتاد

□

خود را به فنای محض دیدن

□

پا برهنه جانب مسجد دوید

□

نیکی خویش و بد مردم مگوی

□

جان را بستم در گل و گلزار کشیده

□

بدان مردم دیده روشنایی

□

که نشناسد از آن دم جان آدم

□

سایه به دنباله مردم دوان

□

تا ز حضرت سوی جانت ارجعی آید خطاب

□

پیر اندر گریه بود و در نفیر

□

زد دو سه دم با دو سه ابنای جنس

□

لیک در شبهای غم بیدار بودن هم خوش است

□

یا غمم را کنار بایستی

□

رو بزن کردی کای دلخواه زن

□

دشمنم از مرگ من کور شود والسلام

□

بردیده اگر جانا سروی چو تو ننشانم

□

داریم تمنای کناری ز میانت

□

کیمیائی سزای گنج ضمیر

□

چون گره نقطه شدم شهربند

□

که دلها را به خوبان داد پیوند

□

کرد بیداد بر خردمندی

□

خنده‌ی وسوسه‌ی فرمای تو بی‌چیزی نیست

□

آواز خروس و سگ آن کوی شنیدیم

□

می بر رخ همچو ماه گیریم

□

سرمست اوفتاده دل از جهان بریده

□

اشک می‌بارید و می‌گفت ای کرب

□

بعد از آن در پیش رنجورش نشاند

□

خاصه در سیایه‌ی گلهای تر اندام بهار

□

نی غلطم، در دل ما بوده‌ای

□

قاضی زیرک سوی زن بهر دب

□

گفتار دو جهان را از یک دهان برآرم

□

شش جهت آراسته از پنج مهر

□

بگذر از وی که جای بازی نیست

□

کان ورای جسم و جان خواهد بدن

□

لا تیسوا من غابکم لا تدنسوا اثوابکم

□

دور درامد به نصیحت گری

□

بست ایمان ز ترس زناری

□

خطاب آمد که واثق شو به الطاف خداوندی

□

خرابم بیخودم مست جنونم

□

در کالبد سوخته جانی دگر آورد

□

میل جان از هر دو عالم سوی تو

□

گر کسی گرید به نوحه در نماز

□

عشق میان عاشقان شیوه کند برای من

□

عاشق قامت بلند توایم

□

فدم واسلم علی رغم الحسود

□

ساجد و راکع ثناگر شکرگو

□

زهی بازی زهی بازی زهی دام

□

حل کنم این برتو که بس مشکل ست

□

وانکه دل بر تو نبستست دلش نگشادست

□

از سر قدر همه تاجورند

□

نغنغه دگر بزن پرده تازه برگزین

□

سر تا به قدم جانی کفر است که تن گویم

□

وان دف چو شکر حریف آن نای شده است

□

وین دفتر بی‌معنی غرق می ناب اولی

□

خویش را چون سرکه دیدم در شکر آمیختم

□

تعبیه‌های عجب آمیخته

□

عشق تو ندیم جاودانه

□

نور او پر شد بیابانها و دشت

□

که حوا را بنشناسم ز آدم

□

زنده و نازنده به نام توام

□

مثلک فی االعالم یخلق

□

بر کی رحم آمد ترا از هر کیب

□

شکم ار زار بگرید من عیار بخندم

□

شب ماهتاب دزدی که به خانه‌یی در آید

□

باده چشم عقل می‌بست و در دل می‌گشود

□

نه هر حقیر دل را دیدار می‌نماید

□

تا بدان بلبلان شکار کنیم

□

کجا خسبد کسی کش می‌خلد در سینه عقربها؟

□

ای دل و ای دیده و ای روشنی

□

گر به لطفم گه گهی نزدیک خوانی دور نیست

□

بس کن آخر بس کن آخر روستایی نیستم

□

بهر چه بازی کند زلف تو با ساق تو

□

کار او کن جان و دل در کار ده

□

زین دو بر باطن تو استدلال گیر

□

آب رحمت بستانیم و بر آتش ریزیم

□

برگ صبوری کراست؟ بی رخ نیکوی دوست؟

□

هذا سکنی، هذا مددی

□

نام خود وان علی مولا نهاد

□

در بیخودی مطلق با خود چه نیک شادم

□

نور چشم عاشقان خسته خاک پای تست

□

گنج ما گنجیست کو در کنج هر ویرانه نیست

□

بر آستان تو درهای آسمان بگشاد

□

برده ز فلک خرقه آورده که من عورم

□

غمزه را غارت ایمان من آموخته‌ای ؟

□

مکن استیزه، تا عذرا نمانی

□

دست شفاعت هر زمان در نیک نامی می‌زنم

□

خضر است و الیاس این مگر یا آب حیوان است این

□

تا کلک صورت بشکند این عقل رنگ آمیز را

□

حلقه‌ی زلفش زده صف گرد ماه

□

خاک دیگر را بکرده بوالبشر

□

بر شاخ و برگ از درد دل بنگر نشان بنگر نشان

□

اول نهم دو دیده وآنگاه پا نهم

□

نوروز و نوبهار و حمل می‌زند صلا

□

هم کشیدش عشق از خطه‌ی عرب

□

که هر کی او نمرد پیش تو بمیرانم

□

من از قباش به رشکم قبا ز پیرهنش

□

غم دل در جهان جان حجابست

□

هر دم از چشمه‌ی خضرش مدد جان آید

□

به من بنگر که داد فتنه دادم

□

نهفته رو، ز چشم خوابناکان

□

وز دف و چنگ و نای پنهانی

□

بر لوح بصر خط غباری بنگارم

□

می برآید دودها از یاربم

□

دیده و نادیده گرفتار تست

□

تا به ابد رد شوی و بار نیابی

□

در شکنجه بود در اصطبل خر

□

که من از جان غلامت را غلامم

□

چو دزدی کز ایوانی آویختست

□

فراوان سخن را به خوبی براند

□

وقت جمعه بر رعا خط می‌کشید

□

ما ز دریاییم و دریا می رویم

□

سخنها کجا گفت او را پسر

□

مرغ را باز در فغان آورد

□

دردا که علامات کرامات نگون شد

□

آن خایم کز گلو برآرم

□

رعب عرب بر همه عالم نشست

□

سه فرزندش آمد گرامی پدید

□

مقدمش یا رب مبارک باد بر سرو و سمن

□

روان عاشقان را شاد کردم

□

وعده‌ی دوشین به وفا راست کرد

□

جنت الفردوس خاک کوی تو

□

خلق را زین بی‌ثباتی ده نجات

□

آنک خم را ساخت هم او می شناسد خوی خم

□

خانه‌ی گردنده بگرد جهان

□

شد این بندها را سراسر کلید

□

برد او را بعد سالی سوی گور

□

چون شمع به پروانه مظلوم رسیدیم

□

کو دید حسن خویش و زما برد دست را

□

دلم از دیده خون چکیده‌ی تست

□

غرقه‌ی دریای بی پایان شدم

□

هر کی ز ماه گویدت بام برآ که همچنین

□

وز دم او مشک به صحرا فراخ

□

برو سالیان انجمن شد هزار

□

روی در هرکس که دارم قبله‌ی جانم توئی

□

جز ز زنجیر دو زلفت ز کی مجنون باشیم

□

عقلم شد و صبررفت و دانش بگریخت

□

براق آمد مگر بر عزم عرشی

□

هم‌چو آدم باز معزول آمده

□

میان مجلس جان حلقه حلقه می گردیم

□

زآمدنم زود خبر شد به شاه

□

به جای نیا تاج بر سر نهاد

□

بر جنازه‌ی آن بزرگ آمد فقط

□

سوی رفعت روح می افراختیم

□

بر آتش درونه‌ی آن جان سپند کن

□

فریب چشم تو ناموس سامری بشکست

□

در زد آتش به شبستان اسد

□

تا چو خیال گشته‌ام ای قمر چو جان من

□

چون بلبلی که دور گلزار جان دهد

□

یکی مهتری بود گردنفراز

□

دل بی تو به جان آمد وقت است که بازآیی

□

از سنگ سیه نعره اقرار برآریم

□

وین راز نهفته تر بگویید

□

آفتاب و ماه عکس روی تو

□

می‌شمرد از خدمت و از کار خود

□

که نشناسد ز مستی زیر از بم

□

بی قوت عقل نکته را حل چکنم

□

چنو مرزبانی نیامد پدید

□

گفت بود اندر وصیت پیش‌پیش

□

دل گله خران را شاد کردم

□

من و چون کوه شبی با سحر چکار مرا؟

□

کار هیچ آزاده‌ئی زین آسیا برگرد نیست

□

عقل و جان را تازه سودایی ببین

□

من جز ملک ابد نخواهم

□

نرگس رعناش دو غنچه‌ی خندان یکی است

□

یک جان چکند که صد جهان رقص کند

□

کنید آفرین ترک صید افکنم را

□

کدامی وز کیانی من چه دانم

□

من خوشم تو مرهم آنجاها رسان که آزردنست

□

گه به مژگان صف ختن شکنی

□

یا چه حاصل دارد آن کس کو نبیست

□

چون بوی تو بیامد دیدم که زنده بودم

□

نبود عجب اگر دل او آهنین بود

□

سوی تخت شاه جهان کرد روی

□

گر خیالی آیدت در شب فرا

□

وگر درم نگشایی مقیم درگاهم

□

مگر این جان کشته را در و است

□

با ناله‌ی خموشان الحان چه کار دارد

□

که بقا شاخ علم را ثمره است

□

گه از آن سوی کشندم گه از این سوی کشندم

□

آنکس شنا سد حال من ، کاو همچو من در خون بود

□

کشید اژدهافش به تنگی فراز

□

که تنها ترک چشمش بر سپاهی می‌زند خود را

□

سرده باده‌های انوارم

□

صبرم به جستجوی تو رفته است و می‌رود

□

جان هر یک غرقه‌ی تحقیق بود

□

نیست از پیری و تب نقصان و دق

□

تا نبود در جهان بیش مرا نقش و نام

□

آن گل تازه و آن غنچه‌ی خندان چون است؟

□

شد از گاو گیتی پر از گفت‌گوی

□

آمدند و مجمعی بد در وطن

□

یاد آور از این نفیر و شورم

□

که دارد رفتنی را پای دردمند

□

خاصه برگلشن آن سرو خرامان گذرد

□

من چنینم چون چنین می‌بایدش

□

لا تغفلوا عن حینکم لا تهدموا دارینکم

□

کو ای مقیم زوایای شهر بند فراق

□

کمر تنگ بستش به کین پدر

□

زلف سنبل چه کشم عارض سوسن چه کنم

□

هذا معاد الغابرین نعم الرجا نعم المعین

□

سوی تو می کشد هنوز این دل ناتوان من

□

وی روز من بی روی تو همچون شب تار آمده

□

باوفاتر از عمل نبود رفیق

□

از پس آن شاه جهانت کنم

□

و آخرش آئین دعا کن تمام

□

با دوست غمم بگو در اثنای سخن

□

ای آتشی افروخته در بیشه اندیشه‌ها

□

تو تلخ مشو با من تا تنگ شکر گیرم

□

از جان گله دارم که مرا زنده چرا داشت؟

□

شاه من از طرف بارگاه برآمد

□

جان از پی وحید برآمد بدان خطر

□

روا داری که من غمگین نشینم

□

خوش دل و خوش خوی چو اهل بهشت

□

ز البرز کوه اندر آمد به دشت

□

برگ صبوح ساز و بده جام یک منی

□

شور تو کرد عاقبت فتنه و شر مکان من

□

درد از چه فتادست بگو در چشمت

□

ز می بر آتش جانم زد آبی

□

دست‌مزد و اجرت خدمت هم اوست

□

نبود شبی که آیم ز میان کار گویم

□

بر سر نامه ز توحید نوشتم عنوان

□

یکی بند بد را نو افگند بن

□

در حلقه سودای تو روحانیان را حال‌ها

□

مستیم بدان حد که ره خانه ندانیم

□

ناصر حق وارث این تخت گاه

□

ما را چون دود بر سر آتش نشاند و رفت

□

قیمت سودای تو نشناختیم

□

پیش آن عید ازل جان بهر قربان می برم

□

در پی او نگاه می‌کردم

□

ز دشت سواران نیزه گذار

□

کنون ماه تمامی ناتمامی آن چنان یارت

□

از رشک و غیرت است که در چادری شدیم

□

در دماغ سلطنت باد سلیمانی نشست

□

من بر کنار رفتم تو در میان نشستی

□

از همه پیغامبران فاضلترم

□

ای قد تو چون شجر خوش نیستم

□

دستوریی خنده لب جان‌فزای را

□

پدید آمد از هر سویی جنگ و جوش

□

می‌گذشت آن یک فقیهی بر درش

□

حریف سرخوش مخمور خواهم

□

نام بیداد تو جز لطف و کرم نتوان گفت

□

درد غم عشق تو درمان ماست

□

کز انعام حق دعاگو شناسد

□

به کسم مکن حواله که بجز تو کس ندارم

□

بردن جان را به غنیمت شمرد

□

به سه بخش کرد آفریدون جهان

□

که حال ما نه چنین بودی ار چنان بودی

□

منم کاستاد را استاد کردم

□

کزو مپوش گل نو دمیده‌ی خود را

□

تن من جایی و دلم جایی

□

می‌نیرزد تره‌ای آن ترهات

□

وی عمر و سعادت درازم

□

باده نوش و گذر از وعد و وعید ای ساقی

□

گذر کرد با چند کس همگروه

□

زان سوی او چندان وفا زین سوی تو چندین جفا

□

خدا گرفت مرا زان چنین گرفتارم

□

باده کش و خصم کش و بزم ساز

□

همای سپهر استخوانی نیرزد

□

سرسبزی و شب رنگی وصف خط و خال تو

□

وانگه همه بت‌ها را در پیش تو بگدازم

□

ساقی و حریف ساده باید

□

گردید قدح تا بزنی انگشتک

□

معاشر دلبری شیرین و ساقی گلعذاری خوش

□

لولیکان را دمی بار ده ای محتشم

□

شکر ز لب تو چاشنی گیر

□

جان بی آرام را آرام ده

□

کز پی دانه نبیند دام را

□

خیره نگر سوی نگار آمدیم

□

پیغام کالبد به سوی جان که می برد؟

□

تا کرد مرا تهی و پر کرد ز دوست

□

می‌شود دوزخ ضعیف و منطقی

□

جز به پیش تو من نمی‌میرم

□

غم تو غمگسار دیرینه

□

بهشت وصل را آدم حجابست

□

نسر گردون را به خوان تیغ مهمان آورد

□

دو جهان را و نهان را همه از کار برآرم

□

دریغم آید اگر برگل و سمن مالم

□

سرش به آسمان برفرازیده بود

□

سکون سفینه به گرداب اضطراب انداخت

□

چون خمشان بی‌گنه روی بر آسمان مکن

□

زپی شفاعت من به میانه یی در آید

□

آتش سودای خویش در دل و جان افکنی

□

ای ایاز پاک با صد احتراز

□

دیدم بسی عجایب چون تو عجب ندیدم

□

در دلم را روزی دوا کن

□

در رستگاری ببایدت جست

□

بود با خواهندگان حسن عمل

□

از معانی در معانی تا روم من خوشترم

□

که ماهوی بگرفت تخت مهی

□

که جمال تو ز حسن نظر ایشانست

□

یک کست در هر دو عالم یار بس

□

رحمتی کن که در هوای توییم

□

خلق بیچاره چنین بی‌دل و حیران نشود

□

شب آمد بخفتند پیروز و شاد

□

وقت نوازش رسید ناز و تغافل بس است

□

چو گل را یافتم خاری نخواهم

□

کنون هم هشت شب لیکن سیاه ازدود یاربها

□

حلقه در گوش مه گردون کشی

□

این یکی بار امتحان شیرین بپز

□

میان حلقه عشاق ذوفنون باشم

□

در ماتم من فلک بموید

□

در سینه از این خبر شرر می‌آید

□

ای درشکسته جام ما ای بردریده دام ما

□

بسته شکرخنده را تا که بگریانیم

□

بی سرو خرامنده به صحرا نتوان رفت

□

شکرست آن کام جان یا لعل شکرخای دوست

□

درهای آسمان معانی گشوده بود

□

بزم شهنشه‌ست نه ما باده می خریم

□

هر چه می‌خواهی بکن ای یار بر من بگذرد

□

امروز چو زلف خود پس انداخته‌ای

□

از بد حادثه این جا به پناه آمده‌ایم

□

کز توبه شکستن سر توبه شکنانیم

□

مرغ ز بر دست سلیمان شود

□

سرکش و سرمست از کان در رسید

□

هم بد او را یک کنیزک هم‌چو حور

□

تا زان لب خندانت یک خنده بیاموزم

□

ور به انصافی نمی‌ارزیم بیدادی بکن

□

اجزای تنم خاک پریشان گیرد

□

آن رنگ بین وان هنگ بین وان ماه بدر اندر قبا

□

مست بخشایش او گشتم و جان بخشیدم

□

حدیث درد دلم ره نداد در گوشش

□

بده صبری درین کارم که کار از دست بیرون شد

□

کز نظر خویش نهان بوده‌ام

□

ز شرط‌ها بگذشتیم و رایگان کردیم

□

زمزمه‌ی خطبه‌ی او تا به ماه

□

به بد تا توانی تو هرگز مپیچ

□

زهر هجری چشیده‌ام که مپرس

□

خشم رفتم بی‌شما نشکیفتم

□

ز هجرت خوار و زارم با که گویم

□

شک نبودی کان سخن بر خلق کمتر گویمی

□

عقل کامل داشت و پایان دانیی

□

مرا این بس که من با من برآیم

□

رفته ز جای خود و پیوند خویش

□

یا قول درست یا خطائی برگو

□

زیرا نمی‌دانی شدن همرنگ ما همرنگ ما

□

هر جا که روم به گلستانم

□

اندوه فراق گل ازمرغ چمن بشنو

□

شود سیاهی چشمم روان بجای مداد

□

جان عالم دیده و در عالم جان آمده

□

ای دل و دلدار چونت یافتم

□

تا زمانی دیده‌ام روی خوش جانان خویش

□

بر تو زند آفتاب و رنجور شوی

□

گر چه ماه رمضان است بیاور جامی

□

و لو لاکم و لقیاکم لما کنا بودایکم

□

گرفتم ناگهان نامش حدیثم در دهان گم شد

□

تو چه می‌گویی ز یاران رسول

□

بد ز دلاکی زن او را فتوح

□

که بر آن کس که نه عاشق بجز انکار ندارم

□

یک صراحی به من آور که صوابت باشد

□

بر باغ دانش همه رفته‌اند

□

باشد که بگشایی دری گویی که برخیز اندرآ

□

عاشقی بس پخته‌ام این ننگ را بر خود نهم

□

وز دست وفای دگران جام گرفته

□

که عشق لم یزل و لایزال خواهد بود

□

بربست به زلف خویش زنارم

□

نباید بددلی کردن بباید کردن این فرمان

□

هر که قانع شد به خشک و ترشه‌ی بحر وبر است

□

فرستاد زی رودبانان درود

□

تا ببینم که سرانجام چه خواهد بودن

□

ور نه ما عشوه و ناموس کسی نستانیم

□

پارسایی را که مشغول دعای خویش بود

□

سرمست برون آمد از دیر به نادانی

□

کار آن مسکین به آخر خوب گشت

□

تانم که نگویم نتوانم که ندانم

□

وحده لاشریک له چه تن است

□

یکی مایه ور بد بسان رهی

□

صد جان برافشانم بر او گویم هنییا مرحبا

□

در فراقت چرا بیاموزم

□

آرزومند نگاری به نگاری برسد

□

جامه‌ی صبر من برفت و قبا کرد

□

از فغان زار چون سگ هم فرو ناسودمی

□

یک زمان از زمانه بگریزیم

□

نوری ندادیم شبی از ماههتاب خویش

□

همی خواند خواننده بر هر کسی

□

گرد این عرصه مگردید که سر در خطر است

□

پیری و فنا کجا پذیرم

□

مگر چون ده منی سیکیش بردست

□

برخیز و کارکن که کنون است وقت کار

□

داد او را قابلیت شرط نیست

□

یک دمی همچو زمستان کندم

□

دور از مجلس تو مرگ فجا

□

در بازی بیدلان مکن طنازی

□

هر چه بود ای یار من آن لحظه بود

□

هر نفس زیر لب چه می خوانیم

□

به فلک برکشید دونی را

□

گر چه بر منظرش ادارک نظر قادر نیست

□

باده‌ی گلرنگ بیار ای غلام

□

بر دامن همدگر نشینیم

□

که همه دین و دانش و دادست

□

گرانمایه طهمورث دیوبند

□

هر کو شنید گفتا لله در قائل

□

بندها را بردرانم پندها را بشکنم

□

وی پشت ملک و روی جهان آستان تو

□

دامنم در خون جان چندی کشی

□

اندر آمد ناگهان رنجوریی

□

در سینه از نی او صد مرغزار دارم

□

وز عرای خطر برون شد شاه

□

از آهنگری اره و تیشه کرد

□

آن جام جان افزای را برریز بر جان ساقیا

□

از خواب گرانت برجهانم

□

از سر و ریش او همی ریزد

□

ز حسرت در چمن گل پژمریدست

□

از آب کوثر کاسه‌تر و آهنگ دریا داشته

□

امروز من از سبک دلانم

□

نرد و ندیم و مطرب و چنگ و رباب خواه

□

ندانست جز خویشتن شهریار

□

چه سود چون دل دانا و چشم بینا نیست

□

فاشربوا من کاس خلد و اترکوا کل الطعام

□

بلی سر بر فلک یازد چو بیخ اندر سمک دارد

□

زانکه دمی که با توام قوت من است عالمی

□

ابر پر آتش جدا شد از سما

□

نی تو گفتی عالمی در عشق او برهم زنم

□

از جمال و جلال اشرافست

□

به نام فریدون گشادی دو لب

□

مهمان صاحب دولتم که دولتش پاینده با

□

یا نمکدان کی دیده‌ست که من در شورم

□

ز خسروان چون تویی در زمانه نابوده

□

صیدی بدست کن که سرش در کمند نیست

□

پیش امر از بن دندان رفتن

□

یارکشی است کار او بارکشی است کار من

□

بر تخت سلیمان راستین

□

که نزد نیا جاه دستور داشت

□

کز سر زلف و رخش نعل در آتش دارم

□

خالی نکند از می دهنم

□

به رسولی که چو ایزد بگذشتی همه اوست

□

رنج جهان کشیدی گنج جهان ندیدی

□

دختر سلطان ما می‌خواندت

□

صید توایم و ملک تو گر صنمیم وگر شمن

□

پادشاه آل یاسین مجد دین بوطالبست

□

کمر بست یکدل پر از پند او

□

هین زهره را کالیوه کن زان نغمه‌های جان فزا

□

همچو کسان بی‌گنه روی به آسمان مکن

□

نیست امکان آنکه باز رسد

□

مکتب عشاق را ادیب نباشد

□

هر هفت کن که هفت تنان در رسیده‌اند

□

خیز معبرالزمان صورت خواب من ببین

□

ای سزای خاتم و تخت و کلاه

□

نگر تا بسر برش یزدان چه راند

□

کمینه پیشکش بندگانش آن بودی

□

صد حور خوش داری ولی بنگر یکی داری چو من

□

توانی ار بچکانی همی از آتش آب

□

این همه دوری و پرهیز و تکبر چه کنی

□

پشت ریش اشکم تهی و لاغری

□

صد حور کش داری ولی بنگر یکی داری چو من

□

ملک ترکی و ملت تازی

□

کزین برتر اندیشه برنگذرد

□

ای از تو آبستن چمن و ای از تو خندان باغ‌ها

□

هیچ مباش یک نفس غایب از این کنار من

□

گرچه در هر فنیت چالاکیست

□

در بوستان گلی چو رخ دوستان کجاست

□

سیمرغ هوای تو جگرخوار

□

بیش فلک نمی‌کشد درد مرا و نی زمین

□

از مقامات حمیدالدین شد اکنون ترهات

□

به جوش آمد و زود بنهاد روی

□

بدگو سخنی گفته ز گفتار تو پیداست

□

عفو نما و درگذر از گنه و عثار جان

□

ژاژ چون تذکیر قاضی ناصحست

□

خواستی جایی فرستادن رسول

□

بانگ بهر حق کند نه بهر دانگ

□

کز طرفی صدای خوش دررسدی ز ناگهان

□

کس چو سیمرغت نظیری در جهان نشناخته

□

از عشق تو خوان عشق آراسته‌ام

□

کای گل گریز اندر شکر چون گشتی از گلشن جدا

□

همچو چراغ می جهد نور دل از دهان من

□

هم از روی دین و هم از روی دنیی

□

مطرب بگوی نوبت عشاق در نهفت

□

هست‌ها با کمال ذات تو نیست

□

نظری سیر بر آن روی چو گلنار زنیم

□

شدی و رفت بهین حاصل جهان از دست

□

زمانه به دل در همی داشت راز

□

که حرام است می آن جا که نه یار است ندیم

□

لاجرم رقصان همه شب گرد آن مه پاره‌ایم

□

انصاف تو جای ستم گرفته

□

جوش از می جانفزا برآمد

□

باقیان این خلق باقی‌خوار او

□

من و بالای مناره که تمنای تو دارم

□

از چه معنی از آنکه محرورست

□

سر مایه‌ی گوهران از نخست

□

هر سه را یک رنج و یک درد و حزن

□

بیشتر آ گوهرا تا همه دریا رویم

□

گوهر پاک ترا اصل نکوکاری نهاد

□

وین همه هستی ما هستی هستی دگرست

□

چون ز خود نامحرمم از خویش پنهان می‌روم

□

پنبه در گوش کند دلدارم

□

پرداخته از جنگ و برآسوده ز بدخواه

□

نه از آب و گرد و نه از باد و دود

□

زلفش بنفشه‌ایست که سنبل غلام اوست

□

میان راه پیش آمد نوازش کرد چون شاهان

□

به یکبار از پی سلطان کند راست

□

جان را طلاق گفته دل را به باد داده

□

گشته از محنت دو تا چون چنبری

□

جان داده‌ام ولیک جهانی خریده‌ام

□

نه ز ابناء عصر برتری ایست

□

جان در کفمان سپار و بستان مگریز

□

افتاده در غرقابه‌ای تا خود که داند آشنا

□

هم سوی پنهان خانه رو ای فکرت و ادراک من

□

همت بی‌مغز هشیاری همت بی‌دیده بینایی

□

چرخ گردی ز آستانه‌ی ماست

□

کام من اندر دل شکست امید در جان نشکند

□

نماز شام روزه کی گشایم

□

از هرچه نه خاص تو شود بانگ برارد

□

که نامی بزرگی به گیتی که جست

□

که به کوی می فروشان دو هزار جم به جامی

□

نارفته به دام پای بستیم

□

مگر لطفت مرا معذور دارد

□

وز بر خویشم به هر سوی افکنی

□

فرض باشد از برای امتثال

□

چرا گه طاعت و گاهی گناه است

□

دست دوران آسمان نسرشت

□

بی‌عشق وجود خوب و موزون نشود

□

باخویش کن بی‌خویش را چیزی بده درویش را

□

در وصل یار مشکلم آسان شود نشد

□

به ما نمود مزاج و به ما نمود سرشت

□

ولیک پیش وجود تو جمله کالعدمند

□

چون طمع وصل مدامت کنم

□

ور نشانه می‌پرسی، رشته سر گمست اینجا

□

که مرا از پیادگی گله نیست

□

چه کهتر چه از تخمه‌ی پهلوان

□

برق این شعله هویدا تر ازین می‌باید

□

تا چه کردم؟ کز کفم بگذاشتی

□

وعده از رغبت تو مایوسست

□

بماندم بی سر و سامان کجایی

□

با وجود آفتاب اختر فناست

□

وانگه رسیده ما را دل دوستی به غایت

□

چون سپهرت بر جهان از بدو فطرت برتری

□

بدین جایگه گفتن اندرخورد

□

ای عیسی پنهان شده بر طارم مینا بیا

□

نیست جز دیده‌ی صاحبنظران جلوه گهش

□

ای کفت باغ امل را بهترین اردیبهشت

□

کاندر شکرستان شکری بی مگسی نیست

□

چون عده داران چار مه در طارمی واداشته

□

جز از حق کیست تا گوید انا الحق

□

به کام باز رسیدی به صدر مسند و گاه

□

هم منبل و هم خونی و هم عیاریم

□

چرا بایدت دیگری محتسب

□

در آن گلشن گلی بر گلبن دیگر نمی‌خندد

□

کاثار سعادتت نهانست

□

پرواز کن به ذروه‌ی ایوان کبریا

□

مژده‌ها آمد که اینک گم شده

□

در عیب ما مرو، که ترا حق به دست نیست

□

یا نگیرد بسته مرگم چون مگس را عنکبوت

□

یا مالکینا لا تظلمونا

□

جان گفت ای نادی خوش اهلا و سهلا مرحبا

□

خوشتر از روی دلبران به جمال

□

ازو بستان کزو بسیار باشد

□

یا دادم از آن دلبر عیار بگیرد

□

یاقوت تو قوت تنگدستان

□

ای دل، تو دست گیر و به فریاد رس مرا

□

مسافران فلک را قدم بفرسودست

□

شکل مجنون عاشقان زین شیوه‌ها

□

سر کج افسران تاج سر زرین کلاهان را

□

بر حال من پر غم آخر نظری فرمای

□

وی عقل تو پیر و بخت برنا

□

تا کی چو کرم پیله نشینی به پرده در

□

گشت بیهوش آن زمان پرید روح

□

طریق جستن آن جزو چون است

□

چون ندادی از آن شدم در تاب

□

همه رفتند و خلوت شد برون آ

□

انا فتحنا الصلا بازآ ز بام از در درآ

□

دردم از توست دوا از تو چرا نتوان کرد

□

رید بایدش و کارها بگذاشت

□

آشوب در نهاد من ناتوان نهاد

□

که درش دیو را شهاب کند

□

حکایت تو به مرد و به زن بخواهم گفت

□

سال و مه کردی به سوی دشت گشت

□

در رخ مه کجا بود این کر و فر و کبریا

□

که در هوای تو برخاست بامداد پگاه

□

عدل‌پرور شهریاری دادگستر داوری

□

قدرت از چرخ هفتمین بیشست

□

دل در خط تو ز جان بریده

□

کم کسی اندر توکل ماهرست

□

گر تو شکیب داری، طاقت نماند ما را

□

ای بلند آفتاب و والا ماه

□

چه باشد شب چه باشد روز ما را

□

می‌شد روان بر آسمان همچون روان مصطفی

□

که دراز و دور دیدم ره زهد و پارسایی

□

نیست پیدا گرچه کس پنهان نکرد

□

سخن اهل حقیقت ز زبانی دگرست

□

افلاک درهم افتد خورشید بر سرآید

□

یا پیش دل گذار کند جز تو کس مرا

□

خوشتر ز هزار پادشایی

□

تافت ز چرخ هفتمین در وطن خراب ما

□

ببین کرا به که در دوستی بدل کردی

□

تنم رنجور می‌خواهی، دلم بیمار می‌داری

□

چرخ بنهاد ز سر عادت بی‌فرمانی

□

زانکه بلندی دهد، تا بتواند فکند

□

ورنه بدهد نان کسی که داد جان

□

که در فراق تو جانم چه جور برد و ملامت!

□

فرو گشاد سراپرده پادشاه ختن

□

از آن پیغامبر خوبان پیام آورد مستان را

□

می‌دان که دود گولخن هرگز نیاید بر سما

□

که با دشمن توان گفت و توان کرد

□

بود از نور معرفت بینا

□

چون زنگی گرفته بشب مشعلی بدست

□

قرصه‌ی خورشید شد گوی گریبان او

□

و آن یار سر کشید که تن خاک پای اوست

□

نیستی و محنت و ادبیر هست

□

تا که بهار جان‌ها تازه کند دل تو را

□

که آن شکاری سرگشته را چه آمد پیش

□

در دام کسی چون تو شکاری نه و هرگز

□

نه گردون براند نه دریا ستیزد

□

هشت جنت خاک‌بوس کوی تو

□

شور و شر از طمع آید سوی جان

□

چون قامت تو سرو سهی سرفراز نیست

□

درد دندانت هیچ بهتر هست

□

به من آورید آخر صنم گریزپا را

□

صورتی دیدند با حسن و شکوه

□

باز بینم تو را چنان که تویی

□

چرا زیردستی کند هیچ زن را

□

یا می که درو خاصیت جوهر جانست

□

پس در قمارخانه مناجات می‌کنیم

□

چمن سبز پوشید و در گل نشست

□

تو چه دانی که ز غبن تو دلم چون خستست

□

ای سرو روان بنما آن قامت بالا را

□

هر جا که روی زود پشیمان به درآیی

□

جانم به لب آمد ز تو، زنهار ببخشای

□

در وی نهند ده کدوی تر نه بس عجب

□

جان را ز دو لب شراب داده

□

زخم بر رگهای آن نیکوپیست

□

صد مشتری درخشان از زهره‌ی جبینت

□

همچو قدر و همتش بی‌منتهاست

□

کفر شدست لاجرم ترک هوای نفس ما

□

از زعفران روی من رو می‌بگردانی چرا

□

وز فراقش دل فگارم، مرگ به زین زندگی

□

خنک آنکس که زن خوب بمیرد او را

□

سلطان وقت خویشی و سلطان گدای تست

□

سیماب‌وار زین سوی چاه زمین گریخت

□

بیا، که زنده به بوی تو می‌شوند ارواح

□

که کسش در جهان ندارد دوست

□

آن مایی آن مایی آن ما

□

چشم از رویت نبستم روی چشم من سیاه

□

بیمار گشته به نشود جز به بوی تو

□

کای بنده سپهر آبنوست

□

الحذر گر ذره‌ای در عشق او انکار داری

□

که یقین آید به جان رزق از خدا

□

وز وصل نشان نمی‌توان برد

□

منزل اندر نهاد مجدالدین

□

یار تویی غار تویی خواجه نگهدار مرا

□

از سموم صرصر آمد در امان

□

خرمن خویشتن به عشق بسوخت

□

کز جهان کار این و آن دارند

□

دلی دارد ولیکن جان ندارد

□

هیچم نبود از خود خبر تا بی خبر چون آمدم

□

که در وحدت نباشد هیچ تمییز

□

تکیه بر اجزای روز و شب نهاد

□

بی سر و سامان عشقش بود سامان ما

□

زبانم کوته از نامش نمی‌گردد چه نام است این

□

با صفا جمع گشت و حامل شد

□

دور سپهر بنده‌ی درگاه جاه اوست

□

گفت آب آرند لشگر را ز چاه

□

مشت خاکی در ربا از وی چو شیر

□

کند با خواجگی کار غلامی

□

که بر صاحب مبارک باد و میمون

□

خاصه که در گشاید و گوید خواجه اندرآ

□

تا برکنم از آینه هر منکری من زنگ‌ها

□

گدازد جسم و گرید چشم و نالد جان و سوزد دل

□

گر زمین عطف دامن تو برفت

□

در حیا از چشم من هر ابر نیسانی که هست

□

کز علم مطلق آیت دوران شناسمش

□

که موجود است کل وین باژگون است

□

که وسطشان به مسافت کم صد در صد نیست

□

مه بدرست روح تو کز او بشکافت ظلمت‌ها

□

که در این مزرعه جز دانه‌ی خیرات نکشت

□

مستعد و محصل و فاضل

□

طالع عالم نمی‌بینی که چون منحوس شد

□

سر کشانت را به خط در می کشی

□

پس ترا کی بیند او اندر میان

□

به گردش روز و شب چون چرخ فخار

□

با تو همه در راه هواخواهی

□

مهی مریخ چشم ارزد چراغ آن جهانی را

□

کز چشم من دریای خون جوشان شد از جور و جفا

□

گلخنی زخم خورده را بشناخت

□

گره کیسه‌ی عناصر سخت

□

درون حلقه نشستست و مار می‌گیرد

□

مقامی به ز گلخن می ندانم

□

تو را حاجت فتد با جسم دیگر

□

وی چشم وزارت چو تو دستور ندیده

□

ما احسنه رب تبارک و تعالی

□

خورد ز غیرت روی تو هر گلی خاری

□

اولش عاشقی خبر کردند

□

شحنه‌ی دین خنجر طغرل تکین

□

ز هر زهری مرا تا کی چشانی

□

در رهی ماده سگی بد حامله

□

تا تو بازآیی از آنجا که نمی‌یارم گفت

□

آسمان را رکوع فرمودست

□

در کفر مرو به سوی کیش آ

□

طالب العلم و تدبیراتها

□

که سازد کامیاب از وصل پیر ناتوانی را

□

مردمی کرد و رهم داد پس از چندین گاه

□

وان نه زلفست و بنا گوش که شام و سحرست

□

خود ببینید و به دشمن بنمائید همه

□

کاول حسن تو و آخر ایام منست

□

وی فخر همه قبیله‌ی آبی

□

یا ساقی الروح اسکرنا بصهبا

□

محتسب داند که من این کارها کمتر کنم

□

بی‌دلان را جمال بنمایی؟

□

شهان عالم‌آرای و جوانمردان برمک را

□

پیشم آمد مست ترسازاده‌ای

□

که ببین آن خاک پر تخییل را

□

چه می‌پرسی از او کان جای راز است

□

شکر آن نعمت به واجب کرد اله‌العالمین را

□

مخواه از حق عنایت‌ها و یا کم کن شکایت‌ها

□

جمله را خورد و بماند او عور و زار

□

قبله‌ی جان چشم تو و ابروی تو

□

باغ ملک از خنجرت پیراسته

□

خروش و مستی ما بر دوام خواهد بود

□

دل فشاندن بعد از آن جان باختن

□

جز غمت خود کس نزیبد یار ما

□

با گریبان شب گره کردست

□

باقداح تخامرنا و تتری

□

چشم صید افکن تو آهوی آهو گیر است

□

مایه‌ی درد و اصل درمانم

□

که بهشتی است در جهان خدای

□

کانک عاشق شد نه اندیشد ز جان

□

که بغلتان از زر و همیان تهیست

□

آرایش عالم رخ رنگین چو ماهت

□

کوش تا آب سلیمان پیمبر نبری

□

تقاضایی نهادستی در این جذبه دل ما را

□

خون بارد این چشمان که تا بینم من آن گلزار را

□

نور رضوان صفای ایشان است

□

درگهت را در پیروزی و بهروزی کرد

□

که پنداری که خونشان در میانست

□

کافاق را ز روستم زال درگذشت

□

ما را بس این قدر که: به ما دوست بر گذشت

□

میر اسحاق صدر مجلس شاه

□

با تو بگویم حال او برخوان اذا جاء القضا

□

که چنان ز او شده‌ام بی سر و سامان که مپرس

□

روان شوند فکنده به دوش خویش کفن‌ها

□

ره‌نشین سر کوی کرمت حاتم طی

□

سوختم خشک و تر چه می‌طلبی

□

از خراج اومید بر ده شد خراب

□

شمع شب ما بود، راه شبستان کجاست؟

□

آسمان بر عالمی بندد زمین بر کشوری

□

درآ درآ به سعادت درت گشاد خدا

□

ز انتظار آمد به لب این جان من

□

که داغ تازه‌ای بگذاردم بر دل ز هجرانش

□

تا یک شبه در وثاق تو نانست

□

ضایع آن دیده که برطلعت زیبائی نیست

□

کمترین چیزها جان یافتم

□

کزین خلق و کثرت ملالی نداشت؟

□

جانم ز قهر و غصه‌ی ایام رسته شد

□

ببین این بحر و کشتی‌ها که بر هم می‌زنند این جا

□

در کوی او گدایی بر خسروی گزیدن

□

شراب شوق او در کام و نامش در زبان میری

□

فلک را به جاهت نیاز آمدست

□

بر من به چه می‌کشی کناره

□

در فتی در لوت و در قوت شریف

□

اصل کفر از سیاهی مویت

□

هفت آسمان چو مهره به دست مشعبدست

□

فرومگذار در مجلس چنین اشگرف جامی را

□

رو به زن کرد و بگفت ای چست زن

□

و مالی الصبر عن ذاک الجمال

□

که همی بوی عدل نتوان برد

□

خال هندویت سیاهی روشنست

□

دید کفاتش از پس است برفت

□

که دیدار تو روزی گشت ما را

□

هر که نیاید کلهش از دو برد

□

زنهار مخور با ما زنهار مخسب امشب

□

لیکنش مهر و وفا نیست خدایا بدهش

□

فریاد! کز فراق روانم بسوختی

□

صاحبا این چه عجز و مایوسیست

□

به لب لعل جان‌فزای منی

□

امر آید هر یکی تن را که خیز

□

صدف بالا رود از قعر عمان

□

جمله از یکدگر فرو ریزد

□

که دریابد دل خون خوار ما را

□

از درون شاه در جانش جری

□

کسی دارد که دارد در کنار خویش یاری خوش

□

تا به جایی همتت برشد که فکرت بر نشد

□

یا روضه‌ی خلدست که رضوان من آنجاست

□

عقل همه مقربان، بی خبر از وصال تو

□

که در هر صورتی او را تجلی است

□

آنکه بر عالم نفاذ او قضای دیگرست

□

بر من خسته کرده‌ای روی گران چرا چرا

□

شهر برهم زده تاراج گری آمد و رفت

□

دیده را جرم نیست، معذور است

□

نامها دادست پیش ازتر و خشک و گرم و سرد

□

چون شمع آتش تو بر فرق جان نهاده

□

پوستین و چارقش آویخته

□

جوری که آن بت می‌کند بی‌اختیاری میبرد

□

هرچه جسته جز نظیر از فضل یزدان یافته

□

ز روزن سر درآویزد چو قرص ماه خوش سیما

□

دستی به دعا بردار و بگو

□

حسن او دلفریب و شورانگیز

□

اعتمادت بدان نباشد سست

□

وی مرغ سلیمان خبر آخر ز سبا چیست

□

فارغم از دولتی که نعمت و ناز است

□

ز قعر او چه گوهر حاصل آمد

□

در پناه اعتقادت ملک شاه

□

آواز تو جان افزا تا روز مشین از پا

□

فدای خاک در دوست باد جان گرامی

□

به تو نزدیک و تن اسیر فراق

□

اسم و رسم تو اسم و رسم حسین

□

مونس عاشقان سودایی

□

گر نبودی پای مرگ اندر میان

□

در سیاهی شو، اگر می‌طلبی آب حیات

□

ابر در جنب کفت باطل و دریا زورست

□

خضر آمد خضر آمد بیار آب حیاتی را

□

در بن غاری، چو اصحاب الرقیم

□

ز جانت بنده‌ام، هر جا که هستی

□

صاحب و صدر و افتخار جهان

□

ز ماه نو طلب آفتاب باید کرد

□

گر به معنی پخته‌ای می خام خور

□

ناگفته پرسشی، که سخن را مجال نیست

□

من از حرارت عشق و وی از حرارت تب

□

در پرده زیر گوی زاری را

□

امام سنت و شیخ جماعت

□

بیار قاصد و بستان به مژده جان مرا

□

شیوه‌ی نقصان ز هیچ روی نورزد

□

دردم ز حد گذشت ز سودای روی تو

□

در صبوحی کای فلان ابن الفلان

□

بنواخت به شست چنگ را شست

□

آسمان را ز جمال تو نظر سوی زمین

□

فراغت‌ها کجا بودی ز دام و از سبب ما را

□

باغ و راغ و حشمت و اقبال تو

□

به کنار من بنشینی و به کنار خود بنشانیم

□

زبده‌ی خاندان عمرانی

□

وان مسیحی که منش دیده‌ام از مریم نیست

□

بازار دهر بوالهوسان دارند

□

شکر ایزد کان مخالف گشت راست

□

وی همای سلطنت از عدل تو پر یافته

□

در خواب غفلت بی‌خبر زو بوالعلی و بوالعلا

□

کارم به کام است الحمدلله

□

عاشقان را غذای روح بده

□

ز فرزندان صدق خود شمردست

□

تا عقل کند گزاف در باقی

□

که آتشی بود الولد سر ابیه

□

نشته برو چون کلاغی بر اعور

□

مدتی گرگان شبان بودند و دزدان محتسب

□

صدنا عنکم ظباء حسدونا فابینا

□

عزلتی بگزید و رست از قال و قیل

□

ذره است این، آفتاب است، آن کجا و این کجا

□

کز جهان بر دو محمد ختم گردد مهتری

□

قاف تا قاف جهان حرفی از افسانه‌ی ماست

□

خروش از گنبد گردان برآید

□

در او بنگر ببین آن شخص دیگر

□

نام تو بهین وصف سپیدی و سیاهی

□

وز بهر خدا زین جا اندرگذری امشب

□

هواداران کویش را چو جان خویشتن دارم

□

سرمه‌ی چشم قدسیان خاک در سرای او

□

لقبت صد کمال نو دادست

□

جان مادر در تب و تاب اوفتاد

□

که آن یکی گنجیست مالامال راز

□

اول بکشتن من عزم شتابت افتد

□

از کف تو چو از شراب طرب

□

آسمان با جملگان جسمست و با تو جان چرا

□

عروسان را به قدرت حیله‌ها بست

□

خبر از دوست چیست؟ باز نما

□

آسمان با علو قدر تو پست

□

وین جگر سوخته را از گذر او چه رسد

□

درد آن بود که بر دل مردان رقم زند

□

دل بر ما قرار نتوان یافت

□

یک روی بر ثنا و دگر روی بر دعاست

□

عجب بردست یا ماتست زیر امتحان ما را

□

این گفت سحرگه گل بلبل تو چه می‌گویی

□

از تو در دل نیاز و در جان آز

□

معزول کن شهابک منحوس دزد را

□

در حقیقت پیک هر وادی شده

□

زان شهی جو کان بود در دست او

□

دود زلفت آتشی در جان ما خواهد نهاد

□

بوالمفاخر امیر فخرالدین

□

ور زان که نه‌ای مطرب گوینده شوی با ما

□

از عکس رخش مظهر انوار شهودم

□

چشم عشاق تیره بیند روز

□

گفت کین والی شهر ما گدایی بی‌حیاست

□

ور سوی کعبه شوم راهب دیرم خوانند

□

جان پیش در تو بر میان دارم

□

که در جمال تو دیدم کمال صنع خدا را

□

ابوالمحاسن نصر آن نصیر دین اله

□

ماهی همه جان باید دریای خدایی را

□

دید آن چنان کز او عمل الخیر لایفوت

□

خاری که شکسته در دل ما

□

که زمانه وفا نخواهد کرد

□

گفت کار امتم با من گذار

□

از برای ابتلای خیر و شر

□

جنبیدن این شاخ درخشان همه زانست

□

پای محکم کرد ملک و سر فراخت

□

تا حشر دگر آمد امشب حشر ما را

□

وه! چه خوش می‌گفت، از روی طرب:

□

بگو نظارگیان را صلای جانبازی

□

هفت چرخ و چهار طبع انگیخت

□

راه مودت پایان ندارد

□

تا خود آسیب بر خرد چه رسد

□

که سوی چشم و لب دارد اشارت

□

یا شکل بهشت جاودانست

□

درده می ربانی دل‌های کبابی را

□

سلسله بگسلم ز پا عقل گریزپای را

□

روی دلدار در آن آینه پیدا بینند

□

جمال حضرت و صدر و وزیر سلطانست

□

در پسته گهر دو رسته داری

□

که برو زان خاک پر کن کف بیا

□

یا شبی بر چین زلف دلستانت بگذرد

□

هرچه رست از سحاب جود تو رست

□

شمع کی دیدم که گردد گرد نورش شمع‌ها

□

بگری ای دیده ایام غم آمد

□

وز زمانه غم تو حاصل من

□

بلبل شکر به عیوق کشد زمزمه را

□

دمیده سنبلت از برک نسترن چه خوشست

□

چون از بیچون نشان توان دادن

□

چون موی گشته خلقی ز آن موی تا به دوشت

□

خلق را رنج و شادمانی نیست

□

چه نغزست و چه خوبست چه زیباست خدایا

□

به ره دوست نشینیم و مرادی طلبیم

□

نظر از روی خوشت بهر چه برداشتمی؟

□

که مردمی نه همین هیکل هیولا نیست

□

چگونه می‌روی سر در نگونی

□

عکس خود را پیش او آورده رو

□

نهفته نیست کزین غم چه دیده چشم تر ما

□

آتش بخار چشمه‌ی تیغ چو آب تو

□

از پی آن آفتابست اشک چون باران ما

□

کاثار کلفتش به زمین و زمان رسید

□

بر خاک آستانه‌ی او سرنهاده کیست

□

وی بر خطا گزیده طریق صواب را

□

پیش لعلت صفت زاده‌ی کان نتوان کرد

□

کنون هجای خسان می‌شنو که هم شاید

□

گرش از پوست بیرون آوری خام

□

دست گیرید مرا زین فلک بی‌سروپای

□

ای خواجه نمی‌بینی این خوش قد و قامت را

□

وین سوخته را محرم اسرار نهان باش

□

گوی در میدان وحدت کامران انداخته

□

اجل مفضل کامل کمال دین اله

□

در معجزه‌ی عیسی صد درس ز بر کرده

□

طالب گنج و زر و خمره بدند

□

باور مکن که: هیچ دلی گرد هوش گشت

□

که آزادی ز مادر با تو زادست

□

چو نفطند بسوزند ز هر بیخ تری‌ها

□

بهر او موجود شد، انسان نمود

□

با یار عزیز خویش پرخاش مکن

□

انوری در جهان ترا دارد

□

وز دست تو رفته عقل و دین از دست

□

رجوع از صیدش اکنون می‌نماید

□

باده‌شان رنگ می‌دهد، دریاب

□

خواب نه بل حالتی کان از عجایب برترست

□

کفرش همه ایمان شد تا باد چنین بادا

□

ز رهگذار تو بر دل غبار بسیار است

□

گرفتی جان ز مستان و ربودی دل ز هشیاران

□

که مردمی کن و بخشیده بی‌جگر بفرست

□

ناگهان آن زخم زد بر مرتضا

□

دستها بر کسب زن جهد المقل

□

ماه نوی که گشتی پیدا، عجب، عجب!

□

کز کل خواجگان جهان بوالحسن بهست

□

زیرا که منم بی‌من با شاه جهان تنها

□

ای قاصد جانان تو را صد جان و دل بادا فدا

□

که دردی بود بی‌دوا درد من

□

کمتر جنیبت ابلق ایام سرکشست

□

نمی دانم دگر بار این چه ینگست

□

درد کهن بارگیر خویشتن آورد

□

نهادم نام او را گلشن راز

□

پیش خود خواند و دست داد و نشاند

□

جان مست شد و قالب ای دوست مخسب امشب

□

متنفر شده از بنده گریزان میرفت

□

باشدم خرقه‌ای آنهم به خرابات گرو

□

که خرد مدح تو همی خواند

□

رفتم گذری کردم بر یار ز شیدایی

□

در تو زیادت نظری کرده‌اند

□

صدف حرف و جواهر دانش دل

□

زان کز قوام و نفع چو لفظ بدیع اوست

□

یا حبیب الروح این الملتقی اوحشتنا

□

در عبادت بود روزان و شبان

□

دوست می‌دارمت به بانگ بلند

□

گوهر مدحت تو خواهم سفت

□

آتش روی تو در عین لطافت آبیست

□

ابروی تو طاق قاب قوسین

□

فرخنده باشد دم بدم روی تو دیدن فال را

□

برجست و بر دوید برو بر به روز بیست

□

سرمه کش چشمان ما ای چشم جان را توتیا

□

آب می‌برد به یک چشم زدن عالم را

□

این بلا خود ز انبیا برخاست

□

هرکه در بندگی بجای آرد

□

کین دو عالم چیست با چندین خیال

□

پیروزی از اتفاق خیزد

□

خامی که دل ندارد این غم نباشد او را

□

منت آفتاب باطل کرد

□

هر جا که روی ما را با خویش ببر جانا

□

از عهد الست باز مستند

□

مقصدم دیر و حرم نیست تو را می‌جویم

□

چون رای روشن تو بلند آفتاب نیست

□

چه خطا رفت که ابروش دگر چین دارد

□

بنده مرتد بود و بر دست تو ایمان تازه کرد

□

ز هجرت ناگهان در ماه شوال

□

گام حکم الا به کامت برنداشت

□

من خمره افیونم زنهار سرم مگشا

□

دلیرم کردی اول در سخن آنگاه رنجیدی

□

جان پیش آن دو لعل گوهرفشان فشانم

□

آنرا عنایت ازلی تقویت کند

□

کز بهشت آدم چرا بیرون فتاد

□

کز آن دوری خرابی‌ها فزاید

□

چو عکسی ز آفتاب آن جهان است

□

دارم طمع که علت با من ز دست کوست

□

هم محرم عشق تو هم محرم تو جانا

□

اندر دم امتیاز با سعی جمیل

□

جمله ترکان جهان هندوی تو

□

که روزگار درو جز قضای بد ننوشت

□

چشمم از عکس جمالش لاله زاری دیگرست

□

عاشق لعل شکربارش گهر پوش آمدم

□

تنم ز دوری او در شکنجه‌ی ستم افتد

□

روی هر بوستان منقش گشت

□

بی بصیرت کی توان دیدن چنین تبریز را

□

یاران صلای عشق است گر می‌کنید کاری

□

رحم گویا در دل بی‌رحم آن مه پاره نیست

□

از فضله‌ی زنبور برو دوخته‌ام جیب

□

یک برق عشق جسته صد سد آب برده

□

شفتالوی بدزدم او خود نخفته بود

□

که: دوست بر دل ما جور تا چه غایت کرد؟

□

رسید نامه‌ی تو همچو روضه‌ای ز بهشت

□

تا وا شود چو کاسه در پیش تو دهان‌ها

□

تا دمی برآسایم زین حجاب جسمانی

□

شیفته‌ی تو انس و جان، انس روان کیستی؟

□

گفت چه گفتم آن دو خلقانت

□

بدان عرق که سحر بر عذار لاله فتاد

□

کافت غدر هلاک امم است

□

وی شام صبح خیزان زلف سیاه و خالت

□

نیارد هیچ زحمت تا تواند

□

آن چشم و چراغ روشنی را

□

چو زیبا پیکری از پای تا سر جان درو پیدا

□

صاح قماری الطرب دار کوس الشراب

□

رفت و نگفت رفتم و این ناصواب رفت

□

نه دست آنکه پرده‌ی افلاک بر درم

□

ور نکوبی در هجران چه شود

□

که دل تنگم ز سودای دهان کوچک تنگت

□

چون به وترای وتر در معنی قنوت

□

باده گردان چیست آخر داردارت ساقیا

□

روزی به امید

□

ناوک او را نشان می‌باید از جان ساختن

□

هست پیوسته چو میزان فلک حادثه‌سنج

□

شراب نوشگوار از لب شکر بارست

□

سرگشته همی دوم فلک‌وار

□

سر من بر آستان سر کوی یار بادا

□

به امید صلت بر ممدوح

□

زهی قدر و زهی بدر تبارک و تعالی

□

سلسبیلت کرده جان و دل سبیل

□

ساکنان زمین معشوقند

□

عدم سایلان وجود کند

□

تا دست به کام دل خویشم برسیده است

□

وین دل دیوانه باز روی به صحرا نهاد

□

اصل خطر شد دوا، رای خطا زد صلیب

□

از ره جنبش فلک در گردنش افکند فخ

□

ببر از کار عقل کاردان را

□

آکنده دماغ، ز باد غرور!

□

که در وی خوشدلی را نیست جایی

□

بر امر و نهی تو قدمش را ثبات باد

□

دل بر امید وعده وجان در قفای تست

□

پیش قابوس سرفراز فرست

□

دشمن که نمی‌خواهد، هم‌خوار کنش، یارب

□

دایم از اقبال چون دارالقرار آباد باد

□

ای جان و دل مهمان زنهار مخسب امشب

□

دشمنم نیز به نوعی که ز شرح افزون است

□

انگار همه کم بیش،زیرا که دل درویش

□

درین مقام فسوس و درین سرای فریب

□

طفیلی وجودت کل عالم

□

این دل خسته مجروح مرا جان آرند

□

تو را هم هست مرگ و زندگانی

□

دست جود تو ابر و باران باد

□

بروبد از دل ما فکر دی و فردا را

□

یا ندیمی قم، فقد ضاق المجال

□

صنع پروردگار می‌بینم

□

هر شبی تا روز وصف بی نوایی من کند

□

که بلبل دل از بوستان برنگیرد

□

دور افتادست از مقصود خویش

□

عقل پریشان شود، ز حال بگردد

□

زندگانیت جاودانی باد

□

میفکن وعده حلوا به فردا

□

از بخت من زیاده و از لطف او کم است

□

تا بوی او نسیم صبا از کجا شنید

□

نشاط باده کن ای خسرو خراسان شاد

□

دل در غم عشق تو رسوای جهان تا کی

□

تلخی غم به لذت آن جام می‌رود

□

که ببیند، که نبخشد دل و دین و هوشت؟

□

به عونش کرده مدتها جهانداران جهانداری

□

وجودی بخش مر مشتی عدم را

□

وقت همچون خاطر ناشاد تنگ

□

با جهان خود چه کار داشتمی؟

□

سپاه دولت پیروز شاهی

□

ز آنرو که هلال ار نشود بدر محالست

□

که همت را زناشوئی است از زانو و پیشانی

□

که: آب دیده‌ی نظارگان ز سر بگذشت

□

سلیما ابلها لابلکه مرحوما و مسکینا

□

چو آن مه را بدیدی بیست این جا

□

منم که دیده نیالودم به بد دیدن

□

گلخنش بود سال و مه گلشن

□

باز آمده در ضمان به‌روزی

□

همه عالم تویی تو در میان نه

□

رخ فرخ خود را مپوشان به یکی بار

□

فتاده هر چه بادا باد هیلا

□

وجود در جهان نامنتفع باد

□

هزاران چنگ دیگر هست این جا

□

نوبت پیری رسید، صد غم دیگر فزود

□

چه باشد ار رخ خوبت بدین شکسته نمایی؟

□

به خانه باش و میا تا گهی که خوانندت

□

ولی اشکم چو یاقوت روانست

□

خوت کو تا در رجا خواهم رسید

□

سلوک و سیر او چون گشت حاصل

□

هر شب ز فلک اهرمن رماند

□

کشیده بهر تو زخم زبان‌ها

□

گردن نهادیم الحکم لله

□

بنمود تیره‌شب رخ خورشید مه نقاب

□

آز مفلس را چو کان تا جاودان قارون کند

□

خاک در روی من چه افشانی

□

اندک اندک خوی از ما بازکرد

□

که مادر را پدر شد باز و مادر

□

روز روشن همی پدید آرد

□

بیا ای عید و عیدی آر ما را

□

کاراسته صد بلا از آئین جمیل

□

خار ملامت به پا خاک ندامت به سر

□

چون خسان عشق نبازم نه به سهو و نه بعمد

□

وین مرغ چه نامست که از سوی سبا خاست

□

ده شتر بارگیر فرموده است

□

دلم از درد او فغان برداشت

□

کز آن فرازتر اندر ضمیر پایه نماند

□

بهارا بازگرد و وارسان آب

□

از بهر خاکبوس نمودی فلک سجود

□

چه اوفتاد که درد دلم فزون کردی؟

□

آنکه گیتی به چشمشس آمد خرد

□

تنگ دلم مانده زان دهان که نداری

□

بازار مرا بها چه دارد

□

چه چیز است آن که خوانندش تفکر

□

نیاز تا به ابد در نعیم و ناز افتد

□

غیر تو کلوخ و سنگ خارا

□

اشکم شود،از هر مژه چون سیل روانه

□

و آن شاهد جان انس و جان کو؟

□

عارضه رنجه داشت روزی چند

□

وز روز تیره روزان تاریکتر نباشد

□

چون مایه‌ی من درد و نیاز است چه تدبیر

□

از خانه برون آمد و صد خانه برانداخت

□

چند از این دفع گرم و وعده‌ی سرد

□

نار می‌جوید چو عاشق یار را

□

تا به کی در غم تو ناله شبگیر کنم

□

بنشین و شراب نوش و خوش باش

□

رونق ماه و آفتاب نماند

□

وان کیست ورای هر دو عالم

□

نشاط بلبله و سبزه زار بازآید

□

از عمر باک نیست، که در سر شود مرا

□

بدهد داد علم و بستاند

□

زنده و مرده وطنم نیست بجز فضل خدا

□

من و درس عشق ای دل! که تمام وجد و حال است

□

وز لبت آب زندگی حاصل

□

که همه شهر اندر آن بندند

□

بجز از سخن نشانی نشنیدم از دهانت

□

کو هر که زاده‌ی سخن توست خصم توست

□

هیچ نیاید ز ما مخالف عادت

□

همه سرگشته‌اند و رنجورند

□

پر بخش و روان کن روان‌ها

□

تا چه آید بر سرم فردا زبیداد فراق

□

یاد کن یاد ز ناکامی ناکامی چند

□

عالمی شاد و خرم و مستند

□

ره بزد بر ما طلسم موی تو

□

هر کی خورد خون خلق زشت و سیه دل شود

□

از وی نظر بدوز چو دل را فرو گرفت

□

وگر قدرت بود فرسنگکی چند

□

شیری بنموده آهوی را

□

که هر صید را بود دامی نصیب

□

او از جفا خون کرد و من از دیده بیرون کردمش

□

با حریفی کو رباب خوش زند

□

کار ما را نوا نخواهد بود

□

قبله‌ی سرگشتگان کوی تو بس

□

ز خود بیگانه گشتن آشنایی است

□

گشته ایمن چو آسان ز گزند

□

آن جا دل ما گشاد بی‌ما

□

دل ز تنهایی به جان آمد خدا را همدمی

□

این چه لطف است و این چه زیبایی؟

□

من و می تا جهان آرام گیرد

□

که کرد عارض سیمین تو چو زر روزه

□

همه شب دیده من بر فلک استاره شمرد

□

کانچه مرا گفته‌اند دل ز پی آن نرفت

□

بگویش کانوری خدمت همی گفت

□

و ادهشوا من خمرنا و استسمعوا ناقورنا

□

تحقیق بدان که لامکان است خدا

□

که ندارم بجز از لطف تو فریادرسی

□

تا ز ما مشتی گداکس را به مردم نشمری

□

غمزه‌های تو طبیب دل بیمارانند

□

نگذاشت طوفان غمت، خون دلی ناریخته

□

ای ساقی ، آن قدح باما ده

□

وز نفاق تیر و قصد ماه و سیر مشتری

□

پرلخلخه کن کنار ما را

□

کو تیغ که انتقام کشم از زبان خود

□

آمد به امید مرحبایی

□

افتخار زمان و فخر زمین

□

چو رخت به پرده اندر تتق قمر نبینی

□

بالله که چنین منگر بالله که چنان منگر

□

دل را لبش ز تنگ شکر بی‌نیاز کرد

□

قیام کرد و ببوسید و بر دو دیده نهاد

□

با آتش و با زبانه ما

□

قدیم واجب التعظیم دانا

□

می‌باید اول عاشق مسکین وداع دل کند

□

کرده بردار اختر بد را

□

وان لحظه که بنشیند بس شور بپا خیزد

□

مرکز دل از محیط چرخ بیرون یافتم

□

کمالش در وجود خاتم آمد

□

همچو سعی خویش بد بیند جزا

□

آن چشم و چراغ سینه‌ها را

□

زاغ چسان نهان کند بیضه‌ی آفتاب را

□

کی چنین ناله زار داشتمی؟

□

حال مزاج خویش بگفتم کماجرا

□

جستیم وفا نشد مسلم

□

وز روی همچو ماهت در مه شمار ماند

□

که این عالم شد آن دیگر خدا شد

□

ماه را عاجز محاق کند

□

وی برای بنده پخته کارها

□

جبه‌ی پشمین، ردا و شال تو

□

ملتفت شد به طالب آن مطلوب

□

این در معنی که خواهم گفت ایشان سفته‌اند

□

و آشوب چین زلف تو در هر ولایتیست

□

وی در عرب زبیده‌ی اهل زمان شده

□

راز سر گردان عاشق پیشه‌ی غم کشته را؟

□

پاره‌ای از روز قیامت شمرد

□

بگذار ره ستمگری را

□

به پنج شخص عجب ملک فارس بود آباد

□

در آینه‌ی جهان نماید

□

از وفاق تست اکنون خلق عالم شادمان

□

برخاسته دل نه عقل و نه رایی

□

درد جان‌ها سوی هامون می‌رود

□

خرم دلی که فاش کند هر نهان که هست

□

نصرت کردگار ناصر دین

□

آسیا کی داند این گردش چرا

□

در تأدیت مدح تو خم، پشت عبارت

□

دلم جدا ز تو دل نیست قطره‌ی خون است

□

بهرین پایه مرد رد تقویست

□

که مرا بر سر آن کوی نظر بر سوئیست

□

زنده گردان جانم از جام ای غلام

□

گشت زنگار گون همه لب کشت

□

آب حیوان از وجود خویش بیزاری کند

□

برهم زن و درهم زن این چرخ شتابی را

□

مجلس انس و حریف همدم و شرب مدام

□

جان نثار افشان خاک آستان آرم تو را

□

ای صدر ملک و صدر جهان آستان تو

□

گفتم بنالم از تو زبانم بسوختی

□

از پس چار پرده چون خورشید

□

زلف تو حلقه حلقه و در حلقه تابها

□

یا بهشتی که به دنیات فرستاد خدای

□

محو کن هست و عدم را بردران این لاف را

□

ای خوشا خرقه و خوشا کشکول

□

جای خود را ز گریه تر کرده

□

چرخ و انجم سالها اجری و راتب خورده‌اند

□

طائران عشق را پرواز گه جز طور نیست

□

بر دل من مرغ و ماهی تن به تن بگریستی

□

شعاعش نور و تدبیر زمین است

□

کس نمی‌داند که در آفاق انسانی کجاست

□

صنمی که بر جمالش دو جهان نثار بادا

□

می‌برم آخر سر خود با سر بی‌غیرتی

□

بر در تو نشسته‌ام منتظر عنایتی

□

جاودان منصور بادا رایت طغرل تکین

□

واندوه تو عین شادمانی

□

گریه‌های جمله عالم در وصالش خنده شد

□

گرم به ترک سر خویشتن بباید گفت

□

در کف چون سحاب تو بستست

□

کز عشق زند نه از تقاضا

□

در پیرهن از ذوق نگنجیده‌ام امروز

□

آن عزیزان جنت‌الماوی

□

آن قدر عمری که یابد مردم آزاد مرد

□

شادی آنکه نبودم نفسی از وی شاد

□

سر کونین بی‌زبان گفتن

□

سری دوست دارم که در پای اوست

□

کز بوالحسنم راتبه هر روز سه مردست

□

در دیده جای کردم اشکال یوسفی را

□

چه غم ز حال ضعیفان ناتوان داری

□

مطرب غزل تر روان کو؟

□

خسرو روی زمین سنجر ز عالم درگذشت

□

که دیو هست درو بس عزیز و مردم خوار

□

آیینه‌اش از صفا چه دارد

□

تو را صبح و طلوع و استوا شد

□

ملک‌الموت کار مردان کرد

□

انعطش روحی فقلت ویح روحی مالها

□

مقتبس، نوری ز مشکوة قدیم

□

همه اندر مقام تحسینند

□

دمی دریا و کان را خوشدلی نیست

□

مردان این قدم همه بی پا و بی سرند

□

در مشرقین ز جاه تو کسب ضیا کند

□

بزنم نعره ولیکن ز تو بینم هنرا

□

از ملک تو تا ملک سلیمان سرمویی

□

زین سپس باخود نماند بوالعلی و بوالعلا

□

لطف‌ها می‌کنی ای خاک درت تاج سرم

□

نیست معنی درو، همه نام است

□

جان ببر نیز که می‌بتوانی

□

به هر دمی که زنی ماتمی دگر بینی

□

چه نکوبخت درختی که بر و بار تو دارد

□

دستم ز غم به جامه دریدن در اوفتد

□

هلاک جان و دل خود بر آن نبود شراب

□

کو به یک جو برنسنجد هیچ صاحب تاج را

□

زد بتوان بر قدم خویش گام

□

پوشم نظر که بر تو نگاه دگر کنم

□

خاک پایت مرا به سر تاجست

□

با او نظری دارد هر کو بصری دارد

□

تائبان را به شرابی دو سه در کار کشیم

□

به فال نیک ندارم جدا شدن ز شما

□

تنی دو دوش به سیکی و نقل و رود و شراب

□

در صبوح آور سبک مستان خواب آلود را

□

دارالشفای عشق ز دیوانه پر شده است

□

دلم بی‌تو به جان آمد، بیا، تا جان من باشی

□

نه او که از شعرا کس ترا هجا نکند

□

وانگاه روان شد از چپ و راست

□

گویی که نزد مرگ تو را حلقه به در بر

□

که از روی بتان دارد مظاهر

□

فلک را نیست با قدر تو بالا

□

چو آن پنهان شود گویی که دیوی زاد صورت را

□

کان بود سرمایه‌ی تلبیس تو

□

جان چه باشد؟ که تو صد چندانی

□

جز به الماس عقل نتوان سفت

□

بمهرگان صفت بوستان نشاید کرد

□

تا دل و دین تو تبه نکنند

□

ما را رسد، که بی‌تو ندیدیم روی خواب

□

بی‌خدمت دوات تو بسته کمر نخاست

□

پیوسته چنین بادا چون شیر و شکر با ما

□

از پرتو سعادت شاه جهان ستان

□

میان بکشتن یاران مهربان بستند

□

با من این سیف نیک می‌نکند

□

صد کافر منکر را دین‌دار کنی حالی

□

هم بدزدد هم بخواهد دستمزد

□

سری چنین نه همانا بر آستانی هست

□

چنانکه گشت هوای نیاز ازو محجوب

□

گفتمش خدمت رسان از من تو آن مه پاره را

□

خود مگر می‌آیی از ملک عجم

□

وی درد، به من چه رو نهادی؟

□

واندرور چیزها نه یک چیزست

□

اهل دلرا قبله محراب خم ابروی تست

□

کاینه‌ی هر دو جهان دیده‌ام

□

آتشی در نهاد ما انداخت

□

وقت می‌بین چگونه کوتاهست

□

خاصه در عشق چنین شیرین لقا

□

هجر بال و پرما بسته که پروانه‌ی توست

□

گوهری کس نشنیده است که گوهر شکند

□

جای آرام و خورد و خواب منست

□

پیش زلف تو مشک مشکین نه

□

بداد افیون شور و شر ببرد از سر ببرد از سر

□

سوی چین آورد و مشکش نام کرد

□

منشی فلک داده بر این قول گواهی

□

ای به زودی بار کرده بر شتر احمال‌ها

□

به عهد گل، چنین پژمردگی چیست؟

□

این دورالندیم بالانوار

□

چون منت گر نیازمند کنند

□

چون سخن گفت ز درج گهرم یاد آمد

□

صد شتر بار مشک در سفرند

□

بیا برگو که از عالم چه دیدی

□

دیدمش کو ز امت آزردست

□

محومان کن تا رهد هر دو جهان از ننگ ما

□

خداوندا مرا آن ده که آن به

□

چه کنم؟ که هست اینها گل خیر آشنایی

□

که نازد بدو تاج و تخت و نگین

□

که کس نمی‌دهد از تو به هیچ جای نشانی

□

از کشتن نیک و بد نترسد

□

آن ماه سرو قامت بر من سلام داد

□

که چون ما در دلش مهر علی تافت

□

صد هزاران سر سر جان شنیدستی دلا

□

از که دوری و با که هم نفسی

□

عکس نورت تابشی بر کن فکان انداخته

□

سپه جوشن و خود پولاد را

□

ما زیر دست مهر و فلک زیر پای ماست

□

گبری کهنیم و نام برداریم

□

دل خود را چه می‌رنجانم اینجا؟

□

چنین ره بر سر گم کرده‌ی خویش

□

چه نغزست و چه خوبست و چه زیباست خدایا

□

رشک هم چندان که ممکن نیست با اغیار هست

□

وی نثار رهت هم این و هم آن

□

که یک جام می داشتی چون گلاب

□

از پای درافتادم و خون شد جگر من

□

جان به عشق اندرون ز خود برهید

□

که به یک دیدن او از دلم آرام برفت

□

پاک از همه آلایشی عشق من و دامان تو

□

از صبوحی‌های شاه آگاه کن فساق را

□

که آنجا مرغ جان را سوختی پر

□

به ریا مدتی چو طاعت کرد

□

بپیچید میرین و مرد سترگ

□

وگر از پای درافتاد بسر باز آمد

□

نعره‌هاشان نفخ صور از هر دهان انگیخته

□

شب روان را رخ او مشعله دارست امشب

□

حلاوت سنج معنی در بیانها

□

مست آمد با یکی جامی پر از صرف صفا

□

نی نی عقابی آمد و صیدی ربود و رفت

□

واجب است آنکه درد جان دارد

□

سرافراز و به ارای و با گنج و کام

□

مرا با تو بسی کار است باری

□

به بام فقر و یقین هیچ نردبان نرسد

□

چون به نزد ما رسی، با خاطر آید جستنت

□

بشکفد غنچه و گل خیمه زند در گلزار

□

آن جا که شه نشیند و آن وقت مرتضا

□

قم لاستدراک وقت قدمضی

□

تا نپرسی ز من، نخواهم گفت

□

پیاده شد و باژ خواهش بدید

□

لبش با آتش اندر عین آبست

□

چشم عقلم روشن از انعام تو

□

همه او را شویم و خود همه اوست

□

در آن سینه دلی وان دل همه سوز

□

تو دیدی هیچ ماهی را که او شد سیر از این دریا

□

ساحت کون ومکان عرصه‌ی میدان تو باد

□

مایه‌ی کفر دان و هم ایمان

□

بر اسپ زریری برافگند زین

□

این در بسته را کلیدستی

□

مرده آن تن که بدو مژده جانی نرسد

□

در سپردم به خدا، ای ز خدا دور، ترا

□

ز بسکه بی تو خورم خون دل پیاله پیاله

□

با کسی باید که روحش هست صافی صفا

□

ان تکونوا فی هوانا صادقین

□

که ناگه دامن از من درکشیدی

□

فرود آمد از تخت و بربست رخت

□

امام شهر بمحراب می‌رود سرمست

□

جانی است خاک جرعه‌ی مستان صبح‌گاه

□

جز با غمت اتصال ما نیست

□

به کوه افتد چنین آواز زنجیر

□

که سزا نیست سلح‌ها بجز از تیغ زنان را

□

خال و خط تو مرکز حسن و مدار حسن

□

آفت دل بلای دین شده‌ای

□

بفرمود تا پیش او شد زریر

□

اگر خواهی که یابی روشنایی

□

از آن گر نان پزی مستی فزاید

□

رستم دستان تویی اندر نبرد

□

زکات بزم عشرت عشوه‌ای در کار ما می‌کن

□

بستان ز من شرابی که قیامتست حقا

□

جان دولت وصل او نجوید چه کند

□

که ز جان در ره آن جان جهان می‌گذرد

□

به دل در همی داشت و ننمود چهر

□

سیلم از دیده روان گشت و ز منزل بگذشت

□

بوسه گشاد بر لبم تنگ کشید در برم

□

ترا گر خبر شدی نبدی غمی مرا

□

اگر چه بر همه بالانشین است

□

ز مقربان حضرت بشدم غریب و تنها

□

کجاست پیک صبا گر همی‌کند کرمی

□

به دمی درکشید ساغر عشق

□

بتابید خورشید گیهان فروز

□

هر لحظه ز بی صبری شوریده ترم بینی

□

وان جان هزار دلبر آمد

□

ور ضرورت می‌روی با ما نباید رفتنت

□

که پا چو مهر مجرد کشد ز عالم خاک

□

او مسیح روزگار و درد چشمم بی‌دوا

□

امسال دیده‌ها نه چو پارند اشگبار

□

خوشا راهی! که پایانش تو باشی

□

سپهدار لشکر فرود آورید

□

دست من گیر که این طایفه پردستانند

□

وصل و هجران هر دوان بدرود باد

□

که دگر یاد شراب آمد و پیمانه مرا

□

رخ شب در نقاب روز مستور

□

فخر تبریز و رشک چین را

□

خود غلط بود آن چه ما پنداشتیم

□

هر خار مزارم زندش دست به دامان

□

نماند آن زمان روزگار نبرد

□

که همه کار جهان رنج دل و دردسر است

□

دیوانگان بندی زنجیرها دریدند

□

عشقت از صومعه و مدرسه بیزارم کرد

□

نام متاع من به زبان آورد کسی

□

و اخری بالبکا بخلت علینا

□

ور بیازارد، نگوییمش به کس

□

در دماغم رگی است از سودا

□

که کشته شد آن شاه نیزه گزار

□

کابرویش چاچی کمان و نوک مژگان تیر بود

□

در ره ترسابچه درباختیم

□

تا برساند به دوست قصه‌ی ما را

□

که فرهاد است در آن صنعت استاد

□

انت شمس الحق تخفی بین شعشاع الضحی

□

حریف خانه و گرمابه و گلستان باش

□

خون دل در ساغر عشاق تا کی می‌کنی

□

خجسته ببود اختر شهریار

□

با مغان مردانه اندر کار شو

□

ز گوهر و لب دریا زبان حجاب کند

□

ازین بلای سیه، دور دار شانه خویش

□

نشست باز به دولت سکندر ثانی

□

آن هزاران یوسف شیرین شیرین کار ما

□

ما نمی‌بینیم در وی، غیر وی

□

برترین آسمانش صف نعال

□

که سالار چین جملگی با سپاه

□

وآنرا که در نیاز نبینی نماز نیست

□

که خرد قائد رای است مرا

□

چو روز کوچ او باشد به پیش آهنگ در بندد

□

گلش را دست فرسود خزان کرد

□

کور شو تا نخوری از کف هر کور عصا

□

بیرون کشید باید از این ورطه رخت خویش

□

وصال تو هوس عاشقان شیدایی

□

به دشت اندرون بد ز بهر شکار

□

رندی دو سه اندرین حوالی

□

پرده عشاق را از دل به رونق می‌زند

□

ز روی لاله رنگ خود خجالت‌ها دهی گل را

□

نه اگر برای لطفی به بهانه‌ی عتابی

□

که لحظه لحظه برآری ز عربده عللا

□

دست از دلم ای رفیق! بردار

□

غرض ذات همایون تو از دنیا و مافیها

□

که دخت گرامی به گشتاسپ داد

□

خطت تفسیر آیات کمالست

□

از خود همه دیده وز همه خویش

□

یکی گفتی، دویی کردن سزا نیست

□

نه هر کس محرم راز « فاوحا» ست

□

ببافت جامع کل پرده‌های اجزا را

□

تواند صد هزاران خانه را زیر و زبر کردن

□

من و این دشت بی‌پایان و بی‌حاصل دویدن‌ها

□

به ماه گراینده شد شست من

□

روی چو آفتابت ختم جمال کرده

□

دیوانگان را می‌کند زنجیر او دیوانه‌تر

□

به امر حق فرو بارد به صحرا

□

آماده‌ی سد گریه‌ام از اشتیاق کیست این

□

از طرب در چرخ آری سنگ را

□

بغیر از کوی حرمان، جا ندارم

□

عاشقم عاشق مرا با وصل و هجران کار نیست

□

بیاورد با زین گشتاسپی

□

چشمم ز غمت چشمه‌ی یاقوت روانست

□

که ز توحید هیچ ساز نداشت

□

خوبرویان جهان بنده به جانند او را

□

قفس باشد به چشمش گلشن حور

□

تا از لب دلدار شود مست و شکرخا

□

به یادگار بمانی که بوی او داری

□

کرد اوصاف حسن او تقریر

□

وزیشان بدش روز تاریکتر

□

دیدم به در دیری چون بت که بیارایی

□

سر آن چیست هو الله احد

□

در بر رخم چه بندی؟ بگشای مشکلم را

□

داستان غم پنهانی من گوش کنید

□

خاصه اندر عشق این لعلین قبا

□

هیچ بر جهلت نداری اعتراف

□

در هر خم زلف او گمراه مسلمانی

□

همی آید از هر سوی تیغ تفت

□

زخم از کسی خوریم که رنجش شفای ماست

□

غرقه در دریای پر خون آمدن

□

برون آی و نظر کن در صنایع

□

سخن مفتاح ابواب فتوح است

□

در دگر آتش بگستردم تو را

□

محرومی من از عدم قابلیت است

□

برخیز سبک، مکن گرانی

□

که پاسخ چرا ماندی در نهفت

□

وارسته تو از منی و از ما

□

دیدی که جمله رفتند تنها رهات کردند

□

پیدا چو نمی‌گردی، پنهان ز که پرسیمت؟

□

که در او جای میرمیران است

□

زانک تو آفتابی و بی‌تو بود فسردنا

□

نفاق پیشه سپهرا ز کینه‌ات فریاد

□

کاواز داد مرغ خوش‌الحان صبحگاه

□

که چون دختر او رسیدی بجای

□

جانم ز غم برآمد و از غم خبر نداشت

□

ابلق روز و شب است نامزد ران او

□

خلاص از ربقه‌ی تقلید دیدم

□

سوی خورشید بینی دیده دربند

□

هر صورت خیالت از وی شدست پیدا

□

دشمن دل سیاه تو غرقه به خون چو لاله باد

□

تا که حسنش جمال بنماید

□

به رامش بخورد او می خوش‌گوار

□

سخن‌سرای شوندی به صدر هزار زبان

□

جهان در جهان آشنایی ندارد

□

ساقی، می شبانه بیاور، که روز ماست

□

از پرتو رأی عالم آرا

□

زخم خوردی از سلحدار قضا

□

تا شود تنگ عزیمت تنگ بر خنگ مراد

□

شبی کز روز خوشتر باشد آن شب امشب است امشب

□

بدادش بدان هر دو گردنکشان

□

عارفانرا در سر اندازی صلائی می‌زند

□

بر می‌خیزد قیامت ز کویش

□

مراد از خط جناب کبریایی است

□

خموشی گر چه به پیش خردمند

□

ور برانندت ز بام از در بیا

□

و اندر این کار دل خویش به دریا فکنم

□

دل بیمار مشتاقان ز هر سو زار در جنبد

□

به شاهنشهی تاج بر سر نهاد

□

که ندیدم از تو بوی و گذشت زندگانی

□

در قلعه بی‌خویشی بگریز هلا زوتر

□

دلم را شربتی سازی ز لعل چاشنی دارت؟

□

زینت دوش آسمان باشد

□

ای تو دریای معانی فاسقنا

□

وز تذکره‌ی نام تو شیرین لب و کام

□

زخمها بر دل و همه کاری

□

کلاه کیان بر نهاده بسر

□

مهره حاصل نکند هر که ز مار اندیشد

□

با شبروان دواسبه دویدم به صبح‌گاه

□

که آمیزشیست مهر ترا با ضمیر ما

□

چنین راند از پی نخجیر معنی

□

دیدم آن جا صنمی روح فزا

□

یعنی غلام شاهم و سوگند می‌خورم

□

خرمن خویش را بدان سوزیم

□

زریر سپهدار و اسفندیار

□

گفت من بگزیده‌ام ویرانه‌ای

□

طبل بقا کوفتند ملک مخلد رسید

□

دلی، که ترک تنی کرد و پیش جانی رفت؟

□

هست چون چشم عاشقان پراشک

□

تا چشم‌ها گشاید ز اشکوفه بوستان را

□

میدان هوس، به پی دویدیم

□

از دو حال است آدمی کامل

□

ز گردان رومی برآورده یال

□

روشن آن دیده که افتد نظرش بر رویت

□

ما ننگ خاص و عامیم از ننگ ما حذر کن

□

نور مسیحا در خم زلف چو زنار شما

□

کشان هر ذره را تا مقصد خاص

□

چون یوسف اندرآمد مصر و شکر به رقص آ

□

که حق صحبت دیرینه داری

□

جسمی و جسم لاغری جانی و جان خسته‌ای

□

سوی گاه باز آمد از رزمگاه

□

در حضرت بی‌نشان فرو شو

□

گفت شهنشه خموش جانب ما می‌رود

□

و آنجا درست گردان پیوند ابن و اب را

□

طرح سخن نوع دگر ساختم

□

بی تو نمی‌گوارد این جام باده ما را

□

گرفتار دام سرای غروری؟

□

فغان از جدایی فغان از جدایی

□

دل پر ز کین و پر از آب چشم

□

که در ملکی دو سلطان برنتابد

□

دار القرار بر دل ما سرد کرده‌اند

□

خود به چشم اندر نیامد اشک مات

□

که پیدا کن به از لیلی نکویی

□

لوح محفوظت شناسد یا ملایک بر سما

□

می‌افکنم به بحر خون جسم نزار خویش را

□

ناگوار است به من زندگی ، ای مرگ کجایی

□

فروغ ستاره بشد ناپدید

□

در میان خاک و خون آغشته‌ای

□

در چشم‌های مست تو نقاش چون نهاد

□

چیست آن؟ جان به سر کار تو در خواهم کرد

□

مرغ قفس شکسته‌ای از دام جسته ای

□

ما را چو تابستان ببر دل گرم تا بستان ما

□

وی گران گوهر خزانه جود

□

یا آتشی از زبان ما جست

□

درختی پدید آمد اندر زمین

□

ولیک با گل وصل تو خار بسیارست

□

با پیر خویش راه قلندر گرفته‌ایم

□

با دل مجروح من کرد آنچه کرد

□

گل خوش لهجه سرو خوش عبارت

□

چشمی چنین بگردان کوری چشم بد را

□

یعنی که رخ بپوش و جهانی خراب کن

□

ندیم و مونس و یارم تو باشی

□

بیاورد چون کارها گشت راست

□

دل چون بشنید ترک جان گفت

□

ببندد این ره حس راه غیب بگشاید

□

مقابل گردد اندر «لی مع‌الله»

□

غم بر نتابد بیش ازین باید تن فرمودگی

□

داد گلزار جمالت جان شیرین خار را

□

چو به شهر خطاکاران برسی

□

لیلی رود از خاطر مجنون نه و هرگز

□

دو تن نیز کردند زیشان گزین

□

روز روشن ز حیا چادر شب برسر کرد

□

ز آن که عبدی خطاب من رانده است

□

خراباتی شدن آخر چه دعوی است

□

ز وضع بیستونش باز پرسید

□

تا چه برآرد ز غیب عاقبت کار را

□

به دور نرگس مستت سلامت را دعا گفتیم

□

ناله‌ی بی گریه ببین گریه‌ی بی ناله نگر

□

خداوند اورنگ با سهم و تن

□

به امید وصل جان را، خط جاودان فرستی

□

که روز و شب به مراعاتت اقتضا دارد

□

کز این معنی بماندم در تحیر

□

به تقصیر عنایت یک تبسم عذر خواهم کن

□

بنده و مرید عشقیم برگیر موی ما را

□

باز این چه نوحه و چه عزا و چه ماتم است

□

که آن سخن به زبان قلم نیاید راست

□

سزاوار شاهی و تخت و کلاه

□

طوبی چو روان گردی بر رهگذرت میرد

□

صد میل به یک زمان برانم

□

ای در جهان غریب، مسوز این غریب را

□

که گویم حل و عقد کیمیا چیست

□

دامی نهاده‌ام خوش آن قبله نظر را

□

بر قبه‌ی طارم زبرجد

□

با خویشتن آشنا نکردی

□

سیه پیل را خواند و کرد آفرین

□

وز آنجا عرش بالا بر گذشته

□

پیش سلطان بی‌امان نبرد

□

که به حسرت تو رفتن بدو دیده خاک درها

□

فکر خود کن که کار شد مشکل

□

از بهر نبیذ همچو جان را

□

قرب شاهان است، زین قرب، الحذر

□

یا صبا نافه‌ی تتار دمید

□

پسر تهم جاماسپ دستور شاه

□

یا به یاقوت تو سنبل خط ریحان می‌فرستد

□

بگشای سر خم که کند صبح نمائی

□

ورنه صورتها بسی دانم که از آب و گلست

□

به دیگر گلبنی شد نغمه پرداز

□

چون با زنی برانی سستی دهد میان را

□

مست از خانه برون تاخته‌ای یعنی چه

□

گذر کردم شنیدم مرحبایی

□

که هزمان همی تیره‌تر گشت کار

□

دل زو سبق ببرد و به غوغا در اوفتاد

□

آب بر آتش تو ریختم و سود نکرد

□

چون می‌کند ز نرگس و لاله نگارها؟

□

رانم دلیر رخش طلب را چه می‌کنی

□

در رقص اندرآور جان‌های صوفیان را

□

سر به زانوی غمش، بنشسته فرد

□

گوش سوی مقلد نااهل؟

□

به طبع روان باغ بی خو کنیم

□

وانکه او را گهری هست ز زر نندیشد

□

نوبت حسن علی‌الاطلاق زن

□

آن بهشت عدن، یا باغ ارم، یا کوی تست؟

□

لبت جان پرور و زلفت دلاویز

□

بشنو ز آسمان‌ها حی علی الصلا

□

به سرعت می‌برند از باغ ما سرو بلندی را

□

«عندباب الحبیب مطروحون»

□

که خسرو سوی سیستان کرد روی

□

هندوی طوطی طعام بر شکر آورده‌ای

□

گمان مبر که مرا درد این جهان باشد

□

با تو سختی به سری کار خردمندان نیست

□

لطف و قهر خدایگان باشد

□

صد جامه ضرب کرد گل از لذت صبا

□

ایها المحروم من سر الغیوب

□

در دل این آتش جانسوز نهان خواهد ماند

□

نشست از بر گاه آن شهریار

□

با من خسته برآنند که از پیش برانند

□

خیز مگر به برق می برقع صبح بر دری

□

بیدلانش را ز آشوب جهان اندیشه نیست

□

همه درد از درون و از برون سوز

□

بنمود بهار نو تا تازه کند ما را

□

خیر مقدم چه خبر دوست کجا راه کدام

□

این مناجات می‌کند: کاری دوست

□

خروشان و جوشان ز چرخ بلند

□

بیرون آمد به خواستاری

□

در چشم‌های مست تو نقاش چون نهاد

□

شب نشینان را چراغ از پرتو روی شماست

□

آنچه او در کار من کردست در کارش مکن

□

شاد آمدیت از سفر خانه خدا

□

متقی خود را نمودن بهر زر

□

عجب مدار که سرها شکسته بر سر می

□

گرد بر آرد همی از اولیاش

□

میل خاطر دگر امروز بسوئی دارد

□

درد دل مبتلا همی جویم

□

چه معنی دارد اندر خود سفر کن

□

به نا گه زهر غم در جام کردن

□

خود فاش بگو یوسف زرین کمری را

□

آن که بی‌زنجیر در بند است فریاد من است

□

عالمی در شور و شوری در جهان انداخته

□

پست منشین که نیست جای درنگ

□

زآتش عشق تو آب ما شده

□

لشکر پیدا و نهان آمدند

□

خدمت زلفش به سر خواهیم کرد

□

غم افزا چون سواد خط ماتم

□

درآشامیم هر دم موج خون را

□

از که دوری و با که هم نفسی

□

خانه به خانه در به در جستمت و نیافتم

□

که راه با خطر و ما ضعیف و بی‌یاریم

□

خورشید شمسه‌ی حرم کبریای ماست

□

چند چندش به بلا داری بند

□

شناسای چه آمد عارف آخر

□

که دارد نسبت از شیرین و فرهاد

□

ناچار گفتنی‌ست تمامی ماجرا

□

احمد شیخ اویس حسن ایلخانی

□

که با خود در چنان خلوت نگنجی، گر همه جانی

□

تا دررسم مگر به رسول و شفاعتش

□

با لبی پرخنده بس مستعجلی

□

بشتاب که سخت بی‌گه آمد

□

و آن ما رفته گیر و می‌اندیش

□

بر تو و شاهزاده‌های کبار

□

جان تو در دست ماست همچو گلوی عصا

□

نقدی که عیار بودش از اصل جلیل

□

شد نقش همه جهان مشکل

□

که هموارش از خواب بیدار دارد

□

جانم چو شمع از آتش دل در گداز بود

□

قصد کوی دلربایی می‌کنم

□

مرا از من خبر کن تا که من کیست

□

به بستان برد و بند از پاش برداشت

□

ای مسیح از پی پرسیدن رنجور بیا

□

که روزی شد پس از وصل چنان هجر چنین ما را

□

چو شمع از چشم گریان اشکباری‌های من بینی

□

راست بنه بر خط پرگار خویش

□

سرخوش ز می گره گشاییم

□

رخ فرسوده زردم غم صفرای تو دارد

□

که او واقف نشد اندر مواقف

□

جفاهای چنین از خوی او هرگز نمی‌دیدی

□

ترش ترش بگذشت از دریچه یار چرا

□

عیش را بنیاد کندی وای از بیداد تو

□

کز درون آمدی، نه از راه پوست

□

وز نوک قلم در سخنهات فروبار

□

صاحبنظران صوفی صافیش نخوانند

□

از هر طرف هزار گل فتح وا شود

□

حدیث قرب و بعد و بیش و کم چیست

□

ولی گر نیست عاشق در میانه

□

سکن العشق لدینا فسکنا و ثوینا

□

به خلوتی که در او اجنبی صبا باشد

□

به جان می‌جویمت جانا، کجایی؟

□

ز اندیشه تو را رفته به هر جانب جاسوس

□

دریاب حیات جاودان را

□

که سخت دست درازند بسته پات کنند

□

چراغ دل به نور جان برافروخت

□

خبر از سرزنش خار جفا نیست ترا

□

گوهری باشی و از سنگی فرومانی چرا

□

ایها الساهی عن النهج القویم

□

عندلیبان بوستان توایم

□

تو بر زمی و از برت این چرخ مدور

□

گفتا که پری را چکنم رسم چنانست

□

همه عالم خراب بنماید

□

نشان خدمت آمد عقد زنار

□

که شیرین را بود آنجا گذاری

□

ای گل در باغ ما پس تو کجایی کجا

□

حاصل از حیات ای جان این دم است تا دانی

□

کرد بیمار پرسشی بادم

□

بندیش ز کار خویش بهتر

□

رنج راه آمد برو رنجور شد

□

و اندرخور گام و کام من گردد

□

پس از وی حکمت وعفت شجاعت

□

که سوی مبتلای خود نبینی

□

می‌نکند محرم جان محرم اسرار مرا

□

از تلخی جان کندنم، از عاشقی واسوختند

□

زمین سبز نسرین‌خیز شد چون گنبد خضرا

□

وین سال خورده گیتی برنا شد

□

هر دم لب شیرینش شوری دگر انگیزد

□

خاک توام به خشک جان تا به لب آتش تری

□

دوران دهر عاشق و لیل و نهار مست

□

بزد راه سخن زینسان به پایان

□

وی که به تلخی فقر گنج روانی مرا

□

گفت کو زنجیر تا تدبیر این مجنون کنم

□

و در بالکاس وارفق بالرفاقی

□

نه یار منی به حق والطور

□

برهنه می‌رفت و خلق آراسته

□

با او تو چنین کنی نشاید

□

کندر پس این پرده پر از عربده ماهیست

□

غنچه بسیار خنده زد بر گل

□

تا به کف رهزنان بازسپارد مرا

□

کز سوادش در سیاهی شد زمین و آسمان

□

جور از تو نکو بود جفا هم

□

زرد است و نزار است و چنین باشد گل خوار

□

سجده گه گر بنیازست چه مسجد چه کنشت

□

تا صید پرده‌بازی گردون نیامدم

□

با یار پسندیده که پیمان نواستت

□

تنش در کار جانان رنج فرساست

□

خانه دل آن توست خانه خدایی درآ

□

دور فلک درنگ ندارد شتاب کن

□

خامشی از سخن نمی‌دانم

□

چون بگزیدی تو بر آن نور نار؟

□

گشت بر پهلو زهی تاج الرجال

□

ز زلفت شاخ سنبل می‌توان کرد

□

دل ریشست و تن زار و دگر چیزی نیست

□

رفتی و ما را ز حسرت سوختی

□

خواجه چرا می‌دود تشنه در این کوی‌ها

□

کرده اندر کتابخانه مقام

□

ندانم این همه غم چون کشم به تنهایی؟

□

از کار فلک بی‌خبر نباشد

□

باید که سوادش بشب تار نویسند

□

تن چه ارزد که توش می بشود

□

بی‌چراغ دل آگاه به این راه مرو

□

حروف آفرینش بی رقم بود

□

باز گل لعل پوش می‌بدراند قبا

□

صد ره کنم در زیر لب خود را بلاگردان تو

□

که می‌برآیدم از غصه هر نفس جانی

□

وعده رطب کرد و فرستاد تود

□

اوفتاده بود از لشگر جدا

□

عود همان به که در آتش بود

□

آتش هجران تو جز جگرم خون نکرد

□

اجازت نیست بی‌غسل طریقت

□

بریز خون دل آن خونیان صهبا را

□

می‌شدی، با حشمت و تمکین، به راه

□

به زیر پای سر نه فلک درآورده

□

تا چند چو رفتید دگر باره برآئید؟

□

حاصلم زین قرص زرین نیم نانی بیش نیست

□

مرغ جان بی بال و پر شد چون کنم

□

روی او را هر زمان حسنی و رنگی دیگرست

□

به عزم کارسازی زد چنین پا

□

تا بود چنین بودی تا باد چنان بادا

□

جم وقت خودی ار دست به جامی داری

□

حجره‌ی دیو دان، که آن دل نیست

□

بودنی از چه می‌پدید آید؟

□

دید آن صوفی مگر او را به خواب

□

باز از طرفی پنهان بنموده رخ عبهر

□

که از هستی است باقی دائما نیست

□

شکر و سپاسی نه به حد قیاس

□

بگیر خنجر تیز و ببر گلوی حیا

□

بالتی یحیی بها العظم الرمیم

□

صبر کن بر مفارقت چندی

□

چرا خورد باید به بیهوده غم؟

□

شمع در پای او سر اندازد

□

در دلم نیست آنچه می‌شاید

□

بر آن گردی به باری چند قادر

□

کشد زینگونه مطلب را به زنجیر

□

که صد فردوس می‌سازد جمالش نیم خاری را

□

این حکایتها که از فرهاد و شیرین کرده‌اند

□

یا درجی از مشک ختن کرده است پنهان در بغل

□

وز غدر همی به جادوی ماند

□

اوفتاد از لشگر خود برکنار

□

شیخ را ساغر جان در کف دستان باشد

□

بدید آن سراپا همه نور را

□

من خود آزرده دلم با دل خویشم بگذار

□

نه رنج اره کشیدی نه زخم‌های جفا

□

ادر کأسا و ناولها، الا یا ایها الساقی

□

عشق در گردنش حمایل شد

□

چونکه دیگر گشت باز امسال حال؟

□

مژده‌ی آمدن آن صنم چین دادند

□

دردی است که مرهمی ندانم

□

گر هجر ما، گزینی، دوری ز حسن عادت

□

بدینسان بر سر افسانه آید

□

به فنا ساز و در این ساز میا

□

یا به یاران می‌توان مشغول بودن یا به یار

□

سعی کمتر کنید در باطل

□

زین دام ندارد خبر دد و دام

□

گشت یعقوب از فراقش بی‌بصر

□

روز را جان بخش جانا روز شد

□

آخر چه شد، که هیچ دلت بر دلم نسوخت؟

□

کناری پر ز خون رفت از میانه

□

من از کجا غم باران و ناودان ز کجا

□

کای تو را دل در پی مال و منال

□

در سراپرده‌ی وجود و عدم

□

کز تو کس ر امی نبینم شرم و بیم

□

که هر تار از سر زلفش تتاریست

□

سعود مشتری او را نثار می‌سازد

□

مرگ چنان خواجه نه کاریست خرد

□

چنین شد خواستگار از حجله‌ی فکر

□

من درازقبا با هزار گز سودا

□

نشسته پیر و صلایی به شیخ و شاب زده

□

جان ز بهر تو در میان دارد

□

بیشتر جز مر ستوران را نمانند، ای رسول

□

پای تا سر همچو آتش بی‌قرار

□

هین که آمد دود غم تا خلق را غمگین کند

□

همه کفر است ورنه چیست بر گوی

□

اگر با من رفیقی می‌روم آماده‌ی ره شو

□

انا لا اعشق الا بملاح عشقونا

□

دگر تلخ است کامم، شربت دیدار می‌باید

□

در وصفت کس تواند سفت؟ نی

□

مگر به خالق و دادار خلق عز و جل

□

بلکه آنست سلیمان که ز ملک آزادست

□

مسلمانم همی خوانند و من زنار می‌دارم

□

ز نزدیکی تو دور افتادی از خویش

□

به هر یک نغمه‌ها ز افسون عشق است

□

چو گیرد او به کنارم چه خوش بود به خدا

□

بهار توبه شکن می‌رسد چه چاره کنم

□

نمی‌یابم نشان دوست جایی

□

روز ناز تو گذشته‌است بدو نیز مناز

□

بر گنج عشق جان کسی کامگار کو

□

شب می‌گذرد روا مدارید

□

برون نمی‌رود آن صورت از خیال امشب

□

به بام به اختر انداخت سایه اقبال

□

که بامداد عنایت خجسته باد مرا

□

فی بحر صفاتک قد غرقوا

□

بخشای به لطف بر شکسته

□

آب باز آب شود خاک باز خاک شود

□

که مشک و بی زری پنهان نماند

□

چو دور آسمان شد زیر و بالا

□

آسوده درو والا، آهسته درو شیدا

□

به سوی بحر معنی رو چنین کرد

□

چون اشک غمخواران ما در هجر دلداران ما

□

دارم اندیشه که عاشق نکنی باز مرا

□

آخر ترحمی کن بر جان ناتوانم

□

نکو چون جوانی و خوش چون جمال

□

به یکسو روز را شبگیر داده

□

هست حریف تو در این رقص باد

□

بیش ازین غافل مباش از کار ما

□

ستاره امر ترا تابع و فلک منقاد

□

بگو که در دل تو چیست چیست عزم تو را

□

وی گشته به لهو و لعب، دلشاد

□

وعظ گفتی به خطه‌ی شیراز؟

□

آز کرده عنان اسپ نیاز

□

ما جمله جگر تشنه و عالم همه آبست

□

صد هزاران جان شود ایثار او

□

ارم دیده و آرام دل زار اینجاست

□

نهد اول پیش بر مهربانی

□

که داد اوست جواهر که خوی اوست سخا

□

به بوی گل نفسی همدم صبا می‌باش

□

مانا که ز جفت خویش طاقی

□

از اهل خراسان صغیر و کبیر

□

خسروان را ظل او سرمایه بخش

□

که را قرار بود جان که را قرار بود

□

جز دلم وصف دهان او نکرد

□

سر کل را به زیر فوطه پنهان

□

امسینا عطشانا اصبحنا ریانا

□

موسی کش و فرعون پرستند همه

□

که لعلش گوهرافشان، سنبلش عنبر فشانستی

□

خویشتن را گرچه دون است، ای پسر، والا کند

□

از آن دیار حدیثی بدین دیار آرد

□

ترکان غمزت را به جان دلها خریدار آمده

□

وگر صد سال گویی نقل و برهان

□

همه ناکامی اما اصل هر کام

□

سوی کوه طور رفتم حبذا لی حبذا

□

که نیست با کسم از بهر مال و جاه نزاع

□

در نواحی فارس تره‌فروش

□

سوارانش پر در کرده کنار

□

جان و دلم نماند گر تو چنین بمانی

□

انا قضینا بینکم فاستبشروا بالمنتصر

□

با رخ او جان ما، در دل ما جای اوست

□

به نسیمی شده خرسند ز بستان کسی

□

درافکند دم او در هزار سر سودا

□

نی ز باغ و راغ و اسب و گاو و خر

□

در دام که مبتلات جویم

□

زردآلوی فگنده به کو اندر

□

وز طره طوق کرده که از مشک چنبرست

□

گر مرد عاشقی ز وجود و عدم مپرس

□

کو چو لبت پسته‌ای به قند بر آرد

□

بگفت این کار ممکن نیست بی‌گنج

□

فروبرید ساعدها برای خوب کنعان را

□

بی‌وقوف کیمیاگر نفع در اکسیر نیست

□

از سعادت بنا کند قصری

□

چند بگشته است گرد این کره‌ی گل؟

□

پیش او شد آن عزیز نامدار

□

ای دل و جان هر طرف چشم و چراغ هر سحر

□

چه دیدها؟ که ز نادیدنت به خون تر نیست؟

□

منصب پاسبانیم داده به گرد کوی تو

□

که حلقه حلقه نشستند و در میان حلوا

□

تا یقینش رو نماید، بی‌شکی

□

یا ز باغ ارم و روضه‌ی رضوان آید

□

پیش این عیب سلیم است بلاها و عناش

□

کار اسلام ز بالای بلندت بالاست

□

بهر بیمار نوازی به من آئید همه

□

که اصل مرکز دور محیط است

□

زند اینگونه گویای سخن گام

□

رخ معصفر و چشم پرآب و وااسفا

□

در روش غاشیه بردوش نهم مجنون را

□

زاری از دوری یاری است که گفتن نتوان

□

همه عیب جوید همه شر کاود

□

گفت افکندم خلافت در فروش

□

همچنان باشد کز سمع و بصر بگریزد

□

تشنگان عشق را آن آب چون آذر کجاست؟

□

که دارد بانیی چون عدل نواب ولی سلطان

□

که صبر نیست مرا بی‌تو ای عزیز بیا

□

شوق موسایم، سر کوی ادب، گم کرده‌ای

□

ماه و تو به کف شیشه و در دست پیاله

□

برو مهربان گشت صورت نگارش

□

جان من با گره زلف تو در عهد الست

□

گر به کوی دلربایی پی برم

□

مر ترا زر و گهر باشد عطا

□

پی خواب اینچنین گوید فسانه

□

ای یوسف دیدار ما ای رونق بازار ما

□

محصول دعا در ره جانانه نهادیم

□

مشکل که در دام کسی افتد شکاری همچو تو

□

با من رسن ز کینه کشان دارد

□

کی کند ای مشک مو مور تو چندین جفا

□

در خانه خیالت شاید که غم درآید

□

نگشتی دگر گرد بازار ما

□

در حیرتم از خود که چه خوش کرده‌ام از تو

□

فرشته را ز فلک جانب زمین کشدا

□

مختلف اقدار بر حسب مواد

□

لیکن هرگز جفا نباشد چو وفا

□

فعلش، نه نشان و نه داغ باید

□

وانجا که نیازست چه حاجت بنمازست

□

طوق تو در گلو نمی‌دارد

□

سوار عیش تراند، پیاده باید رفت

□

نشیند شاه بیت فکر بر تخت

□

چو قسمتست چه جنگست مر مرا و تو را

□

دل ز هجر تو و وصل دگران در زندان

□

بس نکته‌های معنی اندر زبان نهاده

□

نه دیوار و نه در بل پست و موجز؟

□

نرسی به کس چو دانم که تو خود به سر نیایی

□

همچو سرو این تن من بی‌دل و جان برخیزد

□

لیکن از دشمن نمی‌ترسم، که میلم سوی تست

□

انتقام از من کشید آخر جداییهای او

□

که بوک دررسدش از جناب وصل صلا

□

تشنه و غواص، در دریای علم

□

و لم اصعد علی اعلی المراقی

□

گر چه مستان خفته بسیارند

□

مطربانرا عود بر ساز و دف اندر چنگ بود

□

بنیاد وجود برفکندم

□

هرچند تخم سوخته در خاک کرده‌ایم

□

چنین لشکر کشد کشور به کشور

□

لابه گری می‌کنمت راه تو زن قافله را

□

فرصتت باد که دیوانه نواز آمده‌ای

□

کی بود کین رنج را آسان کنی؟

□

وز طمع مانده شب و روز بر آن در چو کلند

□

مشک را بر مه پریشان کرده‌ای

□

یک یک برد شما را آنک مرا ببرد

□

وندرو خانه‌ی پریروییست

□

در هر دلی خیالی بر هر سری هوایی

□

ز دم زدن نشود سیر و مانده کس جانا

□

خواست گوید علت ترک نماز

□

خاطر من بخود فتاده دمی

□

ناگه بر ساعدین و گردن من غل

□

بجز صراحی و مطرب مخوا همدم هیچ

□

آن ره آسان شوم انشاء الله

□

چه گویی هرزه بود آن یا محقق

□

در آخر یافتیم این طور گنجی

□

بپرس از رخ زرد و ز خشکی لب‌ها

□

هزار نکته در این کار هست تا دانی

□

شبی با او بسر بردم ز وصلش بی‌نصیب اما

□

نیست سوی مرد دانا در دو عالم جز بشر

□

در جنب جام لعل تو کوثر حکایتی

□

بوی خود را واهلد در حال و زلفش بو کند

□

به غیر از تو میل کناری نکرد

□

در ثنای میرزای کام بخش کامکار

□

آن نام و نشان بی‌نشان را

□

از دست رفت صبرم، ای ناقه! پای بردار

□

ناگه بود که از کف ایام برپرم

□

هست جهانم همان و من نه همانم

□

آتشم بردل پرخون جگر خوار افتد

□

ز فروغ نور رویت ز جهان فغان برآید

□

گل رخ سیمین بر دل دزد عاشق سوز را؟

□

که افتد قابل طرح وفایی

□

گفتم می می‌نخورم پیش تو شاها

□

شمع خاور فکند بر همه اطراف شعاع

□

دل ز دست عالمی بربوده‌ای

□

هر که به راه حسد رود بتر آید

□

او تویی و تو اوست نیست دوی

□

بوی آن جان و جهان می‌آید

□

طلبم کن ز خرابات و به دست آر مرا

□

خوشا وقت بلبل خوشا وقت بستان

□

یا مجیر البدر فی کبد السما

□

بس تفحص کرد حق را کو به کو

□

که کلی از من مسکین رمیدی

□

به خواب و خور چو خر عمر عزیز خویش نگذارد

□

لطف تو بغایت کمالست

□

طرفه شکلی شود چو گردد مست

□

همه عالم کتاب حق تعالی است

□

به روز بینوایی شادمان باش

□

هرگز نرویم ما از این جا

□

که کشم رخت به میخانه و خوش بنشینم

□

دلیر عدل پرور شاهرخ خان

□

تا همچو موم نرم کند آهنش

□

روی بنمود بامداد پگاه

□

گویای خموش همچنین باشد

□

که نمی‌شکیبد از تو دل بی‌قرارم امشب

□

وه که خوابانید ما را بی تودر خون آبله

□

آن راه زن دل را آن راه بر دین را

□

روزه‌ی هر روز، عادت ساخته

□

حبذا ذکر دوست را عشاق

□

شاکر از رحمت خدای رحیم

□

نتواند که مرا بی سر و بی پا نکند

□

تا ابد چون گوی سرگردان او

□

چرک شدوشد به کف گازران

□

بدان کز غم شود لختی سبکبار

□

این یوسف خوبی را این خوش قد و قامت را

□

هوای مجلس روحانیان معطر کن

□

جان فدا کرد عاشق و وارست

□

به جای بدی بد به جای خوشی خوش

□

گر بدانی ز دل سنگ برون می‌آید

□

با دل مرده دلان حاجت جنگی نبود

□

که تو حق را به نور حق شناسی

□

کش افسر خورشید تبارک بادا

□

مگر که در رخمست آیتی از آن سودا

□

سر برآورده از گریبانت

□

گفتم روم از کوی تو گفتا به سلامت

□

مگر هشیار مرد، ای مرد هشیار

□

کان کسی نیست که هرلحظه دلش پیش کسیست

□

جاهی کز آن ملائکه حرز حریز کرد

□

می‌پسندد بر من بیچاره هر خواری که هست

□

چنین محمل کشد منزل به منزل

□

در تک دریای دل گوهر مبادا بی‌شما

□

بگو بیمار عشق من شود یارب فدای من

□

که اگر کنی همه درد من به یکی نظاره دوا کنی

□

دگر به تیغ طمع حلق خویش خسته‌ستند

□

بر من ای اهل نظر عیب مگیرید که مستم

□

کاین حسودی کم نخواهد گشت از چرخ کبود

□

چه سودا در سر این مشت خاک است

□

از فتنه دهر در امان است

□

مطیع و بنده کن دیو و پری را

□

کش کشانش، دوشاخه در گردن

□

که اول از دل مجروح من نشان نگذاشت

□

داند کاین چرخ می شکار کند

□

ساز چنگ و رباب خواهم کرد

□

صد هزاران سجده کن در عشق یک یک جای او

□

مگر جودش ابرست و من کشتزار

□

روز طواف ساقی خورشید خد بود

□

در این عروسی ما باد ای خدا تنها

□

زانکه از وی کس وفاداری ندید

□

ولی ماهی که دارد گرد خویش از مشک‌تر هاله

□

شیر ژیان به‌دام درآویزد

□

وز درد من خسته مغانرا بفغان آر

□

پسته لعل برگشا تا نشود گران شکر

□

شعاع او به یک منوال بودی

□

از این نورس گلی نازک نهالی

□

که بدر پرده تن را و ببین مشعله‌ها را

□

بی‌دانائی و راه علم و تحصیل

□

آری کسی که دل داد پروای جان ندارد

□

بر نسبت او نیست گوا به ز فعالش

□

هزار عاشق دلخسته را بجان آرد

□

عقل بخندد کز انتظار چه خیزد

□

که را گویم که او مرد تمام است

□

همی‌سوزد میان راغ، عنبرها به مجمرها

□

وان حدیث چو شکر کز تو شنیدم همه شب

□

شب نشین کوی سربازان و رندانم چو شمع

□

جان قفای ناقه رفت و دل پی محمل مرا

□

مانده به چنگال باز آز گرفتار

□

نوای زیر و بم از جان مرغ زار برآید

□

زیرا به پیش دریا ماهی حقیر باشد

□

هر کو به دام زلف تو اندر فتاد رفت

□

رفتم و کردم التماس شراب

□

یوسف دیدار ما رونق بازار ما

□

هان! مدان ضایع رسالات و پیام

□

مطلع نور ذوالجلال شده

□

تو را باد بند و گشاد و عمل

□

که رخی همچو زر بدیناریست

□

سرو سر در پیش از رفتار تو

□

به نزد مادر اندر گاهواره

□

باده‌ی سوری بگیر، بر گل سوری بچم

□

در عیش را سره برگشا

□

حریفان می‌کنید امروز یا فردا تماشائی

□

وهب نسیم روضات العراق

□

گاه بنالد به زار و گاه بخرد

□

که آخر ترک بیزاری بگوئید

□

گرو عشق و جنون شد گهر بحر صفا شد

□

هر روز بر آسمانت باد امروا

□

ترا بر جمله هستی پیش دستی

□

املا زجاجنا بحمیا فقد خلا

□

فی طریق العشق انواع البلا

□

آن صفا بخش حالی و قالی

□

خیره مکن ملامت چندینم

□

شکر آبی ز چشمه‌ی نوشت

□

خضر درآمد از درم صبح‌وش از منوری

□

کسی کو شد ز اصل خویش آگاه

□

باغ پر گلبن کند، گلبن پر از دیبا کند

□

بشتاب و شتاب اولی مستان شبابی را

□

کز بهر جرعه‌ای همه محتاج این دریم

□

اما به پیش دادگر مشکل که فردا بگذرد

□

بربود زمن جمال و رونق

□

بجز از ورزش عشق تو مرا کار نبود

□

باغ مرا نخل و برگ و بار نه این بود

□

رعایت کن لوازم را بدینجا

□

رسالت دل و جان سوی هم ز راه نهانی

□

سور و عروسی را خدا ببرید بر بالای ما

□

خواهش خود را به نوعی از عمل

□

غمناک چه می‌خواهی ما را تو چنین بادا

□

نیستم از عجز و نه نیز از کلال

□

راه پر آفت سودای ترا منزل نیست

□

بندگی از عقل و جان فرمان ز تو

□

بود زنار بستن عقد خدمت

□

چو مار شکنجی و ماز اندر آن

□

قراری ندارد دل و جان ما

□

و از خدا دولت این غم به دعا خواسته‌ام

□

غنیمت دان که بی ما و تو بس لیل و نهار آید

□

اثبات تو عقل کرده باور

□

تحفه‌ی جان جهان جان و جهان آوردیم

□

جز نور بخش کردن خود از قمر چه آید

□

در باغ گلی نیست به رخسار تو مانا

□

به عالم هیچکس یارب نیفتد در پریشانی

□

چه جان و جهان از کجا تا کجا

□

از تو می‌خواهیم، تسلیم عقول

□

همیشه با غم و تیمار چونی؟

□

صد هزاران تو را ز بنده سپاس

□

مقبل و بختیار می‌افتد

□

که بدی نیک سوی جانت رساد

□

خودی کفر است ور خود پارسایی است

□

که برخود عشق را بستی به افسون

□

آن مه تابنده فرخنده را

□

در آن بی‌گه که در جو خفته بود آب

□

با دو زلف و دو رخ دو خال آنگاه

□

تا بر تو نوبهار چه مایه گذشت و تیر

□

شوم مقیم درت بالغدو و الاصال

□

این دو که هر دو یکیست جز که همان یک مباد

□

کز او انسان کامل گشت مولود

□

شد به اوج آفتاب دین پرور

□

شیر غم تو خوردست مرا

□

کارم بیکی طرفه نگار افتادا

□

به کرشمه به سوی من نگرید

□

همه بر قال قال و گفتن قیل

□

یا مه خلخ بلب بام برآمد

□

زاد راهم درد روزافزون ز تو

□

جرم رهوار و عذر لنگ ترا؟

□

به گل افشاند زلف همچو سنبل

□

خوش نازکنان بر پشت سقا

□

یاران مفید بود بسی یاری رقیب

□

در هر دهن خوشی لب تو مثل شده

□

غم‌خور چو خر چندو تاکی خوریم؟

□

چینیانرا بنده‌ی چین بغلتاقش نگر

□

کهنه دوزان جمله در کار آمدند

□

ذکرش دوای درد دل ناتوان ماست

□

دیدن دیده چه کار آیدم از دوست جدا

□

هر ذره خاک ما را آورد در علالا

□

وی زبده‌ی عالم کون و مکان

□

خانه‌ی صبر عاشقان غارت

□

خیره گله چون کنم از دشمنم؟

□

طوطی خوش خوان جان دستانسرائی بیش نیست

□

آتش که دید دانه‌ی دلها سپند او

□

وین سپاه کیست و آن شاه از کجاست؟

□

گیتی آراسته چو خلد مخلد

□

به حق چشم مست تو که تویی چشمه وفا

□

خرقه تردامن و سجاده شراب آلوده

□

آن به صدق و صفا فرید جهان

□

واندر جهان به چشم خرد بنگر

□

دلم از مهر توآتش زده در خرمن ماه

□

خرمگس هم ز کجا صاحب خوان تو بود

□

فراغتی ز گل و باغ و بوستان دارد

□

زن خود با غیاث بازاری

□

نام بچه ش چه باشد او خود پیش دوا

□

نشکفته گلی همچو تو در گلشن تبریز

□

بود نجم اکابر کبری

□

زیرا که بگسترد خزان راز نهانیش

□

دل تمسک بزلف دلکش کرد

□

کوتاه کرده قصه‌ی زلف دراز تو

□

فال به نام تو زدم، ای تو مرا فال بیا

□

داد زمانه بده کایزد داد تو داد

□

بازخوان ای حکیم افسون را

□

فتنه در خانه آن چشم سیاهست امشب

□

غم و اندوه توام در دل و جان خواهد بود

□

حج کرده چومردان و گشته بی‌غم

□

چو مست چشم تو گردم مرا که دارد گوش

□

عشق را با تو کار خواهد بود

□

همیشه جور کنی و آشکاردانی کرد

□

طوقم به گردن برنهد عشق جنون فرمای تو

□

که براق بر در آمد فاذا فرغت فانصب

□

از شرم گنه فگنده‌ام سر در پیش

□

نه وصل توام نمود رویی

□

درو همچنو خانه بی‌حد و بی‌مر

□

صبوحیان نفس از آتش مذاب زنند

□

بی‌نمکی تعبیه است در نمک خوان او

□

یا دگر بیرون مرو چون آفتاب

□

خیز ای بت فرخار، بیار آن گل بی‌خار

□

ای قد مه از رشک تو چون آسمان گشته دوتا

□

شکاری کرده‌ام گم جان شکاری کرده‌ام پیدا

□

کی شکایت داشتم از تنگی جا در قفس

□

چون نه‌ای تو دیگر و من دیگرم؟

□

وی دلم یک سر مو وز سر موئی شده کم

□

این پرده بزن که یار مست آمد

□

بر نمی‌دارم سر از خاک درت

□

گو دماغ مرا معطر کن

□

بانگ آن بشنویم ما فردا

□

باز میل قلندری دارم

□

ندارم بی‌تو دل خرم، کجایی؟

□

وام است بر تو گر خبرت هست، وام، وام

□

سرنامه‌ی نامه کمالست

□

تن به اندوه فرو داد از تو

□

که من به کام رسم زان لب چو نوش امشب

□

تو گفتی مه به چرخ بی‌ستون شد

□

پس تو هم سبح اسمه الاعلی

□

روی دل تافته از هر دو جهان بود مرا

□

بیضه‌ای با سه زاغ ای آگاه

□

به ویران درون جغد مسعود باشد

□

وی روی من از مهر تو طعنه زده بر کاه

□

که بو کنید دهان مرا چه بو دارد

□

آتشم در جگر خسته شد و زار بسوخت

□

ز اهل جهان روی نهان کرده بود

□

جان به جان جسته یک سلام تو را

□

وین زبان پردازی بی‌حال تو

□

من کیم؟ تا مرا مراد بود ؟

□

زایشان به قول و فعل ازیرا جدا شدم

□

مطربان چنگ در رباب زنند

□

یک اسبه بر گوی فلک میدان نو پرداخته

□

بوی سر زلف او عبیر ندارد

□

داد مظلومان بده ای عز میر ممنین

□

کاخر چو دردی بر زمین تا چند می‌باشی برآ

□

هر که با من دوست باشد دشمن جان من اوست

□

عنقا چگونه گنجد در کنج آشیانه؟

□

چو عمر درازش فزود اندر آزش

□

شمع دل من زبانه زن بود

□

پیراهنی ندوخت که آن را قبا نکرد

□

به لطف از کجا می‌رسی؟ مرحبا

□

ز فرط بلندی برون از جهات

□

گل ما بی‌حدست و شکر ما

□

وز شخص احد به ظاهر آمد احمد

□

نگذاردم که حال دل بیقرار گویم

□

پر گرد شده است باز و مغتم؟

□

خروش بلبله خوشتر زبانک بلبل مست

□

همچو من شو گرد یک یک حلقه سرگردان او

□

بدان رسید که دزدیده می‌کنم نظرت

□

آب انگور دو سالینه‌م فرموده طبیب

□

هرگز نبدست این مفرما

□

عاشقان را ز بر خویش جدا می‌داری

□

کو را بجز از تو نیست یاری

□

تا نوفتد ستور تو ناگه به جر و لور

□

گو سر بباز در ره جانان چنانکه من

□

حدیث عشق شکرریز جان فزا گوید

□

سنبلت را دسته‌ی گل زیر دست

□

رسید و خواست که خود را کند برابر من

□

بستن در نیست نشان رضا

□

چون خاک شدی پاک شدی لاجرما

□

یقین گردد تو را کو تو، تو اویی

□

خورده بسیار سالیان و شهور

□

قوت روان من ز شراب مغانه بود

□

کایام هفته‌ای است خود آن هفته نیز نیست

□

با تو نشستیم به هر جا که هست

□

که در نوا فکندمان نوای او

□

چون صد هزار تنگ شکر در کنار ما

□

وین زهد خشک را به می خوشگوار بخش

□

دامن نشوید کس چرا، زابی بدین پالودگی

□

بر سرت خز و زیر پای حریر

□

روی تو چراغ بت پرستان

□

علم از مشک نبندد چه کند

□

چو نابینا درو دو چشم بینا

□

سر اقبال من و پیشه‌ی گردن سایی

□

چون تو را نیست نمک خواه برو خواه بیا

□

نه همانا که چنین مرد فراوان بودا

□

روان خستگان افکار بینی

□

چون تو را خوار کند چون نکنی خوارش ؟

□

دل پر درد مرا مژده‌ی درمان آرد

□

شادی هر دو جهانم غم تو

□

مشنو که: به مرهمی توان کاست

□

نه ابرست و نه خورشید، نه بادست و نه گردست

□

از من و ما بگذر و زوتر بیا

□

از گریزش نیز غافل بودن از تدبیر نیست

□

علی‌الصباح روان شو به جستجوی صباحی

□

کم آمد عمر و نامد مایه آز و آرزو را کم

□

مستست از آن کباب خواهد

□

خون بدان شد دل که طالب خون دل را بو کند

□

آن سرو لاله چهره، که در غنچه‌ی قباست

□

قفس بر هم شکست این مرغ، خرم بوستانی کو

□

قد خاب من یکون من العشق خالیا

□

از میل درو به که نمایم تعجیل

□

بنمود مرا لقای ساقی

□

به بستان جامه‌ی زربفت بدریدند خوبانش

□

صد عاشق دلسوخته در بحر غم افتد

□

مجوی اهل کامروز جائی نیابی

□

غمت از خاک درت بیشترم سود، بیا

□

نه این دل ما غارت ترکان تتارست

□

خواب نباشد ز طمع برتر آ

□

آب حیات بر لب و از تشنگی هلاک

□

که مدعا طلبیدن ز یار بی‌ادبی است

□

وز عمر و جهان بهره‌ی خود کرده فراموش

□

شهی ز انسان بگاهی برنیاید

□

آخر نظری کن به نظربخش فکر بر

□

دوست میدارد، ولیکن زهره‌ی گفتن کراست؟

□

شوینده آلایش هر بود و نبود است

□

و هل اتیک حدیث جلا العقول جلا

□

الهی الهی، به ساقی کوثر

□

بدین خشک لب بحری از شعر تر

□

چون سرو سهی قد مرا کرد چو چنبر

□

هنوزت سنبل اندر پیچ و تابست

□

شادی فکنده‌ام غم بر غم گزیده‌ام

□

کیست در عشق تو کو غصه ز من بیش ندارد

□

مرا خورشید کرد آبستن از دور

□

یار ترش روی شکرپاره را

□

من لاف عقل می‌زنم این کار کی کنم

□

قابل علم کرد در پی آن

□

کیست از خلق به نزدیک تو هشیار، و خطیر

□

نکو داند زبان بی زبانان

□

شب بر او بگذرد نتانی خورد

□

وآنکه مرا می‌کشد در غم خود، آن یکیست

□

به کوی غم نشسته خاکساری

□

شب و روزم ز تو روشن زهی رعنا زهی زیبا

□

این عبادتهای تو بهر بهشت

□

آتش سودای جانان در دل شیدا زنند

□

بشناس نخست آجل و از عاجل

□

ازین موئی می بینم وز آن هیچ

□

تو آفتابی و صدر تو آسمان‌وار است

□

غم ز حد بگذشت، غم‌خوارم کجاست؟

□

باغ همچون تبت و راغ بسان عدنا

□

داد ز خویش چاشنی جان ستم چشیده را

□

دایم این خانه خرابست ازین خانه خراب

□

یاد من گو نکند غیر فراموشش باد

□

چون و از بهر چه؟ زیرا که به زندانم

□

شمع نه و عود سوز چنگ زن و عود ساز

□

تا سینه‌ها روشن شود افزون شود نور نظر

□

امشبم حسرت او دیده چو دریایی کرد

□

ساخته محکم به جهالت قدم

□

خیز که صبح آمد و وقت دعا

□

شدی بر من خسته یکدم حلال

□

نمانده صبر و مرا بیش ازین شکیبایی

□

یک ذره نسنجند اگر بیست هزارند

□

تشبیه بدان زلف و بنا گوش توان کرد

□

به خاک و خون فرو رفتم ز خواب و خور فرو ماندم

□

زلف و رخ تو طیره کند مشک و ماه را

□

به باده حرمت و قدر بهار را بشناس

□

ای مراد و حاصلم بیا بیا بیا بیا

□

که هم نادیده می‌بینی و هم ننوشته می‌خوانی

□

کی روی خوبت با ما نمایی؟

□

کو هیچ نه آرام همی یابد و نه هال

□

ز ما ببادیه یاد آر از طریق کرم

□

از ما بگریخت تا کجا شد

□

برون از جهان چیست؟ بازار ماست

□

سگ کوی تو بودم روزگاری حرمت من کو

□

تو مرا گنج روانی چه کنم سود و زیان را

□

منصب دنیاست، گرد آن مگرد

□

چه شد یارب در این شب‌ها غم تاثیر یارب‌ها

□

بر رغم او صورت گرش

□

بشودست از آنکو نگاریش نیست

□

وز نیم کشت غمزه‌اش قربان تازه بینی

□

نرگس و گل را خراب انداختست

□

ز زیر لب به سان غنچه خندید

□

مایه دهی مجلس و میخانه را

□

که با این نیم جانیها دو جانم در تنست امشب

□

این گلستان بی‌خس و خاشاک بودی کاشکی

□

من فضل تو را سپاس دارم

□

گو بیا در عالم جان جان عالم را ببین

□

مژده که آن بوطرب داد طرب‌ها بداد

□

یارب، گل پاکش ز چه ترکیب سرشتست؟

□

برسر چرخ برین پای شماست

□

آنچ تو را لعل کند مر مرا

□

در دایره‌ی وجود سلطان ماییم

□

نسیمی دلاویز چون بوی دلبر

□

چون دید ضعیف و خنگ‌سارم

□

مرغ دل من آتش در بال و پر اندازد

□

بی دل و جان بماند آب و گلم

□

تنم به دست ستم پیرهن دریده‌ی تست

□

به سوی سبزه برون آمد هر محبوسی

□

در چشم میار این خسان را

□

شطح و طامات به بازار خرافات بریم

□

یک زمانم دماغ جان تر دار

□

ملامت همی چون کنی خیر خیرم؟

□

کاسه‌ی یاقوت بین از لاله در صحن چمن

□

خبرت هست که دی گم شد و تابستان شد

□

رموز طریقت بیانی ندارد

□

ناورد کره گر آهو همه مرکب زاید

□

رو به تو بنماید گنج بقا

□

خلقی بهزار دیده بر من بگریست

□

کان رفت که آید از تو کاری

□

اندیشه ندیم دل بسستم

□

شاهد سرمست من ز خواب برآمد

□

نیزه بالا خون بدان مشکین سنان انگیخته

□

خلق شهری از دل و جانش خریدار آمدست

□

کز هجی بینم زیان و از مدایح سود نی

□

جاء الحبیب مبتسما وسط دارنا

□

بشنوید ای ساکنان کوی رندی بشنوید

□

نخست گوشزدش این پیام خواهم کرد

□

که در این درد نه من باز پسینم نه نوم

□

پرتو روی چو مهت شمع شبستان

□

شهد دنیاش کی لذیذ آید

□

کار دلم نه بر نهج کار دیگرست

□

بلبلی از خلدبرین زد صفیر

□

آن گهر روشن دردانه را

□

ای دل بی‌درد آه آسمان سوزت کجاست

□

دلم از جان خود جدایی کرد

□

یکی را یکی ایستاده برابر

□

دلم از آتش هجر تو کباب افتادست

□

هر چه بودش ز بیش و کم برسید

□

در فراق خویشتن چندین چه رنجانی مرا؟

□

با غرفه‌ی فردوس به فردوس قرینست

□

گرد خدا گردد چون آسیا

□

هزارش مصلحت درهر تغافل کردنست امشب

□

پس به آبروی چون کمان درکش

□

برکف دستم ز فکرت بود جام

□

چو درج لعل تو نیست هستم

□

گرفت ساغر زرین سر سبو بگشود

□

بوی گل برخاست، در کاشانه نتوانم نشست

□

اگر سنگین نبودی گوش او فریادها کردی

□

همه روز اندر آن جنون همه شب اندر این بکا

□

کهنه رندی، حیله‌سازی، پرفنی

□

شد مسافر به عزم آب حیات

□

که فلک باز شکار است و همه خلق شکارند

□

مهر رخسار تو شرحش بر قمر باید نوشت

□

نه عشق از ملامت امان می‌دهد

□

باده بیاور، که صلای گلست

□

تمثالهای عزه و تصویرهای می

□

گردن بزن اندیشه را ما از کجا او از کجا

□

هم شب شاهی در درویش فرخ فال زد

□

این دورالندیم بالادوار؟

□

ای دولت و اقبالم آخر نه توام هستی

□

کجا بمنزل قربت بود مجال نزول

□

که ویس روز رخ خویش را بیاراید

□

هم ز زلف تو مشک و بان خجلست

□

ترک است و تندخو چه عجب بی حساب از او

□

یا صاحبی اننی مستهلک لو لاکما

□

وارث علم پیمبر فارس میدان دین

□

ساقی، بده مغی را، درد می مغانه

□

نباشد خاک ره ناطق ندارد سنگ هشیاری

□

بر سر کوی محبت قدمی باید زد

□

از بوی و مزه چون شکر و عنبر سارا

□

جانی زبون چه چاره کند با سه چار مست؟

□

ای ماهروی شرم نداری ز روی ما؟

□

ای یوسف جان گشته ز لب‌های شکرخا

□

لله حمد معترف غایه النعم

□

مولای توام، دلال تا کی؟

□

که شرم بادت از آن زلف‌های آشفته

□

کانرا که حال هست چه حاجت بود بقال

□

از گل و زعفران حکایت کرد

□

از دیده‌ی من چرا نهانست؟

□

پر زر ناب کند غنچه نورسته بغل

□

العیش فی اکنافنا و الموت فی ارکاننا

□

نشنیده ز علم حقیقی بوی

□

که دارد چون من بیتاب هر سو ناشکیبایی

□

زهر گرفته در دهان قند و نبات ریخته

□

زان رو دلم چو زلف سیاهت مشوشست

□

که همه مسخ شدند و همه هست

□

طاقت و هوش از تن شیدا ببرد

□

فرو مرد قندیل محرابها

□

متع الله فوادی بحبیبی ابدا

□

می‌تواند کرد با او آن چه با من کرده است

□

به خاکم گو میا فردا، به بالینم بیا امشب

□

بر تخت شه کی باشد جز شاه و شاه زاده

□

وی خنده زده شکر شیرین تو بر نوش

□

آن عهد و وفای تو کجا شد

□

گر ناز کند،به جای آن است

□

که یارب باد فیضش جاودانی

□

لو یشا یمشی علی عینی مشا

□

مداحی غیر برطرف کن

□

گره از کار فروبسته‌ی ما بگشایی؟

□

راحت‌های عشق را نیست چو عشق غایتی

□

معاشران صبوحی هوای جام کنند

□

نیست دگر با غمانش کار مرا

□

که رخ یوسفم به زندانست

□

به صحبت آشنا کن آشنا را

□

کم اشتهیها قم فاسقنیها

□

مخلصان را نه به وضع دگران می‌داری

□

ببینی کان چه می‌جویی خود اویی

□

ای بارخدا بر ما نرمش کن و رحمش ده

□

چشمه‌ی خون دل از چشم گشادیم و شدیم

□

چه بسی نعره مستان که ز گلزار برآمد

□

عهدی بکن به وصل و از آن عهد وا مگرد

□

غالبا روی تو این خرمیش داده به وام

□

دفع مده دفع مده ای مه عیار بیا

□

به زنجیر جنون عشق، بند است

□

گذشت روز و شب ما به انتظار افسوس

□

هر عضو من از ذوقت خم عسلی گشته

□

یا نکهت مشکست کز آهوی ختن خاست

□

چند از زبان نیافته سودی زیان کشد

□

مرهم این ریش پاره پاره ندانست

□

نبیذگیر و مده روزگار نیک به بد

□

چشم بد دور از تو ای تو دیده بینای ما

□

پس از پنجاه و نه سال از حیاتش

□

کار دل بود که با دل نفتد کار کسی

□

زین سو نظر مکن که از آن جاست آرزو

□

ز عنبر طوق و از زر کرده یاره

□

ز من مگذر مرا مگذار مگذار

□

دلم را با خیال خود به جان با زنده می‌دارد

□

جانم گرفته در میان عشق هجوم آورده ای

□

عاشقان را با جمال عشق بی‌چون کارها

□

که صبح وصل نماید در آن، شب هجران

□

که دمادم کند اندیشه شب هجران را

□

چو اشتهای سماعت بود بگه‌تر گو

□

همچو من خسته و نالنده و دل ریش چراست

□

که ملک ازو نربود این بلند چرخ کبود؟

□

ماهی که ازو خلق دل زار برند اوست

□

کز سوی دیگر برآمد عشقباز آن یار باز

□

اذکرنی و امضه طیب زمان سلفا

□

بر جفای خار هجران صبر بلبل بایدش

□

این چه لطف است و آن چه زیبایی؟

□

لست تقول اننی ارحم من سبیته

□

نا دیده دیده هیچ بلطف دهان تو

□

من با تو نمی‌گویم ای مرده پار آخر

□

کافران را دل نرمست و ترا نیست چرا؟

□

بی قدرتر از آنکه توان رایگان فروخت

□

دمی می نوش باده جان و یک لحظه شکر می‌خا

□

از کدامین منزل و کو می‌رسی؟

□

چشمم از خونابه جیحون کرده‌ای

□

جان قفص را درشکسته دل ز تن بگریخته

□

آخر ای مغبچگان راه خرابات کجاست

□

نه آنکه از پی هجران میهمان بگریست

□

بر بوی دانها که بدیدم ز خال دوست

□

راه را گرد نشانده‌ست سحاب

□

البدر غدا ساقی و الکأس ثریانا

□

پشت به چشم تو گرم قافله‌ی ناز را

□

چو بلبل زین چمن با ناله و آه و فغان رفتم

□

ببین تو چاره‌ای از نو که الحق سخت بینایی

□

طوطی خطت افکنده پر برشکر

□

مستیان در کوی خمار آمدند

□

غلطست این، که به غیر از تو نپندارم هست

□

کافر نکند آنچه تو کردی ، حذر از تو

□

به شست عشق دست آورد جان بت پرستش را

□

تا هرچه غیر اوست، به یک سو نمی‌کند

□

برآید زان پریشانی هزار افغان ز هر سویی

□

هست شکرلبی اگر سرکه به قند می‌دهی

□

اینهم از طالع شوریده‌ی ماست

□

گفت «نگشت آفریده چیز به از داد»

□

چراغی کش تو باشی نور با مردن چه کار او را؟

□

ای دوست بیار آنچه مرا داروی خوابست

□

تفسرها سرا و تکنی به جهرا

□

چون ساغرت پر است بنوشان و نوش کن

□

سر آزار من بگو زنهار

□

قلبی علی نار الهوی یتقلب

□

چو جان فدای تو کردم چه غم ز خنجر و تیرم

□

به سوی خانه اصلی خویش بازآیید

□

از من مهجور سرگردان چه دیدی؟ باز چیست؟

□

ز من کسی نستاند به سد هزار نیاز

□

و نلت خیر ریاض فنعم ما سکنا

□

شب، مگر بودش گذر بر منزل جانان من

□

یا که آرد ز نسیم سر کویش اثری؟

□

ز آفتابی اختران را شب شده

□

چه غم ز چهره زرد و سرشک گلناریست

□

وحید گنج هنر بود و بود عم به سرم

□

تراز کسوت خوبی جمالت

□

خلدست ولیکن نه درو جوی عقارست

□

و من لحظکم نجلی الفاد من الجلا

□

در خون من گرفت به آن خردسال نیست

□

درس تنزیل عشق می‌گویند

□

سوگند به خشم و کینه خورده

□

بدم سرد سحر باز نیاید بلبل

□

هر سنگ دل در این ره قلب از گهر نداند

□

تر ک خفتن کن، که بیدارم همی باید گریست

□

ملا فهمی به رخصت تو

□

از آسمان آمد ندا کای ماه رویان الصلا

□

کافت جان کهانست و مهان

□

از صبا بوی زلف یار آمد

□

وز غم فردا و دی هیچ به یادم مده

□

معینست که از اژدها نمی‌ترسد

□

گرچه مردم صورت است آن هم خر است

□

نتوان گفت که در قالب او جانی هست

□

بجو تا وقت و فرصت این قدر هست

□

مگو شب گشت و بی‌گه گشت بشتاب

□

چشم بی‌سرمه‌ی سیاهش نگرید

□

چون می‌شویم عاشق بر چهره‌ی تو باری

□

که با صد رو طمع دارد ز روز عشق فردایی

□

باز چون مرغان شبگیری خوش الحان آمدیم

□

ور چه نه به میدانیم در کر و فریم آخر

□

در پی عاشقی نظر دارد

□

جهانی بسته صف در خدمت او

□

که تو روحی و ما بیمار امشب

□

مبدل میشود خواری به عزت

□

مینای ما تهی است دل ما از آن پر است

□

صد هزاران کشتی از وی مست و سرگردان شده

□

وفا و عهد قدیمت مگر فراموشست

□

که بخواه آنچه آرزوت آید

□

در همه عالم ز من ناله خبرها ببرد

□

نبیذ غارجی رسم کرامست

□

چنین عشقی نهادستی به نورش چشم بینا را

□

تبسمی کن و جان بین که چون همی‌سپرم

□

آن کرم پیشه‌ی کریم نهاد

□

دیدی هنر خوردن بنگر هنر روزه

□

وین چه بویست که از کوی شما می‌شنوم

□

در گل و گلزار و نسرین روح دیگر بردمید

□

وین نداند، مگر آن دل که درو آگاهیست

□

ای خوشا آن کشوری کانجا تو صاحب کشوری

□

لا زال سعدا بالسعود میدا

□

به خاطرت نرسد از من شکسته غبار

□

ز جمالت آشکارا همه فر کبریایی

□

بیهوده چه می‌گردی بر آب چو دولابی

□

از سنبل تر سلسله برنسترن افتد

□

بر رست و بردوید برو بر به روز بیست؟

□

رخت ز گل نم و از آفتاب نام ببرد

□

ماه شدن و آمدن راه رزانست

□

احیی الفاد عشیه بورودها

□

مشتاق بندگی و دعاگوی دولتم

□

یا من به قتل می‌رسم امروز یا رقیب

□

کجا گیرد نظام ای جان به صرفه خشک بازاری

□

مکنید یاد شکر برلعل همچو قندش

□

بر خاک در تو بازآمد

□

نیز ناموزد ز هیچ آموزگار

□

آنچه پنهان داشتم زین پیش می‌گویم به او

□

بگریسته آسمان همه شب

□

چون نیک بدیدم به حقیقت به از آنی

□

بیابد بر در وصل تا باری؟

□

چون دیده تو کجاست دیده

□

بی شمع جمالت بشبستان نتوان بود

□

کزادی از جهان روش حکمت من است

□

گر به علت عشق ورزی رنج و تیمار آورد

□

مژه در دیده‌ی او خار مغیلان گردد

□

از درون سو کاه تاب و از برون سو ماهتاب

□

در لباس فقر کار اهل دولت می‌کنم

□

کار خود چون زلف خوبان در هم و برهم زنیم

□

تا در میان نیفتد سودای کبر و کینه

□

راستی را چون قدت سروی ندیدم در چمن

□

رخساره چون زر ز کجا یابد زردار

□

شد دگرگونه دگری یار گرفت

□

شاه چون عید مجسم به سر مسند و گاه

□

سر ز پایت برندارم روز و شب

□

بس خرابم من یک امروز دگر محمل مبند

□

چون نمویم؟ که می‌نیابم یار

□

ای جان و جهان برجه از بهر دل مستی

□

بی سرو قدان میل تماشا نتوان کرد

□

وز غم غربت از سرت بپرید غراب

□

نوبت اقبال برد بخت جوان گشته‌ی ما

□

شب جشن سده را حرمت، بسیار بود

□

چونک دریا دست ندهد پای نه در جوی آب

□

آیتی در وفا و در بخشش

□

او همه مغز است مغز، هر دو جهان پوست پوست

□

تا چه زند زهره از آینه و جندره

□

که وصالت متصور نشود جز بخیال

□

ور نکوبی به درشتی در هجران چه شود

□

که هجرانت چه می‌سازد همی با روزگار ما؟

□

من چه کردم کاینچنین بی‌اعتبارم می‌کنی

□

ای مراد و حاصلم باری بیا رویی نما

□

ملتفت نیست به من باز نمی‌دانم چیست

□

عدو را دل افکار و جان خسته باد

□

بگشا راز با همو که سلام علیکم

□

وانکه مجنون را بچشم عقل بیند عاقلست

□

هرگز ز شست چرخ خدنگی خطا نکرد

□

آتش اندر من مسکین زد و چون باد برفت

□

و گر امروز شکیبا شد فردا نشود

□

چو صافی شد رود صافی به بالا

□

این قدرها جای در دل بوده است ای جان تو را

□

خنجر آن خدیو نیکو نام

□

صنم خوش عذار پوشیده

□

ور زانکه در این کاری از انکار میندیش

□

که باز نوبت آن شد که توبه‌ها شکنند

□

تنم به درد جدایی خراب کرد و برفت

□

همه را دشمن جان است ، همان است که بود

□

راست بگو شمع رخت دوش کجا بود کجا

□

به جان هرچند رنجم بیشتر میرم برای او

□

به شوخی گل هجو بر سر زدم

□

ز آنک بدادی نخست هیچ جز آنم مده

□

حدیث من گل صد برگ گلشن جانست

□

گر نخ و تخت بماندت چنین بخ بخ

□

ولی در ذات حق محض گناه است

□

باد فروردین بجنبید از میان مرغزار

□

عود را درسوز و بربط را بکوب

□

این منم کز عشق پاک این رتبه پیدا کرده‌ام

□

مرس برداشت از کلبی معلم

□

افلح فی هوائه اصلح فیه شأنه

□

با شبه‌ات مار سیه مهره باز

□

چونک رد خلق کردش عشق رو با او کند

□

حبذا روی نگار و لب کشت و سر آب

□

عذر جفای تو مگر خواهمش از خدای تو

□

ما همه پابسته تو شیر شکاری صنما

□

آرام جان و مونس قلب رمیده‌ای

□

عبیرآمیز گردان جیب و عنبربیز کن دامن

□

گفت بیا حریف شو گفتم آمدم هله

□

بتیره شب در میخانه جای خواب منست

□

من کشته‌ی غوغائیان، دل مست سودا داشته

□

تا شود دیده‌ی ما روشن از آثار صفات

□

کرده‌ست رای تاختن و قصد کارزار

□

طوطی اندیشه او همچو شکر خورد مرا

□

به غمزه رونق و ناموس سامری بشکن

□

ای وای به خجلت و پریشانی ما

□

ما با تو بس خوشیم که خوش باد وقت تو

□

وگر گویم که چون زلفت پریشان نیستم هستم

□

دل می‌جهد نشانه که دلدار می‌رسد

□

راهی بزن، که ره بزند عقل و هوش را

□

نوشت اول سخن نام محمد

□

و اندر آتش بازگستردم تو را

□

به اولین نگه از شرم آب ساخت مرا

□

کز مردن من غیر رساند خبر آنجا

□

با آن جمال و خوبی آخر چه جای توبه

□

پای در نه تا سرافرازان سرافرازی کنند

□

بانگ و آوای درای کاروان آمد

□

فغان ازین دلی بی‌او نفور گشته ما

□

نیست مرا نیز به گل کار کار

□

ابروی او گره نشد گر چه که دید صد خطا

□

هر کاو بخورد یک جو بر سیخ زند سی مرغ

□

سنگ خاییدن به دندان کوه ببریدن به چنگ

□

زهی صورت بدان صورت نمی‌مانی که هر باری

□

ور خطائی رفت از آن بازآ که ما باز آمدیم

□

اگر آن مرده ما را ز بت من خبر آید

□

تا ما براندازیم نام و ننگ را

□

تو خود آزار من کن از چه با اغیار می‌گویی

□

مرگ بادا بی‌شما و جان مبادا بی‌شما

□

مرغان اولی‌الاجنحه را خوش طیرا نیست

□

عیان شد رشحه‌ی خون از شکاف جوشن دارا

□

راوه بدر و فی الدلال و حاروا

□

ببین که جوهر روحست در قدح یا راح

□

گر دهانت را به آب زهرناک آکنده‌اند

□

جز تو فریادرسی کو که درو آویزیم؟

□

با طالع مبارک و با کوکب منیر

□

کافری سرمایه‌اش این است گویی نیست هست

□

گذر به کوی فلان کن در آن زمان که تو دانی

□

که بر وی هر زمان ابرو کمانی می‌زند تیری

□

وی ساغر پرفتنه به عشاق بداده

□

که عاشق جان بی جانان نخواهد

□

از آن برق رخسار و سیما چه می‌شد

□

تا ز من پیغامی آرد بر سر کوی شما

□

سواد شب نمود از لوح افلاک

□

چه میوه‌ها که نیاورد سرو سیمینش

□

صد بار توبه کردم و دیگر نمی‌کنم

□

این می به قدح بود مدامت

□

میخانه‌ها برهم زدی تا سوی میدان تاختی

□

جان من پروانه‌ی شمع شبستان تو باد

□

گر به دل اندیشه کنی زین رواست

□

وز خواب خوش مستی بیدار نخواهم شد

□

می خوشبوی فزار آور و بربط بنواز

□

سحر چو می‌شد از آن کو به ناله بر می‌گشت

□

صد ماه رو ز رشکش جیب قصب دریده

□

من بدیدم، نمی‌توان گفتن

□

دل کی باشد که نگردد همگی آتش از او

□

خیالت مونس عزلت گزینان

□

زیرا که در او پری ما بود

□

شادمانی جانی که او را چون تو جانانی بود

□

بشتابید بهر استقبال

□

ترسم خدا نکرده شوی پای‌بند خویش

□

که زدی کلک زبان آورش از شرع نطق

□

عاشقان ضعیف را واپرس

□

فنا شد چرخ و گردان شد ز نور پاک دولابی

□

غم دل غمگسار جان گردد

□

بر چرخ دوش از جام جم یک نیمه دیدار آمده

□

سلطان تویی که نیست به سلطانت احتیاج

□

کامگارا! کار گیتی تازه از سر گیر باز

□

ولی آن هم نصیب هر دلی نیست

□

هست تاریخ وفات شه مشکین کاکل

□

به عاشقان جفاکش که زود نشکستند

□

این چه بتی است ای خدا این چه بلا و آفتی

□

که مبتلا بود آنکس که مبتلای تو نبود

□

دولت بار دگر در رخ ما رو گشاد

□

بنگر که چه تیره خاکدان است

□

ساعت سعدی هزارش سعد اکبر پیشکار

□

چون سایه همه عمر به دنبال تو افتد

□

کرد خود بدمهری و تهمت به صد دل بست و رفت

□

مصطفی را دلیل مطلق بین

□

خورشید گریخت یک سواره

□

کفر زلف سیهش عالم ایمان ارزد

□

لاجرم بر دست خویش ار بد گزید او خود گزید

□

به خدمت تو کمر بسته بر میان دارند

□

عجب نی ارتبت گردد ز روی شوق مشتاقش

□

که با وجود تو عشاق نقش دیوارند

□

وگر تیرم زند منت پذیرم

□

که مست بودم از آن می که جام اوست جهان

□

یک نفسی چو بازی و یک نفسی کبوتری

□

کی بود دیدارت ای خود عاشق دیدار خویش

□

غم قصد جان ما کرد گفتا خود این نباشد

□

زین پس دهدم بر در خود بار که داند؟

□

چنین زد چنگ بر تار حکایت

□

دل ز خالش برگرفتن خالی از اشکال نیست

□

بگردان گرد سر و ز قید جان آزاد کن ما را

□

ای سعادت رخ نمای و ای عنایت دست گیر

□

از جهت خسته دلان جان و نگهبان منی

□

قتیل ضربت عشق از سنان نیندیشد

□

کنم بلبلان طرب را وداعی

□

سر برآورد از گریبانم دریغ

□

ای به مردی و به شاهی برده از شاهان سباق

□

در خون خویش بنشاند از تیر دلنشینم

□

فلک را سقف بشکافیم و طرحی نو دراندازیم

□

چو شادم می‌توانی داشت، غمگینم چرا داری؟

□

فغان برخاست از جان‌های مجنونان روحانی

□

زلف کج طبعش کشد هر ساعتم در خرخشه

□

اسیر می‌بردم غم ز کافرم بخرید

□

صنع پروردگار می‌بینم

□

ندارد یک خم این مستی مگر خمخانه‌ای خوردی

□

داد خود را زان مه بیدادگر خواهم گرفت

□

تا شکر چون کنی و چه شکرانه آوری

□

به جلوه سرو قدت باد گاهی راست گاهی کج

□

در هیچ مسجد مکر او نگذشته سجاده‌ای

□

تو مپندار که از باد هوا می‌نالد

□

دیباست تو را نکو و خوش حلوا

□

در دام خرابات فتادیم دگربار

□

از دل ابدال بگریزد به صد فرسنگ، سنگ

□

دامن مکش از دستم، دست من و دامانت

□

ارادتی بنما تا سعادتی ببری

□

کمترک بر جان من بخشوده‌ای

□

سکن الفاد بعشقه و وداده

□

بلغ تحیتی و سلامی کما اقول

□

اندک اندک می پرستان می‌رسند

□

به جست و جوی نگاری، که نور دیده‌ی ماست

□

کردی چو خاک پست مرا، خاک بر سرت

□

که با وجود می از قید هر غمی جستم

□

صاحب صاحبقران خواجه قوام الدین حسن

□

با نوا کن هزاردستان را

□

دیده و دل گرو کنم بهر چنان مصادره

□

زان سرو قد آزاد نشستن که تواند

□

که جای سعد اصغر زخمه‌ی اوست

□

و اندیشه‌ی یار ستم‌اندیش ندارد

□

لب من خدمت خاک کف پای تو کند

□

این دو بلای سیاه ولوله‌ی عالمند

□

که پیش چشم بیمارت بمیرم

□

آشنایی قصه‌ی دردم شنودی کاشکی

□

این عقل ما آدم بدی این نفس ما حواستی

□

چون هندوی زلف تو سرافراز نیاید

□

که بو کنید دهان مرا چه بو دارد

□

هم پرده‌ی ما بدرید، هم توبه‌ی ما بشکست

□

نادره در سلک زبان آوران

□

بی خود از باده‌ی جام و می مینای توام

□

که تا چو بلبل بی‌دل کنم علاج دماغ

□

چون بر گل است شبنم چون بر شکوفه باران

□

کز چهره بزد آتش در خیمه و در خرگه

□

دل خون شد و آن یار جگر سوز نیامد

□

به کوه و دشت و دریا بر همی تازد که ناساید

□

ناکرده وداع یار رفتم

□

ارغوانی گشت خاک و پرنیانی گشت سنگ

□

کب حیوان نتوان داد به حیوانی چند

□

ز حضرت احدی لا اله الا الله

□

و اندیشه‌ی تو از دل و جانم نمی‌رود

□

اه که چه سوز افکند در دل گل نار تو

□

که خبر دهد ز جنت دم صبح و باد بستان

□

جانم به زیارت لب آمد

□

سر شاخ را هست افسر شکوفه

□

کشید از سیم مدبر لوح اخضر

□

سر خیل مجانین شو، سرحلقه‌ی طفلان باش

□

رشگ مه آسمان نشین است

□

گر درین حلقه نباشد وای دل

□

افکنده عقل و عافیت و اندر بلا آویخته

□

حدیث بنده‌ی مخلص بشهریار رساند

□

کوس عزلت زن دوال رایگان کس مخور

□

بختش همه دربدر دواند

□

میی بسان عقیق و گداخته چون زنگ

□

آیینه صفت محو تماشای تو باشد

□

یکباره دل ز بی دل خود بر گرفت و رفت

□

زار بنالید و نزار اوفتاد

□

چون عمر محتسبی دادکنی این جا کو

□

که رخم کرد سیه در غم آن روی چو ماه

□

باده عشق عمل کرد و همه افتادند

□

در آن غفلت به بی‌کاری بشب شد روز کار تو

□

بی گلش دیدن گلزار عجب دشوار است

□

ور نه در کوی بتان بندی به پای من نبود

□

در پای دوست هر که نشد کشته‌ی مرد نیست

□

روز من بی تو شبی بی‌ماهتاب

□

گه بیت و غزل گویی گه پای عمل کوبی

□

دیده یک یک همه چون آب فرو می‌خواند

□

که شنید روانی که بی‌روان است؟

□

همه هستی تویی، فی‌الجمله، این و آن نمی‌دانم

□

که پیشاهنگ بیرون شد ز منزل

□

تا در نظر نیاید زیبا نگار چینم

□

کاینقدر حسن بیک آدمی ارزانی داشت

□

تیشه‌ای بود که شد باعث ویرانی من

□

سوی افلاک روحانی دو دیده برگشادستی

□

تیره شب ظلمتست و ما هم نور

□

ولی مکش تو چو تیرش که از کمان بگریزد

□

بسیار شد بلای تو، این نیز بگذرد

□

با او کدام درد من اظهار کرده ای

□

شیخ را از کعبه در بت‌خانه‌ی چین می‌برند

□

آخر از آن ره بر او گردسواری نشست

□

حل کن به جمال خویشتن مشکل ما

□

ای که هزار آفرین بر لب و دندان تو

□

بنای شوق ز ما استوار خواهد ماند

□

زین خط دو رنگ شام و شبگیر

□

بخشای، که خسته نیک زار است

□

شبی با کوهکن بازم گذارید

□

هر چه مجموعه دل هاست پریشان ماند

□

گل در اندیشه که چون عشوه کند در کارش

□

عرق از وی روان چون روغن گل

□

خود را سپس کشیده پیشان من گرفته

□

گشتیم صید آن صنم دلنواز باز

□

شکر و شهد مصر ارزان شد

□

با شمع روی زیبا پروانه‌ای چه سنجد؟

□

در کمین خرمن جان شعله‌ها پنهان در او

□

عشاق تو فارغ ز پرستیدن اصنام

□

در ظلمات گم مکن چشمه‌ی آفتاب را

□

در دلم نور تو چو در سر چشم

□

و وراء ها نور الهوی براق

□

جانم از جام می عشق تو دیوانه و مست

□

زیرا که بر این شاخ غم و مشغله بار است

□

جان فدای تو، دردیی کم نیست

□

خوشبوی ملی چون گل، خودروی گلی چون مل

□

از زلف بتان صاحب زنار نبودم

□

فراغتی و کتابی و گوشه چمنی

□

یکی را بسر کوفت، روزی بمعبر

□

هر کس ز دگر جامی مستک شده کالیوه

□

لبت لعل بدخشان می‌نهندش

□

چون رسیدش چشم بد کز چشم‌ها مستور بود

□

در آرزوی روی تو، وانگاه ببینم

□

داند آنکس که دانش اندیش است

□

مرد باید نزند دست به کاری که نباید

□

وین نقش زرق را خط بطلان به سر کشیم

□

دلش از پرتو اسرار، صفائی دارد

□

خوش بود این جسم‌ها با جان‌ها آمیخته

□

وگر مراد نبخشی که از تو بستاند

□

ز من بزاد به یکباره صدهزار پسر

□

رخ سوی یار دگر نتوان کرد

□

که جهان تازه شد و ما ز جهان تازه‌تریم

□

دل دیوانه به زنجیر تو بازیها کرد

□

بهار عالم جان خط نودمیده‌ی اوست

□

قامتی همچو نارون داری

□

بگذاشته ما را تو و در خود نگریده

□

گل روی تو برده آب گلنار

□

خلق بین بی‌سر و پا می‌آید

□

سبحه به کف و سجاده بر دوش

□

این ناله به اندازه‌ی حرمان که داری

□

کاسوده ز اندیشه‌ی فردای حسابم

□

چه دید اندر خم این طاق رنگین

□

مستی امشبم از باده‌ی دوشین لبت

□

هر زمان گوید که چونی ای دل بی‌چون شده

□

یا رب چه دلفریب و چه در خور نوشته‌اند

□

پیمود بسی روزگار برما

□

آن گم شده در جهان نیابم

□

بر دل منه ز بهر جهان هیچ بار غم

□

دل سودازده را سلسله و پا زده‌ام

□

بیا کز چشم بیمارت هزاران درد برچینم

□

وز دست تو بسی چو مرا پای در گل است

□

آفتاب از آسمان پرسان تو

□

وین چه خاکست کزو بوی وفا می‌شنوم

□

ز جفا رست و ز غصه همه شادی و وفا شد

□

آب حیوة داد لب همچو شکرش

□

پر از دود سپند جان من کن دور میدان را

□

دیگر چه حاجتی به لب حوض کوثرش

□

انی رایت دهرا من هجرک القیامه

□

تا من دمی برآرم اندر کنار جانان

□

عجب امسال ای عاشق بدان اقبالگه آیی

□

وانکه از دست برون رفت بسر باز نماند

□

آن زمان کاقبال بی‌ادبار بینی بر درت

□

دل غمگین مرا گر ننوازد چه کنم؟

□

طلعت خورشید داری، قامت فردوسیان

□

در خون خود از جنبش مژگان تو افتد

□

به کام عشق بازان شاه حسنت کامران باشد

□

وین لطف و آن حلاوت در ترک چین نباشد

□

ز مجنونان زندانی جهانی را بشورانی

□

که کنج کعبه ز دیر مغان ندانم باز

□

درآ ای ماه خوبان بار دیگر

□

کو در خطری فتاد مشکل

□

گر لب گشوده‌ام پی هجو شراب تو

□

خون مردم همه گردید گریبان گیرم

□

گهی انگشت بر دندان گهی سر بر سر زانو

□

نظر کرد روزی، بگسترده دامی

□

غم نخورد از آنک تو روی بر او ترش کنی

□

که دردی که از دوست باشد دواست

□

چون بهشت عدن شد هر مهمهی

□

دیده را جرم نیست، معذور است

□

کز بیخ بکندی ز دل من حزن من

□

ولی دریغ که بدخواه نیک خواهانند

□

گر بکشم زهی طرب ور بکشد زهی شرف

□

ترک یک بوسه بگو کام مرا شیرین کن

□

ز دیده مست شدی یا ز ذوق نادیده

□

کارم از دست برون رفت که گیرد دستم

□

دولتی هست حریفان سر دولت خارید

□

گر بدآن شادی که دور از تو بمیرم مرحبا

□

شاخی‌ست این که می‌ندهد میوه‌ی بهی

□

در حلقه‌ی میخواران، نیک است سرانجامم

□

وی مبرا ذات میمون اخترت از زرق و ریو

□

و گر در بها دنیی و دین خوهد

□

هر دو یکی بوده‌ایم جان من و جان تو

□

مرده دل جمعی که دل دادند و جان نسپرده‌اند

□

ترکیب عافیت ز مزاج جهان مخواه

□

شور در دیوانگان نتوان نهاد

□

جسم ما زنده به جان و جان تو زنده به تن

□

وز شاخه گل داد دل زار گرفتند

□

در اثنای نگاه تیز تیز آن لب گزیدنها

□

کاز ضعف و بیخودی، تو چنین خردی و نزار

□

آتش دل مقیم شد تو به سفر چرا شدی

□

نزد عاشق نماز چیست نیاز

□

به عاشقان مقدم ز من پیام برید

□

بنگر چه کنیم؟ اگر بنوشیم

□

هیچگاه از مطبخ او دود بر بالا نشد

□

الا کسی که تشنه لب سلسبیل نیست

□

تا بدان بیخ غم از دل برکنی

□

صبحدم از چشم یتیمی چکید

□

من چند تو را گفتم کم خور دو سه پیمانه

□

شب را بپاسبانی اختر نشانده‌اند

□

مازار ازو گرت بیازارد

□

وی ز نور رخ تو روشنی شمس و قمر

□

بجز یک جا که مهجوری نکوتر

□

وه که این سلسله صد سلسله جنبان دارد

□

آرزو می‌بخشد و اسرار می‌دارد نگاه

□

قوت دل می‌دهد بوسه‌ی جان پرورش

□

چراغ افروز عشاقی تو یا خورشیدآیینی

□

در بند کمند تو دل حلقه گشایان

□

بهر رسن بازیش لولیکان آمدند

□

جان ما را در کف غوغا نهاد

□

که از سایه‌ات آسمان پایه جوست

□

طایر پران شدم از ناوک پران عشق

□

روی برگشتن ندارم شرمسارم شرمسار

□

خلوتم با نگار دلجو بود

□

ز آنک نظیر نیستت جز که درون آینه

□

هر یک بغمزه پرده‌ی خلقی دریده‌اند

□

دل عجمی صورتی است عشق زبان دان

□

هان! به حذر شوید از غمزه‌ی شوخ و شنگشان

□

پلاسین معجر و قیرینه گرزن

□

این همه مستی خلق از قدح باده نبود

□

ور دورم از تو خاطرم آرام‌گیر نیست

□

کای خودپسند، با منت این بدسری چراست

□

به چستی و به شبخیزی چو ماه و اخترانستی

□

روز وشب معتکف خانه‌ی خمار آید

□

تو نفخ صوری یا خود قیامت موعود

□

ظلم کردی ای اشاراتت همه بیرون عدل

□

ز هر جوهر در او درجی نهادم

□

که صید زخمی آن ترک سخت بازویم

□

ور بگویم دل بگردان رو بگرداند ز من

□

چنین در هیچ در سفتن نیاید

□

دل را بربودستی در دل بنشستستی

□

لب لعلت نمک دانی پر از قند

□

عالم یکی درختی است‌که‌ش جز بشر ثمر نیست

□

رحمتی، کز غم خون شد جگرم

□

چنین پیدا کند راز نهانی

□

مژه را بهر چه صف در صف جا بر جا داشت

□

دی هلالی بود و امشب ماه و امروز افتاب

□

من زار ز عشق یار می‌نالم

□

آتش عشق درزده تا نبود عمارتی

□

برفت پیش سرشک من آب دجله و نیل

□

چون درخت تین که جمله تین کند

□

وآن دولت از کجا که تو بازآیی از درم؟

□

ما را نوید باد ز زخم خدنگ تو

□

از یک نگهش دل به بلایی سیه افتاد

□

همه‌ی آیینه‌ی رخان را خجل از روی تو ساخت

□

نام تو آرام جان درد تو درمان دل

□

تو نه بر آنی که منم من نه بر آنم که تویی

□

خار ما خوردیم و ایشان گل بدست آورده‌اند

□

که منوچهر خضر خو مرده است

□

که باز با تو دمی شادمانه بنشینم؟

□

چو آشفته بازار بازارگانی

□

سیاه روز و سراسیمه و پریشان باش

□

ولی آن کس که گشت اول گرفتار تو من بودم

□

کاز چه خاک سیهم در پهلوست

□

که بادا عهد و بدعهدی و حسنت هر سه پاینده

□

خون دل نوش اگرت آرزوی جان باید

□

دانم من کان ز کجا می‌کند

□

همه دانند که از بهر سجود آمد وجود

□

بد ای برادر از من و اعلا از آن تو

□

که در ضمیر نیامد خیال حوری عینم

□

سخن اهل دل است این و به جان بنیوشیم

□

شد روان بهر نظاره کردنی

□

من همچو دامن می‌دوم اندر پی خون خواره‌ای

□

بر گیر بارم از دل و بار سفر مبند

□

غزل را در به دست زهد در بند

□

جان از تن ناتوان برآید

□

که دارای دهرست و دادار مولی

□

به مویت گر سر مویی شکستم

□

که تا یک دم بیاسایم ز دنیا و شر و شورش

□

صبر خواهم که کنم لیک توانایی نیست

□

که عاشق باش تا گیری ز نان و جامه بیزاری

□

که پدید آمد از کناره‌ی بام

□

گرت امروز براند نه که فردات بخواند

□

بیا، که گل ز رخت شرمسار می‌گذرد

□

نامده جز آبله هیچش به مشت

□

راهبی به راه آمد کافری مسلمان شد

□

بیا بگو که ز عشقت چه طرف بربستم

□

بر سر چرخ خاک پای تو تاج

□

خوشتر ز مستی ابد بی‌باده و بی‌آلتی

□

سلطان ننهد بنده محنت زده را بند

□

نعل اسب از تاج دانائی فرست

□

بسا که بر دلم از غمزه ترکتاز کند

□

عید رمضان آمد، المنه لله

□

انده برد، غم بشکرد، شادی دهد، جان پرورد

□

مرا ز حال تو با حال خویش پروا نه

□

پیداست بر رخ تو آثار بختیاری

□

یا یار بود یا ز بر یار رسیده

□

قرابه پر کن و در گردش آر آن شیشه

□

سوسن چو ذوالفقار علی آبدار شد

□

کز زخمه‌ی آن نه فلک اندر تک و تاز است

□

که درس عاشقی می‌کرد آغاز

□

دماغ جان مرا تا سحر معطر کرد

□

خود و موبدان و ردان سپاه

□

لعلت به هر حدیثی گنج گهر گشاده

□

لعل و عقیق می‌کند در دل کان گداییی

□

بلبل باغ سخن منطق گویای منست

□

کارها کردند بس نغز و عجب چون بلعجب

□

از خود شدم مبرا، وانگه به خود رسیدم

□

آراسته کن مجلسی، از بلخ تا ارمینیه

□

آستانت را ببوسم، آستینت را بگیرم

□

بدیدش یکی بیشه تنگ را

□

رسید از غایت تیزی به گوش زهره آهنگش

□

بی‌قدمی رقص بین بی‌دهنی قهقهه

□

و آهست که می‌آید در عشق تو دمسازم

□

زلف تو به نقش بند جان ماند

□

نیک نزدیک بدم، دور چرا افتادم؟

□

پای گل و لاله در نگار است

□

وی سرو چمن پا به گل از سرو چمانت

□

ز شادی دل پاک‌تن بردمید

□

کند بر تو هزاران آفرین گل

□

زهی صورت زهی معنی زهی خوبی زهی خوبی

□

چه آگه از من شوریده حال مسکینند

□

گردون هزاران نرگسه از سقف مینا ریخته

□

به طعمه‌ی پشه عنقا شکار نتوان کرد

□

به خنده گفتم: طوبی لمن یری عکه

□

که سر زلف زره ساز تو شد زنجیرم

□

ابا گرد شاپور شمشیرزن

□

غنچه بی باد صبا، گل بی بهار آورده‌ای

□

نگفتم با کسی منشین که باشد از طرب عاری

□

واب شیرین ز عقیق لب شکر بارش

□

مکن اسرار نهانی که وی اسرار بداند

□

غم عشقت ز جانم خوشتر آید

□

خسکم در ته پا ریخت که بگریز و برو

□

گامی میسرم نشد از اهتمام خویش

□

بر شیر با دل پر از خون شدند

□

ما بلبلان مستیم از بهر گل خروشان

□

ما تلخ شدیم و تو در کان شکر رفتی

□

عیش ما هر جا که یار آنجا بود آنجا بود

□

چیست نزد تو خبر زین دایرات؟

□

ور شدم مست از شراب عشق یکباری چه شد؟

□

هنگام صبوح، ساقیا، رنجه

□

کی خوش‌تر از این در همه عالم هوسی هست

□

همی رفت جوشان کمانی به دست

□

کو آنهمه عجب و خودنمائی

□

هر آنچ دوش می‌گفتم ز بی‌خویشی و بیماری

□

سبحان من تفرد بالجود و الجمال

□

تن من کی باشد که فنا نباشد

□

دلدار و دلارام به غیر از تو ندارم

□

بجز عون و عون کار دیگر نداشت

□

گریبان فلک را تا به دامان پاره می‌کردم

□

ببست از پی داد و بخشش میان

□

طبقی پر ز گل و پسته و بادام و شکر

□

می چون ارغوان بده که شکفت ارغوان تو

□

کشته‌ی تیغ تو گشتن بدعا می‌خواهند

□

ابر نهنگ آسا ز کف، لولوی لالا ریخته

□

در دو عالم زو نشان و نام نیست

□

سنبلش چون پر طوطی، روی چون فر همای

□

پس از این ساقی خود باش که دیار نماند

□

سپیده چو از کوه سر بر کشید

□

که گل را رنگ بخشد مشک را بو

□

عسل از شیر نگریزد تو هم باید که نگریزی

□

جز سایه کسی همره و همراز نیاید

□

طوطی این جا شکر نمی‌خاید

□

در دست بحر نوشان ساغر چه کار دارد؟

□

که شبها چیست شغلت ، در کجایی، کیست پهلویت

□

خون را به جای باده‌ی گل‌رنگ می‌خورند

□

سخن بشنو و یک به یک یادگیر

□

شباویز، نالیدن آغاز کرد

□

بهار جان شدی تازه نهال تن بخندیدی

□

وز ناله‌ی من مرغ صراحی بفغان بود

□

نیک بنگر که، که افگند، وز این کار چه خواست

□

ز جان، ای دوست، مهر تو جدا کردن توان؟ نتوان

□

مجلس چرا نسازی، باده چرا نیاری

□

از جعد عنبرین همه عنبر به دامنند

□

از ایران بسی شاد و بهری دژم

□

وی زاده‌ی زبانت قدر گهر شکسته

□

بی‌دل من بی‌دل من راست شدی هر چه بدی

□

چشم موج افکن ما بنگر و دریا را بین

□

هر مرده‌ای ز گوری برجست و پیشش آمد

□

سر کفر و غم ایمان ندارم

□

به حکمت هم زمین هم آسمان باد

□

منت خدای را که چه خوش آرمیده‌ام

□

ز چشم بدش بود بیم گزند

□

من نه در روی تو، در صنع خدا می‌نگرم

□

من نیست شدم باری در هست یکی هستی

□

چون بمعنی بنگری جان و دلست

□

قباله‌دار ازل نامه‌ی ضمانش را

□

وین نامه‌ی اندهم که خواند؟

□

تا از چه برآشوبی، یا از چه بیازاری

□

از تو تا چند جفا خواهم دید

□

هم از تخمه‌ی نامور قیصران

□

کز خویش، هیچ نایدت ای زشت روی عار

□

مرا صد درد کان بودی مرا صد عقل و رایستی

□

نرد درد عشق برامید درمان باخته

□

یا قصه خویش بازگوید

□

وین واقعه کاوفتاد ما را

□

چنین نالد ز درد بینوائی

□

محروم ز نظاره‌ی آن روی نکویم

□

برو آفرین کرد بهرام و هور

□

در و دیوار، مزین کردم

□

برون آورد تا گشتم چنین شیدا و سودایی

□

نظری کن که بجانم خطر از بیماریست

□

یا خود یکی بلند و بی‌آسایش آسیاست

□

وز های و هو، جهان همه زیر و زبر کنید

□

با لاله‌ی لعل و با گل خمری

□

بوسه‌گاه لب رندان لب پیمانه نبود

□

درفش خور آمد ز بالا پدید

□

که ز ایام، دلت زود آزرد

□

الا ای کان کان کان چو با مایی چه می‌ترسی

□

ز پا در آمدم از من قدم دریغ مدار

□

زعفران لاله را حکایت کرد

□

وز بهر راحت تن خود جان فروخته!

□

تا نداند کس که چون بی اعتبارم کرده‌ای

□

منم آن مایه‌ی حسرت که نتوان داد تغییرش

□

نشستند و گفتند بی‌انجمن

□

که مرا پای خانه رفتن نیست

□

بدین حالم که می‌بینی وزان نالم که می‌دانی

□

کی چهره‌ی گلچهر چو او رنگ نگارد

□

که چون پر شد تهی گردد به هر بار

□

جسم و جان در قبضه‌ی فرمان اوست

□

که زنده‌ست جمشید را دختری

□

سرو بالای تو می‌دیدم و می‌بالیدم

□

دلت برگسل زین سرای کهن

□

کاز چه پروانه ز من بیخبر است

□

زخم مزن بر جگر خسته خسته جگری

□

حدیث لعل لبت از شراب می‌شنوم

□

که بی‌عنایت جان باغ چون لحد باشد

□

آن چنان رو را نشاید جز مه و خور آینه

□

به منتهای کمالش نشد مقام هنوز

□

جز عشق تو هر کیشی کفر است در آیینم

□

ز نخچیر کوتاه شد چنگ گرگ

□

که ای دریغ، مرا ریشه سوخت زین آذر

□

هر چه گوهر غرقه در دریای او

□

شبش از چشمه‌ی خورشید برانگیخته است

□

گر مردمی ستور مشو، مردمی طلب

□

دلم را جز تو جانانی نمی‌بینم نمی‌بینم

□

زان ده مرا که رنگش چون جلنار باشد

□

که خسرو ملکان شاه ناصرالدین باد

□

ز ایران برفتند گریان مهان

□

که با پای ملخ میکرد زوری

□

ور عقل از او آگه بدی از چشم جیحون آمدی

□

یا میل من سوخته دل سوی تو نبود

□

زیرکان از پی سرمایه به بازار شدند

□

که نور دوستی پیداست در سیمای درویشان

□

بر هوا می‌افکند از خرمی دستار گل

□

مهره‌ی مهر تو در حقه‌ی دل منزل داشت

□

به باغ بهار اندر آرد رهی

□

خهی با روی پر نورت قمر هیچ

□

پاک و لطیف همچو جان صبحدمی به تن رسی

□

که راح را بود آندم خواص جوهر روح

□

گر خود به جاه بهمن و جمشیدی از قضا

□

با عشق زلف و خالت ایمان چه کار دارد؟

□

تا به سحرش دیده‌ی هر گلبنی ناظر شود

□

غنچه را در پوست خون آمد به جوش

□

ببالید روز و بپالود خواب

□

کاوخ از رنج دیگ و جور شرار

□

ما همگان محرمیم آنچ بدیدی بگو

□

باشد که بنگریم دگر روی یار خویش

□

گر این درخت بخندد از آن بهار چه باشد

□

نه به هر کسی نماید رخ خوب لاله رنگش

□

چنین گوید ز پیر نکته دانی

□

بیاض چهره‌اش از خون دل نشان دارد

□

همی کرد کودک به میدان سپاه

□

کارم از هجر تو ویرانی گرفت

□

کشتگانت شاد و خندان آمده

□

خویشتن را هدف تیر بلا نتوان کرد

□

دیگر خس و خارند و قماشات و دغااند

□

مدار منتظرم، روزگار می‌گذرد

□

که باغ و راغ و کوه و دشت پر ماهست و پرشعری

□

تا روز جزا مست ز کیفیت دوشم

□

بلنداختر و تخت شاهی به جای

□

تو از رو پرده برگیر و همی کن عالم آرایی

□

چو آمد آفتاب جان نخواهم شمع و استاره

□

کس نیست که گیرد بشرابی دو سه دستم

□

نکردی آن چه گفتی یاد می‌دار

□

به نکته لعل تو می‌بارد از زبان گوهر

□

که در مدح می‌توانم سفت

□

از تنگ دلی با در و دیوار به جنگم

□

که اندر زمانه نبودش همال

□

بخنده گفت، شهان را چنین کلاهی نیست

□

به جانی کز وصالت زاد مهجوری روا داری

□

وز قند تو شور در نباتست

□

جام جم از دست اختیار تو گم شد

□

به خوبی در همه عالم نظر کردن توان؟ نتوان

□

وز باغ خویش باغ ارم رد کند همی

□

چشم تو سرافکنده به هر انجمنش کرد

□

جهاندیده و کارکرده سران

□

ماه رقاصی کند چون ذره در پیرامنش

□

بشارت آیدش روزی ز وصل او به پیغامی

□

مگر ز دست سمن عارضان پردستان

□

لب بامست و مستی هوش می‌دار

□

به کام من نشد کاری دریغا

□

از علامات بخردی باشد

□

کامی از تیغ تو گر نوبت دیگر گیرند

□

که در باغ با گل ندیدند خار

□

که چون است با پیریت زندگی

□

وی رخت از این جای بدان جای کشیده

□

سموم صاعقه سوز آه پرشرار منست

□

یکی رهت بنمایم اگر بدان بروی

□

یاد او می‌دهدم رنگ گل و بوی بهار

□

به تنها دور از چشم بداندیش

□

این مهر خدا داده به خاتم نتوان داد

□

چه بهرام خورشید خودکام را

□

دردم همی فزایی و درمان همی‌بری

□

دروازه بلا را بر عشق باز کرده

□

نوبت عشاق بگوی ای غلام

□

ز دست یار آتشروی عالم سوز زیبا خور

□

ز آن کنند ارباب معنی بنده فرمانی مرا

□

آرزوی گنج به دل نقش بست

□

ترسم خدای ناکرده درافتی به چاه خویش

□

جهاندیده و سالخورده سران

□

ز عشق دیده‌ی تر دارم و دهانی خشک

□

ای دوست حریفان بین یک جان شده از مستی

□

لعل جان پرور او جوهر جان می‌ارزد

□

جز آفتاب که چون من درم خریده‌ی اوست

□

ترک ورع و زهد به یک بار گرفتم

□

آرام من و مونس من روز و شب اینست

□

که به یک جرعه مرا بی خود و لایعقل کرد

□

که بیکار شد تخت شاهنشهی

□

سزد که راتبه‌ی جان من روان داری

□

وی از همه حاضرتر از مات سلام الله

□

مهر را گرچه محالست بگل بنهفتن

□

وز ماه من آسمان چه می‌شد

□

برخاست غریوی از چپ و راست

□

که مرا بخت هم عنان بوده‌ست

□

یا مشک‌فروشان در کاشانه ببندند

□

ازان کار بر باد نگشاد راز

□

کز چه بر خود می‌پسندی این گزند

□

که بود در تک دریا کف دریا به کناره

□

کاسرار می عشق تو هشیار نداند

□

نه اندر وحدتش کثرت، نه محدث زین همه تنها

□

بی‌یقین پا بر گمان نتوان نهاد

□

که مهجور کردی مرا ازعشیقا

□

آن هم ز بخت تیره‌ی من مستقیم نیست

□

کلید در گنجها خواستند

□

بی رخش آیینه‌ی دل، زنگ داشت

□

و اکنون همی‌خواهم ز تو کز گفت خویشم واخری

□

قتیل غمزه‌ی خونخوار ناتوان تو باشم

□

می‌خرامد چو دو صد تنگ شکر بار دهید

□

هم رونق زمان شما نیز بگذرد

□

تحصیل اتحاد صفات مس و زر است

□

که عاقبت پی هر زهر انگبینی هست

□

سر تاجور اندر آمد به گاز

□

نمود از ماکیانی خواستگاری

□

گویی سلیمان بر سپه عرضه نمود انگشتری

□

خلوت ومهتاب باخوبان مه پیکر خوشست

□

پرده‌ی صبرم فراق یار برافکند

□

آمد ز شراب خانه سرمست

□

ای درخت ملک! بارت عز و بیداری تنه

□

جز رنجم از این گنج نهان هیچ ندادند

□

بجنبید و رای شکار آمدش

□

بدست آورد الماسی دل افروز

□

ای انجم و چرخ و فلک اندر هوا پا کوفته

□

مگس گزیر نباشد زمانی از شکرش

□

نیک فارغ ز نام و ننگ آمد

□

ز روی تو بی‌رونق اندر جهان گل

□

سراب بحر شود عنقریب و بحر سراب

□

بعد از سپردن دل جان را نثار کردم

□

جهاندار بیدار بیمار گشت

□

بزیر پر چو نگه کرد، دید پیکانی است

□

از شکرستان ازل آمده‌ای بازپری

□

بر سر آتش سوزنده بسی نتوان بود

□

باز جهان را جز از شکار چه کار است؟

□

هشیاری و مستیش همه عین نماز است

□

که بانگ چنگ فرو داشت عندلیب رزی

□

نازم این حلقه کزو هیچ دل آرام نماند

□

چو آسوده شد شاه و جنگی ستور

□

بخفتی وقت گشت گوسفندان

□

حق آن خال شاهدت رو به ما آر ای عمو

□

که ز فردوس نشان می‌دهد انفاس نسیم

□

ساقیت بیگانه بود و آن شه زیبا نبود

□

هیچ ندانم چه سبب می‌کند؟

□

که انداخت از سر کلاه کیانی

□

تا بماند حسرت او بر دل حسرت نصیبم

□

همه موبدان زو به رنج و وبال

□

تا به کی خنده زند لعل تو بر مروارید

□

بی ز وجود وز عدم باز شدم یکی دری

□

کجا پند خردمندان نیوشند

□

ملک جهان را به جهان بازداد

□

هم سر به جهان فرو نیاریم

□

که نبد در خداوندیش مانند

□

یارب که نماند به رخش عکس نگاهم

□

بسی آب خونین ز دیده بریخت

□

مهم عشق تو بی‌یار بر نمی‌آید

□

برخیز و قماش ما گرو نه

□

بزن سریر توجه ببارگاه سرور

□

ناله از قهرت شکایت می‌کند

□

اگر با من خوشستی غمگسارم

□

می‌رود روز ز بالای تو می ریز به جام

□

ما نیش عشق خورده و لعل تو نوشخند

□

که شد مردم لشکری شش هزار

□

زد نغمه، بیاد عهد دیرین

□

بزن ای باد بر زلفش که ای زیبا اغا پوسی

□

ز لعلت آب حیوان می‌توان یافت

□

زشتی از روی نکو زشت بود گر دانی

□

دوست می‌دارمت به بانک بلند

□

به دل آن راز پنهان ساز چو جان

□

یقین کز سوز ما پروا ندارد

□

خود و روزبه با سواری هزار

□

مرد باقی نشود تا به فنایی نرسد

□

ولی چون کعبه برپرد کجا ماند مسلمانی

□

چشم تو عین مستی و جسم تو جان جان

□

ور نکوبی در هجران چه شود

□

در محنت و بلا چه گرفتار مانده‌ام؟

□

کوس بلا به معرکه‌ی کربلا زده‌ست

□

که اعتکاف به سر منزل رضا دارد

□

همان جای نوروز و جشن سده

□

بخود گفت زندانی تیره‌بخت

□

وی شه میدان برگو برگو

□

خمار آلوده‌ئی آخر شرابی هم نمی‌ارزد

□

سگسارک مخنثک و زشت کافرک

□

که خسته نیستش از نیش هجر یار انگشت

□

نی رسالت یاد ماندش نی پیام

□

یک باره پری از نظر خلق نهان شد

□

فروزنده شد تاج گیتی فروز

□

مانیم ما همیشه بتاریک خانه‌ای

□

گر پیر خرف باشی تو خوب و جوان گردی

□

در درد بمردیم و بدرمان نرسیدیم

□

مه مصور یار و مه منور عید

□

جان و دل بر باختن، بر روی جانان زیستن

□

شوق مده اینهمه یا پر و بالی بده

□

آسایشی از جنبش مژگان تو دارد

□

همی داشت از بودنی دل به رنج

□

خبرش نیست که فرهاد وی این مسکین است

□

یافتم ناگه رهی من سوی تو

□

بدرستی که دل نازک ساغر بشکست

□

کز نور هر دو عالم و آدم منورند

□

خود تا چه کنیم؟ اگر بنوشیم

□

قول دشمن مشنو از بهر خدای

□

بر سر هر گذری این همه بیمار نداشت

□

همه شب همی ساخت درمان خویش

□

شور آب سوی چشمه‌ی حیوان همی برند

□

خون مریز این عاشقان را و مرو

□

پای بند گره طره طرار توایم

□

جان نبرد خود ز شیر روبه کور و کبود

□

گفتمش: جانا مرو، نشنید رفت

□

که سر قدر رسانیده ز مه تا ماهی

□

معنی عشق تو را بر همه روشن کردم

□

ابا لشکر و ساز نخچیرگاه

□

کهن برزیگری را، تازه باغی

□

مانند شیر و انگبین با بندگان آمیختی

□

حلقه‌ی لعل تو درج گهر آمد

□

مویی شدی اندر غم، هم شاد نخواهی شد

□

به غمزه خون دل ریزد به ابرو کار جان سازد

□

تا بمکرم از بلا بیرون جهید

□

فغان که با همه حسرت به هیچ خرسندم

□

که سرو سهی چون گل آمد به بار

□

کای پسر، این پیشه پس از من تراست

□

چرا بیگانه‌ای از ما چو تو در اصل از مایی

□

و آتش چهره نمودی و ببردی آبم

□

دل را ز خواب برکن هنگام رفتن آمد

□

لاجرم در بوته‌ی هجران تو بگداختیم

□

کامت بادا و کامرانی بادا

□

زنجیر عقل جعد چلیپای او بود

□

سپه را ز دشمن نگهدار بود

□

فروزنده خورشید، رنگش ببرد

□

در کف ما چند خلد خار تو

□

ما خراب افتاده و چشم تو مست

□

خیر و صلاح از جهان جهان چون شد؟

□

شور از سر بازار به یکبار برآمد

□

حبس آن صافی درین جای کدر

□

خاکی که بر سر نکرده باشم

□

به رزم و به بزم و به ننگ و نبرد

□

که به هم جمع شود عاشقی و مستوری

□

فردا از او ببینی صد حور رو گشاده

□

به شهریار برید آگهی از این دل ریش

□

وان عیسی روزگار آمد

□

به دریا قطره آوردن به کان گوهر فرستادن

□

که نگنجد به هیچ حوصله‌ای

□

هر دل که شد اسیر تو دست از جهان کشید

□

بیاراست آن تخت شاپور پیر

□

ولیکن اشک را نطق است و رنگ رو زبان دارد

□

کسی را کو به جان و دل تو را جوید نمی‌جویی

□

یا صبا نکهت آن زلف دوتا می‌آرد

□

تو حیدری و حرز کیان ذوالفقار توست

□

در پی اختیار خویشتنی

□

جز که طنز و جز که انکارش نبود

□

کیفیت باده از میان رفت

□

چنان گشت بر پور چون باد ارد

□

در لطف تو کس بر من نبندد گر تو بگشایی

□

درده تو یکی رطل بدان پیر یگانه

□

بتاب طره مهپوش سایه گستر تو

□

آمدم تا عذر خواهم ساعتی از کار خود

□

روی در روی یار باید کرد

□

مشعل خورشید را گردون چرا پر کاه کرد

□

گفتی از جیب افق نیر رخشان سر زد

□

دژم بود با ترکش و تیر شد

□

سخن بگو و از آن لعل بر من افشان در

□

سنگینک جنگینک سر بسته چو بیماری

□

وصل تو بتر که بی‌قرارم دارد

□

صد بار خریده مر دلامش را

□

بگذر ازین کوی و خانه جای دگر گیر

□

آن جهان سوز طبیعی خوت کو

□

در روز وصال تو به قربان تو کردم

□

بیامد نشست از بر گاه شاه

□

که کس را نیست چون من عمر کوتاه

□

عشق پرست ای پسر باد هواست مابقی

□

یکی ز حلقه‌ی بگوشان حاجب تو هلال

□

سلام گرد جهان گشت جز تو نپسندید

□

می‌نوش، که از می گره کار گشادند

□

بنشین و بنشان غیر را ، پیمانه خور ، پیمانه ده

□

تا به دنباله‌ی این کار ببینم حالش

□

به ایران پراگنده گشته سپاه

□

مهرش آسان به درون آید و مشکل برود

□

و آن لطف بی‌حد زان کند تا هیچ از حد نگذری

□

که التفات کند کمترین گدایی را

□

توئی مملکت بخش و اسلام پرور

□

باشد که چو روز آید بروی گذرت افتد

□

کای مریدان از من این معلوم باد

□

چون صورت تو می‌نگرند آه می‌کشند

□

روان و خرد را برآورد گرد

□

چاره‌ی کارم ای خدا که کند؟

□

که زد بر اوج قدم لا اله الا الله

□

تشنه‌ی لعلت باده پرستان

□

مرا جمال تو باید قمر چه سود کند

□

نظاره‌ی رخت از عاشقان دریغ مدار

□

که ایزد در دو کونش محترم کرد

□

هر طرف پای نهی سلسله در پایی هست

□

بزرگان لشکر برفتند شاد

□

که از کندن خار، کس خوار نیست

□

انبه شده قالب‌ها تا پرده جان گشته

□

پیر نگردد که در بهشت برینست

□

زیرا که بود نوبت نوروز به نوروز

□

گورخانه است و مردگان در وی

□

مر محمد را دهانش کژ بماند

□

میان حلقه‌ی عشاق سربلند شدم

□

می روشن و جام و رامشگران

□

به امید آمده‌اند از تو تو را می‌خواهند

□

جمال خویش بنمایی که سبحان الذی اسری

□

مگر هر شب گذر دارد بر آن گیسوی مشک آگین

□

در مرگ برخورنده ابدا فرازگردد

□

ندارم چون دلی خرم، تنی بیمار اولی‌تر

□

ز ابنای زمان کنجی گزینیم

□

مستانه می‌رسم ز در پیر می‌فروش

□

به نخچیرگه رفت با یوز و باز

□

ز حسن و لطف کسی را نباشد آن که توراست

□

براق عشق جان داری ز مرگ خر چه اندیشی

□

تنگ عیشست آن که بستانیش نیست

□

زیر خاک است آنکه از خاکت به مردم کرده بود

□

به چشم جان رخ معنی نگر بجای حروف

□

پیش آن بت و آتش اندر شعله بود

□

کز خود خبر ندارم در عالمی که هستم

□

جهاندار شد سوی نخچیر گور

□

در فکند، از گفته‌ی رب جلیل

□

آتشیی تو آبیی آدمیی تو یا پری

□

بر لاله ز مشک سیه افکنده گلاله

□

کاری که بی‌تو گیرم والله که زار ماند

□

من بدیدم، نمی‌توان گفتن

□

زیرا که با تو بر سر لطف آمده‌ست یار

□

آیات رحمت است که تفسیر می‌کنند

□

به سر برنهاد آن دلفروز تاج

□

مست گفت ای دوست، این پیراهن است، افسار نیست

□

به دامان گل تازه درآویزیم مستانه

□

اینک علی الصباح نظر بر جمال دوست

□

نزدیک خداوند بدی نیست فرامشت

□

بماندم بی‌سرانجامی دریغا

□

گفت ای احمد بگو این چیست زود

□

در این دو سلسله خاقان چین و ماچین باش

□

کلاه دلفروز بر سر نهاد

□

زیرا که سر زلفت پر فتنه سری دارد

□

ای آمده در چرخ تو خورشید و چرخ چنبری

□

وزغایت مستی خبرم نیست که هستم

□

مشت کی کردست دو چشمش کبود

□

آشکارا بت‌پرستی می‌کند

□

که هست مایه‌ی امن و امان پناه جهان

□

خون عشاق تو در ره‌گذری نیست که نیست

□

به سر بر نهاد آن سزاوار تاج

□

با بد و نیک جهان، ساختن است

□

بشلولم بشلولم مجه از روزن خانه

□

تا جان و جامه بذل کنم بر پیام دوست

□

... راستی عالم هم

□

کاندر همه شهر شور و غوغاست

□

جفت طاق آید گهی گه طاق جفت

□

خانه غم را خراب از سیل صهبا کرده‌اند

□

گل زرد شد بر زمین رنگ ساج

□

ز شاه، خواهش امنیت و رفاه کنند

□

در آن بهشت و گلستان و سبزه زار بجو

□

نیازمندی من عرضه ده بحضرت یار

□

در خانه مهی نهان کی دارد

□

قامت دوست خرامان چه خوش است

□

بر فلک از قدر زدی بارگاه

□

که را یارب ندانم مطلبی بود

□

گهی زخم چوگان و گاهی شکار

□

همه احوال من بر من دگر کرد

□

وز مرکب تن شده پیاده

□

به خاک پایت اگر ذره در هوا گنجد

□

پیش جانش ز جهل دیوار است

□

با وصل کشتگانت هجران چه کار دارد؟

□

باز آمد سوی منزل دوستکام

□

شب تاریک، فروزنده سحرها دارد

□

به روشن روان مرد دانا بدید

□

تو را چون گل وفا آیین ندیدم

□

هین که رسید از فلک آواز نو

□

نشان روی تو از لاله‌زار می‌شنوم

□

و نه زان مفلسکان که بز لاغر گیرند

□

گر بر گذری ز بنده یاد آر

□

ای معلم شرم از آن رویت نشد رویت سیاه

□

هر سر که از میان رفت، آگاه از آن میان شد

□

بیارایم اکنون چو ماه اورمزد

□

که هم جمال جهانی و هم جهان جمال

□

تا نفروشی ای صنم کز مه و مهر خوشتری

□

جهل باشد با جوانان پنجه کردن پیر را

□

جواب داد به انصاف اگرچه دید ستم

□

دلم را سوز در جان اوفتاده

□

صد هزاران علمش اندر هر رگست

□

کام دل تنگ من از آن تنگ‌دهان داد

□

بگشتی تو از راه پروردگار

□

همچو شاهان کن رعیت پروری

□

پیغامبر عشق است ز محراب رسیده

□

ببوی زلف تودر مشک ناب نتوان دید

□

که بو کنید دهان مرا چه بو دارد

□

آخر این درد مرا نوبت درمان آید

□

که بر میان کمر کین ز کهکشان دارد

□

تا خبردار شدم کار دل از کار گذشت

□

چهل روز ننهاد بر سر کلاه

□

که دیگر جمع نتوان کرد ما را

□

برآمد از وجود خویش و هر دو کون یک باره

□

که قمر چون رخ منیر تو نیست

□

جشن جمشید و گردش گلزار

□

روزگارم ز دست می‌برود

□

جان فدا کردیم در عهد و وفا

□

که دل هر دو جهان بسته یک مو دارد

□

همه گوش دارید برنا و پیر

□

ور ببری سرش چو شمع به گاز

□

و آن آفتاب از سقف دل بر جانشان تابان شده

□

بیار باده که جان تازه می‌شود ز نسیم

□

مرگ چنین خواجه نه کاریست خرد

□

هیچ باشد که تو را بار دگر وابینیم

□

ببین کز اشک سرخم سد نشان بر خاک در مانده

□

شب من روز شود یک سر و روزم همه عید

□

سوی خان بی‌بر به راهام تفت

□

نزهت نبوده بی‌رخ تو باغ و راغ را

□

با خاره و سنگ چیست چاره

□

بیا بیا که غلام توام بیا ای دوست

□

زاده از کان کاینات بهم

□

وز غم نام و ننگ وارستیم

□

همچو کشتیبان همی افراشت سر

□

گل به دامن می‌توان برد از گلستان نگاهم

□

بشد پیش گاهش یکی مرد پیر

□

سخن گفتند با هم، گوهر و سنگ

□

چستی کن و ترکی کن نی نرمی و تاجیکی

□

بختیارانرا کمندت باختیار انداخته

□

وز نور تو عاشقان بزادند

□

فایض شود ز پرتو او بی مر آفتاب

□

نشان اینچنین بختی کجا یابم نشانم ده

□

آه از این راه که باریک تر از موی تو بود

□

سپه را ز دشت اندرآورد گرد

□

ز انوار کواکب، گشت روشن

□

صورت این طلسم را هیچ کسی بدید نی

□

خود به چشم عاشقان صورت نبندد مثل دوست

□

چشم بیناست همانا اگرت گوش کر است

□

هیچ گونه چاره‌ی جانم مکن

□

در میانشان برزخ لایبغیان

□

کز تنگ دهانت به شکر تنگ شود کار

□

که فرمان چنین آمد از شهریار

□

لشکر خود عرض داد حسن جهان گیر او

□

نه او را دیده‌ای دیده نه او را گوش بشنیده

□

نه ترک عشق می‌یارم گرفتن

□

ز روی پشت و پناهی که پشت‌ها همه رو شد

□

عشق در پی چو بی‌دلان برود

□

ز جنس خوردنی جز کرس در کار

□

فریاد که کشتندم و در خاک نکردند

□

سوی دشت نخچیرگه با سپاه

□

خنگ آز و هوس همی راندن

□

هم خلوت و هم بی‌گه در دیر صفا رفته

□

دیده در گبری مدار و تکیه بر ایمان مکن

□

تا کی آب چشم پالائی که بردی آب چشم

□

چون دل ما تنگ دید خانه دگر جا گرفت

□

باز می‌جوید درون مخلصی

□

گر چه خود مست ولی آفت هشیارانم

□

همی رفت با چند گرد دلیر

□

چه فایده است درین التفات ما با تو؟

□

در خانه نهان گشتی یا سوی هوا رفتی

□

کنون وقت میست و نوبت جام

□

جان جان امروز جانی می‌کند

□

کار با پیک و پیام افتاد باز

□

که ز شاهان کسش ندیده عدیل

□

عاقلان مژده که دیوانه به زنجیر افتاد

□

که از چرخ شد تخت را آب شور

□

شد آب لطف روان از لب چه ذقنش

□

دی نکته‌ای فرموده‌ای جان را برای آشتی

□

نه دگر امید دارد که رها شود ز بندت

□

بکرده راست با بربط ربابا

□

خوشتر از جان چیست؟ آنی ساقیا

□

عالمی زو روشنایی یافتست

□

هیچ دل نیست که این سلسله‌اش در پا نیست

□

یکایک سوی چاره بشتافتند

□

در بستم و می‌کشم جفایی

□

وی بی‌تو سماع مرده مرده

□

گمان مبر که رود مهر او ز جان بیرون

□

بی تیغ می‌برد سر و بی‌دار می‌کشد

□

که با چون من گدایی عشقت این کرد

□

خورشید بر سمند بلند تو طبل باز

□

وقت رفتن به حسرت طرفه آهی کرد و رفت

□

همی بود بر پای در پیش شاه

□

که گل و میوه، خوش و تازه رس است

□

اگر مه را جفا گویم بجنبان سر بگو آری

□

راحت جان و شفای دل بیمار آن جاست

□

تا بر دل گم بوده مرا کرد خداوند

□

در دل زارم نگر، تا به چه حیرانی است

□

برد در غیرت برین عالم سبق

□

چنان برو که نیفتی ز طاق ابرویش

□

دل شاه ز اندیشه پرداخته

□

که صفای تو بجز یکدم نیست

□

نه با اهل زمین جنسم نه امکان است طیاری

□

فکر بسی گشت و نشانش ندید

□

وقتی چنین به جانی جامی خرید باید

□

گنج معنی در دلش پیدا شود

□

همچو هندویی که پیش بت نهد سر بر زمین

□

عجب خیال خوشی کرده‌ام، خدا بکند

□

دل و مغز جوشان ز مرگ پدر

□

از سر تحقیر، زد لبخنده‌ای

□

قصه‌های جان فزا را بازگو

□

آفرین بر جان و رحمت بر تنت

□

سپس او تو چون دوی به شتاب؟

□

طوطی شکر فشان معقول

□

حکم داری تیغ برکش از غلاف

□

که بار هر دو جهان را فکند از دوشم

□

ز خون وی آورد گیتی به مشت

□

وز جهان آشفته‌تر دارد دلم

□

در خم گردون فکنم هر نفسی غلغله‌ای

□

از گرستن دیده نتوانست یک ساعت غنود

□

بنگر به سوی دردی که ز کس دوا ندارد

□

آری چه توان کردن؟ با مات نمی‌افتد

□

آفرین بادا که تیرت بر نشان آمد همه

□

چون دیده به روی قاتل افتاد

□

به نخچیر شد شهریار جهان

□

وین یکدم عمر را غنیمت شمریم

□

حلت علی حریمهم فی خطر لیمنوا

□

چراغ دولتش نوری ندارد

□

پشت خم کرده‌ام ز بار عطا

□

بهر یک جرعه میت این دم روان خواهیم کرد

□

ور خورد طالب سیه‌هوشی شود

□

نوید رجعت جان را به جسم بی جان گفت

□

نویسنده را پیش بنشاختند

□

پادشاهی نیکوان به تو داد

□

ز هجران خداوندی شمس الدین تبریزی

□

حیات بخش بود جام می بحکم خواص

□

پدر را نیک واقف دان از آن کژبازی مضمر

□

شراب و نقل فرو ریخته به مستانش

□

روم به شهر دگر چون هلال اول ماه

□

شب خود را به همین شیوه سحر خواهم کرد

□

کز ایدر برو با نگین و کلاه

□

که بسی گیر و دار در ره ماست

□

امشب نرهی به جان و دیده

□

سجده‌ی سوداییان برداشت از آیین ما

□

پوشیده ابر دشت به دیبای ارمنی

□

امیر سخت دل سست رای بی‌تدبیر!

□

در پناه شیر تا چه می‌دوید

□

پس چرا دل همه شب حال دگرگون دارد

□

همی داشتی هرکسی می حرام

□

چون تو، کس تیره‌روزگار مباد

□

در سر مست من فکن جام شراب احمری

□

و آرامگاه روح لب روح پرورش

□

روز شد دیده باز باید کرد

□

کام جان را پرشکر خواهیم کرد

□

کش خدا دارد از گزند نگاه

□

آشیان دل یک سلسله را بر هم زد

□

ببالید کوه و بپالود خواب

□

او تندخو و بنده نه مرد تحملش

□

در عشق جهانی را بدنام کنی حالی

□

وان نه بالای صنوبر که درخت رطب‌ست

□

امروز جفت نعمت بسیار می‌روم

□

با تاب موی جانان دیوانه‌ای چه سنجد؟

□

یک‌بیک تنها بهر یک حرف راند

□

بوسه دادند لب شاهد و پیمانه زدند

□

همه مهتران گوهر افشاندند

□

مپوش روی، بروی تو شادمان شده‌ایم

□

از کار خود افتادی در کار دگر رفتی

□

کار دینداران نمازست و نماز ما نیاز

□

خوشتر از جان چه بود از سر آن برخیزد

□

شور از سر بازار به یکبار برآمد

□

زانکه آغاز بهاری شد بتر از سد خزان

□

عشق اگر خیمه زند ملک جهان این همه نیست

□

همی داشت سوک پدر چندگاه

□

گر به جان و به جهانت بخرند ارزانی

□

دل رفته ما پی دل چون بی‌دلان دویده

□

کرد روزیش از آن جهان آگاه

□

مر اهل فضل و خرد را نه عام نادان را

□

بنشین و شراب نوش و خوش باش

□

جهدهای انبیا و ممنین

□

باز این فتنه ندانم که چه در سر دارد

□

جهان شد مر او را چو رومی پرند

□

جای تو نمی‌دانم هرجات همی جویم

□

سرمست و نعلین در بغل در خانه ما آمده

□

گنجت چو دست می‌دهد از مار غم مخور

□

درد مرا بین که چه آرام داد

□

چشم من از هجر خود گریان مکن

□

کرده سخنهای پریشان رقم

□

غم مخور زیرا که روزی را مقرر کرده‌اند

□

بیامد سوی دشت نخچیرگاه

□

کاینهمه خار بگرد تو چراست

□

که چو سیمرغ ببیند بجهد مست ز لانه

□

بی خویشتنم کردی بوی گل و ریحان‌ها

□

برده‌ام وز جفا گریخته‌ام

□

چاره ساز آن را که از تو نیستش یک دم گزیر

□

پاک برخیزی تو از مجهود خویش

□

وان که می‌کند سیر صورتت، وصف آفریننده می‌کند

□

گزین کرد زان لشکر کینه خواه

□

وز روی تو آب روشنان تیره

□

ز ذره ذره شنو لا اله الا الله

□

بشنو از وی ماجرای خویشتن بیخویشتن

□

عقل فریادرس نمی‌آید

□

عجب نباشد اگر رستخیز انگیزد

□

دم در کش و شاعری مکن بار

□

هرگز از حالت منصور خبردار نشد

□

همی‌کرد با بار و برگش عتاب

□

سر خود گیر که این کار خطرها دارد

□

و اندر حشر موران افتاده سلیمانی

□

حیف بود در به چنین روی بست

□

ز کردگار بر آن مرد کم درم ستم است

□

ز غصه می‌بمیرم، با که گویم؟

□

شاد و خندان از طرب در ذوق و جوش

□

برخیز پی جلوه که برداریم از خاک

□

برفتند هرکس که بودش هنر

□

بافته بر قد تو کسوت رعنایی را

□

بسی اشتر بجست از هر سوی کرد بیابانی

□

زانکه جانی تو و از جان نتوان بود صبور

□

جمله ارواحنا تغمس فیما ترید

□

زمینیان همه دامن کشند بر افلاک

□

که تا جاوید رخ پنهان نموده

□

عین نستانم و این غم ندهم

□

سوار آمد از قیصر نامدار

□

کامروز، پای مزرعه رفتن نداشتم

□

گاهی ز غم مجنون شدی گاهی ز محنت خون شدی

□

مویی نفروشم به همه ملک جهانت

□

هزار آه زهرک آن خبر شنود برآمد

□

در دلم شوقت تمنایی خوش است

□

کز عوانی ساعت مردن عوان

□

در بندگی خاک درش صدر نشین باش

□

بگوش آمد از دوربانگ خروش

□

گه مناظره، یک روز بر سر گذری

□

اندیشه تو هر دم در بنده اثر کرده

□

وی بر قمر ز عنبر تر بسته سلسله

□

شب تا برود شما بیایید

□

یا سرشته آب حیوان با شکر؟

□

تویی که مهر و سپهرت ندیده شبه و نظیر

□

خیز و به دیده‌ام نشین، آتش دل فرو نشان

□

جهان شد ز گرد سواران سیاه

□

کاین مرغ زشت روی، چه خودخواه و خودنماست

□

گوش ما را هر نفس دستان نو

□

که کامی حاصل آید بی مرارت

□

گرفتمت که شدی آنچنان که می‌بایی

□

با وصل کشتگانت هجران چه کار دارد؟

□

زشت نقشی کز بنی‌هاشم شکفت

□

ز مشک زلف تو ما را سرشک خونین داد

□

بزرگان برفتند با او وخرد

□

گاه ره میزد، گهی ره میسپرد

□

تو خود از خانه آخر ز حال بنده می دانی

□

مجال خواب نیابند ساکنان محامل

□

به هر طرف که بگردید رو بگردانید

□

باز دست غم گریبانم گرفت

□

به من کم می‌کنی لطفی که داری این زمان یا نه

□

گنج مقصود بجو از دل ویرانه‌ی خویش

□

پدید آمد آن مطرف زردفام

□

کای خوش آن چشمی که گرم خفتن است

□

لیس یلذک الهوی لیس لفیک حوصله

□

گر دردمند عشق بنالد غریب نیست

□

که گیتی سیم جعفر انگاشتش

□

ز پسته‌ی شکرافشان زلال بگشاید

□

مر عمر را دید و در لرز اوفتاد

□

تا همایون سایه‌اش را بندگی از جان کند

□

چه آمد بران نامور شهریار

□

که کار کردن بیمزد، عمر باختن است

□

بیا رخ بر رخان زرد من نه

□

همچو جام از باده لعلم لبالب شد دهن

□

یا غیر خاک پایش کس دستگیر باشد

□

رخت اندرو منه که نه‌ای تو سزای خاک!

□

یکی جوهر نثار آید یکی گوهر فشان باشد

□

خبر این است که تا به قدم جان شده‌ایم

□

شنیده سخنها همه یادکرد

□

که چند دشمنی از بهر حرص و آز کنیم

□

که مست و بیخودم از چاشنی محنت او

□

وز تو خرگاه چون سپهر از ماه

□

از گفتن ناخوب نگه‌دار زبان را

□

آن گم شده در جهان نمی‌یابم

□

در سرا عدل سلیمان در دوید

□

حیف و صد حیف که اهل نظری پیدا نیست

□

به زندان بهرام هفتاد روز

□

کای کودکان خرد، گه کارکردن است

□

تا صورت خاکی را در چرخ درآوردی

□

یاقوت آبدار تو قوت روان چشم

□

همرنگ شوم از تو گر خیر بود گر شر

□

هیهات! که از وصل تو مهجور بماندیم

□

دور باد از شما غم ایام

□

مرغی از سدره به کنج قفسی می‌آید

□

سخن گوی بندوی برشد ببام

□

آن که به هم جمع کرد عشق و جوانی

□

مهل ای طفل به سستی طرف چادر روزه

□

که تیر غمزه تمامست صید آهو را

□

دور از مجاوران مکارم نمای ری

□

رخ مگردان از من مسکین، مکن

□

ای تو بسته‌ی نوبت آزادی مکن

□

الحق که در این نکته غلط رفت و خطا کرد

□

خروشی برآمد زهر دو گروه

□

سخن میگفت با خود کعبه، زینسان

□

ای ماه رو تشریف ده مر آسمان را ساعتی

□

برعروسان بوستان خندید

□

غرق دریاییم و ما را موج دریا می‌کشد

□

طالب سایه‌ی امان تواند

□

با غمزه بگو تا نزند تیغ دو دسته

□

فرمان بر ساقی شو، فرمانده دوران باش

□

سپاهی جهانگیر وگرد دلیر

□

کو کسی کو به دل و دیده خریدار تو نیست

□

زرم بستان می چون زر مرا ده

□

دریای آتشینم در دیده موج خون زد

□

زین خواندن زند تا کی و چند؟

□

هان! از سر درد در ده آواز

□

غالب آید سخت و بر صاحب‌دلان

□

کز نوش لبان رشته‌ی پیوند بریدم

□

پسندیده و دیده ازهر دی

□

ببین ز جور تو، ما را چه زخمها بتن است

□

جویان و پای کوبان از آسمان رسیده

□

مهربانی کن و مه را بسها باز گذار

□

به روز و شب به مراعاتت اقتضا دارد

□

به زیر هر خم زلفش هزار نیرنگ است

□

تا به این غایت مروت بیوفایی اینهمه

□

کو وجودی که ز جان در طلبت سیر نشد

□

برادرش پر درد زان رزمگاه

□

خار، آن گل دید و رو در هم کشید

□

رو که بدین عاشقی سخت عظیم گولکی

□

یاقوت چه ارزد بده آن قوت روان را

□

کو میوه‌ی دل باری بر بار نگه دارش

□

می‌زدم نعره و فریاد ز من کس نشنود

□

میهمان محسنان باید شدن

□

حسرت اندوخته‌ی طلعت نیکوی توام

□

گشاده یکی روی و دیگر دژم

□

جز سرزنش و بد سری خار، چه دیدی

□

باقی دگران همه نظاره

□

که به آفتاب ماند ز قمر نقاب بسته

□

در دل و در دیده‌ها همچو نظر می‌رود

□

تافته‌ام از غمت، روی ز من بر متاب

□

عزت از آنجا بجوی حرمت از آنجا طلب

□

پاداش آن جفاها یک ره وفا توان کرد

□

زپیوستن آگاهی نو رسید

□

ور بمیرم گرفته‌ام کم خویش

□

می‌برمد از او دلم چون دل تو ز مقذری

□

سرویست چنین که می‌رود راست

□

کز گشت چرخ دشت چو گردون است

□

خوش بود خاصه هر سحر دیدن

□

دید کان خرگوش می‌آید ز دور

□

دل سوختگان غیر عذاب از تو نخواهند

□

که تازه شد آن فر شاهنشهی

□

دید و گفت این چهره جای اشک نیست

□

نی به خدا که از دغل چشم فراز می‌کنی

□

آن نقش بین که سجده کند نقش آذرش

□

که الله الله ز آتش رخان فرار کنید

□

خاکساری را به خاک اسپرده گیر

□

مژده باد ای مخلصان میر میران، مژده باد

□

که زیر هر قدمی یک جهان خطر دارد

□

ستاره به برج شباهنگ شد

□

که سر و روی ما سیاه مکن

□

که از خوی تو پر از مشک گشت گرمابه

□

پیغام آشنا نفس روح پرورست

□

خورشید در نطاق شبستان نو نشست

□

تا به شادی مجلس آراید درو سلطان دل

□

کز ره آن خرگوش ماند و پا کشید

□

شاهدان شهر ما از لعل میگون کرده‌اند

□

درفشان شد اختر بچرخ اندرون

□

گلی خودرو، دمید از جو کناری

□

کله جویی نیابی سر چه شیرین است بی‌خویشی

□

طاق پیروزه‌ی ابروی تو پیوسته هلال

□

تو هم به صلح گرایی اگر خدا بگمارد

□

ز غصه ناتوانم، با که گویم؟

□

بس ملک دل هنوز که گردد مسخرش

□

وای بر من گر ازین قید کنی آزادم

□

نه آب وگیا بود و نه رهنمون

□

بخنده گفت، که کار تو شد ز جهل، تباه

□

این نور اللهی است این از پیش الله آمده

□

آخر این غوره نوخاسته چون حلوا شد

□

گرچه زیرند گهی جمله، همیشه زبرند

□

شکر در نمکدان نخواهیم یافت

□

بعد از آن گفتش سلام الفراق

□

شاهد شیرین کلام، خسرو فرخ سیر

□

ز گفتار آن دانشی راستان

□

بنمای رخ رنگین ناموس قمر بشکن

□

چشم و عقلم روشن از ایام تو

□

لعل زمرد نقاب گوهر یاقوت کان

□

همچو ماه هفت و هشت و آفتاب روز عید

□

وگر درمان من سازد، زهی دولت زهی دولت

□

باز افزاید همان این درد کار افزای من

□

همه جا قیمت مشک ختن ارزان نشود

□

دودیده پراز آب و پر خون جگر

□

فصل رحلت در این کتاب نبود

□

مرا از روی این خورشید عارستی و ننگستی

□

یا دیده و بعد از تو به رویی نگریدست

□

کفتاب این چنین دل افروز است

□

که بوی او شفای جان هر بیمار می‌آید

□

کسمان بیضه زمین چون زرده است

□

روزگارم تیره شد از تار موی مشکبویش

□

فگندند مردی سبک بر دو اسپ

□

در آن وجود که دل مرده، مرده است روان

□

اجزای مرا چشمت اصحاب نظر کرده

□

مایه‌ی روح فزائی بود از روی خواص

□

مرغان دگر خمش نشینند

□

هزاران آه مشتاقان ز هر سو زار برخیزد

□

تهنیت خوان فتح و نصرت تو

□

خفته را بین که چسان بر صف بیداران زد

□

بران پیشگاه بزرگی نشاند

□

اوفتاد آهسته و غلتید و رفت

□

دانا و بینای رهی آن سو که دانی می‌روی

□

وی دور شده آفت نقصان ز کمالت

□

شادان و برفراشته آوا را

□

خروش و ولوله از جان عاشقان برخاست

□

پیش در شو گر همی گویی تو راست

□

پس از پیاله ببوسد دهان دل خواهش

□

پر اندیشه بنشست با رهنمای

□

از هر دلی و جانی سوزی دگر برآید

□

دلم بردی نمی‌دانم چه آوردی دگرباره

□

هیچ نمی‌رود برون از دل من دهان تو

□

گر ره قافله عقل زند تا بزند

□

گنجی که آن نیابد صد پیر در مناجات

□

رشک باغ حبتی هم درهوا، هم درفضا

□

حادثه در کمین من، فتنه‌ی روزگار هم

□

ستاره شد از تیرگی ناامید

□

که تو مسکین چقدر بد بوئی

□

پرهیز من ز چیست ز تو یار شرم تو

□

بگوی اگر گنهی رفت و گر خطایی هست

□

کسمان ظل آسمانه‌ی اوست

□

چیست تدبیر کار چتوان کرد؟

□

پی بریدندش ز جهل آن قوم مر

□

در روز تیرباران مردانه ایستادم

□

بران آفرین آفرین بر فزود

□

من تلخ کام مانده در حسرت چنین لب

□

انگشت برآورده اندر دهنم کرده

□

با قامتش ز سرو روان در گذشته‌ایم

□

کتش زد در دل و دل را ربود

□

بر کشته‌ی کربلا بگریید

□

عید باشد همه روز و همه ماه وهمه سال

□

نه مملوکی که هر ساعت نظر با مالکی دارد

□

ز هر گونه اندیشه بر دل براند

□

جان ده ار عاشقی و ناز مکن

□

نیپو سر کینیکا چونم من و چونی تو

□

هم صبر که چاره دگر نیست

□

درآورد در کار من بینوایی

□

رنجه شو و غم‌گساریی کن

□

بعد از آن شد پیش شیر پنجه‌زن

□

ای بسا فتنه که در دور زمان برخیزد

□

چهارم چو بفروخت گیتی فروز

□

چون تو بمن نمی‌رسی من به تو چون رسانمش

□

شیء لله از جمال روی تو

□

که مجلس با وجود او بهشت جاودانی بود

□

رضی الصد بحینی و قصد

□

کی آخر از فراموشی کنی یاد؟

□

ز کار خود در آزاریم جمله

□

گر به دوزخ بریم، شکر فراوان دارم

□

چوبگذشت شاد از پل نهروان

□

اختر چرخ ادب پروین است

□

آن دلبرم درآمد در کف یکی پیاله

□

وان چه تیرست که در جوشن جان می‌گذرد

□

ماتم ز پی کدام دارم

□

به پیش پرتو روی تو ماه و خور سایه

□

ظاهر آن ره دارد و این بی‌رهی

□

اول شکاف سینه‌ی مرا نشانه کرد

□

بتندی همی‌راند تا مرز روم

□

عشق تو چون آتش و فراق تو جان سوز

□

دید غرض که فقر بد بانگ الست را بلی

□

می‌رفت بسر وقت حریفان شبانه

□

یا خود نبود چیزی یا بود و آن فنا شد

□

رحم کن بر دلم، که مسکین است

□

جهان روشن ز ماه عالم آرای

□

حسرت او نمی‌رود از دل پاره پاره‌ام

□

که دستور شاهنشهان را سزی

□

چشمی به کرشمه بر من افگن

□

دل بردی و جان بردی این جا چه رها کردی

□

ز ابر دیده کنارم به اشک تر می‌گشت

□

صبح نخستین نمود روی به نظارگان

□

گذری بر در نگار کنیم

□

کرده حاتم را غلام جود خویش

□

تسبیح شیخ حلقه‌ی زنار می‌شود

□

سپه را بکردار گردان سپهر

□

قد تو سرو روان است و سرو تو گل ریز

□

مثال حسن و احسانت برون از حد و اندازه

□

هندوئی چون طره‌ی پستت بطراری که دید

□

غافلانه سوی غوغا می‌رود

□

ز بیم آتش دوزخ چرا بود غمناک؟

□

که هیچ حاصل از او نیست غیر افغانم

□

نه تاب آن که بپیچم به عنبرین رسنش

□

جهان شد ز گرد سواران سیاه

□

کاز آتش فساد تو، جز دود و آه نیست

□

چو من دل بجویم بود دلبر او

□

جفا و ناز و عتاب و ستمگری آموخت

□

خواهد که نفس زند نیارد

□

به سوی شاه بر از من سخنی گر خواهی

□

پند را در جان و در دل ره کنید

□

خانه‌ام را سوخت بی باکی که او در خانه نیست

□

طبیبی در آن ناحیت بود و گفت

□

ز نخوت، بر گلی خندید بسیار

□

ای سلسله جنبان جان عالم ز تو پرغلغله

□

یا خود ز وجود و عدم ما چه برآید

□

قبله مان سوی شهر یار نهاد

□

بجز وصلت دگر درمان ندارد

□

شوره زار شور بختان را گلستان کرده‌ای

□

کافروخته رخ آمد و افراخته قامت

□

سر خیل سپاه اشک ریزان

□

کم مکن ای دوست روغنم که بمیرم

□

غم تو به توی ما را تو به جرعه‌ای صفا ده

□

که ننهد بر چنین صورت دل از دست

□

چشمه‌ی شور از در نفایه ستور است

□

بیگانه مشو، که آشناییم

□

پهلوی آتش بتی بر پای کرد

□

چون غریبی است که در کشمکش شام افتاد

□

نظر داشت با پادشا زاده‌ای

□

مرا دشمن چرا داری چو کودک مر دبستان را

□

الی کم تشد فم الخابیه

□

کام دل حاصل و ایام به کامست امروز

□

از آنک عشق تو بنیاد عافیت برکند

□

چو گل دیدی، گه آشفتن تست

□

فکنده رخت در گرداب غفلت

□

در عین بی خودی می نابی نداشتند

□

شد نرم چنانکه موم از آتش

□

از عدالتخانه بیرون برد رخت

□

وگر یارم فقیرستی ز زر فارغ چه غم بودی

□

در بهشتست که همخوابه حورالعینیست

□

به بیست سال برآمد به یک نفس بگذشت

□

هر نفس دردی ز دوران می‌کشم

□

از امیران کیست بر جایش نشان

□

گر به جانان آشنایی از جهان بیگانه باش

□

ولی از تکبر سری مست داشت

□

چنین تنی همگی جان و صورتی همه معنی

□

از دام تن وا می‌رهد هر خسته دل اشکاریی

□

بنشین نفسی تا نفسی با تو برآریم

□

دل سبد آمد مکن هر سقطی در سبد

□

جام طرب کشیده‌ام، زآن به شتاب می‌روم

□

کن جهان جان ، بر آن جان جهان سازم نثار

□

کشتی و زنده ساختی ای تو خدای عاشقان

□

بر چنین جستجوی بست کمر

□

ز لبهای تو می‌نوشم، ز رخسار تو گل چینم

□

تا بوک رو این سو کنی باشد که با ما خو کنی

□

زهی سعادت و دولت که یار ما باشد

□

باد خنک از جانب خوارزم وزانست

□

که فارغ آمدم از ننگ و نام، باده بیار

□

نردبانی پیش پای ما نهاد

□

حاشا که مشتری سر مویی زیان کند

□

که در باغ دل قامتش سرو بود

□

یا چو من هجر تو را هیچ گرفتاری هست؟

□

پنهان شده و افکنده در شهر پریشانی

□

پرده بگشای و مرا بسته هجران مگذار

□

من نیک سبک گشتم آن رطل گران زوتر

□

سوی درگاه شه عادل رسان از ما خبر

□

از زمین تا چند فریادم رود بر آسمان

□

دل مرا به نگاه تو آشنایی داد

□

از پرده صبح سر به در کرد

□

وزید و کرد گیتی را معنبر

□

چشم پرخون تیغ در کف عشق او

□

گر دو جهان خرمیست ما و غم روی دوست

□

نهنگ و آب سیاهش عجب بدان ماند

□

ز چشم مست ساقی وام کردند

□

جمله مرغانش به خدمت آمدند

□

برنخیزد اگر آشوب قیامت باشد

□

به هرمز چنین گفت نوشیروان

□

وین که دارم نه اختیار من است

□

برف تو بفسراندت گر تو تنور آذری

□

راستی را با رخش خوش روزگاری داشتم

□

حدیث خوبی آن یار دلربا گوید

□

خوشی درو بنگر، کز ره دراز آمد

□

تا مرا گفتگو نباید کرد

□

چشم تر، اشک روان، حال خرابش می‌دهند

□

آهی بزد و عمامه بفکند

□

کز چه من گردم این چنین، تو دراز

□

وی که دل تو چون حجر هان که قرابه نشکنی

□

تا چه اندیشه کند رای جهان آرایت

□

مر تو را خوانده و خود روی نهاده به نشیب

□

کشته‌ی اندوه و تیمار توام

□

گشت گریان گریه خود دام زنست

□

یعنی از عشق تو در بر دل خونین دارم

□

واگاهی نیست مردم بیرون را

□

کز کودکان کوی، بمن کس نظر نداشت

□

عالم همه خندان شد بگذشت ز حد خنده

□

از خلق جهان کسوت سودای تو پوشم

□

نی هر خسیس را شه رخسار می‌نماید

□

ناله از جان عاشقان برخاست

□

قوت دندان ندارد ورنه قنطر می‌خورد

□

توبه ز تزویر و ریا کرده‌ام

□

الماس شکسته در جگر دید

□

طوطی زیبا خرید از دوستان

□

دل بودی و جان بردی این جا چه رها کردی

□

طاقت بار فراق این همه ایامم نیست

□

آسمان چون من سخن گستر بزاد

□

که بوی او شفای جان هر بیمار می‌آید

□

فقر فخر آمد مرا بر سر مزن

□

که از سلاسل تو مستحق زنجیرم

□

زان جمع به دربود پریشانی

□

اگر دستم نگیری رفتم از دست

□

شبم ز بام به حجره ز حجره تا سر کو

□

نشانده قد تو در باغ جان نهال جمال

□

که شب ببخشد آن بدر بدره بی‌حد

□

نیم چون خوشدل و خرم بگرییم

□

برو و بکش دو جامی که بسی ملال داری

□

عجبی نباشد از من که بری ز کفر و دینم

□

هیچ بودی نبوده پیش از تو

□

اگر چه زنده باشد جان ندارد

□

بار تو ده شکسته را بارگه وفا تویی

□

ازو بپرس که انگشت‌هاش در خونست

□

بشنو سال خوب و جوابی بده صواب:

□

مکن، مکن، به کف‌اند هم رها ای دوست

□

در فریب داخلان و خارجان

□

وز دیده سرشک لاله رنگ آمد

□

که اکرام حجاج یوسف نکرد

□

ندیده‌ام چو تو هیچ آفریده، سرگردان

□

برساخت پریر یک بهانه

□

پیوسته طاق خضرا برآفتاب بسته

□

ای درد و درمان درمان چه باشد

□

به کام دل همی نوشد می لعل شکر بارش

□

که قرض شما را ادا می‌کنم

□

یعنی همه جا غیر خدا یار ندیدند

□

به خیالی خیال بازی چند

□

روزگاری داشت ناهموار و سخت

□

بنگر تو به عاشقان خیره

□

مدهوش می‌گذاری یاران مهربانت

□

اقلیم چارم از تو چو فردوس هشتم است

□

در جهانش کجا قرار بود؟

□

آن سر پیغامبران بحر صفا

□

که زلف و کاکل و چشم تو در نظر دارد

□

که فردا نگیرد خدا بر تو سخت

□

مجلس پر از شکر شد از پسته‌ی دهانت

□

که آمد نوبت عشرت زمان مجلس آرایی

□

که قدش غیرت سرو سهی بود

□

و آنچ عشق تو کند شورش محشر نکند

□

که در رندی مغان را پیشوایم

□

رقیبان را به قتلم شادمان کردی ، نکو کردی

□

سلطنت کون و مکانت دهند

□

کز جمله منعمان بغداد

□

چون شمع همی سوزم، از عشق دل افروزم

□

زهی مبارک و زیبا به فال در دیده

□

یا وقت بیداری غلط بودست مرغ بام را

□

علت خوابی و تو را نیست خواب

□

به چه عذر جان نبخشم به دو چشم شنگ او من؟

□

مر ضعیفی را قوی رایی فتاد

□

باز گردیده به رویم در گل‌زاری چند

□

به جان او که دلم بر سر وفاست هنوز

□

اگر نجات خوهی گوش کن عبارت عشق

□

میان بگشاد اسرار و میان بربست اندیشه

□

شبه بر گوشه‌ی یاقوت خموشش نگرید

□

که در او خزان نباشد که در او گلی نریزد

□

تا چند مراد خویش جوییم؟

□

کجا هلال و رسیدن به مستقر کمال

□

چرخ مینا تا سحر گردش به کام من کند

□

آراست کبودیی به زردی

□

خرم آن دل که در حمایت اوست

□

گفتند خواجه عاشق و مست است و کو به کو

□

هیچت از دوستان نیاید یاد

□

بزرگوار امیر امام خاقانی است

□

با خویشتنش چه کار باشد؟

□

خود چه ماند از عمر افزون‌تر گذشت

□

نه صبر در فراقش زین بیشتر توان کرد

□

که با شیر زورآوری خواست کرد

□

که سگان خویشند با گرگان، همه

□

دلبری عشوه ده سرکش خون خوارش ده

□

وی زلف پر شکستت زنجیر پای بندان

□

اگر باشد تو را از بنده آزار

□

در کف صد بلا صبور افتاد

□

مرغ سر دیوار گلستان تو باشم

□

که آفتاب نتابد مقابل قمرم

□

می‌رفت شکاریی به نخجیر

□

دوشم به لب شیرین جان داد به هر بوسه

□

شما را باز می‌خواند شهنشاه

□

دوستان دستی که کار از دست رفت

□

پارسا شو تا شوی بر هر مرادی پادشا

□

چیزی طلب که زندگی جان به آن بود

□

گر دهد عفو خداوندیت دست

□

از یکی جان می‌ستاند بر یکی جان می‌دهد

□

که همواره بیدار و شب خیز بود

□

تا کی کنیم بی تو صبری که نیست ما را

□

بازآ تو از این غربت تا چند پریشانی

□

عهد و پیمان وفاداریش بین

□

لابد برود هر آنک او زاد

□

درین خرابه تو خود کی قدم نهی؟ حاشاک

□

ما و گدایی در دولتسرای عشق

□

تا نظرم باز شد در همه جا دیدمت

□

خاتم آخر آفرینش کار

□

برگزیده ز ما جدایی را

□

از آنچ زهره ساقی بیاوردش ره آوردی

□

لب خنده زنان چو غنچه در پوست

□

هندوئی را ترک عذرا دادی احسنت ای ملک

□

خوشتر از جان چیست؟ آنی ای پسر

□

گر خورد او زهر قاتل را عیان

□

نقشی از روی تو در روی زمین خوش‌تر نیست

□

نبی البرایا شفیع الامم

□

ذوق لب تو شکر ندارد

□

به من نگر تو بدان چشم‌های مستانه

□

عالمی بر شکن زلف سیاهت مفتون

□

که در جهان چو تو خوبی کسی ندید و نزاد

□

فارغ شده ز مسجد وز لذت مباحات

□

چه شاید کرد چون طالع چنین بود

□

من که دادم بی قراری را قرار خویشتن

□

یک شاه نه بل هزار شاها

□

بیخودم کرد نرگس مستش

□

عجبتر این که بتش پیش او است بنشسته

□

پسته‌ی دربار او لعل گهر پوش او

□

وز فر نوبهار شد آراسته زمی

□

درین خرابه تو خود کی قدم نهی؟ حاشاک

□

بودشان از شیر دایم کش‌مکش

□

هر گه که التفات کنی بر قفای خویش

□

که حاتم اصم بود، باور مکن

□

نقش دگری کجا پذیرم

□

برداشته ربابی می‌زد یکی ترانه

□

که شمع سوخته دل را از آتشست شعاع

□

وقت سختی و امتحان آمد

□

نیست تدبیر کار، چتوان کرد؟

□

در عصر خزان‌ها بهار کرده

□

قدمی چند پی مغبچگان باید رفت

□

سرباز کند ز گنج سینه

□

که من آن توام تو آن منی

□

که هر کجا مرده بود زنده کنم بی‌حیله‌ای

□

که عیش خلوت بی او کدورتی دارد

□

بر فلک سر فراختم چو برفت

□

بیا، که بی‌تو همه سود من زیان آمد

□

کرد ما را هست دان پیداست این

□

جمع نخواهد شدن حال پریشان دل

□

فیروز روز آن که تو بر وی گذر کنی

□

دگر با کسی آشنایی مکن

□

الیوم اری الحب علی العهد فعودوا

□

از نسیم صبح بوی زلف جانان یافتم

□

سوی عشرت‌ها روید و میل بانگ نی کنید

□

تو روشن کرده‌ای او را و او کرده جهان روشن

□

جز دود دل که بست نفس بر نفس مرا

□

از فلک سفله انتقام گرفتم

□

کرد از لب خود شکر فشانی

□

وی دهنت چشمه‌ی حیوان من!

□

که به گلزار تو رسد دل خسته به خار تو

□

ابر چشمم بر رخ از سودای دل سیلاب داشت

□

تا کس نفرستیم و نخوانیم نیایی

□

تو خفته من از غم تو بیدار

□

رسته ز آوازش خیالات عجب

□

عمر دوباره داد به شاه گدانواز

□

که با ساده رویی در افتاده بود

□

ماییم ز حسن رویت آگاه

□

همچو ماهی به تک آب مرو

□

و آشفته و شوریده ببازار برآرید

□

دوش دلم سوی دل افروز شد

□

من چو تو آگه نیم ز حال حقیقت

□

دیدی که چه شد با چه کسان یار مصاحب

□

که آهوی ختن آمد به سیر چشم سیاهش

□

یوسف رخ مشرقی رسیدی

□

لب نگویم که شکر نیست بدان شیرینی

□

در این مستی اگر جرمی کنم تا رو نگردانی

□

یا بوی وصال دوستانست

□

چو عزالدین بوعمران فروشد

□

امید از هر که داری جمله بگسل

□

در حق او نافع آید آن دروغ

□

نرم گردد آهنش از تف آه آتشینم

□

به کیوان برت کله‌ی خوابگاه؟

□

عادت طبع من از وصف تو شکرخایی

□

جان من و جان تو در اصل یکی بوده

□

هیچ شک نیست که پوشیده نماند رازش

□

آزاد سرو بین که چه سان بنده می‌شود

□

یک وصف تست قدرت و یک اسم تو قدیر

□

مدتی رفتیم و او یک بار یاد ما نکرد

□

که حیوان تا به انسان فرق دارد

□

این قصه چنین برد به پایان

□

همایون طالعی، فرخنده رائی

□

و آن کاسه به پیش عاشقان نه

□

دودش به سر درآمد و از پای درفتاد

□

همین بود ازیرا گزین محمد

□

که بی‌تو زار چنان شد که: من نگویم چون؟

□

هست هم آثار هشیاری تو

□

غنچه توان چید، خار اگر بگذارد

□

من از تو روی نپیچم که مستحب منی

□

به طوع سجده کنندت بتان یغمایی

□

دیده شدی نشان من گر نه که بی‌نشانمی

□

می‌خورم جامی و زهری بگمان می‌نوشم

□

اینک آن رویی که ماه و زهره را حیران کند

□

جان ما در حضرت جانان ماست

□

عنایتی که تو داری به من بیانی نیست

□

در عمر خود همین بود خواب خوشی که دیدم

□

خونابه شود ز برگ‌ریزان

□

که جانم با تو دارد آشنایی

□

نم ندهی به کشت من آب به این و آن دهی

□

خفته از صبح بی‌خبر باشد

□

در اوج‌دار ملک رسید از کران آب

□

باز در چنگ عنا افتاده‌ام

□

زانک عاجز گشت مطرب ز انتظار

□

هر جا که دلی بود به امداد من آمد

□

به صد دفتر نشاید گفت حسب الحال مشتاقی

□

پرده برافگن رخ چو ماه و خورت را

□

بپیما پنج پیمانه به یک پیمانه‌ای ساقی

□

وز جان به جان دوست که دل برگرفته‌ایم

□

وان فتنه حور می‌خرامد

□

رند و قلاش و می‌پرست افتاد

□

بهانه ساخت که شنجرف بوده پی گم کرد

□

هر شکنش را به تار زلف تو بستیم

□

بر ران سخن چنین کشد داغ

□

جان نو داد به من صورت معنی‌دارش

□

تو دلبر و استادی ما عاشق و این کاره

□

بیان دوست به گفتار در نمی‌گنجد

□

از این هر دو بیچاره بر جان گریست

□

بیرون ز کوی دوست منه زینهار پای

□

تا که خویش از خواب نتوانست داشت

□

تو را با لعل خندان آفریدند

□

که رحمت بر اخلاق حجاج باد

□

که از ملال نمردی، چه خیره سر بودی

□

عاشق او شو که دهد ملکت عیش ابدی

□

گلستان رخت خندیده برگل

□

نگرد شتر به اشتر که بیا که ساربان شد

□

وز هر دو جهان مهر گسستیم دگربار

□

گر چه گستاخیست می‌گوییم پرخوبی نکرد

□

بار دل عالم همه بر دوش تو افتاد

□

زین قصه خبر چنین کند باز

□

زاغچه‌ای داشت در آن آشیان

□

می‌نشنود آن بانگ را الا که صاحب حالتی

□

دستگاه صبر و پایاب شکیباییم نیست

□

از ریزش ریسمان مادر

□

که شاه بیت سخنها شود فسانه‌ی تو

□

گفت و از حد برد گفت و گوی را

□

منت کش خاک قدمت تاجوری چند

□

که می‌گفت مسکینی از زیر طاق

□

در شکر با آن حلاوت ذوق این گفتار نیست

□

که امشب می‌نویسد زی نویسد باز فردا ری

□

ور اهل دلی بر در دلدار فرود آی

□

درخت‌های حقایق از آن بهار چه می‌شد

□

جان، راحت بی‌غمی ندارد

□

من نه آنم که فریب تو خورم بار دگر

□

عقل کل گفتا که کار دین حق بالا گرفت

□

کرد از سر کین کمیت را گرم

□

لطف کن تا من دل داده به دلدار رسم

□

بال و پر ما خوی خوش تو

□

وان چه در چشم تو از شوخی و رعنایی هست

□

هیچ از خبر شدت به عیان پیدا؟

□

چنان دان که زیره به کرمان فرستم

□

ماند خصمی زو بتر در اندرون

□

بس مرغ دل که پای به دام بلا نهاد

□

چه بودت که دیگر نیایی به حی؟

□

که صبحدم بره بفرست، میهمان دارم

□

ور صبح و سحر خواهی نک صبح و سحر باری

□

که باد از روی خوبت چشم بد دور

□

ز سراپرده اسرار خدا می‌آید

□

از کرم، افتاده‌ای را دست گیر

□

که سرگذشت فراق تو بر زبانم بود

□

عجبی نیست گرش کشته شدن کار بود

□

شد چون مه لیلی آسمان گیر

□

دل برد از مردم و نگاه ندارد

□

آیی به حجره من و گویی که گل برو

□

بادام شکوفه بر سر آورد

□

درگاه تو را نشان کعبه

□

هزار فتنه و آشوب در جهان انداخت

□

مکرها بس دیده‌ام از زید و بکر

□

دل یک جمع پریشان شود از هر تارش

□

نگه دار پنهان ره آشتی

□

که این گروه، چه بی‌همت و تن آسانند

□

که در آن روی نظر کرده بود دزدیده

□

جعد تو زنجیر پای بندان

□

داند که خوشی خوشی کشاند

□

کی ببویم لعل شکرخای دوست؟

□

مرا به لطف نهان تو بد گمان نکند

□

زیر تیغ امتحان رفتن به پای خویشتن

□

از حال عرب چنین کند یاد

□

بی‌گوش سخن شنیده از یار

□

هر ذره از خورشید تو تابنده چون دردانه‌ای

□

غمت از سر ننهم گر دلت از ما بگرفت

□

یا هردوان نهفته در این گوی اغبرند؟

□

چشم عشاق، تیره بیند روز

□

اندرین ایام می‌آرد سبق

□

تیرباران قضا را سپر از جان باید

□

که در دام مهر تو دلبر فتادم؟

□

و گر تن است به دل می‌کشد جفای تو را

□

که او صف‌های شیران را بدراند به تنهایی

□

بلبلی باز گفت در نوروز

□

با او تو مگو ز داد و بیداد

□

رونده را سر کوی تو جای اندیشه

□

بودش گمان مهر وهنوزش یقین نبود

□

مردم آزارتر از چشم تو بیماری نیست

□

در رشته چنین کشید گوهر

□

گل به رخسار نکو سرو به بالای بلند

□

بی‌دست و دل شدستم دستی بر این دلم نه

□

باز از نگین عهد تو نقش وفا که برد

□

که دولت سایه‌ی ناپایدار است

□

مپرس از دلم آخر که: چون شد آن مجنون؟

□

هین که این هدیه‌ست ما را سودمند

□

که دو صد خون به دل محرم و بیگانه نکرد

□

شنیدم که بغداد نیمی بسوخت

□

جان طاقت هجر تو ازین بیش ندارد

□

فسونگرم می‌خوانی حکایت‌های شوریده

□

در میان باغ کاران یا کنار زنده رود

□

در همه عالم چنین عشقی که دید

□

و از دادن جان کار تو مقطع دارد

□

هر چند حسرت بیش شد شوق و محبت کم نشد

□

آشوب قیامت را دیدیم به دورانت

□

نام ملکی که نیستش یار

□

شب سیاهی ز موی او دارد

□

شرح نمی‌کنم که بس عاقل را اشارتی

□

که نیستم خبر از هر چه در دو عالم هست

□

که چشم عیان بین نبیند نهان را

□

کمدن من به سوی ملک جهان بود؟!

□

در هلاک قوم عیسی رو نمود

□

تشنه‌ی لعل تو خونین جگرانند هنوز

□

پسر تاج شاهی به سر برنهاد

□

خبری از من دلداده به دلدار بگو

□

وز گفت و فکرت بس صور در غیب آبستن شده

□

وگر آید ز خرگاهی برآید

□

جلوه گلشن به باغ همچو نگاران رسید

□

غم تو مرهم جان می‌نماید

□

دل جنیبت کش و جان غاشیه‌دارش سازم

□

برخاستم چو گرد و نشستم به دامنش

□

از سر سخن چنین خبر داد

□

نکرده پرسش چوگان، هوای گو کردیم

□

که در رقص است آن دلدار و دلخواه

□

کمند شوق کشانم به صلح بازآرد

□

وز یار یادگار دلم یاد کرد ماند

□

پس چرا قصه شد دگرگون باز؟

□

در بیابان طوطیی چندی بدید

□

هزار دجله به یک‌دم گذشته از نظرم

□

سادتی احترق القلب من الاشواق

□

طرف گلشن را منظم کرده‌اند

□

ساکن شده‌ام در منزل تو

□

یا چو هندو بنده‌ی ترکان نمی‌باید شدن

□

نیم شبی ناگهان صبح قیامت دمید

□

ز کفر زلفت ایمان آفریدند

□

بنده شایسته نیست ورنه خریدارهست

□

ندانم این چه جمال است کان صنم دارد

□

از پرده چنین برآرد آواز

□

هر چه کند تن کرده بود جان

□

لایق خرکمان من نیست در این جهان زهی

□

نیافت خواهد پاسخ ز لفظ من تنگی

□

وز بهر طمع پر به پرواز بیاراست

□

جهان کلاه ز شادی بر آسمان انداخت

□

جان ز بالا چون در آمد در زمین

□

الله الله که چه سودای محالی دارم

□

برون از رمق در حیاتش نیافت

□

ای ز تو روشن شده صحن و سرا همچنین

□

بازآ ز خدا جزات نسیه

□

که یک گلست در این باغ و عندلیب هزار

□

ای خنک آن را که او روی شما را ندید

□

رمزی ز راز عشقت در صد بیان نگنجد

□

ز مشرق سوی مغرب کرد پرواز

□

عوض نافه همی خون دل از چین آرند

□

بر جوی بریده پل شکستند

□

از جنگ می‌ترسانیم گر جنگ شد گو جنگ شو

□

تو برده و من مانده من خرقه گرو کرده

□

ای دم صبح چه داری خبر از مقدم دوست

□

شش دانگ بود راست بهر کفه‌ای که سخت

□

می‌ورم با دل شفاعت خواه

□

طوطیک پرید تا شاخ بلند

□

به صمد نمود راهم صنمی که می‌پرستم

□

طوطی خموش به چو تو گفتار می‌کنی

□

بوی آن یار جهان آرای جان افزاست این

□

آخر چه کم گردد ز تو کز تو برآید حاجتی

□

و افکنده شاخ ریحان بر لاله دسته دسته

□

چو فروشدم به دریا چو تو گوهرم نیامد

□

که این خار و آن گلستانی خوش است

□

خردش بی‌خرد نینگارد؟

□

سرمستم از این باده‌ی دیرینه که بودم

□

میدان بستد ز هم نبردان

□

چو میوه پخته نگشت از درخت بازمکن

□

زهی یغما که می‌آرد شه قفجاق ترکانه

□

شد ز ... روا که مابونی

□

شاد چون باشی بدین آشفته خواب؟

□

به ما دلخستگان کی رخ نماید؟

□

در قفص محبوس زیبا طوطیی

□

آخر از فیض جنون قابل زنجیر شدم

□

تمنای پیری بر آورده بود

□

گشتم از خوبی او بی‌هوش من

□

آیینه گشته‌ام همه بهر خیال تو

□

ز مهر بردل پر خون لاله بنگر داغ

□

آن دلبر و یار ما نیامد

□

گهی وصل تو هجران می‌نماید

□

خویشان مرا تعزیت کنی

□

مفتی شهر می‌خورد حسرت می پرستیم

□

دروی به ضرورت اختیاریست

□

چه بستی کیسه را دستی بجنبان

□

ببین دریای شیرینی ببین موج گهر باری

□

فرمای خدمتی که برآید ز دست ما

□

ولیکن ز بد ده امان خلق را

□

در وصف توام حیران، آخر چه کمال است این؟

□

هوش سوی قصه‌ی خرگوش دار

□

ترسم آن مست سیه کار ندارد نگهش

□

مثل مرده‌ایست در کفنی

□

چشمی ز دل برآور در عین دل نظر کن

□

مسابق باش و وقت کار برجه

□

وز مستی و بی خویشتنی عار نداریم

□

کدام دل که در او آن نشان نمی‌آید

□

یکدم وصال آن مه خوبانم آرزوست

□

دیده در وصل است پا از بزم گو مهجور باش

□

جای رحم است بر او گر همه کافر باشد

□

در پرده‌دری ز پرده داری

□

عرضه مکن دو دست تی پر کن زود آن سبو

□

در گور کجا گنجی چون نور خدا داری

□

مراد خویش دگرباره من نخواهم خواست

□

اگر چه چهره‌ش خوب است طبع خر دارد

□

تا روی تو نبینم جان سوکوار باشد

□

چون مری کردند با موسی بکین

□

باز نگردد به صدهزار دلایل

□

رباید همی صبر و آرام دل

□

نیک مبارک آمده‌ست این سفرم به جان تو

□

وی جمله عاشقانت از تخت و تخته رسته

□

شراب کوثر و مجلس بهشت و ساقی حور

□

آه کان بلبل جان بی‌گل و بستان چه کند

□

دست از تو چگونه باز داریم؟

□

خوی گرمش در دلم بگذشت و از دل دود خاست

□

که اول سری زیر پا می‌گذارد

□

شاهنشه ملک خوبروئی

□

هیچ دیدستی دو جان در یک بدن

□

امروز تماشا کن اشکال غریبانه

□

صبر از تو خلاف ممکناتست

□

رخ آرزو بی‌نقابی نبیند

□

حبذا ذکر دوست را عشاق

□

بود چنگی مطربی با کر و فر

□

جان شیرین را به شیرین بخش و شیرین کام باش

□

برو دوستی در خور خویش گیر

□

استیزه گری کردن در شور و شر افتادن

□

که می از جام و سر از پای ندانیم همه

□

سرو گل رخسار نبود ور بود نبود چنین

□

بهر تست خدمت و سجده و سلام عید

□

بیا، که با غم تو بر نمی‌توان آمد

□

ز دام حیله‌ی مردم فریبان در امان دارش

□

قفا خوردن، پی افشردن، جفا بردن، وفا کردن

□

روشن همه چشمی از چنان روز

□

بشد کارم چو زر از شیوه تو

□

مخور تو بیش که ضایع کنی سراپرده

□

الله الله تو فراموش مکن صحبت ما را

□

به سیر اندر ز حکمت بر زبان مهر و آبان‌ها

□

یاد حق کن تا بمانی جاودان

□

کان حریصان که سببها کاشتند

□

آخر به کام غیر مرانش ز کوی خویش

□

یا چه کردم که نگه باز به من می‌نکنی

□

قلسن انده یوز در یلنز قنده قلرسن

□

ما جمع و تو در میان نشسته

□

چون صدف دامن پر از للی لالا کرده‌ایم

□

از او عمارت ایمان و خیر کی باشد

□

چشم ما تا کی چنین گریان بود؟

□

یک گام آن‌طرف ننهیم از مقام خویش

□

گر فدای سر جانان نکند جان چه کند

□

از سرا پرده سلیمانی

□

ماننده کاریزی بی‌تیشه و بی‌میتین

□

سر مکش ای دل که از او هر چه کنی جان نبری

□

دل به روی تو ز روی تو طربناکترست

□

دل روی نمایت دهم ار روی نمائی

□

آبی است حیات و ما سبوییم

□

پیش آن قوم وفا اندیش رفت

□

آن چه خواهی به سر نافه‌ی تاتار آرند

□

به خیل اندرش بادپایی چو دود

□

کوس و دهل نمی‌چخد بی‌شرف دوال تو

□

و آورد قصه‌های شکر از لبان تو

□

ز نافه ختنی نقش بر عذار مکش

□

رسید کار به جایی که عقل خیره بماند

□

بخشا، که به لب رسید جانم

□

عشق آمد و با نشأه‌ی دیوانگی آمد

□

دل بر سر دل ریزد، جان از پی جان آید

□

دز بانوی قلعه عماری

□

وین مس‌ها را پرکیمیا کن

□

رهایی ده مرا از ننگ و نام

□

تا به هر نوعی که باشد بگذرانم روز را

□

چه گویدش؟ گوید «حذر کن ز بد»

□

بیا در من خوشی بنگر، شبت خوش باد من رفتم

□

من فسون تو نخواهم خورد بیش

□

تا به گام تو می‌کردم قربانی چند

□

چون که به بخت ما رسد این همه ناز می‌کنی

□

به خدا که ز تو آموخت کمر بندیدن

□

سرها بریده بی‌عدد در رزم تو پا کوفته

□

حوریست که از روضه‌ی رضوان بدر آید

□

مرگ چنین خواجه نه کاریست خرد

□

دل شاد و لب خندان که دارد؟

□

نعمه سنج نو، مبارک باد، بستان ترا

□

آن که این جا به کمند است کجا خواهد رفت

□

گنج گوهر چنین گشاید باز

□

نه بدان کیسه پرزر نه بدین کاسه زرین

□

و اندر تتق غیبی صد یوسف کنعانی

□

نه دل من که دل خلق جهانی دارد

□

طلعت شمس ابد سوار بماناد

□

جان ما در بوته‌ی سودا نهاد

□

مکر را با خویشتن تقریر کرد

□

من و بخت گران خوابی که نتوان کرد بیدارش

□

حکایت کند ز ابن عبدالعزیز

□

چشم تر ما را بین ای نور بصر برگو

□

زنده شود بجنبد هر جا که هست مرده

□

سودا زده‌ی زلف پریشان نگاریم

□

زاغ با طوطیان شکر خاید

□

نگوید: چون شد آخر آن دل بیمار چتوان کرد؟

□

کدام غم که بدان مر مرا نبود نوید

□

آتش به سرای آذر افتاد

□

تخت بر عرش بست معراجش

□

بت چینی که نگذارد که افتد بر رخ ما چین

□

آتش زدی در جسم و جان روح مصور ساختی

□

تعجیل کم کن یک زمان در رفتن آن دلستان

□

ایزد را بر تو درو طاعت است

□

در دست هجر یار گرفتار مانده‌ام

□

آسمان و آفتابی دیگرست

□

بس دل که از این سلسله در پای تو افتاد

□

وه وه که شمایلت چه نیکوست

□

هر دو دستت را بشو از جان و تن

□

به بوسیدن چنان دستی ز شاهنشاه سلطانی

□

بندم بچه جرم می‌نهد میر

□

دلتان به چرخ پرد چو بدن گران نماند

□

زمانی با تو بنشینم، دمی در روی تو خندم

□

آغاز کردم اینچنین، انجام آن چون بگذرد

□

به یکی رطل‌گران سخت سبک سار شدیم

□

از تلخی پند شد پریشان

□

چرخ دوتا شد ز مناجات من

□

در خوردن و شب گردی خواهم که کنم یاری

□

جوابش تلخ و پنداری شکر زیر زبان دارد

□

ما رانگاه در تو، تو را اندر آینه

□

خونابه بده بجای آبم

□

با سلیمان گفت کو کژ گفت و بد

□

هم ایمن از بلاییم، هم فارغ از گزندیم

□

سگی دید بر کنده دندان صید

□

نمی‌گویم که مجنون را مشوران

□

جان‌ها را شیوه‌های جان فزا آموخته

□

کرده مرا در غم عشقت بی سر و بی پا دل

□

چشم تو مخمور باد و جان ما خمار باد

□

ز جام عشق شد شیدا و سرمست

□

چشمم به کف پای کسی سوده نگردد

□

بوسه بر تیغ تو باید زد و جان باید داد

□

می‌کرد بر آن ضعیف زوری

□

کاندرون کعبه می‌جستم که آن محراب کو

□

کبوترهای دل‌ها را تویی شاهین اشکاری

□

گر امید وصل باشد همچنان دشوار نیست

□

جشن فریدون آبتین به بر آمد

□

بیا، که بی رخ خوب تو بیش می‌نتوانم

□

سوی نخچیران دوان شد تا به دشت

□

که هیچ کس به چنین روی در نمی‌بندد

□

شناسا و رهرو در اقصای روم

□

می زنند ای جان مردان عشق ما بر دف زنان

□

دست جفا گشاده‌ای پای وفا کشیده‌ای

□

با خیال لبت از چشم چو جیحون برود

□

عنان این سو بگردانید آخر

□

وز یار چنان پر شد کاغیار نمی‌گنجد

□

اینقدر نیز نباید که کسی خوب شود

□

اگر انصاف دهد عیش دو عالم دارد

□

آن لحظه که در این سخن سفت

□

گر تو دست آموز شاهی خویشتن را باز بین

□

بدیده گریه ما را بدین بخندیده

□

کینه پاکیزه است و روی تو زیبا

□

ملک دو عالم به یک آهت دهند

□

ندهم ز دست این بار، اگر آورم به چنگش

□

با جنازه‌ی مردی از یاران برفت

□

مشتری فکر خریداری‌اش آسان می‌کرد

□

ز سوداش خون در دل افتاده بود

□

می چون ارغوان هشتن ز بانگ ارغنون رفتن

□

روان کن کشتی وصلت برای پیر کنعانی

□

چو شاخ گل بکف آید ز نوک خار چه غم

□

مرغت شکار گردد صید حلال گیرد

□

که تو چو گوهری و دلبران دیگر سنگ

□

هنوز وقت نیامد که بگذری ز گناهم

□

باید که به دل مهر کسی داشته باشد

□

در عالم عشق شهر بند است

□

صد پرده به هر نفس دریدن

□

کرته شام را ز مه نقش و طراز می‌کنی

□

تیر هلاک ظاهر من در کمان توست

□

با قامت فرتوتی و با قوت برنا

□

وی تو از دین گشته بیزار و ز تو بیزار دین

□

این سبب هم سنت پیغمبرست

□

خدا کند که نه خاور نه باختر ماند

□

شنیدم که شد بامدادی پگاه

□

ز آیینه ندیده‌ست او الا سیهی آهن

□

گه تکیه گاه خلقم و گه اژدهای تو

□

با پسته‌ی شیرین ز شکر شور برانگیز

□

فتنه برخاست هیچ ننشینید

□

می مغانه مرا بهتر از مناجات است

□

سگ طالع شومش کیست که همصحبت تست

□

ورنه کوتاهی از آن زلف گره گیر نبود

□

تو زان که‌ای و ما ترائیم

□

بازسپردم به تو من خویشتن

□

هماره جان به تن آید تو سوی تن نمی‌آیی

□

کشوب حسن روی تو در عالم اوفتد

□

با دل آشفته پیوندی کند

□

خود بپرس از دل که او چون است باز؟

□

این سبب گو خاص کاینستم غرض

□

جان به قربان خدنگ که به جا می‌آید

□

وز می چنان نه مستم کز عشق روی ساقی

□

در پی سرو روان چشمه و گلزار بین

□

چون راهروی باری راهی که برد تا ده

□

نیست در سایه‌اش آن یمن که در پر همای

□

باز آرزوی جان‌ها از راه جان درآمد

□

دل نمرده، زنده اندر گور شد

□

گو مهیا شو که می‌باید به سد حیرت نشست

□

به زیر پرده بری در نگارخانه‌ی چینش

□

که تو بیدار شو که من خفتم

□

ای رفتن تو چو رفتن جان

□

به ساقی گو که زود آخر هم از اول قدح دردی

□

کان که عاشق شد از او حکم سلامت برخاست

□

زانکه دانا را سوی نادان بسی مقدار نیست

□

ای جان بنگر چه کار کردی؟!

□

الحذر دع لیس یغنی عن قدر

□

سر نپیچم ز خط فرمانش

□

تو را چون بنده‌ای گشتم به فرمانت کمر بندم

□

صد جان به عوض بستان وان شیوه تو با ما کن

□

برای ضرب دست آهنین ده

□

ور دل از جان بر نمی‌گیری ز جانان درگذر

□

مستم و بیخودم چه دانم کرد

□

هوش و روان بی‌دلان سوخته‌ی جلال تو

□

وز سر زلف تو انواع پریشانی هنوز

□

از زخم دلم مکن فراموش

□

سخن است و در این سخن سخن است

□

تنگ شکر می‌کشد تا بنهد در میان

□

توبه کردن از گناه آمد گناه

□

سخن دشمنان نه معتبرست

□

از بی‌نشانی تو نشان‌ها بداده‌اند

□

به رنج دل سزاوارم، مرا مگذار، دستم گیر

□

در مدینه از بیابان نغول

□

داخل حلقه نشینان شب تار شدیم

□

رسیدیم در خاک مغرب به آب

□

درون باغ عشق ما درخت پایداری تو

□

طوق قمر شکستیی فوق فلک نشستیی

□

راه بابل می‌زند هاروت افسون ساز او

□

کرده‌ای اسب جدایی رغم ما زین یاد دار

□

در دام سر زلف تو شستیم دگربار

□

بانگ درای همت زین کاروان نیاید

□

یعنی به شب آفتاب دیدم

□

روضه‌ای شد بدان دلارامی

□

مرا به خوان تو باید هزار حلق و دهان

□

رخ تو رخ تو رخ بافر تو

□

روی تو بازار آفتاب شکستست

□

کار یکرویه به کام دل شاهنشاهست

□

بیا، که دیده به دیدارت آرزومند است

□

گفت ما چون گفتن اغیار نیست

□

آه که غافل گذشت از دل دیوانه‌ام

□

به که هفتاد سرو در چمنی

□

ماهی جانم بمیرد گر بگردی یک زمان

□

خوبان چمن رفتند از باغ سوی خانه

□

نظر بقربت یارست نی بقرب دیار

□

انصاف که رزق تنگ دارد

□

ای مرگ، به سوی من کن آهنگ

□

کس داندت چگونه‌ای و چندی؟

□

یاقوت لبت قسمت خونین جگری نیست

□

از ادیم یمن ستد خامی

□

بی او نتوان شستن بی‌او نتوان خفتن

□

چون برپری سوی فلک همچون ملک مه رو شوی

□

زان که نسازد همی قبله‌ی دل سوی او

□

نتوان به وجود متهم شد

□

جز درد و نیاز در نگنجد

□

حکمت باران امروزین چه بود

□

وه که تو در کنار گل، من به میان آتشم

□

که کردند بر زیردستان ستم؟

□

از سوزنی چه ترسم و آن ذوالفقار با من

□

درافتد در جهان غوغا درافتد شور در هستی

□

ولی با او چه شاید کرد جز خون جگر خوردن

□

که در جهان چو تو خوبی کسی ندید و نزاد

□

از فراقش سخت زارم، الغیاث ای دوستان

□

بر سینه چنان خورد که از جوشن جان جست

□

شاید که نگاهش گه کشتن به من افتد

□

رو تازه فلک چو سبز گلشن

□

صدقات تو روان است به هر بیوه و مسکین

□

روز نشاط است و طرب برمنشین داد مده

□

از بر یار آمده‌ای مرحبا

□

دگر گشتی چو دیگر شد زمانت!

□

شد نقش همه جهان ممثل

□

ما از آن قصه برون خود کی شدیم

□

سفالین کاسه‌ی می را خیال جام جم کردن

□

اگر زخم بینند و گر مرهمش

□

زنده شد از او بام و در من

□

تا مرد نظر باشی نی مردم نظاره

□

و افکنده برآب دسته دسته

□

بفزای که یارکان رسیدند

□

جز ناله‌ی زار در نگنجد

□

خود را ز زبان من دیوانه نگه دار

□

فرمان بر پیر می فروشم

□

تا ساغر می دهد به دستم

□

جان پی پاره بگیر و جگرم پاره مکن

□

نعره از مردان مرد و از زنان برخاسته

□

زیبا نتواند دید الا نظر پاکت

□

جان تنها نه خرد چندان که هست

□

از غم روزگار می‌گریم

□

تن مپوشانید یاران زینهار

□

ایمن ز مکر عقلم، فارغ ز قید هوشم

□

بازار خویش و آتش ما تیز می‌کنی

□

برابر با مکان تو مکان کو

□

از سر تو برون کن هی سودای گدایانه

□

وگرنه از چه سبب دل بباد می‌دادم

□

به یوسف درنگر در دست منگر

□

ام شموس تهللت بغمام

□

اندیشه کن ز حال دل دردناک ما

□

وی نور رخت برده دل از نیر اعظم

□

سخن رفته چند گوئی چند

□

پر نداری نیت صحرا مکن

□

برو که هست ز گاوان حیات گوساله

□

که از خدای بر او نعمتی و آلاییست

□

هر خصم که هست جز به دام تو مباد

□

مطلوب دل وامق و عذرا همه او دان

□

خویش کشت و از وجود خود برست

□

مپسند بدین روزم، مگذار بدین حالم

□

همی بگذرانید پیلک ز پیل

□

که از پرده برون آیند خوبان

□

ز دل و جان لطیفتر شده مهمان عنده

□

تو دل خلق جهان صید کنی باش هنوز

□

دولت این عاشقان پاینده باد

□

تن به هجران تو در دادم، تو دان

□

که شوق افزون شود چون روزگاری در میان افتد

□

من از این پیمانه مستم، من در این افسانه لالم

□

جوش آتش برآمد از بهرام

□

لقمه‌ای اندر دهان و دیگری در آستین

□

به حیله کرده خود را چون ستاره

□

ترک سر خود گفتن زیبا قدمی باشد

□

از در مسجد بر خمار شد

□

جان امید اندر تو بست، اکنون تو دان

□

ناله می‌زد همچو ارباب عقول

□

وز اهرمن چه باک که با اسم اعظمم

□

در خانه بر روی سائل ببست

□

زهی چشم و چراغ دل زهی چشمم به تو روشن

□

فریاد مسلمانان از دست مسلمانی

□

باز بلبل باغ را طاوس پیکر یافته

□

هر آن که توبه کند توبه‌اش قبول مباد

□

باز نمای رخ، که شد بی تو تباه حال من

□

کردم وداع جمله‌ی اعضای خویش را

□

خاک قدم سبوکشانم

□

خانه را کرد از آفتاب سپید

□

یا رب چه سبک روحی بر چشم و سرم بنشین

□

دل عشاق چون آتش تن عشاق کانونی

□

کجا روم که دل من دل از تو برگیرد

□

گوئی زبون نیافت ز گیتی مگر مرا

□

خرمن خویش را بدان سوزیم

□

تا چه شد احوال آن مرد نکو

□

آزاد شود دل ز غم هر دو جهانم

□

علم کرد بر تاک بستان سرش

□

ببین اندیشه و سودای مستان

□

روح بین با خاکدان آمیخته

□

چو کشته را دم عیسی و کشته را باران

□

ز آسمان سخن آمد سخن نه خوار بود

□

اگر در من نگه کردی نگارم

□

چشم پر عربده‌اش بر سر ناز آمده بود

□

یارب کز این میدان مباد امکان برگردیدنم

□

گشت پیروزه‌گون سواد سپهر

□

که هر بندی که بربندی بدرانم به جان تو

□

بهر من ار می‌ندهی بهر دل یار بده

□

چو زلف پرشکنش حلقه فرنگی نیست

□

چشم تو به دلربایی آمد

□

باری، بیا که جان را در پای تو فشانم

□

در میان آر آنچ در ادراک تست

□

این چه ظهور است و چه نور ای صنم

□

طلب ده درم سنگ فانید کرد

□

وآنگه مدام درده ما را مدام گردان

□

هم در تو می‌گدازم چون از توام فسرده

□

در آب معقد فکن آن آتش نشاف

□

یا نسیمیست کز آن سوی جهان می‌آید

□

حجره‌ی دیو خوان، که آن دل نیست

□

ملکت سرمدیش نامزد فرمان باد

□

چه رخنه‌ها که در ارکان سنگ خاره کنم

□

رفت بهرم‌گور بر سر تخت

□

بر سینه ما بنشین ای جان منت مسکن

□

دل می‌ده و بر می‌خور از دلبر و دل بر به

□

پنجه بر زورآوران انداختن فرهنگ نیست

□

تواند داد ما را هیچ‌کس داد؟

□

در چشم نکورویان زیبا همه او دیدم

□

پس بلرزید اوفتاد و گشت سرد

□

خون جگر بدیده‌ام پاره‌ی دل به دامنم

□

به شب در سر پارسایی شکست

□

وان حرف نمی‌گنجد در صحن بیان من

□

جز دیده فزودن نی جز چشم گشودن نی

□

تسبیح و خرقه در سر زنار کرده‌ایم

□

خبر ببر بر بیچارگان که چاره رسید

□

سرمه‌ی چشم خسروان خاک در سرای تو

□

اگر غلط نکنم از منش ملالی هست

□

بشارت های خوش داد از اشارت‌های جانانم

□

وز سعادت به مشتری منسوب

□

آفرین‌ها بر جمالت همچنین جان همچنین

□

تن و دل ما مسخر او که می‌نپرد بجز بر او

□

هزار ممن مخلص درافکنی به عقاب

□

در صف دردی کشان دردی کش و مردانه شد

□

جز وصل توام هیچ تمنای دگر نیست

□

دو فرشته خوش منادی می‌کنند

□

تو از غرور حسن ندانی که این منم

□

گفت ار نظری داری ما را به از این بینی

□

چه چشم داری ای چشم ما به تو روشن

□

یا کینه را نهفتن یا عفو و حسن خو

□

شهد یا شکرست یا گفتار

□

ای مسلمانان ز دست مست دلبر داد داد

□

عقیق را زده لعل تو سنگ بر دندان

□

گر سرم برداری از تن سرفرازی می‌کنم

□

نه در بند آنم، نه در قید اینم

□

چتر سرسبز برکشید به ماه

□

زانک زهری من ندیدم در جهان چون خویشتن

□

چه باشد گر به سوی ما کند هر روز پروازی

□

تو بیا کز اول شب در صبح باز باشد

□

اعوجی مادرش و آن مادرش را یحموم شوی

□

تنگ است، از آن در وی اغیار نمی‌گنجد

□

روح او کی بود اندر خورد قد

□

در عشق نظر کن که چه دادیم و چه دیدیم

□

نه اسباب شامش مهیا نه چاشت

□

هر طرفی موج خون نیم شبان چیست آن

□

بر قلب ماهان برزدی سنجق ز شاهان بستدی

□

دل فراخست در آن سنبل سرگردانش

□

عاشقان عیدتان مبارک باد

□

عمر تو موسم کار است و جهان بازاری

□

وان‌دست و تازیانه و مرکب جهاندنت

□

جمع شد از هر طرف اسباب سرگردانیم

□

برد سوی شکار صحرا رخت

□

دل را ز وفای مست مستان

□

نی عید کهن گشته آدینه دیگینه

□

چه کنم حظ بخت من اینست

□

رخت در آب رفت و کار افتاد

□

دولت دل همدمی ندارد

□

کو کسی کو محرم مرغان بود

□

جور از تو کشیدم و جفا هم

□

که محکم فرومانده‌ام در گلی

□

و آنچ من کردم تو جانا آن مکن

□

دل میان خون نشسته عقل و جان بگریسته

□

گرفته چین بدو هندوی زلف چین بر چین

□

قومی چو دل زیر و زبر قومی چو جان بی‌پا و سر

□

نظر چون می‌کنم باری بدان رخسار اولی‌تر

□

نفسم غمی نگردد از آزم

□

بی خبر از خمار صبح گهیم

□

در خورنق به خرمی می‌گشت

□

خوب است همین شیوه ای دوست همین می کن

□

یا مشک سقا پر کن یا مشک به سقا ده

□

بر باد قلاشی دهیم این شرک تقوا نام را

□

دیگرگون باغ و راغ دیگرگون شد

□

سر کفر و غم ایمان که دارد؟

□

کز جواب آن جبریان گشتند سیر

□

من حسرت کش از حسرت نصیبان

□

چه کنم با که بگویم چه خیال اندیشم؟

□

کی داند دام قدرت را دریدن

□

هم شکر اندر شکر اندر شکر اندر شکری

□

سعادت ابدی از درم فراز آید

□

ای عشق تو را در جان هر دم عملی دیگر

□

در ده، که به جان آمدم از توبه و پرهیز

□

جز زلف کسی پیش رخش تاب ندارد

□

من و این عشق جنون خیز که تدبیرش نیست

□

چون شب تیر مه به کوتاهی

□

که ببرد عشق رویت همگی قرار مستان

□

چو او نقاب گشاید فنا شود زهره

□

خصم را پای گریز از سر میدان تو نیست

□

دستی بر نه که رفتم از دست

□

داردش کیوان به صد اخلاص پاس

□

خویش را اندازه‌ی خرگوش دار

□

کشوری ویرانه دانش کاندرو شاهی نباشد

□

به آب چشم پر خون می‌نویسم

□

ما صافتریم یا دل کان

□

رهت خوش باد ای همراه روزه

□

بیاد لعل لبش نوش کرده جام مدام

□

کره تند فلک را هر سحرگه زین کنند

□

وی درکمال حشمت ارباب حاجت از تو

□

گر می‌کشی بکش به گناه دگر مرا

□

تا به نزدیک سحر هیچ دل آرام نبود

□

دیده در نقش هفت پیکر بست

□

مرگ بر من شده بی‌تو مثل شهد و لبن

□

دل ناز و باز کرده و دلدار آمده

□

هیچ بازار چنین گرم که بازار تو نیست

□

این سخن مایه‌ی خردمند است

□

ز علم جعفری چون کامجو شد

□

بی‌عنایات خدا هیچیم هیچ

□

تا چند رحمتی نیست بر حال تشنگانت

□

یکی بود در کنج خلوت نهان

□

صابری و صادقی را مرد باید مرد کو

□

چو آهوی منی ای جان ز شیر نر چه غم داری

□

خاتون آب جامه‌ی آتش نقاب کو

□

ساده دل مردی که دل بر وعده مستان نهاد

□

به من یاری کن چون یاران جانی

□

قاف تا قاف بود عزلت عنقا مشهور

□

بار سر بر دوش جانان زان گرانی می‌کند

□

فرخ آمد ز نیک خواهی او

□

ناز گازر برنتابد آفتاب راستین

□

سنگین دلی لعلین لبی ایمان فزایی کافری

□

مگر شمعی به دست ساروانست

□

شب سر اندر نقاب می‌آرد

□

رشته‌ی عمر عزیزی کو تهی

□

لقمه‌ی تزویر دان بر قدر حلق

□

تو خوب تر ز ماهی، من اشتباه کردم

□

که بیماری رشته کردش چو دوک

□

کم زنم من چو روغن به لسان

□

کاستیزه همی‌گیرد او را مگر از لابه

□

همچو شمعم در میان انجمن یاد آورید

□

بگذر بدین حوالی که جهان به هم برآمد

□

در دهر یک معرف شیرین ادا چو او

□

برقی ز دل بیرون جهد آتش به جایی درزند

□

قند ز هر شکنی صدهزار دل به کنارش

□

کرسی از زر نهاد و تخت از عاج

□

برکنده‌ای به خشم دل از یار مهربان

□

چون فرقدی عرعرقدی شکرلبی مه پاره‌ای

□

ترک از خراسان آمدست از پارس یغما می‌برد

□

تا بدان دشوارها بر خویشتن آسان کنند

□

به هرکس آن چه سزا بود حکمتش آن داد

□

وز نوای شعرشان افزون نمی‌گردد نوا

□

منت ناوک دل‌دوز تو بر جانی چند

□

کفافش بقدر مروت نبود

□

پندپذیرنده نیم شور و شرر دارم از او

□

در قعر چنین چاهی ناخورده و نابرده

□

قدح لاله پر از خون جگر می‌کردم

□

کز رسولانش پیاپی شد نوید

□

از سخن صد خزانه می‌خواهم

□

آن ناز نگه دزد که پاس نظرش داشت

□

چاره‌ی دور فلک از گردش پیمانه کرد

□

کرد بر می روانه کشتی خویش

□

احسنت زهی نگار خندان

□

و آن شه بی‌نشانه را جلوه دهی نشان کنی

□

وین طبع که من دارم با عقل نیامیزد

□

مرا از دل نه از جان می برآرد

□

قدح پیمای غم‌فرسای روح‌افزای جان‌پرور

□

که گر از چشم یار افتم ز چشم اعتبار افتم

□

دلها به تظلم همه در پای تو افتاد

□

کسی گفت شکر بخواه از فلان

□

در کشوف مشکلاتش صاحب اعلام کو

□

و استفتشوا من یسعد یلقون این السید

□

چنگ بر ساز کن و خوش بزن و خش بسرای

□

ما را چه جرم اگر کرمش با شما نکرد

□

جدل آغازم و کارت سازم

□

پیکر به خون اندر کشم جان خونبهای او دهم

□

نه جز خیال تو فکر دگر توان کردن

□

کز ده و گیر گشته بود ملول

□

کن شکر با شکوران تو فتنه را مشوران

□

چو شعری نور افشانی و زان اشعار برگویی

□

تشنه جان می‌دهد و ماه معین می‌گذرد

□

بکار خویش نکوتر قیام باید کرد

□

محمد رسول امین کریم

□

کلاه کج نهد از ناز و بر سرگذر آید

□

معشوق همین جاست بیایید بیایید

□

بیفتاد و مسکین بجستش بسی

□

وز شما کان شکر باد این جهان ای عاشقان

□

ای که چو آفتاب و مه دست کرم گشاده‌ای

□

برگیر ساربان نفسی باری از دلم

□

چاشنی شکر او ز دهن می‌نرود

□

آن که نادیده جهان رفت به خواب

□

با او که شد حریف و کنون همعنان کیست ؟

□

هین که بس تاریک رویی ای گرفته آفتابت

□

باز گفتند منهیان خبرش

□

فلک اندر سجود آید نهد سر از بن دندان

□

حبه زر را تو کان پنداشته

□

که یک دم از تو نظر بر نمی‌توان انداخت

□

وان میان نیست که مویی دگر است

□

کز عدم نامد نظیرش در وجود

□

نو شد آن سلسله کهنه و آن بند قدیم

□

قلبی علی نار الهوی یتقلب

□

یک نفس از درون من خیمه به در نمی‌زنی

□

خبیر است او خبیر است او خبیر ابن الخبیر است او

□

دستار گرو کرده بیزار ز سجاده

□

باغ رخسارت پر از گلنار می‌یابم هنوز

□

چو زشت بود به صورت به خوی زشت فزون شد

□

می‌زند نوبت من ادر که البرد هلک

□

و ز بد مزاجی دل کودک مزاج خویش

□

گیرم که بپوشد رو بو را چه دوا دارد

□

از ترازوی صبح پر زر گشت

□

زان گنجگه دل‌ها زان سجده گه مستان

□

اشتر می‌ران فی ستر الله

□

تا این دل من بدین صفت سوخته‌ای

□

زیر آن گلبن چون سبز عماری شده‌ای؟

□

دست بیعت داد با آل علی

□

گر به ظاهر سخنش نیست، سخن بسیار است

□

که دل و جان حریفان ز خمار آغشته‌ست

□

که نه کاریست شکیبایی و اندهناکی

□

یار درآمد به مراعات من

□

خوش بود مرغ جان بپریده

□

که عقل عین جنونست والجنون فنون

□

سالوس و حفاظ عار باشد

□

ملک و فلک و ملک به دارا تحویل

□

مرض یکی و طبیعت یکی، مزاج یکیست

□

رفیق راه بی‌پایان کدامست

□

در بیابان پست و کوه بلند

□

هش دار جنون عقل اکنون

□

صلای جمله یاران خانه خانه

□

چو شمست خاطر رفتن بجز تنها نمی‌باشد

□

در بن دیر مغان ره زن اوباش شد

□

که کار تنگ شد از پیچ و تاب دورانم

□

هشیار چون شوی به تو گویم که حال چیست

□

ماه از او چشم گرفتست و فلک لرزانست

□

مس تفته روی زمین ز آفتاب

□

شوریده گردد عقل او آشفته گردد خوی او

□

ما را و حریفان را در چرخ درآورده

□

دلربا می‌آیدم در چشم و دلبر می‌رود

□

سرمایه و اصل دلبری بود

□

هم به صفا پادشه وهم به نام

□

دل در نظر یار چنین خوار نیاید

□

که نی عاشق نمی‌یابد که نی دلخسته کم دارد

□

گمرهان را به فضل راهنمای

□

شراب خم بی‌چون را قوام او

□

نماند مر ورا ناله نباشد مر ورا زاری

□

و گر نه روی زیبا در جهان هست

□

گل بیاراید و بادام به بار آید

□

گردیده بود گردون محفل فروز دنیا

□

مرد صاحب درد، درد مرد، می‌داند که چیست

□

ما لکم قاعدین عند الباب

□

که دلها در آتش چو نی سوختی

□

از آن زلف و از آن رخسار برگو

□

نیست تو را ضعیفتر از دل من شکاریی

□

اشکم از دیده روان تا سر راهش بدوید

□

لحظه‌ای قصه آن غمزه خون ریز کنید

□

خرد پیر ز تدبیر تو شرمنده شود

□

یکروزه مهر بین که به عشق و جنون کشید

□

کار کار ماست چون او یار ماست

□

آسمان بر گشاده پیشانی

□

نی نی کم از این باید تقصیر و جفا کردن

□

مگر تو فکر منحوسی که جز بر غم نمی‌گردی

□

چو شمع زار و چو پروانه در به در می‌گشت

□

وز میم دهان تو نشان می‌نتوان داد

□

وی گران گوهر خزانه جود

□

خنجر به جای برگ برآرد درخت ما

□

افغان که گشت بی‌گه ترسم ز خیربادت

□

قرار دل ز سر زلف بی‌قرار بیار

□

که بحر تلخ بود جای گوهر و مرجان

□

چند بگفتم که مده دل به کسی بی‌گروی

□

جان غمگین در پی جانانه می‌گرداندم

□

چو رسد تیر غمزه‌ات همه قدها کمان شود

□

مهد زمین سپرد به دارای نوجوان

□

جان گریه بر من می‌کند من خنده بر جان می‌کنم

□

لما رات الکوس دارت

□

نام بهرام در شهنشاهی

□

آتش از جرمم بیار و اندر استغفار زن

□

وز صواب هر خطایت صد ختن پا کوفته

□

ما را ز نه چیزی برسانید به چیزی

□

آمدنش فرخ و فرخنده باد

□

وز رخ گشود شاهدا من و امان نقاب

□

بر دل و جان ناز را چندین تقاضایی چه بود

□

ز اشک چشم و از جگرهای کباب

□

بگفت ای پدر بی گناهم مکوب

□

مشنو کسی که گوید آن فتنه را مشوران

□

غلامانند سلطان را بیارا بزم سلطانی

□

سرشکم بی تو خونابیست روشن

□

بده جان مرا آرام دیگر

□

زیاده از همه اسباب شوکت و شان داد

□

خنجر پرخون به دست شیر شکاری رسید

□

تو ابر در او کش که بجز خصم قمر نیست

□

عاجز آورد از بیا و از بیا

□

آمد آن گلعذار کوفت مرا بر دهان

□

احسنت زهی خرم شاباش زهی باده

□

یا شب و روز بجز فکر توام کاری هست

□

آن است که هرچیز که گویند نه آن است

□

روشن ز رویش آینه‌ی آفتاب و مه

□

گل در بغل از گشت گلستان تو آید

□

وان دود که از دلست پیداست

□

قوی دستگه بود و سرمایه‌دار

□

یار خوش آواز تو آن خوش دم و شش تار تو کو

□

بیا بر قلب رندان زن که صاحب قرن ایامی

□

چو تاب طره بنمودی ببردی آب طراران

□

ای عاشقان شما را پیغام می‌رساند

□

بگرفته آستان تو را بر زر آفتاب

□

بنده بودیم و زبان ماجرا کوتاه بود

□

لاف زنم لاف لاف چونک خریدارم اوست

□

تا بود شاهیش را آیینه‌ای

□

بجز از کام دل جدا بودن

□

ای معدن زیبایی وی کان وفا چونی

□

می‌برم جور تو تا وسع و توانم باشد

□

وندرین بستان چندین طرب مستان چیست

□

بس که امیدوار گردیدم

□

به یک پرواز بی هنگام کردم مبتلا خود را

□

به بلبل کرد اشارت گل که تا اشعار برگوید

□

بسر بردم ایام با هر کسی

□

سرخوشان عشق را نالان مکن

□

به تبریز آمدی این دم بیابان را بپیمودی

□

داد از آنکس که نباشد غم غمخوارانش

□

که خواجه هر چه بکاری تو را همان روید

□

کز تعصب چست بر بندم میان خود به هجو

□

در هم شکست بند و در بند خانه هم

□

می آسمانی چشیدی که نوشت

□

اندرین چستی و دزدی خلق‌کش

□

آن روی همیشه باد خندان

□

ادر کأسا و لا تنکر فان القوم قد ذاقوا

□

به مراد ویش بباید ساخت

□

خانه ویران کرد و در پیشان نشست

□

کز مقدمش هزار بشارت به جان رسید

□

تیغ در دست تغافل سخت بی زنهار بود

□

وان چشم کجا خسپد کو چون تو شهی یابد

□

به وصل خود دوایی کن دل دیوانه‌ی ما را

□

جان همه خوش است در سایه لطف جان تو

□

چو طوفان بر سرم بارد از این سودا ز بالایی

□

کاخر بیا و بشنو دستان و داستانم

□

او همه لطفست جمله یا ربش پاینده دار

□

تا به میان زد قضا دامن آخر زمان

□

شیرین و تلخ دهر چشیده

□

بیابد پاکی مطلق در او هر چه پلید آید

□

تا نگردی ممتحن اندر هنر

□

وگر عاشق شاهی روان باش به میدان

□

گوهر جان همچو موسی روی دریا کوفته

□

طریق مردم هشیار بر نمی‌گیرد

□

جز این مردمان را گمانی خطاست

□

میدان نورد مدحت مقصود قشر است

□

بوده نادانسته گر از ما خطایی سرزدست

□

هر جا که نشینیم چو فردوس برین شد

□

وگرنه ره عافیت پیش گیر

□

که دمم بی‌دم تو چون اجل آمد بر من

□

تا به شب تا به شب همین پرده

□

بیار باده و بشنو نوای مرغ سحرخیز

□

بی ابر و بی‌غبار در آن مه نظر کنند

□

گر شود یک نفس آن گوهر نایاب ز من

□

عشق او با صعب کاری بوده است

□

زیرا که شاه خوبان امروز در میانست

□

در ره آمد سوی آن دارالسلام

□

نانی ده و صد بستان‌هاده چه به درویشان

□

شنیدستی مجالس بالامانه

□

خور ز حکم تو سر نمی‌تابد

□

با دامن تر نخواهم آمد

□

فرهاد بیک معتمد شاه کامکار

□

گرفته انس گویا نرمیی با تندی خویت

□

آن دلبر عیار مرا دید نشان کرد

□

بر عارفان جز خدا هیچ نیست

□

روان ره روان را افتخار او

□

وگر ما را همی‌خواهی چرا تندی نمی‌خندی

□

بنشان غبار ما به نم ساغر ای ندیم

□

گر بخواهم ور نخواهم او مرا اندرکشد

□

که برده‌ی عشرتم از خاطر و نشاط از یاد

□

شکرانه‌ی هر سجده‌ای سد سجده‌ی دیگر کنم

□

همچو خاتونان مه رو می‌خرامند این صفات

□

چون غریب از گور خواجه باز گشت

□

نفسی خراب خود را به نظر عمارتی کن

□

فالورد یقول لا تبالوا

□

و افغان من از غم نگارست

□

چند تازی روز و شب همچون نوند؟

□

که مه یک‌شنبه انگشت به دندان دارد

□

کس در همه آفاق به دلتنگی من نیست

□

وان کس که تو را بیند ای ماه چه غم دارد

□

حرام است بر چشم سالار قوم

□

میان ماست گردان میر مه رو

□

زین پس مدار خرمن ما را بسوخته

□

که دلش هر نفس از شوق بپرواز آید

□

از آتش یار ما ندارد

□

هم به صفات از همه کس هم به ذات

□

هر چه فرمان بدهد حسن چنان باید کرد

□

جانم آن لحظه که غمگین تو باشم شادست

□

چشم تنگش گشت بسته آن زمان

□

ما را همی‌کشد به سوی خود کشان کشان

□

صلا ای کهنه اسلامان به مهمانی به مهمانی

□

تا چو خورشید نبینند به هر بام و درت

□

وآوازه‌ی جمالت اندر جهان نگنجد

□

جای شاهان جهان سلطان محمد پادشاه

□

عذر عتاب گفتن و وعده‌ی وصل دادنش

□

جان از پی آن باید تا عیش و طرب بیند

□

گرفتند پیری مبارک نهاد

□

حدیث گلستان گویم زهی رو

□

رو با دگران کرده ما را نگران کرده

□

دردمندیم و بامید دوا آمده‌ایم

□

دست بدار از طعام مایده جان رسید

□

نوشد لباس امن و امان در بر جهان

□

فروغ آتش روشن ز دود بنشانند

□

ای دوست قمر خوشتر یا آنک قمر سازد

□

ای مروت را به یک ره کرده طی

□

هوشیاری در میان بیخودان و مستیان

□

گر سینه نپوشانی تیری بخوری کاری

□

نچمی که شاخ طوبی به ستیزه برنریزد

□

هر چند که نیکیش را بقا نیست

□

ز من مخواه و مجو از درخت خشک ثمر

□

یک روز تحمل نکنم طاقتم اینست

□

بگذشت شب هجران معشوق پدید آمد

□

غنیمتست چنین شب که دوستان بینی

□

آورد بار دیگر یک یک ببسته گردن

□

کان روی چو خورشیدت صد گون کندت یاری

□

وگرنه رخ بنمودی ز چرخ آینه فام

□

چو من زمین تو گشتم سما چه سود کند

□

آصف کرسی نشین مسند فراز سرفراز

□

بستان به پرورنده‌ی بستان گذاشتیم

□

ور تو پنداری مرا بی‌تو قراری هست نیست

□

پیشم آمد مصطفی سلطان من

□

برآر سنگ گران و دهان من بشکن

□

یک دم چه زیان دارد گر روی به ما آری

□

کند هرآینه چون روزگار برگردد

□

سوز عشق تو را جگر نکشد

□

چون رفت و خرد حساب کمیت سال

□

ولیک تیغ تغافل نه آنچنان تیز است

□

کیست که او مست لقای تو نیست

□

حدیثی که شیرین ترست از رطب

□

اندکی هست خویشتن دیدن

□

در کوی خرابات آ تا دردکشان بینی

□

بیا بیا که خوشت باد ای نسیم شمیم

□

درده شراب و واخرام از بیم و از امید

□

آخر از بی‌طاقتی تیغ جزا خواهم کشید

□

چو شیدایی ببیند هیچ یاد ما کند یا رب

□

قیامت‌های پرآتش ز هر سویی برانگیزد

□

از پی این گنج کردم یاوه‌تاز

□

دور بادا وصف نفس آلودشان از یار من

□

هم زهر شکر گشتی هم گرگ شبانستی

□

گر تو شکیب داری طاقت نماند ما را

□

برون کن ز سر باد و خیره‌سری را

□

ساخت پیش از همه ما را به علاجت محتاج

□

می‌رم از تشنگی و چشم به کوثر نکنم

□

هیکل یارم که مرا می‌فشرد در بر خود

□

بتگ در پیش گوسفندی دوان

□

آنچ ممکن نبود در کف او امکان بین

□

آورد نمی‌دانم دانم که مرا بردی

□

مرده‌ی نرگس پر خواب ترا خواب چه سود

□

فرقیی مشکل چون عاشق و معشوق نبود

□

از دعا هر نفسم نقش جدیدیست بر آب

□

سر این غرور کردم که کمی درو نیاید

□

ولی او نشوم کو ز اولیای تو نیست

□

خلق را می‌زد نقیب و چوبدار

□

میان کژروان رهوار می‌رو

□

ای شاد که خلقستی ای خوش که جهانستی

□

اول مرا سیراب کن وان گه بده اصحاب را

□

دل خبر یافت و به تک خاست و دل از جان برگرفت

□

خسرو تخت فلک سوده جبین صد باره

□

مگسی ز انگبینش نگرفته کام هرگز

□

و هل یهتدی نحو السماء النوائب

□

بر نیکمردی ز اهل علوم

□

چو حریف نیک داری تو به ترک نیک و بد کن

□

عشق تو و جان من جز آتش و جز نی نی

□

شبست یا خم آن طره قمر فرسای

□

به مثال ساقیان او به سبو و ساغر آمد

□

داور نصرت قرین خسرو صاحبقران

□

زه کن کمان ناز که نخجیر آمدست

□

مهمان توند ای شه و سلطان خرابات

□

جمله بنشستند اندر دایره

□

عروسی بین و ماتم را رها کن

□

زیر و زبرت دارم زیرا که تو از مایی

□

قصه ز روزن و سرای آری

□

از دو عالم تا ابد یکتا بود

□

فلک مقدار ذی عزت عزیز حضرت بی‌چون

□

تو پنداری که از تن جان من رفت

□

چون نبینی بی‌جهت را نور او بین در جهات

□

ز گرمابه آمد برون با یزید

□

اگر بوسه به جانی است فریضه است خریدن

□

ز آنک برزد بوی جان از سلسله

□

سرم فدای خیال و خیال در سر دل

□

از شراب لایزالی جان ما مخمور بود

□

که چون متاع سخن ز آسمان فرود آرند

□

تاراجگر خانه‌ی ویرانه من شد

□

ور نی مثل کودک تا کعب همی‌بازد

□

واقعه‌ی بی‌خواب صوفی‌راست خو

□

با تو ز جان شیرین شیرینتر است مردن

□

پیروز تو واگردی فی لطف امان الله

□

که قرار از دل دیوانه به یک بار برفت

□

وین واقعه را همچو فلک پای و سری نیست

□

بر سر من مشفقی با عیدی عید صیام

□

ننشینم به رهش بر سر کویش نروم

□

به وقت داد و بخشش شوربختست

□

ز دنیا وفاداری امید نیست

□

رخت بربند و برس در کاروان

□

به من ده جان به من ده جان چه باشد این گران جانی

□

که گشت زنده ز انفاس او دل مشتاق

□

روح بخش هر قران و آفتاب هر دیار

□

استمالت‌های عام شامله

□

وین تند باد را به چراغ تو سردهم

□

هله پیش آ که بگویم سخن راز به گوشت

□

که برون شهر گنجی دان دفین

□

آن دشمن جان و عقل و ایمان

□

دهش الفاد بما حداه و حاروا

□

که راحت دل رنجور بی‌قرار منست

□

در دلم از شوقت این غوغا خوش است

□

که به خلد از شرف مقابل شد

□

امید ز هر کس که بریدیم ، بریدیم

□

ای نام تو این که می‌نتان گفت

□

مگر مشکلش را کند منجلی

□

چه باشد ناز معشوقان بجز بیگانگی کردن

□

تنت گر آن چنان بودی که گفتی دل نگاره ستی

□

چنبر جعد تو از عنبر ناب افتاده

□

عاشقان را عاقبت محمود باد

□

هزار گنج در او هست اگرچه ویران است

□

اشتیاق تو مرا سوخت کجایی، بازآ

□

ولیکن هوش او دایم برونست

□

آن گروهی که بدند اندر کمین

□

هست عاشق هر زمانی بیخود و شیدا شدن

□

دریدی پیرهن تو پیرهن ده

□

چو شمع سوخته روزی در انجمن بکشد

□

مرا ز خواب برانگیخت و با شراب درآمد

□

در حالت اعراض و خوشی احسان را

□

گفتند سبزه های خوشش بر دمیده‌اند

□

جهان چه دارد در کف که آن عطای تو نیست

□

یا چو بود اندر دلم کمتر فزودی کاشکی

□

هم سیم به یادم ده هم سیم و زرم بستان

□

مسکل ز یعقوب خرد تا درنیفتی در چهی

□

چو زلف سر زده ما را فرو گذار و رها کن

□

که جان تویی و دگر جمله نقش و نام بود

□

قرةالاعیان محمد ممن آن عالی گوهر

□

چه نقصان آید اندر پادشائیت

□

بدمستی ز نرگس خمارم آرزوست

□

پای مرد از درد او رنجور شد

□

هوشیاری در میان مستیان

□

وز روی تو در عالم هر روی به دیواری

□

دریغا بوسه چندی بر زنخدان دلاویزت

□

تا رخ زیبای تو تصویر کرد

□

فتح سخن به مدح شه کامران کند

□

به هر جا پا نهم از بیخودی غوغای من باشد

□

وان چرخه گردنده در اشتاب درآمد

□

که چون تکله بر تخت زنگی نشست

□

بازم به دغا چه می‌فریبی تو

□

جنگ و جفا را نفسی پست نه

□

خاک پایت همه برتارک سر می‌کردم

□

چو نه راه بود و نی در عجب از کجا درآمد

□

بندگی را شرف بر آزادی

□

پیدا شده فتیله‌ی زخم پنهان مرا

□

معشوق قمرروی شکربار کی دارد

□

که کند سودای ما را بی زیان

□

ای سرفراز مردی مردانه بر سرش زن

□

جمله را عریان بدیده کس تو را نشناخته

□

هر که محرابش تو باشی سر ز خلوت برنیارد

□

فریاد ز کفار به یک بار برآمد

□

در نظر عقل شود جلوه‌گر

□

گر همه زهرست چون خوردیم ساغر نشکنیم

□

به زیر کوری اندر سینه دیدیست

□

برادر دو بودند از یک پدر

□

لیس من التراب بل معصره بلا مکان

□

خردم راه گم کند ز فراق گران تو

□

کایات مودت نبود قابل تفسیر

□

مکش تو کشته خود را مکن بتا که نشاید

□

خوش خوش از خواب گراندیده‌ی بختم بیدار

□

شد در شبه عقیق مرکب

□

که چنین مشک تتاری عبرافشان شده است

□

در گله‌ی سلطان نبودش یک قرین

□

حدیث چشم مگو با جماعت کوران

□

خاربنان خشک را از گل او طراوتی

□

به جان گر صحبت جانان برآید رایگان باشد

□

مقتدای عالم آمد پیشوای انس و جان شد

□

که بودند در آن به نشو و نما

□

من و شبها و کنج محنت خویش

□

نی آن چنان سیلیست این کش کس تواند کرد بند

□

بباید به مقدارش اندر فزود

□

ای روی تو آفتاب رخشان

□

در سر و در دماغ جان جسته ز تو فسانه‌ای

□

تا جمال حور مقصورات بینی فی الخیام

□

همه از نرگس مخمور تو خمار شدند

□

پاکیزه طینت و ملکی خوی و پاکزاد

□

جان شیرین داد و غیر از تیشه نامد بر سرش

□

گر چه غلط می‌دهد نیست غلط اوست اوست

□

وای بر تو گر کنم لاغی دگر

□

زهره زند پرده شنگولیان

□

و مماتی فی حیاتی و حیاتی فی مماتی

□

زودت ندهیم دامن از دست

□

ز کفر زلف ایمان برفشاند

□

ز کمترین خلایق به بهترین انام

□

زین چشم پر تغافل اندک گناه خود

□

مرا با تو ای جان سر جنگ نیست

□

تا به دست آورم آن دلبر پردستان را

□

آمد بهار خرم و گشتند همنشین

□

وز همه یاران تو زوتر برجهی

□

وی عندلیب را نفست کرده شرمسار

□

و السعی لدیه غیر مردود

□

که خرد خواندیش استاد عقول

□

طاقت و صبر مرا حوصله‌ی خواری هست

□

بی هوسی مکن ببین کز هوسی چه می‌شود

□

بهر صیت بوالحسین خارقان

□

روانت شاد بادا خوش روان شو

□

والله ز سرکه رویی تو هیچ برنبندی

□

وین نقل حدیث از آن دهانست

□

بگذر ز زبان جهان بسوزد

□

دور از جور خویش شرمنده

□

نشسته بر سر ره دیده‌بان راه توام

□

بر آن عقل ملولانه همه جمع بخندید

□

که می‌رود ز غمت بر زبان پریشانم

□

آستین را می فشاند در اشارت سوی من

□

همه دردی کش و شادان که تو در خانه مایی

□

وگر او کمر نبندد نظرست در میانش

□

ولیک از هجر گشتم دم به دم سیر

□

آئینه‌وش ز صیقل عدلش منور است

□

بیهوده گرد کوچه و بازار عالمیم

□

ای تو ذات و دگر مهان چو صفات

□

کس بنفروشد به صد دانگت لواش

□

ای رخ تو همچو شمع خیز درآ در میان

□

ز تو پرماه شود چرخ چو بر چرخ برآیی

□

سرمایه‌ی ناز و طرب حوران ز رشکت در تعب

□

که درد عشق تو درمان ندارد

□

هندوی خال تو را صد یوسف مصری غلام

□

تا چو من افتاده‌ای نا گه بگیرد دامنش

□

تا رو نماید مرهمش کالصبر مفتاح الفرج

□

نکو گفت با همسر زشت خویش

□

چرا چرا چه معنی مرا کنی پریشان

□

ور از دل و جان از آن مایی

□

و آرام دل ز جان طلب و ترک جان بگیر

□

دانی که کیست زنده آن کو ز عشق زاید

□

فرزند رسول و نور یزدان

□

چون قد خود بلند کن پایه‌ی قدر ناز را

□

مستی ز جامت می‌کنند مستان سلامت می‌کنند

□

زود پیش افتاد بر شیری سوار

□

حدیث گلستان گویم زهی رو

□

در صد جهان نگنجی گر یک نشان بیابی

□

اگر چراغ بمیرد صبا چه غم دارد

□

واثق مشو به او که به عهد استوار نیست

□

به آن دستور عالیشان وزارت باد ارزانی

□

این بس که ضایع می‌کنی برمن جفای خویش را

□

برگیر و دهل می‌زن کان ماه پدید آمد

□

که دیگر مخر نان ز بقال کوی

□

نور مه از نور ملاقات من

□

چاره او یابد که تش بیچارگی روزی کنی

□

در دیده‌ی صاحب‌نظران حسن نماید

□

بار دگر خواجه پشیمان شود

□

چشم تا میزد جهان بر هم برآمد آفتاب

□

پایی که این ره سر کند دیگر به دامان کی رسد

□

بر دل و جان عاشقان چون کنه کار می‌کند

□

بنهد اندر مرج و گردش می‌چرد

□

یک تنگ شکر خواهم زان شکرقند ای جان

□

زیرا به ادب یابی آن چیز که می‌گویی

□

دیدار یار نامتناسب جهنمست

□

بهشت و دوزخ از پیرایه‌ی توست

□

جنبشی بحر لطف ربانی

□

بی‌خودی آید و ننگ خودی از ما ببرد

□

ما به فلک می‌رویم عزم تماشا که راست

□

در تو حیران می‌شود نظارگی

□

کفر من و توبه و اخلاص من

□

باید که نخست رو بشویی

□

که خوش باشد بروی دوستان گل

□

نقش گرمابه یک یک در سجود اندرآید

□

آن که نبود به هیاتش دگری

□

تا ندانند که مست است ، شتابش نگرید

□

کار کار ماست چون او یار ماست

□

روز روشن از کجا آمد عسس

□

عنبر نی و مشک نی بوی وی است بوی او

□

تشنیع زنان بودم بر عهد وفاداری

□

پشتم به سان ابروی دلدار پرخمست

□

لیک عقل از عشق چون بیگانه‌ای است

□

حیران آفتاب رخت چشم آفتاب

□

نگهش قاصد سد لطف نهانست امروز

□

که سر و پا و سلامت نبود روز قیامت

□

کز ماه به حسن می‌بری گوی

□

شاخ گل من نیلوفر من

□

دوش شب با کی بدی که چو سحر می‌خندی

□

مشک سیاهت بر لاله پرچین

□

یا رب به طوطیان چه شکرها همی‌دهند

□

چراغ بدر ز بده دودمان

□

وه چه غوغا که نه در خانه‌ی من بود امروز

□

نیم نانی دررسد تا نیم جانی در تنست

□

جانب تبریز آمد وامدار

□

وگر گوید زرم زوتر برون کن

□

با همه خویشان گرفته شیوه بیگانگی

□

چون فرشته یار داری جفت اهریمن مباش

□

تا دلم از خط تو نفیر بر آورد

□

نهایتش چو زمان وصال فیض اثر

□

لشکر فتنه در کمین دارد

□

از بهر یکی جان کس چون با تو سخن گوید

□

نهادش عمر پای بر پشت پای

□

قرار و صبر برفته‌ست زین دل مسکین

□

در میان لطف و رحمت همچو جان پنهان تویی

□

وی طره هندویت سرحلقه‌ی طراران

□

یاد جان پیش عشق عار بود

□

وی تو را جود و نوال از بجر گوهرپاش بیش

□

نیاز بلهوس همچون نماز بی‌وضو باشد

□

بگشای لب که قند فراوانم آرزوست

□

مجرمم بودم به خلق اومیدوار

□

روی ترش سازم از او بانگ و فغان آرم از او

□

کای دل تو نمی‌گفتی کز خویش شدم خالی

□

یا نظر با تو ندارد مگرش ناظر نیست

□

مرغ عشق از آشیانی دیگر است

□

می‌رسد رایت منصور محمد خانی

□

کو اجل تا سازدم زین درد بی درمان خلاص

□

برای بنده خود لطف‌ها گفت

□

ز تلبیسش ایمن مشو زینهار

□

کسب دل دوستی فزودن

□

سرنگونان را سری درواستی

□

یا چو مرغم بگلستان ارم یاد کنید

□

دل من از جنون نمی‌خسبد

□

که بود شیوه‌ی او قسمت شراب سخا

□

دیده را مژده که هنگام تماشا آمد

□

بگرداند مرا آن کس که گردون را بگرداند

□

برد پاره‌پاره خیاط غرور

□

بمال این چشم‌ها را گر به پندار یقینی تو

□

قدحی پر کن از آنک صفتش می‌دانی

□

به شرط آن که نگوییم از آن چه رفت حکایت

□

که هر مویی به تیماری فتادست

□

کوس دولت زد به نام خسرو صاحبقران

□

باختم جان در هوای او غلط کردم، غلط

□

یا قصه چشمه حیاتت

□

وی درد و ای درمان من از من چرا رنجیده‌ای؟

□

از آن شکر یکی قنطار از این سو

□

تا به پیش عاشقان بند و فسون برداشتی

□

در کشتن من شتاب کرده

□

هر چه کشت افزاست آتش چون بود

□

به نامت خطبه‌ی دولت برایت رایت خانی

□

نه تر است این مروت نه مراست چشم این هم

□

متشعشعا و استغن عن اصباح

□

شه مسلم داشت آن مکروب را

□

وقت آن شد که درآییم خرامان به چمن

□

بیاوردی که با یاران نسازی

□

مگر کسی که به زندان عشق دربندست

□

گر عاشقی بسوزی زیرا که راه این است

□

مایه‌ی امن و امان میر محمد امین

□

هر کس که از جان بگذرد بسیار خون آسان کند

□

سخت روان می‌رود سرو خرامان کیست

□

ور به چوگانم زند هیچش مگوی

□

که شد ادریسش قیماز و سلیمان به لبان

□

نهانم می‌خلد در آب خاری

□

شود منکشف بر تو اسرار عشق

□

چو می‌دهید بدیشان جدا جدا مدهید

□

نشه اقبالش از فیض ازل در آب و گل

□

به نزدیکش روم سد بار و باز از شرم برگردم

□

الا ای ماه تابانم تو را خانه کجا باشد

□

با گروهی قوم دزدان باز خورد

□

کو ساقی دریادلی تا جام سازد از سبو

□

ماه بدری گرد ما گردان بلی

□

شد یار فلک عقل فلکسای معزی

□

سوز دل عاشقانت هر دو جهان در گرفت

□

شد چون حباب خانه‌ی جمعیتم خراب

□

آهی زدیم و آینه‌ات را جلا نماند

□

وان سرده مخمور به خمار درآمد

□

و زین کمتر نشاید کرد در پای تو قربانی

□

ای به خطا تو مجوی خویشتن اندر ختن

□

به هر جایی که هستی جان فزایی

□

تنم از درد به جان آمده وز جان محروم

□

کز من نمی‌شکیبد و با من خوش است عود

□

رشته‌ی مهر امیرالممنین حبل‌المتقین

□

اگر وحشی غزالی بود او را رام می‌کردم

□

میی دارم که هرگز کم نگردد

□

که ز بی‌چیزی هزاران زهر خورد

□

وز دام هزار توبه جستن

□

ز شکوفه‌هات دانم که تو هم ز وی خماری

□

هر که روی تو دید عشق آورد

□

واوصاف تو در بیان نمی‌گنجد

□

فتاد پادشهی عاقبت به فکر گدائی

□

که به جان‌دادن من گریه‌ی بسیار نکرد

□

ای مظفر فر از تو قلب و جناح

□

اگر نیکبختی و مردانه رو

□

چو کردی بار دیگر همچنین کن

□

به خدا کز دل و از دلبر ما بی‌اثری

□

بیا و طره برافشان که بشکنم زنجیر

□

عجب مدار که در بی‌دلی چو من باشد

□

در ملک خویش آتش آزار را بکش

□

در خور شکر عطای تو زبانی بدهد

□

شمع و سماع و مجلس ما چاشنی نداشت

□

یافتند اندر روش بندی گیاه

□

این نکته شیرین را در جان بنشان ای جان

□

خدایا تو نگهدار از جدایی

□

که راحت دل امیدوار من دارد

□

گوهری در پرده‌ی جان بازیافت

□

دوش بر دوش ظفر رایات شاه نوجوان

□

تنک شراب ستم ظرف این شراب ندارد

□

زخمی چو حسینستش جامی چو حسن دارد

□

دو دینار بر هر دوان کرد خرج

□

مست و خراب می‌روی خانه به خانه کو به کو

□

وز آب چراغ را خرابی

□

وز می لعل لبت باده پرست آمده‌ایم

□

جان سپر کردم ولیکن تیر کم زن بر سپر

□

سایه‌ی خورشید عونت هفت گردون را سپر

□

خواستم زد به نظم یک دو نفس

□

خدمت اندر دست هست و دوستی در دست نیست

□

شیخ را می‌جست از هر سو بسی

□

کجا دارد هریسه پای روغن

□

نه اسرار دل ما را زبانی

□

با ما مگو بجز سخن دل نشان دوست

□

هم غم عشقت نصیب غمگساران می‌رسد

□

آن که فردا خواهمش کردن علامت در جهان

□

ای نیکخواه عمر من و غمگسار من

□

دو چشم او به جادویی دو چشم چرخ بردوزد

□

تا نکشد عقل به دیوانگی

□

تدبیر دوای درد ما کن

□

چرا زوتر نگویی کری آری

□

نشان گنج از ویرانه پرسید

□

که چشم بد را از یوسفان به خواب کنید

□

صبا رسید و رسانید بوی روضه‌ی جان

□

از بیم بلا گفت کی توانم

□

نیست عجب که از جنون صد چو مرا چنین کند

□

ای قدمهای ترا جانم فراش

□

تو ببین قدرت حق را چو درآمد خوش و مست او

□

همی‌جستم ز حال دل نشانی

□

بیداد و داد و رد و قبول اختیار اوست

□

پیر ما خرقه‌ی خود چاک زد و ترسا شد

□

کزو کاری به یاد دور بی‌پرگار می‌آید

□

از کسان یک بار حال ناتوان خود بپرس

□

کز بخت یکی ماه رخی خوب درافتاد

□

نکرد آب بر مصر سالی سبیل

□

نزدیکتر ز فکرت این نکته‌ها به من

□

و آن طرف کاین باده بودت از کجا ره برده‌ای

□

جان من دلخسته بجانانه رها کن

□

هم دلم قلاب و هم دل سکه شه می‌زند

□

دست دست خدایگان باشد

□

چه کارها که به فرموده‌ی فراق نکرد

□

زکات لعل ادا کن رسید وقت زکات

□

کشف شد این مشکلات از ایزدش

□

ترک من خراب شب گرد مبتلا کن

□

طعام آسمانی را سرایی

□

الحق آراسته خلقی و جمالی دارد

□

جان بی دل و بی قرار می‌پیچد

□

برجیس وار هودج بلقیس کامکار

□

نیست از شادی دیدار مرا خواب امشب

□

زان مردی و زان حمله شقاوت سپر افکند

□

کو به یک ره برد از من صبر و آرام و شکیب

□

رو خراج از گل بستان بستان

□

بگذار جام ما را با این چه کار داری

□

دل غرق خون دیده ز مهر رخت شفق

□

در هم افتادیم زیرا زور گیراگیر بود

□

سفینه‌ی جبروت تو را زمین لنگر

□

نشد پابوس روزی آستان بوسیدم و رفتم

□

آنک از او آگهست از همه عالم بریست

□

بر لب جو گشته بودند آشنا

□

یا باغ صفا را به یکی تره خریدن

□

چون موی از آن شدم من تا تو سرم بخاری

□

ترسم از تنهایی احوالم به رسوایی کشد

□

این به سلطانی و گدایی نیست

□

نهال گلشن دردم من این گل آنست

□

آن خط غلامی که ندادیم دریدیم

□

مرا مطرب چنان باید که زهره پیش او میرد

□

که بد سیرتان را نکو گوی بود

□

ذکر فردا نسیه باشد نسیه را گردن بزن

□

در جان من هر آنچ ندیدم تو دیده‌ای

□

قم بتغرید الحمایم و اسقنی کاس المدام

□

که به تدبیر کلاه از سر مه بردارند

□

ای خداوندی ملاذی اعتضادی صاحبی

□

آرزو کردت به این حال آرزومندی هنوز

□

کز او آن بی‌قراری برقرارست

□

مسخره‌ی او دلقک آگاه بود

□

بسی صنعت نمی‌باید پریشان را فریبیدن

□

امسال چه مستم و خرابی

□

زیرا که نه روییست کز او صبر توان کرد

□

دل غلام نرگس رعنای توست

□

آن که چرخ بی‌هنر با بخت او پرخاش کرد

□

سراپا چشم حسرت گردد و سوی کسی بیند

□

بگویم آنچ هرگز کس نگفته‌ست

□

به کدام دل صبوری، کنم ای نگار بی‌تو

□

مرو مرو که چراغی و دیده روشن

□

لمعان طور سینا تو ز سینه وانمایی

□

من آن نوباوه‌ی قدسم که نزل باغ رضوانم

□

برریز جامی بر سرش ای ساقی همچون شکر

□

نیاز من که به جان و دلش هوا خواهم

□

در زیر شاخ گل شد و ساکن نشست

□

قد نجوتم من شتاب الاغتراب

□

که توی خواجه مسن‌تر یا که ریش

□

عیش مرا خجسته چو دارالسلام کن

□

گردان شده بر جمع قدح‌های عطایی

□

قرین دوست به هر جا که هست خوش جاییست

□

وز وصال تو خبر بایست نیست

□

جرعهای کرم از جام عطا نوشیدند

□

زنجیر کرده بر سر کوی تو می‌کشد

□

نمی‌خواهم هنرمندی که دیده در هنر دارد

□

که دور از تو ناپاک و سرپنجه بود

□

که خطا بود از این رو و صواب است از آن رو

□

نی پری و نی چری ای مرغک حلوایی

□

سبحان من تقدسه الحوت فی البحار

□

هم دو چشم شوخ مستت رطل را گردان کند

□

ملک و عدل خدایگان باشد

□

درد و تیمار دختر و پسرم

□

کز وی دل و عقل بی‌قراریست

□

با نیازی خاضعی سعدانیی

□

جوی آب و جوی خمر و جوی شیر و انگبین

□

وز شورش زلف تو در هر طرفی سوری

□

از گل و لاله گزیرست و ز گلرویان نیست

□

روشنی جمال تو هر دو جهان نمی‌کشد

□

قضا سپرده به دست تصرف تو عنان

□

پاره‌ای از میان ببر این شب انتظار را

□

کز او دوریش خود صورت نبندد

□

که نبود ز من دوربین‌تر کسی

□

آنک آموخت مرا همچو شرر خندیدن

□

همه گریند و تو در خنده باشی

□

قصه‌ی مست ز هشیار بباید پوشید

□

بیننا و بینه قبل التجلی الف واد

□

چون عهد او مبارک و فرخنده و سعید

□

چراغی را که این آتش بود مردن نمی‌داند

□

چاره جوینده که کرده‌ست تو را خود آن چیست

□

سوی املاک پدر رسم سفر

□

گر رقیب او بداند گو بدان و گو بدان

□

بلاجویان دشت کربلایی

□

وز صورت ما بین ز رخ دوست نشانی

□

دست به یک درد بی صفا نتوان کرد

□

بهر شاه نوجوان رخش خلافت کرد زین

□

به صد زاری دل اندر جوشم آمد

□

وان سو که تیر رفت حقیقت کمان نرفت

□

در ایوان قاضی به صف برنشست

□

وی شادی لاله زار برگو

□

هر زخمه که کژ زنی بمانی

□

خیمه سلطان گل بر دامن صحرا زده

□

جان بی‌تو سر جهان ندارد

□

به مدح و منقبت شاه ذوالفقار علم

□

اینست که پامال غمم ساخته، اینست

□

وز سوختگان ره گرمی و طلب بیند

□

پیش ره را بسته دید او از زنان

□

اذا وافاک قلب کیف یحزن

□

ای تو جان جان جانم چون ز من پنهان شدی

□

نوشست مرا ز عشق تو نیش بتا

□

هر که گوید نیست دانی کیست آن کس کافر است

□

دری از جنبش دریای اسرار

□

یاران همه کردند سفر بودن ما چیست

□

گفتم ستارگان را مه با منست امشب

□

به کجا روم ز دستت که نمی‌دهی مجالی

□

وزان سوزش جهان را سوخت خرمن

□

که تو خورشیدشمایل به سر بام برآیی

□

بشکر خنده عقیقت شکر ناب شود

□

بستان خوشست لیک چو گلزار بر دهد

□

آسمان را به خدمت تو قیام

□

زخمهای تیغ استغنا جراحتها شدست

□

گر چه با من می‌نشینی چون چنینی سود نیست

□

هر سه صاحب‌فطنت و صاحب‌نظر

□

سیر مشو هم تو نیز زین دل آگاه من

□

مرغ زیرک شوی و خوش به دو پا آویزی

□

سرو ما را پای معنی در دلست

□

سر مویی نه طالب نه طلب بود

□

که آب روی سلاطین روزگار آمد

□

زهر تو به سد رغبت جلاب کشیدیم

□

تدبیر به تقدیر خداوند چه ماند

□

که گفتی بجای سمر قند داشت

□

برکش آن تیغ چو پولاد و بزن بر سرشان

□

شکم گرسنگان را تو به نان ترسانی

□

خاک پایت همچو آب چشمه‌ی حیوان عزیز

□

خسروی باید که نوشم زان لب شیرین شکر

□

درین زمان پسری به نزاد از بهزاد

□

صلا زن هر که را خواهی تو دانی و وصال خود

□

تا روز بر دیوار ما بی‌خویشتن سر می‌زده‌ست

□

بر گرفتند از پی آن دز طریق

□

می خورده و کرده جوش با من

□

پیش مستان چنان رطل گران نستیزی

□

باید که ببندد کمر خدمت و طاعت

□

که دل جز عشق جانان برنتابد

□

چه آصف ظل ظل‌الله عبداله دریا دل

□

زان شیوه‌های خاص یکی جلوه‌گر نبود

□

که عقل کل بدو مستست هیهات

□

تا کی دوم از شور تو دیوانه به هر کوی

□

بشکن خمار را سر که سر همه شکست او

□

صنما در انتظارم هله تا تو شاد باشی

□

از تیره شبم صبح درخشان بنماید

□

میان این دل و آن یار می فروش چه بود

□

تف نعلش برآرد دود ازین دریای پهناور

□

سوخت عشق خانه سوز اول متاع خانه را

□

وان یوسف چون شکر ناگه ز سفر آمد

□

فارغت آرد ازین کاریزها

□

بی من تو چگونه‌ای و با من

□

منصوبه یار باوفا دیدی

□

همچو دل جانت بر آن صدر جهان همراه کو

□

عشق رویش همچو مویش می‌کند

□

نهال تازه رس بی مثال گلشن جان

□

رنگ خونابه‌ی خم جگر ما باشد

□

در جهان جوینده جز او بیش نیست

□

شبست آن یا شبه یا مشک یا بوی

□

گرفت دست مرا گفت تکری یرلغسن

□

ما مست و خراباتی و بیخود شده تا کی

□

گردن نهادم چون پای بندم

□

در پی این هر دو خود او می‌رسد

□

ز شهسوار بلند اختر هلال رکاب

□

خورشید وصال از افق بخت برآمد

□

چشم بگشا و جمع را دریاب

□

من همی دیدم که او خواهد رسید

□

اندرآ در حلقه دیوانگان

□

تا چند به عشق همنشینی

□

یا دل از چنبر عشق تو به من وانرسد

□

در جمع کله‌داران از خویش سری سازد

□

ز استقامت شاهنشه زمین و زمان

□

رسد روزی که قدر من بداند حالیا رفتم

□

کنون من هم نمی‌گنجم کز او این خانه پر باشد

□

چو عنقا برآورد و پیل و زراف

□

کز یار دروغی‌ها از صدق به و احسان

□

آن را که ملک کردی دیگر چرا فریبی

□

ز هیچکس نشنیدم دقیقه‌ئی چومیانش

□

بخت و اقبال را شکار کند

□

سامی القاب سلیمان منزلت سلطان خلیل

□

و ز پی آن گریه‌ای بسیار می‌بایست کرد

□

ساقی جان شیشه شکستن گرفت

□

شاه شد زان گنج دل سیر و ملول

□

بجز از لطف و مراعات مکن

□

که امروز این چنین شیرین چرایی

□

طاقت وعظ نباشد سر سودایی را

□

حلقه بشکست و بر زمین افتاد

□

که شد تا چه غایت به بیداد مایل

□

بر حذر باش در این راه که سر در خطر است

□

کیست که از عشق تو مخمور نیست

□

گریبان گرفتش یکی رند مست

□

زلف او دعوی کند کاینک رسن بازی رسن

□

بگشا در عنایت که ستون صد جهانی

□

ما راه نشینیم ولی شاه نشانیم

□

مو به موی ما بدان سر جعفر طیار باد

□

به مدح یکه سوار قلم رو آدم

□

پس بسته چراام به چنین جایی مجهول؟

□

میر مست و خواجه مست و یار مست اغیار مست

□

چون پری نه سال در پنهان‌پری

□

الزینه عندنا تیقن

□

به میان سرو و سوسن گل خوش عذار باشی

□

هر که در این حلقه نیست فارغ از این ماجراست

□

خرقه بر آتش بسوخت دست به زنار برد

□

آن قدر داغ که بیرون ز حسابست و شمار

□

ذره‌ای در سایه‌ی خورشید تابان آمدست

□

نشانی ده اگر یابیم وان اقبال ما باشد

□

حاکمی گر به قهر می‌رانی

□

وز می نو که داده‌ای جان نبرم به جان تو

□

هیچ دیدیت ای مسلمانان غلامی جسته‌ای

□

گل را چه محل پیش رخ لاله عذاران

□

صورت بستان نهان بوی گلستان بدید

□

کز اثرش گشت جهانی حزین

□

جرم یاران چیست دوران این تقاضا می‌کند

□

در به در کو به کو که باده کجاست

□

من ندارم بی‌رخت یک‌دم قرار

□

جان می‌شنود تو گوش مکن

□

این علم و هنر پیش تو باد و هوسستی

□

وین دلاویزی و دلبندی نباشد موی را

□

وگر باشد مگر زآدم نباشد

□

به ذات جهاندارشان افتخار

□

کز عقل راز خویش زمانه نهان نداشت

□

مگو فردا که فی التأخیر آفات

□

مرا همیشه قضا را قیامتست نصیب

□

تو اصل آفتابی چون آمدی سحر کن

□

یک ساقی بدمست یکی جمع مباحی

□

به هوایت ز ره دور و دراز آمده‌ایم

□

چون صفیری و ندایی ز سوی غیب شنید

□

می‌شنیدم خروش ماتمیان

□

در پس و پیش هزاران شب یلدا ببرد

□

در جمع چنین مستان جامی چه محل دارد

□

قلعه پیش کام خشکش جرعه‌ای

□

از فراق دلبری کاسدکن خوبان چین

□

کنی مر تشنه جانان را سقایی

□

سوز عشقت ننشاند ز جگر جوش مرا

□

برای کشتن ما می‌درآرد

□

که جیب و دامن پر زر به سایل افشاند

□

مردم چه احتراز که از ما نمی‌کنند

□

چه عجب ار مشت گلی عاشق و بیچاره شود

□

دریغت نیاید به هر کس نمایی

□

عجب این عیب از چشم است یا از نو یا روزن

□

داوود روزگاری با نغمه زبوری

□

برگ صبوح ساز و قدح پر شراب کن

□

نشاط و عیش به باغ بقا توانی کرد

□

کز رهگذار عافیتم برده بر کنار

□

بر ابرو اینهمه گره نیم باز چیست

□

وز ریگ سیه چرده سقنقور برآمد

□

چغز را روزی کای مصباح هوش

□

وز نیک و بدت پاک بخواهیم بریدن

□

ز ساقی مست شو زین راح تا کی

□

صد کاروان عالم اسرار بگذرد

□

که جانی بی قرارم اوفتادست

□

بد شیخ بابویه سلام الوری علیه

□

چون نیک بنگری ز همه بر کران منم

□

وگر دارد چو من باری ندارد

□

فقیران منعم، گدایان شاه

□

تو هر یک را رسیده از سفر بین

□

چون جان و دل ببردی خود را تو درکشیدی

□

چشم من بر رهت گلاب زده

□

نگار اندر کنار و عشق در سر

□

در راه جود غاشیه‌ات حاتمان به دوش

□

جفای او همه کس می‌کشد چرا نکند

□

پر شکرست این مقام هیچ تو را کار نیست

□

ور نبودی خوب و زشت و سنگ و در

□

وگر نه تشنه اویم چه می‌جویم به جوی او

□

گر دلشده‌ای چند پی نان و کبابی

□

چاره عشق احتمال شرط محبت وفاست

□

زان غمزه‌ی مست دلستان است

□

ازین جهان به جهان دگر گرفت وطن

□

جز رنج ازین نحیف بدن نیست

□

بر روی و سر چو سیل دوان تا بجوی دوست

□

چپ و راست گردیده بر مشتری

□

عزم عتاب و فرقت ما می‌کنی مکن

□

ز میان حرم سبحانی

□

تابنده رخ چو روز سپید از شب سیاه

□

زبان تو به طبیبی بگرد او گردد

□

زبده‌ی سادات ذوی الاحترام

□

دل من برده بنیاد جفا کردی چه می‌کردم

□

برون رو هی که خانه خانه ماست

□

بر امید وصل چغز با رشد

□

دوستان را شاد گردان دشمنان را کور کن

□

من خابیه تو در من چون باده همی‌جوشی

□

نقد امید عمر من در طلب وصل شد

□

دل چه بود عقل و وهم جان نشکیبد

□

ملک کامکار ملک وجود

□

وین نزد همه کسی عیان است

□

تا که کشتی ز کف ظالم جبار برست

□

منم و آب چشم و بیداری

□

من نیم با تو دودل چون دگران

□

دست بر در نه درآ در خانه خویش آمدی

□

ز چین زلف بتان معنی چلیپا پرس

□

پیش معشوق چون شکر میرند

□

به ز مدح مشتری گیر تو یک پرگاله نیست

□

خوبی و فرخندگی جمله در این فال هست

□

نابوده به که بودن او غیر عار نیست

□

با همه آن شاه شیرین‌نام کو

□

ما را ز خیال تو بود روزه گشادن

□

که نتوانی رضا دادن به خواری

□

که هر که می‌نگرم با تو عشق می‌بازد

□

گرد خود صد هزار دستان یافت

□

وی به طبع سلیم بی‌مانند

□

ریخت خونم را و دارد احتراز از من هنوز

□

از آن گوشه چه می‌تابد عجب آن لعل کان باشد

□

سر مدحت پادشاهان نبود

□

شد ز تبدیل خدا لایق گلزار فطن

□

خورشید برآمد بنگر نورفشانی

□

وی چشمه‌ی کوثر ز لب لعل تو آبی

□

غوطی خوری چو ماهی در بحر ما چه باشد

□

حمد خداوند را اذهب عناالحزن

□

رخ بپوشان که تاب دیدن نیست

□

جز نشانت همنشین جستیم نیست

□

نه همین لباس زیباست نشان آدمیت

□

ساکنان را همه سرگشته تواند دیدن

□

وز نظرها سخت پنهان می‌روی

□

زان بر سر من نهاد چرخ افسر عشق

□

در جهان عشق تو افسانه شد

□

مبارک بود خاصه بر شهریاری

□

هر که شد بیمار درد عشق بهبودی نداشت

□

از چرخ فرود آمد و در ما نگران شد

□

خلف برد صاحبدلی هوشیار

□

با زنگیکان امشب در عشرت جان بنشین

□

از جمله مفتیان معنی

□

سنبل از گل برفکن تا خانه پر عنبر شود

□

روی‌ها را از جمال خوب او چون مه کنید

□

بهر دفع غم شبی در گلشنی بردم بسر

□

زبان کز شکوه‌ام پر زهر بود اکنون شکر دارد

□

تا خیالت درنیاید پای کوبان چاره نیست

□

که در وعظ چالاک و مردانه بود

□

بی بوددهنده نتوان زادن و بودن

□

وز مصاف ای پهلوان بگریختی

□

سفر نیازمندان قدم خطا نباشد

□

ور هیچ نیم من این فغان چیست

□

بر وزیر جم سریر کامکار کامران

□

به جای او ز نو طرحی فکندم

□

بدانک خصم دلست و مراقب تن‌هاست

□

و واصلنی اذا شوشت حالی

□

بساز با من مسکین و عزم خانه مکن

□

بازم به دغا چه می‌فریبی

□

بیا که جان عزیزت فدای شکل و شمایل

□

سرمایه و اصل دلبری بود

□

کز نفس او به دل رایحه‌ی جان رسید

□

تیغ خون آلود خود دارد که جلاد تو کیست

□

آن مهی نی کو بود بالای چرخ

□

که مه دریغ نمی‌دارد از خلایق نور

□

توی که خرمن مایی و آفت خرمن

□

می‌دهد در عوضش جان خوشی بوالهوسی

□

ساقی بیار آن جام می مطرب بزن آن ساز را

□

با درد او بساز که درمان پدید نیست

□

ای جهان را عهد نو هنگامه‌ات خرم بهار

□

شد سودمند مدت و نا سودمند ماند

□

قفل آمد و آن کلید با ماست

□

نکردند منشور ایمان قبول

□

گر سر ننهم آنگه گله کن

□

با حلقه عشاقان رو بر در حیرانی

□

وز عدم پی بپیت نعره زنان آمده‌ایم

□

بسی بکردم لاحول و توبه دل نشنود

□

که بود تاجر فرزانه‌ای چو او نادر

□

قربان اختلاط فریبنده‌ات شوم

□

طوطی جان قند چریدن گرفت

□

یا وجود و عدمش را غم بیهوده خورند

□

ناله من گوش دار و درد حال من ببین

□

می‌دهد جان خوشی پرطربی پرهوسی

□

یا صنوبر که بناگوش و برش سیمینست

□

کی توانستی گل معنی شکفت

□

بست حکمش به حلقه‌ی فتراک

□

رسد به فرجام آن کار کش کنم آغاز

□

بنشین میان مستان اینک مه و کواکب

□

چو فرزندش از فرض خفتن بخفت؟

□

که ز پای دلت بکند چنان خار یاد کن

□

جان به جانان کی رسانی دل به حضرت کی بری

□

بر غم دشمنان با دوستداران

□

زهی خورشید در خورشید انوار

□

سر رشته وفای مرا تاب داده‌ای

□

چو گلبن رخت رنگ و بوی خویش از بوستان بندد

□

همچو مطرب که باعث سیکیست

□

اذا وعظت و قلبی جلمد قاس

□

هین سلسله درجنبان ای ساقی جان برگو

□

نه در او رنج خماری نه در او خوف جدایی

□

بوستان در عنبر سارا گرفت از بوی دوست

□

دل را چکنم که ناصبور است

□

برای جلوس خدیو جهان

□

شادان همی نشیند و غافل همی رود

□

نه خوابست آن حریفان را جوانست

□

نیامد به مهمان سرای خلیل

□

باز درافکند عشق غلغله یا مسلمین

□

چو منی تو خود خود را کی بگوید چو منی

□

گرد خاطر همه از رهگذرت یافته‌ام

□

چگونه گردم خرم چگونه باشم شاد

□

که در شک جوی جنانست و آبروی جهان

□

داروی صبر باید و آن در دیار تست

□

هر چه کنم عشق بیان بی‌جگری می‌نشود

□

که مال تا لب گورست و بعد از آن اعمال

□

باغ خدایی درآ خار بده گل ستان

□

در هر دو حال خود را از یار وانگیری

□

زن تو راستست و تو کاژی

□

او را چه خبر که ماه‌روی است

□

بوی طوفان خیزی کون و مکان

□

نکو کردم خردمندانه رفتم

□

بی دل و بیخودت کنم در دل و جان نشانمت

□

سحر دست حاجت به حق برفراشت

□

تا نداند چشم دشمن ور بداند گو بدان

□

تا رخت گشادی و دکان بازکشیدی

□

سلطان گل بساحت بستان زند علم

□

یوسفم از چاه به صحرا دوید

□

گوهری از قلزم ز خار علم

□

آشنای ما شود مارا بخواند سوی خویش

□

تو هم ای دل ز من گم شو که آن دلدار می‌آید

□

جان نیز اگر قبول کنی هم برای تست

□

وز کبر کسان رنجی و اندر تو دو صد چندان

□

باده تنها نیست این آمیختی آمیختی

□

عید وصال دوست علی رغم دشمنست

□

زنگی بچه‌ی خال تو بر جایگه افتاد

□

دهر هر گل را که بهتر دید چید

□

کزین برفت نشاط و از آن برفت وسن

□

که آتش هیزمی را تر نگیرد

□

به خشمی که زهرش ز دندان چکید

□

پنهان ز کجا شود چنان رو

□

نگویی می‌روم عذری نیاری

□

هرکه نگردد سپر تیر عشق

□

گر سماع منکران اندرنگیرد گو مگیر

□

ملاذ اهل جهان کارساز اهل زمان

□

صراحی در بغل جام میش در آستین باشد

□

ندارد پای عشق او کسی کش عشق سر باشد

□

فروغ مهر و مه چندین نباشد

□

یکی پندی دلاویزی خوش آیین

□

رفتی و به گوشه‌ای نشستی

□

یار دل برده دست بر جان داشت

□

طای طریقت بتافت عقل نگونسار شد

□

چون زایر تربت حسین است

□

که خوش راضیست از تو جان استغنا پسند من

□

قهر خدا باشد که بر لطف خدا عاشق نشد

□

بس از رفتن، آخر زمانی بخفت

□

می‌سوخت و پر همی‌زد بر جا که همچنین کن

□

صنما بلی ولیکن تو نشان بده کجایی

□

در خرابات مغان خود را خراب افکنده‌ایم

□

رفت یاری زانک محو یار شد

□

علم افراز عالم توحید

□

ساقی بیا که وقت می ارغوانی است

□

دگربار این چه شور و گفت و گویست

□

دگر کس به مرگش گریبان درید

□

ز من بشنو که وقت آمد کشانش کن کشانش کن

□

سر فروکن به کرم ای که بر این بالایی

□

می بر سماع بلبل خوشگوی خوشترست

□

چو شمعی زار و گریان می‌بسوزد

□

آن که چون او طامعی در بحر و بر صورت نیست

□

همه خزانه‌ی اسرار من خراب کنند

□

یک روز همی‌خندد صد سال همی‌لرزد

□

یا فتنه‌ی آخرالزمانست

□

وقت آن شد که درآییم خرامان به چمن

□

تو شکلی پیکری جان را چه دانی

□

مرا ز نکهت او بوی دوستان آید

□

فتنه برخاست هیچ ننشینید

□

در یک دانه جلیل صدف

□

زبان ببند که آنجا بیان نمی‌باشد

□

عاشق نواختن به خدا هیچ عار نیست

□

که با من بخت و دوران هم به کینست

□

کابیکینونین کالی زویمسن

□

تا قمر را وانمایم کز قمر روشنتری

□

هزار جان عزیزت فدای جان ای دوست

□

جهانی خلق را بر یکدگر زد

□

مه خورشید پرتو مه چه رایات سلطانی

□

بر دل نهم چه تهمت شادی که شاد نیست

□

آدمی دزد ز زردزد کنون بیشترست

□

امیر ختن داد طاقی حریر

□

با ما ز خشم روی گران می‌کنی مکن

□

دو دست را برافشان بیزار شو ز هستی

□

تحیتی بنویسم بسوی یار و دیار

□

عاشقان با همدگر آمیختند

□

که رخت بقا سوی عقبی کشید

□

نهاده کار صعبی پیش، صبر بند فرسا را

□

وارهد از حد جهان بی‌حد و اندازه شود

□

به مستوری خویش مغرور گشت

□

این خیال شمس دین یا خود دو صد عیسی است آن

□

با چنین خصلت به حاصل کی رسی

□

که شب دراز بود خوابگاه تنها را

□

ز رویت براتی قمر می‌ستاند

□

که بادش بهشت معلی نصیب

□

می‌نمایم اینچنین وحشی ولی رامم هنوز

□

از جا و مکان رستی آن جات مبارک باد

□

هزبران به آورد شیران فرست

□

باغ‌ها را بشکفان و کشت‌ها را تازه کن

□

بر سر و سبلت این خنده زنان خنده زنی

□

جز خنده نشانی نشنیدم ز دهانش

□

مور فروشد به گور چتر سلیمان رسید

□

آستان تو ملجاء است و پناه

□

بی‌حد پیرایه و زیور زدیم

□

روزن مگیر گیر که سوراخ سوزنیست

□

دل به دنیا درنبندد هوشیار

□

آرد آن باده وافر ثمن

□

تشویش مسلمانی ای مه تو که را مانی

□

الحان بلبل از نفس دوستان توست

□

کعبه‌ی اولاد آدم کوی توست

□

کهکشان بهر ستوران تو کاه از کهکشان

□

مرا سزاست که امروز نظم و نثر مراست

□

امسال در این خرقه زنگار برآمد

□

چو دیگر کسان برگ و سازی نداشت

□

این جا منم و تو وانما کو

□

نبود ز زمین بود سمایی

□

مرد معنی را نشان از مرد معنی بین بپرس

□

بشکست دام‌ها را بر لامکان برآمد

□

شان تو بی‌نیاز است از مدح خوانی من

□

هر که باشد، دوست دارد دوستار خویش را

□

وان حیات باصفای باوفا مست آمدست

□

چون دست می‌دهد نفسی موجب فراغ

□

بردمد لاله و بنفشه و یاسمن

□

همی‌گردان مرا چون آسیایی

□

ای دیده پاس دار که خفتن حرام شد

□

هرگزش چاره‌ی آن نتوان کرد

□

کافتاب سپهر ایجادی

□

به من خوش نیست بسیار آزمودم

□

آن در لب عاشقان چو حلواست

□

بس عهد که بشکنند و سوگند

□

بهشتم جان شیرین را که می‌سوزد برای تو

□

تنهارو و فرد و یک قبایی

□

حال این درویش با آن محتشم تقریر کن

□

زانک شاهنشاه ما هم شاه و هم درویش بود

□

می‌خواست در ولای چنین یوسفی چنان

□

ما را ز درد کشته و غافل ز درد ما

□

هر دو را دیوانه کردی عاقبت

□

به خداوندی و فضلت که نظر بازنگیری

□

باز ببرید بند اشتر کین دار من

□

آتشی اندرزنی از سوی مه در مشتری

□

از خانه برون آمد و بازار بیاراست

□

در چشم دل نیاید چیزی که مغز جان است

□

هرچه از بدو ازل داد باو نیکو داد

□

ولی به یاد سر کوی یار خواهم رفت

□

چون سیر خورد مردم کی بوی پیاز آید

□

چراغ بلاغت می افروختم

□

در پی تو همچو تیر در کف تو چون کمان

□

هر بار چو جان به کار می‌آیی

□

ناقوس دیر عشق را بر چرخ بوقلمون زنیم

□

گر زمستان بد بود اندر بهاران صد شود

□

در زیر چرخ چنبری لاجورد فام

□

گلشنم نزدیک اما رخصت پرواز نیست

□

در این عشق چو مردید همه روح پذیرید

□

دل دردمندش به آذر بتافت

□

مرا سیران کجا باشد مرا تحویل و رفتن تو

□

چنین چست و چنین رعنا چرایی

□

آه اگر چون کمرم دست رسیدی به میانت

□

هر صید که می‌کنی حلالت

□

ادبار با هزار تواضع سلام تو

□

اینک اینک عشق می‌آید به شور انگیختن

□

سبک برجه چه جای انتظارست

□

به غلغل در سماع آیند هر مرغی به دستانی

□

بر سر کویی که پوشد جان‌ها حله بدن

□

خنک آن دم که برآید ز خزان باد بهاری

□

با گل عارض او لاله‌ی نعمان کم گیر

□

خوش به هر قطره دو صد گوهر جان بردارند

□

در ظل تو ماه تا به ماهی

□

ماییم ونگاهی که به هیچش نستانند

□

وان مرغ آبی را بگو مستان سلامت می‌کنند

□

گرد از من و سجاده‌ی طامات برآرید

□

پیمانه خون شفق پنگان خون پیمای تو

□

جگر حسود خون شد تو مگر جگر نداری

□

چون فرورید قوم او پسری

□

همو داند که قدر عشق چند است

□

آن که بود از بدو فطرت از سخندانان تمام

□

که با تردامنان یار است جانانی که من دارم

□

در شکرینه یقین سرکه انکار نیست

□

وگرنه چه آید ز بی مغز پوست؟

□

فالمکانات حجاب عن عیان اللامکان

□

ای دوست چند جوشم گویی که چند جوشی

□

وآتش هجر جگر سوز تو دود افکن دل

□

هله پیوسته دل عشق ز تو شادان باد

□

که دودش گذر کرد از چرخ گردون

□

گر بدو گویند بر در ، کیست گوید آشنا

□

جز گشاد دل و هدایت نیست

□

بار تودیع بر دل اخوان

□

چو زاید آفتاب جان کجا ماند شب آبستن

□

گر نمی‌جستی جنون ما چرا می‌ریختی

□

طعم دهانت از شکر ناب خوشترست

□

هوس روی او قرارم برد

□

فتح از قفای فتح و ظفر از پی ظفر

□

سلخ ماه دگر و غره‌ی ماه دگر است

□

امروز لب نوشت حلوای دگر دارد

□

که زنبور بر سقف او لانه کرد

□

آن خسرو شیرین شکرپاره ما کو

□

بار دیگر دل چو آهن کرده‌ای

□

ورنه از دود دل آتش بجهان در فکنم

□

خاصه این رهزن که ما را این چنین بر باد داد

□

که بر بومی که پهلو می‌نهم قبریست پنداری

□

خون چون من بیکسی آسان توان بردن ز پیش

□

بشنو که چه می‌گوید بنگر که چه دم دارد

□

خرقه بر دوش و میان بسته به زنار چه سود؟

□

از عاشق حق توبه وز باد هوا انبان

□

نزد سردان منشین کز دمشان سرد شوی

□

ای مجلسیان راه خرابات کدامست

□

شایسته‌ی وصل زود گردد

□

به ذره‌ای نظر افکند آفتاب جهان

□

دیدگان را نعیم جاویدی

□

اشتر مست خویش را در چه قطار می‌کشد

□

مصالح بیندیش و نیت بپوش

□

بشکن شکر دل را مشکن

□

آبستن میوه ستی سرمست گلستانی

□

ای عزیزان چون کنم چون مبتلا افتاده‌ام

□

گر خورشیدست آن ندارد

□

مزین شد دگر اورنگ شاهی

□

یک دم به غم و محنت خویشم بگذارید

□

چو زرکوبست آن دلبر رخ من سیم کوب آمد

□

به بخت همایون و تخت ممهد

□

روشن نشدی آیینه من

□

کرده مالامال خون پیمانه دیوانگی

□

متوجه است با ما سخنان بی حسیبت

□

بی عکس رخت فهم قمر می‌نتوان کرد

□

میرزا شاه ولی والی اقلیم وجود

□

خود چه کردم با تو چندین خشم و ناز از بهر چیست

□

مرا قولیست با جانان که جانان جان من باشد

□

خبری زان به خشم رفته بگوی

□

در دو عالم جان و دل را دولت معنی است آن

□

سلطان بچه‌ای آخر تا چند اسیری

□

بشنو آوای مرغ و ناله‌ی کوس

□

به نقد خاک شوم بنگرم چه خواهد بود

□

پادشاه محتشم سلطان گردون احتشام

□

مرا تا چون برون آرد که پر غوغا درون آمد

□

خورشید جان عاشقان در خلوت الله شد

□

لایتهدی و یعی ما یقال

□

ای زلف شب مثالش در نیم شب سحر کن

□

مشک را در لامکان افکنده‌ای

□

چه کند گوی که عاجز نشود چوگان را

□

دل را به عشق خویش ز جان بی نیاز کرد

□

که فزونست حشمتش ز جهان

□

ناموس را یک سو نهم بنیاد رسوایی کنم

□

برون شد جان ز تن جانان درآمد

□

چشمم از عکس رخت بتخانه ایست

□

و اندر دل آتش درآ پروانه شو پروانه شو

□

وی نگار سیمبر شاد آمدی

□

وانکش خبر شود ز غمت بیخبر شود

□

ایقظوا من غفله ثم انشروا للاجتهاد

□

تارک آرای خلق ایام است

□

شکرستان ترا قفل ز در بگشاید

□

به هر چه روی نهی بی‌وی ار نکوست بدست

□

بزد تا چو طبلش بر آمد فغان

□

بدان می این قضاها را بگردان

□

تا دل نشود سقیم و سودایی

□

وین نه تبسم که معجزست و کرامت

□

شایسته‌ی قرب پادشا گردد

□

در میغ فنا کرد نهان روی منبر

□

جذبه‌ای خواهم که از هم بگسلانم بند خویش

□

خیزید ای خوش طالعان وقت طلوع ماه شد

□

که جنگاور و شوخ و عیار بود

□

این سلسله بگذار و کسی را بمشوران

□

کو گرفت از عاشقانش دوریی

□

وین خسته را بکام دل خویشتن رسان

□

میان به شکر چو بستیم بند ما بگشاد

□

در دری قیمت آن دریا دل والاگهر

□

دگر قصد که داری ای جهانی کشته‌ی نازت

□

جان ز لبت چو می‌کشد خیره و لب گزان بود

□

کز سر هر دو جهان در نفسی برخیزد

□

گنج می‌بخشد به هر دم رایگان

□

ای لعل لب تو را بها نی

□

وزان که خون دلم ریخت تا به تن چه رسد

□

خوشی چشمش از آنست کین همه دستان خوش است

□

درج بود نام خدای جهان

□

سبزه‌ی او هنوز به از گل باغ دیگران

□

چو دیدی روز روشن را چه جای پاسبان باشد

□

که برگشته ایام و بدحال بود

□

خرمی این دم و فردای من

□

نه اسرار دل ما را زبانی

□

که با لب تو حکایت کنم ز هر بابی

□

ز عشق آن عدم آمد جهان جان به وجود

□

به بار اشگ جگر گون ز دیده پرنم

□

معین است که گلشن به نوبهار خوش است

□

گفت شبت خوش که مرا جا خوشست

□

وه که گر پرده برافتد که چه شور انگیزیم

□

دردکش و دلخوش و چالاک من

□

که ابر قطره‌های اشک‌هایی

□

مگر کسی که دل از سنگ سختتر دارد

□

جان عشق تو در میان جان یافت

□

گفت مدحی بهر چه خواست رسید

□

وین غم دیگر که دور از روی یارم می‌کشد

□

گر نه لطف او بود پس عیش را بنیاد چیست

□

نه فرزانگی باشد ایمن نشست

□

که مرا دیدن تو بهتر از ایشان تو مرو

□

این‌ها همه کردی و در آن گور خزیدی

□

قصه‌ی مور بدرگاه سلیمان برسان

□

وز آسمان سپیده کافور بردمید

□

بهر برخورداری از هر وعده‌ات عمری دگر

□

نیشکر امید ز باغم بر آمدست

□

دگرگون گشته‌ای باز این چه شیوه‌ست

□

وجود غیر حق در چشم توحیدش عدم گردد

□

بر کنار چشمه خفته در میان نسترن

□

مفروش خویش ارزان که تو بس گران بهایی

□

عشقبازی دگر و نفس پرستی دگرست

□

شفای جان بیمارم فرستد

□

در تلاطم همه گوهر به کنار اندازد

□

رطل میی که مست شوم ، در سبوی کیست

□

آب حیات از عشق تو در جوی جویان می‌رود

□

که از هول او شیر نر ماده بود

□

وی امتان مقبل بر جان زنید بر جان

□

دو جهان به هم برآید چو جمال خود نمایی

□

دیده‌ی مرغ صراحی بقدح باز کنیم

□

که عشق جان و خرد را به نیم جو نخرد

□

صبح دولت می‌دمد برخیز زین خواب گران

□

گریه‌ات بر حال ماگر نیست باری خنده چیست

□

بی سر شو و بی‌سامان یعنی بنمی ارزد

□

مرد عاشق را نشانی دیگرست

□

در گردش چشم او آن نرگس آبستن

□

تا یک به یک بدانی اسرار را تمامی

□

از صورت بی طاقتیم پرده برافتاد

□

تا در اسلام کافرستان کرد

□

پرواز داده شوق به مرغ شکسته بال

□

سخن به رمز بگویم که غیر، غماز است

□

ما شدیم از دست این دستان کیست

□

شبی لعلی افتاد در سنگلاخ

□

چون ببینی ابر را از اشک چاکر یاد کن

□

بر تو حرام نیست که محبوب ساحری

□

شکری از لب شیرین نگارم برسان

□

شیفته و بی‌خبری چند از این کار

□

منصوری شاعر تاخت و ز دهر مسافر شد

□

بد میرود این راه و روش هیچ نکو نیست

□

وان نفسی که بیخودی یار چه کار آیدت

□

مرد دانا، به جهان داشتن ارزانی نیست

□

چون جان بی‌جا بنشین بنشین

□

چو نه میری نه وزیری بن سبلت به چه مالی

□

تا قیامت شکر گویم کردگار خویش را

□

مستم ز می عشق و چو من مست دگر نیست

□

که پایم کوته است از درگه نواب سلطانی

□

وقتست که با یار به عشرت بنشینم

□

آن گاه خروس جان در بانگ و فغان آید

□

شبانگه بگردید در قافله

□

همه یاران همدل همچو باران

□

رفتی و به گوشه‌ای نشستی

□

بار دگر تاختیم بر سر میدان عشق

□

پرده شب می‌درید او از جنون تا بامداد

□

مهر سپهر مرتبه‌ی ماه فلک جناب

□

در اشک دودیده زیر غرقابم کرد

□

عشرت پروانه را شمع و لگن واجبست

□

نقطه‌ی سر عاقبت بیرون شد از پرگار دل

□

آینه بین به خود نگر کیست دگر ورای تو

□

کاین جهان خیره است در تو کز جهان دیگری

□

کاسلام دین لیلی و دیگر ضلالتست

□

پای کوبان کوزه‌ی دردی به دست

□

که هرکس را زبانی بود با من در فغان آمد

□

این تغافلهای بیش از پیش در کارم مکن

□

امروز روز باده و خرگاه و آتش است

□

پس ای بنده افتادگی کن چو خاک

□

گفت ای رخ‌های زرد و زعفرانستان من

□

چو دربند شکاری تو شکاری

□

در دل آن مه خورشید لقا چیست بگو

□

گلگونه بین که بر رخ گلنار می‌رود

□

که عکس سنبل اندر آب از باد وزان لرزد

□

شکایت دارد از آسودگی، آزار می‌خواهد

□

جان همه حسودان کور و کرست امشب

□

نه چندان که زور آورد با اجل

□

از آن شادی بیاید جان نهان افتد به پای من

□

چه خوش است این صبوری چه کنم نمی‌گذاری

□

ضرورتست چو گوی احتمال چوگانت

□

از جای شدم به جای من کیست

□

خان کام‌ستان و کامران باد

□

که پیشم از پی تیر خود آن ابرو کمان آید

□

کسی داند که او را جان جانست

□

که فرماندهی داشت بر کشوری

□

وی حرص تو افزوده رو کم ترکوا برخوان

□

که هر چت حق دهد می‌ده رضایی

□

بر زبان کی گذرد نام یکی همچو منش

□

ایزدش پاسبان و کالی باد

□

بگذشت و سر کشید به ایوان لامکان

□

آرزو بخش دل اندوهگین من کجاست

□

دیده کنم پیشکش آن دل بینا چه شود

□

راستی باید به بازی صرف کردم روزگار

□

غمگسار و همنشین و مونس شب‌های من

□

کز جهان جان نشان آورده‌ای

□

بیرون نرود گویی کافتاد به میدانت

□

دلم ز دست در افتاد و جان خروش بر آورد

□

خوردم دغل گرم تو چون عشوه پرستان

□

گر خدا صبری دهد اندیشه کاریم هست

□

پاچه نخورم که استخوان‌ست

□

گر سر صحرات باشد سروبالایی بجوی

□

می‌ستیزم هر شبی با چشم خون آشام او

□

کناری و کناری و کناری

□

عاشقی را گر ملامت در نگیرد گو مگیر

□

ز بهر یک دو گدا خویشتن گدا سازد

□

همان معشوق را می‌دان و می‌رو

□

آن دوستی که بود در این سینه باقی است

□

وی نای ناله خوش سوزانم آرزوست

□

کفن کرد چون کرمش ابریشمین

□

خرابات قدیم است آن و تو نو آمده اکنون

□

کاهل روان ره را در کار می‌کشانی

□

گوی از همه خوبان بربودی به لطافت

□

یارب او در پرده چون آراسته است

□

به گونه گونه علامات آن جهانی من

□

ز دور رخصت یک سجده‌ی نیازم نیست

□

همه چون ماهیان در آب رفتند

□

به پیری ز داماد نامهربان

□

با آنک نیست عاشق یک دم مشو قرین

□

خویش من و پیوندی نی همره و مهمانی

□

ظاهر آنست که از سوی سبا می‌آید

□

و آنک کشتستم حیاتم می‌دهد

□

هر چه دل واله کند آن پرتو دلدار من

□

خیال روی او اینجا در او اغیار کی گنجد

□

مرا در بی‌دلی درد و سقامست

□

در از خلق بر خویشتن بسته‌ای است

□

گر دی نکرد سرما سرمای هر دو بر من

□

اشتر در او نگنجد با آن همه درازی

□

صانع پروردگار حی توانا

□

زهی مشکین کمندی این چه موی است

□

دم هر ماده خری را چو خران بوی مکن

□

رفت آن نوای بلبل بی برگ شد چمن هم

□

آمد ندای آسمان تا مرغ جان پران شود

□

که بنهاد معروفی از سر نخست

□

از جغد چه اندیشی چون جان همایی تو

□

وز برای امتحان بر نقد مردان آتشی

□

خسته مگذار مرا وز سر تیمار مرو

□

وز معدن زر خبر ندارد

□

بهر آرام دلم نام دلارام بگو

□

بی گنه می‌کشتیم ، اکنون گنهکارم بکش

□

تا سجده‌های شکر کند پیشت آفتاب

□

که دیدم فلان صوفی افتاده مست

□

وگر سیری ز من رفتم رها کن

□

که می‌ترسم که تاب نار ناری

□

برقع فروهلد به جمال آفتاب را

□

جان عشق تو غمگسار دارد

□

ای ربوده عقل‌های مردمان

□

در هر کرشمه‌ی تو نهان سد ادای حسن

□

هر حریفی کو بخسبد والله از اصحاب نیست

□

به صد محنت آورد روزی به چاشت

□

در تک این خانه گرفتم وطن

□

وگر کشت مرا باران فرستی

□

خیالت از سر پر شور من بدر نشود

□

غوره به سلف همی‌فشارد

□

فر شاهی می نماید در دلم آن کیست آن

□

وصلی که محالست تمنا نکند کس

□

از خواجه بپرسید که این خانه چه خانه‌ست

□

چه گویم کز آنم چه بر سر گذشت!

□

نشاید خون مظلومان به گردن

□

کامروز به کوی ما فتادی

□

وجود خسته‌ام از عشق بی‌خبر می‌گشت

□

وآرام و قرار من ز من برد

□

جان پر و بال می‌زند در طرب هوای تو

□

کرشمه‌های نهان را نگاهبان شده‌اند

□

حسن و نمک تو را بود ناز دگر که را رسد

□

سپه تاخت بر روزگارش اجل

□

مهر حریف و یار دگر می‌کنی مکن

□

چون جان به تن جهان درآیی

□

گل روی قدح چو لاله کنیم

□

جانب ساقی گلچهره دردانه برد

□

دلم را دوزخی سازد دو چشمم را کند جیحون

□

تا تو گفتی دور شو زین در کسم دیگر ندید

□

درآ تا خانه هستی بپردازم همین ساعت

□

کند مرد درویش را پادشا

□

در گلبنش جان صدزبان چون سوسن آزاد از او

□

چون این جهان فروشد وا شد دگر جهانی

□

ابری که در بیابان بر تشنه‌ای ببارد

□

جان به امید وصل تو عزم وفات می‌کند

□

بر سر جمله شهان و سرفرازان نازنین

□

که چو تو هیچ غمگسار نداشت

□

تدبیر به تقدیر خداوند نماند

□

نبود آن زمان در میان حاصلی

□

بانگ نای و سبزه و آب روان

□

که ببرد رخت ما را همه دزد شب نهانی

□

در آرزوی توام لذت جوانی کو

□

ای مایه هر مراد و هر سود

□

خود ندانستی بجز تو جان معنی دان من

□

به نومیدی کشید آخر همه امیدواریها

□

آمدن باری اگر در دو جهان آمدنست

□

مجروح می‌کند دل مسکین بلبلی

□

و آتش ز دلم بستان در چرخ منقش زن

□

وز محنت و امتحان گذشتی

□

یا مگس را پر ببندد یا عسل را سر بپوشد

□

آتشی در خرمن جان اوفتاد

□

باز کمر بست سخت یار به استیز من

□

ورنه ز دست تست مرا سد هزار داد

□

سر می‌گوید به گوش جانت

□

چنین فتنه‌انگیز و فرمانرواست

□

غمز عین من ملاح فی وصال مستبین

□

بیرون کشد مرا که ز من جان کجا بری

□

از سمن برگ رخش سنبل تر می‌روید

□

هر مرادی که بودشان همه در بر گیرند

□

یکی آتشی در نهانم فروزان

□

وز انده کثیر شد این عمر من قلیل

□

رها کن تا بگیرد خوش گرفتست

□

تقصیرهای رفته به خدمت قضا کنیم

□

زخمی که زنی بر ما مردانه و محکم زن

□

از عقل و معامله برآری

□

که گر شدی معزی تو دایم همی زی

□

سودای تو رهنمای جان است

□

که او ناگفته می داند خمش کن

□

ابریست آتش افشان کز بحر خون برآمد

□

دلبری خواهم که از وی مرده را آسایش است

□

ای صبا آخر چه گردد گر کنی یکدم عنایت؟

□

تا زنده شود هزار چون من

□

چیز نو نو راهرو خواهد همی

□

چو سایه بر رهت افتاده زیر دیوار

□

در خشم و ستیزه پا میفشار

□

تا تو گویی کاین غرض نفی من است از لا و لن

□

از چنان جانی که باشد بی رخ جانان چه حظ

□

شکر ترش نبود آن شکر ترش چونست

□

به دشمن سپردش که خونش بریز

□

گرفتم گروگان خیالت به تاوان

□

برو که نازنینان را نبینی

□

در لعبتان چینی زین خوبتر نباشد

□

گام نخست بر در دنیا نهاده‌اند

□

سه روز دیگر خواهم بدن یقین می‌دان

□

شادی ندید هیچ کس از نای بینوا

□

که آن جا کم رسد عاشق و معشوق فراوانست

□

گرفت از جهان کنج غاری مقام

□

نقل سازد جهت این جگر خسته من

□

درنیابند چه می‌پنداری

□

تا ببینی خویشتن بی خویشتن

□

در برج چنین مهی گرفتار

□

خرامیدیم بر کوری دشمن

□

از آن مژگان قتال اینقدر یاری طمع دارد

□

هر که آید به در بگو ره نیست

□

که امیر بزرگوار اجل

□

نور موسی و طور سینین

□

بگشای کنار آمد آن یار کناری

□

ای خفته روزگار دریاب

□

زهی زیبا که این ساعت جهان شد

□

درد بی‌حد بنگر بهر خدا هیچ مگو

□

دادم از خاکستر گلخن صفا آیینه را

□

آنک به رقص آورد کاهل ما را کجاست

□

الا بر آن که دارد با دلبری وصالی

□

نقش‌هایی دیدم از گلزار تو گلزار تو

□

عشق شمس الدین به عالم فاش و یک سانیستی

□

با زلف عنبر بارش از مشک ختن باز آمدم

□

روزست شب من از رخ یار

□

به هر بیتی یکی بوسه بده پهلوی من بنشین

□

بارد و قبول تو چه نقص و چه کمالست

□

گر نزد یار باشد وگر نزد یار نیست

□

خیل بازآمد و خیرش به نواصی معقود

□

ای حیات دوستان در بوستان بی‌من مرو

□

درکشی روی و مرا روی به محراب کنی

□

بر خاک ره نشسته به امید روی دوست

□

عشق روی تو پشت جان بشکست

□

بدان خورشید شرق و شمع روشن

□

زبان کوته ما را به خود دراز مکن

□

عتاب و ناز دلدارم چه خوش بود

□

که دلها ز شیرینیش می‌بسوخت

□

گر نخواهی کبر را رو بی‌تکبر خاک شو

□

آخر ای ساقی ز غم ما را نشویی اندکی

□

چون تواند که کشد بار غمش چندین دل

□

از دیده و وهم و روح برتر

□

دل گفت که کی آمد جان گفت مه مه رو

□

تا زنده‌ام چو شمع ازینم گزیر نیست

□

دشمن جان صد قمر بر در ما چه می‌کند

□

فتادش یکی خشت زرین به دست

□

ان عشقی مثل خمر ان جسمی مثل دن

□

تازه کن این جان ما را ساعتی

□

بی خطا کشتن چه می‌بینی صواب

□

دل در بلای درد به درمان نمی‌رسد

□

زان حلقه‌های زلف دلم را کمند کن

□

مرو که گر بروی خون من به گردن تست

□

همچو میی خلق ز تو مست مست

□

دودم به سر برآمد زین آتش نهانی

□

هین نوبت دل می‌زن باری من و باری تو

□

بگردان زوتر ای ساقی شرابی

□

بساز ای مطرب مجلس ربابی

□

پهلوی منی مباش مهجور

□

خیره عشقت چو من این فلک سرنگون

□

که هر روز یک غم کند بیستم

□

چون شمع به پیش تو در سوز و گداز آمد

□

هر براهیم به درگاه تو ادهم نشود

□

به شکرخنده‌ایم شیرین کن

□

این کاهلان ره را در کار می‌کشانی

□

با عقل خراب در مناجات

□

وگر تو زاهدی مطلوب حور است

□

کی برهد ز آب نم چون بجهد یکی ز دو

□

ترسم که شوی غافل و در دام بمیرم

□

جان و جهان ساقی و مهمان ماست

□

پدر سر به فکرت فرو برده بود

□

و آنچ اندر فهم ناید فهم کن

□

تو آن آبی که در جیحون نگنجی

□

بگو چون بی سر و بی پا بیایم

□

عیاره و عاشق تو عیار

□

صد چو تو هم گم شود در من و در کار من

□

اگر در بزم او بیند مرا، بر حال من گرید

□

به هر دم هدیه ما را ده هزارست

□

به صنع الهی به هم درفگند

□

درون مدرسه حجره به پهلوی شهاب الدین

□

روکشان دست گزان جانب جان بازآیی

□

بوسی به کام دل ندهی بر دهان دوست

□

پای بر فرق جهان خواهم زد

□

بر خویشان و بی‌خویشان شبی تا روز مهمان شو

□

گر نکوبی حلقه‌ی سد جا بر در دل می‌شود

□

اگر تلبیس نو دارد همانست او که پار آمد

□

نیک بدعهدی که بی ما می‌روی

□

کس تویی دیگر کسان را برشکن

□

چه تفکر کند از مکر و ز دستان که ندانی

□

برکش ز طرف پرده‌سرا ناله‌ی جرس

□

انجیرفروشی ای برادر

□

یا قریب العهد من شرب اللبن

□

شب مهتاب و فصل نوبهاران

□

چونک جمال این بود رسم وفا چرا بود

□

خلنی اسهر لیلی و دع الناس نیاما

□

که بالا رو چو دردی پست منشین

□

بشکفت جمله عالم گل و برگ جان فزایی

□

مگر مرا که همان عشق اولست و زیادت

□

بازگشتن را چو پایان بسته‌اند

□

اکنون در آب وصلم با یار تا به گردن

□

تا کارشان به جان نرسد کی ز جان برند

□

که از سرنای بوی یار آید

□

غلامش نکوهیده اخلاق بود

□

باز مرا یاد کرد جان و دل و دین من

□

دو چشم خویش سوی گل گشادی

□

خیمه زن بر سر آن کوی که من دانم و تو

□

زانک بلندت کند تا بتواند فکند

□

دوش چه خورده‌ای دلا راست بگو به جان تو

□

می‌بارد از ادای نگاه نهانیت

□

آب سیاه درمرو کب حیات می‌رسد

□

ملک درویشی ز هستی خوشترست

□

هر سر که دوی دارد در گردن ترسا کن

□

ای تو شمع شب فروزی مرحبا شاد آمدی

□

یا حوری دست در خضابست

□

تا بو که چو روز آید بر وی گذرت افتد

□

چون می ز داد تو بود شاید نهادن جان گرو

□

کرد ضایع کار من این بخت بی اقبال من

□

هله چون می‌نزند ره ره او را کی زدست

□

تا آنکه نظر در او توان کرد کجاست؟

□

عشرت چون شکر ما را تو نگهدار و مرو

□

ز آنک مسی در صفت خلخال زرین نیستی

□

ماه من خورشید بین در سایه‌ی بغطاق او

□

انجیرفروشی ای برادر

□

رندی از حلقه ما گشت در این کوی نهان

□

چند گه با یار بودی، چند گه بی یار باش

□

چو باز زنده شدی زین سپس بدانی زیست

□

لاتلومونی فان العذر بان

□

مست کن جان را که تا اندررسد در کاروان

□

چون قضای آسمانی توبه‌ها را بشکنی

□

که ندارم سلاح پیکارت

□

شیر و شکر مزیده از چشمه‌ی زلالت

□

که هر بندی که بربندی بدرانم به جان تو

□

کز درد ننالیدم و فریاد نکردم

□

خورشید را ز غیرت رویش تغیریست

□

شنیدم که هم در نفس جان بداد

□

هستی ببینی زنده دل می‌دانک باشد هست او

□

گر بجهی از این حلقه در آن دام بمانی

□

که وصف آتش سوزان به نی مشکل توان کردن

□

و اندر سر و چشم هوش دیگر

□

دل را مپوش پرده دل را تو دل مکن

□

یار ما چون نیستی با هر که خواهی یار باش

□

مستی اگر در خواب شد مستی دگر بیدار شد

□

هر روز بامدادت، ذوقی دگر بباشد

□

سوره هل اتی بخوان نکته لافتی بگو

□

شاهان ز هوای تو در خرقه دلقینی

□

هنگام نشاط و روز صحراست

□

دلم از درد در فغان آمد

□

گر زبانش تلخ گوید قند دارد در دهان

□

این نگاه دور را از روی او دوری مباد

□

آواره عشق ما آواره نخواهد شد

□

شنیدم که پروانه با شمع گفت

□

بار جور نیکوان را مرد باید مرد کو

□

ای جان صفا چونی وی کان وفا چونی

□

که خاک راهم اگر دل دهم به خانه‌ی گل

□

بی‌رقیبش دادمی من بوسه‌هایی سیر سیر

□

درآ در باغ و اکنون سیب می چین

□

در خاطرت سواری طرز نگاه کیست

□

بر چهره ما خاک چو گلگونه نماید

□

که تندباد اجل بی‌دریغ برکندش

□

وی کشیده خویش بی‌جرمی ز من

□

نخواهد هیچ کس را تندرستی

□

علی نامی دریغ این نام بر تو

□

دل کیست که جان نیز درین واقعه هم شد

□

مژده مر دل را هزار از دلنواز راستین

□

من و باز آن دعاها که یکی اثر ندارد

□

دیوانه کجا خسبد دیوانه چه شب داند

□

وگر خون به فتوی بریزی رواست

□

آب را زیر که نهان کردن

□

هم از آغاز روز امروز مستی

□

بازار کارخانه‌ی اسرار بشکنم

□

آمد و مستانه رخم را گزید

□

مست ز خود می‌شوی کیست دگر در جهان

□

آتش به جای آب ز چشمم فشاند و رفت

□

ما به چمن می‌رویم عزم تماشا که راست

□

اجلب الراحة والراح لقلب المستهام

□

هوا یار این و خدا یار آن

□

وی دل ز فراق خون نگشتی

□

طوبی غلام قد صنوبرخرام اوست

□

لیک بی‌علتی عطا بخشد

□

از آن شادی بیاید جان نهان افتد به پای من

□

دریغ آن در تنم زندگانی

□

کاندر خرابه دل من آید آفتاب

□

می‌گذارم جان به خدمت یادگارت خیر باد

□

اقترب الوصل و افنی المحن

□

سوی دریای معانی که گرامی گهری

□

به آرام دل جان فرستاده‌ام

□

آخر کی شود ز باغ ما سیر

□

یک قدح مردفکن برگزین

□

این چشم کجا بود ز تو، دیده‌ی ما را

□

ای ساقی افزون ده قدح تا وارهیم از نیک و بد

□

کسی بهشت نگوید به بوستان ماند

□

آیت انا بنیناها و انا موسعون

□

پروانه دلان به رقص آیی

□

داغ و دردی کز تو باشد خوشترست از باغ ورد

□

ز ذره ذره هزار آفتاب برخیزد

□

گر نگویی با کسی با عاشقان باری بگو

□

پی آرایش بزم حریفان گل به دامن کن

□

طشتش فتاد از بام ما نک سوی مجنون خانه شد

□

برون آمدی صبحدم با غلام

□

تا چه‌ها در می دمد این عشق در سرنای تن

□

چو گل باید که با ما خوش برآیی

□

که جز او کیست که برخورد ز سیمین بدنش

□

زندگان آن جا پیاده کشتگان آن جا سوار

□

دلم پرنیش هجران است بهر نوش شمس الدین

□

دوم روز رجب در نون الف ذال

□

دید دل را چنین خراب گریخت

□

مگر خفته بودی که بر باد رفت؟

□

گر دو جهان بتکده شد آن بت عیار تو کو

□

خود نیست بجز آن مه این هست چنین یا نی

□

خیزید و سوی عالم علوی سفر کنید

□

جان ز شراب شوق تو باده‌پرست می‌رود

□

ز غم صدپاره شد یک پاره بستان

□

مگر هست هر اختری، اخگری

□

که آن دلبر همی در بر نگنجد

□

گریبان دریدند وی را به چنگ

□

پیش من جز سخن شمع و شکر هیچ مگو

□

از جنبش او جنبش این پرده نبینی

□

خورشید قندز پوش او آشوب بلغار آمده

□

برمدار اندر غزل جز پرده‌های شاهوار

□

اینک آن پردگیانی که خرد چادرشان

□

این نقد بقا چیست که بیهوده فنا شد

□

به حلقه حلقه آن طره پریشانت

□

به مقصوره‌ی مسجدی در دوید

□

وی آهوی معانی آمد گه چریدن

□

که گریزید ز خود در چمن بی‌خبری

□

در کار منت نظر نباشد

□

ور کسی برد ندانم جان برد

□

همه جوشان و پرآتش کمین اندر بهانه جو

□

خصمی به خود نه ، با من بیچاره می‌کند

□

چراغ دیده و دیدار چونست

□

به رقص اندر آمد پری پیکری

□

پادشاه شهرهای لامکان این است او

□

زخمت بر این نشانه آمد کنون تو دانی

□

تحیتی چو رخ دلگشای حور العین

□

چون حدیث تو نباشد سر سر بشنیده گیر

□

آن می کشدم زان سو وین می کشدم زین سون

□

تواضعی که به ابرو کنند، کرد و گذشت

□

چون حکم خدا آید آن زیر و زبر باشد

□

مگوی ای جوانمرد صاحبت خرد

□

سوی عنقا می کشاند استخوان عاشقان

□

شادی هر مسلمان کوری هر فسوسی

□

که در آن کوی چو من کشته بسی افتادست

□

رونق بازار زهد من شکست

□

همه کار جهان آن جا زنخ دان

□

هر مصر دل که هست به فرمان حسن تست

□

چون دل نگشاید در آن را سببی باشد

□

سخن گفتن اندر زبان آفرید

□

کره عشقم رمید و نی لگامستم نی زین

□

شب و روز در نمازی به حقیقت و غزالی

□

باده در دست و هوا در سر و لب بر لب یار

□

گفتی که تو ملحدی چنان گیر

□

چرخی بزن ای ماه تو جان بخش مشتاقان تو

□

به طبیب من که گوید که چه زار و ناتوانم

□

سیمرغ فلک پیما پیش تو مگس باشد

□

چو برخاست لعنت بر ابلیس کرد

□

کو به نقشی دیگر آید سوی تو می دان یقین

□

روز و شب تار را بدیدی

□

یا ملک در صورت مردم به گفتار آمدست

□

عکس ماهت رهنمای انجم است

□

ندانم که باده‌ست یا خون من

□

به صبح آوردم اندر نوحه کاری

□

مگر آن مطرب جان‌ها ز پرده در سرود آمد

□

دو خورشید سیمای مهتر نژاد

□

صد کیر خر در کون او صد تیز سگ در ریش او

□

بسکلد صد لنگر از دیوانگی

□

خوشتر ز ره عشق بتان راه ندیدم

□

گازری در خشم گشت از آفتاب نامدار

□

خداوندم ولی دانی تو از اسرار شمس الدین

□

داشت گلبانگی و معشوف گلستانی بود

□

از این پس عیش و عشرت بر مزیدست

□

سفره‌ی یکروزه کرد، نقد همه روزگار

□

چه خیالات دگر مست درآید به میان

□

اندر او از بشریت بنماید اثری

□

موقف آزادگان بر سر میدان اوست

□

گویی به غنیمت همه مشک ختن آورد

□

بدهم جان بی‌وفا از جهت وفای تو

□

بعد ازین خوش عاشق بسیار خواهی داشتن

□

وز ماه مرا رنگ و سیمای تو می‌آید

□

به هر چه حکم کنی بر وجود من حکمی

□

ای صنم همدل و همرنگ من

□

جویای هر چه هستی می‌دانک عین آنی

□

و ابلق ایام را در زیر زین آورده گیر

□

خواب آمد چشم پر شد کنچ می‌جستی بگیر

□

بر مرید مرده خوانم اندراندازد کفن

□

بی‌تابم و از غصه‌ی این خواب ندارم

□

گفتم کاین راه ترک کامست

□

وزین صورت بگردد عاقبت هم

□

آن منی آن منی آن من

□

به مراد دل رسیدم به جهان بی‌مرادی

□

وی باغ لطافت به رویت که گزیدست

□

لبش شکر فروش جوی شیر است

□

چاشنی عمرم از حلوای تو حلوای تو

□

که از رنج پیری تن آگه نبود

□

گر او بر ما نخندد پس که خندد

□

سفر کرده هامون و دریا بسی

□

که ز معشوقه پنهان من

□

کاین جاست تو را خانه کجایی تو کجایی

□

حلقه‌ی سودای دل گیسوی تو

□

بت و بتخانه را به باد بداد

□

آن ماه لقای مشتری رو

□

نه عاشق بلهوس باشد که از آزار بگریزد

□

آن را چو بگوید لب تو چون شکر آید

□

وآن دام زلف و دانه‌ی خال سیاه را

□

ای فخر همه کرام برگو

□

افسرده شوی بدان ز جوشی

□

زرق نفروشم و زهدی ننمایم کان نیست

□

بدنامی عشق نام‌داری است

□

برهد از خر تن در سفر مصدر او

□

باشد کش این خیال ز خاطر بدر کنید

□

هر چه گفت و گوی خلق آن ره ره عشاق نیست

□

دیو خوش طبع به از حور گره پیشانی

□

چو مرا یافته‌ای صحبت هر خام مجو

□

که پیاله‌هاست مردم تو شراب بخش خنبی

□

ولی چو درنگرم پرده‌ی رخ تو منم

□

تو هم به صلح گرایی اگر خدا خواهد

□

به دو نقش و به دو صورت به یکی جان من و تو

□

حریف ساغر و هم مشرب پیمانه خواهم شد

□

بیا که از تو شود سیاتهم حسنات

□

اگر تو باز برآری حدیث من به دهان

□

در آینه درتابی چون یافت صقال تو

□

جان را و جهان را شکفانی و فزایی

□

و گر خود خون میخواران سبیلست

□

بیار باده که عاشق نه مرد طامات است

□

پارسی گو ساعتی و ساعتی رومی بگو

□

در هر نفسی به جان رسد کارم

□

خراب و مست باشم کار اینست

□

وصف جمال آن بت نامهربان بگوی

□

وی ز نورت نقش بسته هر زمانی حور نو

□

چون گویم دل بردی چون عین دل مایی

□

با رخ دلدار خویش نرد نظر باختیم

□

چاشنی شکر او ز دهن می‌نرود

□

لایق این کفر نادر در جهان زنار کو

□

به رعنائی و خوبی داستانی

□

و آنک بیرون کند از جان و دلم دست کجاست

□

خیمه بر بالای منظوران بالایی زدم

□

کم عمارت کن که ویرانت کنم نیکو شنو

□

درخت و رخت بازرگان نگشتی

□

که دوستی و ارادت هزار چندانست

□

وآیین قلندری بر آورد

□

هله ای ماه که نغزت رخ و رخسار مرو

□

بی‌آفتاب روشن، روشن چگونه‌ای

□

وان سیمبرم آمد وان کان زرم آمد

□

به احسان توان کرد و، وحشی به قید

□

بیزار شو بیزار شو وز خویش هم بیزار شو

□

کجایی تو کجایی تو کجایی

□

مرا دریاب و آب چشم خون افشان که دریابی

□

باده نوشان ازل را نوش باد

□

چون زنی بر نام شمس الدین تبریزی بزن

□

نگاه را به نگاه آشنا تواند کرد

□

در مجلس جان فکر دگر کار مدارید

□

درویش هر کجا که شب آید سرای اوست

□

بلی ولیک بده اولا شراب گزین

□

هیچ گل بی‌زخم خاری دیده‌ای

□

که زنده ابدست آدمی که کشته اوست

□

تا به دم صور مست درد مغانه است

□

گفتی خوشی تو بی‌ما زین طعنه‌ها گذر کن

□

جان باختم در دوستی او دشمن جان همچنان

□

مژده دهید باغ را بوی بهار می‌رسد

□

صوفی نشود صافی تا درنکشد جامی

□

وجودت را تو پود و تار می بین

□

واقفی بر عجزم اما می‌کنی

□

نه مرا در غم عشق تو بجز ناله انیس

□

عنکبوتان مگس قدید کنند

□

مستی دماغ آمد این بوی چه بوی است این

□

ای صبر پاسبان در بند خانه باش

□

بدانک مست تجلی به ماه راه نماست

□

پس این بنده بر آستان سرنهاد

□

ای سیاهی بر سیاهی جان تو از گرد نان

□

وی در دل و جان ما کجایی

□

به قول هر که جهان مهر برمگیر از دوست

□

زمانی بی بلا بودن روا نیست

□

طیبه النفس به طایعون

□

اساس زندگی خضر را ثبات نباشد

□

دو چندان غم ز پیش ما گریزد

□

وز سعادت به سرم سرو روان باز آمد

□

عقل و خرد خیره او دل شکرآکنده او

□

لیک این سودا غریب آمد به عالم نادری

□

نغمه‌ی بلبل و گل و گلزار

□

وقت سفرست خر بگیرید

□

بند گردد پیش او گفتار من

□

باز با جمع غریبی آشنا می‌بینمش

□

جمله شاهانند آن جا بندگان را بار نیست

□

یا صحاة ارحموا تقلب سکری

□

وز شراب عشق دل را دام کن

□

بر روی تو نشیند ای ننگ زندگانی

□

بر خوردن از درخت امید وصال دوست

□

قصد آن تنگ شکر خواهیم کرد

□

چنان چون بود شاه یزدان‌پرست

□

ای مسلمانان نمی‌دانم گناه خویش را

□

لیلی کن و مجنون کن ای صانع بی‌آلت

□

غیر از خیال جانان، در جان و سر نباشد

□

که ای پیر دانای و بسیار دل

□

فرورفتی به خود غمخواره گشتی

□

بتی بنقش تو از چین بدر نمی‌آید

□

ور سپارم هر دمی جان دگر بسپرده گیر

□

سپاه پراگنده را کرد گرد

□

هنوز زوری و زور آزماییی نشدست

□

از عشق برنگردد آن کس که دلشده‌ست

□

تا درد نیاشامی، زین درد نیارامی

□

که با فر مردی ز ایران زمین

□

ما می‌نرویم از این حوالی

□

که نه در تو بازماند مگرش بصر نباشد

□

هر روز مرا دلی دگر نیست

□

سخنگوی با دانش و رای و کام

□

گشتیم هیچکاره‌ی ملک وجود خویش

□

جان از مزه عشقش بی‌گشن همی‌زاید

□

که معنی بماند ز صورت بجای

□

بران نامور پیشگاهش نشاند

□

مرا سرگشته می‌دارد خماری

□

حدیث تن ناتوان با که گویم

□

شخصی باشد که سر ندارد

□

دلش گشت پیچان ز کار سپاه

□

زیر پای خود سر عجز گدای خود نگر

□

دیوانه همی‌گردد تدبیر همی‌درد

□

نفس را چون مار خط نهی پیرامن کشم

□

وگر پاکدل مرد یزدان‌پرست

□

چشمه زندگانی گلشن لامکانی

□

که چه شیرین لبست و دندانت

□

مرا از دل نه کز جان می بر آورد

□

زن او همی شاه گیتی شناخت

□

شیوه را بشناس قیمت، قدر مشکن ناز را

□

وین عالم بی‌اصل را چون ذره‌ها برهم زند

□

که حسنی ندارد ایاز ای شگفت

□

سخن هرچ زو بشنوی یادگیر

□

سنگ هم بوی برد نیز که زیباگهری

□

الا یا راهب الدیر فهل مرت بک النوق

□

ور نه کس را این تقاضا کی رسد

□

به دریا بدی گاه بر آفتاب

□

گر سبک روحی توانی خیمه زد بر روی آب

□

کیست کو بنده تو از جان نیست

□

تا ضعف خویش حمل کند بر کمال دوست

□

به جایی که درویش بد جامه کرد

□

با هوس همراه و هم منزل شدی

□

تا مدعی اندر پس دیوار نباشد

□

جان حیات از نطق موزون تو یافت

□

که این فر و این برز و تیر و کمان

□

که سد ره گشت بر گرد سر چشمش نگاه من

□

میان بندید عشرت را که یار اندر کنار آمد

□

که ایمن‌تر از ملک درویش نیست

□

همی داشت از کار او روی زرد

□

تو جان و جهانی تو و بیمار چرایی

□

براستی که قدی زین صفت کراست بگو

□

خواب گربه موش را گستاخ کرد

□

چو کسری کسی نیز ننهاد تاج

□

وین قصه ز من یادگیر یاد

□

آورد آتشی که نمیرد به هیچ آب

□

و ترانی من فرط وجدی اهیم

□

یکی بهره دانی ز پیغمبری

□

چون به اصل اصل خویش آید چنین هر پاره‌ای

□

سهلست جواب امتحانت

□

در جهان صد خون به یک دم می‌رود

□

به دیبای رومی بیاراست گاه

□

گر سراپا آتش سوزنده شد سوزش نبود

□

نگار آمد نگار آمد نگار بردبار آمد

□

خنک نیکبختی که در آب مرد

□

شگفتی بماند اندران نامدار

□

که چه طاقت است جان را چو تو نور خود نمایی

□

مرو و کار ما خراب مکن

□

ور ز سرمستی کشیدم زلف دلداری چه شد

□

شهنشاه بر تخت زرین نشست

□

دردم فزود و سوز و گدازم زیاده شد

□

زهره می پرست من از قمری چه می‌شود

□

اقدک ام غصن من البان لا ادری؟

□

کلاه بزرگی به سر برنهاد

□

در فروبند و همان گنده کسان را می‌گای

□

هر که ما را این نصیحت می‌کند بی‌حاصلست

□

از سرو و ز گل فغان برآمد

□

ز بالای او بسته بر باد راه

□

هر چه گفتی خوب گفتی هر چه کردی خوب بود

□

رو رو که عشق زنده دلان مرده شوی نیست

□

شکیب از نهاد پدر دور بود

□

بدانگه که بگشاد راز ازنهفت

□

که خاکی را نمی‌دانم ز آبی

□

بت خورشید بناگوش و مه دردی نوش

□

چو آب پاک که در تن رود پلید شود

□

که رای تو با مردمی نیست جفت

□

بیا بشنو حدیث گربه و موش

□

چون همره عاشق آن قدیمست

□

دکان معرفت به دو جو بر بها کنیم

□

به آرام بنشست بر پیش‌گاه

□

منم و خیال یاری غم و نوحه و فغانی

□

مرده دلست آن که هیچ دوست نگیرد

□

جمله وقت سوختن چون عود اندر مجمرند

□

به سر برنهاد آن دل‌افروز تاج

□

بوده در مجلس اغیار چنین فهمیدم

□

ازیرا غم به خوردن کم نگردد

□

نه تن‌پرور و نازک اندام بود

□

بر دختر خویش رفت آن زمان

□

و اگر نیز بیایی بروی زود نپایی

□

چه کنم نبات مصری چو شکر مزیدم

□

سوی زنگی شب از روم لوایی برسد

□

برآراست بر ساز نخچیرگاه

□

خواری ظاهر گواه عزت پنهان ماست

□

چو خاشاکی میان باد باشد

□

احذر یفوتک صید یا بن صیاد

□

سرش پر ز گرد و رخش پرخراش

□

رنجور و ناتوانم نایی مرا ببینی

□

یاری که تحمل نکند یار نباشد

□

چون بزرگان به خرده باید شد

□

چنین گفت کی خسرو داد و راست

□

مرهم جان من آزرده جان باشد ، نبود

□

صورت همه پران شود گر مرغ معنی پر زند

□

به هر خطوه کردی دو رکعت نماز

□

به آگاهی رفتن شاه تفت

□

چرخ را چون ذره‌ها برهم زدی

□

سالها آخر نه مرغ بوستانت بوده‌ام

□

آخر سر عاشقان بخارید

□

بیامد ز قنوج خود با سپاه

□

یک منزل از آن بادیه‌ی عشق مجاز است

□

ما شدیم از دست این دستان کیست

□

شب و روز تلقین و تکرار بود

□

کس اندر زمانه نبودش همال

□

سحرگه دید طرفه مرغزاری

□

که در خیلت به از ما کم نباشد

□

عشق تو عقل و جانش را خانه فروش می‌زند

□

برفت از مداین ز بهر شکار

□

از من مپوش راز که غماز نیستم

□

تا بازروم که کار خامست

□

که بوده‌ست فرماندهی در یمن

□

به سر برنهاد آن کیی تاج زر

□

سنگ سیه بگیری آموزیش سقایی

□

وانگه کمینه خادم او عنبر آمده

□

صد بحر سلطنت ز تطاول سراب شد

□

ز دختر که شد شاه را پیش‌گاه

□

واکنون صفات خویش کنم یاصفات تو؟

□

کز غیرت لطف آن جان در قلقی مانده‌ست

□

اگر خدای پرستی هواپرست مباش

□

به هرمز یکی نامه کرد استوار

□

در شعاع شمع جانان دل گرفته خانه‌ای

□

و آبی از دیده می‌آمد که زمین تر می‌شد

□

لب لعل تو رنگ گلنار دارد

□

به گفتار و کردار گشته کهن

□

تا شاد گردد این دل ناشاد من

□

نیستی در هست آیین منست

□

که گردن به الوند بر می‌فراشت

□

جهان را جلوه‌ی خور در نظر داشت

□

نشسته می‌روی و می نبینی

□

چکنم صبر کنم گر چه میسر نشود

□

از پاک می‌پذیرد در خاک می‌رساند

□

رقم کردی سپیدی و سیاهی

□

در هفته‌ای جواب سلامی مرا بس است

□

به هر که قدر تو دانست می‌دهند برات

□

که ماه روی تو ما را بسوخت چون کتان

□

هم تو بیاموز جواب خودم

□

اندر جهان مرده درآیی و جان شوی

□

ور گویمت که ماهی مه بر زمین نباشد

□

بر لعل تو نیم جان توان داد

□

خرد را سوی دانائی عنان داد

□

نگاهی چند ناز آلوده در کار نیازم کن

□

خورشید ازل بیند وز عشق خدا کوبد

□

گر همه دشمنی کنی از همه دوستان بهی

□

که ای رنگ تو از فیروزه گون سخت

□

آفتاب او نهشت اندر دو عالم سایه‌ای

□

سرو قباپوش و آفتاب جهانگیر

□

قبله عشاق روی ماه شد

□

رفت دلش در خم گیسوی شاه

□

دیگری باشد کجا چندین تحمل می‌کند

□

دست نگر پا نگر دست بزن پا بکوب

□

به گردن درش مهره برهم فتاد

□

بهر عاشق چنین آبی دریغ است

□

کجا شد قول و سوگندی که خوردی

□

نه چون بشن دلارای تو باشد

□

هر لحظه به طبع خاک تر شد

□

شد از نور مبارک گیتی افروز

□

بر پای نخل زندگی خود تبر زند

□

کنون برخیز و گلشن بین که بهمن بر گریز آمد

□

قبا داشتی هر دو روی آستر

□

نداند پیشه‌ای جز ره نوردی

□

در آب حیات و سبزه زاری

□

فارغ از سجاده و تسبیح و طاعات آمده

□

گو برو کو مرد این درگاه نیست

□

هیچ ترا از هیچ به درگاه تو

□

عشق خود نیست اگر تا نفس آخر نیست

□

همه رفتند و نشستند و دمی جان ننشست

□

خدا به چشم عنایت به خلق کرد نگاه

□

ز ذکر پیر به باشد مقالت

□

ما را و جهان را تو در این خانه نیابی

□

فراغت از تو میسر نمی‌شود ما را

□

گل جامه قبا کرده ز پرده به در افتد

□

به گرمای بیابان شربتی سیر

□

تنم ز رنج فراوان همی بفرساید

□

خوش و سرسبز شد عالم اوان لاله زار آمد

□

خداوند تاج و خداوند تخت

□

به عشرتگاه خود شد میهمان جوی

□

خوش برآمد دی نگارم اندکی

□

آزاد شو از سبزه‌ی این سبز حدائق

□

جان بر همه چیز کامران است

□

غزل کوی گشته ست بیش از شمار

□

میان هر دو حقیقت نیاز و نازی هست

□

سگ ما چون سگ دیگر نباشد

□

که روشن دل و دوربین دیده داشت

□

که یاران را ز یکدیگر کند دور

□

یا پرده رهاوی یا پرده رهایی

□

شب هجرانم آرمیدن نیست

□

روزی هزار بار بمیرند و بر زیند

□

به پایان آمد این «منشور شاهی»

□

باز فرمان تندی خو چیست

□

رخ بر رخش مدار که آن یار نازکست

□

یکی ماه پیکر کنیزک خرید

□

که چون قطب بادش بقا جاودانه

□

امانت‌های چون جان را چه کردی

□

بهر دلم حال آن نگار بگوید

□

ولی هر قطره‌ای از وی به صد دریا اثر دارد

□

به ترک بخل و خشم لهو و بیداد

□

نامحرم راز است زبانی که مرا هست

□

و اندر دل دون همت اسرار تو چون باشد

□

بنه گر همتی داری، سری در پای درویشان

□

گه هنگامی است با انوار بیش این

□

تو به جان چه می‌نمایی تو چنین شکر چرایی

□

سیر ز انجم شناس حکم ز پروردگار

□

آسمان در زمین به سر گردد

□

که باشد چون خضر خانش نهالی

□

جان فدایش که به خون ریختن من برخاست

□

کیست در این دور کز این دست نیست

□

یکی خانه بر قامت خویش کرد

□

گشت ز غوغای جهان گوشه‌گیر

□

که بی‌رنجی نبینی هیچ شادی

□

گوهری در پایش افکندیم و کانی یافتیم

□

زآرزوی آن فلک گردان بود

□

موسم گل با رخ یاران خوشست

□

غالبا دل در کف چون خود ستمکاریت هست

□

سوی هجران عزم کردی عاقبت

□

جوانان نشستیم چندی بهم

□

ریخت به کین خون برادر به خاک

□

حور را از دست داده از پی کمپیرکی

□

با عقل و هوش خلق به پیکار برگرفت

□

کز نمک دیگ را طعام بود

□

نایب جنت ز بسی برگ و نوا

□

بود زهری که بهر کشتن ما در شکر دارد

□

زنجیر هزار دل کشیده‌ست

□

سر بندگی به حکمت بنهم که پادشاهی

□

سبزه صحرا به دمش زنده گشت

□

وز کشتن عاشقان نترسی

□

بدنیی روضه‌ی عقبی نیابی

□

گم گشت در تو هر دو جهان از که جویمت

□

حجتش اینک به رخ صفحه ببین

□

اگر خود را نمی‌کشتم بسی آزار می‌دیدم

□

ز عمر یک شب کم گیر و زنده دار مخسب

□

در وی هزار سال چو نوح آرمیده گیر

□

گشت مزین چو بهشت این سرای

□

چه زند پیش عقیق تو عقیق یمنی

□

غلغل ز گل و لاله به یک بار برآمد

□

یک دل ز می عشق تو هشیار نماند

□

به معراج یقینم راه بنمای

□

امتحان صبر خود کردم شکیبایم هست

□

گر تو ستم کنی به جان از تو ستم روا بود

□

جهان و هر چه در او هست صورتند و تو جانی

□

بهر هوایش کنون آیم به سخن

□

از بهر خدا بشنو فریاد و علی اللهی

□

ور خرمن گل خواهی از خار مترس ای دل

□

فروشو بدین خاک تیره فرود

□

ز معراج نبی یابد بلندی

□

قدم بر فرق هستی زن که رستی

□

رخ باز نمایید و بگویید کجایید

□

سر از کبر بر یکدیگر چون پلنگ

□

فلک بی میل دورانی ندارد

□

بدان صحرا و هامون شو که بودی

□

وین آب زندگانی از آن حوض کوثرست

□

پایگاه فقر را پایان که یافت

□

دلش را شعله‌ی ناخوش گرفته

□

زان روی که از جمله گرفتارترم من

□

که هر سویی که گردد پیشش آبست

□

سخن گفت با عابدی کله‌ای

□

که برتر نیست زو فرمانروائی

□

به خدا به هیچ خانه تو چنین چراغ دیدی

□

ورت از دست بر آید کرم از دست مده

□

که راه عشق پی بردن نه خردست

□

چنین کرد این خبر در نامه تحریر

□

همین منم که دل و طاقت چنین دارم

□

در شعاعش همچو ذره جان من رقصان شدست

□

وین رحمت خدای جهان بود بر جهان

□

چنین برداشت مهر از حقه قند

□

ز من مگذر شتاب ار مهر داری

□

چشم ندارد خلاص هر که در این دام رفت

□

چشم جان در روی تو حیران بماند

□

زمانه داد شب را مژده‌ی روز

□

گرم کن هنگامه‌ی دیگر که ما افسرده‌ایم

□

عجب آن سرو خوش بالا کجا شد

□

مدارای دشمن به از کارزار

□

به پاسخ لعل شکر خند بگشاد

□

در درون ظلمت سودا را داناییی

□

گفت بگذر زان بت پیمان شکن پیمانه کو

□

حیرت جان است و سودای دل است

□

چنین برداشت از درج گهر بند

□

باز خود را هرزه گرد رهگذاری کرده‌ام

□

ور زان دو یکی کم شد ما را چه زیان دارد

□

و فی باطنی هم کلدغ العقارب

□

همی شد ده به ده منزل به منزل

□

نی خیالی نی پری نی بشری

□

هم وی اصل چشم زخم ملک تابستان شود

□

زانکه دلم خون شد و فرمان نبرد

□

که گردد هم نشین دو یار دل سوز

□

که سازد این کلید و قفل این زندان که بگشاید

□

بدانید بدانید که در عین عیانید

□

یا سلام مرا جوابی بود

□

نمک بودی که بر ریشش رسیدی

□

اندر آن یغما رفیق ترک یغما بودمی

□

دام را بنگر ازین پس طلب دانه مکن

□

جهان را بر او چه مقدار باشد

□

به گوش عالمی رفت این فسانه

□

هوای یار دگر دارم و دیار دگر

□

که بنده قد و ابروی تست هر کژ و راست

□

بدین نظر که دگرباره کرد بر عالم

□

که بر ما فرض کرد ایزد پرستی

□

همه شب عهد کنی روز شکستن گیری

□

ز عشق تا به صبوری هزار فرسنگست

□

که پای در نه و کوتاه کن ز دنیی دست

□

زره داران شیرین کرد پرهیز

□

زهر خند است این که پنداری تبسم می‌کنم

□

اومید همه جان‌ها از غیب رسید آمد

□

خون عشاق حلالست زهی شوخ حرامی

□

به جوی شیر خواهم رفت امروز

□

وز لعل لبت جامگی تقریر نکردی

□

وین چه خاکست کزو بوی سمن می‌آید

□

در عشق تو هر ساعت دل شیفته‌تر خیزد

□

ترش رخساره‌ای کژ مژ زبانی

□

لطفی که از این پیش به ما داشت ندارد

□

امروز روز طالع خورشید اکبرست

□

کنون که نوبت تست ای ملک به عدل گرای

□

چو شمع صبح دم در سوختن مرد

□

خلاصه او است در اشیاء تو دیدی

□

که زندگانی او در هلاک بودن اوست

□

از عمر تمام بهره برداشت

□

به دریا در چکید چشمه‌ی شیر

□

ز هجر دائمی ایمن ز وصل جاودان فارغ

□

وز جمال لایزالی هفت و پنج و چار مست

□

که بر یک نمط می‌نماند جهان

□

جهان بستد بهار عالم افروز

□

ز آنک جان است و پی دادن جان می‌لرزی

□

مطربه‌ی سرای شد بلبل باغ انجمن

□

عاشقان را آشتی و جنگ نیست

□

بودست ز نسبت شبانی

□

خصمی چنین دلیر به خون کسی مباد

□

که نفی ذات من در وی همی اثبات من گردد

□

دیدار عزیزان و به خدمت برسیدیم

□

کند پیوسته مقصودی به مقصود

□

وی پاکشیده از ره کو شرط همرهی

□

صورتی هرگز ندیدم کاین همه معنی در اوست

□

نزد او سود و زیان یکسان بود

□

بسان جوی شیر از چشمه‌ی روز

□

طوق در گردن همان زنجیر در پا همچنان

□

پرباد چرا نبود سرمست چنین دولت

□

گذشتند بر قلب شاهنشهی

□

غمت شادی فزای جان من باد

□

فالراح مع الروح من افضالک عندی

□

رسد به بنده و رمزی ز شهریار بگوید

□

خورشید درم خرید ماهت

□

گشاد و کرد شیرین را زبان بند

□

بر حبس و بند این تن رنجور ناتوان

□

در شکرخانه تو مرغ شکرخا چه خوشست

□

مرصع چو در جاهلیت منات

□

فراوان بیخت با نو آن غرض نیز

□

از جا رفتم تو از کجایی

□

زو کسی پرسید کین گریه زچیست

□

وز دلشدگان نعره‌ی هیهات برآمد

□

مهی چون آفتاب عالم افروز

□

تا به روزم چشم بر بام و در آن خانه بود

□

نکته لاحول مگسران کجاست

□

یا سرو با جوانان هرگز رود به راهی

□

دو عاشق را کند با هم به تدبیر

□

ره دهد ما را بر آن بالا بلی

□

در کوی خرابان یکی مغبچه دیدم

□

قبله روی دلستان خواهیم کرد

□

به دام افتاد مرغ فالغ البال

□

عافیت را همه اسباب به یغما ببرد

□

سایه زلفین تو در دو جهان جای ماست

□

دلش همچو سنگ سیه پاره‌ای است

□

به خلوت رفت از آن خلوت نشینان

□

از جهان تا کم بود غمخواره‌ای

□

نافه‌ی اسرار هر دم صد هراز

□

بود تو ز ما جدا نبودست

□

با یکی از کینه وران در طواف

□

چندین شراب در خم و خمخانه‌ی که بود

□

بیایید بیایید که دلدار رسیده‌ست

□

که در عهد عیسی علیه‌السلام

□

به توقیع ابد منشور در دست

□

ای دلی کز شیر شیران خورده‌ای

□

تا شدم بنده‌ات آزاد ز سرو چمنم

□

ظلمت کفر از سر یک موی اوست

□

به عبرت بین درین فیروزه گلشن

□

سر زنجیر گیرد و ز در عقلم درون آرد

□

دمی عظیم نهان‌ست و در حجاب خداست

□

که نتوان برآورد فردا ز گل

□

هم خضر و هم آب زندگانی

□

من دم نزنم زیرا دم می‌نزند ماهی

□

پیرم و سرگشته و گم کرده راه

□

که آن ترسا بچه شمع جهان است

□

راندم قلمی ز نکته‌ی خویش

□

رود با یک جهان نا اهل طرح صحبت اندازد

□

خوشتر از این نیز توانیم کشت

□

که مرا پیش غمگساری بود

□

عقل از تو شده خزینه پرداز

□

گفتی قرار یابم خود بی‌قرار گشتی

□

قدحی خوردم و صد نیش جفا کردم نوش

□

دی و فرداش نقد امروز است

□

ختمست برو جان گشایی

□

تشنه داند که چیست آب زلال

□

زمین سرسبز و خرم شد زمان لاله زار آمد

□

بس آدمی که درین ملک نقش دیوارند

□

عفو تو شفیع پرگناهان

□

کز درد همی‌دهد نشانی

□

اشک می‌بارد ز چشمش بر زمین

□

نه به رویم نظرت می‌افتد

□

وز غیب شنیدم، آنچه گفتم

□

جاوید سایه‌ی او بر فرق ما بماند

□

آن کو دلش را برده‌ای جان هم غلامت می‌کند

□

بدین کمال نباشد جمال انسانی

□

خورشید پسین و نور اول

□

دانم این باری که الحق جان فزا آورده‌ای

□

که بعد در ره معنی نه مانعست و نه حائل

□

هر که نابینا بود بینا شود

□

طبیعت را به جان پایندگی داد

□

تنم از عافیت هراسانیست

□

بر ما هوس تازه پیچیده مبارک باد

□

مگر این پنج روزه دریابی

□

به کارش بخت و دولت را بود جهد

□

نوش کردم از کف شه زاده‌ای

□

گفت ره چون خیزد از ما تا وصال

□

هست گویی رشته‌ی مریم میانت

□

کلید آن جهان، باید شهان را

□

سعی دارد محنت هجران تو هم امداد کن

□

سفر بی‌روشنایی مصلحت نیست

□

که خیز ای مبارک در رزق زن

□

از نطع زمین شد آسمان گیر

□

بر یاد وصال دلربایی

□

مرغ و ماهی خفته و من تا سحر نغنوده‌ام

□

عاشق رویت غم جان و جوانی کی خورد

□

تشنه فتادند به دشت حجیز

□

رو که ما را به تو من بعد نه صلح است و نه جنگ

□

او را به طواف رهبری هست

□

ای جان اهل دل که تواند ز جان شکیب؟

□

به قدرت نائب ایزد تعالی

□

صنما چون همه جانی دل هشیار فریبی

□

گفت ای در عشق صاحب واقعه

□

وجودش با عدم همخانه گردد

□

دو بیدل را بهم سودای جانی

□

چندان دویده‌ایم که از پا فتاده‌ایم

□

شرابی ده که آرد در مراعات

□

کش یار هم آواز بگیرند به دامی

□

ندیدم هیچ دورش بر یکی آب

□

سفر کردی از این جا ای افندی

□

با خون دیده و دل افکار می‌رویم

□

حصه زین قصه جز خیالم نیست

□

زین گونه در سخن کند باز

□

ریخت آخر آبروی خویش را برخاک، حیف

□

گرد برآریم ز دریای شب

□

خرقه‌پوش جو فروش خالی از معنی منم

□

فرو پیچیدگی گردون نطع مهتاب

□

پابسته شدی چون من زان دلبر خرگاهی

□

وز تحیر بی سرو سامان شده

□

عشق تو خود عالی است عقل در آن نمی‌رسد

□

چنان خورشید اندر سایه‌ی خویش

□

از گل چه گشاید چو دلی شاد نباشد

□

که ابر را عربان نام کرده‌اند رباب

□

فرو خواست رفت آفتابش به کوه

□

که خسرو شد به شیرین دگر خوش

□

دل می‌دهدت که خشم رانی

□

شعف لیلی‌و مجنون بنظر کم نشود

□

هزار فتنه و آشوب در جهان فکند

□

هوا عنبر فشان چون طره حور

□

جز از ستاره ندیدم بر آسمان لشکر

□

دلم گفت اه مگر با من به کین شد

□

مه روشن و مهر گیتی فروز

□

شریعت را کمال عز و تمکین

□

به جواب هر سلامی که کنند جام داری

□

خاک بیزی دید سر بر خاک راه

□

چو زلف خود بشولیده درآمد

□

قالبی از بهر سخن ساختند

□

در ته دوزخ افکنم جان پر اضطراب را

□

چون پیش او زاری کنی تلخ تو را شیرین کند

□

که بر بخت و روزی قناعت نکرد

□

نه بازش، دیده در خواب آرمیده‌ست

□

لشکرکش شور و بی‌قراری

□

نرگس مستت باده پرست لعل خموشت باده فروش

□

که هر دو بر من مسکین حرام است

□

کنم دیباچه‌ی گرشاسپ را طرح

□

عاشقی را مایه‌ی بی اعتباری گفته‌اند

□

بر روی زمین خرقه و زنار نماند

□

که دست همت مردانت می‌دهد یاری

□

ز تاریکی چو جانهای غم اندود

□

شب خوش مگو مرنجان کامشب از آن مایی

□

گفت من دو چیزدارم دوست تر

□

چو ذره هر دو عالم مختصر شد

□

ز خسرو تازه گشت آن کینه خواهی

□

و ز زهر چشم جانب ما دیدنش چه بود

□

بر سر گنج گدا بین که چه پرتاب شدست

□

نورزد کسی بد که نیک افتدش

□

گوهر تو زیور خاک آمده

□

صنما به حق لطفت که میان ما درآیی

□

یا از آن حلقه زلفست که می‌ریزد مشک

□

فارغ ز نیک و بد گشت ایمن ز ما و من شد

□

دل بلبل به روی گل گرو کرد

□

مژده‌ی یک خرام ده منتظر وصال را

□

آخر ای کان شکر وقت شکرریزی شدست

□

زنهار بد مکن که نکردست عاقلی

□

چنین کرد این حکایت را سرآغاز

□

ز من چه ساقیا دامن کشیدی

□

کی بود اینجا سخن گفتن روا

□

خط به دین برزد و سر بر خط کفار نهاد

□

پیر و جوان گشته ازو شیر خوار

□

آتشین میلیست در چشمم نهال ارغوان

□

گفتا چه کار داری گفتم مها سلامت

□

نعره و فریاد از سپاه برآید

□

برو نزد شعله‌ی گرم و دم سرد

□

که مجلس بی‌تو باشد همچو گوری

□

وان شکنج زلف همچون نافه‌ی چین

□

تا دل به گزاف لاف دلبر زد

□

رخت بستان و باغ دیده‌ی من!

□

هم حریفان تو می‌گویند پیش از آفتاب

□

لیکن جمال و حسن تو خود چیز دیگرست

□

تاریکی از وجود بشوید به روشنی

□

خانه‌ی جان بهر دل آراستند

□

در روزن جان تابی چون ماه ز بالایی

□

دختری چون ماه در ایوانش بود

□

دل گم شدگیش جاودان بود

□

کو روح محض بود نه جسم فناپذیر

□

قرب نزدیکان مجلس حرف و صوتی بیش نیست

□

باده گلگون شه بر گل و نسرین که راست

□

بفرمود جستن کسش در نیافت

□

جمال احمد و جود علی و نام حسین

□

حیله کم کن نگذارم که به فن بگریزی

□

ساقی ز جام لعل لبت باده‌ئی بیار

□

گرد راهت فرق آدم در نیافت

□

هرچه گویی سزای آن هستم

□

گرد سر آن شمع چو پروانه نباشم

□

چو جان بهر نظر باشد روان بی‌نظر چه بود

□

عاشقم بر همه عالم که همه عالم ازوست

□

باغ ملک از خنجرت پیراسته

□

که چون بینی مرا چون گل بخندی

□

ناله می‌کردی ز درویشی خویش

□

قسم من زان گل همه خار آمدست

□

ای خواجه وقت مستی و هشیاری

□

کلاه کج نهد و بر سر گذر بدر آید

□

هر جای که خرمی‌ست ما راست

□

بر تندرویی خداوند مال

□

سپید گشت به یک ره سپیدکاری برف

□

تا بسی درهای دولت بر فلک بگشوده‌ای

□

لشکر حبش بر ختن مزن

□

که معشوقی چنین پیدا، نهان است

□

که مردم هنری زین چهار نیست بری

□

ندیم و مونس عشاق مسکین

□

دود سودای هنرها ز کجاست

□

بر پیرمردی بنالید و گفت

□

که با نفاذ تو هست از قضا فراموشم

□

که چون بینی مرا چون گل بخندی

□

تا روز نخفتیم من و شمع جگرتاب

□

ورای عالم جان و تن آمد

□

در بند شبم با دل پر درد و نیاز

□

کس گرفتار روزگار مباد

□

نبود بسته بود رسته و روییده خوش است

□

که این زرق و شیدست و آن مکر و فن

□

که مرا بازگشت نیست به می

□

شدم معمور و در صورت خرابی

□

گشتیم غرق آتش وآبی نیافتیم

□

نه عقل چو عشق آمد از جان و تن اندیشد

□

ماه را تیرگی زمیغ بود

□

جز توبه ره دگر نمی‌دانم

□

در خشم مباش و در مکافات

□

که از صروف زمان در امان حق بادی

□

راه حکمت رو قبول عامه‌گو هرگز مباش

□

بحمدالله ز باغ او است باری

□

در خیالی می‌گذارد روزگار

□

وآنچه نشان‌پذیر نی، این سخن آن نمی‌برد

□

که هجو او نکنم یا ز عجز و کم سخنی

□

جرمی که کنم بر این و آن بندم

□

برون شیشه ز حال درون شیشه گواست

□

یکی را نباح سگ آمد به گوش

□

ای به رامش قوی تر از ناهید

□

هر دم ز تاب رویت بر عرش ارمغانی

□

درد من ضعیف بدرمان رسید باز

□

ازین ره دور اگر جانت به کار است

□

یا خطکی نویسم یا بیتکی تراشم

□

چیست عشق و کیست مرد عشق و درد مرد چیست

□

سترون ساختی خود را ز ننگت

□

تن خویش را کسوتی خام کرد

□

چو چشم دارم بر من سلام چون نکنی

□

گفتم که در این سودا هشیار چه می‌جویی

□

کرد از ابلیس بسیاری گله

□

از عشق نفس زدن حرام است

□

این و آن در بهای روی چو ماه

□

سر کوی قناعت گیر تا باشی فراغت کن

□

عاشقم از عشق تو عاریم نیست

□

دلم به غمزه ربودی دگر چه می‌خواهی

□

وی مستعار جود تو آثار روزگار

□

برآری کار محتاجان نخسبی

□

در فنا محو شو ار ملک بقا می‌طلبی

□

صد واقعه پیش آرد صد فتنه برانگیزد

□

تیز دندان‌تر از این هر دو در این خاک کهن

□

وفا مصاحب دیرینه‌ی محبت ماست

□

که ذره‌های تنم حلقه خراباتست

□

به طیبت بخندید با کودکی

□

دست من بی‌عطا روا بینی

□

والله به خدا که آن تو داری

□

چوتاب طره به هم بر زنی همه چین را

□

موی تو عطر مشک ناب بس است

□

قطعه‌ای بر تو بخوانم که عجب مانی از آن

□

مقام همچو من دیوانه ای ، ویرانه‌ای باشد

□

به زیر آن درختی رو که او گل‌های تر دارد

□

یکی اهل بازو، دوم اهل رای

□

نیاز راز تو عید و سوئال را روزه

□

با توام گر چه که بی‌من می‌روی

□

می‌برد آرامم از دل زلف بی آرام او

□

چه می‌گویم که جانم هم نماند

□

که ز تقدیر ساختست جدی

□

هر چند می‌رویم به منزل نمی‌رسیم

□

دیر به خانه وارسد منزل دور می‌رود

□

پروردگار خلق و خداوند کبریا

□

ای به حری و رادمری طاق

□

سوی یار ما گذر کن بنگر نگار باری

□

جز انا الحق می‌نرفتش بر زبان

□

از بسی نیکوی خبر دارد

□

چه سازم وز که خواهم یارب امروز اندرین یاری

□

نه نکو فعلی و نه پاک تنی

□

وین همه اوصاف رسوا معدنش آب و گلست

□

زرش بود و یارای خوردن نداشت

□

چون ابد بی‌منتها باد و چو دوران بر دوام

□

وزین زندان طراران رهیدی

□

کز دست رفت دنیی و دینم ز دستشان

□

ز مشک ناب خرمن خرمن آورد

□

جایی که درو طرب افزاید

□

وصیت می‌کنم باشید از من با خبر امشب

□

سرمست همی‌گشت به بازار مرا یافت

□

مفتی ملت اصحاب نظر باز آمد

□

نبشته عرض کنم وان کلاه بفرستم

□

اگر او همرهمستی همه را راه زدستی

□

ما ز چشم می پرستت مست و چشمت مست خواب

□

بوی کجا به ما رسد چون به صبا نمی‌رسد

□

وی فلک در خدمتت چون نیشکر بسته کمر

□

اگر چو باد روی تند همچو گرد بیایم

□

آن کو دلش را برده‌ای جان هم غلامت می‌کند

□

خاصان خبر ندارند از گفت و گوی عامی

□

بشنو این معنی کزاین خوشتر حدیثی نشنوی

□

ز آتش‌های او آخر فراری

□

کدام جان که ز غم در فغان نمی‌آید

□

پشه‌ای آخر سلیمان کی شود

□

نیک بنگر تا به کعبه جز به رنج تن رسی

□

باز این تدبیر بهر جان بی تدبیر کیست

□

کز او بر من روان باران تیرست

□

لاتحسبونی فی المودة منصفا

□

گفتم به خوان خواجه نشینند چند کس

□

چون شمع زنده باشی همچون شرر نخسپی

□

مفلسی بر شاه عاشق گشت زار

□

بوی زلف تو مشک ناب نداشت

□

وی دیده‌ی بخشش از کفت روشن

□

عندلیبم سخت بی برگ و نوا افتاده‌ام

□

سلطان سلطانان ما از سوی میدان می‌رسد

□

که به دوستان یک دل سر دست برفشانی

□

کان مردک بازاری از آن زرق چه جوید

□

وی مطربی که آن غزل تر گرفته‌ای

□

ز مهر در تو نشانی ندیدم و نشنیدم

□

با داو ششدر تو هر کم زنی چه سنجد

□

ای بهار از تو رشک برده به رنگ

□

سگ وفای خود و بنده‌ی محبت خویشم

□

مشغله و بقر بقو درگرفت

□

شدم در سفر روزگاری درنگی

□

کام‌ور اعمار اسبان شیخ ابوعامر رسید

□

وی ز لشکرهای عشقت هر طرف ویرانیی

□

رفت یوسف را به زندان بازداشت

□

آتش سودای او جانم در آتش می‌کشد

□

شاید ار ایمن نباشد از اجل

□

که باشم من که بار خاطر یاری ز من باشد

□

من نشستم که همین جا خوشکست

□

خجل شد چو پنهای دریا بدید

□

آنکه از مادر احرار چنو کم زاید

□

تو که نکته جهانی ز چه نکته می‌جهانی

□

عجب مستیست کش پیوسته در محراب می‌بینیم

□

ز حلق من به سپهر نهم خروش رسد

□

آخر کار هوشیاران شکر

□

خوش بر سر بهانه نشسته‌ست طاقتم

□

که جانم بی‌تو دربند عظیمست

□

مادر من نعمة عز اسمه و علا

□

به تو ای صاحب و صدر یگانه

□

من شاخ زعفرانم تو لاله زار مایی

□

کای خدا رحمت کن و کارم بساز

□

جان به عشقت ز جهان برخیزد

□

بعد پنجاه اگر نبندد به

□

درد دلی و ناله‌ی زاری نداشتم

□

ای جان و هزار جان شکارت

□

گرش زر نباشد چه نقصان و سیم؟

□

جز نظیر خویش دیگر هرچت از خاطر برآید

□

کی باشم من تو لطف خود نمودی

□

الرحیل ای لعبت شیرین زبان بدرود باش

□

عشق در بند استعارت نیست

□

بر این ساکن نیم یک لحظه ساکن

□

وین گریه‌ی تلخ از جگرسوخته دارم

□

حنانینا فنعم الزوج و الفرد

□

ندارم از همه عالم دگر تمنایی

□

فارغ چو همه خران نشسته

□

ملولش کن خدایا از ملولی

□

ارسطاطالیس گفت ای شاه دین

□

زانکه حسن تو فنا نپذیرد

□

آسمان شحنه آفتاب عسس

□

مگر دشمن کند اینها که من با جان خود کردم

□

خوبی قمر بهتر یا آنک قمر سازد

□

گرو بود و می‌برد خواری بسی

□

نه دشوار گویم نه آسان فرستم

□

هست در کوی شما دیوانه‌ای

□

مطلع صبح صادقان طلعت دلگشای تو

□

نه قیمت عشق تو هر بی خبری داند

□

که الحق به انصاف درخورد آنی

□

در گوشه‌ی باغی می نابی نکشیدیم

□

ز دیو خویشتن یک سر بری شد

□

پس اعتماد بر این پنج روز فانی نیست

□

وی جهان بی‌نوال تو درویش

□

صنما چرا نیفتم ز چنان میی که دادی

□

کرد با داود پیغامبر خطاب

□

وآب خضر است که بر روی خضر می‌گذرد

□

دگر بر جان و دل محنت نهادن

□

با ما چه شد که بد شده‌ای ما چه کرده ایم

□

جز پادشه بی‌چون قدر تو کجا داند

□

باز به گردون رسید، ناله‌ی هر مرغ‌زار

□

خیره چرا باشد دیو و ستور

□

چو ز شهر تو برفتم به وداعیم ندیدی

□

کس نمی‌بینم که دارد در جهان چندان نمک

□

جان برای تو جهان در بازد

□

قصه چگونه خوانم عقلست وازعم

□

می‌میرم و هیچ کس ندارم

□

هیچ کس از آفتاب خط و گواهان نخواست

□

ندانستمی چپ کدام است و راست

□

که تا با من کنند امشب عدیلی

□

آنی و هزار همچنانی

□

وین جامه‌ی نیلی ز من بستان و در ده جام را

□

غم دشوار تو آسان نگردد

□

در کیسه‌ی صبح و شام موجود

□

آغاز عشق است ای پسر اینها مکن اینها مکن

□

همیشه سجده گهم آستان خرگه توست

□

خوش آید سخنهای پیران به گوش

□

آسمان ابلق است و روزگار آبنوس

□

صاعقه است از برق او بر جان هر بیچاره‌ای

□

به نامت که بردیده مالیده‌ام

□

ز سر مستی همه نه نیست و نه هست

□

حشمتت را ستارگان در خیل

□

دل پشیمان است لیکن ما پشیمان نیستیم

□

هوای روی چون گلنار دارد

□

وان هر که در جهان به دریغ از جهان برفت

□

آن شده از بدو جهان مستقیم

□

تا به هر جا که روی خوشدل و سرمست روی

□

کای خدا آخر دری بر من گشای

□

لیک هر دیده محرم آن نیست

□

هست با عرض لطف تو پیکی

□

غریب سخت دلی چند سست پیوندند

□

بازرهیدیم ز بالا و پست

□

خذالکتاب و بلغ سلامی الاحباب

□

به هرچه دست زند رنج دل بیفزاید

□

یا رب چه خوش است این جا هر لحظه تماشایی

□

خط ریحان تو پیرایه‌ی یاقوت خموش

□

پرده در پرده بی شمار نهاد

□

تری ز آب و خشکی از آتش برون بری

□

کی ملتفت شود به جواب سلام من

□

دیدی تو یا خود دید کس کاندر جهان خر بز خورد

□

انی علی فرط ایام مضت اس

□

اثر خیر اثیر دین خدای

□

همچو نقره‌ست در آتشکده دانشمندی

□

گفت چون ره را ندارم زاد و برگ

□

عالمی پروانه سودایی بس است

□

مگیر از من اگر باشد بزرگ آن

□

عذری که او نخواست، تبسم ، نهفته خواست

□

استیزه کن و گران فروش است

□

که یاران فراموش کردند عشق

□

از روی مهتری سخنم را جواب ده

□

توبه و توبه کنان را همه گردن زده‌ای

□

در رهش مردن حیات جاودانی یافتیم

□

جان نیز خلاصه‌ی جنون گشت

□

پنج قدح شش زمان بخورده و خفته

□

بیخودی آید و ننگ خودی از ما ببرد

□

تا ذره صفت ما را کی زیر و زبر یابد

□

ز نامحرمان گو فراتر نشین

□

این یکی طفل و آن دگر دایه

□

وی فخر شهان چه می‌گریزی

□

غرق آتش شد کسی کانجا رسید

□

آب حیات رشحی از جام جانفزایت

□

روی آفاق همچو دست کلیم

□

تغییر طور خویش چرا مدعا چه بود

□

برو که عشق و غم او نصیب ماست بخسب

□

ز لشکر جدا ماند روز شکار

□

اکنون باری که می‌توانی

□

دی بحر تلخ بودی امروز گوهرستی

□

باعتدال تو سروی روان نمی‌بینم

□

کان درد بندیان را دایم کلید آمد

□

مونس ما کتاب و افزون نه

□

ننشست با رقیبی و آزار من نکرد

□

نگاه کن به دو چشمم اگرت باور نیست

□

درویشی اختیار کنی بر توانگری

□

توانی گر کنی تصنیف و تدریس

□

سماع است و نشاط و عیش آری

□

توبه کرد از شرم، بازآمد به راه

□

چو پیدا شد عیان اندر عیان است

□

اینت نامردمی و اینت سگی

□

زهریست این که اندک و بسیار می‌کشد

□

هر کی آن جاست مر او را چه غمست

□

ز دریا برآمد به در بند روم

□

وانگه به سوی صدر مجیری شتافتم

□

چندین قدح بخوردی جامی به من ندادی

□

وین طرفه که بی رویش کاشانه نمی‌بینم

□

بخارش آسمان گردد کف دریا زمین باشد

□

یات شدن در جحیم چون ابلیس

□

قدر یاران وفادار ندانست دریغ

□

جمال ماه نورافشان بدان رخسار می‌ماند

□

و نهی المودة ان اصیح نفیرا

□

که بفزاید مرا جاهی و مالی

□

درده تو شراب ارغوانی

□

گفت جانم بر لب آمد ز انتظار

□

از بهر چه با رندان در کار نخواهم شد

□

مدتی آن خطه بود انگشت نومیدی گزان

□

فتنه پاکوبان شود هنگام ابرش جستنت

□

ز زر پخته بویی بر که سیم اندام می‌گردد

□

جانی و لطیفه جهانی

□

آدمی پس یا ملک یا دیو بودی یا پری

□

مرا در حلقه مستان کشیدی

□

دلرا ز چین زلفت برمشک ناب منزل

□

آن کس که بود نامرد از دادن سر ترسد

□

انگشت نهاد پیش من بر سر

□

با بیوفای حق وفا ناشناس ما

□

تا ذره چو رقص آید از منش به یاد آید

□

با سر اندر کوی دلبر عشق نتوان باختن

□

یاد کرد اندر کتاب این هر سه لقمان حکیم

□

روز و شب‌ها تا سحر بگریستی

□

کشته افعی تو در حلقه فسون سازانرا

□

جان ز عشقت آتش‌افشان خوشتر است

□

که در دعا همه آن خواهم از خداوندم

□

تغییر طالع چون کنم این اختر بد روز را

□

امروز روی خوب تو یا رب چه دلرباست

□

تو دست نمی‌گذاری از دامن من

□

بدین دو خویشتن از خلق بازپس دارم

□

به دست خویش بی‌وصلش چه داری

□

بتشنگان که دهد آب چشمه‌ی زمزم

□

دشنه در کف سوی بازار آمدست

□

بجز ساکن ستر عصمت مبادی

□

حیات خضر خواهی فکر آب زندگانی کن

□

ز خوف صاف ما آن یار مستست

□

که صنعش در وجود آورد ما را

□

به کلی هست چون دریا و تو در

□

امروز مکن حیله که آن رفت که دیدی

□

بانگ لبیکی ز حضرت می‌شنود

□

زانکه هر موییم در صد ماتم است

□

احرار روزگار و افاضل ترا رهی

□

انتقال عهد فارغ بالی از جانم کشد

□

چرا ز باد مکافات داد و بیدادست

□

در آوازه‌ی صلح از او بیش ترس

□

قوتم ز لب شکر فروشت بادا

□

ز جمله کارها بی‌کار گشتی

□

وز بهر من دلشده عزم سفری کن

□

وز در مسجد به خمارم کشد

□

دلت سیر ناید ز چندین سفیهی

□

که دلم بهانه جو شد من از و بهانه جوتر

□

آینه عاشق غمخواریست

□

که عیدی برون آمدم با پدر

□

خورشید می نشاط نظاره‌ی او

□

که ندا کند شرابش که کجاست تلخکامی

□

دو مرقع پوش در دار القضا

□

چه از جان به بود آن درنگنجد

□

شربهای ملال نوشیده

□

پستی گرفت همت من زین بلندجای

□

چونک شب گشت نخسپند که شب نوبت ما است

□

که بود اندر این شهر پیری کهن

□

نجیب مشرف و عارض فرید لنگ بود

□

بانگ نای و بانگ نای و بانگ نای

□

وز صبا نکهت آن زلف سمن سا بشنو

□

جانها فدای مرتبه‌ی نیستان هست

□

بر درش سر بر آستان دیدم

□

تو را هر لحظه در بنده گمانی

□

ما را همه عمر خود تماشاست

□

یا کیست آنکه شکر یکی از هزار کرد؟

□

کان و دریا همیشه ناله کنند

□

که کم یابی گرانی بی‌گرانی

□

زانک سنگ انداختندش کودکان

□

لعل چون پسته‌ی خندان تو نیست

□

که ز بدعت جهان چه می‌زاید

□

پیش تو که زفت کیمیایی

□

با آن همه شیرینی گر ترش کند شاید

□

نه در اسب و میدان و چوگان و گوی

□

اختر سعد و طالع مسعود

□

تو یکی شهر بزرگی نه یکی بلکه هزاری

□

کوس عزلت زن اگر ملکت کسری طلبی

□

پندار هستی تا ابد از جان و تن افتاده شد

□

گوی تو زحل به پاسبانی سپرد

□

شکاری می‌کنی یا تو شکاری

□

بستان جام و درآشام که آن شربت تو است

□

فلما طغی الماء استطال علی السکر

□

حرفیست در لباس مرا با تو گوش دار

□

از جادوی چشم یکی شعبده خوانی

□

مرد را در نزع گردانند روی

□

چون گذشتی از دو عالم هیچکس را بار نیست

□

روی امید را چو لاله کنند

□

حاشا که ز جان بی‌وقوفی

□

زخمی چو حسینستش جامی چو حسن دارد

□

سرت ز آسمان بگذرد در شکوه

□

که من امروز طالب مرگم

□

تو نه‌ای ز جنس خلقان تو ز خلق آسمانی

□

تاب طره جانان برون نمی‌آید

□

کتش سوزنده فغان می‌کند

□

قومی از حرص و بخل گنده‌ی خویش

□

سماع است و شراب و عیش آری

□

ز زخم تیغ فردیت همه جانند و بی‌جانند

□

همانکه مرهم جان بود دل به نیش بخست

□

بر ما دری ز نعمت گیتی گشاده بود

□

رفتی و به گوشه‌ای نشستی

□

ده برادر چون ورا بفروختند

□

شب خوش بادش که روز شب کرد

□

خرسندی حقیقت و پاکیزه توشه‌ای

□

بانگ برزد مست عشق او که هی

□

به جای مفرش و بالی همه مشت و لگد بیند

□

مریدی دف و چنگ مطرب شکست

□

که ز عشقت چگونه می‌سوزم

□

تو به هر نیت خود مسخره ابلیسی

□

و آنکه قربان رهت گشت ز کیشش چه خبر

□

بس سر که ز هر سویی بر یکدگر اندازد

□

گر بتوانی فرست پاره‌ی باده

□

پرهیز ز هشیاران وز مردم غوغایی

□

مگر آن یار گل رخسار از آن گلزار می‌آید

□

لا استطیع الصبر عنه تعففا

□

خواجه در خدمت تو دستارم

□

دل همچو آتشم را به هزار باد دادی

□

لشگر محمود اندر سومنات

□

گل را ز رخ چون گل خود خار نهادند

□

دیر زی ای ناصر جاه امیرالموئمنین

□

ای جان بزن تو دستی وی دل بکوب پایی

□

گفت بس چند بود گفتمش از چند گذشت

□

پراگنده نعلین و پرنده سنگ

□

گفتم از مدح و هجا دست بیفشاندم هم

□

به درد و حسرت بسیار رفتی

□

خنک بادی که آرد بوی ترکان

□

درد عشق تو برو تاوان بود

□

بی‌وسیلت نتوانی که بدرها پویی

□

بوی یار مهربان آید همی

□

بیا ای راه دان بر غول می‌خند

□

دگر شهوت نفس، لذت نخوانی

□

لیک برخوانم آیتی ز نبی

□

یا علی شیر خدا باشی یا خود علوی

□

مهرماش چندان نیست ماه نیمروزی را

□

خط تو به سرسبزی بر مشک ختن خندد

□

خواهم که قصیده‌ای بیارایم

□

مونس خویش بدیدی دل هر موجودی

□

دل عاشق همه گلزار باشد

□

که این را نباید به کس باز گفت

□

دست کرم بزرگوارش

□

قمری باخبری درد دوایی عجبی

□

داد دل خویش از که جویم

□

چون تو در کس ننگری کس با تو همدم کی شود

□

تا ابد باد در اقبال به پای

□

نیت ز کجا گنجد اندر دل شیدایی

□

که قند تو دهان‌ها برنتابد

□

بس که خواهد رفت بر بالای خاک ما نسیم

□

مانند کبوتران مرعش

□

سوی مستقر اصلی ز چه رو سفر نداری

□

هرگز او شربت نخورد از دست کس

□

دل بر خط حکمش چو قلم بسته میان است

□

چه کنم بی‌ثبات و بی‌هنگم

□

تا بی‌کس و مبتلا نمانی

□

کلاغان قدر تابستان چه دانند

□

که در مصر یک چند خاموش بود

□

جز به امرش نمی‌شود منظوم

□

کجا رفت آن وفا و مهربانی

□

جان چه باشد دو جهان در ره جانان درباز

□

جان همی آساید و دلدارم اینک می‌رسد

□

ساکنانت مقدسان چو ملک

□

در دل چگونه آید از راه بی‌قیاسی

□

وی نفس جفاپیشه هنگام وفا آمد

□

زحمت لشکر سرما ز سر ما برخاست

□

ملامت فزاید شما را و تاسه

□

لاهوت ازل را از ناسوت تو بنمایی

□

میهمان رند گلخن تاب شد

□

کی گشاید که مشکل افتادست

□

ظن مبر کز نظم الفاظ و معانی قاصرم

□

سماع است و وصال و عیش آری

□

داغ تو دارد این دلم جای دگر نمی‌شود

□

سرگران از خواب و سرمست از شرابت دیدمی

□

از شرف مهر فلک زیبد همی مهر نگین

□

تشنه دلان خود را کردید بس سقایی

□

بشنو آخر که ز بلقیس چها می‌گوید

□

بی خبر سر در جهان خواهم نهاد

□

با اوج آفتاب زند لاف برتری

□

خجسته باد ما را این عروسی

□

در پاکبازان ای پسر فیض و خداخویی بود

□

که همراهان این عالم روانند

□

جز تو کس را اطلاعی نیست بر اسرار او

□

بر روی دام شعر دخانی نهاده‌ای

□

رفت با دیوانگان در زیر پل

□

مست می عشق شد و از تو شرابی نیافت

□

از هنر نیست بلکه هست خطر

□

تو چرا دلبر و شیرین نظری

□

به بام چند برآیی و خانه را چه شدست

□

فرو ماند در لطف و صنع خدای

□

که ازو جز که فعل بد نجهد

□

زان دلبرکش بگو که دانی

□

بینوائی را نوائی گر نباشد گو مباش

□

شرح رویت به هر زبان نرسد

□

پیوسته با زمانه کجا در نبردمی

□

چیزی بیار مانی از یار ما چه دیدی

□

نظاره تو بر همه جان‌ها مبارکست

□

ز عشرت می‌پرستان را، منور بود کاشانه

□

از ازل تا ابد پسندیده

□

دامن خود برفشاند از دروغ و راستی

□

گفت اگر دانستمی من پیش ازین

□

کار ما سخت مشکل افتادست

□

حارس ملک دوده‌ی سلجوق

□

هم بهاری در میان ماه دی

□

جرم تو را و خود را بر خود نهم تمامت

□

وین همه لطف ندارد تو مگر سرو روانی

□

زو منت بی شمار می‌دار

□

و آنک نفی محض باشد گر چه اثباتی کنی

□

ز باده ذوق لب جان فزات می‌جوئیم

□

به خون آلوده دست و زلف چون شست

□

که ندیمان حضرت شاهند

□

سوی جان عاشقان پرداختی پرداختی

□

چه شدی چونک یکی داد بدادی شش و هفت

□

وانها که کرده‌ایم یکایک عیان شود

□

بسنجد طاعتش ایزد به میزان

□

در سلطنت فقر و فنا کار تو داری

□

عجلو بالرحیل یا اصحاب

□

هستی کاملت را نه ابتدا نه غایت

□

اگر کبک ضعیفم بازگردم

□

ضایع مکن از من آنچ دانی

□

امسال در این خرقه زنگار برآمد

□

دل آزرده شد پادشاهی کبیر

□

چون عاج به زیر شعر عنابی

□

کمالات کمالان را کمالی

□

تا ز خون دل من مرحله تر می‌نشود

□

نزد حق او هیچ اعتبار ندارد

□

زظل گوهر چترت شود سیاه وسفید

□

ز شهر تو تو باید که بمانی

□

عاقلان را بر زبان و عاشقان را در دلست

□

بتی را به خدمت میان بسته بود

□

زیور دختری گسستستم

□

ور چه ز چشم دوری در جان و سینه یادی

□

چون شدم صید تو بر گیر و نگهدار مرا

□

قصه‌گویان را زبان از کار شد

□

هزار مرغ چو من صید دام و دانه‌ی تو

□

به تلخی می‌روی یا شادمانی

□

که اغلب با صدایش زخم تیریست

□

مکن که بیخودم اندر جهان بگردانی

□

گرچه بر دیگری قضا باشد

□

دانه بوالعجب و دام عجب می‌سازی

□

دهنش تنگک و چون تنگ شکر شیرینک

□

عالمی بر خفته سر از خاک بر می‌آورد

□

گر به جانت بخرند اهل سخن ارزانی

□

تو کبیری تو کبیری تو کبیر ابن کبیری

□

گویی سلام و کاغذ در شهر ما گرانست

□

به فضل و منت پروردگار عالمیان

□

به شرط آنکه نگیرند از این سخن آزار

□

آن نمی‌دانم برو خوش می‌روی

□

معرفت را وادیی بی پا و سر

□

از رشک روی مه را در صد نگار گیرد

□

بنده کرده یک جهان آزاد را انعام تو

□

به دریاهای حی لایموتی

□

ز ذوق ماش یاد ماش نبود

□

حقیقت شناسان عین الیقین

□

آسمان بارها ثنا گفته

□

من او گشتم بگو با او چه داری

□

وی دو زلف کژ پر تاب تو درتابی خوش

□

سودای سر زلفش رسوای جهانم کرد

□

مخالف تو کزو هست عیش تو شیرین

□

انگشتری لعل و کمر خاصه کانی

□

عشق آن دلدار ما را ذوق و جانی دیگرست

□

ز نالیدنش تا به مردن قریب

□

زانکه به سعی تو تن آسان شوم

□

از این ایام ناهموار چونی

□

یک شبی می‌گفت در بغداد حرف

□

نیستی در هستی آیین من است

□

چون بود حر و فاضل و مرزوق

□

این جفا را از کجا آموختی

□

بهانه کن که بتان را بهانه آیینست

□

یکی پادشه خر گرفتی بزور

□

که لون او کند از لون دور گل راوق

□

سر خنب برگشای و برسان شراب ناری

□

باده‌ی پخته بدین سوخته‌ی خام دهید

□

عاجزی گردد گرفتاری شود

□

تا چنین در نظم و نثرش کرد نرم

□

زهره آمد ز آسمان و می‌زند سرخوانیی

□

خورشید جان عاشقان در خلوت الله شد

□

هر شبانگاه در سرش هوسیست

□

از بسکه کف پای تو بر خاک در آید

□

مگر تو رشک ماه آسمانی

□

چه غم از نار که در دل همه نورست اینجا

□

از بس که اشک ریختم آبم ز سر گذشت

□

هرکس اثری همی نماید

□

فروکن سر ز بام بی‌نشانی

□

دیوانه شدم بر سر دیوانه قلم نیست

□

گر تاج می‌فرستی و گر تیغ می‌زنی

□

به بوی آنکه مگر به شود ز تو کارم

□

خود بی‌تو کدام زندگانی

□

کاخر ای دلمردگان جز باده من یحیی العظام

□

حساب عشق در محشر نگنجد

□

نه کتابی و نه حرفی و نه قیلی و نه قال

□

در جلوه شود مه نهانی

□

بیرون ز زمانه صورت ماست

□

بر زوال ملک مستعصم امیرالممنین

□

آفتاب از تو در خجالت ضو

□

کز مصر رسید کاروانی

□

گفت الهی می‌روم در دست باد

□

با تو یک زخمم ز صد مرهم به است

□

که ببندد بدان و بگشاید

□

سوی او کند خدا رو به حدیث و همنشینی

□

مست شرابی و شراب الست

□

غبارش بیفشان و خارش بکن

□

از شما پوشیده چون دارم عزیز شادخی

□

کی فریبد شه طرار مرا طراری

□

ور من غمخوار را غمخوار نبود گو مباش

□

عشق را بین که با چه تمکین است

□

پای طبعش سپرده فرق کمال

□

یک هست نیست رنگی کز او است هر وجودی

□

نوبت لطف و عطاست بحر صفا در صفاست

□

مگر روزی افتد به سختی کشی

□

یتیم‌وار تفکر کنم برآشوبم

□

نفسی در دل تنگی نفسی بر سر بامی

□

دید کندوی عسل در گوشه‌ای

□

چه شور است این کزان بت در زمانه است

□

که هیچ رنج مبادش ز عالم بدکیش

□

تدبیر خلاص ما تو دانی

□

بردار پرده‌ای ز پس پرده پرده در

□

یتیم خسته که از پای برکند خارش؟

□

چاکرش آفتاب می‌باید

□

زیرا نگشت روشن دل ز آتش برونی

□

که نماندست کنون طاقت بیداد مرا

□

به درد آمد به درمانم نیامد

□

روبه دیگرش بدید چنان

□

شمع جان تابان مبا جز در سرای بیخودی

□

بنشین که آشوب از جهان برخاست چون برخاستی

□

زنار نابریده و ایمانت آرزوست

□

اگرچه نیست مجلس درخور تو

□

در تو هر آنچ گم شد در ماش بازیابی

□

داشت چون یوسف یکی زیبا پسر

□

بر دل آید چون ز دل بگذشت از جان بگذرد

□

باشد از سر بندگان آگاه

□

در دل هر خار غم گلزار جان افزاستی

□

نرگس نکند خواب خوش از غلغل بلبل

□

بادت اندر سرست یا باده

□

وی هوای عشق و مهر تو مراد طبع من

□

وی شاه زمانه چند خسبی

□

اشک می‌بارید و می‌گفت ای پدر

□

در پرده‌ی نیستی نهان رفت

□

زیرا که وقت رفتن رفتم نگفت نیز

□

وز شور خویش در من شوریده ننگری

□

گل برآورده ز شرم آن رخ گلرنگ رنگ

□

باز عالی همتم، زاغ آشیانی گو مباش

□

آسمان هم در این هوس پویان

□

وی مطربی که آن غزل تر گرفته‌ای

□

مطرب خوش نوا بساز رباب

□

در خطم از خط سیه پوشت

□

نرود جز برای خویش بدان

□

ما خوابناک و دولت بیدار ما تویی

□

وی مهر تو شمع خاور دل

□

پی کاروانی گرفتم سحر

□

به مثل گر سر خصم تو بر افلاک بود

□

خوبی و آتشی و بلایی بدیده‌ای

□

من ندانم حال خود، چونی تو نیز

□

ناکس جمله‌ی جهانم کرد

□

من چه شربتهای آب زندگانی خورده‌ام

□

در باغ خرام چون صبایی

□

فخر بر شاهان عالم در گدائی یافتیم

□

اختیار آنست کو قسمت کند درویش را

□

چرا چنین ز نسیم صبات بی‌خبرم

□

هست نقل و باده بی‌حد بلی

□

عمر بی‌خود می‌گذارم بر دوام

□

تا سر شب بشکند تیغ کشیده است صبح

□

در نیک و بد آستانه‌ی تو

□

مقصود حسن توست و دگرها بهانه‌ای

□

من جمیع الذنوب و اثام

□

واجب بر اهل مشرق و مغرب دعای تو

□

وی به همت چو رای خویش رفیع

□

ای جان جان جان به من آیی و دل بری

□

پیشت آید هر زمانی صدتعب

□

فتنه تو عقل بی خبر که پسندد

□

ملک را زینتی و دین را زین

□

زان سر رسد به بی‌سر و باسر اشارتی

□

ابروی تو طاق اخضر چشم

□

که روی عزم همایون ازین طرف داری

□

تو چرا داد خویش نستانی

□

کان صورت‌هاست وین معانی

□

که به کاشانه کشیم آن بت روحانی را

□

ولی زلف تو سر گردیده دارد

□

خدای بر همه کامیش داد پیروزی

□

کارت شود حقیقت هر چند تو مجازی

□

گشوده آتش مهر تو آبم از دیده

□

چنان سزد که همه کار عاقلانه کند

□

نه مطول به از طویله‌ی در

□

در پای او بمیرا هر جا بود نگاری

□

کو میان ره گذر می‌بیخت خاک

□

کین درد کسی دگر ندارد

□

همه کار صواب فرماید

□

ای خواجه خانه بازآ بی‌گاه شد کجایی

□

مرا صد چشمه در چشم و ترا صد دیده در دیده

□

ز تیمار دی خاطر آسوده کرد

□

در دیده‌ی تو معنی نیکو بدیده‌ام

□

و اندر سماع ما را از نای و دف خبر نی

□

در مضیفی طالب شمع آمدند

□

تشنه‌ی جرعه‌ای ز جام تو اند

□

داده چو قدر گشادنامه

□

رو نماید یار سیمین بر بلی

□

عذارت آتش و زلف سیه دود

□

که دل ببرد به چوگان زلف چون گویم

□

مه‌پرور سال‌بخش ثانی

□

کف دریا چه کند خواجه بجز دریایی

□

در میان راه آوازی شنود

□

از فرق فلک کلاه برگیرد

□

گرفته نسبت اسرار حکمهای الهی

□

برسد وصال دولت بکند خدا خدایی

□

نادیده بخواب خواب دیده

□

سایه‌ی سیمرغ همت بر خراب افکنده‌ایم

□

به نیک و بد ز بساط تو می‌برد نامه

□

یادآوری جهان را ز آنک در سر داشتی

□

چند سازیم چنین بی سر و سامان همه شب

□

خود بود که خود بر سر بازار برآمد، بر خود نگران شد

□

ای بی‌حاصل ز زندگانی

□

تو را هر دم خیالی و گمانی

□

و اعتماد از دو جهان بر کرم او کردیم

□

فرارگاه تو دارالقرار خواهد بود

□

ز هجو روی سیاهی که نوبتی بیند

□

وین باده عشق را بها نی

□

بی‌قراری، وانگهی می‌گفت زار

□

رویت از شمس و قمر نیکوتر است

□

فکرتی تیز و ذکایی رام و طبعی بی‌خلل

□

یک یک بگو تو راز چو از عین خانه‌ای

□

از پرده برون شد دلم آخر بسرآئید

□

و کیف خلاص القلب من یدسالب

□

نیل شب برعزار روز کشید

□

صد ره بسوخت هر دم دودی به در نیامد

□

در بیابانی به درویشی رسید

□

به خلوت نشستند چندی به هم

□

باصلاح صالحی شد آفتاب از واضحی

□

وز شراب بیخودی دیوانه‌اند

□

بتنگی دهنت هیچ دیده‌ی نادیده

□

رسیده بر سر الله اکبر شیراز

□

باز آمده در ضمان بهروزی

□

آسمان را به سر بگرداند

□

پیش یوسف آمدند از راه دور

□

ز هر جنس مردم در او انجمن

□

گرم چیزی ندادستی بدین تقصیر معذوری

□

شادی جهان غم تو داند

□

روز را از شکن طره‌ی شبگون بنمای

□

تکیه بر هستی مکن در نیستی مردانه باش

□

روزها شد تا همی پنهان کنم

□

دل ز مستی بیخودی بسیار کرد

□

یک کنیزک با لبی چون قند داشت

□

با خرابات آشناییم از خرد بیگانه‌ایم

□

گر سجودت برد فلک شاید

□

همچو پروانه جهانی دل ز جان برداشتند

□

که دارد از غم هجرت دلی بصد پاره

□

یارب این سایه بسی بر سر اسلام بپای

□

نعل اسبت اختران در گوش نه گردون کنند

□

عشق تو مرا رانده به گرد دو جهان کرد

□

با مریدی گفت دایم در گداز

□

خویشتن پنهان و شوری در جهان افکنده‌ای

□

نتوانم که نگویند مرا بد دگران

□

جانم بربود و جای آن بود

□

دل و جان داده ز دست از پی جانان بروم

□

شفاعت همه پیغمبران ندارد سود

□

چنانکه باز ندانم کنون زردف روی

□

عقل را حامله‌ی راز کند

□

آب کارش برده کلی کار آب

□

نه چو رنجی رسدت یار فراموش کنی

□

صدر دنیا امین دولت و دین

□

نقطه‌ی دل آینه‌ی جان کند

□

ور حدیث جان نگوئی پیش جانانت برم

□

به صورتی ندهد صورتیست لایعقل

□

نه درخور تو ولیکن خرابه‌ای دارم

□

همچو من در طلبت بی سر و بی سامان شد

□

که امشب باز دارد کاروان را

□

گذر کرد بر هندوی پاسبان

□

به روز و شب گهی خورشید و ماهم ثقبه‌ی روزن

□

جگرم ز اشتیاق پاره کند

□

شمع شبستان دل گلبن بستان جان

□

که جان تو مرغی است نامش نفس؟

□

چون معادن هزار سرمایه

□

نعره‌زنان آمد و در در نشست

□

این سخن شد فاش در هر مجلسی

□

و لم یطق حجر القاسی یقاسیه

□

فریاد رس که خون رهی ریخت جاثلیق

□

پیش معشوق در نماز آیند

□

هزار ناله‌ی شبگیر بر کشید چو من

□

بیا مطالعه کن گو به نوبهار زمین را

□

چرخ جز قحط کرم دیگر چه دارد فائده

□

وز سر هر موی صد خون می‌کند

□

بعد از آن دیدش جوامردی به خواب

□

نشاط کودکی و عیش خویشتن رایی

□

از خانه به بازار همی شد زنکی لال

□

ماه را موی کشان کرده به صحرا فکند

□

تذکار وصلک بهجتی هذا نصیبی لیلتی

□

خادم ایوان بسوز مجمره‌ی عود

□

گرت یزدان زری دادست و زوری

□

خفتگان را در قدح کن قوت روح

□

بر سر خاکی بزاری خفته بود

□

وز این درگذشتی چهارم خطاست

□

در دهان زمانه نوش منم

□

تن به جای خرقه چون پروانه جان می‌افکند

□

بر لب جوی و طرف بستان داد مستان ز باده بستان

□

گذر کرد بر وی نکو محضری

□

چرا بیشتر نزد ما می‌نیایی

□

انکار کنان شیوه‌ی این کار ندانند

□

صاحب اسرار جهان، بینای کار

□

بامداد عاشقان را شام نیست

□

تا که از قومی که هم ایشان و هم ما تیشه‌ایم

□

رمزی ز راز عشقت در صد زبان نگنجد

□

زین پس من و خیالش و شبهای دیر باز

□

که فردا جوانی نیاید ز پیر

□

که ای پیش نطق تو منطق فسانه

□

رو با خدا کنند و جهان را قفا زنند

□

ذره‌ای بر هرک تابد درد عشق

□

دیبا نتوان کردن ازین پشم که رشتیم

□

تقلید مکیان و قیاسات کوفیان

□

سرگشته همچو نقطه‌ی پرگار می‌روند

□

گفتم ای آرام جان و دلبرم

□

برو خانه آباد گردان به زن

□

ما غلامان خاص و عام توایم

□

ای عجب هر ذره‌ای صد حور شد

□

بندگانم را بگو کای مشت خاک

□

به دامان یوسف درآویخت دست

□

کاندر طلب راتب هر روز بمانی

□

هر روز قیامتی دگر بود

□

شکست دل از سنبل پرشکستش

□

ما اوجب اشکر من تجدید الائه

□

نان جو می‌خورد و پیشش پاره‌ای بز موی و دوک

□

پیش هر ذره در سجود بود

□

راه بینی سوی آن زن بنگریست

□

به نزدیکت بسوزاند مگر کز دور بنشینی

□

که به رنجم ز چرخ رویین تن

□

هر سر مویی برو خاری بود

□

حال گدایان دلشکسته‌ی مسکین

□

که بر و بحر فراخست و آدمی بسیار

□

کانچه بدهد به یسارت بستاند به یمین

□

محرم کوی تو ملک نبود

□

کاخر از ابلیس رمزی جوی باز

□

تو ندانی که چه سودا و سرست ایشان را

□

مکان مردی و گنج لطائف

□

یک حجتم ز عشق مقرر نمی‌شود

□

نظر بر طلعت فرخنده فالان

□

سرو نباشد به اعتدال محمد

□

همتی بود که آن می‌شد و او بر فتراک

□

با سر زلف تو در ایمان رود

□

می پرستانیم در ده باده‌ی گلفام را

□

هر که این هر دو ندارد عدمش به که وجود

□

این چنین عاجز و زبون که تویی

□

اجل او از آب حیوان بود

□

ورنه در پات فتادی فلک مینا رنگ

□

گوی خیری که توانی ببر از میدانش

□

سخای ترا چرخ یک روزه آید

□

پیش تو کشم کز تو غمخوارترم نبود

□

با پلنگان روز و شب کرده قرار

□

دعته الی تیه الهوی فاضلت

□

ز بوی خلق تو خون می‌شود مشک

□

وگر بنده بود بیننده نبود

□

بخون غرقه در پای یکران او

□

مجموعتر از ملک رضا مملکتی نیست

□

رنج رنجور و شادی مسرور

□

وصل تو ز انتظار بیرون است

□

که نیست شرط محبت جدائی از محبوب

□

بر در آسمان زنم، حلقه‌ی آشناییت

□

این ز آصف بدل و آن ز سلیمان ثانی

□

تنم این همه بار می‌برنتابد

□

که این از دست عامی برنیاید

□

که بازارگانی غلامی خرید

□

دیده‌ام از چرخ دولاب و در آنم نیست شک

□

جهان حسن در زیر پر آورد

□

این همه گر پر شوند از کافران

□

که مسکین تر از من در این دشت کیست؟

□

پس از سر تازیانه دادیم

□

توان گفتن که او ایمان ندارد

□

جان داده بر نرگس مست تو حکیمان

□

در آن صورت که عشق آید خردمندی کجا ماند؟

□

روی حرفی که به نوک قلمت گشته سیاه

□

به نظاره‌ی جمالت همه تن شکر بگیرد

□

زد قفای محکمش سنگین دلی

□

فرو بست پای دویدن به قید

□

ترا تا عمر باشد من ستایم

□

یک نفسش در دو جهان کار نیست

□

وز پای درآمدم ز دستش

□

ز خستگی که درین نوبت اتفاق افتاد

□

ز هرچه ترشی من بنده می‌بپرهیزم

□

وز قفس قالبش مرغ دل آواره نیست

□

سایلی گفتش که چیزی گوی باز

□

هر آنکه در طلبش سعی می‌کند بادست

□

تیرت از ترکش برون ناید مگر از بیم خویش

□

که نقش روی تو بستست و چشم و زلف و جبین

□

ماه من طلعت صبح از شب یلدا بنمود

□

خوش بود دامن صحرا و تماشای بهار

□

در دور قمر گو بنشین خون جگر خور

□

غلام همت آنم که دل بر او ننهاد

□

روزگاری شوق بادنجانش بود

□

به دروازه‌ی سیستان برگذشت

□

بحر کرم تو بی‌کرانه

□

که باران رحمت بر او هر دمی

□

برآید نوحه‌ی مرغ از نواحی

□

دل خویشان نمی‌دانم که چونست

□

وز بد و نیک این جهان آگاه

□

طاعتت بر هوشمندان فرض عین

□

کس بسوی او کجا می‌برد راه

□

تضیق علی نفس یجور حبیبها

□

چون قضای آسمان شد نافذ فی کل شیی

□

گرت آدمیتی هست، دلش نگاه داری

□

گل دل تازه گردد از نم خم

□

که شکری ندانم که در خورد اوست

□

کاهنگ چین خطا بود از بهر بهر مشک ناب

□

که با چندین گنه امیدواریم

□

نکته‌ای برگوی شیخش گفت دور

□

جوابی بگفتش که حیران بماند

□

چاکری را داد روزی میوه‌ای

□

ندانی فلانت چه گفت از قفا؟

□

رفت از غزنین به حرب هندوان

□

که زیر بال همای بلندپروازند

□

گشت عاشق بر یکی صاحب جمال

□

مطلوب طالبان به حقیقت رضای تست

□

گفت می‌بردند تابوتش به راه

□

کاین آب چشمه آید و باد صبا رود

□

بنده با خلعت برون آمد به راه

□

چو زشتش نماید بپوشد به خاک

□

گفت این عالم بگویم من که چیست

□

ز خویشتن نفسی ای پسر به حق پرداز

□

آخ می‌زد از خوشی آنجا کسی

□

با شیر پنجه کردی و دیدی سزای خویش

□

تا ز شادی می‌کنم و از ناز حال

□

زندگانی چیست مستی از شراب

□

زانک پیدا شد خراسان را عمید

□

همه شب پریشان و دلخسته بود

□

منزل تفرید و تجرید آیدت

□

به مردمی که گر از مردمی اثر دیدم

□

کرد زر پنهان ز شیخ خود مگر

□

از مصلحتی به در نباشد

□

مبتدی را کو به تاریکی درست

□

زرین کمری ، سیمبری، موی میانی

□

سر ببالین ابد باز نهد مست وخراب

□

قدرت از منطق شیرین سخنگو برود

□

موضع این مرغ در هندوستان

□

بری از شبه و مثل و جنس و همتا

□

زو یکی پرسید کای در عین راز

□

که پیش اهل هنر منصبی بود ما را

□

وی دل پر خون من هم نمک و هم کباب

□

پای رفتن به حقیقت نبود بندی را

□

خواند ای موسی ترا هفتاد بار

□

که دست فضل کند دامن امید رها

□

ناگهان او رابدید آن پادشاه

□

سختی مبر که وجه کفافت معینست

□

تاج دارش کرد و بر تختش نشاند

□

علی ما انت ناسیة العهود

□

میرود آب حیات از چشمه‌ی نوش شما

□

و من صاح وجدا ما علیه جناح

□

کار دایم درد و حسرت آیدت

□

چرا همی نکند بر دو چشم من رفتار؟

□

دست پاک از کار دنیا شست بود

□

که سنگ تفرقه ایام در میان انداخت

□

هر دم بجام لعل لبت تشنه‌تر شراب

□

بگردیدش از شورش عشق حال

□

عاریت بستد خر از همسایه‌ای

□

دل از دهر فارغ سر از عیش خوش

□

بر توکل، بی‌عصا و زاویه

□

طوبی المدخر النعیم الی غد

□

اوفتاد آن ماه یوسف‌وش به چاه

□

به صورت جهود آمدش در نظر

□

گفت ای بنطق طوطی شکرستان ما

□

در تن آدم که آبی بود و خاک

□

کای اخی چون می‌گذاری روزگار

□

قطب عالم بود و پاک اوصاف بود

□

دلخوشی را هین دعایی ده به من

□

شیخ از آن سگ هیچ دامن در نچید

□

چند از مردان حق گویی سخن

□

خلق می‌مردند و می‌گفتند نان

□

میغ کردی جمله‌ی عالم سیاه

□

تخته‌ای خاک آورد در پیش خود

□

به هیچ رو نبود میل بوستان ما را

□

سالک وادی جد و جهد بود

□

ماند از رسم عجم او در عجب

□

رخ و زلفت عوض شام و سحر بود مرا

□

قصه‌ی پروانه کردند آشکار

□

در قبیله ره ندادندی همی

□

شرح فضل او برون از حصر بود

□

صبوحست ای بت ساقی بده شراب

□

وز فقاعی کودکی بی‌چاره شد

□

دید سقایی دگر در پیش صف

□

در عبادت بود روز و شب مقیم

□

عاشقش خود را درافکند از شتاب

□

دید آنجا بی‌دلی دیوانه‌ای

□

کان یکی می‌گفت گم کردم کلید

□

چار صد ساله عبادت داشت او

□

گفت ای صید خدا، بی هیچ قید

□

روز عرض لشگر محمود بود

□

دید در خوابش مگر آن شب مرید

□

شیخ خرقان این چنین گفت ای عجب

□

دولتی کان سحره‌ی فرعون یافت

□

پیش موری لنگ از عجز آن سال

□

شیخ پرسیدش که این گریه ز چیست

□

در میاه راه می‌شد گرسنه

□

برخیز و بده شراب بنشین و بزن رباب

□

شد مگر در لشگر محمود اسیر

□

شد به صحرا دیده پر خون، دل دو نیم

□

که از مرض نبود آگهی طبیبانرا

□

غرقه شد در آب دریا ناگهی

□

میزند راه خرد زمزمه‌ی چنگ مرا

□

گشت عاشق پنج سال او بر زنی

□

و آن لعل لب که نرخ شکستت قند را

□

چیست عالم، شرح ده این مایه چیز

□

چون زهیبت خلق افتد در گریز

□

یک دمم چون نیست چشم آفتاب

□

پس به عشرت جفت یک دیگر شدند

□

سرنگون گشتند در خون جگر

□

هر زمان بر من کنندی آفرین

□

وی سرو راستان قد رعنای مصطفی

□

بر مه کشید چنبر و درشب فکند تاب

□

که برون شد دل سرمست من از دست اینجا

□

در بندگیت عرضه کند قصه ما را

□

نه درو دعوی و نه معنی بود

□

ور سلیمان ملک خواهد ننگرد بلقیس را

□

گشت آن حلاج کلی سوخته

□

راستی را چه بلائیست که بالاست ترا

□

هفت کشور جمله در فرمان او

□

دید از روحانیان خلقی مگر

□

بود روزی در میان خانقاه

□

گر کند در دشت حشر از من سال

□

قایمیش افتاد و مرد خام بود

□

وی طره شب از دم لطف تو مطرا

□

صاحب جیش الاهتدا ناظم عقد الاتقا

□

بالله قل لحاشتی ما بال رکب قد سری

□

جان به عزرائیل آسان می‌نداد

□

دردم صبح از شب تاریک بنمای آفتاب

□

دل سرگشته بدست آر جگر خوارانرا

□

روز و شب بی‌خواب بود و بی‌قرار

□

بفرما تا فرو روبم به مژگان خاک میدانرا

□

ننگرد هیچ که خلقی نگرانند او را

□

برد از وی دختر سگبان قرار

□

از قدح دو آتشی خیز و روان کن آب را

□

وان دل ماست یا دهان شما

□

ز سر برون نرود هرگزم هوای شما

□

در آبگون ساغر فکن آن آب آتش رنگ را

□

اشکم نمک آب و جگر خسته جراحت

□

قند مصر از شور یاقوت تو چون شکر در آب

□

ای همه رندان مرید پیر ساغر گیر ما

□

در شب فکنده چین بر مه فکنده تاب

□

وآب رویت برده آب از روی آب

□

دیدم آن نرگس پرفتنه‌ی فتان در خواب

□

وی زلف تابدار تو بر مه فکنده تاب

□

یا درآید ز در آن شمع شب افروز امشب

□

سینه‌ی پاک و دل آگاه داشت

□

تا گزارد بر مصلایی نماز

□

زانک نبود سنبل سیراب در بستان غریب

□

مرده‌ی مرجان جان‌افزای تست آب حیات

□

خاک خاک کف پای تو شود آب حیات

□

در وفایت جان ببازم تا کجا یابم وفات

□

رحم آر که خون در دلم افتاد ز دستت

□

مست گفت ای محتسب کم کن تو شور

□

مصریان از شوق او می‌سوختند

□

دشمنان را کار دنیا می‌بساز

□

پرده شد از عالم اسرار باز

□

خواست مهلت تا که بگزارد نماز

□

دل شکسته ما را در اضطراب انداخت

□

وز محبت همچو آتش بی‌قرار

□

بود طعم آب خوشتر از جلاب

□

گفت ای سگبان سگ تازی بیار

□

با مریدان شد برون از خانقاه

□

بگشای بند یلمه و در بند کن قبچاق را

□

چشم پوشیده دلی پرانتظار

□

ز دود سینه کنم تیره چشم کیوان را

□

خلق شهر آرای می‌کردند ساز

□

خرج شد دینار بر وی صد هزار

□

کرد چل حج بر توکل اینت مرد

□

کاغذی زر برد کین بستان ز من

□

بود شاگردیش، گفت ای اوستاد

□

دید پیر خویش را یک شب به خواب

□

از سر عجبی سرایی زر نگار

□

جگر لاله بر آن دلشده‌ی زار بسوخت

□

که یوسف چون به خوبی سر برافروخت

□

گفتم که تشبهی کنم نیز

□

چکنم هرچه کنم دل کند آنک

□

کسی عاشق نمی‌بینم و گر نه

□

غمی دیگر نگیرد دامن او

□

نبشته بودی کان جزو بیتها بفرست

□

بود تابش ماه و مهر از سخن

□

زان دهان نکته‌ئی نمی‌شنوم

□

سپه را از پس و پیش و چپ و راست

□

زان می آسوده کز پیاله بتابد

□

دل در سرای وصل تو یک گام درنهاد

□

حسرت خورم از خونی کش ریخته شمشیرت

□

پیش در پرده‌سرائی رسید

□

او جعل را ماند از صورت مدام

□

به زبان صراحی و لب جام

□

ما را به سرا پرده‌ی قربت که دهد راه

□

بوسه‌های رحمتش بر فرق داد

□

نزدیک کسانی که به صورت چو کسی‌اند

□

ماه منی و ماه را چرخ فدای تو دهد

□

منت خدای را که به تسخیر ملک دل

□

ز جنبش مرغ و ماهی آرمیده

□

ای ملکشاه معظم ای خداوند جهان

□

بر سینه داغ واقعه نقش‌الحجر بماند

□

ساغر وصل ار به بیداران مجلس می‌رسد

□

فیض کردم خوان سخن ساز کرد

□

تو عمده‌ی ملکی و ممالک

□

به کوی تو از زحمت عاشقانت

□

در حلقه‌ی می‌خواران بی‌کار نباید شد

□

برون خانه پیش آمد عزیزش

□

مرد عاقل به ناخن هذیان

□

تو کامران حسنی از خود قیاس میکن

□

گفتش ابرهیم ادهم ای پسر

□

بود در عهدش یکی حکمت‌شناس

□

گفت چون گفتمش آن حالت گمراهی رفت

□

عقل من دیوانه‌ی عشق تو شد

□

تو از قبیله خوبان سست پیمانی

□

کون و مکان شاهد جود تواند

□

خفتن و رفتن است حاصل او

□

این چشم شور بخت تو را دید یک نظر

□

فرهاد چو از صورت شیرین نشکیبد

□

بی مدد آن را به زه آراستی

□

گفتا به خوان خواجه نشیند دو کس مدام

□

چون مرغ قنینه زد صلای می

□

واقف شده از حال شهیدان تو در حشر

□

دست قلمساش جدا ساختی

□

کین برادر ندید یک لحظه

□

صبرم نکشید تا سحر زآنک

□

با غلامی گفت بنشان این دمش

□

ما که لب تشنه‌ی احسان توایم

□

ور آسیای چرخ بر غمم نگرددی

□

تو هنوز از جهان نزاده بدی

□

گر کشته ز عشق تو شوم صاحب نامم

□

نظر از آرزوهای جهان بست

□

بهترست از سوئال کردن و طمع

□

تا عشق بود عقل روا نیست که مردان

□

کوس بدنامی ما بر سر بازار زدند

□

اگر بر مشک گردد پرده صد توی

□

زیرا که رستگار بدان گردی

□

از شست عشق نو نپرد هیچ ناوکی

□

مژگان تو دل را هدف تیر ستم ساخت

□

بند بر پای، برون آوردند

□

به تازه کردن تاریخ رسمهای تو دهر

□

تنگ است در وصل تو زان هیچ قدی نیست

□

ناگهش بفروخت تا آواره شد

□

خاطر از وایه‌ی خود خالی کن!

□

اوج سقف تو رازدار سماک

□

ز میان برآر دستی مگر از میانجی تو

□

چگونه خواری عشق تو را به جان بکشم

□

خرد را کار و باری جز سخن نیست

□

به زر سیکی نمی‌یابم در این شهر

□

ز انصاف خو واکرده‌ای، ظلم آشکارا کرده‌ای

□

برکنار لاله‌زار عارضش باد صبا

□

با خود آن دم که جهادی‌ش نماند

□

خطی نه سخت نیکو زیبا خطی به لابه

□

به غلامی تو ما را به جهان خبر برآمد

□

شکری چند بخواه از لب شیرین دهنان

□

نقطه‌ی نطق است تو را بر زبان

□

تا دلم تل سیم او بیند

□

منسوخ کن حدیث جهان را که در جهان

□

بر مه فکنده برقع شبرنگ روز پوش

□

به تنگ آمد دل یوسف از آن درد

□

مرکب میمون ادام الله توفیقه که هست

□

هر که به کوی تو نیم‌بار فروشد

□

چشم گریان را به توفان بلا خواهم سپرد

□

سر برآور! که درین پرده‌سرای

□

صحنت از صحن خلد دارد عار

□

کند اژدها بر در گنج، جای

□

بنشین که نسیم صبحدم برخاست

□

نقد عمرست نثار قدمت

□

حلقه‌ی شب رنگ زلف پرچمت

□

کوفت به آواز نرم حلقه‌ی در کای غلام

□

چه فتنه‌ها که نینگیخت چشم پرخوابش

□

به هر چیزی که هر کس دسترس داشت

□

ز هر نوعی سخن گفتست پنهان

□

سحرا که کرده‌ای تو با زلف و عارض ارنه

□

چو گل بیرون شد از بستان چه حاصل

□

تویی آن دست‌پرور مرغ گستاخ

□

تا که در خانه‌ی فلک باشیم

□

سخت آباد است خانه‌ی حسن

□

هم طره‌اش بهم زد طومار صبر و تابم

□

در او رخشنده برقی برفروزد

□

کنون که روی نهد جمله در حقیقت شرع

□

زین سپس بر آسمان جوئیم اهل

□

گر چه دربان ندهد راه ولیکن درویش

□

خواهش از جانب ما نیست درست

□

گفتا چه تفحص کنی احوال گروهی

□

بی‌غمش رنگ عیش کسی نبرد

□

حلقه به گوشان شوق با المش خوش دلند

□

شعر، شعر خیال بافتن است

□

آمال و نسیم و بوی خلق تو

□

از مادر زمانه نزاده است هیچکس

□

دید پیری روستایی را ز دور

□

به هوای تو سخن کوشی ما

□

دوش تا روز هردو نغنودیم

□

به دل‌جویان ندارد طالع ایام

□

ای که می‌گویی به دنبال سرش دیگر مرو

□

خبرهای خوش آورد از عزیزش

□

پیش قدرت پشت گردون از تواضع داده خم

□

جامه هامان چاک ساز و خانه‌هامان پاک سوز

□

آنکه از خاک رهش آدم خاکی گردیست

□

دل یوسف نگشت از عصمت خویش

□

وز بی‌خوابی همه شب ای شمع طراز

□

چو گرد جهان گشتن آغاز کرد

□

خنده زد لعل تو بر گریه‌ی شورانگیزم

□

کز قیس رمیده‌دل چو لیلی

□

گفتش ای مسکین نگر با آنچنان روزی و عیش

□

چکنم چون ز گلستان امید

□

جامه چون پر شوخ شد یک بارگی

□

مایه‌ی صورت و معنی همه تو

□

تاد اگر خاک سم اسبت به دوزخ برفشاند

□

بس عقل عیسوی که ز مشکین صلیب او

□

گذر افتاد به هر حلقه‌ی غم دوران را

□

پیشوا کن عقل دین‌اندوز را!

□

ولیکن این دم از جور زمانه

□

چون آفتاب سایه به ماهی نبیندش

□

اشکم چه دیده است که مانند خونیان

□

خواست گردون که فرو شوید پاک

□

کم آید طاعتش گوید خدایا

□

در زیر آبنوس شب و روز هیچ دل

□

خون بود شرابی ز مینای تو خوردم

□

ز دوش مرحمت، بارش فکندند

□

نعمتی کان به شکر ارزد چیست

□

جرعه زراب است بر خاکش مریز

□

جمله‌ی ره خلق بر هم مرده بود

□

سمن از آب شبنم روی خود شست

□

تا توانی به گرد شادی گرد

□

بگداخت مرا مرهم و بنواخت مرا درد

□

جان با هزار شادی در راه او سپردم

□

محرمان آن پیش شه گفتند باز

□

بی‌من چو شراب ناب گیری در دست

□

دست بوسم که گلین رطل دهد یار مرا

□

گفتم آن زلف و جبینم بچنین روز نشاند

□

به زیورها نبودش احتیاجی

□

تو زر خواهی و من سخن عرضه دارم

□

درد غم بایدم نه صاف طرب

□

چون شهیدان طلب را زنده می‌سازند باز

□

یعنی لیلی نگار موزون

□

بر نبشته برکنار نان او خطی سیاه

□

کان هودجی مراحل ناز

□

گفت ابلیسم زد از تلبیس راه

□

روی چو در قافیه‌سنجی کنند

□

بی‌شک امروز شحنه‌ی احداث

□

بر عود سخن چنین کشد تار

□

چون بگیرند پراکنده دلان زلف بتان را

□

سرو نازش نازکی از سر گرفت

□

نهاد آدم لفظ و تو چون مراد از لفظ

□

شب نیست تا ز جنبش زنجیر مهر او

□

خیال باده‌ی صافی ز سر برون کردن

□

خاصه عشقی که‌ش ملامت یار شد

□

با مطربه‌ای چو ماه تابان

□

بدل مجوی که بر تو بدل نمی‌جویم

□

دریا ترشحی بود از سیل گاه عشق

□

وای اگر عهد بقا پشت دهد

□

در روی هرکه خندم از آنکس قفا خورم

□

که مشاطه‌ی دولت فیلقوس

□

درد وصاف از بس که در هم خورده بود

□

خط ایام تو در صلح و نبرد

□

به پاره‌ای سیهی بر سرم نهد منت

□

یارب چه نطفه بود نمی‌دانم

□

روزی اگر در آغوش سروی کشی قباپوش

□

در دل از مژگان او، خارش خلید

□

به روزگار ملکشه عرابیی خج کول

□

دل رمیده و شوق بهانه خود دارم

□

بطرف بوستان هرکس بیاد چشم می‌گونش

□

که چون نوبت به هفتم خانه افتاد

□

که بماندم چو قالبی بی‌روح

□

در سایه‌ی زلف تو دل من

□

گر نبودی کوه اندوه محبت در میان

□

یک نگین‌وار از همه روی زمین

□

تویی آن مکرمی که عالم را

□

ای جان همه عالم، ریحان همه عالم

□

هندوان از بهر بت برخاستند

□

زنگ زدود آینه‌ی باغ را

□

همی نیاید نقشی به خیره چه خروشم

□

ببین غور دور شباروزی‌اش!

□

آن جا که جمال تو نه تغییر و نه تبدیل

□

شد به فراغت ز غم روزگار

□

می‌دان که ساکنان فلک سیر گشته‌اند

□

تن هم سگ کوی توست دانی

□

دوش می‌گفت که من با تو وفا خواهم کرد

□

لنگ‌لنگان قدمی برمی‌داشت

□

زمین و آب دو فعلند پر منافع سخت

□

ز هر تار حکمت که او تافته‌ست

□

در خون طپید جسمم تا دامنش گرفتم

□

از تو بر عالم فتاده سایه‌ای

□

چرخ جاه ترا معالی برج

□

ای مرد با شکوفه چه سازم طریق انس

□

یاد باد آنکه ز نظاره‌ی رویت همه شب

□

عشق پروانه‌ی شمع ازل است

□

هرکه بازد عاشقی با این سه چیز ای نیکنام

□

تا برآمد در جهان آوازه‌ی زلف و رخش

□

گر کار تو فضل است چه پر وا ز گناهم

□

بود در آن غمکده یک دوستش

□

عیب من اینکه نیستم از شعری سپهر

□

جان در تب است از آن شکرستان لعل خویش

□

مگذر از یاران که در هنگام کار افتادگی

□

میل تحرک به فلک عشق داد

□

داری مفرحی که دهد روح را غذا

□

در ره دمی به تربت بسطام برزنم

□

اشک و آهم ز فراقت به هم آمیخته شد

□

غم عشق از ملامت تازه گردد

□

مرد رد نیز بند تخته و غل

□

باد سودات بگذرد بر دل

□

پیش گیرد وهم دوراندیش را

□

خورشید ز توست روشنی گیر

□

کشند پای به دامن درون بلی شعرا

□

ابر مشعبد نهاد پیش طلسم بهار

□

تلخ کام از لب شیرین بتی جان دادم

□

ز یوسف با هزاران کامرانی

□

فرمان تو که زیر رکابش رود جهان

□

پر فرو کوفت مرغ صبح‌دمی

□

برو چو سرو خرامان شو از روان آزاد

□

بحر معنی ز سخن پرگهرست

□

عالمی از کرم این همه در آسایش

□

ز حکمت بسا گوهر شب‌فروز

□

چو درآیم خم زلف تو به چوگان بازی

□

دید در راه سر دوران را

□

ایا وجود ترا فیض جود واهب کل

□

جهان حسن تو داری به زیر خاتم زلف

□

در نظاره می‌گذشت آن بی‌خبر

□

این نه شایسته‌ی هر دیده‌ورست،

□

پس ای سردی و تاریکی که در من هست بازم خر

□

شد انفاس او با وصیت تمام

□

بس که مشتاقم به دیدار تو از نیرنگ عشق

□

زلیخا داشت باغی و چه باغی!

□

دوستان را به رنج بگذاری

□

کز بر عرب یکی عرابی

□

خضر را شربتی از چشمه‌ی حیوان که دهد

□

یافت آن مهر قدیم او نوی

□

به دست خواجه در، ده بدر دیدم

□

هر بامداد خورشید از رشک خاک پایت

□

آتش چهره‌ی تو مجمره سوزیها داشت

□

همچو خورشید، منث در نام

□

اگر حوا و آدم زنده گردند

□

بی‌آنکه کسی فکند او را

□

از دست دل سوخته و دیده خونبار

□

حقیقت را به هر دوری ظهوری‌ست

□

فتوی بنده چو از روی کرم برخواند

□

ازو تا جان اگر فرقی کنم کافر دلی باشد

□

زان پسته‌ی خندان چه شکرها که نخوردیم

□

چون مشبک قفس مشکین رنگ

□

از گریبان من نداری دست

□

گویی اندر دامن آمد پای دل

□

گه بسوی دیرم از مقصوره‌ی جامع کشند

□

عنان بربودش از کف شوق دیدار

□

شنیده‌ام که به خرسند کم گراید غم

□

برفتم دست و لب خایان که یارب

□

صاحب نظر آن است که در صورت معنی

□

به هر جا قصه‌ی حسنش رسیدی

□

هر سوئالی که در زمانه کنند

□

زخم سنان تو را سپر کنم از دل

□

چون زبان او همی‌نشناختند

□

نه به چشم تو ز دیدن اثری

□

نظیرت در سخا و مردمی نیست

□

به جستجوی تو جان بر میان جان بندم

□

گر طره‌ی تو چنبر دل هست پس چرا

□

روز احد چون صف هیجا گرفت

□

ان قارون کان من موسی

□

کز موج معانی‌ات ز سینه

□

واندم که نه جان و نه بدن بود

□

مهر پدری ز دل زدش جوش

□

گرچه نزدیک دیگران نظم است

□

زان غمزه‌ی دود افکن آتش فکنی در من

□

داند که چرا چاک زدم جیب صبوری

□

شبی در کنج خلوت دایه را خواند

□

وی ز تشویر خاطرت خورشید

□

مائیم و دلی جوجو از اندیشه‌ی عشقت

□

گر کنم یک شمه در وصف خط سبزت سواد

□

ساخت تدبیری به دانش کاندر آن

□

بر زمین نارسیده می‌گوید

□

بر رقعه‌ی زمانه قماری نباختم

□

عشقم آتش زد و آب مژه از سر بگذشت

□

از سرور عاشقان چو دم زد

□

رفت هنگام عزل گفتن دگر سردی مکن

□

نوشت از سکندر شه نامدار

□

گرم ز زلف دراز تو دست کوتاهست

□

از ملامت ایمن و فارغ ز پند

□

هنر باید چه روباهی چه شیری

□

خستگی‌های سینه را نونو

□

امید طلعت او می‌برد به هر جایم

□

صورت این قصه چون اتمام یافت

□

ندارد بنده استحقاق این چندین خداوندی

□

لشکر غمزه‌ی تو بیرون تاخت

□

آن سخن دیوانه‌ای بشنید ازو

□

آینه‌ی غیب‌نما پیش داشت

□

ای چهل سال نام و کنیت تو

□

هر می که دیده ریخت به پالونه‌ی مژه

□

سبب باده ننوشیدن زاهد این است

□

شه سلامان، مست و نیم خواب

□

شو وزارت به من سپار و مرا

□

زین روزگار بی‌بر و گردون کژ نهاد

□

مگذار که رخسار تو کائینه حسنست

□

به خارستان رود، گلزار گردد

□

دست جودت جهان همی بخشد

□

بکشند اولت به یک دم صور

□

چنبر زلف تو گر نیست به گردون هم چشم

□

گفت در مکه مجاور بودم

□

هر زمان از کدام زهره و دل

□

در گلشن امید به شاخ شجر من

□

گفت هر چیزی که هست آن در جهان

□

حسن که در پرده‌ی آب و گل است

□

زبان کردن به نظم و نثر جاری

□

زهر غم خویشم ده تا عمر خوشت گویم

□

هم نکته‌ی وحدت را با شاهد یکتاگو

□

ز عالم روی آور در غم عشق!

□

چون گیرد عکس از لب می‌خواره‌ی او

□

نه بس بود آنکه جزعش دل شکن بود

□

تا ببینند مگر نور تجلی جمال

□

به صحرا شد برون تا ز آن بهانه

□

هان و هان تا ز کس طلب نکنی

□

قافله‌ی عشق تو می‌رود اندر جهان

□

ز اصل پرورش روح می‌دهند این قوم

□

بود هر روز را رو در سفیدی

□

پایه‌ی حرص کدیه و طمعند

□

گیر که من نیستم هم ز خود انصاف ده

□

کس درین وادی بجز آتش مباد

□

گرد او حلقه، مرصع کمران

□

ز غم جاودان باد در خواب خصمت

□

جانی که تو را یافت به قالب چه نشیند

□

دانه‌های خال او دام راه آدم گشت

□

روز و شب عمر تو با صد شتاب

□

دولتت را دوام همخانه

□

نالم چو ز آب آتش و جوشم چو ز آتش آب

□

ز دست ناله و آه سحر بفریادم

□

به خواب خوش نهاده سر به بالین

□

مهمان رسیده باده ندارم ز مکرمت

□

یا تو به دم صبح سلامی نسپردی

□

تو پری چهره عجب زلف پریشی داری

□

ده بود سلک عقول، ای خرده‌دان!

□

آفتابش که در این دعوی رایت بفراشت

□

به فراقی که سوزدم کشتی

□

از خوی خجلت کفی گل کرده‌ام

□

در دلم فهم سخندانی نماند

□

چون رخ شطرنج پیش خدمت آمد انوری

□

تاج آن دارد که پیش تخت تو

□

مستغنی‌ام به عشق تو از وصل حور عین

□

چاشنی‌بخش شکر گفتاران

□

در تن مراست کهنه قبایی که پاره‌اش

□

دهنش حلقه‌ی تنگ زره است

□

مهر رخسار تو در دل نتوان داشت نهان

□

شد حکیم آشفته‌ی تسلیم او

□

هنوز با همه اعراض من چو درنگری

□

بپویم بو که در گنجم به کویت

□

به معنی ار نتوانی به رنگ یاران شد

□

پر شدی از فیض آن ابر کرم

□

گر خطایی برفت بر قلمم

□

لیلی می‌گفت و راه می‌رفت

□

آتش مهرم چو در دل شعله زد

□

چند بیهوده کنی خوش‌نفسی؟

□

به دیدار تو هستم آرزومند

□

از دست غم هجر به زنهار وصالش

□

هم سینه به تنگ آمد از ناله‌ی شب گیرم

□

که در مغرب زمین شاهی بناموس

□

گم کند راه مصلحت تقدیر

□

شد عمر و عماری وصال تو

□

دارم ز میان تو تمنای کناری

□

حق که منشور سعات داده‌ست

□

نامت به میان مردمان در

□

معلوم من از عالم جانی است، چه فرمائی

□

من بنده‌ی آن خواجه که با مژده‌ی عفوش

□

بخندان از لب آن غنچه باغم!

□

بارها گفتمت خر از کفه دور

□

این طبل گران نوا نوازد

□

دلق از رق به می لعل گرو خواهم کرد

□

هست سخن پرده کش رازها

□

هان تا به خیال بد چو دونان

□

گر مرا روزی ز وصلش بر زمین پای آمدی

□

کمند طره نهادی به پای طاقت و تابم

□

باز ماند از خدمت شاه و حکیم

□

شوخ آن باشد که وقت پاسخ

□

بر عیش زدند ناف عالم

□

چشم جادوی تو کز باده‌ی سحرست خراب

□

نی غم یار از دلش زایل شود

□

مقال رفعت قدر تو پیش رفعت گردون

□

چون شمع ریزم از مژه سیلاب آتشین

□

پس از عمری به زلفت عهد بستم

□

ز پروین گوش را عقد گهر بست

□

وگر هوای شراب مروقت باشد

□

خاک هر پی خون توست از کوی یار

□

رابعه آنجا مگر بنشسته بود

□

زیور سر افسر از آن گوهرست

□

متعجب بمانده بر گردون

□

در گریه‌ی وداع تذروان کبک لب

□

تلخ کامی مرا دید و ترش روی نشست

□

پشت ملالت به عمارات کرد

□

چوبش ایمن شده از فرسودن

□

گرچه راه دل زند زین گام نتوان بازگشت

□

هیچ منزل نشود قافله از آب جدا

□

به دل خرم، به خاطر شاد می‌زیست

□

گرچه رای هوشیارت ناصح احوال تست

□

هزار جان مقدس فدای روی تو باد

□

از رنگ چمن پرده‌ی بزاز دریدند

□

شبی سر پیش آن بت بر زمین سود

□

باورم دار این حدیث ازآنک

□

که چون قفل درج سخن باز کرد

□

چون خبر آمد ز عشقش شاه را

□

اساس انداخت جشن خسروانه

□

گفت گیتی را سه دریا داد گیتی آفرین

□

همین بس در بهارستان محشر خون‌بهای من

□

خیال دانه‌ی خال مهی اسیرم ساخت

□

ورق‌ها از پریشانی رهیدند

□

گشته قدرت را سر گردون گردان پایمال

□

باک غوغای حادثات مدار

□

گر ازین درد بمیرم چه دوا شاید کرد

□

قیس از دم اژدهای شب رست

□

در سر حکمت و فطنت ز کرامت عقلی

□

شد عرصه‌ی دهر بر دلش تنگ

□

یکی فتاده به زنجیر زلف مشکینش

□

شب‌ها به لباس شب‌روانه

□

هفت فلک شد گوا که هشت تن از دل

□

او چه داند که چیست حالت عشق

□

جان ز دست تو ندانم به چه بازی ببرم

□

غماز به لیلی این خبر برد

□

گویم خطکی و بیتکی چند

□

دل مرا که دواسبه ز غم گریخته بود

□

زان دارو درد کهن، پیمانه‌ای دراده به من

□

چون یک چندی بر این برآمد

□

بدین تیزی و روشنایی و گوهر

□

به هفت آسمان هشتمین در فزایم

□

تجدید وضو کرد بجام می و سرمست

□

یعنی پدر بزرگوارش

□

امنی و صحتی و پسندیده طاعتی

□

نیامد از ایشان کسی سوی او

□

شب که از خوی بد او رخت می‌بندم ز کویش

□

که پیش از وصل یوسف بود روزی

□

انوار آن ز سایه‌ی جود تو مستفاد

□

چون کوشم با غمت که گردون

□

آسمان را در همه بگشاده‌اند

□

سالها چون غنچه دل خون کرده‌ام

□

ای دریغا آنکه چون یادش کند گوید جهان

□

شرط است که بر بساط عشقت

□

دوش از نگاه ساقی شیرین‌کلام خویش

□

کشید از مقنعه موی معنبر

□

چه فرمایی چه گویی مصلحت چیست

□

دل هیچ نیارامد چون عشق بجنبد

□

آن هندوی سیه که تواش بند کرده‌ئی

□

چو چارم روز ازین فیروزه‌خرگاه

□

هست یسر خادمان از خاتم تو در یسار

□

جان خود چه سگ و جهان چه خاک است

□

خرسند شکاری که نشینی به کمینش

□

خویش را دیدم به راهی بس دراز

□

به یکی جان چو جور بخراشد

□

دستخوش تو منم دست جفا برگشای

□

پیش از این این بی‌خبر را بر دوام

□

شب یوسف چو بگذشت از درازی

□

از لاله‌ی رمح و سبزه‌ی خنجر

□

شاهدان آتشین لب آب دندان آمدند

□

گنج ها جسته‌ام از فیض خرابی ای کاش

□

کان پی سپر سپاه اندوه

□

بگو چیست آن طرفه صیاد دلها

□

کار، صعب آمد به همت برفزود

□

غم کارم بخور امروز که شد کار از دست

□

ناگهان جمعی از ارباب قبول

□

ور یک دو سه روز کرد تقصیر

□

گوئی اندر کشور ما بر نمی‌خیزد وفا

□

بهشت آیتی از رخ دل فروزش

□

بجز دیدارش از هر جست و جویی

□

در جهانداری و فرماندهی خلق خدای

□

در هندسه دست موسوی داشت

□

هیچ کس نبود که او این جایگاه

□

کرد از معبد خود عزم رحیل

□

از پی وصف حضرت عزش

□

به ریا خواب چو زاهد نبود بیداری

□

کمند زلف تو سر حلقه‌ی نجات من است

□

شد شبی بر شجر حمد خدای

□

ستاره را ز رواء تو کیک دریاچه

□

گوزن آسا بنالم زار پیش چشم آهویت

□

از برم رفت و من بیدل ودین بر سر راه

□

بلبل دل شده مشتاق چمن

□

اسراف از او طمع نتوان داشت شرط نیست

□

زلف چلیپا خمش در بن دیرم نشاند

□

نوح را کشتی شکست از لطمه‌ی توفان عشق

□

کمر خدمت او ساخت کمند

□

مرا چو در دل از این هر دو هیچ نیست ازو

□

عابدان را پرده این خواهد درید

□

رند بر خاکسترش بنشاند خوش

□

زبان در کام، کام از نام او یافت

□

دست صنعتش ز اقتدار نهد

□

به دیداری قناعت کردم از دور

□

بزم او بهتر ز گلگشت بهشت

□

زبان پر مهر و سینه کینه‌اندیش

□

به طعم تلخ چو پند پدر ولیک مفید

□

به عیاری توان رفتن ره عشق

□

لاله را بنگر که گوئی عرشیان

□

هر چه از تیر بلا بر وی رسد

□

وگر به طبع شود زود نزد همچو خودی

□

گشاد از دل و جان یزدان‌شناس

□

در خور دولت بیدار نگردد هرگز

□

زلیخا را در آن فرخنده‌منزل

□

باز چون باز آمد از اقبال میمون موکبش

□

زان لب که تا ابد مدد جان ما ازوست

□

شد ز شوق آن عسل دل داده‌ای

□

روز و شب قصه دریا گفتی

□

ایزد داند که جان مسکین را

□

زار از آن گریم تا گوهر اشک

□

من همین از نظر افتاده چشمت بودم

□

ناله بر گردون رسانیدن گرفت

□

ابد از کشتزار مدت تو

□

بودند بسی سوختگان گرد در او

□

روج بخشست نسیم نفس باد بهار

□

غنچه‌ای از گلبن ناز آمده؟

□

ور قوای ماسک و دافع نبودی در بدن

□

هلال عید بود بر سپهر پا به رکاب

□

کبوتری که نیاید به زیر پنجه‌ی شاه

□

چون دم سرد صبح‌دم کتش روز بردهد

□

ولیکن گر کسی پرسد چه دادستت روا داری

□

مایه‌ی من کیمیای عشق توست

□

که کلیدی یافتست این جایگاه

□

نه منم که خاک راهم ز پی سگان کویت

□

چون بدانستم که بی اسهال او

□

کعبه‌ی جان او و عید دل هم اوست

□

از تیر غمزه رخنه به جانم فکنده‌اند

□

بیا از گرد ره در دیده بنشین

□

تا نکنی ای پسر ناخلف

□

کس چون تو نشان ندهد در کل جهان لیکن

□

برخط عشق ماه رخان چون قلم کسی

□

ای کار مرا به دولت تو

□

دو نیمه تن چو ستون و دریده دل چو شرج

□

عشق تو گر برقرار کار بماند

□

گر آن خورشید خرگاهی ندیم بزم من می‌شد

□

زان پیش کز دو رنگی عالم خراب گردد

□

وی رفعت آسمان هفتم

□

جهان دست جفا بگشاد آوخ

□

بود در فرماندهی اسکندری

□

زرین رخم ز عشقت بی‌آب و سنگ مانده

□

جهان گفت از من لطافت نیاید

□

ای سفته در وصل تو الماس ناکسان

□

من تنگ‌دل ز رشک گروهی که در خیال

□

هیچم به عیار تو دو جو کم

□

من خود اگر مادر غم اژدهاست

□

از یک نظرم دو دلبر افتاد

□

هر که سودای سر زلف تو دارد در سر

□

روز به شب کرده‌ای به تیرگی حال

□

گفتا به گدوی خشک من گر هست

□

هرجا که ظن ببردم رفتم طلب بکردم

□

هر صبح ز روی تو هم خانه‌ی خورشیدم

□

دل خاک آن خون خواره شد تا آب او یک‌باره شد

□

سرمه‌ی چشم ملک گردی و آن از راه تو

□

گرم به شحنگی عاشقان فرود اری

□

از نکویی بود آن رشک پری

□

در حجله‌ی جام آسمان رنگ

□

جهان را پهلوان چون تو نباشد

□

مه حلقه به گوش تو نمی‌زیبد

□

هرگز آزادی ازین بند نخواهد جستن

□

هر سال بدان آید خورشید به جوزا در

□

خویشتن آدمی همی شمری

□

در غم تو سخت مشکل است صبوری

□

پیش گیسویت شبستانی نکوست

□

من ز عشق آراستم بازارها

□

مرا گویی جهان اینست خوش باش

□

ز ایام و ز هرک ایام پرورد

□

تو و زلف گره گیری نتوان دید در چنگش

□

بر در ایوان توست پای شکسته خرد

□

چند گویی چه خورده‌ای به وثاق

□

دوش ز چشم مردمان اشک به وام خواستم

□

عنبرین خطت که چون مشک سیه بر آتشست

□

برآرد ز جیب فلک دست موسی

□

عمر باید که بگذراند خوش

□

رو که خورشید عشق را همه روز

□

تا کی از لعل شراب آلودت

□

با حریفان درد مهره‌ی مهر

□

گفت خیرست بازگوی خبر

□

نیست کسم غم‌گسار، خوش به که باشم

□

بتیرگی شده آشفته‌تر حقیقت شرع

□

به نوک خار جفا خستیم نیازردم

□

مدیح گفت هجا کرده من بسم به عماد

□

از ره روان حضرت او بازمانده‌ایم

□

ز پرده راز دلم عشق آشکارا کرد

□

چون ز کار آب دیدند آب کار عاشقان

□

حاکم ار جرم من بود مردم

□

دلدل دل ز سر خندق غم

□

رفت آخر تا به کنج گلخنی

□

هر که در طالعش قران افتاد

□

لیکن از رد سمع مستمعان

□

من ار باشم ار نه سگ آستانت

□

چندی است که سودایی آن غالیه گیسو

□

در روی من ز غمزه کمان‌ها کشیده‌ای

□

یکی ز آتش جور سپهر بازم خر

□

به وصل لب آن ماه به زر یافت توان راه

□

شب گیسویت هست سالی دراز

□

چو رفتی سوی بستان‌ها یکی بگذر به گورستان

□

مگر از بهر حفظ قوت و بس

□

دل بتان را دادم و شادم بدانک

□

شمه‌ای از خط سبز تو بیان باید کرد

□

ای قرصه‌ی آفتاب پیش من

□

آن ندانم تا تو چون پرورده‌ای آن قطعه را

□

خوش خوش آید مرا که پیش درت

□

روی پر نگارش بین چشم پرخمارش بین

□

جوزا کمر کلاه او یابی

□

به خاصه چون تو شناسی که رنگ و بوی نداد

□

بکنند رخ به ناخن بگزند لب به دندان

□

گوشه چشمش اگر نشه ندادی می را

□

چشم کمان‌کش او ترکی است یاسج افکن

□

یکی سخاوت طبعی چو دستگاه بود

□

جان گر همه با همه دلی داشت

□

نقش ترا خامه‌ی نقاش صنع

□

گذری کن به کوی من، نظری کن به سوی من

□

آرزومندی به خدمت بیش از آن دارد دلم

□

لعلت به شکرخنده بر کار کسی خندد

□

دلم ز صورت خوب تو پی به معنی برد

□

مریم بکر معالی را منم روح القدس

□

نام حکمت همی نهند آنگاه

□

شام و سحر هست رصددار عمر

□

جمله می‌گفتند می‌باید یکی

□

عرضگاه دشت موقف عرض جنات است از آنک

□

آسمان آن مطاع عالم کون

□

جمال تو از وسع بینش، برون

□

نه به جز نام لب لعل تو ذکری بر زبانم

□

کرکس شب غراب وار از حلق

□

نور رای تو فالق الاصباح

□

نماند از رشته‌ی جانم بجز یک تار خون‌آلود

□

معانی که مصور شود ز صورت دوست

□

ورچه نگشائی لب و در پوست بخندی

□

وی به الماس خاطر وقاد

□

در ره سرگشتگی عشق تو

□

تا غنچه به باغ از دهن تنگ تو دم زد

□

غمزه‌ی اختر ببست خنده‌ی رخسار صبح

□

ای کرده کلیم‌وار عدلت

□

برآور به خلوتگه جست و جوی

□

سایلی گفت ای به حضرت نسبتت

□

گاه از ستیزه گوش فلک برکشیده‌ای

□

سیمرغ جلالت تو کرده

□

رشوه به چشم مست تو نرگس تازه می‌برد

□

از بس قدح کشیدم در کوی می فروشان

□

مردمی از نهاد کس مطلب

□

گر به اقلیمی دگر تیری ز ترکش برکشند

□

کالبد کیست که بیند حرم وصل تو را

□

گر کسی گفت که چون قد تو سروی برخاست

□

از مقنعه ماه غبغب تو

□

بلکه در هر نوع کز اقران من داند کسی

□

تا پرده گشت مویت در پرده رفت رویت

□

گل چاک زد از شوق گریبان صبوری

□

داد خواهم بر درت در خاک و خون افغان کنان

□

خطای بندگان باید به هر حال

□

هر شب ز دست هجرش چندان به یارب آیم

□

عام را گر ندهی بار بخلوتگه خاص

□

زهی هم تو هم عشق تو باد و آتش

□

من اگر شعر نگویم پی کاری گیرم

□

بر دوستان نکالم و بر اهلبیت نیز

□

ز کار خلق به یک باره پرده بردارند

□

مکن فرمان دشمن سر درآور

□

برداشت زخاک عالمی را

□

درجان من اندیشه‌ی تو آتشی افکند

□

چون سر زلف پریشان من سودائی را

□

گر به میدان رود آن بت مگذارید دمی

□

اختلالی که من دارد

□

دو قبله نیست روا، یا صلاح یا باده

□

کس دل ز غمزه‌ات به سلامت نمی‌برد

□

بی‌بدرقه به کوی وصالش گذشته‌ام

□

میل دورش چون به گردش می‌درآید دیده‌ای

□

آهی از عشقت درون دل نهان می‌داشتم

□

نوک قلم صنع تودر مبدا فطرت

□

ده رنگ دلی داری با هر که فراز آئی

□

در ملکت تو چه بیش و کم خواهد شد

□

یار درآمد به کوی، شور برآمد ز شهر

□

تیغ عتاب بر سر اهل وفا مکش

□

روز عمرم بدی که چون

□

ولیکن به حامی جناب حمیدی

□

ماهی تنی و می‌کنی از اشک من گریز

□

پیش خسرو سخن شکر شیرین گفتند

□

بر آن سریر سر بی‌سران به تاج رسید

□

چون دو بنا بود برافراشته

□

دوش از آن سودا که جانم ز آن میان گوئی کجاست

□

هیچ کس از معاشران هم سفرم نمی‌شود

□

مرا مهره به کف ماند تو را داو روان حاصل

□

قدر و رای تو از ورای سپهر

□

ز چشم کافر تو هر زمانی

□

هاتفی در حال گفت ای پیر زود

□

گر راه بر دمی سوی این خیمه‌ی کبود

□

بر درگه تو بند به پایست به خدمت

□

فراقت ریخت خونم این چه تیغ است

□

نقد یک بوسه به صد جان گران مایه نداد

□

تب‌هاست مرا در دل و نیشکرت اندر لب

□

چون کردگار ذات شریفت بیافرید

□

چشم اگر بر گلستانی افکنم

□

چون قد سرو خرام تو بگویم سخنی

□

کوتاه بود بر قدت ای جان قبای ناز

□

بگذشت به دکان یکی پیر حصیری

□

که چون این «خردنامه» ها را نوشت

□

یک قوم ز ابروی تو در گوشه‌ی محراب

□

از سر غیرت هوا چشم ز خلق دوختم

□

ساقش به مثل چو ساعد حورا

□

در رزم، یلان بی‌نبردند

□

راز من جمله فرو خواند بر دشمن و دوست

□

بس کن ز شور انگیختن وز خون ناحق ریختن

□

خرده اکنون در میان خواهم نهاد

□

کبوتروارم آری نامه‌ی دوست

□

شب و روزی که در می‌خانه بودیم

□

در حلق دلم فتاد زنجیر

□

اوستادی نیمه‌ای را کرد همچون آینه

□

خام پندار سوخته جگران

□

من ار چه بنده‌ی شاهم امیر خویشتنم

□

می‌کنم جهدی کزین خضرای خذلان بر پرم

□

ای زمام قضا گرفته به دست

□

کس را ز تو هیچ حاصلی نیست

□

درد بی‌درمان عشقم کشت و کرد آسوده‌خاطر

□

ماهی و چون عیان شوی شمع هزار مجلسی

□

مویه‌گر گشته زهره‌ی مطرب

□

داغ دلها را به سحر آن جزع جادو تاب داد

□

حرفهایی کز بلندی آسمانش

□

گرفتم درد دل بینی و جان دارو نفرمائی

□

نفس من کو ملک مملکت شخص منست

□

خاکیی را که یافت پایه‌ی عشق

□

بر سر خاک شیهدان قدمی نه که مباد

□

می‌سوزم ازین غم و نمی‌بیند

□

یک صراحی شراب ناب فرست

□

زرگونه‌ی من دارد و گر زر دهم او را

□

تا خیال لب و دندان تو در چشم منست

□

روح روان است آب بی‌عمل امتحان

□

شعر بردم خواجه را حالی جوابی باز گفت

□

صبر هزیمت گرفت کز صف مژگان او

□

گر با رخ و زلف او داری سر آمیزش

□

بر اسب عمر هرای جوانی است

□

نان حلال کسب خوریم از طریق علم

□

اختیاری نبود عشق مرا

□

از قضا می‌رفت سنجر با شکوه

□

یا داشت خوبتر ز تو معشوق، عاشقی

□

کار من با شکر و عود آمدست اندر زفاف

□

در غم تو هر کجا فتنه درآمد ز در

□

شب ها به هوای خاک کویش

□

چون شراب تلخ و شیرین درکشی

□

امیر عادل در یک دو بیت نقدی کرد

□

عقل کو غاشیه‌ی عشق تو بر دوش گرفت

□

دوا پذیر نباشد مریض علت شوق

□

با تو خورشید حسن چون سایه

□

رو مسخرگی پیشه کن و مطربی آموز

□

دسته‌ی گل بود کز دورم نمود

□

برخاست نیشکر که ز قد تو دم زند

□

پرده‌ی رازم دریدی آشکار

□

بودند در قدیم امیران و شاعران

□

والله اگر سامری کرد به عمری از آنک

□

گر بمیرم بجز از شمع کسی نیست که او

□

نه روح الله در این دیر است چون شد

□

ای دریغا نیست ممدوحی سزاوار مدیح

□

نماند از رشته‌ی جانم بجز یک تار خون آلود

□

سنگین دل او نرم شد از قطره‌ی اشکم

□

افسر عقل بایدت بر سر

□

لختی ز خون بچه‌ی تاکم فرست از آنک

□

در کتم عدم هنوز موقوف است

□

آه از آن پیمان شکن کاندیشه از آهم نکرد

□

در برم آمد چو چنگ گیسو در پاکشان

□

که مرا در همه جهان جانیست

□

شو بده انصاف خویش کز همه روحانیان

□

از دست جفای تو نمانده‌ست

□

در سرم افکند چرخ با که سپارم عنان

□

خورده‌ایم از برای قوت نفس

□

قول تو دانی چه بود دام فسون بود

□

این چنین روزی که جانم کرد ریش

□

صد بزم بیارایی هر جا که تو بنشینی

□

به تشویر گفتم که از بی‌ستوری

□

نسر طائر تا لب خندانش دید

□

کسی از دور فلک این همه اندیشه نکرد

□

مده به خود رضای آن که بد کنی بجای آن

□

هم ببینم دولت وصل تو اندر ربع خویش

□

شادی به روی آنکه به روی تو جام می

□

مجنون صاحب درد را لیلی عیادت می‌کند

□

مه با خیال روی تو، گم‌گشته اندر کوی تو

□

واینکه در خاک فتادست کنون هم زان نیست

□

سایه با من هم‌نشین و ناله با من هم‌دم است

□

نه چشمش مردمان را سرخوشی‌هاست

□

خاک در تو به عرض مصحف

□

با بهار رخت تواند گفت

□

کان کعبه‌ی بی‌نظیر منظر

□

مست عشقیم عیب ما مکنید

□

وز غیرت آنکه دم برآرم

□

شراب خواستم و سرکه‌ای کهن دادی

□

به جامی کز می وصلش چشیدم

□

در وصف دهانش همه را ناطقه لال است

□

رفته چون رفت طلب نتوان کرد

□

من نه سهرابم و ولی با من

□

ماه منی و عید من و من مه عیدی

□

از ذره حدیثی برخورشید که گوید

□

چون سگان دوست هم پیش سگان کوی دوست

□

عزم من بنده چنانست که تا آخر عمر

□

ز ناسازی روزگار شموس

□

بس که مرغ دلم از ذوق اسیری پر زد

□

هوا پر خنده‌ی شیرین صبح است

□

ای دریغ آن بر چو سیم سپید

□

در غم زنجیر مشکینش فلک

□

همچو اسمعیل در خود ناپدید

□

خود نیست نیم ذره محابای کس تو را

□

ز من زمین خداوند من ببوس و بگوی

□

ورزش عشق بتان چو پرده‌ی غیب است

□

گر مطرب عشاق تویی رقص توان کرد

□

به کفرش ز اول ایمان آر و آنگه

□

سخن بنده همینست و بر این نفزاید

□

عهدی بد و دوری که مرا صبر و دلی بود

□

مانند کمان شد قد چون تیر خدنگم

□

در جام زیبقی کن گوگرد سرخ ذاتی

□

گر جهان جمله به بد گفتن من برخیزند

□

دشمنان با دشمنان از شرم خلق

□

مریض شوق کی اندیشه‌ی دوا دارد

□

بر مرکب خوبی فکنی طوق ز غبغب

□

ملک همه خسروان گرفتیم

□

جائی که هست فزون از کل کون و مکان

□

خالقا، یا رب ، به حق آنک من

□

دل دل هم تو بودی تا به امروز

□

ترا دستیست چون دریا گشاده

□

خرمن ایام من با داغ اوست

□

به طرف بوستان باد بهار آمد، بشد شادی

□

سر من زان جهان همی آید

□

چون کنی طبع پاک خویش پلید

□

زان خط و لب که هر دو بنفشه به شکرند

□

برسرآمد ز جهان جزع تو در خونخواری

□

صبح چون خنده گه دست شده است آتش سرد

□

به نزدیک شنگل فرستاده بود

□

از تف عشق تو دل در کف سودا فتاد

□

تا عیان شد رخ زیبای تو از چنبر زلف

□

در دست تو چون به دستخون ماندم

□

نماند همی این فرستاده را

□

هر که با یاد تو شرنگ خورد

□

شوخ شیخ آورد تا بازوی او

□

صحیفه‌های معانی نوشتی و سر آن

□

به ویژه که شاه جهان بیندش

□

دل را به کنار جوی بردیم

□

تو به تحریک فلک فتنه‌ی دوران منی

□

تا نهادی حسن را دار الخلافه زیر زلف

□

قلم خواست از ترک و قرطاس خواست

□

این کوه زهره دل که نهنگی است بحرکش

□

هر گدائی که مقیم در سلطان گردد

□

عشق را گه تاج ساز و بر سر عشاق نه

□

گرانمایه مردی و دانش فروش

□

یک نفس تا که یک نفس بزنم

□

ما و دلی که خسته تیر بلای عشق

□

نیست بستان خراسان را چو من مرغی

□

بفرمود تا موبد رای‌زن

□

ما بی‌خبر شدیم که دیدیم حسن او

□

صد بلا در هر نفس اینجا بود

□

هم شکوفه‌ی دل و هم میوه‌ی جان

□

بپرسید هرجا که بی‌رنج کیست

□

دل تو را خواه قولا واحدا

□

جمعی افتاده به خاک از روش چالاکش

□

گشته چون من کشته‌ای زنار دار

□

شب و روز گریان بد از مهر اوی

□

درماه نو از چه روی می‌خندی

□

چو غنچه از لب آن سیمبر سخن می‌گفت

□

نفسی در میان میانجی بود

□

شب آمد بیاورد فرزانه را

□

خواجه‌ی جانی به لطف، شاه جهانی به قدر

□

عشاق تو را زجر پیاپی نتوان کرد

□

همه خط‌های خوبان جهان را

□

همی درکشیدی به دم ژنده پیل

□

تیر جفایت گشاد راه سرشکم

□

داشت چوپانی در آن صحرا نشست

□

ریحان به سفال اندر بسیار بود دانی

□

به بزم و برزم و به پرهیز وداد

□

چو گوهر سلک دیگری شد

□

گر در محبت تو بریزند خون من

□

غم عشقت طرب افزای من است

□

نخستین چنین گفت با مهتران

□

با او سخن از کنار گفتم

□

فرهاد را ز شکر شیرین حکایتی

□

گه‌گه شده است صبرم و بر تو به نیم گه

□

چنین گوید از دفتر پهلوان

□

بگرفت به کف شکسته‌جامی

□

نازم آن طره که با این همه بار دل خلق

□

ببین هم‌چون لبت خندان رخ صبح

□

نشستند با موبدان و ردان

□

لشکر عشق تو باز بر دل من ران گشاد

□

اگرم زار کشی میکشی و بیزار مشو

□

کوه را در هوا نداشته‌اند

□

چنان دان که چاره نباشد ز جفت

□

از فلک در سینه‌ی من آتشی است

□

خوش آن که به دور چشم ساقی

□

گر تن مقیمستی برش بی‌پرده دیدی پیکرش

□

همی‌تاخت با غرم و آهو به دشت

□

شد از جودت فکر ظلمت‌زدای

□

گفت عیبم مکن ای خواجه که ترسا به چه‌ئی

□

خورشیدی آنگه به شب آیی عجب این است

□

سوی طیسفون شد ز شهر صطخر

□

هست از پری رخساره‌ای در نسل آدم شورشی

□

هر خون که ریختی تو به محشر نشد حساب

□

جوش دریای غصه باور کن

□

بدرگه شهنشاه نوشین روان

□

سکند برآمد به تخت بلند

□

گفت ما را هر دو دریا نار و نور

□

تو هنوز ابجد خرد خوانی

□

فرستاده‌ی قیصر آمد به در

□

زان بهار عافیت کایام داشت

□

خواهی که کام دل ببری لعل وی ببوس

□

گر چه زان آینه خاتون عرب را نگرند

□

ازان بیشه بگریختی شیر نر

□

تا با دل و جان من تو جفتی

□

دوای دردمندان دردمندیست

□

از قدمش چون فلک رقص کنان شد زمین

□

چو آن نامه برخواند مرد دبیر

□

چو آوازه‌ی او به خاقان رسید

□

صبر از دل من مخواه در عشق

□

چو کشت عافیتم خوشه در گلو آورد

□

زمانی فرودآی و بگشای بند

□

بنشان خروش زیور و بنشین به بانگ در

□

گفت خوش آید زنان را بردوام

□

اول چراغ برکن و آنگه چراغ جوی

□

ز مرگ و ز روز بد اندیشه کرد

□

درد کهنت بود برآورد روزگار

□

یارب چه صورتی تو که در کارگاه چشم

□

گه لوح وصالش را سربسته همی خوانم

□

که برزوی و ایرانیان رفته‌اند

□

باجگه دیدم و طیار ز آراستگی

□

آنها که چو ماهی این بحر نگردند

□

تا مهره وامالیده‌ای کژ باختن بگزیده‌ای

□

سپاه آمد و موبد موبدان

□

او زلف را بر غمم، دایم شکسته دارد

□

جمعی شریک حال پراکنده‌ی من‌اند

□

بر امیدی کز شکر سازد لبش تسکین جان

□

جهان از بداندیش بی بیم گشت

□

از سپیدی کار طالع بخت را

□

گفت می‌گویند فردا کردگار

□

با آنکه دل و جانم دانی که تو را اند

□

ببستند آذین به راه و به شهر

□

برای آنکه ز غیر تو چشم بردوزم

□

بر خاک عاشقانش آخر قدم نهادم

□

سفر کعبه به بغداد رسانید مرا

□

به لشکر ز کارش کس آگه نبود

□

بر سر عالم شو و هم جنس جوی

□

یعقوب را ز مصر که می‌آورد پیام

□

ما رطل‌های درد تو زان در کشیده‌ایم

□

بزرگان گیتی شدند انجمن

□

دل آتش غصه در میان داشت

□

غلام خواجه عنبرفروش نتوان شد

□

ای من سگ تو، تو بر سگ خویش

□

سر سال در پیش او شد دبیر

□

ماویز در فلک که نه بس چرب مشرب است

□

گفت چون داری تو ای درویش کار

□

خورشید که ماه در عنان دارد

□

که از نامداران با فر و داد

□

دست مقامر ببوس نقش حریفان بخواه

□

مژه آراست که غوغای صف عشاقم

□

شهری دل در آستین، بر درش آستان نشین

□

به دیدار ایران بدش آرزوی

□

پنجم چار صفی از ملکان

□

مشنو که هر آنکس خبر از عالم جانست

□

میندیش اگر صبر من لشکری شد

□

ایا مرد فرزانه و تیز ویر

□

آخر چه معنی آرم از آن آفتاب‌روی

□

میگساران چنگ تا در گردن مینا زدند

□

جفا پل بود، بر عاشق شکستی

□

بیاویخت تاج از بر تخت عاج

□

این سر به مهر نامه بدان مهربان رسان

□

گفت ای مجنون چه می‌جویی چنین

□

دل که جوئی هم بلا پرورد جانان جوی از آنک

□

چو پیروز را ویژه گفتی ز خشم

□

زبانم موی شد ز آوردن عذر

□

غیرت عشق عیان خون مرا خواهد ریخت

□

جام صبوحی ده قوی چون صبح بنمود از نوی

□

ز شاه جهاندار خورشید دهر

□

فتنه به بازار عشق بر سر کار است از آنک

□

عکس رخ تو در شکن طره‌ی سیاه

□

دل هر دو جهان سه باره پیمود

□

هر چه زبیگانه وخیل تواند

□

از ساقی مجلس تو ما را

□

با همه جهد از آن کمر، هیچ نداشتم خبر

□

جان خود چه زهره دارد ای نور آشنایی

□

ذره به ذره چون گهر از تف آفتاب تو

□

به زره پوش قد تیر وشت

□

تا به شب بر سر بازار معلق همه روز

□

عشق برکرده به مکه آتشی کز شرق و غرب

□

از پس هر شامگهی چاشتیست

□

بن مویی ز دلم کم نشود

□

چشم بد دور ازین فتنه که عاقل برخاست

□

نیستم یارا که یارا گویم و یارب کنم

□

خوش است گوشه و یا گوشه گشته‌ای چون من

□

برآمد سپاه عشق به میدان دل گذشت

□

بسا که باده پرستان چشم ما هر دم

□

دم سرد از آن دارد و خنده‌ی خوش

□

حکمهای هر یکی نوعی دگر

□

بودم معلم ملکوت اندر آسمان

□

گفتمش گل چیست، گفتا پیرهن چاک نسیمم

□

از جگر خوردن توبه نکنی

□

بیار رطل و سبو کارم از قدح بگذشت

□

مهره‌ی افعی است آن لب زهر افعی باک نیست

□

از قضا معشوق آن دل داده مرد

□

قطره‌ی کوثر و قمطره‌ی هند

□

بر کف این پیر که برنا وشست

□

صد هزاران گوی زرین داشت چرخ از اختران

□

یا به رسوایی قدم بگذار در بازار عشق

□

یک دو جام از راه مخموری بخور

□

هر کس که پری خوتر در شیشه کنم زودتر

□

کافر که رخش بیند با معجزه‌ی لعلش

□

هر پریشانی که آید روز و شب در کار من

□

بس کم آزار می‌نپندارم که تو

□

بر امید آنک از نیش حسد

□

به گل بلبل همی گوید که نرگس می‌کند شوخی

□

فرزند بشر بدین روش نیست

□

این چه موکب بود یارب کاندر آمد شادمان

□

داد می معرفتش با تو بگویم صفتش

□

به نعش عالم جیفه نماز برکردیم

□

هندوان را لشگری انبوه دید

□

زنجیر صبر ما را بگسست بند زلفی

□

گر مهی از مهر تو موئی بیار

□

بر سر تیغ عشق سر بنهم

□

خستگیهای مرا عشق به یک جو نگرفت

□

بسیار گفتمت که زیان دلم مخواه

□

همچو سایه بر طوافم گرد نور آفتاب

□

گر به امیدی که هست دولتیان خرم‌اند

□

آنکه چون نامش آورم بزبان

□

یوسف رسته ز دلو مانده چو یونس به حوت

□

آخر الامر از برای آن مراد

□

شاهان به تو عبده نویسند

□

رهرو عشق از این مرحله آگاهی داشت

□

ای تازه گل که چون ملی از تلخی و خوشی

□

بی‌شرم و حیا کنم تقاضا

□

پای خاکی کن در آکز چشم خونین هر نفس

□

بنده‌ای کو پیر شد شادش کنند

□

تمنا می‌کنم هر شب که چون یابم وصال تو

□

هرچه به تاریک شب از صبح زاد

□

سگ کوی تو را هر روز صد جان تحفه می‌سازم

□

چه قطره‌ها که دمادم نریخت از مژه‌ام

□

ای صید دام حسنت شیران روز میدان

□

کتب العشق بانی بهوی العاشق اعلم

□

یک رشته‌ی جان به صد گره دارم

□

کاکل عنبر شکن ز چهره برافشاند

□

قفل که بر لب نهی از لب معشوق ساز

□

مونس خسرو شده دستور و بس

□

ماه سی روزه به از چارده شب

□

من طایفه‌ای بر سر آن کوی ندیدم

□

من بخایم پشت دست از غم که او از روی شرم

□

جز گوش تو نشنود حدیث من

□

لب بسته گلو گرفته چون نای

□

شیخ بر خر بود بی‌اصحابنا

□

راندی به گوش اول صد فصل دل‌فریبم

□

نقش مراد از در وصلش مجوی

□

چون روی تو بی‌نقاب گردد

□

هر دوستی که کردم تاثیر دشمنی داد

□

شد گهر اندر گهر صفحه‌ی تیغ سحر

□

چو تو عاقل بدم من نیز روزی

□

به بوی دل یار یک‌رنگ بود

□

گرچه سر تا قدم از آتش غم سوخته بود

□

هنگام صبوح موکب صبح

□

سایه صفت چند نشینی به غم

□

تا لب من خاک‌بوس کوی توست

□

گفتم که مرا از دهنت هیچ ندادند

□

خیال تو همه شب ره به کوی من دارد

□

به کی مانم به کی مانم که سطرلاب جهانم

□

از سر میدان دل حمله همی آورد

□

از سر بی‌چارگی گفتند حال

□

بر آن خوی نخستینی که بودی

□

فارغ ازین مرکز خورشید گرد

□

دولت نعم صباح کن نو عروس‌وار

□

دل حدیث شوق خود در بزم جانان گفت و مرد

□

فسردگان را همدم چگونه برسازم

□

زمانی قعر دریایی درافتم

□

زلف تو گر به عادت خود را کمند سازد

□

در ابر سیه شعشه‌ی بدر منیرست

□

معجز حسن آشکارا کردی و پنهان شدی

□

پیر در آن بادیه یک باد پاک

□

ور سایه ز من بریده گردد

□

با وجودی که نه شب دیده‌ام او را و نه روز

□

بنالم کرزوبخشی ندیدم

□

بی‌هوشی جان‌هاست این یا گوهر کان‌هاست این

□

از دود جگر سلاح کردم

□

عین وادی فراموشی بود

□

هست یقینم که من مهر تو را نگسلم

□

زانچه فزون از غرض کار داشت

□

جهان از فتنه آبستن شد آن روز

□

غافل از حال جگر سوخته عشق مباش

□

ای گلبن نادیده دی اصل تو چه وصل تو کی

□

نی بند خلق باشم نی از کسی تراشم

□

ترسم که چو صبر از غم تو

□

گر دلم نشکیبد از دیدار مه رویان رواست

□

زنگار غم فشاندی بر جانم و ندیدی

□

نکته‌ها می‌گفت او آمیخته

□

سوزی ز ساز عشقت در دل چرا نگیرم

□

خواجه هی منع من از باده‌پرستی تا کی

□

برد آب سنگ من، من از آن سنگ دربرم

□

تا در دل من قرار کردی

□

خیره چه سراندازم بر خاک سر کویت

□

چون سواره گشتی اندر ره ایاس

□

عزیز بودی چون عمر و همچو عمر برفتی

□

ده نه و دروازه دهقان زده

□

ز دفتر فال امیدم چنان آمد که من جستم

□

سزای مردم بیگانه را دهم روزی

□

با لعل نیم ذره‌ی خندان چو آفتاب

□

چون در او دنگ شویم و همه یک رنگ شویم

□

صبرم به عیار او هیچ است و دو جو کمتر

□

بدست تست دلم حال او تو می‌دانی

□

بینی ز کمان کشان غمزه

□

گشت جهان از نفسش تنگ‌تر

□

بر سر عقل آستینی می‌زنم

□

گر به باد فنا دهی ما را

□

ماهی ستاره زیورش هر هفت کرده پیکرش

□

چون براق عشق عرشی بود زیر ران ما

□

عارض او خلیفه‌ی حسن است

□

آن یکی اسبست ابلق گام زن

□

بدل گفتی نخواهم جست، جستی

□

کز نیستان تا مرا ببریده‌اند

□

به یاران زبان نصیحت گشاد

□

به حقارت منگر باده‌کشان را کاین قوم

□

این ابر بین که معتکف اوست آفتاب

□

بر سر میدان عشق چونک یکی گو شدیم

□

که از وضع افلاک و سیر نجوم

□

ز دست بنده کی خیزد که با سلطان درآمیزد

□

گوئی که رسم به اهل رنگی

□

نکته نگهدار ببین چون بود

□

در آرزوی رویت بر آستان کویت

□

نکته‌ای هست در این پرده که عاشق داند

□

از عشق یار روی ندارم که دم زنم

□

سیل غمت خانه دل را ببرد

□

پخته و صاف اگر می نرسد از تو مرا

□

سرو را بر سر سرچشمه اگر جای بود

□

جهدی بکن که زلزله‌ی صور در رسد

□

رفت در مسجد سوی محراب شد

□

گیرم آتش زده‌ای در جانم

□

فغان کان گلبن سرکش ندارد

□

چشم از تو می بدزدم پیش رقیب گویی

□

ور بسوزد دل مسکین مرا همچو سپند

□

عشق میگون لبش به می ماند

□

چون گل صد برگ بزم خسروانی ساز کرد

□

آنجا که زخم کردی مرهم نمی‌کنی

□

کار جوانمرد بدان درکشید

□

هرچه بایست داشتم الحق

□

المنةالله که به عهد رخ و زلفت

□

کحلی چرخ از سحاب گشت مسلسل به شکل

□

تو روز پرنور و لهب ما در پی تو همچو شب

□

از بس که شنید یاربم چرخ

□

شد چنان در عشق آن دلبر زبون

□

چون ماه نخشبند مزور از آن چو من

□

شاه واقف گشت از ایمان من

□

درد عشق تو بوالعجب دردی است

□

دستی که بر میان وصال تو می‌زدم

□

این فتنه‌ها نرفتی از روزگار بر ما

□

چنانک گر شکم چنگ پر شود مثلا

□

تن کو سگ توست هم به کویت

□

گر زانکه مشک ناب ز چین می‌شود پدید

□

عشق تو بس صادق است آه که دل نیست

□

گفت تدبیر آن بود کان مرد را

□

زین قصه روایت اینچنین کرد

□

من و نظاره‌ی باغی که بهاران آنجا

□

ای تذ روان من آن طوق ز غبغب ببرید

□

عمری است کز عطای تو من طبل می خورم

□

خون خرد بریز و دیت بر عدم نویس

□

گفت این زن برد از مردان سبق

□

هر براتی که امل راست ز معلوم مراد

□

گرگ سگی بر گذر افتاده دید

□

غمزه بر کشتن من تیز مکن

□

یارب از زلف پریش تو دلم جمع مباد

□

شحنه‌ی نوروز نعل نقره خنگش ساخته است

□

حریفی نیز خواهم غمگساری

□

بلکه مزدور دار خانه‌ی نحل

□

کسی که نقد خرد داد و ملک عشق خرید

□

هاتف خم خانه داد آواز کای جمع الصبوح

□

کار تو زانجا که خبر داشتی

□

چون طیلسان چرخ مطرا شود به صبح

□

مو به مو بنده‌ی آن زلف سیه خواهم شد

□

قرص خور مصروع از آن شد کز حمایل باز ماند

□

تا غمزه‌ات خون ریز شد وان زلف عنبربیز شد

□

صبح آینه‌ای شود که در وی

□

رقیب گومفشان آستین که تا در مرگ

□

چون پیر روزه دار برم سجده، کو مرا

□

نطع پر از زخمه و رقاص نه

□

بود افتاب زردی کان روز رخ در آمد

□

گفتی که بکش دامان از خاک در جانان

□

دانه دانه گهر اشک ببارید چنانک

□

می رسد در گوش بانگ بلبلان

□

برگذر زین سردسیر ظلمت اینک روشنی

□

مرا دلیست که دائم بیاد لعل لبت

□

سرو سعادت از تف خذلان زگال گشت

□

شمع فروزان و شکر ریخته

□

تخت و خاتم نی و کوس رب هب‌لی می‌زنم

□

بود از زلف پریشان توام خاطر جمع

□

شهری همه ز آهنین دل تو

□

امروز مرا یار بدان حال ز سر برد

□

دولت یک روزه در سودای عشق

□

بود خسرو را سگی آموخته

□

مایه‌ی سودا در این صداع چه چیز است

□

چون به شکار آمد در مرغزار

□

علت هست و نیست چون ز قضاست

□

هر کجا ذکری از آن جعد معنبر کرده‌اند

□

چون تو هر هفت کرده آیی حور

□

بی‌خیال رخ آن جان و جهان

□

بود چو گوگرد سرخ کز بر چرخ کبود

□

اگر چه در خورست آن خط ولیکن

□

پیش مرغان سر کوی مغان

□

پیرهن خود ز گیا بافتی

□

طوق غم تو دارم بر طاق از آن نهم دل

□

خوی ناخوشش می‌کشد مرا، روی مهوشش زنده می‌کند

□

تیر قدی کمان کشی زهره رخی و مهوشی

□

زین دمدمه‌ها زنان بترسند

□

عیسیم از بیت معمور آمده وز خوان خلد

□

چون شد آن قصر بهشت آسا تمام

□

مستان صبح چهره مطرا به می‌کنند

□

از دگر خوبان تو افزون نیستی

□

سنبله‌ی چرخ را خرمن شادی بسوخت

□

نقشی از پرده ایجاد پدیدار نشد

□

بر هامه‌ی ره روان نهم پای

□

چو خاتونان مصر از عشق یوسف

□

نیرنگ زد زمین شبه فلک به جلوه

□

حدیث سوسن و گل با من شکسته مگوی

□

سنت اهل عشق خواهی داشت

□

این من و من گو که درین قالبست

□

اقلیم بخش و تاج ستان ملوک عصر

□

چرا به سر ننهد هدهد صبا افسر

□

از هم نفسان نیست مرا روزی ازیراک

□

صورت لطف سقی الله تویی در دو جهان

□

برلب جام اوفتاد عکس شباهنگ بام

□

کس به حسن او پسر هرگز نداشت

□

نه از آن روز فرو رفته‌ی عمر

□

گر ملکی خانه شاهی طلب

□

گردون به شکل مجمر عیدی به بزم شاه

□

اگر چه وصل تو ممکن نمی‌شود، لیکن

□

گل و مل تو را خادمانند از آن شد

□

کل من یرجو وجودا یغتنم من جودکم

□

پرورده‌ی جزع توست عیسی

□

کنون که کشتی ما در میان موج افتاد

□

همه عالم آگهی شد که جفاکش توام

□

مرحله‌ای دید منقش رباط

□

بسته من اسب ندم پس بگه صبح دم

□

از بلا مرد خدا هیچ ندارد پروا

□

گر پای سگ کویش بر دیده‌ی ما آید

□

یک دمم فاضل و استاد کند

□

خون جگر خورم نخورم نان ناکسان

□

گفت برخوان خدا نان می‌خورم

□

شاه تاج یک دو کشور داشت لیک از لفظ من

□

او بیان می‌کرد با ایشان براز

□

خلقند پر خلاف و شیاطین مر انس را

□

از عکس رخت دامن آفاق گلستان

□

علم الله ای عزیزان که جمال روی آن بت

□

من چون زمین خشکم لطف تو ابر و مشکم

□

جز حادثات حاصل این تنگنای چیست

□

مردم چشم مرا خون دل از سر می‌گذشت

□

یا در این غم که مرا هر دم هست

□

پرده خلوت چو برانداختند

□

نه هر زانو دبستان است و هر دم لوح تسلیمش

□

گر به جان درد پیاپی دهی‌ام

□

مگر آن عقد عنبرینه‌ی شب

□

در آتش مشتاقی هم جمعم و هم شمعم

□

قاف تا قافم تفاخر می‌رسد

□

پس همه از ترکمانی پر فضول

□

تو گرفتار عشق را ز نهان

□

در درون سینه مهرش کاشتند

□

دهلیز دار ملک الهی است صحن او

□

تا نمکم لب تو را، می به دهان نمی‌برم

□

بس نادره نگاری، بس بوالعجب بتی

□

از خود برآمدم من در عشق عزم کردم

□

غم‌گساران فرو شدند افسوس

□

ز اشک و چهره مرا سیم و زر شود حاصل

□

از عتاب دوستان چون سایه نتوان در رمید

□

هر فریقی مر امیری را تبع

□

جسم بی‌اصلم طلسمم خوان نه حی ناطقم

□

فدای خامه‌ی صورت گری توان گشتن

□

تا تو خود را پای بستی باد داری در دو دست

□

یا تو با درد من بیامیزی

□

آری چو فتنه عید کند شیفته شود

□

با دلی پر خون سر از پس کرد او

□

خار راه خود منم خود را ز خود فارغ کنم

□

صحبت این خاک ترا خار کرد

□

صبح فلک بین که بر موافقت جام

□

یک چند به گرد حرم و کعبه دویدی

□

خضر لب تشنه در این بادیه سرگردان داشت

□

می دود آن زیبا بر گل و سوسن‌ها

□

من تو را زان سوی جهان جویان

□

راستی را صنما بی قد تو

□

زبان مرغان خواهی طنین چرخ شنو

□

بر دکان بودی نگهبان دکان

□

گوگرد سرخ و مشک سیه خاک و باد اوست

□

چون وجودش نیک خواه شاه جم جاه است بس

□

ماه نو دیدی لبت بین، رشته‌ی جانم نگر

□

برون زرق است یا استم هزاران بار دیدستم

□

جان نه و چون سایه به تو زنده‌ام

□

رفت سوی آسیا و خوش بخفت

□

جولانگه تو زان سوی الاست گر کنی

□

کز همه مرغان تو خاموش ساز

□

همچون دهان زمزم دندانه باد چشمم

□

مالکی نیست که در عهد تو مملوک نگشت

□

سلطان یک سواره‌ی گردون به جنگ دی

□

بیا کامروز گرد خود نگردیم

□

ز آتش خورشید شد نافه‌ی شب نیم سوخت

□

کارم از دست سر زلف تو در پای اوفتاد

□

چو می در جان نشین تا غم نشانی

□

در کف این ملک یساری نبود

□

زیر رکابش نگر حلقه به گوش آسمان

□

تو و کوچه‌ی سلامت، من و جاده‌ی ملامت

□

عارفان نظری را فدی اینجا خواهند

□

ز هجران و غریبی بازگشتم

□

بهر چنین هودج بارگشی دار دل

□

در ده قدح که مردم چشمم نشسته است

□

به یاد مصطبه برخاستی معربدوار

□

کاین نمط از چرخ فزونی کند

□

کاس بخندید کز نشاط سحر گاه

□

ز نور حسن تو چشم و چراغ خورشیدم

□

ببری آب سنگ ما کز دل

□

تو جو کبوتربچه زاده این لانه‌ای

□

در ختنی روی تو حجله‌ی زنگی عروس

□

ز چین زلف تو باد صبا بهر طرفی

□

آنجا که دست ماست درو حلقه زان اوست

□

شیر سگی داشت که چون پو گرفت

□

صورت روح پاک می‌بینم

□

اگر به یاد سلیمان همیشه دستی داشت

□

ما و شما را به نقد بی خودیی در خور است

□

چکم از ناودان من قطره قطره

□

عید است و آن عصیر عروسی است صرع‌دار

□

گاه گاهش حالتی پیدا شدی

□

اگر ناف بهشت از شب تهی ماند آن نمی‌دانم

□

پایش ازان پویه درآمد ز دست

□

هر پاسبان که طره‌ی بام زمانه داشت

□

از بهر حسرت خوردنم، لب بر لب ساغر منه

□

از زلف او چو بر سر زلفش گذر کنی

□

جمله یاران چون خیال از پیش ما برخاستند

□

مرغ دیدی کو رباید دانه را

□

برشکر طوطیش نشیمن کرد

□

ماه نو ابروی زال زر و شب رنگ خضاب

□

مملکتی بهتر ازین ساز کن

□

دندان نکنی سپید تا لب

□

از روی فروزنده‌ی او پرده فکندم

□

چشم تو ز نیم زهر غمزه

□

گر دم نزنم تا حسد خلق نجنبد

□

دلم از خون چو خم به جوش آمد

□

چون بدید ابلیس را موسی به راه

□

مرا به نیم کرشمه تمام کشتی و آنگه

□

گرچه گره در گرهش بود جای

□

مرا با غم از نیستی هست سری

□

دریده تا نشود پرده‌ات نمی‌دانی

□

از روی همچو حورت صحرا چو خلد گشته

□

گاو اگر نیز رود تا برود غم نخورم

□

غم ز لب باج نفس می‌گیرد

□

فشاند سنبل و چون گل زغنچه رخ بنمود

□

کیخسرو تهمتن بر زال سیستان

□

دست و پیشانیش بوسیدن گرفت

□

از افق صلب شاه بین که مه نو

□

کسی است صاحب بخت بلند و عمر دراز

□

بخت نیک، آرزو رسان دل است

□

قدحی دارم بر کف به خدا تا تو نیایی

□

صحن ارم تو را و در او روح را نشست

□

پندم مده که تا بشنیدم حدیث دوست

□

وصلت چو دست سوخته می‌داشتی مرا

□

نیم شبی پشت به همخوابه کرد

□

ای غنچه‌ی دهانت از چشم سوزنی کم

□

خرقه‌ی تقوی به می افکنده‌ام

□

آن سایه منم که خاک خاکم

□

زحمت سرما و برف ماه دی

□

چو تب خال کو تب برد درد دل را

□

بکوی مغبچگان جامه‌های صوفی را

□

قلم برکش و بر دو گیتی رقم زن

□

در ره عشقت نفسی میزنم

□

با برتریش گوهر جمشید پست پست

□

بیگانه رحمت آورد بر زحمت دل ما

□

از لباس نفس عریان مانده چون ایمان و صبح

□

می پرم چون تیر سوی عشرت و نوشت

□

هر مجلسی و شمعی من تابشی نبینم

□

گرنه دوزخ نه بهشتستی مرا

□

هر کجا پای نهی گل روید

□

صبح برآمد چه شوی مست خواب

□

مجلس غم ساخته است و من چو بید سوخته

□

گر به خیل او در آیم خسرو فیروز بختم

□

اگر چشمان نکردی دیده بانی

□

برجه ای ساقی چالاک میان را بربند

□

صاحب حالت شدن حله‌ی تن سوختن

□

زان لب شیرین چو می‌آرم حدیثی در قلم

□

موئی چنان خمیده چشمی چنان کشیده

□

می به دهن برد و چو می می‌گریست

□

چشم بد دریافت کارم تیره کرد

□

من نه آنم که ز دامان تو بردارم دست

□

جور و بیداد و جفا کردن و عاشق کشتن

□

ندانستم ز اول قدر آن شهر

□

در دم سپید مهره‌ی وحدت به گوش دل

□

رفت معشوقش به بالینش فراز

□

برق شوقش از دهانم شعله میزد هر زمان

□

پنبه اندر گوش حس دون کنید

□

طاق و رواق ساز به دروازه‌ی عدم

□

کاش ابروی کجش بنگری از دیده‌ی راست

□

آب حیات می‌برد لعل لب چو آتشت

□

چون کبریتیم و هیزم خشک

□

بدرقه چون عشق گشت از پس پس تاختن

□

به عکس روی چو مه قبله مسیحائیست

□

هرکس که همچو حلقه برین در ملازمست

□

گفت ترسایان پناه جان کنند

□

امل چون صبح کاذب گشت کم عمر

□

دانی به عالم عشق بهر چه بی‌نظیرم

□

میان نازنینان نازنینی

□

باده‌ای کابرار را دادند اندر یشربون

□

گز زخم زنی سنانت بوسم

□

تا چو عمری گور کندی در مغاک

□

دردمندی رنج ضایع کرده‌ئی

□

رنج مشو راحت رنجور باش

□

می‌پرم مرغ وار گرد جهان

□

بنمای روی خود ز پس پرده آشکار

□

با زلف بیقرارش دل مدتی قرین شد

□

در طلب زهره رخ ماه رو

□

رسید وقت که پیک امان ز حضرت او

□

مقیم کوی تو گشتم که آستان ایاز

□

تا بدیدم لب شیرین تو دیگر زان روز

□

گفت خدا با تو ظالم چه کرد

□

از رخ و زلف تو رست در دل من آبنوس

□

ای لب عشاق تو، بوسه‌زن ساق تو

□

آن گل رخسار نگر نام گلستان چه بری

□

من ماهی چشمه حیاتم

□

از عکس خون قرابه‌ی پر می‌شود فلک

□

چو هست در ره مقصود قرب روحانی

□

دست در دامن می زن که از این پس همه روز

□

چرخ که یک پشت ظفر ساز تست

□

منتظران تواند مانده ترنجی به کف

□

عشق هر عقده که در زلف گره گیر تو بود

□

رسید مژده که سلطان گل به طالع سعد

□

عبس وجها سندی کان سناه مددی

□

وصل ندیده به خواب فرض کنی خوش‌دلی

□

نسیم باد صبا شرح آن خط ریحان

□

این چه ماهیست که کاشانه‌ی ما روشن کرد

□

کای ملک آزرم تو کم دیده‌ام

□

بابلیان عید را نعل در آتش نهند

□

دل یک سلسله دیوانه نجنبد از جای

□

در ره عشقش میان جان و دل

□

ز نور نوبهارت سبز و گرمیم

□

حلقه به گوش غم تو گشت عقل

□

میوه‌ی او خوش همی‌خورد آن غلام

□

به آه و ناله کنون دل نهاده‌ام چکنم

□

دیده دل محرم این پرده ساز

□

از شجر من شعرا میوه چین

□

به چشم عشوه‌گرش یارب آفتی مرساد

□

فراز بارگه خواجه‌ی زمین و زمان

□

زرین شده طغرای او ز انا فتحناهای او

□

در سر بازار عشق از جان و جان گفتن بس است

□

نه من به بند کمند تو پای بندم و بس

□

صحبت شیرین طلب نه حشمت خسرو

□

غره به ملکی که وفائیش نیست

□

چون جهانی ز خندقی است گلین

□

پس از مجاهده چون همدم تو می‌گشتم

□

او شهریاری من خاکساری

□

دل باده تو خورده وز خانه سفر کرده

□

ای زهر تو دستگیر تریاق

□

گر بود مردی، زنی زاید ازو

□

نظر به گلشن روحانیون نیندازم

□

بود شاهی در زمانی پیش ازین

□

بی‌باده‌ی زر فشان نباشم

□

از مژه ترک مست من صف زده بر شکست من

□

مرا بجور رقیبان مران ز کوی حبیبان

□

اشبعوا من غیر اکل و اسمعوا من غیر اذن

□

او در چه آب بد ز اخوت

□

صد دل خسته بهر موئی از آن زلف دراز

□

مدام آتش شوق تو درون منست

□

تا سمرقند آمدند آن دو امیر

□

گرچه رهرو نکند وقفه، کنم وقفه از آنک

□

آن جا که تویی جای نظر بستن ما نیست

□

با کمال قدرتت بر عرصه‌ی ملک قدم

□

خوی شده‌ست گوش را گوش ترانه نوش را

□

دولت و ملت جنابه زاد چو جوزا

□

گر شما روها بشویید این زمان

□

در مصر تا حکایت لعل تو گفته‌اند

□

لاف منی بود و توی برنتافت

□

یک ره ز ره دجله منزل به مدائن کن

□

می‌پرستان ماجرا از حسن ساقی کرده‌اند

□

خدا از لطف محضش آفریده

□

تا که ما را و تو را تذکره‌ای باشد یاد

□

داد به گیتی ظلام سایه‌ی خاک سیاه

□

دو پیکر عقربش را زهره در برج

□

دشمنانم بد همی گفتند و او

□

کس ندارد گوش در دهلیزها

□

روی در دیوار عزلت کن، در هم دم مزن

□

از پی جلوه گر آن سرو روان برخیزد

□

قدم در ره نهاد از روی یاری

□

این دل من چه پرغم است وان دل تو چه فارغ است

□

خاصگی دستراست بر در وحدت دل است

□

خستگی غالبست مرهم کو

□

دل از جان و جوانی بر گرفتم

□

جامه‌ی صد رنگ از آن خم صفا

□

کاری از روشنی چو آب خزان

□

مسلم نیست عمر جاودان الا وجودی را

□

کار زلف سیه ار سر ز خطت برگیرد

□

ای چرخ همچو زنگی خون خواره خلایق

□

بی‌وصل تو کاصل شادمانی است

□

اگر داری سری بگذر ز سامان

□

غم عشقت به هشیاری و مستی

□

با چنان قادر خدایی کز عدم

□

صد پیل‌وار خواهدم از زر خشک از آنک

□

مرد میدان عشق دانی کیست

□

زلفت بر آب شست فکندست یا ز زلف

□

زبون خاص و عامم در فراقت

□

ای جنت انس را تو کوثر

□

مادرش از خشم شیخ آورد شور

□

از پیش یار اگر نفسی دور می‌شوم

□

در مریدان در فکند از شوق سوز

□

از آن چرخ چون باز بر دوخت چشمم

□

سر ناکامی دل باختگان دانستم

□

ناتوان شخص ضعیفم هر زمان

□

یا رب تو مده قرار ما را

□

صدر سخی که لازم افعال اوست بذل

□

با لبت گر باده لاف جانفزائی می‌زند

□

دود آهی که بر آید ز دل سوختگان

□

چارپا را قدر طاقت با رنه

□

نشاط من همه زی آشیان نه فلک است

□

گر تو در سینه‌ی سیمین دل سنگین داری

□

آن سر که بود در می وان راز که گویدنی

□

چون ز پرده قصد عقل ما کند

□

پرچین باغ پروین بل پر نسر طائر

□

گفت چندانی که از بالا و پست

□

شام شبگون قمر فرسای را

□

گر امینم متهم نبود امین

□

آن خایه‌های زرین از سقف نیم خایه

□

ساقی بدین کرشمه اگر می‌کند به جام

□

به عیش کوش و حیات دو روزه فرصت دان

□

در بزم چون عقار و گه رزم ذوالفقار

□

غاشیه‌دار است ابر بر کتف آفتاب

□

هر دلی کز مهر آن مه روی دارد ذره‌ئی

□

از درد ما چه فکر وز احوال ما چه باک

□

اشک دیده‌ست از فراق تو دوان

□

همی راه و بی‌راه لشکر کشید

□

مردم و از دلم نرفت آرزوی جمال او

□

من در میان خون جگر غرقه وین زمان

□

پیر فلک را که قراریش نیست

□

همه بوم و بر باغ آباد بود

□

گفت شاهی دادمت، لشگر تراست

□

به نسبت من و با استری که من دارم

□

یافت شبی چون سحر آراسته

□

که گلنار بد نام آن ماه‌روی

□

گر سر مقصود داری مو به مو جوینده شو

□

مبارک باد بر شاه جهانبخش

□

جان سپاریم دگر ننگ چنین جان نکشیم

□

خروش آمد و گرد رزم او دو روی

□

به بازاری که نقد جان روانست

□

ای راحت جان و قوت دل

□

عهد عیسی بود و نوبت آن او

□

چو آن موبدان پاسخ شهریار

□

آمد به لب بام که خورشید زمینم

□

چو آگهی که نداریم جز لبت کامی

□

گفتی اسرار در میان آور

□

هم‌انگه یکی تند پاسخ نوشت

□

اگرمردم بشوئیدم بب چشم جام

□

چه شوی ز دیده پنهان که چو روز می‌نماید

□

او نکشتش از برای طبع شاه

□

یکی رعد و باران با برق و جوش

□

امشب به بزم خنده‌ی بی اختیار تو

□

قهرمان چار عنصر پادشاه شش جهت

□

وگر همای تو را هر سحر که می آید

□

به شهر کجاران به دریای پارس

□

گرد مشکست که گرد گل رویت بدمید

□

چو چشمت گشتم از بیمار شکلی

□

گوش در آن نامه تحیت رسان

□

که باشند شایسته و پیش‌رو

□

دست همت را کشیدم از سر دنیا و دین

□

در چنگ آرزویت سوزم چو عود و سازم

□

تا که خاک قدمش تاج من است

□

توانگر شد آنکس که درویش بود

□

وقت سحر شدی بتماشای گل بباغ

□

با پریرویان بخلوت روی در روی آوری

□

چشم ادب بر سر ره داشتی

□

چو شب نیم بگذشت و تاریک شد

□

هرگز به غیر خون دل و پاره‌ی جگر

□

گوئیا دارد ز انعامش مسیحا بهره‌ای

□

منم آن باز که مستم ز کله بسته شدستم

□

که پیروزگر در جهان ایزدست

□

عقیقش از لطافت در قدح چون عکس می‌افکند

□

من آن شمعم که صد پروانه دارم

□

گل نفسی دید شکر خنده‌ای

□

ز مردم زمین بود چون پر زاغ

□

به خون دیده نشانده‌ست گل‌رخی ما را

□

قضا به هرچه اشارت کنی مطیع شود

□

ز خوشدلی و طرب در جهان نمی‌گنجم

□

ابوالقاسم آن شاه خورشید چهر

□

حقه‌ای سر برنهاده، ما درو

□

سپهر غالیه سا و صبا عبیر آمیز

□

مضطرب از دولتیان دیار

□

برافراخت از کوه زرین درفش

□

چون از کرشمه دست به تیر و کمان کند

□

گر رهروان به کعبه‌ی مقصود میرسند

□

ما داد طرب دهیم تا ما

□

ز شهر برهمن به جایی رسید

□

چون وصف دهان تو کنم زانکه در آفاق

□

زین سرو خوشخرامی گل پیش او غلامی

□

مقبلی از کتم عدم ساز کرد

□

نبودش ز قیدافه چین در به روی

□

در کوی وفا چاره به جز دادن جان نیست

□

عکس خورشید جمالش در جهان

□

نی حاکمی و نه حکم خواهیم

□

به شبگیر برخاست آوای کوس

□

صد غلامش بود ترک ماه روی

□

عاقل نکند نسبت زلفت با مشگ

□

رنگ روی و نبض و قاروره بدید

□

به هامون نهادند صندوق اوی

□

تا به یاد لب او جام لبالب زده‌ایم

□

روی زیبای تو با ماه یکایک میزد

□

عریان کندم هر صبحدمی

□

نه کمتر شود بر تو نام بلند

□

گفتی از لعل من امروز تمنای تو چیست

□

فلک مهابت خورشید رای کیوان قدر

□

دسترس پای گشائیم نیست

□

ز دیبا نبرداشتی دوش و یال

□

نازها کردی و از عجز کشیدم نازت

□

نفس صبح فرو بندد از آه سحرم

□

گر ز داغ هجر او دردی است در دل‌های ما

□

بپردخت ازان پس به داننده مرد

□

مرد را گفت آن عزیز نامدار

□

بهشتی به رخسار و در حسن حوری

□

بی‌ادب تنها نه خود را داشت بد

□

سر دردمندی بدو گفت چیست

□

برده‌ای از تبسمی نقد بقای اهل دل

□

بت پرستانرا محقق شد که این خط غبار

□

نیست بجز رضای تو قفل گشای عقل و دل

□

بدو گفت کای خسرو شیرفش

□

بسکه دود دل من دوش ز گردون بگذشت

□

آشنایانرا ز بوی خویش مست افکنده‌ئی

□

مملکتش رخت به صحرا نهاد

□

به روم اندرون شاه بدفیلقوس

□

گر نگیرد دامنش داد از غبار هرزه گردم

□

هجر خوش باشد اگر چشم توان داشت وصال

□

چون باده تو خوردم من محو چون نگردم

□

ز دارا ز دیده ببارید خون

□

کای جهان نادیده‌ی من چون شدی

□

باز بر باد میدهد دل را

□

چون شکم از روی بکن پشتشان

□

هیم رفت پیش اندرون هفتواد

□

گر خنجر مردافکنت از هم ببرد خنجرم

□

از من مشوی دست که من بیتو شسته‌ام

□

در سایه سرو تو مها سیر نخفتیم

□

جوان را به مهر اردوان پیش خواند

□

حاجت ما توئی چرا که ز دوست

□

اکنون که بانگ بلبل مست از چمن بخاست

□

بسی کوشد که بیرون آورد رخت

□

نویسنده از کلک چون خامه کرد

□

گر به جنت هم نشین با ابلهان باید شدن

□

یار دردی کشان شنگولیم

□

جان به دل گوید رو بر من و بر خویش مخند

□

بکشتیم دشمنت را ناگهان

□

گفت من به یا تو، هان ای ژنده پوش

□

در پیش چشم او لب او میکشد مرا

□

آن گوهر کان گشاده من

□

سپهبد طلایه به داراب داد

□

سینه برافروختم، خانه فروسوختم

□

سوار گشته و عمدا گرفته باز به دست

□

با اسب بدان شاه کسی چون نرسیده‌ست

□

سرافراز محمود فرخنده‌رای

□

کمر ار نکته‌ئی از وصف میانش گویم

□

تنم زنار گبران در میان بست

□

فسونی چند با خواهش بر آمود

□

بیامد دو رخساره همرنگ نی

□

نه دیده از رخ خوب تو می‌توان برداشت

□

هر که او گوهر شناسد قیمت جوهر شناسد

□

نه پی زمر و قمارم نه پی خمر و عقارم

□

همی خورد زان جام زر هرکس آب

□

بر زمین چون اشک ریزد زار زار

□

بهر جان بیقرار آدم خاکی نهاد

□

جوابش داد و گفت از پرده این راز

□

پسر بد مر او را یکی شادکام

□

سودای سر زلف کمندافکن ساقی

□

اگر دردت شود درمان علاج رنج ما گردی

□

من تاج نمی‌خواهم من تخت نمی‌خواهم

□

چو دریا برآشفت مرد جوان

□

آن دو افعی سیاه مهره بازش از چه روی

□

کسی که کعبه‌ی جان دید بی‌گمان داند

□

میدان سخن مراست امروز

□

چو بودم جوان در برم داشتی

□

بنده‌ی او شو که یک التفات

□

جان هر خسته ز لطف تو دوا کسب کند

□

پیکار نجوییم و ز اغیار نگوییم

□

تو کردی مرا ایمن از بدکنش

□

از تو پر عطرست آفاق جهان

□

خم ایوان شاه کامران را

□

به روز بار کو را رای بودی

□

همی راند منزل به منزل به دشت

□

هر دست که دادند از آن دست گرفتند

□

نقش رخسار تو پیرامن چشمم میگشت

□

جان من و جان تو را هر دو به هم دوخت قضا

□

که باز آمدی جامه‌ها نیم‌نم

□

در ازل چون با می و میخانه پیمان بسته‌ام

□

لطافت لب و دندان و مستی چشمش

□

نماند ضایع ار نیک است اگر دون

□

به تخت بزرگی نهادند روی

□

امکان شکوه هست ز جور و جفای تو

□

عمر باقی بر صاحب‌نظران دانی چیست

□

چو گفتی ننگ می داری ز عشقم

□

یکی شارستان پیشش آمد بزرگ

□

خط و لب دلکشت طوطی و شکر ستان

□

سلطان اویس آنکه صفات جلال او

□

عجب دارم زیارانی که خفتند

□

فراوانش بستود و بنواختش

□

پس از شکستن دل کام دادی‌ام آری

□

میروم دست زنان بر سر و پای اندر گل

□

گر دو صد خانه کنی زنبوروار

□

همی راند یک ماه خود با سپاه

□

گر می‌برد ببندگی و می‌کشد ببند

□

چو مرغ در طیران آی و چون بر اوج نشستی

□

نوا را پرده عشاق آراست

□

همی رفت یک ماه پویان به راه

□

خدمت مینا علی الصباح رسیدم

□

در خلوتی که باده و ساقی و شاهد است

□

یک باره شوم رسوا در شهر اگر فردا

□

چنین تا به نزدیک کوهی رسید

□

شام را تا سایبان روز روشن دیده‌ام

□

هرکسی بر قدر همت اعتباری کرده‌اند

□

عقیق از تارک لل برانگیخت

□

سپهبد فرستاد نزدیک اوی

□

تا وقت باز گشتن چندی عزیز باشی

□

سپهر بخشش دریا عطای کوه وقار

□

سر ننهی جز به اشارات دل

□

نجنبد همی بر تو بر مهر من

□

چشم پرآب ما چو ز بحرین دم زند

□

غمت را گو بدار از جان ما دست

□

عراقی وار بانگ از چرخ بگذاشت

□

از ایران سران و مهان را بخواند

□

می‌گشاید تا ز هم چشمان خواب آلوده را

□

سهو است ترا ای جان اندیشه از این به کن

□

حریف غمزه غماز گشتیم

□

برفتند و سالار ایشان شعیب

□

گفت بر شو عمرها بالای عرش

□

گر زلف بیفشانی صد جانش فرو ریزد

□

گشاد از درج گوهر قفل یاقوت

□

نه اسپ و نه جوشن نه تیغ و نه گرز

□

خفته‌ی بیدار گیر گر چه ندیدی ببین

□

چون دهان بر لعل شورانگیز او

□

رفت شب و این دل من پاک نشد از گل من

□

سرانجام گفت این ز کشتن بتر

□

چو تیر غمزه‌ی خونریز در کمان آرد

□

ز شرح زلف تو موئی هنوز نا گفته

□

مکن با من حساب خوبروئی

□

سکندر به تخت نیا برنشست

□

کردم اظهار محبت پیش از زیبانگار

□

به شادی بزم سلطان قصب پوش

□

نقل و باده چه کم آید چو در این بزم دریم

□

یکی نامه بنوشت پس شهریار

□

تا به کلی گم شود در بحر جود

□

گفت درمستان لایعقل بچشم عقل بین

□

رسیده جبرئیل از بیت معمور

□

بره‌بر یکی شارستان دید پاک

□

زان بر سر بیمار غمش پا نگذارد

□

قرض خدا و قرض خلایق به گردنم

□

دل سنگین خود را بر دلم نه

□

بدو گفت کای ناکس بی‌خرد

□

از خضر نامه‌ئی به لب چشمه‌ی حیات

□

حدیث حسنت و ادراک هر کسی بحقیقت

□

فیاضه ابر جود گشتن

□

همانا که برزد یکی تیز دم

□

دست همت به سر زلف بلندی زده‌ام

□

چو مردان دامن از دنیا بیفشان

□

صد آفتاب از تو خجل او خوشه چین تو مشتعل

□

بران بودش اندیشه کاندر جهان

□

بیدلان را رخ زیبا ننمائی به چه وجه

□

سپهر را تتق زرنگار بربندند

□

هزار آهو بره لبها پر از شیر

□

یکی شاه بد هند را نام کید

□

نقد جان را به سر کوی بتان باید داد

□

بشنو نوای عشاق از پرده سپاهان

□

نفس است چو گرگ لیک در سر

□

که در شهر جهرم بد او پادشا

□

بنوش لعل روان چون زمرد سبزت

□

جوابش داد کای سرو سرافراز

□

نخست اقبال بردوزد کلاهی

□

سرافیل را دید صوری به دست

□

شوق تو در هم شکست پنجه‌ی شاهین صبر

□

صبحدم در باغ اگر دستت دهد

□

و ما ضاء ذاک البدر الا لاهله

□

به منزل بران طاق ویران رسید

□

سخت منقاری عجب دارد دراز

□

با او دمی وصال به صد لابه سالها

□

ز هر عقلی مبارک بادم آمد

□

سپه برگرفت از لب آبگیر

□

چرا برابر چشمی هزار بار نمیرم

□

وفا ز عهد تو میجست دوش خاطر من

□

همچو سایه در طوافم گرد نور آفتاب

□

سپه برگرفت از عراق و براند

□

آن رفت که پیوسته‌ام از روی عبادت

□

چون گذارت بسر کوی دلارام من افتد

□

به آواز حزین چون عذرخواهان

□

به نزدیک پوشیده‌رویان شاه

□

داری تخت ناصردین شاه تاجور

□

مگر کز آه من سرو گلندام

□

گر هیچ گریزی بگریز از هوس خویش

□

به ماننده‌ی نامدار اردشیر

□

شیخ می‌دانست، چیزی می‌نگفت

□

در هیچ ملک با ما کس دوستی نورزد

□

شکفته چون گل نوروز و نو رنگ

□

جهاندار زرین یکی تخت کرد

□

موحد را به مشرک نسبتی نیست

□

رسید موسم نوروز و یمن مقدم او

□

منم و این صنم و باقی عمر

□

چو آگه شد از رفتن اردشیر

□

دیشب نگار مهوش خورشید روی من

□

هوس سروقدی گرد دلم میگردد

□

عروسی در کنارش خوب چون ماه

□

یکی نامه بنوشت با داغ و درد

□

تا ننشیند به خاطر تو غباری

□

پادشاهان بگناهی که کسی نقل کند

□

بیا کامروز چون موسی عمران

□

که بودند یکسر هم‌آواز اوی

□

دیدش از خشکی مگر مردی سره

□

در وثاقم نان خشک و تره‌ای

□

بیارا خاطر ار آتش‌پرستی

□

چه گفت اندر آن نامه‌ی راستان

□

ناصرالدین شاه کفر افکن که در ماه رجب

□

ماه چو روی تو دید گفت زهی نیکوی

□

ز پیشگاه و ز درگاه نیستم آگاه

□

میان دو لشکر دو فرسنگ ماند

□

اگر ز پسته‌ی تنگ تو دم زند غنچه

□

مرا از آن لب شیرین و زلف عارض تو

□

روان کرد از عقیق آن نقش زیبا

□

چنین گفت کین راز چرخ بلند

□

هر که را امروز ساقی می‌کشد پای حساب

□

خوشا بوقت سحر بر سماع بلبل شب خیز

□

عاشق هدیه نیم عاشق آن دست توام

□

یکی مرد بر تیز و برنا و تند

□

کین چنین زیبا خداوندیم هست

□

شیخ ابواسحق سلطانیکه از شمشیر او

□

بزرگ امید را نزدیک خود خواند

□

بیاورد لشکر ده و دو هزار

□

هر گوشه که گوش دادم از عشقش

□

زلف کافر کیش را برهم مزن

□

اندر دل تو اگر خیال است

□

جهاندار دارا سپه برگرفت

□

سمن قرطه‌ی فستقی چاک زد

□

رنجم شفا بود چو تو باشی طبیب من

□

که دایم شهریارا کامران باش

□

بدان تا ز کردارهای کهن

□

شاهد ار می‌طلبی بر سر این کار ز من

□

زهی دولت زهی طالع زهی بخت

□

قصد کنی بر تن من شاد شود دشمن من

□

سکندر فرستاده از گفت رو

□

وی دوستان چه باشد اگر آگهی دهید

□

منم آن بلبل گل ناشکفته

□

ای یاد تو مونس روانم

□

نوشتند پس نامه‌یی بر حریر

□

یار اگر قاتل صاحب نظران خواهد بود

□

هم شمسه‌ی تو غیرت خورشید نوربخش

□

همه خوبی قمر او همه شادی است مگر او

□

زده بر سر کوه خارا عمود

□

گر عرب را گفتگوئی هست با ما در میان

□

دمی خواهم که با او خوش برآیم

□

که چون بی‌شاه شد شیرین دلتنگ

□

همی گفت کای نامور پادشا

□

چندی به هوس بر در هر خانه نشستم

□

دیوانه این چنین که منم در بلای عشق

□

خانه گرو نهاده و در کوی تو مقیم

□

دبیر جهاندیده را پیش خواند

□

چل مرقع پوش را دیدم به راه

□

به شش جهت چو از این هفت چرخ بوقلمون

□

درین افسانه شرطست اشک راندن

□

ازان سبز دریا چو گشتند باز

□

هم خیره ز انوار رخت موسی عمران

□

جز پرتو رخسار تو از طره شبرنگ

□

یاران به خبر بودند دروازه برون رفتند

□

به نیکی ز یزدان همی جست مزد

□

نه از باغش مرا برگ جدائی

□

اگر جز مهر تو اندر دلم بی

□

تاج تو ورای تاج خورشید

□

بیامد که دژ را کند خواستار

□

جهان را تیره‌رو ایجاد کردند

□

خوش ایستاده و با لعل دلبران در عشق

□

به حق آنک گشادی کمر که می نروم

□

کمر بسته و گرز شاهان به دست

□

گفت حق با تو چه کرد ای نیک بخت

□

قامتم شد چون کمند زلف مهرویان دو تا

□

خاقان جهان ملک معظم

□

بدان فر و اورند شاه اردشیر

□

تار سر زلفت ز گران باری دل‌ها

□

نقش سه شش طلب مکن از کعبتین دهر

□

تا شب و روز در نماز آیم

□

بدو گفت نزد دلارای شو

□

ایکه درمان جگر سوختگان می‌سازی

□

قد او هرگه که جولان میکند

□

مخسب ای دیده دولت زمانی

□

چو آورد لشکر به نزدیک فور

□

بگذر از هر دو جهان گر سر وحدت داری

□

خدا را محض لطفش آفریده

□

بود من و فنای من خشم من و رضای من

□

همی رفت تا سوی شهری رسید

□

هر نفس اینجا چو تیغی باشدت

□

روزکی همنشین ما گردی

□

به عزم دست بوسش قاف تا قاف

□

گرت نیست دردی، غنیمت شمار

□

ساقیا در قدح باده چه پیمودی دوش

□

بر چشمه‌ی آفتاب بسته

□

ز جفای تو حزینم جز عشقت نگزینم

□

نسیم عراقی ندانم چه بادی

□

کوه سنگین دل اگر قلزم چشمم بیند

□

نسیم خوش نفس با غنچه هر دم

□

دل شیرین به درد آمد ز داغش

□

چو بر دل شد زغم راه نفس تنگ

□

سر منزل عشاق تو جا نیست که آن جا

□

ما خستگان در آتش شوقش بسوختیم

□

جز رحمت او نبایدم نقل

□

محرمی نیست که با او به کنار آرم روز

□

رویها چون زین بیابان درکنند

□

در آن مجلس چو مستانرا ز ساغر سرگران بینی

□

از او شخصی فرو افتد گران سنگ

□

گوی چون با زخم چوگانش سریست

□

باز در فکر اسیران کهن افتادی

□

زنده کند مرده‌ی صد ساله را

□

تصدقت بالروح العزیز لشکرها

□

شاهی چو کیقباد و چو افراسیاب گرد

□

نه رای آنکه دلم دل ز یار برگیرد

□

مشعبد فلک از زیر حقه پیدا کرد

□

ملک را رغبت نخجیر برخاست

□

ته که رفتی و یار نو گرفتی

□

خرمنی نیست که غمهای تو بر باد نداد

□

نرگس هندوک مستک او جادوکی

□

تابش سینه و برت را خود ندارد چشم تاب

□

جهان گو همه عیش و عشرت بگیر

□

حال تو چونست وقت پیچ پیچ

□

دیده‌ی حرص و آز بر دوزیم

□

ز مریم بود یک فرزند خامش

□

جان رفت و اشتیاق تو از جان بدر نشد

□

عشق گوید که به یاد خم مشکین مویش

□

جهانگشای جوانبخت شیخ ابواسحاق

□

آتش دولت ما نیست ز خورشید و اثیر

□

زان می چون لعل ناب کز مدد او مدام

□

مردم از هر طرفی دیده در آنکس دارند

□

صفای صبح دل صادقان به جوش آمد

□

که شخصی در عرب دعوی کند کیست؟

□

من کوی او را بنده‌ام کورا میسر میشود

□

با همه حسرت خوشم به گوشه‌ی چشمی

□

جهانگشای جوانبخت شیخ ابواسحاق

□

هین که خروس بانگ زد بوی صبوح می دهد

□

جان را به کوی جانان چشم خوشت کشیده

□

چون توانم شد از اینجا که غمش موی کشان

□

خط بر رخ زیبای تو کفرست بر اسلام

□

جوابش داد کای باریک بینش

□

کردم گله زین چرخ سیه روی بد اختر

□

تا نگردد خون من در حشر دامن گیر او

□

اندر آن دنیا عزیزم دار زیرا گفته‌اند

□

از حیله خواب رفتی هر سوی می بیفتی

□

خوشا آنانکه دایم در نمازند

□

چون توانم کز حضورش کام دل حاصل کنم

□

آویخته سبحه‌شان به گردن

□

جوابش داد ما ده راندگانیم

□

ز دوستان و عزیزان که باشد آنکه مرا

□

بی چون اگر گناه شمارد نگاه را

□

بنمود عید چهره و اندر رسید باز

□

هوس عشق ملک تاج من است

□

زین به چه باید ما را که آید

□

در زبر افتاد خاک او را بسی

□

به شکل شمسه‌ی او آفتاب با تمکین

□

منت پروردم و روزی خدا داد

□

دولت فکند سایه بر اطراف این مقام

□

گفتم دلیل راه مجانین عشق چیست

□

بتی که مست و خرابی ز چشم فتانش

□

نور او شمع‌های عشق فروخت

□

بی‌میان و دهن تنگ تو از پیکر و دل

□

چون تو در چشم من آئی چکند مردم چشم

□

صباح عید بده ساغریکه در رمضان

□

که گر جان را جهان چون کالبد خورد

□

عقل اول را ز کاف و نون برون آورده‌اند

□

یک قوم جگرخونند از لعل می‌آلودت

□

سری که نیست در او کارگاه سودائی

□

بر سبلت هر کجا ملولی است

□

غلام هندوی خالش شدم ندانستم

□

جمله‌ی شب آن غلام پاک باز

□

از روزگار هیچ مرادی نیافتیم

□

ای ختم پیمبران مرسل

□

کانکه زیر گنبد نیلوفری دارد وطن

□

شاهان اسیر حلقه‌ی گیسوی پر خمش

□

هم باد نوبهار دل غنچه برگشاد

□

به ذات پاک من و آفتاب سلطنتم

□

ای خواجه ای که نافذ تقدیر در ازل

□

پای اگر بر سر من مینهی اینک سر و چشم

□

آرام جان به نرگس ساحر ز ما برد

□

شنیدستم که هر کوکب جهانیست

□

سلطان وقت خویشم گرچه زروی ظاهر

□

چشمم به چه کار آید اگر ساده نبینم

□

کلاه شادی بنهاده فرقدان بر فرق

□

ننگ عاشق ننگ دارد از همه فخر جهان

□

لبت به خون دل عاشقان خطی دارد

□

گفت شب در خواب دیدم ناگهی

□

خیال بود مرا کان غرض که مقصود است

□

به خود گفتا جوابست این نه جنگ است

□

کرده‌ام عزم سفر بو که مسیر گردد

□

لبی تشنه لب داردم چون سکندر

□

کنار جوی گزین گوش سوی بلبل دار

□

فلک پیر دوتایی پر از سحر و دغایی

□

در گنج رحمت به ما برگشا

□

گر بند نهد دشمن و گر پند دهد دوست

□

ز دست ساقی تحقیق اگر خوری جامی

□

جوابش داد به کز پند پرسی

□

من از عالم برون از آستانت

□

صد تیشه بباید زدنش بر دل هر سنگ

□

بگذر ز بوستان نعیم و ریاض خلد

□

زان صبح سعادت که بتابید از آن سو

□

دلم خود رفت و میترسم که روزی

□

گفت من در گلخنی‌ام مانده

□

شفق شنگرف بر مینا پراکند

□

به استادی نوائی کرد بر کار

□

هرگز از بند و غم آزاد نگردد آن دل

□

سرو فرازنده از قیام تو بی پا

□

رشته‌ی کاینات در هم بست

□

یاران همه پیشتر نشینید

□

غم همنشین من شد و من همنشین غم

□

در داستان نیاید اسرار عشقبازان

□

با وجود گره غنچه‌ی و تنگی دل او

□

قدیمی کاولش مطلع ندارد

□

نقشبندان طبیعت گوئیا بر شاخ گل

□

کاش به کوی نیستی خاک شوم که آن پری

□

نیست در دهر این زمان بی گفت و گویت مجمعی

□

قصد کنی بر تن من شاد شود دشمن من

□

شد از حال دل پر دردم آگاه

□

خواست تا خیل ملایک سر به سر

□

دارای دهر آصف ثانی عمید ملک

□

گاو شنزبه و شیر

□

عطر فروش باغ را لحظه به لحظه میرسد

□

قاتلی خون مرا ریخت که مقتولش را

□

نیست کار تو به سامان و کیائی به نوا

□

رخم از قبله جان نور گیرد

□

آن نه مرجان خموشست که جانیست مصور

□

بگاه بام دلم در نوای زیر آمد

□

آن قوم بی‌کرم را یک بار آزمودی

□

طبر خون با سهی سروت قرین باد

□

بی‌جرم دوست پای ز ما درکشیده باز

□

بخت اگر دست دهد دست من و دامن او

□

دلم به میکده زان میکشد که رندان را

□

بیا تا نوبهار عشق باشیم

□

کدام سرو که گویم براستی بتو ماند

□

بلبل بوستان شرع اختر آسمان دین

□

نه دارم چشم بر گنجور و دستور

□

در آن پرده که خوانندش حصاری

□

ز شوقت بر دل دیوانه‌ی ماست

□

جویی ز خون دیده گشادم به روی خویش

□

به یاد بزم سلطان جوانبخت

□

پس تو خود این گو که از تیغ جفا

□

مدتی گرد هرکسی گشتم

□

سرسبزی شکوفه‌ی بستانسرای فضل

□

هر شب که باده نوشم وز تاب سینه جوشم

□

چو می‌بینم بخواب این نقشها چیست

□

جان را ز روی لعل تو در تنگ آمده

□

لب شکر شکنت رونق کوثر بشکست

□

بدان رنجور بی درمان بگوئید

□

اندر این آخرجهان ز گزاف

□

رخست از آفتاب عالم افروز

□

بعد از آن موی سپید و تن نزار

□

با نرگس مخمورت بیمست ز بیماری

□

به خدمت خواند و کردش خاص درگاه

□

پادشاه جهان ابواسحاق

□

نه الله است هر اسمی که بسرایند در قلبش

□

فلما مررنا بربع الکواعب

□

آن دلبر خوب باخبر را

□

بگردانی بلای زهد از من

□

ز بیم چنگل شاهین جان شکار فراق

□

آنجا که ترک چشمت شست جفا گشاید

□

ابروی هلالیم گشاده

□

بیک آه سحر کز دل برآرم

□

زال گردون به کلافی نخرد یوسف را

□

شاه جهان سکندر ثانی جمال دین

□

بجز که کور نخواهد که من به هیچ سبب

□

چونکه قدم مینهد شوق تو در ملک جان

□

آن چه دولت بود کایشان یافتند

□

ساکن خلوت سرای انس را

□

زمین بوسید شیرین کای خداوند

□

گر چه مه در عالم آرائی ز گیتی بر سر آمد

□

حسرت نبرد عاشق جز بر دل مشتاقی

□

طبیبم میرود من درد خود را

□

به که مانم به که مانم که سطرلاب جهانم

□

بده ساقی که صوفی را درین راه

□

آنکو لبش گاه سخن هم طوطی و هم شکرست

□

غم هر بوده و نابوده تا چند

□

بساز ای یار با یاران دلسوز

□

ز آه سرد و سوز دل حذر کن

□

چشم بد دور ز حسن تو پریچهره که کشت

□

سایبان قیری شب میدرید از یکدگر

□

بر تخته خیالات آن را نه من نبشتم

□

به سوی بلبل بیدل برد بشارت گل

□

پس سالش کرد کای شایسته پیر

□

جهان برابر چشم سیاه میگردد

□

جوابش داد کز راه ندیده

□

متحیر شده‌ام تا غم عشقت ناگاه

□

کمال کامرانی در محبت چیست می‌دانی

□

سلطان چار رکن و سلیمان شش جهت

□

نمی‌خورم به حلال و حرام من سوگند

□

بر سر نفس بدآموز که شیطان رهست

□

باده در ساغر فکن ساقی که من رفتم بباد

□

از خیال سر زلفش سر ما پرسود است

□

سیاهی از حبش کافور می‌برد

□

ز آه سرد و سوز دل حذر کن

□

عالم بی خبری طرفه بهشتی بوده‌ست

□

چنین شکوفه نخندد به هیچ بستانی

□

بیایید که امروز به اقبال و به پیروز

□

ز شوقش آتشی در جانم افتاد

□

کوس رحلت زدند و منتظران

□

رعناتر از شمایل نسرین میان باغ

□

جهان رست از مرقع پاره کردن

□

کنون تو سرو خرامان بگاه جلوه‌ی طاوس

□

جان به آسانی از غمت دادم

□

در کاروان غم چو جرس ناله میکنم

□

یا رب این بوی طرب از طرف فردوس است

□

ز جور چرخ ستم دیده و رضا داده

□

از خستگان دل می‌برد لیکن نمی‌دارد نگه

□

تو آن شهریاری و آن شهره‌یاری

□

جوابش داد پیر دانش آموز

□

رقم از غالیه بر صفحه‌ی دیباچه زنی

□

تنها نه من افتاده‌ی سر پنجه‌ی عشقم

□

من دیوانه نه آنم که نصیحت شنوم

□

از فنا رو تافتیم و در بقا دربافتیم

□

روی چون عاقلان در خانه زین پس

□

نکته‌ی کز هیچ کس نشنیده‌ای

□

مدبران امور فلک ز راه ختن

□

نه بینی در که دریاپرور آمد

□

و صبح النحج لاح وهب سحرا

□

دیده با قد تو کی سایه طوبی جوید

□

زمانه مشعله‌ی قدسیان برافروزد

□

به جمال بی‌نظیرت به شراب شیرگیرت

□

یوسف روح را ز شومی نفس

□

بدان وجهم از دیده خون می‌رود

□

هوای دلبر و غوغای عشق و آتش شوق

□

پری پیکر برون آمد ز خرگاه

□

جان چو با عشق آشنا شد از خرد بیگانه گشت

□

دوش با طره‌اش از تیرگی بخت مرا

□

زهی خجسته مقامی و جانفزا ملکی

□

به مراعات کنی دلجویی

□

آنچنان خوار و حقیرم که مرا دشمن و دوست

□

هردم بدلم می‌رسد از مصر پیامی

□

گفتا سر چه داری کز سر خبر نداری

□

بهشتی دید در قصری نشسته

□

فرخنده روز آنکه بروی تو هر دمش

□

ز شام گاه قیامت کسی نیندیشد

□

تا خیال قد و بالای تو در دل بگذشت

□

ز مرگ ما جهانی زنده گردد

□

زهی طراوت رخ چشم بد ز روی تو دور

□

در دهانت سخنست ار چه بشیرین سخنی

□

سالها در یوزه کردیم از در صاحبدلان

□

شکایت را به شیرینی نهان کرد

□

دمی خواهم که با او خوش برآیم

□

گر زلیخا نیستی پیراهن یوسف مدر

□

چو از حد افق هنگام شبگیر

□

عشق بود کان هنر عشق بود معدن زر

□

نهان گردید شمع گیتی افروز

□

آن چنان جا کو به ناز و عز رسید

□

چنان بر عاشق خود مهربان بود

□

نخستم در دل آید کاین فلک چیست

□

به کنج قناعت گرت راه نیست

□

فردای قیامت که حساب همه خواهند

□

به صد آزرم گفت ای مهربان یار

□

ای نور هر دو دیده بی‌تو چگونه بینم

□

آهوانند در آن غمزه‌ی شیر افکن تو

□

دلبستگی هست مرا با وی از آنروی

□

حرف اول را ز سطر هفتمین

□

آن روز که هفت ساله بودی

□

خار در پهلو و پا در گل و خوش میخندد

□

گهی ز بوسه‌ی شیرین شکر کنی به مذاقش

□

چکاوک از سرمستی خروش در بندد

□

رفت این روز دراز و در حس گشت فراز

□

تا کند آفتاب زر پاشی

□

چشم برگور جهودانش اوفتاد

□

غم از درون دل من برون نمی‌آید

□

رباید گوسفندی گرگ خونخوار

□

به درد و رنج فرومانده و ز دوا نومید

□

در سرشکم نشد لایق بازار دوست

□

صوفی و گوشه‌ی محراب و نکونامی و زرق

□

ما دو سه کس نو مرده منتظر آن پرده

□

در باغ بتم باید کز پرده برون آید

□

بجام باده کنون دست می پرستان گیر

□

به خلوت پیش آن فرزانه رفتم

□

فلک بند کمر شمشیر بادت

□

مگر زین بسودی که ما را بسودی

□

امشب به کنار من توان خفت

□

در تنگنای کفر فرو مانده‌ئی هنوز

□

بر دف نی بر نی نی یک لحظه بیگارم

□

عشق تو بر تخت دل حاکم کشور گشای

□

گفت برگوی ای ز من آغشته‌تر

□

چون تو درآمدی اگر غرقه‌ی خون نبودمی

□

زمانه با هزاران دست بی‌زور

□

پیشگاه حضرتش گردنکشانرا بوسه جای

□

روی تظلم من و خاک سرای تو

□

دل رمیده‌ی شوریدگان رسوائی

□

هر دم ز شراب بی‌نشانی

□

چنان کز ابر نیسانی نشیند ژاله بر لاله

□

سخن بگوی که پیش لب شکر بارت

□

شه خاور جهان آرای باشد

□

آن می که چو اشک من زلالست

□

قدح باده اگر هست به من ده تا من

□

تا پراکنده آن زلف پریشان گشتیم

□

بر روی نکو این همه آشفته نگردند

□

حرام دارم با مردمان سخن گفتن

□

بنمود روی خوب و خجل کرد ماه را

□

سایلی گفت ای بزرگ پاک باز

□

به دست قدرت چوگان حکم و گوی سپهر

□

که از شبها شبی روشن چو مهتاب

□

غلام لعل لب تست جان شیرینم

□

مستغرق لجه‌ی شرابم

□

ز ابر قطره‌ی آب حیات میبارد

□

شکر اندر شکر اندر شکر است

□

نه به مسجد بودم راه و نه در میکده جای

□

از پیش من برفتی و خون دل از پیت

□

خداوند خاص و خداوند عامی

□

به سلطانی چو شه نوبت فرو کوفت

□

به گرد طالع سعدت که کعبه‌ی فلکست

□

دوشینه پیش رویت آیینه را نهادم

□

خون شد دلم در آرزوی آنکه یک نفس

□

تا کی زنی بر خانه‌ها تو قفل با دندانه‌ها

□

شبی که بود شب هفدهم ز ماه ایار

□

می‌کشیدم بی‌مرادی پیش ازین

□

آنکه شغل نظام عالم را

□

مگر کاب آن رود چون آب رود

□

خرم و فرخ و میمون و مبارک بادا

□

من با حضور ساقی کی توبه می‌نمایم

□

به اصطناع بیاراست دستگاه وجود

□

گر تو را سودای معراج است بر چرخ حیات

□

ای تو مقصود جنس و نوع جهان

□

ما بحور و روضه‌ی رضوان نداریم التفات

□

طالع اختیار مسعودت

□

فرستاد شه تا به روشن ضمیر

□

سبزه و آب گل‌افشان و صبوحی در باغ

□

باغ رخسار تو می‌دیدم و دل می‌دادم

□

گر سموم قعر تو بر موج دریا بگذرد

□

من دل پردلان بدم قوت صابران بدم

□

به جانت که گر بی‌خبرهاء خیرت

□

ای دل نگفتمت که ز لعلش مجوی کام

□

با زلف تابدار دلاویز پر شکن

□

نه فلک از دیده عماریش کرد

□

در حریم او خواص کعبه هست از ایمنی

□

دمادم کار ساقی چیست در می‌خانه می‌دانی

□

روی بنمود مه عید به شکلی که کشند

□

ز کوه قافم من که غریب اطرافم

□

زهی معمار انصاف تو کرده

□

چون کشد وسمه کمان دو کمان خانه ابروت

□

معمور کرده از پی امن جهانیان

□

مگر چون شود راه بر من فراخ

□

عرصه‌ی صحن تو بهشت هوا

□

جوی خون می‌رود از چشمه‌ی چشمم بر خاک

□

برده حکمت گوی از باد صبا

□

بیا تا با خدا خلوت گزینیم

□

از بر خیمه‌ی سپهر بتافت

□

می‌شوم عمری به صد بیچارگی

□

نزدیک خروس از پی بیداری مستان

□

مگر زان نوای بریشم نواز

□

باد معلوم خداوند که من بنده همی

□

تا ساغر من پر از شراب است

□

بیخ اقبال باز نشو نمود

□

پروانه‌ای تو بهر تو بفروز سینه را

□

همه با ماه و زهره بودم انس

□

لطیفه‌ئیست جمالش که از لطافت و حسن

□

صاحب مملکت و خواجه‌ی عصر

□

چو دیر آمد آواز مرغان به گوش

□

از وزارت را جلال و آفرینش را کمال

□

گفتی برو ز کویم تا پای رفتنت هست

□

هیچ طفل رسیده نیست درو

□

سبل‌های کهن را غم بی‌سر و بن را

□

وبال گشت همه فضل و علم و راحت و مال

□

چون ز فکر و علم خالی آمدی

□

بر یکی جود فایضت غالب

□

رهی کان ز محنت رهائی دهد

□

روزش به فرخی همه نوروز باد و عید

□

به عالم هیچ عیشی را از این خوش‌تر نمی‌دانم

□

هزار جان لب لعلش نهاده بر آتش

□

تو می دانی که جان باغ ما اوست

□

ساحت آسمان زمین تو گشت

□

خداوندان دانش نیک دانند

□

چون اصطکاک و قرع هوا از طریق صوت

□

سکندر که خورشید آفاق بود

□

لاله راندن به دم و سوختن اندر آتش

□

بوستان دلبری را چون قدت سروی نروید

□

به فال نیک برون آمدیم و رای صواب

□

من به خود کی رفتمی او می کشد

□

دین‌پروری که داغ ستورش مقربان

□

چون بندگان خاص را امشب به مجلس خوانده‌ئی

□

حامل حرز نامه‌ی امرت

□

من بینوا را به آن یک نوا

□

در بوستان ملک نهالی نشاند چرخ

□

نه طاقتی که ز نظاره‌ات بپوشم چشم

□

سپهر معنی مسعود کز قران سعود

□

وگر به خشم روی صد هزار سال ز من

□

به بارگاه وزارت به فرخی بنشست

□

در جهان مردی نمی‌بینم که از دردی جداست

□

نه خشت و رشته‌ی معمار را درو بازار

□

کسی را که این ساز یاری کند

□

خسرو اعظم دارای عجم وراث جم

□

قامت تو شور قیامت نمود

□

افسر پیروز شاهی بر سرت

□

هان ای صبای خوب خد اندر رکابت می رود

□

ای در زبان رمح تو تکبیر فتح مضمر

□

می‌جهد از بی‌نیازی صرصری

□

خواجه‌ی اختران غلام تو گشت

□

زدستان گیتی مگر جان برم

□

هست خورشید آسمان جلال

□

سال ها کردم به صافی خدمت میخانه را

□

آفتاب این چنین بود که تویی

□

چو ممن آینه ممن یقین شد

□

از تو آباد ظلم ویران شد

□

هر کرا سودای لیلی نیست مجنون آنکسست

□

هرچ آمده زیر آفرینش

□

توئی خالق بوده و بودنی

□

موکبی کز فر او فردوس دیگر شد زمین

□

گر برکنند دیده‌ام از ناخن عتاب

□

باز بر تخت بخت کرد مقام

□

یا رب من بدانمی‌تا به کجام می کشد

□

جاودان در کنف خیر و سعادت بادا

□

آن یکی زان آب خم پر کرد و رفت

□

زهی بنان تو توجیه رزق را قانون

□

غلط گفتم آن شاه سدره سریر

□

ای محرم خلوتی که آنجا

□

چیزی به دلت اثر ندارد

□

چنان شبی به درازی که گفتی هردم

□

منم و این صنم و باقی عمر

□

یا حدیث آن بهشتی چهره کز بدو وجود

□

واجب آنست که از حال گدا یاد کنند

□

گلزار باغ چرخ که پژمردگیش نیست

□

زیرنشین علمت کاینات

□

به بارگاه بزرگی نشست باز به کام

□

غمت هلاک مرا مصلحت نمی‌داند

□

هجران ماه روزه پیام وصال داد

□

ای پدر نشاط نو بر رگ جان ما برو

□

مه عید از فلک رخسار بنمود

□

گر از بنفشه و سنبل وفا طلب دارند

□

ز تف آتش دل وز سرشک دیده شده

□

بزرگ آفریننده هر چه هست

□

قدر تو کیوان و او را مشتری در کوکبه

□

فرشته سینه سپر می‌کند چو از سر ناز

□

شاه سنجر که کمترین بنده‌اش

□

تو آن مرغی که میل دانه داری

□

از کنار نبردگاه افق

□

هر نفس کو جلوه‌ی کبک دری خواهد نمود

□

زمین شد چون سپهر از بس بدایع

□

که مارا سر پرده‌ی تنگ نیست

□

سایه‌ای نه که شود از رخ خورشید خجل

□

اول نگهش کردم آخر به رهش مردم

□

آسمان مثل تو نادیده به خواب

□

دو هزار ملک بخشد شه عشق هر زمانی

□

سواد او به مثل چون پرند مینا رنگ

□

حالی این یک آب در کف آن زمان

□

ملک اقبال تو ملک لایزال

□

دور جنیبت کش فرمان تست

□

ای بصورت فرود دور فلک

□

همه ایجاد بتان بهر همین کرد خدا

□

بلی خود خلعت سلطان بهرحال

□

ز زلیخای حرم چادر سر بربودم

□

چو از دریچه‌ی گوش اندر آیدم به دماغ

□

ایکه از ذکر بمذکور نمی‌پردازی

□

نامه‌ای مطلع آن رنج تن و آفت جان

□

ببین سوز من ساز کن ساز تو

□

ملک را از رایت اقبال و رای روشنش

□

به هوای مهر رویش همه مهرها بریدیم

□

هزار سال به میزان عدل و انصافش

□

دو جهان را کند یکی لقمه

□

در نهاد از فلک نمودارم

□

ذره‌ی ذوق و گشایش می‌نیافت

□

ای بقدر و شرف عدیم شبیه

□

که چون ی کره آن شاه گیتی نورد

□

آب و آتش دارم از هجران او در چشم و دل

□

چشم بیمار تو را نازم که با صاحب دلان

□

هم وهم من به مقصد خرد و بزرگ تاخت

□

ما همه همدلیم و همراهیم

□

این چو پیکان بشارت‌بر، شتابان در هوا

□

مژده‌ی یوسف گمگشته بکنعان بردند

□

فضا خطبه‌ها کرده در ملک و ملت

□

سریر سخن برکشیدم بلند

□

حق آنرا که زبر دست جهانی کردت

□

تا رطل گران از کف ساقی نگرفتم

□

چون غنیمت را مقابل کرده شد با ایمنی

□

از این نزدیکتر دارم نشانی

□

صحنت از صحن خلد دارد عار

□

سر فرو برده به اندوهی که داشت

□

هم سپهر از رفعت سقفت خجل

□

که دایم به دانش گراینده باش

□

ای بی‌بدل چو جان بدلی نیست بر توام

□

حلقه‌ی دام نجات است خم طره‌ی دوست

□

بر عادت از وثاق به صحرا برون شدم

□

فضیلته للفاضلین بصیره

□

صدر دنیایی و دنیا را به تو

□

بچه افسون دل از آن مار سیه برهانم

□

آنکه بردست نهایت به ابد

□

وگر زان ترنم شوم خفته نیز

□

روشن زمین و فرق هوا را ز قیر و مشک

□

گوشه چاک گریبانت اگر بگشایی

□

یارب چگونه در سر کلکی توان نهاد

□

گم گردد روزگار چون ما

□

گوهرت روی کائنات وجود

□

چون رسیدند آن دو تن با یک دگر

□

همچنین جاودان ز کلکش باد

□

برین در مگر چون کلید آوری

□

ای باد صبا گرفته در گل

□

چه عشوه‌ها که خریدم ز چشم عشوه فروشش

□

برنامه‌ی وجودت شد چار حرف عنوان

□

ای در زمین ما را قمر ای نیم شب ما را سحر

□

بسته گرد موکبت صد پرده بر روی سماک

□

بوی گل شاخ فرح در باغ خاطر می‌نشاند

□

حور و غلمان بر مبارک عقد تو گاه نثار

□

نوائی که در وی نوائی بود

□

روح‌القدس از پی تفاخر

□

دردا که بر لب آید جانم ز تشنه کامی

□

تا دامن بساط ترا بوسه داده‌ام

□

گرم شد و عربده آغاز کرد

□

آسان بر نفاذ تو دشوار اختران

□

پس کند آن تخته پر نقش و نگار

□

دیدم از باقی پرندوشین

□

مگر بر نوای چنان ناله‌ای

□

جیشش خراج خطه‌ی چین و ختا ستد

□

دل در طلب خنده‌ی شیرین تو خون شد

□

سلطان سلاطین که شیر چترش

□

ای خورده تو خون صد قلندر

□

کوه را از مدت سایه‌ی ابر و نم شب

□

در شهر بی نشانان سلطان چه حکم داند

□

که بفرما یا امیر الممنین

□

حلقه حی را کالف اقلیم داد

□

خرقه‌ی تسلیم اندر گردنم

□

گفتم که الامان ز دم آتشین من

□

گفت با خود کر که با گوش گران

□

روز تاریک است بی‌رویش مرا

□

آنچ نپسندی به خود ای شیخ دین

□

شد ز فرط عشق سودایی ازو

□

گفت ای همراه آن نام سنی

□

که تا دور باشد خرامش پذیر

□

چونک جمله از یکی دست آمدست

□

یا ذا الفضائل زهر الشمائل

□

گفت نار از خاک بی شک بهترست

□

در این خاک در این خاک در این مزرعه پاک

□

هم‌چنانک بی‌قراری عاشقان

□

مخمور باده‌ی طرب انگیز شوق را

□

گفت چون از جد و بندم وز جدال

□

که چندانکه هست آفرینش به جای

□

دانه‌ی چندی نهاده بر زمین

□

با لب خشک گوید او قصه چشمه خضر

□

چونک از میخانه مستی ضال شد

□

مقیم خانه ما شو چو سایه

□

گر نبیند کودکی احوال عقل

□

بانتظار خیال تو هر شبی تا روز

□

تا که تتماجی پزد اولاد را

□

به تعلیم دانش تنومند باد

□

هر دمی شوری نیاوردی به پیش

□

بگفته‌ام که نگویم ولیک خواهم گفت

□

شور چندان شد که تا فوق فلک

□

گه مست کار بودم گه در خمار بودم

□

ترک خشم و شهوت و حرص‌آوری

□

رخ تو پرده‌ی دیبای ششتری بدرید

□

روستایی شد در آخر سوی گاو

□

چو او برزند طبل خود را دوال

□

خوش‌دلم در باطن از حکم زبر

□

ساقی گلرخ ز می این عقل ما را خار نه

□

خویش‌بینی کرد و آمد خودگزین

□

سر خم رحیق بگشایم

□

که چرا تو یاد احمد می‌کنی

□

کرده بد هر جای کوهی خاک بیش

□

تا نزاید بخت تو فرزند نو

□

میان بسته هر یک به گوهرخری

□

تو بنشنیدی که آن پر قند لب

□

جمله به ماه عاشق و ماه اسیر عشق تو

□

خوان بیاوردند بهر میهمان

□

مخمور و مست و تشنه و بسیارخواره‌ایم

□

چنگیی را کو نوازد بیست و چار

□

سخنی بلبل از لبش می‌گفت

□

هر زمانش خلق بر می‌داشتند

□

سماعی که چون دل به گوش آورد

□

گفت با خود آنچ کردم با کسان

□

قد حل بروحی فتضاعفت حیاه

□

می‌فرستاد او غلامان را به باغ

□

به آفتاب حقایق به هر سحر گوییم

□

یک سالستم بگو ای ذو لباب

□

خوش دلی مرد کی حاصل بود

□

وا رهید آن مارگیر از زخم مار

□

چنان زن نوا از یکی تا به صد

□

کرد اشارت عایشه با دستها

□

بوی سلام یار من لخلخه بهار من

□

چون ملایک مانع آن می‌شدند

□

زان لقمه کس نخورده‌ست یک ذره زان نبرده‌ست

□

سجده‌ای کرد و گلوی خود گرفت

□

گر چه از روی خرد دور تسلسل باطلست

□

در غزا بر پهلوانی دست یافت

□

سرآهنگ پیشینه کج رو کند

□

علم و آدابش تمام آموخته

□

هر چه بر افلاک روحانیست از بهر شرف

□

تو برای وصل کردن آمدی

□

متهم شو همچو یوسف تا در آن زندان درآیی

□

مطرب جان مونس مستان بود

□

باد سحری نکهت مشک ختن آورد

□

تو که باشی زید هم خود را نیافت

□

نشاط غنا در من آور پدید

□

ضربت فرعون ما را نیست ضیر

□

گیرم قدح غیبی از دیده نهان آمد

□

فانتقمنا منهم است ای گرگ پیر

□

به بیداری مگر من خواب بینم

□

گفت من ضامن که با صد اضطراب

□

راستی را قد خمیده‌ی من

□

گفت عبدا ممنا باز اوش گفت

□

دماغ مرا کز غم آمد به جوش

□

قسمت حقست مه را روی نغز

□

چونک به عشق زنده شد قصد غزاش چون کنم

□

آن یکی گفتش که از بد گوهری

□

منم و این صنم و عاشقی و باقی عمر

□

ای تو میر آب و من مستسقیم

□

از میان خلق بیرون رفته بود

□

گفت زاهد از دو بیرون نیست حال

□

چراغ ارچه باشد هم از جنس نور

□

گشت از جذب چو تو علامه‌ای

□

آن قبله و سجده گاه جان را

□

تا هلال روزه را گیرند فال

□

گر وسوسه کرد گرد پیچم

□

از ترهب نهی کردست آن رسول

□

مجلس ما بیتو ندارد فروغ

□

آبکش داد و علف از دست خویش

□

رونده رهی زن که بر رود ساز

□

چشم کوران آن خسارت را بدید

□

لا تبخلن و اوفر راحنا مددا

□

گفت او این را اگر سقفی بدی

□

چو رنجور تن آید چو معجون نجاحیم

□

یادش آمد مردی آن پهلوان

□

مکن عیب تهی دستان که در بازار سرمستان

□

لقمه‌ی زندانیان خوردی گزاف

□

از آن پیشتر کان گره باز کرد

□

گوید احمد گر یقینش افزون بدی

□

چون تغییر هست در جان وقت جنگ و آشتی

□

که سلام ما به قاضی بر کنون

□

چو رسول آفتابم به طریق ترجمانی

□

صد هزاران صفع را ارزانیم

□

ما فرو رفتیم در دریای عشق

□

ده هزاران وام کردی از مهان

□

مگر ناله‌ی زیرم آید به گوش

□

نیم‌شب می‌زد سحوری را به جد

□

در نیش تو نوش بین به نیش آ

□

من حلالت می‌کنم خونم بریز

□

هین که بکلربک شادی به سعادت برسید

□

گفت افزون زانچ تانم گفت من

□

مستی آمد اشک ریزان بی‌قرار

□

در فتاد اندر بنا و خانه‌ها

□

مگر گرمتر زین شود کار من

□

تا مگر این از دلش بیرون کنم

□

ای خیالت غمگسار سینه‌ها

□

یافتش زیرک‌دل و شیرین جواب

□

نیک و بد اندر جهان هستی است

□

کان فلک‌پیمای میمون‌بال چست

□

بحقیقت بدان که قصه عشق

□

دور ماند از جر جرار کلام

□

مگر خاطرم را به جوش آوری

□

گفت صدیقش که این خنده چه بود

□

درآید جان فزای من گشاید دست و پای من

□

کاف رحمت گفتمش تصغیر نیست

□

آن ساقی بدمست که امروز درآمد

□

عزم کرده که دلا آنجا مه‌ایست

□

تا چو اندر عشق بگدازی تمام

□

آن خدایی که فرستاد انبیا

□

بدان لحن بردن توان بامداد

□

دزد آمد آن زمان پیشش نشست

□

آن خیال جان فزای بخت ساز بی‌نظیر

□

بنده سوی خواجه شد او ماند زار

□

ضمیر همدگر دانند یاران

□

گوهری بیرون کشید او مستنیر

□

خال هندو را خطی از نیمروز آورده‌اند

□

بر تن و دست و کتفها بی‌گزند

□

که شاها به دانش دل آباددار

□

چونک آگه شد دوان شد چپ و راست

□

اطلس و دیباج بافد عاشق از خون جگر

□

مانعش از آب آن دیوار بود

□

در نرد دل از تو متهم شد

□

پاره‌ای دزدید و کردش زیر ران

□

بشکر خنده ز تنک شکر شورانگیز

□

گفت سلطان امتحان خواهم درین

□

که روشن خرد پادشاه جهان

□

گرد آید مرد و زن جمعی عظیم

□

سقانا ربنا کاسا دهاقا

□

جامگی او وظیفه‌ی چل امیر

□

بیش مکن تو دود را شاد مکن حسود را

□

هم از آنجا کین تردد دادیم

□

پرتو مهرست یا مهر رخ زیبای یار

□

تا به پشت همدگر بر صیدها

□

چنان برکش آن نغمه‌ی نغز را

□

بود آخر مظلم و زشت و پلید

□

چو آمد جان جان جان نشاید برد نام جان

□

هدهدی نامه بیاورد و نشان

□

شکفته گردد از این باد شاخه‌های خرد

□

گفت زاهد نه سزای آن نشاف

□

چون بر محمود بردندش سپاه

□

گفت من گفتش برو هنگام نیست

□

از آن زخمه کو رود آب آورد

□

سالها در بند وصل ماه خود

□

منم ناکام کام تو برای صید و دام تو

□

آن عرب را کرد از فاقه خلاص

□

چو مرغ خانه تا کی دانه چینیم

□

می‌کشد آن دانه را با حرص و بیم

□

برین خوان هر روزه این قرص زرین

□

صد گمانت بود در پیغامبریم

□

به سقراط فرمود دانای روم

□

آن یکی گفت اندرین برد العجوز

□

خرم کن و روشن کن این مفرش خاکی را

□

پس بدو گفت آن یکی ای ذو فنون

□

گفته‌ای فردا بیایم لطف و نیکویی نمایم

□

بد ز رنجوریش خواجه‌ش بی‌خبر

□

ای سام تو بر سحر وی شور تو در شکر

□

نقش کژمژ دیدم اندر آب و گل

□

مگر کز یک آواز رامش فروز

□

چون سر سفره رخ او توی توی

□

ز بگاه میر خوبان به شکار می‌خرامد

□

آن سوار آن را بدید و می‌شتافت

□

به جان جمله جانبازان که جانم

□

واستان هین این سخن را از گرو

□

بامدادان کان مه از خرگاه می‌آید برون

□

آب را در غورها پنهان کنم

□

جهانجوی را گفت پاینده باش

□

گفت صاحب‌خانه نان اینجا کجاست

□

چو بر صورت زند یک دم ز عشق آید جهان برهم

□

پس دوباره رحمتم آرید هان

□

صد هزاران گل صدبرگ ز خاکم روید

□

کین ایاز تو ندارد سی خرد

□

داشت بر چشم آن زن همچون نگار

□

چون سگ اصحاب کهف آن خرس زار

□

احمد مرسل که خرد خاک اوست

□

پیش رو آیینه بگرفت آن عجوز

□

ببین عذرا و وامق را در آن آتش خلایق را

□

در عجب ماندم بجستم حالشان

□

ز ره زیاده جویی به طریق خیره رویی

□

گفت ما دو بندگان کوی تو

□

روی ازین بنده‌ی بیچاره‌ی درویش متاب

□

چند بارش راند از روی جوان

□

نقطه گه خانه رحمت توئی

□

که ز نبض آگه شوی بر حال دل

□

ز خون ما قصاصت را بجو این دم خلاصت را

□

شیر مردانند در عالم مدد

□

بیا بیا درویش من درویش من مرو مرو از پیش من از پیش من

□

من ندانم که تو ماهی یا وثن

□

بود بارانی و سرمایی شگرف

□

مصطفی آمد عیادت سوی او

□

که گشتیم چون بلبل از ناله مست

□

گفت آن را من نخواهم گفت چون

□

برآور بنده را از غرقه خون

□

مشرقت کردم ز نور ایزدی

□

یار ما افزون رود افزون رویم

□

نبض او بگرفت و واقف شد ز حال

□

کشور تحقیق را امیر نخیزد

□

یک فقیه و یک شریف و صوفیی

□

فاتحه فکرت و ختم سخن

□

چون ستد زو نان بگفت ای مستعان

□

از آن آب حیاتست که ما چرخ زنانیم

□

پس نقیبان پیش او باز آمدند

□

حمله بردم سوی شیران همچو شیر

□

مثنوی را مسرح مشروح ده

□

زنده‌ی جاوید گردد کشته شمشیر عشق

□

در عیادت شد رسول بی ندید

□

خدای خرد بخش بخرد نواز

□

امر سلطان به بود پیش شما

□

حریف دوزخ آشامان مستیم

□

دست چپشان پهلوانان ایستند

□

سیر گشتیم از غریبی و فراق

□

از بلال او بیش بود اندر روش

□

هر آنکو با سر زلف سیاهش

□

او به هر شهری که رفتی از نخست

□

مرا از نوازیدن چنگ خویش

□

کز غزای هند پیش آن همام

□

خبر کن آن طبیب عاشقان را

□

دست خاییدن گرفتندی ز خشم

□

نی نی که این دو باغ اگر چه خوش است و خوب

□

تا نمیری نیست جان کندن تمام

□

زاهدانرا چون ز منظوری نهانی چاره نیست

□

حکم یزدان از پی آن خام مرد

□

از آن ابر کاتش در آب افکند

□

تو وکیلم باش نیمی بهر من

□

رو در چمن و به روی گل بنگر

□

گفت پیغامبر به گوش چاکرم

□

مونس و یار غمگنان باشیم

□

نام میری و وزیری و شهی

□

کجا قرار توانم گرفت در غربت

□

بحر کف پیش آرد و سدی کند

□

به لطف و خوی تو در بوستان موجودات

□

روز شد بیدار شد آن کاروان

□

عمر آمد عمر آمد ببین سرزیر شیطان را

□

تا که لقمان دست سوی آن برد

□

مرا گویی بدین زاری که هستی

□

نیستش درد و دریغ و غبن موت

□

کاشکی بشکافتندی جان من

□

گفت این هدیه بدان سلطان برید

□

ز نقاشی به مانی مژده داده

□

ذکر او کرد و ذکر بر پای کرد

□

امشب ز خود افزونیم در عشق دگرگونیم

□

گرچه جسم نازکت را زور نیست

□

برآمد آفتاب جان فزون از مشرق و مغرب

□

شرح آن گردک که اندر راه بود

□

خیمه از دایره‌ی کون و مکان بیرون زن

□

آنک او از مخزن هفت آسمان

□

ز صد شمشیر زن رای قوی به

□

پس بر آمد پوستش رنگین شده

□

و تلاقینا ملاحا فی فناکم خفرات

□

گفت شیخ آن نو مرید خویش را

□

همی‌خوریم می جان به حضرت سلطان

□

باشد آن کفران نعمت در مثال

□

خسروی در دشت شد با یوز و باز

□

بر دل موسی سخنها ریختند

□

فلک جز عشق محرابی ندارد

□

دو کس از اعیان آن ده یافتند

□

شمع را چون برفروزی اشک ریزد بر رخان

□

گفت ایشان متهم باشند چون

□

اندر جمال یوسف گر دست‌ها بریدند

□

مر سال شیخ را داد او جواب

□

به عشوه توبه‌ی شهری شکستست

□

کین مگر قاصد کند یا حکمتیست

□

خدائی کافرینش در سجودش

□

زنده شد او چون پیمبر را بدید

□

چون تو آیی جزو جزوم جمله دستک می‌زنند

□

گفت دشمن را همی‌بینم به چشم

□

تو رئیسی و امیری دم و پند کس نگیری

□

تیراندازی بحکم او را بدید

□

دی طبیبم دید و دردم را دوا ننوشت و گفت

□

ره گذریانش ملامت‌گر شدند

□

سماع خرگهی در خرگه شاه

□

پیش مریم حاضر آید در نظر

□

سودی همگی سودی بر جمله برافزودی

□

نایب من باش در قسمت‌گری

□

سیر و ملول شد ز من خنب و سقا و مشک او

□

تا بگفتند ای پیمبر راست نیست

□

با دلبری سمتگر و سرکش فتاده‌ام

□

گفت هیچ از نحو خواندی گفت لا

□

شبی باد مسیحا در دماغش

□

پس نبی فرمود کان را بر کنند

□

ویرانه آب و گل چون مسکن بوم آمد

□

سجده‌ی ناوردند کس را دون او

□

زین جان پر از وهم کژاندیشه گذشتیم

□

ضاله چه بود ناقه‌ی گم کرده‌ای

□

گفت شیخا دوستی بود آن من

□

با ادب گفتند ما از دوستان

□

که فرهاد از غم شیرین چنان شد

□

کینه‌های کهنه‌شان از مصطفی

□

گر زان که تو قارونی در عشق شوی مفلس

□

کاشنا بودند وقت کودکی

□

حریف غمزه غماز گشتیم

□

راضیم من شاکرم من ای حریف

□

چشمت بقصد کشتن من می‌کند کمین

□

تو کجایی تا شوم من چاکرت

□

که چون شد ماه کسری در سیاهی

□

بر گشا گنجینه‌ی اسرار را

□

چون چرخ زند آن مه در سینه من گویم

□

چون نبی از وحی فرمودی سبق

□

کز روی تو چشم برندارم

□

سالکان راه را محرم بدیم

□

ای که گفتی گرد لعلش خط مشگین از چه روست

□

یک بهیمه داشت در آخر ببست

□

از آن دولت فریدونی خبر داشت

□

اهل و فرزندان سفر را ساختند

□

عاشقان را دین و کیش دیگرست

□

ناطقه چون فاضح آمد عیب را

□

می خرامد بخت ما کو هست نقد وقت ما

□

او همی‌شد و اژدها اندر عقب

□

نگارین دست من بگرفت و از دست نگارینش

□

لیک بر شیری مکن هم اعتماد

□

به زیر تخته‌نرد آبنوسی

□

فاش و مطلق گفتنم دستور نیست

□

هر جا که بپری تو ویران شود آن مجلس

□

شیر حقم نیستم شیر هوا

□

گه باروی چرخ رخنه کردم

□

عاقبت پیدا شود آثار این

□

آئینه‌ی سکندر و آب حیات خضر

□

اعتمادی بودشان بر قدس خویش

□

ز ثورش زهره وز خرچنگ برجیس

□

امتحان شیر و کلبم کرد حق

□

ملکی که پریشان شد از شومی شیطان شد

□

گفت من چند ارمغان جستم ترا

□

نظری کرد سوی خوبی تو دیده ما

□

بردشان بر گور او بنمود راه

□

همچو زلف سیاه سرکش هندو

□

خواجه‌اش می‌داشتی در کار پیش

□

نصیحت نیکبختان گوش گیرند

□

جمع گشتندی ز هر اطراف خلق

□

زبان سوسن از ساقی کرامت‌های مستان گفت

□

چونک جزوی عاشق جزوی شود

□

ز من ای ساقی مردان نفسی روی مگردان

□

گر بگویم نیم‌شب پیش توم

□

من نخواهم آفرین هیچ کس

□

هر کسی را گر بدی آن چشم و زور

□

به سختی می‌گذشتش روزگاری

□

هر یکی بر نیتی تکبیر کرد

□

ای مشعله آورده دل را به سحر برده

□

چون بمردم از حواس بوالبشر

□

از خویش خواب گردیم همرنگ آب گردیم

□

او نشسته بر سر هر دو جوال

□

شمس مشرق فروز عالمتاب

□

چون خدو انداختی در روی من

□

که چون خسرو به ارمن کس فرستاد

□

از منجم بود در حکمش هزار

□

نوح تویی روح تویی فاتح و مفتوح تویی

□

بر میانش خنجری دید آن لعین

□

چشم بد دور از خیالش دوشمان بس لطف کرد

□

سگ کند آهنگ درویشان بخشم

□

جمله با پروانه گفتند ای ضعیف

□

مشفقی مسکین‌نوازی عادلی

□

چراغ افروز چشم اهل بینش

□

بط عاقل گویدش ای باز دور

□

ای چرخ تو را بنده وی خلق ز تو زنده

□

صاحب خانه بگفتش خیر هست

□

بگفتم یک سخن دارم به خاطر

□

تو نمی‌دانی که آن اشتر کجاست

□

تنم از مهر رخت موئی و از موئی کم

□

هین مگو کین مانند اندر گردنم

□

که بشتاب ای نظامی زود دیرست

□

گفت من نومید پیش او روم

□

کم گوی حدیث نان در مجلس مخموران

□

پس ترا باطن مصفا ناشده

□

کی یاد من رفت از دلش ای در دل و جان منزلش

□

وز سبک‌داری فرمانهای او

□

مالک دعرش چو زیشان می‌خرید

□

این همه وهم توست ای ساده‌دل

□

به صدر صاحب صاحبقران فرستادم

□

راست گو تا وا رهی از چنگ من

□

آتش به من اندرزن آتش چه زند با من

□

بلک تحریضست بر اخلاص و جد

□

ایمنیم از خمار مرگ ایرا

□

کای زنان با طفلکان میدان روید

□

در آن زمان که امید بقا خیال بود

□

جمله صحرا را چرد او تا به شب

□

که با این مرد سودائی چه سازیم

□

فلسفی از نوع دیگر کرده شرح

□

زان نور همه عالم هر شیوه همی‌نالم

□

رفت جوحی چادر و روبند ساخت

□

با وی چو شهد و شیرم هم دامنش بگیرم

□

از صدا آن کوه خود آگاه نیست

□

گفت از حیرت دلم در خون نشست

□

تا بنوشد سنقر و بک یا رقت

□

طراز آفرین بستم قلم را

□

همچو خشخاشی همه خواب آوری

□

هم ناظر روی تو هم مست سبوی تو

□

جامه‌ی اطلس کمر زرین روان

□

بی‌گنه بی‌جنایت گردشی بی‌نهایت

□

روز شد گفتش که ای عمران برو

□

دل را چو لاله از می‌گلگون شکفته دار

□

من چنان خواهم که هم‌چون یاسمین

□

سریر افروز اقلیم معانی

□

چند دید از من گناه و جرمها

□

به ترانه‌های شیرین به بهانه‌های زرین

□

بعد ازین می‌ده ولی از کس مخواه

□

چه باشد خار گریان رو که چون سور بهار آید

□

تا دو سه میدان دوید اندر پیش

□

رخسارش آتش و دل بیچارگان سپند

□

صاحب باغ آمد و گفت ای دنی

□

به بخشیدن در آمد دست دریا

□

خازنش عمران هم اندر خدمتش

□

خرف باش خرف باش ز مستی و ز حیرت

□

هیچ کس در ملک او بی‌امر او

□

دلم چو آتش چون در دمی شود زنده

□

هر کجا یابی نمازی می‌کنی

□

صبوحیان سحرخیز کنج خلوت عشق

□

لیک گر من آن جوابات و سال

□

صد و پنجه بزیست یا صد و شصت

□

زن برو افتاد و بوسید آن لبش

□

که خورشید ار فروشد ار برآمد

□

گفت شه شه و آن شه کبرآورش

□

تو را هر کس به سوی خویش خواند

□

چون یکی حس غیر محسوسات دید

□

کای فرو مانده چه آوردی ز راه

□

تا که گردد سخت بر نفس مجاز

□

صاحب دل لاینام قلبی

□

گر بگویی احولی را مه یکیست

□

دل و جانم بدان حلواست پیوست

□

پس قلم بنوشت که هر کار را

□

این تعلق به تو دارد سر رشته مگذار

□

گفت شیطان آخر ای بسیارگو

□

خیز و بیرون زد و عالم وطنی حاصل کن

□

مطرب آن خانقه کو تا که تفت

□

ز صد دستان که او را بود در ساز

□

در میان منعمان رفتی که من

□

چو تیرم تا نپرانی نپرم

□

که چه باشد گر تو اسلام آوری

□

خواب بدیده‌ام قمر چیست قمر به خواب در

□

این نه وقت گریه و فریاد تست

□

گل سوری که عروس چمنش می‌خوانند

□

دور بود از شیر و آن شیر از نبرد

□

به ما بر خدمت خود عرض کردی

□

بنگر آخر در من و در رنگ من

□

هر عاشق شاهدی گزیدست

□

بود افطارش سر رز هر شبی

□

خواهند از سلطان امان چون دزد افزونی کند

□

گر چه گفتی نیست سر گفت هست

□

کار دلم چو طره‌ی مشگین مشگ بیز

□

نقض توبه و عهد آن اصحاب سبت

□

نیاسودی ز وقت صبح تا شام

□

آنچنان دیدند کز اطراف مصر

□

تو دیدی هیچ نقشی را که از نقاش بگریزد

□

عشق جوشد بحر را مانند دیگ

□

هر نفس از کرانه‌ای ساز کنی بهانه‌ای

□

دلق خود می‌دوخت آن سلطان جان

□

ماه قنینه آسمان چون بفروزد از افق

□

ناجوامردا چه کردم من ترا

□

گهی برج کواکب می‌بریدم

□

گر منافق زفت باشد نغز و هول

□

روی تو چو بدر آمد امشب شب قدر آمد

□

آنچ در دل داشتی آن پشت‌خم

□

بیا ای جان که تا روز قیامت

□

گفت هی مستی چه خوردستی بگو

□

ای صاحب اجل که روی در قفای دل

□

آن خدایی که ترا بدبخت کرد

□

به انصافش رعیت شاد گشتند

□

شادمانه سوی صحرا راندند

□

سیاهی می‌نماید لشکر غم

□

هم‌چو مجنون از رخ لیلی خویش

□

سبوی جسمم از چشمه‌ات پرآب است

□

در فکن در نیلش و کن اعتماد

□

تا چه دیدست ز من دیده که هردم گوید

□

بهتر از وی صد هزاران دلربا

□

پناه سلطنت پشت خلافت

□

خواستم گفتن در آن تحقیقها

□

حبذا شمس العلی من ساعه نورتنا

□

چند گفتندش مگو بانگ نماز

□

از لطفم آن یگانه می خواند سوی خانه

□

مصریان را جمع آرید این طرف

□

وی طاق آسمانی محراب ابرویت

□

تشنه شد از کوشش آن سلطان دد

□

زمین را بوسه ده در بزم شاهی

□

وعده‌هاشان کرد و پیشین هم بداد

□

بررو به بام بالا از بهر الصلا را

□

چون ز چشم آن اسیر بسته‌دست

□

سگ او گزید پایم بنمود بس جفایم

□

مر مرا بخریده‌اند اهل جهان

□

از چمن زیباتر از قدت کجا خیزد نهال

□

تاج شیخ اسلام دار الملک بلخ

□

در آن وادی که جائی بود دلگیر

□

حق تعالی وحی کردش در زمان

□

با تو ز زیان چه باک داریم

□

چون گذر سازد ز کویم شیر نر

□

با ستم و جفا خوشم گر چه درون آتشم

□

من کتاب و معجزه‌ت را رافعم

□

یاقوت روان در لب یاقوتی جامست

□

بوالفضولی گفت او را کای فلان

□

نه هست از زندگی خوشتر شماری

□

گفت نکته‌ی الرضا بالکفر کفر

□

ای مه ز اجلالت خجل عشقت ز خون ما بحل

□

کای امیر از تو نشاید کین کشی

□

گفتی فرداست روز بازار

□

گر تو چیری و مرا خود یار نیست

□

در جان خانان ختا کافر نمیکرد این جفا

□

تا بگفتی جبرئیلش هین مکن

□

به تندی گفت من رفتم شبت خوش

□

گر نمازت فوت می‌شد آن زمان

□

چو ما در چنگ عشق اندرفتادیم

□

بنگر اندر کاغذ این را طالبم

□

ابرها آبستن از دریای عشق

□

قصه‌ی اهل سبا یک گوشه نه

□

کس نیست که در دل غم عشق تو ندارد

□

فکر را ای جان به جای شخص دان

□

به چشم نیک بینادش نکوخواه

□

مارگیری رفت سوی کوهسار

□

مگر تقویم یزدانی که طالع‌ها در او باشد

□

نغز می‌آید برو کن یا مکن

□

نی تو دست او گرفتی عهد کردی دو به دو

□

که چنین پیران با شیب و وقار

□

بود نقدی سخت رایج در میان

□

خوان کشید او را کرامتها نمود

□

بر آمد یوسفی نارنج در دست

□

شیخ را گفتند داد جان ما

□

به میان حبس ناگه قمری مرا قرین شد

□

نه به وقت شهوتت باشد عثار

□

هله ای سرده مستان به غضب روی مگردان

□

حیله می‌کردند کزدم‌نیش چند

□

جان شیرین چو بتلخی بلب آرد فرهاد

□

گشت بالغ داد دختر را به شو

□

برون آمد ز درج آن نقش چینی

□

ره‌زنی و من غریب و تاجرم

□

خلق بر این بساط‌ها بر کف تو چو مهره‌ای

□

ماند صوفی با بنه و خیمه و ضعاف

□

این نشان‌ها که بر رخم پیداست

□

گفت از ریشم سپیدی کن جدا

□

از شکنج زلف و مهر طلعتت

□

گفت شحنه آنچ من هم می‌کنم

□

که چون شیرین ز خسرو باز پس ماند

□

او بدعوی میل دولت می‌کند

□

آن مه که ز ما نهان همی‌شد

□

داد سوگندش کای خورشیدرو

□

نک ساربان برخاسته قطارها آراسته

□

چون شنیدند مژده اسرائیلیان

□

از جان شیرین ممکن بود صبر

□

بازی خود دیدی ای شطرنج‌باز

□

کسی را کان چنان دلخواه باشد

□

با من این را باز می‌بایست گفت

□

از آن آبی که چشمه خضر و الیاس

□

صدق او هم بر ضمیر میر زد

□

ماییم و حوالی گه آن خانه دولت

□

راند سوی او که هین زوتر بگو

□

جمله دانستند کین شیوه کمان

□

هرچه آوردی تلف کردیش زن

□

به هر منزل کز آنجا دورتر گشت

□

که مگر نوعی دعایی کرده‌ای

□

ببردت ز یزید و بدوزدت بر زید

□

در کفش زنبیل و شی لله زنان

□

چون می روی بی‌من مرو ای جان جان بی‌تن مرو

□

این چنین کژ بازیی در جفت و طاق

□

دیگران مست فتادند و قدح ما خوردیم

□

گفت اگر خواهد خدا ممن شوم

□

به دشت انجرک آرام کردند

□

گفت اه ماهی ز پیران آگهست

□

بدان که صحبت جان را همی‌کند همرنگ

□

تن برهنه می‌شدم در پیش تیر

□

چو گلشن بی‌لب و دندان بخندیم

□

گفت از پیریست آن ضعف دماغ

□

مشکست یا خطست یا شام شب نمای

□

غالب آمد حرص و صبرش بد ضعیف

□

و ساق حبیبی حین شمر ذیله

□

چونک گفتت کاندرین سقف نکو

□

چون در دل ما آیی تو دامن خود برکش

□

گفت جوع از صبر چون دوتا شود

□

آن شکرستان مرا می کشد اندر شکر

□

اشتر از چستی که با او شد روان

□

هر لحظه سرشکم بدود گرم و بشوخی

□

یک کنیزک دارد او اندر کنار

□

شده شب روشن از مهتاب چون روز

□

گرد او می‌گشت خاضع در طواف

□

حورکم تصفر عشقا تنحنی من ناره

□

ترس جوع و قحط در فکر مرید

□

وگر روزی در آن خدمت کنم تقصیر ناگاهان

□

در هزیمت از تو افتادند خلق

□

یاران برون رفتند و من در بحرخون افتاده‌ام

□

از فرح خلقی به استقبال رفت

□

ز مجلس در شبستان رفت خسرو

□

از برای دیدنش مردم بسی

□

پیش آر شراب رنگ آمیز

□

هست احوال تو از کان نوی

□

در دفع آن خیالش وز بهر گوشمالش

□

آتنا فی دار دنیانا حسن

□

باز داده خط بخون وز شرمساری گشته آب

□

جهد کن تا مست و نورانی شوی

□

یا فاعل الذنب هل ترضی لنفسک فی

□

زانک چون مغزش در آگند و رسید

□

با رستم زال تا نگویی

□

در جهان مرده‌شان آرام نیست

□

هر کجا باشیم و هر جا که رویم

□

صد هزاران را چو من تو ره زدی

□

جام صبوحی نوش کن قول مغنی گوش کن

□

جمله ناخوش از مجاعت خوش شدست

□

به فرخ‌تر زمان شاه جوانبخت

□

با گیاه و برگها قانع شوید

□

آن مونس و غمگسار دل را

□

تا بدین گرز گران کوبم سرش

□

تنا بسوز چو هیزم که از تو سیر شدم

□

که منش دیدم میان مجلسی

□

تو کجا صید من سوخته خرمن باشی

□

چو آمد سوی زابلستان بگفت

□

خلیفت وار نور صبح گاهی

□

پیش می‌آمد سپس می‌رفت شه

□

از سحر تو احولست دیده

□

نگه کرد بهمن به نخچیرگاه

□

تو چراگاه خرانی نی مقام عیسیی

□

حاجیان آنجا رسیدند از بلاد

□

عالم از لعل تو پر شورست و لعلت پرشکر

□

زواره بیاورد زان سو سپاه

□

بیار آن ماه را یک شب درین برج

□

روستایی چون سوی شهر آمدی

□

آن میی کز قوت و لطف و رواقی و طرب

□

بیندود یک روی آهن به قیر

□

گرفتم دشنه‌ای وز خود بریدم

□

گفت موسی من ندارم آن دهان

□

ز جام باده‌ی عشقت خمار ممکن نیست

□

پس از لشکر نامور صدسوار

□

لا یطلب الخیر الا من معادنه

□

تا کجا یابد کباب پور خویش

□

تا به شب امروز ما را عشرتست

□

بدادش سه جام دمادم نبید

□

ز عشق تو ز خان و مان بریدم

□

من به حجت بر نیایم با بلیس

□

من بدیوانگی ار فاش شدم معذورم

□

جز از گنج ارجاسپ چیزی نماند

□

مرا دوبار نوازش کن و کرم فرما

□

تا رسی اندر جماعت در نماز

□

نادر جمال باید کاندر زبان نیاید

□

چو از دیده‌گه دیده‌بان بنگرید

□

کی وارهانی زین قشم کی وارهانی زین دشم

□

یاوه شد همیان زر او خفته بود

□

نرگسش خونخواره‌ئی بس دلرباست

□

چنین گفت کری شنیدم پیام

□

گو میخ مزن که خیمه می‌باید کند

□

شارب خمرست و سالوس و خبیث

□

بفزا که فزایش روانی

□

دو خواهرش رفتند ز ایوان به کوی

□

ز برگ ریز خزان فراق سیر شدم

□

که یقین دیدم درون تو شهیست

□

گر شدیم از باده بدنام جهان تدبیر چیست

□

سراپرده زد بر لب آن شاه

□

بگفت آنجا به صنعت در چه کوشند

□

گفت ایمن باش ای زیبای من

□

حاجت بنگر مگیر حجت

□

بدانست کان چاره و راه اوست

□

هین طبل شکر زن که می طبل یافتی

□

آن زنان قابله در خانه‌ها

□

از جسم و جان بری و ز کونین فارغند

□

ز آخر چمان باره‌یی برنشست

□

سپاهی داد قیصر بی‌شمارش

□

روستایی بین که از بدنیتی

□

چشم گشا و رو نگر جرم بیار و خو نگر

□

بران باره‌ی پهلوی برنشست

□

نفخ صور منی و محشر من پس چه کنم

□

هر کسی کز میوه‌ی او خورد و برد

□

اگرآن ابرو است و پیشانی

□

پشوتن بشد نزد اسفندیار

□

فرود آوردش از گلگون رهوار

□

قصر را از اندرون در بسته بود

□

شب شد و درچین ز هجران رخ چون آفتاب

□

هوا پر خروش و زمین پر ز جوش

□

تا قمری همچو جان جلوه شود ناگهان

□

او هم از نسل شغال ماده زاد

□

طاق پیروزه که خلوتگه قطب فلکست

□

تهمتن زمانی به ره در بماند

□

در این محرابگه معبودشان کیست

□

آن یکی دیگر عرب بد گفت لا

□

مردم به امید و این ندیدم

□

چنین گفت با فرخ اسنفدیار

□

نباشد مرغ خودبین را به باغ بیخودان پروا

□

هر درونی که خیال‌اندیش شد

□

بخاک پای شما کانزمان که خاک شوم

□

همه نامداران روشن‌روان

□

شکاری چون شکر می‌زد ز هر سو

□

زانک مریم وقت وضع حمل خویش

□

ذاق من شعشاع خمر العشق روحی جرعه

□

ز رویین دژ و کار اسفندیار

□

ای باغبان هین گوش کن ناله درختان نوش کن

□

عجلوا الطاعات قبل الفوت گفت

□

جائی سرای تست که جای سرای نیست

□

یکی خوان زرین بیاراستند

□

توفیق طاعتش ده و پرهیز معصیت

□

مادر تو بط آن دریا بدست

□

بر گیجگاه ما زن ای گیجی خردها

□

در خانه‌ی پیلتن باز کرد

□

یا برآرم پای جان زین آب و گل

□

کای پدر آخر کجاات می‌برند

□

موج ار چه زند لاف تبحر نزند دم

□

دلی پر ز دانش سری پر سخن

□

در آمد قاصدی از ره به تعجیل

□

گرسنه مانده شده بی‌برگ و عور

□

ای ساقی باده بقایی

□

بر تخت بنشست فرخ دبیر

□

ز شور اوست چندین جوش دریا

□

گشت پرسان که جماعت را چه بود

□

زاهدان کز می و معشوق مرا منع کنند

□

سواری و می خوردن و بارگاه

□

درستش شد که هرچ او کرد بد کرد

□

آن یکی گفتش که اندر شهر ما

□

رحم آر مها که در شریعت

□

بران بیشه اندر سراپرده زد

□

بکرد بر خور و بر خواب چارتکبیری

□

آن رسول مهربان رحم‌کیش

□

خیمه برصحن چمن زن که کنون در بستان

□

سه جام می لعل فامش بداد

□

شنیدم کاسب سلطانی خطا کرد

□

بدو گفت ازین رنج و کردار تو

□

فعاقبت التی بخلت علینا

□

همی پاسبان برخروشید سخت

□

الحمد لله الذی من علینا بالثنا

□

ز لهراسپ وز کین فرشیدورد

□

نوروز من ار عید برون آمدی از شهر

□

به کریاس گفت ای سرای امید

□

جوانان را و پیران را دگر بار

□

کمندی به فتراک زین‌بر ببست

□

جهان در جهان نقش و صورت گرفت

□

اگر بخت یکباره یاری کند

□

والله که نشان‌های قروی ده یارست

□

ازین بیش کردی که گفتی تو کار

□

عاشقی آمد مگر چوبی بدست

□

به پیش جهاندار بر پای خاست

□

دلی ده کو یقینت را بشاید

□

که در پرده بد زال را برده‌یی

□

یک به یک در آب افکن جمله تر و خشک را

□

بدو گفت اسپ سیه بر نشین

□

بده امشب هم از آنم نخورم عشوه من امشب

□

شکم گرسنه روز نیمی گذشت

□

از خاک سر کویش خالی نشود جانم

□

پشوتن که بد شاه را رهنمای

□

چو شیرین دید در سیمای شاپور

□

همانا که تا هست گیتی فروز

□

بت شهوت برآوردی دمار از ما ز تاب خود

□

سر بند صندوقها برگشاد

□

قدر لبم نشناختی با من دغاها باختی

□

از ایوان سه مجمر پر آتش ببرد

□

تا دور شدی از برم ای طرفه بغداد

□

پس اندر دو منزل همی تاختند

□

تماشا کرد و صید افکند بسیار

□

چو پیلی به اسپ اندر آورد پای

□

سجده کردم گفتم این سجده بدان خورشید بر

□

که چون مست باز آمد اسفندیار

□

مرا از کاف و نون آورد در دام

□

بران بام دژ بود و چشمش به راه

□

رشته‌ئی برقمر انداخته کاین مار سیاهست

□

چو گشتاسپ را تیره شد روی بخت

□

سخن می‌رفتشان در هر نوردی

□

دلت بیش کژی بپالد همی

□

عاقبت از مشرق جان تیغ زد چون آفتاب

□

سپه را درم داد و دینار داد

□

عشق چو مست و خوش شود بیخود و کش مکش شود

□

زواره بیامد به نزدیک اوی

□

گفت هست این عالم پر نام و ننگ

□

پدر داغ دل بود بر پای جست

□

هزارش بیشتر صاحب خبر بود

□

من ایدون شنیدستم از بخردان

□

جبرئیلت خواب بیند یا مسیحا یا کلیم

□

بیامد دمان تا به نزدیک آب

□

کاسه پرزهر بودم سوی تریاق آمدم

□

ببرد از میان لشکری چاه‌کن

□

به نقلی زان دهان کامم برآور

□

کنون داده باش و بشنو سخن

□

یکی روزش به خلوت پیش خود خواند

□

تو اکنون مپرهیز و خیز ایدر آی

□

ای صورت هر شادی اندر دل ما یادی

□

بخندید بر بارگی شاه نو

□

از آن بازی که من می دانم و تو

□

بپوشید زربفت شاهنشهی

□

زانک کز نام حرام این جایگاه

□

نشست از بر تخت زر شهریار

□

برون آمد ز پرده سحر سازی

□

بپوشید رستم سلیح نبرد

□

بازرسیدند شاد زان سوی عالم چو باد

□

ز پیکان همی آتش افروختند

□

دل رنجور به طنبور نوایی دارد

□

دگر دختری داشت نامش همای

□

خطت سرنامه‌ی عنوان حسنست

□

همای آمد و تاج بر سر نهاد

□

پس از ماهی کز آسایش اثر یافت

□

کمان را به زه کرد و آن تیر گز

□

باد باده برگمار از لطف خود تا برپرد

□

زواره فرامرز گریان شدند

□

از غایت پیوستگی بیگانه باشد کس بلی

□

فرستاد نزدیک دستان سام

□

دوستان را آخرت ده بردوام

□

چو بستی کمر بر در راه آز

□

چو گوهر پاک دارد مردم پاک

□

چرخ در بالام گوهر تافته

□

از ورای پرده‌ها تو گشته‌ای چون می از او

□

دگرگونه آرایشی کرد ماه

□

آن کمیت عربی را که فلک پیمای است

□

باز از آن فعل بدش گفتم که نه

□

اگر از دوست تمنای تو چیز دگرست

□

نوندی به هر سو برافگند گیو

□

گشاد از گنج در هر کنج رازی

□

تو نیز ز بیم خصم اندر من

□

چه گرمیم چه گرمیم از این عشق چو خورشید

□

به کردار مرغان سرش را ز تن

□

بی‌مهر تو گر گلی ببویم

□

روز جوانی گذشت موی سیه شد سپید

□

بخون دیده‌ی ما تشنه شد جهان و رواست

□

چنان دید سالار پیران به خواب

□

به دهقانی چو گنجی داد خواهد

□

هم توان از دو لبش شکر زدن یغما ولیک

□

کشتی آن نوح کی بینیم هنگام وصال

□

چه خوابی که چندین زمان برگذشت

□

شب و روز می بکوشم که برهنه را بپوشم

□

ای نور جمالت از رخ تو

□

باش تا شمع جمال تو بهنگام صبوح

□

که طوس و فریبرز گشتند باز

□

چه دانستم که سیلابی مرا ناگاه برباید

□

ای صنم ار تو بخواهی بنده را

□

ای ملوکان جهان روح بر درگاه تو

□

به بالای او شاد باشد درخت

□

روزی که افکنیم ز جان چادر بدن

□

زینهار و زینهار از گرم رفتن دم زنید

□

حبذا شمع که از آتش دل چون مجنون

□

بزد کوس و نای و سپه برنشاند

□

ای گلشن تو زندگی وی زخم تو فرخندگی

□

بر ماه به پرگار کشیدی خط مشکین

□

چو چشمی مقترن گردد بدان غیبی چراغ جان

□

سرشک اندر آید بمژگان ز رشک

□

کمان عشق بدرم که تا بداند عقل

□

زین جهانساز ظریفی و جهانسوز بتی

□

لباس ازرق صوفی که عین زراقیست

□

خداوند هستی و هم راستی

□

چون جدا کردی به خنجر عاشقان را بند بند

□

تا دل و جان درنبازی دل نبیند ناز و عز

□

رستم از این بیت و غزل ای شه و سلطان ازل

□

بدیشان چنین گفت پیران که زود

□

ز شور من بشوریده‌ست دریا

□

آمد سبب عشق در اصحاب دلی کو

□

آن سهی سرو خرامان ز سر زلف سیاه

□

بران ابر باران خجسته سروش

□

ای از بهار روی تو سرسبز گشته عمر من

□

چون مجرد گشتی و تسلیم کردستی تو دل

□

از عنایت‌های آن شاه حیات انگیز ما

□

که اویست بر نیک و بد رهنمای

□

مثل بلبل مستم قفس خویش شکستم

□

توی بی‌تو چو بهار اندر بت

□

نیست در دور خطت دور تسلسل باطل

□

تهمتن همه خواسته گرد کرد

□

مطرب روح من تویی کشتی نوح من تویی

□

چاره تا کی جویی از درمان و درد دل همی

□

تن چو سنگ و آب او اندیشه‌ها

□

خبر شد ز ترکان به افراسیاب

□

چشمم بدوخت دلبر تا غیر او نبینم

□

ای خواست جدا گردی چونان که درین ره

□

هر زمان از قلب عقرب کوکبی می‌تافتت

□

سرانجام بستر جز از خاک نیست

□

کار او ناز و کار ما لابه است

□

دلبری را من به چنگ آورده بودم در جهان

□

جام می می‌ریخت ره ره زانک مست مست بود

□

ببین ای خردمند روشن‌روان

□

در دیده عقل بس مکینم

□

ازین زندان اگر خواهی که چون یوسف برون آیی

□

ساقی قدحی زان می دوشینه بمن ده

□

که گفت آن روی شهرآرای بنمای

□

این باغ روحانی است این یا بزم یزدانی است این

□

برگشاده به عشق و لاف زبان

□

خواب ببر ز چشم ما چون ز تو روز گشت شب

□

به چه دیر ماندی ای صبح که جان من برآمد

□

ز من مگریز زیرا درفتادی

□

غریب از جاه طورانی ز نافرمانی لشکر

□

داروی درد محبت ترک درمان کردنست

□

کسی که در همه عمر این صفت مطالعه کرد

□

می بنالد آسمان از آه من

□

به آب روی و خون دل توان ریخت

□

نه آفتاب و نه مهتاب نور بخشیدی

□

خونم بریز و بر سر خاکم گذار کن

□

ما از آن جا و از این جا نیستیم

□

گهی به لطف چو عیسا مرا کنی فلکی

□

صبح جمالش بدمید از شب گیسو

□

عاشق دیوانه سرمست را

□

می اندرده تهی دستم چه داری

□

ازین رهروان مخالف چه چاره

□

ما زاده قضا و قضا مادر همه‌ست

□

حریف مجلس ما خود همیشه دل می‌برد

□

چون گلبن روی اوست خویم

□

چون منزه باشد از هر عیب ذات پاک تو

□

شکل گیسوی و دهان تو بصورت حامیم

□

دردمندی تمام خواهی کشت

□

دهان اژدها را بردریدم

□

روزی ده سیاره بر کسب ضیارا

□

مشکل و شوریده‌ام چون زلف تو چون زلف تو

□

در کوی تو معروفم و از روی تو محروم

□

کوزه‌ها محتاج خم و خم‌ها محتاج جو

□

مسلمانی کنون اسمیست بر عرفی و عاداتی

□

بدان نفس که نسیم بهار چهره گشای

□

به هوش بودم از اول که دل به کس نسپارم

□

یک حمله مردانه مستانه بکردیم

□

جهان پر حدیث وصال تو بینم

□

کاد رب العرش یخفی حسنه من نفسه

□

چنان مست دیدار و حیران عشق

□

صد بار جان بدادم وز پای درفتادم

□

خواست که مطلق شود از بند غیر

□

انفاس بهشتست که آید به مشامم

□

من مانده‌ام مهجور از او بیچاره و رنجور از او

□

چو ماهیم که بیفکند موج بیرونش

□

توشه هر روزی مرا از گوشه‌ی انده نهد

□

چه کند بنده صورت کمر عشق خدا را

□

حدیث جان بر جانان همین مثل باشد

□

زین سو بگردان یک نظر بر کوی ما کن رهگذر

□

گه برین بی هنر هنر ورزی

□

از میان جان من هرگز نمی‌گیرد کنار

□

در مجلس بزم باده نوشان

□

از جسم گریزان شدم از روح بپرهیز

□

ببین آن روی زرد و چشم گریان

□

چه تفرج و تماشا که رسد ز جام اول

□

مبارک بادت این سال و همه سال

□

پیر شدی در غم ما باک نیست

□

در زمین از سخا و فضل و هنر

□

چون بشد غازی نماز خویش کرد

□

بوستان خانه عیشست و چمن کوی نشاط

□

اخواننا اخواننا ان الزمان خاننا

□

وقتی که شود کار برایشان همه مشکل

□

یوسفان را مست کرد و پرده‌هاشان بردرید

□

با جوانان راه صحرا برگرفتم بامداد

□

هر پرده که ساختم دریدی

□

بجز از دین و صنعت نبود عادت چشمم

□

در نیارد بکف آنکس که ز دریا ترسد

□

نه بخت و دولت آنم که با تو بنشینم

□

بر سر و رو سجده کنان جمله راه

□

در خیال عاشقان از زلف و رخ

□

تا از لب تو بوی لب غیر نیاید

□

میل از این خوشتر نداند کرد سرو

□

چون به دست آورد کسی ما را

□

ز بیداد عشقت به فریاد آیم

□

چون خریداران بسی برخاستند

□

فکرت من در تو نیست در قلم قدرتیست

□

چو نیم مست من از خواب برجهم به صبوح

□

پارسا شد ز بخت و دولت من

□

بسی این رخت خود را هر نواحی

□

چو هر چه می‌رسد از دست اوست فرقی نیست

□

از پس مرگ من اگر دیده شود خیال تو

□

چون تنش روح گشت تیز چنو

□

نافه‌ی مشگ ز چین خیزد و آن ترک ختا

□

آخر عهد شبست اول صبح ای ندیم

□

هر کی پری طلب کند چهره خود بدو نما

□

داده لب و خال او را بی‌خدمت کفر و دین

□

همه اجزای ما را او کشانیدست از هر سو

□

پرسید که چونی ز غم و درد جدایی

□

ز کشاکش چو کمانم به کف گوش کشانم

□

ذاتت نه مکان گیر ولیکن ز تصرف

□

تا که بودی پند می‌دادی مدام

□

تا عقل داشتم نگرفتم طریق عشق

□

پرنور کن آن تک لحد را

□

کفر نزدیک خرد نیست چو ایمان که بوصف

□

دست خود بر سر رنجور بنه که چونی

□

معتقدان و دوستان از چپ و راست منتظر

□

هر دمی گر نه جان نو دهدم

□

خواجه چون نان خورد در آن موضع

□

کمند عنبری از چنین زلف دلبندست

□

گر دشمنم ایذا کند و دوست ملامت

□

این دم مست توام رطل دگر دردهم

□

جامه‌ی جنگ از سر خود برکش و خوش طبع باش

□

هر که را نیست نمک گر چه نماید خدمت

□

نه من اوفتاده تنها به کمند آرزویت

□

چون می روی بی‌من مرو ای جان جان بی‌تن مرو

□

ای ز رخت برده نور فر کلاه سپهر

□

در میان زنار حیرت بسته بود

□

نیک بد کردی شکستن عهد یار مهربان

□

مه که نشانده تو است لابه کنان به پیش تو

□

کنون چون توبه بشکستم به خلوت با تو بنشستم

□

لنگ رو چونک در این کوی همه لنگانند

□

به ناز وصل پروردن یکی را

□

در عشق تو از عاقله عقل برستیم

□

گر نبودی بود تو موجود کلی را وجود

□

سهلست اگر رضای تو ترک رضای ماست

□

کبوتری که دگر آشیان نخواهد دید

□

بر کارگه دوست چو بر کار نشینیم

□

در میان کم زنان اندر صف ارباب عشق

□

بار دیگر سر برون کن از حجاب

□

چو التماس برآمد هلاک باکی نیست

□

دل من چون قلم اندر کف توست

□

خلق را در دین و دنیا از برای مصلحت

□

خواجه دستوری نداد او را در آن

□

گر پرتوی ز رویت در کنج خاطر افتد

□

مرا گویی چنین سرمست و مخمور

□

حسن را بنیاد افگندی چنان محکم که نیست

□

دور بادا عاقلان از عاشقان

□

دهلزن گو دو نوبت زن بشارت

□

اشکوفه باغ آسمانیم

□

از پی آبروی راهش را

□

ز من سایه‌ئی ماند از مهر رویش

□

آن پی مهر تو گیرد که نگیرد پی خویشش

□

چون کبوترخانه جان‌ها از او معمور گشت

□

تا چند به سوی دل عشاق چو خورشید

□

از دل من زاده‌ای همچون سخن

□

من اول روز دانستم که با شیرین درافتادم

□

قوت بده قوت ستان ای خواجه بازارگان

□

آنکه گر تقویتی باید ابر از سیرش

□

گرد ره بر روی او بنشسته بود

□

بار بیفکند شتر چون برسد به منزلی

□

ز میان او مقامم کمر است و کوه و صحرا

□

نرگس مخمور بوی خوش ز طبعی خواستست

□

از دل من زاده‌ای همچون سخن

□

به وقت صبح قیامت که سر ز خاک برآرم

□

نی بهل دستم که رنجم از دل است

□

با روی نهفتگان دل یک دم

□

از آن به خاک درت مست می‌سپارم جان

□

من معتقدم که هر چه گویی

□

منم به عشق سلیمان زبان من آصف

□

هر زمان ما را دلی کی باشد و جانی دگر

□

روح زیتونی بیفزا ای چراغ

□

خار در پای گل از دور به حسرت دیدن

□

ترش نگردم از آنک از تو همه شکرم

□

به ذات لم یزلی هست واحد اندر مجد

□

آن چه فتنه‌ست که در حلقه رندان بنشست

□

روی مپوشان که بهشتی بود

□

در فراق روی آن معشوق جان

□

یا زشت بود گویی در کیش نکورویان

□

این چه کار افتاد آخر ناگهان

□

آن چشم مست بین که به شوخی و دلبری

□

ای تو امان جهان ای تو جهان را چو جان

□

ای به تیغ تیز رستاخیز کرده روز جنگ

□

از دهانت چنین که می‌بینیم

□

نشود دفتر درد دل مجروح تمام

□

دخلنا دارکم سکری فشکرا ربنا شکرا

□

باز آتش در زد اندر جانم و آبم ببرد

□

یوسفی از چاه و زندان چاره نیست

□

چنان مرغ دلم را صید کردی

□

جز از آن روی چو ماهت که مهش جویان است

□

هوا همواره شیطانی شده بر نفس تو سلطان

□

هم ز تفت عشق جانش سوخته

□

گدایی پادشاهی را به شوخی دوست می‌دارد

□

وگر روزی در آن خدمت کنم تقصیر چون خامان

□

آرایش دینی تو و آسایش جانی

□

آن چشم و چراغ آسمان را

□

در چشم منی و غایب از چشم

□

تو دهانم گرفته‌ای که خموش

□

زین بوالعجب هلالی گر هیچ بدر گردد

□

جمال او در جنت بروی من بگشود

□

یک عمر هزارسال باید

□

تو به رخسار آفتابی و مه

□

غمزه‌ها سر تیز دار و طره‌ها سر پست کن

□

ما سبوهای طلب آورده‌ایم

□

خاک شیراز چو دیبای منقش دیدم

□

ز پس کوه برآیم علم عشق نمایم

□

عز دین از جاه دنیا کس نجست اندر جهان

□

هم دمی با عاشق بی‌خواب گفت

□

برخاست آهم از دل و در خون نشست چشم

□

باده خاص خورده‌ای نقل خلاص خورده‌ای

□

ورنه همچون حلقه‌ی در داردی عشقت مرا

□

دور بادا عاقلان از عاشقان

□

هر چه کوته نظرانند بر ایشان پیمای

□

در معانی گم شدستم همچنین شیرینتر است

□

روشنی آمد از عدم به وجود

□

تو چه معنی که هرگز نرسیده‌ام بکنهت

□

گوییا بر من از بهشت خدای

□

گفتند سوز آتش باشد نصیب کافر

□

دیدم اندر راه زی درگاه آن شاه بتان

□

دامان تو گرفتم و دستم بتافتی

□

تا تو نیایی به فضل رفتن ما باطلست

□

منم آن جان که دی زادم ز عالم

□

از پی سنگین دل نامهربانی روز و شب

□

ببر طبیب صداع از سرم که این دل ریش

□

نه دست با تو درآویختن نه پای گریز

□

تو را گر غیر او یار دگر هست

□

آتش ناپاکی اندر چرخ زن

□

روح را عالم ارواح به است

□

خیلتاشان جفاکار و محبان ملول

□

ای دل مرو در خون من در اشک چون جیحون من

□

تا مرا دیدی ز خلق از عشق رویت سوخته

□

رخش ماهست یا خورشید شب پوش

□

غریب از خوی مطبوعت که روی از بندگان پوشی

□

گر باده فنا گشت فنا باده ما بس

□

منصف منصف خراباتیم

□

گر چه درد عشق او خود راحت جان منست

□

بوسه‌ای بر کنار ساغر نه

□

بحری است شهریار و شرابی است خوشگوار

□

یا مدر یا چو دریدی چو لیمان بمدوز

□

گفت از پس شو، بگو با پادشاه

□

بر سمن کس دید جعد مشکبار

□

چو آتش‌های عشق او ز عرش و فرش بگذشته‌ست

□

آن امامی کو ز حجت بیخ بدعت را بکند

□

سپه او همه خورشیدپرست

□

شمع جانم را بکشت آن بی‌وفا

□

بیار جام شرابی که رشک خورشید است

□

جان جهانی لشکر عالی نسب دارد همی

□

گویند بر رخ تو جنایت بود نظر

□

من چو به آخرت روم رفته به داغ دوستی

□

چه کمی درآید آخر به شرابخانه تو

□

هرکس که نیاید به خرابات و کند کبر

□

سینه شکاف گشته دل عشق باف گشته

□

یا غایه الامانی قلبی لدیک فانی

□

مرا بویی رسید از بوی حلاج

□

ای خواجه‌ی فرزانه علی بن محمد

□

هر کسی چیزی کز آن خویش داشت

□

بپرس حال من آخر چو بگذری روزی

□

رو ترش و گران کنی تا سر خود نهان کنی

□

بر گل سرخ ای صنم دلربای

□

آب حیات لطفت در ظلمت دو چشم است

□

عجب که بیخ محبت نمی‌دهد بارم

□

جهت مهر سلیمان همه تن موم شدم

□

چون نقاب از چهره‌ی ایمان براندازد زند

□

از هزاران دل یکی را باشد استعداد عشق

□

شاهد بخوان و شمع بیفروز و می‌بنه

□

اگر چه یک طرف از آسمان زمینی شد

□

بهر آن بو تا که خورشیدی به دست آرم چنو

□

می که به خم حقست راز دلش مطلق‌ست

□

دو چشمم خیره ماند از روشنایی

□

می گریزی هر زمان از کار ما

□

کان خراباتیست پر سلوی و من بی قیاس

□

شد به صحرا بی‌عدد پیل و سپاه

□

جوهری عقل در بازار حسن

□

چو خاک پای عشقم تو یقین دان

□

چنگ در دامن مهر تو چگونه زند آنک

□

بر دل من که جای تست کارگه وفای تست

□

عقلم بدزد لختی چند اختیار دانش

□

تا صورت تو قرین دل شد

□

تا ز آب حیات آن عالم

□

دهنش یکسر مویست و میانش یک موی

□

فکرم به منتهای جمالت نمی‌رسد

□

در جدایی خواستم تا خو کنم

□

دل آن روح گسسته که ندارد دل تو

□

ای شاه عشق پرور مانند شیر مادر

□

قرین یار زیبا را چه پروای چمن باشد

□

بر بساط نشاط بنشینیم

□

تو کمان راستی را بشکنی در زیر زه

□

کین شنو بر گفت چون دارد شرف

□

روزی به درآیم من از این پرده ناموس

□

کسی کز نام او بر بحر بی‌کشتی عبر یابی

□

باز آن چه شگرفی را بر شعله‌ی کافوری

□

هر جا که چشمه باشد باشد مقام پریان

□

دشمن گر آستین گل افشاندت به روی

□

چشم و دماغ از عشق تو بی‌خواب و خور پرورده شد

□

خود همه کس برو همی خندید

□

سعادتیست که آنکس که سعد اکبر ماست

□

گناه عاشق بیچاره نیست در پی تو

□

یوسفانند که درمان دل پردردند

□

ای ماه روی بر سر ما هر زمان ز جور

□

برون کن خواب را از چشم اسرار

□

الحمد خدای آسمان را

□

ما به نشویم از نصیحت

□

از خلق نهان زان شد تا جمله ترا باشد

□

عاقبت چون شد سرای او تمام

□

شب دراز دو چشمم بر آستان امید

□

دل غیر تو نجویم سوی غیر تو نپویم

□

نترسم زاتشین مفرش که با عشق تو ای مهوش

□

مطرب قدح رها کن زین گونه ناله‌ها کن

□

دل برقرار نیست که گویم نصیحتی

□

به بیدادان بدادم داد پنهان

□

برگرد بناگوش چو عاجش خط مشکین

□

کس نمی‌بینم که مست عشق را پندی دهد

□

توقع دارم از شیرین زبانت

□

کردم بدرود همنشینان را

□

نسازد عشق رنگ از هیچ رویی بهر مخلوقی

□

مرا در سایه‌ات ای کعبه جان

□

گر بر وجود عاشق صادق نهند تیغ

□

گفتم صلای ماجرا ما را نمی‌پرسی چرا

□

چو گویی در خم چوگان فگن خود را به حکم او

□

شیخ گفتش عهد دارم من که نیز

□

گو تو بازآی که گر خون منت درخوردست

□

قاصد به خشم آید چون سوی من گراید

□

هیچ دریا نبرد زورق پندار ترا

□

خود را بزن تو بر من اینست زنده کردن

□

هر چه زان تلختر بخواهی گفت

□

دل من می نیارامد که من با دل بیارامم

□

به سپیدی رخانش غره مشو

□

از رقیبان تو باید که پریشان نشوند

□

حور بهشت خوانمت ماه تمام گویمت

□

در هر سحری ز مشرق عشق

□

زلف را شانه زدی باز چه رسم آوردی

□

بی ساغر و پیاله درده میی چو لاله

□

نداند دوش بر دوش حریفان

□

چرخ بدپیوند را من برگشایم بند بند

□

از برای آنکه تا شیطان ز تو شادان شود

□

چون کفن سازیم، تن پاکت کنیم

□

غلام کیست آن لعبت که ما را

□

چندان طواف کان کنم چندان مصاف جان کنم

□

فریادرس او را که به دام تو درافتاد

□

دیوار و در خانه شوریده و دیوانه

□

سر به خمخانه تشنیع فرو خواهم برد

□

ماننده نای سربریده

□

چرا غرور دهی تنت را به مال و به ملک

□

شرح سنگین دلی و قصه شیرین باید

□

مگر طوبی برآمد در سرابستان جان من

□

هر چه امروز بریزم شکنم تاوان نیست

□

نور چشم خواجه‌ی بوالفتح مسعود آنکه او

□

زیرا جماع مرده تن را کند فسرده

□

دانی که آه سوختگان را اثر بود

□

طارمی دیدم برون از شش جهت

□

پرده‌ی خوبی بساز امشب و بیرون خرام

□

خضر سیراب و من تشنه جگر در ظلمات

□

نه روی رفتنم از خاک آستانه دوست

□

زهی بوسه زهی بوسه زهی حلوا و سنبوسه

□

مکن در قبه‌ی زنگار اوصاف حروف او را

□

خورشید و ماه و اختر رقصان بگرد چنبر

□

تو اگر چنین لطیف از در بوستان درآیی

□

پیاده قاضیم می خوان درون محکمه قاصد

□

او نیز سوی تیر فلک رفت و به پاداش

□

تا شبیخون برد هندوی خطت بر نیمروز

□

همه شب‌های جهان روز کند طلعت او

□

ز هر ذره بیاموزید پیش نور برجستن

□

زلف تو نیارامد یکساعت و دلها را

□

درهای گلستان ز پی تو گشاده‌ایم

□

گیرند مردم دوستان نامهربان و مهربان

□

مگر گم شد سر رشته چه شد آن حال بگذشته

□

شد چو روی صنمان لاله‌ی لعل

□

خورشید جهانتاب تو از شب شده طالع

□

بر گلستان گذرم بی تو و شرمم ناید

□

بدریدی همه هامون ز نقش لیلی و مجنون

□

خط نو نبشته گرد عارض

□

کز یار دور ماند و گرفتار خار شد

□

رفتنی داری و سحری می‌کنی

□

پیش رو قطارها کرد مرا و می کشد

□

از برای اینکه ماه و آفتابت چاکرند

□

هر کو ز جان برآمد از دست دل ننالد

□

دمی با همدمی خرم ز جانم بر نمی‌آید

□

چرخم پی حق رقصم پی حق

□

فرق او همچون خط او سبز باد

□

بگشاد نشان خود بربست میان خود

□

گر من نگویمت که تو شیرین عالمی

□

زهی دریای پرگوهر زهی افلاک پراختر

□

راه بگذاریم و قصد حضرت عالی کنیم

□

چو زلف هندوی زنگی نژادش

□

گر شمع نباشد شب دلسوختگان را

□

گرفته جام چون مستان در او صد عشوه و دستان

□

وگر هستی بود ممکن که کم از نیستی باشد

□

روز از سفر به فاقه و شب‌ها قرار نی

□

بامدادان که برون می‌نهم از منزل پای

□

نور دو دیده منی دور مشو ز چشم من

□

درین زیر چرخ از مزاج عناصر

□

بجز از نرگس پرخواب و رخ چون خور او

□

محتسب گو تا ببیند روی دوست

□

ز تو سرمست و خمارم خبر از خویش ندارم

□

تا هست سیم با ما بیمست یار او

□

آمد مهی که مجلس جان زو منورست

□

خورشید بر سرو روان دیگر ندیدم در جهان

□

دست به هم وادهیم حلقه صفت جوق جوق

□

این چنین ژاژ نزد هر عاقل

□

چو زور و زر ندارم حال زارم

□

مستوجب ملامتی ای دل که چند بار

□

تا بود خورشید حاضر هست استاره ستیر

□

ار این ناسازگار ایام با من سازگارستی

□

خم که در او باده نیست هست خم از باد پر

□

پیرهن می‌بدرم دم به دم از غایت شوق

□

مشتری وار سر زلف مه خود گیریم

□

چون تیر فلک بود قرینش به ره آورد

□

بر روی تو خال حبشی هر که ببیند

□

هرگز آشفته رویی نشدم یا مویی

□

عالم چه دارد جز دهل از عیدگاه عقل کل

□

اگر شخصش از خاک دارد مزاج

□

از پای درفتاده‌ام از شرم این کرم

□

بر بوستان گذشتی یا در بهشت بودی

□

نمی‌دانم کجا می روید آن قند

□

باز عکس جمال گلفامت

□

لل چو نام لعل گهر بار او شنید

□

با چشم نمی‌بیند یا راه نمی‌داند

□

شطرنج ندیده‌ایم و ماتیم

□

با دلبر من بگو که جانا

□

مگر که بر رخ من داغ عشق می‌بینی

□

حلاوتیست لب لعل آبدارش را

□

هر جفایی که کند می رسدش

□

از معجزهای شرع احمد

□

آنکو خبری دارد در بیخبری کوشد

□

دمادم حوریان از خلد رضوان می‌فرستند

□

رویم چو زرگر است از او این سخن شنو

□

جز خلاف آخر کرا این دست باشد کورد

□

والله ز دور آدم تا روز رستخیز

□

آزمودم درد و داغ عشق باری صد هزار

□

سرت گردم چه واقع شد که در مجموعه‌ی یاری

□

تن سپر کرده به پیش تیغهای جان سپر

□

در حقیقت کفر و ایمان جز حجاب راه نیست

□

چو درخت قامتش دید صبا به هم برآمد

□

ای تن ار بی‌او به صد جان زنده‌ای

□

حسن را بنیاد افگندی چنان محکم که هست

□

دل ایستاد پیشش بسته دو دست خویش

□

مرا تو جان شیرینی به تلخی رفته از اعضا

□

چون کرد از کمال رضا وام جان ادا

□

چند در میدان قدس از خیره تازی اسب لاف

□

عندلیبیست که در باغ نوا می‌سازد

□

تو نه آن صورتی که بی رویت

□

خلقان همه خوش خفته عشاق درآشفته

□

بی‌دلان را نرگس گویای تو خاموش کرد

□

نک بر دم امسال ما خوش عاشق آمد پار ما

□

در کس نمی‌گشایم که به خاطرم درآید

□

یعنی قوام ملت و دین آن که در جهان

□

سپهر قدری کز بخت و دولت فلکی

□

ماه در عقرب و قصب برماه

□

من بر آن بودم که ندهم دل به عشق

□

هر کی از ضعف خود اندر رخ مردان نگرد

□

پرده‌ی راز عاشقان بمدر

□

می‌کشد هر کرکسی اجزات را هر جانبی

□

تا گل روی تو دیدم همه گل‌ها خارند

□

زبده‌ی آل نبی سید قوام‌الدین که بود

□

ای شاخ نو شکفته ناگه ز چشم بد

□

تا بر در سرای شما سر نهاده‌ایم

□

نظر با نیکوان رسمیست معهود

□

نجاتی است جان را ز غرقاب غم

□

گر هیچ کلاهی نهدم از سر تشریف

□

هز القلوب و ردها بصدوده

□

آدمی چون تو در آفاق نشان نتوان داد

□

مه سپهر حکومت که در زمانه‌ی او

□

عالمی بسته‌ی جهلند و کنون

□

از سر کوی تو هر گه که کنم عزم رحیل

□

به روزگار عزیزان که روزگار عزیز

□

از جمال و از کمال لطف فقر

□

حسن بدان تا کند جلوه گهت بر همه

□

که برگشاید درها مفتح الابواب

□

عارض نتوان گفت که دور قمرست این

□

باز لشگر کش برد از بغل قله‌ی کوه

□

کوکب معنی تو در سیر آوری بر چرخ طبع

□

شکنج طره‌اش برچهره گوئی

□

شبم به روی تو روزست و دیده‌ها به تو روشن

□

میش هر دم همی‌گوید که آب خضر را درکش

□

تا چو بستان نشوی پی سپر خلق ز شوق

□

سوسن با صد زبان از تو نشانم نداد

□

هرگزم این گمان نبد با تو که دوستی کنم

□

وز کثرت مرور شهور و سنین نداشت

□

بلخی که کند از گه خردی پسران را

□

شگفت نیست اگر صید گشت مرغ دلم

□

عشق دانی چیست سلطانی که هر جا خیمه زد

□

گشادی کن بجنب آخر نه سنگی

□

نخواهد جان دگر جانی اگر صد جان برافشاند

□

آن چه نبردست وهم عقل ندیدست و فهم

□

این چنین رخ با پری باید نمود

□

در روا کردن حاجات شتابی داری

□

نمی‌شناسم خود را که من کیم به یقین

□

ظاهر آنست کزین پس گهر ارزان گردد

□

گر تو پری چهره نپوشی نقاب

□

عاشق بتر از مست است عاشق هم از آن دست است

□

ای آفت و راحت شب و روزم

□

آنک زند هر دمی راه دو صد قافله

□

این همه جلوه طاووس و خرامیدن او

□

هر ملک و تجمل که اهم بود ز فلک

□

معنی او چو ریسمان باریک

□

منم غلام تو ور زانکه از من آزادی

□

سرمست اگر به سودا برهم زنم جهانی

□

به خدا چرخ همان دید که من دیدستم

□

بسته کمر بندگی تو همه احرار

□

گر چرخ بگرید و بخندد

□

بار خصمی می‌کشم کز جور او

□

چون فتاد از موج بحر آفرینش بر کنار

□

بذل بی‌دستت نباشد همچو دانش بی‌خرد

□

بترک آن مه نامهربان نباید گفت

□

گر به عقلم سخنی می‌گویند

□

تویی خورشید و من چون میوه خام

□

ظهور ظاهر احوال خود را

□

خانه ز تو تافته‌ست روشنیی یافته‌ست

□

گو به سنانم بدوز یا به خدنگم بزن

□

بس که قابل بود در آغاز عمر

□

هر کجا مهر تو آید رخت بربندد خرد

□

شکوفه مو بدست و ابر دایه

□

پستان یار در خم گیسوی تابدار

□

دل آینه است چینی با دل چو همنشینی

□

از پی چشم زخم خوش چشمی

□

زمن الصحو ندامه زمن السکر کرامه

□

سحرست کمان ابروانت

□

غنچه‌ی باغ جهان شاه علی

□

هیچ نندیشی که آخر چون بود فرجام کار

□

شاهدان در رقص بودند و حریفان در سماع

□

همه غم‌های جهان هیچ اثر می‌نکند

□

چلبی درقیمو درلک چلبا گل نه گز رسن

□

گز هیچ زیاری نهمی بر لب او بوس

□

نغزی و خوبی و فرش آتش تیز نظرش

□

خورشید اگر تو روی نپوشی فرورود

□

در صفحه‌ی رخش بود رنگ صلاح ظاهر

□

بی طرب خوشدل طیور و بی‌طلب جنبان صبا

□

گر بدامن دوستان گل می‌برند از بوستان

□

گلبن عیش من آن روز شکفتن گیرد

□

این چنین بویی کز او اجزای عالم مست شد

□

از سر کوی فرود آمد متواری وار

□

ای سرخوشان ای سرخوشان آمد طرب دامن کشان

□

هر کس به تعلقی گرفتار

□

هزار خیل خریدار گرم سودا را

□

چشم و گوش همه از لحن و رخت پر در و گل

□

گه ز چین زلف او صد شور در چین میفتاد

□

باغ بنفشه و سمن بوی ندارد ای صبا

□

من به تو مایل و تویی هر نفسی ملولتر

□

تیغ عشرت ز باده برکش

□

چرا به عالم اصلی خویش وانروم

□

خرم آن روی که در روی تو باشد همه عمر

□

بر مسندسرور مکین شاه کامران

□

آن جای که ابرار نشستند نشستیم

□

آنکه طاق افتاده است امروز در فرخار و چین

□

ای گل تو نیز شوخی بلبل معاف دار

□

بکشی اهل زمین را به فلک بانگ زند مه

□

ای در دو جهان ز تو رسیده

□

بنگر به خانه تن و بنگر به جان من

□

اسقیانی و دعانی افتضح

□

هر زمان میشد چو از دست اجل

□

پادشاه قضات و خواجه‌ی شرع

□

چون آبگینه این دل مجروح نازکم

□

خواب از آن چشم چشم نتوان داشت

□

ای شمع مستان وی سرو بستان

□

خاک بر سر کردم از طور رخ پر آب تو

□

ای چشم ابر این اشک‌ها می‌ریز همچون مشک‌ها

□

باغ و لالستان چه باشد آستینی برفشان

□

به عرش پایه عالی به فرش پایه‌ی پست

□

که ز درس و کتاب و دارو هست

□

چون نمی‌شد ز در کعبه گشادی ما را

□

هر آن ساعت که با یاد من آید

□

اول نفس از نفس گسستن

□

از علای خلق او عالم چو علیین شود

□

مکان‌ها بی‌مکان گردد زمین‌ها جمله کان گردد

□

نشان یوسف گم کرده می‌دهد یعقوب

□

وان فلک مسند که می‌گوید ملک

□

به دو وزنم ستوده در یک بیت

□

در سلسله‌ی زلف سراسیمه‌ی لیلی

□

آدمی را که طلب هست و توانایی نیست

□

دل روی سوی جان کرد کای عاشق و ای پردرد

□

عقیقین آن دو لب داری به زیرش گور من کنده

□

برای غیر بود غیرت و چو غیر نبود

□

تا نکند وفای تو در دل من تغیری

□

یعنی چراغ چشم امیر بزرگوار

□

چند با اشک و رشک خواهد بود

□

گر دلم باک ندارد ز غم عشق چه باک

□

ما را که ره دهد به سراپرده وصال

□

باده جان خورده‌ای دل ز جهان برده‌ای

□

جام جمشیدی بیار از بهر این آزادگان

□

چو شیر پنجه نهد بر شکسته آهوی خویش

□

صبر از همه چیز و هر که عالم

□

ای چرخ خوش بگرد که خوش بی‌درنگ گشت

□

کی به اشارت ز دور چشم ببیند لبش

□

آن دو جادوی فریبنده افسون سازش

□

هر جور که از تو بر من آید

□

هر کی انبازی برید از خویش آن بازی مدان

□

بر سر کوی خرابات از تن معشوق هست

□

بدتنک سد عظیم است در روش ناموس

□

آن که برگشت و جفا کرد به هیچم بفروخت

□

نارسیده قبای تازه هنوز

□

قبله‌ی عقلست و نقل پیچ و خم زلف او

□

ایکه در کوی محبت دامن افشان می‌روی

□

شهری اندر هوست سوخته در آتش عشق

□

تو می گویی که بنما غیبیان را

□

بر ما چو از لطافت مل را حلال کردی

□

به یاد آر دلا تا چه خواب دیدی دوش

□

که در آفاق چنین روی دگر نتوان دید

□

از مژده‌ای که فهم شد از دلنوازیش

□

خود گرفتم صد هزاران آه کردی لیک باز

□

آن موی میان تو که سازد کمر از موی

□

نوع تقصیری تواند بود ای سلطان عشق

□

نقل هر مجلس شده‌ست این عشق ما و حسن تو

□

ز آن عقبا نیندیشد بدین دنیا فرو ناید

□

چه دیگ پخته‌ای از بهر من عزیزا دوش

□

در این روش که تویی پیش هر که بازآیی

□

برنیارم بر مراد دل دمی با دوستان

□

آفتاب معنی از سایت بر آید در جهان

□

اگر برگ گلت باشد چو بلبل

□

گویند پای دار اگرت سر دریغ نیست

□

کعبه جان‌ها نه آن کعبه که چون آن جا رسی

□

آیین دل سمنبران را

□

فصبوا ثم صبینا فاتوا ثم اتینا

□

گو برو در پس زانوی سلامت بنشین

□

از کاو کاو تیشه پیکر خراش درد

□

ز هر خلقی که ایزد آفریدست

□

بهر کجا که روم آب دیده می‌بینم

□

از دست او جان می‌برم تا افکنم در پای او

□

از آب حیات تو دور است به ذات تو

□

جانهای مقدس خردمندان

□

در دلم خون شوق می‌جوشد

□

گر آن که خرمن من سوخت با تو پردازد

□

در طبقات ملوک پادشهی برگزید

□

خوشدلی شوخی چون شاخک نرگس در باغ

□

ندانم این نفس روح بخش روحانی

□

شب از فراق تو می‌نالم ای پری رخسار

□

برجه و کاهل مباش در ره عیش و معاش

□

تا چشم تو روی تو نبیند

□

ای شیخ نمی‌بینی این گوهر شیخی را

□

گر من فدای جان تو گردم دریغ نیست

□

کافاق آراست

□

در عنا تا کی توان بودن به امید بهی

□

ز آرزوی کمرت کوه گرفتم هیهات

□

پیرهنی گر بدرد ز اشتیاق

□

بخرام چنین نازان در حلقه جانبازان

□

ور تو از اخلاص خواهی تا چو زر خالص شوی

□

هزار کاسه سر رفت سوی خوان فلک

□

اشتر به شعر عرب در حالتست و طرب

□

حساب بخشش او در جهان به خلق خدا

□

چراغ افروخته در تو بسی و هفت از آن گردان

□

کام دل من بجز لبت نیست

□

آخر سر مویی به ترحم نگر آن را

□

عیسی چو تویی ما را همکاسه مریم کن

□

از عتاب خود کنون پرم به بر گر بهر تو

□

مسخره باد گشت هر چه درختست و کشت

□

و گر به جام برم بی تو دست در مجلس

□

گلبن گلزار سیادت که داشت

□

چنان ثنای تو در طبعها سرشت که مرغ

□

بنگر که مقیمان سراپرده‌ی وحدت

□

تو که از صورت حال دل ما بی‌خبری

□

بیا که آب حیاتی و بنده مستسقی

□

ریگ را پیش چشم رود مکن

□

دو دیده باشد پرنم چو در ویست مقیم

□

چون تو حاضر می‌شوی من غایب از خود می‌شوم

□

مرا تبی است که گر از درون برون افتد

□

هر کجا عشق من و حسن تو آید بی‌گمان

□

تشنه به خون من بیچاره‌ی مسکین

□

ستم از کسیست بر من که ضرورتست بردن

□

ای حلقه زن این در در باز نتان کردن

□

خدمت کنم به پیشت همچون صراحی از جان

□

شاخه‌های باغ شادی کان قوی تازه‌ست و تر

□

من از جفای زمان بلبلا نخفتم دوش

□

به ملک دانش از نوسکه‌ای زد

□

خوش نباشد مشورت با عقل کردن پیش عشق

□

صید آن مرغ شوم کو گذرد بر بامت

□

که زاد این صورت منظور محبوب

□

کی خشک لب بمانم کان جو مراست جویان

□

خرابات ای خراباتی به عین عقل چون دیدی

□

مست و خوش و شاد توام حامله داد توام

□

اگرم زنده باز خواهی دید

□

نمی‌رود به جنان پای کس به این تعجیل

□

ای هم از امر تو عقل و جان بس اندر شوق و ذوق

□

سواد خط تو دیباچه صحیفه‌ی دل

□

ای که قصد هلاک من داری

□

داد شمشیری به دست عشق و گفت

□

فرمود که تا چرخ یکی دور دگر کرد

□

چه جای صبر که گر کوه قاف بود این صبر

□

بنای مهر نمودی که پایدار نماند

□

در کوچه‌ی ظرافت عمری دواندام از جهل

□

ور از دوزخ همی ترسی شب و روز

□

آنرا که بود عالم معنی مسخرش

□

ترک سر گفتم از آن پیش که بنهادم پای

□

ماهیان را صبر نبود یک زمان بیرون آب

□

ور دل دیوانه رنگ من نبودی تند و تیز

□

به هر شبی چو محمد به جانب معراج

□

و گر به خشم برانی طریق رفتن نیست

□

که بهر تعزیه خواجه شاه منصور است

□

مقبول همه صدور گشتی

□

صبح برآمد ببام مرغ درآمد بزیر

□

الا یا ناعس الطرفین سکری

□

گفتم قنقی امشب تو مرا

□

گفتم که: عشق و دل را باشد علامتی هم

□

دیدم آن جا پادشاهی خسروی جان پروری

□

ملامتگوی بی‌حاصل ترنج از دست نشناسد

□

که از مفارقت خواجه میرزا علیم

□

میر مجلس چون تو باشی با جماعت در نگر

□

یقینم کان صنم بر ناتوانان

□

ای صورتی که پیش تو خوبان روزگار

□

در وحدت مشتاقی ما جمله یکی باشیم

□

بارنامه‌ی بی‌نیازی برگشایی تا به کی

□

شراب آن گل است و خمار حصه خار

□

بخت این نکند با من کان شاخ صنوبر را

□

وی درم پاش سنی پیشه که بر اهل نیاز

□

آنکه او شاد گردد از غم عشق

□

چگونه تاب تجلی عشقت آرد دل

□

بیچارگیم به چیز نگرفتی

□

سرکه فروشان هلا سرکه بریزید زود

□

چو مستان خفته انداز باده‌ی شام

□

هزار شب تو برای هوای خود خفتی

□

بر سر کوی تو گر خوی تو این خواهد بود

□

طبعش از شوخی چو میلی داشت از اندازه بیش

□

هنگام سماع بر توان چید

□

مشتاق را بقطع منازل چه حاجتست

□

بعد از تو که در چشم من آید که به چشمم

□

صدقات تو لطیف است توان خورد دو صد من

□

همره موسی و هارون باش در میدان عشق

□

لا تاسی لا تنسی لا تخشی طغیانا

□

پس از دشواری آسانیست ناچار

□

از کسوت کسوف برون آمد آفتاب

□

آن درختی که همه عمر بکشتم به امید

□

گفتم بنشین و فتنه بنشان

□

همه بیگانگان چنین دانند

□

مر تو را عاشق دل داده و غمخوار بسی است

□

بدین مدح بر وی ز روح‌القدس

□

دلست همچو حسین و فراق همچو یزید

□

نخواستم که بگویم حدیث عشق و چه حاجت

□

صاحب عادل دل دین پرور دارا سپه

□

بر امید وصل ما را ملک بود و مال بود

□

یا شب شامی ز روز خاوری رخ می‌نماید

□

آن دوست که ما را به ارادت نظری هست

□

چنین فرموده است خاقان که امسال

□

زان می که چو از خم سفالین

□

ز دم زدن کی شود مانده یا کی سیر شود

□

به دست آن که فتادست اگر مسلمانست

□

غریو از جهان خاست کان شاخ گل

□

از نوای ناله‌ی نی گوشها را پر کنیم

□

پشت بردنیی و دین کرده و جان در سر دل

□

میوه نمی‌دهد به کس باغ تفرجست و بس

□

چون سمندر در دل آتش مرو

□

گرچه خوبست به گرد رخ تو زلف دراز

□

داد می معرفتش آن شکرستان

□

کدام دیده به روی تو باز شد همه عمر

□

از رخ و ابروی او روی نتابم به خدا

□

سفر داد ما را چو تو تحفه‌ای

□

اندکی گل برخ خوب نگارم مانست

□

تا سوار عقل بردارد دمی

□

زمان محتاج و مسکین تو باشد

□

شور و آشوب در جهان افگند

□

چنان که آب حکایت کند ز اختر و ماه

□

مشرب شیرین نبود بی زحام

□

آن که مفتاح در گنج شفا دارد به تو

□

وین عشوه‌نگر که چشم او داد

□

اگر وصال تو حاصل شود بجان بخرم

□

سرورفتاری صنوبرقامتی

□

یار لطیف تر تو خفته بود در بر تو

□

تا بدین تاج و سریر از بهر مه رویان غیب

□

در شهر کی دیدست چنین شهره بتی را

□

همه بینند نه این صنع که من می‌بینم

□

از پی اصلاح چشمم لازمست

□

نه آنم من که خنبانید یارد

□

مدام چشم تو مخمور و ناتوان خفتست

□

بسیار خلاف عهد کردی

□

تو آن خنبی که من دیدم ندیدی

□

از دام تو دانه‌ای و مرغی

□

چنو درخت کم افتد پناه مرغان را

□

دختران مصر را کاسد شود بازار حسن

□

سید قدسی صفتی کامدند

□

دشنه‌ی تحقیق برداریم ابراهیم وار

□

برلوح کائنات مصور نمی‌شود

□

عمرها بوده‌ام اندر طلبت چاره کنان

□

بی‌صورت او مجلس ما را نمکی نیست

□

کله بر گلبن او راست چو بر لاله سواد

□

آن حریفان چو جان و باقیان جاودان

□

کس نیست که پنهان نظری با تو ندارد

□

از جهان چون رفت بادا در جنان

□

در نوردد مفرش آزادگی از روی عقل

□

عجب از لاله دلسوخته کو در دم صبح

□

خوش آن ساعت نشیند دوست با دوست

□

می بینمت ای نگار در خلد

□

هنگام صبوح و تو چنین غافل

□

برآر آواز ردوها علی

□

چگونه انس نگیرند با تو آدمیان

□

باشکوه دور باش صولت هیبت لزوم

□

عاشق و معشوق چو ما در جهان

□

برسر بازار چین با سنبل سوداگرت

□

تا مگر دیده ز روی تو بیابد اثری

□

یتی بیرسس یتی قومسس

□

جهانسوزی دل افروزی که دارد از پی فتنه

□

مگر ز زهره شنیدی دلا به وقت صبوح

□

جان باختن به کویت در آرزوی رویت

□

سپه ادعیه‌ام روی فلک می‌گیرد

□

وصل نخواهم که هجر قاعده‌ی اوست

□

هلال ارزانکه هر مه بدر گردد

□

نگاه می‌کنم از پیش رایت خورشید

□

از ما و خدمت ما چیزی نیاید ای جان

□

شو خرد را جسم ساز و عقل رعنا را بسوز

□

سبب چه بود چه کردم که بد نمود ز من

□

گوشم به راه تا که خبر می‌دهد ز دوست

□

بعضی ز کفر پیرو اسلام نیستند

□

اگرت عشق هست شاکر باش

□

گر میسر نشود با توام امکان وصول

□

خاک را زنده کند تربیت باد بهار

□

ماییم مست ایزدی زان باده‌های سرمدی

□

نی ز هر کانی که بینی سیم و زر آید پدید

□

چنگ دجال از درون و رنگ ابدال از برون

□

اگر به رقص درآیی تو سرو سیم اندام

□

محمد ممن آن فخر سلاطین کز وجود او

□

تا زمانی بی زمانه جام می بر کف نهیم

□

جوزا چو قدح نوشی پیش تو کمر بندد

□

نصیحتگوی را از من بگو ای خواجه دم درکش

□

ای تاج هنرمندی معراج خردمندی

□

ماه بر راه اوفتاد از روی تو

□

ای جان بهار و دی وی حاتم نقل و می

□

هر که ننهادست چون پروانه دل بر سوختن

□

جز به آن در نمی‌فرستم مدح

□

گر زند بر زهر بوسه زهر گردد چون شکر

□

خورده تاب از خم دلستانت کمند

□

خدمتت را هر که فرمایی کمر بندد به طوع

□

این حد خوبی نباشد ای خدایا چیست این

□

باده را تا به باغ شاید برد

□

جسمی زجاجتی و محیاک قهوتی

□

همه عمر با حریفان بنشستمی و خوبان

□

وه چه مخدوم آن که هست از رفعت ذات کریم

□

ناشده بی عقل و جان و دل درین ره کی شوی

□

گرش همچون سگان کو برانند

□

حریف دوست که از خویشتن خبر دارد

□

سرمست شدم ای جان وز دست شدم ای جان

□

شه خوبان آفاقی به خوبی در جهان طاقی

□

انت روح الله فی اوصافه

□

قیام خواستمت کرد عقل می‌گوید

□

که از بس به خلق خداوند بود

□

کندیم ز دل بیخ هواها و هوسها

□

اسیر قید محبت سر از کمند نتابد

□

هر شکرپاره که در می‌رسد از عالم غیب

□

پیش رویت روز مست و پیش زلفت شب خراب

□

ای چو آب اندر لطافت ای چو خاک اندر درنگ

□

مبارکی شب قدر و ماه روزه و عید

□

به یک بار از جهان دل در تو بستم

□

خلف‌ترین ولد مادر زمانه که ساخت

□

دل آرا ما نگارا چون تو هستی

□

اگر بدیده موری فرو روم صد بار

□

انصاف می‌دهم که لطیفان و دلبران

□

خانه شادی است دلم غصه ندارم چه کنم

□

از بند علایق نشود نفس تو آزاد

□

این جا مدد حیات جانست

□

هر یک از دایره جمع به راهی رفتند

□

بر تافتست ضعف چنان دست قوتم

□

او همان است که بوده است ولیکن تو

□

صد شکن بر زنگبار انداخته

□

تا تو مصور شدی در دل یکتای من

□

پی رضای تو آدم گریست سیصد سال

□

گویی دگر کنم مگرم کار به شود

□

تو چرا منکر نوری مگر از اصل تو کوری

□

هرگز اندیشه نکردم که تو با من باشی

□

مهین بانو که بر تخت تجرد داشت چون مریم

□

گه ز مشک سوده نقش آرد همی بر آفتاب

□

می‌کشند از پی خویشم که بزاری بکشندم

□

بستان عارضش که تماشاگه دلست

□

در کفن خویشتن رقص کنان مردگان

□

شد راستی خیانت و شد زیرکی سفه

□

بر دم امسال ما عاشق آمد پار ما

□

تو نه مثل آفتابی که حضور و غیبت افتد

□

پناه ملک و ملل پاسبان دین و دول

□

گفتم از دل شور بنشانم مگر

□

گرفته از میان ماکناری

□

مگر آن که هر دو چشمش همه عمر بسته باشد

□

لطیف است او لطیف است او لطیف ابن اللطیف است او

□

طبل از هستی خویش اندر جهان تاکی زنی

□

این فلان چه شد آن فلان چه شد

□

امیدواران دست طلب ز دامن دوست

□

آن که چو شاهنشهان آمده صاحبقران

□

زان که تا در بند و زنجیر توایم

□

جعد عروس ماهرخ حجله‌ی ظفر

□

چنانت دوست می‌دارم که گر روزی فراق افتد

□

چشم منی تو گوش منی تو

□

این عشق به اختیار نبود

□

سوی دل ما بنگر کز هوس دیدن تو

□

عاشق گل دروغ می‌گوید

□

چنان زین کن از سعی رخش عزیمت

□

من عشق تو اختیار کردم

□

چون ره بحریم حرم کعبه ندارم

□

بس در طلبت سعی نمودیم و نگفتی

□

گر اشارت با کسی دیدی ندارم قصد او

□

تا ترا در دل چو قارون گنجها باشد ز آز

□

تو را عزت همی‌باید که آن فرعون را شاید

□

گهی بر درد بی درمان بگریم

□

وان بزرگ شترلبان که بود

□

دراز قصه نگویم حدیث جمله کنم

□

هیچ دارید خبر کان دل سرگشته‌ی من

□

ای تیر غم عشق تو هر جا که رسیده

□

الا یا صاح لا تعجل بقتلی قد دنا المقتل

□

چون ز راه گلبن «توبوا الی‌الله» آمدی

□

گر چه از شمع تو می‌سوخت چو پروانه دلم

□

عاقل متفکر بود و مصلحت اندیش

□

خداوندا کف به اذل که کرد آیات احسان را

□

اگر بیمار باشد ور نباشد

□

مرغ خوش خوان که کند شرح گلستان تکرار

□

ای گنج نوشدارو با خستگان نگه کن

□

می کهنه را کشان کن به صبوح گلستان کن

□

دل برده و بگماشته بر سینه‌ی ما غم

□

زان می که ز دل خیزد با روح درآمیزد

□

هر کو شراب فرقت روزی چشیده باشد

□

وگر خانه‌ای را ز جا کند سیلی

□

افسون لب عیسی دارد به دهان اندر

□

آشنایانرا ز بی خویشی نشانی می‌دهد

□

دانی کدام دولت در وصف می‌نیاید

□

ز شهر پرتب و لرزه بجستی

□

دستمان گیر الله الله زینهار

□

که جان خود چه باشد بر عاشقان

□

تو دانی ار بنوازی و گر بیندازی

□

ادهم واشهب پدرام شب و روز شدند

□

«رب ارنی» بر زبان راندن چو موسی روز شوق

□

کرده از شام بر سحر سایه

□

پادشاهان ملاحت چو به نخجیر روند

□

در عشق خودیم جمله بی‌دل

□

بر سریر حکمت اندر خطه‌ی کون و فساد

□

زهره قرین شد با قمر طوطی قرین شد با شکر

□

راست خواهی نه حلالست که پنهان دارند

□

باد از حفیظ ایزدیت خاطر خطیر

□

آنجا که بود انجمن لشگر خوبان

□

ناقه بگذشت و مرا بیدل و دلبر بگذاشت

□

ببخشای بر ناله عندلیب

□

چو پایت نیست تا از ما گریزی

□

ما چو اندر عشق تو یکرویه چون آیینه‌ایم

□

گشتم چو خلیل اندر غم تو

□

تو سرو دیده‌ای که کمر بست بر میان

□

چون خسرو سخن ز قلم برکشد علم

□

چند ازین شوخی قرارم ده زمانی بر زمین

□

بدو چشم شوخ جادو بربود خوابم از چشم

□

مطرب ما را دردیست که خوش می‌نالد

□

می طپد ماهی بی‌آب بر آن ریگ خشن

□

هر که او نام کسی یافت ز آن درگه یافت

□

از چشمه جان پر کرد شکم

□

دلی از سنگ بباید به سر راه وداع

□

سلطان بارگاه سیادت که عهد او

□

آری بدین مقام نیارد کسی رسید

□

از نعیم روضه‌ی رضوان غرض دانی که چیست

□

شرطست دستگیری درمندگان و من

□

بنگر اندر درد من گر صاف نیست

□

آنجا که گذر کرد بناگه سپه عشق

□

سخنم بسته می‌شود تو یکی زلف برگشا

□

سروبالایی که مقصودست اگر حاصل شود

□

پیک صبا ز روضه‌ی نومیدی آمده

□

به بیماری از این جای سپنجی چون شوی بیرون

□

زنگیان سودائی آن هندوان دل سیاه

□

تو از نبات گرو برده‌ای به شیرینی

□

فرمانده خوبانی ابرو چو بجنبانی

□

یا دل اندر زلف چون چوگان دلبندان مبند

□

ز دو چشمت خیال او نشدی یک دمی نهان

□

ای راحت اندرون مجروحم

□

کز پی هم ز گلشن سادات

□

عاشق مسکین چه داند کرد با نیرنگ تو

□

در انتظارصید تذرو وصال تو

□

وفای عهد نمودی دل سلیم ربودی

□

سیدنا یصبح یبتا عنا

□

ای خواجه‌ی فرزانه علی‌بن محمد

□

از برای علاج بی‌خبری

□

آن کمان ابرو که تیر غمزه اش

□

شبی در اول دی شام تیره‌تر ز عشا

□

ساغری پر کن ز خون رز مرا

□

جادوی هاروت وشت دلفریب

□

من از تو سیر نگردم و گر ترش کنی ابرو

□

بعد از این شهد را نهان دارم

□

اندر مصاف مردی و در شرط شرع و دین

□

چو طریق بسته بودست و طمع گسسته بودست

□

من این خیال نبندم که دانه‌ای به مراد

□

از سرو بر چون فشاند گرد معنبر نسیم

□

چون دانه‌ی یاقوت تو گل دانه ندارد

□

از پردلی دو هندوی کافر نژادشان

□

هد صبری ما تولی رد عقلی ما ثنا

□

آیینه تو را بیند اندازه عرض خود

□

مه نیستی که مهری زیرا که هست مه را

□

چند بکردی طواف گرد جهان از گزاف

□

هر چه نه پیوند یار بود بریدیم

□

ایا معاذ خواقین که شخص قدرت تو

□

روزی بیاید در میان تا عشق را بندی میان

□

کنون کز پای می‌افتم ز مدهوشی و سرمستی

□

اگر چه خاطرت با هر کسی پیوندها دارد

□

بشنو چه به اسرارم می آید از آن طارم

□

ز آن رخ ناشسته‌ی چون آفتاب

□

پنبه در گوش و موی در چشمست

□

آبیست محبت تو گویی

□

مریم عفاف فاطمه ناموس کش سپهر

□

دو جادوی کمین ساز کمان کش

□

گفتم که نقاب از رخ دلخواه برافکن

□

غمت مباد و گزندت مباد و درد مباد

□

در دل چو نقش بندد جان از طرب بخندد

□

آنکه در چشم خردمندی و در گوش یقین

□

الست من یتمنی الخلود فی طرب

□

صبر بسیار بباید پدر پیر فلک را

□

گوهری از محیط نسل نهاد

□

کشته ما را گر فراقت ای صنم

□

گر تو صادق نامدی در مهر ما مانند صبح

□

مطرب یاران برفت ساقی مستان بخفت

□

نوش و جوش عاشقان تا عرش و تا کرسی رسید

□

این سخن بگذشت از افلاک و از آفاق نیز

□

گل و سنبل چرد دلت چون یافت

□

پارسایان ملامتم مکنید

□

وزارت با چه با شاهانه اقبالی که در دوران

□

ملکت آل بنی آدم ندارد قیمتی

□

ز شامش صد شکن بر زنگبارست

□

آرزو می‌کندم در همه عالم صیدی

□

باغ جان را تازه و سرسبز دار

□

جز چشم زخم امت و تعویذ بخل نیست

□

دلبر بی‌کینه ما شمع دل سینه ما

□

دیدم دل خاص و عام بردی

□

نقد عزت که نه شایسته‌ی توست

□

نیستی چون سخن یار موافق خوش

□

در کام نهنگان شو و کامی بکف آور

□

کس نمی‌بینم ز بیرون سرای

□

چند از این ذکر فسرده چند از این فکر زمن

□

می‌دهد درد می‌نهد منت

□

نفسی یار شرابم نفسی یار کبابم

□

شمع وش پیش رخ شاهد یار

□

آفتاب مشرق دولت که باشد نوربخش

□

گهی با می گسارم انده خویش

□

آنکه گویند که برآب نهادست جهان

□

وصال ما و شما دیر متفق گردد

□

گفت که سلطان منم جان گلستان منم

□

تیریست بلا در روش عشق که هرگز

□

هوش فزود هوش را حلقه نمود گوش را

□

در دماغ می پرستان بازکش

□

باز دست مرگ بی‌هنگام کند

□

خاک مرا تا به باد بر ندهد روزگار

□

چو دل قدح بخندد ز شراب ناردانی

□

جان به دیدار تو یک روز فدا خواهم کرد

□

من مرد فتنه جویم من ترک این نگویم

□

خاک کوی دوست خواهی جسم و جان بر باد ده

□

ما همیشه میان گلشکریم

□

چو روزگار نسازد ستیزه نتوان برد

□

زد سپهر پیر در دارالعیار سلطنت

□

یک شهر زن و مرد همی باز ندانند

□

مرغ دل من در شکن زلف دلارام

□

گم شدم در راه سودا ره نمایا ره نمای

□

معشوق را جویان شود دکان او ویران شود

□

خوی تو برنده چون ناخن برست

□

در دل هر ذره تو را درگهیست

□

به خاک پای عزیزان که از محبت دوست

□

شیدائی خرامش قد تو سرو باغ

□

از پی کسب شرف پیش بناگوش و لبش

□

دل دیوانگان عاقل نگردد

□

گر توانی که بجویی دلم امروز بجوی

□

زخمی که زند دستت بر عاشق سرمستت

□

ای فروزنده از رخانت جان

□

نادی نسیم عشقک فی انفس الوری

□

نگارینا به هر تندی که می‌خواهی جوابم ده

□

واندرختی را که خوش‌تر بود پار

□

به ظاهر چو در دیده خس ناخوشی

□

مهر رویش که آب آتش برد

□

چون دلش دادی و مهرش ستدی چاره نماند

□

ز باغ جان دو سه گلدسته بربند

□

کشیدی در میان کار خلقی را به طراری

□

پیشتر آ درگذر از ما و من

□

قوت شرح عشق تو نیست زبان خامه را

□

طایر روحش به شهبال توجه ناگهان

□

نشگفت اگر کبر تو هرگز نشود کم

□

گر سر نکشد ز آتش دل شمع جگر سوز

□

وان که را دیده در دهان تو رفت

□

ای کلیم عشق بر فرعون هستی حمله بر

□

گشتی تو سلطان از کشی تا کی بود این سرکشی

□

حفظ دماغ آن مدمغ بود

□

ناله زیر و زار من زارترست هر زمان

□

دو تابنده‌ی بدر سعادت اثر

□

مرا فصل بهار نو به روی آورد کار نو

□

ریحان خط سیاه شیرین

□

گر پیر مناجاتست ور رند خراباتی

□

وفای توست یکی بحر دیگر خوش خوار

□

راه بر عقل و عافیت بزند

□

بنده کند روی تو صد شاه را

□

باد آسایش گیتی نزند بر دل ریش

□

وی گزین سروری که بر کرمت

□

دل به دست دلبر عیار دادن مر ترا

□

آب در پیش و ما چنین تشنه

□

گفتی به رنگ من گلی هرگز نبیند بلبلی

□

تا که بدیدم مه بی‌حد او

□

بادست به دست آب و آتش را

□

درزی دزدی چو یافت فرصت

□

دلم دربند تنهایی بفرسود

□

با گناه بی حد از دنیا چو رحلت می‌نمود

□

زهدم منافقی شد و دینم مشعبدی

□

در اشک ما نگه کن و از سیم در گذر

□

تو را فراغت ما گر بود و گر نبود

□

آن ماه ز هیچ کس نزاده‌ست

□

گر همچو روح راه نیابی بر آسمان

□

شنیده طعنه‌های همچو آتش

□

ایا باد سحرگاهی گر این شب روز می‌خواهی

□

از محتشم ز سر کشی چرخ یک مهم

□

نه زان می‌ها کز آن مستی فزاید

□

می‌کشد هر لحظه ابرویش کمان برآفتاب

□

در عقل نمی‌گنجد در وهم نمی‌آید

□

شاه همه جهان تویی اصل همه کسان تویی

□

نباشد عاشقت هرگز چو من کس

□

مشکل و شوریده‌ام چون زلف تو چون زلف تو

□

من چنان عاشق رویت که ز خود بی‌خبرم

□

چراغ بزم صفا شاه قاسمی که چو مهر

□

خوش باد عشق خوبرویی

□

صورت حال من از زلف دلاویز بپرس

□

هر که را با دلستانی عیش می‌افتد زمانی

□

خون شدن خون خود فروخوردن

□

بر عالم تجرید ز تفرید رهی ساز

□

مست کنی نرگس مخمور را

□

لطیف جوهر و جانی غریب قامت و شکلی

□

وی همایون نگین خاتم جود

□

هر چند که بیزار شدم من ز جفاهات

□

ما چنین بیمار و او از درد ما فارغ ولی

□

گر همه خلق را چو من بی‌دل و مست می‌کنی

□

آتش عشقش خدایی می‌کند

□

نعل کن چون چتر او دیدی کلاه چرخ را

□

ای چشم جان را توتیا آخر کجا رفتی بیا

□

تا کی ای چشمه سیماب که در چشم منی

□

بهر حمل بار حملت کاسمان هم سنگ اوست

□

جز خوب مگو از آن لب خوب

□

گر زانکه ترش گردد ور تلخ دهد پاسخ

□

کز زهد ندیده‌ام فتوحی

□

شرابی باش بی‌خاشاک صورت

□

زین یکی شنگی بلایی فتنه‌ای شکر لبی

□

گلبن خندان به دل و جان بگفت

□

هزار زخم پیاپی گر اتفاق افتد

□

در زمان چون تو سلطانی که اخراجات من

□

کیست در عالم که بیند مر ترا

□

دهانت آرزوی تنگدستان

□

تا چه خواهد کرد با من دور گیتی زین دو کار

□

از آفتاب روی تو چون شکل خشم تافت

□

جای شکرست خلق راکان بت

□

گرم شوی شب تو به خورشید غیب

□

گاه گویم که بنالم ز پریشانی حالم

□

علم برکش چو استعداد فطری بی‌طلب دادت

□

میان مجلس عشرت ز گم گویی و خوشخویی

□

پسته‌ی شور شکر افشانش

□

تو چه ارمغانی آری که به دوستان فرستی

□

بشنو تو ز پیغامبر فرمود که سیم و زر

□

تو با من و من پویان هر جای ترا جویان

□

تو پاک پاکی از صورت ولیک از پرتو نورت

□

سوزناک افتاده چون پروانه‌ام در پای تو

□

گدا به خسروی افتاد کز حمایت طالع

□

وفاهایی که من کردم مکافاتش جفا آمد

□

از آن پوشم رخ از زلفت که گویند

□

من ز فکر تو به خود نیز نمی‌پردازم

□

صلا روز وصال است همه جاه و جمال است

□

مستی و دیوانگی و عاشقی را جمع کن

□

منگر آن سوی بدین سو گشا

□

خود سراپرده قدرش ز مکان بیرون بود

□

آن بی‌نماز کعب که جسم پلید او

□

گر همه راحت و طرب طلبی

□

راه حجاز ار امید وصل توان داشت

□

بیم آنست دمادم که چو پروانه بسوزم

□

دل و جان شهید عشقت به درون گور قالب

□

عشق بر تدبیر خندد زان که در صحرای عقل

□

آن شه فرخ رخ بی‌مثل را

□

گفتم نهایتی بود این درد عشق را

□

خواهم به تماشاگه خلق آورمت

□

داشتم در بر نگاری را که از دیدار او

□

اگر شد چین زلفت مجمع دل

□

چو سرو بوستانستی وجود مجلس آرایت

□

اگر چه روی می‌دزدد ز مردم

□

راست چون زلف تو بود تاریک

□

ربوده‌اند کلاه هزار خسرو را

□

سرو درآید ز پای گر تو بجنبی ز جای

□

حمزه‌ی ثانی که کرد صیت جهانگیریش

□

جام می بستان ز ساقی ای صنم

□

در چین صفت جعد سمن سای نگارین

□

خواب از سر خفتگان به دربرد

□

دل چو دریا شودم چون گهرت درتابد

□

دولت با هنران را فلک مرد افگن

□

طیبوا و اکرموا و تعالوا التشربوا

□

نه فراموشیم از ذکر تو خاموش نشاند

□

جهان عالی بنائی می‌نهد کز ارتفاع آن

□

راه بر پوشیدگی هرگز مرو

□

از تشنگان بادیه‌ی هجر یاد کن

□

در آفاق گشادست ولیکن بستست

□

چو چرخم من چو ماهم من چو شمعم من ز تاب تو

□

با رویتان تنی را باطل نگشت حقی

□

زان می که در سر داشتم من ساغری برداشتم

□

نامه حسن تو بر عالم و جاهل خوانم

□

رایتی کرد سر علمش گردیده

□

گر ز بی صبری بگویم راز دل با سنگ و روی

□

که می‌رود که ز یاران مهربان خبری

□

ای که انصاف دل سوختگان می‌ندهی

□

بی محابا درده ای ساقی مدام اندر مدام

□

خرمی چون باشد اندر کوی دین کز بهر حق

□

گرد چنین کعبه کن ای جان طواف

□

چه نیکوروی و بدعهدی که شهری

□

پادشاهی که حکم او همه جا

□

گرد سرای دوست طوافی کن و ببین

□

خامه در نامه اگر شرح دهد حال دلم

□

تو ای توانگر حسن از غنای درویشان

□

چون آتش آر حمله کو هیزم است جمله

□

پیش از آن کاین جان عذر آور فرو میرد ز نطق

□

پیش آر نوشانوش را از بیخ برکن هوش را

□

آن که در دامنش آویخته باشد خاری

□

چه شرف این که چون ز اقبالش

□

از ترانه‌ی عشق تو نور نبی موقوف گشت

□

مکن انکار من ایخواجه گرم کار افتاد

□

ای مرغ اگر پری به سر کوی آن صنم

□

عاقلان از غرقه گشتن بر گریز و بر حذر

□

ای قبله‌ی حسن و گنج خوبی

□

ای یوسف صد انجمن یعقوب دیدستی چو من

□

عاقل انجام عشق می‌بیند

□

فتاد زمزمه ذوقناک در افواه

□

از جانب خود هر دو جهان هیچ مجویید

□

گر نه هدهد ز سبا باز پیام آوردست

□

برگ گل لعل بود شاهد بزم بهار

□

گر بیاید هوشیاری راه نیست

□

خوابم از دیده شده غایب و دیگر به چه صبر

□

ما را چه از آن قصه که گاو آمد و خر رفت

□

آخر به سرم گذر کن ای دوست

□

به غربت فتاد و شراب اجل

□

ای نقش خیال تو یقینم

□

بیا و باده‌ی نوشین روان بنوش که هست

□

نارنج و بنفشه بر طبق نه

□

منگر که کیست گریان ز جفا و کیست عریان

□

بوسم همه روز خاکپایت را

□

ان تدننا طوبی لنا ان تحفنا یا ویلنا

□

همان کمند بگیرم که صید خاطر خلق

□

خصم بداندیش حسد پیشه را

□

به چنین وقت و چنین فصل عزیز

□

وی برده بدندان سر انگشت تحیر

□

چه کند بنده که بر جور تحمل نکند

□

تو این جا حاضر و شرمم نباشد

□

آفتاب آمد و چون زهره به عشرت بنشست

□

جانم آن لحظه بخندد که ویش قبض کند

□

شوقست در جدایی و جورست در نظر

□

با کدامین قسمت رسوائی شود یارب قرین

□

من آنگه خود کسی باشم که در میدان حکم او

□

بی عشق مسخر نشود ملک حقیقت

□

تابنده‌تر ز روی تو ماهی ندیده چرخ

□

غارتگر صد هزار خانه

□

کوشم به وفای تو کوشی به جفای من

□

روز آن باشد که روزیم او بود

□

زمانه با تو چه دعوی کند به بدمهری

□

ضمیر خازن رای تو را ز دار قضا

□

آنجا که جمال دلبر آمد

□

ای خواجه برو باد مپیمای که بلبل

□

دیشب همه شب دست در آغوش سلامت

□

رو رو تو در گلستان بنگر به گل پرستان

□

زیرکان را ز در عالم و شاه

□

این راز یارست این ناز یارست

□

حریف عهد مودت شکست و من نشکستم

□

نیست پوشیده که در مدح سلاطین قدیم

□

زان می که چو آه عاشقان از تف

□

با زلف تو هر که را سری هست

□

مردست که چون شمع سراپای وجودش

□

چو طفل بیهده گوید نه مادر مشفق

□

خال تو بوسه خواهد لیکن هم از لب تو

□

روز و شب را همچو خود مجنون کنم

□

شبی نپرسی و روزی که دوستدارانم

□

کزین گوهر افسر سر بلندی

□

در ره عشق تو ما را یار و مونس گفت تست

□

کار ما را مکن آشفته و مفکن در پای

□

حلالست رفتن به صحرا ولیک

□

چو آن بوسه پاک است نه اندرخور خاک است

□

بسته‌ی دام تو گشتست دل من چه شود

□

منم ای برق رام تو برای صید و دام تو

□

هنوز با همه بدعهدیت دعاگویم

□

عید نخست عید مه روزه که آمده

□

جنگ و آزار و خشم یکباره

□

تعویذ دل نوشته که خط مسلسلست

□

به چشم رحم به رویم نظر همی‌نکند

□

آهن اندر کف او نرمتر از مومی بین

□

پیشی آن تن را رسد کز علم باشد پیش دست

□

یا رشا الحاظه صیرن روحی هدفا

□

گر دگری را شکیب هست ز دیدار دوست

□

من شکسته دل آن غنچه‌ام که پیرهنم

□

هاروت تو ز معجزه دارد لیلها

□

زلف تو دستگیر دل و پای بند عقل

□

جهان شبست و تو خورشید عالم آرایی

□

ای آنک می‌کشی تو گریبان جان ما

□

ز بوی و خوبی جعد و دو زلف مشکینش

□

زهی فر زهی نور زهی شر زهی شور

□

زینهار از کسی که در غم دوست

□

اجل را پی غارت نقد جان

□

گر بود شایسته‌ی غم خوردن تو جان من

□

گلعذاران به آب دیده‌ی جام

□

گر قصد جفا داری اینک من و اینک سر

□

تو دریا باش و کشتی را برانداز

□

اسم تو ز حد و رسم بیزار

□

عاشق مهجور نگر عالم پرشور نگر

□

غیرت سلطان جمالت چو باز

□

بنان در کشف رازی خواهد آورد

□

برخاست ز جای زهد و دعوی

□

گفتند که جان در قدمش ریز و ببر جان

□

لازمست آن که دارد این همه لطف

□

دررمید از ننگ ایشان و خبیثی‌ها و مکر

□

ما را ز عشق کردی چو آسیای گردان

□

الصبوه ایمانی و الخلوه بستانی

□

علی الخصوص کسی را که طبع موزونست

□

صبا به عزم بشارت بگرد شهر سبا

□

ز آفتابم عجب آید که کند دعوی نور

□

ای بسا در که از محیط سرشک

□

صبرم از دوست مفرمای و تعنت بگذار

□

جمع شکران را بین در ما نگران را بین

□

جان‌و دل نزدت فرستادم نخست

□

به باطن همچو عقل کل به ظاهر همچو تنگ گل

□

ستمگری شغبی فتنه‌ای دل آشوبی

□

شهسواری که نعل شبرنگش

□

ای کرده دلم ز عشق مفتون

□

جهان ز گریه‌ام از آب گشت مالامال

□

خاطر عام برده‌ای خون خواص خورده‌ای

□

کاروان رفت و تو غافل خفته‌ای

□

کرشمه‌ای گر ازو بیند آب و آتش هیچ

□

صحت تو صحت جان و جهانست ای قمر

□

از بوی تو در تاب شود آهوی مشکین

□

نقطه‌ی پای کبریای تو راست

□

ای بسا شب کز برای دیدن دیدار تو

□

ای بسا دود جگر کز مهر رویت هر شبی

□

گرفتمت که نیامد ز روی خلق آزرم

□

بردار این طبق را زیرا خلیل حق را

□

تا بوی در زیر بار حلق و خلق و جلق و دلق

□

دیوار گوش دارد آهسته‌تر سخن گو

□

اگر گل را نظر بودی چو نرگس تا جهان بیند

□

جمیله‌ی شاهد امینت آمد از در صبح

□

مشک زلفی و نرگسین چشمی

□

گفتمش جان ز غمت دادم و سر بنهادم

□

ای نقطه سیاهی بالای خط سبزش

□

آن نباشد مرا چو در عشقت

□

پیش رکابت جمال کیست گرفته عنان

□

و انشرت امواتا و احییتهم بها

□

خبر برید به بلبل که عهد می‌شکند گل

□

بسیط خاک که در چشم خلق مشت گلی است

□

دل خرد لعل تو و ارزان خرد

□

مهر چندانکه کشد تیغ و نماید حدت

□

عادت بخت من نبود آن که تو یادم آوری

□

چشم گریانم ز گریه کند بود

□

جز برای دیدنت دیده مباد

□

عقل گوید شش جهت حدست و بیرون راه نیست

□

از دولت وصالش حاصل نشد مرادی

□

داور مرفوع تخت خوش بساط خوش نشاط

□

هر چند نگه می‌کنم از روی حقیقت

□

نغمه سازی بناله‌ی دلسوز

□

گر به شمشیر می‌زند معشوق

□

هر لحظه بخوانیم کریمانه

□

به لحن اندر همی گوید که سبحانا نگارنده

□

و زال عنک فراق امر من صبر

□

نه شرط عشق بود با کمان ابروی دوست

□

گفتم آیا کدام پاکنهاد

□

همت کروبیان شعبده‌ی دست تست

□

جای آسایش مشتاق چه هامون و چه کوه

□

بر عقل من بخندی گر در غمش بگریم

□

صورت نداشتند مصور شدند خوش

□

در رود زدن شکر سماعی

□

چنانک ابر سقای گل و گلستانست

□

من آدمی به لطف تو دیگر ندیده‌ام

□

خاتم شاهنشهی را بهر آن گیتی پناه

□

از نشاط آنکه دایم در سرم مستی بود

□

سر حلقه‌ی رندان کرد آن طره طرارم

□

بتی دارم که چین ابروانش

□

سلسله‌ای است بی‌بها دشمن جمله توبه‌ها

□

این دل و جان طبیعت سنج را

□

ز آفتاب غم یار ذره ذره شدیم

□

تو مگر سایه لطفی به سر وقت من آری

□

وان عروسان را که در عقد تو می‌آرد به نظم

□

اگر وصلت بگشت از من روا دارم روا دارم

□

گنبد گردنده‌ی پیروزه یعنی آسمان

□

مجال صبر همین بود و منتهای شکیب

□

در عین زمستانی چون گرم کنی مرکب

□

مشک و می را رنگ و مقداری نماند

□

بنگر آخر که بی‌قرار شدست

□

و گر فردا به زندان می‌برندم

□

آن که از واسطه‌ی باس خلایق خالق

□

در جستن تو بسی جهانها

□

راهب دیر که خورشید پرستش خوانند

□

به دو چشم تو که شوریده‌تر از بخت منست

□

همه عالم دهان خشکند و تشنه

□

دلبرا اکنون هر کجا رنگیست رخت آنجا برد

□

نعود الی صفو الرحیق بمجلس

□

به شمشیر از تو بیگانه نگردم

□

زمان زمان دگر گشت چون رواج گرفت

□

به دست عشقبازی در فتادم

□

گوئیا آنک گلستان رخش می‌آراست

□

از دنیی و آخرت گزیرست

□

گوهر طاعت شد از آن کیمیا

□

چونان نمود کل اثیری اثر به کوه

□

آن روز پرعجایب وان محشر قیامت

□

مانند تو آدمی در آفاق

□

از زرو گنج ملوک آن که به صد بنده دهند

□

برگشاد از قهر و لطف لشکر قهرت کمین

□

دیشب آندل که بزنجیر نگه نتوان داشت

□

طریق عشق جفا بردنست و جانبازی

□

رقص کند بر سر چرخ آفتاب

□

در باغ خلل یافته و گلبن خالی

□

دریای حسن ایزد چون موج می‌خرامد

□

زان روی و خال دلستان برکش نقاب پرنیان

□

کعبه‌ی حاجات کز حاجت گشاده بر درش

□

گه از بادام کردن جعبه‌ی نیش

□

منم آن طوطی خوش نغمه که هنگام سخن

□

تصد عنی فی الجور و النوی لکن

□

نور ده آن شمع را روح ده این جمع را

□

جان ز جان کردست شست آن گه ز خاک پای او

□

این ننالد تا نکوبی بر رگش

□

بدار یک نفس ای قاید این زمام جمال

□

فتد در معدنیان آتشی کز گرمی آهن

□

آغاز عشق یک نظرش با حلاوتست

□

آن مالکی که ملکت او هست بر دوام

□

گر دهیم ره به خویش یا نگذاری به پیش

□

تو این جا حاضر و شرمم نباشد

□

بر آتش تیزم بنشانی بنشینم

□

پوستی‌ام دور مانده من ز گوشت

□

به هر سلاح که خون مرا بخواهی ریخت

□

آن که بود از صلاح بهر فلاح

□

عشق نپذیرد هستی و پرستیدن نفس

□

ماهی تو و مشتریت مهرست

□

ز حد گذشت جدایی میان ما ای دوست

□

همچو چشم کشتگان چشمان من حیران او

□

این جهان رخسار او دارد از آن دلبر شدست

□

تو جان عید و از روی تو جانا

□

بنده را نام خویشتن نبود

□

وز آشیان بقا شاهباز همت او

□

چون نپاشی آب رحمت نار زحمت کم فروز

□

اگر از عالم معنی خبری یافته‌ئی

□

گر بکشی بنده‌ایم ور بنوازی رواست

□

بیا بیا و بازآ به صلح سوی خانه

□

موی و رویش گر به صحرا نا وریدی مهر و لطف

□

به گوش دل بگفت اقبال رست آن جان به عشق ما

□

تنم فرسود و عقلم رفت و عشقم همچنان باقی

□

بلبل بستان قرائت که داشت

□

بر جمال و چهره‌ی او عقلها را پیرهن

□

منظر چشمم که خلوتگاه تست

□

من خود به چه ارزم که تمنای تو ورزم

□

در مصر ما یک احمقی نک می‌فروشد یوسفی

□

با اینهمه گر عشق یکی ماه نبودی

□

فکان ارضا نورت بربیعها

□

تا کدامین باغ از او خرمترست

□

کامکاری که فارس قدرش

□

گر به بازی بازی از عشقت همی لافی زدم

□

بادام تو نقل میگساران

□

غم و اندیشه در آن دایره هرگز نرود

□

گشته است روان در جوی وفا

□

ما را یکیست وصل و فراقش چو هر دو زوست

□

کوزه پر از می کن و در کاسه ریز

□

مگر آن دایه کاین صنم پرورد

□

ناگاه از جهان به جنان نقل کرد و گشت

□

باد لطفت گر به دارالملک انسان بروزد

□

جاودان مست چشم می گونت

□

همشیره جادوان بابل

□

اگر چه از رگ گردن به بنده نزدیک است

□

لاابالی پیشه‌گیر و عاشقی بر طاق نه

□

خواب نخواهد بگریزد ز خواب

□

بلعجبی‌های خیالت ببست

□

هزار و صد بیست تاریخ از او

□

در وصالت بودم از صفرا و از سودا تهی

□

دین و دنیا داده در عشق پریرویان بباد

□

نه ره گریز دارم نه طریق آشنایی

□

که بیگانه چو سیلاب است دشمن

□

معذوری اگر یاد همی نایدت از ما

□

اگر خواهی که ز آب صاف نوشی

□

روز روشن دست دادی در شب تاریک هجر

□

وی به نخجیر گاه دهر تو را

□

عشق ذات و صفات شرکت نیست

□

بتاب سینه چراغ فلک بر افروزند

□

طاقت رفتنم نمی‌ماند

□

خط علی کوسها کتابه شارحه

□

جاودان را نیست اندر کل کون

□

تابش خورشید ازل پرورش جان و جهان

□

کتاب بالغ منی حبیبا معرضا عنی

□

بهر آن گردید نطقم نوحه گر

□

میدان مهر او نه به کام سمند ماست

□

آنچنان تشنه لعل لب سیراب توام

□

می‌روم بی‌دل و بی یار و یقین می‌دانم

□

خواه رومی خواه تازی من نخواهم غیر تو

□

تا که بر اسب جمال گشت سوار آن پسر

□

سینه‌های عاشقان جز از شما روشن مباد

□

دور از سببی نیست که شوریده سودا

□

آن که نسیم از درش گر گذرد بر قبور

□

کردند همه خلق همی خطبه‌ی شاهی

□

صوفی ز می لعلت گر نوش کند جامی

□

بلبل سماع بر گل بستان همی‌کند

□

با کی حریف بوده‌ای بوسه ز کی ربوده‌ای

□

تا کی از خانه هین ره صحرا

□

چه جامه‌ها دردادی چه خرقه‌ها دزدیدی

□

زخم شمشیر اجل به که سر نیش فراقت

□

اولین داغ تف آتش و بیداد سپهر

□

گر به یک دم بمانده‌ای در دام

□

ورم قدم بعیادت نمینهی باری

□

رخی کز او متصور نمی‌شود آرام

□

بستان بی‌دوست هست زندان

□

بهرچ از راه دور افتی چه کفر آن حرف و چه ایمان

□

آگاه نیستند مگر این فسردگان

□

همچنین پیش وجودت همه خوبان عدمند

□

در صبح ازل ز مهر فطری

□

صد سر ار زد هر کلاهی کو همی دوزد ولیک

□

دهانش گوئی از تنگی که هیچست

□

نه قوتی که توانم کناره جستن از او

□

ای جانک خندانم من خوی تو می دانم

□

چو شکر می‌گدازم ز آب دیده

□

بسی زدی پر و بال و قفص دراشکستی

□

جلوه کنان می‌روی و باز می‌آیی

□

خورشید رای ماه لوای فلک شکوه

□

یا بگستر فرش زیبایی و حسن

□

خدنگی که گردد ز شستش رها

□

درد من بر من از طبیب منست

□

نام رندی را بکن بر خود درست

□

از راه وفا گسسته ای دل

□

واتحفنی لباس‌الجد منه

□

میان انجمن از لعل او چو آرم یاد

□

آصف اعظم مهین دستور خاقان عجم

□

مرا وصال نباید همان امید خوشست

□

دل پرخون بسی بدست آید

□

قلم بر بی‌دلان گفتی نخواهم راند و هم راندی

□

بر سر ره تو ز خون آثار بین

□

شکرست مر آنرا که نباشد سر و کارش

□

مایه‌ی هر نقش و ترا نقش نی

□

کجا روم که بمیرم بر آستان امید

□

اتشی افروخت که از پرتوش

□

من پار شراب وصل خوردم

□

ز آب چشمه هر آن ماجرا که می‌رانم

□

ترک من گفت و به ترکش نتوانم که بگویم

□

ز روی زرد و دل درد و سوز سینه مپرس

□

بر درگه وصل خویش ما را

□

به نام خوب تو مرده ز گور برخیزد

□

ای چشم عقل خیره در اوصاف روی تو

□

حضرت میرزا غیاث‌الدین

□

باز چون شاگرد مومن در پس تخته نشان

□

جان بشکرانه کنم پیشکش خدمت او

□

هرگز نبود اندر ختن بر صورتی چندین فتن

□

خود مرید من نمیرد کب حیوان خورده است

□

امه‌ی تلبیس نهفته مخوان

□

ای که به قصد نیمشب بسته نقاب آمدی

□

دل و دین در سر کارت شد و بسیاری نیست

□

چو بی‌ثباتی ویرانه‌ی جهان دانست

□

آراست همه صومعه مریم که دم صبح

□

کنونکه پرد، سرا زهره است و ساقی ماه

□

چنین قیامت و قامت ندیده‌ام همه عمر

□

با ترشان لاغ کنی خنده زنی جنگ شود

□

بی برگ نوایی نزد از طبع به یک شاخ

□

به یکی عنایت به یکی کفایت

□

دوستان عیب کنندم که چرا دل به تو دادم

□

آسمان سداد و بحر و داد

□

زان لب که همی زهر فشاندی به تکبر

□

هنوزت آب درآتش نهانست

□

گر نظر صدق را نام گنه می‌نهند

□

دامن سیب کشانیم سوی شفتالو

□

در ذات لطیف تو حیران شده فکرتها

□

بدان رواق رسیدم که ماه و چرخ ندیدم

□

هست به رویت نیازم از همه رویی

□

ای برای عقل پرور پایه‌ی دین پروری

□

لاله‌ی خود رویم از فرقت مکن

□

صوفی و زهد و مسجد و سجاده و نماز

□

به هر دست خواهی برون آی با من

□

سر او را نقش کردم نقش کردم نقش کرد

□

ور خرد بر تو فشانند همی دان که همی

□

عجب عجب که برون آمدی به پرسش من

□

وصلت ز همه وجود به لیکن

□

بگو اگرچه به عنوان شاعری هرگز

□

جام و سماع و شاهد حاضر شدند باری

□

مشتاق حرم گر بزند آه جگر سوز

□

دریای من غذای دل تنگ من شدست

□

بیند مریخ که بزم است و عیش

□

گر من گیاه سبزم و تو ابر نوبهار

□

آن لب که بسته باشد، خندان کنیش در حین

□

دلم را درد تو می‌باید و بس

□

در باغ دهر نشو و نمائی نیافته

□

پریرویی که چون دیوست بر رخسار زلفینش

□

برو و مملکت کفر مسخر گردان

□

بی‌تو ای جان و دیده‌ی روشن

□

فصر یا قلب فی سوق المعالی

□

راه بیداری آوردی پیش

□

بدان نشان که همه شب چو ماه می‌تابی

□

دل ریش شد هنوز جفا می‌کنی بر او

□

ز روی زمین گردی انگیخت آسان

□

روی مکن هر سوئی و باز مگرد

□

چه ذوقش بود بلبل ار در چمن

□

جز با جمال تو نبود شادمانیم

□

دست دل و جان‌ها گشادن

□

باز مستوران جان و دل پدیدار آمدند

□

کشتن شیرین و خوش خاصیت دست توست

□

در فراق خدمت گرد همایون موکبی

□

ملک مواکب انجم سپاه مه رایت

□

تا ره کوی تو بدانستم

□

مرغ سحر در سخن آمد به ساز

□

آوخ عمرم به رخنه بیرون شد

□

گشتند بتان همه نگونسار

□

خواجه مسعودی که هنگام سعادت مشتری

□

زهی وجود که جان یافت در عدم ناگاه

□

آن عقل مجرد که وجود به کمالش

□

گل کم بقا سرو کوته حیات

□

از دل من رمیده گردد صبر

□

آتش دل چو آب کارم برد

□

رونق ملک سلیمان پیمبر دارد

□

روان از تو خجل باشد دلم را پا به گل باشد

□

مشک از هلال انگیختی وز لاله عنبر بیختی

□

دل مرید تو و تو را خواهد

□

ندارم جای آن لیکن چو تو با من سخن گویی

□

جمریانش ناگهان کشتند و هر فردی که بود

□

گر من به کویت بگذرم بر آب و آتش بسترم

□

مشکل آنست که احوال گدا با سلطان

□

مرا از تو غم تو یادگارست

□

زیرا عرض و جوهر از ذوق برآرد سر

□

با جزع تو و لعل تو بر درگه حسنت

□

هزار کوزه زرین به جای آن بدهم

□

تخمی که نروید آن چه کارم

□

یعنی آن مفتی احکام نبی

□

عشق شاهیست پا به تخت ازل

□

چون شکر شیرین بشکر خنده در آری

□

خواب بختم دراز شد مگرش

□

کژ نشین و راست بشنو عقل ماند یا خرد

□

از تو روشن راه حجت همچو گردون از نجوم

□

تحبس ارواحنا فی صورت صورت

□

ما خود نمی‌شویمت در روی اگرنه آخر

□

ز پا فتاد و خرد گفت بهر تاریخش

□

خوشا روزی که در مستی گذارم

□

کمین گشودی و برمن طریق عقل ببستی

□

فیروزشاه عادلی و بر دوام ملک

□

ما دهان بربسته‌ایم امروز از او

□

از راه کج به سوی خرابات راه یافت

□

باده ده ای ساقی هر متقی

□

نصیحت‌گو مرا گوید که برکن دل ز عشق او

□

گر حسام هجو خواهم داشت زین پس در غلاف

□

آنکه در راه عشق خاموش ست

□

عارضت در شکن طره بدان می‌ماند

□

دل به دلال غمش دادم به دستم باز داد

□

گر به بر اندرکشی سیمبری چون تو کو

□

ای دیده تو خون ناب می‌ریز

□

ز جان خویش اگر بوی تو نیابندی

□

درگهت قبله‌ای که در که و مه

□

به تنگ آورده‌ام خاصان دیوان معلی را

□

هنرت باید از آغاز، اگر نه بی‌هنری

□

به زر توان چو کمر خویش را برو بستن

□

دل خود را دهم پندی اگرچه پند نپذیرد

□

به شکرخانه او رفته به سر لب شکران

□

باری یک شب خیال بفرست

□

هر نفسی شعله زند دین از او

□

آفتابیست آن دو عارض تو

□

تاریخ وفاتش ز خرد پرسیدم

□

اگر زمانه ندارد ترا مساعد من

□

مرد صاحب‌نظر آنست که در عالم معنی

□

عمر و عیشم به رنج می‌گذرد

□

مرا دی تنگ اندر بر کشیدی

□

ناید ز کمال عقل عقلی

□

دلم چون ستاره شبی در نظاره

□

چون دست ز عشق بر سر آوردم

□

من که یک دینار را امروز صاحب نیستم

□

گر دو صد یعقوب داری زیبدت

□

گرم قبول کنی بنده‌ی کمین تو گردم

□

چون دوستان یکدل دل پیش تو نهادم

□

ز آینده و گذشته چرا یاد می‌کنم

□

اندرا اندرا که خوش کردی

□

ای یاوه‌ی هر جایی وقتست که بازآیی

□

عشق این هر دو این نگار مرا

□

در جنب همت تو کریمان دیگرند

□

ور رای شکار آری او شکر شکارت را

□

بود از خروش مرغ صراحی سماع من

□

صدرآفاق وسعد دین که ز قدر

□

سال سال ماست و طالع طالع زهره‌ست و ماه

□

نیست با زلفین او پیکار دارالضرب کفر

□

نور حقیم و زجاج با خود چندین لجاج

□

هرچه من از سرکشی کم می‌کنم

□

گنج حسنش اگر مکان طلبد

□

صد هزاران جسم و جان افشان و حیران از قفاش

□

جهان ز عمر تو چون داد خویش می گیرد

□

قیمت یک بوس او صد بدره زر

□

با پر تو مرغان ضمیر دل ما را

□

هیچ مندیش از چنین عیاری ابرا بس بود

□

وگر نه به سینه درآید به غیر آن دلبر

□

آنجا که راستیست ندارند در جمال

□

شد سید ما به مهر فطری

□

گه رفت ره صلاح دین داری

□

چهره برخاک در سیمبری باید سود

□

وانجا که سایه‌ی سر زلفش رخ بپوشد

□

ماییم و موج سودا شب تا به روز تنها

□

مدار امید ز دهر دو رنگ یک رنگی

□

در من بدمی من زنده شوم

□

پایی از غم در رکاب آورده‌ام

□

ای شاه سریر عدل و انصاف

□

تیغ هجران از کف اخلاص بر حکم یقین

□

کجا منزل کروبیان بری هودج

□

ای بخت نامساعد باری تو خود چه چیزی

□

کله مه ز سر مه برگیر

□

دست کوتاه کن ز شهوت و حرص

□

هر آن کسی که تو از نوش او بنوشیدی

□

هر زمان گویی چه خوردم زان تو

□

محتشم کیست که مثل تو گران مقداری

□

به وقتی که دولت بپیوست با من

□

نرگس مستانه چون ز خواب برانگیخت

□

چو تو یا کم ز تو یاری توان جست

□

ولی همراهی و با تو بسازم

□

صد جگر بریان کند روزی ز حسنش ای شگفت

□

خلوتی را لطیف سوداییست

□

پیوست به عشق تا دگرباره

□

زنو کوس بشارت کوفت گردون

□

از جنبش موی تو برآید دو گل از مشک

□

ای لعبت ساقی بده آن باده‌ی باقی

□

خانه‌ی صبر دلم کز غم تو گشت خراب

□

ای دوست جدا مشو تو از ما

□

جان تو که باشد ز در خنده‌ی او باش

□

در آب و گل تو همچو ستوران نخفتیی

□

برد لنگی به راهواری پیش

□

گل غم سرزد از باغ مصیبت

□

ور جان و دل و دین را افگار نخواهی کرد

□

ماجرای اشکم از روی تناسب یک بیک

□

بر دلم گو غمت جهان بفروش

□

چو برگشادی از لطف خویشتن سر خم

□

گه به چرخت برد چو قصد دعا

□

بیا بیا که گلستان ثنات می‌گوید

□

ماه دست از جمال بفشاند

□

بساط استراحت گسترنده

□

این همبر دو ترکش دلگیر جان ستان

□

گر نباشد گل رخسار تو در باغ بهشت

□

به جان چاکرت ار قصد کردی

□

عاشقا در خویش بنگر سخره مردم مشو

□

یا برون شو ز چرخ چون مردان

□

نخرم فلک را، بدو حسبه والله

□

حجره‌ی بیداد آبادان مخواه

□

حاجبت کرده بزه قوس نکوئی و هلال

□

من عشق ترا به جان خریدم

□

گر چه خواب آیدت ای فتنه‌ی مستان در چشم

□

بنمود روی صورت صبح از کران شب

□

همه امروز چنانیم که سر از پای ندانیم

□

عنبرش خلق و زلف هم خلقش

□

اذن‌العشق تعالوا، لتذوقوا و تنالوا

□

از زلف تو تابها گشادیم

□

ز بیماری چنان با خاک یکسانم که از خاکم

□

آن به که یکی قلندری وار

□

بر بوی سر زلف تو چون عود برآتش

□

از دست تو آن سرشک می‌بارم

□

ماهیانیم اندر آن دریا که هست

□

مهر جود و حرص فضل و ملک عقل و دست عدل

□

اخلایی اخلایی، مرا جانیست سودایی

□

در غمت با گران رکابی صبر

□

وی قمر پاسبان که گرد رهت

□

تسبیح و دین و صومعه آمد نظام زهد

□

دیشب بخواب زلف خوشت را کشیده‌ام

□

بر چهره عیان گشت به یکبار ضمیرم

□

زهره کمین کنیزک بزم و شراب توست

□

هر که را پیرهن عافیتی دوخت به چشم

□

توی محرم دل توی همدم دل

□

هم دست کامرانی دل از عنان گسسته

□

شکر که قیوم کریم احد

□

دست یکی کرد با صبوری و خوابم

□

ببوس خاک درش وانگه ار مجال بود

□

سپر افکنده آسمان تا تو

□

که مکر حق چنان تند است کز وی دیده جانت

□

ای به نزد کفایت تو کفایت

□

کی ره برد اندیشها، کان شیر نر زان بیشها

□

نه امیدی که سرخ دارم روی

□

گر سارمت فکار به زخم سخن مرنج

□

ور باطنت از نور یقین هست منور

□

فغان ز مردم چشمت که خون جانم ریخت

□

وان جامه که دی وصل ما بودی

□

ز همان رو که زد آتش ز همان رو کشد آتش

□

سر سرهنگان سرهنگ محمد هروی

□

هزار سوسن نادر ز روی گل بشکفتی

□

در آن دریا شدستم غرقه کانجا

□

طبع من نیز در مدیح شما

□

با رخ تو کیست عقل جز که یکی بلفضول

□

روی تو ما را لاله و نسرین

□

ای من غلام آن خم گیسوی مشکبوی

□

هر ممتحنی ز دست رفته

□

ز بهر یک سخن تو دو گوش ما سوی آن لب

□

قالو تسلی، حاشا و کلا

□

از رخ تو گر بر این جمال بمانی

□

دی برسم عیادتم از خاک

□

زلف تو دام است و خالت دانه و ما ناگهان

□

ناوک اندازان چشم ترکتازت از چه روی

□

در آن مکوش که آتش ز من برانگیزی

□

بی‌غصه می فروش می‌نوش

□

در سماع و پند اندر دین آیات حق

□

چشم ببند و بکن بار دگر رحمتی

□

مرا جای صبر است و دانم که دانی

□

وی خدیو صبر فرمایان که می‌باید تو را

□

گر چه ما دور از طمع بودیم یک چندی کنون

□

ندای عشق چو در داد خال مشکینت

□

در سر ز تو همچنان هوس دارم

□

حال است محال او مزد است وبال او

□

یک زمان در هجر و وصل او شود خرم دلم

□

ناپدیدی چو جان در این عالم

□

شرم باد از کار خویشم تا چرا

□

چه صبح چهره نماینده‌ی هزار امید

□

آن بلا کز عاشقی من دیده‌ام

□

نو عروسان چمن را که جهان آرایند

□

ناز چو تویی توان کشید ای جان

□

یکی بوسه قضاگردان جانت

□

سده بهر نوید فصل بهار

□

گویی قلندرم من و این دلپذیر نیست

□

تا بر استاد عاشقی خوانیم

□

پیری آن غواص بحر حکمت و گنج و هنر

□

من با تو دل یکتا وانگه تو ز غم تشنه

□

که من بمهر رخت ذره‌ئی جدا نشوم

□

طالعی داری که از دست غمت

□

بزد آتش به جان بنده شمعی

□

ای تف عشقت به یک ساعت به چاه انداخته

□

ز خاک تیره ندیدم به غیر تاریکی

□

فرزانه ای که بابت گاهست وبالشست

□

این طرفه که نام او منصوری شاعر بود

□

سزد گر ما به دیدارت بیاراییم مجلس را

□

اگر شراب نباشد چه غم که وقت صبوح

□

چون شاخ زمانه‌ای که هر ساعت

□

عشق مجنون و عقل عاقل

□

در دریا تو چگونه به کف آری که همی

□

چه روح‌ها که فزایی چه حلقه‌ها که ربایی

□

بازار جمال روی خوبت را

□

پاسبان ملت و دین قهرمان ماء و طین

□

باز بر عشاق صوفی طبع صافی جان گمار

□

اگر در باغ بخرامد سهی سرو سمن بویم

□

برگ‌ریزان به همه حال فرو باید ریخت

□

سجده گه اصل من و فرع من

□

ز بس کاخ شوخ داند پای بازی

□

چو خارپشت سر اندرکشید عقل امروز

□

این مناصب که دیده‌ای جزویست

□

بردمید از آن تن خاکی که جنبشش

□

بتم را عیش و قلاشیست بی من کار هر روزی

□

مرا اگر نبود کام جان وعمر دراز

□

به جانی که بی‌تو مرا می‌برآید

□

نی نی من و تو مگو رها کن

□

دو در دارد حیات و مرگ کاندر اول و آخر

□

به خواب هم نتوان دید خواب چشم مرا

□

ز چه بیرون به نازی درگرفتم

□

از قضا در حسب حال من به آواز حزین

□

در طبع من و همت من تا به قیامت

□

مرا مخوان به نماز ای امام و وعظ مگوی

□

می‌خورد خون دل و دل عشوهاش

□

گر چه من خود ز عدم دلخوش و خندان زادم

□

گلشن گلخن شود چون به ستیزه کنند

□

قدرک لایعرف وعدک لا یخلف

□

دل برندارم از تو وز دل سخن نگویم

□

سعادت سایه بر نخلی که انداخت

□

مشاطه چه حاجت بود آن را که همی حسن

□

دست در دامن رندان قلندر زده‌ایم

□

چه باشد که من در غم او سرآیم

□

مشک و سقا سیر شد از جگر گرم من

□

باید همیت نا گه یک تاختن بر ایشان

□

به خدا دوش تا سحر همه شب

□

نامش همی نیارم بردن به پیش هرکس

□

بالش زیر سرت کان مانده از اصحاب کهف

□

از روی نیاز او همه را روی نماید

□

صوفی از زلف تو گر یک سر مودر یابد

□

نگار ازین جفا کردن بدان تا من بیازارم

□

ای جان به حق وصال دوشین

□

دانه به دام اندرون مخور که شوی خوار

□

من نزل و منزل تو من برده‌ام دل تو

□

آن منم یارب در این مجلس به کف جزو مدیح

□

شکر دگر که کوفت فرو نوبت ظفر

□

گه چو عشاق جفت صد ماتم

□

دانی که عرق بر رخ خوبش بچه ماند

□

دل ربودی و قصد جان کردی

□

با آنچ خو کردی مرا اندرمدزد آن ده مها

□

هر که در ره با گله‌ی خوگان رود

□

اگر دلت به بلا و غمش مشرح نیست

□

نقش هجران تو که مالد باز

□

به خدایی که داشت ارزانی

□

طاعات و مراعات ترا فرض شناسم

□

ز چین زلف تو تاری مگر بدست صباست

□

گرچه در هر غم دلم صورت کند

□

زخم گران همی‌کشم زخم بزن که من خوشم

□

شاخ را بنگر چو پشت دل شده

□

منم آن شقه علم که گهم سرنگون کنی

□

بیا که چون تو بیایی به وقت دیدن تو

□

تا هست زمانه‌ی آن یگانه

□

گهی ز طیره گری نکته‌ای دراندازد

□

دلا در عاشقی محرم چه جوئی

□

او بود غمگسار من اندر همه جهان

□

شش جهت از روی من شد همچو زر

□

بیندیش نیکو که چون بی‌گناهی

□

دل چو سیاهی دهد رنگ گواهی دهد

□

معشوقه دگر گرفت و دیگر شد

□

چو باد شعله‌ی جنبان زد حریفان را به جان آتش

□

هر چه باید داری از خوبی ولیک

□

ندانم آن بت کافر نژاد یغمائی

□

در سر زلف تو جز حلقه و چین خاصیتی است

□

چون ملک ساخته خود را به پر و بال دروغ

□

آن کس که به بند بسته باشد

□

گه سیه‌پوش و عصایی، که منم کالویروس

□

گر وصال تو به ما می‌نرسد ما و خیال

□

گرد بنای حسنت هست آهنین حصاری

□

اندر عجبم که چشم آن ماه

□

زلف او در تکسرست ولیک

□

یا می‌دانی که با دل و چشمم

□

دربند خودی زین سیر شدی

□

در دشت خطا خیره چند تازی؟

□

سخت مستست چشم تو امروز

□

چون همه عالم خیال روی تو دارد

□

بنای بی‌خللش چون بنای روضه خلد

□

این عشق به اختیار نبود

□

خبر درد فراق از دل یعقوب بپرس

□

از عشق مشو چنین شکفته

□

عقل گوید گوهرم گوهر شکستن شرط نیست

□

دانست بایدت چو بیفزودی

□

تو دلبری نه دلی لیک به هر حیله و مکر

□

به خرابات و می و مصطبه ایمان آرم

□

گرچه ناچارست بهر هر ستوری کاه و جو

□

نباید کز چنین تدبیر بسیار

□

مرا ز طعن ملامت گران مترسانید

□

راست می‌خواهی نخواهم بی‌تو عمر

□

لا تنظر غیرنا فتعمی

□

ز قول رفته و مانده چه بر خواندی و چه شنودی؟

□

بدان رخی بنگر که کو نمک ز حق دارد

□

به طعنه زهر پاشیدی همی دی

□

همچون تو، ناتوان نشنیدم بهیچ جا

□

بر ما امشبی قناعت کن

□

از آن ترسم که صیادی بمکرش صید گرداند

□

تا برآمد فتنه‌ی زلف و رخت

□

سال کردم از چرخ و گردش کژ او

□

آمد نازان ز هند مرغ بهاری

□

ریحان به سفال اندر بسیار بود دانی

□

بنامیزد ز بستان زمانه

□

در قبایی کسی نمی‌داند

□

گر سیاهی نیست اندر نرگس تو گرد او

□

ز شور زلف تو دوشم شبی دراز گذشت

□

هم طبع زمانه‌ای که نشکفته است

□

بنواز نغمه تر به نشاط جام احمر

□

دیگرت گشته است حال تن ز گشت روزگار

□

همه عالم چو جان شود همگی گلستان شود

□

ای در رکاب زلف تو صد جان پیاده بیش

□

در صحبت رقیبان هست آن نگار دایم

□

گر روا باشد که لالستان بود بالای سرو

□

مریض شوق نباشد ز درد عشقش باک

□

آوخ که بجز خبر نماند از من

□

بر این مجنون چه می‌بندم مگر بر خویش می‌خندم

□

ای بر جهنده کره، ز چنگال مرگ

□

دانی که بر گل تو بلبل چه ناله کند

□

مه و خورشید در خوبی و کشی

□

بسان ره اهرمن، پیچ پیچی

□

عشق دریای محیط و آب دریا آتشست

□

کام دلم آن پسته دهانست ولیکن

□

شاهد خوب صورتست امل

□

از عطش ابریق‌ها آورده‌ایم

□

دیو مهمان دل توست نگر تا به گزاف

□

به ناشتاب سعادت مرا رسید شتاب

□

در قمار حسن با ماه تمام

□

شد از رنج رنجور و از درد نالان

□

تا توانستی ربودی چون عقاب

□

دسته دسته سنبل گلبوی نسرین پوش را

□

تا دامن دل به دست عشق تست

□

در مرغزار غیرت چون شیر خشمگین

□

تا صورتت نکو بود افعال زشت کردی

□

و تابع‌الطاس مملوا بلا مهل

□

این چنین شرط دوستی باشد

□

بی سیم و زر گدا و به همت توانگرند

□

چونان که تو از صحبت ما سیر شدستی

□

خاطرم در پی او می‌رود از هر طرفی

□

جانم فدای زلفش تا خون او بریزد

□

خرده و بی‌ادبی‌ها که برفت

□

اندر حریم می نکند جان تو قرار

□

الا من لطفه ماء زلال

□

گل نماند اندر همه گلزار عشق

□

بر من چو شوی پیدا من در تو شوم پنهان

□

ره کو بگشاید در میخانه به من بر

□

بازآی که چشم و رخت ایماه غزل گوی

□

خونها از دو دیده پالودم

□

تو هر یک را به طمع روزی خود

□

تا کار بندی این همه آلت را

□

به حق حلقه عزت که دام حلق منست

□

دلم جفت عنا کردی به هجرم مبتلا کردی

□

و آن هلال ابرو که چون ماه تمام

□

هر گه که برآیی به سر کو به تماشا

□

قرب صوری در طریق عشق بعد معنویست

□

باز به یک وسوسه‌ی دیو عشق

□

شرم چه بود عاشقی و آن گاه شرم

□

گرچه سرای بهایمی، حکما را

□

شیرین لب او تلخ نگفتی هرگز

□

به یک باده که با معشوق خوردم

□

روی تو مه تمام بر سرو

□

از شراب شوق رویت عالمی

□

دو چشم مست تو دیشب بخواب می‌دیدم

□

عاشقم بر تو و همی دانی

□

هر چند شب غفلت و مستیت دراز است

□

وز خاک سیه برون که آورد

□

سرمست کسی باشد، کو خود خبرش نبود

□

من خود از سودای تو سرگشته‌ام

□

برد بسی رنج نشیب و فراز

□

آنها که به حسن سرفرازند

□

خطش نبات و پسته‌ی شکرشکن شکر

□

هرچند دلربایی زلفت به جان خریدم

□

جان ز غیرت گوش را گوید حدیثش کم شنو

□

دلت خانه‌ی آرزو گشتست و زهر است آرزو

□

بادیه‌ای هایلست راه دل و کی رسد

□

خویشتن در بند نیک و بد مکن از بهر آنک

□

باغبانان تو را، امسال سال خرمی است

□

بر درگهم ز جمع فرشته سپاه بود

□

نگردد مهر دل در سینه پنهان

□

دیدنی دیدم از آن رخسار تو

□

بردار طالبان را وز هفت بحر بگذر

□

گرگ، از رمه‌خواران و رمه، در گیا چران

□

اندر شکر نیابی ذوق نبات غیب

□

صد نامه فرستادم یک نامه‌ی تو نامد

□

یک کوزه شراب تا بهم نوش کنیم

□

چندین چه کنی جور و جفا با من مسکین

□

ای یار عزیز ار نبود طلعت یوسف

□

هرچند گرد پای و سر دل برآمدم

□

ای فلک بی‌من مگرد و ای قمر بی‌من متاب

□

یک هنرستش که عیب او ببرد

□

زین دیک جهان یک دو سه کفگیر بخوردی

□

دل دم‌خور و دل‌فریب شادان

□

از چیره‌دستی تو، مرا صبر و تاب رفت

□

شهریست پر از شگرف لیکن

□

مدد کنید که دورست آب و ما تشنه

□

کاشکی هیچ‌کسی زو خبری می‌دهدی

□

گریانی و پرزهری با خلق چه باقهری

□

بار مانند تخم خویش بود

□

بیا بیا و به هر سوی روزگار مبر

□

بر پرده‌ی چنگ پرده بدریدم

□

دید گلهای سپید و سرخ و زرد

□

به چشم ار نیستم گنج عقیق و لولو و گوهر

□

کی شود در کوی معنی آشنا

□

بار تو هرکس نتواند کشید

□

مجنون شده‌ام از بهر خدا

□

در آرزوی خویش بمالید تو را مال

□

دست مرا بست، وگر نی کنون

□

نه غمت را بها به جان بکنم

□

اکنون که به دیدن تو ما را

□

ای جان دو صدهزار عاشق

□

چو کار پختگان بی باده خامست

□

سرگشته‌ی عالم هوای تو

□

گر دو صد خانه کنی زنبوروار و موروار

□

به تاریکی اندر گزاف از پس او

□

به یکی غم چو جان نخواهم داد

□

در رکابش حسن خواهد رفت اگر

□

از گریه و سوز من او فارغ و من هر شب

□

او را ز پس پرده‌ی اغیار دوم نیست

□

خوشا بروی سمن عارضان سیم اندام

□

چنانک از ما جدایی ماه‌رویا

□

نوبهاری است خدا را جز از این فصل بهار

□

من خانه نه دیدم نه شنیدم بجز این نیز

□

عشق را بین که صد دهان بگشاد

□

به بند عشوه پایم بسته می‌دار

□

مر تو را نیست به من میل و شکیبایی هست

□

من ز غم رفتم ولی ترسیدم از نظاره‌ای

□

هرکه در افتاد بمیدان او

□

ایمان و کفر نیست مرا در غمش که من

□

از میان صد بلا من سوی تو بگریختم

□

هیچ عجب نیست ازیرا که هست

□

چه جای شب که هزاران نشانه دارد عاشق

□

زیر و زبر از غایت مستی و چو بنشست

□

سزای وصف روی تو سخن در طبع کس ناید

□

از بهر طلب کردن آن یار جفا جوی

□

خاتم لعل گهر پوش پری رخساران

□

خدمتش بر دست می‌گیرد فلک

□

هزار جامه بدوزی ز عشق و پاره کنی

□

چون دشت حریر سبز در پوشد

□

آنک بود همچو برف سرد کند وقت را

□

جهانیست حسنت که جز تخم فتنه

□

چون بگویی بفشانی گهر از حقه‌ی لعل

□

ما همه دعوی کنیم از عشق و عشق از ما به رنج

□

ز شوق مجلس مستان نگر ببزم افق

□

هم رایت خوشدلی نگون شد

□

سخن تلخ چه می‌اندیشی

□

به خوی نیک و دانش فخر باید

□

چه ظلم کردم بر تو که چون ستم زدگان

□

عقل و فهم ارچه هر دو تیزروند

□

ای به نیکی ز خوب رویان فرد

□

خاصه آن بی دل که چون من یک زمان

□

در آن دقیقه‌ی باریک عقل خیره شود

□

روی تو اگر نه آفتاب آید

□

دوش خفته خلق اندر خواب خوش

□

نیابد چشم سر هرچند کوشی

□

دل از دل بکندم که تا دل تو باشی

□

زو صد هزار زخم جفا دارم و هنوز

□

به چشم سیه خون مردم مریز

□

تنگ‌ست جهان بر من بیچاره‌ی غمگین

□

ایکه از بهر نمازت گوش جان بر قامتست

□

صبا را پای در زلف تو بشکست

□

ای طربون غم شکن سنگ بر این سبو مزن

□

وگر حذر نکند سود با سفاهت او

□

بده وام جان گر وجوهیت هست

□

درویش حال کرد غم عشق او مرا

□

بساط سپیدی، تباهی گرفت

□

روی چو ماه تو گر چه مایه‌ی نور است

□

آن سر کشد درین کو کز خود برون نهد پی

□

گفتی که از این بتر کنم خواهی

□

نبود هر گردنی لایق شمشیر عشق

□

عالم به ماه نیسان خرم شده است

□

تلخ و شیرین لب ما را ز حرم بیرون آر

□

قبله‌ی روی ترا هرکه شبی برد نماز

□

او ز من بنده به این دیده‌ی خون‌بار رسد

□

پایان عاشقی نه پدیدست تا ابد

□

بالای بلند و چشم مستت

□

بنده را کی محل آن باشد

□

بیا ای میر خوبان و برافروز

□

نفس جفا پیشه‌ت ماری است بد

□

قدح و می گزیده، ز کف خدا رسیده

□

بالله ار در کافری باشد روا

□

عزیزش کن به دندان گر بیفتد

□

تن را به بلا و غم سپردیم

□

غریق بحر مودت ز سیل نگریزد

□

غمزه‌ای از چشم خونخوارش مرا

□

گرد بر گرد خیالش همه در رقص شوند

□

آن مثل کز پیش گفتند، ای پسر،

□

لیالی الفراق! فکم ذاالجوی؟!

□

خود نگه می‌کنم به مادر دهر

□

در آرزوی رویش چندین عجب نباشد

□

چشم مست پر خمارت باز کن

□

بلبل بستانسرا بین در چمن دستانسرا

□

با داغ تو تن در ستم چرخ توان داد

□

تو مرا دستور ده تا بگویم حال ده

□

لیکن به مراد تو نیست گردون

□

و یبدو سناها علی وجنتی

□

جان و دلی داشتم از چیزها

□

نام لعل لب جان بخش تو اندر سخنم

□

خصم تو بازار من بشکست و با خصم ای صنم

□

بیک کرشمه مکافات شیخ و شاب دهند

□

باز هر کاندر دوام خیر کلی دست او

□

آن دلت را خدای نرم کناد

□

ما را همی فریبد گشت دمادم تو

□

چه این جا روی و چه آن جا روی

□

تو شاه خوبانی و من تا روز بر رخسار خود

□

ای ماه بنده‌ی تو هر لحظه خنده‌ی تو

□

والله که نیاید به ترازوی خرد راست

□

بر مقتضای قول حکیمان روزگار

□

گو جان و جهان مباش اندیک

□

بر رخم خطی نبشت و من نهان می داشتم

□

گر اسپ نیست استر و نه خر، تو هم چن او

□

روحانیان ز عرش رسیدند، بنگرید

□

همه با من جفا کند لیکن

□

ناخنش از سنگ حوادث شکست

□

نافرید و نیاورید به حسن

□

مرا با درد خود بگذار و بگذر

□

فروشد روزم از غم چند گویی

□

از پس کوهی برآ و سنگ‌ها را لعل ساز

□

اندر این تنگی بی‌راحت بنشسته

□

شیر بیشه میان زنجیرست

□

صد سوره‌ی هجر می‌فرو خوانی

□

ماه را زرد شود روی چو در وی نگری

□

امروز منم عاشق بی مونس و بی‌یار

□

سرو سهی که در چمن آزادیش کنند

□

قبله‌ی ملت مسیح بده

□

او آمد در خانه ما جمله چو دیوانه

□

چند نشینی تو؟ که رفتند پاک

□

سود و سرمایه‌ی من گر رود باکی نیست

□

تا گرفتار عشق شد جانم

□

هر که را سودای تو در سر بود

□

در صفت عاشقی لفظ و عبارت بسوخت

□

بگاه جلوه از چابک سواری

□

کس به درگاه خیال تو نمی‌یابد راه

□

مشین غافل به پهلوی حریصان

□

با شست و دو سالم خصومت افتاد

□

اشتهی انصح لکن لسانی قفلت

□

ز حال دل که معلومست که هم این بود و هم آن شد

□

گلزار، خانه‌ی گل و ریحان و سوسن است

□

دین و دنیا جمله اندر باز و خود مفلس نشین

□

تلخست می از دست حریفان ترش روی

□

گشته از روی و زلف خونخوارش

□

ای لطف تو را قاعده بر روزه گشایان

□

دین است نهال شکر حکمت، پورا،

□

نه بند گردد بندی نه دل پذیرد پندی

□

ندانستم که اصل عاشقی چیست

□

اندر بیان نگنجد وندر زبان نیاید

□

سکوت معنویان چیست عجز و خاموشی

□

بر میان از مو کمر بستند و این شوریده را

□

خالی نگردد از غم عشق تو جان من

□

چندانک توانیش تو می‌پوش

□

تو کبگ کوه و روز و شب عقابان

□

ما منتظر دم تو بودیم

□

مقدار شب از روز فزون بود بدل شد

□

دو چشمم خیره شد دروی ندانم

□

با لب خشک از سرشک دیدگان

□

نام لعلت چو بر زبان راندم

□

صبحدم بود که می‌شد به وثاق

□

جامه تن را بکن جان برهنه ببین

□

گردان منم به حال و نه گردونم

□

گویی قلندرم من و این دل پذیر نیست

□

دلی دارم همیشه همدم غم

□

خاک خندید که منظوری هست

□

بر مسند زاهدان گذشتیم

□

چشم سرمستان دریاکش نگر وقت صبوح

□

بی‌رونقی کار من اندر غم عشقت

□

شمع و فتیله بسته با گردن شکسته

□

یگانه‌ی زمانه شدی تو ولیکن

□

مست دگر باده‌ای کاحمق و بس ساده‌ای

□

سر زلف تو گواه منست

□

آفتاب از دیدن رخسار تو

□

دشمن من شدی بدانکه چو من

□

خیل خیال خال تو بیند بعینه و

□

آبی که مرا نزد بزرگان جهان بود

□

حاجت نبود که بگویم بیار

□

یکی مر گاو بر پروار را کس

□

ای ز تو عالم بجوش، لطف کن، ارزان فروش

□

جهان عاشقی پایان ندارد

□

ز روی پرده برافگن که خلق را عید است

□

تن تو را به مثل مادر است سفله جهان

□

مرض شوق تو بر بوی شفا می‌طلبند

□

تا مرا بر سر جهان داری

□

گر همه معنی است پس این چهره چون ماه چیست

□

باغی است پر از گل طری لیکن

□

فرشته‌ای کنمت پاک با دو صد پر و بال

□

در پی گرد کاروان غمش

□

در دور تو مادر زمانه

□

در داستان عشق تو پیدا نشان عشق تو

□

برخ خوش نظر و عارض بستان افروز

□

قبه‌ای کز نوای مطرب او

□

همه خوردند و برفتند بقای ما باد

□

ترسم که نه مردمی به جان هر چند

□

زهی وجود که جان یافت در عدم ناگاه

□

خلاصه‌ی همه اولاد خاندان نظام

□

چه کنم، اوستاد اگر پرسد

□

هر کرا با عشق خوبان اتفاق آمد پدید

□

چیپور را ممالک فغفور داده‌اند

□

نپرسی هرگز احوالم نسازی چاره‌ی کارم

□

دربند سود خویشی و اندر زیان ما

□

تو خود قلم کردگار حقی

□

لقد احسن‌الله فیما مضی

□

هر نفسم یاد اوست گرچه ازو من

□

وصل تو دشوار یابد چون منی

□

بر سر کوی غم او مرد را

□

شام شبگون سحر پوش قمر فرسا را

□

در کار تو جان را به جفا نیست گرفتیم

□

گل جمال افروخته‌ست و مرغ قول آموخته‌ست

□

از سنگ خاره رنج بود حاصل

□

حیات موج زنان گشته اندر این مجلس

□

سپر خنجر بلا گشتن

□

با حال سکوت و بهت، چونی

□

هر که پیش آید مرا گوید چه پیش آمد ترا

□

نقاب ششتری از ماه بگشای

□

جفا کن با من آری تا توانی

□

دیر آمدن و شتاب رفتن

□

چون بهشتت کی شود پر نور دل

□

شکست کشتی صبرم هزار بار ز موجت

□

روی خوب از چشم من پیدا مدار

□

بزحمت، خویش را هر سو کشیدی

□

نیست جز از نیستی سیرت آزادگان

□

بیار ای بت ساقی می مروق باقی

□

سلامی که می‌گفته‌ای تاکنون

□

با جمله پلاس خوش نباشد

□

بر من چرا گماشته‌ای خیره

□

حکم مطلق تو راست در عالم

□

من دوست ندارم که ترا دوست ندارم

□

بسوی من نگذشت، آنکه همی

□

پخته‌ی عشقم شراب خام خواهی زان کجا

□

گر حرامی در رسد با ما چه خواهد کرد از آنکه

□

دلم بردی به جانم قصد کردی

□

گفتی مرا به خنده خوش باد روزگارت

□

همان شخ که‌ش حریرین بود قرطه

□

کجا کار ماند تو را در دو عالم

□

زلف چو مشک ناب ترا بنده مشک ناب

□

چو سرخ جامه‌ی من، هیچ طفل جامه نداشت

□

با تن من کرد نور عارضت

□

تو که یک ذره نداری خبر از آتش مهر

□

بر لب و چشمت نهادم دین و دل

□

استودن تو باد بهار آمد و من باغ

□

برآوردم چو کاخی خوب و اکنون می‌فرود آرد

□

کاش بدانستیی بر چه در ایستاده‌ای

□

دل نفس عشق تو تنها زند

□

دیشب از شوق، نخفتم یکدم

□

چند ازین پرده ز آفتاب برون آی

□

ای یار عزیز انده دوری تو چه دانی

□

یا مرا در غم و اندیشه‌ی او

□

پاره گل برکنی بر وی دمی

□

آهن اگر چند گران شد، تورا

□

و حنی‌القلب بما اورثنی

□

آخر به جفا مرا بیازردی

□

نه کسی میکند مرا یاری

□

به درد دل شدم خرسند که جز او نیست دلبندم

□

وی تیر چشم مست تو پیوسته در کمان

□

لعلت به خنده توبه‌ی کروبیان شکسته

□

ای دوست که زهره نیست جان را

□

پاره که کرد و به زعفران که فرو زد

□

ای قفص اشکسته و جسته ز بند

□

هست به نزدیک خلق جرم من و تو پدید

□

آب، افزون و بزرگست فضا

□

صد دلشده را از غم او روز فرو شد

□

همچون قدحم تا سحر از آتش سودا

□

در نیکویی تمامی در بدخویی بغایت

□

المکانات خوابی لا مکان بحر الفرات

□

از من، چو شناختم تو را، بگذر

□

هذا کنفی، هذا عمدی

□

وصف رخ تو چگونه گویم

□

بگف، اندرین نامه حرفی است مبهم

□

ساقیا ساغر دمادم کن مگر مستی کنم

□

خسروان شکر شیرین سخنت را فرهاد

□

برنگشتی چو روزگار از من

□

بهانه‌ها بمیندیش و عذر را بگذار

□

چیست پشیمانی؟ آنکه باز نگردد

□

همه سوار و پیاده طلب درافتادند

□

بد عهد نخوانمت نگارا

□

اندر آن خلوت بهشت آیین

□

می زدم آب صبوری زد و دیده بر دل

□

من نه آنم که بود با دگری پیوندم

□

بلی قضاست به هر نیک و بد عنان‌کش خلق

□

آن طرف رندان همه شب جامه‌ها را می کنند

□

مادری دیدی که فرزندش کهن گردد هگرز

□

جمله جان‌ها جمله جان‌ها بسته پر و پا بسته پر و پا

□

چون آرزوی تنگ‌دلان دیر رسیدی

□

نیست شیرین که ز فرهاد برای بوسی

□

غفلت‌زدگان پر غروریم

□

بدری که در شکن شود از باد کاکلش

□

از دست تو در بلا فتادم

□

داد باغ و دم مرغان بدهد آب حیات

□

چون بنگری که شست بدادی به طمع شش

□

چه گویی دلم را که از من نترسی

□

خرمن اندوه کی ماندی به جای

□

من عمر خویش، چون تو نخواهم تباه کرد

□

ما را مگوی سرو که ما رنج دیده‌ایم

□

چو خاک می‌شوم آن به که خاکپای تو باشم

□

بسکه بودم در پی صید چو تو

□

هم خویش را بیگانه کن هم خانه را ویرانه کن

□

اگر فرزند تو بودم چرا ایدون

□

هم تو سلام علیک هم تو علیک السلام

□

حال من دیده در کشاکش هجر

□

که من زالایش ایام پاکم

□

گر بود زنجیر جانان از پی دیوانگان

□

چون لعل آبدار ز چشمم نمی‌رود

□

در کف عشق تو جان ممتحن من

□

در نظرش روشنی چشم من

□

کان جان است که پرجانور است این چرخ

□

گر آفتاب جهانی چو ابر تیره شوی

□

آلت دلبری جمالت هست

□

نهادش در میان کیسه‌ای خرد

□

هر زمان گویند دل در مهر دیگر یار بند

□

میانت چون تنم پیدای پنهان

□

دل تو داری غلط همی گویم

□

گر توبه شود دریا یک قطره نیابم من

□

هرچه گوئی نغز حجت گوی، لیکن قول نغز

□

آن پریی کز رخش گشت بشر چون ملک

□

هردم به وفا یکی هزارم

□

زبون مرغ شکاری و صید روباهند

□

وصال جستن عاشق نشان بی‌خبریست

□

نظری کن ای ز رویت دل نسترن گشاده

□

ابوعلی حسن آن مسند سمو و علو

□

می گردد تن در کد بر جای زبان خود

□

گفت: چو خورد نیست فلک را قرار

□

ستاره سجده کند ماه و زهره حال آرد

□

اگر بخت با من مخالف شدست

□

بگفت، آنکه بدریای خون فکند مرا

□

چون مرا دل بود با او برقرار

□

حال من نرگس بیمار تو داند زآنروی

□

از کبر نگاه کرد رویت

□

تو ماه ترکی و من اگر ترک نیستم

□

سخن شریف‌تر و بهتر است سوی حکیم

□

زانچ کردم کنون پشیمانم

□

چشمیست مرا و صدهزار اشک

□

در آن همسایگی، گرگی سیه کار

□

پرده‌ی راز دریده قدح می در کف

□

هر شبم چشم تو در خواب نمایند که گویند

□

راستی زشت می‌کنی با من

□

دل ما را که ز جا برکندی

□

همیدونی چو من دیدم به نوروز؟

□

پیش آن چشم‌های جادوی تو

□

کارم از هجران به جان آورده‌ای

□

نکنم رو ترش ار تیز شود کز لب او

□

یک زمان در کنار گیر مرا

□

خرابی همچو من کو مست در ویرانها گردد

□

بهانه چه جویی کرانه چه گیری

□

خلع نعلین کند وز خود و دنیا بجهد

□

نرم کرده‌ستیم و زرد چو زردآلو

□

دل را مکن چو خاره، مگزین ز ما کناره

□

عشق را گرچه آستانه بسیست

□

روی چو ماه خویش و دل و جان عاشقان

□

یا دل بر من باز فرست ای بت مه رو

□

زلف هندوی تو چینی و ترا رومی روی

□

در ناحیت دلها با عشق تو شد والی

□

بار دگر شیر عشق پنجه خونین گشاد

□

حکمت نتوانی شنود ازیرا

□

نه باده‌اش ز عصیر و نه جام او ز زجاج

□

هان تا قیاس کار خود از دیگران نگیری

□

بر آتش دل آبی از دیده همی ریزم

□

مفلسانیم یک زمان بگذار

□

در دایره‌ی عشق هر آنکس که نهد پای

□

جان بود و دلی ما را دل در سر کارت شد

□

ای میل‌ها در میل‌ها وی سیل‌ها در سیل‌ها

□

پیگ جهانی تو بیندیش نیک

□

گهی جمال بتانی گهی ز بت شکنانی

□

که داند تا چه خواهد بود فردا

□

از آنش آب دهن چون جلاب شیرین است

□

مایه ده از بوی باده باد عنبربیز را

□

بی ترنج تو بود میوه‌ی جنت همه نار

□

گر بیم زلف پر خم تو نیستی مرا

□

گر به ظاهر لشکر و اقبال و مخزن نیستش

□

من مر تو را نمودم اگرچه ندیده بود

□

نمی‌شناسی باشد که خار گل باشد

□

می‌کنم تدبیر گوناگون ولیک

□

که شب گشت و راه نظر بسته شد

□

چو در دست صلاح و خیر جز بادی نمی‌دیدم

□

گر شوم کشته بدانید که در مذهب عشق

□

یا سپهرست و ماه مسرع او

□

الصلا یاران به سوی تخت شاه

□

بباید گرستن بر آن مرغ‌زار

□

قد اظلم بالجوی نهاری

□

عمری همی گذارم روزی همی شمارم

□

دیده‌ی دهر به دور تو ندیده است به خواب

□

پاره کرده پرده‌ی صبر و صلاح

□

مرده در خاک لحد دیگر ز سر گیرد حیات

□

اگر چون دیده ودل بودیم دی

□

در کوچه کوران تو یکی روز گذشتی

□

زین دهر، چو من، تو چون نمی‌ترسی؟

□

جان جان مایی، معنی اسمایی

□

گفتم که فرو گویم با تو طرفی زین غم

□

گمان مبر که شود منقطع به دادن جان

□

گفتا بشنو نشان ماهی

□

غم ار چه خون دلم می‌خورد مضایقه نیست

□

گر روح بود لطیف روحی

□

قضا خواهی که از بالا بگردد

□

نیست به نسبت بس افتخار که هرگز

□

چه سوگند خوردی؟! چه دل سخت کردی

□

در پای تو هرکه کشته گردد

□

میزنند اوباش کویت سنگها

□

هر کجا نظمیست شیرین قصه‌های عشق تست

□

دوستان شمع شبستان و پریوش ساقی

□

پرده‌ی شب را بدین دوری چرا

□

لعل قبا سمر شدی چونک در آن کمر شدی

□

از کار تو دانی که بی‌گناهم

□

ز تو جانم براتی خواست از رنج

□

وانکه را محنت گلی خواهد شکفت

□

اگر چه آتش مجمر ندارد شعله‌ی پیدا

□

توی که جز تو نپنداشت با بصارت خویش

□

اگر چه زان لب شیرین جواب تلخ دهند

□

راست چون جان بر میان بندد دلم

□

گفت به من بنگر و دلشاد شو

□

غریبی دوستی با من گرفته‌است

□

گاه چو مه می‌رود قاعده شب روی

□

قدم بر جان همی باید نهادن

□

چون مرا دردمند هجرش کرد

□

بر نشان هرگز ندیدم بر دل بی رحم تو

□

پیرانه سر به عشق جوانان شدیم فاش

□

سهل می‌گیرم خطاکاری تو

□

چنگی که زد دل و جان در عشق بانوا کن

□

چون باد سحر تو را برانگیزد

□

چند مرا بفریبی هر چه کنی می‌زیبی

□

حدیث عشق باز اندر فکندست

□

شیرین تری ز لیلی و در کوی تو بسی

□

یا بجز عشق تو از تو یادگارم هست نیست

□

گوشه‌ی دیر مغان گیر که در مذهب عشق

□

جهانیان همه واله شدند و می‌گفتند

□

حلقه کرده دست بسته حوریان بر گرد او

□

تو را چند گه تن وشی پوش بود

□

طیره مشو خیره مرو زین چمن