| وجود عاریتی دل درو نشاید بست | همانکه مرهم جان بود دل به نیش بخست | |
| اگر جواهر ارواح در کشاکش نزع | همی به عالم علوی رود ز عالم پست | |
| بر آب دیده‌ی مهجور هم ملامت نیست | که شوق می‌بستاند عنان عقل از دست | |
| درخت سبز نمی‌بینی ای عجب در باغ | که چون فرو دود آبش چو شاخ تر بشکست | |
| چگونه تلخ نباشد شب فراق کسی | که بامداد قیامت درو توان پیوست | |
| جهان بر آب نهادست و زندگی بر باد | بر آب و باد کجا باشد اعتماد نشست؟ | |
| چو لشکری که به گوش آیدش ندای رحیل | که خیمه برکن و آخور هنوز خنگ نبست | |
| کمان عمر چهل سالگی و پنجه را | به زور دست طبیعت شکسته گیر به شست | |
| گر انگبین دهدت روزگار غره مباش | که باز در دهنت همچنان کند که کبست | |
| خدای عزوجل قبض کرد بنده‌ی خویش | تو نیز صبر کن ای بنده‌ی خدای پرست | |
| جهان سرای غرورست و دیو نفس و هوا | عفاالله آنکه سبکبار و بیگناه برست | |
| رضا به حکم قضا گر دهیم و گر ندهیم | ازین کمند نشاید به شیرمردی رست | |
| بنفشه‌وار نشستن چه سود سر در پیش | دریغ بیهده بردن بران دو نرگس مست | |
| گر آفتاب فرو شد هنوز باکی نیست | تو را که سایه‌ی بوبکر سعد زنگی هست |