قسمت هفدهم

زاهد و عجب و نماز و من و مستی و نیاز

□

ناز مرا به جان کشد بر رخ من نشان کشد

□

ای که می‌گویی نداری شاهدی بر درد عشق

□

که دانه را بشکافد ندا کند به درخت

□

باز آید جان هر یک در بدن

□

آب شیرینم ندادی تا که خوان گسترده‌ای

□

شوق ، به تازیانه گر دست بدین نمط زند

□

گر سبک دل گشتم از رطل گران عیبم مکن

□

انتظار از آن سوارم می‌کشد کز بار ناز

□

از هوس عشق او چرخ زند نه فلک

□

بسا گدا به شهان نرد عشق باخته‌اند

□

یکی جان عجب باید که داند جان فدا کردن

□

چون بلای خویشتن دیدم وجود

□

گوید که نیست جوهر وز منش نیست باور

□

روشن بسان آتش حسنت می که شد

□

ما را بحال خود بگذارید و بگذرید

□

خوش بود گر محک تجربه آید به میان

□

در روده و سرگینی باد هوس و کینی

□

رشحه‌ی وصل کو کزو گرد امید نم کشد

□

دهان پر است جهان خموش را از راز

□

چون قناعت را پیمبر گنج گفت

□

به سان عقل اول سر عالم

□

میان ما و تو ناز و نیاز بر طرف است

□

سرم بر کف ز دستان تو تا کی

□

یکی به کام حریفان نموده خنده ز لب

□

غلط کردم نبریدم من از خود

□

این چرخ به کام من نمی‌گردد

□

انگشتری حاجت مهریست سلیمانی

□

باد وقتی آب را همچون زره داند نمود

□

گفتی که به بستان بر من چاشت بیایید

□

یک رهش خاص از برای جان ما بیرون فرست

□

در فنا محو شو و گنج بقا حاصل کن

□

خیال خال تو با خود به خاک خواهم برد

□

سحرگاهی دعا کردم که جانم خاک پای او

□

آن شمع گر ز سوز دل من خبر نداشت

□

ففتحنا حدقات و غنمنا صدقات

□

کای فرشته‌ی صور و ای بحر حیات

□

نقش‌های صنعت دست توییم

□

دل رام دستت شد ولی بر وی میفشان آستین

□

از در خرگه برآمد آن مه و گفتم

□

هر روز می‌کند ز ره دعوی آفتاب

□

مثل نای جمادیم و خمش بی‌لب تو

□

ای سبزه، بخت سبز تو داری که لاله سان

□

بر کمیت می تو جان را کن سوار راه عشق

□

در قرن‌ها فلک‌ها در راه تو شب و روز

□

از بهر من بخر دهلی از دهلزنان

□

دل مینای می‌باید که باشد صاف با رندان

□

بوی گیسوی یار می‌شنوم

□

چمن حکایت اردیبهشت می‌گوید

□

هزاران مجلس است آن سو و این مجلس از آن سوتر

□

ای صبا یاری نما اشک نیاز من ببین

□

میر شرابخانه چو شد با دلم حریف

□

خاک لرزید و درآمد در گریز

□

فرش غمش گشتم و آخر ز بخت

□

گفتم ز کار برد مرا خنده کردنت

□

هلاک خود بدعا خواستم ولی چکنم

□

نافه دارد بوئی از زلفت که بهر احترام

□

دیده پردرد بودم دست در عیسی زدم

□

مجلسی داری و ساغر می‌کشی تا نیمشب

□

نه عقلی ماند و نی تمیز و نی دل

□

چون نیک بنگرستم آن روی بود جمله

□

چو همه نور و ضیایی به دل و دیده درآیی

□

همه رنگ حیله بینم پس پرده‌ی فریبت

□

ما چنین سوخته‌ی باده و افسرده دلان

□

روا مدار خدایا که در حریم وصال

□

من از شمار بشر نیستم وداع وداع

□

شهری که در او همچو تو بیدادگری هست

□

چو گوش چرخ و زمین و ستاره در کف توست

□

کار بی‌علت مبرا از علل

□

داغ پروانه ستم از شمع الست

□

گاهی نگاهی می‌کنی آن هم به چندین خشم و ناز

□

بجان دوست که گنج روان دلی یابد

□

به یک تقصیر در مجلس به گرد خجلت آلودی

□

به من نگر که بدیدم هزار آزادی

□

ما نکو دانیم طور حسن دور افتاده دوست

□

در آتشی بدمی شعله‌ها برافزود

□

از شوق تو می‌کند همه روز

□

به خرابات بدستیم از آن رو مستیم

□

بیخی که بردمد گل عیشم ز شاخ او

□

ساکن دیری و از کعبه نشان می‌پرسی

□

غمناک نباید بود از طعن حسود ای دل

□

تا از تو سجود شکر آرد

□

توان شناختن از چشم مست کافر تو

□

چون همی‌رفتی به سکته حیرتی حیران بدم

□

زانک قفل صعب و پر پیچیده بود

□

پری زاده مرا دیوانه کرده‌ست

□

به راهی می‌رود هر تاری از زلف حواس من

□

تو مپندار که از غایت زیبائی و لطف

□

چون به دل بردن درآید دلبر سیمین بدن

□

تویی کز مکر و از افسوس و وعده

□

تو به از شرب دمادم نتوانیم نمود

□

بنشاند به ملکت ملکی بنده بد را

□

مردان این سفر را گم‌بودگی است حاصل

□

از آن روزی که نام تو شنیدم

□

شهنشاه جهان شهزاده محمود آن جوانبختی

□

هزار نیش جفا از تو نوش کردم و رفتم

□

صحبت حکام ظلمت شب یلداست

□

تو بوسه عشق را دیدی مگر ای دل که پریدی

□

کس نستاند به هیچ نافه‌ی چین را

□

اگر زمین به سراسر بروید از توبه

□

زانک هستی سخت مستی آورد

□

من یکی کوهم ز آهن در میان عاشقان

□

خاطر آزاده‌ی من فارغ است از انقلاب

□

شب دیجور جدائی دل سودائی من

□

در عین بسملم در انکار اگر زند

□

علمی به دست مستی دو هزار مست با وی

□

از پی جولان چو بر سمند نشیند

□

هزار مشک همی‌خواهم و هزار شکم

□

آنک ازو سگ می‌کند پهلو تهی

□

یا اولیا لا تحزنوا اربحتکم لا تغبنوا

□

دادند به معشوق حقیقی دل و جان را

□

تا چشم مست یار خرابی بنا نهاد

□

همه کس طالب یارند چه هشیار و چه مست

□

طفل دل پرسودا آغاز کند غوغا

□

هان مژده هان که رستی ازین قحط مردمی

□

تو جان سلیمانی آرامگه جانی

□

ما جنون واحد لی فی الشجون

□

ای جسم تو را از جان گر فرق کند جانم

□

در دل تنگم ز داغ عشق شمعی برفروز

□

خطا گفتم مگر سلطان حسنش

□

اگر در خواب بینم پیرهن را بر تنت پیچان

□

زند موجی بر آن کشتی که تخته تخته بشکافد

□

شادمانی به شدمن ارزانی

□

به شرق و غرب فتادست غلغلی شیرین

□

عقل سرکش چو ببیند لب و دندان تو را

□

با من به جنگ شد جان گفتا مرا مرنجان

□

جایی که سخن سبز نگردد، نتوان گفت

□

می‌رویم از خاک کویت همچو باد صبحدم

□

غنیمت دان و می خور در گلستان

□

در غلط افکنده‌ست نام و نشان خلق را

□

بر دیده‌اش فرشته کشد از پی شرف

□

چرا رخم نکند زرگری چو متصلست

□

پس طبیب آمد بدار و کردنش

□

لگن نهاد خیالش به چشمه چشمم

□

صد بار فلک پیرهن خویش قبا کرد

□

دلم ز مهر رخت می‌کشد بزلف سیاه

□

تا به قصد نیم نازی ننگرد سوی رقیب

□

زهی سر ده که سر ببریده جلاد

□

در صف عشاق گو لاف نظربازی مزن

□

کوه طور و دشت و صحرا از فروغ نور او

□

به بکری زادم از مادر از آن عیسیم می‌خوانند

□

ای ز تو شاد جان من بی‌تو مباد جان من

□

فیضی که خضر یافت ز سرچشمه‌ی حیات

□

برطرف آفتاب چه در خور فتاده است

□

احوال شیخ و قاضی و شرب الیهودشان

□

خوش برانیم سوی بیشه شیران سیاه

□

در زیان عمر یکسانند خلق

□

ز دور آدم تا دور اعور دجال

□

ز امتحان شرمنده خلقی بی‌شمار

□

مستیان بس پدید و خمشان را کس ندید

□

یاد بهشت، حلقه‌ی بیرون در بود

□

آه آتش بار من هر دم برآوردی چو باد

□

کوشم اندر معصیت چندان که گردم کشتنی

□

هفت آسمان را بردرم وز هفت دریا بگذرم

□

با صد هزار جلوه برون آمدی که من

□

چو جوهر قلزم اندر شد نه پنهان گشت و نی تر شد

□

نقاش که بنگاشت رخ او به تعجب

□

مزن تشنیع بر سلطان عشقش

□

شرمنده نیستی که به این دستگاه حسن

□

برخیز تا بعزم تفرج برون رویم

□

از وی همه مستی و غرور است و تکبر

□

هر چند شادم در سفر در دشت و در کوه و کمر

□

راست خواهی با من از هستی نشانی مانده نیست

□

هزار گونه جنون از چه کرد آن مجنون

□

اهل دنیا عقل ناقص داشتند

□

اشتر مست او منم خارپرست او منم

□

در کاروان بیخودی ما شتاب نیست

□

ز برگ لاله‌ی سیراب و شاخ شمشادش

□

زو دست قطع اشگ که دهقان روزگار

□

در گلستان رویم و گل چینیم

□

بعد کشتن تن صد چاک مرا باید سوخت

□

به پیش روح نشین زان که هر نشست تو را

□

از همه معنی چو تویی هرچه هست

□

آن جان جان افزاست این یا جنت المأواست این

□

خجلتی دارم که خواهد پرده‌پوش من شدن

□

اگر چه واضع خطست این مقله‌ی چشمم

□

قد بلند تو را تا به بر نمی‌گیرم

□

نه چنان مست و خرابم که خورد آتش و آبم

□

مشرق هزار پاره کند جیب خویشتن

□

بشنو از آیت قرآن مجید

□

نان ز خوکان و سگان نبود دریغ

□

چون بحر اگر ترش کنم رو

□

چون نسایم دست برهم، کز شمار نقد عمر

□

سری بکلبه‌ی احزان ما فرود آور

□

دل می‌کنداز غب‌غب و روی تو تصور

□

ز ننگ من نگوید نام من کس

□

صبح خرد دمید در این خواب‌گاه غول

□

شکر ز بهر دل تو ترش نخواهد شد

□

بر چار سوی دعوی از بی‌نیازی خود

□

اندکی دانستیی از حال من

□

بر فرق یاسمین، کله خاقان

□

چند گوئی که روم روزی و ترک تو کنم

□

من از رندی نخواهم کرد توبه

□

ازواج موافق را شربت ده و دم دم ده

□

هیچ کس عمر گرامی نفروشد به عدم

□

هر چه ز اجزای تو رو ننهد سر کشد

□

از برای امتحان آن مرد رفت

□

افسوس که ساکن زمینم

□

بر دوستان رفته چه افسوس می‌خوریم؟

□

ترا بقید چه حاجت که صید وحشی را

□

داشتم در صید گاه صد زخم از بتان

□

لااله اندر پی الالله است

□

تا هوای عنبرین مویش مرا بر سر فتاد

□

شهید گشته به ظاهر حیات گشته به غیب

□

هر دو عالم شود چو انگشتی

□

بدین حیله بگنجانی در آن خانه ربابی را

□

همه با فیض محض متصلیم

□

در ره جان جهان جان و جهان باخته‌اند

□

رقصیدن سرو و حالت گل

□

گرد آن مه چو چرخ می گردم

□

ز معشوق نیکو و ممدوح نیک

□

برای یار لطیفی که شب نمی‌خسبد

□

گرچه پنهان بیخ هر بیخ آورست

□

چون ز تو فانی شدم و آنچ تو دانی شدم

□

پیوسته است سلسله‌ی خاکیان به هم

□

دیده‌ی نرگس بچمن عرعری

□

ای در درون صد شکر ستان برون فرست

□

همه حل و عقد عالم چو به دست غیب آمد

□

وجدنا فیض ذات الرجع فینا

□

هزار گونه ادب جان ز عشق آموزد

□

دوش آمد برم سحرگاهی

□

به گرد لقمه معدود خلق گردانند

□

کودک اشک من شود خاک‌نشین ز ناز تو

□

گر نه ماری بچه معنی نروی از سر گنج

□

محمل جانان ببوس آن گه به زاری عرضه دار

□

قصد بام آسمان می داشتم

□

گدای شهرم و بر سر هوای آن دارم

□

ای گشته چنان و آن چنانتر

□

ای طالب بو بردن شرط است به مردن

□

مگر استاره چرخم که ز برجی سوی برجی

□

هر چند شمع راهروانم چو آفتاب

□

دور از آن روی بوستان افروز

□

صد سر اندر راخ جولانش به خاک افتاده لیک

□

هر کی بگویدت ز مه ابر چگونه وا شود

□

از بهر آنکه نامه‌ی درگاه او برد

□

یک بار دگر بیا درآموز

□

جایی که من اوفتاده‌ام آنجا

□

ندای ارجعی آخر شنیدی

□

راز ما از پرده‌ی دل عاقبت بیرون فتاد

□

اگر از مصر بدین جانبت افتاد گذار

□

گر طمع داری از آن جام مرصع می لعل

□

بنده‌ام آن جمال را تا چه کنم کمال را

□

کوثر من لعل ساقی جنت من روی یار

□

یک شمع از این مجلس صد شمع بگیراند

□

یملاء الکاس حبیبی و طبیبی و تذر

□

چون مست ازل گشتی شمشیر ابد بستان

□

ز داغ گمشده فرزند جانگدازترست

□

ز دست رفتم و در پا فتاد کار دلم

□

چو او بر خانه زین جان کند بهر تماشایش

□

تا تو رفتی قوت و صبرم برفت

□

بندار چون ز ری سوی تبریز می‌رسد

□

بدم بی‌عشق گمراهی درآمد عشق ناگاهی

□

در نکویی پسنده‌ی جایی

□

کجا روم به سر خویش کی دلی دارم

□

از فرد روان خجلت صد قافله دارم

□

دل شیرافکنان افتاده در دام

□

این تطاول که کشید از غم هجران بلبل

□

تا روی تو بدیدم از خویش نابدیدم

□

خاک درگاه تو سر منزل آسودگی است

□

شرفنا آنسنا ان کنت سکرانا

□

ای فضولی سو به سو چندین مجه

□

آخر دیدم به عقل موضع

□

بدآموز هوس عاشق نگردد

□

هنوز نازده منصور تخت بر سر دار

□

گردید عام نشاء عشق آن چنانکه یافت

□

ز فراق گلستانش چو در امتحان خارم

□

گردون ز مشک و زعفران سازد حنوط اختران

□

روان شود ز ره سینه صد هزار پری

□

چو کامت بر نمی‌آید به ناکامی فرو ده تن

□

مرا گویی در آن لب او چه دارد

□

جانم دژم شد از غم آن نرگس دژم

□

حاصل عمرم در ایام فراقش صرف شد

□

مرا روز ازل کاری بجز رندی نفرمودند

□

هرگز نباشد بی‌سبب گریان دو چشم و خشک لب

□

لاف از هنر میار که بر مرکب هنر

□

خنک جانی که خواری را به جان ز اول نهد بر سر

□

پیش آی دمی جانم زین بیش مرنجانم

□

بجز آنچ تو خواهی من چه باشم

□

ابر چون پنبه‌ی افشرده شد از گریه و ما

□

چه اوفتاد که آن سرو سیمتن برخاست

□

سرم چون گوی می‌باید فکند از تن به جرم آن

□

زانک هر چیزی به اصلش شاد و خندان می رود

□

فرشته بندگیش را به اختیار کند

□

عمر ابدی تابان اندر ورق بستان

□

ای صد هزار تشنه، لب‌خشک و جان پرآتش

□

در ره تو کمین خسم از ره دور می رسم

□

نهاده تاجی از یاقوت بر ترگ

□

کر گشت فلک ز های هایم

□

بر شمع نرفت از گذر آتش دل دوش

□

در نثار عشق جان افزای او

□

روز قیامت آمد و وصلت نداد دست

□

این جاست که پا به گل فرورفت

□

به وقت خواندن آن نامه‌های خون آلود

□

نار خندان تو ما را صنما گریان کرد

□

گشته است در میانه روی عمر ما تمام

□

چه نیکبخت سیاهست خال هندویت

□

اقبال و ادبارم نگر کامشب به راهی این پسر

□

ای من چو زمین و تو بهاری

□

ترک حیات گفتیم کام از لبش گرفتیم

□

بلا درست بلایش بنوش و در می‌بار

□

از بسکه هست حلقه در زلف سرفرازت

□

هیچ غم جان مخور ار جان برفت

□

سروها از طوق قمری سر بسر گردیده چشم

□

خاک در سرای تو آب زنم بدیدگان

□

چه ملامت بود آن را که چنین باده خورد

□

در معانی می گدازم تا شوم همرنگ او

□

بر افسر شاهان سرافراز نشیند

□

مگر به خواب بدیدم که مه مرا برداشت

□

باده اگر چه می خورم عقل نرفت از سرم

□

من بر دریچه دل بس گوش جان نهادم

□

پاکی است شرط صحبت پاکیزه گوهران

□

شقایق چمن بوستانسرای امل

□

هرکه را زخمی زدی سر در قفای او منه

□

بجز دیدار او بختی نجویم

□

ما خون‌بهای خویش نخواهیم روز حشر

□

همرهان آب حیوان خضریان آسمان

□

دل ز من بردی و پرسیدی که دل گم کرده‌ای

□

سحرگاهان دعا کردم که این جان باد خاک او

□

خانه‌آرایی نمی‌آید ز من همچون حباب

□

عاقلان مجنون آنزلف چو لیلی

□

شکر ایزد که به اقبال کله گوشه گل

□

ز تک چاه کسی را تو به صد سال برآری

□

من ز دیده می‌ریزم قطره‌های گوناگون

□

من سر و پا گم کنم دل ز جهان برکنم

□

زین واقعه مدهوشم باهوشم و بی‌هوشم

□

امن دو عالم تویی گوهر آدم تویی

□

زان بوسه‌های‌تر که به شبنم ز گل رسید

□

شبش مه منزل و ماهش قصب پوش

□

آشنائی‌های او کز الفت جان خوشتر است

□

باده خاص خورده‌ای جام خلاص خورده‌ای

□

از لب شکرین او بوسه به جان خریده‌ام

□

کاهلانیم و تویی حج ما پیکار ما

□

از صومعه با میکده افتاد مرا کار

□

یادت نمی‌آید که او می کرد روزی گفت گو

□

مرا چو کان بدخشان بد این دل دانا

□

ببین که آهوی روباه باز صیادت

□

به بوی او دل بیمار عاشقان چو صبا

□

گر آب رو کمتر شود صد آب رو محکم شود

□

صد هزاران دل گم گشته توان پیدا کرد

□

تقتل العشاق عدلا کاملا

□

سینه گشادست فقر جانب دل‌های پاک

□

چند بارم وعده کردی و نشد

□

اصبحت من وصلهم فی‌الروح و الفرح

□

بسا رساله که در باب اشک ما دریا

□

باز طفلی لب شوخم ز طرب خندان ساخت

□

قد فاتنا اعمارنا و استنسیت اخبارنا

□

وعده فردای زاهد قسمت امروز نیست

□

نهلد کسی سر زلف او

□

باز چون گلبرگ روی تو بدید

□

تا تو زین پرده روی بنمایی

□

رفته است از دست ما بیرون عنان اختیار

□

جان قول تو بی سخن شنیده

□

در آستین مرقع پیاله پنهان کن

□

چو نیم سزای شادی ز خودم مدار بی‌غم

□

تا چشم خود به دوره‌ی ساقی گشاده‌ایم

□

اشکوفه‌ها شکفته وز چشم بد نهفته

□

زیر فلک ناری در حلقه بیداری

□

سیه پوشم چو شب من از غم عشق

□

گر چه بی‌قدرم، ولی از دیده چون غایب شوم

□

دامن گردون پر از خون جگر بینم بصبح

□

من خود خراب از می حرمان شدم رقیب

□

ز مطرب ناله سرنای خواهم

□

گفتم که گرفت آتش عشق تو جهان را

□

جز ز خداوندی تو کی رسد

□

چو همسایه است با جان تو جانان

□

زان ز عالم ربوده‌ام حلقه

□

دور کردن منزل نزدیک را از عقل نیست

□

فرهاد صفت روی بصحرا نه و چون سیل

□

در طریقت رنجش خاطر نباشد می بیار

□

در خانه جهد مهلت ندهد

□

فلک کار مرا افکند با نامهربان ماهی

□

رباب و چنگ عالم گر بسوزد

□

گلشن همی‌گوید مرا کاین نافه چون دزدیده‌ای

□

روز الست جان تو خورد میی ز خوان تو

□

در کشتزار سبز، گل سرخ بشکفید

□

چرا بهیچ شمارند می پرستان را

□

حال دل در سینه صد چاک من دانی اگر

□

گر سایه من در این جهان است

□

ز سیل حادثه غم نیست میگساران را

□

شما را بی‌شما می‌خواند آن یار

□

تشنه‌ی وصل تو دل چون به درت کرد روی

□

کی شکیبد خود کهی از کهربا

□

بار بستی تو ز سرمنزل من

□

هر کرا شیر ز پیش آید و شمشیر از پس

□

پیام داد که خواهم نشست با رندان

□

بیار آنک اگر جان بخوانمش حیف است

□

صبر در چنگ شوق مغلوب است

□

چو در ره ببینی بریده سری

□

تو گویی کاین بدین خوبی زهی صبر وی ایوبی

□

اگر چه بام بلندست آسمان مگریز

□

رفته است از کار چون زلف تو دستم عمرهاست

□

هیچش بدست نیست که تا در میان نهد

□

کاشکی زان پیش کان شمع از کنار من رود

□

همه شب دوش می گفتم خدایا

□

و تعارف اکبرته بتذکر

□

مرغان هوایی را بازان خدایی را

□

در فروغ آفتاب روی تو

□

در آغوشم ببینی تو ز آتش تنگ‌ها لیکن

□

دست ازان زلف بدارید که ما بیکاران

□

اکنون که باد صبح گشاید نقاب گل

□

حکایت شب هجران فروگذاشته به

□

خورشید جام نور چو برریخت بر زمین

□

گرم دست رفتی به شمشیر صبح

□

خردا چند به هوشی خردا چند بپوشی

□

اگر ططسن اگر رومین وگر ترک

□

رای او دیدم و رای کژ خود افکندم

□

تا ورق برگشت، محضرها به خون ما نوشت

□

چو یار آشنا از ما چنان بیگانه می‌گردد

□

سبک جولان بتی قصد سر این بینا دارد

□

در دل آتش روم تازه و خندان شوم

□

شیخ و برهمن، مرید کعبه و دیرند

□

نه بر پشت گاویست جمله زمین

□

از عکس تو چون دریا از موج برآرد دم

□

عجایب آنک نقلش عقل من برد

□

ریشه‌ی ما نیست در مغز زمین چون گردباد

□

منکه چون سرو از جهان یکباره آزاد آمدم

□

کس نمی‌گوید که یاری داشت حق دوستی

□

خلیل وار نپیچم سر خود از کعبه

□

بر تخت‌گاه شاهی آسوده کی توان شد

□

برآوردن ز مغرب آفتابی

□

دیده دیو و پری دید ز ما سروری

□

گفتم ز پرسش تو بحل باری اشارت را مهل

□

خواهی که شوی باخبر از کشف و کرامات

□

لشکر زنگ ز سرحد ختن بیرون تاخت

□

آن که به پندست مرا سود خواه

□

همچون شکن دو زلف خوبان

□

حدیث نافه‌ی چین می‌کنند مردم شهر

□

در خاک فنا ای دل بمران

□

چون کون و مکان حجاب راه است

□

به تو آوردم ایمان دل من گشت مسلمان

□

به ناگه چون بخاری تیره و تار

□

کار ما بی آتش دل در نگیرد زانکه ما

□

مستم کن آن چنان که ندانم ز بیخودی

□

سرا چه بود فلک را برشکافم

□

به تلخ‌کامی عشاق تنگ‌دل رحمی

□

شب به پیش رخ چون ماه تو چادر می‌بست

□

از قدح جام وی مست شده کو و کی

□

من زخم کردم بر دلت مرهم منه بر زخم من

□

بی‌آسیا ز دانه چه لذت برد کسی؟

□

گر خسته شوم بر سر من زنده بدارد

□

نیست رویت در مقابل لیک می‌گوید به من

□

نافه آهو چو بزد بر دماغ

□

گر مرد رهی با خبر از ناله‌ی دل باش

□

سقا پنهان وان مشک عیان

□

هر یکی چون مذهبی دیگر گرفت

□

هم ساغر و هم باده سرمست از آن ساقی

□

رحم و انصاف و مروت از جهان برخاسته است

□

باید که رحمت آرد آنکو شراب دارد

□

قصر فردوس به پاداش عمل می‌بخشند

□

ای یوسف یوسفان کجایی

□

دیگ هوس مپز که چو خوان مسیح هست

□

انا فی العشق آیه فاقرونی علی الملا

□

تو را اگر سر کارست روزگار مبر

□

ماننده ماهی ار خموشم

□

آن‌جاکه میکشانند، چون ابر تر زبانیم

□

گر در آن صورت زیبا نگرد صورتگر

□

پس از نیاز به او عرض کن چنانکه نرنجد

□

زهی میدان زهی مردان همه در مرگ خود شادان

□

با دل چون کبوترم انس گرفته چشم تو

□

الحب و الغرام اصول حیاتکم

□

سرگشته شدم که گرد آن کعبه

□

پنبه‌ای از لاابالی در دو گوش دل نهم

□

شده است گل عبث از برگ سر بسر ناخن

□

مرا بناوک مژگان اگر کشی غم نیست

□

شاهد عهد شباب آمده بودش به خواب

□

کرامت‌ها که مردان از تفاخر یاد آن آرند

□

زعفران سای گشته هاون‌ها

□

ز رفیقان گسستیی ز جهان دست شستیی

□

صبر نمانده‌ست که من گوش سوی نسیه برم

□

در خواب نمودی تو شبی قامت خود را

□

سوختم تا گرم شد هنگامه‌ی دلها ز من

□

ز غرقاب غمش کی جان توان برد

□

در نرد همتم کنی آن لحظه امتحان

□

ور بدانند حق و قیمت خود درشکنند

□

سرمایه‌ی جان باختم تن را ز جان پرداختم

□

آنک خورشید بلا بر سر او تیغ زدست

□

مست خراب شراب شوق خدا شو

□

نمی‌آیی سر از طاقی برون کن

□

شد دلم از خانه‌ی بی روزن گردون سیاه

□

ز چشم مست تو دل بر نمی‌توانم داشت

□

شب قدری چنین عزیز و شریف

□

می گریزی ز من که نادانم

□

شاهی خدای راست که حکم این چنین کند

□

چون نداری خلاص بی‌چون شو

□

هر کی بود عاشق خود پنج نشان دارد بد

□

خرجنا من قری الوادی دخلنا القصر یا حادی

□

در خون نشسته‌ایم ز رنگینی خیال

□

گردون لاجورد بدور عقیق تو

□

جرعه‌ای زان می که شیرین بهر خسرو کرده صاف

□

از دست کشاکش من وز چرخ پرآتش من

□

کبود شد فلک از رشک سربلندی من

□

یا طاعنی فی صبوتی و تهتکی

□

از لب ندهد میی و می‌داند

□

در دل صفت کوثر جویی ز می احمر

□

بسیار نازک است سخنهای عاشقان

□

در سخن لعلک در پوشک اودر پاشک

□

معرفت نیست در این قوم خدا را سببی

□

ای خواجه سودایی می باش تو صحرایی

□

کو گریبان چاک سازد صبح از این حسرت که باز

□

با منی وز من نمی‌دانی خبر

□

آن بت به خیال درنگنجد

□

از خون مسلمانان در ساغر رهبان کن

□

نو کیسه‌ی مصیبت ایام نیستیم

□

صبحدم حرز هفت هیکل چرخ

□

باز در نرد محبت غلطی باخته‌ای

□

پای تو چو جان بوسد تا حشر لبان لیسد

□

در وداع شب همانا خون گریست

□

آتش عشق زن در این پنبه

□

گر زاهدی ببیند میگونی لب او

□

یاران بشوریده با جان بسوزیده

□

در خطرگاه جهان فکر اقامت می‌کنیم

□

همچو زلف سیه و روی جهان افروزت

□

این شرح بی‌نهایت کز زلف یار گفتند

□

گر مرا او به عدم انگارد

□

میدید اگر لعل تو را چشم سلیمان

□

ای ز شیرینی و دلاویزی

□

دی باده مرا برد ز مستی به در یار

□

بر لب دریای عشق تازه بروییم باز

□

بیا و بنشین به کنج چشمم

□

هر چند دورم از رخ او همچو چشم بد

□

در ره آن سهی قدم پای به گل شده فرو

□

طوق بر گردن کپی بستم

□

کشته‌ی عشق را لبش داده حیات تازه‌ای

□

بگریختنم چیست کز او جان نبرد کس

□

از دم ما می بسوزد عالمی

□

ای کار جان پاک از عبث روزی جان پاک از حدث

□

مگر شهید به این تیغ کوه شد فرهاد؟

□

تا کی کند آن غمزه‌ی عاشق کش معلول

□

بس که ما فاتحه و حرز یمانی خواندیم

□

دل من روشن و مقبل ز چه شد با تو بگویم

□

شاهنشهی که حاجب دولت‌سرای او

□

زهره دارد حوادث طبعی

□

من چون شوم کوته نظر در عشق آن بحر گهر

□

اندرافتیم در آن گلشن چون باد صبا

□

چون شمع درین انجمن از راستی خویش

□

چو در خیال من آید لب چو دانه نارت

□

راحله از درت روان کردم و این دل طپان

□

الصلا ای عاشقان‌هان الصلا این کاریان

□

خانه‌پرداز سلامت عشق جان‌فرسای ماست

□

قافیه و مغلطه را گو همه سیلاب ببر

□

فارغند از خانقاه و صومعه

□

ایها العشاق طیبوا و اسکروا من کأسنا

□

ای صنم خوبرو! به جان تو سوگند

□

پختگان را خام و خامان را شراب پخته ده

□

یک دل بنما که در ره او

□

من دوش ماه نو را پرسیدم از مه خود

□

کو سواری بر سر میدان درد

□

فالق اصباحی و رب الفلق

□

آنم کز آغاز آمدم با روح دمساز آمدم

□

منور چون رخ موسی مبارک چون که سینا

□

به شکار آمده بودیم ز معموره‌ی قدس

□

باسیران بلا ملک امان فرمودند

□

نبود در آتش عشق او حذر از زبانه دوزخم

□

می کند دلداری وان همه طراری

□

قبله‌ی خود ساختم بتی که جمالش

□

نفسی فلک نیاید دو هزار در گشاید

□

لاابالی‌وار خوش بر خاک ریخت

□

از چشم ترک دوست چه تیری که خورده‌ام

□

آزادگان به مشورت دل کنند کار

□

کس ماه را ندید که پوشد زره ز مشک

□

آن عشوه داد عشق که مفتی ز ره برفت

□

یار من و حریف من خوب من و لطیف من

□

جانش یکی عطسه داد و جسم بپرداخت

□

یاری که دلم خستی در بر رخ ما بستی

□

این دو حریف دلستان باد قرین دوستان

□

که شیرین راز عشق سست بنیاد

□

کار زنگار کند با دل چون آینه‌ام

□

هر که زین رهگذرش پای فرو رفت به گل

□

خشک بر جا ماند رخش فارس گردون چو ما

□

زنی کان حسن را نظاره کرده

□

تو مست گردش پیمانه‌اش چه می‌دانی

□

اگر دل را برون آریم پیشت

□

ابر تر دامن برای خشک مغزان چمن

□

جنیبت را برون راندی ز اندوه

□

تا ز قتل من نپردازد به قتل دیگری

□

چو می‌سوزیم و می‌سازیم همچون عود در چنگت

□

مگر نسیم خطت صبح در چمن بگذشت

□

رود یک سر چو باد آن جا که یک سر

□

بر سیمین تو را از زر خالص ننگ است

□

بر آن زشت بخندید که او ناز نماید

□

دل بگداخت چون شکر بازفسرد چون جگر

□

مهی خورشید وام از نور جاوید

□

خواری و بی‌قدری گوهر گناه جوهری است

□

در چمن هست بسی لاله سیراب ولی

□

هدف تیر بی‌محابا من

□

چو هر گل کرد خوش با بلبلی جای

□

کی بنده پا نهاد به سر منزل یقین

□

این همای دل که خو کردست در سایه شما

□

گر زبانی دهی به یک شکرم

□

صنم فرمود کز گنج چو دریا

□

ز شرم موی سفیدست هوشیاری من

□

تنش تابنده در دیبا چو می در ساغر از صفوت

□

هرگز نمیرد آن که دلش زنده شد به عشق

□

امید که چون شوی خردمند

□

دردا که هیچ در دل سختت اثر نکرد

□

کبر و تکبر بگذار و بگیر

□

کسی شود به تو غره که روی دوست ندید

□

مثال هستی ما هم ز اول

□

لب لعلت گرفته رنگ ز مرجان

□

گفتم که نکته‌ئی ز دهانت کنم بیان

□

پیش پیش لشگر حسنش پس از صد دور باش

□

تا به نود سال درین داوری

□

از مصحف گردون ار پنج آیت زر کم شد

□

هست دماغ تو چو زیت چراغ

□

یارب چه آفتابی کانجا که پرتو توست

□

یافته از درگه تو فتح باب

□

هزار جان مقدس فدای تیغ تو باد

□

ناوک چشمت چو باد آرم ز خون چشم من

□

باده صافی شد و مرغان چمن مست شدند

□

جوابم داد کاز فیروزمندی

□

خون آهوی حرم را در حرم خواهند ریخت

□

صد هزاران یوسف از حسنش چو من حیران شده

□

به ظاهربین همی‌گوید چو مسجود ملایک شد

□

زنده به جز آدمیان نیست کس

□

کامجویی غیر ناکامی ندارد حاصلی

□

بر روی خاک تکیه گه دردمند عشق

□

عذر گنه گویم چنان کز کشتن من بگذرد

□

بزرگ امید را در حال فرمود

□

لعل تو نرخ بوسه مگر نقد جان کند

□

خنده بیاموز گل سرخ را

□

ای جان پاکبازان در قعر هر دو عالم

□

دو همدم را کز آن مهری که دارند

□

از وقت تنگ، چون گل رعنا درین چمن

□

چون دوش شبی تیره ندیدم بدرازی

□

تعظیم تو بر جان و خرد واجب و لازم

□

در رخ شه دیدی و بگریستی

□

من نه تنها ز سر زلف تو مجنونم و بس

□

دیده‌ات را چون نظر از دیده باقی رسید

□

دل من جامه‌ها را می‌دراند

□

چه خونها خورده باشد دل به صد جوش

□

مردم به یادگار اثرها گذاشتند

□

بر سر راه اوفتادم تا ز من بر نگذرند

□

چون موی توام در دو جهان جهان روی سیه باد

□

وگر نزد تو قدری دارد این خاک

□

آفتابی چو غنچه سر بسته

□

گفتنت الله اکبر رسمی است

□

بر روی من چو بر جگر من نماند آب

□

اشارت کرد تا در گردش دهر

□

مشنو ای دوست! که غیر از تو مرا یاری هست

□

در آن نفس که برآید نسیم گلشن شوق

□

ناگشوده گل نقاب آهنگ رحلت ساز کرد

□

شهش خواند و عطای بی کران کرد

□

شام اگر قوت روانم دادی از خون جگر

□

بشنو از ایمان که می‌گوید به آواز بلند

□

هوای نفس مهارست و خلق چون شتران

□

آن خلقی تو که ز روز نخست

□

جان اگر باید، به کویت نقد جان خواهیم یافت

□

اساس عهد مودت که در ازل رفتست

□

قدر به این‌ده جان چشم فریبنده‌ی دل

□

چو غالب گشته بود از تیغ کین خواه

□

شاخی از سرو خرامنده‌ی او شمشادست

□

دست تو می‌مالد بیچاره وار

□

گره چگونه گشایم ز سر خود که ز چرخ

□

پس از چندی به خویشی مژده دادش

□

شمس رسل محمد مرسل که در ازل

□

طور سینا با تجلی جمالت ذره‌ئی

□

شمع اگر زان لب خندان به زبان لافی زد

□

سبزه برآرد خط عاشق فریب

□

خسرو عشق چون به قهر آید

□

دور بگردان و مرا ده نخست

□

جز گوش رباب دل از خشم نمالم من

□

هر چه که گفت او سخن ناصواب

□

یک جهت شو که ز صد زاهد شیاد، یکی

□

جهان چونروز روشن بود بر چشمم شب تاری

□

نتوان به هیچ وجه شمرد از بتان تو را

□

چو صاحب خلافه شد از عدل رافه

□

گر خال تواست دانه‌ی مرغان نیک‌بخت

□

روز دو سه‌ای زحیر گرد جهان گشته گیر

□

برو مجمر بسوز ار عود خواهی

□

تا به چنان کش مکش از دستبرد

□

چه فارغبال می‌گشتم درین عالم، اگر می‌شد

□

سالها بانگ گدائی بر در دلها زدیم

□

عارفی کو که کند فهم زبان سوسن

□

برو بگذشت، ناگه ، ابلهی مست

□

سخنت را نه عبارت لطیف و نه معنی

□

به جست و جوی وصالش چو آب می‌پویم

□

کفر به جنگ آمد و ایمان به صلح

□

نه چو خراسان که تن از برف فزون

□

از بحر تشنه چشمان، لب خشک باز گردند

□

سنبلت زانرو ببالا سر فرود آورده است

□

گل می‌دمد ز دامن و چشمم که روز و شب

□

دلی بخش از ثنای خویش معمور

□

دم گرگ است یا دم آهو

□

ای میر نمی‌بینی این مملکت جان را

□

یا برو گر ممنی اسلام آر

□

زان پیشه کز اصل کار بودش

□

صدف ز دوری گوهر، چمن ز رفتن گل

□

دوش هندوی تو در روی تو روشن می‌گفت

□

زین آتش نهفته که در سینه من است

□

ور همه بین آوری اندر شمار

□

کو آن دلی که نرگس فتان او نبرد

□

امشب استیزه کن و سر منه

□

شکستم از سر دیوار باغ او خاری

□

دو کون از صنع او یک گل به باغی

□

چون نباید به نظر حسن لطیفی که تراست

□

آن رفت که شمع دل من در شب حیرت

□

عمری دمید بر تو دل گرم بافسون

□

جهان را خسرو از سر کار نو کرد

□

سپرده مرهم زخمم فلک به دست مهی

□

نور تویی سور تویی دولت منصور تویی

□

کور است کسی که هر زمانی

□

مذن قامت خود بر کشیده

□

صبر در مهد خاک چون طفلان

□

در جهان تاتار زلفش عنبر افشانی کند

□

تنور لاله چنان برفروخت باد بهار

□

توئی چون پاره‌ای از جان پاره

□

خواهی اگر وصل یار از غم هجران منال

□

به گاه جلوه چو طاووس عقل‌ها برده

□

در راه جان سپاری جان‌ها تو را شکاری

□

فرو مرده چراغ صبح گاهی

□

از ما مپرس حاصل مرگ و حیات را

□

راستی را چو ز بالای توام یاد آمد

□

ز ناز داده کمانی به دست غمزه که از وی

□

ملک بر وعده‌ی دوشینه برخاست

□

بر سر کوی خرابات کسی آباد است

□

من رام مغنما و تصدی جواهرا

□

آمد بر من شراب در دست

□

ندیم خاص شاپور خردمند

□

مرا چو آبله بگذار تا شوم پامال

□

خیالت این که برگردم ز خوبان

□

وان گهم درداد جامی کز فروغش بر فلک

□

نیم از یاد تو یک لحظه خاموش

□

منعم ز سیر صورت زیبای او مکن

□

با منی وز من نمی‌داری خبر

□

آهن پولاد و حجر در کف تو موم شود

□

نی آن رقم خیال کردی

□

سپندی را به تعلیم دل من نامزد گردان

□

زلف سیاه سرکش هندوش داده عرض

□

سلطان نوظهوری رعنای پرغروری

□

اولش این است که آدم به جنان

□

عزم را چند روزه ره به کمین

□

بر مثل گوی به میدانش گرد

□

تا تو نکنی ز خود کرانه

□

از آن سو پرس پرسان کوه بر کوه

□

فتنه‌ی صد انجمن، آشوب صد هنگامه‌ایم

□

نو عروس باغ را مشاطه‌ی باغ صبا

□

مژدگانی بده ای خلوتی نافه گشای

□

خبر بردند بر شیرین خون ریز

□

جام چو دور آسمان درده و زمین فشان

□

از چشم یعقوب صفی اشکی دوان بین یوسفی

□

گفتا که نه تو مردی گفتم که بلی اما

□

گر به حکمت سخن از روم شده

□

یک دم خوش را هزاران آه حسرت در قفاست

□

ایکه افسونم دهی کز مار زلفش سر مپیچ

□

ماه نو صد ناز خواهد کرد بر مهر آن زمان

□

دل خارا به نیروئی همی کند

□

هر که به ناچار کرد از سر کویت سفر

□

کو رستم دستان تا دستان بنماییمش

□

اگر به دستگیری بپذیری اینت منت

□

ز ظلمت گشته پنهان خانه‌ی خاک

□

صبر کن گر سوختی ای دل! ز آزار رقیب

□

تا شوی محرم حریم حرم

□

افسوس که شد دلبر و در دیده گریان

□

زان نور خجسته‌ی شب افروز

□

ترمی برشق اللحاظ و اعجبا

□

فهز غصن سعود و کل جنا شجر

□

بی‌لطف وصال او گشتم چو هلال او

□

چو شد شرط زناشوئی همه راست

□

چون خضر، شود سبز به هر جا که نهد پای

□

مردم آزاری و هر دم عزم بیزاری کنی

□

دامان سعی بر زده‌ای در هلاک من

□

دل شاه از جدائی ریش مانده

□

از منظر خورشید تو گر پرده برافتد

□

عقل بازاری بدید و تاجری آغاز کرد

□

اگر اندیشه‌ی یک روزه‌ی او

□

قطب ز من و پناه ایمان

□

خمار می پریشان دارد اوراق حواسم را

□

گر چنان دانی که از راه خطا بگذشته‌ئی

□

تو بندگی چو گدایان به شرط مزد مکن

□

هوا کرد از گل آشوب خزان دور

□

به سر تازیانه‌ی زرین

□

ندعوک ربا حاضرا من قلبنا تفاخرا

□

زانک دلم هر نفسی دنگ خیال تو بود

□

در مکتب عشق شد غلامش

□

شد کهربا به خون جگر لعل آبدار

□

گر ببخت شور من ابرو ترش کردند باز

□

با تو شطرنج هوس چیدن و بودن ز غرور

□

در گوشه‌ی صحن و کنج دیوار

□

می‌توان یافتن از حالت چشم سیهت

□

ایشان را دار حلقه بر در

□

عمری بسر دویدم گفتم مگر رسیدم

□

ندانیم کس را به طبع و سرشت

□

از عالم پرشور مجو گوهر راحت

□

گنجیست که جز جانش ویرانه نمی‌یابم

□

فقیه مدرسه دی مست بود و فتوی داد

□

ز رخسار تو چشمم باد پر نور

□

رشته جان مبر ز مهره‌ی پشت

□

مغز هر ذره چو از روزن او مست شود

□

هین هله چونی تو ز راه دراز

□

شبی تنگ آمده زین حجره‌ی تنگ

□

به مستی می‌توان بر خود گوارا کرد هستی را

□

نقد دل ما را چه زنی طعنه که قلبست

□

از غیرتم برین که به من نیز این چنین

□

درامد کاردان و راز پرسید

□

بر قواره‌ی ماه سحری کرد چرخ

□

یقر عینک بدر و فی جبینته

□

بر سر زنگی شب همچو کلاه است ماه

□

شمشیر سیاستش سرانداز

□

هر سر خاری کلید قفل چندین آبله است

□

لعل تو شراب مجلس روح

□

نشان یار سفرکرده از که پرسم باز

□

چون سعد فلک سعادت اندود

□

ای رفته آفتاب شما در کسوف خاک

□

جان و دل از عاشقان می‌خواستند

□

کل شیء منکم عندی لذیذ طیب

□

آنرا که تو افگنی بهر زیست

□

گردنکشان شیشه و افتادگان جام

□

ما برون افتاده‌ایم از پرده‌ی تقوی ولیک

□

زلیخا بر تلف گردیدن اوقات خود گرید

□

برداشت ازین خرابه محمل

□

مسله‌ی زاهدش هیچ نیاید به کار

□

ادرکت ثاری قبلت جاری

□

چون نفسی دیگرم ز عمر امان نیست

□

بردی از آن آب ملمع به شیر

□

به باغ این چنین گفت باد صبا

□

چو رنگ و بوی گل و سنبل تو کردم یاد

□

صوفیان واستدند از گرو می همه رخت

□

دید دو برنای چو سرو بلند

□

مگر از کوچه‌ی انصاف درآید یوسف

□

ذره به ذره بر تو سجده کنان بر در تو

□

چونک خلیلی بده‌ام عاشق آتشکده‌ام

□

سپهر افسون غم در وی دمیدی

□

راز پنهانی که دارم در دل روشن، چو آب

□

اگر صوفی می صافی ننوشد

□

صبر بی‌حاصل که جز عشق و مشقت هیچ نیست

□

که باد تند این خاک خطرناک

□

چون به چمن صف زنند خیل سهی قامتان

□

شوقنی ذوقنی ادرکنی اضحکنی

□

زین همت در ره سودای عشق

□

فراوان داد رایت را بلندی

□

عاشقان دورگرد آیینه‌دار حیرتند

□

ای ساعد سیمین تو خون دل ما ریخته

□

مرا در منزل جانان چه امن عیش چون هر دم

□

ای توبه همین صفت سزاوار

□

هم بر هوای بامش مرغ پریده بنشست

□

من کان له عشق فالمجلس مثواه

□

آن کل کلهی یافت و کل خویش نهان کرد

□

چراغ جمله عالم عقل و دینست

□

بنشین که چو پروانه به گرد تو زند بال

□

بنفشه ببرگ سمن برشکست

□

آمد صدای طبل باز از صید گاهی در کمین

□

دو بی دل باز در زاری درامد

□

گر تواش وعده‌ی دیدار ندادی امشب

□

یا ساکنین محال العشق فی قلق

□

عشاق ز بوی جام وصلت

□

حریر ابگون بر ماه بر بست

□

چیست فردوس که در دیده‌ی ما جلوه کند؟

□

شور تو در سر من شوریده تا بچند

□

این یک دو دم که مهلت دیدار ممکن است

□

چو بود این بی سبب در پرده ماندن

□

هستت ز رنگ و بوی همه چیزها ولیک

□

فعادوا سکاری فی صفاتک کلهم

□

به جان با آسمان عشق رفتم

□

مراد و خوش دلی و کامرانی

□

ز بس در پرده‌ی افسانه با او حال خود گفتم

□

سپاه زنگ چو از چین بنیمروز کشد

□

بنیاد عمر شد متلاشی و از وفا

□

گهی با سرو سنبل دست مالند

□

من سجده کنم بر تو اگر عین گناه است

□

پیش آ و عدم شو که عدم معدن جانست

□

روی تو را تاب قوت نظری نیست

□

هم اینجا لیلی و مجنون گرو شد

□

تو پاک باش و برون آی بی‌حجاب و مترس

□

گر نخواهی که چراغ دل تنگم میرد

□

چو پرده دار به شمشیر می‌زند همه را

□

سوی ار من شتابان شد سبک خیز

□

هر آن دل را که با زلف دل‌آویزش بود الفت

□

تصورهای روحانی خوشی بی‌پشیمانی

□

عشق بود گلستان پرورش از وی ستان

□

چنان دیدم به خواب اندر که گوئی

□

جام را لبریزتر از دیده‌ی عشاق کن

□

بجز از زلف کژت سلسله جنبان دلم

□

شبی به صفحه‌ی دل می‌نگارم از وسواس

□

بر تل تفسیده قضا می‌زدند

□

به آرزوی تو یک قوم کو به کو می‌رفت

□

سخن‌ها دارم از تو با تو بسیار

□

تا که ازین خمار غم، خون جگر بود مرا

□

دل نه همان قطره‌ی خون است و بس

□

بیداری دولت به سبکروحی ما نیست

□

تو چه معنی لطیفی که مجرد از دلیلی

□

وگر کمین بگشاید غمی ز گوشه دل

□

ملک بر رسم اول چند گاهی

□

مگر آن سرو خرامنده به رفتار آمد

□

دگربار این چه دامست و چه دانه‌ست

□

عشق کدام آتش است کو همه را دلکش است

□

ازو بر هر سری مهری نهانی است

□

که : « میراث خود را بدارید دوست

□

چو در محاوره آید لب گهربارت

□

چون طبیب شهر گوید حرف بیماران عشق

□

نگویم دهر پر آوازه کردی

□

قالت من نیم‌روز، حالت من نیم‌شب

□

رحیقا رقیقا صافیا متلالا

□

این کار شگرف در طریقت

□

مکن تکیه به صد رو مسند و تخت

□

چو آسیا که ازو آب گرد انگیزد

□

به جست و جوی تو عمری که نگذرد با دست

□

فریاد که از شش جهتم راه ببستند

□

اگر چه رهبر خلقند انجم

□

از آن آلوده دامانیم در عشق

□

گنجی‌ست در این خانه که در کون نگنجد

□

کعبه چو آمد سوی من جانب کعبه نروم

□

شه آن دم بود حاضر پیش استاد

□

شکفته چون شوم از بوستان، که لاله و گل

□

جادوی مردم فریب او چو خوابم بسته است

□

خورد تا چشم تو چشم ای نرگس باران اشگ

□

دو دل را کو به پیوند آشنا کرد

□

با ما نشدی محرم و از خلق دو عالم

□

بسکل ز جز این عشق اگر در یتیمی

□

از تخته‌ی سیمینش یعنی که بناگوشش

□

نماند چون بنفشه کز سر انجام

□

درین دو هفته که چون گل درین گلستانی

□

کاج نراندی ای صنم توسن سرکش از برم

□

بود که یار نرنجد ز ما به خلق کریم

□

چو یار ما در این عالم کی باشد

□

در مرحله‌ی شوق نه ننگ است و نه ناموس

□

جفت این طاق زمرد شد از آنروی چو گیسو

□

همه اجزای عالم را غم تو زنده می دارد

□

هرگز دل عشاق به فرمان کسی نیست

□

داغ است دل لاله و نیلی است بر سرو

□

چه باشد گر غریبی را بپرسی

□

سخن‌چین عقده‌ای در کار ما افکنده پنداری

□

ولیکن جان این کمتر دعاگو

□

بازیچه‌ی روزگار بیند

□

نرگست در طاق ابرو از چه خفتد بی خبر

□

زآرزوی رخ تو هر روزی

□

آفتاب جمال سینه گشاد

□

من آن حریف تنک روزیم که چون مه عید

□

مردم چشم شبی تا بسحر پاس داشت

□

خواهی که برنخیزدت از دیده رود خون

□

از کف تو ای قمر باغ دهان پرشکر

□

وجود آدمی از عشق می‌رسد به کمال

□

زلفت چو مار خم زد و عقرب طلوع کرد

□

خیال شاه خوش خویم تبسم کرد در رویم

□

منم سوزان در آتش‌های نو نو

□

ای گوش! دگر حدیث کس مشنو

□

سماع انس می‌خواهی بیا در حلقه‌ی جمعی

□

ز بس که خورده‌ام از قاصدان فریب اکنون

□

از این سیلاب درد او پاک ماند

□

از پس رنجی که بردم در وفا آخر مرا

□

زنده دل آن کشته کو جان پیش چشمش داده است

□

خاک بر فرقم اگر جز خون دل

□

هیچ فلک دفع کند از سر خود دور سفر

□

حدیث خوش به قمری می‌سرایم

□

جان من دلسوخته را هیچ مرادی

□

نه من ز بی عملی در جهان ملولم و بس

□

چه داند دام بیچاره فریب مرغ آواره

□

ماییم و جهانی که نه بیم است و نه امید

□

دل را نظری از رخ دلدار که بخشد

□

میان چرخ و زمین بس هوای پرنورست

□

چو ما در نیستی سر درکشیدیم

□

تا ز خود شوی بیرون، زین شراب روحانی

□

تو آنی که قتلم توانی و دانم

□

آن بلبلم که جلوه‌ی آتش گل من است

□

زهی ملک زهی مال زهی قال زهی حال

□

برقی از هر گوشه آهنگ گلستان کرد باز

□

ایکه گفتی سر ببریده سخن کی گوید

□

دوش آن بت شنگانه می‌داد به پیمانه

□

اعدا که در کمینند در غصه همینند

□

خار دیوار گلستانم که از بی‌حاصلی

□

چو ما را بهشتی چه ما را بهشتی

□

در اندرون من خسته دل ندانم کیست

□

دوش به هر جا که بدی دانم کامروز ز غم

□

تا از همه شیرین دهنان چشم نپوشی

□

یا دادم از آن چرخ سیه روی بخواهید

□

چون خیمه به یک پای به پیش تو بپایم

□

عافیت بادا تنت را ای تن تو جان صفت

□

زان ثمرها که گزیدیم درین باغستان

□

مقیم طور محبت ز شوق باز نداند

□

من بی‌نام و نشان را به سر کوی وفا

□

از ره و منزل مگو دیگر مگو دیگر مگو

□

خضب الصباح الجو صبغ حنائها

□

چون یار بدست آیدت از غیر چه نالی

□

تا جان به عشقت بنده شد، زین بندگی تابنده شد

□

مجلسی پرگرد بر خاشاک فکر

□

دریا بنفش و مرز بنفش و هوا بنفش

□

در بهاران که رساند خبر کبک دری

□

هیچ رویی نشود آینه حجله بخت

□

من ز سلام گرم او آب شدم ز شرم او

□

روز روشن ندیده‌ام ماناک

□

با حکم الهی بگذرد ز حکم یونان

□

هر آنک دشمن جان خودست بسم الله

□

ز غیرت چونک جان افتاد گفت اقبال هم نجهد

□

آیینه‌های روشن، گوش و زبان نخواهند

□

زخمی نخوردی از چه کنی مرهم التماس

□

ز تاب می گل رویش چنان برافروزد

□

پس لا تبصرونت تبصرونی‌ست

□

بر ما نظر فکند و ز بیگانه برگرفت

□

بشب روشن شدی راهم ز رویش

□

شب زلف تو خوش باد از پی آنک

□

منکه در مصر چو یعقوب عزیزم دارند

□

دست از طلب مدار که دارد طریق عشق

□

چو تاب زلف عروسان حجله خانه‌ی طبع

□

در راه عشق مرحله قرب و بعد نیست

□

در گذر ای باغبان که بلبل سرمست

□

بار محنت به دو بختی شب و روز کشیم

□

سرو از قد چون عرعرش گل پیش روی چون خورش

□

آفتابا روی خود جلوه مکن

□

گفتم امشب یک زمان تشریف ده

□

بلبلان را شکسته بال نشاط

□

اگر آئینه چینست رویش

□

شود مجنون ز لیلی منفعل فرهاد از شیرین

□

گر همچو شمع انجمن آتش زنم در جان و تن

□

گر شبی حلقه‌ی آن طره مشکین گیرم

□

نکند ترک شکر خنده‌ی شیرین خسرو

□

چون دریغ آیدم رخت به نظر

□

روی ازین قبله بگردان که نمازی نبود

□

در پاکی گهر ز صدف دست برده‌ایم

□

بسی بکوی خرابات بیخود افتادند

□

ز میوه‌های بهشتی چه ذوق دریابد

□

آنکه از درد دل خسته دلان آگه نیست

□

من از نگه شمع رخت دیده نورزم

□

خوش بوئی نسیم روان بخش باغ عقل

□

چو آن سلطان بی‌چون را بدیدی

□

چون ننالم که چو از پرده برون آید گل

□

خوشم به زندگی تلخ همچو می، ورنه

□

دیده هر چند بر آتش زند آبم لیکن

□

هر گل که به باغ آید می‌بویم و می‌گویم

□

عشاق را اگر بحرم ره نمی‌دهند

□

عیش کن عیش که دوران بقا چیزی نیست

□

ترک دام و دانه کن زیرا که مرغ

□

کور است کسی که ذره‌ای را

□

تنم موئی از سنبل لاله پوشش

□

فیض صبوح پا به رکاب است، زینهار

□

هر صبحدم آن ترک پری رخ ز شبستان

□

چون می از خم به سبو رفت و گل افکند نقاب

□

مه جبین تو برآفتاب طعنه زده

□

گر از رخ آن بت زیبا گشاید پرده‌ی دیبا

□

بسی شکایتم از فرقت تو در جانست

□

گر تنگ آیی ز زندگانی

□

جام لعل و جامه‌ی نیلی سیه روئی بود

□

شیشه‌ی ناموس را بر طاق می‌باید گذاشت

□

زینسان که من دنیا و دین در کار عشقش کرده‌ام

□

برابری به مه او روی نکرد مهی

□

همچو خورشید رخ اندر پس دیوار مپوش

□

چگونه در غم او دعوی وفا نکنم

□

برون ز نرگس پرخواب و روی چون خور دوست

□

ای جان تو در اشتیاق می‌سوز

□

بنده چون زان تو و بنده سراخانه‌ی تست

□

از هر ستاره، چشم بدی در کمین ماست

□

چو آن نگار جفا پیشه دست من نگرفت

□

مژه سیاهت ار کرد به خون ما اشارت

□

گفتم مگر بحیله بقیدش در آورم

□

تو و آن پیکری که مطبوع است

□

چون بدیدم لعل او گفتم دل شوریده‌ام

□

اگر بیمار عشق او شود یاوه از این مجلس

□

چون توئی نور دل دیده‌ی صاحب‌نظران

□

شد چنان سخت زندگی که مدام

□

چون عروس بوستان از چهره بگشاید نقاب

□

شیرین قدری رخش وفا راند که فرهاد

□

دریا کشان غم را از موج خون مترسان

□

پیداست ز بالیدن بالای بلندش

□

قد تو هوش جهانی بچابکی بربود

□

تا خورد دلم شراب عشقت

□

گر بگذرد بچین سر زلف او صبا

□

سلطان ملک فنایم، منصور دار بقایم

□

چشم صورت بین نبیند روی معنی را بخواب

□

چه مبارک سحری بود و چه فرخنده شبی

□

مه فرو می‌شد گهی کو پرده در رخ می‌کشید

□

ما از ازل رضا به قضای خدا شدیم

□

گر نه بوی دوستان آرد نسیم بوستان

□

مستست چشم نرگس و خندان دهان باغ

□

آیت حسنست یا توقیع ملک دلبری

□

گاه در سوراخ غاری خفتمی

□

بلبل دلشده را مژده رساند ز بهار

□

ز پیشت نگذرم تنها که ترسم چون مرا بینی

□

از سر کوی توام روی برون رفتن نیست

□

گر نبودی هوس نقطه‌ی خالت بر سر

□

نکهت نفحه‌ی شمامه‌ی صبح

□

ملامت آن زمان بر خود گرفتم

□

طوطی جانم از پی شکرت

□

چون سلیمانم که از کف داده‌ام تاج و نگین

□

هرگز از جام می لعلش نمی‌باشد خمار

□

در مذهب ما باده حلال است ولیکن

□

چو فانیست گلدسته‌ی باغ گیتی

□

اثامنة الجنات للنفس موعد

□

چو یاد قامت دلجوی او کند شمشاد

□

فرشته نعره زنان پیش او چو چاوشان

□

پند خویشان نکنم گوش که بی خویشتنم

□

گه به بحر طویل و گاه خفیف

□

آنرا که در جان عشقی نباشد

□

به رشک دادن من در دو روزه رنجش خود

□

بیزبانست و ندانم که کرا می‌خواند

□

به عرصه‌ای که درآیند خیل سوختگان

□

من بتلخی جان شیرین می‌دهم فرهادوار

□

گرچه دارد آفتابی در درون

□

هر آنکسی که کند عزم کعبه‌ی مقصود

□

به حرفی عقل شد بیگانه از من، عشق را نازم

□

کی بار دهد شاخ امید من اگر یار

□

شیوه و ناز تو شیرین خط و خال تو ملیح

□

خواهی که سرفراز شوی همچو زلف یار

□

سر ما باد فدای قدم عشق ، که داد

□

شکنج افعی زلفش که با من مهره می‌بازد

□

خاک شوم خاک شوم تا ز تو سرسبز شوم

□

چو گنج عشق تو دارند در خرابه‌ی دل

□

دانه در زیرزمین ایمن ز تیغ برق نیست

□

گفتم از دست تو سرگشته‌ی عالم گشتم

□

حسن از بوالعجبی هربت نازک دل را

□

ما را چو در سلاسل زلفت مقیدیم

□

او ز ما فارغ و ما طالب او در همه حال

□

پر می‌زند ز شوق لبش مرغ جان من

□

گه نعره‌زنان معتکف صومعه بودیم

□

همدمی کو که برو عرضه کنم قصه شوق

□

نوبهار فرخ بلخ و بهارستان گنگ

□

نشنیدیم که نشنید ملامت فرهاد

□

محراب ابرویت بنما تا سحرگهی

□

از آنطرف که توئی گر فراق خواهی جست

□

تو همان طایر فرخنده‌ی اوج شرقی

□

ز روبه بازی چشم چو آهوش

□

ای دل که روانی تو آن سوی که دانی تو

□

زین پس من و میخانه که در مذهب عشاق

□

شاه مست و شیخ مست و شحنه مست و میر مست

□

همچون بلال برلب کوثر نشسته است

□

کاکلت بر آفتاب از ساحری افکنده ظل

□

صبح رویش بدید و سوره‌ی والشمس

□

گیرم به خون دیده نویسم رساله را

□

ز روزگار هرآن محنتم که پیش آمد

□

کار من با خلق آمد پشت و روی

□

ساکنان کعبه هر ساعت بجست و جوی من

□

ساحل ز جوش سینه‌ی دریاست بی خبر

□

باز آی که با هم نفسی خوش بنشینیم

□

آسمان بار امانت نتوانست کشید

□

با نفحات نسیم باد بهاران

□

عارف خونین جگر تشنه لب لعل دوست

□

نرگس سرمست مخمور تو بیمارست از آن

□

غم مخورید هر شتر ره نبرد بدین اغل

□

گر نفس راه می‌زندت کاین طریق نیست

□

ز اصحاب بستان که یکسر بدند

□

هر سرشکی که ببارید ز چشمم شب هجر

□

باز خواهم در خروش آمد که وقت حرف صوت

□

نوای نغمه مرغ از سرود رود زنست

□

ز پای تا به سرت می‌مکم چو نیشکر

□

ببرد باری خاک و بحدت آتش

□

لاجرم هست نیستم، هیچم

□

شهسوار گنبد پیروزه یعنی آفتاب

□

ز من بریده یار آشنای من

□

چنین که شمع سر افشاند و از قدم ننشست

□

چو بر در تو من بی‌نوای بی زر و زور

□

آنکه در رسته‌ی بازار وفا زر می‌زد

□

چون رو به دوست کردی، سر کن به جور دشمن

□

اگر آگه نید از صورت خویش

□

بخلی نبود ولی نشاید

□

گو شرح تو ای آیت خوبی دگری گوی

□

خراب حالی ما لشکری نمی‌خواهد

□

گر عشق نباشد کمر حسن که بندد

□

بزن به تیغم و پیش از من هلاک گنه خود

□

گمان برند کسانی که خام طبعانند

□

میان به کشتن من بسته‌ای و خرسندم

□

بی نرگس مخمور تو در مجلس مستان

□

می‌ندانم که ز فردوس صبا بهر چه کار

□

روی بنمای که جمعی که پریشان تواند

□

هر چه رفت از عمر، یاد آن به نیکی می‌کنند

□

سزد چون دعد اگر هر دم برآرم بی رباب افغان

□

خوش گرفتند حریفان سر زلف ساقی

□

مشک بر برگ سمن بیخته یعنی شب قدرست

□

دو عالم را به یک نظاره دادیم

□

زین پس چو سرفدای قفای تو کرده‌ایم

□

چو هر دم می فزون باشد ببین حالم که چون باشد

□

شبت مه پوش و ماهت شب نقابست

□

از محیط آفرینش هر که سر زد چون حباب

□

دل غمگین مرا گر چه بتاراج ببرد

□

اول از اهمال دوران در توقف بود کار

□

اگر آن حور پری رخ بخرامد در باغ

□

چشم از آن چشم فسونگر بستن از نامردمیست

□

صوفی صافی گر از لعل تو جامی در کشد

□

گفتم ای جان شدم از نرگس مست تو خراب

□

چرا این قامت همچون کمانم

□

از سرم تا نگذرد می، کم نگردد رعشه‌ام

□

ای تماشاگه جان عارض شهرآرایت

□

حقا کز این غمان برسد مژده امان

□

تا شد ابروی کژت فتنه‌ی هر گوشه نشین

□

کی تواند که به سر تاج سلیمانی زد

□

تا لب میگون او در داد جان را جام می

□

نهان شد ظلم و ظلمت‌ها ز خورشید

□

باش تا آهوی شیرافکن روبه بازت

□

با عقل گشتم همسفر، یک کوچه راه از بیکسی

□

لب پیاله و رخسار مردم دیده

□

بازی دهندگان وصال محال تو

□

زین بیش مپای ای مه بی مهر کزین بیش

□

عیسی از چارم فلک آمد به ایوان ملک

□

ذره چون لاف هواداری خورشید زند

□

صد گونه قرار از دل من

□

چونظر در خم ابروی تو کردم

□

مقصود ما ز خوردن می نیست بی غمی

□

ببازار او نقد دل چون فرستم

□

در خرقه چو آتش زدی ای عارف سالک

□

ای بس که چو من خاک شوم قصه‌ی دردم

□

چون شرح اشتیاق دهد در حضور دوست

□

تو کدام شاهبازی که ندانمت نشیمن

□

دی که بگذشت روی واپس کرد

□

صبا از طره‌اش عنبر نسیمست

□

لشکر دی شد به کوهسار شمالی

□

دور شو کز شمع عشق آتش بنزدیکان رسد

□

گر کار خوبی از پیش رفتی به محض صورت

□

هر کس که ز اسرار خرابات خبرداشت

□

هر که داند لذت شمشیر دوست

□

ابروی او که ز چشمم نرود پیوسته

□

وقت آمد که بر میان بندم

□

هر کرا نقش نگارنده مصور گردد

□

از ما متاب روی، که از آه نیم شب

□

زان بدورت همه محراب نشینان مستند

□

عاشق و مخمور و مهجورم بت ساقی کجاست

□

فرهاد را چو از لب شیرین گزیر نیست

□

چشمی که تویی شاهد او محو تماشا

□

چین زلف ترا اگر بمثل

□

چو شحنه شهر شه باشم عسس گردم چو مه باشم

□

شیرین شکری دارد آن خسرو بت رویان

□

این ما و من نتیجه‌ی بیگانگی بود

□

هر کرا وجدی نباشد کی بغلتاند سماع

□

گر دهندم جا بگوی او نه جان خوش دلیست

□

قلم چه شرح دهد زانکه داستان فراق

□

گو به هم آمیزش قدر دهانش را ببین

□

مه می‌طلبیدند و من دلشده را دوش

□

ای دل ار مرد رهی مردانه باش

□

پیوسته هلالست ترا حاجب خورشید

□

دمنده کشتی کلگای زیبا

□

مگر بموسم گل باغبان نمی‌داند

□

ز ملک تا ملکوتش حجاب بردارند

□

پیر شرابخانه از باده‌ی مغانه

□

عین المهاة بکت و لیس من الهوی

□

گر بمرغان چمن بگذری ای باد صبا

□

بر فلک آن طوطیان جمله شکر می‌خورند

□

گر چنانست که از دلشدگان می‌پرسید

□

شد خاکسار دست حوادث

□

از ختن می‌رسد این نفحه‌ی مشکین که ازو

□

با این همه زهدای بت در عشق تو نزدیکست

□

نگار تا ز من خسته دل کنار گرفت

□

سکه عشق زدن محض غلط بود ، غلط

□

باده از دست حریفان ترشروی منوش

□

کی دهد آن را که بویی داده‌ای

□

ای ساقی آتش روی آن آب چو آتش ده

□

پیش خرگاه جلالت خرگه افلاک پست

□

بگشا کمر که جامه‌ی جانرا قبا کنم

□

ز عطر حور بهشت آن نفس برآید بوی

□

آنکه کام دل او ریختن خون منست

□

تکبر با گدایان در میخانه کمتر کن

□

کنون نشانه‌ی تیر ملامتم مکنید

□

به لخت این دل پاره مگر رحمت شد آواره

□

مردم چشمم ارت سرو سهی می‌خواند

□

از دیدن رویت دل آیینه فرو ریخت

□

در موی میانت سخنی نیست که خود نیست

□

به باطن گر ندارد زاهد خلوت نشین عیبی

□

رهبانت ار بدیر مغان راه می‌دهد

□

یک باره نشاید ز کسی چشم بپوشی

□

برخاک رهش سر بنهادیم ولیکن

□

هر که عکس لب تو می‌بیند

□

در سراپرده‌ی ما پرده‌سرا حاجت نیست

□

همه شب هلاه صفت گرد دلم می‌گردد

□

روا باشد که دور از حضرت شاه

□

از دست غیبت تو شکایت نمی‌کنم

□

دلخسته‌ئی که کشته شمشیر عشق شد

□

می‌توان یافتن ز زخم دلم

□

خیالت بسکه می‌آید بچشمم

□

ای عاقل چون لنگر ای روت چو آهنگر

□

میم ز لعل دل افروز ده که جان‌افزاست

□

فلک گردد از نوک رمحت مشبک

□

دوش ترکی تیغ زن را مست می‌دیدیم بخواب

□

بی‌قد تو نارواست کردن

□

کجا در خلوت وصلش بود بار

□

چشم سر مست تو تا ساقی هشیاران است

□

صبر تلخست و طبیبان ز شکر خنده‌ی شیرین

□

ز بس کاندر ره عشق تو از پای آمدم تا سر

□

در تاب رفته‌اند و برآشفته کز چه روی

□

شنیده‌ای که به یک بیت فتنه‌ای بنشست

□

بگسست از من و در سلسله موئی پیوست

□

نگویم از من بی‌دل به سهو کردی یاد

□

بجز آن پسته دهن هیچ سهی سروی را

□

در پیش ماه‌رویان سر خط بندگی ده

□

مشک ختنی هر دم در زلف تو آویزد

□

گر بکشی ذوالفقار ثابتم و پایدار

□

نتوانم که برآرم نفسی بی لب دوست

□

بی‌آبرو، حیات ابد زهر قاتل است

□

چه جرم کردم و از من چه در وجود آمد

□

از بس که در مشق جنون رسوا شدم پیرانه سر

□

زلف هندوی تو باید که پریشان نشود

□

عشق به جایی مرا رساند که آنجا

□

از من مپرس حال شب دیر پای هجر

□

هر که در عالم دویی می‌بیند آن از احولی است

□

چو چرخم از سر کویت درین دیار افکند

□

به چشم کم منگر جسم خاکسار مرا

□

هر نفس مهر فلک بر دگری می‌افتد

□

آن چنان در هوای خاک درش

□

حدیث لعل روان پرور تو میخواران

□

بگسیختم دل از خم گیسوی حور عین

□

برمن خسته مزن تیر ملامت بسیار

□

اگر زنده‌ست آن مجنون بیا گو

□

مه چه باشد که بروی تو برابر کنمش

□

زمین زخنده‌ی لبریز مه نمکدانی است

□

جان بجانان می‌فرستادم دلم می‌رفت و می‌گفت

□

به دست امتیاز خود چو دادی خامه دقت

□

آنکه کارم چو طره برهم زد

□

پیداست ز نالیدن مرغان گلستان

□

ساربان گو نفسی با من دلخسته بساز

□

دور از روی تو کار خویش را

□

یا نی مگر برات نویسان ملک شام

□

سپهر گوهر بارد همی به مینا درع

□

گفتم از خاک درش سر بر ندارم بنده‌وار

□

دوش گفتم بکند لعل لبش چاره من

□

گفتم همه هیچست امیدم ز کنارت

□

کی اش مجنون لیلی می‌توان گفت

□

مجوی هیچ که دنیا طفیل همت اوست

□

تویی باغ و گلشن تویی روز روشن

□

هر که چون افعیش کمر گیرد

□

هموار می‌شود به نظر بازکردنی

□

دوستانرا ز غم دوست امان بخشیدند

□

شد فتنه‌ی زمانه مهش بدر ناشده

□

مست می عشق را نماز مفرمای

□

جانم آمد به لب از حسرت شیرین دهنی

□

بتشنگان بیابان برد بشارت آب

□

هیچ کس زهره ندارد که دمی

□

وز سر مستی به نزد باده گساران

□

پیش ازان کز سیل گردد دست و پای سعی خشک

□

لل ز صدف خیزد وین طرفه که هر ساعت

□

هر آن کس را که در خاطر ز عشق دلبری باریست

□

زلف سیه گشوده که این قلب عقربست

□

سر پنجه‌ی عشقت از سر کینه

□

شور عشق تو برم تا بقیامت در خاک

□

اگر چه ذره در آن آفتاب درنرسد

□

از آن دردانه تا من بر کنارم

□

ساختم چون خیس گرداب به سرگردانی

□

هر دم از کعبه‌ی قربت خبری باید جست

□

منم آن که یک جهان را ز غمت به باد دادم

□

گر برویت کرده‌ام تشبیه ماه

□

دوش با سرو حدیث غم خود می‌گفتم

□

هر چه در باب در میخانه چشمم نظم داد

□

در خرابات خراب عاشقی

□

دستگیر خستگان جام می گلرنگ شد

□

اژدهای خامه‌ام در خوردن فرعون جهل

□

رو گوش کن از زمزمه‌ی ناله ناقوس

□

بر آستانه میخانه هر که یافت رهی

□

هر که چون ماه نو انگشت‌نما شد در شهر

□

کارم از هیچ طرف تنگ نمی‌شد در عشق

□

چون تیر زند چشمت سیاره هدف گردد

□

عقل چو این دید برون جست و رفت

□

چو آفتاب ز جیب افق برآرد سر

□

زندگی را بیخودی بر من گوارا کرده است

□

بگذر از کیوان که آن هندوی پیر سالخورد

□

بر روی تو خط نیست که از جنبش آن زلف

□

پیش جمالش ز رشک ماه فروشد

□

چه نگه بود که دل از کف عشاق ربود

□

جامه در پیش پیر باده فروش

□

کشته عشق گرد و سوخته شو

□

هر آنچه گوید از اوصاف دلبران دل رامین

□

منه انگشت به حرف من مجنون زنهار

□

دمبدم مرغ دلم نعره برآرد ز نشاط

□

قحط جود است آبروی خود نمی‌باید فروخت

□

صبح را چون نفس صدق زند باشه چرخ

□

قلبی لجسمی نقطة موهومة

□

بقصد خون دل من کمان ابرو را

□

بشکست مرا دامت بشکستم من جامت

□

باز مرغ دل من در گره زلف کژت

□

یک عمر همچو غنچه درین بوستانسرا

□

چه تفاوت کند از نکهت انفاس نسیم

□

فدای سنگ سبک خیز یار باد سر من

□

در هر طرفت هست بسی خسته و مجروح

□

گوهر درج سعادت اختر برج شرف

□

هر لحظه دل به حلقه‌ی زلفت کشد مرا

□

گر انگشت نتواند این غم به سر برد

□

می تلخ نباشد چو ز دست تو ستانند

□

درین محیط، چو قصر حباب اگر صد بار

□

میانش یک سر مویست و گوئی

□

کس به دور نرگست طرفی نبست از عافیت

□

دل را که بود بی خبر از جام سرمدی

□

چنان جادوی بخل را بسته جودت

□

ز شوق عارض و رخسار او چنان مستم

□

بر تابه سودای تو گشتیم چو ماهی

□

خرد راستی را نهالی خوشست

□

تو و چشمی که ز دلها گذرد مژگانش

□

مهر ورزان به آه آتش بار

□

تو چون با جور خوش داری خوشا عمر ابد کز تو

□

چون مرغ دل خسته‌ی من صید نگردد

□

چون برکنم ز سینه‌ی سیمین دوست دل

□

اگر روم بدود اشک و دامنم گیرد

□

شوق رویش چو روی پر از اشک

□

گفتم مرو از دیده‌ی موج افکن ما گفت

□

چو ابر، منع من از گریه دور از انصاف است

□

صحبت خوشست لیکن اگر نیک بنگری

□

امتحان کن که بسی گنج مرادت بدهند

□

پرتو مهر درخشان بسها می‌بخشد

□

و قل لمصر بذکر مصراتت

□

نخرد هیچکس دلی بجوی

□

به کار خویش می‌رفتم به درویشی خود ناگه

□

بی روی تو زندگی حرامست

□

نکرده‌ایم چو شبنم بساطی از گل پهن

□

اهل معنی را از او صورت نمی‌بندد فراق

□

به رخصت تو مفید نمی‌شود چشمت

□

آن خال سیاه هندو آسا

□

دردی اندر دل ما هست که درمانش نه

□

وگر کباب نیابم تفاوتی نکند

□

چون کنم در روی چون ماهت نظر

□

از آن دو چشم توانای ناتوان عجبست

□

امروز ز شرق اسم اعظم

□

عشقبازی نه ببازیست که داننده‌ی غیب

□

رندان تشنه لب را آبی نمی‌دهد کس

□

چون نواهای دلکش عشاق

□

آن که در نظر بازی ، عیب کوه‌کن کردی

□

خسرو آسمان حلقه نمای

□

شاه منصوری و ملکت آن توست

□

کام دل شوریده ز لعل تو برآرم

□

از خشکسال ساحل، اندیشه‌ای ندارم

□

چو روی او سمن از بوستان نمی‌روید

□

یار بر در کی ستادی غیر در بر کی بدی

□

در راه عشق نبود جز عشق رهنمائی

□

به دشنامی توان آلوده کردن

□

حلاوت سخنش کام جان کند شیرین

□

ور هیچ نقاب برگشایی

□

ای عزیزان ز رخ یوسف مصری نظری

□

دل چاک نمی‌گشت ز فریاد جرس را

□

آنچنان در دل و چشمم متصور شده است

□

ببین که سیب زنخدان تو چه می‌گوید

□

شکار دانه‌ی هستی ز دام سر نکشد

□

می‌فروش ار بزند نوبت شاهی شاید

□

در ظلمت اگر صحبت خضرت ندهد دست

□

اوحی الیکم ربکم انا غفرنا ذنبکم

□

سرو گل اندام سمن عارض ما را

□

چرا ز غیر شکایت کنم، که همچو حباب

□

مرا بحلقه‌ی رندان درآورید مگر

□

چرا به بزم وصال تو بیشتر ز همه

□

ساربان آهسته رو کاصحاب را

□

خوش نفسی نیست بی‌گرانی کامروز

□

زلف هندو صفتت لیلی و عقلم مجنون

□

تا کی به فرق پویم جمله تویی چگویم

□

دلم ندهد که ندهم دل بدستش

□

چوگان مشو که از تو خورد زخم بر دلی

□

برون از عارض و زلف سیاهت

□

حلاج بر سر دار این نکته خوش سراید

□

از نم دیده و خون جگر فرهادست

□

رنگ خم عیسی است باده‌ی گلرنگ جام

□

بخویشتن نتوان دید حسن و منظر دوست

□

درون تو چو یکی دشمنیست پنهانی

□

تا خود چه دیده‌اند که چیپال هند را

□

طی شد جهان و اهل دلی از جهان نخاست

□

یا طوطیان روضه‌ی خلدند گوئیا

□

صد اختراع می‌کند از جلوه‌های خاص

□

با طلعت آن نادره‌ی دور زمانم

□

هر که در کون مکان می‌بینم ای سلطان حسن

□

از دیده‌ی رود آور اگر سیل برانم

□

او نیاید در طلب اما ز شوق

□

عقل را صید کمند افکن جعدش بینید

□

عشق آن چنان گداخت تنم را که بعد مرگ

□

تا بدوشم ز خرابات به میخانه برند

□

دلبر که جان فرسود از او کام دلم نگشود از او

□

در چمن چون مطرب از عشاق بنوازد نوا

□

تو را هم کفر و هم ایمان حجاب است ار تو عیاری

□

در هوای گلشن روی تو هر شب تا بروز

□

چون تو گمانی ابدا خایفی از روز یقین

□

عقرب او چو حلقه می‌گردد

□

به هر که می‌نگرم همچو غنچه دلتنگ است

□

مریض عشق را درد تو درمان

□

من که زدم از ازل لاف شکیب ابد

□

مرغ را گل باشارت چه سخن می‌گوید

□

مشرق خورشید خوبی مطلع انوار عشق

□

گر چه از ما بخطا روی بپیچید و برفت

□

هر چند که از گروه سلطانیم

□

هرطبیبی که علاج دل بیمار کند

□

ناقص است آن کس که از فیض جنون کامل نشد

□

نشود فرقت صوری سبب منع وصال

□

تا دل هرزه گرد من رفت به چین زلف او

□

هندوی زلفش سیه کاری قویست

□

آن که کرد از غم تو ملامت ما را

□

با چنان نادره‌ی دور زمان می خوردن

□

زمان چو حاکم تست و مکان چو معبر تو

□

شکر ز لب لعل شکر بار ببارید

□

نیست چون گل جوش من موقوف جوش نوبهار

□

صورتگر چین نقش نبندم که نگاری

□

حال دهشت زده‌ای خوش که دم عرض سخن

□

کاشکی بودی مرا شادی اگر دینار نیست

□

بهر قربانی آن چشم سیه باید ریخت

□

هلال اگر چه به ابروی یار می‌ماند

□

زیر بار امانت غم تو

□

با عشق و هوا برگ و نواراست نیاید

□

غنچه را باد صبا از پوست می‌آرد برون

□

سرو را در چمن آواز قیامت بنشست

□

من همان به که از او نیک نگه دارم دل

□

با توام گر چه بگیسوی تو دستم نرسد

□

گر ستاند ز صبا گرد رهت را نرگس

□

طلب هر کسی از وصل تو چیزی دگرست

□

پا بنهد بر کمر کوه قاف

□

روح مجسمند نه جسم مروحند

□

ز اوستادی خورشید و دایگانی ماه

□

مریض شوق ز تیر ستم نمی‌رنجد

□

میدری غنچه صفت پرده‌ی ناموس ولی

□

دعا و خدمت میخوارگان بوقت صبوحی

□

قول روشن چو هست و نص جلی

□

ز نقشت صورت جان می‌توان بست

□

دست‌آویزی شگرف می‌بینم

□

آنکه بی مجلس مستان ننشستی یکدم

□

فرخنده هاتفیم به گوش این نوید گفت

□

دین و دنیا گر نباشد گو مباش

□

به یکی جرعه که آزار کسش در پی نیست

□

گر بلبل دلسوخته بیرون رود از باغ

□

خود مگو تا چگونه گوید و چند

□

مپرس از کشتی و دریا بیا بنگر عجایب‌ها

□

بمان تا در این ژرف یخزار تیره

□

کام جان با خط سبز و لب جان‌بخش تو بود

□

علت آن دو چیست؟ حضرت هو

□

مرده‌دل آن کسی که او را

□

آبی نزد بر آتش بلبل درین بهار

□

سواد لوح بینش را عزیز از بهر آن دارم

□

نردبانی چنان بساز، ای گرد

□

زهر اندر کام عاشق شهد گردد در زمان

□

دیدم گلهای نغز و دلخواه

□

زده آتش به جهان حسن تو وز بیم نفس

□

نفس محنت گریز راحت‌جوی

□

بس حیله که کردم و نیامد

□

مدتی آدم گل از نظاره‌ی فردوس چید

□

گر بهار عمر باشد باز بر تخت چمن

□

دود دل خانه سوز ظالم بس

□

آن یار نکوی من بگرفت گلوی من

□

عنان سیر تو چون موج در کف دریاست

□

کشد شمشیر و گوید سر مکش از من معاذالله

□

احدیت نشان ذاتش دان

□

شهسوار سپهر از پی او

□

مانند شمع، جامه‌ی فانوس شرم را

□

جلوه گاه رخ او دیده من تنها نیست

□

پیش از این فاضلان شعر شعار

□

گردیست جهان و اندر این گرد

□

پنبه را وقت سحر از سر مینا بردار

□

از سوز دل در آتشم ای سینه پیدا کن رهی

□

پارسا مرد را سر افرازد

□

از آن روزی که دل دیوانه‌ی توست

□

در نظر واکردنی طی شد بساط زندگی

□

عرضه کردم دو جهان بر دل کارافتاده

□

او نماند چراغ تیره شود

□

بهر دانه نمی‌روم سوی دام

□

مرا از خرمن افلاک، چون چشم

□

کنم از بهر تو دانسته خلاف دل خویش

□

از پی علم دین بباید رفت

□

نیست این کار جنبش و آرام

□

جعد مشکینش مگر سوده به خاک پای شاه

□

به عمری یک نفس با ما چو بنشینند برخیزند

□

چون دو کس رفع حال خویش کنند

□

هر چیز که اندیشی از جنگ از آن دورم

□

ز گاهواره‌ی تسلیم کن سفینه‌ی خویش

□

ابر لطف تو به سیلاب جهانی مشغول

□

پدرت را برادران هستند

□

صبح پیدا گشت و شب اندر شکست

□

در اینجا جگرخستگان‌اند افزون

□

در بهای بوسه‌ای جانی طلب

□

می بتونت کشد سر از بستان

□

تا بنگریست طفل گهواره

□

ز اشک روان و خاک به سر کردن

□

نجات از درد جستن عین بی دردیست می‌دانم

□

به هوا و هوس در او نرسی

□

بی سر و پای است این راه عظیم

□

فرصت مده از دست، چو وقتی به کف افتاد

□

ز زیر زلف دوتا چون گذر کنی بنگر

□

هر که او عزلت اختیار نکرد

□

بر گرد تن دل حلقه شد تن با دلم همخرقه شد

□

هیچ‌کس از بی‌سرانجامی نمی‌خواند مرا

□

برق قهر او که گشت غیر را سالم گذاشت

□

خاطری مطمن و چشمی سیر

□

پیر خرابات چو بانگم شنید

□

داغ‌های ناامیدی یادگار از خود گذاشت

□

بیاض روی تو روشن چو عارض رخ روز

□

از کدورت دلت چو گردد دور

□

اقسم بالعادیات احلف بالموریات

□

ازان روزی که بر بالای او آغوش وا کردم

□

عجب که تا به قیامت محیط هستی را

□

تا میان دو دوست فرقی هست

□

هر دم ز جهان عشق سنگی

□

ازان چون شبنم گل خواب در چشمم نمی‌گردد

□

معشوق چون نقاب ز رخ در نمی‌کشد

□

بال دل چیست؟ عشق دیوانه

□

خوش بخورید کاشتران ره نبرند سوی ما

□

نغمه‌ی او رهبر آوارگان

□

مخلوق به این نصرت ممکن نبود گویا

□

برد یکشب ز رحمت آن بیخواب

□

ماهی در درجت هر یک چو روز روشن

□

گر چه از کوشش تدبیر نچیدیم گلی

□

می بده تا دهمت آگهی از سر قضا

□

عشق، مفتاح معدن جودست

□

غلام ساقی خویشم شکار عشوه او

□

چشم بد دور، که چون جام و صراحی ز ازل

□

شب فراقت کز اشتیاقت به جان فکارم به تن نزارم

□

در پی شاه هر کسی بشتافت

□

قبله‌ام چون جمال روی تو بس

□

بلبل پربسته! ز کنج قفس درآ

□

قصر فردوس که رضوانش به دربانی رفت

□

سخنی کان به دل فرو ناید

□

بگستر بر سر ما سایه خود

□

یعقوب چشم باخته را یافت عاقبت

□

در تب عشق به جان کندن هجران شده‌ام

□

کور با کس سخن نمیگوید

□

صد هزارن قصه دارم دردناک

□

خراب از اوست شهر جهان و دل بین

□

ناوک چشم تو در هر گوشه‌ای

□

پایش از جای شد، در آب افتاد

□

آوازه آن یاران چون مشک جهان پر شد

□

گفتی کسی به روی یکی ژرف آبگیر

□

فتنه را سلسله جنبان نشد آن زلف که هیچ

□

بر سر منبر و مقاوم رسول

□

اختران را که ره دو اسبه روند

□

نگه می‌کردی و می‌بردیم عقل

□

ز چین زلف کمندت کسی نیافت خلاص

□

ایزد اندر دلش به فضل و رشاد

□

بحر اگر تلخ بود همچو زهر

□

منزل ما همرکاب ماست هر جا می‌رویم

□

در خانقه سر خوش درآ گو شیخ شهر از دین برا

□

تا زر و سیم و نقل داری و می

□

نی که بی تو دم نیارم زد از آنک

□

وقت است اگر ز پوست بر آیند غنچه‌ها

□

ای جوان سروقد گویی ببر

□

علم جویی، به ترک سیری کن

□

یا فرجی مونسی یا قمر المجلس

□

چرا خورم غم دنیا به این دو روزه اقامت؟

□

در هوایش تیز رو چون کوکب سیاره شود

□

ز آسمان گر بیفتی اندر خاک

□

پی نبری ذره‌ای زانچه طلب می‌کنی

□

اکنون که آفتاب به مغرب نهفته روی

□

چو لطف باده کند جلوه در رخ ساقی

□

با روانش ملک چو خویشی داشت

□

هزار فاخته جویان ما که کو کوکو

□

برآییم از کوچه بند رسوم

□

بیرون مرو ز منزل مردم نشین خویش

□

گر به سالوس دام باز کشم

□

تا لاجرم به مردی با پاره پاره جانی

□

دل مینای می را می‌کند جام نگون خالی

□

گفتم به نقطه دهنت خود که برد راه

□

غل و غولی چنین گذاشته به

□

والله که مفری بجز از فر رخش نیست

□

اشک من و توقع گلگونه‌ی اثر؟

□

هست دیگ طربم ز آتش بی‌دود به‌جوش

□

که از آنجا تو را گماشته‌اند

□

چو این آن است و آن این است جاوید

□

چاک چون صبح کن از عشق گریبانش را

□

سیاهی نیکبخت است آن که دایم

□

در زنا گر بگیردت عسسی

□

برای جن و انسان را گشادی گنج احسان را

□

دریغ و اسف از نشیب و فراز

□

یک طرف در نیت پرواز باز جان شکار

□

گه سرت را بکار برگیرد

□

در یتیم توام تا که درآمد به چشم

□

در زیر بار منت پرتو نمی‌رویم

□

گوییا باور نمی‌دارند روز داوری

□

لقمه مستان ز دست لقمه شمار

□

تیغ کشید آفتاب خون شفق را بریخت

□

مرغ بی‌پر به چه امید قفس را شکند؟

□

صد جهان پرده دریدی و همان راز مرا

□

دلت اینجا ز دل جدا گردد

□

هر نفسم همچو شمع زاربکش پیش خویش

□

سبزه چو گشتاسب خیمه زد به گلستان

□

غرور حسنت اجازت مگر نداد ای گل

□

گر چه جای غمست، غم نخوریم

□

ای مردمان ای مردمان از من نیاید مردمی

□

از جبهه‌ی گشاده گرانی رود ز دل

□

زان شکارافکن همینم بس که مخصوص منست

□

تو هم اینها در آب می‌بینی

□

راه خون آلوده می‌بینم همه

□

گر نکردی جامه و کفش و کله سنگین تنم

□

جز قلب تیره هیچ نشد حاصل و هنوز

□

در دل خود مکن حسد را جای

□

گر نکنی موافقت درد دلی بگیردت

□

پیش آن چشمهای خواب آلود

□

مریض جهلی از آن کت هوس بود نشکیب

□

توشه‌ی راه هوشمندان کن

□

در موسم نیسان ز سما شد سوی دریا، در کسوت قطره

□

اشکم ز بیم هجر تو هر روز تا سمک

□

سود و زیان و مایه چو خواهد شدن ز دست

□

یوسف از راستی رسید به تخت

□

گفتم صنم مه رو گه گاه مرا می جو

□

در دامن خود پای فشردیم چو مرکز

□

نیامد آن سوار کج کله در مجلس رندان

□

ذکر در دل چو جای کردو نشست

□

هرچه در صد سال گرد آورده باشیم این زمان

□

بس که ناز کارنشناسان ملولم ساخته است

□

جفا نه پیشه درویشیست و راهروی

□

آن نماز دراز کردن تو

□

روحک بحر الوفا لونک لمع الصفا

□

از قاصدان شنیدن پیغام دوستان

□

می‌دهم خط غلامی نو خطان شهر را

□

در لنگر نهاده باز فراخ

□

ز دو لعل جان‌فزایت دو جهان پر از گهر شد

□

دامن کشان ز هر در باغی که بگذری

□

خیال حوصله بحر می‌پزد هیهات

□

نه صدف نیز از آن دهن بستن

□

گر غمی آید گلوی او بگیر

□

اگر به کاهلی طبع برنمی‌آیی

□

یکی از عاشقان چشم مردم پرورش می‌شد

□

عاشقان افتاده‌ی آن سایه‌اند

□

گر ز جان خویش سیری الصلا

□

بگذر از ناز و برون آی ز پیراهن شرم

□

ز انقلاب زمانه عجب مدار که چرخ

□

گفت کاین دست و پا خراشیدن

□

گفت منم آفتاب نیست تو را تاب تاب

□

ز چار طاق عناصر شکست می‌بارد

□

شیر حربی کزو لباس حیات

□

هر کجا خاینیست دام انداز

□

توبه بشکن تا درست آیی ز کار

□

از خمار می گرانی می‌کند سر بر تنم

□

به صفای دل رندان صبوحی زدگان

□

شب سه ساعت به امر حق کن صرف

□

من تشنه آن یارم گر خفته و بیدارم

□

چون سایه‌ی مرغان هوا در سفر خاک

□

کوبیان خسرو و طی لسان و عمر نوح

□

در عزش به رخ فراز کند

□

سفید کاری صبح رخش جهان بگرفت

□

باده نتواند برون بردن مرا از فکر یار

□

نعیم هر دو جهان پیش عاشقان بجوی

□

کرده بر عجز خویشتن اقرار

□

با دل و جان یاغیم بی‌دل و جان می‌زیم

□

راستی و مهر و محبت فسانه شد

□

اگرم برون ز امکان دو جهان بود بر از جان

□

گشته تسلیم ره نماینده

□

طاوس فلک هر شب شد سوخته بال و پر

□

در سینه‌ی خم هر چند، بی جوش نمی‌باشد

□

بیار باده که در بارگاه استغنا

□

عدل باید خلیفه را، پس حکم

□

همچنین تو دم به دم آن جام باقی می‌رسان

□

شمع و گل چون بلبل و پروانه شیدای تواند

□

آن که وی جرعه‌کش بزم تو بود امشب داشت

□

تا اگر بگذرد ازین چندی

□

آن وقت که خود را همه سالوس نمودیم

□

ره هفت دوزخ به پی بسپریم

□

شاهدی از لطف و پاکی رشک آب زندگی

□

در میان سخن چو یارانش

□

چون ابر بسی اشک در این خاک فشاندیم

□

روی تو تابنده ماه بر زبر سرو

□

مکش به طعنه بی‌دردیم که بر دل غمگین

□

تو بدارش به گفتها آزرم

□

در کنار جویباران قامت و رخسار او

□

درین دریای پرآشوب پنداری حبابم من

□

دفتر دانش ما جمله بشویید به می

□

برهی از سه بعد و از شش حد

□

ای دل خموش از قال او واقف نه‌ای ز احوال او

□

خاک مراد خلق شود آستانه‌اش

□

سر به زانوی خیال تو هلالی شده‌ام

□

شکر ما گر رسد به هفت اورنگ

□

به یک دم از هزاران سوی می‌گشت

□

اگرچه سست بود عهد نیکوان اما

□

به جانت ای بت شیرین دهن که همچون شمع

□

هر کرا میکشد به خنجر خشم

□

پخته خورد پخته خوار خام خورد عشق یار

□

بی‌داغ تو عضوی به تنم نیست چو طاوس

□

نمی‌دیدم تنش را از لطافت لیک روی خود

□

نفس اگر پاک و گر پلید بود

□

چگونه کشد نفس کافر غم تو

□

از توبه‌ی شکسته، زمین گیر خجلتم

□

دوشم ز بلبلی چه خوش آمد که می‌سرود

□

وین سه علم ار کنی به عقل نظر

□

از تو آیم بر تو هم به نفیر

□

وقت خوشی چو روی دهد مغتنم شمار

□

سر آن شمع فانوس حیا گردم که از شوخی

□

هر بن موی، صد دهانم باد!

□

یا ز دست هجر تو جاودان به پای افتم

□

تازه چون ابرست از تردستیم روی زمین

□

سپهر دور خوش اکنون کند که ماه آمد

□

زشت باشد که عیب خودپوشی

□

شربت او چون ربود گشت فنا از وجود

□

تا چشم بشر نبیندت روی

□

ذره‌ای قدرت ندارد خصم و می آزاردم

□

به امانت ز حق پیام رسان

□

هر که از ساقی عشق تو چو من باده گرفت

□

گردیده است سیلی صرصر به شمع ما

□

یاد باد آن که صبوحی زده در مجلس انس

□

هم به علم خودش بده پندی

□

از بس که نی عشقت نالید در این پرده

□

ز غم تو خون دل ناتوان، ز جفات رفته ز تن توان

□

به لاله زار دل داغدار من بگذر

□

خانه در کوی بختیاران کن

□

با گوشه‌ای نشسته دست از جهان بشسته

□

آن نور غیب را که جهان روشن است ازو

□

در چین طره تو دل بی حفاظ من

□

معنی جود جیست؟ بخشیدن!

□

روز گردک بر رخ داماد می‌باشد نشان

□

بر لب بام خطر نتوان به خواب امن رفت

□

من حزین تن و سر گوش گشته و رفته

□

هستی خویش را در او گم ساخت

□

شگرفی باید از گنج دو عالم

□

از هوش می‌رویم به گلبانگ خویشتن

□

بر سر تربت ما چون گذری همت خواه

□

زنکی پیر از آن میان برخاست

□

دو صورت پیش می آرد گهی شمع است و گه شاهد

□

یک گره به طره‌ی مشکین بند

□

فتنه‌ها برپا کند کز پا نشنید روز حشر

□

بنده توفیق را چو اهل شود

□

روی در دیوار کردم اشک‌ریز

□

اختیارم نیست چون گرداب در سرگشتگی

□

گرت هواست که با خضر همنشین باشی

□

تا چهل سال روح روینده

□

شب و روز دویدم ز شب و روز بریدم

□

خواهد گرفت دامن گل را به خون ما

□

کارفرمای قضا کاین برگ و سامان شغل اوست

□

دید بر خاک آن دو انده‌مند

□

لب چون لعلش از چشمم گهر ریخت

□

سیرست چشم شبنم من، ورنه شاخ گل

□

پیش از این کاین سقف سبز و طاق مینا برکشند

□

هر کرا آشنای خود سازد

□

خیالات همه عالم اگر چه آشنا داند

□

خوش آن صدف که گر از تشنگی کباب شود

□

قضا ز لطف تو بر سائلان عطیه‌فشان

□

خواب را گفته‌ای برادر مرگ

□

باز خورشید را که سلطانی است

□

حال دل شکسته را باز پدید میکند

□

گر چه یاران فارغند از یاد من

□

حبذا از چنان دل افروزی !

□

تو چو آبی ز آتش ما دور شو

□

برود فروغ روی مه چو نگه کند به جبین تو

□

ز خامکاری تدبیر خود فتاده به خنده

□

خفته ممدوح مست با خاتون

□

هر که ازین واقعه بویی نبرد

□

افسوس! که موری نشکستیم درین خاک

□

ساروان رخت به دروازه مبر کان سر کو

□

دیگری خواه باش و خواه مباش

□

چون کشدم سوی طوی من بکشم گوش شیر

□

نه طبع طفل چمن مستقیم خواهد شد

□

دلت روشن‌تر از آیینه‌ی صبح است می‌خواهم

□

زشت باشد که همچو بوالهوسان

□

زان با من دلسوخته اندک به نسازی

□

ضمیرم را ز معنی بهره ور کن

□

دل چو از پیر خرد نقل معانی می‌کرد

□

دف چه باید؟ که زخم پنجه خورد

□

جهان عشق بس بی‌حد جهانست

□

آبم از دیده روانست و خیال قد او

□

بر بی‌دلان ز سخت دلیها مکش عنان

□

سر رشته کشیده بود به عشق

□

چو در آرزوی رویت نفسی ز دل برآرم

□

اگر چشمم چنین گرید میان خاک کوی تو

□

کسی کو بسته زلفت نباشد

□

گر چه بعضی ز مال کاست شود

□

همو گشاید کار و همو بگوید شکر

□

هر کس که او نه از سر دردی زند نفس

□

نگهبانان ز ما دارند پنهان داغها بر جان

□

تو به صابون جامه‌ی جانست

□

چون شدم با عشق رویش همنفس

□

رفیقی گر ز پیوندت گریزد

□

خیره آن دیده که آبش نبرد گریه عشق

□

تا خرد جمع کرد و دانا شد

□

بر باب بریدیم که از یار بریدیم

□

غرور حسن بود اندر سر او

□

یاری به غیر کن که سزای وفای من

□

تنگ ماند برو جهان فراخ

□

اندر طلب زلف تو عمری دل من رفت

□

حریف سیم کش باید، که در سیمین بران پیچد

□

یا رب این آینه حسن چه جوهر دارد

□

چه نویسد کسی بدان پاکی ؟

□

گفتم که تو سلطانی جانی و دو صد جانی

□

کمر که بسته‌ای، ای ماه، بر میان شب و روز

□

چون بی خطر باشد کسی از شهسوار عشق وی

□

نوجوان هم چو سرو بستانی

□

زآمدن بس بی نشانم وز شدن بس بی خبر

□

نگویم به کس حال بیداد تو

□

عنقا شکار کس نشود دام بازچین

□

به که سر در جیب خاموشی کشم

□

هر که او را سماع مست نکرد

□

زان خط سبز و چهره‌ی رنگین و قد راست

□

به تندی برق مستعجل به لنگر کوه پابرجا

□

به عبث، شغل مو شکافی چند؟

□

دلم از بس که خورن بخورد از او

□

خط تو بر آن روی چو خورشید هلالیست

□

پیر ما گفت خطا بر قلم صنع نرفت

□

تا نگردی تو نیز مردم و مرد

□

عشق چو بگشاد رخت سبز شود هر درخت

□

چون سلامت می‌فرستادم به دست باد صبح

□

درین سراچه چو جای دو پادشاه نبود

□

گر ازین نور اثر ندیدی عام

□

گر ز من جان می‌بری از یک سخن

□

دیگر ز سر نگیرد با من جفا زمانه

□

ماجرای من و معشوق مرا پایان نیست

□

کای پسر خسروان که می‌بینی

□

گر ایمان آورد جانی به غیر کافر زلفت

□

نجستم هیچ ازین دنیا بغیر از دیدن رویت

□

منم نخل بلند قامتت راآن تماشائی

□

گفته‌ای: از جهان چو میگذریم

□

چون سبک‌روحی او دیدند مخموران عشق

□

رندان وی از سستی بر چرخ سبق برده

□

هم عفاالله صبا کز تو پیامی می‌داد

□

قدم اندر زمین منه جز رست

□

دولت نو شد پدید دام جهان را درید

□

ز کار من همی پرسی که چونست آن؟ نمی‌دانم

□

رخی که بال ملک را خطر ز شعله‌ی اوست

□

چند باشد ز نقش‌های تباه

□

هر دو عالم گرچه عالی اوفتاد

□

بر تن این سر شب و روز از هوس پای تو دارم

□

یار من باش که زیب فلک و زینت دهر

□

دو لبش طبع‌کوب و دل رنجان

□

تو سمیع ضمیر و فکری و ما

□

در مخالف میزنی چون دف مرا

□

مژده‌ی تخفیف وحشت ده سگان خویش را

□

پیشش آمد اسیر، بهر گشاد

□

همچو پروانه به نظاره‌ی او شمع سپهر

□

همیشه قد تو با سرکشی قرین بوده

□

جان عشاق سپند رخ خود می‌دانست

□

شست از آلودگی به کلی دست

□

به چارم آسمان پهلوی خورشید

□

دارم شکایت از تو، ولی منع میکند

□

اگر از تربتم بوی وفا ناید عجب نبود

□

گنج توحید را بهینه طلسم

□

چو من گم گشته‌ام از خود چه جویم باز جان و تن

□

هر لحظه بدان زلف چو دامم بفریبی

□

چو پیر سالک عشقت به می حواله کند

□

از مریدان او مریدی خر

□

همه شب از پریشانی چنان بودم که می دانی

□

دل صافی ترا از لشکری به

□

سر و کارم به غزالیست کزاغیار مدام

□

زن چو دعوی گزار شد با شوی

□

در کار شدند و می چون زنگ کشیدند

□

تو ازو وقت حاجت او را خواه

□

خوش می‌کنم به باده مشکین مشام جان

□

به رسول و کلام و وحی و ملک

□

کان زمردی مها دیده مار برکنی

□

خار این کوه و بیابان همه سوزن باید

□

تلخی شیرین لبان ناموس را خوش مایه‌ایست

□

روی دل در بقای سرمد باش!

□

صد منی می‌زاید از تو هر نفس

□

به جای می‌لعل پر کرده گلها

□

جمال صورت و معنی ز امن صحت توست

□

ناگه آواز سپاهی پرخروش

□

آمده که رهزنم بر سر گنج شه زنم

□

نیست در اندرون من جای خیال دیگری

□

من تشنه و تو ساقی هرچند ز وصل خود

□

بانگ می‌زد که:«کم بود در ده

□

چو آفتاب طلب نزد آفتاب رسید

□

از گل و شکر نواله ایست لب او

□

سر فرا گوش من آورد به آواز حزین

□

زان مریدان یکی که داناتر

□

دل ز همه برکنم از بهر تو

□

چه مینالی ز دل با دل؟ چه کردی

□

سرفرازی که گرد نعلینش

□

تا نیابد دل تو راه به غیب

□

سر گرانم من ز چین زلف تو

□

چستی نمودم، ای جان، در کار عشق اول

□

در مقامات طریقت هر کجا کردیم سیر

□

از تظلم زبان چو خنجر کرد

□

دکان چرا گیرم چو او بازار و دکانم بود

□

همی جویم ترا، لیکن چو می‌یابم نه در دستی

□

ز دیاری که ز یاد از همه می‌باید باخت

□

به دلی زنده و تنی مرده

□

شکستگیت مباد ای نهال باغ مراد

□

بر دشمنان خود نپسندد کس این که تو

□

خدای را به می‌ام شست و شوی خرقه کنید

□

تا به پیشین، قدم بیفشردند

□

ز آغاز همه به آخر آیند

□

چون اول از تو خاست که عشاق را نخواست

□

فرد چون پیدا شود غارتگر عشقش ز دور

□

رخ به راه آر و رخت بر خر نه

□

دیری است که با توام قراری است

□

شبم به وعده‌ی فردای خودنشانی و چون من

□

از صبا پرس که ما را همه شب تا دم صبح

□

پر ز نارنج و نار باغی خوش

□

یقین هر چشم جو گردد چو آن آب روان آمد

□

میکنم یادت بهر جایی که هستم

□

صلح و حیات و مرگ بهم داده‌ای که هست

□

چرخ اگر باز بگذرد ز ستیز

□

تنگ شکر از چه ریزد از دهانت

□

سر ز ناچار بر آورده به بی‌سامانی

□

هر سرو که در چمن درآید

□

بر فرازی ز فقر صرف درفش

□

حس فانی می‌دهند و عشق فانی می‌خرند

□

این جهانی که اندوریی تو

□

در ذوق کم ز خوردن آب حیات نیست

□

خون خود بهر دین فدا کرده

□

مشکل این است که از خویشتنم نیست خبر

□

مرا زلفی چو زنجیرست و از تو

□

آن نافه مراد که می‌خواستم ز بخت

□

گر دلت را ز مرگ یاد شود

□

چند ز دوست دشمنی جان شکنی و تن زنی

□

دوش این دل من خانه‌ی عشق تو همی کند

□

ز شراب لعل یاری شده مشربم دگرگون

□

وقت خود را به خیره صرف مکن

□

در ساکنان هفت فلک خواب و خور نماند

□

سرم شد خیره، تا کی ناامیدی؟

□

می‌وزد از چمن نسیم بهشت

□

ناگه آمد به گوشش آوازی

□

دعای یک پدر نبود دعای صد نبی باشد

□

بدخواه که بر دوری ما رشک چنین برد

□

روزگاریست که بر دیده و بختت به دعا

□

عاشق دوست یاد نان نکند

□

چو فردا گم نخواهی بود جاوید

□

از زلف و خال مشکین پیوسته بر رخ و لب

□

ز پادشاه و گدا فارغم بحمدالله

□

اهل حکمت یک به یک شاگرد او

□

جان بخش هزار عیسی آمد

□

چون ز هجر تو شوم کشته بیایی، دانم

□

خون بهای دو جهانست در اثنای عتاب

□

شه شبی در حال خویش اندیشه کرد

□

همه نازیدن آن ماه به دیدار منست

□

در جدایی تبم گرفت و تو خود

□

ترک درویش مگیر ار نبود سیم و زرش

□

نطفه را بی‌شهوت از صلبش گشاد

□

تعال انک عیسی فاحی موتانا

□

خوبان عرب بر سر اسب تو دویده

□

یارب چو من هر بی‌خبر کز فرقتت دارد خطر

□

شب تاریک و دیو و بیغوله

□

نه من و نه ما شناسم ذره‌ای

□

هر حریفی را به قدر حال او تیمار کن

□

مباحثی که در آن مجلس جنون می‌رفت

□

هر چه جز حق ز لوح دل بتراش!

□

در هر آن زندان که درتابد رخش

□

این جامها چه فایده؟ چون بر کند اجل

□

رفته خضر ره ز پیش اما من گم کرده پی

□

با تو میگوید آن حکیم ولی

□

با بتانی که می ندانم گفت

□

خاکت از مشک و سنگت از مرمر

□

ای که انشا عطارد صفت شوکت توست

□

یاد ارواح پاک ورزش کن

□

اکثروا ذکر هادم اللذات

□

پیش آمدی از زمین چه چیزی؟

□

بشتاب ز دنبال که با زخم غریبی

□

پس بگفتند پند و هیچ نگفت

□

هر که در خود ماند چون گردون بسی

□

ز شر زمستان شرابت رهاند

□

شرمم از خرقه آلوده خود می‌آید

□

خورش خرس یا شغال شود

□

مردار جانی می‌شود پیری جوانی می‌شود

□

رمزی بگویمت ز دل، ار بشنوی به جان

□

آن قدر که بود خیمه‌ی عشق تو را ستون

□

به وصل تو تعجیل کرد نیست

□

ز رنگ لاله‌ی او وز دم بنفشه‌ی او

□

زان زلف همچو زندان، تابنده در دندان

□

تنها نه ز راز دل من پرده برافتاد

□

صرصر غبار انگیخته، در شاخسار آویخته

□

نک می کشدم سیلم آن سوی که بد میلم

□

گر به سالی یک سخن با ما بگویی از دروغ

□

زلف تو جادوئیست برآتش گرفته جا

□

مگو احوال درد من به پیش هر هوسبازی

□

لب فرو بستم تو می‌دان کین شراب

□

به صد زاری سلامت می‌رساند

□

سوی من وحشی صفت عقل رمیده

□

هر گه که پیش دوست مجال سخن بود

□

تو صحرای دل بین در آن قطره خون

□

من چنانم ز شرم بار گناه

□

تن هم نمی‌کشد ز رهت پا بگفت من

□

نظری کن به من، ای دوست، که ارباب کرم

□

عنبر شب چو سوخت زآتش صبح

□

خورشید را بدادی نوری ز طلعت خود

□

در زوایای طربخانه جمشید فلک

□

گر قیامت کنیم، شاید، از آنک

□

بدرید خرد هزار خرقه

□

پیرهنی چاک نکردی به عشق

□

خوش آن بیان که بود همچو لعل در دل سنگ

□

دلم گر چشم اقراری براندازد بغیر او

□

زان روی که ماه سایه‌ی اوست

□

تا تو روزی رخ نمایی، یا شبی از در درآیی

□

دلی همدرد و یاری مصلحت بین

□

گرمان بخوان وصل نخوانی شبی، بخوان

□

هر طایفه با قومی خویشی و نسب دارند

□

شغل این نفس را به طبعی راست

□

گرچه به مصر خوبی هست عزیز یوسف

□

یک بوسه در ده زان دهن وانگه بریز این خون من

□

گفتم: نهان شوی تو چرا از من ای پری

□

چون عاشقان جانی،در حال زندگانی

□

ز مشرق سر کو آفتاب طلعت تو

□

ز تیر خسروان مجروح گردند آهوان، لیکن

□

بسی تخم بکشتیم بر این شوره بگشتیم

□

گر تشنه‌ای به خونم، حاکم تویی،ولیکن

□

رقیب تا چه بد از من نوشته بود که یار

□

هر چند که میران را از مورچه عار اید

□

بر اومید وصال دوست هر دم

□

روشنایی ببخش از آن نورم

□

خود گرفتم کافکنم سجاده چون سوسن به دوش

□

نامه‌ی دوست همی خوانم و در تشویشم

□

بحر از این دم به جوش کوه از این لعل پوش

□

اوست معنی و این دگر ها

□

عکست که ای کرده در آب ای محیط حسن

□

دلم ز مهر رخش نیم ذره کم نکند

□

بر گیاه نفس بند آب حیات

□

زاب دهانت مست شد دشمن، که خاکش بر دهن

□

دردا که از آن آهوی مشکین سیه چشم

□

تحصیل تو مقدور و من آسوده روا نیست

□

حجاب عزت ار بستی ز بیرون

□

درین بستان، که دل بستید، اگرتان دسترس باشد

□

صبر را آتش ز تاب سینها در استخوان

□

پیش چو گان سر زلف تو آن یارد گشت

□

در پیشگاه مسجد و در کنج صومعه

□

از باده‌ی وصل تو روا نیست که دارد

□

آخر به چه گویم هست از خود خبرم چون نیست

□

فراغی گر همی خواهی، چراغی از وفا بر کن

□

چون بربط شد ممن در ناله و در زاری

□

از دور چشم بد به رخت نامه‌ای نبشت

□

رنج بیماران مرفوع الطمع را باد برد

□

دلم آن نیست که من بعد به کاری آید

□

غرق شدی ساکن بیت الحزن

□

مرا گفتی که: از عشق تو مستم

□

به دور گل منشین بی شراب و شاهد و چنگ

□

گر چه در شهر ترا هم نفسان بسیارند

□

ای دوست میان ما ای دوست نمی‌گنجد

□

ز سر باد مسلمانی دماغت را چو بیرون شد

□

میان آب و آتش داردم دیوانه وش طفلی

□

پای او بودی جهان را سجده‌گاه

□

موج این دریا چرا فوق‌الثریا نگذرد

□

کجا دل تو نگه دارد؟ آنکه از شوخی

□

این همه عکس می و نقش نگارین که نمود

□

تا غم او را به کار آید مگر

□

همه دیدست در راهش همه صدرست درگاهش

□

بکار دیگران نیکو میان بستی، شنیدم من

□

با وجود آن که یک نازش به صد جان می‌خرم

□

نیست میلی به من آن را که ز میل رخ اوست

□

باده‌ی صاف به یاران کهن باید کرد

□

کی تازه توان کردن پیوند من و دنیی؟

□

غم حبیب نهان به ز گفت و گوی رقیب

□

هرگز از یاد من خسته فراموش نشد

□

همچون انار خندان عالم نمود دندان

□

بویی ز وصل اگر به مشامش نمی‌رسید

□

چه کنم نظر به مه دگر که ز دل غم تو رود به در

□

آنها که به مویی بفروشند بهشتی

□

شیشه‌ای اندر دمید استاد کار

□

به شوخی عقل فرزانه، چو ره برد اندر آن خانه

□

از بازگشت شاه در این طرفه منزل است

□

گر چه دلیلیم نیست در شب تاریک هجر

□

در خروش است آن خروس و تو همی در خواب خوش

□

از تو دین را نظام خواهد بود

□

دل کرده ساز ای نوش لب در وعده قانونی عجب

□

چو جهانیان به زلف توسپرده‌اند خاطر

□

هم گره بر کمر سرو خرامان زده‌ای

□

تو بدین دولت شش روزه‌ی خود غره مباش

□

خورشید خاوری کند از رشک جامه چاک

□

ای رفیقان، چون ننالم؟وانگهی

□

آمده‌ای در قمار کیسه پرزر بیار

□

نمی‌افتد ترا در سر کزین جانب نهی گامی

□

گشته به قصد بی‌دلان مایل خانه کمان

□

ما را ملامت گو: مکن زین پس به مستی، اوحدی

□

ز اندیشه‌ی آنکه فارغی تو

□

گر خدا را بنده‌ای، بگذار نام خواجگی

□

زهد گران که شاهد و ساقی نمی‌خرند

□

بی‌زیوری چو فتنه‌ی شهرست روی تو

□

ور آب تلخ نرفتی ز بحر سوی افق

□

شد دلم ویران ز سنگ‌انداز هجرانت، ولی

□

نور چراغ چشم مرا یک جهان فزود

□

گرم چو خاک زمین خوار می‌کنی سهلست

□

گلی که باد بر او برجهد فرو ریزد

□

اگر آن غنچه دهن را سر مهری بودی

□

شب شراب خرابم کند به بیداری

□

اگر چشمش ترا گوید: ز عشق کیست درد او؟

□

طبیبان فصیحیم که شاگرد مسیحیم

□

دل را لب تو از می تاراج روح کرده

□

چند گویم به هوس با دل خویش

□

تا آن دو هفته ماه ز من دور شد، شدست

□

گفتی که فراق نیز بشمر

□

گرم دور از تو یک ساعت گذر بر حلقه‌ای افتد

□

ز چشم شوخ تو جان کی توان برد

□

گر ز دل من به گرد غصه برآری

□

کوه کن از کله‌ها بحر کن از خون ما

□

صبحدم باید شدن در کوی او، کز شاخ وصل

□

قدت که هست نیشکر بوستان حسن

□

بیار شیره و پرکن شراب و نقل بنه

□

ببارید و ز هم بگسست و گردان گشت بر گردون

□

ترا، ای ترک، اگر روزی ببیند خسرو گردون

□

سالک از نور هدایت ببرد راه به دوست

□

چه شربت بود عشق او؟

□

از کرم خواجه روا نیست این

□

نشان دانش اندر قیل و قالست

□

در سر هوای جولان بر لب نشان باده

□

ز ناز کردن او ناله چیست؟ شرمت باد

□

صد عمر اگر به سر باستیم

□

از مشتری به نقد، چو دلال، حسن تو

□

من همان روز ز فرهاد طمع ببریدم

□

غول دلیل راه شد، دیو سر سپاه شد

□

آنک هر صبحی تقاضا می‌کند جان را ز من

□

طریق عشق گرفتی و منهزم ز ملامت

□

گشت به تلخاکیم لیک خوشم که در جهان

□

ای که گفتی: با جفای یار سیمین بر بساز

□

هر شامگه به یادش خفتم به لاله‌زاری

□

جسم چون زین دو روح یاری یافت

□

رباب و چنگ به بانگ بلند می‌گویند

□

معاذالله! کجا خواهم که: گم گردد دلم؟ لیکن

□

نشسته‌اند در اومید او قطار قطار

□

ازین صورت چه می‌خواهی؟ دوای سیرت بد کن

□

پای در ملک محبت چو نهادم اول

□

گر راه درازست، چه اندیشه؟ که پنهان

□

روی تو که هرگز ز خیالم نشود دور

□

سخن گر نیک دانی گفت، مردی

□

در ازل بست دلم با سر زلفت پیوند

□

دشمن من بر دهنت سود لب

□

به یک غمزه جگر خستی پس آتش اندر او بستی

□

از «نعم» و «بلی» بود با همه کس حدیث تو

□

ای که برافتادگان چون باد میرانی سمند

□

حسن بالای چو سروش ز خرامیدن و خواب

□

گه از سلاسل لیلی کمند مجنونی

□

فخری، که از وسیلت دونی رسد به تو

□

رشته صبرم به مقراض غمت ببریده شد

□

شور سرست و خیره سر، خار گرست و شیره خور

□

قرین شاه باشد آن سگی کو

□

در آن جهان سوی من گر تو میل میکردی

□

در آغوش خیالت جذبه‌ای می‌خواهد این مخمور

□

هر دم چو ازینگی دگر خواهد دل ما سوختن

□

هیچ کسم نیز نبیند دگر

□

نوع انسان از آن میان برخاست

□

سواد دیده غمدیده‌ام به اشک مشوی

□

کدامین مور باشم من؟ که روزی

□

مرگ اگر مرد است آید پیش من

□

نشان درد می‌دیدی ولی درمان نمی‌دادی

□

کو دلی چون سنگ تا از لعل او یک‌بارگی

□

چون بوسه خواهمش به زبان، قصد سر کند

□

ز تو خواهش غرامت نکند تنی که کشتی

□

راه دشوارست و منزل دور و دزدان در کمین‌گه

□

بکن معامله‌ای وین دل شکسته بخر

□

گو: روی من نگار شو از خون دل که من

□

راه زنان عشق را مرگ لقب کرده‌اند

□

از باد صبح‌گاه درین تنگنای هجر

□

میانه‌ی هوس و حسن بسته‌اند به موئی

□

دل تنگم، که ازین پیش به هر کس رفتی

□

چون مشک در حجاب شدی در میان جان

□

دل عاشق سکونت پیشه باید

□

شکسته وار به درگاهت آمدم که طبیب

□

ز تشریف وصالم چون کله داری نمی‌بخشی

□

گفت که این نقش دگر چیست پر از خون جگر

□

پروردگار نفس بباید شناختن

□

بی‌باک خسروی داد فرمان به غارت جان

□

روی بنمود و چو مشتاق شدم، بار دگر

□

شاخ گلی که آبش از جوی دیده دادم

□

نیامد در خم چوگان خوبی

□

شکرشکن شوند همه طوطیان هند

□

می‌دوانی و می‌کشی زارم

□

عشق بود دلستان پرورش دوستان

□

ور ز بزرگان دهر باشد و گرگان شهر

□

رگ باریک جانم خود به مژگان سیه بگشا

□

از برون جهان نشاید مرد

□

من چون طلسم و افسون بیرون گنج مانده

□

چشمت ار کمان گیرد، پایمرد دل گردی

□

هر چند غرق بحر گناهم ز صد جهت

□

هر مقامی را بگردیدند سیاحان، کنون

□

جان سپردن به عشق آسانست

□

آسمان ترا زمین سایه

□

گر شوی مهمان جان از عقل و دین و صبر و هوش

□

خوف بدنامی ندارم، بیم رسواییم نیست

□

جان ملوک را فزع آید ز تیغ تو

□

کوه پیش درت کمر بسته

□

تو و طوبی و ما و قامت یار

□

ز روزم چه پرسی؟ که چشم ترمن

□

خوش بخندید و بگفت ای ذوالکرم خدمت کنم

□

به بنان قمر شکن که تراست

□

شکرستان جمال تو چنان می‌خواهم

□

اگر خوبان گیتی را کنی جمع

□

با پنجه‌ی شیر پنجه می‌زن

□

گر او نه با من بیچاره رستمی کردی

□

شبی که ماه مراد از افق شود طالع

□

کشیدم جور و میگفتم: ز وصلت برخورم روزی

□

او سرکه چرا آرد غوره ز چه افشارد

□

دلم از شربت حلال گرفت

□

من و رساندن صیت ثنا ز غرفه‌ی ماه

□

مرا دلیست به حال از فراق صورت آن بت

□

که داند تا تو اندر پرده‌ی غیب

□

ما کمتریم از آن سگ کو بر در تو باشد

□

خواهم شدن به میکده گریان و دادخواه

□

تو و من در میان ما کجا گنجد؟ که اینساعت

□

باده خلوت نشین در دل خم مست شد

□

به زبان خود نگارا، خبرم بپرس روزی

□

آهوی دشت از تو به کام و من اسیر

□

نهم جان بر سر دل، چون دلم را یاد فرمودی

□

تا به کی بر در نهم درانتظار

□

گفتم: آشفته‌ی آن چشم خوشم، مرحمتی کن

□

رند عالم سوز را با مصلحت بینی چه کار

□

همچو خاکم بدر افگندی و من

□

بدانک عشق جهانی است بی‌قرار در او

□

دل بی‌علم چشم بی‌نورست

□

کار مرگ آن دم شد آسان کز قد آن نخل‌تر

□

حدیث آن لب شیرین رها کردیم و بوسیدن

□

با گله خوش نیست روی خوب تو دیدن

□

به دام من در افتادی و حالی

□

گوهر پاک بباید که شود قابل فیض

□

وقتی که ز کشتگان خود پرسی

□

گوهر اشکم نگر از رشک عشق

□

فروغ نور چشم شهریاران

□

خدنگ ناز تو تیریست کز کمان غرور

□

نه محرمی که لبم نامه‌ی بلا خواند

□

خاکی شده‌ام تا چو قدم رنجه کنی تو

□

گرم روزی دهی کشتن به زاری، بنده فرمانم

□

شب صحبت غنیمت دان که بعد از روزگار ما

□

کام همگان محنت و ناکامی من بود

□

دل چو فنا شد در او ماند وی او کشف شد

□

اگر در خانه خود را قید سازی

□

دلم زان آفت جان بود فارغ‌وز بلا ایمن

□

از لذت حیات ندارد تمتعی

□

آفتابی که خواجه‌تاش مه است

□

اگر به تیغ ترا می‌توان برید از دوست

□

ز بنفشه تاب دارم که ز زلف او زند دم

□

بوسه دهم آستین آنکه سر من

□

گر تو ز من نهان کنی شعشعه جمال تو

□

مرغ دلم به داغ غمت تن فرو دهد

□

یا پر به میل تیر نگه در کمان منه

□

خوشا آن فرصت و آن عیش و آن ایام و آن دولت

□

حیلت‌گر و مهره دزد و اوباشیم

□

در خم زلف همچو چوگانش

□

ز مشکلات طریقت عنان متاب ای دل

□

آفتاب ار چه به رخسار جهانگیری کرد

□

مه برای مشتری بر تخت دل بر تخت دل

□

اگر پیاده روی، سرو گلشن جانی

□

چو جنگ آغازد آن بدخو نیاید بر زمین پایم

□

زلف بگشود،بر آشفته،کله کج کرده

□

طاعت آن ملک به جا آورد

□

ز خاری هر که او پیوند بیند

□

آخر ای خاتم جمشید همایون آثار

□

فراقنامه که دی دل به خون دیده نوشت

□

گر این جهان چو جانست ما جان جان جانیم

□

چون نتواند کسی چاره‌ی بهبود من

□

هزار خنجر زهر آب داده نرگس او

□

در خلوت ار رایی زنی، تا پای برجایی زنی

□

چون بدانستی و دیدی خویش را

□

ماه را دیدم و گفتم: تو بگیری جایش

□

مردم در این فراق و در آن پرده راه نیست

□

از من نسزد شکایت تو

□

چو کرد آن لطف او مستم در گلزار بشکستم

□

مهد سلیمان کشید باد به تاثیر مهر

□

خاصه من کرده باغ وصل را اما در آن

□

پشتم چو چنبر از غم و نیکوست ماجری

□

دوش یک نکته ز بوی تو حکایت کردم

□

ماه را قدر من سها گفتی

□

کسی به وصل تو چون شمع یافت پروانه

□

حال من چون خال مشکین تیره شد

□

یاد تو شراب و یاد ما آب

□

بی‌دهان همچو چشم سوزنت

□

بعد صد چله به قدی چو کمان در ره عشق

□

چون نمی‌بینیم از آن آرام جان این جا اثر

□

دیگر که داندم چو من از خود برآمدم

□

غره‌ی روی معانی تا ابد

□

خفته بر سنجاب شاهی نازنینی را چه غم

□

من دولت بیدارم، کز بهر سحر خیزان

□

به خرمنگاه گردونی که راه کهکشان دارد

□

ز عشقت توبه کردم، چون بدیدم

□

بسته چشم آن بت ز من اما کجا آن شوخ چشم

□

گوینده گشته مطرب وانگه کدام گفتن؟

□

مرا گوید اگر دانی وگرنه

□

جانی، که پاک نیست، بماند درین مغاک

□

طمع ز فیض کرامت مبر که خلق کریم

□

فارغ از حال دل آشفته‌ی‌زار منی

□

چه مستیم چه مستیم از آن شاه که هستیم

□

هر آن مفلس که باشد طالب گنج

□

اشگی که می‌رسد ز درونم به چشم تر

□

به دیدار کسان شدم ناگاه

□

تا از شکن زلفش شد کشف مرا صد سر

□

نخست گفتمت: ای دل، به دام آن سر زلف

□

روی خوب است و کمال هنر و دامن پاک

□

چو دست خود نخواهی کردن اندر گردنم روزی

□

آن طره پرچین را چون باد بشوراند

□

زان عالم و از لذت آن چاشنیی جوی

□

ای پر گشاده شهباز هرجا کنی نشیمن

□

گناه من همه در دوستی همین که: بر آتش

□

کام و ناکام این زمان در کام خود درهم شکن

□

مرا سر گشته و حیران و ناکس گفته‌ای، آری

□

گفتم که بر خیالت راه نظر ببندم

□

گه بر آمد به صورت لیلی

□

خواهم که بدهم گنج زر تا آن گواه دل بود

□

زین پس آن چشم ندارم که مرا خواب آید

□

خط پرویز را از عشق خود در وادی شیرین

□

ز رنگ سبزه و شکل ریاحین

□

تا یک سر موی مانده‌ای باقی

□

چون پسته لب ببستم از ذکر شکر او

□

بیاور می که نتوان شد ز مکر آسمان ایمن

□

با هجر و درد و محنت و اندوه عشق تو

□

مرا جانی در این قالب وانگه جز توم مذهب

□

چو دف آن خسته را مزن، که دمی بی‌حضور تو

□

بر خاکساران بی‌خبر مستانه بر رخش جفا

□

تا بود بر دیگری وصلت حلال

□

پنجه‌ی عشق قوی پنجه نبرد است گهی

□

چنین زانم پسندیدی که حال من نمی‌دانی

□

میان جعفرآباد و مصلا

□

دستم نمی‌رسد که: کنم دستبوس او

□

مگر من صورت عشق حقیقی

□

تشنه‌ی چاه زنخدان تو شد

□

آن کمان ابرو که کس انگشت بر حرفش نداشت

□

بسی قرن باید که از باغ خوبی

□

زیر بار عشق او کارم فتاد

□

چو با خوبان نباشی مرد کشتی

□

جای آن است که خون موج زند در دل لعل

□

دل خسته‌ام ولی نتوان رفت هر نفس

□

اهل جهان عنکبوت صید همه خرمگس

□

میلم به باغ بود، دلم گفت: دیده گیر

□

شکارانداز صیادی برآمد تیغ کین بر کف

□

دور بینانی که دیدند آب خیز چشم من

□

از برای بی قراران محبت

□

با چشم تو یک رنگ چو گشتیم به مستی

□

در خلوص منت ار هست شکی تجربه کن

□

چون خواهم از زلفت کمر گویی که: داغی بس ترا

□

چشمش بلای مستان ما را از او مترسان

□

منم هر ساعت از هجرت به دردی

□

حصار دل که شاهانند در تسخیر آن عاجز

□

هم نکند صید چنان آهویی

□

چندین هزار عاشق بر روی تو درین ره

□

صد بار کشت ما را نادیده هیچ جرمی

□

مالسلمی و من بذی سلم

□

غریب شهر توام، بر غریب خود گذری کن

□

عجب نبود اگر عاشق شود بی‌جان در این هجران

□

چراغ دیده‌ی گریان خویشت گفته بودم من

□

ای عقل وداعم کن خوش خوش که درین ایام

□

تو ز دستش بداده‌ای، ورنه

□

سرخوش به کنار بلهوس خفتی

□

بستان پر از بدایع صنعست، لیک هیچ

□

چنان به حسن و جوانی خویشتن مغرور

□

همه چیز از تو بود و در همه چیز

□

فلک مر خاک را هر دم هزاران رنگ می‌بخشد

□

بدان آشفته‌ی مسکین فرستاد

□

دهشت شود نو سلسله چون از صف دیوانگان

□

دیدی که: چون به خون دلم تیغ برکشید؟

□

از هر دو جهان مهر یکی را بگزیدیم

□

نوشت این نامه و فرمود تا زود

□

از خم ابروی توام هیچ گشایشی نشد

□

از دری کندر شود ماهی چنین

□

بس بی‌سر و پا عشقی که عاشق و معشوقم

□

دست بیرون آوری از پرده، چون گویی سخن

□

کم نگاه است ز بس حوصله اما دارد

□

هیچ ندارد الف عاشقان

□

بنفشه دیدم و نرگس مقام کرده و باغ

□

به نرمی طبع تندان رام گردد

□

سری که بر سر گردون به فخر می‌سودم

□

آن شکرینی، که وقت بوسه

□

گر چه باران نعمتست از برق ترس

□

ز راه دور فتادم، که غول بود رفیق

□

چه خجسته جلوه‌گاهی که به عزم رقص آنجا

□

آسمان و زمین تو داری، تو

□

مرغ توام به دست خودم دانه‌ای فرست

□

اکنون که آب از کار شد، بر خیز و آب کار کن

□

از ثبات خودم این نکته خوش آمد که به جور

□

کشته‌ی چشم توام، غافل مباش از حال من

□

بهتر از این یار کیست خوشتر از این کار چیست

□

میدهم در بهای وصلش جان

□

ز نخل تفرقه خیزت که داد بر به رقیبان

□

گر به بزم عشق بنشاند مرا

□

از برای مژده‌ی این عید حیدر

□

به کام خود چو پیش آمد ببوسیدم به کام دل

□

آن را که بوی عنبر زلف تو آرزوست

□

چون ز آتشت بسوزم دیگر بشارت آرم

□

ای که در عین جان خود داری

□

دردی که هست ما را در دوری تو صد پی

□

با تو گستاخانه آمد در سخن این بی‌شعور

□

وقت جان دادن اگر بر رخت افتد نظرم

□

گر نیز شادی است درین آشیان غم

□

مراد چرخ ازرق جامه آنست

□

سررشته جان به جام بگذار

□

کسی را رسد لاف گردن کشیدن

□

طبیبان بگریزند چو رنجور بمیرد

□

باده ترا چیست؟ شربتیست موافق

□

شرمت از مهر و وفای من نبودت ای دریغ

□

سر از پوست چون گل برون آوریم

□

از دهان و قد و عارض ای بت حوری سرشت

□

گرت ز گوشه‌ی دل خواهش محبت اوست

□

حکایت شب هجران نه آن حکایت حالیست

□

من ز تو درمان دل جستم و دشمن شدی

□

گفت که دیوانه نه‌ای لایق این خانه نه‌ای

□

چو حلقه بر در این آستانه سر می‌زن

□

آنچه در دل بردن از لطف دمادم می‌کنند

□

از دردمندان چنین در دل کدورت داشتن

□

گر هزاران سال بر سر می‌روی

□

آن دیگ نبایستی پختن به نیستانها

□

صبا ز حال دل تنگ ما چه شرح دهد

□

هیچ شک نیست که: روزی اثری خواهد کرد

□

موج ز نور روی دل پر شده بود کوی دل

□

بگستر فرش و خلوت ساز جارا

□

تا بنده‌ی مه خود شدم ایام

□

پنداشتم آن یار بجز مهر نورزد

□

چون به جز تو دوست نتوان داشتن

□

به یاد او قدح زهر ناب می‌باید

□

نه هر درخت تحمل کند جفای خزان

□

درین بستان که دل بستید اگرتان دسترس باشد

□

فروبندید دستم را چو دریابید هستم را

□

مردم به دستگاه توانگر نمی‌شود

□

بر نخل ناز پرور او هرکه بنگرد

□

قصه‌ی آتش، که در جان منست

□

خیری سرفکنده را، در غم عمر رفته بین

□

سخن در دوستداری آزمودست

□

چو عاشق می‌شدم گفتم که بردم گوهر مقصود

□

هیچ سعیی در جهان چون سعی من ضایع نگشت

□

درون چاه ز خورشید روح روشن شد

□

هر گه که بر در تو من آب روی جویم

□

لطف ممتاز کن آماده که آمد بر در

□

هر زمانم به جهانی دگر اندازی، لیک

□

برکس نمی‌کنی نظر ای ترک شوخ چشم

□

تو عام خری و عامیان خر

□

چندان گریستم که هر کس که برگذشت

□

به جرم آنکه مرغ دل هوادار تو شد روزی

□

سینه عاشق یکی آبیست خوش

□

دل ما را، که سپاهی نتوانستی برد

□

دل داشت یقین نیستی آن دهن اما

□

ترا در سر دلازاریست بی‌من

□

هست خورشید رخت زیر نقاب

□

مرا گفتی که: زاری کن، که فریادت رسم روزی

□

گر چه بدنامیست نزد عاقلان

□

زخم تیر غمزه‌ی آهن شکافت را هدف

□

شیرم ز تو جوش کرد و خون شد

□

گلبن چو قلعه‌ایست پر از تیغ و از سپر

□

سرلشگر جنونم و در دشت گمرهی

□

رندم، تو پر غرامت رندی چو من بکش

□

می خورم زهر به شیرینی شکر تا تو

□

پرده از روی برگرفت آن ماه

□

شیدا از آن شدم که نگارم چو ماه نو

□

مرا چند پرسی که: لاغر چرایی؟

□

سماع شرفه آبست و تشنگان در رقص

□

دلم ز پسته‌ی تنگ تو چون براندیشد

□

کشور جان شد ز دست و قلعه‌ی تن پست گشت

□

بر کشتنم ار شاه سواری بفرستد

□

رسن از زلف جانان ساز جان را

□

کند شد قوت رفتارم از آن تیزی خوی

□

دهان تنگ شیرینش مگر ملک سلیمان است

□

عمر من در سرکار تو رود، می‌دانم

□

ما را سر صنعت و دکان نیست

□

طرب پیوند خواهد کرد با دل

□

آن که ز لعلت فکند شور به دریای حسن

□

در پای خود کشی به ستم هر دمی مرا

□

خدای، نعمت، ما را ز بهر خوردن داد

□

بودنیها ز تست و آیینها

□

دل در جهان مبند و به مستی سال کن

□

چون مرا خاموش بینی از شکیبایی، بدانک

□

آن باده که دادی تو و این عقل که ما راست

□

که جزو نیست هر چه می‌دانم

□

نقش هلاک من زده دست اجل بر آب

□

چه آب در دهن آید نبات را ز لب او؟

□

چنین رنگی که بر من سایه افکند

□

ای که چون باد بهر گوشه گذاری داری

□

دل دادمش به مژده و خجلت همی‌برم

□

حجت بندگی بدو، دارم از اعتراف خود

□

به شب قرار نهی روز آن بگرداند

□

به کوی خود دگر بیرون نیایی

□

به صیت حسن اول دل برد آنگه نماید رو

□

بر چرخ کشیدی سر ناگاه، ندانستی

□

ز چشمی است چشم امیدم که هرگز

□

با من هزار تندی و تیزی نموده‌ای

□

سخن سربسته گفتی با حریفان

□

کافر، از بهر چنین بت که تویی؛ نیست عجب

□

عطاردوار دفترباره بودم

□

ز نو آغاز کرد افغان و زاری

□

وگر ز ذیل فلک آفتی فرو ریزد

□

در دام حسنت جز دم ندیدم

□

درد خرابات مپیمای کم

□

گر مقیم درگاهی خاک شو، که در ساعت

□

دلا معاش چنان کن که گر بلغزد پای

□

مرا ز طعنه‌ی بیگانه آن جفا نرسید

□

تو پای همی‌بینی و انگور نمی‌بینی

□

و گر خونت همی ریزد جمالش

□

گر کنی سیر کنان روی بصورت خانه

□

شب چو خفته می‌باشی تا به روز در خلوت

□

هر تار او به رنج برآورده از ضمیر

□

روز آن نیست ورنه هست مرا

□

پیر دردی کش ما گر چه ندارد زر و زور

□

حروف نامه‌ام بی‌نقطه آن بهتر که از چشمم

□

هر نواحی فوج فوج اندر گوی یا پشته‌ای

□

نگارم را خبر ده، گر توانی

□

باز صلا زد به دو کون و کشید

□

او شاه و ما غلامان، بر وی که عیب گیرد؟

□

همه عالم پر است از من ولی من در میان پنهان

□

چه زیان دارد؟ اگر بی‌سر و پایی روزی

□

چو ذره گر چه حقیرم ببین به دولت عشق

□

نه زان گونه تلخست کام دلم

□

چو تخته تخته بشکستند کشتی‌ها در این طوفان

□

از سرکشی او چون علم در جنگ با ما روز و شب

□

شکار تا شده دلهای بی محبت را

□

گر سفرت هست هوس، جان و خرد یار تو بس

□

آن کزو غافل بود دیوانه‌ای نامحرم است

□

سخن مبدا و معاش و معاد

□

درویش نمی‌پرسی و ترسم که نباشد

□

سخن عشق، که عقلم به معما می‌خواند

□

ساعتی میزان آنی ساعتی موزون این

□

راه باریکست و شب تاریک، پیش خود مگر

□

به شکلت دیده‌ام شوخی و خواهد کشتنم گویا

□

هیچ سودت نکند ناله به آواز، ای دل

□

دو جهان ترک کرده‌ام که توی

□

چرا بایستمی ده نامه گفتن؟

□

چو گفتمش که دگر فکر من چه خواهد بود

□

چند پرسی تو که: از عشق منت حاصل چیست؟

□

لطف گل بین و جرم خار مبین

□

چو زر بود از جفا روی تو اول

□

وصلت به خدا که رایگان است

□

تا بگشایم به دم، بند طلسم قدم

□

روز محشر هم نمی‌آیی به دیوان حساب

□

من نامه نبشتن را دربسته میان، لیکن

□

تا چرا چشم تو پرخون باشد و از من پرآب

□

صبر از آن دلدار و دوری زان نگار

□

مقیم شد به خرابات و جمله رندان را

□

از من مطلب مهر خود، ای شاهد دنیا

□

هزار چشم چو نرگس نهاده‌اند بتان

□

آنچه نه عشق تو بود و رندی و مستی

□

در ره عشقش که سر گوی ره است

□

با چنان تیر و کمانی که ترا می‌بینم

□

اما ازین چه غم که کهن دوستدار او

□

تا هیچ کسم راز دل ریش نداند

□

مثال تخته بی‌خویشم خلاف تیشه نندیشم

□

که قوی حال یا زبون طرفست؟

□

چندم به بزم خود نگذاری چه میشود

□

هر گه که پر شود ز خیالت ضمیر من

□

پر گوهرست ز آتش عشقش کنار من

□

برآشفت و پریشان کرد نامش

□

با تو نزدیکان نمی‌گویند درد دوریم

□

بجز آن کایم و در پای غلامان افتم

□

ملک مستی و بیخودی داری

□

ز دوستان که تو در شهر خود رها کردی

□

سروی است در برم که براندام نازنین

□

بخندی چون مرا بینی که: خون میگریم از عشقت

□

چون یک نفس به صومعه هشیار نیستیم

□

چون دل ما را شکار زلف خود کردی، برو

□

جز صراحی و کتابم نبود یار و ندیم

□

چون میانت خون ما ریزد، کمر

□

زبان جمله مرغان بداند او به بصیرت

□

ز دوری تو چنان گشته‌ام ضعیف و شکسته

□

چون کند پامالم آن سرو از پی پابوس او

□

با چنان دانه‌ی خالی که تو بر لب زده‌ای

□

گرد لشکر فرو فشاند همی

□

از ما تو دل می‌خواستی، دل چیست؟ کندر عشق تو

□

آن پری چهره مگر دست بدارد از جور

□

بیار بندی از آن زلف عنبرین، کامروز

□

ما شکل حاجیانیم جاسوس و رهزنانیم

□

هر کسی روی ترا بر حسب بینش خویش

□

ز دست کوته خود در هوای زلف توام

□

خاک شوم، تا مگر آرد مرا

□

در مصطبه عور پاکبازیم

□

درستانی، که عشق راست ورزند

□

برهم چو می‌زد آن سر زلفین مشکبار

□

سرزنش می‌کندم عقل که: در عشق مپیچ

□

چند خانه گم کنی و یاوه گردی گرد شهر

□

هر کرا خون خواستی کردن حلال

□

مرا هم نیست آن بی‌غیرتی شاید تو هم دانی

□

رحم بر گمراه و سرگردان نگفتی: واجبست؟

□

گه در کنار ماه چو جراره عقربی

□

چو دستم تنگ دیدی، چون دهانت

□

دارم اندر پیش از دوری ره مشکل که هست

□

ز دام زاهدی جستم، به قلاشی کمر بستم

□

ای صورت لطف حق نقش تو خوشست الحق

□

ز ناقلان زمین پند گوش کن، باری

□

هنوز تیغ نیالوده تیز دستی بین

□

سر انگشت نگارین تو آسوده دلم را

□

چون نتوانم که به گردت رسم

□

سرچشمه‌ی تویی تو، آن نور راستیست

□

من از دیار حبیبم نه از بلاد غریب

□

دل از من خواستی،دل نیست، حالی

□

ما راست یار و دلبر تو مرگ و جسک می‌خور

□

تو نیز، ار طالب آن یار نغزی

□

از شیشهای چرخ به دور تو بی‌وفا

□

رای که بود؟ اینکه تو: عاشق بیچاره را

□

هر زمانی بوستان را خلعتی پوشد جدا

□

گرفته شادیی در جان ز معشوق غم آورده

□

به آب زمزم و کوثر سفید نتوان کرد

□

چون ز آتش آن شادی رنگیم نیفزودی

□

دکان حریصان به دغل رخت همه برد

□

چون ز گهواره در کنار آید

□

ساختن با محنت عشق تو آسانست لیک

□

آن دل، که دلبران جهانش نیافتند

□

تا زبون‌گیری آن‌که را خواهی

□

اگر خواهم که جان به خشم توان زود

□

خون پیاله خور که حلال است خون او

□

نرگس جادو فریبش سحر پاش

□

جان من و جان تو گویی که یکی بوده‌ست

□

آخر چه سود کشتن تن را به زور؟ چون تو

□

از تیر عشق اهل زمین پر برآورند

□

دگر عهد با نیستی تازه کردم

□

سینه صد چاک و جگر پاره خدا را بنگر

□

خیالم فاسد و حالم تباهست

□

هنوزت بوی شیر از غنچه‌ی سیراب می‌آید

□

زود این درست قلبت رسوا کند به عالم

□

آمد رسولی از چمن کاین طبل را پنهان مزن

□

چون بلبل ار بنالم واجب کند کزین سان

□

بسی نماند که از کرده‌های من باشی

□

چشم معنی برگشای و چشمه‌ی آب حیات

□

با جمله‌ی مفسدان به تصدیقیم

□

به شوخی شیر گیرد چشم مستم

□

گرد تو را چون رساند فتنه به میدان دهر

□

در پنج رکن متفق‌الاصل چاره‌گر

□

مانند برف آمد دلم هر لحظه می کاهد دلم

□

وهمم ز ریگ یثرب قربت چو برگذشت

□

به گوشت هیچ می‌گوید که اینک می‌رسد از پی

□

هر کسی از غم پناه خود به جایی می‌برد

□

سر زلف پر بند تو تا بدیدم

□

حریف چستی، اندر عشق چست آی

□

چو پر آشوب سواری که به شادی نرسید

□

آنست ریاضت که: چو زان بوته برآیی

□

نقش ملایک ساختی بر آب و گل افراختی

□

امشبم چون دوش بودن آرزوست

□

تب گرم تو عالم را سیه کرد

□

بتا، بدور غم خویش کشته گیر مرا

□

یا پیش هوا به سجده درشو

□

ندیدم سود و فرسودم، چه بودی

□

مستی عشق نیست در سر تو

□

حدیث ماه رخش آن چنان که هست نگویم

□

بیا که چشمه خورشید زیر سایه تست

□

مانند گل ز جامه پدیدار میشود

□

دگرگون حال زان خالم نکردی تا حسودان را

□

درو بام خلوت من پرست ز نقش او

□

دلهای برده را همه آورده‌ای به دست

□

نه هر گوهر که بینی شب چراغست

□

هیچ کلک فکر میرانی بر این کان خسته را

□

در جوشم از سودای تو،آبی بزن بر آتشم

□

بگفت دل که سکستن ز تو چگونه بود

□

و آن سینه‌ی آتشکده را غمزه‌ی چشمش

□

عذر کم خدمتی بنده به مولا کن عرض

□

حلقهای دو زلف چون رسنش

□

محرم آن شو که گر آن نبودت

□

گر گمان داری ز معنی‌دان بپرس

□

گرچه هستم موج خور در بحر شوق دیگری

□

چون فکرتم ز انفس و آفاق در گذشت

□

منم چو عقل و خرد در درون پرده تو

□

خویش را بیگانه کردن نیست نیکو، بعد ازین

□

آنجا که جسته‌اند تو را چون هلال عید

□

سالها در کمین نشستم تا

□

کاش کی می‌ریخت از بهر سرشک دیده‌ام

□

بگفت این نامه را تا: نقش بستند

□

مرهم از تیر تو جستم زخم بیدادم زدی

□

شود چو روی فلک پرستاره روی زمین

□

همی‌گیرد گریبانم همی‌دارد پریشانم

□

مرا به داغ بکشتی، ولی ز باغ رخ خود

□

دگر سحر که ازو بوسه خواه شد که ز حرف

□

هر حاصلی که داد به عمر دراز دست

□

ور سر کم کاستی دارای در آی

□

چون به دستم باده دادی شیر گیرم کن به شادی

□

آنچه در آینه‌ی روی تو من می‌بینم

□

گر مهر و ماه را به در او برم شفیع

□

ذره ذره از وجودم عاشق خورشید توست

□

امشب تو به زیبایی خود خانه بیارایی

□

دی به آن ماه عجم گفتم فدایت جان من

□

بر پای سرو و بید نهد روی هر نفس

□

مرا نهایت شادی است با تو ای غم دوست

□

در حسرت خویش گونهای ما

□

حلقه زلفش تماشاخانه باد صباست

□

آن گروهی که به آزار دلم کوشیدند

□

چونک تو دست شفقت بر سر ما داشته‌ای

□

به وقت حمیت درین رزمگاه

□

عشق تاراج گرت یک تنه با هر دو جهان

□

در میان بندم ازان زلف سیه زناری

□

در راه تو از سرکشان نی یاد مانده نی نشان

□

جفت خورشید شد در ایامش

□

آن که بی جرم برنجید و به تیغم زد و رفت

□

گفتمش: آخر مکن بیش کنار از برم

□

درها اگر بسته شود زین خانقاه شش دری

□

عوض آنکه به خون جگرت پروردم

□

دو جهان گشته به حسنی که اکر در عرصات

□

به زور بازوی مردی برون نشاید برد

□

چون کسی را نیست حسن روی تو

□

بنشستیم چون به دشت آمد

□

نگار می فروشم عشوه‌ای داد

□

ای که دیدی قتل من در پای آن سرو سهی

□

چون ز خود بیگانه گشتی رو یگانه مطلقی

□

مددی نیست که دیگر به منش باز آرد

□

ربوده است خوابم مهی کز خیالش

□

عالم ز ماجرای دل ریش من پرست

□

اگر در جمع قرایان نشینیم

□

شب شنبه، که بود آغاز هفته

□

زلف را حلقه مکن تا نکنی دربندم

□

تا نپنداری که دیدم تا برفتی روی ماه

□

قدموا ساده الهوی قلت یا قوم ما الخبر

□

همی دانست کان خواری به دل نیست

□

سوار یک تنه چین دواسبه تاخت چنان

□

جای حدیث او دل آشفته‌ی منست

□

کویها بینم پر شورش و سرتاسر کوی

□

گفتم که : ای گذشته، ما را به غصه هشته

□

رنج ما را که توان برد به یک گوشه چشم

□

مرا سریست به دست از جهان و آنرا نیز

□

ای نازک نازک‌دل دل جو که دلت ماند

□

مخور خوبان آتش خوی را غم

□

تو تحسین خواهی ای ناصح که منعم کرده‌ای زان در

□

کشتن ما چو به تیغ هوسی خواهد بود

□

هوست هست که صافی دل و صوفی گردی

□

گر گناهم سخت بسیارست رحمت نیز هست

□

اگر شوی نفسی با بهشتیان همدم

□

شرم دارم ز سگان درو سکان محلت

□

آن دولت عالم را وان جنت خرم را

□

ما را همه کاری به فراق تو فرو بست

□

دلم شکفت که از میل طبع خلوت دوست

□

جان نیک ناهموار شد، تا با سر و تن یار شد

□

لیک می‌ترسم که هرگز تا ابد

□

بر صورت انسانند از سبک و ریش، اما

□

جز آن جمال که خال تو نصب کرده‌ی اوست

□

در دل بی‌دانشان مهر تو دانی که چیست؟

□

جهان ماهی عدم دریا درون ماهی این غوغا

□

دهانش خموشی، لبش باده نوشی

□

بدین حسن ای شه خوبان نه جانا نخوانمت نی جان

□

زین دل مطلب صبر، که از روی تو دوری

□

چون سر و کار مرا سامان نماند

□

تا سر جمله‌ها شود نامت

□

سرت که گرم می لطف بود دوش امروز

□

از آن به روز وداعت نهان شدم ز نظر

□

فلک ز مستی امر تو روز و شب در چرخ

□

چون سبکدل نشوم در کف چنگ تو؟ که روزی

□

نمی‌دانم چه می‌گوید ز بدگویان که می‌گوید

□

گل و شکر بهم فرو کرده

□

و امسال پیش از آنکه به ده منزلی رسید

□

هزار بار ترا بیش گفته‌ام هر روز

□

نوای چنگ بدانسان زند صلای صبوح

□

زنده بود عاشقی، کز هوس روی تو

□

دم او جان دهدت روز نفخت بپذیر

□

آن جای، آسمان و تو آسوده بر زمین

□

هرکه شد پروانه شمعی و سر تا پا نسوخت

□

بوسه‌ای گر بربودم ز لبت طیره مشو

□

در جمالش هر که را آن چشم هست

□

دیگران را چون مجالی میدهی نزدیک خود

□

ز جام گل دگر بلبل چنان مست می لعل است

□

صفت بار بلایی، که کنون بر دل ماست

□

ز پر و بال خود گل را فشاند

□

نمی‌دانم از زورمندان درست

□

شیر دلرا کند گرد لشگر حسنش ز جا

□

دل ز من بردی و گویی: با تو بازی میکنم

□

جلوه کن جلوه که هم ماهی و هم خورشیدی

□

ما بر بساط ششتری، با طوق و با انگشتری

□

قد اگر این است که آن سرور است

□

در باغ عارضش ز برای شکار دل

□

بگو به عشق بیا گر فتاده می‌خواهی

□

ز زخم چشم مستش گر بنالیدم روا باشد

□

چه جای خط که نسیمی از آن خجسته بهار

□

باز ز سر عربده داری و جنگ

□

گوهری را که کس نداند قدر

□

چو بهانه می‌گرفتی و وفا نمی‌نمودی

□

عشق می‌گوید ز من قصر بلا عالی بناست

□

عقل ریا پیشه را خوار بهشتیم زود

□

چو دخلم از لبی دادی که پاک آمد ز بیدادی

□

من به دلم یار تو، باز تو گر یار من

□

زلف تو تاری به من اول نمود

□

گفتی که: مختصر بکنیم این سخن، ولی

□

آه منی یا جهنده شعله‌ی آتش

□

آنچه ز عمر تو فوت گشت ز روزی

□

جواب دادم و گفتم بدار معذورم

□

چو مستان بر در و دیوار می‌افتم ز دست او

□

غلغله‌ای می شنوم روز و شب از قبه دل

□

خار خار گل رویت، چو به باغی بروم

□

گشت سررشته بعد من از آن در کوتاه

□

به هجراو دل من غیر ازین نمی‌داند

□

خورشید نهاده چشم بر در

□

نه بر اندازه‌ی خود کام جستی

□

گر از آن آدمیانی که بهشتت هوس است

□

بر سر ناله و فریاد جهانی زن و مرد

□

تو را هر آنک بیازرد شیخ و واعظ توست

□

رخ می‌نمود از اول و اکنون همی نماید

□

خوش‌تر از عشرت صد ساله‌ی هشیارانست

□

اگر چه گوشه گرفتم ز خلق و روی نهفتم

□

ز هر بادی که برخیزد کنون بوی بهار آید

□

شب اول چو روز دانستم

□

به خرمن دو جهان سر فرو نمی‌آرند

□

دل ز روی راستی مهر تو دعوی می‌کند

□

آه ز نفس فضول آه ز ضعف عقول

□

مگر آغاز کار دریابیم

□

بمیرم پیش تمکین قد نازک خرام او

□

چون آهوان به حکم خطا حلق خویشتن

□

گاه ز جان سود بسی کرده‌ام

□

آن کش نشسته باشد در خانه لاله‌رویی

□

مگر دیوانه خواهم شد در این سودا که شب تا روز

□

ما را به دیار او نباشد ره

□

غلط دیدم غلط گفتم همیشه با غلط جفتم

□

گر این جان در بت سنگین بدیدی

□

خواب بیهوشی و کیفیت مستی ز سرش

□

پیشم نشستی ساعتی تا حال دل پرسی، کنون

□

جادوان را به سخن خشک کنی

□

سیم از میان ببرده و در کیسه ریخته

□

پروانه راحت بده ای شمع که امشب

□

مگو از جنت و رضوان حکایت بیش ازین با من

□

غیر عاشق دان که چون سرما بود اندر خزان

□

آهوی چشم خویش را ز ابروی عنبرین سلب

□

سختی راه محبت را دلیل این بس که تو

□

خود را چو دادیم آگهی از ذوق حلوای لبش

□

آنچه زو هیچ ذره پنهان نیست

□

پیش قند دهن پسته مثال تو ز شرم

□

لطفی ندید غیر که مخصوص او نبود

□

روزی اگر ترا به میان در کشد غمی

□

آن جا روم آن جا روم بالا بدم بالا روم

□

گر صبح صادق رخسار تو

□

زین پس به سوز ای تب غم کز دیار وصل

□

حلقه‌ی زلف تو دامیست گره گیر، که هست

□

شبی گفتم که مشکین شد دماغ جان من گفتا

□

عقل این بود که: ترک بگویند فعل کژ

□

رقم مغلطه بر دفتر دانش نزنیم

□

گرم تمامت خوبان خلد پیش آرند

□

سکه شاهی ببین در رخ همچون زرم

□

ما از آن یوسف به بادی قانعیم، ای باد صبح

□

که شد به می سبب آلایش وجود تو را

□

وصل آن رخ به جان همی طلبم

□

بلبل عاشق به صبوحی درست

□

از سر زلف پریشان هر نفس

□

در این ولایت پرشور و فتد خانه‌ی کنعان

□

ز مهر تو بگریست چشمم به خون

□

آن تشنه ده روزه کی به شود از کوزه

□

یاور ما نیست چرخ، همدم ما نیست بخت

□

چو پرکارانه طرح قتل من افکنده آن بدخو

□

تکیه بر خوبی نشاید کرد کان ده روزه‌ایست

□

تا کی از شعبده‌ی دور فلک خواهد بود

□

گو: بیاموز، ابر نیسانی، ز چشمم

□

هشیار شو که مرغ چمن مست گشت هان

□

روز وداع آن اشک خون کز دیدها پالوده شد

□

آن خانه مردی است و در او شیردلانند

□

عروس جهان را وفایی نباشد

□

جبین پرچین و دل پرکین سبک کام و گران تمکین

□

همتای بت من به جهان هیچ بتی نیست

□

در بندگیش نه هندوم بدخوی

□

ای که به نخجیر ما ساخته‌ای دام زلف

□

ز من چه سرزده‌ای سرو نوش لب که دگر

□

شیوه کنان چو بگذرد بر سر اسب گوی زن

□

از باد آب بی‌گره گر ساعتی پوشد زره

□

دفتری باشد اگر ، شرح دهم وصف فراقت

□

ناوکی کامروز دارم این قدرها زخم ازو

□

هر کسی را میل با چیزی و خاطر با کسیست

□

آمد آن بلبل چمیده به باغ

□

گر از دو دیده همین دیده‌ام که: دل خون شد

□

این خون که موج می‌زند اندر جگر تو را

□

به خوابگاه قیامت گذشتگان غمت را

□

مرا گویی ظریفی کن دمی با ما حریفی کن

□

آنکه هست اسم اعظمش مطلق

□

شادم از بی‌کسی خود که اگر کشته شوم

□

نه رواست زشت کردن به جز ای خوبکاران

□

چو آدم را فرستادیم بیرون

□

سرم از دایره‌ی صبر برون خواهد شد

□

وگر سرای جهان را سر خرابی نیست

□

تا کسی از باغ حسنت شاخ سنبل نشکند

□

اول ججکی کم یازده بلدک

□

شبی بیدار بود، از عشق نالان

□

در سلسله‌ی تو همچون مجنون

□

به گردن دلم از نو درافگند بندی

□

نام تو محمود بحق کرده‌اند

□

به دل گفتا که: ناچارست یاری

□

سوخته فراق را وعده‌ی خام تر مده

□

چون دل ما از دو گیتی روی در روی تو کرد

□

من جسم و جان ندانم من این و آن ندانم

□

بس این انتظارم به فردا و دی

□

کرده چشم نیم‌بازت رخنه در بنیاد جان

□

خانه‌ی ما چو بهشتست به رخسار تو حور

□

صد مرد چو رستم را چون بچه‌ی یک روزه

□

با او بگویی: کای، ولی، وی سر احسان ویلی

□

چون رفتم از مجلس برون غافل ز ارباب غرض

□

از روز وصل در شب هجر او فتاده‌ام

□

نه آن خرما که چون خوردی شود بلغم کند صفرا

□

دل ار تو خواستی، دادم دل مجروح و جان بر سر

□

از جوی یار بر سر آتش نشسته‌ای

□

مکن خواب و چشم مرا غم بخور

□

تا نرگس مست تو بدیدم

□

هر زمانم شاخ اندوهی ز دل سر بر زند

□

زمام ناقه محمل نشینی داده‌ام از کف

□

دل چون بدید موی میان تو در کمر

□

عجب که کرت دیگر ببیند این چشمم

□

ای خاکیان رنجور، آمد طبیب دلها

□

دل خون شد و غمگین نشد آن خسرو دلها بلی

□

ز چشم من پس ازین گر چنین رود سیلاب

□

زن صفت هرگز نبیند آستانش

□

رفتی و ما همچنین بر سر یاری و مهر

□

ز عمر بر نخورد آن که قصد خرمن ما

□

نشانه جز دل ما نیست تیر چشم ترا

□

به موافقت بیابد تن و جان سماع جانی

□

گل در میان باغ به دست نسیم صد پی

□

بلا بر گرد من میگرد اما دست می‌یابد

□

پیر گشتم، ایدل، از خوبان حذر می‌کن، که پیر

□

بر طره‌ی او بگذر تا مشک ختن یابی

□

آن چو ماهست بر سپهر جلال

□

فکند چشم حسودم جدا ز دوست چه دوست

□

دیوانه شوم، سر به خرابات برآرم

□

ور سر نماند با کله من سر شوم جمله چو مه

□

تو با هزار شمع نبردی به راه پی

□

منشین ز آتش من آهنین دل ایمن

□

باز دل ما بزیر پای غم تو

□

خود تو در دل بودی و ما از غرور

□

چو بد کردی، کنندت بد مکافات

□

چو گل نقاب برافکند و مرغ زد هوهو

□

روا مدار که: با دشمنان من شب و روز

□

چیان کاهل بدم کان را نگویم

□

تو رخ در پرده پنهان کرده تا چند؟

□

من که تنگ آوردنش در بر تصور کرده‌ام

□

گردن نکند نرم به فریاد و به زاری

□

به روی و بالا ماهی و سروی و نبود

□

یار من از پرده همی کرد زور

□

بهر دردم که خواهی مبتلا کن

□

علم خسرو چمن بزدند

□

کجا باشید صاحب دل دو روز اندر یکی منزل

□

بی‌منت موسی سخنی چند ز دیدار

□

تاب کاکل داده و افکنده سنبل را به تاب

□

به زبان کسش مده پیغام

□

در پرتو آفتاب رویت

□

پری‌زاده‌ای چون تو پیش نظر

□

نگه ناکردنش در غیر خرسندم چسان سازد

□

دربان اگر نمی‌دهدم بار، دل خوشم

□

ای پادشاه صادقان چون من منافق دیده‌ای

□

به خانه ساختنت میل بود و می‌گفتم:

□

خورشید در مقدمه‌ی شب کند طلوع

□

میروی چون شمع و خلقی از پس و پیشت روان

□

گهی لعل چون باده‌ی ارغوانی

□

نیکی کن، ای پسر تو، که نیکی به روزگار

□

آتش آهم ز آتش رویت سیل سرشگم بیمه‌ی رویت

□

گر پیش او گذار کنی، ای نسیم صبح

□

لذ لحبی من حرکاتی

□

ای بهایی گوهر، اندر سلک پیمان و وفا

□

امر عالی را به امر عالی او عنقریب

□

بسیار سالهاست که دل راه می‌رود

□

نیست آری کار هر تر دامنی

□

چو راز با کمرش در میان نهی بشگرفی

□

دوش در خیل غلامان درش می‌رفتم

□

یاری که دل ز دیدن او تازه می‌شود

□

جانی که رست از خاکدان نامش روان آمد روان

□

سیر افلاک را مدان به عبث

□

مژده‌ی اقبال او شد متحرک جناح

□

از آن راه بین گشتم که هر جا رخ آوردم

□

بر باد می‌توان داد خاک وجود ما را

□

صف پیشینه صافها خوردند

□

شدم فسانه به سرگشتگی و ابروی دوست

□

آنرا که هست طالع ازین کار، گو: بکوش

□

به دو پول سیاه بتوان یافت

□

تو خوش نشسته فارغ و اصحاب شوق را

□

گفتم از درد دل خویش به جانم چه کنم

□

این درد پنهانم ببین، وین محنت جانم ببین

□

گردن محکم نداری پس که گفت

□

باز چندان هزار داروی و زهر

□

خاک که ز جولان سمندت شده برباد

□

خار غم چون در دل من می‌خلید از دیر باز

□

بیا که جان و جهان در رخ تو حیرانست

□

دمی نزدیک مهجوران نیایی هیچ و ننشینی

□

از تو هرگز چو سرافراز به سنگی نشدیم

□

گر جان من طلب کند، از وی دریغ نیست

□

نه به اندازه کند کار و نگویم که مکن

□

چو غنچه تنگ دلی را به خنده‌ی چو شکر

□

من ملک بودم و فردوس برین جایم بود

□

پلنگان را چو آهو گیرد از روباه بازیها

□

جز ما و تو و جامی دریا کف خوش نامی

□

سر ز شمشیرت نمی‌پیچم، که اندر دین من

□

چو شاخ گل شده کج در میان خانه زین

□

درون خویش بپرداختم ز هر نقشی

□

یا برو از حلقه‌ی مردان دین

□

ز کار من مشو غافل، که عمریست

□

خواهم از زلف بتان نافه گشایی کردن

□

بارها شمع بکشتم که نشینم تاریک

□

بر دو دیده نهم غمت کاین درد

□

ای دیده، خوابگاه حسین علیست این؟

□

شمع حسنت فروغ هر مجلس

□

من شرح دل پرداز خود برخی فرستم پیش تو

□

همچو غواصان دم اندر سینه کش

□

بر خاک سر کوی تو یک روز بگریم

□

از رهی آزاده سروی خاست کز رفتار او

□

در زمین از آسمان گویی سخن

□

از ذوق چراگاه و ز اشتاب چریدن

□

نه تو گفتی: خدای را نشناسم بجز یکی؟

□

به قول مدعیم میکشی و نیستی آگه

□

ای هر سخنت کامی، در ده ز لبت جامی

□

مرد باش و هر دو عالم ده طلاق

□

من مسکین سری دارم، فدای مهرتست، ار چه

□

خنجر جور توام سینه به نوعی شکافت

□

ای بادصبح، بگذر و از ما سلام کن

□

ایها العشق ایها المعشوق

□

چو با زورآزمایان پنجه کردی

□

دیدمش در خواب کاتش می‌زند در خانه‌ام

□

بهل، تا بر سرما پاره گردد

□

مار زلفین بتان حلقه به رخسار زند

□

بدانست از سواد نامه‌ی دوست

□

همچو طفلی که دهد بازی مرغان حریص

□

زهری که دشمنی دهد از بهر رنج، تو

□

زهی سرده که گردن زد اجل را

□

نظر می‌کن بنقش دوستان ژرف

□

خواند بر بالای نه منبر خطیب روزگار

□

طفل ریاحین مکید شیر ز پستان ابر

□

کان دم که صواب کار خود جویم

□

رخ خوب از نظر زینت پذیرد

□

آن که فکرش گره از کار جهان بگشاید

□

چشم بربستم و از دیده و دل دور نه‌ای

□

می‌گو سخنش بسته در گوش دل آهسته

□

در ایام جوانی پیر گشته

□

حامی شرع معلی ملجاء دین نبی

□

در خون کنند چون بنماییم حال دل

□

نشستم از سر زلفش ولی به روز سیاهی

□

ملجا ملت و ملاذ عباد

□

خدا زان خرقه بیزار است صد بار

□

خلق از هوس حور طلب گار بهشتند

□

بریز باده بر اجسامم و بر اعراضم

□

سر هر نامه‌ای از نام او خوش

□

امشب از پای فتادم که پیاپی می‌کرد

□

رحمتی کن، که ز هجران تو حال دل من

□

عاشقی باید که بر هم سوزد او

□

برنجش را ز باد غم مکن پست

□

چو تیغ ناز کشی منتش کشم من غافل

□

دل تنگ خویشتن را به تو می‌دهم، نگارا

□

گرفت شکل کبوتر ز ماه تا ماهی

□

یاد او کن، ولی به نام دگر

□

صد پاره شد دل اما همان هست

□

خیال اوست درین آب چشم و می‌ترسم

□

ژاله بر لاله فرو می‌چکد از دامن ابر

□

متصاعد شد از میان دو بخار

□

ور چو پروانه دهد دست فراغ بالی

□

از یار ناگزیر نشاید گریختن

□

خرقه پر ز بند روزی چند

□

کند آنکس که داد دانش داد

□

متهم ساخت به عشق دگرم یار و نگفت

□

ساقی، بده آن جام و ز من جامه برافگن

□

چون به مردم هم ز خویش و هم ز خلق

□

قوت سمع و لمس و بوییدن

□

بزم شد فانوس و جانان شمع و دل پروانه‌ای

□

آن سبزهای سایه نشین بین، که پیش گل

□

عاشقی آن صنم وانگه ترس کسی

□

کز برای چه کارت آوردند؟

□

از دام غیر جسته ز پر کارئی که داشت

□

من که سجاده به می دادم و تسبیح به نقل

□

تا گنج غمت را سر ویرانی دلهاست

□

همدمی نیست، تا بگویم راز

□

در اوج ناز و نعمتی ای پادشاه حسن

□

به منعمان بهل آواز چنگ رندان را

□

در نمازش چو خروسم سبک و وقت شناس

□

با تو چه سودی نداشت صلح، به جنگ آمدیم

□

ترک خونریزی مسافر گشته کز دنبال او

□

منگر در آب و آینه زنهار! بعد ازین

□

خورشید طلعت تو ناگه فکنده عکسی

□

ترلک بسیم انباشته،مژگان بکیبر کاشته

□

من آن نیم که نهم پا ز حد برون ورنه

□

گل چه پیراهن زر دوخته بر داد بباد؟

□

ای بی‌کسان ای بی‌کسان جاء الفرج جاء الفرج

□

ناکسی، از بخت دوری جسته‌ای

□

تیغش رقم حیات بزدود

□

کمان ابروان نقدست و تیر غمزه چشمت را

□

زلف مشکین خم اندر خمش از بوالعجبی

□

وقتی که نیم جرعه‌ی شادی به من دهی

□

غمزه که غارتگر ملک دل است

□

به حقیقت همه پروانه‌ی‌شمع رخ اوست

□

صد هزاران دل یعقوب حزین زنده بدوست

□

منت، ای کمر، چه گوی؟ که بر آن میان لاغر

□

می‌سوزدم از آرزوی رنگی و بوئی

□

به یاد روی تو مشغولم آن چنان، که نماند

□

همچو لیلی مستمندم در فراقش روز و شب

□

به اشک چشم بر گریند مردم در بلا، لیکن

□

می‌رسی مظطرب از گر دره‌ای یوسف حسن

□

گر سر زلفش به دست من رسیدی گاه گاه

□

گر خویش منی یارا می بین که چه بی‌خویشم

□

دل خود را بچین زلف خوبان چگل بسته

□

غمزه‌ی غماز تو سحر آفرین

□

چونی گرم بکنی بندبند، نیستم آنک

□

با میانی کزو اثر نه پدید

□

مشو در بند او کز مهر دورست

□

یا رب امان ده تا بازبیند

□

بر طبیبم سوز دل پوشیده ماند

□

جان خراباتی و عمر عزیز

□

شود به عهد تو بسیار فتنه‌ها بیدار

□

دل کرده ساز ای نوش لب در وعده قانونی عجب

□

گر به وصال او رسم، هم بربایم از لبش

□

تا دل طالبانت را از تو دلالتی بود

□

صاحب نظر ار نمیشوی سهل

□

چراغ صاعقه آن سحاب روشن باد

□

گو: دست فرو شویید از من دو جهان، زیرا

□

چون در نهانش جویی دوری ز آشکارش

□

بگفتند با شاه کاووس کی

□

عشوه‌ات سوخته جان من و جانسوز همان

□

من و ما و دل و جان و سر و مال

□

تا نگویی که مر مرا مفرست

□

به بالا بلند و به گیسو کمند

□

من اگر خارم و گر گل چمن آرایی هست

□

زلف او را ز رخ او به کناری می‌کش

□

چرا ز صید نپرد به سوی سلطان باز

□

شب تیره چون روی زنگی سیاه

□

کای نوربخش چشم جهان بین مردمان

□

گفته بودی: خبری ده، که ز هجرم چونی؟

□

دل رفت ز دست و جان برآن است

□

به شاه آگهی شد که کاووس کی

□

چنگ در پرده همین می‌دهدت پند ولی

□

بر عید گاه ار بگذرد، چوگان به دست، از لاله رخ

□

یکی آهوی جان پرور برآمد از بیابانی

□

پرستندگان تیز برخاستند

□

تا پیش هر خس آن گل افکنده پرده از رخ

□

وقتی علاج مردم بیمار کردمی

□

آغاز هر طربی انجام هر طلبی

□

که من شاه را بر تو بی‌جان کنم

□

ز آفتاب قدح ارتفاع عیش بگیر

□

خار در پای چو از دست غمت رفت مرا

□

گوید اجلش کای خر کو آن همه کر و فر

□

به نزدیکی غار بی‌بن رسید

□

وصلت ار خاصه‌ی عاشق نبود روز جزا

□

یا یک زمان به جانب ما نیز میل کن

□

جز چشمه‌ی کوثر لب تو

□

بیامد جهانجوی را خفته دید

□

گفته باشد مگرت ملهم غیب احوالم

□

چند جفا گفت و زو دل نگرفتیم باز

□

قلندر گر چه فارغ می‌نماید

□

همی رفت پویان به راه دراز

□

هرچه می‌خواهی از جفا میکن

□

فردا سر خود می‌کنم اندر سر و کارش

□

چون شود یک ره ز پرده آشکار

□

به طوس و به گودرز کشوادگان

□

نه راه است این که بگذاری مرا بر خاک و بگریزی

□

میان دربسته بودی تو که با اغیار بنشینی

□

ز دست خویش از آن ساغری که می‌دانی

□

غمی بد دلش ساز نخچیر کرد

□

بره و داد چندان که من قدیم پیمان

□

آن قامت و بالا، که بجز ناز ندانست

□

در عشق تو بس سبکدل افتادم

□

نخست آفرین کرد بر دادگر

□

دی کامد آفتاب و خریدار شد تو را

□

نیک خواها، عاشقان را وصف مستوری مکن

□

چشمی که غرقه بود به خون در شب فراق

□

وگر باره زیر اندرش آهنست

□

بود بی‌زلفت اگر یوسف حسنی در چاه

□

رفت از فراق روی تو عمرم به سر، ولی

□

زان می که یاقوت سرخ گردد

□

کسی را که اندیشه ناخوش بود

□

من مضطرب بر آتش غیرت که دم به دم

□

رخت ازین شهرم به صحرا برد می‌باید که شب

□

من در تک خونستم وز خوردن خون مستم

□

ز بدها نبایدت پرهیز کرد

□

نگشتی ماه من هر شب ز برج دیگران طالع

□

یک اصل حاصل آید و آن اصل نام او

□

سرخ رو از چشم بودم پیش ازین از خون دل

□

یکی بانگ بر زد به گیو از نخست

□

گرچه شور شهسواران بود در میدان حسن

□

حدیث گفتن و اندیشه از رقیبی نه

□

عجب چیزی است عشق و من عجبتر

□

چو خندان شد و چهره شاداب کرد

□

در پرده دارد آن مه مجلس نشین دریغ

□

چشم او را نبود با تو سر گفت و شنید

□

گر رسانی ذره‌ای شادی به جانم بی جگر

□

دگر آفرین کرد بر پهلوان

□

گر امانت به سلامت ببرم باکی نیست

□

در دست ما چو نیست عنان ارادتی

□

گوشی کشد مرا می گوشی دگر کشد وی

□

کجا نام او بود گردآفرید

□

چشم تو به یک چشم زدن خون دلم خورد

□

ازان حدیث لبت بر زبان نمی‌رانم

□

بیا تا ترک خود گیرم که خود را

□

پیاده شد از اسپ و ژوپین به دست

□

لبش می‌بوسد و خون می‌خورد جام

□

این لحظه آتشست به جایی که بود آب

□

چرخ فلک را به خدایی مگیر

□

به هر سو که بنهند بر جنگ روی

□

زبان در بحث با اغیار و دل در مشورت با او

□

هر سر مویت، ای پسر، دست گرفته خاطری

□

نفس را چون جعفر طیار برکن بال و پر

□

فرستاد هر سو یکی پهلوان

□

حرفی که گر بگویم گردد سیه زبانم

□

گفتیم: دل ز عشق بپرداختیم و خود

□

چه دست باشد کز رو مگس نداند راند

□

بدین سان همی رخش ببرید راه

□

خوش آن که بر سر صیدی ز پیش دستیها

□

خاک زمین او شدم، آتش ما فرو نشان

□

گر می‌خواهی که کل شود دل

□

بپوشید خفتان و بر سر نهاد

□

گر خون گرفته‌ای نگرفته عنان تو

□

با خیال پرتو رخسار چون خورشید تو

□

مرا افتاد کار خوش زهی کار و شکار خوش

□

که گر شاه بیند که مهمان خویش

□

با بدان نیکی ندارد حاصلی غیر از بدی

□

بر خیز و زین قیاس دو شش ساله‌ای ببین

□

گهی گویم: رخت کی بینم ای دوست

□

زمین را به خنجر بشوید همی

□

یا رب از ابر هدایت برسان بارانی

□

کارم ز دست رفت، چه معنی که دوستان

□

به نام عیش بریدند ناف هستی ما

□

به رستم چنین گفت گودرز پیر

□

بکش گر درخور بخشش نیم تا کی روا داری

□

مرا که روز و شب اندیشه‌ی تو باید کرد

□

جمله‌ی شب همچو شمعی سوختم

□

نماند ایچ بر نیزه بند و سنان

□

هوشیار حضور و مست غرور

□

روی او را گر ببینی آشکار

□

غیر طواشی غمش یا یلواج مرهمش

□

سیاوش چو بشنید بسپرد راه

□

از زمین ارم به آب حیات

□

قاضی ترا به دیده ملامت همی کند

□

دستگیرت نشود حلقه‌ی مشکین رسنش

□

جهان دیده باید عنان‌دار کس

□

یرات من بین که رد جولان گهش بوسیده‌ام

□

هزیمت همان روز شد شاه عقل

□

بصر العقل من جلالتکم

□

یکی نامه بنوشت با گیر و دار

□

زر به کاغذپاره‌ها پیچیده بود

□

زین پیش جمع بودم و اکنون نمی‌گذارد

□

هست در آیینه نشان صد هزار

□

از آوای گردان بتوفید کوه

□

چو خسروان ملاحت به بندگان نازند

□

هر کس که زما و من سخن گفت

□

ور شه عقل که عالم همگی چاکر اوست

□

هرآنگه که خشم آورد بخت شوم

□

هم‌چو چغزیم اندر آب از گفت الم

□

بزنی ناوک و دل شکر نگوید چه کند؟

□

پیش هر حلقه‌ی آن زلف شمردم غم دل

□

به نخچیر گوران به دشت دغوی

□

همچو گل بر چمن از باد میفشان دامن

□

هرگز جفا نبرده و دوری ندیده‌ام

□

بیا بیا به شرابی و ساقیی که مپرس

□

یکی نعره زد در میان گروه

□

والدین و ملک را بگذاشتند

□

پیش دل داشته بودم ز صبوری سپری

□

بوسه چو داد ترک من هندوی او شدم به جان

□

به کش کرده دست و سرافگنده پست

□

بزن بر بام چرخ ای بخت دیگر نوبت عشقم

□

شاهدان سوسن از بهر تماشا در چمن

□

ز آبی من جهانی برتنیدم

□

یکی تیغ هندی به چنگ اندرش

□

زن بر قاضی در آمد با زنان

□

عقلم چو دهد یاری، گوید که: درین زاری

□

پرده‌ی صبر می‌درد عارضش از نظاره‌ای

□

همه شهر ایران بیاراستند

□

درون پرده ازین بیشتر مباش ای گل

□

گر چه پر آفتاب گشت این شهر

□

بسی دل‌ها رسد آن جا چو برقی

□

چو آمد به ترمذ درون بام و کوی

□

او نداند قدر هم کاسان بیافت

□

او در میان دایره‌ی خانه نقطه‌وار

□

مردم چشمم که شبرنگش طبق می‌آورد

□

یکی بنده شمعی معنبر به دست

□

مفروش عطر عقل به هندوی زلف ما

□

از رخ چون شمع خود روشنییی پیش تو

□

در منزل اول به دو فرسنگی هستی

□

اگر مرگ دادست بیداد چیست

□

زان عزب‌خانه نرفتند آن دو کس

□

آنکه میخواهد که: ما را سر بگرداند ز عشق

□

گه به صحبت بر من با بر او بستی عهد

□

چو شب روز شد شاه و جنگ‌آوران

□

دی که بهر قتل می‌کردی شمار عاشقان

□

ما را ز هجر خویش بده گونه مرده کرد

□

بیار جام که جانم ز آرزومندی

□

گو پیلتن سر سوی راه کرد

□

یار را چندین بجویم جد و چست

□

آن چتر سلطنت، که تو در سر کشیده‌ای

□

آب حیوان را برای قوت جان

□

یکی نامه فرمود پر خشم و جنگ

□

سرو جوان با همه آزادگی

□

من آن چرخم، که از جانست مهرم در میان دل

□

کم قایلین فی الخفا انا علمنا بره

□

کمندی به فتراک بر بست شست

□

پس ملایک با خدا نالند زار

□

این دزد عسس جامه، در گرمی هنگامه

□

همه جایی و ندانیم کجایی ای دوست

□

ز مکران شد آراسته تا زره

□

شد حلقه قامت من تا بعد از این رقیبت

□

بارها از بند او آزاد کردم خویش را

□

بگویمت که چرا خواجه زیر و بالا گفت

□

سپاهی که خورشید شد ناپدید

□

قوس ابرو تیر غمزه دام کید

□

ازین بیشه شیری نیامد برون

□

گفتی که اگر راست روی راه بدانی

□

یکی دیو باید کنون نغزدست

□

مرغان باغ قافیه سنجند و بذله گوی

□

سر خود را فدا کردم گل یک وصل ناچیده

□

بمسوز جز دلم را که ز آتشت به داغم

□

بدان تا رساند به شاه آگهی

□

دل بیارامد به گفتار صواب

□

آن ماه که دل می‌برد از ما رخ و زلفش

□

دلهای مرده زندگی از سر گرفته‌اند

□

نخست آفرین کرد بر کردگار

□

دلم از وحشت زندان سکندر بگرفت

□

ما از آن یوسف به بویی قانعیم، ای باد صبح

□

غوغای روز بینی چون شمع مرده باش

□

که دستور باشد مرا تاجور

□

خواب دید او هاتفی گفت او شنید

□

باز می‌بینم همدست رقیبان شده‌ای

□

زین چار رکن چون بگذشتی حرم ببین

□

ازان پس خرد را ستایش گرفت

□

بیا تا حال یکدیگر بدانیم

□

تنم خستی و دل بستی و اندر بند جان هستی

□

ای شب خوبی و بهی جان بجهد گر بجهی

□

پذیره شدندش بزرگان و شاه

□

کفر که کبریت دوزخ اوست و بس

□

با دم صاحبدلان خواری مکن

□

مجلس خوب خسروانیوار

□

کنون چشم شد تیره و تیره بخت

□

در ره منزل لیلی که خطرهاست در آن

□

سرم در دام و تن در قید و دل دربند مهر او

□

یک نفسی عنان بکش تیز مرو ز پیش من

□

سوی شهر ایران نهادست روی

□

وای اگر بر عکس بودی درد و ریش

□

دلم شهری به سامان بود و در وی عقل را شاهی

□

یک لحظه بر من آی آخر

□

سر پل بگیرم بدان بدگمان

□

کاهل روی چو باد صبا را به بوی زلف

□

به خون من علمها را چه سود اکنون به پا کردن؟

□

هر دم از یاد لبش جان لب خود می‌لیسد

□

سپردار و جوشنوران صد هزار

□

آمده در خاطرش کین بس خفیست

□

سر بسته سر سینه‌ی عشق بی‌نوا

□

ور به دست تو آمده است اجلم

□

به دشنه جگرگاه پور دلیر

□

من آدم بهشتیم اما در این سفر

□

کشتند در کنار چمن سروها بسی

□

بگفتم گر چه شد تقصیر دل هرگز نگردیده‌ست

□

چو آمد زواره سپیده دمان

□

کر کجا اومیدوارم کرده بود

□

بر من ز دلست این همه، کو قوت پایی؟

□

رقص‌کنان بر سر میدان شدیم

□

همه دختران را بر خویش خواند

□

با فریب رنگ این نیلی خم زنگارفام

□

جان به تن باز رود کشته‌ی شمشیر غمت را

□

تن دنبلیست بر کتف جان برآمده

□

پیوسته با منی و مرا با تو هیچ وقت

□

چون به ترکش بنگرید آن بی‌نظیر

□

هر دبیری را که فرمایم نبشتن نامه‌ای

□

چون کست یک ذره هرگز پی نبرد

□

گر تلخ شود کام دل ما چه تفاوت؟

□

اغیار را به عشوه‌ی شیرین هلاک کرد

□

قاتلت چون سایه بر راه افگند

□

دل آب و قالب کوزه‌ست و خوف بر کوزه

□

کنون که در پی آزار من کمر بستی

□

اندر آن دم جوحی آمد در بزد

□

هم ظاهر از دو چشم تو گردیده مردمی

□

جام درده پیاپی ای ساقی

□

گر دهی دشنام ازان لبها دعاست

□

طبیبا چون شکاف سینه پر گشت از خدنگ او

□

کسی را گر به اسبابی و ملکی دسترس باشد

□

مرا ز مطبخ عشق خوش تو بویی بود

□

ای که بیازرده‌ای بی‌سببم بارها

□

گفت شرمی دار ای کوته‌نمد

□

آنکه از کوی آشنایی نیست

□

تا کی از تزویر باشم خودنمای

□

او را یکی ببین و چو بینی « و ان یکاد»

□

سایه‌ای بر دل ریشم فکن ای گنج روان

□

دانم این قصه به خسرو برسد هم روزی

□

خنک طفلی که دندان خرد یافت

□

لبت پوشیده برد از من دل گمراه و من هرگز

□

گفتم که بنما نردبان تا برروم بر آسمان

□

بر خار می‌نشینم، گل را ز دور بینم

□

گاهی ز جان بی جان شدم گاهی ز دل بریان شدم

□

گر چه از خاک سر کوی تو دورم کردند

□

به که نسبت کنمت در صف خوبان کانجا

□

راه بسیار درین خانه، ولیکن ما را

□

ستم ز عدل ندانم ز مستی ستمش

□

گهی ز چشمه‌ی جنت مرا شرابی داد

□

بر مثال دایره‌ی تعویذ هود

□

از فراق روی او یعقوب را

□

نیست از دست غمت جمعی به عالم گوییا

□

نه به اقرار دوستان شادیم

□

ای که طبیب خسته‌ای روی زبان من ببین

□

به گردان رخصت خونم به عالم

□

گل نقل بلبلان و شکر نقل طوطیان

□

زان دهان تنگ شیرینم بده

□

تا بگویم کاشکی یزدان مرا

□

تا تو به خود می‌روی، گر چه نه بد می‌روی

□

شش جهت از روی من شد همچو زر

□

ز طیره بر نظرم نیز راه خواب ببستی

□

ز محرمان سراپرده وصال شوم

□

ز جهانیان برآمد خبرم به می‌پرستی

□

ولیک طالع خورشید و مه سفر باشد

□

در دیده‌ی‌خود خیال رخسارت

□

پس بدادش شیر و خدمتهاش کرد

□

به وقت دیدنت ار در دعا کنم تقصیر

□

آسمان با قمری این همه نازش دارد

□

مرا مبر به تفرج، مکن حدیث تماشا

□

واعظ تو را که دامن ازینها فتاده پاک

□

به شمشیر عشقم سبک‌تر بکش

□

من ترکم و سرمستم ترکانه سلح بستم

□

زان زنخدان چو سیب تو بده یک بوسه

□

پس معرف گفت پور آن پدر

□

غم تو قوت دل خویش ساختند چنان

□

رازهایی که در دل پر خون است

□

خفته در خواب خوش کجا داند؟

□

لطفی نمی‌کنی که طفیل رقیب نیست

□

درون پرده‌ای، لیکن چو از ما پرده برگیرد

□

ای رحمت و پادشاهی تو

□

هم به معنی زهره را نایب مناب

□

گفت هرچه در کفم کاله و زرست

□

ملامت من بیدل مکن درین غرقاب

□

ز عود هندی پوشیده بر بلور زره

□

ز شاخ وصل تو دستم نداد میوه‌ی‌شیرین

□

عقل دیوانه شدی گر بنمودی لیلی

□

آشفته چون ما کاکلش، بر عارض همچون گلش

□

شاخ تر از باد کناری چو یافت

□

چشم ازان غمزه و رخسار بنتوانم دوخت

□

امرء القیس آمدست این‌جا به کد

□

هست از اندیشه در کنارم خون

□

صد گره هست از تو بر کارم

□

مرا تا او برفت از در نیامد در نظر چیزی

□

رقیب دامن پاکت گرفت و پاک نسوخت

□

در جهان کار رخ و قد تو بالا گیرد

□

یکی آهوی چون جانی برآمد از بیابانی

□

پیر ما را چگونه توبه دهد؟

□

ای ساربان با قافله مگذر مرو زین مرحله

□

کی در کنارم آید؟ چو زان میان لاغر

□

وگر در عشق از عشقت خبر نیست

□

به صید عاشق بیدل گشاده زلف تو چنگل

□

بتابد روی از من گر مرا در خلوتی بیند

□

باده رندآسا خوریم اندر صبوح

□

گلزار رخ دوست چو بی‌پرده ببینیم

□

گر به بستان آید آن گل‌چهر با این غنج و ناز

□

دل قوی دار و بکن حمله برو

□

دلم را خون تو میریزی و ترسم

□

پرده‌ی عشاق زلف رهزنت

□

هیچ کسم، گر بدل بر تو گزینم به دل

□

گر روی پاک و مجرد چو مسیحا به فلک

□

تاختن خواهد گرفتن بی‌سخن

□

دلتنگتر از میمم چون در طمع و بیمم

□

گفتی: بنشین که من بیایم

□

خورشید را حاجب تویی اومید را واجب تویی

□

هردم ز غصه، چیست نگویی مراد تو؟

□

مادر دهر نیاورد چو تو شیرینی

□

ز پی دویدن او جز به سر طریقی نیست

□

سفله طبع است جهان بر کرمش تکیه مکن

□

چو گل عهد تو بس ناپایدارست

□

باور کند خود عاقلی در ظلمت آب و گلی

□

ساقیانش، ز می عشق چو گردیدم مست

□

افلاک از تو سرنگون خاک از تو چون دریای خون

□

گر دام نهد غولی، در رهگذر گولی

□

از میان آب و گل برخاسته

□

از من خسته لب لعل تو دل خواسته بود

□

حاضر کنید توسن او کز سرشک من

□

آخرت زندان تن خواهد شدن

□

هزار خمره سرکه عسل شدست از او

□

بر لب بدخواه زدن آب وصل

□

زین سوی تو چندین حسد چندین خیال و ظن بد

□

تا بتو پرداختم خلوت دل را تمام

□

هر درختی پرنیان چینی اندر سر کشید

□

پس بی‌نشان افتاده‌ای، ورنه پس از چندین طلب

□

ای کعبه‌ی مشتاقان دریاب که بر ناید

□

بودم قدیمی خویش تو، از مذهب و از کیش تو

□

پشت قوی شد پشت قوی شد اختر دولت عدل و عنایت

□

ولایتیست دل و عشق آن صنم سلطان

□

ای دلبر و مقصود ما ای قبله و معبود ما

□

برد گمان که به شود خسته دلم به وصل تو

□

دواسبه راه رندان برگرفتم

□

سنگ چون بر پای او زد بوسه رفت از دست هوشم

□

فکار گشت ز بس آفرین لب گردون

□

هم جمال ماه رویش آب خوبان ریخته

□

صورت دل آمد و پیشم نشست

□

پیش تو کشم هر دم دست و کف محتاجی

□

ای عشق چون آتشکده در نقش و صورت آمده

□

مرا به زهد و نماز و ورع چه میخوانی؟

□

من این روز را داشتم چشم وزین غم

□

ای صنم چنگ ساز، تن چه زنی؟ رود زن

□

میدهی پهلوی خاصان به اشارت جایم

□

بپرس ز ابرو و مژگان خویش قصه‌ی من

□

عقل و خرد در جنون رفت ز دنیا برون

□

گر چه شد فرسوده عقل من ز دست زلف تو

□

اول شرابی درکشی سرمست گردی از خوشی

□

مرا گویند: دردش را بجوی از دوستان دارو

□

در عالم عشق عاشقان را

□

مرا که روی تو باید چه کار باد گری؟

□

گوی خوبی بردی از خوبان خلخ شاد باش

□

حساب من چه کند یار؟ آن چنان بهتر

□

گهی خورشید را مانم گهی دریای گوهر را

□

تو در پلاس سیه‌شان نظر مکن به خطا

□

ماییم مست و سرگران فارغ ز کار دیگران

□

اثری نیست درین پیرهن از هستی من

□

جان مازان است جان کو جان جان است

□

گر غنچه را ببویم و گیرم گلی به دست

□

تا بگویم که چه کشفم شد از این سیر و سلوک

□

پیش رخت ز شرم بریزند رنگها

□

در پی آفتاب تو سایه بدم ضیاطلب

□

من به صدق آمده‌ام پیش تو، بی‌رغبت از آنی

□

زانک افیونشان درین کاسه رسید

□

چو چین زلف او آشفته شد حالم

□

ندید از خود سر یک موی بر جای

□

تریاک زهر خوبان سیمست و من ندارم

□

طوطی نطق حریفان همه لال است و به کس

□

در دل نهادم مهر او و آن دل روان دادم بدو

□

منم مومی که دعوی من این است

□

شبی گر با خیال او بخوابی، آشنا گردی

□

از مه ستاره می‌بری تو پاره پاره می‌بری

□

بیم آنست که: یاد لب شیرین تو روزی

□

چند باشم آخر اندر راه عشق

□

ابرو چون کمان سازی، تا تیر غم اندازی

□

خون می‌چکاند از دل صد صید بی‌نصیب

□

گویی که: دین پرستم و دنیا پرست نه

□

به دارالکتب حاجاتم درآ که بهر اصغایت

□

عشاق تو در پیش گرفتند بیابان

□

نانی بده نان خواره را آن طامع بیچاره را

□

تو ای همراه، ازین منزل مکن تعجیل در رفتن

□

غرقه زانم در بن دریای خون

□

بیار من که رساند؟ که: بی‌جمال تو، یارا

□

آن که کرد آزار دل را جوهر شمشیر حسن

□

گفتم که: با تو نیست مجال حکایتی

□

فکنده در دل خوبان روحانی و جسمانی

□

مشتری قوسی نهادست از برای بزم من

□

بنگر که از شمشیر شه در قهرمان خون می‌چکد

□

به ایامی نمی‌شاید ز بامی روی او دیدن

□

در کارگاه دیده نگارا ز روی تو

□

معنی خود عرضه کرد بر من و دیدم درو

□

از ازل تا حال گوئی نخل بندان قدت

□

من دل رمیده حیران شده زان جمال و آنگه

□

دل ز دردش چه خوشی‌ها و طرب‌ها دارد

□

ز رخت عهد نجویم، ز لبت شهد نجویم

□

خود را مرنجان ای پدر سر را مکوب اندر حجر

□

تویی علاج غم ما تویی مسیح دم ما

□

چون اصل کار ما همه روی و ریا نمود

□

حکایت شب هجران و روز تنهایی

□

عشق از تنزل حسن گردد به خاک یکسان

□

گر امیدی که من دارم روا گردد ز وصل تو

□

لب تو است که شکر ز عین او روید

□

چو من پر شدم ز تو، ز من پر شد این جهان

□

غم جمله را نالان کند تا مرد و زن افغان کند

□

ایکه خوابت میبرد، بنشین، که با هم راست نیست

□

در آن مقام که دلهای عاشقان خون شد

□

سر یکی داریم و دریک تن نمیباید دو سر

□

ز آفتاب هجر مغز استخوانم گو بریز

□

عمر عزیز شد به سر، تخت عزیز گل نگر

□

تو ساقی خماری یا دشمن هشیاری

□

نشان مهر ورزیدن همان باشد که: هر ساعت

□

ای فتنه روم و حبش حیران شدم کاین بوی خوش

□

چون در میان نتوان کرد دست با شیرین

□

عشق دریایی است من در قعر او

□

گر نبودی میل و اومید ثمر

□

دوش آن صنم چه خوش گفت در مجلس مغانم

□

چو افراسیاب آگهی یافت زوی

□

داخله خارجه شارقه بارقه

□

آفتابی نام تو مشهور و فاش

□

رخ بر رخ شکر بنه لذت بگیر و بو بده

□

دو گوهر چو آب و چو آتش به هم

□

هر زمان باغ به زر آب فرو شوید روی

□

هین مشو پنهان ز ننگ مدعی

□

هر مرغ فکر کز سر شاخ سخن بجست

□

خروشی برآمد ز پرده سرای

□

گر تو بهایی بنهی تا که مرا دفع کنی

□

ور بکلی بی‌مرادت داشتی

□

ما رخ ز شکر افروخته با موج و بحر آموخته

□

سپهبد فرستاد خواننده را

□

می‌نتوان یافت سوی او راهی

□

گوید آری لیک من پابسته‌ام

□

حال مستعجل وصالی چون بود کاندر وداع

□

سپه یکسره نعره برداشتند

□

گه همچو باز آشنا بر دست تو پر می زنم

□

نیست در تقدیر ما آنک تو این

□

راتبه‌ی جانی ز شاه بی‌ندید

□

که آن را میان و کرانه نبود

□

دل به سختی نتوان کند از آن زلف بلند

□

علم و مال و منصب و جاه و قران

□

ماه و خورشید به منزل چو به امر تو رسند

□

که ایرج برو مهر بسیار داشت

□

دل ز حلقه دین گریزد زانک هست

□

اندرین کون و فساد ای اوستاد

□

با روی همچون ماه خود با لطف مسکین خواه خود

□

سپهدار دستان مر او را بخواند

□

از کف ساقیان روحانی

□

عدل قسامست و قسمت کردنیست

□

شاه شوریده سران خوان من بی‌سامان را

□

خروشی برآمد ز پیش سپاه

□

نظر می‌افکنم هر سو و هر جا

□

این قلاوزی مکن از حرص جمع

□

ای موسی عمران که در سینه چه سیناهاستت

□

برفتند هر پنج تا رودبار

□

امروز مرا رای چنانست که تا شب

□

خواب مرغ و ماهیان باشد همی

□

تا ملک حسن بر تو گرفت ای صنم قرار

□

برین برنیامد بسی روزگار

□

باری ز شکاف در برق رخ تو بینم

□

عشق از اول چرا خونی بود

□

ای نادره مهمان ما بردی قرار از جان ما

□

برآمد ز زاولستان رستخیز

□

چشم مشتاقان روی دوست را

□

در بنا هر سنگ کز که می‌سکست

□

بس که از یاران هم دردان جدا افتاده‌ایم

□

ورا گفت کان دو پسر جنگجوی

□

نهایتیست که خوبی از آن گذر نکند

□

گفت بهر مصلحت فرموده است

□

این دو ره آمد در روش یا صبر یا شکر نعم

□

برآشفت و گفتا که نوذر کجاست

□

باده هم چو گل احمر یا لاله‌ی سرخ

□

که کجا غایب کنم این کشته را

□

هر پاره از دل من و از غصه قصه‌ای

□

نبود ایچ فرزند مرسام را

□

باده ز فنا دارد آن چیز که دارد

□

که خلیفه داد ده خلعت مرا

□

بنما تو لعل روشنت بر کوری هر ظلمتی

□

بدو گفت کاکنون جزین رای نیست

□

بنهاده‌ام قدم به حرمگاه فقر در

□

نیست اندر عنصرش حرص و هوا

□

ای شمع دقت طلبم بین که در سراغ

□

چو بنشست بر تخت و گاه پدر

□

من رآی نورا انیسا یملا الدنیا هوی

□

خوش بیان کرد آن حکیم غزنوی

□

در خموشی هر سه را خطرت یکی

□

بکندند موی و شخودند روی

□

گر نبودم به مراد دل او دی و پریر

□

یک گروه از عشق و قومی بی‌مراد

□

چون از چمن نخل جوان برد به زحمت باغبان

□

یکی ترک بد نام او بارمان

□

از شاه بی‌آغاز من پران شدم چون باز من

□

گفت احمد را رضیعم معتمد

□

معذور دارم خلق را گر منکرند از عشق ما

□

نخست از ده و دو درخت بلند

□

از نیم ذره پرتو خورشید روی تو

□

بی‌نوا گردی ز یاران وابری

□

طرب فزا شده دشت جنون که خاک من آنجا

□

چنان بی‌گزندش برون آورید

□

چنان در نیستی غرقم که معشوقم همی‌گوید

□

ظاهرش چوبی ولیکن پیش او

□

ای عقل کل ذوفنون تعلیم فرما یک فسون

□

سخن رفت هر گونه با موبدان

□

بر سر اهل وفا سایه نینداختی

□

عاقلی گفتش که بگذار ای فتی

□

شهر دل زود بپرداز که از چار طرف

□

دو خورشید بود اندر ایوان او

□

گویند اشک چشم تو در عشق بیهده‌ست

□

چونک با شیخی تو دور از زشتیی

□

امشب ستایمت ای پری فردا ز گفتن بگذری

□

چو مهراب را پای بر جای دید

□

از سر زلفش به دل عاشقان

□

در رکاب او امیران قریش

□

من بودم و دلی و هزاران شکستگی

□

همه پهلوانان روی زمین

□

چو از صبرم همه فریاد کردند

□

سوی ساحل می‌فشاند بی‌خطر

□

گل را مجنبان هر دمی تا آب تو صافی شود

□

بجنبید مرسام را دل ز جای

□

خار در پای گل شکست هزار

□

ای دهلهای تهی بی قلوب

□

که دران نشه تو را دست هوس سوده به گل

□

چو آمد به نزدیکی بارگاه

□

در باغ بجز عکس رخ دوست نبینیم

□

که چه خسپی آخر اندر رز نگر

□

بس مرغ پران بر هوا از دام‌ها فرد و جدا

□

بپرسید و گفتا چه بودت بگوی

□

ای در سرم سودای تو جان و دلم شیدای تو

□

پس چرا پنهان شود که‌جو بود

□

خوش آن نگار که چون کار و بار حسن آراست

□

ابا لشکر نوذر افراسیاب

□

نیستم از روان‌ها بر حذرم ز جان‌ها

□

زو چو استعداد شد کان رهبرست

□

غیر دنیا پس چه باشد آخرت

□

سپهبد سوی کاخ بنهاد روی

□

تا تو کردی به سوی ما نظری

□

اولین خلعت که خواهی دادنم

□

وصل نامخصوص یار آدم کش است ای همدمان

□

خزروان ابا تیغ‌زن سی هزار

□

نیزه به دستم داد شه تا نیزه بازی‌ها کنم

□

گفت آری او حفیظست و غنی

□

ما گوی سرگردان تو اندر خم چوگان تو

□

سوی کشور هندوان کرد رای

□

نرگس خون‌ریز تو تیر جفا ریخته

□

بر سوم پایه عمر در دور خویش

□

دلی که جا به دلی کرد احتیاج کجا

□

همی گفت اگر اژدهای دژم

□

باغ و جنانش آب روانش

□

قاهری دزد مقهوریش بود

□

تا سبزه گردد شوره‌ها تا روضه گردد گورها

□

ابر کیقباد آفرین کن یکی

□

گر بقا خواهی فنا شو کز فنا

□

میوه‌ی مکروه بر من خوش شدست

□

بسته‌ام در خم گیسوی تو امید دراز

□

یکی داستان زد جهاندیده کی

□

که تا ز بحر تحیر برآورد دستش

□

درگهی را که آزمودم در کرم

□

طاقت من زین صبوری طاق شد

□

که بی‌گه ز درگاه بیرون شوید

□

اندیشه کن تو روزی کین خفتگان ره را

□

هر چه در دل داری از مکر و رموز

□

خرد در زنده رود انداز و می نوش

□

بیامد گرازان به درگاه سام

□

اگر خواهی که روزافزون بود کار

□

بانگ زد بر روزن قصر او که کیست

□

این ابر را گریان نگر وان باغ را خندان نگر

□

همی شاه را تخت پیروزه ساخت

□

ما خسته نشینیم و تو در چشمه‌ی نوشی

□

فرج استر لایق حلقه‌ی زرست

□

با ضعف و ناتوانی همچون نسیم خوش باش

□

بفرمودمت کای برادر به کش

□

ربنا اتمم لنا یوم التلاقی نورنا

□

قرب نه بالا نه پستی رفتنست

□

ان القلوب فرجت ان النفوس زوجت

□

بفرمود تا نوذر نامدار

□

مشکی که بر خط تو گردی است

□

گفت گل سنگ ترازوی منست

□

دست از مس وجود چو مردان ره بشوی

□

بدان تا بپرسند ازو چند چیز

□

گاهی بود در تیرگی گاهی بود در خیرگی

□

اغنیا ماننده‌ی سرگین‌کشان

□

کیست مولا آنک آزادت کند

□

نبیند چو تو نیز گردان سپهر

□

کردی سیاه زلف دوتا را که در غمت

□

گفت ازین خشم خدا چه بود امان

□

مر غول را برافشان یعنی به رغم سنبل

□

ندیدند روزش کشیدن دراز

□

نظر اندر زمین می‌کرد یارم

□

گرچه عفریت اوستاد سحر بود

□

بود شب‌های مخوف و منتحس

□

که افراسیاب آن بد اندیش مرد

□

در کسوت کادالفقر از کفر زده خیمه

□

یک دم ار مجنون ز خود غافل بدی

□

بیا که لعل و گهر در نثار مقدم تو

□

چو بشنید سالار ترکان پشنگ

□

آن که چون سایه ز شخص تو جدا نیست منم

□

چون بهامان که وزیرش بود او

□

گفتا چیست این ای فلان گفتم که خون عاشقان

□

دلیران و گردان توران سپاه

□

روشنی بر آسمان زین آتش جشن سده‌ست

□

مر مرا سوی کهستان راندند

□

سگت آهسته نهد پا به زمین از غیرت

□

همه پیش رستم همی راندند

□

در عشق دلداری مانند گلزاری

□

تا بداند که به زر طامع نه‌ایم

□

در مجلس ما سرخوش آ برقع ز چهره برگشا

□

که چون شب شود ما شبیخون کنیم

□

عشق تو طوفان و جان‌ها شبنمی

□

تانیاید هر دو خصم اندر حضور

□

به کف شمشیر و رد سر باده چند اغیار را جوئی

□

چو افراسیاب آن سپه را بدید

□

مکن ناموس و با قلاش بنشین

□

چون بزد صوفی به جد در چاشتگاه

□

آمد شراب آتشین ای دیو غم کنجی نشین

□

شکم گشت فربه و تن شد گران

□

چون توان بود برین درد صبور

□

بنگر آخر چونک واگردید تفت

□

از لطف عام کردی در بزم خاص باهم

□

چو شد سلم تا پیش دریا کنار

□

دل از بریشم او چون کلابه گردانست

□

قصد شه از حارسان آن هم نبود

□

ما کاهلانیم و تویی صد حج و صد پیکار ما

□

همی گفت هرچند کز پهلوان

□

حاجت نبود به تیغ کشتن

□

جمله ذرات زمین و آسمان

□

به بحر هجر چو لشگر شکست کشتی جان

□

چو کشواد و خراد و برزین گو

□

روی تو گلستان و لب تو شکرستان

□

سایه‌ی او را نبود امکان دید

□

پای تویی دست تویی هستی هر هست تویی

□

سپاس از جهاندار فریادرس

□

هزار بتکده کنده قوی‌تر از هرمان

□

که چرا آتش به من در می‌زنی

□

خونم بخور که هیچ ملک با چنان جمال

□

ز بس گونه گون پرنیانی درفش

□

خواهی که مرا بینی ای بسته نقش تن

□

پس سلامش کرد در حال آن حشیش

□

پس کشیدندش به شه بی‌اختیار

□

چنان ساخت کاید بدان حصن باز

□

چه راه است این نه سر پیدا و نه پای

□

این دعا بسیار کردیم و صلات

□

بختم ز وصل یک دمه آن مرهمی که ساخت

□

نشستند هر دو به اندیشگان

□

اندک اندک روی سرخش زرد شد

□

گفت خاتونیست از اعیان شهر

□

ما همی‌گفتیم کم نال از حرج

□

چنین گفت کاین نامه‌ی پندمند

□

تو را دو زلف شب آسا برای آن دادند

□

گفت آخر خلوتست و خلق نی

□

تن و جانم فدای نرگس غماز او بادا

□

یکی آنکه پیمان شکستن ز شاه

□

دهان مگشای بی‌هنگام و می ترس از زبان من

□

ژنده‌ها از جامه‌ها پیراسته

□

قاصد چو نوید وصل با من می‌گفت،

□

یکی نامه بنوشت ارتنگ‌وار

□

گفته‌ای ترک تو بخواهم کرد

□

بر سر زر تا چهل منزل براند

□

بیزاریش چو داد ز یارم برات وصل

□

برفتند هر دو گرازان ز جای

□

همه اجزای او مستی گرفته

□

خواهرانت را ز بخششهای راد

□

منصب دنیا نمی‌دانی که چیست؟

□

جهانی سوی او نهادند روی

□

جهان پلی است بدان سوی جه که هر ساعت

□

تا قیامت می‌زند قرآن ندی

□

ای گلبن جوان بر دولت بخور که من

□

برفتند و بردند رنج دراز

□

اوست یقین رهزن تو خون تو در گردن تو

□

دیو گر خود را سلیمان نام کرد

□

در علم رسوم گرو مانده

□

شما یک به یک رازدار منید

□

گر بنماید زبانه‌ای روی

□

گردن این مثنوی را بسته‌ای

□

در حشر گر آید نم رحمت ز کف تو

□

دلیران توران برآویختند

□

ای عشق زیبای منی هم من توام هم تو منی

□

آن شخولیدن به کره می‌رسید

□

هان، مشو مغرور بر افعال خود

□

چو دیدند روی برادر به مهر

□

چون بلور شکسته، بسته شود

□

تا همی خایید هر یک از غضب

□

من فکندم خویش را از خاکساری در رهش

□

چو از جایگه بگسلد پای خویش

□

سوی آن دریای مردی و بقا

□

بر همه تسخرکنان اهل خیر

□

تا کی ای عندلیب عالم قدس!

□

این چه می‌گویی دعا چه بود مخند

□

شهرگردی خودنمایی رهزنی

□

صوفیان گفتند صدق قال او

□

بر در میکده رندان قلندر باشند

□

گفت اینجا ای عجب مصحف چراست

□

ای بده جانتر ز جان دیدار عشق

□

گفت پیغامبر که چون کوبی دری

□

من عدوم مر تو را، با من مپیچ

□

پا برهنه می‌روی بر خار و سنگ

□

شاخش ملون همچو قوس قزح

□

یا جبال اوبی امر آمده

□

ما عیب کس به مستی و رندی نمی‌کنیم

□

دست نه و جزو برهم می‌نهد

□

چشم بدی که بد مرا حسن تو در حجاب شد

□

هین مرا بگذار ای بگزیده دار

□

این فضا دارد هنوز از آه مظلومان اثر

□

چون نمی‌آید ورا رنجوریی

□

چون مرا از خواب خوش بیدار کرد

□

میل معشوقان نهانست و ستیر

□

آمرزش نقد است کسی را که در این جا

□

هر درختی شاخ بر سدره زده

□

ای یار من وی خویش من مستی بیاور پیش من

□

مدتی جوشیده‌ام اندر زمن

□

تا کی ز علایق جسمانی

□

زانک خود ممدوح جز یک بیش نیست

□

سری به تیغ تو دادم دریغ اگر نپذیری

□

ممنان معدود لیک ایمان یکی

□

بیا ساقی آن می که عکسش ز جام

□

آن تو افکندی چو بر دست تو بود

□

چونک خورشید سوی عقرب رفت

□

هم‌چو مردار اوفتاد او بی‌خبر

□

یارب، به نبی و وصی و بتول

□

چونک دود و شور او بسیار شد

□

از شکنج زلف رستم افکنت

□

بت‌شکن بودست اصل اصل ما

□

آن که افکنده به همت دو جهان را ز نظر

□

گفت وا ویلی چه حکمست این چه داد

□

درون پرده شب‌ها لطیف دزدانند

□

مرغ و ماهی در پناه عدل تست

□

پا مکش از دامن عزلت به در!

□

این چراکردی شتاب اندر سباق

□

بشنو ز من اشعار ملک ناصردین را

□

میل جان اندر حیات و در حی است

□

ترسم افتد ز زبانم به تر و خشک آتش

□

چون بخارا می‌روی دیوانه‌ای

□

تو بگشا چشم تا مهتاب بینی

□

از پی آن گفت حق خود را علیم

□

نه شبش را فروغی از مصباح

□

لیک از نور محمد من کنون

□

گر ز مژگانت جراحت رسدم

□

آن شیاطین بر عنان آسمان

□

دوش چون پنهان ز مردم می‌شدی مهمان دل

□

سفره‌ی او پیش این از نان تهیست

□

دل سجده کنان به پیش آن چشم

□

گفت شاهنشه جرااش کم کنید

□

بی‌وفا نگار من، می‌کند به کار من

□

دیگران گردند زرد از بیم آن

□

کسی داند فراز و شیب این راه

□

پس وزیرش گفت کین اندک بود

□

من کی آزاد شوم از غم دل چون هر دم

□

صنعت زراد او کم دیده بود

□

زان کس که شدی جانش زان کس مطلب دانش

□

گرچه چون دریا برآوردند کف

□

چالاک شدند، پس به یک گام

□

هست زندان صومعه‌ی دزد و لیم

□

باده خوریم و ز جهان بگذریم

□

امة العشق الخفی فی الامم

□

گر بسازم به جفا لیک چه سازم با این

□

درد سر افزاید استا را ز بانگ

□

تو لقمه ترشی دیر دیر هضم شوی

□

کور گفتش آخر آن یاران تو

□

وانگاه بگو به بهائی زار

□

پیش ازین گفتیم بعضی حال او

□

رز چرا ترسد ای شگفت ز باد

□

کو به کف سرگین سگ ساییده بود

□

جلوه گاه طایر اقبال باشد هر کجا

□

چون به نزدیکی رسیدم من ز راه

□

باده چو زر ده که زرم ساغر پر ده که نرم

□

تو چه دارویی چیی نامت چیست

□

از دشت غصه خاست غباری کزین مکان

□

هم کرامتشان هم ایشان در حرم

□

از طلبی که داشتم، چون بنشستم اندکی

□

گفته با خود در سحرگه کای احد

□

عجیب واقعه‌ای و غریب حادثه‌ای

□

روز خفاشک نیارد بر پرید

□

ببزم فرومایگان ایستادن

□

می‌گریزانیدش از هر نیک و بد

□

در کیش عشقبازان، راحت روا نباشد

□

می‌کشد شیر قضا در بیشه‌ها

□

ای میوه‌ی دل من، لابل دل

□

جان تو کاندر فراقم می‌طپید

□

گر من به گردون سر دهم دود تنور صبر را

□

خاک بر سر کرد و جامه بر درید

□

ستمها میکشید از باد و از خاک

□

زود عبدالمطلب دانست چیست

□

طفل ابجد خوان عشقم، با وجود آنکه هست

□

با شتاب او آنچنان می‌تاخت جفت

□

از صوف صفای دل نمی‌یابم

□

کالبد نامه‌ست اندر وی نگر

□

گردد از قحط طراوت چون گلت بی‌آب و رنگ

□

گر هزاران طالب‌اند و یک ملول

□

تا خر لنگی فتاده‌است ز سستی

□

قصد ما سترست و پاکی و صلاح

□

می‌کند زلفت منادی بر در دلها که من

□

نقش ما این کرد آن تصویرگر

□

آن شد از ابر همچو سینه‌ی غرم

□

بطن چارم از نبی خود کس ندید

□

سیاست که ز اظهار عشق کرده خموشت

□

گفت رو بفروش خود را و بره

□

هنوز نیک و بد زندگی بدفتر عمر

□

تو درین جوشش چو معمار منی

□

صمت عادت کن که از یک گفتنک

□

مادرانشان خشمگین گشتند و گفت

□

روزی گرم بخوانی از بس که شاد گردم

□

نی غلط گفتم که کر گر سر نهد

□

تو را آن یار می‌سازد که باشد قبله‌اش غیری

□

ای امام چشم‌روشن در صلا

□

من ز خون، رنگین شدم در مشت تو

□

ز لشگرگه روس بانگ جرس

□

قم توجه شطر اقلیم النعیم

□

گفت پیغامبر که شیخ رفته پیش

□

چو در حضور تو ایمان و کفر راه ندارد

□

به غلغل درآمد جرس با درای

□

در این صوفی وشان دردی ندیدم

□

قصرها خود مر شهان را مانسست

□

چو کار آگهان کار بایست کردن

□

یکی گرز هفتاد مردی بدست

□

گفتم: ز شیخ صومعه، کارم شود درست

□

گاو گستاخ اندر آن خانه بجست

□

عشق او دل خواهد و زین چاره نیست

□

دگر باره در کارزار آمدند

□

آن که در کشتن من دست اجل بست به چوب

□

بازگونه کرده‌ای معنیش را

□

گفت، بدکردار را بد کیفر است

□

فلک ناقه را زان سبک رو کند

□

جمعی به تو مشغول و تو غایب ز میانه

□

خوش سلامتشان به ساحل با زبر

□

من آن شهرم که سیلاب محبت ساخت ویرانم

□

سوی میمنه رومی و بربری

□

غیر کم حوصله را بار دل از پای نشاند

□

لیک جان در عقل تاثیری کند

□

دزدند خود پرستی و خودکامی

□

بگو ای سخن کیمیای تو چیست

□

روز از دود دلم تاریک و تار

□

مغز خر خوردیم تا ما چون شما

□

این قدر آگهم کز آتش عشق

□

خداوند فرمان و فرمانبران

□

تا به غایت من گمراه نمیدانستنم

□

او همی‌پنداشت کایشان در همان

□

بخود گفتا کازین شاخ تنومند

□

درآمد ز دریا به غریدن ابر

□

طمع وصال گفتی که به کیش ما حرام است

□

منبلی نی کو بود خود برگ‌جو

□

تا به پیرانه‌سرت جام دمادم بخشند

□

چون شد آن روز غم عنان گیرش

□

ازبار غم چو یکشبه ماهی به زیر کوه

□

از پس ده سال او از اشتیاق

□

روان پاک را آلوده مپسند

□

تهی گشته بازار خاک از خروش

□

رود محنت دهر از یاد من

□

آه آهی می‌کند آهسته او

□

از بس که نشان از بجستم

□

راه می‌جست بر مصالح کار

□

بر اهرمن نتابد انوار اسم اعظم

□

اتصالاتی میان شمعها

□

سرمست پر گشود و سبکسار برپرید

□

عقل در گنبد دماغ سرش

□

ای خوش ایام شام و مصر و حجاز

□

دست و پا شاهد شوندت ای رهی

□

من و تو هر دو تمامیم بهم

□

همه آفریدست بالا و پست

□

من که ملول گشتمی از نفس فرشتگان

□

چونک با تکبیرها مقرون شدند

□

گریه‌ام بهر پدر نیست که او

□

شاه رومی قبای چینی تاج

□

فکر کم ان کان فی غیر الحبیب

□

مهربانی مر ترا آگاه کرد

□

بس روز که در هوای رویت

□

چو کردی چراغ مرا نور دار

□

چو ز مهر دستانم به سر آمدند کس را

□

این کی بخشیدت خریدی وارثی

□

صبح رحمت نگشاید همه تاریکی

□

محمد کازل تا ابد هر چه هست

□

آن قیامت قامت پیمان شکن

□

این بگفت و گریه در شد های های

□

گه کند این پرتو آن سایه نهان

□

سرسبزپوشان باغ بهشت

□

ممنون ساقیم که به روی تو پاک ساخت

□

کشت گاوم را بپرسش که چرا

□

بس است این انزوا و خاکساری

□

فروزنده‌ی کوکب تابناک

□

چند باشم مورع‌الخاطر

□

چون ز مفلس زر تقاضا می‌کنی

□

زین دریاها که پیش دارم

□

وانچه بود از معاش و مرکب و چیز

□

جنبیده چون لب تو به مستانه حرفها

□

تجربه و تعلیم بیش و کم کند

□

هم ضیاع و هم عقارش می‌شمرد

□

جهان در بدو نیک پروردنست

□

هر کسی، نوعی از آن را رو کند

□

ای بسا کارا که اول صعب گشت

□

ای کاش ببینند جراحات درونم

□

جهان آفرین وز جهان بی نیاز

□

بودیم ز ذرات به خورشید رخش نی

□

بامدادان از برای امتحان

□

وقت گذشته را نتوانی خرید باز

□

علم برکش ای آفتاب بلند

□

اعطنی کأسا من الخمر الطهور

□

عیب خود یک ذره چشم کور او

□

عجایب نامه‌ی عشقت به پایان چون برم آخر

□

ناف هر چشمه رود نیلی شد

□

امید در شب زلفت به روز عمر نبستم

□

خان و مان رفته شده بدنام و خوار

□

خندید نخ که ما همه جا با تو همرهیم

□

هر یکی با آن دگر گفتند سر

□

مرده‌ی صد ساله یابد از تو جان

□

جمله محروم و ز خوف از چشمه دور

□

تیر چشمش که عالمی خون داشت

□

در فلان صحرا درختی هست زفت

□

می ده که گر چه گشتم نامه سیاه عالم

□

که بگوید دشمنی از دشمنی

□

چون دید هیچ نیست فکندش بخاک و رفت

□

تا رمیدی مرغ زان طبلک ز کشت

□

تا کس نبرد ره به شناسایی ذاتم

□

آن یکی گوید درین ره هفت روز

□

بی سر و پای توام گرچه به جان خواستن

□

خویشتن آویخت بس مرد و سکست

□

کسی کو خرمن تمکین دهد بر باد بهر او

□

آن طرف که عشق می‌افزود درد

□

در طرف بوستان، دهن خشک تازه کن

□

در مقامی مسکنی کم ساختی

□

گوی دولت آن سعادتمند برد

□

گر بیاماسد مرا دست و شکم

□

دل دهان دل به دوستی دادند

□

دید شیطان از ملایک اسپهی

□

یاد باد آن کو به قصد خون ما

□

گربه می‌بیند بگرد خود قطار

□

ز روز نیکبختی یادها کرد

□

بس که اندر وی غریب عور رفت

□

حاصل ما از جهان نیست بجز درد و غم

□

زانک منبع او بدست این رای را

□

ادریس دین حدیقه‌ی فردوس تازه یافت

□

خلق پرسیدند کای عم رسول

□

توانم آن زمان در عشق لاف دردمندی زد

□

تا کنون اندر حرب بودم ز زیست

□

بجز خوبی و پاکی و راستی

□

طفل ماهیت نداند طمث را

□

مرا امید بهبودی نماندست، ای خوش آن روزی

□

تا برون نایی بنگشاید دلت

□

حشم کرشمه از پیش و سپاه غمزه از پس

□

این یکی بدریست می‌آید ز دور

□

شد حظ عمر حاصل گر زان که با تو ما را

□

آنک در فتوی امام خلق بود

□

که بر نکرده سر از خاک، در بسیط زمین

□

پاره‌های نان و لالنگ و طعام

□

السلام ای پیکر زایر نوازت زیر خاک

□

سنقر آن دم طاس و مندیلی نکو

□

چو دخترم آمدم از بعد این چنین پسری

□

سنگ را گویی که زر شو بیهده‌ست

□

منم کاورد کوه محنتم چون زور بر خاطر

□

ذوق جمعیت که بود و اتفاق

□

هرگز تو بار زحمت مردم نمیکشی

□

گر دوا را این مرض قابل بدی

□

تو نپنداری کزین لاف و دروغ

□

گفت کم گیرم سر و اشکمبه‌ای

□

شب گر به جای شمع نشینی میان جمع

□

آن بیابان پیش او چون گلستان

□

گر قبا ترکانه پوشیدن چنین است ای پسر

□

چونک تابستان بیاید من بچنگ

□

بگریست مرغ خرد که برخیز و سرخ کن

□

گفت کودک سلم الله علیک

□

و اخلع النعلین، یا هذا الندیم

□

خیره گشتم خیرگی هم خیره گشت

□

صحف مینا را ده آیت‌ها گزارش کرده شب

□

تو چه دانی سر چیزی تا تو کل

□

ای اجل چندان که خواهی کامرانی کن که هست

□

چشمه‌ای دید از هوا ریزان شده

□

کنون شکسته و هنگام شام، خاک رهم

□

چون زبانهای بنی آدم همه

□

ای بهائی، شاهراه عشق را

□

هرکجا باشد شه ما را بساط

□

هر کجا کز لعل جانان دم زنند

□

که به دعوی الهی شد دلیر

□

از خدا بهر تو خواهم صد بلا اما اگر

□

باد آمد شاخ را سر زیر کرد

□

از ظلم رهزنی، ز رهی ماند رهروی

□

افت خیزان می‌رود مرغ گمان

□

شنیدم گرم داری حلقه، ای دوست!

□

گفتمش این علم نه درخورد تست

□

نعل سمند و افسر شروان شهان به قدر

□

آن کشنده‌ی گاو عقل تست رو

□

چو به قصر تو کسی نگرد سر کنگران

□

همچنانک سهل شد ما را حضر

□

گفت فردا به گلستان باز آی

□

چرکن و آلوده گفت ای خادمه

□

امسال اشگها همه در دیده‌هاست جمع

□

این زمان این احمق یک لخت را

□

فغان که پرده ز کارم فکند پنجه عشق

□

گفت در بیعی که ترسی از غرار

□

تا کی از سیم و زرت کیسه تهی خواهد بود

□

نه مهم بارست و سه ماهم فرح

□

خشک شد زمزم پاکیزه‌ی جان ناگه

□

قوم دیگر می‌شناسم ز اولیا

□

الهی الهی، به سبطین احمد

□

گفت موسی این جهان مردنست

□

پس بگوئید ز من با پدر و مادر من

□

گردش او را نه اجر و نه عقاب

□

نیاری پای کم ای دل که خواهد کرد ناز او

□

جنبش خلق از قضا و وعده است

□

چونکه فردا شد و پژمرده شدم

□

رو بگرداند به سوی دست چپ

□

جور کم، بوی لطف آید از او

□

که ز مصحف کور می‌خواندی درست

□

سرو بالای تو پیرایه‌ی هر بستانی

□

سایه‌ی آن را نمی‌دیدند هیچ

□

گذر به تربت ما یار کمتر از همه کرد

□

ناگهانی آن مغیث هر دو کون

□

رخسار خویش را نکنی روشن

□

خود مرا آگه نکرد از رنگ من

□

بهشتم می‌دهد رضوان به طاعت

□

هر دو پا شست و به موزه کرد رای

□

جام بلور از جوهرش، سقلاب و روم اندر برش

□

دست و پا در خواب بینی و ایتلاف

□

هلالی شد تنم زین غم که با طغرای ابرویش

□

آن یکی می‌گفت ای کشتی بتاز

□

زاغکی شامگهی دعوی طاوسی کرد

□

این همی گفت و ذباله‌ی نور پاک

□

مرابگوش رسانیدی از جفا حرفی

□

اتفاقی نیست این ما بارها

□

جان در بهای بوسه‌ی شیرین توان گرفت

□

گفت جاروبی ندارم در دکان

□

بترس از آن که چه باران لطف بر همه باری

□

بس که می‌افتاد از پری ثمار

□

شکسته شد پر و بالی، نزار گشت تنی

□

هم بدان‌جا پای چپ و دست راست

□

تیشه‌ی بیداد و ظلمت ریشه‌ی مخلوق کند

□

چون شما در دام این آب و گلید

□

رفت آنچه رفت و روی زمین همچنان نژند

□

هرکه دیدش در بخارا گفت خیز

□

دوشم از عشق نهان هر گوهر راز که بود

□

سیل و جوها بر مراد او روند

□

شکوفه‌های من از روشنی چو خورشیدند

□

موسیا تو قوم خود را هشته‌ای

□

تازه گردید از تو جان مبتلا

□

این نظر با آن نظر چالیش کرد

□

چنگ در بر گرفت و خوش بنواخت

□

بعد از آن دیدم درختان در نماز

□

دل بردن چنین ز اسیران ساده دل

□

ناگهان چشمش سوی دریا فتاد

□

ترا همیشه ازین نکته با خبر کردم

□

من همی‌افتم برو در هر دمی

□

رندیست ره سلامت ای دل!

□

پیش او بر رست از روی زمین

□

ز مه جام و ز افلاک صوت اسم و دارم

□

ساخت سرگین‌دانکی محرابشان

□

طریق صدق بیاموز از آب صافی دل

□

چون زبانه‌ی شمع پیش آفتاب

□

حله‌ی دل نشود اطلس و دیبایش

□

خاصه در هنگام خشم و گفت و گو

□

ور نبود بر سر خوان، آن و این

□

جز از آن میوه که باد انداختش

□

آن تنگ دهان تو ز بیجاده نگینیست

□

شکر منعم واجب آید در خرد

□

حبیبا در غم سودای عشقت

□

گفت ای سگ جد او را کشته‌ای

□

ز هر گردی، برون افتادی از راه

□

بوک روزی نبودت چون می‌روی

□

فرخ آنکو رخش همت را بتاخت

□

هر کجا سایه‌ست و شب یا سایگه

□

سینه‌ی ما کوره‌ی آهنگر است

□

رفت بر بام و فرو آویخت سر

□

کرده‌ام توبه به دست صنم باده فروش

□

کودکان افسانه‌ها می‌آورند

□

این یکی، وصله‌ی زانوش نمود

□

روز دیگر جمله خصمان آمدند

□

ورنه ما شوریدگان در یک سجود

□

خون نخسپد درفتد در هر دلی

□

گفت وقت گلست باده بخواه

□

فال بد رنجور گرداند همی

□

تیره گشت آینه‌ی پاکی آن مه به خلاف

□

مر سگان را عید باشد مرگ اسپ

□

کشتن اندر باغ جان هر لحظه‌ای رنگین گلی

□

چه رئیسی جست خواهیم از شما

□

ناگهان آتش چکان سیفی برآمد کز هوا

□

بر سگانم رحمت و بخشایش است

□

بر قد همت قبای عزله بریدم

□

ما خروسان چون مذن راست‌گوی

□

پیش رویت چون به یک دم جان ندادیم از نشاط

□

این بخارا منبع دانش بود

□

گاه سلخ و غره بشمردیم و گاهی روز و شب

□

چندین چه غمزه می‌زنی از بهر کشتنم

□

چون بوقلمون، به صد طریقت

□

گفتی که غلام من نشد خسرو

□

مجلس به لب جوی بر ای شمسه‌ی خوبان

□

دلم ببردی و ترسم که دردان رسدت

□

ز چشم من بپرس اوضاع گردون

□

گر غمزه‌ی تو جوید شاگرد به خون‌ریزی

□

ماه چون شب شود، از جای بجائی حیران

□

رخسار تو در جهان فروزی

□

یا ایها الساقی أدر کأس المدام فانها

□

ای صبا گر گذری برسرآن کو برسان

□

بر نخل بخت و گلبن امیدم ای دریغ

□

گر گهر صلح پذیرد نظام

□

بی‌خدنگت یاددارم صد جراحت بر جگر

□

زان غمزه عزم کین مکن تاراج عقل و دین مکن

□

سوختن بگداختن چون شمع و بزم افروختن

□

عالمی را بکش از غمزه که ترکان به خدنگ

□

بر یکی عابد، در آن صحرا گذشت

□

سود بگردون سر شنگرف سای

□

گر بود تو بود بود ما نی

□

رو تو چو خورشید زمشرق برای

□

عیان نشد که چرا آمدم کجا رفتم

□

هر ساعتی که می گذرد قامتش به دل

□

آمد طبیب بر سر بیمار خویش، لیک

□

مگر بیدار شد بختم که آن روی که درخوابم

□

ز گلزار معنی، نه رنگی، نه بویی

□

بگوش ره ندهی ناله‌ی مرا چه کنم

□

چون عقل و جان عزیز و غریب است لاجرم

□

به عشق از گریه هم ماندم چه جویم

□

دور از بزم تو ماندم که ز می‌شستم دست

□

آهسته رو ای صبا بدان بام

□

کسی بمثل من اندر نبردگاه جهان

□

خونم مخور ای دوست که این باده غم آرد

□

بود اما بودنی علمی و بس

□

ناله‌ی هر عاشق از دل افگار خویش

□

هر جا بت سر مستی با جام شراب آید

□

ساقی برخیز و یار بنشان

□

به خاک درگهت چه تفاوت اگر نهیم

□

مائیم و سر کوی تو گر پیش نخوانی

□

دوش سنگی چند پنهان کردم اندر آستین

□

تاتو ندانی که درین جستجوی

□

چون رشته‌ی ایمان من، بگسسته دیدند اهل کفر

□

پرتو رویش چو می‌تابد ز دور

□

لرزان ستارگان ز حسام حسام دین

□

همی کردم حدیث ابرو و مژگان او هردم

□

مصوران قلم از مو کنند تا نکشند

□

گلگشت باغ می کند امروز سرو من

□

جان زبون گشته است و در بند تنیم

□

بلی کز مدد سرشک خونین

□

تا چند زنی ز ریاضی لاف؟

□

عاشق و مستم و رسوایی خویشم هوس است

□

رخ رخشان بنما، دیده‌ی جان را بفروز

□

پرده برگیر ز رخ تا که دعایی بکنم

□

جان فدای گوشه‌ی آن چشم مخمورانه باد

□

کشتن من بر رقیب انداز وخود رنجه مشو

□

نیاسودم از کوشش و کار کردن

□

شکرگو ، ار فقر نفست را کشد ، زیرا خلیل

□

نان و حلوا چیست؟ گوید با تو فاش

□

آفاق را گردیده‌ام مهر بتان ورزیده‌ام

□

آن را که تن به اب و هوای ری آورند

□

خسرو خسته که ماندست به دهلی دربند

□

ای جرعه نوش مجلس جم سینه پاک دار

□

اگر قضاست که میرم به عشق تو آری

□

درزی شو و بدوز ز پرهیز پوششی

□

تندی سیلاب ز بالای کوه

□

تا باد صبا پیچ سر زلف تو وا کرد

□

غرق خونم که میخلد هر دم

□

گفتم: چه چیز باشد زلفت در آن رخت؟

□

گفتی به وصلت روزی نوازم

□

آن که دی بر من کشید از غمزه صد شمشیر تیز

□

گر نه کباب کردن دلها شدش حلال

□

نه تن این، بر دل تو بار بلاست

□

شد نقاب عارضش زلف سیاه

□

در روضه‌ی تو خیل ملایک، ز مهابت

□

من ز غم گل‌رخی ژاله فشانم چو اشک

□

آن کعبه‌ی محرم نشان، وان زمزم آتش فشان

□

نگه کرد بیژن درفشش بدید

□

پروانه او گر رسدم در طلب جان

□

دل در جهان مبند که کس را ازین عروس

□

ز نیک و زشت و گل و خار و مردم و حیوان

□

ز زلف و رخ، بتان را روز و شب داد

□

سهل باشد در ره فقر و فنا

□

غلغل تسبیح بگنبد درون

□

با تو ای می غم ایام فراموشم شد

□

خطابش راست دو نقطه فرو خوان

□

اورنگ کو گلچهر کو نقش وفا و مهر کو

□

اهل سفر را همه بروی گذر

□

بسکه دیگرگونه گشت آئین تن

□

بیشتراز علم و ادب بهره مند

□

گفت: بیرون است از حد شمار

□

گر جهانی غم است در دل من

□

من خری دیدم کو مسخ نبود

□

منم و هزار پیچش زخیال زلف در دل

□

چون مصلحت اندیشی دور است ز درویشی

□

جز این یک هنر نیست مکتوب را

□

گر چه زائین سپهر آگاه بود

□

سفر چگونه توان کرد در چنین وقتی

□

بنت کرم تجعلن الشیخ شاب

□

بانگ روا رو که ز اختر گذشت

□

تازان چون کبک دری بر کمر

□

ای به خشم از برمن رفته و تنها خفته

□

سرم ز دست بشد چشم از انتظار بسوخت

□

گر من دعاکنم به سحرگاه وای تو

□

رفت از چمنی به بوستانی

□

خال بناگوش او ز گوشه نشینان

□

نیران الفرقه تحرقهم

□

چه بودی گر دران کافر جوی بودی مسلمانی

□

وز آرزوی سکه‌ی او هم به فر او

□

جان که زارم می‌کشد از یاد چون تو دوستی

□

تا دهی جام حیاتی من نادان صدبار

□

در چمنی هر کس و من بردرش

□

به خون کشتگان، شمشیر شستیم

□

ریخته ساقی منی رنگین به جام

□

ز آه تیره‌دلان، آنچنان شده تاریک

□

گذشت در دل من صد هزار تیر جفا

□

یکی خانه کرده‌ست فر خاردیس

□

گشت پیمانه چو تسبیح روان در کف شیخ

□

ذکرش به خیر ساقی فرخنده فال من

□

جان منی ! بی تو نفس چون زنم ؟

□

اندرین آب گل آلود، ای عجب

□

سوی برادر شود آراسته

□

تا چند روی به ره عاطل

□

چهره‌ی زرین و سیمین سینه‌ی ترکان بستم

□

تا تو اشتر سواری اندر فید

□

آخر ای باغبان یکی بنمای

□

تن خویش تا سپردم به سگش ز غیرت آن

□

مبر ز باد غرور ار بلندیی داری

□

ترا گردید جای آتش، مرا آب

□

باری از دیده مریزید گلابی که به عمر

□

و آن هم استحسان و رأی از اجتهاد

□

دلم را گفت کاحسنت ای جوان بخت

□

پاره دل زانم که در دل دوختن

□

قصه عشق خود رود پیش فسردگان ولی

□

جز دل من که فلک بسته به رو راه نشاط

□

منم و دلی و آهی ره تو درون این دل

□

موزه‌ی سرخ مرا دور فکند

□

وگر گفت دینی همه بسته گفت

□

گر چنینی، هر کتابی را بخوان

□

دلم به صحبت رندان همی کشد دایم

□

سرم زان جفت زانو شد که از تن حلقه‌ای سازم

□

دلا ز کرده‌ی خود سوختی نمی‌گفتم

□

کو جگری و جراتی کز پی شور دل دگر

□

ای درد تو مهمان من مهمان دردت جان من

□

ما ز بیداد تو سرگردان شدیم

□

هزار نامه نوشتم به خون دیده ولی

□

روزها، می‌بود مشغول صیام

□

آزاد بنده‌یی که به پایت فتاد و مرد

□

زآتش رویش چو یک اخگر به صحرا اوفتاد

□

ز وا پس ماندگان یادی کن آخر

□

من از دست غمت مشکل برم جان

□

ز جانت نیک گویم تا توانم

□

بجز رخ تو که زیب و فرش ز خون دل است

□

تو بت توبه‌ست ، گرانی مکن

□

رو حدیث ما عبدتک، ای فقیر

□

نزد من ، باد خزان، دوش ، غبار آلوده

□

الوداع ای کعبه کاینک هفته‌ای در خدمتت

□

مرد که شبلی نشود گاه کار

□

ای گل تو دوش داغ صبوحی کشیده‌ای

□

بامدادان به چمن ناز کنان می گشتی

□

اگر ماهیم و گر روشن سهیلیم

□

روزی که روی مست و خرامان سوی بازار

□

پس ز هر نفسی، فروغی ممکن است

□

کسان بکوی تو پندم دهند و در جایی

□

گر ساقیان معنی با زاهدان نشینند

□

شبها منم و شمعی هم سوخته و هم مست

□

کرد ساقی قدحی پر که کسش گرد نگشت

□

بصورت خوش مشو از روی معنی

□

بگوئی که ما را بود دیده بر ره

□

تام گدائی کنم اسکندری

□

چند گردی به گرد هر سر کوی

□

غم نیستی و هستی نخورد کس که داند

□

یافت نگین گم شده در بر ماهیی چو جم

□

طیب حیات خواستن از آسمان خطاست

□

از جاه عشق و دولت رندان پاکباز

□

بی‌رخت اشک همی بارم و گل می‌کارم

□

اسبی که تو را میبرد بیک عمر

□

خواب اجلم در سر و من مست خیالت

□

ز استماع آن دو تا بارز شده است

□

منم اندرین تمنا که بینم ازتو مویی

□

نیستم اینجا مقیم ای دوستان بر رهگذر

□

شه چو در چیده‌ی من دیده تر

□

عجب که با همه عاشق کشی حسد نبری

□

تیز چو گوش فرس تیزخیز

□

تنها نه خفتن است و تن آسانی

□

با خیال تو مردم چشمم

□

گر میسر خیر شد، توفیق دان

□

صبر طلب می‌کنند از دل شیدا

□

دروغی مران بر زبان و مدان

□

داشت به آغوش خودش تا به دیر

□

پرده مطربم از دست برون خواهد برد

□

هر گروهی بگزیدند به عالم دینی

□

واگذار این لاشه‌ی ناچیز را

□

نگویی این چنین بهر دل من

□

عقل، چون از علم کامل می‌شود

□

گر ترا بود زحمتی از من

□

تو هر وقتی که جانی برفشانی

□

هر چند که جان من دید از تو جفایی چند

□

خسته‌ای را کز جفا می‌کردی آخر قصد جان

□

دردم گذشت از حد معلوم نست تا خود

□

کشتی صبر اندرین دریا افکندن چو نوح

□

هر چه دارند ز آئین نکویی خوبان

□

ای عماری کش به زور میل او بازم گذار

□

بزرگان و با دانش آزادگان

□

ای صبر توئی دانم پروانه‌ی کار دل

□

چنان دارم که تا پاینده باشم

□

بود در تسخیر بیداری من دی با محال

□

باد ز جوزا شده آتش ز مهر

□

دوک همت را بکار انداخته

□

من مسکین نه مرد درد توأم

□

زین ردا و جبه‌ات، ای کج نهاد!

□

گاه‌گاهم قبله بودی روی

□

با صدهزار خواهش خشنودم از نگاهی

□

بی روی خوب دل نبود خوش به هیچ جا

□

نمی‌گفتم نگردان قبله‌ی بد نیتان خود را

□

هر سوکه می افتد گذر هر غم کزان نبود بتر

□

نمودش بسکه دور آن راه نزدیک

□

منال ای بلبل از بد عهدی گل

□

الا یاریح! ان تمرو علی وادی أخلائی

□

ازطاق دو ابروی تو ای کعبه‌ی مقصود

□

آه جان فرسا اگر در سینه نشکستی مرا

□

دوش بوی گل مرا از آشنایی یاد داد

□

هم جان بدان دو نرگس جادو سپرده‌ایم

□

به عشقم مست بگذارید زیراک

□

شد پریشانی چو باد و من چو کاه

□

سر مرا چون همه داننده‌ای

□

بشکاف خاک را و ببین آنگه

□

در درون مسجد و دیر و خرابات و کنشت

□

ناف آهو شود دهان کسی

□

کیقباد ، آن گوهر تاج کیان کز زخم تیغ

□

از هواداران نگهبان سپاه او که گشت

□

گوشه گرفتم ورق دل به دست

□

رام تو نمی‌شود زمانه

□

این نامه نیست پیرهن کاغذین ماست

□

که بنده را به کسان کرده‌ای شها! نسبت

□

زنجیر دلها موی او دلال سرها خوی او

□

ماهی و قرص خور بهم حوت است و یونس در شکم

□

کو ساقی نو خیز که بالای دو دیده

□

خواستم پیش رخش چهره بشویم به سرشک

□

قد قامت الصلوه موذن زند به صبح

□

خندید گل که دیر شد این بخشش و عطا

□

پخته‌ئی آخر ! دم خامان مزن

□

چرخ و زمین بنده‌ی تدبیر تست

□

سنگسار لعنت جاوید مر ابلیس را

□

هم باده‌گساران را بشکسته قدح خواهی

□

دو سه بار ای خیال یار با من

□

مجلس بزم عیش را غالیه مراد نیست

□

به که رخ از خلق بپوشد از انک

□

بنه این کیسه و این مهره افسون را

□

ای سلسبیل راحت و ای چشمه‌ی حیات

□

گذشتنگه است این سرای سپنجی

□

من که نهادم ز سخن گنج پاک

□

فخر آل طغان یزک که فلک

□

ماندیم از آن حریف دل دزد

□

این چه خالست که قیمت شکن مشک ختاست

□

خود نامه‌ی خویش آورد از بهر قصاص آمد

□

بس بی بصری، اگر چه بینائی

□

به همت آسمان را قلعه کن باز

□

چراغ روشن جانرا مکن در حصن تن پنهان

□

مجروح لبت بسی است کس دید

□

با دو زلفت سخن از مشک ختن محض غلط

□

بیازارد گرت زان شانه مویی

□

می‌گشتم اندر آن چمن و باغ دم به دم

□

خونابه میچکاندم از گریه سوز دل

□

تو درین نیلپری طشت، چو بندیشی

□

از سه حصارش دو جهان یک مقام

□

مرحبا؛ ای بلبل دستان حی!

□

ای صبا گوی زمن غنچه‌ی تر دامن را

□

لب تشنه آمدم به لب بحر شور لیک

□

چاه زنخ روشن و صافی چو ماه

□

از آن کو رخت بستم وز سگ او خواستم همت

□

دوست گفت آشفته گرد و زار باش

□

بار بردم، کار کردم هر نفس

□

ملک دل کردی خراب از تیغ و باز

□

و آن دگر گفتش که من کردم نماز

□

اقرار به می کنیم و شاهد

□

چه خبر داد؟ خبر داد که تا پنجه روز

□

گیرم ترا زین چشم تر ، دشوار می‌آید نظر

□

اندام تو زیر پیرهن نیز

□

رسم تو آزردن خسرو شده

□

موجها کرده مکان در لب این دریا

□

هر که بگویدت که جان چون بود اندرون تن ؟

□

تا که عامی چند سازی دام خویش

□

مردم در انتظار کناری وی و بخت بد

□

عزلت گزین ز پیش‌گه گیتی

□

بوی آن گمشده خویش نمی‌یابم هیچ

□

خاتم جم را بشارت ده به حسن خاتمت

□

نازک مگوی ساعد خوبان که خرد کرد

□

بما زمانه چنان فرصتی نبخشوده است

□

شیفته‌ی رخ بتان باز کی آید از سخن

□

نقص علم است، ای جناب مولوی

□

گر چه هست او یار من من یار او

□

ناگاه آفتاب رخت تیغ برکشید

□

برون خبر لم دمی تا برآورند شهادت

□

تو تا غایت نبودی خانمان ویران کن مردم

□

دل خطش را زوال جان می‌خواند

□

رهزن نفس را شناخته بود

□

نور نخستش چو علم بر کشید

□

آنکه او را بر سر او باختی

□

مستم زخیال او من با وی و وی بی من

□

بر بوی یک نفس که همه ناتوانی است

□

غبار کوی تو با خویشتن برم در خاک

□

نمی‌بینم از همدمان هیچ بر جای

□

روزه داری که گشادی ز لبش نگهت مشک

□

کس را نماند از تک این خنگ بادپای

□

خسرو بستان متاعی در دکان روزگار

□

با وضوی صبح، خفتن می‌گزارد

□

داغ دگر این است که از گریه بشستم

□

کیفیت بیداری خون کرد دلم ساقی

□

تماشا می‌کنم این قد قیامت می‌کند یا رب

□

قلم را آن زبان نبود که سر عشق گوید باز

□

هر جاکه گریزد دل سودا زده‌ی من

□

آسمان، روزی بیاموزد ترا

□

رو سوی سر و تا فرو بنشیند

□

چون جمال عقل، عین ذات اوست

□

نتوانمش ببینم که رقیب ناموافق

□

همچون گوزن هوی برآورده در سماع

□

آن نرگس نیم مست جادوش

□

عقل را بر لب آن چاه ذقن پا لغزد

□

چشمت به خواب ناز و مرا قصه‌ی دراز

□

آنچنان سخت ببستند این در

□

نظم«نظامی » به لطافت چو در

□

به کف دارند خلقی نقد جانها

□

کوچ سپه کرد، شه از «شهر نو»

□

تنم آن روح ندارد که تو تیرش بزنی

□

زمن تا صبر صد فرسنگ راهست

□

آن نکته سربسته که مستی است بیانش

□

مپوشان روی را بگذار که شرم

□

این با که توان گفت که در عین بلندی

□

گویند ترک غم بگو تدبیر سامانی بجو

□

ای دل! تو در این ورطه مزن لاف صبوری

□

گفتنی اندر دل تو پنهان کیست

□

روی چون آب کرده‌ام پر چین

□

گفتی ای دوست که بگریز و ببر جان زین کوی

□

صیت سبک عیاری من در جهان فکند

□

دانم قیاس بخت خود کم رانم از زلفت سخن

□

نام نکویش علم افراخته

□

هر شبی ماییم و تنهایی و زندان فراق

□

قطعه‌ای از ارض بود او را مکان

□

ای گلستان عمر زسربرگ تازه کن

□

باری دلکی یابمی نهانی

□

همی خواهم که بفرستم سلامی

□

تو خود آئینه‌ای بودی ولی ماه جمالت را

□

چونی امید پاینده است و نی بیم

□

منزلش آرزوئی و شوقی است

□

آب فرو ریخت به کار زمین

□

کرسی «لا» مثلثی است صغیر

□

لب تو دردل من بنشسته است

□

گهری خرد بود و نیک شناخت

□

منش ببینم از دور رخ نهم برخاک

□

دعاگوی غریبان جهانم

□

بذمه گر نبودی رخصت شرع

□

کودکان را راند با سیلی و مشت

□

در مقصود برعشاق مسکین بازکی گردد ؟

□

باغبان چو من زین جا بگذرم حرامت باد

□

با خودم کش درون پیراهن

□

هم لبان لعل تو نامم نبرد از بینوایی

□

چه زنار کفر است هر موی او

□

ای صبا سوختگان بر سر ره منتظرند

□

که چون شاه جهان شد عار باشد

□

به تیه فقر، ازان روی گشت دل حیران

□

آب که خود خورد ازان زمزمه

□

چو غنچه با لب خندان به یاد مجلس شاه

□

روز و شب از دوری من بی‌قرار

□

کعبه برکرده عرب‌وار آتشی کز نور آن

□

رخت تازه است و بهر مردن خود تازه تر خواهم

□

خوش هواییست فرح بخش خدایا بفرست

□

برفتند با مویه برنا و پیر

□

گهی، رونده سحابی گرفت چهره‌ی مهر

□

میدوانی و می‌کشی ما را

□

زمانه دست من اول به حیله بست آن گه

□

سرور مشرق به وداع پسر

□

جان پر خونم که مشتی خاک دامن گیر اوست

□

ناخوش آن وقتی که بر زنده‌دلان بی عشق رفت

□

سیه ابریست چشمم در هوای هاله‌ی خطش

□

ای طالبان عشق یکی دیدنش روید

□

کشته است هماره خنجر گیتی

□

مستی ورندی عاشق کشی و عشوه و ناز

□

زند پر مرغ روحم چون شود از باد جولانش

□

به شکر نسبت لعل لب جان پرورش کردم

□

گر نبات از دست راد او نما یابد همی

□

لذت و صل نداند مگر آن سوخته‌ای

□

برات خوشدلی ما چه کم شدی یا رب

□

چو جنبد لشکرش بر سطح هامون

□

گر چه دریای وجودش جای بود

□

نوبت سعدی که مبادا کهن ،

□

روزه هر چند که مهمان عزیز است ای دل

□

اینک سواره می‌رود و تا ببینمش

□

گر بوی زلف او را از باد می‌شنیدی

□

دل من کشته شد بقای تو باد

□

سبزه خط تو دیدیم و ز بستان بهشت

□

ز تیر تست ما را دعوی خون

□

دویدند جمعی پی دادخواهی

□

نبینم به سویش ز بیم دو چشمش

□

گربدی از من نمی‌گفتند خاصان پیش تو

□

زلفش که در جانم گزد، چون مار پنهانم گزد

□

گفتار من باد آیدش، خون ریختن داد آیدش

□

با خودم جرعه ببخش از لب

□

به یاد شخص نزارم که غرق خون دل است

□

سواد خط یاقوت اگر دهند دستش

□

پاک کردن خویش را ز آلودگیهای زمین

□

دلم بر بت‌پرستی خو گرفتست

□

در ره مرغ دلم حلقه مکن زلف را

□

افسوس که بگذشت همه عمر به افسوس

□

عقده‌هایی که بدان طره‌ی پرچین زده‌ای

□

قبله اسلامیان کعبه بود در جهان

□

مرا محل ستادن نماند در کویت

□

آواز ارغنون ندهد ذوقم آن‌چنان

□

کسی بجز تو، نبستست چشم روشن بین

□

گل چو شمع خوبرویی برفروخت

□

دیشب گله زلفش با باد همی‌کردم

□

فلک مه را بسی دندانه کرده

□

خانه‌ی بام آسمان که سینه‌ی من بود

□

غازیی از پی دین برهمنی را می‌کشت

□

طاق ابروی کجت طاقت من طاق نساخت

□

مایل به سرو قد او باشد دل خسته مرا

□

چو خود عوری، چرا بخشی قبا را

□

بسیار شدم عاشق و دیوانه ازین پیش

□

چو هنر سوز تو گه دود برآرد ز جهان

□

چشمت بخواب ناز و مرا قصه‌ی دراز

□

کسی با شوق روحانی نخواهد ذوق جسمانی

□

به سبزه زار فلک طرفه باغبانانند

□

آن دم هنوز قلعه مه‌دم حصار بود

□

صبوری را دلم در خاک من جوید نمی‌یاید

□

برو به مطبخ شه یا بمخزن دهقان

□

از پدرم کی رسد این فتن به تو

□

برو ای ناصح و بر دردکشان خرده مگیر

□

چند صفت گویم و آبش دهم

□

خادمش گردند خاتونان خرگاه فلک

□

چو نور پاکش اول مشعل افروخت

□

تا مگر جرعه فشاند لب جانان بر من

□

کشتی شه تیز تر از تیر گشت

□

گفت من با تو عبث ننشستم

□

سخت به سرو گویم خبرت ز باد پرسم

□

به بندگی قدش سرو معترف گشتی

□

چشم بخود باز مکن چون خسان

□

گه بهشتی شود پر از حورا

□

مپرس ای دل که چون می‌باشد آخر جان غمناکت

□

تو که کیمیافروشی نظری به قلب ما کن

□

شهر گر از وی نبود آب کش

□

خزان کرد آنچنان آشوب بر پای

□

بریز جرعه که هنگامه‌ی غمت گرم است

□

نخل توام به سعی مربی ثمر مبخش

□

با چو منی ، دور کن از سر منی

□

گویند که سلطان مهین بر در گنجه است

□

صف سیاه از علم سرخ وز رد

□

گر تو زین دست مرا بی سر و سامان داری

□

شمع مراد من نشدی یک شبی تمام

□

از بدسری روزگار بی باک

□

کنون سوی جیحون نهادست روی

□

تو ای سلطان خرم دل که از مشغولی غیرت

□

ای مهر آرزوی زخسرو بتافتی

□

عاشق روی تو می‌نازد به خیل عاشقان

□

به سایه خفته بدم دی که یار آمد و گفت

□

مرغ کم حوصله را گو غم خود خور که بر او

□

کنون حرفی که من خواندم درین لوح

□

همی ز عادت و کردار زشت کم کردن

□

برو باد و گدایی کن به کویش

□

دلم بر آتش غیرت کباب می‌گردد

□

راندازان جا به «اوده» بادپای

□

بر سرآتش هوا دیگ هوس همی پزم

□

ریخت پس آن گاه به مهر تمام

□

عشق دردانه‌ست و من غواص و دریا میکده

□

نور فزای بصر دوربین

□

راهروانی که درین معبرند

□

قربان شوم و چون نشوم وای که آن چشم

□

از همه ترکان ستاند هندوی چشم تو دل

□

منافقند و ریایی جمیع اهل بشر

□

چونانکه ازو عالمی از بد به امانند

□

پسر بادشاه و پدر نیرسلطان

□

طایر غمزه‌ی او را طلبیدم به نیاز

□

جانم به فدات آن دم کز بعد دو سه بوسه

□

افسونگر چرخ کبود هر شب

□

بلند آفتابیست هر یک که بینی

□

آنکه میلش سوی حق‌بینی و حق‌گویی بود

□

جهان از مردمی ها مردمان را

□

یکی بکر چون دختر نعش بودم

□

از کف جود و کرم حق شناس

□

چه دلخوشی بودم زان مسیح دم که مرا

□

هم به جان و سرجانان که گمانیش مگوی

□

بال و پر چند زنی خیره، نمی‌بینی

□

سنجر سنگین که ستون سپهر

□

خواهم شدن به بستان چون غنچه با دل تنگ

□

و صف نه زان گو نه شد از دل برون

□

خون بها از تو همین بس که ز خون دل من

□

گریه ترازوی چرخ دست بدی مرمرا

□

رتبه‌ی عشق رقیب از نگهش یافته‌ای

□

ای جفا آموخته از غمزه‌ی بدخوی خویش

□

بگرگ مردمی آموزی و نمیدانی

□

گردهیم به جان امان نزل ره تو عمر من

□

به کام و آرزوی دل چو دارم خلوتی حاصل

□

هر که روزی ناوکی خوردست او داند که چیست

□

بحری است نهنگ سار کلکش

□

هر سحر گاهی فرستم جان به استقبال او

□

مرو چو بخت من ای چشم مست یار به خواب

□

آواز ارغنون ندهد ذوقم آنچنان

□

بار تقدیر بسانی برد

□

نافه همه بوی خوش ازبوی تو می دزدد

□

شاید که به آبی فلکت دست نگیرد

□

مردمان در من و بیهوشی من حیرانند

□

تا تو پیدا آمدی پنهان شدم

□

ای باد بجنبان سر آن زلف و ببخشای

□

به طاعت قرب ایزد می‌توان یافت

□

در تضرع به در حق که گنهکاران را

□

ابر آمد و گرفت سر کلبه‌ی مرا

□

شب همه شب ز دود سینه‌ی خویش

□

ما را به رندی افسانه کردند

□

نزد من باد خزان دوش غبار آلوده

□

زیر صلف کسی نرفته

□

مدعی سررشته‌ی وصلت به چنگ آورده است

□

چو اوضاع گیتی خیال است و خواب

□

ز غم هلاک شدم در رکاب بوسی او

□

نه شرم آنکه ز اول به کف نیاید دوست

□

قتل شیرین چو شد از تلخی جان کندن صبر

□

جای تو شبانگه و سحرگاه

□

هرگز که دیده باشد جسمی ز جان مرکب

□

دل به خاکش خورد سوگندان که ننشینم ز پای

□

بیا به شام غریبان و آب دیده من بین

□

بیخود از این سوی بدانسو پرید

□

می‌شد آن کس که جز او جان سخن کس نشناخت

□

وقتیکه چون دو عارض و زلفین تو

□

پنهان گلی شکفته درین بزم کان نگار

□

فرخم زان سبب که سایه‌ی من

□

مرا به وسعت مشرب چنین به تنگ میار

□

چو صبح است اول و چون گل به آخر

□

شمشاد خرامان کن و آهنگ گلستان کن

□

هزار بار بلغزاندت بهر قدمی

□

به تیغت نیم به سمل گشته بود ای ماه مرغ دل

□

ز آرزوی روی تو در خون گرفتم روی از آنک

□

به پیر میکده گفتم که چیست راه نجات

□

آن یک جواب داد چه دانیم ما که چیست

□

اشک آلوده ما گر چه روان است ولی

□

منم آن بید سوخته که به من

□

دامن عصمت گل چون دردا ز صحبت خار

□

هیچگه نیست ره و رسم خردمندی

□

ما شیخ و واعظ کمتر شناسیم

□

کاشکی دل نبودیم که مرا

□

شکست شیشه‌ی دل در کفش که می‌خواهد

□

پی اعدام تو زین آینه گون ایوان

□

اضطرابم دار معذور ای پری کانجا که تو

□

نای است بی‌زبان به لبش جان فرو دمند

□

به کامم روز و شب در عاشقی اما به کام که

□

یکی دیوار ناستوار بی پایه‌ست خود کامی

□

به داغ بندگی مردن بر این در

□

گر ببینی به خم زلف درازش دل من

□

از جبینم کوکبی می‌تابد و می‌خوانمش

□

ز پاکیت، آسمان را فر و پاکی

□

در آن شمایل مطبوع هیچ نتوان گفت

□

سبزه‌ای کان بود دام آهوان

□

انگیختم غباری و آزردمش به جان

□

گرفتار عقاب آرزوئی

□

ور از خاک آتش علم برنیاید

□

من که مستم دایم از یاد لب میگون تو

□

زیرکی را گفتم این احوال بین خندید و گفت

□

به بیداری و هوشیاری گرای

□

گر تصرف نکند عشوه‌ی خوبان در دل

□

تفته چو شمعم زبان سیاه چو شمعی

□

رقیب جان برد از هجر و بر خورد ز وصال

□

همی به تیرگی خود فزودی از پستی

□

دگر مربی اسلام شیخ مجدالدین

□

حدیث آنکه سکندر کجا رسید و چه کرد

□

آن چه در مدت هجر تو کشیدم هیهات

□

دو سه گوهر ز گلوبندم ریخت

□

میان نداری و دارم عجب که هر ساعت

□

ای صد زبیده پیش صف خادمان تو

□

خورشید ملک‌پرور و سلطان دادگر

□

روان شد خار کن با پشته‌ی خار

□

همتم بدرقه راه کن ای طایر قدس

□

عبیر آمیز و عنبربیز و عطرانگیز می‌آید

□

نمازم کرد تلقین شیخ و آخر زان پشیمان شد

□

بسی گلبن، کفن پوشید از تو

□

ای مه برج منزلت چشم و چراغ عالمی

□

روزه پا اندر رکاب، ایشان به استقبال عید

□

کسی هم بوده از دلها اگر نبود اثر پیدا

□

کشیدی بر در هر دل سپاهی

□

جامی بده که باز به شادی روی شاه

□

همچنان کان پسته می‌ریزد شکر

□

گفت و گو آیین درویشی نبود

□

هر چه را میپزند، خواهد پخت

□

بیا که خرقه من گر چه رهن میکده‌هاست

□

همه نقب دل بر خراب آید آوخ

□

تاره به جام خانه چشمم فکند عکس

□

در مهد نفس، چند نهی طفل روح را

□

ماهی نتافت همچو تو از برج نیکویی

□

اندر آن چاه شب و روز گرفتار و اسیر

□

مایه خوشدلی آن جاست که دلدار آن جاست

□

بنده فرمان خود کردن همه آفاق را

□

من خود از عشق تو مجنون کهن سلسله‌ام

□

جز از این هرچه کیمیا گویند

□

ای که انشاء عطارد صفت شوکت توست

□

از حقوق پایمال خویشتن کن پرسشی

□

بد من گر به گوشت خوش نمی‌آید چه سراست این

□

عمر دوباره‌ست بوسه‌ی من و هرگز

□

کام که بوده در پیت گرم که می‌نمایدم

□

بیضه‌ی مهر احمدی، جبهتش از گشادگی

□

دل به اراده می‌دهد جان به کمند زلف او

□

دریغا تو کز پیش رویم جدایی

□

من از دیوانگی تیغ زبان با چرخ خواهم زد

□

بخت آمد و خون گریست پیشم

□

بر مسند خسروی بماناد

□

جامه‌ی عباسیان بر روی روز افکند شب

□

خوش برانداخته‌ای پرده که در خواهش می

□

چون منصفی نیابی چه معرفت چه جهل

□

رویم که نیست بر کف پایش به صد نیاز

□

پنداشتم همی که دل از دوستی دهی

□

نقش دگر بتان که نمی‌رفت از نظر

□

غالیه‌سای آسمان سود بر آتشین صدف

□

پس آنگهش ز کرم این قدر به لطف بپرس

□

با تو به دل چنانکه توان ساخت ساختم

□

من از چشم تو ای ساقی خراب افتاده‌ام لیکن

□

اسدالله عجم خواند علیش

□

شاه خوبانی و منظور گدایان شده‌ای

□

چو اندر باغ تو بلبل به دیدار بهار آید

□

ایام گل چو عمر به رفتن شتاب کرد

□

بحری به تیغ و شخص نهنگان غریق توست

□

اگر صیدش ز شادی گم نکردی دست و پا رفتی

□

در آن خانه تو را یکسان نماید

□

تو خود رو در سفر کردی ولی صحرا سپر کردی

□

از چمن دولتی که باغ کیان راست

□

دیده نادیده به اقبال تو ایمان آورد

□

تر می‌گردان به خون دیده

□

بر دلم پر جوری از کین نهان کردی ولی

□

در خمکده زن نقب که در طاق فلک صبح

□

غلطان به خاک بر سر راهش مرا چو دید

□

گر رسد یک شب خیال وصل او

□

نکته ناسنجیده گفتم دلبرا معذور دار

□

پیش خوان پایه‌ی سلیمانی

□

اگر دیگر مخاطب نیستم پیشش چرا قاصد

□

ذره‌ای عشق آفتاب رخش

□

به نگاه تو چو از لطف بشارت یابد

□

گیرم که مارچوبه کند تن به شکل مار

□

چند فرمایندم استغنا و گویندم مزن

□

گاه بخایید همی پشت دست

□

ای خوش آن مشکل که چون خسرو نداند حل آن

□

دیده‌های بخت من بیدار بایستی کنون

□

باطل سحر مگر ورد زبانم گردد

□

در ازل پیش از آفرینش جسم

□

شعاع جام و قدح نور ماه پوشیده

□

آخرش هم مصاف بشکستم

□

ولیکن کی نمایی رخ به رندان

□

چون نهد گام آنکه هر روزیش

□

ساقیا می ده که با حکم ازل تدبیر نیست

□

صبح حشر است مزن نقب چنین

□

آن که این حسن در اجزای وجود تو نهاد

□

همان آتش که در حلاج افتاد

□

به این خوش دل توان بودن که بهر مصلحت با من

□

رستم ز چار آخور سنگین روزگار

□

خانه‌ها در بادخواهد شد چه از دریای چشم

□

حلقه‌های زلف سرگردانت را

□

سلطان ازل گنج غم عشق به ما داد

□

موسی و سامری شود گاو و بره بپرورد

□

خورشید می ز مشرق ساغر طلوع کرد

□

به دهان و به میانت ماند

□

دست عشقت کز تصرفهای کامل کوته است

□

شکر دارم که فیض انعامش

□

بر سردار چون روم بار تو بر دل حزین

□

عاشقی بس خوش جهانی است ای پسر

□

در رقص هرگه بسته‌ای زه بر کمان دلبری

□

رسول بازپسین را هزار گونه قسم

□

سپهرم مایه‌ی بازیچه‌ی خود کرده پنداری

□

صد قرن چو باد اگر بپویم

□

لفظی فصیح شیرین قدی بلند چابک

□

شاه بازم هوا گرفته بلی

□

چشمش چو کار من به نخستین نگاه ساخت

□

دل زاهد همیشه در خیال است

□

چشم خود را گفتم آخر یک نظر سیرش ببین

□

ای ریخته سیل ستم بر جان ما سر تا قدم

□

جامه‌ای دارد ز لعل و نیمتاجی از حباب

□

قمر ماند از خط او پای در قیر

□

اگر بردار بیدادت بر آریم از زبان آهی

□

کان زر و جواهر بحر در و گهر

□

پر گرم مران ای بت سر کش که به راهت

□

چون همه چیز نیست جز یک چیز

□

تلقین و درس اهل نظر یک اشارت است

□

فضایلش ملک دست راست چندان دید

□

بگو که جان عزیزم ز دست رفت خدا را

□

روی چون روز در نقاب مپوش

□

جمعه‌ی بیست و دوم ماه جمادی الاول

□

وز بهر آنکه نیست شود هرچه هست اوست

□

تا کس امید جود ندارد دگر ز کس

□

گرچه رویت کس سر مویی ندید

□

چنان برخاستم از جا مشوش

□

مدوانش که دوانیدن تو

□

می‌ریزم از دو دیده به یاد تو اشک گرم

□

درآمد در میان خرقه‌پوشان

□

به چشم و ابروی جانان سپرده‌ام دل و جان

□

غم‌گساری در ابر می‌جویم

□

سر حیرانی چشمم ز کسی پرس ای گل

□

همچو لوح زمردین گشته ست

□

هر به ایامی چراغی بر فروخت

□

بلبلی زین بیضه‌ی خاکی گذشت

□

غیر را میکشی امروز و حسد می‌کشدم

□

پیش شاه جهان شما گویید

□

چو افتاب که از ابر ناگهان بدر آید

□

هم فراغ است کز آئینه‌ی جان

□

دگر دیوانه‌ای از بند خواهد جست پر وحشت

□

از می عشقت چنان مستم که نیست

□

رفتی و می‌آورد جذبه‌ی شوقت ز پی

□

زر طلب کردن از در ملکان

□

جایی که تخت و مسند جم می‌رود به باد

□

زلف رام دام دل‌آویز نسازی، سازی

□

طایر گرم آشیان خواب از وحشت پرید

□

منم در سخن مالک الملک معنی

□

پیش بالای تو میرم چه به صلح و چه به جنگ

□

پس گفت تا کی زین هوس ماییم و درد یک نفس

□

آن می که می‌دهندم و من در نمی‌کشم

□

دست کمال بر کمر آسمان نشاند

□

دست ز احباب ندارد چو کشد خنجز ناز

□

هنوز بر سر من زین شراب مستی‌هاست

□

حسن افسون است و دل افسون‌پذیر اما اگر

□

در پیش آتشی که ز سنگ قضا جهد

□

من که بودم مرغ باغ وصل حالم چون بود

□

دوش وقت نیمشب بوی بهار آورد باد

□

آتشی سر زد و شدشمع طرب خانه‌ی دل

□

بر تن دین مدار خال سپید

□

به میزان نظر طور بتان را جمله سنجیدم

□

زمین از سرشک ابر، هوا از نسیم گل

□

شعله‌ی شمع جمالت شده برهم زده آه

□

گوئی زبان صبر چه گوید در این حدیث

□

خوش ادا میکنی ای شوخ اداهای مرا

□

اگر خزان نه رسول فراق بود چرا

□

دل ببردی و بحل کردمت ای جان لیکن

□

برکش میخ غم ز دل پیش که صبح برکشد

□

ندارد چون دل خود رای من تاب نظر چندان

□

ور شب کنم از خانه به جای دگر آیم

□

برنخیزم از درش گر سازدم یکسان به خاک

□

پرنیان خویی و دیباروی و از بخت من است

□

زان اشارت به عبارت چه رسد نوبت حرف

□

«امروز سوار اسب رهوار شدم

□

نغمه‌ی سنج تیرت منم از یک سر تیر

□

تو بادی و من خاک تو، تو آب و من خاشاک تو

□

از قیل و قال مدرسه حالی دلم گرفت

□

هزاران فتنه برخیزد ز هر مجلس که برخیزی

□

ز اختلاط نسیمی مگر هوا زده‌ای

□

بیش ز تاراج باز عمر سیه سر

□

کرده در چشم رقیب بوم سیرت آشیان

□

من از خاک سر کویت به خاری بر نمی‌خیزم

□

شست و شویی کن و آن گه به خرابات خرام

□

پروانه‌ی غمش را هر دم به خون خلقی

□

ساعد آن به که بپوشی تو چو از بهر نگار

□

میان مجلس ما صورتی همی تابد

□

بیفشان زلف و صوفی را به پابازی و رقص آور

□

من به کنجی و حق به هفت اقلیم

□

تا همه خلوتیان جام صبوحی گیرند

□

دل ز تو غافل نگشت یک نفس اما

□

برگ نوا تبه شد و ساز طرب نماند

□

دل جای تو شد، خواه روی خواه نشینی

□

در مجلسی که باده باغیار می‌دهی

□

تماشاکنان گرد خیمه بگشت

□

هزار سلطنت دلبری بدان نرسد

□

هنر بدرد ز دندان تیز سین سخا

□

چشمت ز گوشه‌ای یزک غمزه سر نداد

□

خراباتی مرا گفتا که ای شیخ

□

بر آستان مرادت گشاده‌ام در چشم

□

خود خاتم بزرگ سلیمان به دست توست

□

نگهش با من و رویش با غیر

□

جام می آورد مرا پیش و گفت

□

دی وقت راندن من از آن بزم بود مست

□

غربال بیختیم به عمری که یافتیم

□

واعظ ما بوی حق نشنید بشنو کاین سخن

□

از دیدن او چشم جهان گردد روشن

□

خلیل عادلش پیوسته بر خوان

□

دلهای خون‌آلود بین، بر خاک راهت بوسه چین

□

از چشم بخت خویش مبادت گزند از آنک

□

تو درین و تو در آن تو کی رسی هرگز به تو

□

دل آزارست اما آنقدر دانسته دلداری

□

نقدی نداد دهر که حالی دغل نشد

□

این منم کز عین قدرت دیده‌ی اغیار را

□

ور گویی گفتار بباید ز پی شکر

□

غافلی کز من به رویت مانده باقی یک نگاه

□

چرخ است خوشه‌ای به زکاتش مدار چشم

□

کم مباش از درخت سایه فکن

□

به قوت جوانی بکن عیش زیرا

□

تشبیه دهانت نتوان کرد به غنچه

□

خسرو خرسندی من در ربود

□

رخ از می ارغوانی کرد و بیرون رفت از مجلس

□

اول به من سپردی گنج نهان خود را

□

اگر ز شعبده‌ی عشق گم شود دل خلقی

□

رواست کو ید بیضای موسوی است دوات

□

شراب ارغوانی را گلاب اندر قدح ریزیم

□

چون من از باده‌ی غفلت مستم

□

کنف رحمت حق منزل او دان و آنگه

□

بوده سگ رمنده و اکنون به بخت من

□

گوشه‌ی چشم به من دارد و مخصوصان را

□

که این زنگاری آئینه‌وش را

□

در کوی عشق شوکت شاهی نمی‌خرند

□

با شاخ سرو اینک کمان، با برگ بید اینک سنان

□

نرگس مردم کشت ننگرد از گوشه‌ای

□

یگانه‌ی دو سرا و سه وقت و چار ارکان

□

به چنگ بیم رگ جانم آشکار سپرد

□

در پیت یارب پنهان من است

□

غم گیتی گر از پایم درآرد

□

ز بس که بر سم اسبت لب کفات رسید

□

یادباد آن که به خلوتگه وصلت شب و روز

□

تن را سجود کعبه فریضه است و نقص نیست

□

نماند کس که به خواب جنون نرفت ز چشمت

□

من کجایم؟ خبرم نیست که مست خطرم

□

به زلف گوی که آیین دلبری بگذار

□

نکته‌ی او دانه و ارواح است مرغ

□

صد تن آنجا به نشاط و ز فراق تو مرا

□

دهر از سر محمد یحیی ردا فکند

□

هر آن که کنج قناعت به گنج دنیا داد

□

خضر پنهان گذرد بر ره و من

□

فردا اگر نه روضه رضوان به ما دهند

□

فلک چو طفل عرب طوق‌دار شد ز هلال

□

عشق تو چه عام است که هرکس به تصور

□

هست چون قمری طناز و وقح

□

به طرف جوی اگر بگذری به این حرکات

□

این علت جان بین همی، علت‌زدای عالمی

□

بود پنهان در یکتائی که در آخر زمان

□

به بارگاه تو دامن کشان رسید انصاف

□

بسوی در ز شوق افتان و خیزان میروم هر دم

□

چون زبان او به هفتاد آب خجلت شسته گشت

□

خدنگی کز شکاری کرده دشت عشق را خالی

□

کرده در آن خرم فضا صید گوزنان چند جا

□

به بالینش سحر آن زلف و عارض را چنان دیدم

□

بلی در زناشوئی سنگ و آهن

□

ز روی ساعد سلطان پریده شهبازی

□

قباد قلعه ستان قهرمان افسر بخش

□

که برین بود که من گشته ز عشقت مجنون

□

اندر قمارخانه‌ی چرخ و رباط دهر

□

چشم زلیخای عشق باز شد از خواب خویش

□

پس چو دولت روی برتابد تو را از هر که هست

□

اشک من از خواب سکون بیدار و مردم بی خبر

□

قرار جهان بر جفا داده‌اند

□

می‌ترسم از خرابی ایمان که می‌برد

□

کیمخت سبز آسمان، دارد ادیم بی‌کران

□

هفتصد و پنجاه و چار از هجرت خیرالبشر

□

گوئی از باغ جان رسد خبرت

□

چو طفلان تا کی ای زاهد فریبی

□

آنکه کس دیدی کنون مقلوب کس شد هان و هان

□

سهل باشد ملک دل زیر و زبر زاشوب عشق

□

راحت آن روز رفت کو رفته است

□

به یاران این وصیت می‌کنم کز تیغ جور تو

□

آفتابی است تیغ تو که غروب

□

ز سیل فرقتش این بوم جای سیل شد ارچه

□

عالم است از صف عباد الله

□

الهی تا ز باغ حسن خیزد نخل استغنا

□

تبریز کعبه شد حرمش را ستون عدل

□

ز شیوه‌های خدا آفرین او پیداست

□

حاصل عمر تو بود یک ورق کام

□

هر چند کزمودم از وی نبود سودم

□

چه خوش گفت سالار موران که با جم

□

جهان پیر است و بی‌بنیاد از این فرهادکش فریاد

□

یک جهان چون من زکات استان خبر مقتداست

□

می صبوح و شکرخواب صبحدم تا چند

□

اثیر است و اخضر به بزم تو امشب

□

بس است ای فتنه آن سر فتنه بهر کشتن مردم

□

این گنبد فرشته سلب کدمی خور است

□

دهر کز آمدنت داشت به این شکل خبر

□

چه آفتاب که سهمش چو آفتاب از ابر

□

در زمین و آسمان دارند ز آب و تاب او

□

خواه با دشمن است سر در جیب

□

شاهد عشق حریفیست که گر یابد دست

□

وگر ده چشمه بگشاد ابن عمران از دل سنگی

□

به بوی زلف تو گر جان به باد رفت چه شد

□

چون ... نهی کلاه اطلس

□

با رخ و زلفش دلم شرط قراری کرده بود

□

ز آفرینش درخت انسی راست

□

زبان زینهار افتد ز کار از بس که آید خوش

□

سلطان ائمه عمدة الدین

□

دوستداران دوستکامند و حریفان باادب

□

دهان جهان ناله‌ی آز داشت

□

چون ز جام بیخودی رطلی کشی

□

خوانی است جهان و زهر، لقمه

□

نخل بند چمن حسن تو بر قدرت خویش

□

ماتم عمر داشتم چو رسید

□

به سیم و زر طلبکار تو گردیدند اگر جمعی

□

قصر بلقیس دهر بین که پری

□

بیمار دل به ترک تو صحبت‌پذیر نیست

□

مگر که هرچه شرف داد پای پیش کشید

□

ز غمزه‌ی تیز نگه دیر در کمان نهد آن مه

□

کعبه است درت، نوشته خورشید

□

تا نگردم گرد دام زلف دیگر مهوشان

□

پولاد بسی دیدم کو آب شد از آتش

□

هیچ دانی چیست مقصود از حیات آدمی

□

جوزا گریست خون که عطارد ببست نطق

□

از روی تو در آینه جان‌ها شود خیال

□

آدمی نفس و ملایک نفس‌اند

□

چو روی علم نهان شد شکست پشت جهانی

□

یار، مویت سپید دید گریخت

□

چون کار دلم ساخته شد ساختم از خود

□

که دین و دولت ازوی شد مظفر

□

تا ز گل چون برد درشتی خار

□

که پیش از آب و گلست از الست خماری

□

تفسیده زمین و آسمان هم

□

ای بنده‌ات خاصان حق مخدوم جانم شمس دین

□

چونک نابیناست این درویش راست

□

چون گنج ز کنجها برآمد

□

وز ابر گذشتیم و بدان ماه رسیدیم

□

نیارم رغبتی کردن به دو بیش

□

به سرسبزی آراسته کار و کشت

□

گردم اندر هوا که باد تویی

□

چو اندر گیا آتش و تیز باد

□

روز و شب در گل و در گلزارم

□

جمله را ببرید و غوغایی بخاست

□

عیش تلخم را بشکر خنده شیرین کرده‌اند

□

نظر لطف به عشاق غمین باید کرد

□

ز دریا نیز موئی تر نگردم

□

توئی آفریننده‌ی هر چه هست

□

آه که تو دوش کرا بوده‌ای!

□

چه سازم تا که رنگی برنیارد

□

از توبه‌های کرده این بار توبه کردم

□

سهل شد هم قوم دیگر را سفر

□

عقل در شرح رخش لایعقلی

□

گر طربی در طربم گر حزنی در حزنم

□

امید وعده دیدار می‌داشت

□

به آرایش نام او نقش بست

□

مهناة من‌الملک الودود

□

بخواهد نهد پیش دشمنش روی

□

پنهان نکنیم آنچ کردیم

□

مشک او روپوش فیض آن شده

□

چون بدیدیم بجز صورت دیوار نبود

□

خار بلا بماند، نه خرما نه ورد ماند

□

که ثخنی عاقلی ده بار اثنزت

□

ز بانگ جرسها بر آسوده گوش

□

کنون رفت کارم گذشت از نشانی

□

زانکه از حالم او خبر دارد

□

خاری که خلد دلبر خوشتر ز گل و ریحان

□

بعد از آن بگشاده شد سختی گذشت

□

خاک را در غایت پستی بداشت

□

خراب کرد و نشد از شراب باری سیر

□

جوان بود و عجب خوشدل جوان بود

□

هر سبیلی به سلسبیلی شد

□

قد قطعت وسایلی حیلة قول حاسد

□

گرچه از دیده و جان جای تو نیست

□

مرگ نبود عاشقان را تا غم ماتم خوریم

□

نیست باشد هست باشد در حساب

□

بی خیال سر زلف تو بپایان نبرد

□

چو پیلان پراکنده میان آبگون صحرا

□

که خوانندش خداوندان خداوند

□

خرامان شو ای ابر مشگین پرند

□

برتری از نام ولقب، برتری

□

خورد زنهار با جانم وفاداری دگر گیرد

□

و انکم ما ذقتم فمللتم

□

روزی وافر بود بی جهد و کسپ

□

کای بی سر و بن خبر نداری

□

هم ناطق و خاموشم هم لوح خموشانم

□

و زان غم ساعتی از پای ننشست

□

بسی نیک و بدهاش در گردنست

□

فرقت علی الله عتیقی و جدیدی

□

با زاغ و زغن هم آشیانیم

□

طفل جان اندر چمن می آیدم

□

گفت من حیرانم و بی خویش و دنگ

□

که این مجلس که من دارم ربابی هم نمی‌ارزد

□

زر درست شد درم ماهیان اب

□

گلابی بر گل بادام می‌ریخت

□

داد از ین گنبد روان خبرش

□

تهی و پر کنمت دم به دم قدح واری

□

بر خیر چرا کنم سر از داد

□

چو علمدار برآمد برهاند ز زحیرم

□

منکری را چند دست و پا نهی

□

کو تواند از جمالش بهره یافت

□

به خون غرقه شود والله اگر این راه بگشایم

□

گشاد ابرویها در دلنوازی

□

جزیتش داده چین و روم خراج

□

هذا خلاصی، عند البء

□

نشسته بر آن خوب رنگ سیاه

□

جز آتش عشق را نشاییم

□

پاره‌ها را اجتماعی می‌دهد

□

که دریا نیست کان پایان ندارد

□

دوستی دیگران بر بوی توست

□

نه برک آنکه سازد با صبوری

□

ز من باد مشعل کشان دور دار

□

ای عشق نمی‌دهی امانم

□

پس آن سپهدار فرخ نژاد

□

وز آسمان آویخته بر هر دلی پنهان رسن

□

کیشها زین روی جز یک کیش نیست

□

بر بوی وصال او چه پویی

□

مرا فریاد رس آخر که در دریای آفاتم

□

بدلو اندر فکنده بر زحل نور

□

به مردم کن مردم از تیره خاک

□

بنه بنه بنشین تا دمی برآسایی

□

قبای نبردی برون آختند

□

بگشاده دل و دیده در شاهد بی‌کابین

□

که بگیرد چند روز او دوریی

□

تا من دلشده را از سفر او چه رسد

□

چو عیسی بر آن صوت و جام اطلاعی

□

دهان مریم از غم تلخ گشتی

□

به هنگام بیچارگی چاره‌ساز

□

چه غمست کخر همه را بجویی

□

ترسم که بهانه‌ی دگر یابد

□

صد مصر پر از شکر گرفتیم

□

شب برون آمد چو دزدان و چرید

□

این خصومت از چه در سر کرده‌اید

□

زنده منگر در من زیرا نه چنانم

□

سپه سالار و سر خیل انبیا را

□

رغبت آمد به سوی نخجیرش

□

زمانا یسیرا هدمت بالزلازل

□

بزد کوس و لشکر بنه بر نهاد

□

پرگوهر و در بود کنارم

□

گشت بی‌طاقت ز ایام فراق

□

گوش بر زمزمه‌ی نغمه و آوای منست

□

نشاط کرد و طرب کرد و بود جای طرب

□

سخن‌های مضاحک ساز کرده

□

همه بستد حیات و حشمت نیز

□

فربه شده ز جام خوش جانفزای او

□

عرضه کردم به چشم دانایان

□

ما چو از آن سوتریم ما نه چنان آمدیم

□

کاندرو ذاکر شود حق را مقیم

□

ریخت در صدر شریف مصطفی

□

زبان بی‌زبانان را بیاموز

□

میان چون موی زنگی خم گرفته

□

دل شدی نومید امل کی کاشتی

□

چو در درستی ای مه مرا تو بشکستی

□

چه جای کم که هر ساعت فزونست

□

سر می نهد هر شیر نر در صبر پاافشار من

□

طبع را بر خوردن آن چیر کرد

□

سری که داشت با تو کمر در میان نهاد

□

سیراب بحر عذب صدف‌دار می‌روم

□

سخن را دست بافی تازه در پوش

□

مسجد اقصی بر آری ای گزین

□

وز تف او گشته افق احمری

□

تا از شب تیره رفت پاسی

□

زمانی چون جهان خلقی بزایم

□

پیش یعقوبست پر کو مشتهیست

□

دایما در سرنگونی بوده‌ای

□

نهان گردد الف چون گشت مهموز

□

به داد خود جهان آباد می‌کرد

□

لشکر حق‌اند گاه امتحان

□

تو چشم را بگذاری و می‌کنی بینی

□

هنوزت آب خوبی زیر کاهست

□

برآر دست که ما دست‌ها برآوردیم

□

که اختیار آمد هنر وقت حساب

□

که کمر در میان نمی‌افتد

□

بوی عنبر ز گلستان برخاست

□

کزان سودا ره صحرا گرفته است

□

این عجب که جبر نی و ظلم نیست

□

سری کرد ماهی ز افلاک جانی

□

که مر مکه را تا زیان این زمان

□

تا به پیش تخت آن سلطان بی‌چون تاختیم

□

لایق زنجیر و زندان‌خانه‌ای

□

نه هیچ ره سپردی نه هیچ گرد کردی

□

از کر و فر و رونق و لطف و کمال گل

□

بدان تاریخ دل را شاد می‌کرد

□

خوار گردی و پشیمانی خوری

□

چه حاجت آید جان و جهان چو تو هستی

□

شد ساخته‌ی گزند جاوید

□

در بیداری من آن چنان گویم

□

اندر افکن در تنورش یک‌دمه

□

ترک مه روی من از خانه‌ی خانی دگرست

□

بر تو نرسد حکم که تو خانه خدائی

□

خود وصف تو و زبان سعدی؟

□

نشنوند آن سر لوح غیب‌دان

□

به جای آب همه زهر ناب خوردندی

□

لرزنده شد از نسیم نوروز

□

که زهره طالعم و شکر سکرتأثیرم

□

از رسالت باز می‌ماند رسول

□

داد تو دادن یقین بدان که توانی

□

هدهد جان بازگشت سوی سلیمان خویش

□

که پیشت مرد خواهد مادر پیر

□

کفچلیزم زن که بس خوش می‌زنی

□

ز تو اندر دورانم، که ره دور گشادی

□

کاندر غم هجران تو روزیم چو سالیست

□

بر تشنگان خاکی آب حیات بارم

□

عشق آب از من نخواهد گشت کم

□

وین لحظه گوئی بنده را تشریف سلطان می‌رسد

□

همه کوشیدن آن ترک به مهر و به وفاست

□

که آب زندگی دروی نهان بود

□

بر قریظه و بر نضیر از وی چه رفت

□

که شهد ترا گوید: « خاک توم ای مولا »

□

لختی ز فراق در مرض ماند

□

همچنین سجده کنان تا بن میدان بکشم

□

از پی من شرع نو خواهی نهاد

□

می‌ببندد دست چرخ از جادوی

□

ای دلبر خندانم آهسته که سرمستم

□

بگفت از عشقبازان این عجب نیست

□

موسیا تو غالب آیی لا تخف

□

خوش بخسپی و خوش بیاسایی

□

بگسست ز درد بندش از بند

□

باور نمی‌کنم عجب ای دوست کاین منم

□

برگرفت و رفت با او دو بدو

□

شاد از آنم که مرا از غم عشقش غم نیست

□

عمر ثانی شناختم چو برفت

□

خفت و رنجوریش دراز کشید

□

تا که زر را در نظر آبی نماند

□

درون چشم تو بیند خیال اغیاری

□

توئی و جز ترا نشاید گفت

□

بی تو بماند از عمل در زخم سرما نی مکن

□

آدمی را که نبودستش غمی

□

محرم دردی‌کش خمارمی

□

نشایم جز که آتش را گر از نجار بگریزم

□

که شاه از بند و شاپور از بلا رست

□

پس‌روی کن تا رود در پیش شمع

□

اگر دل نداند ترا که کجایی

□

وز تو توان غم به غنیمت شمرد

□

ایمن شدن از مردن وز تاج سر افتادن

□

مرغش آیس گشته بودست از مطار

□

ساقیان اول قدح دردی بخماران دهند

□

چو سروی چمان بر کنار چمن

□

چو ابرو با سری هم جفت و هم طاق

□

آن دغل کون و نصیحت آن فساد

□

هان کینه را، زنگین نکنی

□

از جسم پیاده گشته جانها

□

در گلشن شادی رو منگر به غم غمگین

□

کردم ایشان را سلام از انتباه

□

در چشم جان نیاید مثلت به خوبرویی

□

جان نکند حذر ز جان چیست حذر چو جان شدم

□

فلک را آفتاب و دیده را نور

□

ده هزارش هدیه وا ده تا رود

□

نمی‌رود ز رخ هیچ خسته‌ای زردی

□

از برای نثار رهگذرت

□

چو دستی را فروبری عجایب نیست خون رفتن

□

درعجب می‌ماند وسواسش فزود

□

مرغ را باز بشارت ز گلستان دادند

□

تا که جهان افعی ضحاک شد

□

ملک را یک به یک کردندی آگاه

□

بو برند از تو بهر گونه سقم

□

ذاالنون و ابراهیم را در آب و آذر می‌کشی

□

بیگانگی گرفتی از یار دوستدارت

□

ز عکس خشم تو اندر نبردیم

□

ارزد این کو درد یابد بهر دانگ

□

باد سحری به هر بهاری

□

باز روان شد از بصر تا به نظر بگیرمش

□

همه آیین جور از دور برداشت

□

زانک جان لامکان اصل وی است

□

بده ای برادر قدح فقیری

□

آن کیست که باز بخشدش نور

□

ز سوز ناله برآید ز سینه‌ات هر دم

□

یا به زلفی یا به رخ آری مثل

□

هر کرا هست سری در سر او هم هوسیست

□

نقره‌ی خام از چه خیزد از سرینت

□

خداوند جهان سلطان عادل

□

کو ز صد دریا و که زان سو بود

□

فجدلی نظرة احیا، اذا ما شت ابقایی

□

دل ز مادر مهربانتر دایه‌ایست

□

ما ببندیم دکان‌ها همه بی‌کار شویم

□

لیک تعویق آمد و شد پنج‌تو

□

می‌نیاسود از ریاضت روز و شب

□

بت‌ها به خیال خانه متراش

□

به ترک مملکت گفتن خطا بود

□

نه برای بخل و نه تنگی دست

□

دوستی غمگسار بایستی

□

تا پای غم تو در میانست

□

عقل ندارد سر من گر ز نباتش نچرم

□

ریع را چون می‌ستانی حارثی

□

کز آشیان عالم علوی پریده‌اند

□

هم نقب زد و مرغ بر آن داد گوائی

□

که بگزاریم خدمت تا توانیم

□

تو زیان کی و نفعت بر کیست

□

ز گوش پنبه برون کن مجوی آزادی

□

هجر تو چنین کار به بیگار ندارد

□

زان سبب همچو چرخ گردانیم

□

هست صحرا گر بود سم الخیاط

□

شکر لعل لبت را شیر داده

□

کز ساحل دریای جان آید بشارت دم به دم

□

جوابش داد کی گیتی خداوند

□

هر غذایی کو خورد مغز خرست

□

گردد هر گنگ خرف منطقی

□

یار تو که همچو تو یگانه‌ست

□

در سجده شکر آمده سرهای نحن الصافون

□

موج حیرت عقل را از سر گذشت

□

وز لعل تو قیمت شکر بشکست

□

گه از شمایل شیرین بلای فرهادی

□

به صد دل کرده با جان آشنائی

□

که قرینش باد صد مدح و ثنا

□

ز آن که تو بامداد عیدستی

□

کاکنون پی جان و قصد دین دارد

□

بر سر سودای تو بازآمدیم

□

که بهر دم می‌کنی ظلمی مزید

□

زکات خواست همی خشک شد به نوبت ما

□

سخت دل و سست قدم کاهل و بی‌کار و ترش

□

غلط گفتم که حشواست این معانی

□

نور مطلق زنده از عشق خدا

□

دیدی آخر که هم درافتادی

□

به دست اندرون گرزه‌ی گاوسار

□

گر چه که در یگانگی جان تو است جان من

□

در پی آبست و نان و دمدمه

□

سرشک دیده از این رو ز چشم من بفتاد

□

کان پیشگاه باز پسان دارند

□

بنفشه پر طاوسی بر آرد

□

این درختان بین و آثار و خضر

□

بنار لا تسلنی ای نار

□

دست صبرم زیر سنگ باطلیست

□

گر ما سر فتنه را بخاریم

□

می‌نبیند گرچه هست او عیب‌جو

□

گفت تو بگذار و فارغ در گذر

□

دور شو از خیر و شرش دور شو از نیک و بدش

□

که بی کلک از خیالش نقش می‌رست

□

زانک جدش بود ز اعیان قریش

□

نه ماهیی بگرفتی نه دست می‌داری

□

بسترم خاک سر کوی تو نیست

□

بر آتش‌های بی‌زنهار گردیم

□

ای رسیده دست تو در بحر و بر

□

خود آینه روی یار من بود

□

چشم سوزن که به دو رشته در است

□

که جز سوسن نرست از وی گیاهی

□

جوزها خود تشنگی آرد ترا

□

تمنعها غیرة عن بصر الاعمش

□

راز دلها را به درها می‌برد

□

دلبر من دلبر من دلبر من دلبر من

□

بر سر و و ریش من و خویش ای لوند

□

اکنون نگاه کردم تو خود همه جهانی

□

که ای ابله روا داری که جسم مختصر باشم

□

و گر خونش بریزم بی گناهست

□

گر ترا میل شکر بخریدنست

□

به مکر راه زن صد هزار طراری

□

بر خیالت ظفر نمی‌یابد

□

این چنین جسم نزاری می کشم

□

ایستاد او منتظر بر آستان

□

مگر حدیث تو یا رب که این سخن چه خوشست

□

کاین جهان بد گهر کس است برفت

□

وز آنجا سوی ارمن کرد تدبیر

□

روز و شب سیاری و در کشتیی

□

والخمر منی، والسکر حالی

□

در همه خانه‌ام یکی تا نیست

□

ساعتی زیر درختش میوه می افشاندیم

□

این نخواهد شد بگفت و گو دگر

□

تو هنوز اندر نهاد خویشی آخر شرم دار

□

جیم جمال خوب تو جام عقار ای صنم

□

همه صاحب دلان را پیشه این است

□

قسمتان از عید جان شد زخم چوب

□

سوی روزن از آن روم که تو بالای روزنی

□

کین یک شادی هزار غم دارد

□

به خدا بی‌رخ و زلفت نه بخسبم نه بخیزم

□

صد تفو بر دیده‌های پیچ پیچ

□

ترکان بپادشاهی خاور نشانده‌اند

□

گهی زرد چون بیرم زعفرانی

□

گل و شمشاد را قیمت که داند

□

جوش موجش هر زمانی صد گهر

□

زین دام بی‌خبری چون دانه می‌شمری

□

حلقه‌ی گوش بر بناگوشت

□

از لذت آن بوسه ای روت مه روشن

□

نیستم این شهر فانی را زبون

□

بفروش به جرعه‌ای جهان را

□

شکار شو نفسی و دمی بگیر شکار

□

روان شد روی هامون کوه در کوه

□

که تو داری شمع وحی شعشعی

□

خلد فی الزلزله من یک لم یخفق

□

به درگاه پیغمبرش ریختم

□

وان خون دل زر را در ساغر صهبا کن

□

روز کتاب و شما با لهو جفت

□

گفت کان نکته‌ی باریک عیان نتوان کرد

□

خار و حنظل به فید گلشکرند

□

به شمشیری یکی تا ده توان کشت

□

در سواد ری ز سوی خارقان

□

ابصرالدنیا جمیعا فی قمیصی تختبی

□

انصاف بده که رایگان یابد

□

خاصه دمی که گویی ای خسته دل اسیرم

□

کفر گفتی مستعد شو نیش را

□

در همه نوعی گناه افتاده بود

□

ماه من آمد به زمین قاصد کیوان نشوم

□

گهی دل دادی و گه بستدی هوش

□

این نباشد آدمی مانا پریست

□

که خشم حق نبود همچو کینه بشری

□

که دل اندر میان نمی‌گنجد

□

بنگ منسوخ شود چون همگی بنگ شویم

□

چون مه وخورشید آن روح الامین

□

عمر ار چه به افسوس برون می‌رود از دست

□

هر صبح دم به بویش رفتم به بوستانی

□

بسان سرو بر پای ایستادند

□

عاقبت زان در برون آید سری

□

که ازان بازی و ازان دستی

□

تا به دست بلات نسپارد

□

مست می اش می شویم باده از او می چشیم

□

زان اثر آن عقل تدبیری کند

□

از دو کار اکنون یکی کن اختیار

□

امروز چه چاره که در از دار ندانم

□

چه می‌جویند ازین منزل بریدن

□

پس بیاوردم که بسپارم به جد

□

زیرا ز صولست ترا روح‌فزایی

□

هرجا که هست دردی با من حسیب دارد

□

زهی خاقان زهی اقبال خندان

□

صف کشیده چون جماعت کرده ساز

□

که دهد یاریم امروز که آن یار برفت

□

بر درت هر هفته‌ای هفتاد دیوان تازه کرد

□

که الحق چتر بی‌سلطان نشایست

□

می‌کشی آن سوی که دانسته‌ای

□

کنون رفت کارم گذشت از نشانی

□

که بی‌جرمی مرا رنجور دارد

□

از کف زهره به صد لابه قدح نستده‌ایم

□

پشه را داریم همراز هما

□

تو چرا در تفرقه هر دم به صد عالم شوی

□

کسی که دید مرا کی کند تو را اعزاز

□

همی برید سنگی بی‌ترازو

□

تا نیندیشی فسادی تو ز بیم

□

گه از بی‌کسی و گه از ناکسی

□

پس به دست فراق بسپارد

□

غیر سر زلف او نگیرم

□

سوی صف ممنان اندر رهی

□

قامت خویشتنم در نظر آمد

□

دورم ز خویشتن کرد با صد هزار خواری

□

غم دیدار شیرین بردش از دست

□

فتنه آمد در کف بدگوهران

□

کجا گذارد این فتنه صبر صباری

□

عذری به هزار لطف درخواست

□

چند بود بتا چنان چند گهی بود چنین

□

تا یکی را از یکی اعلم کند

□

روی از آستین نهان کردی

□

به غیر آن شتر مست را مهار مگیر

□

که برنامد هنوز از کوه خورشید

□

گرچه همچون تو ز هجران خسته‌ام

□

که آتشست دم او و ناله سقایی

□

که هجرت کار من مشکل ندارد

□

او عاشق گل خوردن همچون زن آبستن

□

جملگان گشتند هم لا حول‌گو

□

چون دجله‌ی بغداد شود دامن الوند

□

که این کم عمر آن اندک قرار است

□

غذاش از مادیان و میش بودی

□

مدتی دیگر درون دیگ تن

□

چنان کنی که مرا در میان جان داری

□

مگر از جان به سیر آمد دلم کش باز می‌خارد

□

وقت سحرها دل من رفته به هر جا دل من

□

که نیاید بر زبان و گفت ما

□

چون عشق به موسم جوانی

□

که روز وصل دلدارست امروز

□

به پیش آهنگ آن بکران چون حور

□

قرب حق از حبس هستی رستنست

□

یا راحة مهجتی وزینی

□

شاهین زندش چه حال باشد

□

چو دل افروخته گشتم ز دلفروز خموشم

□

جان ما مشغول کار و پیشه‌ها

□

آخر که زر از خراب خواهد!

□

به غلامیش مدح خوان برخاست

□

شده باده روان در سایه بید

□

لیک آن از نفخ آصف رو نمود

□

ای کوزه بمن بنگر، من وردم و شه قندست

□

که درو دین و کفر یکسانست

□

این چنین ساکن روان که منم

□

کشت از مرغان بد بی خوف گشت

□

دانسته شد که هیچ ندانسته‌ایم ما

□

ور جهی باری برون جه راستک

□

ریاحین زیر پای و باده بر دست

□

گفت ترک خشم خویش اندر زمان

□

بشمس‌الدین سلطان المعانی

□

که همی زلف تو از راه دل آسان ببرد

□

پیش دویدم که ببین کار و کیای دل من

□

تو نه افکندی که قوت حق نمود

□

بی تو ما ار هوس باغ و سر صحرا نیست

□

بر بط زبان و رست عذاب از جهان کشد

□

چو پیلش سر نمی‌گردید در دوش

□

چه زیانست ار بکردم ابتلاش

□

شراب لعل خدایی خاص رواقی

□

کانچه مردم بر خود آسان کرد آسان بگذرد

□

ما روی در آن دیار داریم

□

وهم و تخویفند و وسواس و گمان

□

دیده از پسته‌ی خندان تو گریان دارد

□

من که همه موم توام چونک بدین سان نشوم

□

به عزم صید بیرون آمد آن روز

□

مشورت کردی که کینش بود خو

□

تو عقل عقل منی تو جان جان منی

□

با ناله و آه سرد می‌بود

□

صنما شاه جهانی ز تو من شاد جهانم

□

همچو قربان از جهان بیرون شدند

□

از چه در معرض ارباب کرامات آیند

□

تو مرا دل به دشمنی دادی

□

رقم زد گرچه بر کاغذ نیفتد

□

فاش سیروا بی‌همی گفت از نخست

□

ز عرش و فرش و حدود دو کون برگذری

□

دلم را زان کله واری بیفتاد

□

من بنده ظلم تو از بیخ و بنم برکن

□

ناگهانی از خرد خالیش کرد

□

کای من ز میان جانت هندوی

□

ولیک تیره شود چون شود غبارآمیز

□

بدار از ناپسندم دست کوتاه

□

که کند زان دفع دزدان و رنود

□

چون ملخ در کشت افتد بر سر هر خوشه‌ی

□

عافیت از جهان بخواهد برد

□

وام فقیران ز کرم توختم

□

خواه در خشکی و خواه اندر نمی

□

چو آن گلچهر شاهی برنیاید

□

از شفق شنگرف و از مه لیقدان انگیخته

□

بسی بگریست چون ابر بهاری

□

از برای حرمت اسلام و کیش

□

چو به سر این نوشته شد نبود کار سرسری

□

در هجر تو آفتاب من زرد

□

بی کام و زبان گفتی در گوش فلک بنشین

□

گاو من کشت او بیان کن ماجرا

□

روا نبود که بی ما شب گذاری

□

چه خارخار و طلب در دلست از آن خارش

□

بر آن سبزه بساط افکنده خسرو

□

میوه‌ها زان بیشه می‌افشاندند

□

یزداد لها صبغ فی احمر القانی

□

زلف تو بر رخ تو چو بر می پر غراب

□

و آنک سماع تن بود فرع سماع عقل و جان

□

نیست آب و هست ریگ پای‌سوز

□

هر زمان پسته تنگت شکر آویزترست

□

دیدن رویت خوش است بی گله باشد

□

نیایش کرد یزدان را و بنشست

□

ما زر از زرآفرین آورده‌ایم

□

تو همچو شهر خرابی و ما چو معماری

□

یکی گامزن باره‌ی بی‌گزند

□

کی حریف لب آن ساغر و پیمانه شویم

□

کام دشمن می‌رود ادبیروار

□

اگر جانم بود هر دم جهانی

□

عشق بزد آتش در صلح و جنگ

□

ز حال خسرو و شیرین خبر داشت

□

ناقه گردیدی و واپس آمدی

□

فحالة الصحو یأتی الف وسواس

□

خود عادت دل نه زین شمارست

□

به دست نامه پرخون به تو پیام کنیم

□

از پس پشت دقوقی مستتر

□

ترک سرمست محالست که یغما نکند

□

آب خضر برآورد ز آینه‌ی سکندری

□

چونک چشمت را به خود بینا کند

□

حق نیاید پیش حاکم در ظهور

□

تا دررسد اندر هوس خویش جریده

□

کین به پا آرد آن ز سر گیرد

□

بل پاره دوز خرقه دل‌های پاره‌ایم

□

شد ز فال زشتتان صد افتراق

□

چون چنگ ز هر رگم فغانی

□

منم کز تو غمی خواهم که در وی مستقل باشم

□

تا همه رفتند و یکی شخص ماند

□

حاجت نو را بدان جانب برم

□

بلبل هر گلشن و گلزارمی

□

آنرا که به غمگسار می‌گیرد

□

به باطن گر نمی‌دانی دویدن

□

تو غلامی خواجه زین رو گشته‌ای

□

چنبری دلبند و قلابی خوشست

□

چرا که خواسته‌ی دیده‌ی پر آب منی

□

زلزله الساعه شی عظیم

□

ای گروهی جهل را گشته فدی

□

حرارتیست درون دل از شکرخایی

□

معذور بود اگر نمی‌گیرد

□

عذر ار نمی‌پذیری من عشوه می پذیرم

□

مس را گویی که زر شو راه هست

□

روی چون اکنون بگردانی چه سود

□

نه گل دیدم نه یک میوه بچیدم

□

عاریتانند ز غایت برون

□

تا رسن‌بازی کنم منصوروار

□

جمال روی پدر درنگر اگر پسری

□

وان چیست ترا که روزگار ارزد

□

زنده کنش به فضل خود ای دم تو بهار جان

□

درج در افسانه‌شان بس سر و پند

□

که از زمانه مرا خود نصیب جمله غمست

□

کانگشت کوچک تو چو دریای قلزم است

□

شیر نخوردی که شکر خورده‌ای

□

زر عاشق روی زرد اصفرست

□

چون مسلم شدت به آسانی

□

آن دل کجاست ما را کاندوه دلبر ارزد

□

وان خم ابروی مانند هلالت بردیم

□

گشت بی‌صبر و ازو آن حال جست

□

در خوف هوای لا و الا

□

هر قدمی غصه و دامی دگر

□

مو کنان جامه‌دران در شور او

□

هر دو هم‌آواز و هم‌پرده شده

□

والظاعن طالب المقیم

□

دل و عقل و تن و روان ارزد

□

عاقل از ما می رمد دیوانه هم

□

آتشی در ما زند فردا دنی

□

گفت بگذر ز جهان زانکه جهان بر گذرست

□

یازان چون سرو سهی در چمن

□

بل مثال ماهی و آب زلال

□

آب حاضر تشنه‌ی هم‌چون منی

□

آتشت صبر و قرارم همه بربود بیا

□

هر فردایی ز دی بتر خیزد

□

هزار سال دود درنیابد او گردم

□

کم دو روز اندر دهی انداختی

□

لعل سیراب از لبش لب خشک داشت

□

چون بوی توام آمد از گور برون جستم

□

جز طبیب و جز همان بیمار نه

□

کیست آن گم‌گشته کش فضلت نجست

□

نه که در سایه و در دولت این مولایی؟!

□

دیده در عشق رازدار تو نیست

□

لا یبالی بالبرایا خاضعی منصورکم

□

بوحنیفه و شافعی درسی نکرد

□

که تیرقامت اودر کمان نمی گنجد

□

فلک الدولتش خطاب کند

□

برزگری پیر در آن ساده دشت

□

بهر آتش کردن گرمابه‌بان

□

به زیر پای بنفشه به جای محفوری

□

عقل دوراندیش گوید آن مثالی دیگرست

□

نی هفته نه مه نه سال خواهیم

□

آن نماید که زمان بدبخت را

□

می‌خرامی از تکبر هر زمان

□

چاکری او خوش است ملک و سری گو مباش

□

خوش زبان بگشاد در مدح و دعا

□

هر دو درماندند نه حیلت نه راه

□

چو در درستی آن مه مرا تو بشکستی

□

آرزوی لعل شکربار او تدبیر چیست

□

کز این شکوفه و گل حسرت گلستانم

□

جز که گویی هست چون حلوا ترا

□

خضر جز چشمه‌ی حیوان نخواهد

□

از ناله‌ی شبانه و از های های ما

□

تنگ‌تر از حادثه حال او

□

پیش لات و پیش عزی و منات

□

فشانده دامن خود از غبار جانوری

□

در حله‌ی لعبت حصاری

□

به سر گردنده چون پرگار بودیم

□

تو چه دانی مرگ چون عیشست و چیست

□

در پرده ره نیابی تا پرده‌در نگردی

□

آوخ کز این شکاران تا جان کیست لایق

□

عشرتی آسوده‌تر از روزگار

□

هست لایق شاه را آنگه ببر

□

و من حلو ریاکم نعتدی

□

دل را محل چه باشد گر درد او ندارد

□

وز کافر زلفینت ویرانی دین می کن

□

می‌فتاد از خنده او چون گل‌ستان

□

برتنم پیرهن صبر قباکرد و برفت

□

بر سر کرسی شرف، رفت ز چاه مضطری

□

بر صفت کرکس مردار خوار

□

کون یک لقمه چو بگشاید گلو

□

بگردان چو مردان، می راوقی

□

مالنده چنار، دست در دست

□

از اشک خودش فرونشانم

□

رفته گیر از گنج جان یک حبه‌ای

□

مرگ این هنگامه را چون وامخواهی بر در است

□

جز چنگ سعادت را از زخمه نرنجانم

□

گفت گنجی یافتم آخر بصبر

□

ظاهرا دستار از آن آراسته

□

به چه رو کرد زهره بی‌رویی

□

کان طرف بهر میان دریغست

□

ایا پر کرده گوهرها جهان خاک را دامن

□

چشم روشن باید ایدر پیشوا

□

اگر چنانکه مجال شنا بود غم نیست

□

بر من ز حیله هر چه توان باخت باختی

□

هیچ شگرفیش نمی‌کرد سود

□

هم‌چنانک در ره طاعت عباد

□

اسفا لیت وجودی عدمی

□

کجا برنشستند گردان به زین

□

در خاطر او ناید آهنگ هوا کردن

□

نامشان را نشنوند ابدال هم

□

وز هر شکن زلفش گمره شده دین‌داری

□

به صورت گر در این پستم من امروز

□

از فراق حال و قال و ذوق او

□

کی نشاندی باغبان بیخ شجر

□

ردوه بفول لن ترانی

□

در عالم آب و گل دلی نیست

□

با کسان خسان نیامیزیم

□

شاخهااش انبه و بسیار و چفت

□

جفای خویش کشد هر که آشنای تو نبود

□

گر رنج من یاد آیدش عهد من آسان نشکند

□

دستخوش بازی سیارگان

□

هم‌چو عنقا وصف او را می‌شنید

□

وز جهت خرمن او بادمی

□

دو جهان را به یک نظر گیرد

□

من بر آنک مست و حیرانت کنم

□

که بجه زود ار نه اژدرهات خورد

□

خار او افتاده و خرمانده

□

چو آب رفت به اصلش شکسته گیر سفال

□

لعبتی از پرده به در نامده

□

رزق خاصی جسم را آمد به دست

□

چون طوطی آن شکرستانی

□

طاقت چندین جگرخواری نداشت

□

ز آنچ چشیدم ز لبت هیچ لبی را مچشان

□

می‌زند بر نور روز از روش نور

□

روی در حضرت سلطان چه کند گر نکند

□

تا صبا مهر کند خانه‌ی هر عطاری

□

ای خدا فریاد رس نعم المعین

□

هستی ما را ز طفلی و منی

□

که هیچ بوی نبردی کسی به استادی

□

زرفعت به گردون روان کرد رخش

□

مثال‌های خیال مرا به وقت پیام

□

بهر سرما خانه‌ای سازم ز سنگ

□

فرو می‌ریخت کفری و گناهی

□

آب شوم سجده کنان تا به گلستان برسم

□

تیغ کشیدند به قصد سرش

□

میل عاشق با دو صد طبل و نفیر

□

که عمریست ای جان که اندر حجابی

□

گشتی همه شب چو ماه بر بام

□

دانی که نکونهاد باشیم

□

که چرا از سنگهاشان مالش است

□

وان یافت زندگی که ز کشتن حذر نکرد

□

ای مه چه گویی این همه محنت توان کشید

□

با زر و خلعت بده او را غرور

□

حال آن آواره‌ی ما چون بود

□

تا سایها ز چشمه‌ی خورشید برخورند

□

حسرت آنست که بر سوسن آزاد رسد

□

در زمان سوی مرگ بشتابم

□

سر امام آید همیشه پای را

□

آخر تو چه چیزی که نه سودی نه زیانی

□

به پیش نرگس بیمار آن عیار جوییدش

□

قبله صلیبست نمازش مبر

□

شب همی‌رفتیم در دنبال او

□

که: « ز وطن خویش چرا می‌روی؟ »

□

آنچ دوش از عشق بر چاکر گذشت

□

نه ز خاکم نه ز آبم نه از این اهل زمانم

□

حیله‌ای کردند چون کم بود زور

□

سرو برطرف گلستان ز حیا بنشیند

□

هر که او دل بر این امیر نهاد

□

پیشترین بشری زادگان

□

جسمشان معدود لیکن جان یکی

□

یا من قده صعف‌الشجر

□

بپیچید و خندیدن اندر گرفت

□

پیش مشک افشان او شاید که جان قربان کنیم

□

آخر از وی ذره‌ای زایل شدی

□

خادمی را خواند شاه حق شنای

□

با بنده به خشم است که دانای نهانم

□

دانه تسبیح مرا دام کرد

□

مر ورا از مال و اقبالست بهر

□

لا تخش ملامةالوشاة

□

هم مادر و هم برادرم رفت

□

انصاف که صارم زمانم

□

خوف حرمان هست تو چونی قوی

□

در ناسفته که در جوف صدف مکنونست

□

روان کند خوی تب لرزه از مسام جبال

□

گنج دو عالم به سخن درکشند

□

سر همی بر داشت و از خور می‌رمید

□

چو پر شدی به بن حوض و جو مکان گیری

□

مخور جز بر آیین کاووس کی

□

ما ابر نه‌ایم بلک ماهیم

□

در میان کوی یابد خاص و عام

□

ماه را در زره مشک‌فشان آوردی

□

آن جا همی‌خواهد دلم زیرا که من آن جاییم

□

یک سخن نغز نگفتی به کس

□

زانک قهر او سر او را ربود

□

به روز روشن بدهد صفات ستاری

□

جز غم بی‌شمار می‌نرسد

□

فارغ از باد و بروت حسن و بوالحسنیم

□

میل جست و جوی و کشف مشکلی

□

گویند که در حلقه‌ی گیسوی تو باشد

□

چه چیزی و چه اصلی مایه‌ی توست

□

نقل بنه پیشتر از خود کنند

□

برهمه کافردلان و اهل دیر

□

اللیل قد تولی و البدر فی‌التواری

□

پذیره شدش پهلوان سپاه

□

که با عشق نهانی یار بودیم

□

دفع پندارید گفتم را و سست

□

زلف را بر یکدگر زان می زنی

□

این شهره گلاب و خانه موش

□

چشم و سرینی به شفاعت گری

□

نیم روز اندر میان ره‌گذر

□

هیچ دلی زار بنگریستی

□

زلف تو هر ساعتش به رقص درآرد

□

گر من آن را قدح خاص ندانم عامم

□

گوی تقوی از فرشته می‌ربود

□

مرغی که سوی دام رود باز نیاید

□

ز آب حیوان مایه در ترکیب حیوان آورد

□

با خواص خویش از بهر شکار

□

بهر محجوبان مثال معنوی

□

به احتیاط نگر تا سر کی می‌خاری

□

از بر ما جدا نمی‌گردد

□

شکر که سرگین خری دور شده‌ست از در من

□

صبحدم چون اختران در گور رفت

□

وز برگ بنفشه سایبان کن

□

در خرگهت ای دوست درآر و بنشانم

□

ور نیم این زحمت و آزار چیست

□

عاشقان را زیر غرقاب غمی

□

مثال ده که نگردد جهان به شب تاری

□

غم عشقت بجنباند به گوش اندر جرس ما را

□

هم لشکر ترکستان هم لشکر هندستان

□

یا رسول الله قد جنا الیک

□

با نسیم خاک کویش هست باد صبح باد

□

وان جهان را آسمانی دیگر است

□

کوس نه‌ای اینهمه آوازه چیست

□

چون خلیل حق و جمله انبیا

□

که سرخیل امروز و فردا تویی

□

در حال خود گویم همی، یادی بود کارم ترا

□

از سود و از زیان و ز بازار فارغیم

□

هر که صوفی بود با او یار شد

□

جان رها کن آفرینش خاک او

□

غنی گشتی رهیدی از کم و بیش

□

آن عمارت نیست ویران کرده‌اند

□

بر کهند این دم شکاری صیدجو

□

ماه رخ و دلبر و زیبا قدی

□

خوب آید ناز نازنین را

□

گر ما رخ خود به مه نماییم

□

چون خریدی چون نگونم می‌کنی

□

دلم پر نار و اشکم دانه‌ی نار

□

شیران کز آتش شب شبهت رمیده‌اند

□

در نوای طوطیان حاذق بدی

□

جز خدای بی‌نظیر بی‌ندید

□

به آب گرم مرا کرد یار اکرامی

□

برهم زده زلف عنبری را

□

پس گوش چه می خاری‌هاده چه به درویشان

□

آن حقیقت دان مدانش از گزاف

□

کشیدی از علی قوسی بر افلاک

□

چنین شد نسل بر نسلم چنین فرزند فرزندم

□

گرید او گر چه نه بد داند نه نیک

□

مثل جود حوله لوم السقم

□

چنین دان، کاسیری ز کافر خریدی

□

ای بخت بد این چه خاکساریست

□

او بس نکند پس من چه کنم

□

در تبار و خویش گویندش که خپ

□

قتیل عشق ز تیغ جفا نمی‌ترسد

□

همان در روزگارم اوفتادست

□

دید دهی چون دل دشمن خراب

□

پیش ما رسواست و پیدا هم‌چو روز

□

از شاخ آن وردم، گر سرخم، گر زردم

□

آنجا به پای عقل بجز جان نمی‌رسد

□

هر سودا را نه ما پزانیم

□

اختران زان سان که خواهد آن شوند

□

شبروی را چونکه بیرون آمدی

□

چو حیوان هر گیاهی می چریدم

□

شاه خزینه به درونش سپرد

□

گوش خواهم که نهی بر روزنم

□

جرم تو دانش است و خرسندی

□

هزاران فتنه و غوغا برآورد

□

وگر خود به بهشتی چه خوش باشد بی‌جان

□

نعمتم زوتر رو از قوس قزح

□

که برعزم شبیخون می‌دواند

□

جاندار عقل و عاقله‌ی جان شناسمش

□

جز من و تو هیچکس آگاه نیست

□

ملک برد و مملکت را رام کرد

□

فاقرعوا باب‌التقاضی واسألوا لا تقنطونی

□

گویا کن بلبلان به دستان

□

جمله فرعونم چو هستم چون نیم موسیستم

□

که دهانشان بسته باشد از دعا

□

بنشستم به امید دگری

□

فلک سجودکنان پیش او به چشم و به سر

□

در لحد آن خشت سپر ساختند

□

تا سپارد آن شهنشه را به جد

□

یکی حدیث بیاموزمت بیاموزی

□

هرچه خواهی کن که دولت یار تست

□

دوزخ من بهشت من تازه من قدید من

□

ای هزبر صف‌شکن شاه فحول

□

مرا ز تیغ زبان سخن گزار خودست

□

عمر دوباره نداده‌اند کسی را

□

راز گشاینده‌تر از صبح و ماه

□

بر رسول صدق دندانها و لب

□

که مرا نماند عقلی ز مهی، گران‌بهایی

□

ز دریا صفد وز صدف در برم

□

زیرا ز فراق توست دردم

□

تیزی دندان ز سوز معده است

□

از تفاخر تا جور زان آمدی

□

خدمت برسان از ما آن جا و موصی هم

□

گور ز دندان گوزن افکنش

□

در دو عالم خود بدان باشد فلاح

□

مرده‌ی جرعه‌ی آن چشمه‌ی حیوان توم

□

عشوهات از خان و از مانم ببرد

□

جز سوی تنگ شکر می نروم

□

سدره چه بود از خلا بیرون شده

□

چون تواند دل سودا زده در تقوی بست

□

کز تو رویم به آب می‌نرسد

□

نیست دریغ ار تو نخواهی دریغ

□

او جوابش گفت و بشکفت از خوشیش

□

نومید شونده را رجا ده

□

کشته‌ی هر غم‌زده‌ی خوی تست

□

چو روز آمد چو ثعبان بی‌قراریم

□

چونک استا گشته‌ای بر جه ز چه

□

نه یقین نه گمان همی‌یابم

□

منک طابت کل ارض ان ذا سحر حلال

□

بی‌خبرانرا چه غم از روزگار

□

تا گریزد آنک بیرونی بود

□

بیابند جملگان از خود رهایی

□

کز عقل نشان نماند با من

□

به غیر حضرت آن بحر بی‌نیاز روم

□

تا دل داود بیرون شد ز جای

□

چنین در دام غم تا کی ببوی دانه بنشیند

□

چنین در عشق بسیاری فتادست

□

کاستن از عالم کوتاه گرد

□

داروی مغز پلید آن دیده بود

□

قبول حق نشود گر دلی بیازاری

□

ندانم چه‌شان بود آغاز کار

□

تو اگر جان منستی نپذیرم نپذیرم

□

مرده را خانه و مکان گوری بسست

□

همچو زلف خویش در کار پریشانی دهی

□

صلای دادن جان و صلای کشتن زار

□

فاش اندر شهرها از تو صفت

□

دست بر سینه همی‌زد می‌گریست

□

که عالم از آن جاست یک ارمغانی

□

فارغم از عشق تو یک موی نیست

□

رقص کنانیم چو شقه علم

□

دیده‌ایم و جمله اصحاب نهی

□

خبر برید بدهقان که سرو ننشاند

□

یکی تف منقل، یکی موج ساغر

□

تا نگردد این کر آن باطن کرست

□

چونک زنهارش رسیدم چون رمید

□

العقل فی‌الملام والعشق فی‌المدام

□

خود بی‌تو در چه خور بود خواب و خور مرا

□

زیرا ز خوف عشق تو ما سخت ایمنیم

□

و آن یکی می‌گفت پرش هم بساز

□

جان برافشان ره به پایان آمدست

□

آمده‌ام که زر برم زر نبرم خبر برم

□

سر دو نباید که یکی بدروند

□

این به خون و خاک در آغشته را

□

زان پیش رو افتاد و سپهدار و مید

□

کاندر دو جهان دوست ندارم مگر او را

□

از آن سپس پر عنقای روح بگشایم

□

موزه را بربود یک موزه‌ربای

□

خاموش که عشاق نوا را نشناسند

□

وز گفتن نامش دل و جان گردد خرم

□

در نگریدم به همه کاینات

□

هیچ می‌دانی که آن سلطان چه داد

□

خدعة ان ضمن المفلس للایفاء

□

می گران دادست کارد آن سبکساری مرا

□

کاین است بر تو واجب کیی به نار تیزم

□

ورنه بگشاید در خشم ابد

□

تا تو پر بر چه هوایی می زنی

□

زانک به پستی‌اند و ما بر سر کوه بر شرف

□

قافله از قافله واپس تریم

□

ور بجنگد نامش از خط بر زنید

□

کهنم را به یک نظر کن نو

□

کز سحر قدیم نو کنم ساز

□

تا من او را به می و رطل گران بفریبم

□

وقت پیچاپیچ دست‌آویز جست

□

مو بر اعضای من سنان گردد

□

اینکه جان فرسودم از آه، آسمان فرسودمی

□

گشته بند آن وزیر بد نشان

□

پیش وحی کبریا سمعش دهد

□

نصب عینی خیالکم لیس حسناه یختبی

□

که ره عشق پر بلا باشد

□

سر تو را به ده انگشت مغفرت خارم

□

قصد دارد تا رهد از ننگ من

□

در من نگه کن آخر ای جان و زندگانی

□

چند روزی ماه تابان را مکش

□

وز پست از سایه منافق‌ترند

□

از ایران برآمد یکی های‌وهوی

□

ما خود او را به یکی عربده رنجور کنیم

□

فریاد و نالهای دل زار زار ما

□

چو قبای تو بپوشم ملکم شاه قبادم

□

گفت بس بس این مضاحک رابمان

□

به سراپرده‌ی گلچهر خور آئین که برد

□

تا به کام خویش فردا کامرانی باشدت

□

لیک در باطن صفیر و دام بود

□

که ای نامداران و مردان شاه

□

که جام نیز ز تیزیش گم کند جامی

□

ناز از سر گرفت و جنگ آورد

□

آنک گوید در دو کونش هم سری را یافتم

□

بر کشنده گاو تن منکر مشو

□

ره سپردن را باستادند چست

□

خون هزاران شفق طلعت او را حلال

□

آنچه نه آن تو به آن در مپیچ

□

سخن هر چه بشنید با او براند

□

که همه نقش و رنگ ازو داری

□

بیمار هجر او را این مرگ صورتی تب

□

زودم به ره مکن جان من سخت دیرخیزم

□

مصطفی پیدا شد از ره بهر عون

□

عجب مدار که اشکم چو لعل پیکانیست

□

ماهی همه گنج درم، خور زر گونا داشته

□

وز وجود خویش هم خلوت گزین

□

که با شاه گیتی مرا پای نیست

□

دهمت به قهر خوردن، تو ز من کجا گریزی؟!

□

ممکن است از بخت دل‌باری کجاست

□

تا ظن نبری که ما همینیم

□

از لبش می‌شد پیاپی بر سماک

□

بنواز مرا به دلنوازی

□

هر چه سری برون کند بر سر و پاش می زنم

□

رکن توبه کرده و شرط رجوع

□

که بیدادگر شد سر شهریار

□

عارت آید از این لت انبانی

□

برداشت به نوحه وای ویلی

□

چه و زندان آدم را رها کن

□

کی شما صیاد سیمرغ دلید

□

پایم از خون دل سوخته در گل می‌شد

□

بر تو گمان که برد که تو دشمن منی

□

لاله کم عمر ز خود بی‌خبر

□

ز هر بوی و رنگی چو خرم بهار

□

و تعسا لصحواء من مغرم

□

میل خوبان همه به زر باشد

□

زانک من بلبل آن بستانم

□

از زمین باشد نه از افلاک و مه

□

چشمت به کرشمه‌ای جهانی

□

گر نپری بر فلک منگر بالا ترش

□

بار دین موج گشادن که چه

□

قضا را کنیزک ازو بار داشت

□

تا همچو خسان زر می‌شمری

□

من و سودای عشق این ترهاتست

□

دست و پا نی و در آن معرکه جولان داریم

□

تنگ می‌شد معبر ره بر گذار

□

که هندوستان جایگاهی خوشست

□

تا سر خاکش نیندایم هم از خوناب چشم

□

حکم جوانی مکن این پیریست

□

که کس در جهان این شگفتی ندید

□

قبول می کنیش با کژی و با خامی

□

همه آفاق به غربال تو بیخت

□

تو مرا پشت و پناهی ز تو آراسته کارم

□

شرط کن سه روز خود را اختیار

□

که راهی نیست بس آسان دریغا

□

بخوان ز جانب این آشنا سلام علیک

□

جان تن آزاده به گل در نداد

□

فشاندند گوهر بران تاج نو

□

فغرقت فیه لکن نظرالحبیب جاری

□

که فرزین بند نعلت را پیادست

□

مرمری را لعل و گوهر می کنم

□

آن جهان انگیز کانجا روشنست

□

ای بسا در که درین قصر دو در گرد آورد

□

جمله‌ی آفاق نابینا خوش است

□

گزلکی از بهر ملک ساختم

□

سنانها به ابر اندر افراشتند

□

که رهی را ولی انعامی

□

فتنه از خانه به بازار آمدست

□

روبند ز روی مه گشادم

□

پس چه سود آمد فراخی منزلت

□

من بمیرم ز آرزومندی

□

در دلبر ما بنگر آهسته که سرمستم

□

وز اثر می‌گفت جان را سست شو

□

که هر یک همی شاخ سی برکشند

□

از این سپس متراش این چنین بت ای مانی

□

چاکر و دربان درت حور باد

□

چونک چنین کنی بتا بس به نواست کار من

□

گفت از افراط مهر و اشتیاق

□

چو یار ما ز دیاری بعید باز آمد

□

به روشن‌دلی چون سماکش سپردم

□

ناله و اشکی به ره آورد بر

□

که خواند بزرگان داننده را

□

ماه ببین و بره از مشتری

□

ز پیش پدر سرفگنده نگون

□

ستمش را به کرم انگارم

□

در پی نیکوپیی سرگشته‌ای

□

گاه شیبی و گاه بالایی

□

در شکم طور بین سینه سینای عشق

□

موی به مویش به غمی میسپرد

□

برآمیخته باشد از بن ستم

□

رمنی هو و شید ارکانی

□

کت زبونی نیک در چنگ آمدست

□

گر آن گوهر با توست صدف را هله بشکن

□

چون نبی باشد میان قوم خویش

□

یا شاه سپهرست که بر چرخ برینست

□

که چه‌ها با من از آن چاک گریبان کردی

□

کان گره از رشته بخواهد برید

□

به رزم و به بزم و به رای و به چهر

□

که باغ وبیشه می‌خندد، که برگ تازه افشاند

□

صد بار مرا زیان رسیدست

□

همه در حله اخضر بگیریم

□

پیش از پیدا شدن منشین گریز

□

حیران بمانده در رهت پیر و جوان سبحانه

□

ز من مجنونی نادر بیاموز

□

خویش را بی‌گوش و بی بینی کند

□

به سرش اندرون دانش و رای دید

□

بجستمی من از او گر بهانه‌ای هستی

□

کاثرش ز اندرون پدیدارست

□

عاشق و عشق و حاکم و محکوم

□

تو چو گل خندان گه سود و زیان

□

اگرت شربتی از چشمه‌ی حیوان باید

□

قفل غمش هجر یار غار برافکند

□

دین ندارد بوی مشک و عود نیست

□

همان بخت نوذر جوانه نبود

□

قفص حاضر آمد تو جانا کجایی

□

پس آن خسرو تیغ‌زن را بخواند

□

من مگر خود صفت ذات توام

□

چون شنید از سوی دریا داد داد

□

خواجه‌ی معصوم، داماد رسول

□

با دل دیوانه که کردست جنگ

□

وقت آمد زود فارغ کن دلم

□

ز گیتی همی گشت بایست باز

□

که در چه‌اید بگفتند نیستمان خبری

□

کمترین پایمرد جان باشد

□

بهر تماشا چه شود رنجه شوی تا دل من

□

می‌کند ظاهر سرت را مو بمو

□

ورنی شب فراق بپایان که می‌برد

□

بت شیرین دهن و شوخ و شکرخای منی

□

محتشمی بنده درویشیست

□

نگیرد به سختی جز او دست کس

□

یارب، فرست خفته‌ی ما را دهل زنی

□

بس کینه‌کش و ستیزه‌کارست

□

ترسم که بدو رسد نخواهم

□

کز شتاب خود جواب او نگفت

□

نسوزاند سپند روزگارت

□

وزین غبن اندر آشوبی که این کاریست بی‌طایل

□

شد صدف گوهر شمشیر تو

□

چو دریای جوشان بد و رود آب

□

صدمه وصد آفتاب خنده ز تو می‌برند

□

خویشتن را بدان نمی‌آرد

□

ویرانی کسب و دکان یغماجی تقوا و دین

□

نام آن محراب میر و پهلوان

□

از این مقید دام ندم دریغ مدار

□

کجا به دست چپ آن را شمار می‌سازد

□

هست بیداریش از خوابش بتر

□

چو سیندخت و رودابه‌ی ماه روی

□

شیوه مکن، قنج رها کن، پست کن آن سر، که بگنجی

□

که عهدت همچو عشقم پایدارست

□

مشک شده مست از او گشته خجل عنبر از این

□

گفت او را در چه کاری ای پدر

□

چند با صد من و من سیم و زر اظهار کنی

□

مکن دل چو آهن مران از لقایش

□

آنک دین اوست ظاهر آن کنم

□

به پیش سرافراز شاه ردان

□

خاک بر فرق مشبه باد مر اشباه را

□

من هیچ ندانم این چکارست

□

گر چه روزی دو سه در نقش و نگار بشریم

□

اژدها گشت و نمی‌شد هیچ سیر

□

دلم بدیده‌ی حسرت درو نظر می‌کرد

□

جهان نگارنمایست و باد مشک افشان

□

زد لگدی چند فرا روی من

□

سبک نزد شاهش گشادند راه

□

نظرة قلبی لک یا منظری

□

تا دل از راه سینه برنگرفت

□

از زمان و از زمین و آسمان برخاستیم

□

من نچینم از درخت منتعش

□

در مجلس عاشقان جانباز

□

مرا پیش آمد آن خواجه بدیدم پیچ دستارش

□

کین نیابت بعد ازو آن منست

□

به دیدار آن کودک آمدش رای

□

ز گل گلی بفزاید ز خار هم خاری

□

در هر دو جهان گویی فرازست

□

به جانی ما جهانی را بگیریم

□

پیش داود پیمبر صف زدند

□

تا سر نکشد سرو سرافراز نیاید

□

ز درگه تو گریبان دریده شد بیداد

□

چاره نبود بر مقامش از چراغ

□

دلش بود جوینده‌ی کام را

□

که نامه همه را نانبشته می‌خوانی

□

یاد نام دوست صحرایی خوشست

□

یا که جامی است که از خمر حلالش رسدم

□

منبلی‌ام لاابالی مرگ‌جو

□

کرد مرغان را زفان بند از سخن

□

بنده چون منصور گو بر دار باش

□

کرد عیسی جمله را اشیاع تو

□

برو یکسره خواندند آفرین

□

شاهی و مولا کامشب نخسپی

□

در غم او عشوه سود و عمر زیانست

□

سبکتر از صبایی چرا شوی گران جان

□

هم رقیب آفتاب و وقت‌جوی

□

بدیده برلب جام شراب بنویسند

□

تو به یک یک ذره بوقلمون میا

□

چون رسیدندی بدان نام و خطاب

□

همی خفته را گفت بیدار مان

□

که تا عبرت بگیرد هر فصولی

□

پای ملامت به میان خوشترست

□

که نه سخره جهانم نه زبون سرخ و زردم

□

که ریاستمان فزونست از سما

□

نیست چشم کور را از وی بهی

□

چنان می‌های صدساله چنین عقلی که من دارم

□

این شه دیگر قدم بر وی نهاد

□

مکن پیش او بر درنگ اندکی

□

فصل بهارست بزن الصلا

□

ز بخت من عجب کاری نباشد

□

او سخت خشک است و سیه بر وی مزن از بهر من

□

پس بخاراییست هر کنش بود

□

یا رب این خسته جگر کی ز سفر باز آمد

□

شیرک شده است و گرگک و از هر دو بدترک

□

سر آن را در نیابد عام خلق

□

چرا پژمرید آن چو گلبرگ روی

□

با این لب همچون شکر گر ماندت مردانگی

□

که بیرون از این خیمه جایی ندارد

□

الی کم اانس طیفکم و خیالکم

□

که هر روز و شب بازیی نو کند

□

دل و دین بمانده واله ز تو تا تو خود چه چیزی

□

تا سوخته گشتیم ولیکن نپزیدیم

□

بی‌شری و بیع و بی‌گفت و شنید

□

زمین خفته را بانگ برزد که خیز

□

چو عقل و جان گهردار، وز غرض عاری

□

که او را گزین کردی ای شهریار

□

از شیر بری گردد وز مادر وز پستان

□

بجوشید خون از دم کرنای

□

بجای پادشاهی پاسبانیست

□

بنگر که به اهل دل چه‌ها کردی

□

آنچه دلم گفت بگو گفته‌ام

□

چه سرخ و سپید و چه زرد و بنفش

□

چرا غزای ابوجهل و بولهب نکنی

□

ببهرام پور سیاوش سپرد

□

رخ همچو زریم ما چه دانیم

□

که البرز را مغز درهم شکست

□

حب و بغض کس نماند در رهت

□

مکان نیک گزین و زمان نکو بنگر

□

خرمن مه را چو قصب سوخته

□

بزد کوس رویین و صف برکشید

□

حاکم و سلطان و شه مطلقی

□

همی‌بود پیشش زمانی دراز

□

از این بزم پر از شکر برون کن

□

عیار ترا کیمیا ساز کیست

□

همدم بلبل نوایان گلستان تو باد

□

که صدقی بود بر زبان خلق را

□

پر خطر او زان خطر نیم خیز

□

که سوی بیابان نهادست روی

□

ز لکلک جرس و بانگ پاسبان چونی

□

که بهرام را او بدی نیک خواه

□

وی روی تو خجسته از تو کجا گریزم

□

به عیوق بر می‌شد از پیش و پس

□

چه سود ارجان پر از گفتار دارم

□

و ارضوا بما یقضی لکم ان الرضا خیر السیر

□

طعمه‌ی هر مرغ انجیری کیست

□

همی تاج را گوهر اندر شاخت

□

رود به چرخ مسیحا تو نردبان باشی

□

خرد باید و مردی و دستگاه

□

هر زمان تازه گل از شاخ تری می رسدم

□

به شیر افکنی در شکار آمدند

□

آشفته‌ی آن سنبل گلبوی تو نبود

□

به کس ننگرد از ره سرگرانی

□

سرمه بر از چشم غزالان نظر

□

شگفت آیدم تا شما چون شوید

□

بگیرم دامن او را به زاری

□

دلش خسته ازدرد و تیره روان

□

کز میان باغ و بستان می روم

□

ز هر بیشه‌ای سر برون زد هژبر

□

تا مطهر شد ز طاها و درست

□

مستی تو و مستی من بشکستی و بشکستم

□

خویشتن از دوستیش واگذار

□

که مرد جوان چون بود نیک‌پی

□

نکند هیچ یار با یاری

□

بدو در چلیپا و بیمارستان

□

در دو چشم عاشقانش نم شدم

□

فرستنده‌ی وحی پیغمبران

□

جادوی ناتوان تو رنجور خوشترست

□

تا ورا خاتون یغمادادی احسنت ای ملک

□

با فلکم دست به فتراک در

□

که آمد ز ره زال فرخنده‌رای

□

پیش‌آر و در میان نه، پنهان مدار جانا

□

گذشته شبی تیره از ماه نو

□

نی خشک شویم و نی تر آییم

□

چو یاجوج در سد اسکندری

□

تو ز اشکم چو صبح می‌خندی

□

عین گمان را تو به سر عین یقین دان و مترس

□

تا بگویم شرح درد اشتیاق

□

نه آواز داد و نه برگفت نام

□

رفتم به خانه تا تو بیایی

□

چوشاهان پیروز بنشست شاد

□

چونک بهر دیده دل کوری ابدان صیام

□

توانا کن ناتوانان کن

□

از خروش و ناله‌ی مرغ سحرخوان چاره نیست

□

زان سمنبوی زلف لاله سپر

□

آن دو دمساز خدایی را جدا

□

جهان را همی داشت با زیب و فر

□

ای مستغاث العاشقین ای شهسوار هل اتی

□

که کس بازنشناسد او را به جسم

□

که عاشقان را عشق است هم شراب و طعام

□

کزو ویسه خواهد همی کینه خواست

□

نافه‌ی مشک مدد از گل تر می‌آرد

□

فعلن مفتعلن او فعلاتن و فعل

□

وطن گاه پیشینه را داد نور

□

که جای خرد نیست و هنگام هش

□

گفتا: « خمش باری بیا یکبار روی او ببین »

□

بپا اندر آمد سر وبخت اوی

□

تا شنود چرخ فلک از حشر تو تحسین

□

بود بخت بیدار و روشن روان

□

از صوامع رخت بربست و ره صحرا گرفت

□

آن سخن مشنو و مکن تصویر

□

گذر بر ره رستگاریش باد

□

سوی کابل و دنبر و مرغ و مای

□

ما افرع من رضاک کیلی

□

ببند اندر از چاره نشکیفتی

□

ای خواجه عطارم دکان بمبند ای جان

□

بسی نیز با او فگنده به راه

□

از امیرالممنین عثمن گرفت

□

بجز جفا نبود هیچ دفع آن سگسار

□

به گوهر فروشی ترازو به چنگ

□

کجا جای گیرد به روز نبرد

□

عجب ماه بلندی تو، که گردون را بگردانی

□

کز انجا شگفتی شود هوشیار

□

چه غم داریم با آدم بسازیم

□

شود تازیان پیش سام سوار

□

بهیچ روی خلاص از خم کمند تو نیست

□

دایم یکی گوییم وبس تا شد دو عالم رام ما

□

برو انجمن ساختند آنچنان

□

نهفته سخنهای دیرینه نیز

□

در صبوح از نقل تو، نغتدی ایم هو کی

□

بران رای پیشینه باز آمدیم

□

رهی که آن به سوی تو است ترک تاز کنم

□

به نزد دو خورشید گشته بلند

□

کین سگ نفسم همی هفتاد سال

□

بر رخ نداری خال او گر چون مهی ای جان عم

□

خاصه‌ترین گوهر دریای راز

□

ندید آنچه کشتی برآن رهگذار

□

فی مجلس السکاری کن هکذا حبیبی

□

چو گردوی پیش اندرون رهنمای

□

گفت برو ندیده‌ای تیزی ذوالفقار من

□

چنان چون بود مردم جفت جوی

□

دلم شکایت آنهم بروزگار کند

□

کالا گهر از دهن نبارد

□

ز غوغای خود رستگاریم ده

□

شده تیره روز جفاپیشگان

□

لیک همه جز که یکی کار نیست

□

همی یاد یار آمد از چنگ اوی

□

حرف‌های علم را بر گردن ابجد نهم

□

که تا با ستاره چه دارند راز

□

یک ذره ندیده است ز وصل تو نشانی

□

وین هر دو در تو غرقه شد ای تو ولی انعام دل

□

دل دولتی با سخن گشت بار

□

همه دشت و هامون پر از خون کنیم

□

نمی‌روی و قراضه ز خاک می‌چینی

□

ازان روز تا روزگار کهن

□

و عشره اهل الحق فیه مدام

□

بیاید که گیتی بسوزد به دم

□

چرا که سایه‌ی زلف تو ظل ممدودست

□

به یک دم شدم عاشق بند بندت

□

تو بکس و کس بتو مانند نی

□

سرانجام از رزم بگریختند

□

بدرد خسته‌ی خارم، تو نیز می‌دانی

□

هم از کوهه‌ی پیل رویینه خم

□

آن شه مهربان من دلبر بردبار من

□

برو داغ شاهان همی خواندند

□

داغ گه بر جان و گه بر تن نهی

□

که چندین سال من کشتی در این خشکی همی‌رانم

□

ز پرده برون آورد پیکری

□

که دارد زمانه نشیب و فراز

□

وز آن کسی که خماری چرا حذر نکنی

□

جهاندیده و کار کرده سران

□

که آید ننگ شیران را ز روبه شانگی کردن

□

بزرگان پیشین ندیدند راه

□

یوسف کنعان مگر ز چاه برآمد

□

که سلاحی بجز مجاز نداشت

□

هفت خط و چار حد و شش جهات

□

چنان خواست کاید به ایران به جنگ

□

آن سبزهای نادر و گلهای پرنگار

□

سخن گفتنش سر به سر سودمند

□

رقصان و ذکرگویان سوی گهرفشانم

□

برو کرده صد گونه رنگ و نگار

□

انبیا این صد هزار و بیست و اند

□

که من خون‌ها کنم تاوان ندارم

□

دایره دولت و خط کمال

□

که او بود سالار دیهیم جوی

□

گشا دو چشم دلت را به نور لم یزلی

□

بماندند ایرانیان درشگفت

□

درآ امروز از در همچنین کن

□

به شاخ نو آیین دهد جای خویش

□

تا دم بزنم گرد جهانم بدواند

□

هیچ کس پا ننهاده‌ست به سر منزل تو

□

چون در تو حلقه به گوش توایم

□

پرستنده و غمگسار منید

□

خزان چون بیاید، سعادت بکاری

□

زمان و زمین دیگری را سپرد

□

زین بر جنازه نه ببین دستان این دنیای دون

□

شد آن ارغوانی رخش زعفران

□

عقل براندازی و بصر بربایی

□

مجلس چون بهشت را زیر و زبر چرا کنم

□

که دارد به گنجینه در صد کلاه

□

یکی تازه‌تر برگشادند چهر

□

هر زبان خواهی بگو، خسروا شیرین لبی

□

که باشند یکدل به گفتار وکیش

□

درمان نبود چو همچنینیم

□

نهادند سر سوی پرده‌سرای

□

نقش روی تو در آئینه پندار آید

□

از نار موسی پیکرش در کف بیضا داشته

□

یاوگیان عجمی را تو راه

□

ز ترکان بزرگان خنجرگزار

□

آن که جان خسته از پی اویی

□

شود شاد اگر پیچد از روزگار

□

کی برد سر ز کف آنک از آن سر دیدم

□

زبانش چو خنجر لبانش چو قند

□

من نیم مرغی چو مرغان دگر

□

شکنجه دزد غم باشم سقام هر سقم باشم

□

ز بندی که نگشاید آزاد زی

□

سپرده‌ایم به باد شمال ما امروز

□

پس تو ز چه روی چنین روشنی

□

ز هرمز که بنشست بر تخت داد

□

شست دلم به دست کن جان مرا نشانه کن

□

کمر بست و ترکش پر از تیر کرد

□

که او مضایقه با دوستان بجان نکند

□

بدین دو گشته ز خوبی چو صد هزار نگار

□

سرش صاحب تاج لولاک بود

□

وز خوان عشقت جز خون نخوردم

□

من بدرونه واصلم، من به حظیره حاظرم

□

کسی را که از مردمی بود بهر

□

سگی بگذار ما هم مردمانیم

□

به خون سنگ را رنگ مرجان کنم

□

زنار کفر تو خود گبری اگر نبندی

□

ولی ز تاب شعاعش شوند نور خصال

□

ز نور خودش دیده بیدار کرد

□

با قیامت فتادمان دیدار

□

رخت چون گل برافروزد ز آتشهای مشتاقی

□

سوی روم با لشکر خویش تفت

□

جز که آن عشق هیچ نپرستیم

□

به گرد اندرون لشکر دیو دید

□

نگار لاله رخ سرو قد سیم عذار

□

دست‌ها را از رکاب می عنان انگیخته

□

که خوانندگان را بود کارساز

□

به ضعیفان نظر از بهر خدا نیز کنند

□

مکن تو بینی و ناموس تا جهان بینی

□

سرآمد برو روزگار درنگ

□

زان یک شدن دو تن ذوق است نشان ای جان

□

ابا باز و یوزان نخچیر جوی

□

گه خودنمای گردی گه خود پرست باشی

□

کای ز هجرت فغان سلام علیک

□

دل و رای شه باد فیروزمند

□

تو این بنده می‌پروری، من چه دانم؟

□

فلرب کیف یرضی فی ملکه بثانی

□

که بودند غرنده برسان گرگ

□

من ز اثیرم به اثر می نروم

□

پذیره شدش تازیان با سپاه

□

فروغ آتش رویت در آب نتوان دید

□

گهی گویم: لبت کی بوسم ای یار!

□

کهن سرو را باز دادم نوی

□

هم من ز نزدیکان تو جاسوس بر بامت کنم

□

ز دیو تن کی ستاند مگر سلیمانی

□

تو را با تن خویش داریم راست

□

چه شد ار کله بیفتد چه غم ار کمر ندارم

□

پر از گرز و شمشیر و پرکارزار

□

می‌دهی هیچی به هیچی، گفت دور

□

گفتا که چه می خواهی گفتم که همین خواهم

□

ز دانا توان بازجستن کلید

□

که جوابش چه نویسم من آشفته پیام؟

□

برفت آن های و هویم، ماند آهی

□

بیام سوی آذرابادگان

□

میان راه ترک دوست کردن

□

فرستادن نامه افگند پی

□

که دیر دعوت من مستجاب می‌گردد

□

چون دیو پیش جم گور خدمت من است

□

که هر کس دهد زانچه دارد نشان

□

بدین قوت نپندارم که زخمی بر شکار آید

□

کاوخ و سنگ او اشعار خوانی

□

نیابد مگر مردم نیک بخت

□

جان همی‌گوید که بی‌تن می روم

□

به گیو و به گرگین آزادگان

□

کین وحدتی است لیک به تکرار آمده

□

ز آواز بشد عقلم آوازه نمی‌دانم

□

ز هر نوع دانش ز هر گونه پند

□

تا در دمی حاصل شود هم کام من، هم کام تو

□

کذا بکون خقا ولیمة الکرام

□

برفتند پویان ببی راه و راه

□

نام اعلا بر اسفلین گفتم

□

چو خورشید تابان بگشت از فراز

□

بخار و خاشه‌ی این خاکدان نمی‌ارزد

□

هم دلبری به عشوه‌گری هم دلاوری

□

نهفت جهان آشکار تو باد

□

گر چنین سروی برستی از چمن

□

نیافت بوسه ولیکن چشید حلوایی

□

دوات و قلم پیش دانا نهاد

□

کای روح پاک مقتدا یا رحمه للعالمین

□

همی رفت تا جایگاه نشست

□

نو برده‌ی فهم شد سخندان

□

جاروب نهان شدست و فراش

□

که هر بامدادی نوائی زنم

□

بر تنم باری چنان از دست دل

□

بنگر آخر، جز او کرا داری؟

□

زمین کوه گشت آهنین یکسره

□

ای دشمن ننگ و دشمن نام

□

ستاره نه پیدا نه خورشید و ماه

□

بخون دیده‌ی او پای دار می‌شویند

□

که چه دل‌سوخته و رنج هبائید همه

□

بیش بقای همه پایندگان

□

به باغ آن پری نه روی و داغ آن صنم در کش

□

دزدیده می‌نماید اگر محرمی لقا

□

دل شاه شد تنگ زان رزمخواه

□

من چو فکرت چرا نهان گردم

□

که برخوردی از ماه فرخنده‌پی

□

جان‌های تنگ بسته برهم نهم جهانی

□

تا بزند بر پر عنقا نظر

□

ای ز تو فریاد به فریادرس

□

این اشک روان بر رخ چون کاه بگیرم

□

از طوافت کیوان یافته بالایی

□

وزان کهتر بد بی‌آهوشود

□

ز بی‌نشانی اوصاف او نشان داریم

□

خروشیدن و غلغل آراستند

□

بساز چاره‌ی کارم کنون که کار افتاد

□

هزارن شعله بنشیند به هر محفل که بنشینی

□

نام تو چون قافیه آخر نشست

□

کار غم فرسوده‌ای باید چو من

□

که تا آنجا روی، اینجا نمانی

□

به تندی یکی بانگ برزد به خشم

□

که نقش بند سراپرده رضات منم

□

شگفتی روانست و رویین تنست

□

عاشقی را که اهل راز کنی

□

که خورشیدانه سیما داری امروز

□

که داد تو بیداد را کرد قهر

□

آنکه هرگز نتواند که مرا یاد کند

□

هیچ گنجی نبود بی‌ماری

□

همی زرد خواهد شدن سبز برگ

□

صد بار و هزار بار رستم

□

کزو دید پیدا به گیتی هنر

□

گرت ز ناله‌ی ما دردسر نمی‌باشد

□

گرچه به کاسه‌ی سرم بر سرم آب می‌خوری

□

که با نور به دیده با دیده نور

□

کز دور چشم مست او هشیار نتوان یافتن

□

اطربنی بسکرة، قلت له فهکذی

□

ز کردار ما تا ببخشد گناه

□

آن ابر تو است ای مه و فرض است دریدن

□

بدان ناخوشی رای اوگش بود

□

تا تو اندر هرچه هستی اندر آن محکم نباشی

□

نشانی‌ها نگر کز عشق دارم

□

چو خوشه سر مکش کز پا درایی

□

اگر ز طیره کند همچو سایه در چاهم

□

بارکش غول بیابان شوی

□

بران کو روان را به شادی بشست

□

از روی تو روشن شود شب پیش رهبانان من

□

پس آنگاه شرم از دو دیده بشست

□

سهی سروش بلند و سنبلش پست

□

در خانه، از عکس او در و بام

□

ولایت داشتی بر بام افلاک

□

که بر زخم جفا صبر چو گو کرده بود

□

چه‌ها بخش کردی چه درها که سفتی

□

ز بحرین و از کرد وز پارسی

□

ولیکن تو روا داری بدین آن را فریبیدن

□

بسان بهاران پر از رنگ و بوی

□

برادر برده از تهمت به پیش پیر کنعانی

□

وجهک بدر تمام ریقک خمر حلال

□

ز کرسی خواست افتادن سوی خاک

□

خود رستخیز باشد ارش زیوری کنند

□

به عهد عشق تو منسوخ شد گران جانی

□

میان پیش او بندگی را ببست

□

میان شب هزاران صبح روشن

□

یکی خود چینی به کردار باد

□

بدیده بر گهر آبدار بنویسد

□

دستار دار خوان و پرستار خوان شده

□

خدا آن نکته را با خلق گفته است

□

سر زلف خود مشوران، که جهان بهم برآید

□

همی‌رسند پیاپی به دل ز بالایی

□

وگر نامدار اردشیر سوار

□

چون دلبرانه بنگری در جان سرگردان من

□

چو گرد سیاه از میان بردمید

□

هر دو می‌رفتند با هم در سفر

□

زانک بوادی اندرند ما سر کوه بر شرف

□

به تو آراسته هم تاج و هم تخت

□

چو خاک می‌کن و بر خاک سایه می‌انداز

□

و فی لقیاک طاعء کل ناتی

□

درفش و سر نامداران بدید

□

تو ز دو کس من ز دو صد خوشترم

□

بتابنده روز و شبان سیاه

□

از نهاد نه رواق چرخ دود اندود دود

□

که دوستدار قدیم و ندیم دیرینی

□

که نکته تا بدین دوری مینداز

□

بگو: رنجور بود از بهر بیماری که خود داند

□

خذوا من خمره کاس‌الامانی

□

سپه را سراسر همه بار داد

□

بگریزم از عمارت سخن خراب گویم

□

ورا نام تهمینه سهراب کرد

□

ور بر فشاندمی جان چیزی حقیر بودی

□

که سکر لذت عیش است و باده نعم رفیق

□

گر محتشمم ز گنج خویشم

□

مویی به جهانی بخرند از بدن تو

□

می‌کشد تا به سحرگاه شما را که صلا

□

ز جم و فریدون سخن راندند

□

ای دین و ای ایمان من ای بحر گوهردار من

□

زمانه ز مادر چنین ناورید

□

لاله را دل ز بوستان بگرفت

□

آن گوهر ثمین که در این خاک توده بود

□

ز دیگر سو شبان تا وارهاند

□

روزم چو هفته، هفته چو ماه از فراق یار

□

ز هر جا برنجی از این جا نرنجی

□

سخن‌گوی و بادانش و یادگیر

□

ما ترک موج دل پی هر خس نمی‌کنیم

□

نماند به سنگ اندرون رنگ و بوی

□

هر یکی کار دگر را خاسته

□

هر چیز که اندیشی از مهر من آنستم

□

نهاده بر دو سیمین ساق شیرین

□

تو گردیدی و گردیدم، تو آن من، من آن تو

□

و یا بی‌الطباع علی‌الناقل

□

فرستاد بر هر سوی رهنمون

□

حبس و تهمت قسم عاشق تخت و منبر جای عالم

□

همی رفت پویان به کردار مست

□

همچو سهی سرو روانش ندید

□

در میان خاک و خون در تاب و تب

□

چراغ دیده و شمع روانم

□

محو شوند شور و شر، آتش او چو تف کند

□

اصعدت به عمری، ادرکت به ثاری

□

سرت برتر از بر بارنده باد

□

چو عشق عاشقان گر بی‌نشانیم

□

جهاندار و بیدار و روشن‌روان

□

پشه‌ای با باد صفرا چون کنی

□

کی دهد شیر مادر غمخوار

□

چراغ صبحی ای نور علی نور

□

بجز رنگ شبهای تاری نداند

□

نی مرد فکری مرد صفایی

□

خردمند شاپور با او به راه

□

در چهی گر بروم گردد چه باغ ارم

□

کنون رزم کاووس جوید همی

□

که نیک پی بلب آب زندگانی برد

□

گرچه به بالای روزگار دراز است

□

به کم مدت شود بر تاجها خاص

□

در جهان باید از جهان مردن

□

نو بیش دهد لذت، ای جان و جهان، نوجو

□

ازان کش ز ایرانیان بد نژاد

□

ظفر رسد ز صدای نقاره بهرام

□

که بیدار دل باش و روشن روان

□

کای بهشتت کرده از صد گونه بند

□

مثال نحن اعطیناک بر محروم سائل کش

□

بگو تا جان چندین کس کجا شد

□

طعنه بر قامت شمشاد و صنوبر زده بود

□

نیست زدم، هست ز سر آشتی

□

تو ناپایداری و او پایدار

□

بیدار و خفته هر دم مستانه می برآیم

□

بیاید خرامان به ایوان خویش

□

بسکه در مهر تو اشک از چشم اختر می‌چکد

□

همه پر جوش و همه جوشش از خیل سوار

□

برونست از سپیدی و سیاهی

□

چند شاید ساخت؟ ز آهن نیستم، یا خاره، من

□

تا بری وقت ما به طراری

□

به پالیز رفتند با مهتران

□

تا ندرم ز دست تو پیرهن کبود من

□

که تا کرد مادر مرا سیر شیر

□

هم مخالف هم مشوش یافتم

□

کز درد به خون دل رخساره همی‌شویم

□

نفاذش کرد هفت اقلیم را خرد

□

مدام زلف تو با فتنه هم عنان رفته

□

به صبح جمالت سحر را ببندی

□

به شادی نبودیش جای درنگ

□

که به دست توست زنجیرم

□

به چپ باز بردند هر دو عنان

□

بریخت آب گل و باد نارون بنشست

□

کز رنگ سیاه شرمسارم

□

براتی مشک و در پرده‌داری

□

ترا که گفت: کزو کام جوی و ناز مکش؟

□

تو ملک نژادی تو ملک لقایی

□

نگیرد ازین پس بر ما فروغ

□

من بجز جانب آن گنج گهر می نروم

□

بر او یکی اسپ آشفته دید

□

چشم بربستم ز خلق روزگار

□

عمرک لو لا التقی قلت ایا ذا الجلال

□

هراسی باشد اندر خواب دیده

□

سخن بر من همین باشد که: با دزد آشنا بودم

□

تهی نیست در من بجز بانگ و زاری

□

سوی چشمه‌ی سو گرایی به مهد

□

رحمت ممنی بود میل و محبت وطن

□

یکی مغفر خسروی بر سرش

□

شمع بی روی تو در مجلس اصحاب چه سود

□

پر سلسله ز حلقه‌ی زلفش کنار او

□

به زیرافکن فرو گفت این غزل را

□

ره توشه ازان منظر منظور گرفتم

□

بگفت سیرو یدی یلده یلدشم اردی

□

توانا و دانا و پروردگار

□

در این قندیل دل ریزد ز زیتون خدا روغن

□

که پیش آیدت روز ننگ و نبرد

□

شهوت چو عوام و خشم جلاد

□

همنفسی خوش است خوش هین مگریز یک نفس

□

خیال گنج می‌بیند چراغم

□

سر در بلا ز دست زبان اوفتاد باز

□

که داغ و درد و غم عاشقان شنیدستی

□

کجا باشد اندر میان سپاه

□

شب عسس رفتیم و از وی بستدیم

□

زمین آمد از نعل اسپان ستوه

□

در سوز و گداز از هوس روی شما بود

□

جز آن خدای و آن مادر

□

به شیرین آن چنان تلخی فرستاد

□

بریز سوسن و گل بر در سرا بستان

□

چه از ملاحت او گشته بود صحرایی

□

ز نخچیر دشتی بپرداختند

□

در عشقت ای خورشیدفر در گاه و در بی‌گاه من

□

که داند ز هرگونه رای و نشست

□

عدم آبستن اسرار گردد

□

با نقش خیال او همراهم و هم جفتم

□

که در بازو کمانی داشتم سخت

□

سخن پیش سلیمانم برآید

□

که از دو چشم تو دورند ز آشنا چونی

□

هم از گوهر و جامه‌ی بر نشست

□

کز رفتن مهره من به دردم

□

ز داد این همه بانگ و فریاد چیست

□

هر لحظه دم ز نافه‌ی مشگ ختن زند

□

بیا و نعمت او را ز ما دریغ مدار

□

که خندیدیم ماهم روزکی چند

□

که جز عاشق نمی‌داند حکایت‌های مرموزم

□

زهی عشق حرون تند عاتی

□

بجوی آبها چون می و شیر گشت

□

فتاده عاجز اندر پای خور بین

□

می و رود و رامشگران خواستند

□

زیرا که آن زوال گرفت این کسور یافت

□

کاندر خضر و گلشن او می نگریدیم

□

فلک پای بز افکند است گوئی

□

گر زخم خورم، باری، از تیر و کمان تو

□

و ذقت العشق فالدنیا زبونی

□

هم از رنج وز روزگار بهی

□

که ما مرغان در آن دریا چه سانیم

□

سنان و سپر بایدش یار بس

□

راه آمد شد بستان بصبا باز گذار

□

چون سگ گزیده‌ای که ز ماء معین گریخت

□

عتاب یار آهو چشم دیده

□

بعد ازینش به چنان تنگ دهانی بدهم

□

لا تعد عنه نحو حیات مزور

□

برین لشکر و بوم مهتر تو باش

□

نزدیک رسیده‌ست تو را پرده دریدن

□

نهادند سر سوی مازندران

□

میل کی آید ز بوبکر و عمر

□

هزار بلبل و طوطی به سوی ما طیار

□

وز گوهر کان شه سخن راند

□

او چه شناسد؟ به زبانش مبر

□

فانکرنا التیمم بالصعید

□

به هر پادشاهی و هر کشوری

□

این فریب است و بهانه لا نسلم لا نسلم

□

کس آمد پسش زود و آگاه کرد

□

بمیرد بنده و سلطان نداند

□

جبرییل از آسمان اندر زمین شد

□

وز افتادن مضرت بیش گردد

□

بی‌او قناعتیست که با خار میکنم

□

هذا ادیبی هذا دوایی

□

بمالد گشاید به اندازه شست

□

نرخ نبات بشکند چاشنی بلای من

□

خرامان بیامد به بالین مست

□

خلعت دین در سرش افکندمی

□

تا شویم از دست و آن باقی تو دانی شاد باش

□

دویم صف بود حاجتگار و درویش

□

چون بدیدی که در کمند توام

□

هم آب منی هم نان منی

□

خرد بادمان بهره و داد و رای

□

گه کاهیدم گهی فزودم

□

تو گفتی بدرید دریا و کوه

□

ای من غلام دولت آنکو غلام اوست

□

بوئی ای مه نمی‌رسد چه رسد

□

چو گل بر باد شد روز جوانی

□

از تو نخواهد دلم غبار گرفتن

□

تا نزنی کم، نرهی از کمی

□

بدو گفت کای سبز شاخ درخت

□

هر لحظه زاید صورتی در شهر جان بی‌مرد و زن

□

میانها ندید ایچ رنج از گره

□

گاهم از کعبه به خمار کشی

□

داد از او بستان امیرداد باش

□

نه از دیوانگی با وی توان ساخت

□

داعیه‌ی بوسه در نواله نهفته

□

نکته ابتر بود به ربانی

□

همه نیزه‌داران خنجرگزار

□

جمله فرعونم چو هستم چون نیم موسیستم

□

کند سنگ خارا به کردار موم

□

ببوستان روانم درخت نار برآید

□

وین شد از برگ همچو پشت پلنگ

□

غبار چشم زخم از دولتت دور

□

که او شمار خود و من شمار خویش کنم

□

راه در جویبار بایستی

□

بدی را به گیتی نشیمن نماند

□

چو مست گشتم از آن پس به اختیار توام

□

وزو گشت کشور پر از گفت و گوی

□

گر بر دل من بار غم یار نبودی

□

خام منم ای نگار که نتوان پختنش

□

شب و روز و زمین و آسمانست

□

چو از وصل تو دشمن بود برخوردار، من رفتم

□

روح من‌های های پنهانی

□

مر آن را سزاتر که شاهی بجست

□

بر همه همچو بحر و کان گردیم

□

که گرسیوز آمد بدان فرهی

□

طاق فیروزه‌ی ابروی تو پیوسته خمیدست

□

روضه‌ی قدس عیسوی، نکهتش از معنبری

□

چنو صد را به حکمت گوش پیچم

□

چو یاد رخ خوبش ز دور آسایشی دارم

□

کفت عقل و ادب و پرده‌ای

□

کزان تیره شد رای تاریک من

□

بی‌جهان ملک صد جهان دارم

□

از ایدر شوم بی‌کلاه و کمر

□

ازین جهت جهد آتش ز صخره صما

□

که کی دامان آن خوش نام گیرم

□

مرا از خود بزرگ امید گردان

□

ور بمانم مدتی دیگر چنان می‌دان که؟ من

□

السلام علیک خوش هستی

□

ز قیدافه برداشتند باژ روم

□

چونک در پای تو من دست فشانان میرم

□

کسی کاو بسر بر نهادی کلاه

□

میل آن سرو خرامان نکند چون نکند

□

برگرفت از پشت شب زربفت رومی طیلسان

□

ندیده راه منزل چون نمائیم

□

گر مهر ما نورزد، یا عهد ما نپاید

□

هر طرف پیکست و هر جانب رسول

□

به هر سو نگه کرد و کس را ندید

□

که نه سیخ سوزد ای جان نه تبه شود کبابم

□

نمود آنگهی گردش روزگار

□

دار معذورم که می‌گردد دراز

□

یا درآ در دیگ ما با ما بجوش

□

و آزدی مردم از غلامیت

□

بر سر کوی تو آهنگ اقامت می‌کنند

□

شیر در مرغزار بایستی

□

خداوند افزونی و کمتری

□

این دلق پاره پاره در پای تو کشیدیم

□

ابر شاه ترکان نیایش گرفت

□

از سر مهر بر رخ تو دمید

□

که علی بود ز اقران رسد

□

شهنشه سوی صحرا رفت بیرون

□

من از بهر تو پیراهن قبا کردم، قبابستان

□

هست مردن خلاص زندانی

□

چو ایمن شوم در برانگیزدم

□

ان تعالوا یا کرامی و ادخلوا بین الکرام

□

زبان تیز و رخساره چون بادرنگ

□

بکر می‌زایند از ایشان شعر همچون شکرم

□

دوم را من چو آیینه نخستین را لگن باشم

□

سرش بکر از لکام و رانش از داغ

□

بروم چاره‌ی این عقل ریایی بکنم

□

پرده‌ی غفلت ز نظر برکنی

□

یکی برمنش مرد مانی به نام

□

پای کوبان جانب ناز آمدیم

□

یکی تیغ هندی گرفته بدست

□

زنگی خالش سیاهی مقبلست

□

هر زمانی آسمان را پرده‌ای سازد دگر

□

ز چین تا روم و از ری تا سپاهان

□

باز پوشید، که مشتاق ترم گرداند

□

ما کسی را به گزافه ز کجا آزردیم؟! »

□

گذر کرد تا پر و پیکان به خاک

□

ز دل یابی حلاوت‌های والتین

□

به خاک اندر آمد سر تاج و تخت

□

جهد کن تا در میان نه سیخ سوزد نه کباب

□

ز آخر برویم ما به آغاز

□

مسلسل کرده گیسو چون کمندی

□

که تا در تحفه آوردن نباشد شرمسارم دل

□

دیوانه کنی، و های هایی

□

همه موبدان دست بر سر شدند

□

بیا ای جان روزافزون بیانش کن بیانش کن

□

بدارمش ازان سوی پل یک زمان

□

شود جانان خویش آنکس که جانی آشنا دارد

□

کوهی به گرز و جان پلنگان شکار توست

□

زمین خاکیست کو خاکی نیرزد

□

که هیچ چاره ندانم بجز نهفتن حالش

□

سوگند او بسوزد، چون چهره برگشایی

□

بدو گفت کای چون گل اندر فرزد

□

در شهر عشق پنهان در کوی عشق فاشیم

□

بیراست و بر تخت زرین نشاند

□

با ما تو هنوز چون کمانی

□

و زین چرخ بپرسید که چون تیر بجستم

□

اقبال به شانه کرده مویم

□

اول منم آنکه در شمار آیم

□

که چون ساکن بود کشتی، ز علتها شود مختل

□

که ما را شکیبا مکن بر زیان

□

باید به میان رفتن و در لوت فتادن

□

سپه راند رستم هم اندر زمان

□

از خوابگاه اطلس گلریز خوشترست

□

باده ده باده که هم خلدی و هم رضوانی

□

شنیدم آنچه می‌باید شنیدن

□

روی بر خاک درت می‌دارم

□

زاغ را خالی ندارد گر چه بی‌آرایش است

□

سخنها ز هرگونه کردند یاد

□

باده کاری است این جا زانک ما این کاره‌ایم

□

دریدم که رستم مماناد دیر

□

در بهشت و روی همچون آفتاب

□

لب ببسته همی‌زنیم خروش

□

به پای شه در افتاد آن پری چهر

□

شاهان عجم پیش رخت گشته پیاده

□

کان قیصر مه رویان زان قصر مشید آمد

□

هرانکس که بود اندران مرز و بوم

□

بر روی بحر زان پس ما کف زنان رویم

□

شمرده به لشکر گه آمد سوار

□

عبارتی ز لبش هر که در بیان آرد

□

چون زال زر نبینی چه سیستان چه بست

□

سر کویت مرا خوشتر ز گلشن

□

به نام من ستمگاری برآید

□

جان بگرفته است در میانت

□

به نیک اختر و فال گیتی فروز

□

جانب بحر می روم پاک کنید راه من

□

رختت از ظلمت آورند به نور

□

بتوان کرد هرچه بتوانی

□

مرغ ظریف از قفص شکر که وارست دوش

□

دلم را چشم روشن کن به خورشید

□

تا بنگرم که هستی، زان بهترت بسوزم

□

کاین دل من ز آتش عشق کسی چه می‌شود

□

به مردی و دانش برآورده سر

□

کف صد پای برهنه من از آن شیشه بخستم

□

اگرت تا به چین بباید رفت

□

جهان نافه‌ی مشک اذفر گرفت

□

کنون ما را ز باد بامدادی بوی یار آید

□

به مستی بر در باغی گذشتم

□

تیغ در دست،کمر بسته،سوار آمده بود

□

که مثل موج قراریم نیست

□

ازان برز درگاه با فرهی

□

در دل و جان خود دفین دارم

□

بند جان کیست؟ عقل فرزانه

□

پس سجاده باز افکنده بر آب

□

به غایت آشکاری اندر این دل

□

سر جز من ز طوق غبغبت دور

□

نتوانم که بدان چهره مقابل کنمش

□

چون زلف تو زنجیر شد دیوانگی ناچار شد

□

میاویز چنگ اندرین رهگذر

□

خون بسته و دانه دانه دیدم

□

خاطرت کند و چشم خیره شود

□

بختا برد خط و مملکت چین بگرفت

□

سخن مور گرم تاز فرست

□

دارای سپیدی و سیاهی

□

بر ما نثاری ریخته، از صد زرافشان نیک‌تر

□

بر بنده نیاز آمد شه را همه ناز آمد

□

ز ترک و ز رومی و از پارسی

□

بشکن شیشه هستی که چو تو نیست پرستم

□

وانگهی ناکسی چو من خاکی ؟

□

آن روی بدان خوبی در پرده نهان تا کی

□

تا کشم خوش در کنارش تنگ تنگ

□

خیال مردم را با تست عادت

□

رمزی سبک در افکن و می‌شو خموش باز

□

و زان طرف به کدامین ره آمدی که خفیست

□

نشستنگه مردم نیک‌بخت

□

تا نگویی که در این عشق تو ما مختصریم

□

که تواند بر آسمانت برد

□

تا چو بالای تو دایم کار او بالا بود

□

مگر اندیشه‌ی گیسوی مشک افشان من کردی

□

نخستین را نداند جز نخستین

□

دل بسته‌ام در آن رسن مشک‌سای من

□

ببین در رنگ رخسارم بیندیش این وفا باشد

□

به تندی به شست سه‌پر زد گره

□

بی‌محابا و مردوار خوریم

□

بهلد، کو گرفت چون تو بسی

□

کانک او خود را ستود آگاه نیست

□

بهر وفای تو ببندم نطاق

□

نگوید کس چنین رفتم چنین آی

□

با نثار اشک خونین بر اثر باید شدن

□

تا نگویند که ساقی ز وفا برگشته‌ست

□

سزاوار بر تخت شاهی نشاند

□

همچو آتش بر صف رستم زنیم

□

شد به در و به گوهر آبستن؟

□

آل زر بر رقعه‌ی خارا زدند

□

از تاج قیصر و سر چیپال درگذشت

□

درستی را بدان قایم ندیدیم

□

در ظلمت شب پویم، با نور نهار آیم

□

دل نیز به دشمنی چه برخاست

□

گرفتن ز اندازه اندر گذشت

□

چون شحنه بود آن کس کو باشد در زندان

□

که: همی پرسمت حدیثی راست

□

ظلماتی و آب حیوانی

□

چنان بود که گلی رست بی‌قرینه خار

□

چو مه در قلعه شد زنگی بخندید

□

دوست در عین دلنوازی بود

□

هر کی خورد از آب جویش تا ابد پاینده شد

□

ز هر کشوری موبدان کرد گرد

□

که ای مسافر این ره یتیم باش یتیم

□

بد کنش را همان مظالم بس

□

در چین هزار کافر زنگی بت پرست

□

آمد آن آهوی چریده بهار

□

شتاب عمر بین آهستگی چند

□

گردنده گشته ساقی و آن گه کدام گردان؟

□

در نقد دگر دغا چه دارد

□

بدانید کان گنج نپراگند

□

وز همدگر آن جام وفا را بربودن

□

در طلب روز را به سربردند

□

آن بگو کز شوق جان من شدست

□

بیزار شو زین جان هله بر وی خط بیزار کش

□

خندیدن بی‌نقاب چون گل

□

گر چه هم در دیار خود بودم

□

بسی دشوارها آسان نماید

□

بر دخمه یزدگرد آمدند

□

هر لحظه‌ای نفس و نفس سر می کشد در لامکان

□

درک خیریت وجود نهاد

□

بر سر آتش بدین افسانه نتوانم نشست

□

سرشک چشم من از چشمه‌ی ارس بگذشت

□

فشاند از نرگسان لولوی لالا

□

نه همدمی که دلم قصه‌ی وصال کند

□

ولیکن عقل استادست او مشروحتر گوید

□

ز نخچیر و بازی جهانجوی شد

□

ز تو خواهم که تعبیرش بجویم

□

زن ناپارسا بر اندازد

□

تو از من خسته دل وفا دیدی

□

نوبت ملک می زند ای قمر مصورم

□

لشکرکش عهد آخرین تلب

□

هفتاد بار مرده، هشتاد بار زاده

□

الا خیال خوبت شب می‌کند عیادت

□

که هستی تو داناتر از بخردان

□

هم شه و هم گداوش چون براهیم ادهم

□

سبب این دو دل، ولی دل کو؟

□

ز آه من غلغله در عالم بالا افتاد

□

خه زهی چرب‌زبانی که توراست

□

در آن طفلی که بودش قرب نه سال

□

فتنه‌ی خال رخ خوب طربناک توام

□

مسلمات ممنات قانتات تائبات

□

ز یزدان پیروزگر کرد یاد

□

رحمت چو جیحون می رود در قلزم اسرار من

□

صمدیت در صفاتش دان

□

تو یار کسان بی کسانی

□

تو خود نمکستانی شوری دگر آوردم

□

بسی دیگر به کام دل برانی

□

چون عکس قمر در آب می‌بینم

□

سر به فلک برزنم چون سر و دستارم اوست

□

کسی را ز گیتی ندارد به کس

□

اکنون بلند گردم کز جور کرد پستم

□

بنگ رویت کند به گورستان

□

شکنج زلف و بناگوش را بهانه کند

□

خون شب است این بی‌گمان بر طاق خضرا ریخته

□

مسلسل گشته با هم جان هر چار

□

کم گفتم و آن کام فدا کردم و رفتم

□

گر بس قرین بود کنون نعم قرین شد

□

ز گل دسته‌ها کرده شاهنشهی

□

روز و شبم مونس تویی مونس تویی دام مرا خوش آهوی خوش آهوی

□

پیشت اثبات مال خویش کنند

□

رونق برگ نسترن شکنی

□

منکرش دان اگر چه کرد اقرار

□

تا باز گشاید این دل تنگ

□

امروز، هر که وعده‌ی فرداش می‌دهند

□

خلیلم را خریدارم چه گر قصد ستم دارد

□

سرش را به گردون برافراختند

□

بی‌خبر دانیم ار هیچ مکافا نکنم

□

به از آن کت بیفگند دل پاک

□

تو گوئی شمع رخسارش چراغ آسمانی بود

□

یاد سر پنجه‌ی شاهین کبوتر نکنی

□

مباد از بند بیدادش رهائی

□

یک اتفاق کرده و نگسسته‌ایم باز

□

برو بر خاذل و مخذول می‌خند

□

فرستاد موبد بر پهلوان

□

که از سنگی برون ناید نگردد گوهر روشن

□

نی ز دست و ز دم شکنجه خورد

□

دید آن دل‌خسته را در دست نان

□

تعال و ادفع عنا خدیعه الدجال

□

که خور از شرم آن آرایش انداخت

□

گه در آمد به دیده‌ی مجنون

□

چه ماهی چه شاهی چه عیدی که نوشت

□

انوشه بدی تا بود روزگار

□

کی داند تو چه جویی من چه جویم

□

دست با دوست در کنار نکرد

□

بخاک پای خماری نیرزد

□

جاهل از زمره‌ی هم الکفره است

□

خرد گر دم زند حالی بسوزد

□

بر من آسایش حرامست، ای پسر

□

خراب باد وجودم اگر برای تو نیست

□

که رنگ رخانش به می داده بود

□

زمین و چرخ و دریا را بگردان

□

هم‌چنان در میانه زرقی هست

□

در حلقه‌ی عاشقان زند چاک

□

زان جامع عشاق به خضرای دمشقیم

□

به هر نوحه سرشگی تازه می‌ریخت

□

ای باد صبحدم، برسان خدمت منش

□

آن دم زمین خاکی بهتر ز آسمانست

□

که ای مهربانان باداد و دین

□

از میان رخت او من نقدها دزدیده‌ام

□

دان که از حکمتی نکو ناید

□

عقیق پیرهن لعل بر بدن بدرد

□

باده‌ی عیش به جام من و کام دگری

□

برافکن سایه چون سرو بر خاک

□

که گردمی‌نبود خون خویشتن بخوردند

□

آن کس که ز بی‌نشان نشان گفت

□

که هرکس که از داد یابند بهر

□

بر سرو بیفزود ز تو قد قصوران

□

به سه شب مغز خویشتن برکند

□

کفر است حدیث زندگانی

□

از ذوق نی عشقت همچون شکرست این دل

□

نام تو کلید هر چه بستند

□

بوسه‌ای، گر خود به وامست، ای صنم

□

لطیف و خرم و عیار باشد

□

اگر زیردستست و گر شهریار

□

تا پیش آن سرکش برد حق سرکشان را موکشان

□

پیش دیدش که رخ به پیشی داشت

□

بیگناهی مردم آزاری و بیزاری که دید

□

رضوان ملک بر در بستان نو نشست

□

چون سرو بر اوج سرکشیدی

□

دامنم را چون کنار آب جیحون می‌نهند

□

تو را خرپشته‌ام رقصان نماید

□

زنی خواست با چیز و نام و گهر

□

تا ز فروغ و ذوق دل روشنی است بر جبین

□

سر قرآن کسی نمی‌جوید

□

بر تخت دلم بنشست آن ماه به سلطانی

□

من شیری و نافه بری ز آهوی هو آموختم

□

همای گلشن و طاوس باغم

□

پیش رخ چو آینه‌ی او؟ که: آه دل!

□

یحیی و داوود و یوسف خوش معلق می‌زند

□

دو رخ زرد و لبها شده لاژورد

□

هر ذره در این سودا گشته‌ست چو دل گردان

□

تا ز لا نگذری به هو نرسی

□

بیش ازینش چو من خسته پریشان مگذار

□

اندر کشید حله به دشت و به کوهسار

□

تو بیا ما خود تو را مطرب کنیم

□

شبی بگذار تا باشد دو دستم در میان تو

□

زانک کار تو یقین کارگه ایجادست

□

بزرگان پردانش و رای‌زن

□

هم دم زدن دستور نی هم کفر از او خامش شدن

□

پر بگشتند و کس نشانه نیافت

□

تا لباس سرکشی بیرون کشی

□

آه المستغاث منک الیک

□

هم آه برنیارم از آه خشم کردم

□

نهالی چنین شوخ شنگی برآید

□

صد وصلت و صد عناق خیزد

□

نخواهم که باشد کسی را گزند

□

چه بدین تفاخر آرم که به راز او رسیدم

□

لوح تو تیره، تخته‌ی تو سیاه؟

□

خم زلف تو گواه من شیداست که نیست

□

گر دیده را ز دیدن کعبه جدا کند

□

خام دیدم خویش را در پخته‌ای آویختم

□

هیچ ندارم، که نترسیده‌ام

□

بر در تو حلقه بودن هیچ عاری هست نیست

□

وزان جنگیان رنج دیده سری

□

چو عشق را دل و جانم کنیزک است و غلام

□

نتوان رفتن از طریق فضول

□

دایما در پیش چشم خویش داشت

□

بزن از آتش شوقت تو اندر کفر و ایمانش

□

وز می او جان و دل نوش کند جام جام

□

که با مطلوب خود بودم علی رغم طلب‌گاران

□

ایمن شوی از ماتمش کالصبر مفتاح الفرج

□

به آبشخور آمد همی میش و گرگ

□

تا برکنم ز باغ جهان شاخ و بیخ غم

□

سر خورشید در نماز کشم

□

بی ضرب قبول از درم ما چه برآید

□

اینهمه درد و سختی از دل خاست

□

هزاران در هزاران در هزاران

□

داغ غلامی بر جبین چون بی‌کمر دانم شدن

□

هر یکی شمع طراز و هر یکی صبح نجات

□

جهودی فریبنده و بدگهر

□

رفت بر این سقف مصفا دلم

□

داردش در ره اباحت روی

□

قانع شدی به نامی اما نشان ندیدی

□

ماه دوهفته‌ای شها غم نخوریم از غلس

□

که هر جزوت شده‌ست ای دل چو لب نالان و بوسه چین

□

مگر بینی سر ما را به زیر گامت افتاده

□

از لشکر بی‌عدد نترسد

□

ز روم و ز هند و سواران دشت

□

دست و پایم بسته‌ای تا دست و پا بشناختم

□

منه از جای خویش بیرون پی

□

بس خون لعل کز جگر کان بر آورد

□

مرکب عزم وی از پای فکند

□

ای غافل آلوده رو کم ترکوا برخوان

□

آن کس که جان بخوش دلش پروریده بود

□

مگر آن یار خلوت جو ز کوه و غار می‌آید

□

که تا جای باشد تو مانی به جای

□

زان نیست ای برادر هستم چنانک هستم

□

جان طلب میکنی، دلیری کن

□

گل کنی از خاک و خون کار به جان افکنی

□

ولیک این دم ز حیرانی کریما از دگر دستم

□

دهان بربسته تا پایان بگوییم

□

مهر گو: هرگز متاب از روزنش

□

فتنه نشان جادوی بیمارم آرزوست

□

ز پیکار ترکان و کار سپاه

□

چه نواها زنم آن دم که دمی در نایم

□

کاول الفکر آخرالعمل

□

تندرست آن خسته کو بر درد عشقش صابرست

□

نام چنین باید با فعل راست

□

شنیدم نعره آمین ز جان اندر دعای من

□

باز بر آن آستان در برساند

□

پشت ندارد چو شمع او همگی روست روست

□

نیابم همی لشکر و شاه را

□

پروریده نعمت و نان توییم

□

شعرگویی و شعربافی چند؟

□

کیست کزین درد نیست سوخته و مستمند

□

چو بر دمگاه نفخ صور باشم

□

رفتی تو سحرگاه و ببستی در بستان

□

او خود بجز آنست که پنداشته بودم

□

زان باده‌ها که عاشقان در مجلس دل می‌خورند

□

که خاقان به مروست و چندان سپاه

□

کوی دیگر نشناسیم در این کو زادیم

□

گاه پروانه بر سرت میرد

□

پیوسته حرز بازوی جانم دعای اوست

□

کز تف گریه گذار در لگن آورد

□

خدمت شمع همان سلطان کنم

□

پاسبان خویش بر بامم کند

□

دو سه حرف چو دندانه بر آن جمله کلید آید

□

ابر پهلوانان پرخاشخر

□

به دم گرم بپرسی چو شنیدی دم سردم

□

پی رخصت چه گردی؟ ای زحلی

□

گفتی اسکندر چنین فرموده است

□

تو ما را چون مسیحا داری امروز

□

وگر نیکو نگفتم ماجرا کن

□

چنان شناس که: خاک در سرای تو بودم

□

کز چستی و شبخیزی از مه کلهی یابد

□

به شاهی همی خسروش خواندند

□

به نقل و مجلس و سغراق بی‌شمار روم

□

خر خود را دویست بار به آب

□

زانکه جای خواب مستان گوشه‌ی محراب نیست

□

چرا دهم دل نیکو پسند خویش بر آن

□

که این بی‌چونتر است اندر میان عالم بی‌چون

□

چشم من تا به لب گور نظر باز آید

□

از روزن جان دوش چو مهتاب درآمد

□

که از داد پیچیده دارد روان

□

چو خواهی سنگ و آهن را کنی رام

□

کز چنان لقمه داشت لقمان عار

□

برخیز و وقت کار غم خویشتن بخور

□

کز فرقت آن دریا بس گرم جگر دارم

□

شمشیر به کف داری بر تارک فرقش زن

□

قند بریزد ز پسته‌ی تو

□

دهدت صد هش دیگر کرم باده فروشت

□

چنانچون بود مردم چاره‌جوی

□

به میان شهر گردان که خمار شهریارم

□

از درون زنگ بغض و کین بزادی

□

باز از سرمستی ره گلزار نداند

□

شد جمع تا نشیمن بحر سخا شود

□

ای آتشی انداخته در جان زیرکسار من

□

از زمین وز آسمان بیرون

□

گر چه جان بو نبرد کو ز چه شادان شده است

□

همان ده درم حاجت پیر بود

□

چرخ فلک حسد برد ز آنچ کند به جای من

□

قسمت مردم سخندان کن

□

سر ز من بر آسمان چندی کشی

□

از جمال او که نامش کرد رومی نیف نیف

□

خوش رخت به سوی لامکان بردم

□

گوشمالم بر مده، گوشی به من دار، ای پسر

□

چونک سر زلف تو افتاده شست

□

مجلسی ساخت با خردمندان

□

عالمی زیر و زبر پیچان شده از بوی خم

□

راستی کن، که راست گردد بخت

□

با بحر لامکانی عمان چه کار دارد

□

خیز و با لاله رخی ساحت گل‌زار ببوی

□

پستان کریم او آغاز کند جستن

□

که سر بر چنان آستانی ببیند

□

جهان معانی به فرسنگ نیست

□

که زورآزمای است بازوی جاه

□

گفتم طلاق بستان گفتا بده بدادم

□

داشت چون بد بود، نداشته به

□

خود نگویی تا کرابرگویمی گر گویمی

□

ای یار اگر گویم ای یار نمی‌یارم

□

چون موج و چو بحر بی‌قرارم

□

که چون غنچه در پوستینیم باز

□

شد سنگ و گهر آمد شد قفل و کلید آمد

□

سر به آب سیه فرو بردند

□

شدم عاجز من از شب‌ها شمردن

□

یا خود این‌ها به خواب میبینی

□

که ملک روی زمین را بهیچ نشمارند

□

جنسی حریف و هم‌نفسی مهربان مخواه

□

که تا دنیا نبیند هیچ ماتم

□

سینه‌ای می‌باید از فولاد، یا سنگ، ای پسر

□

با دل گویم که دل امین باشد

□

ز یاری به تندی نپرداختی

□

که هر تخته فروریزد ز گردش‌های گوناگون

□

دل و جان آرمیده بود به عشق

□

گر نباشد او و دم، حق هم بس است

□

ای مرده به مرگ یار برخیز

□

ساقی خوب ماست این یا باده جانی است این

□

بر زبان آب چشمم گفته دل

□

که خاک بر سر جانی که خاک پای تو نیست

□

روز کوتاه بود و قصه دراز

□

دل به تو داد جان من با غم توست همنشین

□

وز حرام احتراز کردن تو

□

ز مویش گر چه بیم گمرهی بود

□

زلف چون مار تو چنبر زده بر پیشانی

□

عمر شکربسته را مرگ نهادند نام

□

برای خود درختی نیک بنشانید، من گفتم

□

عشق گوید دوغ خورد و دوغ خورد او مست نیست

□

که خوش بود چندی سرم با طبیب

□

بهانه کرد کز این آب جامه می شویم

□

بانگ خواهی بلند و خواهی پست

□

همچو اشکم باز بر روی افکنی

□

کز این سان دولتی گشتم بدین دولت رسیدستم

□

چو من مردی چه جای ننگ و نامم

□

گر سگ ما شیر شکاری بود

□

کز خرمن خود دهد زکاتت

□

شاه با هردو کرده هم نامی

□

من ز هر بادی نگردم من هوایی نیستم

□

کرده ریش دراز را به دو شاخ

□

بنگر این کلک سخن گو که سرش ببریدست

□

داد نان پاره و آبروی مرا

□

اشجعتکم لا تجبنوا لا تحقروا القابکم

□

مصلحت من نبود در پی درمان شدن

□

چو میوه زاید از شاخی از آن شاخ اندرآویزد

□

دگر را برآور ز هستی دمار

□

همگی غرق جنونم همگی سلسله مندم

□

هر که اینجا رسد خدا گردد

□

یک باده به دست ما رسانی

□

زین دو جوی خشک بگذر جویبار خویش باش

□

که او کس را نرنجاند خمش کن

□

مرا با خود دلازاریست بی‌تو

□

اما نه چو سلطانی کو بحر و درر سازد

□

کو همی ز اژدها برآرد گرد

□

گر خبر بودی شبت را از شبم

□

بر سر این گروه داشته‌اند

□

روی چو مه نمود و ثریا پدید شد

□

گر چو دریا همدمی می‌بایدت

□

امشاج منافق را درهم زن و برهم زن

□

تیر آهی که به وقت سحر انداخته‌ایم

□

براق عشق را جل می‌توان کرد

□

لگد خوردی از گوسفندان حی

□

شیرگیرانه ز شیران سیه نگریزیم

□

هیچ گاوی بسان من فربه

□

ماهی خدای را شو و دست از هوا بدار

□

اگر ز لطف نماید کرم زهی اقبال

□

که هر بی‌سر از او افراشت گردن

□

بیچاره عاشقی که به دست شما بود

□

ریش خندی زند به هست و فوات

□

تاج زر برنهاد چون خورشید

□

چون دلبرانه بنگری در جان سرگردان من

□

چشم او را به نور باز کند

□

بگیرد زنگ اگر آهی برآید

□

کز کمین بلا گریخته‌ام

□

همچو لا ما هم به الا می رویم

□

شکستی بال او، آنگه نمی‌گویی: وبالست این

□

تا بر سیمین تو احوال ما زرین کند

□

ای بسا عاقل که چون دیوانه‌ایست

□

بر سر عاشقان نثار کنیم

□

بر قصور گذشته استغفار

□

گرده‌ی نان مرا کن سر به راه

□

تا شب نبرد هرگز در دور قمر خوابم

□

که داد من از آن خون خواره بستان

□

جان را رخ تو از خوی بوی گلاب داده

□

چراغ لایزالی را چو قندیلی درآویزد

□

دشمنان زیر پای و می در دست

□

هندوبک هستی را ترکانه تو یغما کن

□

مانده در سودا از آن سرمایه‌اند

□

چون چشمه‌ی خورشید درخشان بدر آید

□

از نرگس مست تو شدم مست

□

به گرد خالق و بر نقد بی‌عدد گردم

□

مستم، تو بر سلامت مستی چو من بکوش

□

آن نگنجد در نظر چه جای پیدا کردنست

□

که شهر از نکویی پرآوازه داشت

□

اندر لحد این تن صبورم

□

سه حساب و کتاب و رقعه و حرف

□

کز هیچ کس ندید دمی هیچکس وفا

□

بشنوید از خزان بی‌زنهار

□

نادیده مصاف ما شکستیم

□

خود پدیدست که: از عمر چه مقدار بماند؟

□

باز آمدم که ساعد سلطانم آرزوست

□

باکه؟ با آنکه عهد اوست درست

□

و ارکبوا ظهر المعالی و ادخلوا بین الزحام

□

چیست؟ و این سنگ را تراشیدن؟

□

یا دودم ازین دلق سیه کار برآرید

□

پس ذره‌ی ناکرده کم، ما تن زده تا ریخته

□

گفت از اشارت‌های دل هم جان بسوزد هم بدن

□

با شاه بگویید که: کشتند سواران

□

نه اثر گو نه خبر گو نه نشانی نه علامت

□

گرفتند یک روز زن را به نیش

□

من بوالفضول معجب تو بگو که بر چه کارم

□

بند مکری بگستراند باز

□

چنین پیدا چنین پنهان کجایی

□

چند من شکسته دل نوحه تن به جان کنم

□

مقام گنج شده‌ست این نهاد ویرانم

□

ما را شگفت آید همی زان گوهر پاک، ای صنم

□

که با عشقت روان‌ها برنتابد

□

صندلی کرد شاه جامه و جام

□

از میان نردبان نگریختم

□

اوحدی‌وش رخ آوری به احد

□

وگرنه از غم عشقت مرا شکایت نیست

□

توده‌ی مشک دمد طبله‌ی عطار بود

□

نبود کسی بی‌درد دل رخ زعفران رخ زعفران

□

که خویش کرد سرگردان و رویش کرد حیرانم

□

یا کرمی کان ز عطای تو نیست

□

که آخر تو را نیز دندان نبود؟

□

به نحوسیش بگریم به سعودیش بخندم

□

پیش انعام او نیارد سنگ

□

چو سر بر خط نهاده انس و وحشی

□

کس نماند در همه زندان ترش

□

باز گشا گره گره بند قبا که همچنین

□

که شیرین توان کردن او را بنوش

□

الصلا هر کسی که عاشق ماست

□

وز سپهر بلند و کوه گران

□

بس بودم کمال تو آن تو است آن من

□

خسته دیدند و اشک بارانش

□

کان یار نباشد که ز اغیار بنالد

□

بر سر سرو جوان بدرود باد

□

ور نی تو دور باش که ما شاهد خودیم

□

دم بدم از درد خود می‌کش و درمان مکن

□

برآرد از خود و خاید که عاق چون شتر باشد

□

که ای خواجه دستم ز دامن بدار

□

گیرم جام عدم می کشمش جام جام

□

تا چه گردد ز وقت زاینده؟

□

گهی بر تخت فرعونم نشانی

□

مس زر کانی می‌شود در شهر ما نعم البدل

□

که نامم را بگردانی نهی نامم فلان الدین

□

کانگشت‌نما خواهی گشتن، ز قمر بودن

□

ای دوست دغا سه بار باشد

□

طالعی پایدار و ثابت و سخت

□

برهم ز خار چون گل سخن از عذار گویم

□

پوستین ز آن خطا در آب نهاد

□

از نفحه‌ی معاطر ارقام ما بود

□

چکنم پس که مرا جان و جهان در بر اوست

□

پس دگر چیست در زمین کارم

□

کز پرستیدن خورشید و قمر باز آید

□

اه که فلک چه لطف‌ها از تو بر این زمین کند

□

که هر جور کو می‌کند جور تست

□

من و تن و دل من سایه شهنشاهم

□

هم بماند ز هر دو فرزندی

□

هرک دید آن نقش کاری درگرفت

□

نام او را طیر خوانی نام خود را اثربوس

□

ای ساخته چو عیدم وی سوخته چو عودم

□

نصرة ازین هر دو طلب، هجرت انصار ببین

□

عقل از پی آن باید تا علم و ادب بیند

□

صف کشیدند چون ستاره و ماه

□

از آن سلطان و شاهنشاه شیرین

□

منزل هر یکی پدید بود

□

همچو بلبل بگل و سنبل تر باز نماند

□

خوابی است حیات و مرگ، تعبیر

□

کز او شیرین زبانی من چه دانم

□

خط به خون که روز فراقت نبشته‌ایم

□

ماه بر کیست که مشهور نیست

□

درخیمه گویند در غرب داشت

□

من چاک کردم خرقه‌ات بخیه مزن بر چاک من

□

اول او را زبان ببندد و چشم

□

این همه تیر جفا بر من مسکین چه زنی

□

بربط ز کجا نالد بی‌زخمه زخم آور

□

سوی اصل خویش جان را شاد و خندان می برم

□

بر دلم کشف چنان شد که معما بنماند

□

گاه مرا حلقه کند دوزد او بر در خود

□

داشت آن منظر بلند آهنگ

□

بگلر لشکرگه جانت کنم

□

تا بدارد ز کرده‌های تو شرم

□

بدوز چشم جهان بین بخار و دیده مخار

□

یک خانه دل نیست که ویرانه نکردی

□

ای صنم این بار چونت یافتم

□

بر حدیث دگران سایه بینداز، ای دل

□

پردها را بردرد وین کار را یک سو کند

□

بپرخاش در هم کشد روی را

□

چندان سخن شنیدم اما دو لب ندیدم

□

از کلام و حدیث نیست به در

□

چینیان را شد قلم انگشت دست

□

سلطان جانم پس چرا چون بنده جانداری کنم

□

زانک معنی همچو آب و من در او چون شکرم

□

نالهای سر به مهر اندر دهن پوشیده‌ام

□

وین همه بوهای خوش از سوی بستان کیست

□

سوی شیران کارزار شدند

□

پیدا شده از تو جمله رازم

□

در مضای سخن جسور و دلیر

□

حدت آتش سودای تو از حد بیشست

□

به در سخاوت بینباشتش

□

ای دل من به دست تو بشنو داستان من

□

دو چشم او برانگیزد جهانی را به انکارم

□

اگر تو نقره صافی میانه را چه شدست

□

کمندی به کتفش بر از خام گور

□

قند روید بن هر دندانم

□

گر چه سختست کار، سهل شود

□

زنهار گمان مبر که ماییم

□

چو در جلوه‌ست حسن او چه بند بوالحسن باشم

□

تا چو نار از غم تو با دل پرخون باشیم

□

نام بزرگین خود نقش نگینم کند

□

جان گلزارست اما زار ماست

□

پنج نوبت زنان به تسلیمش

□

تا تو رفتی من دگر خوش نیستم

□

تو به مدحش ز دیده ریزان خون

□

هیچ دامی در رهش جز دانه نیست

□

هم ماه نوش لبی و هم سر و سیمبری

□

هین که رسید از حبش بر سر کوی حشم

□

گر هدر شودخونی، یا هبا چه دانی تو؟

□

مستانه و یارانه که آن یار درآمد

□

ز هر جانبی مرد با چوب خاست

□

قالب از جان هر زمان پرداختیم

□

به بلای خودش در اندازد

□

عمر بگذشت و تو در هر توی عمری کار داری

□

عقل نمانده‌ست که من راه به هنجار روم

□

شنیدم نعره آمین ز جان اندر دعای من

□

که از تعنت همسایگان و همکاران

□

وی بداده به دست ما مفتاح

□

بعد از اندیشه باز داد جواب

□

می گفت بس دیگر مکن اندیشه گلزار من

□

استخوان را چگونه بردی نام؟

□

این دست بر سر می‌زند و آن جامه بر تن می‌درد

□

برق او دید هم نمی‌شاید

□

من دیوانه بی‌دل به یکی بار برآرم

□

رنگ روی من بدین دعوی گواهست، ای صنم

□

آخر نه کم از کمان و تیرید

□

چو آسایش خویش جویی و بس

□

منتظر بر در سرای توییم

□

چون نخسبی نمیزنی در مرگ

□

از کمال حسن لشکر می کشی

□

بر آن حب که نگنجید در انبار بگردیم

□

کاهم و از کهربا نشکیفتم

□

حاصل آنست که از تخت به خاک افتادم

□

بهار شهریار من ز دی انصاف بستاند

□

قوس او گشت مشتری پیمای

□

غم نیست که من در آن جهانم

□

چاره‌ی خویشتن ندانی کرد

□

ولی که دید که چون من کسی خراب افتاد

□

بدان بلندی سرو و بدین تمامی ماه

□

که در این میان همیشه غم توست غمگسارم

□

من بر آنم که ز دامت نتوان جست امروز

□

کار کنی کار کنی جان تو این کاره شود

□

جواب داد فلانی ازان ماست هنوز

□

جان زنده گردد وارهد از ننگ گور و گورکن

□

عادت برق چیست؟ رخشیدن!

□

تا کی ز نفاق و زرق و خناقی

□

وگر تن هست در کاهش ببین جان را تو افزایش

□

ز زهره زاری طنبور خواهم

□

پر بینم این محله و شهر و سرا ز خود

□

مه نیز بی‌لقای تو شب ایمنی نداشت

□

پیش بانوی هند شد به سلام

□

و استثقلت اوزارنا لا تهدموا دارینکم

□

اتفاق چنین شب و روزی

□

خیز و خم بنمای تا خمری کنم دلق کبود

□

تا خط عمر تو سیه نکنند

□

خواجه لامکان تویی بندگی مکان مکن

□

مگرش من به تمنای تو در کار کشم

□

ازیرا هیچ ماهی را دمی از آب نگزیرد

□

امام الهدی، صدر دیوان حشر

□

بوی شراب می زند لخلخه در دهان مکن

□

د رمحلی جز رحم آرام داد

□

ندهد عشق دست رعنایی

□

با همه خوش با من تنها ترش

□

بدان سبب که ز جان دردهای سر دارم

□

دوای این دل دیوانه بند خواهد بود

□

که دیگر غم در این عالم نگردد

□

خاصگان و خزینه‌داران هم

□

چه غم خوری ز بلندی چو نردبان کردیم

□

شیوه‌ی نعمت‌شناسی پیشه کرد

□

یاری بود کو هر زمان با دیگری یاری کند

□

هزار عاشق چون من جدا فکند از یار

□

نای او گشتم و هم بر لب او نالیدم

□

گو: فضولی در میان ما مکن

□

تا همان بوی دهد شرح تو را کاین نان چیست

□

یکی روی در روی دیوار داشت

□

ما ذره وار مست بر این اوج برپریم

□

سر کشیده یکی درخت بلند

□

گرچه تو از جهان بلای منی

□

تا بخورد خاک و ریگ جرعه خون از گزاف

□

شود آن آب حیوان از پی آغوش شمس الدین

□

عین دروغ و مجاز یافته بودم

□

ز تخته بند زمستان شکوفه یافت نجات

□

دل به شادی و خرمی بسپرد

□

به تو دل گفت که ای جان چو تو دلدار ندارم

□

رخ فرا میکند به هر سوراخ

□

لیک پیش لب شیرین ز شکردر گذرد

□

صیقل زنگ زدای است مرا

□

دام گرفتیم و شکار آمدیم

□

ز مثل این خرابی‌ها چه غم دارند معموران؟

□

خورشید ربانی نگر مستان سلامت می‌کنند

□

بنی آدم و دام ودد کیستند؟

□

که قد همچو سروت چنبری کرد

□

هم سخن گوی و هم توانا شد

□

تابماند جان تو تا دیرگاه

□

من با غم عشق تو خویشی و نسب دارم

□

تا شکایت نکند جان که ز جانان دورم

□

رحمتی بر من، که سرگردان و گمراهم دگر

□

مرا دل نیست ای جانم تو را خانه کجا باشد

□

وقت و بی‌وقت از کرم یادم کنی

□

آن کان نمک زان بانمکم

□

کسب کردی فضایل بسیار

□

روان خسته‌ام از دست دل پریشانست

□

که کسی دل به دوست نفرستاد

□

همه بر جیب گل و جعد سمن زار زنیم

□

ز بهر آن چنین مستم، که هشیار خراباتم

□

جامی دگرم بخشد کاین جام علل دارد

□

مگس قند پنداشتش قید بود

□

می گردم و می نالم چون چنبره گردون

□

نان شوهر خوری و کیر کسان

□

شده چوبک زنت عیسی مریم

□

بر او افشان کرامت‌ها دمادم

□

توافیتم بمیعادی و باح الراح ساقیکم

□

من به جز از خویشتن هیچ ندانم، بده

□

ز مالش‌های غم غافل به مالنده عبر دارد

□

دوست کی باشد به معنی غیر دوست

□

کان نرگس پرخمار دیدم

□

کار بسیار خلق راست شود

□

هر زمان از چه سبب عزم سرایت باشد

□

در هشت باغ عشق چریدم به صبح‌گاه

□

پند نپذیرم ز صبر و بندها را بشکنم

□

چه غلامی ز من بی‌تن و بی‌توش آید؟

□

آنک در شش سو نگنجد کار او یک سو کند

□

سر از غم برآورد و گفت ای شگفت

□

هم جان و جهان حیران در جان و جهان من

□

خصم چون دید گو: گواه مباش

□

ما کجا با هم رسیم، آخر بگوی

□

کجا حیات گلستان شدی به سیل و مطر

□

چونک درمان سر خود گیرد ما درمانیم

□

سنبل هاروت بندش لاله پوش

□

من غلام آن که دوراندیش نیست

□

تا مرا هم وا خرد زین حبس نیز

□

سر خود گوی باید کرد وانگه رفت در میدان

□

توبه زیت چراغ ایمانست

□

بسا که چهره‌ام از خون دل نگار گرفت

□

چنین قدح نکشیدم به هیچ دورانی

□

همچو زر سرخ از آنک جمله زر کانیم

□

باد محبت به سر کوی تو

□

در هر راهی از او غباریست

□

تو را خود غم خویشتن بود و بس؟

□

ز سیب لعل کن فرش و نهالین

□

همه را جفت و مادران هستند

□

در بتکده بنشستم دین داده به ترسایی

□

در خویش می‌نگنجد از خویشتن برآرش

□

مقیم کعبه شوم کعبه را ستون باشم

□

بر چار سکن متفق‌الفرع چیره‌ایم

□

با خلق نپیوندد با خویش نپردازد

□

در کمان نه گفت او نه پر کنش

□

به ذات حق کز آن دارد هماره عار شمس الدین

□

پا به دامان فراموشی کشم

□

قلم از حیرت رویش ز بنان در فکند

□

ختم وجود بر سر کتم عدم زند

□

که پیدا نیست گرد او به میدان

□

زان زلفهای تافته آونگ دیده‌ایم

□

لیکن دل دیوانه صد گونه دغا دارد

□

نمی‌بایدم دیگرم سگ مخوان

□

در این بخشش چه نزدیکان چه دوران

□

هر دهان، جای صد زبانم باد!

□

گفتا برو و بنشین ای عاشق هرجایی

□

بخواهی پخت می بینم بخواهی خورد می دانم

□

ببین این غلغل و غوغای مستان

□

هم به صورت ماه را قایم مقام

□

جان داند و جان داند کز دوست چه می‌بوید

□

آردم زانجا خبر بدهم کنوز

□

گاه کشد مهار من گاه شود سوار من

□

میکند کار در تن بنده

□

بلبل ار وصف گل سوری نگوید هرزه گوست

□

چون توانی کشید بار گران

□

اما چون برق زو نمیریم

□

بی‌خبرست مدعی، هر چه جزین بیان کند

□

که بی‌تعظیم هرگز سر نخنبد

□

بپیچید از اندیشه بر خود بسی

□

تا زنده‌ای باشم تو را چون شمع در گردن زدن

□

رفت یکروز در نیستانی

□

چون عین فنا بود بقایی

□

بسی مرده گرفتیم در او روح دمیدیم

□

که در این آینه دل رخ زیبای تو دارم

□

دگر بار هستی به خر بر نهادم

□

رقصان ز عدم به سوی هست آمد

□

اوفتاده از وی اندر صد عتو

□

از گفت وارهم من چون یک فغان برآرم

□

که نداری جزین پس افگندی

□

یا بخون ما خطی یا خط مشک آسای دوست

□

کافت نقب زن از صبح‌دم است

□

گفتا پیش دوانم پا در غبار دارم

□

او گوید و من گویم، چون مور سلیمانم

□

تن خانه دوست بود که با میزبان نرفت

□

نبود اختیاری ولی درفتادم

□

مشعشع چون ید بیضا مشرح چون دل عمران

□

همچو بر روی هم دو بادنجان

□

زین بیش مرا چه خسته داری

□

از تقاضا بر تقاضا من به جان آوردمش

□

یک دمی شاه درستان کندم

□

مضمر اندر گوشه‌ی لعل شکرخندش ببین

□

چون نباشد نان و نعمت صحن و سینی سود نیست

□

کلب لیسد خویش ریش خویش را

□

حق آن طره او که همه طراریم

□

خود بیا تا غم جهان نخوریم

□

خط تو توبه‌ی خلقی بدلبری بشکست

□

هم روا باشد چو بر دل بی تو چندین غم رواست

□

چست من و ظریف من باغ من و بهار من

□

جنایت تو اگر زین شمار خواهد بود

□

کالشمس عزل للنجوم و ماح

□

به زشتی نمودار ابلیس بود

□

های که چون گلستان تا به ابد ما نویم

□

کاسمان را نظر به جانب تست

□

زمانی در تمنای جنوبی

□

ساقی وحدت بماند ناظر و منظور خویش

□

وز طاق ابروش چه کمانی خریده‌ام

□

زین دود که بر کردی رنگی برسانی خود

□

وان گاه که داند که کجاهاش کشاند

□

نشنوی در آب ناله‌ی عاشقان

□

دل پر شده از دلبر یا رب که چه جوی است این

□

واندر افشای دیگران کوشی

□

زانکه در هر کان درو در هر صدف دردانه نیست

□

جان‌های ما نتیجه‌ی گوگرد کرده‌اند

□

یا بیامیزی یا بیاموزم

□

از ذات تو جز روح مصور بنماند

□

کو منتظر اشارت ماست

□

که باشد که در پایت افتد چو گوی

□

سوی بالا بنگر آخر زانک من بر روزنم

□

گوشه‌ی چادرش برفت از روی

□

گر رسن مه بدید مورچه موی تو را

□

بگریخت ادب هزار فرسنگ

□

رخان عاشقان را زار می بین

□

چست این درست بشکن وین قلب زر کن، ای دل

□

آب مست و باد مست و خاک مست و نار مست

□

تا سر رشته به من رویی نمود

□

لب ببستم، دیده بگشادم، تو دان

□

به غضب گفت: ازین سخن بگذر

□

روح را تشنه‌ی سرچشمه‌ی نوشش نگرید

□

گر به بالا پر و بال مرغ جان می‌بایدت

□

تا ابد جمله می پرستانند

□

چون برفتند دگر هیچ دلازار نماند

□

گشته رمیده ز خلق بر مثل سامریست

□

نیاید دگر خبث از او در وجود

□

همه دشوارم آسان می‌نماید

□

خواست زو فدیه تا شود آزاد

□

کم نام ولی دو کون ازو کم

□

گفتم این نقش من خسته دل و پای به گل

□

رخ سوی خانقاه شبلی کرد

□

خاموشم از غوغای تو، چون خاک بر بادم مکن

□

زانک یاری در زمین جستیم نیست

□

جز که تسلیم و رضا چاره ندید

□

ای جان من فدای تو، این نیز بگذرد

□

به شب قربت و عروج فلک

□

همچو طوطی زین شکر در شور وشر خواهد فتاد

□

ملک سر این نکته نیکو شناسد

□

از وجود خودم ملال گرفت

□

آنچنان برد، که انگشت تحیر بگزیدم

□

که او خواهد که هر لحظه ز حال بد بتر باشد

□

دری بود در روشنایی چو روز

□

جان را بدهد، غمت ستاند

□

نقد جان زیر پای احمد پاش!

□

هر یک از نوعی پریشان مانده

□

دوختم آن دو چشم را چشم دگر گشاده‌ام

□

تو آنگه روی او بینی که از خود رو بگردانی

□

من چو غم بینم روم شادی‌کنان در کوی تو

□

برق ز رخسار تو جستن گرفت

□

اهل کشتی را چه زهره با نهنگ

□

از سرای عقل بیرون است باز

□

نشناسم جزین دو نامی اسم

□

ز حد گذشت و بپایان نمی‌رسد طومار

□

از سخن چین تهی و از غماز

□

که دگر نماند ما را سر توبه‌ی ریایی

□

در کمانم کشد چو تیر امروز

□

اقبال نگر که ناگه آمد

□

یکی مشکلت می‌بپرسم بگوی

□

کز جرعه‌اش هر که هست شیداست

□

هر چه بینی، به عشق موجودست

□

همچنان خواجه در اندیشه‌ی بوک و مگر است

□

چونک نهان کرد روی ناله کنم از شغال

□

زان که نبود کسی تو را مانند

□

چنبر گردن سر افرازان

□

وز غصه حسود ممتحن گردد

□

سوی کاغذپاره‌هاش آور تو دست

□

چون نیابم مرهمی، از باد می‌جویم شفا

□

اندرین خاکشان به مسکینی

□

میان ما و شما پایدار خواهد ماند

□

این خشن هزار میخ از سر چرخ چنبری

□

شهریاری لطف و انعام خدا را مظهری

□

ترسم که در سر هوس خام ما رود

□

سنگ از او گهر شده بر در ما چه می‌کند

□

سگ ناتوان را دمی آب داد

□

شدی ار پدید وقتی اثر از دهان تنگش

□

سخن او به خاص و عام رسان

□

تا سر در آرد از رسن خود به چنبرم

□

آنچ بگفت او منم طالب و مطلوب خویش

□

سنگ آزادی برین نه کاسه‌ی مینا زنند

□

بر من به جهد اگر دل او مهربان کند

□

بهر ناموس منی آن نفس او شیطانست

□

پس بدیشان گفت آن شاه مطاع

□

بر لبت لب رایگان نتوان نهاد

□

دوستی با لطیف کاران کن

□

صبح بر می‌آمد آن ساعت که او رخ می‌نمود

□

ز مشک چینی پیچیده بر صنوبر دام

□

در دلم حسرت آن تازه جوان خواهد ماند

□

شحنه را ز این فتنه واقف کن که: قاتل می‌رود

□

هم خواجه و هم خانه و هم کعبه شمایید

□

به آزار از او روی در هم کشید

□

به دست هجر جانم را چرا افگار می‌داری؟

□

کی به این ساز و برگ شاد شود

□

آمده بد پیش ازین ابلیس نیز

□

پیش بت من سجود گرد نگارم طواف

□

بی تو به دست خویشتن سینه‌ی خود شکافتم

□

جان من، آبی از آن چاهم بده

□

یک صفتی خریف را فصل بهار می‌کند

□

یا فتاد اندر چهی یا مکمنی

□

که دلم بی‌شراب خرم نیست

□

که همی گفت غصه‌پردازی،

□

از نوای نغمه‌ی مرغ چمن یاد آورید

□

طوطی نو زین کهن منظر بزاد

□

شراب زندگی در ساغرش خون میرعبدالله

□

ز سوسن و سمن و یاسمین و مرزنگوش

□

هر کو ز اختیار نرست اختیار نیست

□

که ناچار فریاد خیزد ز درد

□

نی فرصت آن تا نفسی با تو برآرم

□

از قفا آمد در آن راهم به گوش

□

تو چه نکویی است هر زمان که نداری

□

تا تو بلنگی ز بیم از ره و رفتار خویش

□

دل من زنده کن به زمزمه‌ای

□

با هیچ کس نگفته من این ماجرا هنوز

□

ور سر کشد از سلطان در حلق کنب بیند

□

زیر چادر رفت خورشید از خجل

□

بس دور بماندم ز تو بیمار، ببخشای

□

پس به دانستها ندا کرده

□

به نوباوه‌ی بوستانی نیرزد

□

تا کی از پندار باشم خودپرست

□

اولین خلق و آخرین مرسل

□

بر آستان تو دستی که زیر سنگ آید

□

عدو دیده و بیناییست و خصم ضیاست

□

صدف در کنارش به جان پرورید

□

ز جان امید بریده؟ ز دوری تو چنانم

□

سازدم گزلک عزیمت تیز،

□

بس رخ که به خون خضاب بینی

□

که نی رنگ زمین دارد نه رنگ آسمان اینک

□

هوا آکنده در جیب و گریبان عنبر سارا

□

به تو شرح واقعه بیش ازین چه کنم؟ ببین

□

بجز دنیا سمن زاری ندارد

□

تا به رجعت چشم شه با اسپ بود

□

هر دم ز کرشمه شر و شوری دگر انگیز

□

رخت در کوچه‌ی ابد برده

□

از من رمید و توسن بختم رماند و رفت

□

مارت از دیبا و خار از پرنیان انگیخته

□

یا عزیمت بدین طرف دارد؟

□

گفت: دلم می‌کند میل کناری دگر

□

از منظره پیدا شد هنگام نظر آمد

□

تو را از جمله بگزیدم بجز تو یار نپسندم

□

بنمای رخ، که جان بدهم پیش روی تو

□

راه تاریک و دوله بر دوله

□

گلزار ز چشم من گلزار کنی حالی

□

حرمتت دارم به حق و حرمت ایمان خویش

□

هست چون سبزه ز باران تازه

□

پرواز من برون ز جهان بود صبح‌دم

□

گاهی چو آب حبس شدم در سبوی دوست

□

وانگهان از قوس تیری بر گذار

□

کنون باغ را هست در خور شکوفه

□

اسم یابی، نظر به حرف مکن

□

با اهل نوح مرسل طوفان چه کار دارد

□

گه به بوسه لب من با لب او گفتی راز

□

تا در آن وادی مرا از تن برآید جان کجا

□

صافی ز حسرت و هوس قد و روی تو

□

ای همه چون دوش ما شب‌های چرخ

□

شنیدم که می‌گفت با ساروان

□

از چنین خاک درین راه چه گرد انگیزیم؟

□

کز چنین دوست کس زیان نکند

□

زیر حکمش شد همه روی زمین

□

زان زهر همی‌بارد تا جمله بدانیدش

□

چهره‌ای کو؟ که جان کنیم نثار

□

اگر از دایره دین بدرم باید بود

□

زیرا که در آن مه تنم از لطف چو جان شد

□

کف سیه کردم دهان را سوختم

□

در پیش رخش سر بنهادیم دگربار

□

زان توجه کلاه سازی و کفش

□

باد شبگیر چو بر صحن گلستان گذرد

□

گوید مکن خروش به عمدا، من آن کنم

□

بر سر کوی تو تماشایی

□

یا به مهر دل نظر بر آفتاب انداختم

□

وان کش که دل آفرید با ماست

□

به از نقل ماکول ناسازگار

□

تو مرداری خوری آنگه که سگ باشد شکار تو

□

جای پرداز و پای بر در نه

□

ندارم حاصلی جز انتظاری

□

گر چه گواهی می دهد رخساره همچون زرم

□

از دلم عشق و گاه نازل شد

□

زنگیان زلف تو بر ماه پرچین بسته‌اند

□

به بهانه ز حال ما حاکیست

□

او قبا بخشید و تو بالا و قد

□

جان دل ز جهان برداشت وندر سر زلفش بست

□

حلقه بسته جمله گرداگرد او

□

باد پندارش که آخر گنج باد آورد نیست

□

تو یقین دان کان قیامت خاسته است

□

ندید روی تو را چشم اشکبار افسوس

□

از خرمن اقبال چرا خوشه نچینم؟

□

بر سر و بر دیده دویدن گرفت

□

کند دفع چشم بد از کشتزار

□

کی بمیرد عاشقی کو را چو تو جانی بود؟

□

خردسال و تازه‌روی و نوجوان

□

قطره‌ی آبست با چندین نگار

□

که پیش عاشقان چه خاص و چه عام

□

ناله‌ی عشق لحن داود است

□

بر می‌زنم آبی ز می، باشد که هموارش کنم

□

چو او چست و ظریفست شما چون هلپندید

□

آن یکی آدم دگر ابلیس راه

□

ما وصف می‌کنیم به قانون دیگرش

□

تا بن گوش‌اش کشیدی از نخست

□

هر کرا پای فرو رفت بگل چون برود

□

آفرین خواندنش نمی‌ارزد

□

خود ببین حاجب دلایل نیست

□

بسست این قطره‌های خون که بر طومار میید

□

اگر مجلس ز گاو و خر نگیرد

□

که آن ناخدا ناخدا ترس بود

□

مردم ز غمت یک دم، آخر نظری فرمای

□

نسبتش با معن و حاتم خواستم

□

که تو پیوسته در فراق توی

□

مکن شوخی مگو کاندر میانم

□

دردمندم، چرا ننالم زار؟

□

کز آب چشم روان فاش میشد اسرارم

□

آب حیاتی ندهد یا گهری می‌نشود

□

تا که ضیفم را نگردد سینه ریش

□

تا کی به امید بوی یا رنگ؟

□

چون رسیدن شد بر آن میوه درست،

□

که بباطن همه نیشند و بظاهر نوشند

□

هیچکس را مده آواز امشب

□

بر افاضل به فضایل فائق

□

هر بت که بدین نقش بود من بپرستم

□

آن جامه بدل کرد و دگربار برآمد

□

تو را و مرا بربط و سر شکست

□

نعره زد جانم که: ای مسکین، بقا بادا تو را

□

دست حاجت برون می‌آر از جیب

□

تو در بی جایی از جا بر گذشته

□

وز صفا و موج آن دریا مپرس

□

دیده در حیرت است و دل در غش

□

وز دگر چیزها که در خور بود

□

مسکین عاشق چنان جوان ماند

□

در هوای شیخ سوی بیشه رفت

□

زیر پای هجر پست، اکنون تو دان

□

هیچ چیزی به غیر آن نشناخت

□

ترک آن ترک ختائی بخطا نتوان کرد

□

که چون غلام حبش داغ برکشیده‌ی اوست

□

موی فرق تو را، ز موی میان

□

چون کسی تنگ شکر یابد و یغما نکند؟

□

زان می که خلاف مذهب آمد

□

غلامان ترکش کش تیرزن

□

صف زدند ارواح عالم گرد شادروان دل

□

به فنون هنر تواناتر

□

گاه می‌گنجید پیش تیغ در

□

صد هزاران جان حیران گرد تختش دنگ دنگ

□

هس ماوای عاشقان الست

□

بی‌کار منشین، ای پسر، آن باده‌ی کاری بده

□

بندم لب گویمت خواجه شکرخوار نیست

□

این علف اوراست اولی گو بخور

□

در کوی جوانمردان عیار نخواهم شد

□

خویشتن را بلند ارزش کن

□

آشنایان غمت را چه غم از خویشانست

□

خون عقیق می‌خورد لعل وی از مکیدنی

□

سر او برکنار خویش گرفت

□

بارها گفتم و از من نشنیدی، ای دل

□

که کفر از شرم یار من مسلمان وار می‌آید

□

جهان ماند و او با مظالم برفت

□

دل مستم هنوز مخمور است

□

روی در رهگذار سنجر کرد

□

آفتاب گرم دادم درنشین

□

جان دیدم جان دیدم دل دادم دل دادم

□

خون دل دم بدم از دیده‌ی خون پالا شد

□

زلف چو دام بنگر و خال چو دانه بین

□

که همه عاشق سجده‌ست و تواضع سرمست

□

غیر صد دینار آن کدیه‌پرست

□

نگریزند از جفا عشاق

□

نه به شب خفت و، نی به روز نشست

□

مژده‌ی گل ببوستان آورد

□

آن ورق از دفتر شمار تو گم شد

□

هر کجا ماجرای ایشان است

□

مصحف و دست یهود، گوهر و پای خسان

□

جز آتش عشق دود و سوداست

□

به مردی ز رستم گذشتند و سام

□

بقای سرمدی یابی چو پیشش جان فشان میری

□

یا در آن بیشه پایمال شود

□

دیر است که در دامن اندوه کشیده است

□

ور این فلک سر آمد ما چشم روشنیمش

□

بسترش خاک گشت و بالین خشت

□

در حلقه‌های سنبل پستش چه میکشم؟

□

عجب آن شمع جان باشد که نورش بی‌کران باشد

□

از وساوس سینه می‌پرداختند

□

در خم چوگان ز زلف و گوی تو

□

میکشیدند و او دگر میخفت

□

می پرستی کو ببادامش تنقل می‌کند

□

تا چون مسیح با لب جان پرور آمدی

□

خون ایشان چراست بر تو حلال؟

□

راست میپرسی؟ به خون من همی بازی دگر

□

ای زاهد فردایی فردات مبارک باد

□

که بینی جهان با وجودش عدم

□

بر سر میدان بیدادی بریزد خون عدل

□

بگذر از خلق و، جمله حق را باش!

□

وز ضعیفی قوت موریم نیست

□

برای شاه جوید کبک و کفتار

□

کشت لیک از حسرت تیغ دگر قاتل مرا

□

حلق و پای دل من بسته به زنجیر درو

□

در ساده جان بنگر کان ساده چه تن دارد

□

برد بر اوج چهارم آسمان

□

در میکده ز بهر چه هشیار مانده‌ام؟

□

آن که دامانش ز خون دیده مالامال نیست

□

ور تشنه شوم در نظرم سیل براند

□

گر شما نیز نه مستید کجائید همه

□

خون ویم بادا بحل کز بس جفا خون کردمش

□

گمان مبر که مرا جز تو در ضمیر شود

□

قصد این ویرانه کردی عاقبت

□

دلش بیش سوزد به داغ نیاز

□

شور و غوغا کرد و رخت آنجا نهاد

□

ورنه کسی نیافتی زندگی دوباره را

□

شه سلامش کرد و درپیشش نشست

□

هست صدف عصمت جان گهر

□

چون سایه‌ات افتاده بر روی زمین بادا

□

او خود به دیار ما نمی‌آید

□

علم عشاق را نهایت نیست

□

تا به حرص خویش بر صفها زند

□

لیکن ندانم آنکه چه سانم بسوختی؟

□

خواه درویش است، خواهی پادشاه

□

رود بطرف لب جوی و در نماز آید

□

چند دارم نفس را همچون گیا

□

غم نیست چون ز می خم پیر مغان پر است

□

که روز و شب بنشیند، فغان و آه کند

□

ره نبرد با وی آنک مرغ شکرخوار نیست

□

چنان دان که در پوستین خودست

□

چو مهر از خویش ببریدم، بیا، تا با تو پیوندم

□

تا سر زلف تو سر به سر همه چین است

□

موشی اندر گرد آن می‌گشت زود

□

خلوت و توبه شکست مست برون جست دوش

□

شد آباد هم مسجد و هم کنشت

□

میل در میل ز خون دل من مالامال

□

آهن کجا باشد که بر آهن ربا عاشق نشد

□

زانک امروز این و فردا صد درم

□

یاری ده بی‌یاران، هرجا همه او دیدم

□

بهر حور از دست نتوان داد دامان تو را

□

از شور پسته‌ات سخنم در دهان بماند

□

تاج کیانی ز سر کیقباد

□

خضر بقای سرمدی یافته از لقای او

□

گمان مبر که ز دام تو شوخ دیده برستم

□

پا برکش ای کوچک تا پهن و دراز آید

□

برفته‌ست و ما همچنان در شکم

□

ابرو چون کمانشان، غمزه‌ی چون خدنگشان

□

نیک‌بخت آن سر شوریده که بر درگه تست

□

سرگشته شده سری و نه پایی

□

هزار عاشق بی‌جان و بی‌قرار نگر

□

مکلل شد به تاج لافتی و افسر لولا

□

دستی بگیرد و ز کنارت نگه کند

□

زیرا که همه خنده زین خنده همی‌خیزد

□

سوی آن قلعه بر آوردند سر

□

این کار کجا به جان برآید؟

□

آخر به مردن ساختم تدبیر هجران تو را

□

در پای یار سرکش خورشید چهره افت

□

در چهره‌ی او بنگر تا نور خدا بینی

□

هر نقطه ازو میان نماید

□

برخاستی تا دل بری، بنشین و عیاری مکن

□

بنگر که ظلمت است در او یا که روشنیست

□

در از دیگران بسته بر روی او

□

غم جان نیست کسی را که تو باشی دلبر

□

کسی کافسانه در هر محفلی نیست

□

اثر نبینی ازو در جهان اگر بینی

□

ما چون سرخر تو همچو پالیز

□

که داشت دوش و برش زیب و زینت عفت

□

هیچ نگویم که: تو مستی، برو

□

وان شور و سودا را بگو مستان سلامت می‌کنند

□

گرچه در خوردست کوته می‌کنم

□

اگر همچو سوسن بیابد زبان گل

□

کاسوده ز سودای غمش هیچ سری نیست

□

نه مفلسند ولی منعمان بی درمند

□

تو آب شدی زین پس پولاد نخواهی شد

□

محروم چراست بی‌نوایی؟

□

هم به شمشیر تو روزی به شهادت میرم

□

ای برادر دم مزن کاین دم سقا مست آمدست

□

که روی از تکبر بر او سر که کرد

□

سلسله بر پای جان نتوان نهاد

□

تو را که تنگ شکر در دهان شیرین است

□

ز عالمی که کلنگش بود قطار قطار

□

چو ترکان گرد تو اختر چه خرگاهی نمی‌دانم

□

بود با باز بازی عصفور

□

که حیرانست صد جنت در آن رضوان که من دیدم

□

وان سکه چون چرخت پهنای دگر دارد

□

ز استراق چشمه‌ها گردی غنی

□

چو با من است نگارم چه می‌دوم چپ و راست؟

□

می‌داد در اول نظر از دست نگین را

□

بریزم مهره مهر ار چه ما را ز دست بیرون شد

□

تا نگون سار در آن چاه زنخدان نشوی

□

قابله‌ی عشق یافت چون می‌زاد

□

گر بر لبم نهی لب خود، مختصر شود

□

در نظر یوسف زیبا خوشست

□

دلش پر ز حسرت، تنش سوکوار

□

و گر چشد ز کفت زهر، کی خورد تریاک؟

□

که نتوان مهربان کردن دل نامهربانش را

□

دم مزن چه جای سلطانست خیز

□

همی‌دزدیدم آن گل‌ها از آن گلزار پنهانک

□

درس عشاق را ز بر کرده

□

غمزه‌ی شوخ تو در نیم اشارت برده

□

خاصه که در باز کنی محرم دروازه شود

□

زان یکی نان به کزین پنجاه نان

□

آرایش دختران معقول

□

چون نام عشق بردی، آماده شو، بلا را

□

گفت این سر سبک امروز ز دستی دگرست

□

کو زهر بهر دشمن و کو مهره بهر دوست

□

بر درت سر بر آستان نیاز

□

لذت نیابد کام ما، گر شهد خاید بعد ازین

□

چو از ابر کرم باران درآمد

□

مگر حال بروی بگردد نخست

□

کز خامی خویشتن بجوشیم

□

مو به مو عرضه دهم حال دل مسکین را

□

با ما غم و شادی جهان گفت

□

صد چین و دو صد ماچین گم گردد در چینش

□

دو دلبند مانند شیر و شکر

□

سال و ماه از غم لعل لب خاموش تواند

□

چشم بد با حفظ حق جز باطل و سودا نبود

□

بر امیدش روشنی بر روشنی

□

هشیار چه داند که درین کوی چه راز است؟

□

بختی فرو مدار کز ایدر گذشتنی است

□

وز لب شیرین جانان آب شکر می‌رود

□

پرنیان خرد نقش سبز بوم لعلکار

□

ز آرزوی رخ او واله و شیدا بینند

□

نفس بداندیش را در سقر انداخیتم

□

کز یک نظرش جمله وجودم همه جان کرد

□

دهان جز به لل نکردند باز

□

کین راه چه پرده است و درین پرده چه راز است؟

□

بگذار تاج کی را، بردار جام جم را

□

زانک او خواهد بدن هم ره مرا

□

بیایید بیایید که تا دست برآریم

□

پرتوی بر ظلمت‌آباد جهان انداخته

□

به رخم در نگر که جانت خوش!

□

من زر نخوهم که بازخواهند

□

قرة العینان شه هم‌چون سه شمع

□

ره بر در دوستان نیابم

□

غزل‌گو شد و مدح‌خوان عنصری

□

گر از طریق ارادت رود رسد بمراد

□

چون ... پوشی قبای اکسون

□

وزید و زیر و زبر کرد آشیان مرا

□

گفتم که: در وی کاروان رفتار نتواند مگر

□

هر چند که آن شهان نگینند

□

نه از دست داور برآور خروش

□

از خامی خویش چند جوشیم؟

□

مو به مویم عنبرآگین است گویی نیست هست

□

یک نفس پروای مردم دارمی

□

کوزه آفتاب و مه گشته کمینه جام دل

□

به دل صد خار خار عشق گل از گلستان رفتم

□

وندران ده روز اگر باشد وفا بهتر بود

□

کز شب روی و بندگی زهره حریف ماه شد

□

مار را بگرفته چون خرزن به کف

□

عفو کن، من خود گرفتار توام

□

که اینجا مور بر هم می‌زند تخت سلیمان را

□

هیچ دستان بدلنوازی نیست

□

دیده هرگز نتوان دوخت از آن روی نکوی

□

در گلستان تو خاری است که گفتن نتوان

□

ز عشقت به نالم به فریاد نیز

□

چون چرخ بی‌قرار کسی را قرار نیست

□

ندیدم که رحمت بر این خاک باد

□

تا بر سر کوت جان فشاند

□

گر یک نظر به چاک گریبان کند تو را

□

پیش خدمت با طبقهای نثار

□

جان‌ها بر آب او خاشاک و خس

□

پرتو آن طرب‌افزا غم‌گاه

□

پشت بر کردی و از ما روی بنهفتی تو نیز

□

که جهان طالب زر و خود تو کان زرست

□

تو بدین اولیتری کت کار نیست

□

خیال او بود آن، اعتبار نتوان کرد

□

کجا طاقت شود ممکن کجا تسکین شود پیدا

□

کشیده چشم تو پیوسته تا بناگوشست

□

چرا گنجی اندر خرابی نبیند

□

رضا به رخنه‌ی دیوار و باغبان نگذاشت

□

بر سر کوچه‌ی او روز و شب از بس که بگردم

□

زین باده نشانه وانمایید

□

به لیلی حال مجنون می‌نویسم

□

که عیش تازه کنم، چون بهار می‌گذرد

□

گر باز بر جمال تو افتد نگاه ما

□

منزهی که برون است از زمان و مکان

□

اذا ما الحوت زال الماء لا تعجب بان تعطش

□

خون دل در قدح خون دل آشامی چند

□

دل من چه کرد با تو؟ تو همان بجای من کن

□

غیر نشانه‌ای ز امیر شکار نیست

□

تا بگوید هر یکی فرهنگ خویش

□

رخ از نقاب برافگن، مرا براندازی

□

عنقا کمر ببست برای کبوتری

□

عیب مگس مکن که شکیبش ز قند نیست

□

هر کجا جمعی است زلف تو پریشان می‌کند»

□

توان گفت آنچه آن نامهربان کرد

□

از آن کمند چو آهنگ بازرست کنم

□

صد دیده حق بین ز دل کور برآمد

□

چو داروی تلخ است، دفع مرض

□

حال بیماری اگر پرسید بیماری چه شد؟

□

جای عنان منم محل پاردم تویی

□

کز آفتاب هویداتری اگرچه نهانی

□

رفتم دیوانه شدم سلسله بندنده شدم

□

سرور جمله واصلان بود او

□

بشنو حدیثش و چو شنیدی به جا رسان

□

کو ملک ابد بخشد کو تاج قدم دارد

□

که غذااش نرگس و نیلوفرست

□

چو آخر دست، از من می‌گسستی

□

خون کسی که ریخته بر خاک راه تست

□

هم دل خسته مگر محرم این راز آید

□

چو شانه باز نشناسم سر از پا

□

چه تاب کوه دارد رشته تایی؟

□

زین بهشت، ار بتوانی، مرو، ای حور، مرو

□

وز قند لبش دهان چه می‌شد

□

کف دست شکرانه مالان به روی

□

خرقه بنه و پلاس درپوش

□

الحق که چون فراق تو لیلی طویل نیست

□

کس نیازارد ز من در عالمی

□

حیات یابی از این بانگ آب اقل اقل

□

خوشتر آید ز جان شیرینم

□

ممن و سجاده‌ی خود، کافر و زنار خویش

□

زانک به نور دل همه شعله آن جهان بود

□

کز امید اندر دلش صد گل شکفت

□

جز لب او کس رحیق آشام نیست

□

که در احیای دل مرده دم عیسی داشت

□

ازین طرف که منم اتصال خواهد بود

□

گفتم نگارها به نگارم نیامدی

□

جام طرب زای او کرده نهادم خراب

□

آه! آن زمان کجا شد و باز این چه حال بود؟

□

چون گوی در این میدان یعنی بنمی ارزد

□

که خاشاک مسجد بیفشان و گرد

□

به کام دشمنان شد روزگارم

□

فرو بندند نقاشان، در بت خانه‌ی چین را

□

از سینه‌ی من غم تو یکدم

□

شاد ایامی تو از ایام ترس

□

لیک جور این همه با خلق خدا نتوان کرد

□

همچنان روی کار در پرده

□

جان چون نخندد چون ز تن در لطف جانان می‌رود

□

هر سر مویش یکی حاتم‌کده

□

اگر چه همچو خودم زود سرفراز کند

□

ای بسا نور دهد دیده‌ی نابینا را

□

دلم چون آهوی وحشی رمیدست

□

جز به مغز عدو نمی‌دارد

□

برگ گل شرمسار و لاله خجل

□

درین دیار کسی را مهل که خانه کند

□

مردمک دیده را چاه ذقن واجبست

□

بخوردندی از دست او چون عسل

□

ایبک چه وزن آرد؟ سنجر چه کار دارد؟

□

لذت من صوت مطرب رغبت من سوی دوست

□

گر ببینی آن گناه بی‌شمار

□

هم زارم و بیمارم هم صحت بیمارم

□

او ستاند ز من به دشواری

□

قوت دست جوانان بر نتابد بیش ازین

□

نیک خود را بد شمارم از پی دلدار خود

□

بی‌گناهی که برو از راه برد

□

بی روی خوبت آخر تا چند زنده مانم؟

□

در غم آن لب که هست و بی‌نشان است آنچنان

□

در فغانست و ندانم که چرا می‌نالد

□

کمترین چیزی که می‌زاید بقاست

□

رواج و رونق از شرع مبین رفت

□

گفت: این دروغ بین که بر آن راست بسته‌اند

□

جان بااقبال ما با عشق او همزاد چیست

□

بدو گفت سالار عادل عمر

□

توانگر گر بود چون زر نگیرد جای درویشان

□

کز بهر هلاک من دلباخته برخاست

□

از مسلمانی بجز قولیت نیست

□

بدیدم خواب کو را می پرستم

□

گر تو برقع ز روی بگشایی

□

اگر صواب رود ور خطا همی آید

□

درکش شراب لعل که غم در کشاکش است

□

چون خرد با نفس و با آهرمنی

□

از دست مگر بداد ما را؟

□

که خون ناحق مردم به گردن است تو را

□

ترک من بیچاره بیکبار بگیرد

□

حارس بام بالکانه‌ی اوست

□

چون سایه به پایش فکند رحل اقامت

□

وانگه بدان که: منزل اول کدام بود؟

□

تا ذره شود خود را می‌کوبد و می‌ساید

□

چه کند کژدم هجران تو چندین نیشم

□

نیامد خوب رخساری دریغا

□

زیرا که به هر قافله بانگ جرسی هست

□

ترسا بچه چون دیدم بی توش و توانایی

□

ارسل کنزا للصدقات

□

چون یک نفس نمی‌شود از وی جدا رقیب

□

او را ز چپ و راست با کراه بگیرید

□

آتشی کو دراز و کوته نیست

□

هم غل من و هم افسر من

□

ای تو ز بخل آب به مهمان فروخته!

□

گفتا صفت عشق جهان‌سوز چنین است

□

دل بر کن از وی کوجان ندارد

□

جان ما بی فخر عشقش عار ماست

□

هر لحظه به تازه جست و جویی

□

تندی مرکبش ببین، گرمی و جوش او نگر

□

بدانک بیضه از این پس حجاب اوست بدست

□

نبایستی نمود اول به ما آن روی زیبا را

□

بگویی تو چنین دردی دوا کردن توان؟ نتوان

□

زنهار خواجه هر مکن این اشتباه را

□

سپید شد شکرت همچو شیر در روزه

□

که من از نیستی جانا به عشق تو برون جستم

□

هشتمین بوستان صف نعال

□

مستورگو: مباش، مستور می‌نگر

□

منزل عشق از آن حال که پرسند گذشت

□

چون دفتر گل ورق دریده

□

بامدادان طلعت نیکوی تو

□

من و این خاطری که محزون است

□

از سرصدق در دمید و دعا کرد

□

یارب آن یارب پنهانت رساد

□

خوش است آری خزانی کز قفا دارد بهاری خوش

□

بام لگدکوب شد که خانه‌ی پستیم

□

گر بگشایم پر خود برپرم آن جا چه شود

□

که پوشیده زیر زبان است مرد

□

که از جهان ز غمت زار زار می‌گذرد

□

پرده نشین ساخت صد هزار صنم را

□

وز خاک بپرسید نشان و خبر من

□

صد هزاران بهشت و حور و قصور

□

زان رو که نمی‌رسم به نقاش

□

خود سخن گوی و روبرو برسان

□

بس باده کز آن نادره در چشم و سر افتاد

□

رنج دل سرو بوستانی

□

یک دم از آن ما نه‌ای، آخر از آن کیستی؟

□

اجل را به دست زمن کشتمی

□

پرده سازان نگارین همچنان در پرده‌اند

□

نبوده‌ست با روز من روشنایی

□

جان مستم هنوز مخمور است

□

تو جام بر لب و من بی‌لب تو جامه درم

□

رحمت تو گفت بیا هست هست

□

وگر تلخ بینند دم در کشند

□

خاصه این لحظه که صد ناله برآمد ز هزار

□

نخست از کفر بیرون آی و پس در خون ایمان شو

□

مرتضی در چاه گفت اسرار خویش

□

ولی ما نگریزیم که ما یار کریمیم

□

آزار به هر پا سر خاری نه و هرگز

□

سلطان اگر نمی‌کند اکرام فارغم

□

وگر من دست خود خستم همو درمان من باشد

□

وآنچه بد جز همان به کار نبود

□

قضای آسمانی را دگر کردن توان؟ نتوان

□

زان تا ابد رضای قضا در رضای ماست

□

تا حدیث از لب جان پرور شیرین بشنید

□

آیینه‌ی برگستوان، گرد شمرها ریخته

□

زاد چون با حب نبی و علی

□

پیغام من بگوی و سلامی بیار ازو

□

به گلزاری و ایوانی که فرشش آسمان باشد

□

چو ضعف آمد از بیدقی کمترست

□

با جلوه‌گاه وصلت هجران چه کار دارد؟

□

که عشق سرو بلند تو ساخت پست مرا

□

کز فراق دوست دارم اضطراب

□

زبردست ادیبان می نشستم

□

که بد و نیک جهان گذران می‌گذرد

□

نی غلط گفتم، نباشد شمع را خود پیش و پس

□

بنمای که آن کمان کی دارد

□

شد قله بوقبیس ریزان

□

ز مهر تست صدف‌وار در میان گوهر

□

تو زشیشه می نوشی باده‌های رنگین را

□

در دم صبح احتیاج طیب نباشد

□

چون نترسد همی رز از رزبان

□

جانم از ذوق عشق عاطل شد

□

دلم را دلیل ره، مرا راهبر بود او

□

ای خدایا ای خدایا جان کیست

□

بگفتا چنین نیست یا باالحسن

□

خاکستر جهان همه بر فرق سر کنیم

□

صبح یاقوت روان از جام جم دادی مرا

□

چون صوفی ابن‌وقت حالی

□

ز نور خارش پذرفت نیز دیده کور

□

گرگ را با سخطش چون سگ چوپان بنگر

□

بر خویش دل عاقل و دیوانه بسوزم

□

کجا خورشید را هرگز ز مرغ شب غروب آمد

□

بگشاد در او زبان چو شمشیر

□

نیست از آنکه تا ابد عشق تو را نهایتی

□

با تو آمیزش ما از همه بیزاری ما

□

خال لب تو گر چه سیاهیست بت پرست

□

گر گل نو رفت نوبهار بماناد

□

خانه پرورد «لایجوز» و «یجوز»

□

ما را نبود بخت و گرفتیم فال خویش

□

مانند فلک مرکب شبدیز برافکند

□

طلبکار جولان و ناورد یافت

□

تا غمش یک نفسم جان نگدازد چه کنم؟

□

او را بدو نمود که شاهی چنین کنی

□

آتش همی به جان و دل ما دراوفتاد

□

گاه پشته گاه گو از چیست از غوغای دل

□

جدا مشو ز من این دم، که نیست وقت جدایی

□

ز خواب خوش شدن آگاه جز به بوی تو مشکل

□

می‌دوانی سوی آن جو کاندر آن جو آب نیست

□

صدهزار آدمی به دیدن او

□

رمزکی چند آشکار کنیم

□

چون تخته‌ی محاسب از آن خاک بر سرید

□

خاک در خمخانه به از خانه‌ی خانست

□

پیوسته ترا بینم تو نیز مرا بین

□

خوشتر بود بهار خراباتیان خراب

□

این چشم گریانم ببین و آن روی خندان تازه کن

□

عقلی که راه آموختی در نیم شب گمراه شد

□

به بیچارگی تن بینداخت خاک

□

کز صفا آب روانی ساقیا

□

کس گوپیازه‌ی تو نیارد به خوان شاه

□

شد همی عذر زنانش آشکار

□

که بنماید در او عکس بنانم

□

یکی دلکش مقام دلنشین باغ

□

ای زمین، از آسمان اندیشه کن

□

دام دلم به جانب میر شکار می‌کشد

□

احمد مرسل آن رسول خدای

□

گر از محنت بپردازد، زهی دولت زهی دولت

□

مطلع خورشید آن چاک گریبان شد مرا

□

کز عمر کنون حاصل ما جز نفسی نیست

□

که صاحب افسر ایران غلام او زیبد

□

تو ملولی و ما چنین مشتاق

□

ورنه اشک دیده‌ام پنهان نبود

□

که این نفس چو بندست و شما همچو اسیرید

□

برفت انگبین یار شیرین من

□

نمی‌دارم، ندانم با که گویم؟

□

مگر که جز شکن طره‌ی تو چینی هست

□

چو به لب رسید جانم پس ازین دگر تو دانی

□

من مستم و نترسم از چوب شحنگانش

□

به تفرج به سوی صحرا شد

□

به نام نیک یک دستار دیگر

□

خود کار تو داری و دگر کار کی دارد

□

تا زمینیت گردد افلاکی

□

تا مرا باور کنی برگیر و بنگر آینه

□

تنگ چون تنگ زعفران بینی

□

سر در افکندست زلفت از پریشانی که هست

□

تو را این عشق عشقی سودمند است

□

پیش پا بگذاشتش روشن رهی

□

درمان درد عاشق صبرست و من زبونم

□

چون راست و بوسلیک خوش الحانم آرزوست

□

سماعش پریشان و مدهوش کرد

□

کان یار لطیف مهربان کو؟

□

تا به فتراکش عنان دربستمی

□

شد سوی درز آب حالی برکشید

□

ای ساقی جان کجاست ساغر

□

صورت دختر اتابک دید

□

آن چنانم که ببینی و ندانی بازم

□

چه غم دارند اگر اصحاب رفتند

□

پرنده چو مرغ در سواری

□

جان ما خون گشت و دل در موج خون انداختیم

□

بر سوک آن دامن تران درد گریبان صبح را

□

نبود آدمی آنکس که تماشا نکند

□

با خوی آتش‌ناک تو صبر من آوار آمده

□

آفتاب قدرتت تابی بر آن انداخته

□

بپذیر تحفه‌ی من، که عظیم تنگ دستم

□

دیدند تو را سری نهادند

□

ز ناپاکی ابلیس در وی خجل

□

تو مرا خود مرده‌ای انگاشتی

□

ور نه به قدر سنگ تو در کیسه سیم نیست

□

چشم‌تر بنشسته بود و خشک لب

□

هیچ از ایشان مگو تام نگیرد ملال

□

از چراغ تو خانه روشن شد

□

غافلش می‌کن و آن چشم و دهان را میپرس

□

رقص هوا از فلک رقص درخت از هواست

□

خز پاره کن و پلاس پوشیم

□

هم تو آیینه‌دار خویشتنی

□

اشک تر مریم است ژاله‌ی درفام صبح

□

بیاد چشمه‌ی نوش تو نوشند

□

پدر چرخ نپرورده چو من کوه کنی

□

که میان سنبلستان چرد آهوی ختایی

□

بستان به یاد دوست بخور، تا شفی کند

□

تا در من که شفاخانه هر ممتحن است

□

به تندی برآشفت و گفت ای عجب!

□

خشنود شود از من غمخوار که داند؟

□

فتنه‌انگیز قیامت قامت دل‌جوی تست

□

چون دایره‌ای گردان بی پای و سرم بینی

□

ای شیر به خون من درآمیز

□

راه‌داران جاده‌ی سفلا

□

چون ببندم به حیل دیده‌ی باز دل خویش؟

□

اما دل اندر ابر تن چون برق‌ها رخشان شود

□

پروانه صفت چراغ جویان

□

روز و شب زینهار داشتمی

□

آمد پر طاووسش دیدار به صبح اندر

□

که قلبست و کس رایگان برنگیرد

□

زین رصدان سپید کار چه خیزد

□

یار اینی و دشمن آنی؟

□

بلبل شوریده دل شد به شبستان گل

□

بو که میان کش مکش هدیه به آشنا رسد

□

که وصالش ندهد دست تهیدستان را

□

از حیات خود به جانم، چند ازین سان زیستن؟

□

اگر آن تنگ دهان با دل من کار نداشت

□

چو به وصف تو درآیم تو به وصف در نیایی

□

به لشکرگاه فرعونی که من جاسوس سلطانم

□

تا شود نیستی من هستی

□

مطربم کی بهلد خرقه که من در پوشم؟

□

سوی برج آتشین عاشقان خود رسید

□

می‌گشت میان آب دیده

□

در دلم نیست، بجز پیش تو مردن هوسی

□

که دور نرگس ساقی به ما چه‌ها داده‌ست

□

زان باب که من عاجزم از کنه بیانت

□

چه جای دردفروشان دیر آفات است

□

وگرم قصد جان کنی شاید

□

گویند نیستمان خبر از حال و هستشان

□

کان قصاب عاشقان بس خوب و زیبا می‌کشد

□

از این تنگ چشمی شکم خوار بود

□

یا نگاری زیر لب خندید رفت

□

بر خسروان گشوده در بارگاه را

□

مشو غافل همی زن دست و پایی

□

سرخی سیبش سبزی بیدش

□

ماند ازو داغ و درد در دل و جان حزین

□

قصه‌ای شد، که به هر شهر و ولایت برسید

□

چون بشنود این چاره خوش رقص کنان آید

□

بیاع معاملان فریاد

□

ممن ز دل و گبر و ز زنار برآمد

□

که همه مشک بار بندد صبح

□

شادمانم که وطن در دل غمگین دارد

□

سم سمند تو را لعل نعل و مسمار است

□

فرقت یار و دیار محنت و رنج سفر

□

مبادا کزین پس گران شود

□

به جای میوه و گل خار و سنگ و هامونست

□

من شکسته دل اندر میان پریشانم

□

اندر همه گیتی سر سودای دگر نیست

□

شور آن سلسله در هیچ سری نیست که نیست

□

تابماند جان آن صدر کبار

□

بستان قدحی شیره دریاب که عصارم

□

بهار از وصال و خزان از جدایی

□

وانگاه بهشتی تو، که ما حور پرستیم

□

وان گاه که داند که کجاهاش کشاند

□

زاندیشه او به دست و پا مرد

□

که آب پارگین نتوان سوی کوثر فرستادن

□

که هنوز از تو به دل باز تمنایی هست

□

چون سر زلف پریشان تو سرگردانند

□

چون ننازی تو که دارنده‌ی چندین قمری

□

نکهتی از بخور مجمر عشق

□

بشنو، که این دروغ نگفتم به جان او

□

هر که در کشتیش ناید غرقه طوفان کند

□

به سرمه که بینا کند چشم کور؟

□

سوختن اختیار باید کرد

□

راه گیر قضا فرستادی

□

بزمی و بساط دیگر آراست

□

معذور همی‌دار اگر جام شکستیم

□

التفاتی کنی به مثل منی

□

به نام عاشقان زان چشم تیری در کمان افگن

□

میان باغ و گلزارم چه خوش بود

□

ز آرامش او امید ببرید

□

شیفته شد ، شور و شغب می کند

□

رام به خود نموده‌ام باز رمیده‌ی تو را

□

زلف شبرنگ بهم بر زده یعنی شب تارست

□

زر عیاردار به میزان صبح‌گاه

□

جست و جوی تو حاصل کارم

□

دامن ز ماهتاب وز خور در کشیده‌اند

□

دل غرقه عمان شد چه جای نفس باشد

□

به دیگر، شکم را کشیدم سماط

□

در جام جهان نمای پیداست

□

روی خون آلود از آن بنمود صبح

□

تا سرای او ببینند ای عجب

□

نظر بر کار ما افزونتر انداز

□

به شکرخنده آمد چون لبت، زد مهر بر لب‌ها

□

ترانه‌ی سبک از جار تای میکده بس

□

وان کور مادرزاد را دانا و عالم بین کند

□

بر فرق عمامه کج نهاده

□

آن صیقل غمزدای جان کو؟

□

آرامیات ظباء بغداد

□

که کار ما ز می پخته خام خواهد بود

□

به مراد دل او باشم از امروز فراز

□

به سوی عالم جان رفت میرزامهدی

□

زان کس توان گریخت که باشد گزیر ازو

□

زانک مر اسرار او را ترجمانی دیگرست

□

مرادش کم اندر کمند اوفتد

□

تا کی آهسته و نهان گفتن؟

□

تا سر از خواب گران برکرد صبح

□

شد جهان بر من سیاه از ماتمش

□

چه باشد زورق من خود که من بی‌پا و بی‌دستم

□

ز یاد روی او هر دم دل بیمار در جنبد

□

نروم جز به جهانی که جهان تو بود

□

درهای فلک فرازآمد

□

که هلالی برآورد از شب عید

□

ستارگان معانیش بر سمای حروف

□

سر این بیع مرا هست اگر کس را نی

□

برون آئید و از بیگانه پرسید

□

شاخ گوزن اندر هوا اینک نگون‌سار آمده

□

جان فشاندن به پای تو آسان

□

مجال آنکه به خود، یا به دیگری، نگرم

□

چنانک خاطر زندانیان به بانگ نجات

□

به تمکین و عزت نشاند و نشست

□

نصیب بخت من جامی دریغا

□

کو سینه‌ای که خنجر مژگان او نخست

□

می‌خریدش باز افزون از هزار

□

جعد بگشا و مشک و عنبر گیر

□

که فتاده‌است به جام از رخ ساقی پرتو

□

کز میان غنچه‌ی مسکین به قبایی برسید

□

پس جست مراد خود حرامست

□

قرابه شکست و می برون ریخت

□

این خسته جگر، غریب و غم‌خوار

□

عروس زشت و حلی دون و لاف لامانی

□

ور حسن نباشد دل عشق از چه گشاید

□

او شب کند از خانه به جای دگر آید

□

نیست آیینه را بهر آینه‌دار

□

روی خوبان جهان، گر به مثل ماه شود

□

همچو دزد آویخته بر دار ماست

□

که عمرم بسر رفت بی حاصلی

□

چه شاید گفت با مستی که خود را ناتوان سازد؟

□

کاو هم از قد تو خون در دل و پا در گل داشت

□

فخر را در گردنش انداخته

□

بعد از این میزان خود شو تا شوی موزون خویش

□

سقف مرفوع او سپهر جلال

□

گر خار نهی و گر حریرم

□

عجب این جان نالان تا چه زاید

□

کردی ز زنخ ترنج سازی

□

از بخت بدم گویی خود بیشترت افتد

□

ماییم و نگاری که نه زیر است و نه بالاست

□

هر دم دلم از باده‌ی چون زنگ بگیرد

□

کان صاع کو دهد دو کری یک قفیز نیست

□

رخش بیداد و ستم بر دادخواهان تاختن

□

که بر جمال رخ او، نه مرد گلشن و راغم

□

کز عشق یاوه کردم من ملکت و شهامت

□

که ناپاک بودند و ناپاکدین

□

از آن با درد می‌سازم که تو درمان من باشی

□

که مدام از می دیرینه خراب است، خراب

□

تا مگر در دامش افتد یک مگس

□

که هیچ مرغ نداند به وهم خویش زبانش

□

روان مصفای سیدعلی

□

ز من مگیر، که آن لحظه من نمی‌باشم

□

زان پیش که جان را ز تو وقت سفر آید

□

بازار گلاب و گل شکسته

□

طالع شده است، ازان من چون ذره ناپدیدم

□

شاه گردون گرفت عالم صبح

□

چشم مست نیم‌خوابش را خماری دیگرست

□

باده هم چو دل عاشق یا روی نگار

□

به غیر خود، نه همانا، که روی بنمایی

□

تا نازنین دلت نشود مبتلای خویش

□

کاین جلالت لایق این عقل و این اخلاق نیست

□

که ممکن بود زهر در انگبین

□

جانم اندر تن چون خون افسرده گیر

□

عکسی از عارض رخشنده‌ی او خورشیدست

□

تنگ تنگ است این جهانم در زمان

□

از روش قبه دل گنبد دوار شدم

□

معدن عز و شرف منبع جود و کرم

□

تا دل بتو بگذارم و خود را برهانم

□

مرکب دولت بران نوبت وصل آن ماست

□

زنجیر بر صداع مرد است

□

به دست این عوانان اوفتاده

□

جرعه چنان که برچکد خون به قفای صبح‌دم

□

بجز از روی تو در شهر تماشائی نیست

□

شیرمردا هیچ سوگندی به جان کس مخور

□

آن روی زیبا بیند و زان روی زیبا بگذرد

□

دست از دو جهان شستم، تا دست به می‌بردم

□

چون نه مهه گشتست ندانی که بزاید

□

نبینم که چون من پریشان دلند

□

همچو چشم خوش جانان چه خوش است

□

هر گرد که از گوشه‌ی دامان تو برخاست

□

گفت صد باره جهان انگار دید

□

گر سه عدد بر سه نهی گردد شش گردد شش

□

از وی به چه عذر باز مانی؟

□

یا خود جواب ما بده ار گشته‌ای ملول

□

اشکال نو نماید گویی که دیگریست

□

سر به آب سخن فرو بردند

□

چه شود گر بگذاری تو دمی ما بینیم؟

□

چه بلا بود که بر مردم هشیار گذشت

□

گلت خود روی و رویت گلستانست

□

کز سرای خواجه با گردون همی همسر شود

□

اگر از کار فرو بسته‌ی من عقده گشایی

□

بر روضه‌ای، که عاشق رضوان او شدیم

□

مشنو تو این افسون که او ز افسون ما افسانه شد

□

که در حالت سختی آید به کار

□

امید زیستن چندان ندارم

□

کس را در آن حریم چه حد رسالت است

□

نفس او مرده است او دل زنده ایست

□

ور ز شهری نیز یاوه با قلاوزی بساز

□

شب و روز از دو چشمم اشک حسرت در کنار آید

□

همه کفرست، ایمانم تویی بس

□

عقل و هوش و عاقبت بینی همه لاشیء کنید

□

رخساره باغ زرد گردد

□

از بی‌دلی لب من با آن چه کار دارد؟

□

هم بر امید دامش صید رمیده برخاست

□

ز چشم افکنده‌ئی گوئی خدنگست

□

دلم درید و بخائید گوشه‌ی جگرم

□

درة التاج سیادت قرة العین کمال

□

مردم اندر زحمتند از ناله‌ی بسیار من

□

زخم‌ها خورد وز اضطراب گریخت

□

چو بلبل به صوتی خوش آغاز کرد

□

چون برآرم ز دست می‌برود

□

که نگاه تو نگهدار دل شیدا نیست

□

درین سر باختن این سر بدان گر مرد اسراری

□

حاجی چو در ره آید ما خود زنیم راهش

□

شرمی از جلوه‌ی آن سرو قبا پوشش باد

□

دو چشم مست صید انداز بی‌آهوی این ترکان

□

او نادره‌ای باشد او بوالعجبی باشد

□

می‌راند چو باد در بیابان

□

روز آخر نظرم بر رخ جانان آید

□

علت آن است که از شادی ما بی‌خبر است

□

همچو بخت من دلسوخته در خواب شود

□

برگش درخشان همچو نجم پرن

□

که در باغ جهانش قامت از باد اجل شد خم

□

مگر وفای تو کندر میان جانم بود

□

شاگرد همان شدست کاستاد

□

سرو به رقص اندرست، بر طرف جویبار

□

چون سپندی جان مشتاقان در آن انداخته

□

که شاهدم دل مجروح و چشم خون‌بار است

□

چه بود اگر به هر دم به دم از بتر نبینی

□

هین کز دهان هر سگ دریا نشد منجس

□

تو که بر خسروان خداوندی

□

گل به دستم ده و از پای درآور خارم

□

که رخم از عیب و کلف عاریست

□

بر نطع افق به پای کوبی

□

گر چه زنده است نیست جان در وی

□

آن که لب شاهدش مساله فرمای اوست

□

ز عکس باده چو یاقوت ناب باید کرد

□

شیرین مثلی بشنو و با عقل بپیوند

□

قند بر دوش و کاه و جو در دل

□

جز تن نشاید خاک ره جز سر نزیبد گوی او

□

ای آنک دو صد چون مه شاگرد و حشم دارد

□

بکرد از بلندی به پستی نگاه

□

جز به درد و غصه فرمانم مکن

□

واعظ کوته نظر کوته کن این افسانه را

□

بر زفان تو کند یوسف گذر

□

مرا مپرس ز عدل و ز لطف و انعامش

□

در سر خشک مغز ما گردید

□

امروز که با درد سرم هیچ مپرسید

□

به جان تو که تا هستم مرا عشق اختیار آمد

□

به زین نبود تمام کاری

□

محنت آمد، دامن جانم گرفت

□

از حالت گرسنه خبر نیست سیر را

□

ای بسا فتنه که در گوشه‌ی هر محرابیست

□

ای آرزوی جانم، لابل جان

□

که روح پرورد از بوی روح پرور می

□

که در میان سیاهی سپید کارانند

□

که ماده گرگ با یوسف نغنجد

□

که بردار سرهای اینان به تیغ

□

غم چه کند در دلی کان همه سودا گرفت؟

□

سیم سیما مبر ز سکه‌ی روی

□

آخر بدین شگرفی چه فتنه‌ی جهانی

□

آن ماه رو از لامکان سر درکند در روزنم

□

لب ببسته، اسیر دربندی؟

□

اکنون چنان شدم که ندانم دوای خویش

□

ساقی به سحور می‌خرامد

□

در پیرهنی کجا کشد رخت

□

چو عشقش روی بنماید خرد ناچار برخیزد

□

ور نه سرمایه‌ی سودا زدگان این همه نیست

□

گمان مبر که کسی را ز دست برخیزد

□

دوست تر گشت آنکه بود از ابتدا دشمن ترت

□

الذی لا اله الا هو

□

میان خویش و اشک ما چرا بگشوده‌ای دیگر؟

□

آتش عشق من برم چنگ دوتا چرا بود

□

که مردانگی باید آنگه نبرد

□

چنین دل در کف هجران اسیر و زار اولی‌تر

□

فلم یجز الرجوع الی الرجیع

□

در شکر خوردن پگه خیزآمده

□

ای نقش تو روحانی وی نور جلالت خوش

□

همه ز آشفتگی در هوی و هایی

□

یک دو سه بوسه ناگهان، گر چه رها نمیکند

□

که گشت از آن مه و خورشید و ذره جویانت

□

دارنده نعش و دخترانش

□

که رستخیز به یکباره از جهان برخاست

□

هر ذره کند دعوی صاحب‌نظری را

□

پیداست که عمر من دلخسته چه پاید

□

حبذا باد شمال و خرما بوی بهار

□

غیر از من و خدا و تو، غیر از کجا شنید

□

روزی که اصل و فرع مسایل یکی شود

□

نزد این سلطان ما آن جمله جز زنار نیست

□

تو گفتی مگر ابر نیسان گذشت

□

لاجرم سر سوی پستی می‌کند

□

آوخ که نیست بوی دل و رنگ مردمی

□

بس که برآورد نفس پیش چو تو معظمی

□

مثل الترک عینه اخفش

□

روی بنمای، تا برون آییم

□

کی رسیدی محنت ایام را دستی به من؟

□

عنبر و مشک می‌دمد سنجق یار می‌رسد

□

آن روز به دست راست برخاست

□

آخر تو به من کجا فتادی؟

□

که در میانه نخستین حجاب ما جان است

□

نقش دیوار بود کو ز نگار اندیشد

□

در کاخ مه دامن کشان یک مه به پروار آمده

□

به روی یکدگر چون شاهد گل هفت پیراهن

□

بهم رسیدن و تشویش انتظار نبود

□

که گر دریا بیارامد بگندد

□

جوان را یکی پند پیرانه داد

□

تو بنده‌ای و تو را از خدای نیست گزیر

□

کاین جراحت نه کار پیکان است

□

چون خلاصم نیست از کیک و مگس

□

ما طبل خانه عشق را از نعره‌ها ویران کنیم

□

وز بن دندان مار گرزه نوشیدن شرنگ

□

پایم نمی‌رود که ز پیش تو بگذرم

□

مجلس یارکده بی‌دم او بارکدست

□

در بسته‌تر از حساب کارش

□

خوشا جانی! که جانانش تو باشی

□

بس که این عید همایون را خوش و زیبا گرفت

□

وانکه او نزدیک باشد گر بسوزد دور نیست

□

چون توان برد چنین روز به سر

□

ز مرغان چمن نتوان شنید از عندلیب اما

□

چند ستم کرد و رو در نکشیدیم ازو

□

می مژده دهد یعنی فردای تو می‌آید

□

بیاید مگر گریه‌ی آسمان

□

به آخر از چه به صد خواریم برون کردی؟

□

که صاحب خط خوش‌بوی و خال مشکین است

□

هم دم مرد گرم نیست درین غم همدم

□

چو او را سیر شد حاصل از آن سوی جهان ای دل

□

بنمود همه جهان مفصل

□

حال او یکسر از آن لعل گهر بار بپرس

□

پنهان چو نمی‌ماند اضمار مدارید

□

چون خرد شکست باز بردش

□

شادم کنی و خرم، هان یات نمی‌افتد؟

□

بس خنده که بر جهان زند صبح

□

شمیم باغ بهشت از نسیم گلزارست

□

خضر دوران شوم انشاء الله

□

برنگاری، به جان، چنان عاشق

□

بگذاشتیم تا کرم او چه می‌کند؟

□

امین غیب پیدا شد که جان را زاد و بود آمد

□

جمع می‌بینم عیان در روی او من بی حجیب

□

زیبد، که باز شد در بستان صبحگاه

□

که آستانه می‌خانه سخت بنیاد است

□

نه خودپرستم که می پرستم

□

برگشتم و بازآمدم بر نقطه پرگار آمدم

□

کرد دلشاد محمد کاظم

□

ز بند آن لب چون شکر تو برخیزم

□

هر شب مثال اختران طواف یار ماه خد

□

آواره به کوه و دشت می‌تاخت

□

گذشت از حد نفیرم، با که گویم؟

□

و رابعة الافلاک للشمس موضع

□

به نقش بندی آب و بعطر سائی باد

□

پدید آید ازین پل هزار جای شکست

□

خود به کنار مدعی خنده زنان نشسته‌ای

□

کین حریفان پند نیکوه خواه ننیوشیده‌اند

□

خفت و تصاعدت و طارت

□

به ضرورتم نشیند، نه به اختیار بی‌تو

□

گر به مه روزی نظر خواهیم کرد

□

اشک روان و آه دل دردناک ما

□

مرغ دل را ز فرح در طیران آوردیم

□

سوگند بدین یک جان کز غیر تو بیزارم

□

چون که بیچاره خود درین کار است

□

بی‌عشوه خرامان شد و بی‌ناز بدیدیم

□

یوسف مصری همیشه شورش بازار باد

□

ریحانی مغز عطر سایان

□

جهان، اگر بتواند، دو اسبه بگریزد

□

عاشق ترک شدن عین خطا بود، خطا

□

که چو ابروی تو پیوسته‌ی خمارانند

□

بجز نار بنت الزنائی نیابی

□

از فتنه‌ی او سلسله‌ی عالم و آدم

□

اگر به کام رسد ذوق آن لبان چو قندش

□

چو صید از شیر در صحرا گریزد

□

فروتر نشین، یا برو، یا بایست

□

من ندارم طاقت هجران، مکن

□

به جستجوی تو یک شهر در به در می‌گشت

□

روی دفتر کند از دیده پر از خون سیاه

□

دکان بشکستیم و از آن کار رهیدیم

□

گرفته دست تمنا و بر سر آورده

□

در عجبم که: چون بود از همه باز رست تو؟

□

نرگس تازه خیره شد کز شجری چه می‌شود

□

بانک برزن به کوس محمودی

□

رو باده‌پرست شو چو اوباش

□

و تذکر و شخصة بثناء

□

هر نفس در عالم معنی ندائی می‌زند

□

که در گرد خطش هم جوی قیر است

□

زانکه ما بی‌رخت سیه روزیم

□

و امروز ماتمست به جایی که بود سور

□

در طلعت خوب خود مقیمست

□

ز پولاد پیکانش آتش نجست

□

باز گذارش به غم، کوبه غم ارزانی است

□

تیغ کشد هندوی تیر زند ناوکی

□

بساز بزم صبوح ای ندیم مجلس خاص

□

دورم بدان انداختی کاکسیر نزدیکی شوم

□

چو خوش بود اگر، ای عمر رفته بازآیی

□

هر روز بیش می‌شود این جا نشست عشق

□

حاشا بهار همچو خزان زشتخوی نیست

□

بر نجد شدی سرود گویان

□

در همه عالم مرا جایی خوش است

□

گر شبی شانه کند موی عبیر افشان را

□

نه کمانیست که شایسته‌ی هر بازوئیست

□

سرسام وی را هردمی درمان نو پرداخته

□

چون بال فشاند بسمل ما

□

من گرد خط کوچه چو پرگار می‌روم

□

گلزار به روی او شود شاد

□

ز دورش بدوزم به تیر خدنگ

□

در زبان خاص و عام افتاد باز

□

که به غیر از در می‌خانه دری پیدا نیست

□

چمن را گشت تن شمشاد و جان گل

□

زیرا که بی‌حقه و صدف رخشانتر آید گوهرم

□

که از جام غمت خونابه خواری‌های من بینی

□

او را به دو می خموش کردم

□

هر چاره که پنداری آن نیز غرر باشد

□

دهقان ده خراب گشته

□

کاشوب و غریو از در خمار برآمد

□

او وشم انملها بعینی مبصر

□

مهرش از سایه‌ی دیوار بباید پوشید

□

دویست شهر تهی کرده خوشتر از نوشاد

□

کز خلق نترسی از خدا هم

□

کان توبه که دیدی تو، بشکستم و بشکستم

□

شفا آمد شفا آمد شفای هر نزار آمد

□

به شهر دوست قدم در نهم ز دست رقیب

□

در خان منشین چون در گلزار گشادند

□

دور زمانه چشم ببست از گزند ما

□

خیمه بر چشمم زند ییلاق و قشلاقش نگر

□

تا بفروزد این دلم تا به تو سیر بنگرم

□

به کف او پیامکی دادم

□

کان نفس کار سپاهی می‌کند

□

آن گله پشه‌ست که بادیش ره زده‌ست

□

خاقان کبیر ابوالمظفر

□

یک حاجت ما روا نکردی

□

پشت پایی زدمی دایره‌ی امکان را

□

در دیده جز آن ماه دلافروز نیامد

□

از پی مغز خاکیان لخلخه‌های عنبری

□

وز تو خالی نبوده‌ام یک دم

□

که در شهر تن خیمه زد میر عشق

□

و آنک ما را غمش از جای ببرده‌ست کجاست

□

کس از صبر کردن نگردد خجل

□

که از گلزار و گل امروز بوی یار می‌آید

□

قامت رعنای تو از همه رعناتر است

□

حکمت یونان به طلب ملکت یونان چکنی

□

بعد از آن خواهی وفا کن خواه رو بیگانه باش

□

تو خاری داری اندر پا و من پیکانی اندر دل

□

کین شب تاریک ما دیر سحر می‌شود

□

زان دود ناگه آتشی بر گنبد اعظم زند

□

انجم افروز و انجمن پیوند

□

هیهات! که دور از تو همه ساله چنینم

□

همت ما فارع از هم آن و هم این است

□

در گوش او ملامت دشمن حکایتیست

□

دل عاشق همیشه در حضور است

□

هر ذره‌ی خاکم تو را جوید پس از فرسودگی

□

مسلمانان، درین حالت سفر کردن توان؟ نتوان

□

جانت ز حسد این جا رنج خفقان دارد

□

چپ و راست پوییدن آغاز کرد

□

کز تپش تشنگی شد جگر من سراب

□

فما لمصر سناء بغداد

□

رفته از دست من ز دستت برده آرام من بدستان

□

ترک سودای ملک سنجر گیر

□

چون شدی در شاهوار افشان

□

دستم به کار دانش، پایم بزیر دامان

□

مرا دو چشم ببندی بگویمت که کجاست

□

هم سیلی عاشقی چشیده

□

در دوزخ پر آتش رضوان چه کار دارد؟

□

گوییا بر شاخ طرح آشیان تازه است

□

نسیم از سنبلش عنبر فشانست

□

کرم آن روز مرده کو مرده است

□

به زدودن ز روح زنک ظلوم

□

بر محتسب، ز دست محبان مست تو

□

وان یوسف سیمین بر ناگه به برم آمد

□

وز ناوکت پرخون شدم از من چرا رنجیده‌ای؟

□

اگر یک لحظه غم خوارم تو باشی

□

گردش گردون نبود و تابش کوکب

□

در کف دیو فتادست و سلیمان محروم

□

به وقت لذت و شادی به گاه رنج و فتور

□

نه از دشمنی بر تو خنجر زدم

□

لاله را با سنبل اندر کارزار انداختند

□

کز او عالم بهشتی شد هزاران نوبهار آمد

□

هم خاسته و هم اوفتاده

□

خوشتر آید ز جان شیرینم

□

کاین جا کسی نخوانده‌ست فرمان پادشا را

□

چه کنم که مرغ فکرت نرسد بشیانت

□

ملک هر دو جهان مسخر ماست

□

خیمه از عقل و علم برتر زد

□

مباش بی‌خبر از ناله‌های زار دلم

□

عشق تو در صورت مه پیشم آمد شاد شاد

□

سقط گفت و نفرین و دشنام داد

□

عنایتی ز من ناتوان دریغ مدار

□

دامن گنجی به چنگ آمد که در ویرانه نیست

□

می پرستی را حقیقت دان وهستی را مجاز

□

هین که با خورشید دارد ذره‌ها کار دراز

□

کنار چشمه‌ی روشن برآمد لاله‌ی حمرا

□

آب ز کار ما بشد، باد در آن سرا مهل

□

افسوس که آن دگر ندارد

□

گه گهر بر سر آورد گه سنگ

□

در پیش آشنایان بیگانه‌ای چه سنجد؟

□

بوسیدن آن لعل شکرخنده محال است

□

که منع بلبل شیرین زبان نشاید کرد

□

شمشیر تیز یابی، فرمان تازه بینی

□

در تن من آخر این جان است سنگ خاره نیست

□

باز خواهد شد نهان، ایمن مشو

□

زانک ز شه فقیر را عشر و زکات می‌رسد

□

به گردن بر از خلد پیرایه‌ای

□

از پی دوستی تو به بلا افتادم

□

لب شیرین درد آشام خود را

□

مجال نیست کسی را مگر نسیم شمال

□

کار او کن فیکون‌ست نه موقوف علل

□

گمارد در نفس بر من بلایی

□

بر من جفا و جور تو نامهربان رسید

□

بدان شاهی که حوری زاد باشد

□

کاماجگه از دو سوی دارد

□

چاره کن، جانا، که شد در دست هجرانت اسیر

□

به دستم ار بسپارند آن سر و پا را

□

نه ممکنست که یک شمه در بیان آید

□

دلی به زخم تو بستم فغان اگر نپسندی

□

اشکی اگر فشانم باید نهان فشانم

□

اکنون عتاب و عربده ده مرده می‌کند

□

دست بر جان نهادن آسان نیست

□

پس از من بود سرور انجمن

□

رندی از غرفه برون کرد سر و رخ بنمود

□

آن که گفتا با الف الفت نباشد میم را

□

هنوز شعله زند آتشم ز عظم رمیم

□

بازم رهان بازم رهان کاین جا به زنهار آمدم

□

رخت بر بند ازین سراچه‌ی نقل

□

کز حسن او کند دل ماه دو هفته غش

□

بنگرم گام نخستین منست

□

این به شفقت برادر آن پدرش

□

که ملولم ز ماه و خور دیدن

□

که بسی دیده‌ی حسرت نگر از جا برخاست

□

وین طرفه که چشم سیهت ابن هلالست

□

نردی نباخت چرخ که آخر دغا نکرد

□

در دامگه بلات جویم

□

زان میان نیست جز یکی مشهور

□

تا نبردش به سراپرده سبحان ننشست

□

که تدبیر ملک است و توفیر گنج

□

کدام جان که نکرد از غمت گریبان چاک؟

□

بختیان را جرس از آه سحر بربندیم

□

طفل بود در هوای صورت مانی

□

من این خوش خوی بدخو را نمی‌دانم نمی‌دانم

□

غمت هر لحظه شادمان دارد

□

در سایه‌ی تو هم نگذارد که بنگریم

□

گنج که در زمین بود ماه که در سما بود

□

چار فصل است به ز فصل بهار

□

خستگی و عجز من می‌بین، مکن

□

همه عمرم به چشم درد گذشت

□

عشق در طینت آدم نه به بازیچه سرشت

□

مویم سفید سازی و پشتم دوتا کنی

□

که گردونش نپیچد گردن از حکم و سر از فرمان

□

من آن صبحم، که از اشکست پروین در کنار من

□

بر خشک چرا درنگ دارد

□

چو دیدم مرا فتنه تو بیوفایی

□

بجای دل سر زلف نگار در چنگ است

□

منم که داغ تو آرایش جبین من است

□

چون بهکسار شوی از دل خارا بشنو

□

چگونه بی ز دهلزن کند غریو دهل

□

چشم دولت بدو کند روشن

□

باز دل در بند زلف تابدارش میشود

□

هش که دارد عقل دارد عقل خود پنهان شدست

□

از پی گور کند گوری چند

□

بر بخت بد خویش، که از سور بماندیم

□

گر این کمال نیابی، کمال نقصان است

□

آتشی باید که تا دودی بروزن برشود

□

هست چون طوطی غماز و ندیم

□

کرسی تخت لایزال آمد

□

آنست که صد نوبت افتاد ز دست تو

□

موجی برآید ناگهان بر گنبد اخضر زند

□

چو شب غمگسارت بود در کنار

□

اگر بدم و اگر نیک، چون کنم؟ اینم

□

که خون دل به دامان است ما را

□

روم سبوی خراباتیان کشم بر دوش

□

زمین ز شادی گنج تو خیره مانده و دنگ

□

باد این را زیمن بخت مدام

□

بزنی خنجر و سر پیش ندارم چه کنم؟

□

گلبنانی که فلک را خوب و خوب آیین کنند

□

معمورترین ولایت او را

□

با دیده‌ی اشکبار رفتم

□

تا غم دوست دوستدار من است

□

صاحب‌نظران بر در و دیوار نویسند

□

که واقف از من و روز سیاه من باشی

□

شکرفشان لبش از خنده‌های زیر لبی است

□

تیغ بر کش، گو: چه جای سنگ و دشنامستمان!

□

دراعه تقوا را بر پیر همی‌درد

□

جوابی که بر دیده باید نبشت

□

وز فراق نگار می‌گریم

□

بر خاک نشانده تاج داران را

□

ببام دیده برآید روان بنظاره

□

چنان فتاد که خواهی بیا و بردارش

□

هر تیر که از کمان ما جست

□

نمیدانم چه خارست این که من در پای خود جستم؟

□

بسته آن طره چون شست نیست

□

کاین پیشه من نه پیشه تست

□

چون موش نقب کرده درین توده‌های خاک!

□

دیدی که التفات به جا کرد چشم دوست

□

گو هم آوای شما باز گرفتار افتاد

□

عیش خوابی بوده و تعبیرش احزان

□

در آرزوی شکنج دامت

□

بر منظره‌ی لیل و نهارست ببینید

□

در خلق پدید و ناپدیدند

□

نگارنده‌ی دست تقدیر، اوست

□

کالبد را کی بود از جان گزیر؟

□

خود پسندیدن او بنگر و خودرایی ما

□

بیان عشق حقیقی مجو ز عشق مجازی

□

کز وی شکفد در جان گلزار بشوریدش

□

کز نسیم خوش او در تن من جان آید

□

که او را نکشتی به زوبین عشق

□

بسیار هم مکوش که بسیار نازکست

□

که کوته باز می‌باشد دمادم

□

بجز روی تو درمانی نمی‌بینم نمی‌بینم

□

چشمه‌ی خورشید بر فراز سمند است

□

آن خسرو بت رویان شیرین شکری دارد

□

کز شوق همین جای به پهلوی تو دارم

□

بگو با گل ناز پرورد من

□

چو از خاک سر کویت تن خود را ردی کردم

□

تا جان نشود حیران او روی ننماید

□

گرو برده از زشت رویان شهر

□

چو عاشق می‌شوم باری، بدان رخسار اولی‌تر

□

باده خور باده که در خواب گران باید رفت

□

حریصست بر تیر باران او

□

کنم صیدش اگر گم شد که من صیاد بی‌شستم

□

سخنی دلفریب و جان پرور

□

یادم نمی‌کنند بر آن نگار دور

□

چونک فرد فرد فردی عاقبت

□

که آخر بنی آدمی، خر نه‌ای

□

لب تو با دهنم چون به یکدگر دندان

□

منزلش اول قدم رو به قفا کردن است

□

خویشتن را در میان می پرستان افکند

□

گردون ز فرق دولت سنجر کلاه برد

□

عالمی تاریک چون در زیر غبرا شد نهان

□

پیش او جز شرح حال خویش ننویسد دبیر

□

که یاغی رفت و از نصرت نسیم مشک بیز آمد

□

در ایام بوبکر بن سعد بود

□

تا قیامت در آن خمار بود

□

خو چو گرفتم به درد، محض دوا دیدمت

□

عارف کمال بیند و اهل نظر جمال

□

روزی که جدا مانی از زرک و از مالک

□

تبرزینی به دستش داد دوران

□

نظر به مصلحت کار خود کجا دارم؟

□

وان را که وفا خوانی آن مکر و فسون باشد

□

آن گنج و آن خزانه به چنگ آوریده گیر

□

صبر ازین بیش مگر نتوان کرد

□

خون هر آهوی مشکین که به دشت ختن است

□

مشک خوانم خطا نخواهد بود

□

گه کند این سایه آن پرتو طلب

□

ندانم تا تو چونی، یا کجایی؟

□

بوی پیراهن چو آوردی، ز اندامش مگو

□

دیوانه آن جا را گردون بنگر داند

□

بر اطراف وادی نگه کرد و دید

□

خود بدین حاجت دلایل نیست

□

کز پرت شهپر جبریل امین خوش‌تر نیست

□

خلوتیان صبوح غرقه‌ی دریای راز

□

خوفونی بفتنه و اشاروا الی الحذر

□

لیک نزدیک بین هر دور است

□

از نی شنو، که راست بیانی همی کند

□

آن یوسف حسن را خریده‌ست

□

که همی از نفسش بوی عبیر آید و عود

□

کارزوی من از جهان این است

□

که سر نهم به کف پای پادشاهی را

□

تا بیخبر نگردد صاحب خبر نباشد

□

خوک شد چون ز خری کردن جست

□

داغ دوری بر دل مرد و زن و پیر و جوان

□

بر خوان و چون بخوانی بر روی او بدم

□

اگر بر در بود بر در نباشد

□

به صاحب نظر بازگفتند و گفت

□

که اندوه توام از در در آید

□

فی نصف دائرة الحرف الیاء

□

بجز از باد بهاری به در خرگه‌ی گل

□

به کوه قاف خود طیار گشتم

□

با جماعت، فقیر صاحب درد

□

چشم دل را حاجب شمعی و مهتابی نبود

□

هر گل زردی که رست رسته ز صفرای ماست

□

پدر ناگهانم بمالید گوش

□

نان عزیز است که شد یوسف گندم چاهی

□

بر هلاک خویشتن مستعجل است

□

زانکه مستان همه طوطی شکر دستانند

□

گر براندازی آب را به هوا

□

دشمن من کنون ز کین شده‌ای

□

مرهمی ساز، که تیر تو گذشت از سپرم

□

کفتاب سحری ناسخ مهتاب شدست

□

به خواری برو یا بزاری بایست

□

چون روان شد کاروان، ما هم روان خواهیم کرد

□

از صحن بوستان شکن دام خوش‌تر است

□

کسی که بر دلش از بیخودی زدند رقم

□

در میان آن خزان باشد دل عاشق تموز

□

آخر نه خاک پای عزیز پیمبرم؟

□

در لحد نام تو گر بشنود از مرثیه خوانان

□

این چرخ بر این بالا ناقوس صلا کوبد

□

خنک آن کس که حذر گیرد و نیکو برود

□

در کوی آشنایی بیگانه‌ای چه سنجد؟

□

در مساله‌ی عشق نه مشک است و نه زیب است

□

روشنم شد که همان مردم کوته نظرست

□

العبد بر آستان کعبه

□

در چمن دهر به باد خزان

□

وصلی به کام خویش میسر نمی‌شود

□

یا دام بشد از کف و از صید جدایید

□

بپرسیدش از موجب کین و خشم

□

گهی گل چیند از رویش، گهی شکر ز گفتارش

□

پری رخی که ز کف برده اختیار مرا

□

شبی چو زلف سیاهت ندیده‌ام بدرازی

□

که گر من دیدمی رویت نماندی چشم من احول

□

به امیدی که سازم مهربان نامهربانی را

□

گر از آن دست نه‌ای کارم ازین دست مهل

□

که عالم را فروگیرد رز و جنات من گردد

□

کز ثریا تا ثری فرقست و بین

□

کو دیده‌ی پر خون و دل ریش ندارد

□

عقل در کار عشق مفتون است

□

وگرنه جام می خوشگوار بسیارست

□

پای عاشق تا به زانو در گل است

□

خیمه‌ی همت ورای نیلگون طارم زنیم

□

لیکن نمی‌رسند به قد بلند تو

□

زانک جمله چیزها چیزی ز بی‌چیزی شدست

□

حذر کن ز پیران بسیار فن

□

فلا اضحوا الی یوم التلاقی

□

که سودای نظربازان چنین است

□

دادیم عنان دل بدستش

□

هزار زهره تو داری بر آسمان سماع

□

نگریزند از جفا عشاق

□

ور نه چرا بگذرد صید به دام آمده؟

□

حاش لله کان رقم بر طایفه دیگر کشد

□

تفاوتی نکند قرب دل به بعد مکان

□

چرا از دیده‌ی من ناپدیدی؟

□

آن که اقبالش بلندی می‌دهد کوتاه را

□

همچو خاک ره مرا بر رهگذر بگذاشتند

□

در گنجه کنون بین که ز بغداد فزون شد

□

زیر پای تو پایمال شده

□

حدیث او نمیگویم بکس، هر چند میدانم

□

چون زند داند که این ره آن کیست

□

وجودی است بی منفعت چون عدم

□

با صدهزار خورشید افتد تو را ملاقات

□

هر که از لعل تواش خاتم زنهاری نیست

□

چه غم باشد ز درد ناتوانان

□

نقش تمامی بخوان پس تو ز زرگر مپرس

□

نالم و از ناله‌ی خود در فغان آرم تو را

□

هم روشن از دو لعل تو در دیده مردمک

□

بلبلان را به چمن با گل رعنا چه خوشست

□

برآمد، چه سود انگبین در دهن؟

□

تا دهد از کرشمه‌ام باز شراب، می‌روم

□

زان که حلاوتی بود جنس گران خریده را

□

آنجا مقام کن که در کعبه باز نیست

□

چه مسجدی چه کنشتی، چه طاعتی چه گناهی

□

ساعتی لوح دوست می‌خواندم

□

کز یاد لب لعل تو در شکر و شیریم

□

که دلبر نیم شب تنها کجا شد

□

وز او خوب تر خرقه‌ی خویشتن

□

لیکن چه کنیم؟ مبتلاییم

□

هم راحت هر جانی از حقه‌ی مرجانت

□

مژده آنمه خورشید لقا می‌شنوم

□

وز پی عشق توست آسانتر

□

سخن آغاز کن هنگام عرض مطلب است امشب

□

آفتاب آنجا چه باشد؟ خاک راه

□

در بهشت عشق تجری تحتها الانهار مست

□

از بهر عبرت نظر هوشیار کرد

□

کز جام می عشق تو مستیم دگربار

□

الحق که جای رشک است بر کامرانی ما

□

گاه گاهی ز من دلشده هم یاد کنید

□

دل آب و جان هوا شد از آب و هوای ری

□

نه مجالی که بشنوم سخنت

□

که: تو شیرینی و شهری شده فرهاد از تو

□

کان‌ها به او نماند او چیز دیگرست

□

وگر ناخدا جامه بر تن درد

□

ازین سودا بجز سودا چه حاصل؟

□

سودای تو شد علت بیگانگی ما

□

ماه الغرام تجری من مد معی کواد

□

الا که کند آبش خوش خوار به آمیزش

□

تا کی آهسته و نهان گفتن؟

□

تا توچه میخواستی از من و آزار من؟

□

چمن را گفت اشکوفه که فضل کردگار آمد

□

مثال صیقل از آیینه می‌برد زنگار

□

ما شیفته‌ی یکی نگاریم

□

تا پاک نسوزد پر پروانه‌ام امشب

□

ز خون دیده کنارم نگار می‌گیرد

□

که سرگردانی این راه بردست

□

دیدم تمام هر کس این دارد آن ندارد

□

راه آن نیست که گوییم سخن، یا پرسیم

□

ز مخزن زر سلطان همی‌کشند زکات

□

چشمست که چو چشم آهوانست

□

از ین طلب طرب و عیش جاودان دارند

□

رخ رخشان تو را از مه تابان عار است

□

وز بادیه و وادی خونخوار میندیش

□

من در جهان ندانم جز چشم پرخمارش

□

پنج از زنگبارشان همراه

□

کی سخن‌های آشنا گوید؟

□

تو را ندید به گلشن دمی نشست و نخاست

□

گرش دست بودی دریدی کفن

□

عمر شد و نمی‌شود نقش تو از خیال من

□

کاسوده دل از چشم تو گاهی به نگاهی است

□

که درین منزل ازین واقعه بسیار افتد

□

تا بدیدی حال من، بر حال من بگریستی

□

آرزوها به آرزوی تو داد

□

کنون با غیر بنشستی و من سر نیز در بازم

□

عشوه ده ای شاه که این روی ماست

□

دوم نیت آور، سوم کف بشوی

□

تویی از جمله خوبان اختیارم

□

ز آن که وصول بهار تن به خزان دادن است

□

افعیت گشته بر کوه سیمین کمر

□

از خانه مردی بگریزیم چه مردیم

□

در بزم او نشسته که و ایستاده کیست

□

چو دور از دوستان باشد نه ملکست آن، نه اسبابش

□

در خرابات حقایق عیش ما معمور بود

□

بغلطید بیچاره بر خاک دیر

□

چه حاجت است صراحی و جام؟ باده بیار

□

دمع المهاة یفیض کالا بداء

□

سلطان خبرش نیست که احوال گدا چیست

□

گه بر فراز گنج چو پیچیده ارقمی

□

آن جهان علوم را والی

□

تا دشمنم نگوید: کز خار می‌گریزم

□

از چهره خورشید و مه آثار نماند

□

تو چه دانی که چیست غمخواری؟

□

کسی به قامت و بالای تو مگر سایه

□

کی توان دست کشید از قدح آشامی‌ها

□

که ضرب سوختگان خارج اوفتد ز اصول

□

کی داند وسعت خرجم کجا گشته‌ست هر خرجم

□

علیکم کیبا فی دمی اللیل باکیا

□

هم‌چنان آتش سودای تو در جانستم

□

حسنت میان عاشقان نک دوستکامت می‌کند

□

حیوان خبر ندارد ز جهان آدمیت

□

هیچ بی‌دل را گلی بشکفت؟ نی

□

شعله‌ها خواهم شد و در خشک و تر خواهم گرفت

□

بر زر از رشته‌ی للی ترم یاد آمد

□

دیده راوق فروش می بشود

□

ز طوق غلامیش زیب رقاب

□

هر چه حلوایی دهد شیرین بود

□

هر جای که شور یا شری هست

□

تحمل دریغ است از این بی تمیز

□

صاعقه افتاد در جانم، دریغ

□

هر که در حلقه‌ی رندان به خطا خواهد رفت

□

ای بسا کار سر زلف که در پا فکنی

□

کمیه ورما خصمنا ور کل

□

نپرسی حال این درهم، کجایی؟

□

سالها در آه آه انداختند

□

تا شدم از تیغ تو من گرم پشت

□

که محرومی آید ز مستکبری

□

این لحظه شدم بتر شکسته

□

وز دیر مغان نمی‌توان رفت

□

باشد که دلم آبی برآتش غم ریزد

□

روی بنماید نوروز و کند عرض سپاه

□

برتر از فکر سامع و قایل

□

گهی ز آتش دوزخ به من زبانه نمود

□

از این درد آسمان من زمین شد

□

که را زهره باشد که غارت کند؟

□

که با خیال رخت دم به دم به راز آمد

□

تا به حشرم صاحب روز سیاهی کرد و رفت

□

با سر کویت چه کنم گلشن و بستان

□

هین که بشد عمر چنین هوشیار

□

مانند به آن قامت موزون نه و هرگز

□

نه به انکار دشمنان دلتنگ

□

پهلوی شکر و حلوا خوشکست

□

رستم و رویینه‌تن اسفندیار

□

چون سوی دریا شود دریا شود

□

که داستانی از آن زلف عنبرافشان گفت

□

لیکن سخن ار هست در آن پسته دهانست

□

مرا بیقراری از آن می‌دهد

□

آسایشی که رفته است از خاطر آشیانم

□

تو نداری خبر از حال من، آشفته ازینم

□

هرگز سر آسمان ندارد

□

که سرگشته هر گوشه‌ای می‌دوید

□

با هجر همیشه هم وثاقی

□

تا سینه نکردم هدف تیر ملامت

□

مدتی بر سر کوی تو ستادیم و شدیم

□

عاشق جان و خردم دشمن نقش وثنم

□

در زمین ناگاه پنهان شد ز دور آسمان

□

غم عشق تو ما را، پرده‌داری نیست غیر از تو

□

ای جان جهانیان نثارت

□

وألزمهن کالحبل الورید

□

مطاء المجد اوحی کالتراق

□

واعظ کوته‌نظر در طلب کوثر است

□

زانکه در بزم سبک روحان سبکساران بسند

□

وز دو بسد فرو فشاند شکر

□

به جنت کرد ماوا میر ممن

□

که جوانی نکرده‌ایم تمام

□

پرسان و جویان می‌روم آن سو که سلطان می‌رسد

□

پسر را خردمندی آموز و رای

□

نه مرد زرق و سالوس و ریایم

□

تا حلق من به حلقه‌ی مشکین کمند تست

□

که محب دوست بیمی نبود ز هر گزندش

□

بنگر به سینه من اثر سنان آتش

□

بود کنج قفس خوشتر ز پرواز گلستانش

□

دگر وعده‌ی دیر و دورم مده

□

با این همه به پیش وصالش مکدرست

□

و سائر لیل المقبلین صباح

□

در پیش صد روان، روان برخاست

□

که ایزد نداده است دل آهنین مرا

□

گر زانکه دست من بمیانت کمر شود

□

دانه زی مرغان صحرائی فرست

□

هفت هفت ار تو بشمری آنگاه

□

تو بر کناری و من و در میان همی گردم

□

هم دل من همچو دزدان نیم شب ره می‌زند

□

به یک هفته رویش ندیده‌ست کس

□

با دیده غبار در نگنجد

□

بی سر و سامان عشق بی‌دل و بی‌دین تست

□

خیال زلف او شبهای تاره

□

تا کفر به پیش آرد صد گوهر ایمانش

□

ببرد آبروی نسیم سحر

□

بنشینم و نیستی تو آن یار

□

که در غم پر و پا محکم نگردد

□

گو همچو ملک سر به سماوات برآرید

□

بیا، که بی‌تو ندارم سر بقا ای دوست

□

که جز این شیوه‌ی شیرین نبود مشرب ما

□

در رخ خویش نظر کرد و ز زر باز آمد

□

اشتری را به یک کباب انداخت

□

روان شو سوی دریا، زانکه جویی

□

بی‌تلفی نیست مال، بی‌کلفی نیست ماه

□

خمش که وقت جنون و نه وقت کشف غطاست

□

چو مردی نمودی مخنث مباش

□

شراب عاشقانش نام کردند

□

محرمان بینند اگر آهوی مشکین مرا

□

همچو یوسف فتاده در بن چاه

□

که این تدبیر بی‌من کرد جانم

□

تیر فکر تو می‌شکافد موی

□

نفسی نیز به احوال غریبان پرداز

□

زان سوی خرد هزار فرسنگ

□

روز عرض از دست جور نفس ناپرهیزگار

□

اگر کمتر کند ناز تو بیداد

□

با صد هزار دیده تماشا کنم تو را

□

که رفته است عنانم ز دست و تیر از شست

□

که خامه نیز به ثعبان درفشان ماند

□

که اهل صومعه زنار بر میان بستند

□

لیکن تو کمتر میکنی گوشی به دل پرداز من

□

همی‌گوید خوشم زیرا خوشی‌ها زان دیار آمد

□

که مقطوع روزی بود شرمناک

□

خرابیی که کند باز چشم فتانش

□

هین سجده هین که جستی ازین چاه مضطری

□

من شکسته بگردش کجا رسم که فقیرم

□

بیا که بوالعجبی نیک در جهان سماع

□

از تو پروای خویش چون داریم؟

□

بحر اندیشه را کنار این بود

□

دل بر در این خانه لغزیده مبارک باد

□

من قال اوه من الجفاء فقد جفا

□

که روی پاک نماید، بود چو آینه پاک

□

بیچاره‌ای که از همه کس بی‌زبان‌تر است

□

زخمش بجان رسید و ز مرهم خبرنداشت

□

فکر دلهای گرفتار نداری، داری

□

ظل رحمت برگرفت از فرق اهل الله آه

□

اگرم غمزه و چشم تو بدوزند به تیر

□

که کوران سرو در بستان چه دانند

□

ولی حرف ابجد نگفتی درست

□

چند روی خوب را پنهان کنی؟

□

پس چرا دیده‌ی من از همه بیدارتر است

□

ازین پس باده‌ی صافی بصوفی ده که من مستم

□

چون دیگ مجوش از غم چون ریگ بیا درکش

□

ز حرف تلخ تو را تلخکام خواهم کرد

□

خطا کردم که: با زلفش برآشفتم

□

که جوش و نوش و قوامش ز خم لطف خداست

□

بلبل ضرورتست که نوبت دهد به زاغ

□

آن خسته جگر، چو مرغ بسمل

□

آهی اندر لب ما هست که تاثیرش نیست

□

جدا نمی‌شودم یکدم از نظر دیوار

□

نکردم بدی زو چرا می‌گریزم

□

همه از تو خوش بود ای صنم، چه جفا کنی چه وفا کنی

□

مگر که دانه‌ی این میوه تلخ بود، که کشتم

□

هر که را از جان برآرد عرقه جانان کند

□

بدو گفتم ای لعبت خوب من

□

کان یار نشد هنوز دمساز

□

جایی که تویی قبله‌ی او گرم نماز است

□

صفت قامت دلجوی شما می‌شنوم

□

ولیکن پر برویاند که چون طیار می گردم

□

یا این صنم‌پرست مسلمان شود نشد

□

بجز عکس خیال او، که پیش چشم تر دارم

□

در من از جنگ اثرها ز کجاست

□

ور تیغ می‌زنی طلب ما رضای تست

□

ملک سلطانان ندیده چون تو شاهی دادگر

□

نافه‌ی بی ثرب در تتار نیابی

□

نکهت نافه‌ی آهوی ختا می‌آید

□

آه اگر زلف تو نگذارد قراری

□

یار در عاشق کشی بی‌باک بودی کاشکی

□

تا خرقه دگر بر سر زنار نپوشم

□

بینی ز ورای این سماوات

□

که لعل از میانش نباشد به در

□

که از باغ و گل و گلزار بوی یار می‌آید

□

کاش یک نظر دیدی، عشوه‌های شیرین را

□

رایت عشرت به چمن برفراز

□

زین چنین خربطان دو سه خروار

□

گفت: بیچاره این عراقی کیست؟

□

بهل، باشد که: از جایی ببینم

□

وز کمان عشق پران صد هزاران تیر بود

□

حل بالواردین روح و بشری

□

از من بیچاره، تا افتاده‌ام

□

من باده خورم با تو اگر ماه صیام است

□

همچو فرهاد بجز شربت زهرم نچشانند

□

مرا بحری ز دل بگشاد عز الدین بوعمران

□

طفیل روی صبیحی برو به کوی صباحی

□

در چشم من نیاید غیر از کمر، که بستش

□

یا آنک به هر لحظه صد عقل و نظر سازد

□

نهادش توانگر بود همچنان

□

گهی از زخم بی‌مرهم بگرییم

□

شد رازم آشکارا از غفره‌ی نهانت

□

دل مرا هدف ناوک بلا کردی

□

داروی خاص خسرویست به بار

□

بال ما در دام خواهد ریختن یا در قفس

□

در چین مشکین سنبلش، حسن ارغوانها ساخته

□

بنده و بازیچه دستان ماست

□

کادمی را بتر از علت نادانی نیست

□

در بارگاه صورت تختش عیان نهاده

□

هر دو زان چاک گریبان است گویی نیست هست

□

کسی کو بار هجران برنتابد

□

پس بسی سال و ماه یک روز است

□

به چشم لطف بین سوی من امروزی و فردایی

□

گل بماند در حجاب و غنچه مستور از رخش

□

یکی قلبی بیاراید تو پنداری که زر دارد

□

خنک آن که با دانش و داد رفت

□

بدین صفت که در ابرو گره درافکند است

□

صبر مغلوب و عقل مقهور است

□

جسمت اندر پیرهن چون جان شیرین در بدن

□

چو دیدم روی تو مردانه گشتم

□

چهره‌ای کو؟ که جان کنیم نثار

□

کس ازین خبر ندارد که چه رند خاکسارم؟

□

در تتق ابر تن ماه به تعیین که راست

□

هم به درگاه تو آیم که لطیفی و خبیری

□

باری، بیا، که با تو دمی خوش برآورم

□

در زندگی، به خواب و به مردن، فسانه‌ایم

□

بوستانرا گل صد برگ ببار آوردند

□

خواه با دوست پای در دامن

□

در جهان تصور و تصدیق

□

که خواهی خون بهای دل هم از من

□

که آسمان و زمین مست آن مراعاتست

□

نکوهیدن آغاز کردش به کوی

□

تو خوش خوش دامن از من در کشیدی

□

غنچه بوی خویش را تسخیر نتوانست کرد

□

سیلش از خون جگر بر کمر آید روزی

□

ز عشق آنک درآید به چنگل بازش

□

بر لاله و گل در و گهر بیخته ژاله

□

به صید بیدل مسکین کشیده چشم تو خنجر

□

آن خاره که شد گوهر او خاره نخواهد شد

□

کدامین سروقد نازنینست

□

پس ازین دگر چه بازم به سر خدنگ او من؟

□

دلهای شب ز دیده‌ی تر می‌بریم ما

□

چون بدیدم چشم شوخ دلبرم تعبیر بود

□

ای جوان باده به من بخش که پیر کهنم

□

که آفت دل و صبر و قرار مجنون است

□

پیل رند باده خوار اندر کشیم

□

هر زمانی می خورید و هر زمانی خه کنید

□

که چون رستی از حشر و نشر و سال؟

□

ارواح حال گشته و اجسام حل شده

□

بی‌تامل می‌توان خواند از خط پیشانیم

□

شاهبازی تیز پر گشتیم تا بازآمدیم

□

جان و عشق است تا ابد بر کار

□

آهم ز دست خوی تو هر شام تا سماک

□

لشکر حسنش به اول تاختن

□

سخت شکست گردنش سخت صبور می‌رود

□

که در راه خدا چون گوی سرتاسر قدم گردد

□

مرا بگذاشتی بر در، شبت خوش باد من رفتم

□

مرا شیرازه کن چون گل به یک پیمانه ای ساقی

□

از صوامع ره به خلوتخانه‌ی ترسا برند

□

بیخ پیغمبری و شاخ کرم

□

کند در بیشه شیر شرزه چنگال خود از دندان

□

هیچ کسی خود بدل بر تو گزیند بدل؟

□

چون بشد علت ز تو پس نقل منزل منزلست

□

همه وقت پهلوی اسبش چو پیل

□

بر گردن طبایع از حکم تست نیر

□

آتشت ماند ولی در دل من

□

که بگرید ز سر سوز برین حال تباه

□

به سلطنت تو نشسته ملوک بر اطراف

□

آفت دین و دل پیر و جوان خواهد بود

□

بهل، که عاشق مسکین زار او باشم

□

بر شکوفه رخ پژمرده بباریده خوش است

□

بقدر لذیذ العیش قبل المصائب

□

افتاده خوار و غمگین در گوشه‌ی خرابات

□

نمی‌آید ز گلچین باغبانی

□

که دل خلق جهان در خم موئی دارد

□

پس و پیش خویش بنگر که چه احتشام داری

□

دری از عاشقی برو بگشود

□

از آنم پیر کردی، ای جوان عهد

□

زهره مطرب طرب از سر گرفت

□

به موییش جان در تن آویخته

□

یا مدام است و نیست گویی جام

□

خالص از بوته‌ی محراب نیاید بیرون

□

چین زلفش فارغ از تاب و خم ابرو ز چین

□

نه چو زاغم که بود نعره او وصل گسل

□

چها تا پیشت آید زین نصیحت ناشنیدن‌ها

□

وآنگه از باغ تو سیبی به زیان آمده گیر

□

او بوی پسر جوید خود نور بصر یابد

□

به تمنای تو در حسرت رستاخیزیم

□

آخر به چه روی زنده مانم؟

□

بر دوش نارون، سلب قیصر

□

که قضا جان مرا در لب او مضمر کرد

□

نان جوین خورد از آن و اکمه زین

□

ز زخم ناوکی کز شست آن ابرو کمانستی

□

این که بر خود می‌تنی چون کرم قز

□

آن جامه به در کرد و دگربار برآمد

□

به شب دست پاکان از او بر دعا

□

نپرسی هیچ: کای بیمار چونی؟

□

زنگ افسوسی به دست بادپیما مانده است

□

غافل نگردد از شب هجران چنانکه من

□

چنانک هیچ نماند ز من رگی هشیار

□

به دم مار خفته پا مگذار

□

که رخصت نیست برگردیدن از تو

□

لعل شد سنگی دگر کز لطف تو آواره نیست

□

شهنشاه عادل اتابک محمد

□

جوی المشتاق یشفی باشتیاق

□

دل می‌بری ز مردم و انکار می‌کنی؟

□

وجهی برآفتاب منور نوشته‌اند

□

جان چه باشد، تحفه‌ی ناقابلی

□

چشم بیمار کسی و دل بیمار کسی

□

به می دیگرم از نیست به هست آوردند

□

حسنت میان عاشقان نک دوستکامت می‌کند

□

ملک سیرتی، آدمی پوست بود

□

وگرنه خانه‌ی دل را نکردی نور جان روشن

□

آن‌جاکه زاهدانند، لب خشک چون سرابیم

□

تا گریبان تو شد مطلع خورشید جمال

□

یک دم و یک رنگ باش عاشق و آن گاه پیس

□

سموم قهر تو اخگر سحاب لطف تو باران

□

شانه چون در زلف او زد دست برد از دل قرارم

□

تار ما را پود باد و پود ما را تار باد

□

طفل باشد که به بانگ جرسی برخیزد

□

کز صفا آب روانی ای پسر

□

دلم ز گریه سبکبار می‌شود، چه کنم

□

نور مصورند نه شمع منورند

□

که نماید چو غنچه لعل و زر او

□

آگاهی از احوال دل سوخته خامان

□

در آن ولایت باقی گدای سلطانند

□

کمر بندم چو نی پیشت اگر گویی شکر چه بود

□

تماشا کنان بر در و کوی و بام

□

کدام جان که نکرد از جفات بر سر خاک؟

□

خون خورده‌ایم تا گره دل گشاده‌ایم

□

که کینه ورزی و اندیشه از خدا نکنی

□

کر و فر شرف یوسف کنعان رسدش

□

به مراد خود برسی اگر به مراد خود برسانیم

□

از آنکه ترک ادب باشد، ار به پا برویم

□

چو دید آن جان و دل در چاکری شد

□

بقای سعد ابوبکر سعد زنگی باد

□

از کف انده تو جان ببرم

□

ز فوت وقت به دل داغ حسرتی که مراست

□

اگر خوابم بچشم آید خیالست

□

جاه ملوک را حسد آید ز جاه تو

□

جهان آیینه‌ی توست و تو اویی

□

وز تن من گرد بر انگیختن؟

□

نوای چنگ بس اسرار دارد

□

همی گفت و از هول جان می‌دوید

□

یک مجمل و این همه مفصل!

□

هر چند بجز درد طلب همسفرم نیست

□

چون توانم کرد با آن ترک کافر خرخشه

□

آه ز یار ملول چند نماید ملال

□

نسیمی همه نشاه‌ی خمر احمر

□

منزل به منزل پیش تو، زان شاد و مسرور آمدم

□

بیا به گوش تو گویم عجب که کافر نیست

□

سر چو بی‌مغز بود نغری دستار چه سود؟

□

نیست جز خارخار، چتوان کرد؟

□

که عقل پیر باشد پیش رای پخته‌اش خامی

□

رمزی از آن چشم پرخمار بگوید

□

هم ملک الموت گفت یرحمک الله

□

هیچ عیبم مکن، که معذورم

□

زین ناتوان عاشق خرمن بسوخته

□

خرد بگفت که سجده کنش که او شه توست

□

به هر در که شد هیچ عزت نیافت

□

که تو این فرستی و من آن فرستم

□

شیر شکوفه زهر هوا را شکسته است

□

بنشین و کام جانرا از لب پیاله بستان

□

مسلمانان که می داند فسونم

□

وردنها من سحوم الدمع مبلول

□

روزی من دل‌خسته را آخر خبر می‌شد ز تو

□

شعشعه اختران خط و گواه سماست

□

هر کسی در سر اسرار مفهم نشود

□

ز دره‌ی دهنت در هوای اندیشه

□

دست بر دل محو شمشاد خرامان تواند

□

نار سیمین نشنیدم که ز بر می‌روید

□

هم باد بود که یار دور است

□

به سست عهدیت ای مه ندیدم و نشنیدم

□

دیدم و روز وصل خود زارترم، دریغ من!

□

جان ما با شاه ما نزدیک و دوراندیش بود

□

مسافر به مهمان سرای اندرش

□

فتاده خوار و خجل در کف زمانه زبون

□

پشتم دو تا شد از خم آن سنبل دو تاه

□

جمالت قبله‌ی خلوت نشینان

□

که تا دنیا نبیند هیچ ماتم

□

بی گناه ای راه پیما ناقه را پی می‌کنی

□

سایه‌ی خود نیز را مشغله پنداشتم

□

زانک هستی خایفست و هیچ خایف نیست شاد

□

چو گوش هوش نباشد چه سود حسن مقال

□

وی بخت، بیا، که خوش بموییم

□

از احتیاط دست به دیوار می‌کشم

□

از دل ریش من خسته جگر نندیشد

□

کز خدمتش احترام دارم

□

به بالای تو گر سروی ببینم بر لب جویی

□

ای بت عاشق‌نواز، غم چه خوری؟ باده خور

□

این باد هوایی نی بادی که خدا داند

□

همه روز چون سایه دنبال من

□

وز کرده‌ی خویش شرمساری

□

مژه‌ای پاک نکردیم درین فصل بهار

□

بینم شبی که کوکب فرقت کند افول

□

چون آشکار جویی محجوبی از نهانش

□

که گل از یار یادگار آمد

□

وین تو باور نکنی، تا نکنی پیرهنم

□

چون روی تو بدید ز من عذرها بخواست

□

گناه آبرویش نبردی به روز

□

دور افتد و باز در نگنجد

□

خاک‌نشین چرا کنی کودک نازدیده را؟

□

همچو زلفم چرا مشوش کرد

□

پروانه‌ی وجود مرا شعله‌ور کنی

□

به شوق گلشن فردوس خیمه بیرون زد

□

بی‌روی آن، نگار بخواهم گریستن

□

بحری است که زیر که به جوش است

□

که در طب ندیدند داروی موت

□

کیت سودای او در شان ماست

□

امید من به بوسه و پیغام تازه شد

□

بشهر عشق سلطان می‌نهندش

□

وز حرص زبان و لب و پدفوز گزیدیم

□

کرده‌ام جا تا چو آید غیر گویم یار نیست

□

ای محتشم کوچه، دریاب، که درویشم

□

بیارید بیارید در این گوش بخوانید

□

به فکرت چنین گفت با خویشتن

□

هزار نغمه‌ی ایشان و یک ترانه‌ی تو

□

چنان به خاک برابر نشد که من بی‌تو

□

که پیش همت او هست ملک عالم هیچ

□

صدر فرشته خلق پیمبر تمیز کرد

□

که به کوچه‌ی تو گاهی بودم ره گدایی

□

کام دل تا ندهد دل نتوانم دادش

□

قدم اندر قدم اندر قدم‌ست

□

فشاندند بادام و زر بر سرش

□

ناچشیده شراب، مست افتاد

□

بر هر زمین که سایه کنی، یاد کن مرا

□

تو چه آیتی شریفی که منزه از بیانی

□

ز اسرار چه می پرسی چون شهره و اظهارم

□

بود یارش که و کارش چه و جایش کجا امشب

□

آوازه‌ی « دزد آمد» در قافله اندازم

□

وان کس که در مشرق بود او نعمت هرمز خورد

□

و بقیت الیوم اخشی الثعلبان

□

دمی برای دل ما درون توان آمد

□

فروهشته دو غبغب چون دو گلبرگ

□

باز می‌گویم سری بر آستانی بیش نیست

□

تن زیبای تو آرایش هر دیبایی

□

در قضایای ناگزیرش بود

□

چو پای درد کند شرط نیست سر بستن

□

پس دل به چه دل فغان ندارد

□

گرچه از درد فراقم هست بسیاری شکایت

□

که مشتاقان خود را زار بینی

□

موج بی‌پروای دریای حقیقت کن مرا

□

زانکه هم باشد طبیبانرا غم بیمار خویش

□

حل عن الصد و العناد تعال

□

در حکم او بود مهر فرمان او برد ماه

□

نه با دردش چنان شادم که از دارو سخن گویم

□

چو پخته کرد جان‌ها را به گرد خام می‌گردد

□

وانتهض القوم و شدوا الرحال

□

دل خسته و جان فگار باشد

□

سخن بدو در، چون گوهر بدخشان بود

□

گمان مبر که خروشم به چرخ بر نشود

□

به جان پاک عزیز رسول شروانی است

□

تا دهد بلبل خوش‌الحان را

□

آفرین بر دست زلف عقل فرسایت کنم

□

کان شاه که یوسف را از حبس خرید آمد

□

نگر تا زن او را چه مردانه گفت:

□

بر هم زنم ز مستی نیک و بد زمانه

□

ز اسپید رود تا لب رود محمره

□

که کنون راضیم از دور ببانگ جرسی

□

چو بشنود خبر ارجعی ز طبل و دوال

□

چند آشفته کنی طره‌ی هر خوش پسری؟

□

دیو و طلسم هر دو را از بن و بار بشکنم

□

ببین تا کیست افتاده و کی بیدار می‌ماند

□

همچون کبوترش بدراند به چنگلی

□

کی بگیرم زلف مشک‌آسای دوست؟

□

بر جهان بخشودم و بر خود نبخشودم چو شمع

□

از بهرآنکه قصه آن شب دراز بود

□

گفتا: پری همیشه بود ز آدمی نهان

□

کرمش عقده‌های بسته گشاد

□

از یاد چهره‌ی تو به خود جامه بر دریده

□

که از برای فضیحت فسانه شان یادست

□

برایشان ببخشای و راحت رسان

□

با غصه سر درآور و با غم بدار پای

□

همچو آه از رخنه‌ی دل عاقبت بر در زدم

□

داغ تو بر دل من دلخسته تا بکی

□

هر خسته غمدیده را سلطان کنم سنجر کنم

□

دوشینه چون ز خواب غمم دیده بازگشت

□

هم هلال نعل اسبش خاک راه آراسته

□

جرس و طبل رحیل از جهت رحلت تو است

□

صورت حق چند پوشی در پس زنگار دل

□

ز آفتاب رخت سایه‌ای بر آن انداخت

□

دندان نمانده بود چو نعمت به من رسید

□

کاین زمان کار من از قطع منازل بگذشت

□

که جادو زبان را به نیرنگ بسته

□

کز شمیمش برمشامم بوی جانی می‌رسد

□

برای پای تو دارم، وگرنه سر چه کنم؟

□

هر درخت تلخ و شیرین آنچ می‌ارزد شود

□

چو دیدش پسر روز دیگر سوار

□

ننگ دنیایی و از نام تو دارد عار دین

□

چون قلم آن را که با خود یکزبان پنداشتیم

□

و گر چو ابر بگریم تو همچو غنچه بخندی

□

با زندگانت زنده‌ام با مردگانت مرده‌ام

□

مسخر کرده طفلی کشوری چند

□

که گرد زنده مانم، گرانی کنم

□

هر که را هست زهی بخت ندانم که که را است

□

و اوان کشف الورد من الوجه اللثما

□

ما از صفت جلال اوییم

□

ما آبرو به چشمه‌ی حیوان نمی‌دهیم

□

زانکه با دینار وشادی ملکت سنجر خوشست

□

بجوئید ای عزیزان کین کدام است

□

سخن می‌گفتی و می‌بردیم هوش

□

اگر این کار به صاحب نظران بگذارند

□

کز شب روی و بندگی زهره حریف ماه شد

□

تو هرگز غزا کرده‌ای در فرنگ؟

□

لب تو گفتا: اینک دلت به جان آمد

□

خواب نادیده چه تعبیر توانم کردن؟

□

گفت درخویش نگه کن که بچشمش خردی

□

ز رباب و دف و سرنا و ز مطربان درآموز

□

پس با که خواهد ساختن ناسازگاری همچو تو

□

زیرا که گر در جان نهم، جانم نگنجد در بدن

□

والله که اشارتی تمامست

□

در او تا زیم ره نیابد زوال

□

با آن نگار عیش بدینسانم آرزوست

□

چون صبحدم هزار گریبان دریده‌ایم

□

گفتا که ترا نیز مگر میل میانست

□

دل شیفته پروانه است از نار نگه دارش

□

خود به فردوس سور کلبعلی

□

گرم چو عود بسوزد، گناه دوست نبینم

□

در کشتی نوح آمدی کی وقف و ره‌پویی بود

□

که تریاک اکبر بود زهر دوست

□

یا مرا دوستی غیور افتاد

□

ای بهشت عاشقان، آخر نه ما هم آدمیم؟

□

ما ز می مست و می ز ما مستور

□

آن چشم روی صبح به دیدن گرفت باز

□

امسیت من هجرهم فی‌الضر و السقم

□

که شب ما چه تیره بود و دراز!

□

عقل خروش می‌کند بی‌تو به سر نمی‌شود

□

کی از دست دشمن جفا بردمی؟

□

ترک دل و دین بهر چنین کار گرفتم

□

مردانگی و عشق بیاموز و دگر هیچ

□

گرم او دل دهد ور جان ستاند

□

باریک میان تو چو از کتان تاریست

□

پیش خورشید جمالت چهره‌ی خورشید تار

□

که این جا در کمند او اسیرانند پابسته

□

جهانی را مزعفر می‌توان کرد

□

دریده ندیدی چو گل پیرهن

□

غم چاره نمی‌یابد، تیمار نمی‌گنجد

□

روی دل از قبله‌ی مهر و وفا گردیده است

□

دوستان دستی که دیگر پای کوبان آمدیم

□

اگر چه نیک خرابم بیا بیار بیار

□

زمین گردد از نعل رخشت مجدر

□

همچو سرویست در آن آب روان پیوسته

□

دلخسته به خار ما ندارد

□

سگ و مسجد! ای فارغ از عقل و دین

□

فریادرس بی‌کس تنها همه او دان

□

چون لاله دلسیاه ز پیمانه‌ی خودیم

□

مفلسی نزلی بخلوتگاه سلطان می‌فرستد

□

کنون بقای ابد هدیه داد جانش را

□

کز آسمان در رحمت به روی ما بستند

□

گر دیگرت ببینم یاری ز سر گرفته

□

وام شب دوش می‌گزارد

□

از خدا باد آفرین بر روزگارت خیر باد

□

چون لطف تو چاره ساز داریم

□

در رکاب باد چون برگ خزان افتاده‌ایم

□

کاین نه دردیست که درمان بپذیرد ز حکیم

□

ز سست طبعی کرمی نمایدش چو پلنگ

□

آفتاب معانی اسرار

□

ساغری باده‌ی حرام بده

□

کز بوی می بقا چه دارد

□

نیستی و حق‌پرستی خوشترست

□

میان میکده مولای عزی و لات است

□

از آن چاه سیه سر زد به بالا

□

دلم در خون ز هجران تو تا چند

□

که آفتاب شد از شرم او نهان امشب

□

به لب است جان و تو هر زمان، ستمی ز نو برسانیم

□

در فراق یار مشکین خال من

□

تا شینم و می‌میرم کاین چرخ چه می‌زاید

□

سفر کرده و صحبت آموخته

□

کو گرده‌ی گندمی ندارد

□

که کس در این گوشه ره ندارد

□

بی زبانی را نگر با بی زبانان در سخن

□

گویی که نیم در خون در شیره انگورم

□

در آن مقام که می‌زیستم به جان کسان

□

نهاده مستیی در دل ز دلدار ستم کرده

□

عشق تو شد نصیبم احسنت ای کرامت

□

در خاک تیره کردن، تا آنکه زر بباشد

□

ره بر در دوستان نمی‌یابم

□

در گذار سیل، رنگ خانه می‌ریزیم ما

□

کانکه نمیرد برو نماز نباشد

□

زین روی نازها کند اندر سر آینه

□

که گردد شاخ گل از باد، گاهی راست گاهی کج

□

ور کمان داری به تیر انداز ده

□

زین دو چرا نگذریم منزل ما کبریاست

□

که چیزی دهندت، بشوخی مایست

□

اندیشه‌ی وصالت جز در گمان نگنجد

□

همچو ماه عید مردم جستجویم می‌کنند

□

بقصد جان من ای ساربان مکن تعجیل

□

ولیکن نیست در اسرار فارغ

□

جرعه‌ای، تا افگنم خود را به دریایی قعیر

□

آن ز پیش من دل خسته به آزار شده

□

باز از تو خرابه‌ها سرا شد

□

بشتاب تا عمارت دارالبقا کنیم

□

پیوسته از ما مگزین جدایی

□

هر نفس چون شمع می‌خواهم سری پیدا کنم

□

هرگاه که بینم که درمیکده بازست

□

که از ایشان هوای من به کدام

□

شد دریغا در زمین پنهان ز جور آسمان

□

گر دیده ما را مشتری، آن زهره‌ی کیوان شده

□

بر روی بزن آبی میقات صلا آمد

□

نقش خیال رویش، در هر پسر نباشد

□

چگونه جای دگر باشدش قرار و سکون؟

□

دانه‌ی خال تو دیدیم، گرفتار شدیم

□

زانکه چون خاک بزیر سم اسبت پستم

□

زهی دشت بی‌حد در آن کنج تنگ

□

عاقبت از لطف حق، کام دل او روا

□

چین زلفت پرده‌ی شام آمده

□

برخیز که روز کار آمد

□

الا علی بملاء الطاس و الکاس

□

چون نیست جز اوت هیچ یاری

□

اینقدر بود که تسلیم به تقدیر شدیم

□

که یادت از من خسته جگر نمی‌آید

□

عنقا بریخت پر که سلیمان گذاشت تخت

□

برنیاید از لب او یک سخن

□

کز جانتان بشوید ترکیب آب گنده

□

صد جان جهان مصور آمد

□

به سالی سرایی ز بهرش بساخت

□

عکس روی نگار چتوان کرد؟

□

گه به دوش و گاه بر گردن حمایل کن مرا

□

بر سر سجاده هر شب سبحه گردانی کنی

□

وان سبلت و آن بینی وان کبرک و آن کینک

□

گفتمش بادا شفیع وی امیرالممنین

□

طوطیان را شکر آر و ماکیان را دانه ده

□

هر زمانی بزند عشق هزار آتش و نفت

□

بدان حیات بکن زین حیات خرسندش

□

به حیله نیم جانی چند پاید؟

□

این عقده کار سبحه‌ی صددانه می‌کند

□

خویش را از کمر در اندازد

□

موقوف تو بد چرا نبودست

□

می‌کشیدش خوش از کف توسن مستی لگام

□

میل خوبان کردن و در دیده خوابی داشتن

□

چون مشک تتار ما نیامد

□

که اینک قبا پوستینم بپوش

□

گرچه بر افلاک دامان می‌کشم

□

که لاله‌اش به چراغ مزار می‌ماند

□

انگشت نما گشته‌ی انگشت نمایان

□

پس آنگه آب را پرباد کردم

□

با علو فطرت و طی لسان عمر دراز

□

وانگه ز بیست خواجه فزون‌تر معاش تو

□

تا بر سر شاکران فشاند

□

چرا تیغ پیکار برداشتی؟

□

نرسد به هر زبانی سخن دهان تنگش

□

نمی‌رسد چو به کس فیضی از رسیدن من

□

ببلبلان چمن مژده‌ی بهار آرد

□

طراق پشت شکستن ز هر که بود برآمد

□

گلی از چهره نیفکند نقاب

□

چو یک دو روز بدیدی که با خیال تو جفتم

□

وان آب حیات زندگانی

□

جهانبان بقدر جهانی خورد

□

خانه پرورد لایجوز و یجوز

□

نیست جرم من اگر در رهگذار افتاده‌ام

□

دیان بی نظیر و خداوند لا یزال

□

که شیر نر ز بیم او زند بر ریگ سوزان دم

□

ز ملک احتمال و عالم امکان قدم بیرون

□

صورتگران چین چو ببینند رنگ تو

□

جزو و کل و خار و گل از روی خوبش باد شاد

□

که باد اجل بیخش از بن نکند

□

ز ذوق، هر که دلی داشت، در میان انداخت

□

گر چه هست از دگران، نقش و نگاری که مراست

□

وز دست تو جام می حلالست

□

لب میگون بگشا آتش دل را بنشان

□

وز دهر شد مسافر در خلد ساخت ماوا

□

گفتا: چو من رضا دهم آسان شود مجال

□

بر باغ و راغ و گلشن و صحرا مبارکست

□

وز این بگذری زیب و آرایش است

□

که دردت مرهم جان می‌نماید

□

کم ز غم آتش زدی به جان و تن اندر

□

ور دیده بدوزد لب بیرون نفتد رازم

□

چو باد نوبهار خوش در این بستان همی‌گردم

□

وی تو را از قدر بر مافوق گردون اقتدار

□

کان طایفه ده را پس ازین هیچ کسانند

□

سودای تو در نماز گوید

□

ملکش بانگ زد که لاتفعل

□

تا کی ز آرزویت بیچاره زار باشد؟

□

غیر از سر انگشت ندامت نگزیدیم

□

از لعل گهر پوشش للی تر انگیزد

□

امیر پنج حس و شش جهات و هفت اختر

□

کرد پا بست و داد ابدی حی ودود

□

زمن بپرس، که شب تا بروز بیدارم

□

در آتش توست عید هر عود

□

که بر لاجوردین طبق بیضه‌ای

□

تا جان نهد چو جرعه، شکرانه در میانه

□

چون سکندر درتلاش آب حیوان نیستم

□

وی بجان پرده ساز مجلس راز

□

دیوانه هم نندیشد آن کاندر دل اندیشیده‌ام

□

یک سال اگر کم است دلا عذر او بگو

□

تو در آن گمان که: من خود دل آرمیده دارم

□

سر دل تو لطیف باید

□

فاسق هزار عذر بگوید گناه را

□

هستی همه در بازد، آخر چه جلال است این؟

□

که در گشایش دلها عجب دمی دارد!

□

روی چو مه نموده که این مهر انورست

□

گفتا:یکی پرند سیاه و یکی پرن

□

کامل عالی سریر کامران

□

جهانی را از آن خواب تو بیداری پدید آید

□

آب حیوان را ببستی لاجرم رفتست آبت

□

که در بند ماند چو زندان شکست؟

□

گر تو برقع ز روی بگشایی

□

سر زلف ربوده بوی ز لادن

□

لاجرم در حرم عشق نباشد بارش

□

پاک چو سایه خوردیم چون که ضیا بخواستم

□

نور عندالله اتقیکم نمود

□

سر خود را بزیر پای ترکان سرا دیده

□

از زمین تا آسمان‌ها منزل بس مشکلست

□

دگر رخش ز خجالت به زعفران ماند

□

کرده هر لحظه نوحه‌ای آغاز

□

وگرنه نشاه‌ی مستی کم از جوانی نیست

□

کنارم روز و شب دریا کناریست

□

من خاک آن خاکم همین بوسی تمنا داشته

□

مسمی به آن اسم به هجت فزا

□

صورت هر نقش کو بود و مرا کرده بود

□

تیر تو از چرخ برون جست جست

□

که کوه کلان دیدم از سنگ خرد

□

من بی‌رفیق در ره دشوار مانده‌ام

□

شبنم افتاده را از عالم بالا مپرس

□

اگر برون نبری رخت از اینسرای غرور

□

ما جان زانوبسته را هم منزل ایشان کنیم

□

ارتفاع از شان او کرد اقتباس

□

خنک چشمی که می‌بیند دمادم روی منظورش!

□

کز باخبران خبر ندارد

□

به که خجالت بریم، چون بگشایند بار

□

غم جای نمی‌گیرد، تیمار نمی‌گنجد

□

که آداب نشست و خاست در محفل نمی‌دانم!

□

زانکه گر سر بشود شور تو از سر نشود

□

که بفروزد از دیدن او روان

□

کتب آرار ز فروع و ز اصول

□

بر سر سبزهای تر، در بن شاخ نارون

□

چونک دستار و دلت را غمزه‌های او ربود

□

به بازو دلیر و به دل هوشمند

□

دل درویش را مهمان که دارد؟

□

سر اگر باید، به راهت ترک سر خواهیم کرد

□

نرگس افسونگر جادوی تو

□

ای دل در این کشاکش بنشین و باده می‌کش

□

لباس تعزیت پوشیده گردون

□

به نوعی که تنگ شد مکان از مکان من

□

باری شب زلف او شمارید

□

ببین تا زبان را که گفتار داد

□

به نظم خرج کنم با تو همچو جوهر سنگ

□

از ما سوی الله آمده ذات وی انتخاب

□

اهل معنی نپرستند مگر نقش نگار

□

بود آنچه بود و پشت فلک همچنان دو تا

□

که می‌چکد به مثل آب از طراوت آن

□

تا بسان آفتاب از دلو در حوتم برند

□

شاه عشقش بعد از آن با خویش همزانو کند

□

هر آن کاین دو دارد ملک صالح اوست

□

بهشت جاودان زان آفریدند

□

هر سوخته‌جانی که عقیق تو مکیده است

□

یا رب شب جدائی کس را مباد روزی

□

تو گویی عشق را خود من نهادم

□

برقد کبریاش لباس محقر است

□

ز مرگ باک نباشد که می‌خوریم دم تو

□

کو کلید خانه از همسایگان پنهان نهاد

□

چندانکه می‌رود همه ملک خدای اوست

□

ذاکری، گرچه بجنبانی زبان

□

در کف گلچین ز گلشن، خار می‌ماند به جا

□

ز ماه یکشبه آتش در آفتاب زنند

□

مرغ دل هشیاران البته کباب اولی

□

از سپهر وجود نازل شد

□

کارزوی عسلت کرد شریک مگسانم

□

تا به پشت گاو و ماهی از رخش پرنور بود

□

پسند آمدش در نظر کار خویش

□

بسازم با غم دردش بنالم زار چتوان کرد؟

□

دست بر روی هم نهاده مرا

□

خوشا نواحی یزد و نسیم اهرستان

□

درآ درآ بر آن شاه خوش سلام مترس

□

یافت سید نعمت الله آگهی

□

که این جراحت از آن تیر و آن کمان دارم

□

او جانب خلوت خدا شد

□

بس که سنگ تجربت بر طاق مینایی زدم

□

بجز سودای وصل تو میان جان نمی‌دانم

□

یک بار تو بیدرد گریبان ندریدی

□

مشرب آتش عذاران آب آتش رنگ بود

□

که به دزدی دل نوآموز است

□

ز پرتو حرکات سپهر گردان داد

□

مرا چون شمع می‌سوزی و من چون گل همی خندم

□

آن جا هش و عقل از کجا بود

□

شکرنعمت که به تن جان گران باز آمد

□

گر بگرید دیده، جای آن بود

□

تمام دور نشاطم به یک پیاله گذشت

□

کنار پر گل و نسرین و در میان شیشه

□

جهت خدمت او بست کمر می‌رسدش

□

کانچه دارد به رهت بهر نثار اندازد

□

به دربانیت بنشینم، به سلطانیت بنشانم

□

این خرد پیر کیست این همه روپوش‌هاست

□

اگر رحمت کنی مشتی گدا را

□

گرفته زلف یار و رفته از دست

□

چون طوطی ازان آینه رخسار گذشتیم

□

آن نکته که ارباب خرد واله از آنند

□

زان سمن عارضین سیمین تن

□

پادشه ملک به حارس رسان

□

دل یکی داریم و در یکدل نمی‌گنجد دو یار

□

طبیعت است و سرشت است و عادت و دینست

□

که شیری برآمد شغالی به چنگ

□

بنمای عاشقان را از طره‌ی تو تاری

□

مهر ازلی بتافت بر خاک

□

آن چشم مست تیغ کش ترکتاز باز

□

ولی مشکل بود آن جا ثباتش

□

گماری دشمنی از مرگ بدتر بر من ابتر

□

ضرورتست چو فرهاد در کمر گشتن

□

اگر چه خود که خاموشند دانااند و می‌دانند

□

مهلت بیابد از اجل و کامران شود

□

آرزویی در دل شیدا نهاد

□

گران گشتم به چشمش همچو خواب آهسته آهسته

□

به شب صبحی ز شامی برنیاید

□

در آن حلقه ترازو دار بیاعان روحانی

□

بدیع زمانه بدیع الزمان

□

نه دست شاهد گل در نگار خواهد ماند

□

گر راستیی خواهی آن سرو چمن دارد

□

که باشد که افتد به فرماندهی

□

من به جان آمدم، اینک تو چرا می‌نایی؟

□

گر به ظاهر چون شراب کهنه خاموشیم ما

□

واستین افشانده بر اسلام و ایمان باخته

□

به روز عید بزادیم ما ز مادر عیش

□

کز عطای اوست کان در خوف و دریا در خطر

□

این نفس خود چه باشد و پروردگار چیست؟

□

ور یکی دانه برون آمد ز انباری چه شد

□

و فراق الانیس داء الیم

□

زانکه نبود کسی تو را مانند

□

از روز ازل آنچه مقدر شده باشد

□

بفقیران گدا گنج سلاطین دادند

□

دریغا تو کز پیش چشمم نهانی

□

می‌فرستد ز دخان تحفه‌ی سمندر به ملک

□

وین قصه به نزدیک سلیمان نرسیده

□

این ظلم دگر روا مدارید

□

تو دیگر چو پروانه گردش مگرد

□

ای صدر بزرگوار کردی

□

وای بر آن کس که خاری بی‌محابا بشکند

□

بدان امید که مرغی ز آشیان تو باشم

□

انجم و مه را مشناس اختیار

□

عیش ابد صلا به خدیر جهان سنان

□

لازم شود بهر نفس او را خجالتی

□

جان و جهان مگویش کان جان ز تو جهانست

□

چنانکه خون سیه می‌رود ز منقارش

□

از آن دم کز تو واماندم شدم بیمار، دستم گیر

□

در زیر دست ساقی میخانه‌ی تواند

□

چون تیغ کشد مهرت گردون سپر اندازد

□

پادشا سار و پیمبر سیرند

□

جان نیز اگر برآید از جسم فانی من

□

ز اشک او همی ترسم که در شهر اوفتد سیلی

□

پناه سایه عنقاش نبود

□

که خسبند از او مردم آسوده دل

□

شکر کز شر خود شدم آگاه

□

عمر خود در سر یک عقده‌ی مشکل کردیم

□

برخاستم از بند خود و خوش بنشستم

□

در قافله امت مرحوم رسیدیم

□

شوینده‌ی رخ ظفر از گرد انقلاب

□

به زاری گفت با باد بهاری

□

دو چشم عقل پایان بین که صدساله رصد بیند

□

گر همه ملک جهانست به هیچش نخرند

□

که این درد مرا درمان که دارد؟

□

درین میخانه بر هر کس که شد هشیار می‌لرزم

□

باز هدهد چه بشارت ز سبا می‌آرد

□

گیرم درین معامله قدری ضرر کنی

□

وزان خاک وجودش مشگ بو شد

□

که وصل یار سیمین بر نیابی جز به زر بازی

□

سخن گفتن خوب و طبع روان

□

گویی آن وعده‌ها سرابی بود

□

چند گفتی سخن و هیچ نکردی کاری

□

که : «چونی بدین مایه حیلت وری؟

□

ز خامه‌اش نفس مشک ناب می‌شنوم

□

فاجرک لدینا سره لا تشتغل فیما اشتهر

□

راست چو مهر از فلک نیل‌فام

□

مگر به کشتن ما بسته‌ای که نگشایی؟

□

چنین گفت بر تخت شاهنشهی

□

منازل به اعمال نیکو دهند

□

که بی‌تو زندگانی آن ندارد

□

کاین حدیث جانگداز آخر به شاهم می‌رسد

□

زانکه سرمست می عشق بتان فاجر نیست

□

کز نصاب علم دین صاحب نصیبش یافتم

□

در سزای ناسزایان امتحان خود به هجو

□

که ترسم بگویند و افزون کنی

□

کزو روشنایی گرفتست روز

□

سر انگشتها کرده عناب رنگ

□

جز غم دل آدمی ندارد

□

یک کاسه کرده‌ایم خزان و بهار خویش

□

مجنونم ار ز دست دهم اختیار خویش

□

بدان سبب که نگشتست خواجه زیر و زبر

□

درون سینه به زنجیر صبر افغانم

□

یک باغ سوسن و گل و شمشاد با همی

□

سه فرزند تو برتو بر ارجمند

□

چو دردمند بنالد نداریش معذور

□

که دشمن کام گردد دوستداری

□

ما گمانها به غرور نظر خود داریم!

□

رهن جام شراب خواهم کرد

□

بر نخیزم گر بیندازی مرا

□

آسایشی به دیده‌ی بی‌خواب از آن رسید

□

ازو بگریز، اگر جان بر تو ریزد

□

بگوید ترا یک به یک در به در

□

به تعویذ احسان زبانش ببند

□

آن نه بیدادی است کاکنون کرده‌ای

□

آیینه را ز دیدار، کی سیر می‌توان کرد؟

□

نه سرو روان از لطافت روانی

□

بسته سر و خسته و بیماروار

□

به آه سرد گدازنده دل فولاد

□

از غالیه بر صفحه‌ی کافور کشیده

□

مران اژدها را خورش ساختی

□

بهتر ز طاعتی که به روی و ریا کنیم

□

زانکه او را دوست دارم، الغیاث ای دوستان

□

خانه‌ی تن را چراغی از دل بیدار ده

□

کان سهی سرو چمانم ز چمن می‌آید

□

مدد سحر ناب من رانده است

□

درم چو برگ خزان می‌دهد کفش بر باد

□

راست گو: دشنام دادی؟ یا دعا می‌کرده‌ای؟

□

نیا پروریده مراو را به بر

□

یوسف مصری ز قعر چاه برآید

□

از درد فراق تو خرابم

□

از می خزان چهره‌ی ما رنگ برنداشت

□

باز رسید این نفس از راه شام

□

رو که بجز حق نبری گر چه چنین بی‌خبرم

□

که شود خسرو اگر زنده تو را بنده شود

□

بچکد عرق ز جبین گل چو به روی او نظری کنی

□

فراز آمدست از ره بخردی

□

حشر تو با رسول علیه‌السلام باد

□

نفسی عاشقانه بنشستیم

□

غم امروز چون اندیشه‌ی فردا فراموشم

□

وز شکن زلفش آفتاب برآمد

□

نرگس تو پاره‌یی کار آمدست

□

اختر بیضا ضیا چشم جهان بین جهان

□

همین سرگشته‌ی بیچاره، باری

□

برآورده بی‌رنج و بی‌روزگار

□

همینم بس از بهر بگذاشتن

□

لب بر لب دلگشای ساقی

□

که با آن بی‌نیازی، ناز عالم می‌کشید از من

□

تا ترا دردی نباشد قدر درمانرا چه دانی

□

ور سقط می‌شنود از بن دندان کشدش

□

کافاق را ز تیرگیش روز شد سیه

□

به دشواری کشید این کار و آسانش نمی‌سازی

□

به داد و دهش برترین پایه بود

□

درآید از در امیدوار چشم به راه

□

نیکوان را چاکری فرموده‌ای

□

کسی به صید غزال حرم نخواهد شد

□

مهر خاطر بدم سرد سحر کم نشود

□

تا نشوی ذره‌وار زانچه تویی ناپدید

□

به این شکوه که آن یکه شهسوار آمد

□

ورنه من کیستم آخر؟ که سرم باشد و پایی

□

به کندی زدی پیش بیداد گام

□

به ذکر حبیب از جهان مشتغل

□

در پرده چنان جمال تا کی؟

□

کاین بحر بجز موج خطر هیچ ندارد

□

ندای عشق تو از آن دیار می‌شنوم

□

چون پر شود تهی شود آخر ز زخم نیش

□

سلیمان آصفی می‌کرد او را بلکه دربانی

□

خوبان وی از مستی در عربده کوشیده

□

سه جنگی پدید آمدی ناگهان

□

کفرت چه زیان دارد، گر نیک سرانجامی

□

تا شبی در خواب نازم رخ نمودی کاشکی

□

پشت دست و لب افسوس گزیدن به بود

□

حلقه در گوش حلقه در گوشت

□

یک دو روزه روح غیبی آمده مهمان ماست

□

به تحفه خواست مرا شرمسار گرداند

□

خیال فاسد از طبعم بدر کن

□

مر او را دد و دام فرمان برد

□

مگر خلق باشند از او بر حذر

□

مرگ کو تا جان سپارم؟ مرگ به زین زندگی

□

هر چند که چون خواب بر احباب گرانیم

□

فدای جان و سرش کردمی به جان و سرش

□

رهد زین دایه و شیر و زحیرش

□

کند از چاره‌سازی در اهتزازم از خوش الحانی

□

راستی نیکم به چنگ آورده‌ای

□

کیم من ز تخم کدامین گهر

□

یکی در خوشه‌ی پروین نباشد

□

و یشتاق الفاد الی الوصال

□

با صد هزار تیر چه سازد نشانه‌ای؟

□

با علو قدر وتمکین بز بهائی بیش نیست

□

ز خجلت چون عسل حل شد طبر زد

□

به حالم زار می‌گرید مبادا کس به این زاری

□

حسن وفا که: باز نمایم شکایتی

□

به سر بر نهاد آن کیانی کلاه

□

گرفتم به بازوی دولت عراق

□

از سر زلف تو گر هیچ کمر داشتمی؟

□

کز باغ جهان لاله‌عذاران همه رفتند

□

ما را بحوالی سرای تو حواله

□

سبزه‌ست و لاله زار و چمن کوری کلاغ

□

همیشه زنده بود آن چه در وجود آرند

□

کو نماید به هر مرادت راه

□

همه نامور نره دیوان بدند

□

که پرتوی ندهد پیش آفتاب سها

□

حالی، آخر قرار داشتمی

□

ما دست رد به سینه‌ی عالم گذاشتیم

□

شرمسارم کاین گناهی روشنست

□

هزاران جان نو بر تو نثار است

□

به عون هم نفسان سکه‌دار گشت این زر

□

ای من به کمند تو، چه محتاج به دامی؟

□

سخن گفتن خوب و آوای نرم

□

یکی حرف در وی نیاموختی

□

کیقبادی؟ ملکی؟ خاقانی؟

□

برون چو رنگ ازین شیشه می‌توانم زد

□

در کشیدن مل گلگون و چو گل بشکفتن

□

که تاز گردششان سایه شد سوار سفر

□

که با نقدیک گنجشان بود کار

□

در انتظار نشینم، تو روزها بگریزی

□

نپیچی ز گفتار و فرمان کنی

□

که ملک روی زمین پیششان نیرزد لاش

□

ز تیر غمزه‌ی تو لحظه لحظه پیکانی

□

وی دیده! دگر به روی کس منگر

□

یا رب کمند زلف سیاهت چه دلکشست

□

صبر کردن کار هشیاری بود

□

دهدم صحت جاوید به اعجاز علاج

□

سودی نداشت با تو چیستی و اوستادی

□

بران باد پایان باریک بین

□

که بر سنگ گردان نروید نبات

□

وز زلف دلاویزش آویخته هر جانی

□

از راه چشم باشد، گفت و شنود ما را

□

با قامت بلند تو شمشاد گو مروی

□

بگفت آن را هم از من دان که من از دل نگردیدم

□

که فلک از نفسم می‌شنود بوی کباب

□

تا تو این پرده که بر ما بدریدی دوزی

□

همه روم و خاور مراو را سزید

□

ز دور فلک لیل مویش نهار

□

بیا، که بی‌تو ندارد دو دیده بینایی

□

به سینه‌های جراحت رسیده می‌ماند

□

بنگر ای خواجه کاین چه بازاریست

□

می زاهدان ره را درد و خمار ما را

□

گران کرد از منادی گوش ایام

□

آخر چه شد که از همه بیزار بوده‌ای؟

□

ابا خویشتن موبدان خواستند

□

که دستش چو باران فشاندی درم

□

حشو صدف ممتلی به در و گهر گیر

□

می‌کشم خجلت ز اوج اعتبار خویشتن

□

مباش منکر دردیکشان شاهد باز

□

فراق می‌زند از بخت من بر آن بو سنگ

□

که شدی مرده از دمش زنده

□

با دوستان بی‌تن و بی‌توش میکنی

□

پراگنده شد کام دیوانگان

□

اسیر قید محبت، نه چون تو عذرایی

□

بنگر اکنون جای مار و مور شد

□

جنگل کبود و کوه کبود و افق کبود

□

زین تنگنای خانه بصحرای لاله زار

□

با سر شاخ روزگار افتاد

□

مرتبانی چون زنان حامله

□

چیست؟ با خود یکی نگویی تو

□

بترسیدم از گردش روزگار

□

چنین جوهر و سنگ خارا یکی است

□

کان فتنه‌ی روزگار بنشست

□

از پافتادنی که به منزل برابرست

□

بدام آوردمی او را مرا گر زانکه کس بودی

□

بجز آنچ نمایی من چه بینم

□

امارت را بلند آوازگی برآورد

□

گر چه خود هرگز نمیگویی: کجایی؟

□

همی تافت زو فر شاهنشهی

□

باری بسوزدش سبحات جلال دوست

□

کس نخواند جان شیرین را شکر

□

گلبنان را دریده پیراهن

□

بلبل دلشده را بوی گلستان آرد

□

که فرح بخش و طرب خیز و نشاط افزایی

□

شیرافکن نهنگ کش اژدها شکار

□

تن ز ناکام فرو داده به دشمن کامی

□

جهان گشت سرتاسر او را رهی

□

گل وصل مرا نه خاری بود

□

ناله‌های زار من نشنوده‌ای؟

□

آبی که می‌خوریم گهر می‌کنیم ما

□

مگر دریغ ندارند آبی از درویش

□

رقص درآمد چو من بی‌قرار

□

می‌تواند داد در یک بزم باهم انتظام

□

ز سیماب رخشنده زرین پیاله

□

نهاده به سر بر ز پیروزه تاج

□

مدتی چون موریانه روی در آهن کشم

□

چگونه دوستی باشد، که جانم در عنا داری؟

□

گر چه از سجاده‌ی تقوی بر و دوشم تهی است

□

هندوچه‌ی گلشن جمالست

□

گر کرده تو را به راه روی است

□

ورد زبان ثنای خدیو زمان کند

□

و امروز دگر باره بنا کرد سرایی

□

به ابر اندر آمد سرگاه او

□

برون کرد دشنه چو تشنه زبان

□

زانکه ما بی‌رخت سیه روزیم

□

آن آبدار گوهر کانی

□

بگردان باده چون با دست ایام

□

که شیر نر ز بیم او زند بر ریگ سوزان دم

□

خاک آن آستانه می‌خواهم

□

تا بنوشیم یک دو جام دگر

□

ز دود دهانش جهان تیره‌گون

□

که این خلقان گردآلوده را، بالای درویشان

□

روی نهاده بر درت منتظر نوال تو

□

که گنجی ز پیشینیان اندر اوست

□

کز دست تو گر زهر بود نوش توان کرد

□

هر دو عالم همچو خاشاکی از آن اخگر بسوخت

□

دست مرگ اول لباس او برید

□

بر رخ زعفران و شم رنگ به قم که میکنی

□

کزو در جهان روشنایی فزود

□

ز رخت و اوانیش در سر شکست

□

نیکی کن و بردباریی کن

□

در خطرگاهی که من چون خوشه گردن می‌کشم

□

بروز حشر من و دوزخ عذاب الیم

□

صد شعله ز عشق از گل گلزار برآریم

□

گفت حشرش باد با آل علی

□

کی ز بر او به قبایی رسی؟

□

از اینها کسی را بدین سو ممان

□

ز رحمت نگردد تهیدست باز؟

□

صد توبه به یک جرعه شکستیم دگربار

□

می‌سرودند شعرهای لطیف

□

ز حسن ویس گل اندام گلعذار بگوید

□

زان دو یاقوت درافشان می‌دهد

□

ز باغ دهر توجه به آشیان عدم

□

رغبت به هیچ موی نمی‌کرد شانه‌ای

□

چو پشت کسی کو غم عشق خورد

□

دگر ذوق در کنج خلوت ندید

□

از مرگ بتر هزار بار است

□

غبار دل شود افزون ز آب دیده مرا

□

روی تو چراغ منظر چشم

□

من قرص به دو نیمم چون شکل قمر گیرم

□

صدای کوس تسلط به گوش عالمیان

□

بگذشتی از آسمان کجایی؟

□

دل از تیرگیها بدین آب شوی

□

سرآمد بر او روزگاران عیش

□

کیست که نیست در جهان عاشق و مبتلای تو؟

□

پر کاهی است حاصل از پریدن

□

که یادم از سمن و ارغوان نمی‌آید

□

از بهر شکار سوی کهسار شدم

□

که یک شهر را پرتوش کرده ویران

□

عرضه دارد سخنی وز سر پا گوش کنی

□

به فرخندگی رنج کوتاه کرد

□

بجز عارف آن جا دگر کس ندید

□

نه بندی گشتن آزادگان را

□

شده‌ام از خدای مرگ طلب

□

وز لطافت غنچه را در خار خار انداخته

□

در ده شدم و گفتم سالار سلام علیک

□

ز صرصر سبک‌تر گریزد گرانی

□

گر با تو بدیدی که نشستیم چه کردی؟

□

به کژی گرایید و نابخردی

□

به دیدار آن صورت بی روان

□

با گوشت پاره‌ی دل در دیگ سینه‌جوشان

□

سرود خوش به بلبل می‌فرستم

□

جز لعل جانفزای بتان کام جان نبود

□

ز نقره خط چون جان می برآرد

□

صد جوی خون ز هجر گل روی خود گشاد

□

که نظر بر نمی‌کنم باری

□

فروزنده ماه و ناهید و مهر

□

که تا جان شیرینش در سر کنم؟

□

چرا برای رهائی، پری نیفشانند

□

گاه بر بالای سنگی بودمی

□

حدیث خویش با بیگانه گفتن

□

چون نشود شه چون نشود شه آنک تو باشی پشت و پناهش

□

اثری داد که نگذشت ز دردم آثار

□

هزار بار دل خود به دیگران دادست

□

به خوبی چه مایه سخنها براند

□

خالصی باید که بیرون آید از آتش سلیم

□

میان دایره‌ی روی تو ز نقطه‌ی خال

□

با یاد «هو»ست هوایم، وز خویش بی‌خبرم من

□

لیکن چو منت عاشق دلخسته کم افتد

□

زانکه با معشوق پنهان خوشتر است

□

از تو دین و دل و دانش دگر اسباب ز من

□

چه تفاوت کند ار زودترم باز آیی؟

□

شود سست نیرو چو گردد کهن

□

که ره می‌زند سیستانی به روز

□

هر چند نیم زیبا زیبات همی جویم

□

تا همچو گوی بی سر و پا می‌توان شدن

□

برآری نام سلطانی اگر درویش ما باشی

□

مانند تو موسی دلی مانند من هارون خوش

□

بهر خود شکل هلالی تا شود او را رکاب

□

بادت از خلد و آبت از کوثر

□

به هر چیز ماننده‌ی شهریار

□

که پیش اهل بصیرت بزرگ مقدارند

□

نشاط بازی ما، بیشتر ز ماهی نیست

□

تا ز مستی شیشه و پیمانه را گم کرده‌ام

□

ندارد یک سر مو در میان هیچ

□

حلقه‌ی زلف بر بناگوشت

□

ز الطاف خاص بود نه از لطفهای عام

□

وین پردها چه سود؟ که بر ما همی‌درند

□

ز خاور سوی ما نهادند روی

□

دگر روز پیرش به تعلیم گفت

□

ز کسی پرس که پیدایش ازوست

□

با زاهدان خشک مکن گفتگوی دل

□

روی چو ماهت شمع شبستان

□

تا کی به دست هر خسی من رسم چوگانی کنم

□

در نظرش ملک حیات و ممات

□

بهیچم بر نمیگیری ز درویشی و بی‌مالی

□

همان سایه زو بازدارد گزند

□

ف و ما اعتدی الا علی من یعتدی

□

میان لاله ونسرین و سوسن و عبهر

□

این سیل را به رطل گران پایدار کن

□

دود در دیده‌ی سحاب زنند

□

هر روز هزار منزل از ما

□

به خفت کشیدن ز خضم لعیم

□

بدو بردند، نظرم نامه این بود

□

ستایش خرد را به از راه داد

□

ز دشمن همانا که دشمن ترند

□

در حسرت حال مردگان است

□

بعد ازان پیمانه‌ی سرشار می‌باید کشید

□

در دام تو افتادم و از جمله برستم

□

که هست دلبر شیرین دوای خوی ترش

□

فتاح خیبر آمده ذوالقدة الشدید

□

به ره فکر و فهم پوییدن

□

مرغی ز قفس چون به گلستان تو افتد

□

چو دور عمر به سر شد درآمدند از پای

□

بخندید او و گریان کرد ما را

□

در بر گلخانه‌ی طبع تو خار است، ای حکیم!

□

گو مغان بر دیر بنویسند اگر باید نوشت

□

روی تو یک شعله زد کون و مکان در گرفت

□

ابوالفتح بیک از جهان پا کشید

□

همچون ز شب ثریا، یا خود ز میغ ژاله

□

بعد از این در پای خم، انگور باید دانه کرد

□

یکی گفتش از دوستداران، چه باک؟

□

شهد دریوزه کند ز آن لب نان شیرینی

□

مملکت رفته ز دست

□

نهاده بر سر نون خط تو نقطه‌ی خال

□

ز عشق روح و جسم خود ز سوداها شرار ای دل

□

زانسان که اهل حجت کردند حیرت از تو

□

راست پنداری درو رمزی نهان پیچیده‌ای

□

که ساکنان درت از بهشت بیزارند

□

فیا حبذا تلک اللیالی و طیبها

□

مدام آب بقم خورده زعفرانی خشک

□

دربهار و در خزان بر یک قرارم همچو سرو

□

خیمه برطرف حریم حرمی باید زد

□

برخیز و شرابم ده بنشین و به خوابم کن

□

خواب را کرده‌ام از دیده‌ی خود آواره

□

و گر خود به فضل و هنر ذوفنونی

□

هر جلوه که آن رشک قمر کرد، به جا کرد

□

نماند آب، جز آب چشم یتیم

□

چه بود فایده از چشم چو بینایی نیست

□

از صف دریاکشان آنگه مرا آواز ده

□

عیب وامق مکن و طلعت عذرا را بین

□

چون خلوت شب آمد چون شمع برفروز

□

کز عبورش صد خطر دارد لب و کام و زبان

□

از در خویشتن مکن دورم

□

ساغری چند بزن با لب خندانی چند

□

ما جمله دیده بر ره و انگشت بر حسیب

□

نمی‌دانم میانت نیست یا هست

□

شد ریشه ریشه دامنم، از خار استدلالها

□

شدست خون حریفان سبیل و خمر مباح

□

گرچه نیست آگاه آنکس سوی اوست

□

زیب قد چو منارت سازم

□

هشت قوت به خادمی برخاست

□

کز خانه تو را برون فرستاد

□

که پنداری از رحمتست آیتی

□

گاه نهان گشت و گهی شد پدید

□

صد دل به یکدگر چو شود آشنا، یکی است

□

گرفته است وطن بر لب چو کوثر تو

□

وز شاخ بجز حالت مستانه ندانیم

□

می‌کنم کاه فقط خواهش ز دستور زمان

□

به دستان کردن آوردی به دستم

□

دیرگاهی است که آماجگه تیر شدم

□

هر آن چه دیدم این نکته مختصر دیدم

□

که تو شیرین زبان دهن داری

□

قصری که چون حباب شود از هوا بلند

□

که از کمند محبت کجا توانی جست

□

دست رنگین و کف پای نگارین داری

□

رساند ساقی دوران به او شراب صبی

□

من بدین امید و سودا می‌برم صبحی به شامی

□

گفتا به دست آن که گرفت آستین من

□

ز بیچارگی چند نالی؟ بخفت

□

نه مردم ار بگذارم در سرای تو را

□

در تنگنای گوشه‌ی دل آرمیده را

□

ندیدم ناتوانی را کمان پیوسته بر بالین

□

برجه به کنار گیر تنگش

□

عزت و شان خود به جود نگاه

□

در پای خویش ریزش،روزی اگر بریزی

□

به خاک ما ز ترحم گذر توان کردن

□

وآوای درای شتران باز شنیدیم

□

سگش چو گربه به دیوار بر نمی‌آید

□

دست می‌مالم به هم تا وقت کارم بگذرد

□

چون بود کشته‌ی عشق از پس و پیشش چه خبر

□

هر لحظه ز صد هزار بیرون است

□

بود پیدا در رخش آثار علم

□

وآنگه من آشفته در رنج و خمار بوسه‌ای

□

هم پیکر مطبوع تو روحی است مجسم

□

که موجود کرد از عدم بنده را

□

با رخ تو شکل اشتباه ندارد

□

از باده برفروز به بزم آفتابها

□

گر نسیم نافه‌ی تاتار نبود گو مباش

□

گه چون کبوتر پرزنان آهنگ بامت می کنم

□

کرده صاحب جمع تو اطلاق مال سال پیش

□

پخته او بود و این دگرها خام

□

هر دل که در آن جعد شکن بر شکن افتد

□

وقتی رسد که گوش طبیعت بیا کنی

□

وان خاک، چون نسیم بمن بگذرد، هباست

□

خود را به یک دو جام به ما می‌توان رساند

□

سخن سرو خرامان بگیا می‌گوید

□

تا قیامت روی هشیاری مرا

□

ز التفات تو رو به آبادی

□

وز بهر خدمت او جوزا پدید کردی

□

کالوده مگس نتوان کرد قند خویش

□

که با خوب و زشت کسش کار نیست

□

چون کنم؟ او خفته و بخت رهی بیدار نیست

□

زمانه بر سر شورست در شب مهتاب

□

گر رهن شد بخانه‌ی خمار غم مخور

□

صحف فوق صحف دارم ورق زیر ورق دارم

□

کار جهان و خلق جهان جمله در هم است

□

تحمل بایدش کردن بسی رنج

□

با آینه روشن یا آینه گردان باش

□

نفس خود را کرده فاجر چون زن چنگی منم

□

همه نقش زیباش، روشن ظلامی

□

آزار به موری نرساندیم و گذشتیم

□

مقیم خانه‌ی رندی ز خان نیندیشد

□

صفت آن لب دمساز کند

□

زیاده از دگران یافت دیده‌ی نگران

□

برای خود درخت نیک بنشانید، من گفتم

□

که جان زنده‌دلی زیر هر قدم دارد

□

بر او گر بمیرد مگو ای دریغ

□

کارگر از کار شد و کار ماند

□

من و دزدیده نگاهی که به مژگان نرسد

□

چون سرو خوش برآی و لب جوبیار جوی

□

نه منتظر که رسید نسیه از بقاع شکر

□

سر رئوس امم تاج تارک اسلام

□

ترا بر آتش گبران بباید سوخت ایامی

□

چه دام ها که نگسترد خط مشکینش

□

آنچه در سر سویدای بنی‌آدم ازوست

□

پشت از چه خم کنی، که نهندت به پشت بار

□

ز خود به زور شراب شبانه بیرون آی

□

پیوسته وطن برلب دریا نتوان کرد

□

هم شاه‌سواران را بگسسته عنان داری

□

صد سکه زد تمام مزین به نام تو

□

در دل از کیسه چرا آن همه خارم کردی

□

زان که از خشت سر کوی تو بالین دارم

□

به دامن در آویزدت بد گمان

□

یا چنان کن که چنین روی به کس ننمایی

□

بس است آمدن و رفتن نفس ما را

□

و آب حیات قطره‌ئی از حوض کوثرش

□

نیست عجب گر ز شرف بگذرد از چرخ سرم

□

پامال عالمی شده چون خاک رهگذار

□

برت زانو زند، گوید: تو آغا باش و من اینی

□

چشمی است که بر جلوه‌ی تمثال تو افتد

□

خلیفه‌ی پدر و عم به اتفاق اعم

□

ز ابروی، گره نمیگشائی

□

به دریا چون موتور بر روی هامون

□

ولیکن بجز صبر باریش نیست

□

به غمزه‌شان بکشد خون برآستان فکند

□

مژه‌اش در محل فصادی

□

هم دام عشق دارد هم دانه آشنایی

□

زان که رهرو به صدای جرسی می‌آید

□

نهد بر دل تنگ درویش، بار

□

بر گل و سوسن، چکیده ژاله‌ها

□

چهره‌ی امروز در آیینه‌ی فردا خوش است

□

که آردم دل شوریده زان میان بیرون

□

به غیر کار او کاری نخواهم

□

چنین منزلی راحت‌افزا نصیب

□

کز گرد و گیای خود نگذاشتم الاالله

□

هم زلف کج مغبچگان حلقه‌ی گوشم

□

آمد به تیغ حادثه درباره‌ی امان

□

این هنرها، جمله از آموزگار آورده‌ای

□

هر شیشه دلی طاقت دیدار ندارد

□

بحکم آنکه دل خونچکان کباب منست

□

گاه اندر تاب ماند و گاه اندر تب بسوخت

□

که داد داوری اندر بساط دوران داد

□

تو کز کلوخ حذر می‌کنی، چه مرد نبردی؟

□

یک جا نمی‌نشیند شاه حشم نشینم

□

بپرسید کاین را چه افتاد کار؟

□

با مرهمی چنینم چون خسته می‌گذاری

□

دست چون موج به دامان کناری نزدم

□

در گرد سراپرده‌ی سلطان نرسیدیم

□

زان شکرهایی که روید هر دم از نی‌های عشق

□

آن دور مردمان دل آزار را بکش

□

ببینم تا: چو کار افتد مرا در کار من چونی؟

□

من که بر قلب جهان با تن تنها زده‌ام

□

یکتا و پشت عالمیان بر درش دو تا

□

فقیری کز گدایی نان ندارد

□

بست به هر مرز برف راه مضایق

□

وانکه این صورت نمی‌بندد ز معنی غافلست

□

خرقه‌ی پیروزه را زنار کرد

□

به دوش حور و غلمان شد روان زین عالم فانی

□

در تو مهدی امام خواهد بود

□

فلک به غلغله از برق آه شعله ورم

□

یکی بر سرش کوفت سنگی و گفت:

□

سنبل جعد بیفشان و جهان مشکین کن

□

که در هر گردش چشمی به گرداب فنا افتم

□

برلاله زن گلاله و برگل فکن کله

□

تو مگیر آن کرم وان دهش بی‌عددش

□

این دولت قرب به ز صد جان

□

به جای رطل و پیمانه، سرش زیر قدم کردی

□

سحری است که در نرگس شهلای تو باشد

□

گر از چنبر آز بازش پرانی

□

دلم بوی آن زلف مشکین خوهد

□

شنیده‌ای که ز یک شعر کینه‌ای برخاست

□

که خون خسته دلانش غذای بیماریست

□

با دو چشمت مثل از آهوی چین عین خطا

□

از پی آئین و عدل داور دوران نرسید

□

پیش او چون سر نهادی، باز پیشانی چه سود؟

□

چون صبا شرحی از آن زلف پریشان می‌کرد

□

مگس راندن از خود مجالت نبود؟

□

چندانک دور کرد دل اندر تسلسلش

□

مرا شیرازه کن از موج می زنهار ای ساقی

□

زانکه ما مطرب بازاری بازار توایم

□

که من پولاد را پولاد کردم

□

ولی زلال بقا زیر دامنش مضمر

□

کین چنین صید به عمری دوسه بازی باشد

□

بر پرده‌ی مطرب است گوشم

□

شیخ بودی و همچنان شابی

□

من از غم تو شادم چون بلبل از بهاران

□

ما از پل صراط همین جا گذشته‌ایم

□

زانکه پیوسته بود همره و هم زانویت

□

گوینده‌ی اسرار تو بس گنگ زبان است

□

ز عکس تیغ تو سطح زمین پر از جوهر

□

شادمانم چون تو دایم گنج آن ویرانه‌ای

□

نه دست آن که ز خوی تو جامه پاره کنم

□

که چند استخوان پی زد و وصل کرد

□

این جان جفا کشیده از یار

□

با خود اگر قرار اقامت نداده‌ایم

□

او راه برگرفته و ما گشته خاک راه

□

یا آنک کنی ویران هر خانه که می سازم

□

در مکر و زرق و شید به شیطان برابر است

□

مرا در حلقها جویی و همچون حلقه بربایی

□

بر زنده نظر کن که بری از دلش آرام

□

تا مجمل وجود ببینی مفصلی

□

مستی است که می‌زند به تیرم

□

که ز آغوش خود ای ماه، حصار تو کنم

□

زیرا که هیچ راهی بی راهبر نباشد

□

برای گلبن وصلش رها کن من و سلوی را

□

در این دارالعیار آن زر که پر معیار می‌آید

□

بر حیات و روش سواری یافت

□

کارکنان خدا در همه جا محرمند

□

مگر فیلسوفی ز یونان زمین

□

نیست حاجت که کس از مصر به روم آرد قند

□

گرد سر هر نقطه چو پرگار نگشتیم

□

گر هیچ نداریم غم هیچ نداریم

□

صورتها کالبشر خلقتها من شرر

□

کز گریبان فلک می‌کندش دامانی

□

گر نام و ننگ داری، ازان فخر عار دار

□

انتها در خواهش بی منتهای من نبود

□

ولیک امید ثباتش چنانکه دانی نیست

□

چون برفت از میان ما دو تنی

□

رخت خود بیرون ازین ویرانه می‌باید کشید

□

گر چین سر زلف تو در دست من افتد

□

این چنین گرم که گلگون صبا می‌آید

□

سر هاروت را هم بر زمین اندر چه بابل

□

هر کس قدحی در کف و ما کشته‌ی بویی

□

سرمایه‌ی ندامت از بام او پریدن

□

که تخم تو در خاک می‌پرورند

□

دستی فراخ باید در بذل زر گشاده

□

برهنه تن و مفلس و بینوا

□

سنبل کمینه خادم ریحان و عنبرش

□

باطن من صید شاه ظاهر من در گریز

□

نور بخش جهان ظلمانی

□

جای کسی کجا بود؟ چون همه جا گرفته‌ای

□

آن که همچون خاک ره کرد از تغافل پایمالم

□

تا نگویی که ز مستی به خبر بازآمد

□

چه میپرسی از دوره‌ی ناتوانی

□

در خواب نوبهار ز افسانه‌ی خودیم

□

کز برم رفت و هنوزم ز نظر می‌نشود

□

جان و تن او از همه بدها به امان باد

□

صراحی گردنان رابر زمین پیش تو پیشانی

□

زر برده و متاع تو اندر دکان همه

□

با قامت خمیده کشیدم کمان او

□

خداوند را شکر صحت نگفت

□

شکر او می‌کن که نعمت آن اوست

□

یا شب و روز بجز فکر توام کاری هست »

□

پایه‌ی من ز زلف تو نیست بجز مشوشی

□

درون عز فلک دارم برون ذل زمین دارم

□

در مرتبه‌ی باد شه نشان باد

□

زان گونه که بیرون نتوان رفت به کشتی

□

عاشقی کیش من و حسرت کشی آیین من

□

هزار دل ببری زینهار ازین دستان

□

گر شکری رسد به من همچو مگس برانمش

□

سحاب لل پاشد همی به سیمین خود

□

موقوف لب چشمه‌ی حیوان نتوان بود

□

وز دگر روی آخرت پنهان نمود

□

پایه‌ی دین و دول سرمایه‌ی امن و امان

□

هر گلی کت بشکفد بی‌خار باشد صبحدم

□

حرفی شنیدم از لب شیرین کلام او

□

زر و سیم در بند مرد لیم

□

آب سخن آن لبان چون شکرت را

□

چون عصای موسوی پیچان و من موسای او

□

بدان طرف چو رسیدی چنان بران که تو دانی

□

چونک ز سر رفت دیگ چونک ز حد رفت جوش

□

جان مسیحا زند خیمه برون از بدن

□

بر لب از « ان یکاد» جوابش نبشته‌ای

□

آن که در صورت زیبای تو حیران ماند

□

بیش ازین در خانه نتوان گوی و چوگان باختن

□

حرص قایم خواست کرد از پیل دندانی مرا

□

می‌شدم دیوانه گر از خود خبر می‌داشتم

□

ملکت مصر و همه خطه‌ی کنعان ارزد

□

گه سپهری شود پر از کوکب

□

تارک ارای قبایل یافت صراف نظر

□

برون جستی و پنداری همین بود

□

یکی نهاده سر بخت را بر ایوانش

□

یکی گفتش از چاه زندان، خموش

□

ندارد پر طاوسان پرستو

□

چو بازگشت به این منزل خراب ندارم

□

شکرت بخط مشکین تب آفتاب بسته

□

نمی‌بینم اثر از گلستانش

□

گران‌تر است ز صد جان هر آن چه ارزان است

□

که تقصیری نکرد ایزد درین صورت به نقاشی

□

بس جامه که صد چاک است از چاک گریبانت

□

بما فی فادی من بدور اکلة

□

عاشق آنست که بی پا و سر است

□

که قلم، بسته لب از نامه‌ی دیوانه گذشت

□

شمع فلکی هر شب پیش قمرت میرد

□

آنچه مقصود است آسان بازیافت

□

جام لبریز به کف از می رخشان دارد

□

به دوستی که ز جنت ملال داشتمی

□

نمی‌دانم چه سیل است این که یک سر ساخت ویرانم

□

زبانی دلاویز و قلبی سلیم

□

ناردان لب و رخساره‌ی چون گلنارش

□

چو غنچه بر سر زانوست خواب راحت ما

□

تشنه در بادیه چون بگذرد از آب زلال

□

حلقه زلفین خوبان جای دل

□

که از گرفتن آن کوتهست دست گمان

□

خاک نیرزد بهل، با همه کوچ و بنه

□

چشم افسون گر تو سحر طرازیها کرد

□

بیابان گرفتم چو مرغ از قفس

□

نه فتاد و نه شکست و نه فسرد

□

خراب می‌شوی، آباد می‌کنیم ترا

□

چو لعل او گهر از کان برون نمی‌آید

□

با صدهزار حسرت خرسندم از خرامی

□

می‌کشم تیغ زبان ورنه جفا خواهم کشید

□

با من خسته‌دل چرا این همه «لا» و «لم» زنی؟

□

صبر و آرام از دل عشاق مسکین می‌برند

□

بدین ره که رفتی مرا ره نمای

□

شوق جگر خوار تو آمده مهمان دل

□

که این غبار به دامان یار نزدیک است

□

باد شبگیری برآمد باده در ده ای غلام

□

للسری منه جمال للعدی منه ملال

□

کام جهان را چو کند پرشکر

□

به از سیب زنخدان تو گویی

□

وین غم دیگر که از بیگانگان می‌دانیم

□

وآنگاه صف صفه‌ی مردانت آرزوست

□

روز وصلت چون توان دیدن به خواب

□

پیوسته در محیطم، از آب گوهر خویش

□

کس سرو را نگفت که بندد چو نی کمر

□

هر که یک ذره تو را فرمان کرد

□

سی و یک سوراخ در یک دانه خشخاش کرد

□

زیر بارت زمین جگر خسته

□

دست فلک چه‌ها که نیاورد بر سرش

□

که بستر بود خوابگاه زنان

□

کار ایام، جز شکستن نیست

□

میان بحر حضور کنار را دریاب

□

خضر و ظلمت و سرچشمه‌ی حیوان بودی

□

زان آتش دهلیزی صد شمع برافروزم

□

چو عندلیب مرا صد هزار افغانست

□

به زبان شکر سخن که تراست

□

تا خاک آستان تو کردند مسکنم

□

لیله‌ی اسری شب وصال محمد

□

شکسته چون بنفشه گردن گل

□

می‌زند یک دور چون گرداب و از خود می‌رود

□

چون سهی سرو من آن قامت رعنا بنمود

□

پادشاهی می‌کند صیدی که صیادش تویی

□

دارای کامران سروسر خلیل ترکمان

□

به زورش از کف اسفندیار بستدمی

□

نه بخت آن که شبی جلوه‌ی جمال تو بینم

□

مده بوسه بر روی فرزند خویش

□

مرا چو چشم در اندازد از گریبان در

□

بسیار صبح آینه را شام کرده‌ایم

□

در تو پیوستم و از هر دو جهان مهر گسستم

□

گر باده بمانیم از آن چیز نمانیم

□

دادی ار عوج را خدا پسری

□

زلفت ار کمین سازد، دستیار ما باشی

□

تا ز آتش هجران تو در عین عذابم

□

وزین دو درگذری کل من علیها فان

□

نه فکندن توان ز پشت، این بار

□

ایمنی خواهی، ز اوج اعتبار اندیشه کن

□

از نفی برون رفت و باثبات درآمد

□

در زبان زاهدان بی‌خبر افسانه شد

□

مدح من گفتم و خلعت دگران پوشیدند

□

گفت: رحمت هم ازو جوی، که آشفته‌ی اویی

□

سرمایه‌ی سودای من آن حلقه‌ی گیسو

□

که اهل خرد دین به دنیا دهد؟

□

من جز سرشک گرم، بدامن نداشتم

□

مگر نسیم درین گلستان نمی‌باشد؟

□

برخاک درگه تو بماند نشان چشم

□

وزین شب چون مه روشن برآیم

□

عین فراخ دامن عون خدا سپر

□

شد به قامت ز استقامت راست

□

آب لب لعل شکرخای به من

□

که گویی به گل در فرو رفته‌ام

□

نزد همه همچو مال دلخواه

□

دم در بیابان چو مجنون زنیم

□

بیک دو جام دگر کار من تمام کنند

□

پس تیغ تیز در تتق مشک ناب بست

□

پایه‌ی اول نهاد بر فلک هفتمین

□

به کوی وصل می‌بردی ولی در وا نمی‌کردی؟

□

آلت خون سیاووشش ببین

□

به سرپنجه آهنینش بزن

□

او نوش لب و غمزه‌ی چون نیش ندارد

□

خرج بیش از دخل باشد در دیار زندگی

□

یاد لب تو بدرقه‌ی کاروان جان

□

چون چشم بسته گشت نباشد لقا دروغ

□

پی دفع حرارت تنگ گیرد شعله را در بر

□

مرد نادان ز مردمی دورست

□

زیرا که فردای جزا مشکل توانی دیدنم

□

همه نصیبه‌ی میراث خوار خواهد بود

□

تا به رویت کند منور چشم

□

به نیروی خورشید راهی برآید

□

جانرا شکری از لب جانان که رساند

□

هر که او همچون زنان رعنا بود

□

لباس سکون بر تن روزگار

□

وین چو مهرست در جهان کمال

□

جز ایمنی نیابی در نفس بی فسادم

□

ببخشای بر من، چه جای عطاست؟

□

کشتی اندیشه در دریای دل

□

گمان مبر که ترا با تو واگذاشته‌اند

□

ز دل جمال خیال و ز سرخیال جمال

□

بیا با من دمی بنشین سر آن هم نمی‌دارم

□

هرچه ما بی درمان را ز فواید رو داد

□

که دلت زبون مبادا! ز رقیب چون ز بینی

□

کاروان سحر از هر طرفی مشک نساید

□

ستیز دور فلک ساعد توانایی

□

جز گهر از سر هر سنگ به پایی نرسد

□

دگر نامد به هم چون قبله از خمیازه آغوشم

□

چشم حسرت در پی محمل بماند

□

کاش بگشایی و در سنبل رعنا فکنی

□

بر سر هم آن قدر شکر که در بنگاله نیست

□

به شرط آنکه آنروزم تو نیز اندر نظر باشی

□

هم دست تمنا را بر گیسوی پر خم زن

□

که سلطان به شب نیت روزه کرد

□

بسبزه، طائران در نغمه‌سازی

□

رخت هستی از بساط خاک آسان می‌بریم

□

مرغول گره کرده و کاکل زده شانه

□

گذشت حسن تو از حد و منتها ای دل

□

قدر ظلت چو آفتاب بلند

□

حدیث عشق رها کن، که سست پیوندی

□

خون ز بیداد تو می‌خوردم و می‌خندیدم

□

که بی ایشان بمانی یا بمانند

□

پسند آمد مرا آن خلقت و خوی

□

در خور بوس و سزاوار کنار آمده‌ای

□

سوی رندان در میکده پیغام دهید

□

دانی تو که چون است نه معدوم و نه موجود

□

برسد عرضه‌ای به سمع شریف

□

گر باشدش ز دانه‌ی خال تو چینه‌ای

□

بس که از ساغر می بی تو ملالی دارم

□

سلامی از من مسکین غمگسار بیار

□

تو با این روی چون خورشید همچون روز پیدایی

□

بی‌نسیم شوق، پیراهن دریدن مشکل است

□

و آه جگر تاب من صرصرآتش فشان

□

تا جغد طوطی خوار را در دیر ویران بشکنم

□

نسخه‌ی قانون تدبیر تو دارد در نظر

□

زان بر در تو ما را کمتر بود مجالی

□

وگرنه تا به ابد مستعد هجران باش

□

علی کساء نغطی فی دیاجیه

□

نهاد زود بر آن لعل آبدار انگشت

□

در چنین فصل بهاری هر که عاقل ماند، ماند

□

تشبیه ما بسنبل مه پوش کرده‌اند

□

گر سر موییم بنمایی بس است

□

که بود لنگرش از کوه حلم شاه گران

□

تو صاحب دولتی، در حال مسکینان چنین بینی

□

خود را نگرانی و جهانی نگرانت

□

فی الجمله تو را خبر نباشد

□

در باغ، هر که را نبود رنگ و بو و بار

□

خالی است از گلاب مروت سبوی گل

□

در خط از سنبل مشکین سیاهت کافور

□

وی فزون از جان و جا اقبال عشق

□

لاجرم چون گشت در جنت به ایشان متصل

□

منم هر لحظه از عشقت به حالی

□

اثری بود که در دامن سجاده نبود

□

یزک تابش خورشید به یغما برخاست

□

دزدیده می‌درآیی و پنهان همی بری

□

همچو ماهی در میان آب خوابم می‌برد

□

مشنو که غم از حادثه‌ی دور زمان بود

□

برقع صورت ز پیش روی جانان برگرفت

□

طمع نموده ره اینجا و برده از راهم

□

گر بوی او به من نرسیدی به مردمی

□

هنوز تشنه‌لب خون بیگناه انند

□

جهان درهم افتاده چون موی زنگی

□

که قلب خرد مرا هم ورید و شریانی است

□

بنهفته به ابر، چهر دلبند

□

خون روان گردد ز چشمم جوی جوی

□

مرا گفته‌ست لاتسکن تو را همدم نمی‌دارم

□

لب تقریر خواهد کرد اظهار

□

بازگفتم: تو نه آنی که به جایش باشی

□

ز رویت هندوی آتش پرستم

□

ور جهان بر من سرآید نیم جانی گو مباش

□

بی نردبان مهرش خورشید اگر برآید

□

نامه‌ی در رخنه‌ی دیوار نسیان مانده‌ام

□

عاشقان با بلبل خوش خوان هم آوازی کنند

□

نیست جز روی تو درمان چشم گریان مرا

□

بر رای او مدار نیابد جهان قرار

□

وگر سوار شوی، شمع خانه‌ی زینی

□

مستان جوان دامن کهسار گرفتند

□

کیت به روز میسر شدی جهانداری؟

□

بشام اندر، نهفت آن روز روشن

□

بگذار گوش را و سرانجام هوش کن

□

خویشتن را در خرابات افکند بی خویشتن

□

مکش ای دوست تو بر سایه خود خنجر خویش

□

هم به همت بی‌مثال هم به احسان بی‌عدیل

□

زهره را خود ببین چها گفتی؟

□

که زنده کشته‌ی خود را به زخم دیگر کرد

□

در بیابان غفلت افتاده

□

گهی از گله کشتی، گاه بردی

□

در پیش دیده کند مزارم را

□

پای دل شکسته بزنجیر درمبند

□

در حد وجود پا و سر بود

□

بهم خالداران دم از اقتران

□

زبده‌ی چهار عنصر متضاد

□

به هر که میگذارم قصه‌ی تو می‌گویم

□

ز آستان بگذشت و ما را خون چشم از آستین

□

به رفتن آسمانها را زمین کرد

□

جدا به سایه‌ی اشجار، فرد و مسکین بود

□

عیش را جز می و معشوق حرامست امروز

□

که یعنی چون زمین شو پست و بی‌هوش

□

کشتی نوحم اگر جای نیفتد به کنار

□

شد جهان بر من چو چشم سوزنی

□

از بهر عیش آماده کن، لعلی که مرجان پرورد

□

زمانه را نرسد دست جور و بیدادی

□

جز با تو دوستی نکند هر که عاقل است

□

آخر به کام خویش، نظر باز می رسد

□

عنبر ز سر زلف سمن‌سای بسائید

□

ز بس شنیدن گشته ست خلق را از بر

□

هرگز مرا نیامده دیگ طمع به جوش

□

روحی، که پاک بود، بر افلاک بر شود

□

آن که از خانه رهی تا به گلستان دارد

□

که یک روز جوز خرمن نماندش به دست

□

نکردندم بجز صبح و صبا، بوی

□

خرده‌ی عمرم که چون نقد شرار از دست رفت

□

زیرا که ما ز شرح و بیان در گذشته‌ایم

□

چنان باشد که من فریاد کردم

□

نصیب شد که رسد زان جهانستان به نصاب

□

مهد سلیمان بهل، مهر سلیمان تویی

□

زیر تیغت به زبان حالت زنهار نماند

□

نوبت به دیگری بگذاری و بگذری

□

فضا و دل و فرصت و کار، تنگ

□

ز هر یک درود دگر می‌فرستم

□

اگر باشد بدین خواری بگوئید

□

همه باشی تو هیچ شک نبود

□

چو سیل حادثه در بر و بحر شورافکن

□

از سواد شعر غرای منست

□

ساقی بزم گر آن نرگس مستانه نبود

□

گو بیا کز روی مستوری نقاب افکنده‌ایم

□

خاک، زندان تو گشت، ای مه زندانی من

□

تابرآید می خورشید لقا ای ساقی

□

پری روی دگر بودی چه بودی

□

بلک از عشق محنت دامش

□

چون سپند از فلک جهند اجرام

□

نباید کرد با ایشان درشتی

□

وز نی نوا نخیزد وقتی که من خموشم

□

به معجر غبار از پدر می‌زدود

□

بر باغ و بوستان شما نیز بگذرد

□

خون منصورم، خزان و نوبهار من یکی است

□

مخمور جگر سوخته را آب روان آر

□

نرخش چه گران باشد و چه ارزان

□

ز سیر عالم باقی به نعمت وافر

□

مگر آن شب که در آغوش و کنارم باشی

□

هرگز ندیده چشم جم از دور جام خویش

□

نوش می‌خواهی هلا! گر پای داری نیش را

□

تا به امسال خوش از بوسه‌ی پارین لبت

□

کاین مادر اقبال همه ساله نزاید

□

با این همه آتش نتوانم که نجوشم

□

ربنا و اغفر لنا ثم اکسنا ذاک الغفار

□

میر باقر کشیده پا ز جهان

□

نمی‌شد رام طبع کافر او

□

نمایان شد عطای او ز طومار خطای من

□

که تغییر نکند ملکت جاویدانش

□

حدیثم در دهانت هیچ در هیچ

□

دریا به ته رسید و سحابی ندید کس

□

که بجز قصد ما ندارد کار

□

یک لحظه بدر نخواهم آمد

□

بست ازین غم خانه رخت و کرد ازین منزل سفر

□

ز حالم گر شوی آگه چنان دانم که نپسندی

□

کز صومعه در خانه‌ی خمار نبودم

□

صبر کن کاین دو سه روزی به سرآید معدود

□

رهروان، کفش و کلاهت میبرند

□

که از چشم تماشایی برین گلزار می‌ترسم

□

بوسه بر دست نگارین نگاری که تو دانی

□

هزار جان و روان‌های غرقه مغمور

□

گفت هر فردی که بود از اشعث طماع رست

□

مرو دلیر، که بیرون نمی‌بری دانه

□

وز تباهی حالم چشم دوست حیران شد

□

عاقلان را کی زیان دارد که ما دیوانه‌ایم

□

سهل باشد ملک و سلطانی گرفت

□

چون شرر در نقطه‌ی آغاز بود انجام ما

□

بردارد از نوای خوشت نغمه‌ی هزار

□

که درو وصف کبریای تو است

□

سوز بیمار راست شعله نشان

□

نتواند ز چنگ غم، که ننالد بسان نی

□

به راستی کمر نیشکر نمی‌بندد

□

تا تو را مکنتی و دسترسیست

□

هست مرا از تو ای نگار همان سوز

□

بیرون در گذار و به این انجمن درآ

□

فالعیش قد تهیا والوصل فی‌التلاقی

□

تو داری دیدگان نیک خردک

□

شوید ز رخت غبار عصیان

□

سهلست گر آن نعمت و آن ناز نبینی

□

با دشمنان موافق و با دوست دشمنند

□

که صیقل ید بیضا سیاهیش نزدود

□

که تصور کند رهایی را

□

دل پر خون چو دادی، چشم خونپالا کرامت کن

□

پیروز کرد بر شه پیروز گون حصار

□

ز زلف او به دل من هزار تاب درآمد

□

برسد عرضه‌ای به سمع شریف

□

زان شب که نقل کردیم آن پستهای قندی

□

که مدعا طلبیدند از دعا جز تو

□

شرط آزادگی آنست که بر دوش کنی

□

تو که این حال نبوده‌ست تو را معذوری

□

همیشه خانه خراب هوای خویشتنم

□

عام را بار نباشد به سراپرده خاص

□

کلابه ظاهر و پنهان ز چشم قزازش

□

که خورشید را رو بینداید از گل

□

ننهادی به پرسشم گامی

□

سپاه بلا از یسار و یمینم

□

که تختگاه سلیمان بدست و حضرت راز

□

که هرگز کار جان از تن نیاید

□

مویه‌ی او چاره‌ی بیچارگان

□

ز پا فتادم و از دست برنیامد کار

□

نه بیم آنکه به آخر تباه گردد کار

□

غم خواری اتقیا شعارت

□

جز چشم تو ما را که برد مست به خانه؟

□

باور مکن که حسرت اورنگ می‌خورند

□

که یار با سر لطف آمدست و دلداری

□

ای گشته جان حسن تو را پیکر آفتاب

□

نغمه‌ی آزادی نوع بشر سرا

□

کز میان قلزم محنت کناری داشتم

□

در سایه این هر دو همه گلشکر آییم

□

برتر و خشک جهان شد بی‌دریغ آتش فشان

□

سروی نشسته بر لب جویی و سوسنی

□

هر شام فکر مویت تا صبح گاه کردم

□

پرده بردار ای که خلقی در گمان افکنده‌ای

□

برآورد فریاد و شد بی‌قرار

□

سر چو خورشید به هر کوچه و بازارش ده

□

تا بکندی ز غصه دیده‌ی خار

□

یک سر موی توام در شانه‌ای است

□

گوی را مانده در ته آب باران

□

به چه زحمت به بارت آوردند؟

□

این چنین خواب کجا خواهم دید

□

منشی الوری جیلا من بعدهم جیلا

□

اگر جان در تنش ریزند چون زهرش زیان دارد

□

از ریشه سرو رشته‌ی پیوند بگسلد

□

اگر چنانکه کشی تیغ انتظار مکش

□

مبدل گشته از اولاد آدم

□

نخستش داد زیب خسروانه

□

در دین خوبرویان کشتن رواست گویی

□

در دامگه عشقش بشکست پر و بالم

□

سجده کایزد را بود گو سجده گه بتخانه باش

□

کسی آدمی سان نخواهیم یافت

□

همه با نور پاک منتسبیم

□

همچو ابروی تو در باده‌پرستان پیوست

□

در باغ گل همی‌شکفد صد هزار

□

که برد طلعت او ظلمت از زمین و زمان

□

میبری، یا مبر، چه میگویی؟

□

تو خواجه‌ی مستغنی، من بنده مسکینم

□

نخست خانه‌ی دل وقف این دوگانه کند

□

که گل با رنگ و بوی خود نموداری است از رنگش

□

که عجب تنگ در آغوش نیاز آمده‌ای

□

چشم تو جادوانرا بر دیده خواب بسته

□

مرا گویی کجایی من چه دانم

□

بر سلاطین به سند اقبال مستولی مدام

□

آفتاب سپهر نه پایه

□

ترسم که نشان از دل گم گشته نجویم

□

اگرچه نیست کمانی به قدر بازویم

□

چون رهی زین کشتی بی ناخدای

□

بر خاک مرقدم کف خاکستری نماند

□

گمان مبر که مرا آرزوی خواب و خورست

□

که صد جان بخشد و یک جان ندارد

□

شد دور درین ولا نهالی ز جلال

□

با باد نوبهاری گفتیم اگر شنیدی

□

یا به یاران همه سر خط امان باید داد

□

صحبت یوسف به از دراهم معدود

□

همه شبهای او بود معراج

□

کز او بریده باد آشنای او

□

که باده آب حیاتست خاصه از لب ساقی

□

اگر رنگین اگر ننگین ندانم

□

چو موسیقار صد فریادم از هر استخوان آمد

□

درویش را چو دست بگیری توانگری

□

گر نهی پای طلب در حلقه‌ی مستان عشق

□

بر او بربشورید و گفت ای جوان

□

چو دیگران که چه رخسار دلستان داری

□

در کاسه‌ی سرها می غوغای دگر دارد

□

اسیر شوق را قصد تو مقصود

□

زلف شبرنگ تو نقاب بس است

□

سینه پیش خدنگ مرگ هدف

□

گوش کن: تا درنبازی مایه‌ی بازارگانی

□

که این معامله هم سود و هم زیان دارد

□

درون غنچه ببندد چو در مشیمه جنین را

□

از گل بسبزه‌ای و ز بامی بخانه‌ای

□

از تشنگان گریه‌ی مستانه‌ایم ما

□

گو برو با دگری گوی که من بیهوشم

□

مثال دل میان خون نبودم

□

شمشیر فتح داد به دست خدایگان

□

لبی چون لاله در بستان، رخی چون آتش اندر دی

□

بنام ایزد از این معنی که من لالم ز تقریرش

□

بدانستم اکنون که در باختم

□

خرمی مزرعه، ز آب و هواست

□

ورنه دلتنگ ازین عالم دلگیرم من

□

یا ز رخسار تو گویم که بجائی ماند

□

آفتاب روی تو پنهان بماند

□

خاتم حکم داد ایزد پاک

□

ز عقل بهره ندیدم، که دیو بود ندیم

□

آتش زدی به عالم از آن خال چون سپند

□

دمی پیش دانا به از عالمی است

□

کند پسته شکرریزی کند سنبل سمن سایی

□

ناله‌ی عاشق و فسانه یکی است

□

با پیکر تو ترک دو پیکر گرفته‌ایم

□

کجا آن گوش کان‌ها می شنیدم

□

به بخت همایون در بختیاری

□

چه دانستم که داغ سینه‌ی بریان من باشی؟

□

نقاش چمن صاحب وجه حسنش کرد

□

هرگز نبوده‌اند به عدل و سخای تو

□

ز مشغولی به مه پروین ندیدم

□

گل را به دست دیگری از باغ چیدن است

□

چشم گوهر بار من بین و ز عمان درگذر

□

گذرگاه نسیم از جعد جانان است پنداری

□

در گران لنگری فرید و وحید

□

مگر که بار دهندت درون پرده‌ی راز

□

صوفی صافی کجا غافل شود از های و هویش

□

از ما به قیامت که چرا نفس نکشتیم

□

چرا به مظلمه، افزون بمال و جاه کنند

□

چون گیاه خشک برکندی ز جا صرصر مرا

□

گهی که برسر خاکش چرا کنند سباع

□

ز بی‌صبری قیامت را نپایم

□

ایام شهادت حسین است

□

که باشد آستانت را مریدی

□

با خیال صورت او در نگارستان چینم

□

هل یطمن صحیح العقل بالغادی؟

□

گفت من سایه‌ی او بودم و خورشید این است

□

دانسته‌ایم قدر شب تار خویش را

□

علی الخصوص کسانی که خویشتن بینند

□

نعره‌ی عاشقان تو کون و مکان نمی‌کشد

□

سلسله ربط شهور و سنین

□

رنگیش نیست بیرخ یار بدیع جوی

□

خانه بر دوش ملک پادشهیم

□

ناگه به حسرت از نظر باغبان برفت

□

سینه بر سینه روی بر رو بود

□

ز هر سو بر او ره گرفتند باز

□

چه دریابد گرش نبود تحمل

□

بربوده دل و قرار عاشق

□

شمع قبایل مه گردون مقام

□

که همچو شربت شیرین خوشگوار کشی

□

مرغان بال بسته به سنگ ستم مزن

□

هزار حیف بر آن کس که بگذرد غافل

□

درآمد نور و ظلمت را به در کرد

□

سیصد هزار نرگس شهلا پراکنید

□

یک زمان حاصل دوران زمان می‌ارزد

□

حوض کوثر شاخ طوبی باغ رضوانم تویی

□

رایض دولت تو را رام است

□

جام ترا کیست؟ همدمیست یگانه

□

گذشتم از بر چشمش ولی به حال خرابی

□

عارفان را منتهای کام نیست

□

گفت: رو صبح آی، قاضی نیمه‌شب بیدار نیست

□

گشاده‌روی‌تر از راز می‌پرستان باش

□

چون شام در آمد بشبستان که بودی

□

زبانت گر بود زرین زبان درکش که من گازم

□

که کنندش سران به طول سجود

□

یقین بدان که از آنگونه نیز خواهش هست

□

در پی‌اش تا ممکنت باشد بکوش

□

لقد افتریت علی قولا زورا

□

سخت بی‌معنی بود صورت‌گری

□

از بال و پر خویش، پریخانه‌ی خویشم

□

ولی نمونه‌ئی از این تن نزار منست

□

بیم است که آسمان بسوزد

□

وندرین سفلی بساط کم ثبات پرخطر

□

به لطف و عذرخواهی وعدها داد

□

پی سواری او زیر زین زرین باد

□

عاقل آنست که اندیشه کند پایان را

□

که ز خورشید فزون است وز ذره کمتر

□

میان چار مخالف به اختیار مخسب

□

کاید شبی که شمع شبستان من شوی

□

جان را نتوان دیدن من جان خراباتم

□

شوقش به ره فکند شتابان تر از شمال

□

اکنون که برفت آتش، با دست پشیمانی

□

هر حکم که فرماید سر بر خط فرمان باش

□

الیس لهم فی القلب ضربة لازب

□

خبرت نیست که در کوی تو بیماری هست

□

تا سبک گردم، سبوی باده بر دوشم گذار

□

زانکه در عالم معنی دو جهان حائل نیست

□

تا چه مستی کردمی گر در شراب دیدمی

□

وزین صورت نشان صدق پیدا

□

خون مرا بریزی بر خاک در چو آبی

□

یک سو اسیر حلقه‌ی آن زلف پر خمم

□

چه جای ماه که خورشید لایکاد یبین

□

شبنم بنشست بر ریاحین

□

یوسف به زر قلب خریدند عزیزان

□

آن دو هندوی رسن باز کمند اندازش

□

اندک اندک خشک شد چشم ترش

□

تمشیت فرمای دهر از تقویت کردش روان

□

که عزم آن شبستانت ما را

□

کاین لعل را به خون جگر پروریده‌ام

□

که از خواجه مخفی شود چند گاه

□

زین عوانان که در زمان تواند

□

طفل یتیم را به گلستان که می‌برد؟

□

تاب در جان مار می‌افتد

□

کاندر دیار خویش بدیدیم یار نیست

□

هم خوشه‌چین خرمن او بود شیخ و شاب

□

کنون چون زاریم دیدی، ز بیزاری چه میگویی؟

□

تشویش من از قامت عاشق فکن تو

□

بر او معتکف بامدادان و شام

□

از پیش خاطر نگرانم نمی‌رود

□

دست دایم چون سبو در زیر سر باشد مرا

□

اینچنین صعب باشد و دلسوز

□

غرقه مقصود شدی تا چه کنی علم و عمل

□

من بر آنک مست و حیرانت کنم نیکو شنو

□

تیز شد لهجه‌ی گفتارم از آن تندی خوی

□

چون فقیران که گذرگاه توانگر گیرند

□

درختها همه سبزند و بوستان گلزار

□

چون بیضه‌ای نهی مکن آواز چون دجاج

□

هر کس که بگذرد ز سر آرزوی خویش

□

تو مپندار که او را خبر از بیماریست

□

درخت از جمال برگ، سر که ز لاله‌زار

□

نمای چهره شعریت و شعر تازه ببین

□

اگر بینی که من خاکم در آن کوی

□

بالای بلاخیز تو آشوب جهان شد

□

سیلی به دست خویش زند بر قفای خویش

□

من اگر هست و اگر نیست روا، می‌نگرم

□

قول و شرافت همگی از میانه شد

□

معتکف در کنج هر ویرانه می‌باید شدن

□

بر آب جو تهمت منه کو را نه ترس است و نه غم

□

مگر اشکوفه بگوید پنهان با گل و نسرین

□

که ازو خاست هر چه می‌دانی

□

که غمزه‌ی تو درآید به عذرخواهی من

□

احب لهم من عیش منقبض الصدر

□

بردن اینجا، همه را باختن است

□

در سفرها طالع ریگ روان داریم ما

□

از برای آنکه آب زندگانی خورده‌اند

□

هر دم که زنم به آه برگیرد

□

زیرا که دوی باشد غاری من و غاری تو

□

به چهر زرد و دم اشکهای عنابی

□

آه کز دوستی‌ات خدمت دشمن کردم

□

که بر می‌نخیزی به بانگ جرس؟

□

که دادت آب و رنگ و روشنائی

□

گرهگشایی دلهاست کار خنده‌ی تو

□

روز روشن در شب تاریش بین

□

روزی که مستی کم کنم از عمر خویشش نشمرم

□

اشتر باسر مجو در کاروان عاشقان

□

به تو گویی حوالتست این ها

□

مرد میدان قضا نیست کسی جز درویش

□

کسی به قوت بازوی خویش نگشادست

□

روز او را به آفتاب نیاز

□

صف هشت جنت به هم برزنیم

□

سبزه بگرد رخ گلفام برآمد

□

دشت همچون صحیفه‌ای ز رخام

□

افتاده میان ریگ سوزان

□

به دست قاصدی گفتا پیامش

□

که باده این همه کیفیت از کجا دارد

□

به خرمایی از دستم انگشتری

□

کب چشمم بکشد آتش بینایی را

□

موی تو تابیده مشک از بر گلنار

□

ز ریحان تو در خط رفته کافور

□

هم سیلی و هم خرمنی هم شادیی هم درد و غم

□

تلخ گردد دهنش گاه شکر خاییدن

□

پیرامنش ز آب روان بسته خندقی

□

که کاری با دل دیوانه دارد

□

اگر خواهی که چون پروانه پیش نور بنشینی

□

عجب مدار، که از چشم تو بد نهان شده‌ایم

□

این شیشه‌ی شکسته به راه کسی مباد

□

چون آن صنم سنگدل شنگ نگارد

□

کانجا که عشق آمد چه جای کفر و دین است

□

تا ز رنگش گشتم اطلس پوش من

□

ز ره چون گم شدی، منزل چه کردی؟

□

بر خاک در دوست ببین عزت و جاهم

□

به نافرزانگی گفتند کاول مرد فرزانه

□

بدین رنگ و صفا، بی رنگ بودن

□

ای بهار زندگی آخر تو شیدای که‌ای؟

□

زلفت بدستگیری اومید مستمندان

□

تو مه را نور بخشیدن میاموز

□

به هر سو رو بگردانی بگردانم به جان تو

□

همان بهتر که: گل دیگر نچیند

□

و گر نه چاره‌ی چشم بد استاره می‌کردم

□

نصرا و بالغ فی تمکین اعلائه

□

بدر دارد هلال در خم خویش

□

خندان ز طراوت جوانی

□

هر گل و لاله که از سنگ برون می‌آید

□

کز گل چو بنا گوش تو گشته‌ست لب جوی

□

شوره تو کی چرد ز ابر گهربار من

□

با لبت رازهای پنهانی

□

اینجاست که یارای فغان هیچ ندادند

□

کانچه عقلت می‌برد شرست و آب

□

دلسوزتر از هزار می‌نالم

□

چون کوه سر به دامن صحرا گذاشتیم

□

شاخ برگی بر کنار طاق ایوان یافتم

□

که ره برند به حیلت به بام خانه راز

□

دریا شد و محو گشت جیحون

□

خود چه بادی که ازین گوشه نداری گذری؟

□

غیر از تو ملول و آشنا هم

□

شهری تمام غلغله و ماجرای تست

□

دهر بی‌باک و چرخ، بی‌پرواست

□

پیش از پیاله دست و دهن آب می‌کشیم!

□

بجز ارباب نظر کز تو ترا می‌خواهند

□

به ترک زندگانی کس بگوید

□

ماهیان گویند در دریا که چه غوغاست این

□

ما در برش زاری‌کنان مانند کوس نوبتی

□

که مرا در پی او قوت رفتار نماند

□

زمین سخت نگه کن چو می‌نهی بنیاد

□

وجود، فارغ از اندیشه و نیاز کنیم

□

می‌شود عالم پریشان، گر پریشانم کنند

□

یاری کن و در بندگی یار فرود آی

□

شد جهان تیره رو ز میغ و ز ماغ

□

صیاد جان فداست چه زیباست آرزو

□

گفتم به هیچ کس که: فلان تندخوست؟ نه

□

در دور چشمش یک شهر مفتون

□

صاحب هنر که مال ندارد تغابنست

□

گردد ز شرم رویت قرص قمر شکسته

□

بیداری اگر در همه‌ی قافله بودی

□

با تو هر چند که بی دسترسی نتوان بود

□

همچنان آن دشنه خونبار آمدست

□

من بخسبم کنار بالین کن

□

با فروغ نور آن روی چوماه آری مرا

□

میکشان از بی خودی صدگونه غوغا کرده‌اند

□

نمی‌آید که رایت سرنگونست

□

حاجت من جز او روا که کند؟

□

دایم نسیم مصر به کنعان نمی‌رسد

□

وانگه چنین پریشان ما زان شکسته بسته

□

هر چند که سر داری نه سر هلدت نی دم

□

در عین نیست هستی یک حمله دگر کن

□

اندرین چند بیت کردم یاد

□

در لجه عشق تو چه پرواز نهنگم

□

نه کم از بلبل مستی تو، بنال ای هشیار

□

گل را چه قدر باشد در دست باغبانان

□

صد گره بر این دل مسکین زن

□

که نیست بی می و معشوق در زمانه فتوح

□

در مهر دل عبادت عیسی همی شنود

□

شب و روز ای قمر از شیوه تو

□

چو آن حضور نداری کز آسمان شنوی

□

حلقه‌های عجبی بود و شمار عجبی

□

تو ترک صفت کن که ازین به صفتی نیست

□

خنده، بیچاره ندانست که جائی دارد

□

نبض موجم، در تپیدن بیقرار افتاده‌ام

□

کز سر دیوانگی عیب زلیخا کرده‌ایم

□

جان حلقه شده به پیش آن گوش

□

قولغن اج قولغن اج بله کم انده دگرسن

□

خرقه‌ی او بر حرام انداختی

□

فریاد از یقین من و اشتباه تو

□

نگهی به خویشتن کن، که تو هم گناه داری

□

آنچه از رنج رسیدست به من پار، بگو

□

دهان خویش به ابر بهار نگشاید

□

بدان دو نرگس میگون پرخمار رساند

□

گاه برآورد همی آه سرد

□

گر چه ز پا درآمدم جان سرم به جان تو

□

گمان نبود که زینگونه بی‌نیاز شوی

□

درون خسته را دریاب و کار بسته را واکن

□

اموت، و احیی ان مررت علی قبری

□

هر لحظه به دیگریت رایی

□

آغوش باز کرده صلا می‌دهد مرا

□

لعل پیکانی شود فرسنگ در فرسنگ سنگ

□

پیش آ و مرنجانش من خانه نمی‌دانم

□

صد شور در سرها نهی ای خلق سرگردان تو

□

گر چه تو یاری دگر بر سر ما کرده‌ای

□

آهوی حرم را به خطا رم نتوان داد

□

نه آخر منم زشت و زیبا نگار

□

کاین آب و لطف هرگز در ماء و طین نباشد

□

دامان هر که را به شفاعت کشیده‌ایم

□

چون تو هستی هر چه مقصودست هست

□

بس دل و جان که چو پروانه‌ی نا پروا شد

□

این درد ما را جانا دوا کن

□

یا منزل معالی و معموره‌ی علاست؟

□

آهی که انتقام من از آسمان کشید

□

جم مرتبه‌ای، تاج وری، شاه نشانی

□

تو آن داری به جز خوبی که نتوان وصف کرد آن را

□

از غایت شهود فراموش کرده‌اند

□

خلوت بجز از خانه خمار نداریم

□

مردوار ای مردمان هان الرحیل

□

لب چون قند برگشا که سلام علیکم

□

کوکبش در هبوط یا شرفست؟

□

یعنی بلا نتیجه‌ی بالای او بود

□

به من رسید که کردی ولی به من نرسید

□

به ز دندان تو ای کان گهر مروارید

□

این آشیانه‌ای که ز ما یادگار ماند

□

ز لعلت جوهر جان می‌توان یافت

□

قد رضیت بما جری قلما

□

باده‌ای کو چو اویس قرنی دارد بو

□

که گر ز دور ببینی مرا، تو باز ندانی

□

تو در مشاهده آن دهان نوشین باش

□

ازین قیاس که آینده دیر می‌آید

□

دمش چو دم روبه و رنگش چو کهرباست

□

فلک و هر چه در فلک گوییست

□

که به آستین غبارم نرود ز آستانش

□

چو عقل نیست چونش می ستایم

□

در شهر مرا جان و سر من

□

کین چنین گویی نبردی تا تو چوگان باختی

□

دل خسته و بی حساب دیدم

□

کنون که چاره به دست اندرست چاره بساز

□

جادوی چشمش چنین نیرنگ داشت

□

نسبتی کرده به چیزی و تو چیز دگری

□

بزد آهی و در خانه‌ی خمار بسوخت

□

که نه زین نام و نه زان یک لقب بود

□

فظل دلیل العاشقین و ساروا

□

جان می‌دهیم و هم‌چنان از ما دلت خشنود نه

□

که سراسیمه‌ی گیسوی سمن‌سای توام

□

یارب به حق سیرت پاک پیمبران

□

جوابی داد کاین صنعت فن تست

□

نه یکدم، صبح و شامت می‌رساند

□

چو می ز جام فرح نوشد از خمار چه غم

□

جز مزید حلم و استظهار نیست

□

شمس و قمر دلیل تو شهد و شکر دلال تو

□

من از بیرون چو نقش پرده تا چند؟

□

فردای حشر معترفم بر گناه خویش

□

که بار نازنین بردن به جور پادشا ماند

□

از خال هندو آسا وز چشم ترک‌سانت

□

و گر خواهم که دل دزدم توانم

□

گفت طوبی لهم و حسن مب

□

ز آرزوی رخ چو گلنارت

□

بگزد ساعد و اصبع ز حسد زهره و پروین

□

وان کش توظن بری که تویی لمعه‌ی سراب

□

آب حیات دم به دم از چاه می‌کشند

□

خنک تنی که دل اول نبست و مهر نباخت

□

گر نکند وصل تو درمان من

□

به آهو نافه بخشد زلف پستم

□

زلف هندوت بلالیست بغایت میمون

□

تاکشان فرصت نیفتد در خلا

□

گفت خوردم دم او شرط بود نالیدن

□

کجا مرغ حرم را صید سازی؟

□

یعنی از عشقت گهی پروانه، گاهی عندلیبم

□

چون پس پرده می‌رود اینهمه دلرباییت

□

تیر و اسفند و بهمن و مراد

□

که: ای جان را به جای زندگانی

□

تا تو رفتی من ز حیرت سوختم

□

زانکه این دولت به فرق تاجداران می‌رسد

□

گل و گلزار مکن جانب هر خار مرو

□

پریشان گشته چون آشفته حالان

□

طوطی به میان لشکر افتاد

□

پادشاهان متوقف به در پرده‌سرای

□

ز آن سان زیان کند که جنون مر دماغ را

□

در دگر گونه گیر و دار آید

□

زانکه فارغ نشد از نقش تو نقاش هنوز

□

کی چنین تخم ملامت کشتمی

□

وی چکیده خون ما بر راه ره رو را نشان

□

چو یار آید ز در می‌کن حلالش

□

که سر همت ما بر سر زانوی تو بود

□

شادی مکن که با تو همین ماجرا رود

□

پشتم از بار حوادث، خم نیست

□

در دامن دل من نگرفته بود خاری

□

آتشی در جان پر جوشم فتاد

□

برق در زیرش براق افتاده است

□

ز آنک از این جانی نیاید جان مکن

□

که روزی خان ومانت را بسوزد

□

ترسم آخر گذرد عمر من از اهمالش

□

روان تکله و بوبکر سعد می‌نازند

□

آن طرفه غزل برخوان و آن مهر بزر بشکن

□

سوی تو بازگردد، اگر در چه افگنی

□

تبشی و منغر بدست از نقره و زر یافته

□

پر معاصی متن نامه و حاشیه

□

سجده کنم در نماز روی تو را همچنین

□

کسی در عاشقی دیوانه تر نه

□

ای دریغا که شب تیره‌ی هجران سر زد

□

که شوق می‌بستاند عنان عقل از دست

□

شکر بریزد از آن پسته‌ی دهان که توراست

□

خود لایق این معنی در شهر دبیری نه

□

با دو دم آورده بودش کار و بار

□

نفس او گبر یا جهود بود

□

کورد به سوی کافری رو

□

ناگاه به شمشیر جدایی ضربوه

□

زان فتنه که خفته‌ست به زیر کله تو

□

کاین جماعت را نشانی دیگرست

□

آفتاب ار نبود مه نشود نورانی

□

که من سرگشته و بی‌کارم از تو

□

آستین بر من دلسوخته چند افشانی

□

هم‌چو خورشیدی کفش رخشان شود

□

نور گیرد جمله عالم لیک جان را تاب کو

□

از چه می‌داری شب دوشم؟ بگوی

□

آن را به چشم مست تو تعبیر می‌کند

□

بینی و بینک موعد لن یخلفا

□

کشیده تیر مژه نرگس سپه شکنش

□

زینگونه به خون نگاشتن تا کی؟

□

گرد آئینه چینش بخطا بیخته است

□

جهانی گر پر آتش گر پر آب است

□

تو ندانی فعل آتش‌ها مکن

□

که ارزیدی بدین سودا زیانی؟

□

گلبنی در همه بستان مودت ندمید

□

شیبا، فحتی متی یسود کراسی

□

شب، بسوی خانه‌ها میکرد روی

□

اندام روشن تو ز خوبی و نازکی

□

معنبرست مشام صبوحیان ز بخور

□

در دغا و حیله بس چالاک بود

□

همره این کاروان خالق غفار بین

□

جهد آن کن تا کنی بیگانه را خویش، ای جوان

□

ماییم و بزم شوق و دهانی پر از خروش

□

فارق‌الخل عشرة الخلان

□

ز نامت نقش گیرد چون نگین گل

□

تا توانم صید کردن، گر به دست افتد شکاری

□

کان لحظه شب بود که نهان باشد آفتاب

□

آن روز که بر راهت دایم نظرم نبود

□

هر که باشد خوب و زشت و مرد و زن

□

گلم به دست ندادی، دلم به خار بخستی

□

که تار زلف خم اندر تو را چین داد

□

جز انعامت دری دیگر نداریم

□

ناگه این دیوار خواهد اوفتاد

□

چو دیر از کار می‌آیی، درست آی

□

ز عکس باده چو چشم خروس کن پر زاغ

□

تا گزارد امر رب‌العالمین

□

ما غافل از این نعره هم نعره زنان هر سو

□

از ناف روضه نافه‌ی اذفر به من رسید

□

رحمتی کرد اگر در حق من قاتل کرد

□

ز پا تحرک و از تن توان و از دل هوش

□

ز رنج خار، که رفتش بپا چو نیشتری

□

نام سلطان محمد از نامش

□

ما را شبی مبارک و روزی خجسته است

□

ترا مهمان ناخوانده به روزی صد هزار آید

□

سالش کن که راه آسمان کو

□

جام پر کرد و می به گشت آمد

□

که نماید به نظر خاک دری بهتر از این

□

دلنوازان جان من با دل فکاران این کنند

□

خون عزیزان بسان آب روان بود

□

دل من بردی و خون در جگر انداخته‌ای

□

و لنا القرقف فی بلبلة الاحداق

□

پس دعای خویش را چون رد کند

□

ذره‌ها و قطره‌ها را مست و دست انداز بین

□

رجب را بیست روز از ماه رفته

□

شوریده سری کز پی سودای تو افتاد

□

افکنده در مزاد لب نوشخند تو

□

بنفشه زلفی و گل روی و سرو بالایی

□

فردا که برون آیی رفتی و دگر تا کی؟

□

بانگ می‌دارند کای عاشق درآی

□

عالمی خون جگر بایست نیست

□

بر لب چشمه دهان می‌نه و خوش می‌کش از او

□

ز اهل حمایت چه دیدی؟ بگوی

□

مهری به لب از پسته‌ی خندان تو دارد

□

تا حریفان دغا را به جهان کم بینم

□

زین سخن جان در خطر دارد دلم

□

به خواری دشمنانش را ببر دست

□

جامه‌ی صوفی بجام باده‌ی صافی بشوی

□

در عقب زخمی و سیخی آهنی

□

چونک بی‌جان صبر نبود چون بود بی‌جان جان

□

نمی‌خواهد ترا، آخر نه زورست

□

نرگس به یاد چشمت رنجور و ناتوان شد

□

فتنه مشتی خاک زد بر خانه‌ی زنبور باز

□

که ملوک از در تو نان چو گدا می‌خواهند

□

بر گناه سخت بسیارم، خداوندا، ببخش

□

هیچ چیزی نیز الا بند و غل

□

سیر مهر و مه به حسن رای توست

□

آن رطل‌های می که به ما داد وقت تو

□

بروم بر گل و بر خار بگریم ز غمت

□

که زبان از سخن و نطق ز تقریر افتاد

□

یا رب مباد تا به قیامت زوال تو

□

جاه مفروش و اشتباه مکن

□

آه! از کجات پرسم: چونی و در چه کاری؟

□

چشم تو در چشم چشم بندان

□

مانده گشتند از سال و از جواب

□

کحل عزیزیم بود سرمه خاک پای تو

□

به سختی پخته دیگر خام گردد

□

کاندیشه از آن غمزه‌ی بی‌باک نکردند

□

چه حاجتست که من گویمت کجا بنشین

□

کشتی من نه همانا که به ساحل برود

□

روا گشت آنچه میجست از خدا دل

□

کارگشای مرسلین راهنمای انبیا

□

قطره ماند گرچه دریا شد پدید

□

میان بحرم و این بحر را کی دید میان

□

شاید ار بگسلم این بند که در پاست مرا

□

غیر متاع جفا مایه نیندوختی

□

چشم محبان روی حبیبان

□

ماند گرد آلود، مهر و دفترش

□

جهان جان ز عکس جام او هوش

□

هندوئی طرار نبود ور بود نبود چنین

□

مژدگانی ده که گوهر یافتیم

□

افتاده بودیم از بقا در قعر لا آویخته

□

خویشتن را به جمله بر بستی

□

با شاهد مقصود چنین گفت و چنان داد

□

محبت دگران شد بنا بر آن منسوخ

□

قصب السبق کمال تو شکرها دارد

□

کسی دیگر گرفتی، یاد می‌دار

□

نیست خود این ریش، تشویش منست

□

وانکه زو فهمی کند دیوانه‌ای صورتگر است

□

جز تو ار چاره گری هست مرا چاره مکن

□

باشد که ز ناگه در وصلی بگشایی

□

یا دل از زنجیر آن زلف عبیر افشان بکن

□

که نیست برگ و نوا بلبلا، شیدا را

□

گر که همسایه‌ی عقاب نبود

□

سرش پر خروشی، میان پود و تاری

□

چرا که شرط کریمان بود اجابت سائل

□

سگ‌بچه اندر شکم چون زد ندا

□

چونک بریزی بیا تا دهمت من نشان

□

که : هین! شبی دوسه بیدار باش، هان! دریاب

□

که آه سوختگان در دل تو جا بکند

□

خرد چو دید که آورد آتش تو بجوشم

□

گر بگیرد پای او گردم به سر چون دامنش

□

نتوان بلند پایه پریدن چو بال نیست

□

میغ پیدا آمد و آن حال شد

□

ز شوق تو یکی محکم نماند

□

چشم چه خوش برگشاد بر هوس خار تو

□

در نیاری ز جفا با من بیدل سرسنگی

□

تا تو نباشی به حضور ای صنم

□

هرکه سر فتنه داشت رفت و به کاری نشست

□

نشود باعث نکوروئی

□

رو، که به عمری قضای آن نگزاری

□

چو ویس دلستان باشد نشاید نام گل بردن

□

که بمالد یا بشوید با گلش

□

در من کجا رسد دی و آن نوبهار با من

□

بدین گونه سرشک من گواهست

□

که به جز خون دل و دیده ثمرها دارد

□

با چو من بد الفتی نا آشنائی حیف بود

□

گر آب و دانه‌ایست، بخونابه خوردن است

□

چون دیو برغم هم درلا و نعم رفته

□

هیچ هشیار نیامد که نشد مست اینجا

□

به کس در ننگرست از پای ننشست

□

دلبر بی‌کفو مکافات من

□

جلادت نمودن بر اشکسته‌ای

□

شعله‌ی نار خلیل انگاره‌ای از برق آهم

□

من نیز میدرم خط بیزاری رقیب

□

کاین چه ناهمواری و ناراستیست

□

ز چه خانه می‌نمودی به غریب کاروانی؟

□

ملک را چون تو بیادست بسی ملک آرای

□

کز کف عقلست جمله رزق حلق

□

او چنین پنهان ز عالم از برای ماست این

□

که سختست این چنین تیری و آنگه از چنان شستی!

□

نیک بخت آن کس که با وی جنبش جولان کند

□

به جنبش است زمین از هجوم لشگر دل

□

روح سبک ز بار محبت گران بود

□

از من آشفته‌ی بیدل چرا دوری؟ بگوی

□

دفن کن هر جا که خواهی والسلام

□

خط تو چون مویش از خمیر بر آورد

□

لب شیرین او خواند به افسون سوره والتین

□

ولی صورت ز معنی نور گیرد

□

بالای سرکش او چون سایه کرده پستم

□

هزار جان گرامی فدای جانانه

□

دو چشم بستن و در چاه سرنگون شدن است

□

دلم شد تیره، تا کی بردباری؟

□

عیب مکن که در جهان کس نکشد کمان تو

□

گفت چاره نیست هیچ از رگ‌زنش

□

بر دست مگیر مکر و دستان

□

هم به دلی کو نشان؟ ور به زبانی بگوی

□

من به حال دل گریه می‌کنم، دل به کار من خنده می‌کند

□

باز تاخطه چین مشگ فشان خواهد شد

□

رو ننماید بجان جمال حقیقت

□

از بهر کشتن ما هر ساعتی بینگی

□

مادر دهر ندانم به چه میزاد مرا

□

نوش کن این جام و مشو هیچ مست

□

دم ز درون تو زند محرم اسرار تو کو

□

قوس سیه کشیده‌ای، طوق هلال بسته‌ای

□

آتش عشق تو بر محرم و نامحرم زد

□

سینه آماج کن ناوک پران تو کیست

□

به سوی قبله پا دراز مکن

□

عجب دارم خلیل ار بت شکستی

□

بپای خویش چو در دام عشقت افتادم

□

نه پی کسپ‌اند نه حمال رزق

□

ز آنک اکسیر است جان را کان تو

□

دست و پای مستمندی بسته‌ای

□

تا جان نازنین ننمودم فدای تو

□

موج ازین بهتر محال است از زلال انگیختن

□

با من آنجا بخت بد، هم مسکن است

□

وز وجود جهان خبر یابیم

□

همچو بخت من دل سوخته در خواب چراست

□

کو به رخ همچو ماه و پروین است

□

جزای گریه ابر است خنده‌های چمن

□

حاجت نباشد او را رفتن به لاله‌زاری

□

ما کشته زهریم و تو تنگ شکرستی

□

رسم کجاست دم به دم آب زدن کباب را

□

بر طرف مهت ز مشک زنجیره

□

زر در کمر کشیده و بر کوه بسته‌ای

□

سوز عشقش همچنان از دار می‌یابم هنوز

□

یاری یاران دیگر می‌کند

□

دارالملام ما را دارالسلام گردان

□

ز معشوقان دل آزاری به دل نیست

□

که به کارگاه هستی تو همان و من همینم

□

جز جانب دوزخ صلازین محنت آبادم مده

□

در عشق تو چون دو چشم یک تن

□

که کشد کار ما به ویرانی

□

نعره‌ای زد، جامه بر هم می‌درید

□

گنج بود او در خرابی زان نشست

□

ور بگویم فارغم از خود بود سودا و ظن

□

برون از پایه‌ی خود نام جستی

□

شکرفشانی را نگر، شیرین دهانی را ببین

□

مرغ روح که به پیرامن آن پرزده است

□

غیر از قفس، ای مرغ گرفتار، چه دیدی

□

چون نبات ار بگذارد ز شکر هیچ مگوی

□

هر که در بحر بمیرد چه غم از بارانش

□

مهلتی می‌خواست نرمی می‌نمود

□

چند که از آب و گل بود پریشان تو

□

تا بیندازی ز پای آنگه به دستانم بری

□

که فارغ باشی از پند ادیبان

□

ای ستمت به از وفا آن چه نکرده‌ای بکن

□

هر که نزدیک تو آید، رسواست

□

هوش این بود که: پیش بگیرند راه راست

□

و او ساختی از بهر من سوخته جلاب

□

تا چشم زدم عشق ز دیوار برآمد

□

کتش تو شعله زد نی خبر دی است آن

□

چراغ خلوت شب زنده‌داران

□

زان که این سلسله صد سلسله مجنون دارد

□

در کار یار باش که کاریست کردنی

□

که ساخت خانه‌ی بی پای بست و بی بنیان

□

اشک باریدن در آن شبهای تاری

□

که از قمر بدرخشید رشته‌ی پروین

□

سوی کره‌ی خاک بهر اقتضا

□

بهر چه بودی خانه ویران

□

تو صد چون من به هر جایی و هر جایی سری داری

□

ور خموشم نکنی شعله‌ی عالم‌گیرم

□

نه به آن نوش لب سخن مشکل

□

نیست تو را خانه در حدود مکانی

□

به آخر بدانی که: دل در که بستی؟

□

پشه را بین کز غم شاهین بسوخت

□

بر رخ چون ماه او زلف پریشان خوش است

□

پای کوبان اندرآ ای ماه تابان همچنین

□

به سالها نشوند از دلم دو دیده بحل

□

پیش شمشیر بلا سینه سپر خواهم کرد

□

گلیم بخت کسی را که بافتند سیاه

□

تو گه باوج سمائی و گاه در بن چاه

□

ز یکی لاف چون زنی؟ چو غلام دویستی

□

بی جام مصفا نتواند که شود صاف

□

در عقیده طعم دوشابش بود

□

ز نبات و قند پر کن دهن و کنار مستان

□

بوی پیراهن چو آوردی ز اندامش مگوی

□

آهوی تو مست خواب خرگوش

□

به او عشق نهان خود چنین اظهار می‌کردم

□

زشتی رویت، فضا را تیره کرد

□

قصه‌ی شوق رها کردم و خاطر نگرانی

□

خلق می‌مردند و نامد نان پدید

□

شما یک مرد معنی‌دار از خمار بنمایید

□

شکر خشک بر ایشان بتر از گور و کفن

□

حی و قیوم نزد زمره‌ی حق

□

ره به نامحرم و محرم ندهم

□

رو که تو مست آب انگوری

□

پای ملخ به نزد سلیمان همی برند

□

دام چه حاجت؟ که کرد خال رخت دانگی

□

ایا نفحة الریح روحی فداک

□

بد بیندیشد بدرم اشکمش

□

یک سر مویی ز کفر ایمان مکن

□

ولی کارت چو زر خواهد شد آخر

□

هم بنده ساقی شو، هم خدمت ساغر کن

□

چه خوش بودی اگر یار من این مقدار دانستی

□

سائل فاتحه و یاسین است

□

چو بردی بی‌سخن جانم، دگر با من سخن‌داری؟

□

کس خرد درویشی آنگه شرم‌دار

□

طاق ابروی تو کمان بشکست

□

بدرخشد ز شرارش رخ همچون زر من

□

خود نمیدانم چه بیخست این که در دل کاشتی

□

زان که اینجا خاک را با خون مخمر کرده‌اند

□

جان نالان خود برآمد جسم چون نالش چه شد

□

چشمه‌ی آب حیوة رشحه‌ی لعل ترش

□

نخستین زهر در شکر شکستند

□

بود هنوز مرا میل صحبت یاران

□

آمدندی مستمندان سوی او

□

که گندم را دهد آب از غمام او

□

چو عشق بازی و سیکی خوری و خواب کنی

□

چندی پی آن رفتی، چندی پی این باش

□

تا دم صبح قیامت ز قیام افتادم

□

بخنده لب بگشا و شکر ز پسته بریز

□

بر مهر تو چون دل نهد این عاشق آهی؟

□

مگس چگونه تواند گرفت شاهین را

□

وقف در شرع ما بهایی نیست

□

درآ در آب جو و آب می‌جو

□

بنویس در آن لوح که از طور فرستی

□

من یک جهان بلا را خود اختیار کردم

□

که بود از شیره‌ی جانم غذای چشم خون‌خوارت

□

خیالم است که در جامه این منم یا تو

□

کزیشان نیز ما را رنج بودست

□

ما فتنه‌ی نوک قلم نقش نگاریم

□

تا که صبح صادقش پنداشتند

□

که نیابند مر مرا عسسان

□

قدم را راست می‌نه، تا نلغزی

□

هم زهر ز دست تو دهد نشه‌ی تریاک

□

به سنگ جور چو آشفته آشیانش کرد

□

به تو از خویشتن یابم رهایی

□

نباشد ز من طرفه دیوانگی

□

شب بخفتی با سگان در کوی او

□

ناوک سر تیز او جانم بخست

□

ما پاکتریم یا دل و جان

□

نگاه دار، که بر سیل می‌نهی بنیاد

□

وان که خسبید در آغوش تو بیدار نشد

□

مهیمنا به رفیقان خود رسان بازم

□

شمع مثال ار سرم برند نمیرم

□

او با یکی چراغ بیاید زره به در

□

بیار باده که چون باد می‌رود ایام

□

هر کسی را کی رسد گنج نهفت

□

بنما جمال و بستان دل و جان تجارتی کن

□

چو در گفتن بمانی زخم خوردی

□

که به کام دل ما خنده‌ی مستانه زدند

□

کار جلاد نباشد زدن خنجر ناز

□

در کوی وصال آخر این خانه دری دارد

□

شامش رضا بجویی، صبحش نیاز داری

□

سرخ کی ماند درین حالت کسی

□

که درد عشق درمان برنتابد

□

چه خورد یا چه کم کند مگسی دو ز خوان تو

□

با چنان خرمهرها بس رایگان پیوسته‌ای!

□

خم ابروی تو اعجاز پیمبر دارد

□

آن که از وی غرقه صد گونه طوفانم توئی

□

اگر می‌روی کاروانی خوش است

□

درد دردی به من رها کردند

□

نخواند بلبلی بر شاخساری

□

آلتی کو سازدم من آن شوم

□

من عاشق فلانم تو فتنه را مشوران

□

نفس را بر شعور این کن حث

□

هرگز اندیشه نه از بیش و نه از کم دارد

□

گر نشود زبانه کش تیغ بکش مرا بکش

□

آن زمان در سخن آیم که به گلزار رسم

□

درافگنی سخن من بدان میان که تو دانی

□

که ما ز چشم بیفکنده‌ایم طوفان را

□

هر پختگیی که هست خام است

□

که تا رهانم جان را ز علت و بحران

□

هر دم بخیزد از سر کوی تو غلغلی

□

که سر به سر همه جان است زیر پیرهنش

□

بازش آرید خدا را که صفایی بکنیم

□

عروسان چمن را بست زیور

□

ز پسته‌ی دهن خویشتن نشان چه دهی؟

□

مانند شکفته گلستانی

□

سر او با حق بپیوست آن زمان

□

گرم رو را خود کی یابد نیم گرمی سرد کو

□

دولت تیزست شمشیری چنان در گردنی

□

که به سودای رخت جامه درانند هنوز

□

چون ز درون علم کشد آه شراره بار من

□

مرغ از دام و ماهی از شستش

□

طریق دلنوازی از جهان برخاست پنداری

□

مه دو رخ بر خاک ره آن جاه را

□

هلالی عنبرآسا می‌درآرد

□

دور بگردان که من بنده دوران تو

□

زان کیمیای مقبلی درده، که جان می‌پروری

□

تا خلق بدانند که کان نمکستی

□

جان صد صاحب دل آن جا بسته یک مو ببین

□

کعبه خانه به کوی او دارد

□

ایشان زتو خرخری خریده

□

انکار چون کنیم چو این کار کرده‌ایم

□

تا نباید غصب کردن هم‌چو نمر

□

گفت مرا ز بام و در صد سقط از زبان تو

□

که جهان دارد از یکایک بهر

□

الا سری که سجده‌ی آن آستان کند

□

در بغل لاله سنگ ژاله نهفته

□

بجوی و جر، گل خودروست بسیار

□

نباشد گل به هر وادی که راغست

□

افق دیده پر از شعله‌ی خور بود مرا

□

کور را زانچه اگر صد عالم است

□

برفزوده‌ست از مکان و لامکان ای عاشقان

□

یقین می‌دان که خود را رنجه کردی

□

کاش برای سوختن زنده کند دوباره‌ام

□

میشود کور از خجالت چشم خون‌افشان من

□

خداوندم عزیز و نامور داشت

□

فراغ خاطر خود کامه‌ی دوست

□

کایندم نماند طاقت قطع منازلم

□

که پدید آمد ز بالا آن کرب

□

چونک از هجران گذشتی لیل یا ایام کو

□

چو بید نو بهر بادی نلرزد

□

هر که را سلسله‌ی موی تو دیوانه نکرد

□

تو محو خویشی و من محو تاب و حوصله‌ی تو

□

هر کو نهاده باشد باری دهان برین لب

□

چو خامان درد دل با خامه گفتن؟

□

هر دو عالم باخته بی یک سخن

□

هیچ نشان شه و گدا نتوان کرد

□

ملولی گوشه نه بسیار برگو

□

هران کس را که نطقی نیست لالست

□

کز یک کرشمه می‌شکنی صدهزار من

□

که داد مرتبه خسروی سیاهی را

□

بی‌روی چو خورشیدت چون شب گذرد روزم

□

ولیکن دور دار انگشت از حرف

□

که کس برون نبرد ره مگر بنور درون

□

چون نظرشان مست باشد در دول

□

زود چشمش را ببند و بهر او تو دار زن

□

درون بی‌نفاق از کشوری به

□

بار فلک نمی‌کشم، از کرم سبوکشان

□

نه سراسری و خرگه نه غم سرو کلاهم

□

وندر آن کس که بدانست و طلب کار تو نیست

□

لقب آن هوای جنبان باد

□

بنده‌ی رویش خداوندان همه

□

سخن بندگان شاه جهان

□

ای طرب و شادی جان گلشن و گلزار تو کو

□

عدل نبود کجا کند کس حکم؟

□

که جانش بر لب از شیرین لبی بود

□

مرغ جان آمد و گرد سر او پر زد و رفت

□

که سحر دزد و شبانگه عسس است

□

زیر هر برگ آن چراغی خوش

□

خورشید تو در عقرب و پروین تو بر ماه

□

گفتن طوطیست که اندر آینه‌ست

□

صد قامت چو تیر خمیده‌ست چون کمان

□

دست بر هم زنیم و در گذریم

□

که یوسف دل جمعی فتاده در چاهش

□

از سگان سر آن کوی حسابم مکنید

□

ترک دو عالم شناس اول تکبیر او

□

محرمی نیست، تا بنالم زار

□

روضه‌ی رضوان جهنم باشد و راحت عذاب

□

زان لب همچو انگبین افتاد

□

آن کو چنین رنجور شد نایافت شد داروی او

□

همی بینم ترا، لیکن چو میجویم نه پیدایی

□

وز نرگس بیمار تو یک قوم در آزار

□

شرط انصاف نباشد که مداوا نکنی

□

ز مرگ رستی اگر بشنوی بشارت عشق

□

بالا چو توغ افراشته، روز یلی یللی بلی

□

اگر چنانکه فرو شد دم سپیده بکام

□

هم‌چو وقت صبح هوش آید به تن

□

پیش او مرگ و نقل یا بودن

□

گردنت زند گر سر ز آستانه برگیری

□

این چه معنی است که آن صورت نیکو دارد

□

دمت را با دم عیسی برابر می‌توان گفتن

□

همه آشوب روزگار من است

□

عزم داری که دلم را سپر خویش کنی

□

با سر زلف تو پیداست که اصلش ز ختاست

□

هر زمان کوه به سیماب فرو پوشد یال

□

از سجود درگهش ای وای او

□

کار چو مشکل شود جنگ به از آشتی

□

حالتی از من که صد رحمت به مجنون کرده‌اند

□

که ایمن گشتم از مکر زمانه

□

بنده خود را از آن میان به تو داد

□

دل ز پی پرده همی گشت زار

□

کشتگانرا در میان خون بجوی

□

گشت او لابه‌کنان و اشک‌ریز

□

دوش ز گلزار او هر چه بچیدی بگو

□

ترا، آن توبه بشکستم دگر بار

□

هر نفسی که می‌کشم شعله به دشت می‌زنم

□

شود به جانب من شعله‌کش ز صد قدم آتش

□

گهی ز سفره‌ی درماندگان، ربائی نان

□

صد محنتش به عشوه گری در میان کنی

□

نه عوض یابی و نه همتا مرا

□

ابر را زار زار گریان یافت

□

در مسند عدل و داد خندان

□

بگذر ز جان، تا که ببینی لقای دل

□

جانی به ما توان داد، کامی روا توان کرد

□

هجر می‌گوید بلی اما بامداد منست

□

این، غذایش آه بودی، آن سرشک

□

مفلسی، از خان و مان افتاده‌ای

□

ای بت مهوش تو چرا برداشتی از ما دل

□

مهمل و ناکوفته بگذاشته

□

تو عاشق نقش آمدی همچون قلم در رنگ شو

□

رسی از آفت انگیزی بفات

□

پیمان همه با گردش پیمانه ببندند

□

چه جای آن که به سوی خودم کنی آواز

□

نه نصیحت گوش کردی، نه پیام

□

چه لطیف می‌نمایی! چه شگرف می‌برازی!

□

تا نمیرد کی به جنت ره دهند ادریس را

□

پس حساب کشتگان عشق را کی می‌کنی

□

چو گوشم رست از این پنبه درآید های هوی او

□

که دو روحند و در هوا طیار

□

هنوز چهره معشوق در حجابستی

□

گر ببیند همه‌کس وای من و وای همه

□

به هر چیزی که روی آرم درو روی تو می‌بینم

□

عزیمت را نخست اندیشه باید

□

نسبت پسته تنگت بشکر می‌کردم

□

که ز دمهای تو جان یابد موات

□

در دیده اندرآید صورت شود یقین

□

نه هراشکی چو جیحونی، نه هر چشمی چو دریایی

□

گهی ز گردش پیمانه‌ی تو سرمستم

□

هزار نکته دیگر که مشکل است بیانش

□

این حقیقت، مپرس ز اهل مجاز

□

چو عنقا رفته، عزلت گیر گشته

□

ژنده‌ی برچیده‌ام بهر کفن

□

دردی اندوه خورد عاشق و قلاش شد

□

خلق را مسکین و سرگردان مکن

□

هش دار! که از نظر نیفتی

□

خواب خوشم حرام شد، باده‌ی خوش‌گوار هم

□

گرانی حرکات خمار از آن پیداست

□

کودک مگر نبود، کسی کو پدر نداشت

□

بیتی دو شعر گفته شد از روی اختصار

□

نبود ورای وصل بهشتی رخان نعیم

□

امتحانها از تو جمله شرمسار

□

در عالم غیب شد پریشان

□

وقت بخشش چرخ دریا دستگاه

□

که نکردند تیربارانش

□

موقوف ایما گردنی از نرگس خون خوار تو

□

برو بگوی بدرزی که رهنمای من است

□

که قران در مثلث خاکیست

□

محتسب بهر چه بر شیشه زند سنگ مرا

□

تا بدیدم چون قمر در کژدم است

□

زان سرکشی نمیرد نی زین مراست مردن

□

معیار عیار آسمانست

□

ما را و خود را بیش از این آزرده و رسوا مکن

□

که زد بر چرخ فیروزه صفیر تخت فیروزی

□

کار ما تزویر و ریو و رنگ شد

□

کو بود در زمانه درین علم بی نظیر

□

آزاد شدن ز بند تقدیر

□

که پرم از تتو ز ساران تا قدم

□

خارش چه افتد از وی در چشم‌های کوران

□

این بده تا مگر آن بستانی

□

درد مرا به نیم شکرخنده چاره کن

□

افسانه‌ی روزگارم از وی

□

از محنت ما خبر ندارد

□

رو که تو محمود عصری ما بتان سومنات

□

جایگاهی سازدت در زلف یار

□

او در طلب و هوس نمی‌آید

□

نای منی هین مکن از دم هر کس فغان

□

که در آن عرصه گم شود کونین

□

پیشی گرفت عشقش بر عقل پیش بینم

□

سرو سهی را قد دلجوی نیست

□

به زیر پای تو مردن مراست پایه‌ی اعلی

□

به یاد باده‌ی دوشینه هرسه مست و خراب

□

توئی تعبیر و این خوابیست روشن

□

از میان قفلها بگزیده بود

□

بسوز و پاره کن و بردران و برهم زن

□

پیروز شاه عالم عادل خطاب تو

□

تقصیر تو بخشند و عقاب از تو نخواهند

□

تو کمان ستمش خواه بکش خواه مکش

□

بهر دنیا بر او نیست سکندر محسود

□

درزمان بانگ مرگ برخیزد

□

بسته زناری و بگشاده کفی

□

دل من مانده و آن خال، دو ناکرده گناه

□

وز باده باقوام برگو

□

چون حوادث باز گردد یا چو اقبال اندر آید

□

بالای دانه حلقه‌ی دام بلا ببین

□

که پیر صومعه راه در مغان گیرد

□

عشق مجنون سلب بر آن برود

□

گر میان هر دو بنشانند عادل داوری

□

چه خبر باشد از احوال گرفتارانش

□

روز و شب بد خر در آن کور و کبود

□

چون صوفیان جان را این است سر ستردن

□

رای عالی بر امتحان آشفت

□

گرهی باز از آن جعد گره گیر نشد

□

به تو در طمع نیفتم ز تو هم تو را نخواهم

□

چو لاله گر رخ او چتر آل بگشاید

□

ذره‌ای نور آفتاب منست

□

دست من گیر و دل خسته بدست آر مرا

□

گویند مگو که بیش از آن است

□

آن گوهر جانی را آخر ننمایی تو

□

کانجا همه چیز نیک ارزانست

□

که تا نظر به من افکنده دردمند شدم

□

لشگری تازه برون از حد و اندازه رسید

□

از بهر خدای را بگریید

□

گند مستی خراب می‌باید

□

باری از همنفس خویش چه می‌نالد نای

□

چارمیخ معده آهنجت کند

□

تو دلالی سوی بازار می‌رو

□

بگو در وصف تو دری همی سفت

□

آتشی بود که در خانه‌ی میخواران زد

□

عشق یوسف بر زلیخا چون کشید انگشت نیل

□

کمتر کنم این فغان بسیار

□

نه سزاوار آن چنان جاهست

□

خوش دلم کین قصه از جان گفته‌ام

□

کاو را هلاک خنجر مژگان نمی‌کنی

□

پاکم از خویشتن پسندیدن

□

که از انعام عامش ممتلی نیست

□

سپر انداخته‌ی تیغ دو ابروی توام

□

عیش با آدمی ای چند پری زاده کنی

□

هر که را پیش رو هدایت اوست

□

باز نشناختست روز از شب

□

چه کردم که با من مسکین طریق وفا نسپاری

□

اندر آنجا زر و سیم و خمره‌ایست

□

ببین این اشک بی‌پایان طوافی کن بر این طوفان

□

اگرچه بود از این بیش بی‌نظام و تباه

□

روی تو ای خوش لقا، قبله‌ی اهل نظر

□

سر و طوبی قد گل روی بهشت آرای من

□

بروز کوشش و تدبیر، آرزو کردیم

□

وی ابر زفت در بر بذل بنان تو

□

زانک اینجا قلب گردد کارها

□

این است چاره‌ی تو چو جانان پدید نیست

□

تا آتشی در می‌زده در خنب‌ها پا کوفته

□

به لب و چشم گلعذاران باد

□

یکی ز کنج زنخدان او فتاده به چاه

□

تو ره بادیه را بیهوده سر خواهی کرد

□

بود گدا، دولت شاهانه داشت

□

کهربا را چون عقیق از خاصیت گلگون کنند

□

چه باشد گر رسی روزی بفریاد گرفتاران

□

در بیابان نزد کوهی خفت تفت

□

به بینیشان درآورده مهار او

□

خداوند ما را ز ایزد تعالی

□

من از شکسته سر زلف او شکسته‌ترم

□

مژه‌ها تیغ در آن قافله خوابانیده

□

به هر مجلسی روشنایی مکن

□

جز طلعت تو که می‌بباید

□

تا که شربت باز گیرد زودتر

□

تو آن گنجی که در ویرانه‌ی دلها وطن داری

□

صورت چرخ بدیدی هله اکنون جان بین

□

آدمی و بهیمه هر دو یکیست

□

آن که در حلقه‌ی زلف تو پریشان نشود

□

که این طریقه نه خودکامیست و خودرایی

□

کز ناله‌های زارم زحمت بود شما را

□

به سرت گرچه ترکتاز رسد

□

نسبت روی تو زانرو بقمر می‌کردم

□

کسپ مردم نیست این باران و میغ

□

کو کند از خاکساری درهم این هنجار من

□

ذکر اقبال تو بر اوراق گردون می‌نبشت

□

جز آب تیغ حسرت آبی نداشتند

□

مهر دل من گشته فزون از تو چه پنهان

□

که رهزنی تو و من نام پاسبان دارم

□

رز را یکی ز سینه و نی را یکی ز پوست

□

بگرفت و غافلست که ارقم گرفته است

□

کیش مغان تازه کرد قیمت ابرار برد

□

یک طرفی آبم از او یک طرفی نارم از او

□

جز که در زلف شب پریشانی

□

بهل که برق بسوزد تمام خرمن من

□

چگونه طعمه ز دست گدا قبول کند

□

وی کرده لبت پنهان در تنگ شکر بوسه

□

مایه‌ی کافور خشک و عنبر تر یافته

□

ما برین در بتمنای شما آمده‌ایم

□

عقل از سر شرم از دل می‌برد

□

سرد باشد عاقلی در حلقه دیوانگان

□

مردم به سوی مزبله و جیفه نپوید

□

که شام اهل محبت ز پی سحر دارد

□

این نرگس خون خوار که دارد که تو داری

□

زمن دریغ نیاید سری که در قدم افتد

□

خداوندیش را تا مرغ و ماهی

□

هفت اخگر یک شرر اینجا بود

□

هر پود او به جهد جدا کرده از روان

□

می‌کند شرح بی‌زبان یا ظریفون فافهموا

□

در منی ده شراب تو بستست

□

که بر دل حسرت بسیار و طاقت اندکی دارد

□

مرا هم هست جانی کز غرض خونخوردنست امشب

□

سلامت من مسکین بدان سلام ببرد

□

به مراد دل خود مکرمتی فرماید

□

بگیر داد صبوحی ز باده‌ی طرب انگیز

□

مستمر و مستقرست از ازل

□

ساقی باهشانی و آرام بی‌هشان

□

چنان کز وی به رشک آید روان بوعلی سینا

□

آفاق پر ز نافه‌ی تاتار می‌شود

□

در آیینه‌ی چهره پیداست گوئی

□

ز خرابات به جایی مبر، ای یار، مرا

□

کمر در خدمتت بربسته جوزا

□

کین دم آهش بشنوم از دور جای

□

در جلوه‌ی خودنمایی آمد

□

حیرتگه صد هزار حیران

□

هر پشت که پیش تو خم گرفته

□

دیده گشادم به تماشای تو

□

سخن با ماه می‌گویم پری در خواب می‌بینم

□

خدنگی که هیچش کمان برنگیرد

□

کز قرابات نفور و ز وطن مهجورست

□

رمزی چنانکه دانی رازی چنانکه دانم

□

بل جنون فی جنون فی جنون

□

مرکب بی‌مرکبی را رام کن

□

کان فشانی چو با کرم سازی

□

خود به دست خویشتن دام سزای خویشتن

□

که زلفش را ندیدم هرگز این مقدار آشفته

□

من به امیدم کنون، تا فرصت آن کی رسد؟

□

هر روز بی‌نواتر و بی‌برگ‌تر چراست

□

هر سرمویش رگی با روح داشت

□

سر ز پا و پا ز سر نیکوتر است

□

من افسانه خزان گویم زهی رو

□

بی‌لفظ جانفزای تو از نی شکر نخاست

□

در همه شهری عزیزم من که در چشمت حقیرم

□

از آتش دل پیش تو چون شمع گدازم

□

ولی اندر نبی پیدا نماید

□

می‌ببرند تا بپیوندند

□

مگر بخون شهیدان ضرب تیغ فراق

□

برگ سیماهم وجوهم اخضرست

□

تا تر و تازه بمانی جاودان

□

بر کله گوشه‌ی زمانه سپرد

□

جلوه‌ی طوبی نگر، سرچشمه‌ی کوثر ببین

□

کز رشگ آتشش نزند در پر آفتاب

□

می‌روم این راه، کو هم به دری می‌کشد

□

ماهست اگر چنگ زند ماه به خرگاه

□

یاری او کردم و یارش شدم

□

زلف تو کمندوار می‌پیچد

□

گل دهدم در مه دی بلبل گلزارم از او

□

آرزوهاش در جگر نشکست

□

کز گدایی در میکده سلطان شده‌ایم

□

لطفی به من نمای که مخصوص من بود

□

تو او را گشته چون جان او تو را تن

□

ز بر کشیدن خورشید و مه پشیمانست

□

سخنش تلخک و شیرین لبکش شکرکی

□

بر کنی اندازیش اندر وحل

□

نی مرد شدی پدید نی زن

□

آیین کدام دوستانست

□

فرش است فلک بر آستانم

□

ماه رویت چراغ هر محفل

□

بدان دو زلف شکن بر شکن بباید گفت

□

جز به یاد مجلست نا داده و ننواخته

□

سبزه‌ی سیراب را بنگر چو نیلوفر در آب

□

جان به عشق تو مایل افتادست

□

چند از این چند از این بار تو

□

که ترا جای لاف و مشغله نیست

□

ور به جای باده زهرت داد در شکرانه باش

□

منه ز دست پیاله چه می‌کنی هی هی

□

آه! ار عنایت او غم خوار دل نباشد

□

خرج جودش ز قاف تا قافست

□

همچو من نرگس سرمست خراب افتاده

□

هین بیفشان بر سر ما فضل و نور

□

وگر ویران شد این تن جمله جان شو

□

که سبلت برکند ایام هر ده روز یک یک را

□

که میان من و او کار به پیغام افتاد

□

سال دگر که ماه تو در هاله میرود

□

آستان را بوسه باید داد، اگر بارش نباشد

□

یتیم‌وار برو جان به ماتمت بنشست

□

گرم رو سوزنده و سرکش بود

□

وان اثر دارد که او در بی‌نشانی بی نشان شد

□

نظری دگر به سوی رخ یار سروقد کن

□

زانکه نانت را نه زن بیند نه مرد

□

پیر بنشیند و آن گاه جوان برخیزد

□

یکی که مایه‌ی رشگ هزار دشمن بود

□

هر بلا و محنت و درد دل و زاری که هست

□

گر ز جاه خویش در عالم بساطی گستری

□

که بیش ازین مخروش ای درای هرزه درای

□

هست عقلی چون ستاره‌ی آتشی

□

آن زهره بابهره سیاره ما کو

□

که آنچه گفتی ار خشک نیست تر بفرست

□

ای لب باده نوش تو نشاه فزای عاشقان

□

میان آتش و آبیم تا خدا چکند

□

زیرت که احتیاط نکردیم راه را

□

در جهان اوفتاد شور سپاه

□

زانک کوته‌نظران قدر ندانند او را

□

سیصد و شصت منزل افتادست

□

برد این کو کو مرا در کوی تو

□

ز غیبت تو دمی بود و صدهزاران آه

□

تا شرف بخت جوانت دهند

□

سر حق بر ورق شعبده ملحق نکنیم

□

سالها رفت و همچنان خجلست

□

سیمرغ گزید پارسایی

□

چنین که زلف تو بشکست قلب لشکر دل

□

سر مبند آن مشک را ای رب دین

□

ما را به وفا چه می‌فریبی تو

□

غم مخور تابحانه معمورست

□

یک سلسله را بهر ملاقات گزیدند

□

ز ممکنات سبک باری گران باران

□

کو در پی گوشمال ما نیست

□

عقلها نیز هم برین بگماشت

□

از سر تربت ما مهر گیاست

□

در میان جان تو گنجی نهان آید پدید

□

او بزند چنگ طرب ساز نو

□

زیر قرب و بعد ازین زرینه طشت

□

تیغ زدن شغل تو، کشته شدن کار من

□

بجای او بت توسن سواری کرده‌ام پیدا

□

کجا پرسی نشان من؟ که هست از نام من ننگت

□

جهانی کامل آمد خود به استقلال و تنهایی

□

ورق الطیور شوقا توجت کاقماری

□

هر کسی چیزی همی‌چیند شتاب

□

ز آنک کسی خوش نشد تا نشد از خود نهان

□

ناقلی باید تو نتوانی که خود بیرون بری

□

پا بر سر سریر سلیمان نهاد باز

□

من ز جمال آن پری کسب کمال می‌کنم

□

نگردد ذات او روشن ز آیات

□

ناید از آسمان به هیچ زمین

□

زنده دل شو زانک مرگت در قفاست

□

گرم بر آتش سوزنده برخیزی و بنشانی

□

در صفای صحن رویش آفت هر مرد و زن

□

در جهان سرو و سوسن آزادست

□

هم لب جان بخش تو چشمه‌ی حیوان دل

□

بیدار شو که خواب عدم در پی است هی

□

پنهان کن از رقیبان دست حمایلم را

□

که این حدیث هم از احمقی و کم‌دانیست

□

زیندست چو از پای فتادیم چه تدبیر

□

دایما باشد به دنیا عمرخواه

□

فها الیها جانب و جانب الی الجنان

□

که ترا این چنین همی باید

□

نه شام تیره هجران ز پی سحر دارد

□

درین فکرم که چون خواهم فکندن چشم بر رویش

□

رویی، که خروش از جگر لات بر آورد

□

جان چو کامل شد طراز جامه‌گو هرگز مباش

□

از دو بیرون نیست جان ما همه

□

هیچ کسی از تو در جهان نشکیبد

□

آفتابی ماهتابی آتشی مومی بگو

□

چند از این رنگ فتنه آمیزد

□

یک عمر ازین تمنا خون در جگر توان کرد

□

دماغ و کبر گدایان و خوشه چینان بین

□

سپید و سرخ و سبز و آل و زرد است

□

هرکجا گرد خلافی خاسته

□

بهر صفت که تو دانی تدارک دل ما کن

□

دام زفتی خواهم این اشکار را

□

ای بوی خوشت پیغامبر من

□

به رویم چه رنج دراز آمدست

□

دیرگاهی است که سر داده بدین شمشیرم

□

در گردن صد خسرو زرین کمر انداز

□

از دوستان بیگانگی آن آشنا را می‌رسد

□

باز بر پشت روزگار نبشت

□

گو نوا از من شب‌خیز بیاموز امشب

□

همه دلها به جان پذیرفته است

□

چو نان ریزه کنونم ز خاک ره برچین

□

دست گهر گستر طغرل تکین

□

زخم مرهم می‌گذارد، درد درمان می‌دهد

□

در کار رنگ و بوی نگاری نمی‌کنی

□

دانم که نانوشته بخواند مشیر ما

□

بامنش باز می حلاله کنند

□

افکنده دو صد سلسله بر یکدگر از موی

□

تا نبیند درگشا را پشت و رو

□

ای یار نکوعذار خندان

□

در دل و چشم صبر و خواب نماند

□

که در دل شب تاریک روشنایی داد

□

صورت نمی‌بندد دگر نازی به این فرمودگی

□

آنکه بر گیرد دل خود در کجا خواهد نهاد؟

□

کیسه‌ی بحر و کان کند پردخت

□

گه نوای پرده‌ی عشاق زن

□

صومعه بتخانه گشت خرقه چو زنار شد

□

تا نگرد سوی سماوات من

□

با کلک تو تیر فلک انگشت گزیده

□

هر سر مو شدم آماده‌ی آزاری چند

□

اساس او به از این استوار بایستی

□

آن خواجه، که سر جمله‌ی این رنگ رزانست

□

پوشیده لباسهای سیمابی

□

ای شمع شبستان من غمزده برخیز

□

زین تسلسها فراغت یافتست

□

ز پرده‌ها به تجلی چو ماه مستوران

□

جان به عرض سرشک پالودست

□

لبت را آب حیوان آفریدند

□

از آب و خاک مهر و محبت بنای دل

□

منشان بر آتش خویش را، ایدل، که کار ازینگ شد

□

وجه روزی از کجا چون بوالحسن محبوس شد

□

مشک در دامن یکتائی والا می‌ریخت

□

خونم آن قدر ندارد که تو دست الایی

□

آتش کن آب او را در در و گوهرش زن

□

دل شب همچو رخ روز شود نورانی

□

رشک آیدم به عالم عشق از صدای خویش

□

سرت گران و حدیثت کنایه آمیز است

□

هم سبک انداخته شد بار گران گشته‌ی ما

□

نیست در ملک آسمان و زمین

□

ولا اصبوالی قول اللواح

□

سایه را نبود بگرد او گذر

□

کان فلانم خار خواند وان فلانم یاسمین

□

کاب و رونق درین زمان دارند

□

که کردگار نگیرد به صدهزار گناهش

□

به تماشای جمالت در و دیوار حریص

□

بی‌دلیلی پر دل دانا نباید رفتنت

□

بنشاند عزای پایدارش

□

دست بیرون کرد شاه و خورد زود

□

آوازه‌ی این همه گمان چیست

□

تا برآیند شهیدان نباتی ز کفن

□

قدر دولت این چنین باید شناخت

□

یک باره می‌توانم کردن ز جان کناره

□

کارم به یکدم ساختند آن فتنه در بزم افکنان

□

آه می‌کردم و آن آینه زنگار گرفت

□

تا خرج کند چو نقد معهود

□

ریحان تو خادم گلستان

□

بسمل ایشان دهد جان را سبیل

□

من از شکل و نشان گویم زهی رو

□

که آن صافی سخن محبوس دردست

□

تا علاج سردی سودای خام من کند

□

صحبت گذاشتم ز تماشائیان شدم

□

کین لاله در آن چمن نباشد

□

تا کفش با جود و بخشش آشناست

□

همچو آن یک دم که اسمعیل داشت

□

بگو تا خود چه کار است از مهمات

□

آن توست آن هله بستان بستان

□

و امروز بدیده نقش فردا

□

باید از جان هدف تیر ملامت باشد

□

به تیز ساختن آتش نفاق تو کرد

□

گر سر در آن دو زلف چو پرچم بر آورد

□

کجا درگذارد به گوش این سخن را

□

کی دست دهد آرزوی بی زر و سیمان

□

در میان راه بی‌گل بی‌مطر

□

همه گرگان شده از خجلت این گرگ شبان

□

آن کسان کز نیاز ناله کنند

□

فکر کار دل کنم یا روزگار خویشتن

□

علاقه دل و پیوند جان بردم و رفتم

□

در غم روی خود این فرهاد مجنون گشته را

□

چرخ و خورشید را به قدر و به رای

□

غصه‌ی پیوسته ماند، چون کنم

□

تحفه از نقد سحرگاهت دهند

□

پشت مرا چو دال دوتا می‌کنی مکن

□

خویشتن خوار می‌نپندارد

□

سالها فرماندهی آفتابش می‌دهند

□

چه‌ها که مادر ایام کرد در دو ولایت

□

تو توانی که به هم جمع کنی نیل و فرات

□

چنگ عشق تو رباینده‌ترست از شاهین

□

هندوی آن نرگس ترکانه می‌گرداندم

□

چونک لاغ املی کند یاری بیار

□

بیا حوالی آن چشم پرخمار بجو

□

آن همه برگ و نوا دانی که آنجا از کجاست

□

تا دامن پاک او به چنگ آمد

□

خیز کاین راهگذر خانه نگردد هنوز

□

که او در وحدت جزو است سائر

□

خورشید عکس گوهر پر کلاه اوست

□

خون دل نوشم تو پنداری مگر کان باده است

□

آری ز پی شکر به کار آید گفتار

□

از نان و شوربا بشری را فطام کن

□

دولت از نامت دهان سکه خندان یافته

□

کز بهر چه بر طرف بناگوش تو افتاد

□

کشید در خم چوگان خویش چون گویم

□

دم نیارد که زند پیش لب خاموشت

□

صبر ایوب و زندگانی نوح

□

طوطی آتشین زبان دیدی

□

او به پیش آن خران شب کاه ریخت

□

چراغ است او چراغ است او چراغ بی‌نظیر است او

□

که ره جور جابران بسپرد

□

مردان فتاده از نگه مردم افکنش

□

من اضطراب به بزم از برای این دارم

□

روز نخستین که تو گویی:«الست»

□

گیتی که تو پیروزترین شاهی

□

هم چو خورشید او یکی زیبا پسر

□

که حریف چو شکر می‌آید

□

نان پرستی رو که این جا نیست نان

□

مرا اگر بدهد پادشاه صد دینار

□

که دانا تا به نادان فرق دارد

□

کان زلف مشوش دگر آلوده گرد است

□

لب لعل و دهان تنگ ترا

□

نومیدیم که جانم از آن درد خسته شد

□

پیوسته دو تا مانده از حسرت بیماران

□

هی کجا بودی به دریای خوشان

□

لا تبرح عندنا فتامن

□

روز بهمنجنه یعنی دوم از بهمن ماه

□

عشق از پی شمشیر تو دارد سپری چند

□

هر نگه را گنهی می‌دانم

□

یکی گردد سلوک و سیر و سالک

□

روزی دم خوش از دم او برنیامدست

□

بر سردیوانه آمد در نثار

□

که هنگام پیری بود ناتوانی

□

گر یکی گویی در آن چوگان بدو

□

شرع منکوب و ملک منکوسست

□

اقلیم آن و این را یک جا مسخرش بین

□

که من میل نگه زان نرگس مخمور می‌بینم

□

رحمتی بر دیده‌ی بیدار ما

□

در جهان گفتیی که تازه و نوست

□

بر سر کوی تو از بهرنشست آمده‌ایم

□

ورنه گاوان را نبودندی خوران

□

عاشقان را ننگ باشد بند راحت‌ها شدن

□

قطره‌ای هرگز بدو پیوست کو گوهر نشد

□

رشته‌ی الفت ز هر چه بود گسستیم

□

چون شنیدم کز غرض گو حال من پرسیده‌ی

□

اکنون نمی‌توان، که ز بام او فتاد تشت

□

مشتکی جو به نزد او بنهد

□

عاقبت با خاک رفتم والسلام

□

نگه کردم چو جام جم نباشد

□

لعل لب او به بوسه خستن

□

کس ازو در حسن نیکوتر نداشت

□

دامن مطرب به احترام گرفتم

□

که ایوب تو را صبر اندکی نیست

□

در ادراک تو حالی می‌فزاید

□

یک درم سنگ نان خویش نخورد

□

معبرم همه زلف تو می‌کند تعبیر

□

که امشبان هم باش تو مهمان ما

□

به سبو ده می خوش دم که قدح را بشکست او

□

نام سیرت داد آنرا نام طالع داد این را

□

یک نفسم هوشیار اگر بگذار

□

تواضع کردنی زان نرگس پرکار فهمیدم

□

نامش به زبان نمی‌توان برد

□

روز بارش از عداد پرده‌داران درست

□

این چه سودای محالست خریدارانرا

□

زانکه اصل تو برون از نفس توست و جان توست

□

مستم کن و دزد را فنا کن

□

که درحال موش اجل برنمیزد

□

چشم امید مدار از مژه‌ی خون خوارش

□

به جولان آن سوار گرم جولان دیر می‌آید

□

ز یک استاد و از یک کارخانه است

□

امید رستگاری یوم‌الحساب را

□

از سنبل تر نقاب کرده

□

زین دو آموزند نیکان و شرار

□

عکس رخ خوب توست خوبی هر مرد و زن

□

گرچه در اندیشه‌سازی بارگاه

□

که بر تیغ محبت سپر انداخته‌ای

□

بس فریبنده است بازارت چه بازارست این

□

حدیث رقت این دیده‌ی بیدار بنویسد

□

خاک روبند اختران به جباه

□

پیش ایشان هر دو، کردم رهبری

□

آنچه میان عاشقان بند قبات می‌کند

□

امروز اگر خواهی آن چیز دگر برگو

□

نام آن نه علویان را آب نهاد

□

خضرش لقب به چشمه‌ی آب بقا نهاد

□

به استقبال یک میدان کمند صید بندش را

□

رود ز انجام ره دیگر به آغاز

□

در چه اندازی و کس به که نگیرد او را

□

جان پرور جان و دلبر دل

□

دور کن آلت بینداز اختیار

□

کای ز تو جان یافته اشخاص من

□

کیست کو آتش در این آتش زند

□

یا به عمر خویشتن قانع به یک بادام باش

□

کاری مکن که بر رخ ما در فرو کنند

□

عهدش بشکن زود، که پیمان بشکستت

□

شعله‌ی او فعل آب دجله و جیحون کند

□

پادشا را آرزو می‌کرد آن

□

آن بت دلبر هشیار کجاست

□

پیش و پسش اختر چون ماکیان

□

خود که آوردست و کی باری به من ناورده‌اند

□

هر که را بویی از آن زلف پریشان باید

□

کاب دو چشم از برون راه درونم گرفت

□

اگر به سینه رسید، ار به جان سرایت کرد

□

چند بخت مرانژند کنند

□

جانرا فدای جان تو کردم بجان تو

□

خصم چون نبود چه حاجت حیل تو

□

یا می کهنه کی داند ساختن ز انگور نو

□

رونق وحی ایزدی بردست

□

بندگی اهل صفا کرده‌ام

□

به آن امیر سرافراز کامران برسان

□

سر زلفش مرا گفتا فروپوش

□

تا گرد رزمگه بزدایی گلاب خواه

□

نیستی با من شما را هیچ کار

□

هزاران ساله درمان برفشاند

□

پرده دری و دلبری خوی وی است خوی او

□

حقا که گر آن حیه ترا جبه گذارد

□

ز بند زلف تو زنجیر گردن شیرم

□

هودج یوسف نمود فتنه ز کنعان رسید

□

دیگر حضور قلب نباشد خطیب را

□

که پیش مردمک دیده می‌نشانندت

□

بر طرف خورشید مشکین هلالی

□

نشتکی شکوی الی الله العمی

□

بگزین ره سلامت ترک ره بلا کن

□

چه گفت گفت زهی سایر از نفاذ تو باد

□

شیشه هنگام شکستن به صدا می‌آید

□

معشوق را به عاشق خود در مقام ناز

□

که: در سر بغیر از خیالی نداشت

□

معدن در و گهر بی‌سرب و بسد نیست

□

چون برین در کشد آن ابلق چوگانی را

□

تو را رواق زنقش و نگار چون ارم است

□

تا خود که را سوزد عجب آن یار تنها آمده

□

آنکه در سایه‌ی او روز ستم شد سپری

□

که بعد از رام گردیدن، خطاکاری است رم کردن

□

آئینه‌ی خاصی ز مه روی تو دارد

□

زین قبله که در نمازم آورد

□

صنعتت بیخ نوبهار بکند

□

زانکه در راه محبت کس نیابد منزلی

□

طبع شاهان دارد و میران خموش

□

وعده آن خوش لقا را بازگو

□

به لاژورد بقا بام چرخ اندودست

□

می‌زد به جانم آتش آهی که می کشیدم

□

هر پری خانه که در روی زمین خواهد بود

□

رخ و زلف آن معانی را مثال است

□

تنگ چون حلقه‌ی زره کردست

□

کی بود در خاک شارع در پاک

□

از بس که به خون بگشت خون گشت

□

خرمن هر کی سوختی گشت بزرگ خرمن او

□

مجد دین آن به سزا بر ملکان بارخدای

□

گفت از طلوع طلعت عاشق گداز من

□

گفت ای عاشق بیچاره تو باری چه کسی

□

کس دوست را چگونه فریبد به مال دوست؟

□

غرامت را به جانی ایستادست

□

وانگاه از درست رخم کرده سکه دق

□

حلقه‌مان در گوش کن وا بخش جان

□

و آن نقش‌های مه که نگنجد در این دهن

□

اینک ما را ز خیار آتش وزنی جستست

□

کس شنیده‌ست قوی کشته‌ی بیمار بود

□

بازش نشانده است ولایت بر آسمان

□

زین بیشتر نبودی بدمهر و بی‌ارادت

□

باز بفزود قدر مسند و گاه

□

همچو زلف ار بودمی یک شب در آغوش شما

□

قوموا شرب الصبوح، یا ایها النائمین

□

گفتا که شوم طالع در وقت زوال تو

□

خاک اندوه و آتش غم بیخت

□

زان که در سینه بسی سوزش پنهان دارم

□

که از طرز نگاهش فتنه را جان در تنست امشب

□

گویند: می‌چیند گلی، یا رنج خاری می‌برد

□

کان نه اول حادثه است از روزگار منقلب

□

گو مرتبه خویش به بیگانه رها کن

□

شحنه با خصمانش در دنباله‌ایست

□

مذ نحن رایناکم امنیتنا تصفوا

□

منبری گفتی که ترکیبش ز زر و گوهرست

□

چندانکه مرا کاست، غم عشق فزودم

□

راهی به نوازش تو بردم

□

برکند از ما دگر به مژده قبا را

□

گرچه حالی تواند و داند

□

خاصگان قرب خود را بار عام

□

از شوق شمع روی تو جان‌ها بداده‌اند

□

که هر رگم متعلق بود به ضربت او

□

ز رتبت پایه‌ی گردون سپردست

□

کز دویدن نرسیدیم به گرد سپهش

□

که صد بت باشدش در آستینی

□

روی زمین گرفته عشق قدر مجالت

□

نام مبارک پدرت را سپرد

□

الا شب زلفت که زیادت بود از دوش

□

خیره یوسف‌وار می‌باید دوید

□

هین چرا غره شدستی تو به سیم و زرشان

□

کس فرستاد و پیش تختش خواند

□

اول به در خانه‌ی آباد من آمد

□

که از آهم به یک سو رفته دود شمع رخسارش

□

خورشت خاک و باده خون باشد

□

گرموئید شد تو زین معنی چرا باشی به درد

□

ناوک مژگان یکایک برنشان می‌آمدت

□

تو را ز مال که سوداست، اگر نه سود، چه سود؟

□

که خانه گردد تاری به بستن روزن

□

وانگاه به خانه‌ی عروست

□

که چرا باخبر از پرده‌ی اسرار شدیم

□

دام به نهادن و بگریختنش را نگرید

□

تو مرا کشتی و امید بها نیست چرا؟

□

می‌دهی یا بگویمت که کجا

□

خیز و آبی بردل پرآتشم ریز ای غلام

□

هرچه جز معشوق باقی جمله سوخت

□

این جهان کهنه را برهان نو

□

زین قیاسش کن که اندر زیر هست

□

طعنه بر آسمان زند فر دراز دستیم

□

کوتاه به ز میوه‌ی نخل بلند تو

□

ندانم تا چه باشد سایه‌ی من

□

آب حسرت ز دیده می‌بارد

□

ور نسازم چکنم با دل بریان همه شب

□

دلم زین درد بر جان می‌بسوزد

□

دست غم یوسف کنعان من

□

بخت با سایه‌ی همای آرد

□

با دماغی که از آن طره معطر باشد

□

گو در این کار بفرما نظری بهتر از این

□

به گنه کوش، که زیباتر ازین زندان نیست

□

به تجلی و شخص او سینا

□

گر چه تو با هیچ خسته دل نسپاری

□

دام را چه علم از مقصود کار

□

گر تو را باور نیاید سنگ بر آهن بزن

□

مر ترا پوستین نباید کرد

□

تا خم طره‌ی آن سلسله جنبان چه کند

□

در جرگه‌ی تو سخت کمان آورد کسی

□

سعی که کردیم هرزه بود و هبا شد

□

این کاهلی بگوی که آخر ز بهر چیست

□

ترش مشو که نبات از شکر برآمده است

□

آن راست نیکبختی کو را چنین پدر نیست

□

تا بریزد جمله را در پای تو در پای تو

□

که کوه را به مثل دستگاه سایه نماند

□

کز مه روی تو شمعی به شب تار آرند

□

بانگ واشوقا گذشت از آسمان هر جا گذشت

□

گر بعد ازین خطاها رای صوابت افتد

□

راست چون پیر کافر روسیست

□

راست از راه سپاهان بحجاز آمده‌ایم

□

تا نیاشامد مسلمان کی شود

□

تا نمایم همه را بی‌ز جگر خندیدن

□

نور دگر از رای تو ستاند

□

هر که با چشم تو ساغر زده دورانی چند

□

گر برم نام وفا باید زبان من برید

□

عشقی که مرد را به تو خواند مجاز نیست

□

گزدن او سزای تیغ بود

□

اسب می‌بخشم به شکر این خبر

□

که جز دریا تو را دارنده نبود

□

که بدانند که بی‌چشم توان دید به جان رو

□

زرزمگاه قیامت به بزمگاه بهشت

□

یک چند چنان دیدی یک چند چنینش بین

□

جز بدان عارض شمعی نبود پروازم

□

که زخون دیده گریم ز غمت به رهگذرها

□

که اخس الخواص می‌زاید

□

و آشوب مستان برخاست بنشین

□

وانگهان بفرستد اندر پی غلام

□

با بنده بگو مپوش با من

□

دهد بهار بقای ترا جمال بهشت

□

که در کیش نظربازان، خطا باشد خطا کردن

□

گویا تو بی‌محل ز کمین جسته بوده‌ی

□

هنوز در سخنش مختصر زیانی رفت

□

هر کرا خدمت درگاه تو تریاک بود

□

آتشی برکرد و حالی سوختش

□

تا نشان آری ما را ز دل افروز بهار؟

□

وزان گلشن یکی گلزار از این سو

□

من این ندانم کز ماده گاو ناید کشت

□

از جعد چین به چین چلیپا گرفته‌ای

□

توکلنا علی رب العباد

□

روزگاری به شب مات نمی‌باید خفت

□

کز مادر زمانه به تدریج زاده بود

□

ما سرو خرامنده‌ی بستان روانیم

□

خاک از خود چون برآید بر علا

□

هر آرزو که باشدت پیش آ و در گوشم بگو

□

خاک پای ترا سجود کند

□

فریاد که از دستش یک شهر به جان آید

□

باو سر فرو آر و بسپار تیغ

□

از چوب خشک برخود ریزان کنی رطب را

□

قلتبانی سر از گریبانت

□

من مگو تا تو نگردی همچومن

□

کیش بت آزری بر آورد

□

وین خانه کهن را بی‌زیر و بی‌زبر کن

□

هریکی این روزها را از پی یک‌روزه قوت

□

هرگه که مرا دیده به امیدگه افتاد

□

ولی به علم نظر زخم بر رقیب رسانی

□

یار نباشد که دست یار نگیرد

□

روزگار اطلس کند ز برگ توت

□

کز در درآید بخت بلندم

□

گشته در سودای گنجی کنج‌کاو

□

همچو آیینه ز خورشید برآید لمعان

□

به غنیمت شمر این تیره‌شب و این دمه را

□

که رو بر در آشنا می‌گذارد

□

رسم یاری یا طریق مجلس آرائیست این

□

غلام طالع آنم که بر گزیده‌ی تست

□

مه زان به طبع تابش ازو عاریت کند

□

یوسف گم کرده می‌پرسد خبر

□

چون کز تو جهان در خور ثنا نیست؟

□

ای همیشه لطف و رحمت خوی تو

□

که از کس جز شما چیزی ستاند

□

که من از بهر همین کار ز مادر زادم

□

فکر دور است همانا که خطا می‌بینم

□

میان این و آن باشد طریقت

□

فتنه را بر در شه مات نشاند بی‌رنج

□

گوی خورشید بدان زلف چو چوگان بربای

□

آب ده این شاخ خوش را نو کنش

□

روی به دریا نهم نیست جز این راه من

□

این به تصحیف تا قیامت حر

□

به گل‌زاری قدم خوردم که گل عکسی است از خارش

□

از دردجرعه کرمت چاشنی چشان

□

زانکه شبها از خدا می‌خواستم این روز را

□

یک صراحی شراب فرماید

□

مال کی جمع شود خانه براندازانرا

□

در خواب کرده جان را افسانه‌ی وصالت

□

عشرتم همرنگ غم شد ای مسلمانان چنین

□

مردم گیاه رسته به جای نبات باد

□

عنقای عشق بر سر من آشیانه کرد

□

در دل پر شرر و دیده‌ی پر نم گذرد

□

وین کجا داند کسی کش پای در دامی نباشد؟

□

نزاید مادر گیتی چو تو حر

□

ز مهرم آستین پوشد مه ار دامن برافشانم

□

که چه مکرست و چه تزویر و چه فخ

□

حیف هم بر روح باشد گر شدش قربان بدن

□

جاودان جانت ز بند حادثات آزاد باد

□

چون من اگر چشم تری داشتی

□

کار فرمای جنون عاشق دیوانه ساز

□

تا نگویی تو که: بی پرسش و اکرام برفت

□

حوا به سعی دوک خودش رشته پود و تار

□

الا ببزم عاشقان خوبان شوق شنگ را

□

حالش گردان به زیر گردون شد

□

بی من بودم به سال‌ها من

□

چون قضاهای آسمانی باد

□

کمان کشیده نشینی ز هر طرف به کمینش

□

که با حسن بلند آوازه باز آن سروناز آمد

□

روی تو اصل بود و دگر انتخابها

□

نتوان سوی کعبه رفت بسیار

□

بخنده‌ی نمکین پسته کم بود چو دهانش

□

وا رهانشان از فن صورتگران

□

که پریر کرد حیله ز میان ما بجست او

□

بدان دلیل کزو هرچه خواستی آن داد

□

جلوه‌ی بالای تو بلای قبایل

□

ازو تو عهد گسل واگذاشتی رفتی

□

فرهاد نیست عیبی،گر کوهکن نباشد

□

پیکان باد را گذر تیر آرشست

□

چون میکشی چندین مهل در بحر خون مشتاق را

□

از فرق همه تخت‌نشینان کله افتاد

□

من نخواهم در جهان جز کام تو

□

چون قضا در دیده‌ی بخت تو بیداری نهاد

□

گر نمی‌رفتی از مقابل من

□

این سیل اگر آید چنین صدخانه را ویران کند

□

در افگنم به رواق فلک خروش امشب

□

سپاهش را ظفر منهی و از نصرت یزک دارد

□

تا جان بودش باز نیاید ز بهاران

□

که کسی برخیزد از خواب گران

□

بنده را طعمه آفات مکن

□

چون مرکب کنی دو حرف نخست

□

سعی گرد من بنگر، کوشش غبارم بین

□

ز بیم جان بنا واقع گناهی قایلم سازد

□

تا کرا دوزی؟ به تیری کز کمانت بگذرد

□

چنان فتد که به اصلاح آن نیاز افتد

□

آن سخن ناگفته نیکوتر بود

□

گرت پاداش ایچ پیوند است

□

رو بخر کان رایگان است رایگان

□

شمعها باید که این تاریک را روشن کند

□

من به خطا رفته‌ام یا تو خطا کرده‌ای

□

حالی اسیر عشق جوانان مه وشم

□

از آن جمله یکی بت باشد آخر

□

چنان نشنید کان شیوه عقل بگزیند

□

چار طاق لعل بر پیروزه گون دیبا زده

□

حرص اژدرهاست نه چیزیست خرد

□

بگفت هیزم تر نیست بی‌صداع دتن

□

حاسدت پشت دست از این خاید

□

مهری که به در نکرده باشم

□

بس گران می‌جنبد از جارخش استغنای او

□

این درد را چه چاره؟ که در مغز جان ماست

□

خود طبع سخن همی نزاید

□

سالک تن، سالک جان، دیگرست

□

ز هر سوی چمن جویی روان شد

□

نور و رحمت تا به هفتم آسمان

□

این زمان از سه قلتبان جستند

□

گر تو به گردش آوری جام شراب بیغشم

□

هر دم به قید سلسله در کار می‌کشی

□

از بوی او دماغ معطر شود مرا

□

هرچه در خاطر بداندیشست

□

زانکه باشد پیش ارباب کرم مهمان عزیز

□

حبذا آن کس کزو پرهیز کرد

□

تا رود خاکی به خاک تا روان گردد روان

□

منت دستبوس حاصل کرد

□

مو به مو با خبر از حال دل زار شدیم

□

در او نموده رخ صنع بوستان آرا

□

یکی دو ره پی آن حورزاده باید رفت

□

صحبت اهل زمانه هیچ نه ارزد

□

همچو برفی کرده‌ام موی سیاه

□

سر فضل و اصل نکو محضری است

□

بگیریم که از آن طره معنبر گو

□

امروز درین زشت بود گر کنمش عیب

□

من این خریده‌ی خود را به هیچ نفروشم

□

میانه‌ی من و سر حد وصل یک قدم است

□

وندر آیینه بی‌قفا باشد

□

قصه‌ی آن کو که گوش و چشم تو دید وشنید

□

همچو زنگی بچه‌ئی بر طرف گلزاری

□

ماند اندر طبع خلقان حرف درد

□

و آن کرم بی‌حد و خلق حسن

□

گفتن ناصواب و جستن شر

□

داد از مه بی مهرم، آه از طمع خامم

□

بدان کز صرصر هجر تو دوران داده بربادم

□

ابا غلغل رعد در کوهسار

□

خدای قدرت والای خویش بنماید

□

ضعف و نومیدی و عجز من بدید

□

صد هزاران جان و دل پروانه شد

□

هستم اکنون در میان و در میان و در میان

□

کاب و آتش می‌کند پیوسته باعود و شکر

□

برداشت دل ز شاهد پاکیزه خوی خویش

□

تا خواجه می خورد به غزل‌های پهلوی

□

که به جز دیده‌ی پاکان ندهد نور ترا

□

باد شبگیری صبا نوزید

□

وفایت ار برود جان کجا برون رود از دل

□

هم کم از وحی دل زنبور نیست

□

بهتر از شیر شود از دم او ماده زغن

□

نپزد مطبخم جز که هوس

□

که در این مساله‌ام فرصت تفسیر نبود

□

خود ز تقاضای لطف گشته نگهبان خان

□

من اینک فاش می‌گویم! به نزدیک من آر او را

□

آسمان هر ساعتی گوید که آوخ ای فسوس

□

حکم تو فروزنده قنادیل زوایا

□

یزدان به خط خویش و به انفاس تیره‌شب؟

□

که می‌کاهد چو ماه ای مه به عشق جان فزای تو

□

کنی در ساعتش عاشق به ابلیس

□

افراخت قد از جلوه که غارت گر جانم

□

مملکت آشوب ز بالای توست

□

مطرب، تو نیز آخر بساز آن چنگ را

□

بگذر ز سر حدیث زرکش

□

از ابر آبگون زجاجی نقاب کن

□

در نرش کردی پی اندازه را

□

سنبله با لاله می گوید وفا را تازه کن

□

به گوشه‌ی دل او بگذرد که ای درویش

□

هم خسته کمانیم، هم بسته کمندیم

□

راضی به یک شنیدن دشنام کرده‌ی

□

نگردد قطره‌ای هرگز کم از وی

□

وان خورد سیم تراکو در تو ریزد سیم خویش

□

کجا ز یوسف مصری جدا بود یعقوب

□

کاید به سر کویت در خاک درت افتد

□

زعفران کشته بدین لاله بررسته من

□

همه دوزنده و درنده‌ی خویش

□

چین سر زلف چلیپای تو

□

با مشتری مقابله‌ی آفتاب بود

□

ولی این مردمی ها خود نباشد در دیار ما

□

در جهانی و از جهانی بیش

□

قربان او ز جان شو و کیش مغان بگیر

□

در حدث کردست زرین بیل را

□

قراضه‌ای است دو عالم تویی دو صد معدن

□

به صبای وفا مزاج ربیع

□

غنچه‌ی خاموش را در سخن آورده‌ای

□

یکی به عارض تابنده همچو در ثمین

□

ای توانای خردمند، چه داری؟ دریاب

□

چنانکه قلیه افعی خوری بریق ترف

□

کز غم چنان شوی که نبینی بخواب خواب

□

مرغ کردار و برو مرگ نهاده فخ

□

برای گریبان دریدن ز دامان

□

سفیدت باشد اندر کف صحائف

□

هم دهان تنگ تو کامم نداد از تنگ دستی

□

منصور مظفر محمد

□

طفیل ذات او شد هر دو عالم

□

که رخنه کردن آن مشکل است برخورشید

□

می کشد پیوسته بر ترکان تیرانداز او

□

رحم آرید ار ز سنگید و ز کوه

□

که تویی دلبر پرخون جگران

□

آتش و آب را نزول وصعود

□

شب تا سحر ز شادی یک جا نمی‌نشستی

□

رخی را کزو فاعمری به خاک درگهت سودم

□

بدو گردد تمامی دور عالم

□

آز را داعی جود تو ره‌آموزی کرد

□

مرغ را باشد صداع از ناله‌ی شبگیر ما

□

کانکه به تو داد دل او جان نبرد

□

سبو اسیر سقاست چون گریزد از او

□

جز خون جگر یک شکم سیر نخوردست

□

ز تو آرزوی مرهم نکند دلی که خستی

□

کز برون خد را بگرد شمع در پرواز داشت

□

وین آه، که می‌زنم، دخانست

□

گشته در عدل و داد چون فاروق

□

که شد منزلم کوی خمار عشق

□

که برو زین خلد و از جوق خوشان

□

گاه چون باد صبا او کو به کو

□

گلبرگ نوشکفته و مشک به تاب نیست

□

تا کار ما به کویت بالا رود ز پستی

□

کشتی حسن با تو قدر لیک در گریز

□

آرزویی در دهان اژدهاست

□

شکاریی که به صد سال کرده بربوده

□

پیش یوسف بود طاسی آن زمان

□

ور غایبند بر تن ما چونکه حاضرند؟

□

چو تو باشی بت زیبا همه گردند شمن

□

وانچه در زیر ریش تر تیزست

□

هم زره بر تن خورشید درخشان شده‌ای

□

در عدم ماوا گرفتن منزل آسان او

□

گر چه می‌گفتم که: بتوانم، نشد

□

یک ساعت در کمان تو گوزی

□

جان تازه کن بباده و باد سحرگهی

□

هم تو خورشیدا به بالا بر کشش

□

به غمازی زبان گشته‌ست سوسن

□

حرفی نستد هیچ زبانی ز گلویی

□

مگر آن حوصله‌ای کش تو به چنگ آمده‌ای

□

که شود بادبه آن زلف سمنبو مخصوص

□

چون عکس رخ خویش به کاشانه برانداخت

□

که عقل حاصل آنرا نیاورد به حسیب

□

که مهر تو پیش از تو ورزیده است

□

نعره‌ای دربست و دردی‌خوار شد

□

چون کف موسی نبی بزم نهاد و کرد طو

□

تعجیل باد واله‌ی دست و عنان تو

□

دست معمار قضا طرح زمین تازه‌ای

□

وعظت آن گاه کند سود که قابل باشی

□

از تیغ کجا ترسد؟ آن کش سپر او باشد

□

در هم آورده‌ی شهور و سنین

□

کز من مسکین قدم دریغ مداری

□

من همه خلمم مرا کن صبر و حلم

□

یا چو اسحاق شود بسمل از آن خنجر او

□

آفتابیست آسمانش زین

□

اشک منی یا ز دیده چشمه‌ی آبی

□

در نخستین ضربتم کرد آن شکارافکن خلاص

□

رو، عذر ما بخواه، که او نیز مست نیست

□

س المزاج حرص اثر کرده در قوا

□

آری مراد مست نباشد مگر شراب

□

چون بوستان خسرو صحرا را

□

یا خلاصم ده چو عیسی از جهان آتشین

□

از زر و جامه کیسه و صندوق

□

هم نفسش در تمام عمر نگشتی

□

که از آن دست که او می‌کشدم می‌رویم

□

این خرقه که می‌بینی یک روز قبا باشد

□

تنگ عیشی از سرای آفرینش غایبست

□

مانند تذوری که بود صید عقابی

□

که بدی زین پیش نقل مقصدش

□

دشت را و کشت را پرحله و پرجور کن

□

گردون بودش عرصه و سیاره سپاهی

□

هر شمع که روشن به شبستان تو کردم

□

آثار آن چرنده در آب و گیاه خود

□

تن همه پیمان شکست بر سر پیمان نرفت

□

آنرا که باغ و برکه و سرو و چمن بهست

□

هرگز این دولت نبیند هیچ کس

□

در باز جان و دل را کین راه بی نشان است

□

سی پاره منم ترک چله کن

□

بر سر خوان آسمان ننشست

□

بر عارض او باز نشد چشم امیدم

□

از مجلسیان یک تن هوشیار نمی‌ماند

□

کز قبل او ستم وز طرف ما رضاست

□

ور کند شادی نفاق کند

□

خبر یوسف گمگشته‌ی ما چیست بگو

□

در جهان نقلی نداند جز خبث

□

در تف و تاب داده خود را که همچنین کن

□

تاابد با زمزم و کوثر کله داری کند

□

مگرش مژده‌ی وصل از بر شیرین آرند

□

کز آتش سوزنده حبابیست معلق

□

فرو بارد به امر حق تعالی

□

حرام گشته به فتوی شرع بر احمق

□

رند هرگز ننگرستی جز بگوی

□

زین هر سه جز امروز نیست پیدا

□

خورشید ز مطلع ترازو

□

وقت شادی بادبانی گاه انده لنگری

□

گاه ز شمع رخش هم دم پروانه‌ام

□

چرا که طالع وقت آن چنان نمی‌بینم

□

هر کرا مرد، همی باید مرده شمرا

□

خود چه تفرج بود اندر تنور

□

کز سبزه بر صحیفه‌ی بستان زند رقم

□

نک همی‌میرد میان راه او

□

همچو هلال زار من زان قمرم به جان تو

□

فرمان من ببر بکش این زن به مزد را

□

شرح حال خویش را در بی زبانی میکند

□

تنم از رشگ آن بر بستر اندر پیچ و تاب افتد

□

که در وقت بقا عین زوال است

□

رای این در حل و عقد از قدح هر قادح‌بری

□

بست آن بر آستین عاشق او

□

ساعتی سر به آب می‌آرد

□

قصه نی بی‌زبان نعره جان بی‌دهان

□

اندر این فصل میوه ننهادست

□

طوبی به هوای قد رعنای تو افتاد

□

که زد به خرمن ما آتش محبت او

□

به گردون رسد ناله‌ی زار ما

□

گر مسلمانی تو تعیین کن که سلمانی کجاست

□

در آتشیم با جگر تشنه آب کو

□

کی توان کرد ای پدر بی‌اوستاد

□

بشکند از طوق عشقش گردن گردن کشان

□

از باده خون اکحل و قیفال و باسلیق

□

دل وحشت‌زده با هیچ کسم رام نبود

□

من با سر بریده شوم خود گواه او

□

کو نمی‌بیند به محراب اندرت

□

وانچش کنی تو قلب به مقلوب او هم اوست

□

در درون کندوم بنشاند او

□

ابر شتابنده به سوی سماست

□

این از پی رضای کیان می‌کنی مکن

□

پس تواند کز آن بگرداند

□

پی جلوه‌ی جمالش در خانه‌ها نشستم

□

ورنه بر باد دهد خاک بنی‌آدم را

□

که بر دل بر ز دست این بی‌نوا را

□

که بی‌عنایت او بی‌نظام بود و تباه

□

هنگام شب چون شبروان هنگامه برگردون زنیم

□

از در دعوی به درگاه وفا

□

رساند به اصل و به عرجون من

□

فیض عقل تو طینت دد را

□

بدین گناه که در گردنت نیفکندم

□

تا بود در کشتن من بی‌گنه دلدار من

□

آشفته چنانیم که زنجیر چه باشد؟

□

از حزیران صدره گسترد و تموز و آب یخ

□

حالت او حال دیگر داشتی

□

که این دل مست دردی مغانه است

□

ز آب دست تو شود زرین لگن

□

که نه با صورت خوبست و نه با سیرت پاک

□

که با حضور تو از خویش بی خبر ماند

□

این که شد روز سفیدم چو شب ظلمانی

□

غم و درد او نصیب من دردخوار بادا

□

امن و تشویش از حضور و غیبت طغرل تکین

□

صفیر بلبلان بر شاخساران

□

سوی دست راست جوی کوثری

□

یک دامنی از آن در در کار کور و کر کن

□

نادیده نظام سخنت ننگ تناهی

□

قد برافراخت که من دولت بیدارانم

□

گوشه چشمی به چشم نیم نازش داشتم

□

ولیکن جان او هرگز نمیرد

□

خود سلام علیک می‌نکند

□

عالم هستی به پایان برد و رفت

□

فتنه سازد خویشتن را چون به دست آرد عزب

□

جان ما رقصان و خوش سرمست و سودایی است آن

□

نه در دماغ کسی غلبه کرد قوت خواب

□

کاین قافله باید جرسی داشته باشد

□

پیشتر زان که چو گردی ز میان برخیزم

□

که غیر ار خواجه چیزی در سرا نیست

□

ازو باد را سنگ در موزه آید

□

حدیث مستی وامق ز چشم عذرا پرس

□

که طبیب جسم را برهان بود

□

آن داد و گشاد و آن عطا کو

□

روی در رای تو آورده که وی شاهد وی

□

هر عشوه که آن چشم سیه کرد، خریدیم

□

از سرو افسر برآید خسرو زرین کلاه

□

خود معترف شود که: درو این کمال نیست

□

کی برم از گردش او دستبرد

□

سر ز فرزندش جدا کردند زود

□

از بد و نیک برکنارم برد

□

برخوانده نانبشته پیشین

□

سپهر عفو و خشمت نقشبند عزت و خواری

□

که خون شیر خورند آهوان شیر شکارش

□

بحر توحید و غرقه گنهیم

□

مرا مجال نماند، ز مشتری، که بجوشد

□

با مسخرگی می‌کن و حلوای شکر خور

□

کز فغان دل غمگین بفغان آمده‌ایم

□

ذره ذره‌ش در شعاع نور شوق

□

برگو صفت بهار برگو

□

چون قضا قادر و چو چرخ بلند

□

آخر ز من گرفتی سرمایه‌ای که دادی

□

چیزی که هست در همه‌ی گیتی زکات فرض

□

نی، چون نتوانی، که شگرفی و توانا؟

□

آسمانیست که در جوف زمین دارد جای

□

کی کنی شادی به زیبایی غیب

□

این نکته‌ای است طرفه و بی‌هیچ پیچ و تاب

□

چو در گلشن آیم بود عبهر او

□

در ترقی زی درج و اندر تراجع زی درک

□

غافلی کز ضعف در من قوت آهی نباشد

□

من یقین کردم که پیشت در حسابی نیستم

□

درین دو روز به مشک ختن بخواهم گفت

□

جهان زیر فر کلاه ویست

□

که بدود دل و سوز جگرت یافته‌ام

□

کای مهان ما با شما گشتیم راست

□

نحن الی نظرته جایعون

□

که پدیدارست اندازه‌ی نافرمانی

□

بر دریدند ز هر گوشه گریبانی چند

□

درسینه تخم مهر تو می‌کاردم هنوز

□

بر مشتری کرشمه و بر ماه ناز کرد

□

ز پیش پدر سر فگنده نگون

□

عالمی مرده ز بی آبی و عالم همه آب

□

شرط وی آن است که پنهان کند

□

بده شراب و دغل‌های ساقیانه مکن

□

یاری که بیوفاست کجا می‌برد کسی

□

من نفروشم از کرم بنده خودخریده را

□

جز خامه آن که با او گوید بشد و مد کیست

□

بر در می‌خانه شدم، خیز و به دنبال بیا

□

ز لشکر به مردی برآورده سر

□

من چو مردم چه غم از سرزنش مرد و زنم

□

بهر این پرها نهد هر سوم دام

□

ما فاتک من دهرک الیوم یعود

□

صد کارگاه تبت کرده‌ست دشت طی

□

مشتغل و بنده و مولای شب

□

چشم دارد بر سر من حلقه‌ی فتراک او

□

هر کجا که بنشینی گو کژدمست اینجا

□

که هرگز دلش جز تباهی نخواست

□

جز دل خونچکان کباب کجاست

□

ما را به همه عمر نه کار است و نه بار است

□

بطلب در شب و مشتاب مرو

□

یعنی صفت باز نظر دوخته دارم

□

چونک کند جمال تو با مه و مهر ماجرا

□

رخش می‌بیند و گل می‌کند خوی

□

او نیز هم به آتش دل نیم جوش گشت

□

جهان‌آفرین را فراوان بخواند

□

چشم مست تو راه خراب زده

□

ور نبودی حلقها تنگ و ضعیف

□

شاد باش ای جامه دزد و آفرین ای جامه کن

□

ز اول به چند روز بیاید طلایه‌دار

□

تجلی فیه ما ترجون جهرا

□

با دسته‌ی گلی چو گیاهی نشسته‌ام

□

با سوز دل ز دست تو، ای روزگار، مست

□

فرود آورید آن گزیده سپاه

□

پیش آدم سجده آرید این زمان

□

که جوی خون به مژگانم نیامد

□

بوی مشک و بوی عنبر می رسید از هر شکن

□

همچشمی یعقوب و زلیخا نکند کس

□

چو دید از لاله کوهی که جام آورد مستان را

□

می پرده سوز خلوتیان حجاب بود

□

تا ابد مهریست بر رخسار ما

□

کسی کو خرد پرورد کی مرد

□

او باد گران و من مسکین نگرانش

□

بنگری تا که چه دید او و گریست

□

چون ماه رو بالا کند تا بنگرد بالای تو

□

که ای شیرین فغان از دست فرهاد

□

چونک شدی سرخوش بی‌دست و پا

□

که عمری بر سر کوی تو بی‌حاصل به سر گشتم

□

گه از موسی پدید و گه ز آدم

□

پس آن خسرو تیغ‌زن را بخواند

□

زآشیان بدن پریده‌ی تست

□

پیشکاران و رقیبان قضا و قدرند

□

خفیه روی چو ماهیان حوض به حوض جو به جو

□

آیینه‌ات بیار که روشنگر آمدست

□

جمله کو گرفته بو از جگر کباب ما

□

عرصه تاز آن مه نشد گردی ز میدان برنخاست

□

بساز، از آنکه ترا نیز کارها باشد

□

نه اندر خور دین ما باشد این

□

کی شنود زمزمه‌ی زیر عشق

□

بر من از عشقت بسی ناکام رفت

□

مه خود را بنماییم بدیشان من و تو

□

پیر ندیدم که تازه گردد و امرد

□

کور بجوید ز خار لطف گل و بوی‌ها

□

ای فلک کاری کن و در کاسه‌ی فرهاد ریز

□

پس از وی شد ز حق صاحب ارادت

□

میاسا و اسپ درنگی مخواه

□

می لعل آب کارم برد و ما در کار آب

□

خرد اگر بنشیند خراب برخیزد

□

مطربا دف را بکوب و نیست بختت غیر از این

□

کردم میان خاک و خون زنجیر فرسایی کنم

□

مر الفراق لا تظلمونا

□

این خون که می‌چکد ز سر تازیانه چیست

□

حالی به قد سرو خمیدن در اوفتد

□

دگر آن سپهدار فرخ‌نژاد

□

چه خیزد گر اسیری را بخوانی

□

غافل از خود زین و آن تو آب جو

□

ترکی مکن به کشتنم ای ترک ترک خو

□

ای برون آورده ماه مملکت را از محاق

□

فرست از بام باز آن نردبان را

□

صد سخن هر جنبشی از گوشه‌ی ابروی تو

□

که سر بر آستان او و دستم بر دعا باشد

□

چو اندر گیا آتش و تیز باد

□

وانک او غایب نگردد از نظر منظور ماست

□

زیرا که به حکمت سبب بودش مائید

□

آه که سودی نکرد دانش بسیار من

□

بر سر راهی که هر کس رفت آنجا سر ندید

□

تا بنده دیده باشد صد دولت ابد را

□

پیر غلام قد دل جوی توست

□

بر سر کوی تو مرد، خاک دیار تو شد

□

سر اندر نیارد به فرمانبری

□

وصف سیلاب سرشک دیده هم تقریر کن

□

ره بدان صارم الزمان نبرد

□

رحم کن هر نفسش زخم مزن

□

شدی زیر سنگ زمانه سحیقا

□

روی خوب ار بنمایی بخوری زخم قفا

□

باغ شکفته صد گل بی‌رنگ و بو درو

□

می در پیالها کن و گل در کنارها

□

بزد کوس و لشکر بنه برنهاد

□

پیش مستان نکته گویی، زان چه سود

□

فردا نه ز یکدگر جدا گردد

□

کله سر جام سازش کان می جامی است آن

□

هنوز قافله در مصر و قاصد و خبر آید

□

ان ابدلنی الصبوه طیفا و خیالا

□

که سخت این بار از آن راه بیابان دیر می‌آید

□

بر کن ز من، که آتش غم در کو گرفت

□

قبای نبردی برون آختند

□

ور کند ترک تو دل دست من و دامن دل

□

من گشته تمامی کم تا من تو شدم یک سر

□

آبستن است لیک ز نور جلال تو

□

چو کارنامه‌ی مانی در آبگون قرطاس

□

دو چشم معنوی باید عروسان معانی را

□

کان چنان نازان به آنطرف کله خواهد شدن

□

آن آفتاب روی، که بر بام این سراست

□

تو گفتی که خون بر سر خامه کرد

□

ساروا و من آماقنا اجروا ینا بیع الدما

□

بشود زو همه آن رونق و آن زینت و آب

□

وآنگه شراب عشق را پیمانه شو پیمانه شو

□

دگر هرکس که باشد گو چو ساغر سرگرانی کن

□

فاخلعوا فی شعاعه الاثواب

□

تو در میانه خداوندگار من باشی

□

پوشیده چند داریم این درد بی‌دوا را؟

□

کجا برنشستند گردان به زین

□

یاد ظلمت مکن و چشمه‌ی حیوان کم گیر

□

که تو را سود از این خرید آید

□

بده جان و بخر ارزان و می‌رو

□

بلند و پست را او می‌کند هست

□

چه روم چه روی آرم به برون و یار این جا

□

که از سرهای شاهانش گران فتراک می‌بینم

□

بینوایی به دلم را از نوات

□

کجا رهنمون بود گشتاسپ را

□

روز و شب باشد، نه شب نه روز هم

□

هر جا که وجودی است از آن روی عدم شد

□

وارهان جان را ز زندان غمان

□

گرمی خاصی که باشد شعله افروزش نبود

□

که آب زندگی سازد ز روی لطف ناری را

□

کان جا هزار نافه مشکین به نیم جو

□

پای ما را بسته‌ی این دام کرد

□

مخور جز بر آیین کاوس کی

□

چه سود راندن مقراض و خرقه‌ی عسلی

□

نیم شبی بر فلک راه بزن بر رصد

□

جفت گردد بانگ که با نعره و هیهای من

□

هم خزینه، هم قبیله، هم ولایت، هم لوی

□

زهی بریشم و بخیه زهی ید بیضا

□

از همه بیش است زیان خواه من

□

از گریبان چون گذشت آب، این زمان اندیشه نیست

□

پر امید باشید و با ترس و باک

□

هر که پر دارد بپرد تا ازل

□

چون کنی لعنت همی بر بت‌پرست؟

□

این جهان بی‌من مباش و آن جهان بی‌من مرو

□

می‌کند بیچاره ضایع روزگار خویش را

□

پی اومید آن بختی که هست اندر نهایت‌ها

□

بی دلی سهل بود گر نبود بی‌دینی

□

بهشت و دوزخ و اعراف چبود

□

کنید آن زمان خویشتن را دو تاه

□

وان روی نه رویست که سریست الهی

□

ای جبری غافل تو از لذت کار آخر

□

گر رود صفوت این طبع سخندان تو مرو

□

چون کلنگان در هوا و همچو طاووسان به کوی

□

چه داند یوسف مصری نتیجه شور و غوغا را

□

صبح ابداع که من مهر تو می‌ورزیدم

□

گر چه بسی بر سپهر زال بگردد

□

همه آگهند از هنرهای من

□

آیت سودای تو در شان ماست

□

بیخود شد و ز ننگ خودی احتراز کرد

□

بانگ من و نعره و هیهای من

□

بود جایی که باید گفت چشمی بر قفا می‌کن

□

نه شادم می‌کند عشرت نه مستم می‌کند صهبا

□

زانکه در پای تو دارم سر جان‌افشانی

□

و آنگه کسی، که نیست جزو هیچ کس مرا

□

که ویران کند آن نکو کشورش

□

بر سر هر شاخ عرعر گلستانی یافتیم

□

هم منم بر در که حلقه می‌زنم این الفرار

□

گردد از حقه به حقه در میان آب و طین

□

در قوس قزح خوشه‌ی انگور گمانست

□

بیدار شد آن خفته تا روز مشین از پا

□

ضربت شمشیر مرگم از میان برداشتی

□

گو: نگه کن، که سعادت بگذارست امشب

□

نشستنگه شاد مرد جوان

□

کند نزول بخاک در سرای شما

□

که ز فردوس برین وز آسمان آمد

□

که سخت این ترشی کند می‌کند دندان

□

درهای راز هم که نگاهش نسفته خواست

□

تماشا چون نیایی سوی دریا

□

کاین دم و دود سینه‌ام بار دل است بر زبان

□

وز عکس او بسوز من نیم جوش را

□

که با جان پاکت خرد باد جفت

□

خود پرستی دست مستی گر نگیرد گو مگیر

□

دست بر من زد که دست از من بدار

□

حال سرگردان این بی‌پا و بی‌سر یاد کن

□

خالی ز مشک و غالیه بر خد کند همی

□

زیرا که جز این عشق تو را خویش و پدر نیست

□

صیقل گرمه طرف کلاهی که تو داری

□

نگه کنیم دگر تا: چه پرده میسازد؟

□

به دست اندرون گرزه‌ی گاوسار

□

غره گردد وان زمان کافر شود

□

بر چهره‌ی آفتاب خالت

□

وین قسمتی است رفته در بارگاه سلطان

□

بر دل من چو مار بگمارد

□

به بستان آ به بستان آ ببین خلق نجاتی را

□

دهشت آورده دوان از لب چاه که تو را

□

عنوان شگرفی رقم خط سیاهت

□

بداند سخن گفتن نابکار

□

حال بیداری شبهای من از پروین بپرس

□

جنون عقل فلاطون و بوالحسن باشد

□

قبله دل و جان هر قابل تو

□

چون عهد تو نیکو و چو حلم تو رزینست

□

زین من بشکست و بدرید آن رکاب

□

کافتد ز عشق کار به ترک سر و کلاته

□

نه بر دست نامه‌ای، نه بر لب نمی‌مرا

□

پذیره شدش پهلوان سپاه

□

در بهاران نبود از مرغ چمن افغان غریب

□

جنبده همه زیر او چران است

□

یا ضمیری طرسرارا لا تطر صوب البیان

□

آنچه بر دیده‌ی یعقوب و زلیخا آمد

□

مشو سخره حلالی را مخوان باده حرامی را

□

کار بر وفق مراد صبغه الله می‌کنی

□

همچون من سرگشته، بی‌یار کنش، یارب

□

نشسته بران خوب رنگ سیاه

□

که شرط دوستی نبود نظر در این و آن کردن

□

وسواس و غم چو دود سوی بام می‌رود

□

منگر اندر کار خویش و بنگر اندر کار من

□

چون بیاغاری انگور شود، خشک زبیب

□

مرا بی‌عقل و دین کردی بر آن نقش و بر آن حورا

□

ای غلط باز ازین مغلطها چیست غرض

□

شیرین‌تر از لب تو نگوید کسی جواب

□

به انگشت بنمود و خود را کشید

□

هم در آن منزل بسی مردند زار

□

که داند تا چه تیمارم فرستد

□

از درونم بت تراشی وز برونم بت شکن

□

تازد برون و یکتنه بر سد حشر زند

□

بالسکر یذهل عن وصف و اسما

□

دریغ و درد که زود آتش حیا کشتی

□

بر من مگیر، کان به طریق گشاد رفت

□

یکی گام زن باره‌ی بی‌گزند

□

شیراز ترکستان شده کان بت ز فرخار آمده

□

در تنوری کتشش صد شاخ کرد

□

اندر دریا بنشین بنشین

□

بفسرد چون بشکفد گل پیش ماه فرودین

□

مشو غره که او را سیم و رختست

□

کشید شحنه‌ی هجر از من انتقام نشاط

□

هر حلقه زنگباری، از طره بر جبینت

□

که مر مکه را تازیان این زمان

□

وز که افتادست زین سان نا صبور

□

همان چون بت ستانی بوستانت

□

که گر تو ساده دل باشی ندارد سود امینی تو

□

وز مهر با که دم زند و مهربان کیست ؟

□

همه وعده مکر باشد بفریبد او شما را

□

رخت بربندم و تا ملک سلیمان بروم

□

پیش کایدت مرگ پای آگیش

□

بپیچید و خندیدن اندر گرفت

□

وز فغان پیر مغان را در عذاب افکنده‌ایم

□

تو مرا تشنه و مستسقی و بیمار مگیر

□

آن را نگر که دارد خورشید بر جبین

□

یک مرغ سرود ماورالنهری

□

که تا رونق دهد بازار ما را

□

چنان که دست و گریبان بفتاب شود

□

این مرده زنده کردن دردم نباشد او را

□

به من تازه کن نام و افسرت را

□

آن آب روح‌پرور آتش نشان کجاست

□

عالمی زنجیر در جان بسته‌اند

□

شیرمردا دل خود را سگ هر کوی مکن

□

جاروب کش عرصه‌ی جولان تو باشم

□

پیش مکی قدر کی باشد امیر حاج را

□

وز کینه‌ی زهر چشم هم از من دریغ داشت

□

کزین گونه بی‌خورد و خواب از تو شد

□

ندانم چه شان بود از آغاز کار

□

از فخر طمع برکن وز عار مترس ای دل

□

من خجل از عقل و عقل از نور رویت شرمسار

□

شب کجا ماند بگو در دولت ایام او

□

حلقه حلقه گرد زر ده دهی

□

رهانید و فراغت داد از رنج و نصب ما را

□

در کمانها تیرهای دل شکاف سینه سوز

□

من نمی‌دانم که: این انجام و این آغاز چیست؟

□

پر از خون دل و دیده پر آب زرد

□

نیست جفتش، طاق بودن کار اوست

□

داد خداوند را مدار به بیداد

□

درسوز نقش‌ها را ای جان پاکدامن

□

کجا بردم ز راه دیده در دامان خود کردم

□

ما را همه شب تنها مگذار مخسب امشب

□

این آستین فشانی لایعقلانه چیست

□

در سر ما هم مباد هر چه نه سودای اوست

□

ببودند یک روز و دم بر زدند

□

باز با مرغ صراحی در مناجات آمده

□

غیر این اسباب اسبابی دگر

□

مدزد این دل خود را ز دلستانی من

□

که دیدش کام خشک و چشم تر داشت

□

فوالله ان القلب ما هو غائب

□

وز کین نگشت گرم دل آهنین تو

□

غلغل «انی انا الله» از کجاست؟

□

بزرگان فرزانه و رای زن

□

شب شده در عکس آن در همچو روز

□

چون نقش نگین در آن میان یافت

□

بر سریر و بر سران تخت سلطان نازنین

□

که این نادان مگر کز ما وفاداری طمع دارد

□

فنخلوا بها یوما و یوما علی الملا

□

از چراغ تو به خورشید رسد صد پرتو

□

زخمها بر دل و فریاد نمی‌یارم کرد

□

ز پیش جهانجوی شاه زمین

□

مستی از چشم خوش شاهد طناز کنیم

□

مستست دل و خراب دلدار

□

چشم من و چشمه حیوان من

□

من هیچ ندانم که مرا با تو چه کارست

□

کو مست خرابست به فرمان خرابات

□

می‌کند امشب از فغان آن چه جرس نمی‌کند

□

دل نهادم به جراحت، که سپر چیزی نیست

□

که اندیشه اندر سخن به خورد

□

تا قیامت زو نبارد جز دریغ

□

هر که او را دیو دنیا جوی در پهلو خزید

□

آخر چه گوهری و چه بوده‌ست کان تو

□

کسی را غیر سنگ تربت خویش

□

صد نرد عجب بازد تا خوش بخورد ما را

□

بهمان شکل که در دیده‌ی مجنون جا داشت

□

که بر سواد شب تیره پرتو مصباح

□

بیاورد چندان کش آمد به کار

□

براه بادیه ما را که می‌دهد آبی

□

کو به دغل بر همه پیروز شد

□

بر سر بام برآ و ز سر بام بگو

□

برای آنکه بر دشمن کند ناز

□

نهان تصریف سلطان وحیدیست

□

صید ناوک خورده را در پی چه لازم تاختن

□

که از روح القدس آمد پدیدار

□

ز برج کمان بر سر گاه شد

□

تا جوامردی چه باشد در جهان

□

از درنگ و شتاب چگشاید

□

کنونم خود نمی‌گویی کز آن گلزار خاری تو

□

رنجش نمود و گوش به گفتار من نکرد

□

باز کنی صد در و گویی درآ

□

ایزدش در ناف آهوی ختن می‌پرورد

□

از آن کردند نامش دار حیوان

□

که دانی که ما را نژادست و نام

□

بوئی از نافه‌ی آهوی تتارم برسان

□

وقت آن بی‌خواب الاالله شد

□

کف کرد خون بر روی خون از جزم تو پا کوفته

□

گرت خوانم حور، حوری، ورت خوانم جان، چو جان

□

رو نماید کشتی آن نوح بس پنهان ما

□

آه اگر بیاورد سر به من حزین فرو

□

در آویزد بدو آن آب دریا

□

بخواهد نهد پیش دشمنش روی

□

شب چو برخیزی مرا بیدار کن

□

نادانش گفت «نیست، که این معدن چراست»

□

هر کسی را ره مده ای پرده مژگان من

□

نیمکشت ناز خلقی بر قفای خود نگر

□

کجا روند همان جا که گفته‌ای که بیا

□

ز بندگان خداوندگار خود باشم

□

تا کرا خواهی و پروای کدامت باشد؟

□

به خورشید تابان برآورده سر

□

با تو چون راست توان گفت ببالا که بلائی

□

با جان فنا به تیغ جان دار

□

هیچ نگنجد فلک در در و دهلیز من

□

منزلگه جود و کرم و حلم و وقارست

□

تو گوش مکش این سو هر کور عصایی را

□

گر آن قدر بخشد امان کز اضطراب آیم برون

□

که: خود را نیز هم روزی بدان آونگ در بندد

□

ازان کارها مانده اندر شگفت

□

آن یکی باشد درین ره در یکی

□

من ماندم و از ماندن من نیز اثر نیست

□

فهی زادت لطفها عندی من الماء المعین

□

چو به غیر همعنان شد چو بلا گران رکابی

□

می‌شود با دشمن تو مو به مو دندان چرا

□

زین در دگر نراند ما را به هیچ بابی

□

که خفته بودم و دولت ز پیش در بگذشت

□

بدو اندرون چشمه و آسیا

□

همچو بلبل در زمستان بینوا افتاده‌ام

□

غم دل ترسنده را غماز کرد

□

حسرتی بنهیم در جان جهان

□

یکی نبیذ و دو صد بوسه و شراب زرنگ

□

ان یخافوا عن هواکم فسمعنا و عصینا

□

تنها دچارم گشت و من همراه بودم با کسی

□

نور خورشید دهد، پرتو ماه اندازد

□

که این انبارت از کشکین چو از حلوا بینبارد

□

جرعه‌های می شبانه ماست

□

آنکه کرسی‌ی اوست چرخ ثابتات؟

□

جگرهای عشاق شد خرقه سوزان

□

یارب نصیب کس مکن بهر مذاق کیست این

□

ای چشم ز بی‌خوابی تا غم نخوری امشب

□

لطفی چنین به قهر خدائی برابر است

□

این زمانم گر برون آمد گل از خاری چه شد؟

□

زده لبیک عمره از تنعیم

□

خط سبزش گرد گل کشد پرگاری

□

هفت گردون ز همدگر بگشاد

□

دزدیده سوی غیر نظر می‌کنی مکن

□

چون صدهزار همزه که بر طرف مد بود

□

چه می‌گریزی آخر گریز توست بلا

□

توسن جرات به میدان محبت تاختیم

□

کجا بینا شود از کحل کحال

□

بر خویشتن حذر کن ازین بد کنش

□

تا که نشکستند آنجا گردنم

□

که زلفت را سری بر خاک کوی است

□

از شکرها رسته از گفتار تو گفتار تو

□

بگزید خاک آن چه تو بفکندی

□

در مجلس عشق جان سپاری را

□

مکش زحمت که در زخمی چنین مرهم نمی‌گنجد

□

ساعتی پیش تو نتواند نشست

□

بجز از معصیت و جور نه ورزند و نه کارند

□

رفتم ز جان در کوی او وز جان و تن باز آمدم

□

دود گرفت آسمان آتش من یافت باد

□

او چو سرمجموع باغ و جان جان صد چمن

□

با تست همه عیش تن و زیستن من

□

و این باده منصوری مر امت یاسین را

□

باشد میان باطل و حق امتیاز فرض

□

زند در خرمن صد زاهد آتش

□

زیر و زبر کردی کاچار خویش

□

عاقبت آخر رسم آن جایگاه

□

چون چو نیل است و شب چو گلزار است؟

□

در هر گل تر هزار گلشن

□

این عشق کجا بود که ناگه به میان جست

□

چو شیران و چو مردان گذر کن ز غری‌ها

□

کند روی سخن در من اگر در انجمن باشد

□

که ما را خود جگر خوردن ز پهلوی تو بس باشد

□

در خورد تو نیست، نیست این مشکل

□

پای بندست در آن سلسله‌ی مشکین دل

□

که بر چرخ رسیدست ز فردای تو زنهار

□

راز برای گوش تو ناز تو هم برای تو

□

از آن فرزند زادن شد سترون

□

آن را مگذار این جا وین را بمخوان تنها

□

طرفه‌ی طاوس خرامی عجب آهو نگهی

□

نام مردیت برآید ز میان عرصات

□

چو خوش لگام یکی اسپ تیز رو به مثل

□

پاک کرد از خلعت تو گرد راه

□

که عقل پنبه‌ی پندار خود ز گوش بر آورد

□

فخر جان‌ها شمس حق و دین تبریزی است آن

□

تا قاف پر از قافیت کنی

□

که نی کفرست و نی ایمان کدامست

□

از تجلی جمالت دگری پیدا نیست

□

یا نظری بی‌ستیز، یا گذری بی‌رقیب

□

سروریش چه کنم؟ من نه سلیمانم

□

قانع مشو ز روضه‌ی رضوان بخار و خس

□

آن سوی شهر ماند آن سو دیار ماند

□

شد روز و روزگار من اندر وفای تو

□

نه از عشق نزارست و نه از محنت زردست

□

درون را کو به زشتی شکل چونست

□

گزنده‌تر بود آن تیر که آرمیده‌تر آید

□

که توفان در جهان افتاد هیلا

□

چون سرش بریدی برود سر به نگونسار

□

هست آن در باطن من ناپدید

□

بر قافیه‌ی خوب همی‌خواند اشعار

□

در بزد گفت بیا در بگشا هیچ مگو

□

گفتند نکته‌ای ز دوام و بقای عشق

□

از برای استماعش واگشاده سمع‌ها

□

شرط اول قدم آن است که مجنون باشی

□

چیزی از عشق، که در روز بقا کوتاهیست

□

ز چشم خلق و به شب رهبریم و بیداریم

□

چشم مستت می‌زند هر لحظه تیغی بر دلی

□

تا شهید تو را سعید کنند

□

هین دل ما را مشکن ای دل و دلدار بده

□

که این بوده‌ست تقدیر خدایی

□

ابری سیه اندرکش در روی قمر جانا

□

ایمن از مغلطهای تو غلط بود غلط

□

محبت تو سرشک دو دیده بر کمر ما

□

چون خر از نشتر جهانند و رمانند، ای رسول

□

قلم در نقش آن کش کان حجابست

□

ولوله در جن و انسان اوفتاد

□

گرهی همچو زلیخا گرهی یوسف رو

□

چون است ما به مردم دنیا چه کرده‌ایم

□

که اسباب شکرریز مهیاست خدایا

□

مراد هم بجوییم ار توانیم

□

به گوش من رسید، امشب زبورم یاد خواهد شد

□

یک گوهر خشک و نام او بر

□

لیکن چه چاره سازم هذا نصیب لیلی

□

خسته‌ای را که دل و دیده به دست تو سپرد

□

از آن ظلمت که می‌گریم سری چون ماه برزن تو

□

کجا صبوحی نیکو بود به یکشنبد

□

به یک دم آن همه را عشق بدرود چو گیا

□

یک هنر دارد کزو جان دادن آسان می‌شود

□

ز شوق او سخن چون زبور گشته ما؟

□

یک چند به جان از نعم دانش برخور

□

پس نشاند آن مست را اندر جوال

□

چو مرغان مر تو را خرداد خور داد

□

نه به خویش آی اندکی و تو بسیار یاد کن

□

بردار سبوی من و رندانه نگه دار

□

زین عیش همی‌مانی ای دوست مخسب امشب

□

به در صومعه با بربط و پیمانه روم

□

کار صورت سهل باشد، ره به معنی مشکلست

□

کامدت از بلخ و نشابور بار

□

آستین پر شود از نافه‌ی مشک ختنش

□

روی سوی بنفشه زار نهاد

□

نام شمس الدین چو شمع و جان بنده چون لگن

□

وقت شبگیران به نطع سبزه بر شطرنج باز

□

ای دیو و پری شیدا از خاتم تو جانا

□

به هیچ مژده من بدگمان ندارم حظ

□

پاکبازان جهان بنده از آنند او را

□

به فرمان ایزد پرستد صنم

□

اگر چنانکه کند امتحان به جان ما را

□

هر بی خبر چگونه خبر زان دهان دهد

□

سر منه جز بر خط فرمان من فرمان من

□

بگمارم به خزان رشک بهارش سازم

□

پر کن ز می احمر سغراق و شرابی را

□

ای جهان دیده ثبات قدم از سفله مجوی

□

خانه دیگر ز خیال تو منور می‌شد

□

سنگ بسیار ساختی بر سنگ

□

تا ابد گو خیمه بر میخانه زن

□

همچو زر خرج شود هیچ به کانی نرسد

□

مرا غم او چو زنده کند چگونه شوم ز منظر او

□

مرغکان چون شمن و گلبنکان چون وثنا

□

دل ندارد دیدن دلدار را

□

بی‌قیدوار دوست شوی دشمنت شوم

□

از آن رو هستی خود پاک در باخت

□

گه باشد و گاهی دگر نباشد

□

بی‌شک آن وردی بود هر روزیم

□

مانند دو کاسه که بود پر ترحلوا

□

عسل و می روان شود به چپ و راست جوی جو

□

حاشا معاذالله کجا عشق من و آلودگی

□

ابکی و مما قد جری اتعتب

□

نام و نشان عاشق زین خاکدان برافتد

□

کامروز به نقد از رخ او خانه بهشتست

□

آتش او جز که ز بیداد دود

□

بکام دل برسانی و جان بلب نرسانی

□

اگر او مهر تو دارد اگر اقرار تو دارد

□

قصه‌های خضر و علم من لدن

□

نه آیین عروسی بود و نه سور

□

که استادست عشق آموز ما را

□

باز بر پیر خرد ذوق تو می‌خندیدم

□

صبح چون ظلمت از جهان برداشت

□

باشد به محال و هزل معذور

□

هر سه می‌کردند عرض انجمن

□

زلفت به طلسم پرشکن برد

□

جامه پرخون شده او است ببینید نشان

□

سیل آمد و بنیاد کن خانه‌ی من شد

□

وحی جویان اندر آن چین شیوه‌ها

□

جام کیخسرو طلب کافراسیاب انداختی

□

نکته‌ی شیرین نگفت، شیوه‌ی موزون نکرد

□

که خرما در میان خار بسیار

□

بر درهستی زنیم نوبت سلطان عشق

□

و آنچ در آتش کرد این دل من عود نکرد

□

لب تو لب تو لب شکر تو

□

فشانده مشک خرخیزی، به بستانها به زنبرها

□

بربای نقاب از رخ آن شاه نقابی را

□

حکایتی ز زبانم به آن زبان که تو دانی

□

نه خصل و پنج مهره به ماه تمام داد

□

نافزوده چگونه فرساید؟

□

شمع این طارم نه پنجره پروانه‌ی ماست

□

راست می‌گوی، که هشیار نگوید جز راست

□

گر خوشی با این دو مارت خود برو ضحاک شو

□

که زخم صید به تیر و کمان نمی‌باشد

□

کی بفریبد شها دولت فانی مرا

□

مقصود من گم ره از طی بیابان‌ها

□

من ندانم که به غیر از تو نظر خواهم کرد

□

برگیرم از منافق ناکس شناعتش

□

بگلزار رضوان فرستاده‌ام

□

مرا وصال و ملاقات آن زمان باشد

□

که عالم را زند برهم چو دستی برنهی بر او

□

سته شدم ز استماع نای او

□

از تو ای دریای جانی فاسقنا

□

ای من هلاک بر زدن دامنت شوم

□

وگر مشکلی هست، در کار ماست

□

چون دید که من ازو بجستم

□

گم شده بینی ز یک خورشید تو

□

کو رهبر و رهنمای من کیست

□

مر دیده خویش را بدیدن

□

کز چهره‌ی مقصود نقابی نکشیدیم

□

مسلم شد ضمیر آن سری را

□

فغان و ناله از دلها و از چرخ برین آید

□

که دیدم طلعت فرخنده فالت

□

نیست آن از بهر اینها ای رحیم

□

که بتوان کرد مستی را کبابی

□

من ندانم صبر کردن در تنور

□

در بیخودی سزای دل خودپسند کن

□

رستی ز خوی ناخوش و از گفتگوی ما

□

که شیران را ز صیادیست لذات

□

به روز حشر اگر بیند رخ فرخنده فال تو

□

از برمن تا برفته‌ای به سعادت

□

ناچاره پشیمان شوی به فرجام

□

آری چکنم چون شکرستان من آنجاست

□

نایند در نظر که نه مظلم نه انورند

□

زیرا که راست ناید این کار تا به گردن

□

خدایا بی ضرورت گر روم سنگ سیاهم کن

□

نمی‌بینی درخت و گل شکفته‌ست

□

به قصد جلوه چو آن جلوه‌آفرین برخاست

□

مقام عاشقان لاابالی است

□

زو نشود خالی پیراهنم

□

وگر خوانی بفرما تا بیایم

□

ایقظوا من غفله ثم انشروا للاجهتاد

□

مردم و سنگ می‌خورد عشق چو اژدهای تو

□

فکنده به زلف اندرون تابها

□

که هر دم می‌رسد بویش ز بالا

□

اقلیم دل ستانی منشور حسن خواهی

□

ز لعل اوست جانها جمله مستور

□

نه انباز گفتم تو را نه نظیر

□

حلقه در گوش مه و ماهی کنی

□

با سر درد جاودان آمد

□

لیلی و مجنون من ویسه و رامین من

□

چشم نیازمند طلب را چه می‌کنی

□

غم و اندوه ده اندوه و غم را

□

اختیارت هیچ در قطع دل آزاری نداد

□

گر بار غم کشیدن نتوانم، از که باشد؟

□

هر که از سرما گریزد قصد زی گرما کند

□

بند و طلسم گنبد دوار بشکنم

□

ز بلبلان ببرید و به گلستان نرسد

□

رشک دم عیسی شده در زنده کردن باد از او

□

درکشیدن، که چنینست صواب

□

وز ابروهای چون کمان‌ها

□

شهباز عشقی پر گشوده‌ای مرغ جان‌پرواز کن

□

یا جفای چرخ، یا جور فلک، یا خوی تست؟

□

برکند روزیت دست ماه و سال

□

ما را مران ز پیش که دل در قفای تست

□

دیبا نبود به گاو بر زیبا

□

رستم و حمزه کی بود کشته و افکنده او

□

چو یار کرد سفر زین دیار خواهم رفت

□

نگیرد غصه دستار ما را

□

تیر شکاری که نصیب شکار اوست

□

که وقت گریه مبادا به یک دگر بچکد!

□

رنگت همی نمود به رو اندر»

□

رخ دوستان و می‌دوستگانی

□

چو هر عوری و ادباری گدایی می‌کنی هر در

□

اختران آسمان را برشکن

□

در مردن بیهوده، چه مزد و چه ثوابست

□

و یا گنجینه رحمت کز او پوشند خلعت‌ها

□

دست تلاش من به غمت در کمر هنوز

□

اگر قیاس کنی در هزار دفتر نیست

□

چیست از این کار کرد شهره به حاصل؟

□

این بنتوان با کسی گفتن ولیک

□

رویی دارد چنان که می‌باید

□

کامل جان آمده‌ای دست به استاد مده

□

فرصتش بادا که گیرد سخت دامان ترا

□

اذ بدی بدر خروق اللحجاب

□

ره پر گلست و ناقه درین گل نمی‌رود

□

آتش در اوفتاد به جانم، چو دم بزد

□

ستاده بر طرف‌ها دو مبارز

□

روی ازین ظلمت بتاب و آب حیوان خورده گیر

□

همچنینم برد کلی کرد و مرد

□

تا بگزد لاله رخ یاسمین

□

انده فردا مبر، گیتی خوابست و باد

□

بر غیر تو نیست رشک ما را

□

هزار بار به کلک خیال صورت تو

□

جسمی تو بدین خوبی؟ یا جان؟ زکه پرسیمت؟

□

ور نشینی نرهد جانت از آفات و گزند

□

گفت اگر یابم برین لشگر ظفر

□

گردش این چرخ مردخوار مرا؟

□

چند نهان کنی که می فاش کند نهان تو

□

دیدی چه ناصواب ، بفرما خطا چه بود

□

بردی دل و جان بستان زنهار مخسب امشب

□

کرده‌اند انگیز تا این نخل موزون بسته‌اند

□

دگر بیایم و خدمت کنم به جان و سرت

□

آن تو را تخم نیاز ابدی بود نه ناز

□

فرهاد لب لعلت شیرین به شکر خائی

□

خنک زمانی کو از شکار بازآید

□

برتری را کار و بار و ملک و بردابرد کو

□

تا نه خروش باشد، تا نه خمار باشد

□

ما لنا مولا سواکم طال ما فتشتنا

□

شوخ چشمان را براند نرگس از بستان چشم

□

تا چو آتش کند از عشق سپندش باشد

□

سوی او می به بقا ماند ازیرا که فناش

□

چشم تو و بخت من مست می و مست خواب

□

راست چون سایه‌ای نهانم کرد

□

قد قرب المنزل نعم الوطن

□

که سرود غم من در دل او کار نکرد

□

آراسته دار ای جان زین گنج خرابی را

□

تسکین ده جراحت چندین هوس نبود

□

ای بسا شبها که گرد کوی او گردیده باشد

□

ولیکن پسوده مر او را رجال

□

بو که معلوم شود صورت احوال منش

□

انت جمال الکمال زدت فهل من مزید

□

عاشق ناشی مباش و رو مگردان هان و هان

□

چهار پیشه کند، هر یکی به دیگر زی

□

کی یافت ترنج آلوی را

□

در پای تو میرم من تو بوی کسی داری

□

چون کنم، کندر نمی‌آید ز خواب؟

□

عقیقین کلاه و پرندین ازار

□

سنبل خط تو بر یاقوت میرد برات

□

از چون و چرا زانکه ستوران چرااند

□

ان قیل طار فی الهوا لا تنکرو لا تعبدوا

□

در کمان ناز تیر دلبری پیوستنت

□

دستش به مهر ما را در گردنست امشب

□

تا گشاید چشم تر بیند که محمل می‌رود

□

یک به یک در حلقه‌ی آن زلف چون مار آمدست

□

شاید که حذر کند شکارم

□

بوی زلف تو دهد نکهت باد سحری

□

نیست در شیره کز انگور چکد

□

کان خصم عکس توست مپندارشان تو دو

□

و آمد شدنش باشد از اشجار به اشجار

□

ز خویش و اقربا رسته‌ست هیهات

□

که رو نساخت چو آیینه در برابر او

□

اگر تو روی چنان را در آوری به قیامت

□

شادی و عز مرا بدل به غم و ذل

□

خط مشکین او یا مشگ نابست

□

ذره‌ای کس درین دهانه پدید

□

هیچ کس دیده‌ست یک جان در دو تن

□

شوکت حسنش مبر بی‌قدر و مقدارش مکن

□

فی قیان خادمات و استقروا دورنا

□

به خنده گفت که فکر رخ حبیب و برفت

□

تو او را در عبارت گفته‌ای من

□

زانک ازو آید به ایمان و به عصیان خیر و شر

□

زلال مشربه‌ی عذب شادمانی کو

□

راه اختیار کردند ترک حیات کردند

□

چند کنیم ای ندیم مستی خود را نهان

□

چون شجر نیک بود میوه فراوان گردد

□

مکر و دغل و بهانه ما

□

در دام آرزو نکشد رنگ و بو مرا

□

چنین گفتند در هنگام تعریف

□

چو این آرزو جوی تن گشت اسیرم

□

پای مرد تست ناکامی راه

□

سرانجام بر بد کنش بد رسد

□

من رآی روحین عاشقا فی بدن

□

غیر را می‌باید اندر آتش غیرت نشست

□

چاره ندارد در زمین کز آسمانش آمده‌ست

□

با ریشه‌ی پیوند جان از وی جنانت می‌برم

□

تا برفتی تو دلم هیچ نیاسود بیا

□

زانکه جهان چون من است من چو جهانم

□

باغ را بندگی مرغ سحر خوان برسان

□

سوی خیال خطا بهر غزا می‌رود

□

مر تخت را و تاج را کرده‌ست آن سلطان گرو

□

ساخته چون لشکر شطرنج از شطرنج ساز

□

بجوشد هر دمی از عین جان آب

□

چو با مهر تو سنجد داور محشر وفای من

□

روز عیشم بر شبی شد خرج و آن شب موی تست

□

زشت نگویند ز بهر تراش

□

اهل جنت را بپرسند آشکار

□

چرا خلق را ذره کردار دارد

□

می شود دریای غم همچون مزاجش شادمان

□

چنین مکن که مرا عیب می‌کنند و ترا هم

□

قندست و هزار رطل حلوا

□

در نیم لحظه دشمن صد ساله دوستان را

□

درآ در زمره‌ی «اوفوا بعهدی»

□

با این دو وام‌دار تو را کی رود کلام؟

□

باده‌ی لعل در پیاله کنیم

□

ز صاف بحر کف این جهان حجاب کند

□

حیله دشمن مشنو دوست میازار و مرو

□

چون کافر روم بر در گنجه

□

ولی معنی چو معشوقی فراغت دارد از اسما

□

هرکه می‌داد نشان تو غلط بود غلط

□

هر موی برین پرده جهانی و سپاهیست

□

که پنهان شد چو بدگوهر خزان بشکست پیمانش

□

در ملامت کردنش بشتافتی

□

که نه کس را بکوبد سر نه کس را روی بشخاید

□

و من انواره انشقت علی الاحجار احداق

□

با همچو منی کی شود از عار مصاحب

□

پس رشته گوهر یقینی

□

آن هم به زلف پرشکنت رفته رفته رفت

□

کامشب طبیب ما بر بیمار دیگرست

□

نروم بر مراد خویش و قیاس

□

دلش کجا بسهی قامتان شود مائل

□

چو کوری که در کف عصایی ندارد

□

هستش از اقبال و دولت‌ها طراز راستین

□

برتر از دایره‌ی گنبد دوار بود

□

ما را غم او بزاد بی‌ما

□

گر توان حرفی ز درد ناتوان خود بپرس

□

برآید گل اکنون به هفتاد دست

□

نه همی دوست پذیرد ز منش نه عدوم

□

می‌فروخت و می‌خرید از وی فقاع

□

یاقوت تو مایه‌بخش جان است

□

رسیدی بیار و ببردی تو جان

□

بهر عزا بس است فغان جرس مرا

□

خطا می‌کن خطای تو صواب‌ست

□

چه زیان کند به سمندری ضرری که از شرری رسد

□

طرب در جان و می در جام و گل بر بار خوش باشد

□

کز خاطر خود ریگ بیابان بشمارند

□

گاویست پیش آهویت این لحظه سامری

□

خیز که بار دگر آن قمرین خد رسید

□

در نظر هیچ نگنجد نظر دیگرشان

□

تا مجرب نشود مردم، دانا نشود

□

کو فکند اندر نشیب این آب را

□

شوی درهم که ناگه با تو حرف آشنا گویم

□

ما خود آن یار ندیدیم که بر یار بسوخت

□

هر چند شوی زیر عطاهاش گران‌بار

□

شرح دادش حال قبض خود تمام

□

شرم‌دار اکنون، از این ترفند چند؟

□

نخواهم جان پرغم را تویی جانم به جان تو

□

که گردی غرق و آنرا حد نبینی

□

فکن لنا فی ذلنا برا کریما غافرا

□

بباد رفته ز سم سمند بادیه پویت

□

بعد ازین عیب قمر خواهیم کرد

□

درختی که آبان برون کرد ازارش

□

اینهمه قتل و ستم واقع نشد در جاق او

□

اندر آن صف که کارزار بود

□

کو چون خیال داند در دیده‌ها دویدن

□

مرغ پنداری که هست اندرگلستان شیرخوار

□

آن کس که صفا دهد صفا را

□

سنبلت بر روی آب از جادوئی گسترده دام

□

دست و دل من سالی از کار همی باشد

□

هر که گیرد عنان مرکبش آز

□

کنون بدرود خواهم کرد جان را

□

وز صد یکی به عالم عرفان نمی‌رسد

□

تکنس فی صعودک او توطن

□

که بلبل تو به زاغ و زغن هم آواز است

□

مگذار کان مزور پیدا کند نشان‌ها

□

در بلائی بینمت گردم بلاگردان تو را

□

نه گربز باشد و نه نیز ابله

□

آب حیوان جوئی در چشمه‌ی مطموس!

□

جان نیز فدا کردم و دلخواه ندیدم

□

کان چشمشان بصارت نو از چه راه داد

□

لیکن نیارد دم زدن از هیبت پابست او

□

فکندم بر او نطع و دلو و مصلی

□

عشق به هم برزده خیمه این چار را

□

داده است از دل پر زلزله آرام گهی

□

من که عاشق باشم و دیوانه نتوانم نشست

□

گر تو بدو بنگری چو شیر بغرد

□

خواب کی آید کسی را زین دو کار

□

تا چند کنی طلب مقامش را؟

□

وگر ضعفیم صحت شو وگر دردیم درمان شو

□

چه بودی گر رخ نیکوی او هرگز نمی‌دیدی

□

در چرخ اندرآرد صوفی آسمان را

□

ز گنج خانه دل می‌کشم به روزن چشم

□

که نازکست، مبادا که از زبان بچکد

□

چون گشت سرم به رنگ عقعق

□

بگشا تابی از آن موی که من دانم و تو

□

هم ز دم اوست که در من دمید

□

کیست کز او حذر کنی هیچ سخن مخا بگو

□

مانده از آن چشمک خونخوار خوار

□

در سایه‌ات ای درخت خرما

□

به گردن دگران نه که من گواه تو گردم

□

هر کرا از نسیم او بوییست

□

این شخص منکر منظرش

□

گه بر آن حکمی کند گاهی برین

□

چون قلم سر بر خط فرمان رود

□

با کسی کز عشق دارد بسته زناری بگو

□

دگر نامد ز من یادش بلی صحبت اثر دارد

□

طوبی لک یا حبیب طوبی

□

آن مبادا که کند دست طلب کوتاهم

□

به مدت میوه‌ها خوش بوی گردد

□

لیک نباشد گلش مگر همه جز خار

□

بر سر میدان جان رخش بقا تاختیم

□

که او چو سایه ز ماه تو مقتدا دارد

□

آه از این سرنایی شیرین نوای نی شکن

□

واجب کند که خیمه به صحرا برون‌زنی

□

تا چو طاووسی شود این زهر و مارت ساقیا

□

بر زبان نطقم اول آه و افغان می‌رود

□

با ما به وفا کجا شود راست؟

□

بر قیرگون سرت که فرو ریخته‌است شیر؟

□

برصاحبدلان همدم حجابست

□

زفعل خویش بر این مرغ دام باید کرد

□

شیر داند ز خون روان کردن

□

تا بداند جان ما آماجگاه تیر کیست

□

به هر نوعی شنیدی بیست این جا

□

به گلبانگ جوانان عراقی

□

جان مرا به آتش ده گونه غم نسوخت

□

آباد درختی که چو خرماست مقالش!

□

که آرد از طرف مصر بوی پیرهنم

□

با ابرو و چشم و رنگ اسمر

□

تعرج الروح الیه و الملایک اجمعون

□

چون شیرخواره، بلبل کو برزند صفیر!

□

رشک بهشت گردان امروز کوی ما را

□

که سنبل سر زلفش ز تاب برخیزد

□

علتم عشقست و برهان روی زرد

□

موضوع نه‌ای چنانکه جوهر

□

گاه گاهی ریش خود را شانه کرد

□

زانکه بی این دو کار خام بود

□

ور جمله جان نگردی دل را بحل مکن

□

بر کلک تکاور سوار کرده

□

همچنان که آتش موسی برای ابتلا

□

به کاخ دلکش و ایوان دلگشا دارد

□

عجب نداشتمی بی‌وفا شدن ز شما

□

امروز خود به طبع نیامیزد

□

تحیتی چو دم صبح صادقان مشکین

□

مرغ خاکی را به موج و غره دریا چه کار

□

لیک بتا راست گو نیست مقام جنون

□

فاخته نای همی‌سازد، طنبور بساز

□

چون بهشت جاودانی گشته از فر و ضیا

□

هزار مست هوس را به بزم بار مده

□

آشوب بلبلان بندانی که: از کجاست؟

□

کرباس بدادی به نرخ مبرم

□

مرگش از دور آمد و نزدیک شد

□

مر گاو و خر و اشتر و دیگر حیوان را

□

نعره‌ها آمد به گوشم ز آسمان این است او

□

آنچه از دو سه روز از همه پیشم بگذارید

□

مه لقایی مه لقایی مه لقا

□

آفاق را تمام سپاه ستم گرفت

□

ز کاف و نون پدید آورد کونین

□

نامه‌ی مانی و نگارش نکال

□

اخلائی اغیثونی وثوب الصبر ممزوق

□

ساقی با ماست بنده پرور

□

ز گرم و سرد میندیش و احتراز مکن

□

ساقی بدهم باده، بر باغ و به سبزه

□

در زمان بیرون کند جولاه هستی باف را

□

کشم بار جفا تا زنده باشم بار منت هم

□

دلم آنجا ننشیند، که مرا یار اینجاست

□

فراخی‌ی امید و درازی‌ی امل

□

چون تو هم این آب داری خوش بخور

□

اشکم عجب بود اگر اخگر نمی‌شود

□

آمدم نعره مزن جامه مدر هیچ مگو

□

بدم بر من فسونی تا قبول طبع یار افتم

□

لو تلقاه ضریر تائه احوالها

□

تا کیمیای عشق بیابی و زر شوی

□

یک شهر شفای دل بیمار برند اوست

□

از رنج وز تفکر دوشینم

□

چون جرس دستانسرای کاروانت بوده‌ام

□

گفتم کی پیش رخت شمع فلک تار

□

شاه بگوید به گدا کیمسن

□

زیرا که بدین گیتی اصل طرب اینست

□

عشق دیده زان سوی بازار او بازارها

□

قد بلندش از حرکت کردن سمند

□

ساز غمش، که خانه‌ی ما پرنوای اوست

□

صد شکر تو را که نیست کارم

□

بارها افتاده در پای سگان کوی تست

□

اندر این خیمه‌ی چهار طناب

□

گویم غم نو با یار کهن

□

کی می‌بریم از تو ، ترا در خیال چیست

□

غمخواره یاران شد تا باد چنین بادا

□

حجاب در نظرش دم ز پرده داری زد

□

که سلطان دولتی گردد، چو میلش بر حشم باشد

□

گر نه زین مادر بسی من مهترم؟

□

و آب حیات در دهن ساغر آمده

□

پیش حق شرمسار خواهد بود

□

او را به باغ‌ها جو یا بر کنار جو

□

همی‌بوسم سیه زلفین و آن رخسار براقش

□

چون گل نسرین بخندان خار غم فرسود را

□

می‌کرد نقش دیوار دعوی خوب روئی

□

عیون نرگس او جمله بیناست

□

تا خوش بخسپی و بخوری چون خر؟

□

از کجا آوردی آخر احولی

□

وین سخن از جان پر غم می‌رود

□

از کر و فر دوشینه من

□

تا کی بوم صبور که نه بازم

□

وز سخنان نرم او آب شوند سنگ‌ها

□

بیماری اندر این ره بهتر ز تندرستی

□

آن کس رود به منزل کش کام عشق باشد

□

زانکه فتنه شده‌ای بر غزل و هزل مقیم

□

تو قدح نوش وعزم خواب مکن

□

زان پیش که تیر اجل آید به سپر بر

□

کان جمله را بسوخت به یک بار شرم تو

□

جامهای می گرفته برگها هر سو به چنگ

□

که جان را و جهان را بیاراست خدایا

□

چرا در خرقه‌ی خود را این چنین مستور می‌دارد

□

سوی واجب به ترک شین و نقصان

□

بر بست زبان از طرب لحن غوانیش

□

و کنون جهان ز گریه پر از های هاست ماست

□

به مکر خویش و، خود این است کار گیهان را

□

گوش نهم سوی تنن تنتنن

□

گر غمزه را فرمان دهد جنبیدن مژگان تو

□

گفتمش از من خبر ده دلبر خون خواره را

□

پیش آن بت همه در رشته‌ی آهست امشب

□

خوی تو و تو ساکن باما، عجب، عجب!

□

نهفته زنان زیر شویان خود در

□

به از مستی نیابی کیمیائی

□

شد روشن و غیب بین و مخمور

□

سایه گه ما موی خوش تو

□

مه و خورشید را بینم مقابل

□

بسی جانی که چون آتش دهد بر باد صورت را

□

کز مستی و بدنامی بر خویش نهم نامی

□

بس خرابی کند این جرعه، که در جام منست

□

ابا هر یکی پنج فرزند در خور

□

این بوی دلاویز که از باد صبا خاست

□

دل در خم زلف تو چون گوی به سر خیزد

□

پاک کنش در نظر پاک من

□

ولی ز خوی تو ایمن نمی‌توانم بود

□

همچو دعای عاشقان فوق فلک رسانمت

□

گشته است از بی کسی همدرد ما

□

بعید آن نیستی کز هست دور است

□

مدارش به ناز و مخوان جز نیازش

□

کنارم از چه رو گردد ز خون دیده عنابی

□

بر بام شده در پی یعنی نمطی دیگر

□

جانی است قلندر را نادرتر از آن برگو

□

بر بادک شبگیری، بانگ و شغب صلصل

□

کم مبادا سایه لطف تو از بالای ما

□

از دیدن سرو و نارون حظ

□

کز خرابی باز نشناسم که: راه در کجاست؟

□

مه قابیل و کهترش هابیل

□

هرگزش این روز هم نامد به سر

□

بلبل از گل به سلام گلنار آید

□

تا تو بگویی سره سرهنگ من

□

بود دور از سر و نزدیک به دامانی بود

□

بگذارم هستی و منی را

□

گرد چمن بخوری همچون صبا بگردان

□

آنکه این چهره را رقم برزد

□

چرا ما نه از کشت باقی چریم؟

□

که رساند بسلیمان خبری از بلقیس

□

بر رخ هر دو عشق پیدا کرد

□

چو دل و جان عاشقان به درون بی‌قرار تو

□

وز دو کف سادگان ساتگنی کش به دم

□

که آن ادب نتوان یافتن ز مکتب‌ها

□

چه بد دیدی که حرف بد به نام ما رقم کردی

□

تو فرزند و پدر آبای علوی است

□

گاهی ز حرص مال پس کیمیا شدم

□

تاری ز پرده‌ی در خلوتسرای ماست

□

عاشق بودن نه اختیاری است

□

قصه ایشان برگو برگو

□

که ناگه می‌دوند از خانه بیرون تا سر کویت

□

چشم باز و من خموش و می‌شد آن اقبال‌ها

□

روید همه شمشیر ز صحرای قیامت

□

می‌دزدد و می‌گوید: هشدار، که دزد آمد

□

شاره زربفت کنی قرطه و شلوارش

□

مطرب بستانسرا شد طوطی از شیرین کلامی

□

حوت را بین که ز دریا چه برآورد غبار

□

چون بکری است این دکان چاره نباشد از غله

□

به سمنبرگ چو می خورده شود لب ستریم

□

چونک طنبوری ز عشقت برنوازد تار را

□

کین آتش سوزنده را از خامه بیرون افکنم

□

آن چراغ چشم بیدارم کجاست؟

□

که دیبای بناگوشم به مروارید شد معلم

□

بهتر از ملک دو عالم نام او

□

باز جهان ره زن است و قافله‌خوار است

□

آمد هنگام ملاقات من

□

دیده از دیدار یاران دوختی

□

تا چو یک گامی بود بر ما دو صد فرسنگ ما

□

اجل ز مرحمت احرام بادبانی بست

□

دین دیار ندانم که رسم چیست شما را

□

روز همچون سام و تیره شب چو حام

□

ز خون جگر تا چه آید برویم

□

ناگه قفص شکستند چون مرغ برپریدند

□

و لا تکسل فان القوم قاموا

□

ایزد فکنده خوان کرم در سپیده دم

□

طیبتر از تو کی بود ای معدن اطایب

□

خندند بر من نوخطان طفلان مکتب خانه هم

□

کسی بجوید و با مهر او در آمیزد

□

زقید و بند و غل و برنشست رسته‌ستند

□

برآفتاب بسته ز ریحان تر طناب

□

منتظر تا باد دریا چون جهد

□

و آن کهربای روح بین در جذب هر کاه آمده

□

مانده همان زهر چشم تلخی گفتار هست

□

آن جام شراب گوهری را

□

از دل نیایدش که نویسد گناه تو

□

چاره‌ی درد نهان او نکرد

□

به وزیری دبیر و با تدبیر

□

للاش بنده‌ی آن حقه‌ی یاقوت خموش

□

تا دل سنگ از او لعل بدخشان باشد

□

چون دید کخر آب شد در اصل یخ بی‌ظن شده

□

پسر همچو فرتوت پنبه سران

□

چه می‌شود تن مسکین چو شد ز جان عذرا

□

لب من تشنه بیک قطره چکانی قانع

□

زان دم عنبر، که در دام دو گیسوی شماست؟

□

گر نیستی ستور مخور آب تلخ و شور

□

آن همه یک موم گردد بی‌شکی

□

زیر این خیمه در گرفتارند

□

کز بهر ما بر آسمان گردان شده‌ست این مشعله

□

بی‌مر لباس صبر دریده

□

گشته در مستی جان هم سهل و هم آسان ما

□

داد طرب به مجلس آن میگسار داد

□

زنده کنون شد که تو گویی: بمرد

□

کوه شغنان ملکی بودی بیدار و بصیر

□

نفروشم آرزویت که بجان خریدم

□

که خیال شکرینت فر و سیمای تو دارد

□

و السکر حواه و الکمال

□

ور نیی عاشق، چرا گریی همی بر خویشتن

□

هر لحظه نور بخشد صد شمع منطفی را

□

خوش دل آن که می‌شوم کاندر دل او جا کنم

□

غالب آنست که با دیده‌ی‌تر خواهد شد

□

خلعتی فاخر آمد و منشور

□

ساغر چشم من بخون رنگ دهد شراب را

□

از دل او به هر دلی دست به دست می‌رود

□

بی‌چتر و سنجق هر یکی کیخسرو و سلطان شده

□

جامه‌ی خون بسته‌ی ما بر سر چوبی نکرد

□

گر به چشم سر بدیدستی زمین تبریز را

□

تا بداند که سر کوی تو سر منزل کیست

□

چه می‌پرسی، که من حیرانم اینجا

□

فتنه چه شدی خیره تو بر صورت نیکوش؟

□

تا چند شوی ساکن این تیره مضائق

□

اندر این ساعت که این جا روز شد

□

و خیاله لعاشقین مدار

□

نبیذ یکمنی دادن کدامست

□

مر زفاف صحبت داماد دشمن روی را

□

دیده باشی اضطراب مرغ وحشی در قفس

□

بر زبانم رانم، سرم در معرض اندیشهاست

□

گر گشت هوای صاف پرتم

□

پای و سر گم کرده حیران آمده

□

چنان چون بر عدد واحد، و یا بر کل خود اجزا

□

صنما سوی من نگر که چنانم به جان تو

□

گر یک دعا تازد برون بر یک جهان لشکر زند

□

پرگنج شود پستی فردوس شود بالا

□

که به رخ برقع شرم این همه بگشوده تو را

□

وز عنب شیره وز شیره شراب

□

وام جان بر تو نماند دوام

□

خط سیاه تو روزنامه‌ی تقدیر

□

چه شهرها و چه روضاتشان که بنماید

□

العشق ایضا نحوهم مشتاق

□

که در ساغر می دیرینه دارم

□

که مرد تشنه را با این چه کارست

□

تو قبول اگر نداری دو جهان گواه دارم

□

که از اشک بر وی نثاری نکرد

□

شاید که بنالم ز بهر مالم

□

که برآمد ز لب چشمه‌ی نوش تو نبات

□

صفری ز دهان تو خبر می‌نتوان کرد

□

ابکی و مما قد جری اتعتب

□

چه شد چون دیگران گو یک شب ما هم سحر گه شو

□

که در وی عدل و انصافست و معشوق مسلمانست

□

خاصه یاری کش بود حسن پری خلق ملک

□

گر شنیدی که بجز فکرت تو کارم هست؟

□

از نثر و نظم سنبل و ریحان کنم

□

که آن بهتر که مستانرا کند پیمانه دمسازی

□

کز دی دیوانه بپژمرده‌اند

□

چنگ جانان است آن را چوب یا اوتار کو

□

بر سر انگشت سبزی بر سر و سبزش نه

□

پس از آن خدای داند که کجا کشد تماشا

□

پیش از کمال حسن نمود جمال بین

□

ز سرسام فراق او گر آن بیمار برخیزد

□

آن وعده خلاف آمد و آن قول مزور

□

وز دو عالم هم جدایی یافت او

□

عمر سر هر شرف و نعمت است

□

آدمی شو در ریاحین غلط و اندر یاسمین

□

باز می پرسد که چون عاشق نوازی می‌کنم

□

نه نهانم نه بدیدم چه کنم کون و مکان را

□

با کافران چه کارت گر بت نمی‌پرستی

□

ورنه گم شوی با او، گرنه راهبر خیزد

□

خوش چون بخار عود مطرا شد

□

نشان از عالم معنی نیابی

□

جای دریا و گهر سینه تنگی نبود

□

جو را زیان نبود ولی واجب بود تعطیش او

□

گلزارها چون گنگها، بستانها چون اودیه

□

برون در بود خورشید بواب

□

افشان شده بر صفحه‌ی گل مشک تر از مو

□

صد جور کرده بر ما، نادیده یک جنایت

□

جوینده چرائی تو به دندان و به چنگال؟

□

یا ترک خطا بده یا روی ز ما متاب

□

جهان پیش او ذره کردار باشد

□

هله این من هله آن من

□

عجب نبود که پای صبر افشردن نمی‌داند

□

هر جان که بدیده او چنین را

□

این گمان می‌کندش کز نظر افکنده‌ی توست

□

هم‌چنان بنده‌ی آنیم، که آزاد برفت

□

آنک درد و دارو از وی خاست بی‌شک آن تویی

□

می‌فشاند پسته‌ی خندانش از مرجان نمک

□

دلم چو مست چنان چشم پرخمار بود

□

خار از کفت بیرون کند وآنگه سوی گلزار شو

□

شایدم هر چه به من عشق و ولای تو کند

□

که دو چشم از پیامش خوش و پرخمار بادا

□

از سر کویت ببین رفتم و چون آمدم

□

باغ، که سروی چنین بلند بر آرد

□

بر بوی عشق آن بت صد بت همی‌پرستی

□

مشو ایمن که وطن بر لب دریاست ترا

□

که موش خوار و غلیواژ نیز پر دارد

□

سر خود می‌گوید و اسرار من

□

که چون خود را بسوزد کمتر از پروانه‌ای باشد

□

گستران بر سر او سایه احسان و رضا

□

این ز درون زد شعله بگردون وان ز برون شد تا به ثریا

□

تو پری داری، اگر مهر سلیمانی هست

□

خوش چشمه‌ها دویدی از سنگ زندگانی

□

بازش بشاخ سنبل و برگ سمن رسان

□

که صد هزار رحمت بر چشم‌هات باد

□

آن کس که نیست عاشق گو قصه مختصر کن

□

زین بیش کرد باید مارات خواستاری

□

اگر بیدار گردد در زیان‌ست

□

که عالمی بستان و یک نگاه کنی

□

که عکس نقطه‌ی خال سیاه است

□

من چه گویم که تری تو نماند به تری

□

گر پخته‌ئی خامی مکن وان پخته در ده خام را

□

بر بود تو و نبود گردد

□

زانک رویت هست تسخرگاه هر روشن روان

□

ترا ملالی و مارا هم انفعالی هست

□

باده عشق بیا زود که جانت بزیا

□

نام آن سرو خدا را به زبانم مدهید

□

دست آن کس کشد، که زر دارد

□

بربوده ز یک دلان دوتایی

□

چون نقش رخش بر ورق دیده کشیدم

□

تا کیقباد شادان با صد علم درآید

□

سایه بود موکلم گر چه شوم چو تار مو

□

ورشان نای زند، بر سر هر مغروسی

□

لیکن بگشاید او زبان را

□

آن غلط تمییز اگر بشناختی عشق از هوس

□

هوای تاب مهر و نور خورشید

□

مقلوب گری چو او که را دیدی

□

از چه افکندی تو خود را در میان

□

جان و دل بایدت داد این پادشا را باژ و سا

□

بر تن چون جان او بنواز تن تن تن تنن

□

کی بهر حفظ جان خود تشویش پای او دهم

□

ور درآید عاشقی صد مرحبا

□

یار مه روی مرا نیز به من بازرسان

□

یکی زان فاتحه و آن دیگر اخلاص

□

ز دود لشکر تاتار چونی

□

سر بندگی بر نپیچیده‌ام

□

عیسی مهتری را جذب سما ببرد

□

فتنه آدم شده‌ست سنبله یا مسلمین

□

به خوان وصل خود بنشان گدا را

□

من ز تو بی‌خبر نیم در دم دم سپردنا

□

هرزه عمری ز پی خضر و مسیحا گشتم

□

دل به تماشای او بر در و دیوار شد

□

نه عدم بود من و ما که بدادی من و مایی

□

ورنه بر جانت زنم صد دور باش

□

جان هست مرا ولیک زر نیست

□

قسیس دانا نیز هم بیچاره در کار شما

□

چون بود مصلحت ناز همان باید کرد

□

وان نفسی که بیخودی مه به کنار آیدت

□

که ستانند و دهند افسر شاهنشاهی

□

عالم و معلوم وعلم، دین و دل و جان یکیست

□

که دل در عشق خوبی خوش عذاری

□

رخش رخشنده در برقع چو آتش در نقاب از می

□

ای معشوقان ز عشق تو زار

□

مردم هزار نوبت، زحمت کدام باشد؟

□

بمانده‌ست بر پای چون عرعری

□

چشم بستم جادوی کردم تو را

□

بر من تنگ دل این نکته عیان است که تو

□

دردم ببین وهم تو به فریاد رس مرا

□

باد چراغ عقلی و باده مغانه‌ای

□

اشک من دلسوخته یا لعل مذابست

□

همی بینی فگنده بند بر بند

□

حق اندر وی ز پیدایی است پنهان

□

خنده که شهد ریخته در ره گفت وگوی تو

□

ما دیگریم امشب او دیگرست امشب

□

لعل بتان خوش است و می خوشگوار هم

□

آن چنان باری که صد بارم همی باید گریست

□

عقل و شرم و فهم و تقوا دانش و فرزانگی

□

بدیده گر بنشینی بایستم بغلامی

□

پای کوبان سوی جان می‌آید

□

پیش آن شمع و بسوزید چو ویرانه مرا

□

ز فردوس آمدند امروز سبحان‌الذی اسری

□

آفرین‌ها صد هزاران بر سگ خون خوار ما

□

تا شود روی تو آئینه‌ی آتش نفسان

□

که شد پیرهن بر وجودم قبا

□

چون نیست ای برادر گفتار تو نمازی

□

خاک ره را بخون دیده خضاب

□

خود را همی نه ملک و نه مأوی نهاده‌اند

□

پیش تو تقریری دهم شرح شب چون سال را

□

اگر نه سیل خون زور آورد مژگان که بگشاید

□

جان و جهان همی‌بری جان و جهان چرا چرا

□

سایه‌اندازد همای چتر گردون سای تو

□

گر چه مانند سنگ و سندانست

□

تا تو ز مشرق دل چون مه سری برآری

□

مگر آنروز که در خاک بریزد بدنم

□

ظلم کوته شود و کوچ و قلان برخیزد

□

توفان و نوح بیدل و منصور و دار مست

□

ز سختی محنتش بسیار گشته‌ست

□

ملک و درازدستیی نعره زنان که الصلا

□

گدائی را چه حد سرکشی با پادشاه خود

□

گر بری نزدیک خود روزی به مهمانی مرا؟

□

یا ترک کنار دوست گویی

□

در فضاء قصر یافت از شمع نور

□

حصار حصین چیست؟ دین محمد

□

سبزه، که خاک کف پای گلست

□

ورنه از این گفت و گو سود و زیان بنده چیست

□

ان فی موتی هناک دوله لا ترتجی

□

انا اصطبرت قتیلا و قاتلی شاکی

□

شور در مستان خواب انداختست

□

وگر بازی تو با ما برنیایی

□

چشمه‌ی خونابه از چشم قلم بگشوده‌ام

□

روستایی خویش را رستا مگیر

□

ما را نظر خطا نباشد

□

سراسر فریبی، سراسر زیانی

□

خویش را آب درانداز میا

□

در سخن‌بندی حیرت تو زبانش باشی

□

که بوسه عاشق بدبخت را زیان دارد

□

دل مستان بگرفت از طرب پنهانی

□

چه توان کرد چون این سفله چنین افتادست

□

از همه خلق نهان خواهم زد

□

بدین سخن نتوان رفت در جوال امشب

□

سری پیش افکند در چاک پهلوی کسی بیند

□

گر تو باور نکنی قول مرا

□

که باز آن بت گره بر ابرو و چین بر جبین آمد

□

پادشه‌زاده‌ی ما را سر درویش ندارد

□

عجب از ارمن و رومی عجب از خطه شامی

□

مکن ای یار ز من بشنو و زنهار مرو

□

روسیه گردد عیان شمس و قمر

□

هیچ کس آن قامت چو تیر ندارد

□

تویی که چشمه‌ی خورشید را به نور ضوی

□

کاندر شکم ز لطفت رقص است کودکان را

□

که از نادیدنت با حسرت بسیار می‌میرم

□

به سوی ما نه همانا گذار دانی کرد

□

که خالی نیست جان از خارخاری

□

گرچه بسیاری برافکندی نظر

□

تا بر شنوده هست گوا بینا

□

چون پسته گر بخندد لعل شکر فروشت

□

که منتهای ره کاروان حاج یکیست

□

دیده‌ات شرمین شود از دیده فانی چرا

□

او ز استغنا مرا با خاک یکسان کرد و رفت

□

شیوه‌ی شکر سخن گویت

□

هم به شمشیر خدا بسمل شدی

□

ور شدی صید حرم روی بدین خانه مکن

□

جز نقدهای روشن از کان زر چه آید

□

که در باز گفتن زبانی ندارد

□

عذری بنهی بر خود و نازی بفزایی

□

دیو او بود که می‌نکند سوی تو شتاب

□

اعتباری نگرفت از دل دیوانه‌ی ما

□

یار ما را می‌رسد، شوخی و شنگی دیگرست

□

چنین باشد وفا و آشنایی

□

عاقبت می‌رفت تا ویرانه‌ای

□

پای کوبان شور و شر خواهیم کرد

□

کو به عمری هوسی پخت و تمنایی کرد

□

کاین حسن تست از اثر عشق پاک ما

□

از پا و سر بریدی بی‌پا و سر به رقص آ

□

به کیخسرو و جم فرستد پیام

□

چو پرسم نشانی، نشانت نباشد

□

نه آن دریا که آرامد زمانی

□

می‌نمایند جلوه‌ی طاوس

□

غیرک یا ذا الصلات فی نظری کالمدر

□

غیرت نبرم، که بی‌نشانست

□

ز نعتت گرفته‌ست راوی روایی

□

آن چاه بابلت را وان کان سحرها را

□

تا سر از همدمیت شعله‌ی‌وش افراخته‌ام

□

که روز دولت حسن ترا پاینده می‌دارد

□

ز آنچ دریای خبرهاست چرا بی‌خبری

□

ماهیی جذبت کند در یک نفس

□

که کس امسال نکرده‌ست مر او را طلبی

□

ترسا محمدی شد و عاشق همان که هست

□

چاره خود کرده‌ام جان جگر خواریم هست

□

من بگفتم کیست بر در باز کن در اندرآ

□

هندوی زلف بتی حلقه کند در گوشم

□

نظر به زهره و رغبت به آفتاب نیامد

□

و آن جا که جز تو نیست تو آن جا چگونه‌ای

□

چه کند کز بن دندان نکند لالائی

□

چون همه ره خاک با خون می‌رود

□

روز فردا مگر از خلد برین برخیزد

□

کاندر چمن و باغ ، نه گل ماند و نه گلنار

□

که وقت آمد که من جان را سپر سازم همین ساعت

□

یک طرف در اضطراب مرگ مرغ بسملی

□

می‌بین و با مخالف ما آشنا مگرد

□

با همچو تو آب زندگانی

□

منزل راحت و ریحان و سرورست اینجا

□

بی خود شد و مدتی طرب کرد

□

چون ماه ما علم افرازد

□

هجر تو سنگریزه‌ی صحرای خویش را

□

خورشید جمال او بدریده ظلامت را

□

ز خراب حالی من به زبان دعا نیامد

□

ز اشک دیده رویش نگار شد

□

بیاموز از خدا این کدخدایی

□

قتیل عشق نمیرد مگر بغیبت قاتل

□

همچو چغزان شب به تکرار آمدند

□

نام من گم کرد و رخت ما ببرد

□

که رازی کن دو بیرون شد سمر شد

□

خاک سیاه بر سر این نوع شاهدان را

□

به خواب کس را نمی‌گذرام ز بس که دارم فغان و زاری

□

خاک جهان ز خون دو چشمم خمیر شد

□

شدم از دست و دست از من نداری

□

رغبت بود بکشته شدن پای بند را

□

پاکیزه خرد نیست نه این جوهر گویا

□

کش آینه‌ی زدوده باشد

□

زانکه دادیم دل خویش به دلدار دگر

□

که خون دل همه مفرش گرفتست

□

یاریست چو حوری و سرایی چو بهشتی

□

از برای آن تنم چون موی و دل چون قیر شد

□

فارغی چون تخم‌ها را تو عدم انگاشتی

□

بگذر از ملک وجود و عدم از دست مده

□

گردشی از گردش او در دل هر بی‌قرار

□

که جان را زهر قاتل شد

□

بر جراحت برنهی راحت پدید آرد خدای

□

فلک را وین دو شمع سرنگون را

□

گران شود به چنین در شاهوار صدف

□

هیچ منجم در آن ستاره ندانست

□

با مردمان زیرک ابله چه شسته‌ای

□

جان مده بر جهل، تا کی زین محال

□

تا قرار از من سرگردان برد

□

زمین گویی به صورت آسمان شد

□

ز آنکه دستی‌ست که دور است ز دامان کسی

□

آن کس که درد داده همو سازدش دوا

□

کند در سجده‌های سهو محراب خود ابرویت

□

جز تو چیزی دگر پدید نشد

□

و آن جا که تویی بجز عطا نی

□

شکر تنک یا تنک شکر آب حیات از چشمه‌ی نوش

□

خنک مرا و کسی را که عیش خو دارد

□

هیچ رنجی در وفا چون رنج من باطل نشد

□

آسمان بر رغم او در بوستان ظاهر شود

□

در جوش و خروش آور از زلزله دریا را

□

موجود به شکل او شد نصرت ربانی

□

یزک لشکر بهار آمد

□

خوار چرا بنگرد سوی فقیران غنی

□

پس گرفت آن ده برادر را گواه

□

به زنجیر حکمت ببند این جهان را

□

چو شاه عقل بیرون شد درو سلطان عشق آمد

□

که گر دستم دهد از خویش هم سازم جدا خود را

□

ز اشراق آن پری دان گه بسته گاه مجری

□

اینقدر کم حذر و خود سر و بی‌باک تو را

□

وجود از روی هستی لایزال است

□

دریا تو را نشاید گر سیل یاد آری

□

کان مه از گوشه‌ی خورشید درآویزد مشک

□

از سبب باد بود آنک جدایی بزاد

□

مرا دگر نمکی بر کباب می‌ریزد

□

دم عیسی نهان در نوبهارش

□

کاین راه کوتهست گرت نیست پا روا

□

ای منزل تو منظر نزهت سرای چشم

□

مشکل بتوان کردن و او خود نتواند

□

به هر وادی و شهری داستانی

□

خط برون آوردی و گفتی که آوردم برات

□

جامه پر کژدم ز افسون تو یافت

□

عشق تو در باختن سود سفرها ببرد

□

زبان دان دلبری شیرین مقالی

□

در خانه خدا شده قد کان آمنسا

□

که صافی باد عیش دردنوشان

□

بر ماه شبستانش وامق شده صد عذرا

□

از جمال دلربایی آینه بسترده‌ای

□

یا نسیم بنفشه‌ی طبری

□

که عقل را هدف تیر ترهات کنند

□

چگونه شد محیط هر دو عالم

□

باغ چون صنعا کند چون روی زی صحرا کند

□

گر شرق و غرب تازد ور جانب سما

□

چون خلاف دل دانای تو نتوان کردن

□

عاشقان را شکار نتوان یافت

□

زانک مرا بیشتر وقت سحر می‌کشی

□

دلش از طره عنبرشکنت پر سود است

□

تاب و نورش گشت یکسر پیچ و تاب

□

مرا کمتر بجویی تو، که میجویند بسیارت

□

من نمی‌دانم چه بی‌راهی به مردم می‌کنم

□

تا نمانی ز آب و گل مانند خر اندر خلاب

□

که حرف مهر کسی سر نمی‌زند ز ادایت

□

ای که منزل در دلم داری ومن در جستنت

□

گه شود طوطی جان گر بچشد زان مگسی

□

کز جور یار و غصه اغیار می‌رویم

□

دست کوته کن و دم درکش و شرمی می‌دار

□

در جگرش نهان کنم، تیر کزان کمان رسد

□

با خروش و با نفیر و با غریو و با غرنگ

□

چون ترک گوید اشپو مرد رونده را

□

ناامید آن قدر از پرسش جانان که مپرس

□

کز تویی تو رشته تو برتوست

□

بدانسته فلک را درگشایی

□

سر کوفته باید که بدارند گیا را

□

هر که گمان می‌برد که شیر ژیان است

□

چه کنی هوای رفتن؟ که نمیگذارم امشب

□

پیراهنم سد چاک و من گل در گریبان می‌کنم

□

بر خوان جسم کاسه نهد دل نصیب ما

□

زان آب شعله‌ی رنگ نقاب حجاب را

□

همت ارباب دل خود سنگ در کار آورد

□

در شب تاریک غم با ماستی

□

که هر دم برآنی که خونم برانی

□

نیست شو در می و اقرار بیار

□

به انواع هنر چون چشمه‌ی هور

□

حسود بر در و بسیار گوی در سکه

□

گر نفسی او به لطف سر بنخارد مرا

□

بگذر به مسجد گو خلل در حلقه‌ی زهاد شو

□

ز هجر ناله‌ی من چون رباب کرد و برفت

□

غلط انداز بگفته که خدایا تو کجایی

□

نومیدی از عطای تو حد خطای ماست

□

اکنون چو گنج لولوی مکنون است

□

بدین معنی همی‌باشند قائم

□

پادشاهم بر سخن، ظالم نشاید پادشا

□

بجز غبار نخیزد چو دردمی به تراب

□

از ریزش اشک ملک صد رخنه در گردون شود

□

که مرا چاره‌ای تواند ساخت

□

دو هزار شور و فتنه فکنی ز خوش لقایی

□

حاصل نشود تا تو بکامش نرسانی

□

عشرت کدبانوی با کدخدایی سیر سیر

□

بود شاهد فروغ نور ارواح

□

بدخوتر ازین خواهی گشتن سرآن داری؟

□

انظر الی نار الهوی و وقودها

□

در ریاض ما مدارا با گیاهی هم نکرد

□

گرم کمند دو زلف تو، ای پری، نکشد

□

ای شه مردان چنین از مرد و زن پنهان شدی

□

باز می‌شورید خاکستر خوشی

□

اندیشه‌ی وصالت جز در گمان نگنجد

□

هم از برای سگان تو استخوانی هست

□

چون بی‌کسی که بیند از دورآشنایی

□

ای سرو گلستان چمن و لاله زار ما

□

لله‌الحمد که این فتنه به یک بار نشست

□

اگر دعوی کند وقتی کسی دور تسلسل را

□

یوسفت با توست اگر خود در چهی

□

زلف را شکن بر شکن مزن

□

نظر عشق گزیدش همه حاجات روا شد

□

که در سینه گنج تمنای اوست

□

گشود از بند پای باز یک روز

□

که بر ما گنج و بر بیگانه مارست

□

وز هواداران آن سرو بلند اختر بپرس

□

همچو فرهاد به صحرا و به کوهم بدواند

□

پنهان بماند زیر تو گنج نهانیی

□

آفتاب روی و روی آفتاب

□

وز قول حکیمی و خردمند

□

بران کو جهان از نژندی بشست

□

گل بود که هر دم به زبان دگرش داشت

□

غیرت مرا بگفته می خور دهان میالا

□

دیده گریان شد که او هم خانه تنها نداشت

□

فشاننده گنج بی سرزنش

□

خون می‌چکد که بی‌سبب از من بریده‌ای

□

مرغول مشگ رنگ دلاویز پستشان

□

چه غمست از سیهی چونک از آن تو بود

□

ز بدها گمانیش کوتاه شد

□

زبانم کن به گفتن آتش آلود

□

بده آن جام مالامال صهبا

□

گر یک سر موی تو فروشم به دو عالم

□

دلم را سوی روشنی ره کنید

□

تو به یک غمزه چرا عقل بری

□

گیسوی روز پوش قمرسای مصطفی

□

پیش معشوق مرده باید شد

□

که بر ماه ساید همی افسرش

□

عهد دیرین به قرار خود و سوگند قدیم

□

گفتم که چهره دیدم و آن بود خود نقاب

□

با کوه غمش دست به جان در کمر آورد

□

نگهبان آن گنج و گنجور گشت

□

جز آتش عشق کی گزینی

□

تشریف خاص بین که بدربان رسید باز

□

که طاس چرخ حواشیش را نپیماید

□

بدان تیزهش رازداران خویش

□

به نسبت می‌دهم با عشق پیوند

□

رقص کنان درخت‌ها پیش لطافت صبا

□

اگر می‌بود نرگس را چو مردم چشم بینائی

□

بدین زور و این شاخ و این دستگاه

□

خواب تو بخت بست که بسته سعادتی

□

با ماه طلعت خورشید گومتاب

□

تا به طاعت چرخ وانجم‌شان همی حیوان کنند

□

در رنج و دست بدی را ببست

□

که خواهم عذر او گر گاهش آزاری ز من باشد

□

شد خاک ز اشک او مطیب

□

که جفا می‌کند آن شوخ و وفا می‌داند

□

سرافراز موبد که بودش وزیر

□

در صفات ترشی خواجه چرا بستیزی

□

در خرابات مغانی و خدا می‌طلبی

□

از سر ما کم مباد سایه این کیقباد

□

که باشد مرا زندگانی دراز

□

به یک جنبش نوشت آن کلک چالاک

□

ای همه خوبی تو را پس تو کرایی درآ

□

تا به تقریب این سخن از دلستان خود کشم

□

برادرش خوانم هم اندر خورست

□

دم شاد برنیارم هله تا تو شاد باشی

□

تا چند کشم محنت و بیداد ز دستت

□

نتوانی ازین قفس به در شد

□

که درگه بدیشان بیاراستی

□

در جهان هست ز ما نیز سخنها مشهور

□

و من الغیب اتانا فدعانا و اتینا

□

ناوکی بود که آن بازوی پرزور انداخت

□

از آواز او کر شدی تیز گوش

□

برهد جهان تیره ز شب و ز شب شماری

□

ای بخوبی گلبن بستان جان بدرود باش

□

گه صحبت یاران و گهی اوج سفر بر

□

یکی گنج باشد براگنده زن

□

شراب لعل نوشینت به جامم

□

چنین عیدی به صد دوران کی دیدست

□

که جز غذای مضر نیست مرضی مرضا

□

به گفتار مشتاب و تندی مکن

□

بر سنگ اشارتی است و به گوهر اشارتی

□

دیده میبینم که میگوید یکایک را جواب

□

تا نیایدش از این دیو فریبنده نهیب

□

همه هرچ بایست برساختند

□

زند ستامی کان را ستارگان خوانند

□

فقر عینک منه و نعم ذاک جنا

□

خواهی آوردن بسی زین دیده‌ی خونبار یاد

□

که از من مدارید چیزی نهفت

□

هر طرف زیبا نگاری شاده‌ای

□

هزار تیر بلا از تو خوردم و نرمیدم

□

چه نماید چه پسندد چه کند

□

بخواهد پرستنده اندر نهان

□

خدنگ انداز غمزه رفتش از کار

□

عجب آن رونق گلزار چونست

□

بر تن صفدران دران باشد

□

کنون آمدم تا چه فرمان دهی

□

تو که در مقعد صدقی چو شه اندر وطنی

□

عارضست یا گلزار ماه نیمروزی را

□

از دست تو تن در امتحان داد

□

که با لشکر و خیل و با ساز بود

□

آنکه نخل حسرتی پرورد می‌داند که چیست

□

وز سر که رخ نمود لاله شیرین لقا

□

قال و مقال عالمی می‌کشم از برای تو

□

ز بلخ و ز بامین و ز کرزبان

□

برزن به نشانه چند خسبی

□

احتراز از می جوشیده کنند از خامی

□

تو می خوری از آن و رخت می‌کنند زرد

□

سخنها که بودی ورا سودمند

□

فرود آمد ز گلگون در فلان سنگ

□

سر بریدن کی زیان دارد دلا اسحاق را

□

محمی محرمی راز تو را بنده شوم

□

درخت و گیا دید و هم سایه دید

□

خود بگوید جرعه‌ها کان بهر ما می‌ریختی

□

یک سرموی در میان شما

□

اندر این گنبد گردنده پس یکدگر است؟

□

چو آتش بیامد ز نخچیرگاه

□

پیش ما برگ و بری نیست که سرما ببرد

□

هزار شید برآورد آن گزین شیدا

□

لذت چش سوال و جوابت که بوده است

□

هم از مشک و دینار و هم زعفران

□

در رنج و غم نکشتی کشتی ز ذوق و شادی

□

همچون دل شکسته خرابی نیافتیم

□

در سماع آمد و استاد همه مرغان شد

□

گذشته ز کسری بگرد جهان

□

خزیده شیپره در فرجه تنگ

□

اگر مقیم بدندی به جای چون دریا

□

پیش اغیار به پرهیز تو حظی و چه حظ

□

گذشت از بر آب جادوستان

□

این زمین خاک همچون آسمان درواستی

□

از اعتدال قد چو سرو روان ما

□

تاب در جان آفتاب دهد

□

ز دادار نیکی دهش کرد یاد

□

این کیمیاگر باشدم خاک سیه را زر کنم

□

من از کجا غم پالان و کودبان ز کجا

□

الفرع رئینا والی الاصل رجعنا

□

سخنها پراگنده کرده به راه

□

همچو مخمورکش از رطل گران ترسانی

□

پرگشت جهان ز های و هویم

□

دردیی که کندم دنگ بیار

□

ابا لشکر و گنج و چندی مهان

□

که عقلش کفه‌ای شد کفه‌ی جان

□

که سر برآر به بالا و می فشان خرما

□

کاید این الکن زبان از عهده‌ی شکرت بدر

□

سخن‌گوی مردی و آزاده‌یی

□

ز شکست از چه تو تلخی چو همه قند و نباتی

□

هنوزت چشم جادو مست خوابست

□

ور نی به جفا گلوت بفشارد

□

دلش را بدانش برافروختی

□

نوباوه‌ی شاخی‌ست که پرورده‌ام از تو

□

به خلق و خوی و صفت‌های همنشین کشدا

□

شکل هلال مو کمری می‌کشد مرا

□

به گوش و بینی آن قلتبان فروریزم

□

گفتم که آفتابی یا نور نور نوری

□

ز روبه بازی آهوی ترکان

□

رسته بود از خار هستی جسته بود از ذوالفقار

□

قانع نشوی بدانچه دانی

□

شراب عیش باید ریخت در جام

□

چه مانع‌ست فصیحان حرف پیما را

□

که مغز استخوانم در تب هجران فرو ریزد

□

شخص را بر دم زدن هرگز نبودی قادری

□

با چنین وصلت به واصل کی رسی

□

کایدم قامت آن سرو خرامان درخواب

□

یاریم چون آرزومندی کند

□

گر جهان پر شود ز حاتم طی

□

ورای رمز شناسی و نکته دانی نیست

□

چون به خم دو زلف تست مسکن و جای نفس ما

□

ملک آن توست و خاتم فرمای هر چه خواهی

□

یک منی‌مان شراب و افزون نه

□

دزدان نقد دل را بر دار می‌کشانی

□

لیک جام لب لعل تو لبالب همه نوش

□

زانک ز یک تاب من از تو نماند اثر

□

چو سرو نو ز صبا پای حال می‌کوبم

□

برآرد بر سر کارش دگر بار

□

رهنست به پیش تو از دست مده صحبت

□

لذت زخم نهانی خوردن از آهوی او

□

رای رضوان دراوفتاده به شک

□

چونک در این خشم و جنگ پای خود افشرده‌ای

□

خویشتن را کرد همچون گوسفند

□

نزد یکدیگر هگرز این هر دو را بازار نیست

□

راستی باید بگویم با نصیب وافرم

□

بگو که ناز توام دست در میان نکند

□

و سرقنا سرقات فاذا هم سرقونا

□

نومید کی توان بود از لطف لایزالی

□

گذرانست بد و نیک جهان گذران

□

بسی شب‌ها ز حق کردم گدایی

□

خسروان فرهاد آن یاقوت شیرین

□

رها کند سر چشمه حدیث پا گوید

□

دی ماه به موسم خزانی

□

به خلوتخانه‌ی وحدت برد راه

□

بر آسمان چهارم چه خوش بود به خدا

□

آن قدر میل به ابروی تو دارم که مپرس

□

که بجز خوردن و کردن نشناسند ز بن

□

گرد تنور عشق تو بهر زبانه‌ای

□

زانرو که توئی گوهر دریای ملاحت

□

در بحر به شکل در شهوار برآمد

□

که جو به زیر نماندست کاه بفرستم

□

جان من بنده‌ی آن پای که در خدمت تست

□

پیش دویدم که ببین کار و کیاها

□

هم سینه پر از آتش هم دیده پرآب اولی

□

در آن لباچه که تشریف داده‌ای دوشم

□

تو ورای هر دو عالم نوش بی‌نیش آمدی

□

ولیکن پیش یاقوتت ز شرمش آب می‌بینم

□

ماندست اندر خرکمان چون عاشقان زیر و زبر

□

ورنه قفا ز ورطه‌ی طوفان نخوردمی

□

وزانش هر نفس در سر هوایی

□

دست این مسکین گرفته بارها

□

در آن آئینه چون برگ خزان در آب می‌دیدم

□

بر آخر شرکت تو بسته

□

ور خورد او آب شور شوره برآورده‌ای

□

وین مرغ چه نامست که از طرف چمن خاست

□

تا کم شده‌ست آفت سرما ز گلستان

□

گام بردارد نه بر وفق مراد و کام تو

□

که کسی نگفته پیشش ز شراب و جام هرگز

□

خونم شراب گشت ز عشق و دلم کباب

□

در قبا پوشیدن ترکان چنین اندام نیست

□

سپید کار و سیه کاسه چرخ پیروزه

□

مریخ نیز چند زند زخم خنجری

□

ببین سرشک روانم وگر رواست بگو

□

پرورش و عهد یار غار نه این بود

□

بگو تا مرا گر بود آن فرستم

□

به غیر از تیرگی چشمت چه دیده‌ست

□

از منت هر دادو وز غصه هر دادا

□

به جان خلق آتش در زند چون برزند دامن

□

تا فروبارید از هم همچو برگ اندر خزان

□

نه تلخی بینی او را نی نزاری

□

اثر مهر در رخش پیداست

□

ز نقره خط خوش‌خوان می بر آورد

□

مفلس کیمیا فروش منم

□

چنگ در جان زندم میل کبوتر نکنم

□

که آب خضر لذیذست و من در استسقا

□

بنده من شو و برخور ز همه سیمتنان

□

آن ندانم چه گر نخندد به

□

سروقدی چشم شوخی چابکی برجسته‌ای

□

تا گل قالبم شود خاک در سرای تو

□

دو هزاران گل خندان ز دل خار برآمد

□

روشنایی نمی‌دهد روزم

□

خموشی را امانت دار کردند

□

چه چاره فعل آن دیدار اینست

□

هنوز زخم سنانی که داشتم ز تو دارم

□

به سمع تو رساند بنده یانه

□

همه در وصل بگفته که خدایا تو کجایی

□

وانگه از دیوانگی ملک سلیمان بایدت

□

بر تر شدم بگو تو که این کاهلی ز چیست»

□

نوشت نسخه‌ی روشن ز حاصل کونین

□

گل گل افتاده برو از می نابش نگرید

□

که وی از سنگ کشیدن بشکستست میان را

□

که باشد مه که بنماید ز طاق آسمان ابرو

□

تا به خدمت چرا نپیوستم

□

لاجرم خیره و سرگردانی

□

چو ما را جهانی چه ما را جهانی

□

ز شاه جام شراب و ز ما رکوع و سجود

□

چرا که بی‌تو همی عمر و عیش نپسندم

□

مبادا کم که خوش سوزیست این سوز

□

کز خداوند شمس دین افتد به طور اندر صدا

□

گهی بر من کزین خود را بلاانگیزتر سازی

□

بوستان کمال بشکفته

□

وز درون بر هفت کیوان می‌روی

□

هندوانند همه کافر خورشیدپرست

□

ازین دریا به هر ساعت تحیر بیشتر دارد

□

گفت آری ولیک آدمیان

□

کش وصال تو باشد از دنبال

□

چنین بود چو دهد شاه خسروان حلوا

□

ما را نشان به گوهر نایاب می‌دهند

□

خاک آدم به بیع بخریده

□

بیدقی گر ببری من برم از تو فرسی

□

دل روی تو بی نقاب دیده

□

خوبتر از ماه چه بود ماه در تو ناپدید

□

یک ساعته در کمان تو کوزی

□

که روزی بر لب دریا رسیدند

□

چو اشتر می‌کشاند او به گرد این جهان ما را

□

که ممکن نیست خوبان را شد از لطف نهان مانع

□

که فرستاده به هر وقت یکی را یزدان

□

دو دیده‌ای چراغ و روشنایی

□

برگوشه‌ی چشمه‌ی حیاتست

□

جهان مر جفا را، تو مر صابری را

□

آن زهر کامی جدا چونان که موم از انگبین

□

حیف باشد بر چنان رو دیده‌ی ناپاک ، حیف

□

به گنج بی‌حد و کان جمال و حسن و بها

□

حالی من اندر عاشقی داو تمامی می‌زنم

□

راستی به دوش ایمانی دگر آورده‌ام

□

برخیزد از میان قیامت قیامتی

□

که در پایت سرافشانند اگر دستی برفشانی

□

فقها سوی مدارس پی تکرار شدند

□

بینی اندر نیمه‌ی دیگر چو اندر وی روی

□

در آن آشفتگی خندان شد و گفت

□

چو جان بنده نبودست جان سپرده تو را

□

قدر ز قهر تو بر ظالمان بلیه نگار

□

ترککی تنگ چشمکی قیکی

□

بشکفد آن شاخه‌های تر بلی

□

یک بیک در حلق جانم چون طناب انداختست

□

در دید تو دیده‌ی دگر داشت

□

تا حشر فرو گرفته پیرامن

□

به جلوه بهر فریبم به جلوه‌گاه نهانی

□

ز قلزم آتشی برشد در او هم لا و هم الا

□

در چراغ مرده این روغن همان نگیرم نبود

□

ربود از فرق هر بدری هلالی

□

به مثال نیشکرها که شکرنثار باشی

□

چگونه با دل اصحاب می‌کند بازی

□

بر امید گل به گلزار آمدند

□

در خم این زمردین خرگاه

□

به روی یار نو این نغمه برداشت

□

گر مرده‌ای ور زنده هم زنده شوی با ما

□

می‌کند روکش مردم به یک آدم روئی

□

ازحدالدینی و در دهر نداری ثانی

□

دل نعره زنان که آری آری

□

کاتش دل آب رخم ریختست

□

تا ببرد جانشان به ناخن و چنگال

□

تو همه روز رخ آز به خون می‌شویی

□

چنین نگاشته مطبوع صورتی چندند

□

موافقت کن و دل را بدو سپار مخسب

□

به جنس پر بهای خود خریدار آزمائیها

□

برکشد از سر آن تا فکند در بر این

□

که پر و بال مریدی و جان جان مرادی

□

از کوه برآور سر و یاد کمری کن

□

رحمت بسیار بر این رقص باد

□

عدل ایشان علم کسوت آبادانی

□

که گر خود کیمیایی هست آنست

□

که هست جا و مقام شکر دل حلوا

□

از سنگ خود نه‌ای تو ز تیر دعا بترس

□

راست چون شیران به شب آتش زده در بیشه‌ایم

□

بازم به وفا چه می‌فریبی

□

از من مسکین سال از کردگار

□

گر دو عالم بر تو بی‌او تنگ نیست

□

به سیلی خوردن و دشنام دادن

□

آن رسم هم منسوخ شد در عهد استغنای تو

□

نی سر بهلم آن را نی پا بهلم این را

□

زان که در کم خردی از همه عالم بیشم

□

همین دارند هر ماری و موری

□

از سبب غیریست کندن دندانه‌ای

□

چون خلاص از عشق ممکن نیست در ایام او

□

می‌بمیرد در این جهان از برد

□

روز دگر با تو دگرسان شوم

□

به خسرو مدعای خود ادا کرد

□

اسیر در نظر خصم و خسروی به خل

□

این بس که ناوک ستمت را نشان شوم

□

بی‌تکلف هلاک جان دیدم

□

از میان نردبان بگریختی

□

روز دیگر بود تاوان خواست مرد

□

حریر سبز در پوشند بستان و بیابان‌ها

□

پیش عوام چون الف بسم ضایعم

□

دل به ستمگری دهی کو بدهد سزای تو

□

پای بزن بر سرش هین سر و پایش بکوب

□

هر سطری از خصال تو و از رحمت آیتی

□

وز در هیچ سفله سرکه مخواه

□

سر ندارد آنک بنهد پا در این ره سرسری

□

تو اگر اهل دلی دل چه بود جان درباز

□

پاک می‌کرد از رخ مه گرد

□

که چون بنفشه ز سستی فروشدست سرم

□

به قانونی برآرد هردم آواز

□

چو بسته گشت دهان تن از دم احیا

□

که گر آسیب دستی بیند آن سیب ذقن میرم

□

برده از ابر و آفتاب گرو

□

همه چیز را به پیشت خورشی است رایگانی

□

بجز از حاجبش که پیوستست

□

من گمشده درین دو میان از که جویمت

□

بی‌تو بر زندگان چو بدخویان

□

نتوان نهادن بدعتی عاشق به درمان کی رسد

□

که جان او به دست آفتابست

□

باعث فتنه‌ای کنم دیده‌ی فتنه زای را

□

گشته در ذمت سخای تو دین

□

ز فلک ستاره دزدی ز خرد کله ربایی

□

برتشنه‌ئیکه باشد او را سراب منزل

□

کوری دیده شیطان چه شود

□

نمی‌یارم که عذری خواهم امروزت به هشیاری

□

در افتادن به مسکینی و خواری

□

ساقی گشتن تو ساقیان را

□

یکی برفت و سراپرده را به یک سو زد

□

زیرا که از برای خودت پروریده‌ام

□

نبود مرده که کرکس کندش مرده ربایی

□

براتی بر شه خاور نوشتست

□

چرخ سر خویش به در خوشاب

□

که از خدمتت نیست روی رهایی

□

گو کسی کاین نیز نتواند که بیند کور باشد

□

بدم کوهی شدم کاهی برای اسب سلطان را

□

زیاده از سرموئی دهان تنگ را

□

بیتی نه چنان چنانکه دانی

□

گردد پلید پاکی چون غرقه در غدیری

□

در کار دل ریش من خسته تعلل

□

کوری دیده ناشسته شیطان چه شود

□

نه شاخ شادیم از باد می‌دهد بارم

□

درون تیرگی ماهی برآید

□

یا بارق یا طارق عانقنا عریانا

□

به میدانها سبک جولان به محفلها گران تمکین

□

آفتابت زیر رایت آسمان زیر نگین

□

آمدی در گردنم آویختی آویختی

□

زلف هندویش چرا نعلم بدانسان تافتست

□

خود که را در کون تاب آن بود

□

نه به از همت تو مکنت جای

□

آنهمه لاف وفا آخر همین مقدار بود

□

بگرد گنبد دوار امشب

□

تحمل را به آن طاقت شکن خاطرنشان کردم

□

هر کجا گرد خلافی خاسته

□

گر تو یک بند از آن طره بر این بنده زنی

□

چرا ای مطرب مجلس دمی با ما نمی‌سازی

□

برگ جوان بردمد هر نفس از شاخ پیر

□

رسمهای تو گشته پیرایه

□

عدوی خانه در پهلو نشسته

□

چو بر قنینه بخواند فسون احیا را

□

که دهر یاد ندارد چنین گلستان

□

پیش سخط تو بارنامه

□

در ناظری گریز و ازو آن خویش جوی

□

زانکه کس چشمه‌ی خورشید به گل ننهفتست

□

وز میغ هوا به صورت پشت پلنگ

□

وز خطا در صواب کوشیده

□

آن راست گو خروس مجرب

□

ببرد بر فلک و بر فلک نهاد مرا

□

ز آواز جنبش پر پروانه جویمت

□

گوهرت را وجود جمله طفیل

□

چو آب سجده کنان و چو خاک راه به خواری

□

که هیچ خسته چنان ناتوان نمی‌بینم

□

پیوسته طفل مسکین گریان شیر باشد

□

از خط راست نامه‌ی شکل صنوبری

□

به غرقاب فنا افتاده‌ی عشق

□

بخرید به گوهر کرمش بی‌گهری را

□

در میان خلق محشر چشم عاشق جوی او

□

زلزلة الساعة شییء عظیم

□

تا زبان اندرکشد سوسن که تو سوسنتری

□

از ره مرو که پیر خرد رهنمای تست

□

زان است که از جهان نهان است

□

کاتصالی باشدم با مجلس عالی به کام

□

کشتی به موج و رخت به توفان گذاشتیم

□

نی خوف ز تحویلی نی جای دقی مانده‌ست

□

و ادعو بالتواتر و التوالی

□

در سخنهاش سخت لایق حال

□

نی دل تن پروری عاشق جانانه‌ای

□

بر سمن سنبل پرچینک او پرچینک

□

که ز تلخی تو جان را همه طعم شکر آید

□

منسوب به آشیانه‌ی تو

□

که کار افکندمت با سنگ و پولاد

□

چرا کشید چنین تیغ ذوالفقار چرا

□

کز درت با یک جهان فریاد و غوغا می‌روم

□

پای تا سر هم در آن ساعت کمر بندد چو نی

□

نپرد برگ که بی‌کهربایی

□

همچو کبکیست که در چنگ عقاب افتادست

□

وز ابر مرو را به سوی خاک فرو خواست

□

بهتر ز بسی گنج و بسی کامروانی

□

بی‌یار زنده‌ای و نداری حجاب از او

□

مبارکی تماشای جنه المأوی

□

ز جفا به جائی بر سلطان که به آن کمندی نرسد

□

ورنه از دولت تو دارم سیم

□

اکنون نماند دل را شکل صنوبری

□

دامنم چون نرگس ار پر زر نباشد گومباش

□

بفروش خویش را که خریدار می‌رسد

□

حالتم را چه حیلتست و چه فن

□

ارم باشد برا و صیاد خانه

□

زندگی هر عمارت گنج‌های هر خراب

□

روا بود که شود شمع محفل همه کس

□

هشت جنان هفت چرخ مدح تو گفته

□

بسپار جان به تیرش چه کنی سپر نداری

□

برآرم آه و در یکدم بسوزانم مغیلانرا

□

یک تیر ندیدم که چنین کارگر افتد

□

که من حاکم عدلم اندر میانه

□

می‌توان کردن قیاس از بینواییهای او

□

خفتگانیم و تویی دولت بیدار ما

□

به برق آه زند در دل تو جان من آتش

□

چون به گلبرگ اندرون افتد جعل

□

چون شکر قندوار می‌آیی

□

حیف باشد خون رز در جوش و ما زینگونه خام

□

عقل ز دستان عشق ناله کنان داد داد

□

به خدمتی به تو آورده خاتم و خامه

□

که آخر با جنون افتاد کارش

□

کو نشد گرینده از خار قضا

□

دایم اندر شغل سامان دادن کار تو باد

□

از عهده‌ی یک سخن برون آیم

□

چه باشی بسته تو خاوندگاری

□

پس براند آنگاه چون بادی سمند

□

چونان کامروز کار تنت به زور است

□

کان هرسه را نکرد خریداری

□

این زبان و تیغ اگر حرفی ز جایی سرزدست

□

تو عزبخانه مه را تو چنین مشعله‌ها را

□

گوهر به حیله از کف طفلان ربودن است

□

در صلاح کار تست الا صلاح صالحی

□

نی را چه جرم باشد چون تو همی‌خروشی

□

آب فسرده را ز چه سازی نقاب می

□

خنک مرا و کسی را که عیش خو دارد

□

آخر نبود کم ز حصیری به همه حال

□

ز سر تا پا نمک شیرین پرشور

□

ثم تحییهم بغمزات الرضا

□

محرومترم سازی مشتاقترت گردم

□

حاش لله نه مرد نیرنگم

□

تو بگویی که چه خواهی ز من ای مست نزاری

□

لیک آن مستی نمی‌بیند کسی

□

رخنه‌ای جز مرگ ازین زندان که یافت

□

همه با مکنت تو ادنی شییء

□

نام نیکی که توانم بدنش ساخت به ننگ

□

نرهد دلی ز چنین لقا

□

که بر سر من خاکی ز باد تیزتر آمد

□

می‌بخش به پشت تازیانه

□

چو آب خضر عمرافزا چرایی

□

ورنه طفلی بچه رو صورت مانی طلبی

□

در آب چونک درآیی بر آسمان بگریزد

□

علم آستین دولت و دین

□

به بالای سر از کین تیغ برده

□

از غیب به دست آرم بی‌صنعت و بی‌حیلت

□

که خاک پای آن بدمهر را عطر کفن کردم

□

چهار عنصر و نه چرخ برزدند گواهی

□

بگشاده دیده دیده ز بلای دی رهایی

□

باز گردید و عجایب ماند از آن

□

حیران شدو بگرفت به دندان سر انگشت

□

از عدل جهان نو نهادیم

□

رفیقان را نهانی آستین بر چشم تر امشب

□

که غلطان رود سوی میدان ما

□

گمان بیاری او بود بیش ازین ما را

□

این جنایت که دوش کردستم

□

چون نیست از او دمی شکیبایی

□

زندگی مانند شمع از جان فشانی یافتیم

□

ترک شادی کن که این دو نسکلد از همدگر

□

زانکه ازو گردد ایستاده فتاده

□

دو منزل را یکی می‌کرد و می‌رفت

□

ور درآید عاشقی صد مرحبا

□

زینت افسر سران باشد

□

بیم نقصانت مباد از فلک ای کل کمال

□

اشتر و رخت مرا قسمت اعراب کنی

□

لب جانبخش تو شیرین و دلم فرهادست

□

چو سر آهنین نیست در زیر خود

□

خویشتن در پیش تو قربان کنم

□

مخصوص هیچکس نکند لطف عام خویش

□

چون برگیریم پا از این جا

□

که دگر می نخورم بی رخ بزم آرایی

□

که پابند زر دیده‌ام صد حماسه

□

کنارش گیر همچون آشنایی

□

شهید تیغ غمت را ز نوک تیر چه غم

□

تا بازرهی از سر و از غصه دستار

□

چه کنی همچو ماکیان خایه

□

به آن جایی که دستور است بنشاند

□

سبیلم کرد مادر بر خرابات

□

حکم ناز است که طایفه کمتر بازند

□

نه در حرب ایام خونی برانی

□

اندر آن عالم که دل را برده‌ای

□

ریسمانی چند در هم رشته بود

□

چرخ بلند جاهل بیدادگر مرا

□

یاد می‌کن ربنا انزل علینا مائده

□

در همه روی زمینش نبود گنجایی

□

که در مرغزار تو دارد چرا

□

شد سیه روز من سوخته اختر به عبث

□

نه چون تو یا چو جگرگوشه‌ی یگانه‌ی تو

□

تا ز لعل تو بیاموزید رویم زرگری

□

نتوان دید شبی تیره و مهتابی خوش

□

از کرم و لطف منقش بود

□

نه بل خود تو هم عالم دین و دادی

□

دلش را میل خوشحالی نمی‌بود

□

شما را این شمایی مصلحت نیست

□

تا توانی زهر باش ای شوخ و کار قند کن

□

نتواند شد از میان به کران

□

از بند هزار دام رستی

□

کم غمم گر یک دمت مونس شوم

□

چرا پس عقل احول این و آن دید

□

که مرا شهوت و حرص و غضبی بود بهم

□

کسی کو با تو گوید درد و داغ حسرت من کو

□

من چو مه چادر شب می‌بدریدم همه شب

□

دشت پر صید و خطا در شست صیدانداز نیست

□

کاهن از طبع درو گیرد جای

□

دزدان شهر دل را بر دار می‌کشانی

□

گر دعوی قتلم کنی داری گوا در آستی

□

به غیر شنگی و مستی بیا بگو چه کنند

□

تا حشر باقیست چو دریا توانگری

□

کز او گردید پر جوهر جهانی

□

کز راندن تو گردست مرا

□

خوردن ز دست آن مه مشکین نقاب تیغ

□

که کشت تشنه نبیند ز ابر نوروزی

□

ز قضا رسد هماره به من و تو امتحانی

□

به تیغ کین ز چه رانند بی نصیبان را

□

از تو به دروغ و مکر بستاند

□

کرده نقش ترا قدر بی‌رنگ

□

از آن کاکل که من دانم گرم یک تار مو باشد

□

بسی چنگی پنهانیست یارا

□

سر بر زمین که کوی بلا سرزمین ماست

□

که دوست آینه باشد چو اندرو نگری

□

بسته‌ست چشم هر دو از آن جان و دلبری

□

لاجرم بر پادشاهان پادشائی یافتیم

□

عاشق زیر و زبر را چه خبر

□

در دهانشان جز به آزرم و به شرم

□

که بر شیرین سرآرد هجر پرویز

□

لیکن نبود از مشک جدا

□

وقت غضب ادای تو هم تلخ و هم لذیذ

□

ای آفتاب جود بگویم چه یافتم؟

□

شش جهت را چه کنم در دل خون پالایی

□

ببرد آبم و خون در دل کباب انداخت

□

به گرد شمع چون پروانه گردد

□

و یا بیرون کن اینها را به سیلی

□

اولیتر آنکه من همه کس را خبر دهم

□

امه العشق فاعرجوا دونکم سلم الهوی

□

عهد را بشکست و پیمان نیز هم

□

اشکم چو ناردانه و رخسار چون بهی

□

مگر تو عین منی تو مگر تو آینه واری

□

پور سینا در بیان کبریایت ابکمی

□

نه همه همره و هم قافله و هم زادند

□

کیست بهتر زین سه عالی موج دریای سخی

□

دهد کاری که می‌شاید به دستش

□

بصر جستن ز الهام بصیریست

□

که به لب رسیده اما نچشیده‌ام هنوزش

□

به گیسو چشم بد را راه بر بست

□

هین ز سرها کاسه زیبا در چنین مهمانیی

□

زانک هر مجروح را داغست روی

□

پشت نباید که زیر بار کند

□

دو چندان باز داده وام خورشید

□

حریف تازه و بزم نو و رطل گرانی کو

□

گر تو آن اکبری اکبر بیا

□

چرا در زیر کوه غم بود جسم چو کاه من

□

نشاط عشق و آغاز جوانی

□

تو امان هر بلایی تو گشاد بندهایی

□

هر نفس می‌افکند در سنبل مشکین شکن

□

بجهد کنده ز پا پاره پاره بگشایید

□

دو یک دل را رضاها باز پرسید

□

که دل با دل تواند داد پیوند

□

جادوم من جادوی کردم تو را

□

بسته‌ام خواب و به بیداری خود می‌نازم

□

بل جادویی حلال کردی

□

بر سبزه سبز بوستانی

□

گفت چیست این نقد برگویید حال

□

پی چو بکرده‌اند گم کس پی آن نمی‌برد

□

دلش از هوش و هوش از وی رمیدی

□

ز ضعف طالعم هر روز کاری در میان افتد

□

که مجرد شدم ز خود که مسلم شدم تو را

□

دریغ و درد که غافل ز کار خویشتنم

□

گهی در دشت گشتی گاه در کوه

□

تو آموزی گدایان را دغایی

□

گر چه بر ایوان ماست هندوی شب پاسبان

□

خدایا تو دانی که ما را چه می‌شد

□

نبودش بر عدو فیروزمندی

□

صبوری کمترین یغمای عشق است

□

پنهان شدنم چیست چو صد بار مرا یافت

□

هست تا سر می‌کشم یا هست تا پا می‌روم

□

جگرها در جگر خواری درامد

□

یوسفا در قحط عالم آب و نان دیگری

□

گریه و بدمستیی آغازکرد

□

ازیرا به بهمن گل آزار دارد

□

ملک ماند و بهار عالم آرای

□

کز دل خود فهم اندک خار خاری کرده‌ام

□

سرت را کس نکوبد جز به سنگت

□

ورنه آن کس که مرا توبه ز می داد که بود

□

نقره‌ی چون شیر ز برنا و پیر

□

جانی بلند باید کان حضرتی است سامی

□

تا ز دو دیده در پیت خون جگر نراندمی

□

نیستان رفتند و هستان می‌رسند

□

سر جمله جمله‌ی کریمان

□

ز آتشگاه دوزخ روزنی بود

□

تا ببینی جمال بی‌چون را

□

از بار هجر گشت بیک بار منحنی

□

که خون کوهکن را ریخت پرویز

□

خالیست از کفایت و معنی داوری

□

چیست این بوی دلاویز که با باد صباست

□

تو کژمنگر که کژ دیدن روا نیست

□

جماعت صف به مسجد بر کشیده

□

می که در ساغر و پیمانه‌ی من بود امروز

□

بر آن یار بگریید که از یار بریده‌ست

□

هردم از روی تو ما را انفعالی دیگر است

□

کرم را در جهان بازار نو کرد

□

که سخن چگونه پرسد ز دهان که تو کجایی

□

وزان چوگان مشکینت بسر چون گوی گردیده

□

هزار جامه ز درد و دریغ و غم بدرید

□

فلسفه ز آنجا همه معلوم شده

□

نبینی ذره‌ای زین میل خالی

□

همچو حلاج و همچو اهل صفا

□

بیخ حیات او بکن هجران نصیب او مکن

□

وزان رخسار زیبا چشم بد دور

□

صد جان گره گره شده از وی به ساحری

□

مهل خواست او نیز بیرون شد ز پیش

□

گیا باشد، این پیر گیتی گیاست

□

چو شد غازی ملک را سر بلندی

□

و آن از پی سلاحی برپای بست

□

ناف مشکین او و مایخفی

□

به راستی طلب آزادگی ز سرو چمن

□

که ناگه نوش داروئی کند نوش

□

گیرم بی‌دیده‌ای آخر نشنوده‌ای

□

چو درویش از در دریا نوالان

□

بگشاده در بیانی مقرر مقرر

□

به وعده نیز دامانش گران کرد

□

به جانان عشرت آیین دید خود را

□

الا و فی الصدود تلاشی من البلا

□

سبب نزول تو شد خانه‌ی محقر دل

□

چو برگ بید بارد، تیغ و خنجر

□

و ایوب را دگرگون اندر بلا فریبی

□

همچوباد سحری از سر بستان برخاست

□

بر هر که گمان برد که جان می‌نتوان داد

□

سه صد و ده بر شمر و سه هزار

□

باو گویم غم دل آنقدر کز من به جان آید

□

کی یابد آن لب شکربوس مسیحا

□

کیینه‌ایست جام جهان بین که آه از او

□

دمی از هم جدا بودن نیارند

□

چون صبر کنیم ما به هستی

□

طمع دانه افکند در دام

□

چه شکنجه باشد چو لقا نباشد

□

هم از شیرین و خسرو قصه نو شد

□

همین دمسازی هم کارشان بود

□

دانه حاجت نبوده دام تو را

□

چشم تو آهوئیست به مردم گرفته خو

□

نداد اندیشه را در خویشتن راه

□

تو چون ماهی روش در آب داری

□

مرد نشنیدی که از مریم بزاد

□

گیتی گردید چو دارالقرار

□

بارگه آن الیتنا ایاب

□

باید دوید بر سر سد رهگذر مرا

□

کو یوسف تا بیند خوبی و فر ما را

□

خیمه‌ها بیرون زند خیل سرشگم چون حباب

□

یعنی که محمد ابن مسعود

□

پرگل و نسرین و سوسن کرده‌ای

□

رازق روزی سوام و هوام

□

صد دود از او برآرم گر آتشین نباشد

□

به دامادی کله بر سر نهادش

□

به زر آسان شود دشوار عالم

□

که بگردد بگرد لشکر ما

□

خلق را پیش از قیامت در عذاب افکنده‌ایم

□

کادمی از ناطقه زنده است و بس

□

چو مسیح دم روان کن که تو نیز از آن هوایی

□

مشکلی بس مشکلش افتاده بود

□

چو گل کرده قبا پیراهن آورد

□

داشت ز توفیق خدا یاوری

□

هست اینقدر که در خم پرگار عالمیم

□

جز میان شعله آذر مبادا بی‌شما

□

لیک آخر کار خود بخت سریع اقبال کرد

□

کز خود و اشام برادر نفس

□

بستان خنجر و جوشن که سپهدار جلالی

□

شعاع آتش مهر از فروغ نور تجلی

□

مرده جان یابد چو او تلقین کند

□

مراد آماده گشت و داوری خاست

□

گریبان کرده چاک از دست حیرت

□

چو امیر خاص اقرا به دعا گشاید آن لب

□

عشق را روغن ز مغز استخوانها در چراغ

□

گاه به مردی و گهی زیستی

□

یافته دیو و ملک گوهر جان زان پری

□

گاه خاکستر بکردی بر سر او

□

اور مزدست، خجسته سر سال و سرماه

□

بیارایند یک سر کشور و شهر

□

قند اگر بسیار شد ما نرخ شکر نشکنیم

□

با دو زلف کافرت کایمان مبادا بی‌شما

□

هیچ کس را این جراحتهای بی‌مرهم مباد

□

زین طرفش بود به رحمت جواب

□

دریا درون گوهر کی کرد باوری

□

شمعیست که جز عقلش پروانه نمی‌بینم

□

که امیران دو صد خرمن و صد انبارید

□

از دل بیننده رباید شکیب

□

نبوت اندر او اورنگ شاهی

□

در عوض کبر چنین کبریا

□

می‌بیندت مگر که دل و دارد اضطراب

□

نهاده لقب حصن دارالخلافه

□

تو همه دام و فنش را به یکی فن بدرانی

□

شرح دادندی که درچه مشکلم

□

کو محو وجود جام‌جم شد

□

زبانی ز آفرین دیگران دور

□

چه می‌شد گر زیادی یک نظر هم سوی ما کردی

□

هست چراغ تن ما بی‌وفا

□

تا تو واقف می‌شود می‌افکند در خون مرا

□

ز ملکش نه فلک یک شب چراغی

□

از زر پخته از زر پخته نادره‌تر بد خام حبیبی

□

که مرا بیش مسوزان که قوی در تابم

□

به کرم بحر گهر شد به روش باد صبا شد

□

به توقیع کرم کردی مسجل

□

که آنجا خاطر شیرین گشاید

□

ناله می‌کردند کی پیدای پنهان تا کجا

□

در مناقب شاه نجف در آن مدغم

□

ز پستی سوی بالا کرد آهنگ

□

کسمان ماه ندیده‌ست بدین زیبایی

□

بر خلیل خویشتن جان کن سبیل

□

بار غم از کوه افزون می‌کشم

□

که یک شعر تحقیق داند نوشت

□

شوکت شاهی اسکندر و دارا ببرد

□

جلوه کن آن دولت پاینده را

□

کز قفای هر نگاهش ناز محبوبانه ایست

□

اقبال رهی دگر نمودش

□

تو کجا گریزی آخر که چنین زبون شکاری

□

پای در نه تا به خلوتخانه‌ی خانت برم

□

می‌دواند مرده کش مر شاهدت را گور گور

□

چو عنصر کو سوی مرکز شود تیز

□

خزان تا نگذرد ناید بهاری

□

نه به کفش چاره بیچاره را

□

کز مسیحا نسخه‌ی پر فیض درمان یافتند

□

غریبان را ز در بیرون نشاندن

□

آن را تو در کمی جو کان نیست در فزونی

□

این زمان آمد و در مجلس تذکیر نشست

□

می‌توان یافت از هوای آستانت

□

نشاط خواب کرده مرغ و ماهی

□

کسی هرگز نفهمد بسکه هنگام سخن گرید

□

قد خاب من یظلل من الحب سالیا

□

که از درمان گریزم تا بمیرم در تمنایت

□

به مهر از دور می‌کردش نگاهی

□

چشمت از او روشنست تیزنظر عاشقی

□

مطرب نغمه ساز گو راه معاشران بزن

□

تا که مادر ز کجا می‌آید

□

حریفان باز جست و مجلس آراست

□

چون شود راست به زیر فلک خرگاهی

□

جان مرا تازه کن ای جان فزا

□

که در یک لحظه صد ره می‌شوم مقبول و مردودش

□

به مژگانم روبم از راه تو خاشاک

□

ما پریشان ذره وار اندر پریشان آتشی

□

مبتلا بودند دایم در بلا

□

نتوان آمد به خویشتن باز

□

به همراهی سخن را نکته پیوند

□

که مگر دندان حسرت بر جگر افشرده‌ایم

□

گشاده چون دل عشاق پر رعنا را

□

کز در مدام با قدح و ساغر آمدی

□

ز تیمار تو جان را نیست چاره

□

به هوا برشوی ار بشکنی و گرد شوی

□

بس قلب دلاوران شکسته

□

گرم به مهر بخواند که ای شکار چه باشد

□

که ره گیرد به دکان شکر زود

□

کند موذی باد موشک دوانی

□

صبر و قرار این دل دیوانه را

□

ز من نهفت چو چشمش فتاد بر کاغذ

□

شمشیر زبانش گوهر انداز

□

وا شد دهان دل چون بربسته شد دهانی

□

چه بدو چه نیک، یک یک ذره چیز

□

گفت در شهر کسی نیست ز دستم هشیار

□

سرد ساری است به ده شقه درون

□

ورنه برطرف چمن سرو و سمن بسیار است

□

مژده چرا داد خدا کاشتری

□

در علاجش اول آن مقدار کوشیدن چه بود

□

که در هر ضربتی جوئی همی کند

□

پی یاران پریده چه کنی که نپری

□

گمان مبر که ز باد هوات می‌جوئیم

□

تاج بر سر که چیست خاقان شد

□

به جوی شیر شد تنها ز انبوه

□

که چها می‌کشم از جور گل و خواری خار

□

ای تو راه و منزلم بیا بیا بیا بیا

□

نیست به شهریاری همچو تو شهریاری

□

بر داشتنش به بازوی کیست

□

گه سر دل بجسته و گه سر دلبری

□

گفت خشت واپسین در گور تنگ

□

رویت به دست صبح به یکدم دریده باز

□

ترنجش بر کف و کف پاره کرده

□

سد ساله راه فاصله گو در میانه باش

□

فلیلزم الجواری وسط بحارنا

□

شربت مرگ ز دست تو چشیدم به عبث

□

به مشک‌تر به دل شد گرد کافور

□

تصحیح شوم چو تو بخوانی

□

گفتم که خوش نوائی از باغ بینوائی

□

چشم جهان روشن شود چون از تو آید یک نظر

□

چنین گلهای بسی کرده‌ست خاشاک

□

آنکه در کف بودیش این فصل شاخ ارغوان

□

تا که ببینی ز سعادت عطا

□

از لبش خنده‌ای از گوشه‌ی چشمش نازی

□

به تیغ از یکدگر نتوان جدا کرد

□

گر در زمین ندیدی در آسمان بیابی

□

هر که از اول تصور میکند فرجام را

□

زلف زیر و زبرت می‌افتد

□

چو چاه بیژن و زندان ضحاک

□

چه گفته‌ام که سلامم دگر جواب ندارد

□

همچو سگان مرده گیر گرسنه و بی‌نوا

□

هرگز به عمر روزی روزی شود وصالی

□

می‌کرد سرود عشق تکرار

□

کز منزل بی‌امان گذشتی

□

هیچ عاقل ندهد دل بچنان هندوئی

□

ز ماه و شمع و ستاره و چراغ نام برید

□

چون ز عصی خستگی‌ای یافت چنان

□

کسی که ساخته چون مرغ خانه در خاشاک

□

این روضه دولت را این تخت و سعادت را

□

از صید گه غمزه‌ی صیاد تو رفتم

□

کنند اسباب مهمانی مهیا

□

جام او بر خاک همچون ابر نیسانیستی

□

که با اوست دایم پریشان چراست

□

گر نقد ماست جمله بدان باز ننگریم

□

فراموشیم گوئی شد فراموش

□

یارب نخورد در چمن عمر بر از تو

□

تو را که غصه آن نیست کو کجاست بخسب

□

آن که بر وی دری از وصل تو نگشاد که بود

□

خواند شب و روز لوح نامش

□

آنک ز جا برترست خواجه کجا یافتی

□

حدایق طرزت بالضیمران

□

صحرا پر از بنفشه و که لاله زار شد

□

گرفتار هوای خویش مانده

□

دامن خود در ره آن سرو خوشرفتار گل

□

گفت زبون یافت مگر ای سره این مرد مرا

□

کرده استغنای عشقم بی‌نیاز از ناز او

□

درامد گل رخی باصد نکوئی

□

ور کاهلی چنان شوی از من که برپری

□

رود تا بر زمینم استخوان هست

□

کش زمین و آسمان یکسان بود

□

کتاب عاشقی را شرح می‌داد

□

به شکر صبر خود و ذکر خیرطاقت خویشم

□

که در هر صبح آن خون خوار مستست

□

آخر آن رطل گران رند قدح نوش گرفت

□

در منزل ماه کرد منزل

□

که مجلس پر شد از بوی کبابی

□

کابروت فرق ندارد ز کمان یک سر موی

□

اگر بودی چو تو عیار دیگر

□

به دل شد رغبت خسرو به فرهاد

□

هم خاصیت عصای موسا

□

مهر دهد سینه بیگانه را

□

که ز دیگران دگران شود به تو بیشتر نگرانیم

□

تو عاشق شو که به ز آن جمله اینست

□

این قدر گفتم که یارا تنگ خویی اندکی

□

جان را هبا کنید و خرد را هدر کنید

□

کز سر زلف تو آمد به سرم

□

که تاریخ سخن را تازه کردی

□

که چون گل را نماند خوبی رخسار بگریزد

□

مرا با یارکان اکنون چه کارست

□

که آن مسیح نفس روح در جسد کندم

□

نمک خورده کبابی کرده بر دست

□

خوب شهی آمد و لطیف نثاری

□

موئی و میان او فرقی نکند موئی

□

عقل خود داند که باشد جان اعمی دور دور

□

کون به مهمانی شش روز تست

□

کز غمت خار کرده بستر گل

□

همچو چنگ از بهر سرو تر خمیدستی دلا

□

گر داری آهنگ طرب بنواز ما را بیش ازین

□

شد ز دو سوالت پیکار خرد

□

به غیر عجز ندیده چه آفتی چه بلایی

□

در شهر شما مگر نباشد

□

هر لحظه آتش صد جهان در مرد و زن افتاده شد

□

خالی نکنی درونه زین پند

□

غایت نومیدی و امیدواری گفته‌اند

□

تا که عاقل بشکند فرهنگ را

□

در آرزوی سر و چشم مجلس آرایی

□

بر عامریان خجسته شد روز

□

رنج گردد لاغر از دیوانگی

□

دردی نیافتی ز چه درمان طلب کنی

□

هر تشنه‌ای نشیند بر آب حوض کوثر

□

در آن ظلمات هائل کرده ره گم

□

گر رود بر اوج از اینسان موجه‌ی دریای من

□

جان و دل را می‌سپارم روز و شب

□

در فرامین گشته فرمان همایون جانشین

□

گهی افسانه‌ی هجران سکالند

□

جان حیوان کاه و جو خواهد همی

□

ز دست خویشتنم تا به خویشتن چه رسد

□

گر وقت آمد از آن ما باش

□

یافته ز آسیب گناهی گزند

□

که ز آستین بر آید نه رود به آستین هم

□

ببخشایی بر آن پرخون نشان‌ها

□

ما آن شقایقیم که با داغ زاده‌ایم

□

وگر خشم آورد هم مهربانی است

□

به سوی او کند از عین حقیقت نظری

□

از ره چرا برند به آوازه‌ی حجاز

□

هست منصور جان را هر طرف دار دیگر

□

نام تو گره کشای هر کار

□

با خاک تیره گر ننمایم برابرت

□

ای جان ولی نعمت هر وامق و عذرا

□

بعد از غروب اگر ز جمال افکنی نقاب

□

خس است این جمله چون بادی وزو سخت

□

به دمی چراغشان را ز چه رو نمی‌نشانی

□

گر بر دل عشاق نهد بار نباشد

□

جمله‌ی آفاق کوه طور شد

□

چو سرو راست ز آزادی برد نام

□

تغافلی که کم از هیچ التفات نباشد

□

سعاده و مرام و عزه و سنا

□

کزو هر ساعتی درد دگر بر روی درد آید

□

ز انده مردن سر و پا می‌زدند

□

در سر زنجیر زلفش شانه دیوانگی

□

عیبم مکن ای سیمتن هذا نصیبی لیلتی

□

که صلح را ز چنین جنگ‌ها مدد باشد

□

سبحت راقصه عز حبیبی و علا

□

خانه‌ای اندر خور کالای خویش

□

وین چه نمک بود که ریشم بخست

□

کس نکشید همچو من آرزوی جفای او

□

یک خار به از هزار خرماست

□

آفتاب آشکارا ساعتی

□

گفت اینک زلف چون زنجیر او دیوانه کو

□

ما تو را از استعارت در سخن جان گفته‌ایم

□

که ما را کشتی از ناز این چه شیوه‌ست

□

کاینچنین فصلی غم آن گلعذارم می‌کشد

□

نظر کنند که در کوی ما گدایی هست

□

پیوسته صدر مصطبه‌ها بود مسکنم

□

قد رضینا یفعل الله ما یشا

□

کیست برون از گمان جز دل ربانیی

□

رسد ببلبل یثرب دم اویس قرن

□

ور نه برو از کنار غصه و زحمت ببر

□

ولی خاموشیم پند عظیمست

□

گناه آید ز ما چندانکه باید

□

ور براند پنجه نتوان کرد با بازوی دوست

□

غالب نشاط خندان شیرین مذاق سرخوش

□

تجری دموعی بالولا من مقلتی عین الولا

□

تو اگر نیز به قاصد به غضب دست بخایی

□

نتواند که شود بلبل بیچاره خموش

□

تاختنی دو کون در پی جان نمی‌رسد

□

تظنون ان العشق یترککم سدا

□

آشکارا گر چه با من همچو شیر و شکری

□

به دیگر دوستانش ده بشارت

□

ولی دل را تو آسان بردی از من

□

افقرنی اشکرنی صاحب جود و علا

□

وگر چه تو ز نی شهری برآری

□

رو بمحراب و نظر در عقب شاهد شنگ

□

کز آن بمرد و از این زنده می‌شود موجود

□

ز رزم و بزم پنهانی ز سر سر او اخفی

□

بانگ منعش برون ز گوش همه

□

چشمت آن کرد که هاروت به بابل نکند

□

صید فکن خدنگی از پادشاهانه‌تر کشی

□

من کان له عقل ایاه و ایانا

□

افتد و سودش نکند در دغلی هشیاری

□

خورشید ندیدیم بدین سلسله موئی

□

مانده‌ام چون حلقه بر در چون کنم

□

چون ستاره میانه مهتاب

□

حرف ما و تو چه محتاج زبانست امروز

□

از دوستی قامت بااعتدال دوست

□

که خدنگ نیمه‌کش را نفسی نگاه دارد

□

فازداد ناری قم فاسقنیها

□

شرم دار ای سگ زن روسبی آخر ز خدای

□

ما دوای دل غمگین بغم او کردیم

□

سروقدان چون چنار دست زنان آمدند

□

و ما طعموا ثما و لا شربوا خمرا

□

ز فعل او شدم از سر پریشان

□

گر نگارستان تماشا می‌کند

□

یک ره آخر زیر پای باد پای خویش بین

□

منم روز و همیشه روز رسواست

□

در کوی عشق گردان امروز در گدایی

□

چه نشینم ز پی یوسف کنعان بروم

□

پس به مستی سوی بازارم کشد

□

که بوی او به از مشک و عبیرست

□

خود به خود من به شکن گیری مویش نروم

□

از تو زیباتر ندیدم روی و خوشتر خوی را

□

می‌کند دست به خون ملک‌الموت خضاب

□

مدامست و مدامست و مدامست

□

آن بدیده‌ست گلی یا خاری

□

گلم ز یاد برفت و گلابم از دیده

□

همه گل‌های نهانی ز دل خار بداند

□

اما نه چنین جان که بجز غصه و غم نیست

□

آن دو شهزاده‌ی فلک مقدار

□

باز پیرانه سرم عشق جوان بازآمد

□

سر تا به پاست لذت و پا تا به سر لذیذ

□

اشارت کن خرابات از چه سوی‌ست

□

تا دل خود را ز هجر تو سوی آذر کشی

□

دلم رمزی از پسته‌ی نیست هستش

□

هم ز جان می‌جویدت دایم جهان

□

همه شب روی ماهت را دعا گفت

□

به همه وقتی پیوسته کنی

□

گر بداند که چه بر خلق نهان می‌گذرد

□

وز وفاداران نگهدار سگان او که بود

□

این خانه و این خواجه همه فعل و بهانه‌ست

□

صد هزاران شور و شر شاد آمدی

□

تا بکام دل ز وصلت بر خورم

□

مه در میان خرمن زان ترک مه وش آمد

□

وز کف تو بی‌خبر با همه برگ و نوا

□

شرفم برهمه جهان باشد

□

به چین زلف تو آید به بتگری آموخت

□

از جنون راه سر کوی بلا پرسیدم

□

هم نیز نیند لایق آن را

□

بگردان آن سبوهای دودستی

□

غوطه‌ئی خور بب زمزم خم

□

از روی او سپندی کس را به سر نیامد

□

زهی پر و زهی بال بر افلاک تجلی

□

کشتی به دیوار آوری ویرانه‌ی درویش را

□

چشم در منظر مطبوع تو حیران تا چند

□

وین چه جعد است که صد تعبیه‌اش در شکنست

□

چون بشنوند چیزی گویند همدگر را

□

آتشی در عقل و جان افکنده‌ای

□

باز نیاید به غلغل تو ز نسرین

□

به درد درنگرد درد را دوا سازد

□

خیز ای فراش فرش جان بروب

□

سوختم سوختم این راز نهفتن تا کی

□

که سرو راست پیشت خم نباشد

□

حرف تخفیف جفای تو دروغ

□

چه داند یوسف مصری غم و درد زلیخا را

□

کز عشق به هر فسون نگشتی

□

گل عذار تو بر برگ لاله خندیده

□

مژده رسان باد صبا صبحگاه

□

نشستست این دل و جانم همی‌پاید نجستش را

□

اله اله ، بسته آن سست پیوندی هنوز

□

هم در تو گریزندم دست من و فتراکت

□

کاسم اعظم کرد از او کوتاه دست اهرمن

□

ای تو راه و منزلم باری بیا رویی نما

□

ای کوه گران کم از صدایی

□

عزمی درست باید تا می‌کشد عنانت

□

کز جان خودیم بی‌شما سیر

□

بر جوی فتاده سایه ماست

□

چو بر گرد قطب شمالی بنات

□

نسیم گل بشنیدند و توبه بشکستند

□

برکنم دندان و خون آشام از آن ساغر شوم

□

که جانبازست و چست و بی‌مبالا

□

نی نی دلا کز آتش و از باد برتری

□

برای خود نفسی می‌زند نه بس راییست

□

زین شکل که از پرده برون یاسمن آورد

□

آنست کز حیات جهانش نصیب نیست

□

آه با عاشقان چه کین دارد

□

در پای مفکنش که چنین دل کم اوفتد

□

وگرنه روی می‌گردانم از محراب ابرویت

□

هر که به خیلش درست قامت سرو بلند

□

وز تو تخت و تاج ما و چتر ما شاد آمدی

□

مگرش هیچ نباشد که خریدار تو نیست

□

گر خبرستش چرا فوق قمر می‌رود

□

مردم از عقل به دربرد که او دانا شد

□

با اسیر غم خود رحم چرا نیست ترا

□

در آفتاب جمالت چو موم بگدازد

□

چشم و چراغ خان جهانگیر نامدار

□

زمام خاطر بی‌اختیار من دارد

□

تو چرا جان نشوی و سوی جانان نپری

□

حاجت به شمع نیست که مهتاب خوشترست

□

یک پیر کار دیده و یک مرد کار کو

□

دانی طریق چیست تحمل ز خوی دوست

□

از هم فرو نریخت زهی روی سخت ما

□

هر گه که التفات پری وار می‌کند

□

آن محال امروز پنداری به امکان می‌رسد

□

کس ندانم که صید تیر تو نیست

□

سر فروکرده ز بامی تا درافتد زیرکی

□

که روزگار حدیث تو در میان انداخت

□

ره پنهان بنماید که کس آن راه نداند

□

هر جا که تویی تفرج آن جاست

□

پا کشیدم ز جهان تیغ بکش دست برآر

□

کز بخت به من داد زمانه به حلالت

□

سیلی است کش گذر به بیابان آتش است

□

دوستان ما بیازردند یار خویش را

□

و آن گرد و غبار را بدیدی

□

تا در برت نگیرم نیکم یقین نباشد

□

نیست عیب چشمه‌ی حیوان که هست

□

یا خانه جای رخت بود یا مجال دوست

□

چرا با تیره روز خود کسی اینها کند یا رب

□

در دیدگان کشند جلای بصر بود

□

می‌کردم اندر آن گل و بلبل تاملی

□

ماه رخ در پرده پنهان می‌کند

□

به یک جامی ز خویشم ده رهایی

□

سر من دار که در پای تو ریزم جان را

□

عشق هرگز چنین نفرماید

□

گفتی که سر گلابدانست

□

خواند جهان را به وجود از عدم

□

بر نفسی می‌رود هزار ندامت

□

ازین شادی که دستش در دم صلح و صفا بوسم

□

گر آن لطیف جهان یار غار ما باشد

□

بر سر آن گنج غیب هر نره ماری

□

که نیک نامی در دین عاشقان ننگست

□

زود برهاند از آنم غم تو

□

و اندر آن کس که بصر دارد و حیران تو نیست

□

رحم را حدیست ، از حد رفت ، این بارم بکش

□

کاندر این غم هر چهار از دست رفت

□

سوزنده‌ی برگ یاسمین است

□

عاقبت روز جدایی پس پشت افکندند

□

همچو صدیق و محمد من و او در غاری

□

کاندوه دل سوختگان سوخته داند

□

که آنچ رشک شهان شد گدا امید چه دارد

□

تشنه می‌میرد و شخص آب زلالی دارد

□

صدای نغمه‌ی سور است و آواز نی چوپان

□

وان را که عقل رفت چه داند صواب را

□

دیوانه لشگری تاخت بر کشور خرابی

□

با غریبان آشنایی می‌کند

□

نی در او میوه بقایی نی در او شاخ تری

□

تا کند لذت وصل تو فراموش مرا

□

مرا گفتا که دین من عیان است

□

ور تیر بلا بارد دیوانه نپرهیزد

□

اندکی زین درد بیش از پیش می‌گویم به او

□

که پیش تیر غمت صابری سپر گیرد

□

کنون چون سگ پشیمان نیستم چون همتی دارم

□

صنم ماست که در هر خم زلفش چینیست

□

چو تو را سری هوس شد تو یقین بدانک دنبی

□

آرزویم می‌کند کماج باشم تیر را

□

ای جمله مراد تو میسر

□

که مرا طاقت شنیدن نیست

□

که کرد از اثر آبله بسی تبخال

□

چون باد بجنباند شاخی ز گلستانت

□

این فسون‌سازان تو از جور پیاپی می‌کنی

□

چون بدیدم ره بیرون شدن از دامم نیست

□

هیچ چون حق غمگساری دیده‌ای

□

که از صفای درون با یکی نظر دارد

□

تن فرو ده درخم چوگان او

□

که نه دنیا و آخرت درباخت

□

زانکه هر دم پیش جمعی شرمسارم می‌کنی

□

در سرای نشاید بر آشنایان بست

□

تو را شد بر تطاول پستی دیوار من باعث

□

که زهر از کف دست او نوش بود

□

در جان چرا نیایی چون جان جان جانی

□

سرو بالای تو را سرو به بالا نرسد

□

قهر نندیشد جنایت می‌کند

□

بر در آن خیمه یا شعاع جبینست

□

بسکه ما را پاره شده از قطع هامون آبله

□

دلش ببخشد و بر جانت آفرین خواند

□

در شهر مانده همچو سگان داغدار تو

□

که مهرش در میان جان و مهرش بر دهان باشد

□

دل همچو بحر باید که گهر کند گدایی

□

فرمان عقل بردن عشقم نمی‌گذارد

□

عقل ناید از سبک سنگی پدید

□

مگر آنست که با دوست به پایان آرند

□

وز دل به بلا خسته‌ی جهانم

□

بنده‌ایم ار صلح خواهی جست با ما یا نبرد

□

وای گر مثل تو برآزار من قادر شود

□

یا مه چارده یا لعبت چین می‌گذرد

□

بقایی تو بقایی تو بقایی

□

وز وی خبرت نیست که چون می‌گذراند

□

هم صفا و هم صفاتم می‌دهد

□

به دیگران بگذاریم باغ و صحرا را

□

به تشریف قبول حضرت او

□

سنگ دل نامهربانی می‌کند

□

نجسته تا پروسوفار در نشان بدود

□

عتاب کیست که در خلوت رضا گنجد

□

تو چشم عشق نداری تو مرد وهم و قیاسی

□

در رمضان نیز چشم‌های تو مستست

□

چون توانم توبه چون این کار از جان می‌کنم

□

چون پای بدارم که ز دستم سپر افتاد

□

از نهال وصل او گو غیر برخوردار باش

□

هر که زندست در خطر باشد

□

آب در دیده‌ام از گرمی آن طلعت سوخت

□

ور چه براند هنوز روی امید از قفاست

□

مسکن اصلیش دید یافت در او ساکنی

□

که مولودی به سیمای تو باشد

□

کایشان دارند گوش دیگر

□

صنع را آیینه‌ای باید که بر وی زنگ نیست

□

چتر سیاه بر سر آل عبا زده‌ست

□

بعد از هزار سال که خاکش سبو بود

□

به آفتاب فلک چاکر فرشته‌ی حشم

□

یک بارگی جدا ز کلاه و کمر فتاد

□

دزد است از آنش می‌فشاری

□

کس نیست که نیست مهربانت

□

آن سوخته را جز غم تو کار نماند

□

یا خود در این زمانه دل شادمان کمست

□

تا رفته‌ای از دیده چه گویم که چها شد

□

داند که آب دیده وامق رسالتست

□

این خصوصیت بیجای تو بی‌چیزی نیست

□

هوش من دانی که بردست آن که صورت می‌نگارد

□

وآنگه اندر پوستشان تا سر همه در زر کنی

□

وی شور تو در سرها وی سر تو در جان‌ها

□

بگرد نقطه گردد پای پرگار

□

شاید که وجود ما پیشت عدمی باشد

□

جهان جود و سخا تاج بخش تاج ستان

□

نیمه‌ای در آتشم نیمی در آب

□

ز آفت دوستی باز آن بلا برخود پسندیدم

□

من بدین مفلسی خریدارت

□

می‌رود مست هر سو یا تواش می‌دوانی

□

هر چه گویم از آن لطیفترست

□

زان همه چون کس نماند پس تو که را مانده‌ای

□

از دیده روانه در کنارست

□

و گر گویی جوابی روی بر دیوار می‌گویی

□

درد مرا ای حکیم صبر نه درمان اوست

□

ای دم صبح خوش نفس نافه زلف یار کو

□

مرغ هوا را نصیب و ماهی دریا

□

در تک دریا ز دریا دوریی

□

قاصد که پیام دلبر آورد

□

شیر فلک هم بر او پنجه نیارد گشود

□

قتل اینان که روا داشت که صید حرمند

□

شهید دشنه‌ی جور زمانه

□

کز عهده بیرون آمدن نتوانم این انعام را

□

هزار سلسله برهم ز جعد سلسله بندش

□

دو روح در بدنی چون دو مغز در یک پوست

□

آخر نه تو جان جان مایی

□

که محب صادق آنست که پاکباز باشد

□

ذره‌ای اندوه این زندان فانی کی خورد

□

که تو فرزند نازنین پرورد

□

رنجورم و به شب، غم تو غمگسار من

□

که نه آن ذره معلق به هوای تو بود

□

هم دل بدان دو سنبل هندو نهاده‌ایم

□

این همه میل که با دانه خالش دارند

□

سر بر برش نهاده این نکته را بدانی

□

بینی که سرو را ز لب جوی برکنند

□

گروی‌ها بستانید و به بازار دهید

□

گویند که هست زیر و بالاست

□

پیش تیر قضا گرفت سپر

□

که تو پرورد و مادری که تو زاد

□

از نیام دهر تیغ آب‌دار آمد برون

□

تا قیامت شکر گویم طالع پیروز را

□

سر شاخ گل خندان نگشتی

□

بزن که با تو در او هیچ مرد جنگی نیست

□

از نرگس نیم زنده‌ی تو

□

فتاده در پی بیچاره‌ای که مجنونست

□

دیدی که درین یک دو سه منزل چه کشیدیم

□

کب حیات در لب یاقوت فام اوست

□

ز لعل روح فزایش ببخش آن که تو دانی

□

گفتی لب چشمه حیاتست

□

بازار چون رویم که بازار ما تویی

□

چه غم از سرزنش هر که جهانم باشد

□

کوری دیده شیطان چه شود

□

باشد که تفرج بکنم دست و کمانت

□

ز پیکانهای خون آلود او پر لعل پیکانی

□

من کم از ... و تو کم از ...

□

که در آنجا مگسی را نبود گنجائی

□

که عشق تا به چه حدست و حسن تا به چه غایت

□

برداشته جام لاابالی

□

فلک این جاست ولی کوکب سیار آن جاست

□

زانکه ایشان در دو عالم جز یکی را ننگرند

□

وین دوست منتظر که دگربار بگذرد

□

درد گو ما را بکش در فکر درمان نیستیم

□

که هجر و وصل تو دیدم چه جای موت و اعادت

□

ورای حد تقریر است شرح آرزومندی

□

چو مست دایم از آن گرد شور و شر می‌گشت

□

بویی کز او بیابی صد مغز را ببازی

□

در و دیوار گواهی بدهد کاری هست

□

وی عقل اولین را ثانی و چیز دیگر

□

چو روی باز کنی دوستی ز سر گیرند

□

گر ز پس مانده خویشش بنوازد شاید

□

چون بدیدیم زبان سخن از کار برفت

□

یا تیر پر کش این قدر اندر کمان مدار

□

کان میوه که از صبر برآمد شکری بود

□

نمی‌دانم شرابی یا کبابی

□

ز اندازه به درمبر جفا را

□

ناک از چه دهد آخر خاکی شده عطارش

□

مرا عجب نبود کان لب و دهن بکشد

□

عاشقی خود عیب و عاری بوده است

□

روا بود که ملامت کنی زلیخا را

□

دلم خون شد از غصه ساقی کجایی

□

عجب از سوختگی نیست که خامی عجب‌ست

□

نوایش فاش و پیدا نیست تاری

□

که بر گلبن گل سوری چنین زیبا نمی‌باشد

□

کز ثقل و از گرانی چون تل خرمن آمد

□

از تو نباشد به هیچ روی شکیبا

□

به سر انگشت کند غنچه رعنا ز رحل

□

وین فتنه برنخاست که در روزگار اوست

□

یکی از خاک نشینان تو چون تیر شدیم

□

به چشم‌های کش دلربای می‌داند

□

هم شکایت را تو پیدا می‌کنی

□

پاکیزه چون حور معین پیرایه‌ی خلد برین

□

کفر است درین معنی کانجا رسن اندیشد

□

ورع به خانه خمار در نمی‌گنجد

□

اگر می‌داشت پایانی منش یک گام می‌کردم

□

نه صبا صنوبری یافت چو قامت بلندت

□

در خاطرش نشسته تر از عاشق نواست

□

بودش یقین که ملک ملاحت از آن توست

□

جان پذیرد سنگ خارا تا شود هشیاره‌ای

□

حلال نیست که از تو نظر بپرهیزند

□

نام شمس الدین بگو تا جان کنم بر او نثار

□

باری آن بت بپرستند که جانی دارد

□

که آخر دور کار خویشتن کرد

□

وجود مرده از آن آب جانور می‌گشت

□

می‌تواند داشت خود را از نگه کردن نگاه

□

با روی تو دارند و دگر بی بصرانند

□

چون شهد و چون شکر که سوی یار می‌کشی

□

که هشیاران نیاویزند با مست

□

از اشک به آب در فکندم

□

گو به نزدیک مرو کفت پروانه پرست

□

تا پاک نسوزم دلم آسوده نگردد

□

من بگویم به لب چشمه حیوان ماند

□

ز آشفتگی بستن دستار تو پیداست

□

قارون اگر به خیل تو آید گدا رود

□

بر آسمان نهی پا گر دست این دو بوسی

□

آهسته که در کوه و کمر بازپسانند

□

رحیق غیب که طعم سقا همو دارد

□

وز روی تو در نمی‌توان بست

□

که آبش هست آب روی ایام

□

این بود وفای عهد اصحاب

□

بر تماشا نیستم قادر تکلیف بطرف

□

سنگ سیه صورت نگین نپذیرد

□

بفروزد این نهانم چو نهان ما درآیی

□

که قضا و قدر نمی‌تابد

□

از جمال تو یک نظر دارد

□

سخن تلخ نباشد چو برآید به دهانت

□

که آواز درایی از درت نشنیدم و رفتم

□

گفتار جان فزایش در گوشم ارغنون زد

□

دل به آن ناحیه جهلست که عاقل برود

□

دانی که سکندر به چه محنت طلبیدست

□

چه جس‌ها بگرفتی چه راه‌ها پرسیدی

□

گرم بود سخن دشمن از قفا ای دوست

□

هر یک تکبیر غزا می‌کند

□

که اهل معرفت از تو نظر بپرهیزند

□

نقش ابروی تو و کرده مه عیدش نام

□

گرت به خویشتن از ذکر دوست پرواییست

□

در شاه راه دلبری خوش میدوانی ای پسر

□

شوری که در میان منست و میان دوست

□

چو می بر مغز مستان بردویدی

□

ما خود شکسته‌ایم چه باشد شکست ما

□

معشوقه‌ی خویش را غلامیم

□

مژه یک دم آب حسرت نشکیبد ار نریزد

□

هرگز ندیده است کسی سرگران مرا

□

از زخم پدیدست که بازوش تواناست

□

هلال را ز کنار افق کنید نگاه

□

چون هست اگر چراغ نباشد منورست

□

عشق سازی عقل سوزی طرفه‌ای خودرایه‌ای

□

شحنه عشقت سرای عقل در طبطاب داشت

□

ولیک همچو صدف بی‌خبر ز گوهر عید

□

و گرم تو سیل باشی نگریزم از نشیبت

□

که از آن فهم شد وفاداری :

□

تعذیب دلارام به از ذل شفاعت

□

فکند آشوب در وحشی شکاری بند برپائی

□

که اگر راه دهم قافله بر گل برود

□

به سوی جوی رحمت رو بگردان

□

مایه‌ی مهرش عطا دادست ما را کین ما

□

مرکبی از خون روان خواهیم کرد

□

هرگز نشنیدم که کسی صبر ز جان کرد

□

ولیک باطن خود ساده از نفاق نکرد

□

خاک پایت نرگس اندر چشم بینایی کشد

□

آری آری تندرستان را غم رنجور نیست

□

آری شتر مست کشد بار گران را

□

دست و پای و دست و پای و دست پای

□

ور بخواهی تا نیفتی گرد خود جولان مکن

□

مرا میان تو باید کمر چه سود کند

□

جز آه من به گوش وی این ماجرا که برد

□

لیک کوتاه به بالای شماست

□

تا نپنداری که خنجر می‌زند

□

تیر طعن عیب جویان را هدف شد حیف حیف

□

تا به قیامت بر او نگار نماند

□

که از وصل چه کس گشتی تو عاری

□

بدان ماند که ماه آسمانست

□

تا خواست فکند در حلولم

□

قصه دل می‌نویسد حاجت گفتار نیست

□

آن نیست که این هوس ندارم

□

به خواب درنرود پادشا چه غم دارد

□

غره‌ی حسن تو غراتر ازین می‌باید

□

که در میانه خونابه جگر می‌گشت

□

سفری دراز کردی به مسافران رسیدی

□

و گر تو داغ نهی داغ نیست درمانست

□

سبز و شکفته کند باغ تو را چون شجر

□

به راستان که بمیرم بر آستان ای دوست

□

کس در ایوان تو برنگذرد از صف نعال

□

سایه‌ای در دلم انداخت که صد جا بگرفت

□

چون بیضه‌ی چرخ نه تو در زیر شهپرت باد

□

گر زمانه همچو سندان شد تو چون ارزن مباش

□

تو چگونه‌ای ولیکن تو ز بی‌چگونه زادی

□

یا کاروان صبح که گیتی منورست

□

زاهد منکر سر غوغا شود

□

حکمش رسد ولیکن حدی بود جفا را

□

دایم سخن ز نیکی اغیار کرده‌ای

□

به ضعیفان نظر از بهر خدا نیز کنند

□

کو بر فرس ننهاده زین در عالمی شور افکند

□

چشمش بر ابرو افکند باطل کند محراب را

□

نیابی بوسه گل را بوسه دادی

□

تا سر نهیم بر قدم ساربان دوست

□

از ضیا شب صفتان جمله ره در گیرند

□

چون بر او باد صبایی می‌زند

□

سیاه از دود شد ایوان افلاک

□

بوسه بر پایت دهم چون دست بالاییم نیست

□

دل می‌بردم هر روز جائی به تماشائی

□

کان که جایی به گل افتاد دگر جا نرود

□

از حلقه چرا تو برکناری

□

جرم درویشی چه باشد تا به سلطان گفته‌اند

□

سوخته‌ی عشق را رباب درافکن

□

یا سخنی می‌رود اندر رضا

□

به خویش آیم دمی سد بار و از خود بیخبر گردم

□

غم مخور ماهی دگر چون تیر بی‌پیکان شود

□

گفت می‌خواهی مگر تا جوی خون راند ز من

□

چه کند بنده که بر نفس خودش فرمان نیست

□

ز زمانه عار داری به نهم فلک برآیی

□

بوالعجب آن که خون من بر تو چرا حلال شد

□

همه جرم‌های ایشان چله و نماز گردد

□

چو روی باز کنی بازت احترام کنند

□

کسی کو ره به اقلیم عدم کرد

□

بازآی که وقت آشیانست

□

کشیده بهر دلیری که بنگرد سویش

□

بس دیو را که صورت فرزند آدمست

□

بهشت از سبزه زارش شرمساری

□

اولت مغزی بباید تا برون آیی ز پوست

□

نیست عجب گر ضعیف حال نماید

□

هر که را چشم مصلحت بینست

□

دست بدین قبضه‌ی خنجر زدیم

□

تا کودکان در پی فتند این پیر دردآشام را

□

اطاقه بر سر شمشاد گاهی راست گاهی کج

□

باز بر قامت زیبای تو چالاکترست

□

که راحت جانست آن بدار دست از دستان

□

ز خیل خانه برانند بی‌نوایی را

□

والله نه پود ماند والله نه تار ماند

□

کس ندانم که به جان در طلبش پویان نیست

□

به هیچ عهد جوانی چو تو ندارد یاد

□

به جان مضایقه با دوستان نه کار منست

□

تو زیبا دلستان بستان تو رعنا پادشه بشکن

□

باری حریفی جو که او مستور دارد راز را

□

خاکیان را آمدی مهمان بلی

□

کار ما همچو سحر با نفسی افتادست

□

بسوخت زآتش هجر تو زار زار دریغ

□

کاین پخته بین که در سر سودای خام شد

□

از غم و درد آن دل و جگرم

□

کز عطر مشام روح خوش بوست

□

صحبتش موهبتی دان و شدن انعامی

□

بر بستر شقایق خودروی خوشترست

□

که تا تو چشم در عالم گشادی

□

ضرورتست که بیچاره وار برگردد

□

که زنده است سلیمان عشق کار کنید

□

کاین مدح آفتاب نه تعظیم شأن توست

□

از بهر عشر حاصل هندوستان فروخت

□

نه سرمست آن به جادویی کحیلست

□

آشفته خو زنجیر خا ایم من رسوا برون

□

کاندرآید بامداد از روزنت

□

یا صحتی شفایی لم تستمع حنینی

□

کان جا که تو بنشینی بر سرو قیامست

□

تا چشم زنی بر هم از سنگ برانگیزد

□

روی در قبله معنی به بیابان نرود

□

سالها بگذشت و می‌گویند باز از من هنوز

□

تا چه بی هوشانه در می‌کرده‌اند

□

با ما سر چه داشت ز بهر خدا بگو

□

که دوستان تو چندان که می‌کشی بیشند

□

و اندر نهاد گرگ درآیی شبان شوی

□

نه جماد مرده کان را خبر از صبا نباشد

□

این یقین و این عیان هم در گمانست ای پسر

□

ور ننالیدمی چه درمان داشت

□

چون ماه لیک هاله‌ای از طوق عنبرش

□

به هر چه حکم کنی نافذست فرمانت

□

یابد کمال قدرت پروردگار از آن

□

مراد از بخت و حظ از عمر و مقصود از جهان دارد

□

در گلشن روح نوبهاری

□

کان چه من می‌نگرم بر دگری ظاهر نیست

□

خویش را نه سر نه پایی یافتم

□

عدل خداوند را ساز ز فضلش سپر

□

چون کنم چاره‌ی من چیست در این باب امشب

□

آزار من کمتر گزین آخر مکن با من چنین

□

چو گردم کشته دامانت نگیرند از برای من

□

سرو نروید به بام کیست که بر بام رفت

□

به سپاه نور ساده تو چنین شکر چرایی

□

مرهم عشاق چیست زخم ز بازوی دوست

□

آب حیاتش به درآمد ز درد

□

رضا مده که متاعی بود حقیر از دوست

□

نوشتش در دل خود لوح محفوظ

□

دوست ما را و همه نعمت فردوس شما را

□

ز تیر غمزه‌ی خوبان جان شکار چه حظ

□

با تیر چشم خوبان تقوا سپر نباشد

□

ز حلقه خاص او هیجا تو دیدی

□

که پنهان شوق مذکوری ندارد

□

هر نفس چون خونیان اندر کشاکش می‌کشد

□

که برشکستی و ما را هنوز پیوندست

□

اله اله از چه امروز اینچنین جانکاه بود

□

نتوان گفت که طوطی به شکرخایی هست

□

خلقت آئینه‌نما نیست دگر چیزی هست

□

چو خواهند جایی که تنها روند

□

بی گنه مور چرا بر سر خرمن گیری

□

سیر نتوان شدن از دیدن مهرافزایت

□

به سوی عشق گریزم که جمله فتنه از او شد

□

سلطان خیالت بنشاندی به خلافت

□

چشم بیننده به هر گوشه که افکنده نگاه

□

که روز معرکه بر خود زره کنی مو را

□

پادشاهانه نگاهی به دل چند نگاه

□

گر به سنگش بزنی جای دگر می‌نرود

□

زیر فلک نمانی جز بر زبر نخسپی

□

آبروی مهربانان پیش معشوق آب جوست

□

در ششدره‌ی صد امتحانم

□

عاشقی کار سری نیست که بر بالینست

□

بیقدر تر از خاک رهم، عزتم اینست

□

آن برد کاحتمال خار کند

□

به طلبکاری این مهرگیاه آمده‌ایم

□

ور نبیند چه بود فایده بینایی را

□

و اندر آتش بنشستی و چو زر می‌خندی

□

شیرین لبان نه شیر که شکر مزیده‌اند

□

دست زنان ناگه خوابش ربود

□

کنون که شهر گرفتی روا مدار خراب

□

باش با اشک من و روی زمین می‌پیما

□

که پرده از سر اسرار بر نمی‌گیرد

□

این چه درکست و شعور استغفرالله زین شعار

□

پروانه به شادی و سعادات

□

هر چند امیی تو به معنی منقشی

□

ور حریف مجلست را زهر فرمایی بنوشد

□

هر چیز که داشتم به هم بر زد

□

فغان از قهر لطف اندود و زهر شکرآمیزت

□

زان مرغ که سد ره آشیان است

□

تفاوتی نکند چون نظر به عین رضاست

□

ندیدم یک کران تمکین بت سنجیده‌ی من کو

□

که تشنه چشمه حیوان به گل بینبارد

□

نه تو از بی‌خبران باخبری

□

حیف نباشد که دوست دوستر از جان ماست

□

چون ممنی بدید چو کفار می‌کشد

□

از مشک سیه دایره نیمه کشیدست

□

بسته در خانه به روی همه

□

اندیشه عقل معتبر نیست

□

کز جفا در پیش مردم شرمساری ساختی

□

چو ماه عید به انگشت‌هاش بنمایند

□

بی قول دلبری تو آخر بگو کجایی

□

کان چشم خواب آلوده خواب از دیده ما می‌برد

□

دستم نمی‌دهد که شکن‌هاش بشمرم

□

دوستان یا کاروان مشک تاتار آمدست

□

نه تنها با من و بس ، با همه کس سرگران دارش

□

چون ملک محبوس در زندان چاه بابلست

□

من از فیض نظر آئینه‌ی گیتی نما کردم

□

تا هیچ کسم واقف اسرار نباشد

□

بگشاید چشمه معانی

□

چشمم که در سرست و روانم که در تنست

□

ای مونس دل مرا زبان گیر

□

نزنند سائلی را که دری دگر نباشد

□

همچنان در پس آن پرده نهان است که بود

□

هرک اوفتاد مست محبت ز جام دوست

□

بی‌نیاز از تو جهانی به تو حاجتمندی

□

مگر از چشم‌های فتانت

□

به طمع تو گرفته شب گرانی

□

گفتی اندر بن مویم سر نشتر می‌شد

□

سر فرو برد و سر اندر پی این کار نهاد

□

خشت بر دریا زدن بی‌حاصلست

□

رشک آور است سخت شتاب و درنگ تو

□

که زندگانی خویشم چنان هوس نکند

□

گرش نشان امان از بد زمان بودی

□

پای آن نهد در کوی تو کاول دل از سر برکند

□

چون رخ بنمود شد دخانی

□

پاکبازان بر شمشیر تو عمدا آیند

□

با خردم ستیز شد هین بربا از او خبر

□

چو باد خواهم از این پس به بوی او پیمود

□

به راه خانه‌ی منظور ناظر

□

لیکن از ناله مرغان چمن غوغا بود

□

کشتی ما را نخست داد به طوفان عشق

□

مرده می‌گوید مسیحا می‌رود

□

کز سر سودا نداند پستی از بالاییی

□

که نه اندر عقبش گرد ندامت برخاست

□

بار غم اگر خواهی از کون فزون تر کش

□

کب شیرین چو بخندی برود از شکرت

□

گر بوستان حسن ترا باغبان منم

□

به ترک خویش بگوید که خصم عربده جوست

□

بر سر سرو قدت حلقه‌ی کاکل بس است

□

جورت در امید به یک بار برگرفت

□

سرنگون زهره و مه را ز فلک درفکنی

□

چه جای موم که پولاد در گداز آرد

□

ز غیر تو به کجا باشدش امید مرید

□

ضایع آن کشور که سلطانیش نیست

□

کان زر از او هر چه فراز است و فرود است

□

که کسی جز تو ندانم که بود محرم دوست

□

از خنده بسیار گرفتی به گمانش

□

در گور چو پر خاک یکی غالیه دانی

□

راه گفتن نمی‌گشایی

□

و آتش به سر غنچه گلنار برآمد

□

با تو بودن به‌هم مجالم نیست

□

سیر نمی‌شود نظر بس که لطیف منظری

□

وان شست باز کردن و تا پر نشاندنت

□

که صحرا ز رویت گرفتست رنگی

□

سال‌ها شد که منم بر در میخانه مقیم

□

پنهان نمی‌ماند که خون بر آستانم می‌رود

□

رسد در گرد مرکب از نزاری

□

که دی زان لاغری دشمن مرا با تو ندید ای جان

□

رها کردی و خفتی یاد می‌دار

□

از دست زبان‌ها به تحمل چو ستونم

□

ببین بیداری چشم کواکب

□

طوق ایزد کرد باید در عنق چون فاخته

□

بر حسار دل هجوم لشگر غم هم چنان

□

دگر نصیحت مردم حکایتست به گوشم

□

زانک همی‌بیندت احمد پارینه‌ای

□

رنج این دیدگان چه خواهی کرد

□

خاک بوس در و درگاه جلالت بینم

□

ولیکن با که گویم راز چون محرم نمی‌بینم

□

که غم هجر گلی دارد و در آزار است

□

جامه‌ی عافیتی صید کند زیب و فرش

□

که بضاعتی نداریم و فکنده‌ایم دامی

□

که خود را بر تو می‌بندم به سالوسی و زراقی

□

زان شد که دور ماند ز سایه شهنشهی

□

بسان نرگس تو مست ما را

□

خاک را گنج معانی می‌کند

□

در دلش صد بار دیگر بگذری

□

نپرسید حالم ،نه دشمن نه دوست

□

آشتی این بار الحق جنگ شد یکبارگی

□

بر رغم عقل راهنمون می‌کنم به سر

□

که نه سودای رخ لاله حمرا دارم

□

چه کردی گنج پنهان را چه کردی

□

عنبر سارا رهین خط سبز از رنگ تست

□

عمر وداع می‌کند عقل خروش می‌زند

□

تو خواب می‌کن بر شتر تا بانگ می‌دارد جرس

□

از زخم مغیلان بیابان که داری

□

آفتابست و ماه رایت تو

□

که بسوزی تو و دود از تو نخیزد هنر است

□

لیک آب چشم و آتش دل هر دو هست یار

□

کز خانه تو رخت می‌کشانی

□

زیرا که جمال تو ز اندازه برونست

□

هر جا زحیر بینی از وی برید باید

□

به که بگشتن بنهی در دیار

□

خواری بسیار از ایام داشت

□

گه به مهرت ببندد از دل سر

□

از قید دگر سیمبران کرد برونم

□

جواب داد که در غایت کمالست این

□

کای نرگس مست بر چه کاری

□

سزد گر با چنین مادر ز بار و بن نپیوندی

□

بنشین به نظاره جاودانش

□

کش نه مجال وقوف نه ره بگسیختن

□

که گر خواهد مرا من جانب شهر وفا رفتم

□

رخت خر بنده به بنگاه شتربان آرند

□

تیر تیز اندر حکایت سوی چه بود

□

چون مسلمانی به دست کافری

□

چون بر ایشان شعله‌های کبریا آورده‌ای

□

وفا بگفت و نکرد و جفا نگفت و بکرد

□

چو درفتادی از آن پس ز دور می‌نگرد

□

چونست من به وصل تو مشتاق و تو ملول

□

عشقبازی به سبزه‌اش کیش است

□

که در عقل رعناست این تندخویی

□

که در وی نشاء عاشق کشیهای تو می‌بینم

□

یک بار اگر تبسم همچون شکر کنی

□

سیه پوشید سودا ای افندی

□

آنگاه کنم حکم که در صرف صرافید

□

چون بحر به جای او روان بود

□

دگر منقل منه آتش میفروز

□

برجست و رخت خود به سوی بیستون کشید

□

صد یکی زان هیچ پیش کفه‌ی معیار تو

□

گرد او جمعیت صد کاروان برهم زند

□

گردونش به خدمت ایستاده

□

در باغ عشق سرو روان است آن یکی

□

بسالی در یکی دیدار باید

□

هیچ بانگ جرس نمی‌آید

□

ما که بر سفره خاصیم به یغما نرویم

□

محمود را گزیر کجا باشد از ایاز

□

از دهر برافکندن شرها شره ماست

□

با آن که هنوز در نیام است

□

همین بسست که برقع ز روی برفکنی

□

بی دل و بی‌کار همچنانک تو دیدی

□

بکشم جور تو زیرا که گرفتار توام

□

گرچه ما هر دم قوی‌تر سوختیم

□

از بند تو برخاستم و خوش بنشستم

□

چند بر بالای هم اسباب سد زندان در او

□

مرغ اندک زاد در بسیار دانی آمدست

□

کارفرمای قدر می‌کند این من چه کنم

□

من به امید وصل جانانم

□

تا خلق زنند دست و پایی

□

گاه از سوز رود سازانیم

□

خیمه امن و امان بر سر غوغا بزند

□

که زشت باشد هر روز قبله دگرم

□

که گر بگذارمش در خانه یک چند

□

کز میان او به حاصل شاکران شکر برند

□

صورت چین کند از شرم تو روبر دیوار

□

از تو به تو آمدم به زنهار

□

تو بدان نرگس خفته همه بیدار فریبی

□

ازیرا نیست هم بالای جانان

□

فلک از گشت او می‌گشت دوار

□

کز طرفی تو می‌کشی وز طرفی سلاسلم

□

تو چون رفتی سر و سامان من رفت

□

تا ز نهمت چمنت کوه و بیابان نشود

□

ز بس که با دگران لطف بی‌محل کردی

□

که سایه‌ای به سر یار مهربان آری

□

هست جعدش مایه سودا بلی

□

با سر زلفین تو اسرارها

□

گفت بی‌ساجد سجودی خوش بیار

□

نی آن که به اختیار گویم

□

باز گردد قطره‌هایش گشته در شاهوار

□

آفتابی از هلال آویخته

□

در رهت ریزم به رسم پیشکش اسباب دل

□

نمی‌باید وفای عهد جستن

□

پاره گشت و لعل شد هر پاره‌ای

□

از صومعه ناگهان برون جست

□

آتشی در من زن و آبم ببر

□

افسانه مجنون به لیلی نرسیده

□

آن کیست که با داغ نو و ، ریش کهن نیست

□

سالها غربال دولت بیخته

□

چه اثر عارض گلگون و قد موزون را

□

وان که در عشق ملامت نکشد مرد مخوانش

□

چو بگرفتم چنین مه در کناری

□

خواهم که کنم صبر ولی دست رسم نیست

□

گر بر او صد هزار سنگ آمد

□

چون تو سروی نیافت در چمنی

□

به جان رسیدم از این دست بر دو دست انداز

□

تا قیامت داد علمش کار خلقان را قرار

□

نقش رخت نرفته هنوز از برابرم

□

گر تو دیدی به سر بر قمری

□

چت کم شود که گه گه از خوی ماه رندی

□

علت عاشقی به غایت نیست

□

بزد یک نعره وز حلقه به در شد

□

پری یا آفتاب عالم افروز

□

مرا با خویشتن گر آشنا کردی چه می‌کردم

□

کبریا در بادبان رایگان آباد تو

□

گفتا غلطی بگذر زین فکرت سودایی

□

بر آفتاب که امشب خوشست با قمرم

□

به درون جان چاکر چه پدید نام داری

□

در دلم عشقت به خروارست گویی نیست هست

□

بگیر عبرت از این اختلاف لیل و نهار

□

تا ره روان غم را خار از قدم برآید

□

دل مسکین ناظر ماند در بند

□

در دوکونش به مثل جز دل پاکان کان نیست

□

فتنه‌ی جهان تا به جهان خان عشق

□

تاراج عقل مردم هشیار می‌کنی

□

درخواه اگر بخواهی تا تو مظفر آیی

□

کز بادیه‌ی هوا برآییم

□

که تورا موی میان می‌یابم

□

لبم با هم نمی‌آید چو غنچه روز بشکفتن

□

چین ابروی اجل قفل در زندان باد

□

که از ما اندرین عالم نخواهد ماند جز نامی

□

خرامش تو تحرک در آب نگذارد

□

که نه مهر از تو بریدم نه به کس پیوستم

□

که یک نی دید از شکرستانی

□

که ترا توبه درین فصل خطاست

□

ابر پیش آورد اینک گازری باکار و بار

□

اگر طعنه است در عقلم اگر رخنه است در دینم

□

این وعده‌ها دهم که تو دادی و می‌دهی

□

گر شبی در گردن تو دست چنبر دارمی

□

که بنگری و شوندت فدای چشم سیاه

□

چون چشم برافکنم بر آن رو

□

تا دهان خاکیان را زان عسل آلوده‌ای

□

ما بر او از عقل سد موسی عمران کنیم

□

که نگونسار یک نبید آید

□

اثر رحمت حقی تو به نیک اخلاقی

□

اما چه سود چون دل ما پیش بین نبود

□

دولتکده‌ی چرخ است از قدر و قدش مرکب

□

گرش چو سوسن آزاده ده زبان بودی

□

زان همه آتش نگفت دود دلی برشود

□

چونک تو جان جهانی تو جهان می‌لرزی

□

چه عجب صدهزار دانا هم

□

پوز آن سو دراز باید کرد

□

گرفتارست در پایش میفکن

□

از نکبت که ز نکبت تو

□

وز حسن و ملاحت صنم حور صفاتی

□

دل برون آید ز چاک سینه‌ی افکار من

□

همه بلبلان بمردند و نماند جز غرابی

□

در قالب مرده رفت جانی

□

پیش آر و پیش مار خوی نوئی

□

زهری به گمان دل چشیدیم

□

که روی نیز بکردی ز دوستان مفتول

□

این گدا را بین که اظهار تجمل می‌کند

□

نیست هرگز بی پشیمانی زهی کافر بچه

□

کاورد عشق بر سر من لشکر بلا

□

هزار سال برآید همان نخستینی

□

که چونی در فراقم دردمندی

□

بگشای ترکش از میان تا در میان بندم کمر

□

تا ز گلزار و چمن رسم خزان برخیزد

□

که من چون دیگ رویین می‌زنم جوش

□

زد به آهنگ خلد طبل رحیل

□

که در طویله‌ی او با شبه است مروارید

□

گر بر بساط شاه کند به یدقی عبور

□

متحیرم ندانم که تو خود چه نام داری

□

به تو یابد شقایقشان ظهوری

□

تا به عمدا زلف را بر آن رخ تابان نهاد

□

دهنش پهن باز می‌ماند

□

گو بدانید که من با غم رویش جفتم

□

با یک جهان بی‌حرمتی هیچت ز حرمت کم نشد

□

از سرای پنجدر در خانه آرایی شدند

□

در هر قدم افتاده ز پا سوخته جا نیست

□

که گر ببیند زندیق در نماز آید

□

از هیبت حکم آسمانی

□

مطربی ناهید طبع و ساقیی خورشید فش

□

آن را و صد چنان را دانی و چیز دیگر

□

بیننده تن ندهد هرگز به بی بصری

□

در او از هر طرف سروی نشسته

□

به قناعت بدوز دیده‌ی آز

□

رخساره‌ی من ز غصه کاهی

□

در نظر سبکتکین عیب ایاز می‌کنی

□

بستان ز اوج موجش در شاهوار باری

□

آید ز هزار زهره ننگت

□

هم ز پستی هم ز بالا ایمنیم

□

خوشتر بود عروس نکوروی بی جهاز

□

وگر بدارم، گردون نگویدم که بتاز

□

تسبیح ترا دادم و زنار مرا ده

□

خودرسته را به خدمت دهقان چه احتیاج

□

که در بهشت نیارد خدای غمگینم

□

که افتاد این شکاران را شکاری

□

انده پیشی و بیشی تیره کرد ایام را

□

جان مرا باده بی‌جام داد

□

زحمت ببرد ز پیش ایوان

□

که گل خواهد آمد خرامان خرامان

□

چون فلک هر روز گرد خاک در گردم همی

□

ماند نشان ز بند قبا چست بستنش

□

ریزم و همچنان بود مهر تو در مفاصلم

□

باغ مرا بخندان کخر بهار مایی

□

چون حاصل عشق این بود خواهی شفا خواهی الم

□

افلاک سرنگون گشت ارواح نعره‌زن شد

□

اگر به منزل قربت نمی‌دهی بارم

□

چه جای دل که روزن می‌کند در سینه سندان را

□

با شب تاریک برآمیختی

□

رحم آن کس که نهد دام چه خواهد بودن

□

قدر وصالش اکنون دانی که در فراقی

□

یک ذره شود ز شرمساری

□

چند ازین رایات عجب افراشتن

□

مه زین خللی رسته از صد خللی دیگر

□

ترک ادب رفت و قصور ای صنم

□

باعث قی کردن مردار خوار

□

حقه‌های شکرین گرد دو تا شکر تو

□

هرچند خرد گران خریدار

□

کز خوردن غم‌های پراکنده برستم

□

کز حرکت یافت عشق سر سراندازیی

□

کمتر منازلش دهن اژدها شود

□

آتشی در عقل و جان افکنده‌ای

□

تا ظن برم که روی تو ماست یا پری

□

ور نه شراب دیگری نشکند این خمار را

□

وز غمزه‌ی خود داغی بر عام نهادستی

□

غیر منت کشی از سرعت قاتل چه علاج

□

جز در آیینه مثل خویشتنی

□

چون اهل تیه حرص گرفتار غولمی

□

می به شادی نوش و بی تیمار باش

□

ز غمت کنون دل من خبر از صبا ندارد

□

چیست تا در نظر عاشق جانباز آید

□

به جای گرد بر وی مشک سوده

□

هم نیش کشیدستی هم نوش نهادستی

□

چو مرغ بی‌پر و بالی به آشیان مشتاق

□

کمندست آن که وی دارد نه گیسو

□

این چه جان است این چه جان آورده‌ای

□

رطل زیبد در چنین حالی اگر صهبا زنیم

□

خوش بشو انگار صد گوهر رسید

□

ور تیر طعنه آید جان منش نشانه

□

فلک مشتری و ناهیدی

□

در جان تو سوره‌ی نهانی

□

سر غوغای دیوان نیست خلوت دوست شاهان را

□

شاید که خنده شکرآمیز می‌کنی

□

به خدا کوه احد هم خوش و مست احدستی

□

باز از چه شما خامان ناگفتن و ناکردن

□

معنیش که درویشا در ما بنگر خوشتر

□

خضیب و نرگس مستش به جادویی مکحول

□

به زنجیر عدالت ظلم بندی

□

کس ندیده جور در صدرت چو در جنت وبا

□

آرد چو غمزه‌ات به کشاکش کمان حسن

□

تو را رسد که چو دعوی کنی بیان داری

□

مرا گفتا خمش دیوانه لولی

□

جانان و جهان بهم نباشد

□

وز جگرم خواه کباب ای غلام

□

بدان ماند که گنجی در خرابی

□

شیدایی نگاه پراکنده‌ات شوم

□

کز جمال خوب رویان نور اندر نور بود

□

که پا ز دست من از حلقه‌ی رکاب کشید

□

ما نفس خویشتن بکشیم از برای یار

□

صفتیش می‌نگاری صفتیش می‌ستانی

□

نشود چون ازلی بوده‌ی اکنونی

□

هر کو نخورد آبش در مرگ اسیر باشد

□

تو دل با خویشتن داری چه دانی حال شیدایی

□

زد به خاک ره سر و افسر ز خاک راه کرد

□

زرد روی آز را چون زر به دست گاز ده

□

بر روی خوبان هر پاره عاشق

□

پیش از آنم بکشد زهر که تریاق آید

□

چشمه چشمه جوش جوش سرمدی

□

شهری و گلی تویی و ماییم

□

وز هویداییت پنهان کس ندید

□

عشق آن حدیث نیست که از دل برون شود

□

کزدیده هر دم بر رخش سد جدول خون بگذرد

□

چنو از عزیزان عزیزی کجاست

□

سنگین دلی که سکه‌ی تمکین به نام اوست

□

کان جا نتواند رفت اندیشه دانایی

□

بخاری و بخاری و بخاری

□

هر که شد جویای او در جان و دل منزل نکرد

□

جان‌ها به صبوح آیند من از همگان زوتر

□

یا عشوه همی‌دهد خیالم

□

پدرت گر ز دین فلان بوده‌ست

□

چون دو بیجادش ببند کاه باد

□

که موج خون ز زمین می‌رسد به بازویش

□

نیامد خواب در چشمان من دوش

□

عهد و وفا کن که شهریار وفایی

□

تا کی از هجران او ما دستها بر سر زنیم

□

گاه خود را گوی گردان در خم چوگان او

□

درفشان می‌کنند و عنبربیز

□

از حبس ماند عبرت و از بند پند ماند

□

گویی برادرند بهم سیم و بیم ما

□

که ز نظاره‌ی او رنگ تو بی‌تغییر است

□

کامروز پیش چشمم در بوستان گشادی

□

ازرق مپوش ای جان تا که صنم پرستی

□

تا همی دوزد گریبان و زه پیراهنت

□

بجست جان من از جا که نقد بستانید

□

تو ماه پری پیکر زیبا و نگارینی

□

مهمیز کله تیز مطلا از آن تو

□

مرا با زهد و قرایی و مستوری چکارستی

□

چو باد صرصر آن دیوانه‌ی صحرا سپر یا نه

□

جز در این نوبت که دشمن دوست می‌پنداشتی

□

تا بوک بدان لبم بخوانی

□

هر کجا رنگیست خالت ساخته آنجا قرار

□

شادی تو لشکر غم در نیافت

□

وز موی در کنار و برت عنبرینه‌ای

□

اشکم جز از عقیق یمن نیست

□

هزاران حجت قاطع که ابعاد چنان دارد

□

سال تاریخ وفاتش طلب از میل بهشت

□

همه خلق را خبر شد غم دل که می‌نهفتم

□

این چه قیامت است که از سر گرفته‌ای

□

در دام سر دو زلفش آویخت

□

چه خان و مان و سلامت چه اهل و یا فرزند

□

چون تو شمعی در هزاران انجمن

□

دم به دمش زمزمه‌ای تازه باد

□

سماع وصل آن بیند که گوش سر اصم سازد

□

از جفای دهر و ناسازی دوران می‌رویم

□

مقبل هر دو عالمم گر تو قبول می‌کنی

□

تو در کوی مهی شکرعذاری

□

هم تویی سرو قباپوش ای پسر

□

کافر یک یک شکن باید شدن

□

سفر کنید رفیقان که من گرفتارم

□

جلوه‌ی خوبی چه و منع تماشایی چه بود

□

در زیر سیاه ابر پوشیده

□

هلاک بیند و معجز نمایی نکند

□

کاش کاندک مایه نرمی در خطابت دیدمی

□

توام آیینه ای کردی زدودی

□

در هستی خویشم به سر تو که سری نیست

□

هوای نور صبوح و شراب نار چه می‌شد

□

ور نه چه زهره داشتی در نظرت برابری

□

جور کنانش ز بر خویش راند

□

تا هنر با خرد آمیخته گردد ز عبر

□

پیش رو صد هزار مرغ بشارت رسان

□

می بی درد می‌نوشم گل بی خار می‌بینم

□

که عاشق چون قراضه‌ست و تو کانی

□

گشتند ترا بنده چو من بنده و آزاد

□

دل به صد جان جستجویش می‌کند

□

می‌بینمت چون نیشکر شیرینی از سر تا قدم

□

بسوزان بهر چشم بد سپندم

□

چون بود هنگام صلح و وصل رویت نوش تو

□

غصه چندان که نخواهی و الم صد چندان

□

بدر ای سینه که از دست ملامت چاکی

□

بگذر ز دود هستی کز دود نیست سودی

□

دل بپرداز از مهمات ای پسر

□

گوی را با پست و با بالا چه کار

□

دشوار می‌رسد به درخت بلند او

□

بر خلیل الله شد آتش گلستان ، مژده باد

□

از بزرگی سر به «اوادنی» و «ما اوحی» زند

□

تو در تعرض و من در مقام استغفار

□

هرگز نستانند دل ما که تو داری

□

چون به پیش پرده آمد بهترک شد پاره‌ای

□

ترسم امسالش بنفشه از سمن سر بر کند

□

به دست و پای دورانم میفکن

□

لیکن مجال گفت نباشد تو در سخن

□

این دم که باد صبح به عنبر فشانی است

□

لختی طریق دیر و شراب و قمار گیر

□

که در پی است ز هر سویت آه بیداری

□

برکنم دیده که من دیده از او برنکنم

□

همه خورشید عیانی که ز هر ذره پدیدی

□

گاه بودم چو کمانچه ز فراقت به خروش

□

ز شب رویست فرو قد زهره و فرقد

□

ما به غیر از تو نداریم تمنای دگر

□

پشیمانی کشی در آخر کار

□

صفتی بود مرورا ذاتی

□

بر آتش چون سپند از بی‌قراریهای من بینی

□

ز من فریاد می‌آید که خاموش

□

خسته و شیفته و ره زده دانشمندی

□

بنده باری از بن دندان برد

□

صد رهبر ایمان را در رهگذر اندازد

□

تو چنان در دل من رفته که جان در بدنی

□

زین روزهای تیره و شبهای داج خویش

□

آوازه‌ی آواز تو در شهر فتاده

□

گر تشنه لب از چشمه حیوان به درآیی

□

آدمیی یا ملکی یا پری

□

همه دریا ز پی آید چو تو در شست روی

□

هزار مشعله‌ی شمع با دلم انباز

□

ماه تابان از چنان رخ الحذار و الحذار

□

دیده گریان من یک شب غنودی کاشکی

□

آن در که بسته بود به روی تو استوار

□

چه فتنه‌ای تو که شبها میان روح چو رازی

□

ز خود بر سینه‌ی سوزان عاشق

□

مصدق دارمت والله اعلم

□

بر خود و تاج و کمر بگریستی

□

گر بباید بود عمری در دهان مار باش

□

کز میان جان خریدار توام

□

که ما را همچنین باشد شکیبایی و خرسندی

□

دیوانه سر بستر سنجاب ندارد

□

حقد و حسدی ز بوی و رنگ تو

□

سر فروبردم در آن جا تا کجا سر برکنم

□

گرش انصاف بود معترف آید به قصور

□

از آتشش نسوزی و ز باد ایمنی

□

سخت‌تر شد بند تا بگسیختم

□

الا مگر که ابر نماید به خویش جود

□

گر از هر نوبتی فصلی بگویم داستان آید

□

به اکثر نامداران بر گذشتم

□

نیست نهانخانه‌ای ثروت جان ترا

□

به آن مه افسر بهرام پاسبان مرساد

□

چو معنی معجری بربند و چون اندیشه پنهان آی

□

این دم ز کمان چه می‌گریزی

□

دوستی را دامن اندر دامن او بسته‌ام

□

هیهات می‌ندانم تا ارزنی چه سنجد

□

کز عشق بوستان گل و خارش یکی شود

□

وقت آنست که لطفی بنمایی، بازآ

□

افتاده به دست کاروانی

□

کز سر کشی به دار سیاست کشیده باد

□

تا بیایند عزیزان به مبارک بادم

□

از برای باده دادن می‌روی

□

چو دل بردی و جان بردی خدایم بر تو داور باد

□

مرو ما را چنین بیمار مگذار

□

چون دست نمی‌رسد به آغوش

□

بر آن باری که باشد بر شتر بار

□

امید دیدن دلدار داری

□

که بر تحقیق مهرم یک نفس بر گرد دل گردی

□

دیده بردوز نباید که گرفتار آیی

□

مذهب سردان مگیر یخ چه کند جز یخی

□

جان همه عاشقان سغبه‌ی سودای تست

□

رخت آلوده‌ی نظر چکنم

□

به کدام جنس گویم که تو اشتباه داری

□

گرم شد کاتش من باز مکن تیز و برو

□

در حق بیمار خود تیمار ازین به داشتی

□

وان جا به نیک نامی پیراهنی دریدن

□

زیباتر از تو در نظرم هیچ منظری

□

نظاره شاهدان جانی

□

هم به سر او که محالست و بس

□

خط‌های نانبشته خوانی و چیز دیگر

□

مضی الزمان و قلبی یقول انک آتی

□

به سوی عالم گل کرده ره گم

□

کر پاردم مرکبش افسار منستی

□

ز جام هوس باده پیماست گوئی

□

ما ز دست دوست می‌گیریم و شکر می‌شود

□

که سرم تو برگرفتی به کنار خود نهادی

□

که از من یار دل بیزار دارد

□

در عشق نه به جان و دل مختصر زیند

□

عرصه عالم گرفت حسن جهان گیر او

□

با عربده سخت کمانی که مرا هست

□

تا زمانی می خوریم آسوده دل در میکده

□

بهر پیدا کردن آن خاک آدم بیختند

□

وان ملعب لعبتان جادوی

□

به دماغ تو فرستد شه و شیر ما پیامی

□

زهی زهره زهی پروین بنامیزد بنامیزد

□

هر نفس از کیسه ما می‌رود

□

زیر بارش برنخیزد بارگی

□

به هر جانب روان گردیده حربا

□

چون نیست به دلبری همال تو

□

آستان بوسی درویش به سلطان برسان

□

کاین همه لطف می‌کند دوست به رغم دشمنم

□

نه در این شش جهتی پس ز کجا آمده‌ای

□

وز ننگ سلیمان را دارد به نگین اندر

□

یک گره از زلف عنبرسای تو

□

مطرب بزن نوایی کز توبه عار دارم

□

این خود آغاز است تا خود چیست انجامم هنوز

□

چرخ را بند قبای و کوه را طرف کمر

□

قدم در نه گرت هست استطاعت

□

چو خود بیاید عذرش بباید آوردن

□

خوشتر از سوزش چه باشد چون تو دلسوزی کنی

□

توشه باید ساختن مر راه جان آویز را

□

ساقیان دست تو گیرند و به مهمان آرند

□

می‌نمایی روی و دیگر باز روزن می‌بری

□

یکایک صورت احوال گفتند

□

دین فروشان گشته‌اند ار آرزوی جاه و مال

□

لبش به جنبش و حسنش به خواب بود هنوز

□

نتوانم که نصیحت شنوم

□

ماهی دیدم میان آبی

□

ندارم ز آن پشیمانی که با او مهر پیوستم

□

چشمه‌ی آفتاب آب نداشت

□

دیوان حساب و عرض منشور

□

چو تیره شب را هم‌گونه‌ی غراب کنند

□

نیست شو در راه تا هم وصل و هم هجران بود

□

پیران جاهل شیخان گمراه

□

بیدار باش تا نرود عمر بر فسوس

□

در سر و دل‌ها روان مانند سودا بودمی

□

از بت چونین جدایی الغیاث ای دوستان

□

زان سپیدی که نیست سرخ و سپید

□

که زخم‌های نظر بر بصیر می‌آید

□

که چرخ داشت مهیا کلاه بارانی

□

ساکن گنبد اثیر مباش

□

به همان حسن درآید گذرند از گنهش

□

از سرو گذشتست که سیمین بدنست آن

□

در جنون دریادلی مردانه‌ای

□

چو بسطامی و ابراهیم ادهم

□

که حرام است بی‌تو جز غم عشق

□

دیگری می‌برد به قلابش

□

که کردم تو به وز میخانه‌ی رفتم

□

تا پریشان نشوی کار به سامان نشود

□

هست زلف در همت اینک به این مغنی گواه

□

شرط عشقست بلا دیدن و پای افشردن

□

وز قند لطیف تو نباتی

□

گر چو زن بی همتی پس لاف مردان شرط نیست

□

مرد را کار چون به جان آمد

□

نشاید خوردن الا رزق مقسوم

□

وی لب شکر فروشت چشمه‌ی ماء معین

□

مرد را بادیه بر یاد تو بستان نشود

□

به خوش پندی من درمانده را خشنود پنداری

□

جرعه‌ای ناخورده شمشیر جفا برداشتی

□

که چون دوزخ نمودستت جنانی

□

برگش از شاخ برون جست نیارستی

□

می‌رسد حالی و چون مرغ به پر می‌گذرد

□

یا بگریزم به چه مردانگی

□

بازی مخور از من که نه عمرند و نه جانند

□

کنار من چون جیحون شد دو چشمم ابر بارنده

□

به سان باده صافی در آبگینه شامی

□

اولیتر آن که گوش نصیحت بیاکنم

□

در ما روی تو را به کز خویشتن برآیی

□

آنهمه نسود آفت گذار نیرزد

□

زهد قدیم ما را خمار می‌نماید

□

جان من وقت نیامد که به تن بازآیی

□

که گاهی می‌کند آن مه گذاری

□

نمای بحر لقایش بداده فیض وصال

□

گفت نشنیدم چه گفتی گفتمش روحی فداک

□

ور به دردت می‌کشد درمان مجوی

□

اصل مکان‌ها کوی افندی

□

سوی لب تو نامه و پیغام ندارد

□

این خود ز کمال تو شنودم

□

همت ما نمی‌کند زو بجز آرزوی او

□

شکاری را که من دیدم زیاد است از کمند من

□

تا صدف گردد مگر گوش من از پیغام تو

□

خود را شکفته دارد و بسیار درهم است

□

تا تو دستم به خون نیالایی

□

رفت شکر زین هوس در جان نی

□

خوش بود مستی و هستی خاصه بر روی نگار

□

در حرم عشرت سلطان شود

□

لا تحلوا قتل من القی السلم

□

کند حصار فلک را به حمله‌ای تسخیر

□

یک جال دو جای چون نشینی

□

که خیل زنگ شد از باد او به باد فنا

□

گر یک دل و گر هزار دارم

□

پس تو پروانه نه ای گر ز لگن بگریزی

□

حرفهای شکرین از دو شکر پاره‌ی دوست

□

که گر مویی شود جان درنگنجد

□

دگر نمی‌شود ای نفس بس که کوشیدی

□

یک ره آن بیداد گر گوشی به داد ما نکرد

□

کاید حسد از تازگیش تازه جوان را

□

ناز تا یافت خبر تیز پری آمد و رفت

□

گو بگو از لب شیرین که لطیفست و لذیذ

□

من بدین خویشی ندیدم در جهان بیگانه‌ای

□

زهی جادو زهی دلبر شبت خوش باد من رفتم

□

دو دست پهن برآرد خوش و دعا گوید

□

بت نکند به نیکوی چون تو بدیع پیکری

□

رفته غم تا در عدم به گریز

□

آری نکو نماید بر روی لاله ژاله

□

به رقع گشوده‌ی ماه تمام که بوده

□

رویی که صبح خیره شود در صباحتش

□

الحق شکار نازک و لاغر گرفته‌ای

□

بوسه مگر دادمی من کف پای ترا

□

مویی تمام بود زان زلف عنبریم

□

من به خاک کف پایت به وفا می‌نگرم

□

جان من گفتم خطایی مگذران از لطف خویش

□

تو رهی را به خط خویش نیاز آوردی

□

من همی‌دیدم و از کالبدم جان می‌رفت

□

نشنیدیم که دیگر به کران می‌آید

□

زان جانب چرخ و عرش و کرسی

□

شرط باشد برنهم سر بر خط فرمان عشق

□

زیرا نشاید در کرم بر خلق بستن هر دو در

□

اگر احتمال دارد به قیامت اتصالی

□

زاهدان را چو شمیمی گذرد زان به مشام

□

اگر معروفیی باشد که هم از خویشتن گیرد

□

به جز چشم شب زنده داری ندارم

□

تا باد مگر پیش تو بر خاک نهد روی

□

یا رب که چه بس درازدستی

□

تا به هنگام سحر هر هفت در بر داشتم

□

نقش تو دیده‌ی ما نپذیرد

□

ور تو ما را به هیچ نستانی

□

یوسف ار ملتفت سجده‌ی یعقوب شود

□

قالت: فمر صحیحا بالخیر و السلامه

□

چو تیرش از جگرپاره پاره می‌گذرد

□

تو بی گنهی ز من بیازردی

□

دل خسته را ز عشقت چه عجب گشاد دادی

□

دیده‌ها را به دو رخسار گلستان کردن

□

سالکی را سوی معنی راه بر

□

بلبل بی‌دل ننشیند خموش

□

چشم غزال از پی چشمش سیاه

□

زان رخ چون ماه و زان دندان چون پروین تو

□

نیست آسان خویش را بر قلب این لشگر زدن

□

تو نبودی که من این جام محبت خوردم

□

منمای ز خویشتن نشانی

□

چون گل بی خار بر خیز ای پسر

□

زنار زرین یافته زر بر مسیحا ریخته

□

به سنگ خاره درآموخت عشق ورزیدن

□

دشنام و هر چه هست غرض یادگار تست

□

چون به دو کوکب کمند حلقه‌ها را خم زنی

□

از همه شاهان گرفت شحنه‌ی حسن تو باج

□

ور همین پرده زنی پرده خلقی بدرانی

□

می‌نالد جان من نهانی

□

در و دینار یار باید بود

□

که زحل نیارد آن جا که به زهره برستیزد

□

درخت ارغوان روید به جای هر مغیلانی

□

علم را عین نامش سر علم ساخت

□

بعد ازین بر مرکب تقویت زین باید نهاد

□

اگر چیزی بود خوش‌تر ز جان جانان من آنی

□

ای سخت کمان سست پیمان

□

یقین بی‌بام نبود ناودانی

□

چون با تو بوم همه جهانم

□

کز سر سود و زیان برخیزد

□

تا نظر می‌کردمی در منظر زیبای تو

□

که بر هر حرف من بدگو هزاران داستان بندد

□

همی عالم عقل خواند سزاست

□

چو از تقصیر خویشت ساختم آگاه رنجیدی

□

کز دیدن آن جوان شود پیر

□

بوی کن آخر کباب زین جگر آذری

□

زین محنت و اندوه بر آزارم آزار

□

ما را ز روی لطف تو بی‌خویشتن مدار

□

که در بهشت نباشد به لطف او حوری

□

اعتمادالدوله آن پشت و پناه روزگار

□

ما در هوس چشم تو چون چشم تو بیمار

□

به این تلخی سخن شوخ شکر گفتار من با من

□

نه مقام ایستادن نه گریزگاه دارم

□

تو چگونه باغ و راغی که یکی شجر نداری

□

بر زن به زلف پر شکن مشکفام دوست

□

گرهی نو ز مشک ناب مزن

□

خویشتن بی‌دل و دل بی سر و سامان دیدن

□

تأثیرهاست با نفس گرم و سرد ما

□

این چه فتنه‌ست در زمانه‌ی تو

□

بر دامنش مبادا زین خاکیان غباری

□

پرسد جواب ده که به جانند مشتری

□

وآنگه که به خانه هم به طوفی

□

تا به جان باز آورم هوش ای پسر

□

درون جان من پیداست آثار

□

ببینم آب در چشم من آید

□

موکبی با جهان جهان اجلال

□

به پیش روی چون ماهش ندارد ماه تمکینی

□

با می صاف دو ساله طرب یک دو مه

□

و گر نه بر سر کویت به آرزومندی

□

تا ننماید زشتی خاری

□

بیچاره شکاری خبه گردد ز تپیدن

□

نهان از راه دزدیده درآمد

□

نو ارادت نه که از پیش غرامت بروم

□

میرود بیشتر آنجا که بلا بی‌سپر است

□

با زلف تو شخص کیست گردی

□

که چون آید به خود دست خود اندر گردنت بیند

□

مجموع چه غم دارد از من که پریشانم

□

سبزتر شد سبزه زارم اندکی

□

حلقه‌های زلف تو پای خردمندان ببست

□

چون رسد پرتو تو عقل دگر سر نکند

□

به احتیاط رو اکنون که آبگینه شکستی

□

میریم و میریم و میریم

□

هر گه که ملک وار خرامی به گذر بر

□

که در جنبش به غیر از سایه‌ی او نیست همتایش

□

بروید چون تو سروی بر لب جوی

□

از زیان هیچ میندیش چو دیدی سودی

□

دل را به یادگار به معشوق داده‌ایم

□

کس دست من نگیرد چون دست رس ندارم

□

اگر چه دوستی دشمن فعالی

□

گردن دراز کرده چه نظاره می‌کند

□

نام او آب نار دانه منه

□

که ملک حسن وسیع است و یار بسیار است

□

کامم امروز برآمد به مراد دل خویش

□

ز سر جهل مکن رد سر انکار چه خاری

□

وز بهر جگر جگر برندیم

□

بگزین جهد و مقاسا که چو دیکم به شرر بر

□

تو سیمین تن چنان خوبی که زیورها بیارایی

□

گوشت بر سیخ و روغن اندر مشک

□

یا فراز طبق سیم یکی خوشه عنب

□

نیامده گنهی از تو در وجود هنوز

□

برهنه بازنشیند یکی سپیداندام

□

تا بهار تو نماید گل و گلزار نوی

□

به لطف از لوح او بستر تمامی نام جان ای جان

□

ببینی تا که اندر وی چه جان است

□

همیشه زهر فراقت همی چشم بی تو

□

ترا نیز ای ستمکار آزمودم

□

عیار و رند و ناپاکی ظریف و خوب و دلخواهی

□

تا سرو بیاموزد از قد تو دلجویی

□

برآورده دو سر از یک گریبان

□

کاندیشه کرده‌ای که از این پس وفا کنی

□

روی بر تابم ازو پویان ز پس باشد مرا

□

دل تو چرا نداند به خوشی به لامکان شد

□

پیام ما که رساند مگر نسیم شمال

□

بنای آفرینش زو نهادی

□

از هوای چنگ روح افزای تو

□

خطبه‌ی فرمان به اسم والی گیتی ستان

□

ما از تو گریزان و تو از خلق نفوری

□

در عشق خوش عذاری ما مست و های هایی

□

صد من عرش کم از نیم تسوی تو بود

□

گه در حجاب بینی گه در عذاب مانده

□

هیچ دوا نیاورد باز به استقامتش

□

ز بهر آن که نشان تن است پیراهن

□

بدعت از علمت چنان پاکست کز جنت وبا

□

بخواست جام می و گفت عیب پوشیدن

□

هلال آنک به ابرو می‌نماید

□

نرمتر از پرنیان آید همی

□

این گنبد خانه‌ی معلق را

□

اسرار ایمان ایمان چه باشد

□

گلی تمام نچیدم هزار خار بخوردم

□

در بهشت ساحتت گر پیری آمد با عصا

□

تا قدوه‌ی اصحاب لباسات نگردی

□

این چه چشمست ای شهید چشم شهلای تو من

□

که نیایی به دست کوتاهم

□

سربریده ناله کن مانند نی

□

گر دل من چون جحیم و دیده چون جیحون شود

□

که داد از جمالت نظر می‌ستاند

□

آن نفسست از دهنت یا عبیر

□

به گاه قوت و کثرت چو آتش است و هواست

□

زین عالم نبهره و گردون بی‌وفا

□

یا جام باده یا قصه کوتاه

□

که مهربانی از آن طبع و خو نمی‌آید

□

تو جهانی دو جهان را به یکی کاه نگیری

□

یک خار به از هزار خرماست

□

در بهشت و حور و دولت تا ابد باشیده گیر

□

هر لحظه از بیداد او سر در گریبان می‌برم

□

چون دل ویران خودش خانه‌ای

□

ناکشیده تیغ جنگی روز کین اندر وغا

□

که آثار غضب در چهره‌اش دشوار می‌فهمم

□

که باز می‌دهد این دردمند را دل ریش

□

نباشد عار گر بحری است عاری

□

زرد رخساریم و از جورت به جان آزرده‌ایم

□

که به خود پای بست آمده‌ایم

□

در خروش آید خروس صبح بام

□

نمی‌بخشی اگر طول زمان طی لسانم ده

□

پس ترا پروای جان از چیست گر پروانه‌ای

□

اشک بلبل نتوان گفت چرا گلگونست

□

گر بی‌گنه بسوزی ور بی خطا بگیری

□

می و ساغر خدایی چو خداست جاودانی

□

از مشک سوده بر سمن تازه خالها

□

که هر یکی ز یکی خوشترست زهی بنیاد

□

مهرم به جان رسید و به عیوق برشدم

□

گشته بر کوس چرم گاو سپهر

□

حلقه‌ی زلفین عنبرسای تو

□

شد ره مور به درگاه سلیمان نزدیک

□

با آن که روان کرده‌ام از هر مژه جویی

□

پایت چرا نبوسم چون پایدار گشتی

□

روز چون زلف تو سیه کردم

□

کی بتوانی ازین میان رفت

□

تو نیز ای سرو روحانی بکن یک بار جولانی

□

که سخت مجلسیان تو سرگران شده‌اند

□

به کمال و صیانت و فرهنگ

□

تصور می‌کنم کان سرو خوش رفتار می‌آید

□

در نمی‌آید به چشمش دیگری

□

خوبیش دادی وفا آموختی

□

پس تبرا را برو پوشیم و کف بر هم زنیم

□

چون عندلیب مست چه گوینده می‌شود

□

یک روز تو نیز یاد ما کن

□

در سنگ هنوز چون شرار است

□

زیرا که ترا به ز تویی عشوه خری نیست

□

ز پیشم رفت تا در خاطرش باشد چها از من

□

هر دم انگشتی نهد بر نقش مانی روی تو

□

چه گویم من نمی‌دانم تو دانی

□

عشقت چه غم نهاده از پیش

□

وز درونش پیر و رهبر داشتن

□

بی گناهم بکش بهانه مجوی

□

می‌شود ناگه کسی دیگر خریدارم مکن

□

مرد معنی باش و گام از هر دو کشور در گذار

□

به رسالت سوی او پاک نهادی طلبیم

□

عجب اینست که من واصل و سرگردانم

□

تا زند جان منش طال بقایی عجبی

□

و آخر ز تحیر بشکستیم قلمها

□

کو خورد عالمی را وانگه همان عصا شد

□

گر بگویم همه گویند ضلالیست قدیم

□

وگرنه همچو هما بود بوم را پر و بال

□

چون تو به وثاق ما در آیی

□

خواهد آوردن قضا فرد ابروان از ترکشی

□

روی بنمود چو خفاش نهان گردیدیم

□

یا پرده رهاوی یا پرده رهایی

□

در منزلت و مقام عاشق

□

همه آزاد از هشیار و از مست

□

مه نو چه زهره دارد که بود سم سمندش

□

که به یک چشم زدن راه گذر بگشاید

□

در سایه‌ی سلیمان ناید ز دیو شاهی

□

تذر و عصمتت را برترین شاخ آشیان باشد

□

شاید اگر عیب ما کنند که مستیم

□

تا بدرد آفتاب پیرهن زرکشی

□

کز غرور خود بی خود به زبان آمده‌ایم

□

تا سپرهای فلک‌ها را درید

□

خود را بدان کمند گرفتار می‌کنم

□

بس جهند از مار سوی اژدها

□

در سلسله‌ی زلف زره‌دار کشیدی

□

صد خسرو بی‌کلاه و اورنگ

□

من گرفتار کمندم تو چه دانی که سواری

□

زیرا ز غیرت آمد پیغام لن ترانی

□

به قرایی فروشم زهد و طاعات

□

در طلب روی او روی به دیوار باش

□

الا کمر که پیش تو بستم به چاکری

□

گرد نعلین از تجلیگاه طور انگیختن

□

صد برگ گل بزاد ز یک نوک تیز خار

□

باده‌ی صاف دایمت در قدح و پیاله باد

□

چون نرود بنده وار هر که برندش اسیر

□

بستی مراد ما را بر شرط بی‌مرادی

□

ما از آن چون شمع در پیشش به جان استاده‌ایم

□

در رکوعست بنفشه که دوتا می‌آید

□

نفسی می‌رود از عمر و یکی می‌آید

□

همچنین تا مخلصی می‌خواندشان

□

روزها ایمنی از شحنه و شبها ز عسس

□

نکند کس طلب خون من از قاتل من

□

این آبروی و رونق بازار بنگرید

□

گوی را در لامکان انداختی انداختی

□

عشق را عقل و علم رایت نیست

□

این چو عین آن بود آن کی شود

□

وان حلقه که در میان ایشانی

□

اینست که از خانه برون تاخته اینست

□

جز چون زبان سوسن و دست چنار نیست

□

من از فراق بمیرم خدا روا دارد

□

که او به گوشه چشم التفات فرماید

□

اندر اثر پدیدی در ذات ناپدیدی

□

دلبرا دریاب ما را زود باش

□

کس نزند بر سرش بیهده زخم کلند

□

ما کجاییم در این بحر تفکر تو کجایی

□

کل شیء من ظریف هو ظریف

□

دام چه سودست که بی چینه‌ای

□

چهره از خوی شسته و ابر به رخ گل ریخته

□

یا صورتی برکش چنین یا توبه کن صورتگری

□

گفت در گوشش قلندر کان طرف می واستی

□

خود را به میان این نگین کن

□

بگسسته عقد دختران وز عقد گوهر ریخته

□

به چشم خویش بدیدم خلاف هر چه بگفتی

□

بر زمین از آرزو رخساره سایی اینهمه

□

بس نیست رقیب تو ضیای تو

□

خاکم به سر ببین که چه کردم به جان خود

□

وین منم با تو گرفته ره صحرا در پیش

□

مدح سر زشت او یا ترک زلاتی کنی

□

لطف او در چشم آب و باد و آتش خاک زد

□

خار تو ما را بکشت مار تو ما را گزید

□

با تو آمیزشی و پیوندی

□

آنک نپرستد ترا او چون برست

□

نور صادق بی لب و دندان از آن خندان بماند

□

می‌شوم از رشگ تنگی قبای او هلاک

□

یکی از در درآی ای روشنایی

□

کاین شیشه‌ام تنک شد هشدار بشکنی

□

مونس عقلی و جان را غمگساری ای پسر

□

بر شیشه‌ی نام و ننگم آید

□

آخر از باغ بیاید بر درویش نسیم

□

از پی هم سد نگه تازد که پیکانم کشد

□

گر زو دمی ز راه مرادش جفا کشد

□

که ذکر قامت آن شوخ اول بر زبان آمد

□

دگر ره دیده می‌افتد بر آن بالای فتانم

□

درهای هویشان چه معانی نهاده‌ای

□

ز خوبان جز تو در عالم همی درمان جان ای جان

□

که سمن بری لطیفی چو تو در برم نیامد

□

تا کجا بودی که جانم تازه می‌گردد به بوی

□

من بدم افسوس را منسوب و اهل

□

عذر آرید ای سپیدیتان دمیده بر عذار

□

یک کلبه گر ویران شود کشورستانی را چه غم

□

تو چو روی باز کردی در ماجرا ببستی

□

تو زان پاکی تو سلطان وصالی

□

شکسته بسی نیز هم بسته‌ای

□

تا کی ز زرق و دعوی، شو خلق را خبر کن

□

یا به ترک دل بگو یا چشم وا روزن مکن

□

حالتی هست که آن بر همه کس ظاهر نیست

□

به چشم مست عالمسوز حیلت گر بدر بردی

□

در ظهوری جنبش اندر صورت دیوار هست

□

که ز خویشتن گزیرست و ز دوست ناگزیرم

□

سرمه چو سوده گردد جز مایه نظر نی

□

می آب گشت و آب می صرف ناب شد

□

لیک کجا ذوق آن کو کندت ناپدید

□

وین نصیحت مکن که بگذارش

□

دست داری چون کنی پنهان تو چنگ

□

آنکه چون نامش مرکب ازین صورت سیر

□

روز من آخر شد از آن تار تار

□

دل عارفان ببردند و قرار هوشمندان

□

ز آنک تو در بحر جان دریا و گوهر داشتی

□

هزاران غاشیه ست امروز بر دوش

□

که بیش از وسع هر مرد و زن آمد

□

که پند هوشمندان کار بندم

□

که به عالم تخیل به که اتصال داری

□

از پی فایده چون نیزه میان بندد تیر

□

که بیمار تو را این مشکل از فصاد نگشاید

□

با تو مجال آن که بگویم حکایتی

□

اندر پیت تو خیمه سوی دگر کشیدی

□

چون تو بگریزی و بگذاری به تنهایی مرا

□

کاندر ره حقیقت ترک خیال گیرد

□

می‌بایدش کشیدن باری به ناتوانی

□

کان کند کو کرد با باغ و رزان

□

چکنی تو ز باد و خاک نوند

□

جسته از پرزدن مرغ سراسیمه هوش

□

نتواند که کند دعوی همبالایی

□

جان گفت که وقت ماجرا نی

□

در میان بحر حیرت لولو فریاد را

□

چون حلقه زلف توست در دستم

□

تو سنگ دل به لطافت دلی نمی‌جویی

□

هر دم المی بر الم افزودن ما چیست

□

گاه بر کفر از دو زلف کافرش پتیاره‌ای

□

تواند تیر عشقش از دل خارا گذر کردن

□

زیرا که عجب نیست نکویی ز نکویی

□

که ز کاسدی رسانمان به لطافت و ثمینی

□

دیگری را بر او گزین نکنند

□

این یقین هم در گمانست ای پسر

□

درمان دگر نمی‌پذیرم

□

چون فسون خواند همی آید به جوش

□

چون خرد در جان نشان رندان لشکرگاه را

□

وز رشگ غیر بر در غیرت ستاده

□

به سرو و لاله و شمشاد و گل نپردازی

□

گر خشم گرفت کورموشی

□

عشق دو رویه نیست یکروییست

□

اگرچه صد عجایب می‌نماید

□

سرو بیرون کند ز بستانش

□

ذلت پارینه رفت ، عزت امسال هست

□

چو تو با دیگران دیدار داری

□

صعب روزی بوالعجب کاری پریشان عالمی

□

اسیر عشق نیندیشد از ملال و ملام

□

بر دوست رحم آر به کوری دشمنی

□

ره همی رو تو مریمی کم گیر

□

چو بجویند از او گوهر ایمان چه کند

□

چون رزق نیکبختان بی محنت سالی

□

گاه سودای حقیقت گه مجاز

□

تا ابد اندر دهد مرد بلی تن در بلا

□

به گلستان جمالت گذر نکرده هنوز

□

مه پیش روی او چو ستارست پیش ماه

□

مرگ موش است ولیکن بر گربه بازی

□

دم عیسی ست پنداری میان لعل و مرجانش

□

هیچند همه تو خویشتن باش

□

به نزد تو باد آورد گرد من

□

ایستاده بر در دل سد تقاضاییم هست

□

دست من و زلف دلربای تو

□

علامتهای پیدا گشتن باران درو پیدا

□

که سرگزیت به کافر همی‌دهد غازی

□

سوی نقش نامنقش می‌روی

□

سال و مه این نقش را نقاش باش

□

تری دماغت آرد چو شراب همچو آذر

□

غلام خویش همی‌پروری و چاکر خویش

□

سبز و رقصان در هوا چون شاخ و برگ

□

از ما سجده‌گاهی وز مشک تکیه‌گاهی

□

در نخستین منزلی هرچند ره طی میکنی

□

تو پری روی آشکارا می‌روی

□

گر شکر تو شود مغز شکربوره‌ای

□

پیدا شود او، همچو صوابی ز خطائی

□

کفر است اگر خود را بالی و پری داند

□

ما به خلوت با تو ای آرام جان آسوده‌ایم

□

که هر که هست به کیش خودش نمازی هست

□

چون بدیدید جمالش همه کوتاه کنید

□

می‌کنم جهد که خود را مگر آن جا فکنم

□

خواهم که سر برآورم ای دوست دست گیر

□

بلبل طلبد ز گل نوایی

□

تا بوم کارم جهاد و تا زیم شغلم رباط

□

که نیست مهر جهان را چو نقش آب قرار

□

ور نه به شکل شیرین شور از جهان برآری

□

عقلها مر عقل را یاری دهد

□

در و مرجان علیک عین‌الله

□

گفت تا جان شودت درد دل اظهار مکن

□

که ندانم جواب گفتارش

□

دانه تو و دام زندگانی

□

آدم میان حلقه‌ی آن دام دانه بود

□

عاشقی سر بر آستان گفتم

□

تا دست بدارد از گریبانم

□

به دیر رو که پر است از می دو ساله پیاله

□

چونکه دلهای عاشقان سوزی

□

هنوز از ناز ترک غمزه‌ی او در کمان دارد

□

وین بشاشت که تو داری همه غم‌ها بزداید

□

کو چو گلستان شده‌ست از نظر عبهری

□

امروز بتر زان شد تا باد چنین باد

□

که او نشست نیابد تو را کجا بنشاند

□

تا بر شتر نبندد محمل به روز باران

□

ور به بیداری به دستان وییم

□

کابرویم همه از روی فرو ریخته‌ای

□

بسته ز پایندگی راه بر آیندگان

□

ای بخت سعید مقبل من

□

مایه ببخشد نام افندی

□

درالملام ما را دارالسلام گردان

□

از مشرق جان صبح تحیات برآمد

□

و گر نخواهی کفش غلام برگیرم

□

ز پرکاری زمن پنهان نمایی انفعال خود

□

ماه را در حصار خواهد کرد

□

به کام آن که جان می‌یابد از مرگم چه کام است این

□

آهنست آن یا دل نامهربانش یا حجر

□

تا کی ای دل در علل آیی

□

در میکده و مصطبه آرام گرفتیم

□

بدان ابری که گریانید آخر

□

در درازی وعده افزایی

□

بانگ زد آن طفل انی لم امت

□

نه نقطه سکون دارد و نه دایره رفتار

□

چو ماه شد علم از عون آفتاب لوائی

□

مکن کاندر وفاداری نخواهی یافت مانندم

□

ز آب و گل برود تیرگی و محجوبی

□

پایم ببوسد این جهان گر بر تو یابم دسترس

□

در نواز و بانگ بر آفاق زن

□

تا مگر زنده شوم زان نفس روحانی

□

تا به آن کشتی کنم خود را ازین توفان خلاص

□

بر آرزوی آنکه تو روزی به من آیی

□

رویی لطیف زیبا چشمی خوش کشیده

□

ز توبه توبه کردندی چو من بر دست خماران

□

ز توست حامله و حمل او تو می‌دانی

□

که داند که شبها همی چون گذارم

□

مشت حلوا در این دهانم کرد

□

گریختن نتوانند بندگان به داغ

□

سعی ضایع رنج باطل پای ریش

□

گفتم که بند دارم گفتا گناه داری

□

لنگر گسل ز جنبش دریای اضطراب

□

به ز من در سر این واقعه رفتند بسی

□

تو آن ببین که سبب می‌کشد ز بی‌سببی

□

تیغ معنی را کنون بر حلق دعوی دار زن

□

عشق از عالم عبارت نیست

□

ورت خجالت سرو آرزو کند بخرام

□

هر چند ظلم هست و ستم هست و داد نیست

□

بنگر این بی‌قیمت اندر جای تو

□

که قاضی‌ای به از او آسمان ندارد یاد

□

آبگینه نتواند که بپوشد رازش

□

چو طبل باز شنیدی به لامکان رفتی

□

گفتم که مگر به آسمانم

□

دانه نبود او که زمینش فشرد

□

شرط مردی نیست برگردیدن از گفتار خویش

□

ز آب بارانی که جمع آمد بگو

□

آنکه پشت همه بیداران آمد به درنگ

□

اتاغه از سر دستار میل سر دوش

□

جفای مثل تو بردن که سابق کرمی

□

که در این خوردن سیلی سره ابلیسی

□

حال ما تصدیق بود و مال ما تاراج بود

□

از وجود خویشتن مهجور باش

□

تو به از من بتر از من بکشی بسیاری

□

می‌کنی چون لطف باری از زبان خود بپرس

□

درون چین دو زلف و برون چین قباش

□

گفتم کنایتی و مکرر نمی‌کنم

□

من آن به دشمن خون خوار خویش نپسندم

□

بگویمت صفت جان تو گوش دار که جانی

□

می نبیلست در سفال مکن

□

درون شهر معظم ز نیک و بی‌باشد

□

یا چنان تشنه که جیحون بنشاند آزم

□

ورنه غل باشد کی گوید من منم

□

از لطف هزار شاه داری

□

میوه‌ی جستن ز نهال تو عبث بود عبث

□

به صلحیم و تو با ما در نبردی

□

همین دوم تو فزون کن که از فزونه فزونی

□

کس را نگفت او که فلان مرد مست ماست

□

سر به دعوی زبان در بازد

□

بدین صفت که تو باز بلندپروازی

□

شادم بدان که هستی استاد من

□

نکردهرگز بر سیم و شکر آتش و آب

□

دارای دادگستر و کسرای کی‌نشان

□

گر وقت بینی این سخن اندر میان بگوی

□

هزار بحر بجوشد چو قطره‌ای بچکانی

□

آتش قلاشی اندر ننگ و نام و عار زن

□

زاغ را می چمین خر باید

□

یا رب از جنت که آورد این پیام

□

ور نه این دم لایق چون تو کیست

□

گاه از سپهر جانها چون ماه نو برآیی

□

همه در ره تو ریزم که عزیزتر ز جانی

□

غایب مشو از دیده که در دل بنشستی

□

گر از قضا مه ما را به اتفاق بیابی

□

والله که چو تو دگر ندارد

□

در قفسی مانده آب و دانه ندارم

□

فارغی از فغان من گر به فلک رسانمش

□

دم مزن از عشق اگر ره می‌دهی بر دیده خواب

□

بند پای سر شمر تاج و سریر اردشیر

□

میان مجمع خوبان کنی میانداری

□

سر ز حکمت برندارم چون مرید از گفت پیر

□

ناید اندر چشم او الا بلای بیخودی

□

وندر آن نکته جز دقایق نیست

□

تا ما ز گنج وصل تو بدهیم وام عید

□

که من در نفس خویش از تو نمی‌بینم شکیبایی

□

لیک آن دم کرد خامش از جواب

□

بر خلاف آندم اگر یک دم زنی آندم بود

□

که در غمی که منم عین مدعای منست این

□

دست نمای خلق شد قامت چون هلال من

□

دولت پیش دوان که شفایی بدیده‌ای

□

هزاران صبحدم از یک بناگوش

□

که بر من درد صد چندان نگردد

□

نه خود تویی زیبا و بس ما نیز هم بد نیستیم

□

خوب می‌گویی ولی او را نمی‌دانی هنوز

□

چون تهی طبلی پر از آواز از زخم دوال

□

در یکی نامه محال است که تحریر کنم

□

تو که با مصلحت خویش نپردازی به

□

با آن قدح وفا که دادی

□

بر کران ساحلش صد اژدهای هیبتست

□

جز عشق هر چه بینی همه جاودان نماند

□

هر کس عملی دارد من گوش به انعامی

□

سوی ایمان رفتنش می‌دان تو شین

□

بر قبله‌ی زهاد نگارید علی‌الله

□

مالک دهر و همیون رتبت و دیهیم گاه

□

وز در ایوان بخاست بانگ خروسان بام

□

بگشا دهان و اه کن گر مست آن شرابی

□

از شرم برآمیزی شکر به گلاب اندر

□

ز غیرت جان خود پنهان فشانیم

□

آسمان حیران بماند از اشک چون پروین من

□

نگاه پر تصرف غمزه پر کار می‌خواهد

□

نرگس آمد ای عجب جادوی تو

□

بنده‌ی داغ عشق و غیرت اختر بی‌غیرتی

□

که قتل مور در پای سواران

□

گردان و چشم بسته چون استر خراسی

□

دلداده‌ی آن چابک عیار نباید شد

□

وان را که تاج رفت کمرها همی‌دهند

□

ور نه از دل نرسیدی به زبان آوازم

□

کار ایشان بد عطا پیش از سوال

□

هر کرفا در ره حکمت قدمست

□

در دل من گذر از رهگذر معشوقی

□

آن نیزه که حلقه می‌ربودم

□

تا پای او گرفتم دستم نشد به کاری

□

بی‌فراق و درد یاد پیر کنعانی مکن

□

پس هر پرده استوار نهاد

□

عین درمانست گفتن درد دل با غمگساری

□

دود از جان من سوخته خرمن برخاست

□

هر کرا روزی یک جام می خام دهی

□

این خانه از پری چو پری خانه پر شده است

□

رفت و رها نمی‌کنی آمد و ره نمی‌دهی

□

چون تو را خواند سوی خویش شبان نستیزی

□

چون ز من پیشی گرفت از اسب تازی در گذشت

□

شکاف کرد و به طفلان گاهواره رسید

□

الا که برفت نام با ننگ

□

چونک واگردد سوی دجله‌ش برید

□

آفتاب اندر فلک آن گه کسی گوید سها

□

خون دل‌ها بر زمین منزل به منزل ریخته

□

که به دیدار تو شغلست و فراغ از دو جهانم

□

برود به آفتابی که فزود از شراری

□

پشت بر کردیم و با حق آشنایی یافتیم

□

پیر از تو بی نشان و جوان از تو بی خبر

□

کاندر همه شهر اکنون دل نیست که برباید

□

کاینهمه گفتند و آخر نیست این افسانه را

□

بر کنار عرش بر زد رایت ایمان علم

□

که هر شام روشن کند مدفنم را

□

ای خیال ار شبی از رهگذرم برخیزی

□

سردفتر عاشق خدایی

□

پنجه‌های دست رنگین پر شراب و شیر چیست

□

باز آن مهی برآمد کز ماه برتر آمد

□

غلام مجلس آنم که شمع مجلس اویی

□

کار و حال خود ببین و شرم‌دار

□

حجله از دینار بندد کله از دیبا زند

□

گرمی مکش آتش مزن در خامکاران بیش ازین

□

که نه در بادیه خار مغیلان بودم

□

چون تویی پای علم نقد که را می‌پایی

□

بر در همت ز هستی پس قوی مسمار زن

□

یک موی نشان دریغم آید

□

گو سرانگشتان شاهد بین و رنگ ناخنش

□

با گل خود چه می‌کنم سبزه‌ی باغ دیگران

□

چنین به چشم سرم گر چنان به چشم سرم

□

سروی نخاست چون قدت از جویبار حسن

□

همه جانب تو خواهند و تو آن کنی که خواهی

□

ای سراسر بندگی عشق تو سلطانیی

□

زان که هم کفرم و هم ایمانم

□

چشم‌هاشان ز چشمش قابل منظر آید

□

شب و روز در خیالی و ندانمت کجایی

□

جز رحیق و مایه‌ی اذواق نیست

□

گیسه داری چون خم گیسوی تو

□

که صبیحی و نیست از تو قبیح

□

که تو یک روز نپرسیده و ننواخته‌ای

□

گفتا هلاک توست به یک بار آگهی

□

چون کیقباد و قیصر پانصدش در رکیب

□

خون دل با خاک ره آمیختیم

□

مرا مگوی که چه نامی به هر لقب که تو خوانی

□

بال و پرش بسوختم و آشیانه هم

□

در چشم همه کس چو رسوم و طلل آمد

□

به جان او که از ملک جهان به

□

هر چه پسند شماست بر همه عالم حرام

□

سر چنین کرد او که یعنی محرم این نیستی

□

بی دست و کمان و قبضه و شست

□

وز عقل و دانش رادتر وز آب حیوان پاکتر

□

تا کی این ناوک دلدوز نهان اندازم

□

کاندرین بیعت نیفتد در زیان

□

محمد دین و آدم رای و خو کرده به بی‌مهری

□

بایدش در آتش افکندن اگر باشد ملک

□

که چه شیرین حرکاتی و چه مطبوع کلامی

□

کو بوی کباب اگر کبابی

□

هر چه در لب داشت در دندان تراست

□

که این بیرون ازین است و از آن است

□

از من ای خسرو خوبان تو نظر بازمگیر

□

زهره‌ی گفتن وشنیدن نیست

□

موضوع نه‌ای چنانکه جوهر

□

که هر جا مشکلی در ره بود فرهاد بگشاید

□

سجاده که می‌برد به خمار

□

بر شیر وغاش برفزایی

□

خوبی و لطف و روشنایی را

□

از دوست بوسه‌ای و ز ما سجده صد هزار

□

روی تو بر قدرت خدای دلایل

□

بر سر منبر تو مسند ساختی

□

ای بس که بپویی و مرا باز نبینی

□

با آن که گل و لاله چمن در چمنستش

□

که سر سبزه و پروای گلستان بودم

□

ساقی صد زهره و فرقد بلی

□

بندیش به دل بسوز رنجوران

□

که من بی روی تو خسته روانم

□

نتوان رفت جز به فرمانش

□

دلی کز مهر پر باشد در او آزار کی گنجد

□

این ز «واللیل» ت شود معلوم آن از «والضحا»

□

عقل کل چاکر طغراکش دیوان تو باد

□

ز شکل سبزه مرا یاد خط یار آید

□

که راست نیست بجز قد او در این وادی

□

ظلمت در نور و خیر در شر زد

□

به فرعی کان کنون پیوست منگر

□

زمزمه‌ای بیار خوش تا بروند ناخوشان

□

نیک بایستست بهر نیک و بد

□

شوی جدا گشته ز زن زن ز شوی

□

مرهم زخم بی‌مدارا من

□

به دوستیت وصیت نکرد و دلداری

□

که نفسم عیب دان آمد و یارم غیب دانستی

□

کز روی حرف پرده‌ی عشقست نام عشق

□

وانگه می صافی را با درد میامیزید

□

که حرامست چشم بر دگری

□

فرصت حرفی بجو شرح ملالی بده

□

عقل با حفظ‌ست کو را کار جز تدبیر نیست

□

به شیشه ریزه آزار پای من مجروح

□

دم به دم از عشق نوآموخته

□

در خویش بجو ای دل آن چیز که می‌جویی

□

با هر که عشق جفت ست زین هر دو فرد نیست

□

لیک شب‌های مرا ای یار بی‌کین یاد دار

□

چه خوش بودی در آغوشم اگر یارای آنستی

□

آنچ دیدی و آنچ گفتی بازگو

□

تا بنده‌ی خال تو بود نور اثیری

□

غمزه‌ات ساخته کار من و در کار هنوز

□

تو فتنه آخرالزمانی

□

باده نخواهم دگر مست فتادم مده

□

همی گذارم با آب چشم و با رخ زرد

□

در زیر سوادالوجه از خلق نهان مانده

□

سهلست ز خویشتن مرانم

□

که با یعقوب هم خصمی بود جان زلیخا را

□

نشان عاشق آن باشد که خشکش بینی از دریا

□

که ز نو شهر بهم برزده دیوانه‌ی توست

□

غم نباشد گر بمیرد حاسدی

□

بستان نظر حق بین زود از نظر روزه

□

نه از جفای تو کم شد نه از وفا افزود

□

لطف خدا یار شد دولت یاران رسید

□

هزارش صید پیش آید به خون خویش مستعجل

□

دانه چون آمد به مزرع گشت کشت

□

و آن ز زخم چشم بوده هفته‌ها بیماروار

□

آهوی صیاد تو مردم شکار

□

بالات خود بگوید زین راستتر گواهی

□

کافرستان گمان را شب شده

□

کس را چو مسیح یک پسر نیست

□

روز و شب در گوشه‌ی میخانه‌اند

□

که مبلغی دل خلقست زیر هر شکنش

□

ملکی قوی چو ملک ملک ارسلان نداشت

□

جان از تو چنان زنده که اعضا به مفاصل

□

ور نه با تو ماجراها داشتیم

□

که من از عشق فلان می‌سوزم

□

زیرا تو کنون طفلی وین عالم گهواره

□

سرو قد و لاله رخسار ای پسر

□

عجب این قهقهه از حور جنان می‌آید

□

تیغ جفا برکشید ترک زره موی من

□

شکل شیری در برش خرگوش زفت

□

جز آنکه کند با من بیچاره جفایی

□

چون غنچه در درونم خون پرده بسته

□

منت به جان بخرم تا کسی نیفزاید

□

از تیر نظرهای چنین سخته کمانی

□

که صد هزار دل از غمزه درنیاویزد

□

دشنه‌ی خونین خوری از نرگس شهلای او

□

به دست دوست حلالست اگر بریزد خون

□

ولی پیداست از چاک گریبانی که من دارم

□

به ز اندام ترکه اندامش

□

به صد شیدائی مجنون من مجنون شیدا را

□

که گویمش به تو ماند تو خوبتر ز آنی

□

بر موزه محبت افتد هزار پینه

□

جان و دل و دین از پی حاجات تو دارم

□

به خدنگ غمزه تو که هزار لشکر آمد

□

سگم خواندی و خشنودم جزاک الله کرم کردی

□

هدیه ساز و پیش شاهنشاه شو

□

در عین قبول تو، کامل شده نقصانها

□

ای روشنائی نظر پاکباز من

□

مرغ جان رمیده در پرواز

□

مکن آه و مخور حسرت که بختم محتشم بودی

□

خود را بگرد شهر سمر می‌کنی مکن

□

که به جانان رسیدن آسان نیست

□

نظر به سوی تو دارم غلام روی تو باشم

□

این شعله‌ی تغافل طاقت گداز چیست

□

از گرمی و تریش صبا همچو صبا کرد

□

ز مال وقف نبینی به نام من درمی

□

بازآ که روی در قدمانت بگستریم

□

تو نور نور اسراری تو روح روح را جانی

□

آن سیه پوشان کفر انگیز ایمان‌سوز را

□

که او صفات خداوند کردگار بود

□

خوش بود دریغا که نکردند دوامی

□

زانک حیوانیست غالب بر نهاد

□

باد عطار شده بر دو رخش حلقه شمر

□

من از دل بی‌خبر نظاره‌ی دیدار می‌کردم

□

نیاورد که همین بود حد زیبایی

□

برآمد گوی مه تابان ز روی چرخ چوگانی

□

جز از روی پاکیست ما را نظر

□

با دیده درآی و بی زبان باش

□

کسی به شهر شما این کند به جای کسی

□

بسکه بیماران غم مردند بر خاک درش

□

از هستی خویشتن برون شو

□

حسن فزاست از رخت صورت اضطراب را

□

مرا که قبله گرفتم چه کار با اصنام

□

وین جان ز لقای تو برج حملی گشته

□

من فتنه بر آن صلح و بر آن جنگ فلانم

□

ز دست عشق پابرجا شراب آن جا ز بی‌جا خور

□

که به تشنگی بمردم بر آب زندگانی

□

مر عمر را قصر جان روشنیست

□

مهر و مه بهرام و کیوان زهره و برجیس و تیر

□

لیلی از شوق زند نعره که من مجنونم

□

به ضرورت جفای او ببریم

□

آن جام مباحی را درکش که بیاسایی

□

بدین دو بر شود از چه به گاه شاه و رهی

□

به جانم چون رهی دزدیده دارد

□

یک بار نپرسد که کیانند و کدامان

□

که ایستاده به دریوزه نگاه توام

□

غرقه بمان مرا تو و کشتی مدار رو

□

آن چه پنهان بود از پر کاریت معلوم شد

□

دامن از این نظیفتر وصف تو چون کند کسی

□

بده آن زر به سیمین بر چه شیرین است بی‌خویشی

□

گر دست نگیری تو مرا زنده نمانم

□

بلبل بی‌دل یک دم ز چمن می‌نرود

□

ضرورتست تحمل ز بوستانبانش

□

مرد کشتیبان و اهل و رای‌زن

□

می‌بینی و می‌پرسی ای خواجه کجایی

□

به مدد کاری او بر لب چاهست امروز

□

به جای خود که چرا پند دوستان نشنیدم

□

در پیه دو دیده خود بر آب بزن ناری

□

سیرت حق چون نباشی صورت باطل مباش

□

دلشدگان تورا کار به جان آمده

□

من بعد بدان شرطم کز توبه بپرهیزم

□

دادی نزدم ناله ز بیداد نکردم

□

یوسفان را اسیر چاه کند

□

از انفعال بر سر زانوی خجلت است

□

جفا ز حد بگذشت ای پسر چه می‌خواهی

□

چون درآمد مست و خندان آن ز من بگریخته

□

در شهر شما کس را خود مزد نباید

□

در طلب شاه جهان آمدند

□

نه تماشاکنان رهگذریم

□

تو مده الا زیان اندر زیان

□

تا دفتر عشق برنخوانی

□

اگر بودی من بی‌خانمان را بخت فیروزی

□

ز چشم مست میگونش که پنداری به خوابستی

□

او رفته کلید را سپرده

□

ای روز منقطع شو و ای شب علی الدوام

□

صید در صحرای گردون می‌کند

□

چشمه چشمست و موج می‌زندش بر کنار

□

کیست تا مژده به یعقوب و زلیخا ببرد

□

برخاست از تصرف و از راه داوری

□

آن به تن به نوک خنجر مژگان زدود ورفت

□

مه بر زمین نباشد تو ماه رخ کدامی

□

آه الیس مهجتی مسکنه و بیته

□

یک ساقیتان حور و دگر ساقی روحست

□

که خاک اوت کیخسرو بمیرد پیش او سنجر

□

هر لحظه دست هجرش در دل شکست خاری

□

از بت نفسش بتی دیگر بزاد

□

گر چه به نزد عامه و خطی مبینند

□

ز وفا گران رکابم تو صنم سبک عنانی

□

فکیف تنقض عهدی و فیم تهجرنی قل

□

پرم چو کمان پرم من از کشش آن زه

□

گر همی باید سهیلت قصد کن سوی یمن

□

وگر دارم درین عالم ندارم

□

کان چه در وهم من آید تو از آن خوبتری

□

حقی که رفت گوید باطل همی رود

□

زهره دل و مشتری عذاری

□

در گذرانم از ثریا پایه‌ی دار خویش را

□

هم تو که خسته‌ای دلم مرهم ریش خسته‌ای

□

بر فقرا تو درنگر زر صدقات ریخته

□

در سایه‌ی دیوار صبوری بنشستیم

□

که هر یکی ز یکی خوبتر زهی بنیاد

□

تو خود بیا که دگر هیچ در نمی‌باید

□

در جمال و فضل و در احسان و جود

□

وای آن زهدی که از بی علم یابد انتشار

□

به بدخواه از پی درخواه جز می التجای من

□

که تو هرگز گل من باشی و من خار تو باشم

□

کی باشد با این خود آن مرتبه عالی

□

پارسا گشتی کنون از مفلسی

□

هم جبرئیل مرغی در دام دل ربایت

□

که کام دل تو بودی از جهانم

□

بر خاطر شریفت اگر کینه باقی است

□

من این جا ز عشق اندر آتش فتادم

□

آب شرم آئینه رو مهتاب خورشید اضطراب

□

کمتر از هیچ برآمد به ترازوی توام

□

کند شادی و پندارد که دل زین بنده برکندی

□

آز را بر روی آن قرای دعوی‌دار زن

□

بر بر سیمتان که مشکینید

□

من از قیدت نمی‌خواهم رهایی

□

گفت بهر تو چه آرم گوی زود

□

خوش در حرم خدای بگرازم

□

چون شدم بیدار دیدم آه خود را خانه سوز

□

ترسی که ببینند خیال تو به خوابی

□

گر آتش نیستش حقی وگر دارد چه فرمایی

□

گر جز غم خود یابی آتش زن و بفروز

□

در سر آن سرو خرامان مکن

□

می‌باید این نصیحت کردن به دلستانان

□

گر از خط تو بود در نظر غبار خوش است

□

درون خار پشتم ز بیرون سمورم

□

که گر وظیفه تقاضا کنم روا باشد

□

در صنعت سامری ندیدم

□

ز امر تو دشنام گشته وز تو مدحت خوان شده

□

ناخنش نباشد که سر خویش بخارد

□

چو بوی قلیه از آن دیگدان نمی‌آید

□

سرگشته چو من در همه آفاق بگشتی

□

هست باران از پی پژمردگی

□

در همه عالم که دانستی صمد را از صنم

□

گر بخود بد نیستی با غیر نیکوئی مکن

□

که گر جیحون بپیمایی نخواهی یافت سیرابم

□

تاج و کمر عطا کنی بخت بلند می‌دهی

□

جز نام ز عیش بر زبانم

□

کز عشق چو مشتاقان بردار نخواهم شد

□

وان گه سپر انداختن از تیر بلایی

□

این زمان بال فشان بر سر تنگ شکر است

□

بعد از این گوش ما و حلقه‌ی یار

□

قدم آورد به جنبش که زمین ز جا بجنبد

□

که برنخاست قیامت چو بی تو بنشستم

□

قال له حبیبه صرت انا ضمانه

□

تا دفتر عشق بر نخوانید

□

مذن پی این گوید کالله هو الاکبر

□

تا نفس ماندم اندر عقبش پرسم و پویم

□

عذر احمق را نمی‌شاید شنید

□

هیچ دانی تا چه باشد یمن زلفش از یسار

□

رویی که طعنه بر مه گردون نشین زده

□

حاضر نبوده یک دم و غایب نگشته‌ای

□

وی گلشن اقبال چه بابرگ و نوایی

□

راضی شده‌ام برایت ای دوست

□

غرقه اندر بحر بی پایان عشق

□

چه توان کرد با دو دیده باز

□

طفلان بازی دوست را زنجیر این دیوانه ده

□

تا عشق تو در میان ندارد

□

جز این قدر که رقیبان تندخو داری

□

که موش کور نخواهد که آفتاب برآید

□

کی بار کشد مرغی تکلیف چه فرمایی

□

زین بیش سر گفت و کمابیش ندارم

□

حسنش همه وفاست اگر او وفا نکرد

□

ز چشمانم بیفتادست پروین

□

روی احسان از گدا پیدا شود

□

دست اولین مکن دغایی

□

کاین تعشق شده باشد به چه صورت واقع

□

که پادشاه غلامان حلقه در گوشی

□

اگر دیوانه‌ام شاها تو دیوان را سلیمانی

□

عشق تو هر شبی ز روزن من

□

که به جان فسوس باشد که به تن دریغم آید

□

که حسن طلعت خورشید را بپوشیدی

□

همی بلرزم بر خویشتن چو شاخک بید

□

به امید بهار خواهد کرد

□

که بد گوی من از کوی تو دایم شاد می‌آید

□

گر بنمایی به شب طلعت خورشیدوار

□

بگشادن چشم ارزد تا بانی مهتابی

□

تا بزیم جان جهان منست

□

تا ببینی بخت خندان ای پسر

□

چون بتوانم گریخت تا تو کمندم کشی

□

جان من لرزید و دل از جای رفت

□

تا مکه ببیند از مدینه

□

مصور را ورق در دست و کلک اندر بنان لرزد

□

که ماه را بر حسنش نماند بازاری

□

دل در سر ساقی شد و سر در سر باده

□

یقین دانم که گر گویم به رغم من تبر بندد

□

هندوک حلقه به گوش توام

□

سازگاری نکند آب و هوای دگرم

□

تا کند کسب کمالی جانب کان آمدست

□

گه باز کند زلف تو دعوی خدایی

□

که باز از گریه‌ام درخنده دارد نوشخندی را

□

در زیر قبا چو غنچه در پوست

□

باش مرا ای یکی هر دو جهانم مده

□

هر چه آن را از تو بیرون برد آن را آن شمر

□

بل یجعلنا بذاک محمود

□

که من ترش بنشینم ز تلخ گفتاری

□

یا بگویند آن که ما حقیم و راست

□

بر دل ترسا نگار رقم دویی و تویی

□

که چون بینم تو را با دیگران نادیده انگارم

□

بوستانی که چو تو سرو روانش باشی

□

یک دل چه محل دارد صد دلکده بایستی

□

گاه با فرق و دو لب بر خاک و بادیم ای پسر

□

می‌دان که ز پروانه کفر است اگر ترسد

□

خود را لطافتی و جمالی نیافته

□

قصه به کوتهی کشد شمع زبان دراز را

□

وی جمالت مفلسان را کیسه‌ها بردوخته

□

به اشارت ز لبت بوسه رباید گستاخ

□

چاره ما هیچ نیست جز سپر انداختن

□

روح سبوکشش شده عقل شکسته بلبله

□

نامرد را ز مرد که کردست آشکار

□

از همه خلقش گزیر و بر همه فرمان گزار

□

همچو طفلان دامنش پرارغوان و یاسمین

□

دور دایم روحها با ساقیند

□

که شوی دور ازین کوی و تن آسان باشی

□

ندهد چون قدت شجر نازک

□

نه پای عقل که در دامن قرار کشم

□

آه پس کدامین عرصه بد تا تو بر اسبان تاختی

□

کی خواجه دل و روح و روانت ز روانست

□

چون شمع همی رود گدازان

□

روز دگر بامداد پاره بر او دوختن

□

بر سوک مهر جامه فرو زد مگر به نیل

□

زان که اهل فسق از هر گوشه سر بر کرده‌اند

□

هست در گوش من امشب سخنان تو صریح

□

به ذکر ما چه شود گر زبان بگردانی

□

چون شمع سر بریدی بشکن تو پای توبه

□

سخنش روز و شب فنون و فسون

□

نمود جنبش عاریه بازرفت و سکون شد

□

ره به جای دگر نمی‌دانیم

□

هان مکن با هیچ مطلوبی مری

□

چو هنگام فنا آید قدر این بند بردارد

□

أمواج الادمع تغرقهم

□

سخن سرو بوستان گفتن

□

چو کاهش پیش باد تند باسهمی و باتابی

□

به سر تو که لعل و مرجان هم

□

هم در طریق عشق به هنجار می‌روند

□

چه کرده‌ام که به رویم نمی‌گشایی باز

□

ورنه شوقم جز به راه وصل توسن تاز نیست

□

چون همین خدمت کنندت خدمت پروین مکن

□

مرحبا ای به چنین لطف خدا ارزانی

□

مجروح می‌کنی و نمک می‌پراکنی

□

غازی من حاجی من گر چه به تن در وطنی

□

بهم آورد صبح و شام ایزد

□

زلف او گر بفشانید عبربیز کنید

□

تو از غرور جوانی همیشه در خوابی

□

آب حق را داشتند از حق دریغ

□

چراغ دانشت بفروز و آن گه رای سودا کن

□

که خواب هم نبرد ره به چشم چار ارکان

□

سالها زار بگریاند و بگذارد یار

□

محبوس یکی خنبی چون شیره انگوری

□

ذات هستی در نشان نیستی دیدن توان

□

فتنه‌ی آن نرگس رعنای تو

□

کز مشک چشمهاست به گلبرگ تر رقم

□

افسرده کرد صحبت بر هم زد انجمن هم

□

صدف عقل را در افشان کرد

□

قدر این مرتبه نشناخته‌ای یعنی چه

□

فرخ تو که هیچ غم نداری

□

سیل تو می‌کشد مرا تا به کجام می‌بری

□

تا با غم عشق یار غارم

□

بر بر سیمتان که مشکینید

□

گرنه با ایام در یک پرده‌ای

□

در میانشان صد بیابان و رباط

□

کجا شد درد بودردا و آن اسلام سلمانی

□

حشمت و مال و منال دنیوی

□

به حل و عقد جهان را زمانه‌ی دگرست

□

سجده کنان که ای صنم بهر خدای رحمتی

□

زنار جاحدی را از جان خرید باید

□

یا بند هوا ز پای بردار

□

از رحمتت آفرید پنداری

□

بگذار کار حسن به تدبیر و رای حسن

□

گفته‌ای «ان ابرموا امر افانامبرمون»

□

ساقی به دور باده گلگون شتاب کن

□

ساکتم تا که شبی پیش خیال تو کنم

□

نفس چو سایه سرنگون خورشید سربالاستی

□

که دستوری بود ابلیس را کردار من هر شب

□

دود بویش می‌کند آن را سپید

□

کز فتنه جهان به هم برآمد

□

حق برو آن علم را بگشاد در

□

ای سرد مزاجان ز دل و جان شرهی کو

□

در چاه طبیعت تن مانی؟

□

صولتت همچون زمین دایم گران دارد رکاب

□

جانب دیده پاره‌ای رفت از آن مصادره

□

گل اندر بوستانی نو مل اندر مرغزاری خوش

□

گو ز سر گیر زندگانی باز

□

دلم در دوستی خرم نداری

□

آن نگه کش تا به ما سد جای منزل می‌شود

□

کافور بناگوش مهی مشک عذاری

□

نمائی دوستی و دوست داری دشمنانم را

□

تا در چمن ز بیضه‌ی کافور خرمنست

□

فراقش آتش آمد با زبانه

□

بیماری و غریبی و تیمار و هجر یار

□

هر حرف آتشی نو در دل همی‌نشاند

□

خونم از دیده چند پالایی

□

نور ندهد مر ترا تیره کند

□

تره و کوک و میوه‌ی روباه

□

صد چو فرهاد و چو مجنون، طفل ابجد خوان من

□

چنان کت دل همی خواهد چنان‌گیر

□

شرح الصدور کرامه لعباده

□

مهتری بر طاق نه پس آتش اندر طاق زن

□

زین سبب ره سوی تو دشوار شد

□

که من از عشق تو تا زنده‌ام

□

میی افکند در ساغر کزان می بوی خون آمد

□

گه غلامی کرده سایه‌ی خاکپایت را همای

□

بلایی کز حبیب آید هزارش مرحبا گفتیم

□

بر آن امید بودم روزگاری

□

رسته شد سبزه زار پوشیده

□

کعبتین و مهره گو با تخته نرد

□

چرا دلیر نباشد حذر چرا دارد

□

واکنون چو راه دل بزد آنهم نمی‌زند

□

فعل ما آثار خلق ایزدست

□

در منظوم شود در دل او قطره میاه

□

گر ز دود آه ما عالم سیه گردد رواست

□

بر طمع دلستانی ماندم به دل‌سپاری

□

مجلس همه شوریده بتا عربده تا کی

□

زان که سر در باختن در عشق اول منزلست

□

من اینکه هیچ نداشت از همه بتر دیدم

□

آن کیست که در عشقت حیران بنمی‌ماند

□

خونبهای سد هزاران چون تو ناکس هر نگاه

□

شکن زلفک تو توبه شکن

□

ماهی خون گرفته خود جانب شست می‌رود

□

بیگانه آشنایی بدخوی خوبرویی

□

بشکست باد و بود ما ساقی به نادر باده‌ای

□

نه نیز کسی داند این راز نهانم

□

مکن تأخیر تا هنگام دیگر

□

از دست گل وصل تو پر خار توان بود

□

چون کلاهش رفت خوشتر آیدش

□

بخل در دامن فنا پنهان

□

که از تصور ایشان مرا بود صد عار

□

تا بیخ صلاح و توبه برکندم

□

چو چونی را بسوزی تو درآید جان بی‌چونی

□

این خوی بد در تو رسد بگریز ای دلبند ازین

□

پر زنان خویش برین گلشن خضرا فکند

□

در چشم همی محقر آید

□

من خریدار، گرت جنس دل آزاری هست

□

هست نهان جای عقل در لب خاموش او

□

عذار مغبچگان راه آفتاب زده

□

هم فاخته بگشاد فروبسته زبان را

□

بر عارض جان‌ها گل و گلزار دمیده

□

جان تو که همراه دم بازپسینست

□

ای خدایا روح را بر مذهبش پاینده دار

□

این دانم وآن ذات که داند که چه ذاتست

□

سوی گورستان تو رنجه کن قدم

□

شیشه مصنوع شیشه‌گر باشد

□

از جوی حدوث، باز جستند

□

از دل او خبری بایستی

□

وزین آواز حیرانم زهی پرذوق حیرانی

□

جسم و جان عاشقان تازان سوی «من برغبش»

□

آواره ز خان و مان بر بوی تو می‌بینم

□

شب روشن گشت و روز تاری

□

ترسم که فرو شوید از آن لوح ضمیرم

□

در قبه بجز مسخره و رند و مخنث

□

هست دامن‌گیر من اما گریبان‌گیر نیست

□

ز تو در خاطر آزاری ندارم

□

یا سرو روان است ز گلزار رسیده

□

ار بی تو باشم در بهشت آید به چشمم چون قفس

□

من در جهان فکنده که ای یار یار یار

□

کو را به دست صبر در آهن گرفته‌ام

□

وز دلیری دفع هر ریبت بود

□

مر ترا از راستی تو مشتری شد مشتری

□

نامرادان را بسی دادی مراد

□

کاین نیل نشیمن نهنگست

□

ای آنک در این سودا بس شب که نخفتستی

□

و آن چت بنخارد بمخار ای پسر خوش

□

بی شکش هر خار گلزاری شود

□

ساعتی صد بار در پای افکنی

□

که هرکس آید از دیوان او فرمان خون آرد

□

بر مژده‌ی این نکته که گفتم تو مرایی

□

چو صیادی که دام افکنده صیدی را ز زین آید

□

آب رویت پی کند در کوی تو

□

چون بیند مرغ بر مناره

□

بار چون داد دل او که مرا بار نداد

□

بنما که زیر لنگرم از بیم و از امید

□

پس آهنگ خون مسلمان مکن

□

تا نداند عقل ما پا را ز سر

□

دانم که به نزد من نیایی

□

کو، به پای دلبر خود، جان سپرد

□

با من تو وفا نکنی من طالع خود دانم

□

برسنج ببین که سبکی یا تو گرانی

□

ماه زمینی و آسمانت کلاهست

□

زین سخن خواند مرا دیوانه‌ای

□

وین سهل‌ترین معجز آن کلک و صریرست

□

آه این چه حرف بود که ما را زبان برند

□

بر تو زیبد شمع مجلس مهر انور داشتن

□

تو کز خورشید و مه آیینه داری

□

بخت ما با چشمت استاد آمدی

□

اما فروغ رویش ارکان من گرفته

□

چون شدی از خیل عیسی گردن دجال زن

□

بزم و سرای گلشن جای دگر کنند

□

با سیر برق خاطر او ابر مقعدست

□

نی ز شرقی نی ز غربی خوش بتاب

□

از بد اندیشان بترس و با کم‌آزاران نشین

□

بر خود، چو سر زلف تو پیچیده‌ام امروز

□

معاذالله که از من این شنیدی

□

کو دیده ربودستش و آن چاه میان ره

□

گوی کند هر زمان به هرسو روی

□

گاهی ز فقر خاک ره این جهان پست

□

سجاده‌ها به صورت زنار می‌نماید

□

وه چه باشد که به ما طبع روانی بدهد

□

نرگس آنجا خوش بخفته در کنار نسترن

□

طبع شیرین بشکفد کاین کار فرهاد من است

□

از داغ فراق تو برآسود برفتی

□

یاغی به شادی منتظر تا کی کنی تو غارتی

□

چون چاک قبا کردن تا کی بود ای دلبر

□

ز آتش والموریات نفس به افغان رسید

□

این سخن در یار بی‌معنی نه در جان می‌رود

□

نه باسفل می‌رود نه بر علا

□

دربان و غلامش را زو باز که دانستی

□

گوهر خورشید در دامان شب گم کرده‌ای

□

دل ببرد و دین تقاضا می‌کند

□

گوش و دل عاشقان بر سر این پنجره

□

عاشق از عشق تو قارون بود دوش

□

دست بر سر پای در گل چون کنم

□

تا که بی‌روی چون نگار توام

□

آتش ز سینه سر زد دود از درون برآمد

□

همه در عشوه مغرورند از غمری و نادانی

□

جواب نامه‌ام می‌آرد و ناشاد می‌آید

□

دور از رخت ای صنم به رویم

□

لطف و قهری جفت و دردی با صفا آمیخته

□

پیشم به دو صد غمزه‌ی غماز نیابد

□

بشنو از این محاسب عدد و شمار دیگر

□

رغم بدخواهان مگوی و آن مکن

□

چون ندیدی زیر مشتی خاک دام

□

پیوسته درش مشیر غفران

□

یک بار بخوان زهق الباطل

□

خواجه‌ی دنیی ضیاء دین حق اکفی الکفاة

□

از او بگریز و بشناسش چرا موقوف گفتاری

□

هر که در بند ننگ و نام بود

□

همچو خر در خلاب بنماید

□

دانی که اگر بی‌تو بمانم بنمانم

□

بر نمی‌آیم به میل طبع ناخرسند خویش

□

زان که بد صبح در میانه حکم

□

قابل تغییر نبود آنچه تعیین کرده‌اند

□

تخم پیوند کس نکاشته‌ای

□

وز دولت و داد او ما غرقه این خوبی

□

تا مگر باقی بمانی چون چنار

□

از پی بحث و تفکر ید بیضا بنمود

□

بدخوی خوبرویی بیگانه آشنایی

□

همچو اژدرها گشاده صد دهان

□

نیست ازین جز خیال نیست از آن جز خله

□

کامدی، از جانب بستان حی

□

چون دمی زیشان نیاسایم همی

□

این چرخ فریبنده و این برق سحابی

□

ای میوه‌ی روحانی آخر چه نهالست این

□

ز شادی چون قلم بر سر دوانم

□

جانم به غم بخر که تو هم بر زیان نباشی

□

اظهار حال ما به تو اصلا نمی‌کنند

□

عقل را چاکر نباشی نفس را فرمان مکن

□

معنی خاص ادا کرد به الفاظ فصیح

□

گرچه دشوارست آسان می‌کنی

□

هم یوسف مه رویی هم مانع و روپوشی

□

وز وفای تو چو نار از ناردان آگنده‌ام

□

نه که آینه شود خوش چو در او صفا درآمد

□

گر تو ندانی مدان خدای تو داند

□

معنیی را بند حرفی می‌کنی

□

کردی از نوک سنانت عالمی را پر سنن

□

خنده‌های زیر لب، عشوه‌های پنهانی

□

اثر جزو کلی قدرست

□

بیا بنما که چون است آن که حوت موج آشامی

□

چون شاه خرابات بود ماه خرابات

□

کافرین خلق نفرین من است

□

عاقبت بر ملک قرار گرفت

□

زین بلبلان که سر به پر اندر کشیده‌اند

□

پوشیده نه بر علم قدیم تو نهانی

□

تا روی در این منزل ویرانه نهادیم

□

به روز آخر چراغی می‌بباید

□

درختان بین ز خون تر به شکل شاخ مرجانی

□

تا زنخدانش چو گوی و زلف چون چوگان بود

□

که به آفتاب ماند که به ماه و اختر آمد

□

تا روز من کند به سیاهی چو موی تو

□

آنک چستش خواند او کاهل نشد

□

در یکی بیت مجمع‌البحرین

□

گر میسر شر بشد، خذلانش خوان

□

غمی دارم آنجا نه بی‌دستیارم

□

بر عمر موفر زن کز بند قفص رستی

□

آدم و ابلیس یک جا چون به همراهی کند

□

این نیز بر آن دگر نهادم

□

تو نشسته فارغ و تن می‌زنی

□

تا نگاهم آن طرف افتاده صحبتها شدست

□

زاده‌ی هر چار گهرباز داد

□

عشوه‌ای فرمای تا من طبع را موزون کنم

□

ماند آنکه تو باز در کنار آیی

□

با آن حرکات ساحرانه

□

وز خوردن غم همیشه شادیم

□

الحذر ای دل ز زخم آن نظر

□

گلی بی‌زحمت خاری نباشد

□

قبله نی و آن نماز او روا

□

مسجد حاجت روا خاک سر کوی او

□

شود شاد این جان ناشاد من

□

در خدمت رخ تو کمر ماه و آفتاب

□

منتظرک نشسته او تا که رسد بشارتی

□

ور عقیق و لعل خواهی تکیه بر کهسار زن

□

گر کنم آهی ز دو عالم به است

□

چون همه درباختم با من دغا تا کی کنی

□

حالا که رماندی و رمیدیم ، رمیدیم

□

زان که چون عقلی و جان هم پیشوا و هم پیش بین

□

حرف جز با غیر و روی غیرتی بنما به یار

□

یکی چنانکه در آیینه‌ی تصور ماست

□

چو نبود خرج سودایی فدای خوبی یاری

□

وز هر چه ترا هست ز اسباب کمی زن

□

برون مکن ز تن من چنین قبا که نشاید

□

سقف گردون پر غبار بیضه‌ی کافور باد

□

کامدش از حق ندا جانش شنید

□

عشق مردان رزم باشد کی بود بی هان وهین

□

تو بگو که خون عاشق، به کدام دین حلال است؟

□

آنهم از پیشم فرا تر می‌کند

□

بر چاه بابل می‌تنم از غمزه سحاره‌ای

□

بس خون که ز دیده می‌ببارم

□

وانگهی بی سر و سامان رفتن

□

همی هیچ شادی برابر نیاید

□

غیر قصد کشتن ما هیچ مقصودی نداشت

□

شمع اوباشان خود را ز افسر شاهان لگن

□

گر برگ عیش می‌طلبی ترک خواب کن

□

خدای عز و جل حال من همی داند

□

باش چنین تیز مران تا که بدانم که تویی

□

از جمال تو حال را ز محالا

□

که آب بهر وی آمد که دست و رو شوید

□

باز کن خاک عشوه از سر آز

□

شکل ماهی لیک از دریا رمان

□

صد هزاران آفتاب روشن اندر یک ذنب

□

فارغ از فکرهای دور و دراز

□

سلطان اختران را رایش نظیر باد

□

جز که ندای ابشروا این است ورا قرائتی

□

مرا چون جاهلان را آز مالی

□

از غایت حسن رخش انگشت گزان است

□

چون به دست آمدیم دل بنه و جست مجوی

□

بازار خوبان بشکند نرخ بلا ارزان کند

□

عاشقان بینی چمان با جام می اندر چمن

□

دامن کشان ز من ره دیگر گرفت و رفت

□

چشم در آن روی چون نگار بماند

□

در شاه نظر کردم من چاکر حیرانی

□

هم خرقه‌ی صوفیان دریدیم

□

جان ما زین دست خون آلود باد

□

برای رضای تو من بر همانم

□

راه او گیرم که این ره روشنست

□

علی‌رغم تو در توحید فصلی گوش دار اکنون

□

شب چه روز آمد ز آه شعله بار

□

روزم سیاه کردی دردا که می‌ندانی

□

آیت بی چگونگی در تو و در معاینه

□

محو گرداند ز مردم عادت و اخلاق را

□

کم آمدم آنجا ز سگ راهگذر من

□

باشد ای دوست که شایسته‌ی زنار شوم

□

مکن چنانکه شوم از تو بی نیاز، مکن

□

وز رخ تو بوی برد دایه‌ی گل در چمن

□

من تیر نازت خورده و گردیده‌ام قربان تو

□

دردا از آنکه بر سر کوی تو می‌رود

□

چه جنس و نوع می‌جویی کز این نوعی و زین جنسی

□

کز تکبر دوش او ابر بر زهره‌ی زهرا گذشت

□

چو غم و دود عاشقان به سوی آسمان شود

□

زیرا که تو به ز ملکتی‌ای

□

تا چه با پهناست این دریای عقل

□

بست روح‌القدس به عرش آذین

□

این دو بیت از مثنوی آمد به یاد:

□

جز اندر بحر و کان نقصان محالست

□

در دل سنگ می‌نهد شعشعه عطاییی

□

از محبت بر دل و جان رخت عشق آسان کشد

□

سر یک موی امتحان نرسد

□

نیاری بدین خاصیت روزگاری

□

وین اصل در جریده حکمت مقرر است

□

ریشخندش نیز درخور بود

□

تو عاقل باش و بر تیغ زبان من مزن خود را

□

که با او از دوشش چاری نیاید

□

جان را چه خوشی باشد بی‌صحبت جانانه

□

آویخته سرنگون ز فتراک

□

جمال ماه رخ دلربا چه سود کند

□

وای آن کز تیر قامت می‌کند

□

کوزه‌مان نه آب‌مان از دیده اشک

□

ملک عالمم و عالم اسرار نهانم

□

می‌شود تاراج، این تخت الحنک

□

خود می‌نشود مگر نخواهد شد

□

حقایق‌های ایمان را چه دانی

□

ما زمانی بیت خوانیم و زمانی نی زنیم

□

افلاک را ز جامه‌ی ماتم برآورم

□

نثار موکب اردیبهشت و اضحی را

□

به خدا که خوشتر آید ز حیات جاودانم

□

ولیکن خواجه را در کف بها کو

□

ز چهره شاهد مقصود را نقاب انداخت

□

هر دمی از گریه قارون می‌کند

□

این کوس سلاطین بر تو چون جرسستی

□

گرت باید که بی‌نظیر شوی

□

پای نگارکرده این راه را نشاید

□

زان دل بی‌صبر درویشم نماند

□

تا برد او را به سوی دام خویش

□

بر فلک همنشین اختر تو

□

طوفان آن به منظره‌ی لامکان رسید

□

عشق سر رشته‌ی خطا و صوابم

□

کو روح قدیمی و کجا روح ریاحی

□

نبردست ای عجب هرگز جزین یکبار فرمانم

□

از جز آن زلف پریشان تو نیست

□

که راز عاشقان بگشاید امروز

□

که بهار حدیقه‌ی جان است

□

چو این کردی و آن دیدی شوی چون گوی سرگردان

□

در جام عاشقان همه زهر جفا چکد

□

همتت بر کارها پیروز باد

□

هر گوشه ویرانه‌ای صد گنج قارون آمدی

□

نان موذن ببرد رویت و آب عسس

□

گر چه دینار بشد لایق دیدار شدند

□

شکسته در دل و در دیده خارها دارم

□

ماضی و مستقبلت پرده‌ی خدا

□

او همه گریم و تری و چو تنگ شکری

□

کاو علف می‌خورد، آن آهوی دشت

□

وز بلا دلقی کنون نو دوختم

□

ملایک را و جان‌ها را بر این ایوان زنگاری

□

باغ خندان خوانمت یا ماه تابان ای پسر

□

کس چه داند قیمت فردای عشق

□

هم‌عنانی چگونه راند کس

□

زود سبک عنان کند صبر گران رکاب را

□

از سبکساری و گرانجانی

□

مگرش دست شود رنجه و خنجر شکند

□

وز محنت تو نشان نماند

□

گر چه زنخ زد بسی کوردلی ابلهه

□

تو پیش مادر خود پیرو ناتوان شده‌ای؟

□

همچو من بسته کمرها ز شکر خوش خوتر

□

مشو غره نگارینا بدان بازار بی‌معنی

□

یا ز پاییزی پر آفات بود

□

ور چو یعقوب ز عشق تو کنم واهربی

□

گه ممن و گه کافر و گه گبر و یهودم

□

گبر شوم باز و مسلمان شوم

□

که آن مه رو نفرماید که رو تا سال آینده

□

روی نیکو را عزیز و مال و نعمت خوار دار

□

که نکوتر از آن بنتوان بود

□

که من از تو بجز جگر نخورم

□

ورنه کس هرگز نمی‌رنجیده از افعال من

□

دیده‌ی اسلامیان سجده‌گه کافری

□

کافریدست چنین نرگس شهلای تو شوخ

□

بر دل این غم سر نخواهد آمدن

□

آن سوی زبردستی گر زیر و زبر رفتی

□

بر هر دو همی چون شمرد مکر و فن خویش

□

چون شد به زیر خاک پدر شد پسر پدر

□

خامه‌ی انصاف با قرار مکین است

□

این حسد را ماند اما آن نبود

□

بی‌زن و فرزند و بی‌خان و سر و سامان شویم

□

تو مگر کردی گذر از اصفهان

□

تا نزول آیت نصرت بود منصور باد

□

هم بی‌دل و دلشادم ای مه تو که را مانی

□

در هجر مرا کشتی آخر چه وبالست این

□

چون نمانم به جمله من مانم

□

گرچه بر شاخ وفا باری نماند

□

هر سو کسی پیاله بر روی تو می‌کشد

□

معزول مانده از سخن خوش زبان تو

□

که برخیزد سپند از روی آتش

□

امید من دگرگون شد دریغا روزگار من

□

کز این آتش زبون آید صبوری‌های ایوبی

□

هست عالی همت آن بازی که صید باز تست

□

فارغ آور جملگان را از بهشت و خوف نار

□

دامن از هر دو جهان درمی‌کشد

□

مکر و شیراندازی خرگوش بین

□

بر آفتاب خندد وقت وداع هر مه

□

جز به پای عشق، نتوان کرد طی

□

هرکه اندر حسن تحسین می‌کند

□

و تأتی باخت لها آبیه

□

ما جمله ز بهر یار داریم

□

سرهای سرکشان بین کز دار می‌نماید

□

میی خوشتر ز شبهای وصالی

□

عجب نبود اگر چون شمع دارم اشکباریها

□

باز از آنجا به سوی من پوید

□

کزو در هر سر کو سر زند شوری و غوغائی

□

نشان ده بگو بر کجا می‌نیاید

□

گهی زیر و گهی بالا گهی جنگ و گهی زاری

□

با ریا توبه‌ی نصوح کنیم

□

کز رخ دل حسن خدا رو نمود

□

یک ذره‌ش آرزوی تو کمتر نمی‌شود

□

باز جانش از عجز پشه‌گیر شد

□

روی تو نور مبین و رای تو حبل‌المتین

□

پیش خالق می‌برند اهل تظلم داد تو

□

دامن بیعت او دامن هر کام گرفت

□

که تا باشد که واگوید سخن آن کان زیبایی

□

مفرش جانان جان آهنج کن

□

با کست بیرون ازو کاری دگر

□

با چشم چو بادام و لب چون شکر آمد

□

مرو مرو که نه جای تو ، جای دشمن تست

□

ور سر میدان نداری طعنه بر مردان مزن

□

گر به جای من سروی غیر دوست بنشانی

□

نکنم جز وفا که نتوانم

□

تا تو چو آب زندگی بر گل و بر سمن رسی

□

تا دلم چو گوی در طبطاب کرد

□

که چشمم می‌نگردد ز اشک و نم سیر

□

نیندیشم تو بر حال رضا باش

□

کو به دریاها نگردد کم و کاست

□

به هر دو گیتی یک تن چو تو برون ناید

□

ای دیده! اشک می‌ریز، ای سینه! باش افگار

□

مکن تکلیف ناواجب که بی‌دل صبر نتوانم

□

دانش و گولی نبدی طبل تحیات زدی

□

جای دیگر ساز منزل نه جهان تنگ آمدست

□

پیش لعل لب تو از بن دندان آید

□

بی‌یار نیستم چو غمش هست یار من

□

که بغیر داغ کاری ز تو تند خو نیاید

□

کمال یافت همه کار تو به باد و بدم

□

نازنینی که به رویش می گلگون نوشیم

□

چه گفتمت چه شنیدی چه در گمان آمد

□

پر می‌دهیم گر نی این شیشه بنشکستی

□

جان مانی سجده کردی صورت پرویز را

□

بدانک بی‌رخ معشوق ما حرام بود

□

که نوک خار و برگ گل نرستند

□

افتد اندر هفت گردون غلغله

□

نیست جز صورت صراط سوی

□

سرت گردم، مگر بوسی به چند است؟

□

هر طوطی ازو مزید نتواند

□

وز گوهر چون گویم چون غیرت عمانی

□

وآنچه از تو سر برآرد بت بود در هم شکن

□

پس چرا خاطر خود گرد خطر گردانم

□

که حمایت کند سگ و عسسم

□

نادیده چهره‌ی تو بنین و بنات تو

□

پس چو تیر اندر کمان در وی دل یکتاه کو

□

گر از آن یار سفرکرده پیامی داری

□

گل نگویم که خار می‌ندهد

□

پنداشت دل تو که از این دام رهیدی

□

مرکب طامات را زین هوس کم کنید

□

آثار را نظاره کن ای سخره اثیر

□

از همه بندها جدا بودن

□

هر که را می‌خواست جان بخشید و رفت

□

پیش از ازل و ابد خنیده

□

بهائی! باز این افسردگی چیست؟

□

در کنج قمارخانه بنشستم

□

خرد در کار عشق ما چرا بی‌دست و پایستی

□

دیگران را ستود نتوانم

□

پس چه ماند هیچ، کانجا هیچ غیر از یار نیست

□

آن بت نیکخواه نیک‌اندیش

□

دیر به ترسا گذار معبد عیسا طلب

□

نمود مردمی اندر دیار هندستان

□

نگذاشت غمزه‌اش که نگاه دگر کند

□

بر در تو غلام و دربانند

□

صد جوش بجوشیده این عالم افسرده

□

چون آمد از جنت برون چون تو نگاری بی برات

□

وان ماه زنگ ظلم به زیر حجاب شد

□

آن گل که نشکفیدست در بوستان من کو

□

ظلم را پیوند در پیوند کرد

□

پر خمست آن روسبی زن پر خمست

□

هیچ ندانم چراست این همه رشک حسود

□

گر راه سرکشی و تکبر رها کند

□

این گفت به جان رفته جان نیز نعم کرده

□

چو شمع آنگاه خوش باشم که در گردن زدن باشم

□

شبنمی در زیر طوفان مانده

□

گر دل تو ز بنده جان خواهد

□

مگشا سر صندوق که پر سنگ و سفالست

□

تن و جان و دل از قبور و فتور

□

آمد حروف سال وفاتش امید جود

□

سینه چون نار کند چهره چو نارنج کند

□

همگان را تو صلا گو چو مذن ز مناره

□

شهری ازین خصومت زیر و زبر کنم

□

عمر ابد تازه کرد در دم عمر قدید

□

ور بنالم یکی هزار کند

□

از همه مردم بتر در مکر و کین

□

از بس سخن خوب که گفتیم و شنیدیم

□

گویند به هم مطلب خود را به اشارت

□

رفت و آمد روزگاری خوشتر از عهد شباب

□

ای بر در و بر بام به صد ناز دویده

□

سوخته‌ی عشق باش ساخته‌ی دوش بین

□

تا روز رستخیزش زان می خمار گیرد

□

قصه‌ی عمر جان شکر دارم

□

لیک جانم را ز درد رشک و رنجوری مباد

□

آز را از گنجهای جود پر کردی شکم

□

پیاله گیرم و از شوق جامه پاره کنم

□

چادر افکنده ز شنگی بر دوش

□

برون ز چرخ و زمین رفته صد سما دیده

□

بیش از لقب و نام تو توحید نخوانیم

□

کدام کوه که باد توش چو که نربود

□

گر خواب دگر نبینیم شاید

□

از ذهاب و از ذهب وز مذهبت

□

در صورت رستم شده از صورت حیزی

□

گر رسد تن را تعب، جان را عنا

□

پشت از غم عشق تو دو تا کرده

□

شدی این خانه فردوسی چو گل مسکن بخندیدی

□

جانها به نثار بتگر آریم

□

عقل کل جزوی است از رخسار تو

□

بدرود دی که کار من امیدوار بود

□

هنوز از کف منه خنجر که بیمار دگر مانده

□

پدر ننگ آمد و ننگ پدر تو

□

فتنه را پا به زمین چون تو نهی پا برکاب

□

معنیی دارد مبین گر به صورت مبهمست

□

زهی بی‌رزق کو جوید ز هر بیچاره‌ای چاره

□

یا دل از دست غم هجران تو برهانده‌ام

□

غنج‌های چو صبی را نه صبا اولیتر

□

کمر تا از توبربندم فقع تا از تو بگشایم

□

خام باشد خام و سست و نارسان

□

مختار شوی گر آن بجای آری

□

چند گردی چون گدایان در به در؟

□

غافلم گرنه این گمان دارم

□

بهل طبع کژاندیشی که او یاوه‌ست و هرجایی

□

هرگز نشود ملک تو این جای سپنجی

□

این چنین طراریت با من مسلم کی شود

□

که نه زان بهترک همی باید

□

خوشا بخت بلندی را که سوی اوست پروازت

□

که بهر کار دارد او هنری

□

سوار رخش برون رانده از غبار من آمد

□

لاجرم آشکار می‌نشود

□

در خلوت هوالحق بزم ابد نهاده

□

چون فلک را در نهاد آسایش و آرام نیست

□

جهان پیر همی‌خواند هر سحر اوراد

□

یک غم ز تو رایگان برآید

□

وز نوای او قیامت خاستی

□

بنشست عطارد به معزای معزی

□

لطف کم، محض جور زاید از او

□

عشق تو آخر به سر آن رسید

□

تریاق در او یابی گر زهر اجل خوردی

□

گشت ز ما منقطع هر که به ما در رسید

□

آن ز من بود رخت بربستم

□

بر قضا و قدر مقدم باد

□

دارم گله ازخویش و ز احباب ندارم

□

آفتابش رهی و کوکب سیاره خهی

□

فتنه‌ی تیری از کمین بر مرغ فار غبال زد

□

نفسی هم‌نفس نمی‌آید

□

به جای آب آب زندگانی و گهربیزی

□

خاک پایت باد سر تا پای من

□

ز شرم ما عرق از صورت وفا بگشاد

□

بکشم زانکه دوستش دارم

□

این دو ضد را دید جمع اندر جگر

□

من ز من بی هیچ عذری در زمان چون خوانمت

□

اما روان نمی‌کندش یک سخن گذار

□

بحمدالله که هردم می‌فزاید

□

دستی صنما دستی می‌زن که از این دستی

□

دو بند زلف مشک افشان جانان

□

ماند به در حلقه‌وار وز درت آبی نیافت

□

سر از هوای دلبران چون حلقه بر در می‌زنم

□

آیین وفاداری ما خود کم ازو نیست

□

ثور کردار به ما نجم پرن

□

بیا بیا و تماشای طاق و منظر کن

□

همه گویی نشان هجر کشید

□

استاد دیگر را بجو بهر دکان بتگری

□

باز آن دو بهم کرد و خریدار برآمد

□

کخر صندوق تو نیست یقین جز لحد

□

می همزاد عمر نوح بیار

□

بی‌خبر ناگه بدید اسرار مرغ

□

وی به گرد خوان فضلت میزبانان میهمان

□

وز ره تحقیق، دور انداختی

□

که جز غم ندارم ز تو یادگار

□

بدران بند هستی را چه دربند مصلایی

□

ولیکن آن کند هر کس که از اصلش سزا باشد

□

از شوق رخت در تک و تاز است چگویم

□

هر دم اندر دیده پیکانی دگر

□

بر دانه نیوفتاده منقارم

□

آب گویی تو و ما از تو پر آتش جگران

□

چون تمام افروخت بادش دردمید

□

کاین هنوز از نتایج سحرست

□

که قفل دری یا جهت قفل کلیدی

□

ما عاشق زار زار زاریم

□

عدم به یک نظر آن جمله را ز من بربود

□

آشتی داده کبک را با باز

□

خواجه بر جست و گریبان را درید

□

پس مرا در گلبن غیرت نوای «لن» زدی

□

سر و سامان این سودا ندارم

□

دو یاقوت تو شد جان‌پرور امروز

□

نفاقی کردیی گر عشق رو بستی به ستاری

□

بر شکن بر هم چو زلفت توبه و پرهیز را

□

یاقوت و گهر بارد بر در عدن خندد

□

زانکه تو چست و به اندام آمدی

□

مرا شاید که جایی دیده باشی چشم بر من کن

□

بر ... زن چو ماکیان کاژی

□

دی زمین امروز نعل بادپا امشب رکاب

□

در پیش سواران خر هرگز بنراند کس

□

که پنداری ز مادر او در آن عالم نزادستی

□

عاجزم در کار خود یارب ندانم چون کنم

□

برهنگان ره عشق را قبا مدهید

□

کم داغ به داغ برنهادی

□

گفت من خاک شماام نی ستی

□

در بیابان راه کمتر گم کند الیاس را

□

الهی، به شبیر الهی! به شبر

□

خراباتی شدم ساغر گرفتم

□

و آن نرگس خمار بین و آن غنچه‌های احمری

□

در جنب ستانه‌ی تو مفلاک

□

می نگنجد در زمین و آسمان

□

چشمم از خونابه دریا کرده‌ای

□

جست تیرت از دل زار و به جان آمد همه

□

گهی به غمزه اسیرم کنی به گمراهی

□

خاک مرا عنقریب همره باد صبا

□

سرگشته همه عمر در آن گام بماندم

□

نباشد عشق بازیچه بیا حقا اغا پوسی

□

توده‌ی عنبر فگنده بر شراب و شیر چیست

□

جام بر کف سوی ما آینده باد

□

همه شب تا به روز بیدارم

□

چون نمی‌پاید دمی از وی مگو

□

چو بهرام سپهسالار و چون ناهید بربط زن

□

من یذق منها عن الکونین غاب

□

کز دولت این جهان ترا دارم

□

ای غم او چو شکری ای دل من چو کاغذی

□

جامه پر خون باشد آن کس را که در خون مسکنست

□

خورشید سپهر ذره کردار

□

گمره شدم ز هجر بدان در نمی‌رسم

□

که چو تو شاه در کنار نداشت

□

در میان این دو آتش خویشتن را چون پزی؟

□

کرد کاری که به یک کلبه سپاهی نکند

□

چونان که دلت به تنگ‌خویی

□

گوهر فقر در میان بر مثل سمندری

□

قول منت مژده به شادیستی

□

بر دهانم زن اگر من زین سخن گویم دگر

□

از حد گذشت و طاقت ازین بیشتر ندارم

□

نی تو عزرائیل شیران نری

□

تو می در نیابی زبان زمانه

□

در این کهنه گنبد، نه هایی، نه هویی

□

یک سینه پر ز آتش و یک دیده پر ز آب

□

بر ممن و بر کافر از مات سلام الله

□

تا شد آن عارض تو غالیه پوش

□

ما همه زان جرعه‌ی دوست به دست آمدیم

□

هر زمان با من چه صفرا می‌کنی

□

نیست جای شکوه گر میراندم از کوی خویش

□

بدخواه تو مال است تو چون فتنه‌ی مالی؟

□

شبها که همدمم به جز آه سرد نیست

□

این چنین نور کی دهد کارم

□

بشارت آمدش ناگه از آن خوش روی خوش نامی

□

در سال و ماه عمر ز جانم جدا بود

□

با دهان خشک و با چشمان تر

□

شاید ار زان‌که جان نمی‌خواهیم

□

اوفتاد و مرد و بگسستش نفس

□

دشت نماند و جبال و نه بساله

□

کار من این است در لیل و نهار

□

چون پای صبر نیست به پایان نمی‌رسم

□

چیزی دگر انگیخته نی آدمی و نی پری

□

جز مرا در زمانه یار مگیر

□

که تو ز پس نگری زلف تو به دوش رسد

□

گواه آری روا باشد حریف آب دندانم

□

لشکر غم کرد غارت نقد این گنجینه را

□

گر تو بیاسودی این زمانه ز گشتن

□

گر غم خوریم خوش نبود به که می‌خوریم

□

چون دوست نیست بهر رضای که می‌کشم

□

پنهان دری که هر شبی زان در همی‌بیرون پری

□

بر دو رخ از نور یزدان حجت و برهان تراست

□

در عشق قرص روی تو رفتیم بام بر

□

آسمان پر تموج نورست

□

با سلیمان گشته افصح من اخیک

□

جهد کن تا بر فلک زین به یکی منظر کنی

□

چون به فعل آید، توانی گفت هست

□

به عدل قاعده‌ی ملک آدم و حوا

□

ای صنما به جان تو کینه در بننگری

□

جزعی گویا نگر لعلی خاموش بین

□

سلطان عشقت آتشی اندر جهان انگیخته

□

واندر طلب وصل تو از پای فتادیم

□

چه گویم از این عمر بر چیستم؟

□

خشک است پشت کامت تر است روی بالین

□

چه بر شمشیر مردم کش نگاهی می‌زند خود را

□

آری آن دولت را منتظمی معهودست

□

هم طرب اندر طربی هم شکر اندر شکری

□

یا به بیداد تو با تو کارزارم نیست هست

□

نی چو این مردم حشر میرند

□

اکنون همه زخم خار می‌بینم

□

کز وظیفه ما ترا داریم سیر

□

پس این نزدیک پیدا باشد و آن دورتر پنهان

□

انها نار أضائت للکلیم

□

سرمایه‌ی دل چو باز می‌بینم

□

که جمله دردها را تو شفا گشتی و تسکینی

□

جام شورانگیز درد آشام عشق

□

هم و هم تیره گردد هم فهم ابتر آید

□

راست چون آزده‌ی سوهانست

□

اگر کنم به زر آفتاب چشم سیاه

□

بوستان پرگشت از اطلال و دمن

□

با دل پرآرزو در دام صیاد فراق

□

خورشید عکس گوهر پر کلاه تست

□

تا هر دو یکی شود که و مه

□

غمزه چون بر هم زند قیمت فزاید نیل را

□

او را نمی‌رسد که رود مال و زر دهد

□

محسوب نیست آن نفس از زندگانیم

□

تا نگیرد هم قضا با تو ستیز

□

اگرچه تو او را سبک می‌شماری

□

مفتاح ابواب النهی مشکوة انوار الهدی

□

گریان و در انتظار دل خندان

□

هین تا چه کنی سازم از آتشش انباری

□

مه بوسه ورا بر آستان داد

□

عشق تو و بلای جان، جان من و وفای تو

□

مردمی کن وصل بر هجران مزن

□

شرح عطش سینه‌ی تفسیده‌ی ما را

□

زین بی‌شبان رمه یله گوباره

□

که ملاقات تو فردای جزا خواهد کرد

□

آخر دلت نگیرد زین خویشتن ستودن

□

با عقل پرحرص شحیح خرده دان آمیختی

□

گر من به غمش نگرومی کافر می من

□

که آنچ رشک شهانست او چرا خواهد

□

فلک چیست دروازه‌ی احتشامت

□

چون محبم حب یعمی و یصم

□

کوتاه، اگر تو اهل هش و رائی

□

که رفت تا ابدم حرف عافیت از یاد

□

هر شبی دامن پر از پروین مکن

□

شش خانه‌های او بین از شهد پر نهاده

□

دور باده پیش گیر و قصد زلف یار کن

□

افتاده پست گشته موقوف یک عنایت

□

از آنکه دیدم از این دیده‌ی حقیقت‌بین

□

گر چنین پروای خدمتکار خواهی داشتن

□

بی‌هوده‌ای نبرد کسی ره به ده

□

چون به هر حال برازنده ناز آمده‌ای

□

چون رعد همی نالم هر لحظه ز ماه تو

□

به نسرین گفت تا ما هم براستیزیم مستانه

□

نیست حاصل شود آنرا که برون شد از هست

□

ساقیانند که انگور نمی‌افشارند

□

کشته‌ی هر غمزده‌ی خوی تو

□

داد او از قاف تا قاف آمده

□

طاعت و علم است بند و فند زمانه

□

تو مگر کردی گذر از کربلا؟

□

برویم هرچه آید زین دل آمد

□

بر ساحل این خشکی این گشته و آن گشته

□

چون تو دگری نزاد ز آدم

□

در کنار قدسیان پرورده‌ایم

□

در بیشه‌ی ازل چو تو یک مرغ ناپریده

□

شاه کدام عرصه گذشت این سپاه کیست

□

تو پس، پورا، به روز و شب پس بازی همی تازی؟

□

خوش ادایان همه قربان ادای تو شوند

□

عالمی سر بسر خراب شده

□

ای دل سر اقبال از این بار تو خاری

□

که مرا برگ پارسایی نیست

□

رو رو که قاعدست که القادم یزار

□

با خبری بازده گر ز من آزرده‌ای

□

با تو یاد هیچ کس نبود روا

□

همچنین آید به معکوس از قیاس مستوی

□

هم بتوان ساخت به نان جوین

□

شهری پر از بتان به تو چون اوفتادمی

□

از پرده برون رفته همه اهل زمانه

□

نیکوتری ای پسر ز شیرین

□

جز به صفت صورت دیوار نیست

□

در خط مشکین به کار آورده‌ای

□

اما تبسمی که شود پرده در نبود

□

گسستی هرچه کان را خود بپیوستی

□

سحر بندد لب و اعجاز زبان بگشاید

□

گرنه با ایام در یک پرده‌ای

□

هم بحر بدان تلخی آب حیوانستی

□

کو زیر کف پای تو چون خاک نباشد

□

جام زرین پیش آر و سیم بر ای سیمبر

□

باکه گویم که بند من بگشای

□

زانک در خلوت صفاهای دلست

□

کوشش کنی و مال فراز آری!

□

تا کی بافی هزار گزاف؟

□

همه مقصود در کنارستی

□

سلسله را بگیر اگر در ره خود محققی

□

چون ز من سیر آمدی رفتم گرانی چون کنم

□

من چرا چشم بر دهان توام

□

من دانم و دل چنان که هستی

□

آید برون ز عهده‌ی سد سر گرانیت

□

که در انده اسپ رهوار و زینی

□

ریزم اگر به خاک شود مرده نشاء ناک

□

چون تویی هست کافری بودی

□

به پیش او به قدم لا اله الا الله

□

زهی زهره زهی جوزا بنامیزد بنامیزد

□

در دو جهان یکی بگو کو صنمی کجا دگر

□

رها کرده رهی دیگر گرفتی

□

دستها بر کرده‌اند از خاکدان

□

گر همی خواهی تا خانه به ماران ندهی

□

یک رشته از زنار خود، بر خرقه‌ی من دوختند

□

کارم ز دست رفت بدین کار چون فتادی

□

در خویش دو چشم را گشاده

□

گهی شه پیل خواهم گاه شهمات

□

زانکه شراب خدا خمار ندارد

□

شهر پر شورست از غوغای تو

□

که می‌ماندم بسی تا من ترا بسیار می‌دیدم

□

جز سخن چون روا بود ساران؟

□

نیست افسون دم در افسون ذره‌ای تاثیر نیست

□

ای دوست چنین شود بدین سردی

□

راه خرد چه می‌زنی پرده خود چه می‌دری

□

تا صد علم از حسن برافراخته دارد

□

تا به هفت آسمان مبارک باد

□

شکر ایزد را که آن ما بود

□

تیغ چوبینشان تنم را خسته کرد

□

چون من غریب و زار به مازندران درون

□

هرگز افتد نان تلبیست به دوغ؟

□

وه که یک جو زانچ قیمت می‌کنم

□

می بی‌درد نیابی تو در این دور زمانه

□

تا پشت چون کمان نکنی روی همچو توز

□

لایق عشاق نیست صید هوا ساختن

□

بهره‌ی من خار همچنان که تو دیدی

□

هیچم امیدواری مهر و وفا نماند

□

زیرا که به زیر بندهائی

□

از آن بی‌باک در بد مستی آن خنجر کشیدنها

□

دانم ز نیاز من خبر داری

□

ای خواجه منصور تو بر دار چرایی

□

حلقه‌ی گوش سروش صدمه‌ی پیغام تست

□

زین کاهدان بپری تا کهربا چه باشد

□

مه نهانست تا به پیدایی

□

سوی هر ادبیر تا کی می‌روی

□

کار نیاید نکو به تنگ دلی

□

انها مفتاح ابواب السرور

□

تو معروف باشی به انصاف کاری

□

رسن بازی من دیدی از این چنبر چه اندیشی

□

گه سنگ تعب به زیر سر دارد

□

بس سیل‌های خون که ز خون جگر گذشت

□

این‌چنین کت حسن بر در می‌زند

□

مهر ستاره‌ی خیل ، گردون لوا بماند

□

چون بسر آئی همی نه شهره سرائی

□

به از این دار نگاهش که مرا می‌داری

□

لیکن ز جمله بر دل ما بیش کرده‌ای

□

هر نقل که پیش آید بادام کنی حالی

□

ز جاه و مال و جان بگسست هر کو با تو پیوندد

□

بدرد جامه تن را چو چنان نامه رسید

□

هیچ ممکن شود که یکباری

□

یک نظر انداخت پر از خشم و کین

□

دانم به حقیقت کز اهل ناری

□

من کرده‌ام استخاره، صد بار

□

گرنه هردم از فلک بر دیده خاری دارمی

□

بس است آخر بکن رحمی بر این محروم زندانی

□

در شهر ز خویش زاهدی کردم

□

باری است اوفتاده و مشکل بمانده

□

که از هجران تو کافر نگردم

□

بی‌صفا گردید با من بی‌صفت می‌بینمش

□

سیر نخواهد شدن از کافری

□

زان که جسم خاکیم پرورده‌ی آن خاک کوست

□

هرگز ز تو ندیدم یک روز مهربانی

□

که او را نیست در پاکی و بیناییش هنبازی

□

پیش معشوق کس بنغنودست

□

اندر گشایش عدم آن عقدها گشود

□

راستی باید گرانی می‌کنم

□

گر همی خواهی عصا تو فکن نخست

□

تو خاک مخوانش نیز خوان‌خوان

□

علم بر وفق طبیعت، خو کند

□

جام زرین و آب انگورست

□

چو روبه شیرگیر آید جهان گوید خوش اشکاری

□

که از رندی و قلاشی نهادستند بنیادم

□

از بهشت عدن مروارید تر می‌آورد

□

دور از تو بتا چنان که دانی

□

ما بر سر آن رهگذر افتاده حیران همچنان

□

گر تو خم آرزو را از شکم بیرون کنی

□

یک چند نیز خدمت معشوق و می کنم

□

خویشتن را با تو در کاری نهد

□

نی را ز ناله من در جان شکر دمیده

□

زان چو کژدم دست بر سر مانده‌ام

□

که مانندش نزاید کس ز مادر

□

هر زمان اندر جهانی افکنی

□

غرقه شد کف در ضعیفی در زد او

□

نور جمال و رونق خوش خوش همی ربائی

□

بیخ ظالم را براندازیم، زود

□

برزنی آب و همه انده بر باد کنی

□

و آن گاهشان ز معنی بس سرفراز کرده

□

با چنین رخ چه جای پند بود

□

غم عشق تورا فرمان ندارم

□

نیز با این جور گردون می‌کنی

□

دشنام داد و راه دگر کرد و راند و رفت

□

شاید که به هردو سر بیفرازی

□

کز گوشه دگر سپه فتنه سر نکرد

□

خورشید عکس گوهر پر کلاه اوست

□

جز وزر نیامد همه سودای وزیری

□

وز روی نکوی او صبوحم

□

جان ما را به قرب خویش کشید

□

از آن افتاده‌ام در عالم دل

□

گر هزاران عقل دارد کافرست

□

تا تو دل از طمع نکنی شسته؟

□

بر اوج هوای دل، تپیدیم

□

هم در تو نمی‌گیرد چه سرد دمی دارم

□

در جانش زده ناری آن خونی آشفته

□

طلب در او صفت بی خودی مثال کند

□

زانکه اندر عاشقی اکراه نیست

□

طره‌ی میگون شب خم به خم اندر شکست

□

هنوز فرصت عرض گداییی نشدست

□

این نکته یاد گیر که نغز است و نادره

□

نسیم عطرگردان را شکر در مجمر اندازیم

□

با تو نفسی بیارمیدیم

□

آیینه‌ای دادم تو را باشد که با ما خو کنی

□

چو خوابم شد تبه در آب جز بیدار چون باشم

□

سنگ را لعل آبدار کند

□

سر بر خط بیداد و جفای تو نهادم

□

از توکل در سبب کاهل مشو

□

دانیال این کرد بر دانا مله

□

قرص نانی، می‌رسیدش وقت شام

□

چنانکه کار مقیمان خاک را به سخا

□

ز من دیوانه‌تر گشتی ز من بتر بشوریده

□

پرده‌ی راز دشمنان ندریم

□

تا کی داری ز خویش فردم

□

زین درد امید کی دوا را

□

نو دولت حسنی، ز تو این کار نیاید

□

همواره پر ز پیچ و پر از تاب و پر خمی

□

عقل و دانش برد و شد تا ایمن از وی نغنوید

□

چون پای غم تو در میان آمد

□

جان را فتد یا رب عجب با جسم رای آشتی

□

هر چه کنی جز به بصارت مکن

□

نزول در حرم کبریا توانی کرد

□

بر منفعت خلق در دست و زبان را

□

ازین بهتر چه خواهد بود یا رب اینچنین باشد

□

خواهی که نکاهی و هم بکاهی

□

مایل دام و عاشق قفسی؟

□

وانجا که روی تست همه یکسر آفتاب

□

عشقیم نه سردستی مستیم نه از سیکی

□

و ز دیده برون آمد دردی که نهان بود

□

بسیار اثر جست و ز یک تن اثری نیست

□

چه می‌گویم به صد جان رایگانی

□

که در هر گوشه‌ای افسانه‌ی سودای من باشد

□

نیابد کس همی زین کار چاره

□

تسکین ده حرارت هجران ما رسید

□

همه در هجر بینم منزل خویش

□

بر خرمن درویش چو سیلاب رسیده

□

در غم تو هر چهار از دست رفت

□

بماند دست و پای عقل از کار

□

افلاک عنان باز کشیدند قدم را

□

که گرد آلوده هر پایی نگردد سجده گاه من

□

یک‌بار ز گرد جهل نفشانی؟

□

این همه سعی تو از بهر معاش

□

خویش را چند بر کران داری

□

رحم آر بر این دم شمرده

□

سزد گر من هواجوی تو باشم

□

سرگشته‌تر از همه جهانم من

□

کین بلا آخر به کاری می‌کشم

□

با رخنه‌ی دیرینه به ویرانگی آمد

□

«مر مرا نان تهی بود آرزو»

□

بی‌نصیب از توتیای خاک آن پا کرده‌ام

□

راست می‌گویی که از جان می‌کنم

□

آن کس که رهانید از بسیار پریشانی

□

زان کرشمه کردن و رفتار یار

□

همیشه خاطر او گرد آن سبو گردد

□

وانرا چو بر خویش چرا نرم نداری

□

شب که با چشم تر از کوی تو بر گردیدم

□

گه خفته به زیر شاخ بادامی

□

اندر او مضمحل، جهان کبیر

□

رقص کنان گردش شهور و سنین را

□

گر هیچ پدیدستی آن همگانستی

□

روی و آوازت هلاک پارسایی نیست هست

□

که عود عشق در مجمر نگنجد

□

وقت مستی نیست مستیز ای غلام

□

آنچنان می‌شد که گویا از همه بیگانه بود

□

مر پیری مرا ز چه قانونی؟

□

ملک ایمان را نگهدارد خدا زین انقلاب

□

جز غم او هیچ غمگسار ندارم

□

صد قدح است بر قدح آنک قدح چشید نی

□

بر من بیچاره عشق او قضایی دیگرست

□

از تخت ملک زنگی شب را فروکشید

□

باز آمد چون دلم به دام آخر

□

نمی‌دانم که شد حرف منت خاطرنشان یا نه

□

ازین بدترش باشد نیز عاری؟

□

یارب، به تقرب سبطین رسول

□

که عز و عصمت با جانش هر دو مقرون باد

□

ماییم هریسه رسیده

□

پاکبازی کو که باشد عاشق و هم برد عشق

□

همچو حلقه تا ابد بر در بود بیگانه‌ای

□

خوش خوش اکنون جفا درافزودی

□

ناز و استغنا ولی هم عهد و هم پیمان ماست

□

صحبت یاری به ازین کن گزین

□

هر که سنگت زند ثمر بخشش

□

شکر همی فشانده ز یاقوت لعل‌فام

□

از خلق حذر کردی وز خلق جدا رفتی

□

زان که از خویش مرده من نبود

□

نور حقش توی به تو می‌رسد

□

در این چنین سر و توشم توان تواند بود

□

سپهر است مانند بازیگری

□

چون گشت بیابانش ز دیدار تو پنهان

□

نشکسته ز پای خود این کنده

□

زمانه بر تو و بر دولت تو مفتون باد

□

گر باد نبینی تو نبینی که چنینی

□

این نشاید کرد تا در شهرها منبر بود

□

بر در قفل سحر همچو کلید است صبح

□

حسنت ار آستین برافشاند

□

ازین پس ایچ غمی پیش چشم نگراید

□

نه غازی و نه جامی و نه رازی

□

که از هر رقعه دلقش هزاران بت بیفشانی

□

بر سوز دلم قدر مواظب

□

ترسم که بمیری و در این وام بمانی

□

خورشیدی ای جان یا قمر گر دل ببردی شو ببین

□

لیس للعشق قریب و ولد

□

زیرا که جز غم تو چیزی دگر ندارم

□

خدا ترا به کسی یارب آشنا نکند

□

حکمت برد از عارض و رخسار چو زر چین

□

آفت دوران، بلای مرد و زن

□

او نه بر عادت خود روی نهان کرده چراست

□

وی ز خطاب اشربوا مغز مرا پیمبری

□

چون بدیدم کان غلامش رخت بر بازل نهاد

□

ما ندانستیم و غافل مانده‌ایم

□

کان خوشدلی کجا شد دل گفت می‌ندانم

□

داد از عنان کشیدن آن شهسوار داد

□

از دلش راحت وز تنش تن آسانی

□

تا نگردد ز تو این دیر خراب آلوده

□

این رفت و زان خبر نمی‌آید

□

بر کف پای دل من از ره او آبله‌ای

□

جز به دل بردنش ولایت نیست

□

من و طریق خداوند مبدا و ایجاد

□

گر دهی جایش کجا اندر جوارت

□

به یک کرشمه‌ی ابرو ادا تواند کرد

□

از رگ و موی است و استخوان و پی و خون؟

□

کام از این حلوا و نان، شیرین نساخت

□

از غم آن دلستان سیر آمدم

□

صد آفتاب چو یوسف فروشود در چاه

□

زیارت رند حضرت را برو مسح و طهارت کن

□

یک نفس ننشست و یک ساعت نخفت

□

با رکاب و عنانت مقرون باد

□

گر در خیال آن بت طناز نیستم

□

طاووس‌وار بودی و امروز خارپشتی

□

که در دلی به هنر خویش را بگنجانی

□

در یسار تو و یمین تو باد

□

ایمن بود و فارغ از روز پسین یا نی

□

من خدمت رایگان نخواهم

□

هم نشد آثار و هم آثار شد

□

دیدی که رسم توبه ز عالم بر اوفتاد

□

پیدا نشد عجب که به دامی اسیر نیست

□

آید به مال باز به من روزگار من؟

□

و اذکر الاوطان والعهد القدیم

□

تا باره‌ی نهم ز جهان رسته رسته باد

□

مرا در دل چنین سوزی و محروری روا داری

□

گه صبر همی گفت که ای آه تو مخروش

□

شیرینی لعل جانفزای تو

□

همه حشمت ز احتشام تو باد

□

نتوان پر او بست به این تار گسسته

□

چون بر گل زرد خون چکانی

□

چنگ صبحی به در پیر مناجات بریم

□

به دردم از تو دردم را دوا کن

□

نباشد چون حسد در جمله هستی

□

بنده‌ی جام شراب و خادم خمار باش

□

چنبره دل گل و نسرین دمید

□

اگر عادت نداری غمگساری

□

با درد او به نوحه و شیون چگونه‌ای

□

شنوده‌ستی حصاری در حصاری

□

نیستش محتاج عینی کو نکوست

□

چون تو صاحب جمال نیست دگر

□

وی صبر چه خرسندی وی چهره چرا زردی

□

بر کران چشمه‌ی نوش شما

□

کز نخست آید بر آن زلف زره‌سان بگذرد

□

چکند نامیه عنین و طبیعت عزبست

□

هنگام حال گفتن ما دیده تر کنید

□

زین باغ بسند کن به دیداری

□

ای چنگ ناله برکش و ای دف خروش کن

□

از آن بپرس که بر من زمانه می‌گذراند

□

گلزار ندانستی در خار دگر رفتی

□

غزو اکبر باشد ار در روی او خنجر کشیم

□

جمله همچون سیم و زر آمیختند

□

زانکه طرفه شکلهایی می‌کنی

□

رفتم که پرده‌ای بکشم بر نمود خویش

□

بدین فتادند ایشان به زیر بیع و شری

□

که می‌گفتم: علاج این دل بیمار می‌باید

□

ز بی‌صبری یکی پنهان ندارم

□

به زبانی که بسوزد همه را همچو زبانه

□

چون به جان غاشیه‌ی حکم و رضای تو کشم

□

تا کیم داری چنین بی خواب و خور

□

آرام ملک و دین به سیاست تمام داد

□

یکی زان شیوه‌های پیش خدمت کار سازم کن

□

به طبع اندر مگر سرکه و ترینه؟

□

شاهباز من عجب جائی نشیمن کرده است

□

تو برو مذهب سه دیگر گیر

□

می‌گوید حسنت را کی خوب لقا چونی

□

کفر خالی از گمان و دین جمالی از یقین

□

تلخ و غمگینند و قومی در میان شهد و شیر

□

کارم از عشق چون زربر بود

□

عاشقان را اینهمه عجز و نیاز از بهر چیست

□

خسیس جان و تنت را ز ناکسی و خسی؟

□

نبود از رأی عدو، پیروز هیچ

□

آخر ز تو در حمایتی باید

□

ولیکن از فلک دارد زمین جمع و پریشانی

□

زهی تیر و زهی تار و زهی قیر و زهی قار

□

جان همه عاشقان سپاهت

□

روز و شبم هنوز همی پوستین کند

□

زان کز همه کس بی کس و بی‌یارترم من

□

سامه کن و بیرون مشو ز سامه

□

دست در خون دل پرهنران می‌داری

□

چون من اسبابی مهیا کرده‌ام

□

مکر تو به پنهانی خود کار دگر کرده

□

چون ز میخانه عصیر اندر رسید

□

شانه‌ام محرم آن زلف پر از فتنه و شر

□

شکر آنرا باز نازیبا مکن

□

از من ره حریم تو پرسیدنش چه بود

□

تات چه گوید فلان فقیه و بهمان

□

عاقبت، مأجوری خود را بدان

□

چو مفلس گردم از هستی کمرهای به زر بندم

□

حیاتی کز زمین آمد بود در بحر بیچاره

□

ما بی تو نداریم دل خویش و سر دل

□

زین شیوه بسی افتد عمدا نکنی دانم

□

به دلش اندرون داوریها فزود

□

گر آب در اصل خاکدان بندم

□

برنکشی از سرت آهرمنی؟

□

خون جگر حواله‌ی احباب می‌شود

□

سخنها ز هر گونه پیراستست

□

مرا ده آن و آن دیگر مرا ده

□

رو درین معنی نظر کن صدهزاران روزنست

□

نیک و بد نیک شود دولت تو سلطان باد

□

جهاندیده گردان و جنگی سوار

□

من که نشنیدم در اول پند نیک اندیش را

□

تا نگردد خالی از دیو لعین؟

□

هان مشو مسرور بر احوال خود

□

ز پوشیدنیها و از بیش وکم

□

دستی قدح پرستی پرراوق گزیده

□

با آتش عشق‌ست موافق گل ایشان

□

تورا آن باشد و این هم ولی نه آن نه این باشد

□

چنین گفت کای کار دیده گوان

□

چو گل از پای تا سر گوش اما از زبان فارغ

□

گرم چرا شد چنین چو تافته کانون؟

□

کامروز در رخش اثر انعفال نیست

□

بر آنکس که او کینه از دل بشست

□

خود ذوق و نمک بخش وصالی و لقایی

□

بدخویی را ز خود جدا کن

□

لیک سرسبز و فزاینده و دردی خوارند

□

که نشناختی چهره‌ی شهریار

□

وز خاری باشد گشاده خاد

□

از مکر و فریب و غدر تو ساهی

□

درد خود را دوا، هم از او جوی

□

نشستند با فیلسوفان بخوان

□

ز دو کونش برافزایی که سبحان الذی اسری

□

با غم عشقت کجا در دل شکیبایی بود

□

خورشید و قمر ز شرمساران

□

سخنهای شایسته و غمگسار

□

گاهی کرشمه‌ای و خرامی مرا بس است

□

خوب و هشیار و سخن گوی و معانی دان

□

در حضورش نیز می‌گویم نه غیبت می‌کنم

□

ز بیدادی کهتران شادگشت

□

تا بازرهی از دم این جان هوایی

□

بر تخت دل من به جمالی دگر آمد

□

قد خرجتم من حجاب و انتبهتم من رقاد

□

که ناپارسا بود و ناپاک بود

□

پیوند عمر من نشدی نظم جانفزای

□

هستند درو چهار هم زانو

□

شوق مکنونی که در نیک و بد است

□

نخواهم جز از ایمنی در جهان

□

باز خوش بر دست سلطان آمده

□

جایی که شراب ناب بینم

□

بر براق لامکان خواهم نهاد

□

نگشتی سپهر بلند از برم

□

طرز خرام کردن و پا به زمین نهادنش

□

زین خوردن شور و تلخ و شیرین؟

□

کاتش چو تیز باشد آهن گداز باشد

□

وزو دارد اندر جهان بیم و باک

□

نی روح حیوان زمین تو جان جانی می‌روی

□

روی از عیسا بگردانید و سم خر گرفت

□

آن جا چو کرد منزل آن جاش خوشتر آمد

□

برانم که او بودشان رای زن

□

سوختم خود را برای او غلط کردم ، غلط

□

پیرهن باشد جان را و خرد را تن

□

حد علم ارچه نشد مفهوم کس

□

که ای پر هنر خسرو ارجمند

□

پنهان نشویم چون ستاره

□

نوخطان را می همی بر یاد او باید چشید

□

هم غرامت هست و هم شکرانه خوش

□

ز گیتیش دامن بباید فشاند

□

بیدادکشان را طمع داد نباشد

□

گه سوی نوروز و گهی زی خزان

□

غلط انداز نگاهش نگرید

□

ببردند با خسرو نیک نام

□

زو نخورد شکرلبی فر ندهد به مخبری

□

چند ازین بیداد خواهد بود لختی داد کن

□

رستم خنجر کشید سام و نریمان رسید

□

سوی رزم جستن به هامون شدند

□

به هر صید پشه بند از پای بگشا باز را

□

آگاه نیست بیشتر از خلق کاروان

□

وز تعلم، علم حاصل می‌شود

□

روان را به دیدار توشه بدی

□

بند کی سخت می‌کنی بند کی باز می‌کنی

□

همچو خون دل نهاده ای پسر صد جام را

□

در رخ تو تیزتر نظر که پسندد

□

دلش گشت پیچان ز کردار اوی

□

که نگاهش به تماشای نیاز آمده بود

□

دامن یکی زناز و گشی برچین

□

وز آنجا فهم کن سال وفاتش

□

به پیماید و بر کشد با سپاه

□

در این غربت چنین آواره گشتی

□

خلاف وعده‌ی بسیار جانان

□

لعل آنست که سوی می و پیمانه برد

□

پر از آرزو دل پر از آب چشم

□

بایکدگر دمادم گویند هر زمان:

□

همی بندند دستار طبرخون؟

□

از پی جنت خریدن خلق را گنج زمین

□

همی نامه سازد یک اندر دگر

□

سوی فراز چرخ نه آن نردبان را ساعتی

□

به سر کوی همی گردم تا بار دهد

□

چون نگرد در رخت دیده‌ی گریان من

□

ز سالار بیدار و ز کشورش

□

چون به لطف خویشتن امیدوارم کرده‌ای

□

وان با کمان و تیر برو خفته

□

در محلی این چنین چشم از من غافل مبند

□

گزیدست را مشگری در نهان

□

اگر نه هجر بدمستش به بدمستی و جنگستی

□

یک زمان با ما به کام دل برآمیز ای پسر

□

جز لطیف و پاک و دلکش چون بود

□

به پیچید زلف شب لاژورد

□

شکایت ار کنم آزار بیش ازین دارم

□

زیرا که منم زر و تو سفالی

□

کاین عماری ساربان بر ناقه نتواند نهاد

□

فروهشته چون مشک گیسو رسن

□

گر مکر کند دزدی ور راست رود جانی

□

روی در محراب بودم دی و دوش

□

زیرا که راه کویت اندر نشان نگنجد

□

جهان گشته و کار کرده ردان

□

کامد به بد مستی برون رطل پیایی خورده‌ای

□

آویخته ز نادره ایوانی

□

اقرار بندگی کن و اظهار چاکری

□

دو دیده پر از خون و رخ لاژورد

□

ای شاخ و درختم را پربرگ و ثمر کرده

□

در ده آواز مباح ای پسرا

□

کار و بار و بخت بیدارش نگر

□

پر اندیشه و درد و نفرین شدند

□

کوهکن ره می‌برد در کوه خارا همچنان

□

شب و روز او میسره میمنه

□

گفتند: او به دردکشان خو نمی‌کند

□

چو آتش پس پرده‌ی لاژورد

□

مسلم گشت مجنون را که عاقل نیست این کاره

□

آراسته کن تو مجلس ما

□

در نگر آخر به‌سوز جان من

□

برآورده رنج و فرو برده یال

□

که روزی یار، با آن گوهر یکدانه خواهم شد

□

آن پرده که بستند بر چغانه

□

هرگز نبود غنچه بدین تنگ دهانی

□

همه نیزه داران جوشن وران

□

بنگر جنت جان را شده پرعبهر روزه

□

تا کی بندیم دل در ایام

□

کاندر بهار شاه به ایثار می‌رود

□

نهاده برش نار و سیب و بهی

□

می‌زند بیهوده از بهر چه چندین دست و پا

□

اگر خوب و چابک سواری بگردان

□

بی مهری زمانه‌ی رسوا را

□

وگر در هنر بخشش و بخت را

□

دلیل و آلت تهلیل همچو سبابه

□

تو نیز مرا مکن فراموش

□

کز پی برود زهی سر و کار

□

مماناد گویا زبانت درست

□

چه کنم که نخل حرمان به از این ثمر ندارد

□

دل ناصبی را به خار علی

□

ولی چنان که نفهمید کس نواخت مرا

□

جهان پهلوان رستم نیک خواه

□

نازک و کبرکت که چه در هنرک نغولکی

□

ای لاله رخ سمن بناگوش

□

پای در راه تو بنهند و کم سر گیرند

□

همی‌ساخت هر مهتری جای خواب

□

می‌توان دانست کاندر پای دل خاریت هست

□

چون پنبه شوی به کوه بر خرمن

□

بنده مشو درهم و دینار را

□

ازو نزد بیژن یکی نامه شد

□

نی نی رها کن نام می مستان نگر بی‌جام می

□

تا چراغ وصل را فروختم

□

هیچ قبایی ندوخت لایق بالای عشق

□

خداوند دیهیم شاهنشهی

□

از جمله یکی قصه‌ی محمود و ایاز است

□

پر لاله شود همچو باغ نیسان

□

چو بنگری سر از آن جعد عنبرین بدر آرد

□

که اندیشه تا کی بود در نهفت

□

ورای طور اندیشه حریفان را چه می‌پایی

□

مرا زان چه که چونین کرد آدم

□

تو بخوان و تو بدم بر دلش افسون دگر

□

جوان را همی‌سوختندی جگر

□

قرب ارزانی به مشتاقی که دور اندیش نیست

□

نه خامم خورد شاید زو نه بریان

□

برو باز جو دولت جاودانرا

□

که روز بزرگان نخواهد رسید

□

مده غم را به من با بوالحزن ده

□

طاعات ز سر فرو نهادیم

□

اندر خبر و نشان نمی‌گنجد

□

بدادن نباید که بینند رنج

□

گه تنم خم گرفته چوگانیست

□

چند خواهی گفت مطرب را: فلان راهک بزن؟

□

به این رنگ از بر ما رفت تا دیگر چه رنگ آید

□

نخواهم من از خواب بیدار گشت

□

وز نظری که افکند زنده شود ولایتی

□

از آب وصال خویش تر کن

□

که هر که خورد دم او چو او مرید شود

□

ورا زان سخن هدیه‌ی نو برند

□

گو دور دار اطلس خویش از پلاس ما

□

که گفتی نافریده ستش خدای فرد فردائی

□

مپیچ اندر میان خرقه، این یاقوت کانی را

□

همه میش و آهو به راغ آمدند

□

کو زهره که بشمارم این کرده و آن کرده

□

صبایی کرد و بر گلبن نظر کن

□

دردی دردت فراوان می‌خورم

□

پذیره شدندش گزیده سوار

□

بیش از این ما صبر نتوانیم آن ایوب بود

□

به بهار و به تیره و تابستان؟

□

می‌کند سوی خود آواز نمی‌دانم چیست

□

همیشه ز رشکش دو رخساره زرد

□

بنهان ز دست خصمان تو به دست آشنا ده

□

که جان عاشقان زیر و زبر کن

□

از حریف فسرده خالی باد

□

ز دردش منم چون تن بی‌روان

□

سر داده‌ای چه فتنه‌ی چشم سیاه خود

□

از این دشمن بجستن نیست رستن

□

مقصود ز آفرینش و ایجادت

□

سر دخمه‌ی او نگون سار باد

□

شوریده زلف خود را بر کار مشکلم نه

□

گرد جام می کنون در بزم ما پرواز کن

□

بیند که هزار در ندارد

□

که ای نره جادوی بی‌دست رس

□

کاین حرف را نگوید کس تا به جان نیاید

□

چونکه فعل بد را زشت نینگاری

□

در دلبری به غایت خوبی رسیده‌ای

□

که بگزین برین کار بر چارماه

□

سردفتر دین بوده از عشق تو بی‌دینی

□

خدمت جمشید آذرفام کن

□

گر رفت زر و کیسه در کان زریم آخر

□

نوشته برو نام بهرام بود

□

کوه بر سر نهد وسلسله در پا ببرد

□

چون چنینی بی‌فسار و بادسار، ای ناصبی

□

از کلام شاه مردان، یاد گیر

□

نخواهم پراگندن انجمن

□

خواهم که یاران را دهی یک یاریی یارانه‌ای

□

مهری که خود نموده‌ای آن مهر کین مکن

□

میزان عزت ساخته پیش سپاه آویخته

□

به گوش چنان پروریده بناز

□

باشد که زمانی به فراغت بنشینم

□

هم آن به که کس را به خوانت نخوانی

□

تا نستاند به ناز جان نظر باز را

□

چو این نامه من بخوانی بیا

□

نکاهد گرم ما را هیچ سردی

□

رقعه‌ای آیدت جواب مکن

□

کنیم همچو محمد غزای نفس جهود

□

یکی جوشم خسرو آرای خواست

□

این کسی داند که زنجیری بود در گردنش

□

که زاید همی خوب رومی غلامی

□

کای نامه سیاه و خطا کردار

□

مر ازو همه رامش و کام بود

□

دل را کی آگاهی دهد جز دلنوازی آگهی

□

بدل جام گرفتی زوبین

□

روی بر خاک دربدر گردد

□

همی‌کرد زان آزمایش بسی

□

گلستان خواهی قفس، مستغنی از گلزار باش

□

چو گشت مفلس هر شوربخت بی‌هنری

□

جز آن که عقل به ذاتش گمان خواب ندارد

□

نمانم کسی زنده از گوهرت

□

بر این نطع هوای نرد من نه

□

در محنت و بلای تو این نیز بگذرد

□

شما به خلوت ساغر پر از شراب کنید

□

نه سردید از آن کار پیدانه بن

□

هنوز قافله درمصر و نامه و خبر آید

□

از غزل و می مگر که مفتعلی

□

نه خبر از مبداء و نه از معاد

□

میان را ز بهر پرستش ببست

□

تا پیش تو جان دهد ستاره

□

بر صورتی که خلق برو بر همی گریست

□

یک دوست نمی‌بینم یک یار نمی‌بینم

□

پر از آب مژگان و دل پر ز خون

□

کم گشته بود سوز تو بازم زیاده شد

□

این اگر رخشنده بودی یا گر آن بویاستی

□

سال تاریخ وفاتش طلب از رحمت حق

□

بسی زینهاری بر ما رسید

□

و آن نیز بدان ماند که در زیر نقابی

□

عاشقی ورزیم و زین به در جهان خودکام نیست

□

مرا بگو که در آن حلقه‌های گوش چه بود

□

میان کرده باریک و دل کرده تنگ

□

مردود درگه تو همین ما فتاده‌ایم

□

روز تا شام به زر آب زده ژوپین

□

نه دلش را گشادی از مفتاح

□

اگر در میان دم اژدهاست

□

که لطف‌های بتان در شب است بنهفته

□

گهی راوی شوم با شعر و ابیات

□

تا دل من به زلف پیمان کرد

□

بریدند سر زان تن شاهوار

□

راه گم کردست مجنون ای جرس فریاد کن

□

خرد تار و پود سخن هوش کن

□

که بیزار است از آزادی خود مبتلای او

□

به آواز گفتی نشاید نشست

□

هر حکم که می‌خواهی می‌کن که همه جانی

□

صبر چون کوه مرا چون کاه کرد

□

از جهت سوز ماست عشق چنین پرشرار

□

همی تاخت برسان تیر از کمان

□

بود اما اینکه بر خاطر گران باشد ، نبود

□

بر در پرهیزش بر دار کن

□

کز سرای خلد می‌دادی نشان

□

بیامد سپاه جهاندار نو

□

بلا و محنتی شیرین که جز با وی نیاسایی

□

مشک سیه با گل سپید برآمیخت

□

زانکه پرورده‌ی هوای توام

□

سر تخمه‌ی نامور کیقباد

□

گهی نماید و گاهی نهان شود چو حباب

□

نبود از رای عدو پیروز هیچ

□

به غمزه گوی که قلب ستمگری بشکن

□

به بیچارگان بر بباید گریست

□

تو مرد عاشقی آخر زبون خواب چون گردی

□

گر نشد جادو به رخ آن طره‌ی طرار او

□

گرم شده جام دی سرد شده جان نار

□

مه خورشید بادا مه سرو سهی

□

پروانه‌ای که هست ز دیوان حسن تست

□

چشم غیبی جوی و برخوردار شو

□

غمگین مشو ایدوست، روزگار است

□

به بیشی بماند سترگ آن بود

□

کو زهره که تا گویم ای دوست چرا کردی

□

هم بدان نوری که جانش زو چرید

□

لیک همچون ذره سرگردان بود

□

نباید گشادن به ره بر میان

□

در گردنش هنوز کمند گسسته‌ای

□

این چنین گستاخ آن حرف تباه

□

دل سرا پرده‌ی صد راز نهان بود مرا

□

وزین نامور ترک نر اژدها

□

در بخشش و در احسان حاجات روا کردی

□

وقت قهرش دست هم در وی زده

□

ز خویش نیز برآمد چه جای صبر و قرار

□

کزین سه گذشتی چه چیزست نیز

□

ترسم که بیایی تو و در خانه نباشم

□

رحم حق و خلق ناید سوی او

□

من بگویم با تو، یک ساعت بایست

□

تهمتن برانگیخت لشکر ز جای

□

نی نسیه را شناسم نی بر کسم حواله

□

که پس این ماه می‌سازم سفر

□

بس گنج که رایگان نهادم

□

به تارک چرا بر نهی تاج آز

□

که دید دشمن اگر حال من ، ترحم کرد

□

بعد از آن بر گیر او را ز امر هو

□

که لاله در چمنت رنگ یاسمین دارد

□

ازویم نوید و بدویم امید

□

اجزای هر تن سوی سر برداشته طیاریی

□

وز روان شیخ این بشنیده‌ام

□

از شجره فقر شد باغ درون پرثمر

□

چنان دولت تیز برگشته شد

□

کرده‌ام آهنگ پرواز و بجا افتاده‌ام

□

که نماند از تف آتش اشک او

□

ز استر و اسب و مهتر و قاطر

□

سرایی جزین باشد آرام تو

□

دعا کردن نکو باشد سحرگاه

□

تو چه می‌دانی حدوث آفتاب

□

وز کعبه به بتخانه زنجیر کشانم کرد

□

ای بسا ریش سپید و دل چو قیر

□

چه صیدها که اسیر کمند کرد و گذشت

□

ناخنان زین سان درازست ای کیا

□

در پسین بود که پیوسته شد از جزو به کل

□

مستیی انداخت در دانای راز

□

شدم همخوی آن غمزه که آن غمزه‌ست غمازه

□

حس ضعیفست و تنک سخت آیدت

□

نوح از این در خروش روح از این شرمسار

□

این جوانی را بگیر ای خر شعیر

□

خدنگ جور گردون را لقب سهم سعادت کن

□

هم نگردی سیر از اجزای من

□

فبلغهم تحیاتی و نبهم باشواقی

□

جان پاکان خویش بر تو می‌زند

□

خاصه که او بود دوسر هان که قرابه نشکنی

□

از من او اندر مقام افزون بود

□

چون بگویم که کفر و دین دیدم

□

دوستان رفته را از نقش آن

□

به ضرب تیشه سد چون بیستون از پیش بردارد

□

این بگفت و گریه کرد و گرم گشت

□

که زاغی بیضه‌ی خورشید را در زیر پر گیرد

□

پرده‌ی نسیان بدراند خرد

□

آن سر و سبلتش مبین جان وی است لاغری

□

برگذشتند و بدیدند آن ضمیر

□

نی بگریزم چو باد نی بمرم چون شرر

□

کو غنی القلب از داد خداست

□

گر نیندازد نسیم صبح خود را در میان

□

می‌رمیدی زان و آن نقش تو بود

□

آهسته بگفت

□

در متاع فانیی چون فانی‌اند

□

تا واشد و دریا شد این عالم چون چاهی

□

بی دل و بی جان و بی دیده بود

□

سرگشتگی خمار دارد

□

ورنه بگریزم سبکباری کنم

□

چرا سپهر ز قوس قزح کمان دارد

□

این زمان غم را تبرا دادمی

□

به جلاد اجل گو تا پی کار دگر گیرد

□

که بگویی که بهشتست و حلل

□

چه زهره دارد گرگ و شکال در دیده

□

این خران را طعمه‌ی ایشان کنیم

□

خنک آن قافله‌ای که بودش دوست خفیر

□

که اجل دارد ز عمرت احتراز

□

گویی نمدتر گران است

□

توان عمارت کرد بی‌تکلیف و رنج

□

با صد افسون، آوری در دام خویش

□

گر بگویم کز خطر سوی من آ

□

با طبیبی دغلی پیشه سر و کارش ده

□

خویشتن را این زمان مرده کنم

□

زانکه بس بوالعجب نگاری تو

□

تو ز بخش ما دو دست خود بشو

□

در این مه که هرگز در آن مه نبود

□

که دوادو اول و آخر لتست

□

یکدمی کزعمر با یاران همدم بگذرد

□

که خدایی نیست غیر کردگار

□

چشم نهاده‌ایم ما در تو که توتیا تویی

□

قوم بی‌سرور تن بی‌سر بود

□

کسمان نگون نمی‌خسبد

□

یا دبورست این بیان آن خفاست

□

تند سواری گذشت ، غاشیه داری رسید

□

یا شفیعی بر شفاعت بر تند

□

وای عقل! تو هم بر سر این واقعه مگریز

□

تا که فرش زر نماید آب و گل

□

کان خنده بی‌پایان آورد مدد خنده

□

روغن جان اندرو فانی و لاش

□

همه کارش شبیخون می‌نماید

□

چند گویی پیش دانای نهان

□

تا باد شرطه نیست به ساحل نمی‌رسیم

□

بوی گل باشد دلیل گلبنان

□

آن چه بر من می‌نمود آسان باو دشوار بود

□

باز باشد آن در از وی رو متاب

□

بدان تصریف بی‌چون شو که بودی

□

در سر آیم هر زمانی از شکوه

□

مستیش در سر افتد پا را ز سر نداند

□

تو چنین گفتی و این نبود صلاح

□

نه بجز ابرهست یک تن راد

□

تا که آب نیل ما را کرد خون

□

مدتی بسیار و شبهای دراز

□

در پذیری تو مرا دربندگی

□

فریاد از این شبان خیره

□

کافران برعکس حمله آورند

□

با تو بهم بی تو بهم چون کنم

□

صیقلی آن تیرگی از وی زدود

□

از ظلمت شب رخت به مهتاب کشیدیم

□

از عزیر ما عجب داری خبر

□

وادی دارم که آنجا مرغ پر می‌افکند

□

کو منافق بود و آبی زیر کاه

□

و عیدت گر کنارستی ز غم جان برکناره ستی

□

ز آفتاب تیز صحرا سوختست

□

طوطیی دید کسی کو ز شکر بگریزد

□

ورد بینی را تو آوردی به کون

□

آتشی افتاد در مجمر که دود از عود خاست

□

بی‌ادب را می چنان‌تر می‌کند

□

مالکم فی‌النشاة الاخری نصیب

□

هم نداد او را جواب و تن بزد

□

دیوانه آن زلف چو زنجیر نکردی

□

هر دو را سوی محک کن زود نقل

□

بگویم با تو صد دیوان برآید

□

تا رود انصاف ما را در سبق

□

علاج رنج تغافل دو روز پرهیز است

□

تو عمارت از خرابی باز دان

□

چنین ماهی ازین نیلوفری ایوان برون اید

□

نیست از انکار و غفلت وز هوا

□

وز بخشش تو دیده این ماه سما ماهی

□

در فن و در زور تا ذات خدا

□

گوز اگر مفتوح خواهی کاسه را در پیش گیر

□

دم به دم می‌خوان و می‌دم قل اعوذ

□

اول خرد که از پی تدبیر آمدست

□

معنی او در ولد باقی بود

□

اندیشه آمرزش و پروای ثوابت

□

چون ز بالا سوی شوهر بنگریست

□

در این اندیشه بیخود شد به حق پیوست اندیشه

□

وین قلم در فعل فرعست و اثر

□

گر سر او جدا کنند به گاز

□

نامدش حال نباتی هیچ یاد

□

بنده‌ام یعنی نمی‌دانی که فرهاد تو کیست

□

سر کشی ز استاد راز و با خبر

□

مهر را جوزا مکان و ماه را خوشه وطن

□

که به پیش عظم تو بازیستند

□

که آفتاب نظر خوش کند به ویرانه

□

یا بلیسی باز کروبی شود

□

ای کاش آگهستی زان سو که می‌ستاند

□

گفت آنکه نیست در غم و شادیت ازو گذر

□

غرض مردم غرض گو چیست

□

کف دستش ید بیضا بنماید به غمام

□

سر حکمت به ما که گوید باز

□

داری از هر دو عمل یار مرا برخوردار

□

آگاه شو آخر ز من ای در کفم چون کیله‌ای

□

وز شرف پادشاه هامونم

□

گفت که این جادوی کشمیر کرد

□

دهر از دست او کند آباد

□

به عزم داد دل پر ز داغ و درد بیایم

□

دلو چرخ از دوزخ آب زمزم و کوثر کشد

□

که نگهدارد از آن چشم فسون ساز مرا

□

دست کحال قضا دیده‌ی دین را تکحیل

□

مقصود باده بودش ساقی بدش بهانه

□

چو شاخ سنبل سیراب در می احمر

□

خر را بروید در زمان از باده عیسی دو پر

□

نابوده چون تو گوهر در کان روزگار

□

ورنه تو ای کعبه بر ما کار آسان کرده‌ای

□

واوردمش چو تنگ شکر تنگ در کنار

□

برای دیده بیاور غباری از در دوست

□

سیر او فاعل و مفعولش از این سو آثار

□

و آنک ز گنج رسته شد گشت گران و کاهلی

□

شکوه گردون دونست و روز انجم زور

□

که سرمایه و دستگاهی ندارم

□

ببست آب فتوت بمرد آدر جود

□

و گرنه ز آتش سوزنده احترازم نیست

□

شد ذات شریف تو مکرم

□

می‌آمد آرمیده و در اضطراب بود

□

چون لشکر خورشید به آفاق درآمد

□

چون کلوخ از برنج بگزیده

□

چون همه مردمان خبر دارد

□

با چنین برقی پیاپی زرق را پرورده گیر

□

وای بر آنکه دلی دارد و آنهم افکار

□

شمعت زبانه کش پی پروانه‌ی که بود

□

ز عزمت رایتی الا که منصور

□

آفتابیست که در پیش سحابی دارد

□

نه کسی یک نفس مرا غمخوار

□

آن ناله کنان آوه وین ناله کنان ای وه

□

کرمت وام تو ز شکر اندوز

□

چون من دلشکسته را بیش دعا نمی‌رسد

□

عزمت به هرچه روی نهد بر قدر مقدم

□

بر خیره سخن همی چه گردانم

□

کس نیابد در خم گردون پیر

□

محراب ابروی تو حضور نماز من

□

به چشم جود تو در مایه‌ی وجود حقیر

□

از روح او را لشکری وز راح او را رایتی

□

سپهر رفعت و قدر و جان عز و جلال

□

ولیست لقمه شیرین نوش نوش گوار

□

عدل شد ظلم و ضیا گشت ظلام

□

عرصه‌ی ملک جاودان باشد

□

آنرا به یک لطیفه قضا کرد روزگار

□

که به امید تو خوش آب روانی دارد

□

چیست کان را متغیر نکند عمر دراز

□

در باغ کی خندیدی وز دست کی می‌خوردی

□

راستی به می‌ندانم پادشاهی یا وزیر

□

از زمین تا آسمان افشانده‌ایم

□

کشیده غمزه‌ی او در کمان ابرو تیر

□

بساط قیروان تا قیروان باد

□

وانکه در باد حکم او تعجیل

□

من جرب المجرب حلت به الندامه

□

که حد و قدر آن کاریست معظم

□

صد نور یقین دیدم مشتاق شکی بوده

□

هر کرا جاه تو افزاید جلال

□

ساقیش گفتا مرا بی‌هوش باد

□

ز مهر و ماه گشاده در آن مکان بیرق

□

همه روی زمین در زیر گنج شایگان باشد

□

منیر چون رخ یار و به خم چو قامت من

□

صد هزارش گردن جان زیر طوق غبغب است

□

فلک کبود نمودار نیلگون مغفر

□

جان را برگیر و پیش جان نه

□

نور نگین زبانه نزد در یسار ملک

□

وین منکران ره را گفت و شنید آمد

□

کز تصنع گه مخطط گاه امرد می‌رود

□

ترسم که ناگه رم دهی این مرغ دست آموز را

□

رایت تو چو نام تو منصور

□

که کرد افسون و نیرنگش ملول از جان شیرینم

□

در شوره‌ستان آفرینش

□

میان موج خون دل مرا تا چند بنشانی

□

همه زین سوی عقل دوراندیش

□

کز زخمه سخت بسکلد یار

□

برترین بام گنبد اخضر

□

من چون در این طلسم فتادم به حیرتم

□

توانگر شد به انواع جواهر

□

بر امید دانه‌ای افتاده‌ام در دام دوست

□

گوشوار فلک ز گوشه‌ی بام

□

گردان شده ساقی به مساقات افندی

□

که بی و دال سفندارمذ بد از تقویم

□

جان پیش لبت کلاه افکنده

□

روی آن چون رنگ زرنیخ تو زرد

□

تندباد رستخیز ازمن نینگیزد غبار

□

پس براندیش و فروبین و بدان صورت حال

□

پای پروازم به آن مشگین سلاسل بست و رفت

□

بر جهان چون قضا روان باشد

□

که سلام از لب آن یار بود بشنیده

□

کین بود از آن دگرها فضلش فزون عدد کم

□

بهر آنست که یک روز صلایی برسد

□

به منفعت همه خاکش عبیر غالیه‌بر

□

چو دو فریشته‌ام از دو سو قضا و قدر

□

تیغ مریخ از نهیبت در نیام

□

از خدا می‌طلبم تا به سرم بازآید

□

گویی به کام دل نفسی کی برآورم

□

که قافی شود ذره چو دربندی و بستیزی

□

وز بهشتت به نزهت آمده عار

□

هر یکی را صدت جزا بخشد

□

یکی ز جمله‌ی هر دو گروه نتواند

□

این باد که از جنبش دامان تو آید

□

همتت سایه از آن سان گسترد

□

فروخت یوسف مصری به کمترین ثمنی

□

در جان هوای صاحب و در دل وفای یار

□

زهی قفل و زهی این بی‌کلیدی

□

همچو باد تند کاه از روی خاک اندر قفار

□

منتظر کان آتش اندر نی رسد

□

تا من به عاشقی شدم اندر جهان مثل

□

بسکه از تیغ توام زخم بر اعضا باشد

□

که داد فخر و بها ملک را به صدر و سریر

□

دردا که این معما شرح و بیان ندارد

□

پیوسته با تجلی طورست مسکنم

□

غافل از این لحظه که تو در لحد بود خودی

□

گه مرصع سنگ کوه از ابر مرواریدبار

□

کز وسوسه اوستاد شیطانیم

□

فلک ملک را ز دیو رجیم

□

به خود تو نیز بده بعد از این قرار دگر

□

بدرید آسمانه و بر آسمان رسید

□

غلمان ز روضه حور ز جنت به درکشیم

□

نامه‌ای در شکنش خون شهیدان مضمر

□

مگیر از من منم بی‌دل تویی فرزانه‌ای ساقی

□

چو شست ماهیی در بحر اخضر

□

بوالحسن نیز درافتاد و حسن می‌نرود

□

هرکجا عزم تو جنبان جوشی جیشی از ملک

□

وز نم آن برآورم رخنه‌ی انفصال را

□

رسوم ترا زیور آفرینش

□

ز خیل شادی روم رخت زداید باز

□

کدره نقش ترا قدر بی‌رنگ

□

بسوزان هر چه می‌سوزی بفرما هر چه فرمایی

□

آدم به طفیل تو مکرم

□

هفت آتش گه سقر نکشد

□

وی طرب از آب رنگین گر تهی داری تو کاس

□

که بی آبی و بی رنگی خلل در قیمت اندازد

□

پیش دست تو زفت ابر مطیر

□

به عذر نیم شبی کوش و گریه سحری

□

به پیش طالع عالیش بر سپهر میان

□

در آب سجود آری بی‌مسله چو ماهی

□

بگرفت دست ماه گریبان آسمان

□

ما شانه می‌کشیم بهر جا که تار موست

□

سور تو گشتست لفظ تهنیت را ترجمان

□

بهر چه بر فروخت چو بشنید نام من

□

لاله را پای به گل در شود اندر منهل

□

به راستان که نهادم بر آستان فراق

□

کند گل را ز خون فتنه گلگون

□

گر تیغ و سپر خواهی نک تیغ و سپر باری

□

بر درگه اعلاش زیر زین

□

دور است به صد هزار فرسنگ

□

شب فرو هشت پرده‌های ظلام

□

کان لطف که نسبت به گدا داشت ندارد

□

قلمت محور مدار جهان

□

هزار شیوه‌ی نیکو که آفریده اوست

□

نظر بود در دیده‌ها بی‌تو پیکان

□

نه گوهر تو به جیب تو است پیوسته

□

موکبی کز موج فوجش منهزم گردد ضمیر

□

مرغی که آشیانه درین خاکدان نداشت

□

سد دولت مید الاسلام

□

خندید و گفت من به تو کاری ندشتم

□

چون گرد سپهر سیر انجم

□

آینه دانی که تاب آه ندارد

□

تلخ چون عیش عاشقان به مذاق

□

زهی خرمن که سوی این سیه خرمن نمی‌آیی

□

بر دست و کلک و فتوی او آفرین کنند

□

مخمور ز گلستان برآمد

□

تیغها از عهده‌ی کلک تو در حبس نیام

□

از گلشن که رسته و آبش ز جوی کیست

□

خرج جود تو بر خصوص و عموم

□

خنده‌ها بر قلم خوش رقم مانی داشت

□

وان به قدر و به شرف بر ز زحل

□

صد کیسه در این راه به حیلت ببریدی

□

زان دم که هست حزم تو معمار روزگار

□

پیش باد، از کاه آسایش مخواه

□

در مرتبه گردون عیار باشد

□

یعنی که دعای سحری کارگر آمد

□

زمانه بخشش و کان دستگاه و بحر نوال

□

هر جا که هست پرتو روی حبیب هست

□

کرد بر درگه عالیش در فتنه فراز

□

برخواند اندر مکتبت از لوح محفوظ آیتی

□

کیخسرو آب دار و سکندر علم برش

□

وز جهان تن قدم برداشتیم

□

یا چون تو نازنینی شب در کنار دارد

□

روز پنداری نمی‌بینیم چشم نیمخواب

□

دست ندهد، طلب آن چکنم؟

□

به رسوائی برون زین دار بی‌بنیاد کن ما را

□

طریق یاری و آئین دل ربائی نیست

□

کجا گیرد قرار اکنون بدین افسون و افسانه

□

گه گه کند به زاویه‌ی خاکیان مقام

□

تو خود مرا سحر از طرف باغ خواهی رفت

□

که اعتماد بسی بر زمانه نتوان کرد

□

پیراهن درون و برون کسی مباد

□

خوان آن سلوت که باری داشتم

□

آه از آن روز که بادت گل رعنا ببرد

□

دم فرو بسته از آنم که ندارم دمساز

□

که خاری اندر این عالم کند در عهد او خاری

□

گوئی اول برج گردونم نه مردم پیکرم

□

یک ذره وجود کس نماند

□

میلش بجا نبیست که شهر و دیار اوست

□

پرسش حال من بیمار می‌بایست کرد

□

بر برگ زر نوشته طلسم مزعفرش

□

آفرین کرد چو نخل قد دلجوی تو ساخت

□

هرگزم دل به گل و سنبل تر می‌نرود

□

نداری زین دو بیرون شو گه باش و سفر باری

□

عشرت‌گه تو دهان ضیغم

□

که گرگ را ز ازل پیشه مردم آزاریست

□

ز چشم مست تو هر گوشه‌ای و غوغائی

□

گو کارها یکباره شو این چشم هم بالا مکن

□

هر شب جلاجل کمر است از زر سخاش

□

نسیم گل چو دل اندر پی هوای تو بست

□

در تخته بند بسته بود چون کلید دان

□

نکردی آه پرخون جز که در چاه

□

ز آن شد بهار رنگین، زین شد سحاب اغیر

□

نه کفر و نه ایمانی درمانده ز جان من

□

ز روی لطف بر احوال ما ببخشاید

□

برو ای دو رو که هستی ز گل دور و دوروتر

□

چو عقل مختصران تخم کاهلی کارم

□

میان غمزه و ناز تو طرح جنگ شد

□

بی‌قرینی بی‌قرار افتاده‌ئی

□

ز عشق و هیچ نشنیدم جوابی

□

زان نیست که هستم از تو خرم

□

شدم نشانه بلاهای آسمانی را

□

مقرر گشت بر شب پرده‌داری

□

جان غم پرورد و آه سرد و روی زرد چیست

□

هر چه نقد عقل می‌یابم در آتش می‌برم

□

چراغ مصطفوی با شرار بولهبیست

□

قدش بر سرو رعنا ناز کرده

□

ور راه نمی‌دانی در پنجه ره دانی

□

زآینه‌ی چرخ رفت زنگ شه زنگ بار

□

گر دل پر خون من کشته‌ی صد پاره نیست

□

با خیالش وقت خود خوش کرده‌ام

□

عشاق را مفارقت یار می‌کشد

□

در دام تو صید خوارتر جان

□

کسی کوشد به جان و سر خریدار تو من بودم

□

کسی که بنده‌ی این شاه کامران باشد

□

ای آب روان کرده از مرمر و از خاره

□

به رستم رسته گشت از چاه بیژن

□

رخساره‌ای نماند، ز گرما گداختم

□

مدعی رفت و مرا کار به سامان آمد

□

قیمت آن گل رخسار ندانست دریغ

□

چند جوشم کز بروتم نگذرد صفرای من

□

که کس نبود که دستی از این دغا ببرد

□

ز جور وهم زمین گرد آسمان پیمای

□

گه او را سرنگون دارد گهی سازد بدو کاری

□

حزب الله از صف ملک و انس لشکرش

□

پیمانه‌ی زهر و انگبینیم

□

چون فلفلم مدام بر آتش نهاده‌ئی

□

رنجه شو بنگر که یار نازنین من کجاست

□

صحرای جان طلب که عفن شد هوای خاک

□

اما بلاست اینکه نصیحت‌پذیر نیست

□

رسوم مستی و سحر آزمائی

□

که برون رفته از این دور زمانیم همه

□

سخته به میزان از کیای صفاهان

□

با این دو فرقه راه نپیماید

□

محاسب خردش در نیاورد به شمار

□

ز دستت آنچه می‌آمد چنان کردی ، نکو کردی

□

شد چو جهنم به وصف دمه‌ی ارض از دخان

□

به لعب زهره چنگی و مریخ سلحشورش

□

سلطان حسنی فرمانروائی

□

هیچ رسد عجب مرا لقمه زفت فربهی

□

دیوانه‌ام که جز تو مه‌پیکری ندارم

□

روی خورشید پر ستاره کند

□

به شیرینی زبان چرب بگشاد

□

جان که صرف خدمت جانان نگردد زان چه حظ

□

گفت بود سه شراب داروی درد خمار

□

هم از آن شرحم خجل هم زان قرارم شرمسار

□

که در دیوانگی افسانه گشتم

□

بگشای لب نوشین ای یار خوش افسانه

□

تا تو به شب رنگ حسن تاخته‌ای در جهان

□

توسن خود را دوانده‌اند بمیدان

□

رغبت به نوشدارو و حاجت به قند نیست

□

به بازار آمدی خوش باده‌ی رندانه‌ای خوردی

□

چون بوی عطر عید برآمد ز مجمرش

□

که کار خیر بی روی و ریا کرد

□

گاه آهش سوی گردون میکشید

□

بر آن بالا ببین آنچ شنیدی

□

که طوفان جوش درد اوست جودی گرد دامانش

□

هست بر رسته‌ی تو بر بسته

□

بس که خاطرها پریشان کرده بود

□

به ما مخند که این رسم بد نه بدعت ماست

□

وز حق نه آدم است و نه عیسی خطابشان

□

ولی هنوز بود در کمان که بر جگر آید

□

هر ساز که بنوازند ما با همه در سازیم

□

وقت نبات ریز من وعده و امتحان دهی

□

بیمار دو لب تو در زهر خنده شکر

□

تا ببینی چه تماشائی هست

□

که بر خوردار بادا از جوانی

□

چون توان گفتن که طفلی با من اینها می‌کند

□

هر دو قرص گرم و سرد آسمان آورده‌ام

□

غمخوار خویش باش غم روزگار چیست

□

تن داده به عجز و ناتوانی

□

تا سوی دریا نروی گوهر و مرجان نبری

□

امروز چو کیمیات جویم

□

ترک فنا کنند و بقا را صلا زنند

□

باشد آن بی شک دلیل فتح باب

□

از هوس تو ای شکر همچو مگس برانمی

□

تا به خدائی شود عیسی تو متهم

□

کم زنی از خویشتن لاف منی

□

این خود حکایتیست که در ممکنات نیست

□

من در هوا معلق و آن ریسمان گسسته

□

چون تیر و قلم نحیف و عریان

□

که تو گوئی که قفس را در نیست

□

شمع کافوری ز رخ بر کرده‌ئی

□

بس جان که ز سر گیرد قانون شکرخایی

□

من هست نیست گشتم چون سایه در جمالش

□

خداش خیر دهاد آن که این عمارت کرد

□

با ما همیشه او را جز ماجرا نباشد

□

که چشم جان را گشته است این چرا پرده

□

راست برابر بداشت کفه‌ی لیل و نهار

□

بدین سان بی سر و سامان بمانده

□

«سل السهران عن طول اللیالی»

□

چو کردندت کنون بیدار برجه

□

کاتش کافتد در آب بشنوی افغان او

□

پیشکاران نیکنام و صف‌نشینان نیکخواه

□

یا خطی در شکرستان بر نبات آورده‌ئی

□

کی دیده است ای مسلمانان مه گردون در این پستی

□

کز گرمی خونابش آتش چکد از مژگان

□

نه گرفتم مزد، نه گفتند بس

□

به سوی عرصه‌ی خاور کشید شاد روان

□

بشنو سخن شکسته بسته

□

حضرتی کز پرده پیدا دیده‌ام

□

آخر سال کن که گدا را چه حاجت است

□

کز زبان او به هر گوشی صلائی میرسد

□

بگردی ای مه تابان نخسبی

□

هم عید و هم هلال بدیدم بر اخترش

□

چون دل آتش خفقان می‌کند

□

خاطر خسته‌ی عشاق مشوش میکرد

□

درنیامیزد کسی ناکوفته با کوفته

□

قول سبک روح راست رطل گران پشت خم

□

دگر ز همدمی حوریان عذاب کشند

□

شبگیر کرده‌اند به ایشان نمیرسیم

□

چرایی زلت ما را تو در انگشت پیچیده

□

غم بدرقه هم عنان ببینم

□

در فکرت افسون شیخ و شابست

□

بوستان در مشگ و عنبر میگرفت

□

راه گفتن بسته شد مانده‌ست آه

□

در چاه شر شروان ظلمات ظلم بیمر

□

از فیض جام و قصه جمشید کامگار

□

نشناس اینکه به از میکده جائی باشد

□

هم کفر و هم ایمان شوی هم شیر و هم آهو شوی

□

مست می‌گفتمت، زهی هشیار

□

آنگه سخن از کنار درگیرم

□

حدیث آنچنان دیوانه گفتن

□

تو روی ترش با من ای خواجه چرا داری

□

هم با قدم، سوار برون ران به هفت خوان

□

ز برق طلعتش آن خطه هم محل خطر شد

□

در خوی خجلت از تب او در قدح شراب

□

ساغر باده طرب بر سر غم شکستیی

□

چون تو در این مجلسی با همه دم ساختن

□

گسست رشته‌ی امیدی و رگی بدرید

□

چه التفات به جام جهان نما دارد

□

باز دل پژمرده را صد بال و صد پر ساختی

□

کاندر سموم کرد اثر مشک اذفرش

□

که مست جام غروریم و نام هشیاریست

□

رکن اسلام ز نام تو به اعلی برسد

□

تن مرده و جان پران در روضه رضوانی

□

در خوی خونین شده دریا و کان

□

چو دانم که دین‌دار می‌برنتابد

□

ز بید مروحه وز سرو سایبان دارد

□

کو عزم سفر دارد از بیم تقاضایی

□

نایب عیسی است ماه، رنگرز شاخ سار

□

آخر کجا می‌خوانیم گفتا برون از جان و جا

□

که کهنه خرقه‌ی سالوسم از نماز برفت

□

وانگهانی صوفیان را الصلا آموخته

□

او جگر اجری من فرمود و بس

□

چه رسم و رهی بهتر از کاردانی

□

گیسوی او کمندی بالای او بلائی

□

آن جام کیقبادی تو داده ما بخورده

□

سر صحبت خویشتن هم ندارم

□

به آب دیده و خون جگر طهارت کرد

□

که آفتاب توانست و مشتری احسان

□

دگر خورشید بر افلاک هستی شاد و خندانی

□

عشق به انگشت پای می‌کند آن را شمار

□

کو را بود ز در حقیقت خزینه‌ای

□

در وی به هیچ نوع سرایت نمیکند

□

گل از جمال رخ توست جامه بدریده

□

بکران چرخ دست بریده برابرش

□

مر زنی را کرد آن زن ترجمان

□

بدچرخ از جنابش باز گردان

□

چرا ای چشم بخت من تو با من کژ چو ابرویی

□

شارح رمزهای پنهانی

□

ببرگ و شاخه‌ی من، ذره‌ی غباری نیست

□

تا ز طرف بوستان بوی بهار آورده‌ئی

□

ز بوی وصل جانی جان سپاری

□

چون لعبتان دیده به زادن درآورم

□

فریب چشم تو صد فتنه در جهان انداخت

□

چو افیون خوردگان دیوانه گشتم

□

ای شب دوش من بیا راست بگو چه دیده‌ای

□

کز انده به، انده زدایی نبینم

□

چشم او صد صید را در یک زمان می‌افکند

□

دود سودای توام قصد سویدا میکرد

□

پوشیده‌تر از پریان ماییم به ستاری

□

زین پل آبگون آتش بار

□

او بدی بینای من من کور خویش

□

باد خاصیت انفاس مسیحا دارد

□

که آن شب بردیم بیخود بدان مه روم بسپردی

□

پر نیازان را تمنا برنتابد بیش از این

□

مرد و از رنج تهیدستی رست

□

به طنز کفت که بی هیچ شک ز حد بگذشت

□

تو سرتاسر همه ایثار گشتی

□

از آتش غم امان مبینام

□

دیگر به جلوه آمد و آغاز ناز کرد

□

منت حق که ما نه بزازیم

□

توشان صد چشم بخت شاه بین ده

□

طبع را بی‌چار میخ غم نخواهی یافتن

□

با خویشتنم یکدم همدم نکنی دانم

□

شام بر مهتاب هرگز دیده‌ئی

□

یک یک به سوی قشلق از غارت بیگانه

□

گر زین سپس چو سگ دوم اندر قفای نان

□

گفتا سر تو نردبان سر را درآور زیر پا

□

مرا ز هستی خود نیک در گمان انداخت

□

از آن نوری که آن باشد جمال و فر سلطانی

□

وارهان زین چار میخ هفت زندان وارهان

□

که تا از کاه میشد گندمش پاک

□

خاکروب ساحت بستانسرائی بوده‌ئی

□

و آنک حقیقتی بود هزل و مجاز می‌کنی

□

چندین صدف گشادم، هم گوهری ندارم

□

کنون که ماه تمامی نظر دریغ مدار

□

چو طالع نباشد هنر هیچ نیست

□

همی‌پایند یاران را به دعوتشان بکن یاری

□

کرد علم‌های روز پرچم شب را نهان

□

احوال سراپرده‌ی اسرار ندانند

□

حدیث ما به هر جائی سمر شد

□

که خر کند به علف زار و ماده خر ناله

□

بابت رخش تو نیست آخور آخر زمان

□

راه معشوق نهان بر داشتند

□

تا خیالش چون گذر بر راه دریا کرده بود

□

سرم را مست کرد آن شاه روزه

□

روی تو سلطان ممالک ستان

□

مفروش خیره، کاین گهر پاک بی بهاست

□

غمی کان سنگ خارا برنتابد

□

اگر پرش ببخشیدی بر او دلبر ببخشودی

□

ده چو تو را نیست باد در کف دهقان او

□

آدم آورد در این دیر خراب آبادم

□

که باد از تخت و تاجش چشم بد دور

□

به طاس چرخ چو آن شه درافکند مهره

□

کاندک بقاست آن همه چون سبزه‌ی جوان

□

به شیشه توبه‌ی سنگین شکستم

□

دهان ز شرم فرو بسته‌ای همانا نیست

□

که آتش با خلیل ما کند رسم گلستانی

□

سخن سرای شود چون درخت در وقواق

□

کای مجیب هر دعا وی مستجار

□

گر وصل تو دریابم یک لحظه به پنهانی

□

و آن گاه اندک اندک باز آن طرف ببرده

□

بر فلک از ماه نو شدزه سیمین علم

□

ز آئینه‌ی دل ار نزدائی زنگ

□

خرامان رو به نزدیکان خود کرد

□

بس فتنه و آشوبی افکنده ز زیبایی

□

صد باربد از هزار دستان

□

که چه آسان بشد و کار مرا مشکل کرد

□

سرا در کوی صاحب دولتان گیر

□

شکار است او و می‌جوید شکاری

□

بر نمک و تره بین دل‌ها مهمان او

□

پر برآرند و شاه‌باز آیند

□

فکر از برای خرج کنم یا برای قرض

□

قامت ما چو چنگ شد سینه ما چغانه‌ای

□

من بر پلاس ماتم هجر از پرند او

□

که غنای تو به مصر آید پدید

□

ما قناعت کرده‌ایم و بر کنار آسوده‌ایم

□

چون بود که طوفان شد ز استیزه که با مه

□

شب روان در راه منزل منزل آسان آمده

□

فکرتشان یکسره آز و هواست

□

سرش پیوسته سودای تو دارد

□

بی‌صورت و بی‌پیکر وز هر چه مصور به

□

پیش تو انگشت زنان کالامان

□

مرا دگر ز کرم با ره صواب انداز

□

ور هیچمان نباشد بگذار تا نباشد

□

چون دید در آن درگه شکر و شکرافزایی

□

پیوند کرده طوبی با شاخ‌های عرعر

□

زانکه جهان شد چو ارم ای غلام

□

مشکل سعادتیست که باور نمی‌شود

□

یک جان چه محل دارد در خدمت جانانه

□

دم آن، مجمر سوزان به خراسان یابم

□

آنچنان که تشنه آرامد به آب

□

گر ندیمی یا نگاری آمدی

□

وز معانی ساقیان همچو جان برخاسته

□

هست به بازار غیب آینه گردان او

□

ولیک، گوش ترا طاقت شنیدن نیست

□

کی بود گنجی چو ما در کنج هر ویرانه‌ئی

□

براق عشق رامت شد ز مرگ خر چه غم داری

□

زلف تو گرفت رنگ ماتم

□

راح روح که و پیمان ده پیمانه کیست

□

گر این حاجت روا بودی چه بودی

□

که من مرد غریبم در نظاره

□

کیست ز مرغان که نیست دام تو را هم قرین؟

□

در عشق تو زندگی به جان بود

□

بگشاد شاهبال سعادت بر این دیار

□

گر تو مرا به عاطفت در بر خود فشاریی

□

هویی گوزن‌وار به صحرا برآورم

□

در سخن هم هر سه را حجت یکی

□

گاه چون غنچه‌ی دلتنگ گریبان بدرم

□

گاهی ز لب لعلش گاهی ز می ناری

□

کو در عمود سیمین دارد ترازوی زر

□

چه کردم که آزار من خواستی

□

که وصل بی‌طلب و انتظار ممکن نیست

□

بی‌نشان بین با نشان آمیخته

□

تشنه بجز من که دید آب‌خورش آتشین

□

نیکی به جای یاران فرصت شمار یارا

□

ولایت از سپه زنگبار بگشایند

□

وز آتش و دود ما برخاسته ایوانی

□

در گردن دل است کمند معنبرش

□

بسی در جستجویش ره بریدیم

□

همچو مرغابی سلیمانی پر اندر پر زده

□

از بهر عذر گازر غمخوار آمده

□

هم سر و هم تاج را نعل قدم داشتن

□

این همه معنیست پس صورت ز چیست

□

فتنه‌ی آخر زمان خاست چو برخاستی

□

ندیده چاره و ناچار رفتی

□

صد بهار و خزان نمی‌یابم

□

مانند بال خویش، مرا نیز بال و چنگ

□

ملک از آن تست ویرانی مکن

□

عذری به جرم آموختی نیکی خجل شد از بدی

□

می‌کند لعبتان دیده نثار

□

نثار خاک ره آن نگار خواهم کرد

□

که مسکن لعل شیرین تو دارد

□

سوی فلک حمله کنی زهره و مه را ببری

□

نخواهم کله وز قبا می‌گریزم

□

می‌رود کو پیاده می‌آید

□

آن کن که رای تست مرا اختیار نیست

□

چنگ ز چنگ هجر تو کرد حزین شکایتی

□

خراج از عقل کمتر برنتابد

□

بهر چه دادت خدا از بهر صید

□

گشته رسوای جهان با دو سه شیدای گرد

□

نی سیر درآکنده اندر دل گوزینه

□

گر همه اشکی به دست آید تو را، آن هم فرست

□

دریدند دیوانه را جامه در بر

□

دم عیسی است در نسیم بهار

□

انبیا و اولیا را دیدگان بگریسته

□

وز جفا روی چاه می‌پوشد

□

به فسوسی که کند خصم رها نتوان کرد

□

ز هوش و خواب و خور بیگانه گشتم

□

رخت من و نقد من بردار و به یغما ده

□

پیش از کبوتر آمدن از در درآیمت

□

خود را صد ره بیازمودم

□

جفای دوست را خواهان ترستم

□

من مستک و لب مستک و آن بوسه قواده

□

آه که خوی بدت در خور روی تو نیست

□

قیمت صندوق خود پیدا بود

□

عالی جناب تو ملکانراست بوسه جای

□

مثال نخل خرما این عروسی

□

شوم از خون جگر پرده به پیشش بتنم

□

تمام دیدن و از خویش هیچ نادیدن

□

گهی معاشر و گه رند و گاه شاهدباز

□

و آن میوه نورش را بر کف به نهان نی

□

مرد نبرد چو تو سوار ندارد

□

ولی ز شرم تو در غنچه کرد پنهانش

□

کافاق زنده کرده‌ی فیض بیان ماست

□

بنه بر دست آن شیشه به قانون پری خوانی

□

این گریه‌ی ناساز بین آن خنده‌ی موزون نگر

□

من به سر یا من به پا خواهم رسید

□

از او ببریده‌ام امید یکبار

□

آن خار فرورفته در هر جگر و گرده

□

من خاک عشقم آتش پنهان چرا ندارم

□

پس به جد می‌جست دزدان را عسس

□

آفتاب از شرم پنهان میشود

□

تا او نشود با من همخانه و همخوابه

□

من تا به سحر عجب کشیدم

□

صبحدم فاش شد این راز ز رفتاری چند

□

نشاط با دل محزون عاشقان آورد

□

اندر میدان فی ستر الله

□

من ز خون دل کنم پر جام خویش

□

که در چمن همه گلبانگ عاشقانه توست

□

همی مشتاق بار دیگرستم

□

تا عالم خاکی را از عشق برآرایی

□

در کار او چون شد دلم چون کار کرد افسون او

□

زان چنین دایم زبان در بسته‌ام

□

خسرو گیتی ستان جمشید افریدون شعار

□

دست برم به جعد تو باز ز من کران کنی

□

ز لعل در بر هر سنگ دامنی است مرا

□

که اندر آن صرصر امان آل بود

□

بی وصمت تزلزل و عیب و زوال نیست

□

دربان شدی جان شهان گر عشق را بودی دری

□

زمانه از همه خونریزها پشیمان است

□

وندران فرخنده گلشن باغبانی داشتن

□

نثار پای نسرین میکند باز

□

گلزار جفا گردد چون تخم جفا کاری

□

از پنجه‌ی زمانه مسلم پدید نیست

□

گر چه در شیوه گری هر مژه‌اش قتالیست

□

آب حیاتی کز و مست شود هوشیار

□

در گلشنی پر یاسمین بر چشمه‌ای فواره‌ای

□

صد دلشده بیش دید آنجا

□

شود چون شیر بیشه شیر دیوار

□

رسوم هستی و سحر آزمائی

□

بیاموزید ای خوبان رخ افروزی و مه رویی

□

نی از توام سلام و نه از دل خبر رسید

□

وز خموشی اختناقست و سقم

□

زمانه نافه گشا شد سپهر غالیه سا

□

لعبتان را مردمان پنداشته

□

جغدی است کز آشیان ما جست

□

از دستبرد حادثه‌ای، بسته شد دری

□

تا نکنی نغمه‌ی داود یاد

□

اگر تو آستین زان سان برافشانی که هر باری

□

ز تار وی‌ام بر زبان بند نه!

□

که با ما نرگس او سرگران کرد

□

زهی ز جمله‌ی شاهان و خسروان ممتاز

□

عجب همراه شیر راه دانی

□

بر شط کون و فرضه‌ی عالم نیامده است

□

فتنه‌ی جمله‌ی جهانی تو

□

شکایت ز بی کار و باری مکن

□

آنک ز گنج زر او من نرسیدم به جوی

□

که هستیم با یکدگر خواجه‌تاش

□

جست قاضی مهربی تا در خزد

□

به سوی آن صنم پیغام کردم

□

از دست چنین رندی سغراق رضا خورده

□

دل از آن بر گسسته‌ام که گذارم وفای تو

□

تمام، این شمع هستی را طفیلیم

□

چو نای و نی چه دهی عمر خویشتن بر باد

□

هر رنج تو را گوید کی دفع بلا چونی

□

مه به مه پیک خیالش برسد

□

که کیمیای سعادت رفیق بود رفیق

□

روی زمین به بازوی بخت جوان گرفت

□

به کوری جمله کوران خانه خانه

□

هر دو در پای دلبر اندازیم

□

بده جان و حق همسایه بگذار

□

بر آن بیچارگی میسوزدم دل

□

چو قول عهد جانبازان چرا محکم نمی‌گردی

□

زآنکه در روی زمین چیزی به دندانت نبود

□

دید کم از ترکشش یک چوبه تیر

□

نه مقیمان کنج محرابیم

□

صد هزاران شمع دل اندر لگن پا کوفته

□

مانا که مریمی دگر اندر دهان اوست

□

حجاب دل مکن روی و ریا را

□

رحمت نکرد بر دل مسکین ما هنوز

□

که اطلس‌هاست اندر برگ توتی

□

از سر این کار نتواند درگذشت

□

رهنمونیم به پای علم داد نکرد

□

هم بیخبر بیامد و هم بی‌خبر برفت

□

وز دلق دو صدپاره آدم شده عاری

□

عمری شد و زین وعده، کمتر نکنی دانم

□

که جهان خواه باش و خواه مباش

□

صباش دامن گلگون غلاله بردارد

□

از عربده مستانه بدان شیوه که دانی

□

بر او گشت ایام دوری دراز

□

او برد زین هر سه کو کاهل‌ترست

□

با خنده گریان زیستن یا سوختن یا ساختن

□

یعنی که از این خدمت آزادم و آزاده

□

از سبزه‌ی جان مرا چراگه کن

□

ز هر بادی، پریدی چون پر کاه

□

هوای خرم او جان‌فزا چو بوی نسیم

□

شما یاران دلدارید گرییدش ز دلداری

□

صبر همه مستوران، رسوای تو اولی‌تر

□

حقا که چنین است و در این روی و ریا نیست

□

بدر گریزد و تن در شرابخانه دهد

□

که تو در شیشه و افسون نگنجی

□

چرخ تسکین آن دهد؟ ندهد

□

قلندروار بیرون شو به بازار

□

خداشناس که با خلقش آشنائی نیست

□

که چونی در فراقم دردمندی

□

بر او حلقه زد مار انگشت تو

□

در شکار عشق و خشتی می‌زند

□

به از این قبله‌ام خوشتر از این کوئی نیست

□

نباشد ز آتشش یک دم امانی

□

دل ز محنت‌ها نیاساید ز من

□

کاین جامه جامه‌ایست که خلقان نمی‌شود

□

خلاف عهد و پیمان چون توان کرد

□

که تا با خوی زشتت همنشینی

□

لحن آن ماه بریشم زن کجاست؟

□

کز تیر آه گوشه نشینان حذر نکرد

□

عمری که خوش نمیگذرد در حساب نیست

□

میان حلقه مستان فرستی

□

مرا فریب مده رنگ و بوی باده بیار

□

کان راست بود ترک کج پرده ساز تو

□

گرفته جام می خوشگوار میید

□

ز عالم فارغ اندر بی‌نیازی

□

به تخصیص وقتی که موزون بود

□

کت کند زینجا و باشد رهبرت

□

در جان زار بلبل فریادخوان فکند

□

ورای هر دو جانی زنده باشی

□

زان سیه جامه‌ام چو میغ از تو

□

فرصت گذشته بود و مداوا ثمر نداشت

□

از راه بگرد و رو بپوشان

□

صداع کشتی و ملاح تا کی

□

کاشنائی همنشین جستیم نیست

□

چون سخت بود در دل سنگش اثر نکرد

□

گردون هزار فتح و ظفر فتح باب کرد

□

خوش خواب که می‌بینم در حالت بیداری

□

که در دل تو ازین غم اثر نمی‌گردد

□

در همه کاینات غم برسید

□

وز آن دیار پیامی بدین دیار آرد

□

بشکن بت خاکی را تا روی بتان بینی

□

پاسبان خفته دید و در بشکست

□

او بگرداند ز تو در حال رو

□

ز راه رفتن او دل بشد ز راه مرا

□

چه گنجد پیش صدیقان نفاقی کارفرمایی

□

نهنگ عشق توام در میانه باز آورد

□

تو زاسایش بری گشتی، من از خواب

□

صورت اجرام علوی را هیولا کرده‌اند

□

چشم بیار در رخم بنگر پیش روشنی

□

این پل آب رنگ را کی شکنم، دریغ من

□

ز ابرو و غمزه او تیر و کمانی به من آر

□

که پیش زنده دلان عقل در شماری نیست

□

اجری ده توتیاست دیده

□

به نام ایزد دل و یارم چنان آمد که من خواهم

□

سر مویی ز دریا می ندانم

□

که از عطای ویم کار و بار بگشاید

□

هم سر به جوش آمده هم پا بسوخته

□

دلیل رهزن من مست خواب و راه خطیر

□

در عوض قربان کند بهر فتی

□

تا کی بسوزد این نفس آتشین مرا

□

به مهمانخانه‌ات زیرا که جانی

□

حادی به حداگری فسون خواند

□

جامه‌ی مادر من در بر کرد

□

خونین دلم ز طالع ناسازگار خویش

□

از شومی تو جهات نسیه

□

وی قد خوبان خم شده پیش قد چالاک تو

□

عبیرآمیز می‌آید شمالش

□

خیال بنگ و نشاط شراب خوش باشد

□

گفتم که برو طفلی خمار چه می‌جویی

□

بر بازوی حور عین نویسد

□

هر عضو من معاینه کوهی گران کشید

□

و گرنه من که و مستی و عاشقی ز کجا

□

تا در اسرار جهان تو صد جهان پرداخته

□

کار زمانه را سر و پایی نیافتم

□

وز کجا افشاند بر من سیم و سود

□

حکیمی به هریک دوائی بده

□

در زمین و آسمان از سلسله

□

که بوی یوسف من داری ای باد

□

که سخت خام فریبست روزگار و تو خام

□

گر هیچمان نباشد از هیچ غم نباشد

□

روی زمین گرفته‌ای داد زمانه داده‌ای

□

چون از افق برآید آفاق جان بگیرد

□

گذاری آر و بازم پرس تا خاک رهت گردم

□

سپاه زنگبار اقلیم بگذاشت

□

تا به جفا هم نکنی در جز بنده نظری

□

تا زلف تو مشک‌سای دارد

□

پس ز راه دیده بر صحرا فکن

□

غمی از بادیه و خار مغیلانم نیست

□

عشق معشوقم ز حد عشق من افزون شده

□

طیاره ز حله راند بیرون

□

مطلب تویی طالب تویی هم منتها هم مبتدا

□

بگیر دامنی کوهی و لاله‌زاری خوش

□

این طرفه که از یک گل در هر قدمی خاری

□

دو پیمانه‌ی عمر پیمایی‌اند

□

پی کیخسرو و دارا و سکندر گردد

□

جاسوس‌وار باز سری در میان کند

□

تا عرش برآوردی فی لطف امان الله

□

شادی بفروشی تو و من غم نفروشم

□

طالع بی‌شفقت بین که در این کار چه کرد

□

منور چون دل پرهیزکاران

□

مرده ز تو حال آرد چون شعبده بنمایی

□

همه عبده نویسد سگ پاسبان ما را

□

رویی از هر سوم نمی‌باید

□

به بقای خود و بر غفلت ما می‌خندد

□

معشوق بر عاشق با وی نی و بی‌وی نی

□

هندوی دیده تیغ را بهر تو آب می‌دهد

□

ماهت نخوانم ای فزون از ماه‌ها و سال‌ها

□

لوانت لاوه نج من ذبل و کان بست ؟

□

خرقه آب و گل گرو کرده

□

خصم مذهب‌گری توانم شد

□

نه سر این، بر تن تو درد سر است

□

محیط مرکز دولت سپهر جاه و جلال

□

دست کرم بر دل پابست نه

□

گفت منم میهمان گرچه نکردی طلب

□

نصیحت همه عالم به گوش من بادست

□

مداوای به غم پیوستگانی

□

چشم را گوی که چندین طرف خواب بپوش

□

یارب چو شود تازه به طغرا چه ستاند

□

تا حشر بمانده سرگرانان

□

زبان گشاده به تسبیح ربنا الا علی

□

در چار سوی روی او بازار جان از هر طرف

□

تسکین‌ده درد بیقراران

□

زان سوی او چندان کشش چندان چشش چندان عطا

□

با اشگ چشم ما را کاریست اوفتاده

□

وقتست جانا وعده وفا کن

□

سرکشی تو مرا از تو بری می‌کند

□

کشیدن رنج و کردن بردباری

□

ای صد هزار رحمت حق بر نهاد عید

□

رنگ شفق زو شده شنگرف زای

□

آمدی ناخوانده بی‌فرمان مشو

□

طایر سدره اگر در طلبت طایر نیست

□

لاف قارونی و دعوی خدائی تا چند

□

چه ناشنیده کند کس شنیده‌ی خود را

□

هم ز لعل شکرفشان بخشد

□

تا کنم جان خویش بر تو نثار

□

برآوردم چو خاطر کرد یاری

□

اینجا بتوان مرد و از اینجا نتوان رفت

□

که شرارش بر آسمان افتاد

□

آتش زدی در عود ما نظاره کن در دود ما

□

تو خداوندگار ما باشی

□

همره اوساکن و او در سفر

□

گر صفاهان به گل‌شکر گردد

□

گربه را با چوبدستی خست و کشت

□

مور را ملک سلیمان گو مباش

□

چو طفلان سوره‌ی نون والقلم خوانان به مکتبها

□

به ترنج بر و سیل دقنت

□

چشم دارم که سلامی برسانی ز منش

□

که در حوالی آن بوریا ریائی هست

□

سوخته‌ی داغ من خام کار

□

دیری است تا ز گوهر آدم نیافت کس

□

درد را از دوا نمی‌دانم

□

باستادی ز هر چشمی نهان رفت

□

تا ز لعل تو یکی جرعه کشید ای ساقی

□

بازگردان که یار همدم نیست

□

بر کاروان دل زده یک دم امان ده یا فتی

□

ندیدیم جز از او شیرین زبانی

□

بیرون کنم دیده زسر ،آسان کنم دشوار تو

□

لعل تو جان را هزار کار برآورد

□

تا بکی سرگشته باشی روز و شب

□

پای جانم ز بند محکم قرض

□

آه گر زو خبری سوی خراسان نرود

□

مگر رنگ بخت داشت بر او زنگ از آن نشست

□

چنان بردند صبر از دل که ترکان خوان یغما را

□

خیال آن سهی سروم به بالین

□

سامانم از که خیزد درمانم از که باشد

□

وین طرفه‌تر، که تیر تو خود تر نمی‌شود

□

سرو سیمین آن گل بی خارم اینک می‌رسد

□

به روی دوستان در بر گشادن

□

همه داری و بدان چشم بدانت مرساد

□

بدان نکته‌هایی که گفت این حکیم!

□

بیخود شوی آنگه کنی آهنگ ما آهنگ ما

□

نه بر فردوس و رضوان میبرم رشگ

□

می ز لب شاه رسیده به کام

□

روی خون آلوده پر چین آورم

□

نصیب من آمد ایاب و ذهابی

□

ترسم به گفتگو کشد این ماجرای ما

□

درد تو تنها زان من درمان تو زان همه‌ای

□

حقا که مرا بدو گمانی است

□

راه مستانه زد و چاره مخموری کرد

□

که این ویرانه یغما بر نتابد

□

جان گریبان پاره کرد وخویش را برباد داد

□

سوخته دامن شده است لعل قبای آمده است

□

ساخته‌ام ز خون دل، چره خضاب ای پسر

□

در چمنها راه بر خورشید خاور بسته‌اند

□

سیر نشد، چون شود از عمرسیر؟!

□

ز سوز سینه چو آتشکده است محرابم

□

صبر کن کالصبر مفتاح الفرج

□

قطره‌ی اشگ از آنست چو دردانه مرا

□

شام پر مهتاب هرگز دیده‌ای ؟

□

دوست به آخر مرا همچو گل از دست داد

□

تن بیاد روی جانان اندر آذر داشتن

□

رای رزین و خاطر مشگل‌گشای تو

□

با این همه درد دل جانان خودت خوانم

□

گر دیده نه‌ای هرگز کاتش گهر افشاند

□

خاکروب در میخانه کنم مژگان را

□

ز سر سودای ما بگذار و بگذر

□

بازور سیمم شماری نیست گو هرگز مباش

□

که بدکنی بجای خود که اندر اوست جای تو

□

بر چون سیمش از رویم زر آورد

□

تا نگویند که ما مردم کوته نظریم

□

صید توزنده نیست مکن رنجه شست را

□

از تاب حرارت تموزی،

□

عالم اگر برهم رود عشق تو را بادا بقا

□

زآن آتشی که در من شیدا گرفته بود

□

به پرخاش با لشکری جنگجوی

□

درد فراق ناگذران تو می‌خورم

□

چو دیدی که بخت تو بیدار نیست

□

خرده و خرقه در میان غنچه‌ی تنگ حوصله

□

باز چه رسم تبه آورده‌ای؟

□

حج کرده عمره بر اثر آن برآورم

□

کو به تایید نظر حل معما می‌کرد

□

سر بر فراخت پرچم گیسو سیاه تو

□

آن مست را بحل نکنم من کباب خویش

□

سجود بت‌پرستان تازه گردان

□

پس بی‌محابا آمده بر بیش و بر کم تافته

□

راه خرابات پرس گر طلبی جای ما

□

چو یک محرم ندارم با که گویم

□

نیندیشم که چون خاصان قبول رای او دارم

□

راقعه‌ی من عبرت عشاق شد

□

گردش هفت کوکب سیار

□

ماه تمام در شب تار که بوده‌ای ؟

□

وز آن گوهر آویزه‌ی گوش کن

□

غم سنگینی این بار نداشت

□

به صد نیرنگ و دستانت بسوزد

□

کاین شسته و آن ستاده باید

□

چون صبح دید سر به مناجات برگشاد

□

عرصه شطرنج رندان را مجال شاه نیست

□

از آستانه‌ی تو تا آسمانه‌ی دل

□

زانکه خون چون منی نه لایق آن گردن است

□

خردنامه‌های حکیمان نوشت

□

که جان یک لحظه بی‌جانان ندارد

□

به صد نیرنگ و دستانت بسوزد

□

ابر درین واقعه با من گریان یکی است

□

سایه بر در ماند چون من در شبستان آمدم

□

تا وجودش بود می‌افشاند جود

□

ز شاه روم هزیمت گرفت لشگر شام

□

بدانست کو جست خواهد گزید

□

کز دلارام چنان نشکیبد

□

بهر رخی که درین منظر است زیب و فریست

□

ز جام نیستی سر مستیی کن

□

تاازین عقل حیله گر برهم

□

زانو بنفشه رنگ‌تر از لب هزار بار

□

بر رخ او نظر از آینه پاک انداز

□

مرا که عمر چنین در ملال میگذرد

□

که به هنگام سحرگاه دعا خوش باشد

□

ز رندان لشکر شکن درنماند

□

هرگه که شوم به صد زبان لال

□

مسیر قبه‌ی چترش سپهر را دمساز

□

از شعب آورد زمین را ستوه

□

اینک برای دادن جان ایستاده‌ایم

□

کاسه‌ها محسوس و افیون ناپدید

□

بهر چمن که رسی جلوه میکند شمشاد

□

یک خرما را هزار هسته

□

گوئی چه حالش افتاد یارب دگر کجا شد

□

گاهی ز آب سرد و گه از میوه‌ی تری

□

به درد عشق مرا نیز مبتلی کرده

□

غبار کیست این یارب که در جان حزین آمد

□

از تر و از خشک مرغزار بپرداخت

□

دوش بر من ز سر مهر چو پروانه بسوخت

□

چو صبح را تتق از ساده پرنیان کردند

□

بکارهای قضا و قدر چکار مرا ؟

□

شهربندی شد فلک در کوی تو

□

سر به سر بر روی او رطل گران برداشتند

□

بر یمین و یسار خواهد بود

□

وزان نظاره جانها را طرب داد

□

به خراج هر دو عالم، گهری فرست ما را

□

گه شیرخواره می‌بری گه می‌کشانی دایه را

□

چراغ ماه ز قندیل مهر تابان کرد

□

که خس بلند شد از باد لیک باز افتاد

□

ای مرد لطف چه که وفا هم شد

□

بنگر که بدست که‌اش عنانست

□

صحن صحرا سیمگون میکرد و زرین کوهسار

□

هر چه خواهم که کنم هیچ مگویید مرا

□

آن را که آشنا شد از خانمان برآرد

□

که خدمتش چو نسیم سحر توانی کرد

□

جهدی که میکنیم بجائی نمیرسد

□

ز دست چون بتوان داد روی نیکو را

□

که تو هم عاجزی اندر کمالت

□

صبحدم باده‌ی صبوح بنوش

□

الی الاقداح من کف القیان

□

چه خفته‌ای که رسید آفتاب در سایه

□

خوش رنگرزی زین پس عیسی هنرت خوانم

□

آن عاشق نانباره را کنجی بخسبان ساقیا

□

نشان بخت بلند و امید فتح‌الباب

□

گر توانی از فرامش گشتگان یادی بکن

□

که از خشک و ترش بویی نمانده است

□

صبح کافور فشان آید و شب مشکین

□

دگر عزیمت صحرا و کوهسار کند

□

بلک زنه خوانچه صلا بر گذشت

□

گر نظر گزند او سوی جمال تو رسد

□

که باد صبح نسیم گره گشا آورد

□

همه واحسرتاه می‌بینم

□

جان من از تو چه پنهان آشکارا دشمنی است

□

کز آتش تیز پر نیندیشم

□

چند گویی توبه‌ای دارم نصوح

□

که از روبه نیاید شیر گیری

□

آن داغ که دامانت ز خون دل ما داشت

□

بر ناصیه داغ فاسقی باید

□

آخر چه گستاخی است این والله خطا والله خطا

□

کی به فریاد رسد ناله‌ی شبگیر مرا

□

صد خضر و مسیحا را قصاب توان کردن

□

گر به وفا ذم کنیش کارگر آید

□

که فردا بیائی و ما را ببوئی

□

گر این حاجت روا بودی چه بودی

□

زانکه مرا بی تو دل از جان گرفت

□

پس همچو شمع از مژه خوناب زرد خاست

□

که روز واقعه پا وامگیرم از سر خاک

□

ناله‌ی زار و رخ زرد گواه آوردیم

□

که هیچ در دل آن یار بی‌وفا نگذشت

□

کو برم جام زر ایمه که نه نرگسدانم

□

گر من آهی ز جایگاه کنم

□

مدعی را محرم اسرار نتوانست کرد

□

کان مست شبانه‌ی من آنجاست

□

جان داد و نکرد هیچ دردش

□

که داد ده ما را ز غم کو گشت در ظلم اژدها

□

لاجرم در ملک معنی پادشائی یافتیم

□

برد چنان دل که گوشواره ندانست

□

راست بالای سر استاده است باز

□

بر هر گل و میوه سود منقار

□

می‌کند حلقه‌ی زلف تو پریشان ما را

□

باج ایران بستد و برتخت تورانی نشست

□

خداداد پیرانه‌سر یک پسر

□

نقطه دوده که در حلقه جیم افتادست

□

حدیث گل بر روی تو : عبده و فداه

□

از پدر من به من ، از من به تو!

□

وصل تو به دست آرم گر دسترسی باشد

□

چون یافت ره زلف تو یک حلقه نشان کرد

□

روزم همه شب است و صباحم همه مسا

□

که آن هر دو غماز را می‌شناسم

□

اکنون همه میل من به جوزاست

□

پیراهن یوسف بود یا خود روان مصطفی

□

به هیچ وجه مهیا نمی‌تواند کرد

□

لذت از عشق همین درد سری بود مرا

□

چه بی‌غم چه با غم بخواهیم رفت

□

ای عجب! آن سنگها را هم ز من دزدیده‌اند

□

ز دام طبیعت رهائی طلب

□

گویا که در درونه‌ی من تیر می‌رود

□

منت پذیرم ارچه مرا دل‌پذیر نیست

□

که من این خانه به سودای تو ویران کردم

□

به صنعت لعل در زر می‌نشاندند

□

سرو یک‌پای ستاده به لب جوی بماند

□

ابر بی‌باران خم موی تو بس

□

ناگاه جان و دل را بس بی خبر گرفته

□

که با او زود یابم آشنائی

□

به من آن سرو راستین مرا

□

تو مسیح منی خودم دریاب

□

بین که می‌پخساند او را این نفس

□

چون فروغ شمسه‌هایش بنگرد خورشید ماه

□

تو درون دیده و دل ز کسان چرات جویم؟

□

خرد را خار در دامان بیاید

□

شدش گیتی به پیش چشم تاریک

□

رند دیوانه کجا گوش به عاقل دارد

□

با سپه و کوکبه‌ی و خواسته

□

گر زر خشک نیست سخن‌های تر فرست

□

کان شحنه در ولایت ما هیچ کاره نیست

□

جنات عدن هر نفسی صد هزار بار

□

در شهر یکی صومعه آبادنیابند

□

هم سوی بارگاه صفا می‌فرستمت

□

چو تو گوهری ندانم ز کدام کان برآید

□

مطربی چند و گلی چند و گل اندامی چند

□

من زتو زادم! نه تو زادی زمن

□

وی در دل زهاد ز سوز تو اثرها

□

در دولت شکر بجه از تلخی جور فنا

□

ز قوم و کشور و ایل و تبار خود محروم

□

باغ من آنست و تماشا همان

□

هم نظر زان کار نگسستی هنوز

□

در نورد این راه آفت خیز را

□

بدو گفتم ز روی بیقراری

□

من نیم شب شوم به قد یار قامتی

□

زینهار ای سیم‌گون گوی گریبان درفکن

□

که رو از شرم آن خورشید در دیوار می‌آورد

□

کوربختی که ندارد خبر از روز حساب

□

وآزاد کرد جان گرفتار خویش را

□

ترسم ز نیش چشم چو زنبور کافرت

□

چه پویم بیش ازین راهی که پایانش نمی‌بینم

□

کند خورشید تابان قهرمانی

□

روی به پیر یست، جوانی مکن

□

کاندر درون کشنده و بیرون منقش است

□

با نقش گرمابه مکن این جمله چالیش و غزا

□

مبتلای دل شوریده‌ی نالان شده‌ام

□

برخود همه را گواه گیریم

□

چون آینه جمله رخ سپر گردد

□

که از غرور، دل پاک را بیالائیم

□

چهره‌ی پرچین تو جادوی معجز نماست

□

چون تو اندر دل منی غم نیست

□

همه جز در وصال کم نزده است

□

به سان دیگ دایم می‌زنم جوش

□

به غمزه گفت نشاید هلا نشاید کرد

□

تا مگر بویی از آن گلزار بر من بگذرد

□

جان‌ها به سجود آید چون پرده براندازد

□

هم شمع رخت سوزد گر بال و پری سازد

□

سلطان نگر که مایه‌ی مشتی گدا ببرد

□

آمد شبم بروز سخن مختصر کنم

□

او رود از نهان نهان گنج روان کیست او

□

زان سان که ماهی را بود دریا و طوفان جان فزا

□

خالی از تو نه درون و نه برون

□

چه رانی تند جانا محمل خویش ؟

□

به سپر برزده کوکب چه خوش است

□

قضایم هیچگه نتواند افکند

□

خاست که: بسم‌الله دستی بیار!

□

و گر بد گویمت از دل نگویم

□

و آوازه بلند کرده‌ی عشق،

□

بگشای لب که فریاد از مرد و زن برآید

□

ز دیدن خواست طبع او بلندی

□

چون دید توان آن رخ گلفام گرفته

□

به عارض تا فتاد از تاب بی‌گلهای خندانش

□

دور از رخ تو مرگ خود آسان گرفته‌ام

□

مرصع هر یک از رخشان گهرها

□

وگر نیست باری من این دیده‌ام

□

آمد اجل، او مگر نمی‌آید

□

ما را تو کن همراه خود چیزی بده درویش را

□

شمسه‌ی زرکش زنگاری‌تاق

□

بماند همی پاسخ اندر نهفت

□

گه تحفه ز جان ساختم و یار نپذرفت

□

که هیچگه شتر آز را مهار نکرد

□

تو را باشد مسلم رازدانی

□

دعای پیر رابات کار خواهد کرد

□

در دامن تو ریزم یا در برت افشانم

□

در این جهان ز برای دل رهی آورد

□

خنجر خار جفا بر من مکش!

□

آفتاب از شرم پنهان می‌شود

□

ز دم‌های سردم گره دربر افکن

□

بی‌خود و بی‌خرد و بی‌خبر و حیران شد

□

لیک بر نمد از او شعله‌ی آه

□

که دیده روی تو بیند چه جای پند آنجا

□

لب‌ها کبود و آبله فرسود می‌بریم

□

کو بکد و رنج و کسبش کم شتاف

□

ز فرزندان دیگر دیده بربست

□

که پس از دوری بسیار به یاری برسد

□

گشا یک نفس گوش حکمت‌نیوش!

□

دیده و دل فارغ از آشوب طوفان داشتن

□

گل سوری ز اطرافش دمیده

□

که بر گردون زدی اندیشه را تخت

□

از راحت خواب و لذت خورد

□

خجل از کرده خود پرده دری نیست که نیست

□

قلم بر صحنه‌ی هستی رقم زد

□

آمد و گفت که سر و تو ز گلزار برفت

□

شد در بهشت عارض آن حور عین گریخت

□

بر کل مراد پادشا گشتیم

□

صد سال اگر قدم نهد پیش،

□

چو در خاک در خوبان کلید بختشان گم شد

□

زلف مشک افشان شهر آشوب مه چوگان تو

□

گاوی خدایی می‌کند از سینه سینا بیا

□

زمین را رشک گلزار ارم کرد

□

چه توان کرد حکم بی‌چون را

□

زیر این پرده که هستم کس چه دانستی مرا

□

جز ره سعی و عمل نشناخته

□

محمل به در خلیفه افکند،

□

به کجا روم که جانم دهد از خم کمندت؟

□

شتابان رخ آورد در شهرشان