مرا رسد که برآرم هزار ناله چو بلبل
|
|
که احتمال ندارم ز دوستان ورقی گل
|
خبر برید به بلبل که عهد میشکند گل
|
|
تو نیز اگر بتوانی ببند بار تحول
|
اما اخالص ودی الم اراعک جهدی
|
|
فکیف تنقض عهدی و فیم تهجرنی قل
|
اگر چه مالک رقی و پادشاه به حقی
|
|
همت حلال نباشد ز خون بنده تغافل
|
من المبلغ عنی الی معذب قلبی
|
|
اذا جرحت فادی بسیف لحظک فاقتل
|
تو آن کمند نداری که من خلاص بیابم
|
|
اسیر ماندم و درمان تحملست و تذلل
|
لا وضحن بسری و لو تهتک ستری
|
|
اذا لا حبه ترضی دع اللوائم تعذل
|
وفا و عهد مودت میان اهل ارادت
|
|
نه چون بقای شکوفست و عشقبازی بلبل
|
تمیل بین یدینا و لا تمیل الینا
|
|
لقد شددت علینا الام تعقد فاحلل
|
مرا که چشم ارادت به روی و موی تو باشد
|
|
دلیل صدق نباشد نظر به لاله و سنبل
|
فتات شعرک مسک ان اتخذت عبیرا
|
|
و حشو ثوبک ورد و طیب فیک قرنفل
|
تو خود تأمل سعدی نمیکنی که ببینی
|
|
که هیچ بار ندیدت که سیر شد ز تأمل
|