ای ساربان آهسته رو کرام جانم میرود
|
|
وان دل که با خود داشتم با دلستانم میرود
|
من ماندهام مهجور از او بیچاره و رنجور از او
|
|
گویی که نیشی دور از او در استخوانم میرود
|
گفتم به نیرنگ و فسون پنهان کنم ریش درون
|
|
پنهان نمیماند که خون بر آستانم میرود
|
محمل بدار ای ساروان تندی مکن با کاروان
|
|
کز عشق آن سرو روان گویی روانم میرود
|
او میرود دامن کشان من زهر تنهایی چشان
|
|
دیگر مپرس از من نشان کز دل نشانم میرود
|
برگشت یار سرکشم بگذاشت عیش ناخوشم
|
|
چون مجمری پرآتشم کز سر دخانم میرود
|
با آن همه بیداد او وین عهد بیبنیاد او
|
|
در سینه دارم یاد او یا بر زبانم میرود
|
بازآی و بر چشمم نشین ای دلستان نازنین
|
|
کشوب و فریاد از زمین بر آسمانم میرود
|
شب تا سحر مینغنوم و اندرز کس مینشنوم
|
|
وین ره نه قاصد میروم کز کف عنانم میرود
|
گفتم بگریم تا ابل چون خر فروماند به گل
|
|
وین نیز نتوانم که دل با کاروانم میرود
|
صبر از وصال یار من برگشتن از دلدار من
|
|
گر چه نباشد کار من هم کار از آنم میرود
|
در رفتن جان از بدن گویند هر نوعی سخن
|
|
من خود به چشم خویشتن دیدم که جانم میرود
|
سعدی فغان از دست ما لایق نبود ای بیوفا
|
|
طاقت نمیارم جفا کار از فغانم میرود
|