سرمست ز کاشانه به گلزار برآمد
|
|
غلغل ز گل و لاله به یک بار برآمد
|
مرغان چمن نعره زنان دیدم و گویان
|
|
زین غنچه که از طرف چمنزار برآمد
|
آب از گل رخساره او عکس پذیرفت
|
|
و آتش به سر غنچه گلنار برآمد
|
سجاده نشینی که مرید غم او شد
|
|
آوازه اش از خانه خمار برآمد
|
زاهد چو کرامات بت عارض او دید
|
|
از چله میان بسته به زنار برآمد
|
بر خاک چو من بیدل و دیوانه نشاندش
|
|
اندر نظر هر که پری وار برآمد
|
من مفلس از آن روز شدم کز حرم غیب
|
|
دیبای جمال تو به بازار برآمد
|
کام دلم آن بود که جان بر تو فشانم
|
|
آن کام میسر شد وین کار برآمد
|
سعدی چمن آن روز به تاراج خزان داد
|
|
کز باغ دلش بوی گل یار برآمد
|