کدام چاره سگالم که با تو درگیرد
|
|
کجا روم که دل من دل از تو برگیرد
|
ز چشم خلق فتادم هنوز و ممکن نیست
|
|
که چشم شوخ من از عاشقی حذر گیرد
|
دل ضعیف مرا نیست زور بازوی آن
|
|
که پیش تیر غمت صابری سپر گیرد
|
چو تلخ عیشی من بشنوی به خنده درآی
|
|
که گر به خنده درآیی جهان شکر گیرد
|
به خسته برگذری صحتش فرازآید
|
|
به مرده درنگری زندگی ز سر گیرد
|
ز سوزناکی گفتار من قلم بگریست
|
|
که در نی آتش سوزنده زودتر گیرد
|
دو چشم مست تو شهری به غمزهای ببرند
|
|
کرشمه تو جهانی به یک نظر گیرد
|
گر از جفای تو در کنج خانه بنشینم
|
|
خیالت از در و بامم به عنف درگیرد
|
مکن که روز جمالت سر آید ار سعدی
|
|
شبی به دست دعا دامن سحر گیرد
|