مویت رها مکن که چنین بر هم اوفتد | کشوب حسن روی تو در عالم اوفتد | |
گر در خیال خلق پری وار بگذری | فریاد در نهاد بنی آدم اوفتد | |
افتاده تو شد دلم ای دوست دست گیر | در پای مفکنش که چنین دل کم اوفتد | |
در رویت آن که تیغ نظر میکشد به جهل | مانند من به تیر بلا محکم اوفتد | |
مشکن دلم که حقه راز نهان توست | ترسم که راز در کف نامحرم اوفتد | |
وقتست اگر بیایی و لب بر لبم نهی | چندم به جست و جوی تو دم بر دم اوفتد | |
سعدی صبور باش بر این ریش دردناک | باشد که اتفاق یکی مرهم اوفتد |