| در میان کفر و دین بی اتفاق آن و این | گفتگویست از من و تو مرحبا بالقائلین | |
| هر کجا عشق من و حسن تو آید بی‌گمان | در نه پیوندد خرد با کاف کفر و دال و دین | |
| حسن خوبان بزم شد کی بود بی های و هوی | عشق مردان رزم باشد کی بود بی هان وهین | |
| هیچ وقت ایمن نبودند از زبان ناکسان | عاشقان پرنیاز و دلبران نازنین | |
| چه نکوتر زان که آید عاشقی در مجمعی | باغ معنی در جنان و داغ دعوی در جبین | |
| آن یکی گوید فلان ناپاک فاسق را نگر | و آن دگر گوید که بهمان شوخ کافر را ببین | |
| حسن و عشق از کفر و فسق آید به معنی پس بود | تیغ حیدر بید چوب و آب کوثر پارگین | |
| عاشقی را کاسمان رنجه ندارد هر زمان | در زمین باشد بسی به زان که باشد بر زمین | |
| هست پیدا از میان سینه‌ی آزادگان | عشق همچون خلد و عاشق در میان چون حور عین | |
| گر بدرد پوستین عاشقان گردون رواست | کی زیان دارد که اندر خلد نبود پوستین | |
| ای رسیده هر شبی از انده هجران تو | بانگ من چون حسن تو در آسمان هفتمین | |
| با توام در خانه می‌دانند و من بر آستان | «نحن محرومین» نوشته بر طراز آستین | |
| نقش هر یک تار موی از قندز شب پوش تست | کای بلا بیرون خرام ای عافیت عزلت گزین | |
| هر زمان آید ندا اندر دل هر عاشقی | کای خرد دیوانه گرد ای صبر در گوشه نشین | |
| هر کجا چشم چو آهوی تو شد تازان چو یوز | مصلحت بر گاو بندد بنگه شیر عرین | |
| انگبین از نحل زاید لیکن اندرگاه عشق | نحل زاید بهر من زان دو لب چون انگبین | |
| ای لبت را گفته رضوان نوش باش ای زود مهر | وی لبت را گفته شیطان دیر زی ای دیر کین | |
| گر چه خود را عشقباز راستین ننهم از آنک | نیستم چون عاشقان راستین در گل دفین | |
| ماهروی راستین خوانم ترا باری چو یافت | روی چون ماه تو نور از روی شاه راستین |