| پیش پریشان مکن از پی آشوب من | زلف گره بر گره جعد شکن بر شکن | |
| ای ز رخت برده نور فر کلاه سپهر | وی ز لبت برده آب رنگ عقیق یمن | |
| از لب تو شرم داشت مایه‌ی مل در قدح | وز رخ تو بوی برد دایه‌ی گل در چمن | |
| جادوی استاد را پیش دو بادام تو | بسته شود پسته‌وار تیغ زبان در دهن | |
| گردون هم عاشقست بر تو که هر صبحدم | در هوس روی تو پاره کند پیرهن | |
| چون به دهانت رسید هیچ نبیند خرد | چون به میانت رسید بیش نماند سخن | |
| در چمن روی تو غلتان غلتان رود | مردمک چشم من بر گل و بر یاسمن | |
| ای ز لطف لعل تو چشمه‌ی حیوان جان | وی به شرف کوی تو روضه‌ی رضوان تن | |
| ار چه نیارد برون همچو سنایی دگر | گردش این هفت مرد جنبش این چار زن | |
| تا نشود چشم زخم خیز بگردان یکی | جان چو ما صدهزار گرد سر خویشتن | |
| زان پس بر یاد او پرده‌ی عشاق ساز | تن تننا تن تنن تن تننا تن تنن | |
| ای که ز بس نازکی از تف روزه ترا | خشک شده سرو بن زرد شده نسترن | |
| عیدی خواهی ز ما بیش زیادی مخواه | هیچ نباید ترا از من و مانند من | |
| امشب وقت سحر پیش سپهر هنر | شعر سنایی بخوان زار نوایی بزن | |
| عمده‌ی دیوان شاه نصرالله آنکه هست | وقت هنر مقتدی گاه سخن موتمن | |
| با دم خلقش مجو مشک سیه از خطا | با سر کلکش مخواه در سپید از عدن | |
| در شب میلاد او دایه‌ی دولت چه گفت | آمد بانگ خروس «اذهب عنا الحزن» | |
| پیش تک عزم او تنگ نماید زمین | پیش سر کلک او لنگ نماید زمن | |
| حاسدش اندر رحم عمر بخورده چو شمع | پوست نبیند به جسم تا بنپوشد کفن | |
| صبح زمانه فروز از پی بدخواه اوست | هم به زبان تلخ گوی هم به نفس تیغ زن |