درین لافگاه ارچه پیروز روزم
|
|
ز بد سیرتی سغبهی شر و شورم
|
درین زیر چرخ از مزاج عناصر
|
|
گهی دیوم و گه ددم گه ستورم
|
ز خبث و ز بی آگهی با عزیزان
|
|
درون خار پشتم ز بیرون سمورم
|
ز بهر دو طامات و ژاژ و مزخرف
|
|
همه ساله با خلق در شر و شورم
|
فریب جگرهای چون آتشم من
|
|
مگر ز آب شیرین نیم ز آب شورم
|
همی سام را هیز خوانم پس آن گه
|
|
چو کاووس پیوسته در بند تورم
|
چو حورم نهان و چو هور آشکارا
|
|
ولیک از حقیقت نه حورم نه هورم
|
بدین باد و توش و سروریش گویی
|
|
سنایی نیم بوعلی سیمجورم
|
چو شار و چو شیرم به لاف و به دعوی
|
|
ولیک از صفت چون اسیران غورم
|
مخوان قانعم طامعم خوان ازیرا
|
|
به سیرت چو مارم به صورت چو مورم
|
اگر زر نگیرم نه زاهد خسیسم
|
|
وگر میننوشم نه تایب ز کورم
|
نه بهر ورع کم کنم ناحفاظی
|
|
ورع چه که خود نیست در خرزه زورم
|
از آن با حکیمان نیارم نشستن
|
|
که ایشان چو مورند و من لندهورم
|
وز آن عار گرد افاضل نگردم
|
|
که ایشان بصیرند و من زشت و عورم
|
از آن دوست و دشمن نیارم به خانه
|
|
که خالیست از خشک و از تر خنورم
|
وزان عاجزی سوی مردان نپویم
|
|
که ایشان چو شیرند و من همچو گورم
|
چگونه کنم با سران اسب تازی
|
|
چو دانم که از چوب بودست بورم
|
یکی تودهی وحشتم از برون خشک
|
|
اگر مغز گنده نخواهی مشورم
|
مشعبد مرا گونه دادست زینسان
|
|
ترا من بگفتم نه لعلم بلورم
|
لقب گر سنایی به معنی ظلامم
|
|
چو جوهر به ظاهر به باطن نفورم
|
به بیدیدهای ابلهی گفت: کوری
|
|
بدو گفت بی دیده: کوری که کورم
|
الا ای نانت چو من نیست پخته
|
|
فطیری که گرمست اکنون تنورم
|
من اینم که گفتم چو دانی که اینم
|
|
تو پس گر سر شر نداری مشورم
|
اگر عیب خود خود نگویم به مردم
|
|
نه درویش خانه نهد مرگ گورم
|
مرا از تو و سورت آن گه چه خیزد
|
|
که اندر بغلها نهد مرگ سورم
|