| ز پیشوای امیر فلک به رتبت و عقل | گمان برم که به ذات و صفات پیشترم | |
| ز نور فطنت در ظلمت شب فطرت | چو چشم اعما نومید مانده از سحرم | |
| بدین دو ژاژ مزخرف به پیش چشم خرد | چو گنده پیری در دست بنده جلوه‌گرم | |
| به فضله‌ای که بگویم که فضل پندارم | نیم سنایی جانی که خاک سربسرم | |
| تنم ز جان صفت خالیست و من به صفت | به جان صورت چون چارپای جانورم | |
| گهی چو شیر بگیرم گهی چو سگ بدرم | گهی چو گاو بخسبم گهی چو خر بچرم | |
| نه هیچ همت جز سوی سمع و جمع درم | نه هیچ فکرت جز بهر عشق خواب و خورم | |
| اگر چه عیبه‌ی عیب و عیار عارم لیک | به بندگی سر سادات و چاکر هنرم | |
| سپر ندارم در کف به دفع تیر فلک | چو ایمنم که طریق سداد می‌سپرم | |
| ز چارسوی ملامت به شاهراه نجات | چهار یار پیمبر به سند راهبرم | |
| همیشه منتظرم هدیه‌ی هدایت را | ولیک مهدی در مهد نیست منتظرم | |
| عنایت ازلی هم عنان عقلم باد | که از عنا برهاند به حشر در حشرم |