نظر همی کنم ار چند مختصر نظرم
|
|
به چشم مختصر اندر نهاد مختصرم
|
نمیشناسم خود را که من کیم به یقین
|
|
از آنکه من ز خود اندر به خود همی نگرم
|
عیان چو باز سفیدم نهان چو زاغ سیاه
|
|
چنین به چشم سرم گر چنان به چشم سرم
|
شکر نمایم و از زهر ناب تلخ ترم
|
|
به فعل زهرم اگر چه به قول چون شکرم
|
به علم صور محض ره چه دانم و چون
|
|
ز عقل خالی همچون ز جان تهی صورم
|
ز رازخانهی عصمت نشان مجو از من
|
|
که حلقهوار من آن خانه را برون درم
|
به نور حکمت آب از حجر برون آرم
|
|
نمیگشاید حکمت دلم عجب حجرم
|
برای آز و برای نیاز هر روزی
|
|
بسان مرد رسن تاب باز پی سپرم
|
سفر نکردمی از بهر بیشی و پیشی
|
|
اگر بسنده بدی در حضر به ما حضرم
|
دیم نکوتر از امروز بود و باز امسال
|
|
ز پار چون به یقین بنگرم بسی بترم
|
اگر چه ظاهر خود را ز عیب میپوشم
|
|
بر تو پردهی اسرار خویش اگر بدرم
|
ز ریگ و قطر مطر در شمر فزون آید
|
|
عیوب باطنم ار شایدی که بر شمرم
|
مدار میل سوی من چو تشنه سوی سراب
|
|
که آدمی صورم لیک اهرمن سیرم
|
سحاب بیندم از دور سایل عطشان
|
|
سحابم آری لیکن سحاب بی مطرم
|
صدف شمار دم از دیده پر در رو غواص
|
|
صدف شناس شناسد که سنگ بیگهرم
|
به دیدگان هنر بیندم مسافر طمع
|
|
کلنگ حکمت داند که سنگ بیهنرم
|
رفیق نور بصر خواندم به مهر و به لطف
|
|
چگونه نور بصر خواندم که بیبصرم
|
گذشت عمری تا زیر این کبود حصار
|
|
به جرم آدم عاصی مطیع و برزگرم
|
کبست کاشتم انرد زمین دل به طمع
|
|
بجز کبست نیاورد روزگار برم
|
زبان حالش با من همی سر آید نرم
|
|
که سر مگردان از من چو کاشتی بخورم
|
یکی عنای روان میخرید و مینالید
|
|
منال گفت عنا: دیده باز کن مخرم
|
ره ظفر نتوان رفت بر عدو بخرد
|
|
چو من عدوی خودم چون بود ره ظفرم
|
وگر ز دشمن ظاهر حذر کند عاقل
|
|
ز مکر دشمن باطن چگونه بر حذرم
|
عجبتر آنکه ز بهر دو روزه مستقرم
|
|
به طوع و رغبت خود سال و ماه در سفرم
|
ز سیر هفت مشعبد اسیر ششدرهام
|
|
ز دست چار مخالف بنای هشت درم
|
مرادم آنکه برون پرم از دریچهی جان
|
|
ولیک خصم گرفتست چار سو مفرم
|
ز دام کام نپرم برون چو آز و نیاز
|
|
همی برند به مقراض اعتراض پرم
|
رفیق رفت به الهام در سفینهی نوح
|
|
ز هر غریق فرومانده من غریقترم
|
میان شورش دریای بی کران از موج
|
|
به جان از آفت این آب و باد پر خطرم
|
دمی ز روح به امنم دمی ز نفس بی بیم
|
|
گهی چو افسر عیسی گهی فسار خرم
|
«مگر» نشناختم اندر زمین دل به هوس
|
|
نرست و عمر به آخر رسید در «مگر»م
|
ز روزگار توقع نمیکنم خیری
|
|
که خیر روی بتابد ز من که محض شرم
|
به گلستان زمانه شدم به چیدن گل
|
|
گلی نداد و به صد خار میخلد جگرم
|
زمانه کرد مرا روی و موی چون زر و سیم
|
|
مگر شناخت که من پاسبان سیم و زرم
|
ندای عقل برآمد که رخت بربندید
|
|
همه جهان بشنیدند و من ز آنکه کرم
|
گر از کمال بتابم چو خور ز خاور اصل
|
|
بسازد اختر بهر زوال باخترم
|
وگر ز مردی بر هفت چرخ پای نهم
|
|
نه سر ز چنبر گردون دون برون ببرم
|
عجب مدار که از روزگار خسته شوم
|
|
ک او شرارهی شرست و من سپید سرم
|
ازین نفر به نفیر آمدم نفور شدم
|
|
بفر فطنت دانم که من نه زین نفرم
|
چرا نسازم با خاکیان درو فلک
|
|
که هم ز خاکم من ز گوهر دگرم
|
ز پیشوای امیر فلک به رتبت و عقل
|
|
گمان برم که به ذات و صفات پیشترم
|
ز نور فطنت در ظلمت شب فطرت
|
|
چو چشم اعما نومید مانده از سحرم
|
بدین دو ژاژ مزخرف به پیش چشم خرد
|
|
چو گنده پیری در دست بنده جلوهگرم
|
به فضلهای که بگویم که فضل پندارم
|
|
نیم سنایی جانی که خاک سربسرم
|
تنم ز جان صفت خالیست و من به صفت
|
|
به جان صورت چون چارپای جانورم
|
گهی چو شیر بگیرم گهی چو سگ بدرم
|
|
گهی چو گاو بخسبم گهی چو خر بچرم
|
نه هیچ همت جز سوی سمع و جمع درم
|
|
نه هیچ فکرت جز بهر عشق خواب و خورم
|
اگر چه عیبهی عیب و عیار عارم لیک
|
|
به بندگی سر سادات و چاکر هنرم
|
سپر ندارم در کف به دفع تیر فلک
|
|
چو ایمنم که طریق سداد میسپرم
|
ز چارسوی ملامت به شاهراه نجات
|
|
چهار یار پیمبر به سند راهبرم
|
همیشه منتظرم هدیهی هدایت را
|
|
ولیک مهدی در مهد نیست منتظرم
|
عنایت ازلی هم عنان عقلم باد
|
|
که از عنا برهاند به حشر در حشرم
|