ز باده بده ساقیا زود دادم
|
|
که من خرمت خویش بر باد دادم
|
ز بیداد عشقت به فریاد آیم
|
|
نیاید بجز بادهی تلخ یادم
|
به آتش کنندم همی بیم آن جا
|
|
من این جا ز عشق اندر آتش فتادم
|
بدان آتش آنجا مبادا که سوزم
|
|
درین آتش اینجا رهایی مبادم
|
من از آتش عشق هم نرم گردم
|
|
اگرچه ز پولاد سختست لادم
|
مرا توبه و پارسایی نسازد
|
|
شبانگاه میباید و بامدادم
|
همی تا میان عاشقی را ببستم
|
|
بلا را سوی خویشتن ره گشادم
|
دو چشمم بر آبست و پر آتشم دل
|
|
سر آورده بر خاک و در دست بادم
|
منم بندهی عشق تا زنده باشم
|
|
اگر چه ز مادر من آزاد زادم
|
بجز عشق تا عمر دارم نورزم
|
|
اگر بیش باشد ز صد سال زادم
|
دل از بادهی عشق خوبان نتابم
|
|
چنین باد تا باد رسم و نهادم
|
ز نیک و بد این و آن فارغم من
|
|
برین نعمت ایزد زیادت کنادم
|
نه آویزم از کس نه بگریزم از کس
|
|
نه گیرنده بازم نه بیمهر خادم
|
مرا عشق فرمانروا اوستادست
|
|
من استاده فرمانبر اوستادم
|
ببردم به تن رنج در کنج محنت
|
|
که گنج خرد بر دل خود نهادم
|
هوارانیم همنشین من چو خود من
|
|
به شاگردی استاد عقل ایستادم
|
کم آزار و بیرنج و پاکیزه عرضم
|
|
که پاکست الحمدلله نژادم
|
مرا برتن خویش حکمیست نافذ
|
|
من استاده فرمانبر آن نفاذم
|
بهر حال و هر کار آید به پیشم
|
|
خداوند باشد در آن حال یادم
|
ز کس خیر و خوبی نباشد نخواهم
|
|
بدانچم بود با همه خلق رادم
|
خدایست در هر عنایی معینم
|
|
خدایست در هر بلایی ملاذم
|
شب و روز غرقه در احساس اویم
|
|
که تاجیست احسان او بر چکادم
|
همه شکر او گویم ار زنده باشم
|
|
خداوند توفیق و نیرو دهادم
|
قوی چون قبادم بدار از قناعت
|
|
اگر چند بی گنج و مال قبادم
|
به دانش من آباد و شادم به دانش
|
|
سپاس از خداوند کباد و شادم
|