| هر آنچه وهم تو صورت کند ز عالم عقل | حروف جامه‌ی جان پوشد ار کشد صحراش | |
| برهنه باشد اگر در حجاب غیب رود | کسی که کلک تو کردست در جهان رسواش | |
| جمال و جسم تو معنیست آن غیر تو نقش | از آنکه نیست کس آسوده‌دل ز برگ و نواش | |
| بزرگوارا دانی که مر سنایی را | جز از عطای کریمان نباشد ایچ سناش | |
| ولیک نیست کریمی جز از تو اندر عصر | که تا کند کف او از کف نیاز جداش | |
| ازین همه که تو دانی که کیستند ایشان | به مدح هر که غلو کرد فکرت داناش | |
| از آن فزون نشود تا قیامت آن شاخی | که جز به رنگ نبودست بیخ و برگ نماش | |
| جز از تو بنده بسی مدح گفت در غزنی | شنید مدحش هر کس ولی ندید سخاش | |
| هزار معنی عذرا بگفت بنده ولیک | چو خواجه عنین باشد چه لذت از عذراش | |
| مها به نزد تو این بنده گوهری آورد | که جز سخات کس او را نداند ارزو بهاش | |
| ز دوستی صفت تو به کوه خوانم و دشت | ز بهر آنکه مثنا شود همی ز صداش | |
| بسا کسا که ز دون همتی و بدبختی | به مدح گوی نشد زر و جامه در کالاش | |
| کنون چو جامه‌ی غوک است پیکر درمش | کنون چو پیکر مرده‌ست جامه‌ی دیباش | |
| تربنه گر نخورد مرد سفله پیش از مرگ | پس از وفات چه لذت ز بره و حلواش | |
| به اختیار کند عاقل آن عمل امروز | کز اضطرار همی کرد بایدی فرداش | |
| اگر نتابد خورشید بخشش تو بر او | بکشته گیر هوای مه دی از سرماش | |
| دعا تراست اگر چه رهیت را از عجز | همی معاینه افتد پس از خطاب دعاش | |
| همیشه تا نبود جز پی صلاح جهان | درون چنبر چرخ آب و نارو خاک و هواش | |
| چو آب و آتش و چون باد خاک باد مقیم | صفا و برتری و روح پروری و بقاش | |
| ز اعتدال طابع تنت به راحت باد | که آفرید خداوند بهر راحت ماش |