| هر آن سخن که کند رشته نوک خامه‌ی او | زمانه باز نداند ز لولو لالاش | |
| به گاه موسی اگر سحر کلک او دیدی | میان ببستی در پیش او چو نیزه عصاش | |
| شدست مایه‌ی اندیشه همچو سودا لیک | فزون‌ترست بدیدار قوت صفراش | |
| دو ملک را بدو نوک قلم چنان کردست | که عقل باز نداند همی ز یک دریاش | |
| چو قهر قدرت باری همی دهد در ملک | میان چار گهر اتفاق عقل و دهاش | |
| کسی که راست نبود این ستانه را چو «الف» | به پیش خدمت سلطان میان ببست چو «لاش» | |
| قوام ملک علایی ز رای عالی اوست | از آن چو ملک عزیزست نزد شاه علاش | |
| چنان کند چو خضر ملک شاه را از وجود | که صد ستاره بتابد چو گنبد خضراش | |
| کمال دولت غزنین همی چنان جوید | که خواهدی که فلک باشدی هم از اقصاش | |
| بسی نماند که این ملک را تمام کند | ز کیمیا و ز آب حیات و از عنقاش | |
| جزای نیکی او بی‌نیازی ابدست | گمان بری که مگر شرح نام اوست جزاش | |
| امید و ترس عجب نیست از دعاش که هست | خزانه‌ی بد و نیک خدای ملک دعاش | |
| کسی که شحنه‌ی او عصمت خدای بود | شگفت نیست که یاور بود زمین و سماش | |
| ز کل جوهر او عقل خیره ماند چو دید | هزار جوهر دریا نمای در اجزاش | |
| چو چاکر در او خواست بود جوهر عقل | بسست بر شرف و خواجگی دلیل و گواش | |
| زهی جمال تو آن آفتاب کاندر جود | دریغ نیست ز عرش و ز فرش ظل و ضیاش | |
| زمین ز لطف تو گر آب یابدی شودی | به رفق مهر گیا هر چه هست زهر گیاش | |
| هر آن چراغ کز آسیب دم شود ناچیز | چو داغ سعی تو دارد بپرورد نکباش | |
| در آب تیره که در وی شکربنگدازد | چو خوی و خلق تو گیرد فرو خورد خاراش | |
| اگر ز رای تو تاثیر یافتی گردون | دو طوق زرین گشتی به شکل اژدرهایش |