| مرد کی گردد به گرد هفت کشور نامور | تا بود زین هشت حرف اوصاف دانش بی‌خبر | |
| مهر جود و حرص فضل و ملک عقل و دست عدل | خلق خوب و طبع پاک و یار نیک و بذل زر | |
| میم و حا و میم و دال خا و طا و یا و باء | آنکه چون نامش مرکب ازین صورت سیر | |
| صورت این حرفها نبود چو نیکو بنگری | جز خصال و نام سرهنگ و عمید نامور | |
| آنکه همچون عقل و دولت رای او را بود و هست | هم بر گفتن صواب و هم بر رفتن ظفر | |
| آنکه آن ساعت که او را چرخ آبستن بزاد | شد عقیم سرمدی از زادن چون او پسر | |
| کرده وهمش عرصه‌ی گردون قدرت را مقام | کرده فهمش تخته‌ی قانون قسمت را ز بر | |
| سخت کوش از عون بختش دوستان سست زور | سست پای از سهم تیغش دشمنان سخت سر | |
| غاشیه‌ی تمکین او بر دوش دارند آن کسانک | عیبها کردند پیش از آفرینش بر بشر | |
| چارسوی و پنج حس بخت بگرفت آن چنانک | حادثه نه چرخ را از شش جهت بر بست در | |
| هر که در کانون خصمش آتش کینه فروخت | گر چه با رفعت بود کم عمر گردد چون شرر | |
| شمس رایش گر فتد ناگاه بر راس و ذنب | گردد از تاثیر آن نور آسمان زرین کمر | |
| ذره‌ای از برق قهرش گر برافتد بر سما | نه فلک چون هفت مرکز باز ماند از مدر | |
| سایه‌ای از کوه حزمش گر بیفتد بر زمین | بر نگیرد آفتابش تا به حشر از جای بر | |
| ذره‌ای از باد عزمش گر بیابد آفتاب | یک قدم باشد ز خاور سیر او تا باختر | |
| ساحت گردون اگر چون همتش باشد به طول | صدهزاران سال ناید ماه زیر نور خور | |
| اعتمادی دارد او بر نصرت بخت آن چنانک | هر سلاحی در خزانه‌ی او بیابی جز سپر | |
| ای به صحرا شتابت باد صرصر همچو کوه | وی به شاهین درنگت کوه ثهلان همچو زر | |
| گر مقنع ماهی از چاهی برآورد از حیل | پس خدایی کرد دعوی گو بیا اندر نگر | |
| در تو کز گردون ملکت صدهزاران آفتاب | می برون آری و هستی و هر زمانی بنده‌تر |