| همچو هامون قیامت گرد میدان جوق جوق | زمره‌ای اندر عنا و مجمعی اندر بطر | |
| کرده خالی پیش از آسیب سنان و گرز تو | روح نفسانی دماغ و نفس حیوانی جگر | |
| ناگهی باشد برون تازی چو بر چرخ آفتاب | سایه‌وار از بیم جان بگریزد از پشت حشر | |
| نیزه‌ای اندر بنان اختر کن و جیحون مصاف | باره‌ای در زیر ران هامون برو گردون سیر | |
| باره‌ای کز حرص رفتن خواهدی کش باشدی | همچو جیحون جمله پای و همچو صرصر جمله پر | |
| راکبش گر سوی مشرق تازد از مغرب بر او | گر چه در روزه‌ست مفتی کی نهد حکم سفر | |
| سم او سنبد حجر را در زمان الماس وار | پس بزودی زو برون آید چو آتش از حجر | |
| هر که نامت بر زبان راند از بدی در یک زمان | خضروارش حاضر آرد نزد ایشان ما حضر | |
| گوهری در کف تو زاده ز دریای اجل | آفت سنگین دلان وز آهن و سنگش گهر | |
| بر و بحر ار ز آتش و آبش بیابد بهره‌ای | بر گردد همچو بحر و بحر گردد همچو بر | |
| هیزم دوزخ بود گر آتش شمشیر تو | می‌فزاید هر زمان صد ساله هیزم در سقر | |
| آتش ار هیزم کند کم در طبیعت طرفه نیست | آتشی کو هیزم افزاید همی این طرفه‌تر | |
| با چنین اسبی و تیغی قلعه‌ی دشمن شده | همچو شارستان لوط از کوششت زیر و زبر | |
| جنگها کردی چنان چون گفت مختاری به شعر | بسکه از تیغ تو مجبورند اعدا و کفر | |
| ای چو عثمان و چو حیدر شرم روی و زورمند | وی چو بکر و چو عمر راست گوی و دادگر | |
| جبرییل از سدره گویان گشته کز اقبال و روز | نعمت حق را سر آل خطیبی قد شکر | |
| خون اعدا از چه ریزی کز برای نصرتت | مویشان در عرقشان گشته‌ست همچون نیشتر | |
| با چنان بت کش علایی و صت کرد اندر غزل | خانه‌ی غم پست کرد آن کامران و نوش خور | |
| باز چون در بحر فکرت غوطه‌خوردی بهر نظم | گوهرین گردد ز بویه‌ی فضل تو در دل فکر | |
| هیچ فاضل در جان بی‌نثر و بی‌نظمت نراند | بر زبان معنی بکر و در بیان لفظ غرر |