| بود دارالملک بو یحیا هوای آن زمین | کاندرو امروز دارد عرض پاکت مستقر | |
| لیک تا والی شدی در وی ز شرم لطف تو | اسب بو یحیا نیفگندست آنجا رهگذر | |
| از عفونت در هوای او اگر دهقان چرخ | زندگانی کاشتی مرگ آمدی در وقت بر | |
| شد ز اقبال و ز فرت در لطافت آن چنانک | زهر قاتل گر غذا سازی نیابی زو ضرر | |
| مایه‌ی آتش برو غالب چنان شد کز تفش | آب گشتی ابر بهمن در هوا همچون مطر | |
| شد ز سعیت گاه پاکی ز اعتدال اینک چنانک | باد نپذیرد غبار و آب نگذارد شکر | |
| شاد باش ای از تو عقل محتشم را احتشام | دیر زی ای از تو چرخ محترم را مفتخر | |
| روزگاری گاه حل و عقد اندر دو صفت | همچنین چون اصل نفعی نیست خالی ز ضر | |
| از پی نادیدن سهمت چو اندازی تو تیر | دشمن از بیم تو بر پیکان برافشاند بصر | |
| از تو و خشم تو بینا دل هراسد بهر آنک | چون نبیند کی هراسد مور کور از مار گر | |
| میخ کردار ار جهد دشمن ز پیشت پای او | بی خبر او را کشد سوی تو بر کردار خر | |
| دولتی داند که یابد سایه گاهی چون جحیم | دشمنی کز بیم شمشیر تو باشد با خطر | |
| دیده‌ی دشمن کند تیرت چو نقش چشم بند | گر چه در ظلمت عدو چون دیده‌ها سازد مقر | |
| گر هدف سازد قمر را تیر اختر دوز تو | تا قیامت جز قران نبود زحل را با قمر | |
| اندر آن روزی که پیدا گردد از جنگ یلان | تیرهای دیده دوز و تیغهای سینه در | |
| تیغها گردد ز حلق زردرویان سرخ رو | نیزه‌ها گردد ز فرق تاجداران تاجور | |
| گرز بندد پرده‌ای بی جامه بر راه قضا | تیغ سازد خندقی بی عبره بر راه قدر | |
| از نهیب تیر و بانگ کوس بگذارند باز | چشمهای سر عیان و گوشهای حس خبر | |
| نای روئین گویی آنجا نفخ صور اولست | کز یکی بانگش روان از تن رمد زنگ از صور | |
| روی داده جان بی تن سوی بالا چون دعا | رای کرده جسم بی جان سوی پستی چون قدر |