| چه شد ار هست ظاهرت عریان | باطنت دارد از هنر زیور | |
| از برون گر چه هست عریان بحر | از درون هست فرشش از گوهر | |
| کمر گوهرین کجا یابی | چون دو سر نیستی چو دو پیکر | |
| زان زیادت پذیری و نقصان | که تو یک رویه‌ای بسان قمر | |
| بی زر و سیمی ای برادر از آنک | شوخ چشمیت نیست چون عبهر | |
| چشمه‌ی خور چو می بپوشد ابر | نه برهنه بهست چشمه‌ی خور | |
| بصر حکمتی برهنه بهی | زان که پوشیده نیک نیست بصر | |
| هستی ای تاج عصر میر سخن | از دلیل و حدیث پیغمبر | |
| لیکن این آبگون آتش بار | کردت از خاک تخت و باد افسر | |
| زان چنینست جامه‌ی جانت | که تو آب و هوایی از رخ و فر | |
| پس نه آب و هوای صافی راست | تختش از خاک و خانه از صرصر | |
| لقبت گر چه هست زشت حسن | هستی از هر چه هست نیکوتر | |
| خادمانند نامشان کافور | لیک رخشان سیه‌تر از عنبر | |
| مهر بهتر ز ماه لیک به لفظ | ماده آمد یکی و دیگر نر | |
| چنگ در شاخ هر مهی میزن | تو چه دانی ز بخت «بوک» و «مگر» | |
| باشد از نار طبع یابی نور | باشد از شاخ فضل یابی بر | |
| ورنه بگذار زان که می‌گذرد | خیر چون شر و منفعت چون ضر | |
| چون تو دانا بسیست گرد جهان | تنگدل زین سپهر پهناور | |
| آن حسن را به زهر کشت مدار | تو مدار از زمانه طعم شکر | |
| تا همی چرخ پیر عمر خورد | از جوانی و عمر خود برخور |