| نطق گویایی و بینایی و سمع آرد پدید | هفت چشمه در بدستی استخوان باده بار | |
| آب چشمت شور کرد و آب گوشت تلخ و خوار | آب بینی منقبض و آب دهانت نوش بار | |
| آب چشمت شور از آن آمد که به گنده شود | گر نباشد تلخ زی وی راه یابد مور و مار | |
| در دهانت آب خوش آمد تا بدانی طعم چیست | چند گویم زین دلایل کن برین بر اختصار | |
| صانعی باید حکیم و قادر و قایم به ذات | تا پدید آید ز صنع وی بتان قندهار | |
| طبع نادان کی پدید آرد حکیم و فیلسوف | عقل از تو کی پذیرد این سخن را بر مدار | |
| این مخالف طبعها با یکدگر چون ساختند | آب و آتش خاک و باد ای ملحدک حجت بیار | |
| آنچه می‌گوید بدیدم من به یونان خانه‌ای | این چه حجت باشد آنجا صورتی کردست کار | |
| رو بگو ایزد یکی قایم به ذات و لم یزل | قادر معطی و دانا خالق بر و بحار | |
| ما نبودیم او پدید آوردمان از چار طبع | محدث آمد چار طبع و چار فصل روزگار | |
| بگرو ای ملحد به قرآن «قل هوالله» یادگیر | چند باشد بر سرت از جهل و کفر و شک فسار | |
| چون شنید این حجت از وی دهر یک خاموش گشت | کرد هر یک خوار او را پس بکردندش به دار | |
| گفت نعمان ای خلیفه بعد ازین چونین مکن | ملحدان را پیش خود منشان ازین پس زینهار | |
| ابن عم مصطفایی تیغ ازو میراث تست | میزن اکنون بر سر ملحد چو حیدر ذوالفقار | |
| هر چه فرماید ترا قرآن و اخبار رسول | اندر آن آویز ملحد را ز مجلس دور دار | |
| گفت: پذرفتم ز تو ای حجت دین خدای | شاد باش ای بوحنیفه ای امام بردبار | |
| ای سنایی شکر این دانی که نتوانی گزارد | دین اسلام و امام عالم و پرهیزگار | |
| گر سنایی مستجب گردد به آتش بی گمان | زین مناقب رسته گردد ای برادر گوش دار |