| چون رسیدم بر کران دجله کشتی رفته بود | بود نخلی منکر آنجا تختهایش بر قطار | |
| درهم آمد کشتی شد درزهایش ناپدید | از سر نخل آمدش لیف و درو شد صد مرار | |
| حلقه‌های آهنین دیدم ز سنگ آمد برون | اندر آمد دو مرار و کشتی شد پایدار | |
| کشتی آن گه پیش آمد من نشستم اندرو | آمد و بنشست آن گه بر کران جویبار | |
| پیشم آمد تا بدو اندر نشستم دیر شد | زین سبب تا خیرم افتاد ای پسر معذور دار | |
| گفت ملحد: شرم داری بو حنیفه زین دروغ | حجتی آورده ای کین کس ندارد استوار | |
| گفت آن گه بو حنیفه آن امام دین حق | مر امیرالمومنین را که: ای امیر باوقار | |
| خصم می‌گوید که صانع نیست عالم بد قدیم | این ز طبعست و هیولا نیست این را کردگار | |
| آن گه‌ی منکر همی گردد که مصنوعات را | صانعی باید مگر دیوانه است این گوش دار | |
| تخته‌ای را منکری کت صانعی باید قدیم | می نداری استوارم من روا دارم مدار | |
| ای سگ زندیق کافر خربط میشوم دون | می نبینی فوق و تحت و کوه و صحرا و بحار | |
| گاه ابرو گه گشاده گاه خشک و گاه نم | گاه برف و گاه باران گاه روشن گاه تار | |
| می نبینی بر فلک این خسرو سیارگان | ماه و انجم را ازو روشن همی دارد چو نار | |
| هفت کوکب بر فلک گشته مبین در زمین | در ده و دو برج پیدا گشته در لیل و نهار | |
| ماه در افزایش و نقصان و خود بر حال خویش | سوی مصنوعات شو آن گه صنایع کن نظار | |
| ای سگ کافر به خود اندر نگه کن ساعتی | تا ببینی قدرتش مومن شوی ای دلفگار | |
| قدرت حق عجز تو بر رنگ مویت ظاهرست | می کند آزادی موی سیه کافوروار | |
| قطره‌ای آب آمد اندر کوزه‌ای کش سرنگون | صورتی زیبا پدید آورد از وی بی‌عوار | |
| آدمی در روشنایی صنعتش پیدا کند | کار صانع بر خلاف این بود اندیشه دار | |
| در سه تاریکی نگارد صورتی چون آدمی | آن گه‌ی بر وی پدید آرد خط و زلف و عذار |