| سمع کو تا بشنود امروز آواز اویس | خضر کو تا در شود غواص وار اندر بحار | |
| نه ازو کم گشت یک ذره غریو درد دین | نه درین گمشد هنوز آن گوهر اسرار دار | |
| تا دل لاله سیاهست و تن سیمرغ گم | طالبان را در قدم آبست و در آتش وقار | |
| خاک بس باشد به آدم عاقلان را راهبر | باد بس باشد ز یوسف عاشقان را یادگار | |
| کر بدین علمی بود حکمت پدید آید بسی | ور در آن دردی بود یوسف خود آید در کنار | |
| مفردی باید ز مردم تا توان رفتن به دل | در میان چشم زخمی زین دو عالم سوگوار | |
| دیده را هر خشت دامی هست بر باروی شهر | کی کند در گوش کیوان از بزرگی گوشوار | |
| آهوی خود پیش افتد مرد باید چون عمر | چون عمر در زین نشیند بوالحسن باید سوار | |
| تا نه این رحمت کند در حلقه‌های طاوها | تا نه این مردی نماید در حضور ذوالفقار | |
| از خرد بس نادر افتند کز بن یک چوب گز | عزریائیلی برآید از پی اسفندیار | |
| چشم چون بر دیدن افتد کی بود در ظرف حرف | باز تا بر دست باشد کی کند تیهو شکار | |
| نی که دست شاه خوشتر باز را در شهر خصم | نی که روی ماه بهتر خاصه در دریا کنار | |
| آنکه دید اسرار عالم خاک زد در روی فخر | و آنکه شد در کار دلبر آب خورد از جوی عار | |
| عالمی وامانده‌اند از عدل اندر حبس خود | مفلسان بی‌گناهانند ای دل در گذار | |
| تا چه خواهی کرد مشتی دیو مردم را مقیم | تا چه خواهی داد قومی رنگ داران را حصار | |
| گر کسی دامی نهد بی پای شو واندر گذر | ور کسی زجری کند بی گفت شو و اندر گذار | |
| نفس تا رنجور داری چاکر درگاه تست | باز چون میریش دادی گم کند چون تو هزار | |
| دل گرفت احرام در بیت‌الحرام آب و نان | هم دل اندر محرم خلوت سرای شهریار | |
| تا نشد خاص الخواص او دل اندر صدر شاه | کی شدند او را مطیع اندر بیابان شیر و مار | |
| گر چه اندر کعبه‌ای بیدار باش و تیز رو | ور چه در بتخانه‌ای هشیار باش و پی فشار |