| مرد تا بر خویشتن زینت کند از کوی دیو | منقسم باشد درین ره ز اضطراب و ز اضطرار | |
| بس محال آید ازین قسمت نهادن شکل روح | بس خطا باشد درین تهمت شنودن بوی بار | |
| ناله‌ی داوود هم برخاست از صحرای غیب | حضرت سیمرغ کو تا بشنود آن ناله زار | |
| آفتاب اینک برآمد چند خسبم همچو کوه | در شعاع نور افتم بی سر و بن دره وار | |
| شیر مردان در جهان چون ذره باشد نزد تو | دل برآورده به قهر از کلی جانشان دمار | |
| وآن گه‌ی باشد سزای آتش ترسا درخت | کبرویش رفته باشد در میان شاخسار | |
| تا بود دل در فریب نقش جادو جای گیر | کی شود در حلقه‌ی مردان میدان پایدار | |
| برهمن تا بر نیاید از همه هستی خود | با خرد همخوابه کی دیدند او را اهل غار | |
| دست در سنگی زده کی کوه بیند بت به دست | پای بر مرغی نهاده کی رسد کس بر مدار | |
| نرد کی بازند با خورشید در پیش قمر | زرق چون سازند بی افلاس در کوی شمار | |
| پیش از آن کادم نبود و نام آدم کس نبرد | در دمغ عاشقان بودست ازین سودا خمار | |
| دم کجا زد آدم آن ساعت که بر اطراف عرش | درد بود ردا قلم میراند بر لوح نگار | |
| عقل را تقدیر چون از پرده بیرون کرد گفت | گرد عشاقان مگرد ای مختصر هان زینهار | |
| زان که ایشان در جهان دیوانگان حضرتند | بند ایشان را نشایی دست از ایشان باز دار | |
| گر تو ز بندی بدی بر پای مجنون در عرب | عشق لیلی را ندادی جای در دل خوار خوار | |
| لاجرم چون راه داد از درد در دل عشق را | برکشید از عشق لیلی تیغ بر وی صدهزار | |
| گر چه کم دارد صفا نزدیک یزدان اهرمن | شب روی خود شور دیگر دارد اندر کار و بار | |
| نیمشب بودست خلوتگاه معراج رسول | نیمشب گفتست موسا اهل را کنست نار | |
| گر ز دولت بر دمد صبحی به ناگه در شبی | عالمی روشن شود در دم از آن نور شرار | |
| گر شبی طلعت نماید در یمن نجم سهیل | صد هزاران پوست خلعت گردد اندر هر دیار |