دیده نبیند همی، نقش نهان ترا
|
|
بوسه نیابد همی، شکل دهان ترا
|
حسن بدان تا کند جلوه گهت بر همه
|
|
پیرهن هست و نیست، ساخت نهان ترا
|
در همهی هست و نیست، از تری و تازگی
|
|
نیست نهانخانهای ثروت جان ترا
|
زان لب تو هر دمی گردد باریکتر
|
|
کز شکر و آب کرد روح لبان ترا
|
هیچ اگر بینمی شکل میانت به چشم
|
|
جان نهمی بر میان شکل میان ترا
|
بوسه دهد خلد و حور، پای و رکیب ترا
|
|
سجده کند عقل و روح دست و عنان ترا
|
چون تو به آماجگاه تیر نهی بر کمان
|
|
تیر فلک زه کند تیر و کمان ترا
|
پردهزنان روز و شب حلقهی زلف ترا
|
|
غاشیه کش چرخ پیر بخت جوان ترا
|
برد دل و گوش و هوش بهر جواز لبت
|
|
نام شکر گر شدست کام و زبان ترا
|
قبلهی خود ساخت عشق از پی ایمان و کفر
|
|
زلف نگون ترا روی ستان ترا
|
فتنه جان کرد صنع نرگس شوخ ترا
|
|
انس روان ساخت طبع سرو روان ترا
|
پیشروان بهشت بر پر و بال خرد
|
|
نسخهی دین خواندهاند سیرت و سان ترا
|
دیدهی جانها بخورد نوک سنانت ولیک
|
|
جان سنایی کند شکر سنان ترا
|
از پی ضعف میان حرز چه جویی ز من
|
|
خدمت خسرو نه بس حرز میان ترا
|
سلطان بهرامشاه آنکه به تایید حق
|
|
هست بحق پاسبان خانه و جان ترا
|
هیبتش ار نیستی شحنه وجود ترا
|
|
جان ز عدم جویدی نام و نشان ترا
|