- ۶۱ این قصیده را در زمان کودکی در ستایش فخر الدین منوچهر بن فریدون شروان شاه سروده است
- ۶۲ در ستایش صفوة الدین بانوی شروان شاه اخستان
- ۶۳ در رثاء امام محمد بن یحیی و حادثهی حبس سنجر در فتنهی غز
- ۶۴ این قصیده را در مرثیهی فرزند خویش امیر رشید الدین سروده و آن را ترنم المصائب گویند
- ۶۵ مطلع دوم
- ۶۶ در بیماری فرزند و تاثر از درگذشت وی گوید
- ۶۷ در رثاء امام ابو عمر و اسعد
- ۶۸ در رثاء بهاء الدین احمد
- ۶۹ در رثاء امام شهاب الدین
- ۷۰ در بیان عشق و گوشه نشینی و ستایش عصمة الدین خواهر منوچهر
- ۷۱ در حکمت و اندرز
- ۷۲ در تهنیت ولادت فرزند اخستان شاه
- ۷۳ تجدید مطلع
- ۷۴ در ستایش رکن الدین محمد بن عبد الرحمن طغان یزک
- ۷۵ در ستایش صفوه الدین بانوی شروان شاه
- ۷۶ در ستایش ملک الوزرا زین الدین دستور عراق
- ۷۷ مطلع دوم
- ۷۸ مطلع سوم
- ۷۹ در ستایش ملک ارسلان مظفر
- ۸۰ مطلع دوم