| ای نام شنوده عاجل و آجل | بشناس نخست آجل و از عاجل | |
| عاجل نبود مگر شتابنده | هرگز نرود زجای خویش آجل | |
| زین چرخ دونده گر بقا خواهی | در خورد تو نیست، نیست این مشکل | |
| چنگال مزن در این شتابنده | که‌ت زود کند چو خویشتن زایل | |
| کشتی است جهان، چو رفت رفتی تو | ور می‌نروی ازو طمع بگسل | |
| تو با خردی و این جهان نادان | اندر خور تو کجاست این جاهل؟ | |
| با عقل نشین و صحبت او کن | از عقل جدا کجا شود عاقل؟ | |
| عقل است ابدی، اگر بقا بایدت | از عقل شود مراد تو حاصل | |
| چون خویشتنت کند خرد باقی | فاضل نشود کسی جز از فاضل | |
| بر جان تو عقل راست سالاری | عقل است امیر و جان تو عامل | |
| تن خانه‌ی جان توست یک چندی | یک مشت گل است تن، درو مبشل | |
| تن دوپل بی‌وفاست ای خواجه | چندین مطلب مراد این دوپل | |
| عقلی تو به جان چو یار او گشتی | گل باز شود ز تن بکل گل | |
| عقلت یک سوست گل به دیگر سو | بنگر به کدام جانبی مایل | |
| گل‌خواره تن است جان سخن خوار است | جانت نشود زگل چو تن کامل | |
| جان را به سخن به سوی گردون کش | تن را با گل ز دل به یک سو هل | |
| بهری ز سخن چو نوش پرنفع است | بهری زهر است ناخوش و قاتل | |
| آن را که چو نوش، نام حق آمد | وان را که چو زهر، نام او باطل | |
| چون زهر همی کند تو را باطل | پس باطل زهر باشد، ای غافل | |
| باطل مشنو که زهر جان است او | حق را بنیوش و جای کن در دل |