| ای به سر برده خیره عمر طویل | همه بر قال قال و گفتن قیل | |
| خبر آری که این روایت کرد | جعفر از سعد و سعد از اسمعیل | |
| که پسر بود دو مر آدم را | مه قابیل و کهترش هابیل | |
| مر کهین را خدای ما بگزید | تا بکشتش بدین حسد قابیل | |
| اندر این قصه نفع و فایده چیست؟ | بنمای آن و بفگن این تطویل | |
| گر مراد تو زین سخن قصه است | نیست این قصه سخت خوب و نبیل | |
| چون نخوانی حدیث دعد و رباب | یا حدیث بثینه و ان جمیل؟ | |
| کان ازین خوشتر است، داده بده | خشم یک سو فگن بیار دلیل | |
| ور ندانی تو یار قابیلی | مانده جاوید در عذاب وبیل | |
| نیست آگاهیت که پر مثل است | ای خردمند سر به سر تنزیل | |
| کعبه رامی که خواست کرد خراب؟ | سورةالفیل را بده تفصیل | |
| گر ندانی که این مثل بر کیست | بروی بر طریق ملعون پیل | |
| نیست تنزیل سوی عقل مگر | آب در زیر کاه بی‌تاویل | |
| اندر افتی به چاه نادانی | چون نیابی به سوی علم سبیل | |
| هیچ مردم مگر به نادانی | بر سر خویش کی زند سجیل؟ | |
| هیچ کس دیده‌ای که گفت «منم | عدوی جبرئیل و میکائیل»؟ | |
| یا چه گوئی سرای پیغمبر | جز به بی‌دانشی فروخت عقیل؟ | |
| بفگن از پشت خویش جهل و بدانک | جهل باری است سخت زشت و ثقیل | |
| دل و همت بلند و روشن کن | روی روشن چه سود و قد چو میل؟ | |
| چون نیاموختی چه دانی گفت؟ | چیز برناید از تهی زنبیل |