| گر دگرگون بود حالت پارسال | چونکه دیگر گشت باز امسال حال؟ | |
| تیر بودی چون شده‌ستی چون کمان؟ | لاله بودی چون شده‌ستی چون تلال؟ | |
| ای نشانده‌ی دست روز و سال و ماه | برکند روزیت دست ماه و سال | |
| پر صقالت بود روی، از گشت چرخ | گشت روی پر صقالت چون شکال | |
| گر عیالت بود دی فرزند و زن | بر عیال اکنون چرا گشتی عیال؟ | |
| با جمال اکنون کجا جوید تو را؟ | کز تو می هر روز بگریزد جمال | |
| گر ز تو بگریزد آن که‌ت می بجست | زاهد است او، زینهار از وی منال | |
| زانکه چون دیگر شده‌ستی سر به سر | پس حرامی محض اگر بودی حلال | |
| ای بسی مالیده مردان را به قهر | پیشت آمد روزگاری مرد مال | |
| روزگار آنجات می‌خواند که نیست | سودمند آنجا عیال و ملک و مال | |
| مال و ملک از زهد و از طاعت گزین | علم عم باید تو را، پرهیز خال | |
| فعل نیکو را لباس جانت کن | شاید ار بر تن نپوشی جز جوال | |
| روی نیکو زشت باشد هر گهیک | زشت باشد روی نیکو را فعال | |
| جز کز اصل نیک ناید فعل نیک | بار بد باشد چو بد باشد نهال | |
| در تن ناخوب فعل نیک را | جمع کن چون انگبین اندر سفال | |
| دیوت از طاعت پری گردد چنانک | چون به زر بندی کمر گردد دوال | |
| نیک نام از صحبت نیکان شوی | همچو از پیغمبر تازی بلال | |
| چون سوی خورشید دارد روی خویش | ماه تابنده شود خوش خوش هلال | |
| دانیال از خیرها شد نامور | نامور نامد ز مادر دانیال | |
| مر تو را سگالد یار تو | چون مر او را تو بوی نیکو سگال |